Metropolis Free Press 11.10.13 by Metropolis

11-17.10. 2013

Undercover music Τι σημαίνει In Mute; O Mιχάλης Μοσχούτης εξηγεί στον Γιάννη Διαμαντή

ΦΥΛΛΟ 1043

Στην Καρύτση Ο Δημήτρης Χαλιώτης συναντιέται με τη Φαίη Ξυλά της ώριμης ερμηνείας

On target Ο Γιάννης Παπαδάκης περιγράφει το ψηφιακό ψάρεμα στον Ανδρέα Γιαννόπουλο

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Metropolis www.metropolispress.gr

Σαν ροκ συγκρότημα! Κ Κουρής, ή Μαρκουλάκης, Μ λά Παπασπηλιόπουλος, Π λό λ Πυρπασόπουλος, Π ό λ οι πρωταγωνιστές του Πουπουλένιου

Index Pollfish...9

Αστυ...33

Η πλατφόρμα που προσφέρει το αναγκαίο feedback στους δημιουργούς εφαρμογών

Μια περιήγηση στην άγνωστη πλευρά του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών

Batman...10

Ξυλά...36

Ο θρυλικός Μπάτμαν μιλάει για το πιο cult μπαρ της πόλης

Υποδύεται την κόρη του Φον Δημητράκη στο ομώνυμο έργο του Δημήτρη Ψαθά

Πουπουλένιος...26

Jazz...38

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκηνοθετεί ένα ακραίο παραμύθι

Live αφιέρωμα στον John Coltrane από τον γιο του Ravi Coltrane και τους Saxophone Summit

In Mute...30

Cabaret...39

To φεστιβάλ που προσθέτει μουσική στις βωβές ταινίες

Ο Διονύσης Ποτσολάκης της εταιρείας Live2 μιλάει για την παραγωγή του μιούζικαλ

Πατήσια...32

Muddler...41

Βγες στην πλατεία και ξαναγνώρισε τη γειτονιά σου

Βραβευμένα κοκτέιλ στη νέα έδρα του Ηλία Σάββα

Mstories 79 Οι Μαρκουλάκης, Κουρής, Παπασπηλιόπουλος και Πυρπασόπουλος συναντιούνται στον «Πουπουλένιο». Ο Μιχάλης Κωνσταντάτος απογειώνεται κινηματογραφικά για “Luton”. Η Σοφία Κουρτίδου παντρεύει τον Τσιτσάνη με τους White Stripes. Οι C for Circus έρχονται από τη Θεσσαλονίκη και κάνουν τη διαφορά. Και τα πιο νόστιμα burgers έχουν πλέον όνομα και σας περιμένουν στην καρδιά της πόλης! Στου Ψυρρή...

METROPOLIS

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Λογοτεχνικό διάλειμμα Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr Το περασμένο καλοκαίρι η Αλις Μονρό ανακοίνωσε ότι δεν θα ξαναγράψει. Στα 82 της χρόνια, όπως είπε, δεν είχε άλλη ενέργεια. Εγινε γνωστή χάρη στα διηγήματά της: «Για χρόνια και χρόνια πίστευα ότι οι ιστορίες μου ήταν απλά εξάσκηση, μέχρι να βρω χρόνο για να γράψω ένα μυθιστόρημα», δήλωσε πέρυσι σε μια συνέντευξή της στο περιοδικό “New Yorker”. «Επειτα συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω, οπότε το δέχτηκα». Σαν να σχολίαζε αυτήν ακριβώς τη φράση της, ο μόνιμος γραμματέας της Σουηδικής Ακαδημίας Πέτερ Ενγκλουντ δήλωσε την Πέμπτη το μεσημέρι το εξής: «Ο,τι έχει γράψει είναι παραπάνω από αρκετό για να αξίζει το Βραβείο Νόμπελ». Ο Καναδάς κέρδισε έτσι το πρώτο του Νόμπελ Λογοτεχνίας και η Αλις Μονρό έγινε η 13η γυναίκα που βραβεύεται με την υψηλότερη λογοτεχνική τιμή. Ως είθισται, μία ώρα νωρίτερα από την επίσημη ανακοίνωση, η Σουηδική Ακαδημία επικοινωνεί τηλεφωνικά με τον νικητή. Στην προκειμένη περίπτωση η Μονρό δεν σήκωσε το τηλέφωνο και έτσι της άφησαν μήνυμα στον τηλεφωνητή της. Η ιστορία αυτή μου θύμισε την περίπτωση του Σίμους Χίνι, ο οποίος πέθανε πριν από λίγες ημέρες σε ηλικία 74 ετών. Ο Ιρλανδός ποιητής λοιπόν βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1995, ενώ

βρισκόταν διακοπές με τη σύζυγό του κάπου στην Καλαμάτα, με αποτέλεσμα να είναι πραγματικά ο τελευταίος που έμαθε τα ευχάριστα. Ο μύθος μάλιστα λέει ότι πέρασαν δύο ημέρες μέχρι οι φήμες να φτάσουν στα αυτιά του, οπότε και τηλεφώνησε στα γραφεία της Ακαδημίας ρωτώντας αν όντως πήρε το Νόμπελ. Στα ελληνικά κυκλοφορούν δύο βιβλία της Μονρό από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, το «Πάρα πολλή ευτυχία» και το «Μ’ αγαπάει δεν μ’ αγαπάει». Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφόρησε πρόσφατα και το «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο». Η Αλκη Ζέη διηγείται τις παιδικές της αναμνήσεις, την προπολεμική Αθήνα, τα χρόνια της Κατοχής, την οικογένειά της που τη θωρούσε κάπως «κουτούτσικη» και έτσι τη φώναζαν χαϊδευτικά το «Κουτοκούλι». Για τα πρώτα της κείμενα πάνω σε ένα μαρμάρινο τραπέζι και για ένα χρονογράφημα που έστειλε στην εφημερίδα του σχολείου, για τις ποδιές που αντί για κουμπιά είχαν φερμουάρ. «Φαίνεται η επιτροπή περιοδικού το επέλεξε και το δημοσίευσαν. Η αδελφή μου μόλις το είδε τα έχασε κυριολεκτικά και είπε τη φράση που έμεινε στην ιστορία της οικογένειάς μας: ‘Το Κουτοκούλι μάς προέκυψε συγγραφέας’». Το βιβλίο της Ζέη, γλυκό και ειλικρινές, αποτελεί μια συγκινητική και απολαυστική ανάγνωση.

Ματιές

Ερμηνεύστε όπως θέλετε Παρακολουθώντας τον Τύπο, αλλά και τις συζητήσεις που κάνουμε μεταξύ μας γύρω από τους καλλιτέχνες μας, βλέπω ότι εδώ και καιρό μουσικοί, ηθοποιοί, σκηνοθέτες και συγγραφείς δεν κρίνονται από το αποτέλεσμα του έργου τους ή από την ουσία και την αλήθεια (ή μη αλήθεια) όσων λένε, αλλά από αυτά που έχουν υποστηρίξει σε σχέση με το πώς αντιλαμβάνονται διάφορα ιδεολογικά ζητήματα.

Kάτι αλλάζει! Λέτε να τα καταφέρουμε να τη βγάλουμε καθαρή στο τέλος; Oχι, δεν έχω μυστικά στοιχεία από το Υπουργείο Οικονομικών, ούτε πληροφορίες από το ΔΝΤ. Μια αίσθηση έχω, ότι τελικά πάλι δεν ήρθε ο λύκος να μας φάει. Ο λύκος που θα έβγαινε στους δρόμους το φθινόπωρο. Γιατί, μη μου πείτε ότι δεν το είχατε ακούσει και εσείς. «Τον Οκτώβριο θα γίνει χαμός. Θα έχουμε κι άλλα μέτρα, κι άλλες χρεοκοπίες και εξεγέρσεις στους δρόμους». Η φήμη απλωνόταν όλο το καλοκαίρι. Βέβαια η ίδια ακριβώς φήμη κυκλοφορούσε και πέρυσι τέτοια εποχή. Και μετά επαναλήφθηκε την άνοιξη. «Το Πάσχα περιμένουν κάτι μεγάλο. Θα πέσει η κυβέρνηση». Ούτε τότε εμφανίστηκε ο λύκος.

Αυτά τα ιδεολογικά ζητήματα είναι άλλες φορές σημαντικά και άλλες φορές -τις περισσότερες- σχετίζονται με το απλοϊκό δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Ετσι λοιπόν δεν έχουν σημασία ούτε τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου ούτε η εξαιρετική παράσταση «Πλούτος» του Αριστοφάνη που ανέβασε, αλλά ότι κάποια στιγμή είπε το απλό «ψυχραιμία παιδιά, ας το δούμε το θέμα». Ξάφνου ο Σαββόπουλος έπαψε να είναι τα 40 υπέροχα χρόνια και τα τραγούδια που έγραψε, κάθε σπουδαίο και σημαντικό που έχει πει και έχει κάνει πρέπει να μειωθεί στο ελάχιστο, ώστε αυτός που εκφέρει γνώμες και απόψεις και εκφράζει στην Ελλάδα την αστική τάξη να εξαφανιστεί διά παντός, γιατί αλλιώς μπορεί να κερδίσει το... μνημόνιο. Τα ίδια από την ανάποδη συνέβησαν για παράδειγμα για τον Αλ-

κίνοο Ιωαννίδη όταν μίλησε με συναισθηματικό και ιδιαίτερο τρόπο για την πατρίδα του, την κοινωνία της και την κρίση που έζησε και ζει. Αυτά τα αναπτυξιακά που διάβασα δεν ήταν γραμμένα από ανθρώπους που δεν ξέρουν τα τραγούδια και τα λόγια του Αλκίνοου, αλλά που ακριβώς ήθελαν να τον πλήξουν στο όνομα αριστερών θέσεων που κατά καιρούς εκφέρει. Επίσης η «Πριγκιπέσσα» του Μάλαμα δεν κάνει για δεξιούς, οι παραστάσεις του Κιμούλη είναι πολύ αριστερές και ο κατάλογος είναι μακρύς. Ειδικά στη χώρα μας οι ιδεολογικοί πόλεμοι κερδίζονται και χάνονται εδώ και δεκάδες χρόνια στο επίπεδο των καλλιτεχνών και των φιλοσόφων και η αλήθεια είναι ότι αν ο Εζρα Πάουντ ζούσε στην Ελλάδα θα τον είχαμε κρεμάσει στην Πλατεία Συντάγματος για αυτά που είχε δηλώσει. Και η αλήθεια είναι ότι οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα δεν είναι Lady Γκάγκες και Miley Σαϊρόσες, αλλά άνθρωποι-φάροι που τους κοιτάμε από κάτω προς τα πάνω. Και ένα μεγάλο κομμάτι τους παραμένει σιωπηλό και προσπαθεί να είναι δημιουργικό. Και αυτό ερμηνεύστε το όπως θέλετε! ΥΓ: Ακούμε “Don’t believe a word”, Thin Lizzy live. Γιώργος Μουχταρίδης

Για αυτό σας λέω. Μήπως στο τέλος αρχίσει να φτιάχνει η κατάσταση; Αυτή την αίσθηση είχα πάντως περπατώντας χτες το μεσημέρι στην πόλη. Εκεί που μετράγαμε μαγαζιά που κλείνουν, επιτέλους βλέπουμε καινούργια να ανοίγουν. Είναι κυρίως φαγάδικα βέβαια, αλλά δεν παύουν να είναι καινούργιες προσπάθειες σε νέες συνθήκες. Ολα είναι περιποιημένα, με καλές τιμές και ποιότητα. Τη θέση των εστιατορίων-μπαρ της χλιδής ή αντίστοιχα των πρόχειρων μαγαζιών της αρπαχτής παίρνουν τώρα καταστήματα σαφώς πιο επαγγελματικά, που σέβονται τον πελάτη και το πορτοφόλι του. Κάτι αντίστοιχο μπορούσε να δει κανείς και στα νησιά το καλοκαίρι. Αν έψαχνες λίγο, έβρισκες καινούργιες μικρές μονάδες με καλή αισθητική και καλές τιμές. Και οι επισκέπτες (κυρίως ξένοι) το εκτίμησαν και αντάμειψαν αυτές τις προσπάθειες. Είναι σαν να ξεπηδάει σιγά σιγά μια άλλη Ελλάδα. Πιο μαζεμένη, αλλά και πιο σοβαρή. Σαν να παίρνουν αθόρυβα τον έλεγχο και να δίνουν τον τόνο άλλου είδους άνθρωποι. Το ίδιο έχει συμβεί και στη γεωργία. Οι παραδοσιακοί αγρότες των επιδοτήσεων και του καφενείου κάνουν στην άκρη. Ερχονται νέα παιδιά, με γνώσεις και διάθεση για τολμηρά επιχειρηματικά βήματα. Και αλλάζει και εκεί το τοπίο. Θα με πείτε πολύ αισιόδοξο. Ισως έχετε δίκιο. Ολα αυτά πράγματι συμβαίνουν και είναι θετικά. Αλλά όσο δεν αλλάζει το συνολικό περιβάλλον κινδυνεύουν να τιναχτούν στον αέρα. Το ξέρω. Για το συνολικό περιβάλλον, για την πορεία της χώρας δεν έχω κάτι να πω. Και, μεταξύ μας, δεν ξέρω αν υπάρχει και κανείς να μας πει! Οπότε βασίζομαι στην αίσθηση που έλεγα. Κάτι αλλάζει. Μακάρι να μην είναι απλά μια αναλαμπή. A.

Xωρίς σύνδεση στο internet y Σηκώνει το ακουστικό του τηλεφώνου για να διαπιστώσει αν έχει τηλέφωνο.

y Ο υπάλληλος στον οποίο εξηγεί το πρόβλημά του του ανακοινώνει ότι ο λογαριασμός του είναι απλήρωτος - η τράπεζα δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημα πληρωμής.

y Προσπαθεί να μπει στο internet banking για να δει αν ο λογαριασμός έχει πληρωθεί. Φυσικά, αποτυγχάνει.

y Μια επίσκεψη στην τράπεζα τον πείθει διά του λόγου το αληθές - ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος και ο μισθός δεν έχει μπει.

y Προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον πάροχο για να μάθει τι φταίει. Πέφτει πάνω στον τηλεφωνητή.

y Αποφασίζει να επισκεφτεί το συντομότερο -εντός της ώρας- τη μαμά του. Καλώς εχόντων των πραγμάτων κάτι θα έχει απομείνει από τη σύνταξη.

Ο έξυπνος Αθηναίος:

y Υστερα από μισή ώρα κρεμασμένος στο τηλέφωνο αναζητά λύση σε κάποιο από τα καταστήματα του παρόχου.

Λήδα Πιμπλή

Τι θα πει νέος; Η συζήτηση έχει ανάψει. Πολιτική. Την ευνοούν οι μέρες. Τα πρόσωπα αναψοκοκκινισμένα. Είχαν παρακολουθήσει τα τηλεοπτικά πάνελα. Ποιος είπε τι και τι σημαίνει. Ερμηνείες που ανάβουν την αντιπαράθεση πάνω από καφέδες. Πίσω η κίνηση του δρόμου οργιάζει. Περνάει μια παρέα ποδηλατάδες. Κάνουν σλάλομ ανάμεσα από τα αυτοκίνητα. Πιτσιρικάδες. Αγωνίζονται για το δικό τους σαββατιάτικο απομεσήμερο. Το γλεντούν με τον τρόπο τους. Ποσώς τους ενδιαφέρουν οι παθιασμένες κουβέντες μιας χούφτας πενήνταφεύγα, εξήντα-βάλε, που χρόνια ολόκληρα στο ίδιο καφενείο στο εβδομαδιαίο ραντεβού τους λύνουν και δένουν τον κόσμο και όλο τους διαφεύγει. Η εικόνα τα λέει όλα. Η παρέα των συζητητών έχει την πλάτη στον δρόμο. Δεν τον βλέπει. Είχε δει τηλεόραση λίγο νωρίτερα. Της έφτανε. Εχει να λύσει σταυρόλεξα, έννοιες που διασταυρώνονται και έρχονται από την Ιστορία και που ο καθένας τους δίνει το νόημα που τον βολεύει κρατώντας τες πεισματικά μπερδεμένες. Η παρέα των πιτσιρικάδων δεν νομίζω ότι είχε ξυπνήσει με τον καημό των πάνελ. Ζούσε τον δρόμο. Τη βόλτα. Ποιος από τους θυμόσοφους των αθηναϊκών καφενείων, τα οποία τροφοδοτούν και τα τηλεοπτικά πάνελα αμέσως ή εμμέσως, οι οποίοι κόπτονται για τους νέους που «δεν έχουν στέγη» -πολιτική εννοούν- χρησιμοποιεί λόγο που να τους αγγίζει; Από την εποχή κατά την οποία νέος σήμαινε κάποιος ο οποίος οφείλει να περιμένει στη γωνία να ολοκληρώσει ο μεγαλύτερος τη διαδρομή του και, αφού χάσει χρόνο στην αναμονή -απόκτηση εμπειρίας το λέγανε-, να περάσει στο προσκήνιο μεγαλωμένος πλέον και κουρασμένος, περάσαμε στην εποχή που αιφνιδίως λατρεύτηκαν τα νιάτα όποια κουτσουκέλα και αν έκαναν. Την ίδια ώρα το παλιό έμοιαζε να σπρώχνεται στο περιθώριο σαν άχρηστο εμπόδιο για την ανανέωση. Βάλθηκε μια αγορά να καταπιεί «φρεσκάδα» ορίζοντάς την ηλικιακά, για μία ακόμη φορά χωρίς να θέσει ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ποιος είναι νέος αλήθεια; Είναι «νεανικός λόγος» οι φλυαρίες στο Facebook; Είναι η τεχνολογία από μόνη της το φίλτρο της αιώνιας νεότητας; Με τον ίδιο τρόπο που παρακολουθούσα στο πασίγνωστο αθηναϊκό στέκι την παρέα των ωριμότατων κυρίων, παρακολουθώ και τις φεϊσμπουκικές πιρουέτες των ιδίων. Ο κόσμος των νέων απέξω. Εχει άλλες, δικές του παρέες, έχει άλλα, διαφορετικά θέματα, αλλά εκφράζει συχνά τον ίδιο χολερικό θυμό με τους «παλιωμένους», ανασύροντας στερεότυπα από ένα παρελθόν του τόπου που βούλιαζε στην τύφλωση. Ε ναι, το «φρεσκάρισμα» δεν είναι τεχνικό θέμα, είναι κόπος βαθύς, είναι συνάντηση και είναι αργό ξεσκαρτάρισμα όσων μας κρατούν καθηλωμένους στην τύφλωση άλλων εποχών, είναι η λαχτάρα του δρόμου, που δεν έχει ηλικία. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Περί εξόδου στις αγορές

Μια επέτειος Πόσοι από τους 18άρηδες -αγόρια και κορίτσια- που ομνύουν στον Παντελή Παντελίδη και στην Πάολα γνωρίζουν την ημέρα που εγκατέλειψαν την Αθήνα και οι τελευταίοι Γερμανοί των στρατευμάτων κατοχής; Η απάντηση -σχεδόν αναγκαστικά- είναι μία και μόνη: Ελάχιστοι. Σε κάθε περίπτωση οι νεαροί του 2013 έχουν τα δίκια τους. Το μάθημα -και μαζί του τα σχολικά εγχειρίδια- έχει καταντήσει στις περισσότερες των περιπτώσεων αγγαρεία για την απομνημόνευση ημερομηνιών, ονομάτων και τίτλων. Η δημόσια συζήτηση γύρω από την Ιστορία θυμίζει σχεδόν πάντα τη μάχη του Βερντέν, μία από τις πολύνεκρες μάχες του Δυτικού Μετώπου κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η τηλεόραση και γενικώς τα media -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- αποφεύγουν να ασχοληθούν με... ιστορικές λεπτομέρειες με το επιχείρημα ότι «όλα αυτά δεν πουλάνε»! Οι γονείς, που έχουν άλλα βάσανα στο κεφάλι τους, δεν μπαίνουν καν στον κόπο. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες απουσιάζουν από τη ζωή των νεαρών και μαζί τους και όλες οι αφηγήσεις τους για τα περασμένα - με γλώσσα απλή σαν εκείνη των παραμυθιών. Ολα αυτά με τον δικό τους τρόπο βοήθησαν στην ανάδυση του φαινομένου του νεοφασισμού και νεοναζισμού μέσα σε ένα γενικευμένο περιβάλλον βίας και απαξίωσης της διαφορετικότητας. Στο σπίτι μας τα σχολικά εγχειρίδια δεν ήταν σε πρώτο πλάνο. Αλλωστε υπήρχε πάντα μια μεγάλη βιβλιοθήκη με πολλές, πολλές επιλογές για διάβασμα και εξερεύνηση στα μονοπάτια της Ιστορίας. Και αυτό γιατί ο πατέρας μου, μακαρίτης πια από χρόνια, είχε έναν μεγάλο βαθμό ανοχής στην ...άλλη άποψη - αν και δεν ξέχασε ποτέ τα χιλιόμετρα της ομηρείας του από τους Ελασίτες τις μέρες του Δεκέμβρη του ΄44. Αυτή η ανοχή με βοήθησε να βρω μόνος τις απαντήσεις, τις δύσκολες απαντήσεις. Σαν και μένα και χιλιάδες συνομήλικοί μου. Για όλα αυτά ένιωσα ανακούφιση και περηφάνια όταν οι πάντα ενεργοί Atenistas ανακοίνωσαν την πρωτοβουλία τους, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε στο: atenistas. org/2013/10/08/athina_katoxis. ΥΓ: Δυο δείγματα της δουλειάς -για την Αθήνα και την Ιστορία- στη σειρά M History. Κώστας Τσαούσης

Η επαναφορά των σεναρίων περί νέων μέτρων αναδεικνύει δύο βασικά προβλήματα: Το πρώτο πηγάζει από την αδυναμία μερίδας των δανειστών να αντιληφθούν τι διακυβεύεται στην Ελλάδα αυτή την περίοδο. Η ύφεση, η διαφαινόμενη στασιμότητα και η επιστροφή σε μια ανάπτυξη με ανεργία σταθερά πάνω από το 25% σπρώχνει την Ελλάδα μακριά από το κλαμπ των ανεπτυγμένων χωρών προς άγνωστη κατεύθυνση. Ο μετασχηματισμός της ελληνικής οικονομίας βρίσκεται σε εξέλιξη και, δυστυχώς, μέχρι στιγμής ωφελημένοι από την κρίση αποδεικνύονται όχι εκείνοι οι τολμηροί και υγιείς επιχειρηματίες, αλλά η crème de la crème της παθογένειας (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις). Το δεύτερο πρόβλημα πηγάζει από την εγγενή αδυναμία του πολιτικού συστήματος να βρίσκει ρεαλιστικές λύσεις. Το πρόβλημα αυτό είναι σχετικά εύκολο να εξηγηθεί, καθώς τα τελευταία 20 χρόνια κανένα σύστημα εξουσίας δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη αποσύνδεσης της επικοινωνίας από την παραγωγή πολιτικής και -βέβαια- την εφαρμογή της. Ετσι έχουμε φτάσει στο παράταιρο σημείο η κυβέρνηση να προσπαθεί να δια-

