Metropolis Free Press 13.09.13 by Metropolis

13 -19.09.2013

”M” Project 7 καλλιτέχνες γράφουν για το καλοκαίρι που τραγούδησαν σε επιμέλεια Ευστάθιου Δράκου

ΦΥΛΛΟ 1039

New entries Το ραντάρ του Νικήτα Καραγιάννη ανιχνεύει τις νέες αφίξεις στην Πλ. Αγίας Ειρήνης

ReMap my art Η Κίκα Κυριακάκου συζητάει με την Εφη Κομνηνού για τη μεγάλη γιορτή των εικαστικών

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Metropolis www.metropolispress.gr

Η ζωή είναι ένα Cabaret! Mε τον τρόπο του Κωνσταντίνου Ρήγου και τη Μαρία Ναυπλιώτου ως Σάλλυ Μπόουλς

Index ReMap 4... 10

Ξυδάκης... 40

Η καθιερωμένη πλέον εικαστική συνάντηση στην περιοχή του Μεταξουργείου και του Κεραμεικού

Τραγουδάει την «Εκδίκηση της Γυφτιάς» στον Κήπο του Μεγάρου

Ρήγος... 24

Νύχτες Πρεμιέρας... 42

Παρουσιάζει το γνωστό μιούζικαλ “Cabaret” με τη βοήθεια της Μαρίας Ναυπλιώτου και του Δημήτρη Λιγνάδη

Οι σινεφίλ υποδέχονται το 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας

Darlin... 30

Το τάβλι... 43

Το σχόλιο του Θανάση Χειμωνά για το πολυσυζητημένο βίντεο «Η Ilia Darlin απαγγέλλει Ελένη Φουρέιρα»

Η παραγωγή του Κωνσταντίνου Κάππα και του Σωκράτη Πατσίκα επιστρέφει στην Αθήνα

Καλοκαιρινές ιστορίες... 31

Ιλιάδα... 44

Επτά κείμενα που συνοδεύουν τα επτά τραγούδια του καλοκαιρινού project της “Metropolis”

Δέκα επιπλέον παραστάσεις για την πεντάωρο θεατρικό του Στάθη Λιβαθινού

Μαρκουλή... 39

Αγίας Ειρήνης... 49

Παρατηρεί την αγουροξυπνημένη πόλη να επιστρέφει στους συνηθισμένους ρυθμούς της

Η γνωστή πλατεία του Κέντρου γεμίζει ελπίδα μέσα από τις νέες επιχειρήσεις

θέΜα Πέντε must see παραστάσεις επιστρέφουν! Αυτή τη φορά μη χάσετε την «Ιλιάδα» διά χειρός Στάθη Λιβαθινού, την «Γκόλφω» μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Νίκου Καραθάνου, το «Στέλλα travel: Η γη της απαγγελίας» από τους Bijoux de Kant, το «Γκιγιόμ, γλυκιά μου» με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου και το «Γιοι και κόρες» σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού. Το Φιξ αποκαλύπτεται...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Καλή χρονιά και όπου μας βγάλει Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Διακοπές τέλος. Είχα διάθεση να μεταφέρω κάποιες καλοκαιρινές εικόνες, αλλά δεν θα το κάνω, θα τις αφήσω για μέσα στη χρονιά, θα τις σπείρω σε ανύποπτες στιγμές των μηνών που έρχονται, να φυτρώσουν μέσα στο καταχείμωνο σαν ξεχασμένες φωτογραφίες. Καλύτερα έτσι, γιατί τώρα πρέπει να πούμε καλή χρονιά. Μέσα Σεπτεμβρίου φτάσαμε. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Κάθε; Οχι. Τουλάχιστον όχι στο θρανίο του: Χαράς ευαγγέλια για τους μαθητές, οι οποίοι θα έχουν την ευκαιρία για μια πιο ομαλή εκκίνηση στη σχολική σεζόν, καθώς το συνασπισμένο μέτωπο των εκπαιδευτικών ανακοίνωσε απεργία, λίγο μετά το πρώτο κουδούνι. Το θυμάμαι και από τα δικά μου μαθητικά χρόνια. Το να χάνεις μάθημα τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου, είτε αυτό συμβαίνει για κάποιον πολύ σοβαρό είτε για κάποιον καθόλου σοβαρό λόγο, είναι μεγάλη ευλογία. Ο,τι πρέπει. Ασε που, μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν θα διδάσκονται και τα Αρχαία για λίγες έστω μέρες. Αυτή η ιστορία, στα δικά μου μάτια, είναι κλασική περίπτωση δέντρουδάσους. Δηλαδή, όταν κάθε μαθητής ονειρεύεται μια απεργία για να αποφύγει λίγες διδακτικές ώρες, όταν το σχολείο είναι μια μεγάλη αγγαρεία και τίποτα παραπάνω, μου φαίνεται μάλλον δευτερεύον αν

θα πρέπει να διδάσκονται τα Αρχαία ή αν θα πρέπει να καταργηθεί η Χημεία ή τα Θρησκευτικά ή τα Καλλιτεχνικά. Αλήθεια, πώς καλλιεργείς μια νεαρή προσωπικότητα όταν το μόνο που επιθυμεί ο μέσος μαθητής είναι να επιστρέψει γρήγορα σπίτι για να γλιτώσει; Ολόκληρο το πρόγραμμα σπουδών όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης είναι δομημένο σε μια αντιπαιδαγωγική βάση. Το αν τα αρχαία ελληνικά είναι μια νεκρή γλώσσα είναι κουβέντα για το τέλος της μέρας. Εμείς εδώ βρισκόμαστε ακόμα στο ξημέρωμα. Μια μικρογραφία της κοινωνίας είναι το σχολείο, τον θυμάμαι τον διευθυντή μου στο δημοτικό να την επαναλαμβάνει αυτή τη φράση ξανά και ξανά. Και κάπως έτσι είναι, τρανό παράδειγμα αυτές οι πρώτες μέρες της ακαδημαϊκής χρονιάς. Αυτή η αβεβαιότητα με την οποία ξεκινάμε. Ιδια για μαθητές, ίδια για γονείς, για φοιτητές, για εργαζόμενους και μη εργαζόμενους. Ιδια και για εμάς, εδώ στον Τύπο, που παραπατάει μαζί με όλα. Οσο κρατάμε ισορροπία θα είμαστε εδώ και φέτος, για μία ακόμα χρονιά, καταγράφοντας την καθημερινότητα της Αθήνας και δίνοντάς σας τις όμορφες αστικές εικόνες που εντοπίζουμε. Καλή χρονιά, λοιπόν, ψυχραιμία, χαμόγελο και όπου μας βγάλει.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Τα καλύτερα έρχονται! Λένε πως για να κατακτήσεις την κορυφή απαιτείται ένα μακρύ ταξίδι. Στο MetropolisPress channel στο YouTube ξεκινήσαμε το ταξίδι αυτό τον Απρίλιο του 2012, στην αρχή λίγο πειραματικά, στην πορεία όλο και πιο σοβαρά. Δημιουργήσαμε τα Mstories, πειραματιστήκαμε με τεχνικές και διάρκεια, τα μεγαλώσαμε, τα μικρύναμε, είχαμε όμως πάντα στο μυαλό μας έναν βασικό προσανατολισμό: «Πολιτισμός και πόλη». Λίγο αργότερα προσθέσαμε τα M Report, μονοθεματικά βίντεο που καλύπτουν θέματα ευρύτερου ενδιαφέροντος, όπως η τεχνολογία, η νέα επιχειρηματικότητα και οι δράσεις εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Ακολούθησαν μουσικά project, όπως το πρόσφατο και εξαιρετικά πετυχημένο «7 τραγούδια για το καλοκαίρι 2013» -τη χορηγία του οποίου ανέλαβαν οι Μαστίχες Χίου ΕΛΜΑ-, αλλά και ιστορικά, όπως το M History. Αποτέλεσμα; Πρόσφατα ξεπεράσαμε τα 1.400.000 views, αριθμός εντυπωσιακός αν σκεφτεί κανείς πως στις αρχές του καλοκαιριού το κανάλι βρισκόταν στα 700.000 views. Το... αγαπημένο μας παιδί, τα Mstories, βρίσκεται σε διαρκή άνοδο, με το τελευταίο επεισόδιο να φτάνει τα 28.900 views. Ακόμα πιο εντυπωσιακός είναι ο αριθμός των θεατών που συγκέντρωσαν τα «7 τραγούδια για το καλοκαίρι 2013», ξεπερνώντας συνολικά τις 317.000 προβολές. Σίγουρα τα νούμερα αυτά μπορεί να μη μοιάζουν τόσο εντυπωσιακά όταν τα βάλεις δίπλα σε μεγάλες παραγωγές του εξωτερικού ή ακόμα και σε ελληνικά βίντεο που αναφέρονται σε ό,τι -καλώς ή κακώς- αποκαλούμε mainstream. Υπάρχει όμως μία ειδοποιός διαφορά. Μιλάμε για αυθεντικό και πρωτότυπο περιεχόμενο, το οποίο περιστρέφεται κυρίως γύρω από θέματα πολιτισμού. Βίντεο στα οποία δεν πρωταγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι, άλλα άνθρωποι με φρέσκια διάθεση, που μπορούν να αξιοποιήσουν ένα ξεχωριστό μέσο για να επικοινωνήσουν τις νέες τους θεατρικές παραστάσεις, τα καινούργια τους τραγούδια ή τις δράσεις τους στην πόλη. Εικόνες που σήμερα δύσκολα θα συναντήσει κανείς οπουδήποτε αλλού. Ενόψει λοιπόν της σεζόν που ξεκινά, το μήνυμα είναι ένα: Τα καλύτερα έρχονται!

Ματιές

Δάσκαλε που δί δασκες Ο Σωκράτης Μάλαμας είναι η μεγάλη λευκή φάλαινα του ελληνικού τραγουδιού. Δωρικός στα λόγια και στους στίχους του, αλλά με έντονη την αίσθηση του χιούμορ, εσωστρεφής και μετρημένος όσον αφορά τις επιλογές του και τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται, αλλά και ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό και, σε κάποιες περιπτώσεις, με εντυπωσιακά επικοινωνιακά αποτελέσματα.

