05 -11.07. 2013
Love in Athens Ο Αλέξανδρος Σκούρας με το Novacinema Βραβείο Καλύτερης Ταινίας ανά χείρας
ΦΥΛΛΟ 1035
Η ουσία της Ιφιγένειας Πατρίδες και... θυσίες στην κουβέντα του Δημήτρη Χαλιώτη με τη Χριστίνα Μαξούρη
Επιστροφή στις ρίζες Ο Βασιλικός έρχεται από το Λονδίνο και μιλάει στη Νάντια Σουφλή για τον Τσιτσάνη
Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο
Metropolis www.metropolispress.gr
Dig the new breed... Ο Στάθης Δ Δράκος ράκος των Minor Project συνάντησε στην Αθήνα τους ανερχόμενους Daphne and The Fuzz
Index Μαρκουλή...10
Βασιλικός...31
Πηγαινοέρχεται στην παραλιακή και θυμάται την ιστορία της λεωφόρου
Διασκευάζει Τσιτσάνη και επιστρέφει δυναμικά στην «Τεχνόπολις» στις 9 Ιουλίου
Daphne and The Fuzz...26
Αμφιλόχιος...32
Το συγκρότημα που μας ενθουσίασε με την πρώτη του κυκλοφορία “Doop doop”
Ο θρυλικός ιδιοκτήτης του Μύκονος, ενός από τα διασημότερα γκέι μπαρ της Ευρώπης τη δεκαετία του ’70
Μαξούρη...28
Hytra Απλά...34
«Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και «Γκόλφω» περιλαμβάνει το γεμάτο καλοκαίρι της ηθοποιού
Καραθάνος, Καραμολέγκος και Δημητριάδης μαγειρεύουν με θέα την Ακρόπολη
Φιλίππου...30
Love in Athens...35
Ο σκηνοθέτης και η ομάδα YIANNEIS ανεβάζουν την παράσταση «Διονυσίου Σολωμού, Υμνος εις την Ελευθερίαν»
Οι μεγάλοι νικητές του φεστιβάλ μιλούν για τις ταινίες τους
Mstories 75 Love in Athens... 13 σκηνοθέτες, 11 ταινίες μικρού μήκους, η Αθήνα και ο Eρωτας. Eνα φεστιβάλ γεννιέται... O Vassilikos από τους Raining Pleasure μέχρι τον Τσιτσάνη στην «Τεχνόπολις». Η θυσία, ο πόλεμος, το παράλογο... Μια διαφορετική «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Η ισχύς εν τη ενώσει... Τρεις κορυφαίοι σεφ μας κάνουν το τραπέζι. Θεατρική Αγρυπνία... Μια 24ωρη παράσταση που τάραξε τα νερά του Φεστιβάλ Αθηνών. Στη Σχολή Καλών Τεχνών...
METROPOLIS
metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress
Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]
Οι μέρες της αφθονίας μου
4
Η Ιστορία μπορεί να περιμένει Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr
Ενας από τους ελάχιστους επώνυμους Αμερικανούς υποστηρικτές του Εντουαρντ Σνόουντεν, ο γερουσιαστής των Ρεπουμπλικάνων Ραντ Πολ, δήλωσε στο CNN ότι αν ο Σνόουντεν καταφύγει σε «εχθρική» κυβέρνηση θα έχει πρόβλημα με την Ιστορία. Αυτό το ξέραμε βέβαια. Οι Αμερικανοί πολίτες είναι ήδη διχασμένοι σχετικά με το αν ο νεαρός πράκτορας (έκλεισε τα 30 πριν από λίγες μέρες) έκανε αυτό που έπρεπε ή είναι απλώς προδότης της πατρίδας του. Αν μάλιστα πάει με τους «κακούς», το όνομά του θα αποκτήσει αυτόματα ένα αρνητικό πρόσημο για τους συμπατριώτες του. Πέρα από όλα τα άλλα, είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς ξεσκεπάζεται ο καινούργιος χάρτης των συμμαχιών σε παγκόσμιο επίπεδο. Δηλαδή, έχει περάσει περίπου ένα τέταρτο του αιώνα από την άτυπη λήξη του Ψυχρού Πολέμου. Αν ξανάρχιζε σήμερα, δεν θα παιζόταν ακριβώς «οι από δω με τους από κει». Το Ανατολή-Δύση έχει γίνει πιο πολύπλοκο. Ποια είναι μια «εχθρική» κυβέρνηση, όπως ανέφερε ο Ραντ Πολ. Και κυρίως, πώς ορίζεται αυτό; Οχι πάντως βάσει του καθεστώτος της. Με το «φάντασμα του κομμουνισμού» να έχει πάψει να τρομάζει τους Αμερικανούς, η υπόθεση Σνόουντεν φέρνει στο φως
μια αλήθεια -σιγά το νέο;- που λέει ότι, ακόμα και αν δεν αλλάζουν οι τακτικές, τα συμφέροντα σίγουρα αλλάζουν. Και αφού δεν κατάφερε να χωρέσει στις αποσκευές του Μοράλες (αυτό εν τω μεταξύ είναι έτοιμη ταινία, Χόλιγουντ, ετοιμάσου), ο Σνόουντεν συνεχίζει να ψάχνει για το καινούργιο του σπίτι. Οι απαντήσεις των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών στο αίτημα ασύλου μού φάνηκαν κάπως αστείες. Οτι το αίτημα, λέει, δεν πληροί τις τυπικές προϋποθέσεις. Δηλαδή τι; Δεν συμπλήρωσε σωστά τον ταχυδρομικό κώδικα; Απλώς η αόριστη απειλή των ΗΠΑ έπιασε τόπο. Με τέτοια ένταση σε παγκόσμιο επίπεδο κανείς δεν θέλει να γίνει πρωταγωνιστής σε μια νέα κρίση. Ούτε και εμείς θα τον θέλαμε. Εμείς θέλουμε μόνο τουρίστες. Χαμός γίνεται, λέει, από τους επισκέπτες που συρρέουν στη χώρα μας, βουλιάζει η Ρόδος, η Κρήτη, η Κέρκυρα. Ακόμα καλύτερα από όσο περιμέναμε. Η κατάσταση στην Τουρκία και πλέον στην Αίγυπτο μας καθιστά τον πλέον ελκυστικό προορισμό σε αυτή τη γειτονιά της Μεσογείου, έτσι εξηγείται. Πόλεμο εσείς; Διακοπές εμείς. Κυνικά και ωραία. Ιούλιος μπήκε, τι άλλο να κάνουμε; Η Ιστορία μπορεί να περιμένει.
Ματιές
6
Στο μυαλό του Bob Dylan
Στα εξοχικά! Τέτοιες μέρες στην Ελλάδα, τα περί διακοπών ήταν πάντα ένα αγαπημένο θέμα συζήτησης. «Εσείς ΠΟΥ θα πάτε φέτος διακοπές;» ήταν η ερώτηση. Ασφαλώς και δεν πήγαιναν όλοι κάπου, αλλά ο κανόνας ήταν ότι λίγες μέρες όλοι ξέκλεβαν. Οπότε το θέμα της κουβέντας ήταν το «πού». Και άρχιζε η ανταλλαγή πληροφοριών για νησιά, παραλίες, τιμές ξενοδοχείων, δρομολόγια πλοίων κλπ.
Πρόσφατα μια φίλη μου έλεγε πόσο λίγο πια την ευχαριστούν οι καινούργιες θεατρικές παραστάσεις, τα καινούργια βιβλία, οι καινούργιες μουσικές, τα καινούργια live! Συμπληρώνοντας, μάλιστα, ότι κανένα βιβλίο σύγχρονο δεν της έχει προτείνει καινούργιους δρόμους σκέψης, καμιά σύγχρονη παράσταση (ή ελάχιστες τέλος πάντων) δεν την έχει συνταράξει, ώστε να μην κοιτάει το ρολόι και μετά να αρχίζει στην κουβέντα τα «ναι μεν, αλλά», καμιά μουσική ζωντανή ή από cd δεν έχει καταφέρει να την απογειώσει. Αυστηρή η κριτική της, είναι η αλήθεια, αλλά τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου να συζητάει με παρέες για πολλά καλλιτεχνικά δρώμενα και όλα είναι κάπως σφιγμένα. Πάντα ένα «καλό, αλλά, ρε παιδί μου...» και αυτό που αφήνει η τελευταία λέξη μοιάζει περισσότερο με ευγενική απόρριψη, παρά με έγκριση. Είναι προφανές ότι τα μεγέθη έχουν αλλάξει.
Για κάποιον λόγο θυμήθηκα τον Bob Dylan, το μυαλό του οποίου δεν έχει καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει κανείς από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα, όσα βιβλία και αν γραφτούν, όσα ντοκιμαντέρ και αν γυριστούν για το ίδιο. Κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μάθει τι είχε και τι έχει στο μυαλό του αυτός ο μυστήριος μοναχικός άνθρωπος από το Duluth της Μινεσότα, που κουβαλάει εδώ και 50 χρόνια μόνος του με τόση ζωντάνια μια μουσική τόσο συγκεκριμένη αλλά και τόσο ανοιχτή και που ποτέ του δεν κυκλοφόρησε έναν δίσκο μέτριο... απλά. Στο μυαλό του Bob Dylan ο χρόνος είναι κυκλικός και ο χώρος άπειρος. Ισως αυτό να εξηγεί πολλά. ΥΓ: Ακούμε “Rainy Day Women” από Bob Dylan. Γιώργος Μουχταρίδης
Τώρα περάσαμε σε άλλη φάση. Εχει αφαιρεθεί από την ερώτηση η λεξούλα «πού». Και έχει γίνει: «Εσείς θα πάτε φέτος διακοπές;» Λοιπόν, πριν μας πιάσει όλους η μαυρίλα, να σας πω ότι η έρευνα που έκανα τελευταία δείχνει ότι, μπορεί να μην είναι καθόλου δεδομένο πια ότι μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά ένα πακετάκι διακοπών, αλλά με κάποιον τρόπο τελικά θα τα καταφέρουν οι περισσότεροι. «Θα πάμε στην Πάρο», σου απαντάει ο ένας. Ξέρεις ότι δεν θα είναι για πάνω από τέσσερις μέρες, αλλά κάτι είναι και αυτό. Δεν ξεκουράζεσαι, αλλά αλλάζεις παραστάσεις - κάνεις ωραία μπάνια και βλέπεις αλλιώς το φεγγάρι από μια παραλία του Αιγαίου. «Εντάξει μωρέ, θα περάσουμε οικογενειακά στο εξοχικό στην Κορινθία», είναι το άλλο είδος απάντησης. Παλιά πήγαιναν μια Σαντορίνη πρώτα και κατέληγαν μετά στο εξοχικό. Τώρα η πρώτη επιλογή μάλλον κόβεται. Αλλά αν το δεις με καλή διάθεση, είναι και πιο ξεκούραστο να αράξεις σε ένα μέρος μόνο και να μην ανεβοκατεβαίνεις πλοία και αεροπλάνα και να ανοιγοκλείνεις βαλίτσες! «Μας κάλεσαν οι φίλοι μας στη Νάξο», είναι επίσης μια απάντηση που παίζει πολύ. Τι καλύτερο από το εξοχικό του φίλου; Εντάξει, αν δεν είσαι εντελώς γαϊδούρι, θα αναγκαστείς να κάνεις και καμιά δουλειά στον κήπο ή να μαγειρέψεις ή να πλύνεις πιάτα. Αλλά δεν το αξίζει ο φίλος που σου προσφέρει παρέα και κατάλυμα για να κάνεις κανονικές διακοπές; Λοιπόν, οι περισσότεροι μια άκρη θα τη βρούμε. Λόγια της παρηγοριάς, θα μου πείτε. Εντάξει, δεν αντιλέγω. Καλύτερα να παίρνεις το πλοίο αρχές Ιουλίου και να πηγαίνεις από το ένα νησί στο άλλο μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο. Αλλά αν δεν γίνεται, τι να κάνουμε; Να κλαιγόμαστε; Το καλοκαίρι δεν είναι για κλάψες. Είναι για βουτιές και ουζάκια. We will survive! A.
Κυριακή μεσημέρι Ο έξυπνος Αθηναίος: y Αφήνει τις κουτάλες κάτω. Με τόση ζέστη δικαιολογείται το έξοδο ενός γεύματος έξω. y Μετράει κεφάλια. Αλλο ένας, άλλο δύο και άλλο πέντε στόματα. y Θέτει στον εαυτό του το εύλογο ερώτημα: Βουνό ή θάλασσα; y Προσπαθεί να καταλήξει στα υπέρ και στα κατά κάθε επιλογής συνυπολογίζοντας κόστος γεύματος, βενζίνες, διόδια και... γκρίνια. y Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ένα πιάτο προτηγανισμένες πατάτες δεν αξίζει την επίσκεψη στο βενζινάδικο.
y Ρίχνει την ιδέα της εξόδου στο σουβλατζίδικο της πλατείας: είναι δοκιμασμένο, έχει τραπέζια κάτω από τις μουριές και τα παιδιά μπορούν να λυσσομανήσουν χωρίς να ενοχλούν -πολύ- κανέναν. y Η πρότασή του γίνεται δεκτή με μούτρα και αγανακτισμένα «όχι ξανά». y Εξετάζει το περιεχόμενο του ψυγείου για να δει μήπως, έστω και την τελευταία στιγμή, μπορεί να γλιτώσει την ανθρωποθυσία. y Φορτώνει τους πάντες στο αυτοκίνητο και με βαριά καρδιά αναχωρεί. Λήδα Πιμπλή
Ιστορίες για σκέψη Μια ιστορία από εκείνες που λατρεύει η αρθρογραφία της συγκίνησης και των εύκολων συνειρμών είναι, νομίζω, του νεαρού Αντετοκούνμπο, του 18χρονου Νιγηριανού στην καταγωγή, αλλά Eλληνα στην ιθαγένεια, που ζει -εις εκ των ελαχίστων ίσως αυτή τη στιγμή στον κόσμο ολόκληρο- το απόλυτο όνειρο των ανοιχτών, ελεύθερων οικονομιών της δημοκρατικής Δύσης. Το όνειρο της ευκαιρίας. Το όνειρο της διαρκούς προόδου. Αυτό ακριβώς που για όλους εμάς που το ζήσαμε στην απόλυτη τρέλα του μοιάζει πλέον να χάνεται μέσα στους σπασμούς της κρίσης και τους θρήνους για τα περασμένα μεγαλεία του μικροαστισμού. Eγινε σύμβολο ο Γιάννης δύο κόσμων. Εκείνου που εγκατέλειψαν οι γονείς του και εκείνου όπου μεγάλωσε εκείνος. Γράφτηκαν τόσα ήδη για τον γιο των μικροβιοπαλαιστών από τη Νιγηρία, που πουλούσαν CD για να ζήσουν, που δεν είχαν να φάνε, που διέσχιζε την Αθήνα κάθε μέρα από τα Σεπόλια στου Ζωγράφου για να προπονείται, πηγαίνοντας και σχολείο και που επιλέχτηκε από τα λαγωνικά του NBA για μελλοντικό του αστέρι. Εδώ αρχίζουν οι πανηγυρισμοί. Με φόντο την ελληνική σημαία. Σύμπας ο ελληνικός Τύπος περήφανος. Για το αγόρι που άντεξε τον ελληνικό εφιάλτη για να κερδίσει το αμερικανικό όνειρο. Εντάξει, για «εφιάλτη» δεν μιλά κανείς με σαφήνεια, αλλά το συμπέρασμα εύκολο εκ των συμφραζομένων. Οσο για την ιθαγένεια -του δόθηκε κατ’ εξαίρεση λόγω των επίμονων και εσπευσμένων ενεργειών της ομάδας του για να παίξει στην Εθνική-, συμπληρώνει, νομίζω, το ψηφιδωτό μιας ιστορίας που πίσω από τη συγκίνηση κρύβει ευθύνες και νοοτροπίες, τις οποίες ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσουμε. Πλήθος οι «Γιάννηδες» με τα δυσκολοπρόφερτα επίθετα που περιμένουν την ταυτότητα με τη μαγική σφραγίδα ότι τους αναγνωρίζει η μοναδική πατρίδα που γνώρισαν, ότι τους αποδέχεται και προφανώς δεν έχουν όλοι το ταλέντο να γίνουν αστέρια του NBA. Το χειρότερο θα είναι να περιμένουμε από τον καθένα εξ αυτών να αποδείξει ότι είναι σούπερ ήρωας για να «αξίζει» τη σφραγίδα του συμπατριώτη. Ποιοι είμαστε; Ισως αυτοί που πρέπει να σκεφτούμε ότι η ελληνική σημαία δεν είναι φόντο της «μαγκιάς» τσαμπουκαλή «ιδιοκτήτη» της, που μοιράζει χαστούκια στην τηλεόραση για να διαφημίσει τη δυσανεξία του στη δημοκρατία. Είναι, αντιθέτως, σύμβολο του αισθήματος ασφάλειας και σεβασμού προς την πατρίδα, αυτή που αναγνωρίζουν οι «Γιάννηδες» από άλλους τόπους, ότι τους έδωσε το εφαλτήριο για να κάνουν το άλμα προς τη ζωή. Δική μας η κρίση, παραμερίζοντας τη συγκίνηση για την «κινηματογραφική» ζωή του δίμετρου Γιάννη, για να θυμηθούμε ότι αυτή η χώρα πορεύτηκε πολλούς αιώνες ανανεώνοντας, αφομοιώνοντας και πλάθοντας τις φυλές των κατοίκων της. Σε αυτό οφείλει την επιβίωσή της. Αθηνά Δεληγιάννη
Ματιές
8
Γέροι και νέοι
Ωδή στον Λόρδο Δεκαετία του 1980. Ενας γοητευτικός άνδρας με πέτσινα και μηχανή Harley Davidson εμφανίζεται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Με ρητορική δεινότητα και λέγειν που δεν μένει απαρατήρητο. Το αρχαιοπρεπές του όνομα συνάδει με την αρχαϊκότητα στην εκφορά του λόγου. Στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις κάνει συζητήσεις υψηλού επιπέδου και γίνεται συμπαθής σε πολύ κόσμο ακόμα και εκτός της παράταξής του.
Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, από την Τουρκία και τη Συρία έως την Αίγυπτο, υποδηλώνουν ότι ένας κόσμος τον οποίο νομίζαμε πως γνωρίζουμε έχει αλλάξει σε τόσο σημαντικό βαθμό, που το μόνο που πραγματικά μπορούμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε για λίγο τις βαρύγδουπες αναλύσεις και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον περίγυρό μας. Για δεκαετίες, με τρόπο σχεδόν αλαζονικό, κατάλοιπο σε σημαντικό βαθμό της αποικιοκρατικής αντίληψης ανωτερότητας, υψιπετείς αναλυτές, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί με έδρα το Λονδίνο και το Παρίσι και πεπερασμένα εργαλεία συγκέντρωσης πληροφοριών αντιμετώπιζαν τις ραγδαίες ανακατατάξεις στο εσωτερικό κοινωνιών όπως οι αραβικές και η τουρκική. Η διαφορά αντίληψης εδράζεται, κατά την άποψή μου, σε σημαντικό βαθμό σε μια κρίσιμη λεπτομέρεια. Η Δύση είναι ένας κόσμος που γηράσκει
βιολογικά, κοινωνικά, ιδεολογικά. Το χειρότερο σε αυτή την εξέλιξη δεν είναι η μείωση του ΑΕΠ, αλλά τα συντηρητικά αντανακλαστικά που πυροδοτούνται σε έναν πληθυσμό ο οποίος -και ελέω ηλικίας- δεν προτίθεται να αλλάξει ούτε χιλιοστό από τις συνήθειές του. Η Μέση Ανατολή είναι ένας κόσμος σε άνοδο: Νέος, με πρόθεση να ανοιχτεί στον υπόλοιπο κόσμο, να τον καταλάβει. Στην περίπτωση των εξεγέρσεων, ο Τύπος, η κοινή γνώμη της Δύσης, αδυνατούν να ξεφύγουν από έναν νέας υφής, παρωχημένο οριενταλισμό. Στην πραγματικότητα εκείνο που δεν μπορούν να προσεταιρισθούν είναι το πνεύμα της αλλαγής. Από όπου και αν προέρχεται αυτή, με όποια διαδικασία και αν αυτή αναμοχλεύεται. Ενδεχομένως απλά να φοβούνται. Οτι οι εξεγέρσεις της Ανατολής είναι ο επιθανάτιος ρόγχος της Δύσης. Βασίλης Νέδος
Η δεκαετία περνά, η Νέα Δημοκρατία αναλαμβάνει την εξουσία και ο άνδρας με τα πέτσινα και την ευφράδεια λόγου αναλαμβάνει κυβερνητικός εκπρόσωπος. Η γοητεία του μαγεύει ακόμα και σταρ της ελληνικής ποπ εκείνης της εποχής, που τον αποκάλεσαν και Λατίνο Εραστή. Η αυτοπεποίθησή του φούντωνε, η ιδιόλεκτός του γινόταν ολοένα και πιο σύνθετη, σε βαθμό επιδειξιομανίας. Παρόλα αυτά, παρέμενε ένα είδος στοχαστή της έντιμης Λαϊκής Δεξιάς με μια δόση ευγένειας, υψηλής μόρφωσης και καλλιέργειας. Εφτασε μέχρι να διεκδικήσει και την προεδρία του κόμματος. Μόνο που οι σύνεδροι του έδωσαν την αγάπη και όχι την ψήφο τους, όπως ο ίδιος είπε. Δεν αμφισβήτησε ποτέ κανέναν πρόεδρο, έδινε σκληρά τη μάχη στην εκλογική του περιφέρεια και εκλεγόταν πάντα, ακόμα και όταν δεν ήταν τηλεοπτικά προβεβλημένος. Κάποια στιγμή έγινε υπουργός και έβγαλε τόση επίδειξη ιδιολέκτου, που έγινε ο αγαπημένος των σατιρικών εκπομπών. Με τα αρχαιοελληνικά και λατινικά ρητά στην ημερήσια διάταξη, την κομμένη γράνα που θα πει υδραγωγός, τους praetores urbani, την αποστροφή ότι αγγαρεία κάνει και ποινήν εκτίει που ασκεί τα καθήκοντα του υπουργού, την ποιητική αποστροφή του στρατηγού ανέμου, άρχισε από καλλιεργημένος δανδής να γίνεται γραφικός. Ομως κανένας δεν μπορούσε να του καταλογίσει ότι δεν ήταν πιστός στην παράταξη. Είχε όλα τα εχέγγυα και το κύρος να πάρει θέση στο προεδρείο της Βουλής. Και ενώ θα έμπαινε στο πάνθεον των ευπατρίδων της πολιτικής, μια δήλωσή του ότι η ΝΔ μπορεί να συνεργαστεί με τη Χρυσή Αυγή έρχεται τώρα και αναιρεί όλο το προφίλ του μορφωμένου και καλλιεργημένου πολιτικού. Ο αρχαιομαθής και φιλίστωρ πολιτικός κλείνει το μάτι στον ναζισμό προς άγραν ψήφων. Δυστυχώς για κάποιους ανθρώπους τα στερνά δεν τιμούν τα πρώτα. Μάνος Πεπονάκης
Αγνωστα αστέρια Το πλατάγιασμα του κύματος στην παραλία διέκοψε μια φωνή που με ξενική προφορά διαφήμιζε πορτοκαλάδες, μπίρες και νερά. Ο νεαρός μετανάστης με ένα φορητό ψυγειάκι όργωνε την πλαζ πάνω κάτω διαλαλώντας την πραμάτεια του. Υστερα από λίγο ένας άλλος πέρασε κρατώντας καλοκαιρινά φορέματα, ένας τρίτος κομπολόγια και φθηνά μενταγιόν. Μια οικογένεια λίγο παραπέρα ζήτησε να τα δει από κοντά, χωρίς όμως τελικά να αγοράσει κάτι. Και το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε σχεδόν μέχρι που έδυσε ο ήλιος στον Σαρωνικό. Ανώνυμοι μετανάστες με ανώνυμες ζωές, κόντρα στους δύσκολους καιρούς,
που για αυτούς είναι ακόμη δυσκολότεροι, μου έφεραν στο μυαλό τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, έναν μέχρι χθες άγνωστο ξένο, που όμως κατάφερε να κερδίσει μια επωνυμία και ένα αστέρι που θα φωτίζει τα επόμενα βήματα της ζωής του. Ποιος άραγε από εκείνους τους μικροπωλητές της παραλίας θα είναι ο επόμενος που θα έχει την εξαιρετική τύχη του Γιάννη; Ποιος αντί για εμφιαλωμένα νερά θα μας δίνει αυτόγραφα; Νικήτας Καραγιάννης
10
Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή
11
05 -11.07. 2013
Θέα, θάλασσα, σαν θαύμα!
Ανεβοκατεβαίνω την παραλιακή. Ολες τις ώρες και χρόνια τώρα. Πάνω κάτω. Από τότε που παίρναμε το λεωφορείο και μας πήγαινε η μάνα για μπάνιο στη Βάρκιζα, μέχρι μετά που δίναμε ραντεβού στο Amfitheatro, το πιο ωραίο κλαμπ που είδε η πόλη, που μας φύσαγε ο αέρας αλμυρός και δροσερός ξημερώματα σαν να μας έδινε έξτρα ζωή, ως τώρα, τώρα δα, που, σταματημένη στο φανάρι του Αλίμου, παρατηρώ με ευλάβεια την οικογένεια που περνάει απέναντι, παιδιά, σκυλιά, γατιά με πλήρη εξοπλισμό παραλίας. Αυτά είναι τα ωραία. Οπως και άλλοι πολλοί, έζησα τα έργα του τραμ και τις κομμένες λωρίδες των Ολυμπιακών και είδα, μέρα με τη μέρα, να λιώνουν τα Ολυμπιακά Ακίνητα κάτω από τον ήλιο στην πιο ακίνητη αιωνιότητα της παρακμής τους. Συγχαρητήρια. Συνεχίζω. Και οδηγώ παράλληλα με έρημα βαγόνια του τραμ (μεγάλη έμπνευση για το κυκλοφοριακό της πόλης, έτσι;), μετράω τα σκουπίδια στο διάζωμα της Ποσειδώνος (που δεν μετριούνται, είναι αμέτρητα) και έρχομαι τώρα -μαζί με όλους τους άλλους- να τρελαθώ από τη χαρά μου που προχωράνε θαυμάσια τα εντυπωσιακά έργα στο Δέλτα του Φαλήρου. Γιούχου!
Σημαίες πανηγυρισμών κυματίζουν και έχουν αρχίσει οι χοροί σε ζωηρό αρχιτεκτονικό ρυθμό και οι πρώτες βόλτες νοερά στην Εσπλανάδα, που είναι γεμάτη με δροσερές υποσχέσεις. Καταπληκτικά! Σε λίγο θα έχουμε και εικόνα από το πώς πάνε τα έργα. Για να δεις και να πιστέψεις, αν δεν πείθεσαι με κείμενα και φωτογραφικό υλικό. Και έργα -πάντα- να γίνονται! Ακόμη και αν (δες το αυτό) είναι από τα πιο αυτονόητα. Πιο αυτονόητο δεν έχω. Το να ανοίξει η πόλη στη θάλασσα. Το να έχεις πρόσβαση στο νερό. Αυτό. Τόσο απλό. Τόσο εύκολο. Τόσα συμφέροντα να κρατάνε την παραλία κλειστή. Και ας είναι στο βάθος κήπος υδάτινος. Βάλε τη φαντασία να δουλέψει. Και να που «ανακαλύπτουμε» δρόμους προς το νερό. Μια ανάσα από το κέντρο της πόλης, που χρειάζεται τις ανάσες της περισσότερο από ποτέ. Να φαίνεται, από τη Συγγρού ψηλά και από την Καλλιθέα, ώστε να ξαναβρεί και αυτή τη θέα που της αξίζει. Ούτε τεχνητές λιμνούλες, ούτε σιντριβάνια (λες βέβαια και είχαμε από τέτοια). Η Αθήνα έχει θάλασσα και κάποια στιγμή θα αρχίσει να τη δείχνει. Αλλιώς, χαζομάρες. Στα «Αλλιώς» μόνο μια βόλτα στη Βουλιαγμένη και πάλι μετά πίσω από το παραβάν. Να γίνει το Φάληρο πολιτιστικό κέντρο - τι καλύτερο! Να ενώνει Πειραιά και Αθήνα (να πιάσει τόπο και το τραμ) και σιγά σιγά να ανοίγει όλο
το μέτωπο στη θάλασσα. Και να φτάνεις ως το Σούνιο φουλ θαλασσινά, στην πιο ωραία πόλη του κόσμου (δυνάμει, συμπληρώνω για να μη με πάρεις και με τις πέτρες). Μόνο αυτό: Πάρε φόρα -τώρα που γίνεται αρχή (δίνω σημείο εκκίνησης, αν στ’ αλήθεια χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο)- και ρίξ’ τα όλα. Ο,τι πάει να κρύψει τον Σαρωνικό και την ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές του. Ανθρωποι με ιδέες και με σχέδια υπάρχουν. Και -κακά τα ψέματα- όλοι είναι επιρρεπείς στην ομορφιά. Walk in beauty, που λένε και οι Ινδιάνοι Ναβάχο. Θέα, θάλασσα, σαν θαύμα. Με ορίζοντα. Και παραλίες για βόλτες, μπάνια και σκέιτμπορντ. Που θα αφήνει πίσω την Κρουαζέτ σε αγχωμένους φεστιβαλικούς τύπους, σε στάρλετ και εραστές του κις λορέν. Η Αθήνα πληγωμένη, ζαλισμένη, άπορη, χτυπημένη, άτυχη πολύ, καλοκαιρινή όμως, κάνει ένα σάλτο και αιφνιδιάζει - πρώτα τον εαυτό της. Κοντά στο κέντρο της που ζωντανεύει, η πόλη πιάνει παραλία, απλώνει το βλέμμα, ανοίγει την καρδιά. Με αυτά και με εκείνα που λέμε τόση ώρα, έφτασα στον Ναό του Ποσειδώνα (δεν το είχα στο πρόγραμμα για σήμερα) και χαζεύω τουρίστες με smartphones στον αέρα, αχόρταγοι, ώστε να μη χάσουν την εικόνα από καμιά γωνιά. Μήπως δεν το κάνω και εγώ κάθε φορά που έρχομαι; Τι; Ψέματα να λέμε;
Reality Bites
12
Δεί ξε μου τα likes σου... Ζούμε στην εποχή της άμεσης διάδρασης της πολιτικής και των νέων μέσων. Τα social media αποτελούν το πλέον πρόσφορο όπλο για τη διάχυση θέσεων και ιδεών των επιμέρους πολιτικών δρώντων ανά την υφήλιο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, ο εθισμός των τελευταίων από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεπερνά τα όρια. Στην κατηγορία των... socialholics, λοιπόν, μπορεί να ενταχθεί κάλλιστα το State Department, το οποίο, σύμφωνα με δημοσιεύματα που είδαν πρόσφατα το φως της επικαιρότητας, έχει δαπανήσει περίπου 485.000 ευρώ για τη διετία 2011-2012 προκειμένου να αποκομίσει ολοένα και περισσότερα likes στη σελίδα του στο Facebook. Η ανεξάρτητη αρχή που αποκάλυψε τις «απλοχεριές» του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών εν καιρώ
δημοσιονομικής λιτότητας τάσσεται κριτικά έναντι της επιλογής αυτής, ενώ παράλληλα εκφράζει την αμφιβολία του και για την αποδοτικότητά της. Και αυτό διότι η συντριπτική πλειονότητα των «εξαγοραζόμενων θαυμαστών», όπως χαρακτηριστικά τους αποκαλεί, δεν έχουν κάποια πραγματική αλληλεπίδραση με τη σελίδα, πέρα από κάποια ελάχιστα κλικ που έχουν κάνει κατά καιρούς σε posts ή σε ορισμένες φωτογραφίες. Η είδηση επανέφερε στη μνήμη μας το Ολγάκι, που είχε δεχθεί μαζική κατακραυγή για εκείνο το αλήστου μνήμης διαφημιστικό σποτάκι στο Λονδίνο, που στοίχισε μόλις και μετά βίας 75 ψωροχιλιάρικα... Ν.Ρ.
Ονειρο μακρινό Με τη βοήθεια λέιζερ, οι Αιγύπτιοι διαδηλωτές σχηματίζουν πάνω στα κτίρια που βρίσκονται περιμετρικά της Πλατείας Ταχρίρ τις αγγλικές φράσεις “Morsi, Game Over” και “out”, αλλά και ορισμένες αραβικές φράσεις που υποπτεύομαι ότι δεν θα ήταν ιδιαίτερα υποστηρικτικές στον ανατραπέντα πρόεδρο. Κάπως έτσι σηματοδοτήθηκε το τέλος της προεδρίας του Μοχάμεντ Μόρσι έπειτα από παρέμβαση του στρατού, θέτοντας ένα νέο ορόσημο για την «Αραβική Ανοιξη». Η σύντομη θητεία του Μόρσι προκάλεσε ένα σωρό παράπονα από τους Αιγύπτιους, με τον “Guardian” να προσπαθεί να τα κωδικοποιήσει. Μεταξύ άλλων, ο πρώην πρόεδρος προσπάθησε να «αλώσει» το κράτος υπέρ του κόμματός του Μουσουλμανική Αδελφότητα, κυνήγησε όσους δημοσιογράφους και media δεν μπορούσε να ελέγξει, απέτυχε να τονώσει την οικονομία και να μεταρρυθμίσει τα σώματα ασφαλείας, προώθησε ένα Σύνταγμα με τρόπο μονομερή και διχαστικό και έκλεισε τα μάτια απέναντι στην αύξηση των επιθέσεων εναντίον των χριστιανών. Και επειδή από ό,τι φαίνεται σε ορισμένες δημοκρατίες υπάρχουν τελικά αδιέξοδα, μια και οι δικλείδες ασφαλείας που προστατεύουν τα συμφέροντα και τις ελευθερίες της μειοψηφίας δεν είναι εξίσου ανεπτυγμένες σε όλα τα δημοκρατικά καθεστώτα, ο στρατός ανέλαβε τον ρόλο του εγγυητή του πολιτεύματος. Απομένει να δούμε εάν θα περιοριστεί σε αυτά τα καθήκοντα. Και εάν το πράξει, πιθανώς να ακολουθήσει τα χνάρια του στρατού στην Τουρκία, ο οποίος επί δεκαετίες προστάτευε αυτόκλητα τις αρχές του κοσμικού κράτους. Μια πλήρως λειτουργική δημοκρατία μπορεί να εξελιχθεί σε μακρινό όνειρο για την Αίγυπτο. X.T.
Μου το τυπώνεις; Η Buttercup είναι μια πάπια που γεννήθηκε στο εργαστήριο βιολογίας ενός γυμνασίου στο Αρλινγκτον του Τενεσί. Γεννήθηκε όμως με ένα μικρό ελάττωμα, καθώς το αριστερό της πόδι βγήκε «ανάποδα». Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι η Buttercup δεν μπορούσε να περπατήσει κανονικά ή να κολυμπήσει, όπως όλες οι πάπιες. Φαίνεται όμως ότι το πρόβλημα της χαριτωμένης αυτής πάπιας ανήκει πια στο παρελθόν, καθώς οι ερευνητές της Νovacopy, μιας εταιρείας που εξειδικεύεται στο 3D printing, δημιούργησαν ένα προσθετικό πόδι που «αντικαθιστά» τέλεια το ελαττωματικό αριστερό πόδι της Buttercup.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της “Daily Mail”, το προσθετικό πόδι χρειάστηκε 13 ώρες για να δημιουργηθεί, ενώ στην παρασκευή του χρησιμοποιήθηκαν ειδικά εύκαμπτα υλικά, ώστε να έχει την πλαστικότητα που απαιτείται για να πραγματοποιεί όλες τις κινήσεις του ποδιού μιας πάπιας. Η διαδικασία αυτή θεωρείται ότι μπορεί να αποτελέσει προπομπό για την ευρύτερη δημιουργία προσθετικών μελών μέσω 3D printing, προσφέροντας μια εναλλακτική με αρκετά χαμηλότερο κόστος για όσους έχουν χάσει κάποιο μέλος του σώματός τους στο παρελθόν. Γ.Μ.
Τα όρνια Να είσαι ο Νέλσον Μαντέλα, να έχεις περάσει τη μισή σου ζωή στη φυλακή με βασανιστήρια και εξευτελισμούς επειδή πολεμάς για ισότητα και δημοκρατία και να έχεις μια οικογένεια που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να σε φέρνει σε δύσκολη θέση - ή πιο σωστά να σε ντροπιάζει. Από την πρώην γυναίκα του, τη Γουίνι, τα σκάνδαλα της οποίας σκίασαν πριν από χρόνια τη θυσία του Μαντέλα, φτάνουμε τώρα στις τελευταίες στιγμές αυτού του σύγχρονου ήρωα να βλέπουμε την κόρη και τα ξαδέλφια του να ερίζουν για το πού θα τον θάψουν προκειμένου να επωφεληθούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πριν ακόμη ο ίδιος πεθάνει. Οι κάτοικοι και οι προεστοί του χωριού όπου μεγάλωσε ο Μαντέλα διεκδικούν και αυτοί ένα κομμάτι από τη λάμψη της δημοσιότητας, που θα ωφελήσει τουριστικά την περιοχή τους αν ο πρώην πρόεδρος της χώρας ταφεί εκεί, περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο τη θλιβερή και επαίσχυντη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί γύρω από τον επικείμενο θάνατό του. Σαν τα όρνια της Αφρικής που πετούν πάνω από ένα ετοιμοθάνατο ζώο για να προλάβουν λίγη από τη σάρκα του, τα ανθρώπινα αρπακτικά που περιστοιχίζουν τον Μαντέλα δεν φαίνεται να έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Μοναδική παρηγοριά για όσους πραγματικά τον αγαπούν και σέβονται τη στάση ζωής του είναι να μην έχει ιδέα ο ίδιος για όλες αυτές τις τραγικές ζυμώσεις, τα ντροπιαστικά παρασκήνια και τον πόλεμο των συμφερόντων. Τι κρίμα, πραγματικά, μια τέτοια πορεία στον χρόνο να τελειώνει με αυτόν τον τρόπο. Τι κρίμα που το όραμά του, τελικά, παραμένει άγνωστο στους πιο κοντινούς του ανθρώπους. Ν.Κ.
Μουσική
14
Μετά το ηλιοβασίλεμα Η γνωριμία μας με τον Leon, κατά κόσμον Τιμολέων Βερέμης, έγινε το 2010 με την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού του άλμπουμ “Futrue”, ένα λογοπαίγνιο που προκύπτει από τον αναγραμματισμό της λέξης “future” («μέλλον») και “true” («αληθινός»). Η ανταπόκριση του κόσμου στο άλμπουμ ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμα και του ίδιου του καλλιτέχνη. Το “Futrue” αποτελούσε μια συλλογή εμπειριών, εικόνων, συναισθημάτων και ήχων από την παιδική και την εφηβική του ηλικία. Οπως αναφέρει και ο ίδιος σε συνέντευξή του, από παιδί διέθετε πολλή φαντασία και η μουσική αποτελούσε το καταφύγιό του. Ο τρόπος με τον οποίο η μουσική ενώνει, συγκινεί, προτρέπει και δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ταξιδεύουν με το μυαλό τους του προσέφερε ελευθερία.
Πρόκειται για τη Σμαράγδα Αλεξανδρή, μαθήτρια που ζει στην Πάτρα και συνδυάζει την ενέργεια της εφηβείας με μια σοφία αφοπλιστική για την ηλικία της, που «συνομιλεί» ιδανικά με το εντυπωσιακό ταλέντο της στη μουσική. Εμφανίστηκε στην ελληνική μουσική σκηνή πριν από δύο μήνες με το single της “Take Your Time” κάνοντας αίσθηση. Ενα κορίτσι που συνθέτει, γράφει, ενορχηστρώνει και τραγουδάει τα δικά της τραγούδια. Το τραγούδι της Sma Rag Da τo συνοδεύει μόνο ένα όργανο, μια χειροποίητη τετράχορδη κιθάρα, σφυριγματάκια και άλλοι beat-boxing ήχοι. Για την ιστορία, τον Σεπτέμβριο αναμένεται η κυκλοφορία του άλμπουμ της, με δικά της τραγούδια, με τίτλο “Queen of the Surreal”.
Ετσι, ο Leon καθιερώθηκε ως ένα από τα χαρισματικότερα νέα ταλέντα της αγγλόφωνης ελληνικής μουσικής σκηνής και μας προσκαλεί σήμερα, Παρασκευή 5 Ιουλίου, σε μια καλοκαιρινή συναυλία στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, η οποία θα αρχίσει “After Sunset”, στις 9 το βράδυ. Τη συναυλία ανοίγει η Sma Rag Da.
Η μπάντα του Leon αποτελείται από νέους μουσικούς της ανεξάρτητης σκηνής. Ονόματα όπως ο Θοδωρής Βρανάς στα τύμπανα, ο Κωνσταντίνος Βαβούσης στο μπάσο, ο Στέλιος Προβής στην ηλεκτρική κιθάρα και στα φωνητικά και άλλοι μας υπόσχονται ένα αξέχαστο βράδυ!
15
Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης
05-11.07.2013
Μόνο αγάπη!
Θεραπευτική βραδιά Μια συναυλία με τις Mazaher Ensemble, τις εκπροσώπους της θεραπευτικής μουσικής zar από την Αίγυπτο, την ερμηνεύτρια Μαρία Φαραντούρη και τη Μάρθα Φριντζήλα σηματοδοτεί τη λήξη του Θερινού Σχολείου που οργανώνει το Αττικό Σχολείο Αρχαίου Δράματος, την Τετάρτη 10 Ιουλίου στο Παλαιό Ελαιουργείο (Παραλία Ελευσίνας) στην Ελευσίνα. Οι Mazaher Ensemble είναι ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα συγκροτήματα στα οποία οι γυναίκες έχουν ηγετικό ρόλο και είναι συνδεδεμένα με την αρχαιότερη παράδοση της θεραπείας μέσω της μουσικής που πραγματοποιείται στην Αίγυπτο. Η τελετουργία περιλαμβάνει χορό με τη συνοδεία κρουστών και τραγουδιού.