χειριστεί με επικοινωνιακά τεχνάσματα λάθη και παραλείψεις που προέκυψαν από... προηγούμενα επικοινωνιακά τεχνάσματα δικής της εμπνεύσεως. Οπότε, μετά το «όχι άλλα μέτρα» και το «πρωτογενές πλεόνασμα» ως θεραπεία διά πάσαν νόσον, η χώρα βρίσκεται ξανά στο ίδιο σημείο, δίχως να έχει λύσει τα βασικά προβλήματά της, που δεν είναι άλλα από το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος και ένα ημιθανές (παρά την ανακεφαλαιοποίησή του) τραπεζικό σύστημα. Το νέο επικοινωνιακό τρικ ακούει στο όνομα «έξοδος στις αγορές». Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, πρόσωπα όπως ο Τζορτζ Σόρος, που -αν μη τι άλλο- γνωρίζουν τη λειτουργία των διεθνών αγορών, προέβλεψε ότι δεν υπάρχει σώφρων κεφαλαιούχος ο οποίος θα δάνειζε την Ελλάδα δίχως προηγουμένως να διευθετηθεί το χρέος της. Οι κακεντρεχείς θα έλεγαν ότι η έξοδος στις αγορές υπό τις παρούσες συνθήκες μοιάζει με ανέκδοτο: σύντομο και κακόγουστο, στις πλάτες μιας κοινωνίας η οποία έχει υποστεί πολλά. Βασίλης Νέδος

Γύρος της ζωής Απόγευμα Κυριακής στην «Τεχνόπολις» για το Φεστιβάλ Βινυλίου, καθότι πρόκειται για έναν έρωτα που ακόμα καλά κρατεί. Παράλληλα, είχα την τύχη να βρεθώ μπροστά σε έναν «Γύρο του Θανάτου», μέρος της παράλληλης έκθεσης μοτοσικλετών, με ακροβατικά πάνω στις δύο ρόδες μέσα σε μια κλειστή τέντα, που μου θύμισε τα πανηγύρια των ’70s. Ουρές κόσμου έκοβαν εισιτήριο 4 ευρώ και ανέβαιναν τη μικρή σκάλα για το εσωτερικό όπου θα θαύμαζαν τα παράτολμα νούμερα πάνω σε μηχανές που κολλούσαν στα πλαϊνά ξύλινα τοιχώματα με ταχύτητα και θόρυβο. Το σκηνικό όμως συμπλήρωνε η φωνή ενός κονφερασιέ-παρουσιαστή που φορούσε μαύρα γυαλιά και ήταν καθισμένος σε ένα σκαμνάκι

μακριά από τη «σκηνή». Μιλούσε δυνατά σε ένα μικρόφωνο, κοιτάζοντας το πουθενά και εκθείαζε τα κατορθώματα των ακροβατών προτρέποντας τους περαστικούς να τα δουν. Αυτό όμως που με... έκοψε εντελώς είναι το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν τυφλός και απλά είχε συγχρονιστεί τόσο καλά με το θέαμα ώστε, αν δεν το ήξερες, θα νόμιζες ότι ήταν κάπου εκεί και τα έβλεπε όλα περιγράφοντάς τα με καταπληκτικές λεπτομέρειες. Νομίζω ότι αυτός ήταν η μεγαλύτερη ατραξιόν του φεστιβάλ. Αυτός και η γεμάτη ζωντάνια φωνή του που πήγαζε από μια ψυχή που δεν έλεγε να το βάλει κάτω. Μπράβο του λοιπόν. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

11-17.10. 2013

Ψαρεύοντας απαντήσεις Δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του στον χώρο των startups, ο 26χρονος Γιάννης Παπαδάκης κατάλαβε από πρώτο χέρι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των mobile developers: τη δυσκολία κατανόησης του κοινού τους. Αποφάσισε λοιπόν να δημιουργήσει το Pollfish, ένα εργαλείο που θα έδινε το πολυπόθητο feedback στους δημιουργούς εφαρμογών, ώστε να αντιληφθούν εύκολα σε ποιους πρέπει να απευθύνονται. Για να τα καταφέρει σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια, ένωσε τις δυνάμεις του με τον συνομήλικό του Γιάννη Ζαούδη, τον 29χρονο Ανδρέα Βούρκο και τον 34χρονο Ζήση Μπέλλα. Προερχόμενοι οι τρεις πρώτοι από το Τμήμα Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών στην Πάτρα και ο τέταρτος από τον χώρο του web design, γνώριζαν ακριβώς τι έπρεπε να αναπτύξουν. Ετοίμασαν έτσι την πλατφόρμα στις αρχές του χρόνου και πλέον προσφέρουν στους πελάτες τους τη διεξαγωγή στοχοποιημένων ερευνών με τρόπο απλό και γρήγορο. «Ενας

πελάτης μπορεί να συνδεθεί στην πλατφόρμα μας», εξηγεί ο Γιάννης, «και να δημιουργήσει το ερωτηματολόγιο που θέλει. Εμείς από την πλευρά μας αναλαμβάνουμε να συγκεντρώσουμε, γρήγορα και οικονομικά, απαντήσεις από άτομα που πληρούν συγκεκριμένα προφίλ. Για παράδειγμα, ένα κατάστημα οπτικών μπορεί να ζητήσει να διεξαγάγουμε έρευνα σε δείγμα 300 γυναικών άνω των 30 ετών που έχουν μυωπία». Μέσα στους δέκα μόλις μήνες λειτουργίας τους έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο περίπου επτά εκατομμυρίων ατόμων σε παγκόσμιο επίπεδο που προσφέρονται να απαντήσουν στις έρευνές τους, εκ των οποίων μάλιστα οι 600 χιλιάδες είναι στην Ελλάδα. «Προσεγγίζουμε δημιουργούς εφαρμογών για κινητά τηλέφωνα, είτε στο Android είτε στο iOS, και τους προτείνουμε να ενσωματώσουν το Pollfish στην εφαρμογή τους». Ετσι, όταν ο χρήστης περιηγείται σε μια εφαρμογή, του ζητείται να συμπληρώσει ένα ερωτηματολόγιο. Αν ανταποκριθεί και ολοκληρώσει τη διαδικασία, μπαίνει σε κλήρωση ή κερδίζει άμεσα κάποιο δώρο, ενώ ο developer από την πλευρά του πληρώνεται.

Στην προσπάθειά τους να εξελίξουν την πλατφόρμα τους βρήκαν πρόσφατα έναν σημαντικό σύμμαχο: το PJ Tech Catalyst Fund. «Πριν από λίγο καιρό δεχτήκαμε μια επένδυση ύψους 200.000 ευρώ από θεσμικούς επενδυτές και πετυχημένους επιχειρηματίες. Αν και αυτό το βήμα δεν είναι απαραίτητο για όλες τις εταιρείες, στη δική μας περίπτωση αποτελεί καταλύτη στην ανάπτυξή μας». Παράλληλα βρήκαν φιλόξενη στέγη στον χώρο του iQbility στην Καλλιθέα, δίπλα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Από εκεί σχεδιάζουν τα επόμενα βήματά τους, έχοντας βέβαια πάντα στην άκρη του μυαλού τους ότι το σημερινό προϊόν «είναι αποτέλεσμα πολλών αλλαγών από την αρχική ιδέα». Με αυτό το σκεπτικό έχουν καταφέρει η πλατφόρμα τους να αξιοποιείται από εταιρείες ερευνών και μετρήσεων, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και γενικότερα «από όσες εταιρείες αναζητούν οικονομικούς τρόπους να κατανοήσουν τους πελάτες τους και να προωθήσουν καλύτερα τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες τους». Μια αγορά δηλαδή απέραντη.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

11-17.10. 2013

Στο ιερό των... afterάδων

«Κάποτε ο φίλος μου ο Δημήτρης Μυστακίδης μού είχε πει: ‘Το αλκοόλ σε έσωσε από τον αθλητισμό’ και από τότε το έκανα σλόγκαν...» Κάπως έτσι άρχισε να μας μιλάει ο Γιώργος Νάσιος, ή αλλιώς Μπάτμαν, ο ιδρυτής, ιδιοκτήτης και dj του θρυλικού μπαρ στον Νέο Κόσμο, το οποίο πριν από λίγες ημέρες έκλεισε 24 χρόνια λειτουργίας. «Το Batman ξεκίνησε από μια παρέα φίλων που έψαχνε ένα σημείο συνάντησης τις νύχτες για να τα πίνει, έτσι για πλάκα. Από την άλλη εγώ, ως λάτρης του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, θεωρούσα ότι δεν γίνεται να μην υπάρχει μαγαζί που να παίζει όλους τους μεγάλους μας δημιουργούς, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Σπανό, Τσιτσάνη, Βαμβακάρη...» αφηγείται ο «ήρωας της πόλης» για το ξενυχτάδικο, αφτεράδικο, όπως θέλετε πείτε το, καταφύγιό του. «Το 1996 συνάντησα έναν παλιό συμφοιτητή στη Σκόπελο, τον Βασίλη Κορδάτο, που μου γνώρισε τους Παίδες Εν Τάξει, οι οποίοι μετά το ‘Χάραμα’ έρχονταν σε μένα να συνεχίσουν το πρόγραμμά τους. Ετσι επίσημα ξεκίνησε και το ξενύχτι του Batman». Και ποιοι δεν έχουν περάσει από το μικρό μπαράκι με τις δύο πόρτες... Ο Μανώλης Ρασούλης, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Χαρούλα Αλεξίου, ο Νίκος Παπάζογλου, ο Σωκράτης Μάλαμας, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, ηθοποιοί, καλοί

φίλοι όπως ο Ερρίκος Λίτσης και ο Γιάννης Τσίρος και οι απανταχού ξενύχτηδες της Αθήνας που, όπως ομολογεί συγκινημένος ο Γιώργος Νάσιος, γίνονται μια παρέα - αυτή είναι και η επιτυχία του μαγαζιού, η ζεστασιά και η αλήθεια του. «Πριν από λίγες ημέρες καθόταν σε μια γωνιά ο Γιώργος Σαρρής... Περνάει δίπλα του ένας πιτσιρικάς, θαμώνας του μαγαζιού, και τον κοιτάζει επίμονα. Κάποια στιγμή κάτι του λέει, αγκαλιάζονται και ο Σαρρής ξεσπάει σε κλάματα. Ε, λοιπόν, ο πιτσιρικάς ήταν ο γιος του Ακη Πάνου που ο Γιώργος Σαρρής είχε να τον δει από μικρό. Συγκινηθήκαμε όλοι». Το κοινό του Batman είναι πολυσυλλεκτικό και ετερόκλητο: φίλοι παραδοσιακών τρόπων ψυχαγωγίας και επικοινωνίας, φίλοι του καφέ, του καπνού και φίλοι της λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής, όλοι τους μερακλήδες, όπως τους χαρακτηρίζει ο ιδιοκτήτης του. «Ο κόσμος έρχεται στο μαγαζί για να ακούσει καλό τραγούδι, να ερωτευτεί, να συζητήσει. Εδώ οι άνθρωποι γνωρίζονται, αγκαλιάζονται... Είναι πολύ σημαντικό για έναν χώρο. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι νέοι επισκέπτονται το μαγαζί, η φήμη του οποίου διαδίδεται με τον παλιό καλό τρόπο διαφήμισης, από στόμα σε στόμα». Το Batman Afternoon είναι γνωστό στους νεανικούς κύκλους. Ανοίγει τις Παρασκευές στις 6 μμ. υπό την καθοδήγηση της Ελένης, της μίας από τις δύο κόρες του Γιώργου, της πιο μικρής. «Μεγάλωσα τις κόρες μου με καλό τραγούδι.

Από τα τρία και μετά άκουγαν τους ’15 Εσπερινούς’ του Χατζιδάκι. Ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο λοιπόν, σπούδασαν μουσική, θέατρο και αγάπησαν το Batman. Η μεγάλη μου κόρη, η Αθηνά, παίζει μουσική τα βράδια στο μαγαζί». Αυτά είναι τα βασικά πρόσωπα του Batman: ο Γιώργος, η Αθηνά, η Ελένη, ο Θοδωρής, που παίζει μουσική, και ο Γιάννης, μπάρμαν και 15 χρόνια φίλος του Γιώργου, αρχικά πελάτης του μαγαζιού, που παράτησε το Ναυτικό και αφιερώθηκε στη νύχτα. Μεγάλες μορφές του ελληνικού τραγουδιού και σπάνια δώρα φίλων βρίσκονται διακοσμημένα στους τοίχους, ενώ οι μελωδίες του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη ακούγονται από τα ηχεία. Τα πάντα «δένουν» άψογα με τις ιστορίες του Γιώργου Νάσιου και συνειδητοποιώ ότι το Batman δεν είναι μόνο ένα γνήσιο μπαρ, μια cult περίπτωση, όπως πολλοί το χαρακτηρίζουν, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο -όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνεται ο Γιώργος Νάσιος: «Το Batman, που οφείλει το όνομά του στα κόμικς που συλλέγω μανιωδώς και στο γεγονός ότι τρεις ώρες ύπνου μου αρκούν, έχει έναν σκοπό: να ξενυχτάει και να προσέχει την πόλη από την κακή μουσική. Στα 59 μου πια, παίζω ακόμα μουσική καθώς νιώθω ότι είμαι ηθικά υποχρεωμένος. Αυτό θα κάνω με τα ‘allstarakia’ μου πίσω από την μπάρα μέχρι να γεράσω...»

Reality Bites

Κύμα καύσωνα Αν βαριέστε να κατεβάσετε τα χειμωνιάτικα τώρα που η θερμοκρασία δείχνει να παίρνει σιγά σιγά την κατιούσα, σίγουρα θα ενθουσιαστείτε με την παρακάτω είδηση. Σε περίπου 35 χρόνια η μέση θερμοκρασία της Γης θα είναι τόσο υψηλή πια, που ακόμα και μια κρύα χρονιά θα είναι πιο ζεστή από τον διαχρονικό μέσο όρο. Η «κλιματική αναχώρηση», όπως χαρακτηρίζεται από τους μετεωρολόγους η δραστική αυτή αλλαγή, δεν θα συμβεί παντού την ίδια στιγμή, ξεκινώντας από τη ζώνη του Ισημερινού την ερχόμενη δεκαετία και πηγαίνοντας σταδιακά προς τις ψυχρότερες ζώνες.

Οι μετεωρολογικές αυτές προβλέψεις που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό “Nature” πριν από μερικές ημέρες είναι ιδιαίτερα δυσοίωνες για έναν ακόμα λόγο. Οπως υπογραμμίζει ο επικεφαλής ερευνητής Camillo Mora, βασίζονται στο καλύτερο δυνατό σενάριο για την αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα στη γήινη ατμόσφαιρα, που αποτελεί τον βασικό λόγο ανόδου της θερμοκρασίας. Αν η αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα δεν κυλήσει σύμφωνα με τις αισιόδοξες προβλέψεις, μάλλον θα χρειαζόμαστε μόνο μαγιό από το 2050 και μετά... Γ.Μ.

Πόλεμος λέξεων Και ξαφνικά το τραγούδι της 16χρονης Νεοζηλανδής τραγουδίστριας Lorde με τίτλο “Royals”, εκτός από το Νο1 του Billboard Hot 100, βρίσκεται και στο επίκεντρο μιας διαμάχης χαρακτηριζόμενο ως ρατσιστικό από μια Αμερικανίδα μπλόγκερ. Είναι όντως έτσι; Σύμφωνα με τη φεμινίστρια μπλόγκερ, οι στίχοι του αργόσυρτου ποπ κομματιού, που κατάφερε να παραμερίσει από την κορυφή πολύ γνωστά ονόματα της σκηνής όπως η Katy Perry και η Miley Cyrus, καταφέρονται εναντίον μιας ποπ κουλτούρας που επικεντρώνεται στα χρυσά δόντια και τα «φτιαγμένα» αυτοκίνητα των ράπερ, κάτι που, όπως ισχυρίζεται, δείχνει ρατσιστικές αντιλήψεις. Οι φαν της Lorde -και όχι μόνο- έσπευσαν να την υποστηρίξουν γράφοντας στα social media ότι η μπλόγκερ είναι στενόμυαλη και πως το τραγούδι όχι μόνο δεν είναι ρατσιστικό, αλλά καυτηριάζει τον άμετρο καταναλωτισμό της σύγχρονης κοινωνίας. Σε συνέντευξή της η νεαρή τραγουδίστρια, που είναι και η μικρότερη σε ηλικία καλλιτέχνις η οποία κατακτά το Νο1, είπε πως, ενώ η ίδια και οι φίλοι της είναι φαν της hip hop, εντούτοις δεν ακολουθούν το lifestyle που πρεσβεύει αυτό το είδος μουσικής στα μουσικά βίντεο των καλλιτεχνών, με ακριβά αυτοκίνητα, χλιδή και σπίτια των εκατομμυρίων. Αντιθέτως, λέει πως, όπως τόσα παιδιά της ηλικίας τους, μετακινούνται με λεωφορεία, για αυτό και οι στίχοι του τραγουδιού λένε: «Εμείς οδηγούμε Κάντιλακ στα όνειρά μας». Η διαμάχη, φυσικά, λειτουργεί διαφημιστικά για το “Royals”, που εξακολουθεί να γνωρίζει τεράστια επιτυχία κάνοντας διάσημη -και πλούσια- τη Lorde, η οποία σύντομα θα μπορεί να αγοράσει όχι μία αλλά πολλές Κάντιλακ και όχι μόνο να τις ονειρεύεται. Είναι ενδεικτικό ότι η -και καλά- «είδηση» απασχόλησε ακόμα και μεγάλα ειδησεογραφικά κανάλια, όπως το CNN. N.K.

Η ανισότητα αποχαυνώνει Ο μέσος Αμερικανός δεν την πολυπαλεύει: μπορεί να μην ξέρει πού πέφτει ο Καναδάς ή τι ήταν ο Ιούλιος Καίσαρας. Κάτι τέτοιο έχει πυροδοτήσει κατά καιρούς τη συζήτηση με θέμα «είναι οι Αμερικανοί ανόητοι;». Τη σκυτάλη παίρνει η παραγωγός-συγγραφέας Sadhbh Walshe, η οποία αναλύοντας την πρόσφατη έρευνα «Προοπτικές δεξιοτήτων 2013» του ΟΟΣΑ, προσπαθεί να ρίξει λίγο φως στο τι γίνεται στις ΗΠΑ. Η χώρα παραλίγο να μείνει μετεξεταστέα στην ανάγνωση, ενώ «πάτωσε» στα πεδία της τεχνολογίας και των μαθηματικών. Γιατί όμως οι Αμερικανοί υστερούν τόσο πολύ στον τομέα των δεξιοτήτων; Ο κύριος ύποπτος είναι η ανισότητα. Για παράδειγμα, τα άτομα που είχαν την υψηλότερη βαθμολογία στα τεστ ανάγνωσης είχαν 60% υψηλότερο εισόδημα από αυτά με τη χαμηλότερη βαθμολογία. Οντως, οι φτωχοί δεν

έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τους πλούσιους: πηγαίνουν σε δημόσια σχολεία που είναι πιθανότατα χαμηλότερης ποιότητας από τα ιδιωτικά στα οποία πηγαίνουν οι πλούσιοι. Το ίδιο ισχύει και για τα πανεπιστήμια. Δυστυχώς η έκθεση του ΟΟΣΑ δεν συμπεριλαμβάνει τη χώρα μας. Ωστόσο δεν θα πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία πως οδεύουμε προς την ίδια κατεύθυνση. Εξάλλου οι επιδόσεις μας στα προγράμματα αξιολόγησης PISA του ίδιου οργανισμού αποκάλυπταν -ήδη πριν από την κρίση- ότι οι Ελληνες μαθητές κινούνται σε μέτρια επίπεδα. Φανταστείτε τι γίνεται τώρα, σε συνθήκες χρηματοδοτικής ασφυξίας για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Πώς θα οδηγηθούμε σε διατηρήσιμους ρυθμούς ανάκαμψης-ανάπτυξης χωρίς τις απαραίτητες δεξιότητες; X.T.

Ζωντανή διαφήμιση Τη γοητεία των γκεϊσών επιστράτευσαν οι Αρχές του Κιότο στην Ιαπωνία προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή των τουριστών εν όψει της νέας σεζόν που αρχίζει αυτόν τον καιρό μέσω μιας πρωτότυπης διαφημιστικής καμπάνιας που έχει τον τίτλο «Είμαστε ζωντανοί και καλά, Κιότο». Τον περασμένο μήνα στην ιαπωνική πόλη προκλήθηκαν τεράστιες καταστροφές από το πέρασμα του τυφώνα Man-yi. Ιστορικά κτίρια και γέφυρες που αποτελούσαν σημεία αναφοράς για τους τουρίστες καταστράφηκαν από τα στοιχεία της φύσης. Ομως, πέρα από τις πυρετώδεις προσπάθειες των συνεργείων για την αποκατάσταση των ζημιών, θεωρήθηκε ζωτικής σημασίας η συνδρομή των γκεϊσών, αφού και οι ίδιες αποτελούν μεγάλη τουριστική ατραξιόν για την πόλη. Οι μαθητευόμενες γκέισες, οι οποίες από πολύ μικρή ηλικία παρακολουθούν ειδικά πολυετή μαθήματα ώστε αργότερα να λάβουν επισήμως τον τίτλο της ολοκληρωμένης γκέισας, κυκλοφορούν στην πόλη τραβώντας πάνω τους τα φλας των φωτογράφων και των τουριστών. Μοναδικό «αξιοθέατο», με λιγότερες από 10.000 να έχουν απομείνει στη χώρα, θεωρούνται σημαντικός κρίκος στην πολιτιστική κληρονομιά της Ιαπωνίας. Αυτές τις ημέρες, ντυμένες με τα βαρύτιμα κιμονό τους, μοιράζουν φυλλάδια στους δρόμους και στα κεντρικά σημεία του Κιότο με την ελπίδα να ξαναφέρουν στην πόλη τους το τουριστικό συνάλλαγμα. Το μακιγιάζ αλλά και τα χτενίσματα διαφέρουν από κοπέλα σε κοπέλα ανάλογα με τον χρόνο της εκπαίδευσης που έχει λάβει ώστε να καταφέρει με τα προσόντα της να κερδίσει τον σεβασμό των πελατών ακριβών εστιατορίων και τεϊοποτείων. Οι υπηρεσίες τους είναι πανάκριβες, ενώ οι ίδιες θέλουν να διαχωρίσουν τη θέση τους από την πορνεία, στην οποία πολλοί ψιθυρίζουν ότι εμπλέκονται. Ν.Κ.