Ρυθμοί χελώνας Πόσο πιο εύκολη και διασκεδαστική έχει γίνει η ζωή μας με όλες αυτές τις νέες συσκευές και τις άπειρες εφαρμογές! Ομολογώ ότι, αν δεν δυσκολευόμουν τώρα τελευταία οικονομικά, δεν θα με σταματούσε τίποτα από το κυνήγι κάθε νέας εξέλιξης. Αλλά, βρε παιδιά, αρχίζω να έχω και κάποιες αμφιβολίες. Αισθάνομαι ότι τρέχουμε να προλάβουμε το τεχνολογικό πανηγύρι χωρίς να έχουμε τις υποδομές που χρειάζονται για να μπορεί το πανηγύρι να πραγματοποιηθεί. Δείτε τη νέα μόδα με τα ηλεκτρονικά περιοδικά. Αυτά που, εκτός από κείμενο και φωτογραφίες, προσφέρουν και άλλες επιλογές, που κάνουν την ανάγνωσή τους ξεχωριστή εμπειρία (όπως θα έλεγε μια κλισέ διαφήμιση). Διαβάζεις για τον τραγουδιστή Α και έχεις τη δυνατότητα την ίδια στιγμή να κατεβάσεις και το τελευταίο βιντεοκλίπ του. Βλέπεις μια διαφήμιση αντηλιακού και με ένα κλικ μπορείς να ανοίξεις ένα βιντεάκι με το μοντέλο να βουτάει στα κύματα και ούτω καθεξής. Αλλά όταν πας να κατεβάσεις το περιοδικό στην ταμπλέτα σου, συνειδητοποιείς ότι με τέτοια ταχύτητα δικτύου όλο αυτό το περιεχόμενο δεν κατεβαίνει ποτέ! Σε πετάει έξω, ξαναμπαίνεις, περιμένεις, ανοίγεις επιτέλους τις πρώτες σελίδες και μετά πρέπει να δοκιμάσεις ξανά να κατεβάσεις τις επόμενες. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ συνήθως απλώς τα παρατάω. Ισως αν πάω ένα ταξιδάκι μέχρι το Παρίσι στις 28 Οκτωβρίου να το ανοίξω εκεί το φοβερό περιοδικό. Εδώ αδυνατώ. Στις διακοπές φέτος είχα και άλλη εξαιρετική εμπειρία. Στο διαμέρισμα όπου μέναμε ανάμεσα στα πεύκα, φυσικά είχαμε και ADSL σύνδεση. Μόνο που το σήμα κοβόταν κάθε πέντε λεπτά και επανερχόταν για λίγο μέχρι να κοπεί ξανά. Διαμαρτυρηθήκαμε στον ιδιοκτήτη, παρόλο που ξέραμε ότι δεν είχε κάνει αυτός την εγκατάσταση. Ηταν ένας άνθρωπος με χιούμορ ευτυχώς και μας αντιμετώπισε με κατανόηση. «Αν βγείτε και κοιτάξετε, θα δείτε ότι μας έχουν φέρει το ίντερνετ με καλώδια που κρέμονται από τα πεύκα. Οπότε, καθώς φυσάει, επηρεάζεται το σήμα. Οταν έχει άπνοια όμως λειτουργεί εξαιρετικά!» Τι να του λέγαμε του ανθρώπου; Να σκάψει για να περάσει οπτικές ίνες; Μη μας τρελαίνουν άλλο με τις εφαρμογές και τις υπερταχείες συσκευές. Θα βάζανε ποτέ ένα TGV να τρέχει με 300 πάνω στις ράγες στο Λιανοκλάδι; Ε, ας μην τρέχουμε να αγοράζουμε 4G κινητά όταν στη μισή πόλη δεν υπάρχει καν κεραία! A.

Ενας άνθρωπος και καλλιτέχνης sui generis, με τον οποίο ακόμη και αν διαφωνείς ή δεν σου αρέσει, τον σέβεσαι και τον εκτιμάς, κάτι σαν τη λευκή φάλαινα. Μου προξένησε μεγάλη έκπληξη το γεγονός που διάβασα στον Τύπο αυτές τις μέρες, με την τοπική ΕΛΜΕ Πετρούπολης να ζητάει να ανεβάσει ένα πανό στην εξέδρα της συναυλίας με τα αιτήματα της μελλοντικής απεργίας των καθηγητών, τον γνωστό τραγουδοποιό να αρνείται να ικανοποιήσει το αίτημά τους και τα μέλη της ΕΛΜΕ (η οποία για όσους δεν ξέρουν είναι τοπική συνδικαλιστική οργάνωση των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης -ανθρώπων που περιμένεις ότι έχουν μόρφωση, καλλιέργεια και ό,τι άλλο προκύπτει από αυτά) να κάνουν έφοδο στη συναυλία του για να επιβάλουν με οποιονδήποτε τρόπο τις απόψεις τους σε μια εκδήλωση κατά βάση ιδιωτική. Και δεν έφτανε αυτό, αλλά αργότερα κινητοποίησαν και τους «συνήθεις γνωστούς-αγνώστους» των social media που ανα-

λαμβάνουν κάθε φορά να κατασπαράξουν με τον πιο άγριο τρόπο όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Ευτυχώς αυτή τη φορά τα παραδοσιακά μέσα και η πλειοψηφία δεν ακολούθησαν τις μειοψηφίες σε άλλο ένα επεισόδιο της σειράς «Ο κατήφορος του δημοσίου διαλόγου». Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάποιος να μπει καν στον κόπο να υπερασπιστεί το δικαίωμα του Σωκράτη Μάλαμα, του Αλκίνοου Ιωαννίδη ή του Θανάση Παπακωνσταντίνου να εκφράζουν ελεύθερα και χωρίς φόβο τις απόψεις τους. Αλλωστε θέλει αρκετή δύναμη, χαρακτήρα και προσωπικότητα για να αντιταχθεί κανείς τόσο στον κυνισμό, όσο και στον λαϊκισμό. Οι Αμερικανοί λένε “it takes all kind of people to make society” και αυτό είναι καλό να το θυμόμαστε όλοι. Οπως καλό είναι και να θυμόμαστε ότι το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» θα μας αφήσει όλους τυφλούς και φαφούτηδες και στον μελλοντικό νέο κόσμο που όλοι ευαγγελίζονται ότι θέλουν να χτίσουν θα χρειαστούμε και κάποιους που να τους κοιτάμε και να μας εμπνέουν. Το σίγουρο είναι ότι αυτός δεν θα είναι κάποιες τοπικές ΕΛΜΕ. Καλό φθινόπωρο. ΥΓ: Ακούμε φυσικά «Πριγκιπέσσα» του Μάλαμα ή το “The princess” του Parov Stellar. Γιώργος Μουχταρίδης

Πρώτη μέρα στο γραφείο ...και η έξυπνη Αθηναίa: y Αναρωτιέται πού πήγαν οι υπόλοιποι συνάδελφοι - πότε σκοπεύουν να επιστρέψουν από τις διακοπές τους; y Θυμάται ότι οι υπόλοιποι συνάδελφοι είχαν αναχωρήσει για «διακοπές» μακράς διαρκείας πολύ πριν το καλοκαίρι δείξει τα δόντια του. y Κάνει μια ανασκόπηση των mail της για να μπει στο πνεύμα και να δει τι επείγει. Την κόβει κρύος ιδρώτας - είναι όλα εκπρόθεσμα.

y Λέει να πεταχτεί μέχρι το ΑΤΜ της τράπεζας για να πάρει κάνα φράγκο και κανέναν καφέ πριν πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. y Ανακαλύπτει ότι ο μισθός της δεν έχει μπει και ότι δεν έχει φράγκο ούτε για καφέ. y Επιστρέφει στο γραφείο και ξανακοιτάει τα mail της με εξεταστική διάθεση. Ξεχωρίζει τα κωμικά βιντεάκια που της έχουν στείλει φίλοι και γνωστοί και βάζει στα αυτιά τα ακουστικά για να τα απολαύσει με την ησυχία της. Λήδα Πιμπλή

Re-think ourselves Να σταθούμε στους αισιόδοξους οιωνούς. Σε αυτό το πρώτο τεύχος της νέας σεζόν, με το βλέμμα ακόμη γεμάτο θάλασσες και τις σελίδες των καλοκαιρινών βιβλίων γεμάτες άμμο -ναι, όλοι τα βολέψαμε με τις διακοπές, κοντινές ή πιο μακρινές-, δεν μας πρέπουν οι γκρίνιες. Εύκολη λύση. Η άλλη λύση, που μας προσφέρεται από εκείνους που επενδύουν στη δημιουργία ως απάντηση στην άρνηση των καιρών και της ανθρώπινης μικρότητας, είναι η δυσκολότερη και η ομορφότερη. Στα χέρια του Αβρανά τα βραβεία από τη Μόστρα και στις φίλαθλες καρδιές η νίκη της Εθνικής καθώς ξεκινάει η δεύτερη εβδομάδα του Σεπτέμβρη. Ναι, μεγάλη υπόθεση για αυτή τη μικρή χώρα που σπαράζει εδώ και τρία χρόνια αναζητώντας διέξοδο από τον δαίδαλο μιας κρίσης, όχι μόνο οικονομικής και ας λέμε ότι αυτή αρκεί -φταίει;- για όλα. Μεγάλη υπόθεση, όχι επειδή οι επιτυχίες -αποσπασματικές και εν τέλει μοναχικές- μπορεί να είναι το σύνθημα για εκείνο το «...και ξανά προς τη δόξα τραβά». Ενας τόπος που πούλησε την ψυχή του βιαστικά στο «εμπορικό» και το ταύτισε με το «τηλεοπτικό» χωρίς να κατανοήσει την πραγματική του δυναμική, όταν λειτουργεί ως συμπληρωματικό μέγεθος σε μια οικονομία του πολιτισμού και όχι ως αντίπαλο δέος στην ψευτοκουλτούρα, έχει δρόμο να διανύσει ως την αναμόρφωση που θα τακτοποιήσει έννοιες και μεγέθη. Οπως και αν έχει, παραμένουν μεγάλη υπόθεση οι συμβολικές επιτυχίες. Και επειδή τα συμβολικά γίνονται η ουσία της ιστορίας. Ναι λοιπόν, Re-think Athens, σαν ευκαιρία για να ξανασκεφτούμε τους εαυτούς μας απέναντι στις ίδιες μας τις ανάγκες. Καμιά αναμόρφωση δημόσιου χώρου δεν βρίσκει το πραγματικό νόημά της αν δεν γίνει αφορμή να μετακινηθούμε προς τον καινούργιο ορίζοντα. Κανένα κινηματογραφικό ή όποιο άλλο βραβείο δεν τιμά έναν πολιτισμό που επιμένει να βουλιάζει στο αναμάσημα των αδυναμιών του. «Συνάντησα» τον Αβρανά στην οθόνη της πάλαι ποτέ ΝΕΤ (πόσο πολύτιμη μια δημόσια τηλεόραση, πόσο μεγάλη η ανάγκη να την ξαναφτιάξουμε καλύτερη!) στο ημίωρο ντοκιμαντέρ του από τη σειρά «Εκτός των τειχών». Τον ξαναείδα στο υπόγειο του BIOS, σε μια θεατρική παράσταση «κλειστή», δύσκολη. Διακρινόταν ένας δημιουργός, ο οποίος διαχειρίζεται τις πιο απαιτητικές εκδοχές των δύο μέσων έχοντας επίγνωση της διαφορετικής «γλώσσας» του καθενός. Σπάνιο. Συνηθέστερο το είδος που κάνει θέατρο και σινεμά σαν τηλεόραση και μάλιστα κακή. Ακόμη στο βλέμμα μου οι εικόνες και η χαρά στη μνήμη από το πρώτο φεστιβάλ μικρής διάρκειας ταινιών “Love in Athens” στις αρχές του καλοκαιριού στο Ιδρυμα Κακογιάννης, που αποκάλυπτε το ταλέντο και την ανάγκη πολύ νέων δημιουργών να αφηγηθούν ιστορίες. Αφορμές χρειαζόμαστε. Και υπάρχουν. Για να ξανασκεφτούμε. Νέους ορίζοντες. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Ο θάνατος του δημόσιου σχολείου Ο Σεπτέμβριος ξεκινά ακριβώς όπως είχαν υποσχεθεί οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εκπαιδευτικών: με τα σχολεία κλειστά. Δεν είναι ο πρώτος Σεπτέμβριος που ξεκινάει με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια σε δυσλειτουργία. Είναι ωστόσο ο πρώτος Σεπτέμβριος κατά τον οποίο η δημόσια εκπαίδευση φαίνεται να παίζει τα «ρέστα» της.

