08 -14.11. 2013
Ο πρίγκιπας λερώνει Η Κατερίνα Ι. Ανέστη συναντάει τον Θωμά Μοσχόπουλο και τον Πρίγκιπά του
ΦΥΛΛΟ 1047
Ταξίδι ενηλικίωσης Η Σοφία Βγενοπούλου συστήνει στη Νατάσα Μαστοράκου τους επιβάτες του «Τρένου» της
Metropolis www.metropolispress.gr
Χειροποίητα γλέντια! Μια ανοιχτή πρόσκληση από τον Λάμπη Κουντουρόγιαννη, τον Θοδωρή Μαυρογιώργη και τον Χρήστο Αλεξάκη των Wedding Singers
Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο
Index Γόπινγκ...10
Μαυρωτάς...32
Με σύνθημα «ΟΠΑ! ΓΟΠΑ!» οι Αθηναίοι καθάρισαν την Αποστόλου Παύλου από τα αποτσίγαρα
Επιμελείται την εμπνευσμένη από τον Καβάφη έκθεση με τίτλο «Ζωγραφισμένα»
Instagram...11
Εθνικός Κήπος...33
Μια έκθεση φωτογραφίας με συμμετέχοντες από την κοινότητα του @gr_events
Ο κηποτέχνης Louis Benech και o Θωμάς Δοξιάδης παρεμβαίνουν στον Εθνικό Κήπο
Wedding Singers...26
Βγενοπούλου...34
Σας προσκαλούν στο Τώρα Κ44 για να ακούσετε το πρώτο δικό τους τραγούδι
Η ψυχή του εφηβικού θεάτρου ανεβάζει στη Στέγη την παράσταση «Το τρένο»
Μοσχόπουλος...28
Σερβετάλης...38
Αποκαλύπτεται τρεις ημέρες πριν από την πρεμιέρα του «Προσοχή ο πρίγκηπας λερώνει»
Πρωταγωνιστεί σε ένα έργο-σπουδή πάνω στη βία, στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι»
Retropolis ΙΙ...30
Montalbano...41
Φωτογραφικό αφιέρωμα από τη βραδιά της παρουσίασης του νέου δίσκου της M Music
Ιταλικό street food από τη Σικελία στην... Κολοκοτρώνη
Mstories 83 Μετά τον θρίαμβο στη Βενετία, το “Miss Violence” του Αλέξανδρου Αβρανά είναι εδώ! Οι Wedding Singers κυκλοφορούν το πρώτο τους single. Τρεις εξέδρες, τρεις άνδρες, τρεις εποχές και μία παράσταση από τους Patari Project που δεν πρέπει να χάσετε! Retropolis II ή, με άλλα λόγια, ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης και ο Καλδάρας... αλλιώς! Και ένα στιλάτο κουρείο στο Κουκάκι, που κάνει τη διαφορά. Στην Καπνικαρέα...
METROPOLIS
www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress
Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]
Οι μέρες της αφθονίας μου
4
Περί ομαλότητας Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr
Η επίσκεψη του εισαγγελέα και των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ ολοκλήρωσε μια μάχη συμβολισμών. Από τη μία η ελεύθερη φωνή και το δικαίωμα της αντίρρησης, από την άλλη η αποφασιστική κυβέρνηση, που θέλει να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Αν κάποιος βρίσκει στους συμβολισμούς οποιαδήποτε ουσία, το γεγονός είναι πλούσιο σε συμπεράσματα. Νομίζω, πάντως, όλα οδηγούν στον ίδιο παρονομαστή: οι ενδείξεις κανονικότητας στη λειτουργία της χώρας όλο και μειώνονται. Κανονικότητας έγραψα; Ομαλότητας εννοούσα, για την αποκατάσταση της οποίας, όπως είπε ο κ. Κεδίκογλου, δόθηκε η εντολή για την επέμβαση της αστυνομίας. Και αν η «ομαλότητα» είναι μια φορά αμφισβητήσιμη, η «αποκατάσταση» είναι δέκα. Ποια αποκατάσταση; Τίνος πράγματος; Τι ακριβώς επιδιώκουμε; Σκεφτείτε τι είχε προηγηθεί μέσα στην εβδομάδα με τις αινιγματικές δολοφονίες του Νέου Ηρακλείου. Ποιος πιστεύει
ότι το συγκεκριμένο περιστατικό θα είναι το τελευταίο; Κανένας. Η δημιουργία οποιασδήποτε ομαλότητας δεν μπορεί να περιλαμβάνει αστυνομικές δυνάμεις. Οταν αυτό γίνεται απαραίτητο, πάει να πει ότι τα θεμέλια είναι σαθρά, ότι ο κόπος θα πνιγεί στο πρώτο κύμα. «Προχωράμε, αλλά τίποτα δεν αλλάζει», γράφει κάπου ο Αλμπέρ Καμί, από του οποίου τη γέννηση συμπληρώθηκαν εχθές 100 χρόνια και είναι μια φράση που ταιριάζει στη δική μας σημερινή «πτώση». Δεν ξέρω τι περίμενα και τι περίμεναν οι δημοσιογράφοι του Ραδιομεγάρου, αλλά το θέαμα των αστυνομικών δυνάμεων στη Μεσογείων ήταν, αν μη τι άλλο, θλιβερό. Καθόλου κολακευτικό για μια χώρα και μια κυβέρνηση που επιδιώκει την ομαλότητα. Καθόλου κολακευτικό και καθόλου ευοίωνο. Καθόλου πειστικό. Καθόλου όμορφο, για ένα αγκάθινο κεφάλαιο της ελληνικής κοινωνίας που μόλις ολοκληρώθηκε.
5
08 -14.11. 2013
Με τη WIND Running Team… οικογενειακά
Η 38χρονη Σοφία Τζούμα, χειρουργός οδοντίατρος, είναι παντρεμένη με τον 39χρονο Παύλο Φιλίππου, αγρονόμο και τοπογράφο μηχανικό. Εχουν δύο παιδιά, την πεντάχρονη Λυδία και τη μικρή τους που είναι 8,5 μηνών. Ο Παύλος και η Λυδία έτρεξαν στον περσινό Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας στη διαδρομή των 5 χλμ. Η Σοφία είχε κάνει προετοιμασία, αλλά λόγω προχωρημένης εγκυμοσύνης ο γιατρός της συνέστησε να μην τρέξει.
«Η πρώτη ιδέα να τρέξουμε οικογενειακά στον Μαραθώνιο της Αθήνας μάς μπήκε το 2011, μέσα από το ‘Mamaz and Papaz Family Dayz’ που θα έτρεχε με την ομάδα της WIND Running Team. Το ‘Mamaz and Papaz Family Dayz’ είναι ένα group στο Facebook στο οποίο είμαστε μέλη και μέσω του οποίου διοργανώνουμε διάφορες οικογενειακές δραστηριότητες. Το κίνητρό μας ήταν -και είναι- να μάθει το παιδί μας να βάζει στόχους και να τους πετυχαίνει», εξηγούν. Λίγες ημέρες πριν από τον αγώνα οι δύο γονείς μίλησαν στην κόρη τους για τη σημασία της προσπάθειας και του τερματισμού. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, όμως, στη μέση της διαδρομής, η Λυδία κουράστηκε και ο Φίλιππος αναγκάστηκε να την πάρει στους ώμους του. Με υπομονή, θέληση και καλή διάθεση κατάφεραν να τερματίσουν και οι δυο τους. «Η χαρά της (και κατ’ επέκταση και η δική μας) για την επίτευξη του στόχου ήταν τεράστια. Αποτέλεσε για αυτή μια εμπειρία ζωής που ακόμα τη συζητάμε», συμπληρώνουν.
Φέτος, στις 10 Νοεμβρίου, θα πάρουν μέρος όλοι μαζί στα 5 χλμ. «Ακόμα και η μπέμπα θα συμμετάσχει, αφού εγώ θα τρέξω με το καρότσι», λέει η Σοφία. «Ελλείψει χρόνου δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να προπονηθούμε, αλλά γενικά φροντίζουμε να διατηρούμαστε σε καλή φυσική κατάσταση. Θα θέλαμε πριν από τον αγώνα να τρέξουμε μικρότερες αποστάσεις με τη μεγάλη κόρη μας», συνεχίζει. Τυχόν ενδοιασμούς της τελευταίας στιγμής τούς υπερνικά η συμμετοχή τους στη WIND Running Team: «Η συγκέντρωση χρημάτων για καλό σκοπό με κάθε συμμετοχή στη συγκεκριμένη ομάδα λειτούργησε ενισχυτικά στα κίνητρά μας», τονίζουν η Σοφία και ο Φίλιππος. «Είναι ένα πολύ καλό μάθημα κοινωνικής αλληλεγγύης για τα παιδιά μας. Φέτος λοιπόν θα είμαστε και οι τέσσερις περήφανοι που θα τρέξουμε με τη φανέλα της ομάδας για την ΕΛΕΠΑΠ και τη ΦΛΟΓΑ, δύο μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς με μεγάλο έργο δίπλα στα παιδιά με αναπηρία και στα παιδιά με νεοπλασματική ασθένεια αντίστοιχα». 38%/,
Δύο ημέρες απέμειναν για τον 31ο Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών. Περίπου 30.000 δρομείς ετοιμάζονται να φορέσουν τη φόρμα και τα αθλητικά παπούτσια τους για να τρέξουν σε έναν από τους πέντε αγώνες της ημέρας (Κλασικός Μαραθώνιος, Αγώνες Δρόμου 5 και 10 χλμ., Δυναμικό Βάδισμα, Αγώνας Παιδιών και Αγώνας Special Olympics). Πίσω από τους αριθμούς κρύβονται ιστορίες απλών ανθρώπων που είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν αυτή τη μεγάλη πρόκληση και να συμμετάσχουν σε μία διοργάνωση ιστορικής σημασίας.
Ματιές
6
Mια ενδεκάδα για τον Νοέμβριο Καινούργια τραγούδια που σε βάζουν στη διάθεση να ακούσεις μουσική, να μουρμουρίσεις μελωδίες και να περπατήσεις στους δρόμους της πόλης, σχεδόν ευτυχισμένος.
Θείος Θωμάς
1. Σου σφυρίζω - Gadjo Dilo. Το τέλειο τραγούδι (των Μουζάκη/Οικονομίδη) σε μια εκτέλεση που σε μεταφέρει στο φθινόπωρο, αλλά και στο Παρίσι του Gene Kelly και της Amelie, από ένα γκρουπ που γνωρίζει το jazz manouche και αγαπάει τη μουσική. Η ερμηνεία της Ηλιάνας Τσαπατσάρη, μοναδική.
Χτες ήρθε επίσκεψη στο σπίτι ο αγαπημένος μου θείος Θωμάς. Ογδόντα χρόνων ο θείος, αλλά ζωντανός και ενδιαφέρων όσο ελάχιστοι 40άρηδες. Είχαμε ένα θεματάκι με ένα εξ αδιαιρέτου οικογενειακό ακίνητο και έπειτα από ατελείωτους καβγάδες καταλήξαμε όλοι οι νεότεροι ότι μόνο ο Θωμάς θα μας έβρισκε λύση.
2. Wasting my Young Years - London Grammar. Η φωνή της Hannah Reid θυμίζει αρκετά Florence Welch, αλλά το τρίο των Βρετανών London Grammar ξεπερνάει το κρας τεστ της προσωπικότητας. Ωραίο να ακούς να μιλάει για χρόνια χαμένα μια κοπέλα που δεν έχει φτάσει ούτε τα 30.
Λύση δεν βρέθηκε ακόμη, αλλά όντως ο θείος έβαλε κάποια πράγματα σε μια σειρά! Ολα αυτά τα διηγούμαι τώρα, όχι για να σας απασχολήσω με τους οικογενειακούς καβγάδες, αλλά γιατί μια και το έφερε η κουβέντα χτες φτάσαμε και στο καυτό θέμα του ενιαίου φόρου για τα ακίνητα. Ολοι είχαμε να πούμε το παράπονό μας (ο ένας για το ξενοίκιαστο διαμέρισμα που πληρώνει και φόρο, η άλλη για το σπίτι που έχει χάσει την αξία του αλλά ο φόρος είναι πάνω στην παλιά αντικειμενική και ούτω καθεξής). Ο θείος Θωμάς έβαλε τα πράγματα με εξαιρετικό, πιστεύω, τρόπο στη θέση τους. Τα συνοψίζω, μήπως ενδιαφέρεστε και εσείς να τα ακούσετε. Τι μας είπε με λίγα λόγια; Φόροι ευχάριστοι δεν υπάρχουν! Το θέμα δεν είναι να συζητάμε για το αν είναι κακό να πληρώνουμε, αλλά να σκεφτόμαστε ποιες άλλες εναλλακτικές υπάρχουν. Το κράτος χρειάζεται 3 δισ. Αν δεν δεχόμαστε να πληρώσουμε για τα ακίνητα λοιπόν, θα πρέπει να βρεθεί άλλος φόρος. Να αυξηθούν και άλλο τα λεφτά που πληρώνουν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι επιχειρήσεις ή να αυξηθεί και άλλο ο ΦΠΑ στα προϊόντα. Αντέχουμε τέτοιες αυξήσεις στα όσα ήδη πληρώνουμε; Και αντέχει η οικονομία να ακριβύνουν και άλλο μια σειρά από προϊόντα για να μην επιβαρυνθούν λίγο τα ακίνητα; Οχι, είναι η απάντηση. Οπότε, γιατί ξεσηκώνεται το σύμπαν για έναν φόρο που στο κάτω κάτω επιβαρύνει περισσότερο όσους έχουν πολλά και έχει και το πλεονέκτημα ότι πιάνει και τους φοροφυγάδες; Γιατί αυτοί που κρύβουν τα λεφτά που βγάζουν δεν μπορούν να κρύψουν τα σπίτια που απέκτησαν. Αυτό και αν είναι επιχείρημα σοβαρό υπέρ του φόρου! «Ο λιγότερο κακός λοιπόν από τους φόρους που μας έχουν φορτώσει είναι αυτός», κατέληξε ο θείος Θωμάς. Αν έχει και πέντε αδικίες, διορθώνονται. Αλλά επειδή είναι και δικαιότερος από τους άλλους και δεν αφήνει παράθυρα για ευνοημένες ομάδες, δέχεται και τον μεγαλύτερο πόλεμο. «Αυτή είναι η απλή αλήθεια. Και αυτή ήταν πάντα η Ελλάδα», κατέληξε. Κάτι έχει μάθει 80 χρόνια τώρα, λέω και εγώ... A.
3. Get Lucky - Scott Bradlee & The Postmodern Jukebox. Ο τίτλος του γκρουπ του πιανίστα Scott Bradllee τα λέει όλα... Το μεταμοντέρνο jukebox. Ακούστε τη θεατράλε ερμηνεία στη μεγαλύτερη επιτυχία της φετινής χρονιάς. 4. Go Gentle - Robbie Williams. O Robbie ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το δεύτερο swing album του και γράφει ένα από τα πιο τρυφερά pop τραγούδια της εποχής. Το “Go Gentle” είναι αφιερωμένο στην κόρη του και σε αυτά που την περιμένουν στο μέλλον. 5. Like The Rain - Apanemic. Από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις παραγωγών στην Ελλάδα. Βγαίνει στο προσκήνιο με ένα κομμάτι που το ψάχνουν πολλοί.
Γεννημένος στα Γιάννενα και δουλεύοντας από το 2002, η επόμενη χρονιά μοιάζει να είναι δική του. Και το μικρό του... Σοφοκλής. 6. Formidable - Stromae. Ο Βέλγος Stromae είναι εξαιρετικά ταλαντούχος, ανθεκτικός και σοβαρός τραγουδοποιός. Το βίντεό του στο YouΤube σκίζει με την απλότητα και την αμεσότητά του. 7. The Load - Barbarossa. Tο θρυλικό όνομα του κοκκινογένη (Barbarossa) επιστρέφει, αλλά στη μουσική με τον περίφημο James Matre να κυκλοφορεί το πρώτο του σινγλ αφού έχει τελειώσει μια περιοδεία με τον Jose Gonzales... Περίεργα πράγματα, αλλά ωραία μουσική και συναισθηματική ερμηνεία. 8. One in a million - Kατερίνα Duska. Μάλλον η φωνή που όλοι περίμεναν ότι θα έρθει από Αγγλία μεριά έρχεται από την Ελλάδα. Μια φωνή ισχυρή που παντρεύει την Amy και την Imany με τρόπο μοναδικό. Το τραγούδι ήδη παίζει στα ραδιόφωνα και η Κατερίνα ψάχνει για τα τραγούδια που θα την εκτινάξουν. 9. Heaven in the afternoon - Belle & Sebastian. Η pop που αγαπάμε να αγαπάμε από τη Σκοτία. 10. L’ amour Naissant - Sebastien Tellier. Αμφιλεγόμενος αλλά και αγαπητός στην Ελλάδα επαναλαμβάνει το “La Ritournelle” με κομψότητα. 11. Goodnight Ladies - Perfect Day - Lou Reed. Ο θάνατος που δεν θέλαμε να ακούσουμε. Ο μουσικός που άλλαξε πολλά στη μουσική χρησιμοποιώντας τρία ακόρντα και 24 γράμματα του αλφάβητου. Γιώργος Μουχταρίδης
Οταν έχει πονόδοντο... ...η έξυπνη Αθηναία: y Κάνει πως δεν κατάλαβε, παίρνει μια ασπιρίνη και πέφτει στο κρεβάτι. y Σηκώνεται νυχτιάτικα για να κάνει μπουκώματα με χαμομήλι μπας και ηρεμήσει το πράγμα. Επί τη ευκαιρία προσπαθεί να θυμηθεί πότε πήγε για τελευταία φορά στον οδοντίατρο. y Αναρωτιέται αν την τελευταία φορά που πήγε στον οδοντίατρο τον πλήρωσε. Ο πονόδοντος εντείνεται. y Κοιτάζει το ρολόι να δει σε πόση ώρα ανοίγει το φαρμακείο.
y Κοιτάζει στο συρτάρι με τα φάρμακα να δει μήπως υπάρχει κανένα Augmentin από την τελευταία φορά που χρειάστηκε. Διαπιστώνει ότι έχουν λήξει πριν από δέκα μήνες. y Προσπαθεί να θυμηθεί πόσο πάει μια απονεύρωση. Παίρνει το πρώτο ληγμένο. y Προσπαθεί να βρει τη συνταγή του γιατρού την τελευταία φορά που τον επισκέφτηκε. Καταπίνει και ένα αντιφλεγμονώδες, ληγμένο και αυτό. y Αυτοσυγκεντρώνεται. Ολα στο μυαλό είναι, έλεγε η γιαγιά της. Λήδα Πιμπλή
Ενα «παλατάκι» μνήμης Κρεμασμένη ακόμη η ταμπέλα «Καλό καλοκαίρι. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη» και μπήκε Νοέμβριος. Η είδηση που κανείς μας δεν ήθελε να πιστέψει επιβεβαιώθηκε. Εκλεισε το Πτι-Παλαί. Αδειες οι τζαμένιες βιτρίνες του, που άλλοτε χαζεύαμε ενσταντανέ της ταινίας. Εκεί στη γωνιά της Ριζάρη, κάτω από τη μαρκίζα “Petit Palais”, βούρκωσα. Θυμήθηκα τα κυριακάτικα απογεύματα, που ήθελα να σπάσω τη θλίψη τους και έβγαζα βιαστικά τα παντοφλάκια, για να κατηφορίσω ως τον κινηματογράφο. Δυο βήματα. Μεγάλο προνόμιο. Χανόμουν στη μεγάλη οθόνη. Και όταν άναβαν τα φώτα μερικές καλησπέρες. Ανθρώπινα πράγματα. Για να μη θυμηθώ χρόνια σχολικά, το βολικό σκοτάδι για συναντήσεις. Τα κορίτσια κουλτουροχτυπημένα, τα αγόρια έρχονταν για χάρη μας... Σημείο αναφοράς μια ζωή και βάλε. «Πίσω από το Πτι-Παλαί», «απέναντι από το Πτι-Παλαί». Δεν σβήνουν έτσι οι αναφορές των ανθρώπων, οι σταθερές της ζωής τους, συμβολικές, αλλά δεμένες με την ιστορία τους, την ιστορία της γειτονιάς, της πόλης. Αλλά τι λέω; Κάπως έτσι έσβησαν η μία μετά την άλλη τόσες γωνιές, τόσα στέκια, σαν να μη θέλει η πόλη την ιστορία της, σαν να μην αντέχουν οι άνθρωποι τη συνέχειά τους. Κάπως έτσι έκλεισε και το Λητώ, σπουδαίος κινηματογράφος, στο Βρυσάκι, με το που άρχιζε η Φορμίωνος. Η στέγη άνοιγε τα καλοκαίρια με μηχανισμό, γιατί ήταν τσιμεντένια κανονική. Μαγεία στα παιδιάστικα μάτια. Αντιπαροχή. Πολυκατοικία. Και στους κάτω ορόφους σήμερα Εθνική Τράπεζα. Νομίζαμε όμως ότι το «μικρό παλάτι» της σινεφιλικής γειτονιάς είχε σωθεί. Αντεξε την κατάρρευση των ’80s. Σπασμένα καθίσματα, παγωνιά τον χειμώνα. Αλλά έμεινε εκεί. Μετά ήρθε η ανακαίνιση, ωραία βελούδα, νέες ταινίες. Αλλωστε η γειτονιά ολόκληρη παρέμεινε ζωντανή στα δύσκολα. Δεν την είχαμε εγκαταλείψει τις ημέρες της χλιδής. Για αυτό και λίγα τα λουκέτα την ώρα της κρίσης. Σχεδόν αναμενόμενα. Μαγαζάκια της υπερβολής, «ξένα» με τις πραγματικές ανάγκες. Ολα τα υπόλοιπα παρέμειναν. Συμπληρώνονται με μερικά καινούργια. Και δεν μιλάω για φαγάδικα και τα συναφή που άνοιξαν τελευταία, ίσως μόδα της εποχής που απαιτεί λιγότερο γκλάμουρ και περισσότερη «ζεστασιά». Την έχει το Παγκράτι. Παλιά γειτονιά στέρεα, ανοξείδωτη. Μιλάω για καταστήματα που συμπληρώνουν ανάγκες της καθημερινότητας, όχι υπερβολές. Για το βιβλιοπωλείο-κόσμημα της Σπύρου Μερκούρη, τις Πλειάδες παραδείγματος χάριν και το μικρό καφέ Cue, γρήγορα στέκι και αυτό, δυο βήματα από το απολύτως κλασικό Φάτσιο με την ανθεκτική «μαμαδίστικη» νοστιμιά των παραδοσιακών πιάτων του, που μεγάλωσαν γενιές γειτόνων. Νομίζεις ότι όλα θα κρατήσουν για πάντα. Δεν θέλω να πω «φταίει ο ανταγωνισμός, ο καπιταλισμός, η τηλεόραση», διάφορες μπούρδες. Φταίει που ξεχνιόμαστε καμιά φορά και δεν υπολογίζουμε τα πιο πολύτιμά μας. Αθηνά Δεληγιάννη
Ματιές
8
Τα εννιάμερα της Κεντροαριστεράς Η υπόθεση της ΕΡΤ, άσχετα από την προσωπική άποψη καθενός, αποτέλεσε από τη στιγμή που έκλεισε τον περασμένο Ιούνιο μέχρι και χθες τα ξημερώματα ένα πολιτικό γεγονός υψηλής νοηματοδότησης. Η χθεσινή επέμβαση της Αστυνομίας και οι αντιδράσεις των κομμάτων αναδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας το σκηνικό ακραίου διπολισμού το οποίο πρόκειται να αποτελέσει τον καμβά της προεκλογικής περιόδου που διανύουμε.