Μουσική

Welcome back! Οι Wedding Singers επιστρέφουν δριμύτεροι στο Τώρα Κ44 (Κωνσταντινουπόλεως 44, Γκάζι) και το μετατρέπουν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο χορευτικότερο meeting point της Aθήνας. Κάθε Τετάρτη ο Θοδωρής Μαυρογιώργης, ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης, ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλος, ο Χρήστος Αλεξάκης μαζί με τον ηχολήπτη τους Γρηγόρη Μάγο και τον φωτιστή τους Μενέλαο Ορφανό απογειώνουν το κέφι με το ανανεωμένο τους πρόγραμμα, αλλά και την παρουσίαση του πρώτου τους τραγουδιού με τίτλο “Electric Wire”. Σε κάθε τους εμφάνιση αναβιώνουν τα θρυλικά πάρτι των ’90s παίζοντας διασκευές dance επιτυχιών από Benny Benasi, Prodigy, Outhere Brothers, Jam&Spoon μέχρι Shaggy, Coolio και INXS, φορώντας τα φαντασμαγορικά

τους κοστούμια και χορεύοντας δίχως ανάσα. Η επιτυχία τους είναι σίγουρη. Εχουν άλλωστε προϋπηρεσία προτού καν σχηματίσουν την μπάντα τους, καθώς έχουν υπάρξει διοργανωτές και λάτρεις των πάρτι αυτής της δεκαετίας. Η μουσική τους, κιθαριστική και χορευτική με eurotrash στολίδια, εμπνέει για τις πιο εντυπωσιακές φιγούρες. Οι Wedding Singers μάς προτρέπουν να φορέσουμε άνετα παπούτσια και μας περιμένουν για να ρίξουμε όλοι μαζί αστρόσκονη στην κατά γενικές γραμμές γκρίζα καθημερινότητα. Οι παραστάσεις της ψυχοθεραπευτικής -μέσω της μουσικής και του χορού- ομάδας φέτος έχουν ώρα έναρξης 10:30 μμ., μια ώρα φιλική προς όλους όσοι εργάζονται πρωινές ώρες.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

11-17.10.2013

Παρέα στον Πειραιά Τη μουσική ομάδα Χαΐνηδες τη γνωρίζουμε από παλιά. Αποτελεί ένα ανοιχτό σύνολο, που ανακαλύπτει μουσικούς δρόμους από την Κρήτη ως τη Μικρασία και από την Ανατολή πάλι πίσω στα γνώριμά μας Βαλκάνια. Τα θέματα των τραγουδιών τους πολλά και ετερόκλητα. Ο έρωτας, ο θάνατος και οι υπέρτατες δυνάμεις αποτυπώνονται σε μέτρο και ορίζουν «όλα όσα είδες και έχεις ποθήσει και όσα ποτέ δε δεις», όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξή του η ψυχή των Χαΐνηδων, ο Δημήτρης Αποστολάκης. Το ταξίδι ξεκινάει σήμερα, Παρασκευή 11 Οκτωβρίου, στο PassPort (Καραΐσκου 119, Πειραιάς).

Διαστημικοί Για πρώτη φορά οι Asteroid #4 επισκέπτονται την Ελλάδα στον πλαίσιο της ευρωπαϊκής τους περιοδείας πραγματοποιώντας μία μοναδική συναυλία την Πέμπτη 17 Οκτωβρίου στο Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι). Οι ψυχεδελικοί garage rockers από τη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, με επιρροές να εκτείνονται από τους Spacemen3 μέχρι τους Echo & The Bunnymen και τους Popol Vuh, μας υπόσχονται μια καθηλωτική εμφάνιση. O λαμπρότερος αστεροειδής του ηλιακού συστήματος θα φωτίσει την αθηναϊκή νύχτα.

Για τη Βικτώρια Πέντε καλλιτέχνες συμπράττουν για καλό σκοπό φανερώνοντας για μία ακόμη φορά την πολυδιάστατη δύναμη της μουσικής. Ο λόγος για τον Φοίβο Δεληβοριά, τον Θέμη Καραμουρατίδη, τη Νατάσα Μποφίλιου, τον Γιάννη Παλαμίδα και τον Γιάννη Χαρούλη, οι οποίοι με μια μεγάλη συναυλία τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου στο Fuzz Live Music Club (Πειραιώς 209 & Πατρ. Ιωακείμ 1, Ταύρος) θα συγκεντρώσουν χρήματα για τη Βικτώρια Μπόζικ, τη βοηθό της Λένας Πλάτωνος, και -για να είμαστε πιο ακριβείς- τη γυναίκα που τη βοήθησε να σταθεί στα πόδια της όταν και εκείνη περνούσε τις δικές της περιπέτειες. Ο Φοίβος Δεληβοριάς, μετά την επιτυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία του στην Ελλάδα με την παράσταση «Καλοριφέρ» και την ακόμα πιο επιτυχημένη εμφάνισή του στο σινεμά Δαναός με τραγούδια από τον κινηματογράφο, αναμένεται να ανακοινώσει τον χώρο που θα τον φιλοξενήσει φέτος.

Blues stories Οχι μόνο όπερα Το εκκεντρικό δίδυμο Γιώργος Τζιουβάρας (Tenorman) και Χρήστος Κουτσογιάννης (Voodoo Drummer) επιστρέφει την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου στο Faust Bar Theater (Καλαμιώτου 11, Μοναστηράκι). Θα μας παρουσιάσουν ένα νέο εναλλακτικό vaudeville με μπόλικη φιλοσοφία, σεξ, κοινωνικές και πολιτικές ουτοπίες μέσα από μια σουρεαλιστική ιστορία με χιούμορ. Με τη γνωστή αισθητική που τους χαρακτηρίζει αναμειγνύουν διαφορετικά είδη τέχνης μεταξύ τους, έτσι η όπερα συναντάει το punk και η τζαζ αναμειγνύεται με την αφρικανική κουλτούρα. Ακόμα θα ερμηνεύσουν πρωτότυπες συνθέσεις με μελοποιήσεις ποιημάτων και γραπτών των Ντε Σαντ, Σαίξπηρ και Πόε.

O James “Boo Boo” Davi, ένας θρύλος των μπλουζ, ανήκοντας στην τελευταία ίσως από τις γενιές μουσικών που γράφουν και παίζουν την αγαπημένη μας μουσική, θα βρίσκεται στην Αθήνα αύριο, Σάββατο 12 Οκτωβρίου, στο Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς). Γεννημένος το 1943, ο καλλιτέχνης μεγάλωσε σε περιοχές του νότου των ΗΠΑ, στη γενέτειρα της μαύρης μουσικής, ενώ έχει ήδη ηχογραφήσει πέντε επιτυχημένους δίσκους, μερικοί από τους οποίους μπήκαν στα charts των καλύτερων μπλουζ δίσκων. Ετσι, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής περιοδείας του το αθηναϊκό κοινό θα έχει τη δυνατότητα να τον απολαύσει live.

Η «Ευθεία Γραμμή» είναι το πρώτο τραγούδι -ήδη ραδιοφωνική επιτυχία- του άλμπουμ που πρόκειται να κυκλοφορήσει από τη Feelgood Records, αποτέλεσμα της συνεργασίας του Θέμη Καραμουρατίδη και της Γιώτα Νέγκα. Μια συνεργασία που μοιάζει φυσική κατάληξη της πρώτης συνάντησης πριν από λίγα χρόνια στο «Θρυψαλάκι». Από το Σάββατο 26 Οκτωβρίου η Νατάσσα Μποφίλιου βάζει «Ανω τελεία» στην περιοδεία της στην Ελλάδα και ξεκινάει για πρώτη φορά τις εμφανίσεις της στο PassΡort στον Πειραιά. Λίγο πριν από την έναρξη των παραστάσεων παρουσίασε και το νέο της άλμπουμ, μια συνεργασία του Στάμου Σέμση με τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Ο Γιάννης Παλαμίδας υπήρξε η φωνή που ερμήνευσε, συγκλονιστικά κατά τη γνώμη μου, τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Πλάτωνος. Η παρουσία του στο σχήμα είναι καταλυτική, καθώς έχει μεγάλη πείρα στις συναυλίες με φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Τέλος, ο Γιάννης Χαρούλης αποτελεί την έκπληξη, αφού κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να γίνει αγαπημένος ενός δύσκολου κοινού. Πρόσφατα ανακοινώθηκε η συνεργασία του με τον Γιώργο Καζαντζή στο Ρυθμός Stage.

Σινεμά

Μετά τον χωρισμό... Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το «Παρελθόν» είναι η ταινία της εβδομάδας. Και αυτό διότι φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Ασγκάρ Φαραντί. Ο Ιρανός σκηνοθέτης, που μας πρωτοσυστήθηκε διεθνώς με το «Τι απέγινε η Ελι;» το 2009 (Αργυρή Αρκτος στο Φεστιβάλ του Βερολίνου) και κατέκτησε το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας ανάμεσα σε περισσότερα από 70 διεθνή βραβεία με το αριστουργηματικό «Ενας χωρισμός» τρία χρόνια αργότερα, επιστρέφει με τη νέα του ταινία. Στο «Παρελθόν» ασχολείται και πάλι με έναν χωρισμό, μόνο που αυτή τη φορά πιάνει το νήμα της ιστορίας του τέσσερα χρόνια μετά τη διάλυση του γάμου του Αχμάντ και της Μαρί. Εκείνη ζει στο Παρίσι. Εκείνος έρχεται από την Τεχεράνη για να υπογράψει και τυπικά τα χαρτιά του διαζυγίου τους. Κατά τη διαμονή του όμως στη γαλλική πρωτεύουσα έρχεται αντιμέτωπος με τη νέα σχέση της Μαρί και τους τσακωμούς με την κόρη της. Το παρελθόν ξυπνάει... Οπως και στις δύο προηγούμενες επιτυχίες του, ο Φαραντί υπηρετεί με υποδειγματική συνέπεια ένα έξοχο ανθρωποκεντρικό σινεμά, χαμηλών

τόνων, αλλά ακριβών συναισθημάτων. Δεν φλυαρεί, δεν γίνεται μελό, επιμένει ρεαλιστικά και παρατηρεί ψύχραιμα, αλλά όχι αποσυναισθηματοποιημένα, τις ερωτικές (και όχι μόνο) σχέσεις, που λυγίζουν μπροστά στις ανθρώπινες αδυναμίες. Οι ήρωες του Φαραντί είναι καθημερινοί, ευάλωτοι, πληγωμένοι, εγκλωβισμένοι, φοβισμένοι μέσα στα πάθη τους. Με δύο λέξεις, αφοπλιστικά οικείοι. Το «Παρελθόν», πατώντας στα χνάρια του «Ενας χωρισμός», έρχεται να σε παρασύρει και να σε συγκινήσει με την απλότητα και την αλήθεια του. Στην πρώτη εξ ολοκλήρου γαλλόφωνη ταινία του ο Φαραντί αποσπά μια υπέροχη ερμηνεία από την Μπερενίς Μπεζό, που μοιάζει πραγματικά αγνώριστη σε σχέση με τον ρόλο της στο “The Artist”. Δικαιολογημένα λοιπόν απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

11-17.10.2013

Προς Luton

Στο ρινγκ

Λέγεται... crowdfunding

Το Luton είναι ένα από τα αεροδρόμια του Λονδίνου. Είναι όμως και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Μιχάλη Κωνσταντάτου, που κάνει πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες από τη Feelgood Entertainment. Ανατριχιαστικά επίκαιρο, το “Luton” παρακολουθεί τις φαινομενικά ήσυχες ζωές μιας σειράς καθημερινών ηρώων στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Ολοι τους μοιάζουν να ασφυκτιούν μέσα στον κοινωνικό ρόλο που τους έχει επιβληθεί. Η ανατροπή του φινάλε σοκάρει. Μέσα από μια κινηματογραφική ματιά ψυχρή και αποστασιοποιημένη, που απευθύνεται σίγουρα σε ένα πιο υποψιασμένο σινεφίλ κοινό, η ταινία του Κωνσταντάτου σκιαγραφεί μια κοινωνία που γεννά τη διαστροφή και τη βία.

Μετά τη «Ζωή του Πι» ο βραβευμένος με Οσκαρ Ανγκ Λι αλλάζει πλώρη και ετοιμάζει για τη μεγάλη οθόνη μια ταινία για τη ζωή του θρυλικού πυγμάχου Μοχάμεντ Αλι, που θα εστιάζει στις διαβόητες βάρβαρες αναμετρήσεις του στο ρινγκ με τον Τζο Φρέιζερ τη δεκαετία του ’70. Αν και το καστ της ταινίας δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί, τα πρώτα θετικά μηνύματα έρχονται από το γεγονός ότι το σενάριο υπογράφει ο Πίτερ Μόργκαν, σεναριογράφος της «Βασίλισσας» και του “Frost/ Nixon”. To φιλμ θα είναι γυρισμένο σε 3D, κάτι που μάλλον θα μετατρέψει τις σκηνές στο ρινγκ σε ένα θέαμα άκρως εντυπωσιακό.

Ισως ο όρος να είναι πια γνωστός στους περισσότερους. Το crowdfunding είναι ένας τρόπος να συγκεντρώσεις χρήματα για ένα project που ετοιμάζεις απευθυνόμενος στον απλό κόσμο. Βασική προϋπόθεση, να τον πείσεις ότι το σχέδιό σου αξίζει για να βάλει το χέρι του στην τσέπη. Πιο συγκεκριμένα στο σινεμά το crowdfunding είναι ένα πολύτιμο εργαλείο για να συγκεντρώσει ένας δημιουργός τα πρώτα χρήματα για την παραγωγή της ταινίας του. Στις 12 και 13 Οκτωβρίου λοιπόν το Groopio και το site flix.gr διοργανώνουν το 1ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Εναλλακτικής Χρηματοδότησης «Πάρε-Δώσε» στο ΕΔΩ (Προφήτου Δανιήλ 18, Κεραμεικός). Μια σειρά από νέα φιλόδοξα projects θα παρουσιαστούν στο κοινό που θα δώσει το «παρών» στο φεστιβάλ διεκδικώντας την ψήφο του και τα χρήματά του. Νέοι δημιουργοί που δεν έχουν τα απαιτούμενα κεφάλαια να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους θα προσπαθήσουν να πείσουν τους συμμετέχοντες να στηρίξουν έμπρακτα τα σχέδια των μικρού και μεγάλου μήκους ταινιών τους. Η διαδικασία είναι απλή. Το κοινό αγοράζει μάρκες κατά την είσοδό του στον χώρο της διοργάνωσης. Κάθε μάρκα στοιχίζει ένα ευρώ και ο καθένας μπορεί να αγοράσει όσες μάρκες θέλει. Στη συνέχεια και αφού παρακολουθήσει την παρουσίαση των projects των συμμετεχόντων σκηνοθετών μπορεί να ρίξει στην κάλπη που αντιστοιχεί σε κάθε μελλοντική ταινία τις μάρκες που επιθυμεί.

Aρωμα μαφίας

Σάρωσε

Ο Λικ Μπεσόν επιστρέφει με μία ακόμα εκρηκτική περιπέτεια με έντονα στοιχεία μαύρης κωμωδίας και ένα πρωταγωνιστικό καστ που καθηλώνει. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, η Μισέλ Φάιφερ και ο Τόμι Λι Τζόουνς δίνουν το «παρών» στην ταινία «Επικίνδυνη οικογένεια», που προβάλλεται στους κινηματογράφους από τη Feelgood. Ο πρώτος υποδύεται έναν μαφιόζο που βρίσκεται σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων και μετακομίζει με τη γυναίκα του (Μισέλ Φάιφερ) σε μια κωμόπολη της Νορμανδίας, πάντα υπό την επίβλεψη ενός πράκτορα του FBI (Τόμι Λι Τζόουνς). Εκεί αρχίζει πάλι τις ύποπτες συναλλαγές με τον υπόκοσμο. Τι θα γίνει όμως όταν κάποιοι παλιοί του γνώριμοι επισκεφθούν την περιοχή για ξεκαθάρισμα λογαριασμών;

Η παγκόσμια πρεμιέρα του πριν από έναν μήνα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας έκανε τους κριτικούς να παραληρούν και τους πρώτους θεατές να χειροκροτούν ασταμάτητα. Κανείς όμως δεν περίμενε το πολυαναμενόμενο “Gravity” του Αλφόνσο Κουαρόν με τον Τζορτζ Κλούνεϊ και τη Σάντρα Μπούλοκ χαμένους στο διάστημα να σαρώσει κυριολεκτικά στο αμερικανικό box office. Με 55 εκατ. δολάρια εισπράξεις στο πρώτο τριήμερο η ταινία του Μεξικανού σκηνοθέτη έκανε το καλύτερο άνοιγμα ever για τον μήνα Οκτώβριο. Τι σημαίνει αυτό; Οτι τα Οσκαρ είναι πολύ κοντά! Δεν έχουμε και πολλές περιπτώσεις όπου ένα ευρύτερο κοινό συμφωνεί τόσο εμφατικά με τους κριτικούς. Στην Ελλάδα η ταινία θα προβάλλεται από τις 7 Νοεμβρίου.

Η ταινία που στο τέλος του φεστιβάλ θα συγκεντρώσει τις περισσότερες μάρκες είναι και αυτή που θα λάβει ολόκληρο το ποσό που έχει συγκεντρωθεί από τις μάρκες που έχουν αγοραστεί κατά την είσοδο του κοινού. Εμείς λέμε να παρευρεθούμε!

Βιβλίο

Aπειρα ψευδώνυμα, 100 βιβλία Λέγε με Ρίτσαρντ Σταρκ, λέγε με Αλαν Μάρσαλ και λέγε με τελικά με το όνομά μου: Ντόναλντ Γουέστλεϊκ. Το βαφτιστικό δηλαδή αυτού του grand master του «αστυνομικού», ενός συγγραφέα που χρησιμοποίησε άπειρα ψευδώνυμα κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του, άλλοτε από επιλογή και άλλοτε από ανάγκη. Ο κος Γουέστλεϊκ έγραφε ασταμάτητα και από νεαρή ηλικία. Το γράψιμο ήταν η δουλειά του και όχι κάποιο πάρεργο. Ηταν η εργασία, το μεράκι, η αγάπη, η ζωή του. Ζούσε από τα γραπτά του, έβγαζε μεροκάματο σκαρώνοντας ακόμα και ψιλοπορνό νουβέλες. Και όταν κάποια ψευδώνυμά του αποκτούσαν φήμη και δύναμη marketing, τα παραχωρούσε αφιλοκερδώς σε φίλους του, να βγάλουν και εκείνοι κάνα φράγκο. Ο Γουέστλεϊκ έγραψε πάνω από 100 βιβλία στη ζωή του. Το μενού είχε από όλα: μυθοπλασία και μη, soft ερωτικό, επιστημονική φαντασία, αλλά κυρίως και πάνω από όλα αστυνομικές ιστορίες. Σχεδόν πάντα από την οπτική γωνία του δράστη και όχι από εκείνη του κατασταλτικού μηχανισμού. Με στιλ κοφτό, με μια γραφή «ξύπνια» και γεμάτη ευφυολογήματα, με χαρακτήρες που έχουν γωνίες φέρνοντας στον νου ανθρώπους πραγματικούς - και όχι χάρτινους ήρωες. Αλλοτε hardboiled ιστορίες φίσκα στο αίμα και άλλοτε

μη βίαιες με έμφαση στο κωμικό και ευτράπελο στοιχείο. Τις τελευταίες μάλιστα τις υπέγραφε με το πραγματικό του όνομα. Δείχνοντας έτσι μια πιθανή προτίμηση σε αυτά του τα «παιδιά». Κάτω από την ψευδωνυμία Ρίτσαρντ Σταρκ δημιούργησε τον πλέον εμβληματικό του χαρακτήρα. Τον Πάρκερ. Σκέτο επώνυμο, χωρίς όνομα. Εναν αδίστακτο τύπο, χωρίς τύψεις και ενοχές, έναν ψυχρό σαν ψυγείο άνθρωπο. Στο «Parker: Ανάφλεξη» (εκδ. Νεφέλη), ο πρωταγωνιστής θα παραστήσει τον Τεξανό «πετρελαιά». Στα ψέματα. Απλά προσπαθεί να πλευρίσει μια συλλογή κοσμημάτων που του γυάλισε. Τα πράγματα όμως -συνθήκη διόλου σπάνια για τον χαρακτήρα- θα πάνε στραβά. Πυροβολημένος και στριμωγμένος σαν θηρίο, ο Parker θα πρέπει να επιβιώσει. Οπως αντίστοιχα επιβίωσε και πήγε ψηλά ο δημιουργός του, κάνοντας αυτό που ήξερε καλύτερα, γράφοντας δηλαδή. Επιβεβαιώνοντας μάλιστα αυτός ο ταλαντούχος μάστορας της pulp γραφής έναν μάλλον βασικό λογοτεχνικό κανόνα: όσο περισσότερο γράφει κανείς, τόσο καλύτερος γίνεται στο τέλος.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Κειμήλιο Συνεργάτης του Πλαστήρα, ηγετικό στέλεχος του ΕΔΕΣ και αργότερα συνεργαζόμενος βουλευτής με την ΕΔΑ. Ο Κομνηνός Πυρομάγλου, όπως μαρτυρείται, υπήρξε μία τραγική φιγούρα που προσπάθησε τα χρόνια της Κατοχής να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στις αντάρτικες ομάδες. Στο βιβλίο του «Η εθνική αντίστασις» (εκδ. Δωδώνη), που ανατυπώθηκε, καταθέτει τη δική του εικόνα για το θέμα. Το βιβλίο εκδόθηκε το ’47, αλλά κατασχέθηκε. Και έπρεπε να περάσουν 27 χρόνια για να κυκλοφορήσει νόμιμα πρώτη φορά. Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τον συγγραφέα, ένα είναι το σίγουρο: πρόκειται για κείμενο κειμήλιο κάποιου που τα έζησε από πρώτο χέρι. Και αυτό είναι το σημαντικό.

11-17.10.2013

Κ.Φ. και όχι Κ.Π.

Του καφέ και του καναπέ

Η ψηφιακή πλατφόρμα «Βακχικόν» (www.vakxikon. gr), με αξιέπαινη ολιγόχρονη πορεία, μας έχει συνηθίσει στην παρουσίαση «φρέσκων» προσώπων. Επ’ ευκαιρία του έτους Καβάφη όμως κυκλοφορεί μια συλλογή ποιημάτων του, όπου εμπεριέχεται και το ομώνυμο, σε τιμή πραγματικό χάρισμα. Τα «Αποκηρυγμένα» του Κ.Φ. -και όχι Κ.Π.- Καβάφη λοιπόν. Ναι, καλά διαβάσατε. Αφού ο εξ Αλεξάνδρειας ορμώμενος ποιητής τα ποιήματα που είχε αποκηρύξει τα υπέγραφε χρησιμοποιώντας το οικογενειακό όνομα της μητέρας του: Φωτιάδη δηλαδή. Ενώ φρόντιζε να διακηρύσσει πως τάχα κάποιος ξάδερφός του ήταν ο δημιουργός. Η συλλογή που φωτίζει μια πολύ πρώτη περίοδο του ποιητή συνοδεύεται από πρόλογο και σημειώσεις του εξαιρετικού Γιώργου Μπλάνα.

