Metropolis Free Press 09.10.10

j À¸ ¸À¸¬

n¸ r ¸À ¼ ½

»¸À ¸ ¬ rÀ½¸ À ¸ ° ©±

¸À ¸À ­ ¸À À½

¼ À ¸± À³ ¸À ¸ ³À À ³ À À À ¸ À ³ À ³ À À­ ½ ±

NOTEBOOK

Í Í ÍÍ

xx Í

à à

} à

à ¹°´à ÉÁÆÇ´ÁǼÁ°·ÂÌà ¾´¼àÂà| ÁÂÊà ¼Â³Æ»Êà ´Ã±àÇ»Áà0>I > Q >à >KA

4 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

INDEX

6

y }| Äy Ä{u { ¨Ä® ­«¨Ä ¡ ¥ Ĭ­¨²°Ä « i¨²°

Ä ÄÄ

¨Ä©¨¦£­£¥ Äi °Ä[!F;=HLAGFa

10

$=?9DAK=ÄAL ÄÖJFA=

ÄÄ

'Ä¡£ ­« °Ä©¨²Ä© «£¬­ § £Ä­¨§Äu

ÄÄ

Ä ¬ ĨÄs¥ §¬i©¨ «¡¥Ä¥ £Ä¢Äs ¯«¡ Ä

14 Ä

ÙÚ$!Ü , Ä x¨©Ä¬± £ Äi Ä ¯°

ÄÄ

x £« £ ° ¢ £¬£ Ä¥ £Ä ©¨£¨°Ä §­ ¤ £

ÄÄ

x«ª­¢Ä¢i « Ĭ­¢Äy±¨¦

ÄÄ

w ® i Ä­¢§Ä­¬ ± Ä © Ä­¢Ä§­¨²¦ ©

23

£Ä+9D 9 L 9 Ä×9F<Ä ±¨²§Ä¥ £Ä¥ £Ä­¨Ä ±§¨²§

ÄÄ

¨²«¥£¥ Ĭ «£ ¦ Ä ­ Ä¥ £Ä­ª«

ÄÄ

­ §Ä® Ä© ° Ä¥²« Äi¨² Ĭ­¨Ä© ³ «£

ÄÄ

y­ Ä §¨£±­ Ä­¢°Ä ¦¦¢§£¥ °Ä­¢¦ « ¬¢°

31 Ä

&',Ú×''# Ä ­£Ä¥£§ ­ £Ä¬­¢§Ä © ¦¢Äi °Ä­¢§Ä ¨i Ä©¨²Ä «± ­ £

ÄÄ

Ä© £ £ ij¯¡« ³¨²§Ä¬­¨Ä ¨²¬ ¨

ÄÄ

±§¨ ¦¨¡£ ©¨¦£°

38

}y{ɓ}w /9D<GJ>Ä¥ £Ä{ §­£

EDITO

4 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

j À­¬ À ³¸

³ ¸À ¸ À ¸ À³ ¸À ¸ Την περασμένη εβδομάδα ο 18χρονος Ντάρουν Ράβι άφησε ανοιχτή την κάμερα του υπολογιστή του, έτσι ώστε να κινηματογραφήσει τις ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις του συγκατοίκου του με κάποιο τρίτο πρόσωπο. Ηταν έτσι κι αλλιώς μία κακή ιδέα, ένα απαράδεκτο αστείο που παραβίαζε ολοκληρωτικά τα προνόμια της ιδιωτικότητας, αλλά οι προεκτάσεις του ήταν πολύ χειρότερες. Ο πρωταγωνιστής του βίντεο Τάιλερ Κλέμεντι, όταν συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί, έγραψε στο Facebook: «Θα πηδήξω από τη γέφυρα gw (σσ. γέφυρα George Washington στη Νέα Υόρκη), συγγνώμη». Η αυτοκτονία του νεαρού φοιτητή προκάλεσε προφανώς ατελείωτο σοκ στους οικείους του, ξεσήκωσε ισχυρές (ηθικές και νομικές) αντιδράσεις, αλλά φτάνοντας σε μας ως άλλη μία είδηση από τα πρακτορεία τόσα πολλά χιλιόμετρα μακριά, μας απέδειξε και κάτι άλλο. Τα πρόσωπα της απόγνωσης είναι πολλά. Τυχαία και αναπάντεχα, όπου γυρίσεις. Γενικότερα, στις δέκα ειδήσεις που «τρέχουν» στις ενημερωτικές σελίδες του διαδικτύου, οι εννέα τονίζονται με ένα τεράστιο αρνητικό πρόσημο. Θανατηφόρα τροχαία, πυρκαγιές, επιθέσεις αυτοκτονίας και τα κλασικά, βέβαια, περί απολύσεων, χρεών, χρεοκοπίας. Δεν είναι, άλλωστε, κανένα φοβερό νέο ότι η δυστυχία πουλάει (και ενδιαφέρει) πολύ περισσότερο. Στο κλασικό «έχω δύο νέα, ένα καλό και ένα κακό, με ποιο να αρχίσω;», πάντα απαντάμε με το κακό. Εμείς, μέσα από τις σελίδες του τεύχους μας, χωρίς να κλείνουμε τα μάτια ή να κυνηγάμε ανεμόμυλους ευτυχίας, απαντάμε «πρώτα το καλό» και προβάλλουμε μία εντελώς εύθυμη συγκυρία που λέγεται Sal.a.t.a band, μία ομάδα ανθρώπων που εξημερώνουν την τρέλα τους δημιουργικά. Μας είπαν ότι «Ολοι αντιμετωπίζουμε τα ίδια ζόρια. Προσπαθούμε όμως να μην δείχνουμε στον κόσμο όλα αυτά τα άσχημα, έτσι ώστε να ξεχαστούμε όλοι για λίγο». Μπορεί ο κόσμος να μην γίνει καλύτερος αλλά είναι μια υγιής αντίδραση. Α, άσχετο, αλλά να μην ξεχάσω, επειδή έγινε μάλλον μεγάλο θέμα, ούτε εγώ άκουσα τις σειρήνες του πολέμου. Θέλει ή πιο δυνατά ή ήταν χαλασμένα τα ηχεία στη γειτονιά μου.

i À¼ ½ r

v v Í v ~ ÍÍÍ

ÄÄ

Ä21¨°Ä{ {yÄ¥ £Ä­ Ä¡¥ ­³ ­Ä­¨²

ÄÄ

x«¨­ ¬ £°Äs} yÄu v

ÄÄ

­£Ä £ ¬ i Ĭ­ Ä ¬­ «£

ÄÄ

|¨²­ ¯§Ä Ä|¨²­ ¯§

45 Ä

Äs} {Ä Ä t ¤£ Ä­¢°Äu¢ ª§

46 Ä

{ y{Äx vv{ Ä{vv{Ä }v} y{Äv s{ Ä ¨Ä¢i «¨¦ ¡£ Äi¨²

metropolis@metropolisnews.gr

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φαληρέως 2 Τ.Κ. 185 47 - Ν. Φάληρο Σύνταξη - Διαφήμιση: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ.

210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Νικήτας Καραγιάννης, Λάμπρος Αραπάκος, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Παναγιώτης Δημητρόπουλος, Σοφία Ζήττα, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέκος Λιδωρίκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Γιολάντα Περρή, Γιώργος Πολυμενέας, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη l Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου l Εμπορικός Διευθυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη l Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Actionimages, AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

°usj¶l°»lsi²lsi 6 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

|

::: 0(75232/,61(:6 *5

ni¯¹´iª¹iÀ¼ªtntu

Η εβδομάδα που πέρασε βρήκε καλλιτέχνες να βγαίνουν στο δρόμο και να ζωντανεύουν τις γωνιές της Αθήνας. Βρεθήκαμε εκεί και χειροκροτήσαμε το Θέατρο του Δρόμου.

7 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

Πριν από κάποιους μήνες με επισκέφτηκε στην Αθήνα μία Γιαπωνέζα φίλη μου και περπατήσαμε στο κέντρο της Αθήνας, εγώ ξεναγός και εκείνη άφωνος παρατηρητής. Τελικά, μου εξήγησε πως ήταν άφωνη από ενθουσιασμό, καθώς ένιωθε να διασχίζει τη σκηνή ενός θεάτρου και με ρώτησε σχεδόν επικριτικά: «Γιατί δεν κάνετε κάτι γι’ αυτό; Πού είναι οι ηθοποιοί, η μουσική σας, ο χορός σας;». Ελα ντε. Πώς γίνεται το Τόκυο, ένας τόπος αλλοτριωμένος από την παγκοσμιοποίηση, να κατακλύζεται καθημερινά στους δρόμους του από θέατρο, μουσική, τέχνη και παράδοση; Και εμείς να περιμένουμε τις επτά ημέρες του φθινοπώρου και του Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου, για να δούμε την πόλη μας με λίγο καλλιτεχνικό χρώμα παραπάνω. Σίγουρα, αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε στην Ελλάδα, αλλά μέσα στη μιζέρια ενός ασφυκτικού οικονομικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, μοιάζει λυτρωτικό -στιγμιαία έστω- το πλατύ χαμόγελο που μπορούν να σου προσφέρουν οι ηθοποιοί, οι σαλτιμπάγκοι, οι ταχυδακτυλουργοί, οι χορευτές και οι μουσικοί. Αλλωστε, ο ρόλος της τέχνης είναι... ας μην το αρχίσουμε αυτό. Ολοι ξέρουμε ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης. Οσα είδα στο θέατρο δρόμου με κάλυψαν, με διασκέδασαν, με γέμισαν λίγες ωραίες εικόνες, για να τις πάρω μαζί μου. Το δεύτερο Διεθνές Φεστιβάλ Δρόμου της Αθήνας τελείωσε στις 5 Οκτώβρη και άρεσε πολύ. Για μία εβδομάδα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, οι Αθηναίοι που βγήκαν έξω, σίγουρα το χάρηκαν. Είδαμε την Ερμού με στρωμένο κόκκινο χαλί να μεταμορφώνεται σε θεατρική πασαρέλα. Στο Θησείο απολαύσαμε χορούς βραζιλιάνικης αδρεναλίνης. Στην πλατεία στο Μοναστηράκι, ο κόσμος κράτησε την αναπνοή του, όταν ο ακροβάτης πήδηξε μέσα από ένα φλεγόμενο κρίκο, αλλά και ξέδωσε, προσπαθώντας να πετάξει μαξιλάρια πιο ψηλά και από την Ακρόπολη. Τέλος, στην Αδριανού, ένας αποφασισμένος σαλτιμπάγκος κατέλαβε το κόκκινο τρενάκι και όταν με την ασχήμια του τρόμαξε ένα κοριτσάκι, απολογούμενος, της πρόσφερε ένα λουλούδι. Κύριος.

m ±½ ¸ ± À ° ¸¬ À·

|

8 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

viª»¹stÀ¶i»jª´¿ Το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ3 φιλοξενούσε, προ ημερών, φοροτεχνικό και συνεργάτη της εκπομπής, προκειμένου να εξηγήσει στους φορολογούμενους τι πρέπει να κάνουν με το θέμα των αποδείξεων, αφού σύντομα πρέπει να καταθέσουν στις ΔΟΥ όσες από αυτές έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν. Σύντομα, παρουσιαστές και φοροτεχνικός (φυσικά και οι τηλεθεατές) επιβεβαίωναν σχεδόν άναυδοι, μέσα από το ρεπορτάζ, το «μεγαλείο» των κυβερνητικών μυαλών που το σκέφτηκαν. «Σύμφωνα με τις οδηγίες του υπουργείου, οι φορολογούμενοι θα μπορούν να καταθέσουν τις αποδείξεις σε ηλεκτρονική μορφή μέσω του internet είτε να τις προσκομίσουν σε ένα φάκελο», λέει σε κάποια στιγμή η δημοσιογράφος. Ο φοροτεχνικός ξεροκαταπίνει, ανασκουμπώνεται και απαντάει: «Δεν νομίζω ότι θα είναι εύκολο να… βάλουν αποδείξεις σε ένα φάκελο. Θα είναι ευκολότερο να τις περάσουν στο ειδικό πρόγραμμα που θα αναρτηθεί στο διαδίκτυο, αν και η ταξινόμησή τους είναι μία πολύ χρονοβόρα υπόθεση» (!) «Τι γίνεται στην περίπτωση που οι αποδείξεις δεν είναι πλέον ευανάγνωστες;», τον ρωτούν στη συνέχεια οι δημοσιογράφοι. «Ο φορολογούμενος θα πρέπει να σημειώνει στο πίσω μέρος της απόδειξης το ΑΦΜ και τα υπόλοιπα στοιχεία της επιχείρησης, καθώς και το ποσό της συναλλαγής, ώστε να μπορούν να γίνουν οι διασταυρώσεις, κάτι που όμως πάλι δεν θα είναι εύκολο…», συμπληρώνει ο φοροτεχνικός, ενώ οι δημοσιογράφοι καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να μην πέσουν στη «μαύρη τρύπα» της τηλεοπτικής αμηχανίας. Το ρεπορτάζ έμοιαζε με τρέιλερ από κωμική σειρά που θα προβληθεί στο εγγύς μέλλον. Ομως, ενώ ο απλός κοσμάκης εξαρχής συνειδητοποίησε ότι η φαεινή ιδέα της συγκέντρωσης αποδείξεων είναι πρακτικά αδύνατον να υλοποιηθεί (δεδομένης μάλιστα της «ευκινησίας» που χαρακτηρίζει τις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας), οι αρμόδιοι φαίνεται να παραμένουν «αλλού νυχτωμένοι», σε κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν. Κάτι μου λέει πως όσο στενεύουν τα χρονικά περιθώρια για την κατάθεση των αποδείξεων, τόσο περισσότερα γέλια θα κάνουμε, βλέποντας χιλιάδες θείτσες και γιαγιάδες να προσέρχονται στις ΔΟΥ με πλαστικές σακούλες από σούπερ-μάρκετ γεμάτες με αποδείξεις και να τις παραδίδουν χαιρέκακα στους αποσβολωμένους υπαλλήλους. s ® ¸ Àm¸ ¸ r

»tÀ·t´¹»¹mtÀni°À).#%04)/. Το γύρισμα της σελίδας είναι η μόνη εξουσία που ασκείς εσύ ως αναγνώστης πάνω σε ένα κείμενο, πχ. σαν αυτό εδώ. Ειδικά, αν πρόκειται για σελίδα εφημερίδας, τότε μιλάμε για μία εξουσία απόλυτη. Η πληροφορία/ρεπορτάζ/ανάλυση που μένει πίσω, που «καπελώνεται» από το επόμενο δισέλιδο, βυθίζεται και χάνεται οριστικά μέσα στη ροή των ειδήσεων. Σε αυτή την περίπτωση, αντιλαμβάνεσαι ότι μπορεί η πραγματική απόσταση που σε χωρίζει από το κείμενο να είναι μερικά εκατοστά, αλλά η ουσιαστική απόσταση είναι λίγο μικρότερη από την άβυσσο. Πιθανόν κάπως έτσι να εξηγείται για ποιο λόγο μία πολύ μεγάλη μερίδα πολιτών, όταν βρίσκει μία εφημερίδα, δεν βλέπει κάτι περισσότερο από μία ευκαιρία για ένα ξεφύλλισμα των πέντε-δέκα λεπτών. Εξάλλου, η αναπαράσταση της εγχώριας πολιτικής «ειδησεογραφίας» χτίζεται, όπως ακριβώς και το επίπεδο ονείρου στο “Inception”. Τα πάντα τοποθετούνται με γνώμονα την επιβολή της αληθοφάνειας του ονείρου. Με τον ίδιο τρόπο, αυτό που προβάλλεται ως πολιτική πραγματικότητα επιβάλλει και ενισχύει τους όρους της συζήτησης στο πλαίσιο της δημόσιας σφαίρας, ώστε να δίνεται η αίσθηση ότι πρόκειται για όρους αληθινούς, όρους ουσιαστικούς. Στην πραγματικότητα, όμως, απλώς προβάλλονται ως τέτοιοι, διότι στον πυρήνα τους είναι οι όροι ενός συστήματος χρεοκοπημένου «με τη βούλα». Οι εξεταστικές, οι κυβερνητικές παλινωδίες, οι αφέλειες της αντιπολίτευ-

σης, οι αγκυλώσεις των γραφειοκρατών συνδικαλιστών, δηλαδή όλα αυτά που κάποτε λειτουργούσαν ως ερεθίσματα, πλέον αντιμετωπίζονται με αδιαφορία. Ακόμα και η φαιδρή προσωπικότητα του Ηλία Ψινάκη, που προσπαθεί να στριμωχθεί, όπως και τόσοι άλλοι, στο δίλημμα «αυτοδιοικητική ή αντιμνημονιακή ψήφος» δεν επαρκεί, για να «γεννήσει» τα κλισέ αστεία και την αναμενόμενη πλάκα. Τους τελευταίους μήνες έχει γίνει σαφές ότι βρισκόμαστε ένα επίπεδο πιο κάτω από εκείνο του πολιτικού μας “Inception”. Ενα βήμα πιο κοντά στο υποσυνείδητό μας. Εσωστρεφείς, μουδιασμένοι, φοβισμένοι, ίσως και ενοχικοί. Ωστόσο, δεν είναι μία στάση ασφαλής. Αν υποθέσουμε πως η γενικευμένη κοινωνική και πολιτική κρίση δίνει την ευκαιρία, για να κάνει η χώρα ένα reboot, να νοηματοδοτήσει εκ νέου τις βασικές της έννοιες και να ιεραρχήσει τις αξίες της, τότε το ζητούμενο είναι προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί αυτή η διαδικασία. Το σλόγκαν «όλοι τα φάγαμε» εκτός από μία καταφανής χοντροκοπιά, είναι και μία ηθικολογική προσπάθεια ανασύνθεσης του ιδανικού πολίτη. Και ποια είναι η εικόνα που προκύπτει; Ενας πολίτης ενοχικός που οφείλει να σηκώσει στους ώμους του τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος. Ενας πολίτης που, προκειμένου να μην κατηγορηθεί ότι έφαγε, θα προτιμήσει περισσότερη «σύνεση», «υπευθυνότητα» και «νοικοκυροσύνη». µ À· ½ ³¸

9 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

tÀ·uªj»t°À »l°Àn·i´i°À

Μετά την Χέρκουλες και την Ρούμπιν Καζάν, η Μαγιόρκα έγινε η τρίτη ομάδα (σε 8 παιχνίδια φέτος) που δεν ηττήθηκε από την Μπαρτσελόνα. Μαθήματα, λοιπόν, επιβίωσης κατά της «καλύτερης ομάδας στον κόσμο» διδάσκονται σε διάφορα ευρωπαϊκά γήπεδα. Δεν είναι κακό να δουν κανένα βίντεο παραπάνω στον Παναθηναϊκό, προκειμένου ο εφιάλτης του Καμπ Νου να γίνει κάπως πιο γλυκό όνειρο σε λίγο καιρό στο Ολυμπιακό Στάδιο.

tu»t·¹iÀmi¹Àªji´¹°nt° Η Μαριναλέντα είναι ένα ισπανικό χωριό 2.700 κατοίκων στα βόρεια της Σεβίλλης. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα χωριό-συνεταιρισμό που απασχολεί πλήρως όλους τους κατοίκους του σε αγροτικές δραστηριότητες. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν 6,5 ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα με ημερήσιο μισθό 47 ευρώ. Η γη του χωριού, από τη στιγμή που έφυγε από τα χέρια των γαιοκτημόνων, παραμένει αδιαίρετη και ανήκει εξίσου σε όλους. Τα έσοδα επενδύονται ξανά και ξανά, ούτως ώστε να δημιουργούνται συνεχώς νέες θέσεις εργασίας. Στη Μαριναλέντα η κατανομή του δημόσιου χρήματος αποφασίζεται με διαδικασίες αμεσοδημοκρατικές. Οι τοπικοί άρχοντες περνούν από όλες τις γειτονιές του χωριού, εξηγούν τα του προϋπολογισμού και συγκεντρώνουν απόψεις και ανάγκες. Στη συνέχεια, καλείται γενική συνέλευση όλων των κατοίκων μέσω της οποίας ορίζονται οι κατευθύνσεις των δαπανών. Στη Μαριναλέντα όσοι δεν έχουν δικό τους

σπίτι, νοικιάζουν κάποιο από τα δημοτικά, πληρώνοντας το ποσό των 15 ευρώ το μήνα. Αστυνομία δεν υπάρχει, δεν χρειάζεται, ενώ θεωρείται περιττή οικονομική επιβάρυνση. Οι κάτοικοι πιστεύουν στη συμβίωση που βασίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις και συμμετέχουν από κοινού στην καθαριότητα και την αναδάσωση. Το θέμα της εν λόγω «οικονομίας της αλληλεγγύης» είχε παίξει αρκετά στο παρελθόν σε κάποια εκ των μίντια. Επανήλθε στο κεφάλι μου, λόγω της επίσκεψης, πριν από λίγες ημέρες στην Αθήνα, του δημάρχου της Μαριναλέντα, Χουάν Μανουέλ Σάντσες Κορντίγιο. Γίνεται εξαιρετικά επίκαιρο, λόγω των εγχώριων συζητήσεων περί μνημονίων, δανείων, χρεοκοπίας. Αν συμφωνήσουμε πως αποτελεί ουτοπία το να πιστεύεις στην εφαρμογή του μοντέλου της Μαριναλέντα σε μεγάλη κλίμακα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε και σε κάτι άλλο: πως αποτελεί αφέλεια το να πιστεύεις ότι η παρούσα οικονομική κρίση αποτελεί κάτι το ρεαλιστικό. v ® Àv¸ ®

Σε κάθε (σχεδόν) Euro ή Μουντιάλ ή σε Ολυμπιακούς Αγώνες ακούμε ότι η διοργανώτρια χώρα έχει πρόβλημα με την κατασκευή των γηπέδων και δεν θα προλάβει, ενώ ο εκάστοτε υπεύθυνος φορέας σκέφτεται να δώσει τη διοργάνωση τελευταία στιγμή σε κάποια έτοιμη χώρα (συνήθως αυτή είναι η Αγγλία). Πάντα, όμως, στο τέλος, ως διά μαγείας, όλοι προλαβαίνουν. Πρόλαβαν και οι Ουκρανοπολωνοί και ανακοίνωσαν τις πόλεις και τα γήπεδα που θα φιλοξενήσουν τους Αγώνες σε δύο χρόνια. Αντε, με το καλό. Από Αμερικανό σε Αμερικανό. Δύσκολοι καιροί για Λίβερπουλ. Διαβάσαμε ότι ο Μανόλο Χιμένεθ έρχεται διαβασμένος και αποφασισμένος να εφαρμόσει την αγωνιστική του φιλοσοφία στην ΑΕΚ. Μάλιστα, λέγεται ότι σκοπεύει να δοκιμάσει ένα από τα δύο αγαπημένα του συστήματα. Το 4-4-2 και το 4-2-3-1, τα δύο συστήματα, με άλλα λόγια, που παίζουν όλες οι ομάδες του κόσμου. Συγγνώμη κιόλας. Ο Εκτορ Ραούλ Κούπερ είναι ο σημαντικότερος προπονητής που έχει έρθει να δουλέψει στην Ελλάδα εδώ και κάτι αιώνες. Οταν ήρθε, είχαμε μια μικρή δυσπιστία, μήπως εν τω μεταξύ είχε προλάβει να καταστρέψει την ποδοσφαιρική του σκέψη. Οι αμφιβολίες σιγά-σιγά διαλύθηκαν και ο Κούπερ είναι ο ίδιος εκείνος τύπος που έφτιαξε κάποτε την ομορφότερη ομάδα του Μιλένιουμ. ¼ ½r À¸

| |

10 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

j ½³ ¸ Àv ® À» ¸ ¸ ±­

LEGALIZE IT, ARNIE ¶jªt´¹st:ÀÀ ¶ jªt´¹st:

À ¸À½¸ ± À ȆȑȡĮıĮȞ țȚȩȜĮȢ ȤȡȩȞȚĮ Įʌȩ IJȘȞ İʌĮȞȑȞȦıȘ IJȦȞ įȪȠ īİȡȝĮȞȚȫȞ țĮȚ IJȠ ǺİȡȠȜȓȞȠ İȓȤİ țȐșİ ȜȩȖȠ ȞĮ ȖȚȠȡIJȐıİȚ ĮȣIJȒȞ IJȘȞ İʌȑIJİȚȠ ȉȘȞ ʌİȡĮıȝȑȞȘ ȀȣȡȚĮțȒ ȐȞșȡȦʌȠȚ ıȣȖțİȞIJȡȫșȘțĮȞ ȝʌȡȠıIJȐ ıİ įȪȠ ıțȘȞȑȢ ʌȠȣ ıIJȒșȘțĮȞ ıIJȘȞ ʌȩȜȘ țĮȚ ȖȚȩȡIJĮıĮȞ ʌĮȡȑĮ ȝİ ȐijșȠȞȘ ȝʌȓȡĮ țĮȚ ȕȠȣȡıIJ ʌĮȡĮțȠȜȠȣșȫȞIJĮȢ IJȠ ʌȡȩȖȡĮȝȝĮ ʌȠȣ İIJȠȓȝĮıĮȞ ʌİȡȓʌȠȣ īİȡȝĮȞȠȓ țĮȜȜȚIJȑȤȞİȢ ȖȚĮ ĮȣIJȒȞ IJȘ ȝİȖȐȜȘ ȘȝȑȡĮ

·iª¹°¹:

