Metropolis Free Press 06.12.13 by Metropolis

06 -12.12. 2013

Αστερισμοί Ο Δημήτρης Χαλιώτης συζητάει με τη Στεφανία Γουλιώτη και τον Μάκη Παπαδημητρίου

ΦΥΛΛΟ 1051

Μικρά Αγγλία Η Νατάσα Μαστοράκου συναντάει την Κατερίνα Πολέμη και την κιθάρα της

Metropolis www.metropolispress.gr

Retropolis, μία παρέα! Live στο Gazarte το βράδυ της ερχόμενης Τρίτης

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index Γκάζι...10

Πολέμη...32

Η Μαρία Μαρκουλή βολτάρει μια καθημερινή στον Κεραμεικό και το απολαμβάνει

Η 25χρονη που ανέλαβε το μουσικό ντύσιμο της «Μικράς Αγγλίας» διηγείται την ιστορία της

Retropolis II...24

Τσοέρερ...36

Αποκαλυπτήρια με μια συναυλία την Τρίτη το βράδυ στο Gazarte

Σκιαγραφεί στην Κατερίνα Ι. Ανέστη τις βιβλιοθήκες του μέλλοντος

Αστερισμοί...28

Καβαλιεράτου...38

Η Στεφανία Γουλιώτη και ο Μάκης Παπαδημητρίου σε ένα παιχνίδι για δύο

Μας καλεί στο Μεταξουργείο, σε μια παράσταση όπου το κοινό τρώει, πίνει και συμμετέχει

Moritz von Oswald...30

Μήδεια...39

O άνθρωπος που παραβίασε τα σύνορα μεταξύ τζαζ, κλασικής και ηλεκτρονικής μουσικής

Το κλασικό έργο εμπνέει τον Χάρη Μπόσινα για την καινούργια του παράσταση

Αίρεση...31

Beerouzo...41

Μια ανατριχιαστική ιστορία αναβιώνει στο Θέατρο Skrow

Ανοιξε τις πόρτες του και προσκαλεί τους γλεντζέδες στη γειτονιά του Ψυρρή

Mstories 87 O Kωστής Μαραβέγιας επιστρέφει με νέο διπλό live cd και νέα μουσική παράσταση! Ο Μάκης Παπαδημητρίου και η Στεφανία Γουλιώτη συναντιούνται σε... παράλληλα σύμπαντα. Η Αθήνα φοράει τα γιορτινά της για τα Χριστούγεννα, η Νέα Υόρκη προσγειώνεται τα Σαββατοκύριακα του Δεκεμβρίου στο “the flat” και στο El Convento del Arte απολαμβάνουμε ένα θεατρικό δείπνο μυστηρίου. Στου Ψυρρή...

METROPOLIS

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Δεν είναι σινεμά, δεν είναι λογοτεχνία... Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr Την Τρίτη το βράδυ είχε πολύ κρύο. Το περισσότερο φετινό, αν μπορώ να το υπολογίσω. Κόσμος, ωστόσο, αρκετός. Τα σκουρόχρωμα πανωφόρια πύκνωναν χαμηλά στη Βουκουρεστίου, μπροστά στην είσοδο του Παλλάς. Η αφορμή, μέσα στον χειμώνα, ήταν μια «θαλασσινή» ταινία, μια νησιώτικη ιστορία. Μια πρεμιέρα αναμενόμενη όσο λίγες από όσο θυμάμαι τα τελευταία χρόνια. Η «Μικρά Αγγλία» είναι μια δυνατή ιστορία, μια λογοτεχνική εξομολόγηση και πλέον μια εξαιρετική ταινία. Από την αρχή, από τους πρώτους διαλόγους, από τις πρώτες σκηνές στα προπολεμικά ανδριώτικα τοπία. Είναι μια ταινία που την απολαμβάνεις, που σε κρατάει, που τη χαίρεσαι. Και κάποια στιγμή (όχι ξαφνικά) έρχεται αυτή η σκηνή. Αν έχετε διαβάσει το βιβλίο, θα υποθέτετε σε ποια αναφέρομαι. Αν όχι, για την ώρα δεν χρειάζεται να ξέρετε. Ερχεται λοιπόν αυτή η σκηνή και σε βρίσκει δεδομένα ανέτοιμο. Και ενώ έχεις δει εκατοντάδες ταινίες, έχεις παρακολουθήσει χιλιάδες ερωτικές ιστορίες και δράματα, ενώ έχεις και στο παρελθόν λυπηθεί και έχεις χαρεί με φανταστικούς ήρωες, έχεις συγκινηθεί, έχεις εκτιμήσει ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σεναριογράφους, ενώ έχεις μια ιδέα από το σινεμά, έρχεται αυτή η σκηνή και καταλαβαίνεις ότι δεν ήξερες τίποτα. Γιατί είναι τότε σαν να κατα-

λαβαίνεις από την αρχή τι σημαίνει πόνος, τι σημαίνει απόσταση, τι είναι η απουσία. Σαν να μην ήξερες πώς είναι η μοναξιά. Σαν να μην ήξερες τι είναι ο χειμώνας, να μην ήξερες τι είναι η θάλασσα, ποια είναι η ιστορία της Ελλάδας. Η ιστορία της οικογένειας, το βάρος ενός μυστικού. Είναι σαν να μην ήξερες τι πάει να πει απώλεια, τι πάει να πει άνθρωπος, τι πάει να πει αγάπη. Φορτισμένος, φεύγοντας, περπατώντας στην Πανεπιστημίου και κατηφορίζοντας ως το Σύνταγμα, με παγωμένες σταγόνες να πέφτουν στο έρημο αθηναϊκό κέντρο σαν καταραμένη αρμύρα, ένιωσα κάπως ευγνώμων. Ξέρετε τι; Στον Παντελή Βούλγαρη και στην Ιωάννα Καρυστιάνη χρωστάμε. Οχι μόνο για αυτή την ταινία φυσικά και όχι μόνο για άλλες προηγούμενες ταινίες και άλλα προηγούμενα βιβλία. Αν το δούμε έτσι μπορεί να γίνει κάπως υποκειμενικό. Δεν μου αρέσουν οι ταινίες του Βούλγαρη, θα πει κάποιος. Τα βαριέμαι τα βιβλία της Καρυστιάνη, θα πει άλλος. Αλλά εδώ δεν χωράει το υποκειμενικό. Εδώ έχουμε δύο ανθρώπους που βαδίζουν με συνέπεια σε εκείνα τα μονοπάτια όπου οι υπόλοιποι διστάζουμε να βρεθούμε. Δεν είναι σινεμά, δεν είναι λογοτεχνία, δεν είναι τέχνη. Είναι ζωή. Είναι όπως με βλέπεις και σε βλέπω, όπως με πιάνεις και σε πιάνω.

Ματιές

Χώρα sui generis

FB is watching you Πάει η εποχή της αθωότητας στο Facebook. Τότε που μπαίναμε στη σελίδα μας και ήταν σαν να ξεφυλλίζαμε το άλμπουμ των συμμαθητών. Μια φωτογραφία από τον έναν, ένα ανέκδοτο από τον άλλον, μια στοχαστική φράση από τον τρίτο (τον διανοούμενο της τάξης). Τώρα μπαίνεις στο Facebook και κάθε λίγο πέφτεις πάνω σε διαφήμιση! Διακριτική βέβαια, με μια φωτογραφία και ένα κειμενάκι, aλλά διαφήμιση εμπορική! Θα μου πεις, ποιο είναι το κακό; Αν θέλεις τη διαβάζεις και ασχολείσαι περισσότερο. Αν δεν σε ενδιαφέρει κάνεις σκρολ, πας παρακάτω. Συμφωνώ. Αλλωστε δεν είμαι από αυτούς που ενοχλούνται από τις διαφημίσεις. Ισα ίσα πολλές φορές τις βρίσκω διασκεδαστικές.

Τις ημέρες αυτές που διαβάζω και ακούω εκθέσεις διαφόρων διεθνών οργανισμών (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, ΕΕ) με στοιχεία που αφορούν την ελληνική οικονομία και αντανακλούν και στην κοινωνία, βάζω το μυαλό μου να κάνει το γνωστό άλμα που έκαναν οι αστροναύτες του Apollo 11 και να πάω, όπως συχνά κάνω, στα καλλιτεχνικά-πολιτιστικά.Οι διεθνείς οργανισμοί περιγράφουν τα προβλήματα που βλέπουν οι ίδιοι στην ελληνική κοινωνία-οικονομία και μας προτείνουν λύσεις σωτηρίας... Είναι όμως η Ελλάδα μια χώρα με διεθνή χαρακτηριστικά ή είναι ένα ακρωτήρι της Μεσογείου - τύπου Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών, χωρίς όμως τις συμμορίες, τη χλίδα, την κόκα και τον υγιεινό τρόπο ζωής; Εννοώ δηλαδή, αν είμαστε μια χώρα sui generis στα οικονομικά, όπου στοιχειώδεις κατακτήσεις της αστικής δημοκρατίας δεν μπορούν να εφαρμοστούν, τι γίνεται με τα πολιτιστικά; Η φετινή χρονιά στον πολιτισμό μιλάει από μόνη της τελικά. Το weird greek cinema κερδίζει όλο και περισσότερες διακρίσεις σε πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού, όμως στην Ελλάδα το κοινό -πλην του πιο νεανικού και εναλλακτικού- δεν μοιάζει να ακολουθεί με την ίδια δύναμη. Γενικώς, η νέα γενιά μοιάζει να συγχρονίζεται με την υπόλοιπη Ευρώπη σε περιε-

χόμενο και φόρμα. Οι παλιότεροι μάλλον όχι. Στο επίπεδο των μεγάλων παραγωγών -Badminton, Παλλάς, Ελληνικός Κόσμος- είμαστε πια στο άλλο άκρο. Μια 20ετία λατρέψαμε οτιδήποτε ερχόταν από το εξωτερικό. Σήμερα στήνονται ωραίες ελληνοκεντρικές παραγωγές και πολύ, μα πολύ musical, βρε παιδί μου! Είκοσι χρόνια μετά την ακμή που γνώρισαν σε Λονδίνο, Παρίσι και Νέα Υόρκη, τα musical έρχονται και στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται ως επί το πλείστον για καλές παραγωγές. Στον χώρο των συναυλιών και της ξένης μουσικής τα πράγματα είναι τραγικά. Ονόματα όλο και πιο μικρά, όλο και πιο αραιά, όλο και πιο μακριά από αυτά που κυριαρχούν στην παγκόσμια λογική. Robbie Williams όχι! Arcade Fire όχι! Morcheeba ναι! Scorpions ναι! Black Angels ναι! Και πολλά πολλά ακόμη ονόματα. Μπορεί στην Ελλάδα να μην έχουμε καταφέρει να δούμε τον Springsteen μόνο του live, αλλά έχουμε δει πάνω από πέντε φορές τους Porcupine Tree. Sui Generis or what? ΥΓ: Ακούμε Billy Bragg “The great leap forward”. Γιώργος Μουχταρίδης

Υπάρχει όμως κάτι που με τρομάζει. Οι διαφημίσεις που βλέπεις, αν το παρατηρήσεις, δεν είναι έτσι ατάκτως ερριμμένες και όποιον πάρει ο χάρος! Ισα ίσα είναι καλά στοχευμένες. Αν είσαι άντρας 35 χρόνων, δεν θα δεις τη διαφήμιση για γυναικείο σαμπουάν που φιγουράρει στο πλαίσιο δίπλα στο wall της φίλης σου. Αντίστοιχα θα δεις ένα παιχνίδι που οργανώνει μια εταιρεία με ξυραφάκια! Φίλος που αποφάσισε πρόσφατα να δηλώσει στο Facebook ανοιχτά τη σεξουαλική ταυτότητα γράφοντας ότι «ενδιαφέρεται για άντρες» είδε σε δύο μέρες να του εμφανίζεται διαφήμιση για gay κρουαζιέρα! Τι έχει συμβεί; Εχουμε, με τη θέλησή μας, δώσει τα προσωπικά μας στοιχεία και αυτά βεβαίως πωλούνται σε όποιον ενδιαφέρεται. Δεν είναι μόνο η ηλικία, το φύλο, ο τόπος κατοικίας. Αν έχεις επιλέξει ποιες είναι οι αγαπημένες σου ταινίες ή μουσικές ή βιβλία, σύντομα θα δεις προτάσεις σχετικές με τα ενδιαφέροντά σου. Μπορείς να το δεις ως κάτι βολικό, μπορείς να το θεωρήσεις και ...ενοχλητικό. Το σίγουρο είναι ότι έχεις δώσει τη συγκατάθεσή σου να δημιουργηθεί ένα πολύ συγκεκριμένο προφίλ για σένα! Την Κυριακή ένα παιδί στην παρέα μας έλεγε την τελευταία εμπειρία του: Ξαφνικά προχτές του βγήκε μια διαφήμιση για μεταμόσχευση μαλλιών. Η αλήθεια είναι ότι έχει πρόωρη φαλάκρα, αλλά δεν θυμάται να το έχει δηλώσει και αυτό στο Facebook! Χμ... Δεν θέλησα να τον αγχώσω, αλλά εγώ το σκέφτηκα. Δεν έχει ανεβάσει πρόσφατες φωτογραφίες του; Δύσκολο το έχετε να έχουν φτιάξει πρόγραμμα αναγνώρισης... φαλακρών από τα άλμπουμ φωτογραφιών και να πουλάνε τα στοιχεία; Εγώ καθόλου δεν το αποκλείω! A.

Ξεθάβοντας τα στολί δια... ...ο έξυπνος Αθηναίος: y Θυμάται ότι το χριστουγεννιάτικο δέντρο «εξέπνευσε» πέρυσι και υποσχέθηκε στα παιδιά να πάρει καινούργιο.

y Βγαίνει στο μπαλκόνι για να τοποθετήσει τον Αγιο Βασίλη και να στολίσει την κουπαστή με τα λαμπάκια - ξεπαγιάζει τη στιγμή που οι υπόλοιποι δίνουν οδηγίες από μέσα.

y Αναρωτιέται αν κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο - μήπως θα μπορούσε να επικαλεστεί ότι είναι μεγάλα παιδιά πλέον;

y Ανάβει και κορώνει και προκαλεί όποιον δεν του αρέσει να το κάνει εκείνος καλύτερα.

y Σκέφτεται με τρόμο τη μίνι επανάσταση που θα ξεσηκωθεί και κοιτάζει ερωτηματικά το περιεχόμενο του πορτοφολιού του.

y Επιστρέφει στο σπίτι το βράδυ και βρίσκει τα κιβώτια με τα στολίδια στο πάτωμα να τον περιμένουν.

y Προσπαθεί να ξεμπλέξει τις γιρλάντες με τα φωτάκια για να «μετριάσει» τις απώλειες - τα μισά λαμπάκια βρίσκονται χύμα στο βάθος του κιβωτίου.

Λήδα Πιμπλή

Aδραξε την αφορμή Νύχτα. Το κρύο ακόμη ελαφρύ. Ο σκύλος μου χαρούμενος για τη βόλτα του. Η νοτισμένη άσφαλτος γυαλίζει. Αντανακλά τα φωτάκια από τα ξενοδοχεία της περιοχής που στολίστηκαν. Σηκώνω το βλέμμα και ξαφνικά με τυλίγει η αίσθηση που αναδύεται από την ατμόσφαιρα, κάτι σαν παιδιάστικο ρίγος γιορτινής προσμονής. Ξεχασμένο; Ναι. Σαν να το έχουν θάψει τόνοι καθημερινής μιζέριας που ξεχειλίζει από παντού. Αφήνω το βλέμμα να παγιδευτεί από τα στολίδια και τη σκέψη να καλπάσει σε καιρούς που για γιορτές αρκούσαν μικρές αφορμές. Πίσω. Πιο πίσω από τις εποχές που γιορτές σήμαιναν σπατάλη ακόρεστη για ένα ξέφρενο κυνήγι χλιδής και τα εορτοδάνεια έπεφταν σαν βροχή από τον ουρανό. Ναι, πιο πίσω από όλα αυτά. Στις εποχές που μαζεύονταν φίλοι, έτσι για τη συνάντηση και μόνο. Τότε αρκούσε λίγη μουσική για να ανάψει το κέφι. Σηκώνονταν από τις καρέκλες πρώτα οι χορευταράδες της παρέας και μετά όλοι οι άλλοι και οι πιο διστακτικοί, ακολουθούσαν και αυτοί πότε με παλαμάκια και πότε με αδέξια βήματα γελώντας μέσα στην παρέα και τσούγκριζαν τα ποτήρια «να πάνε κάτω τα φαρμάκια». Πάντα είχε η ζωή φαρμάκια. Το ξεχάσαμε; Τα έπιναν οι παρέες να τα χωνέψουν. Και στα τραγούδια ήταν οι καημοί και τα τραύματα της αγάπης και τα χόρευαν όλοι, να τα γλεντήσουν, γιατί και αυτά ζωή ήταν και είναι. Κάπως έτσι μαζευτήκαμε τις προάλλες. Να γιορτάσουμε έναν φίλο. Και άναψε το γλέντι. Και το ρίξαμε στον χορό σαν να μην υπάρχει αύριο. Και κοιταζόμαστε κάθε τόσο και γελώντας λέγαμε ο ένας στον άλλον «χαρά στο κουράγιο μας». Και η μουσική και αυτή μια γιορτινή μάχη και ένας διάλογος από κουλτούρες και ακούσματα. Ροκιές για τους ψαγμένους και «καρεκλάδικα» από την εποχή που ο Τόνι Μανέρο του Τζον Τραβόλτα, με τα ψηλοκάβαλα παντελόνια και την τρέλα των ντίσκο έφερε επανάσταση στα ακούσματα και στη νεανική μόδα. Και μετά αρχοντορεμπέτικα να εναλλάσσονται με τα λαϊκοπόπ της πίστας και ολίγο από ελαφρολαϊκό της παραλιακής, τότε που την μπάζωνε η χούντα και στήνονταν τα προκάτ ξενυχτάδικα να κλείσουν τη θέα της πόλης των Αθηνών προς τη θάλασσα. Ναι, κάθε μουσική και μια εποχή, κάθε τραγούδι και αναμνήσεις, μερικές σκληρές για τον καθένα, αλλά και για τον τόπο. Εμείς όμως αδράξαμε την αφορμή για να το ρίξουμε στο γλέντι. Μια στιγμή κεφιού από εκείνες που ενώνουν τη μνήμη, την ιστορία, την κουλτούρα με το ανθρώπινο γέλιο. Αύριο είναι μια καινούργια ημέρα. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Φωτό: Μάριος Κουρουνιώτης

Ρεαλισμός

Η δόξα της Ανοίξεως Ο Μακεδόνας ποιητής Μάρκος Μέσκος μου ήρθε στο μυαλό αρκετές φορές το τελευταίο διάστημα. Οπως το περασμένο Σάββατο στο δημοτικό θεατράκι στη Χαλκίδα ή στο Παλλάς στην πρεμιέρα της νέας ταινίας του Παντελή Βούλγαρη το βράδυ της περασμένης Τρίτης.

Σύμφωνα με όλα τα σενάρια, ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανότατα θα σχηματίσει κάποιου είδους (αυτοδύναμη ή συνεργατική) κυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές πραγματοποιηθούν (Ιούνιος 2014, Σεπτέμβριος 2014, Μάρτιος 2015 κοκ.). Εφόσον συμβεί και αυτό, στην Ελλάδα θα έχουμε βιώσει την άνοδο τριών κομμάτων στην εξουσία εντός -το πολύ- πέντε ετών, με αφετηρία τον Μάιο του 2010 και την προσφυγή στο πρώτο Μνημόνιο: Από τη μονοκομματική του ΠΑΣΟΚ στην τρικομματική και έπειτα δικομματική με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά και, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, σε μια κυβέρνηση με κεφαλή τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο τέλος αυτής της διαδρομής οι Ελληνες πολίτες θα έχουν αλλάξει πέντε πρωθυπουργούς (Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμος, Π. Πικραμένος, Α. Σαμαράς, Α. Τσίπρας) και εκατοντάδες βουλευτές. Εν ολίγοις, ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα θα έχει δοκιμαστεί και,

σε μεγάλο βαθμό, «εξαϋλωθεί» από τη διαχείριση της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης την οποία γνώρισε η χώρα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έπειτα. Μέχρι αυτή τη στιγμή, με ελάχιστες εξαιρέσεις που αφορούν πρόσωπα, η πρωτοφανής αυτή κρίση δεν έχει δημιουργήσει καμία τάση για εκπόνηση κάποιου στρατηγικού σχεδίου με εθνικό χαρακτήρα. Η απόλυτη απουσία εμπιστοσύνης προς το υπάρχον πολιτικό σύστημα έχει αναλυθεί και αιτιολογηθεί επαρκώς. Το πολιτικό κενό δεν μπορεί να καλυφθεί από δυνάμεις οι οποίες έχουν ως κινητήρια δύναμή τους την καταγγελία. Απαιτείται προγραμματικός λόγος και ρεαλισμός, καθώς πέρα από το εσωτερικό παιχνίδι υπάρχει και δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί εντός ενός ευρωπαϊκού πλαισίου το οποίο είναι στενό. Βασίλης Νέδος

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Από τον Μέσκο: «Τότε που ο κόρφος των ονείρων / λάδι και μύθος και ακροποταμιά / στη δόξα της Ανοίξεως / στον ήχο της Ουτοπίας τον φοβερό». H «δόξα της Ανοίξεως» λοιπόν. Και βρέθηκα κοντά της σε δύο περιπτώσεις. Στη Χαλκίδα, μια παρέα μουσικών και τραγουδιστών (η Ηρώ, ο Κωστής Μαραβέγιας, η Μαριέττα Φαφούτη, η Μαρίζα Ρίζου, ο Ευστάθιος Δράκος από τους Minor Project, o Hλίας Βαμβακούσης, η Dusk) εξέφρασε με τον τρόπο που ξέρει την αλληλεγγύη της -στην πράξησε έναν νέο συνάνθρωπό μας! Η πρωτοβουλία της εκδήλωσης αλλά και η πρόσκληση των καλλιτεχνών δεν ανήκε σε κανέναν θεσμικό φορέα ή media, αλλά σε ενεργούς και ευαίσθητους πολίτες. Και αυτό ήταν μια επιτυχία! Η δεύτερη περίπτωση ήταν το βράδυ της πρεμιέρας της «Μικράς Αγγλίας» στο Παλλάς. Η ταινία χορταστική σε όλα της, όπως και η ιστορία που έγραψε η Ιωάννα Καρυστιάνη, η σύντροφος ζωής του σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη. Οταν έσβησαν τα φώτα, κράτησα στα αυτιά μου τη μελωδία της Κατερίνας Πολέμη και βυθίστηκα στην πολυθρόνα. Αλλά το μάτι εκεί - να κλέβει ματιές προς την πλευρά των πρωταγωνιστών στα πρώτα καθίσματα της πλατείας. Και οι ματιές είχαν στόχο: Τη φιγούρα ενός εργάτη του ελληνικού κινηματογράφου, την εμβληματική -ακόμη και στο μισοσκόταδο- φιγούρα του Χρήστου Καλαβρούζου. Η παρουσία του στην ταινία αλλά και στην αίθουσα ήταν μια υπενθύμιση της διαρκούς προσδοκίας της πραγματικής Ανοιξης, ίδια και απαράλλαχτη με το τοπίο της ανθισμένης Ανδρου. ΥΓ1: Οι στίχοι του Μέσκου είναι από το ποίημα του «Το Κνούτο» (φιλοξενείται στο περιοδικό «Εντευκτήριο» που κυκλοφόρησε στις 16 Νοεμβρίου 2013). ΥΓ2: Οι νεολαίοι της μεταπολίτευσης θα καταλάβουν... την αναφορά στον Καλαβρούζο. Κώστας Τσαούσης