Στις φετινές διακοπές θυμήθηκα ξανά μια αγαπημένη αναγνωστική συνήθεια. Μαχμουρλής από τα ξύδια έφτιαξα έναν ελληνικό καφέ να πιω. Και άναψα τσιγάρο προσπαθώντας να συγκεντρώσω το κεφάλι μου σε κάτι πέρα από τον πονοκέφαλο. Εύρηκα, φώναξε μια από τις πολλές φωνές στο κεφάλι μου: Ενας επιθετικά τιτανοτεράστιος τόμος βρισκόταν ακουμπισμένος πάνω στο τραπεζάκι του καφέ. Φύσηξα τη σκόνη από πάνω του και άνοιξα με κόπο τις υπερμεγέθεις σελίδες. Επρόκειτο τελικά για μια φωτογραφική ρετροσπεκτίβα του 20ού αιώνα. Από τη φωτογραφία του Κουντέλκα τη σχετική με τα γεγονότα της Πράγας το ’68 έως τους λονδρέζικους εορτασμούς για το Μillennium, ένα ποτάμι ιστορίας πέρναγε σαν φιλμ μπροστά από τα μάτια μου. Κάθε πρωί, κάτοχος hangover, αφιέρωνα κάποια λεπτά σε τούτη τη συνήθεια. Σε εκείνο το coffee table book, όπως τα ονομάζουν αγγλιστί. Μεγάλα σε μέγεθος βιβλία, δηλαδή, με λίγο κείμενο και αρκετή εικόνα. Τόσο χοντρά και βαριά που δεν μπορείς να τα διαβάσεις πουθενά αλλού πέρα από το τραπεζάκι του σαλονιού. Εκτός βέβαια από κάποιους τρελούς που θέλουν να τα πάρουν και στην τουαλέτα...

Αξιοπρέπεια

American drink

Στα 1914 η Αννα Αχμάτοβα ήταν μια αναδυόμενη ποιήτρια και μια γυναίκα γεμάτη πάθη. Από τότε και ύστερα όμως, σε προσωπικό επίπεδο, υπήρξε πολλά ακόμη: δακτυλοδεικτούμενη αρτίστα, πάμπτωχη, βασανισμένη από τον σταλινισμό, ικέτιδα για τον φυλακισμένο γιο της. Που ό,τι και να συνέβαινε, εκείνη γεμάτη αξιοπρέπεια δεν δεχόταν να εγκαταλείψει την πατρίδα της, εκφράζοντας μέσα από την πένα της τις φωνές χιλιάδων καταπιεσμένων ψυχών. «Η άκρη της θάλασσας» (εκδ. poema) υπήρξε ένα εκτενές ποίημα της νιότης της. Πλεγμένο με βασικά στοιχεία της ποίησής της: καθαρό, ξεκάθαρο λόγο, διεισδυτική ματιά στον ερωτισμό και λέξεις που αποτυπώνουν τα χρώματα σαν σε πίνακα ζωγραφικής.

Ο συμπότης του Ρέιμοντ Κάβερ, ο Τζον Τσίβερ, υπήρξε και αυτός ένας μεγάλος Αμερικανός της μικρής φόρμας. Λιγότερο σκοτεινός από τον φίλο του, για κάποιον περίεργο λόγο δεν είχε μεταφραστεί στα ελληνικά μέχρι σήμερα. Η συλλογή διηγημάτων «Ο κολυμβητής και άλλες ιστορίες» (εκδ. Καστανιώτη) περιέχει μερικά από τα καλύτερα δείγματα γραφής του με πρωταγωνιστή το ομώνυμο κείμενο. Στη χώρα του Τσίβερ λοιπόν, εκεί που οι άνθρωποι είναι καλοβαλμένοι, τα παιδιά τους πάνε σε ιδιωτικά, τα κοκτέιλ πάρτι δίνουν και παίρνουν. Εκεί που κάτι σάπιο και επικίνδυνο ελλοχεύει κάτω από τη φαντασμαγορική πινακίδα του American dream. Εκεί που οι τελευταίες παράγραφοι του συγγραφέα εξυψώνουν όλο το προηγούμενο κείμενο.

Τα περί ου ο λόγος βιβλία λοιπόν επιτελούν τις εξής χρήσιμες λειτουργίες: Πρώτον είναι ευανάγνωστα λόγω της πολλής εικόνας και δεν κουράζουν μια και δεν χρειάζεται να διαβάζονται απνευστί και δεύτερον και σημαντικότερον αποτελούν παγίδα συζήτησης. Κοινώς, όταν φίλοι έρχονται σπίτι, η ύπαρξη ενός λευκώματος του ΜΙΕΤ μπορεί εύκολα να δώσει τροφή για συζήτηση - αντί για τις εξετάσεις της θείας της Ρούλας, ας πούμε, που έχει πέτρα στα νεφρά. Δυστυχώς, συνήθως είναι ακριβά. Υπάρχουν όμως και οι εκδόσεις της Taschen. Πολύτιμες πραγματικά, ιδανικά coffee table books που καλύπτουν τεράστια γκάμα της εικαστικής, φωτογραφικής και αρχιτεκτονικής δημιουργίας - και εμένα τουλάχιστον με έμαθαν τα λίγα που γνωρίζω επί του θέματος. Και κυρίως: φτηνά, μα ιδιαιτέρως καλαίσθητα. Ομως άλλο είναι το πλέον σημαντικό. Τα coffee table books, συνοδεία καφέ, μπορούν να αποτελέσουν ιδανικό πεντάλεπτο ηρεμίας πριν ξεκινήσει άλλη μία καταραμένη μέρα στον τροχό της ζωής, της βιοπάλης, της κρίσης.

Θέατρο

Κάνουν τη… διαφορά! Το όνομά τους είναι “C. for Circus” και έρχονται με δύναμη από τη Θεσσαλονίκη για να κατακτήσουν το αθηναϊκό κοινό με… «Κάτι διαφορετικό». Ετσι ονομάζεται η ανατρεπτική μουσικοθεατρική τους παράσταση που άφησε την περασμένη άνοιξη τις καλύτερες εντυπώσεις στο Bob Theatre Festival, αποσπώντας το δεύτερο βραβείο. Εκεί τους πρόσεξε και ο δαιμόνιος Βασίλης Μαυρογεωργίου και τους κάλεσε να κατέβουν στην Αθήνα. Κάπως έτσι η 15λεπτη performance του Bob Festival εξελίχθηκε σε μια ολοκληρωμένη παράσταση περίπου 70 λεπτών και δίνει ραντεβού με τους Αθηναίους θεατρόφιλους από σήμερα, Παρασκευή 11 Οκτωβρίου, έως τις 27 Οκτωβρίου στο Skrow Theatre (Αρχελάου 5, Παγκράτι) κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. «Είχαμε στο μυαλό μας αρχικά ένα μουσικοθεατρικό πρότζεκτ που θα θύμιζε κάτι ανάμεσα σε τσίρκο και θέατρο δρόμου, αλλά με το που ξεκίνησαν οι πρόβες προέκυψε κάτι… διαφορετικό. Τελικά η παράσταση βασίστηκε σε τέσσερα παραμύθια που εστιάζουν στη διαφορετικότητα: το ‘Κάτι άλλο’ της Κάθριν Κέιβ, ο ‘Μελαγχολικός θάνατος του Στρειδάκι’ του Τιμ Μπάρτον, η ‘Καλή οικογένεια’ του Γιόακιμ Πίρινεν και ο ‘Χρυσός Δράκος’ του Ρόλαντ Σιμελπφένιχ».

Τα μέλη της ομάδας είναι φίλοι από παλιά. «Γνωριζόμαστε από τη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης. Ο καθένας ήρθε για διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι για γκόμενες, κάποιοι για παρέα, κάποιοι για να έχουν κάτι να κάνουν την ελεύθερή τους ώρα, αλλά καταλήξαμε να μην μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς θέατρο», μου λένε. Αυτή τη φορά δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους σε κάτι τελείως διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές τους στη Θεσσαλονίκη. «Το ιδιαίτερο σε αυτή την παράσταση είναι ότι τη σκηνοθέτησαν έξι άτομα ταυτόχρονα. Από τη μία ακούγεται χαοτικό, αλλά από την άλλη αυτό είναι θέατρο, η συνεργασία», εξηγούν. Παρακολουθώ λίγη από την πρόβα τους και γελάω δυνατά. Εχουν ταλέντο, έχουν μπρίο, έχουν φρεσκάδα, έχουν τρέλα και βιτριολικό χιούμορ. Παράλληλα όμως έχουν και μέτρο. Εχουν δουλέψει πολύ και φαίνεται. Στη θέση σου δεν θα τους έχανα με τίποτα! Δημήτρης Χαλιώτης

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

11-17.10.2013

35+ Η κωμωδία του Ντ. Σ. Τζάκσον «Η ρομαντική μου ιστορία», σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, με τον Μάκη Παπαδημητρίου, την Κατερίνα Λυπηρίδου και τη Σύρμω Κεκέ παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά. Ενας άντρας και μια γυναίκα μας περιγράφουν την ίδια ιστορία ο καθένας από τη δική του σκοπιά, με σκοπό να προβληματιστούμε για τη δυσκολία της επικοινωνίας των σημερινών 35άρηδων. «Αν δεν έχεις βρει τον άνθρωπό σου πριν να πάρεις το πτυχίο σου, θα παντρευτείς κάποιο βούρλο από τη δουλειά σου». Τέτοιες και άλλες αλήθειες, για έξι μόνο εβδομάδες στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος).

Η ιστορία του κόσμου Toν δικό του τρόπο για να σχολιάσει την ανθρώπινη επέμβαση στην ιστορία του κόσμου βρήκε ο χουάν Μαγιόργκα μέσα από το έργο «Η χελώνα του Δαρβίνου». Ο Ισπανός θεατρικός συγγραφέας βάζει μια... χελώνα να αποδείξει ότι ο άνθρωπος στάθηκε ανίκανος να διαχειριστεί το δώρο που του δόθηκε από τη φύση. Το έργο -που έχει ήδη παιχτεί με επιτυχία στην Ισπανία, στην Κορέα, στην Ιταλία και τη Βραζιλία- σκηνοθέτησε στην ελληνική του εκδοχή ο Νίκος Σκαλίδης και παρουσιάζεται από τη θεατρική ομάδα Drama-mini από τις 16 Οκτωβρίου στο Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 12, Πετράλωνα). Παίζει ο Ερρίκος Λίτσης, η Φωτεινή Κρόκου, η Ανδρομάχη Μαρκοπούλου και ο Τάσος Τζιβίσκος.

Tribute στον Δημητριάδη

Κάτι από το παρελθόν Ο ήρωας της Λένας Κιτσοπούλου ζει σε ένα μικρό χωριό της ελληνικής περιφέρειας στη δεκαετία του ’80, λίγο πριν ξεκινήσει ο «εκσυγχρονισμός» της ελληνικής κοινωνίας. «Ο Μουνής» και οι συγχωριανοί του σκηνοθετούνται από τον Παντελή Δεντάκη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος). Και μπορεί τα φοβισμένα πρόσωπα και οι βίαιες συμπεριφορές να μοιάζουν ξεπερασμένα, αλλά η εικόνα του λεβέντη Ελληνα δεν είναι και πολύ μακρινή. Για αυτό και το κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου δεν αποτελεί μια ηθογραφία ούτε μια φανταστική ιστορία. Πρόκειται για την περιγραφή του πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας.

Αλυτο μυστήριο Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Σερ Αρθουρ Κόναν Ντόιλ, η παράσταση «Ο Σέρλοκ Χολμς και το Σκυλί των Μπάσκερβιλ» επιστρέφει από τις 12 Οκτωβρίου έως τις 24 Νοεμβρίου στο Θέατρο Αμιράλ (Αμερικής 10, Κολωνάκι). Η ιστορία λέει πως ο διάσημος ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς και ο πιστός του συνεργάτης Δρ Τζον Ουότσον καλούνται να λύσουν ένα από τα πιο παράξενα και επικίνδυνα μυστήρια της καριέρας τους. Ο Νικόλας Αγγελής, ο Αργύρης Γκαγκάνης και ο Ζήσης Ρούμπος υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Οικονόμου έρχονται αντιμέτωποι με έναν αρχαίο μύθο και ένα απόκοσμο τέρας με μορφή σκύλου!

To πρώτο θεατρικό project της Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για τη νέα σεζόν έχει θέμα τον Δημήτρη Δημητριάδη. Από τις 15 έως τις 27 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθούν παραστάσεις, αναλόγια και συζητήσεις με αφορμή τα λιγότερο γνωστά έργα του Ελληνα συγγραφέα ο οποίος με το πρώτο του πεζογράφημα «Πεθαίνω σαν Χώρα» (εκδ. Αγρα, 1978) καθιερώθηκε ως μια ιδιαίτερη παρουσία στα ελληνικά γράμματα. To κείμενο στη θεατρική του εκδοχή παρουσιάστηκε από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό το 2010 στο παρισινό θέατρο Odeon, ενώ ο ίδιος παρουσίασε και το “Insenso” στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το 2012 στον «βιότοπο» της Πειραιώς 260. Το σημαντικότερο ίσως έργο του αφιερώματος της Στέγης παρουσιάζει ο Δημήτρη Καραντζάς -που εντυπωσίασε με την πρώτη του σκηνοθεσία στον «Ιβάνοφ» του Τσέχοφ το 2010 σε ηλικία 22 ετών- με τον «Κυκλισμό του τετραγώνου» (2006) από τις 16 έως τις 27 Οκτωβρίου (εκτός από τη Δευτέρα 21 Οκτωβρίου). Σε αυτό το ανέκδοτο έργο του συγγραφέα πρωταγωνιστεί ο έρωτας, τον οποίο θα εκφράσουν στη σκηνή 11 ηθοποιοί διαφορετικών φύλων, γενεών, σεξουαλικών προτιμήσεων, με ένα μόνο αιτούμενο: την αποδοχή και την απελπισμένη τους ανάγκη να αγαπηθούν και να ανήκουν κάπου. Ο 26χρονος σκηνοθέτης θα δώσει πνοή στα ερωτικά αδιέξοδα τεσσάρων ζευγαριών, σε ένα έργο που ο ίδιος ο συγγραφέας έχει αφιερώσει σε αυτούς που ζουν. Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Γιώργος Γάλλος, Αλεξία Καλτσίκη, Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννης Κλίνης, Περικλής Μουστάκης, Αρης Μπαλής, Γιάννος Περλέγκας, Ομηρος Πουλάκης, Μαρία Πρωτόπαππα, Χρήστος Στέργιογλου. Τρία επίσης άγνωστα κείμενα του Δημητριάδη παρουσιάζονται με τη μορφή αναλογίου από τον καταξιωμένο Γιάννη Κόκκο, την Ελλη Παπακωνσταντίνου και την Αργυρώ Χιώτη. Η «Εκκένωση» (15-16/10) στη Μικρή Σκηνή της Στέγης από τον Γιάννη Κόκκο, ο «Φαέθων» σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη στις 22 Οκτωβρίου και «Το άγγιγμα του βυθού» της Ελλης Παπακωνσταντίνου στις 27 Οκτωβρίου. Μετά τα αναλόγια θα ακολουθήσουν συζητήσεις στις οποίες θα είναι παρών και ο Δημήτρης Δημητριάδης.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Βλέμματα παντού Ο Κριστιάν Μπολτάνσκι σχεδιάζει ειδικά για τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) την έκθεση «Βλέμματα» υπό την επιμέλεια της Μαριλένας Β. Καρρά. Στο πλαίσιο της έκθεσης, η οποία θα φιλοξενείται στον χώρο μέχρι τις 12 Ιανουαρίου 2014, ο διεθνώς αναγνωρισμένος Γάλλος εικαστικός καλλιτέχνης παρουσιάζει μια εγκατάσταση ειδικά σχεδιασμένη για τον εκθεσιακό χώρο «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης», η οποία έχει ως βασικό δομικό υλικό το βλέμμα των Αθηναίων. Ο Μπολτάνσκι έχει λάβει μέρος σε εκατοντάδες εκθέσεις σε όλο τον κόσμο, ενώ ατομικές του εκθέσεις έχουν παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στα Kunstmuseum Liechtenstein, Magasin 3 Stockholm Konsthall, La Maison Rouge, Institut Mathildenhöhe, Kewenig Galerie και στο Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας του Ιουδαϊσμού στο Παρίσι. Για την έκθεση «Βλέμματα» συγκεντρώνει φωτογραφίες ταυτότητας κατοίκων της Αθήνας απομονώνοντας τα μάτια και δημιουργεί ένα in situ έργο. Στη συνέχεια οι επισκέπτες της έκθεσης καλούνται να καταγράψουν σε πραγματικό χρόνο τον χτύπο

της καρδιάς τους, ένα ντοκουμέντο μοναδικό όσο και το δαχτυλικό αποτύπωμα, το οποίο και μπορούν να πάρουν μαζί τους αποχωρώντας από την έκθεση ηχογραφημένο σε cd. Τα βασικά μέσα έκφρασης του καλλιτέχνη είναι η γλυπτική, η ζωγραφική, η φωτογραφία και η σκηνοθεσία. Ως προς τη σχέση του με τη συγκεκριμένη τέχνη αναφέρει πως η φωτογραφία αντικαθιστά τη μνήμη. «Οταν κάποιος πεθαίνει, έπειτα από λίγο διάστημα δεν μπορείς να τον οπτικοποιήσεις πια, οπότε τον θυμάσαι μόνο μέσα από τις εικόνες του». Ενώ επισημαίνει ότι: «Οσο περισσότερο δουλεύεις, τόσο λιγότερο υπάρχεις. Πιστεύω (ή τουλάχιστον πίστευα, αφού πλέον δεν νομίζω πως είναι ολοκληρωτικά αλήθεια) πως ο καλλιτέχνης μοιάζει με κάποιον που κουβαλάει έναν καθρέφτη στον οποίο όλοι μπορούν να δουν και να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους, τόσο που το άτομο που κουβαλάει τον καθρέφτη τελικά να μην είναι τίποτα». Τέλος, για όσους θέλουν να τον δουν από κοντά, στις 11 Νοεμβρίου έχει προγραμματιστεί συζήτηση με τον Κριστιάν Μπολτάνσκι με αφορμή την παρουσίαση της δουλειάς του αυτής.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

11-17.10.2013

Το μαζί... αλλιώς Μέχρι και τις 26 Οκτωβρίου θα φιλοξενείται στην Gallery Genesis (Χάρητος 35, Κολωνάκι) η έκθεση “Terra nullius” της Εύας Καρύδη. Τα γλυπτά της καλλιτέχνιδας αποτελούν για την ίδια «ένα σχόλιο στην ύπαρξη, την ευθραυστότητα του ανθρώπινου, την άρνηση της κατανόησης και την αιώνια πάλη». Η ιστορικός τέχνης Ιρις Κρητικού σημειώνει για τη δουλειά της Καρύδη: «Διαμορφώνει μια ουδέτερη ζώνη εντός της οποίας μεταμορφώνει δεξιοτεχνικά την έντονη αντίθεση σε ενορατικό διαλογισμό για την εσωτερική ένταση των πραγμάτων και όπου η αυτοτέλεια της φιγούρας τρέπεται σε κύριο πυρήνα της έκφρασης. Μια terra nullius όπου το «μαζί» επανεξετάζεται και αναθεωρείται κάθε στιγμή, παραμένοντας εξίσου επείγον για το μοντέλο, τον δημιουργό και τον θεατή».

Εν λευκώ Η έκθεση “Thomas Chimes. Εν λευκώ / Into the White” φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) σε συνεργασία με το Ιδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου μέχρι τις 17 Νοεμβρίου. Η έκθεση είναι αφιερωμένη στο έργο του ζωγράφου Thomas Chimes, ελληνικής καταγωγής, ο οποίος θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Σημείο αναφοράς στη δουλειά του αποτελεί η φιγούρα του Alfred Jarry, ενώ στην ενότητα των λευκών έργων του κυριαρχούν το λευκό και το μαύρο χρώμα, παραπέμποντας συχνά σε θολές εικόνες προσώπων ή τοπίων.

Εννοιες & τάξεις

Δύο κόσμοι

Η ομάδα των Salon de Vortex, στο πλαίσιο της έρευνάς της με τίτλο “Urbanism for Dummies” που φιλοξενείται στην Cheapart (Ανδρέου Μεταξά 25, Εξάρχεια) παρουσιάζει το project των Société Réaliste και του Γιώργου Παπαδάτου με τίτλο “Τhe Shape of Orders to Come”. Εχοντας ως αναφορά το βιβλίο του Χ. Τζ. Γουέλς του 1933, η έκθεση επιχειρεί μια διπλή ανάγνωση πάνω σε έννοιες και σύμβολα. Οι Société Réaliste χρησιμοποιούν τυπογραφικά και ηχητικά μέσα, καθώς και την κινούμενη εικόνα μέσα από το φιλμ “The Fountainhead”. Η δουλειά του Γιώργου Παπαδάτου, από την άλλη, αποτελείται από φωτογραφίες, μικρά μοντέλα εγκαταστάσεων με φωτοτυπίες και αρχειακό υλικό. Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 24 Οκτωβρίου.

Η αίθουσα τέχνης Εκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Κολωνάκι) σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Πολωνικής Δημοκρατίας στην Αθήνα φιλοξενεί την έκθεση «Πολωνοί καλλιτέχνες στην Ελλάδα - Οι δύο όψεις του νομίσματος» μέχρι τις 19 Οκτωβρίου. Στο πλαίσιό της παρουσιάζονται οι δουλειές σύγχρονων καλλιτεχνών της Πολωνίας οι οποίοι ωστόσο ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Οι Katarzyna Chierowska, Krystyna Kowalska Petalidou, Malgorzata Kowalska Petalidou και Iwona Lisocka-Fromm διερευνούν τον κόσμο της φαντασίας και της ψευδαίσθησης και τον απτό, πραγματικό κόσμο των αισθήσεων μέσα από τα έργα τους, απεικονίζοντας τις «δύο όψεις του νομίσματος», όπως εκφράζoνται και στη ζωή της σύγχρονης Αθήνας.