Αφιέρωμα στην ποίηση Το 2013 είναι έτος Καβάφη και η μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου, που ένωσε το ελληνικό τραγούδι με τη συμφωνική μουσική, χορογραφείται για πρώτη φορά από τη Hellenic Dance Company με σολίστ τη Φωτεινή Δάρρα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου την Τετάρτη 10 Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου). Εχοντας τραγουδήσει διεθνώς την ελληνική ποίηση, πλέον ως κορυφαία ξανασυναντά το θέατρο και τον χορό ανάμεσα σε 22 χορευτές και την ΟΣΜ της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του συνθέτη. Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας θα παρουσιαστούν τραγούδια σε στίχους Νίκου Γκάτσου, αλλά και άλλες μεγάλες επιτυχίες.
Τι κοινό έχουν ο Φοίβος Δεληβοριάς, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Στάθης Δρογώσης, ο Μανώλης Φάμελλος, ο Κωστής Μαραβέγιας, η Μαριέττα Φαφούτη, ο Κωνσταντίνος Βήτα, ο Γιώργος Καραδήμος, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Σπύρος Γραμμένος και ο Δημήτρης Τζιμέας; Ολοι μαζί αποτελούν τη μουσική κολεκτίβα ΑΓΑΠΗ ΡΕ+ ή περιφραστικά: Αγάπη Ρε ματζόρε. Τι είναι, λοιπόν, το ΑΓΑΠΗ ΡΕ+; Ο Φοίβος Δεληβοριάς δίνει το στίγμα. «Θεωρούμε ότι οι καλλιτεχνικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες στις οποίες συμμετέχουν πολλοί άνθρωποι χωρίς να χειραγωγούνται από κάποιο κόμμα ή κάποιο σωματείο είναι μια ωραία ποιητική απάντηση σε αυτό που συμβαίνει». Αν αποκρυπτογραφήσουμε τα λόγια του, θα διακρίνουμε καλλιτέχνες που νιώθουν από μόνοι τους την ανάγκη να συναντηθούν, να υψώσουν τα δικά τους τείχη στον φόβο και στην απάθεια, να βρουν τον κοινό τόπο, να αυτοοργανωθούν και να δράσουν συλλογικά. Το δύσκολο, βέβαια, ήταν να σπάσει αυτή η ατομικότητα, αλλά τα παιδιά βρήκαν τον δικό τους κοινό παρονομαστή: στον φόβο, στο μίσος και στον διχασμό απαντάνε με μια σειρά από δράσεις με θετικό πρόσημο. Ετσι, αύριο, Σάββατο 6 Ιουλίου, γίνεται η αρχή με μια μεγάλη συναυλία στο Κατράκειο της Νίκαιας, με τα έσοδα να πηγαίνουν σε αυτόνομες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. «Μέχρι τότε θα έρθουν και άλλοι φίλοι στην παρέα», μας διαβεβαίωσαν. Εδώ είμαστε να τους υποστηρίξουμε.
Ανέκδοτα Γιάννενα Το νέο, ανέκδοτο μέχρι στιγμής, μουσικό έργο του Νίκου Ξυδάκη, βασισμένο στην ποιητική συλλογή «Γυάλινα Γιάννενα» του Μιχάλη Γκανά, παρουσιάζει ο ίδιος ο συνθέτης, τη Δευτέρα 8 Ιουλίου στον κήπο του Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων Φοίβου Ανωγειανάκη (Διογένους 1-3, Πλάκα). Οι δύο φίλοι και συνεργάτες μοιράζονται συχνά σκέψεις και συναισθήματα, ήχους και στίχους, εικόνες και αρώματα, συνθέτοντας μια άλλη πατρίδα στην καρδιά της Ελλάδας. Εκτός των νέων, ο Νίκος Ξυδάκης επιλέγει γνωστά και αγαπημένα τραγούδια από την 35χρονη παρουσία του στη δισκογραφία, πάνω σε ποίηση Ελλήνων ποιητών, από τη Σαπφώ μέχρι τον Γκόνη και τον Καψάλη.
Ραντεβού στον Βύρωνα «Μια αγκαλιά τραγούδια» ονομάζεται η παράσταση που θα δοθεί τη Δευτέρα 8 Ιουλίου στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα. Ενα απόσταγμα από αγαπημένα μας τραγούδια, τόσο από την πρόσφατη όσο και από τη διαχρονική δισκογραφία της Αλκηστης Πρωτοψάλτη, συνοδεία 45 μουσικών, προσεγγίζουν τα τραγούδια με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και προσφέρουν στην παράσταση δυναμική με ένα ηχόχρωμα μoναδικό. Η παράσταση της Αλκηστης Πρωτοψάλτη με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Γαστουρίου ΟΜΟΝΟΙΑ θα μαγέψει το κοινό της Αθήνας στο πλαίσιο του φεστιβάλ του Δήμου Βύρωνα «Στη σκιά των Βράχων».
ΠΡΟΣΕΧΩΣ
Σινεμά
16
Στην Αγρια Δύση Η δημιουργική ομάδα των πρώτων «Πειρατών της Καραϊβικής», ο παραγωγός Τζέρι Μπρουκχάιμερ και ο σκηνοθέτης Γκορ Βερμπίνσκι, ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους με τον Τζόνι Ντεπ, αλλά αυτή τη φορά αντί να σαλπάρουν στα ανοιχτά ψηφίζουν ξηρά και πάνε προς... Αγρια Δύση. Οι τρεις τους μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη τον «Μοναχικό Καβαλάρη» μέσα από μια εντελώς διαφορετική οπτική. Ογδόντα χρόνια μετά το ραδιοφωνικό του ντεμπούτο -το οποίο ακολούθησε η τηλεοπτική και κινηματογραφική του μεταφορά-, ήρθε η ώρα να ειπωθεί η ιστορία του θρυλικού Lone Ranger μέσα από τα μάτια του στενού του συντρόφου, του Τόντο. Ο Τζόνι Ντεπ ως περιπλανώμενος Κομάντσι, με ένα κοράκι στο κεφάλι και εκδιωγμένος από τη φυλή του, μας συστήνει τον άλλοτε ιδεαλιστή δικηγόρο Τζον Ράιντ, τον οποίο μια σειρά από γεγονότα θα τον μετατρέψουν στον αινιγματικό, μασκοφόρο Μοναχικό Καβαλάρη. Δύο εκκεντρικοί και αντιθετικοί ήρωες -ένα δίδυμο που θυμίζει κάτι από τον Δον Κιχώτη και τον Σάντσο Πάντσα- περιπλανιούνται στην Αγρια Δύση σε
μια ιστορία με εκπλήξεις, ανατρεπτικό χιούμορ και άφθονη δράση. «Θα έλεγα ότι επί της ουσίας η εκδοχή μας είναι ένα buddy story με στοιχεία περιπέτειας, πολλή ειρωνεία, χιούμορ και ιδιομορφία, ώστε να είναι ξεχωριστή», διευκρινίζει ο Βερμπίνσκι, που επέλεξε τον ταλαντούχο Αρνι Χάμερ (“Social Network”, “J. Edgar”) για να υποδυθεί τον Μοναχικό Καβαλάρη στο πλευρό του Ντεπ. Αν και με εντελώς διαφορετικό θέμα, είναι σαφές ότι ο «Μοναχικός Καβαλάρης» έχει άρωμα από «Πειρατές της Καραϊβικής» με τον Τόντο του Ντεπ να θυμίζει αρκετά στο... ιδιόρρυθμο του χαρακτήρα του τον Τζακ Σπάροου. Η ταινία συνολικά αποτελεί μία ακόμα υπερπαραγωγή του Μπρουκχάιμερ, η οποία υπηρετεί με συνέπεια το αμιγώς entertaining cinema που σέβεται τον εαυτό του, αν λάβεις υπόψη σου τους πέντε μήνες γυρισμάτων που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί η ταινία.
Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης
Σουηδικό θρίλερ
Βραβευμένη «Χαρά»
Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έφτασε για πρώτη φορά μέχρι τα Οσκαρ με το “Chocolat”. Τώρα, ο Σουηδός Λάσε Χάλστρομ επιστρέφει στη γενέτειρά του και μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα best seller, που έχει πουλήσει περισσότερα από 600.000 αντίτυπα στη Σουηδία. Στον «Υπνωτιστή», ο διάσημος ψυχίατρος Ερικ Μπαρκ, ενώ έχει εγκαταλείψει την τεχνική του υπνωτισμού για μία δεκαετία, καλείται να την εφαρμόσει ξανά σε ένα μικρό αγόρι, που παραμένει αναίσθητο έπειτα από σοβαρό τραύμα στο κεφάλι. Είναι ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψει η αστυνομία την αλήθεια πίσω από την άγρια δολοφονία των γονιών του και της μικρής αδελφής του, καθώς και τη μυστηριώδη εξαφάνιση της μεγαλύτερης αδελφής του.
Ακόμα μία διεθνής διάκριση για το ελληνικό σινεμά. Αυτή τη φορά ήταν η ταινία «Χαρά» του Ηλία Γιαννακάκη, που απέσπασε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου Ειδική Μνεία για «ένα μοναδικό πορτρέτο ενός γυναικείου χαρακτήρα και μια εξαιρετική ερμηνεία από την Αμαλία Μουτούση». Η ταινία διηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που κλέβει ένα μωρό από το μαιευτήριο και φτάνει μέχρι τον φόνο προκειμένου να το προστατεύσει. Το ασπρόμαυρο φιλμ του Γιαννακάκη έκανε την πρεμιέρα του στο περυσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, ενώ η Αμαλία Μουτούση έχει ήδη τιμηθεί για την ερμηνεία της στα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Σινεμά στο Τρένο Θερινό... Μπενάκη Από τις 9 έως τις 27 Ιουλίου το Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138) μετατρέπεται σε θερινό σινεμά στο πλαίσιο μιας ξεχωριστής διοργάνωσης, που φέρει τον τίτλο «Καλοκαιρινό Φεστιβάλ στο Μουσείο Μπενάκη». Δεκαέξι βραβευμένες ταινίες και ντοκιμαντέρ, εκ των οποίων οι 12 πανελλήνιες πρεμιέρες, που σκιαγραφούν στη μεγάλη οθόνη τον κόσμο της τέχνης, της μόδας, της μουσικής, του θεάτρου και της γαστρονομίας, θα προβληθούν στο πλαίσιο του φεστιβάλ. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε το ντοκιμαντέρ για τον Μπρους Σπρίνγκστιν “Bruce Springsteen & I” σε παραγωγή του Ρίντλεϊ Σκοτ και το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ “We steel secrets - The Wikileaks Story”, που αναφέρεται στη δράση και στους στόχους της Wikileaks.
Κάθε Τετάρτη του Ιουλίου έχουμε ραντεβού στην υπέροχη αποβάθρα του Τρένου στο Ρουφ με μια σειρά από συλλεκτικά κινηματογραφικά αριστουργήματα του γερμανικού σινεμά. Βωβές ταινίες και κινούμενα σχέδια που χρονολογούνται από το 1919 προβάλλονται, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε, συνοδεία live μουσικής μέχρι τις 24 Ιουλίου στις 9:30 μμ. με είσοδο μόνο 5 ευρώ. Στη συνέχεια μπορείτε να απολαύσετε το φαγητό ή το ποτό σας δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές, στο εστιατόριο και στο μπαρ αυτής της μαγικής αποβάθρας.
17
05-11.07.2013
O Γαβράς στις Βρυξέλλες Στις Βρυξέλλες βρέθηκε στις 26 Ιουνίου ο Κώστας Γαβράς, καλεσμένος της αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Αννυς Ποδηματά. Ο γνωστός σκηνοθέτης συμμετείχε σε συζήτηση με θέμα «Χρηματοπιστωτικές αγορές: Εχουν απεριόριστη δύναμη;» με αφορμή την τελευταία του ταινία «Το Κεφάλαιο». Της συζήτησης προηγήθηκε η προβολή της ταινίας, που έχει ως κεντρικό ήρωα έναν υπάλληλο μιας μεγάλης πολυεθνικής τράπεζας που προάγεται στη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου, γεγονός που ξυπνάει μέσα του έναν άλλον εαυτό. «Είμαστε οι νέοι Ρομπέν των Δασών! Παίρνουμε από τους φτωχούς για να τα δίνουμε στους πλούσιους», αναφωνεί στην τελευταία σκηνή της ταινίας, που αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί σήμερα το χρηματοπιστωτικό σύστημα. «Η μεσαία τάξη, που θεωρήθηκε η βάση της δημοκρατίας, όλο και συρρικνώνεται. Αυτό πρέπει να αλλάξει», επεσήμανε ο Κώστας Γαβράς μιλώντας μετά την προβολή της ταινίας του ενώπιον ενός αμφιθεάτρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου γεμάτο από μεταπτυχιακούς φοιτητές της ΑΣΟΕ και της Γαλλικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης. «Ζούμε σε μια κοινωνία διαφθοράς. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να έχει τη βούληση και την εξουσία να παρέμβει, αλλιώς αυτή η ‘φούσκα’ της Ευρώπης θα σκάσει σύντομα», εξήγησε ο κινηματογραφικός Ελληνας διεθνής μας, που είναι συνάμα από τους πλέον συνεπείς δημιουργούς του παγκόσμιου πολιτικού σινεμά. Το «Κεφάλαιο» είναι μία ακόμα έντονα πολιτική ταινία του, που βάζει στο στόχαστρό της τον σύγχρονο τραπεζικό τομέα, που κερδοσκοπεί ασύστολα σε βάρος ολόκληρων κρατών και των πολιτών τους. «Νομίζω ότι θα αρκούσε να φορολογήσει κάποιος με 30% ή 40% τους φορολογικούς παράδεισους και εντός ΕΕ, όπως το Λουξεμβούργο, για να λυθούν πολλά προβλήματα», κατέληξε.
Βιβλίο
18
Το τίμημα της pulp λογοτεχνίας Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε, τηλεοπτικά και εκδοτικά, μια αναγέννηση του έργου του Γιάννη Μαρή. Συζητώντας με νέους συγγραφείς «αστυνομικών» που συμμετείχαν στη fan fiction έκδοση «Η επιστροφή του Αστυνόμου Μπέκα», προέκυπτε, μεταξύ πολλών άλλων, και το εξής συμπέρασμα: η πολιτική είναι μάλλον απούσα από το έργο του συγγραφέα. Ο Μαρής, κατά κόσμον Γιάννης Τσιριμώκος, αδελφός του κραταιού πολιτικού Ηλία Τσιριμώκου, συμμετείχε στο ΕΑΜ. Μετά το τέλος του Eμφυλίου, αποκαλύψεις σχετικές με τη Μακρόνησο στην εφημερίδα που δούλευε θα τον οδηγήσουν στη φυλακή. Το οξύμωρο προαναφερθέν σχήμα έχει σίγουρα εξήγηση. Θα αποτολμούσα, με μεγάλο κίνδυνο, μια προσωπική υπόθεση. Αμφιβάλλω πως ο συγγραφέας δεν ενδιαφερόταν για το πολιτικό γίγνεσθαι - τουναντίον. Τα χρόνια που γράφει ο Μαρής και το πλαίσιο στο οποίο εκδίδει δεν δίνουν τη δυνατότητα του εύκολου καταγγελτικού λόγου που όσοι μεγαλώσαμε από τη μεταπολίτευση και μετά έχουμε συνηθίσει. Οι αλήθειες, η κοινωνική κριτική -ιδιαίτερα σε ένα είδος γραφής που δημοσιεύεται σε συνέχειες στον περιοδικό Τύπο-, είναι ανάγκη να ειπωθούν εμμέσως. Και αυτή υπήρξε η επιλογή του.
Το μυθιστόρημα «Τα χέρια της Αφροδίτης» (εκδ. Αγρα) αποτελεί άλλο ένα «χαμένο» έργο του. Χωρίς να καταγγέλλει ή να εξαπολύει αφορισμούς, καταπιάνεται με ένα τολμηρό θέμα για την εποχή. Μια εξαφάνιση οδηγεί σε Ισραηλινούς μυστικούς πράκτορες, δωσίλογους της κατοχής και πρώην αξιωματικούς των SS - με φόντο την τουριστική Ελλάδα του ’60. Για τους δεύτερους το λάφυρο είναι ένας κρυμμένος θησαυρός, για τους πρώτους η ανάγκη να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα εγκλήματα του Β΄ Παγκόσμιου. Ο δημοκρατικών πεποιθήσεων Μαρής καλπάζει καλλιτεχνικά σε έναν στίβο που κριτικοί της εποχής θεωρούν δεύτερης διαλογής. Αυτό μου τόνισε, προ μηνών, ο συγγραφέας και μελετητής του Ανδρέας Αποστολιδής στα backstage του βίντεο της “Metropolis” του σχετικού με τον συγγραφέα. Ακόμα και φίλοι και ομότεχνοί του δεν τον διάβαζαν επειδή έγραφε «αστυνομικό». Ηταν πολύ pulp για τα γούστα τους. Θα περάσουν χρόνια μέχρι να καταλάβει τη θέση που δικαιωματικά του ανήκει. Οπως και ο μεγάλος Θανάσης Βέγγος έριξε όλο το βάρος του σε μια εκλαϊκευμένη τέχνη, για να αντιμετωπίσει την παγερή αδιαφορία της κριτικής στην εποχή του, αλλά να κερδίσει την πραγματική αγάπη του κοινού - από τότε μέχρι και σήμερα.
Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας
Terra Incognita
Εσωτερική κατάδυση
Κίνα, άγνωστη γη, ο «γιος της» Μο Γιαν πήρε το περυσινό νόμπελ, εκείνη όμως παραμένει λογοτεχνικά αχαρτογράφητη για εμάς. Η νουβέλα «Η αληθινή βιογραφία του Κούλη» (εκδ. Μπλανής Δημήτρης) αποτελεί ίσως το καλύτερο δείγμα γραφής του Λου Χσιούν - ενός εκ των μεγαλύτερων μορφών του 20ού αιώνα για τα κινεζικά γράμματα. Καταγράφει την εκλογικευμένη «κατεργαριά» του κεντρικού ήρωα με σατιρικό τρόπο και πώς εκείνος εθελοτυφλεί ακόμη και στις πιο μεγάλες ήττες, παρομοιάζοντάς τον τρόπον τινά με τη χώρα του εκείνη την εποχή. Ενδιαφέρον το στοιχείο πως η έκδοση συνοδεύεται από CD με τα κείμενα για ακουστική κατανόηση - μεταξύ άλλων extras!
Η Στέργια Κάββαλου έχει αποδείξει, με το παραπάνω και ήδη από το πρώτο της βιβλίο, την ικανότητά της στη μικρή φόρμα. Τα διηγήματά της στο «Αλτσχάιμερ trance» (2010) μυρίζουν δρόμο, τωρινούς καημούς, προσωπικές στιγμές και μαύρα τριαντάφυλλα - είναι διηγήματα επειδή θέλουν να είναι διηγήματα και όχι μυθιστορήματα ελλείψει χώρου. Στην πρώτη της ποιητική συλλογή, τιτλοφορούμενη «Πλαστική άνοιξη» (εκδ. Εκάτη), δεν παίζει με μεγαλεπήβολες λέξεις και βαριά κουλτούρα. Καταγράφει γήινα: «μα όταν πήγα να χαϊδέψω τα παράθυρα, / πιπίλισα το θυμωμένο μου αίμα. /το έδειξα στη μαμά. / ‘άλλη φορά μην παίζεις με τα χώματα’ είπε».
19
05-11.07.2013
Μαύρη, κατάμαυρη νύχτα Στη συλλογή κειμένων του «Χρυσή Αυγή και Εκκλησία» (εκδ. Πόλις) o Σταύρος Ζουμπουλάκης παραθέτει τα επιχειρήματά του για το πώς η ξαφνική και πρόσφατη προσπάθεια της νεοναζιστικής οργάνωσης να εμφανιστεί ως υπέρμαχος της Ορθοδοξίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ένδυση των λύκων με την προβιά των αμνών. Η Χρυσή Αυγή είναι γνωστή για την απόρριψη του Χριστιανισμού και την πίστη της σε μια «Αρχαιοελληνική ευσέβεια». Η οποία, βέβαια, ελάχιστα κοιτάει προς την ουσιαστική σοφία των αρχαίων φιλοσόφων. Αντίθετα, προτάσσει μια αφελή, επικίνδυνη, απάνθρωπη και παγανιστική -με τη χειρότερη έννοια- ιδεολογία, αυτή του καθαρού -που δεν υπάρχει- αίματος, της τιμής της μαγκιάς, της ράτσας και του πιστεύω πως όποιος δεν είναι σαν εκείνους αξίζει να πεθάνει στα σκουπίδια. Μια τάση που φυσικά δεν περιορίζεται στους μετανάστες. Και, αν μη τι άλλο, μόνο σχέση με τα διδάγματα του Χριστού δεν έχει. Εκεί έρχεται ο Ζουμπουλάκης να τονίσει τον σημαντικό ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε όλο αυτό. Πρώτον, κατακεραυνώνοντας τους φαιδρούς υψηλά ιστάμενους ιερείς που τα τακιμιάζουν με τους νεοναζιστές και, δεύτερον, πιστεύοντας ακράδαντα πως -αφού προηγηθεί μια επίπονη αυτοκριτική- μια κάθετη και δίχως μισόλογα καταδίκη της οργάνωσης από πλευράς της θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό παράγοντα αναχαίτισης του φασιστικού σκότους.
