Metropolis Free Press 12.07.13

12-18.07. 2013

Television personality Η Σοφία Κουρτίδου εξηγεί στη Νατάσα Μαστοράκου πώς συνδυάζει την TV με τις νότες

ΦΥΛΛΟ 1036

Ηχος και φως Τι είναι αυτό που το λένε YIANNEIS; Ο Γιάννης Διαμαντής λύνει τις παρεξηγήσεις

Homo universalis Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος αποσπά τα μυστικά της δημιουργικότητας από τον Μάριο Κόγια

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Metropolis www.metropolispress.gr

Η Αθήνα αλλιώς Η ομάδα άδ Α Αστυ μάς ά καλεί λ ί να γνωρίσουμε ί τις κρυφές γωνιές της πόλης

Index Ομάδα Αστυ...10

ΣΤΕΛ ΛΑ travel...32

Η συλλογικότητα που καλεί τους Αθηναίους σε εναλλακτικούς περιπάτους

Το ταξίδι προς τη γη της απαγγελίας συνεχίζεται. Φωτογραφίες από την παράσταση

ΠΕΔΕΣ...26

Goin...34

Η Σοφία Κουρτίδου αφήνει για λίγο την κιθάρα της και εισβάλλει στη μικρή οθόνη

Ενας από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες του γκράφιτι διεθνώς συστήνεται στο αθηναϊκό κοινό

Μαρκουλή...28

Pet Shop Boys...36

Εξερευνά τον αντίκτυπο της κρίσης στα μαγαζιά του Κέντρου

Ενόψει της επιστροφής τους, ο Μανώλης Κιλισμανής θυμάται εμπειρίες από προγενέστερες επισκέψεις τους

sourceLair...29

YIANNEIS...37

Οι φοιτητές που κέρδισαν στον διαγωνισμό «i-bank καινοτομία και τεχνολογία»

Το συγκρότημα που προκάλεσε με τη μουσικοθεατρική παράσταση «Διονυσίου Σολωμού, Υμνος εις την Ελευθερίαν»

Εθνικό...30

Αναστασάκος...38

Ο Σωτήρης Χατζάκης παρουσιάζει το πρόγραμμα της νέας σεζόν του Εθνικού Θεάτρου

Το γκράφιτι που ολοκλήρωσε και η αφιέρωσή του στην ξεχασμένη σοφή δασκάλα μας, τη φύση

Mstories 76 Το τάνγκο ενώνει την Ηρώ και τον Javier di Ciriaco στη Μικρή Επίδαυρο. Eνα μουσείο γεμάτο ζωντανά εκθέματα επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών. O Joey τραγουδά τη φωτεινή πλευρά της ζωής. O κήπος του Νομισματικού Μουσείου μοιάζει με όαση στην καρδιά της Αθήνας και το Tango Acropolis 2013 δίνει το στίγμα του στη Ρωμαϊκή Αγορά. Στον Νέο Κόσμο...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

4

Γιατί λέγεται δημοκρατία Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Χάζευα το περιοδικό “Intelligent Life” και σταμάτησα σε έναν τίτλο που μου έκανε εντύπωση, κυρίως λόγω της φωτογραφίας που τον συνόδευε: “Still radical - 2,500 years on”, έλεγε και η φωτογραφία ήταν αυτή η κλασική προτομή του Περικλή, με την περικεφαλαία που του καλύπτει το μέτωπο. Στο κείμενο που ακολουθούσε, η συντάκτρια Νάταλι Χάινς ισχυρίστηκε ότι ο «Επιτάφιος» του Περικλή, ο λόγος δηλαδή που εκφωνήθηκε το 430 πΧ. για τους πρώτους νεκρούς του Πελοποννησιακού Πολέμου και κατεγράφη από τον Θουκυδίδη, είναι ο σπουδαιότερος λόγος που έχει εκφωνηθεί ποτέ στην αρχαία αλλά και στη σύγχρονη εποχή. «Ο πιο όμορφος ύμνος για τη δημοκρατία», όπως τον χαρακτηρίζει. «Ο Περικλής καταλάβαινε πόσο βαθιά περήφανη ήταν η Αθήνα για τη δημοκρατία της», γράφει η Χάινς. «Αυτός ο λόγος εκφωνήθηκε στην αρχή ενός εξουθενωτικού πολέμου που έμοιαζε ατέλειωτος. Λίγους μήνες μετά, ο λοιμός σκότωσε μεγάλο αριθμό Αθηναίων, συμπεριλαμβανομένου και του Περικλή. Οι Αθηναίοι, όμως, συνέχισαν να πολεμούν για δεκαετίες, αποφασισμένοι να προστατεύσουν τις αξίες τους». Είναι προκλητικά εύκολο (και εντελώς άστοχο) να κάνω

παραλληλισμούς με τη σημερινή εποχή, για αυτό και θα το αποφύγω. Ενα ερώτημα μόνο: είμαστε ακόμα οι σημερινοί Αθηναίοι περήφανοι για τη δημοκρατία μας; Οχι εκείνη τη δημοκρατία. Αυτήν εδώ εννοώ, τη σημερινή. Ο υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης Παντελής Καψής δήλωσε ότι «το κράτος δεν θα μείνει όμηρος των συνδικαλιστών», εννοώντας τους παραμένοντες στο ραδιομέγαρο που εμποδίζουν την πρόοδο της καινούργιας Δημόσιας Τηλεόρασης. Φοβάμαι ότι είναι και πάλι προκλητικά εύκολο (ωστόσο όχι εντελώς άστοχο) να αντιστρέψουμε κάπως αυτή την πρόταση: οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ γιατί να είναι όμηροι μιας άγαρμπης κυβερνητικής απόφασης; Οι 745.650 άνεργοι που έχουν προκύψει μέσα στην τριετία του μνημονίου δεν είναι και αυτοί όμηροι αντίστοιχων αποφάσεων; «Και όνομα μεν διά το μη ες ολίγους αλλ’ ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται», γράφει ο Θουκυδίδης. Δηλαδή: ονομάζεται δημοκρατία γιατί η διοίκηση είναι στα χέρια των πολλών και όχι των ολίγων. Οταν το κάναμε στο σχολείο το κείμενο αυτό με κούραζε. Τώρα το βρίσκω και εγώ θαυμάσιο. Αλλά κυρίως μελαγχολικό.

5

Μελωδίες στον Κήπο Οι καλοκαιρινές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής έχουν πλέον καθιερωθεί ως θεσμός στα πολιτιστικά δρώμενα της Αθήνας και ο ΟΤΕ στηρίζει αυτή την προσπάθεια ως χορηγός, με το μήνυμα «η επιθυμία σου να απολαμβάνεις ξεχωριστές μουσικές βραδιές είναι για μας έμπνευση». Το πρόγραμμα στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής περιλαμβάνει συναυλίες οι οποίες προσελκύουν πλήθος κόσμου όλων των ηλικιών. Οι εκδηλώσεις συνδυάζουν την αύρα ενός καταπράσινου κήπου στο κέντρο της πόλης, την εύκολη πρόσβαση, το χαμηλό αντίτιμο και την ποιότητα που εγγυάται το Μέγαρο. Στο πλαίσιο της υποστήριξης του ΟΤΕ ως χορηγού των καλοκαιρινών εκδηλώσεων στον Κήπο του Μεγάρου, η εταιρεία προσφέρει στους συνδρομητές της ένα αποκλειστικό προνόμιο: τη δυνατότητα να απολαύσουν τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες ζωντανά και να ζήσουν φαντασμαγορικές βραδιές στο Μέγαρο, αποκτώντας εισιτήρια με έκπτωση 50%! Οι συνδρομητές έχουν την ευκαιρία να αγοράσουν έως δύο εισιτήρια στη μισή τιμή, επιλέγοντας τη συναυλία που θέλουν να παρακολουθήσουν μέσα από μια σειρά εκδηλώσεων με δημοφιλείς καλλιτέχνες. Η προσφορά ισχύει μόνο για αγορά από τα εκδοτήρια του Μεγάρου με την επίδειξη του λογαριασμού ΟΤΕ.

12-18.07. 2013

Πρόγραμμα Συναυλιών* 12/7 “All that Musical”, Τζίνα Φωτεινοπούλου - Γιώργος Δούσης, στις 9.00 μμ.

13/7 «Μουσική για δύο πιάνα στις παρυφές του κλασικού και της τζαζ», Eφη Αγραφιώτη - Γιώργος Κοντραφούρης, στις 9.00 μμ.

18/7 Κωνσταντίνος Βήτα «Μπλε Καφέ», στις 9.00 μμ. (η προσφορά ισχύει για τα 1.000 πρώτα εισιτήρια) 19/7 Μαριέττα Φαφούτη “Become the sun!“, στις 9.00 μμ.

22/7 Ευανθία Ρεμπούτσικα «Το αστέρι κι η ευχή… με φόντο μια πανσέληνο», στις 9.00 μμ. (η προσφορά ισχύει για τα 1.000 πρώτα εισιτήρια) 25/7 Ειρήνη Σκυλακάκη “Wrong Direction”, στις 9.00 μμ. (η προσφορά ισχύει για τα 1.000 πρώτα εισιτήρια) 26/7 Ζωή Τηγανούρια με το Quinteto της και καλεσμένο τον Θάνο Πολύδωρα, στις 9.00 μμ 27/7 “Teach me tonight” Δημήτρης Καλαντζής - Σύνολο Τζαζ Ωδείου Αθηνών, στις 9.00 μμ.

6/9

Ιμάμ Μπαϊλντί «Ακρογιαλιές - Δειλινά στον κήπο του Μεγάρου», στις 9.00 μμ. (η προσφορά ισχύει για τα 1.000 πρώτα εισιτήρια)

7/9

Μουσικό σύνολο Κίθαρις, στις 9.00 μμ.

14/9 Νίκος Ξυδάκης «Βρέχει στην εθνική οδό», στις 9.00 μμ.

*Ο ΟΤΕ δεν φέρει καμία ευθύνη για οποιαδήποτε αλλαγή γίνει από το ΜΕΓΑΡΟ ΑΘΗΝΩΝ στο πρόγραμμα συναυλιών. Για περισσότερες πληροφορίες επί του προγράμματος, μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του Μεγάρου Μουσικής: www.megaron.gr.

PUBLI

Ματιές

6

Lana del Grey Τα φαινόμενα της πoπ κουλτούρας και ειδικά της αμερικανικής δεν είναι για να αναλύονται από τους 40άρηδες -και βάλε- δημοσιογράφους και ειδικά από όσους έχουν παντελή άγνοια της κουλτούρας των ’50s και των ’60s σε μουσική και σινεμά. Αν φτάσαμε σε αυτό το σημείο, τότε θα μπορούσαμε απλά να κάνουμε ένα συνέδριο του ΚΚΕ (άντε του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι και επίκαιρο) και να καταδικάσουμε το φαινόμενο Lana Del Rey ως άλλο ένα επεισόδιο της δυτικής καταναλωτικής κοινωνίας και του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού.

My love for Athens Με μια εβδομάδα καθυστέρηση θα γράψω και εγώ για το “Love in Athens”. Δεν σκοπεύω να κάνω κριτική στις ταινίες μικρού μήκους που είδαμε στο Ιδρυμα Κακογιάννη. Ασφαλώς, κάποιες μου άρεσαν περισσότερο και άλλες λιγότερο. Αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό. Το θέμα μου είναι η χαρά που ένιωσα βλέποντας πόσο ταλέντο υπάρχει εκεί έξω και πόση διάθεση για δημιουργία. Αφού τα έγραψα αυτά, υποθέτω ότι κάποιοι από σας θα περιμένετε να περάσω στο ...παρασύνθημα. «Πού είναι το κράτος να βοηθήσει;» «Πού είναι το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου να χρηματοδοτήσει τα παιδιά αυτά;» Θα σας απογοητεύσω. Δεν νομίζω ότι είναι η στιγμή να ψάχνουμε κρατικά λεφτά για ενίσχυση κινηματογραφιστών. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερα “Love in Athens”. Θέλουμε και άλλους ανθρώπους που θα δώσουν ευκαιρίες σε καλλιτέχνες να δείξουν τη δουλειά τους. Ετσι θα τους γνωρίσουν όσοι πρέπει να ξέρουν ποιο είναι το δυναμικό στον χώρο - οι διαφημιστές και οι εταιρείες παραγωγής, για να τους προτείνουν συνεργασίες, και όσοι συνεργάζονται με φεστιβάλ. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να έρθουν στο φως οι νέοι δημιουργοί και να ανοίξουν κανάλια επικοινωνίας με όσους έχουν χρήματα να επενδύσουν στην τέχνη. Το “Love in Athens” έφερε κοντά μια ομάδα νέων δημιουργών με έναν μεγάλο τηλεοπτικό οργανισμό. Κέρδος και για τις δύο πλευρές. Αν είχαμε και ένα Υπουργείο Πολιτισμού που θα αντιλαμβανόταν έτσι τον ρόλο του, ακόμη καλύτερα. Δεν είναι ανάγκη να βάζει λεφτά το κράτος - ας αντιμετωπίσει πρώτα τα χρέη του. Μακάρι να λειτουργούσε ως μεσάζων ανάμεσα στους δημιουργούς και τους χορηγούς. Αλλά και αν δεν αξιωθεί ούτε αυτό να κάνει σωστά, ας ελπίσουμε ότι θα βρεθούν περισσότεροι εμπνευσμένοι ιδιώτες να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Ταλέντο υπάρχει! Οσοι έχουν και λεφτά, αξίζει να το ανακαλύψουν!

A.

Πολύ «μελάνι» χύθηκε για την εμφάνιση της Lana Del Rey στο Rock Wave στις 8 Ιουλίου, το μουσικό γεγονός που συζητήθηκε όσο κανένα άλλο αυτό το καλοκαίρι. Φυσικό είναι. Οι άνθρωποι ασχολούμαστε με αυτά που έχουν αξία ή απήχηση. Κάποιες σπάνιες φορές συμβαίνουν και τα δύο. Γράφτηκαν πολλά. Αλλα εύστοχα, άλλα άστοχα, πάντα έτσι γίνεται και θα γίνεται. Για μένα, ο καλύτερος κριτής μιας συναυλίας που το μελανό της σημείο ήταν η πολύ μικρή διάρκεια, γύρω στα 75 λεπτά, ήταν οι καρμπόν εικόνες από κορίτσια 15-25 που έβλεπες να γυρίζουν στο Terra Vibe της Μαλακάσας (πανέμορφος, αλλά μάλλον ακατάλληλος χώρος για

ποπ ονόματα) από νωρίς ντυμένες σαν τη Lana με τζιν σορτσάκια, πουκάμισα, γυαλιά Ray Βan και βαμμένα κόκκινα χείλη. Αυτά τα κορίτσια έδιναν τον τόνο και την ατμόσφαιρα από τις 9:30 με τα ρυθμικά παλαμάκια και τις ιαχές που έδειχναν ότι την περίμεναν και φυσικά ήταν αυτό το ίδιο κοινό που επιτέλους γνώριζε και τραγουδούσε τα τραγούδια της από την αρχή μέχρι το τέλος. Αλλωστε, δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, αλλά στην Ευρώπη είμαστε το πιο μπλαζέ, ανενημέρωτο και βαρετό κοινό που περιμένει να ακούσει το ένα χιτ του γκρουπ και μετά φεύγει γρήγορα γρήγορα για να μην ταλαιπωρηθεί στην έξοδο. Ενιωσα λοιπόν ότι όλα αυτά τα εισέπραξε και η Lana Del Ray και φέρθηκε στο κοινό με μια γλυκύτητα και τρυφερότητα, όπως θα φερόταν μια μεγάλη αδελφή στις μικρότερές της. Είναι περίεργη περίπτωση η Lana Del Ray, έχει σκοτάδια, λυρισμό, απλότητα και μια κίνηση αλλόκοτη, βγαλμένη από όνειρο. Κάτι σαν ένας γάμος ανάμεσα στο summertime και στο sadness. Και μόλις έγινε 27 ετών. ΥΓ: Ακούμε, φυσικά, το “Ride”. Γιώργος Μουχταρίδης

Μόλις φιξάρει την άδειά του Ο έξυπνος Αθηναίος:

y Ενημερώνει αδέρφια, ξαδέρφια και άλλους συνδικαιούχους του πατρικού στο χωριό μην τύχει και τους περάσει από το μυαλό να κάνουν καμιά βόλτα προς τα εκεί τέτοιες μέρες.

Ακούει τα σχολιανά του από τον/τη σύζυγο που δεν σκοπεύει να περάσει την άδειά του/της μεσοτοιχία με το σόι. y Αναρωτιέται αν τα αδέρφια, τα ξαδέρφια και οι άλλοι συνδικαιούχοι έχουν αφήσει στο σπίτι πιάτο για πιάτο και σεντόνι για σεντόνι ή αν τα έχουν ξαφρίσει προ πολλού.

y Τσακώνεται με αδέρφια, ξαδέρφια και άλλους συνδικαιούχους του πατρικού στο χωριό οι οποίοι έχουν όλοι βλέψεις για τον Αύγουστο.

y Καταρτίζει τη λίστα και κάνει κράτηση σε ξενοδοχείο.

y Ενημερώνει τον/τη σύζυγο για τις προθέσεις του.

Λήδα Πιμπλή

Πόσο μας μισούμε; Μου το είπαν, δεν το είχα πάρει είδηση. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά πού να τα προλάβει κανείς όλα αυτή την εποχή - και ύστερα προτιμώ να αφιερώνω χρόνο σε ό,τι θεωρώ «θεραπευτικό», παρηγορητικό. Κάπως έτσι, όμως, δεν αντιλήφθηκα τον ορυμαγδό που ξέσπασε με την εμφάνιση Κραουνάκη σε μια από τις συναυλίες στο προαύλιο της ΕΡΤ. Διάβασα το κείμενο του Βασίλη Βαμβακά «Ο λαϊκιστικός ελιτισμός» στο “The books’ journal”, που ισορροπημένα αναφέρεται στους καλλιτέχνες οι οποίοι σπεύδουν να προσεταιριστούν το ρεύμα λαϊκής αγανάκτησης υποστηρίζοντας τα άκρα, είτε της χρυσαυγίτικης ακροδεξιάς, είτε μιας συριζοφέρνουσας ακροαριστεροσύνης. Εδώ είδα τους στίχους που παράφρασε ο Κραουνάκης του δικού του αγαπημένου κάποτε σουξεδακίου «Πάμε στον Αδωνι για καφέ», όπου ξεσάλωνε στη σκατολογία -αχ! καημένε Αριστοφάνη, και να ήξερες τι άλλοθι έχεις προσφέρει στο έλλειμμα έμπνευσης Νεοελλήνων!-, ενώ με ακραία χυδαιότητα «τραγουδιστική αδεία» έβαζε στόχο τον Αδωνη Γεωργιάδη και τη συμβία του. Δικαίωμά του; Ο καλλιτέχνης δεν έχει όρια; Βεβαίως και δεν έχει. Καλλιτεχνική δημιουργία η οποία να προτάσσει τη νομική και ηθική τάξη δεν υφίσταται. Βεβαίως ισχύει και το οξύμωρο «στρατευμένη τέχνη». Οπως μπορεί και να μην τίθεται προς συζήτηση καν η πτυχή «τέχνη» όταν προέχει η «στράτευση» σε συνθήκες επείγουσας ανάγκης λαϊκού ξεσπάσματος. Ως εκ τούτου, το τι καταστροφές έχουν γίνει στην αισθητική του εγχώριου «εξεγερμένου πλήθους» και το τι εγκλήματα κατά της μουσικής και τραγουδιστικής τέχνης με άλλοθι τη «στράτευση» δεν λέγεται. Εν προκειμένω όμως -είδα και στο YοuTube το σχετικό κραουνάκιο απόσπασμα- δεν φοβάμαι για τίποτε από όλα αυτά, αλλά για θλιβερές κορυφώσεις ενός αυτοκαταστροφικού μένους. Κάτι σαν κουτουλιές στον καθρέφτη που πάνω του προβάλλει αφόρητο το γήρας μιας ολόκληρης εποχής, με όλα τα ελαττώματα που κάποτε κάλυπτε το σφρίγος της νιότης. Ετσι ακριβώς όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους που γερνώντας φαίνονται στα χαρακτηριστικά τους όσα καταπίεζαν στο βάθος της ψυχής τους, όσα δεν άφησαν να γλυκάνει ο χρόνος. Προβάλλουν άγρια, αφόρητα, μισητά. Βρεθήκαμε πέραν πλέον και του ναρκισσισμού, να μισούμε τον ίδιο μας τον εαυτό που ανέδειξε «μπουμπούκους» - ένας με το όνομα, αλλά δυστυχώς πολλοί με τη χάρη. Γιατί χωρίς στρωμένο χαλί από την αισθητική που αποθεώθηκε στη νιότη του τόπου, με και χωρίς «στρατευμένη τέχνη», δεν θα είχαν τόπο να σταθούν. Νομίζω το είπε και ο Σαββόπουλος πριν από χρόνια και τότε δεν το καταλάβαμε, μερικοί τον παρεξηγήσαμε, τόση μουσική παραγωγή στη μεταπολιτευτική μέθη και σε μια στιγμή βρέθηκαν τα νιάτα του τόπου να ονειρεύονται να γίνουν «Καλομοίρες». Σήμερα δεν ονειρεύονται τίποτε. Εύχομαι τουλάχιστον να μπορούν να γελάσουν με τις δικές μας κουτουλιές στον καθρέφτη. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

8

ΣΥΡΙΖΑ: Η ώρα της επιλογής Η ζωή των ανθρώπων είναι οι επιλογές τους. Κυρίως εκείνες που δεν τολμούν να κάνουν. Διότι οι επιλογές που δεν έγιναν έχουν την τάση να χτυπούν την πόρτα ξανά, να επιστρέφουν ως Ερινύες. Μια τέτοια στιγμή, με αφορμή το συνέδριο του κόμματος, έχει έρθει και για τον Αλέξη Τσίπρα.

Εμείς; Aλλο εμείς...