Διάλογος και συναίσθημα Η γκαλερί a.antonopoulou.art (Αριστοφάνους 20, Ψυρρή) φιλοξενεί μέχρι την 1η Νοεμβρίου την κοινή έκθεση της Αντωνίας Γρίβα και του Σταμάτη Λάσκου. Πρωταγωνιστής στη δουλειά της Γρίβα είναι τα ανθρώπινα πορτρέτα σχεδιασμένα με μολύβι. Η ιστορικός και κριτικός τέχνης Ηρα-Παρασκευή Παπαποστόλου αναφέρει χαρακτηριστικά για τη δουλειά της: «H προσωπική φιγούρα της Αντωνίας Γρίβα, που είναι και αυτή που χαρακτηρίζει τη δουλειά της, άλλοτε ωραιοποιείται, άλλοτε παραμορφώνεται, άλλοτε μένει ως έχει. Οι εκφράσεις της αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεσή της να εκφράσουν και από ένα διαφορετικό συναίσθημα. Πότε με έναν κόμπο στον λαιμό, πότε ουρλιάζοντας, πότε με συναισθήματα που γεννά η καθημερινότητα και η τριβή, η φιγούρα της παραμένει η ίδια, αλλά αλλάζει στάσεις, εκφράσεις και αξεσουάρ». Στο έργο του Λάσκου η ανθρώπινη μορφή είναι ο πρωταγωνιστής, ο καλλιτέχνης ωστόσο θα την αναπαραστήσει με λάδι σε καμβά. Εργα μικρής και μεγάλης κλίμακας επηρεασμένα από τη street art έρχονται σε διάλογο με τα σχέδια της Γρίβα με κεντρικό θέμα το ανθρώπινο συναίσθημα. Στον χώρο εκτίθεται και το έργο που από κοινού δημιούργησαν οι δύο νέοι καλλιτέχνες την ημέρα των εγκαινίων.

Διαβάζω

Το τσιρκολίκι Κείμενο: Rene Sans Για την ΑΚ, για εκείνο το βράδυ στα πρόθυρα του καλοκαιριού

Χτυπιόμασταν στο πάτωμα, αλλά δεν έπιανε. Βάφαμε τα μάγουλά μας με μαρκαδόρους, φορούσαμε τα καλά τους σακάκια -το χέρι στο ένα μανίκι και το πόδι στο άλλο- και τα φρεσκοπλυμένα τους μακό και σέρναμε με ύφος τις μπέρτες μας στο μωσαϊκό. Εκείνοι έλεγαν ότι μαζεύουμε τη σκόνη, εμείς τη χρυσόσκονη. Αλλά πάλι δεν έπιανε. Γαμώτο. Κίνηση ματ όταν η Μία έβαζε στον ώμο της το καλό το βάζο και συστηνόταν ως Τσικίτα. Τότε διέκρινες τον τρόμο στα μάτια τους. Θα ακολουθούσαν γυναικείες τσιρίδες από το βάθος της κουζίνας. Μόλις που προλάβαινες να φωνάξεις «συναγερμός», αλλά, μεταξύ μας, δεν ήσουν αυθεντικός τσιλιαδόρος. Ηθελες να βλέπεις τη δράση και στα δύο στρατόπεδα. Ηξερες ότι τα «μη» και τα «όχι» μόνο θα φούντωναν το πάθος μας. Ο Κάποιος ψιθύρισε πως ο δρόμος για την κουζίνα θα είναι «μακρύς

και δύσκολος». «Και τι έχουμε να χάσουμε;» του απάντησε ο Κανένας. Αφού δεν έπιαναν όλα αυτά, καταφεύγαμε σε ανώτερες μεθόδους πίεσης. Τραβούσαμε βίαια τα αγαπημένα μας αυτοκόλλητα από τους τοίχους για να ξηλωθεί και ο σοβάς. Και όπως τα τσιρότα που τα αφαιρείς λίγο πριν από την επούλωση, ο πόνος που προκαλείς σε έναν ενήλικα είναι αβάσταχτος. Λες και από μια ηλικία και μετά όλα τα ασπράκια, τα κουτάκια και τα κενά το οφείλουν στο σύμπαν να είναι καλυμμένα, μαύρα. Η στρατηγική ήταν μία: Αυτοθυσία. Είχαμε κερδίσει την πρώτη μάχη όταν ξυπνήσαμε ένα πρωί και το αυτοκόλλητο Βatman ήταν ακόμα εκεί, στον τοίχο του σαλονιού, να σημαδεύει την περιοχή μας. Τώρα σκίζαμε την μπλε στολή, μαζί και το όνειρο να πετάξουμε. Βάζαμε αυτογκόλ για να κερδίσουμε τον πόλεμο. Και όλα αυτά γιατί το αντικείμενο του πόθου είχε τρούφα «θέλω» και σι-

ρόπι «τώρα ή ποτέ» - θέλαμε παγωτό ΤΩΡΑ, όχι μετά το φαγητό, κύριοι. Γιατί ήμασταν τσιρκολίκια. Οταν έβγαλα τα πόδια μου από το κρεβάτι είχα δυο τρεις κάλους, πονούσα. Την προηγούμενη μέρα μια συνάδελφος μου ψιθύρισε ότι χάνω «πολλές τρίχες» και ότι έχω γεμίσει τη μοκέτα «χνούδι» - μαδούσα λοιπόν. Χτενίστηκα και καθάρισα τη βούρτσα μου. Φόρεσα την μπλε στολή για να πεταχτώ μέχρι τη δουλειά, όπως κάθε μέρα. Πρώτα όμως κατέβασα τις βιταμίνες μου, τον μαγικό ζωμό πριν από την επικείμενη σύγκρουση με τους Ρωμαίους, όπως κάθε μέρα. Εσύ επιστρέφοντας από το ταξίδι ευρέσεως εργασίας είχες ξαπλώσει στο πάτωμα για να ισιώσεις. Εκεί έμεινες. Στο πάτωμα όλη νύχτα. Με ένα μακό στα μέτρα σου, στη στάση της Τσικίτα - χωρίς το βάζο.

Εβγαλα ήσυχα την τσάντα από τον ώμο μου. Πήρα έναν μαρκαδόρο -permanent marker- από το βάζο με τα «διάφορα» στην κουζίνα και σου έβαλα μουστάκια την ώρα που κοιμόσουν. Μετά έβγαλα τη στολή, τύλιξα τις πατούσες μου με έναν επίδεσμο και φόρεσα κολάν. Οταν ξύπνησες με βρήκες να χτυπιέμαι στο πάτωμα και να τινάζω τις μπούκλες μου με ρυθμό. «Τι κάνεις;» με ρώτησες με τρόμο. «Το τσιρκολίκι», σου απάντησα κοφτά. «Ενα τσικ θέλει». Οταν βγήκες από το μπάνιο είχαμε γίνει όλοι τσιρκολίκια - τα μουστάκια ήταν permanent. Τη βγάλαμε με τυρί και ντοματάκια στο πάτωμα. Αρχίσαμε να θυμόμαστε τι μας αρέσει. Την επόμενη μέρα κολλήσαμε κι ένα αυτοκόλλητο στον τοίχο: «Δεν το βάζω κάτω που να χτυπιέσαι». Μετά βγήκαμε επιτέλους απ’ το σπίτι. Για να ζήσουμε καλά.

11-17.10. 2013

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

11-17.10. 2013

Tερματίζοντας τους δείκτες Καθισμένοι στα βελούδινα καθίσματα του Θεάτρου Αθηνών, δίπλα στα σεντόνια πλαστικού που τα προστατεύουν, μιλάμε για κάτι ακραία βίαιο και τρυφερό μαζί: Για τον «Πουπουλένιο», λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα. Εχουν περάσει δέκα λεπτά συζήτησης και έχω τη σαφή αίσθηση ότι δεν μιλάω με τέσσερις κορυφαίους ηθοποιούς, αλλά με μια ροκ μπάντα (με ό,τι σημαίνει αυτό). Η ροκ μπάντα της Αθήνας κάνει θέατρο στο κέντρο της πόλης, στη Βουκουρεστίου, και επιλέγει κάτι συνειδητά αντισυμβατικό, ένα έργο που δεν καλοπιάνει τον θεατή, αλλά τον εμπλέκει, τον ταράζει, του αφαιρεί προστατευτικά φίλτρα. Και ανεβάζει τον «Πουπουλένιο» του Μάρτιν ΜακΝτόνα, ένα θρίλερ για τα παραμύθια και τις αλήθειες. «Είναι ένα απολύτως ακραία έργο», λέει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που μετέφρασε, σκηνοθέτησε το έργο και πρωταγωνιστεί (είναι ο συγγραφέας Κατούριαν). «Οτιδήποτε συμβαίνει φτάνει σε υψηλές θερμοκρασίες. Εκεί που είναι αστείο είναι πολύ αστείο, εκεί που είναι τρυφερό είναι εντελώς τρυφερό. Μια από τις κεντρικές ιδιότητες αυτού του σπουδαίου έργου είναι ότι έχει την ιδιότητα να τερματίζει τους δείκτες». Οταν έστειλε το κείμενο σε φίλους του να το διαβάσουν, η απάντηση ήταν δύο ερωτήσεις: «Τι; Θα ανεβάσεις αυτό το έργο;» Τα θέατρα του Κέντρου κινούνται συνήθως σε πιο ασφαλείς λύσεις, σε έργα λιγότερο απαιτητικά και αποκαλυπτικά - η ροκ μπάντα απέναντί μου όμως δεν θέλει να κάνει εκπτώσεις. «Δεν είναι άγριο το έργο. Είναι άγριο μόνο για αυτούς που θα μείνουν στο πρώτο επίπεδο», διευκρινίζει ο Νίκος Κουρής (υποδύεται τον αστυνομικό Toυπόλσκι). «Για κάποιους ανθρώπους που έχουν συγκεκριμένα βιώματα. Ή για αυτούς που δεν θέλουν να βγάλουν το πάπλωμα που έχουν ρίξει πάνω

τους. Ολοι έχουμε πάνω μας όχι ένα, αλλά χιλιάδες παπλώματα για να καλύπτουμε τα κενά από την παιδική μας ηλικία».

νται με την πραγματικότητα, αλλά δεν είναι δουλειά μας να περιγράψουμε το τώρα. Δουλειά μας είναι να περιγράψουμε το πάντα».

«Είμαι πολύ περίεργος να δω το αντίκρισμα που θα έχει ο ‘Πουπουλένιος’ στο κοινό», λέει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (υποδύεται τον αστυνομικό Αριελ). «Ο ‘Πουπουλένιος’ μοιάζει σκληρός για μένα, όμως είναι πολύ τρυφερός. Εξάλλου το στοίχημά μας είναι να ανοίξουμε το πλαίσιο των έργων που φιλοξενούνται στις κεντρικές αίθουσες. Δεν έχει σημασία αν είναι γνωστό ή άγνωστο, κλασικό ή εμπορικό το έργο. Αυτό που έχει σημασία είναι τι θέλεις να κάνεις και πώς θα το πεις. Να υπάρχει μια πραγματική ανάγκη να μιλήσεις με αυτό το έργο. Αυτό κάνουμε με τον ‘Πουπουλένιο’».

Η μέθοδος του παραμυθιού μπορεί να φαίνεται ανώδυνη, αλλά κρύβει τόσα σκοτεινά μονοπάτια. «Πιστεύω ότι ο ‘Πουπουλένιος’ είναι ένα παραμύθι που προσφέρει τρομερή παρηγοριά στους ενήλικες», αναφέρει ο Νίκος Κουρής. «Ας πούμε, ένα παραμύθι τρομερό, μεγαλειώδες είναι αυτό του ‘Νεκρού Αδελφού’. Τα παραμύθια είναι αληθινά, σύνθετα, αποκαλυπτικά για πολλά πράγματα στη ζωή μας. Μας βοηθάει να εξοικειωθούμε με την τέχνη, τα αδέλφια μας, την ενηλικίωση, την εξουσία. Ενας άνθρωπος ξεκινάει από το σπίτι του, παίρνει στα χέρια του τον εαυτό του και βλέπει μια πορεία μέσα από τα παραμύθια. Κάποια πράγματα είναι ακραία. Ομως η τέχνη δεν μπορεί να μιλήσει αν δεν είναι ακραία».

Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος (ο Μικάλ, αδελφός του συγγραφέα) περιγράφει ένα καθαρόαιμο έργο: «Είναι σημαντικό έργο γιατί πραγματεύεται ταυτόχρονα πολλά θέματα. Εχει δράση, αγωνία πολλές ανατροπές, εκεί που νομίζεις ότι έχεις φτάσει σε ένα σημείο όλα αρχίζουν ξανά από την αρχή, τίποτα δεν είναι προβλέψιμο». Είναι τόσο προκλητικά εύκολο να χρησιμοποιήσει κανείς την ακρότητα του έργου για να το σετάρει με την επικαιρότητα της στιγμής: Η θεωρία των άκρων, η κουλτούρα των άκρων. «Χαίρομαι πολύ ανακοινώνοντας ότι αυτό δεν είναι ένα πολιτικό έργο», εξηγεί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. «Δεν έχει καμία σχέση με την επικαιρότητα και οι καλλιτέχνες δεν έχουν καμία δουλειά με την επικαιρότητα. Ο ‘Πουπουλένιος’ δεν είναι πολιτικό έργο, δίνει πολλές φορές την ψευδαίσθηση επίτηδες -και στον ρόλο μου και στους θεατές- ότι είναι πολιτικό, αλλά δεν συμβαίνει αυτό πραγματικά. Δεν είναι επίκαιρο. Δεν είναι δουλειά των δημιουργών του θεάτρου να είμαστε επίκαιροι. Μπορεί μερικές φορές οι δρόμοι μας να τέμνο-

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης -που ένα βράδυ του 2007 ανέσυρε από το κομοδίνο του το πορτοκαλί βιβλίο του ΜακΝτόνα και αποφάσισε αυτομάτως ότι θέλει να ανεβάσει αυτό το έργοσυμφωνεί: «Υπάρχουν παραμύθια που μπορεί να είναι πολύ τρυφερά ή πολύ σκληρά, όμως σε ένα πλαίσιο τέχνης όλα δικαιώνονται όσο σκληρά και αν είναι. Σκέψου μια πραγματικά τρομακτική ιστορία: Ενας πατέρας στο Αργος πυροβόλησε στο κεφάλι την κόρη του, ενώ έτρωγαν σε εστιατόριο, για λόγους εκδίκησης. Αυτό όταν το ακούσαμε στο δελτίο ειδήσεων νιώσαμε πως είναι τουλάχιστον αποτρόπαιο. Ομως ένα έργο καλλιτεχνικό που περιέχει μια αντίστοιχη πράξη -για παράδειγμα η Μήδεια που σκοτώνει τα παιδιά της- δικαιώνει την πράξη. Η τέχνη είναι εκεί για να μας μιλάει για την ανθρώπινη φύση που έχει πολλές σκοτεινές πλευρές».

11-17.10. 2013

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής

11-17.10. 2013

Νότες...

undercover Ας παραδεχτούμε ότι, αν δεν υπήρχε η μεγάλη επιτυχία της ταινίας “The Artist” πριν από περίπου δύο χρόνια, η οποιαδήποτε επαφή των περισσότερων με τον βωβό κινηματογράφο θα σταματούσε στα βάθη της δεκαετίας του ’80, όταν η κρατική τηλεόραση έδειχνε αραιά και που ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν και του Μπάστερ Κίτον. Υπάρχει βέβαια και ένα κομμάτι φανατικού κοινού που δίνει το «παρών» σε κάθε ειδική προβολή, όπου και αν αυτή διοργανώνεται. Στη δεύτερη αυτή κατηγορία ανήκουν και ο Τόμας Κένερ, οι Silent Move (Βασίλης Τζαβάρας και Γιάννης Παξεβάνης, φωτό πάνω δεξιά), ο Μιχάλης Μοσχούτης (φωτό πάνω αριστερά) και ο Λόρενς Ινγκλις (φωτό κάτω), οι οποίοι συμμετέχουν στο In Mute Festival στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών αυτό το Σαββατοκύριακο 12-13 Οκτωβρίου. Ολοι τους, ως μουσικοί και παραγωγοί ήχου, θα επιχειρήσουν να ταιριάξουν ζωντανά τους πειραματικούς τους ήχους με τέσσερις ιστορικές ταινίες βωβού κινηματογράφου. Ο Αυστραλός Λόρενς Ινγκλις θα παρουσιάσει το νέο του μουσικό έργο για την προβολή της ταινίας “Strike” (1925) του Σεργκέι Αϊζενστάιν. Οι Silent Move θα συνοδεύσουν τη βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Εντγκαρ Αλαν Πόε ταινία του Ζαν Επστάιν “The Fall of the House of Usher” (1928). Ο Τόμας Κένερ θα πλαισιώσει μουσικά το γυρισμένο στον Αρκτικό Κύκλο ντοκιμαντέρ “Nanook of the North” (1922) του Ρόμπερτ Φλάερτι και ο Μιχάλης Μοσχούτης τη δραματική ταινία του Βίκτορ Σγιόστρομ “The Wind”. Λίγες ημέρες πριν από το φεστιβάλ προσπαθώ να έρθω σε επαφή μαζί τους και -με εξαίρεση τον Λόρενς Ινγλις- τα καταφέρνω. Τους βρίσκω σε αρκετή απόσταση τον έναν από τον άλλον... «Παρόλο που μένουμε στην Αθήνα, όταν μπορούμε κάνουμε τις πρόβες μας εδώ. Συγκεντρωνόμαστε καλύτερα», μου λένε οι Silent Move από τη Φοινικούντα της Μεσσηνίας. «Με βρί-

σκεις στο Βελιγράδι σε tour. Ο επόμενος σταθμός μου είναι η Αθήνα!» δηλώνει ο Κένερ. Ο Μιχάλης Μοσχούτης από την άλλη, επιβαρυμένος και με τα οργανωτικά του φεστιβάλ -μια και το επιμελείται ο ίδιος-, προετοιμάζεται και προβάρει εντός Αθηνών. «Το φεστιβάλ αυτό ήταν μία συγκεκριμένη ιδέα που είχα», μου εξηγεί. «Την έστειλα ως πρόταση στη Στέγη και προχώρησε. Με τους Silent Move έχουμε στήσει στο παρελθόν και άλλες εκδηλώσεις προβολής βωβών ταινιών με ζωντανή μουσική. Το In Μute είναι ένα βήμα παραπέρα και ίσως πιο πειραματικό. Αυτή τη φορά δεν θα υπάρξουν τόσο μελωδικά και ρυθμικά πράγματα. Θα παίξουμε περισσότερο με τον ήχο. Εχει δοθεί χώρος σε πιο σύγχρονες μορφές μουσικής». Ρωτάω τους συμμετέχοντες πώς δουλεύουν. «Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο», μου απαντάει ο Μιχάλης. «Ο Λόρενς έχει βασιστεί στη συγκεκριμένη τεχνοτροπία του μοντάζ που έχει ο Αϊζενστάιν και πάνω σε αυτό έχει στήσει το soundtrack του. Εγώ δουλεύω αποσπασματικά την ταινία. Κρατάω ένα σχεδιάγραμμα με ενότητες των 10 λεπτών. Δεν συγχρονίζω απόλυτα τις κινήσεις με τον ήχο. Θα παίξω κάποια πράγματα από το laptop και θα πειραματιστώ και με το σήμα της κιθάρας μου. Σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα θα επηρεαστεί από την ακουστική του χώρου και από τις συχνότητες που θα προκύψουν. Θα δημιουργηθεί μια οργανική συνθήκη με απρόβλεπτα φαινόμενα». «Εμείς βλέπουμε την ταινία ξανά και ξανά», απαντούν με τη σειρά τους οι Silent Move. «Κάθε φορά ανακαλύπτουμε και κάτι καινούργιο. Κρατάμε σημειώσεις, φτιάχνουμε έναν βασικό σκελετό και προβάροντας δοκιμάζουμε τις αρχικές ιδέες. Ο αυτοσχεδιασμός, η χρήση ηχητικών εφέ και οι λούπες είναι τα βασικά εκφραστικά μας μέσα». Τέλος, ο Τόμας Κένερ δουλεύει πάνω σε ένα είδος σεναρίου που γράφει τι συμβαίνει σε κάθε λεπτό της ταινίας. «Σύμφωνα με αυτό», εξηγεί, «στήνω την πρόβα μου βλέποντας παράλληλα την ταινία. Εχω ξαναπαρουσιάσει

το ‘Nanook of The North’, αλλά αυτή τη φορά εκτός από τον ηλεκτρονικό ήχο θα υπάρχει και πιάνο. Θα παίζει η Ιβάνα Νιμαρέβιτς». Πώς είναι να παίζεις μουσική και πίσω σου να εξελίσσεται μια ιστορία; Σύμφωνα με τους Silent Move: «Είναι πολύ δημιουργικό να συνοδεύεις μια ταινία και να προσπαθείς να βρεις τον κοινό σας χώρο. Είναι ένας διάλογος ανάμεσα σε κάτι που προϋπάρχει και σε κάτι που γεννιέται εκείνη τη στιγμή». Ενώ κατά τον Τόμας Κένερ: «Η ιδανική εμπειρία είναι όταν το κοινό αντιλαμβάνεται την παρουσία σου στη σκηνή μόνο αφού ανάψουν τα φώτα. Οταν τότε μόνο καταλαβαίνει ότι η μουσική είναι ζωντανή. Ετσι αποδεικνύεται η βαθύτατη σχέση ανάμεσα στην εικόνα και στον ήχο. Γίνεται σπάνια, αλλά έχω την τύχη να μου έχει συμβεί. Οι προσδοκίες που έχουν δημιουργήσει ο σύγχρονος κινηματογράφος και η τηλεόραση μοιραία καθιστούν τις βωβές ταινίες ξεπερασμένες. Η δική μας δουλειά είναι να βοηθήσουμε τις εικόνες να απελευθερωθούν και μαζί με αυτές να ξεδιπλωθεί η ομορφιά και η μαγεία που έχουν κλειστεί στο φιλμ για τόσα χρόνια». Αν ανήκετε στην κατηγορία ανθρώπων που ανέφερα στην αρχή, έχετε δηλαδή ελάχιστη επαφή με τον βωβό κινηματογράφο και φοβάστε ότι ένα τέτοιο φεστιβάλ παραείναι κουλτουριάρικο για το δικό σας level, σας αφιερώνω την παρακάτω εμπειρία του Μιχάλη Μοσχούτη: «Επαιζα σε ένα μικρό χωριό στα Πυρηναία Ορη. Εντρομος διαπίστωσα ότι το κοινό ήταν κατά κύριο λόγο κυρίες μεγάλης ηλικίας που δεν είχαν ξανακούσει αντίστοιχη μουσική. Μετά τη συναυλία ήρθαν δύο από αυτές και με αγκάλιασαν κλαίγοντας, λέγοντάς μου ότι η μουσική μου τους ξύπνησε βαθιές μνήμες και εικόνες. Ο καθένας βρίσκει τη δική του σύνδεση με αυτό που κάνεις, όσο μακρινό και αν είναι από αυτά που ο ίδιος έχει βιώσει και έχει σκεφτεί».