Fashion Week ȅȚ İțʌȡȩıȦʌȠȚ IJȘȢ KDXWH FRXWXUH ȑȞȦıĮȞ ȖȚĮ ȝȓĮ ĮțȩȝȘ ijȠȡȐ IJȚȢ įȣȞȐȝİȚȢ IJȠȣȢ ıIJȠ 3DULV )DVKLRQ :HHN ıIJȠ ȠʌȠȓȠ ʌĮȡȠȣıȓĮıĮȞ IJȚȢ ʌȡȠIJȐıİȚȢ IJȠȣȢ ȖȚĮ IJȘȞ ȐȞȠȚȟȘ țĮȚ IJȠ țĮȜȠțĮȓȡȚ IJȠȣ ǹȞ țȡȓȞȠȣȝİ Įʌȩ IJȘ ijȦIJȠȖȡĮijȓĮ įȓʌȜĮ Ș /DG\ *DJD ȝȐȜȜȠȞ șĮ ijȠȡİșİȓ ʌȠȜȪ IJȠȣ ȤȡȩȞȠȣ«

GLASTONBURY: Sold out ȉĮ İȚıȚIJȒȡȚĮ ȖȚĮ IJȠ *ODVWRQEXU\ )HVWLYDO ʌȠȣ șĮ ʌȡĮȖȝĮIJȠʌȠȚȘșİȓ IJȠȞ İʌȩȝİȞȠ ǿȠȪȞȚȠ țȣțȜȠijȩȡȘıĮȞ țĮȚ İȟĮȞIJȜȒșȘțĮȞ ıİ ȜȓȖİȢ ȝȩȞȠ ȫȡİȢ ȂȘȞ ĮʌĮIJȐıșİ ȩIJȚ ȒIJĮȞ İȪțȠȜȘ įȠȣȜİȚȐ įȚĮIJȑșȘțĮȞ ıȣȞȠȜȚțȐ ©ȝĮȖȚțȐ ȤĮȡIJȐțȚĮª ȉȠ IJȠ *ODVWRQEXU\ )HVWLYDO IJȠ ȝİȖĮȜȪIJİȡȠ ijİıIJȚȕȐȜ ĮȞȠȚȤIJȠȪ ȤȫȡȠȣ ıIJȠȞ țȩıȝȠ șĮ ıȕȒıİȚ țİȡȐțȚĮ țĮȚ șĮ ijȚȜȠȟİȞȒıİȚ ȝİIJĮȟȪ ȐȜȜȦȞ IJȠȞ ȈIJȓȕȚ īȠȣȩȞIJİȡ țĮȚ IJȘȞ ȀȐȚȜȚ ȂȚȞȩȖț

sjtÀ¼j´v¹:ÀÀ

i­ ¸À ® ­¸ ȅȚ ǹȖȫȞİȢ IJȘȢ ǺȡİIJĮȞȚțȒȢ ȀȠȚȞȠʌȠȜȚIJİȓĮȢ ȐȡȤȚıĮȞ ıIJȚȢ ȅțIJȦȕȡȓȠȣ ȩȝȦȢ ȠȚ ĮșȜȘIJȑȢ țĮȚ ȠȚ ĮȟȚȦȝĮIJȠȪȤȠȚ ıȣȞȠȜȚțȐ Įʌȩ ȤȫȡİȢ IJȘȢ ǺȡİIJĮȞȚțȒȢ ȀȠȚȞȠʌȠȜȚIJİȓĮȢ İȓȞĮȚ ʌȡȠȢ IJȠ ʌĮȡȩȞ ʌİȡȚııȩIJİȡȠȚ Įʌȩ IJȠȣȢ șİĮIJȑȢ ǾįȘ ȖȚĮ ȞĮ ĮʌȠijȪȖİȚ IJȠ ijȚȐıțȠ Ș įȚȠȡȖĮȞȫIJȡȚĮ ĮȡȤȒ ȐȡȤȚıİ ȞĮ ȝȠȚȡȐȗİȚ įȦȡİȐȞ İȚıȚIJȒȡȚĮ Ȉİ ıȣȞįȣĮıȝȩ ȝİ IJȠ ȖİȖȠȞȩȢ ȩIJȚ ȠȚ ıȘȝĮȞIJȚțȩIJİȡȠȚ IJİȜȚțȠȓ ȑȡȤȠȞIJĮȚ IJȚȢ IJİȜİȣIJĮȓİȢ ȘȝȑȡİȢ IJȦȞ ǹȖȫȞȦȞ įİȞ ĮʌȠțȜİȓİIJĮȚ ȞĮ ĮȞĮıIJȡĮijİȓ IJȠ įȣıȐȡİıIJȠ țȜȓȝĮ

}

Η Καλιφόρνια είναι η πολιτεία από όπου έχουν ξεκινήσει ουκ ολίγες κοινωνικές καινοτομίες. Το 1996 ήταν η πρώτη ανάμεσα στις ΗΠΑ που νομιμοποίησε τη χρήση μαριχουάνας για ιατρικούς σκοπούς, με 13 πολιτείες να ακολουθούν το παράδειγμά της (εννοείται ότι καμία δεν ανήκε στον αμερικανικό Νότο). Τώρα η Καλιφόρνια συζητά μία νέα πρωτοβουλία που αναμένεται να επηρεάσει και άλλες πολιτείες. Πρόκειται για την “Prop 19”, η οποία προβλέπει τη νομιμοποίηση της χρήσης της μαριχουάνας ακόμα και για λόγους διασκέδασης. Η πρόταση θα τεθεί σε δημοψήφισμα τον επόμενο μήνα και έχει ήδη συγκεντρώσει ισχυρή υποστήριξη: σε σχετικό γκάλοπ το 52% των ψηφοφόρων διάκειται θετικά, ενώ το 41% ψηφίζει «όχι». Σημαντικό κίνητρο πίσω από την επανεξέταση του νομικού καθεστώτος για το… «μαύρο» είναι το οικονομικό όφελος. Σύμφωνα με το φιλελεύθερο Cato Institute, η νομιμοποίηση της μαριχουάνας θα εξοικονομήσει 8,7 δισ. δολάρια από το κόστος επιβολής του νόμου, ενώ ταυτόχρονα θα δημιουργήσει έσοδα ίδιου ύψους. Ο ίδιος ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια, ο Arnold Schwarzenegger, αν και αντιτίθεται στην Prop 19, καθώς την θεωρεί παρατραβηγμένη, πιστεύει ότι η άσκηση ποινικών διώξεων σε χρήστες μαριχουάνας αποτελεί σπατάλη πόρων σε μία περίοδο κατά την οποία η πολιτεία προβαίνει σε εκτεταμένες περικοπές δαπανών. Οι ομάδες αστικών δικαιωμάτων, όπως η National Association for the Advancement of Colored People και η Latino Voters League υποστηρίζουν την πρωτοβουλία, καθώς διαπιστώθηκε ότι στην Καλιφόρνια οι μαύροι και οι Λατίνοι συλλαμβάνονται με διπλάσιο ως τετραπλάσιο ρυθμό από ό,τι οι λευκοί, με την κατηγορία χρήσης μαριχουάνας, ακόμα και εάν οι πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι οι λευκοί «καπνίζουν» περισσότερο από τις υπόλοιπες ομάδες. Ενα ενδιαφέρον σημείο σε αυτήν την ιστορία είναι η στάση των εταιρειών παραγωγής αλκοολούχων ποτών, οι οποίες, φοβούμενες ότι η νομιμοποίηση της μαριχουάνας θα τους «κόψει» δουλειά, χρηματοδοτούν την καμπάνια εναντίον της Prop 19.

x | x

12 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

j ½³ ¸ ÀÀv ® À» ¸ ¸ ±­

» Àm³ Μαζί σου θα τα πάρεις; Ο θάνατος του Τόνι Κέρτις σε ηλικία 85 ετών αποτελεί είδηση της προηγούμενης εβδομάδας. Το τι πήρε μαζί του στον τάφο είναι, όμως, είδησης της τρέχουσας. Κηδεύτηκε την περασμένη Δευτέρα, συνοδευόμενος από μία σειρά αντικειμένων, τα οποία τού ήταν -προφανώς- ιδιαιτέρως αγαπητά και χρήσιμα: ένα μαντήλι Armani, ένα καουμπόικο καπέλο Stetson, γάντια οδήγησης, ένα αντίτυπο του αγαπημένου του μυθιστορήματος “Anthony Adverse” και ένα… iPhone! Ναι, σωστά διαβάσατε. Οπως αποδείχτηκε, ο Tόνι, αν και τα είχε τα χρονάκια του, δεν είχε μείνει πίσω στις τεχνολογικές εξελίξεις. Ωστόσο, η ανασφάλεια και οι επιθυμίες του ανθρώπου γύρω από το σημαντικότερο όλων των θεμάτων μάς αφήνει συχνά έκπληκτους.

ª ½ Àj ¸ And the Nobel goes to… Ο Ρόμπερτ Εντουαρντς, κάτοχος του Νόμπελ Ιατρικής 2010, έχει συνηθίσει να προκαλεί αντιδράσεις με τη δραστηριότητά του. Από την αρχή της καριέρας του, κατηγορήθηκε ότι «παριστάνει τον Θεό», και αποκλείστηκε από την απονομή δημόσιων κονδυλίων για την έρευνά του. Ο ίδιος, όμως, συνέχισε απτόητος και με τις προσπάθειές του γεννήθηκε το 1978 το πρώτο «παιδί του σωλήνα». Εκτοτε, το πεδίο της εξωσωματικής γονιμοποίησης γνώρισε πρωτοφανή ανάπτυξη, χαρίζοντας σε πολλά απελπισμένα ζευγάρια τη χαρά της απόκτησης ενός παιδιού, προκαλώντας παράλληλα εξανθήματα στο Βατικανό, το οποίο εμφανίζεται παραδοσιακά αλλεργικό σε λέξεις, όπως εξωσωματική γονιμοποίηση, αντισύλληψη και σύγχρονη πραγματικότητα.

´ ½ À» ³ ½ Κυνήγι μαγισσών Σίγουρα, η μεγαλύτερη είδηση του καλοκαιριού, αναφορικά με το NBA, ήταν η απόφαση του Λεμπρόν Τζέιμς να αφήσει την ομάδα που τον ανέδειξε, τους Cleveland Cavaliers, και να ενταχθεί στο δυναμικό των Miami Heat. Η απόφαση αυτή, όμως, συγκέντρωσε τα πυρά πολλών ειδημόνων και μη, με αποτέλεσμα ο «βασιλιάς» να πειραχτεί και να συμπεράνει ότι αυτή η έντονη επίκριση εμπεριείχε και το στοιχείο της φυλετικής διάκρισης. Σε μας φαίνεται λίγο (αυτο)κυνήγι μαγισσών, καθώς ένας από τους μεγαλύτερους επικριτές του είναι Αφροαμερικάνος (λέγε με Τσαρλς Μπάρκλεϊ) και μάλλον έχει άλλους λόγους να τον επικρίνει, όχι ρατσιστικούς. Να θυμίσουμε ότι και ο Μάικλ Τζόρνταν δεν σχολίασε με μεγάλο ενθουσιασμό τη μετακόμιση του Λεμπρόν και τη δημιουργία μιας μικρής Dream Team στο κοσμοπολίτικο Μαϊάμι.

4HEÀ3TIG Ο Stig πέθανε, ζήτω ο Stig! Σύμφωνα με την fan page του στο Facebook (η οποία έχει σχεδόν τρία εκατ. θαυμαστές), ο Stig πιστεύει ότι ο «Πόλεμος των Αστρων» είναι ντοκιμαντέρ… Οσοι παρακολουθείτε το “Top Gear” στον ΣΚΑΪ, θα έχετε καταλάβει ότι αναφερόμαστε στον οδηγό-trademark της δημοφιλούς εκπομπής. Μετά την αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του Stig το καλοκαίρι, το BBC αποφάσισε να απομακρύνει τον άνθρωπο-πίσωαπό-τη-μάσκα, Μπεν Κόλινς, αντικαθιστώντας τον με ένα νέο οδηγό, του οποίου η ταυτότητα θα μείνει κρυφή -ως είθισται- από το κοινό. Παρόλα αυτά, ο Κόλινς δεν πτοήθηκε από αυτήν την αναποδιά: υπέγραψε συμφωνία με το Channel Five και θα εμφανίζεται εφεξής στο “Fifth Gear”, αντίπαλο δέος της εκπομπής του Τζέρεμι Κλάρκσον και της παρέας του.

13 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

…της Γεωργίας Κ. Η Γεωργία Κ. βρίσκεται στο «Ελ. Βενιζέλος» και κατευθύνεται προς τον τελικό έλεγχο των εισιτηρίων. Μπροστά της στην ουρά, όλοι μπαίνουν ανενόχλητοι. Η υπάλληλος κοιτάζει το εισιτήριο, μετά την κοιτάζει και κάνει επείγον νόημα στον σεκιουριτά. «Το διαβατήριό σας, παρακαλώ, και λίγο γρήγορα». Η Γεωργία έχει κουραστεί να την διακρίνουν. Απαντά πως από τη στιγμή που η πτήση είναι εσωτερική (πήγαινε στη Λήμνο), δεν είναι υποχρεωμένη να κουβαλά διαβατήριο. «Εχω μόνο πάσο, σας το δείχνω, αν θέλετε». Τα ελληνικά της (μιλάει fluently, που λέμε) είναι για τον σεκιουριτά ένα πρώτο σοκ. Η Ιατρική Αθηνών ένα δεύτερο. «Μόνο που δεν με προσκύνησε. Υποκρισία». Η Γεωργία Κ. γεννήθηκε στο νότιο Σουδάν το 1987, όταν η χώρα βρισκόταν ακόμη σε εμφύλιο. Γεννήθηκε στο σπίτι και όχι σε κλινική, αφού έξω γινόταν χαλασμός. «Ευτυχώς που η γιαγιά μου ήταν μαία», λέει γελώντας. Μεγάλωσε μέσα στον τρόμο, οι εικόνες στρατιωτών με κομμένα άκρα ήταν τότε στην ημερήσια διάταξη. «Το περίεργο είναι πως από τα παιδικά χρόνια στο Σουδάν θυμάμαι ξεκάθαρα τις άσχημες εικόνες και θολά τις όμορφες». Ο εμφύλιος -που δεν φαινόταν να τελειώνει- ανάγκασε την οικογένειά της να μετακομίσει το 1998 στο Χαρτούμ. Εκεί η Γεωργία άλλαξε σχολείο και πήγε στο ελληνικό. Ο Ελληνας παππούς, οι καλοκαιρινές της εκδρομές σε κατασκηνώσεις της Ελλάδας... «Η κύρια αιτία ήταν άλλη: στο ελληνικό σχολείο δεν υπήρχαν δίδακτρα, ενώ οι μεταβάσεις, καθώς και τα γεύματα ήταν δωρεάν». Στην καθημερινότητά της μπήκε ο ισλαμικός νόμος και η καταπίεση. Της απαγορεύο-

νται, λόγω φύλου, δραστηριότητες, όπως το να κάνει ποδήλατο στη γειτονιά. Η μανία της να μάθει καλά την ελληνική γλώσσα («Με ιντρίγκαρε ο περιβόητος ελληνικός πολιτισμός») και η απέχθειά της απέναντι στα θρησκευτικά «μην» της βάζουν την ιδέα. Θα πάει για σπουδές στην Ελλάδα. Δίνει εξετάσεις με τους ομογενείς και περνάει στην Ιατρική με υποτροφία. Τον πρώτο καιρό στην Αθήνα δυσκολεύεται πολύ. «Η ζωή στο Σουδάν είναι πολύ πιο ήρεμη», μας εξηγεί. «Είναι και η ζέστη που παίζει το ρόλο της. Οταν έχει 50 βαθμούς, απλά δεν γίνεται να βιαστείς. Εκλαιγα και σκεφτόμουν να επιστρέψω. Αμέσως όμως συνερχόμουν». Τώρα έχει προσαρμοστεί. Απολαμβάνει τις σπουδές στην Αθήνα και ανυπομονεί για τα διαλείμματα στο Σουδάν. «Αισθάνομαι τη χώρα που μεγάλωσα σαν καταφύγιο. Σαν μια αγκαλιά που θα με ξεκουράσει για λίγο και θα μου δώσει ενέργεια να συνεχίσω». Πριν την αφήσουμε, την ρωτάμε το αναμενόμενο. Αν βρέθηκε ποτέ αντιμέτωπη με εκδηλώσεις ρατσισμού. «Είχα πρόβλημα, βέβαια, στην αρχή με τις παρέες. Ενώ γνώριζα πολύ εύκολα ανθρώπους, έκανα πολύ δύσκολα πραγματικούς φίλους. Είχα την αίσθηση πως όλοι με πλησιάζουν μόνο και μόνο επειδή είμαι διαφορετική, πράγμα που είναι επίσης ρατσιστικό και ας μην του φαίνεται». Οι σχετικές ιστορίες που έχει να διηγηθεί είναι ευτυχώς περισσότερο γελοίες, παρά τρομακτικές. «Μία κυρία κάποτε μου είπε: ‘Μου αρέσει πολύ το χρώμα σου, είναι πολύ όμορφο, είναι σέξι. Αυτό όμως, όχι το πιο σκούρο’». v ® Àv¸ ® À À° ¸¬ À·

...του Τσε Γκεβάρα Λίγα ονόματα στέκονται ιστορικά πιο άξια δίπλα στη λέξη «επαναστάτης». Ο Ερνέστο Γκεβάρα δολοφονήθηκε σαν σήμερα (9/10) πριν από 43 χρόνια στη Βολιβία, και σε βάθος χρόνου ήταν ένας επαναστάτης με αιτία στο σύνολό του για τον 20ό αιώνα, ένα μυθικό πρόσωπο για την Κούβα, τη γενέτειρά του Αργεντινή, τη Λατινική Αμερική γενικότερα. Ο θρύλος του συνεχίζεται και εξελίσσεται, ακόμα και με τη (για πολλούς, απόλυτα βλάσφημη) μετατροπή του σε εικόνα της ποπ κουλτούρας, μέσα από αφίσες, κονκάρδες, μπλούζες, ταμπακιέρες, τατουάζ, ταινίες και τραγούδια. Το πρόσωπό του πλέον είναι ένα brand name ισάξια αναγνωρίσιμο με αυτό της coca-cola, της nike, του google και του Μίκυ Μάους. Οσο δεν σβήνει, καλώς.

...του Σερζ Γκενσμπούργκ Για μία και μοναδική φορά ένα γαλλικό τραγούδι φτάνει στο Νο1 των βρετανικών τσαρτς, σαν σήμερα (11/10) πριν από 41 χρόνια. Ηταν, βέβαια, το διασημότερο ίσως γαλλικό τραγούδι όλων των εποχών, το περίφημο «Je t’ aime… moi non plus» που τραγούδησε η Τζέιν Μπίρκιν με τον ατελείωτο Παριζιάνο σταρ Σερζ Γκενσμπούργκ. Η έντονη ζωή του Γκενσμπούργκ ήταν, άλλωστε, γεμάτη από επιτυχίες και πάθη, ενώ το στίγμα του έμεινε χαραγμένο στην ποπ κουλτούρα της ευρωπαϊκής ζωής ακόμα και μετά το θάνατό του, το 1991. Λίγοι διέσχισαν τον 20ό αιώνα, όπως αυτός, με τόση ακατάσχετη μανία για ζωή και δημιουργία. Πάντως, ανεξαρτήτως του γούστου του καθενός για τη μουσική, δεν μπορούμε παρά να τον εκτιμήσουμε πλέον ως κλασικό.

x | x

14 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

POP FASHION POP WOMEN Περάσαμε από το ατελιέ της DELIGHT και κουβεντιάσαμε με τις δύο νεαρές σχεδιάστριές της για τον κόσμο της δικής τους αισθητικής.

· ®À À ± ¸ À½³ ¸À¸ À ¸ ¸ ³ À ¸½½³ À ¸À© r À ³ ¸À ¸ À ½

m ±½ ¸ ± À° ¸¬ À·

15 ::: 0(75232/,61(:6 *5

Η πρώτη συλλογή θύμιζε κάτι από τους γαλαξίες και το διάστημα. Η δεύτερη ήταν το αποτέλεσμα της εξονυχιστικής μελέτης ενός καλειδοσκοπίου του ’70 από το MOMA της Νέας Υόρκης. Η τρίτη παίζει στα χρώματα της δύσης του ήλιου. Η τέταρτη ετοιμάζεται, αλλά μάθαμε πως οφείλει τις γραμμές της στα κοσμογράμματα των Αζτέκων, και την καλτ διάθεσή της στα πουκάμισα του Τόμας της αμερικανικής σειράς των ’80s Μάγκουμ Πι. Ο λόγος γίνεται για την DELIGHT, τη σειρά ρούχων της Δάφνης Ηλιάκη και της Εύης Ρέτζιου. Πρόκειται για δύο νεαρές σχεδιάστριες μόδας, 24 και 28 χρόνων αντίστοιχα, που μοιάζουν να έχουν βρει το μονοπάτι τους στο στενό και δύσβατο δρόμο του ελληνικού κόσμου της μόδας. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, βέβαια, έδειχναν να παίρνουν άλλους δρόμους. Στα 18 τους, η μεν Δάφνη ξεκίνησε σπουδές μάρκετινγκ στο Αμερικανικό Κολέγιο, η δε Εύη πήγε για Λογιστική στο ΤΕΙ Πειραιά. Ξε-

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

μπέρδεψαν και αποφάσισαν να δώσουν μία ευκαιρία σε αυτό που πραγματικά ήθελαν: ρούχα, ντύσιμο, στιλ, σχέδιο. Μόδα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Δάφνη γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη και η Εύη στους Αγίους Σαράντα. Από Ελληνες γονείς και οι δύο, μετακόμισαν με τις οικογένειές τους σε πολύ μικρή ηλικία στην Αθήνα. Αγαπημένη συνήθεια της Δάφνης ήταν να ζωγραφίζει και να φτιάχνει λευκώματα με κολάζ σε μοντέλα, όπως η Κλόντια Σίφερ και η Ναόμι Κάμπελ. «Θυμάμαι πως το πρώτο που ήθελα να γίνω ήταν σχεδιάστρια μόδας», θυμάται η Δάφνη, «μετά μου πέρασε και ήθελα να γίνω κτηνίατρος ή αρχαιολόγος, αλλά τελικά κατέληξα σε αυτό που ήθελα να γίνω, όταν ήμουν μικρή». Από την άλλη, η Εύη δεν φανταζόταν ότι θα ασχοληθεί με τη μόδα, για την ακρίβεια, δεν είχε ιδέα με τι θα ήθελε να ασχοληθεί. «Βέβαια, πάντα μου άρεσε η μόδα και θυμάμαι τα πάντα στη ζωή μου σε σχέση με τα ρούχα. Συν-

δυάζω καταστάσεις με το τι φορούσαν οι φίλοι μου ή με το τι φορούσα εγώ. Καμιά φορά, σχεδίαζα κάποια πράγματα, περισσότερο θεατρικά κοστούμια». Η συνεργασία τους ξεκίνησε, όταν πριν από λίγα χρόνια, συμφοιτήτριες στη σχολή μόδας Βελουδάκη, η Δάφνη και η Εύη συνεργάστηκαν και διακρίθηκαν στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό “createurope”. Ετσι, δίχως να χάνουν άλλο χρόνο, η Δάφνη και η Εύη αποφοίτησαν από τη σχολή τους και ένα απόγευμα, πίνοντας καπνιστή μπίρα στην πλατεία Κοραή, δημιούργησαν την DELIGHT (D όπως Δάφνη, E όπως Εύη και LIGHT όπως φως). «Το όνομά μας είναι κάπως ποπ, όπως και τα ρούχα μας», σχολιάζουν. Στην περυσινή ελληνική εβδομάδα μόδας κέρδισαν το χειροκρότημα, όπως και στην αντίστοιχη εβδομάδα της Κλουζ-Ναπόκα της Ρουμανίας. Το ίδιο αναμένεται να γίνει και στις 16 Οκτώβρη στη φετινή εβδομάδα μόδας στο Γκάζι. Παράλληλα, σχεδίασαν τις στολές του προσωπι-

κού για τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του ιδρύματος Ωνάση, ενώ, αν κάποιος βρεθεί σε μπουτίκ της Μόσχας ή του Βερολίνου, καλό θα ήταν να κοιτάξει να τις εντοπίσει. Τα ρούχα τους είναι και εκεί. «Στην πρώτη μας επίδειξη θέλαμε να συνοδεύουμε τη συλλογή μας με ένα μουσικό κομμάτι και ζητήσαμε κάτι από τον Boy», λέει η Εύη. «Αυτός δεν ήξερε τι σχεδιάζουμε και μας ρώτησε ‘Αν τα ρούχα σας ήταν ταινία, ποια ταινία θα ήταν;’. Και εγώ του απάντησα: ‘Η Οδύσσεια του Διαστήματος’. Ετσι, πείστηκε». Αν θέλουμε, βέβαια, να είμαστε πιο περιγραφικοί για τα ρούχα τους, αν δηλαδή η Οδύσσεια του Διαστήματος δεν μας καλύπτει, καλό θα ήταν να πούμε ότι πρόθεσή τους είναι μέσα από καθαρές, γεωμετρικές γραμμές να βγάλουν ένα σεξουαλικό συντηρητισμό, δηλαδή ένα σεξουαλισμό που δεν πηγάζει από τα γυμνά μέρη του σώματος. Ευτυχώς, γιατί ήταν καιρός να καταλάβουμε ότι συνήθως αυτό που καλύπτεται είναι το πιο γοητευτικό.

u

16 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

12:01

Θυμάμαι το σλόγκαν εκείνης της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας που υποσχόταν ότι φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Το ίδιο μάλλον υποσχέθηκαν και οι αστικές συγκοινωνίες: η εικόνα μας μέσα στο λεωφορείο δεν διαφέρει και πολύ από αυτή των σαρδελών μέσα σε κονσέρβα.