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έχει έλθει αντιμέτωπος με μια ιστορική αποστολή. Να μετατραπεί από συσσωμάτωση ομίλων μαρξιστικού προβληματισμού σε κόμμα με δομή και έναν οργανωτικό βραχίονα με σκοπό την κατανόηση της λειτουργίας του κράτους και των τρεχουσών αναγκών της κοινωνίας. Οι ανησυχίες όσων βάλλουν εξ αριστερών στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο σοβαρές, όσο και το πολιτικό τους μπόι. Δεν μπορεί, λόγου χάρη, από την Αριστερή Πλατφόρμα (Λαφαζάνης κλπ.) να θέτουν υπό συζήτηση ακόμη και ποιο μπορεί να είναι το επίσημο ΜΜΕ του ΣΥ-

ΡΙΖΑ, καθώς η «Αυγή» είναι του «Συνασπισμού» και δεν μπορεί να τους εκφράσει «αυθεντικά». Και αρθρογραφούν στην ιστοσελίδα “Iskra” που είναι δική τους. Υπάρχουν και άλλα πολλά παραδείγματα. Και ανάγονται στην παιδική ασθένεια της ελληνικής Αριστεράς: Να αυτοαναιρείται και να διασπάται. Ολα αυτά αφήνουν την ελληνική κοινωνία αδιάφορη, η οποία, κατά την προσφιλή σε όλους τους αριστερούς φράση, δεν θα περιμένει «να ωριμάσουν οι συνθήκες». Που, εν προκειμένω, ωριμάζουν, σαπίζουν, χειροτερεύουν. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μια μοναδική ευκαιρία να κάνει άλμα προς τα εμπρός, σηκώνοντας το βάρος των επιλογών του. Διαφορετικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρει και αυτός τη θέση του στο πάνθεον των χαμένων ευκαιριών της Αριστεράς. Βασίλης Νέδος

Βλέπω τις τελευταίες ημέρες περίσσεια υποκρισίας στον ψηφιακό κόσμο. Πολλή συζήτηση για το τι κάνουν οι άλλοι. Με χλευασμό, κακία και μικροπρέπεια. Με το εύκολο κατηγορητήριο του λαϊκισμού που κολλά σε όλα τα χρώματα και σε όλες τις γεύσεις της εμπάθειας. Με την πάγια αποστροφή του ό,τι κάνουν οι άλλοι είναι κακό. Με ψόφους, ζώα και τσόκαρα στο ημερήσιο λεξιλόγιο. Χωρίς περίσκεψη. Χωρίς κοίταγμα στον καθρέφτη. Ακροθιγώς. Γιατί έτσι έχουμε μάθει. Εμείς; Αλλο εμείς... Εμείς που έχουμε το μονοπώλιο της αλήθειας, του ορθολογισμού, της καλαισθησίας, των αξιών είμαστε άλλο. Κλεισμένοι στο γυάλινο κλουβί με την αυλή των φίλων, των ομοϊδεατών, πολλές φορές και των κολάκων δομούμε τον δικό μας αποστειρωμένο κόσμο. Χωρίς αντίλογο, χωρίς διάλογο. Εμείς; Αλλο εμείς... Εύκολες κρίσεις χωρίς βάθος, χλεύη σε όποιον δεν μας αρέσει, ακόμα και με προσωπική και οικογενειακή στόχευση. Ειρωνεία σε βαθμό μισανθρωπισμού, επειδή απλά έχουμε διαφορετική άποψη. Κατά του φυσικού ρατσισμού, αλλά ρατσιστές των ιδεών. Υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, αλλά απαξιωτικοί σε ό,τι διαφωνούμε ή σε ό,τι δεν μας συμφέρει. Εμείς; Αλλο εμείς... Πίσω από τη μικρότητα, τη «βαθυστόχαστη» ειρωνεία και ατάκα, την ενασχόληση με το τι κάνουν οι άλλοι, κρύβουμε τις δικές μας αδυναμίες. Γιατί τελικά εμείς δεν είμαστε άλλο. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε με αυτούς που χλευάζουμε. Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με τους άλλους, καλύτερα θα ήταν να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας και πώς θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Ανθρωποι που δεν θα περιμένουμε με χαιρεκακία το στραβοπάτημα του άλλου για να νιώσουμε ανώτεροι. Αλλά να είμαστε τόσο διαφορετικοί από το χαμηλό επίπεδο που μας περιβάλλει ώστε να ξεχωρίζουμε. Οχι μειώνοντας τον άλλον, αλλά αλλάζοντας τον τρόπο σκέψης μας. Γιατί, στην τελική, σημασία δεν έχει να πέφτεις στη λάσπη για να πιτσιλίσεις τον άλλον, αλλά να προσπαθήσεις τη λάσπη να την κάνεις πηλό. Μάνος Πεπονάκης

Σωτήριο σκότος Θησείο: κομβικό σταυροδρόμι και χαρακτηριστικό σημείο συνάντησης για τους τουρίστες που ανακαλύπτουν τις ομορφιές της Αθήνας. Ομως η εικόνα του παρακείμενου πεζόδρομου με τα παρτέρια του είναι απογοητευτική, με σκουπίδια κάθε λογής πεταμένα αριστερά και δεξιά από τους μικροπωλητές που πωλούν εδώ την πραμάτεια τους. Ανάμεσα σε αυτούς και τα πρεζόνια που περιφέρονται σαν σκιές του εαυτού τους, απογοητεύουν και τους πιο καλοπροαίρετους. Κάτω από το όμορφο άγαλμα του Θη-

σέα και δίπλα στις ράγες του ΗΣΑΠ η βρομιά δεν λέει να καθαριστεί. Η πλήρης απουσία των υπηρεσιών του Δήμου είναι όχι μόνο αδικαιολόγητη, αλλά και εντελώς κατακριτέα. Χειμώνα καλοκαίρι αυτή η ιστορική γειτονιά της πόλης υποφέρει από την αδιαφορία του κόσμου και των Αρχών. Μοναδική σωτηρία το σκοτάδι που, όταν επιτέλους πέφτει, κρύβει τις πληγές. Μέχρι να ανατείλει και πάλι ο ήλιος. Νικήτας Καραγιάννης

10

Κείμενο: Ντίνος Ρητινιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

11

12-18.07. 2013

Αθηναϊκοί περίπατοι «Ραντεβού στις εξίμισι στην οδό Κασομούλη στον Νέο Κόσμο. Στη στάση του τραμ. Παραδίπλα, στον προσφυγικό συνοικισμό, υπάρχει ένα μέρος όπου γυρίστηκε σκηνή για την ταινία ‘Μαγική Πόλη’ του Νίκου Κούνδουρου», μου γράφει στο email για τα της συνάντησής μας ο Νίκος από την ομάδα πολιτών Αστυ. Μου φανερώνει, έτσι, με το «καλημέρα» της γνωριμίας μας, πως είναι γνώστης ορισμένων πτυχών αυτής εδώ της πόλης που οι περισσότεροι αγνοούμε. Μου επισυνάπτει κιόλας το βίντεο από την κλασική ταινία για να με βάλει ακόμη πιο πολύ μέσα στο κλίμα. Στο ραντεβού που ακολούθησε, αποδείχτηκα... Ελληνας, καθότι ασυνεπής για τουλάχιστον 20 λεπτά. Η γνώση των δρόμων στις μη κεντρικές αθηναϊκές γειτονιές, βλέπετε, δεν καταγράφεται στα φόρτε μου. Καταγράφεται όμως στα ατού των πρωτεργατών της αθηναϊκής αυτής συλλογικότητας, που φαίνεται να γνωρίζουν τα καλά κρυμμένα μυστικά από τα όχι και τόσο mainstream αστικά λημέρια. Ο ιστορικός Νίκος Νικολαΐδης, ο ειδικός ψηφιακών συστημάτων Γιώργος Θάνος και η αρχιτέκτονας Κατερίνα Συνοδινού, στα 30 παρά ένα άπαντες, είναι αυτοί που αποφάσισαν στις αρχές της χρονιάς να δημιουργήσουν την ομάδα Αστυ, έχοντας στόχο τη διοργάνωση μαζικών περιπάτων στις γειτονιές της Αθήνας. Στις αρχές της κουβέντας και στην προσπάθειά μου να τους ντύσω με έναν μανδύα ιδιότητας, ξεστόμισα τη λέξη «ξεναγοί». Εσπευσαν, όμως, να με βάλουν στη θέση μου. «Δεν είμαστε επαγγελματίες ξεναγοί. Είμαστε απλοί πολίτες που κάνουμε αθηναϊκούς περιπάτους», μου υπενθυμίζει η Κατερίνα και από κοντά της ο Νίκος συμπληρώνει: «Αυτό που κάνουμε δεν αφορά κλασικές ξεναγήσεις. Για παράδειγμα, δεν θα μας δείτε ποτέ σε κάποιον περίπατο στη Ρωμαϊκή Αθήνα. Θέλουμε να αναδείξουμε την πρόσφατη και ζωντανή ιστορία της πόλης. Ναι μεν υπάρχουν πολλά πράγματα για να δει κανείς στο Ιστορικό Κέντρο, ωστόσο εμείς από τη μεριά μας δεν θέλουμε να παρουσιάσουμε στον κόσμο που έρχεται στις δράσεις μας τη βιβλιοθήκη του Αδριανού - για πολλοστή φορά». Τόσο ο Νίκος, όσο και ο Γιώργος, προτού αποφασίσουν να συγκροτήσουν την ομάδα Αστυ,

μετρούσαν ήδη «ένσημα» σε ό,τι αφορά την ενασχόλησή τους με τα της κοινωνίας των πολιτών. Αμφότεροι ήταν από τα πλέον ενεργά μέλη των atenistas και συγκεκριμένα της υπο-ομάδας Πόλις. «Οι atenistas ήταν για εμάς ένα σχολείο που μας έδειξε ότι μπορούν τελικά οι πολίτες να προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι στο να ομορφύνει η Αθήνα», εξηγεί ο Νίκος. «Εμείς αποφασίσαμε να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα και να επικεντρωθούμε σε αυτό που μας άρεσε περισσότερο. Σε κάτι συγκεκριμένο. Σε περιπάτους που θα μας βοηθήσουν να ανακαλύψουμε την ιστορία της πόλης. Την όχι τόσο γνωστή ιστορία της Αθήνας, αλλά τα ψιλά γράμματα αυτής, η οποία δεν περιλαμβάνει μοναχά τα κτίριά της, αλλά και τους κατοίκους της». Οση ώρα μιλούσαμε στη σκιά που μας προσέφεραν τα δέντρα μιας πλατεΐτσας των προσφυγικών, ένα πιτσιρίκι, παιδί μεταναστών, μας κοιτούσε με περιέργεια, καθότι απρόσκλητοι και ετσιθελικά «εισβάλαμε» στον παιχνιδότοπό του. Βρίσκω την αφορμή και τους ρωτάω εάν ο λόγος που επέλεξαν να κάνουν τον πρώτο περίπατο της ομάδας στην προσφυγική συνοικία του Νέου Κόσμου, όπως επίσης και η επιλογή τους να «τρέξουν» προ ημερών την πρώτη ελεύθερη κουζίνα των μεταναστών της Αθήνας, συνδυάζεται με την επικαιρότητα και με την όλη συζήτηση για τους μετανάστες στην Αθήνα και όχι μόνο. «Ξεκινήσαμε από εδώ γιατί είναι ένα κομμάτι που κατά κάποιον τρόπο η πόλη ήθελε πάντα να κρύψει», απαντάει ο Νίκος. «Ανέκαθεν, υπήρχε μια αμηχανία με τους ηγέτες ξένων κρατών που έρχονταν από τη Λεωφόρο Συγγρού και έβλεπαν την παραγκούπολη που υπήρχε σε αυτό το σημείο. Και οι τωρινοί μετανάστες, αλλά και οι Αρμένιοι και οι Ρωμιοί που εγκαταστάθηκαν εδώ μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ήταν ανεπιθύμητοι. Οπωσδήποτε με αυτή την επιλογή μας θέλαμε να αναδείξουμε κάτι που σχετίζεται με την επικαιρότητα, να θυμίσουμε στην πόλη μια ιστορία που έχει ξαναπαιχτεί». «Οι πρόσφυγες του τότε με τους μετανάστες του σήμερα δεν είχαν διαφορετική αντιμετώπιση. Δημοσίευμα του Τύπου της εποχής, μάλιστα, χαρακτήριζε το μέρος ως... Καμπούλ», συμπληρώνει ο Γιώργος. Πέρα από τον πρώτο περίπατο στις προσφυγικές γειτονιές και τις κουζίνες μεταναστών, η ομάδα Αστυ διεξήγαγε πρόσφατα και έναν περίπατο κατά μήκος της οδού Αιόλου για να περιγράψει

στους συμμετέχοντες τον βίο και την πολιτεία των μεγαλύτερων και πλέον ιστορικών καφενείων της Αθήνας. Επόμενή τους δράση, όπως μου λένε, είναι ένας περίπατος στο Α΄ Νεκροταφείο για να εξετάσουν την ιστορία Ελλήνων από άλλα δόγματα και θρησκείες (Προτεστάντες, Εβραίους και Καθολικούς). «Θα συνεχιστεί και η κουζίνα», λέει γεμάτη ενθουσιασμό η Κατερίνα που αποκαλύπτει ότι δεν είναι λίγοι οι μετανάστες διάφορων εθνικοτήτων που επικοινωνούν πλέον μαζί τους για να τους προτείνουν να στήσουν μια δράση από κοινού. Ενα στοιχείο που θα πρέπει οπωσδήποτε να συνυπολογιστεί υπέρ της νέας αυτής προσπάθειας είναι η αντίληψή της περί συνεργασίας με άλλες ομάδες πολιτών. Από το ξεκίνημά της, άλλωστε, η ομάδα Αστυ προέταξε τη βεβαιότητα πως οι διάφορες ομάδες μπορούν να δράσουν μαζί. «Ολα αυτά τα κινήματα που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια, σε πείσμα της κλασικής νεοελληνικής συνωμοσιολογίας με την οποία διάφοροι φροντίζουν να τα περιβάλλουν, είναι πραγματικά κινήματα πολιτών που έδειξαν ότι υπάρχουν Αθηναίοι που αγαπούν την πόλη τους και θέλουν να κάνουν κάτι για αυτήν», σημειώνει ο Νίκος. «Μπορεί ο πυρήνας των προβλημάτων όπως η ανεργία, η εγκληματικότητα, η άνοδος του νεοναζισμού να μην αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, όμως εάν ο καθένας βάλει το λιθαράκι του, αρχικά θα βελτιωθούν τα μικρά και θα ακολουθήσουν και τα σύνθετα», αισιοδοξεί ο Γιώργος. Η Κατερίνα από την πλευρά της σχολιάζει πως «δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και όλα όσα γίνονται σε ακόμα μικρότερη κλίμακα, από δυο τρία άτομα τα οποία δεν τυγχάνουν προβολής. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, κόσμο που φέρνει σπίτι του μετανάστες για να τους μάθει ελληνικά ή άλλους που μαγειρεύουν φαγητό για αυτούς». Τους ρωτάω για το πώς φαντάζονται το peak της συλλογικότητας. «Να καταφέρουμε να πείσουμε τον κόσμο να επισκεφθεί γειτονιές που δεν είναι φημισμένες και να εμπλέξουμε στους περιπάτους τους κατοίκους των περιοχών αυτών αλλά και τους τοπικούς συλλόγους. Αυτό θα είναι το peak μας», λέει ο Γιώργος, ωστόσο ο Νίκος φροντίζει με την απάντησή του να μου υπενθυμίσει την ουσία: «Μας αρκεί το ξεκίνημα».

Reality Bites

12

Αμαρτωλό μήλο Μερικές φορές δεν τη γλιτώνουν ούτε οι οικονομικοί κολοσσοί. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, η Apple κάθισε στο σκαμνί του κατηγορουμένου και τελικά κρίθηκε ένοχη για δημιουργία καρτέλ με πέντε εκδότες προκειμένου να καθορίζουν όλοι μαζί τις τιμές των ebooks. Η δικαστής Denise Cote, μάλιστα, αποφάνθηκε πως «χωρίς την ενορχήστρωση της συνωμοσίας από την Apple, η προσπάθεια δεν θα είχε πετύχει». Τι σημαίνει αυτό; Καταρχάς ότι ο κατασκευαστής συσκευών με το πρόθημα “i-” βρίσκεται αντιμέτωπος

με τσουχτερά πρόστιμα. Κατά τα άλλα, όμως, σε αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο τους καταναλωτές, δηλαδή στον τρόπο με τον οποίο πωλούνται τα ebooks, δεν αλλάζει ουσιαστικά τίποτα, υποστηρίζει ο Joshua Brustein του “Businessweek”. Και αυτό γιατί οι εκδότες έχουν ήδη εγκαταλείψει αυτή την πρακτική, αφήνοντας την Apple μόνη της σε περίπτωση που θέλει να την επαναλάβει. Το πιθανότερο θα είναι να στραφεί σε άλλα πεδία, μια και την «τσάκωσαν» ήδη μία φορά. Χ.Τ.

Πριν τα ρίχτερ...

7 Σεπτεμβρίου 1999 και βλέπω αμέριμνος την Κέλι από το Μπέβερλι Χιλς να κάνει τον περίπατό της στην παραλία, όταν τα 5,9 ρίχτερ από την Πάρνηθα με στέλνουν αδιάβαστο. Τις ημέρες που ακολουθούν κουβαλάω στους ώμους μου ένα δυσβάσταχτο φοβικό σύνδρομο το οποίο αποκαλύπτεται με τον πλέον ντροπιαστικό τρόπο μπροστά στους συμμαθητές μου: κατά τη διάρκεια του μαθήματος νιώθω μετασεισμό, ο οποίος -αν και δεν πρέπει να ήταν μεγαλύτερος της τάξεως των... 0,001 ρίχτερ- μου φάνηκε προάγγελος του Αρμαγεδδώνα. Αρχίζω να πηδάω πάνω από θρανία και συμμαθητές για να φτάσω στην πολυπόθητη έξοδο της σωτηρίας (τη στιγμή που όλοι οι άλλοι παραμένουν στις θέσεις τους ατάραχοι). Μία από τις πλέον μαύρες σελίδες της ζωής μου έχει μόλις γραφτεί και με στοιχειώνει ακόμη ως τα τώρα... Ολα, όμως, θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς εάν στις παρυφές της χιλιετίας υπήρχαν smartphones και δη εφαρμογές όπως αυτή για την οποία πρόσφατα διάβασα στο BBC. CrowdShake το όνομά της, αποτέλεσμα των εργασιών του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνιας. Αυτό που κάνει είναι να εκμεταλλεύεται το επιταχυνσιόμετρο που είναι ούτως ή άλλως ενσωματωμένο σε ένα κινητό τελευταίας τεχνολογίας και να το μετατρέπει σε ένα απλό σεισμόμετρο που καταγράφει τις κατά τόπους δονήσεις. Μια κεντρική βάση συλλέγει τα δεδομένα και προειδοποιεί τους χρήστες του μέσω notification για το πότε θα λάβει χώρα η δόνηση. Μια εφαρμογή μάννα εξ ουρανού για τους σεισμοφοβικούς, η οποία πέρα από ζωές ίσως και να σώσει υπολήψεις που τείνουν να χαθούν άδικα. Οπως η δική μου το καταραμένο εκείνο μεσημέρι. Ν.Ρ.

Το club στην πασαρέλα Την αδιαφιλονίκητη επιρροή του clubbing στη μόδα παρουσιάζει αυτές τις ημέρες το μουσείο Victoria & Albert Museum στο Λονδίνο σε μια μεγάλη έκθεση με τίτλο “From Club to Catwalk: Fashion in the Eighties”, ενώ μία ακόμη έκθεση με ανάλογο θέμα ετοιμάζει για φέτος το βρετανικό Ινστιτούτο Μοντέρνας Τέχνης.

πλέον Culture Club δούλευε στην γκαρνταρόμπα του κλαμπ Blitz, οι Pet Shop Boys, οι New Order, ενέπνευσαν «κινήματα» μόδας όπως το New Romantic, το High Camp, το Goth και το Fetish, τα οποία ξετρέλαναν τους νεολαίους της εποχής, αλλά που ακόμη και σήμερα δίνουν ιδέες σε νεότερους σχεδιαστές όπως ο Jonathan Saunder.

Περιοδικά όπως το “iD” και το “Blitz” ανέδειξαν στη δεκαετία του ’80 μια ολόκληρη γενιά φανατικών της μόδας, όπως αυτή έδωσε το στίγμα της μέσα σε θρυλικά κλαμπ, σαν το Heaven και το Taboo. Η Katharine Hamnett, ο John Galliano και η Betty Jackson είναι μερικοί από τους κορυφαίους σχεδιαστές μόδας που εμπνεύστηκαν από τους καλλιτέχνες των ’80s, οι στιλιστικές επιλογές των οποίων έγραψαν ιστορία. Ανάμεσά τους, ο avant-garde performer Leigh Bowery, ο Boy George, που πριν φτιάξει τους θρυλικούς

Τα φωσφοριζέ χρώματα που γέμιζαν την πίστα του κλαμπ The Hacineda έχουν επανέλθει στις πασαρέλες από τον Giles Deacon και άλλους, ενώ η επιρροή του στιλίστα Ray Petri με το περίφημο Buffalo Look που συνδύαζε τις μόδες του δρόμου με την υψηλή ραπτική είναι εμφανής ακόμη και τώρα. Το λαμπερό styling του clubbing των ’80s φαίνεται πως θα γνωρίσει μια δεύτερη αποθέωση στον αιώνα που διανύουμε. Ν.K.

Πικρή ζάχαρη Εχεις ένα μικρό κομμάτι γης μαζί με την οικογένειά σου. Ξαφνικά, σου το αρπάζουν και σε διώχνουν, με την ανοχή, αν όχι με τη συνενοχή του κράτους. Για να τα βγάλεις πέρα, αναγκάζεσαι να επιστρέψεις στα χωράφια όχι ως ιδιοκτήτης, αλλά ως εργάτης, για ένα -μισό- κομμάτι ψωμί. Η περίπτωση μπορεί να θυμίζει αρκετά έντονα «Τα σταφύλια της οργής» του Τζον Στάινμπεκ. Και όμως, πρόκειται για τη νέα καθημερινότητα αρκετών χωρικών της Καμπότζης, οι οποίοι γλίτωσαν από τους Ερυθρούς Χμερ για να πέσουν σε έναν νέο εφιάλτη, αυτόν του «αρπακτικού καπιταλισμού». Σύμφωνα με τον “Guardian”, το πρόγραμμα «Οτιδήποτε εκτός από όπλα» της ΕΕ, το οποίο επιτρέπει την αδασμολόγητη εισαγωγή ζάχαρης από την Καμπότζη, αποτελεί -έστω και άθελα- μέρος του προβλήματος. Εχοντας εξασφαλίσει μια μεγάλη αγορά για το προϊόν τους και εκμεταλλευόμενες το «θολό» καθεστώς ιδιοκτησίας γης, οι μεγάλες εταιρείες παραγωγής ζάχαρης της χώρας έχουν αρχίσει, σύμφωνα με καταγγελίες, να διώχνουν τους μικροϊδιοκτήτες από τα χωράφια τους, για να δημιουργήσουν τεράστιες φυτείες ζαχαροκάλαμου. Οι «μικροί» αγρότες, μη έχοντας άλλη επιλογή, επιστρέφουν μαζί με τις οικογένειές τους ως εργάτες στις φάρμες, για ένα πενιχρό μεροκάματο. Ο πρέσβης της ΕΕ στην Καμπότζη καλεί, από την πλευρά του, να μην αγνοούμε τη σημασία του προγράμματος στην κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη της Καμπότζης. Με τέτοια μυαλά, η Ενωση μπορεί να διεκδικήσει φέτος και το Νόμπελ Οικονομίας. Χ.Τ.