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου

Θα σε ξανάβρω στην... Πλατεία Οταν ζεις στα Πατήσια, έχεις συνηθίσει να πηγαίνεις στο γήπεδο του Sporting για να παρακολουθήσεις μια συναυλία. Να βλέπεις ροκ συγκροτήματα, να ακούς από τον μπαμπά σου ιστορίες για τη θρυλική συναυλία του Ερικ Κλάπτον, αλλά και για τις συνελεύσεις της ΚΝΕ. Τα τελευταία χρόνια έχεις πάει και μερικές φορές στο Φεστιβάλ Γαλατσίου, όχι τόσο για το θέαμα, όσο για τη θέα. Με αυτό το background λοιπόν και μόνο που διαβάζεις ότι θα γίνει συναυλία στα Πατήσια συγκινείσαι. Πόσω μάλλον όταν η συναυλία αφορά την πρώτη ενέργεια της δράσης «Πατήσια σαν το σπίτι σου». Η ιδέα απλή. «Να ξαναζωντανέψουν οι μικρές γειτονιές των Πατησίων», μας εξηγεί ο αρχιτέκτονας Βασίλης Καμπούρης, κάτοικος της περιοχής. «Σε μια βόλτα μου με φίλους παρατηρήσαμε ότι υπάρχουν 140 μικρές πλατείες αποχαρακτηρισμένες πολιτικά. Πλατείες που ανήκουν σε γειτονιές -με τη στενή έννοια του όρου- και έχουν σε κάποιον βαθμό εγκαταλειφθεί. Η θλίψη των

ανθρώπων έχει μεταφερθεί και στα υλικά και δεν γίνονται πια οι απαιτούμενες εργασίες συντήρησης. Κάποιες βέβαια είναι σχετικά φροντισμένες από τον δήμο, αλλά έχει μεγάλη σημασία και ο περιβάλλων χώρος». Ενα χαλί, ένας καναπές και ένα λαμπατέρ θα δημιουργήσουν μια ιδιότυπη σκηνή και θα κάνουν πάλι τις πλατείες των Πατησίων ευχάριστες. Από αυτό το μη σκηνικό βγήκε και ο τίτλος της δράσης. «Πατήσια σαν το σπίτι σου». Γιατί το σπίτι σου το φροντίζεις, το αγαπάς, το υποστηρίζεις με πάθος. Ετσι κάθε εβδομάδα καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους -μουσικοί, ηθοποιοί, λογοτέχνες, κουκλοπαίχτες, κινηματογραφιστές- θα βοηθούν να ξαναζωντανέψουν τα Πατήσια. Και όλα αυτά χωρίς καμία οικονομική συνδιαλλαγή. Δεν θα πωλείται τίποτα, δεν θα αμείβεται κανείς για τίποτα. Ακόμα και οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν έχουν προσφερθεί στην ουσία μόνοι τους. «Ανέβασα στο ίντερνετ την ιδέα και ζήτησα από όποιον ενδιαφέρεται να το δηλώσει. Ετσι βγήκε το πρόγραμμα. Και η συμμετοχή ήταν πολύ μεγάλη. Ο κάθε καλλιτέχνης θα προσφέρει το έργο

του δωρεάν για μία ώρα και κάθε Σάββατο θα φιλοξενούνται δύο καλλιτέχνες ή events», διευκρινίζει ο Βασίλης Καμπούρης. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί μια καλλιτεχνική ενέργεια να δώσει ξανά ζωή σε μια γειτονιά. Αλλά δεν πρόκειται απλώς για μια ενέργεια. «Από την Παρασκευή θα γίνεται ο εξωραϊσμός της πλατείας. Αφού θα έχει γίνει ο καθαρισμός από τον δήμο, θα έχουν κλαδευτεί τα δέντρα και θα έχει φωτιστεί, στη συνέχεια ομάδες κατοίκων, μαθητές μου και κυρίως εθελοντές θα βοηθούν στη διαμόρφωση του χώρου. Για παράδειγμα αυτή την Παρασκευή θα βαφτούν τα παγκάκια της Πλατείας Κυπριάδη στη Γαβριηλίδου για το live του Σαββάτου με τον Γιώργο Δημητριάδη, τους Lego και τους Terrapin». Σκοπός της δράσης είναι κυρίως να κατέβουν ξανά οι κάτοικοι στις πλατείες της γειτονιάς τους. Οπως παλιά, που άκουγες από το μπαλκόνι μπάλες, παιδικές φωνές, γονείς που σχολίαζαν την επικαιρότητα, αντάλλασσαν απόψεις και μοιράζονταν αγωνίες. Οπως τότε που ήμασταν παιδιά.

Κείμενο / Φωτογραφία: Ντίνος Ρητινιώτης

11-17.10. 2013

Στα κυπαρίσσια του Πρώτου Τον Ιούλιο, όταν και πήρα συνέντευξη από τους πρωτεργάτες της Ομάδας Αστυ, μου έδωσαν να καταλάβω πως οι περίπατοι-ξεναγήσεις που πραγματοποιούν στην Αθήνα δεν ακολουθούν την πεπατημένη. Πριν από μία εβδομάδα λοιπόν, όταν έλαβα ειδοποίηση για τη νέα δράση που σχεδίαζαν να πραγματοποιήσουν μαζί με τον Γιώργο Αμυρά, τις πρωτοβουλίες «ΠΕΖΗ» και «ΜΑΜΑΔΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ» που προασπίζονται τα δικαιώματα των πεζών, αλλά και τη «MOΝUMENTA», η οποία δραστηριοποιείται για την προστασία της φυσικής και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς Ελλάδας και Κύπρου, εμπέδωσα για τα καλά το καινοτόμο της σκέψης τους... Για επίσκεψη έκανε λόγο το δελτίο Τύπου τους στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Οχι για να δούμε από κοντά τις τελευταίες κατοικίες των πλείστων όσων ξακουστών βρίσκονται στο κοιμητήριο του Μετς, αλλά για να γνωρίσουμε την άγνωστη πλευρά του και συγκεκριμένα το εβραϊκό, το καθολικό και το προτεσταντικό τμήμα. Ενδιαφέρον όσο και πρωτότυπο. Την περασμένη Κυριακή λοιπόν πήρα την παρέα μου και ανηφόρισα στο... κοιμητήριο των κοιμη-

τηρίων. Ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί στην είσοδο επί της οδού Αναπαύσεως (150 άτομα, μια πρόχειρη εκτίμηση) μαρτυρούσε την επιτυχία του εγχειρήματος προτού καν αυτό ξεκινήσει. Και αν για πολλούς η μαζικότητα ενδεχομένως και να μην αποτελεί ένδειξη επιτυχίας, τότε η προσήλωση με την οποία παρακολούθησαν το σύνολο της ξενάγησης οι ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των ομάδων είναι στοιχείο που αποδεικνύει αν μη τι άλλο πως η βόλτα ήταν άκρως πετυχημένη. «Στην περιήγηση στον κήπο της μνήμης», όπως χαρακτηρίζουν οι διοργανώτριες ομάδες τη δράση τους, «σταματήσαμε εκεί που αναπαύονται οι αρχαιολόγοι Heinrich Schliemann και Adolf Furtwangler, οι σκηνοθέτες Jules Dassin και Humphrey Jennings. Οι φιλέλληνες στρατιωτικοί Richard Church και George Finlay. Οι πρωτεργάτες του προτεσταντισμού στην Ελλάδα Μιχαήλ Καλοποθάκης και Ιωνάς Κινγκ. Οι λογοτέχνες T.H. White και Γιοσέφ Ελιγιά, οι αιώνιοι εραστές Μιμήκος και Μαίρη». Οι αστικοί περιηγητές θυμήθηκαν επίσης τον βαυαρικής καταγωγής Johann Karl Fuchs ή Κάρολο Ιωάννου Φιξ, ο οποίος ίδρυσε την πρώτη ζυθοποιία στην Ελλάδα το 1864, την οικογένεια Μέρλιν για τα κουμκουάτ και την ομώνυμη ποικιλία πορτοκαλιών, τον Φρίξο Αριστέα για τους ονειρικούς του πίνακες, τον αστρονόμο Johann

Schmidt, που «ακόμα και από το μνήμα του μας δείχνει πάντοτε προς τα αστέρια». Στάση και ομιλία έλαβε χώρα και στο εβραϊκό τμήμα του Α΄ Νεκροταφείου, όπου βρίσκονται οι τάφοι επιφανών μελών της εβραϊκής κοινότητας της Αθήνας, όπως οι πρόεδροι και οι ραβίνοι της. Παρά το γεγονός ότι οι επισκέψεις σε νεκροταφεία δεν με κάνουν να νιώθω και τόσο βολικά, η βόλτα της περασμένης Κυριακής στις παρυφές του Αρδηττού ήταν διαφορετική. Το μακάβριο στοιχείο μιας τέτοιας επίσκεψης υποσκελίστηκε από τα ιστορικά και καλλιτεχνικά ντοκουμέντα, τα οποία διάσπαρτα στον χώρο του κοιμητηρίου καθηλώνουν μονομιάς το ενδιαφέρον σου. Το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, εν τέλει, δεν αποτελεί μονάχα μια υπαίθρια νεοκλασική συλλογή (στους διαδρόμους του συναντάμε έργα σημαντικών αρχιτεκτόνων, όπως ο Λ. Καυταντζόγλου και ο Ε. Ziller, αλλά και γλυπτών, όπως ο Γιαννούλης Χαλεπάς και ο Ιωάννης Βιτσάρης), αλλά και ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια στο ψηφιδωτό της νεοαθηναϊκής-νεοελληνικής ταυτότητας. Και όπως πολύ εύστοχα σχολιάζει η αρχιτέκτονας Μαρία Δανιήλ: «Το καθήκον μας για την ορθή διαχείρισή του και την προστασία του είναι τεράστιο».

Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Συνέντευξη στους Κώστα Τσαούση και Χρήστο Τσαπακίδη

11-17.10. 2013

Τρία ναυάγια και ένα βιβλίο Τρία ναυάγια. Το σχετικά πρόσφατο του «Εξπρές Σάμινα» στις Πόρτες της Πάρου το 2000 - έτος καμπής για την πορεία της διακυβέρνησης Σημίτη. Το ναυάγιο του «Ηράκλειον» στη Φαλκονέρα λίγους μήνες πριν από το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών. Και το τρίτο, του «Χειμάρρα» στον Ευβοϊκό Κόλπο στις απαρχές του Εμφυλίου Πολέμου το 1947. Τρία ναυάγια, μια πρώτης τάξης ευκαιρία και πολύ περισσότερο μια αξιοπρεπής αφορμή για ένα μεγάλο μυθιστόρημα με παράλληλες ή διασταυρούμενες τραγικές ανθρώπινες και προσωπικές ιστορίες. Κι όμως ο 42χρονος επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Παναγής Παναγιωτόπουλος άδραξε την ευκαιρία και καταδύθηκε στον πλούτο ενός αδιερεύνητου πρωτογενούς υλικού για να συνθέσει ένα από τα πιο παράδοξα βιβλία της πρόσφατης ελληνικής παραγωγής. Τίτλος του βιβλίου, «Τεχνολογικές καταστροφές και πολιτικές του κινδύνου - Παλινδρομήσεις του κοινωνικού εκσυγχρονισμού στην Ελλάδα 1947-2000» (εκδ. Πόλις, Αθήνα 2013). Τρία ναυάγια, τρεις διαφορετικές δεκαετίες: υπάρχει κάποιο γενικό συμπέρασμα ή έστω ορισμένοι χρήσιμοι παραλληλισμοί με το τώρα; Η δεκαετία του Εμφυλίου, της υπέρμετρης πολιτικοποίησης και της πολεμικής συγκρότησης των κοινωνικών ταυτοτήτων αποτυπώθηκε πράγματι στο ναυάγιο του 1947. Μια κοινωνία που οργανώνεται από τη διαίρεση, όπου η στράτευση μετράει περισσότερο από την αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση, όπου η εμπάθεια και η καχυποψία υπερισχύουν της θέλησης να «μάθουμε γιατί έγινε αυτό το δυστύχημα και πώς δεν θα επαναληφθεί». Μια εποχή όπου η ανθρώπινη ζωή είναι φθηνή, σχεδόν ασήμαντη. Δύο δεκαετίες μετά, το 1966, η κατάσταση μοιάζει να έχει αντιστραφεί πλήρως. Το έθνος μα και ο κάθε Ελληνας θα ταυτιστούν με τα θύματα του ναυαγίου στη Φαλκονέρα, η διερεύνηση των αιτιών του ναυαγίου θα γίνει με ταχύτητα και πίστη στην εμπειρογνωμοσύνη. Τα θύματα δεν θα κλειστούν μέσα σε μια

κοινότητα ήττας και πένθους, αλλά θα βάλουν μπροστά την υπόθεση της ΑΝΕΚ, μια νέα μορφή ιδιοκτησίας και σχέσης του πολίτη με την οικονομική ανάπτυξη. Το 2000, στην κορύφωση της εθνικής ευημερίας και της κοινωνικής συναίνεσης, ο σκανδαλισμός για το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα» υπήρξε μεν μεγάλος και καθολικός, όπως και το συναίσθημα ταύτισης με τα θύματα, αφέθηκε όμως να γίνει η διαχείρισή του από τη λαϊκιστική δημοσιογραφία της τηλεόρασης και από ένα ενιαίο αντιπολιτευτικό μέτωπο που αντί να εστιάσει στις αιτίες του ναυαγίου, μαχόταν την καπιταλιστική συσσώρευση και νοσταλγούσε τον καπιταλισμό των μικρών ακτοπλόων.

μπαλιν. Από την άλλη, τείνει να επιβεβαιωθεί ότι το κράτος είναι εν πολλοίς ιδιωτικοποιημένο, ότι είναι μονίμως εποικισμένο από μικρά και μεγάλα αγοραία συμφέροντα, καθώς και ότι ο κόσμος της αγοράς δύσκολα μπορεί να αυτονομηθεί και να λειτουργήσει χωρίς την κρατική προστασία.

Ποιες είναι οι προεκτάσεις τέτοιων συμβάντων στις κρατικές δομές, στην κοινωνία, αλλά και στα ΜΜΕ;

Βάσει αυτών των συμβάντων, πώς κρίνετε τις αντοχές του κρατικού μηχανισμού σε περιπτώσεις που ασκούνται πιέσεις λόγω τυχαίων γεγονότων ή εξωγενών παραγόντων;

Μια τεχνολογική κρίση μπορεί να αποκαλύψει ουκ ολίγες ασυνέχειες μέσα στην κοινωνική δομή, αλλά και τις ιδιαιτερότητες του κράτους και της διοίκησης. Με άλλα λόγια, ένα πολύνεκρο δυστύχημα εν καιρώ ειρήνης είναι μια τρύπα στην επιφάνεια της κανονικότητας που μας επιτρέπει να δούμε αν υπάρχουν και πώς εξελίσσονται συγκεκριμένες δυναμικές. Για παράδειγμα το 1966, λίγο πριν από το πραξικόπημα, η ελληνική κοινωνία αντιδρά με εξαιρετικά σύγχρονο τρόπο στο ναυάγιο. Θα έλεγε κανείς ότι η κοινωνία στο ζήτημα της διαχείρισης της τεχνολογικής καταστροφής προπορεύεται άλλων ευρωπαϊκών. Αντιθέτως το 2000 αποκαλύπτονται μεγάλες αδράνειες στον τρόπο που το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία ανταποκρίνονται σε αυτή την ειδική συνθήκη. Αναλύοντας τις τρεις περιπτώσεις ναυαγίων, μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα για τη σχέση ανάμεσα στο κράτος, την αγορά και τους πολίτες; Ακριβώς επειδή πρόκειται για οριακές στιγμές, οι τεχνολογικές καταστροφές μπορούν να φωτίσουν αθέατες πλευρές. Με πολύ απλά λόγια: υπάρχουν περιπτώσεις που η αυτονομία των πολιτών από το κράτος και την αγορά αποδεικνύεται πολύ σημαντικότερη από όσο νομίζαμε και τού-

Εν γένει γνωρίζουμε ότι η ελληνική κοινωνία ζει τις αγοραίες εμπειρίες και προσαρμόζεται σε αυτές εν μέρει μόνο. Οι καταναλωτικές απολαύσεις και ο εκσυγχρονισμός των ηθών στον οποίον οδηγούν βρίσκονται συχνά υπό την αίρεση μιας έντονης κρατικής προστασίας, η οποία μπορεί να αποβεί αναιρετική.

Αυτό που μπόρεσα να ανιχνεύσω μελετώντας όχι μόνο ναυάγια, αλλά και άλλες καταστροφές είναι ότι η κρατική κινητοποίηση, τόσο σε επίπεδο διάσωσης και φροντίδας των θυμάτων, όσο και σε επίπεδο απονομής της δικαιοσύνης, είναι στη χώρα μας μια εξαρτημένη μεταβλητή. Το εύρος, η αποτελεσματικότητα των μηχανισμών διάσωσης, αποκατάστασης και αξιοποίησης της εμπειρίας μιας καταστροφής μοιάζουν να εξαρτώνται από το κοινωνικό περιβάλλον, τη δομή της αίσθησης που επικρατεί στο κοινωνικό σύνολο, τις κοινωνικές προσδοκίες και το επίπεδο εκσυγχρονισμού της ίδιας της κοινωνίας. Με άλλα λόγια μια κοινωνία που λειτουγεί στην εμπόλεμη συνθήκη και όπου τα μέλη της εντάσσονται πρωτίστως σε ισχυρές συλλογικές ταυτότητες, δεν θα απαιτήσει τη διαλεύκανση ενός πολύνεκρου δυστυχήματος, διότι απουσιάζει η ταύτιση με το τυχαίο θύμα. Το ίδιο και μια κοινωνία απόλυτης ατομικιστικής αποξένωσης. Το είδαμε στο ναυάγιο του «Χειμμάρα» το 1947, μα και 60 χρόνια αργότερα στις πολύνεκρες πυρκαγιές της Πελοποννήσου. Αντιθέτως το 1966 -όπως δεν θα το περίμενε κανείςτο επίπεδο απαιτήσεων από την καταναλωτική κοινωνία που μόλις αχνοφαίνεται και η δημοκρατική κουλτούρα των αγώνων που έχει εμπεδωθεί θα υποχρεώσουν το κράτος εν μέρει να συμμορφωθεί με την απαίτηση δικαιοσύνης.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

11-17.10. 2013

Ραντεβού στην Καρύτση Την πρωτοείδα στη σκηνή πριν από μία δεκαετία, στο “Proof” δίπλα στην Πέγκυ Τρικαλιώτη και τον Γιώργο Κέντρο. «Πάλι εδώ, στο Θέατρο Μουσούρη! Η ζωή κάνει κύκλους!» συνειδητοποιεί γελώντας, ενώ τα λέμε έξω από το πανέμορφο θέατρο της Πλατείας Καρύτση, στο οποίο παίζει και φέτος τον χειμώνα. Βέβαια μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια έχουν αλλάξει πολλά για τη Φαίη Ξυλά. Η νεαρή, άσημη ακόμα ηθοποιός του “Proof” έχει γίνει μια αληθινή πρωταγωνίστρια με αρκετές πια παραστάσεις στο ενεργητικό της και δεδομένη την αναγνωρισιμότητα που της έχει χαρίσει η τηλεόραση. «Δόξα τω Θεώ, δεν έχω μείνει ποτέ χωρίς δουλειά!» μου λέει, αλλά πριν μου το πει το έχω ήδη ανακαλύψει και μόνος μου ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στο βιογραφικό της. Ολα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στον χώρο δουλεύει ασταμάτητα συνεργαζόμενη με πολύ διαφορετικούς σκηνοθέτες. Από τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη και τον Γιάννη Κακλέα μέχρι την Αντζελα Μπρούσκου. «Είμαι και εγώ πολύ διαφορετική. Ταιριάζω σε όλα», μου εξηγεί χαμογελώντας. Τη ρωτάω για τη φετινή της συνεργασία με τον Πέτρο Φιλιππίδη στο εξαιρετικό έργο του Δημήτρη Ψαθά «Φον Δημητράκης», που κάνει πρεμιέρα στις 17 Οκτωβρίου. «Είναι απίστευτο! Είναι σαν να έχει γραφτεί για το σήμερα!» τονίζει. Και όμως η πικρή αυτή κωμωδία του Ψαθά έχει γραφτεί πριν από 67 χρόνια, το 1946, αλλά καταπιάνεται με κάτι μάλλον διαχρονικό, το πάθος για την εξουσία, σκιαγραφώντας μια κοινωνία που στη βάση της παραμένει ίδια. Ο Δημητράκης είναι ένας ασήμαντος πολιτευτής, που πάντα ονειρευόταν την υπουργική καρέκλα. Οταν οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Ελλάδα, ο Δημητράκης αρπάζει την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρό του, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι θα συνεργαστεί με τον κατακτητή. «Εγώ υποδύομαι την κόρη του Φον Δημητράκη, που θαυμάζει όχι τον πατέρα της, ο οποίος συ-

νεργάζεται με τους Γερμανούς, αλλά τον θείο της και τον αδερφό της», μου εξηγεί η Φαίη. «Ο θείος έχει ηγετικό ρόλο στην αντίσταση, ενώ ο αδερφός είναι αντάρτης στο βουνό. Στο έργο του Ψαθά όλα συμβαίνουν μέσα σε μια οικογένεια, τα μέλη της οποίας διαφέρουν μεταξύ τους. Οπως ακριβώς και στην κοινωνία. Για μένα η κοινωνία είναι η μεγέθυνση της οικογένειας, της γειτονιάς, της πόλης μου». Εβδομήντα χρόνια μετά, το φάντασμα του φασισμού πλανάται και πάλι πάνω από την ελληνική κοινωνία. Και Φον Δημητράκηδες υπάρχουν και σήμερα πολλοί, πάντα πρόθυμοι να τα θυσιάσουν όλα στον βωμό των προσωπικών τους φιλοδοξιών. «Πρέπει και μπορεί να υπάρξει επιτέλους συλλογική αντίδραση. Τώρα. Με αφορμή τη Χρυσή Αυγή. Ας είναι το πρώτο πράγμα εναντίον του οποίου θα οργανωθούμε. Να συσπειρωθούμε όλοι απέναντι στον φασισμό και τον ρατσισμό. Ο ρατσισμός σημαίνει απουσία πολιτισμού. Από τη φύση μας οι άνθρωποι είμαστε ρατσιστές. Ο πολιτισμός είναι αυτός που τον βάζει στην άκρη, σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο», επισημαίνει. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που την τρομάζει περισσότερο σήμερα σε όλο αυτό που βιώνουμε. «Η αίσθηση ότι ζω σε μια χώρα που δεν έχει ξεπεράσει ποτέ τον εμφύλιο», μου απαντάει. «Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή, ύστερα από τόσα χαστούκια, θα ξυπνήσουμε και θα αρχίσουμε να νοιαζόμαστε και λίγο για τους άλλους, γιατί δυστυχώς, αν δεν φτάσει το πρόβλημα στο δικό μας σπίτι, δεν ασχολούμαστε καν. Εχω πιάσει και τον εαυτό μου να σκέφτεται έτσι». Μιλώντας με τη Φαίη διαπιστώνεις ότι η εικόνα που έχει φτιάξει μια μερίδα των media για εκείνη είναι εντελώς πλασματική. Η συχνή παρουσία της στη μικρή οθόνη, με αποκορύφωμα τα «Μυστικά της Εδέμ», της χάρισε μεν δημοφιλία, αλλά την έχει μπλέξει άθελά της σε ουκ ολίγα δημοσιεύματα lifestyle περιεχομένου. Γκουγκλάροντας το όνομά της πέφτεις πάνω σε τίτλους όπως: «Η Φαίη Ξυλά με μπικίνι στην παραλία!» ή «Η Φαίη Ξυλά στα μπουζούκια με τον άντρα της».