Αμερικανικός εφιάλτης Ο μεγάλος ουμανιστής Ηταν δίπλα στους μπίτνικς, μα αυτός δεν ήταν beat, ήταν τόσο διαφορετικός ο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Στα γραπτά του ήχησε το γκρέμισμα του αμερικανικού ονείρου με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Αφορμή μνήμης η κυκλοφορία ξανά -ευτυχώς, γιατί είχε καταστεί δυσεύρετο- του «Τοστ Ζαμπόν» (εκδ. Μεταίχμιο). Ενός κειμένου που διαφέρει από τα υπόλοιπα πεζά του. Οχι γιατί του λείπει το χιούμορ ή το κυνικό, βαθιά ανθρώπινο μεγαλείο του. Αλλά γιατί εδώ ο αφηγητής δεν είναι ο κλασικός «πορνόγερος», καραβοτσακισμένος από τη ζωή και από το ποτό στη μέση ηλικία του. Εδώ είναι πάλι ο alter ego Χένρι Τσινάσκι, αλλά βλογιοκομμένος, κακοποιημένος από τον πατέρα του και στα νιάτα του.
Το εν λόγω βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1982. Σαράντα χρόνια μετά την αυτοκτονία του συγγραφέα στα περίχωρα του Ρίο ντε Τζανέιρο. Δεν άντεξε τη θηριωδία που οι πλανημένοι συμπατριώτες του επέβαλλαν στην οικουμένη. Στο μυθιστόρημα «Η μέθη της μεταμόρφωσης» (εκδ. Πατάκη) ο εβραϊκής καταγωγής Αυστριακός πολίτης Στέφαν Τσβάιχ με τον λιτό, γεμάτο ανθρωπισμό τρόπο του περιγράφει τη σταδιακή σύνθλιψη μιας νεαρής κοπέλας. Από τη φτώχεια στην παροδική ψεύτικη πολυτέλεια και από εκεί στην ανέχεια και στον χαμό. Ενα βιβλίο που αντικατοπτρίζει την αίσθηση αδυναμίας των ηρώων -και κατά τα τραγικά φαινόμενα και του συγγραφέανα αντέξουν την κατάπτωση των καιρών.
Σε αυτή την προσπάθεια είναι ενθαρρυντικό πως βρίσκει συμμάχους από τις τάξεις της επίσημης Εκκλησίας, όπως ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος. Στη συλλογή κειμένων «Νεοναζιστικός παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία» (εκδ. Αρτος Ζωής), επιμέλειας του πρώτου, ο δεύτερος γράφει χαρακτηριστικά: «Είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι θέλει εφόσον αυτό τον ικανοποιεί. Με αφορά όμως ως ποιμένα, όταν διαπιστώνω ότι η Χρυσή Αυγή επιχειρεί να διεισδύσει δολίως στο ποίμνιο του Χριστού. Αλλά ο ναζιστικός και ρατσιστικός της χαρακτήρας αφορά άμεσα την κοινωνία, άρα τον καθένα μας, γιατί και τα δύο αυτά στοιχεία στρέφονται εναντίον της». Υπενθυμίζοντάς μας πως η ονομασία Χρυσή Αυγή είναι ένας ευφημισμός για το πραγματικό της πρόσωπο. Αυτό της μαύρης, κατάμαυρης νύχτας.
Θέατρο
Φωτό: Βάσια Αναγνωστοπούλου
20
Και η Λένα... ντυμένη Στέλλα! Στην παράσταση του Γιάννη Σκουρλέτη ο λόγος είναι το πρόσχημα. Η ουσία είναι το σώμα - το σώμα που μεταφέρει τη μνήμη. Το σώμα που είναι μέρος του μύθου - του μύθου της Μελίνας με τη γαλανόλευκη (γεια και χαρά σου, Γιάννη Αντετοκούνμπο!) και τα πολύχρωμα φωτάκια τριγύρω στο πάλκο. Λίγο πριν από την εμφάνιση της Σοφίας Κολλητήρη για να πει για τελευταία φορά αυτό το βράδυ το «Γκρέμισ’ τα, γκρέμισ’ τα όλα πια...» με ήχο και ατμόσφαιρα καλοκαιρινού πανηγυριού. Αμέσως μετά τις τυχαίες (;) συναντήσεις με την Κατερίνα Χέλμη στον «Δρόμο του Λαμόρε» του Δημήτρη Μαυρίκιου, τον άγγελο του Τσαρούχη, την Κατερίνα Γώγου στα «Τρία κλικ αριστερά», τον Κώστα Ταχτσή στον Βόλο της ενηλικίωσής του και τον Γιώργο Ιωάννου να παραμονεύει τα βλέμματα των περαστικών στις γραμμές του τρένου στην Κων/πόλεως. Το σώμα, λοιπόν, είναι ο φορέας του μύθου. Του δικού μας νεοελληνικού (ή, ακόμη καλύτερα, του μεταπολιτευτικού) μύθου - ενός μύθου φτιαγμένου ψηφίδα την ψηφίδα με εικόνες από την κληρονομιά της χαρμολύπης σε ένα τοπίο καθαγιασμένο από τον ιδρώτα των απλών καθημερινών ανθρώπων της συ-
νοικίας και όπου ακόμη και εκείνο το αναπάντεχο αεράκι είναι καθόλα ικανό να σηκώσει τη σκόνη της Ιστορίας και να διεκδικήσει την αλήθεια της στιγμής. Η Λένα Δροσάκη συγκλονιστική στον ρόλο της Στέλλας (ή, καλύτερα, η διαδρομή της περσόνας μετά το τέλος της εμβληματικής ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη), είναι όλες οι Μελίνες των καιρών μας μαζί και ταυτοχρόνως. Χαρακτηριστική εκπρόσωπος μιας γενιάς όπου το ευάλωτο της ύπαρξης ήταν σε διαρκή σύγκρουση με τη μαγκιά σε πρώτο επίπεδο και η γλύκα της ανθρώπινης επαφής με την ύστερη εκδίκηση για τα μάτια του κόσμου. Το κείμενο γράφτηκε για την παράσταση «ΣΤΕΛΛΑ travel - η γη της απαγγελίας», μια παράσταση της ομάδας Βijoux de Κant, βασισμένη στη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, στα Παλαιά Δημοτικά Σφαγεία (Πειραιώς 225 & Επταλόφου) στον Ταύρο. Η παράσταση είναι σε σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη και παίζουν οι ηθοποιοί Λένα Δροσάκη, Μαριάνθη Παντελοπούλου και Αινείας Τσαμάτης. Κώστας Τσαούσης
Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου
21
05-11.07.2013
Ιδιότυπη μάχη
Ανδρική υπόθεση Η «Μήδεια» που παρουσιάζεται σήμερα και αύριο (5 & 6/7) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου είναι καθ’ όλα ανατρεπτική. Ο Σπύρος Ευαγγελάτος, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, έχει επιλέξει τον Γιώργο Κιμούλη για να ερμηνεύσει την αρχετυπική ηρωίδα του Ευριπίδη σε μια παράσταση που παίζεται μόνο από άνδρες με τη χρήση μάσκας. Η μουσική της παράστασης είναι του Θάνου Μικρούτσικου και παίζουν ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο Τάσος Νούσιας, ο Μάνος Βακούσης, ο Νικόλας Παπαγιάννης, ο Νίκος Αναστασόπουλος και ο Δημήτρης Παπανικολάου.
H Ρούλα Πατεράκη σκηνοθετεί τη «Φωνή» του Γιώργου Βέλτσου στις 7 και 8 Ιουλίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος). Το μονόπρακτο για τρία πρόσωπα αναφέρεται στο «οικόσιτο ζεύγος» και παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Γιώργος Βέλτσος, ορμώμενος από τα ιψενικά τρίγωνα, υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει σχέση των δύο φύλων, διότι το φύλο είναι ένα πρόβλημα για τον εαυτό του. Στην παράσταση παίζουν ο Περικλής Μουστάκης, η Δήμητρα Χατούπη και ο Αργύρης Πανταζάρας.
Αναγνώριση από το εξωτερικό Μέσα σε μια μέρα το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης έλαβε δύο μηνύματα από το εξωτερικό τα οποία υπογραμμίζουν τη δυναμική και την απήχηση που έχει το όνομα του ιδρυτή του σε διεθνές επίπεδο. Ο Jack Herholdt, μόνιμος δραματουργός του American Bard Theater Company, με έδρα τη Νέα Υόρκη, αποφάσισε να συμπεριλάβει την αγγλική μετάφραση του Μιχάλη Κακογιάννη για το έργο «Βάκχες» του Ευριπίδη στον προγραμματισμό των θεατρικών παραστάσεων για την καλλιτεχνική περίοδο της Ανοιξης του 2014. Οπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο ίδιος, ύστερα από έρευνα που διενήργησε σε ένα πλήθος κειμένων, επέλεξε τη μετάφραση του Μιχάλη Κακογιάννη ως συγκριτικά ανώτερη σε απόδοση και ποιότητα.
Ιστορίες ζωής
Drag Queen
Tο πιο πειραματικό έργο της Βιρτζίνια Γουλφ, «Τα κύματα», ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα για δέκα μόνο παραστάσεις στο Βυρσοδεψείο (Ορφέως 174, Βοτανικός) από τις 10 έως τις 20 Ιουλίου, σε μετάφραση Αρη Μπερλή και σκηνοθεσία Αγγελίτας Τσούγκου. «Κάποιοι άνθρωποι καταφεύγουν στην εκκλησία, άλλοι στην ποίηση. Εγώ στους φίλους μου». Αυτή είναι η θέση της Βιρτζίνια Γουλφ στο ανατρεπτικό μυθιστόρημα που γράφτηκε το 1931 και παρακολουθεί μια παρέα έξι φίλων σε εννέα διαφορετικές ηλικιακές φάσεις της ζωής τους, από τα παιδικά χρόνια μέχρι τα γεράματα.
Για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια χρονιά, ο Γάλλος σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας, αλλά και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν (από τον Σεπτέμβριο του 2013) Olivier Py επισκέπτεται τη χώρα μας, παρουσιάζοντας στο κοινό του Φεστιβάλ Αθηνών τον ρόλο της ζωής του, τη γυναίκα που τον συνοδεύει πάνω από 15 χρόνια, τη Miss Knife, στις 9 και 10 Ιουλίου, στην Πειραιώς 260. Πλαισιωμένος από τέσσερις μουσικούς, με πιάνο, σαξόφωνο, φλάουτο, κρουστά και κοντραμπάσο, ο Olivier Py, υποδυόμενος τη θρυλική «περσόνα» την οποία ο ίδιος δημιούργησε το 1996, μας παρουσιάζει τις 14 νέες συνθέσεις του σε ένα μεταμοντέρνο και εκρηκτικό drag show.
Επίσης, ο συνεργάτης καθηγητής στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Dokuz Eylül University της Τουρκίας και μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του 1ου Μεσογειακού Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Σμύρνης, Ragıp Taranç, επικοινώνησε με το Ιδρυμα, καθώς η Επιτροπή αποφάσισε να συμπεριλάβει ένα αφιέρωμα στο έργο του Μιχάλη Κακογιάννη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, θεωρώντας τον ως «υποδειγματική κινηματογραφική προσωπικότητα της μεσογειακής κουλτούρας».
Εκθέσεις / Εκδηλώσεις
22
Κανόνες στην τέχνη Το CAMP (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά) υποδέχεται τον Ιούλιο με δύο ομαδικές εκθέσεις. Μέχρι τις 27 Ιουλίου ο χώρος θα φιλοξενεί την ομαδική έκθεση “a-n-e-w”, που διοργανώνουν η Σοφία Αρβανίτη και η Καλή Νικολού. Μια έκθεση που διερευνά τις προϋποθέσεις που «πρέπει» να πληροί μια έκθεση ώστε να προσελκύσει καλλιτέχνες και κοινό σήμερα, καθώς και τους κανόνες που διέπουν το σύστημα της τέχνης. Το “a-n-e-w” επαναξιολογεί έννοιες όπως είναι η διαχρονικότητα και το κατεστημένο στην τέχνη, όπως φαίνεται και από τη δισημία στον τίτλο του. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Σοφία Αρβανίτη, Φωτεινή Γουσέτη, Nobuko Hayashi, Yuliia Koval, Αρης Μιχαλόπουλος, Κάλη Νικολού, Herbert Rometsch, Stefan Schessl, Πέτρος Σιάνος, Σταύρος Χρήστος Βλαχάκης. Παράλληλα, μέχρι τις 14 Ιουλίου το CAMP θα φιλοξενεί την έκθεση “Crisis [?] What Crisis [?]“ του Athens Street Art Festival 2013. Κατά τη διάρκειά του 20 κορυφαίοι Ευρωπαίοι street artists επεμβαίνουν δημιουρ-
γικά σε χώρους στην Αθήνα, όπως είναι η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256, Ρέντη), αλλά και σε δημόσια κτίρια του Δήμου Νίκαιας σε συνεργασία με τους οποίους διοργανώνεται το φεστιβάλ. Στον εκθεσιακό χώρο του CAMP θα φιλοξενηθούν έργα των Add Fuel, Bastek Street Art, Btoy, Decycle Stencils, Eime, Fkdl, Fred Le Chevalier, Goin, Gregos Art, Icks, Kashnik, Kouka Dandi, Losotros X Mj Tom, Maismenos, Milo Art, Pioc Ppc, Rabea Senftenberg, Tarek, Thom Thom και Uno. Με μέσο τη stencil art, τη ζωγραφική, τις εγκαταστάσεις και τα new media, οι καλλιτέχνες τοποθετούνται σε θέματα αστικής αισθητικής. Ανάμεσα στους στόχους της διοργάνωσης συμπεριλαμβάνεται η προβολή της Ελλάδας και της δυναμικής της όσον αφορά τη διοργάνωση διεθνών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και η ανάδειξη των διαφορών μεταξύ αξιόλογων έργων της street art με κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο σε δημόσιους χώρους και των ανώνυμων graffiti μηνυμάτων που σπάνια εμπεριέχουν καλλιτεχνική ή κοινωνική αξία.
Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου
23
05-11.07.2013
Ιστορίες από φιλμ Το μπλε ως σύμβολο “Blue” ονομάζεται η νέα ομαδική έκθεση των Kalfayan Galleries (Χάρητος 11, Κολωνάκι), η οποία θα είναι ανοιχτή για το κοινό μέχρι τις 21 Σεπτεμβρίου. Στο πλαίσιό της παρουσιάζονται γνωστά έργα Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών που έχουν αξιοποιήσει τις εκφραστικές και συμβολικές ιδιότητες του μπλε χρώματος, τα οποία καλούν των επισκέπτη να τα αποκωδικοποιήσει. Περιλαμβάνονται αφαιρετικές συνθέσεις των Matteo Montani, Γιάννη Μόραλη και Μιχάλη Μιχαηλίδη, οι διακεκριμένες φωτογραφίες του Στράτου Καλαφάτη από την Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας, αλλά και μία ακόμη σειρά από έργα των David Hockney, Αλέξη Ακριθάκη, Γιάννη Γαΐτη, Αικατερίνης Γεγησιάν, Νίνας Παπακωνσταντίνου, Δημήτρη Τάταρη, John Craxton, Jim Dine, Barbara Hepworth, Bouchra Khalili, Pae White και Raed Yassin.
Χάρτινος κήπος Η ατομική έκθεση του Λευτέρη Τάπα “Garden” θα παρουσιάζεται μέχρι τις 14 Σεπτεμβρίου στην γκαλερί CAN της Χριστίνας Ανδρουλιδάκη (Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι). Πρόκειται για την πρώτη ατομική παρουσίαση του έργου του Κύπριου καλλιτέχνη στην Ελλάδα, ο οποίος ζει και εργάζεται στη Λεμεσό. Ο Τάπας έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις σε πολλές χώρες, ενώ στο πλαίσιο της έκθεσής του αυτής παρουσιάζει έργα από κομμένο χαρτί, πίσσα, γραφίτη, ακρυλικά και σπρέι. Ο καλλιτέχνης Σάββας Χριστοδουλίδης αναφορικά με τον «Κήπο» του Τάπα σημειώνει πως «ιστορεί άφωτες μέρες και περιοχές με μια φωνή που αμαυρώνει το μοτίβο του, μα δεν το περικλείει».
Η νέα έκθεση του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Βασ. Γεωργίου Β΄ 17-19 & Ρηγίλλης, Αθήνα) «Υβριδικές ιστορίες από τη συλλογή του ΕΜΣΤ» θα παρουσιάζεται μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου υπό την επιμέλεια του Σταμάτη Σχιζάκη. Η έκθεση εξετάζει τον υβριδικό χαρακτήρα του βίντεο και του φιλμ και την εξέλιξή του. Περιλαμβάνονται έργα όπως «Το βλέμμα του κωφού του Ρόμπερτ Ουίλσον», το οποίο διασταυρώνει τη θεατρικότητα με τη ζωγραφική, αλλά και βίντεο και φιλμ του Ζαν-Λικ Γκοντάρ και της Αν Μαρί Μιεβίλ, της Ρεμπέκα Χορν, του Γιώργου Δρίβα, του Γκάρι Χιλ, του Δημήτρη Κόζαρη, καθώς και το ντοκιμαντέρ του Καναδού Ρισάρ Μπρουγιέτ «Περικύκλωση: Ο Νέο-φιλελευθερισμός παγιδεύει τη Δημοκρατία».
Σχολιάζοντας τη μνήμη Η νέα έκθεση του ArtWall (Σοφοκλέους 26, Αθήνα) φέρει τον τίτλο «Περί της σημασίας του να ξεχνάς» και αποτελεί μια τοποθέτηση στην προσωπική και ιστορική μνήμη και την επίδραση που μπορεί να ασκεί η τέχνη σε αυτήν. Την επιμέλεια υπογράφουν η Γκέλυ Γρυντάκη και η Monika Pavlechova, οι οποίες μας συστήνουν τη δουλειά δύο νέων καλλιτέχνιδων, της Ινώς Βαρβαρίτη και της Veronika Sramatyová. Αναφορικά με τον διάλογο που αναπτύσσεται μεταξύ των έργων και της έρευνάς τους, η Γρυντάκη επισημαίνει: «Σχολιάζοντας τον ρόλο της τέχνης στην αντίληψη του παρελθόντος και οι δύο καλλιτέχνιδες επιλέγουν μεταξύ άλλων μέσων και τη φωτορεαλιστική αναπαράσταση για να αποδομήσουν τη συλλογική (Βαρβαρίτη) και την ατομική Sramatyová) μνήμη. Το κρίσιμο ζητούμενο αυτής της έκθεσης γίνεται έτσι η παρουσίαση του πώς ένα έργο τέχνης μπορεί να λειτουργήσει και προς τις δύο κατευθύνσεις όσον αφορά στο παρελθόν. Επηρεάζοντας δηλαδή, αλλά ταυτόχρονα επηρεαζόμενο, από τη μνήμη ανάγεται σε ένα απρόσμενο μέσον διαχείρισής της».
Εικαστικά παιχνίδια Οι φοιτητές του Γ΄ Εργαστηρίου Ζωγραφικής ΤΕΕΤ Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας δημιούργησαν ένα πρωτότυπο επιτοίχιο παιχνίδι τέχνης το οποίο συνθέτει τη νέα έκθεση της αίθουσας τέχνης Τεχνοχώρος (Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, Αθήνα). Βασισμένη σε μια ιδέα του Γαβριήλ Φτελκόπουλου, η έκθεση «Rem Brand Name - Η γνησιότητα του καλλιτέχνη» καλεί τους επισκέπτες να πάρουν μέρος στο παιχνίδι και να αποκτήσουν ένα έργο τέχνης σε συμβολικό κόστος. Ο καλλιτέχνης και υπεύθυνος καθηγητής του εργαστηρίου Χάρης Κοντοσφύρης σημειώνει πως, έχοντας ως αφορμή το αυτοπορτρέτο του Ρέμπραντ με τραγιάσκα, οι νεαροί δημιουργοί διερευνούν στιγμές υποκειμενικότητας και αυθεντικότητας στην εικαστική καθημερινή ζωή.
«Μέσα, λοιπόν, από την παραδοχή μιας ‘καλλιτεχνικής’ χειραγώγησης», συνεχίζει η ίδια, «οι δύο δημιουργοί ερευνούν τη μεταμόρφωση του ίδιου του καλλιτεχνικού αντικειμένου, τη διαδικασία ‘ωραιοποίησης’ στην οποία υποβάλλεται μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας της τέχνης και την επαναξιολόγηση της ποιότητας και τελικά της αξίας του». Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 12 Ιουλίου.