Νεκρές γλώσσες Εχοντας λύσει τα μεγάλα, τα θεμελιώδη και τα σημαντικά, και εν αναμονή του ραντεβού στο κομμωτήριο, στο μικρό γαλατικό χωριό της Νοτιοανατολικής Ευρώπης η εβδομάδα κυλούσε ήσυχα, όταν σχεδόν από το πουθενά η γκρινιάρα του χωριού δήλωσε: «Τα αρχαία γαλατικά είναι μια νεκρή γλώσσα και δεν θα πρέπει να διδάσκονται στο σχολείο». Ξαφνικά ξέσπασε θύελλα. Ολοι πήραν θέση. Ολοι; Ολοι. Δεξιοί, αριστεροί, σιδεράδες, ψαράδες, ο Οβελίξ μόνο δεν μίλησε, ήταν στην Κίνα για δουλειές.

Αν και ουδέποτε έτυχε της προσοχής και της χρηματοδότησης που αρμόζει σε ευρωπαϊκό κράτος, η δημόσια εκπαίδευση διατηρούσε ένα μίνιμουμ επίπεδο λειτουργίας. Μέσα στην ατέλειά της, η δευτεροβάθμια εκπαίδευση παρήγε ένα επίπεδο μόρφωσης απόλυτα ανάλογο προς τη χρηματοδότηση και τις νοοτροπίες των διδασκόντων. Το ελληνικό σχολείο, όπως και πολλοί άλλοι θεσμοί σε αυτόν τον τόπο, υπήρξε και λειτούργησε χάρη στη φιλοτιμία κάποιων από τους δασκάλους και στην εμπιστοσύνη που έδειξαν σε αυτό γενιές γονέων. Η τελευταία 20ετία δεν υπήρξε γενναιόδωρη για το δημόσιο

σχολείο, ακριβώς διότι οι γονείς, ασπαζόμενοι απολύτως το προβεβλημένο μοντέλο του μαθητή ο οποίος θα πάει στο καλό ιδιωτικό και μετά σε κάποιο πανεπιστήμιο-«σούπερ μάρκετ» της Αγγλίας, το εγκατέλειψαν. Παρατημένο από το κράτος, τους πολίτες και τους λειτουργούς, το αθηναϊκό δημόσιο σχολείο μετατράπηκε σε χώρο υποδοχής μεταναστών, αλλά και όσων ακόμη και στα «καλά» χρόνια διατήρησαν ένα πολύ χαμηλό επίπεδο εισοδήματος. Πρακτικά το δημόσιο σχολείο είχε πεθάνει προτού αναγγελθεί πομπωδώς ο θάνατός του. Ακόμη και τώρα, μέσα στον ζόφο των τυφλών περικοπών που προκύπτουν από την εφαρμογή του μνημονίου, το κράτος πρέπει να βρει έναν τρόπο και να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη χρηματοδότηση του δημοσίου συστήματος παιδείας. Διαφορετικά, αυτοκαταργείται. Βασίλης Νέδος

Λίγες ώρες μετά σήμανε επίθεση από το Τροϊκάρουμ, οπότε όλοι ξεχάσαν την γκρινιάρα και την γκρίνια της και συντάχθηκαν ώμο με ώμο απέναντι στον εχθρό, ήπιαν το μαγικό φίλτρο, κατατρόπωσαν τους λεγεωνάριους και έστησαν ένα τσιμπούσι για να το γιορτάσουν που πήγε ως αργά τα ξημερώματα. Την γκρινιάρα βέβαια τη δέσανε και την κρέμασαν από ένα δέντρο, μη χαλάσει τη γιορτή. Ας σοβαρευτούμε. Νεκρή γλώσσα στη γλωσσολογία ορίζεται αυτή που δεν έχει φυσικούς ομιλητές, ανθρώπους να την έχουν ως μητρική γλώσσα. Το πρόβλημα στο μικρό μας γαλατικό χωριό δεν είναι αν τα αρχαία ελληνικά είναι γλώσσα νεκρή ή όχι (που είναι). Το πρόβλημα είναι ότι μας έχει αφήσει χρόνους, χωρίς ρεαλιστική ελπίδα αναβίωσής της η γλώσσα της ψυχραιμίας και της λογικής, της αντιπαράθεσης με επιχειρήματα και όχι προσωπικές επιθέσεις, της κριτικής στην εκφραζόμενη θέση και όχι στην κομματική συμπαράταξη. Σαν άλλος πύργος της Βαβέλ, όλοι μιλάμε για όλα, χωρίς να ακούει κανείς κανέναν, πατάμε like και share και κάνουμε retweet, βλέπουμε μόνο σε άσπρο και μαύρο και ξεχνάμε ότι σχεδόν πάντα η αλήθεια είναι γκρι. Γιάννης Μαυρογιώργος

Οι «γλυκούληδες» της γειτονιάς Η Αθήνα διατηρεί ακόμα λίγο από το χρώμα του παρελθόντος, έστω και σε νέες βερσιόν. Ο λόγος για τους πλανόδιους μανάβηδες και ιχθυοπώλες που, με φορτωμένη την πραμάτεια τους στα Ντάτσουν, διαλαλούν την παρουσία τους μέσα από την ντουντούκα που έχουν βιδωμένη στη σκεπή. Ο «γλυκούλης», όπως αυτοαποκαλείται, ένας κλασικός μανάβης με κοιλίτσα, επιμένει χρόνια τώρα ότι όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. Ο ιχθυοπώλης φωνάζει με βαριά κι ασήκωτη φωνή ότι έρχεται κατευθείαν από τη Χαλκίδα με φρέσκο πράμα

που σπαρταράει. Ενας ανθοπώλης όμως, που ήθελε να παρουσιάσει το εμπόρευμά του ως τρομερή ευκαιρία τύπου «το αφεντικό τρελάθηκε», προσπάθησε να μου πουλήσει σάκο με χώμα αντί 30 ευρώ (!), όταν η ίδια ποσότητα στοιχίζει 2,89 ευρώ στο σούπερ μάρκετ. Ο λόγος που σκέφτηκα να αγοράσω από εκείνον ήταν απλά ότι βαριόμουν να πάω στο μάρκετ. Καλή η νοσταλγία, αλλά το ελληνικό δαιμόνιο στο κλέψιμο είναι διαχρονικό. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Κίκα Κυριακάκου / Φωτογραφίες: Βαγγέλης Λαΐνας

13 -19.09.2013

Εικαστικός χάρτης από την αρχή! Για τέταρτη φορά η θεσμοθετημένη πλέον πολιτιστική διοργάνωση ReMap επιστρέφει στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην περιοχή του Μεταξουργείου και του Κεραμεικού. Η έναρξη του ReMap αποτελεί κάθε φορά το απόλυτο σημείο συνάντησης για τους λάτρεις της σύγχρονης τέχνης. Πλήθος κόσμου κάθε είδους και ηλικίας, από καλλιτέχνες και φιλότεχνους μέχρι οικογένειες και τουρίστες, κατακλύζει την ημέρα των εγκαινίων τις οδούς Λεωνίδου, Κεραμεικού, Ιάσωνος, Θερμοπυλών και Αγησιλάου, τα βασικά σημεία διεξαγωγής του θεσμού. Ξεκινώντας το 2007 ως ένα εγχείρημα ενεργοποίησης της περιοχής υπό καλλιτεχνικές βάσεις, το ReMap έχει αναδειχθεί σε «μια πλατφόρμα συνύπαρξης και ανάδειξης, νέων αλλά και καταξιωμένων, καλλιτεχνών, επιμελητών, φορέων και γκαλερί από την Ελλάδα και το εξωτερικό», μου εξηγεί η διευθύντρια του θεσμού, Eφη Κομνηνού (φωτό). Εγκαταλειμμένα κτίρια, ερειπωμένα νεοκλασικά και ξενοδοχεία, οικόπεδα και πλατείες είναι μερικοί από τους αντισυμβατικούς εκθεσιακούς χώρους που αξιοποιούνται και φιλοξενούν τις πολιτιστικές προτάσεις και εκδηλώσεις της διοργάνωσης κάθε φορά. Ο επισκέπτης του ReMap 4 μπορεί να ξεκινήσει την περιήγησή του στις εκθέσεις έχοντας ως αφετηρία το Info Point. Το φετινό σημείο συνάντησης έχει στηθεί σε μια όμορφη παλιά αθηναϊκή αυλή στην Πλατεία Αυδή. Eνας χώρος στον οποίο φιλοξενούνται και δράσεις του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, από όπου μπορεί να ενημερωθεί το κοινό για όλο το πρόγραμμα του ReMap, να σερφάρει δωρεάν στο ίντερνετ και να προμηθευτεί τον απαραίτητο εκθεσιακό χάρτη. «Σίγουρα, ωστόσο, δεν πρόκειται για μια επίσκεψη που μπορεί να συνοψιστεί σε ένα απόγευμα», συμβουλεύει η συνομιλήτρια, «πόσο μάλλον όταν μια σειρά από παράλληλες δρά-