Οδύσσειες Από το πρωί της Πέμπτης ήθελα πάση θυσία να κρατήσω με έναν τρόπο -που ούτε και εγώ ήξερα το πώς- όλη εκείνη τη γλύκα και τη ζεστασιά που κατάφερε να βγάλει η εκδήλωση για την παρουσίαση του cd Retropolis II αργά το απόγευμα της Τετάρτης στο Public Συντάγματος. Μια ατμόσφαιρα από τις παλιές, καλές ημέρες όπου η εικόνα δεν λειτουργούσε ισοπεδωτικά για τον λόγο και το αίσθημα. Νοσταλγίες, θα πείτε, και ίσως δεν έχετε άδικο. Απλώς και η νοσταλγία στις μέρες μας μπορεί να είναι μια μικρή, απειροελάχιστη εκδήλωση αντίστασης... Νοσταλγία λοιπόν και γρήγορα στις ...πηγές που δεν έχει καταφέρει να αλλοιώσει ο χρόνος και η κάθε λογής σκοπιμότητα. Αρχή, με τον Μάνο Χατζιδάκι: «Φυσικά η ΕΡΤ σπεύδει και αποστέλλει εξωτερικό συνεργείο διά να μεταδώσει το γεγονός από τις ειδήσεις της. Οι τεχνικοί με κίνδυνο να εμπλακούν στις φλόγες των καιόμενων αστερισμών, εν μέσω αγρών -και είμαι σε θέση να το ξέρω γιατί τους παρακολουθούσα ανελλιπώς- μαγνητοσκόπησαν μεγαλειώδεις σκηνές πυρός, φλογών, και καιομένων αστερισμών. Τρέχω να δω το πρώτο πρωινό δελτίο ειδήσεων, αλλά τίποτα. Το ίδιο και στο δεύτερο και στο μεσημβρινό και στο απογευματινό, τέλος και στο επίσημο, το βραδυνό. Καμιά φωτιά, κανείς αγρός φλεγόμενος, κανένα αστέρι λιποθυμισμένο στην αγροτική μας περιοχή. Μόνο εγκαίνια, λόγοι ατελείωτοι σε κουρασμένους δημόσιους οργανισμούς από επισήμους, ανεπισήμους, δηλώσεις και κοψίματα κορδέλας για μνημεία ηρώων ή για έργα ηρωικά που η μνήμη τους όφειλε να διατηρηθεί στην ιστορία ετσιθελικά με τη βοήθεια όλων μας και φυσικά της τηλεοράσεως που επιτελεί έργον μαυρόασπρο και χρωματιστό πολλές φορές. Λοιπόν εκείνο που έχει σημασία είναι πως η πυρκαϊά των άστρων δεν πέρασε από τις τηλεοπτικές ειδήσεις». (Απόσπασμα από το σχόλιο της Κυριακής 21 Ιανουαρίου 1979, που παρατίθεται στις σελ. 117-118, από το «Μάνος Χατζιδάκις, Τα σχόλια του Τρίτου», Εξάντας, Πέμπτη έκδοση, 2003). Αναγωγές, συσχετίσεις και κάθε είδους μεταφορές δικές σας και αυτό γιατί, όπως έγραψε και ο μεγάλος Αλεξανδρινός: «Οδύσσεια δευτέρα και μεγάλη, / της πρώτης μείζων ίσως. Αλλά φευ / άνευ Ομήρου, άνευ εξαμέτρων. [...]». (Από το ποίημα «Δευτέρα Οδύσσεια», ένα από τα κρυμμένα ποιήματα, Ιανουάριος του 1984, από το «Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα, 1882-1932», Ερμής 2003). Κώστας Τσαούσης
Η θέση της ΝΔ είναι ξεκάθαρη. Επιμένει στο δόγμα «νόμος και τάξη» και δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να καρπώνεται την αυστηρή στάση σε ένα θέμα το οποίο είχε ήδη χρονίσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεκάθαρα υπέρ της κατάληψης της ΕΡΤ ήδη από τον περασμένο Ιούνιο, δεν είχε παρά να επιβεβαιώσει αυτή του την επιλογή. Και είναι βέβαιο ότι στην Κουμουνδούρου ξεφυσούν από ικανοποίηση για την επιλογή της κυβέρνησης, καθώς με μια κίνηση απελευθερώνει τον ΣΥΡΙΖΑ από την ευθύνη υποστήριξης μιας υπόθεσης που είχε εκφυλισθεί
πολιτικά. Η ΕΡΤ, εν ολίγοις, ανέδειξε για ακόμη μία φορά τους δύο μεγάλους παίκτες. Ωστόσο, τα γεγονότα της ΕΡΤ ανέδειξαν μεγαλειωδώς για άλλη μια φορά την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται εκείνος ο πολιτικός χώρος ο οποίος φιλοδοξεί να μετατραπεί σε τρίτο πόλο: Η Κεντροαριστερά. Το ΠΑΣΟΚ εξέδωσε μια ανακοίνωση, το πνεύμα της οποίας θα ζήλευε ο Αδωνις Γεωργιάδης. Η ΔΗΜΑΡ ψέλλισε κάτι αφού είχε αποφασίσει πομπωδώς να επιτρέψει στα στελέχη της να συμμετάσχουν στις εκπομπές της Δημόσιας Τηλεόρασης. Οι ευρισκόμενες εκτός Βουλής κεντροαριστερές δυνάμεις είτε δεν αντέδρασαν καθόλου, είτε τάχθηκαν με τη γραμμή της νομιμότητας. Επιβεβαίωσαν, με λίγα λόγια, εκείνο που όλοι παρατηρούν και κανείς δεν τολμάει να πει: ότι η Κεντροαριστερά έχει πολτοποιηθεί και δεν εκπέμπει απολύτως κανένα πολιτικό σήμα. Βασίλης Νέδος
Γίναμε Πεκίνο; Αιθαλομίχλη. Η επιστροφή της. Θα μπορούσε να είναι και τίτλος ταινίας τρόμου, ένα θρίλερ αστικής έμπνευσης που είναι ικανό να κάνει τους θεατές να ριγούν αλλά και να γελούν ταυτόχρονα. Στην προοπτική να ανάψουν τα τζάκια και τις ξυλόσομπές τους οι εξαθλιωμένοι και παγωμένοι Αθηναίοι, δημιουργώντας ένα τρομακτικό νέφος πάνω από την πόλη, οι Αρχές ανακοίνωσαν ότι θα απαγορευτούν/θα περιοριστούν/κάτι δυσοίωνο τέλος πάντων, όσο όμως και αστείο. Στο μακρινό Πεκίνο η δολοφόνος αιθαλομίχλη προκαλείται από τους ρύπους της Ανάπτυξης.
Εδώ, όπως μας λένε, καταφέραμε να προκαλέσουμε επικίνδυνη ρύπανση από τα... απόβλητα της Υπανάπτυξης (πρέπει να είναι παγκόσμια πρώτη!). Υποθέτουμε ότι το κράτος που δουλεύει ρολόι θα ξαμολήσει στους δρόμους εξειδικευμένα συνεργεία παρατηρητών καμινάδων -τύφλα να ’χει η Μαίρη Πόπινς και η παρέα της- που θα επιβάλλουν πρόστιμα. Η Υπανάπτυξη έχει και τα όριά της και θα την πολεμήσουμε σε κάθε ταράτσα, σε κάθε στέγη αυτής της πόλης που έχει το θράσος να κρυώνει. The End. Νικήτας Καραγιάννης
Στην Αθήνα Οι δράσεις που διοργανώνουν οι ομάδες πολιτών και η δημοτική αρχή είναι πλέον τόσο πολλές και τόσο πολυδιάστατες που χωρίς αμφιβολία μπορούν να καλύψουν κάθε γούστο και ενδιαφέρον. Διάθεση και χρόνο να έχεις και τα Σαββατοκύριακά σου μπορούν εύκολα και ανέξοδα (στις περισσότερες των περιπτώσεων) να γίνουν ποιοτικότερα. Για αυτό το Σαββατοκύριακο σας ξεχωρίζω τέσσερις δράσεις. Εχουμε και λέμε. Αύριο, Σάββατο 9 Νοεμβρίου, ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού & Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων σε συνεργασία με το Σωματείο Διπλωματούχων Ξεναγών και με σημείο συγκέντρωσης έξω από την Ακαδημία Αθηνών στις 10:30, διοργανώνουν ξενάγηση στην Αθηναϊκή Τριλογία (Ακαδημία, Πανεπιστήμιο, Εθνική Βιβλιοθήκη). Την ξενάγηση στα αθηναϊκά αυτά ορόσημα θα αναλάβει η ξεναγός Αρτεμις Σκουμπουρδή. Δηλώστε όσο πιο γρήγορα μπορείτε συμμετοχή στο 210 3313038, 210 3240472, καθώς η ξενάγηση διαθέτει πλαφόν συμμετοχών 80 ατόμων. Την ίδια ημέρα, δύο περίπου χιλιόμετρα πιο μακριά και συγκεκριμένα στον εκπληκτικό χώρο του Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3 & Σωκράτους), η ομάδα intra των atenistas διοργανώνει τη δράση «Συγκατοικώ-Συστεγάζομαι-Ενοικιάζω 3». «Τη δράση αυτή την κάνουμε για τρίτη φορά, καθώς οι δύο προηγούμενες ήταν πολύ επιτυχημένες», μου λέει το μέλος της ομάδας intra Γιώργος Γιαννουλάκος. Η ιδέα τους απλή. Αν έχεις σπίτι και ψάχνεις συγκάτοικο, αν δεν έχεις και απλά ψάχνεις κάποιον για να νοικιάσετε μαζί, αν θέλεις να μοιραστείς τα έξοδα του γραφείου και να συστεγαστείς με άλλον επαγγελματία ή, τέλος, αν έχεις κάποιο σπίτι ή χώρο προς ενοικίαση και θέλεις να τον παρουσιάσεις σε υποψήφιους ενοικιαστές, η ιδιότυπη αυτή μάζωξη κανονίστηκε για εσένα και τους ομοίους σου. Ξενάγηση λαμβάνει χώρα και την Κυριακή στις 10:30. Από τους ίδιους διοργανωτές, αλλά με σημείο συνάντησης αυτή τη φορά την είσοδο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου επί της οδού Πατησίων. Η Κασσάνδρα Ποριώτη θα ξεναγήσει στο Τμήμα Προϊστορικών Συλλογών του μουσείου τους 40 πρώτους που θα προλάβουν να δηλώσουν συμμετοχή (στα προαναφερθέντα τηλέφωνα). Σημείωση: το εισιτήριο εισόδου επιβαρύνει αποκλειστικά τους συμμετέχοντες. Το μεσημεράκι, η σκυτάλη των δράσεων μεταφέρεται στην Πλάκα και συγκεκριμένα στο Βρυσάκι (Βρυσακίου 17). Εκεί, η Ομάδα Αστυ από κοινού με τo Culinary Backstreets Athens, τον χώρο τέχνης και δράσης Βρυσάκι και τη ΜΚΟ Δώσε Ελπίδα διοργανώνουν τις «Κουζίνες Μεταναστών». Κάτι παραπάνω από μια απλή γαστρονομική δράση, καθώς απώτερος σκοπός της είναι να αποτελέσει αφορμή γνωριμίας με τους ίδιους τους μετανάστες που ζουν στην πόλη. «Μέσα από την ευωχία του φαγητού οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά και γύρω από το φαγητό ξεδιπλώνονται ιστορίες από τόπους μακρινούς, αφηγήσεις για ταξίδια αναζήτησης μιας καλύτερης τύχης που κατέληξαν στην Αθήνα», μου λέει χαρακτηριστικά ο Νίκος Νικολαΐδης, μέλος της Ομάδας Αστυ, ο οποίος θα σας περιμένει στις 4 το απόγευμα για να δοκιμάσετε τις αιγυπτιακές συνταγές του κυρίου Αχμέτ. Ντίνος Ρητινιώτης
Κείμενο / Φωτογραφία: Γιάννης Διαμαντής
10
Γόπινγκ... εθελοντικό! «Γόπινγκ, (ουδ.) Από την ελληνική λέξη γόπα (μτφ. ακάπνιστο τμήμα τσιγάρου) και την αγγλική γερουνδιακή κατάληξη -ing. Η σάρωση εξωτερικών κατά κύριο λόγο χώρων για να περισυλλεχθούν γόπες, ήτοι αποτσίγαρα. Ξεκίνησε στα μέσα περίπου του 20ού αιώνα ως στρατιωτική αγγαρεία ή/και καψόνι, όπου οι νεοσύλλεκτοι κυρίως φαντάροι γυρίζουν ολόκληρο το στρατόπεδο μαζεύοντας αποτσίγαρα». Αν μου ζητούσαν έναν επίσημο ορισμό της λέξης «γόπινγκ», κάπως έτσι θα τον έδινα. Φαντάρος πήγα στα τέλη του 2006 στην Τρίπολη και τη Λήμνο, όταν το «γόπινγκ» πια είχε «εξευρωπαϊστεί» αρκετά. Μπορούσες να χρησιμοποιήσεις γάντια μίας χρήσεως, ενώ αν δήλωνες μη καπνιστής και μπορούσε αυτό να επιβεβαιωθεί με μαρτυρία κάποιου λοχία ήσουν από τους τυχερούς που το απέφευγαν. Την Κυριακή πάντως που μας πέρασε, πολλοί ήταν αυτοί που οικειοθελώς ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Δήμου Αθηναίων, της Διεύθυνσης Καθαριότητας και Ανακύκλωσης και του Κι-
νήματος των 10.000 Ωρών της British American Tobacco Hellas για ένα εθελοντικό γόπινγκ στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου στο Θησείο με σύνθημα «ΟΠΑ! ΓΟΠΑ!». Σκοπός τους, εκτός βέβαια από το να απαλλάξουν την Αποστόλου Παύλου από τις εκατοντάδες πεταμένες γόπες, ήταν η κινητοποίηση και ευαισθητοποίηση όλων των καπνιστών ενάντια σε αυτή την τόσο κακή συνήθεια της «ρίψεως γόπας επί του εδάφους». Οπως μου εξήγησε ο Κίμων Μαλαταράς, Διευθυντής Εταιρικών Υποθέσεων της British American Tobacco Hellas: «Το ‘ΟΠΑ! ΓΟΠΑ!’ είναι η πρώτη δράση του Κινήματος των 10.000 Ωρών, το οποίο πρόκειται να δραστηριοποιηθεί σε τρεις βασικούς πυλώνες: την κοινωνία, τον άνθρωπο και το περιβάλλον». Τι κάνει όμως κάποιον να ξυπνήσει κυριακάτικα και να πάει να μαζεύει γόπες εθελοντικά; «Στην Ελλάδα πλέον έχουμε αρχίσει να αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη ευαισθησία ορισμένα πράγματα, όπως το περιβάλλον και τον σεβασμό στον συνάνθρωπό μας. Είναι ένα από τα καλά της κρίσης!» μου λέει χαμογελώντας ο Βασίλης Σφακιωτάκης, υπάλληλος της εταιρείας και εθελοντής. «Ολο και περισσότεροι παίρνουμε όλο
και περισσότερες πρωτοβουλίες! Οι δυσκολίες που ήρθαν με την κρίση μάς δίνουν ένα επιπλέον κίνητρο, να συνεργαστούμε για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς να αποσκοπούμε στο ατομικό κέρδος. Πιστεύω ότι μακροπρόθεσμα θα έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα». «Αν την ώρα του γόπινγκ στον στρατό σου έλεγε κάποιος ότι ύστερα από αρκετά χρόνια θα έκανες εθελοντικά γόπινγκ κυριακάτικα, θα τον πίστευες;» τον ρωτάω. Γελάει. «Δύσκολα ομολογώ... Οι εποχές όμως τότε ήταν διαφορετικές, τα μυαλά όλων ήταν διαφορετικά. Και σίγουρα πολύ διαφορετικά προσεγγίζεις κάτι που σου το έχουν επιβάλει από κάτι που θέλεις ο ίδιος να κάνεις και το κάνεις με την καρδιά σου». Κρατώντας σκούπες και φαράσια, σαρώνουν τον πεζόδρομο. Δεν αφήνουν ούτε γόπα! Τα γεμάτα φαράσια τους δείχνουν και το μέγεθος της αδιαφορίας των προηγούμενων περαστικών. Οι ίδιοι πάντως συνεχίζουν να καθαρίζουν γελώντας, συζητώντας και κανονίζοντας τη συνέχεια αυτής της ιδιαίτερης Κυριακής τους. «Μετά το γόπινγκ έχει μπασκετάκι!»
Instagram galore Πριν από λίγες ημέρες μια διαφορετική εξόρμηση με τίτλο «Αστικές περιπλανήσεις» πήρε σάρκα και οστά στην Αθήνα. Περισσότερα από 70 άτομα με κινητά και tablets ανά χείρας σκορπίστηκαν στην πόλη απαθανατίζοντας στιγμιότυπα στο Ιnstagram. Στο τέλος της διαδρομής (μετρό της Ακρόπολης - Αναφιώτικα - Πλάκα - Ψυρρή) η μεγάλη παρέα συναντήθηκε σε ένα ταβερνάκι για κρασί και ανταλλαγή εντυπώσεων. Εμπνευστές της εκδήλωσης, η καθηγήτρια πιάνου Ελλη Αγιαννίδη (@elaki26) και ο τεχνικός υπολογιστών Γιώργος Βέργαδος (@gvergados), δημιουργοί επίσης της Ιnstagram πλατφόρμας Greek Instagram Events (@ gr_events). Αποτέλεσμα: μια εντυπωσιακή έκθεση στο Muddler Cocktail Bar στον αριθμό 56 της οδού Περικλέους, που εγκαινιάζεται αύριο, Σάββατο 9 Νοεμβρίου, και θα διαρκέσει έως την 1η Δεκεμβρίου. Οι δύο νέοι εξηγούν πως για πάρα πολύ καιρό στο Ιnstagram υπήρχαν άτομα που έπαιρναν πρωτοβουλίες για διάφορες εκδηλώσεις. «Επειδή θέλαμε να οργανωθεί καλύτερα αυτή η ελληνική κοινότητα, αποφασίσαμε με την Ελλη το καλοκαίρι που πέρασε να φτιάξουμε την πλατφόρμα gr_events, στην οποία και εμείς θα μπορούμε να διοργανώσουμε εκδηλώσεις για την τέχνη του Ιnstagram, αλλά επίσης να προωθήσουμε τις ιδέες των άλλων, αφού οι followers είμαστε πάνω από 10.000», εξηγεί ο Γιώργος. «Ολα άρχισαν από κάποια πάρτι τα περασμένα Χριστούγεννα και τις Αποκριές, τα οποία προωθήσαμε μέσω των προφίλ μας και καταλήξαμε με 170 άτομα, ακόμα και από την επαρχία, που ήρθαν ειδικά για αυτά», συνεχίζει η Ελλη, η οποία μπήκε για πρώτη φορά στο Ιnstagram το 2012. «Η κοινότητα συνεχώς μεγαλώνει. Πιστεύω ότι ο μέσος όρος ηλικίας είναι 30-40 ετών, αλλά έχουμε και καταπληκτικούς καλλιτέχνες άνω των 50. Πολλοί δεν έχουν μεγάλη σχέση με τη φωτογραφία. Πιθανόν να τους άρεσε σαν χόμπι και για αυτό μπήκαν στο Ιnstagram με τόσο πάθος. Αυτό είναι το ιδιαίτερο εδώ: παθιάζονται! Σιγά σιγά οι δύο νέοι έβαλαν σε πιο διαγωνιστική διάθεση τους χρήστες διοργανώνοντας μικρούς διαγωνισμούς φωτογραφίας και μάλιστα με έπαθλα. Το πλούσιο υλικό από την εξόρμηση -κάπου 400 λήψεις- ανέβηκε αμέσως στο Ιnstagram. Ακολούθησε η ιδέα της έκθεσης. Στον διαγωνισμό μια κριτική επιτροπή τριών ατόμων επέλεξε από τρεις φωτογραφίες ο καθένας. Αυτό που κυρίως αποτυπώθηκε μέσα από τα κτίρια, τους ανθρώπους ή τους δρόμους και τις πλατείες της πόλης είναι, όπως μου επισημαίνουν οι δύο συνομιλητές μου, «η συγκλονιστική δύναμη της φθοράς του χρόνου» - χαρακτηριστική η φωτογραφία ενός άστεγου που κέρδισε το Α΄ Βραβείο. Πέρα από τους νικητές, στην έκθεση συμμετέχουν και όλοι όσοι πήραν μέρος στην εξόρμηση με τέσσερις φωτογραφίες τους, ενώ την τελευταία ημέρα θα γίνει ένα μεγάλο πάρτι στη διάρκεια του οποίου το υλικό θα επιστραφεί στους δημιουργούς του. Νικήτας Καραγιάννης
Reality Bites
12
Η ισότητα στα... «προσεχώς»
H ζωή του Μαντέλα Υστερα από πολλά χρόνια αναμονής, η ταινία με τίτλο “Mandela: Long Walk to Freedom”, που βασίζεται στην αυτοβιογραφία του Νέλσον Μαντέλα, έκανε πρεμιέρα αυτές τις ημέρες στη Νότιο Αφρική. Πρωταγωνιστής στον ρόλο του Μαντέλα, ο Bρετανός ηθοποιός Ιντρις Ελμπα, ο οποίος δήλωσε πως, ενώ στη διάρκεια της προετοιμασίας της ταινίας ήταν αβέβαιος για το υποκριτικό του ταλέντο, στη συνέχεια παραδέχτηκε στον εαυτό του ότι τελικά μπορεί να καταφέρει ό,τι θέλει. Ο Ελμπα είχε εμφανιστεί στην τηλεοπτική σειρά “The Wire” αποσπώντας καλές κριτικές.
Οι κινηματογραφικές ταινίες κατηγοριοποιούνται παραδοσιακά βάσει της ύπαρξης ή μη γυμνού, σεξ, βωμολοχίας και βίας σε αυτές. Οι κινηματογράφοι της Σουηδίας όμως θεωρούν ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Ετσι, αποφάσισαν να εισαγάγουν ένα πρόσθετο κριτήριο που θα αποκαλύπτει εάν η ταινία καλλιεργεί προκαταλήψεις εναντίον των γυναικών. Για να λάβει μια ταινία βαθμολογία «Α» (απουσία προκαταλήψεων) -όπως μας ενημερώνει ο “Guardian”-, θα πρέπει να περάσει το τεστ Μπέχντελ, το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο γυναικείοι ρόλοι που θα συζητούν μεταξύ τους για οποιοδήποτε θέμα δεν έχει σχέση με άνδρες. Ηδη τέσσερις κινηματογράφοι έχουν
αρχίσει να εφαρμόζουν αυτή τη βαθμολογία, ενώ η πρωτοβουλία υποστηρίζεται και από το Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Στόχος είναι η ενθάρρυνση παραγωγής ταινιών στις οποίες οι γυναίκες δεν θα παρουσιάζονται ως παθητικά πλάσματα στην εξέλιξη της ιστορίας. Ωραία ακούγονται όλα αυτά, αλλά υπάρχει και ο αντίλογος. Καταρχάς, το να υπάρχουν μόνο περιθωριακοί ρόλοι για τις γυναίκες σε μια ταινία δεν σημαίνει αυτομάτως ότι η τελευταία καλλιεργεί προκαταλήψεις. Και δεν είναι δεδομένη η επιθυμία των θεατών να μποϊκοτάρουν ταινίες που δεν έχουν βαθμολογία «Α». Χ.Τ.
Ο ίδιος ο 95χρονος Μαντέλα δεν εμφανίστηκε στην προβολή καθώς βρίσκεται κλινήρης στο σπίτι του σε κρίσιμη αλλά σταθερή κατάσταση μετά την τελευταία σοβαρή περιπέτεια με την υγεία του. Συγγενείς, φίλοι και πρώην συναγωνιστές του έδωσαν το «παρών» στην πρεμιέρα δίπλα στο καστ των ηθοποιών σε μια, όπως περιγράφεται, συγκινητική συνάντηση. Μία εξ αυτών, η εγγονή του, Ντιλέκα Μαντέλα, είπε στους δημοσιογράφους ότι η ταινία ξύπνησε άσχημες αναμνήσεις από την εποχή που ο παππούς της ήταν φυλακισμένος, μια περίοδο πολύ δύσκολη για ολόκληρη την οικογένεια του Νοτιοαφρικανού προέδρου. Η ταινία ακολουθεί τη ζωή του Μαντέλα από την παιδική του ηλικία, όταν μεγάλωνε στην επαρχία εν μέσω του απαρτχάιντ, στα χρόνια της φυλακής και φτάνει έως τη νίκη του στις εκλογές και την ανακήρυξή του σε πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής. Ο παραγωγός του φιλμ Ανάντ Σινγκ εξήγησε πως είχε επαφές με τον Μαντέλα για τα κινηματογραφικά δικαιώματα, ενώ ακόμα ο πρόεδρος ήταν φυλακισμένος πριν από 25 χρόνια. Συμπλήρωσε μάλιστα ότι έχει στη κατοχή του ιδιόχειρες επιστολές του Μαντέλα στις οποίες τον ρωτάει αν πραγματικά πιστεύει ότι ο κόσμος θα ήθελε να δει μια ταινία για τη ζωή του. Η ταινία, την οποία σκηνοθέτησε ο Τζάστιν Τσάντγουικ, προβλήθηκε επίσης στις 7 Νοεμβρίου στον Λευκό Οίκο παρόντος του προέδρου Ομπάμα, που αποτελεί μια τιμητική πρωτιά για ένα φιλμ της Νοτίου Αφρικής.