«Ολο αυτό δεν είμαι εγώ. Δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Μου φαίνεται πραγματικά αστείο. Τις περισσότερες φορές γράφουν πράγματα παντελώς εκτός πραγματικότητας. Εχουν γράψει ότι βρίσκομαι σε κόντρα με άνθρωπο που δεν γνωρίζω καν!» μου εξηγεί και συνεχίζει: «Πραγματικά δεν ασχολούμαι. Αν θα πρέπει να με κρίνει κάποιος για κάτι, είναι καθαρά για το αν του αρέσει αυτό που κάνω στο θέατρο, στην τηλεόραση, στο σινεμά». Με αφορμή την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην τηλεόραση τη ρωτάω αν έχει μείνει ποτέ απλήρωτη για κάποια από τις δουλειές στις οποίες συμμετείχε. «Οχι, ευτυχώς», μου απαντά. «Είναι όμως απαράδεκτο να δουλεύεις και να μην πληρώνεσαι. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους ηθοποιούς. Συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Εμένα οι περισσότεροι φίλοι μου μου λένε ότι έχουν να πληρωθούν δύο και τρεις μήνες. Δεν γίνεται να εργάζεσαι και να μην πληρώνεσαι αυτά που έχεις συμφωνήσει. Είναι άλλο να συμφωνήσεις λίγα χρήματα και άλλο να συμφωνήσεις αυτά τα λίγα και να μην τα παίρνεις ούτε αυτά!» «Θα έκανες μια δουλειά μόνο για τα λεφτά;» τη ρωτάω. «Δεν το έχω κάνει. Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να το κάνω. Σίγουρα όμως η πρώτη σκέψη μου δεν ήταν ποτέ τα χρήματα. Εχω ρισκάρει πολλές φορές να μείνω χωρίς δουλειά, επειδή δεν έτυχε να μου αρέσει κάτι από αυτά που μου πρότειναν. Το πιο σημαντικό για μένα είναι οι συνεργάτες. Και δεν εννοώ αυτό που λέμε ‘περνάμε καλά στα καμαρίνια και βγαίνει στη σκηνή’, γιατί αυτό είναι μύθος. Μπορεί να περνάς χάλια στα καμαρίνια και η παράσταση να είναι υπέροχη και το αντίθετο. Αλλά είναι πολύ βασικό για μένα να μου αρέσουν οι συνεργάτες μου, να θέλω να τους βλέπω και εγώ».

Κείμενο: Ευστάθιος Δράκος

Η jazz του σήμερα Περνάνε οι δεκαετίες και μας αφήνουν μουσικές. Περνάνε οι μουσικές και μας αφήνουν εικόνες. Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου οι ήχοι του παρελθόντος μας κάνουν να ζήσουμε πράγματα και να νιώσουμε συναισθήματα που με όρους 2013 δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Ποτέ. Και λέμε και ένα ευχαριστώ. Γιατί είναι ευλογία η καλή μουσική. Το έχουμε πει και έχουμε καταλήξει. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν την jazz φανατικά. Αλλοι την έχουν συνδυάσει με εικόνες της τότε μποέμ αμερικανικής κουλτούρας, που -κακά τα ψέματα- όλους μας έχει γοητεύσει κάποια στιγμή της ζωής μας. Σε άλλους φέρνει στον νου κάποια ξεχασμένη βραδινή έξοδο σε ένα μπαρ στο Μοναστηράκι, με κόσμο πολύ και μια μουσική στο background την οποία έχουμε

συνδέσει με την καλοπέραση και την ποιοτική διασκέδαση. Και όχι άδικα. Οι περισσότεροι από εμάς, ακόμα και αν δεν είχαμε ιδιαίτερα διευρυμένο jazz ιστορικό στα ακούσματά μας, νιώσαμε κατά καιρούς μια υποβόσκουσα ανάγκη να σταματήσουμε το radio zapping στον σταθμό που έπαιζε εκείνες τις ζεστές μελωδίες των σαξόφωνων. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την αγαπήσαμε. Ο John Coltrane είναι ανάμεσα στους ανθρώπους που έδωσαν σχήμα στην αγάπη τους. Eκαναν την jazz να είναι το είδος μουσικής που ξέρουμε σήμερα. Ή τουλάχιστον συνέβαλε όσο λίγοι σε αυτό. Σίγουρα όταν άκουσες για πρώτη φορά το “My favorite things” στη «Μελωδία της ευτυχίας» ένιωσες μια ανεξήγητη ανάγκη να χαρείς. Και όταν έπειτα άκουσες την αυθεντική εκδοχή του τραγουδιού σού έμεινε εκείνο το συναίσθημα και χαιρόσουν μόνος σου περπα-

τώντας. Ή όταν άκουσες το “Blue train” για πρώτη φορά... Επειτα όποτε το ακούς στο mp3 είναι σαν να περπατάς με τα πόδια σου λίγα χιλιοστά πάνω από το έδαφος. Ή κάπως έτσι. Μπήκε το φθινόπωρο και πρέπει να κάνουμε εκείνο το ξεκίνημα για να δούμε αν θα υπερνικήσει η μελαγχολία ή όχι. Δεν έχω πάει σε πολλά jazz live στη ζωή μου, αλλά το συγκεκριμένο live αφιέρωμα στον John Coltrane από τον ίδιο τον γιο του, Ravi Coltrane, μαζί με δύο από τους πιο σημαντικούς τζαζίστες της εποχής, τον Joe Lovano και τον Dave Liebman, ή αλλιώς τους Saxophone Summit, δεν θα το χάσω. Θα είναι, πιστεύω, ένα ξεκίνημα που θα με ανεβάσει λίγα χιλιοστά από το έδαφος. Τουλάχιστον για την αρχή του χειμώνα. Μετά βλέπουμε. Στις 17 Οκτωβρίου στο Gazarte λοιπόν.

Κείμενο: Διονύσης Ποτσολάκης

11-17.10. 2013

Ρισκάροντας με καμπαρέ Η οικονομική κρίση που μοιάζει να έχει εγκατασταθεί στη χώρα μας έχει άμεσο αντίκτυπο στα πολιτιστικά πράγματα. Ο αριθμός των θεατών έχει αισθητά μειωθεί και αυτό κάνει όλους εμάς τους παραγωγούς πιο διστακτικούς σε μεγάλα ρίσκα. Ωστόσο η καθημερινή ασφυξία που αισθάνεται ο κόσμος ευνοεί τη διάθεση διαφυγής και έτσι -αν το θέαμα είναι ικανοποιητικό- δεν διστάζει να ανταποκριθεί στο κάλεσμα μιας καλής παράστασης ή συναυλίας. Αυτό που έχουμε αντιληφθεί είναι ότι ο κόσμος αυτός που από το υστέρημά του πλέον ξοδεύει για μια καλλιτεχνική εκδήλωση είναι πιο απαιτητικός. Με άλλα λόγια, παλιότερα δεν θα πείραζε και πολύ να ξοδέψει τα χρήματά του σε κάτι μέτριο. Σήμερα τον πειράζει, ενοχλείται. Και σε αυτή τη βάση κινήθηκε η «παράτολμη» απόφασή μας να ανεβάσουμε μια τόσο μεγάλη παραγωγή, όπως το “Cabaret”. Νιώσαμε πως το κοινό της

πόλης μας έχει υψηλότερες απαιτήσεις και προσπαθήσαμε να τις ικανοποιήσουμε. Αν είναι να κάνει κάποιος μια πολιτιστική έξοδο, θέλει αυτή να είναι «χορταστική», «ολοκληρωμένη», να δει μια παραγωγή που να αισθάνεται ότι σέβεται τα χρήματα που ξόδεψε. Πιστέψαμε στο “Cabaret” γιατί είχε διάφορα πλεονεκτήματα. Πρώτα από όλα είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μιούζικαλ που υπάρχουν και γνωστό στον περισσότερο κόσμο, ο Κωνσταντίνος Ρήγος, που μας το πρότεινε, είναι ένας δοκιμασμένος και επιτυχημένος σκηνοθέτης σε μικτά θεάματα (που συνδυάζουν θέατρο, μουσική, χορό), το καστ των ηθοποιών, τραγουδιστών και χορευτών, έτσι όπως διαμορφώθηκε, ήταν εξαιρετικό και μας δημιούργησε ασφάλεια. Επιπλέον η συμφωνία μας να ανέβει η παράσταση στην καταπληκτική σκηνή της Αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη στο Μέγαρο Μουσικής, που είναι ένας εμβληματικός χώρος της πόλης μας, συνέβαλε στο να νιώσουμε πως πατάμε πιο γερά στα πόδια μας.

Ολα αυτά εν ολίγοις μας έπεισαν πως άξιζε τον κόπο να ρισκάρουμε αυτή την παραγωγή σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Και η αθρόα ανταπόκριση του κόσμου μάς δικαιώνει. Συμπερασματικά θα έλεγα πως τους θεατές πρέπει να τους ξανακερδίσουμε. Και θα τους ξανακερδίσουμε μόνο με καλά θεάματα, με σοβαρές παραγωγές που, κακά τα ψέματα, πάντα εμπεριέχουν ρίσκο. Ενας παραγωγός δεν μπορεί ποτέ «να κοιμηθεί ήσυχος» πριν δει την ανταπόκριση του κόσμου στο θέαμα όπου «ποντάρει» τα χρήματά του. Αυτό όμως ήταν πάντα το στοίχημα: να διαβάζεις τα μηνύματα των καιρών, να διαισθάνεσαι τι θα αρέσει στον κόσμο, να εμπιστεύεσαι τους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάζεσαι. *Ο Διονύσης Ποτσολάκης είναι συνιδιοκτήτης της Live2, παραγωγού εταιρείας της παράστασης “Cabaret”.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Ερχεται ο ταχυδρόμος, Κριέ, ηλεκτρονικός ή μη, για να σου φέρει μαντάτα που θα σε σοκάρουν μέχρι το μεδούλι σου. Θα κάνουν το μυαλό σου να μοιάζει με την Κυψέλη στο σεισμό του ’99, τόσο πολύ που θα θέλεις να κρυφτείς κάτω από κανένα τραπέζι. Μην το κάνεις. Αντίθετα, σήκωσε το αναστηματάκι σου και αντιμετώπισέ το. Η σχέση σου έρχεται στο προσκήνιο, Ταύρε, με προβλήματα για δύσκολους λύτες, που λένε και στο πολιτικό ρεπορτάζ, πάθη και δολοπλοκίες, που λέγανε για τις σαπουνόπερες. Η συμβουλή μου; Πήγαινε σε καμιά γκαλερί για να χαζέψεις τέχνη, αλλά και νέα πρόσωπα με ενδιαφέροντα πιο κοντά στα δικά σου. Ακόνισε τα κέρατά σου σαν να ήσουν Ταύρος, Δίδυμε, και ετοιμάσου για ανταγωνισμό. Του χειρίστου είδους κιόλας, αυτόν που αφορά το ερωτικό συνταίριασμα. Πάνε να σου φάνε το γκομενάκι, για να σου τα πω απλά, και δεν έχεις κανέναν σκοπό να το αφήσεις έτσι. Βάλε αδιάβροχο λοιπόν, γιατί θα χυθεί αίμα. Παράτα τα όλα, Καρκίνε, πάρε ένα μακρύ καλαμάκι και ρούφα τη ζωή σαν καλοχτυπημένο smoothie. Πήγαινε σε πάρκα με βιβλίο, δες πώς είναι οι παραλίες της Αθήνας τον χειμώνα, ανέβα στον Λυκαβηττό και τραγούδα Χατζή. Και φυσικά, μην ξεχάσεις το βασικό. Βγες έξω το βράδυ και τραγούδα δυνατά μέχρι να κλείσει η φωνή σου.

Ο,τι κάνεις, Ζυγέ, επιστρέφει σε σένα τριπλάσιο. Για αυτό και πρέπει να ξεκινήσεις να ρίχνεις λίγη καλή ενέργεια στον κόσμο γύρω σου, αν μη τι άλλο για να ρεφάρεις που ήσουν τόσο σκανταλιάρης τελευταία. Και να θυμάσαι, για να γίνεις καλός, το μόνο που χρειάζεται είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να χαλαρώσει, αισθηματία Ζυγέ. Μην ακολουθείς την πεπατημένη το Σαββατοκύριακο, Σκορπιέ, ό,τι και να ακούς από τους φίλους σου. Ο,τι και να σου λένε, μια χαρά ιδέα είναι να βγεις Σάββατο βράδυ στα Μελίσσια, αφού αυτό θέλεις. Κατά τα άλλα, κάνε μια λίστα με θετικά και αρνητικά από τη σχέση σου και να είσαι έτοιμος για σοβαρές αποφάσεις. Θέλεις αλλαγές, Τοξότη, και είσαι έτοιμος να τις κάνεις. Η γκαρνταρόμπα σου θα είναι ο πρώτος στόχος και μαζί με αυτή παίρνει η μπάλα και το βάρος σου, αλλά και τη διατροφή σου. Πρόσεχε λοιπόν τι τρως και πόσο, για να χωρέσεις σε όλα τα ωραία που αγοράζεις. Και μην ακούς κανέναν άλλον σε θέματα για το σώμα σου παρά μόνο εσένα, κουρσάρε Τοξότη. Ξεκίνα από Δευτέρα, Αιγόκερε, να συγχωρείς τον εαυτό σου για τα λάθη που έκανες. Ανθρωπος είσαι και εσύ, αντίθετα με τα όσα ίσως νομίζεις. Οσο σκέφτεσαι το παρελθόν δεν σκέφτεσαι το μέλλον, τόσο απλά. Και πρέπει να κοιτάς μπροστά αν θέλεις να βγεις πρώτος σε αυτή την κούρσα που έχεις στο κεφάλι σου.

Οι ιδέες για το τι θα κάνεις στη ζωή σου δίνουν και παίρνουν, Λέοντα, και πολλές από αυτές δεν ακούγονται και άσχημες. Πρόσεξε όμως, ό,τι και να κάνεις, μη βάλεις κάπου λεφτά που δεν σε παίρνει να τα χάσεις. Αν δεν έχεις λεφτά από την άλλη, καλό είναι να τα βρεις από αλλού, παρά να αφήσεις αυτή τη μικρή λεπτομέρεια να σου κόψει τα φτερά.

Υπάρχει καλή πιθανότητα να γίνει ένα μεγάλο μπαμ στα μέσα της εβδομάδας και να αλλάξει η ζωή, το σύμπαν και τα πάντα γύρω σου. Πρόσεχε πώς θα το διαχειριστείς, Υδροχόε, τέτοιες αλλαγές δεν είναι να τις παίρνεις ελαφριά. Κάνε πως δεν τρέχει τίποτα στους δικούς σου, μέσα σου όμως θα ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι το ίδιο.

Από μερεμέτια πώς πας αυτόν τον καιρό, Παρθένε; Θα σου πω εγώ, χάλια πας. Φταίει η συγκέντρωσή σου και τα χιλιάδες θέματα που περπατάνε σαν μυρμηγκάκια στον εγκέφαλό σου. Ακου όμως και το άλλο: Δεν έχεις επιλογή, τουλάχιστον ένα καρφί θα αναγκαστείς να το βάλεις στον τοίχο.

Κάτι θα γίνει στα οικονομικά σου, Ιχθύ, και θα βρεθείς με λίγα έξτρα λεφτάκια. Θα είναι σαν να έπρεπε να πληρώσεις κάτι σημαντικό, αλλά αυτό το σημαντικό να ξέχασε ότι πρέπει να πληρωθεί. Με αυτά τα δεδομένα, μη χάσεις την ευκαιρία να πιεις μια βότκα στου Ψυρρή στην υγειά μου που σου το είπα πρώτος, ε;

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

11-17.10. 2013

Mr Muddler Εδώ και 26 χρόνια ο Ηλίας Σάββας πίσω από τις πιο γνωστές μπάρες φτιάχνει μαγικά κοκτέιλ με ιδιαίτερα εξωτικά υλικά χαμογελώντας ακούραστα, επειδή η καλή διάθεση είναι κομμάτι της προσωπικότητάς του. Με λίγα λόγια, τα δίνει όλα για αυτό που ορίζει ως «καλή διασκέδαση». Ο Ηλίας είναι φτιαγμένος από τη στόφα του μπάρμαν όπως ακριβώς την εννοούμε στην Ελλάδα. Βραβευμένος για τα κοκτέιλ του, την ταχύτητά του, καθώς και για τη δεξιοτεχνία του με τα μπουκάλια (!), δυσκολεύεται να απομονώσει τις καλύτερες στιγμές στη μέχρι σήμερα διαδρομή του στη νύχτα. Τον συνάντησα στο μπαρ Muddler της οδού Περικλέους 56, όπου έχει τώρα τη νέα βραδινή του «έδρα», το οποίο άνοιξε φέτος το καλοκαίρι στην καρδιά του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας μαζί με άλλους τρεις συνεργάτες. Πρόκειται για έναν ξεχωριστό χώρο, «καβάτζα» της γειτονιάς, με υπέροχες μουσικές, φθηνά και πολύ καλά ποτά και ψαγμένη πελατεία που σε κάνει να μη θέλεις να ξεκολλήσεις. Το μεγάλο άνοιγμα του κτιρίου φιλοξενεί τραπέζια και πολλά γκράφιτι (μάλιστα,

αυτό το σαββατόβραδο έχει οργανωθεί graffiti party με γνωστούς καλλιτέχνες του είδους, που θα μεταμορφώσουν τον χώρο με τα σπρέι τους). Απλός διάκοσμος στο εσωτερικό, ξύλο με μικρές πινελιές χρώματος και δυο μεγάλα ηχεία για τα αναγκαία beat. Εδώ το βάρος πέφτει στα ποτά και στη μουσική! Στο ευρύχωρο πατάρι του, που βλέπει στον δρόμο, φιλοξενεί εκθέσεις τέχνης. «Εψαχνα για μαγαζί στο Κέντρο επειδή το λατρεύω, όπως και οι φίλοι μου», μου εξηγεί. «Επίσης ζω στο Κέντρο. Αγόρασα σπίτι εδώ μόνο και μόνο για να βλέπω την Ακρόπολη. Η θέα της με γαληνεύει». Πιστεύει ακράδαντα ότι το κέντρο της Αθήνας δεν θα πεθάνει ποτέ. Εξάλλου το βλέπει τώρα να ανθεί πάλι, όπως άλλωστε και όλοι όσοι κινούμαστε στις γειτονιές του. «Θέλουμε να ξαναγεμίσει ζωή και θα γίνει. Είμαι σίγουρος. Ανεβαίνει ραγδαία, το βλέπω στην κίνηση και στα μαγαζιά που ανοίγουν το ένα μετά το άλλο», υποστηρίζει με τρόπο που σε κολλάει στον τοίχο. Για τον Ηλία ο τέλειος πελάτης είναι εκείνος που χαμογελάει και ξέρει να διασκεδάζει ωραία. Οχι εκείνος που απλά αφήνει λεφτά. «Οταν δω ένα χαμόγελο, μετά θα κάνω και εγώ τους άλλους να

νιώσουν καλύτερα. Εξακριβωμένο!» Υπάρχει κάτι που του έχει λείψει τα τελευταία χρόνια; «Ναι, να βλέπω τον κόσμο να χορεύει! Για αυτό χαίρομαι στο Muddler, επειδή εδώ ο κόσμος χορεύει. Δεν κάθεται στημένος». Lounge, funk, acid jazz, dubstep, house: οι μουσικές επιλογές είναι από τις καλύτερες της πόλης (εξού και ο χορός). Παρασκευές και Σάββατα guest djs και διοργανωτές πάρτι παίρνουν τα ηνία: Selector Nesta, Σταύρος Κράλης και Γιώργος Διακάκης είναι μερικά μόνο γνωστά ονόματα. «Ο Ελληνας έχει ανάγκη από διασκέδαση, όχι από εκτόνωση, ασχέτως τα προβλήματα. Θέλει να βλέπει θετικά τη ζωή. Παλιότερα αυτό συνέβαινε σε μεγαλύτερο βαθμό, αλλά θα το ξαναβρούμε». Το βλέμμα του δείχνει πως το εννοεί. Η δουλειά του του έχει μάθει την αγάπη μέσα από την επικοινωνία. Είναι άνθρωπος που αγαπάει το περιβάλλον του - κάτι που φαίνεται από την αρχή. Και η κρίση; «Είναι μόνο στο μυαλό. Οι νέοι να μη φοβούνται, να ρισκάρουν!»

Αγορά

Τυχερό ταξίδι

Για τους φοιτητές Οι φοιτητές μπορούν να απολαμβάνουν χιλιάδες λεπτά χρόνου ομιλίας προς όλα τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας και ΜΒ για σερφάρισμα στο internet, αν επιλέξουν ένα από τα νέα πακέτα CU Xclusive. Συγκεκριμένα, διατίθενται τα Student Xclusive 5 (1.000 λεπτά προς όλα τα δίκτυα και 200MB internet για έναν μήνα έναντι 5 ευρώ) και Student Xclusive 7

(1.200 λεπτά, 100 SMS προς όλα τα δίκτυα και 600MB internet για 1 μήνα με 7 ευρώ). Επιπλέον, όλοι οι φοιτητές κερδίζουν αυτόματα και δωρεάν κάθε μήνα 600 λεπτά ομιλίας για να επικοινωνούν με όλους τους CU φίλους τους. Τέλος, το CU χαρίζει 500ΜΒ από το Just Surf Bonus με κάθε ανανέωση αξίας άνω των 10 ευρώ.

Για να κερδίσεις επιπλέον έκπτωση στο ταξίδι σου, τσέκαρε το ανανεωμένο site της AirFastTickets. Με τη λειτουργία “I‘m feeling Lucky-Η τύχη σου δουλεύει», μπορείς να πραγματοποιήσεις αναζήτηση πατώντας το σχετικό κουμπί με επιλεγμένη μία από τις τρεις επιλογές ταξιδιού (πτήση, ξενοδοχείο ή πακέτο), να μπεις αυτόματα σε κλήρωση και να διεκδικήσεις έκπτωση 30 ευρώ στην τελική ταξιδιωτική σου επιλογή.

Ερχεται! Η μεγάλη ώρα για τους video gamers φτάνει. Το PlayStation 4 (PS4) ανακοινώθηκε πως θα κυκλοφορήσει στη χώρα μας στις 13 Δεκεμβρίου. Πρόκειται για ένα σύστημα ψυχαγωγίας επόμενης γενιάς, το οποίο θα προσφέρει πλούσιο gameplay με εξαιρετικά ίσχυρα γραφικά και υψηλές ταχύτητες, ενσωματωμένες δυνατότητες κοινωνικής δικτύωσης και λειτουργίες «δεύτερης οθόνης», αξιοποιώντας συσκευές όπως το PlayStation Vita. Από την ημέρα λανσαρίσματος του PS4 και έως την 31η Δεκεμβρίου θα κυκλοφορήσουν σε Bluray Disc 15 τίτλοι των Sony Computer Entertainment Worldwide Studios και πολυάριθμα παιχνίδια συνεργαζόμενων εταιρειών από ολόκληρο τον πλανήτη. Σε συνδυασμό με τους τίτλους που θα είναι διαθέσιμοι για ψηφιακό download, συνολικά 33 παιχνίδια θα κυκλοφορήσουν πριν από τα τέλη της χρονιάς.