σεις συμπληρώνουν το πλούσιο εκθεσιακό μας πρόγραμμα. Φέτος η διοργάνωση περιλαμβάνει περισσότερες από 60 εκθέσεις και project, ενώ το πρόγραμμα διακρίνεται σε τέσσερις διαφορετικούς άξονες». Η πρώτη ενότητα του ReMap αφορά γκαλερί από την Ελλάδα και το εξωτερικό - ανάμεσά τους η Eleni Koroneou, το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, η Αίθουσα Τέχνης Ρεβέκκα Καμχή, η The Breeder, η Galerie Eva Presenhuber από την Ελβετία, η αμερικανική Μaccarone, το Τhe Modern Institute από τη Βρετανία, αλλά και για πρώτη φορά η διεθνούς φήμης Gagosian. Η δεύτερη ενότητα του ReMap αποτελείται από ανεξάρτητες προτάσεις επιμελητών, εκθεσιακών χώρων και καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, όπως είναι η έκθεση του fanzine «Κυψέλη», η έκθεση του CAMP «Λoξόδρομος» και το ατομικό project του Poka-Yio με τίτλο “Smelly”. Παράλληλα, σημαντικοί φορείς, όπως το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το Iδρυμα ΔΕΣΤΕ, ο οργανισμός ΝΕΟΝ και η Kunsthalle Athena, στηρίζουν τον θεσμό και συμμετέχουν με μια σειρά από εκθέσεις και δράσεις. Ανάμεσά τους η έκθεση “Echoes of Silence” του ΝΕΟΝ υπό την επιμέλεια των Douglas Fogle και Δημήτρη Παλαιοκρασσά, με έργα των Joseph Beuys και Louise Bourgeois μεταξύ άλλων, αλλά και το πρωτότυπο κυνήγι θησαυρού που έχει οργανώσει το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Η τέταρτη ενότητα περιέχει ένα πλούσιο πρόγραμμα από συναυλίες, performances, προβολές και παιδαγωγικές δράσεις, όπως είναι το project του CAMP “An Urban Film Map”, μια εν εξελίξει έρευνα γύρω από την αστική τοπιογραφία μέσα από προβολές ταινιών μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ και video art. Η διοργάνωση διατηρεί όπως πάντα τον αφιλοκερδή και πολυσυμμετοχικό χαρακτήρα της, η είσοδος είναι ελεύθερη τόσο στους χώρους όσο και στις εκδηλώσεις του παράλληλου προγράμματος, ενώ ο ιδρυτής του θεσμού, ο Ιάσων

Τσάκωνας, επισημαίνει τη στήριξη που υπάρχει από τους συμμετέχοντες, καθώς και από τους κατοίκους της περιοχής. Πρόκειται άλλωστε για μια αθηναϊκή διοργάνωση διεθνούς εμβέλειας η οποία έχει ως βασικό σημείο αναφοράς την ίδια την τέχνη και δεν αποσκοπεί στο να αλλάξει την περιοχή. «Αρκετές από τις συμμετοχές του ReMap 4 αφορούν την ιδιαιτερότητά της και είχαν ως έναυσμα τον χαρακτήρα της», σημειώνει ο Ιάσων Τσάκωνας, «ενώ πολλά ακόμη ενδιαφέροντα project μεταφράζουν την ατμόσφαιρα που επικρατεί σήμερα σε κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό επίπεδο στην Αθήνα και διεθνώς». Παρά τις αντιξοότητες που παρουσιάζει ο άξονας Κεραμεικού-Μεταξουργείου -όπως η λειτουργία οίκων ανοχής, ένα από τα στοιχεία που έχουν καταφέρει να υποβαθμίσουν το ιστορικό αυτό σημείο της πόλης-, ο θεσμός παραμένει ισχυρός. Μάλιστα φέτος υποβλήθηκε πληθώρα εκθεσιακών προτάσεων ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο. «Αν και είναι πολύ νωρίς για τον απολογισμό της φετινής διοργάνωσης», καταλήγει η κα Κομνηνού λίγο μετά τα εγκαίνια, «ωστόσο ακόμη και μία μέρα μετά είναι εμφανές πως πρόκειται για έναν θεσμό που τον έχουν αγκαλιάσει από παντού. Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες και επιμελητές τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό ήταν ενθουσιασμένοι με την προσέλευση του κόσμου, αλλά και με την ανταπόκριση του κοινού, ενώ άτομα κάθε ηλικίας απολάμβαναν αυτό που συνέβαινε στην περιοχή. Ηταν μια μεγάλη γιορτή με πολύ θετικό και δημιουργικό κλίμα. Υπήρξαν ευχάριστες εκπλήξεις, καθώς και έργα και εκδηλώσεις που προβλημάτισαν λόγω των θεμάτων που αγγίζουν. Ηταν πραγματικά στο σύνολό της μια εξαιρετική βραδιά. Πιστεύω πως μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου το ReMap 4 έχει να πει και να δείξει πολλά!»

Reality Bites

Ο Μάικλ Τζάκσον ζει Εντάξει, όχι ακριβώς. Αυτό που συμβαίνει όμως είναι η αναβίωση στη σύγχρονη Βραζιλία μίας από τις πιο αμφιλεγόμενες πτυχές της ζωής του μεγαλύτερου σταρ των ’80s. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Η Anitta βρίσκεται ανάμεσα στις πιο γρήγορα ανερχόμενες σταρ του βραζιλιάνικου μουσικού στερεώματος. H μεγάλη της επιτυχία “Show das Poderosas” κυκλοφόρησε μέσα στο 2013 και έχει ήδη κατακτήσει την κορυφή των τσαρτς συγκεντρώνοντας πάνω από 50 εκατ. views στο YouTube. Μόλις όμως έγινε γνωστή η Larissa de Macedo Machado, όπως είναι το κανονικό της όνομα, άρχισε να ασπρίζει. Oχι από το κακό της, αλλά από το Photoshop που χρησιμοποίησε η

εταιρεία της για να την κάνει πιο «εύπεπτη» για το λευκό ακροατήριο, που στη Βραζιλία συμβολίζει ουσιαστικά το υψηλό εισόδημα. Φυσικά, η «λεύκανση» αυτή δεν πέρασε απαρατήρητη και έγινε αφορμή για την αναθέρμανση της συζήτησης περί φυλετικών διακρίσεων στη Βραζιλία, μια χώρα που κατήργησε τη δουλεία μόλις στον 20ό αιώνα και παλεύει ακόμα με τις ρατσιστικές προκαταλήψεις. Ευτυχώς εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε καλλιτέχνες με σκούρα επιδερμίδα που αναγκάζονται να την «ασπρίσουν» στα βιντεοκλίπ τους μπας και πουλήσουν κανέναν δίσκο παραπάνω... Γ.M.

Στα αστέρια Ο Μπομπ Γκέλντοφ, που στα ’70s και τα ’80s γνώρισε τεράστια επιτυχία με το συγκρότημα των Boomtown Rats και ο οποίος τα τελευταία χρόνια ασχολείται περισσότερο με τον ακτιβισμό, θα αφήσει για λίγο το στούντιο και τις φιλανθρωπικές του δραστηριότητες για ένα μικρό ταξίδι στο διάστημα μέσα στο 2014. Θα είναι ένας από τους 100 πρώτους τουρίστες του διαστήματος που θα πετάξουν σε ύψος 100 χλμ. με αντίτιμο 100.000 δολάρια. Αυτό βέβαια, αν καταφέρει να περάσει την ειδική εκπαίδευση που απαιτείται για όλους τους υποψήφιους ταξιδιώτες και η οποία αρχίζει αυτές τις μέρες. Το... αστρικό ταξίδι που οργανώνει η Space Expedition Corporation θα έχει αφετηρία το Κουρασάο της Καραϊβικής. Η νέα αγορά των διαστημικών διακοπών συζητιέται εδώ και καιρό και έχει κινήσει το ενδιαφέρον πολλών πλουσίων και διασήμων. Ανάμεσα στους τυχερούς που θα ταξιδέψουν μαζί του με το σκάφος Lynx X2 συγκαταλέγονται ο dj Αρμιν βαν Μπιούρεν και το μοντέλο Ντούτζεν Κρος της Victoria’s Secret. Ο ροκ σταρ δήλωσε πανευτυχής με την ιδέα ότι είναι ο πρώτος Ιρλανδός που θα πετάξει πάνω από τον πλανήτη και πως το θεωρεί απλά συναρπαστικό. Πρόσθεσε επίσης ότι είναι κάτι που ο Ελβις Πρίσλεϊ, του οποίου είναι μεγάλος θαυμαστής, δεν κατάφερε να το κάνει. Ν.Κ.

iPhone; Ποιο iPhone; Πότε καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά με το iPhone; Οταν την ημέρα της παρουσίασης του νέου μοντέλου μπαίνεις στο Facebook και στο Twitter και παρατηρείς ότι κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των τηλεφώνων της Apple από την ημέρα που πρωτοκυκλοφόρησαν ήταν το buzz που δημιουργούσαν γύρω τους. Από τη στιγμή που ξεκινούσε η εκδήλωση, χιλιάδες fanboys και haters πλακώνονταν ηλεκτρονικά γεμίζοντας τοίχους στο Facebook και ατέλειωτες σελίδες στα τεχνολογικά fora. Εβγαινες για καφέ στην πλατεία της γειτονιάς σου και στα διπλάνα τραπέζια δεν υπήρχε περίπτωση να μην ακούσεις έστω και έναν να σχολιάζει τα τεχνικά του χαρακτηριστικά και πως σκέφτεται να

πουλήσει το παλιό του κινητό για να αγοράσει το καινούργιο. Στη δική μου παρέα είχαμε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, φτάνοντας στο σημείο να ανταλλάσσουμε μέχρι και sms κατά τη διάρκεια της παρουσίασης σχολιάζοντας τα στιγμιότυπα σαν να παρακολουθούσαμε αγώνα ποδοσφαίρου. Ολα αυτά βέβαια στον κόσμο του μάρκετινγκ μεταφράζονται σε δωρεάν διαφήμιση και φυσικά σε πωλήσεις. Αν δεν τα έχεις, πιθανόν σύντομα να ξεκινήσει η κάτω βόλτα. Εάν λοιπόν κάτι πρέπει να ανησυχήσει τους ιθύνοντες της Apple, δεν είναι ότι στο ίντερνετ παρομοιάζουν τα νέα τους μοντέλα με τα αντίστοιχα της Nokia, αλλά το γεγονός ότι το κάνουν ελάχιστοι. Α.Γ.