Τα σύννεφα μέσα μας Πάντα μου άρεσαν τα σύννεφα. Λευκά στην καλοσύνη του καιρού, γκρίζα στην καταιγίδα ή κόκκινα και χρυσά στο ηλιοβασίλεμα, τα χαζεύω από μικρό παιδί, τα θαυμάζω όπως παίζουν στον ουρανό, όπως αλλάζουν συνεχώς σχήματα. Ειδικά στην καταιγίδα, όταν χαμηλώνουν και γίνονται από όμορφα τρομακτικά και επικίνδυνα φανερώνοντας μια απίστευτη, διάφανη σχεδόν, δύναμη και οργή που κρύβουν μέσα τους. Ομως στην τελευταία καταιγίδα που πέρασε πάνω από την Αθήνα, τη φετινή Αθήνα, με χιλιάδες κατοίκους χωρίς ρεύμα, χωρίς το άλλοτε αυτονόητο

δικαίωμα στο φως της ζωής, τα σύννεφα που έφερε μαζί της η κακοκαιρία μου φάνηκαν εχθρικά. Πολύ εχθρικά. Η ομορφιά που έβλεπα μέσα τους στο παρελθόν σαν να χάθηκε. Τα κοιτούσα όπως ταξίδευαν έξω από το παράθυρό μου και παρακαλούσα να φύγουν, να εξαφανιστούν και να πάρουν μαζί τους τη μιζέρια της πόλης και των ανθρώπων της. Τα σύννεφα που σε άλλες εποχές δεν χόρταινα να τα θαυμάζω, τώρα παρακαλούσα να μην είχαν έρθει καθόλου. Με αυτά τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν πιο συννεφιασμένα από ποτέ. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Κωνσταντίνα Καρύδη*

Ζωντανή Αθήνα Τι σημαίνει πόλη ενεργών πολιτών; Τι είναι μια ανοιχτή και συμμετοχική υπηρεσία; Πώς μπορούν οι δήμοι των ευρωπαϊκών πόλεων να ανοίξουν τις πόρτες τους και να δώσουν βήμα στους δημιουργικούς πολίτες; Και πώς αποτυπώνεται τελικά το όφελος για την ίδια την πόλη; Πώς στήνεται ένας μηχανισμός αποτελεσματικής συνεργασίας με τους ενεργούς πολίτες; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια του διήμερου διεθνούς εργαστηρίου για τις θεσμικές σχέσεις δήμων και ομάδων της κοινωνίας πολιτών που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία του δημάρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη με την υποστήριξη της υπηρεσίας δικτύωσης με τις ομάδες πολιτών του Δήμου, ΣυνΑθηνά και το Κέντρο Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης Δήμου Αθηναίων Europe Direct. Ο κ. Καμίνης υποδέχθηκε την κα Diahann Billings - Burford, διευθύντρια του New York Service Office, καθώς και εκπροσώπους της πόλης του Αμστερνταμ, της Λευκωσίας, της Θεσσαλονίκης και του Βόλου, πόλεις που κατά την τελευταία τριετία έχουν επενδύσει σταδιακά στη διαμόρφωση υπηρεσιών δικτύωσης με την κοινωνία πολιτών. Στην εποχή της εξειδίκευσης, της πληροφορίας και της δικτύωσης είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η συνεργασία με τους ενεργούς πολίτες είναι απαραίτητο στοιχείο για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής αλλά και την ανάπτυξη μιας πόλης με υπαρκτά και μετρήσιμα οφέλη για τους κατοίκους. New York City Service, Team London, Open Innovation Amsterdam, ΣυνΑθηνά, είναι τα ενδεικτικά ονόματα των υπηρεσιών στους αντίστοιχους δήμους που σκοπό έχουν την έμπρακτη υλοποίηση του οράματος της δημιουργίας ανοιχτών και έξυπνων πόλεων με την ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών. Προσαρμοσμένα στην παράδοση και στις ιδιαιτερότητες κάθε πόλης, αλλά με κοινό παρονομαστή τον στόχο της ικανοποίησης των αναγκών του κατοίκου, οι υπηρεσίες αυτές υιοθετώντας καινοτόμους τρόπους προσέγγισης και με άξονα την ενδυνάμωση του πολίτη ίσως αποτελούν την αφετηρία για την αλλαγή της εικόνας της δημόσιας υπηρεσίας όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Παράλληλο βήμα είναι η δημιουργία ενός δικτύου ευρωπαϊκών πόλεων με μοναδικό σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών αυτών, τη διασύνδεση των πόλεων και των πολιτών τους και κυρίως τη συνδιαμόρφωση πολιτικών στο πλαίσιο της υπό διαμόρφωσης ευρωπαϊκής πολιτικής για την αστική ανάπτυξη. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο πια, οι δήμοι επιδιώκουν μέσα από τη συνεργασία της τοπικής αυτοδιοίκησης να βάλουν εκ νέου τον πολίτη στο κέντρο της δημοκρατικής διαδικασίας δίνοντας του εκ νέου τον λόγο. Επειδή η ουσιαστική σύνδεση των πολιτών με την πόλη τους είναι το νόημα της ίδιας της ευρωπαϊκής ιδέας. ΥΓ: To εργαστήριο «Ζωντανές Πόλεις - Ενεργοί Πολίτες» πραγματοποιήθηκε στο ΕU-topia café του Δήμου Αθηναίων (Kέντρο Europe Direct) την Τρίτη και την Τετάρτη 3-4 Δεκεμβρίου. *Η Καρύδη Κωνσταντίνα είναι επικεφαλής του Κέντρου Europe Direct και επιστημονική συνεργάτιδα του Δήμου Αθηναίων.

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Γκάζι (και φανκ) στην εκτόνωση Η πόλη μού αρέσει τις καθημερινές με τη λογική που μου αρέσουν τα καλοκαιρινά θέρετρα τον χειμώνα, με τη λογική που αποφεύγω στο σινεμά τη μεσαία παράσταση. Τουλάχιστον το έκανα παλιά, όταν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος και υπήρχε κίνηση έντονη τα Σαββατοκύριακα - δηλαδή έπρεπε να έχεις ώρα μπροστά σου για να φτάσεις με αμάξι από την Πύλη του Αδριανού ως τα Προπύλαια. Παλιά αυτά. Τώρα οι Παρασκευές μοιάζουν με Τετάρτες και τα Σάββατα με Πέμπτες (και λίγο με Παρασκευές) και οι Κυριακές... Οι Κυριακές είναι η αλήθεια προσπαθούν να φτιάξουν μια νέα προσωπικότητα, όπως κάνει ένα ροκ συγκρότημα για να έχει πάντα το ενδιαφέρον του κοινού - για παράδειγμα οι Kings οf Leon από το Νάσβιλ, που έβαλαν στον ήχο τους λίγο από Αγγλία/Ιρλανδία, σε άλλους άρεσε σε άλλους όχι. Εστω. Μια μέρα της εβδομάδας στο Γκάζι, όπου τα πρώτα κρύα έχουν αραιώσει τον πληθυσμό της πλατείας (metro station) αρκετά, αλλά οι «όχθες» κρατάνε συμπαθητικά, με τις σόμπες να καίνε και τις μπίρες να έρχονται παγωμένες. Είτε το ένα, είτε

το άλλο, είτε το παράλλο από τα μαγαζιά που είναι ανοιχτά δηλαδή (δεν το βγάζουν όλα το μεσοβδόμαδο) παίζει Daft Punk σίγουρα και με κάθε ευκαιρία και το “Get Lucky”, αλλά και το “Lose Yourself to Dance”, που έτσι κι αλλιώς θυμίζουν άλλες εποχές της μουσικής και του Γκαζιού. Θα τσιμπήσουμε κάτι στα γρήγορα (είναι το πλάνο), αναλύοντας τις παραμέτρους του street food, πόσο δύσκολο είναι να κάνεις κάτι εύκολο, καλό και διαφορετικό, που θα είναι ποιοτικό και δεν θα είναι ακριβό, που χρειάζεται λίγη φαντασία και πολλή δουλειά και πολλή όρεξη και το έχουν κάνει βέβαια σε άλλες μεγαλουπόλεις, αυτό το ταλαίπωρο το street food επιστήμη ολόκληρη, γιατί δεν είναι όλα γύρος απ’ όλα και τα λοιπά, είναι και αυτό, αλλά όχι μόνο. Αλλά μην ξεχνιόμαστε. Γκαζώσαμε σήμερα για να δούμε μια μπάντα που παίζει φανκ (είναι ωραίο να βγαίνεις για μουσική, πάντα το έκανα και το προτείνω πάντα), περιμένουμε λίγο μια και το γκρουπ δεν έχει φτάσει. Οι μουσικές αρχίζουν εδώ πάντα αργά. Πλην εξαιρέσεων. Οι Funk Off (η μπάντα που σας λέω) βγαίνει στη σκηνή. Ξέρω τον μπασίστα τον Γιώργο, ένας καταπληκτικός πιτσιρικάς στο μπάσο

που παίζει μαζί τους, και συναντάω μια μπάντα φουλ οργανωμένη που ξέρει τους ρυθμούς της μια χαρά και έχει και χιούμορ στο λάιβ. Δύο κορίτσια (το ένα φωνή, το άλλο σαξόφωνο), άλλο ένα σαξόφωνο, κιθάρα, πλήκτρα, ντραμς, μπάσο. Μου αρέσουν - δείχνουν να το διασκεδάζουν πρώτα εκείνοι. Ντίσκο φανκ και τα σχετικά, ο κόσμος χορεύει, δίπλα ένας οπαδός της μπάντας έχει πιει και χορεύει πιο έξαλλα από τους άλλους, έρχονται κι άλλοι, είναι και μια παρέα από Ασιάτες τουρίστες που βόλταραν στο Γκάζι, άκουσαν μουσική και μπήκαν, καλά περνάνε και αυτοί. Κάτι κάνει ο κόσμος για να ξορκίσει το κακό. Και οι μπάντες βοηθούν. Live και εκτόνωση. Το εξάμηνο φεύγει, το πανεπιστήμιο κλειστό, απεργίες οι γιατροί, πουθενά λεφτά για πετρέλαιο, η παράνοια και η κοροϊδία καλά κρατούν, χανόμαστε και το παλεύουμε, μια άλλη μπάντα πιο κάτω παίζει ροκενρόλ, στον δρόμο πιο κει φαρδιά πλατιά πινακίδα «εδώ μόνο ελληνικά» και ακόμη μια ίδια παραδίπλα. Τα ελληνάδικα επέστρεψαν; Τι γίνεται; Για πες... Πώς πάνε τα Γκάζια;

Κείμενο: Ντίνος Ρητινιώτης

25 και σήμερα! Η αίθουσα του Europe Direct Café EU-topia του Δήμου Αθηναίων, κατάμεστη. Ο καφές που αχνίζει από τον πλούσιο μπουφέ ζεσταίνει την ατμόσφαιρα μιας κατά τα άλλα παγωμένης ημέρας. Δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες και απλοί πολίτες έχουν σπεύσει στο ισόγειο του Πνευματικού Κέντρου στην οδό Ακαδημίας για να μάθουν από πρώτο χέρι το πρόγραμμα των φετινών εορταστικών εκδηλώσεων που έχει διοργανώσει η δημοτική αρχή από κοινού με διάφορες δημιουργικές ομάδες της Αθήνας. Ισως ορισμένοι από εσάς να έχετε πάρει ήδη μια πρώτη γεύση - σε περίπτωση που μένετε ή σας έφερε ο δρόμος στον Αγιο Παντελεήμονα. Εκεί ξεκίνησαν επίσημα οι εορτασμοί στις 3 του μήνα. Η επιλογή της περιοχής αυτής έγινε, όχι μονάχα για να υποστηρίξει με τους συμβολισμούς της τα βασικά μηνύματα της χριστουγεννιάτικης περιόδου, αλλά και για να αναδείξει την επιθυμία της Αρχής να ρίξει φέτος το φως των προβολέων σε όλα τα δημοτικά διαμερίσματα και να μην περιοριστεί απλά στη βιτρίνα της πόλης. Φιέστες λοιπόν τόσο στις περιφερειακές γειτονιές της Αθήνας όσο και στα κεντρικά της σημεία, με μότο: «Η Αθήνα γιορτάζει, με παιχνίδι το κέφι αλλάζει». Ισως για κάποιους να παραπέμπει σε ευχολόγιο, ωστόσο αντικατοπτρίζει το πού θα ριχτεί το βάρος των φετινών εκδηλώσεων: στο παιδί και στο παιχνίδι. Μουσικά παραμύθια, ζωγραφικά έργα, θεατρικά παιχνίδια και παραστάσεις, εικαστικά εργαστήρια, ξυλοπόδαροι, κουκλοθέατρο, περιφερόμενοι κλόουν, χειροποίητες κατασκευές, αφηγήσεις παραμυθιών, θα λάβουν χώρα καθ’ όλη τη διάρκεια της εορταστικής περιόδου σε πλατείες και παιδικές χαρές ανά την Αθήνα. Στις λεπτομέρειες που συγκροτούν το όλον τώρα... Σημείο αναφοράς των εορτών η 10η Δεκεμβρίου. Ημέρα κατά την οποία θα φωταγωγηθεί η Πλατεία Συντάγματος στην οποία θα στολιστεί -αντί δέντρου- ένα κόκκινο καράβι. Η κορύφωση των εκδηλώσεων, όπως και πέρυσι, θα λάβει χώρα την τελευταία ημέρα στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου. Η αλλαγή του χρόνου με φόντο την Ακρόπολη και το θαύμα του Παρθενώνα κρύβει και αυτή τους συμβολισμούς της, καθώς επιδιώκει να περάσει το μήνυμα -σε εσωτερικό και εξωτερικό- μιας πόλης με παρελθόν και μέλλον. Στο αποκορύφωμα των εκδηλώσεων θα συμμετάσχουν μεταξύ άλλων ο Μίμης Πλέσσας, οι Mode Plagal, οι Encardia, η Ελένη Πέττα και ο Βασίλης Λέκκας. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου θα είναι αυτός που θα υποδεχτεί με τις μουσικές του το 2014, ενώ τη σκυτάλη από αυτόν θα πάρουν οι Γιώτα Νέγκα και ο Γεράσιμος Ανδρεάτος. Η αντίστροφη μέτρηση πάντως θα ξεκινήσει από τις 2 το μεσημέρι, όπου παρέες μουσικών και θεατρίνων θα κάνουν την εμφάνισή τους από το πουθενά και με τα δρώμενά τους θα συγκλίνουν από τα δημοτικά διαμερίσματα προς το Κέντρο δημιουργώντας έναν εορταστικό ιστό. Ξεχυθείτε!

Reality Bites

Μετεξεταστέοι! Την περασμένη εβδομάδα κυκλοφόρησε μια είδηση σχετικά με τις επιδόσεις των Αμερικανόπουλων στη γεωγραφία: οι μαθητές παρέλαβαν από έναν χάρτη της Ευρώπης και κλήθηκαν να σημειώσουν πού βρίσκεται η κάθε χώρα. Σπάσαμε πλάκα βλέποντας τη Δανία να σημειώνεται ως “Hamlet” ή τη Ρουμανία και την Ουκρανία ως “Borat”. Λοιπόν, “the joke is on us”, που θα έλεγαν και οι αγεωγράφητοι φίλοι μας από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, και αυτό επειδή ο ΟΟΣΑ ανακοίνωσε αυτή την εβδομάδα τα αποτελέσματα του PISA, το οποίο μετράει τις επιδόσεις των 15χρονων μαθητών στα μαθηματικά, τις

φυσικές επιστήμες και την ανάγνωση. Η Ελλάδα κατέλαβε τη διόλου τιμητική 42η θέση (από 65), με τις επιδόσεις των «βλασταριών» μας να κινούνται κάτω του μέσου όρου. Το επίσης αποκαρδιωτικό είναι ότι παρατηρείται μια συσχέτιση μεταξύ του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, των δαπανών στην Παιδεία και των επιδόσεων των μαθητών. Εάν κρίνουμε λοιπόν από τις αρνητικές μας επιδόσεις στους δύο πρώτους παράγοντες, δύσκολα θα πρέπει να περιμένουμε κάτι καλύτερο και στις επόμενες αξιολογήσεις. Χ.Τ.

Προς την κορυφή Ο Tommy Ahlers παραδέχεται με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι δεν τα πάει και τόσο καλά με τον προγραμματισμό ηλεκτρονικών υπολογιστών. Το παράδοξο παρόλα αυτά είναι ότι είναι ένας πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας στον χώρο, αφού ήταν επικεφαλής και συνιδρυτής της ZYB, της εταιρείας εφεδρικής αποθήκευσης (cloud storage back-up system) για χρήστες κινητής τηλεφωνίας που ιδρύθηκε το 2005 στη Δανία με μια χούφτα εργαζομένους. Τρία χρόνια αργότερα, η μικρή επιχείρηση αγοράστηκε από τη Vodafone για 50 εκατ. δολάρια. Ο 38χρονος Ahlers όχι μόνο δεν σταμάτησε εκεί, αλλά προχώρησε σε μια ακόμα επιτυχημένη επιχειρηματική κίνηση: στην ίδρυση της εταιρείας διοίκησης λογισμικού Podio, η οποία αγοράστηκε πέρυσι αντί δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Ο δραστήριος νέος παραδέχεται ότι στη διοίκηση επιχειρήσεων δεν τα πάει και άσχημα, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι είναι ένας μάνατζερ γεμάτος πάθος και ενθουσιασμό. «Η δουλειά μου είναι να μεταδίδω το όραμα και το πάθος μου στην ομάδα, να την κάνω να πιστέψει στο ίδιο πράγμα. Μπορώ να ξεχωρίζω μια καινούργια τάση ή ιδέα και στη συνέχεια να την υλοποιώ με τη βοήθεια της ομάδας μου και επενδυτών. Αν τα κάνεις αυτά, τότε πετυχαίνεις». Ενώ θα μπορούσε να επαναπαυθεί και να διασκεδάσει την οικονομική του ανεξαρτησία, δηλώνει ότι κάτι τέτοιο δεν θα του προσφέρει την ικανοποίηση της δημιουργίας και ότι είναι έτοιμος να μείνει στην ιστορία σαν κάποιος που άλλαξε τον κόσμο. N.K.

Τέχνη ολέ! Το ενδιαφέρον του κόσμου της τέχνης στρέφεται στη Λατινική Αμερική και στους εικαστικούς της. Μεγάλα νέα μουσεία σε Φλόριντα, Μεξικό και αφιερώματα σε Γαλλία και Μ. Βρετανία δείχνουν ότι οι γκαλερίστες ανακάλυψαν τις προοπτικές σε αυτό το σημείο του πλανήτη. Στο Miami Beach αυτές τις μέρες εγκαινιάστηκε το Pérez Art Museum (PAMM) σε εντυπωσιακό νέο κτίριο στην παραλιακή ζώνη της πόλης με μια μεγάλη έκθεση, την Brazil ArtFair, που είναι αφιερωμένη στη μοντέρνα τέχνη και στο design της Βραζιλίας. Εχουν ήδη προηγηθεί στην πρωτεύουσα του Μεξικού τα εγκαίνια του μουσείου Jumex, του κορυφαίου Μεξικανού συλλέκτη και μεγαλοκληρονόμου Eugenio Lopez, στα οποία

παρευρέθηκαν τα μεγαλύτερα αστέρια της λατινοαμερικανικής showbiz. Η γκαλερί Tate στο Λονδίνο δημιούργησε ομάδα με στόχο την ανακάλυψη νέων ταλέντων στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενώ και το Κέντρο Pompidou στο Παρίσι δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη νέα αγορά που δεν έχει αφήσει αδιάφορους σταρ όπως η Madonna, η οποία συλλέγει έργα της Φρίντα Κάλο (υπολογίζεται ότι έργα της Κάλο έχουν ξεπεράσει σε αξία τα 10 εκατ. δολάρια). Επισήμως, την υψηλότερη τιμή έργου λατινοαμερικανού καλλιτέχνη έχει πιάσει το πορτρέτο “Trovador” του Μεξικανού Rufino Tamayo, που πουλήθηκε αντί 7,2 εκατ. δολαρίων. N.K.

Θα μας τρελάνετε; Σε πέντε χρόνια η Amazon θα παραδίδει μικρά δέματα μέσα σε μισή ώρα από τη στιγμή της παραγγελίας και αυτό θα γίνεται μέσω αυτόματων ιπτάμενων ρομπότ που θα φέρνουν τα ψώνια των καταναλωτών στην πόρτα τους. Αν δεν καταλάβατε πόσο εξωπραγματικό είναι αυτό, ας το πούμε άλλη μια φορά: Σε πέντε χρόνια, ισχυρίζεται η μεγαλύτερη εταιρεία online αγορών στον κόσμο, η γνωστή και μη εξαιρετέα Amazon, όταν κάποιος θα αγοράζει προϊόντα βάρους μέχρι δύο περίπου κιλών (κάτι που σήμερα αφορά το 85% των παραγγελιών που δέχεται η εταιρεία), θα έχει την επιλογή να παραδοθούν άμεσα μέσω ενός ρομποτικού ελικοπτέρου που θα παραλάβει τις αγορές του από την κοντινότερη αποθήκη και θα τις «πετάξει» κυριολεκτικά στην πόρτα του. Η χωρίς προηγούμενο αυτή ανακοίνωση του Jeff Bezos, του δισεκατομμυριούχου πλέον ιδρυτή της Amazon, ξεσήκωσε θύελλα στον διαδικτυακό χώρο. Πολλοί κατηγόρησαν τον Bezos ότι ανακοίνωσε μια τεχνολογική επανάσταση χωρίς να υπάρχουν καν τα εχέγγυα για να μπορεί να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις του ή, ακόμα χειρότερα, χωρίς να υπάρχει το νομοθετικό πλαίσιο που θα διέπει τις πτήσεις στον αέρα των ΗΠΑ των ρομποτικών αεροσκαφών ή drones, όπως είναι γνωστά από τις πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγονται ήδη στο Αφγανιστάν και αλλού. Ταυτόχρονα, η Amazon βρέθηκε στο επίκεντρο της επικαιρότητας και για έναν ακόμη λόγο, καθώς σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση για την άμεση παράδοση μέσω ρομπότ, δύο ρεπορτάζ, ένα του BBC και ένα του Guardian, έφεραν στο φως τις άθλιες εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στις αποθήκες της εταιρείας στη Μεγάλη Βρετανία, με δεκάωρες βάρδιες σε εργασιακό μεσαίωνα και απολύσεις για ψύλλου πήδημα. Σχεδόν αναρωτιέται κανείς μήπως τα ρομποτικά παιχνίδια του Bezos βγήκαν στην επιφάνεια αυτή ακριβώς τη στιγμή για να αποτελέσουν αντιπερισπασμό για την αρνητική δημοσιότητα που θα λάμβανε η Amazon μία μέρα αργότερα... Γ.Μ.