12:30

Επιτέλους, φτάσαμε Κηφισιά. Συνολικά: 1 ώρα και 45 λεπτά. Οχι και λίγο για μία ημέρα που διαρκεί 24 ώρες.

12:02

Κακία. Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στην κυρία δίπλα μου πως το αποσμητικό δεν είναι μεταδοτική ασθένεια και ότι μπορεί να το χρησιμοποιεί άφοβα. Ανω Πατήσια, νέο τέλος διαδρομής με το τρένο. Βγαίνω από το σταθμό, για να συνεχίσω με τα ειδικά λεωφορεία μέχρι την Ειρήνη. Εφτασα αισίως τη μία ώρα διαδρομής.

12:06

Η λέξη κίνηση είναι λίγη, για να περιγράψει κανείς αυτό που γίνεται στη λεωφόρο Ηρακλείου.

11:49

Η τύχη μου γυρίζει. Με το που μπαίνω στο λεωφορείο, αυτό ξεκινάει αμέσως.

12:16 12:19:

11:27

10:46

Φτάνω στο σταθμό του Πειραιά και αγοράζω μία εφημερίδα από τον πάγκο που έχει στην αποβάθρα, για να περάσει πιο ευχάριστα η ώρα.

Καλλιθέα. Φυσιολογικοί οι χρόνοι μέχρι τώρα.

10:49

Ξεκινήσαμε καλά. Μόλις τρία τα λεπτά της αναμονής, μέχρι να φύγει ο συρμός.

10:55

Στο Φάληρο μπαίνει στο τρένο ένας κύριος γύρω στα 45, καθαρός, ντυμένος σχετικά καλά, που υποστηρίζει ότι έμεινε πρόσφατα άνεργος, ότι έχει το παιδί του άρρωστο στο νοσοκομείο και ζητάει οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια.

12:20

11:30

Ποιος είπε ότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός; Κύριε Καβάφη, έχω μερικά πολύ καλά αντίθετα επιχειρήματα. Φτάσαμε Ειρήνη. Επιστρέφω πάλι στο τρένο.

Ξεκινήσαμε ξανά.

Φτάνοντας στην αποβάθρα, διαπιστώνω πως μόλις έχασα την ανταπόκριση. Θα πρέπει να περιμένω το επόμενο τρένο. Γι’ αυτό έτρεχαν όλοι μπροστά μου σαν να προετοιμάζονταν για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου...

11:38 10:58

12:26

Περιμένοντας τον οδηγό να ξεκινήσει, διαπιστώνω πως μόλις έληξαν τα 90 λεπτά που διαρκεί το εισιτήριό μου. Το μόνο που μου λείπει τώρα είναι να μπει ελεγκτής και να με γράψει...

i ­ ³¸ Àµ ¸ Μόλις έφτασα στην Αττική και κατευθύνομαι και πάλι προς τον ηλεκτρικό. Δεν το λες και λίγο χρόνο, 41 λεπτά μέχρι εδώ.

Λίγολίγο διαβάζοντας την εφημερίδα, έφτασα στις αγγελίες με τα απολεσθέντα.

Το ταξίδι ξαναξεκινά.

11:17

Είμαι στο Σύνταγμα, στην αποβάθρα με κατεύθυνση προς Αγιο Αντώνιο. Αλλα δύο λεπτά αναμονή.

11:06

Φτάνουμε στο Μοναστηράκι. Εδώ είναι και το τέλος της διαδρομής με το τρένο. Στη συνέχεια, θα πρέπει να πάρω την μπλε γραμμή μέχρι Σύνταγμα και από εκεί να συνεχίσω με την κόκκινη γραμμή μέχρι Αττική.

11:10

Βρίσκομαι στην αποβάθρα του μετρό. Ο φωτεινός πίνακας με ενημερώνει πως θα χρειαστούν τέσσερα λεπτά, μέχρι να έρθει ο συρμός. Επίσης, διαπιστώνω αυτό που είχα ακούσει, δηλαδή ότι η Apple καταγράφει τεράστια αύξηση κερδών τα τελευταία χρόνια. Εχω μετρήσει περισσότερα από πέντε iPod μέχρι στιγμής.

À¿ªiÀmi¹À À´j·»i

11:46

12:23

·j¹ªi¹i°À˹Àmlo¹°¹i

Με την τιμή της βενζίνης να βρίσκεται κοντά στο 1,50 ευρώ, αποφασίσαμε να πάρουμε το τρένο. Κακή στιγμή, καθώς ο ιστορικός ηλεκτρικός σιδηρόδρομος που διασχίζει την Αθήνα, ζει ξανά και ξανά την «εβδομάδα των παθών» του τελευταία, δοκιμαζόμενος από τα συνεχή έργα και τις διακοπές στα δρομολόγιά του. Καταγράψαμε και χρονομετρήσαμε αυτή την ευχάριστη διαδρομή.

»iÀ mi´u»jªiÀ ni°À vªts¹i

;

Για τους πρωτοετείς φοιτητές ξεκινάει αυτές τις ημέρες αυτό που πιστεύουν ότι θα είναι η καλύτερη περίοδος της ζωής τους. Ημασταν εκεί στις πρώτες τους στιγμές, καταγράψαμε τι συμβαίνει την ημέρα των εγγραφών και αναρωτιόμαστε αν τελικά τα φοιτητικά είναι τα καλύτερά μας χρόνια.

u

18 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

Υ Υ | Η φοιτώσα νεολαία φορά τα φθινοπωρινά της ρούχα και ανηφορίζει μέχρι του Ζωγράφου για τις εγγραφές των πρωτοετών στο τμήμα Φιλολογίας! Παρατηρήσαμε τα απορημένα τους πρόσωπα και τη σχέση πάθους που ξεκίνησαν με τις φοιτητικές παρατάξεις. Χαρτιά, χαρτιά, χαρτιά. Διαφημιστικά για φοιτητικά φροντιστήρια ξένων γλωσσών, φοιτητικά έπιπλα, φοιτητικά πάρτυ. Αφίσες-χαλιά στα μπαλκόνια. Και οι μεγάλες φοιτητικές παρατάξεις, χαρτιά μοιράζουν σήμερα. Πολλά λευκά χαρτιά, λες και τις κάνει να είναι πιο αμόλυντες αυτό. Ή μάλλον, λες και δεν έχουν πολλά να πουν. Και εγώ εδώ είχα γραφτεί, όχι

j·j¹¼lÀn ni°À» »tÀu u·t° °vj j²lmisÀ ¼ ¸© ¼ ©r À­ ­ ¸ ©r ©

À

­

À ­ ¸© ¸©r r Àn r n¸ ¸± ¸

À¸

À¸ r À ¸ ¸

r

r À À ¸ ¸ ¸ ¸ ±¸À À

±¸ ¸ À¸ ¸

¸ ³ ³ À ¸À¸ ¸À ¸ ½ ½¸ ¸ ¸À ¸ ® ®½¸ ½¸ ¸ ¸ À ¸ À À½ ½ ¸ À À ¸ ¸ À ¬

À Àr

À

© © ½ © ½¸ ½ ¸ÀÀ À ¸À ¸ ½¸ ½¸ ½¸ ½¸ ½¸ r

r r À r ÀlÀ l «lÀ «¬

À À ¸ ¸ À½ ½¸ ¸

®À ®À ­ ­ ±À À

³ À ³³ À

³

À ¸ À ¸À¸ ¸À¸ ¸ ¸ ¸ ³

À½ À¸ ¸ À À Àr r ¸ ¸À À À ¸ ­ À¸ ­± À ¸ À ¸ À

± ±

À½ ½³ À ¸À ¸À ¸À À À

ÀÀ ¸ ¸ À ¸ À r

À¸ ¸ ­ ­ r

À³³ ¸

¸ ¸ À ¸ À ¸ ¸ÀÀ ¸À ¸ ¸À À½ ½ ® ®À¸ ¸ r ¸ r ¸ À¢ ¢¼ ¼ r© r©¸ ¸ À ¸ À ¸ ¸ À

¸À ¸ ¸ ¸À À

r r À r

À À ·¸ ®½ ½ À»¸ À »¸À »¸ ¸À

r rÀ

¸À ¸À ± ± ¸ ± ¸ À ¸ À ¸ À ¸À ¸ ¸ ¸¡ ¡ À Àm¸ m¸ À m¸ ¸ ± ± ¸ À ¸ ¸

À

¸± ¸±¸ ¸ Àµ Àµ ¸À À ½³³ À À

® À ± ¸ ¸ À ³ ³ ¸

¸ ¸À ¸ ¸ À

r r

¸ ¸

À ± ± ± ±

À À ©r ©r À À ³ ³ À

½ ½ À

¸ ¸ À À­± ­± ­±

À ¸ ± ±± À À ¸À ¸À

¸ ¸ ¸ ¸ ¸ ¸

± ± À À ³ À À¸ ®

®À À ® ® À À Àj j À j À À½ ¸ ¸ À

¸ ¸ À¯ À¯ ¯¸ ¸

r

À­ r ­ À ­

r

r ¸ À ¸À

r À

±

± À½ À½

± ± À ¸À ¸À ­ ­ ­ ® ®

À ¸À ¸ ¸ ¸ À À ¸ ® ® À

À ¸ ¸À ¸ « ± À ¸ À ¸À

À½ À½ ½ À À À r rÀ

À½ ½±¸ ±¸Àr r À ½ ½ ® ®À¸ ¸ r r ¸ ¸À ¸ À À

À

± À À¢j±½¸ ½ À ® ® ®

À ¸ ¸ À

½ ½ À

¸À ¸À ¸ r r À ÀÀ

À

À À ³ ³ ¡ ³ ÀlÀ l lÀ

À ½ À ½ À À ±¸ ±¸À½ ½ ¸

½ ½ À ½

À ­ À

­ ¸ ­® ¸ ­®À À

À ® ®

À ¸ ¸ À

®À ®À ® ¸À ¸ ¸ ® ½ ® ½ À ¸ ® ¸À ¸ rÀ½ r rÀ½¸ À½ ½¸ À ¸À ¸ ± ¸ ¸ À ½ ¸À À ¸ ¸ÀÀ¸ ¸

¸ ¸ ¸ ¸

®À ¸

¸ ¸½ ¸½r ¸À À¢ ¢

r ¡ r ¡ r ¡À À

®À ® ±¸ ¸À½ À À­ ­

À¸ ¸ À À

À À ½ ½r

À ¸ À À

±¸ ±¸ ±¸ À » À ¸À ¸ © © ¬½ À ¸À ¸À® ¸ À ¸À® rÀ

rÀ r ¸ ¸À ¸ ¬ rÀ

rÀ r ½¸ À ½¸

¸À ± ¸ À½ À½ ¸ ¸ ¸À ­ ­¸ ¸ ® ®À À

©³ ©³³ ¸ ¸ À ¸ ¸

¸À À ¸ ¸ÀÀ r r ½ À À À ¬ ¸

À³³ ¸ À­ À ³ À r r ½ ½ ½¸ ¸ ¸À¸ À ¸ À À¸ ¸ ¸

¸

À À» » ¸ » ¸ ¸À ¬½ ÀÀi i ¼ ¼

πολλά χρόνια πριν, το 2003. Αλλά φαίνεται πως έχουν αλλάξει πολλά. Τουλάχιστον, μουσικά. Το 2003 (όχι το 1975) ήρθα εδώ και το πρώτο άσμα που άκουσα από ηχεία παράταξης ήταν η Μαρία Δημητριάδη στην Ρόζα Λούξεμπουργκ. Σήμερα, δυστυχώς, εννέα παρά το πρωί η επικρατούσα παράταξη έχει φέρει κάτι από κλαμπ στη σχολή, με “Alors on danse” ή κάτι άλλο γαλλοαγγλικό.

19 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

Η σχολή από μόνη της δεν δίνει την αίσθηση της γιορτής. Παρόλα αυτά, οι μαθητές που μόλις τελείωσαν το σχολείο και ήρθαν εδώ να γραφτούν είναι ενθουσιασμένοι. Εχουν έρθει από όλη την Αθήνα, Κυψέλη, Αρτέμιδα, Φάληρο, για να γραφτούν, αλλά και από την επαρχία. Λίγοι, όμως, φέτος από επαρχία, μόνο την Χριστίνα από τον Πύργο συνάντησα. Η Χριστίνα περνούσε και στη Νομική Κομοτηνής, αλλά δεν ήθελε με τίποτε να πάει. «Είναι πολύ τεχνοκράτες αυτοί», μου λέει. Θέλει να γίνει γλωσσολόγος και έχει μεγάλες προσδοκίες από τη σχολή. Δεν την νοιάζει η επαγγελματική αποκατάσταση. «Θα μάθω φινλανδικά και θα πάω να ζήσω στη Φινλανδία!», καταλήγει χαρούμενη. Οι εγγραφές θα ξεκινούσαν στις εννέα και μισή, υποτίθεται, αλλά πήγε δέκα και είκοσι και δεν είχαμε αρχίσει ακόμα. Ιδρωμένοι γονείς πάνε και έρχονται, ρωτάνε, ξαναρωτάνε. Κάποιοι προσπαθούν να γράψουν τα παιδιά τους στην παράταξη που συμπαθούν. Η κυρία Μαρία με βλέπει να κάθομαι σε ένα, άδειο ανθρώπων πλην πλήρες αφισών, τραπεζάκι και με ρωτά πώς βλέπω τα πράγματα στο Σύριζα. Πριν προλάβω να σκεφτώ, εκείνη με έχει διαβεβαιώσει πως ξέρει τον Αλαβάνο από τα φοιτητικά της χρόνια και «είναι μεγάλο παλιόπαιδο». Συναντώ τότε μία συμφοιτήτρια από το παρελθόν, την Αννα, αποφοιτήσασα πλέον και εργαζόμενη. Της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς η Αννα, μόλις την ρωτάμε πώς και βρέ-

θηκε εδώ, αρπάζεται, «για μια δουλειά στη βιβλιοθήκη», απαντά κοφτά και φεύγει. Ωσάν να είχαμε ειρωνευτεί ότι ήρθε να μαζέψει φρέσκια ψηφαλάκια. Από μακριά βλέπω μια ψηλή ξανθιά κοπέλα με ένα γαλάζιο αυτοκόλλητο στο στήθος. Μιλά σε ένα ζαρωμένο πρωτοετή που περιμένει να γραφτεί. Φλερτάρει μαζί του τάχα, τον χτυπά ναζιάρικα στον ώμο και μέσα σε δέκα λεπτά έχουν ανταλλάξει τηλέφωνα. Δεν πρόλαβα να του πω να «λακίσει». Οι ανταλλαγές τηλεφώνων πάνε και έρχονται. Ο χώρος έξω από το μεγάλο αμφιθέατρο έχει γεμίσει ασφυκτικά, ακούγονται και τα εκκωφαντικά κλαμποτράγουδα από τα πράσινα ηχεία, σαν λανθασμένο πάρτυ είναι η όλη διαδικασία. Ξαφνικά, ένα καροτσάκι σούπερ-μάρκετ ξεπροβάλλει μέσα από το πλήθος. Η γραμματέας καταφτάνει, με τους φακέλους των πρωτοετών εντός του καροτσιού. Οι πύλες του αμφιθεάτρου ανοίγουν και το πλήθος συρρέει. Πρώτοι μπαίνουν οι γονείς, ιδρωμένοι και αγχωμένοι, σκεφτικοί και κάθονται στα πιο χαμηλά έδρανα. Ενας μάλιστα είναι και ελεγκτής του ΟΑΣΑ, έχει έρθει με τη στολή του να γράψει την κόρη του. Τα παιδιά τριγυρίζουν σαν χαμένα και δεν μπορούν να καταλάβουν όσα ακούγονται από τα μικρόφωνα. «Είναι πολύ ενοχλητικό το πώς έρχονται να μας προσηλυτίσουν και να μας βοηθήσουν δήθεν οι παρατάξεις. Εχουν πια εντελώς νομιμοποιήσει τον παρεμβατικό ρόλο των νεολαιών, πρώτες αυτές μας μίλησαν! Και είναι σπαστι-

κό, γιατί είναι εντελώς απολίτικες...», μου λέει ο Βαγγέλης μπαφιασμένος. Η ίδια η διαδικασία της εγγραφής δεν είχε πάρα πολλή πλάκα, τα παιδιά κατέβαιναν απλώς αλφαβητικά από τα έδρανα και έπεφτε πολλή σφραγίδα. Μόλις βγήκαμε από το αμφιθέατρο, συνάντησα την Μελίνα και την Μαρίλια. Με κοιτάξανε καλά-καλά, «Τι ακριβώς θες;». «Δεν είμαι από παράταξη», τις διαβεβαίωσα και τότε δεχτήκανε να μου μιλήσουν. «Πάλι καλά, εκείνοι είναι γλοιώδεις. Ακομψοι. Πολύ αδιάκριτοι! Μας πρήξανε!». Δεν τις νοιάζει η επαγγελματική αποκατάσταση, θέλουν να σπουδάσουν, γιατί στη μία αρέσουν τα αρχαία και στην άλλη η νεοελληνική λογοτεχνία. Και δεν θέλουν να μπλέξουν με το δημόσιο. Δεν θέλουν να το σκέφτονται καν. Τώρα είναι απλώς έτοιμες να ζήσουν τέσσερα χρόνια γεμάτα νέες εμπειρίες και παρέες. Τις ζηλεύω. Είναι μαγική αυτή η ιδιότητα του φοιτητή στην Αθήνα. Και πέρυσι το Σεπτέμβρη δεν ήμουν πια φοιτητής. Για να κλέψω κάτι από εκείνη τη μαγική ιδιότητα (και μερικά τηλέφωνα κορασίδων της Φιλοσοφικής, είναι η αλήθεια), τριγύριζα στα αμφιθέατρα, λέγοντας ότι τάχα χρωστάω μόνο το τάδε μάθημα και μετά πτυχίο, «Μήπως μπορείς να μου δώσεις σημειώσεις;». Φέτος δεν θα το κάνω πάλι. Οχι τίποτε άλλο, απλώς άλλαξε το πρόγραμμα σπουδών και δεν θα ξέρω τι ψέμα να πω... m ±½ Àl ±¸ Àm o ¸ ± À° ¸¬ À·

u

20 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

»tÀiµi·lnjstÀntu PASSOÀ

ot t¹»l»l l°ÀsiÀ si¹ Àmi¹Àt·tuÀsiÀ si¹À lÀ ¸ l ¸

¸ ¸ À ¸À ¸ À ¸

± ±½ ½ À ¸ À À ½³ À À ­ À ® ¸ À ¸ À ¸ ¸½³ ½³ À À³ ³ ¸À ³ ¸ ­ ¸ ¸± À r r ¸ r r ¸

À À ¸À À © ±¸À r À¸ Àm¸ À¸ À À¸ ¸ ±±½ ½ À À ­ À® À ® ¸ À r À À¸ r À½ À ®À ±¸

À À½ ½³ ½³ À À ¸ ¸À ¬­¸ À³ À ³

À © ±¸ Àt À ± À r ¸À ½³ À

À i ® ® ¸

¸ À À½ ½ ¸ ¬

À ± ±± ±

À À À ³ À­ ½r À À ¬ À

À ¸

±¸ ±¸À ½³³ À

À½ À½ À ±À½ ½ ½ ± À ¸À ® À ®À ® ¸ À À ¸ ¸ ³

³ À³³

ÀÀ À­ À­ ­ ³³ À À¸ « « À ¸À À r­ À·¸ ®½ À À ±

± À ¸ À»½ »½®½ ½¸À ¸Ào o

± ±¸ ¸ À ¸ À À r­ À

À ± ± À ¸ ¸ ¸ Àt ½ À

À° ° ­

­ À n³ n³ À ¸ ¸À© À©

À© ©³©¸ ¸ À À© ©¸ ½

± ¸ À ¸ ± À­ ­ À À ³ ³ À À À ¸ ½ ½¸ ¸ ¸ ¸

À À½³ À ¸ ¸ À À À¸

±½ ±½ À À ­ ­ À ­

À À³

À³ ¸ À ¬À½ À½ ½ ³ ³ À ³ À

½³ ½ Àt t À À ± ± À À ± À À© ©¸ ½

®

® À À À

À À À­ ­ ¸ ¸ rÀ r À©¸ ©¸ ½

À À À

À ¸ À À­ ¬

® ¸ À r À¸ À À ½ ½ r r­ ­ À{ {À Àr r ­ ­ À ­

À ©r ©r

À À À À Àr r ¸

¸ À³³ À ¸ À À

®À À ± ± À À ¸À

À

À À ®À À À½ ¸ ¸ j± À³³ À ± ±± À¸ ¸

À À À

À­ ­ Àr r ¸ À Àm m m

± ¸Àª ± ª ¬½ ½ À® ® ¸ ¸ À À ¸À½³ ½³ ¸À À ½ ½ ±¸ ¸ À» À» À

À

¸ ½ ¸ ½ À

À¸ ¸ ¸ ¬ À ¸ À ¸ ® ®

À À ­ ­ À ¸ ¸À³³½ ½ ¸ ¸Ài Ài ® ® ¸ ¸ À

À À¸ ¸ ±

À ½ À ½ À

À À ±

À½ À½ Àm¸

m¸ À À¸ ®À À¸ ¸ ®À ®À¸ ¸

®

À¸ ¸

À À À ¸ À ¸ ¸

À ¸ À ³ À½® ³ ½® À¸ ¸ ¸ ¸À ¸ ¸ À¸ ¬À¸ ¸ ±±

À À

À À À¸± ¸±

À ¸ À½ À½

¸ ¸ ®

¸ ® À© © ³ ¸ ¸À Àª ª³ ³ ½ ½ À À» » ÀÀ À³ À³

À

À ¸ À ¸ ¸ À® ® ¸ ® ¸ À À ½ À ³ ³ ½ ¸À¼ ½ ³ ³ ¸ ³ ¸ Àj j ¸À j ¸ ¸ ¸ ±

À À

½³ ½³ ½³ À r ½ ½¸ ¸ ¸À ¸ À ¸ ½± ½ ¸ÀÀ ³ ³ ¸ ¸À À ¬ À À À À

À

À ½ ½r À¸

À¸½ ½ © ± ±

¼ À ¼ r r

¸ À ¸À À

®À

®À À ª³ ª³ ½ ½

À À

À ¸À® ®

¸

¸ À ¸ À À ½ r r ¸À ¸À

r r ÀÀµ ¸ ¸ ± ±ÀÀ

® ®À À ®

ÀÀ

À ¸ ¸ À À ¸À À ®

ÀÀ

½¸ ½ ± ± À¸ À¸ ±

±

À

® ® ®

À

À ©¸ ¸ ³ ³ À À ¸ ¸ ¸ ­ ­

À

r

À r r

À © © À ¸ ¸ À ¸ ¸ ³­ ³ À ° ½¸ ° ½¸ ¸± ± À ± ± À

À½ ½ ± ±À ¸À ¸À ¸À ¸ ® ® À ®

¸À r r r ¸À ¸ ¸À À³ ³ ³ À ° ° Ài ®

Ài i ® ® ¸

À À À·r ·r r ¸

¸ À À ª³ À ª³ ½ ½ À® À ®À À² À² ² ¸ ¸

± ±

À À

®À

®À ± ®À ±± ¸ ¸ À ® ®À À r r

r

À ³

³ À ¸ ¸À ± ± ¸ ¸ À À À

À

­ ­ ½ ½ ® ½ ®À

± ± ­ ± ­ À

À

® À ½¸ ¸ ® ® À ¸ À

® ® ÀÀ ½¸ ÀÀ ® ® ÀÀ m¸

m¸ À ­ ÀÀ ¸ ± ¸ ± ± À

¸À ¸ ¸ ³ ¸ À ¸

À À ¸ ¸ ¸À ¸ ¸½

±± À s¸ r s¸ r ¸ ¸ÀÀn n¸ ¸ r r

r

Πάσο, εκ του λατινικού “passus” που σημαίνει «βήμα», «πέρασμα», ή αλλιώς δελτίο μειωμένου/ειδικού εισιτηρίου. Η απόκτηση του φοιτητικού πάσου (sic) συνιστά, μαζί με την εγγραφή στη σχολή, το πέρασμα στη φοιτητική ζωή, τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του φοιτητή. Μαθηματικά μεταφράζεται ως ν+2 (όπου ν ο ελάχιστος χρόνος φοίτησης στη σχολή σου) και το δικαιούσαι, αν είσαι προπτυχιακός ή μεταπτυχιακός σπουδαστής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (εξαιρούνται οι επιτυχόντες των κατατακτηρίων εξετάσεων). Η ιστορία του χάνεται στα βάθη των χρόνων, πάντως στη σύγχρονη εκδοχή του θυμίζει ένα χρωματιστό και αυστηρά οριοθετημένο «μπαχτσέ» της ελληνικής γραφειοκρατίας. Εξέχουσα θέση κατέχει η φωτογραφία του δικαιούχου, η οποία αφενός υπόκειται το χειροκίνητο copy-paste από την προηγούμενη κάρτα στην επόμενη, και αφετέρου, έπειτα από 5-6 χρόνια χρήσης, σου υπενθυμίζει βασανιστικά εποχές και φάσεις του εαυτού σου που μάλλον θα ήθελες να ξεχάσεις. Πέραν της φωτογραφίας, αυτός ο γραφειοκρατικός «κηπάκος» περιλαμβάνει υπογραφές, σφραγίδες, σημειώσεις, υποσημειώσεις, αριθμούς τηλεφώνων, διευθύνσεις, υδατογραφήματα και άλλα… «εδώδιμα». Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα δαπανήσεις ένα ολόκληρο εξάμηνο, για να το αποκτήσεις. Αν η γραμματεία του Τμήματός σου είναι στοιχειωδώς οργανωμένη, ο χρόνος που σε χωρίζει από το αντικείμενο του πόθου σου δεν ξεπερνά τα 10 λεπτά της ώρας, ενώ το χρηματικό αντίτιμο υπολογίζεται σε 200 λεπτά του ευρώ (δηλαδή 2 ευρώ). Η κατοχή του είναι τόσο κομβική, ώστε τίθεται αυτόματα η διαχωριστική γραμμή στα χρόνια ππ. (προ πάσου) και μπ. (μετά πάσου) και σου εξασφαλίζει μία σειρά από προνόμια: μειωμένα εισιτήρια στις αστικές συγκοινωνίες, σε ΚΤΕΛ, τρένα και βαπόρια, σε κινηματογράφους, θέατρα, μουσεία, φεστιβάλ, ενώ μπαίνεις δωρεάν σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους. Δυστυχώς, ορισμένες φορές θα διαπιστώσεις ότι για ορισμένους «μεταφορείς» ή «αιθουσάρχες» η φοιτητική σου ιδι-