Το φαβορί Το “Art Studio America” είναι ένα νέο βιβλίο των Hossein Amirsadeghi και Maryam Eisler, οι οποίοι, αφού διέσχισαν από άκρη σε άκρη τις ΗΠΑ, συγκέντρωσαν 115 φωτογραφικά πορτρέτα ισάριθμων καλλιτεχνών στους χώρους εργασίας τους.
N.K. Πρόκειται για ένα σημαντικό ντοκουμέντο, καθώς για πολλούς από αυτούς είναι η πρώτη φορά που μοιράζονται τα στούντιό τους με το κοινό. Ανάμεσά τους, ο Τσακ Κλόουζ, ο οποίος εξηγεί πώς η αναπηρία του επηρέασε την τέχνη του, και η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, που φωτογραφήθηκε στο διαμέρισμά της στην Τριμπέκα ανάμεσα στους βοηθούς της οι οποίοι είναι ντυμένοι με στολές τεχνιτών
εργαστηρίου. Ο Τζεφ Κουνς φωτογραφήθηκε ενώ εργάζεται σε ένα από τα διάσημα 2D έργα του. Οι πίνακες και τα γλυπτά του πιάνουν τιμές πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, ενώ απαιτούν μια μικρή στρατιά βοηθών και μέχρι δύο χρόνια για να ολοκληρωθούν, ενώ ο καλλιτέχνης και ποιητής Τζον Τζιόρνο, που υπήρξε εραστής των Γουίλιαμ Μπάροουζ, Τζάσπερ Τζονς και Αντι Γουόρχολ, πόζαρε στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη όπου ζει και εργάζεται εδώ και 50 χρόνια. Αναφέρει ιστορίες υπερβολής και δημιουργικότητας που διαδραματίστηκαν στο ψηλοτάβανο και γεμάτο φυτά σαλόνι του. N.K.
Ανωτάτη πειρατική Με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας “Captain Phillips” με τον Τομ Χανκς ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα ένα πρόβλημα, το οποίο στην ουσία έχει παγιωθεί εδώ και χρόνια: αυτό της πειρατείας στο Κέρας της Αφρικής. Δεν υπήρχε λοιπόν καλύτερο timing από τη δημοσίευση μιας έκθεσης (την περασμένη Δευτέρα) της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΟΗΕ και της Interpol σχετικά με την οικονομική διάσταση του φαινομένου, η οποία αποκαλύπτει πώς διαπλέκονται η πειρατεία, το εμπόριο ναρκωτικών, η τρομοκρατία και η πραγματική οικονομία (ή αλλιώς η σειρά “The Wire” αλά σομαλικά). Τα ευρήματα είναι πολλά και άκρως διαφωτιστικά. Κατά την περίοδο 20052012 πληρώθηκαν συνολικά 339-413 εκατ. δολάρια σε λύτρα από επιδρομές που έγιναν ανοιχτά των σομαλικών ακτών. Ενας μέσος πειρατής εισπράττει για τη δουλειά του 30.000-75.000 δολάρια, ενώ μπορεί να πάρει και μπόνους, εάν είναι ο πρώτος που θα κάνει ρεσάλτο στο πλοίο-στόχο ή φέρει στην επιχείρηση δικό του όπλο ή σκάλα. Μη νομίζετε όμως ότι μένουν πολλά στην τσέπη των απλών πειρατών. Κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης, οι πειρατές καταναλώνουν άφθονες ποσότητες κατ (ένα δημοφιλές ναρκωτικό στην περιοχή) με πίστωση, αποπληρώνοντας μόλις χωριστεί η λεία. Στη στεριά, πληρώνουν έναν «αναπτυξιακό φόρο» 20% της λείας στη Σαμπάμπ, μια ισλαμιστική οργάνωση με δεσμούς με την Αλ Κάιντα. Ταυτόχρονα, ρίχνουν λεφτά και στην τοπική οικονομία, καθώς οι πειρατές πληρώνουν για μία σειρά υπηρεσιών, από παροχή νομικών υπηρεσιών μέχρι υπηρεσίες εστίασης, ενώ δεν απουσιάζουν και τα κονδύλια προς το... αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Τέλος -επειδή και τα θύματα έχουν ανάγκες-, έχει αναπτυχθεί ένα φάσμα υπηρεσιών και προς αυτούς. Ορισμένοι ντόπιοι για παράδειγμα παρουσιάζονται ως σύμβουλοι στους απαχθέντες, διαμεσολαβητές ή ως τρίτα μέρη που αναλαμβάνουν να αποδείξουν στους ενδιαφερομένους ότι οι απαχθέντες βρίσκονται ακόμη εν ζωή. Χ.Τ.
Μουσική
14
Διόδια ξανά Ηταν το 2006 όταν απέσπασε το πρώτο βραβείο καλύτερου τραγουδιού και το βραβείο ερμηνείας με το τραγούδι «Της άρνης το νερό» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Και ήταν μόνο η αρχή. Το 2010 κυκλοφόρησε σε παραγωγή του Γιώργου Ανδρέου τον δίσκο «Στα μισά της νύχτας» σε συνεργασία με τον Πόλυ Κυριάκου. Ο λόγος για τον Σταύρο Σιόλα, τον ερμηνευτή και τραγουδοποιό που μας μάγεψε με την τελευταία του επιτυχία «Διόδια». Τον Απρίλιο του 2013 κυκλοφόρησε τον δεύτερο προσωπικό δίσκο με τον ίδιο τίτλο και πάντα στο πλευρό του τον Κυριάκου, αλλά και ερμηνευτές έκπληξη. Αυτή τη φορά, το μουσικό ταξίδι του Σταύρου Σιόλα ξεκινάει με το «Τραγούδι της Αγγέλας», μια διασκευή σε ένα παραδοσιακό τραγούδι της Ανατολής, που γίνεται προάγγελος του ύφους και ήχου του συνόλου των κομματιών. Η ερμηνεία της Φωτεινής Βελεσιώτου είναι καθοριστική στο ομώνυμο τραγούδι, από τα πρώτα που ακούστηκαν στο ραδιόφωνο. Ακολουθούν το «Απ’ της αγάπης τη μεριά» και το «Ξέρω κάποια καταιγίδα που σου μοιάζει». Μεταξύ μας, όλα εξαιρετικά.
«Τα ‘Διόδια’ είναι ένας δίσκος ακριβώς όπως τον ήθελα από το περιεχόμενο μέχρι το εξώφυλλο. Επέλεξα τον τίτλο ‘Διόδια’ γιατί μου αρέσει η σημειολογία της λέξης, η οποία χωράει πολλές ερμηνείες», εξηγεί ο ίδιος. Και φυσικά δεν τελειώνει εδώ. Η Γιώτα Νέγκα τραγουδάει στο «Ανθρωπος είμαι», ενώ η Ελένη Τσαλιγοπούλου χαρίζει στον ταλαντούχο τραγουδοποιό ένα κομμάτι για τη σκληρή πλευρά του έρωτα με τίτλο «Καρφίτσα». «Στον δίσκο συμμετέχουν τρεις εξαιρετικές τραγουδίστριες με διακριτό προσωπικό στίγμα η καθεμία, για τις οποίες ήμουν βέβαιος πως θα προσδώσουν στο τραγούδι που ερμηνεύουν τη χροιά και την αίσθηση που είχα στο μυαλό μου», δηλώνει ο ίδιος για να «δικαιολογήσει» τις πολύ επιτυχημένες επιλογές του. Φυσικά δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε και το «Ολοι έχουμε μια θεία στην Αμερική», που είναι επηρεασμένο από τα ταξίδια του. Την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου είμαστε όλοι καλεσμένοι στο Ρυθμός Stage (Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη), γιατί, όπως σημειώνει ο Σταύρος: «Εύχομαι τα τραγούδια να βρουν μια ζεστή γωνιά στην καρδιά των ακροατών και να τους ζεστάνουν με τη σειρά τους».
15
Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης
08-14.11.2013
Το θεριό μέσα μας Αποκάλυψη Την Κυριακή 10 Νοεμβρίου, η Ηρώ Σαΐα στη σκηνή του ΙΑΝΟΥ (Σταδίου 24, Αθήνα) γράφει σε «Λευκό χαρτί» τα τραγούδια του καινούργιου της δίσκου. Ο Αρης Βλάχος και ο Νεοκλής Νεοφυτίδης μοιράζονται τις συνθέσεις στα οκτώ τραγούδια του δίσκου και μελοποιούν στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Γιάννη Γούνα, του Γιάννη Καστανάκη και της ίδιας της Ηρώς, που γράφει για πρώτη φορά. H Ηρώ Σαΐα μάς συστήθηκε μέσα από τη Σπείρα Σπείρα. Το 2010 παρουσίασε την παράσταση «Γυναίκα Τριαντάφυλλο», ενώ το 2011 συνεργάστηκε με τον Σταύρο Ξαρχάκο στο «Αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι», καθώς και στο «Αμάν Αμήν» το 2012. Πρόσφατα, τον Σεπτέμβριο του 2013, τραγούδησε στο μεγάλο αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη στο Ηρώδειο «ΜΕΛΙΝΑ: όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα…».
Σχεδόν πάντα τη βλέπουμε στη σκηνή με το έτερο μουσικό της ήμισυ, τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη. Αυτή τη φορά στο Club του Σταυρού του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος) θα εμφανιστεί μόνη για δύο Κυριακές στις 10 και 17 Νοεμβρίου. Το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει τραγούδια από τον τελευταίο τους δίσκο «Αβουλο Θεριό» που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες, αλλά και διασκευές. Αν και ο τίτλος του δίσκου δεν αφορά τη σημερινή πολιτική κατάσταση, καθώς γράφτηκε πριν από αρκετά χρόνια, η Μαρία Παπαγεωργίου πιστεύει ότι το θεριό που κρύβουμε όλοι μέσα μας θα βγει την κατάλληλη στιγμή.
Τα είπε όλα Το πρώτο «ημίχρονο» του Σωκράτη τελείωσε στη μία, έχοντας κλείσει ήδη ένα δίωρο τραγουδιών. Λίγο προτού αποχωρήσει για το διάλειμμα, το κοινό άρχισε το γνωστό «Ρε Σωκράτη τι λες τώρα, που θα παίζεις ως τις 4 η ώρα». «Πίσω γορίλες!» απάντησε με ένα φαρδύ χαμόγελο. Και τότε κατάλαβα ότι θα με ξαναπάρουν τα ξημερώματα με την καλύτερη παρέα. Κάπως έτσι ξεκίνησε ο δημοφιλής τραγουδοποιός τις εμφανίσεις του το περασμένο Σάββατο μέσα σε έναν καλά προσεγμένο χώρο, την Ανοδο (Πειραιώς 183). Το κοινό του -που μετρούσε αρκετές εκατοντάδες- ήταν (όπως πάντα) φαινομενικά ετερόκλητο: μια κοπέλα με μαλλιά-αφάνα αλά Κουρτίδου που έκανε headbanging στον «Διάφανο», ένας 30χρονος με στιλ ολίγον κάγκουρα που έκανε κύματα με τα χέρια του στον «Τειρεσία», με έναν τρόπο που αναρωτιόσουν εάν οι αγκώνες του λύγιζαν προς όλες τις κατευθύνσεις και ένας ασπρομάλλης που παρίστανε τον μαέστρο στο «Τίποτα δεν χάθηκε» αποδεικνύουν ότι ο Σωκράτης ξέρει να ενώνει διαφορετικές ηλικίες και γούστα. Και αυτό γιατί το ρεπερτόριό του προκαλεί έναν χείμαρρο διαφορετικών συναισθημάτων: μελαγχολία, μοναξιά, ενθουσιασμό, θλίψη, αγωνιστικότητα, μα πάνω από όλα αγάπη.
Ταξίδι με κρουστά
Ρετρό γάτες
Ο Ανδρέας Παπάς, ο Βαγγέλης Καρίπης και ο Πέτρος Κούρτης είναι οι Krotala, τρεις μουσικοί με κοινό πάθος για τα κρουστά. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 1997 και έκτοτε πορεύονται από κοινού σε μια διαδρομή που μουσικά επηρεάζεται από την Ανατολή, τα Βαλκάνια τη Μεσόγειο και τη Δύση. Ενα ακόμα μουσικό ταξίδι μας υπόσχονται και με την εμφάνισή τους στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (Λεωφ. Συγγρού 143, Ν. Σμύρνη) σήμερα, Παρασκευή 8 Νοεμβρίου. Αξίζει να σημειώσουμε πως η Loreena McKennitt επέλεξε να ηχογραφήσει μαζί τους στο “An Ancient Muse”.
Οι Penny & The Swingin’ Cats, το γκρουπ που εμφανίστηκε στο μουσικό μας περιβάλλον το 2009 αναλαμβάνοντας την αναβίωση των χρυσών εποχών του swing, της jazz και του rockabilly, έρχεται για πρώτη φορά στη δισκογραφική σκηνή με ένα ολοκληρωμένο mini album, το “Retro”. Με leader την Πέννυ Μπαλτατζή και οκτώ ακόμα εξαιρετικούς μουσικούς, παρουσίασαν πριν από μερικές ημέρες έξι πρωτότυπα τραγούδια, προπομπούς για το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2014. Αναζητήστε τους στα μουσικά στέκια της πόλης και δεν θα χάσετε!
Μέσα στο πεντάωρο πρόγραμμα ακούστηκαν σχεδόν τα πάντα: από την «Αράχνη» μέχρι το «Στα είπα όλα» και από το «Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες», μέχρι το «Αερικό». Η βραδιά επεφύλαξε και ουκ ολίγες εκπλήξεις, αφού ακούσαμε καινούργια τραγούδια και είχαμε ένα ευχάριστο déjà vu από τη συναυλία του Λυκαβηττού το 2006, καθώς στο δεύτερο μέρος του προγράμματος ανέβηκε στη σκηνή η Χάρις Αλεξίου, η οποία σε καλή διάθεση και φόρμα είπε και τέσσερα τραγουδάκια, έτσι για το καλό! Ο Σωκράτης και οι φίλοι του έχουν δημιουργήσει μία παρεΐστικη ατμόσφαιρα στην Ανοδο και θα εμφανίζονται εκεί τα Σάββατα μέχρι τις 23 Νοεμβρίου. Αν θέλεις και εσύ να συμμετάσχεις σε ένα πάρτι με ξωτικά, νεράιδες και χαμένα ρούχα, έχεις άλλες τρεις ευκαιρίες. Χρήστος Τσαπακίδης
Σινεμά
16
Χαμένοι στο διάστημα Ισως δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πρόκειται για την ταινία της χρονιάς! Μετά τη θριαμβευτική παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το “Gravity” έκανε κοινό και κριτικούς να παραμιλούν, σκαρφάλωσε στην κορυφή του αμερικανικού box office, κόλλησε εκεί για εβδομάδες και ηγείται της κούρσας των επερχόμενων Οσκαρ ως το μεγάλο φαβορί, που έχει σίγουρα στο τσεπάκι του όλα τα τεχνικά Οσκαρ (και όχι μόνο!). Επτά χρόνια μετά τα «Παιδιά των Ανθρώπων», ο Αλφόνσο Κουαρόν επιστρέφει με μια ταινία που, όπως όλα δείχνουν, θα σφραγίσει ανεξίτηλα την καριέρα του. Ενα παιχνίδι για δύο. Η Ράιαν, ο Ματ και το απέραντο σύμπαν. Σιωπή. Είναι ένας συνηθισμένος διαστημικός περίπατος. Ο βετεράνος αστροναύτης Ματ Κοβάλσκι πραγματοποιεί την τελευταία του πτήση πριν από τη συνταξιοδότηση. Μαζί του, στο παρθενικό της ταξίδι στο διάστημα, η ιατρική μηχανικός Δρ Ράιαν Στόουν. Ξαφνικά όλα ανατρέπονται. Το διαστημικό τους λεωφορείο καταστρέφεται. Οι δυο τους στροβιλίζονται ολομόναχοι στο ατέλειωτο σκοτάδι έχοντας χάσει κάθε επαφή με τη Γη και κάθε ελ-
πίδα για επιβίωση. Ο φόβος μετατρέπεται σε πανικό, καθώς γίνονται ένα με το σύμπαν... «Η ταινία είναι σίγουρα συμβολική για όλους τους ανθρώπους που έχουν χάσει τον δρόμο μέσα τους και αιωρούνται στο κενό. Ταυτόχρονα όμως είναι μια επιστημονική καταγραφή του τι μπορεί να συμβεί», εξηγεί ο Κουαρόν. Ισορροπώντας ανάμεσα στον απόλυτο ρεαλισμό και στην ποίηση, ο Μεξικανός σκηνοθέτης μάς χαρίζει μια ταινία προσεγμένη στη λεπτομέρεια, με απίστευτες τεχνικές προδιαγραφές, χωρίς ευκολίες και περιττούς εντυπωσιασμούς, που κόβει την ανάσα με την αλήθεια της, αλλά παράλληλα στοχάζεται πάνω στη ζωή, στον θάνατο, στην ίδια μας την ύπαρξη. Ο Τζορτζ Κλούνεϊ και η Σάντρα Μπούλοκ καταθέτουν δύο εξαιρετικές ερμηνείες, με τη δεύτερη να έχει κλειδώσει τη συμμετοχή της στην πεντάδα για το Οσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου! «Και σωματικά, αλλά και ψυχικά αυτός ήταν ο πιο απαιτητικός, προκλητικός, παράξενος, παρανοϊκός ρόλος της καριέρας μου!» ομολογεί
Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης
17
08-14.11.2013
Τα πρώτα φαβορί Επιτέλους πρεμιέρα Μετά τον θρίαμβο στη Βενετία, όπου και απέσπασε το Αργυρό Λιοντάρι, και έχοντας ήδη κάνει την πανελλήνια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, το πολυσυζητημένο “Miss Violence” του Αλέξανδρου Αβρανά προβάλλεται επιτέλους από αυτή την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες από τη Feelgood Entertainment. Μια καθωσπρέπει οικογένεια, μια αναπάντεχη αυτοκτονία και η βιτρίνα μιας κοινωνίας που σπάει εκκωφαντικά. «Η βία βρίσκεται μέσα σε όλους μας και είναι θέμα επιλογής αν θα την ασκήσει κανείς», εξηγεί ο Αλέξανδρος Αβρανάς. Η ελληνική must see ταινία της χρονιάς!
Είναι μάλλον νωρίς ακόμα για να στοιχηματίσει κανείς για τα επερχόμενα Οσκαρ τον Φεβρουάριο του 2014. Κάποιες ταινίες όμως μοιάζουν να έχουν σχεδόν «κλειδώσει» τη συμμετοχή τους στη δεκάδα με τις υποψηφιότητες για το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Κρατήστε σημειώσεις και να μας θυμηθείτε! Το “Gravity” του Κουαρόν, το “12 Years a Slave” του ΜακΚουίν, το “Blue Jasmine” του Αλεν και το “American Hustle” του Ο’ Ράσελ (που τελικά θα προλάβει τα Oσκαρ, αφού θα κάνει πρεμιέρα στις 25 Δεκεμβρίου) θα είναι σίγουρα μέσα! Και φυσικά δυναμικό «παρών» αναμένεται να δώσει και η νέα ταινία του Σκορσέζε “The Wolf of Wall Street”με τον Ντι Κάπριο, που επίσης δίνει μάχη με τον χρόνο για να προλάβει να βγει στις αίθουσες εγκαίρως.
Ο κύριος Payne Το ότι έχει ελληνικές ρίζες δεν είναι κάτι τόσο σπουδαίο πια! Το σημαντικό είναι ότι πρόκειται για έναν από τους πλέον δημοφιλείς και αξιόλογους δημιουργούς του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Ο Alexander Payne βρίσκεται αυτόν τον καιρό στη Θεσσαλονίκη έχοντας αναλάβει τη θέση του Προέδρου της Κριτικής Επιτροπής του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Στα 20 και πλέον χρόνια που γυρίζει ταινίες ο Payne έχει κατορθώσει να συνδυάσει το εναλλακτικό με το mainstream, χαρίζοντάς μας εξαιρετικές ταινίες χαρακτήρων, ιστορίες ανθρώπινες και γλυκόπικρες. Το σενάριο παίζει πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στις ταινίες του και δεν είναι τυχαίο που έχει κερδίσει το Οσκαρ Σεναρίου, όχι μία, αλλά δύο φορές! Τόσο για το «Πλαγιώς», όσο και για τους «Απόγονους».
Ολομόναχος
Στην κορυφή
Οι κριτικές μιλάνε ήδη για τον ρόλο της ζωής του! Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ πρωταγωνιστεί ολομόναχος στην ταινία του Τζέι Σι Τσάντορ «Ολα χάθηκαν». Αυτός και ο ωκεανός. Τίποτα άλλο. Ενας ηλικιωμένος ιστιοπλόος βρίσκεται αβοήθητος στη μέση του ωκεανού με το σκάφος του χωρίς ασύρματο και όργανα πλοήγησης έπειτα από μια σύγκρουση με ένα κοντέινερ. Αθελά του πλέει ολοταχώς προς το επίκεντρο μιας τρομακτικής καταιγίδας... Επί δύο σχεδόν ώρες παρακολουθούμε τον κεντρικό ήρωα βυθισμένο στη σιωπή να έρχεται αντιμέτωπος με τις δυνάμεις της φύσης, τα όρια της αντοχής του και τη θνητότητά του. Μια ταινία που δεν πρέπει να χάσεις!
Ηταν, είναι και θα είναι ο απόλυτος Τζέιμς Μποντ της μεγάλης οθόνης! Μάλλον στο συγκεκριμένο franchise οφείλει και την εκρηκτική του δημοφιλία στις ΗΠΑ. Στα 83 του χρόνια ο Σον Κόνερι ψηφίστηκε για ακόμα μία φορά ως ο πλέον αγαπημένος Βρετανός ηθοποιός των Αμερικανών. Ακολουθούν ο Αντονι Χόπκινς και ο Λίαμ Νίσον. Μέσα στη δεκάδα συναντάμε επίσης τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις, την Τζούντι Ντεντς, τη Μάγκι Σμιθ και τον νεότερο Τζέιμς Μποντ, Ντάνιελ Κρεγκ. Σύμφωνα με την έρευνα, η επιρροή του Κόνερι είναι ισχυρή σε όλη τη χώρα και σε όλες τις ηλικίες.
Στη Θεσσαλονίκη θα παρουσιάσει σε πανελλήνια πρεμιέρα και τη νέα του ταινία “Nebraska”, που προβλήθηκε για πρώτη φορά στις Κάννες τον περασμένο Μάιο. Αυτή θα είναι και η ταινία που θα ρίξει την αυλαία του Φεστιβάλ την Κυριακή. Μία ακόμα ιστορία με επίκεντρο τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο Payne παρακολουθεί το ταξίδι ενός άντρα με τον ηλικιωμένο πατέρα του από τη Μοντάνα στη Νεμπράσκα. Αυτή τη φορά το σενάριο δεν ανήκει στον ίδιο. Εφτασε στα χέρια του πριν από εννέα χρόνια, αλλά τώρα ήρθε η στιγμή να πάρει σάρκα και οστά στη μεγάλη οθόνη. «Για μένα αυτή η ταινία είναι για την Αμερική της οικονομικής κρίσης», εξήγησε στη συνέντευξη Τύπου στις Κάννες δικαιολογώντας και την επιλογή του να τη γυρίσει σε ασπρόμαυρο φόντο. Ανυπομονούμε να τη δούμε στις αίθουσες.