Μουσική

14

Με latin ατμόσφαιρα Η Ηρώ μαζί με τον Javier di Ciriaco θα βρεθούν μαζί στη σκηνή του Μικρού Θεάτρου της Αρχαίας Επιδαύρου, για να παρουσιάσουν δύο μοναδικές συναυλίες με τον τίτλο “Querer” σήμερα και αύριο (Παρασκευή 12 και Σάββατο 13 Ιουλίου). Μια σύμπραξη στo πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου δύο πολύ ταλαντούχων τραγουδοποιών και ερμηνευτών. Με βασικό της όπλο το πιάνο, η Ηρώ είναι από τις λίγες ερμηνεύτριες που μπορούν να αποδώσουν με τόση αρτιότητα κομμάτια διεθνούς ρεπερτορίου σε πολλές γλώσσες. Τον Javier di Ciriaco τον γνωρίζουμε ως τον αισθαντικό ερμηνευτή της καταξιωμένης ορχήστρας Sexteto Milonguero, που είναι σήμερα ένα από τα σημαντικότερα σχήματα αργεντίνικης μουσικής παγκοσμίως. Οι συναυλίες τους σε όλο τον κόσμο έχουν λάβει εξαιρετικές κριτικές. Οσο για το μουσικό περιεχόμενο των δύο αυτών βραδιών, η επιλογή μάς εκπλήσ-

σει ευχάριστα. Θα ακουστούν σημαντικά τραγούδια τάνγκο και αργεντίνικης μουσικής, όπως των Astor Piazolla, Mariano Mores, Francisco Canaro και Osvaldo Pugliese, αλλά και συνθέσεις τάνγκο της ίδιας της Ηρώς από τη δισκογραφία της. Μαζί τους το Nuevo Siete Ensemble, ένα καταξιωμένο σύνολο μουσικής ειδικευμένο στο αργεντίνικο τάνγκο, καθώς και η σολίστ στο ακορντεόν Ζωή Τηγανούρια, μόνιμη συνεργάτιδα της Ηρώς. Τη μουσική διεύθυνση του σχήματος Nuevo Siete Ensemble έχει ο Χάρης Πεγιάζης, ενώ το σχήμα απαρτίζεται από τους εξαίρετους μουσικούς Μαρία Γούτου (βιολί), Σέργιο Σοϊλέ (φλάουτο), Νίκο Σκεπαρνιά (κιθάρα), Νίκο Σκεπαρνιά (πιάνο), Χάρη Πεγιάζη (κοντραμπάσο), Κώστα Κονδύλη (κρουστά) και Αρτεμη Βαβάτσικα (ακορντεόν-μπαντονεόν). Οι λάτρεις της μουσικής θα το θυμούνται για πολύ καιρό!

15

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

We love jazz

Στον Κήπο

Η Μαρίζα Ρίζου και επτά εξαιρετικοί μουσικοί έρχονται αύριο, Σάββατο 13 Ιουλίου, στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) για να μας παρασύρουν στον ξέφρενο ρυθμό τους. Με επιλογές που φλερτάρουν με την πιο φωτεινή και ποπ πλευρά της τζαζ, όπως η Aretha Franklin, ο Frank Sinatra και η Nina Simon, αλλά και κομμάτια από τον πρώτο της δίσκο «Γλυκό πρωί», η Μαρίζα και οι μουσικοί της θα μας απογειώσουν σε μια βραδιά γεμάτη ενέργεια και αισιοδοξία. Φυσικά, δεν θα λείπει από το πρόγραμμα η πετυχημένη διασκευή της «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα», αλλά και το «Μια άλλη ευτυχία».

Ο Κωνσταντίνος Βήτα, ο εσωστρεφής συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής με τη μακρά ιστορία στην ελληνική ηλεκτρονική μουσική και την τεράστια απήχηση από την περίοδο των Στέρεο Νόβα, μεταφέρει την Πέμπτη 18 Ιουλίου στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη 1) την ηχώ της εποχής. Την «Αντήχηση», όπως ο ίδιος ονόμασε τον όγδοο προσωπικό του δίσκο. Πρόκειται για έναν νέο κύκλο τραγουδιών με έντονα ηλεκτρικά και hip hop στοιχεία. Οι στίχοι τους «διαλογίζονται» πάνω την αξία και τη μελαγχολία της μοναχικότητας, αναφερόμενοι σε διάφορα κοινωνικά θέματα και στα δυσεπίλυτα ζητήματα της αγάπης.

Εις το επανιδείν Η Lana Del Rey ήταν και συνεχίζει να είναι μία από τις πιο ισχυρές παρουσίες της παγκόσμιας μουσικής σκηνής για την τελευταία τριετία. Το ξέραμε και το ξέρουμε. Συνδυάζει αυτή τη χολιγουντιανή λάμψη με κάτι τόσο εναλλακτικό που έχει αγγίξει (τουλάχιστον τον καιρό εκείνο που ήταν ακόμη ανερχόμενη) μέχρι και τον τελευταίο σκληροπυρηνικό hipster. Και αφού ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, επισκέφτηκε και τη μικρή μας χώρα. Αλλοι είπαν «καιρός ήταν», άλλοι «ποια είναι αυτή που θα μπει headliner στο Rockwave». H αλήθεια είναι πως δεν ζήσαμε στη Μαλακάσα ένα αποπνικτικό από θέμα κόσμου live, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει πως οι όποιες προσδοκίες διαψεύστηκαν. Πολλή αγάπη. Πάρα πολλή. Το ένιωθες από τον τρόπο που μιλούσε η ίδια ύστερα από κάθε τραγούδι για το πόσο χαρούμενη νιώθει που βρίσκεται «στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου», όπως είπε, από τη front row που άπλωνε τα χέρια για να την αγγίξει κάθε φορά που κατέβαινε τα σκαλιά χαμογελώντας για να υπογράψει αυτόγραφα (ομολογουμένως πολλά σε αριθμό), από τις 15χρονες κοκέτες που, τυλιγμένες σε αμερικανικές σημαίες, ούρλιαζαν για ένα encore που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αλλά και από εκείνο το μειδίαμα στα χείλη της κάθε φορά που προειδοποιούσε για τραγούδια όπως το “Born to die”, το αντιπροσωπευτικότατο “Υoung & Beautiful” ή το χιλιοπαιγμένο και χιλιοδιασκευασμένο (με πιο γνωστή εκτέλεση αυτή του αγαπημένου της Axel) “Knocking on Heaven’s door”.

Κουαρτέτο στα Εξάρχεια Η τραγουδίστρια Λουκία Παλαιολόγου και ο κιθαρίστας Γρηγόρης Ντάνης σχηματίζουν το Brazz Quartet μαζί με τον Κώστα Πατσιώτη στο μπάσο και τον Δημήτρη Κλωνή στα τύμπανα. Σήμερα, Παρασκευή 12 Ιουλίου, θα παρουσιάσουν στο Floral (Θεμιστοκλέους 80, Εξάρχεια) δημοφιλείς και λιγότερο γνωστές μελωδίες από την τζαζ του αμερικανικού και βραζιλιάνικου ρεπερτορίου. Η νοσταλγική bossa nova διαδέχεται το εκρηκτικό swing, με τραγούδια επιλεγμένα για τη διαχρονικότητά τους και πάντα μέσα από τον αυτοσχεδιασμό. Μια βραδιά για τους λάτρεις της τζαζ.

12-18.07.2013

Αφιερωμένο Η Dulce Pontes, μία από τις σημαντικότερες φωνές της Μεσογείου, επιστρέφει την Τρίτη 16 Ιουλίου στην Αθήνα στο Θέατρο Λυκαβηττού (Λόφος Λυκαβηττού, Αθήνα) για μία συναυλία - αφιέρωμα στον σπουδαίο συνθέτη Ennio Morricone. Θα ερμηνεύσει αγαπημένα κομμάτια του συνθέτη από τον κινηματογράφο και όχι μόνο, για να τιμήσει την υπέροχη συνεργασία τους που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του άλμπουμ “Focus - Ennio Morricone & Dulce Pontes”, καθώς επίσης και fados της Ιβηρικής Χερσονήσου και γνωστές επιτυχίες της.

Και πέρα από όλο αυτόν τον εντυπωσιασμό που μπορεί να προκάλεσαν οι φωνές και οι εκρήξεις θαυμασμού, η ίδια εξέπεμπε μια πρωτοφανή σεμνότητα που σε έπαιρνε από την τελευταία άκρη της αρένας, σε αποσπούσε από τον αγαπημένο, τον φίλο ή τον αδερφό σου και σε έβαζε να καθίσεις δίπλα της. Ολοι το νιώσαμε και όλοι το σχολιάσαμε. Εκανε ένα φεστιβάλ της τάξης του Rockwave να μοιάζει ζεστό και ανθρώπινο. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Εις το επανιδείν και εις το επανακούειν να ευχηθούμε. Αυτό μόνο. Στάθης Δράκος

Σινεμά

16

Επιστροφή στη Γη To 2009 o Τζέι Τζέι Αμπραμς, ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από το “Lost”, έδωσε νέα πνοή σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα franchise επιστημονικής φαντασίας, το “Star Trek”. Η ταινία δεν σκαρφάλωσε μόνο στην κορυφή του box office, αλλά έγινε δεκτή και με αναπάντεχα θετικές κριτικές για το είδος της. Τέσσερα χρόνια μετά, το σίκουελ διά χειρός πάλι του Αμπραμς μοιάζει ως φυσική συνέχεια. Το “Star Trek into darkness”, που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες, είναι ακόμα ένα καλοκαιρινό, χολιγουντιανό blockbuster μετά το «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ» και τον «Μοναχικό Καβαλάρη». Αυτή τη φορά συναντάμε τους ήρωες του Star Trek αρκετά χρόνια μετά την πρώτη ταινία, που ουσιαστικά ήταν πρίκουελ της ίδιας της σειράς. Το πλήρωμα του θρυλικού Enterprise επιστρέφει στη Γη και βρίσκεται αντιμέτωπο με μια τρομοκρατική δύναμη, που εδρεύει στην ίδια την οργάνωση και απειλεί τον πλανήτη με ολοκληρωτική καταστροφή. Καθώς αρχίζει να δη-

μιουργείται ένα σκηνικό αβεβαιότητας και αμφισβήτησης, όπου κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τον διπλανό του, ο Κυβερνήτης Κερκ παλεύει να εξουδετερώσει ένα άτομο - όπλο μαζικής καταστροφής... Ο Αμπραμς εστιάζει αυτή τη φορά στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων, που βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις και διλήμματα δίνοντας προσωπικές μάχες ενηλικίωσης, χωρίς φυσικά να παραγκωνίζει τη δράση, που είναι και το βασικό συστατικό της ταινίας του. Το τεχνολογικό αποτέλεσμα είναι άρτιο - η νέα ταινία προβάλλεται για πρώτη φορά τρισδιάστατη και έχει γυριστεί τόσο σε φυσικούς χώρους, όσο και σε green screens με IMAX κάμερες. Οι βασικοί ήρωες της πρώτης ταινίας -ο ανερχόμενος Κρις Πάιν στον ρόλο του Κερκ, ο Ζάκαρι Κουίντο ως Δόκτωρ Σποκ, ο Σάιμον Πεγκ ως Σκότι και η Ζόε Σαλντάνα στον ρόλο της Οχάρα- επανέρχονται πιο ώριμοι για να σώσουν τον κόσμο. Αν είστε fans του franchise, πάρτε το ποπ κορν σας και ακολουθήστε τους...

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Ανθρωποκυνηγητό

Βούλιαξε

Εξι χρόνια μετά το «Λέοντες αντί αμνών», ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην περιπέτεια «Ο κανόνας της σιωπής». Ενας δικηγόρος ζει μια ήρεμη ζωή με τη μικρή του κόρη μέχρι που η σύλληψη μιας παλιάς του γνωστής ξυπνάει φαντάσματα του παρελθόντος... Τα μέλη της ακτιβιστικής οργάνωσης στην οποία συμμετείχε τη δεκαετία του ’70 κατηγορούνται για δολοφονία κατά τη διάρκεια μιας ληστείας. Ολοι τους απέφυγαν τη σύλληψη σκηνοθετώντας τον θάνατό τους και αλλάζοντας ταυτότητα. Σαράντα χρόνια μετά το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται και ο Γκραντ μπαίνει στο στόχαστρο ενός φιλόδοξου νεαρού δημοσιογράφου και φυσικά του FBI... Ενα all star cast (Σάραντον, ΛαΜπεφ, Κρίστι, Νόλτε, Τούτσι κά.) πλαισιώνει τον Ρέντφορντ και κάνει τη διαφορά σε αυτή την άνιση σεναριακά περιπέτεια.

Ο «Μοναχικός Καβαλάρης» εξελίσσεται σε μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές αποτυχίες της Disney. Με συνολικό κόστος 225 εκατ. δολάρια, η ταινία σημείωσε στο άνοιγμά της στο αμερικανικό box office μόλις 29,4 εκατ. δολάρια, ενώ από τις προβολές στον υπόλοιπο πλανήτη έφερε άλλα 24,3 εκατ. δολάρια. Τα νούμερα είναι απογοητευτικά για ένα blockbuster που η Disney ήλπιζε ότι θα κάνει την επιτυχία των «Πειρατών της Καραϊβικής». Για αυτό και ο πρόεδρος του τμήματος κινηματογραφικής διανομής της δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλό του. «Είναι απογοητευτικό, γιατί όταν φτιάχνεις ένα φιλμ με ανθρώπους όπως ο Τζέρι Μπρουκχάιμερ και ο Τζόνι Ντεπ είσαι σίγουρος ότι έχεις χρησιμοποιήσει τα σωστά υλικά», δήλωσε.

Ομιλείτε ελληνικά Επίσημη πρώτη Με μια ταινία που περιμένουμε πώς και πώς θα σηκώσει αυλαία το 70ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας στις 28 Αυγούστου. Το “Gravity” σηματοδοτεί τη σκηνοθετική επιστροφή του Αλφόνσο Κουαρόν («Θέλω και τη μαμά σου») με πρωταγωνιστές τον Τζορτζ Κλούνεϊ και τη Σάντρα Μπούλοκ. Οι δυο τους υποδύονται δύο αστροναύτες χαμένους στο Διάστημα σε μια ταινία με ελάχιστους διαλόγους και φιλοδοξίες να έχει κάτι από... «Οδύσσεια του Διαστήματος». Η παραγωγή κρατάει τα χαρτιά της κλειστά και όλα τα βλέμματα στρέφονται πια στη Μόστρα, όπου και θα δούμε αν ο Κουαρόν κέρδισε ή έχασε το στοίχημα.

Κάθε Πέμπτη και Κυριακή μέχρι τις 25 Ιουλίου η Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης (Ελευθερίου Βενιζέλου 12 & Αιγαίου) μετατρέπει την ταράτσα της σε θερινό σινεμά φιλοξενώντας ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά. Οι σινεφίλ θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν ελληνικές ταινίες που έκαναν αίσθηση τα τελευταία τρία χρόνια, όπως ο «Μαχαιροβγάλτης» του Γιάννη Οικονομίδη, το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοΐτη «Κατερίνα Γώγου - Για την Αποκατάσταση του Μαύρου» και το “Wasted Youth” του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου. Το αφιέρωμα θα ολοκληρωθεί με την προβολή πέντε βραβευμένων μικρού μήκους του 2012.

17

12-18.07.2013

Cine... Τεχνόπολις Για τρίτη χρονιά επιστρέφει από σήμερα, Παρασκευή 12 Ιουλίου, μέχρι τις 14 του μήνα το Open Air Cinema, με το προαύλιο της «Τεχνόπολις» να μετατρέπεται σε θερινό σινεμά! Πέντε ταινίες, έξι πόλεις του κόσμου... Από τη Βαρκελώνη, το Βελιγράδι και την Κοπεγχάγη μέχρι το Λος Αντζελες, τη Νέα Υόρκη και το Μπουένος Αϊρες. «Εδώ κι εκεί - Ραντεβού στο Βελιγράδι» (Παρασκευή, 12/7 στις 9:15 μμ.). Μια ταινία με δύο ήρωες και δύο ιστορίες... από το Βελιγράδι μέχρι τη Νέα Υόρκη. Ο Ρόμπερ, έχοντας ανάγκη τα χρήματα, δέχεται να πάει στο Βελιγράδι και να παντρευτεί μια κοπέλα για να πάρει την αμερικανική βίζα. Την ίδια στιγμή ο νεαρός Σέρβος Μπράνκο παλεύει να φέρει την κοπέλα του στη Νέα Υόρκη όπου ζει. Οι «Μεσοτοιχίες» (Παρασκευή 12/7 στις 11:30 μμ.) απέσπασαν το 2011 τη Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας. Στην ταινία, ο Μάρτιν και η Μαριάννα μένουν σε δύο αντικριστές πολυκατοικίες στο Μπουένος Αϊρες. Μέχρι χθες δεν είχε προσέξει ο ένας τον άλλον. Στο ισπανικό «Ζευγάρια στην πόλη» του 2003 (Σάββατο 13/7 στις 11:30 μμ.), το οποίο διαδραματίζεται στη Βαρκελώνη, καθημερινοί άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τη μοναξιά και την έλλειψη επικοινωνίας. Αντίστοιχα, το Λος Αντζελες φαντάζει εντελώς αλλιώς μέσα από την ασπρόμαυρη φωτογραφία της ταινίας «Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα» (Σάββατο 13/7 στις 9:15 μμ.), στην οποία δύο άνθρωποι γνωρίζονται μέσω διαδικτύου. Μπουένος Αϊρες-Κοπεγχάγη... Οι δύο πόλεις έρχονται κοντά μέσα από την ιστορία των ηρώων του «Μπουένος Αϊρες, σ’ αγαπώ» (Κυριακή 14/7 στις 9:15 μμ.), μια κωμωδία που αποτέλεσε την περυσινή πρόταση της Δανίας για το Ξενόγλωσσο Οσκαρ. Το εισιτήριο για όλες τις προβολές είναι 5 ευρώ.

Βιβλίο

18

Μεγαλεπήβολα projects Το σωτήριον έτος 2003 το BBC διεξήγαγε ψηφοφορία ονόματι “The Big Read” με σκοπό την ανάδειξη των πλέων αγαπητών στο αγγλικό κοινό βιβλίων. Με συμμετοχή πάνω από 250 χιλιάδων αναγνωστών, αποτέλεσε τη μέχρι σήμερα μεγαλύτερη σχετική έρευνα στον κόσμο. Η «εκλογή» έφερε, με σχετική ευκολία, στο Νο1 τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» και στο Νο2 το βρετανικό «Περηφάνια και Προκατάληψη» της Τζέιν Οστιν. Πάρα πολύ ψηλά στη λίστα, επίσης, στο Νο33, βρέθηκαν «Οι Στυλοβάτες της Γης» του Κεν Φόλετ.

O Ουαλός συγγραφέας των 100 εκατ. πωλήσεων άρχισε να βγάζει το ψωμί του στη δεκαετία του ’70 με έξυπνα κατασκευασμένες περιπέτειες - thriller, όπως τις λένε αγγλιστί, εννοώντας αυτές και όχι τις ιστορίες τρόμου. Το κείμενο όμως που έμελλε να τον εκτοξεύσει στη στρατόσφαιρα γράφτηκε το 1989 και ήταν το προαναφερθέν. Μια μεγαλεπήβολη σύλληψη γεμάτη μεσαιωνικό άρωμα. Ενα ογκωδέστατο έπος, άνω των χιλίων σελίδων, γεμάτο δολοπλοκίες, πάμπολλους χαρακτήρες, οπτικές με φόντο τον ταραγμένο 12ο αιώνα της Γηραιάς Αλβιόνας και κομβικό σημείο την ανέγερση ενός καθεδρικού ναού. Ενα μυθιστόρημα κομμένο και ραμμένο

για εμπορική επιτυχία, χωρίς όμως να το κάνει αυτό με εύκολο και πατροπαράδοτο τρόπο - τουναντίον. Το 2010 ο Κεν Φόλετ, αφού πριν είχε γυρίσει σε πιο απλές μορφές αφήγησης για κάποια χρόνια, επέστρεψε ξανά με άλλο ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Την τριλογία «Αιώνας», που βρίσκεται ήδη στη δεύτερη συνέχειά της. Το μυθιστόρημα «Αιώνας: Ο χειμώνας του κόσμου» (εκδ. Bell/ Χαρλενίκ) εκτυλίσσεται από τη δεκαετία του ’30 και μέχρι τη ρίψη της ατομικής βόμβας - πιάνοντας το νήμα χρονικά από εκεί που το άφησε ο «προκάτοχός» του. Ο αναγνώστης παρακολουθεί την πορεία πέντε διαφορετικών οικογενειών, από την Αμερική μέχρι τη Σοβιετική Ενωση, από τον ισπανικό εμφύλιο μέχρι τους διαδρόμους της Ουάσινγκτον και από την κακή μοίρα των απλών ανθρώπων μέχρι τις κρεβατοκάμαρες των ισχυρών όπου λαμβάνονται αποφάσεις. Σε περίπτωση που σας αρέσουν τα ιστορικά έπη και στην άδειά σας θα θέλατε νε ρίξετε αρκετό διάβασμα, το μυθιστόρημα προτείνεται ανεπιφύλακτα. Οσο για τους «Στυλοβάτες της Γης», αυτοί προτείνονται ανεπιφύλακτα δις!

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Το μήλο και η μηλιά

Ροκ το εγκληματικό

Το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου φιγουράρει μονίμως ανάμεσα στις πιο διαβασμένες σελίδες της ελληνικής μπλογκόσφαιρας. Εκείνος, πολυπράγμων και πολυεπιστήμων, μας ενημερώνει ανελλιπώς -με σπάνια ψυχραιμία και επισταμένη γνώσητόσο για γλωσσικά όσο και για πολιτικά θέματα. Φευ, οι δραστηριότητές του δεν σταματούν εδώ. Το βιβλίο του «Οπωροφόρες λέξεις» (εκδ. Κλειδάριθμος) αποτελεί ένα φαντασμαγορικό ταξίδι στον κόσμο των καρπών. Από πού κατάγεται κάθε φρούτο και γιατί έχουμε ένα κάρο παροιμίες για αυτά; Ποια τέλος πάντων ήταν τα περσικά μήλα και γιατί λέμε «τα σύκα σύκα»; Μια απολαυστική διαδρομή συνοδευόμενη από παράθεση σχετικών αποσπασμάτων από κάθε άκρη της ελληνικής λογοτεχνίας.