ότητα ητα δεν ισχύει τα Σαββατοκύριακα ή τον ον Αύγουστο, γεγονός που θα δημιουργήσει υργήσει ουκ ολίγες προστριβές. προστριβές Επίσης, με το πάσο μπορείς να λάβεις επιδότηση για την αγορά laptop (πρόγραμμα «Δες την ψηφιακά») ή να συνδεθείς στο internet, δίνοντας «ψίχουλα» (πρόγραμμα «Δίοδος»). Και ας μην ξεχνάς πως υπάρχουν χιλιάδες προσφορές που σε αφορούν. Εκπτώσεις για φοιτητές θα βρεις από τα ντελίβερι της γειτονιάς σου μέχρι τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών και τις εταιρείες επίπλων, χωρίς καν να αναφέρουμε τις φοιτητικές βραδιές που είναι πλέον ένα κεκτημένο στη νυχτερινή Αθήνα. Η απεξάρτηση από το πάσο και από τα οφέλη του είναι διαδικασία επώδυνη και χρόνια. Γι’ αυτό, όταν θα έρθει το πτυχίο και θα κληθείς να το παραδώσεις, φρόντισε να δηλώσεις την «απώλειά» του στη γραμματεία σου, για να μην το στερηθείς απότομα και στο μέσο της χρονιάς. µ À· ½ ³¸

u

22 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

jv¿Àiµ¿siÀiuª¹t Είναι ο λόγος που κάποιοι αποκτήσαμε προβλήματα στη μέση. Είναι ο λόγος που μαλώσαμε την απρόσεκτη μαμά που πάτησε τους παίκτες. Είναι ο λόγος που μάθαμε πώς σιδερώνεται ένα κομμάτι τσόχα. Είναι το subbuteo και το μοναδικό μέρος όπου ο Απόλλωνας Καλαμαριάς μπορεί να κερδίσει την Εθνική Βραζιλίας! Ηταν το 1946, όταν κάποιος εμπνευσμένος κύριος ονόματι Πίτερ Αντολφ ονόμασε το ποδοσφαιράκι του subbuteo -για κάποιο λόγο- από το “Falco subbuteo” που σημαίνει αρπακτικό πτηνό. Η Ελλάδα έχει ασφαλώς τους δικούς της φανατικούς παίκτες, τους δικούς της συλλόγους, το δικό της πρωτάθλημα και φυσικά τη δική της εθνική ομάδα, η οποία πρόσφατα κατέκτησε και το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο κάτω των 15 χρόνων. Ενας από τους πιο παλιούς παίκτες και πρόεδρος του ιστορικότερου συλλόγου subbuteo, των Roligans Ηλιούπολης, είναι ο Γιώργος Δημα-

κέας, ο οποίος μας εξήγησε ότι «η μεγάλη ανάπτυξη του subbuteo στην Ελλάδα άρχισε τη δεκαετία του ’70. Στην Αγγλία, βέβαια, ήταν ήδη πολύ δημοφιλές. Η δική μου ενασχόληση ξεκίνησε όταν, βλέποντας μια διαφήμιση στην τηλεόραση για το subbuteo, ενθουσιάστηκα τόσο πολύ, που μου το πήρε δώρο στη γιορτή μου ο πατέρας μου, επειδή είχα πάει καλά στο σχολείο. Αρχισα να οργανώνω τους φίλους μου από τη γειτονιά και έφτιαξα ειδικό τραπέζι. Εκείνη την περίοδο, καλοκαίρι του 1980, έκανα 8 ώρες προπόνηση». Σύμφωνα με τον Γιώργο, το 1980 υπήρχαν ήδη 10.000 εν ενεργεία παίκτες στον ΠΟΣ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Σουμπούτεο), και αργότερα οι παίκτες έγιναν τόσοι πολλοί, ώστε, για να αγωνιστούν, επιλέγονταν οι τρεις καλύτεροι από κάθε κλαμπ, τα οποία είχαν τότε 15-20 παίκτες. «Το 1985 γύρισα από το εξωτερικό, όπου είχα πάει για σπουδές και ίδρυσα τους Roligans Hλιούπολης. Εχουμε κοινή αποστολή, κοινή εμφάνιση, προπονητή και αρχηγό αποστολής». Οπως μας εξηγεί ο Γιώργος, το subbuteo σταδιακά από παιχνίδι έγινε σπορ. «Κάθε παίκτης μπορεί να προπονηθεί μόνος του και συγκεκριμένα, να

μάθει να κάνει σουτάκια και κοντρόλ. Αυτό απαιτεί συνεχή προπόνηση. Ουσιαστικά, δοκιμάζεις το χέρι σου, για να μπορείς να κάνεις κοντρόλ των 5 εκατοστών, των 50 εκατοστών, του 1 μέτρου, μακρινά ή ψηλοκρεμαστά σουτ». Ως προς τους αγώνες μεταξύ συλλόγων αλλά και εθνικών, «αυτοί γίνονται είτε ατομικά, ένας εναντίον ενός με ένα διαιτητή, είτε ομαδικά, τέσσερις εναντίον τεσσάρων, σε τέσσερα διαφορετικά τραπέζια, με τέσσερις διαφορετικούς διαιτητές. Στο ομαδικό μετράει το σύνολο των νικών. Αν υπάρξει ισοπαλία, ακολουθεί ‘ξαφνικός θάνατος’ και μετά η διαδικασία των πέναλτι, στα οποία ένας παίκτης ρίχνει 5 σουτάκια. Οπως στο κανονικό ποδόσφαιρο». Η ομοιότητα, όμως, με το ρεαλιστικό ποδόσφαιρο δεν τελειώνει εκεί. «Υπάρχουν μεταγραφές με λεφτά, ξένοι παίκτες (με όριο να χρησιμοποιούνται το πολύ δύο στα ομαδικά παιχνίδια), ταξίδια, τουρνουά, κατασκοπία μεταξύ των ομάδων, ακόμα και ποδοσφαιρικοί πανηγυρισμοί, όταν τα παιχνίδια είναι κρίσιμα». Οσο για τους Roligans, φέτος συμμετέχουν στο Subbuteo Champions League, που γίνεται στην Αυστρία με συμμετοχή 18 ομάδων από όλη την Ευρώπη. i ³ ¸ ­ Àv¸ ®

H Εθνική Ελλάδας στο Subbuteo (!) κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο κάτω των δεκαπέντε ετών, προς διάψευση όσων πίστευαν ότι η πράσινη τσόχα έχει μείνει κάτω από το κρεβάτι μαζί με τις υπόλοιπες παιδικές αναμνήσεις.

°i´i»iÀ°»lsÀ»iªi»°i

Τα… ατομάκια της Sal.a.t.a Band (ΣΑΛταρισμένα Αγνώστης Ταυτότητας Ατομάκια) μας εξήγησαν πώς εδώ και τέσσερα χρόνια βρήκαν τον τρόπο να μαζέψουν την τρέλα τους, να την ανεβάσουν στη σκηνή και να την κάνουν ένα από τα πιο κεφάτα θεάματα της πόλης. Συναντήσαμε τον Θάνο και την Σοφία στα Εξάρχεια και μας είπαν τη μαγική τους συνταγή.

u

24 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

µ r Àsr

µ Àm ® À l ±¸ Àm¸ ± À

» Àm r À

¢j± ¸ À½±¸À½ r ¸À À½ À ± À À ¸ ½±¸ ½ r ¸ ½ ±

­ r À À À À ¸ À ¸À r À À ¸ ®À ½ À À À t ¸À ¸ rÀ ­ r ¸ À ½ À³ À ½ ®À ­ r À ¸ À © ¸± À ½±¸À ¸±¸À ¸ r ¸ À tÀ ¸ ­ ¸ ½ À ± ¸ À ¬ À ¸ ¸ À À ½ r ¸ À ½¸ À» ¸ ¸ ½¸ À ­®À½¸ À¸ ³ ¡ À ³ À À²r À¸ ­±­ ¸ À À­ À À ½ À ¸À À½ r ¸ À¢· ¸ ¬½ À¸ ®À À ¸ r ¸À ¸À ± ¸ À ½ À ¸À ¸ r À ¸À r À i À À ± À r À © ± À À À ¸À ¸ r À t ¸À ¸À rÀ ½ ³ ¸ À ¸±¸À ± À ¸À ± ¸ À ¸ ¸ ½r ¡ À ½ À À ° ±¸ Àj À¸ À À­ À À r À r ¸À À ½³ À ¢tÀ ²r À ¸ À À ­± ½ À ½±¸À ¸½½®À ¸À r ½¸ ¸ À i À ½ À À ³ ¸À À ±½¸ À ¸ À ¸ À r À

À ³ À ­ À r À i À ® À ³ À ¸ À ¸À ¸½¸ ¬ À À ­ ½ ¸À ¸ À À ±¸À ¸À À r À À ½ À ¡ À ³ À À° ±¸ À µ ¸À ¸À ¸ ¸ r© À r À ¸ © À À ± ¸ À ¸ ®À À 3AL A T A À ½ ± À ¸À r À ½±¸À © ¸À ¸ À À ¢t ¡ À À ¸À ½ ¸ ± ¸ À ½ rÀ À À À½® ¸ À

v ® À· ¬­ À

r Àm ¬

° ±¸Àm ¸ ±­

µ r ½ ÀÀ ¸À¸ ¸ «Για τα απρόοπτα ζούμε. Περιμένουμε πώς και πώς τι δεν θα λειτουργήσει, τι ‘κουλό’ θα γίνει, πώς θα αντιδράσει ο κόσμος, ποια ατάκα θα αρχίσει το παιχνίδι, καθώς και τη στιγμή του αυτοσχεδιασμού. Τα μεγαλύτερα απρόοπτα συμβαίνουν, όταν ανεβάζουμε το κοινό επί σκηνής», τονίζει ο Θάνος και η Σοφία προσθέτει: «Ενας φίλος μου που έρχεται συχνά στα live μας, μου λέει ότι δεν υπάρχει χάσμα, απόσταση μεταξύ μπάντας και κοινού. Εχουμε εκμηδενίσει την απόσταση! Το κοινό από μόνο του θέλει να συμμετάσχει, να ανέβει πάνω και να χορέψει μαζί μας». Τα κείμενα και οι αυτοσχεδιασμοί τους εμπνέονται από την επικαιρότητα; «Ολα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα με την οικονομική κρίση, επηρεάζουν τη ζωή μας καθημερινά. Ολοι αντιμετωπίζουμε τα ίδια ζόρια. Ομως, προσπαθούμε να μην δείχνουμε στον κόσμο όλα αυτά τα άσχημα, έτσι ώστε να ξεχαστούμε όλοι μαζί για λίγο», εξηγεί η Σοφία.

tÀ4ONISÀ3˰NOSÀ ± ¸ À ¸À ¸À r «Ασχολούμαι με μία περσόνα που είναι μέσα στην Sal.a.t.a. Είναι ένας τραγουδιστής των ’70s, ονομάζεται Tonis Sfinos και έχει βγάλει δύο video clip, τα οποία έχουν κερδίσει καταπληκτικές κριτικές. Ο Tonis Sfinos έχει πορνοδιαστροφικό μυαλό, ζούσε στο Λας Βέγκας, έπλενε πιάτα και έλεγε και ένα τραγούδι στο πρόγραμμα του μαγαζιού. Γύρισε στην Ελλάδα και λανσάρεται ως επιτυχημένος τραγουδιστής του εξωτερικού, ενώ δεν έχει φράγκο στην τσέπη του. Οι γιακάδες του, το μαλλί του, τα ρούχα του, τον κάνουν πολύ ιδιαίτερο», λέει με ενθουσιασμό ο 32χρονος Θάνος. Πατήστε Tonis Sfinos στο Youtube και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Ετοιμαστείτε για πολλά γέλια!

25 ::: 0(75232/,61(:6 *5

i ®À À ³ ¸À ¸À ¸ ¸ ³ À ¸ Στις παραστάσεις της μπάντας, η Σοφία τραγουδάει (καταπληκτική και ιδιαίτερη φωνή), χορεύει (στα 19 της ολοκλήρωσε τις σπουδές στο flamenco, έπειτα σπούδασε χορό στη σχολή της Ραλλούς Μάνου), αυτοσχεδιάζει, συμμετέχει στα κείμενα και εντυπωσιάζει τους πάντες με το πώς καταφέρνει να «αριστεύει» σε ό,τι ασχολείται. «Οταν το ακούω αυτό, αγχώνομαι ακόμα περισσότερο. Αισθάνομαι ότι οφείλω να είμαι καλύτερη την επόμενη φορά. Προσπαθώ τόσο πολύ που δεν δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία να πω ότι τα κατάφερα. Νομίζω ότι πάσχω από αρνητική τελειομανία». Είναι 26 χρόνων και αυτή την περίοδο βρίσκεται σε τρελό τρέξιμο. Παράλληλα με την Sal.a.t.a, ετοιμάζει την πρώτη της προσωπική δισκογραφική δουλειά που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Τα τραγούδια της θα κυμαίνονται σε new jazz, gypsy, ρετρό ήχους, ενώ ο στίχος θα είναι καθημερινός, απλός.

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

n ¸½ r À ¸À r À ¸À ­r À ± Àtm Στο βιογραφικό του Θάνου παρατηρώ ότι έχει σπουδάσει τσίρκο στο Espace Catastrophe στο Βέλγιο. Αλήθεια, πώς το πήραν οι γονείς; «Ο πατέρας μου κουνούσε το κεφάλι του, η μάνα μου είναι πιο δοτική, πιο ζεστή. Μου είπε να πάω να το σπουδάσω, αφού το αγαπάω. Οταν τους το ανακοίνωσα, είχα αρχίσει να ‘καλλιτεχνοφέρνω’ και δεν τους έκανε μεγάλη εντύπωση. Τώρα έρχονται στα live και χαίρονται που κάνω κάτι που μου αρέσει». Γιατί αποφάσισε να ασχοληθεί με το juggling και με τις τεχνικές του τσίρκου; «Ημουν φοιτητής στο ΤΕΙ Πειραιά, στην Ηλεκτρονική, και άρχισα σιγά-σιγά να ζογκλερίζω και να πηγαίνω σε αντίστοιχα φεστιβάλ του κόσμου. Κάποια στιγμή πήγα στο Λονδίνο και κατευθύνθηκα στο Covent Garden. Στην υπέροχη αυτή πλατεία έπαιζαν εκατοντάδες street performers. Εμεινα με το στόμα ανοιχτό! Ηρθα στην Ελλάδα, παράτησα την Ηλεκτρονική και άρχισα να ψάχνω πού διδάσκεται το τσίρκο. Βρήκα τη σχολή στις Βρυξέλλες και πήγα!».

¶ r À rÀ À3AL A T A Αναρωτιέμαι αν κάποιος μπορεί να θεωρεί αυτή την καλλιτεχνική ενασχόληση ως βιοπορισμό. Μπορεί η τέχνη του να αποτελεί την κύρια επαγγελματική του δραστηριότητα ή το πρωί πρέπει να βρει κάτι part-time; «Αν η ιδέα που έχει να προτείνει είναι φρέσκια, ωραία, καλή και έξυπνη, μπορεί να βγάλει χρήματα. Είναι σημαντικό να έχεις στοιχεία που θα σε διαφοροποιούν, να έχεις να προτείνεις κάτι καινούργιο. Εμείς βρήκαμε μια ωραία συνταγή με την μπάντα και βλέπουμε ότι αυτή η συνταγή προχωράει», αναφέρει ο Θάνος. Η Σοφία παίρνει το λόγο και φαίνεται ότι έχει άλλη άποψη, πιο ρεαλιστική. «Το να ζεις αποκλειστικά από την μπάντα, δεν νομίζω ότι είναι εύκολο. Δεν μπορείς να έχεις την ασφάλεια ότι θα πληρώσεις το ενοίκιό σου. Ολοι στην μπάντα έχουμε και δεύτερη δουλειά».

u

26 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

» À À r À À ¸ ¬½ » À ± ¸ À³ Ο Θάνος έχει ταξιδέψει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, για να κάνει θέατρο δρόμου. «Η διαφορά με το εξωτερικό είναι ότι έξω υπάρχουν πολλά μαγαζιά, πολλά θέατρα, πολλά φεστιβάλ, πολλοί χώροι που ανοίγουν τις πόρτες τους στους νέους δημιουργούς. Δεν υπάρχει καχυποψία απέναντι στους νέους καλλιτέχνες. Αλλά και εκεί αναγκάζονται να κάνουν πρωινές άσχετες δουλειές οι καλλιτέχνες. Δεν κερδίζουν χρήματα από την τέχνη τους. Παράλληλα, στο εξωτερικό ο κόσμος είναι καλύτερος αποδέκτης της τέχνης. Είναι ανοιχτόμυαλος! Για παράδειγμα, κάνεις street performance και ζητάς έναν εθελοντή και όλοι φωνάζουν ‘πάρε εμένα’. Στην Ελλάδα, όταν κάνεις κάτι στο δρόμο και θέλεις έναν εθελοντή, πρέπει να τον πιάσεις από τα μαλλιά, για να έρθει να σε βοηθήσει».

j ¸ ±¸ i ® ¸ À «Οταν πηγαίνουμε σε εκδηλώσεις Δήμων σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, για να παίξουμε, έρχονται και ηλικιωμένοι άνθρωποι και δείχνουν ότι απολαμβάνουν τη δουλειά μας. Ολοι έχουμε ανάγκη από γέλιο, ανεξάρτητα από την ηλικία μας», παραδέχεται η Σοφία και ο Θάνος επιβεβαιώνει: «Το κοινό της επαρχίας είναι πιο δοτικό. Διψούν για τέχνη. Τα μάτια τους λάμπουν. Τελειώνουμε τα live και μας καλούν να φάμε, μας κάνουν πάντα το τραπέζι. Βλέπεις ένα χαμόγελο και μια λάμψη που και στην Αθήνα υπάρχει, αλλά δεν είναι τόσο δυνατή. Το αθηναϊκό κοινό είναι πιο χορτασμένο».

Και ο Θάνος και η Σοφία μυρίζουν και δίνουν καλή ενέργεια. Χαμογελούν. Γελάσαμε πολύ στη συνάντησή μας. Κάθε ατάκα των παιδιών έφερνε παρατεταμένα γέλια. Από τα διπλανά τραπέζια μας κοίταζαν. Εχουμε φτάσει στο σημείο να το αντιμετωπίζουμε ως αξιοθέατο, όταν κάποιος γελάει με την ψυχή του. «Είμαι χαρούμενη, διότι μέσα σε αυτή τη μαυρίλα έχω τη δυνατότητα να κάνω αυτό που θέλω», αναφέρει η Σοφία και συμπληρώνει ο Θάνος: «Στη χώρα μας είναι δύσκολο να κάνεις αυτό που αγαπάς. Πρέπει να κάνεις αγώνα. Τα πράγματα είναι δυσοίωνα. Εγώ νιώθω καλά, επειδή έχω βρει αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω». Οπως μου λένε, πάντως, οι καταστάσεις δεν είναι πάντα ρόδινες και υπήρχαν φορές που σκέφτηκαν να τα παρατήσουν. «Ομως, ο αντίκτυπος που έχει η Sal.a.t.a στον κόσμο αποτελεί το βασικότερο λόγο, για να συνεχίσουμε. Ο κόσμος είναι αυτός που καθορίζει αν αξίζεις, αν περνάει η μπογιά σου», λέει η Σοφία. Η κουβέντα μας τελειώνει με τις επιχορηγήσεις που πηγαίνουν σε καλλιτεχνικά σχήματα. Οταν τους αναφέρω τη λέξη επιχορήγηση, ξεσπούν σε γέλια και ο Θάνος μου εξηγεί: «Η λέξη επιχορήγηση στο λεξικό σημαίνει όνειρο. Αδιαφορούμε για τις επιχορηγήσεις, δεν μπαίνουμε στο κύκλωμα, για να τις ψάξουμε. Η πίτα των επιχορηγήσεων είναι για λίγους και είναι ήδη μοιρασμένη. Την παλεύουμε και μόνοι μας».

| vs

27

::: 0(75232/,61(:6 *5

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

t»isÀlÀµ¹iµ¹iÀntuÀ °usis»l°jÀ»lsÀvtu´¹i Από την Τουρκάν Σοράι και την Χούλια Κότσιγιτ στην Σεχραζάτ και τον Ονούρ. Αντίθετα με ό,τι πιστεύουν οι έφηβοι που ανακαλύπτουν σήμερα την ανατολίτικη μαγεία των τουρκικών σήριαλ, ο «έρωτας» του ελληνικού κοινού με τα μελό θεάματα της γείτονος χώρας δεν είναι καθόλου ξαφνικός. Πριν από σχεδόν 50 χρόνια, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, οι κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας σύστησαν τους σινεφίλ της εποχής στο φαινόμενο του ανερχόμενου τουρκικού σινεμά. Απόλυτη ιέρειά του ήταν η θρυλική Τουρκάν Σοράι, πρωταγωνίστρια των μεγάλων τουρκικών κινηματογραφικών μελό. Το φιλοθεάμον κοινό εκείνων των ημερών είχε προθερμανθεί από το ’64, όταν ο Νίκος Ξανθόπουλος έδινε ρέστα ως mega-star του ερωτικού λαϊκού «ντουβρουτζά». Ο μικρός Δημήτρης (που σήμερα είναι 49 ετών) δεν έχανε ταινία μιας άλλης μεγάλης Τουρκάλας ηθοποιού, της Χούλια Κότσιγιτ και μας βοήθησε να θυμηθούμε τις ημέρες εκείνες. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, στο Αιγάλεω, και σε πολύ μικρή απόσταση από το σπίτι του, λειτουργούσε το Cine Alex που για δύο τουλάχιστον χρόνια πρόβαλλε τις ταινίες των δύο εκείνων ιερών τεράτων της τουρκικής κινηματογραφικής βιομηχανίας. Τηλεόραση δεν υπήρχε, οπότε μιλάμε για τη «χρυσή εποχή» των κινηματογραφικών αιθουσών. Μόνο στο Αιγάλεω θυμηθήκαμε με τον Δημήτρη 10 κινηματογράφ ους! «Δεν χάναμε ευκαιρία. Κάθε δύο ημέρες

που το Alex άλλαζε ταινία, βρισκόμασταν από νωρίς εκεί», εξιστορεί σήμερα. «Το εν λόγω σινεμά λειτουργούσε χειμώνα-καλοκαίρι, επειδή τα πλαϊνά του άνοιγαν στις ζέστες και έκλειναν, όταν χαλούσε ο καιρός. Ετσι, πρέπει να είχα δει δεκάδες τουρκικές ταινίες. Ακόμα τις θυμάμαι. Γινόταν χαμός». Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχες δει ταινία της Σοράι και της Κότσιγιτ. Η Αλίκη ήταν πάντα Αλίκη, όπως και η Χρονοπούλου ή η Καρέζη, αλλά υπήρχε και το παράλληλο σύμπαν με τις σούπερ-δραματικές τουρκικές ταινίες που απλά ήταν must. «Αγοράζαμε σάμαλι και πορτοκαλάδα και παρακολουθούσαμε με αγωνία, ενώ οι μανάδες και οι θείες μας, σημερινές γιαγιάδες και μαμάδες των εφήβων που ανακαλύπτουν την Σεχραζάτ και τον Ονούρ, έκλαιγαν σιωπηλά στη διάρκεια της ταινίας με όσα μαρτυρικά περνούσε η Κότσιγιτ, προκειμένου να αποδείξει ότι δεν ήταν η σκύλα που παρουσίαζαν οι αντίζηλές της, και να κερδίσει τον αγαπημένο της που ουδέποτε είχε προδώσει», λέει γελώντας ο Δημήτρης. Μάλιστα, μου θυμίζει πως σε κάποια φάση η Κότσιγιτ, μαθαίνοντας πως στην Ελλάδα η ίδια θεωρείτο σταρ πρώτου μεγέθους, είχε έρθει στη χώρα μας και εμφανίστηκε στο Cine Alex προς μεγάλη τέρψη των θαυμαστών της, αλλά και των δημοσιογράφων της εποχής. Αν και πολλοί κουλτουριάρηδες ευπατρίδες τότε μιλούσαν για «υποκουλτούρα», στο μεσοαστικό περιβάλλον η Σοράι και η Κότσιγιτ ήταν «θεές», τίτλος που σήμερα τους έχει δοθεί ούτως ή άλλως, και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο, με μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ να τους απονέμουν τιμητικά βρα-

βεία για το σύνολο της προσφοράς τους στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ποια ήταν, λοιπόν, η προσφορά τους; Τουλάχιστον 180 ταινίες έκανε η Κότσιγιτ μαζί με δεκάδες εμφανίσεις σε μετέπειτα τηλεοπτικές σειρές. Στις δεκαετίες ’60-’70, όταν βρίσκονταν στο peak της δημοτικότητάς τους, πρωταγωνιστούσαν σε περισσότερες από 10 ταινίες το χρόνο! Η Κότσιγιτ κατάφερε να «ανοιχτεί» σε ρόλους λιγότερο τυποποιημένους, σε αντίθεση με την Σοράι που αντιμετώπισε τη δεκαετία του ’80 μία σοβαρή επαγγελματική κρίση, επειδή έμεινε «κολλημένη» σε ρόλους που ελάχιστα διέφεραν μεταξύ τους. Η Σοράι από το ’80 και μετά έθεσε αυστηρούς όρους στους σκηνοθέτες, και άλλαξε ρεπερτόριο. Μάλιστα, αρνούνταν να εργαστεί τις Κυριακές, και ποτέ μακριά από την Κωνσταντινούπολη. Ομορφη η Σεχραζάτ και γοητευτικός ο Ονούρ, αλλά… s ® ¸ Àm¸ ¸ r

u

28 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

m¹sl°jÀsiÀ·ij¹À°»tÀ·ikiª¹ ÀÀ Εχω ξεπαραδιαστεί στο Καπαλί Τσαρσί, το δαιδαλώδες παζάρι της Κωνσταντινούπολης. Εχω χαθεί μισομεθυσμένος, βράδυ στο Χαν Αλ Χαλίλι, την επικίνδυνη αγορά του Καΐρου. Αλλά αντικείμενο σαν αυτό που βρήκα στο παζάρι των ρακοσυλλεκτών δεν είχα ξαναδεί. Το βιβλίο του Μηνά Δημάκη, «Καζαντζάκης, επιστολές-σχόλια», έκδοση του 1975. Αλλά με αφιέρωση του 1979. «Χαιρετισμούς, Μ. Δ.

