Metropolis Free Press 09.03.12

t ÀATENISTASÀ À­ ½

Ροδάνθη Σεντούκα

Μια κόκκινη γραμματοσειρά "OKOMOLECH

lÀ ®

¼ ½® À´r

j ±­

» À ¸ ­r À Àv

i ® ¸À À¶¸

Í+ 2 Í Í Í

xx Í

»iÀ̂m¿´t·i¹¼ĩÀ°jÀst»j° tÀs ¸ Àn ¸ r À ¸ À À° ¸¬ Àn ¸ ¸ r À­¬ À ³ À ¸ ­ ³ À ­³ À À½ ®À À° ¸¬ Àn¸ ®À½ À À À À° ³ Àm¸½½±

ȂǹȎȅȊ

ÄÄ Ä

"'Ͱ 1

ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5 ::: 0(75232/,635(66 *5

'Ä « ¬­¨°Äw §® ¥¢°Ä¬²§¨i£¦

ÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄi Ä­¨§Ä §®«¯©¨ ¨«± ¬­«

Ä

x ¦ £°Äi Ĥ ±¯«£¬­ Ä­ ²­ ­¢­

Ä

§­ Ä « ¬­¨°Äv ´§ °Ä¥ £Ä¥ ® « £i¢Ä©¨©

Ä

}¦ § Ä Äy ¡£ §

Ä

¨ §®¢Äy §­¨ ¥ Ģĭ ±§¢Ä­¨²Ä:J9F<AF?

Ä

Ä\#¯¦ © £ bÄ¥ §¨²§ ħ­¨²Ä¬­£°Ä ®¨²¬ °

Ä

Ät¢i ­«¢°Äv ¦¨°Ä¥ £Ä¨ Ät¢i ­«¢°Ä ¨«§Ä

Για όσους τα βλέπουν όλα μαύρα...

...απλά πατήστε escape! Ä

Ä{ Ä¡« £Ä¡£ Ä­¢§Ä ¦ ® £ Ä­¢°Ä­¢¦ « ¬¢°

Ä

Ä{®¢§ Ät ¦¢¡£ §§¢Ä ©¨¦ i § £Ä­¢Ä¦£ ¥ * Γκράφιτι σε τοίχο της Τεχνόπολης επί της οδού Πειραιώς. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από την κa Λουίζα Γιουλαμάκη και είναι διαθέσιμη στο AFP.

Ä

£Ä9L=FAKL9KĬ­¨²°Ä « i¨²° v v Í v ~ ÍÍÍ

KCRPMNMJGQ KCRPMNMJGQLCUQ EP

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Το δεύτερο Mstories για την urban culture σκηνή της Αθήνας είναι online. Συμμετέχουν οι: Μέλιος Κατσαμάκης (Balkana Mama), Χρήστος Κυλιακούδης (Yummy Mommy), Ηρώ Σαΐα και Γιάννης Παλαμίδας («Για Σένα»), Δημήτρης Αποστολάκης, Χριστίνα Σουγιουλτζή («Κι όμως κινείται»), Τάσος Θεοδωρόπουλος (κριτικός κινηματογράφου), Σταμάτης Ζακολίκος και Ειρήνη Μαργαρίτη (“Unemployed”). Δείτε το στο www.metropolispress.gr.

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Χρήστος Ξανθάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη • Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

UUU KCRPMNMJGQNPCQQ EP

+CRPMNMJGQÍ$PCCÍ.PCQQ

ȂǹȇȉǿȅȊ

u

::: 0(75232/,635(66 *5

ouµjÀj°u À

j´iÀj°u

Οθόνη με μοναδική απεικόνιση, αναβαθμισμένο επεξεργαστή και σταθερή αυτονομία στις δέκα ώρες περιλαμβάνει μεταξύ άλλων το νέο iPad που φιλοδοξεί να συνεχίσει την πορεία των προκατόχων του. Εχοντας διαθέσει μέχρι στιγμής στην αγορά περισσότερες από 55 εκατομμύρια ταμπλέτες, ήταν αναμενόμενο όλα τα «τεχνολογικά» φώτα το βράδυ της Τετάρτης να στραφούν στην παρουσίαση του νέου iPad. Η Apple φρόντισε να δικαιώσει σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες παρουσιάζοντας ένα καινούργιο μοντέλο με οθόνη που... βγάζει μάτι. Ειδικότερα, ενσωματώνει την τεχνολογία Retina με ανάλυση 2040x1536, η οποία είναι τόσο μεγάλη, ώστε να μην μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει μεμονωμένο pixel σε απόσταση 25 εκατοστών. Οι πρώτες αναφορές, μάλιστα, κάνουν λόγο για διαφορά με το iPad 2 παρόμοια με αυτή του iPhone 4 απέναντι στο iPhone 3GS. Αναβαθμισμένος είναι και ο επεξεργαστής, που προσφέρει εντυπωσιακά γραφικά στα παιχνίδια και ακόμα ταχύτερη απόκριση στις εντολές του χρήστη, με την αυτονομία της μπαταρίας να παραμένει στις δέκα ώρες. Επιπλέον, υπάρχει στο εξής δυνατότητα εγγραφής βίντεο 1080p, λήψης φωτογραφιών με κάμερα 5MP και σύνδεσης σε δίκτυα 4G (η επόμενη γενιά του 3G που χρησιμοποιούν σήμερα τα κινητά για να συνδεθούν στο ίντερνετ). Οπως όλοι βέβαια γνωρίζουν, η πραγματική δύναμη της συσκευής βρίσκεται στις εφαρμογές, οι οποίες ξεπερνούν τις 200.000, καλύπτοντας κάθε πιθανή απαίτηση. Οσον αφορά τις τιμές, διατηρούνται στα ίδια επίπεδα με το προηγούμενο μοντέλο, ξεκινώντας από τα 499 δολάρια για την έκδοση των 16 GB με WiFi και φτάνοντας μέχρι τα 829 δολάρια για την έκδοση των 64 GB με WiFi και 4G. Στην Ελλάδα η συσκευή αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 23 Μαρτίου, ενώ -σε αντίθεση με την πρακτική που ακολουθούσε στο παρελθόν- η Apple θα συνεχίσει να διαθέτει το iPad 2 στα καταστήματα με τιμή μειωμένη κατά 100 δολάρια. i µ

ȂǹȇȉǿȅȊ

| s x Áx v | ::: 0(75232/,635(66 *5

AΝΘΡΩΠΟΣ-ΟΡΧΗΣΤΡΑ Àv ® À¯¸ r

Και κιθάρα και φυσαρμόνικα και κρουστό, «τα πάντα όλα», που θα έλεγε και ο γνωστός γεωργοφιλόσοφος. Ο Μπόρις Βουτσίνος είναι ένας πραγματικός άνθρωπος-ορχήστρα. Και αν σας θυμίζει κάτι το όνομά του, μην αγχώνεστε και μη σπεύδετε στο Google. Είναι γιος του γνωστού μπάσου Φραγκίσκου Βουτσίνου, που έκανε καριέρα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Από εκεί το μικρόβιο, σόι πάει το βασίλειο, μπλα, μπλα, μπλα, μην κολλήσουμε στα τετριμμένα. Σημασία έχει ότι ο Μπόρις (εκ του Γκοντούνοφ φυσικά!) είναι μάλλον ο πιο θεαματικός μουσικός των αθηναϊκών πεζοδρομίων και πεζοδρόμων. Ενας πρίγκιπας του μπλουζ, σε μια πρωτεύουσα που βασανίζεται από τη μονόχορδη κακοφωνία των αδέξιων ακορντεόν. «Κάναμε ένα σωρό ταξίδια με τον πατέρα μου», λέει τώρα σε ένα διάλειμμα της δουλειάς, «και όπου πήγαινα έβλεπα στο δρόμο μουσικούς να παίζουν μπλουζ, τζαζ, φολκ. Εντυπωσιάστηκα, μαγεύτηκα, ξεστραβώθηκα. Κάποια στιγμή πήρα δικιά μου κιθάρα και ξεκίνησα». Δεν ήταν πάντως η πρώτη του επιλογή οι νότες. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν έπιασε τα 18, το είχε πάρει απόφαση να σπουδάσει ορνιθολογία. Τα μάζεψε, πήγε στη Ζυρίχη και, όπως έψαχνε τα πανεπιστήμια, μαγνητίστηκε από μια μπάντα του δρόμου, τους Lost Wandering Blues Band. Ξέχασε σπουδές, λησμόνησε πετούμενα, ενώθηκε μαζί τους, έμαθε την τέχνη από πρώτο χέρι. Κι όταν σώθηκαν τα λεφτά; Οταν σώθηκαν τα λεφτά γύρισε Ελλάδα, έμπλεξε με γκρουπάκια, με κλαμπάκια, με μουσικές σκηνές. Και με τους αθηναϊκούς δρόμους, όπου είναι τακτικός θαμώνας από την αρχή της δεκαετίας του ’80. «Τότε μας συλλαμβάνανε οι αστυνομικοί», θυμάται. «Συλλαμβάνανε όποιον έπαιζε στα πεζοδρόμια για αλητεία, διακίνηση, επαιτεία, ό,τι θες. Και τώρα μας γκρινιάζουν, μας τη λένε, αλλά τουλάχιστον δεν πάμε φυλακή. Καλύτερα θα ήταν να παίζαμε όπως στο εξωτερικό, εγκεκριμένοι από επιτροπή, με το καρτελάκι μας, να μην είναι αυτό το χάλι που όποιος γουστάρει αρπάζει ένα όργανο και κοπανάει». Ο ίδιος το πήρε απόφαση να γίνει άνθρωπος-ορχήστρα πριν από μερικά έτη. «Είχα κιθάρα, είχα φυσαρμόνικα, στις αρχές του ’90 είχα και ντέφι στο πόδι. Λέω: ‘Θα βάλω και το μπαούλο, θα βάλω και την πεταλιέρα, θα τα κάνω όλα εγώ’». Και ο κόσμος πώς τον αντιμετωπίζει; «Ο κόσμος γουστάρει, στέκεται, φωτογραφίζει, ρωτάει: ‘Τι είναι αυτό;’ Τις προάλλες ήρθε στον Πειραιά ένας λαϊκός τύπος με ψιλά στο χέρι και τα πέταξε φωνάζοντας: ‘Είσαι τζίνιους, είσαι τζίνιους!’» Αυτές τις μέρες που ξανοίγει ο καιρός, θα τον βρούμε τον Μπόρις Βουτσίνο στο Αλσος Ριζάρη, στο Θησείο, στο Μοναστηράκι, στην Αποστόλου Παύλου να δίνει την ψυχή του στο μπλουζ. «Ψάχνομαι», μου λέει, «ψάχνομαι για μεγάλες περαντζάδες» και ξαναρχίζει να παίζει με πάθος και με γούστο.

|

ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

ËÆô ÆÎÆôÆÒÐ È »Ð¸¨µ ºz´ ¨»Ð ¨ ¼»¹µº »¹º´ Τις προάλλες παρουσίασα στην Αθήνα το πρώτο βιβλίο του Σπύρου Γόγολου, ενός νέου Γιαννιώτη συγγραφέα. «Στην καρδιά της Αυτοκρατορίας» είναι ο τίτλος του και προσπαθεί να αναπαραστήσει μια εποχή ρευστή σε όλη την Ευρώπη. Την εποχή που το παλιό τελειώνει και το καινούργιο αναδύεται. Το παλιό είναι η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το καινούργιο είναι η νεωτερικότητα, η βιομηχανική επανάσταση, η κυριαρχία των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων. Και ειδικά η κυριαρχία της ιδέας του έθνους: αυτό το κατεξοχήν παιδί της νεωτερικότητας και της Δύσης, αυτή η καινούργια θρησκεία που κατάφερε να αντικαταστήσει και να παραμερίσει στο διάβα της τις παλιές θρησκείες, αντιλήψεις, προσκολλήσεις, τοπικισμούς και ντοπιολαλιές. Η ιδέα του έθνους δεν ήρθε με τον ίδιο τρόπο στη Δύση της Δύσης και στην Ανατολή της Δύσης, δηλαδή σε εμάς στα Βαλκάνια. Στα δικά μας μέρη έφτασε σαν μια θαυματουργική μπουλντόζα εισαγωγής η οποία ανέτρεπε τα παλιά οθωμανικά αφεντικά, χάραζε σύνορα, γκρέμιζε πολυφωνίες, κατακερματισμούς, τοπικισμούς και έστρωνε το δρόμο προς τη σύγχρονη Ευρώπη και τη σύγχρονη εποχή. Σε αυτή την μπουλντόζα που έφερνε την υπέροχη και μοντέρνα θεϊκή ονομασία «έθνος», μια ανέβαινε η μισή κοινωνία για να τσακίσει την άλλη μισή, μια ανέβαινε μια γροθιά από εκλεκτές φάρες για να τσακίσουν όλη την κοινωνία συλλήβδην, μια ανέβαινε η άλλη μισή που είχε τσακιστεί για να πάρει εκδίκηση, τσακίζοντας αυτή τη φορά την άλλη, πρώην προνομιούχα μισή. Φαίνεται πως «δανειστήκαμε» από τη Δύση τις πιο αυταρχικές πλευρές της ιδέας του έθνους και κληρονομήσαμε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία τις χειρότερες πλευρές της: τη διαφθορά, τα μπαξίσια, τις πελατειακές σχέσεις, τη θρησκοληψία. Ακολουθώντας τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου (τον δημοσιογράφο Αλκη Αναγνωστάκη) να περιπλανιέται στην Πόλη, στη Θεσσαλονίκη και στη Σμύρνη, καταλαβαίνεις πόσο κόστισε στους Ελληνες και στα Βαλκάνια εν γένει η απώλεια του κοσμοπολίτικου στοιχείου. Καταλαβαίνεις, επίσης, γιατί οι Βαλκάνιοι, που για τόσους αιώνες συνυπήρχαν μαζί, πάσχουν σήμερα από το σύνδρομο της αβάσταχτης ομοιότητας του Αλλου. Οι συγκρούσεις στα Βαλκάνια δεν γίνονται επειδή διαφέρουμε, αλλά επειδή μοιάζουμε σε ανυπόφορο βαθμό. Ολα αυτά που περιγράφει το βιβλίο είναι πλέον παρελθόν. Σήμερα, που βρισκόμαστε ξανά σε μια ρευστή εποχή για την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη, οι προκλήσεις είναι πολύ διαφορετικές. Και θα τις αντιμετωπίσουμε με επιτυχία εάν καταφέρουμε να «διαβάζουμε» με περισσότερη διάθεση αυτογνωσίας το οθωμανικό μας παρελθόν και το ευρωπαϊκό μας παρόν... ΥΓ: Το βιβλίο του Σπύρου Γόγολου «Στην καρδιά της Αυτοκρατορίας - Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη (1905-1912)» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωδώνη.

µ ¸ ½³ Àm¸ r GAZIKAP GMAIL COM

Το εξώφυλλο από το τρέχον τεύχος του βρετανικού περιοδικού “NewStatesman”, με αφορμή προφανώς τη «Γιορτή της Γυναίκας» στις 8 Μαρτίου, αφιερώνει το κύριο άρθρο του στο... “weaker sex” -το «αδύναμο φύλλο» σε ελεύθερη ελληνική απόδοση- και αναρωτιέται: «Κατέστρεψε στα αλήθεια ο φεμινισμός τη ζωή των αντρών;»

1 2 3 4 5

«Είτε αφορά τη διπλωματία είτε την εκπαίδευση, είναι καιρός να προκαλέσουμε τον παραδοσιακό τρόπο σκέψης και να ταρακουνήσουμε συθέμελα την υπάρχουσα κατάσταση». Με αυτό τον πρόλογο το βρετανικό περιοδικό “Monocle” παρουσιάζει στο τεύχος Μαρτίου απόψεις πέντε αγαπημένων στοχαστών που θα μπορούσαν να συντελέσουν στην παγκόσμια αλλαγή για τον 21ο αιώνα. Πρώτα παρουσιάζεται η άποψη του μαθηματικού Αλεξ Μπέλος, ο οποίος κάνει λόγο για την αναθεώρηση που πρέπει να κάνουμε σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα μαθηματικά στην καθημερινότητά μας. Σημασία, λέει, δεν έχουν τόσο τα νούμερα και οι αριθμοί, αλλά οι αναλογίες, η δυνατότητα δηλαδή να συγκρίνουμε ποσότητες. «Πρώτα οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να μπορούν να κάνουν μια γενική ποσοτική εκτίμηση, παρά να μετράνε». Από την πλευρά του ο αρχιτέκτονας Γιαν Γκελ δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην ανακατάληψη του δημοσίου χώρου από τους πολίτες, ενώ μάλιστα χαρακτηρίζει την «Αραβική άνοιξη» και τις ανά τον κόσμο κινητοποιήσεις ως το προοίμιο μιας τέτοιας προοπτικής. Θεωρεί απαραίτητο τον εκτοπισμό των μηχανοκίνητων μέσων και φέρνει ως παράδειγμα το παράταιρο της Νέας Υόρκης: «Στη Main Street περπατούν καθημερινά περίπου 97.000 άνθρωποι, που στοιβάζονται στο 30% του χώρου της συγκεκριμένης λεωφόρου. Την ίδια στιγμή, 56.000 οδηγοί καταλαμβάνουν με τα αυτοκίνητά τους το υπόλοιπο 70%». Ο Μάθιου Τέιλορ, γενικός διευθυντής της RSA, θεωρεί αναγκαία τη μεγαλύτερη συμμετοχή του καθενός στα κοινά, την ενεργοποίηση του αλτρουισμού μας, καθώς και την ανάληψη των ευθυνών που έχει ο καθένας μας ως πολίτης. «Το σύστημα υγείας θα καταρρεύσει εάν πρώτα εμείς οι ίδιοι δεν προσέξουμε περισσότερο την υγεία μας», αναφέρει σε ένα από τα παραδείγματά του. Στον επαναπροσδιορισμό της εξωτερικής πολιτικής και στη γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα στους Δυτικούς και στο μουσουλμανικό κόσμο δίνει έμφαση ο διευθυντής ερευνών του Brookings Doha Center Σάντι Χαμίντ. Υποστηρίζει δε ότι η Δύση δεν μπορεί να επιμένει ότι η δημοκρατία είναι ζωτικής σημασίας σε μερικές χώρες, τη στιγμή που υποστηρίζει αυταρχικά καθεστώτα σε κάποιες άλλες. Τέλος, ο CEO της συμβουλευτικής εταιρείας Oxford Analytica Νάντερ Μουσαβίζαντεχ ονειρεύεται την παντοδυναμία των μεγαλουπόλεων. «Σε περίπου 40 αστικές μεγα-περιφέρειες κατοικεί το 18% του παγκόσμιου πληθυσμού, το οποίο παράγει το 66% της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας και το 85% της επιστημονικής και της τεχνολογικής καινοτομίας», αναφέρει χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως οι μεγαλουπόλεις πέρα από την οικονομική, οφείλουν να αποκτήσουν και πολιτική ισχύ. s ª À

::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

ÏÉôËÆÐÆ ôÑÈ ôÄ ÏÎÉÄ ôËÏÒ »¹¸¨µ ´º¹¨»¹¼¨̵ ² ¶~¹¼̶

Φαίνεται πως η παρακαταθήκη που άφησε στην πόλη και την πολιτεία όπου μεγαλούργησε το φιντάνι που λεγόταν Αλ Καπόνε δεν λέει να ξεθωριάσει. Για το Σικάγο και το Ιλινόις αντίστοιχα ο λόγος. Αμφότερα βρέθηκαν στο μικροσκόπιο του τελευταίου τεύχους του περιοδικού “Economist” εξαιτίας της σχέσης λατρείας που έχουν αναπτύξει τις τελευταίες δεκαετίες με τη διαφθορά οι κυβερνώντες τους. Ενόψει, μάλιστα, της επικείμενης 14ετούς φυλάκισης για υποθέσεις διαφθοράς του πρώην κυβερνήτη του Ιλινόις Ροντ Μπλαγκόγιεβιτς και δεδομένου ότι τα τελευταία 40 χρόνια έχουν φυλακιστεί για τον ίδιο λόγο οι τέσσερις από τους επτά που θήτευσαν στη συγκεκριμένη θέση, ο αρθρογράφος παρουσιάζει στοιχεία από έρευνα του Πανεπιστημίου του Σικάγο βάσει των οποίων «από το 1976 έως σήμερα έχουν καταδικαστεί για διαφθορά 1.828 εκλεγμένοι αξιωματούχοι, διορισθέντες και κυβερνητικοί υπάλληλοι της πόλης, αλλά και της πολιτείας γενικότερα. Την ίδια τύχη είχε για το ίδιο χρονικό διάστημα και το ένα τρίτο όσων διετέλεσαν δημοτικοί σύμβουλοι». Αν και οι συνειρμοί που μπορεί να κάνει κανείς με την ελληνική πολιτική (και όχι μόνο) πραγματικότητα είναι αρκετοί, η περίπτωση του Σικάγο παρουσιάζει μια τεράστια διαφορά: Εκεί, αφού τα... φας, δεν χωνεύεις στα έδρανα, αλλά πίσω από τα κάγκελα. s ª À

Don’t cry for me... Russia? Τη βραδιά των ρωσικών προεδρικών εκλογών, ο Βλάντιμιρ Πούτιν είπε να αφήσει για λίγο στην άκρη το προφίλ του σκληροτράχηλου πρωθυπουργού-Προέδρου (τύπου ιππεύω-στα-βάθητης-στέπας-χωρίς-μπλούζα και τσακίζω-μετζούντο-τους-αντιπάλους-μου) και να μπήξει τα κλάματα, αφήνοντας έτσι σύξυλους τόσο τους συμπατριώτες του, όσο και τους Δυτικούς, που τον περιμένουν μονίμως στη γωνία. Ο Λουκ Χάρντινγκ της βρετανικής εφημερίδας “Guardian” άντλησε ορισμένα βασικά μαθήματα από αυτή την αντίδραση. Ολα έχουν την πλάκα τους. Πρώτον, ο Πούτιν τρόμαξε από τις πρόσφατες διαδηλώσεις στη χώρα του. Ναι, καλά! Επίσης, τα δάκρυα του Προέδρου οφείλονταν στον παγωμένο ρωσικό άνεμο και όχι στη συγκίνηση της στιγμής, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Προέδρου. Τρίτον, με τόσα κοντινά φάνηκε ότι το λίφτινγκ που έκανε ο Πούτιν δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία. Τέλος, το πολιτικό χιούμορ επέστρεψε. Ο πρώην υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων για την προεδρία των ΗΠΑ Τζον ΜακΚέιν έγραψε στο Twitter: «Αγαπητέ Βλαντ, έκπληξη! Κέρδισες!» Οι Ρεπουμπλικάνοι φημίζονται, άλλωστε, για το χιούμορ τους. Eδώ ψηφίζουν τον Νιου Γκίνγκριτς για το χρίσμα του υποψηφίου... À8 4