Μουσική

Μουσική σύμπραξη Η ώρα της τζαζ ήρθε και φέτος για τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) με το 3ο Πανόραμα Ελληνικής Τζαζ, που παρουσιάζεται για τρία βράδια, σήμερα, αύριο και μεθαύριο (6-8 Δεκεμβρίου). Επιμένοντας στην εξωστρέφεια, το φεστιβάλ ενθαρρύνει τις δημιουργικές συνεργασίες καταξιωμένων Ελλήνων μουσικών και σημαντικών τζαζιστών από το εξωτερικό. Το Πανόραμα ξεκίνησε το 2011 με τρία ελληνικά σχήματα να συνομιλούν με αντίστοιχο αριθμό εξαιρετικών μουσικών από την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, ενώ το 2012 ο «διάλογος» μεταξύ Ελλήνων και Σκανδιναβών απέδωσε μέσα σε ένα κλίμα ενθουσιασμού και από τις δύο πλευρές. Στην τρίτη του χρονιά, το Πανόραμα ελληνικής jazz, όπως ονομάζεται επίσημα, παντρεύει βαλκανικούς ήχους και ελεύθερους αυτοσχεδιασμούς δημιουργώντας μια πλούσια σε ακούσματα συνάντηση. Ετσι σήμερα, Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου, θα εμφανιστούν οι Takis Barberis Group μαζί με τον Ilhan Ersahin. Ο Τάκης Μπαρμπέρης και η παρέα του θα παρουσιάσουν παλαιότερες αλλά και νέες ακυκλοφόρητες συνθέσεις

με πολλά στοιχεία από την τζαζ, τη φανκ, τη ροκ, την ινδική, τη βαλκανική και την ελληνική μουσική παράδοση, ενώ ο Ersahin, ο Τουρκοσουηδός σαξοφωνίστας, παραγωγός και συνθέτης, θα μαγέψει το κοινό με το πολυπολιτισμικό στιλ του. Το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου επί σκηνής θα βρεθούν ο Σάμι Αμίρης, από τους πλέον γνωστούς τζαζ πιανίστες στην Ελλάδα, και ο Καλιφορνέζος Rex Richardson, ένας διεθνούς φήμης cross-over βιρτουόζος τρομπετίστας και δεινός αυτοσχεδιαστής. Μαζί θα παίξουν κομμάτια που ισορροπούν ανάμεσα στην κλασική μουσική και τη σύγχρονη τζαζ. Την τρίτη και τελευταία ημέρα του Πανοράματος, την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου, θα συμπράξουν ο Κώστας Θεοδώρου, γέννημα-θρέμμα του βαλκανικού ήχου, της κλασικής τζαζ και των μουσικών του Κόσμου, μαζί με τον Βρετανό τρομπετίστα και συνθέτη Tom Arthurs, με επιρροές από την κλασική τζαζ αλλά και τις παραδοσιακές μουσικές της Κεντρικής Αφρικής.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

She is the one Τη γνωρίσαμε μέσα από τη ραδιοφωνική της επιτυχία με τίτλο “One in a million”, που αγαπήθηκε ιδιαίτερα. Ο λόγος για την Katerine Duska, την τραγουδοποιό και ερμηνεύτρια με τις πολυπολιτισμικές μουσικές της επιρροές. Ακολουθώντας indie pop-folk, neo-bluesy soul και jazz μονοπάτια, παρουσιάζει τραγούδια των Beatles, Nina Simone, Ray Charles, Marvin Gaye και Billie Holiday, αλλά και των δικών μας Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Πλέσσα. Η Katerine θα εμφανιστεί ζωντανά στο Faust (Καλαμιώτου 11, Μοναστηράκι) την Τρίτη 10 Δεκεμβρίου.

06-12.12.2013

Χορδές σε έκσταση Ο Νίκος Πορτοκάλογλου θα παρουσιάσει ζωντανά αύριο, Σάββατο 7 Δεκεμβρίου, στον Σταυρό του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος) την καινούργια του δουλειά με τίτλο «Το πλοίο θα σαλπάρει». Ο ίδιος εξηγεί: «Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που κατά ένα μεγάλο μέρος βασίζεται σε διασκευές παλιών τραγουδιών. Τα πιο αγαπημένα μου παραδοσιακά, μικρασιάτικα, ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια σε νέες, σημερινές, τολμηρές και λίγο ‘αιρετικές’ κιθαριστικές εκδοχές». Μαζί του και οι Φτερωτές Κιθάρες, που θα παρουσιάσουν αυτές τις «πειραγμένες» διασκευές χωρίς να παραλείψουν να τις αναμείξουν με αγαπημένα προσωπικά του τραγούδια.

Φάλαινες στο στενό Οι Skinny Whales, οι φετινοί νικητές του διαγωνισμού Band Complete, γιορτάζουν την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου EP τους με μια συναυλία την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου στο Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι). Με ένα ηλεκτρικό live υπόσχονται διασκέδαση με γνήσιο indie garage rock ήχο. Την παραγωγή του ΕΡ υπογράφει ο Chris Tsangarides, γνωστός από τις δουλειές του με τους Judas Priest, Black Sabbath και Thin Lizzy. Αξίζει να πούμε πως το “Skinny Whales EP” θα διανέμεται δωρεάν μετά τη λήξη της συναυλίας σε limited edition 2CD!

Βόλτες στην πόλη Το νέο άλμπουμ της δικιάς μας Ηρώς Σαΐα κυκλοφόρησε πριν από μερικές εβδομάδες με συνθέσεις του Αρη Βλάχου και του Νεοκλή Νεοφυτίδη και στίχους των Μάνου Ελευθερίου, Γιάννη Γούνα, Γιάννη Καστανάκη, Νεοκλή Νεοφυτίδη, καθώς και της ίδιας της ερμηνεύτριας. Τα τραγούδια «Μια βόλτα», «Λευκό χαρτί» και «Αλλο κόσμο μάθαμε» έχουν ήδη ξεχωρίσει και αγαπηθεί από το ραδιόφωνο και τώρα η ερμηνεύτρια μας δίνει ραντεβού την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου στον Σταυρό του Νότου +(plus) (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος). Μαζί της ο Αρης Βλάχος και ο Νεοκλής Νεοφυτίδης, καθώς και έξι μουσικοί.

Στα καλύτερά του Ο Δημήτρης Βασιλάκης, ο Ελληνας μουσικός της τζαζ, είναι πολυτάλαντος και όχι μόνο μουσικά. Με πτυχίο Χημικού Μηχανικού από το ΕΜΠ, σπούδασε κλασικό και τζαζ σαξόφωνο, πιάνο και σύνθεση με υποτροφίες του Ωνασείου Ιδρύματος και του British Council στο Λονδίνο. Αποφοίτησε με άριστα από το London College οf Music και Royal Academy οf Music, πήρε δίπλωμα σολίστ σαξοφώνου και τζαζ διδασκαλίας, ενώ κέρδισε βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς. Εχει ηχογραφήσει πέντε άλμπουμ για την Candid Records με έδρα τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο και μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο του πρώτου Ελληνα τζαζίστα με διεθνή καριέρα και δισκογραφία. Ηχογράφησε το 1999 το ντεμπούτο άλμπουμ του με τίτλο “Secret Path”, ενώ το 2001 το “Daedalus Project Labyrinth”, με τη συμμετοχή και παραγωγή του David Liebman - ένα άλμπουμ που γρήγορα δέχτηκε εξαιρετικές κριτικές διεθνώς. «Αρχισα σαν μπασίστας, τραγουδιστής και συνθέτης στο new wave group Art οf Parties στα ’80s. Κάναμε ένα single και ένα LP, συλλεκτικά τώρα. Επέστρεψα στα vocals το 2006 και στο ‘Across’ ήθελα να δείξω όλες τις επιρροές μου, που είναι πολλές και από τον κόσμο της ροκ-ποπ, ιδιαίτερα Lennon, Dylan, Bowie, Roxy Music και άλλοι», εξηγεί ο ίδιος μιλώντας για το ομώνυμο άλμπουμ. Στο τελευταίο του άλμπουμ “Parallel Lines” συμμετέχει ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους ντραμίστες, ο Jeff Tain Watts. Ο Δημήτρης Βασιλάκης ταξιδεύει και παρουσιάζει τη μουσική του συνεχώς στον κόσμο, από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη, σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ, αλλά και πάλι πίσω στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Τελευταίος σταθμός του το Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς) αύριο και μεθαύριο, Σάββατο 7 και την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου.

Σινεμά

Ο Μάικλ... Λιμπεράτσε! Το γεγονός ότι όλα τα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ αρνήθηκαν να είναι παραγωγοί στη νέα ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ “Behind the Candelabra” σε βάζει από μόνο του στον πειρασμό να τη δεις. Το πρόβλημα δεν ήταν στην αιρετική ματιά του σκηνοθέτη (που πρέπει να είσαι πολύ συντηρητικός για να τον χαρακτηρίσεις αιρετικό!). Το ίδιο το θέμα της ταινίας ήταν που έκανε τα στούντιο να αρνηθούν. Too much open gay για τα γούστα του μεγάλου κοινού, στο οποίο πάντα ποντάρουν! «Η υπερβολή στη ζωή είναι ένα υπέροχο πράγμα!» Αυτό θα μπορούσε να είναι και το μότο του Βλάντζιου Βαλεντίνο Λιμπεράτσε, ενός εκκεντρικού showman που μεσουράνησε τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 και αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο τον προπομπό του Ελτον Τζον και της Μαντόνα. Κραυγαλέα κιτς και queer, ο Λιμπεράτσε πρωταγωνίστησε σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές (με το “The Liberace Show” να σαρώνει σε τηλεθεάσεις), πήρε μέρος σε τέσσερις ταινίες, κυκλοφόρησε έξι χρυσά άλμπουμ και κέρδισε τον τίτλο του πιο ακριβοπληρωμένου μουσικού στον κόσμο.

Αν και η εικόνα του ήταν εκρηκτικά gay, ο ίδιος δεν ομολόγησε ποτέ την ομοφυλοφιλία του. Σε αυτή την πτυχή της ζωής του, που ο ίδιος πάλεψε ανεπιτυχώς να κρατήσει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, επέλεξε να εστιάσει ο Σόντερμπεργκ σκιαγραφώντας την ερωτική σχέση του Λιμπεράτσε με τον Σκοτ Θόρσον. Από την πρώτη τους συνάντηση στο Λας Βέγκας μέχρι τον δημόσιο χωρισμό τους. Ο Μάικλ Ντάγκλας (έτσι όπως δεν τον έχετε ξαναδεί!) και ο Ματ Ντέιμον γίνονται gay ζευγάρι και κλέβουν τις εντυπώσεις υποδυόμενοι τον Λιμπεράτσε και τον Θόρσον αντίστοιχα, σε μια ταινία που φέρει αρκετή από την κιτς αισθητική του κεντρικού της ήρωα. Η οποία, παρά το εμπάργκο των χολιγουντιανών στούντιο, σάρωσε στα Emmy αποσπώντας 11 βραβεία, ανάμεσά τους και τα Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Α΄ Ανδρικού Ρόλου.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Ολα για την αγάπη

Απόλυτο φαβορί

Δύο αδελφές στην Ανδρο του Μεσοπολέμου. Η πρώτη, η Ορσα, είναι ερωτευμένη κρυφά με τον Σπύρο. Η μάνα της όμως δεν δίνει ποτέ τη συγκατάθεσή της για να γίνει αυτός ο γάμος, γιατί ο Σπύρος δεν είναι καπετάνιος. Εκείνος μπαρκάρει. Η Ορσα παντρεύεται έναν άλλον με προξενιό. Λίγα χρόνια μετά ο Σπύρος επιστρέφει καπετάνιος και παντρεύεται την αδελφή της, τη Μόσχα. Η μοίρα οδηγεί ολοταχώς και τους τρεις τους σε μια τραγωδία στο όνομα της αγάπης... Ο Παντελής Βούλγαρης επιστρέφει μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη «Μικρά Αγγλία» σε μια εξαιρετικά προσεγμένη παραγωγή με υψηλό συγκινησιακό φορτίο, εξαιρετικές ερμηνείες και ένα φινάλε να σου σκίζει την καρδιά. Μην το χάσετε!

Η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα Independent Spirit Awards, που θα απονεμηθούν την 1η Μαρτίου του 2014, δείχνει ξεκάθαρα πια τον δρόμο για τα Οσκαρ. Και το μεγάλο φαβορί έχει όνομα... “12 Years a Slave”. Αποσπώντας επτά συνολικά υποψηφιότητες -όλες στις μεγάλες κατηγορίες-, η νέα ταινία του Στιβ ΜακΚουίν (“Shame”), που ήδη έχει αποσπάσει ενθουσιώδεις κριτικές, επιβεβαιώνει ουσιαστικά την ηχηρή παρουσία της στα επερχόμενα Οσκαρ με το ενδεχόμενο ενός θριάμβου της ανοιχτό! Οι υπόλοιπες τέσσερις ταινίες που διεκδικούν το Independent Spirit Award Καλύτερης Ταινίας είναι το “Nebraska” του Αλεξάντερ Πέιν, το “Frances Ha” του Νόα Μπόμπακ, το «Ολα χάθηκαν» του Τζέι Σι Τσάντορ και το “Inside Llewyn Davis” των αδελφών Κοέν.

Top 10 Διά χειρός Κινγκ Για δεύτερη φορά, μετά την ταινία του 1976, το best seller του Στίβεν Κινγκ “Carrie” βρίσκει τον δρόμο για τη μεγάλη οθόνη. Η κεντρική ηρωίδα της ομώνυμης ταινίας είναι ένα κλειστό κορίτσι με τηλεκινητικές ικανότητες που ζει με τη θρησκευόμενη μητέρα του και δέχεται καθημερινά τον χλευασμό των συμμαθητών της. Μέχρι που μια μέρα αποφασίζει να εκδικηθεί τους πάντες. Και το κάνει στον χορό του σχολείου... Η Τζούλιαν Μουρ και η ανερχόμενη Κλόε Γκρέις Μόρετζ πρωταγωνιστούν σε ένα αιματοβαμμένο θρίλερ, που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες.

Πλησιάζοντας προς το τέλος του 2013 τα κινηματογραφικά Τop10 για τη χρονιά που μας αφήνει όλο και πληθαίνουν. Το έγκριτο βρετανικό κινηματογραφικό περιοδικό “Sight & Sound” ανακοίνωσε τη δική του λίστα, που κρύβει εκπλήξεις. Οι υποψιασμένοι Βρετανοί σινεφίλ αναγνώστες του έφεραν στην κορυφή της δεκάδας ένα ντοκιμαντέρ! Το πολυσυζητημένο “The Act of Killing” των Τζόσουα Οπενχάιμερ και Κριστίν Σιν ξυπνάει μνήμες από το αιματηρό πραξικόπημα στην Ινδονησία του 1965 δίνοντας τον λόγο στους... δολοφόνους! Οι υπόλοιπες ταινίες που συμπληρώνουν την αρχική πεντάδα είναι το “Gravity”, η «Ζωή της Αντέλ», η «Τέλεια ομορφιά» και το “Frances Ha”. Δηλαδή ούτε μία βρετανική!

06-12.12.2013

Βαθιά υπόκλιση Δεν είναι μόνο ένας από τους πιο σπουδαίους Ευρωπαίους κινηματογραφιστές. Αυτό που ξεχωρίζει τον Κεν Λόουτς από τους άλλους είναι ότι είναι ο πιο συνεπής στα πιστεύω του. Και για αυτούς ακριβώς τους λόγους το 64ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, που σηκώνει αυλαία στις 6 Φεβρουαρίου του 2014, αποφάσισε να του απονείμει την τιμητική Χρυσή Αρκτο, παράλληλα με ένα αφιέρωμα με τις πλέον δυνατές κινηματογραφικές του στιγμές. «Ο Κεν Λόουτς είναι ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες της Ευρώπης. Μέσα στην περίπου 50 χρόνων καριέρα του έχει να επιδείξει έναν απίστευτο βαθμό συνέπειας, παραμένοντας πρωτοπόρος σε όλες τις εποχές. Το ειλικρινές του ενδιαφέρον για τους ανθρώπους και τις ατομικές τους μοίρες, όπως και η κριτική του αφοσίωση στην κοινωνία, έχουν βρει έκφραση σε μια ποικιλία κινηματογραφικών προσεγγίσεων. Τιμούμε τον Κεν Λόουτς σαν σκηνοθέτη και τον θαυμάζουμε απεριόριστα για το πώς αντανακλά τις κοινωνικές αδικίες με χιούμορ στις ταινίες του», αναφέρει στη σχετική ανακοίνωση του φεστιβάλ ο διευθυντής του Ντίτερ Κόσλικ και δεν χρειάζεται να προσθέσεις τίποτα παραπάνω. Η εν λόγω βράβευση δεν έρχεται τυχαία τη δεδομένη στιγμή, καθώς ο Λόουτς ανακοίνωσε τον περασμένο Ιούνιο ότι η νέα του ταινία “Jimmy’s Hall” θα είναι και η τελευταία του ταινία μυθοπλασίας, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να ασχοληθεί πια αποκλειστικά με το ντοκιμαντέρ. Επιβάλλεται λοιπόν μια βαθιά υπόκλιση και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτόν τον τόσο σπουδαίο και συνεπή δημιουργό.

Βιβλίο

Ρέμπους εναντίον Φοξ Αφήστε με να σας πω μια ιστορία: Κάποτε, το 1960, γεννήθηκε εκεί βόρεια της Αγγλίας ένα παιδί. Είχε δίψα για τη λογοτεχνία, αλλά δεν τέλειωσε το πανεπιστήμιο, έκανε ένα κάρο άσχετες με το αντικείμενο δουλειές, από εργάτης σε αμπέλια μέχρι συντάκτης περιοδικών ηχητικού εξοπλισμού, ώσπου αποφάσισε να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Λίγο καιρό μετά έμελλε να χαρίσει στην αστυνομική λογοτεχνία έναν από τους εμβληματικότερους σύγχρονους χαρακτήρες της: τον επιθεωρητή Ρέμπους. Του Ιαν Ράνκιν δεν του άρεσαν οι δοκιμασμένες συνταγές. Εδωσε, ίσως κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του, παρόμοια χαρακτηριστικά και στο alter ego του. Ο επιθεωρητής Ρέμπους διένυσε μια πορεία 17 βιβλίων παλεύοντας ανάμεσα στη μοναξιά του, τα τσιγάρα, το αλκοόλ, τους προσωπικούς δαίμονες που δεν ξόρκισε ποτέ, τη ροκ μουσική που αγαπάει και το λατρεμένο του Εδιμβούργο όπου ανορθόδοξα, δίχως σχεδόν κανέναν σεβασμό για τους κανονισμούς, εξιχνίασε υποθέσεις που πάντοτε είχαν βαθιά κοινωνικοπολιτικά αίτια. Μετά αποσύρθηκε, για να μας συστήσει ο δημιουργός του έναν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα. Ο Μάλκολμ Φοξ είναι ένας αστυνόμος που ελέγχει άλλους αστυνόμους. Δεν είναι παρορμητικός, δεν

κάνει καταχρήσεις, ακολουθεί πιστά τον κανονισμό, είναι μειλίχιος και αντί να δρα φροντίζει πρώτα από όλα να παρακολουθεί. Ενα ανεστραμμένο είδωλο του Ρέμπους δηλαδή. Θυμάστε που είπαμε πως ο Ράνκιν δεν δίνει μεγάλη σημασία στους κανόνες; Ετσι λοιπόν στο νέο του πόνημα «Στον τάφο κάποιου άλλου» (εκδ. Μεταίχμιο) ο Ρέμπους βγαίνει από τη ναφθαλίνη της σύνταξης. Ξαναπιάνει δουλειά ως ιδιωτικός ντετέκτιβ αυτή τη φορά, προσπαθώντας να εξιχνιάσει -τι άλλο;- άλυτες υποθέσεις. Η έκπληξη που επιφυλάσσει το μυθιστόρημα είναι η συνάντησή του με τον «νέο αγαπημένο» του συγγραφέα, τον Μάλκολμ Φοξ. Αναμενόμενο, όπως αντιλαμβάνεστε, να «μπλέξουν τα μουστάκια τους» αυτοί οι δύο. Και ο Ράνκιν, δανειζόμενος ένα τρικ που συναντάται συχνά στα superheroes comic, «ανασταίνει» έναν παλιό του χαρακτήρα και τον βάζει να μαλώνει με τον «καινούργιο» του λογοτεχνικού του σύμπαντος. Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως δεν είναι ο κλασικός πολιτικά ορθός συγγραφέας που βάζει βέτο στον εαυτό του για το τι μπορεί και το τι δεν μπορεί να κάνει.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Από τα παλιά

Το ξέρατε, δεν το ξέρατε;

Ο Μπάμπης Ν. Αναστόπουλος, 69 Απριλίων ηλικιακά, εξέδωσε πρόσφατα και μέσω Captainbook.gr το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Οδεβεβού»· μια λογοτεχνίζουσα μαρτυρία ενός ανθρώπου που βίωσε την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας στο πετσί του. Η τραγωδία και το όνειρο του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα σε μια αφήγηση που διαλέγει μια γλώσσα απλή μα καθόλου απλοϊκή μιλώντας με τη λαλιά και την ψυχή των ανθρώπων που ήταν εκεί, τα χρόνια ανάμεσα στον Εμφύλιο και τη Χούντα. Γιατί, όπως λέει και ο συγγραφέας: «Θέλω να γνωριστούμε. Θέλω να γνωρίσεις τη γενιά μου. Γεωγραφία της ψυχής και γεωγραφία της μικρής μας πατρίδας. Της πικρής μας πατρίδας...»

Βάσει τίτλου ρωτώ ευθαρσώς: γνωρίζατε πως η Ισλανδία έχει στην κατοχή της ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας; Και όμως, ο Χαλντόρ Λάξνες, στα 1955, υπήρξε ο πρώτος βραβευθείς συγγραφέας αυτής της μικρότατης χώρας. Δυστυχώς, αν δεν κάνω λάθος, το ένα έργο του που έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά ήταν δυσεύρετο. Ευτυχώς το «Και τα ψάρια τραγουδούν» (εκδ. Καστανιώτη), ένα από τα τελευταία βιβλία του δημιουργού, μεταφράστηκε πρόσφατα. Σε αυτό ο Αουλβγκριμερ, ο εγγονός ψαράδων, συναντάει τη νέα τάξη ανθρώπων του Ρέικιαβικ. Για να αναρωτηθεί και να στοχαστεί πάνω στις πατροπαράδοτες ηθικές αξίες που έλαβε, μετατρέποντας το προσωπικό και τοπικό βιώμά του σε μια μεγάλη οικουμενική αναζήτηση τελικά.

Επιτόπια λογοτεχνία

Περί αγαλμάτων

Ενας Αμερικανός λογοτέχνης γράφει ένα μυθιστόρημα για την Τσετσενία και αυτό φτάνει να είναι υποψήφιο για το National Award του 2013. Τι συνέβη; Συνέβη πως ο Αντονι Μάρα δεν ψυχανεμίστηκε την κατάσταση της ταλαίπωρης αυτής κουκκίδας στον χάρτη. Αντ’ αυτού ταξίδεψε εκεί και γνώρισε την αγριότητα της πολεμικής σύρραξης που εμείς, στους καναπέδες μας, σχεδόν πάντα ξεχνάμε. «Ο αστερισμός ζωτικών φαινομένων» (εκδ. Ικαρος) βέβαια δεν είναι μια δημοσιογραφική καταγραφή. Αντίθετα είναι ένα καλοστημένο μυθιστόρημα που κερδίζει σύγχρονα αφηγηματικά και τεχνικά στοιχήματα καταφέρνοντας να δώσει μια αισιόδοξη νότα ανθρωπιάς μέσα από τη μεγάλη τραγωδία του πολέμου.