6-11-1979». Λίγους μήνες μετά ο Δημάκης αυτοκτόνησε, άρα μάλλον αυτό είναι από τα τελευταία δώρα που έκανε. Για τρία ευρώ, κομμάτι της απελπισίας ενός ανθρώπου. Ο προστάτης των κλεφτών, ο κατεργάρης Ερμής, ο πανούργος θεός της αρχαίας Αθήνας, είναι ο συνονόματος του Σωματείου Ρακοσυλλεκτών Αθήνας και Πειραιώς. Ο πρόεδρος του «Ερμή», Σπύρος Μαγαλιός, μου διευκρινίζει, ωστόσο, πως ο Ερμής του Σωματείου είναι ο προστάτης των εμπόρων. Το Σωματείο ιδρύθηκε το 1992 και από τότε

Μια βόλτα στο παζάρι των ρακοσυλλεκτών που απλώνουν κάθε εβδομάδα τους θησαυρούς τους. προσπαθεί για την ασφάλεια και τα δικαιώματα όλων όσοι θέλουν να αγοράσουν ή να στήσουν τον πάγκο τους στο παζάρι. Με προσγειώνει ο κύριος Σπύρος. «Ολοι αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι εν δυνάμει κλέφτες και λωποδύτες. Αλλά προσπαθούν και ζουν τίμια». Η ανθρώπινη δυστυχία οδήγησε εδώ όσους συλλέγουν σκουπίδια στο να τα ξαναπουλήσουν στο παζάρι. Ανθρωποι μέσης ηλικίας που έχασαν τις δουλειές τους και άνθρωποι που θέλουν να συμπληρώσουν κάπως το πολύ χαμηλό εισόδημά τους, κατέληξαν εδώ. Αν είχαν τη δυνατότητα επιλογής, δεν θα το έκαναν. Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα οι περισσότεροι, με καταγωγή από τη Θράκη,

προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Και μέσα από παλιά σπίτια, γραφεία και καταστήματα ξετρυπώνουν λογής πράγματα. «Δίσκους γραμμοφώνου, παιδικά παιχνίδια, στρατιωτικά κειμήλια, επιστολές, ρούχα, τα πάντα μπορεί να τύχει να μαζέψουμε. Ερχονται, για να ψωνίσουν από μανιώδεις βιβλιοσυλλέκτες μέχρι απλοί άνθρωποι, οικονομικοί μετανάστες που ψάχνουν για κάποιο φτηνό μπουφάν και ειδήμονες μελετητές χειρογράφων». Λόγω του χαμηλού επιπέδου μόρφωσής τους, οι ρακοσυλλέκτες, που τόσα σπάνια αντικείμενα έχουν μεταφέρει στις επόμενες γενιές, έχουν συχνά πέσει θύματα και έχουν πουλήσει κάτι σπάνιο σε τιμή εξευτελιστική.

29 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

Àmi¹Àl»isÀnjªiÀmuª¹iml Ο κύριος Μαγαλιός, όμως, με καμάρι μού περιγράφει την πιο απρόσμενη και ευχάριστη ανακάλυψή του: ένα από τα περίφημα «τεύχη» του Καβάφη, εκείνα που μοίραζε σε όποιον ήθελε να διαβάσει τα ποιήματά του, με χειρόγραφη αφιέρωση και διορθώσεις επάνω, από το χέρι του ίδιου του Αλεξανδρινού. Ετοιμο, για να πάει προς πολτοποίηση, σε μία μάντρα όπου μάζευαν χαρτί. «Συνήθως βρίσκουμε τα πιο σπάνια αντικείμενα σε σπίτια δικαστών ή στρατιωτικών που πέθαναν. Οι κληρονόμοι δεν γνωρίζουν τι έχουν και βιάζονται να αδειάσουν το χώρο, για να τον εκμεταλλευτούν. Εκεί ερχόμαστε εμείς. Βέβαια, μπορεί να τύχει και να μαζεύεις για μέρες ένα σπίτι και να μην βρεις τίποτε που να έχει αξία. Είναι ρίσκο. Σε κοιτάνε και περίεργα, όταν αδειάζεις κάδους. Αλλά αυτό είναι το επάγγελμά μας, όσα και αν βγάζει. Με την οικονομική κρίση και τις δυ-

σκολίες που αντιμετωπίζει ο κόσμος, έχουν πέσει και οι δουλειές εδώ. Εκεί που βγάζαμε γύρω στα 200 ευρώ κάθε Κυριακή, τώρα είναι ζήτημα αν θα φτάσουμε τα 100». Παρόλα αυτά, κάπου 720 «φτωχοδιάβολοι», μέλη του Σωματείου, μαζεύονται κάθε Κυριακή χαράματα εδώ με την πραμάτεια τους. Πληρώνουν μια μικρή εισφορά για σεκιούριτι και ασφάλεια στο παζάρι, ενώ συχνά το Σωματείο τούς έχει βοηθήσει σε περιπτώσεις προβλημάτων υγείας ή ακόμα και σε θανάτους, μου λέει ο πρόεδρος. «Οι συλλέκτες έρχονται εδώ από τις τρεις το πρωί, για να μαζέψουν τα σπανιότερα πράγματα, τον ‘αφρό’. Ετσι, γύρω στις 10-11 που έρχεται ο απλός κόσμος, τα πιο πολλά πράγματα έχουν φύγει για παλαιοπωλεία και συλλογές. Αλλά εγώ προτιμώ να πουλάω στον απλό κόσμο, δεν θέλω να πάνε τα πράγματα που μάζεψα σε αποστειρωμένους συλλέκτες. Θέλω να τα πάρει κάποιος που θα τα χρησι-

μοποιήσει κανονικά, αλλά και θα ξέρει ότι αγόρασε κάτι που πρέπει να προσέχει», μας είπε ο κύριος Μαγαλιός. Ανθρωποι πονεμένοι, με δυσκολίες στην επιβίωση, με ανάγκες, οι ρακοσυλλέκτες θα συνεχίσουν κάθε Κυριακή να μας ταξιδεύουν στο λησμονημένο παρελθόν μας. Χαιρέτησα τον κύριο Μαγαλιό και κατηφόρισα προς την Πειραιώς. Εκεί, σε ένα σεντόνι επάνω, είδα μια ωραία φωτογραφική μηχανή. Φτηνιάρικη, αλλά που μου θύμιζε την προ ημερών χαμένη δική μου ωραία και φτηνιάρικη φωτογραφική μηχανή. «Δουλεύει;», ρώτησα καχύποπτα τον πραματευτή. «Τι να σου πω, ρε καρντάση;», μου είπε. «Στα σκουπίδια την βρήκα, με μπαταρίες μέσα, λες να δουλεύει;». Αστο καλύτερα, σκέφτηκα. Γέλασα και έφυγα. Ερμή διογέννητε, μεγάλη η χάρη σου. l ±¸ Àm ¬

u

30 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

°jÀ¶i²¹iÀsjªi Κάτσαμε παραδίπλα από την Βικτώρια Χίσλοπ και είδαμε μαζί της το πρώτο επεισόδιο από το «Νησί». Στο Μέγαρο πήραμε μια πρώτη γεύση από το τι θα βλέπουμε κάθε Δευτέρα στην τηλεόραση.

Ερμαιο των αραβικών επιδρομών, ενετικό φρούριο, ορμητήριο των «Χαΐνηδων», οθωμανική κτήση, πανευρωπαϊκό λεπροκομείο, εγκαταλελειμμένη γη, μυθιστόρημα της Βικτώρια Χίσλοπ, σήριαλ στο Mega! Κάπως έτσι, θα μπορούσε να αποτυπωθεί εν συντομία η ιστορική διαδρομή της Σπιναλόγκας, μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Το «Μακρύ Αγκάθι» (όπως μεταφράζεται η Spina - Longa), αυτή η μικρή βραχονησίδα, έκτασης μόλις 85 στρεμμάτων στη βορειοανατολική Κρήτη, αποτελεί σήμερα σημείο αναφοράς και έμπνευσης. Κατά το διάστημα 1903-1957, υπήρξε τόπος μαρτυρίου και εξορίας για χιλιάδες «χανσενικούς». Αυτός ήταν ο «καθώς πρέπει» χαρακτηρισμός για τους λεπρούς εκείνους που απομονώθηκαν εκεί ύστερα από «πρόνοια» του ελληνικού κράτους. Ασθένεια ανίατη την εποχή εκείνη η λέπρα, ικανή να στιγματίσει κοινωνικά ολόκληρες οικογένειες και πολύ περισσότερο τους ίδιους τους πάσχοντες, οι οποίοι διαγράφονταν ακόμα και από τα επιμέρους δημοτολόγια. Ωστόσο, μέσα από την απόλυτη οδύνη, «ξεφύτρωσε» κάπου εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του ‘30, η ελπίδα. Τότε ήταν που οι κάτοικοι του νησιού εντάχθηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους σε διαδικασίες κοινωνικοποίησης. Και όλα αυτά, εξαιτίας των πρωτοβουλιών του Επαμεινώνδα Ρεμουνδάκη (νεαρού φοιτητή της Νομικής που μεταφέρθηκε βιαίως στο νησί, καθότι λεπρός), ο οποίος έστρεψε το «κολαστήριο» προς την αυτοοργάνωση και προέταξε την αλληλεγγύη ως βασικό όπλο των κατοίκων απέναντι στις υφι-

στάμενες δυσκολίες. Η Αγγλίδα συγγραφέας, Βικτώρια Χίσλοπ, κατάφερε να αποτυπώσει όλα όσα εκείνο είχε να αφηγηθεί και κάνοντας το «Νησί» παγκόσμιο best-seller, πουλώντας πάνω από δύο εκατ. αντίτυπα. Η επιτυχία, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Παραγωγοί του Χόλιγουντ προσέγγισαν τη συγγραφέα, ωστόσο εκείνη αρνήθηκε τη συνεργασία, επειδή, όπως εκμυστηρεύεται η ίδια, η χολιγουντιανή προοπτική δεν την ενθουσίασε, καθώς δεν υπήρχε η εγγύηση της επίβλεψης των γυρισμάτων από την ίδια. Αντίθετα, με βάση τα όσα δήλωσε την Τετάρτη στο Μέγαρο Μουσικής (όπου και προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο), η εγγύηση που ζητούσε, της δόθηκε από τους ανθρώπους του Mega. Η προβολή του πρώτου επεισοδίου έγινε υπό την παρουσία των πρωταγωνιστών (Στέλιος Μάινας, Κατερίνα Λέχου, Γιούλικα Σκαφιδά, Ευγενία Δημητροπούλου, Αιμίλιος Χειλάκης, Αλέξανδρος Λογοθέτης), της συγγραφέως (η οποία προλόγισε την παρουσίαση) και των βασικών συντελεστών του σήριαλ, ενώ άφησε πολύ καλές εντυπώσεις στους παρευρισκομένους. Η σκηνοθεσία του Θοδωρή Παπαδουλάκη και η μουσική επένδυση του Μίνωα Μάτσα μετέφεραν με τον πλέον ιδανικό τρόπο τη συγκινησιακή ατμόσφαιρα του άλλοτε «ξεχασμένου» νησιού. Το πολυδιαφημισμένο και πλέον δαπανηρό σήριαλ που έχει προβληθεί ποτέ στις ελληνικές τηλεοράσεις, αναμένεται -αν μη τι άλλο- να ακολουθήσει τα επιτυχημένα χνάρια του ομώνυμου μυθιστορήματος. s ± Àª

i ½ ± À À ¸ À À À À À ¸ ¸ ® À À ® ¸ À 24À À ©­ ½r­ À À ¸ ³½ À À ®À À© ¸ ¬À4OPÀ4ENÀ À ½ ½ À½ ½¸À À À À À ® ¸ À 500À ¸ À ³ À À ½ r ÀÀ 150.000À À À À À r À ­± À À À ³ À À­³ ¸ À À° ¸ ¸À r À

31 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

NOTEBOOK

·t´¹»¹°»¹mj°À·ªt»i°j¹°À»l°Àj¶¼tni¼i°À

»tÀnj´´tsÀ°usis»iÀ »lsÀ¹°»tª¹i Εκείνη είναι η σημαντικότερη εν ζωή χορεύτρια. Εκείνος είναι ένα είδωλο της τελευταίας δεκαετίας. Εκείνη ήταν η προστατευόμενη του Ρούντολφ Νουρέγιεφ, η Μούσα του Κένεθ Μακ Μίλαν, η πρίμα μπαλαρίνα της Οπερας του Παρισιού, του Τόκυο, της Κόβεν Γκάρντεν και της Μετροπόλιταν Οπερας της Νέας Υόρκης. Εκείνος είναι χορογράφος και χορευτής, έχει τιμηθεί με σημαντικά διεθνή βραβεία και έχει ανοίξει νέους δρόμους στο σύγχρονο χορό. Η μοναδική Συλβί Γκιγιέμ και ο Ράσελ Μάλιφαντ ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μία παράσταση που έχει χαρακτηριστεί ως η καλύτερη της καριέρας τους. Η διάσημη Γαλλίδα με τις πρωτόγνωρες δεξιότητες που άλλαξαν τα πρότυπα των σωματότυπων στον κλασικό χορό «αφήνεται» στα χέρια του μοντέρνου Βρετανού χορογράφου, και οι δύο μαζί δημιουργούν μία άκρως επιτυχή μείξη, μία συνεύρεση του Μέλλοντος με την Ιστορία. s n

).&/À © © ©Ô á ¡ Ðß ©Ð ¡ à Ê á © á © ©Ïâ © Ö © ©

NOTEBOOK

32 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

»tÀ»j´t°À»l°Àis²ª¿·¹sl°Àu·iª¯l°

Με ένα δύσκολο, σκληρό και τραγικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ ξεκινάει τη φετινή σεζόν το Θέατρο Τόπος Αλλού. «Το τέλος του παιχνιδιού» (που ανεβαίνει για δεύτερη φορά) δεν είναι δράμα, αλλά ούτε και κωμωδία. Είναι ένα έργο που απαξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη και χλευάζει ένα πολιτισμό που ξέπεσε. Ο τυφλός και παράλυτος Χαμ που ζει με την τραγικότητα του τελευταίου ανθρώπου στη γη έχει κοντά του τον αεικίνητο Κλοβ, τον πιστό υπηρέτη που δεν φεύγει από κοντά του, παρόλο που τίποτα δεν τον εμποδίζει. Σε ένα μικρό και γκρίζο δωμάτιο ο Χαμ και ο Κλοβ ζουν, περιμένοντας κάτι. Μόνο που ποτέ δεν διευκρινίζεται τι. Ετσι, ο θεατής είναι ελεύθερος να πλάσει τη δική του ιστορία. Περιμένουν άραγε το θάνατο; Θα μπορούσε αυτό να τους λυτρώσει; Η παράσταση αρχίζει με τον Χαμ να κρέμεται από το ταβάνι, πάντα μαζί με το αναπηρικό του καροτσάκι. Κατεβαίνει από εκεί μόνο με τη βοήθεια του Κλοβ. Για την ακρίβεια, τα κάνει όλα μόνο με τη

βοήθεια του Κλοβ. Και εκείνος, όσο και να τον απειλεί, παραμένει πάντα δίπλα του. Οχι μόνο για να τον φροντίζει, αλλά και για να του μεταφέρει τη μοναδική εικόνα που έχουν από τον έξω κόσμο. Δύο μικρά παράθυρα, ένα προς τη θάλασσα και ένα προς τη στεριά είναι η μόνη τους διέξοδος. Και από εκεί βλέπουν πάντα την ίδια εικόνα. «Τίποτα, τίποτα, τίποτα». Η εξαιρετική σκηνοθεσία του Νίκου Καμτσή προκαλεί μια ψυχαναλυτική προσέγγιση και ο Πολύκαρπος Πολυκάρπου ως Χαμ υπηρετεί το ρόλο στο έπακρο. Πολύ καλή ερμηνεία του Νίκου Αλεξίου ως Κλοβ, καθώς και η ολιγόλεπτη παρουσία των Ναταλία Στυλιανού και Πάνου Ροκίδη στο ρόλο των γονέων του Χαμ. s n

).&/À Ö © ß © ¡©{ ä ß ©Öâ{ ©É ä Ï á © © ©Ï¡ Ò Ö © ©

´tµt°Àmi¹Àntu°¹mlÀ Ενα κλασικό έργο του Γεωργίου Βιζυηνού επιλέγει να ανεβάσει η εταιρεία πολιτισμού “anagnosis” στο Θέατρο ΑΡΤΙ για 20 μόνο παραστάσεις. «Το μόνο της ζωής μου ταξείδιον» αφορά σε μία βιωματική ιστορία του ίδιου του Βιζυηνού, ο οποίος σε ηλικία δέκα ετών δούλεψε παραγιός σε ένα σκληρό και τυραννικό ράφτη στην Κωνσταντινούπολη το 1861. Ο δραματικός εγκλεισμός του συγγραφέα εξάπτει τη φαντασία του, τις επιθυμίες και τους φόβους του. Το αποτέλεσμα είναι ένας ρεαλιστικός και μαζί ποιητικός στοχασμός. Το έργο ανεβάζει η Μαρίνα Αργυρίδου και ο Γιώργος Νικόπουλος σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. Η μουσική είναι του Βαγγέλη Γιαννάκη και στη σκηνή παίζει βιολοντσέλο η Ολγα Αρτικοπούλου και πιάνο ο Αλέξανδρος Αβδελιώδης. µ ·

INFO Ö ©pâ © ©¢ à ©p ¡© á ß ©ÉÕÖÎ Í{ á ¡© © ©É Ö © ©

°»¹°Àiªvj°À »tuÀo²¹st·¿ªtuÀ Δύο μοναχικοί άνθρωποι, πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, συναντιούνται σε ένα παραλιακό θεραπευτήριο και ενώνουν για λίγο τις ζωές τους. Στις αρχές του φθινοπώρου ο κλειστός Ροντιόν και η εξωστρεφής Λύντια βρίσκονται σε ένα θεραπευτήριο και δημιουργούν ένα αντιφατικό δίδυμο με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, λεπτό χιούμορ και οξυδερκείς διαλόγους. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος και η Κατερίνα Μαραγκού δίνουν ένα ρεσιτάλ ερμηνείας στο αριστούργημα «Φθινοπωρινή Ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζωφ. Το έργο σε απόδοση Ερρίκου Μπελιέ και σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αλμα. µ ·

INFO o ®À¹ ±¸ ²³¸ Ài ½¸ i Àm ¸ ± À ¸ Ài ½ r À » À À

33 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

°»iÀvªts¹iÀ»tuÀjnou´¹tu Το θέμα του Ισπανικού Εμφυλίου μέσα από τη ματιά του ισπανικού σινεμά έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει το ελληνικό κοινό μέχρι τις 14 Οκτωβρίου. Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος εγκαινιάζει έτσι με τη 2η εβδομάδα Ισπανικού Κινηματογράφου το χειμερινό πρόγραμμα στους νέους χώρους της Ταινιοθήκης στον Κεραμεικό. Η εβδομάδα θα διαρκέσει μέχρι τις 14 Οκτωβρίου και περιλαμβάνει συνολικά 14 ταινίες μυθοπλασίας, -οι δέκα από τις οποίες για πρώτη φορά στην Ελλάδα- ένα ντοκιμαντέρ, καθώς και αρχειακό υλικό. Προσκεκλημένος στο αφιέρωμα θα είναι ο 63χρονος Ισπανός σκηνοθέτης, Χοσέ Λουίς Κουέρδα, βραβευμένος παραγωγός των ταινιών “Tesis” και «Οι άλλοι». Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως οι δέκα από τις ταινίες μυθοπλασίας έχουν γυριστεί από τη δεκαετία του ’80 και μετά, και ιδιαίτερα τις δεκαετίες του ’90 και του ’00, από Ισπανούς σκηνοθέτες της μεταπολεμικής, αλλά και της προπολεμικής γενιάς. Εξαιρέσεις στο αφιέρωμα αποτελούν η κλασική ταινία «Το πνεύμα του μελισσιού», του αγαπημένου στο ελληνικό κοινό Βίκτορ Εριθε, η οποία γυρίστηκε δύο χρόνια πριν από την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο, αγγίζοντας με έμμεσο τρόπο το καθεστώς, αλλά και το σπάνιο «Το δέντρο της Γκερνίκα» του Φερνάντο Αραμπάλ -γνωστού περισσότερο για το συγγραφικό του έργο-, η οποία γυρίστηκε τη χρονιά της πτώσης της δικτατορίας. Από το αφιέρωμα δεν θα μπορούσε να λείψει και η βραβευμένη στη Βενετία ταινία-σταθμός

!',̝Ä ÈÎÄ

για τον Ισπανικό Εμφύλιο «Γη και Ελευθερία», του σκηνοθέτη Κεν Λόουτς, βασικού εκπροσώπου του βρετανικού κοινωνικού ρεαλισμού. µ ·

).&/À © pÒ ©Î { ä©Ï p Ò ¡ Ö à © ©Ë Ò © Ô â © © ©Ð ©É Ò ¡© ©p â©Ï p â Ö © © ©

i·tÀ»tÀ vt´¹µtus»À njÀiµi·l

m´j¹°»tot¶¹mtÀ°i°·js° Με έναν αναπτήρα και ένα κινητό, ο Ράιαν Ρέινολντς ξυπνάει μέσα σε ένα φέρετρο θαμμένο κάτω από τη γη. Ο Ροντρίγκο Κορτές δεν σκηνοθέτησε απλώς μία περιπέτεια, αλλά ένα κλειστοφοβικό θρίλερ, ένα φιλμ που σε καθηλώνει και σε δένει μαζί με τον ήρωα εκεί κάτω. Η μαεστρία του θυμίζει παλιούς μεγάλους τεχνίτες του σασπένς και της αγωνίας, και με τη βοήθεια των σύγχρονων κινηματογραφικών μέσων το “Buried” αποτελεί μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς. ° k

).&/À Buried á ©Õ á ©Ï ß ä ©ÕÒ ©Õß © ¡á © á © ß © Õâp{ © Ò

Η Τζούλια Ρόμπερτς αφήνει τη βολεμένη της ζωούλα και αποφασίζει να βρει τον εαυτό της. Φοβερό; Το “Eat pray love” είναι τρεις προστακτικές: «φάε, προσευχήσου, αγάπησε». Τρεις νέες συνταγές επιτυχίας στη ζωή της ηρωίδας που ταξιδεύει στην Ιταλία, για να φάει, στην Ινδία, για να προσευχηθεί, και στο Μπαλί, για να αγαπήσει. Η συνταγή επιτυχίας του Χόλιγουντ, αλλιώς, που φορτώνει εύκολα σενάρια στους μεγάλους του σταρ, για να φτιάξει ταινίες που μετά από λίγο καιρό θα βοηθήσουν στο ζάπινγκ της τηλεόρασης. ° k