«Να δεις που στο τέλος πάλι οι δυο τους θα βγούνε», μου είπε ο οδηγός του ταξί που με γύρισε σπίτι το Σάββατο το βράδυ. Οι «δυο τους» ήταν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, μια προεκλογική θεωρία βγαλμένη από την κόπωση της βραδινής βάρδιας και εμπλουτισμένη από την υπερένταση ενός αχτύπητου φραπέ σε πλαστικό, μια άποψη που εμπεριείχε έναν τρόμο στη φωνή του ηλικιωμένου ταξιτζή, ο οποίος δεν μπορούσε ούτε να εξηγήσει αυτό που έλεγε, ούτε να το καταλάβει. Απλώς το πίστευε και το φοβόταν. «Αφού όλοι οι υπόλοιποι», συνέχισε εξηγώντας μου το σκεπτικό του, «είναι καλοί μόνο για το φεϊμπού». Το «φεϊμπού» ήταν το Facebook και οι «υπόλοιποι» ήταν τα μικρότερα κόμματα που πιστεύουν ότι θα μπούνε στη Βουλή και θα παίξουν κάποιο ρόλο. Δυο πράγματα μπορούσα να καταλάβω. Το πρώτο ήταν ότι ο δικομματισμός αντιμετωπίζεται στη συνείδηση του κόσμου ως αναγκαίο κακό, δεν είναι ότι τον θέλουμε, αλλά ούτε ότι δεν τον θέλουμε. Είναι η μοίρα μας και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Το δεύτερο ήταν ότι η κουλτούρα του ίντερνετ, όσο και αν προοδεύει και ρυθμίζει την καθημερινότητά μας, δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά μόνο ως κάτι κατώτερο ή χιουμοριστικό από μια μερίδα της κοινωνίας που, είτε λόγω έλλειψης εξοικείωσης είτε απλώς λόγω ηλικίας, δεν αντιλαμβάνεται τη δύναμή της. Σκεφτόμουν, λέγοντας «καληνύχτα» στον ταξιτζή, ότι το είδος του, το είδος του μη μυημένου με το «φεϊμπού», είναι σχεδόν υπό εξαφάνιση. Θα το λέμε κάποτε -αν το θυμόμαστε- και θα γελάμε, γιατί ζούμε την τελευταία φάση του μεταβατικού σταδίου της απόλυτης εμπλοκής μας με το παράλληλο (και μη παράλληλο) ιντερνετικό σύμπαν. Οπως, πιθανόν, να ζούμε και το τελευταίο στάδιο της μακράς περιόδου του δικομματισμού στην Ελλάδα, καθώς, κοντός ψαλμός αλληλούια, οι μέρες του ενός, αν όχι και των δυο κομμάτων που μάθαμε να αποκαλούμε μεγάλα, είναι μετρημένες. Εν τω μεταξύ, μια και ανέφερα το ίντερνετ, να κλείσω με την αγαπημένη μου είδηση της εβδομάδας από το διεθνή χώρο, με την κινηματογραφική αποκάλυψη ότι ο διαβόητος χάκερ «Σαμπού» της κολεκτίβας LulzSec ήταν τελικά ένας πληροφοριοδότης του FBI. Υπέροχος διαστρεβλωμένος δυτικός κόσμος. Ελκυστικός και απωθητικός. Συγχρόνως.

i À¼ ½ r A DIMOULAS METROPOLISNEWS GR

u

ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

·t´j¹°Àmi¹À»iu»t»l»j°

Σε μια εποχή που ένας στους δύο κατοίκους ζει στα αστικά κέντρα, αρκετές πόλεις έχουν αρχίσει να διαμορφώνουν τη δική τους, ξεχωριστή ταυτότητα. Μήπως θα πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους; Àv ® À» ¸ ¸ ±­ Το τέλος του 2011 σημαδεύτηκε από ένα γεγονός που πέρασε στις τελευταίες (άντε, τις προτελευταίες) σελίδες των εφημερίδων και των ειδησεογραφικών sites (για την τηλεόραση, ούτε λόγος): ένας στους δύο Κινέζους κατοικούν πλέον σε αστικά κέντρα. «Και γιατί θα έπρεπε να μας απασχολήσει περισσότερο αυτή η είδηση;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Εντάξει, δεν αποτελεί υλικό και για πρωτοσέλιδο. Αυτή η εξέλιξη δείχνει, όμως, ότι η Κίνα προσεγγίζει τη Δύση, όχι μόνο σε αμιγώς οικονομικό επίπεδο. Η αστικοποίηση, «σήμα κατατεθέν» του ανεπτυγμένου κόσμου, επεκτείνεται και προς τις αναπτυσσόμενες χώρες. Αρκετοί κατηγορούν τις πόλεις για τη διόγκωση ορισμένων κοινωνικών παθογενειών: εγκληματικότητα, ατομικισμός, μοναξιά, κοινωνικός αποκλεισμός κτλ. Από την άλλη μεριά, οι πόλεις καλλιεργούν μία νέα μορφή κοινότητας, υποστηρίζουν οι Daniel A. Bell and Avner deShalit, συγγραφείς του βιβλίου “The Spirit of Cities: Why the Identity of a City Matters in a Global Age”. Σε σχετικό τους άρθρο στο site του Project Syndicate (“Self and the City”), οι δύο καθηγητές υπογραμμίζουν ότι οι σύγχρονοι αστοί είναι υπερήφανοι για τις πόλεις τους και για το λόγο αυτό προσπαθούν να εκθρέψουν μία

διακριτή αστική κουλτούρα που θα ξεχωρίζει την πόλη τους από τις υπόλοιπες. Ας πάρουμε για παράδειγμα το φημισμένο Παρίσι, το οποίο διαθέτει ένα διάχυτα ρομαντικό χαρακτήρα. Η ιδέα των Παριζιάνων περί ρομαντισμού δεν ταυτίζεται με το χολιγουντιανό γλυκανάλατο στερεότυπο ενός έρωτα που έχει πάντα happy-end, αλλά αφορά την αντίθεση σε καθιερωμένες αξίες και τη ρουτίνα που καλλιεργεί η αστική ζωή. Στο Χονγκ Κονγκ, από την άλλη μεριά, ο καπιταλισμός έχει εμποτίσει την καθημερινότητα των κατοίκων του, οι οποίοι όμως δεν έχουν απομακρυνθεί από τις αξίες του κομφουκιανισμού, που δίνουν έμφαση στη φροντίδα του συνανθρώπου, έναντι του ιδίου συμφέροντος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η πόλη να καταγράφει το υψηλότερο ποσοστό φιλανθρωπίας στην Ανατολική Ασία. Κάπως έτσι, αναδύεται πάλι μία μορφή ταυτότητας, η οποία υπήρχε ήδη από την εποχή της αρχαιότητας και της πόλης-κράτους: πρόκειται για τον «αστισμό» (“civicism”), την αφοσίωση του πολίτη στην πόλη του. Ανάμεσα στα πλεονεκτήματα που προσφέρει ο «αστισμός» είναι και η αντίσταση στις τάσεις ομογενοποίησης που συνοδεύουν την παγκοσμιοποίηση. Ανάμεσα στα μειονεκτήματα εί-

ναι και η έριδα που μπορεί να προκαλέσει μεταξύ διαφορετικών πόλεων (ας πάρουμε ένα δικό μας παράδειγμα: Αθήνα vs Θεσσαλονίκη). Οι πόλεις με ισχυρή ταυτότητα έχουν το δυναμικό να επιτύχουν, άλλωστε, στόχους, που είναι δύσκολο να εκπληρωθούν σε εθνικό επίπεδο. Πόλεις, όπως η Νέα Υόρκη, το Βερολίνο, το Λονδίνο και το Γιοχάνεσμπουργκ συμμετέχουν στην πρωτοβουλία C40 για την προώθηση περιβαλλοντικά αειφόρων δράσεων. Το Βανκούβερ υπερηφανεύεται για τον «πράσινο» χαρακτήρα του. Τι γίνεται, όμως, με την περίπτωσή μας; Εχει η Αθήνα μας την ελπίδα να αναπτύξει μία αντίστοιχη ταυτότητα; Αν ναι, τι στοιχεία θα μπορούσε να έχει; Η κρίση δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για αδράνεια. Και αυτό φαίνεται ήδη: ο κόσμος οργανώνεται, προσπαθώντας να βοηθήσει όπως μπορεί τους συνανθρώπους μας που «γονάτισαν» εξαιτίας της νέας οικονομικής πραγματικότητας. Αλλες πρωτοβουλίες (όπως αυτές των atenistas) έχουν ως στόχο να «ρετουσάρουν» κάπως την εικόνα μιας ταλαίπωρης πόλης. Και τα δύο στοιχεία είναι ελπιδοφόρα· κοινωνική ευθύνη, αλληλεγγύη και εθελοντισμός θα μπορούσαν να αποτελέσουν δύο ενδιαφέροντα στοιχεία ενός νέου χαρακτήρα για την πόλη μας.

ȂǹȇȉǿȅȊ

|

::: 0(75232/,635(66 *5

µ r Àm¸ ¸ r ÀF J@RS@M@JHR LDSQNONKHRMDVR FQ

Ð © Ò© â p ©{ {©p ©{ pß © àp © © ©2HW©# N F R© É p ¡© ©Ð Ò © {©â{ © á © ©!D@SKDR© © ©!D@BG©!NXR © {©â{ © ¡ à©{ ¡© p ¡ ä © © ¡ â p ©Ðß © © © ß ©Ø à © £ Ò ©Ô ©Ðß ©ß ¡ ©à © ©

â© ¡ ©{ß ©Ò p{ ¡p© © ¡ á © á © ©ß © {â© ©{ © äp © ä © © ¡ á © © ©cØ ß i ©p © © Ò © á{ ©Ô©Ø à © £ Ò ©{ á© ¡©b)TLOHMF©%HRGh ©¡{â ©â ©cÍ© Ò{ © © Òp i© ©{ © ¡©{ { â©Ò p{ ¡p© à © pß © ¡© ¡{©Ô { á © © ©BGHB© R©b UDB©3NHh© á ©ß © {â© © { pß © ä © © â © © ¡ á © â © p ¡ á © © p à© © Ò © Ò ©{ß © ¡ © © ß{ © © © à © © á ©ß p

::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

Τη δική της εκδοχή των πραγ-

μάτων αποφάσισε να πει η Emeli Sande και αυτό μέχρι στιγμής βγήκε κερδισμένη. Τράβηξε τα βλέμματα πάνω της με το άλμπουμ “Our Version of Events”, κέρδισε το βραβείο των κριτικών ως πρωτοεμφανιζόμενη στα Brit Awards και έριξε από την κορυφή των τσαρτ της Μεγάλης Βρετανίας την Adele, που είχε κατοικοεδρεύσει εκεί με το πολυπλατινένιο «21». Εχουμε να κάνουμε με την περίπτωση μιας μοναδικής soul φωνής, με ευαισθησία και τσαμπουκά, σε ένα άλμπουμ γεμάτο καλή ποπ μουσική. Ανακαλύψτε την!

Ενα «Ημερολόγιο Ονείρων» μας περιμένει σήμερα (9/3) και την ερχόμενη Παρασκευή (16/3) στο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι). Ενας από τους καλύτερους μουσικούς που διαθέτει η χώρα, ο πιανίστας Σταύρος Λάντσιας, ξεφυλλίζει το μουσικό του ημερολόγιο και μας προσκαλεί σε μια διαδρομή υψηλής αισθητικής. Το νέο του άλμπουμ «Ημερολόγιο Ονείρων» επιβεβαιώνει τον τίτλο του με λυρικές συνθέσεις που χτυπάνε «κέντρο καρδιάς». Μαζί του θα βρίσκονται επτά μουσικοί και η «ονειρική διαδρομή» θα περιλαμβάνει στάσεις και στα δύο παλιότερα άλμπουμ του «Επιστροφή» και «Το ταξίδι μιας νότας».

Οι φίλοι της βρετανικής ροκ σκηνής δεν χρειάζεται καν να διαβάσουν αυτό το κείμενο. Εχουν ήδη κλείσει εισιτήριο για τους Inspiral Carpets και περιμένουν να «καεί η σκηνή», όπως έγινε και πριν από πέντε χρόνια στο παλιό Fuzz. Ανανεωμένο πλέον το Fuzz (Πειραιώς 209 & Πατρ. Ιωακείμ 1, Ταύρος), η παλιοπαρέα όμως έρχεται με την αρχική της σύνθεση: Clint Boon, Craig Gill, Martyn Walsh, Graham Lambert και o (αρχικός τους τραγουδιστής) Stephen Holt στα φωνητικά. Ολα τα αγαπημένα τους τραγούδια, καθώς και μια γεύση από τον επερχόμενο δίσκο τους, τον πρώτο ύστερα από 15 χρόνια, θα βρίσκονται εκεί αύριο (10/3). Συλλεκτική ροκ βραδιά!

Ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος Παντελιάς θα βρεθούν αύριο στη σκηνή του Gagarin 205 (Λιοσίων 205) με σκοπό να εντυπωσιάσουν για ακόμη μία φορά το κοινό τους. Τα αγαπημένα Κίτρινα Ποδήλατα, μετά τις εμφανίσεις στην Αρχιτεκτονική με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και την ευθύνη της ηχοληψίας στον καινούργιο τους δίσκο, θα πάνε στη Λιοσίων με γεμάτες μπαταρίες και πολύ κέφι. Σε μια βραδιά όπου η τεχνολογία θα παίξει το δικό της ρόλο, με οκτώ κάμερες να σκηνοθετούν live και να προβάλλουν κάθε κίνηση των πρωταγωνιστών, επιδιώκουν να κάνουν ένα ακόμα βήμα μπροστά. «Ζητούμενο είναι να φύγουμε όλοι πιο δυνατοί και αισιόδοξοι», σχολιάζουν οι ίδιοι και όσοι τους ξέρουν καλά λένε ότι, αν πάρουν φόρα για κάτι, σίγουρα το πετυχαίνουν.

7%¨",!-%¨9/5 ¨

“We blame you, you know”, μου είπε ένας Αγγλος στο Λονδίνο. Εννοούσε πως οι Ελληνες κάνουμε ζημιά στις οικονομίες των άλλων χωρών της Ευρώπης. (...) Eλα τώρα, Robert, behave yourself να πούμε, μην κάνεις σαν παιδί! Κι εγώ σας κατηγορώ άμα είν’ έτσι. (...) Μη νομίζεις πως περνούσαμε ζωή και κότα τόσα χρόνια, Robert! Δεν ήταν παράδεισος το να κοιμάσαι σε ράντζο στο διάδρομο, εγχειρισμένος. (...) Ούτε το να είσαι παιδί χωρίς παιδεία και χωρίς χρόνο, με άγχος και κατάθλιψη. Ούτε γέρος χωρίς ουσιαστική περίθαλψη και σύνταξη. (...) Μη λες πως γλεντούσαμε τη ζωή μας τόσα χρόνια με δανεικά. Τα δανεικά τα έδιναν οι διαφθορείς των κυβερνήσεων και των εταιρειών σου και τα έτρωγαν οι διεφθαρμένοι δικοί μας. (...) Τώρα, το πώς γίνεται αυτή η πλούσια και αδιάφθορη χώρα σου να χρωστά κι αυτή, το γιατί σού κόβονται οι παροχές, το γιατί έχεις χρόνια τώρα πεινασμένους στο δρόμο και αναλφάβητους, είναι άλλο, τεράστιο θέμα που καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι μαζί. Δεν πηγάζει από την κατάσταση στην Ελλάδα. Μη μας κατηγορείς λοιπόν για όσα δεν φταίμε. (…) Αν θέλεις να μας κατηγορήσεις, κατηγόρησέ μας για την έλλειψη οργανωμένης άμυνας απέναντι σε μια επίθεση πρωτοφανή. Κατηγόρησε και λίγο τον εαυτό σου, που αντί να συμπονέσει τον δοκιμαζόμενο φτωχόκοσμο της Ελλάδας, γλύφει την καραμέλα που του πουλούν τα περιοδικά των εκδοτών και οι ρατσιστικές αναλύσεις των καναλιών. Την αλήθεια που δεν σου λένε θα σου την πούμε εμείς: Ετοιμάσου να χάσεις όσα νομίζεις πως έχεις. Γιατί θα τα χάσεις όλα! Και μην πεις: «αυτά δεν γίνονται!» Κι εμείς τέτοια λέγαμε. Και σήμερα βρεθήκαμε χωρίς γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Αύριο θα έρθει η σειρά σου. Οταν λοιπόν θα σου στερούν τη σύνταξή σου, όταν δεν θα ’χεις σπίτι να κοιμηθείς, φαΐ να φας, τραγούδι να τραγουδήσεις, τότε να μας κατηγορήσεις διπλά. Γιατί εμείς ανοίξαμε την Κερκόπορτα. Η πραγματικά μεγάλη ενοχή μας απέναντί σου είναι πως κάναμε την αρχή για να ρουφήξουν σε λίγο και το δικό σου αίμα. Η υποχρέωσή μας σήμερα είναι να παλέψουμε για τα παιδιά σου. Και η δική σου υποχρέωση είναι να παλέψεις για τα δικά μας. Μόνο έτσι γίνεται. Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες. Ακούς εκεί we blame you! Ηλίθιε! * Απόσπασμα από ανοιχτή επιστολή που δημοσίευσε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στην προσωπική του ιστοσελίδα (www. alkinoos.gr) την 1η Μαρτίου.

|

ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

i ³ ¸ ­ Àv¸ ® À@ BG@SYHR LDSQNONKHRMDVR FQ

ã ¨ à ¨z ¨z

Þ ¨ zá¨o Ñ ¨ Ñ ¨ ¨Þ ¨ ¨ Þo ¨ ¨ ã ¨ ã ¨

z ¨ Ñ ¨ ¨ z o Þ ¨ ¨ ߨ ¨ oÑ

Í© á © ¡©É ß ©Ì Ò

© cÍ©Ë{ ài © b$KDM@h© á ©p © ©Ë ß

© © { á © ©{ àp

© Ò ©â © ©Ò © © { ᢠ© © á ©p

à© âp © © â © ¡ © à © ©Ë ß © © © © © á ©pß ©Í© á ©

ß © ©Ê á © á ¡© © Ò © © ©Ê á © © Ï à ©Ë{ {à © ©Ï

© cË © Ò{ © ßpp i

%´jsiÀ ήÀ

°jµ¹js Í© á © ¡© Ò © á © b(K©#HUNh ©cË á©{ ¡© ¡{Ò © © Ò©p ¡i© Ò¢ © © Ö ß © © © © © © â ©ß © Ò ©{ © © ©{ ¡© ¡ ᢠ© © ä

©bFNSGh ©Ð Ò© © Ò © ¡© { ß © ¡ ©p © © { á © © p ä © © â © {

ᢠ© © ¡ à © © âp © ¡ © ©{Ò © á © {â© ß © ¢á© p á ©Í© á © ß © ©Ô ¡p â©Ê á © ¡© Ò © ©Ï

Õ ¨ Þz o ¨Ñ ¨ Î ¨ ¨ ã ¨ à ¨ Ò ¨ÕÞ

::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

Αλλη μία ταινία που έρχεται από το Φεστιβάλ των Καννών κάνει την πρεμιέρα της αυτή την εβδομάδα. Πρόκειται για το έργο του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο», το οποίο συμμετείχε στο 64ο Φεστιβάλ των Καννών (τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα») και κέρδισε το Βραβείο LUX. Ο σκηνοθέτης μάς συστήνει ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, τη Μαρί-Κλερ και τον Μισέλ, την εποχή που ο τελευταίος απολύεται από τη δουλειά του. Οι φίλοι τους αποφασίζουν να τους κάνουν ένα δώρο: λεφτά για ένα ταξίδι στο Κιλιμάντζαρο. Η χαρά τους όμως κόβεται απότομα όταν οπλισμένοι ληστές κλέβουν τα λεφτά. Το σοκ της ληστείας διπλασιάζεται όταν μαθαίνουν πως ο δράστης είναι ο Κριστόφ, ένας συνάδελφος του Μισέλ που απολύθηκε και αυτός. Τα πράγματα μπλέκουν πιο πολύ όταν μαθαίνουν πως ο Κριστόφ μεγαλώνει μόνος του τα δύο μικρά αδέρφια του. Αν γίνεται να δείτε τρεις ταινίες αυτή την εβδομάδα, βάλτε οπωσδήποτε και αυτή στο πρόγραμμα!

Οι φαν της περιπέτειας θα τη λατρέψουν! Οι μανιακοί του 3D θα την αγαπήσουν (καλά, δεν είναι και “Hugo”, αλλά λέμε τώρα...)! Οι κάτοικοι του Αρη θα την κάνουν δική τους! Τι; Δεν υπάρχει ζωή στον Αρη; Γελιέστε, μια και η καινούργια ταινία της Disney “John Carter” ακριβώς εκεί εκτυλίσσεται. Ο Τζον Κάρτερ είναι ένας πρώην λοχαγός του αμερικανικού στρατού, ο οποίος μεταφέρεται (!) στον Αρη και παίρνει μέρος σε έναν πόλεμο μεταξύ των κατοίκων του. Σκηνοθετεί ο Αντριου Στάντον.

Ακόμα μία ιστορία εξορκισμών καταφθάνει την εβδομάδα αυτή, κάνοντας τους λάτρεις του είδους να τρέξουν στο πρώτο κοντινό σινεμά. Πρόκειται για την ταινία «Ο Διάβολος Μέσα της», της οποίας ο τίτλος είναι ενδεικτικός για την υπόθεση. Σκηνοθετημένη από τον Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ, η ταινία ασχολείται με την περίπτωση της Μαρία Ρόσι, που το 1989 σκότωσε τους τρεις εξορκιστές της. Κάποια χρόνια μετά η κόρη της Ιζαμπέλα προσπαθεί να καταλάβει τι οδήγησε τη μητέρα της σε αυτό το μακελειό. Προσλαμβάνοντας δύο εναλλακτικούς εξορκιστές, που συνδυάζουν θρησκεία και επιστήμη, η Ιζαμπέλα διαπιστώνει πως τέσσερις δαίμονες έχουν βρει καταφύγιο στο σώμα της μητέρας της! Και ήρθε η ώρα να πω: «Χριστός και Παναγία!» Πάω να κοινωνήσω όσο είναι νωρίς...

Ο Χέιτορ Ντάλια σκηνοθετεί την ταινία «Μυστηριώδης Εξαφάνιση» και βάζει το θέμα της απαγωγής ξανά στο τραπέζι. Η Τζιλ, που είχε πέσει θύμα απαγωγής στο παρελθόν, διαπιστώνει πως η αδερφή της έχει εξαφανιστεί. Υποψιάζεται πως ο δράστης είναι ο ίδιος, αδυνατεί όμως να πείσει την Αστυνομία. Τώρα πρέπει να ξεκινήσει την προσπάθεια ανεύρεσης της αδερφής της, προτού είναι πολύ αργά...