Θέλουν να φύγουν Για τους Καταλανούς, το γυαλί έχει ραγίσει με την Ισπανία. Αυτό αποδείχτηκε με τον εορτασμό της εθνικής γιορτής των Καταλανών την περασμένη Τετάρτη, κατά τον οποίο εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν για μία ακόμη φορά υπέρ της ανεξαρτησίας τους (αν το δούμε από τη δική τους πλευρά) ή της απόσχισής τους (αν το δούμε από την πλευρά των Ισπανών). Σε μια εντυπωσιακή κίνηση, μάλιστα, οι διαδηλωτές σχημάτισαν ανθρώπινη αλυσίδα 400 χιλιομέτρων κατά μήκος της περιοχής τους. Ο εκπρόσωπος Τύπου της τοπικής κυβέρνησης Francesc Homs εξηγεί με άρθρο του στον “Guardian” τους λόγους πίσω από αυτή τη διακαή επιθυμία. Σύμφωνα με τον Homs, οι Καταλανοί συνεργάστηκαν με τη Μαδρίτη για να ανοικοδομήσουν τη χώρα μετά το τέλος της δικτατορίας του Φράνκο. Ομως αποδείχτηκε συστηματικά ότι οι Καταλανοί αντιμετωπίζονται ως υπήκοοι του ισπανικού κράτους, όχι ως συνεργάτες. Απτά παραδείγματα είναι η μονομερής αναθεώρηση του καταστατικού ανεξαρτησίας της Καταλονίας από το ισπανικό συνταγματικό δικαστήριο το 2010 (τέσσερα χρόνια μετά την έγκρισή του), αλλά και οι απειλές του υπουργού Παιδείας κατά της διδασκαλίας των καταλανικών στα σχολεία της περιφέρειας. Η χαριστική βολή, ωστόσο, ήρθε από την οικονομία. Οι Καταλανοί ζήτησαν πέρυσι από τη Μαδρίτη να έχουν τις ίδιες δημοσιονομικές υποχρεώσεις και δικαιώματα με αυτά που έχουν η Χώρα των Βάσκων και η Ναβάρρα. Δεν εισακούστηκαν. Η κατά κεφαλήν δημόσιες δαπάνες στην Καταλονία είναι χαμηλότερες από τις αντίστοιχες άλλων περιφερειών, τη στιγμή που οι πολίτες της περιοχής πληρώνουν αναλογικά περισσότερα στο ισπανικό κράτος. Και τώρα, οι φωνές για ανεξαρτησία δυναμώνουν. Χ.Τ.

Μουσική

Νέοι και ωραίοι Οι Minor Project, τα αγαπημένα παιδιά της ελληνικής σκηνής, είναι πέντε φοιτητές από την Πάτρα που, εκτός όλων των άλλων, ξέρουν να παίζουν ωραία μουσική. Γνωρίστηκαν κάπου ανάμεσα στη σχολή και στα φοιτητικά στέκια της Πάτρας και λίγο καιρό αργότερα αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να φτιάξουν την μπάντα. Ο Στάθης Δράκος στο πιάνο και στα φωνητικά, ο Γιώργος Κολοκύθας στο μπάσο και στις δεύτερες φωνές, η Μαρία Καρέτσου στα φωνητικά, ο Αλέξανδρος Μπαλτάς στα ντραμς και ο Βίκτωρας Φλωρίδας στις κιθάρες, φλερτάρουν με την αισιοδοξία, τον ρομαντισμό, τη νεανικότητα. Η πρώτη τους δισκογραφική προσπάθεια, το “In colors”, κυκλοφόρησε στις αρχές του 2012, ενώ λίγο καιρό νωρίτερα το τραγούδι “Great” είχε συμπεριληφθεί στη συλλογή του Χρήστου Παπαμιχάλη “Lost.Not.Found”. Από τότε το συγκρότημα μετράει αρκετές live εμφανίσεις δίπλα σε ονόματα όπως η Μαριέττα Φαφούτη, ο LogOut και πολλοί άλλοι. Οι επιρροές τους και η αγάπη τους για τον Μάνο Χατζιδάκι, για τις ιστορίες του Διονύ-

ση Σαββόπουλου και για την ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη είναι και τα βασικά συστατικά της επιτυχίας τους. Για να μη μείνουμε απογοητευμένοι από το καλοκαίρι που μας άφησε οριστικά, οι Minor Project αποφάσισαν να δώσουν ακόμα μία συναυλία, αυτή τη φορά όμως σε έναν τελείως διαφορετικό χώρο. Ετσι, σήμερα, Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου, θα βρίσκονται στο Island (27ο χλμ. Λ. ΑθηνώνΣουνίου, Βάρκιζα) και όχι μόνοι τους. Μαζί θα είναι και η Sma Rag Da (φωτό), ένα κορίτσι που συνθέτει, γράφει, ενορχηστρώνει και τραγουδάει τα δικά της τραγούδια. Μας συστήθηκε live στα μέσα του χρόνου δίπλα στα «minorάκια», αλλά και ανοίγοντας τις δύο συναυλίες του Βρετανού καλλιτέχνη Tom Baxter στο Gazarte. Αξίζει να πούμε πως το πρώτο της single με τίτλο “Take your time” σκαρφάλωσε στην πρώτη δεκάδα των iΤunes Charts από την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Ενώνοντας τις δυνάμεις τους, λοιπόν, οι Minor Project και η Sma Rag Da θα δώσουν μια συναυλία που σίγουρα δεν πρέπει να χάσουμε!

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

13-19.09.2013

Μαγική συνέχεια Μετά το επιτυχημένο πέρασμά τους από την Αθήνα, οι τρεις «Μάγοι» της ελληνικής δισκογραφίας, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, συνεχίζουν το μουσικό τους ταξίδι. Ετσι, την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου το «Πέρασμα των Μάγων» παρουσιάζεται στο Πάρκο Ελευθερίου Βενιζέλου - Ασύρματος (Οδός Αγωνιστών Πολυτεχνείου, Αγιος Δημήτριος). Η Νατάσα θα κάνει μια αναδρομή από την πρώτη γνωριμία τους το 2003 μέχρι τη «Δεύτερη ακρόαση» και την «Ασπιρίνη» και από το «Μέχρι το τέλος» ως τις πρόσφατες «Ημέρες του φωτός» σε μια συγκινητική γεμάτη φως βραδιά.

Πιστός στο ραντεβού Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και οι συνεργάτες του με ένα τρίωρο πρόγραμμα βασιζόμενο σε όλη τη δισκογραφική του δουλειά, από την «Αγία Νοσταλγία» μέχρι και τις «Μαγγανείες», θα προσπαθήσουν να ξορκίσουν το «μούδιασμα» των ημερών. Ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά: «Νιώθω τυχερός, είχα και έχω πολύ καλούς συνεργάτες, που βοήθησαν τα τραγούδια και τις μουσικές μου να αποκτήσουν υπόσταση. Σκέφτηκα λοιπόν στην τελευταία εμφάνιση του καλοκαιριού στον Βύρωνα να προσκαλέσω τη Μελίνα Κανά, που καθόρισε με τη φωνή της την πρώτη μου δημιουργική περίοδο». Θα τους απολαύσουμε λοιπόν σήμερα, Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» στον Βύρωνα.

Σαν έρθεις στη Δάφνη Κοκτέιλ ήχων Ο Αλέξανδρος Μπελλές και η μπάντα του θα βρεθούν αυτή την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου στην Πλατεία Δημαρχείου Δάφνης (Ηρώων Πολυτεχνείου 1, Δάφνη) με ένα πλούσιο μουσικό πρόγραμμα, το οποίο συνθέτουν τραγούδια από τον πρώτο δίσκο του ερμηνευτή «Σαν έρθεις», αλλά και διασκευές κομματιών Ελλήνων συνθετών, όπως οι Μαρκόπουλος, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Σαββόπουλος κά. Από το πρόγραμμα δεν θα λείπουν τραγούδια που έχουν αγαπηθεί μέσα από την ερμηνεία του Νίκου Ξυλούρη, ενός καλλιτέχνη τον οποίο ο Αλέξανδρος Μπελλές πάντα τιμάει και περιλαμβάνει στις συναυλίες του.

Οι περισσότεροι γνωρίσαμε τον Δημήτρη Καρρά όταν ψάχναμε να βρούμε ποιος λέει το τραγούδι «Ετσι οι μέρες περνούν». Κάποιοι βέβαια τον ήξεραν από τα live που έδινε για χρόνια σε μουσικά στέκια της πόλης. Μετά ακολούθησαν το «Τροχόσπιτο», ο «Ερωτας τροχός», το «Εχω μια μέρα δροσερή». Ολα αυτά, μαζί με τραγούδια από τις συνεργασίες του με τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Πάνο Κατσιμίχα και τη Νατάσσα Μποφίλιου, αλλά και κομμάτια που αγαπάει από την ελληνική punk, hip hop και ροκ σκηνή θα ακούσουμε σήμερα, Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου, στο Βρυσάκι (Βρυσακίου 17, Πλάκα).

Bienvenue! Πέρασαν δύο χρόνια από την τελευταία εμφάνιση των Nouvelle Vague στην Αθήνα και η παριζιάνικη μπάντα επιστρέφει σήμερα, Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου, στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι). Για την ιστορία, οι Nouvelle Vague ξεκίνησαν από το Παρίσι, αλλά σύντομα η φήμη τους ξεπέρασε τα σύνορα της Γαλλίας. Βασικοί πυρήνες τους, οι Μarc Collin και Οlivier Libaux, δύο από τους πλέον πολυπράγμονες μουσικούς και παραγωγούς της γαλλικής μουσικής σκηνής τα τελευταία -τουλάχιστον- 14 χρόνια! Στο τελικό αποτέλεσμα συνέβαλαν οκτώ τραγουδίστριες, έξι Γαλλίδες, μία Βραζιλιάνα και μία Αμερικανίδα, που έφεραν έναν νέο μουσικό αέρα. Μένοντας πάντα πιστοί στα αρχικά αγαπημένα μουσικά θέματά τους, κράτησαν τον μελωδικό πυρήνα διαχρονικών συνθέσεων punk και post punk συγκροτημάτων όπως οι Joy Division, οι Cure και οι Depeche Mode. Διάσημες είναι και οι επανεκτελέσεις τραγουδιών που, με τις ποικίλες ακουστικές ενορχηστρώσεις, παραπέμπουν στην τεχνοτροπία της bossa nova, της jazz της δεκαετίας του ’50, αλλά και της pop των ’60s. Ακόμα πιο ενδιαφέρον για την αποψινή τους εμφάνιση: guest του συγκροτήματος θα είναι η Ολγα Κουκλάκη, η Ελληνίδα ιέρεια της ηλεκτρονικής μουσικής, με εμφανίσεις σε Ελλάδα και Γαλλία, από όπου και ξεκίνησε. Στην επανακυκλοφορία του άλμπουμ της με τίτλο “I U Need’ συμπεριλαμβάνονται remixes των κομματιών της που έκαναν οι Nouvelle Vague. Η συνεργασία επί σκηνής αναμένεται να μας απογειώσει.