).&/À $@S©/Q@X©+NUD á ©ÕÒ ©Ðß ä ©Ö¢ ä ©Õâp{ ©Ö¢ß p © Ò © Ø ß©Ð{ ßp

Σε μια νυχτερινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας μας προσκαλεί ο Ρένος Χαραλαμπίδης στην ταινία του «Φτηνά τσιγάρα». Μια βόλτα σε δρόμους άδειους, τότε που τα αυτοκίνητα σταματούν και η πόλη ησυχάζει. Τότε που τα κίτρινα φώτα δημιουργούν μια συνωμοτική ατμόσφαιρα ιδανική για τυχαίες συναντήσεις, ανώφελες συζητήσεις, ερωτικές εξομολογήσεις, χορευτικές κινήσεις και προπονήσεις μποξ, πρωινούς καφέδες, ανεκπλήρωτα φιλιά, τρυφερούς παρανόμους, λόγια, λόγια, λόγια. Ο Νίκος (Ρένος Χαραλαμπίδης), εξάλλου, δεν φαίνεται να ασχολείται με τίποτε άλλο εκτός από το να χάνει το χρόνο του σε καφέδες και βόλτες στην Αθήνα. Σε μία από αυτές τις βόλτες γνωρίζει την Σοφία (Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους), σε ένα από τα -κάποτεπολλά καρτοτηλέφωνα της πόλης, της προσφέρει την τηλεκάρτα του και εντέλει περνάει μαζί της μία ολόκληρη νύχτα. Τρόλεϊ γεμάτα χρυσόψαρα, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Ακρόπολη, Λυκαβηττός, Ακαδημίας, Zonar’s, Καλλιδρομίου, για να τους βρει το ξημέρωμα στην Πανεπιστημίου, τότε που η πόλη αποκτά ξανά άγχος και τα μεγάλα όνειρα σβήνουν. Τότε που το μόνο που απομένει είναι ο απόηχος της μαγευτικής μελωδίας του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου. Τότε που δεν υπάρχει χρόνος ούτε για ένα φιλί. i ³ ¸ ­ Àv¸ ®

NOTEBOOK

34 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

Ä ÈÎÏ}ÐÄ ÉÆ Ο Χένρι Μίλλερ ήρθε στην Αθήνα λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, το 1939. Αγνοώντας εντελώς την αρχαιοελληνική γραμματεία, λάτρεψε το κλεινόν άστυ για όσα βρήκε φτάνοντας εδώ. Με την άφιξή του, ένας δαιμόνιος ταξιτζής υπερχρέωσε τον «αφελή» Αμερικανό. Αλλά αυτό ακριβώς τον γοήτευσε, το ότι βρήκε μια πόλη αληθινή, γεμάτη ζωή. Κολοσσός του Μαρουσιού, ο Γιώργος Κατσίμπαλης, μελετητής και λόγιος. Απόλαυση για τον Μίλλερ υπήρξε το άσκοπο περπάτημα στο λεκανοπέδιο. Νύχτα στο Ζάππειο, εκείνη τη «μαγική πεμπτουσία του πάρκου» που μέσα της κλείνει την ευγένεια των κουρελήδων Αθηναίων. Για παγωτό στο Σύνταγμα, σκονισμένο από τα πόδια ενός μελισσιού, κάτοικοι μιας πόλης που έχει μόνο χωματόδρομους. Το φθινόπωρο στην Αθήνα του 1939 ήταν ξηρό και ζεστό, όπως και σήμερα, ενώ η σκαπτόμενη Ακρόπολη μοιάζει με ηφαιστειακό κρατήρα. Η καινούργια πόλη είναι «παράξενη, συγχυσμένη, άτσαλη, αβέβαιη για τον εαυτό της». Μια μοναχική έφηβη Αθήνα «γεμάτη παιδικές αρρώστιες και μελαγχολία», πρέπει να την περπατήσεις, για να καταλάβεις την ψυχολογία της. Βγάζει και σε δρόμους σκοτεινούς αυτό το περπάτημα, όπου ένας Αθηναίος επιμένει να εκπορνεύσει στον Μίλλερ όμορφα μικρά αγόρια. Τα αυτοκίνητα στην Ιερά Οδό τον κάνουν να νιώθει την ιεροσυλία, γιατί πόδια αφοσιωμένων παγανιστών είχαν χαράξει αυτόν το δρόμο. Ομως, δεν μειώνεται η λατρεία του για τη σύγχρονη Αθήνα. Οι Αθηναίοι φάνηκαν στον Μίλλερ άνθρωποι ειλικρινείς, ανοιχτοί και αυθόρμητοι, έτοιμοι να δοθούν απόλυτα. Αυτό είναι το μόνο μεγαλειώδες και κολοσσιαίο της Αθήνας του: οι άνθρωποί της είναι αληθινά και ολοσχερώς ανθρώπινοι. Μήπως και σήμερα κάπως έτσι δεν είμαστε; Θέλω να πω, αηδιαστικό μεν, αλλά ανθρώπινο γεγονός το ότι προ καιρού και εμού του ιδίου σε κάθετο της Ομονοίας παρόμοιος πορνοβοσκός κοίταζε να μου πουλήσει 11χρονο κορίτσι. Το πεζογράφημα του Χένρι Μίλλερ «Ο Κολοσσός του Μαρουσιού» κυκλοφόρησε το 1941 στο Λονδίνο. Βιβλίο-ύμνος για την Ελλάδα, παρέμεινε αμετάφραστο ως το 1965. Σήμερα κυκλοφορεί σε νέα έκδοση πό τις εκδόσεις Μεταίχμιο. l ±¸ Àm ¬

t¹À°»¹vt¹À »l°Àju»uv¹i° Το σύνολο της στιχουργικής της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, αλλά και η ποιητική της συλλογή «Πνοές» που εκδόθηκε το 1931, περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Το παραμύθι της Ευτυχίας» του Σπύρου Κουρκουνάκη που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες. Η μεγάλη «παραμυθατζού» του ελληνικού τραγουδιού που σημάδεψε με τους στίχους της δύο δεκαετίες, ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα που επιβίωσε σε ένα ανδροκρατούμενο χώρο. Στις σελίδες του βιβλίου εκτίθενται ο τρόπος γραφής της, η θεματολογία και το λεξιλόγιό της, καθώς και οι συνεργασίες της μέσα από την ανάλυση 350 τραγουδιών. Ανάμεσα σε αυτά ένα ανέκδοτο τραγούδι του Μάνου Λοΐζου, ένα του Δήμου Μούτση και το χειρόγραφο ενός άγνωστου τραγουδιού της. Από το «Δυο πόρτες έχει η ζωή», το «Είμαστε αλάνια», το «Λίγο-λίγο θα με συνηθίσεις» μέχρι και την «Μαλάμω», οι στίχοι της Ευτυχίας μάς «ταξιδεύουν σε μία εποχή που η ελληνική γλώσσα είχε ακόμα πλούτο και κυρίως ταυτότητα». s n

n·´tukÀ°»tÀ¶tust Πρώτα από όλα, η Μπλουζ είναι άνθρωπος και είναι η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου. Οπως είναι και ο Οδυσσέας. Το «Οδυσσέας και Μπλουζ», λοιπόν, είναι ένα μυθιστόρημα που μας μιλάει για την ιστορία δύο ανθρώπων, αλλά κυρίως για την ιστορία ενός βιβλίου που δεν έχει ακόμα βρει το τέλος του. Η Ευγενία Φακίνου, από τις πιο αγαπημένες συγγραφείς των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια, γράφει για ένα συγγραφέα και μία επιμελήτρια κειμένων, γράφει για τη μοναξιά τους και γράφει για έναν ορεινό, απομακρυσμένο και όμορφο τόπο, όχι τυχαία, εκεί που όλα γίνονται πιο εύκολα και πιο δύσκολα. i ¼

).&/À ).&t

Ô ¡ ß © ©Ð{ ¡¢ Ë¡ á © á ¡ Ë â ©Ï

Ö ©{ pä © ©Ë¡ ¡ á © {ä ©Ï ¡ ¡ Ò Ë â ©Î â

k¿lÀ°isÀ·iªinu²¹ À»ªtntu À Η αυτοβιογραφία της αυτού μεγαλειότητας του σκληρού ήχου, ή αλλιώς του Ozzy Ozbourne. Η διαδρομή ενός σταρ της βιομηχανίας του θεάματος, ή αλλιώς ενός παιδιού που ξέφυγε από τις εγγλέζικες φτωχογειτονιές, για να κάτσει στο χρυσό θρόνο του rock n’ roll. Εκατομμύρια δίσκοι, θρυλικές συναυλίες, ριάλιτι στην TV, τρομακτικά μα ξεκαρδιστικά συμβάντα, και ο δρόμος μέσα από την κόκα, την πρέζα, τη φούντα και το αλκοόλ. Και όμως, είναι ακόμη ζωντανός. Συνεργάτης του στην προσπάθεια να καταγράψει τη ζωή του ο μπαρουτοκαπνισμένος πολεμικός ρεπόρτερ Chris Ayres. Ακούσατε, ακούσατε την προσωπική εξομολόγηση του πιο τρελού και εκτροχιασμένου τρένου στην ιστορία του heavy metal. µ ª

).&/À Ëáp © ©.YYX .YYX©.YANTQMD Ë â ©9NNATR©/TAKHB@SHNMR

35 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

n¹iÀsjiÀ%$)4(À0)!& Ενα κορίτσι 30 ετών, με πρόσωπο που θυμίζει αλητάκι και φωνή που φέρνει στο νου την Edith Piaf, είναι το πιο φρέσκο εξαγόμενο προϊόν της Γαλλίας. Το άλμπουμ της Zaz, που φέρει το όνομά της, κυκλοφόρησε στη χώρα μας πριν από λίγες ημέρες, αλλά «χαϊδεύει» τα αυτιά των Γάλλων από το καλοκαίρι. Πατώντας σε jazz ρυθμούς, η χαρισματική Γαλλίδα δεν διστάζει να λοξοδρομήσει και να χαθεί στους δρόμους της pop, να περιπλανηθεί σε τσιγγάνικους καταυλισμούς και να γυρίσει στο «σπίτι» της, το γαλλικό chanson, διατηρώντας μία ανεπαίσθητα rock διάθεση. Και όλα αυτά, χωρίς να χάσει λεπτό το στόχο της: τη δημιουργία ανάλαφρων πλην εθιστικών μελωδιών. Οι προσωπικοί στίχοι, αλλά και η μοναδική ερμηνευτική ικανότητα της Zaz, προσθέτουν στο άλμπουμ της ό,τι χρειάζεται, για να μετατραπεί από συμπαθητικό σε ακαταμάχητο.

INFO ÌÉÌ© ÌÉÌ© SONY MUSIC

¶´i°olntÀ iª¹°»tuªµlni Η πρώτη γεύση που πήραμε από το νέο άλμπουμ των Grinderman, το γκαραζιάρικο πρότζεκτ του Nick Cave, ήταν κάπως παράξενη, καθώς το single “Heathen Child” συνοδευόταν από ένα βιντεοκλίπ με χιούμορ αλά Monty Pythons και εικόνες ολίγον παγανιστικές, ολίγον βλάσφημες και αρκετά κιτς. Το άλμπουμ, όμως, ουδεμία σχέση έχει με όλα αυτά -αν και είναι ελαφρώς βλάσφημο-, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Ως αρχηγός των Grinderman, ο Nick Cave «βουτάει» δίχως ίχνος φόβου για άλλη μία φορά στην ιστορία του rock, και βγαίνει, «στάζοντας» blues, gospel, ψυχεδέλεια και garage, για να μας τραγουδήσει τις πιο παράδοξες ιστορίες του περίεργου τούτου κόσμου με χιούμορ, ειρωνεία και διάθεση σατιρική και… σατυρική. Βαρύ κι ασήκωτο, και σαφώς μπαρουτοκαπνισμένο, το “Grinderman 2” είναι αδιαμφισβήτητα το καλύτερο rock άλμπουμ του 2010 ως σήμερα. ¶ »

INFO Grinderman 2 Grinderman MUTE/EMI

4/À·ª¿»tÀ»i¯¹¼¹ Το νέο τραγουδοποιό, Νίκο Γώγο, μας συστήνει ο Γιώργος Δημητριάδης, με την παρότρυνση του οποίου κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό ο πρώτος του δίσκος με τίτλο «Κρυμμένος θησαυρός» με τον Αγγελο Σφακιανάκη στη διεύθυνση και τον Γιώργο Δημητριάδη στην επιμέλεια παραγωγής. Περιέχει 12 τραγούδια σε μουσική και στίχους κυρίως του ίδιου, αλλά και των Στ. Γούλα, Γ. Γιατάκη και Γ. Δημητριάδη, με τον οποίο ερμηνεύουν μαζί το «Ονειρο γλυκό». Τα περισσότερα κομμάτια ενορχήστρωσε ο Γιούρι Γιατάκης και τα υπόλοιπα ο Νίκος Γώγος. Οι συνθέσεις και οι στίχοι στέκονται σε καλό επίπεδο, ο ίδιος διαθέτει φωνή με ωραία χροιά, ενώ αυτό που κυριαρχεί στο δίσκο είναι η ενέργεια και ο «φρέσκος» ήχος. · ¼

).&/À Ï ¡ppß © ¡ â Óá © Ð â ©Í

CITY SOUNDS Υπάρχει κάτι στους δρόμους της Αθήνας που υπογραμμίζει το γεγονός ότι η… νέα σχολική χρονιά έχει μπει για τα καλά, και αυτό δεν είναι άλλο από τις δεκάδες αφίσες που διαφημίζουν τις επερχόμενες συναυλίες. Ρίχνοντάς τους μία βιαστική ματιά από το παράθυρο του τρόλεϊ, διαπιστώνεις ότι οι χειμερινοί συναυλιακοί χώροι άνοιξαν, όπερ σημαίνει ότι ο καιρός περνάει και έχουμε μπει πλέον στο φθινόπωρο, τουλάχιστον ημερολογιακά. Από την άλλη, έχεις την αίσθηση ότι ο χρόνος έχει σταματήσει, καθώς οι αφίσες που είναι κολλημένες σε άλλοτε όμορφα και φωτεινά, πλέον θλιβερά και εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά, διαφημίζουν live συγκροτημάτων που μεσουρανούσαν τη δεκαετία του ’80: τους μελαγχολικούς ήρωες Killing Joke, τους επαναστημένους New Model Army, τους «βιομηχανικούς» Einsturzende Neubauten και τους δικούς μας minimal Συνθετικούς. Και όλα αυτά μόνο για τον Οκτώβρη· γιατί το Νοέμβρη μας περιμένει νέο ταξίδι με τη χρονομηχανή. Κοιτάζω τις αφίσες και κάτι πάω να πω, αλλά το στόμα μου μένει μισάνοιχτο και η σκέψη μου μισοσχηματισμένη. Αγγίζω ασυναίσθητα το ανθρωπάκι των Neubauten στην πλάτη μου που θα με ακολουθεί για πάντα και καρφώνω το βλέμμα μου ίσια μπροστά, στο δρόμο. ¶r ¸À» ¸ ¸ r

|

36 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

²j´¿Àsi… Εδώ και χρόνια το Μουσείο Παιδικής Τέχνης στην Πλάκα διατελεί εκπαιδευτικό, αλλά και αισθητικό έργο. Προβάλλει έργα ζωγραφικής, έχοντας πάντοτε στο νου του και την ανάπτυξη ενός γενικότερου κοινωνικού προβληματισμού. Ενδιαφέρεται να ανοίξει έναν ουσιαστικό διάλογο με την κοινωνία σχετικά με το παιδί και όχι να του συμπεριφερθεί σαν να είναι μικρομέγαλος καλλιτέχνης. Αφορμή για τη συγκεκριμένη έκθεση στάθηκε ο θεσπισμένος από την UNESCO φετινός εορτασμός των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μπορεί τέτοιου τύπου επέτειοι να φαντάζουν συχνά στείρες και κανείς να μην τους δίνει ιδιαίτερη σημασία, το ίδιο, όμως, συμβαίνει και με πολλούς νόμους. Δεν τους δίνουμε σημασία. Δεν φταίνε, λοιπόν, οι εορτασμοί και οι νόμοι, αλλά η δική μας αδιαφορία. Η 20ή Νοεμβρίου του 1989 υπήρξε η ημέρα του πρώτου νομικά δεσμευτικού κώδικα για τα δικαιώματα του παιδιού. Γιατί τα παιδιά πρέπει να έχουν δικαιώματα και όχι να είναι έρμαια των διαθέσεων των γονέων τους. Δικαίωμα στην έκφραση, στην ξεκούραση, δικαίωμα στο παιχνίδι. Παιδιά ηλικίας 5 έως 12 ετών εκθέτουν τα 116 έργα τους, εκφράζοντας έτσι τα δικά τους σύγχρονα «θέλω». Και αποτελούν μία από τις πρώτες γενιές που μπορούν να εκφράσουν τις ανάγκες τους και βάσει νόμου. Και μπορεί να ακούγεται τυπικό, αλλά είναι σημαντικό.

Æ ¨ ÉwÆ Είναι σημαντικό, γιατί ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Η αμερικανική οργάνωση Childhelp αναφέρει ότι για το έτος 2007 υπήρξαν, μόνο στις ΗΠΑ, 3,2 εκατ. περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης. Αυτό μεταφράζεται σε περίπου 1 περιστατικό γονικής αδιαφορίας, σωματικής ή -ακόμα χειρότερα- σεξουαλικής κακοποίησης ανά 10 δευτερόλεπτα. Αυτά σε μία προηγμένη χώρα. Γιατί σε πάμφτωχες περιοχές της Νότιας Ασίας έχουμε το φαινόμενο της -αν είναι δυνατόν!- παιδικής σκλαβιάς. Το ίδιο και σε χώρες της Δ. Αφρικής, όπου παιδιά απασχολούνται όλη μέρα σε φυτείες κακάου. Απειρα κέρδη από δυστυχισμένα πρόσωπα και τσαλαπατημένες ψυχές. Αλλά τελικά ακόμη πλούσιοι γονείς, που μεγαλώνοντας τα παιδιά τους με πλήρη αδιαφορία, με γκουβερνάντα μια ανοιχτή τηλεόραση και ένα παχυλό χαρτζιλίκι αργότερα, τα κακοποιούν ψυχολογικά χωρίς καν να το καταλαβαίνουν.

::: 0(75232/,61(:6 *5

»¸À ¸ ­ rÀ ³ À¢²³ À ¸À½ À ¸± ¸ À ¸À­r À²³ À ¸À ¸ ± À ±¸À ½¸ rÀ ± ¸ À²³ À ¸À ¸± ¡ À ´ ¸À¸ rÀ ¸ À r À ½r ¸À ½¸ ¸À¸ À À½ ½ À À ³ À Àn ± À ·¸ ­ ® À»³

Æ ¨ ¨w Å ¨Ñw ÑwÅ Φυσικά, όλα αυτά μας φαντάζουν μακρινά. Τρομακτικά, αλλά μακριά από εμάς. Η αλήθεια, όμως, είναι δίπλα μας. Στο παιδάκι που το έχουν αναγκάσει να πλένει φανάρια όλη μέρα. Το κοιτάμε, σφίγγουμε λίγο τα δόντια και το προσπερνάμε. Και φυσικά, πιστεύουμε ότι και τα παιδιά μας σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Με τον τρόπο της νικημένης αδιαφορίας. Ομως, εκθέσεις σαν και αυτή δείχνουν το αντίθετο. Δείχνουν ότι τα παιδιά δεν έχουν δηλητηριαστεί τόσο από τον υλισμό των γονέων τους. Φανερώνουν ότι οι μικρές γενιές ενδιαφέρονται για το διπλανό τους, ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει. Και αυτό φανερώνεται στην επιλογή των θεμάτων τους. Στην επιλογή των «θέλω» τους τελικά. Γιατί οι μπόμπιρες δεν βαριούνται τις πραγματικές ανθρώπινες αλήθειες. Θέλουν να τις «λένε» και να τις ζωγραφίζουν. Δεν βαριούνται την αγάπη, την ειρήνη, την αλληλεγγύη, το ένα καλύτερο αύριο. Στα δικά μας αυτιά, στα αυτιά των μεγάλων αυτές οι έννοιες έχουν -ή μάλλον τις έχουμε- ξεφτίσει. Μία καθαρή παιδική ματιά μπορεί να μιλήσει με περίσσιο θάρρος για όσα πραγματικά έχουν αξία. Για ένα ζωντανό δάσος, για μια πράξη φιλίας, για ένα χαρούμενο σπίτι. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι γονέας ή εκπαιδευτικός, για να επισκεφτεί το Μουσείο Παιδικής Τέχνης. Αρκεί να είναι ανοιχτός στα μηνύματα που διαλαλεί η συγκεκριμένη έκθεση. Αρκεί να ακούει τα «θέλω» των παιδιών, «θέλω» που είναι πανανθρώπινα. Κάποιες φορές τα πολλά λόγια είναι περιττά. Κάποιες φορές οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους. Απλά κοιτάξτε τριγύρω. µ Àª ½ ¸

INFO Ò ©ß © © © , ¡ á ©$ à © à ©Öß *â ¡© © Ò © © © à 3 © © VDARHSD ©VVV BGHKCQDMR@QSLTRDTL FQ

37 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

»jvst˷´tµ¹t˸·t´¹°

Μπορεί να μην είμαστε η πατρίδα της Silicon Valley ή να μην αποτελούμε την έδρα τεχνολογικών κολοσσών, όπως της Sony ή της Lenovo, όμως αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μένουμε πίσω στις τεχνολογικές εξελίξεις. Το Athens Digital Week, το οποίο διοργανώνεται για τρίτη διαδοχική χρονιά στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, φιλοδοξεί να αποτελέσει και φέτος σημείο αναφοράς στους τομείς των νέων τεχνολογιών, της καινοτομίας, της ψυχαγωγίας και του νέου ψηφιακού πολιτισμού εν γένει. Η συγκεκριμένη έκθεση, η οποία άνοιξε τις θύρες της την περασμένη Πέμπτη και πρόκειται να ολοκληρωθεί αύριο, Κυριακή, αποτελείται από εννέα δημοφιλείς θεματικές ενότητες, και συγκεκριμένα τα Robotics, το Gaming, το Social Networking, το Ανοιχτό Λογισμικό, το Modding, την Ψηφιακή Μουσική, τις Νέες Ιδέες, την Καινοτομία, το Digital Classroom και ένα Φεστιβάλ Ταινιών Επιστημονικής Φαντασίας. Αυτό που καθιστά δημοφιλές το Athens Digital Week -αναμένεται να συγκεντρώσει πάνω από 35.000 επισκέπτες- είναι η δομή του, καθώς, εκτός από ομιλίες και «στεγνές» παρουσιάσεις προϊόντων, περιλαμβάνει επίσης προβολές, αλλά και διαδραστικά workshops και events που καθιστούν τον επισκέπτη ενεργό συμμέτοχο του φεστιβάλ. Για παράδειγμα, στο τμήμα Robotics, θα έχετε την ευκαιρία να κερδίσετε δώρα, συμμετέχοντας στο αντί-

στοιχο workshop, όπου θα μπορέσετε, μάλιστα, με την ομάδα σας να συναρμολογήσετε το δικό σας ρομπότ, καθοδηγούμενοι από έμπειρους καθηγητές Ρομποτικής. Οι φοιτητές της σχολής Μηχανολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ θα σας διαφωτίσουν σχετικά με τα δημιουργήματά τους, ανάμεσα στα οποία ανήκουν ένα μίνι Μη Επανδρωμένο Αεροσκάφος και μία ρομποτική φραπεδιέρα. Το… κερασάκι στην τούρτα στο τμήμα Robotics -το οποίο αποτελεί και το μεγαλύτερο πόλο έλξης της έκθεσης- είναι ένα έκθεμα από ένα γαλαξία πολύ μακριά: ο R2D2, το θαρραλέο ρομπότ του “Star Wars”. Επίσης, στο τμήμα Gaming, θα έχετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε τα νέα video games των μεγαλύτερων κατασκευαστών και να συμμετάσχετε σε διαγωνισμούς παιχνιδιών. Στη ζώνη Καινοτομίας θα μπορέσετε -μεταξύ άλλων- να ενημερωθείτε από τους σπουδαστές του AIT για τη δουλειά τους που αφορά στην εποπτεία ηλικιωμένων ατόμων. Τέλος, οι λάτρεις του Modding μπορούν να δουν από κοντά cases με ενδιαφέροντα concepts, όπως το caseΡάδιο Αρβύλα και το case-μοτοσικλέτα. v ® À» ¸ ¸ ±­