!',̝Ä ÈÎÄ ¹|¹¨»¹¨º¹µ¨ ²¨¶´ ¨ {и µÐ¨ ¶¹¼ ´µÐ¨ µÐ¸Ð Το 1975 ο Διονύσης Σαββόπουλος, στην επανεκτέλεση του τραγουδιού «Ζεϊμπέκικο» για το δίσκο «10 Χρόνια Κομμάτια», λέει: «401. Αγωνία για ηλεκτροσόκ. Νεκροζώντανοι στο Κύτταρο. Σκηνές ροκ. Φωτογραφία με την Μπέλλου». Ακατανόητες φράσεις για όλους όσοι μεγαλώσαμε στην επαρχεία. Τριάντα ένα χρόνια αργότερα, ο Θανάσης Μποσκοΐτης παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ «Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ» (2006) και εξηγεί τι ακριβώς σήμαιναν εκείνες οι λέξεις. Μεγάλες μορφές της ελληνικής ροκ σκηνής της δεκαετίας του ’70 κυρίως -κάποιους προλάβαμε και εμείς οι νεότεροι να τους ακούσουμε ζωντανά- περνάνε μπροστά από την κάμερα του σκηνοθέτη διηγούμενοι σκηνές από εκείνη την εποχή της γέννησης και του οργασμού του εγχώριου ροκ και περιστατικά από το Κύτταρο. Μαρίζα Κωχ, Διονύσης Σαββόπουλος, Βαγγέλης Γερμανός, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Αλέκος Καρακαντάς, Δημήτρης Πουλικάκος, Δέσποινα Γλέζου, Δημήτρης Ψαριανός, Γιάννης Bach Σπυρόπουλος, αλλά και πολλοί ακόμα μιλούν για το ροκ, το Κύτταρο, τα ναρκωτικά, την καταπίεση και το φόβο της χούντας για το ροκ. Ο σκηνοθέτης Λάκης Παπαστάθης στην αρχή του ντοκιμαντέρ περιγράφει χαρακτηριστικά το Κύτταρο του 1973: «Επιανες την Ηπείρου, περνούσες την Πατησίων, τη Γ΄ Σεπτεμβρίου, την Αριστοτέλους. Περνούσες τη Φυλής και έμπαινες στο ‘Κύτταρο’. Είχες την αίσθηση της τελετής, της τελετουργίας. Μέσα σε αυτόν το χώρο τον ημιφωτισμένο, γινόταν η τελετή του καινούργιου ελληνικού τραγουδιού». Το ντοκιμαντέρ κατέκτησε το Δεύτερο Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο 47ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το Κύτταρο βρίσκεται στη γωνία Ηπείρου και Αχαρνών και πλέον λειτουργεί πλήρως ανακαινισμένο. Φωτογραφίες και αρχειακό υλικό μπορείτε να βρείτε στην επίσημη ιστοσελίδα του μαγαζιού: www.kyttarolive.gr. i v

ȂǹȇȉǿȅȊ

v

::: 0(75232/,635(66 *5

´³ ¸À¶ ¸ ¸ r ÀK UK@RS@Q@ LDSQNONKHRMDVR FQ

Ë á © © © Ò © © Ò© ä{ ©â © á © ä © â ©p ä © {â©â © ᢠ© ©pß © © ¢ à© © © ¡p ¢â

©p © © ß © á © ©à© © ä © © © ¡ â© © ©pÒ © © à ©Í© Ò © ©pÒ ¡p ©{ ä© à

¡p © á ¡ © © à © { Ò©{ © ©{ © Ô©à © ¡© á ¡©cÔ© â p © ©pß © ¡i© ¡© Ø É ©Ø p á ©{ ¡©pâ © ¡ â © {â© © â

© Ò © { ᢠ© © pÒ ©â © © à ©Ë © p © ä ©{á © © â © ©p ¢á© ¡©p á ¡p © © á © ¡©ÐÒ ¡© p © â ©p{ ßp© ä© â

¡ © © ß ©à © ©Ë à ©É á © © { á © © © { á © p © {â © ¡©É ß ©

{ ß ¡©Ï¡ à © © É ©É{â© © á © ¡©

á ¡©{ ä ¡ © Ò© { â { © â{ © ©Ð © Ø © © © {

â ¡ © â ¡ © © Ò © âp © ©Ø ©É ©Ø p á © á © © { à©{

{ß © â © { ¡©{ ¡© {á ©â ©p{ á© © ß © © â p © ©pß © ¡

::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

«Διεθνές Βραβείο Νίκου Καζαντζάκη» θεσπίζει η Διεθνής Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, καθώς φέτος συμπληρώνονται 55 χρόνια από το θάνατο του συγγραφέα. Ο διαγωνισμός αφορά τη συγγραφή 20 σελίδων οποιασδήποτε μορφής κειμένου με αφορμή το έργο του συγγραφέα γραμμένο στην ελληνική, τη γαλλική, την ιταλική ή την ισπανική γλώσσα. Το βραβείο θα απονεμηθεί στο νικητή ή στη νικήτρια ομάδα τον Οκτώβριο του 2013 και οι ενδιαφερόμενοι -ανεξαρτήτως εθνικότητας, ηλικίας και τόπου διαμονής- καλούνται να υποβάλουν ως το τέλος Απριλίου το έργο τους. Σημειώνεται ότι η Επιτροπή του ΥΠΠΟΤ που έχει συσταθεί με υπουργική απόφαση από το 2010 και έχει σκοπό να επανεκδώσει με σύγχρονο και εμπλουτισμένο τρόπο τα έργα του Καζαντζάκη έχει αναστείλει το έργο της έως ότου εκδικαστεί η προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας που υπέβαλε ο Πάτροκλος Σταύρου, κληρονόμος του έργου του Ν. Καζαντζάκη, με αίτημα να ακυρωθεί η υπουργική απόφαση.

«Το σιδερένιο τακούνι» (εκδ. Γκοβόστη) είναι το όνομα που δίνει ο Τζακ Λόντον στην Πλουτοκρατία. Ποιες είναι οι μέθοδοι που θα χρησιμοποιήσει το Σιδερένιο Τακούνι για να διατηρήσει την κυριαρχία του πάνω στην ανθρωπότητα; Αν σκεφτεί κανείς ότι το εν λόγω βιβλίο γράφτηκε το 1906, είναι εκπληκτικό το πόσο επίκαιρο είναι σήμερα. Και αν κάποια πράγματα για την εποχή του θεωρούνταν επιστημονική φαντασία, σήμερα είναι απλή πραγματικότητα. Ο αφηγητής και «προφήτης» είναι το alter ego του συγγραφέα. Ονομάζεται Ερνέστο Εβερχαρντ, ανήκει στην εργατική τάξη και, παρά τη χαμηλή του τάξη, διακρίνεται για την ευγένεια, τη μόρφωση και τη σοφία του. Το βιβλίο κυκλοφορεί σε μετάφραση του Αρη Αλεξάνδρου, με εισαγωγή του Ανατόλ Φρανς και επίμετρο της Τιτίκας Δημητρούλια.

Σήμερα το βράδυ στις 8:30 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λ. Συγγρού 107-109) οι συγγραφείς Αχντάφ Σουέιφ (Αίγυπτος, Λονδίνο) και Αντάνια Σίμπλι (Παλαιστίνη) συζητούν με τον Κωστή Παπαϊωάννου. Η εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο της ημερίδας «Οι Επαναστάσεις του Σήμερα: Συζητήσεις-Διαλέξεις» του Meeting Points 6. Η Αχντάφ Σουέιφ -μυθιστοριογράφος, σχολιάστρια και ακτιβίστρια- είναι η συγγραφέας των μυθιστορημάτων «Ο χάρτης της αγάπης» (εκδ. Λιβάνης), υποψήφιο για το Βραβείο Man Booker, και “In the Εye of the Sun”, που έγιναν μπεστ σέλερ. Οταν ξέσπασε η Αιγυπτιακή Επανάσταση στις 25 Ιανουαρίου 2011, μαζί με χιλιάδες άλλους, έκανε σπίτι της την Πλατεία Ταχρίρ για 18 μέρες. Για χρόνια η Σουέιφ δίσταζε να γράψει για το Κάιρο. «Ηταν οδυνηρό», έγραφε «αλλά τώρα, σαν από θαύμα, δεν με πληγώνει. Γιατί η πόλη είναι και πάλι δική μου». Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο της «ΚΑΪΡΟ: Η πόλη μου, η επανάστασή μας», ένα συγκλονιστικό χρονικό της εξέγερσης της πλατείας Ταχρίρ και ταυτόχρονα ένα προσωπικό ταξίδι στην πόλη της παιδικής της ηλικίας.

Επειτα από 170 χρόνια, σχεδόν δύο αιώνες δηλαδή, σε ένα μουσείο του Βελγίου, βρέθηκε μία χαμένη ιστορία της Σαρλότ Μπροντέ. Πρόκειται για μία ιστορία που η Μπροντέ έγραψε στις Βρυξέλλες υπό την επίβλεψη του Κόνσταντιν Χέγκερ. Ο Κόνσταντιν Χέγκερ ήταν μέντορας της Σαρλότ και της Εμιλι Μπροντέ και η Σαρλότ, μάλιστα, ήταν ερωτευμένη μαζί του. Η συγκεκριμένη ιστορία είναι ένα παραμύθι για ένα νεαρό ποντικό που αποφασίζει να δραπετεύσει από την προστασία του πατέρα του για να ζήσει μία περιπέτεια, χωρίς όμως αυτή να έχει... αίσιο τέλος. Λίγους μήνες νωρίτερα, το Δεκέμβριο του 2011, ένα χειρόγραφο της Σαρλότ Μπροντέ πουλήθηκε σε δημοπρασία περισσότερο από 800.000 ευρώ. Ηταν ένα χειρόγραφο 19 σελίδων. Το μέγεθός του είναι πολύ μικρό (χωράει σε μια παλάμη) και περιέχει πολλές ιδέες που αργότερα χρησιμοποιήθηκαν σε βιβλία όπως το «Τζέιν Εϊρ».

¹´¨µ| ´µ¹´¨~¹¼| ¸² Το ότι οι κλασικοί συγγραφείς πουλάνε μέχρι και σήμερα είναι ευρύτερα γνωστό. Αυτό όμως που με προβληματίζει εδώ και αρκετό καιρό είναι το πόσο πουλάνε άλλα βιβλία σύγχρονων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, τα οποία στον τίτλους τους φέρουν κάποιο τρανταχτό όνομα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Είναι άραγε απλή σύμπτωση το ότι τέτοια βιβλία κατέχουν μια καλή θέση στη λίστα των best sellers ή τελικά το αναγνωστικό κοινό «τσιμπάει» όταν βλέπει στον τίτλο ονόματα όπως Προυστ ή Νίτσε; Σκοπός μου δεν είναι να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα, απλά να μοιραστώ τον προβληματισμό μου. Και, φυσικά, δεν αναφέρομαι στα βιβλία δοκιμιακού χαρακτήρα που αναλύουν κάποιο κλασικό έργο, αλλά στη σύγχρονη λογοτεχνία. Πριν από δέκα χρόνια το μυθιστόρημα του Ιρβιν Γιάλομ «Οταν έκλαψε ο Νίτσε» (εκδ. Αγρα) έγινε παγκόσμιο best seller. Στο μυθιστόρημα αυτό ο συγγραφέας επινοεί τη συνάντηση Νίτσε, Μπρόιερ και Φρόιντ, δίνοντας μια ερμηνευτική εκδοχή της γέννησης της ψυχοθεραπείας και της σχέσης της με την υπαρξιακή φιλοσοφία. Στο βιβλίο «Ο Προυστ και το καλαμάρι» (εκδ. Πατάκη) η επιστήμονας Μαράιν Γουλφ, ενώ πραγματεύεται το ότι ο άνθρωπος δεν είναι γενετικά σχεδιασμένος για να γράφει και να διαβάζει, επιλέγει να συμπεριλάβει στον τίτλο της τον Προυστ, παρόλο που αυτός αναφέρεται μόνο σε σχέση με το γεγονός ότι το μυαλό του έμπειρου αναγνώστη διαβάζει με ευχέρεια Προυστ. Με το βιβλίο «Πώς ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου» (εκδ. Πατάκη) ο Αλέν Ντε Μποτόν δεν συγγράφει κάποια βιογραφία, αλλά «εκμεταλλεύεται» το έργο του Προυστ σταχυολογώντας αποφθέγματα και δίνοντας λύσεις (πολλές φορές χιουμοριστικές) για να αναζωογονήσεις μια σχέση, να επιλέξεις καλό γιατρό, να απολαύσεις τις διακοπές, να κάνεις πολλούς φίλους. Το βιβλίο «Ανάθεμά σε, Ντοστογιέφκσι» (εκδ. Ψυχογιός) του Ατίκ Ραχίμι είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο κέρδισε και το βραβείο Goncourt. Βέβαια, ο κατάλογος είναι μακρύς, τα ανωτέρω ήταν μόνο μερικά παραδείγματα ευπώλητων τίτλων που φέρουν στον τίτλο τους διάσημα ονόματα... ´ ¶

ȂǹȇȉǿȅȊ

u

::: 0(75232/,635(66 *5 s¸ r ¸Àn¸ r À

Ð © à©p à© à © ©Ï à © à © ¡©Ë ä© Ò ¡© pÒ¢ ©p © ©{ Ò

©c ¡ ß i©{ ¡© á © {â© © ©Ð á ¡ © pß © ©ß © ¡©Ô¡ ¢ á©Ð ¡ ¡Ò ©Í©¡{â © ¡ á © ©Ðß ©É à© © Ò© ä ©{ Ò © © { á © pß © {â© ©{ Ò © ß ©p © à ©p ß © ä ©ß © á ©{á © © â © ©p àp ©{ ¡© âp ©{ © © ß ©Í©{ ß © ¡©ß ¡© á © à©p © ©Ï á ©É Ò ©¡{ ä ¡ © © © á © ᢠ¡ ©Ð á ©Ï â ¡ © Î Ò ©Ï { ä ¡ ©Ø á ©Ð ä ©Ð Ò ©Ð ä © ßp ©Ð{ ¢Ò © p à © Ò ¡ ©Ê á © { á ¡ ©Ó â © { Ò © ß © { ä © pà © Ò © © © ¡p á

::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

Το Βρετανικό Συμβούλιο συνεχίζει να προτείνει μερικές από τις πιο πρωτοποριακές μορφές του βρετανικού θεάτρου και παρουσιάζει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τον Τιμ Κράουτς και το έργο του “I, Malvolio” στις 27 και 28 Απριλίου στο Bios (Πειραιώς 84, Κεραμεικός). Ο Τιμ Κράουτς πρωτοεμφανίστηκε στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου το 2003 και έκτοτε αποτελεί ένα από τα δυνατότερα στοιχεία του πειραματικού θεάτρου της Μεγάλης Βρετανίας. Το 2011 παρουσίασε για πρώτη φορά στην Αθήνα τις performances των “My Arm” και “An Oak Tree”. Φέτος επιστρέφει με το “I, Malvolio”, το μονόλογό του που, βασιζόμενος στον ήρωα της «Δωδέκατης Νύχτας» Μαλβόλιο, απέσπασε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο Brighton International Festival το 2010. Το “I, Malvolio” είναι ένα ξεκαρδιστικό και ταυτόχρονα πικρό κατσάδιασμα από έναν άντρα «κατάφορα αδικημένο». Μια ιστορία χαμένης αξιοπρέπειας, σεμνοτυφίας, χονδροειδών αστείων και ατέλειωτου πειράγματος. Ενα μονόπρακτο αφηγηματικής αλχημείας που μας βυθίζει στον τρελό κόσμο της σαιξπηρικής κωμωδίας.

Ο Αμίρ Ρεζά Κουχεστανί συγκινεί και προβληματίζει με την παράσταση “Amid the Clouds”, την οποία παρουσιάζει από τις 15 έως τις 18 Μαρτίου στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Πρόκειται για τη μετανάστευση και την αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας μέσα από την ευαίσθητη ματιά του Ιρανού σκηνοθέτη, ο οποίος με απλά μέσα και ποιητική θεατρική γλώσσα δημιουργεί την αφήγηση μιας συγκλονιστικής ανθρώπινης ιστορίας. Η υπόθεση αφορά έναν Ιρανό που, ενώ προσπαθεί να φτάσει στην Αγγλία, συναντά μια νεαρή έγκυο γυναίκα σε ένα μπαρ στα σύνορα Κροατίας-Σλοβενίας. Πρόσφυγες και οι δυο, αποφασίζουν να ακολουθήσουν κοινή πορεία στο ταξίδι τους προς μια καλύτερη ζωή. Το έργο γράφτηκε κατά τη διάρκεια φιλοξενίας του σκηνοθέτη στο Royal Court Theatre στο Λονδίνο και πρωτοπαίχτηκε στις Βρυξέλλες το Μάιο του 2005

Τη διάσημη όπερα του Τζουζέπε Βέρντι σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μαυρίκιος στην Εθνική Λυρική Σκηνή σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού. Το έργο, μετά την επιτυχημένη πορεία του το Δεκέμβριο του 2011, επιστρέφει για τέσσερις παραστάσεις στις 9, 11, 15 και 18 Μαρτίου. Η υπόθεση στηρίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός, τη δολοφονία του Γουσταύου Γ΄, βασιλιά της Σουηδίας, κατά τη διάρκεια ενός χορού μεταμφιεσμένων το 1792 μέσα στη Βασιλική Οπερα της Στοκχόλμης. Στην πρωτότυπη, μη λογοκριμένη εκδοχή του «Χορού Μεταμφιεσμένων», που με τη μορφή αυτή δεν έχει παιχτεί ποτέ έως τώρα στην Ελλάδα, ο λαοφιλής Γουσταύος Γ΄ της Σουηδίας εμφανίζεται διχασμένος ανάμεσα στο κρυφό πάθος του για την Αμέλια και τη βαθιά φιλία που τον δένει με τον σύζυγό της Ανκαρστρεμ.

Για έξι βράδια από τις 10 Μαρτίου ο Ακύλλας Καραζήσης με τους Χάρη Φραγκούλη, Μπάμπη Γαλιατσάτο, Νίκο Χανακούλα και Χαρά Ιωάννου και με την ευγενική συνδρομή κάποιων μεγαλύτερων φίλων παρουσιάζουν την παράσταση «Οι ιστορίες του κυρίου Νίκου». Με διάθεση να εξερευνήσει την ανθρωπογεωγραφία του Νικολάου Γαβριήλ Πεντζίκη και να επιστρέψει στα χρόνια των πατεράδων μας, ο Ακύλλας Καραζήσης καταπιάνεται με τα κείμενα και τη γλώσσα του λόγιου πεζογράφου από τη Θεσσαλονίκη και διηγείται τις ιστορίες του. Παρέα με νέους ηθοποιούς και τρεις ηλικιωμένες κυρίες που θα διαβάσουν τα αποσπάσματα εκείνα που απαιτούν μια πιο βιωμένη φωνή (οι τρεις κυρίες δεν είναι ηθοποιοί και θα εναλλάσσονται κάθε Σαββατοκύριακο), θα ζωντανέψουν στη σκηνή του Bios ιστορίες μιας άλλης εποχής.

Στη βιωματική εμπειρία της ηθοποιού Μυρτώς Μπέρνχαρτ βασίζεται η παράσταση “Τhe Sky up Above” που παρουσιάζεται από τις 14 Μαρτίου στο Θέατρο Ακης Δαβής (πρώην Αλκμήνη). Μια κόρη έχει μεγαλώσει χωρίς τον πατέρα της. Κάποια βραδιά σε μια σοφίτα, η κιθάρα, τα ρούχα, οι φωτογραφίες, τα ηχογραφημένα τραγούδια, το ημερολόγιο του πατέρα, τα παιδικά παιχνίδια, οι μνήμες και οι φαντασίες της κόρης γίνονται οι μυστικοί δρόμοι που οδηγούν στη φανταστική τους συνάντηση. Σε αυτή τη συνάντηση οι θεατές γίνονται μάρτυρες μια φανταστικής συζήτησης και βλέπουν πτυχές της ζωής της κοπέλας για πρώτη φορά. Από την πλευρά της ερμηνείας και της δημιουργίας, το συγκεκριμένο project είναι προϊόν μιας μακροχρόνιας πρακτικής έρευνας πάνω στη μέθοδο δουλειάς του σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Νιοτζίμ, που στοχεύει στην πλήρη ενεργοποίηση του ηθοποιού σε φωνητικό, σωματικό και υποκριτικό επίπεδο.

ȂǹȇȉǿȅȊ

u | | t v | | ::: 0(75232/,635(66 *5

m± ¸Àm ¸ r ÀJ JXQH@J@JNT LDSQNONKHRMDVR FQ

'© ä © p à©ß ©¢ à © ¡© pà ©Õâ ¡©p © á ©c ä{ i©{ ¡ Ò¢ © © á©%HYY© Ê á ¡© ©É à ©pß © © ©Ð á ¡ ©Ô© ß ©ß © p ¡ à ©p © Ò© {â©{ â ¡{ ©ß ©p © Ò ©p © ¡ p{ ß © â © © ß © ©p © â © p ©ß © p © ß © ©BNLHBR© © ©BG@Q@BSDQ©CDRHFM © © { á © ¡ Ò© © â©{ á © á © { â © ©Ò ¡© p á

::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

Τo νέο έργο του Αλέξανδρου Ψυχούλη με τίτλο «Τα Νύχια του Θεού» παρουσιάζεται στην γκαλερί a.antonopoulou.art (Αριστοφάνους 20, Ψυρρή). Η δουλειά αυτή του Ελληνα εικαστικού είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Στάνισλαβ Λεμ «Σολάρις» και αποτελεί ένα σπαρακτικό σχόλιο για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, όπως διαβάζουμε στο κείμενο της έκθεσης. Οι αναφορές του έργου ποικίλες -οι πόλεις-φαντάσματα, η χειροναξία, οι καλλιέργειες, η αναστολή της ανθρώπινης δράσης-, ενώ οι χώροι της γκαλερί έχουν καταληφθεί από εκατοντάδες μέτρα πλεγμένου κορδονιού, μέρος της εγκατάστασης του Ψυχούλη.

Στο πλαίσιο της έκθεσης «Περί Ελευθερίας» στην αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος (Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, Ακρόπολη) παρουσιάζεται για πρώτη φορά το έργο του Κωνσταντίνου Παρθένη “La Liberté”, που εκτέθηκε για μία και μόνο φορά στη Βiennale της Βενετίας του 1938. Μαζί με το έργο του Παρθένη θα εκτεθούν και έργα 12 σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών που εμπνεύστηκαν από αυτό και δημιούργησαν έργα αποκλειστικά για αυτή την έκθεση.

Η ατομική έκθεση γλυπτικής του Μάρκου Γεωργιλάκη φιλοξενείται στην αίθουσα τέχνης «Εκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου» (Βαλαωρίτου 9Α, Αθήνα) μέχρι τις 17 Μαρτίου. Στο πλαίσιό της ο καλλιτέχνης έχει δημιουργήσει μια σειρά από αναγλυφές συνθέσεις, καθώς και μικρότερα ολόγλυφα έργα, όπως για παράδειγμα οι «σκιές των αλόγων». Στο σύνολό τους οι δημιουργίες αυτές συγκροτούν ένα αναγλυφικό σύνολο το οποίο «αντί να το παρατηρείς απέξω, αντί να περιστρέφεσαι γύρω του, το κοιτάζεις από μέσα, εγγράφεσαι σε αυτό, κατά μία έννοια εισχωρείς στον εσώτερο κόσμο του», όπως παρατηρεί στον κατάλογο η Γιούλη Χρονοπούλου.