Πέρυσι, η Χίλντα Παπαδημητρίου εισήγαγε μια καινούργια παράμετρο στο ελληνικό «αστυνομικό», αυτήν της μουσικοφιλίας. Φέτος, με το «Εχουνε όλοι κακούς σκοπούς» (εκδ. Μεταίχμιο) το ροκ βινύλιο έχει πάλι την τιμητική του. Μόνο που τώρα ο αξιαγάπητος αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος, αυτός ο γεμάτος nerd ατέλειες ήρωας, κάνει διακοπές στην Κρήτη - όπου το έγκλημα θα του χτυπήσει την πόρτα. Θα τον φέρει στον κόσμο της ελληνικής σκηνής, στις κόντρες της, στα τερτίπια των δισκογραφικών. Και εκείνος, με φόντο τα επιβλητικά Χανιά και μια άδεια καλοκαιρινή Αθήνα, θα αγκομαχήσει να βρει τη λύση ακούγοντας το ροκ το ελληνικό και τον θρυλικό Πουλικάκο.

Περί ξανθού γένους

Υποχθόνια οδύνη

Από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα, η ελπίδα πως το «ξανθό γένος» θα μας σώσει υπήρξε πάγια -και συχνά παράλογη- πεποίθηση πολλών. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι ελάχιστα γνωρίζουμε για την ιστορία της μεγάλης δύναμης. Η καθηγήτρια του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Γιάννα Κατσόβσκα-Μαλιγκούδη μάς εισάγει με το βιβλίο της «Η μεσαιωνική Ρωσία» (εκδ. Gutenberg) στην ιστορία αυτής. Στον μείζονα ρόλο που έπαιξαν οι Βίκινγκς, στην αλλαγή του σκηνικού από τον χριστιανικό προσηλυτισμό και ύστερα, στην αποκοπή της από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι λόγω της μογγολικής εισβολής και στον αυτοπροσδιορισμό της ως συνεχιστή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας κατά τον 16ο αιώνα.

Η ζωή του πλέον μεταφρασμένου Ισραηλινού συγγραφέα Αμος Οζ εμπεριέχει στιγμιότυπα που συνθέτουν μια σύντομη ιστορία της χώρας του. Το ίδιο συμβαίνει και με τα γραπτά του. Στο σπονδυλωτό «Εικόνες από τη ζωή στο χωριό» (εκδ. Καστανιώτη) τα διηγήματά του πλέκονται το ένα μέσα στο άλλο. Τα πρόσωπα άλλοτε πρωταγωνιστούν και άλλοτε μεταμορφώνονται σε δευτερεύουσες παρουσίες. Ολους όμως του συνδέει ο κοινός τόπος: το ειδυλλιακό φανταστικό χωριό Τελ Ιλάν, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα Τελ Αβίβ. Εκεί που στην επιφάνεια όλα φαίνονται καθημερινά, με τα καλά και τα κακά τους, αλλά μια χθόνια οδύνη υποβόσκει - σκεπάζοντας τα πάντα, σε κάθε σκηνή του βιβλίου.

19

12-18.07.2013

Οδηγός ναυτιλλομένων Οσοι βιβλιόφιλοι πιστεύετε πως δεν υπάρχουν απαράβατες οδηγίες για τις αναγνωστικές συνήθειες πλάι στην ακτή πλανάσθε πλάνην οικτράν και μέγα λάθος διαπράττετε! Υπάρχουν εμπόδια και παγίδες στο θεάρεστο κατά παραλίαν διάβασμα. Και εντολές απαράβατες. Πρώτον: Ου επιθυμήσεις το βιβλίο του πλησίον σου. Αυτό που έρχεσθε στην παραλία δίχως τυπωμένες σελίδες, με αποτέλεσμα να «δανείζεσθε» τα βιβλία ημών των προνοητικών, να ξέρετε πολύ μας εκνευρίζει - εκτός εαυτού μας βγάζει! Δεύτερον: Ου βρεθείς απελπιστικά κοντά στο κύμα. Κράτα απόσταση για να μη γίνεις μούσκεμα. Και καλά εσύ, σκουπίζεσαι. Η περιποιημένη έκδοση Ινδικτος που κρατάς όμως θα καταστραφεί. Θα μαζέψει άλας και ύδωρ. Δεν θέλεις να την κάνεις παστή. Παστές είναι οι σαρδέλες. Πρόσεξε γιατί θα κλαις με μαύρο δάκρυ ωσάν νήπιο που του έκλεψαν τα κουβαδάκια του. Τρίτον και πολύ σημαντικόν: Ου κουβαλήσεις μέγα βιβλίο χιλίων σελίδων, το επιλεγόμενο και «τούβλο», με σκληρό εξώφυλλο σε ερημική παραλία. Θα βλαστημήσεις την ώρα και τη στιγμή που το πήρες μαζί σου. Θα κοψομεσιαστείς και το μόνο που θα κάνεις είναι να το χρησιμοποιήσεις εν είδει μαξιλαριού, αφού θα ξεραθείς στον ύπνο ξεθεωμένος. Τέταρτον: Καλό είναι να αποφύγεις το «βαρύ» διάβασμα. Είναι σαν το «βαρύ» φαγητό πριν από το μπάνιο. Μπορεί να σε οδηγήσει σε επικίνδυνες ατραπούς. Λίγος Νίτσε, λίγος απαισιόδοξος Κάφκα, λίγος Καστοριάδης να ξεσκεπάζει τη γελοιότητα που ζούμε είναι ικανοί να σε κάνουν -εκεί που βρίσκεσαι στα βαθιά απέραντα νερά- να μη θέλεις άλλο τη μάταιη αυτή ζωή. Φοβού τους φιλοσόφους και τις υψηλές θερμοκρασίες, ου διαβάσεις υψηλή διανόηση στα Λεγραινά λοιπόν. Τελευταίο και εξίσου σημαντικό: Ου ξεχαστείς κάτω από τον ήλιο με τις ώρες ξεκοκαλίζοντας κάποιο μυθιστόρημα. Θα το πληρώσεις ακριβά. Ακουσέ με, εγώ ακόμη ξεφλουδίζω και η πλάτη μου κάνει παρέα με γιαούρτια. Δεν θέλεις τέτοιο αναγνωστικό παράσημο. Δεν αξίζει.

Θέατρο

20

Σκάμμα μνήμης Η εμπνευσμένη από το “Senso” του Βισκόντι άρια-ποταμός του Δημήτρη Δημητριάδη πάνω στο ερωτικό πάθος, στην προδοσία και στην απώλεια ξαναβρίσκει τον ιδανικό χώρο της στο βιομηχανικό, εξωτερικό και εσωτερικό, τοπίο της Πειραιώς 260. Στη site-specific παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού, που επαναλαμβάνεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών από σήμερα, Παρασκευή 12 Ιουλίου, έως και τη Δευτέρα 15 Ιουλίου, μια χορωδία από αξιόλογες ηθοποιούς μοιράζεται τη μονολογιακή «όπερα χωρίς μουσική». Είκοσι μία γυναίκες με βαριά βελούδινα μπλε φορέματα σε ρόλο μίας, της κόμισσας Λίβια Σερπιέρι, που πρόδωσε τον εραστή της. «Είμαι η κόμισσα Λίβια Σερπιέρι. Κατέδωσα τον εραστή μου υπαξιωματικό Φραντς Μάλερ για λιποταξία στον αυστριακό στρατό». Ο Δημήτρης Δημητριάδης έγραψε το “Insenso” εκκινώντας από την τελευταία σκηνή του “Senso”, όπου ένας πυροβολισμός κάνει τη γυναίκα να τρέχει. Στο “Ιnsenso” -βαθιά μέσα στο αίσθημα δηλαδή- βλέπουμε τη Λίβια να τρέχει διαρκώς. Να ασθμαίνει, να

σταματά σαν να αντίκρισε μόλις ένα φάντασμα, να σωριάζεται στο πάτωμα, να καταλαμβάνεται από υστερία, να γελάει χαιρέκακα, να καταθλίβεται, να ορκίζεται ξανά εκδίκηση, να λιμπίζεται τον έρωτα. Δεν τη βλέπουμε και την ακούμε όμως μέσα στην ασφάλεια μιας κλειστής αίθουσας - όχι μόνο. Γιατί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επέλεξε το αττικό φως για να δείξει αυτόν τον παράφορο έρωτα. Παίρνει τους θεατές από το χέρι και τους βγάζει έξω από την Πειραιώς 260, σε μια άλλη διάσταση αυτής της άνυδρης και ασφαλτωμένης πόλης. Οι θεατές περπατώντας στη σειρά πάνω στο χώμα, χώρια οι άντρες από τις γυναίκες, σαν σε επιτάφιο, βλέπουν μια άλλη φύση πίσω από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της Πειραιώς, σε έναν βιότοπο που ο ίδιος ο Μαρμαρινός ονομάζει «σκάμμα μνήμης». Και ναι, λειτούργησε έτσι, αφού η μνήμη είναι ο μόνος χώρος που παραμένει ιδιωτικός αν και δημόσιος.

21

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

12-18.07.2013

Παράσταση κορυφαίων Ενας σκηνοθέτης, ένας χορευτής, ένας ηθοποιός. Μπομπ Ουίλσον, Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, Ουίλεμ Νταφόε. Ο καθένας κορυφαίος στο είδος του, ενώ θα βρεθούν μαζί στη σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) από τις 18 έως τις 21 Ιουλίου για τις ανάγκες της παράστασης “The old woman”. Οι τρεις τους θα ζωντανέψουν το σουρεαλιστικό, ποιητικό και ειρωνικό σύμπαν ενός σπουδαίου λογοτέχνη της ρωσικής πρωτοπορίας, του Δανιήλ Χαρμς, που εξισορρόπησε το κανιβαλικό στοιχείο με την καθαρότητα, αλλά οι σταλινικές εκκαθαρίσεις έδωσαν τέρμα στη ζωή και στο έργο του.

Και κάθε Ελένη... «Τι είναι θεός; Τι μη θεός και τι τ’ ανάμεσό τους;» αναρωτιέται ο Χορός στην Ελένη του Ευριπίδη. Το ίδιο ερώτημα θα διατυπωθεί για μία ακόμη φορά αυτή τη Δευτέρα και Τρίτη (15-16/7) στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου). Η «Ελένη» σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη παρουσιάζεται σε συμπαραγωγή των ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας και Αγρινίου και στον πρωταγωνιστικό ρόλο εμφανίζεται η Πέμη Ζούνη. Δεκαεπτά χρόνια από την έναρξη της τρωικής εκστρατείας, η Ελένη συναντά πάλι τον Μενέλαο και ανατρέπει τον μύθο της άπιστης γυναίκας. Τον ρόλο του Μενέλαου ερμηνεύει ο Αντώνης Καφετζόπουλος, του Θεοκλύμενου ο Αντώνης Καρυστινός και του Τεύκρου ο Νίκος Αρβανίτης.

Ζωντανό μουσείο Από σήμερα, Παρασκευή 12 Ιουλίου, μέχρι τις 14 του μήνα επιστρέφει στο Μουσείο Μπενάκη και στο Φεστιβάλ Αθηνών η θεατρική εγκατάσταση «Μουσείο Ανθρώπινης Συμπεριφοράς» από το Θέατρο Σημείο. «Είναι μια μεγάλη προσπάθεια να ανιχνεύσουμε μέσα σε αυτή την περίοδο της κρίσης τι σημαίνει άνθρωπος», εξηγεί ο σκηνοθέτης αυτής της ιδιαίτερης performance Νίκος Διαμαντής. Μια ομάδα ηθοποιών αναλαμβάνει ρόλο... ζωντανών εκθεμάτων σε ένα μουσείο με επίκεντρο τον Ανθρωπο. Ιστορίες, διηγήσεις, ήχοι, εικόνες πάνω στο «μόλις» της ζωής. «Μέσα σε αυτή την κιβωτό που είναι το Μουσείο Μπενάκη δημιουργήσαμε μια φόδρα ενός δεύτερου μουσείου που προτείνει στοιχεία πάνω στον σπινθήρα της ζωής. Υπάρχει μια δυναμική μόχθου και ιδρώτα σε αυτό το ‘Μουσείο Ανθρώπινης Συμπεριφοράς’», τονίζει ο Νίκος Διαμαντής.

Πρώτη γνωριμία Μια παράσταση σύγχρονου χορού με προέλευση την Ισπανία παρουσιάζεται στις 14 και 15 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία του “Ojo” έχει επιμεληθεί ο Ισπανός χορευτής και χορογράφος Antonio Ruz, ο οποίος έχει δουλέψει δίπλα σε ονόματα διεθνούς φήμης. Για την πρώτη επαφή του με το ελληνικό κοινό ο Ruz επέλεξε ένα αινιγματικό και ομιχλώδες έργο με πολλά στοιχεία φλαμένκο και έξι χορευτές επί σκηνής να κινούνται άλλοτε σε ρευστά σύνολα και άλλοτε σε εκρηκτικά σόλο.

Ρουά ματ Eνας παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι αναμετράται με έναν άγνωστο παίκτη που μόλις έχει γλιτώσει από μια ιδιότυπη ναζιστική φυλακή. Αυτή η παράξενη συνάντηση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη και την Τετάρτη (16 και 17 Ιουλίου) στην Πειραιώς 260. Στο έργο του Στέφαν Τσβάιχ «Λάθος κίνηση» οι δύο παίκτες βρίσκονται σε ένα πλοίο προς την Αργεντινή κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Γιάννης Νταλιάνης, μόνος στη σκηνή -υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Μαρίας Αγγελίδου-, εξερευνά τις αντοχές ενός καταπιεσμένου ανθρώπου όταν βρίσκεται πια μακριά από τους βασανιστές του.

Ο έρωτας, ο θάνατος, το γήρας, η δημοκρατία, η χαρά, η λύπη, τα ζώα, η μνήμη συνθέτουν ένα βιωματικό μανιφέστο για τον άνθρωπο, που όσο τα χρόνια περνούν γίνεται όλο και πιο αδύναμος να δίνει απαντήσεις, αλλά και πιο ικανός στο να θέτει ερωτήματα. «Οι καλλιτέχνες συνομιλούν με τις ρωγμές, εκεί που σκοντάφτει ο άνθρωπος... Εκεί ακριβώς υπάρχουν και τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της ζωής», αναφέρει ο Νίκος Διαμαντής. «Το ‘Μουσείο Ανθρώπινης Συμπεριφοράς’ είναι μια δυναμική απάντηση στο τι μπορούμε να κάνουμε. Να δουλέψουμε καταθέτοντας τις απόψεις και τις σκέψεις μας ενωμένοι και να παρουσιάσουμε συλλογικά το όραμά μας για αυτό που λέγεται ζωή. Ετσι απαντάμε στην κρίση, που είναι πρώτιστα μια κρίση αξιών». Δημήτρης Χαλιώτης

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

22

Τέχνη στο Αιγαίο Η “Aegeanale” αποτελεί μια διαφορετική πρωτοβουλία για την περιοχή του Αιγαίου που στόχο έχει την ανάπτυξη συνεργασιών και ιδεών αναφορικά με την τέχνη και τον τουρισμό. Η συγκεκριμένη πλατφόρμα δίνει τη δυνατότητα στους συμμετέχοντες να δημιουργούν σε ένα σαγηνευτικό σκηνικό, να μοιράζονται ιδέες αιχμής με ανθρώπους της τέχνης και του επιχειρείν και να ζήσουν τη μαγεία της Μεσογείου σύμφωνα με τους ιδρυτές της. Βασική επιδίωξη της “Aegeanale είναι η ανάδειξη του Αιγαίου ως χώρου έμπνευσης, δημιουργίας και διαπολιτισμικού διαλόγου. Στο πλαίσιο των προγραμμάτων της για το 2013 περιλαμβάνεται η έκθεση “Aegean Experienced”, η οποία πραγματοποιείται σε συνεργασία με τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών. Η έκθεση φιλοξενεί στο Αεροδρόμιο 15 εικόνες από τα έργα “Mare Liberum” του Γιώργη Γερόλυμπου, “Caravan Project” και «Τυφλός Ψαράς» της Θέκλας Μαλάμου και του Στρατή Βογιατζή, «Καλδέρα» του Δημήτρη Κλεάνθη, «Αλάτι» του Κώστα Μασσέρα

και “Aegeanscapes” του Σωκράτη Μπαλταγιάννη και μια βίντεο-τριλογία από τη σειρά “Living Postcards” του Εμμανουήλ Παπαδόπουλου. Την επιμέλεια υπογράφει η Στέλλα Πεκιαρίδη, ενώ η έκθεση θα ολοκληρωθεί στις 30 Οκτωβρίου. Παράλληλα, στον νέο εκθεσιακό χώρο του Kivotos Hotel στον Ορνο της Μυκόνου πραγματοποιείται το “Kivotos Art Projects” ως μέρος του προγράμματος της “Aegeanale 2013”. Υπό την επιμέλεια της Δρ Σωζήτα Γκουντούνα το project περιλαμβάνει πέντε εκθέσεις με πρωταγωνιστές μια σειρά από διαφορετικά μέσα, όπως το βίντεο, η φωτογραφία, η ζωγραφική, η γλυπτική και οι εγκαταστάσεις. Οι εκθέσεις αυτές θα πλαισιωθούν από μουσικά και θεατρικά δρώμενα, ενώ μέρος των εσόδων τους θα διατεθεί για την οικονομική ενίσχυση του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με Καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ».

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

23

12-18.07.2013

Οι πύλες Καλοκαίρι, καλοκαίρι Το ελληνικό καλοκαίρι, με όλη την πανδαισία των χρωμάτων του και τον ακαταμάχητο ερωτισμό του, είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής στα ζωγραφικά έργα του Αλέκου Αμφιλόχιου που παρουσιάζονται στο Magaze (Αιόλου 33, Αγία Ειρήνη) στην έκθεση με τίτλο «Καλοκαίρι, καλοκαίρι». Οι χαρακτηριστικές αντρικές φιγούρες του Αμφιλόχιου, ζωγραφισμένες με ακρυλικά σε ξύλο, παίζουν, φλερτάρουν και εξυμνούν την πιο ερωτική εποχή μιας Ελλάδας που νοσταλγούμε. Ο ζωγράφος, γνωστός όχι μόνο για την τέχνη του, αλλά και για το γεγονός ότι είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες περσόνες της πόλης, έχει εκθέσει σε Ελλάδα και εξωτερικό. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τέλος Αυγούστου.

Μικρές λεπτομέρειες Μέχρι και αύριο, Σάββατο 13 Ιουλίου, θα παρουσιάζεται η πρώτη ατομική έκθεση της Μυρτώς Ξανθοπούλου στην Elika Gallery (Ομήρου 27, Αθήνα). Με τίτλο «Το θωρηκτό», περιλαμβάνει μικρές κατασκευές από απλά υλικά, σχέδια, φωτογραφίες και κείμενα, καταδεικνύοντας με χιούμορ αλλά και ειλικρίνεια τον ρόλο και τη σημασία στις μικρές λεπτομέρειες. «Το θωρηκτό είναι ένα σύστημα εφοδιασμένο με ισχυρή ικανότητα βολής και με σειρά θωρακίσεων για τη μέγιστη δυνατή αμυντική προστασία... Το θωρηκτό εξαπολύει ανταρσία. Στέλνει μηνύματα, σέρνει οπλοστάσιο, σπέρνει σημαδούρες. Το θωρηκτό είναι μια λαχτάρα και ένα αστείο. Το θωρηκτό έχει πια εκλείψει», αναφέρει χαρακτηριστικά η καλλιτέχνις.

Μετά την έκθεση “Welcome to Nobson”, υποψήφια για το Turner Prize 2012, η γκαλερί Paul Noble - Gagosian στο Λονδίνο παρουσιάζει στην Gagosian Αθήνας (Μέρλιν 3, Κολωνάκι) την έκθεση “The Gates”. Το φανταστικό σύμπαν του καλλιτέχνη εξελίσσεται ακόμη περισσότερο στην έκθεση αυτή, όπου μετά τη δυστοπία “Nobson Newtown”, την οποία και μας σύστησε στο Λονδίνο το διάστημα 2008-2011, τώρα μας παρουσιάζει τις πύλες της. Η έκθεση περιλαμβάνει έργα όπως το “Nobsunshine” και τα σχέδια “Volume”, “Small Couple” και “Small Three Prone”, τα οποία και εντάσσουν τον θεατή στον προσωπικό κόσμο του Βρετανού, όπου τα όρια μεταξύ φανταστικού και πραγματικού μοιάζουν δυσδιάκριτα.

Φεστιβάλ στο αίθριο Με ένα πολυσυλλεκτικό φεστιβάλ το Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) επιχειρεί να δώσει το δικό του καλοκαιρινό στίγμα φέτος. Το καλοκαιρινό φεστιβάλ του χώρου θα λάβει χώρα στο αίθριο μέχρι τις 27 Ιουλίου. Κατά τη διάρκειά του έχουν προγραμματιστεί προβολές ταινιών με θεματικές από τον χώρο της τέχνης, της μόδας, της μουσικής, του θεάτρου και της γαστρονομίας, μουσικές συναυλίες και dj sets. Ανάμεσα στις ταινίες που θα παρουσιαστούν διακρίνουμε το φιλμ για την έκθεση “The Exhibition - Munch 150”, η οποία παρουσιάζεται αυτή την εποχή στο Εθνικό Μουσείο και στο Μουσείο Munch του Οσλο, αλλά και την ταινία του διάσημου street artist Banksy με τίτλο “Exit through the gift shop”.