Σινεμά

Με στόχο τη δόξα Μας συστήθηκε με το «Αυτόχειρες παρθένοι» το 2000. Σοφία Κόπολα. Της γνωστής οικογενείας. Τέσσερα χρόνια μετά, με το «Χαμένοι στη μετάφραση» βρίσκεται με ένα Οσκαρ αγκαλιά και την παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα να πίνει νερό στο όνομά της. Το στραβοπάτημα έρχεται το 2006 με τη «Μαρία Αντουανέτα», που αποδεικνύεται φιάσκο και σε εμπορικό και σε καλλιτεχνικό επίπεδο, για να επιστρέψει δυναμικά το 2011 με το “Somewhere” αποσπώντας το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Και τώρα η Σοφία Κόπολα ξαναχτυπά ίσως με την πιο mainstream και εύπεπτη δουλειά της. Η ταινία «Οι ύποπτοι φορούσαν γόβες» βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και συγκεκριμένα στην αληθινή ιστορία μιας διαφορετικής συμμορίας ονόματι Bling Ring. Τα μέλη της ήταν μια παρέα εφήβων που ζούσε στην καρδιά του Χόλιγουντ και η λεία της δεν ήταν άλλη από τις επαύλεις των celebrities! Οι «ανήσυχοι» έφηβοι κατάφεραν να τρυπώσουν σε βίλες μερικών χιλιάδων τετραγωνικών που ανήκαν σε

διασημότητες όπως η Πάρις Χίλτον και ο Ορλάντο Μπλουμ και να αποσπάσουν αντικείμενα αξίας μεγαλύτερης των τριών εκατομμυρίων δολαρίων. Μόνο που, όπως αποδείχτηκε, ο πραγματικός τους στόχος ήταν κάτι περισσότερο από τα υλικά αγαθά. Ηταν η ίδια η διασημότητα. «Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο από όλα είναι οι δηλώσεις τους - δεν ένιωθαν ότι είχαν κάνει κάτι κακό, το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η δόξα που τους είχε αποφέρει η σύλληψή τους», εξηγεί η Κόπολα, που προσπαθεί μέσα από την ταινία της περισσότερο να κατανοήσει τις προθέσεις τους, παρά να τους δικάσει ή να τους δικαιώσει. Επιλέγοντας ένα νεανικό καστ, του οποίου ηγείται η Εμα Γουάτσον (λέγε με Ερμιόνη) από το franchise του Χάρι Πότερ, η Κόπολα ανεβάζει ρυθμούς, επιτυγχάνει ένα σφιχτοδεμένο μοντάζ και με αρωγό την πάντα άρτια φωτογραφία του Χάρη Σαββίδη (δυστυχώς στο κύκνειο άσμα του) μας παραδίδει μια ταινία που δεν θυμίζει τις προηγούμενές της, αλλά βλέπεται εύκολα.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

13-19.09.2013

Aπό τώρα φαβορί Για τον Ελβις Τι θα λέγατε για μια κινηματογραφική βιογραφία του Ελβις Πρίσλεϊ; Ο βραβευμένος με Οσκαρ Κέβιν ΜακΝτόναλντ, που πέρυσι μας χάρισε το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ “Marley” αφιερωμένο στον Μπομπ Μάρλεϊ, ετοιμάζεται να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το “Last train to Memphis” του Πίτερ Γκαράλνικ, που διηγείται την πορεία του Ελβις από άσημο γυμνασιόπαιδο σε ίνδαλμα μιας σειράς γενεών και βασιλιά του ροκ εν ρολ. Στο εγχείρημά του αυτό έχει στο πλευρό του τον Μικ Τζάγκερ σε ρόλο παραγωγού, ενώ αναζητείται ο ηθοποιός που θα υποδυθεί τον Ελβις. Δύσκολη αποστολή.

Αντίστροφη μέτρηση Είναι από τις ταινίες για τις οποίες αξίζει να μετράμε αντίστροφα μέχρι την πρεμιέρα τους στη χώρα μας στις 7 Νοεμβρίου. Ο λόγος φυσικά για το “Gravity”, τη νέα ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν που σήκωσε την αυλαία του φετινού Φεστιβάλ Βενετίας αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Σε αυτές ήρθε να προστεθεί και το σχόλιο του μετρ Τζέιμς Κάμερον, που είδε την ταινία. «Εμεινα έκπληκτος από το αποτέλεσμα. Νομίζω ότι είναι η καλύτερη φωτογραφία διαστήματος που έγινε ποτέ και πιστεύω ότι είναι η καλύτερη ταινία διαστήματος όλων των εποχών!» δήλωσε και εμείς ανυπομονούμε να απολαύσουμε τον Τζορτζ Κλούνεϊ και τη Σάντρα Μπούλοκ χαμένους στο διάστημα... χωρίς βαρύτητα!

«Αν δεν συμμετάσχω ποτέ ξανά σε ταινία, αυτό ήταν το καλύτερο τέλος για μένα!» δήλωσε ο Μπραντ Πιτ για το “12 Years Slave”, τη νέα ταινία του σκηνοθέτη του “Shame” Στιβ ΜακΚουίν, στην οποία έχει αναλάβει την παραγωγή κρατώντας παράλληλα και έναν μικρό ρόλο. Το φιλμ προβλήθηκε στο Φεστιβάλ του Τορόντο προκαλώντας ποταμούς δακρύων στους θεατές. Βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Σόλομον Νόρθαπ, ενός Αφροαμερικανού που, ενώ ζούσε ελεύθερος με την οικογένειά του στη Νέα Υόρκη του 1850, απήχθη από λευκούς εμπόρους για να πουληθεί ως σκλάβος στον Νότο. Ο Τσιγουετέλ Ετζιοφόρ και ο Μάικλ Φασμπέντερ βάζουν από τώρα υποψηφιότητα για τα επερχόμενα Οσκαρ, όπως και η ίδια η ταινία, που θεωρείται ήδη φαβορί, αν και ο ωμός ρεαλισμός της ίσως βάλει σε σκέψεις την Ακαδημία.

Διεθνείς πτήσεις Tα τέσσερα βραβεία -ανάμεσά τους και το Αργυρό Λιοντάρι- για το “Miss Violence” του Αλέξανδρου Αβρανά στο Φεστιβάλ της Βενετίας δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Δεν έχει σημασία αν θα σου αρέσει ή όχι η ταινία. Εδώ κάτι συμβαίνει. Συμβαίνει φυσικά ερήμην της ελληνικής πολιτείας, αλλά συμβαίνει. Το ελληνικό σινεμά έχει πλέον ανοίξει για τα καλά τα φτερά του στο εξωτερικό και στα διεθνή φεστιβάλ. Και ο Αβρανάς είναι μόνο ένα κομμάτι του παζλ. Πριν από λίγες μέρες οι “New York Times” συμπεριέλαβαν τον Γιώργο Λάνθιμο στους 20 πιο ταλαντούχους ανερχόμενους σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο, ενώ η γαλλική “Liberation” αφιέρωσε δύο σελίδες στο “Xenia”, τη νέα ταινία του σκηνοθέτη της «Στρέλλας» Πάνου Χ. Κούτρα. Στο έτερο μεγάλο φθινοπωρινό φεστιβάλ στο Τορόντο ο Γιώργος Σερβετάς με την ταινία του «Να κάθεσαι και να κοιτάς» φώτισε μια Ελλάδα που υπάρχει εμφατικά, αλλά κανείς δεν τολμά να μιλήσει για αυτήν. Στο Τορόντο επίσης ακόμα εννέα ελληνικές ταινίες έδωσαν το «παρών» στο αφιέρωμα “City to City”.

Ο άγνωστος Τζέιμς Ντιν Ισως πρόκειται για τον πιο φωτογενή σταρ που γέννησε ποτέ το Χόλιγουντ. Ο Τζέιμς Ντιν, o «Eπαναστάτης χωρίς αιτία» της έβδομης τέχνης, που σκοτώθηκε σε τροχαίο στα 24 του χρόνια το 1955, λατρεύτηκε όσο λίγοι στην κινηματογραφική βιομηχανία. Η ταινία όμως του Αντον Κόρμπιν “Life”, που βρίσκεται στα σκαριά, δεν εστιάζει στα χρόνια της δόξας του, αλλά στην περίοδο που ήταν ακόμα άσημος. Το “Life” διηγείται την ιστορία της φιλίας του νεαρού Ντιν με τον φωτογράφο του “Life Magazine” Ντένις Στοκ. Ο Κόρμπιν επέλεξε τον Ρόμπερτ Πάτινσον για τον ρόλο του Στοκ, ενώ τον Τζέιμς Ντιν θα υποδυθεί ο ανερχόμενος Ντέιν ΝτεΧααν.

Σημειώστε το “Wild Duck” του Γιάννη Σακαρίδη, το “September” της παλαιότερης Πέννυς Παναγιωτοπούλου, αλλά και την «Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου. Μην αγνοήσετε σε καμία περίπτωση το “Luton” του Μιχάλη Κωνσταντάτου, που κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν. Προσθέστε τα ονόματα των Εκτορα Λυγίζου, Γιώργου Ζώη, Αθηνάς Τσαγγάρη, Σοφίας Εξάρχου, Μπάμπη Μακρίδη, Βαρδή Μαρινάκη (είναι βέβαιο ότι ξεχνάω πολλούς) πλάι σε ταλαντούχους μικρομηκάδες που έχουν ακόμα να δώσουν πολλά και θα καταλάβετε ότι επιτέλους... έχουμε σινεμά!

Βιβλίο

Εκδοτικό φαινόμενο Το έχουμε πει ξανά, κάθε νέο βιβλίο του Νταν Μπράουν αποτελεί εκδοτική είδηση, είτε γουστάρουμε την καταιγιστική κινηματογραφική δράση του είτε δεν αντέχουμε την ξερή και απλοϊκή πρόζα του. Σε κάθε περίπτωση, είναι αδύνατον να αγνοηθεί το πασιφανές. Το “Inferno” (εκδ. Ψυχογιός), ας μου συγχωρεθεί παρακαλώ η αγοραία έκφραση, έχει ήδη πουλήσει τα κέρατά του. Ο λέγε με και κουστουμάτο Indiana Jones καθηγητής Λάνγκτον βρίσκεται μπλεγμένος σε άλλη μία τεράστια συνωμοσία. Αυτή τη φορά όμως τον πρώτο λόγο δεν έχουν οι εικαστικοί καλλιτέχνες του παρελθόντος, αλλά ένας -Θεέ μου, θα καώ στη φιλολογική κόλαση για αυτό που με θράσος θα γράψω- συνάδελφος γραφιάς. Ο θρυλικός, ο ορμώμενος εκ της μεσαιωνικής Ιταλίας Δάντης και το βιβλίο αυτού το τιτλοφορούμενο «Θεία Κωμωδία». Αλίμονο, ο κύριος Μπράουν επέλεξε οι γρίφοι που επιλύουν το περιπετειώδες ανάγνωσμά του να βρίσκονται στο πλέον ιντριγκαδόρικο από τα τρία μέρη του έργου: όχι του Παραδείσου, ούτε του Καθαρτηρίου, αλλά της Κολάσεως. Λογικό. Και βέβαια, δεν κάνω spoiler, να συνδέονται με μια απειλή για την ανθρωπότητα υπό τη μορφή μιας «παλιάς κατάρας».