INFO Ò © ©Ô á ¡ ©

Ëá ©Ë ä VDARHSD ©VVV @SGDMRCHFHS@KVDDJ NQF

|

38 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

i·t»uv¹iÀiµi·lÀntu

¹°»tª¹toiµj¹ts

Τον Γουίλ Φέρελ τον γνωρίζουμε. Αλλοι τον λατρεύουμε και άλλοι τον μισούμε. Κάποιοι δικαιωθήκαμε, όταν ο Γούντι Αλεν τον διάλεξε να παίξει στην “Melinda και Melinda” του. Τώρα έγινε και παραγωγός τηλεοπτικής σειράς. Το όνομα αυτής: “Eastbound and Down”. Διάλεξε έναν ανεκδιήγητο τύπο για πρωταγωνιστή και έπλεξε το μύθο. Τελειωμένος παίκτης του baseball, «καμένος» από ξίδια και drugs, θέλει να «ξαναπιάσει την καλή». Το θέλει, αλλά θέλει να το κάνει δίχως κόπο. Φορτώνεται στο σπίτι του αδελφού του και πιάνει δουλειά ως -ω, τι πιο φυσικό!- γυμναστής σε Δημοτικό. «Τραμπουκίζει» τους πάντες, μέχρι γιαγιάδες και παιδάκια. Χοντροκομμένο χιούμορ που φτύνει στα μούτρα το “American Dream”. Απολαύστε ελεύθερα. µ ª

u·jªi»´is»¹mlÀ °i´i»i Μία σαλάτα με αριστοκρατική γεύση. Αυτό είναι η σαλάτα Waldorf. Αποτελείται από μήλα, σέλινο (celery, για να ακουστεί πιο gourmet) και ψιλοκομμένα καρύδια που «ντύνονται» με μαγιονέζα. Σερβίρεται πάνω σε μαρούλι. Και εκείνο με τη σειρά του πάντα πάνω σε πιάτο. Το αριστοκρατικό της υπόθεσης προκύπτει από το γεγονός ότι “Waldorf” είναι το όνομα ενός περιβόητου νεοϋορκέζικου ξενοδοχείου που μεσουρανούσε στις αρχές του 20ού αιώνα. Κύρια ατραξιόν και «κράχτης» του θρυλικού οίκου φιλοξενίας ο Ελβετογεννημένος Oscar Tschirky. Μετρ που τραπέζωνε άπειρες διασημότητες της εποχής και φρόντιζε να κατοχυρώνει τις πρωτότυπες συνταγές του. Μία εξ αυτών και η ομώνυμη -του ξενοδοχείου- σαλάτα. Ενας από τους εργοδότες του Oscar υπήρξε και ο John Jacob Astor. Μια φιγούρα που πραγμάτωνε το αμερικανικό ιδεώδες του προηγούμενου αιώνα. Γόνος ζάπλουτης οικογένειας, εφευρέτης, γόης, μεγαλοεπιχειρηματίας μέχρι και συγγραφέας επιτυχημένης νουβέλας επιστημονικής φαντασίας με τίτλο “A Journey in Other Worlds”. Επιτομή του “American Dream”. Και από μία σαλάτα που κάνει θραύση στους γιάπηδες μέχρι σήμερα -μνημονεύεται συνέχεια στο θρίλερ-κατακραυγή για τους νεόπλουτους “American Psycho” (2000) της Mary Harron που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Bret Easton Ellis– φτάνουμε στο δραματικό σκέλος της ιστορίας. Ο John Astor άδραξε τη μέρα αλλά πέθανε τραγικά. Ηταν επιβάτης του Τιτανικού, πνίγηκε σαν ήρωας αφού όμως πρώτα κατάφερε να επιβιβάσει την έγκυο γυναίκα του σε σωτήρια λέμβο. Η διαβολική σύμπτωση είναι ότι η ακροαματική διαδικασία της δίκης σχετικά με το ναυάγιο πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο Waldorf της Νέας Υόρκης. Οποία ειρωνεία. Σπάνια μία μπουκιά από «πρασινάδα» μπορεί να κρύβει τόσα πολλά. Σπάνια μπορεί ένα φαγητό να μας ταξιδέψει πίσω, τότε που το αμερικανικό όνειρο μπορούσε ακόμα να βγει αληθινό. Σαλάτα με ονοματεπώνυμο και καταγωγή από το Big Apple, τη Νέα Υόρκη δηλαδή. µ Àª ½ ¸

7%"À7!,+ Κάθομαι αναπαυτικά στο γραφείο μου, ανοίγω τον browser μου και μπαίνω στο www.last.fm. Δημιουργώ ένα προφίλ στην υπηρεσία, για να μου προτείνει μουσική που να μου ταιριάζει, βασιζόμενη σε ό,τι συνηθίζω να ακούω. Το πρόγραμμα αναλαμβάνει την όλη διαδικασία και έτσι αφήνω τη μουσική να παίζει και επισκέπτομαι το www.ebay.co.uk, με σκοπό να βρω φτηνό κινητό τηλέφωνο. Ρυθμίζω τις παραμέτρους στην αριστερή μπάρα, ώστε να μου βγάζει αποτελέσματα μεταξύ 200 και 250 ευρώ, τοποθεσία worldwide και μόνο new items. Βρίσκω έναν top rated seller με αξιολόγηση 99,8% από το Χονγκ Κονγκ και αγοράζω το κινητό που θέλω 80 ευρώ φτηνότερα από ό,τι στα ελληνικά καταστήματα. Στόχος τώρα είναι να βρω καλή ταινία για το βράδυ. Μπαίνω στο www.imdb.com, τη μεγαλύτερη βάση δεδομένων με ταινίες, πάω στο Top 250 των χρηστών και κοιτάω τις μεγαλύτερες βαμολογίες. Το βρήκα! «Στη φωλιά του κούκου» με τον Τζακ Νίκολσον. Εφυγα για το βιντεοκλάμπ. i µ

$×ÏÔ Ô

ÐËÖÕÎÔ Ð ËÖÕÎÔ 8

2 7 4

8 5

1 7

8

9

3 8

6

9 4

5 7

4

2

1

8

7

4

3

6

4

6 1

6

7

2

7

8

6

7

2

9

7

9

1 2

5 1

2

6

5 6

1

8 6

9

8 1

7 3

3 5

1

w

39

::: 0(75232/,61(:6 *5

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

Aς υποθέσουμε ότι είναι Σάββατο, μένετε κάπου στην Αθήνα και οργανώνετε το πρόγραμμα της ημέρας. Εχετε πολλή διάθεση, καλή παρέα, αλλά δυστυχώς μόνο 40 ευρώ, για να ξοδέψετε. Θέλετε να περάσετε μια όμορφη μέρα που να καταλήξει σε μία διασκεδαστική νύχτα. Θέλετε να πιείτε, να χορέψετε και να περάσετε όμορφα; Αν ναι, ακολουθήστε τις προτάσεις μας. À · À ½ ± ¸À À ½³ ¸ À À BLISSÀ À j ½ ¬ À (APPYÀ (OURÀ ¸ À À À À

À · À À "AIRESÀ À m r À lAPPYÀ (OURÀ½³ À À À À À ° ³ ¸À À¸ ¸ ½³ À(OXTONÀ Àµ r À(APPYÀ(OURÀ½³ À À À À À j À *APANÀ $ESIGNÀ ./7À À #ONTEMPORARYÀ3PACEÀ!THENS Àn À¶¸ ± À Àª À r½ ¸ À µ ¸À r À INDIEÀ ½ ®À ¸ À ³ À ¸ ¸ ³ À )NDIEÀ &REEÀ &ESTIVALÀ À À À° ³ À r½ ¸ À »³ À À À$ / ' 3 À Àn ¸ r À ¸À À¸ ³ À(APPYÀ(OURÀ½ rÀ À À À À À Σύνολο: 20 ευρώ με 4 ποτά, 40 ευρώ με 8 ποτά. Διαλέγετε και παίρνετε s n

× ÏÔ Ô 2

9

1

8

7 3

7

6 4

1

5

6

2

9

3

9

8 4

3

5

4 1

3

2

5

2

»tÀ»lµis¹À»l°Àµj¹»ts¹i° Το Che Sara στον Ταύρο είναι ένα εστιατόριο για όσους αγαπούν το καλό ιταλικό φαγητό και δεν θέλουν να ξοδέψουν πολλά χρήματα. Ο ιδιοκτήτης του, ο Τόνι από το Μπάρι, μαγειρεύει -όπως ο ίδιος λέει- «πιάτα της γιαγιάς του», όπως πένες με κόκκινη σάλτσα, μοτσαρέλα και προσούτο, νιόκι με πέστο και πένες με γκοργκοντζόλα και σπανάκι, σε τιμές που κυμαίνονται γύρω στα 10 ευρώ η μερίδα. Το καλύτερο όλων μάλιστα είναι πως όσο και να φας, φεύγεις από το μαγαζί χωρίς να αισθάνεσαι βαρύς. Η εξυπηρέτηση του προσωπικού είναι φιλική και ευγενική, ενώ αν είστε τυχεροί, ο Τόνι θα παρατήσει τα σκεύη στην κουζίνα και θα τραγουδήσει με την κιθάρα του αγαπημένα ιταλικά τραγούδια. Καλό είναι να έχετε κάνει κράτηση πριν πάτε, γιατί τα διαθέσιμα τραπέζια είναι λίγα. i µ

).&/ Che Sara Ó Ò© ©Ö ä ©

°isÀkj°»lÀ°tmt´i»i

Μουντός ουρανός, βροχή, θερμοκρασία που σταδιακά πέφτει και ελαφρώς μελαγχολική διάθεση. Το ιδανικό σκηνικό, για να απολαύσεις ένα ζεστό ρόφημα στο Petite Fleur, το μικρό γαλλικό καφέ που θυμίζει κάτι από Μονμάρτρη και βρίσκεται στο Κολωνάκι. Οι γεύσεις του είναι όλες μοναδικές, όπως ο καπουτσίνο με φλούδες από πορτοκάλι και κανέλα, η ζεστή σοκολάτα Valhrona με μπράντι και μέλι, αλλά και τα σπιτικά γλυκά, με κορυφαίο τη λεμονόπιτα. Η ατμόσφαιρα είναι ανάλογη των γεύσεων, με jazz μουσική να ακούγεται αποκλειστικά από βινύλια, και λίγα τραπέζια (πέντε ή έξι μέσα στο μαγαζί) που εξυπηρετούνται από φιλικούς σερβιτόρους. Οι τιμές θα μπορούσαν να είναι λίγο φτηνότερες, με το διπλό καπουτσίνο να κοστίζει 4,70 και τις σοκολάτες περίπου 6 ευρώ, αλλά δικαιολογούνται από την άριστη ποιότητα των υλικών. i µ

'2%%.À&!)29 «Γαλλικό ή τσέχικο;», με ρωτάει η σερβιτόρα, όταν παραγγέλνω το ποτό μου, εκπλήσσοντας ευχάριστα την αφεντιά μου... Τα περισσότερα μαγαζιά δεν έχουν ούτε μία ποικιλία αψεντιού και αυτό το μαγαζί έχει δύο! Από την άλλη μεριά, θα μπορούσε ένα μπαράκι (ή καλύτερα, καφέ) να λέγεται «Αψέντι» και να μην έχει το ομώνυμο ποτό; Σωστό point και αυτό... Το ντεκόρ τηρεί τα στοιχειώδη, με ξύλινες καρέκλες και σιδερένια τραπεζάκια έξω, παραπέμποντας κυρίως σε καφενείο. Οι τιμές; Λογικές: 6 ευρώ το απλό ποτό. Οπως και να έχει, το συγκεκριμένο μαγαζί, λίγο πιο μακριά από την οχλαγωγία των trendy bar της Ηρακλειδών είναι ό,τι πρέπει για ένα ποτάκι με καλή παρέα και πολλή κουβέντα. Χ.Τ. ΥΓ: Μην περιμένεις να δεις την ξακουστή «πράσινη νεράιδα» με ένα μόνο ποτήρι αψέντι…

).&/

).&/ Petite Fleur Ôpà ¡© ©Ï Ò

É ß Í © © á

21 |Á |

40 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

m¹sl»tÀnjÀ°»¹´ m¹sl»tÀn Η προσθήκη προσθήκ νέων χρωμάτων σε ένα γκάτζετ που κυκλοφορεί κυκλοφ ήδη στην αγορά συνήθως δεν είναι σπουδαίο σπ νέο από μόνο του. Οταν, όμως, μιλάμε μιλά για δύο από τα πιο ωραία κινητά που εείναι διαθέσιμα αυτή τη στιγμή, τότε αξίζει τον κόπο να αναφερθεί πως το Legend πωλείται πλέον και σε μαύρο HTC Legen χρώμα και το HTC Desire σε λευκό. Οι δύο εκδόσεις ττων Android τηλεφώνων θα είναι διαθέσιμες μέσα στο μήνα στα καταστήμαδιαθέσιμ τα, ενώ θα θ κυκλοφορήσουν αποκλειστικά στην Ευρώπη. Ευ www.htc.com

$À v¿ª¹°Àµui´¹i

ntstÀµ¹iÀµusi¹mj° Επειδή η τεχνολογία δεν απευθύνεται μόνο σε άνδρες, η Sony προχωρά στην κυκλοφορία δύο νέων netbook με ξεχωριστό ντιζάιν, τα οποία εντάσσονται στη σειρά Vaio P. Εξωτερικά μοιάζουν πολύ με τσαντάκι, αφού η κατασκευή τους «φέρνει» σε δέρμα κροκόδειλου, ενώ στην όλη θηλυκή αισθητική βοηθά και το ροζ ή άσπρο χρώμα, στο οποίο και διατίθενται. Το βάρος τους δεν ξεπερνά τα 600 γραμμάρια, ώστε να είναι ευκολότερη η μεταφορά τους, με την οθόνη να βοηθά και αυτή, αφού έχει μέγεθος 8 ιντσών. Στο τεχνικό κομμάτι ενσωματώνουν τους επεξεργαστές Atom Z540 και Atom Z560 ανάλογα με την έκδοση, μνήμη 2GB και σκληρό δίσκο 64GB και 128GB -όμως, ποια νοιάζεται πραγματικά για αυτές τις λεπτομέρειες; www.sony.com

·ªt¶´lni»iÀ»j´t° Στις 26 Οκτωβρίου αναμένεται να κυκλοφορήσει το Office 2011 για το λειτουργικό σύστημα Mac OS, φιλοδοξώντας να λύσει τα προβλήματα που υπήρχαν στις παλαιότερες εκδόσεις. Σύμφωνα με την Microsoft, θα είναι διαθέσιμο σε δύο εκδοχές, την Home & Student και την Home & Business, με τις τιμές να είναι αντίστοιχες των εκδόσεων για Windows. Ανάμεσα στα νέα χαρακτηριστικά ξεχωρίζει η προσθήκη μακροεντολών και scripts στο Excel, καθώς και η πρόσβαση στην online template gallery της Microsoft. Επιπλέον, στην έκδοση

Την εμφάνισή τους μέχρι το τέλος του χρόνου θα κάνουν στην ιαπωνική αγορά οι πρώτες τρισδιάστατες τηλεοράσεις της Toshiba που δεν θα απαιτούν από το θεατή να φορά ειδικά γυαλιά, για να τις απολαύσει. Πρόκειται για δύο μοντέλα, 20 και 12 ιντσών, με τις τιμές τους να φτάνουν τα 2.120 ευρώ και 1.060 ευρώ αντίστοιχα. Προς το παρόν, δεν έχει ανακοινωθεί αν θα κυκλοφορήσουν και σε άλλες χώρες, αφού η εταιρεία περιμένει να δει την ανταπόκριση των Ιαπώνων σε ένα 3D μοντέλο 20 ιντσών που κοστίζει, όσο μία plasma 50 ιντσών. www.toshiba.com

j¹mts¹mt¹Àj·¹°mj·»j°

Home & Business είναι ενσωματωμένο το Outlook, αντικαθιστώντας το Entourage, ενώ σημαντική είναι και η καλύτερη συνεργασία της σουίτας με το Time Machine, δίνοντας τη δυνατότητα ταχύτερων backup. www.microsoft.com

Ο νέος τρόπος, για να επισκεφθείς τη γιαγιά σου που βρίσκεται στο χωριό, λέγεται Umi και παρουσιάστηκε πρόσφατα από την Cisco. Πρόκειται για μία συσκευή που συνδέεται με την τηλεόρασή σου, πραγματοποιεί βιντεοκλήσεις με ανάλυση 1080p και στη συνέχεια τις αποθηκεύει, αν θέλεις, με ανάλυση 720p. Ετσι, μπορείς από το σαλόνι σου να βλέπεις και να συνομιλείς με όποιον θες σε άριστη ποιότητα. Το σετ έρχεται μαζί με ένα τηλεκοντρόλ για ευκολότερο χειρισμό και η κάμερά του έχει αυτόματο focus, οπτικό ζουμ και δυνατότητα ρύθμισης της ισορρο-

πίας λευκού. Προς το παρόν, πάντως, μάλλον θα βολευτούμε με τις βιντεοκλήσεις του Skype, αφού η συσκευή κοστίζει στις Ηνωμένες Πολιτείες 430 ευρώ και έχει μηνιαία συνδρομή 18 ευρώ για απεριόριστες κλήσεις. www.cisco.com

41

j ½³ ¸ Ài ­ ³¸ Àµ ¸ ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

¶¹s»jtÀ·is»tu Ài°uªni»i

»in·´j»i˹vj¹ªi·t°mjul Τη δυνατότητα να μετατρέψουν το iPad τους σε... αποσκευή χειρός δίνει η Colorware στους κατόχους της ταμπλέτας, χάρη στο ειδικό πλαίσιο-χερούλι που κατασκεύασε. Η εταιρεία υπόσχεται αυξημένη ασφάλεια και στιλ, καθώς το υλικό που χρησιμοποιεί είναι το αλουμίνιο, το οποίο αποτελεί πρώτη ύλη για την παραγωγή αεροσκαφών. Οποιος πάντως έχει σκοπό να το αγοράσει, θα πρέπει να προβληματιστεί όχι μόνο για το χρώμα που θα επιλέξει, αλλά και για το πόσο βαθιά πρόκειται να βάλει το χέρι στην τσέπη, με την τιμή να αγγίζει τα 220 ευρώ.

Τη δική της λύση στα καλώδια που απλώνονται σε όλο το σπίτι, αλλά και στο πρόβλημα αναπαραγωγής των διαφορετικών φορμάτ βίντεο δίνει η Sony, κυκλοφορώντας μέσα στο μήνα τον SMP-N100. Πρόκειται για ένα δικτυακό media player, ο οποίος μπορεί να συνδεθεί ασύρματα με το δίκτυό σας και να αναπαράγει τα αρχεία του υπολογιστή στην τηλεόρασή σας. Επιπλέον, συνδέεται στο internet και αναπαράγει βίντεο από το Youtube, βελτιώνοντας ταυτόχρονα την ποιότητά τους, ενώ χάρη σε ειδικές εφαρμογές μπορείτε να το χειρίζεστε μέσω του iPhone ή του Android κινητού σας. Διαθέτει εξόδους HDMI 1080p, composite, component, καθώς και ψηφιακές εξόδους ήχου, οπτική και ηλεκτρική. Παράλληλα, είναι εξοπλισμένος με θύρες Ethernet, αλλά και USB, και το μόνο που μένει, για να το αποκτήσουμε, είναι να μάθουμε την τιμή του www.sony.com

www.colorwarepc.com

njµi À-).)

mi¹Àn¹mªtÀmi¹À̂·ªi°¹st̃

¼utÀvj¹ª¹°»lª¹iÀ°jÀjsi Οσοι έχουν παιχνιδομηχανή Wii, θα χαρούν μαθαίνοντας πως η Nintendo κατάφερε να ενσωματώσει σε ένα χειριστήριο το Wii Remote και την επέκτασή του, το Wii MotionPlus, το οποίο βελτιώνει τον αισθητήρα κίνησης, εντοπίζοντας και την παραμικρή κίνηση του χεριού. Το όνομά του θα είναι Wii Remote Plus και αναμένεται να δώσει απόλυτο έλεγχο στα παιχνίδια. Οι φήμες για την κυκλοφορία του περιφερειακού είχαν οργιάσει το τελευταίο διάστημα, όταν αμερικανική αλυσίδα καταστημάτων δημοσιοποίησε τη συσκευασία του παι-

χνιδιού δ ύ FlingSmash Fli S h στην οποία περιλαμβανόταν το Wii Remote Plus. Τελικώς, η Nintendo επιβεβαίωσε τις φήμες σε πρόσφατη εκδήλωσή της, φιλοδοξώντας να απαντήσει στο PlayStation Move που έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές για την ανταπόκρισή του. www.wii.com

Το… «άχτι τους» θα μπορέσουν να βγάλουν σε λίγο καιρό οι λάτρεις των Mini Cooper, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες, η εταιρεία αναμένεται να κυκλοφορήσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, εφταθέσια έκδοση του μοντέλου. Οσοι, λοιπόν, ένιωθαν στριμωγμένοι μέχρι στιγμής στο εξαιρετικά αγαπητό Mini, καλό είναι να ξεκινήσουν να μαζεύουν χρήματα για το Countryman Plus, όπως πιθανότατα θα λέγεται το νέο αυτοκίνητο. Αποστολή του είναι να αντιμετωπίσει τα μεγάλα SUV, έχοντας τρεις σειρές καθισμάτων στο εσωτερικό και διευρυμένο μήκος μεταξονίου κοντά στα 2,7 μέτρα. Επίσημη επιβεβαίωση δεν υπάρχει μέχρι τώρα από την κατασκευάστρια εταιρεία, ούτε φυσικά και εξήγηση για ποιο λόγο να αποκαλείται Mini ένα πολυμορφικό. www.mini.com

o¿»tµªio¹mlÀnj À»l´jo¿st Μία... φωτογραφική μηχανή που μπορεί να πάρει και τηλέφωνο σκοπεύει να κυκλοφορήσει η Panasonic τον προσεχή Μάρτιο στην Ιαπωνία με τον τίτλο Lumix Phone. Φυσικά, όπως προδίδει και το όνομά του είναι κινητό τηλέφωνο, το γεγονός όμως ότι ενσωματώνει κάμερα 13,2MPixels σε κάνει να αναρωτιέσαι σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκει πραγματικά. Οι διαστάσεις του θα είναι 116 x 52 x 17,7mm, θα έχει οθόνη LCD 3,3 ιντσών και θα ζυγίζει 146 γραμμάρια. Θα είναι ακόμη εξοπλισμένο με φλας Xenon, συρόμενο πληκτρολόγιο και θα πωλείται σε τέσσερα χρώματα: μπλε, χρυσαφί, μαύρο και ροζ. www.panasonic.com

42 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

s |Áu v ::: 0(75232/,61(:6 *5

Βασικό κομμάτι της περιποίησης μιας γυναίκας είναι η φροντίδα του προσώπου. Ψάξαμε για εσάς 5 κρέμες προσώπου που καλύπτουν όλους τους τύπους επιδερμίδας και σας τις παρουσιάζουμε. Διαβάστε και βρείτε ποια είναι αυτή που ταιριάζει στο δικό σας πρόσωπο και αναζωογονηθείτε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το Εργαστήρι Ερευνας και Ανάπτυξης του Κορρέ έκανε για όλες εμάς ένα ακόμη θαύμα. Σε συνεργασία με το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών μελέτησε την προστασία από τη γήρανση σε κυτταρικό επίπεδο μέσω της δράσης του πρωτεασώματος. Με απλά λόγια, η κερσετίνη θα είναι από εδώ και στο εξής η αγαπημένη σας ουσία. Προέρχεται από τη βελανιδιά και πετυχαίνει επανορθωτική δράση σε ήδη γηρασμένα κύτταρα. Χωρίς σιλικόνες, αιθανολαμίνες και εμπλουτισμένη με ενεργά εκχυλίσματα, η νέα σειρά του Κορρέ ήρθε, για να μείνει. Αξίζει να δοκιμάσετε την κρέμα προσώπου ημέρας και νύχτας για όλες τις επιδερμίδες.

Καινοτομία, όμως, στον τομέα της αντιγήρανσης έφερε και η σειρά Q10 της Nivea. Το Q10 είναι ένα ισχυρό συνένζυμο που υπάρχει ήδη στην επιδερμίδα μας, αλλά μειώνεται με την πάροδο του χρόνου. Τώρα με τη νέα αντιρυτιδική κρέμα ημέρας NIVEA VISAGE Q10, της ήδη αγαπημένης μας σειράς, το Q10 επιστρέφει στον οργανισμό μας και καταπολεμά τις ρυτίδες εκ των έσω. Λειαίνει την επιδερμίδα και προσφέρει προηγμένη πρόληψη κατά την εμφάνιση νέων. Με αντηλιακή προστασία SPF 15 προστατεύει χωρίς να αφήνει ίχνη λιπαρότητας. Ειδική για μεικτές και λιπαρές επιδερμίδες, γι’ αυτό και δεν πρέπει να λείπει από το δυναμικό κάθε γυναίκας.

Η κρέμα σύσφιξης πόρων της L’Oreal είναι η σταθερή αξία στην περιποίηση προσώπου. Με ρευστή υφή που δρα άμεσα για λείανση της επιδερμίδας και ραφιναρισμένους πόρους. Με καθημερινή χρήση μπορείτε να πετύχετε νεανικό πρόσωπο και να δείτε ρυτίδες και πόρους να μειώνονται ορατά.

Εκτός από τις κρέμες προσώπου, σημαντική είναι και η απολέπιση της επιδερμίδας σας. Οι κορυφαίοι δερματολόγοι της Clinique ενθαρρύνουν την ήπια εξατομικευμένη απολέπιση για όλους τους τύπους επιδερμίδας. Με την ολοκληρωμένη σειρά Turnaround, η καθημερινή φροντίδα μπορεί να έχει τα βέλτιστα αποτελέσματα, και χωρίς να προκαλεί ερεθισμούς και ξηρότητα επαναφέρει τη χαμένη λάμψη της επιδερμίδας.