Τα πρώτα της βήματα Και το όνομα αυτής: offerial! Πρόκειται για την πρώτη startup εταιρεία που εντάσσεται στο πρόγραμμα incubation του IQbility, έτσι ώστε να ξεκινήσει δυναμικά τη λειτουργία της. Με δραστηριότητα στον ξενοδοχειακό τομέα, η offerial είναι μία νεοφυής εταιρεία που έχει ως αντικείμενο την ουσιαστική διασύνδεση ξενοδοχείων και υποψήφιων πελατών. Αξιοποιώντας το προφίλ των επισκεπτών μιας ιστοσελίδας ξενοδοχείου, η offerial προσφέρει εξατομικευμένες πληροφορίες φιλοξενίας, σχεδιασμένες με βάση το προφίλ του συγκεκριμένου επισκέπτη, καθώς και κίνητρα

που ισχύουν αποκλειστικά για κρατήσεις μέσω της ιστοσελίδας. Το συγκριτικό πλεονέκτημα της offerial έγκειται στη δυνατότητά της να βελτιώσει την εμπειρία των ταξιδιωτών, αλλά και να αυξήσει τις κρατήσεις και το περιθώριο κέρδους της ξενοδοχειακής επιχείρησης. Ιδρυτές της startup είναι ο Ακης Λαοπόδης, η Αγγελική Παπαγιαννοπούλου και ο Κωσταντίνος Παπαδημητρίου, ενώ επενδυτές είναι το Piraeus Jeremy Tech Catalyst Fund και το IQbility, οι οποίοι επένδυσαν 60.000 ευρώ σε μετρητά και 30.000 ευρώ σε υπηρεσίες και υποδομές του incubator.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ευέλικτες μεταφορές Στο ερευνητικό έργο TEAM (Tomorrow’s Elastic Adaptive Mobility) συμμετέχει η COSMOTE, το οποίο έχει ως στόχο την ανάπτυξη ενός συστήματος δημιουργίας καλύτερων, ευέλικτων και φιλικών προς το περιβάλλον κυκλοφοριακών συνθηκών. Το έργο συνδυάζει ευφυείς τεχνολογίες μεταφορών, τηλεπικοινωνιών και τηλεματικής για την αποτελεσματική χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, λαμβάνοντας υπόψη τις εκάστοτε απαιτήσεις της κυκλοφοριακής κίνησης, των οδηγών και των επιβατών, καθώς και τις δυνατότητες των δικτύων μεταφορών. Μέσω της συνεργασίας και της επικοινωνίας μεταξύ των οχημάτων, των υποδομών μεταφορών και των επιβατών, το έργο TEAM αποσκοπεί στη βελτιστοποίηση της οδικής εμπειρίας σε πραγματικό χρόνο και παράλληλα στην εξασφάλιση της πιο αποτελεσματικής χρήσης των υποδομών και την ενίσχυση της ασφάλειας των μεταφορών. Στο πλαίσιο του ερευνητικού έργου η COSMOTE συμμετέχει στον καθορισμό των τεχνικών προδιαγραφών, της αρχιτεκτονικής του συστήματος και των εφαρμογών που θα αναπτυχθούν, τις πιλοτικές δοκιμές, καθώς και τη συνολική αξιολόγηση του συστήματος. Εκτός αυτών, η εταιρεία θα συμβάλει και στις ενέργειες διάδοσης και αξιοποίησης των αποτελεσμάτων του έργου. Στο έργο TEAM συμμετέχουν συνολικά 27 φορείς από εννέα χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστρία, Ολλανδία, Ιρλανδία, Φιλανδία, Σουηδία), μεταξύ των οποίων κατασκευαστές αυτοκινήτων και εμπορικών οχημάτων (πχ. BMW, VOLVO, FIAT), προμηθευτές υποδομών (e-Trikala, Infotrip, SWARCO κτλ.), εταιρείες επικοινωνιών και πληροφορικής (όπως η Intel και η Telecom Italia), αλλά και ερευνητικά κέντρα (ΕΠΙΣΕΥ, FOΚUS, Πανεπιστήμιο Βερολίνου). Το έργο, το οποίο έχει προϋπολογισμό 17,1 εκατ. ευρώ, συγχρηματοδοτείται από την ΕΕ μέσω του 7ου Προγράμματος Πλαισίου, ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2012 και πρόκειται να ολοκληρωθεί τον Οκτώβριο του 2016.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Τα μάτια στον δρόμο

3D επιτραπέζιο

Ολοι μας έχει τύχει να αφαιρεθούμε ενώ οδηγούμε· να μας αποσπάσει την προσοχή μια διαφημιστική πινακίδα, μια κοπέλα με μίνιμαλ αμφίεση ή η γκρίνια της συνεπιβάτιδας (επειδή χάζεψες την κοπέλα), αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες πρόκλησης ατυχήματος. Για να αποφευχθούν τέτοιες κακοτοπιές, η Emotiv και η Royal Automobile Club της Δυτικής Αυστραλίας αναπτύσσουν το Attention Powered Car. Το σύστημα του προσαρμοσμένου αυτοκινήτου

(επιλέχθηκε ένα Hyundai i40) συνδέεται με μια συσκευή που προσαρμόζεται στο κεφάλι του οδηγού και μετρά τη δραστηριότητα του εγκεφάλου του, προκειμένου να ελέγχεται το επίπεδο προσοχής του κατά την οδήγηση. Εάν διαπιστωθεί ότι ο οδηγός αφαιρείται, το όχημα αρχίζει να επιβραδύνει σταδιακά για να αποφευχθεί ο κίνδυνος τροχαίου.

Η νέα συλλεκτική έκδοση της Monopoly με θέμα τη Νέα Υόρκη έρχεται μέσα στον Νοέμβριο και θα είναι και 3D. Μην περιμένεις καμία υπερπαραγωγή τύπου “Avatar” ή κάποια αυτοστερεοσκοπική συσκευή που θα απεικονίζει τρισδιάστατα τις λεπτομέρειες του πίνακα του επιτραπέζιου. Απλά οι ζωγραφιές του πίνακα δίνουν την ψευδαίσθηση του τρισδιάστατου. Αυτό αρκεί για τους δημιουργούς να ζητήσουν την εξωφρενική τιμή των 368 ευρώ.

www.forthebetter.com.au

www.winningsolution.com

Ηχος... τζάμι

Ωρα για...

Με την ισχύ του Αιόλου

Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με έναν ξύλινο δίσκο που έχει πάνω του δύο γυάλινα μπολ (σαν αυτά στα οποία σέρβιρε η θεία σου την άλσα μους). Για κοίτα, όμως, λίγο καλύτερα. Τι είναι αυτό στη μέση της ξύλινης βάσης; Διακόπτης; Και τι δουλειά έχουν πάλι τα δύο γυάλινα μπολ; Να σε βοηθήσω λίγο: δεν είναι μπολ, αλλά μέρος ενός ηχητικού συστήματος! Η ξύλινη βάση διαθέτει ηλεκτροακουστικούς μορφοτροπείς που προκαλούν δονήσεις στην επιφάνειά της και τη μετατρέπουν σε ηχείο. Τα γυάλινα στελέχη λειτουργούν σαν equalizer, ενισχύοντας παράλληλα τον ήχο που παράγεται στη βάση. Το προϊόν αποτελεί ιδέα της σχεδιάστριας Casey Lin (η οποία είναι μόλις 21 ετών) και ονομάζεται Timbre Speaker. Για να μάθεις την τιμή, θα πρέπει να στείλεις ένα email στη δημιουργό.

Ο άνθρωπος επινόησε τον χρόνο για να καταπιέζεται. Και εφηύρε το ρολόι για να διατηρεί μικρούς δεσμοφύλακες του χρόνου στο χέρι του, στον τοίχο, στην τσέπη του και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς. Το ρολόι Average Days της Mr Jones Watches κάνει και κάτι παραπάνω: σε βάζει στο τριπάκι να κοιτάς με τι ασχολείται ένας μέσος άνθρωπος τη στιγμή που τσεκάρεις την ώρα. Το Average Days αποτελείται από ένα διπλό καντράν: το μικρότερο δείχνει τις ώρες και τα λεπτά (το ρολόι απεικονίζει την ώρα 24ώρου και όχι 12ώρου όπως τα ξαδερφάκια του), ενώ το μεγαλύτερο περιέχει ενδείξεις με το τι κάνει ένας μέσος χρήστης κάθε στιγμή (πχ. στις 7 μμ. κάνει παρέα με τους φίλους του). Για να το κάνει αυτό, η εταιρεία χρησιμοποίησε την έρευνα του Centre for Time Use Research, το οποίο μελέτησε σε 24ωρη βάση τις δραστηριότητες 5.000 ατόμων. Αν ψήνεσαι να το πάρεις, βιάσου, γιατί θα διατεθούν μόλις 100 τεμάχια έναντι 164 ευρώ το καθένα.

Οσο αυξάνεται το διεθνές εμπόριο, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το κίνητρο των εταιρειών να μειώσουν το κόστος μεταφοράς των προϊόντων, δίνοντας ολοένα μεγαλύτερη έμφαση στη μείωση της κατανάλωσης καυσίμων (και ως εκ τούτου, στη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου - μια παράπλευρη ωφέλεια για το περιβάλλον). Με αυτό το σκεπτικό, η εταιρεία Lade αναπτύσσει το Vindskip (στα νορβηγικά σημαίνει «αιολικό πλοίο»), με το οποίο φιλοδοξεί να «δαμάσει» τους ανέμους με σκοπό να μειώσει την κατανάλωση καυσίμων έως 60% και τις εκπομπές άνθρακα έως 80%. Και όλα αυτά χάρη στον σχεδιασμό του πλοίου, ο οποίος -εμπνευσμένος από την αεροναυπηγική- χρησιμοποιεί αεροτομές που ανυψώνουν το σκάφος και μειώνουν την αντίσταση τριβής, τη στιγμή που οι κινητήρες υγροποιημένου φυσικού αερίου εξασφαλίζουν την απαραίτητη πρόωση. Προκειμένου μάλιστα να αξιοποιηθεί ο άνεμος στο μέγιστο βαθμό, το πλοίο θα διαθέτει σύστημα με το οποίο θα επιλέγεται η πορεία του βάσει των καιρικών συνθηκών που επικρατούν στην περιοχή.

www.designby-cl.com

www.mrjoneswatches.com/average-days

www.ladeas.no

Training Ground

11-17.10.2013

Πρώτα συμπεράσματα

Next best thing Περιμένοντας να δω την Εθνική Ελλάδας σήμερα το βράδυ, προσπαθούσα να σκεφτώ για ποιο λόγο ανυπομονώ να φτάσει η ώρα του αγώνα. Σίγουρα μου αρέσει να βλέπω ποδόσφαιρο, αλλά το θέαμα της ομάδας τις περισσότερες φορές είναι κάτω του μετρίου. Κατά πάσα πιθανότητα γύρω στο 60΄ θα αρχίσω να χασμουριέμαι, να κλείνουν τα μάτια μου και να γκρινιάζω ότι δεν παίζουμε τίποτα. Οπως φυσικά οι περισσότεροι που βλέπουμε Εθνική. Γιατί λοιπόν επιμένουμε να παρακολουθούμε κάθε αγώνα της; Αφήνοντας εκτός τα περί μαζοχισμού, νομίζω ότι το μεγαλύτερο κίνητρο είναι η υγεία που αποπνέει αυτή η ομάδα ως σύνολο. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος παίκτης έγινε αλλαγή ή έμεινε εκτός ενδεκάδας και γκρίνιαξε. Οπως επίσης πότε έφαγε γερή κλοτσιά και οι υπόλοιποι δεν έπεσαν να φάνε τον αντίπαλο. Ή ακόμα πότε μπήκε γκολ και δεν το πανηγύρισαν όλοι μαζί. Δεν έχω ταξιδέψει ποτέ με την αποστολή της ομάδας, ούτε έχω βρεθεί μέσα στα αποδυτήρια

λίγο πριν από το ματς, αλλά για κάποιον λόγο ανεξήγητο μέσα μου πιστεύω ότι όλοι πρέπει να είναι σαν μια καλή παρέα. Θυμάμαι επίσης τη συνέντευξη Τύπου του Σάντος μετά τη νίκηπρόκριση της Εθνικής απέναντι στη Ρωσία στο περυσινό Euro και στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα στρατηγού που θέλει να «δέσει» ακόμα περισσότερο τους στρατιώτες του. «Οι Ελληνες έχουν τεράστια περηφάνια και αξίζουν τον σεβασμό όλων», είχε πει δείχνοντας πώς τους (και μας) αντιμετωπίζει. Καλό και άγιο λοιπόν είναι το θέαμα και οι φανταζί παίκτες. Και, για να πω και εγώ την κλασική ευχή, μακάρι να είχαμε στην κορυφή της επίθεσης τον Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο και οι Σλοβάκοι απόψε να μην προλάβαιναν να μαζεύουν την μπάλα από τα δίχτυα τους. Από τη στιγμή όμως που μάγοι της μπάλας δεν είμαστε, αυτό που μας συμβαίνει τώρα νομίζω είναι το αμέσως καλύτερο πράγμα και θα μας οδηγήσει στη Βραζιλία. Ανδρέας Γιαννόπουλος

Εντάξει, σύμφωνοι. Η εντυπωσιακή απόδοση του Γιάννη Αντετοκούνμπο (14 πόντοι, 4 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 2 κλεψίματα και 3 κοψίματα σε 29 λεπτά συμμετοχής) στο ντεμπούτο του με τη φανέλα των Μιλγουόκι Μπακς εναντίον των Κλίβελαντ Καβαλίερς δεν αποτελεί δα και επαρκές δείγμα για να αρχίσουμε να λέμε ότι ο 18χρονος παίκτης θα κάνει «παπάδες» στο NBA. Εξάλλου, επρόκειτο για ένα απλό φιλικό - και ξέρουμε πόση σημασία θα πρέπει να δίνουμε σε τέτοια παιχνίδια και στα αποτελέσματά τους. Με αυτή την ευκαιρία όμως μπορούμε να εστιάσουμε σε κάποια ουσιαστικά πράγματα για τη μελλοντική πορεία του Γιάννη. Καταρχάς, μην περιμένετε να τον δείτε για πολλή ώρα στον αγωνιστικό χώρο αυτή τη σεζόν. Είναι πολύ μικρός σε ηλικία και οι περισσότεροι rookies έρχονται στο NBA αφού έχουν εικοσαρίσει και έχουν «ψηθεί» στο αμερικανικό κολεγιακό πρωτάθλημα. Αν και οι Μπακς διαθέτουν ένα μετριότατο ρόστερ, υπάρχουν ακόμη παίκτες (Κάρον Μπάτλερ και Κάρλος Ντελφίνο) που θα έχουν προτεραιότητα στο παρκέ πριν από τον Γιάννη. Τι μπορεί να κάνει ο πιτσιρικάς για να εξασφαλίσει αξιοπρεπή χρόνο συμμετοχής για φέτος; Σύμφωνα με τον Τζόρνταν Ρόουντγουαλντ, αρθρογράφο που παρακολουθεί από κοντά τους Μπακς, θα πρέπει να δώσει έμφαση στην άμυνα. Η ομάδα πάσχει σε αυτό το πεδίο -πέρυσι έτρωγε περίπου 100 πόντους ανά παιχνίδικαι, εάν ο Γιάννης δείξει ότι μπορεί να συνεισφέρει στα αμυντικά καθήκοντα, τότε θα γίνει και πιο πολύτιμος για τον προπονητή του. Χρήστος Τσαπακίδης

Στιγμιότυπα Πόλης

Τα νεομπακάλικα Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει, όμως εκεί που μεγάλωσα βασιλιάς της γειτονιάς ήταν ο μπακάλης. Τον επισκεπτόμασταν καθημερινά κατ’ επιταγήν της πρεσβυτέρας της οικογένειας, διότι το ψυγείο ήταν τόσο δα και ούτε συζήτηση να φιλοξενήσει τις προμήθειες της εβδομάδας μιας φαμίλιας με δύο αγόρια στην ανάπτυξη. Ο θησαυρός ήταν συνήθως άνθρακες -φασόλια, ταραμάς και σαλαμάκι Ουγγαρίας- όμως, όταν ο άρχων του μαγαζιού είχε κέφια, τσιμπάγαμε και καμιά καραμέλα βουτύρου, από αυτές που κόλλαγαν στα δόντια και δεν έβγαιναν με τίποτα και φυσικά τις λατρεύαμε. Ο καιρός πέρασε και η Αθήνα μού άνοιξε τον ορίζοντα του σούπερ μάρκετ. Ο μπακάλης δεν μου έλειπε -έτρωγα έξω άλλωστε-, τα εμφιαλωμένα κρασιά μού φαίνονταν νέκταρ μπροστά στο χύμα που παίρναμε και οι μπανάνες -νόμιμες και σε αφθονία- με αποζημίωναν με το παραπάνω για τις καραμέλες βουτύρου. Μόνο τα

τελευταία χρόνια άρχισα να στραβώνω. Με τις ντομάτες Βελγίου τον Αύγουστο και τις περικοπές προϊόντων, με τα είδη «ετικέτας» που δεν ξέρεις από πού κρατάει η σκούφια τους, με τα μικρά γράμματα στην πίσω όψη των πακέτων. Με τις επιβεβλημένες σαββατιάτικες επιδρομές για ψώνια, αφού ποιος μπορεί να τρέχει και να στήνεται στις ουρές για το καθετί τις καθημερινές, και το ιδρωμένο ζαμπόν στο ράφι έπειτα από πενθήμερη διανυκτέρευση στο ψυγείο. Για αυτό και άστραψε το μάτι μου όταν ξαφνικά ανακάλυψα στο Κολωνάκι, την Αλμυρά Ερημο της μπακαλικής που ένα Select είχε και το έκλεισε, να ξεφυτρώνουν μπακάλικα με όλα τα καλά στοιχισμένα σε ράφια και πάγκους. Και ας έχουν λίγο από το τουπέ των μπουτίκ -τη θέση τους πήρανε- και γάζες και φιόγκους στα βάζα, λες και απευθύνονται σε τουρίστες. Διότι, όπως και να το κάνουμε, τα νεομπακάλικα ως

είδος είναι κομματάκι ερζάτς, σαν τον «Μπακαλόγατο» με τον Φιλιππίδη. Ξυπνούν τη νοσταλγία, αλλά σε αφήνουν πάντα με ένα αίσθημα ανικανοποίητου στο τέλος. Τους λείπουν οι μυρωδιές, οι ανοιχτοί τενεκέδες, η βαριά σκιά της νοικοκυράς που εξετάζει με άγρυπνο μάτι τη ρέγκα, το κατιτίς τους τελικά. Ομως, ακόμα και έτσι, ακόμα και λίγο ανόρεχτα, τα νεομπακάλικα είναι όμορφα και ευπρόσδεκτα. Και αν, δίπλα στα σπάνια και κατά τεκμήριο ακριβά, τα άγρια σπαράγγια και τον θρακιώτικο καβουρμά, καταδεχτούν να περιλάβουν στη συλλογή τους και όλα εκείνα τα ταπεινά είδη που χρειάζεται ένα νοικοκυριό, μπορούν από εναλλακτικός προορισμός αγορών να γίνουν ο κύριος. Χρήστος Ξανθάκης

1. Eviva Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση - Αγγλικοί Στίχοι: Empty Frame Ερμηνεία: Empty Frame 2. Της αμαρτίας το στρατί Στίχοι: Κώστας Βίρβος Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Minor Project Ερμηνεία: Minor Project 3. Χαράματα η ώρα τρεις Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Λεωνίδας Μαριδάκης Ερμηνεία: Φωτεινή Βελεσιώτου, Λεωνίδας Μαριδάκης 4. Ενα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας Ερμηνεία: Γιάννης Λίνας 5. Οι Πρωθυπουργοί Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Ηλίας Βαμβακούσης, Γκωτιέ Βελισσάρης Ερμηνεία: Ηλίας Βαμβακούσης 6. Αργοσβήνεις μόνη Στίχοι - Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Tareq Ερμηνεία: Μαρίνα Σάτι, Tareq 7. Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Lolek Ερμηνεία: Lolek 8. Ολοι οι ρεμπέτες του ντουνιά Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Minor Project Ερμηνεία: Ηρώ Σαΐα 9. Σ’ ένα βράχο φαγωμένο Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας, Γιώργος Μισετζής, Φώτης Παπαθεοδώρου Ερμηνεία: Γιάννης Λίνας Παίζουν: Zand the band 10. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα Στίχοι: Γεράσιμος Τσάκαλος Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Σίσσυ Βλαχογιάννη Ερμηνεία: Αδάμ Τσαρούχης 11. Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Χρίστος Θεοδώρου Ερμηνεία: Βικτωρία Ταγκούλη

Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου Επιλογή τραγουδιών - Καλλιτεχνική επιμέλεια: Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Σία Αλοκρίου, Νατάσα Μαστοράκου Οργάνωση - επιμέλεια παραγωγής: Νίκος Ασημάκης (Music Art Lab Studios)

Με την ευγενική χορηγία

ς Λίν

Empt

Βικτω

Ηλία

ας

y Fra

Mino

me Ηρώ

ρία Τ αγκο

ύλη

r Pro

ject

Σαΐα

Lole k ούση Βελε ς Μαρίνα σιώτ Σάτι ου Αδάμ Tare Τσαρ q ούχη Z Λεων ς and th ίδας Φωτ

ς Βα

εινή

μβακ

Μαρι

δάκη

e ba

RIZ HO UT NA ,U ED ERV RES HTS RIG ALL

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τις οικογένειες Μάρκου Βαμβακάρη, άρη, Βασίλη Τσιτσάνη και Απόστολου Καλδάρα για την πολύτιμη μη βοήθεια και την υποστήριξή τους στην έκδοση του Retropolis polis II.

Γιάνν η

(P) & ED (C) Μ , C ΕΤΡ OP YIN ΟΠΟΛ ΙΣ G, RE ΕΚΔΟ PR OD ΤΙΚΗ Α UC TIO Ε. ΜΕ ΤΗ N, H IRIN Ν ΕΠΙΦ Υ G, L END ΛΑΞΗ ΚΑ ING , PU ΘΕ ΔΙΚΑΙΩ BLIC Μ PERFO ΑΤΟΣ ΤΗΣ Π ΑΡΑΓΩΓΟ RMAN Υ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ. CE AND BROADCAS TING OF THE RECOR DING PROHIBITED.

Κυκλοφορεί αποκλειστικά στα