Βιβλίο
18
Πού θα του πάει; Το 2005, όντας ακόμη φοιτητής, αραγμένος στην παραλία του Κουφονησίου, θυμάμαι μια φίλη να κρατάει στα χέρια της μια «κουμούτσα». Ο τίτλος μαρτυρούσε την καταγωγή του συγγραφέα από τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Σκέφτηκα τότε τη δική μου πρώτη επαφή με την ιαπωνική λογοτεχνία και την αμήχανη αίσθηση που μου άφησε ο Καβαμπάτα. Εκείνη πάλι, αφού δεν μπορούσε να σταματήσει να διαβάζει «Το κουρδιστό πουλί» του Χαρούκι Μουρακάμι με τίποτα, την έπαθε την ηλίασή της. Και όμως, παρά το πάθημά της, στο μυαλό μου έχει χαραχθεί το σχεδόν χαζό από ευτυχία χαμόγελό της. Ο Μουρακάμι είναι μια πραγματικά ιδιαίτερη περίπτωση συγγραφέα. Δεν διστάζει να συμπεριλάβει στα έργα του στοιχεία τα οποία ξενίζουν πολλούς. Παράλογες καταστάσεις, σκηνικά χιουμοριστικά στα όρια της υπερβολής, πολλά κιλά φαντασίας, μεταφυσικά φαινόμενα και μια γερή, γεμάτη δόση από την pulp, ή να την πούμε καλύτερα pop, αισθητική. Συχνά δε αυτά που τον καθιστούν λατρεμένο για τους αναγνώστες (αλλά και για τους εκδοτικούς, που τους «χρυσώνει) τον κάνουν κόκκινο πανί για
τους μαινόμενους ωσάν ταύρους κριτικούς. Ιδιαίτερα στην πατρίδα του, το γεγονός πως είναι ο πιο «δυτικός» συγγραφέας της χώρας δεν είναι κάτι που του συγχωρείται. Το αντίθετο. Το μυθιστόρημά του «Τις μικρές ώρες» (εκδ. Ψυχογιός) μεταφράστηκε στα αγγλικά υπό τον τίτλο “After Dark” το 2007, για να εγκωμιαστεί από τους “New York Times”. Το story του μας μιλάει για δύο νεαρά παιδιά, μια φοιτήτρια και έναν ερασιτέχνη τρομπονίστα, που συνδέονται ερωτικά στο λυκαυγές της αστικής ζούγκλας του Τόκιο, καθώς και για την αδερφή της πρώτης: ένα μοντέλο που βρίσκεται σε λήθαργο που θυμίζει λήθη. Ανάμεσά τους ένας θίασος από ανθρώπινες φιγούρες σε ένα νυχτερινό θέατρο σκιών που συναντιέται με την ιδιαίτερη αγάπη του συγγραφέα για τις παράλληλες πραγματικότητες που (ίσως) υπάρχουν. Ολα αυτά κάτω από τη σκέπη της μαξιμαλιστικής γραφίδας του Μουρακάμι, ενός συγγραφέα που άπειροι αγαπούν, πολλοί αγαπούν να μισούν και ο οποίος, πού θα του πάει, θα το «σηκώσει» το Νόμπελ του αργά ή γρήγορα.
Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας
Μυστήριο στην Τήνο
Ταξίδι στον Αρη
H Ρόζα Δελλατόλα γίνεται η ηρωίδα του παιδικού αστυνομικού μυθιστορήματος της Λώρης Κέζα με τίτλο «Υπόθεση Laurus» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. H μικρή Ρόζα και ο Μάνθος καλούνται να λύσουν ένα μυστήριο που τους ξεπερνά στο χωριό Λουτρά της Τήνου. Εκεί στη Σχολή Ουρσουλινών, όπου ζουν τρεις μοναχές αλλά καμία μαθήτρια, σε ένα κτίριο με 55 αίθουσες και 33 πιάνα, καλείται να φοιτήσει η Ρόζα. Και κάπως έτσι καταλαβαίνει ότι ένας εργολάβος, μια οργάνωση κατά των ξένων και μια εταιρεία επενδύσεων θέλουν να κλείσουν το σχολείο. Αυτό που ακόμα δεν ξέρει είναι το γιατί. Αλλά είναι πολύ πρόθυμη να το μάθει.
Η Ανδρομέδα ανήκει στους έξι τυχερούς που θα ταξιδέψουν με το υπερσύγχρονο λεωφορείο της ΝΑΣΑ Κιβωτός στον Αρη. Η Ανδρομέδα, που τη φωνάζουν Ανδριανή και είναι διάσημη για τις τηγανιτές της πατάτες, θα κάνει το διαστημικό ταξίδι χάρη στον θείο της που της έκανε δώρο το εισιτήριο και φρόντιζε τόσα χρόνια να τη μεγαλώσει με ιστορίες για τα αστέρια και για τη Μικρή Αρκτο, για τα Σουπερνόβα και για τις μαύρες τρύπες. Ωστόσο η Ανδριανή θα πάει στον Αρη για να γνωρίσει τον αληθινό έρωτα και τον πραγματικό εαυτό της. Αραγε θα τα καταφέρει; Η απάντηση στο τελευταίο βιβλίο του Μηνά Βιντιάδη «Τηγανίζουν πατάτες στον Αρη;» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος.
Ανεργειάδα
Ο επίγονος
Η συλλογή διηγημάτων «Αμ’ έπος ανέργων» (εκδόσεις Vakxikon.gr), με επίμετρο του Κωστή Γκιμοσούλη, αποτελεί τη δεύτερη συνέχεια μιας σχετικής με την κρίση τριλογίας. Κείμενα από «φρέσκα» ονόματα που διαφέρουν μεταξύ τους υφολογικά, που δεν διστάζουν να φτάσουν μέχρι και τα όρια της επιστημονικής φαντασίας ακόμη, που συναγωνίζονται με ευγενή άμιλλα και όχι κοπιάροντας το ένα το άλλο. Μικρά και, όπως τα χαρακτηρίζει ο τίτλος τους, ενεργά διηγήματα με μια κοινή συνισταμένη: την ανεργία, που πέρα από τις στερήσεις που μας επιβάλλει, τσαλαπατάει στο διάβα της την ίδια την αξιοπρέπειά μας. Μια συλλογή διηγημάτων τελικά που προσπαθεί να πολεμήσει το κακό στη ρίζα του.
Προσφεύγοντας, όχι στην αυθεντία, αλλά στον υποκειμενισμό, θα το φώναζα με λατρεία: ο Τζέιμς Ελρόι είναι ο καλύτερος αστυνομικός συγγραφέας όλων των εποχών. Πήρε τη «μαγιά» των Τσάντλερ και Χάμετ και την έκανε «ψωμί». Πριν όμως από τον κ. Μαύρη Ντάλια, υπήρξαν και άλλοι άξιοι επίγονοί τους. Ανάμεσά τους και ο Ross McDonald ο οποίος έδωσε ψυχολογικό βάθος στο αμερικανικό “hardboiled”. Στο «Κινούμενος στόχος» (εκδ. Μεταίχμιο) ο εμβληματικός ντετέκτιβ του ονόματι Λιου Αρτσερ θα περιδιαβεί κάθε πιθανή και απίθανη σπιθαμή της Νότιας Καλιφόρνιας, γνωρίζοντας κάθε καρυδιάς καρύδι, σε μια υπόθεση απαγωγής όπου τα γεγονότα δεν ακολουθούν την πεπατημένη.
19
08-14.11.2013
Πέρασμα στην ανατολή Κάνεις μια βόλτα από τον σταθμό του ηλεκτρικού του Αγιου Νικόλα και φτάνεις μέχρι την Πλατεία Αμερικής. Περνάς, μέσα σε λίγα μέτρα, από το σήμερα στο χθες, από τη δύση (;) σε μια άλλη ανατολή, μέσα από ένα πολύχρωμο φάσμα, μέσα από εξωτικές μυρωδιές, λαλιές πρωτάκουστες στα αυτιά σου, πρόσωπα που απαρτίζουν ένα καλειδοσκόπιο και φτάνεις σε ένα μοναχικό παγκάκι. Απέναντί σου φάτσες που σου θυμίζουν μια παλιά φωτογραφία του πατέρα σου. Τότε που δούλευε στην Ντάκα, φορώντας αρχαία Ray-Ban γυαλιά, μακριά εκεί στο Μπαγκλαντές. Η ινδική υποήπειρος έχει να επιδείξει μια αξιόλογη λογοτεχνική παράδοση - και δεν μιλάω για το «Μαχαμπαράτα». Στον 20ό αιώνα, το 1913, ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ υπήρξε ένας από τους πρώτους νομπελίστες λογοτέχνες. Ερχόμενοι σε πιο πρόσφατα χρόνια, συγγραφείς με καταγωγή ή και ζώντες στην υποήπειρο απασχολούν τα παγκόσμια γράμματα τόσο με το έργο όσο και με τις βραβεύσεις τους. Βλέπε τον Σαλμάν Ρούσντι, την Αρουντάτι Ρόι. Ομως, αλίμονο, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε έρθει σε επαφή με το «πετράδι της βρετανικής αυτοκρατορίας» μέσω των εικόνων που μας χάρισαν Αγγλοι συγγραφείς. «Το πέρασμα στην Ινδία» του Ε.Μ. Φόρστερ και τα διηγήματα του ογκόλιθου της μικρής φόρμας, του τεράστιου Ράντγιαρντ Κίπλινγκ είναι συνήθως οι λογοτεχνικές καρτ ποστάλ που κρατάμε από εκείνο το κομμάτι της εξωτικής ανατολής που ονομάζεται εν συντομία Ινδία. Και εδώ έρχεται η ερώτησή μου και πρώτα από όλα στον εαυτό μου. Πόσο καλά γνωρίζουμε άραγε αυτούς τους ανθρώπους που ζούνε δίπλα μας; Στην Κυψέλη, στα Πατήσια, στο Μεταξουργείο. Μήπως επί της ουσίας αγνοούμε την ύπαρξή τους; Μήπως υπάρχει μια άλλη Αθήνα που αποφεύγουμε επιμελώς; Μήπως τελικά ακόμα και λογοτεχνικά δεν ερχόμαστε σε επαφή κατευθείαν μαζί τους αλλά μέσω κειμένων που περιγράφουν την αμηχανία συμβίωσης μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής; Μήπως, λέω μήπως, κοιτάμε καρτ ποστάλ αντί να επιχειρήσουμε μια χειραψία;
Θέατρο
20
Μεγάλωσαν απότομα Για τρεις μόνο βραδιές θα βρίσκεται στην Kεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) η γερμανοβρετανική ομάδα God Squad με την παράσταση “Before your very eyes”. To σκηνικό της παράστασης, ένα γυάλινο δωμάτιο που θυμίζει ενυδρείο καλυμμένο με καθρέφτες διπλής όψεως. Ετσι, ενώ το κοινό μπορεί με άνεση να παρακολουθεί όσα διαδραματίζονται εντός, οι performers μπορούν να δουν μόνο τα είδωλά τους στους καθρέφτες και όχι τους θεατές. Και αυτή τη φορά με τον όρο performer εννοούμε έφηβους 11 έως 17 ετών που έχουν αναλάβει σε ανάθεση του φλαμανδικού θεάτρου CAMPO να δουν το μέλλον τους σε fast-forward την ώρα που ακούγονται από τα μεγάφωνα οδηγίες ενηλικίωσης. H avant-garde ομάδα αναλαμβάνει στην
ουσία να μας δείξει πώς θα ήταν το Big Brother αν το σκηνοθετούσε ο Αντι Γουόρχολ. Ρούχα, καπέλα, μουστάκια και περούκες γίνονται υλικά «ενηλικίωσης» για επτά παιδιά που παίζουν τη ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο. «Οδεύουμε προς τον θάνατο, ωστόσο τώρα ζούμε στο έπακρο», λέει κάποιος από τους νεαρούς την ίδια ώρα που φιλοσοφεί για το παρόν και το μέλλον του και μεγαλώνει μπρος στα μάτια μας. Η παράσταση αποτελεί το τελευταίο μέρος μια τριλογίας που εμπνεύστηκε και υλοποίησε το πρωτοποριακό φλαμανδικό θέατρο της Γάνδης αναθέτοντας σε σκηνοθέτες που δεν είχαν προηγουμένως ασχοληθεί με το εφηβικό θέατρο να ετοιμάσουν έργα για ενήλικο κοινό με πρωταγωνιστές παιδιά.
Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου
Σύγχρονη μεταφορά
Πάντα επίκαιρος
Από τον μύθο της Ορέστειας εμπνεύστηκε ο Γιουτζήν Ο’ Νηλ για να γράψει το έργο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», που παρουσιάζεται από τις 7 Νοεμβρίου έως την 1 Δεκεμβρίου στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (Κτίριο Τσίλλερ, Αγ. Κωνσταντίνου 22-24). Ο Γιάννης Χουβαρδάς σκηνοθετεί την ιστορία του στρατηγού Εζρα Μάννον (Ακύλας Καραζήσης), ο οποίος επιστρέφει στο σπίτι του μετά το τέλος του εμφυλίου στις ΗΠΑ. Η σύζυγός του (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη), τα δύο του παιδιά (Μαρία Πρωτόπαππα και Χρήστος Λούλης) και ένας ξένος που μπαίνει στη ζωή τους ταράζουν την οικογενειακή ισορροπία.
Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (Ηρώων Πολυτεχνείου 32) έως την 1η Δεκεμβρίου συνεχίζει την πορεία της η «Ιλιάδα» του Στάθη Λιβαθινού, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Η πεντάωρη παράσταση άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και εκτός Ελλάδας, καθώς πριν από λίγες ημέρες ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο της Ολλανδίας. Οι 15 ηθοποιοί, σαν σύγχρονοι ραψωδοί, αφηγούνται σε μετάφραση του Δ. Ν. Μαρωνίτη την ιστορία του πιο βίαιου πολέμου όλων των εποχών και δημιουργούν εικόνες σκληρές αλλά και τρυφερές με μια απολύτως σύγχρονη αισθητική.
21
08-14.11.2013
Ταξίδι στον Βοτανικό H Eλλη Παπακωνσταντίνου επανέρχεται με το «Δέρμα reloaded», τη νέα παράσταση της ομάδας ΟΔC Ensemble, που ανεβαίνει στο Βυρσοδεψείο (Ορφέως 174, Βοτανικός) έως την 1η Δεκεμβρίου. Και αυτή είναι η τέλεια αφορμή για να ανακαλύψει κανείς τις αφανείς διαδρομές του χώρου που μεταμορφώνεται σε λίμνη (συμβολίζοντας τον Αχέροντα), αλλά και σφαγείο. Η παράσταση μετά την περυσινή της επιτυχία παρουσιάζεται σε νέα εκδοχή και μας καλεί σε ένα ακόμα ταξίδι στην ουτοπία. Γιατί; Μα επειδή πρόκειται για μια site specific performance. Δηλαδή; «Μια performance που φτιάχτηκε εξ αφορμής του χώρου. Αλλά η έννοια του χώρου λειτουργεί και μεταφορικά», μου εξηγεί η Ελλη Παπακωνσταντίνου, υπεύθυνη για τη σύλληψη και τη σκηνοθεσία. «Το Βυροσοδεψείο είναι ο χώρος μας. Ομως εμείς έχουμε χρησιμοποιήσει την ιδέα του βυρσοδεψείου για να δημιουργήσουμε μια μεταφορά για την Ελλάδα του σήμερα, που λειτουργεί ως ένα μεγάλο βυρσοδεψείο επεξεργασίας ανθρώπινου δέρματος».
Ηχηρή απουσία
Ολα ή τίποτα
Ο Γρηγόρης Χατζάκης διασκευάζει και σκηνοθετεί το κλασικό έργο της Daphne Du Maurier “Rebeeecca” -γνωστό από την κινηματογραφική μεταφορά του Αλφρεντ Χίτσκοκ- από τις 11 Νοεμβρίου στο Θέατρο επί Κολωνώ (Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός). Η ιστορία της φτωχής κοπέλας που ερωτεύεται τον πλούσιο χήρο Μάξιμ Ντε Γουίντερ, μετακομίζει στην έπαυλή του και ανακαλύπτει σιγά σιγά πόσο επιβλητική παραμένει ακόμα και διά της απουσίας της η μορφή της νεκρής Ρεμπέκας ανατρέπεται στη σκηνή από τον Χάρη Ασημακόπουλο, την Κλεοπάτρα Τολόγκου, την Αννα Κολιοφώτη και τον ίδιο τον σκηνοθέτη.
Το έργο “Rien ne va plus” της Μαργαρίτας Καραπάνου σκηνοθετεί ο Οδυσσέας Ι. Κωνσταντίνου στο Black Box του 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι). Μια συγγραφέας παντρεύεται έναν άντρα με μοβ μάτια. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Ή έτσι φαντάζεται. Η αλήθεια σε αυτή την παράσταση δεν έχει τόση σημασία όσο η συναισθηματική ανάγκη της Λουίζας (Φένια Σχοινά). Κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασίωση κινείται αυτό το παιχνίδι, σε μουσική Χρίστου Θεοδώρου, με τη Λουίζα να διηγείται διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ιστορίας, χωρίς και η ίδια να ξέρει την επικρατέστερη.
Η διαδρομή των θεατών δεν ξεκινάει από τη γνωστή, κεντρική είσοδο του κτιρίου, αλλά από μια άλλη στα πλάγια, που ομολογώ ότι δεν την είχα προσέξει όσες φορές είχα πάει στο Βυρσοδεψείο. Εκεί, μέσα σε μια αίθουσα, στην οποία έχει δημιουργηθεί μια τεχνητή λίμνη, περιμένει τους θεατές μια βάρκα-πλατφόρμα για να τους περάσει στην άλλη όχθη υπό το φως αναμμένων δαυλών. Στον επάνω όροφο θα έρθουν αντιμέτωποι με το βυρσοδεψείο ανθρώπινου δέρματος, καθώς και με τον Λεβιάθαν, το μυθικό τέρας της Παλαιάς Διαθήκης, που εδώ έχει πάρει τη μορφή ενός πανίσχυρου, εξουσιαστικού κράτους-δυνάστη. Ενα ταξίδι που αξίζει να πραγματοποιήσετε.
Εκθέσεις / Εκδηλώσεις
22
Ταξί δι στον χρόνο Μέχρι τις 5 Ιανουαρίου διαρκεί η έκθεση του Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) με τίτλο «Ελληνικές Θάλασσες - Ενα φωτογραφικό ταξίδι μέσα στον χρόνο». Την επιμέλεια έχουν αναλάβει η υπεύθυνη του Φωτογραφικού Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη, Αλίκη Τσίργιαλου, η Φανή Κωνσταντίνου και ο Κωστής Αντωνιάδης. Στο πλαίσιό της παρουσιάζεται μια σειρά από φωτογραφίες οι οποίες «σταχυολογήθηκαν ύστερα από συστηματική αναδίφηση σε αρχεία και ιδιωτικές συλλογές της Ελλάδας και του εξωτερικού», όπως επισημαίνουν οι επιμελητές. «Χωρισμένες σε πέντε χρονολογικές ενότητες, μελετούν τον τρόπο με τον οποίο οι Ελληνες φωτογράφοι και οι ξένοι συνάδελφοί τους που επισκέφθηκαν ή έζησαν μεγάλα διαστήματα στη χώρα προσέγγισαν και ερμήνευσαν τις ελληνικές θάλασσες από τον 19ο αιώνα έως σήμερα... Αν και η θεματογραφία των εικόνων δεν καθόρισε από μόνη της την επιλογή τους, εντούτοις μέσα από τον πλούσιο οπτικό θησαυρό που συγκεντρώθηκε γίνονται αναφορές στη σχέση των ανθρώπων με τη θάλασσα, στον τρόπο ζωής στις παραθαλάσσιες και νησιωτικές περιοχές, στην ανάπτυξη της ναυσιπλο-
ΐας, καθώς και στον περίπλου των ελληνικών νησιών από τους πρώτους περιηγητές έως τον μαζικό τουρισμό». Η πρώτη ενότητα της έκθεσης είναι αφιερωμένη στον 19ο αιώνα, η δεύτερη αφορά την αντανάκλαση της ανθρώπινης δραστηριότητας στις αρχές του 20ού αιώνα μέσω της θάλασσας και η τρίτη τη φωτογραφική αποτύπωση της θάλασσας τα χρόνια του Μεσοπολέμου. Η τέταρτη ενότητα είναι αφιερωμένη στο θαλασσινό τοπίο και στην αναπαράσταση του Αιγαίου τα μεταπολεμικά χρόνια, ενώ η πέμπτη καλύπτει τη σύγχρονη φωτογραφία. Η έκθεση συμπληρώνεται από την ομότιτλη δίγλωσση έκδοση των εκδόσεων Μέλισσα με κείμενα των επιμελητών της, του επιμελητή του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης Ηρακλή Παπαϊωάννου, καθώς και του ιστορικού Σπύρου Ασδραχά. Τέλος, το φωτογραφικό αυτό αφιέρωμα του Μουσείου γύρω από την Ελληνική Θάλασσα θα πλαισιωθεί από εκπαιδευτικά προγράμματα και εικαστικά εργαστήρια και εντάσσεται στο εκθεσιακό πρόγραμμα του Athens Photo Festival 2013.
Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου
23
08-14.11.2013
Οι νέοι μπροστά Στρατιωτικό κολάζ
Φθινοπωρινό Βρυσάκι
Η Νίνα Παππά παρουσιάζει τη νέα της ατομική δουλειά με τίτλο «2013» στον χώρο πολιτισμού ABOUT (Μιαούλη 18, Ψυρρή) μέχρι τις 23 Νοεμβρίου. Πρόκειται για ένα σύνολο κολάζ από εκτυπωμένες εικόνες στρατιωτικών παρελάσεων, όπως αναφέρει η καλλιτέχνιδα: «Κάθε κολάζ είναι μια σύνθεση τριών διαδοχικών σκηνών από μια βιντεοσκοπημένη παρέλαση. Η τελική σύνθεση διατηρεί παντού την ίδια ακολουθία τοποθέτησης θραυσμάτων της κάθε σκηνής... Αυτή η σειρά τοποθέτησης δημιουργεί ένα (χρονικό) μοτίβο, που κατακερματίζει την εικόνα, αποδίδοντάς της μια αίσθηση κίνησης που δεν ολοκληρώνεται. Οι φιγούρες που παρελαύνουν, καθώς και ο περιβάλλων χώρος βρίσκονται έτσι σε κατάσταση αιώρησης».
Ο χώρος Βρυσάκι (Βρυσακίου 17, Πλάκα) σε συνεργασία με την Εταιρεία Πολιτισμού Σύνθεση έχει προγραμματίσει μια σειρά από εκδηλώσεις και εργαστήρια για μικρούς και μεγάλους για τη σεζόν που διανύουμε. Μέσα από προγράμματα για μαθητές δημοτικού, τα παιδιά θα μπορέσουν να γνωρίσουν την Παλιά Αθήνα, την ιστορία της και τα έθιμά της, να εξοικειωθούν με την καθημερινότητα της Αρχαίας Ελλάδας και του Βυζαντίου, αλλά και με έννοιες όπως οικολογία και ανακύκλωση. Παράλληλα, ο χώρος έχει προγραμματίσει μια σειρά από θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, εργαστήριο κατασκευής κούκλας, προβολές, βιωματικές δράσεις και αφιερώματα σε διεθνείς γεύσεις και κουζίνες.
Φτάνοντας στο σπίτι Το Salon de Vortex (Θεμιστοκλέους & Α. Μεταξα 25, Εξάρχεια), στο πλαίσιο του ερευνητικού εγχειρήματος “Urbanism for Dummies” που παρουσιάζει στην Cheapart, φιλοξενεί την εγκατάσταση της Νάντιας Καλαρά με τίτλο “Here we are... Home at last”. Το συγκεκριμένο έργο, επισημαίνει ο εικαστικός Δημήτρης Μαρτίδης, «φαίνεται να αναπτύσσεται γύρω από την ιδέα του αδύνατου της αναπαράστασης, υπονομευμένης εξ αρχής από τους τρόπους απόδοσης και τα μέσα. Τόσο η δυνατότητα του σχεδίου να μεταφράζει με αμεσότητα την ποιητική ενός καλλιτέχνη, όσο και η αντίφαση που εμπεριέχεται σε κάθε χαρτογραφικό αναπαραστατικό σύστημα, τοποθετούν τα έργα της έκθεσης ταυτόχρονα εντός και εκτός αναπαράστασης». Η έκθεση ολοκληρώνεται στις 24 Νοεμβρίου.