Οι συμβολισμοί του Δάντη έθρεψαν τη φαντασία πολλών μεγάλων - και μεταξύ αυτών του τεράστιου Ουίλιαμ Μπλέικ. Ομως το πλέον σημαντικό γεγονός ήταν η εκπληκτική τόλμη του να συγγράψει κάτι τόσο μεγαλεπήβολο, όχι στην καθαγιασμένη λατινική, αλλά στη γλώσσα που μιλούσε καθημερινά: τα ιταλικά της εποχής. Αλλάζοντας τον ρου της λογοτεχνίας μια για πάντα. Ο Νταν Μπράουν δεν ανέσυρε κάτι ξεχασμένο. Ο Ιταλός συγγραφέας δεν έχει πάψει εδώ και αιώνες να είναι στη μόδα - και βεβαίως να αποτελεί εμπορεύσιμο προϊόν. Εχει μεγάλο ενδιαφέρον λοιπόν, και πέρα από τα όρια της λογοτεχνίας, να εξεταστεί από πλευράς marketing -και από πολύ πιο ειδικούς από εμένα- το τι μπορεί να προκαλέσει κάθε νέο βιβλίο του Μπράουν. Πραγματικά, ο Αμερικανός συγγραφέας αποτελεί μια αγορά από μόνος του, όντας πια όχι μόνο ένα εκδοτικό, αλλά και ένα παγκόσμιο εμπορικό φαινόμενο, τόσο «καυτό», που θα χρειαστεί, αφού κοπάσει ο αχός, οι ιστορικοί του μέλλοντος να εξετάσουν τα «τι και τα πώς» αυτής της Νταν Μπράουν μανίας.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

13-19.09.2013

Αιώνια ερωτήματα

The real Illuminati

Τι εστί beach read;

Ο μυστηριώδης, καθώς ελάχιστα γνωρίζουμε για αυτόν, Ιερώνυμος Λύκαρης είχε ξεσηκώσει γόνιμες διαφωνίες με το «αστυνομικό» στο πλαίσιο, δαιδαλώδες στη μορφή, παρωδία επί της ουσίας πρώτο του μυθιστόρημα. Φέτος ξαναχτυπά. Αυτή τη φορά με ένα βιβλίο που παίρνει αφορμή από την Ανατολική Ευρώπη και την πρόσφατη ιστορία της. Στα «Μαύρα κουφέτα» (εκδ. Καστανιώτης) μια γηραιά καθηγήτρια Φιλοσοφίας εκ Ρωσίας θα αναζητήσει την εξαφανισμένη εγγονή της στα μέρη μας. Τα χνάρια της κοπέλας θα οδηγήσουν στη ρώσικη μαφία, καθώς και σε πλήθος ντόπιων διεφθαρμένων χαρακτήρων. Με μια ερώτηση να πλανάται καθ’ όλη τη διάρκεια του κειμένου: «Τι, τέλος πάντων, πήγε στραβά στην εξέλιξη της Οκτωβριανής Επανάστασης;»

Μια βομβιστική ενέργεια εναντίον περιοδικού αριστερών θέσεων και το πανηγύρι ξεκινά: θεωρίες συνωμοσίας μέσα σε θεωρίες συνωμοσίας, ροκ αστέρες και μαζικές ανθρωποθυσίες, ο Χίτλερ, ποιος σκότωσε τον Κένεντι (;), νουμερολόγια, μυστικά τάγματα, fnord, φριχτά τέρατα από άλλες διαστάσεις, προφανώς οι Illuminati, και μεταξύ αυτών και πολλών άλλων κάπως έτσι γράφτηκε στα ’70s η πιο απολαυστική και σημαντική τριλογία συνωμοσιολογίας. Βασικό της στοιχείο: δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, αντίθετα σατιρίζεται και αυτοσαρκάζεται μέχρις εσχάτων. Το μέγα κωμικό έπος των Ρόμπερτ Σι και Ρόμπερτ Αντον Γουίλσον κυκλοφορεί στα ελληνικά, ήδη στη δεύτερη συνέχειά του με τίτλο «Illuminatus! Το χρυσό μήλο» (εκδ. Αίολος).

Κάθε Σεπτέμβριο πολλοί εξ ημών καταμετρούμε τις καλοκαιρινές αναγνωστικές μας επιδόσεις. Καταφέραμε όλους εκείνους τους μεγαλεπήβολους στόχους μας, όπως να ξεκινήσουμε το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο»; Αμφιβάλλω... Πιθανότερο μου φαίνεται να λιώσαμε στα αστυνομικά. Δεν υπάρχει άλλωστε συνταγή σωστού για την παραλία βιβλίου. Βεβαίως, ως γενική αρχή, πάντα κάθε καλοκαίρι τα ξένα μέσα -ιδιαιτέρως τα πιο lifestyleπροτείνουν τα γνωστά και μη εξαιρετέα beach reads. Τι είναι τώρα αυτό; Ελα μου ντε, μια και πρόκειται για αρκετά συγκεχυμένη και γενική κατηγορία. Σε συνέντευξη που έδωσε στο BBC η γνωστή best seller συγγραφέας με την καλώς εννοούμενη εμμονή με τη χώρα μας Βικτόρια Χίσλοπ, καθόλου δεν φάνηκε ευχαριστημένη με τον δημοσιογράφο που της υπενθύμισε ότι πολλοί κριτικοί συγκαταλέγουν τα βιβλία της στην εν λόγω κατηγορία. Μάλλον έχει δίκιο, αφού πραγματικά η δική της ευανάγνωστη και σφιχτοδεμένη μεν, εύπεπτη δε λογοτεχνία φαντάζει με ντοστογιεφσκικό δημιούργημα μπροστά στα κλασικά beach reads. Επιχειρώντας έναν ορισμό, λοιπόν, θα έλεγα πως -για να συνεννοούμαστε μεταξύ μας- beach read εστί βιβλίο τόσο εύπεπτο και ευανάγνωστο και εύκολο και οικείο και μασημένη τροφή και τέτοιο χάιδεμα στον αναγνώστη που ο ρυθμός ανάγνωσής του είναι 100 σελίδες την ώρα.

Εις την τετάρτη!

Επιστροφή

Ανακοίνωση προς εκκολαπτόμενους (και μη) συγγραφείς: Ο πλέον επιτυχημένος λογοτεχνικός διαγωνισμός επιστρέφει για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά. Φέτος, αποτελώντας πια θεσμό, ο ηλεκτρονικός διαγωνισμός διηγήματος «ΛόγωΤέχνης 2013» θα έχει την υποστήριξη των εκδόσεων Μεταίχμιο, θα είναι αφιερωμένος στον Κ.Π. Καβάφη και, όπως κάθε χρόνο, η κριτική επιτροπή είναι εκλεκτή με κραταιά ονόματα των γραμμάτων μας - επί παραδείγματι Αμάντα Μιχαλοπούλου και Μάνος Ελευθερίου. Λεπτομέρειες και όροι συμμετοχής στο logotexnis.artspot.gr. Η άμιλλα θα είναι σκληρή, η ποιότητα των διαγωνιζομένων είναι χρόνο με τον χρόνο καλύτερη. Σπεύσατε! Η προθεσμία υποβολής λήγεις στις 15 Οκτωβρίου.

Το 42ο Φεστιβάλ Βιβλίου άνοιξε τις πύλες του, όχι στο Ζάππειο, ούτε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, αλλά στο Πεδίον του Αρεως - ξανά ύστερα από 11 χρόνια. Αυτό συμβαίνει παρά τη συνεχιζόμενη κρίση αλλά και με εμφανές το αποτύπωμά της, καθώς ο διοργανωτής φορέας, ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου δηλαδή, δηλώνει πως ελάχιστη βοήθεια έχει πια από την πολιτεία. Σε πιο χαρμόσυνες ειδήσεις τώρα, πέρα από τη συμμετοχή 150 εκδοτικών και τις γνωστές αγοραστικές ευκαιρίες που προκύπτουν για τους βιβλιόφιλους, το φεστιβάλ θα λειτουργεί καθημερινά από τις 6 το απόγευμα έως τις 10:30 το βράδυ και μέχρι τις 22 Σεπτεμβρίου. Φυσικά, δεν θα λείψουν και οι παράλληλες εκδηλώσεις. Ραντεβού εκεί λοιπόν.

Τελικά, η μόνη συνταγή για ένα επιτυχημένο beach read δεν μπορεί παρά να είναι το προσωπικό γούστο του καθενός. Εμένα θυμάμαι να με κρατάει στην παραλία -και ας ψηνόμουνα- τόσο το επιστημονικής φαντασίας έπος “Dune”, όσο και ο «Ζορμπάς», όσο και το φιλοσοφίζον ιστορικό μυθιστόρημα της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ «Αδριανού απομνημονεύματα». Καμία σχέση μεταξύ τους δηλαδή. Και θέλω να καταλήξω: Ελπίζω να αγνοήσατε τις συμβουλές/νουθεσίες αυτόκλητων ειδικών -δεν εξαιρώ τον εαυτό μου- περί του ποια είναι τα σωστά beach reads. Ελπίζω να ακολουθήσατε τη διαίσθησή σας, ακόμα και κόντρα στους άτυπους κανόνες, για τα βιβλία που σας κράτησαν συντροφιά στην παραλία - όχι γιατί έτσι πρέπει, αλλά γιατί έτσι θέλετε.

Θέατρο

Αυλαία και πάμε! Ο Γιάννος Περλέγκας θα ανέβει ξανά στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια) από τις 20 Σεπτεμβρίου, καθώς το Εθνικό Θέατρο -με τον Σωτήρη Χατζάκη στην καλλιτεχνική διεύθυνση- επέλεξε να σηκώσει αυλαία με δύο από τις εισπρακτικές επιτυχίες που περασμένου χειμώνα, το «Ζ» της Εφης Θεοδώρου και τους «Θεατές» του Μάριου Ποντίκα (από 21/9). Ζωντανεύοντας την εικόνα του Γρηγόρη Λαμπράκη αλλά δίνοντας στη δολοφονία του οικουμενικές διαστάσεις, η Εφη Θεοδώρου επιχειρεί την πρώτη θεατρική μεταφορά του μυθιστορήματος του Βασίλη Βασιλικού που κυκλοφόρησε το 1966, τρία μόλις χρόνια μετά τη δολοφονία. Το βιβλίο καταγράφει σε ένα μείγμα δημοσιογραφικής ακρίβειας και λογοτεχνικής μυθιστορίας τα κρίσιμα γεγονότα από την άφιξη του Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη μέχρι τη δικαστική έρευνα και τα πρώτα αποτελέσματά της. Υιοθετώντας διαφορετικές τεχνικές αφήγησης, ο Βασιλικός αναδεικνύ-