«Θησέα, βασιλιά και μετανάστη / εσένα ποιοι σου νοίκιασαν το άστυ;» αναρωτιέται σε στίχο του ο βραβευμένος Γιάννη Δούκας στην τελευταία του ποιητική συλλογή «Το σύνδρομο Σταντάλ» (εκδ. Πόλις). Η ποίηση δυστυχώς είναι αποξενωμένη από το αναγνωστικό κοινό ή πιθανόν το ανάποδο. Συλλογές όμως σαν και αυτή, με πατροπαράδοτο μέτρο αλλά σύγχρονη οπτική και μια ουσιαστική μελαγχολία μπορούν να αναζωπυρώσουν το ενδιαφέρον. Ο ποιητής μάς ταξιδεύει στον δικό του κόσμο, σε ένα μικρό σύμπαν όπου παρατηρώντας κατά κύριο λόγο αγάλματα καταφέρνει να συνομιλήσει με την ιστορία και τη ζωή την ίδια. Παραδίδοντας στίχους που καθηλώνουν: «Και κάτω εκεί τσιγγάνοι του αιώνα».

06-12.12.2013

Στην άκρη της Γης Η έννοια του ντοκιμαντέρ είναι συνυφασμένη στο μυαλό μας με την έννοια της δράσης: σκηνές από την άγρια φύση, μάχες από τα κιτάπια της Ιστορίας, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες. Μοιραία ίσως δυσκολευόμαστε να φανταστούμε πώς μπορεί ένα ντοκιμαντέρ να παρουσιάσει ενδιαφέρον όταν ασχολείται με τα «γραπτά». Φευ, εάν είχατε δει την παραγωγή του BBC ονόματι “The Viking Sagas” δεν νομίζω να αναρωτιόσασταν τώρα. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό ταξίδι στην άκρη της ευρωπαϊκής γης και την Ισλανδία. Στον μικρό και παγωμένο αυτόν τόπο άνθισε κατά τον Μεσαίωνα μια πολύ σπουδαία επική παράδοση. Οι επονομαζόμενες saga της πρώιμης Σκανδιναβίας καταπιάνονταν με τη σκληρή ζωή των κατοίκων της. Μιλούσαν για ταξίδια, μιλούσαν για ερωτικές έριδες και παιχνίδια εξουσίας, για σκοτεινά βράδια, απέραντους παγετούς, δάση και ηρωικά κατορθώματα. Με ένα στιλ αφήγησης διόλου πλουμιστό και μια ηθική τάξη όπου το γκρίζο χρώμα επικρατεί δίχως να εκτρέπεται σε ασπρόμαυρες μανιχαϊστικές θεάσεις. Προφορικές αφηγήσεις αρχικά, που λίγους αιώνες αργότερα άρχισαν να καταγράφονται, ένα σημαντικότατο κομμάτι της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας τελικά το οποίο, πέρα από την πληθώρα σύγχρονων συγγραφέων που ενέπνευσε, άλλαξε την οπτική γωνία της γραπτής τέχνης. Δεν είχαμε να κάνουμε πια με ιστορίες σχετικές με την τύχη των ηρώων ως ατόμων, αλλά με την τύχη ολόκληρων οικογενειών ως σύνολο. Μια και μιλήσαμε (δίπλα) λοιπόν για τον νομπελίστα Λάξνες, και μια και αναφερθήκαμε στο μεγάλο δώρο της Ισλανδίας στη λογοτεχνία, ας ρίξουμε και μια ματιά στο τι συμβαίνει στη χώρα αυτή σήμερα. Με δέος και θαυμασμό μαθαίνει κανείς πως οι Ισλανδοί είναι, όπως τα στατιστικά δείχνουν, οι πιο «διαβαστεροί» άνθρωποι του πλανήτη. Μάλιστα δεν σταματούν εκεί. Τα βιβλία που εκδίδονται στο νησί των παγωμένων ηφαιστείων είναι, για το μέγεθός του, άπειρα. Αφού περίπου ένας στους δέκα κατοίκους του θα εκδώσει ένα βιβλίο στη ζωή του! Τελικά, όπως όλα δείχνουν, οι εσχατιές της φύσης, η αποκοπή από τα μητροπολιτικά κέντρα, η δύσκολη αλλά με βαθιά πίστη στον κοινοτισμό ζωή, πέρα από φτώχεια που θέλει καλοπέραση, έχει βαθιά ανάγκη και από κάτι άλλο: το διάβασμα - ή έστω την απαγγελία μιας ιστορίας γύρω από τη φωτιά.

Θέατρο

Money, money, money «Λάθος, πάθος, ζωή μου πώς έφτασα εδώ / χωρίς θησαυρό / κλεμμένο εαυτό / πόσο κρίμα να κρίνεις και ποτέ να μη δίνεις / τι μάταιο να χτίζεις, αφού στο τέλος γκρεμίζεις / 10.000 στιγμές πώς φύγαν σαν χθες / τι κι αν γερνάω, δυστυχώς δεν ξεχνάω». Τους παραπάνω στίχους τραγουδάει ο Γιάννης Μπέζος στο τραγούδι «Τίποτα πια» που έγραψε ο Κωστής Μαραβέγιας ειδικά για την παράσταση «Φιλάργυρος» του Μολιέρου που ανεβαίνει από αύριο, Σάββατο 7 Δεκεμβρίου, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (Κτίριο Τσίλλερ, Αγ. Κωνσταντίνου 22-24). Ο Γιάννης Μπέζος, υπεύθυνος για τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία, κράτησε για τον εαυτό του τον ρόλο του τυραννικού Αρπαγκόν, ενός προσώπου κωμικού και στο βάθος τραγικού. Ο ήρωας του Γάλλου συγγραφέα ζει με το νοσηρό φόβο ότι θα του κλέψουν τα χρήματά του, έρμαιο της αδυναμίας του και της ναρκισσιστικής προσήλωσης στον εαυτό του και στην περιουσία του. Τη στιγμή που ο Αρπαγκόν τραγουδάει το «Τίποτα

πια» βρίσκεται ακριβώς στην καταστροφή. Συνειδητοποιεί το πάθος του, τις χαμένες του ευκαιρίες, τα λάθη που τον οδήγησαν στη μοναξιά. Και αν οι περισσότεροι σε αυτό το σημείο σκέφτονται: «Καλά να πάθει», ο Μαραβέγιας κάνει μια πιο τρυφερή προσέγγιση. Το τέλος του Αρπαγκόν είναι σχεδόν μοιραίο. Υπολογίζει μόνο τα χρήματα, μετράει κάθε μέρα τις λίρες του, σχεδιάζει κερδοφόρους γάμους για τα παιδιά του. Τι κοινό όμως μπορεί να έχει ο ήρωας του Μολιέρου σε ένα έργο γραμμένο το 1668 με τους πρωταγωνιστές της δεκαετίας του ’60, εποχή όπου τοποθετεί ο Γιάννης Μπέζος την παράσταση; «Τα μεγάλα έργα δεν έχουν εποχές. Τα έχει ‘χαϊδέψει’ ο χρόνος και τα έχουμε στην καρδιά μας. Υστερα από 350 χρόνια κάτι μας ερεθίζει να τα αναπαραστήσουμε για πολλοστή φορά», απαντάει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

06-12.12.2013

Ραγισμένη καρδιά Μια κωμική διαδραστική παράσταση ανεβαίνει από τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Ιλίσια - Βολανάκης (Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια). Κάθε Δευτέρα και Τρίτη ο Αντίνοος Αλμπάνης, η Βίκυ Παπαδοπούλου και ο Γιάννης Σαρακατσάνης -που υπογράφει και τη σκηνοθεσία- παρουσιάζουν τους ξεχαρβαλωμένους κανόνες των σχέσεων, που αντί να μας βοηθούν δυσκολεύουν τις περισσότερες φορές την κατάσταση. Το “Breakheart” είναι ένα έργο που διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια των προβών και αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να έχει καταφέρει τόσα επιτεύγματα, αλλά ακόμα να μην μπορεί να καταλάβει γιατί χώρισε.

Ελληνική σκηνή Οι παραστάσεις «Ασκήσεις για γερά γόνατα» του Ανδρέα Φλουράκη και «Τον άυλο εσένα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη είναι τα δύο επόμενα έργα που θα παρουσιαστούν στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης (Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα) από τις 9 Δεκεμβρίου στο πλαίσιο των «8 Σύγχρονων Ελληνικών Εργων». Τα δύο έργα, το πρώτο σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου και το δεύτερο σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη (και μουσική Λεωνίδα Μαριδάκη), θα παίζονται κάθε Δευτέρα και Τρίτη για οκτώ εβδομάδες. Στην ίδια σειρά έχει παρουσιαστεί το έργο «Ολη η πόλη το κουβεντιάζει» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη και το έργο «Μεσάνυχτα σ’ έναν τέλειο κόσμο» του Αλέξη Σταμάτη.

Mε το έργο «Παραλλαγές θανάτου» (“Death Variations”) του Γιον Φόσε επιστρέφει ο Γιάννης Χουβαρδάς στη σκηνοθεσία μετά την αποχώρησή του από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Ο Γιάννης Χουβαρδάς ασχολείται δεύτερη φορά με τον πολυγραφότατο Nορβηγό δημιουργό που αποτελεί φαινόμενο για το παγκόσμιο θέατρο. Ετσι, μετά το «Τόσο όμορφα» που παρουσίασε ο σκηνοθέτης το 2004 στο Θέατρο Αμόρε και ο ίδιος ο συγγραφέας είχε εγκωμιάσει, από τις 12 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3, Αθήνα) θα μας παρουσιάσει ένα έργο γραμμένο για τον θάνατο και την αγάπη. Στο πλευρό του μερικοί από τους καλύτερους του είδους: Νίκος Καραθάνος, Χρήστος Λούλης, Γιάννος Περλέγκας, Αλκηστις Πουλοπούλου, Μαρία Πρωτόπαπα, Λυδία Φωτοπούλου. Η παράσταση αφορά την αυτοκτονία μιας νέας γυναίκας, που γεννάει βασανιστικά ερωτήματα στους γονείς της, οι οποίοι αρνούνται να αποδεχτούν το γεγονός. Αδύναμοι μπροστά σε όλο αυτό που τους έχει συμβεί, εισέρχονται σε ένα τούνελ και ξαναπιάνουν τη ζωή τους από την αρχή, προτού καν γεννηθεί η κόρη τους. Και αν και στο κέντρο του έργου τοποθετείται ένας θάνατος, ο Φόσε στην πραγματικότητα μιλάει για την αγάπη ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη γέννηση ανθρώπινης ζωής.

Μινιόν Πίσω στην εορταστική Αθήνα του 1980 μας πάει η παράσταση «Μινιόν», που παρουσιάζεται στο BIOS (Πειραιώς 84, Γκάζι) από την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου και για έναν μήνα. Με αφορμή ένα ημερολόγιο που βρέθηκε το 1992 και δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό «Πλανόδιον» το 1997, η Μαρία Πανουργιά εμπνεύστηκε μια παράσταση με αφορμή την πυρκαγιά που ξέσπασε στο Μινιόν εκείνον τον χειμώνα και αφορά το κέντρο της Αθήνας το 2013 που μοιάζει να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του.

Επιστροφή

Μάνα, μητέρα... Ογδόντα χρόνια μετά τη συγγραφή του «Γέρμα» από τον Λόρκα, δέκα νέοι ηθοποιοί στην Ελλάδα του 2013 αναζητούν μέσα στο κλασικό κείμενο του Ισπανού ποιητή το καθολικό στοιχείο που το κάνει ακόμη και σήμερα επίκαιρο. Με την καθοδήγηση της Λίλλυς Μελεμέ οι ηθοποιοί αφηγούνται την ιστορία μιας γυναίκας που πηγαίνει κόντρα σε όλες τις κοινωνικές νόρμες και πράττει με τον δικό της τρόπο. Ενα έργο που αποθεώνει τη μητρότητα ως υπέρτατη μορφή δημιουργίας και καταγγέλλει τις κοινωνικές εμμονές. Στο Θέατρο Vault (Μελενίκου 26, Βοτανικός) έως τις 31 Δεκεμβρίου.

Ο Γιον Φόσε γεννήθηκε στη Νορβηγία το 1959. Εκανε το συγγραφικό του ντεμπούτο το 1983 με το μυθιστόρημα “Raudt, svart” («Κόκκινο, μαύρο»), ενώ το πρώτο του θεατρικό έργο το έγραψε 11 χρόνια αργότερα, το 1994. Αποτελεί φαινόμενο για το παγκόσμιο θέατρο, καθώς έχει εισαγάγει μια ιδιάζουσα γλώσσα, σχεδόν αντι-θεατρική. Η εφημερίδα “Daily Telegraph” τον έχει τοποθετήσει στη θέση 83 των 100 πιο μεγάλων εν ζωή ιδιοφυών ανθρώπων - γενικά, και όχι μόνο του θεάτρου ή της λογοτεχνίας. Τα έργα του Νορβηγού συγγραφέα έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες και παίζονται πολύ συχνά σε όλο τον κόσμο.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Επιθυμίες από δίχτυ Μέχρι τις 9 Ιανουαρίου θα φιλοξενείται στην γκαλερί Bernier-Eliades (Επταχάλκου 11, Θησείο) η έκθεση της Annette Messager, μιας καλλιτέχνιδας που έχει αφήσει το στίγμα της στην εικαστική σκηνή του 20ού αιώνα. Η σημαντική εικαστικός παραβρέθηκε στην Αθήνα κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της και συνομίλησε, ενώπιον του κοινού, με την εικαστικό Κατερίνα Ζαχαροπούλου για το έργο της. Αρχίζοντας την καριέρα της τη δεκαετία του ’70, τη Messager απασχόλησαν μεταξύ άλλων θέματα ταυτότητας, καθώς και ο ρόλος της γυναίκας στη γαλλική κοινωνία της εποχής. Η διακεκριμένη Γαλλίδα, πνεύμα δημιουργικό και ασυμβίβαστο, χρησιμοποίησε στη δουλειά της μια σειρά από πρακτικές ταυτισμένες με τη γυναικεία καθημερινότητα, όπως είναι το πλέξιμο και το κέντημα, κόντρα στο ευρύτερο καλλιτεχνικό πνεύμα της περιόδου εκείνης. Το 2005 εκπροσώπησε τη Γαλλία στην Biennale της Βενετίας, όπου της απονεμήθηκε το Χρυσό Λιοντάρι, ενώ έργα της έχουν εκτεθεί σε σημαντικά διεθνή μουσεία και οργανισμούς συμπεριλαμβανομένων των Musee d’Art

Moderne de la Ville de Paris, Rheinisches Landesmuseum Bonn, Saint Louis Art Museum-Misouri, San Francisco Museum of Modern Art, PS1 New York, Musée de Grenoble, Museo Nacional Centro de Art Reina Sofia - Madrid και Centre National d’Art et de Culture George Pompidou. Στην πρώτη της αυτή ατομική έκθεση στην Αθήνα παρουσιάζονται οι εμβληματικότερες δουλειές της από το ’90 μέχρι σήμερα, έργα που αξίζει να σημειωθεί πως έχουν επιλεγεί από την ίδια. Ανάμεσά τους το «Οι επιθυμίες μου κάτω από δίχτυ (Mes voeux sous filets)», μια εγκατάσταση που αποτελείται από κορνιζαρισμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες σημείων του ανθρώπινου σώματος καλυμμένες με δίχτυ, ένα από τα αγαπημένα υλικά της καλλιτέχνιδας. Το δίχτυ πρωταγωνιστεί και στα έργα “Spaaasm” και “Jalousie/Love”, όπου η Messager σχηματίζει τις συγκεκριμένες λέξεις-εικόνες με το ίδιο υλικό. Αντίστοιχα αγαπημένα υλικά-αναφορές, όπως τα γάντια και οι ξυλομπογιές, συναντάμε και στα υπόλοιπα εκθέματα της εικαστικού, υλικά τα οποία επιστρατεύει για να αποδώσει, εν είδει εγκατάστασης, το πλούσιο σε εικόνες, λόγο και συναισθήματα προσωπικό της σύμπαν.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Διασταυρώσεις

Μαθηματικά και τέχνη

Οι Kalfayan Galleries (Χάρητος 11, Κολωνάκι) φιλοξενούν μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου την ατομική έκθεση του Γιάννη Χατζηασλάνη με τίτλο “Intersections” σε συνεργασία με την Πρεσβεία του Βασιλείου του Μαρόκου. Η έκθεση περιλαμβάνει το φωτογραφικό project του Γιάννη Χατζηασλάνη που πραγματοποιήθηκε στο Μαρόκο το 2013. Σύμφωνα με τον ίδιο τον καλλιτέχνη: «Oλα ξεκίνησαν από μια προσπάθεια να γνωρίσω και να κατανοήσω μια πολυφωτογραφημένη χώρα μέσα από την καθημερινή της πραγματικότητα, πέραν της φαντασίας και των κλισέ. (...) Οι φωτογραφίες παρουσιάζονται κατά ζεύγη, δείχνοντας τη μεταξύ τους σχέση και τη μεταξύ τους οικειότητα, τονίζοντας όμως αντιτιθέμενα στοιχεία, τα οποία αλλιώς θα περνούσαν απαρατήρητα. Επιτρέπει τη δημιουργία μιας νέας διήγησης, τη χαρά της ανακάλυψης μέσα από τις αντιθέσεις».

Μια πρωτότυπη έκθεση αφιερωμένη στα μαθηματικά φιλοξενεί το Ινστιτούτο Γκαίτε (Ομήρου 14-16, Κολωνάκι) μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου με την υποστήριξη του γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών. Η διαδραστική αυτή έκθεση σχεδιάστηκε από το Μουσείο Mathematikum στο Γκίσεν της Γερμανίας και απευθύνεται σε παιδιά, αλλά και ενήλικες. Μια έκθεση βασισμένη στο μυστικό για να αποκτήσει κάποιος γνώσεις, το «Δημιουργώ και σκέφτομαι μόνος μου», όπως αναφέρει ο καθηγητής μαθηματικών και ιδρυτής του Μουσείου Mathematikum, Albrecht Beutelspacher, η οποία θα πλαισιωθεί από παράλληλες εκδηλώσεις, όπως η συζήτηση με τίτλο «Η γοητεία των Μαθηματικών», η διάλεξη και συζήτηση «M. C. Escher, Μαθηματικός χωρίς να το ξέρει», καθώς και από εργαστήρια μαθηματικών για μαθητές και καθηγητές.

06-12.12.2013

Μια καλλιτεχνική κιβωτός Οι Extra-Conjugale, κατά κόσμον Ειρήνη Καραγιαννοπούλου και Sebastien Marteau, παρουσιάζουν το “ZOO. OOO”, την πρώτη κοινή ατομική έκθεση του συνεργατικού διδύμου, η οποία θα φιλοξενείται στο Project Space του Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου. Οι δύο καλλιτέχνες, απόφοιτοι της Σχολής Καλών Τεχνών του Saint Etienne όπου και συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ζουν και εργάζονται στην Αθήνα. Αναφορικά με τη δουλειά τους αυτή επισημαίνουν: «Ανάμεσα σε αυτοσχέδιο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και ιδιότυπη κιβωτό, το ‘ZOO.OOO’ είναι μια επιλογή από σημειωματάρια καρφωμένα απευθείας στους τοίχους, films, ζωγραφική, κολάζ, κυανοτυπίες, γλυπτά, installations, found objects κά. Ιππόκαμποι σε ρητίνη, φωσφορούχα μαγικά ραβδιά, γάτες που ζωγραφίζουν και γλάροι που καταβροχθίζουν περιστέρια είναι λίγα μόνο από όσα διαδραματίζονται στο ‘ΖΟΟ.ΟΟΟ’».

Στον πυρήνα Η Elika Gallery (Ομήρου 27, Κολωνάκι) φιλοξενεί την ομαδική έκθεση “Painting Matters”, στην οποία επτά σύγχρονοι Ελληνες ζωγράφοι εξετάζουν την έννοια της ζωγραφικής. Οπως σημειώνει για τα έργα της έκθεσης ο ιστορικός και κριτικός τέχνης Χριστόφορος Μαρίνος, «έχουν μια σκοτεινή αύρα ανάλογη με αυτή που βιώνουμε κοινωνικά στην Ελλάδα της κρίσης. Οπως στην ‘πληγωμένη’ χώρα μας, έτσι και στους πίνακες αυτών των ζωγράφων κυριαρχεί το στοιχείο της εγκατάλειψης. (...) Το ατομικό βίωμα επηρεάζεται άμεσα από το συλλογικό». Στην έκθεση, η οποία θα ολοκληρωθεί στις 11 Ιανουαρίου, συμμετέχουν οι: Ευγενία Αποστόλου, Βασίλης Βασιλακάκης, Βαγγέλης Γκόκας, Βασίλης Ζωγράφος, Γιάννης Μαλεγιαννάκης, Ηλίας Παπαηλιάκης και Μαρία Πολυζωίδου.

Ανθρώπινα δικαιώματα Η Διεθνής Αμνηστία, σε συνεργασία με την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, παρουσιάζει έως τις 8 Δεκεμβρίου την εικαστική έκθεση “Art For Amnesty” στο CAMP! (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά). Αντλώντας την έμπνευσή τους από τις παγκόσμιες εκστρατείες της οργάνωσης και μέσω διαφορετικών τεχνικών, φοιτητές της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών παρουσιάζουν τις δημιουργίες τους αναδεικνύοντας καίρια ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Την επιμέλεια της έκθεσης υπογράφει ο ζωγράφος και αναπληρωτής καθηγητής της σχολής Αγγελος Αντωνόπουλος, ενώ 12 από τα έργα θα περιλαμβάνονται στο ημερολόγιο του 2014, το οποίο και θα διατίθεται με σκοπό την οικονομική ενίσχυση της δράσης της οργάνωσης.

Το δίδυμο ξεκίνησε τη δυναμική συνεργασία του το 2012 και έχει ήδη στο ενεργητικό του μια σειρά από ενδιαφέρουσες εκθέσεις και συνεργασίες (Lust magazine, Lustlands, Family Business Νέα Υόρκη, Frown Tails, 128 kbps Newcastle, UK, Circus 2000, Karlsruhe, Ανάμεσα, Deja Vecu, Zino Project κά.). Οι τεχνικές και τα υλικά τους ποικίλλουν, ενώ στο κέντρο των δραστηριοτήτων τους εντοπίζουμε «μια ‘back to back’ προσέγγιση άρρηκτα συνδεδεμένη με το DIY και τον αυτοσχεδιασμό», όπως επισημαίνουν. Η έκθεση συνοδεύεται από ένα artist’s book των Extra-Conjugale σε περιορισμένα αντίτυπα από τις εκδόσεις Cube Art.