Στις 17 Μαρτίου 2012 η γκαλερί The Breeder (Ιάσονος 45, Μεταξουργείο) θα φιλοξενήσει για τέταρτη χρονιά την ετήσια έκθεση και δημοπρασία έργων σύγχρονης τέχνης, τα έσοδα της οποίας θα δοθούν για την υποστήριξη του Athens Pride που θα πραγματοποιηθεί στις 9 Ιουνίου. Η φετινή εκδοχή παρουσιάζει σημαντικά έργα, πολλά εκ των οποίων δημιουργήθηκαν ειδικά γι’ αυτήν και προσφέρθηκαν αφιλοκερδώς από 30 καλλιτέχνες οι οποίοι/ες ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Πολωνία, Σκοτία, Γερμανία, Αυστραλία, Αγγλία, Νορβηγία). Η έκθεσηδημοπρασία “Artists for Athens Pride ΙV”, εκτός από υποδειγματική ανασκόπηση σύγχρονης τέχνης, προσφέρει σε φιλότεχνους και συλλέκτες τη μοναδική ευκαιρία να αποκτήσουν ποιοτικά έργα σε εξαιρετικές τιμές και συγχρόνως να υποστηρίξουν το έργο του Athens Pride.

»²½¸Ð ¨¶¹¼ ´µÐ¨¨ µ ´¨z´ zº »´µ¹»Ð» Με αφορμή την έκθεση “Downtime: Post-domestic fiction”, η οποία θα λάβει χώρα στο Frown Tails (Παραμυθίας 6, Μεταξουργείο), μιλήσαμε με τη συμμετέχουσα καλλιτέχνιδα Αφροδίτη Ψαρρά, η οποία μάς αποκάλυψε περισσότερα στοιχεία για την έκθεση: «Πρόκειται για το αποτέλεσμα του τετράμηνου εργαστηρίου ‘Damn Lab: Creative Coding and New Media’ που πραγματοποιήθηκε στη Frown Tails σε επιμέλεια της Μαρίας Βαρελά και υπό το συντονισμό του Μαρίνου Κουτσομιχάλη. Στο πλαίσιό του δημιουργήθηκε μια ομαδική εγκατάσταση που χρησιμοποιεί παλαιωμένες ηλεκτρικές συσκευές οι οποίες, μέσα από πρακτικές hacking, επαναπροσδιορίζονται δημιουργώντας το interface, ώστε ο θεατής να γίνει μέρος ενός διαδραστικού συστήματος ήχου και εικόνας στο οποίο τα αντικείμενα πλέον χαρακτηρίζονται από μια νέα μετα-χρήση». Πώς ξεκίνησε όμως η Αφροδίτη να ασχολείται με τα εικαστικά και ποιες οι επιρροές της; «Aπό τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου απολάμβανα περισσότερο να πηγαίνω σε εκθέσεις και μουσεία, παρά να πηγαίνω εκδρομή με το σχολείο. Ημουν φαν του Γουόρχολ, του Μπασκιά, του Χάρινγκ και του Ακριθάκη. Τώρα μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κινήματα ή καλλιτέχνες που με έχουν επηρεάσει, καθώς βλέπω το καθένα σε σχέση με την εποχή και τις συνθήκες στις οποίες αναπτύχθηκε». Πέρα από τα καλλιτεχνικά, η Αφροδίτη ασχολείται με τη μουσική, ενώ στις 22 Μαρτίου θα συντονίσει ένα εργαστήριο στο χώρο Frown Tails σχετικά με softcircuits και eTextiles. «Στην ουσία είναι πρακτικές που επιτρέπουν τη δημιουργία διαδραστικών υφασμάτων, μέσα από τη χρήση μικροεπεξεργαστών, αγώγιμης κλωστής και αισθητήρων», όπως σημειώνει η ίδια. Παράλληλα, έχει προγραμματίσει μια σειρά από πρωτότυπες μουσικο-εικαστικές performances στο πλαίσιο των οποίων θα παρουσιάσει και τις διαδραστικές δημιουργίες της. m m

v¹´¹j°ÀÀ´j¯j¹° Às ± Àª À ÀNRITINIOTIS METROPOLISNEWS GR

©© á { ©ØÒ ©52© ¡ ß ©Ð{ ©Ôä © ©ÏÒ © ©{â © ©cÒ i ©© Ö © â © © á © © ©¡{ à © © © à©{ á ©Ï © ¡©Ò © ©© Ø á © p á © ©Ó { ߢ © ß ¡ © © Ò¢ ¡ © p © ©¢ à© ¡ ©©©Í© pß © á © © á ©ß © ©p Ò©{Ò © {â© © Ò © ©© ©© Ðà{ © p à © â © © â p{ ©

x

::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

jn·ªt²j°ni isiµmi¹j°Ài´´iµj°

¼ rÀ À¸ ¸ ® À i ³ ¸ ­ À·¸ ¸­r

iniª»¿´lÀ·t´l

Από τ’ αυτί και στον καθηγητή! Ο καθηγητής Γιώργος Μπαμπινιώτης είναι ο πρώτος από αριστερά, δίπλα στην κα Αννα Διαμαντοπούλου, κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας του ως υπουργού Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.

Από τη β΄ έκδοση του «Λεξικού της Νέας Ελληνικής Γλώσσας» του Γ. Μπαμπινιώτη.

Τα περίπου 230 εκατομμύρια ευρώ χρεών των δύο βασικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) στις κρατικές και ημικρατικές τράπεζες βαίνουν, όπως όλα δείχνουν, προς ρύθμιση. Πρόκειται για την τελευταία φορά που τα δύο μεγάλα κόμματα ενδεχομένως θα κατορθώσουν να επιβάλουν τη βούλησή τους διά νόμου. Μετά τις εκλογές, όποτε και αν αυτές πραγματοποιηθούν, οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί θα έχουν αλλάξει τόσο πολύ, ώστε τόσο ευνοϊκά χαριστικές ρυθμίσεις πιθανώς θα καταστούν αδύνατες. Είναι, λοιπόν, προς όφελος τόσο των κομμάτων, όσο και ημών των φορολογουμένων πολιτών που σκανδαλωδώς επιδοτούμε την ασύδοτη λειτουργία τους όλα αυτά τα χρόνια, να ρυθμιστεί η χρηματοδότηση των πολιτικών οργανισμών με έναν πιο ορθολογικό τρόπο. Το πρώτο που πρέπει να αλλάξει δεν είναι άλλο από το καθεστώς λογοδοσίας. Τα κόμματα δημοσιεύουν έναν ισολογισμό το χρόνο και αυτό ήταν. Ουδείς γνωρίζει τι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφείων στα οποία συνήθως στεγάζονται οι ταμίες. Ενα προφανές πρώτο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να οργιάζει η φημολογία, είτε είναι βάσιμη, είτε όχι. Τα εύσχημα προσχήματα για την αποφυγή του ελέγχου ενισχύουν αυτές τις φήμες ακόμη περισσότερο. Το δεύτερο που πρέπει να αλλάξει είναι η ίδια η φύση της επιδότησης των κομμάτων. Δεν μπορεί να λαμβάνουν «ζεστό» χρήμα, υποθηκεύοντας υποθετικές μελλοντικές επιχορηγήσεις. Είναι σχιζοφρενικό, καθώς προκαταλαμβάνει το εκλογικό αποτέλεσμα. Και εχθρεύεται ανοιχτά κάθε σοβαρή τραπεζική πρακτική. Οπως έχει υποστηριχθεί ξανά από τον υπογράφοντα (και όχι μόνον), τμήμα της επιδότησης θα μπορούσε να παραχωρηθεί σε είδος. Δηλαδή σε ακίνητα του Δημοσίου, προκειμένου τα κόμματα να γλιτώσουν τη δαπάνη από τα ενοίκια των κτιρίων. Το τρίτο που πρέπει να αλλάξει είναι η δυνατότητα των πολιτικών στελεχών του κόμματος να αποσπούν στο Δημόσιο υπαλλήλους και μάλιστα να τους μονιμοποιούν ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους, όταν καταλαμβάνουν την εξουσία. Το θέμα της χρηματοδότησης δεν είναι παραπληρωματικό. Αφορά την ουσία της δημοκρατίας και πρέπει να διευθετηθεί άμεσα. ¶¸ ± Às³­

u

22 ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ BRANDING Είτε πρόκειται για μια νέα γραμματοσειρά είτε για το έμβλημα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, η δουλειά του creative director απαιτεί «φρέσκιες» ιδέες, πλάνο και επικοινωνιακές ικανότητες. Η Ροδάνθη Σεντούκα διαθέτει όλα τα παραπάνω και το αποδεικνύει με το έργο της.

o o

¸ ¸ ± ± s ® ® ¸ ¸ m¸ ¸ ¸ ¸ r r À

Às ® ¸Àm¸ ¸ r À i ­ ³¸Àµ ¸

Μεσημέρι στην Κηφισιά. Η έδρα της εταιρείας Red Design Consultants βρίσκεται σε ένα υπέροχο παλιό σπίτι με κήπο το οποίο έχει μετατραπεί σε έναν πολύ ιδιαίτερο εργασιακό χώρο. Η Ροδάνθη Σεντούκα, creative director της εταιρείας, μας υποδέχεται θερμά διαλύοντας αμέσως την αμηχανία της πρώτης γνωριμίας. Είναι άμεση, χαλαρή, χαμογελαστή και με άφθονο χιούμορ. Αφορμή για τη συνάντησή μας στάθηκε η νέα γραμματοσειρά Red Script Pro, βασική καινοτομία της οποίας είναι ότι σχεδιάστηκε εξ ολοκλήρου στο iPad με πένα. Η Red Design Consultants είναι η εταιρεία που βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία και ανάπτυξη κορυφαίων ελληνικών μαρκών, αναδεικνύοντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της εταιρικής ή προϊοντικής τους ταυτότητας. Χαρακτηριστικές είναι οι δουλειές της για τις εταιρείες ΑΒ Βασιλόπουλος, Apivita, Κύκνος, TT Helenic Postbank, Μπακάλικο, Eurobank, Γερμανός, Metaxa και Ολυμπιακός. Ως κορυφαία επαγγελματική της στιγμή, ωστόσο, η Ροδάνθη Σεντούκα θα χαρακτήριζε το σχεδιασμό του εμβλήματος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ενώ ξεχωριστή θέση στην καρδιά της έχει η πολυπολιτισμική πλατφόρμα επικοινωνίας *etsi και το παγκάκι YoYo, ένα χρηστικό αντικείμενο εμπνευσμένο από τη σύγχρονη ζωή του πολίτη του κόσμου. Η Ροδάνθη Σεντούκα τελείωσε τη Σχολή Βακαλό στην Ελλάδα και ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της στο Art Center College of Design του Λος Αντζελες.

Το 1992 δημιούργησε τη Red Design Consultants μαζί με την Τζίνα Σεντούκα, managing director της εταιρείας, η οποία έχει την ευθύνη για την εμπορική και στρατηγική διαχείριση. «Σκεφτήκαμε πως θα ήταν μια καλή στιγμή να ξεκινήσουμε μια εταιρεία branding στην Ελλάδα με στόχο να βοηθήσουμε τα ελληνικά προϊόντα να αναπτυχθούν και να κάνουν διεθνή καριέρα, αλλά και κάποιες διεθνείς μάρκες να εδραιωθούν στην ελληνική αγορά», εξηγεί σήμερα για την απόφαση αυτή. Δεν της αρέσει ο όρος «γραφίστρια» και προτιμά να χαρακτηρίζει τον εαυτό της designer, καθώς τον θεωρεί έναν πιο ολοκληρωμένο όρο «που περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από τη δημιουργία, όπως τη σκέψη, την οργάνωση και τη στρατηγική». Τελευταία της δημιουργία είναι η γραμματοσειρά Red Script Pro. Σχεδιασμένη στο iPad, συνδυάζει μοναδικά τις νέες τεχνολογίες και τους εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας που μας φέρνουν πιο κοντά με την καλλιγραφική, ελεύθερη γραφή. «Πρόκειται για μια καθημερινή έκφραση που είναι και ‘εκτόνωση’ λίγο πιο προσωπική. Το iPad είναι ένα απίστευτο εργαλείο, ένα νέο μέσο που διευρύνει τους ορίζοντες της καθημερινής δουλειάς μας και με προκάλεσε να πειραματιστώ», υποστηρίζει και συνεχίζει: «Ολοκληρώσαμε τη γραμματοσειρά μαζί με τη συνεργάτιδα Ελένη Μπεβεράτου, η οποία έκανε και την τελική εκτέλεση. Την αναπτύξαμε σε τρία αλφάβητα, το ελληνικό, το λατινικό και το κυριλλικό, ενώ υποστηρίζει πολλούς

o o

¸ ¸ ± ± s ® ® ¸ ¸ m¸ ¸ ¸ ¸ r r

À

σύνθετους (ligatures) και εναλλακτικούς (alternates) χαρακτήρες». Είναι μάλιστα η πρώτη φορά που προχωρά σε τέτοια δημιουργία, αλλά, όπως λέει, της συνέβη αυθόρμητα, ως απόρροια της χαράς να χρησιμοποιεί τα νέα μέσα και να παντρεύει το χτες με το σήμερα. «Η τεχνολογία είναι μέσο, όχι αυτοσκοπός», τονίζει. «Το ενδιαφέρον είναι πως, ενώ πρόκειται για μια χειρόγραφη γραμματοσειρά που θα μπορούσε να έχει σχεδιαστεί στο χέρι πριν από χρόνια, έγινε σε ένα νέο μέσο με ένα νέο τρόπο». Η Red Design Consultants, εξάλλου, χρησιμοποίησε ήδη τη Red Script Pro σε μια σειρά ελληνικών προϊόντων που θα λανσαριστούν μέσα στον επόμενο μήνα στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, αποδεικνύοντας πως έχει πολλές εφαρμογές, ακόμα και πιο συμβατικές. «Θα ήθελα να τη σχεδιάσω και στα κινέζικα, αλλά είναι δύσκολο καθώς χρειάζονται 10.000 χαρακτήρες...» σχολιάζει γελώντας. Ποιο είναι το δυσκολότερο κομμάτι της δουλειάς της; «Το οργανωτικό», απαντάει αμέσως, «καθώς δεν είναι αρκετά προβλέψιμο στο ελληνικό επιχειρησιακό περιβάλλον. Γενικότερα πάντως, επειδή δεν μου αρέσει να κάνω κάτι αν δεν το πιστεύω, δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που θεωρώ δύσκολα. Από την άλλη, αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι -φυσικά- το δημιουργικό κομμάτι. Οταν βλέπεις ότι ο αποδέκτης των μηνυμάτων σου αντιλαμβάνεται όσα επικοινωνείς και του αρέσουν, τότε η ηθική ικανοποίηση είναι μεγάλη». Πιστεύει ότι το ντιζάιν μιλάει όλες τις γλώσσες και γι’ αυτό στην ομάδα της περιλαμβάνονται άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες. Αυτό είναι και μια μεγάλη πρόκληση για τη δουλειά της. «Το έμβλημα

των Ολυμπιακών Αγώνων, για παράδειγμα, θα έπρεπε να επικοινωνεί τις ίδιες αξίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιαπωνία. Αυτό ήταν από μόνο του ένα στοίχημα. Μόλις διαπιστώσαμε ότι όλοι το εισέπραξαν συναισθηματικά όπως θα θέλαμε, τότε νιώσαμε πως είχαμε πετύχει», τονίζει. Οταν η κουβέντα πάει σε άλλες δουλειές που θαυμάζει, λέει πως θα ήθελε να είχε σχεδιάσει το πακέτο των τσιγάρων Sante ή των Assos. «Θεωρώ πως ήταν χρόνια μπροστά, όπως και η συσκευασία του καφέ Λουμίδης Παπαγάλος». Από τα λεγόμενά της καταλαβαίνουμε ότι μάλλον βαριέται εύκολα, κάτι που παραδέχεται αμέσως. «Δεν ξέρω τι θα ήθελα να κάνω μετά», μας εξηγεί. «Εχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου και σκέφτομαι κάθε μέρα άλλα τόσα. Σας είπα ήδη για τη γραμματοσειρά που θα ήθελα να σχεδιάσω στα κινέζικα και τα ινδικά. Θα ήθελα να διοργανώσω και άλλα *etsi events». Οσο για το τι κάνει έναν art director ξεχωριστό: «Αυτό είναι θέμα ταλέντου, γνώσης και συνολικής ματιάς. Πρέπει να μπορείς να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε 150 ιδέες αυτή που θα κάνει τη διαφορά. Δεν μεταφράζεται, είναι σαν τον καλλιτέχνη που, όταν ζωγραφίζει, ξέρει ότι το έργο του είναι ολοκληρωμένο και δεν χρειάζεται ούτε μια πινελιά παραπάνω», καταλήγει.

u

ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

siÀnj¹s¿À {ÀsiÀouµ¿

Ισως να τους είχατε συναντήσει να γυρίζουν στους δρόμους του Κέντρου την ταινία τους, μια και η παρουσία τους δεν πέρασε απαρατήρητη από τους θαμώνες και τους κατοίκους των Εξαρχείων. «Τα κωλόπαιδα», η ταινία που άρχισε εδώ και δύο περίπου χρόνια να συζητιέται στους εναλλακτικούς -και όχι μόνο- καλλιτεχνικούς κύκλους της πόλης, βγαίνει πλέον και επισήμως στις αίθουσες προβολής. Τρεις νέοι άνθρωποι έχουν κουραστεί με την αβεβαιότητα της ζωής στην Αθήνα και σχεδιάζουν να την εγκαταλείψουν για το Βερολίνο. Τη νύχτα πριν από το ταξίδι τους, κάνουν βόλτες στη γειτονιά που αγάπησαν, τα Εξάρχεια. Μιλάνε, μοιράζονται, μιλάνε κι άλλο, μοιράζονται κι άλλα, κι άλλο, κι άλλα. Πόσο καθοριστικά μπορεί να είναι λίγα λόγια για μια απόφαση που έχει ήδη παρθεί; Η ταινία

προβλήθηκε για πρώτη φορά στις «Νύχτες Πρεμιέρας» στις 22 Σεπτεμβρίου και διαδραματίζεται σε χρονικό διάστημα 12 ωρών, από τις έξι το απόγευμα μέχρι τις έξι το ξημέρωμα, πριν από το ταξίδι. Οι τρεις φίλοι της φωτογραφίας είναι -από αριστερά προς τα δεξιά- οι ηθοποιοί Διογένης Σκαλτσάς, Αινείας Τσαμάτης και Γιώργος Καφετζόπουλος, αντιμέτωποι με το φακό του Νικήτα Καραγιάννη στο λόφο του Στρέφη για το τεύχος της 9ης Σεπτεμβρίου του 2011. Παίζουν ακόμα η Ιωάννα Κολλιοπούλου, η Πολυξένη Σάββα, ο Δρόσος Σκώτης, η Αγγελική Στελλάτου, ο Δημήτρης Αντωνίου, ο Μιχάλης Τιτόπουλος, ο Γιώργος Τσουλάρης και ο Γιώργος Αμοργίνος. Από την Πέμπτη 15 Μαρτίου στον Κινηματογράφο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ (Συγγρού 106).

::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

»ª¹iÀ»ªiµtu¼¹iÀ s {Ä {

ɜ v x{ t{ɝ Μια ταινία με προκλητικό όνομα έρχεται να προστεθεί στη λίστα των νέων ελληνικών κινηματογραφικών παραγωγών. Παράλληλα, θα κυκλοφορήσει και το μικρό της soundtrack με τρία αγγλόφωνα τραγούδια. Μιλήσαμε με δύο από τους τραγουδιστές για το δίλημμα της μετανάστευσης που αντιμετωπίζουν όλο και περισσότεροι νέοι στην Ελλάδα.

m ±½ Àj ® À° ¸­r o ¸ ±¸ Às ® ¸ Àm¸ ¸ r

Η ανεξάρτητη παραγωγή «Τα κωλόπαιδα» σε σενάριο και σκηνοθεσία Στέλιου Καμμίτση επενδύθηκε μουσικά -μεταξύ αγαπημένων κομματιών της διεθνούς σκηνής- και με τρία πρωτότυπα τραγούδια με αγγλικό στίχο σε σύνθεση του Σταύρου Μακρή. Ερμηνευτές ο Νικόλας Μεταξάς, ο Σταύρος Μιχαλακάκος και η Αργυρώ Χριστοδούλου. Οι δυο πρώτοι, εκτός από την κοινή τους καταγωγή, την Κύπρο, έχουν κι άλλα κοινά: έχουν κατακτήσει δύο από τις πρώτες θέσεις του talent show X-Factor και είναι μόλις 24 χρόνων... Πραγματοποιούν κοινές εμφανίσεις -όταν βρίσκεται στην Ελλάδα ο Νικόλας, ο οποίος εδώ και λίγα χρόνια ζει στη Βοστόνη- σε αντίθεση με τον Σταύρο Μιχαλακάκο, ο οποίος άφησε τη Λεμεσό όπου ζούσε για να εγκατασταθεί μόνιμα πλέον στην Αθήνα. Ο Νικόλας Μεταξάς και ο Σταύρος Μιχαλακάκος θεωρούν πως δεν είναι οι πιο κατάλληλοι για να μιλήσουν για την ταινία, αλλά πιστεύουν πως σίγουρα εκείνη η ημέρα στα Εξάρχεια θα μπορούσε να είναι μια μέρα του καθενός από μας. «Οταν επιλέγεις να φύγεις, ζυγίζεις αυτά που χάνεις και εκείνα που θα κερδίσεις. Μόνο που για τα δεύτερα δεν μπορείς να είσαι καθόλου σίγουρος», λέει ο Σταύρος και ο Νικόλας τον συμπληρώνει: «Επειδή εγώ έφυγα ήδη, μπορώ να πω πως είναι απλά μια απόφαση. Ρίσκαρα αφήνοντας πίσω οικογένεια, φίλους και μια ενδεχόμενη καριέρα εδώ. Βγαίνεις από τη ζώνη ασφαλείας και εξελίσσεσαι». Πιστεύουν πως καμιά φορά εγκαταλείπουμε έναν τόπο για να ξεφύγουμε από ένα πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα έρχεται μαζί γιατί αυτό είμαστε εμείς. «Τότε κάνεις revisit τον εαυτό σου και τσεκάρεις αν βρίσκεις αυτό που σε τρώει ή αν πρέπει να φύγεις για να το βρεις», συνεχίζει ο Νικόλας. Κάπου εδώ έρχονται τα λόγια του συνθέτη Σταύρου Μακρή να διασκεδάσουν τις καταστάσεις: «Οι στίχοι του ‘Countless Miles’, του τραγουδιού των τίτλων τέλους που ερμηνεύει ο Σταύρος Μιχαλακάκος, μιλούν για ένα ταξίδι φυγής, για το ρίσκο, για τα αδιέξοδα του παρόντος. Από την άλλη, το ‘It’s All Right’, που ερμηνεύει ο Νικόλας Μεταξάς, ακολουθεί στιχουργικά αλλά και ενορχηστρωτικά τις περιπλανήσεις των πρωταγωνιστών μέσα στα