Διαβάζω
24
Το προσκλητήριο Κείμενο: Αντιγόνη Θ. Σδρόλια «Εεεεε, πάλι γάμος;» Οι δυο Ελένες, όψιμες τριανταπεντάρες και κάτι ψιλά, άσπονδες πρώτες ξαδέρφες και εντελώς συνονόματες και στο όνομα και στο επίθετο, προτελευταίο ράφι αριστερά, παρέθεταν ατράνταχτα επιχειρήματα συγκρίνοντας τις δυο τελετές, γάμο και κηδεία. Η αφορμή δεν ήταν άλλη από ένα καλαίσθητο ροζ προσκλητήριο. Φυσικά, κιτς και κακόγουστο το χαρακτήρισαν αμέσως και με ομοθυμία, για να κρύψουν τη ζήλια που έτρεχε από τα μπατζάκια τους και πλημμύριζε το πάτωμα. Τα επιχειρήματα υπέρ της κηδείας έπεφταν βροχή. Οι δυο Ελένες ανταγωνίζονταν η μια την άλλη σε ευρηματικότητα, ετοιμολογία και ευστοχία, με όλη την επιπολαιότητα του ανθρώπου που βλέπει αποστασιοποιημένος την τελετή ως μια ακόμη βαρετή κοινωνική εκδήλωση, στην οποία πρέπει να παραστεί «διά το θεαθήναι». Επιχείρημα 1ον, πρακτικής φύσεως: Στις κηδείες πας ακάλεστος, ούτε προσκλητήρια κι επισημότητες, ούτε «Αξιότιμη Οικογένεια», ούτε τίποτα. Σε παίρνουν τηλέφωνο και κάνεις την εμφάνισή σου. Επιχείρημα 2ον, οικονομικής φύσεως: Δεν χρειάζεται να πας δώρο, οι κηδείες είναι πιο φθηνές και τώρα με την κρίση ποιος ο λόγος να ξοδευόμαστε άσκοπα. Επιχείρημα 3ον, συναφές με το παραπάνω: Δεν σε νοιάζει τι θα φορέσεις, ούτε συνολάκια, παπούτσια και τσάντες ασορτί, ούτε κομμωτήρια, βλεφαρίδες, μαλλιά και νύχια, ούτε τίποτα. Το πολύ πολύ ένα μαύρο ρουχαλάκι, όλο και κάτι θα υπάρχει στην ντουλάπα. Επιχείρημα 4ον, σχετικό με την ατζέντα σου: Δεν χρειάζεται να προγραμματίσεις το πότε και το πού, θα σου πουν αυτοί. ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ 5ον ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΝ διατυπωμένο ταυτόχρονα και από τις δυο Ελένες, ντουέτο σε ένα απίστευτο κρεσέντο: Κανείς δεν σου λέει «και στα δικά σου!», που σε πρήζουν στις γαμήλιες δεξιώσεις και σε λοξοκοιτάζουν οι θειάδες και όλο το σόι εκατέρωθεν, και του γαμπρού και της νύφης, και τούμπαλιν και τανάπαλιν και ξανά πάλι «και στα δικά σου!», μέχρι να το εμπεδώσεις μια και καλή και να πάρεις την απόφαση στην επόμενη κηδεία να απαντάς «και στα δικά σου!» σε κάθε θεια που ανυποψίαστη θα βρεθεί μπροστά σου. Το προσκλητήριο τους έπεσε από τα χέρια: γάμος στο κέντρο της Αθήνας, κι όταν λέμε κέντρο, εννοούμε κέντρο - κατάκεντρο: στον Αγιο Δημήτρη τον Λουμπαρδιάρη. «Στον Λουμπαρδιάρη; Σ’ αυτόν τον βομβιστή;» Οταν ο αγάς των Αθηνών Γιουσούφ σχεδίασε να ανατινάξει με ένα κανόνι, με μια λουμπάρδα δηλαδή, την εκκλησία του αγίου παραμονή της γιορτής του, ξέσπασε καταιγίδα. Και τότε ένας κεραυνός έπεσε
25
στην πυριτιδαποθήκη των Προπυλαίων και την ανατίναξε, με αποτέλεσμα να βρουν τον θάνατο ο αγάς, η οικογένειά του κι οι πυροβολητές. Μπουρλότο τότε; Μπουρλότο και τώρα, σκέφτηκαν οι δυο ωραίες Ελένες και βάλθηκαν να κάψουν κόσμο και κοσμάκη με την εμφάνισή τους, να λάμψουν σαν πυροτεχνήματα διά της παρουσίας τους, λουμπάρδες κι αυτές να γίνουν. Ξεκινούν λοιπόν, σεινάμενες κουνάμενες, ύστερα από απανωτές συνεδρίες καλλωπισμού νυχθημερόν, με τα δεκάποντα τακούνια τους να σφηνώνονται στις σχισμές ανάμεσα στα μάρμαρα Τήνου και Νάξου, να στραβοπατούν στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ανηφορίζοντας για τον λόφο του Φιλοπάππου. Γιαπωνέζοι τουρίστες απαθανατίζουν τα πάντα, ζουμάρουν και ξεζουμάρουν, σοβαροί κι αγέλαστοι. Ομως στα πλάνα τους δεν πρωταγωνιστούν αι δύο ξαδέλφαι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους. Το σκηνικό αλλάζει κι εξελίσσεται κινηματογραφικά. Η γαμήλια πομπή, λίγα άτομα στην αρχή, οι συγγενείς και φίλοι του ζευγαριού, όλο και μακραίνει, εμπλουτισμένη από ενθουσιώδεις τουρίστες, πάσης φύσεως αργόσχολους, δυο τρεις ζογκλέρ κι έναν ξυλοπόδαρο, παιδιά με πατίνια, ακόμη και ξεβολεμένους σκύλους που ακολουθούν κατά πόδας. Οι μίμοι, καλλιτέχνες του δρόμου, τα ζωντανά αγάλματα, βρίσκουν την ευκαιρία να ξεμουδιάσουν όσο το ετερόκλητο κι ανομοιογενές μπουλούκι περνά από μπροστά τους. Το ζευγάρι οδηγούν ως προπομποί Γιαννιώτες μουσικοί, από Πωγώνι ο γαμπρός άλλωστε, οπότε η κομπανία ήταν εκ των ων ουκ άνευ, κλαρίνο οπωσδήποτε, βιολί, λαούτο και ντέφι. Και τότε από κάθε γωνιά του Μεγάλου Περιπάτου οι πάσης φύσεως μπάντες μουσικών μαζεύουν τα όργανά τους, τα εξαρτήματα, τα αναποδογυρισμένα καπέλα και τις ανοιχτές θήκες τους κι ενώνονται με τους Γιαννιώτες μουσικούς, συνοδεύοντάς τους σε ένα απίστευτο συνονθύλευμα ήχων και ρυθμών. Κι έτσι η πολύχρωμη πανσπερμία σκοπών, ρυθμών, οργάνων, που σε κάθε γωνία αυξάνεται και πληθύνεται, ακολουθεί το ζευγάρι και τέρπει τα αυτιά και τα μάτια των φιλήσυχων περαστικών. «Μήλο μου κόκκινο, ρόιδο βαμμένο...» με φλογέρες και φλάουτα Ινδιάνων, όλο φτερά και πούπουλα με φόντο τον ιερό βράχο. «Στο Καπέσοβο θα πέσω...» ορχηστρικό με τσέλο και φαγκότο μπροστά από το νέο μουσείο, στον σταθμό του μετρό. «Ολγα ζάχαρη, Ολγα μέλι, Ολγα ζαχαροθρεμμένη...» με μαράκες και άλλα κρόταλα στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου. Μια κυρία μεγάλης ηλικίας, με κορμοστασιά που θα ζήλευε αθλήτρια με τα μισά της χρόνια, στο μπαλκόνι νεοκλασικού, πιάνει τον ρυθμό και χτυπά παλαμάκια κρατώντας το τέμπο, ενώ τα εκπατρισμένα γκαρσόνια θυμούνται τις γενέτειρες κι αναπολούν. Μετά τη στέψη, οι δυο Ελένες, ξυπόλητες, με τις γόβες ανά χείρας, συμφώνησαν πανηγυρικά: κηδεία vs γάμος, σκορ 0-1. Και στα δικά σας οι λεύτεροι!
Η Αντιγόνη Θ. Σδρόλια είναι η φετινή νικήτρια του τρίτου ηλεκτρονικού διαγωνισμού διηγήματος «ΛόγωΤεχνης».
05 -11.07. 2013
26
Kείμενο: Στάθης Δράκος / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου
27
05 -11.07. 2013
Μια ωραία υπόθεση “Doop doop”. Σαν κάποιος να σου χτυπάει την πόρτα. Σαν να σε χτυπάει στον ώμο θέλοντας να σου αποσπάσει την προσοχή. Να γυρίσεις να τον κοιτάξεις. Αποφασίζεις, λοιπόν, να του αφιερώσεις τέσσερα λεπτά από τη ζωή σου. Και από ό,τι φαίνεται αξίζει όσο τίποτα και αυτά και άλλα τόσα. Επειτα, ψάχνεις από δω και από κει να βρεις κάτι ακόμα. Οχι απαραίτητα επειδή αποτελούν εγχώρια μπάντα, αλλά γιατί δεν ακούς συχνά τέτοια μουσική. Δεν σου ανοίγει ο κάθε καλλιτέχνης την καρδιά του. Δεν σου την προσφέρει τόσο απλόχερα όσο οι Daphne and The Fuzz.
χάλης Τσομπάνογλου από τα Fab Liquid Studios, ο οποίος νωρίτερα είχε ακούσει τα κομμάτια σε μια πιο ακουστική έκδοση μόνο με πιάνο. Του άρεσε η ενορχήστρωση και το ύφος της μπάντας και μας πρότεινε να ηχογραφήσουμε το υλικό που είχαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Κάπως έτσι έγινε.
Ψάχνοντας, όμως, βλέπεις ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Πουθενά. Είναι το πρώτο τους τραγούδι. Είναι η πρώτη τους παρουσίαση στον κόσμο και μέσα σου ξέρεις ότι είναι ένα από τα πιο συγκινητικά μουσικά τετράλεπτα που έχεις ζήσει. Για μένα τουλάχιστον κάπως έτσι λειτούργησε. Και ταυτόχρονα γεννήθηκε η ανάγκη να τους γνωρίσουμε, για να τους γνωρίσουν και άλλοι. Γιατί είναι μεγάλη υπόθεση οι Daphne & the Fuzz. Είναι μεγάλη και ωραία υπόθεση.
Η αλήθεια είναι πως οι κριτικές που έχουμε λάβει μέχρι στιγμής είναι περισσότερο από γνωστούς και φίλους. Τις ακούμε πάντα καλοπροαίρετα, αλλά παρόλα αυτά προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που ικανοποιεί περισσότερο εμάς. Είναι λογικό όταν εκτίθεσαι να υπάρχει μια αλληλεπίδραση με το κοινό, αλλά όλο αυτό είναι κάτι που δεν έχουμε προλάβει ακόμα να σκεφτούμε.
Συστηθήκατε πολύ πρόσφατα στον διαδικτυακό κόσμο και στο αθηναϊκό ραδιόφωνο. Τι από τα δύο προτιμάτε; Ραδιόφωνο ή διαδίκτυο; Νομίζω και τα δύο. Για διαφορετικό, βέβαια, λόγο το καθένα. Μας αρέσει πολύ ο ρομαντισμός του ραδιοφώνου και προφανώς είναι υπέροχη αίσθηση να ακούς το κομμάτι σου μέσα από αυτό. Από την άλλη, το διαδίκτυο είναι πλέον απαραίτητο για τη διάδοση ενός κομματιού ή μιας δουλειάς. Εκτός αυτού, έχει το πλεονέκτημα ότι παίρνει κανείς άμεσο feedback από τον κόσμο. Πότε συναντηθήκατε για να παίξετε πρώτη φορά μουσική οι τέσσερίς σας; Πάρθηκε γρήγορα η απόφαση να το δείτε πιο σοβαρά και να ηχογραφήσετε δικό σας κομμάτι; Γνωριζόμασταν όλοι αρκετά χρόνια μέσα από το ίδιο ωδείο και πριν από έναν χρόνο πήραμε την απόφαση να δούμε όλοι μαζί τα κομμάτια της Δάφνης. Η ηχογράφηση μπορεί να πει κανείς πως ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Την ίδια περίοδο που αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες, μας προσέγγισε ο Μι-
Ακόμα και σε αυτή τη μουσική πραγματικότητα η κυκλοφορία του δίσκου μας είναι όχι απλά όνειρο, αλλά βασικός στόχος. Συγκροτήματα ή μουσικοί που πιστεύετε ότι έχουν συμβάλει περισσότερο στη διαμόρφωση του ήχου σας.
Χόμπι ή επάγγελμα; Ή και τα δύο; Και τα δύο. Ωστόσο, βασικό μας μέλημα είναι να χαιρόμαστε με αυτό που κάνουμε. Μετράτε σχεδόν έναν μήνα «έκθεσης». Πιστεύετε πως οι πρώτες κριτικές θα επηρεάσουν επιλογές που πιθανόν να κάνετε στην πορεία;
Δάφνη, εσύ γράφεις μουσική και στίχους στα κομμάτια. Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για σένα; Τα κομμάτια μου λειτουργούν για μένα σαν ημερολόγιο. Γράφω κυρίως για πράγματα τα οποία με απασχολούν στην καθημερινή μου ζωή. Πράγματα τα οποία έχω ανάγκη να τα εκφράσω με κάποιον τρόπο και το κάνω μέσα από τη μουσική. Τι σας απασχολεί περισσότερο στη μουσική σκηνή της Ελλάδας και τι σας κάνει να ελπίζετε; Πιστεύουμε ότι υπάρχει αξιόλογο υλικό από πολλές μπάντες και πολλά διαφορετικά στιλ. Αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο. Ωστόσο, νιώθουμε ότι ακόμα δεν υπάρχει επαρκής αλληλοϋποστήριξη μεταξύ τους όπως γίνεται στο εξωτερικό. Η θετική πλευρά είναι πως βλέπουμε ότι αυτό το κλίμα μάλλον αρχίζει να αλλάζει. Σε μια μουσική πραγματικότητα όπου η δισκογραφία παραπαίει και έχοντας ήδη κάνει μια πολύ δυναμική αρχή με το πρώτο σας ψηφιακό single “Doop Doop”, η κυκλοφορία δίσκου αποτελεί όνειρο;
Οπως συμβαίνει συνήθως, ο καθένας από εμάς έχει διαφορετικά ακούσματα. Αν τα βάλουμε κάτω και ψάξουμε ποιες είναι οι μπάντες εκείνες που έχουν επηρεάσει πιο πολύ το στιλ μας, πιθανόν να καταλήξουμε σε ονόματα όπως Beatles, Doors, Led Zeppelin, Fleetwood Mac, Girls, Muse, Zombies, Pulp, Whitest Boy Alive. Την αγαπάτε την Αθήνα όπως είναι; Τι θα αλλάζατε αν είχατε τη δύναμη και τι θα παλεύατε να κρατήσετε ίδιο αν χρειαζόταν; Η Αθήνα μέσα από την ασχήμια της εκπέμπει έναν μοναδικό ρομαντισμό που μας δίνει τροφή για δημιουργία. Μας λείπει λίγο η ομορφιά μιας πιο παλιάς εποχής που συναντάμε σε περιοχές όπως η Πλάκα. Αυτό που σίγουρα δεν θα αλλάζαμε είναι ο παλμός της πόλης. Σχέδια για το μέλλον κάνετε; Θα σας δούμε το καλοκαίρι σε κάποιο live; Υπάρχουν κάποια σχέδια για το μέλλον, αλλά προς το παρόν μας απασχολεί η ενορχήστρωση του υλικού μας και η βελτίωση του ήχου μας. Υπάρχει πιθανότητα να κάνουμε κάποιες εμφανίσεις μέσα στο καλοκαίρι ως support σε άλλα συγκροτήματα. Αν θεωρήσουμε ότι είστε από τους ονειροπόλους, πώς φαντάζεστε τους εαυτούς σας και την μπάντα σε πέντε χρόνια από τώρα. Τι θα ευχόσασταν; Να παίζουμε ακόμα μαζί μουσική και να το ευχαριστιόμαστε όσο και τώρα.
28
Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη
29
05 -11.07. 2013
Από την Γκόλφω στην Ιφιγένεια Τον χειμώνα που μας πέρασε την απόλαυσα να αλλάζει ρόλους και προσωπεία στο «Ζ» και στην «Γκόλφω» στο Εθνικό και τα έχασα κυριολεκτικά ακούγοντάς τη να τραγουδάει ρεμπέτικα στο Χαμάμ. Η Χριστίνα Μαξούρη είναι από τις περιπτώσεις που το ταλέντο και το ήθος συναντιούνται και... ξεχειλίζουν. Δεν είναι τυχαίο ότι το 2003 ο Γιώργος Αρμένης της εμπιστεύθηκε στο θεατρικό της ντεμπούτο τη Σόνια από τον «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ. «Πρωταγωνιστικός ρόλος με το καλημέρα σας!» της λέω. «Με το καλημέρα σας και με το καληνύχτα σας!» μου λέει γελώντας. Να όμως που δέκα χρόνια μετά η Χριστίνα έρχεται αντιμέτωπη με έναν ακόμα εμβληματικό ρόλο της παγκόσμιας δραματουργίας. Ιφιγένεια. Οπως τη φώτισε η Μαρία Πρωτόπαππα στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο με την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, που παρουσιάζεται στις 5 και 6 Ιουλίου στο Φεστιβάλ Αθηνών και στην Πειραιώς 260. «Η Μαρία ήθελε καιρό να κάνει αυτό το έργο με τους συγκεκριμένους ανθρώπους», μου αποκαλύπτει και την αισθάνομαι πραγματικά χαρούμενη που μοιράζεται τη σκηνή με τον Μανώλη Μαυροματάκη, τον Γιάννο Περλέγκα, την Αγορίτσα Οικονόμου, τον Θανάση Δήμου και άλλους ταλαντούχους συναδέλφους της. «Είμαστε περισσότερο ομάδα, παρά θίασος», μου λέει. «Η έμφαση δίνεται στην ανθρώπινη αδυναμία, από όπου αυτή μπορεί να προκύψει. Το δράμα στην ‘Ιφιγένεια εν Αυλίδι’ ξεκινάει από την οικογένεια. Η Πολιτεία δεν μπορεί να σκιαγραφηθεί αν δεν έχουμε μελετήσει πρώτα το ενδοοικογενειακό. Η οικογένεια ως κάτι πολύ άμεσο και τρωτό είναι η σμίκρυνση της Πολιτείας», μου εξηγεί. «Είναι από τις αγαπημένες σου τραγωδίες; Θέλω μια ειλικρινή απάντηση», της λέω. «Οχι, δεν ήταν
μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησαν οι πρόβες», μου ομολογεί. Δεν εκπλήσσομαι. Τις περισσότερες φορές η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» προσεγγίζεται μέσα από μία εθνικοπατριωτική ρητορική. Η Ιφιγένεια που θυσιάζεται για το ιδανικό της πατρίδας. «Από αυτή την προσέγγιση λείπει το ανθρώπινο στοιχείο και αυτό ακριβώς προσπαθεί να φωτίσει η παράστασή μας», μου τονίζει η Χριστίνα.
αυτό το ακραίο που συμβαίνει ήδη. Για αυτό το λέμε μάλλον τόσο εύκολα. Ψάχνεις να βρεις μια ακραία λύση απέναντι στο ακραίο που τείνεις να βιώσεις. Αυτό που ζούμε μοιάζει να μην έχει τέλος. Ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουμε την ακεραιότητά μας είναι, πριν δράσουμε, ο καθένας ομαδικά να διαφυλάξει μια ηθική και μια ελευθερία σκέψης».
«Μια κοπέλα έφηβη έχει άγνοια της πατριδογνωσίας. Δεν μπορεί να επιλέξει να το κάνει συνειδητά. Αφήνει τους άλλους να κάνουν αυτό που θέλουν. Επιλέγει τον τρόπο, δεν επιλέγει την πράξη. Επιλέγει να μη συμβεί με βία. Να μην έρθουν, την αρπάξουν και τη σφάξουν. Αυτοθυσία χαρακτηρίζεται από τους άλλους. Δεν είναι το αίσθημα που κινεί την ίδια», συνεχίζει.
Τη ρωτάω για την αισθητική της παράστασης. «Τα κοστούμια και το σκηνικό είναι σε ουδέτερο χρόνο. Μια ξύλινη προβλήτα στρωμένη γύρω γύρω με αλάτι θαλάσσης. Οσον αφορά τον τρόπο παιξίματος, η προσπάθειά μας είναι το κείμενο να ακουστεί σαν ζωντανός, ρεαλιστικός, προφορικός λόγος, διατηρώντας το μέτρο», μου απαντά. Αναρωτιέμαι αν αυτό τη δυσκόλεψε. «Το καλό είναι ότι, επειδή η Μαρία Πρωτόπαππα, που σκηνοθετεί, είναι ηθοποιός και μάλιστα πολύ καλή ηθοποιός, είναι σε θέση να σε βοηθήσει και να σε καθοδηγήσει ακόμα και στο πρακτικό μέρος του πράγματος. Μπορεί να σε βάλει στον κόσμο που σου ζητάει να μπεις, την ίδια στιγμή που σε καλεί να ξεπεράσεις πολλές ανασφάλειές σου, να τολμήσεις και να εκτεθείς».