Από αριστερά: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, Αδάμ Τσαρούχης, Στάθης Δράκος, Ηρώ Σαΐα, Χρίσ Στην εκδήλωση συμμετέχουν ακόμα η Μαρίνα Σάττι, η Φωτεινή Βελεσιώτου, η Μα

live Τρίτη 10/12 21:30

στος Θεοδώρου, Ηλίας Βαμβακούσης, Βικτωρία Ταγκούλη, Γιάννης Λίνας, Λεωνίδας Μαριδάκης αρία Καρέτσου, η Μαρία Παπαγεωργίου και ο Lolek

Διαβάζω

Κόκκινο κραγιόν Κείμενο: Αθως Δημουλάς Δεκαπέντε χρονών η Αλίκη, μπαίνει να κάνει ένα μπάνιο. Σαπουνίζεται στα γρήγορα γιατί δεν έχει πολύ νερό. Ωστόσο το ευχαριστιέται, αν και θα το προτιμούσε λιγάκι πιο ζεστό. Κάνει γαργάρες και φτύνει τον καθρέφτη να ξεθολώσει. Κοιτιέται μετά μήπως και καταλάβει αν είναι όμορφη. Δεν είναι σίγουρη ακόμα. Αλλά μάλλον ναι, αρκετά όμορφη, πιστεύει. Κάνει γκριμάτσες, δοκιμάζει γέλια, ποιο της πάει περισσότερο. Σπρώχνει τη βρύση τέρμα στο ζεστό αλλά πια βγάζει μόνο κρύο. Δεν το κλείνει μέχρι να παγώσει εντελώς. Βγαίνει βιαστικά και τυλίγεται με μια πετσέτα. Κάνει δυο βήματα και παίρνει άλλη μία, τη βάζει τουρμπάνι στο κεφάλι και πάει προς την πόρτα. Κανονικά, για να ανοίξει ο σύρτης θέλει λίγη δύναμη, αλλά αυτή τη φορά έχει σφηνώσει για τα καλά. Οσο και αν τον τραβάει η Αλίκη, ο σύρτης εκεί, ακούνητος. Απελπίζεται. Τι ήθελε και κλείδωσε, μόνη της είναι σπίτι. Οι γονείς της δεν έχουν γυρίσει ακόμα από τη δουλειά. Πιάνει ένα ψαλιδάκι και σκαλίζει τις βίδες μήπως και χαλαρώ-

σουν. Αλλά το κόλπο δεν πιάνει. Ισα ίσα που κόβει και λίγο το μεγάλο της δάχτυλο. Βάζει την πληγή στο στόμα της και τη σαλιώνει. Δεν έχει τι άλλο να κάνει. Κάθεται στη λεκάνη και πιάνει ένα περιοδικό από δίπλα. Το έχει ξαναδιαβάσει, αλλά δεν πειράζει. Να περάσει η ώρα μέχρι να έρθουν οι γονείς. Κάτι θα σκεφτούν αυτοί. Το πολύ πολύ ο μπαμπάς να σπάσει την πόρτα. Μπορεί να ’χει και πλάκα, σκέφτεται. Κι έτσι χαλαρώνει, διαβάζει το περιοδικό της, χτενίσματα, νύχια, ρούχα, τσάντες. Τσακίζει τις σελίδες σε ό,τι την ενδιαφέρει. Μετά βαριέται, σηκώνεται, κοιτιέται πάλι στον καθρέφτη. Παίρνει τη χτένα κι αρχίζει να παίζει με τα μαλλιά της. Δοκιμάζει πώς θα τα κάνει στο πάρτι που έχει το Σάββατο. Παίρνει και το κραγιόν της μαμάς. Της πάει, πιστεύει, αλλά η μαμά λέει ότι είναι ακόμα μικρή για να φοράει τόσο κόκκινο. Δίνει ένα φιλί στον καθρέφτη, έτσι για πλάκα. Βλέπει τα χείλη της στο τζάμι. Γελάει κάπως και μετά παίρνει λίγο χαρτί

και καθαρίζει το κόκκινο σημάδι. Απ’ τα χείλη της δεν το ξεβγάζει, θέλει να το κρατήσει λίγο ακόμα. Οταν μεγαλώσει θα φοράει όλη την ώρα κόκκινο κραγιόν, για αυτό είναι σίγουρη. Για την ώρα το ονειρεύεται πολύ ένα φιλί. Μόνο ένα δυο πεταχτά είχε προλάβει να δώσει, κι αυτά στην μπουκάλα. Ηθελε κάτι πιο ρομαντικό. Θα της άρεσε ο Γιώργος, ίσως και ο Λεωνίδας. Και ο Ηλίας, αλλά ο Ηλίας δεν θα ’ναι το Σάββατο στο πάρτι. Μ’ αυτά και μ’ αυτά έχουν περάσει πάνω κάτω είκοσι λεπτά. Δοκιμάζει άλλη μια φορά τον σύρτη με όλη της τη δύναμη. Τίποτα. Κάθεται πάλι στη λεκάνη και ξεφυσάει. Φεύγει το μυαλό της, χάνεται. Γυρνάει δυο μήνες πίσω, στο καλοκαίρι. Στη θάλασσα, Σαββατοκύριακο στο εξοχικό της Λίζας, της κολλητής της. Το βράδυ που έλεγαν μυστικά η μία στην άλλη. Ποιος τους αρέσει και τι θα γίνει φέτος στην πρώτη λυκείου. Για τον Γιώργο και τον Λεωνίδα και τον Ηλία. Και το μυαλό της συνεχίζει, κάνει άλματα, ξεπερνάει το παρόν και φτάνει στο πάρτι του Σαββάτου. Πολύ το ονειρεύεται ένα φιλί. Κλείνει λίγο τα μάτια και το φαντάζεται. Ενα ζευγάρι χείλη την πλησιάζουν κι αυτή περιμένει. Περιμένει, περιμένει,

περιμένει, αλλά εκείνη τη στιγμή μέσα στο μπάνιο όλα αρχίζουν να τρίζουν. Η κολόνια του μπαμπά πάνω στο τζαμένιο ραφάκι, το ποτήρι με τις οδοντόβουρτσες, το βαλιτσάκι με τα βαφτικά της μαμάς. Τα σαμπουάν πέφτουν μέσα στην μπανιέρα. Το καλάθι με τα άπλυτα κουνιέται. Το ντουλάπι κάτω απ’ τον νιπτήρα ανοίγει. Η Αλίκη βλέπει μπροστά στα μάτια της τον τοίχο να σκίζεται. Από μακριά φτάνουν στα αφτιά της κραυγές. «Παναγία μου!» φωνάζει υστερικά η από κάτω. Τα πάντα κουνιούνται. Αρχίζει κι η ίδια να φωνάζει και παίρνει φόρα να σπάσει την πόρτα. Τη βρήκαν πεσμένη, γυμνή πάνω στα πλακάκια του μπάνιου, με κόκκινο κραγιόν στα χείλη, σκεπασμένη με την πετσέτα. Ο γιατρός είπε δεν ήταν τίποτα. Με τη δύναμη που έπεσε στην πόρτα της είχε βγει λίγο ο ώμος. Μετά λιποθύμησε απ’ τον φόβο της. Το ψυχολογικό, είπε ο γιατρός, να το προσέξουν, μην αφήσει τίποτα στο παιδί. Πέρασαν τόσα χρόνια από εκείνον τον σεισμό εκείνου του Σεπτέμβρη, αλλά η αλήθεια είναι ότι δύο πράγματα της τα άφησε της Αλίκης. Δεν κλειδώνει ποτέ την πόρτα στο μπάνιο και δεν φοράει ποτέ κόκκινο κραγιόν.

Ο Αθως Δημουλάς μένει στην Αθήνα και εργάζεται ως δημοσιογράφος.

06 -12.12. 2013

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

06 -12.12. 2013

Σε παράλληλα σύμπαντα Είναι δύο από τους καλύτερους ηθοποιούς της νεότερης γενιάς. Αυτό το ήξερα. Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι ο Μάκης Παπαδημητρίου και η Στεφανία Γουλιώτη ήταν συμφοιτητές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. «Τι γνώμη είχατε τότε ο ένας για τον άλλον;» τους ρωτάω. «Τη χειρότερη!» αναφωνεί η Στεφανία. «Εγώ τότε την καλύτερη, τώρα τη χειρότερη!» συμπληρώνει ο Μάκης. Μας πιάνουν τα γέλια. «Είχατε παίξει ποτέ το ζευγάρι στη σχολή;» συνεχίζω. «Ξέρεις, μωρέ, στη σχολή υπήρχαν ζεν πρεμιέ κανονικοί!» απαντάει ο Μάκης και η Στεφανία ξεκαρδίζεται. Είναι φίλοι και εκτιμούν ο ένας τον άλλον πολλά χρόνια τώρα. Είναι ευτυχία να τους βλέπεις μαζί πάνω στη σκηνή. «Εχουμε παίξει και άλλη μία φορά μαζί, σε μια παράσταση του Χουβαρδά στο Εθνικό, στον ‘Εφιάλτη της Ευτυχίας’. Εδώ είναι η δεύτερη και είναι πολύ ευχάριστο. Τουλάχιστον για μένα. Η Στεφανία με μισεί, αλλά εγώ χαίρομαι πάρα πολύ! Υπάρχει μια ωραία χημεία», μου λέει ο Μάκης. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει εκρηκτική χημεία! Αυτή τη φορά το πλαίσιο μοιάζει ιδανικό. Το παιχνίδι είναι μόνο για δύο στους «Αστερισμούς» του Νικ Πέιν, που παρουσιάζονται σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Η ερωτική ιστορία του Ρόλαντ και της Μάριαν. Ή μάλλον οι διάφορες εκδοχές της ερωτικής τους ιστορίας, που συμβαίνουν παράλληλα σε διαφορετικά σύμπαντα. Το έργο βασίζεται σε μια θεωρία της φυσικής που αναφέρεται στα παράλληλα σύμπαντα. «Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέχρι το επίπεδο που μας επιτρέπουν οι αισθήσεις μας. Και τα μαθηματικά και η φυσική προτείνουν ότι υπάρχουν και άλλα σύμπαντα και άλλες διαστάσεις, που προκύπτουν από τις εξισώσεις, τα οποία δυστυχώς εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε», μου εξηγεί ο Μάκης. «Τα παράλληλα σύμπαντα μπορούν να περι-

κλείουν τα πάντα», συμπληρώνει η Στεφανία. «Το ότι εμείς μιλάμε και είναι εδώ ένας δεινόσαυρος! Το ωραίο με το έργο είναι όμως ότι δεν σου παρουσιάζει αυτό. Δεν σου λέει ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν θα είχε συμβεί κάτι ακραίο. Είναι τόσο κοντινές οι πιθανές αλλαγές. Από μία απλή απόφαση του άλλου κάτι αλλάζει». Πριν από την έναρξη της παράστασης προβάλλεται ένα βίντεο όπου δύο καθηγητές αστροφυσικής, ο Μάνος Δανέζης και ο Στράτος Θεοδοσίου, αναλαμβάνουν να μας μυήσουν με απλά λόγια στη θεωρία των παράλληλων συμπάντων. «Ηταν και οι δύο καθηγητές μου στη σχολή!» λέει ο Μάκης και μένω άναυδος. «Εγκατέλειψα το Φυσικό στο τέταρτο έτος. Η Φυσική και τα Μαθηματικά ήταν τα αγαπημένα μου μαθήματα. Αν δεν είχα γίνει ηθοποιός, σίγουρα θα ήθελα να είχα γίνει φυσικός», μου αποκαλύπτει και στρέφει το βλέμμα του στη Στεφανία... «Η Στεφανία έχει τελειώσει Γεωλογία!» Είναι και οι δύο της θετικής κατεύθυνσης. Το έργο εξαρχής τούς ήταν οικείο. «Δεν έκανα κόπο να τα καταλάβω όλα αυτά. Φαντάσου να είχα τελειώσει Οικιακή Οικονομία στο Χαροκόπειο!» σχολιάζει γελώντας η Στεφανία. Στέκομαι σε μία φράση που λέει στο βίντεο ο καθηγητής Μάνος Δανέζης. «Θα ζούμε για πάντα. Μην ανησυχείτε...» Δηλαδή; «Υπό την έννοια ότι το σύμπαν είναι αιώνιο, άσπαστο και αδιαίρετο», μου εξηγεί ο Μάκης και συνεχίζει: «Εμείς ως κομμάτι του σύμπαντος αφορούμε ένα κομμάτι της ενέργειάς του που δεν καταστρέφεται. Τίποτα δεν σβήνει. Απλά μεταλλάσσεται η ενέργειά μας. Η ενέργειά μας δεν πεθαίνει ποτέ, η εικόνα μας πεθαίνει. Αυτό που δημιουργεί την εικόνα μας δεν πεθαίνει». «Η πυκνότητα της σκέψης μπορεί να δημιουργήσει την ύλη. Αυτό το χρησιμοποιούν και οι σύγχρονοι ψυχοθεραπευτές μέσα από τη θετική σκέψη. Με αυτή την έννοια μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου να μην πεθαίνει ποτέ. Σίγουρα θα υπάρχω στη σκέψη κάποιου», παρατηρεί η Στεφανία και ο Μάκης θυμάται μια ατάκα του έρ-

γου. «Λέει στο τέλος του έργου η Μάριαν στον Ρόλαντ: ‘Εμείς θα έχουμε στη διάθεσή μας όσο χρόνο είχαμε από πάντα...’ Δεν μπορείς να τα διαχωρίσεις. Υπάρχουμε και θα υπάρχουμε για πάντα μέσα σε μια συνολική, κοχλάζουσα ενέργεια του σύμπαντος». «Επομένως ο Ρόλαντ και η Μάριαν θα είναι για πάντα μαζί;» αναρωτιέμαι. «Σαν θεατές έχουμε την ανάγκη να βάζουμε πάντα ένα τέλος. Μπορεί όμως η ιστορία να μην έχει τέλος... Σε κάποιο άλλο σύμπαν το φινάλε θα ήταν τελείως διαφορετικό», απαντάει ο Μάκης και μου έρχεται στο μυαλό η τελευταία σκηνή του έργου. Οντως. Πέρα από το κομμάτι της φυσικής και της θεωρίας των παράλληλων συμπάντων, οι «Αστερισμοί» είναι ένα έργο που μιλάει για την αγάπη, για τον έρωτα, για το μαζί... Ενα έργο υψηλών συναισθηματικών κραδασμών. Με μηδέν σκηνικό, σε μια άδεια σκηνή που το δάπεδό της λειτουργεί σαν οθόνη προβολής, ο Μάκης και η Στεφανία γνωρίζονται, ξαναγνωρίζονται, ερωτεύονται, μένουν φίλοι, απιστούν, χωρίζουν, διαλύονται και ανασυντίθενται... Συνεχίζουν. «Δεν έχεις παρά έναν ηθοποιό απέναντί σου. Αυτό προσωπικά με εξιτάρει και με συγκινεί πάρα πολύ», μου εξομολογείται ο Μάκης. «Είναι πολύ μεγάλη ανακούφιση για μένα η μορφή του Μάκη πάνω στη σκηνή», λέει η Στεφανία και δεν πρόκειται για τυπικά λόγια συναδελφικής αλληλεγγύης. «Είναι ένας άνθρωπος πάρα πολύ ανοιχτός, δεν έχει τίποτα έτοιμο και σε εξαναγκάζει σε μια ετοιμότητα και διαθεσιμότητα και σένα. Και όσο και αν εγώ είμαι λίγο μανιακή και θέλω να γίνονται κάπως τα πράγματα, ο Μάκης με αποσυμπιέζει εντελώς και με παρασύρει να ζήσω τη στιγμή», καταλήγει. Δεν έχεις παρά να τους χαζεύεις πάνω στη σκηνή. Θα ήταν ίσως τα δύο τελευταία άτομα που θα σκεφτόμουν (πόσο κλισέ και εγώ!) για να υποδυθούν το ερωτικό ζευγάρι επί σκηνής. Και όμως είναι τόσο οικείοι, τόσο αληθινοί, τόσο υπέροχοι...

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργος

Αγνή μουσική Πώς να εξηγήσεις σε κάποιον μη εξοικειωμένο με την ιστορία του techno και ευρύτερα της ευρωπαϊκής ηλεκτρονικής μουσικής των τελευταίων δεκαετιών τη σημασία που φέρουν οι λέξεις Moritz Von Oswald. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που συμπυκνώνει δύο (τουλάχιστον) ιδιότητες: Αφενός είναι δημιουργός μουσικής και μάλιστα μουσικής που γίνεται μόδα μετά από χρόνια, ενώ και η Basic Channel, η δισκογραφική εταιρεία που έστησε καθόρισε τον ήχο που σήμερα χαρακτηρίζουμε minimal techno. Ταυτόχρονα πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που θόλωσε τις γραμμές και άνοιξε τα στεγανά μεταξύ των μουσικών ειδών, ηχογραφώντας το 2008 έναν δίσκο νεο-κλασικής μουσικής στην Deutsche Grammophon. Σε αυτή τη μουσική γραμμή, παραβιάζοντας τα σύνορα μεταξύ τζαζ, κλασικής και ηλεκτρονικής μουσικής, συνεχίζει να πλέει τα τελευταία χρόνια. Σε μία εβδομάδα λοιπόν από σήμερα, στις 13 Δεκεμβρίου, ο Moritz Von Oswald θα ανέβει στη σκηνή του Gagarin 205 για να παρουσιάσει στο αθηναϊκό κοινό την τελευταία του δισκογραφική δουλειά, το “1/1”, το οποίο ηχογράφησε με έναν θρύλο της ευρωπαϊκής τζαζ σκηνής, τον Oλλανδό Nils-Petter Molvaer. Λίγες ημέρες πριν από την επί σκηνής συνάντηση

των δύο μουσικών στην Αθήνα μιλήσαμε με τον Moritz Von Oswald για τον αυτοσχεδιασμό, την παρεξηγημένη έννοια του μινιμαλισμού και την αίσθησή του για τη μουσική γενικότερα. Πόσο διαφορετικό είναι να παίζεις μουσική με έναν τζαζ τρομπετίστα και όχι με έναν ηλεκτρονικό μουσικό όπως εσύ; Είναι διαφορετικό, αλλά η αλλαγή είναι μικρότερη από αυτήν που φαντάζεσαι. Φυσικά, επειδή η τρομπέτα είναι ακουστικό όργανο, αλλάζει ο τρόπος που τη χειρίζεσαι σαν όργανο. Θυμίζει όμως κάπως μια ηχογράφηση με έναν τραγουδιστή. Το βασικό στη μουσική συνεργασία δεν είναι η τεχνοτροπία του κάθε μουσικού ή το όργανο που παίζει. Αυτό που κυρίως έχει σημασία είναι η νοοτροπία, η προσέγγιση της μουσικής, η «συνομιλία» μεταξύ των μουσικών. Αυτό που επιδιώκουμε είναι η δημιουργία μιας ατμόσφαιρας, μιας σφαίρας που περιέχει τη μουσική και τον ακροατή. Και η μουσική που φτιάχνουμε με τον Nils-Petter Molvaer έχει σκοπό να παιχτεί ζωντανά, η ηχογράφηση είναι συμπληρωματική σε αυτό. Στην κλασική μουσική μπορεί να υπάρχουν ηχογραφήσεις, αλλά η πραγματική εμπειρία, αυτό που δημιουργεί την τελική αίσθηση, είναι η ζωντανή παρακολούθηση ενός κονσέρτου ή μιας συμφωνίας. Αυτή την αίσθηση κυνηγούμε και εμείς. Μια αίσθηση πιο ολοκληρωμένη, που θα περιβάλλει από παντού τον ακροατή.

Αρα τελικά ο δίσκος είναι ένα «ορεκτικό» για τη εμπειρία που θα βιώσει ο θεατής-ακροατής βλέποντάς σας να παίζετε ζωντανά; Η δημιουργία μουσικής είναι μια συνομιλία, όπως είπα και πριν. Η συνομιλία αυτή στο στούντιο αφορά μόνο τους μουσικούς και τα όργανα, αλλά σε μια συναυλία διευρύνεται και συμμετέχει σε αυτήν και το κοινό. Μαζί παράγουμε «κύματα» και κολυμπάμε στα κύματα αυτά. Το να αγγίξεις το κοινό, να μεταφέρεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα που έχεις ως μουσικός στον θεατή και να εισπράξεις τα δικά του, αυτό είναι η πεμπτουσία της μουσικής. Το απολαμβάνω ιδιαίτερα να παίζω ζωντανά. Απολαμβάνω επίσης και το να παίζω ως dj, γιατί ακόμα και τότε υπάρχει αυτή η συνομιλία με τον κόσμο. Πέρα από τη μουσική που φτιάχνεις, τι μουσική σου αρέσει να ακούς; Ακούω σχεδόν αποκλειστικά αβανγκάρντ συνθέτες. Ξενάκη, Στοκχάουζεν... Ο τρόπος που προσεγγίζουν αυτοί την τέχνη τους είναι η βασική μου επιρροή στον τρόπο που παράγω και εγώ μουσική. Μου αρέσει ο μινιμαλισμός, παρόλο που είναι μια πολύ παρεξηγημένη έννοια. Αυτό που εννοώ εγώ ως μινιμαλισμό είναι να υπάρχει κενό, χώρος ανάμεσα στους ήχους, για να εκφράζεται το κάθε όργανο, ο κάθε μουσικός όσο πιο εκφραστικότερα γίνεται. Η μουσική είναι η κόλλα που συνδέει το κενό ανάμεσα στους ήχους. Θα προτιμούσα να το λέμε αντί για μινιμαλιστική μουσική, αγνή μουσική.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

06 -12.12. 2013

Μύηση στον εφιάλτη «Για μένα ήταν πολύ ωραίο να σκηνοθετήσω τρεις ομάδες που έχουν παρόμοια αισθητική και χρησιμοποιούν κοινούς υποκριτικούς κώδικες», μου λέει ο Γιώργος Αγγελόπουλος των Abovo αναφερόμενος στις ομάδες Χα!, Cheek Bones και Katayis Teater, που παρουσιάζουν την «Αίρεση» κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Skrow. Ο ίδιος διασκευάζει για το θέατρο μια ιστορία που προκαλεί ανατριχίλα... Την αληθινή ιστορία του ιερέα Τζιμ Τζόουνς και των 1.000 πιστών του, που τον Νοέμβριο του 1978 δίνουν τέλος στη ζωή τους αποκομμένοι από τον πολιτισμό, στα βάθη της ζούγκλας του Αμαζονίου. «Ο Τζιμ Τζόουνς ήταν ένας πρωτοπόρος ιερέας, που ξεκίνησε στις αρχές του ’50 από την Ιντιάνα των ΗΠΑ κάνοντας φιλανθρωπίες και στηρίζοντας τον αγώνα για τα δικαιώματα των μαύρων πολύ πριν από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον Malcolm X», μου διευκρινίζει ο Γιώργος. Χάρη στις ριζοσπαστικές του ιδέες αποκτά σύντομα πολλούς και φανατικούς πιστούς. Η σύγκρουσή του με την Κου Κλουξ Κλαν τον αναγκάζει να εγκαταλείψει με το ποίμνιό του την Ιντιάνα και να εγκατασταθεί στο Σαν Φρανσίσκο, όπου και ιδρύει μια κοινότητα με το όνομα «Ο Ναός του Λαού». Εκεί αρχίζουν να

εμφανίζονται και οι πρώτες σκιές... «Η κοινότητα άρχισε να μεγαλώνει και λειτουργούσε σαν σέχτα. Ο ίδιος άρχισε να ασκεί βία στους πιστούς του», μου αποκαλύπτει ο Γιώργος. Υπό το βάρος καταγγελιών για σεξουαλικά σκάνδαλα, ο Τζιμ Τζόουνς εγκαταλείπει μέσα σε μια νύχτα τις ΗΠΑ μαζί με χίλιους πιστούς του και πηγαίνει στη Γουιάνα της Νότιας Αμερικής. «Εκεί είχε αγοράσει μια έκταση γης μέσα στη ζούγκλα. Ξεκίνησε λοιπόν το λεγόμενο αγροτικό πείραμα του ‘Ναού του Λαού’. Ο ίδιος το ονόμαζε αποστολικό σοσιαλισμό», εξηγεί ο Γιώργος. Αποκομμένοι από τον πολιτισμό, η κατάσταση φεύγει εκτός ελέγχου... Ενας γερουσιαστής των ΗΠΑ αναλαμβάνει να ερευνήσει προσωπικά τις καταγγελίες για όσα συμβαίνουν εκεί. Φτάνει στη Γουιάνα και επισκέπτεται την κοινότητα. Δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω. Δολοφονείται από ένα ένοπλο σώμα πιστών της αίρεσης. «Την ίδια στιγμή ο Τζιμ Τζόουνς μάζεψε τους πιστούς του και τους εξήγησε τι είχε συμβεί», μου λέει ο Γιώργος. «Τους είπε ότι είναι όλοι δολοφόνοι και ότι ο μόνος δρόμος που τους απομένει για τη λύτρωση είναι μια επαναστατική αυτοκτονία». Και έτσι έγινε. «Η ουσία αυτής της ιστορίας για μένα είναι πώς οι άνθρωποι ξεκινώντας με καλές προθέσεις μπο-

ρούν να καταλήξουν εγκλωβισμένοι σε μια παράνοια», παρατηρεί ο Γιώργος και προσθέτει: «Αυτός ο υπνωτισμός μπορεί να υπάρξει σε οποιοδήποτε δόγμα και σε τεράστιους όγκους ανθρώπων. Σκέψου τι έγινε στη ναζιστική Γερμανία... Εβλεπες μετά έναν ολόκληρο λαό μετανοημένο να αναρωτιέται πώς άφησε να γίνει όλο αυτό. Το άφησαν όμως, γιατί πίστεψαν ότι αυτό είναι μια κανονικότητα. Είναι δύσκολο να αντιληφθεί ο άλλος ότι αυτή η κανονικότητα έχει γίνει διαστροφή». Ο Αγγελόπουλος προσεγγίζει την ιστορία επί σκηνής με άκρως μινιμαλιστικό τρόπο. «Αυτό που με ενδιέφερε είναι να αποκτήσει μια φόρμα που να εμπνέεται και από πιο λιτές μορφές θεάτρου, όπως είναι η τραγωδία ή το θέατρο του παραλόγου», μου λέει διευκρινίζοντας ότι ωστόσο είναι μια στρωτή ιστορία, όπου καταλαβαίνεις πλήρως την υπόθεση. Παράλληλα η «Αίρεση» για εκείνον είναι και ένα αισθητικό στοίχημα. «Δεν υπάρχει τεχνική υποστήριξη με την παραδοσιακή έννοια. Οι ηθοποιοί κάνουν όλους τους ήχους με τα σώματά τους και ό,τι φως παράγεται είναι από φακούς που κρατάνε στα χέρια τους». Αρκεί να περάσετε μια βόλτα από το Skrow για να μυηθείτε και εσείς στην... «Αίρεση».