«Εκ νέου: Μια νέα γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών» τιτλοφορείται η νέα έκθεση του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Βασ. Γεωργίου Β΄ 17 -19 & Ρηγίλλης, Αθήνα), η οποία και θα ολοκληρωθεί στις 31 Δεκεμβρίου. Την επιμέλεια υπογράφουν οι Δάφνη Βιτάλη, Δάφνη Δραγώνα και Τίνα Πανδή. Νέοι Ελληνες καλλιτέχνες επιλέχθηκαν για την τελευταία έκθεση του Μουσείου στο Ωδείο Αθηνών, λίγο πριν από τη λειτουργία του πολυναμενόμενου νέου χώρου του ΕΜΣΤ στο Φιξ. «Η σύλληψη και οργάνωση της έκθεσης ‘Εκ νέου’ εντάσσεται στο πλαίσιο της εκθεσιακής πολιτικής του μουσείου που στόχο έχει να αναδείξει τις πιο ζωντανές και προωθημένες καλλιτεχνικές δυνάμεις και αναζητήσεις του τόπου, δίνοντας ταυτόχρονα τη δυνατότητα δημιουργίας νέων έργων», επισημαίνουν οι επιμελήτριες. «Η παρούσα έκθεση διερευνά το δικό μας μέλλον στον ορίζοντα ενός διεθνούς καλλιτεχνικού περιβάλλοντος, παρουσιάζει τα νέα ερωτήματα που διατυπώνονται, αναδεικνύει την καλλιτεχνική δυναμική που τώρα διαμορφώνεται. Προηγήθηκε συστηματική και διεξοδική έρευνα που διήρκησε περίπου δύο χρόνια. Αφετηρία ήταν η ανοιχτή πρόσκληση που απηύθυνε το ΕΜΣΤ στην εικαστική κοινότητα σε μια προσπάθεια χαρτογράφησης της νέας γενιάς. Συγκεντρώθηκε ένα πλούσιο υλικό από περίπου 1.000 ντοσιέ Ελλήνων καλλιτεχνών. Οι 34 πρωτοεμφανιζόμενοι καλλιτέχνες και τα μέλη τριών καλλιτεχνικών ομάδων που επιλέχθηκαν έχουν μόλις ολοκληρώσει τις σπουδές τους και ξεκινούν τώρα τη δραστηριότητά τους στην Ελλάδα, αλλά και σε διεθνή καλλιτεχνικά κέντρα - Λονδίνο, Βερολίνο, Βιέννη, Κολωνία, Αμστερνταμ, Μάντσεστερ».
Θάλασσα-καθρέφτης Η γκαλερί Genesis (Χάριτος 35, Κολωνάκι) φιλοξενεί την ατομική έκθεση του Γιώργου Σαλταφέρου με τίτλο “La mer est ton miroir” έως τις 23 Νοεμβρίου. Η Ελβετίδα καλλιτέχνιδα, επιμελήτρια και καθηγήτρια Διδακτικής της Τέχνης Katharina Bütikofer επισημαίνει: «Τα συγκεκριμένα έργα του ζωγράφου μας προσκαλούν να συνεχίσουμε να ζωγραφίζουμε με τη σκέψη, να μεταφερθούμε από τις ήρεμες κινήσεις στον δυναμικό παλμό, έξω από το πλαίσιο του ζωγραφικού χώρου». Ο Γιώργος Σαλταφέρος «μετακινείται αθόρυβα από το νυχτερινό αστικό τοπίο της Αθήνας σε έναν γυμνό από προσωπικές μνήμες τόπο, επιλέγοντας τη συγκίνηση της ζωγραφικής», συμπληρώνει χαρακτηριστικά για τη δουλειά του η ιστορικός τέχνης Ιρις Κρητικού.
Στην έκθεση παρουσιάζονται 60 έργα, 27 από τα οποία αποτελούν νέες καλλιτεχνικές προτάσεις σχεδιασμένες ειδικά για την παρούσα έκθεση. Συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι: Χρήστος Βαγιάτας, Μαρία Βαρελά, Αφροδίτη Ψαρρά, Μαρίνος Κουτσομιχάλης, Χρυσάνθη Κουμιανάκη, Kernel, Αλέξανδρος Λάιος, Βασίλης Μπαλάσκας, Κοσμάς Νικολάου, Σοφία Ντώνα, Μυρτώ Ξανθοπούλου, Αναστάσης Στρατάκης, Μαρία Τσάγκαρη, Μάρω Φασουλή, Μαριάννα Χριστοφίδου και City Index Lab + Energize.
Διαβάζω
24
Φιλοσοφικής Δεσμώτης: Ακαδημαϊκόν τρίπτυχον Κείμενο: Ηλίας Κολοκούρης
Μα σήμερον, ημέραν εορτής της Κωνσταντίνας; Των εικοσιενός Μαΐων; Είναι πάλι χάρμα οφθαλμών. Ω. Με έχει εξαντλήσει ότι δεν έχω καταφέρει εισέτι πλάνο να θέσω, πώς θα την εορτάσω. Επομένως περιορίζομαι να της ζητήσω, πάμε επιτέλους για καφέ ομιλητικόν. Διότι διαισθάνομαι πως δεν έχουμε καταφέρει να ομιλήσουμε ως οι άνθρωποι πράττουν. Διότι επιθυμώ δώρα να της δώκω εορταστικά. Διότι επιθυμώ να συνομιλήσουμε εκτός ερωτικού περικειμένου, να πούμε για τώρα, για σήμερα, όχι επίπλαστα κοινά παρελθόντα και εύπλαστα κοινά μελλούμενα. Το υπάρχον δυνατό παρόν. Θα τα καταφέρουμε, άλλωστε δεν συναντιόμαστε στην κατεργάρα Φιλοσοφική Σχολή, στις παρυφές του Υμηττού και στις νυμφώδεις πλαγιές του Ζωγράφου. Συναντιόμαστε στο Κέντρο. Θα τα καταφέρουμε. Μα είναι άνοιξη. Κι όταν είναι άνοιξη, η φύση η ίδια επαναστατεί. Σφύζουν γύρω από γύρη τα άνθη. Και θα ήθελες να ομιλήσεις περί πεζών, καθημερινών θεμάτων. Ομως τα ίδια αυτά τα καθημερινά δεν δύνανται να είναι πεζά, μα έμμετρα και αμετροεπώς εις τες αυλές καυλίζοντα. Επομένως; Θα επιτύχει η απόπειρα εν τω μέσω ανθέων μοσχομυριστών; Ζαλίζει τα ρουθούνια μου το γιασεμάκι της, θα καταφέρω να σταθώ ξεμέθυστος στο σήμερά μας και για ετούτο να ομιλήσουμε; Να δούμε. Της αγοράζω βιβλία δύο: ένα, μεταφράσεις του Καβάφη λατινικές, ποιήματα ερωτικά σε μια γλώσσα νεκρή, ότι η ίδια η γλώσσα της Κωνσταντίνας είναι πολύ ζωντανή και αεί παιγνιδίζουσα με τον συνονόματο Αλεξανδρινό. Σκοπείται της αισθήσεως και εμμένει ηδονικώς. Πράττει καλώς, μα καλώς τύποις και ουχί ουσιωδώς. Διότι έτερον θαρρεί πως είναι η πράξη του καθήκοντος και έτερον το καθήκον την πράξη να εκκινεί. Να σέβεται τον Νόμο επιθυμεί. Και Νόμος πάει να πει Λόγος. Δεύτερο, δίγλωσσο με μεταφράσεις καβαφογενών ποιημάτων. Το ένα βιβλίο πορφυρό, ωσάν την φλόγα της καιόμενης κεφαλής μου. Το δεύτερο βιβλίο γκρι, ωσάν την στάχτη της καυθείσας κεφαλής μου. Την συναντώ στην όχθη του ποταμού που διέρχεται
έμπροσθεν του Αγνώστου Στρατιώτου. Ο ίδιος ο Στρατιώτης βήχει ολίγον. «Ξύπνα ωρέ!» θέλει να πει. Αλλά πώς; Και ο ίδιος κοιμάται, κείται μακάριος, αμέριμνος, νεκρός, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Κανείς δεν του δίνει σημασία, ούτε ο ίδιος ο Στρατιώτης δίνει σημασία σε κανέναν. Κοιμάται μαρμάρινος, μαρμαρώνω και κοιμάμαι όρθιος, ξύπνιος, μα διόλου έξυπνος. «Λευτέρη μωό μου!» λέει ξεψυχισμένα και ψευτοψευδά η Κωνσταντίνα. «Να σου δείξω την Αθήνα κοράσι μου», της λέγω. Λες και δεν την ξέρει. «Να σε πάω σε έναν φούρνο γιομάτο γλυκές λιχουδιές», της λέω και εντόνως την φιλώ, δίνοντάς της ένα τριαντάφυλλο. Βαδίζουμε στην αρχή της Ελευθερίου Βενιζέλου. Ή Πανεπιστημίου. Τα πλατάνια της Βουκουρεστίου, πράσινες παλάμες χαιρετούν σκιερώς τον γαλήνιο έρωτά μας. Ενδεχομένως και να με φασκελώνουν αυτές οι πλατανοπαλάμες «όρσε Λευτεράκη», μα πρέφα δεν παίρνω. Χαιρέτα μου τον πλάτανο. Ωστόσο, εις τον κήπον του Νομισματικού Μουσείου εισερχόμαστε και όλα ευωδιαστά είναι. Το ψευδαισθητικόν γιασεμί του αφρολουτρού της ενώνεται με τις ιάσμειες αλέες, ένας κατεργάρης πήλινος Παν θωρεί τα γενόμενα έτοιμος να χιμήξει. «Δύο Καπουτσίνους με πολύ γάλα», λέγει. Θέλω να σκεφθώ δύο μοναχούς γάλα να αρμέγουν, μα. Θέλω να ακροασθώ της ιστορίας που μου αφηγείται η Κωνσταντίνα καθώς καθόμαστε στο παγκάκι, μα. Δεν δύναμαι. Οτι η ανελέητη χείρα της παίζει με τα έσω του μπατζακίου μου. Και ναι, ως παιγνιδίζει, λέγει την ιστορία με τα παγκάκια. Ταυτοχρόνως την θανούσα γιαγιά της πενθεί, δεν ακούω τι λέει. Βουίζουν τα αυτιά μου και την παιγνιδίζουσα χείρα ακούν μόνο. «Τι είναι αυτό, Λευτέρη μου; Ποπό! Γιατί έγινε έτσι κακό; Α, τι πάθαμε!...» μονολογεί η Κωνσταντίνα και απορεί. «Τι πάθαμε; Ασ’ το κάτω διάβολε και λέγε την ιστορία. Σε παρακαλώ. Καθόσαστε στο παγκάκι και έρχεται ένα περιπολικό. Και εσύ φωνασκείς κατά των αστυνομικών, γιατί;»
25
«Α, θα το φάω ατό! Πού θα το φάω; Α! Κοίτα τι πάθαμε! Ποπό! Πάμε λίγο τουαλέτα, θέλω... πιπί μου και συνεχίζω την μπατσοϊστορία μετά!» «Οχι Τοματίνα! Ασ’ το κάτω και λέγε τι διάολο έγινε με το περιπολικό! ΤΩΡΑ!» Η Κωνσταντίνα ωργίσθη εκ νέου. Τα μάτια ενθουσιώδη και φλογοβόλα, έσβησαν. Νεφελώδης ο αττικός ουρανός. Σταύρωσε τα χέρια της, μου έτεινε τις γαλλικές σφολιάτες από τον φούρνο «Φά’ τες, να τες! Δεν λέω τίποτα! Είναι και γιορτή μου σήμερα και δεν σε νοιάζει! Μμ! Θύμωσα στ’ αλήθεια τώρα! Μια στιγμή στην τουαλέτα σου ζήτησα, τι ζήτησα η γυναίκα;» Δεν είχα άλλον τρόπο χειρισμού της οργής της. Πλαγίως θεωρών τους του καφενείου θαμώνες, βούτηξα το στήθος το πειρατικόν με το σκουλαρίκι και την ουλή μέσα στου Νομισματικού Μουσείου την αυλή. Φίλησα και υποσχέθηκα πως, αν τελειώσει την ιστορία, θα βρούμε αποχωρητήριο ευθύς, ίνα συνέλθουμε ελευθέρως. Το δέχτηκε. Ολοκλήρωσε την ιστορία της, μα ουδέν θυμούμαι, μόνον τον ήχον μίας σειρήνας «ίου ίου ίου» και μερικές συλλήψεις ανηλίκων. Μεταξύ αυτών και το κοράσι μου. Μα κρίμα να μη θυμούμαι την ιστορία. Μόλις τελείωσε την ιστορία της, σηκώθηκε. «Τώρα πάμε!» είπε. Πέταξε διαδικαστικά τα λεφτά των καπουτσίνων στο τραπέζι. Πρότεινα ματαίως το σπίτι μου. «Δεν προλαβαίνω να πάμε σπίτι σου. Εχω δουλειές, σου είπα. Θέλω τώρα. Θέλω να νιώσω», αναφώνησε υστερικώς. Πρότεινα ματαίως το βράδυ. «Πενθούμε την γιαγιά, σου είπα. Δεν θα εορτάσω εκτός και κανέναν δεν θα κεράσω απόψε! Σκέψου πού επιτέλους!» Περίμενα να ενθουσιασθεί με τα βιβλία του Καβάφη, να απολαύσει τους Ιβηρες καβαφογενείς, αλλά πού; «Σκέψου, Χαζολευτέρη!» επέμεινε κοχλάζουσα. Σκέφτηκα λίγο την κατάσταση. Εδώ λοιπόν, με την Τοματίνα μου, την Κωνσταντίνα μου, φως εκ φωτός, να ζητά νευραλγικώς έρωτα εδώ και τώρα. Καλό; Κακό; Εδειχνε πόθο, μα και έλλειψη αυτοελέγχου. Θυμήθηκα το ανέκδοτο με τον γέρο βαρκάρη και που του ζήτησαν κουλούρι στην μέση της θάλασσας. «Το γαμείς ή δεν το γαμείς, κύριε δικαστά; Κουλούρι στη μέση της θάλασσας;» Ξανακατρακυλήσαμε στην πολύβουη Πανεπιστημίου. Ο κόσμος έτρεχε στις δουλειές του, προβλήματα, δικηγόροι με χαρτοφύλακες, ταξιτζήδες, κουλουρτζήδες, ζητιάνοι και ο Ελευθέριος με την Κωνσταντίνα, τα ύστερα του κόσμου, να μη βρίσκουν πού θα συνουσιασθούν. Διότι η Κωνσταντίνα
δεν είχε χρόνο να τον ακολουθήσει εις το σπίτι του, είχε φροντιστήριο και μετά τραπέζι εις μνήμην της θανούσης γιαγιάς. «Πού; Λέγε πού; Δεν σου έκανε στο Νομισματικό! Πολύς κόσμος! Λέγε πού!» ούρλιαξε εκείνη. «Στη Νομική;» ψέλλισα. «Θα έχουν μάθημα, βλακάκο! Αλλο;» Συνεχίσαμε να προχωράμε. Παραλίγο να πατήσω έναν κοιμώμενο κοπρίτη μπροστά στην Ακαδημία. Κοίταξα ψηλά στον στύλο το Αγαλμα της Αθηνάς με την ασπίδα, έτσι σοφή, τα μάτια λάμποντας και αναρωτιόμουν κατά πόσον ήτο σοφόν αυτό το οποίο επρόκειτο να γίνει. Οχι από ηθικής απόψεως, μα από καθαρά πρακτικής. Δηλαδή τέλος πάντων αυτό το αρπακόλλα γλυκάκι που θα τρώγαμε, δεν θα ήτο καλύτερο σε πιατάκι μικρό σε κάποιο σαλόνι, με όλα τα κομφόρ και την ησυχία μας τέλος πάντων; Αλλά όχι. Ας όψεται το χαστούκι που μου έριξε εκεί εις την οδό Ομήρου η Κωνσταντίνα, ολίγον πρότερον: «Μα επιτέλους δεν θα σκεφθείς κάπου;» Κοίταξα το άγαλμα ενός παπά εις τα δεξιά του αρχαιοτέρου Πανεπιστημίου της χώρας. Ηθελα να τον βρίσω, μα λάθος έκαμα, μόνον και μόνον επειδή ήτο παπάς δηλαδή τι έφταιγε; Ηρέμησα καθώς είδα τον Ρήγα Φεραίο τον Βελεστινλή εις τα αριστερά του αρχαιοτέρου Πανεπιστημίου της χώρας. «Εσπειρε σπέρμα επαναστάσεως», σκέφθηκα και σταμάτησα δι’ ολίγον το βάδισμά μας, να αναγνώσω την επιγραφή στην βάση του αγάλματος: «Σπέρματ’ ελευθερίης ο Φεραίος έσπειρεν αοιδός, και ο μεν ώλετο φευ. Σπέρμα δ’ έβλαστε μέγα». Κοίταξα καλύτερα τις πτυχές της ενδύσεως του Ρήγα. Ω ναι. Στο υφασμάτινα μαρμάρινο ένδυμά του το έβλεπα καθαρά. Εκεί, λίγο κάτω από την κοιλιά του Ρήγα. Μία πτυχή του ενδύματός του. Ολίγον τι αυθάδικη και επαναστατική. Το σπέρμα της ελευθερίας να βράζει εκ των έσω. Ω καυλωμένε Ρήγα, πόσες ορκωμοσίες και πόσες ανθοδέσμες έχεις δει τόσα χρόνια; Πόσα κοράσια με τις φούστες ανάλογα τα χρόνια, κοντές και κλαρωτές, τις τηβέννους βρομερές και τα πτυχία τους ρολό να κραδαίνουν ευτυχισμένα τα κοράσια; Ωσάν να απόκοψαν φαλλό και να τον χαίρονται, Ρήγα μου. Ναι. Ω ναι. Ρήγα μου, που το σπέρμα της επαναστάσεως έσπειρες, το βλέπω, το εννοώ: η πτυχή της τηβέννου σου, εκεί, λίγο κάτω από την κοιλιά, πετιέται Ρήγα μου και επαναστατεί. Και το χέρι σου το ζερβό δείχνει τον δρόμο: Στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Να κλείσει το τρίπτυχο το της γνώσεως. Ακαδημία-Πανεπιστήμιο-Βιβλιοθήκη. «Φύγαμε, Κωνσταντίνα, φύγαμε».
Ο Ηλίας Κολοκούρης τις νύχτες είναι ο Jackson Twosheds και φιλοφλέγεται στo www.taneatoubelgiou.wordpress.com
08 -14.11. 2013
26
Κείμενο: Βάσια Ρούσσου / Φωτογραφίa: Βαγγέλης Λαΐνας
27
08 -14.11. 2013
DIY πάρτι
Οι Wedding Singers επιστρέφουν με ανανεωμένο πρόγραμμα στο Τώρα Κ44 και για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το μετατρέπουν στο χορευτικότερο “meeting point” της Aθήνας με διασκευές κομματιών από Outhere Brothers και Benny Benassi μέχρι Faithless και Beastie Boys, αλλά και με το πρώτο δικό τους τραγούδι, το “Electric Wire”. Αν και έχουν περάσει λίγα χρόνια από το 2009, όταν και μας συστήθηκαν για πρώτη φορά, σημείωσαν πολλές επιτυχίες. Δεν επαναπαύονται όμως. Αλλάζουν, προσθέτουν, αφαιρούν, εξελίσσουν ό,τι χρειάζεται για να μην είναι στάσιμοι, να μη βαριούνται, αλλά κυρίως για να δίνουν το καλύτερο που μπορούν σε κάθε ζωντανή τους εμφάνιση. «Ο στόχος είναι να ανανεωνόμαστε συνέχεια. Eπειδή είναι αρκετά τα lives, ειδικά στο K44 είναι γύρω στα 30 με 40 μέσα σε έναν χρόνο, και εμείς κουραζόμαστε και ο κόσμος ενδεχομένως, διότι έχουμε ένα fan base που είναι εκεί συνέχεια». Και όταν μιλούν οι Wedding Singers για ανανέωση, αυτή αφορά όλες τις πτυχές της μπάντας τους. Ακόμα και το μαγαζί όπου εμφανίζονται. «Εχει γίνει σημαντική ανακαίνιση στο ίδιο το μαγαζί, που του έχει δώσει μια έξτρα ώθηση. Εμείς κάναμε ανανέωση στο δικό μας πρόγραμμα. Πέρα από τα τραγούδια μας και τα ρούχα μας, αλλάξαμε επίσης τα φώτα και τα σκηνικά. Ο Μενέλαος Ορφανός έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στα φώτα. Το ίδιο και ο Γρηγόρης Μάγος στον ήχο. Εγινε μια ριζική αλλαγή, η οποία βοήθησε να δημιουργηθεί η απαραίτητη ατμόσφαιρα πάρτι». Οπως φαίνεται, όχι μόνο δεν φοβούνται τις αλλαγές, αλλά και τις επιδιώκουν. Μάλιστα, δεν δίστασαν να βγάλουν τα φαντασμαγορικά τους σακάκια, που ήταν ένα από τα σήματα κατατεθέν της μπάντας τους. «Βγήκαν τα σακάκια γιατί πέρασε αυτή η φάση. Τώρα είναι η φάση του παρδαλού πουκάμισου. Βασικά, εμείς ορίζουμε τη φάση. Το
θέμα είναι ότι πήγε να γίνει λίγο μανιέρα η κατάσταση. Προσπαθήσαμε να την προλάβουμε. Ετσι κρεμάσαμε στο σπίτι του ο καθένας τα γιλέκα και τα σακάκια, τα οποία θα βγουν κάποια στιγμή σε πλειστηριασμό ή σε κάποιο πλυσταριό». Πάνω από όλα όμως είναι η μουσική. Για αυτό και προσπαθούν να τη βελτιώνουν διαρκώς. «Ως άνθρωποι και ως μουσικοί, παρέα με κάποια έξτρα ακούσματα, εξελισσόμαστε στις απαιτήσεις μας. Δεν έχει νόημα να πούμε ότι πήραμε καινούργια σύνθια ή βάλαμε καινούργια πετάλια στην κιθάρα. Αυτά είναι τεχνικά. Εξελίξαμε και κάναμε τον ήχο μας πιο ωραίο για ακόμα περισσότερους φίλους. Είναι πιο δουλεμένος. Οσο παίζουμε γίνεται καλύτερος και αυτό φαίνεται». Και αυτό οδηγεί στην επιτυχία της κάθε βραδιάς. «Στόχος σε κάθε live των Wedding Singers είναι να τραγουδάμε όλοι μαζί, να χορεύουμε όλοι μαζί, να γίνεται ένα πάρτι. Ουσιαστικά, από κάποιο σημείο και μετά να ξεχνάμε την μπάντα ή τον κόσμο, τη διαφορά. Γινόμαστε όλοι ένα, αυτό είναι το πιο ωραίο. Υπάρχει συνεχόμενη κίνηση, χορός. Συμμετοχή full. Γουστάρουμε πολύ αυτό που κάνουμε και κοιτάμε να παίζουμε πάντα όσο καλύτερα γίνεται, να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Ιδρώνουμε τη φανέλα». Η παρουσίαση του πρώτου δικού τους τραγουδιού, του “Electric Wire”, στα live είναι ακόμα ένας λόγος για ξέφρενο χορό και οι Wedding Singers υπόσχονται από τον νέο χρόνο να λένε περισσότερο δικά τους τραγούδια. Στα άμεσα σχέδιά τους περιλαμβάνονται πολλές εμφανίσεις στην επαρχία, ενώ παράλληλα βρίσκονται σε συζητήσεις για τη συμμετοχή τους σε καλοκαιρινά φεστιβάλ. Περήφανοι για όλα αυτά και πολύ περισσότερο επειδή σε όλα αυτά υπάρχει η δική τους προσωπική σφραγίδα. Δεν υπάρχει κάποιος από πίσω να τους υποδεικνύει τι πρέπει να κάνουν και με ποιον τρόπο. «Προσπαθούμε πάντα μόνοι μας. Και αυτό είναι κάτι το οποίο δουλεύουμε. Ολα τα έχουμε φτιάξει μόνοι μας. Πέρα από το πώς παίζουμε τον
ήχο μας. Ατυπα είναι μια DIY (Do It Yourself) κατάσταση, απλώς σε χορευτική μουσική». Ο Θοδωρής Μαυρογιώργης, ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης, ο Χρήστος Αλεξάκης και ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλος δεν είναι αποστασιοποιημένοι από όσα συμβαίνουν. Το αντίθετο. «Δεν ζούμε σε φούσκα, ούτε πάνω σε συννεφάκι. Διανύουμε όλοι μια περίεργη κατάσταση. Ο καθένας παλεύει με τον εαυτό του να μην τον πάρει από κάτω. Προσπαθούμε και μέσα από αυτό που κάνουμε και μεταξύ μας να μοιραζόμαστε μια θετική αύρα. Αυτές οι λίγες ώρες κάθε Τετάρτη στο Τώρα Κ44 είναι ψυχοθεραπεία. Και για εμάς τους ίδιους και για αυτούς που έρχονται». Σε αυτό βοηθάει πολύ η μουσική των ’90s. «Αυτό που έχουμε κρατήσει εμείς από τα ’90s είναι μάλλον η αισιόδοξη πνοή. Το αίσθημα που είχαμε όταν ήμαστε τότε 15 με 18 ετών. Δεν είχαμε στον νου μας όλα αυτά που θα έρθουν. Ηταν πιο ανέμελα τα πράγματα, πιο χαλαρά. Αναβιώνουμε παράλληλα με τα κομμάτια αυτή τη νοσταλγία». Οι Wedding Singers μας δίνουν ραντεβού για χορευτική ομαδική ψυχοθεραπεία κάθε Τετάρτη στις 10:30 μμ. στο Τώρα Κ44 στο Γκάζι και κλείνουν τη συζήτησή μας τονίζοντας τη σημασία της προσωπικής ευθύνης με το σύνθημα: «Μπορούμε ο καθένας μόνος του». Πιστεύουν ότι η αλλαγή θα έρθει αν ο κάθε ένας από εμάς αποκτήσει διαφορετική νοοτροπία σε θέματα της καθημερινότητας. «Να μην αδειάζουμε το τασάκι στην άσφαλτο, να μην έχουμε συνέχεια δεμένο τον σκύλο μας στο μπαλκόνι, αλλά να τον βγάζουμε βόλτα και όταν το κάνουμε αυτό να μαζεύουμε τις ακαθαρσίες του, να μην είμαστε κακομούτσουνοι όλη την ώρα, να λέμε καλημέρα, να βγάζουμε φλας και, αν δούμε κάποιον να ενεργεί αντίθετα, να μη μένουμε αμέτοχοι. Μικρά πράγματα που μπορούν να κάνουν τη ζωή τη δική μας και των γύρω μας καλύτερη».