Εξάρχεια, τις απογοητεύσεις τους, αλλά και την επιμονή τους». Η ταινία εκτυλίσσεται ολόκληρη σε ένα και μοναδικό βράδυ, το βράδυ προτού μια παρέα νέων παιδιών εγκαταλείψει μόνιμα τη γειτονιά των Εξαρχείων για το μυθικό Βερολίνο. Φαντάζει σαν ένα ταξίδι πριν από το ταξίδι. Ο Σταύρος Μακρής, ο οποίος από μικρός διδάσκεται πιάνο και αρμονία, λέει: «H μουσική είναι ίσως η μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής μου. Τα τελευταία δέκα χρόνια η μουσική με έχει ταξιδέψει σε Βοστόνη -όπου σπούδασα σύνθεση και παραγωγή-, Νέα Υόρκη -όπου ειδικεύτηκα στη μουσική για κινηματογράφο- και τώρα στο Λονδίνο, όπου ακολουθώ διδακτορικές σπουδές στη μουσικολογία». Πάντα, λοιπόν, αφήνουμε κάτι πίσω για να βρούμε κάτι άλλο. Για τον Σταύρο Μιχαλακάκο η μετοίκηση στην Ελλάδα συνοδεύτηκε από το πρώτο του soundtrack. «Καμιά φορά μού ζητάνε να το παίξω στις συναυλίες μου, αλλά πραγματικά ήταν ένα τραγούδι που γράφτηκε αποκλειστικά γι’ αυτό το σκοπό στο στούντιο. Δεν ξέρω να το παίξω», λέει χαμογελώντας. Και θυμάται την πιο αστεία εμπειρία του από τα «Κωλόπαιδα»: «Μου έχουν ζητήσει για τις ανάγκες του βιντεοκλίπ να τραγουδάω σε μια στάση του τραμ και να συνεχίσω ακόμα και όταν το τραμ έρχεται και κάνει στάση. Το συνεργείο τραβούσε από το απέναντι πεζοδρόμιο, οπότε βρέθηκα για αρκετά λεπτά σε μια κατάσταση όπου μάλλον διάφοροι θα με περνούσαν για τρελό». Το χρόνο που η ταινία βρισκόταν στο στάδιο του post-production και χρειαζόταν να γραφτεί η μουσική, ο Σταύρος Μακρής βρισκόταν στη Νέα Υόρκη και ο Στέλιος Καμμίτσης στην Αθήνα. Η διαδικασία, τόσο της δημιουργίας όσο και της παραγωγής της μουσικής, συμπεριλαμβανομένων των τραγουδιών, συντελέστηκε σε μεγάλο βαθμό αποσπασματικά, τόσο γεωγραφικά, όσο και χρονικά. Ενδιαφέρον background για μια ταινία που πραγματεύεται τις αποστάσεις. Ιστορίες της Αθήνας, της Βοστόνης, του Βερολίνου, της Λεμεσού, της Νέας Υόρκης. Παντού είμαστε εμείς. Και παντού υπάρχουν κωλόπαιδα.

u

ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

»tÀ°»iuªtu¼im¹ »tuÀvtªs

Ο Δημήτρης Λάλος, νικητής του φετινού θεατρικού βραβείου «Δημήτρης Χορν», μιλάει για τη βράβευσή του, τον ανταγωνισμό και την προσήλωσή του στο Θέατρο Επί Κολωνώ. À´r½ Ài ¸ r LARAPAKOS BLOGSPOT COM

Το όνομα του Δημήτρη Λάλου ακούστηκε δυνατά την περασμένη Δεύτερα στο θέατρο της οδού Αμερικής, όπου και πραγματοποιήθηκε η απονομή του θεατρικού βραβείου Δημήτρης Χορν. Ο ρόλος του Χοσεφίνο στο έργο «Λα Τσούνγκα» του νομπελίστα Μάριο Βάργκας Λιόσα χάρισε στον ηθοποιό για ένα χρόνο το σταυρό του Δημήτρη Χορν, τον οποίο παρέλαβε από τον προκάτοχό του Θάνο Τοκάκη. «Εμαθα ότι ήμουν υποψήφιος τέσσερις μέρες πριν πραγματοποιηθεί η εκδήλωση και ένιωθα αναστατωμένος. Πολλές φορές η αναμονή για κάτι είναι πιο δυνατή από το ίδιο το γεγονός. Αυτές τις τέσσερις μέρες το μυαλό μου έπλαθε διάφορα σενάρια χωρίς να το θέλει», εξομολογείται ο Δημήτρης Λάλος, ο οποίος ήταν υποψήφιος για το ίδιο βραβείο και πριν από δύο χρόνια για το «Ροτβάιλερ». «Δεν φανταζόμουν ότι θα ήμουν υποψήφιος και πάλι», λέει και συνεχίζει: «Το γεγονός ότι η απόφαση της επιτροπής ήταν παμψηφεί με χαροποιεί ιδιαίτερα. Μια διάκριση για κάθε ηθοποιό είναι μια επιβράβευση γι’ αυτό που έχει χτίσει μέχρι ώρας και η επιβεβαίωση ότι πρέπει να συνεχίσει το δρόμο του. Αυτό το βραβείο δεν

σημαίνει για μένα ότι τώρα μπορώ να αράξω, να ησυχάσω. Είναι μια ώθηση για να συνεχίσω». Οι Δημήτρης Ημελλος, Γιάννος Περλέγκας, Αργύρης Ξάφης, Χρήστος Λούλης, Κώστας Βασαρδάνης, Κώστας Γάκης, Μάκης Παπαδημητρίου, Νίκος Καρδώνης, Θανάσης Αλευράς, Μιχάλης Οικονόμου, Θάνος Τοκάκης είναι ηθοποιοί που έχουν κερδίσει το βραβείο τα προηγούμενα χρόνια. Αξίζει να σημειωθεί ότι το βραβείο «Δημήτρης Χορν» απονέμεται κάθε χρόνο για την καλύτερη ερμηνεία νέου άντρα ηθοποιού. Το βραβείο περιλαμβάνει το σταυρό που φορούσε ο Δημήτρης Χορν. Ο σταυρός περνάει κάθε χρόνο από τον ένα βραβευμένο στον άλλο, συνοδευόμενος από περγαμηνή, αλλά και το ποσό των 3.000 ευρώ. Συνυποψήφιοι του Δημήτρη για το φετινό βραβείο ήταν οι Αντίνοος Αλμπάνης, Γιώργος Παπαγεωργίου, Δημήτρης Μοθωναίος, Γιώργος Τσαμπουράκης και Χάρης Φραγκούλης. «Για μένα δεν υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά συναγωνισμός. Στις μέρες που ζούμε, προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να βάλουμε όλη την ενέργειά μας στην ανταγωνιστικότητα και να στοχεύουμε πάντα σε

αυτήν. Πιστεύω στην ευγενή άμιλλα, στο συναγωνισμό... Σημασία δεν έχει ποιος θα κερδίσει μια διάκριση, αλλά ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι άξιοι για διάκριση», εξηγεί ο ηθοποιός.

O Δημήτρης, πάντως, επιμένει να βρίσκεται θεατρικά στο Επί Κολωνώ, στο όποιο είναι και ιδρυτικό μέλος. Αν όμως τώρα με το βραβείο προκύψει πρόταση για άλλο θέατρο, τι θα αποφασίσει; «Το Θέατρο Επί Κολωνώ είναι το θέατρό μου, εδώ γεννήθηκα καλλιτεχνικά, εδώ θα συνεχίσω. Τώρα, εάν ερχόταν μια πρόταση που δεν συγκρούεται με τις πρόβες και τις παραστάσεις του θεάτρου, θα τη σκεφτόμουν». Στο τέλος τον ρωτάω πού αφιερώνει το βραβείο. «Στους συνεργάτες μου, σε όλους τους ανθρώπους που με έχουν στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς αυτούς θα ήταν δύσκολο να πετύχω κάτι».

)NFO Í©{ Ò ©c ©Ö ä i© á © © á © â © ©Ë{á©Ï © © á ©Ë ß © â

© © ¡ ᢠ©pß © © ©É{ á ¡ © Ò © © pà © Ò © á © ©{ â © © ©ß © cÏá i© ¡© ß ¢ ©Ð{ Ò ©{ ¡© © ß © © ÐÒ © ©á © ß ©

u

ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

jsiÀj·¹mi¹ªt

©Ï ¡ Ò © ä ©Ð{ ä

Μια παράσταση που μιλάει όσο καμία άλλη γι’ αυτό που ζούμε ανεβαίνει αυτές τις μέρες στο Bios. Συζητήσαμε με τους τέσσερις πρωταγωνιστές του «Ντιμπέιτ» -Σύλλα Τζουμέρκα, Γιούλα Μπούνταλη, Μιχάλη Οικονόμου, Διώνη Κουρτάκη- για το έργο, αλλά και το σήμερα. Ài ³ ¸ ­ Àv¸ ®

Υπάρχει άνθρωπος που να μην ούρλιαξε «Μ’ αγάπησες ποτέ σου;» μια φορά στη ζωή του; Υπάρχει κάποιος που να μην έχει ονειρευτεί το θάνατο των γονιών του; Υπάρχει κανείς που να μη σκέφτηκε τι θα έκανε αν είχε εξουσία; Υπάρχει άνθρωπος που να μην ένιωσε θύμα; Το ντιμπέιτ μόλις ξεκίνησε και σας καλεί να πάρετε θέση. Μετά την επιτυχημένη συνεργασία τους στην ταινία «Χώρα Προέλευσης», ο σκηνοθέτης Σύλλας Τζουμέρκας και η ηθοποιός Γιούλα Μπούνταλη συναντιούνται στο Bios και παρουσιάζουν τη θεατρική παράσταση «Ντιμπέιτ», στην οποία υπογράφουν τη δραματουργία, αλλά και τη σκηνοθεσία. Παρέα με τη Διώνη Κουρτάκη και τον Μιχάλη Οικονόμου στήνουν μια παράσταση που βασίζεται στο βιβλίο «Ερωτευμένες Γυναίκες» του Ντ. Χ. Λόρενς, αλλά και σε κείμενα από μπλόγκερς, ποιήματα, ομιλίες συνδικαλιστών, ξύλινες φράσεις βουλευτών και ανθρώπων που μιλάνε -θέλοντας και μη- στην κα-

θημερινότητά μας. Σκορπισμένοι στις τέσσερις γωνίες της σκηνής -άλλοτε απομακρυσμένοι δημιουργώντας ένα πινγκ πονγκ από ατάκες και βλέμματα και άλλοτε στην ίδια μεριά κάνοντας παράλληλους διαλόγους-, οι τέσσερις χαρακτήρες μιλούν για τη σύγχρονη ζωή και την αγάπη, συγκρούονται, ενοχλούν, φωνάζουν, ουρλιάζουν, χορεύουν, τραγουδούν, βρίζουν, καπνίζουν, βλέπουν τηλεόραση και πάνω από όλα έχουν δίκιο. Και άδικο ταυτόχρονα. «Η αρχική ιδέα για την παράσταση ήταν να γράψουμε κάτι πάνω στη φόρμα του ντιμπέιτ», εξηγεί ο Σύλλας Τζουμέρκας, ο οποίος στην παράσταση παίζει τον «υγιή» συντηρητικό που πιστεύει πάντα ότι στα προβλήματα υπάρχουν λύσεις. «Οχι ένα δισδιάστατο ντιμπέιτ, σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, αλλά ένα τρισδιάστατο, που έχει ως τρίτη διάσταση τα οικογενειακά και προσωπικά στοιχεία του κάθε χαρακτήρα, που θα ήταν και αυτά αντικείμενο του ντιμπέιτ. Ως βάση, λοιπόν, πήραμε

τις σχέσεις του βιβλίου του Λόρενς. Το συγκεκριμένο βιβλίο, μάλιστα, είχε γραφτεί σε μια εποχή με πολλές αντιστοιχίες με τη δική μας: ένα ολόκληρο κοινωνικό και αξιακό σύστημα καταρρέει», λέει ο Σύλλας, ενώ η Γιούλα Μπούνταλη συμπληρώνει: «Τέσσερις πολύ δυνατοί χαρακτήρες διεκδικούν το καινούργιο μέχρι τέλους. Θέλαμε σε ένα ντιμπέιτ όλοι οι χαρακτήρες να είναι ισχυροί και ισοδύναμοι παίκτες, όπως θα θέλαμε και σήμερα οι πόλοι να είναι εξίσου ισχυροί. Μόνο έτσι θα μπορούσε να προκύψει μια ριζική διαφωνία και από εκεί κάτι καινούριο». Η Γιούλα υποδύεται στην παράσταση μια άνεργη γυναίκα που φλερτάρει μεταξύ Αριστεράς και ενός πιο αντιδραστικού, αντιεξουσιαστικού κομματιού. «Νομίζω ότι το πιο σημαντικό πράγμα στην κρίση είναι ότι ξαφνικά έχουν δυναμώσει οι αδύναμοι και έχουν έναν ισχυρό αντίλογο. Ακούγονται και οι αδύναμες φωνές. Είναι ένα «καλό» που έφερε η κρίση», προσθέτει η ίδια.

::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

s»¹n·j¾» Ð Ò ©Ô âp ¡ © ä ©Ö¢ ¡pß

).&/ cÓ p{ß i© © ä ©Ö¢ ¡pß © © ä ©Ð{ ä ᢠ¡ © ©Ï ¡ Ò © ä ©Ð{ ä ©Ð Ò ©Ô â

p ¡ © ä ©Ö¢ ¡pß !(.2©,@HM© © ©Ï p â ©ß © © ©É{ á ¡©

Οσο για τον Μιχάλη Οικονόμου, αυτός εκπροσωπεί μια διαφορετική κυριαρχούσα γνώμη της κοινωνίας. «Είναι από μηδενιστής μέχρι απολιτίκ και πιστεύει ότι πρέπει να ανανεωθούν όλα», εξηγεί ο ίδιος ο Μιχάλης. Στην παράσταση ο χαρακτήρας του Μιχάλη ορίζει με ακραίο, αλλά βαθιά ειλικρινή και συγκινητικό τρόπο την έννοια της ελευθερίας: «Ελευθερία σημαίνει να παραδεχτώ στη γυναίκα μου ότι πάω με άλλες γυναίκες και να πω ‘αυτός είμαι, μίσησέ με’». Αραγε ο ίδιος πιστεύει ότι στη σημερινή εποχή είμαστε πραγματικά ελεύθεροι; «Σε καμία περίπτωση», απαντάει ο Μιχάλης με σιγουριά και εξηγεί: «Υπάρχουν τόσο πολλές κοινωνικές φόρμες και το σύστημα μας έχει βάλει σε έναν τόσο συγκεκριμένο τρόπο ζωής, που τώρα που αυτό το σύστημα καταρρέει, οδηγούμαστε και εμείς οι ίδιοι σε ένα αδιέξοδο. Μιλάμε φυσικά για ένα σύστημα που δεν έχει χτιστεί ούτε για τη συνολική ευημερία, ούτε για την

εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου, αλλά βασίζεται σε συμφέροντα. Δεν είναι σωστό όμως να νιώσουμε ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε αν καταρρεύσει αυτό το σύστημα. Πρέπει να ελευθερωθούμε από αυτό, όπως λέει και ο χαρακτήρας που υποδύομαι». Η Διώνη Κουρτάκη υποδύεται «μια γυναίκα που ακόμα διατηρεί πίστη και ελπίδα για την ανθρωπότητα, αλλά και τη φύση των πραγμάτων», όπως περιγράφει η ίδια, ενώ φλερτάρει με τα πιο συντηρητικά δόγματα. Με αφορμή μια σκηνή της παράστασης όπου ο χαρακτήρας της λέει τι θα έκανε αν είχε εξουσία, τη ρωτάω αν πιστεύει ότι η εξουσία μπορεί να φέρει κάτι καλό ή θα έχει πάντα μια τάση διάβρωσης μέσα της. «Πιστεύω ότι είναι από τη φύση της προβληματική. Εμπεριέχει πράγματα που σχετίζονται με το ναρκισσισμό ή την εγωπάθεια των ανθρώπων και μια ανάγκη για ατομικότητα», απαντάει η Διώνη, συμπληρώ-

νοντας την απάντησή της με την πιο κατάλληλη φράση από το έργο: «Αν είχα εξουσία, θα έλεγα ‘αίσχος’ στην ανάγκη να είναι ο καθένας μόνος του...» Οσο για την παράσταση αυτή καθαυτή, η Διώνη σχολιάζει: «Για μένα, ένα από τα ζητούμενα της παράστασης είναι να αφήσει το θεατή όχι να διαλέξει ή να ταυτιστεί με ένα πρόσωπο, αλλά να φύγει από την παράσταση με ένα αίσθημα ότι έχει συναντηθεί και με τους τέσσερις χαρακτήρες του έργου. Οτι μπόρεσε να ακούσει τη φωνή του και στους τέσσερις αυτούς ανθρώπους». Τους φωτισμούς, που δημιουργούν το κατάλληλο πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι ηθοποιοί, έχει σχεδιάσει ο Παντελής Μαντζανάς, αφήνοντας το θεατή να παρακολουθήσει άνετα όλους τους ηθοποιούς ανά πάσα στιγμή και κάνοντάς τον μέρος του ντιμπέιτ. Το graphic design είναι του Michael Home, ενώ τα πραγματικά πρωτότυπα κοστούμια υπογράφει η Μάρλι Αλειφέρη.

u

ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

»tÀ¶¹su´¹t Àt¹Àisinsl°j¹° mi¹ÀtÀ"/'/-/,%4:

Οι Bokomolech μόλις πήραν στα χέρια τους το νέο τους δίσκο και ετοιμάζονται να ανέβουν στη σκηνή του Fuzz για να μας τον παρουσιάσουν ανάμεσα σε παλιά αγαπημένα κομμάτια την ερχόμενη Παρασκευή. Τους συναντήσαμε στο Κουκάκι, όπου κάνουν πρόβες, και μιλήσαμε για απουσίες, παρουσίες και άλλες παρενέργειες της μουσικής. m ±½ Àj ® À° ¸­r o ¸ ±¸ À° ¸¬ À·

Οταν άνοιξε η πόρτα του στούντιο, η αλήθεια είναι πως τους περίμενα διαφορετικούς. Μεγαλύτερους ίσως. Ημουν γύρω στα 20 όταν τους πρωτοάκουσα και θεωρούνταν ήδη μία από τις φτασμένες μπάντες της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής από τον δαιμόνιο dj φίλο μου Αποστόλη Κ, επομένως τώρα, δέκα χρόνια μετά, περίμενα να συναντήσω ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας. Οι Bokomolech όμως αποδείχτηκαν πιο δαιμόνιοι. Δανείστηκαν το όνομά τους από τον Ουκρανό φυσιολόγο Oleksandr Bogomoletz, ο οποίος τη δεκαετία του 1940 συνέθεσε ένα ελιξίριο για την παράταση της ζωής ως τα 140 χρόνια, και καταφέρνουν με αυτό τον τρόπο να δείχνουν ακόμα συνομήλικοι των πρώτων τους ακροατών. Ετσι, συνεχίζουν με τα λογοπαίγνια και τις παραφράσεις. Με έναν τίτλο-σχόλιο για την εντόπια «κρίση» και τις αρπακτικές διαθέσεις της μαζικής κουλτούρας, μας συστήνουν την έκτη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Το πρώτο βήμα έγινε όταν γνωρίστηκαν το ’91 στο Πολυτεχνείο ως φοιτητές της Αρχιτεκτονικής. Ακολούθησαν

τακτικές πρόβες, αναζητήσεις, πειραματισμοί, αρκετές live εμφανίσεις, πέντε άλμπουμ, η αποχώρηση ενός μέλους (της κιθαρίστριας Εύης Φραγγεδάκη) και η προσχώρηση δύο νέων για να φτάσουμε στους Bokomolech του παρόντος, του “Mass Vulture” και του Fuzz. Η τωρινή σύνθεση του γκρουπ, λοιπόν, είναι: Δημήτρης Ιωάννου (φωνή), Βλάσης Καραγιάννης (τύμπανα), Χριστίνα Κασσεσιάν (κιθάρα), Λίλα Κατερινάκη (μπάσο), Τάσος Πρωτόπαπας (keyboards και λούπες), Κώστας Ραγκούσης (κιθάρα). Οταν έχεις χρόνια να εκτεθείς στο κοινό -να κυκλοφορήσεις ένα δίσκο στην προκειμένη περίπτωση-, θα πρέπει ίσως να καταβάλεις μεγαλύτερη προσπάθεια για να κερδίσεις το χρόνο της απουσίας σου· αν βέβαια τον βλέπεις σαν χαμένο χρόνο. Για τους Bokomolech δεν ήταν καθόλου τέτοιος. Δεν ήταν καν απουσία. Συνέχιζαν αυτά τα χρόνια να πειραματίζονται με νέα κομμάτια και να εμφανίζονται live χωρίς δελτία Τύπου, για τα οποία «μάθαινε ο κόσμος που έπρεπε να μάθει και ήταν εκεί», όπως λέει ο Βλάσης. Κάποια κομ-

::: 0(75232/,635(66 *5

μάτια, όπως το “6 million years” και το “Capital U”, δουλεύονταν εδώ και χρόνια, απλά δεν είχαν βρει το δρόμο τους. Τους ρωτάω αν είναι ικανοποιημένοι με τη νέα δουλειά. «Πάντα όταν κάνουμε κάτι, αυτό το κάτι είμαστε εμείς, ο εαυτός μας», λέει η Λίλα και ο Τάσος τη συμπληρώνει: «Είναι μια δουλειά ειλικρινής. Πίστευα πως, επειδή είχα κάνει και τη μίξη, στο τέλος θα τη σιχαθώ, αλλά ο δίσκος τελικά συνεχίζει να παίζει όλη μέρα στον υπολογιστή μου». Το άλμπουμ “Mass Vulture” κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν σε CD και LP από την Inner Ear, κάπως έτσι, λοιπόν, η κουβέντα πάει στις φήμες που θέλουν το CD να αργοπεθαίνει και το βασιλιά Βινύλιο να επιστρέφει στα ράφια των καταστημάτων, στα e-shops και στις καρδιές μας. «Το θέλαμε πολύ να βγάλουμε βινύλιο, οι τελευταίες μας κυκλοφορίες στη Hitch Hyke records είχαν μάλιστα γραφτεί αναλογικά, αλλά δεν κυκλοφόρησαν ποτέ σε αυτή τη μορφή», λέει ο Δημήτρης. Ετσι τώρα πραγματοποιούν την επιθυμία τους εκείνη μέσω της Inner Ear. «Ηταν