«Γιατί το κάνει όμως;» τη ρωτάω. «Ερχεται αντιμέτωπη με τον παραλογισμό και συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Βρίσκεται σε μια δίνη που οδηγεί στην καταστροφή, γιατί δεν θα χαθεί ένας άνθρωπος για ένα καλύτερο αύριο. Θα χαθεί ένας άνθρωπος για να γίνει ένας πόλεμος, να πάρουν μια πόλη και να σκοτωθούν άνθρωποι. Δεν θυσιάζεται για το καλό η Ιφιγένεια. Την ίδια την ακινητοποιεί αυτός ο παραλογισμός». Προσπαθώ να κάνω την αναγωγή στο σήμερα. Και εμείς μουδιασμένοι είμαστε μπροστά σε όσα παράλογα συμβαίνουν γύρω μας. Κανείς δεν αντιδρά. «Αυτή τη στιγμή είμαστε στη φάση ‘Ιφιγένεια’», μου λέει και μας πιάνουν τα γέλια. «Ολα συμβαίνουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η μία παράνοια διαδέχεται την άλλη. Και αυτό σε φέρνει σε αμηχανία. Δεν ξέρεις τι να πρωτοφυλάξεις και δεν ξέρεις πώς να το κάνεις. Πραγματικά αυτό ως σύνολο δεν ξέρω πώς αντιμετωπίζεται, παρά μόνο με επανάσταση», μου λέει. Επιμένω ότι χρησιμοποιούμε τη λέξη επανάσταση μάλλον εύκολα. Συμφωνεί. «Ξέρεις όμως...» μου λέει, «η επανάσταση, επειδή είναι κάτι ακραίο, απαντά σε
Το θεατρικό καλοκαίρι της Χριστίνας, όμως, δεν τελειώνει με την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Αμέσως μετά επιστρέφει η υπέροχη «Γκόλφω», που μας χάρισε ο Νίκος Καραθάνος τον χειμώνα στο Εθνικό. Θα παρουσιαστεί στις 16 Αυγούστου για μία και μοναδική παράσταση στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. «Ολοι μας πιστεύουμε ότι θα ταιριάζει εκεί, γιατί είναι ένα κείμενο ανοιχτού χώρου», μου λέει χαρούμενα. «Η ‘Γκόλφω’ ήταν μια γιορτή για όλους μας. Πηγαίναμε και φεύγαμε με χαρά και στις πρόβες και στις παραστάσεις. Και για αυτό πήραμε τεράστια χαρά και με την Επίδαυρο και με την παράταση την ερχόμενη σεζόν στο Εθνικό».
Κείμενο: Λάμπρος Φιλίππου / Φωτογραφία: Χαράλαμπος Κρεκουκιώτης
30
Παράσταση - λαϊκό δικαστήριο Πιστεύω πως δεν υπάρχει σκηνοθεσία και ας ακουστώ κυνικός ή αιρετικός. Υπάρχει λόγος και σώμα. Αρκεί αυτά να τα διαχειριστείς στα ίσια, 100%, και να αφουγκραστείς τις ανάγκες του λόγου μέσα στο δικό σου στόμα, μέσα στο δικό σου σώμα, και έχεις ένα έτοιμο έργο. Στον «Υμνο» μας δίνονται μεν οι κατευθύνσεις (directions) στους συμμετέχοντες, οι οδηγίες χρήσης, αλλά δεν θα τολμούσα να σκηνοθετήσω έναν τόσο ζωντανό λόγο και μάλιστα μέσα σε τόσο ζωντανά στόματα και σώματα σαν αυτά της ομάδας μου. Κακό θα του έκανα. Η παράσταση είναι βασισμένη στο ποίημα του Σολωμού, σε κάποια αποσπάσματα. Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το κείμενο θα μπορούσε να κριθεί διασκευαστικός. Ισως αυτό να σας φανεί πνευματώδες σχόλιο ή λαϊκιστικό υπονοούμενο, αλλά δεν επιλέξαμε εμείς τον «Υμνο εις την Ελευθερίαν», αυτός μας επέλεξε, και εμάς και εσάς. Το έναυσμα ήταν η ίδια η έλλειψη της ελευθερίας -χαρακτηριστικό γνώρισμα των ημερών- και ο άνθρωπος ως υποκείμενο και αντικείμενο. «Τι θα κάμετε; Θ’αφήστε να αποκτήσωμεν εμείς Λευθερίαν, ή θα την λύστε εξ αιτίας Πολιτικής;» Είναι το τελευταίο τετράστιχο που επαναλαμβάνεται
στην παράσταση και από τις δύο ηθοποιούς, το οποίο κουβαλάει με εμμονική διάθεση την πιο μελοδραματικά περιγραφική, για την εποχή, διάσταση του πράγματος, σαν θέτει το μεγάλο ερώτημα της εποχής. Οι δύο τελευταίες στροφές του Σολωμού, γραμμένες το 1823, είναι αυτές που συνοψίζουν -είναι φοβερό- την ανάγκη -κραυγήτης σημερινής εποχής. Η παράσταση πραγματεύεται φαινόμενα κοινωνικά και πολιτικά του παγκόσμιου γίγνεσθαι, με γνώμονα τον άνθρωπο, σε όλους τους πιθανούς ρόλους. Ο υποτιθέμενος θύτης, το θύμα, ο ενεργητικός τύπος, ο παθητικός στη ζωή και άλλα. Φροντίζουμε, μάλιστα, να αναπαραστήσουμε τις καταστάσεις που μαρτυρούν τις σχέσεις των ανθρώπων, πιο ακραία από την ήδη ακραία φύση τους, ώστε να προκαλέσουμε την πιο άμεση ταύτιση με τα γεγονότα. Οτιδήποτε στην υπερβολή του, συνήθως, φέρνει φασαρίες. Σε μένα, η υπερβολή έχει φανεί αρκετά χρήσιμη, φτιάχνω πράγματα από «υπερβολή». Η αμηχανία, η ανασφάλεια, ο φόβος, όλα αυτά τα συν-αισθήματα στην υπερβολή τους κάπου συναντώνται ή απλά κορυφώνουν και παγιώνονται με έναν τρόπο, γίνονται μέρος μας, γίνονται συμπλέγματα. Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι
από τέτοια. Συμπλεγματικοί είμαστε. Μου αρέσει να φτάνω τα πράγματα στα άκρα για να καταλαβαίνω πού μέσα είμαι, σε τι νέα συνθήκη αυτή τη φορά και πώς μπορώ να κινηθώ εκεί μέσα. Να είμαι ελεύθερος. Ελευθερία έχει και το κοινό. Θα μπορεί να συμμετάσχει. Θα έχει κάποιους κουβάδες με νερό μπροστά του. Μπορεί να πάρει θέση. Καλείται να πάρει θέση. Μπορεί να σηκώσει έναν κουβά και να «διορθώσει» ένα, κατά την κρίση του, λάθος. Μπορεί να τον ρίξει στη Δάφνη, μπορεί να τον ρίξει σε μένα, μπορεί να τον ρίξει σε σένα... Σαν λαϊκό δικαστήριο. Ενα ασφαλές λαϊκό δικαστήριο. Δεν θα τους δώσουμε μαχαίρια. Νερό θα υπάρχει και μάλιστα θα ληφθούν μέτρα για την ασφάλεια όσων ΔΕΝ θέλουν να πάρουν θέση. Προσοχή: Η ηθική αυτουργία είναι πιο σοβαρό αδίκημα από την αυτουργία. Το μη συμμετέχειν είναι σοβαρότατο αδίκημα. Η παράσταση «Διονυσίου Σολωμού, Υμνος εις την Ελευθερίαν» ανεβαίνει από τον Λάμπρο Φιλίππου και τους YΙΑNNEIS τη Δευτέρα 8 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 (Κτίριο Η) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη
31
05 -11.07. 2013
Ηλεκτρονικός Τσιτσάνης Κουβέντα με τον Βασιλικό στην «Τεχνόπολις». Μόλις είχε φτάσει από το Λονδίνο όπου κατοικεί μόνιμα τα τελευταία χρόνια. Για εκείνον ξεκινάει ένα κύκλος εμφανίσεων που χαρακτηρίζεται ως “best of” όλης της πορείας του, από τους Raining Pleasure έως και σήμερα. «Πάει καιρός που έχω να συναντήσω τον κόσμο με την μπάντα μου σε καλοκαιρινές συναυλίες και έχω την ίδια προσμονή με το κοινό, που θα ξανασυναντηθούμε. Για αυτό και ο πρώτος σταθμός στις 19 Ιουνίου ήταν η Πάτρα, η πόλη από όπου ξεκίνησα με τους Raining Pleasure, από όπου κατάγομαι και όπου κατοικούν η οικογένεια και οι παιδικοί μου φίλοι. Ηθελα να πατήσω γερά στα πόδια μου», περιγράφει, φανερά ανυπόμονος για τη συναυλία του στην «Τεχνόπολις» την Τρίτη 9 Ιουλίου με opening act τον νέο μουσικό Theodore. Oι μεγάλες επιτυχίες των Raining Pleasure στα επτά άλμπουμ τους, το “Reflections” και ο Μάνος Χατζιδάκις, το χρυσό “Vintage”, οι Beatles, οι επανεκτελέσεις τραγουδιών περασμένων δεκαετιών της αγγλόφωνης μουσικής σκηνής, o Leonard Cohen περικλείουν για τον Βασιλικό 21 χρόνια δημιουργίας, γεμάτα εκπλήξεις. «Ολα αυτά τα χρόνια δεν
ετοίμασα τίποτα ποτέ», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Λειτούργησαν όλα αυθόρμητα με πολλούς παράγοντες που δεν υπήρχαν στο πλάνο και τελικά έφεραν τα πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Σχετικά με τον Χατζιδάκι, απλά κάναμε πρόβες για κάποιες συναυλίες με την Ελλη Πασπαλά και τον David Lynch το 2004. Επίσης, στο ‘Vintage’ μπήκα στο στούντιο σε μια άσχημη προσωπική περίοδο, θέλοντας να κάνω κάτι αποκλειστικά για τον εαυτό μου. Ούτε το ‘Reflections’ είχα σκοπό να ηχογραφήσω, ούτε το ‘Vintage’». Το ίδιο αυθόρμητα προέκυψε και η συλλογή “Sunday Cloudy Sunday”, η οποία περιέχει 12 διασκευές βασισμένες στο έργο του συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη και αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 8 Ιουλίου. «Ξέρω ότι ο κόσμος δεν θα μου το συγχωρήσει που παρουσιάζω πάλι μια δουλειά με διασκευές, αλλά με τον Τσιτσάνη αισθάνθηκα ότι έπρεπε να το κάνω. Αλλωστε, τα κομμάτια που διασκευάζω τα αντιμετωπίζω σαν πρωτότυπες δικές μου συνθέσεις, με την ίδια προσοχή και δημιουργική όρεξη». Ολα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2012 στη soldout συναυλία του στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, όπου παρουσίασε τα τραγούδια του
γνωστού ρεμπέτη, με σύγχρονες ενορχηστρώσεις και ηλεκτρονικό προσανατολισμό, χωρίς καθόλου μπουζούκι. Τα συναισθήματα του ίδιου, ανάμεικτα... «Νομίζω ότι είναι ο πρώτος δίσκος που θα μου δώσει απλόχερα εχθρούς», δηλώνει με στόμφο και εξηγεί: «Το ‘Reflections’ ήταν αγγλόφωνο και ροκ, δηλαδή στο στοιχείο μου. Στην περίπτωση του Τσιτσάνη, τα κομμάτια είναι πολύ παλιά, δεν τα έχει προσεγγίσει κανείς έως τώρα από τη δική μου σκοπιά και για αυτό είναι μια πρόκληση. Ισως και να μη συμβαδίζουν με τις προσδοκίες του κοινού. Μελέτησα πολύ τη ζωή και το έργο του Τσιτσάνη και είχα την ευκαιρία να τον αγαπήσω ακόμα περισσότερο. Βάζω την υπογραφή μου με υπερηφάνεια σε αυτή τη δουλειά». Και ενώ μέχρι τις αρχές του 2014 θα είναι έτοιμο και το προσωπικό άλμπουμ του Βασιλικού, με αρκετά πιο groovy διάθεση, όπως μας αποκαλύπτει, ο ίδιος θα συνεχίζει τις σπουδές του στο Λονδίνο στην Κινέζικη Ιατρική και στον Βελονισμό. «Η Κινέζικη Ιατρική είναι μια άλλη πτυχή του εαυτού μου. Με παθιάζει ως γνώση και αυτό που θα ήθελα είναι να μπορώ να τη χρησιμοποιήσω στο μέλλον ως θεραπεία στους δικούς μου ανθρώπους».
32
Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης
33
05 -11.07. 2013
Ενα ανώριμο φρούτο
Θα μπορούσε να έχει και τους τίτλους του οικοδεσπότη της ελληνικής γκέι νύχτας ή του ρομαντικότερου «κυνικού» σχολιαστή της πόλης. Ο Αλέκος Αμφιλόχιος, ο θρυλικός πλέον ιδιοκτήτης ενός από τα διασημότερα γκέι μπαρ της Ευρώπης, του Μύκονος, που μεσουράνησε τη δεκαετία του ’70 σερβίροντας ποτά και ατάκες σε ιερά τέρατα των τεχνών, μοιράστηκε μαζί μου έναν καφέ και μερικές πολύτιμες αναμνήσεις στο σπίτι του στην καρδιά της Αθήνας. Εχει περάσει μια ζωή πίσω από μπαρ, στο Φεγγάρι και το Μύκονος στην Πλάκα (με συνέταιρο τότε τη Νόρα), το Aleko’s Island στο Κολωνάκι και μετά στου Ψυρρή, για να αφοσιωθεί εδώ και καιρό στην άλλη μεγάλη του αγάπη, τη ζωγραφική. «Ο μπαμπάς μου ήταν εργοστασιάρχης. Ζούσαμε στον Πειραιά. Εγώ ζωγράφιζα μανιωδώς από τότε και η αδελφή μου μού έλεγε: «Σταμάτα πια, πάμε στο Σπλέντιτ για σινεμά». Τότε έμαθα να πίνω Βότρυς και μετά κυκλοφορούσα με το μπουκάλι στην κωλότσεπη. Ομως σε κάποια στιγμή το σταμάτησα». Τα έργα του διακοσμούσαν τους τοίχους των μαγαζιών του και, όταν άκουγε ότι άρεσε κάποιο σε φίλο ή πελάτη του, του έλεγε «πάρ’ το» με την ίδια ευκολία και γενναιοδωρία που κερνούσε τους πάντες ποτά. «Ποτέ δεν ήμουν επαγγελματίας», παραδέχεται σήμερα. «Τα έδινα όλα για τους πελάτες. Δεν εκφράζομαι εύκολα, αλλά κάνω τα πάντα για τους άλλους χωρίς υστεροβουλία. Και εκεί την πατάω» - μου δείχνει το μεσαίο του δάχτυλο. «Αν δεν ήταν ο Ζαν Πιερ να με συμβουλέψει να πάρουμε ένα σπίτι για να μένουμε, δεν θα είχαμε ούτε αυτό. Απλά δεν έδινα καμία σημασία». Δεν τον ενδιέφερε να πουλήσει, όπως τον άφηναν παγερά αδιάφορο και τα τρανταχτά ονόματα πελατών του στο Μύκονος, όπως των Τρούμαν
Καπότε, Μαργκό Φοντέιν, Ρούντολφ Νουρέγιεφ, Ζαν Γκαμπέν κά. Το κατάλαβα από πρώτο χέρι όταν στα 20 μου είχα πάει εκεί με τον Φρέντι Μέρκιουρι και τον Πιτ Τάουνσεντ ξεναγώντας τους στην Αθήνα. «Ποια είναι τα παιδιά;» με ρώτησε τότε κοιτάζοντάς τους ερευνητικά. Του είπα ότι ήταν πολύ διάσημοι και πως έπαιζε τη μουσική τους στο μπαρ, αλλά εκείνος με αφόπλισε με ένα «και τώρα, δηλαδή, εγώ πρέπει να τους ξέρω;». Πριν από μερικά χρόνια είχε απειλήσει έναν καταϊδρωμένο, κοστουμαρισμένο και πολύ μεθυσμένο Καπότε ότι αν δεν καθόταν φρόνιμος στο μαγαζί θα τον πετούσε έξω. Βασικά, με τα άσχημα αγγλικά του, ο Αλέκος του είπε κάτι πολύ χειρότερο, εξωφρενικό, χωρίς όμως να το καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος: “Οpen your butt and smell”, αφήνοντας τον Αμερικανό συγγραφέα -τον «γραβάτα» όπως τον αποκαλούσε- άναυδο. Αυτό που εννοούσε ο Αλέκος ήταν “Οpen your button and breathe” («Aνοιξε το κουμπί σου και πάρε ανάσα»), καθότι ήταν κατακαλόκαιρο. Οταν εξήγησαν στον κατακεραυνωμένο Καπότε τι πραγματικά συνέβαινε, εκείνος χαμογέλασε και απάντησε: “Οh, give me my fucking drink!” Ιστορίες όπως αυτή έχτισαν έναν μύθο γύρω από το όνομά του, κάτι όμως που δεν τον αφορούσε ποτέ. «Στον δρόμο με σταματούν και ρωτάνε: ‘Τι κάνεις, Αλέκο; Είσαι θεσμός!’ Μαλακίες, έλα μωρέ τώρα. Οταν είχαμε το μπαρ, να οι ‘φίλοι’. Οταν έκλεισε, εξαφανίστηκαν όλοι. Κολλητοί δεν υπάρχουν. Mόνο δύο φίλοι από παλιά έρχονται τα Σάββατα και λέω ‘έρχονται τα ΚΑΠΗ’. Πάντως, από όλα τα μαγαζιά αγάπησα περισσότερο το Μύκονος και το Aleko’s Island. Από αυτά πέρασαν όλοι οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες που έχουν αφήσει εποχή». Σε έναν ερωτικό δεσμό που εξακολουθεί να γράφει ιστορία στην Αθήνα -και όχι μόνο-, φέτος συμπληρώνει 40 χρόνια αγάπης και συμβίωσης με τον σύντροφό του, τον πάντα χαμογελαστό και ευγενικό Ζαν Πιερ. Ζούσε πάντα ανοιχτά τη
σχέση του και ίσως για αυτό δεν καταλαβαίνει το Gay Pride. Το θεωρεί περιττό και λίγο «ξεφωνημένο», αλλά παρόλα αυτά πιστεύει στα ίσα δικαιώματα για τα γκέι ζευγάρια, ώστε οι δύο σύντροφοι να είναι νομικά κατοχυρωμένοι. «Ο Ζαν Πιερ ήρθε διακοπές το ’73 στην Ελλάδα, γνωριστήκαμε στο μαγαζί μου και λίγο αργότερα άφησε τη Γαλλία για να μείνουμε μαζί. Ξέρεις, κάνω πλάκα και τον συστήνω σαν αδελφό μου και το πιστεύουν», λέει γελώντας. «Απόδειξη ότι, όταν δύο άνθρωποι ζουν πολύ καιρό μαζί, στο τέλος μοιάζουν». Η θεωρία του για τον έρωτα: «Εχω πάρει σύνταξη, αλλά όχι από τον έρωτα. Βλέπεις, έχω και τον προστάτη μου, δηλαδή είμαι ‘απροστάτευτος’. Μεγαλώνοντας, το σώμα αλλάζει και το μυαλό γίνεται πιο νερουλό, λίγο γκάγκα. Εχω μάθει, ωστόσο, ότι ο ρομαντισμός σταματάει όταν αρχίζει η αλήθεια». Στο μπαλκόνι τους, που βλέπει την Ακρόπολη, ο Αλέκος φροντίζει δεκάδες φυτά. Του λείπει η νύχτα; «Οταν δουλεύεις από το ’60, δεν σου λείπει καθόλου. Πάω σπίτι μου και χαζολογάω. Πάντα κοιμάμαι το πρωί επειδή ζωγραφίζω», απαντάει, καπνίζοντας αρειμανίως. Σήμερα πώς αισθάνεται τον κόσμο γύρω του; «Λείπει ο αυθορμητισμός, το ‘παίζουνε’. Αλλες εποχές, όχι όπως παλιά. Οι νοοτροπίες αλλάζουν». Ρωτάω για την κρίση και μου λέει ότι αδιαφορεί εντελώς για ό,τι γίνεται έξω από το σπίτι του. «Εγώ ζω στον κόσμο μου, δεν πάω πουθενά». Δεν μετανιώνει για τίποτα, έχει ζήσει όπως ήθελε χωρίς να επηρεάζεται από άλλους, πιστεύοντας πως η ζωή συνεχίζεται μέχρι την ευτυχισμένη δύση. Τόσο ο ίδιος όσο και ο Ζαν Πιερ δεν σκέφτηκαν ποτέ να φύγουν από την Ελλάδα. «Πάω πάντα από τους ίδιους δρόμους, στα ίδια μαγαζιά, αλλά δεν τα ξέρω καλά. Ο Ζαν Πιερ ξέρει τα πάντα στην Αθήνα, αλλά του αρέσει και να ταξιδεύει. Σε όποια χώρα πάει θέλει να ξέρει τη γλώσσα και έτσι μιλάει επτά γλώσσες. Τώρα και τουρκικά! Οσο για μένα, τι να πω; Εγώ δεν πρόκειται να ωριμάσω ποτέ. Είμαι ένα ανώριμο φρούτο».
Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής
34
Πατριδογνωσία και πέστο! «Είναι τρομερό να πρέπει ένας σεφ να ανταγωνιστεί τη θέα της Ακρόπολης», σκέφτομαι καθώς κάθομαι στο τραπέζι μου στο Ηytra Απλά, στην ταράτσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (αλλιώς γνωστό ως το νησί της Αθήνας, στον έβδομο όροφο, με την Ακρόπολη να αναπνέει σχεδόν δίπλα σου). Καθώς ο νευρώδης σεφ Νίκος Καραθάνος με την άψογη λευκή ποδιά του βρίσκεται πίσω από τον πάγκο, εντοπίζω τον σεφ Χρύσανθο Καραμολέγκο ακουμπισμένο στη γωνία έξω από τον πάγκο, να κοιτάζει προς την Ακρόπολη. Αμίλητος, μόνος, θα έλεγε κανείς ότι δεν ήταν καν ευδιάθετος, ίσως βαριεστημένος. Οταν μάλιστα κάποιος τον ρωτάει ποιες είναι οι προσδοκίες από τη γαστρονομική βραδιά που θα ακολουθήσει, απαντά: «Να μη φάμε ξύλο;»
τον Καραμολέγκο, ιδανικό εκφραστή μιας γαστρονομικής Αrte Povera, που σάρωσε από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του την ελληνική σκηνή. Οι συνταγές του έχουν την αρχιτεκτονική της γεύσης ενός αχινού: πρωταρχικές, ατόφιες, ανεπιτήδευτες, σπάνιες, φυσικές με επίχρισμα έκπληξης.