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου

06 -12.12. 2013

Από την Ανδρο με αγάπη Από το Λονδίνο στην Αθήνα και μετά στην Αμερική και μετά πάλι στην Αθήνα. Η ζωή της Κατερίνας Πολέμη, αν και μετράει μόλις 25 χρόνια, έχει σημειώσει πολλά ταξίδια και πολλή μουσική. Γεννήθηκε στο Λονδίνο, έζησε για λίγο στην Ελλάδα, πήγε στην Αμερική και γύρισε πάλι πίσω. Η πιο σημαντική γνωριμία της όμως μέχρι τώρα έγινε σε ένα ταβερνάκι στην Ανδρο. Οταν κάποιοι φίλοι τής γνώρισαν τον Παντελή Βούλγαρη και την Ιωάννα Καρυστιάνη. Δύο χρόνια μετά η Κατερίνα Πολέμη νιώθει ιδιαίτερα συγκινημένη όταν βλέπει τη «Μικρά Αγγλία», μια και η μουσική της ταινίας είναι δική της. «Η συνεργασία αυτή άρχισε με πολύ γλυκό τρόπο. Ημασταν στην Ανδρο -κατάγεται από εκεί ο μπαμπάς μου- και γνώρισα τον Παντελή Βούλγαρη και την Ιωάννα Καρυστιάνη, τα ονόματα των οποίων δεν ήξερα καν. Είχα μόλις γυρίσει από Αμερική και έλειπα από την Ελλάδα από 17 χρόνων. Καθίσαμε, μιλούσαμε για διάφορα και κάποια στιγμή αναφέρθηκε η ταινία που ακόμα ήταν σε αρχικό στάδιο. Είπα ‘γεια σας, χάρηκα’ και τελείωσε εκεί αυτή η συνάντηση», μου εξιστορεί η Κατερίνα. Με τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού λοιπόν η Κατερίνα Πολέμη θυμάται με κάθε λεπτομέρεια και την πρώτη τους συνάντηση, αλλά και το πρώτο τραγούδι που έγραψε για την ταινία. Επειτα από εκείνο το καλοκαίρι στην Ανδρο, κάλεσε τον σκηνοθέτη σε κάποιες συναυλίες της, την άκουσαν και τους άρεσε. Και έτσι απλά της πρότειναν να γράψει τη μουσική για τη «Μικρά Αγγλία». «Ολα έγιναν πολύ φυσικά και απλά. Εννοείται πως χάρηκα πολύ με την πρόταση και άρχισα να συναντώ την κα Καρυστιάνη και να μου διαβάζει μέρος του σεναρίου. Ημασταν στο σπίτι της στην Ανδρο και μου διάβασε μια σκηνή που έχει ένα τανγκό. Αμέσως μετά κάθισα στο πιάνο τους και έγραψα το τραγούδι που τελικά μπήκε και στην ταινία». Η Κατερίνα ήταν παρούσα σε όλη τη διαδικασία της ταινίας. Στο σενάριο, στα πρώτα γυρίσματα, σε όλα. Εμπαινε στο πνεύμα της ταινίας, γνώριζε

τους ηθοποιούς, ακολουθούσε τις απαιτήσεις του σεναρίου. Ολα αυτά πριν από το μοντάζ, κατά τη διάρκεια του οποίου έγινε και η ουσιαστική δουλειά με τον Παντελή Βούλγαρη. «Γινόταν το μοντάζ μιας σκηνής, βρισκόμουν με τον σκηνοθέτη, του έλεγα τις ιδέες μου, μου έλεγε τις δικές του και πήγαινα να γράψω. Επέστρεφα, άκουγα το αποτέλεσμα, κάναμε αλλαγές και πάλι πίσω. Το μοντάζ διήρκησε πολύ καιρό. Ηταν μια διαδικασία που κάναμε οι δυο μας και είχα μεγάλη ελευθερία. Πρότεινα, σκεφτόμασταν, δουλεύαμε». Κάπως έτσι η ταινία ολοκληρώθηκε και προβάλλεται ήδη στους κινηματογράφους. «Πώς νιώθεις;» τη ρωτάω. «Αναρωτιέμαι πώς γίνεται ένα κορμάκι σαν το δικό μου ή του οποιουδήποτε ανθρώπου -γιατί είμαστε πολύ μικροί σε όγκο σχετικά με τη φύση- να βγάζει αυτό το πράγμα. Συγκινήθηκα πολύ. Δεν το έκανα φυσικά μόνη μου όλο αυτό. Με βοήθησαν πολλοί άνθρωποι και πάνω από όλα οι συντελεστές, αλλά και το πνεύμα της μουσικής. Εχουμε πολλή δύναμη σαν άνθρωποι, απλώς πρέπει να τοποθετούμε τα πράγματα σωστά για να βγαίνει κάτι όμορφο». Οταν γνώρισε τον Παντελή Βούλγαρη δεν ήξερε καθόλου τη δουλειά του. Τώρα; «Είδα όλες τις ταινίες του, αλλά περιορίστηκα σε αυτό. Είχα δύο επιλογές, να δω και να ακούσω όλες τις ταινίες και τα soundtrack του κόσμου -λέμε τώρα- ή να μη δω τίποτα και να ακολουθήσω την έμπνευσή μου. Εκανα το δεύτερο». Και από ό,τι φαίνεται έκανε πολύ καλά. Χάρισε σε εμάς υπέροχες μελωδίες, το soundtrack κυκλοφορεί από τη Minos EMI και εκείνη ερωτεύτηκε το σινεμά με αφορμή την ταινία. Μέχρι τότε είχε ήδη αγαπήσει τη μουσική, αλλά και το μπάσκετ. Ηρθε στην Ελλάδα όταν ήταν δέκα χρόνων και από τεσσάρων ετών έκανε μαθήματα πιάνου και μάθαινε κιθάρα κυρίως μέσω της οικογένειάς της στη Βραζιλία, την οποία επισκέπτεται κάθε καλοκαίρι. Παρόλα αυτά όμως εκείνη ονειρευόταν να γίνει μπασκετμπολίστρια. «Ηθελα να γίνω NBA girl, αλλά αυτό το όνειρο έσβησε από μόνο του κάπου στα 13-14. Και έμεινε η μουσική, που πάντα υπήρχε, αλλά όχι ως επαγγελματικό όνειρο», παραδέχεται η ίδια.

Το NBA μπορεί να έχασε ένα ταλέντο, αλλά σίγουρα η μουσική κέρδισε ένα άλλο. Πολύ απλά, όπως εξιστορεί όλη την πορεία της, η Κατερίνα μου λέει ότι πήγε στο Berklee College of Music, σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. «Είχα έναν καθηγητή πιάνου που είχε σπουδάσει εκεί και χωρίς καμία άλλη έρευνα, πήγα να φοιτήσω εκεί. Εμεινα τέσσερα χρόνια και τον πέμπτο χρόνο δούλευα». Το ταξίδι από την Ελλάδα στην Αμερική δεν φαίνεται να της κάνει καμία εντύπωση, όπως και η κυκλοφορία του πρώτου της δίσκου “Spread the Music, not the Name”. Οι πρώτες κριτικές είναι πολύ θετικές, η ίδια κάνει συναυλίες στη Βοστόνη και τη Νέα Υόρκη και ξαφνικά γυρίζει πίσω στην Ελλάδα. Το 2011, εποχή που οι περισσότεροι νέοι ψάχνουν έναν τρόπο να φύγουν από τη χώρα, η Κατερίνα αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα να γνωρίσει τον τόπο της. Να μάθει τα σοκάκια, τους δρόμους, τη μουσική της Ελλάδας. Αλλά αυτό ήταν μόνο η μία αιτία της επιστροφής της. Η άλλη αφορά την ίδια τη χώρα και την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει. «Η κρίση ήταν σε υψηλό επίπεδο και άκουγα από παντού ότι γινόταν χαμός στην Ελλάδα. Εβλεπα ειδήσεις, με έπαιρναν οι φίλοι μου, όλοι ανησυχούσαν. Ενιωθα ότι δεν είναι σωστό εγώ να λείπω από αυτό το χάος, ούτε να το αποφεύγω. Ετσι γύρισα και δεν το μετάνιωσα ποτέ». Το ένστικτό της μοιάζει να λειτουργεί τέλεια. Λίγο καιρό αφού γύρισε γνώρισε τον Παντελή Βούλγαρη, ενώ παράλληλα με την ταινία έκανε μουσική για τη θεατρική παράσταση «Ευρυδίκη» και πήρε το πρώτο βραβείο μουσικής για θέατρο σε πρόσφατη απονομή. Στα επόμενα σχέδιά της έχει τη σύνθεση μουσικής για τρεις θεατρικές παραστάσεις και μία μικρού μήκους ταινία. Εχει ακόμα πολλά να μάθει για την ελληνική μουσική, αλλά ξεχωρίζει επιτέλους τη Βίσση από τη Βανδή, μου λέει χαριτολογώντας. Και εις ανώτερα!

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Κάν’ το όπως οι ντόπιοι! Ταξιδεύοντας στη Βουδαπέστη, ο Αλέξης Χριστοδούλου και ο Γρηγόρης Ζωντανός βρέθηκαν μπροστά σε ένα πρόβλημα που συχνά πυκνά αντιμετωπίζουν αρκετοί ταξιδιώτες: επισκέφθηκαν όλα τα “must” της πόλης, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν τα μέρη στα οποία συχνάζουν οι ντόπιοι για να διασκεδάσουν. Αφού περιπλανήθηκαν αρκετά χωρίς αποτέλεσμα, κατέληξαν να αναζητούν έστω κάποια εφαρμογή για κινητά τηλέφωνα που θα τους βοηθήσει. Για ακόμα μία φορά δεν κατάφεραν να βγάλουν άκρη, είχαν ωστόσο την ιδανική αφορμή για να βάλουν μπρος τη δική τους επιχειρηματική ιδέα, το Locish. «Θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέω στον Αλέξη: ‘Aυτή είναι η ιδέα, αυτό πρέπει να κάνουμε’», εξηγεί ο Γρηγόρης. Γύρισαν λοιπόν από το ταξίδι τους, το σκέφτηκαν σοβαρά και τελικώς πήραν τη μεγάλη απόφαση να φύγουν από τις δουλειές τους για να κάνουν το επόμενο βήμα. Ο Αλέξης παραιτήθηκε από τη θέση του καθηγητή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που είχε σε δημόσιο σχολείο στην Καλαμάτα, ενώ ο Γρηγόρης από ένα μεγάλο ξενοδοχειακό συγκρότημα οπού εργαζόταν στο τμήμα του on-

line marketing. «Επρεπε να αφοσιωθούμε 100% σε αυτό που κάνουμε», υποστηρίζει ο Αλέξης, ο οποίος συνεχίζει εξηγώντας μου πως έπρεπε να κάνουν και μια σειρά από άλλες θυσίες για να δημιουργήσουν το προϊόν τους: «Αρχικά, εκτός από τον προσωπικό μας χρόνο, δεν είχαμε καθόλου χρήματα να επενδύσουμε. Οπότε πουλήσαμε αρκετά από τα υπάρχοντά μας (ρούχα, ποδήλατα, μουσικά όργανα κλπ.) στο ebay, ώστε να έχουμε κάποια λεφτά για διαβίωση μέχρι να καταφέρουμε να βρούμε επενδυτές». Οι αρχικές δυσκολίες ξεπεράστηκαν και τελικώς το Locish κυκλοφόρησε στην αγορά. Αυτή τη στιγμή είναι διαθέσιμο για Αθήνα και Νέα Υόρκη, με τους περισσότερους μάλιστα χρήστες να προέρχονται από τις ΗΠΑ. Πρόκειται για «ένα marketplace ταξιδιωτικών πληροφοριών», όπως την αποκαλούν οι δυο τους, μια εφαρμογή που κάνει Crowdsourcing τις συμβουλές και πληροφορίες που αναζητάει ο κάθε ταξιδιώτης. Οι κάτοικοι μιας περιοχής εγγράφονται στην υπηρεσία και καταχωρούν σε αυτή με λεπτομέρειες τα μέρη (εστιατόρια, καφετέριες, αξιοθέατα κλπ.) που θα πρότειναν σε έναν ταξιδιώτη να επισκεφτεί. Οι ταξιδιώτες από την πλευρά τους κάνουν μια συγκεκριμένη ερώτηση για το τι θέ-

λουν να δουν ή να κάνουν στην πόλη που επισκέπτονται και στη συνέχεια η εφαρμογή τούς κάνει προτάσεις. «Αν κάποια από αυτές τους αρέσει», συμπληρώνει ο Αλέξης, «τότε την αγοράζουν για 99 σεντ και βλέπουν λεπτομέρειες, όπως τη διεύθυνση και το όνομα του μέρους, ενώ ο κάτοικος κερδίζει το αντίστοιχο ποσό. Με τον τρόπο αυτό και οι δύο πλευρές βγαίνουν κερδισμένες». Τη δυναμική του εγχειρήματός τους πίστεψε ένα ελληνικό fund υψηλής τεχνολογίας, το Openfund, και στις αρχές του χρόνου επένδυσε πάνω τους 60.000 ευρώ. Κατάφεραν έτσι να δημιουργήσουν την πρώτη θέση εργασίας στη εταιρεία τους, προσλαμβάνοντας έναν προγραμματιστή, και τώρα στοχεύουν στην αύξηση των χρηστών τους σε Νέα Υόρκη και άλλες μεγάλες πόλεις του εξωτερικού. «Εταιρείες σαν τη δική μας αργούν να γίνουν κερδοφόρες», καταλήγει ο Γρηγόρης. «Οπότε τα χρήματα είναι σημαντικά ώστε να αποδείξουμε στους επενδυτές ότι το προϊόν μας το έχει ανάγκη ο κόσμος και να μας εμπιστεφτούν ξανά με αρκετά περισσότερα χρήματα, ώστε να δημιουργήσουμε μια μεγαλύτερη ομάδα και να κατακτήσουμε τον κόσμο». Υπερβολικά φιλόδοξος; Ισως, αλλά… γιατί όχι;

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

06 -12.12. 2013

Ανθρωποσυλλέκτης indeed H βιβλιοθήκη του μέλλοντος ή αλλιώς η πινακοθήκη 55 προσώπων που όχι απλώς μπορούν, αλλά ήδη κάνουν τη διαφορά στον χώρο του πολιτισμού και της κοινωνικής σύμπλευσης με όχημα και τη λειτουργία των ίδιων των βιβλιοθηκών: Αυτό το απρόσμενα ελπιδοφόρο τοπίο στην Ελλάδα της κρίσης θα εκπέμψει δυνατά στις 9 και στις 10 Δεκεμβρίου στο πλαίσιο του Future Library Unconference που θα γίνει στο Μουσείο Μπενάκη. Ολοι οι συμμετέχοντες είναι “thinkers και doers” που αλλάζουν τον κόσμο και μας δείχνουν τον τρόπο και τον δρόμο. Ανάμεσά τους η ερευνήτρια και ειδική της κοινωνικής καινοτομίας και επιχειρηματικότητας Κωνσταντίνα Τσοέρερ (φωτό), ως ιδρυτικό μέρος της ομάδας 180º που θα αναπτύξει τη μοναδική της φυσιογνωμία αλλά και θα εξηγήσει πώς μπορεί μια βιβλιοθήκη να λειτουργήσει ως ένας χώρος, μια μήτρα ουσιαστικά, όπου οι ιδέες και η καινοτομία βρίσκουν στέγη, χωρίς περιορισμούς ηλικίας, αντικειμένου, χρόνου. Η παρουσίαση θα γίνει στο πλαίσιο του workshop «Σχεδιαστική σκέψη (Design thinking): Η βιβλιοθήκη ως εργοστάσιο καινοτομίας». Η Κωνσταντίνα Τσοέρερ είναι σαφής: «Δεν είναι ο ρόλος μας ως 180º να αναγνωρίσουμε τα προβλήματα που χρήζουν λύσης μέσα σε μια βιβλιοθήκη, καθώς οι στρατηγικοί και κοινωνικοί στόχοι κάθε βιβλιοθήκης διαφέρουν κατά περίπτωση. Εμείς αυτό που θέλουμε και ξέρουμε καλά να κάνουμε είναι να δημιουργούμε το γνωστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να σχεδιαστούν υπηρεσίες οι οποίες θα διευκολύνουν τη ζωή αυτών που χρησιμοποιούν τις βιβλιοθήκες και παράλληλα θα δημιουργούν έναν χώρο πειραματισμού και δημιουργικότητας για τους ανθρώπους που εργάζονται σε αυτές». Τα πεδία στα οποία εργάζεται και χρησιμοποιεί νέους τρόπους λειτουργίας και κυρίως εξεύρεσης λύσεων η ομάδα 180º μοιάζουν αχαρτογράφητα. «Η κοινωνική καινοτομία είναι συνδυαστικό

αποτέλεσμα νέων ιδεών, στρατηγικών και διαδικασιών που καλύπτουν κάθε είδους κοινωνικές ανάγκες (όπως εκπαίδευση, υγεία, στέγαση, σίτιση, εργασία, κλπ.) και αποτέλεσμα δημιουργικών διαδικασιών για εξεύρεση στοχευμένων και καινοτόμων λύσεων σε ζωτικά προβλήματα», μας εξηγεί η Κωνσταντίνα Τσοέρερ. Η κινητήριος δύναμη δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον άνθρωπο: Τα προβλήματά του, οι δεξιότητές του, οι δυνατότητές του, οι λύσεις που μπορεί να γεννήσει. Η Κωνσταντίνα είναι σαφής: «Πάνω από όλα, στην κορυφή, πάει ο άνθρωπος στην κοινωνία μας και οι βασικές του ανάγκες. Ολα τα συστήματα και ο σχεδιασμός οποιωνδήποτε προβλημάτων πρέπει να έχουν σαν κέντρο τον πολίτη, ακόμη και αν χρειάζεται να θυσιάσουμε τη συστημική αποτελεσματικότητα. Για τον λόγο αυτόν, ως 180º έχουμε δώσει μεγάλη έμφαση σε εθνογραφικές ή κοινωνικές έρευνες (field research) για την καλύτερη κατανόηση των συμπολιτών μας και τον σχεδιασμό προϊόντων και υπηρεσιών με βάση τις έρευνες αυτές». Ανατρέχοντας σε ένα από τα κείμενα της Κωνσταντίνας Τσοέρερ, διαβάζω πως δηλώνει ανθρωποσυλλέκτης, ενώ είναι προφανές ότι ένα από τα κεντρικά εργαλεία λειτουργίας της ομάδας που συμμετέχει στο Future Library Unconference είναι η δημιουργία εμπειριών. «Βλέπουμε την κοινωνία ως ένα σύνολο ανθρώπων, εμπειριών, σκέψεων και σχέσεων αλληλεπίδρασης», μου εξηγεί. «Εμείς μέσα από την έρευνα μαζεύουμε ανθρώπινες ιστορίες και συνθέτουμε λύσεις σε κοινωνικά προβλήματα. Αν δεν ακούσουμε τον άνθρωπο και δεν ‘συλλέξουμε’ ιστορίες, πώς να βρούμε λύση ή μια διαφορετική ματιά σε όσα τον απασχολούν;» Το μοντέλο δράσης είναι σίγουρα πρωτότυπο, ουμανιστικό και δελεαστικό. Η βασική προϋπόθεση πίσω από τον σχεδιασμό μιας εμπειρίας είναι η έρευνα και η βαθιά κατανόηση των ανθρώπων που τη βιώνουν. «Ας υποθέσουμε πως η εμπειρία που σχεδιάζουμε είναι αυτή της βιβλιοθήκης»,

εξηγεί η Κωνσταντίνα. «Παρατηρώντας και καταγράφοντας με διάφορες τεχνικές τις προσδοκίες των πολιτών από μια βιβλιοθήκη, μπορούμε να κατανοήσουμε τα βασικά στοιχεία που χρειάζεται να σχεδιαστούν έτσι ώστε να δημιουργήσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία, ανάλογη με τις προσδοκίες που έχουμε καταγράψει. Για παράδειγμα, μέσα από έρευνες παρατηρήθηκε πως ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που δανείζονταν βιβλία καθυστερούσαν την επιστροφή τους ή δεν τα επέστρεφαν καθόλου, γεγονός που αρχικά οδήγησε τις βιβλιοθήκες να θεσπίσουν αυστηρότερες πολιτικές σε σχέση με τις υπηρεσίες τους. Η έρευνα όμως έδειξε πως το πρόβλημα δεν οφειλόταν στην άσχημη συμπεριφορά των ανθρώπων που δανείζονταν, αλλά στο πρακτικό πρόβλημα πως η βιβλιοθήκη ήταν ανοιχτή μονάχα σε ώρες αιχμής που το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων εργάζεται. Οταν το πρόβλημα αναγνωρίστηκε, οι υπηρεσίες στις βιβλιοθήκες διαμορφώθηκαν άμεσα, επιτρέποντας σε όποιον επέστρεφε το βιβλίο του να το αφήσει σε ένα κουτί εκτός του χώρου της βιβλιοθήκης. Αν και μικρό το παράδειγμά μας, είναι φανερό πως ο σχεδιασμός της ανανεωμένης εμπειρίας προέρχεται από ανθρωποκεντρική έρευνα». Το ζητούμενο είναι να χρησιμοποιούνται τα σωστά εργαλεία και κυρίως η σωστή διαδικασία, ξεκινώντας από την αρχή ότι ο άνθρωπος είναι πάντα στο επίκεντρο. Ακολούθως πρέπει να κατανοηθεί το πρόβλημα «πού ανήκει και ποιο είναι όλο το οικοσύστημα που τον περιβάλλει». Αμέσως μετά ακολουθεί η δημιουργική διαδικασία που αφορά την πλευρική σκέψη (lateral thinking) και τη φαντασία για κάθε πρόβλημα, πριν φτάσει η καθοριστική στιγμή για την κατασκευή προτύπων: «Η αναγνώριση ότι κάθε αρχικός σχεδιασμός πρέπει να τεστάρεται σε πραγματικές συνθήκες, γρήγορα και φτηνά, ώστε να μπορούμε να διαπιστώσουμε αν οι υποθέσεις μας ήταν σωστές και να μπορούμε να είμαστε ευέλικτοι σε επιτόπου αλλαγές».