Ποιος πολιτισμός; Το metamatic:taf (Nορμανού 5, Μοναστηράκι) παρουσιάζει έως τις 2 Σεπτεμβρίου την έκθεση «Πολιτισμός (γένη και πτώσεις)» της ομάδας Βijoux de Κant σε επιμέλεια Αλέξιου Παπαζαχαρία. Στην έκθεση αυτή συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Δημήτριος Αντωνίτσης, Λίζη Καλλιγά, Νίκος Καναρέλης, Ανδρέας Κασάπης, Ανδρέας Λυμπεράτος, Μανώλης Μπαμπούσης, Μαργαρίτα Μποφιλίου, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Δημήτρης Ντοκατζής, Ραλλού Παναγιώτου, Νατάσα Παπαδοπούλου, Ηλίας Παπαηλιάκης, Μαρία Πολυζωίδου, Photoharrie, Γεωργία Σαγρή, Γιάννης Σκουρλέτης, Αντωνάκης Χριστοδούλου και Διονύσης Χριστοφιλογιάννης. Αναφορικά με την έννοια του πολιτισμού και την προσέγγισή της μέσα από τη συγκεκριμένη έκθεση, ο Παπαζαχαρίας επισημαίνει: «Μου άρεσε η ιδέα να κάνω αυτό το λάθος. Να πιαστώ για μια έκθεση από μια εντελώς αφηρημένη έννοια και γενική. Τόσο γενική που από τη μία μπορείς να την κάνεις ό,τι θέλεις, από την άλλη είναι μη διαχειρίσιμη με τρόπο ορθό και δόκιμο. Ετσι προέκυψε ο τίτλος και μέσα από την ταινία του Τόμας Ινς του 1916 που λέγεται ‘Πολιτισμός’. Ο υπότιτλος ‘γένη και πτώσεις’ έρχεται από τη γραμματική και τη διαχείριση των λέξεων. Στη γραμματική με ενδιέφερε το πώς οι λέξεις αντιμετωπίζονται ‘μηχανικά’ και χάνουν το νόημά τους σε σχέση με την πραγματικότητα. Στη γραμματική οι λέξεις έχουν νόημα μόνο η μία σε σχέση με την άλλη. Μετά έρχεται η προσωποποίηση του Πολιτισμού. Η ταυτοποίησή του δηλαδή με ένα πρόσωπο το οποίο μπορεί να είναι συγκεκριμένο και πλήρως ανεξάρτητο, γεννημένο και αποφασισμένο να διαγράψει τη δική του πορεία». Σε σχέση με την επιλογή των έργων, ο επιμελητής προσθέτει: «Τα έργα στην έκθεση γενικώς είναι μια επιλογή από εικόνες από το ένα φωτογραφικό άλμπουμ αυτού του προσώπου. Το υλικό είναι ατελείωτο. Η επιλογή είναι δική μου και εντελώς αυθαίρετη».

Διαβάζω

24

Εννιά χιλιοστά αργότερα Κείμενο: Κώστας Μουζουράκης Τα χτυπήματα είναι σαν τα λεφτά. Τα επιστρέφεις όταν μπορείς. «Περιπέτεια», τεύχος 654, «Ο Σατανικός Κέλι», σελ. 62

«Πού πάει, ρε, το γαμίδι με το παπί, ρε πούστη, του χώνεις μια με τον προφυλαχτήρα τώρα;» Αδεια Πανεπιστημίου. Πίσω, η πιάτσα γύρω απ’ την Πλατεία Συντάγματος μια υποφωτισμένη κίτρινη αλυσίδα. Εξω από κλειστές τράπεζες κοιμούνται στη σειρά, σαν σαλάμια, τυλιγμένοι σε βρόμικες κουβέρτες οι άστεγοι. «Ελληνες, ρε φίλε. Ελληνες είναι αυτοί που βλέπεις. Κοίτα πού μας καταντήσανε - οι Μασόνοι, οι Εβραίοι και τα Ιερατεία. Κι οι προδότες οι πολιτικοί». Ομόνοια, Τρίτη ξημερώματα. Μόνο κάτι αχνές, απόκοσμες φιγούρες γύρω απ’ την πλατεία. Ανθρωποι χαμένοι μέσα στα ρούχα τους, με βαθουλωμένα μάτια. «Οχι, εγώ τη λέω την αμαρτία μου, τους ψήφιζα. Και τον έναν και τον άλλον, τους έχω ψηφίσει. Ε, ελπίζαμε, ρε φίλε, για διάφορα πράγματα, οικογενειακώς φάση ας πούμε. Εμένα που με βλέπεις έχω δυο μωρά και δυο δάνεια. Με τι να τα πληρώσω, όλο το βράδυ στην ουρά το ’βγαλα, στην πιάτσα - εκεί ήμουνα μέχρι που ήρθες. Μηδέν. Αλλά τώρα, τώρα που πήραμε τ’ αρχίδια μας, θα πάρουν κι αυτοί τα δικά μου. Εγώ το σήκωσα το χέρι, που λες. Κλωτσιές θέλουνε. Και στήσιμο στα έξι μέτρα». Τρίτης Σεπτεμβρίου. STUDIO. ΑΓΟΡΑΖΩ ΧΡΥΣΟ. STUDIO. ΑΓΟΡΑΖΩ ΧΡΥΣΟ. ΑΓΟΡΑΖΩ ΧΡΥΣΟ. «Ογδόντα ευρώ θες για να πηδήξεις εκεί μέσα, ρε φίλε. Εξω παίζουν μόνο πιθήκια. Εκεί έχεις και καμιά πιθανότητα, δεν σου λέω Ελληνίδα - Ρωσίδα, Ουκρανή... Καυκάσια. Ινδοευρωπαϊκή, τέλος πάντων». Πατησίων. Κίτρινο φως απ’ τις λάμπες που κρέμονται απ’ τα συρματόσχοινα λούζει την γκρίζα άσφαλτο. Ενα ετερόκλητο πλήθος σαλεύει στην Τοσίτσα και γύρω απ’ το Μουσείο. «Επιχείρηση Θέτις»: Φωνές, μπλε στολές, χακί, πιτσιρικάδες χωρίς στολή, κλούβες, τζιπ, φώτα μπλε. Βρισιές, σπρωξίδια, χειροπέδες. Γάντια λευκά. Αστεγοι, πρεζάκια, μετανάστες, ένα μπουλούκι Βιβλικό. Σκούπα. «Ολοι Αμυγδαλέζα, ρε! Ολοι μέσα!» Κόρνα. «Τους μαντρώνουμε εδώ, τους ταΐζουμε κιόλας. Τους διώχνουμε, ξανάρχονται». Ξανά κόρνα. «Σκότωμα θέλουν κανονικά, να δεις, ξανάρχονται;» Δεξιά στην Ευελπίδων. Ησυχία. Τα φώτα λιγοστεύουν, άνθρωποι αραιά και σκόρπιοι. Σκιές διάφανες μιας γκρίζας Μητρόπολης που σπάει και κλείνεται σε εκατομμύρια κομμάτια για να μη δει τον εαυτό της. «Μόνο λόγια; Εγώ; Οχι ρε συναγωνιστή, με προσβάλλεις. Πού το κατάλαβα; Λίγο το μπλουζάκι που φαίνεται μέσα απ’ το μπουφάν, λίγο το κούρεμα... Χωριό που φαίνεται, που λένε, και τα λοιπά». Αριστερά περνάει το Πολύγωνο, συνέχεια στην ευθεία και δεξιά στην Πριγκηπονήσων. «Πώς το λέει ο Σολωμός; Μη ρωτάς τι κάνει η Πατρίδα για σένα, αλλά τι κάνεις εσύ για την Πατρίδα, να πούμε. Το ’χω κάνει κι εγώ το καθήκον. Τέρμα ο καναπές και τα τσοντοκάναλα της διαπλοκής. Ανακατάληψη φάση. Ερχόμαστε». Αριστερά στην Κ. Τσαλδάρη.

25

12-18.07. 2013

«Ναι ρε, έμπορα ναρκωτικών. Αφγανιστάν, νομίζω. Ξέρω ’γω τι ναρκωτικά; Απ’ όλα πουλάνε αυτοί. Τον πήγα πακέτο σε κάτι παιδιά απ’ την Οργάνωση που τους είχα ειδοποιήσει και τον περιμένανε στα Τουρκοβούνια. Λίγο παραπάνω από κει που θα περάσουμε τώρα, σαν να λέμε. Τους τον άφησα κι έφυγα. Τα υπόλοιπα τ’ αναλάβανε τα Παιδιά. Καθαρές δουλειές». Δεξιά, Βριλησσού. «Ναι, τον λιανίσανε κανονικά, ήτανε καμιά δεκαριά, με ρόπαλα του μπέιζμπολ. Και μαχαίρια. Δεν θα βρήκε ο παπάς να θάψει, που λένε. Μπα, πιτσιρικάς έμοιαζε, αλλά πού να ξέρεις, αυτοί ’ναι όλοι ίδιοι. Από Αχαρνών τον είχα μαζέψει. Αυτός ήταν ο δεύτερος. Η αδερφή του κράτησε τον αριθμό μου και πήγε στην αστυνομία μετά από δυο μέρες. Με κάλεσαν και πήγα - τους είπα ότι τον είχα αφήσει σώο και αβλαβή, Ανω Κυψέλη. Και τέλος. Με το τμήμα έχω καλές σχέσεις. Στον τρίτο έγινε μαλακία, την ψυλλιάστηκε από νωρίς ο πάκης κι άνοιξε την πόρτα και πετάχτηκε πριν προλάβω να κλειδώσω». Ξανά αριστερά, Καρπενησιώτη. Ερημιά και σκοτάδι. «Γάμησέ τα, ναι, ψάρεμα κανονικό. Αυτό δεν είναι ταξί, αλιευτικό το ’χω κάνει. Αλιευτικό». Αριστερά ξεκινά η Οικονομίδου για τα Τουρκοβούνια, μέσα σε μια παγερή σιωπή. «Να φοβάμαι; Τι να φοβηθώ, ρε φίλε; Τα παίρνω τα μέτρα μου: Εδώ κοίτα - πλάι στο κάθισμα, πτυσσόμενο. Εδώ από μέσα, παραλά. Κάτω απ’ το κάθισμα, τίζερ. Μέχρι και εννιάρι κουβαλάω κάποια βράδια, στο ντουλαπάκι. Αφού έχουμε γίνει ζούγκλα». Ησυχία. Μόνο ο αχνός μονόλογος μιας αθλητικής εκπομπής στο ραδιόφωνο. Ελληνικό ποδόσφαιρο. «Πού να σ’ αφήσω, αδερφέ; Εδώ είναι καλά;» Χειρόφρενο. «Στην ερημιά μένεις, δικέ μου. Εννιά κι ογδόντα είναι». Ενα παγωμένο χαμόγελο πίσω από ένα εννιάρι. «Οπα, όπα ρε φίλε! Σιγά με το όπλο, σιγά! Τι θες, λεφτά θες; Λεφτά; Πώς; Εντάξει, εντάξει, ό,τι πεις, έτσι τον λέγανε. Οπως είπες. Είκοσι χρονών, ναι, ό,τι πεις». Εξω ο απόηχος της πόλης σκαρφαλώνει αραιός και συγκεχυμένος, σαν απόηχος ενός κόσμου άλλου. «Πού να το ξέρω ρε αδερφέ ότι ήταν φίλος σου και δουλεύατε μεταφορές; Τα νύχια μου να μυρίσω; Πού να το ξέρω, όλοι ίδιοι είναι, σαν Κινέζοι. Οπα, όπα, ρε φίλε, εντάξει. Αφγανιστάν, ναι. Δεν το θυμάμαι ρε αδερφέ να το ξαναπώ τ’ όνομά του, πού να το θυμάμαι; Μήπως τον ήξερα;» Ενας αέρας ζεστός, που σχεδόν μυρίζει καλοκαίρι, τρυπώνει ανάμεσα σε κορμούς δέντρων που στοιχίζονται ακίνητοι στο σκοτάδι και σπάει την ανοιξιάτικη ψύχρα. Εννιά χιλιοστά αργότερα, ο κόσμος έγινε ένα κλικ πιο όμορφος. *** Μια κίτρινη πόρτα ανοίγει. Ενας άνθρωπος βγαίνει και σκουπίζει το πόμολο με την άκρη απ’ το μανίκι του. Στέκεται στην άκρη του δρόμου κι ανάβει τσιγάρο, φιγούρα σκοτεινή μέσα στη σκοτεινιά. Κοιτάζει τα θαμπά φώτα που απλώνονται στα πόδια του για να σκεπάσουν βουβούς στεναγμούς. Αλλη μια νύχτα στην πόλη, βαθιά μέσα στο καζάνι που βράζει και χύνεται για να ξημερώσει μέρες άγριες. Μέρες που δεν ξέρουμε καν με τι θα μοιάζουν.

Το hard boiled αστυνομικό με τίτλο «Φίδια στον σκορπιό» του Κώστα Μουζουράκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

26

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφίa: Τάσος Βρεττός

27

12-18.07. 2013

ΠΕΔΕΣ On Air Γνωρίσαμε τη Σοφία Κουρτίδου από τα «Δανεικά ιδανικά», το τραγούδι του Jumping Fish για τον χειμώνα του 2012, ενώ λίγο καιρό μετά κυκλοφόρησε και ο πρώτος της προσωπικός δίσκος με τον τίτλο «Περιπαθώς και ρουφηχτά». Η χαρούμενη φατσούλα με τα σγουρά κόκκινα μαλλιά και την περίεργη φωνή αγαπήθηκε γρήγορα από το αθηναϊκό κοινό. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της οι λούπες που συνοδεύουν κάποια από τα τραγούδια της και η ικανότητά της να τραγουδάει την αρμονία αντικαθιστώντας με τη φωνή της όλα τα όργανα. Αυτή τη φορά αφορμή για να μιλήσω με τη Σοφία ήταν η συμμετοχή της στη εκπομπή «ΠΕΔΕΣ», που προβάλλεται κάθε μεσημέρι στον Alpha. «Πώς προέκυψε όλο αυτό;» τη ρωτάω. «Δεν έχω ιδέα», απαντάει γελώντας. «Με πήραν τηλέφωνο μια μέρα και μου το πρότειναν. Στην αρχή, μάλιστα, νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα και έψαξα στο Google να δω αν υπάρχει το όνομα εκείνου με τον οποίο μιλούσα. Από εκεί και πέρα έκανα δοκιμαστικά και ήθελα να δω τους συνεργάτες μου για να καταλάβω αν θα μπορούσα να νιώσω όμορφα». Ειλικρινής και αφοπλιστική όπως πάντα, μου εξομολογείται ότι όταν ήταν παιδί παρουσίαζε τη δική της φανταστική εκπομπή. «Δυστυχώς δεν θυμάμαι πολλά από αυτό, αλλά το έχουν οι γονείς μου όλο σε κασέτες. Εκανα την παρουσιάστρια, την καλεσμένη, τραγουδούσα τα τραγούδια της εκπομπής και εκφωνούσα τις διαφημίσεις. Τα έκανα όλα δηλαδή», αναφέρει γελώντας. «Τώρα είμαι παρουσιάστρια και έχω γράψει και τη μουσική των τίτλων. Αυτό που μένει είναι να διώξω και τους καλεσμένους, αλλά είμαι σε καλό δρόμο».

Από τον τρόπο που αναφέρεται σε αυτή τη νέα πρόκληση καταλαβαίνω ότι το διασκεδάζει πολύ. Είναι όμως έτσι; «Αποφάσισα να το κάνω γιατί δεν μου αρέσει να βάζω τα πράγματα σε καλούπια, τι είναι εναλλακτικό, τι είναι εμπορικό κτλ. Θεωρώ ότι κάνω εναλλακτική μουσική, αλλά έχω αρκετά στοιχεία ποπ με την ευρύτερη έννοια. Σαν άτομο έχω πολλά κωμικά στοιχεία, θεατρικά στοιχεία που με ενδιαφέρει να τα βγάλω προς τα έξω». Η αλήθεια είναι ότι στην εκπομπή η Σοφία κάνει πράγματα που ξέρει καλά και της αρέσουν πολύ. Καταρχήν ασχολείται πολύ με τη μουσική, για αυτό και είδαμε την πρώτη εβδομάδα προβολής ονόματα όπως η Μαριέττα Φαφούτη και ο Leon, που δεν μας έχουν συνηθίσει σε τηλεοπτικές εμφανίσεις. Επίσης έχει αναλάβει τη στήλη με τα παράπονα των τηλεθεατών. Το «Πες τον πόνο σου», όπως το ονομάζει, είναι μια χιουμοριστική προσέγγιση στα προβλήματα του κοινού με κείμενα/απαντήσεις που επιμελείται η ίδια και διασκευές γνωστών τραγουδιών με ανάλογους με το θέμα στίχους. Μιλώντας μαζί της μαθαίνω ότι, εκτός από Κιθάρα και Φωνητική, η Σοφία έχει τελειώσει Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ξέρει νοηματική και έχει τραγουδήσει δίπλα στον Αγάθωνα! Η ίδια δεν απορρίπτει καμία πρόταση για το μέλλον. «Με ενδιαφέρει να είμαι ο εαυτός μου, δεν με ενδιαφέρει να γίνω παρουσιάστρια, δεν απορρίπτω όμως τίποτα. Με ενδιαφέρει να εξελίσσομαι και κάθε μέρα να είμαι δημιουργική. Αν θέλει κάποιος να πετύχει πραγματικά, ο μόνος τρόπος είναι να μη θεωρεί αυτοσκοπό την επιτυχία. Αυτό ισχύει σε όλα, και στη μουσική. Η μουσική, άλλωστε, είναι αυτοσκοπός για εμένα, ό,τι άλλο προκύψει δεν λέω πως δεν το θέλω, αλλά δεν είναι επιδίωξή μου».

Οσον αφορά την ερχόμενη σεζόν, τα πράγματα για εκείνη είναι τελείως ρευστά. Η εκπομπή θα πάει σίγουρα μέχρι τον Σεπτέμβριο, αλλά από εκεί και πέρα δεν έχουν γίνει συζητήσεις. «Δεν έχει διακοπές φέτος;» τη ρωτάω. «Δυστυχώς όχι, μόνο τα Σαββατοκύριακα, αν και τότε είμαι διατεθειμένη να ταξιδεύω σε διάφορα σημεία της Ελλάδας για να παίζω μουσική. Με ενδιαφέρει πολύ να μοιράζομαι τη μουσική μου και, επειδή είμαι από την επαρχία, ξέρω ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται πολύ να ακούσει πράγματα». Στα επόμενα σχέδια της Σοφίας είναι η δημιουργία ενός τραγουδιού στη νοηματική. «Το έχω ήδη στα σκαριά και θέλω να το ολοκληρώσω άμεσα». Ζητάω περισσότερες λεπτομέρειες. «Τους στίχους ενός τραγουδιού μπορείς να τους μεταφράσεις στη νοηματική, αλλά τη μουσική την αντιλαμβανόμαστε με όλες μας τι αισθήσεις. Τη μουσική μπορείς να την αισθανθείς με πολλούς τρόπους, όπως με τις δονήσεις. Απλώς είναι κάτι που το ξεχνάμε όσοι έχουμε την ικανότητα της ακοής». Επόμενος δίσκος; «Εχω πάρα πολύ υλικό, γράφω πολλά και διαφορετικά πράγματα», αναφέρει. «Η μουσική είναι μία και δεν πρέπει να τη χωρίζουμε. Εχω υλικό ετερόκλητο, γράφω οτιδήποτε. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος έχει την ανάγκη να κατηγοριοποιήσει, αλλά εμένα δεν μου αρέσει να κατηγοριοποιώ τα πράγματα», συνεχίζει και μου δίνει την εντύπωση ότι στο μέλλον θα μας εκπλήξει με τις επιλογές της. Καταλαβαίνω ότι δεν της αρέσει όχι μόνο να βάζει σε καλούπια τη μουσική, αλλά και τα όνειρά της. Αλλωστε είναι μόλις 26!