28
Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής
29
08 -14.11. 2013
Δεν είναι κακό να λερώνεσαι «Δεν μπορείς να είσαι και ασφαλής και καλλιτέχνης». Ο Θωμάς Μοσχόπουλος τρεις ημέρες πριν από την πρεμιέρα της -ήδη talk of the town- όπερας και για παιδιά «Προσοχή ο πρίγκιπας λερώνει» μου μιλάει στο Ολύμπια. Για την παράσταση, αλλά κυρίως για όλα όσα μέσα και πέρα από αυτήν πρέπει να ειπωθούν. Για το αιρετικό παραμύθι χωρίς happy end που απελευθερώνει, για τη μεγάλη απόφαση επαναλειτουργίας του Θεάτρου Πόρτα, αλλά και για τον σκεπτικισμό του και για το σκοτάδι που μαζεύεται γύρω από το Εθνικό Θέατρο. Με το βίντεο για τον «Πρίγκιπα» της Λυρικής να έχει γίνει viral, θέμα συζήτησης και μεγάλης δημοσιότητας, θα περίμενε κανείς ότι ο Θωμάς Μοσχόπουλος και οι άνθρωποι της Λυρικής θα ένιωθαν τη γεύση μιας μικρής πρώτης νίκης. Ομως μας λέει: «Γενικά δεν είναι καλό να έρχεται κάποιος με προκατασκευασμένη εικόνα αυτού που θέλει να δει ή νομίζει ότι θα δει. Αν αρχίζεις να λες: ‘Θέλω να δω τη σκηνή με την τούρτα’, τότε δεν βλέπεις το υπόλοιπο έργο. Εχει πετύχει σαφώς το διαφημιστικό κομμάτι, αλλά ενδέχεται να κινδυνεύσει το καλλιτεχνικό». Μου εξηγεί ότι... κατόπιν απαίτησης του κοινού θα ενταχθεί τελικά η τούρτα στην παράσταση και μου μιλάει σχεδόν ευτυχής για τις συνθήκες συνεργασίας με τη Λυρική και κυρίως για τη δημιουργική έκρηξη και χημεία με συνεργάτες του. Χρειάστηκε ενάμισι λεπτό περίπου, μέσα στο χαμηλοτάβανο γραφείο στο ύψος των θεωρείων στο Ολύμπια, για να καταλήξει στην κεντρική ιδέα με τον υπεύθυνο επικοινωνίας και marketing της Λυρικής και με τον σκηνοθέτη του βίντεο. «Είναι τόσο ευχάριστο να συνεργάζεσαι με ανθρώπους όπως ο Βασίλης Λούρας και ο Νίκος Πάστρας, νιώθεις να συμπλέεις σε έναν ουσιαστικό δρόμο, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά και μάλιστα σε κρατικούς φορείς». Δεν πανηγυρίζει για το γεγονός ότι το βίντεο έγινε viral. Ξεπερνάει την έκπληξη και λέει: «Πρέπει να δώσουμε χώρο στο ‘από στόμα σε στόμα’, να δώσουμε διάρκεια στα πράγματα, διότι πλέον
έχουμε καταντήσει να κυνηγάμε νευρωτικά την επικαιρότητα και τη στιγμή που τελειώνει όμως... αυτοστιγμεί. Και δεν μένει τίποτα. Εχουμε επενδύσει πάρα πολλά στο να γίνουμε γνωστοί για 33 δευτερόλεπτα. Και τι σημαίνει viral; Αύριο μεθαύριο θα ξεχαστεί». Εκτός συμβατικών επιλογών ο Θωμάς Μοσχόπουλος δεν επέλεξε καθόλου τυχαία να ανεβάσει -με μουσική του εδώ και χρόνια συνεργάτη του συνθέτη Νίκου Κυπουργού- αυτό το αιρετικό παραμύθι. Εχει ισχυρές αναμνήσεις εικόνων από την ηλικία των τεσσάρων, όταν κρατούσε το βιβλίο του Αντερσεν και την ιδιαίτερη εικονογράφηση του «Πρίγκιπα χοιροβοσκού», πάνω στο οποίο βασίστηκε για να γράψει το λιμπρέτο της νέας όπερας και βέβαια να τη σκηνοθετήσει με αισθητικές επιλογές που φλερτάρουν με την έννοια του ποπ και ταυτόχρονα του μπαρόκ. «Σε αυτό το παραμύθι όλα τα στερεότυπα ανατρέπονται, δεν υπάρχει happy end, τα φαινόμενα απατούν, το ψεύτικο είναι αληθινό και το αληθινό ψεύτικο. Ενδεχομένως επηρεασμένος από τη διάθεση των καιρών είπα: ‘Να ένα παραμύθι που ταρακουνάει τις συμβατικές καθησυχαστικές λειτουργίες’. Είναι καθησυχαστικό, αλλά με άλλον τρόπο: ακόμη και αν ανατρέπονται τα πράγματα, δεν χάθηκε ο κόσμος. Η αναίρεση των δεδομένων είναι πολλές φορές και μια ευκαιρία να ξυπνήσεις, να συνέλθεις». Το αποτέλεσμα είναι μια όπερα-έκπληξη στα όρια του μιούζικαλ με λαϊκό έρεισμα, που είναι ανεκτή και από κοινό που δεν είναι μυημένο. Μια όπερα που θα παίζεται και βράδυ, άλλο ένα σημάδι της «αισιόδοξης ανοιχτομυαλιάς της Λυρικής, όταν δίπλα συμβαίνουν τόσα...». Είναι η ατάκα που με οδηγεί στην ερώτηση για τη νέα εποχή του Εθνικού Θεάτρου, μετά την αποχώρηση του Γιάννη Χουβαρδά και την ανάληψη της πρώτης σκηνής της χώρας από τον Σωτήρη Χατζάκη. Τον ρωτάω πώς βλέπει αυτή τη νέα εποχή: «Με σκεπτικισμό. Από την εποχή του ΚΘΕΒΕ έβλεπα με σκεπτικισμό τις αισθητικές επιλογές του Σωτήρη Χατζάκη. Πρέπει να σου πω ότι με ενόχλησε το γεγονός ότι διέρρευσε πως είχαμε
λιγότερο κόσμο στην Επίδαυρο στις ‘Τραχίνιες’ από ό,τι είχαμε πραγματικά - δεν ισχύει και τα μεταφραστικά δικαιώματα που εισέπραξα το αποδεικνύουν. Η θέση είναι να απαξιωθούν οι επιλογές του Χουβαρδά. Δεν το πήρα προσωπικά, αλλά αυτό δεν είναι υγιές. Δείξε μας με τη στάση σου τη νέα σου πρόταση και μην απαξιώνεις τη δουλειά του προηγούμενου». Εστιάζει όμως και στις επιλογές του ρεπερτορίου μιλώντας για επιπολαιότητα που είναι επικίνδυνη. «Δεν με ενδιαφέρει να δω τη ‘Γειτονιά των Αγγέλων’, αποτελεί στροφή στο παρελθόν, δεν υπάρχει λόγος να ανακαλείς το στήριγμα του λαού στη δεκαετία του ’60. Αυτή η ανάγκη για την αναζήτηση της ρίζας είναι πολύ κοντά με το ‘Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια’. Δεν πρέπει να κοιτάς τη ρίζα -που είναι πάντα εκεί-, αλλά τα κλαδιά της». Μου εξηγεί ότι νιώθει θυμό γενικότερα για όσα συμβαίνουν στον χώρο το θεάτρου, έναν θυμό που τον κινητοποιεί: «Μου δίνει μια αίσθηση μαχητικότητας, κάτι που δεν είχα παλαιότερα που αισθανόμουν ως Κασσάνδρα, ακόμα και μέσα στην Ολυμπιάδα». Εχει αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα να λειτουργήσει και πάλι η Πόρτα συνολικά, όχι ως παιδική σκηνή μόνο, και εργάζεται εντατικά με τους συνεργάτες και ιδρυτές του ιστορικού θεάτρου για να επιστρέψει στη ζωή, με τον ίδιο να έχει και μια διοικητική θέση πλέον. Του έχουν προταθεί θέσεις διοικητικές που αρνήθηκε, όμως: «Θα το κάνω με την Πόρτα και θα είναι το μάξιμουμ που μπορώ να απλώσω τα πόδια μου». Φεύγοντας του ζητάω μια οδηγία προς το κοινό πριν από την αυλαία του «Πρίγκιπά» του στη Λυρική. Απενεργοποιήστε το κινητό και; «Και απενοχοποιηθείτε από το αν ξέρετε ή δεν ξέρετε όπερα, αν είστε μεγάλος ή μικρός. Κοιτάξτε να περάσετε καλά, ξεχάστε τις προκατασκευές, τι σημαίνει όπερα, τι σημαίνει Λυρική. Και να θυμάστε πως το να λερώνεσαι και λίγο δεν είναι κακό».
30
Η παρέα του
Ο Νίκος Ξυδάκης, ο Αντώνης Μποσκοΐτης και ο Θοδωρής Βλαχάκης
ης Λ
ν Γιάν
or Min
ame
ject
Pro
Ηρώ
Σαΐα
k Σάτι Lole Μαρίνα ης σ ύ d ο areq e ban Βικ βακ Βαμ εσιώτου T Zand th ς α λ ί ε ς Ηλ εινή Β ύχη τ Φω αρο ριδάκης α μ Τσ Αδά δας Μ
Em
Fr pty ία τωρ
η
ούλ
Ταγκ
νί
Λεω
Ο Γιώργος Μουχταρίδης, ο Κώστας Τσαούσης, ο Δημήτρης Βραχνός και ο Χρήστος Παπαμιχάλης
PR OH IBIT ED.
ίνας
EC OR DIN G
Ο Χάρης Γούλιος και η Πόπη Διαμαντάκου
Σ. ΕΙΑ ΑΙΡ E R Υ ΕΤ F TH ΩΓΟ NG O TI ΑΡΑΓ Σ Π OADCAS Σ ΤΗ R ΑΤΟ AND B ΩΜ ΔΙΚΑΙ MANCE ΘΕ Η ΚΑ FOR ΥΛΑΞ LIC PER ΕΠΙΦ PUB Ε ΤΗΝ ING, Η ΑΕ. Μ G, LEND ΛΙΣ ΕΚΔΟΤΙΚ (P)&(C) ΜΕΤΡΟΠΟ , HIRIN DUCTION ALL RIGHTS R ESERVED, UNAUTHORIZED, COPYING, REPRO
Φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης
31
Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και ο Κώστας Τσαούσης
Η Ηρώ Σαΐα και η Νατάσσα Μποφίλιου
Η Βικτωρία Ταγκούλη, η Βάσια Αναγνωστοπούλου, ο Στάθης Δράκος, η Μαρίνα Σάττι και ο Ηλίας Βαμβακούσης Πίσω τους διακρίνονται ο Μπάμπης Βασιλειάδης και ο Παναγιώτης Φέτσης από τους Empty Frame και ο Γιώργος Μουχταρίδης
08 -14.11. 2013
32
Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου
Ζωγραφίζοντας τον Καβάφη «Η ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη είναι ζωντανή στις μέρες μας», αναφέρει ο Τάκης Μαυρωτάς ξεναγώντας μας στην έκθεση «Ζωγραφισμένα» στο Ιδρυμα Θεοχαράκη. Εκεί έως τις 8 Δεκεμβρίου θα φιλοξενούνται έργα 40 σύγχρονων δημιουργών, εμπνευσμένα από ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή. Ο Τάκης Μαυρωτάς, επιμελητής της έκθεσης αλλά και της εξαιρετικής έκδοσης που τη συνοδεύει, μας εξηγεί: «Η έκθεση ξεκινάει με τα εμβληματικά έργα του Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα με τα περίφημα σχέδια που φιλοτέχνησε το 1966 για τις εκδόσεις Ικαρος και συνεχίζει με τα εμβληματικά έργα του μεγάλου ανανεωτή της ελληνικής ζωγραφικής, του Γιάννη Τσαρούχη». Η έκθεση περιλαμβάνει όμως το έργο 38 σύγχρονων καλλιτεχνών οι οποίοι εμπνέονται από την οικουμενική ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη.
«Οι καλλιτέχνες αυτοί επέλεξαν ποιήματα του μεγάλου Αλεξανδρινού για την απόδοση του οραματικού τους κόσμου. Από τον Παναγιώτη Τέτση, ο οποίος εμπνέεται από τους «Αλεξανδρινούς Βασιλείς», έως τον Χρήστο Μποκώρο, που εμπνέεται από τα «Κεριά». Η έκθεση πλουτίζεται από τα χειρόγραφα του ίδιου του ποιητή από τη συλλογή της Φάνης Πάλλη Πετραλιά και από τις πρωτότυπες εκδόσεις από το 1905 και μετά που εκδόθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής του Καβάφη έως και τις μεταγενέστερες των εκδόσεων Ικαρος και Ερμής». Η σχέση του ποιητή με τους εικαστικούς της εποχής του ήταν άλλωστε άμεση. Το 1901 επισκέφθηκε το ατελιέ του Γιώργου Ιακωβίδη στην πρώτη επίσκεψή του στην Αθήνα και είχε εντυπωσιαστεί από τη δουλειά του, από τα χαμόγελα των παιδιών και από την αίσθηση της χαράς της ζωής που αποπνέουν τα έργα του. «Επίσης», συνεχίζει ο Τάκης Μαυρωτάς, «επισκέφτηκε το ατελιέ του Ροϊλού, που εκείνη την εποχή φιλοτεχνούσε το
ιστορικό έργο ‘Μάχη των Φαρσάλων’, που εστίαζε στην απόδοση του ηρωισμού των απλών στρατιωτών». Η σχέση του ποιητή με τους καλλιτέχνες ήταν έντονη και ας μην ξεχνάμε ότι πορτρέτο του είχε φιλοτεχνήσει ο Κωνσταντίνος Μαλέας. Για να επιστρέψουμε όμως στην έκθεση, ο Τάκης Μαυρωτάς δηλώνει ιδιαίτερα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. «Δείχνουμε τη ματιά των 40 καλλιτεχνών καταγράφοντας μέσα από την εικαστική τους δημιουργία το πώς οι καλλιτέχνες στον 21ο αιώνα συναντούν την οικουμενική ποίηση του Αλεξανδρινού. Το έργο του συγκρίνει, προβληματίζει και αποτελεί την πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για τόσους άξιους δημιουργούς διαφορετικών γενεών, αισθητικών αντιλήψεων και απόψεων. Αυτός είναι ο διάλογος, με αντιθετικές αισθητικές φωνές που έρχονται να προσεγγίσουν και να δείξουν ότι η ποίηση του Καβάφη είναι ζωντανή στις μέρες μας».
33
Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη
08 -14.11. 2013
Το θρόισμα του Εθνικού Κήπου Παρακολουθώντας τον ιδιοφυή κηποτέχνη Lοuis Benech να μας ξεναγεί στον Εθνικό Κήπο με άγριο ενθουσιασμό και να εξηγεί την παρέμβαση που θα κάνει για να αποδώσει ξανά στον κήπο τον μοναδικό ιστορικό του χαρακτήρα, προσπαθώ να σκεφτώ την ακριβή διατύπωση του Χένρι Μίλερ για τον Εθνικό Κήπο. Το 1939 είπε: «Το πάρκο παραμένει στη μνήμη μου όσο κανένα άλλο πάρκο που έχω επισκεφτεί στη ζωή μου. Η πεμπτουσία ενός πάρκου είναι όπως όταν κάποιος κοιτάει έναν πίνακα ή ονειρεύεται να βρίσκεται σε έναν τόπο όπου όμως δεν μπορεί ποτέ να πάει». Ενας κήπος που ονειρεύεσαι κατά τον Μίλερ, ένας κήπος που αγαπιέται κατά τον Βenech: όπως και αν είναι, αίφνης, υπό τη διαρκή έκλειψη που σκοτεινιάζει τα τελευταία χρόνια την Αθήνα, το Κέντρο της και ο Εθνικός Κήπος αναγεννιούνται και νεύουν στους πολίτες να τον ζήσουν ξανά, με μια ατμόσφαιρα και ενέργεια μητροπολιτική. Το αίφνης κινήθηκε βέβαια χάρη στον οργανισμό Νeon του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, που οραματίστηκε, αλλά και ανέλαβε τη χρηματοδότηση του project που αφορά την παρέμβαση σε οκτώ σημεία του κήπου από τον Βenech και τον Θωμά Δοξιάδη του doxiadis+, αλλά και τη φιλοξενία ανά διετία
μιας έκθεσης διάρκειας δύο μηνών, μέσα στον κήπο, σε επιμέλεια της φημισμένης διευθύντριας της Whitechapel Gallery του Λονδίνου Ιwona Blazwick (αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το έργο στο QR Code και στο neonpaths.gr).
θα αναδυθούν από τα 7.068 νέα φυτά που θα υπάρχουν. Το ειδυλλιακό που αναδύεται από την Ιστορία και ριζώνει μαζί με τη σύγχρονη τέχνη. Μπορείς να γκρινιάξεις μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο; Ναι, προφανώς κάποιοι μπορούν.
Εργα τέχνης, περίπου 20, δάνεια από γκαλερί ή συλλογές, αλλά και νέες αναθέσεις κυρίως σε Ελληνες καλλιτέχνες θα περιμένουν από τον Μάιο να δουν το αθηναϊκό κοινό, να δεχτούν το άγγιγμά του, ακόμη και να γίνουν παιχνίδια για τα παιδιά που θα μπορούν να ανέβουν σε αυτά. Αυτή είναι η εικόνα που περιγράφει ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ενώ ο Γιώργος Καμίνης βλέπει εδώ μια εικόνα-όραμα να αναβιώνει: «Θέλουμε να επιστρέψει κόσμος, κυρίως τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι. Να πλημμυρίσει παιδικές φωνές και να δείξουμε φροντίδα στο φυσικό του περιεχόμενο. Να γίνει επίκεντρο πολιτιστικής δημιουργίας και έκφρασης και πόλος έλξης για επισκέπτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό».
Ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος είναι ο πρώτος που σπεύδει να μιλήσει για τους επίμονους απέναντι (και ουχί κηπουρούς). «Σοκάρισε ορισμένους οι οποίοι έχουν την τάση να θεωρούν τον Εθνικό Κήπο προσωπική ιδιοκτησία τους ή προνομιακό χώρο περιπάτου τους και δεν ήθελαν τίποτα να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά τους. Προκάλεσε ορισμένους οι οποίοι επιμένουν να βλέπουν τα πράγματα με τα γυαλιά ενός μαρξισμού του 19ου αιώνα και θεωρούν πως ό,τι εκπορεύεται από το επάρατο κεφάλαιο είναι εξ ορισμού βδελυρό και απορριπτέο. Στους πρώτους θέλω να πω: Ο Εθνικός Κήπος ανήκει στην Ιστορία και σε όλους ανεξαίρετα τους δημότες και τους επισκέπτες της Αθήνας. Στους δεύτερους θα έλεγα ότι στη σύγχρονη εποχή η κοινωνική ευαισθησία δεν αποτελεί ταξικό μονοπώλιο από το οποίο οι πλούσιοι αποκλείονται διά ροπάλου. Υπάρχει καλό και κακό κεφάλαιο. Οπως υπάρχουν καλοί και κακοί εργαζόμενοι. Ούτε το δημόσιο ούτε το ιδιωτικό είναι έννοιες ασύμβατες, πόσω μάλλον αντίπαλες».
Ο Βenech και ο Δοξιάδης δεν θα δημιουργήσουν κάτι νέο στον κήπο, αλλά θα του επιστρέψουν εικόνες, θεάσεις, ατμόσφαιρες. Δέντρα θα κλαδευτούν για να αποκαλυφθεί η μεγαλειώδης εικόνα προς την Ακρόπολη, άλλα θα φυτευτούν (περί τα 24) για να κρυφτούν ασχήμιες, χρώματα
34
Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου
35
08 -14.11. 2013
Το τρένο της ζωής Η Σοφία Βγενοπούλου είναι η ψυχή του εφηβικού θεάτρου στην Ελλάδα. Φέτος συνεργάζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και ανεβάζει με την ομάδα Grasshopper την παράσταση «Το τρένο» του Λένου Χρηστίδη. Τη συναντήσαμε λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα της παράστασης και μας εξήγησε τι κοινό έχουν ένας φανατικός θαυμαστής του Τζάστιν Μπίμπερ με μια κοπέλα που τραγουδάει φανατικά τον Εθνικό Υμνο και πώς βρέθηκαν στο ίδιο βαγόνι με έναν επίδοξο φωτογράφο. Η Αντιγόνη Φρυδά, ο Γιάννης Νιάρρος, ο Θανάσης Μεγαλόπουλος, ο Βαγγέλης Κρανιώτης, η Νατάσα Παπανδρέου και η Χαρά Ιωάννου απαντούν σε γρίφους για έφηβους και όχι μόνο, καθώς σύμφωνα με τη Σοφία το εφηβικό θέατρο ταιριάζει σε κοινό κάθε ηλικίας. Ασχολούμαι με το εφηβικό θέατρο από το 2008. Η δική μου εμπειρία και εντύπωση είναι ότι έχουμε κερδίσει πάρα πολύ το εφηβικό κοινό, κυρίως μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος. Οταν ανέβηκε το “CHATROOM”, ήταν πολύ λίγοι οι εκπαιδευτικοί που επεδίωκαν να φέρουν τα παιδιά στην παράσταση. Υπήρχε πολύς σκεπτικισμός για το τι είδους θέματα μπορούν να θίγονται σε θεατρικά έργα γραμμένα για εφήβους, ακόμα και φόβος ότι μπορεί μια παράσταση που θίγει θέματα ταμπού, όπως η βία, η νεανική κατάθλιψη, ο εκφοβισμός, οι σχέσεις, η σεξουαλικότητα, να μην είναι «κατάλληλη» για μαθητές γυμνασίων και λυκείων... Τώρα πια, είτε γιατί η εμπειρία όλων ήταν πολύ θετική, είτε γιατί κερδίσαμε την εμπιστοσύνη κοινού και εκπαιδευτικής κοινότητας, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η τελευταία αντίδραση που άκουσα ήταν στην αρχή της σεζόν που ανεβάζαμε το «Στην οθόνη φως» στη Στέγη, έργο το οποίο ανάμεσα σε άλλα πράγματα μιλούσε για τη σεξουαλική ζωή μιας καθηγήτριας και για τις σχέσεις καθηγητών και παιδιών. Οταν η «Οθόνη» όμως είχε την απίστευτη ανταπόκριση που
είχε, όλες πια οι ενστάσεις για το τι είναι κατάλληλο και τι όχι για τα παιδιά έπαψαν. Αφού αντέξαμε δηλαδή να μιλάμε με τα παιδιά ακόμα και για τη σεξουαλική ζωή ενός καθηγητή και να μπορούμε μαζί να σκεφτούμε αν οι ενήλικοι στη ζωή τους είναι αλάνθαστοι και τι σημαίνει αυτό για τις δικές τους επιλογές, νομίζω ότι πραγματικά μετακινηθήκαμε πια πολύ στη στάση μας απέναντι στο εφηβικό θέατρο. Τα νέα παιδιά βρίσκονται προ εκπλήξεως όταν έρχονται για πρώτη φορά στις παραστάσεις μας. Το καταλαβαίνουμε από τη συζήτηση που ακολουθεί αμέσως μετά τις πρωινές παραστάσεις, όπου όλα τα παιδιά αναφέρουν ότι δεν περίμεναν να δουν κάτι τέτοιο. Και φαίνεται ότι εννοούν όχι μόνο τη θεματική του, αλλά και την αισθητική του. Στον χώρο όπου ανεβαίνουν οι παραστάσεις μας το κοινό μας είναι πολύ κοντά στη δράση και υπάρχει πάντα σχεδόν μια αίσθηση χειροποίητης επινοητικότητας, αν μπορώ να το πω έτσι. Φαίνεται σαν να μας λένε τα παιδιά ότι αυτό ανοίγει δρόμους και στη δική τους δημιουργικότητα. Καταλαβαίνουν ότι με λίγα εργαλεία αλλά αρκετή φαντασία και ανάγκη να πεις κάποια πράγματα μπορεί να φτιαχτεί μια θεατρική παράσταση που να τα αφορά. Σταθμός για το εφηβικό θέατρο ήταν όμως η δημιουργία μιας εφηβικής σκηνής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Διότι ακόμα και αυτό που είπα παραπάνω, ότι δηλαδή οι παραστάσεις μας έχουν μια αμεσότητα και έναν χαρακτήρα ευφάνταστου χειροποίητου θεάματος, δεν είναι ακριβώς έτσι. Πίσω από την εφηβική παράσταση υπάρχει απίστευτη οργάνωση, μια καλλιτεχνική ομάδα και μια ομάδα παραγωγής της Στέγης που καταρχήν πιστεύει σε αυτό. Επιλέγει πολύ προσεκτικά και με μακροχρόνιο σχεδιασμό, δίνει προοπτικές, το στηρίζει, το επανδρώνει. Και βέβαια το εκπαιδευτικό πρόγραμμα με επικεφαλής τη Μυρτώ Λάβδα είναι η ψυχή αυτής της ιστορίας. Με αποτέλεσμα και εγώ και οι συνεργάτες μου να εμπνεόμαστε και να επιμένουμε σε ένα είδος θεάτρου που ακόμα προσπαθεί να δημιουργήσει το κοινό του.