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής / Φωτογραφία: Γιάννης Ριζομάρκος

Καπόνε, σέξι και μητέρα Ανέκαθεν με συγκινούσαν ταινίες και σειρές με κεντρική θεματολογία τον κόσμο της μαφίας και του υποκόσμου. Οταν λοιπόν πληροφορήθηκα για τη διαδραστική παράσταση μυστηρίου «Η μαφία δεν κοιμάται ποτέ» που παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη και Κυριακή βράδυ στον ιδιαίτερο και εξαιρετικά καλαίσθητο χώρο του El Covento del Arte στο Μεταξουργείο, δεν έχασα την ευκαιρία για μια περαιτέρω διερεύνηση του θέματος. Με την αφορμή αυτή αποφάσισα να υποβάλω σε μια εφ’ όλης της ύλης ανάκριση τη Βάσω Καβαλιεράτου, που υποδύεται τη Σίλα Καπόνε, την όμορφη πλην εξαιρετικά αφελή εγγονή του περιβόητου γκάνγκστερ Αλ Καπόνε. «Το κοινό τρώει, πίνει και συμμετέχει στην επίλυση μιας ιστορίας μυστηρίου που εκτυλίσσεται ζωντανά μπροστά στα μάτια του. Βρισκόμαστε σε μια μυστική σύναξη των κορυφαίων γκάνγκστερ της Ελλάδας, κατά τη διάρκεια της οποίας ένας άνθρωπος δηλητηριάζεται και πέφτει νεκρός. Ολοι οι ηθοποιοί περνάμε από τα τραπέζια των θεατών, οι οποίοι έχοντας στη διάθεσή τους κάποια στοιχεία και, αφού μας ανακρίνουν, καλούνται να βγάλουν την ετυμηγορία τους και να αποκαλύψουν το όνομα του δολοφόνου και του μυστικού πράκτορα της αστυνομίας. Είναι μια πα-

ράσταση με πολλά στοιχεία αυτοσχεδιασμού και διάδρασης. Εγώ είμαι η Σίλα, η χαζή της παρέας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι και ακίνδυνη! Για ακόμα μία φορά πάντως υποδύομαι έναν αλαφροΐσκιωτο χαρακτήρα», μου λέει γελώντας. Τη ρωτάω για τον βαθμό εμπλοκής των Αbovo, της γνωστής θεατρικής ομάδας, ιδρυτικό μέλος της οποίας είναι και η Βάσω. «Το σκηνοθετεί ο Γιάννης Σαρακατσάνης, παίζουμε κάποιοι από τους Abovo, αλλά δεν είναι μια παράσταση των Abovo. H ιδέα και το σενάριο ανήκουν στη Φιλιώ Λαζανά. Η Φιλιώ είχε παρακολουθήσει πριν από χρόνια στο Λονδίνο το είδος αυτό των παραστάσεων που λέγονται murder mysteries και ήταν όνειρό της να οργανώσει ένα τέτοιο θέαμα και στην Ελλάδα. Μας προσέγγισε λοιπόν ως ‘τους καταλληλότερους για κάτι τέτοιο’, όπως μας είπε. Η αλήθεια είναι ότι με τους Abovo κάνουμε ένα αρκετά διαδραστικό θέατρο και η ιδέα της Φιλιώς ταίριαζε απόλυτα στο πνεύμα της δουλειάς μας». Εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία της συνάντησής μου με τη Βάσω, επεκτείνω την ανάκρισή μου: «Εκτός από το να διαπρέψεις στον κόσμο της μαφίας, έχεις κάποια άλλα σχέδια;» «Εχω!» μου λέει με ενθουσιασμό. «Βρίσκομαι σε πρόβες για την ‘Ηλέκτρα’ του Σοφοκλή σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά και σκηνοθεσία Δημήτρη Ξανθόπουλου

και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό! Με τον Δημήτρη είχαμε συνεργαστεί ξανά πριν από κάποια χρόνια στον ‘Γλάρο’ της ομάδας Pequod. Είναι ένα project που ο Δημήτρης έχει στο μυαλό του εδώ και πολλά χρόνια. Θα ανέβει τον Μάιο και τώρα βρισκόμαστε στο αρχικό στάδιο των προβών. Θα υποδύομαι τη Χρυσόθεμη». «Και πώς είναι να επιστρέφεις στο θέατρο ύστερα από μια εγκυμοσύνη;» Αν δεν το ρώταγα θα έσκαγα... «Υπέροχο, αλλά και δύσκολο!» μου απαντάει κατευθείαν. «Δεν είναι εύκολο από τις κρέμες και τις πάνες να ξαναμπείς στη διαδικασία της πρόβας, της μελέτης του κειμένου και γενικά της προετοιμασίας για μια παράσταση. Αντιλήφθηκα απόλυτα πόσο αναγκαία είναι σε μια τέτοια δουλειά, όπως του ηθοποιού, η συγκρότηση του σώματος και κυρίως του πνεύματος. Τις πρώτες εβδομάδες ήμουν στην πρόβα και το μυαλό μου βρισκόταν μονίμως στο αν έβαλα τα σωστά φρούτα στην κρέμα και στο να τηλεφωνήσω στον Φοίβο ή στη μαμά μου για να δω αν όλα είναι εντάξει. Ευτυχώς για όλους μας βρήκα σύντομα την ισορροπία». Σε λίγο ξεκινάει η παράσταση, η Βάσω Καβαλιεράτου πρέπει να μεταμορφωθεί σε Σίλα Καπόνε. Είναι μια μαμά για όλες τις δουλειές - ακόμα και τις βρόμικες.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

06 -12.12. 2013

Λευτεριά σε όλους Ενας φιλόδοξος σκηνοθέτης προσπαθεί να ανεβάσει τη «Μήδεια» υπό την επίβλεψη ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Σε έναν απροσδιόριστο χρόνο, κάποτε στο μέλλον ή στο παρελθόν, μια ιδιόρρυθμη ομάδα καταπιάνεται με το κλασικό έργο και προσπαθεί να το ανεβάσει χωρίς να απογοητεύσει το καθεστώς. Να αλλάξει δηλαδή το τέλος, να ξεφτιλίσει τη Μήδεια, να την κάνει χοντρή, να τη βάλει να καταστραφεί στο τέλος στέλνοντάς τη στην εξορία πριν προλάβει να σκοτώσει κανέναν. Ολα αυτά γίνονται στην παράσταση «Λευτεριά στη Μήδεια» του Χάρη Μπόσινα, που ανεβαίνει αύριο, Σάββατο 7 Δεκεμβρίου, στο Θέατρο Olvio (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Γκάζι) σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου με τους Αθηνά Αλεξοπούλου, Μάρα Δαρμουσλή, Νικόλα Μαυρούδη και Χάρη Μπόσινα. Στο έργο πρωταγωνιστούν δύο ήρωες από τα παλιά. Και συγκεκριμένα από την παράσταση «Η Οφηλία είναι έγκυος», την πρώτη δουλειά της ομάδας Annada Kadda, στην οποία έπαιζε πάλι η Αθηνά Αλεξοπούλου. «Τότε τους βλέπαμε στα

καμαρίνια του θεάτρου προσπαθώντας να ανεβάσουν ‘Αμλετ’, τώρα τους βρίσκουμε στη σκηνή να ανεβάζουν ‘Μήδεια’. Μια ‘Μήδεια’ όμως που είναι επιβεβλημένη από το απολυταρχικό καθεστώς στο οποίο ζουν οι ήρωες και έχει επιβληθεί σιγά σιγά χρησιμοποιώντας νόμιμα μέσα όπως οι εκλογές», μου εξηγεί ο Χάρης και συνεχίζει: «Θέλουν να γελοιοποιήσουν τη Μήδεια γιατί τη θεωρούν σύμβολο διαφορετικότητας και αντίδρασης». Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο διάλεξε ο Χάρης αυτό το έργο, για να δημιουργήσει γύρω του μια ολόκληρη ιστορία. Μια πλοκή που, αν και μοιάζει να ασχολείται με τη στέρηση της ελευθερίας που επιβάλλεται από ένα απολυταρχικό καθεστώς, στην ουσία της αφορά τη στέρηση της προσωπικής ελευθερίας όπως τη βιώνει ο καθένας μας. «Η ελευθερία μας περιορίζεται καθημερινά εδώ και χρόνια. Τώρα το καταλαβαίνουμε γιατί είναι πολύ προφανές πια», αναφέρει χαρακτηριστικά. Οσον αφορά την πλοκή του έργου, η πρωταγωνίστρια της παράστασης μένει έγκυος εκτός γάμου και προσπαθεί να βρει μια λύση, καθώς το καθεστώς ορίζει την υιοθεσία τέτοιων παιδιών από «κα-

νονικές» οικογένειες. Τελικά βρίσκει τον τρόπο να φύγει, αλλά ο Χάρης δεν μου αποκαλύπτει περισσότερα. «Βρίσκει τη λύση σε μια ανταλλαγή θέσεων, αλλά το βασικό ζήτημα είναι ότι τρεις βασικοί ήρωες έχουν έναν προσωπικό εγκλωβισμό. Ο καθένας ζει τη δική του στέρηση ελευθερίας. Και με αυτό ήθελα να καταπιαστώ. Για να μπορέσεις να διεκδικήσεις την ελευθερία σου, πρέπει πρώτα να ξέρεις ακριβώς σε ποιους τομείς τη στερείσαι. Γιατί στην καθημερινότητά μας όλοι διεκδικούμε την ελευθερία μας, αλλά οι ίδιοι στερούμε την ελευθερία σε άλλους ανθρώπους. Δεν έχουμε μια σαφή πεποίθηση της έννοιας και νομίζουμε ότι σεβόμαστε τον άλλον, στην ουσία όμως δεν το κάνουμε». Για να εξυπηρετήσει αυτή την ανάγκη του ο Χάρης διάλεξε λοιπόν τη «Μήδεια» και όχι τυχαία. «Για μένα είναι ο πιο ελεύθερος άνθρωπος που έχει υπάρξει στη δραματουργία. Διεκδικεί την απελευθέρωσή της ακόμα και από την ίδια της τη φύση, από τη μητρότητα. Είναι παράξενο έργο, γιατί μια γυναίκα που σκοτώνει τα παιδιά της στο τέλος αποθεώνεται. Αυτή βέβαια είναι η δική μου ερμηνεία για το έργο».

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Είναι ώρα να πάρεις πρωτοβουλίες, Κριέ, γιατί μερικά πράγματα που περιμένεις από άλλου δεν θα γίνουν αν δεν κουνήσεις και εσύ το χεράκι σου. Μην το παίρνεις αυτό που λέω ανάποδα πάντως, δεν ισχύει ότι αν θέλεις κάτι να γίνει σωστά πρέπει να το κάνεις μόνος σου. Απλά μερικές καταστάσεις χρειάζονται λίγο παραπάνω σπρώξιμο κατά καιρούς. Νιώσε λίγο αγρότης, Ταύρε, και φύτεψε έναν σπόρο αμφιβολίας στο μυαλό ενός εχθρού σου. Πότιζέ τον καθημερινά για να μεγαλώσει και να θεριέψει. Και θέρισε μόνο όταν είναι η κατάλληλη στιγμή, όταν δηλαδή το πόνημά σου έχει βγάλει μεγάλους και ζουμερούς καρπούς. Και μετά βάλε τους σε ένα πιάτο και φάε τους κρύους. Κάποιος από τον κύκλο σου θα σε πάρει από το χέρι, Δίδυμε, και θα σε οδηγήσει σε διαδρόμους από τους οποίους δεν έχεις ξαναπεράσει. Θα ενθουσιαστείς, αλλά πρόσεχε. Δεν σε οδηγεί σωστά. Αντίθετα, σε παίρνει από τη δική σου πορεία, να κάνετε παρέα στη δική του και μετά το να βρεις ξανά τον δικό σου δρόμο θα είναι πολύ πιο μακριά. Είναι ώρα να ξαναφτιάξεις το πρόγραμμά σου, Καρκίνε. Η καθημερινή σου ρουτίνα έχει αρχίσει να γίνεται αφόρητη και να μη σε ολοκληρώνει. Και θυμήσου, δεν είσαι οι συνήθειές σου. Θα σε κατηγορήσει για αυτό κάποιος κοντινός σου φίλος, αλλά μην το πάρεις πολύ προσωπικά, δεν είναι αλήθεια. Τα άστρα από πάνω σου κινούνται στους ρυθμούς της ντίσκο, Λέοντα. Και αν χορεύουν τα άστρα, θα ήταν λίγο ξενέρωτο να καθόσουν εσύ στον καναπέ. Τώρα αν η δικαιολογία σου είναι ότι δεν ακούς ντίσκο, υπάρχουν πάντα εναλλακτικές για τους γκρινιάρηδες. Δοκίμασε λόχου χάρη αυτή την ντίσκο στα στενά του Ψυρρή. Κάνε άνω κάτω το σπίτι σου, Παρθένε. Κρέμασε νέα κάδρα και αφίσες, βάλε τον καναπέ στον απέναντι τοίχο, βάψε τους τοίχους λαχανί. Μπορείς ακόμα και να αλλάξεις τη σειρά των βιβλίων σου από αλφαβητική σε κατά είδος. Ή και χρωματική, αν είσαι τέτοιος τύπος.

Ηρθε η ώρα να πέσουν υπογραφές, Ζυγέ. Αυτό σημαίνει ότι οι κόποι σου επιτέλους ανταμείβονται. Κάποιοι βέβαια, όχι όλοι. Για να δεις όμως και αυτούς τους κάποιους να ευδοκιμούν, θυμήσου και θυμήσου καλά: Πάντα διαβάζουμε τα ψιλά γράμματα, αλλά πάντα διαβάζουμε βέβαια και τα χοντρά γράμματα. Πρέπει να σκεφτείς πολύ καλά τι κάνεις και πού αυτές τις ημέρες, Σκορπιέ. Η προτεραιότητά σου αυτή τη στιγμή δεν είναι να πίνεις ποτάρα στην Αβησσυνίας. Η προτεραιότητά σου είναι να πίνεις ποτάρα στα στενά του Γκαζιού. Για αυτό τέλειωνε την ποτάρα σου και τρέχα. Ολα εγώ πρέπει να σου τα λέω; Σκέψου λίγο τι καλά που θα ήταν να έκανες κάποια εθελοντική εργασία, Τοξότη. Οχι τόσο γιατί θα προσφέρεις στους άλλους, αλλά γιατί και εσύ θα νιώσεις καλύτερα, για διαφορετικούς λόγους από αυτούς που θα περίμενες. Ξέρεις τι γκομενάκια έχει στον εθελοντισμό, Τοξότη; Θα το βλέπεις και δεν θα το πιστεύεις. Το σώμα σου θα είναι στο ζιμπλαφόν, Αιγόκερε, βαθιά μέσα στο μυαλό σου όμως θα είναι αλλού. Ολα αυτά που σε ανησυχούν πλέον γεμίζουν το μυαλό σου σε βαθμό που δεν είσαι εκεί που είσαι. Η συμβουλή μου; Κάνε μια βόλτα να σε βρεις, είναι μια καλή αρχή να πας εκεί που είναι το μυαλό σου και να το φέρεις πίσω. Δες το ημερολόγιό σου, Υδροχόε, και αποστήθισε όσα πρέπει να κάνεις. Ξεκινά μια σειρά από τηλεφωνήματα που θα σε ρωτάνε τι θα κάνεις κάθε βράδυ και αν μπορείς να πας εδώ και εκεί, και οι προτάσεις θα είναι τόσο καλές που δεν θα μπορείς να πεις όχι. Ετοιμάσου για ευχάριστη κούραση, Υδροχόε. Θυμάσαι αυτή την απόφαση ζωής που πρέπει να πάρεις, Ιχθύ; Ανάβαλέ τη για την άλλη εβδομάδα, όσο και αν σε πιέζει ο χρόνος. Δεν είσαι σε θέση να σκεφτείς τόσο καλά και βαθιά και το πιο πιθανό είναι να κάνεις μπούρδα. Κατά τα άλλα, σημείωνε τα όνειρά σου, κάποια από αυτά θα βγουν προφητικά.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

06 -12.12. 2013

Αυλή γεύσεων Τη γειτονιά του Ψυρρή την είδαμε να αλλάζει πρόσωπο, να αναδύεται στη ζωή της Αθήνας έπειτα από δεκαετίες «χειμερίας νάρκης», να καθαρίζει την ποδιά της, να σηκώνεται στα πόδια της και να σέρνει τον χορό της διασκέδασης πλημμυρίζοντας με μαγαζιά και κόσμο. Μετά την παρακολουθήσαμε να πέφτει σε δεύτερη μοίρα, όταν το φως άναψε στο Γκάζι, και οι περισσότερες από τις εκατοντάδες επιχειρήσεις που γέμισαν τα δρομάκια της έκλεισαν. Ομως η γειτονιά του Ψυρρή ζει! Καταφέρνει ακόμα να διατηρεί το δικό της πιστό κοινό που περνάει για να δώσει το «παρών» σε αγαπημένα λημέρια. Σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία του, στη διασταύρωση Ωγύγου 2 και Ναυάρχου Αποστόλη, το νεοαφιχθέν Beerouzo, που άνοιξε τις γραφικές πόρτες του πριν από τρεις μόλις εβδομάδες, φιλοδοξεί -και καλά κάνει- να ξαναβάλει την περιοχή στον χάρτη των γλεντζέδων. Θυμίζει ρομαντική παλιά αυλή της Αθήνας, με ένα γυάλινο ταβάνι να δεσπόζει και να το γεμίζει φως. Εσωτερικά μπαλκόνια γεμάτα χρώμα, φυτά και πολύχρωμα παλιά έπιπλα συνθέτουν ένα ονειρικό περιβάλλον από το οποίο δεν θέλεις να φύγεις. Πρόκειται για μια ολοζώντανη απόδειξη ότι το Κέντρο ξαναγεννιέται από τις «στάχτες» του επειδή μερικοί το αγαπούν τόσο ώστε αρνούνται να το

εγκαταλείψουν στην τύχη του. Ο ιδιοκτήτης του, ο Κώστας Βαμβάτσικος, παλιός γνώριμος της γειτονιάς, αφού εδώ διατηρεί άλλες δύο επιχειρήσεις, πήρε το ρίσκο να ανοίξει τώρα νέο μαγαζί επειδή ακριβώς πιστεύει στις δυνατότητες της περιοχής. «Είχα ήδη τον χώρο εδώ και δύο χρόνια και, επειδή είχαμε ελάχιστα λειτουργικά έξοδα και επιπλέον είναι το μοναδικό στου Ψυρρή που μπορεί να δουλέψει καλοκαίρι και χειμώνα, αναρωτήθηκα ‘γιατί να πάω σε άλλη περιοχή με περισσότερο κόσμο και υψηλότερα ενοίκια;’ Προτίμησα λοιπόν να δώσω την ενέργειά μου εδώ, μια ταυτότητα στις γεύσεις, πάνω από όλα». Οπως μου εξηγεί περήφανα και ο μάγειρας, ο Παντελής Νακόπουλος, που παρακολουθεί την κουβέντα, όλα στην κουζίνα του είναι φτιαγμένα με τα χέρια από προσεκτικά επιλεγμένα υλικά. Σπεσιαλιτέ του το τηγανητό χταπόδι! «Ετσι», συνεχίζει ο Κώστας, «αποφασίσαμε να ανοίξουμε εδώ, σε αυτή την ‘καμένη’ γειτονιά, διότι, αν δεν ανοίξει κάποιος, δεν θα έρθει κάποιος άλλος και τότε δεν θα έρθει ο επόμενος κοκ». Τον ρωτάω γιατί τη θεωρεί «καμένη». «Επειδή από 240 μαγαζιά έμειναν 40! Βέβαια, μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά και την πλήρωσαν και καλοί επιχειρηματίες». Λέει ότι σε αυτό συνετέλεσαν πολλοί παράγοντες και φυσικά οι μαγαζάτορες, οι οποίοι θεωρεί ότι είχαν καβαλήσει το καλάμι εκτοξεύοντας τις τιμές τους

στα ύψη. «Στη συνέχεια ήρθαν και τα πάρκινγκ ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο το κόστος για τη διασκέδαση. Ηθελες δηλαδή 8 ευρώ για ένα ποτό και 10 ευρώ για το πάρκινγκ, σε μια γειτονιά από την οποία μετά δεν μπορούσες να φύγεις χωρίς να πέσεις σε αλκοτέστ. Οπότε όλα αυτά συν τους απανωτούς ελέγχους, τα πρόστιμα, καθώς και δυσφήμιση για κλοπές και σπασίματα αυτοκινήτων το αποτέλειωσαν». Παρόλα αυτά, τον τελευταίο ενάμιση μήνα τα πράγματα δείχνουν να βελτιώνονται και ο κόσμος, «δειλά δειλά», όπως λέει και ο Κώστας, επιστρέφει στους δρόμους του Ψυρρή. Το μήνυμά του για την επαγγελματική επιτυχία είναι ότι «δεν υπάρχουν πια έτοιμες συνταγές και πρέπει να κάνουμε για τους άλλους ό,τι θα κάναμε για εμάς. Να πιστεύουμε στον στόχο μας και να μην παραιτούμαστε. Πρέπει ωστόσο να ακούμε και τον κόσμο, την κριτική, ώστε να βελτιωνόμαστε!» Στο Beerouzo δεν υπάρχει πιάτο πάνω από 5 ευρώ, ενώ με 12 ευρώ μπορεί ο πελάτης να απολαύσει ένα πλήρες γεύμα με κρασί, μπίρα ή κάτι άλλο ακούγοντας ελληνικό έντεχνο τραγούδι. Τα πρωινά προσφέρονται καφέδες και τσάγια - πριν πέσει κεφάτη η νύχτα σε αυτή τη μαγική αυλή της πόλης!