ȂǹȇȉǿȅȊ

κάπως αναμενόμενο το τέλος του CD», παρατηρεί η Λίλα. «Το ίδιο ως αντικείμενο έχει γίνει πλέον ευτελές. Εξάλλου, οι λάτρεις της μουσικής δεν έφυγαν ποτέ από το βινύλιο», συμπληρώνει. Είμαι περίεργη να μάθω γιατί εμμένουν στον ξένο στίχο. Ο Βλάσης θεωρεί πως η αισθητική της μουσικής τους δένει με στίχο αγγλικό. Ο Δημήτρης, που είναι και ο στιχουργός, πιστεύει πως αν χρησιμοποιούσε ελληνικά θα είχε αφενός την ευκαιρία να εκφραστεί με ένα πιο πλούσιο λεξιλόγιο και με μια γλώσσα που, όπως και να το κάνουμε, είναι η μητρική του, αφετέρου όμως αυτό κρύβει περισσότερες παγίδες. «Δεν το έχουμε δοκιμάσει, αν και μου έχει περάσει από το μυαλό. Θέλει όμως μια πολύ ειδική αντιμετώπιση για να βγει ένα αποτέλεσμα καλλιτεχνικά ενδιαφέρον και αξιόλογο, άρα είναι πιο δύσκολο», καταλήγει και η Λίλα παρεμβαίνει: «Θα είναι σαν να ακούς ρεμπέτικα στα αγγλικά». Λιγότερο ή περισσότερο, όλοι τους ξεχωρίζουν κάποια εγχώρια σχήματα, για παράδειγ-

μα τους Drog-A-Tek, τους οποίους θαυμάζουν για την αυτοσχεδιαστική τους διάθεση, ή τους Gravitysays_i. Από τους Echo Tattoo, όμως, μέχρι τις Τρύπες και από τον The Boy μέχρι τη Nalyssa Green, η Λίλα θεωρεί πως έχουμε φύγει για τα καλά από την εποχή που το ελληνικό ροκ ήταν ένας χαρακτηρισμός υποτιμημένος. Δεν έχουν διάθεση να κάνουν εκπτώσεις στη δουλειά τους ή να ακολουθήσουν τρόπους προβολής που δεν τους ταιριάζουν. Είναι σταθεροί σε αυτό που αγαπούν, αλλά δεν μπορούν να πουν με σιγουριά αν είναι καλύτερη για ένα μουσικό ή μια μπάντα η Ελλάδα σήμερα ή κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη. Μέχρι στιγμής παραμένουν εδώ, κοντά μας, μας θυμίζουν ωραία χρόνια και ωραίες μουσικές και μας χαρίζουν και άλλες, καινούργιες. Ολα αυτά μαζί, μουσικές, αισθήσεις, αναμνήσεις και ακόμα περισσότερα στη σκηνή του Fuzz (Πειραιώς 209 & Πατρ. Ιωακείμ 1, Ταύρος) στις 16 Μαρτίου, στις 8 μμ.

x

32 ȈǼȆȉǼȂǺȇǿȅȊ ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

SMS τα μηνύματα της εβδομάδας À»r À² ­ À TERRA?GELIDA HOTMAIL COMÀ

Στο κλιμακοστάσιο της πολυκατοικίας μου έχω ιδρύσει και εγώ ένα θέατρο δωματίου και μονολόγων. Δεδομένου του πολιτιστικού χαρακτήρα του δρώμενου και του συνεκτικού κρίκου που αυτό προσφέρει στα μέλη της κοινότητας (οι υπόλοιποι ένοικοι, που δεν ξεπερνούν σε αριθμό τους θεατές της μέσης καλλιτεχνικής παράστασης), δεν δικαιούμαι και εγώ μια θεατρική επιχορήγηση; Η Ελλη Πασπαλά θα τραγουδήσει με τον Τάκη Φαραζή στη μουσική σκηνή Δίπλα στο ποτάμι. Εκφράζονται φόβοι εξαιτίας του μελαγχολικού χαρακτήρα του προγράμματος ορισμένοι εκ των θεατών να αποπειραθούν να πηδήξουν μέσα στο ποτάμι που ειρήσθω εν παρόδω δεν έχει και νερό! Αν το «Ουζερί Τσιτσάνης» που θα σκηνοθετήσει για την κρατική τηλεόραση ο πεπειραμένος Μανούσος Μανουσάκης κοστολογήθηκε με 1,5 εκατ. ευρώ για 14 επεισόδια (ποσό μεγαλύτερο, όπως γράφτηκε, από τις δαπάνες του Φεστιβάλ Αθηνών), γιατί δεν το διασκευάζουν και σαν μιούζικαλ να πιάσει φουλ σεζόν το καλοκαίρι στην Επίδαυρο και να μην ξοδευτούν σε άλλες παραστάσεις; Ο Νίκος Παπαδάκης έγραψε το δικό του χρυσό κεφάλαιο στο βιβλίο των εθνικών κατορθωμάτων στο εξωτερικό, δηλώνοντας ότι είχε συμμετάσχει σε casting του “Sex & The City” χωρίς όμως να διευκρινίζει αν του ζητήθηκε να εστιάσει υποκριτικά την απόπειρά του στο “sex”, το “city” ή το σύνδεσμο “&”.

υ ός πο γελιν γ ς α υ μα τη κάς Ε ι νέβασ Ο Φω α ή έχε ο τ Λυρικ αφεί ρ η γ τ ο σ ρ ε χο ηδ ν ρας» άστασ ης Χή ρ μ α υ π θ ςη «Εύ ό το εί πω εί απ ερωθ ταδοθ ε μ ενημ α αι ν λέπετ προβ

TV; Ä Μad {

Ä

{

} { ° ½ À ½³ ¸ À s ® ¸ Àm¸ ¸ r

m ¸ À ¬

À ¬ À ¸ Σε ρόλο ροκ σταρ εμφανίστηκε ο Κώστας Μαρτάκης στη σκηνή του Θεάτρου Βεάκη. Στο μιούζικαλ “Rent”, του Τζόναθαν Λάρσον, ο Κώστας Μαρτάκης υποδύεται τον νεαρό Ρότζερ Ντέιβις σε ένα ρόλο που βασίζεται, όπως λέει ο ίδιος, περισσότερο στο τραγούδι και λιγότερο στην υποκριτική. «Ηθελα πολύ να παίξω σε μιούζικαλ», δηλώνει ο τραγουδιστής, που, αν και έκανε τα πρώτα του βήματα σε τηλεοπτικό ριάλιτι, αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις στο θεατρικό σανίδι.

Á

ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

Ä Ü ô ô Ü iµ¿s¹j° Ο φίλος μου ο Πάνος μένει στο Παγκράτι, στην περίφημη περιοχή «όπισθεν Χίλτον»! Η μανούλα του μένει στο Μαρούσι. Κάθε φορά που εκείνη βλέπει στις ειδήσεις στην τηλεόραση ότι γίνονται πορείες στο Κέντρο, ο Πάνος λαμβάνει τα γεμάτα αγωνία τηλεφωνήματα της μανούλας του. «Παιδί μου, πού είσαι; Εφτασες σπίτι; Κλείδωσες; Μη βγεις έξω!» Ματαίως ο Πάνος προσπαθεί να την πείσει ότι, ναι μεν μπορεί να έχει κλείσει ας πούμε η Πανεπιστημίου λόγω πορείας, άλλα είναι ασφαλές να περπατάς στη Βασ. Κωνσταντίνου! Προχτές που τον πήρε ανάστατη, μόλις της είπε ότι είναι σε ένα μπαρ στη Σκουφά και όλα είναι μια χαρά, εκείνη του απάντησε: «Τι λες, παιδί μου; Εχει παραλύσει το Κέντρο! Το είπε η τηλεόραση». Ο Πάνος μπορεί να έπινε ήσυχα το ποτό του, χαζεύοντας τα αυτοκίνητα να κυκλοφορούν κανονικά στη Σκουφά, ήξερε όμως ότι αυτό δεν έχει καμία αξία για τη μανούλα του. Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν κινείται - η πόλη έχει νεκρώσει. Αυτό είπε η τηλεόραση, αυτό είναι η αλήθεια! Σκεφτόμουν ότι αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο! Και δεν ξορκίζεται με την κριτική στα δικά μας κανάλια ότι υπερβάλλουν ή τρομοκρατούν τον κόσμο. Πριν από λίγα χρόνια θυμάμαι το τηλεφώνημα αγωνίας ενός παλιού φίλου μου από τη Γαλλία. «Είσαι καλά; Το σπίτι σου είναι εντάξει;» Ηταν τις μέρες με τη μεγάλη πυρκαγιά στην Πάρνηθα. Ο Ντιντιέ, ο φίλος μου, είχε προφανώς δει τις ειδήσεις, είχε τρομάξει με τις εικόνες καταστροφής και τους τίτλους «Μεγάλη πυρκαγιά δίπλα στην Αθήνα». Εγώ ένιωσα έκπληξη βέβαια, γιατί εκείνος έχει έρθει αρκετά καλοκαίρια εδώ και έχει φιλοξενηθεί στο διαμέρισμά μου! Ποιο δάσος θα μπορούσε να πάρει φωτιά κοντά στο σπίτι μου; Πόση ζημιά θα μπορούσε να προκαλέσει η λεύκα που στέκεται μαραζωμένη στο πεζοδρόμιο; Θα μου πείτε, ο άνθρωπος ανησύχησε και πήρε να δείξει το ενδιαφέρον του. Ετσι είναι, αλλά είναι και φοβιστικό ότι πράγματι ανησύχησε μήπως οι πυρκαγιές από την Πάρνηθα είχαν φτάσει στο κέντρο της πόλης. Γιατί, το ξαναλέω, γνωρίζει την Αθήνα! Τι τα θέλετε... Καθόμαστε στην πολυθρονίτσα μας κάθε βράδυ, είτε ζούμε στο Παρίσι είτε στην Κέρκυρα, και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μαθαίνουμε τι γίνεται στον κόσμο. Και την ώρα που αγωνιούμε για το συγγενή μας που ζει στο Νιου Τζέρσεϊ (επειδή περνάει τυφώνας από την ανατολική ακτή των ΗΠΑ), μπορεί εκατοντάδες άνθρωποι να πεθαίνουν από τις πλημμύρες κάπου στην Ινδία. Τι σημασία έχει; Αφού δεν είδαμε εικόνα από εκεί, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Ασε που δεν έχουμε συγγενή στην Ινδία για να ανησυχήσουμε για την τύχη του. Οπότε, τι να συζητάμε τώρα; Α.

s³ À¸±½¸ Εκτός από τον Κώστα Μαρτάκη στη φετινή εκδοχή του “Rent”, παίζουν επίσης οι Αντα Λιβιτσάνου, η Αντιγόνη Ψυχράμη, ο Δημήτρης Μακαλιάς, η Νάντια Κοντογιώργη και άλλοι νέοι ηθοποιοί. Το μιούζικαλ παίζεται από το 1996 στο Broadway και έχει ανέβει σε 46 χώρες με τεράστια επιτυχία. Η παράσταση, σε απόδοση κειμένου του Γιώργου Καπουτζίδη, έκανε πρεμιέρα για φέτος το βράδυ της περασμένης Δευτέρας.

::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

-,ô2&#ô0- "

isjm»¹nl»lÀ·t´u»j´j¹i

2OCKÀ N À2OLLÀ ÀEVER Οι ροκαμπιλάδες βρέθηκαν την Κυριακή στο δικό τους μουσικό περιβάλλον, εκείνο του μπαρ Τίκι για ζωντανές εμφανίσεις καλλιτεχνών και -φυσικά- πολύ χορό. Χτενίσματα, δερμάτινα μπουφάν, ένας άλλος πολύχρωμος και ηλεκτρισμένος κόσμος, γεμάτος ενέργεια από αυτήν που μας λείπει και χρειαζόμαστε.

â © Ò ©É ß

Επιτέλους λιακάδα. Ζεστή, πλούσια, αληθινή λιακάδα. Αθηναϊκή. Η μοναδική στον κόσμο. Γλυκαίνει η πόλη. Αλλάζει ολόκληρη. Δεν ταιριάζει σε όλες της πρωτεύουσες του κόσμου η λιακάδα. Στην Αθήνα ταιριάζει. Το δικό της φως. Aπλετο. Για μερικούς ανελέητο. Για όσους μάθαμε να μη ζούμε χωρίς αυτό, ζωογόνο, ελπιδοφόρο, ιδίως εκείνο της πρώτης ανοιξιάτικης λιακάδας. Αυτή πια, σαν τον πρώτο έρωτα μου φαίνεται. Λες και μου χαρίζουν τον κόσμο. Παίρνω τους δρόμους, να χορτάσω πόλη, Kέντρο, Κολοκοτρώνη, έναν καφέ και από εκεί Μοναστηράκι, Θησείο, Κεραμεικός, να μη χορταίνει το μάτι ιστορία. Ως την απόλυτη κορύφωση, ένα ένα τα φαρδιά σκαλοπάτια ως την Ακρόπολη. Κοινοτοπία, αλλά είναι αλήθεια ότι σε καμιά πρωτεύουσα του κόσμου μια σαββατιάτικη βόλτα στη λιακάδα δεν μπορεί να σε οδηγήσει δυόμισι χιλιάδες χρόνια πίσω. Και εκεί ανάμεσα στα μάρμαρα, με τους τουρίστες να χάσκουν από θαυμασμό και από το πλάνταγμα της αθηναϊκής ζέστης, συνειδητοποιείς και πάλι το προνόμιο να ζεις στην Αθήνα, να απολαμβάνεις την πρώτη ανοιξιάτικη λιακάδα εδώ, σε αυτό ακριβώς το σημείο του κόσμου, που έχει τον τρόπο του να σε κάνει να νιώθεις τους αιώνες του πολιτισμού. Τέτοιες εποχές, πολυτέλεια αυτή η σκέψη. Ποιος να προσέξει τα μάρμαρα! Κι όμως, καλοκαιρινές νύχτες με πανσέληνο, όταν ανοίγουν οι πόρτες γεμίζει ο τόπος κόσμο. Ναι, είναι πολυτέλεια. Ασήκωτη ώρες ώρες. Στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών τις προάλλες, στη συζήτηση που διοργανώθηκε για τη σχέση μας με τα μνημεία, πληροφορηθήκαμε ότι οι Βρετανοί υπόσχονταν ότι θα επιστρέψουν τα Ελγίνεια στους Ελληνες αν δέχονταν να αποσύρουν την υποστήριξή τους στον αγώνα της Κύπρου κατά της βρετανικής κυριαρχίας στο νησί. Εκεί έμαθα ότι λίγο μετά την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Ναζί, ένας 20χρονος ποιητής καλούσε τους Ελληνες να ανατινάξουν τα μνημεία τους για να απελευθερωθούν από την «τυραννία της ιστορίας», αλλά και ότι υπήρξε μια οργάνωση που είχε απειλήσει τη δεκαετία του ’80 ότι θα ανατινάξει τον Παρθενώνα. Μερικοί δεν αντέχουν την πολυτέλεια, όπως δεν αντέχουν και την ομορφιά ή την καλοσύνη. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν προσέχουν καν την Ακρόπολη, όπως δεν προσέχουν το πρόσωπο του διπλανού τους και δεν θυμούνται ποτέ το χρώμα των ματιών του. Θα ήταν όμως για όλους ένας φρικτός ακρωτηριασμός του βλέμματος. Γιατί είναι αδιανόητος ο αθηναϊκός ορίζοντας χωρίς τη θέα του Παρθενώνα. Χωρίς την πολυτέλεια να ξέρεις ότι μπορείς να ανηφορίσεις ως τις κολόνες όποτε σου καπνίσει, έτσι για χάζι, κι ας μην το κάνεις ποτέ. i rÀ¼ r

Á

ȂǹȇȉǿȅȊ

ô

::: 0(75232/,635(66 *5

$ !#ô-$$

Οταν συζητάς με ένα χαρισματικό και διεθνώς αναγνωρισμένο μουσικό, όπως ο Μιχάλης Δέλτα, και στην κουβέντα δεν υπάρχει χώρος για μουσική, τότε καταλαβαίνεις ότι κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει. Κάτω από ένα βιαστικό ήλιο στην πλατεία Αβησσυνίας, ο Μιχάλης αναλύει την τρέχουσα φάση στη χώρα μας: «Με όλες τις αλλαγές που βλέπουμε γύρω μας, λέω: ‘Δεν μπορεί, το ‘σπυρί’ θα σπάσει’. Δηλαδή περίμενα ότι, για να οδηγηθούμε κάπου καλά, πρώτα πρέπει να γίνει κάτι κακό». Δεν είναι σίγουρος πόσα θα αλλάξουν πραγματικά, αλλά διακρίνει κάποιες εστίες που δημιουργούνται από ανθρώπους χωρίς προσχήματα, «γυμνούς» που χαίρονται τη γύμνια τους και πιστεύει ότι τώρα εκτιμάμε διαφορετικά όσα έχουμε. Υποστηρίζει, επίσης, πως τα γεγονότα των δύο τελευταίων ετών είναι απροκάλυπτα κατασκευασμένα. «Κι εγώ έχω προβλήματα, πρόσφατα ό όμως άκουσα τη φωνή μου να λ λέει: ‘Εχω εμένα’. Μέσα από α αυτό είμαι πλούσιος!» Για το τέλος του life style λέει ότι εκείνη η ισοπεδωτιλ κ προοπτική της ύπαρξης κή έ έχτιζε ένα ηφαίστειο που θα θ έσκαγε και προσθέτει ότι ό είναι βαθιά ανάλωση να σ στηρίζεσαι στο χρήμα, υπενθ θυμίζοντάς μου τα λόγια του Τ Τσαρούχη, ο οποίος μίλησε γ «παροχή άχρηστων πληγια ρ ροφοριών». «Κοίτα, μου αρέσ η ποιότητα ζωής, ωστόσο σει η πραγματική μου πολυτέλ λεια είναι η αυτογνωσία. Μόνο Μ μέσα από αυτή νιώθω γαλήνη. Δεν τα ‘χωράω’ όλα, βαραίνω. Τώρα είμαι πιο συνειδητοποιημένος, κάτι σαν σε μια διαρκή θεραπεία». Κάθεται απέναντί μου απίστευτα ήρεμος. «Αυτό που βιώνουμε είναι δώρο, αρκεί να αντιληφθούμε τι περιέχει το κουτί για τον καθένα μας», συνεχίζει πίνοντας τον καφέ του. «Η κάθαρση δεν έρχεται πάντα σαν μπαλαρίνα. Είναι φωτιά. Το χρυσωμένο χάπι που μας έδιναν υπέθαλπε μια οργή που τώρα εκρήγνυται άναρχα, χωρίς λογική». Τον ακούω καθώς παραδέχεται ότι έχει διαμορφώσει μια ακλόνητη πολιτική συνείδηση και πως φέτος θα ψηφίσει όντας ουσιαστικά παρών. Μάλιστα, για εκείνον οι χειρότεροι είναι οι καλλιτέχνες, καθώς «η σιωπηλή στάση τους φανερώνει το μέγεθος της εμπλοκής τους, αλλά στην κατάλληλη στιγμή έρχεται και η απομυθοποίησή τους». Μιλάω με έναν άνθρωπο αισιόδοξο, που αποσυμβολίζει, όπως λέει, τα πράγματα και αναγνωρίζει ότι κάθε απώλεια μας κάνει πιο συνειδητούς. Τέτοιες συναντήσεις φτιάχνουν θύμησες μοναδικές. s m

·¸ À ¸ À ³ â ©Ó à ©Ï Ò

â ©Ó à ©Ï Ò

jv¿Àjnjsi

Μοναστηράκι: Ανάμεσα στα γραφικά παλαιοπωλεία, μια ομάδα φωτογραφίζει νέες δημιουργίες της μόδας. Εικόνα που φέρνει φως σε μια πόλη η οποία επιμένει να ζει σε πείσμα των καιρών.

i ®Àt ½ ®Àk Ο Βασίλης Κικίλιας -υποψήφιος βουλευτής με τη ΝΔ στην Α΄ Αθηνών- συνεχίζει να κουβαλάει στις πλάτες του το θέμα της ΑΟΖ. Στην παρουσίαση του βιβλίου που επιμελήθηκε «Από τη Στρατηγική Κίνηση στην Οικονομική Λύση», παραβρέθηκε πλήθος κόσμου. Σκηνές που δύσκολα θα δούμε στην προεκλογική εκστρατεία.

::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

ÑÄô ÑÄôÑÈ ô Ï È

â ©Ó à ©Ï Ò

» ¨ ² »´· |¨µ ´¨¹´¨~¹|²´

/À(ITCHCOCKÀ À ± ¸ Ο Δημήτρης Ξανθούλης και ο Γιώργος Γώγος υλοποίησαν μια εξαιρετική ιδέα: ένα “virtual” εστιατόριο που φιλοξενείται σε εναλλακτικούς χώρους της πόλης, με θεματικό μενού από διαφορετικές χώρες, πολύ καλές τιμές και τη σουρεαλιστική ονομασία Hitchcock: The Pop Up Restaurant. Κάθε Τετάρτη μετά τις 8:30 μμ. στο Coffee Bar Resto MCF του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.

°¸ À´ ¬½ Το ολόφρεσκο μπαρ Λουκούμι στην πλατεία Αβησσυνίας δημιουργήθηκε από παιδιά της show biz: από την Ειρήνη Παπαθανασίου, τον Νίκο Παπαγεωργόπουλο, τον συγγραφέα παιδικών έργων Γιώργο Λεμπέση και τον σκηνοθέτη Νίκο Σούλη, που έχει κάνει και την εικαστική παρέμβαση.

«Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα παρατηρείται μια έντονη δραστηριότητα γύρω από τα φεστιβάλ, τα οποία πληθαίνουν και εξελίσσονται, δυστυχώς, όμως, η ανάλυσή τους από οικονομικής πλευράς είναι σε πρωταρχικό στάδιο. Ο αριθμός των εισιτηρίων που πωλούνται μπορεί να καθιστά ένα φεστιβάλ επιτυχημένο, αλλά μόνο μέσω αυτής της πληροφορίας δεν υπογραμμίζεται η οικονομική ώθηση που μπορεί να δώσει ένα φεστιβάλ σε μια περιοχή». Οι επισημάνσεις αυτές φιλοξενούνται σε μια πρόσφατη μελέτη της κας Νάντιας Σαμαρά με τίτλο «Ο Πολιτισμός και η οικονομική του διάσταση», που εντάσσεται στη σειρά Policy Brief - Κείμενα Δημόσιας Πολιτικής (τ. 26, Φεβρουάριος 2012) του think tank ΙΣΤΑΜΕ Ανδρέας Παπανδρέου (www.istame.gr). Η συγγραφέας με σειρά επιχειρημάτων επιμένει ότι τα φεστιβάλ βοηθούν, πέραν όλων των άλλων, την τοπική και περιφερειακή οικονομία και ότι οι πόλεις που έχουν τη δύναμη να τα αξιοποιήσουν με σωστό τρόπο κερδίζουν σε μακροπρόθεσμη βάση. Στη μελέτη της κας Σαμαρά «η δυναμική των πολιτιστικών/δημιουργικών βιομηχανιών αναλύεται σε σχέση με την οικονομική τους διάσταση, καθώς τονίζεται και η σημασία της σύνδεσης του πολιτισμού με τον τουρισμό», ενώ «ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις δυνατότητες του πολιτιστικού τουρισμού, παραθέτοντας επιτυχημένα παραδείγματα από το εξωτερικό, όπου ολόκληρες πόλεις κατάφεραν να γίνουν πόλοι έλξης αναρίθμητων τουριστών και να τονώσουν την οικονομία τους σε εθνικό, αλλά και σε περιφερειακό επίπεδο». Επιπλέον, «αναλύεται η δυναμική των φεστιβάλ σχετικά με την οικονομική ανάπτυξη μιας περιοχής, με παραδείγματα από την Ευρώπη, αλλά και με αναφορές σε ελληνικά παραδείγματα, καθώς και στις ελληνικές δυνατότητες ανάπτυξης», όπως για παράδειγμα το φεστιβάλ Επιδαύρου. Η μελέτη της κας Σαμαρά είναι πολλαπλά χρήσιμη και αξίζει να διαβαστεί και να αξιοποιηθεί στο πλαίσιο της διαμόρφωσης δημόσιων πολιτικών από την πλευρά της Κυβέρνησης, της Περιφέρειας Αττικής και του Δήμου Αθηναίων. Η μελέτη αυτή σε κάθε περίπτωση θα είχε πολύ μεγαλύτερη αξία αν επικεντρωνόταν στα του Φεστιβάλ Αθηνών και αυτό γιατί θα είχε τη δυνατότητα να μας αποκαλύψει τη μετρήσιμη συμβολή του στην οικονομία της πρωτεύουσας. µ Àm Àm¸ ¸ r

â ©Ó à ©Ï Ò

u

ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

y |m|i{q ª y uqª~ y qª uh|} q O Ευριπίδης ξεκίνησε μαθήματα πιάνου σε ηλικία επτά ετών γιατί όλα τα παιδιά των οικογενειακών τους φίλων ήξεραν και ήθελε και αυτός να γίνει το επίκεντρο του θαυμασμού. Ισως ασυνείδητα δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος, αφού συνέχισε τις σπουδές του και χρόνια μετά πήρε με άριστα το δίπλωμα πιάνου. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι με πολλή ελληνική μουσική και με ελάχιστους ξένους δίσκους. Στο σχολείο μάς λέει πως ήταν ένα φρόνιμο και μοναχικό παιδί, αφού ήταν σνομπ, όπως και σήμερα, με την έννοια ότι οι άνθρωποι που δεν συμπαθεί δεν υπάρχουν γι’ αυτόν. Η απομόνωσή του, ωστόσο, δεν συνίσταται σε μια δυσάρεστη παιδική ηλικία - ακριβώς το αντίθετο. Με χαμόγελα αναφέρεται στην πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής του, η οποία ήταν γεμάτη παιχνίδια, κατασκευές και φανταστικούς κόσμους. «Μέχρι και στα σκυλιά μου έδινα ιδιότητες, έπλαθα ιστορίες και έκανα εξερευνήσεις στο δάσος στη Βάρκιζα, δεν βαριόμουν ποτέ», εξηγεί. Αυτή η αγάπη για την παιδική ηλικία και το χάρισμα της ζωοδόχου φαντασίας χαρακτηρίζουν τον ίδιο και τη μουσική του έως σήμερα. Μέχρι τα δέκα του είχε μεγαλεπήβολα σχέδια και ήθελε να γίνει σαν τον Μότσαρτ. Μότσαρτ, βέβαια, δεν έγινε, ούτε τον κέρδισε η κλασική μουσική -η οποία, όπως επισημαίνει, θέλει πολλή μελέτη-, αλλά μουσικά βρήκε το δικό του δρόμο. Τα ακούσματά του εξάπτουν την περιέργειά μου και ζητώ περισσότε-

ρες λεπτομέρειες. Ενα διάστημα άκουγε αδιάκοπα μία και μοναδική κασέτα με τον «Κουρέα της Σεβίλλης» του Ροσίνι, την επόμενη χρονιά μόνο μία κασέτα με αγγλικά κάλαντα και αργότερα άρχισε να αντιγράφει τη λίγο μεγαλύτερη παρέα του από την Τζια ακούγοντας metal, rock και punk. Στα 14 αρχίζει να αγοράζει δίσκους και στα 15 ακούει brit pop, indie, ηλεκτρονική dance «περισσότερο pop, ποτέ techno» και, για να τον παίρνει ο ύπνος, βάζει τα “Selected Αmbient Works” του Αphex Twin. Καθώς μεγαλώνει, επικεντρώνεται σε αυτά που πάνω κάτω ακούει και τώρα, πολύ ’60s, new wave, πράγματα από τα ’50s και indie. Τον γοήτευαν πάντα τα ’60s μέχρι το 1967, οι mods, η garage αισθητική, «τα μαλλιά μες στη μούρη», όπως λέει χαρακτηριστικά, και τα Clarks, που φοράει ακόμα και τώρα. Τη θεωρεί μια ιστορικά συναρπαστική και δημιουργική εποχή, όπως τα ’20s. Πριν από οκτώ χρόνια μετακόμισε στην Ισπανία -όπου μένει μέχρι σήμερα- μεταξύ Βαρκελώνης και Μαδρίτης. Τα μέλη της μπάντας Evripidis and His Tragedies είναι όλοι φίλοι του, είτε «παιδιά του ωδείου» είτε αυτοδίδακτοι μουσικοί. Γράφει για όλα όσα περνούν από το μυαλό του και μπλέκει τις προσωπικές του εμπειρίες με τις φαντασίες του. «Υπό αυτή την έννοια, τα τραγούδια μου είναι τελείως αυτοβιογραφικά, γιατί τα πράγματα που φαντασιώνομαι είναι πράγματα που ζω ουσιαστικά. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι φοβερή

::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

Οταν διηγείται ιστορίες είναι εξίσου καθηλωτικός με τις φορές που τις λέει τραγουδιστά, ίσως γι’ αυτό μια κουβέντα με τον Ευριπίδη Σαμπάτη (ή Evripidis and his Tragedies) είναι πάντα απολαυστική. m ±½ À ¸ ± À¼r Ài ³

πηγή έμπνευσης επίσης», συμπληρώνει. Ο δεύτερος δίσκος “A Healthy Dose of Pain” έχει εντονότερο το τραγικό στοιχείο και πολύ όμορφα ο Ευριπίδης εξηγεί: «Μιλάει για βίαιες αλλαγές, για την απώλεια της παιδικότητας, για πράγματα που βλέπεις και σου θυμίζουν οδυνηρές καταστάσεις, για την τραγιάσκα του παππού σου που έχει πεθάνει, για τις άσπρες τρίχες των γονιών σου, τις ρυτίδες, τις κασέτες από φίλους που δεν βλέπεις πια ποτέ, τις ερωτικές αποτυχίες, για καταστάσεις χωρισμού και τρέλας, για έρωτες σαν τσουνάμι, για την αυτοκτονία (στο ισπανικό κομμάτι του οποίου το τέλος θέλησα να αφήσω ανοιχτό)». Στα live του προλογίζει με παρόμοιο τρόπο τα κομμάτια, με πικρό χιούμορ, αλλά και έξυπνες ατάκες για να «αποφορτίσει την ατμόσφαιρα ανάμεσα στη λυπητερή μουσική του και να ρίξει το αγκίστρι σε αυτούς που δεν γνωρίζουν τα τραγούδια του», αναφέρει. Ο δίσκος ήταν και μια αφορμή για «παιχνίδι» με πολλούς μουσικούς και πολλά διαφορετικά μουσικά όργανα, αλλά έχοντας πλέον δοκιμαστεί σε αυτό, στο μέλλον μάλλον θα επιστρέψει στην απλότητα. Στην Αθήνα αγαπά την Ακρόπολη, τα ταβερνάκια με ήλιο, τα Εξάρχεια και το φαγητό, τις στοές και πλέον και τη Βάρκιζα, τους φίλους του και την οικογένειά του, ενώ σιχαίνεται το χάος, την άθλια αρχιτεκτονική μετά το ’60, τη νοοτροπία του Ελληνα σε πολλά πράγματα, την οποία με τρόμο αναγνωρίζει κάποιες φορές και στον εαυτό του. «Είχα γράψει

κάποτε ένα κομμάτι στα ελληνικά με τίτλο ‘Θα μπορούσες να ήσουν πιο όμορφη και από το Παρίσι’ για την Αθήνα, αλλά το άφησα», λέει. Παρόλα αυτά παρατηρεί πως η Αθήνα έχει γίνει πιο ενδιαφέρουσα και δραστήρια από όταν την άφησε. Στη Βαρκελώνη αγαπά τη μορφολογία της πόλης, την αρχιτεκτονική, τη θάλασσα και τον τρόπο ζωής, τον οποίο βρίσκει μποέμ και χαλαρό. Στο τέλος της κουβέντας μας δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πως ο Ευριπίδης αυτές τις οδυνηρές και δυσάρεστες αναλαμπές από το παρελθόν, τις οποίες οι περισσότεροι κλείνουμε σε σκονισμένα άλμπουμ και κουτιά παπουτσιών, τις καταγράφει, τις αντιμετωπίζει και τις μετουσιώνει σε τέχνη. Και μάλλον κρατά κάτι θετικό παρά την οδύνη. Σαν τους ανθρώπους στο κομμάτι του «195», που εφευρίσκουν ένα παιχνίδι όπου κάθε βράδυ προσποιούνται ότι ζουν στο Παρίσι του ’50, κάθε πρωί όμως πρέπει να επιστρέφουν στην πραγματικότητα. Kαι ο Ευριπίδης καλείται πού και πού να διαλέξει ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, αλλά μπορεί και κάνει εντυπωσιακά άλματα από τη μία όχθη στην άλλη.

u

ȂǹȇȉǿȅȊ

::: 0(75232/,635(66 *5

n¹iÀi´´lÀi²lsi Οι atenistas μαζεύτηκαν και έκαναν περίπατο στην εβραϊκή Αθήνα. Η δράση για ξενάγηση σε ιστορικά σημεία της πόλης που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε συνεχίζεται με επιτυχία.

Την περασμένη Κυριακή, πολλοί Αθηναίοι είχαν μαζευτεί έξω από το κτίριο της οδού Νίκης, στον αριθμό 39 και περίμεναν να ανοίξουν οι πύλες του. Ο λόγος της επίσκεψης ήταν ο μουσειακός χώρος που φιλοξενεί την πολιτιστική παρακαταθήκη του Ελληνικού Εβραϊσμού. Σύμφωνα με τον Νίκο Νικολαΐδη, εμπνευστή του εγχειρήματος και μέλους της ομάδας Πόλις (υποομάδα των atenistas), «η αρχική ιδέα ήταν να οργανωθούν ιστορικοί περίπατοι και άλλες εκδηλώσεις που αφορούν την ιστορία της πόλης και των κατοίκων της και είναι λιγότερο γνωστές. Ξεκινήσαμε με έναν περίπατο στην οθωμανική Αθήνα πριν από τρεις μήνες. Σε συζητήσεις με

τα μέλη της ομάδας είδαμε ότι οι περισσότεροι επιθυμούσαν να ασχοληθούμε με ένα κομμάτι της ιστορίας της πόλης του οποίου η παρουσία είναι ακόμα ζωντανή. Ετσι αποφασίσαμε να συνδυάσουμε σημεία που δεν είναι ευρέως γνωστά, αποτελούν όμως ταυτόχρονα μέρος της ταυτότητας της Αθήνας». Στον περίπατο της Κυριακής η Οριέττα Τρέβεζα ανέλαβε να ξεναγήσει τους περίπου 200 Αθηναίους που ακολούθησαν τους atenistas στη συλλογή του Εβραϊκού Μουσείου της Ελλάδος, η οποία αποτελείται από 8.000 σπάνια θρησκευτικά και οικιακά αντικείμενα και αρχεία, προερχόμενα από την ιστορική πορεία των Ελλήνων Εβραίων, o ¸ ± À + ¸ ± ÀÀo ¸½ r

που, αν και μετρά 2.300 χρόνια παρουσίας στην Ελλάδα, πέρασε στα «ψιλά» της Ιστορίας. «Τα μέλη της εβραϊκής κοινότητας της Αθήνας ήταν πολύ πρόθυμα να μας βοηθήσουν και συνεργαστήκαμε άψογα», σχολιάζει ο Νίκος Νικολαΐδης για την πρωτοβουλία τους. Εκτός από το μουσείο, η βόλτα συνεχίστηκε στα ερείπια της πρώτης συναγωγής, στην καρδιά της Αρχαίας Αγοράς, σε παλαιοπωλείο στην πλατεία Αβησσυνίας και στο Μνημείο Ολοκαυτώματος των Ελλήνων Εβραίων. «Η συμμετοχή του κοινού ξεπέρασε κάθε προηγούμενη συνάντηση», αναφέρει ο κ. Νικολαΐδης και εξηγεί: «Πιστεύω ότι αυτό που γίνεται με τους atenistas είναι ότι δημιουργείται μια μικρή κοινότητα ανθρώπων που αγαπούν την πόλη τους και θέλουν να κάνουν πράγματα για αυτή. Εχουν κουραστεί από το αρνητικό κλίμα και αναλαμβάνουν δράση. Στο τέλος αυτό που μένει είναι μόνο ωραία πράγματα». Αυτοί οι άνθρωποι που αγαπούν την πόλη είναι ικανοί να αφιερώσουν την Κυριακή τους για να βάψουν ένα σχολείο στα Πατήσια, ακόμα και αν μένουν στα προάστια. ΄Η να καθαρίσουν τους τοίχους του Κέντρου. Γιατί ξέρουν ότι βοηθώντας να ομορφύνει μια γειτονία, έχουν βάλει ένα μικρό λιθαράκι στη βελτίωση της πόλης. Και την επόμενη φορά οι δράσεις μπορεί να αφορούν το δικό τους πεζόδρομο. s n

x t v ::: 0(75232/,635(66 *5

ȂǹȇȉǿȅȊ

¼¹i´jµj¹°Àmi¹À·i¹ªsj¹°

à{ à àz} { à à 4O¨ +ASSIMATIS¨ "IKES¨ É ¨ ÈÑ ¨ Ç ¨ wʨ ¨ w ƨ Ë Æ ¨ ¨ w È ¨wÆ Å¨ ÈÑ ¨ ¨² Å ¨ ƨ ƨ Æ ¨ÑwÆ É¨ É ¨ ¨ ¨ Ñ ¨ Ñ Å ¨ wÆ É ¨ wʨ CITY ¨ TREKKING¨ ¨ O˙¨ ROAD¨ wÆ È ¨ ¨ ¨ É ¨ w Å ¨ w ÆËÑ ¨ ¨ ·¶½ ¨ z Ç ¨ wÉ ¨ É ¨ ÅÑ ¨ ¨ ¨ Æ Å ¨ ¨ É ¨ Ç ¨ Æ¨Ñ É¨Ç ¨ ƨ3HIMANO¨SERVICE¨CENTER ¨ ~Ç ¨Ñ ¨ Ê ¨ ¨ ¨ Å ¨ ɨ É ¨ ƨ Ê ¨ ƨ Æ

¹ ±¸Às Ο κ. Αυτοκινητόπουλος είναι κολλημένος με το αμάξι του εδώ και ένα μισάωρο στην Κηφισίας. Η πίεσή του έχει αρχίσει να ανεβαίνει επικίνδυνα. Οπως συμβαίνει, άλλωστε, κάθε μεσημέρι που είναι αναγκασμένος να υποστεί αυτό το μαρτύριο κατά την επιστροφή από τη δουλειά. Ξαφνικά βλέπει να περνάει με γρήγορη ταχύτητα από δίπλα του μια ομάδα ποδηλατών.

Full extra εξάρτυση, ντυμένοι με λίκρα, κράνη, της Παναγιάς τα μάτια! «Χμ... Θα ήταν ωραίο να πηγαινοερχόμουν στη δουλειά με το ποδήλατο», σκέφτεται αρχικά. Παρόλα αυτά, όμως, δεν μπορεί να δει τον εαυτό του στη θέση των ποδηλατών που μόλις συνάντησε. Αυτοί, έντονα προσηλωμένοι και σοβαροί καθώς ήταν, έμοιαζαν λες και δήλωναν «πολιτική στάση» μόνο και μόνο επειδή ήταν ποδηλάτες. Το ύφος τους μαρτυρούσε ότι πάσχιζαν να τονίσουν το πόσο διαφορετικοί είναι από τους «υποδεέστερους οδηγούς». Με μερικούς από τους οποίους, παρεμπιπτόντως, αρπάχτηκαν, επειδή, λέει, «τους έκλειναν το δρόμο». Πέρα από την επιθετικότητά τους, αρνητική εντύπωση του έκανε και το γεγονός ότι έμοιαζαν τόσο ομοιόμορφοι, λες και ακολουθούσαν πρότυπα οργάνωσης στρατιωτικής. Ο κ. Αυτοκινητόπουλος δεν θέλει να νιώσει ούτε και να δείξει... διαφορετικός. Το μόνο που θέλει είναι έναν πιο εύκολο, γρήγορο και υγιή τρόπο μετάβασης στη δουλειά του. Επειτα από αυτόν το σύντομο εσωτερικό μονόλογο, απέρριψε μονομιάς την ιδέα να αγοράσει ποδήλατο.

¹ ±¸Às Ο κ. Αυτοκινητόπουλος είναι κολλημένος με το αμάξι του εδώ και ένα μισάωρο στην Κηφισίας. Η πίεσή του έχει αρχίσει να ανεβαίνει επικίνδυνα. Οπως συμβαίνει, άλλωστε, κάθε μεσημέρι που είναι αναγκασμένος να υποστεί αυτό το μαρτύριο κατά την επιστροφή από τη δουλειά. Ξαφνικά βλέπει να περνάνε από δίπλα του δύο ποδηλάτες. Ο ένας, 40άρης με casual ντύσιμο, είχε το χαρτοφύλακά του ακουμπισμένο στη σχάρα. Η άλλη, μια κοπέλα 30 περίπου χρόνων, αρκετά εμφανίσιμη, είχε ακουμπισμένα τα ψώνια της στο καλαθάκι. Ποδηλατούσε χαλαρά και σταθερά, στο πρόσωπό της φαινόταν ότι απολάμβανε τη διαδρομή. Το βλέμμα του συναντήθηκε διαδοχικά με το δικό τους. Του χαμογέλασαν και οι δύο! Ανταπέδωσε ξαφνιασμένος. Δεν φαίνονταν βιαστικοί, ούτε ανταγωνίζονταν τους οδηγούς. Απλά εναρμονίζονταν με τις συνθήκες που επικρατούσαν στο δρόμο. Τα ποδήλατά τους έμοιαζαν με αυτό που είχε παρατημένο ο ίδιος στο γκαράζ εδώ και δέκα χρόνια. «Χμ... Θα ήταν ωραίο να πηγαινοερχόμουν στη δουλειά με το ποδήλατο. Ο τύπος μοιάζει με εμένα και η κοπέλα το κάνει να φαίνεται εύκολο», σκέφτηκε. Γύρισε στο σπίτι, φούσκωσε τα λάστιχα από το ξεχασμένο ποδήλατο και, αφού το καθάρισε, γράσωσε τις αλυσίδες του. Τα 10 χιλιόμετρα προς και από τη δουλειά του, την επόμενη μέρα, του φάνηκαν τα πιο ευχάριστα της επαγγελματικής του ζωής. Να είναι καλά οι δύο ρόδες. Και κυρίως οι δύο αναβάτες που έμελλε να του «ανοίξουν τα μάτια». s ª

( 00&* 1&0à &(ß0Íx³Ä´ Í ½Çº·¯µ»©¼¶ÅÍ Í Í ÍuºÇ´ ²¯ Í ¶º Í Í Í$?V Í Í Í#K?GJ ÍGLDM I?QQGK?RGQ@GICQ EP

C QFM N ÍUUU ÍI?QQGK?RGQ@GIC Q EP

j ½³ ¸ Ài ­ ³¸ Àµ ¸ ÀÀÀÀÀAGIANNOPOULOS

METROPOLISNEWS GR

ȂǹȇȉǿȅȊ

l´jm»ª¹mtÀ·i»¹s¹ Νομίζεις πως έχεις χρησιμοποιήσει κάθε πιθανό μεταφορικό μέσο; Αμ δε. Σίγουρα δεν έχεις ανέβει σε ηλεκτρικό πατίνι, ειδικά σε κάποιο όπως το Zboard. Βασική του διαφορά από τα παραδοσιακά πατίνια είναι πως, αντί να σπρώχνεις με το πόδι σου για να πάρεις ώθηση, αναλαμβάνει να το κάνει για σένα ένα μοτέρ 400 Watt. Εσύ το μόνο που χρειάζεται είναι να γείρεις μπροστά για να επιταχύνεις ή να ρίξεις το βάρος σου πίσω για να φρενάρεις. Κυκλοφορεί σε δύο εκδόσεις, την Classic, που κινείται με 24 χμ. την ώρα, έχει αυτονομία 8 χιλιομέτρων και κοστίζει 375 ευρώ, και την Pro, η οποία κινείται με 27 χμ. την ώρα, έχει αυτονομία 16 χιλιομέτρων και κοστίζει 560 ευρώ. Εάν μάλιστα είναι τόσο διασκεδαστικό όσο στο βίντεο που το προμοτάρει, τότε ετοιμάσου για αξέχαστες στιγμές. www.zboardshop.com