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή

28

Now you see it? Ακούω προσεκτικά φίλους και φανατικούς του κέντρου της πόλης να μου περιγράφουν τις τελευταίες τους περιπέτειες. Ο ένας στην οδό Σκουφά και στην ευρύτερη περιοχή του Κολωνακίου, όπου αλυσιδωτά «κλειστά» καταστήματα τον προβληματίζουν για τη διάρκεια του «κλειστού» τους χαρακτήρα - να είναι άραγε για τις διακοπές; Να είναι για πάντα; Να είναι η μετακόμιση μια κάποια λύση; Ο άλλος για ένα μικρό εστιατόριο που έψαχνε κοντά στις γραμμές του τρένου και δεν μπορούσε να το βρει και νόμισε κάποια στιγμή ότι το βρήκε, αλλά δεν ήταν σίγουρος, ήταν πια μια αυλή άδεια. Και δεν ήταν καθόλου σίγουρος για όλη την περιοχή εκεί γύρω, σαν να είχε πάει αλλού. Δεν είχα και πολλά να τους πω. Παρά μόνο ότι στην Αγίας Ειρήνης είχε κόσμο τις προάλλες και στην Καρύτση ο Αϊ-Γιώργης Παρασκευοσάββατα δίνει τις ευλογίες του στο καλοκαιρινό ντάουνταουν ξέσκασμα, ενώ έπιασε το μάτι μου και κάτι

εργασίες για καινούργια all day στέκια γύρω από τον σκελετό του Αττικόν - βαθιά λαβωματιά στο κορμί της Αθήνας. Επίσης ότι το Σύνταγμα -θα το έχεις προσέξει- με τους γύρω δρόμους του ζωντανεύει σαν να του χρώσταγε κάτι η εποχή και βρήκε ευκαιρία να του το δώσει. Κάλλιο αργά -και μες στην κρίση- παρά ποτέ. Δηλαδή παίζει αυτό: το ότι η ζωή στην πόλη, εκτός από όλα τα άλλα που έχει γίνει, είναι πια και ένα μυστήριο για δυνατούς παίκτες. Παζλ κανονικό. Η εικόνα αλλάζει συνεχώς. Now you see it, now you don’t. Εδώ δεν ήταν που είχαμε πιει τον ωραίο τον καφέ; Εδώ ήταν, δεν είναι πια. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη; Ερωτηματικό. Η μετάλλαξη της Πανεπιστημίου και η ανάπλαση του Κέντρου φαντάζουν στο βάθος της πραγματικότητας σαν όαση που όσο πλησιάζεις τόσο ξεμακραίνει (το έχουν αυτό οι οάσεις), ενώ το ‘εδώ και τώρα’ μοιάζει και αυτό να φεύγει προς άγνωστη κατεύθυνση. Ποιος έχει αντοχές να τρέχει να τα ψάχνει; Εικόνα μαγική που εξαφανίζεται. Και με το ένα, με το δύο, με το τρία: γκράφιτι, κατε-

βασμένα ρολά, μπάζα και λοιπά χρηστικά και άχρηστα υλικά. Κι όμως. Από ανάγκη, από πλήξη, από νεύρα, από θυμό, από πείσμα και από ‘όχι ρε γαμώτο’ όλο και κάτι ξεκινά. Μια γυναίκα στη Σκουφά στολίζει τη βιτρίνα, νέες γεύσεις παγωτών δροσίζουν το Μοναστηράκι, μεζεδοπωλείο στον Κεραμεικό βρίσκει συνταγή της επιτυχίας (σωστή δόση πιπεριού κατά τη γνώμη μου). Μέσα στο πιο δύσκολο καλοκαίρι από όλα. Οπου τα συνεχή χτυπήματα της κρίσης έχουν λυγίσει και τους πιο σκληρούς για να πεθάνουν. Οι πιο αδίστακτοι μήνες της αγοράς και το πιο στενό σφίξιμο στον λαιμό της πόλης. Δεν περιμένει ούτε τις εκπτώσεις, ούτε τις προσφορές, ούτε κανένα hype που θα κυκλοφορήσει ξανά τον κόσμο για μερικά βράδια ακόμη. Δεν περιμένει τίποτε. Κινείται σπασμωδικά με μυστήριους τρόπους και κάπου κάπου ξαφνικές εμπνεύσεις. Now you see it, now you don’t. Now you see it again? Ερωτηματικό. Για να δούμε.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

29

12-18.07. 2013

Φοιτητής και επιχειρηματίας Λένε πως το ταλέντο στον άνθρωπο φαίνεται από νωρίς. Ετσι, όταν το 2011 επικοινώνησα για πρώτη φορά με τον Μάριο Κόγια, που τότε ήταν μόλις 20 ετών, δεν άργησα να καταλάβω πως το sourceLair που πρωτοανέπτυσσε μαζί με την ομάδα του σύντομα θα ξεχώριζε. Πράγματι, πριν από λίγες εβδομάδες ανακοινώθηκε ότι κατακτά την πρώτη θέση του διαγωνισμού «i-bank καινοτομία και τεχνολογία» της Εθνικής Τράπεζας, επιβεβαιώνοντας απλά τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Αυτές τις ημέρες ο Μάριος κινείται ανάμεσα στον ρόλο του επιχειρηματία και του φοιτητή. Από τη μία προχωρά τη διαδικασία σύστασης εταιρείας μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας και συμφοιτητές του, τους Παρασκευά Κασιδιάρη, Αντώνη Καλιπέτη, Θανάση Δαγκλή και Αντώνη Μανούση. Από την άλλη μόλις ολοκλήρωσε μια δύσκολη εξεταστική στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΕΜΠ. «Οταν πέρασα στη σχολή», μου

εξηγεί καθώς περπατάμε στην Πλάκα, «η σχέση μου με τον προγραμματισμό ήταν ανύπαρκτη. Ωστόσο ήταν κάτι που με ιντρίγκαρε και δεν άργησα να ασχοληθώ. Τα πρώτα ‘προγραμματιστικά’ βήματα τα έκανα τόσο μέσα από τα σχετικά μαθήματα της σχολής, όσο και από ένα σεμινάριο ανάπτυξης web εφαρμογών που οργανώθηκε τον χειμώνα του 2010 στο Πολυτεχνείο. Από εκεί προέκυψε το sourceLair». Η ιδέα των πέντε είναι απλή ακόμα και για όσους δεν έχουν σχέση με τον χώρο: Δημιούργησαν το sourceLair έχοντας κατά νου ένα online περιβάλλον ανάπτυξης λογισμικού που θα επιτρέπει στους προγραμματιστές να γράφουν προγράμματα στο cloud, αυξάνοντας την παραγωγικότητα και την ταχύτητα της δουλειάς τους. Ετσι, ο χρήστης συνδέεται στην υπηρεσία, φτιάχνει έναν λογαριασμό και εκεί έχει αυτομάτως έναν χώρο εργασίας ο οποίος διαθέτει όλα τα απαιτούμενα εργαλεία για να αναπτύξει τις εφαρμογές του. «Με τον ρόλο της σχολής να είναι καθαρά ακαδημαϊκός και ερευνητικός, η πλατφόρμα μού έδωσε την ευκαιρία να υλοποι-

ήσω στην πράξη τη θεωρία που διδάχθηκα αλλά και που... δεν θα διδασκόμουν ποτέ», υποστηρίζει χαμογελώντας. «Επιπλέον, στην πορεία όλοι μας μάθαμε να έχουμε συνεχώς τα μάτια μας ανοιχτά και να βλέπουμε πώς αντιμετώπισαν κολοσσοί του χώρου προβλήματα αντίστοιχα με τα δικά μας, ποιες τεχνολογίες χρησιμοποίησαν, πού έριξαν το βάρος της ανάπτυξης». Το σημαντικότερο όμως, όπως λέει, είναι ότι όλοι τους αναγκάστηκαν να σκεφτούν και να κάνουν και πράγματα έξω από τα «στεγανά» τους, πράγματα που μικρή σχέση έχουν με την καθαρή επιστήμη του μηχανικού. «Πλέον χρειάζεται να σκέφτομαι σαν δυνητικός πελάτης: Ποιο θα είναι το επόμενο feature που θα ήθελα να δω στην αγορά; Αλλά και σαν γραφίστας: Ποιος είναι ο κατάλληλος συνδυασμός χρωμάτων; Αλλά και σαν άνθρωπος των πωλήσεων: Χρειάζεται να κάνουμε διαφήμιση στο sourceLair και αν ναι πώς;» Και όλα αυτά δεν μπορεί καμία σχολή να σου τα διδάξει.

30

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

31

12-18.07. 2013

Relaunch στο Εθνικό Με μια αναφορά στον Νίκο Κούρκουλο, στο πλευρό του οποίου υπηρέτησε για αρκετά χρόνια, ξεκίνησε την παρουσίαση του προγράμματος της νέας χειμερινής σεζόν του πρώτου κρατικού θεάτρου της χώρας ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Σωτήρης Χατζάκης. «Οποιαδήποτε στρατηγική έχω εφαρμόσει σε θέατρα δημόσιου συμφέροντος μέχρι σήμερα αφορά τις δικές του διδαχές», εξήγησε. Ισως αυτή η επισήμανση όμως να μη χρειαζόταν. Το πρόγραμμα της σεζόν 2013-2014 για το Εθνικό Θέατρο είναι αρκετά ενδεικτικό από μόνο του. Ο Σωτήρης Χατζάκης επιστρέφει στο μοντέλο Κούρκουλου διευρύνοντας την γκάμα των συνεργατών του και ανοίγοντας ξανά την πόρτα του Εθνικού και σε ανθρώπους που έχουν διαγράψει σημαντική πορεία στο εμπορικό θέατρο. Κάπως έτσι, επιστρέφουν στο δυναμικό του Εθνικού ο Κώστας Τσιάνος, ο Γιάννης Μπέζος, ο Πέτρος Φιλιππίδης, ενώ θέση υπάρχει και για τον Λάκη Λαζόπουλο και για την Αννα Παναγιωτοπούλου. Το μοντέλο Κούρκουλου, όμως, μέχρι στιγμής φαίνεται να αναπαράγεται μόνο ως προς το κομμάτι του έμψυχου δυναμικού και όχι τόσο ως προς το ρεπερτόριο, που τουλάχιστον για την ερχόμενη σεζόν εστιάζει σχεδόν εμμονικά στο κλασικό ρεπερτόριο. Μολιέρος, Πιραντέλο, Ζιροντού, Δάντης, Καμπανέλλης, Ντοστογιέφσκι, Παντελής Χορν, Βοκάκιος... Από το σύγχρονο διεθνές ρεπερτόριο μόνο η «Δυτική αποβάθρα» του Κολτές ξεχωρίζει, που θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία Λουντοβίκ Λαγκάρντ, σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο. «Θα το διορθώσουμε αυτό», υποσχέθηκε ο Σωτήρης Χατζάκης, που κλήθηκε να σχεδιάσει το πρόγραμμα μίας ολόκληρης σεζόν μέσα σε έναν μήνα. «Οι διαδοχές θα πρέπει να γίνονται εγκαίρως. Λειτουργήσαμε υπό ασφυκτικές συνθήκες πίεσης», επεσήμανε, αν και δεν έπεισε τους πάντες ότι η έμφαση στο κλασικό ρεπερτόριο οφείλεται μόνο στον περιορισμένο χρόνο που είχε στη διάθεσή του. Η νέα χειμερινή σεζόν του Εθνικού θα ξεκινήσει με τις επαναλήψεις τεσσάρων επιτυχημένων πα-

ραστάσεων της προηγούμενης διεύθυνσης του Γιάννη Χουβαρδά. «Γκόλφω» και «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» στην Κεντρική Σκηνή. «Ζ» στη Νέα Σκηνή. Και «Θεατές» στην Επί (πλαγίας) σκηνή. «Είναι μια κίνηση αβρότητας προς τον προηγούμενο καλλιτεχνικό διευθυντή», σημείωσε ο Σωτήρης Χατζάκης. Στην Κεντρική Σκηνή το ψηφιδωτό των νέων παραγωγών συνθέτουν ο «Φιλάργυρος» του Μολιέρου με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μπέζο, το «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλο με την Ξένια Καλογεροπούλου, σε σκηνοθεσία του νεότατου Δημήτρη Καραντζά, για τον οποίο ο Σωτήρης Χατζάκης τόνισε ότι «επιτέλους οι νέοι πρέπει να βρίσκονται στις θέσεις που τους αξίζουν», η «Τρελή του Σαγιώ» του Ζιροντού διά χειρός Πέτρου Ζούλια με την Αννα Παναγιωτοπούλου στον ρόλο που σημάδεψε η Κατίνα Παξινού και η «Θεία Κωμωδία» του Δάντη, που θα παρουσιαστεί σε τρία μέρη μέσα στην επόμενη τριετία από τον Δημήτρη Μαυρίκιο. Η αρχή γίνεται φέτος με την «Κόλαση». «Θα είναι η ίδια ομάδα ηθοποιών, έτσι ώστε να υπάρχει ενιαία αισθητική», εξήγησε ο Χατζάκης. Στη Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» στο Ρεξ η σεζόν θα ανοίξει με τη «Γειτονιά των Αγγέλων» του Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Φέτος τον Οκτώβριο συμπληρώνονται ακριβώς 50 χρόνια από το πρώτο ανέβασμα του έργου με τον Κούρκουλο και την Καρέζη. «Θα είναι ένα αφιέρωμα στον Νίκο Κούρκουλο», εξήγησε ο Χατζάκης. Στη συνέχεια τη σκυτάλη θα πάρει ο κινηματογραφικός Βασίλης Βαφέας, που μεταφέρει στη σκηνή την «Πρόβα νυφικού» της Ντόρας Γιαννακοπούλου, ενώ η αυλαία θα πέσει με το κινηματογραφικό «Μεφίστο» σε διασκευή-σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Τις περισσότερες νέες παραγωγές τις συναντάμε στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος». Ο Εκτορας Λυγίζος παρουσιάζει τον «Περιποιητή φυτών» του Παύλου Μάτεσι, η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει και σκηνοθετεί τη «Φλαντρώ» του Παντελή Χορν, ο Αργύρης Ξάφης ντεμπουτάρει σκηνοθετικά στο Εθνικό με τις «Απόψεις ενός κλόουν» του Χάινριχ Μπελ, ο ίδιος ο Χατζάκης αναμετριέται με τον Ντοστογιέφσκι και τους «Αδελφούς Καραμαζώφ» με πρωταγωνίστρια τη σπουδαία Μάγια Μόργκενστερν, ο Πέτρος Φιλιπ-

πίδης σκηνοθετεί για πρώτη φορά στο Εθνικό το νέο έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Κέικ», ο Νίκος Καραθάνος μετά την υπέροχη «Γκόλφω» του επιστρέφει με το παγανιστικό «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου και ο Λάκης Λαζόπουλος κάνει την έκπληξη με δική του σατιρική τραγωδία με τίτλο «Τω αγνώστω τραγωδώ» στην πρώτη του επίσης συνεργασία με το Εθνικό. Στις νέες δράσεις του Εθνικού που ανακοίνωσε ο Σωτήρης Χατζάκης ξεχωρίζει η δημιουργία Διεθνούς Σκηνής από το 2014, που περιλαμβάνει έναν ολιγομελή θίασο που θα μπορεί να βρίσκεται για μεγάλα διαστήματα στο εξωτερικό και να παρουσιάζει μια επιλογή από έργα που θα αντικατοπτρίζουν την ιστορική καταγωγή και συνέχεια του ελληνικού θεάτρου. «Η Ελλάδα με το Εθνικό Θέατρο πρέπει να δίνει το ‘παρών’ στο εξωτερικό», τόνισε. Επίσης, παρεμβάσεις θα γίνουν και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Θα υπάρξει αλλαγή στη διεύθυνσή της (το πρόσωπο ακόμα αναζητείται), θα δημιουργηθούν δύο νέα τμήματα Σκηνοθεσίας και Αρχαίου Δράματος, θα υπάρξει μια σύνδεση της Επί (πλαγίας) σκηνής με τη σχολή, ενώ η φοίτηση σε αυτήν ίσως διευρυνθεί στα τέσσερα χρόνια. Με τον προϋπολογισμό του Εθνικού να περικόπτεται ακόμα 7%, ο Σωτήρης Χατζάκης επεσήμανε ότι το στοίχημα θα κερδηθεί ή θα χαθεί στα ταμεία, κρούοντας όμως παράλληλα τον κώδωνα του κινδύνου: «Δεν είναι ο ρόλος του Εθνικού να ανταγωνίζεται στα ταμεία το εμπορικό θέατρο. Κάθε περικοπή στον προϋπολογισμό του Κρατικού Θεάτρου είναι οδυνηρή. Ο πολιτισμός είναι ένα συστατικό στοιχείο της ανάπτυξης. Το επιχειρείν άνευ πολιτισμού είναι κενό γράμμα». Σε ό,τι αφορά τους επικριτές του, έσπευσε να τους απαντήσει με ένα άρθρο του Αγγελου Τερζάκη για το Εθνικό Θέατρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Το Βήμα» στις 17 Ιουνίου του 1964. «Πέρα από τα πρόσωπα υπάρχει ένας θεσμός, ένα Εθνικό Ιδρυμα», διάβασε και ζήτησε από όλους να στηρίξουν το Εθνικό εξηγώντας ότι «κανείς δεν είναι ιδιοκτήτης του. Είμαστε όλοι διαχειριστές του».

32

Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

33

12-18.07. 2013

«ΣΤΕΛΛΑ travel: η γη της απαγγελίας», μία παράσταση της ομάδας Βijoux de Κant, βασισμένη στη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη. Μέχρι τις 28 Ιουλίου στα Δημοτικά Σφαγεία (Πειραιώς 225 & Επταλόφου, Ταύρος).

34

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

35

12-18.07. 2013

Αποψη με... σπρέι

Το απόγευμα ζεματάει στα κτίρια της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών στην οδό Πειραιώς. Καθώς φωτογραφίζω τα γκράφιτι των 20 κορυφαίων street artists που αυτές τις ημέρες βρίσκονται στην Ελλάδα καλεσμένοι του Athens Street Art Festival 2013, πέφτω πάνω στον Ανδρέα Τσουραπά, έναν από τους καλλιτέχνες που μαζί με τη Γωγώ Κολυμπήρα και τον δήμαρχο της Νίκαιας Γιώργο Ιωακειμίδη βοήθησαν ουσιαστικά στην πραγματοποίηση αυτού του μεγάλου project για την Αθήνα. Προθυμοποιείται να με συστήσει στον Goin, τον δημιουργό της γιγαντιαίας Αφροδίτης με το μαντίλι στο πρόσωπο και έναν από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες του είδους διεθνώς, ο οποίος έχει μόλις ολοκληρώσει ένα νέο έργο στην είσοδο της σχολής και ξεκουράζεται δίπλα σε ένα κουτί με χρώματα. Ο Ανδρέας μού εξηγεί ότι την ομάδα των ξένων καλλιτεχνών -οι οποίοι έχουν έρθει χωρίς αμοιβήαπαρτίζουν τρεις Πορτογάλοι, μία Ισπανίδα, οκτώ Γάλλοι, δύο Ιταλοί, δύο Γερμανοί, ένας Γαλλοελβετός και η διεθνής ομάδα Los Otros. Η ιδέα ήταν να προκληθεί διεθνές ενδιαφέρον για την κρίση στην Ελλάδα μέσω των, τουλάχιστον, 100 χιλιάδων φανατικών followers που έχουν οι καταξιωμένοι αυτοί καλλιτέχνες. «Μια άλλη φιλοδοξία της δράσης είναι να μετατρέψουμε τον Αϊ Γιάννη Ρέντη στο αντίστοιχο προάστιο Βιτρί του Παρισιού, το οποίο, αν και ήταν υποβαθμισμένο, αναδείχθηκε σε πυρήνα τέχνης και τουριστικό αξιοθέατο μέσω των γκράφιτι», εξηγεί ο Ανδρέας. Ο Goin είναι Γάλλος και κάνει γκράφιτι εδώ και 15 χρόνια. Γραφίστας, πέρασε σε αυτή την τέχνη από ένα μουσικό συγκρότημα στο οποίο έπαιζε και για το οποίο σχεδίαζε γραφιστικά, καθώς και από την άλλη του αγάπη, το skateboard. Οπως όλοι οι γκραφιτάδες, ζητάει ευγενικά να μη χρη-

σιμοποιήσει το πραγματικό του όνομα στη συνέντευξη, ούτε να φωτογραφηθεί χωρίς τα γυαλιά και τη μάσκα του «για ευνόητους λόγους». Τα έργα του προβάλλουν ηχηρά πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα, ενώ όταν βρισκόταν στην αρχή η δουλειά του ήταν πιο κοντά στην pop art. Θεωρεί πως το μεγαλύτερο «όπλο» του γκράφιτι είναι η προσβασιμότητά του στο κοινό, δηλαδή το γεγονός ότι δεν περιορίζεται σε χώρους τέχνης και μουσεία αλλά υπάρχει στον δρόμο. «Ετσι, ο κόσμος δεν έχει άλλη επιλογή από το να τα δει. Είναι σαν να σπας έναν τοίχο και το αποτέλεσμα έχει άμεσο αντίκτυπο», μου λέει. Παρά το γεγονός ότι εκθέτει πλέον και σε προσεκτικά επιλεγμένες γκαλερί «που έχουν καλή ενέργεια και πρωτοποριακή άποψη», έχει «έρωτα» με τους δημόσιους χώρους. Τον ρωτάω αν μετά την ολοκλήρωση ενός έργου επιστρέφει για να δει τις αντιδράσεις που αυτό προκαλεί. «Ναι, το κάνω μερικές φορές», απαντάει λίγο αμήχανα. «Είναι πολύ ωραίο να στέκομαι δίπλα σε περαστικούς που αγνοούν ποιος είμαι και να τους ακούω να μιλούν για τη δουλειά μου». Ταξιδεύει συχνά, αλλά προς το παρόν μόνο σε χώρες της Ευρώπης, όπου τον καλούν για να λάβει μέρος σε διάφορα φεστιβάλ. «Στην Αγγλία πηγαίνω αρκετά συχνά, επειδή εκεί το γκράφιτι θεωρείται κορυφαία τέχνη και είναι πολύ δημοφιλές». Ανάμεσα στις πιο γνωστές δουλειές του είναι και το γκράφιτι που έκανε σε ένα παροπλισμένο πλοίο στο Λίβερπουλ, το οποίο μετατράπηκε σε καμβά για μια ομάδα καλλιτεχνών. Μάλιστα, του είπα ότι όταν το θαύμασα στο ίντερνετ δεν μπορούσα να φανταστώ πως μια μέρα θα μιλούσα με τον δημιουργό του και με ευχαρίστησε με τη συστολή μικρού παιδιού. Στην Ελλάδα έρχεται πρώτη φορά. «Η Αθήνα δεν είναι ακριβώς όπως την περίμενα», παρατηρεί. «Είναι πιο βρόμικη από όσο νόμιζα και ματώνει

η καρδιά μου που βλέπω τόσους άστεγους, φτωχούς και ναρκομανείς στο Κέντρο. Από την άλλη, βλέπω ότι ο κόσμος, αν και περνάει δύσκολα, είναι πιο ζωντανός από τους Γάλλους. Είναι σαν να παρατηρώ δύο διαφορετικούς κόσμους. Βλέπεις, η Γαλλία είναι καλύτερα οργανωμένη, σε σημείο όμως που πολλές φορές νιώθεις ότι ζεις μέσα σε κουτί που του λείπει η ‘ψυχή’. Η Γαλλία δεν είναι η μεγάλη χώρα που ήταν κάποτε. Οι Ελληνες είστε η πρώτη δημοκρατία στον κόσμο και η πρώτη που έπεσε στην κρίση. Ομως πιστεύω ότι θα είστε και οι πρώτοι που θα βγείτε από αυτό το αδιέξοδο. Πάντως, η Αθήνα μού αρέσει, έχει μια ζωντάνια παρά τα όσα συμβαίνουν». Δεν έχει συναντήσει ακόμη Ελληνες συναδέλφους του, αλλά οι παρέες που γνώρισε εδώ του έχουν δείξει διάφορα σημεία της πόλης. «Τα Εξάρχεια, όπως και σχεδόν όλη η Αθήνα, είναι γεμάτα γκράφιτι και tags», λέει χαμογελώντας. Θέλει να στείλει ένα μήνυμα στους Ελληνες: «Μην αφήνετε την κρίση να σας καταβάλλει. Προσπαθήστε να κάνετε πράγματα δημιουργικά, ακόμα και χωρίς χρήματα. Είναι πολύ σημαντικό. Η δημιουργία είναι το νέο μέσον που θα βοηθήσει το μυαλό και την καρδιά σας και όλα θα πάνε καλύτερα. Θα επιστρέψω εδώ με την πρώτη ευκαιρία. Κάτι μου λέει ότι θα περάσω καλά!» Τον αφήνω να προετοιμαστεί σιγά σιγά για το επόμενο έργο που θα φτιάξει σε έναν μεγάλο τοίχο της σχολής και για το οποίο πρέπει να έχει νυχτώσει, αφού χρησιμοποιεί προτζέκτορα. «Δηλαδή, θα ξενυχτήσεις;» τον ρωτάω. «Ναι, αλλά δεν με πειράζει», λέει γελώντας. «Εχω συνηθίσει να δουλεύω έτσι και μου αρέσει να το βλέπω μετά τελειωμένο καθώς βγαίνει ο ήλιος. Παίρνω μια φοβερή ικανοποίηση».