Αγορά

Αρκουδάκι αγάπης O πλέον αναγνωρισμένος θεσμός κοινωνικής προσφοράς (βάσει του Βαρόμετρου αναγνωρισιμότητας και συμπεριφοράς ASBI που διεξάγεται ετησίως από τη MEDA COMMUNICATIONS), το ArGOODaki της Goody’s, ξεκινάει και φέτος μια εκστρατεία έμπρακτης προσφοράς για τα παιδιά σε ανάγκη. Για τα προσεχή Χριστούγεννα το ArGOODaki αγκαλιάζει τα παιδιά των ακριτικών νησιών Λειψοί, Τέλενδος και Ψέ-

ριμος. Στόχος της φετινής εκστρατείας αγάπης είναι η βελτίωση της ποιότητας ζωής και η κάλυψη βασικών αναγκών των παιδιών που κατοικούν στο ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας. Με κάθε γεύμα ArGOODaki επιλέγεις ένα από τα είδη της συλλογής των αγαπημένων σου φίλων και συνεισφέρεις ουσιαστικά σε έργα αφιερωμένα στα παιδιά κάνοντας πράξη το μήνυμα «Η αγάπη δεν έχει όρια».

Για το αυτοκίνητο H SCA Hygiene Products εμπλουτίζει την γκάμα προϊόντων της με το νέο Zewa Car Box. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα πρακτική συσκευασία, ειδικά σχεδιασμένη για χρήση σε αυτοκίνητο, με δυο τρόπους ανοίγματος, ώστε να τοποθετείται είτε στο ταμπλό είτε στο πλαϊνό μέρος της πόρτας και να διευκολύνει τους οδηγούς.

Ενισχυμένο portfolio H OTEAcademy συνεχίζει να εμπλουτίζει το portfolio των υπηρεσιών της με την προσθήκη της πιστοποίησης Certified Internal Auditor (CIA) στο εξεταστικό της κέντρο. Η πιστοποίηση απονέμεται από το Ινστιτούτο Εσωτερικών Ελεγκτών των ΗΠΑ και αποτελεί τον πιο ισχυρό επαγγελματικό τίτλο παγκοσμίως για τα στελέχη του εσωτερικού ελέγχου. Οι εξετάσεις του Certified Internal Auditor πραγματοποιούνται μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους σε 500 σημεία σε όλον τον κόσμο, με την OTEAcademy να αποτελεί ένα από τα ελάχιστα εξεταστικά κέντρα στην Αττική. Στόχος της ακαδημίας είναι να προσφέρει εκπαιδευτικές λύσεις που απαντούν στις επιχειρηματικές απαιτήσεις των εταιρειών και παράλληλα να δώσει στους επαγγελματίες εφόδια και γνώσεις που μπορούν να αξιοποιήσουν σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο.

Συμμαχία αλληλεγγύης Μέχρι τις 11 Ιανουαρίου έχεις την ευκαιρία να ενισχύσεις και εσύ την πρωτοβουλία «Κίνηση Αγάπης». Στις ημέρες μας πολλές ευπαθείς ομάδες γύρω μας στερούνται το πολύτιμο αγαθό της υγειονομικής περίθαλψης. Γι’ αυτόν τον λόγο, η ΕΛΑΪΣ - Unilever Hellas, με αγορές προϊόντων της, συνολικής αξίας 20 ευρώ ανά απόδειξη στα καταστήματα My market, θα διαθέτει 1 ευρώ για ετήσιες κάρτες υγείας της ασφαλιστικής εταιρίας MetLife Alico, οι οποίες θα διανεμηθούν σε πάνω από 200 συνανθρώπους μας. Η διανομή των καρτών θα γίνει από τη ΜΚΟ Κλίμακα στο πλαίσιο της δράσης της «Πρόγραμμα Στήριξης Αστέγων»,

ενώ επωφελούμενοι των καρτών θα είναι άστεγα άτομα, με προτεραιότητα εκείνα που χρήζουν άμεσης ή και συστηματικής ιατρικής φροντίδας. Οι κάρτες υγείας θα περιλαμβάνουν απεριόριστες δωρεάν ιατρικές επισκέψεις σε όλες τις βασικές ειδικότητες για την αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών, συντονισμό ραντεβού για τα τακτικά περιστατικά σε συμβεβλημένο δίκτυο ιατρών και κλινικών, δωρεάν προληπτικό έλεγχο ετησίως στα συμβεβλημένα ιατρικά κέντρα και 24ωρο τηλεφωνικό κέντρο ιατρικής υποστήριξης.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ιατρικές υπηρεσίες παντού Για όγδοη συνεχή χρονιά το Πρόγραμμα Τηλεϊατρικής της Vodafone συνεχίζει την επέκτασή του και πλέον εφαρμόζεται σε 100 απομακρυσμένες και ακριτικές περιοχές σε ολόκληρη τη χώρα, από την Ορεστιάδα έως τη Γαύδο. Το πρόγραμμα αξιοποιεί τις απεριόριστες δυνατότητες που παρέχει το δίκτυo της εταιρείας και η τεχνολογία της κινητής επικοινωνίας και έχει ως στόχο τη βελτίωση της καθημερινότητας των ανθρώπων που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. «Η Vodafone συμβάλλει στη βιώσιμη ανάπτυξη της κοινωνίας και επενδύει σε προγράμματα που στηρίζουν τις τοπικές κοινωνίες και τους ανθρώπους τους. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η δημιουργία και λειτουργία του Προγράμματος Τηλεϊατρικής της Vodafone. Εχοντας σήμερα υπερτριπλασιάσει τον αριθμό των σημείων εφαρμογής του και φτάνοντας τα 100 σημεία, στηρίζουμε έμπρακτα και αποτελεσματικά περισσότερους από μισό εκατομμύριο κατοίκους, στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας μας», δήλωσε σχετικά ο κ. Γλαύκος Περσιάνης, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Vodafone Ελλάδας. Με το συγκεκριμένο πρόγραμμα οι κάτοικοι των απομακρυσμένων περιοχών μπορούν να επισκέπτονται το περιφερειακό ιατρείο και να πραγματοποιούν τις ιατρικές τους εξετάσεις, όπως ένα καρδιογράφημα ή μια σπιρομέτρηση, οι οποίες με τη σειρά τους αποστέλλονται, μέσω του δικτύου της Vodafone σε ειδικευμένους ιατρούς στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών. Με τη σειρά τους, οι ιατροί παρέχουν τη συμβουλευτική τους γνωμάτευση άμεσα και γρήγορα, με τον ίδιο τρόπο. Το Πρόγραμμα Τηλεϊατρικής στηρίζει τους γενικούς και αγροτικούς ιατρούς, ενώ προάγει την προληπτική ιατρική. Συμβάλλει στην πρόληψη ασθενειών μέσα από την έγκαιρη διάγνωσή τους και παράλληλα καλύπτει τους ασθενείς με χρόνιες παθήσεις, καθώς παρέχει τη δυνατότητα συστηματικού ελέγχου της κατάστασης της υγείας τους στον τόπο κατοικίας τους, καταργώντας γεωγραφικούς ή άλλους περιορισμούς. Το πρόγραμμα τελεί υπό την αιγίδα του υπουργείου Υγείας και του υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου. Για την υλοποίησή του συμμετέχουν επίσης το Εθνικό Διαδημοτικό Δίκτυο Υγιών Πόλεων-Προαγωγής της Υγείας και η εταιρεία Vidavo.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Μαύρη αγκάλη

Let it snow

“Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary”: πόσες φορές ξεκίνησες να διαβάζεις «Το κοράκι» του Εντγκαρ Αλαν Πόε και ξενέρωσες επειδή η ατμόσφαιρα στο δωμάτιό σου δεν σου επέτρεπε να «ταξιδέψεις» στον σκοτεινό μεταφυσικό κόσμο που δημιούργησε ο Αμερικανός ποιητής; Ο Γάλλος καλλιτέχνης Harold Sangouard μπορεί να το αλλάξει αυτό, χάρη στην έμπνευσή του να κατασκευάσει μία μακάβρια πολυθρόνα, η

οποία στο πίσω μέρος της έχει το σχήμα μίας τεράστιας νεκροκεφαλής. Τοποθέτησέ την σε ένα κεντρικό σημείο του σαλονιού σου, κατά προτίμηση απέναντι από το τζάκι (εάν έχεις), για να μπορείς να θαυμάζεις αυτό το έργο τέχνης σε 360 μοίρες. Άραξε στη ζοφερή αγκαλιά της και διάβασε απόκοσμα διηγήματα.

Εάν μένεις σε περιοχή που άρχισε να πέφτει χιόνι, θα πρέπει να βρεις έναν πιο ξεκούραστο τρόπο για να το φτυαρίζεις από την αυλή ή το πεζοδρόμιό σου. Το Snow Wolf Wheeled Snow Shovel διαθέτει ένα μεγάλο τροχό ανάμεσα στη λαβή και το φτυάρι, ο οποίος σου επιτρέπει να συγκεντρώνεις εύκολα μεγάλες ποσότητες χιονιού και να τις μεταφέρεις χωρίς ιδιαίτερο κόπο.

www.harow.fr/crane.htm

www.amazon.com

Αντίθετα στο ρεύμα

Πονοκέφαλος στον κύβο

Πολύτιμος συνοδηγός

Το Visus Watch διαφέρει από τα υπόλοιπα ρολόγια χειρός. Οχι επειδή κατασκευάστηκε από κάποιο περίεργο υλικό (πχ. ξύλο φουντουκιάς ή ανθρακονήματα) ή επειδή λειτουργεί χάρη σε έναν πρωτότυπο τρόπο παραγωγής ενέργειας (όπως τα Seiko Kinetic). Η καινοτομία του Visus Watch έγκειται στον τρόπο απεικόνισης της ώρας: οι δείκτες του ρολογιού μένουν πάντα σταθεροί (στη θέση 3:15) και αντ’ αυτών μετακινείται το καντράν, το οποίο αποτελείται από τρεις ομόκεντρους κύκλους: ο εξωτερικός απεικονίζει την ώρα, ο μεσαίος τα λεπτά και ο εσωτερικός τα δευτερόλεπτα. Για να σε μπερδέψει λίγο περισσότερο, οι κύκλοι κινούνται με αντίθετη φόρα σε σύγκριση με ένα παραδοσιακό ρολόι. Κυκλοφορεί σε μαύρο ή λευκό καντράν, με στάνταρ ατσάλινο λουράκι και η τιμή του δεν ξεπερνά τα 37 ευρώ.

Αν δεν έχεις αφιερώσει ώρες επί ωρών στον κύβο του Ρούμπικ, τότε πιθανότατα να δυσκολευτείς να τον λύσεις. Μερικοί τα βρίσκουν σκούρα ακόμη και έπειτα από εκτεταμένη εξάσκηση. Γιατί λοιπόν να αυξήσεις τον βαθμό δυσκολίας σε ένα ήδη δύσκολο παιχνίδι; «Επειδή μπορούμε», θα σκέφτηκε η ομάδα που δημιούργησε το Magic Cube. Τι έκαναν οι δαιμόνιοι Αμερικανοί; Πήραν τον κύβο του Ρούμπικ, αφαίρεσαν τα χρώματα και προσέθεσαν αριθμούς! Για να λύσει το παζλ, ο παίκτης θα πρέπει να δημιουργήσει μαθηματικά μοτίβα σε κάθε έδρα ή με άλλα λόγια να ομαδοποιήσει στην ίδια έδρα κατηγορίες αριθμών, όπως τα ψηφία του «π», τους πρώτους αριθμούς και την ακολουθία φιμπονάτσι, τηρώντας -εννοείται- τη σωστή σειρά. Με αυτή την απλή -και συνάμα σαδιστική- λογική, οι δημιουργοί κατάφεραν να κατασκευάσουν έναν κύβο που έχει 3.000 φορές περισσότερους συνδυασμούς από τον ταπεινό κύβο του Ρούμπικ. Το Magic Cube στοιχίζει 15 ευρώ και ατελείωτες ώρες πονοκέφαλου.

Πολύ καιρό πριν σε έναν γαλαξία πολύ-πολύ μακριά υπήρχε ένα ρομποτάκι που έκανε τα πάντα: επισκεύαζε εν πτήσει εσωτερικές και εξωτερικές βλάβες σε διαστημικά σκάφη, χάκαρε εχθρικά συστήματα και προστάτευε τους φίλους του όταν αυτοί τα έβρισκαν σκούρα. Ο λόγος βέβαια για τον R2D2, τον φύλακα-άγγελο του Ανακιν Σκαϊγουόκερ (πριν στραφεί στη Σκοτεινή Πλευρά της Δύναμης), του γιου του, Λουκ, της πριγκίπισσας Λέια και όλων των «καλών» του “Star Wars”. Με τόσες πολλές επιτυχίες στο βιογραφικό του, πώς να μην θέλεις να έχεις και εσύ τον R2D2 στο αυτοκίνητό σου, αντί για άχρηστα πράγματα όπως το μαγνητάκι «Μπαμπά μην τρέχεις»; Το R2D2 USB Car Charger μπορεί να μην επισκευάζει το αμάξι σου, όμως συνδέεται με τον αναπτήρα του και μπορεί μέσω των δύο θυρών USB που διαθέτει να φορτίσει ταυτόχρονα δύο φορητές συσκευές. Εχει φωτάκια LED που σε ενημερώνουν για την κατάσταση φόρτισης, περιστρεφόμενη κεφαλή και δυνατότητα αναπαραγωγής των ήχων που ακούγονται από τον “R2” στην εξαλογία.

www.ahalife.com

www.thinkgeek.com

Training Ground

06-12.12.2013

Δικαιωμένη έφεση Πουλέν και καουμπόι Οταν η σημαντικότερη είδηση της εβδομάδας είναι η μεταγραφή που πήρε ο Λούτσο για τη Μαλαισία, τότε ξέρεις ότι η επικαιρότητα κωλόκατσε. Αντε να βάλουμε και ολίγο υιό Σπάθα, που μπαίνει στο ψυγείο μετά το ματσάκι του ΠΑΟΚ με τα Γιάννενα (μη φοβάστε, θα καθαρίσει ο μπαμπάς), πάρε και τους ύμνους για το πόσο καϊνάρι είναι ο Κάμπελ (από τους ίδιους ανθρώπους που τον θάβανε προ εβδομάδων), δώσε και τις τιμωρίες για το ελληνοτουρκικό μπουνίδι του μπασκετικού Ολυμπιακού (η Ευρωλίγκα δεν αστειεύεται, το μάθαμε και αυτό), καταλαβαίνετε σε τι λούκι έχουμε πέσει. Αρα; Αρα θα βολευτούμε με Γιάννη Αντετοκούμπο. Το πουλέν μας στους Μιλγουόκι Μπακς, που γίνεται παίκτης από τη μία μέρα στην άλλη. Παρεμπιπτόντως, αυτό το «γίνεται παίκτης» μην το παρεξηγείτε. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι την περυσινή σεζόν ο Γιαννάκης έπαιζε με τα λιμά και ότι στις υποχρεώσεις του με την Εθνική ήταν τόσο καλό παιδί που δεν ζήταγε καν την μπάλα από τους (απαράδεκτα εγωιστές) συμπαίκτες του. Καλό είναι να είσαι «ψυχούλα» σε αυτή τη ζωή, αλλά

μέσα στις γραμμές του γηπέδου θέλει και λίγο καουμποϊλίκι, θέλει και λίγο αλητεία. Δεν ξέρω αν τα βρήκε μέσα του αυτά ο Αντετοκούμπο, αλλά η αλήθεια είναι ότι το ελεύθερο παιχνίδι του ταιριάζει. Καθότι είναι γρήγορος, είναι ταχύς, είναι έξυπνος (ο μέσος των παικτών στο NBA δεν θα τελείωνε δημοτικό στην Ελλάδα...) και μαθαίνει στο τσακ μπαμ. Τον ευνόησε και η απουσία του βασικού σέντερ Larry Sanders (η ομάδα χάνει σωρηδόν, οπότε ο κόουτς μπορεί να παίξει παραπάνω τον Γιαννάκη), τον πάει και η μικρή αγορά του Μιλγουόκι (αν έπαιζε στους Knicks, θα τον είχαν κατασπαράξει τα media), μια χαρά τα πάει. Δύο ανησυχητικά σημεία μόνο: Το μέτριο ποσοστό του στα τρίποντα και το ανεξήγητα κακό ποσοστό του στις βολές. Αν θέλει να κάνει μεγάλη καριέρα στις ΗΠΑ, πρέπει να τα βελτιώσει άμεσα. Αλλά εδώ δεν μάσησε να πουλάει CD και να κοιμάται νηστικός, θα μασήσει στα fundamentals;

Μέχρι πρόσφατα είχαμε το φτέρνισμα, τις σοκολάτες και την επίσκεψη στην τουαλέτα ως τις κυριότερες μικρές χαρές της ζωής. Οσο περνάει ο καιρός ωστόσο πείθομαι όλο και περισσότερο πως ανάμεσά τους πρέπει να προστεθεί και η ανάγνωση όσων λέγονται κατά καιρούς στις δίκες του Μάκη Ψωμιάδη. Για όσους δεν το άκουσαν, χθες ανακοινώθηκε η απόφαση για τη συμμετοχή του στην υπόθεση των στημένων αγώνων. H ποινή που του επιβλήθηκε ανήλθε σε φυλάκιση τεσσάρων ετών και έξι μηνών, έχει όμως ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι την έφεση. Κατά τη διάρκεια λοιπόν της συζήτησης για το ποσό εξαγοράς της ποινής του, σύμφωνα με όσα αναφέρουν τα ρεπορτάζ, η εισαγγελέας πρότεινε να οριστεί στα 25 ευρώ ανά ημέρα. Η απάντηση του συνηγόρου του “Big Mac” ήταν τα 5 ευρώ ανά ημέρα, λέγοντας χαρακτηριστικά πως ο πελάτης του «είναι απλώς ένας συνταξιούχος». Ο δε έτερος συνήγορός του, Τάκης Μιχαλόλιας, προσέθεσε πως η οικονομική κατάσταση του πελάτη του «είναι χειρότερη και από του Παναθηναϊκού». Οσο για τη γαρνιτούρα στο γλυκό; Εξερχόμενος από το δικαστήριο δήλωσε «δικαιωμένος» από την απόφαση, για να συμπληρώσει πως σκοπεύει να κάνει έφεση... Ανδρέας Γιαννόπουλος

Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

Τι θα γεννήσει; Να σας πω τι θα ήθελα εγώ; Θα ήθελα μια μονομαχία του Γιώργου Καμίνη με την Ελένη Πορτάλιου. Θα ήθελα να τους δω σε στρογγυλό τραπέζι (ας είναι και τετράγωνο, θα το καταπιώ), να συζητάνε και να συγκρούονται για τα προγράμματά τους. Να ανοίγουν τα χαρτιά τους, να αποκαλύπτουν τις στρατηγικές τους, να μιλάνε για την Αθήνα που οραματίζονται. Την Αθήνα του σήμερα, την Αθήνα του αύριο. Την πρωτεύουσα της Ελλάδας. Και ναι, καταλαβαίνω τι θα με ρωτήσετε τώρα. «Σου αρέσει, κύριε Χρήστο, το πρόγραμμα του Καμίνη; Σε συγκινεί η στρατηγική της Πορτάλιου;» Θα σας απαντήσω ευθαρσώς ότι δεν είναι αυτό το θέμα μας. Δεν είναι διόλου το θέμα μας, τι μου αρέσει εμένα και ποιον (ή ποια) από τους δύο ψήφισα στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές. Το θέμα είναι ότι τόσο ο Καμίνης όσο και η Πορτάλιου είχαν και πρόγραμμα και στρατηγική όταν κατέβηκαν και υπέγραψαν τους συνδυασμούς τους. Ηξεραν τι ήθελαν για την Αθήνα, τα είχανε βάλει κάτω και τα είχανε μετρήσει, καταλάβαιναν τις ανάγκες του κλεινού άστεως. Και πάλι θα σας προλάβω πριν ρωτήσετε. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα όσα σκέφτονταν και υπόσχονταν ήταν σωστά. Ας αποφύγουμε εδώ τα διαφημιστι-

κά σποτάκια και τα επικοινωνιακά τρικ. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι τόσο ο Καμίνης όσο και η Πορτάλιου διατηρούσαν σε πρώτο πλάνο την Αθήνα. Και όχι κάποιο ομιχλώδες πολιτικό μέλλον δικό τους, στα έδρανα της Βουλής, της Ευρωβουλής, σε κάποια έδρανα τέλος πάντων. Εγιναν οι εκλογές, κέρδισε ο Καμίνης, έχασε η Πορτάλιου, πήραν τα πράγματα τον δρόμο τους. Και φτάσαμε ως την περασμένη εβδομάδα που ανακοίνωσε ο δήμαρχος Αθηναίων την υποψηφιότητά του για το 2014. Θα έχει απέναντί του την Ελένη Πορτάλιου όπως το 2009; Πολύ αμφιβάλλω. Οι δημοτικές εκλογές, βλέπετε, είναι αυτή τη φορά άμεσα συνδεδεμένες με τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Οχι ότι τις προηγούμενες φορές δεν παίζανε μπαλίτσα στο κεντρικό σκηνικό. Τώρα όμως, όταν η αντιπαράθεση κορυφώνεται και τα γκάλοπ δείχνουν dead heat ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ, το χαρτί των δημοτικών εκλογών μεταμορφώνεται από ταπεινό δυαράκι (άντε πενταράκι) στο δέκα το καλό. Για να μην πω ότι γίνεται άσος στο μανίκι. Οπότε θα μας προκύψουν υποψήφιοι υψηλού προφίλ. Υπουργοί, υπουργίνες (έτσι τις λένε;), βουλευτές, βουλευτίνες και πάει λέγοντας. Κύριοι και κυρίες που θα

καίγονται να εγγράψουν στο ενεργητικό τους μια ατομική εκλογική νίκη. Προς πάσαν χρήσιν σε μελλοντικές διεκδικήσεις, μια και είναι ιδιαιτέρως ρευστή και κινητική η κατάσταση. Anything goes, για να το ξαναγυρίσω στο αγγλικό και κανείς δεν ξέρει ποιος (ή ποια) θα δίνει εντολές σε δύο ή τρία χρόνια. Anything goes. Προσωπικώς, τι να σας πω, ξινίζω με μια τέτοια προοπτική. Με αυτή την επίδειξη χαρισματικών χαμόγελων, που θα οδηγήσει και πάλι στο περιθώριο την Αθήνα. Δεν με ενδιαφέρουν άνθρωποι που γράφουν στο γυαλί και θαμπώνουν τους τηλεθεατές. Θέλω εργάτες για την πρωτεύουσα, θέλω εργάτριες. Και ας είναι αμήχανοι μπροστά στην κάμερα, ας μην είναι σούπερ εύγλωττες, ας κάνουν και πεντέξι σαρδάμ, ρε παιδάκι μου, θα τους το συγχωρέσω. Αλλά θέλω πρόγραμμα, θέλω στρατηγική, θέλω ένα συν ένα κάνουν δύο. Ας ξεκινήσουμε από αυτό, ας πατήσουμε στα πόδια μας, ας ξορκίσουμε την ξεφτίλα και ας αφήσουμε τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου εκεί που τους πρέπει. Στα βιβλία της ψυχιατρικής. Χρήστος Ξανθάκης