ͬ |Á | ::: 0(75232/,635(66 *5

t¹À´j·»tnjªj¹j°Ànj»ªisj

Αν και θεωρητικά οι πιθανότητες να βάλεις μία υποδοχή USB με τη σωστή πλευρά στον υπολογιστή σου είναι 50%, ξέρεις πολύ καλά πως στην πράξη τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οσο πιο δύσκολα μπορείς να φτάσεις το PC, τόσο το ποσοστό μειώνεται και παράλληλα τα νεύρα σου αυξάνονται. Γι’ αυτό δημιουργήθηκε το Hub της Buffalo, που δέχεται USB και από τις δύο πλευρές. Είναι διαθέσιμο σε τέσσερα χρώματα (λευκό, ροζ, μαύρο και μπλε), υποστηρίζει το πρότυπο USB 2.0, ενώ κοστίζει κάτι παραπάνω από 17 ευρώ. Δεν κάνει βέβαια τίποτα άλλο εντυπωσιακό, αλλά πολλές φορές οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά. buffalo-kokuyo.jp

t·´¹°i»j Àiªn Στις 23 Οκτωβρίου θα κυκλοφορήσει τελικά η νέα συνέχεια του Medal of Honor με τίτλο Warfighter. Το νέο παιχνίδι θα ακολουθεί την πορεία του προκατόχου του που κυκλοφόρησε το 2010 και θα διαδραματίζεται σε αποστολές που έχουν βασιστεί σε πραγματικά γεγονότα. Από τη διάσωση ομήρων στις Φιλιππίνες έως την εξάλειψη της απειλής των πειρατών στις ακτές της Σομαλίας, το παιχνίδι θα αποτελεί μια εξομοίωση της καταπολέμηση της παγκόσμιας τρομοκρατίας. Ο τίτλος θα διαθέτει επίσης 12 διαφορετικές Tier 1 Ομάδες από διάφορα κράτη, μεταξύ των οποίων οι SASR της Αυστραλίας, οι British SAS της Βρετανίας, οι KSK της Γερμανίας και οι GROM της Πολωνίας, ενώ θα είναι διαθέσιμος για Xbox 360 και PlayStation 3. www.medalofhonor.com

is»¹tÀ·ªt¶´lni»i Πιστοί στην παράδοση του να λύνουμε άλυτα προβλήματα, συνεχίζουμε το κοινωφελές έργο μας παρουσιάζοντας το Silo. Το θαύμα της Quirky έχει στόχο να σε βοηθήσει να ελέγξεις τις μερίδες που τρως, ώστε να μην κοιμάσαι το βράδυ με το άγχος ότι κάτι μέτρησες λάθος. Βάζεις μέσα του ξηρές τροφές, όπως δημητριακά ή αλεύρι, ρυθμίζεις το δοσομετρητή σε μισό ή ένα φλιτζάνι και η μαγική συσκευή αναλαμβάνει όλη τη δύσκολη δουλειά. Εσύ κάθεσαι και απολαμβάνεις χωρίς να λερώνεις έξτρα ποτήρια και χωρίς να χρειάζεται να πλένεις. Η εταιρεία, βέβαια, δεν έχει δώσει στη δημοσιότητα το πότε θα κυκλοφορήσει και σε ποια τιμή, αλλά ποιος νοιάζεται; Θα περιμένουμε όσο χρειαστεί γιατί το αξίζει! www.quirky.com

·is»t°Àj¼iotu° Επειδή όπως πολύ σωστά λένε «οι άντρες μένουν πάντα παιδιά», τα τηλεκατευθυνόμεθυνόμενα έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους. Το Nikko VaporizR εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο την αδυναμία τους έχοντας τη δυνατότητα να κινηθεί πάνω σεε κάθε τύπο εδάφους: χώμα, χιόνι, ακόμα και νερό -αρκεί φυσικά να μη βουλιάζει ολόκληρο. Η 4x4 κίνηση του επιτρέπει ακόμα να κάνει σπινιαρίσματα 360 μοιρών και να ανεβαίνει ανηφόρες με μεγάλη κλίση. Το βάρος του φτάνει τα 2,2 κιλά, οι διαστάσεις του είναι 38x27x22 εκ. και τροφοδοτείται από 9V μπαταρία. Το καλύτερο από όλα όμως είναι η τιμή του, που δεν ξεπερνάει τα 46 ευρώ. www.iwantoneofthose.com m

4 2 ! ) . ) . ' À ' 2 / 5 . $ ::: 0(75232/,635(66 *5

j ½³ ¸ Ài ­ ³¸ Àµ ¸ Às ± Àª

ȂǹȇȉǿȅȊ

²³½¸À

m ± ¸À À ³ À À ½¸À Η απάντηση του -αθεράπευτα Γαύρου- Ρωμαίου Γκίγκλη στο άρθρο που έγραψε ο Βάζελος συνάδελφός του πριν από μία εβδομάδα με τίτλο «Τρία ντέρμπι, καμία κηδεία». Ο συμπαθής -λέμε τώρα- Δημήτρης Γριτσίπης, νεανίας καθώς είναι και πάνω στον ενθουσιασμό του που το καφενείο του για κάποιον ανεξήγητο λόγο συμμετέχει ακόμα στην κούρσα του πρωταθλήματος, μίλησε για «δευτερο-τριτο-τέταρτους» (σσ. υπενθύμιση: όλα αυτά γράφτηκαν από έναν παναθηναϊκό) που «θα περάσουν από το... ταμείο» και άλλες τέτοιες ασυναρτησίες. Οντας, λοιπόν, βλάσφημος απέναντι στην ομάδα που βάζει τα γυαλιά στους πάντες με τη φετινή της πορεία σε Ελλάδα και Ευρώπη, είδε τη Νέμεσι να τρέχει καταπάνω του. Η οποία, μάλιστα, επιδεικνύοντας μια ετεροχρονισμένη καρναβαλική διάθεση, είπε να φορέσει τη μάσκα του Σαλπιγγίδη και του Χαλκιά... Καλώς τα παιδιά, 0-2! Και από το +8 που λιγουρεύονταν πριν από κάνα μήνα, να σου η «Τριφυλλάρα» στο -1. Γεγονός, βέβαια, που εμάς τους Γαύρους καθόλου δεν μας χαροποιεί. Αντιθέτως, είμαστε προβληματισμένοι που η ομάδα μας, επτά μόλις αγωνιστικές πριν τελειώσει το πρωτάθλημα, ανταγωνίζεται -έστω και θεωρητικά- μια ομάδα που κανονικά θα έπρεπε να παλεύει για την έξοδό της στην Ευρώπη τη νέα σεζόν. Ας όψονται οι γκέλες που κάναμε με

τα... παραρτήματά μας. Την Τρίπολη, τον ΟΦΗ και την Ξάνθη, ντε! Οπως και να έχει -για να επιστρέψω στην αποτυχημένη προφητεία του Γριτσίπη-, η μία κηδεία έγινε. Πλέον, τα άγρια παιδιά από το Κολωνάκι μπορούν να αρχίσουν τις ετοιμασίες για το μνημόσυνο που θα τους κάνουμε στις 18 του Μάρτη μέσα στο ΟΑΚΑ. Οπως με τη Ρουμπίν στη Μόσχα, έτσι και τώρα, το κείμενο γράφεται λίγες μόλις ώρες πριν από τον αγώνα με την ουκρανική Μέταλιστ. Το άγχος βαράει κόκκινο, αλλά τουλάχιστον η ομάδα φαίνεται πως κατεβαίνει σοβαρή και μετρημένη, δίχως τυμπανοκρουσίες και «θα σας δείξουμε, θα σας κάνουμε». Και συνήθως, όταν πάει υποψιασμένη, της/μας βγαίνει σε καλό. Ελπίζω, λοιπόν, τη στιγμή που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές όλα να έχουν εξελιχθεί κατ’ ευχήν και η ομάδα να επικεντρώνεται απερίσπαστη στον εντός έδρας αγώνα με τον Αρη. ΥΓ: Σε αντίθετη περίπτωση, θα έχουν πιάσει τόπο οι κατάρες του Γριτσίπη. Μόνο που τον φαντάζομαι να γράφει εκδικητικό άρθρο-κόλαφο την επόμενη εβδομάδα, αρρωσταίνω! ª ½¸± Àµ ±

Θα γινόταν και αυτό. Κάποια στιγμή, θα προσπέρναγε ο Ολυμπιακός. Μήνες τώρα το βλέπαμε όλοι ότι ο Φερέιρα κράταγε στην πρώτη θέση τον Παναθηναϊκό με μαγικά και ταχυδακτυλουργίες. Με καπνούς και καθρέφτες, που λένε οι Εγγλεζοι, αναδεικνύοντας στο έπακρο τα προτερήματα των παικτών του και μασκαρεύοντας αποτελεσματικά τις αδυναμίες τους. Ως πότε όμως; Τραυματίστηκε ο Λέτο (συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες), απορρυθμίστηκε ο Κουίνσι (ο λόγος που δεν κάνει μεγάλη καριέρα), έφαγε κάρτες ο Σιμάο (ο αιώνιος εύκολος στόχος), αποφάσισαν οι διαιτητές να δίνουν τα σπόρια στους αντιπάλους (όταν δεν εχεις διοίκηση...) και μπλόκαρε το σύστημα. Από το +5 βρέθηκε στο -1 ο ΠΑΟ και κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει η συνέχεια, τι θα φέρουν τα συνεχόμενα ντέρμπι. Αλλά έτσι είναι. Οταν ο άλλος κινδυνεύει να χάσει 20 ζεστά μύρια, κάνει τα κουμάντα του. Δεν ασχολείται με εκδηλώσεις τιμής για τους αδελφούς Γιαννακόπουλους. Και δεν χρειάζεται καν να πέσει τηλεφωνάκι. Μόνο το κεφάλι του Βασάρα που έπεσε, πήραν το μήνυμά τους όσοι έπρεπε να το πάρουν. Οσο για τις επιστροφές Χριστοδουλόπουλου και Νίνη, να τις χαίρεστε. Ο πρώτος ποτέ δεν θα πάψει να είναι ο Ντάφυ Ντακ των ελληνικών γηπέδων και ο δεύτερος θα φυλάει τα πόδια του πιο πολύ και από ό,τι η θεία μου η Μαρίκα τα κρύσταλλά της. v ® À¯¸ r

·´isl»l°Ài²lsi Εύχεσαι κάτι να γίνει, Κριέ; Σταμάτα τις ευχές και πιάσε τις κραυγές, γιατί, αν δεν το απαιτήσεις, δεν θα δεις άσπρη μέρα. Πόσο μάλλον όταν κανονικά δεν θα το έλεγες ούτε στις γάτες σου. Κάνε τα σωστά βήματα και θα δεις ότι όλα γίνονται. Και πρόσεξε: ένας φίλος δεν θα κρατήσει μια υπόσχεση, αλλά θυμήσου ότι δεν θα είναι σημαντική. Είναι άλλη μία από αυτές τις εβδομάδες που θα περπατάς στο δρόμο με στιλ πασαρέλας. Είσαι τόσο σίγουρος για την εμφάνισή σου, Ταύρε, που το ηθικό σου θα είναι ανάλογο και αυτό θα βγει προς τα έξω. Να είσαι καλός με τις μύγες που θα πιάνεις στον ιστό σου. Μέχρι, βέβαια, να δείτε όλοι μαζί ότι κάθησες σε τσίχλα. Είναι δύσκολο, Δίδυμε, το ξέρω, είναι δύσκολο. Τι σκατά να κάνεις με τόσες καμένες καρδιές; Ενα δύο θύματα κάθε βδομάδα είναι καλό στατιστικό για σένα, δεν είναι όμως για την ανθρωπότητα. Προσπάθησε να συγκεντρωθείς στη δουλειά, είναι ο καλύτερος τρόπος να σταματήσει αυτή η άκαρδη μαζική σφαγή. Το Σαββατοκύριακο θα το παρακάνεις με τις διασκεδάσεις σου, Καρκίνε, χωρίς να το έχεις ακριβώς προγραμματίσει. Αυτό θα είναι και ο λόγος που, όταν τη Δευτέρα μια καταπληκτική ευκαιρία για δουλειά θα έρθει να σου χτυπήσει την πόρτα, εσύ θα της λες να χτυπάει πιο σιγά γιατί πονάει το κεφάλι σου. Εχεις μια ακατάσχετη επιθυμία να κάνεις τη ζωή σου “Sex and the City”, Λέοντα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι πράξεις σου θυμίζουν περισσότερο «Τόλμη και Γοητεία», για να μην πω «Σάντα Μπάρμπαρα» και τρελαθούμε τελείως. Κοίτα να στρώσεις το πράγμα. Αν όχι, μπορεί να υποτροπιάσει σε «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα». Κι άλλο, Παρθένε, θέλεις κι άλλο. Χώνεσαι μέσα στις απολαύσεις αυτή τη βδομάδα και θα δυσκολευτείς πολύ όταν χρειαστεί να ξαναβγείς. Οι φίλοι σου θα αρχίσουν να σε φωνάζουν Επικ, όχι μόνο για τις επιδόσεις σου στα πάρτι, αλλά και γιατί θα πάρεις την επικούρεια φιλοσοφία και θα την ξεχειλώσεις. Σπιτόγατος από σουκού και πέρα, Ζυγέ; Μην

ανησυχείς, δεν έχεις πάθει τίποτα, είναι απλά μία από αυτές τις βδομάδες που το σπίτι έχει ακριβώς τον κόσμο που θέλεις και την ησυχία που ψάχνεις, όταν την ψάχνεις. Θα καταπιαστείς και με μαγειρική και το ζιμπλαφόν σου θα σε ανταμείψει ανάλογα για την γκουρμέ πλευρά σου. Κάλυψε τα ίχνη σου, Σκορπιέ, δεν θα είναι σώφρον να αποκαλύπτεις τις πραγματικές σου προθέσεις για μια υπόθεση που προχωράς αυτό τον καιρό. Κάνε το σε βαθμό παράνοιας. Θα πιάσει τόπο, πίστεψέ με. Γιατί, όπως είπε και ο Κομπέιν, το ότι είσαι παρανοϊκός δεν σημαίνει ότι δεν σε κυνηγάνε. Ξέρεις πώς πάνε τα πράγματα στον έρωτα, Τοξότη. Αν είσαι single και ψάχνεσαι, θα αργήσεις να βρεις κάτι. Αν δεν ψάχνεσαι καθόλου, πηγαίνεις για γάμο την επόμενη μέρα. Η βδομάδα που μας έρχεται είναι από αυτές που δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω, απλά θα βρέχει ευκαιρίες από παντού, ακόμα και σε υπόστεγο να κάθεσαι. Αρκεί να βγεις από το σπίτι. Κοίτα κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων, Αιγόκερε, όπως μόνο εσύ ξέρεις. Η Δευτέρα θα είναι γεμάτη αισιόδοξες σκέψεις, αλλά εσύ ξέρεις να τις φιλτράρεις. Πιες μία λιγότερη ρακή στη Ρεβέκκα, κοιμήσου μισή ώρα νωρίτερα, θυμήσου το στόχο σου, άκου τις καλές συμβουλές και πέτα τις κακές. Και μία ευχή που περίμενες αρκετά μπορεί να τη δεις να γίνεται την Πέμπτη. Πιάσε έναν Ιχθύ από το μαλλί και σύρε τον στη σπηλιά σου, Υδροχόε. Θα τα πάτε πολύ καλά εσείς οι δύο. Οι σωστές συναναστροφές θα σε βοηθήσουν να γίνει η ζωή σου πιο απλή. Οι πολύ σωστές θα σε κερνάνε σφηνάκια όλο το Σάββατο και δεν θα θυμάσαι αν η ζωή σου είναι απλή ή περίπλοκη. Το δε hangover της Κυριακής μπορεί να σε σώσει από λάθος συναισθηματισμούς. Πρόσεχε, Ιχθύ, τους Υδροχόους! Ενας από αυτούς θα προσπαθήσει να σε πιάσει από το μαλλί και να σε σύρει στη σπηλιά του. Κλειδώσου στο σπίτι και μην τους αφήνεις να μπαίνουν. Και, όταν δεις ότι το πεδίο είναι ελεύθερο, βγες έξω και απόλαυσε τα έξτρα λεφτάκια που εμφανίστηκαν ξαφνικά, ιδανικά σε αντι-υδροχοϊκά μέτρα. m ¸ ± À° r ¸

s

::: 0(75232/,635(66 *5 ȂǹȇȉǿȅȊ

iµ¿si°Àµ¹iÀt´tu° Mια σειρά από δράσεις που έχουν ως στόχο να κάνουν τον 7ο Διεθνή Μαραθώνιο «Μέγας Αλέξανδρος» έναν αγώνα για όλους ανακοίνωσε η Wind Ελλάς. Στο πλαίσιο της χορηγίας της, θα δυναμώσει την παρουσία και την προβολή του αγώνα στην πόλη της Θεσσαλονίκης με καμπάνια στα τοπικά μέσα αλλά και από το δίκτυο των τοπικών καταστημάτων της, ενώ παράλληλα θα υλοποιήσει και προωθητικές ενέργειες μέσα στην πόλη. Ταυτόχρονα, η εταιρεία θα θέσει τις τεχνολογικές της δυνατότητες στην υπηρεσία της διοργάνωσης, καλύπτοντας συνολικά τις τηλεπικοινωνιακές ανάγκες της με υπηρεσίες κινητής, σταθερής και ίντερνετ.

jsjªµlÀ°»lª¹¯l

t´iÀµ¹iÀ»iÀ·i¹¼¹i

Τη δέσμευση της Vodafone να συνεχίσει να επενδύει στη χώρα, να στηρίζει την ελληνική οικονομία, καθώς και να παρέχει καινοτόμα προϊόντα και υπηρεσίες στους συνδρομητές εξέφρασε ο διευθύνων σύμβουλος του ομίλου κ. Βιττόριο Κολάο. Η επίσκεψη του κ. Κολάο στην Ελλάδα ήρθε μετά την πραγματοποίηση μιας από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που γίνονται σήμερα στην Ελλάδα ύψους 168,5 εκατ. ευρώ για την ανανέωση και επέκταση της άδειας χρήσης φάσματος συχνοτήτων κινητής επικοινωνίας, με στόχο τη διαρκή τεχνολογική εξέλιξη του δικτύου της. Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι μόνο την τελευταία τριετία, η εταιρεία έχει πραγματοποιήσει συνολικές επενδύσεις σε έργα υποδομής δικτύου που ξεπερνούν το μισό δισ. ευρώ.

Το συνολικό ποσό των 550.000 ευρώ παρέδωσαν χθες σε 14 κοινωφελείς οργανισμούς για παιδιά ο ΟΤΕ και η Cosmote. Tα ποσά συγκεντρώθηκαν από έσοδα αγορών τόσο από καταστήματα όσο και online κατά τη διάρκεια των εορτών, αλλά και από τα πρωτοχρονιάτικα sms και mms των πελατών της Cosmote, για να ενισχύσουν φορείς που φροντίζουν παιδιά σε ανάγκη. Επιπλέον, αντί αγοράς χριστουγεννιάτικων εταιρικών δώρων και έντυπων καρτών, οι δύο εταιρείες διέθεσαν τα χρήματα σε τρεις κοινωφελείς οργανισμούς. Αξίζει να σημειωθεί ότι συνολικά η υποστήριξη του ομίλου σε προγράμματα Εταιρικής Υπευθυνότητας ξεπέρασε το 2011 τα 6 εκατ. ευρώ.

ÑÐåªÐåͪÇÌ|ÎË | ª |ÇÍªÊ Ð ÇÏ ªÍ ªÐÇ~ÇÉ

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου επιστημονικής είδησης. Για να μη σας κουράζω, το συμπέρασμα της είδησης και της έρευνας στην οποία βασίζεται είναι ήδη γνωστό. Η άσκηση βοηθάει στην απώλεια λίπους από τον οργανισμό. Εδώ όμως μιλάμε για στοιχεία, όχι αστεία. Η δρ. Τζουλίν Ζιράθ, επικεφαλής του Ινστιτούτου Καρολίνσκα στη Στοκχόλμη, έκανε έρευνα σε οκτώ άνδρες που ακολουθούσαν ένα σχετικώς καθιστικό τρόπο ζωής, πριν και μετά την άσκηση. Τα αποτελέσματα, με διάφορους επιστημονικούς όρους τους οποίους προσπέρασα, έλεγαν ότι το ασβέστιο που παράγεται στα μυϊκά κύτταρα κατά τη διάρκεια της άσκησης μπορεί να είναι αυτό που προκαλεί τόσο μεγάλη διαφορά στην απομεθυλίωση (που δεν κατάλαβα ακριβώς τι είναι). Βέβαια, ασβέστιο παίρνει κανείς και από τον καφέ, αλλά χρειάζεται τόσο μεγάλη ποσότητα για να επιτευχθούν αυτά τα επίπεδα, που μάλλον θα πάθει πρώτα δηλητηρίαση. Καφέ δεν πίνω, γυμναστική δεν κάνω, για ποιο λόγο να συνεχίσω να διαβάζω την είδηση;

Την ανάγνωση της επιστολής που έγραψε η Αννα Διαμαντοπούλου ως υπουργός Παιδείας, προτού γίνει υπουργός Ανάπτυξης. Μα 5.000 λέξεις; Μα πάει καλά; Οριακά δεν κατάφερα να τελειώσω τη σύνοψη που έκαναν τα περισσότερα site. Αν και αμφιβάλλω αν κατάφερε κανείς να την τελειώσει. Μάλλον διαγώνια τη διάβασαν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, φυσικά μόνο όσοι αναγκάστηκαν. Θυμήθηκα τα χρόνια του γυμνασίου, όταν έπρεπε να κάνουμε περιλήψεις σε αυτές τις ατελείωτες ραψωδίες του Ομήρου. Για να είναι σίγουρη η φιλόλογος ότι διαβάσαμε το παρακάτω Επεισόδιο. Και φανταστείτε, όταν πήγαινα εγώ στο γυμνάσιο, δεν είχαμε Google και Facebook. Και είχαμε ακόμα τη δυνατότητα να διαβάζουμε μακροσκελή κείμενα, όσο και αν εγώ τα σιχαινόμουνα. Τα σημερινά παιδιά ποιος θα τα πείσει να διαβάσουν Ομηρο; Γιατί, για την πρώην υπουργό τους ούτε λόγος. Αυτό δεν θα τους είναι καν χρήσιμο.

Την παρακολούθηση του νέου βιντεοκλίπ των 1550 για τη δική τους εκδοχή στο τραγούδι «Θεός αν είναι». Γενικώς τα συμπαθώ τα παιδιά, τα έχω δει και live παλιότερα μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αυτή τη φορά όμως δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Επειδή αγαπώ πολύ αυτό το τραγούδι, επειδή το έχει πει πρώτη η Αλκηστις Πρωτοψάλτη, επειδή δεν έχει και τόσο καλή φωνή ο τραγουδιστής τους; Για όλα αυτά και για τίποτα από αυτά. Κυρίως επειδή, για να με πείσει μια διασκευή, πρέπει να έχει όντως κάτι να προτείνει. Και αυτή δεν έχει. Σίγουρα όχι ερμηνευτικά, αλλά ούτε μουσικά. Εχει παιχτεί στο παρελθόν τόσο πολλές φορές και το έχουν τραγουδήσει τόσο μεγάλοι ερμηνευτές, που δεν μπορεί να το λέει ο καθένας. Τώρα, αν έχει όντως ενθουσιάσει το κοινό τους, τι να πω, πάω πάσο. Μπορεί να έχω μεγαλώσει για τέτοια, πάντως το έκλεισα πριν από το δεύτερο ρεφρέν!

Την αποστολή φωτογραφίας μέσω μέιλ. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι την προηγούμενη μέρα ο Ντίνος με είχε πληροφορήσει ότι μπορώ να στέλνω φωτογραφίες από το application WhatsApp, το οποίο έχω ήδη λατρέψει για την αποστολή δωρεάν και γρήγορων μηνυμάτων σε όλους τους χρήστες του. Δηλαδή, είμαι απλώς συνδεδεμένη στο διαδίκτυο από το κινητό και μπορώ ανά πάσα στιγμή να κάνω chat με την αδερφή μου στη Νέα Υόρκη και με όποιον άλλο έχει το application. Τώρα που έμαθα ότι στέλνει και φωτογραφίες και βίντεο δεν θα το αφήνω από τα χέρια μου.

WhatsApp, I love you!

s¸ r ¸Àn¸ r N MASTORAKOU METROPOLISNEWS GR