Την περασμένη Δευτέρα, λοιπόν, έγινε η πρώτη του «εμφάνιση» ως ενός εκ των τριών σεφ στο Hytra Απλά: Νίκος Καραθάνος, Χρύσανθος Καραμολέγκος, Δημήτρης Δημητριάδης. Ο επισκέπτης του εστιατορίου θα καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε δυο κάρτες: Ηytra Gourmet ή Ηytra Απλά, στη λογική που ήδη είχε καθιερώσει το εστιατόριο με τον χώρο του gourmet και του bistrot εστιατορίου. Είμαστε στη βραδιά του «Απλά» και ακόμη και οι λιγότερο μυημένοι ξέρουν τι να περιμένουν από
Η επόμενη έκρηξη εικόνων έρχεται από την κροκέτα με παστό μπακαλιάρο και χτένια, που συνοδεύεται από μια σος με μελάνι, τσίλι και σιρόπι. Γεύση μεστή, αναπάντεχα γήινη, από αυτές που σε κάνουν να παρομοιάζεις κάποιες δημιουργίες του Καραμολέγκου με μαθήματα πατριδογνωσίας. Οι συγκινήσεις υποχωρούν, πάντως, καθώς προχωράμε στο ταρτάρ τόνου με σαλάτα, όπου η ένταση του θαλασσινού ξεθωριάζει δίπλα στην οξύτητα και την κυριαρχία των λαχανικών, στη γευστική σα-
Για το Hytra Aπλά επιδίδεται στη χειρονομία του δημιουργικού ζευγαρώματος: Καθετί συνοδεύεται από τη δική του ιδιαίτερη σάλτσα ή σος. Ψητές γαρίδες με εκπληκτικό πέστο πελτέ - μια γεύση που ακουμπώντας στη γλώσσα απελευθερώνει εικόνες παιδικών καλοκαιριών στο τραπέζι κάποιας γιαγιάς ή θείας που ανοίγει το κουτί του πελτέ και σοτάρει ελαφρά μια κουταλιά μέσα στην κατσαρόλα. Το χάρισμα του Καραμολέγκου είναι εδώ, κάθε πιάτο του είναι μια μεταφορά και ναι, η Ακρόπολη έχει για λίγο χαθεί από το κάδρο.
λάτα πεπόνι με το χαλούμι και το προσούτο (ευχάριστη, crispy, γλυκιά και αλμυρή γεύση μαζί), αλλά και στο κεμπάμπ κοτόπουλου. Μαζί το μεταλλαγμένο τζατζίκι, όπου δεν υπάρχει σκόρδο, αλλά καρύδι και μπόλικο ξύσμα λεμονιού. Φυσικά, από καμία κουζίνα του Καραμολέγκου δεν λείπει η ποικιλία από ντοματίνια, αυτή τη φορά με πέστο βασιλικού που σε κάνει να θέλεις να αποκηρύξεις ό,τι αντίστοιχο έχεις δοκιμάσει ως τώρα. Η Ακρόπολη έχει πάρει και πάλι το πάνω χέρι, μέσα από τις απότομες ανυψώσεις και τις βελούδινες προσγειώσεις των γεύσεων. Τελευταία αναλαμπή η μους ούζου με φρούτα του δάσους, δυόσμο και tuile από άσπρο και μαύρο σουσάμι, που όμως μοιάζει να ασφυκτιά, να αδικείται μέσα στο άχαρο πλαστικό διαφανές μπολάκι όπου σερβίρεται. Οσο συνεχίζεται η συζήτηση για το τι είναι γκουρμέ και τι όχι, σε ποια κατηγορία καταχωρείται η γευστική εμπειρία που μόλις γευτήκαμε, βλέπω τον Καραμολέγκο με το σακίδιο στον ώμο να φεύγει, χωρίς να πλησιάσει στα τραπέζια για λίγα λόγια σε αυτή τη βραδιά μύησης. Μου θυμίζει το σακίδιο στον «Μικρό Ναυτίλο» του Οδυσσέα Ελύτη. Με τα υλικά, τις λέξεις και τις αισθήσεις του πλοίου διαρκείας που είναι η Ελλάδα - με τα πελάγη και τις χαράδρες της βεβαίως.
Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου
35
05 -11.07. 2013
And the winners are... Το θέμα του “Love in Athens” με άγχωσε από την αρχή. Δεν ήθελα να κάνω κάτι τετριμμένο και, όταν το θέμα είναι ο έρωτας, είναι δύσκολο να βρεις κάτι πρωτότυπο. Στο μυαλό μου γύρναγε συνεχώς ο τίτλος από την ταινία του Ζουλάφσκι «Σημασία έχει ν’ αγαπάς» και με αυτή τη φράση ως αφετηρία δημιουργήθηκαν οι πρώτες εικόνες. Δεν υπήρχε σενάριο με την αυστηρή έννοια του όρου. Στους τρεις ηθοποιούς έδωσα μια σελίδα χαρτί με τον τίτλο «Κάτι σαν σενάριο», χωρίς διαλόγους, γεμάτο μπερδεμένες δράσεις. Το γεγονός ότι συμφώνησαν να συμμετάσχουν σήμαινε αυτομάτως ότι έπαιρναν το ρίσκο να εμπιστευτούν το όραμα κάποιου, το οποίο ούτε συγκεκριμένο ήταν, ούτε μπορούσε εύκολα να προσδιοριστεί λεκτικά. Το να νιώθεις ότι σε εμπιστεύονται είναι απίστευτο συναίσθημα. Το αντίθετο δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο. Ηταν η πρώτη φορά που δούλευα τόσο πολύ με αυτοσχεδιασμό. Ημουν, όμως, τυχερός που είχα αυτούς τους ηθοποιούς. Δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο καλοί ήταν και πόσο οφείλεται σε αυτούς το ότι έγινε πραγματικότητα αυτό το συγκεχυμένο πράγμα που είχα στο μυαλό μου. Τα τρένα είναι προσωπική εμμονή. Η μητέρα μου μου αφηγείται ότι, όταν ήμουν μικρός, ηρεμούσα και καθόμουν ήσυχος μόνο όταν με έβαζε στον ηλεκτρικό και κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Στην ταινία διαδραματίζουν έναν ιδιαίτερο ρόλο, ο οποίος ίσως να μην είναι νοηματικά τόσο ξεκάθαρος. Υπάρχει, όμως, εκεί ως αίσθηση.
Το “Love in Athens” μάς έβαλε σε πολλές σκέψεις από την αρχή. Πώς μετατρέπεις ένα τόσο ευρύ θέμα σε συγκεκριμένη ιστορία; Πώς το κάνεις χωρίς να αστοχήσεις, να είσαι γραφικός ή αφελής; Η πρώτη απόφαση που πήραμε ήταν να κάνουμε κάτι προσωπικό, να γράψουμε βάσει των εμπειριών μας. Η δεύτερη, που αποτέλεσε και αισθητικό δόγμα, ήταν ότι θα κινηματογραφούσαμε κατ’ εξοχήν νύχτα. Θέλαμε να δείξουμε την Αθήνα που πραγματικά βιώνουμε, τη βρόμικη και τσιμεντένια, ωστόσο τόσο ελκυστική αν την αγαπάς και έχεις συνδέσει τα όνειρά σου με αυτήν. Στο τέλος, παράλληλα με όλες τις ανθρώπινες ιστορίες αγάπης που κινηματογραφήσαμε, στη θεματική μας παρέμεινε η αγάπη για τις αθηναϊκές νύχτες. Η εμπειρία που ζήσαμε στο Ιδρυμα Κακογιάννη ήταν κάτι καινούργιο. Ο διαγωνισμός εξελίχθηκε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που οι περισσότεροι φανταζόμασταν. Ηταν ιδιαίτερα ευχάριστη αυτή η έκβαση, καθώς η δυνατότητα να προσεγγίσεις μεγαλύτερο κοινό είναι ίσως ο διακαής πόθος κάθε σκηνοθέτη. Επίσης, δεν περιμέναμε ακριβώς αυτό το επίπεδο συμμετοχής. Υπήρξαν ταινίες που μας έκαναν εντύπωση όταν τις είδαμε για πρώτη φορά στην αίθουσα. Αυτό συνέβαλε στο να μοιάζει πιο στιβαρό το εγχείρημα.
Μου αρέσει να δουλεύω με ανθρώπους που νιώθω οικείους. Με τους οποίους μας συνδέει κάτι περισσότερο από μια επαγγελματική σχέση. Για μένα πλέον σημασία δεν έχει πόσο καλός στη δουλειά του είναι ένας συνεργάτης, αλλά κατά πόσο κολλάει με το σύνολο και πόσο νιώθει μέρος του. Η αίσθηση της οικογένειας είναι σημαντική και στα «Τρένα» αυτό συνέβαλε τα μέγιστα. Μπορώ να πω ότι ήταν η πιο ευχάριστη κινηματογραφική εμπειρία της ζωής μου και τους ευχαριστώ όλους για αυτό.
Είναι πάντα τρομερό να προβάλλεις στη μεγάλη οθόνη κάτι που δουλεύεις για αρκετό καιρό. Το ευχάριστο ήταν ότι το κοινό ανταποκρίθηκε σε αυτό και μάλιστα καταφέραμε να βραβευτούμε. Το μόνο που ανταγωνίζεται την αίσθηση δικαίωσης που σου δίνει ένα βραβείο είναι να βλέπεις στο κοινό πρόσωπα να χαμογελούν με τις εικόνες σου και να ταυτίζονται. Νιώθεις ότι κάτι έκανες καλά. Ανήκουμε σίγουρα στην κατηγορία των ανθρώπων που χρειάζονται κίνητρο και προθεσμίες για να είναι δημιουργικοί. Ο διαγωνισμός ήταν για εμάς μια ευκαιρία να κάνουμε πράξη κάποιες ιδέες, να πειραματιστούμε με τη φόρμα και να οπτικοποιήσουμε κάποιες εμπειρίες. Γνωρίζοντας πλέον ότι πρόκειται για την αρχή ενός καινούργιου φεστιβάλ, αισθανόμαστε τυχεροί που βρεθήκαμε στο ξεκίνημά του. Και ευχαριστούμε ειλικρινά όσους μας βοήθησαν και τρέξανε (κυριολεκτικά) μαζί μας.
Αλέξανδρος Σκούρας
Κων/νος Σταγκίκας & Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου
(Τρένα - Novacinema Βραβείο Καλύτερης Ταινίας)
(Night Drives - Μιχάλης Κακογιάννης Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας)
36
Οι Minor Project επί σκηνής
37
Από αριστερά: Κώστας Τσαούσης, Πόπη Διαμαντάκου, Ειρήνη Σουγανίδου, Αγάπη Κεφαλογιάννη, Γρηγόρης Κατσογιάννης
05 -11.07. 2013
Από αριστερά: Βαγγέλης Λαΐνας, Αλέξανδρος Σκούρας, Κωνσταντίνος Σταγκίκας, Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου, Δημήτρης Διακουμόπουλος, Θοδωρής Ποπέσκου, Γιώργος Μπίλιος, Αθηνά Μιχοπούλου, Χρήστος Καράμπελας, Γιάννης Μπερερής
Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα
Είναι ώρα να δουλέψεις για το καλό της ανθρωπότητας, Κριέ, αφού σε έχει πιάσει να παραδώσεις έναν καλύτερο κόσμο στα παιδιά μας και να το κάνεις τώρα. Ετοιμάσου, βέβαια, για σοβαρή υπερκόπωση αν θέλεις να το καταφέρεις αυτό σε μια εβδομάδα. Ενα πράμα σού χρειάζεται αυτή την εβδομάδα, Ταύρε, η ειλικρίνεια. Ετσι μπάχαλο που τα έχεις κάνει, το μόνο που μένει είναι να ξεκαθαρίσεις τις καταστάσεις και να περιμένεις τις συνέπειες. Παρόλα αυτά, θα δεις ότι ο κόσμος συγχωρεί πιο εύκολα από όσο νομίζεις. Τα κέφια σου δεν πάνε και πολύ καλά, Δίδυμε. Misery loves company, λένε όμως οι αγγλόφωνοι και κάτι ξέρουν. Πάρε τους στενούς σου φίλους και κάντε μια βόλτα στην Πλάκα. Καθίστε στη Λυσίου και κάντε μπουρμπουλήθρες στους καφέδες σας με τις ώρες. Και θα με θυμηθείς.
Τα άστρα σού λένε να ζήσεις τη στιγμή, Ζυγέ, να πιάσεις τον ταύρο από τα κέρατα και να μην τον αφήσεις μέχρι να σε οδηγήσει μακριά από τα συνηθισμένα σου, έστω και αν αυτό σημαίνει να σε σέρνει στο έδαφος με μεγάλη ταχύτητα με αποτέλεσμα να φανούν τα βρακιά σου. Αυτό και αν θα είναι στιγμή. Είναι μια καλή ώρα για σένα, Σκορπιέ, να καθίσεις στην Αγίας Ειρήνης, να παραγγείλεις μια καλή παραδοσιακή φράπα, να ρεμβάσεις το τοπίο και τον κόσμο και, αφού τα βαρεθείς όλα αυτά, να σκεφτείς λίγο τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου μακροπρόθεσμα. Σε βάθος χρόνου δηλαδή, κατάλαβες. Κι εσύ όμως, Τοξότη, μια από τα ίδια είσαι. Πρέπει να σκεφτείς πολύ καλά αυτά τα υπαρξιακά θεματάκια σου, γιατί αλλιώς χαΐρι δεν θα δούμε. Και πρέπει να ηρεμήσεις λίγο, γιατί αν δεν ξεκαθαρίσεις τι λες μετά από σκέψη και τι μετά από βουτιά στα κόμπλεξ, θα μας πάρει όλους μαζί από κάτω.
Κάποιο μάθημα ζωής έρχεται προς το μέρος σου από βδομάδα, Καρκίνε. Οσο αναίμακτο ή οδυνηρό και αν είναι, όσο δυνατό ή επιδερμικό, σίγουρα θα σου αλλάξει την πορεία από δω και μπρος. Περίμενε και θα δεις. Αυτό, μαζί με το γεγονός ότι θα έχεις αυτοπεποίθηση αρκούδας, θα είναι τα χαρακτηριστικά της εβδομάδας σου.
Θα τρελάνεις τον κόσμο στον ενθουσιασμό από Δευτέρα, Αιγόκερε. Θα πρέπει να το μάθουν όλοι ότι έφερες σε πέρας κάποιες πολύ δύσκολες δουλειές και με κάθε λεπτομέρεια. Και όλο αυτό θα συνοδευτεί με τρελές ορέξεις για απολαύσεις - κυρίως φαγητό. Αν αρχίσεις δηλαδή να τρως και τα πιάτα των άλλων, μάλλον δεν θα αντέχεσαι.
Θα έχεις μια τάση από Δευτέρα να ξεφύγεις από την πραγματικότητα, Λέοντα. Το ξέρεις ότι μπορείς πάντα να πας να σαπίσεις σε μια παραλία με τις ώρες, έτσι; Ή, αν δεν μπορείς, να δεις μια καλή ταινία με υπερήρωες και μακρινούς πλανήτες, που να μην είναι το «Σούπερμαν». Μην το κάνεις και πολύ πάντως, γιατί οι γνωριμίες περιμένουν.
Αντίθετα με όσα πιστεύεις και κάνεις τελευταία, Υδροχόε, όχι μόνο είναι καλό, αλλά επιβάλλεται κιόλας να σκέφτεσαι και να πράττεις έξω από τα συνηθισμένα σου μονοπάτια. Ξεκίνα πάλι να δοκιμάζεις τα όριά σου και δεν θα βγεις χαμένος. Εξάλλου, ξέρεις πια πώς να διαχειριστείς κάποιες καταστάσεις, οπότε μην αφήνεις τον εαυτό σου να είναι το εμπόδιο.
Είναι ώρα να καθίσεις καλά καλά στο προσκήνιο, Παρθένε. Να επιδείξεις στον κόσμο τα ταλέντα σου, να τους δείξεις τον δρόμο για το μέλλον, να τους οδηγήσεις σε μια μοίρα καλύτερη από αυτήν που φαντάζονταν και σε όρια που κανείς άνθρωπος δεν έχει αγγίξει. Στο αλκοόλ.
Κάποιο πρόσωπο με το οποίο -πώς να το πω;- έχετε μπλέξει τα μπούτια σας θα αρχίσει να σου στέλνει σημάδια ενδιαφέροντος. Μην τσιμπήσεις αμέσως, Ιχθύ, κάλλιστα μπορεί να παρερμηνεύσεις ή να κάνεις την τρίχα τριχιά. Μείνε κουλ για αρχή και δες πώς θα πάει, γιατί σιγά το κελεπούρι στο κάτω κάτω, αν θες τη γνώμη μου να πούμε.
Τα points της εβδομάδας
360 Cocktail Bar
Hytra Απλά
Ποτό, φαγητό και ίσως η καλύτερη θέα στην Αθήνα είναι οι βασικοί λόγοι για να επισκεφτείς το 360 Cocktail Bar, τη νέα «είσοδο» στην Πλατεία Μοναστηρακίου. Με τρία επίπεδα, εστιατόριο, μπαρ και ταράτσα, ανεβαίνοντας από κάτω προς τα πάνω είναι σίγουρο πως θα βρείτε ένα σημείο να καθίσετε και να απολαύσετε τις λιχουδιές ή ένα από τα 60 δροσερά κοκτέιλ που προσφέρει στους θαμώνες του το 360.
Τρεις από τους σημαντικότερους σεφ της νέας γενιάς ενώνουν τις δυνάμεις τους στην ταράτσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών για να δημιουργήσουν ένα μενού προσιτό οικονομικά μεν, εξαιρετικά γευστικό δε. O Χρύσανθος Καραμολέγκος, o Νίκος Καραθάνος και o Δημήτρης Δημητριάδης σάς περιμένουν να απολαύσετε τις προτάσεις τους στην ήδη αγαπημένη Χύτρα, με τη θέα στην Ακρόπολη για επιδόρπιο.
Ηφαίστου 2, Πλ. Μοναστηρακίου
Λεωφ. Συγγρού 107-109, Ν. Κόσμος
metamatic:taf
London Fashion Boutique
Το metamatic:taf παρουσιάζει για την καλοκαιρινή περίοδο την έκθεση «Πολιτισμός (γένη και πτώσεις)» της ομάδας Βijoux de Κant σε επιμέλεια Αλέξιου Παπαζαχαρία, η οποία θα διαρκέσει έως τις 2 Σεπτεμβρίου. Η έκθεση αποτελεί μέρος του καλλιτεχνικού προγράμματος και έκφρασης της Βijoux de Κant και παρουσιάζει έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, βίντεο και φωτογραφίες Ελλήνων καλλιτεχνών.
Eνας πολύ ζεστός και φιλικός χώρος με κάθε λογής ρούχα από Eλληνες και ξένους σχεδιαστές σε περιμένει να τον ανακαλύψεις. Η Ευγενία και ο Κώστας μετέτρεψαν ένα παλιό σπίτι στο Περιστέρι στο πιο stylish hotspot για τους shoppers των Δυτικών Προαστίων. Εκεί υποδέχονται τους φίλους τους και τους προτείνουν ρούχα με στιλ και ποιότητα στις καλύτερες τιμές.
Νορμανού 5, Μοναστηράκι
Σοφοκλέους 9, Περιστέρι
Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.
Αγορά
42
Μαγικό γάντι Ενας 17χρονος Ελληνας μαθητής, ο Χαράλαμπος Ιωάννου, και το έργο του «εξωσκελετικό γάντι», βρίσκονται ανάμεσα στους 15 διεθνείς φιναλίστ του Google Science Fair 2013, του μεγαλύτερου online επιστημονικού διαγωνισμού του κόσμου, που φέτος είχε θέμα «90 τρόποι για να αλλάξετε τον κόσμο». Το γάντι ενισχύει και στηρίζει την κίνηση της ανθρώπινης παλά-
Ερχεται στην Ελλάδα μης, προκειμένου να βοηθήσει τους ανθρώπους που πάσχουν από αναπηρία στο άνω μέρος του χεριού. Η κεντρική ιδέα της πρότασής του είναι ότι ένας μεταλλικός σκελετός θα φοριέται από τον χρήστη και μετά την τοποθέτησή του θα μπορεί να ανιχνεύσει το κινητικό ερέθισμα του χρήστη, το οποίο στη συνέχεια θα ενισχύεται με τη χρήση των «σερβοκινητήρων».
Οταν ακούς «παλαίωση» στα ποτά, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σου είναι το ουίσκι. Τώρα, όμως, μια τεκίλα πρόκειται να σου αλλάξει γνώμη. Η Tequila Don Julio 1942 έρχεται στην Ελλάδα και υπόσχεται να ικανοποιήσει τα πιο απαιτητικά γούστα στην κατηγορία της luxury τεκίλας.