Κείμενο / Φωτογραφία: Μανώλης Κιλισμανής

36

Ρετσίνα και electropop «Στην Ελλάδα έχετε ένα πρόβλημα με την ώρα. Οταν λέμε και μισή εννοούμε και μισή και όχι παρά 25». Πρέπει να είναι το μοναδικό παράπονο που άκουσα από τον Neil Tennant τις δύο φορές (2000 και 2002) που δούλεψα μαζί με τους Pet Shop Boys. Ο Chris Lowe έτσι κι αλλιώς δεν μιλάει ιδιαίτερα, είναι εμφανώς πιο απόμακρος και ολίγον τροπικό κλίμα από πλευράς διάθεσης, αν και όσοι τον ξέρουν καλά επιμένουν πως όταν ανοίξει το στόμα του δεν το κλείνει με τίποτα. Μια τόσο βρετανική μπάντα, άλλωστε, δεν θα μπορούσε να μην έχει μανία με την ακρίβεια τόση που ο όχι και τόσο συμπαθής διευθυντής παραγωγής ανάγκασε τους υπεύθυνους να μετακινήσουν μερικά εκατοστά μια ολόκληρη κατασκευή με προτζέκτορες, γιατί, όπως είπε, χάνονταν μερικά εκατοστά επί σκηνής. Τρέχα γύρευε... Οι Pet Shop Boys είναι pop stars, αλλά δεν είναι ντίβες. «Φάγαμε χθες σε ένα άλλο εστιατόριο κοντά στην Ακρόπολη. Καλό ήταν, αλλά δεν ήταν ελληνικό», έλεγε ο Neil στην ταράτσα της ιστορικής Στροφής την ώρα που άφηνε κάγκελο τον μυστακοφόρο περιποιητή-μορφή ζητώντας απλή

ρετσίνα, γιατί, «αφού είμαστε στην Ελλάδα, θα πιούμε ρετσίνα που είναι το πιο γνωστό κρασί σας». Μιλώντας έστω και για λίγο μαζί του δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις πως έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο της τέχνης - πάσης φύσεως τέχνης. Ξέρει απέξω κι ανακατωτά τα τσαρτς της πατρίδας του, παραμένοντας ταυτόχρονα ένας εξαίρετος γνώστης των όσων συμβαίνουν ανά την υφήλιο. Στην πρώτη τους επίσκεψη το 2000 έμειναν κάμποσες ημέρες στην Αθήνα, έδωσαν δύο συναυλίες στον Λυκαβηττό, πήγαν να δουν τους Radiohead που εμφανίστηκαν στον ίδιο χώρο πριν από αυτούς πληρώνοντας εισιτήριο έπειτα από απαίτηση των διοργανωτών της συγκεκριμένης συναυλίας, βόλταραν ανώνυμα στην πόλη ανεξαρτήτως ώρας και κανόνισαν μόνοι τους να συναντήσουν στα παρασκήνια τους Ελληνες petheads (δηλαδή τους οπαδούς τους). Την ημέρα της αναχώρησής τους ο Neil διαμαρτυρόταν γιατί κάποιοι δεν τον είχαν αφήσει να κοιμηθεί και μου χάρισε ένα καλαθάκι με ρετσίνα (μανία πια!) και ούζο. Επόμενος σταθμός τους ήταν το Roskilde της Δανίας, όπου με δική τους απόφαση δεν έπαιξαν ποτέ, αφού ήταν η χρονιά με τους νεκρούς στην εμφάνιση των Pearl Jam.

Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψαν στην «Τεχνόπολις», ακόμα πιο χαλαροί από την πρώτη φορά και με κανονική μπάντα - ήταν ένα μικρό διάλειμμα από την αυστηρά electropop διαδρομή τους. Πάνω από όλα τους ενδιέφερε να προλάβουν στην τηλεόραση το παιχνίδι Αγγλία-Βραζιλία για το παγκόσμιο Κύπελλο, το οποίο διεξαγόταν την ώρα που θα βρίσκονταν καθ’ οδόν προς το αεροδρόμιο για την επόμενη στάση της περιοδείας τους. Σαν καλός οπαδός τους πήγα να μου υπογράψουν όσα είχαν μείνει ανυπόγραφα από την πρώτη φορά, κάνοντας τον Neil να αναρωτηθεί: «Κι άλλα;» Αυτή τη φορά τουλάχιστον δεν ζήτησαν ρετσίνα. Την επόμενη φορά που τους είδα είχαν περάσει επτά χρόνια και δεν δούλευα για αυτούς, ήθελα απλά να πω ένα γεια, μαζί με τα παιδιά από την ΕΜΙ και μερικούς ακόμα σκληροπυρηνικούς petheads. Με θυμήθηκαν αμέσως, χάρηκαν ειλικρινά (ακόμα και ο Chris!), ευχήθηκαν εις το επανιδείν και μετά ανέβηκαν στη σκηνή για να ενθουσιάσουν τα πλήθη που είχαν μαζευτεί στο εκθεσιακό κέντρο κοντά στο Ελ. Βενιζέλος. Αυτή τη φορά θα εμφανιστούν στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο στις 16 Ιουλίου στο πλαίσιο του Ejekt Festival 2013. Aν τους δω, λέω να τους πάω ένα μπουκάλι ρετσίνα.

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

37

12-18.07. 2013

Without concept Λίγες ημέρες μετά τη μουσικοθεατρική παράσταση του Λάμπρου Φιλίππου και των YIANNEIS «Υμνος εις την Ελευθερίαν» για το Φεστιβάλ Αθηνών, συνάντησα το συγκρότημα στο γηπεδάκι του μπάσκετ στον Λόφο του Στρέφη. H κουβέντα μας δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει από άλλο θέμα, μια και όσα είχα διαβάσει και ακούσει για την παράσταση είχαν ήδη κεντρίσει αρκετά το ενδιαφέρον μου. «Δεν μπορείς να πεις ότι πέτυχε ή δεν πέτυχε το πείραμα αυτό», μου λέει ο Λάμπρος Φιλίππου. «Μιλάμε για μια εμπειρία πιο κοντά στη ζωή παρά στην τέχνη. Αλλοι έκλαψαν, άλλοι γέλασαν, άλλοι έπιασαν κουβά και πέταξαν νερό, άλλοι έγιναν μούσκεμα στην προσπάθειά τους να καταβρέξουν την ηθοποιό, άλλοι έφυγαν βρίζοντας και άλλοι μίλησαν για αναπαράσταση φασιστικών δράσεων στα όρια του ρεαλισμού είτε με την καλή έννοια (ως προς την αναγνώριση του καλλιτεχνήματος) είτε με την κακή (αφού δεν ξεπέρασαν τη θεατρική συνθήκη και απλά ενοχλήθηκαν πολύ από αυτό που έβλεπαν να συμβαίνει)». «Μάλιστα», συνεχίζει, «μας ενημέρωσαν ότι μετά την παράσταση υπήρξαν καταγγελίες και παράπονα θεατών για το θέμα που παρουσιάστηκε... Εγώ

πάντως θέλω να συγχαρώ τους συνεργάτες μου για το καλλιτεχνικό ήθος και την ωριμότητα που επέδειξαν ως προς την κοινωνική και πολιτική δήλωση σε σχέση με το, αν μη τι άλλο, λεπτό θέμα και το δύσκολο εγχείρημα της παρουσίασης που κάναμε. Πρέπει επίσης να πούμε ότι το Φεστιβάλ μάς προσέφερε υψηλού επιπέδου οργάνωση και φροντίδα και δίνοντάς μας την ευκαιρία να ασχοληθούμε αμιγώς με το δημιουργικό κομμάτι του project και να παραγάγουμε το αποτέλεσμα του καλλιτεχνικού μας έργου με τις καλύτερες τεχνικές προδιαγραφές».

δα. Η Αnouk ήρθε και μας βρήκε από τη Γαλλία, ο Μπάμπης (σσ. ο νέος τους κιθαρίστας) από το Τέξας και το Λονδίνο. Ενώ ο Mike Rafail (σσ. φωτογραφία, βίντεο, εικόνα) έρχεται για τις συναντήσεις και τα projects μας κάθε φορά από τη Θεσσαλονίκη. Με όλη αυτή την πολυσυλλεκτικότητα καταφέρνουμε να μένουμε ανοικτοί, να εξελισσόμαστε. Και αυτό βέβαια δεν θα το καταφέρναμε χωρίς τον ηχολήπτη μας τον Νίκο Δασκαλάκη, που ως ιδρυτικό μέλος γνωρίζει και δημιουργεί τον ήχο μας μέσα από την έρευνα που κάνουμε όλοι μαζί».

Καθ΄ όλη τη διάρκεια της συζήτησης, μια κοπέλα με σκανδιναβικά χαρακτηριστικά φαίνεται να προσπαθεί να καταλάβει τα όσα λέγονται. Είναι η Αnouk, από τη Νίκαια της Γαλλίας. Εδώ και λίγο καιρό νέο μέλος των YIANNEIS, που, όπως μου είπε, ασχολείται με τα εικαστικά, τη συγγραφή, το video art και λατρεύει να συνδυάζει τις τέχνες. «Aπό την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα, ένιωσα σαν να βρίσκομαι σπίτι μου. Ενα cd των YIANNEIS που πήρα μαζί μου στη Γαλλία ήταν αρκετό να με κάνει να ξαναγυρίσω για τα καλά».

Οι ΥIANNEIS, χωρίς δισκογραφική εταιρεία, είναι στο στούντιο εδώ και δύο μήνες και ηχογραφούν το δεύτερό τους άλμπουμ. Ενα άλμπουμ που, όπως μου είπαν, δεν έχει συγκεκριμένο θέμα, ούτε και τίτλο... «Το concept του είναι ότι δεν έχει concept, ότι η συνθήκη του μεταλλάσσεται συνεχώς. Για αυτό δεν έχουμε βρει ακόμα τον τίτλο και είναι πολύ πιθανό να μην τον βρούμε και ποτέ!»

«Η Αnouk απλοποιεί τα πράγματα, έχει μια ήρεμη, πειθήνια ματιά που όχι μόνο δεν σε αγχώνει, αλλά σε κάνει να κοιτάζεις εκεί που κοιτάζει», μου εξηγούν. «Είμαστε μια πολυσυλλεκτική ομά-

Η αλήθεια είναι ότι με τους YIANNEIS όλα είναι πιθανά... Εξάλλου, όπως υποστηρίζει και η Anouk: «Οι YIANNEIS τώρα γεννιούνται. Από δω και στο εξής ο κόσμος πρέπει να είναι σε alert».

38

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μανώλης Αναστασάκος

39

12-18.07. 2013

Λίγο χρώμα για τη φύση Σε μια περίοδο όπου τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα όλου του κόσμου μας απασχολούν καθημερινά, μια ματιά στη φύση άξιζε και αξίζει πάντα κάτι παραπάνω από μια απλή αναφορά και ένα σχόλιο. Τόνοι μελανιού τον τελευταίο καιρό έχουν χυθεί για τα όσα οι πολιτικοί και η πολιτική δομή όλου του κόσμου δεν μπορούν να εκφράσουν. Η δημοκρατία απαιτεί κάθε φυσική προέκταση του λογικού και της κριτικής σκέψης για ένα καλύτερο αύριο, ενώ εμείς το μόνο μελάνι και το μόνο χρώμα που αγαπήσαμε και τιμούμε είναι από τα χαρτάκια του ενός γραμμαρίου με το λιγοστό μελάνι επάνω, που ονομάζουμε χρήμα. Δεν φταίει το χρήμα, ο άνθρωπος φταίει, διότι οι ανάγκες του προβάλλουν σε λανθάνουσα κατάσταση ένα περιεχόμενο σκοτεινό, εγωιστικό και υλιστικό, έξω από κάθε προοπτική αμοιβαιότητας, συντροφικότητας, κατανόησης, αγάπης και σεβασμού για τον συνάνθρωπο, αλλά και τον εαυτό του. Ετσι, καταλήγω και πάλι στη φύση. Σε εκείνη την ξεχασμένη σοφή δασκάλα, που δεν μας στέρησε ποτέ την αγάπη της και τις δημιουργικές προτρο-

πές της. Την ξεχνάμε τη φύση. Πιστεύω πως θα έρθει και πάλι κάποια στιγμή να μας θυμίσει ότι αυτά που μας απασχολούν τώρα είναι μικρότητες και εγωιστικά μονοπάτια στον βωμό του κέρδους. Η φύση δεν κάνει διακρίσεις και έτσι όπως της συμπεριφερόμαστε θα απαντήσει κάποια στιγμή και θα μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, ήθελα το γκρι περιβάλλον μας να έχει παραπάνω φύση, το γκρι εσωτερικό περιβάλλον μας να χρωματίζεται από τη σοφία και την εγκαρδιότητα για όλους και για όλα, όπως και στη φύση. Δεν έχω λύσεις για το πώς θα γίνει καλύτερη η κοινωνία μας μέσω της πολιτικής δομής, γιατί είναι σαν να σπέρνω σε καμένη γη, νιώθω όμως πως η φύση έχει απαντήσεις και παραδείγματα για όλους. Το έργο του Μανώλη Αναστασάκου βρίσκεται επί της οδού Ασωμάτων και δημιουργήθηκε με την ευγενική υποστήριξη του Μάριου Συριανού, του Athens Video Art Festival, της Heineken και της Eνωσης Ξενοδόχων Ελλάδος.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Το καλοκαίρι ίσως να μην είναι η κατάλληλη εποχή για μαστορέματα, Κριέ, με τόσο ιδρώτα που πρέπει να θυσιάσεις, ίσως όμως και να είναι και η καλύτερη, μια και στεγνώνουν όλα πιο γρήγορα κιόλας. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι και τόσο στο χέρι σου, αφού εκ των πραγμάτων θα κληθείς να φτιάξεις από το αυτοκίνητο του γείτονα ως την κλειδαριά της γειτόνισσας, αν με πιάνεις.

Εκεί που πίστευες ότι τα είχες βάλει όλα σε μια τάξη στη δουλειά σου, Ζυγέ, έρχονται τώρα πολύ εμπνευστικές επιρροές που σε κάνουν να τα σκέφτεσαι όλα από την αρχή. Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, λένε. Δεν ξέρω εγώ από αυτά, αλλά τώρα φαίνεται να ισχύει. Ετοιμάσου, επίσης, να ξεκολλήσουν θέματα που είχαν καθυστερήσει καιρό.

Τα email έρχονται το ένα μετά το άλλο με ταχύτητα και είναι και εκτενέστατα. Το τηλέφωνο έχει πάθει πονοκέφαλο από το ίδιο του το ringtone, τον ταχυδρόμο τον ξέρεις πια με το μικρό όνομα, μέχρι και ένας Ινδιάνος εμφανίστηκε στον Λυκαβηττό και σου κάνει σήματα καπνού. Και εσύ μένεις ξύπνιος 24ωρα προκειμένου να απαντήσεις στους πάντες, Ταύρε.

Εχεις αρχίσει να σχηματίζεις αυτό το κλασικό δίπολο, Σκορπιέ, όπου σου αρέσει η ησυχία σου, αλλά χαίρεσαι ιδιαίτερα με την προσοχή των άλλων. Ιδανικά, δηλαδή, θέλεις να είσαι σε ένα κεντρικό τραπέζι καφετέριας στο Γκάζι και να διαβάζεις το βιβλίο σου ενώ ρίχνεις κλεφτές ματιές για να βλέπεις ποιος σε προσέχει. Δοκίμασε λοιπόν αυτό για λίγο και, αν δεν πετύχει, κάνε το ίδιο στο Ζάππειο.

Τα λεφτά, Δίδυμε, ποιος τα ανακάλυψε, τα λεφτά, την πορτοφόλα; Στο αιώνιο αυτό ερώτημα δεν έχεις απάντηση, σίγουρα όμως έχεις αναπτύξει μια καλή αυτοπεποίθηση για το πόσα να ξοδεύεις και πού. Καλό είναι πάντως να ετοιμάσεις και έναν μικρό προϋπολογισμό για το υπόλοιπο του καλοκαιριού, γιατί, όπως βλέπεις και εσύ, έχεις μια τάση να ξοδεύεις όλο και περισσότερα και να ξεφεύγεις από τον χρυσό σου κανόνα.

Είναι ώρα να αναδιοργανωθούμε, Τοξότη. Πρέπει να σκεφτείς αν ο τρόπος ζωής σου αποφέρει όσα θα ήθελες και αν τα λεφτά που χαλάς έχουν έστω και λίγη λογική. Ολα αυτά ξεκινούν από μια απροσδιόριστη αίσθηση ανασφάλειας που ήρθε προς το μέρος σου. Πίστεψέ με πάντως, πάντα είναι καλύτερο να κάνεις κάτι για αυτό παρά να περιμένεις να σου έρθει κατακέφαλα.

Θα βρέχει στην Καλλιθέα, Καρκίνε. Θα βρέχει ευκαιρίες και εσύ πρέπει να είσαι εκεί για να τις λουστείς. Το να είσαι στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή είναι ίσως από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή και εσύ δεν πρέπει να κάτσεις στον καναπέ σου και να σκέφτεσαι, και αύριο μέρα είναι. Τρέχα. Και προς Θεού, μην πάρεις ομπρέλα.

Θα συναντήσεις έναν άνθρωπο που θα έχει τις ίδιες φιλοδοξίες με εσένα, Αιγόκερε, και θα ρίξεις πάνω του όλη την προσοχή σου. Το να πετύχει θα γίνει ο μόνος στόχος σου, λες και επρόκειτο για εσένα. Και καλά θα κάνεις, γιατί αυτή η σχέση θα είναι αμφίδρομη, όσο προσφέρεις, τόσο θα δέχεσαι. Και όσο δέχεσαι, τόσο θα χαίρεσαι. Ετσι πάει.

Δώσε βάση στα όνειρά σου αυτή την εβδομάδα, Λέοντα. Οχι αυτά που βλέπεις στον ξύπνιο σου, τα άλλα. Θα είναι ιδιαίτερα έντονα και μπορεί να σε τρομάξουν, τα μηνύματα που θα δώσουν όμως θα είναι σαφή και θα σε βοηθήσουν πολύ να καταλάβεις τι φοβάσαι και τι θέλεις πραγματικά, εκτός από μοχίτο.

Πρέπει να αρχίσεις να κάνεις σχέδια για το τι θα γίνει με την πάρτη σου μακροπρόθεσμα, Υδροχόε. Ενα τσεκ στην υγεία σου δεν είναι ποτέ κακή ιδέα, έτσι για να ξέρεις ότι όλα πάνε ρολόι. Αλλά το βασικό είναι να κάνεις ένα master plan, να βάλεις στόχους που είχες ξεχάσει ότι μπορείς να πετύχεις, προκειμένου να αρχίσεις πάλι να στοχεύεις ψηλά. Και όταν γίνεις πλούσιος, θέλω το δέκα τοις εκατό, ε;

Η κοινωνική σου ζωή εκτοξεύεται, Παρθένε, λες και την έβαλες σε κανόνι σαν αυτά που είχαν στο τσίρκο και την πέταξες πάνω από τον κόσμο και έσκισε την τέντα και συνεχίζει να πηγαίνει προς τα πάνω μέχρι να μπει σε τροχιά και να γίνει δορυφόρος, ένας κοινωνικός δορυφόρος που δεν ξέρει ποιανού τη ζωή να πρωτοφωτίσει.

Ξεσκούριασε λίγο τον δημιουργικό σου εαυτό, Ιχθύ, γιατί έχεις καιρό να σηκώσεις έστω και πενάκι. Και να ξέρεις, σου το λέω δηλαδή σίγουρα, το να φτιάχνεις ωραία εξελόφυλλα δεν είναι, ούτε μπορεί να γίνει τέχνη. Και για να ξέρεις και κάτι άλλο, το κάτω όριο του τι θεωρώ τέχνη είναι με το ζόρι η αρχιτεκτονική κήπου.

Τα points της εβδομάδας

Small 8

Oinoscent

Στο Παγκράτι, στους δρόμους γύρω από την Πλατεία Προσκόπων, μια πιάτσα έχει πάρει τα πάνω της με ωραία καφέ, μεζοδοπωλεία και μπαρ. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το μπαράκι Small 8, παρόλο που είναι μικρό όσο και το όνομά του. Με φιλόξενη ατμόσφαιρα, γοητευτικές μουσικές και δυνατά κοκτέιλ, είναι κατάλληλο για ποτά μετά τη δουλειά για όσους θέλουν να ξεφύγουν λίγο από την καθημερινότητα.

Η ιδέα του Oinoscent γεννήθηκε μέσα από την αγάπη για τις γεύσεις, τα αρώματα και το καλό κρασί. Η ιδιαιτερότητά του έγκειται στο ότι μπορείς να δοκιμάσεις διάφορες ετικέτες κρασιού, οι οποίες είναι ανοιχτές για όλους τους πελάτες και αλλάζουν κάθε εβδομάδα, ώστε να αποφασίσει ο καθένας τι ταιριάζει στο γούστο του και στο εκάστοτε πιάτο με το οποίο συνδυάζει το κρασί! Brilliant!

Αρχελάου 8, Παγκράτι

Βουλής 44, Σύνταγμα

metamatic:taf

Bootleg

Το metamatic:taf με ενθουσιασμό φιλοξενεί για το καλοκαίρι του 2013 την έκθεση “Bedrooms”, μια εγκατάσταση των decaARCHITECTURE. Η έκθεση παρουσιάστηκε στη 13η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας το 2012 στο πλαίσιο της εθνικής συμμετοχής της Ελλάδας με τίτλο “Made in Athens”, που επιμελήθηκαν ο Πάνος Δραγώνας και η Aννα Σκιαδά και θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά σε ελληνικό έδαφος.

Για τους λάτρεις των κοκτέιλ έφτασε το Bootleg. Στον ρυθμό της ανάπτυξης των προαστιακών μπαρ, άνοιξε στον Χολαργό, σε έναν ζεστό και ατμοσφαιρικό χώρο σχεδιασμένο από ανθρώπους που πιστεύουν στη σημασία της επιλογής. Μπορείτε να γευτείτε εξαιρετικά κοκτέιλ από έμπειρους μπάρμαν, ιδιαίτερα κρασιά από την πλούσια κάβα του, αλλά και καφέδες και τσάι για το πρωί.

Νορμανού 5, Μοναστηράκι

Φανερωμένης 8, Χολαργός

Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

42

Βραβείο γεύσης Η βιομηχανία αναψυκτικών ΕΨΑ απέσπασε δύο διεθνείς διακρίσεις για την ποιότητα και τη γευστική υπεροχή των προϊόντων της. Η εταιρεία βραβεύτηκε για δεύτερη συνεχόμενη φορά στα International Taste & Quality Institute (iTQi) Superior Taste Awards. Πιο συγκεκριμένα, η ΕΨΑ Λεμονάδα λάιτ και η ΕΨΑ lemon cola light κατέκτησαν την κορυφαία διάκριση στην κατηγορία

Ανεση και επιδόσεις τους, αποσπώντας δύο αστέρια. To International Taste & Quality Institute (iTQi) είναι η κορυφαία οργάνωση ανεξάρτητων σεφ και σομελιέ με έδρα τις Βρυξέλλες. Σκοπό έχει να δοκιμάζει και να προάγει φαγητά και ποτά εξαιρετικής γεύσης και ποιότητας από όλον τον κόσμο. Οι κριτές του επιλέγονται από τις 13 πλέον διακεκριμένες ενώσεις επαγγελματιών του κλάδου στην Ευρώπη.