Τη φετινή σεζόν παρουσιάζουμε την παράσταση «Το τρένο», έργο του Λένου Χρηστίδη που γράφηκε με τη συμμετοχή των μαθητών του 14ου Λυκείου Περιστερίου και παρουσιάστηκε μια πρώτη του μορφή στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου στη Στέγη. Εξι νεαροί επιβάτες επιβιβάζονται σε ένα τρένο με άγνωστο προορισμό. Ο καθένας κουβαλάει την ιστορία του μαζί με τους λόγους για τους οποίους θέλει να κάνει αυτό το ταξίδι και στη διάρκειά του θα ανακαλύψει τους άλλους επιβάτες, άρα ίσως θα μάθει κάτι περισσότερο για τον εαυτό του και για τη ζωή. Και ίσως να είναι πιο έτοιμος για άγνωστους προορισμούς, επικίνδυνους, αλλά απαραίτητους σε αυτή τη ζωή. Δεν ξέρω αν η μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση είναι δυσκολότερη από όλες. Ξέρω όμως ότι σε αυτή τη φάση συμβαίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Εχεις ταυτόχρονα πολλή φόρα, πολλές ιδέες, πολλή προοπτική, πάθος, αθωότητα, και από την άλλη είσαι ευάλωτος γιατί δοκιμάζεις να ανοίξεις τα φτερά σου μακριά από τη σιγουριά των γονιών και της οικογένειας. Αυτός ο συνδυασμός μπορεί να είναι εκρηκτικότατος και απίστευτα δημιουργικός και δυναμικός. Και εύχομαι να είναι έτσι σε κάθε περίπτωση. Οι έξι νέοι του έργου έχουν ερωτήματα και πάθος να τα απαντήσουν. Κουβαλάνε βαλίτσες μέσα στις οποίες έχουν όλα τα φορτία του παρελθόντος τους, όσο σύντομο και αν είναι αυτό. Και είναι μια μάχη να μην αφήσεις το παρελθόν να σε καθορίσει, αλλά να συγκεντρώνεσαι στο πώς εσύ θα καθορίσεις το μέλλον σου. Αυτά τα παιδιά ελπίζουν να πάνε σε έναν προορισμό που ονειρεύονται, να μπορούν να είναι αυτό που οι ίδιοι επιλέγουν για τους εαυτούς τους. Τώρα το αν φτάνουν ποτέ ή όχι θα το απαντήσει το κοινό!
36
37
08 -14.11. 2013
38
Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου
39
08 -14.11. 2013
O Αρης και η βία Ο Αρης Σερβετάλης είναι από τους ηθοποιούς που εκτιμώ. Ο λόγος είναι απλός. Καλούς ηθοποιούς έχουμε πολλούς. Καλούς ηθοποιούς που έγιναν εν μία νυκτί διάσημοι χάρη στην τηλεόραση και κατόρθωσαν να μη γίνουν «προϊόντα», έχουμε λίγους. Φέτος τον χειμώνα πρωταγωνιστεί στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Anthony Burgess. Ναι, είναι του Burgess, όχι του Κιούμπρικ. Η ταινία είναι του Κιούμπρικ. Η παράσταση όμως, που κάνει πρεμιέρα στις 8 Νοεμβρίου στο Θέατρο Αποθήκη, πρόκειται για τη θεατρική διασκευή του διάσημου βιβλίου του Burgess από τον ίδιο το 1987. Οπως σχολίασε και ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας στη συνέντευξη Τύπου, «θα ήταν πολύ βαρετό να μεταφέρουμε την ταινία στο θέατρο». Ενα έργο-σπουδή πάνω στη βία. «Δηλαδή;» ρωτάω τον Αρη. «Μέσα στο έργο βλέπουμε όλες τις εκδοχές της βίας. Είτε είναι σωματική είτε ψυχολογική είτε συναισθηματική. Το ενδιαφέρον όμως στο ‘Κουρδιστό Πορτοκάλι’ του Burgess είναι ότι, ενώ καταπιάνεται με ένα πολύ σκληρό θέμα, καταφέρνει να σατιρίσει τη βία», μου εξηγεί. Υποδύεται τον Αλεξ, έναν νεαρό που ηγείται μιας συμμορίας που διασκεδάζει κλέβοντας, βιάζοντας και προκαλώντας το χάος. Ολα αυτά ακούγοντας την «Ενάτη» του Μπετόβεν. «Η ‘Ενάτη’ ήταν ο ύμνος της ναζιστικής Γερμανίας και τώρα πια είναι και ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ενωσης!» σχολιάζει με νόημα ο Αρης και συνεχίζει: «Ο Αλεξ έχει μανία να βρίσκει πάντα έναν αντίπαλο και να βιαιοπραγεί. Θέλει διαρκώς να έρχεται σε σύγκρουση με κάτι. Θέλει να βγαίνει πάντα νικητής και δεν βρίσκει τον κατάλληλο αντίπαλο για να αναμετρηθεί μαζί του». «Δεν υπήρχε τίποτα να πολεμήσει εναντίον του, όλα ήταν εύκολα», λέει μια φράση του έργου. Ο εχθρός όμως παραμονεύει μέσα του. «Η σύγκρουση με τον εχθρό-εαυτό μας διαρκεί μέχρι τον θάνατο. Είναι ένας αγώνας όπου πέφτεις, σηκώνεσαι και πάλι από την αρχή», παρατηρεί ο Αρης.
«Υπάρχει μια ρητορική», του λέω, «που θεωρεί ότι η βία είναι καταδικαστέα από όπου και αν προέρχεται». Τον ρωτάω αν συμφωνεί. «Οχι απόλυτα», μου απαντάει. «Η βία βρίσκεται μέσα μας. Την κουβαλάμε. Πολλές φορές ό,τι δεν λύνεται κόβεται. Αυτό το κόψιμο είναι μια μορφή βίας, αλλά είναι αναγκαίο. Αν σαπίσει το πόδι σου, θα πρέπει να σου το κόψουν, γιατί αλλιώς θα σαπίσεις ολόκληρος». Ο Αλεξ καταλήγει υποχείριο του συστήματος. Τώρα πια η βία του είναι ελεγχόμενη και άρα αποδεκτή. «Ο καπιταλισμός είναι ένα γαμημένο σύστημα», ανέφερε στη συνέντευξη Τύπου ο Γιάννης Κακλέας. «Οταν σκέφτομαι τη λέξη ‘καπιταλισμός’, μου έρχονται στο μυαλό τα μεγάλα συμφέροντα, συγκεκριμένοι άνθρωποι που συσσωρεύουν τον πλούτο και μια αδυσώπητη αγορά που το μόνο για το οποίο νοιάζεται είναι το κέρδος», μου λέει ο Αρης και σπεύδει να διευκρινίσει: «Εάν αυτός είναι ο καπιταλισμός, τότε δεν θέλω να είμαι τμήμα του. Νομίζω, η μόνη λύση είναι να πάρουμε τα βουνά!» Υστερα από μια δολοφονία ο Αλεξ συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Προκειμένου να αποκτήσει ξανά την ελευθερία του δέχεται να γίνει πειραματόζωο σε ένα πρωτοποριακό σύστημα σωφρονισμού που έχει φτιάξει η κυβέρνηση. «Του λέει ο υπουργός ότι θα βγει και θα του παρέχουν δουλειά, τα πάντα. Μέσα από τον πείραμα τον έχουν πια ‘αποκαταστήσει’, τον ελέγχουν. Η βία όμως δεν έχει κατασταλεί μέσα του», μου εξηγεί ο Αρης. «Πιστεύεις ότι το σωφρονιστικό σύστημα σήμερα λειτουργεί;» τον ρωτάω. «Οταν μπεις στη φυλακή δεν γίνεσαι καλύτερος. Το πιθανότερο είναι να γίνεις χειρότερος. Δεν σου δίνεται κάποια ευκαιρία να αλλάξεις. Η Πολιτεία δεν ενδιαφέρεται να σωφρονίσει. Δεν την αφορά να εκπαιδεύσει, να καλλιεργήσει, να δώσει πνευματική τροφή σε αυτούς τους ανθρώπους, ώστε το έδαφός τους να γίνει γόνιμο για να ανθίσει κάτι ωραίο». Αν και αναφέρεται σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου κυριαρχεί ένα ολοκληρωτικό κράτος, οι αναγωγές με το σήμερα και τη σύγχρονη δυτι-
κή κοινωνία στο έργο είναι εμφανείς. Ισως για αυτόν τον λόγο το βιβλίο του Burgess, όπως και η ταινία του Κιούμπρικ που βασίζεται σε αυτό, απαγορεύτηκαν και λογοκρίθηκαν έντονα. «Λογοκρισία υπάρχει και σήμερα», μου λέει. «Η ενημέρωση είναι κατευθυνόμενη. Μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα δεν αισθάνεσαι ότι μπορείς να μάθεις την πραγματική αλήθεια. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κατευθυνόμενο από την κυβέρνηση ή αν προκύπτει με βάση τα συμφέροντα των λίγων. Πάντως προσπαθούν να μας παραπλανήσουν. Εχεις την αίσθηση ότι συμβαίνει κάτι και παίρνει μεγάλες διαστάσεις για να γίνει κάτι άλλο και να περάσει απαρατήρητο. Τι να πω... Μπορεί και να έχω το σύνδρομο της καταδίωξης». Προτρέχει να κατηγορήσει τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους, αλλά λίγο αργότερα το ξανασκέφτεται... «Ευθυνόμαστε και εμείς. Πώς περιμένεις από ένα κανάλι και έναν δημοσιογράφο να πει την αλήθεια όταν εσύ ο ίδιος δεν τη λες στη δική σου παρέα; Το ζήτημα είναι να αλλάξει ο δικός μας μικρόκοσμος». Και ο πολιτισμός; «Θα ήταν όμορφο να υπήρχαν χρήματα και να πληρωνόταν όπως του αξίζει ένα έργο τέχνης, αλλά είμαι υπέρμαχος του ‘φτωχού θεάτρου’, που έλεγε και ο Γκροτόφσκι», σχολιάζει, αλλά παραδέχεται ότι στην Ελλάδα δεν προωθείται ο πολιτισμός. «Η Πολιτεία μπορεί να μην έχει χρήματα για να στηρίξει έναν δημιουργό, αλλά μπορεί να βρει άλλους τρόπους για να το κάνει. Μπορεί να του παραχωρήσει έναν χώρο. Βλέπεις διάφορα κτίρια στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, που όλα γράφουν ότι λειτουργούν ως παραρτήματα του Υπουργείου Πολιτισμού. Τι γίνεται σε όλα αυτά τα κτίρια δεν έχω καταλάβει... Γιατί δεν στεγάζουν κάποιες νεανικές ομάδες; Να τους δοθούν χώροι να κάνουν πρόβες τζάμπα! Τι κάθονται και κάνουν εκεί μέσα όλοι αυτοί του Υπουργείου Πολιτισμού;» Και τώρα τι κάνουμε; «Νομίζω το χειρότερο σήμερα είναι να απελπίζεσαι», μου λέει με νόημα. «Να σε νικήσει η κατάθλιψη και να περάσεις στην αδράνεια. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή και προσπάθεια».
Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα
Θα θέλεις να μείνεις σπίτι όλο το Σαββατοκύριακο και να χαρείς τα πρώτα πραγματικά κρύα, Κριέ. Αυτό όμως μόνο για δύο μέρες, μετά θα σε πιάσει η μανία να φύγεις από την πόλη, να αρχίσεις να εξερευνάς. Λες και δεν είναι όλα στο Google maps, αλλά τέλος πάντων. Βάλε λίγα μυρωδικά στον έρωτά σου αυτή την εβδομάδα, Ταύρε, κάνε τον λίγο πιο πιπεράτο. Γιατί καλές οι αγκαλίτσες και τα χουφτώματα στον καναπέ, αλλά πόσο καιρό έχεις να το κάνεις πλάι στις ράγες στην Ερμού; Κάτι τέτοια θα έχεις να λες στα εγγόνια σου, μην το ξεχνάς. Η ένταση των τελευταίων ημερών τελικά σε πτόησε, Δίδυμε, και το μόνο που θέλεις είναι να κάτσεις μπροστά στην τηλεόραση με μια ζεστή σοκολάτα στο χέρι. Το βαρύ σου πρόγραμμα δεν θα σε αφήσει να ησυχάσεις όσο θέλεις, αλλά δεν είναι κακή ιδέα όσο ελεύθερο χρόνο έχεις να τον περάσεις έτσι.
Θα ονειροβατείς και θα μονολογείς όλη την εβδομάδα, Ζυγέ. Θα σε περάσουν για τρελό τουλάχιστον σε τρεις περιοχές της Αθήνας, ενώ στη Βαρβάκειο θα αποφύγεις τα λάχανα που θα σου πετάνε μόνο επειδή έχουν κακό σημάδι. Αλλά τι να κάνεις, είναι περίοδος ανασυγκρότησης, επομένως θέτεις νέους στόχους ζωής. Καμιά φορά μόνο έτσι γίνεται. Ενας θαυμαστής σου θα εκδηλωθεί και θα σε εκπλήξει με τη ρομαντικότητά του, Σκορπιέ. Η απάντησή σου δεν θα είναι ανάλογη, τελευταία έχεις ζοριστεί τόσο πολύ που μόνο κυνικός μπορεί να είσαι. Κάνε όμως μια προσπάθεια να είσαι ευγενικός, ο άλλος ο άνθρωπος τι σου έφταιξε; Κάνε μια ευχή τη Δευτέρα, Τοξότη, και θα βγει αληθινή. Βέβαια, επειδή ξέρω τι άνθρωπος είσαι και σε τι φάση θα είσαι τη Δευτέρα, ξέρω τι θα ευχηθείς. Και ξέρω ότι αυτή τη φορά παραδόξως αυτό που θέλεις γίνεται. Ευχήσου το λοιπόν καλά, αλλά κούνα και το χεράκι σου μαζί με την Αθηνά.
Η εβδομάδα που έρχεται είναι μια καλή ευκαιρία να κόψεις μια κακή συνήθεια, Καρκίνε. Να κοιτάξεις και λίγο την υγεία σου, ρε παιδί μου. Και ξέρεις πολύ καλά ότι όταν μιλάω για κακή συνήθεια αναφέρομαι στο τσιγάρο. Γιατί το έχεις παρακάνει τελευταία, βρε συ. Και ξέρω, δύσκολο πράγμα να το κόψεις, αλλά αυτή την εβδομάδα όχι ακατόρθωτο.
Ετοίμασε τα επιχειρήματά σου, Αιγόκερε, κάποιος φίλος θα έρθει να σου ζητήσει να τον πείσεις ότι είναι γαμάτος. Οχι ευθέως, αλλά θα το καταλάβεις όταν γίνει. Και εσύ θα πρέπει να είσαι αρκετά ευθύς και πειστικός, γιατί στο κάτω κάτω φίλος σου είναι και η υποστήριξή σου είναι πολύ σημαντική.
Υπάρχει μια καλή περίπτωση τα εργασιακά σου να πάνε ανέλπιστα καλά αυτή την εβδομάδα, Λέοντα. Κοίταξε να το χαρείς, αλλά από μέσα σου, μυστικά. Γιατί μέσα σε μια εποχή που όλα πάνε προς το χειρότερο, η ξαφνική ευτυχία μπορεί να βγει και σε κακό μακροπρόθεσμα, αν σε ζηλέψουν αρκετοί γύρω σου.
Δεν ξέρεις ποιο πουκάμισο να βάλεις; Δεν ξέρεις σε ποιο μπαρ να πας; Δεν ξέρεις ποιο γκομενικό να διαλέξεις; Κλείσε τα μάτια, Υδροχόε, για πέντε δευτερόλεπτα και σκέψου ζάμπες. Θα βοηθήσει να βγει προς τα έξω η διαίσθηση και οι απαντήσεις θα έρθουν μόνες τους. The Force is strong with you young Padawan.
Κράτα τα μυστικά σου καλά κρυμμένα, Παρθένε. Γιατί φαίνεται πως ό,τι πεις θα διαδοθεί μέσα σε δευτερόλεπτα, αλλά και θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου με διάφορους τρόπους. Προτίμησε να εμπιστευτείς μόνο τους πολύ κοντινούς ανθρώπους. Ακόμα και σε αυτούς πες τα όλα αποσπασματικά.
Οι κόντρες στη δουλειά έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό, αλλά τώρα φτάνουν σε νέα άκρα. Δεν θα αργήσει η ημέρα που θα πηγαίνεις με διπλό πέλεκυ στη δουλειά, Ιχθύ. Αν είναι όμως να προβείς σε ακρότητες, βάλε και κανέναν αλυσιδωτό θώρακα, γιατί και οι αντίπαλοί σου δεν είναι τίποτα κότες.
Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης
41
08 -14.11. 2013
Σισιλιάνικες ιστορίες Τη δυναμική του ιστορικού κέντρου και τις ευκαιρίες που δημιουργεί για νέους επιχειρηματίες αντιλήφθηκαν δύο αδέλφια από την όμορφη Σικελία, ο Τζουζέπε και ο Μαουρίτσιο Αλίτο. Και έσπευσαν να την εκμεταλλευτούν ανοίγοντας τον περασμένο μήνα ένα πανέμορφο και απίστευτα γουστόζικο μικρό μαγαζί, το Montalbano, στην οδό Κολοκοτρώνη 12, που σερβίρει ιταλικό street food, καφέδες, κρασιά, αλλά και γλυκά, τα οποία, όπως μου εξηγούν, μοιάζουν αρκετά με άλλα από την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Η σισιλιάνικη ατμόσφαιρα που σε απάγει από την Αθήνα για να σε μεταφέρει στη γειτονική Ιταλία είναι διάχυτη, ενώ μικρές αλλά χαρακτηριστικές πινελιές στη διακόσμηση αποδεικνύουν πως, όταν υπάρχει καλό γούστο, τα πολλά έξοδα δεν είναι αναγκαία. Παρόλα αυτά οφείλω να διευκρινίσω ότι τα έπιπλα του χώρου είναι όμορφες αντίκες, ενώ οι νέες παρεμβάσεις στο πάτωμα και στους τοίχους με υπέροχα πλακάκια, μπρούτζο και μάρμαρα σε άλλα σημεία έχουν σαφείς αναφορές στην αρχιτεκτονική της γραφικής πατρίδας τους, υλικά που όμως χρησιμοποιούνται και στην Ελλάδα.
Ο Μαουρίτσιο ζει εδώ τα τελευταία δέκα χρόνια, ερωτευμένος με την Ελλάδα, αλλά και με την Ελληνίδα σύντροφό του. Ο αδελφός του μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Μιλάνου και Αθήνας. Η ευχάριστη έκπληξη στη γνωριμία μας και στη συνέντευξη ήταν ότι ακούγοντάς τους να μιλούν μεταξύ τους ιταλικά (ο Μαουρίτσιο μιλάει και άψογα ελληνικά) θυμήθηκα τα λίγα δικά μου και έτσι το μεγαλύτερο μέρος της κουβέντας μας έγινε στη γλώσσα τους. Ενθουσιάστηκα καθώς συνειδητοποιούσα πως θυμόμουν αρκετά! «Δεν φοβηθήκαμε καθόλου την κρίση», λέει ο Μαουρίτσιο. «Πιστεύουμε στη σωστή μελέτη και στον σχεδιασμό. Φυσικά τώρα οι υπολογισμοί πρέπει να γίνονται πολύ πιο προσεχτικά. Μας αρέσει πολύ η φιλοσοφία της Ελλάδας και αποφασίσαμε να κάνουμε το βήμα». Ο αδελφός του, που ασχολείται με το βιομηχανικό σχέδιο, μου εξηγεί ότι έψαχναν καταρχάς για ένα κομψό ιστορικό κτίριο, κάτι που να τους θυμίζει την Ιταλία, και το βρήκαν εδώ όπου έστησαν το μαγαζί. «Η Αθήνα έχει το mood, τη διάθεση της Σικελίας, μόνο που είναι πολύ μεγάλη πόλη», συμπληρώνει χαμογελώντας. Σκέφτηκαν ότι «σε περιόδους κρίσης, αν προσφέρεις καλό προϊόν σε χαμηλές τιμές, θα
έχεις επιτυχία». Το πρώτο τους επιχειρηματικό πλάνο για την Αθήνα έπεσε στο τραπέζι πριν από δύο χρόνια, διότι πίστευαν ότι αυτό το “molto gustoso” σχέδιο που είχαν κατά νου θα άρεσε πολύ στους Αθηναίους. «Το μοντέλο μας θα είχε επιτυχία σε μια χώρα που μαστίζεται από οικονομική κρίση», τονίζει με σιγουριά ο Τζουζέπε. Το όνομα του μαγαζιού Montalbano σημαίνει «υψηλόβαθμο στέλεχος της αστυνομίας» και είναι εμπνευσμένο από νουβέλα του Ιταλού συγγραφέα Αντρέα Καμιλέρι. Μιλώντας για το μαγαζί μού τονίζουν ότι δεν το θεωρούν μπαρ με τη συνηθισμένη έννοια, επειδή ήθελαν να το κάνουν να θυμίζει δωμάτιο σπιτιού, σαλόνι συγκεκριμένα, για αυτό και επέλεξαν ανάλογα την επίπλωση. «Το θέλαμε αληθινό, αυθεντικό!» επαναλαμβάνουν και κοιτάζοντας γύρω μου επιβεβαιώνω ότι το πέτυχαν 100%. Η μουσική που παιζόταν στη διάρκεια της επίσκεψής μου ήταν αγαπημένα τραγούδια της ροκ, επιλεγμένα ώστε να φορτίζουν τον χώρο με αισθησιασμό σε νότες αλεγκρίας. Φεύγοντας ξανακοίταξα τις γλάστρες με ρυγχόσπερμα που καλύπτουν όλη την πρόσοψη και φαντάστηκα πώς θα είναι την άνοιξη όταν ανθίσουν. Bellissimo!