Για υψηλές απαιτήσεις Αν θέλεις μία compact φωτογραφική μηχανή με DSLR δυνατότητες, τότε η νέα Cyber-shot RX100 II της Sony είναι έτοιμη να «τρυπώσει» στην τσέπη σου. Με κομψό σχεδιασμό από ανθεκτικό και ελαφρύ αλουμίνιο, είναι ο ιδανικός σύντροφος στα ταξίδια, για φωτογράφους που ενδιαφέρονται για την ποιότητα και θέλουν φωτογραφίες επιπέδου DSLR από μία φωτογραφική μηχανή τσέπης, με πλούσιες επιλογές ελέγχου. Χάρη στην εξαιρετική ποιότητα εικόνας της RX100, η νέα φωτογραφική μηχανή αποδίδει, πλέον, ακόμα καλύτερα αποτελέσματα, εάν κάνεις λήψεις σε εσωτερικούς χώρους ή στο σούρουπο χωρίς φλας. Σε συνδυασμό με τον φωτεινό φακό f1.8 Carl Zeiss Vario-Sonnar T*, θα αντιληφθείς τη διαφορά με τις ιδιαίτερα ευκρινείς και φυσικές φωτογραφίες και τα Full HD βίντεο, σε κάθε περίσταση - από πάρτι, μέχρι νυχτερινά τοπία.
Κοντά στους επιβάτες Δύο εταιρείες ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους για να προσφέρουν ένα πρωτοποριακό προϊόν. Η Hellenic Seaways και η Interamerican λανσάρουν το πρόγραμμα παροχών Αμεσης Ιατρικής Βοήθειας για ταξιδιώτες «Ασφαλώς Πάμε Μαζί». Οι καλύψεις του προγράμματος ισχύουν από τη στιγμή της επιβίβασης στο πλοίο μέχρι και επτά ημέρες μετά το ταξίδι. Κάθε ταξιδιώτης μέσα από μια σειρά δωρεάν παροχών -νοσοκομειακή περίθαλψη στο εξωτερικό ή φροντίδα των ανήλικων παιδιών του παθόντα- εξασφαλίζει τη δυνατότητα να
αντιμετωπίσει άμεσα τις συνέπειες ενός ενδεχόμενου ατυχήματος ή περιστατικού ασθένειας. Επιπλέον, έμπειροι ιατροί απαντούν στη γραμμή υγείας 1010 σε κλήσεις από σταθερό ή κινητό τηλέφωνο και βρίσκονται στη διάθεση του επιβάτη για να του δώσουν υπεύθυνες ιατρικές συμβουλές και οδηγίες. Τέλος, εξειδικευμένο προσωπικό αναλαμβάνει την οργάνωση και τον συντονισμό της υγειονομικής μεταφοράς ή αερομεταφοράς του επιβάτη σε νοσοκομείο, ώστε να εξασφαλιστεί γρήγορα η απαραίτητη ιατρική φροντίδα.
Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης
Η δική μας Ευρώπη Με διπλή διάκριση για τη χώρα μας και την υποστήριξη του ΟΤΕ και της COSMOTE, πραγματοποιήθηκε η Απονομή των Βραβείων Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς Εuropa Nostra. Στη φετινή διοργάνωση, η Ελλάδα απέσπασε α) το Βραβείο Κοινού (Public Choice Award) για το έργο της αποκατάστασης των Προπυλαίων, που επιλέχθηκε με διαδικτυακή ψηφοφορία σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και β) ένα από τα 7 Grand Prix, για την Επιτροπή Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ). Συνεπείς στη δέσμευσή τους για την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού και τη διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας μας, ο ΟΤΕ και η COSMOTE στήριξαν το έργο της Europa Nostra, συμμετέχοντας σε μια σειρά εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν από τις 12 έως τις 16 Ιουνίου στην Αθήνα. Στόχος των εκδηλώσεων ήταν να αναδείξουν και να βραβεύσουν τα σπουδαιότερα, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, έργα και προγράμματα αναστήλωσης αρχαιολογικών χώρων και σημαντικών μνημείων, καθώς και τα σημαντικότερα έργα για την προστασία του περιβάλλοντος. «H επιλογή της Αθήνας για τη διεξαγωγή των διοργανώσεων του Europa Nostra και οι νέες ελληνικές διακρίσεις, αποτελούν αναγνώριση για τη διαχρονική συνεισφορά της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Διοργανώσεις και πρωτοβουλίες που προβάλλουν τη χώρα μας σε διεθνές επίπεδο οφείλουμε να τις στηρίζουμε», δήλωσε σχετικά η διευθύντρια Εταιρικής Επικοινωνίας του Ομίλου ΟΤΕ, Ντέπη Τζιμέα. Με κύρια αποστολή της την προστασία των ιστορικών και φυσικών μνημείων της Ευρώπης, η Europa Nostra αριθμεί 50 χώρες-μέλη. Αντιπρόσωπος της Europa Nostra στην Ελλάδα έχει οριστεί η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, η οποία έχει αναλάβει και την ευθύνη της διοργάνωσης. Η τελετή απονομής με την οποία έκλεισε το 50ό Επετειακό Συνέδριο Εuropa Nostra έγινε παρουσία του Maestro Placido Domingo, προέδρου της Europa Nostra, και της Ανδρούλλας Βασιλείου, Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
21ος Αιώνας
Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης
Εξερεύνησε το άγνωστο Αν θεωρείς τον εαυτό σου μετενσάρκωση του Μαγγελάνου και άχτι σου είναι να χαρτογραφήσεις περιοχές που δεν είναι προσβάσιμες από αυτοκίνητο, μηχανή, ποδήλατο ή snowmobile, τη στιγμή που δεν περιμένεις κανένα αντάλλαγμα, τότε η Google έχει καλά νέα για εσένα. Η εταιρεία σού δίνει την ευκαιρία να κάνεις αίτηση για να χρησιμοποιήσεις το Trekker. Πρόκειται για μια τσάντα πλάτης που είναι εφοδιασμένη με έναν άξονα,
44
Καπελωμένος γάτος πάνω στον οποίο είναι τοποθετημένο ένα σύστημα καμερών. Ετσι, σου επιτρέπει να συλλέγεις εικόνες από μέρη που είναι προσβάσιμα μόνο με τα πόδια, με τις οποίες μπορείς να τροφοδοτείς το Street View. Το Trekker διαθέτει 15 φακούς που εστιάζουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, προκειμένου να δημιουργούνται εικόνες 360 μοιρών.
Ολοι εμείς που δεν τρέφουμε ιδιαίτερες συμπάθειες απέναντι στις γάτες, έχουμε επιτέλους έναν τρόπο για να κάνουμε μίζερη την αυτάρεσκη ζωή των εγωιστικών τετράποδων. Ο λόγος για το καπέλο που αποτελείται από τους εννέα πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος και προορίζεται ειδικά για γάτες. Κοστίζει 20 ευρώ και θα προκαλέσει εγγυημένα δυστυχία στις χνουδωτές μπάλες που τριγυρνούν αυτάρεσκα στις γειτονιές.
www.google.com/help/maps/streetview www.etsy.com
Γιε, μην τρέχεις
Open source έπιπλα
Πονάει χέρι;
Το βλαστάρι σου σε ζαλίζει κάθε μέρα να του πάρεις εκείνο το τηλεκατευθυνόμενο monster truck που στάμπαρε στο παιχνιδάδικο της γειτονιάς. Εσύ από την πλευρά σου έχεις προβληματιστεί: αν τελικά υποχωρήσεις και του το αγοράσεις, θα σου κάνει ένα σπίτι… καλοκαιρινό. Πώς; Γδέρνοντας τους τοίχους και τα έπιπλα, μια και ο μικρός, καθότι λίγο ατζαμής, θα στέλνει το αυτοκινητάκι πάνω τους με αμείωτη ταχύτητα. Η εταιρεία παιχνιδιών CCP βρήκε τη λύση. Θα ενσωματώσει σε μία σειρά τηλεκατευθυνόμενων ένα σύστημα που χρησιμοποιείται και στα κανονικά αυτοκίνητα: το σύστημα υποβοήθησης πέδησης (brake assist system). Χάρη στους υπέρυθρους αισθητήρες του, το νέο τηλεκατευθυνόμενο θα μπορεί να υπολογίζει πότε επίκειται σύγκρουση και θα αρχίζει να επιβραδύνει για να αποφευχθεί το… μοιραίο.
Εχεις ακούσει για το open source λογισμικό και για το πόσο cool είναι. Εχεις διαβάσει και για τις open source εφαρμογές. Πού να πήγαινε, ωστόσο, το μυαλό σου ότι κάποια στιγμή θα γνώριζες και open source έπιπλα; Και όμως, η Mozilla, η δημιουργός του δημοφιλέστερου open source browser (λέγε με και Firefox) συνεργάστηκε με την εταιρεία Nosigner για να δημιουργήσει το νέο της γραφείο στην Ιαπωνία και έκανε ακριβώς αυτό: καρέκλες, γραφεία, πινακίδες και ό,τι άλλο χρειάζεται ένα γραφείο σε ανοιχτό κώδικα! Τα σχέδια είναι ελεύθερα για κατέβασμα από μία ειδική ιστοσελίδα που δημιουργήθηκε για αυτόν τον σκοπό και περιλαμβάνει ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι για να κατασκευάσεις τα δικά σου έπιπλα: λεπτομερείς οδηγίες συναρμολόγησης, τα υλικά που θα χρειαστείς (και στα οποία κυριαρχούν το ξύλο και τα πολυκαρμπονικά φύλλα) και τις απαιτούμενες διαστάσεις των υλικών. Και αν σε παίρνει, κάνεις και καμία μετατροπούλα, για να δημιουργήσεις εξατομικευμένα έπιπλα.
Πολλοί από εσάς έχετε βιώσει ένα ατύχημα που σας προκάλεσε κάποιο κάταγμα σε ένα από τα άκρα σας. Θυμάστε ακόμη τη δυσάρεστη διαδικασία να περιμένετε στην ουρά του εφημερεύοντος νοσοκομείου και μετά τον ορθοπεδικό να τοποθετεί γύψο στο πονεμένο χέρι ή πόδι: ένα χοντροκομμένο πράγμα που θα σας έκανε παρέα για πολλές ημέρες, ερεθίζοντας και ζεσταίνοντας το δέρμα σας και ξεχειλώνοντας τα μανίκια από τις μπλούζες ή τα μπατζάκια από τα παντελόνια. Σε λίγο καιρό, τα πράγματα δεν θα είναι έτσι. Ο Jake Evill, απόφοιτος της Σχολής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού του Victoria University of Wellington, δημιούργησε τον πρώτο εξωσκελετικό νάρθηκα από 3D εκτύπωση, ο οποίος θα μπορούσε να ρίξει τον γύψο στο χρονοντούλαπο της ιατρικής. Η διαδικασία είναι κάπως χρονοβόρα: ακτινογραφείται το πονεμένο άκρο και μετά σκανάρεται με 3D scanner. Τα δεδομένα περνούν στον υπολογιστή και ξεκινά η 3D εκτύπωση. Ο νάρθηκας δίνει περισσότερη υποστήριξη στο σημείο του κατάγματος, είναι λεπτός, διάτρητος για να αναπνέει το δέρμα και μπορεί να πλυθεί.
ccp-jp.com/toy
os-furnitures.tumblr.com
jakevilldesign.dunked.com/cortex
Training Ground
45
05-11.07.2013
Business is business
Fun and games Μια τριάδα να την πιεις στο ποτήρι: Φώτσης, Λάσμε, Γκιστ. Ο σοβαρός, σοβαρότατος πλέον Αντώνης, ο σούπερμαν Στεφάν και ο Τζέσε Τζέιμς των ελληνικών ταμπλό. Fun and games, που λένε και οι Αμερικάνοι, και από τον καιρό του Στόγιαν είχαν οι Παναθηναϊκοί να χαρούν τόσες μηχανές τάπας και καρφώματος στην ομάδα τους. Διότι, μην το ξεχνάμε, ο Ντίνο Ράτζα έσπρωχνε και έδερνε, αλλά το άλμα του ίσα ίσα ξεπερνούσε το ύψος διπλωμένης εφημερίδας. Και ο Μάικ Μπατίστ ψοφολογούσε τα τελευταία έτη. Είναι κρίμα που θα φύγει ο Σόφο, διότι θα συμπλήρωνε με τρόπο ιδανικό το παρεάκι, αλλά του συνέβη αυτό που του συμβαίνει πάντοτε τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε δυναμικά και κάποια στιγμή ξεφούσκωσε. Παλαιότερα χρειαζόταν κάνα χρόνο για να το πάθει, τώρα μπάφιασε σε μερικούς μήνες μόνο. Επιστροφή στο Ισραήλ, όπου τον αγαπούν και τον εκτιμούν και ίσως ξέρουν καλύτερα τα κουμπιά του. Αν ισχύει δηλαδή το σενάριο που λέει ότι θα καταλήξει εκ νέου στη Μακάμπι Τελ Αβίβ.
Οσο για τον Μασιούλις, δεν θα λείψει σε κανέναν. Καλός είναι, καλό μπάσκετ παίζει, καλή νοοτροπία έχει, καλά είναι και τα λάχανα. Αν ο Γιάνκοβιτς προσθέσει ολίγο μυϊκό όγκο, ο Γιόνας θα ξεχαστεί γρήγορα. Το άξιο τέκνο του Μπόμπαν και σουτ διαθέτει και τόλμη και μπόλικη από την άγνοια κινδύνου του πατρός του. Τώρα απλώς χρειάζεται να βρει έναν συγκεκριμένο ρόλο και να μην ξοδεύεται δεξιά κι αριστερά. Η έκπληξη της χρονιάς, ωστόσο, μπορεί να προέλθει από τον Νίκο Παππά. Το έχει το μπάσκετ μέσα του, το θράσος δεν του λείπει, το θάρρος του περισσεύει και είναι δίπλα του ο καλύτερος δάσκαλος στο πρόσωπο του Διαμαντίδη. Απέδειξε, επίσης, ότι αντέχει τις κακουχίες και τις συνεχείς μετακινήσεις από σύλλογο σε σύλλογο. Κάτι σαν τον Γιώργο Καραγκούνη, που περιπλανήθηκε πολύ πριν αναδειχθεί σε ηγέτη του Παναθηναϊκού. Αν ο Παππάς βγάλει τη σεζόν χωρίς τραυματισμούς, ενδέχεται να γράψει μακρόχρονη ιστορία στους «Πράσινους».
Οπως όλα δείχνουν, από τη νέα σεζόν ο Χάρης Μαυρίας θα αγωνίζεται στην Αγγλία για λογαριασμό της Σάντερλαντ. Τρία συν ένα εκατομμύρια ευρώ είναι ένα ποσό στο οποίο καμία ελληνική ομάδα δεν μπορεί να πει όχι, πόσο μάλλον ο Παναθηναϊκός των χιλίων οικονομικών προβλημάτων. Στον δρόμο αυτόν, εξάλλου, είναι αναγκασμένες να βαδίσουν όλες οι ελληνικές ομάδες αν θέλουν να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητά τους. Από τη στιγμή, πάντως, που θα μπουν σε αυτή τη λογική θα πρέπει να μάθουν να πουλάνε και καλύτερα. Δεν λέω ότι ο Μαυρίας θα μπορούσε να πιάσει 20 και 30 εκατομμύρια, αλλά μια απορία την έχω: Αν είχε πάρει μέρος στο Μουντιάλ Νέων δεν θα ανέβαζε το κασέ του; Την απάντηση δεν θα τη μάθουμε ποτέ, πολύ απλά επειδή οι «Πράσινοι» δεν τον διαχειρίστηκαν σωστά, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί στους κοιλιακούς και να χάσει το τουρνουά. Εναν τραυματισμό που είχε πάθει και ο Νίνης και τον είχε αφήσει εκτός αγωνιστικής δράσης για μήνες. Οπότε, μόλις έφτασε η πρόταση των Αγγλων, όλοι σκέφτηκαν «δώσ’ τον μη μας μείνει στο χέρι». Μπίζνες έτσι όμως δεν γίνονται. Το καλό σου προϊόν το προσέχεις, το γυαλίζεις, το βάζεις πρώτο πρώτο στο ράφι και μετά το μοσχοπουλάς. Ναι, το παράδειγμα της Πόρτο έχει γίνει κουραστικό, αλλά υπάρχει περίπτωση να πουλούσε ποτέ τον Μαυρία τρία συν ένα; Ανδρέας Γιαννόπουλος
Χρήστος Ξανθάκης
Στιγμιότυπα Πόλης
46
Κέντρα διερχομένων Αναρωτιέμαι πώς μπορούν οι συγκοινωνίες να σώσουν ή να καταστρέψουν μια γειτονιά. Στους Αμπελόκηπους, για παράδειγμα, ήρθε το μετρό και πήραν τα πάνω τους. Εντάξει, στους εντεύθεν της Αλεξάνδρας Αμπελόκηπους έγινε το θαύμα, στο τμήμα εκείνο της συνοικίας που πάντοτε ανάσαινε. Και πάλι, όμως, κάτι πήρε και ο απάνω μαχαλάς, έστω και τα Σάββατα που παίζει μπάλα η μεγαλύτερη ίσως λαϊκή της Αθήνας. Στους Αμπελόκηπους βράζει ο τόπος από διερχόμενους και αυτό για μια γειτονιά του Κέντρου είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να της συμβεί. Το λέει και η ίδια η λέξη «διερχόμενος». Περνάει και πάει στο καλό και στη διαδρομή του αυτή αφήνει κάτι πίσω του. Την αύρα του ίσως, που θα έλεγαν και οι ασχολούμενοι με την ψυχολογία, πέντε φράγκα στο περίπτερο και άλλα τόσα στο κοντινό καφέ για ένα ρόφημα ή ένα αναψυκτικό τύπου κόλα, όπως θα σημείωναν οι πιο πρακτικοί. Ο διερχόμενος πλουτίζει το κάρμα της συνοικίας και της προσφέρει και μια αίσθηση ασφάλειας. Χίλιες φορές προτιμώ να βγαίνω από το σπίτι και στα πέντε, στα δέκα, στα 20 μέτρα να βλέπω κόσμο να περνάει. Και πιο πολύ τρόμαξα κάτι ώρες περίεργες
σε προάστια βόρεια που δεν βλέπεις ψυχή ούτε στο χιλιόμετρο. Μόνο τα σκυλιά ακούς, τα σκυλιά-φύλακες έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Βάλε και το Κουκάκι στην εξίσωση ανάδειξης με τη συγκοινωνία. Πήγε το μετρό της Ακρόπολης και άλλαξε πρόσωπο. Ανέβηκαν οι αξίες, διευκολύνθηκε η ζωή των κατοίκων, μειώθηκε η κίνηση η παράπλευρη, χαλάρωσαν τα νεύρα τα πολλά, μπήκε ένας φραγμός στη λουμπενοποίηση που τόσες και τόσες περιοχές της Αθήνας έχει σφιχταγκαλιάσει. Ας είναι καλά η συγκοινωνία, ας είναι καλά το δίκτυο που δημιούργησε και έσπασε την αποξένωση. Διότι η γκετοποίηση δεν έρχεται μόνο όταν νοικιάζεις τα υπόγεια σε 12 άτομα. Ερχεται και όταν δεν πραγματοποιείται το ιαματικό σύρε κι έλα της μεγαλούπολης. Βλέπε την Κυψέλη. Η έλλειψη συγκοινωνίας την έκαψε. Αν είναι δυνατόν να είσαι τόσο πλησίον του Κέντρου και να κρέμεσαι από τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ. Και να σε έχει ξεχάσει το μετρό και να πρέπει να εξαρτάται από τη Βικτώρια μια περιοχή τόσων δεκάδων χιλιάδων κατοίκων. Αρχίζεις σιγά σιγά και βράζεις στο ζουμί σου, αρχίζεις και υποβαθμίζεσαι, αρχίζεις και τρως τις σάρκες σου,
αρχίζεις -και αυτό είναι το χειρότερο από όλα- και βγαίνεις από τον χάρτη. Ναι, είναι το χειρότερο, διότι αν βγεις από τον χάρτη της αστικής μετακίνησης μετατρέπεσαι αυτομάτως σε θύμα του real estate πολέμου. Και το πληρώνεις ακριβά, πολύ ακριβά. Αντί να γίνεις το επίκεντρο της φούριας και του δυναμισμού, γίνεσαι το επίκεντρο της απομόνωσης και της ισοπέδωσης. Πέφτει το σκοτάδι, μεγαλώνουν οι ώρες, στους δρόμους σου κυκλοφορούν μόνο οι επαγγελματίες της παρανομίας. Συν μερικοί ταλαίπωροι που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Δεν παριστάνω τον Μαρινέτι εδώ και δεν φιλοδοξώ να αναστήσω τον φουτουρισμό στο κέντρο της Αθήνας. Αλλά δίχως συγκοινωνίες δεν στέκει κανένας αστικός ιστός. Το έχουμε ήδη πληρώσει πολύ ακριβά και δεν ξέρω πόσο ακόμη θα το πληρώσουμε. Εύχομαι οι πρωτοβουλίες τύπου Rethink Athens να λειτουργήσουν διορθωτικά, δεν είμαι ωστόσο απολύτως σίγουρος για τα αποτελέσματα. Ιδίως όταν διαβάζω χαιρέκακες διαπιστώσεις από τους υποστηρικτές τους. Λες και ζούμε σε άλλη πόλη. Ή μήπως ζούμε; Χρήστος Ξανθάκης