Η Toshiba διεύρυνε την γκάμα οικονομικών φορητών υπολογιστών με σύγχρονο design που περιλαμβάνονται στο portfolio της, παρουσιάζοντας τη νέα σειρά laptop ψυχαγωγίας Satellite L. Με λειτουργίες όπως η «από τη μια άκρη στην άλλη» οθόνη αφής, η νέα σειρά συνδυάζει την άνεση και την ευχρηστία με εντυπωσιακές επιδόσεις.

Φρέσκες ιδέες Το MBA International του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών ανακοίνωσε τη χορήγηση υποτροφιών για τη συμμετοχή στην κατεύθυνση “Innovation and Entrepreneurship” του προγράμματος για το ακαδημαϊκό έτος 2013-2014. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα υποτροφιών πραγματοποιείται με πρωτοβουλία των Industry Disruptors - Game Changers, ενώ οι υποτροφίες είναι χορηγία μεγάλης πολυεθνικής φαρμακευτικής εταιρείας με παρουσία στην Ελλάδα. Οι υποτροφίες απευθύνονται σε υποψηφίους με καινοτόμες ιδέες που αποτελούν προϊόν έρευνας ή βρίσκονται σε πρωτογενές στάδιο σχεδιασμού και ανάπτυξης. Στόχος είναι οι συμμετέχοντες να αποκτήσουν τις απαραίτητες τεχνικές γνώσεις και δεξιότητες που θα τους επιτρέψουν να μετατρέψουν το όραμά τους σε μια επιτυχημένη επιχείρηση με χαρακτηριστικά υψηλής προστιθέμενης αξίας και εξωστρέφειας. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να υποβάλουν αίτηση έως τη Δευτέρα 15 Ιουλίου.

Ταχύτητες… φωτός Το δίκτυο 4G διεισδύει με γρήγορους ρυθμούς στη χώρα μας και η COSMOTE είναι η εταιρεία που οδηγεί τις εξελίξεις. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας διαθέτει ήδη δυνατότητα πρόσβασης σε υπηρεσίες τέταρτης γενιάς, καθώς η πληθυσμιακή κάλυψη του δικτύου 4G της εταιρείας ανέρχεται σε 46%, λίγους μόλις μήνες μετά την εμπορική του διάθεση. Με τις υπηρεσίες τέταρτης γενιάς να είναι ήδη διαθέσιμες σε περισσότερες από 50 περιοχές σε όλη τη

χώρα, το δίκτυο 4G της COSMOTE προσφέρει υπερδιπλάσια κάλυψη από άλλα δίκτυα, ενώ οι συνδρομητές της εταιρείας μπορούν να απολαμβάνουν έως και 10 φορές γρηγορότερο mobile internet. Επιπρόσθετα, η εταιρεία δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους συνδρομητές της με συσκευές 4G να ενεργοποιήσουν εντελώς δωρεάν την πρόσβαση στο δίκτυο 4G έως τις 31/10/13. Ενισχύοντας σταθερά το τηλεπικοινωνιακό της δίκτυο και τις υπηρεσίες που προσφέρει, η COSMOTE ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των πελατών για προηγμένη, ποιοτική επικοινωνία.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Κοντά στην κοινωνία Μια ξεχωριστή τιμητική διάκριση για την ενεργή υποστήριξή της σε ευπαθείς κοινωνικά ομάδες έλαβε η γαλακτοβιομηχανία ΜΕΒΓΑΛ από τον Δήμο Αθηναίων, σε εκδήλωση που διοργανώθηκε προς τιμή των χορηγών που συμβάλλουν στο έργο του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ). Επιπλέον, η εταιρεία στο πλαίσιο του κοινωνικού της έργου προσφέρει ανελλιπώς κάθε ημέρα φρέσκο γάλα και άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα για την κάλυψη των αναγκών των παιδιών που φιλοξενούνται στο Χαμόγελο του Παιδιού Θεσσαλονίκης, στα Παιδικά Χωριά SOS Βορείου Ελλάδος, στο Κέντρο Αποκατάστασης Παιδιών με Αναπηρία, στο Ελληνικό Παιδικό Χωριό Φιλύρου και στο Ορφανοτροφείο Θηλέων ΜΕΛΙΣΣΑ.

Διεθνής διάκριση Η τηλεοπτική διαφημιστική καμπάνια «Το φιλί» της Vodafone απέσπασε δύο βραβεία Bronze Lions, κατά τη διάρκεια του 60ού Διεθνούς Φεστιβάλ Δημιουργικότητας των Καννών. Η καμπάνια προβλήθηκε σε αρκετές αγορές στις οποίες δραστηριοποιείται η εταιρεία, μεταξύ των οποίων και στην ελληνική, με σκοπό την προώθηση των νέων προγραμμάτων συμβολαίου Vodafone Red. Τα βραβεία που απέσπασε η διαφημιστική καμπάνια ήταν στις κατηγορίες Film Craft και Film. Παράλληλα, έλαβε έπαινο για το κινηματογραφικό της στιλ, καθώς χρησιμοποιήθηκε φορητή κάμερα για τη λήψη των κοντινών πλάνων των ηθοποιών.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ρομποτική… ανατριχίλα Λέγεται πως για να καταπολεμήσεις τον φόβο σου θα πρέπει να έρθεις σε επαφή μαζί του. Αν, λοιπόν, πάσχεις από αραχνοφοβία, το T8 είναι το πιο κατάλληλο -και ασφαλέστερο- μέσο για να την ξεπεράσεις. Γιατί; Επειδή δεν χρειάζεται να πάρεις μία αληθινή ταραντούλα στο σπίτι, αρκεί να αγοράσεις αυτό το μηχανικό τερατάκι για να ακολουθήσεις τη θεραπεία σου. Το περίβλημα και τα πόδια του Τ8 είναι εκτυπωμένα σε 3D εκτυπωτή,

44

Μπρελόκ-λέιζερ ενώ στο εσωτερικό του κρύβονται 26 ξεχωριστά μοτοράκια, τα οποία εξασφαλίζουν ρεαλιστική κίνηση για το οχτάποδο ρομπότ. Κοστίζει 1.350 δολάρια (από 1.500 δολάρια αρχική τιμή), πράγμα που το καθιστά αρκετά «αλμυρό», αλλά πόσα νομίζεις θα έδινες στον ψυχολόγο για να ξεπεράσεις την αραχνοφοβία σου;

Υπάρχουν αρκετά πράγματα που θυμόμαστε από το “Star Trek”: το κομψό διαστημόπλοιο Enterprise, τα μυτερά αυτιά του Σποκ και το phaser, ένα όπλο που μπορεί να μην είναι τόσο κομψό όσο το φωτόσπαθο του “Star Wars”, αλλά είναι εξίσου θανατηφόρο. Αν μάλιστα, θέλεις να κάνεις δική σου μία ρέπλικα phaser, έχεις τώρα την ευκαιρία, με το μπρελόκ που πωλείται έναντι 35 δολαρίων.

www.robugtix.com/t8

www.thenovogeek.com

Για τους περπατημένους

Φέρ’ το πιο κοντά

Τραγουδώντας στη βροχή

Ζούμε σε μια εποχή που η δίψα μας για ενέργεια είναι ακόρεστη. Βρισκόμαστε, ίσως, στο ίδιο μονοπάτι που ακολούθησαν οι εξωγήινοι του “Independence Day”, οι οποίοι «κατάπιαν» όλους τους πόρους του πλανήτη τους και βρήκαν τη Γη μας για να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο. Πάλι καλά που ήταν και ο Will Smith με τον Jeff Goldblum και μας έσωσαν ανήμερα της αμερικανικής Ημέρας Ανεξαρτησίας, δίνοντας ένα καλό μάθημα στα μοχθηρά καλαμάρια. Για να μη συνεχίσουμε και εμείς στον ίδιο κακό δρόμο, θα πρέπει να φροντίσουμε το περιβάλλον: να ανακυκλώνουμε, να εξοικονομούμε ενέργεια και να αγοράσουμε ένα ζευγάρι εσωτερικών πάτων SolePower. «Τι είναι τούτο, πάλι;» θα αναρωτήθηκες. Και εγώ σου απαντώ: είναι πάτοι τους οποίους βάζεις μέσα στα παπούτσια σου και δημιουργούν ενέργεια με το περπάτημά σου, αρκετή ώστε να φορτίσουν το mp3, το smartphone ή το tablet σου. Το project είναι ακόμη στα σκαριά του Kickstarter, για αυτό κάνε λίγη υπομονή.

Εξαιρετική η ιδέα της ενσωμάτωσης δυνατοτήτων φωτογράφισης στα κινητά τηλέφωνα, δεν αντιλέγω. Οπως και να έχει, όμως, τα κινητά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις φωτογραφικές μηχανές για μια σειρά λόγων - περιορισμένες λειτουργίες, μικρός αισθητήρας και αδύναμο ζουμ. Αν, βέβαια, έχεις στη διάθεσή σου ένα ζευγάρι κιάλια, μπορείς να κάνεις κάτι για να ενισχύσεις το τελευταίο. Αρκεί ένας απλός αντάπτορας, ο οποίος μπορεί να συνδέσει τα κιάλια με τον φακό του κινητού σου, εξασφαλίζοντας δυνατότητες σούπερ ζουμ, αρκεί να μην σε απογοητεύει το μάλλον οικτρό αισθητικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς, ο αντάπτορας καλύπτει μόνο τα μοντέλα iPhone 4, 4S και 5, αφήνοντας στην απέξω εμάς που έχουμε πιο «ταπεινά» κινητά. Σε καπιταλιστική αγορά ζούμε, κάποια στιγμή θα ικανοποιηθούν και οι δικές μας ανάγκες.

Οι βροχερές ημέρες είναι ωραίες μόνο για όσους δεν έχουν να κάνουν τίποτε άλλο, παρά να χουζουρεύουν στο κρεβάτι τους, ακούγοντας τις σταγόνες του νερού να πέφτουν έξω από το σπίτι. Για τον κόσμο, όμως, που είναι υποχρεωμένος να κυκλοφορεί στον δρόμο, η βροχή προκαλεί ανεπιθύμητη αναστάτωση ειδικά λόγω της χρήσης ομπρέλας, η οποία δεσμεύει το ένα χέρι και κάνει τη ζωή μας δύσκολη. Εχοντας αυτά υπόψη, ο Alan Kaufman αποφάσισε να κάνει ένα δώρο (έναντι χρημάτων) στην ανθρωπότητα με το Nubrella, το οποίο ουσιαστικά μοιάζει με την οροφή ενός καροτσιού για μωρά, προσαρμόζεται στους ώμους σου και σου λύνει τα χέρια - ή για να είμαστε ακριβείς το χέρι που κανονικά θα κρατούσε την ομπρέλα. Ο ίδιος ο Kaufman χαρακτηρίζει το δημιούργημά του «ομπρέλα hands-free». Ο επιχειρηματίας ψάχνει ακόμη χρηματοδότες, για αυτό και έχει ανεβάσει το project του στο Kickstarter, όπου αν δώσεις 50 δολάρια, θα πάρεις το δικό σου Nubrella και θα γίνεις δακτυλοδεικτούμενος στους βροχερούς δρόμους.

solepowertech.com

www.thinkgeek.com

www.nubrella.com

Training Ground

45

12-18.07.2013

Ακριβοί στα πίτουρα... Την προηγούμενη εβδομάδα γράφαμε σε αυτή ακριβώς τη στήλη για την υπόθεση της μεταγραφής του Χάρη Μαυρία στη Σάντερλαντ, με τίτλο “Business is business”. Λέγαμε λοιπόν ότι καλά τα 3+1 εκατομμύρια που θα πάρει ο Παναθηναϊκός, αλλά θα πρέπει οι ελληνικές ομάδες να μάθουν επιτέλους να πουλάνε σωστά αν θέλουν να επιβιώσουν. Και λίγες ημέρες μετά έρχεται σαν επιβεβαίωση στα παραπάνω το θέμα του Ορέστη Καρνέζη.

Pay the... Bill Το πίστευες; Να σας πω την αλήθεια, δεν το πίστευα. Ημουν απολύτως πεπεισμένος ότι ο Βασίλης Σπανούλης θα πάει για τα λεφτά και όχι για τη φανέλα. Ναι, ναι, ξέρω, αυτά ήταν παιχνίδια μανατζερικά και ήταν οι πάντες συνεννοημένοι και μας τρολάρανε κλπ. Ωραίο το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο. Εφόσον είσαι επαγγελματίας αθλητής, όλα τα σενάρια θα τα παίξεις και όλα τα ενδεχόμενα θα τα αφήσεις ανοιχτά. Δεν γίνεται αλλιώς, έτσι είναι η ζωή και έτσι είναι το στόρι. Αλλά άμα θέλεις να πας κάπου, εκεί θα πας. Γιατί; Διότι φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή σου που έχεις βγάλει λεφτά. Και η διαφορά των δύο εκατομμυρίων σε μια αμοιβή δεν σου μοιάζει πλέον και τόσο τεράστια. Αλλο να είσαι στην αρχή της καριέρας, να έχεις βγάλει μισό εκατομμυριάκι και να σου λένε πάρε οκτώ αντί για έξι. Θα το μετρήσεις πολύ. Και άλλο να είσαι κοντά στα τελειώματα και να έχεις βγάλει μια εικοσαρού. Εκεί είναι που κάθεσαι και σκέφτεσαι: «Να τα κάνω 26 ή 28;» Κοιτάς γύρω σου, βλέπεις την οικογένειά σου με τρία μικρά παιδιά, βλέπεις τη μάνα σου που έχει μεγαλώσει, βλέπεις και τους Ολυμπιακούς που σε πιστεύουν και σε αγαπάνε

και τι απαντάς; Απαντάς «ρε δεν πάει στο διάολο» και υπογράφεις σαν κύριος στον Πειραιά. Τέλος του παραμυθού, καλησπέρα σας. Αλλά μια και μιλάω για μπάσκετ, να πω δυο λόγια και για την Εθνική Νέων Ανδρών, που κέρδισε τη Σερβία στον πρώτο της αγώνα για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Τον σταρ Γιάννη Αντετοκούνμπο τον ξέρουμε όλοι, τον Μποχωρίδη τον μαθαίνουμε τώρα που τον διεκδικούν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, ο μικρός Παπαπέτρου όμως είναι που κάνει τη διαφορά. Ενας πλέι μέικερ μοντέρνος, ζόρικος και έξυπνος, που αγωνίζεται με επιτυχία στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Και όπως τον έκοψα από τη συνέντευξη που έδωσε στο gazzetta.gr, έχει και μυαλό εκτός από κορμί. Αυτό για το κορμί δεν το γράφω τυχαία, μια και άμα τον δεις στις φωτογραφίες τον Γιαννάκη Παπαπέτρου είναι να τον φοβάσαι. Προφανώς πήρε από τον μπαμπά του τον Αργύρη, καλό μπασκετμπολίστα του Παναθηναϊκού με σώμα μπετόν. Λέγεται, μάλιστα, ότι ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να νικήσει στο μπρα ντε φερ τον αξεπέραστο Βασίλη Γκούμα!

Σύμφωνα λοιπόν με όσα ακούγονται από το αθλητικό ρεπορτάζ, οι «Πράσινοι» εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να τον ανταλλάξουν με τον Ντάνιελ Πράνιτς. Σκέφτονται δηλαδή να δώσουν τον καλύτερό τους παίκτη και βασικό τερματοφύλακα της Εθνικής Ελλάδας, έναν ακριβώς χρόνο πριν από το Μουντιάλ. Σαν αντάλλαγμα θα πάρουν μερικά χρήματα και έναν αριστερό μπακ που απέκτησε πέρυσι η Σπόρτινγκ Λισαβόνας από την Μπάγερν και έξι μήνες μετά τον έδωσε δανεικό στη Θέλτα. Και ρωτάω τώρα εγώ: αν τελικά η Εθνική μας περάσει στο Μουντιάλ, ενδεχόμενο διόλου απίθανο, και κάνει μερικές καλές εμφανίσεις ο Καρνέζης, μπορεί μετά ο Παναθηναϊκός να τον πουλήσει πολύ πιο ακριβά; Σε περίπτωση πάλι που δεν τα καταφέρει, θα χάσει την αξία του; Αξίζει λοιπόν να τον δώσεις μόνο και μόνο για να πεις στους οπαδούς ότι φέρνεις «όνομα» και να βγουν μερικά όμορφα καλοκαιρινά πρωτοσέλιδα; Και πριν προλάβει να πεταχτεί κανείς και να πει πως «καλύτερα να πουληθεί» γιατί έτσι θα πάρει ευκαιρίες ο Καπίνο, συγγνώμη, αλλά υπάρχουν και οι δανεισμοί. Μια χαρά μπορεί να κάνει το αγροτικό του έναν χρόνο ο μικρός και να γυρίσει μετά πίσω και να καθιερωθεί στην ενδεκάδα. Ανδρέας Γιαννόπουλος

Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

46

Νεύρα, νεύρα, νεύρα... Πριν από μία εβδομάδα, είμαι στην Αλεξάνδρας. Γυρίζω από Λιόσια, από παραλαβή μαμαδίστικου δέματος. Είμαι στα φανάρια. Βλέπω στα πέντε βήματα μεσόκοπο έως γηραλέο λαχειοπώλη να πλησιάζει και να προσπαθεί να πουλήσει λαχεία στους εποχούμενους. Ματαίως, δεν του βγαίνει. Και πάνω εκεί που περιμένω να παραιτηθεί και να κάνει πίσω, αρχίζει τα βρισίδια. Φτύνει κιόλας ένα παρμπρίζ και κλωτσάει το αυτοκίνητο. Ο οδηγός σταματάει, σκέφτεται να κατέβει, δεν κατεβαίνει, μουντζώνει και φεύγει. Φεύγουμε όλοι. Αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που είδα. «Καθόλου δεν θα έπρεπε να αναρωτιέσαι», μου λέει μια φωνή μέσα στην κεφάλα. «Εσύ δεν είσαι που σε πρώτη ευκαιρία λες ότι θα έρθουν και χειρότερα. Ε, λοιπόν, ήρθαν. Τι δεν καταλαβαίνεις;» Μάλιστα, τι δεν καταλαβαίνω. Εχει δίκιο η φωνή, όσο και να μη θέλω να το παραδεχθώ. Οχι ότι η μαμά Ελλάς ήταν ποτέ ο παράδεισος της ευγένειας και της φιλοφρόνησης, αλλά όσο να ’ναι κάποια ελάχιστα προσχήματα τα τηρούσαμε. Και τα προσχήματα ως γνωστόν είναι από τους βασικούς πυλώνες της δημοκρατίας - της αστικής δημοκρατίας, αν προτιμάτε. Ετσι και λείψουν, κάπως θολώνει το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι.

Τον σκέφτηκα τον λαχειοπώλη όταν έμαθα για το ξύλο στον Καμίνη. Περίεργους συνειρμούς κάνεις, θα μου πείτε και δεν θα διαφωνήσω. Αλλά νομίζω ότι κάπως ταιριάζουν οι δύο περιπτώσεις, έστω και με ολίγη δημιουργική λογιστική. Κλωτσιά έδωσε ο ένας από αγανάκτηση, κλωτσιά εισέπραξε ο άλλος από αγανάκτηση. Και βάλτε στη λέξη αυτή την επίμαχη (την αγανάκτηση, όχι την κλωτσιά) όσα εισαγωγικά θέλετε. Στο πλευρό σας θα με βρείτε, γιατί έχω κουραστεί από ανθρώπους με τζιπ και μεζονέτες που παριστάνουν τους χτυπημένους από τη μοίρα. Εχω κουραστεί πολύ, πάρα πολύ. Είχα όμως μείνει στον Καμίνη (κάπως ποιητικό ακούγεται αυτό!) και στον ξυλοδαρμό του. Δεν ξέρω αν είναι υπεύθυνοι συνδικαλιστές ή συνδικαλιζόμενοι, δεν ήμουν μπροστά και σε αυτές τις ιστορίες προτείνω πρώτα να κάνουν τη δουλειά τους οι λειτουργοί του νόμου και ύστερα να ανοίγουμε εμείς το στόμα μας. Αλλά καταλαβαίνω ότι επρόκειτο περί πολιτικής διαφωνίας και όχι για καβγά μεταξύ συμπεθέρων. Αυτό λένε οι αυτόπτες μάρτυρες, εκεί συγκλίνει η πλειονότητα των απόψεων. Οτι ο Δήμαρχος Αθηναίων τις έφαγε για λόγους πολιτικούς, για την πολιτική που ασκεί

τόσα χρόνια στον Δήμο, αλλά και για όσα προτίθεται να κάνει έως τη λήξη της θητείας του. Μάλιστα; Μάλιστα. Πριν πάω παρακάτω, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν είμαι τυφλός. Γνωρίζω πού ζω και κατανοώ ότι η εξουσία στην Ελλάδα μάς έχει στριμώξει σφόδρα. Με κάθε τρόπο και με μέτρα αστυνομικού τύπου βεβαίως. Το ξέρω και βράζω. Θα ήθελα επίσης να επισημάνω ότι κανέναν γκαϊλέ δεν έχω με τον Καμίνη. Του τα έχω σούρει επανειλημμένα και για την αγορά της Κυψέλης και για τη Βίλα Αμαλία και για άλλα πολλά και, άμα διαφωνήσω εκ νέου μαζί του, πάλι θα του τα σούρω. Τον γουστάρω; Δεν τον γουστάρω. Και δεν τον ψήφισα. Αλλο αυτό όμως και άλλο ο ξυλοδαρμός. Εκεί ξεφεύγουμε εντελώς από τη διαφωνία και καταλήγουμε στην καφρίλα. Καταλήγουμε στον μονόλογο της γροθιάς και όχι στον διάλογο των απόψεων. Σε μια κουλτούρα βίας που έχει αρχή, δεν έχει ωστόσο τέλος. Και μπορεί ενίοτε να πάρει στροφή ανάποδη. Τότε είναι που το φάντασμα της Βαϊμάρης αρχίζει να σιδερώνει το σεντόνι του. Χρήστος Ξανθάκης