Αγορά
42
Ψηφιακές ημέρες Η επιτυχημένη σειρά σεμιναρίων Digital Days, η οποία οργανώνεται από τα καταστήματα Public σε συνεργασία με τη Samsung και τo DigitalLife.gr, συνεχίζει να σε μυεί στα άδυτα του ψηφιακού κόσμου. Το επόμενο σεμινάριο σε περιμένει την ερχόμενη Δευτέρα 11 Νοεμβρίου, με θέμα «Social media in business and community management: Αναπτύσσοντας τη σχέση με τον πελάτη». Το σεμινάριο απα-
Εθνική κόσμου ντά σε ερωτήματα όπως: Ποιες ανάγκες καλύπτει η ιστοσελίδα μιας επιχείρησης και ποιες τα social media; Social Media “in-house” ή “outsourcing”; Θα σε βοηθήσει, επίσης να γνωρίσεις τη σημασία του community management και να δεις πώς θα αναπτύξεις το engagement με τους fans στις σελίδες των social media. Η δήλωση συμμετοχής γίνεται μέσω του microsite www.digitaldays.gr.
Τη νέα παγκόσμια καμπάνια της με τίτλο GALAXY 11 παρουσίασε πριν από λίγες ημέρες η Samsung Electronics. Αντλώντας έμπνευση από ένα από τα συναρπαστικότερα ομαδικά αθλήματα, το ποδόσφαιρο, η καμπάνια θα ενώσει τις δυνάμεις έντεκα κορυφαίων ποδοσφαιριστών, εναντίον μιας ομάδας εξωγήινων, σε μια θεαματική ποδοσφαιρική μάχη που θα κρίνει το μέλλον του πλανήτη.
Μικρότερο αποτύπωμα Με επενδύσεις που ξεπέρασαν τα 5,5 εκατ. ευρώ η Μαρινόπουλος ΑΕ κατάφερε να περιορίσει σημαντικά το ενεργειακό της αποτύπωμα κατά το πρώτο εννιάμηνο του 2013. Η αλυσίδα μείωσε την κατανάλωση ενέργειας κατά περίπου 15 εκατ. κιλοβατώρες και περιόρισε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά 11.923 τόνους, μέγεθος που αντιστοιχεί στη φύτευση 918.099 δέντρων ή σε 18.362 στρέμματα δάσους. Ολα αυτά επιτεύχθηκαν χάρη σε στοχευμένες επενδύσεις σε συγκεκριμένους τομείς, όπως οι ψυκτικές εγκαταστάσεις και ο φωτισμός των καταστημάτων. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του υπερμάρκετ Carrefour Αμαρουσίου στο εμπορικό κέντρο AVENUE και των καταστημάτων στα Ιωάννινα και το Αργος όπου μετά την ανακαίνιση πέρα από την εντελώς νέα εμπειρία αγορών επιτεύχθηκε και ενεργειακή εξοικονόμηση 25%-30%.
Τρισδιάστατη ψυχαγωγία Θέλεις να ζήσεις την απόλυτη εμπειρία 3D από τον καναπέ σου; Κάθε Κυριακή του Νοεμβρίου στις 7 μμ. η Nova κάνει αξέχαστη την εμπειρία των τρισδιάστατων ταινιών και σου δίνει τη δυνατότητα να δεις το “Frankenweenie”, το «Η ζωή του Πι» και το «Paranorman: Μια μεταφυσική ιστορία» στις 10, 17 και 24 Νοεμβρίου αντίστοιχα. Η τρισδιάστατη εκδοχή της ταινίας «Η ζωή του Πι» αποτελεί ένα επικό ποιητικό ταξίδι εξερεύνησης και επιβίωσης. Βασισμένη στο ομώνυμο best-seller του
Γιαν Μαρτέλ, η τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Ανγκ Λι είναι μια τρυφερή και μεγαλειώδης ιστορία θάρρους και ελπίδας. Στην ταινία “Frankenweenie”, ο Τιμ Μπάρτον δημιουργεί ένα υπέροχο σκοτεινό παραμύθι, με ρίζες από τις κλασικές ταινίες τρόμου και φαντασίας. Τέλος, μια ιδιαίτερη ιστορία με ζόμπι ζωντανεύει στην τρισδιάστατη οθόνη της Nova με την ταινία «Paranorman: Μια μεταφυσική ιστορία», που στέλνει το μήνυμα σε μικρούς και μεγάλους ότι πρέπει να αναμετριόμαστε με τους φόβους μας και να αποδεχόμαστε τις ιδιαιτερότητες του καθενός.
Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης
Start it up Οι καινοτόμες ιδέες μπορούν να μετατραπούν σε αληθινές επιχειρήσεις με το COSMOTE StartUp, το πρόγραμμα που υλοποιεί η COSMOTE στο πλαίσιο της ενέργειας «Ο κόσμος μας, εσύ». Το πρόγραμμα δημιουργήθηκε από την ελληνική εταιρεία κινητής τηλεφωνίας σε συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία Διοικήσεως Επιχειρήσεων (ΕΕΔΕ), τον φορέα επιχειρηματικότητας found.ation και την OTEAcademy. Απευθύνεται σε ανθρώπους με νέες ιδέες, οι οποίες -με τη σωστή καθοδήγηση και την υποστήριξη από ειδικούς- μπορούν να μεταμορφωθούν σε μία δυναμική επιχείρηση. Με το COSMOTE StartUp, η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας δίνει ουσιαστική ώθηση στην ελληνική επιχειρηματικότητα, καθώς προσφέρει τη δυνατότητα σε ομάδες που θα ξεχωρίσουν να παρακολουθήσουν ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδών διάρκειας τριών μηνών και να έρθουν σε επαφή με ελληνικές επενδυτικές εταιρείες, ιδιώτες επενδυτές και επενδυτικά σχήματα από το εξωτερικό. Κάθε ενδιαφερόμενη ομάδα μπορεί να καταθέσει, μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου 2013, την υποψηφιότητά της στο φιλόδοξο πρόγραμμα, συμπληρώνοντας τη σχετική φόρμα συμμετοχής στο www.cosmotestartup.gr. Από το σύνολο των υποψηφιοτήτων που θα υποβληθούν, θα επιλεγούν οι ομάδες που θα πάρουν μέρος σε ένα ολοήμερο Selection Day. Ειδική επιτροπή θα επιλέξει τις 10 τελικές ομάδες που θα συμμετέχουν στο εντατικό πρόγραμμα εκπαίδευσης COSMOTE StartUp διάρκειας τριών μηνών, στο πλαίσιο του οποίου θα εξελίξουν την ιδέα τους, με τη βοήθεια ενός δομημένου βιωματικού εκπαιδευτικού προγράμματος, επιλεγμένων coaches και ομιλητών με γνώση και εμπειρία σε ό,τι αφορά τις startups και την επιχειρηματικότητα. Το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί με μια ανοιχτή εκδήλωση παρουσίασης της τελικής ιδέας σε υποψήφιους επενδυτές. Ετσι, το COSMOTE StartUp υλοποιεί την επιθυμία του Ηρακλή Παπαδόπουλου, ο οποίος μέσα από τη σελίδα της ενέργειας «Ο κόσμος μας εσύ» στο Facebook ζήτησε από την COSMOTE να στηρίξει τους δημιουργικούς ανθρώπους και τις πρωτότυπες επιχειρηματικές ιδέες.
21ος Αιώνας
Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης
Αφθονοι χώροι
44
Εύκολο password
Θέλοντας να αξιοποιήσουν στο έπακρο τους διαθέσιμους χώρους του σπιτιού τους, οι γονείς μας επέλεγαν συχνά τη λύση του μπαουλοντίβανου, το οποίο ήταν στην ουσία ένα κρεβάτι με αποθηκευτικούς χώρους. Στη συνέχεια, εκσυγχρονιστήκαμε και βρήκαμε μπανάλ αυτή την ιδέα. Τώρα, μπορούμε να επιστρέψουμε στις ρίζες μας, χωρίς όμως να κάνουμε καμία υποχώρηση στο ντιζάιν. Και αυτό χάρη στο έξυπνο κρεβάτι Iorca της ιταλικής εται-
ρείας επίπλων Letti Bolzan. Το Iorca διαθέτει μηχανισμό που επιτρέπει την ανύψωση του στρώματος, αποκαλύπτοντας έναν πλούσιο αποθηκευτικό χώρο, όπου μπορείς να τοποθετήσεις ό,τι προαιρείσαι. Ο μηχανισμός αποτελείται από βραχίονες που υποβοηθούνται από πιστόνια για να σηκώσουν το στρώμα, για να μην καταβάλεις την παραμικρή προσπάθεια.
Τοκ-τοκ. «Ποιος είναι;» «Το app σου». «Ποιο app μου;» «Αυτό που θα ξεκλειδώσει τις συσκευές σου χωρίς να πληκτρολογήσεις password». Το νέο app Knock σου επιτρέπει να ξεκλειδώνεις τον Mac σου απλά χτυπώντας δύο φορές την οθόνη του iPhone σου. Χρησιμοποιεί τεχνολογία Bluetooth χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας, προκειμένου να μη στεγνώνει την μπαταρία του smartphone και στοιχίζει 4 δολάρια στο AppStore.
www.bolzanletti.it
www.knocktounlock.com
Για πάντα μαζί
Η Google απαντά
Μότο-Λεβιάθαν
Είσαι στο γραφείο σου και είναι μια από αυτές τις στιγμές που ταξιδεύεις. Οχι μακριά, μέχρι το σπίτι σου, όπου βρίσκεται το κατοικίδιό σου: «Τι να κάνει αυτή τη στιγμή ο Ιάγος μου;» Δεν χρειάζεται να μένεις με την απορία. Η εταιρεία PetChatz προσφέρει το ομώνυμο προϊόν της, το οποίο σου επιτρέπει να κάνεις τηλεδιάσκεψη με τον τετράποδο φίλο σου. Το PetChatz διαθέτει webcam για να βλέπεις τον τετράποδο φίλο σου, μικρόφωνο για να τον ακούς, ενώ διαθέτει επίσης μία μικρή οθόνη και ηχείο για να σε βλέπει και να σε ακούει και αυτός. Και για να ενθουσιάσεις ακόμη περισσότερο το κατοικίδιό σου, η συσκευή διαθέτει ένα δοχείο με λιχουδιές τις οποίες απελευθερώνει όποτε θέλεις εσύ. Συνδέεται με PC, iPhone και συσκευές Android.
Επειτα από διαρροές επί διαρροών (οι οποίες δημιούργησαν και το απαραίτητο buzz), η Google αποκάλυψε την προηγούμενη εβδομάδα τη νέα ναυαρχίδα της στα smartphones, το Nexus 5 με λειτουργικό Android 4.4 (KitKat). Το νέο κινητό έχει μεγαλύτερη οθόνη σε σύγκριση με τον προκάτοχό του (5 ίντσες) και υψηλότερη ανάλυση (445 πίξελ ανά ίντσα). Διαθέτει τετραπύρηνο επεξεργαστή στα 2.3GHz, κάμερα 8MP και μπαταρία 2300mAh. Σύμφωνα, μάλιστα, με το Gizmodo, το hardware του κινητού (βάσει των προδιαγραφών που έθεσε η Google στην κατασκευάστρια εταιρεία LG) επιτρέπει στον χρήστη να αξιοποιήσει στον υψηλότερο δυνατό βαθμό το λειτουργικό Android. Δεδομένου, τέλος, ότι η τιμή του είναι ιδιαίτερα χαμηλή (ξεκινά από 350 δολάρια), το Nexus 5 καθίσταται υπολογίσιμος αντίπαλος της σειράς iPhone 5 (s και c). Αρκεί να δούμε τι τιμή θα έχει όταν έρθει στη χώρα μας, καθώς προς το παρόν το καινούργιο smartphone της Google δεν διατίθεται στην ελληνική αγορά.
Ξέχνα τις Hayabusa, τις Harley, ακόμα και το Batcycle. Αν θέλεις να κυκλοφορείς στον δρόμο και να κινείς παντού την προσοχή, μία είναι η μοτοσικλέτα: η Gunbus 410 της γερμανικής εταιρείας Leonheart Manufacturing. Το μέγεθός της και μόνο είναι υπεραρκετό για να μαγνητίσει τα βλέμματα, καθώς έχει μήκος 3,5 μέτρα (σκέψου απλά ότι το θηριώδες Varadero της Honda δεν ξεπερνά σε μήκος τα 2,3 μέτρα) και ύψος 1,5 μέτρο, καθιστώντας την τη μεγαλύτερη μοτοσικλέτα του κόσμου.
www.petchatz.com
www.clickandgrow.com
www.leonhardtweb.de
Τα μηχανικά του χαρακτηριστικά δεν είναι λιγότερο εντυπωσιακά. Διαθέτει δικύλινδρο κινητήρα 410 κυβικών ιντσών (εξ ου και ο αριθμός στην ονομασία του) ή -επί το ευρωπαϊκότερον- 6,718 λίτρων διάταξης V, ο οποίος έχει αιχμαλωτίσει 350 άλογα. Η Gunbus 410 τα έχει τα... κιλάκια της, αφού ζυγίζει 650 κιλά, άρα θα πρέπει να προσέχεις πάρα πολύ να μη σου πέσει γιατί μετά θα χρειαστείς γερανό. Τέλος, έχει 3 ταχύτητες συν μία όπισθεν, γιατί με τόσο βάρος είναι αδύνατον να την τσουλήσεις προς τα πίσω.
Training Ground
45
08-14.11.2013
Δέκα με τόνο! Ο άλλος εκδικητής Την ώρα που η θριαμβευτική εμφάνιση του Ρομπέρτο οδηγούσε τον Ολυμπιακό σε μια τεράστια και ενδεχομένως ιστορική νίκη του κόντρα στην Μπενφίκα, κάπου στη Χιλή έπεφτε το πρώτο πλακίδιο ενός καταστροφικού ντόμινο για το ευρωπαϊκό μέλλον του Ολυμπιακού. Το Ολυμπιακός-Μπενφίκα έχει μόλις λήξει και ένας παλιός και αγαπημένος μας φίλος βλέπει και ξαναβλέπει τις ηρωικές αποκρούσεις του τερματοφύλακα των ερυθρολεύκων. Σημειώνει προσεκτικά: τρεις αποκρούσεις με το δεξί χέρι, μία με το αριστερό, μία με το στήθος, μία με το δεξί καλάμι και μία με τον δεξιό αστράγαλο. «Μα πώς τα χρησιμοποιεί όλα αυτά;» αναρωτιέται εκνευρισμένος. Οι ώρες περνούν, είναι πια Τετάρτη, αλλά ο παλιός μας φίλος δεν έχει κλείσει μάτι. Συνεχίζει σχεδόν μαζοχιστικά να διαβάζει για τον Ρομπέρτο. Ο ευρωπαϊκός Τύπος, ακόμα και η UEFA, τον έχουν πρώτο θέμα. Ολοι υμνούν τον «εξαιρετικό Ρομπέρτο»! Στην Πορτογαλία μιλούν για τον «Ρομπέρτο που γελάει τελευταίος» και που κάνοντας «το ματς της ζωής του», «πήρε την εκδίκησή του κλέβοντας το όνειρο της Μπενφίκα». Είναι οι ίδιες εφημερίδες που
πριν από δύο εβδομάδες, όταν η Μπενφίκα είχε καταφέρει να ισοφαρίσει στα τελευταία λεπτά τον Ολυμπιακό, έγραφαν «Ρομπέρτο ευχαριστούμε» και καλούσαν τους παίκτες της στο επόμενο ματς να σημαδεύουν πάνω του. Είναι οι εφημερίδες που το 2010, μετά τα πρώτα παιχνίδια του Ρομπέρτο με τη φανέλα της Μπενφίκα, τον χαρακτήρισαν τον χειρότερο τερματοφύλακα που πέρασε ποτέ από αυτήν, αν όχι από την Πορτογαλία ολόκληρη. «Και δες τον τώρα...» σκέφτεται ο φίλος μας. «Τον αποθεώνει ολόκληρο το Καραϊσκάκη! Ζούνε όλοι το όνειρο. Ηρθε όμως η ώρα για τη δική μου εκδίκηση...» Κατεβαίνει στην αποθήκη. Στέκεται μπροστά από το μπαούλο με το ταμπελάκι “Things from Greece”. Το ανοίγει. Βγάζει από μέσα ό,τι βρίσκει μπροστά του: Καλάμι ψαρέματος, ασημένια σφυρίχτρα τροχονόμου, βιβλίο για την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου, άλμπουμ φωτογραφιών με αγάλματα... Κάτω κάτω βρίσκει επιτέλους τα γάντια που φορούσε τότε, λευκά και πεντακάθαρα, σαν να μην έπιασαν τίποτα, ποτέ... Στέλνει μήνυμα στον μάνατζέρ του. «Πάρε με επειγόντως. Σπάω το συμβόλαιό μου και γυρίζω στην Ευρώπη. Κοστάντσο is back».
Αν το φτιάξει η ΑΕΚ το γήπεδο έτσι όπως το είδαμε στην παρουσίαση, θα είναι ο πιο όμορφος χώρος αγώνων σε όλη τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ! Και δεν μιλάω τώρα για χορτάρια και κερκίδες, εκεί βολεύονται όλα, μα κουτσά μα στραβά. Μιλάω για αρχιτεκτονική, μιλάω για λεπτομέρεια, μιλάω για εσωτερικούς χώρους, ακόμη και για τα χρώματα μπορώ να μιλήσω. Ε ναι, ακόμη και για τα χρώματα, γιατί ταιριάζουν το κίτρινο με το μαύρο. Αρκεί να βρεις τις κατάλληλες εκδοχές τους και να τις φέρεις πλάι πλάι με μέτρο όχι με υπερβολή. Το είδαμε αυτό το μέτρο στην παρουσίαση της ΑΕΚ και πήγαν περίπατο οι φόβοι ότι το περίφημο «ανατολίτικο στοιχείο» που θα ενσωμάτωνε το γήπεδο μπορεί να έφερνε κάπως σε οριεντάλ. Με δυο λόγια, το γήπεδο της ΑΕΚ είναι όμορφο μέσα έξω. Εξω γιατί φέρνει σε ναό, δίχως καμία διάθεση επίδειξης. Βλέπε και το όνομα αυτού «Αγιά Σοφιά». Μέσα γιατί πιο πολύ με country club μοιάζει, με λέσχη για κυρίους. Εντάξει, θα τα χώνουν στις κιτρινόμαυρες κερκίδες, απαιτείται και ολίγη εκτόνωση. Από εκεί και πέρα όμως δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι οι μεγάλοι σύλλογοι πουλάνε πλέον total experience. Πηγαίνεις στο γήπεδο δηλαδή, δυο ή τρεις πριν και φεύγεις δυο ή τρεις ώρες μετά τον αγώνα. Με φουλ καλοπέραση, με φουλ σέρβις, όχι μόνο μπάλα. Και στον τομέα αυτό, το νέο γήπεδο της ΑΕΚ παίρνει δέκα με τόνο! Χρήστος Ξανθάκης
Γιάννης Διαμαντής
Στιγμιότυπα Πόλης
46
Δήμοι αυτοκρατορίες Είναι κρίσιμες οι δημοτικές εκλογές του 2014; Ξαναρωτάω: Είναι κρίσιμες οι δημοτικές εκλογές του 2014; Τρίτη φορά δεν θα το γράψω, αλλά γνωρίζω από τώρα τις απαντήσεις κάποιων γνωστών μου. «Δεν πάω καλύτερα για ψάρεμα;», «Ασε με, άσε με, προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην τουίτα», «Εμένα όποιος δήμαρχος και να βγει το ίδιο μου κάνει». Μαζί με το απαραίτητο «δεν ξέρω/ δεν απαντώ», μπορεί να προκύπτει και πλειοψηφία. Δυστυχώς; Δυστυχώς λέω εγώ και το γιατί θα σας το εξηγήσω. Πρώτον η Αθήνα δεν σηκώνει άλλη αδιαφορία από τους πολίτες της. Αν δεν μπούμε εμείς μπροστά και δεν αποφασίσουμε ενσυνείδητα για την πόλη μας, είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο Γιαραμπής δεν θα κάνει τον κόπο να τη σώσει. Ούτε καν να τη συντηρήσει στη σημερινή της κατάσταση. Θα μας πάρει όλους ο διάολος και θα μας πάει τσάρκα. Η δική μας η δουλειά είναι να αποδώσουμε ευθύνες και να αναγνωρίσουμε τις θετικές πρωτοβουλίες. Δούλεψε σωστά ο δήμαρχος; Πέτυχε τους στόχους του; Τον ξαναθέλουμε ή θα ήταν καλύτερα να δοκιμάσουμε κάτι άλλο; Και αυτός ο άλλος ή η άλλη τι θα είναι; Ανθρωπος που θέλει να εργαστεί για την Αθήνα ή celebrity που νοιάζεται μόνο για την αναγνωρισιμότητά του; Και η αντιπολίτευση στον Δήμο τι έκανε; Λειτούρ-
γησε εποικοδομητικά ή αρκέστηκε στις κορόνες; Πρότεινε κάτι, διεκδίκησε κάτι, αντιστάθηκε σε κάτι; Μην τα ρίχνουμε όλα στον Καμίνη παρακαλώ, υπάρχει και άλλος κόσμος στην αίθουσα... Μάλιστα, οι εκλογές του χρόνου είναι κρίσιμες. Διότι δεν είναι μόνο τα πεζοδρόμια στη μέση και τα σκουπίδια και ο φωτισμός και πες στα πρεζόνια να μην κατουράνε πίσω από τους κάδους. Είναι και ζήτημα ανάπτυξης προς ένα μέλλον που αυτή τη στιγμή χτίζεται ερήμην μας. Είναι και θέμα συνολικότερης γεωστρατηγικής! Το λέω αυτό και καταλαβαίνω πως κάποιοι από εσάς έχουν ήδη τηλεφωνήσει στο Δαφνί και μου έχουν παραγγείλει το πουκάμισο με τα μακριά μανίκια. Ευχαριστώ για την πρωτοβουλία, αλλά δεν το βγάζω από το μυαλό μου το σενάριο. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, περιλαμβάνεται στην ανάλυση για το αύριο του κόσμου που ετοιμάζει κάθε πέντε χρόνια το United States Νational Intelligence Unit. Και την ανάλυση αυτή δεν τη στέλνει στον Μητσάρα να τη μοστράρει πίσω από τον πάγκο του Πανιωνίου. Την παραδίδει πρώτα στη CIA και ακολούθως κυκλοφορεί και μια έκδοση (λογοκριμένη υποθέτω...) για το ευρύ κοινό.
και εκείνο του “Nonstate World”. Μιας υφηλίου σαν να λέμε όπου οι κρατικές οντότητες δεν θα έχουν εξαφανιστεί, αλλά θα συνυπάρχουν με εξουσίες παράλληλες. Βλέπε για παράδειγμα τις δημαρχίες, που θα συγκεντρώνουν όλο και περισσότερη ισχύ όσο περνούν τα χρόνια. Οπως σημείωσε και ο στοχαστής Πάραγκ Κάνα στη σχετική ανάλυσή του στους “New York Times”, οι επόμενοι παγκόσμιοι ηγέτες δεν θα είναι οι πρόεδροι ή οι βασιλιάδες, θα είναι οι δήμαρχοι. Και προσέθεσε χαρακτηριστικά κάτι που είχε δηλώσει ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ: «Δεν με πολυνοιάζει τι λέει η Ουάσιγκτον...» Τόσο δυνατός! Θα μου πείτε βέβαια άλλο η Νέα Υόρκη και άλλο η Αθήνα. Συμφωνώ, πλην όμως οι ρόλοι που θα κληθούν να αναλάβουν οι δήμαρχοί τους τα επόμενα έτη δεν θα διαφέρουν και πολύ. Γιατί θα βρεθούν να κουμαντάρουν μίνι αυτοκρατορίες, με διαρκώς αυξανόμενη ισχύ και σημασία. Και αν ο Δήμος Αθηναίων σας μοιάζει σήμερα μια μικρή οντότητα, σκεφτείτε ένα μέλλον με Δήμο μητροπολιτικό των εκατομμυρίων. Θα αφήνουν τα υπουργεία τους οι μεγαλόσχημοι για να τον υπηρετήσουν ή δεν θα τα αφήνουν; Χρήστος Ξανθάκης
Η φετινή έκδοση λοιπόν ονομαζόταν “Alternative Worlds” και ανάμεσα στα άλλα σενάρια περιλάμβανε