Και τα αγαπημένα μας Body Shop παρουσίασαν πρόσφατα τη νέα κρέμα προσώπου Natrulift. Η εναλλακτική πρόταση της φύσης βασίζεται σε απόσταγμα ροδιού. Η νέα αυτή σειρά υπόσχεται πιο σφιχτή επιδερμίδα από την πρώτη κιόλας ημέρα, ενώ έρευνες έχουν δείξει ότι σε διάστημα μόλις 4 εβδομάδων οι ρυτίδες του προσώπου δείχνουν σταδιακά πιο ήπιες. Η σειρά Natrulift περιλαμβάνει 5 ξεχωριστά προϊόντα, τα 5 βήματα για ένα όμορφο δέρμα.

VINIETA t

43

::: 0(75232/,61(:6 *5

Κριός

(21/3 – 20/4)

Ξέρουμε την ένταση που κρύβεις μέσα σου, δεν χρειάζεται να το αποδεικνύεις σε κάθε σου βήμα. Κατέβασε λίγο ταχύτητα, για να προλαβαίνεις και να σκέφτεσαι. Τα οικονομικά σου δεν είναι στην καλύτερη φάση τους, αλλά αυτό το ξέρεις ήδη. Το μόνο καινούργιο είναι η στάση «Βούδα» που πρέπει να υιοθετήσεις για λίγο. Εκτίμησε τις δυνατότητές σου, για να το κάνουν και οι υπόλοιποι.

Καρκίνος

(22/6 – 22/7)

Περνάς δημιουργική φάση ή τουλάχιστον έτσι θέλεις να πιστεύεις. Είσαι έτοιμος να προχωρήσεις σε δεσμεύσεις και σε νέα συναισθηματική φάση, αλλά ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου δεν δείχνει να σε συμμερίζεται. Μην βιαστείς να πάρεις αποφάσεις αυτή την περίοδο. Φάση είναι και θα περάσει. Πάρε βαθιές ανάσες και μην οδηγείς τα πράγματα στα άκρα, εκτός αν έχεις αποφασίσει ότι ήρθε το τέλος.

Ζυγός

(24/9 – 23/10)

Η Αφροδίτη, κυβερνήτης του ζωδίου σου, είναι ανάδρομη και αυτό ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει. Αφήνεις έξω ερωτικές και κοινωνικές υποχρεώσεις και επικεντρώνεσαι στα οικονομικά. Δεν θα ζήσεις ξαφνικά μες τη χλιδή, αλλά μπορείς να προετοιμάσεις το έδαφος για ένα καλύτερο μέλλον. Οσοι νόμιζαν ότι η ψυχή ενός Ζυγού είναι «ευγενική», ήρθε η ώρα να τον δουν να παλεύει, για να επιβιώσει.

Αιγόκερως

(22/12 – 20/1)

Δεν είσαι ευχαριστημένος με τίποτα και νομίζεις ότι έχεις πάντα δίκιο. Αλλά αυτά τα κάνεις σχεδόν πάντα. Αυτό που αλλάζει αυτή την εβδομάδα είναι η πεποίθησή σου ότι η ζωή που ονειρεύεσαι θα καταλήξει σε εφιάλτη. Ασε τις μοιρολατρίες και κράτα το όνειρο ζωντανό. Δεν πρόκειται να σε φυλακίσει κανείς χωρίς τη θέλησή σου, εκτός αν στραγγαλίσεις όσους διαφωνούν μαζί σου.

ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

Ταύρος

(20/4 – 20/5)

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μάχη στα επαγγελματικά που έχεις θέσει ως κυρίαρχο τομέα της ζωής σου και απεγνωσμένη προσπάθεια, ώστε οι σχέσεις σου να βγουν στην επιφάνεια. Κατανοητό το ζόρι σου, αλλά δεν έχεις και πολλές επιλογές. Χαμογέλα και παίξτο ανώτερος. Ο πόλεμος αυτή την εποχή δεν είναι σίγουρο ότι θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Λέων

(23/7 – 23/8)

Το ευχάριστο νέο είναι ότι τα βάσανα τελειώνουν. Εχεις ταλαιπωρηθεί αρκετά και η οικογένεια (με την ευρύτερη έννοια) δεν δείχνει τρομερή κατανόηση. Μην πτοείσαι και μην παίρνεις πάνω σου όλες τις ευθύνες. Τα διλήμματα υπάρχουν, για να μας βοηθούν στις αποφάσεις, και όχι για να μας οδηγούν με βεβαιότητα στην απόγνωση. Συγκεντρώσου στη δουλειά και οι καλύτερες ημέρες έρχονται.

Σκορπιός

(24/10 – 22/11)

Εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και καλά κάνεις. Απλά κάποιες στιγμές πρέπει να θυμάσαι ότι εκεί έξω υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι. Καλοί ή κακοί, δεν έχει και τόση σημασία. Πάρε φόρα και σπάσε την πόρτα που βάζεις μόνος σου γύρω σου. Η διαίσθησή σου είναι το δυνατό σου σημείο, αλλά η βοήθεια των φίλων μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια. Και αν σκοντάψεις, θυμήσου ότι ξέρεις να ξανασηκώνεσαι.

Υδροχόος

(21/1 – 19/2)

Δίνεις όλο το βάρος στην καριέρα και τα λάθη πια δεν συγχωρούνται. Παλεύεις όχι μόνο, για να γίνεις καλύτερος, αλλά και για να το δείξεις σε όλους. Παλεύεις να εδραιωθείς, να αποκτήσεις οπαδούς, να πείσεις για την αξία σου. Μέχρι εδώ όλα καλά, αλλά σε αυτόν τον αγώνα δεν θα είσαι μόνος. Οι τρικλοποδιές που νιώθεις δεν είναι της φαντασίας σου. Θέλουν και άλλοι ό,τι ακριβώς και εσύ.

∆ίδυμοι (21/5 – 21/6) Δουλεύεις πολύ, αλλά αυτό δεν σε ανησυχεί ιδιαίτερα. Ο φόρτος εργασίας και τα τρελά ωράρια είναι μέρος της ζωής σου. Πρόσεχε μόνο μην ξεχάσεις να ζήσεις, αλλά συνεχίσεις να κρύβεις μέσα στο χαρτομάνι συναισθήματα και εκκρεμότητες. Θυμήσου να ασχοληθείς και λίγο με τον εαυτό σου. Είτε χρειάζεσαι τόνωση αυτοπεποίθησης, είτε δίαιτα και γυμναστική, είναι καιρός να το κάνεις.

Παρθένος

(24/8 – 22/9)

Η επικοινωνία είναι στο επίκεντρο αυτής της εβδομάδας. Κάτι δεν καταλαβαίνεις, κάτι δεν καταλαβαίνουν. Μην νιώθεις όμως σαν τον τρελό του χωριού. Οι ευκαιρίες υπάρχουν για σένα σε όποια γλώσσα και αν καταφέρεις να συνεννοηθείς. Δημιουργική περίοδος επαγγελματικά και συναισθηματικά. Νέα σχέση ή νέα δουλειά, ερωτικό ξεκαθάρισμα ή προαγωγή. Να θυμάσαι ότι σε αυτό το παιχνίδι τους όρους θα τους θέσεις εσύ.

Τοξότης

(23/11 – 21/12)

Απαισιόδοξος από τη φύση σου σκέφτεσαι ότι το τέλος του κόσμου είναι κοντά κάθε δεύτερο λεπτό. Ωραίο είναι να χάνεσαι στις σκέψεις σου, αλλά η ζωή συνεχίζεται πολλές φορές εν αγνοία σου. Και επειδή οι επόμενοι μήνες επιφυλάσσουν κάτι πολύ σημαντικό για τη δουλειά σου, ζήσε και κάνε υπομονή. Η πίεση θα φέρει θετικά αποτελέσματα και οι κόποι σου δεν θα πάνε χαμένοι.

Ιχθείς

(20/2 – 20/3)

Τόση αστάθεια δεν είναι σίγουρο ότι ακόμα και εσύ μπορείς να την αντέξεις. Μία είσαι στο +100, μία στο -300. Ευτυχώς, είσαι προσαρμοστικός και δεν κινδυνεύεις να εκραγείς. Σημάδια όμως από το πάνω-κάτω θα μείνουν σίγουρα και θα αργήσουν να φύγουν. Αγνόησε όσους δεν θέλουν να βοηθήσουν και πάρτο πάνω σου. Θα βρεις την ισορροπία σου (όπως πάντα).

µ r ¸À· ®

|

44 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

Σε αντίθεση, μάλλον, με τους περισσότερους γνωστούς μου που σιχαίνονται τις ανηφόρες, εγώ τις λατρεύω, πιθανότατα επειδή δεν οδηγώ. Ειδικά εκείνες τις στενές, τις αφύσικες ανηφόρες στα Ιλίσια και στου Ζωγράφου που, όπως τις ανεβαίνεις, σφίγγονται οι γάμπες σου και σου κόβεται η ανάσα. Που για κάποιο λόγο πάντα βρίσκεις πεταμένα και σκασμένα νεράντζια στην άσφαλτο που μυρίζουν. Την περασμένη εβδομάδα -πώς μου ’ρθε;- αποφάσισα να κατέβω Μιχαλακοπούλου με το λεωφορείο και να ανέβω με τα πόδια προς τα πάνω. Ηταν η ημέρα με εκείνη την ξαφνική μπόρα και αντί για νεράντζια μύριζε λαχταριστό το βρεγμένο χώμα. Βρέθηκα να ανεβαίνω τα σκαλάκια της Αντιμάχου, στα οποία εγώ πάντα αναφέρομαι απλώς ως «τα σκαλάκια», αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν αυτό είναι κατανοητό. Ανε-

::: 0(75232/,61(:6 *5

»tÀ·j»ª¹stÀ»ªi·jk¹À°»iÀ°mi´im¹i

διά. Δύο αγόρια γύρω στα 15 μου φάνηκαν, με τζιν, φούτερ και ανακατεμένα μαλλιά. Ο ήχος που είχε διαπεράσει τα ακουστικά μου δεν ήταν η ομιλία τους. Αυτό δεν θα ήταν άξιο αναφοράς. Ο ήχος ήταν από ένα ραδιόφωνο. Τα δύο παιδιά είχαν μαζί τους ένα παλιό αναλογικό ραδιόφωνο και το είχαν ακουμπήσει πάνω στο τραπέζι και άκουγαν -όχι μουσι-

βαίνοντας αφηρημένη, αν και φορούσα ακουστικά, έφτασε στα αυτιά μου ένας ήχος. Για να μην τα πολυλογώ, στο αριστερό μου χέρι σε λίγο θα εμφανιζόταν το πέτρινο τραπέζι, στο οποίο εγώ αναφέρομαι απλά ως το «πέτρινο τραπέζι», μια πέτρινη παρατημένη φωλιά όπου σπάνια βλέπω κόσμο. Περιέργως, αυτή τη φορά κάθονταν δύο παι-

t´iÀj¹si¹À¼ªtnt°

i´´tuÀ·i»i°À Ài´´tuÀ¶ª¹°mj°i¹ mi·s¹miªji

Πάμε βόλτα στη Βουταδών. Πριν από δέκα χρόνια το Γκάζι ήταν μια «ανεξερεύνητη», ξεχασμένη περιοχή των Αθηνών. Σήμερα είναι το μεγαλύτερο must της πόλης. Και η οδός Βουταδών το κέντρο του. Εκεί που σε βγάζει το μετρό, εκεί που έχει όλα τα γούστα, από κουλτοκυριλέ Hoxton μέχρι bar αλά Μύκονος. Σε μια αθηναϊκή γωνιά που σιγά-σιγά θυμίζει καλοκαίρι σε νησί… Φυσικά, οι περισσότεροι στο άκουσμα της οδού πιστεύουμε ότι είναι αφιερωμένη σε βουτηχτές, βουτάδες και γενικά μακροβούτια. Η αλή-

Και περπατώ στην Ερμού, χαζεύοντας βιτρίνες και σκοντάφτοντας σε πόδια, ζαλισμένη, ώσπου μπροστά μου αναδύεται η Καπνικαρέα. Το εκκλησάκι αυτό, βέβαια, είναι εκεί από το 1050, αλλά εγώ κάθε φορά που το βλέπω στη μέση του δρόμου, ξαφνιάζομαι σαν να φύτρωσε χτες. Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτή μου την αναστάτωση. Το 1834, επί Οθωνος, τότε που η Αθήνα με μερικές χιλιάδες κατοίκους, άκουσον-άκουσον, έγινε πρωτεύουσα, άρχισε η ανοικοδόμησή της και μαζί διανοίχτηκε και η οδός Ερμού. Και όπως έσκαβαν, πετάχτηκε και σε αυτούς η Καπνικαρέα, που παρά τρίχα σώθηκε από κατεδάφιση. Φαίνεται πως είχε μεγάλη καρδιά ο πατέρας του Οθωνα που επενέβη. Χτισμένη στα ερείπια κάποιου αρχαίου ναού αφιερωμένου στη θεά Αθηνά ή την Δήμητρα, η εκκλησία, που από το 1932 ανήκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δέχτηκε πολλούς τίτλους στο πέρασμα του χρόνου, όπως: Εκκλησία της

j ½³ ¸ Àµ Àª ½ ¸ À Àª ³À°¸

t¼t°À¶tu»i¼¿s

θεια μάς διαφεύγει. Ο Βούτης ήταν ένας τοπικός ήρωας της περιοχής, αδελφός του θρυλικού βασιλιά Ερεχθέα. Είχε την τύχη ή την ατυχία να κληρονομήσει την ιερατεία του Ποσειδώνα και της Αθηνάς, ενώ ο αδελφός του κληρονόμησε τη βασιλεία. Οι αρχαίοι πρόγονοι τον τίμησαν, χαρίζοντας το όνομά του σε ένα δήμο. Ετσι εμείς σήμερα -τιμώντας τους μύθους μας- κάνουμε σπονδές με μπίρες, κρασιά και «σκληρά» ποτά στη Βουταδών προς τιμήν ενός μυθικού ιερέα. Οίνος ευφραίνει καρδίαν...

κή- μία εκπομπή. Απλά, λοιπόν, πήραν το ραδιοφωνάκι τους και πήγαν και έκατσαν στο «πέτρινο τραπέζι» στα «σκαλάκια», για να ακούσουν μία εκπομπή. Κάθονταν έτσι, δίπλα-δίπλα, ακίνητα και αμίλητα, σαν τους γέρους του “Muppet Show” που μόλις είχαν παρεξηγηθεί μεταξύ τους για κάτι. Ομορφο και λίγο αστείο, ε; °O ±¸Àk® ¸

Βασιλοπούλας και του Πρέντζα επί Τουρκοκρατίας ή Καμουχαρέα. Μία εκδοχή θέλει την Καπνικαρέα ή Καπνηκαρέα να έχει πάρει το όνομά της από τον οικοδόμο της, εισπράκτορα του «καπνικού φόρου», ενός φόρου οικοδομής που επιβαλλόταν στα νοικοκυριά, εκ του καπνού που έβγαινε από τις εστίες. Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, αλλά μου αρέσει. Τώρα μου κολλάει το «Σ’ έχω δει, κάπου, κάπου σε ξέρω», κάθε φορά που βλέπω την Καπνικαρέα.

Ás Á ::: 0(75232/,61(:6 *5

45 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

¼j¯¹iÀ»l°À ²l¶¿s

/ À¢ ¸ ³ À À ¸ À ¸À ¸ ½¸ ¸¡À­ À ³ À ¸À ¸ ¸ ±« À ¸À­ ½r ¸À À» ±¸ À Àj ¸½ ­¸ À Ài ± À¶¸ ± À À¹ ½ Àj

8:10, ακριβώς: «…Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν! Καλημέρααα!». «Καλοκουρδισμένη» και πάντα στην ώρα της, η πρωινή προσευχή των μαθητών του γειτονικού 3ου Ενιαίου Λυκείου Αιγάλεω (πρώην 18ο Δημοτικό σχολείο), με σηκώνει εδώ και δύο δεκαετίες από το κρεβάτι μου. Ή έστω, μου υπενθυμίζει πως πρέπει να το εγκαταλείψω μετά από κανένα… δίωρο. Και να βγω έξω. Στα «Ρώσικα»… Τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα όλα κι όλα, μα με χιλιάδες όμορφες θύμησες, τα «Ρώσικα» αποτελούν τη γειτονιά μου. Το προσωνύμιο το κόλλησαν ως… ρετσινιά οι ντόπιοι Αιγαλεώτες. Ισως με αυτόν τον τρόπο να ήθελαν να πικάρουν (;) τους νεοφερμένους Ποντίους, που επέλεξαν να εγκατασταθούν σε αυτήν τη γωνιά της Δυτικής Αττικής, 4 και 5 δεκαετίες νωρίτερα. Το μικρόκοσμό μου αυτό, λοιπόν, δεν θα τον άλλαζα με καμιά γκλαμουράτη αθηναϊκή συνοικία. Με τα στραβά του και τα καλά του, έχει καταφέ-

ρει το ακατόρθωτο: σε αντίθεση με δεκάδες «γειτονιές» της πόλης, αποτίναξε από πάνω του τα δεσμά των εισαγωγικών. Παραμένει φανατικά… γειτονιά! Ενα φιλαράκι γείτονας μού είχε πει κάποτε πως τον ενοχλεί να βγαίνει από το σπίτι και να τον γνωρίζουν οι πάντες. Η δική μου η χαρά, ωστόσο, κάθε φορά που θα ξεστομίσω ή θα απαντήσω σε ένα απλό «τι κάνεις;», καλά κρατεί… Και όπως λέει και το τραγούδι, οι «παλιές εικόνες και τα αρώματα» δεν λένε να εγκαταλείψουν τα δρομάκια της Τροίας, της Επαμεινώνδα, της Αγίου Βασιλείου, της Ιθώμης. Ευτυχώς… Μιλώντας για εικόνες… Να το κολάζ μου: Πιτσιρικάδες στα παγκάκια στον πεζόδρομο να τσακώνονται για τις ομάδες. Καψουράκια του Λυκείου να κάνουν κατάληψη στα σκαλιά των γύρω σπιτιών μετά το σχόλασμα. Ο κυρ-Θέμης, ο παντοπώλης της γειτονιάς, να μεταφέρει ακούραστος τα καφάσια με τα προϊόντα του. Η Ελλάς Ποντίων, το ποδοσφαιρικό καμάρι της γειτονιάς, να μαζεύει όλη τη γειτονιά στο γηπεδάκι της Ορυζομύλων τα μεσημέρια της Κυριακής. «Ποιος Ολυμπιακός και πράσινα άλογα;», θα ακούσεις να λέει ακόμη και ο «βαμμένος γαύρος» Φούτσος (ψευδώνυμο και αυτό…), όταν μιλάει για «Ελλάς». Οι «γιαγιάδες-bloggers» να διαπρέπουν στην τέχνη του… κουτσομπολεύειν και να φροντίζουν για την άμεση, καθημερινή μας «εναλλακτική ενημέρωση». Οι τρεις καταπράσινες πλατείες, τα τρία νέα σχολειά, η μεγαλοπρεπής εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης. Ολα σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους, να διώχνουν ετσιθελικά την ασχήμια από τα παλιατζίδικα, τις μάντρες και τους αρουραίους, ομορφαίνοντας, όσο δεν πάει, τη μέχρι τότε γκετοποιημένη συνοικία μας. Μιλώντας για αρώματα… Να η ιστορία μου: Μερικούς μήνες πριν, η φίλη μου η Ειρήνη (γέννημα θρέμμα νοτίων προαστίων) κοντοστάθηκε, καθώς περπατούσαμε στην Ιασίου. «Τι έπαθες;», την ρώτησα. «Μυρίζουν πανέμορφα!», είπε. Και δεν εννοούσε τα νυχτολούλουδα. Τέτοια υπάρχουν και στη γειτονιά της, στο Π. Φάληρο. Αυτά που δεν υπάρχουν εκεί, είναι τα έντονα αρώματα που αναβλύζουν από τις απλωμένες στα μπαλκόνια μπουγάδες. Δεν το είχα παρατηρήσει ποτέ μου, είναι η αλήθεια. Εκτοτε, όμως, κάθε φορά που τα… πλυμένα βγαίνουν στη φόρα, η αίσθηση της γειτονιάς με πλημμυρίζει ακόμα περισσότερο… s ± Àª

| |

46 ȅȀȉȍǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

{ Ä Ä}|t {t{Ä t} Ä { { } {Ä {Ä }v} y

s¸ r ¸Àn¸ r

Την πληρωμή του λογαριασμού της ΔΕΗ. Αν και νόμιζα ότι η μεγάλη ουρά στο ταμείο ήταν ο μόνος λόγος, για να πτοηθώ και να αποχωρήσω άπραγη από τη ΔΕΗ της γειτονιάς, αυτή τη φορά, όμως, η τύχη μού επεφύλασσε εκπλήξεις. Ολοι όσοι βρίσκονταν στην υπηρεσία συζητούσαν για ένα και μόνο πράγμα: τις προσεχείς αυξήσεις. Τη θέση των συζητήσεων για την περίεργη γειτόνισσα, τα «Μυστικά της Εδέμ» και τα ρούχα της Κορομηλά πήραν διάφορα ποσοστά που κανείς δεν μπορούσε να επιβεβαιώσει με ακρίβεια. 5%, 10%, 32%, και η συζήτηση έμοιαζε ατελείωτη. «Με ένα πρόχειρο υπολογισμό, σε ένα χρόνο θα πληρώνω τέσσερις φορές παραπάνω, το είπε ο Παπαδάκης», έλεγε και ξανάλεγε η κυρία τρία άτομα πιο μπροστά από μένα. Επαθα ένα ψυχοπλάκωμα, μαύρισε η ψυχή μου και αποχώρησα. Αν μου κόψουν το ρεύμα, θα το «χρεώσω» στην κυρία που βλέπει πολύ Παπαδάκη.

Την ακρόαση της ραδιοφωνικής εκπομπής «Ελληνοφρένεια». Το ταξί κατευθυνόταν προς το κέντρο και δυστυχώς, η Πατησίων ήταν άδεια. Ο Θύμιος και ο Αποστόλης σχολίαζαν, μεταξύ άλλων, την ελεύθερη πτώση του υποψήφιου περιφερειάρχη Αττικής, Αδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος πήδηξε από τα 10.000 πόδια για τις ανάγκες φωτογράφησης. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ τον εκθείαζε για την τολμηρή αυτή πράξη. Το γέλιο μου διέκοψε άκομψα ο οδηγός του ταξί. «Κυρία, φτάσαμε Σύνταγμα. 6,20 ευρώ».

Την προετοιμασία για τη συναυλία των Scorpions. Ηταν Τετάρτη μεσημέρι και είχε συννεφιά. «Ευτυχώς, η συναυλία είναι στο ΣΕΦ», σκέφτηκα και σταμάτησα να ασχολούμαι με την πιθανότητα βροχής. Το γήπεδο ήταν κλειστό, τα εισιτήρια για τη συναυλία ήταν τοποθετημένα προσεκτικά στο τραπεζάκι και η ψυχολογία μου βρισκόταν σε άριστη κατάσταση. Τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Εβαλα το δίσκο “Sting in the tail” στο στερεοφωνικό, δυνάμωσα την ένταση και έκατσα αναπαυτικά στον καναπέ. Περίπου στα μισά του δίσκου είδα το φως του κινητού να ανάβει επίμονα. Ευτυχώς, το είχα βάλει στο αθόρυβο και μπορούσα να το αγνοήσω προς στιγμή. Μετά την τρίτη κλήση το σήκωσα εκνευρισμένη. «Ακυρώθηκε η συναυλία, το έμαθες; Ο Mine έχει οξεία φαρυγγίτιδα!» ακούστηκε από την άλλη άκρη της γραμμής.

Την πρωινή ενημέρωση της Δευτέρας. Τα sites των εφημερίδων ήταν ανοιχτά στον υπολογιστή μου, μαζί με τα ενημερωτικά, αλλά και κάποια blogs. Το ίδιο και το Facebook, το Gmail, κοκ. Μετά την τρίτη-τέταρτη βαρετή είδηση που διάβασα, το μάτι μου έπεσε σε πολλά παρόμοια post στο Facebook. Μα καλά, όλοι οι φίλοι μου την ίδια ταινία πήγαν να δουν Κυριακή βράδυ; “I am love”, λοιπόν, και οι περισσότεροι δήλωναν ενθουσιασμένοι. Ο Κώστας, ο Νίκος, η Μαρία, αλλά και η Γωγώ. Χαρακτήρες πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους μοιράζονταν τον ίδιο ενθουσιασμό. Να θυμηθώ να δω την ταινία το συντομότερο δυνατό και μετά να αναρτήσω το σχετικό post.

Την καταγραφή των αποδείξεων που έχω συσσωρευμένες σε ένα κουτί. Για την ακρίβεια, δεν κατάφερα να την αρχίσω. Οι άπειρες αποδείξεις που μαζεύω από την αρχή του χρόνου, όπως όλοι μας, υπάρχει πιθανότητα να παραμείνουν για πολύ καιρό ακόμα στο κουτί τους. Μέχρι να μου εξηγήσει κάποιος με ποιο τρόπο είμαι υποχρεωμένη να τις καταθέσω και τι θα κάνω με αυτές που έχουν σβηστεί, δεν κάνω τίποτα. Γιατί η περίπτωση να χάσω τουλάχιστον ένα μήνα από τη ζωή μου, να τις ταξινομήσω, να τις καταμετρήσω και να συμπληρώσω χειρόγραφα τα στοιχεία που έχουν σβηστεί, φαντάζει τουλάχιστον απίθανη.