ει τόσο την ανθρώπινη, όσο και την πολιτική διάσταση της ιστορίας, φέρνοντας στο φως πρόσωπα και καταστάσεις που έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην εικόνα της σημερινής Ελλάδας. Πρόκειται για ένα εκρηκτικό υλικό σε μια παράσταση που φωτίζει τον ψυχικό κόσμο των ηρώων και την ιδεολογική στάση του ανθρώπου που επιμένει να οραματίζεται έναν ειρηνικό και δίκαιο κόσμο, χωρίς να διστάζει μπροστά στον κίνδυνο και τις απειλές. Τη δραματουργική προσαρμογή και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Εφη Θεοδώρου και παίζουν οι: Θανάσης Δήμου, Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννης Κότσιφας, Χριστίνα Μαξούρη, Κίτυ Παϊταζόγλου, Γιάννος Περλέγκας, Χάρης Φραγκούλης, Νικόλας Χανακούλας, Νίκος Χατζόπουλος.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

Επιστροφή

Θύτης και θύμα

H Στέλλα αλλάζει στέκι, αλλά όχι και συνήθειες. Μπορεί η παράσταση «Στέλλα travel: Η γη της απαγγελίας» να παρουσιάζεται από τις 19 έως τις 29 Σεπτεμβρίου στο Black Box του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος), αλλά παραμένει αιρετική όσο και ενδιαφέρουσα. Η Βijoux de Κant μεταφέρει στο θεατρικό σανίδι το κινηματογραφικό αριστούργημα του Μιχάλη Κακογιάννη και φιλοδοξεί να επανεγγράψει στο σήμερα το μυθικό πρόσωπο που ταυτίστηκε με τη μορφή και την ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη. Στο «Στέλλα travel» τα πρόσωπα συμπυκνώνονται σε τρία και η κεντρική ηρωίδα μιλάει συνέχεια για ένα ταξίδι. Ενα ταξίδι που ούτε η ίδια γνωρίζει αν επιθυμεί πραγματικά. Παίζουν: Λένα Δροσάκη, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Αινείας Τσαμάτης.

Από αύριο, Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου, έως την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου στο Γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) παρουσιάζεται το μυθιστόρημα του βραβευμένου Πορτογάλου συγγραφέα Γκονσάλο Μ. Ταβάρες «Ιερουσαλήμ». Πρόκειται για ένα έργο ωμό και ποιητικό, όπου επαληθεύεται η ανατριχιαστική αλήθεια πως ο καθένας μας είναι εν δυνάμει μελλοντικός δήμιος και μελλοντικό θύμα. Οκτώ μοναχικοί άνθρωποι αποτελούν τον πόλο μιας νουάρ θεατρικής παράστασης με τίτλο-παγίδα, αφού η Ιερουσαλήμ δεν είναι η πόλη όπου διαδραματίζεται το έργο, αλλά η πόλη που στοιχειώνει τα μυαλά των ηρώων του.

13-19.09.2013

Τελευταία ευκαιρία Αν δεν πρόλαβες να δεις κάποιες από τις παραστάσεις που σημάδεψαν την καλοκαιρινή σεζόν, τώρα ήρθε η ώρα. Γιατί μπορεί ο «Πλούτος», οι «Βάκχες» και ο «Κύκλωψ» να γύρισαν σχεδόν όλη την Ελλάδα, αλλά η Αττική περίμενε υπομονετικά τον Σεπτέμβριο για να τις απολαύσει. Δύο τραγωδίες του Ευριπίδη, λοιπόν, και μία κωμωδία του Αριστοφάνη παίζονται αυτές τις ημέρες σε θέατρα της Αττικής, πριν φτάσουν -οι δύο από αυτές- στο Ηρώδειο για να ολοκληρώσουν την περιοδεία τους. Συγκεκριμένα, ο «Πλούτος» διά χειρός Διονύση Σαββόπουλου παρουσιάζεται σήμερα και αύριο (13-14/9) στο Ανοιχτό Θέατρο Παπάγου, στις 15 στο Αλσος Βεΐκου στο Γαλάτσι και στις 16 στο Θέατρο «Α. Μινωτής» στο Αιγάλεω. Η παράσταση που ανέβηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και πραγματεύεται το ανθρώπινο όνειρο για πλούτη κλείνει την περιοδεία της στο Ηρώδειο στις 20 και 21 Σεπτεμβρίου.

Αυτό το κάτι

30 χρόνια μετά

Εξι χαρακτήρες ζουν τη ζωή τους ανέμελοι. Και όμως κάτι τους λείπει. Αυτό το κάτι καλούνται να ανακαλύψουν οι θεατές που θα επισκεφτούν το CAMP (Ευπολίδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά) από τις 19 έως τις 21 Σεπτεμβρίου. Η ομάδα «Πάνω κάτω 7» παρουσιάζει εκεί την παράσταση «Κάτι λείπει», μια εικαστική απόδοση ετερόκλητων κειμένων με κεντρικό άξονα το κομμάτι που λείπει από τον καθένα μας. Οι θεατές θα περιηγούνται στον χώρο ανακαλύπτοντας τις ημιτελείς ιστορίες, έως ότου μια μπάλα μπιλιάρδου προκαλέσει μια τυχαία συνάντηση. Η παράσταση αποτέλεσε την διπλωματική εργασία της ομάδας για το Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Το φλαμένκο συναντά την “Carmen” του Μπιζέ και το “Bolero” του Ραβέλ σε μια ιδιαίτερη παράσταση στο Ηρώδειο (Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Ακρόπολη) αυτή την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου. Ο Ισπανός σκηνοθέτης Κάρλος Σάουρα παρουσιάζει αυτή την παράσταση μαζί με τον Αντόνια Γκάντες 30 χρόνια μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Παρίσι και έχοντας στο πλευρό τους στο “Bolero” τον βραβευμένο ως καλύτερο νέο χορευτή του κόσμου για το 2012 Σέρτζιο Μπερνάλ σε ένα ρεσιτάλ επιδεξιότητας. Πρόκειται για μια παράσταση που ενέταξε το φλαμένκο -ένα είδος χορού που πριν από 30 χρόνια θεωρούνταν απλώς παραδοσιακό- στις παγκόσμιες σκηνές χορού δίνοντας βήμα για την εξέλιξή του.

Τις τελευταίες τέσσερις παραστάσεις τους θα δώσουν όμως και οι πολυσυζητημένες «Βάκχες» του Δημήτρη Λιγνάδη, με τον Σάκη Ρουβά στον ρόλο του Διόνυσου, τη Ρούλα Πατεράκη, τον Γιάννη Καρατζογιάννη και τον Δημήτρη Πασσά. Για όσους δεν τις έχουν δει ακόμα, σήμερα και αύριο (13, 14/9) θα παρουσιαστούν στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά και στις 18 και 19 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο. Τέλος, ο «Κύκλωψ» σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου με τον Δημήτρη Πιατά, τον Νίκο Καραθάνο και τον Νίκο Χατζόπουλο θα παιχτεί στις 16 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Αλσους «Δημήτρης Κιντής» στην Ηλιούπολη, στις 19 στο Αλσος Βεΐκου στο Γαλάτσι και στις 22 Σεπτεμβρίου στο Κηποθέατρο Παπάγου.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Αρχαία oμορφιά Χθες, Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου, εγκαινιάστηκε η έκθεση φωτογραφίας του J. Joshua Garrick στον χώρο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (Πατησίων 44, Αθήνα). Η δουλειά του αυτή με τίτλο «Αποτυπώνοντας το αρχαίο κάλλος» φιλοξενείται στο πλαίσιο ενός ευρύτερου προγράμματος παρουσίασης σύγχρονων εικαστικών, τα έργα των οποίων εκτίθενται παράλληλα με τις μόνιμες συλλογές του μουσείου. Ο καλλιτέχνης αναφέρει χαρακτηριστικά πως μέσα από το φωτογραφικό υλικό που θα παρουσιάζεται μέχρι τις 8 Ιανουαρίου του 2014 επιχειρεί «να τονίσει τον πρωταρχικό ρόλο του ελληνικού κλασικού πολιτισμού ως κοιτίδα της δυτικής τέχνης και αντίστοιχα την αναπόσπαστη σχέση της σύγχρονης Ελλάδας με την Ευρώπη, την ανάγκη να επαναφέρουμε στη μνήμη τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα θα έχει πάντοτε τον πλούτο της ιστορίας της για να τον μοιράζεται με τον υπόλοιπο κόσμο».

Η έκθεση διακρίνεται σε τέσσερις θεματικές ενότητες, οι οποίες και έχουν στηθεί σε διαφορετικά σημεία του μουσείου. Η πρώτη ενότητα με τίτλο «Επίσκεψη» βρίσκεται στον μνημειακό προθάλαμο του μουσείου, η δεύτερη ενότητα με τον τίτλο «Αναπνοή» στην Αίθουσα 21, ο «Κήπος με τα αγάλματα» στο εσωτερικό αίθριο και τέλος η ενότητα «Στιγμιότυπα» στο αναψυκτήριο του μουσείου. Πρόκειται για ένα σύνολο έργων που καταδεικνύει τον φιλελληνισμό του καλλιτέχνη, αλλά και τη διάθεσή του να αποτυπώσει με τον φακό του την κλασική ομορφιά όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την αρχαιοελληνική γλυπτική. Την επιμέλεια της έκθεσης υπογράφει η ιστορικός τέχνης Ιρις Κρητικού και τον σχεδιασμό ο εικαστικός Μάριος Βουτσινάς. Η έκθεση θα παρουσιαστεί στη συνέχεια στο Σισμανόγλειο Μέγαρο της Κωνσταντινούπολης, καθώς και στον εκθεσιακό χώρο του Ελληνικού Προξενείου στη Νέα Υόρκη.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

13-19.09.2013

Ραντεβού στο πάρκο Αυτή την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου έχει προγραμματιστεί στο Πάρκο Ελευθερίας μια διαφορετική πολιτιστική παρουσίαση για μικρούς και μεγάλους. Εκπρόσωποι από 20 διαφορετικά μουσεία και φορείς -ανάμεσά τους το Ελληνικό Παιδικό Μουσείο, η Ελληνοαμερικανική Ενωση, το Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη και το Μουσείο Ηρακλειδών- θα ενημερώνουν από τις 10 πμ. μέχρι τις 7:30 μμ. για τα εκπαιδευτικά προγράμματα που θα διοργανώσουν στους χώρους τους τους επόμενους μήνες. Οι επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα να πάρουν μέρος στις δράσεις που θα παρουσιαστούν την ημέρα αυτή εντελώς δωρεάν, οι οποίες περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων μαθήματα ζωγραφικής, μουσικής και ιστορίας της τέχνης για παιδιά, εργαστήρια πηλού και εκπαιδευτικά παιχνίδια.

Ενας κοινός τόπος Στο πλαίσιο των Αισχύλειων 2013 φιλοξενείται στο Παλαιό Ελαιουργείο στην Παραλία Ελευσίνας η έκθεση του Νίκου Ναυρίδη με τίτλο “Try Again. Fail again. Fail better” («Προσπάθησε ξανά. Απότυχε πάλι. Απότυχε καλύτερα»). Ο εικαστικός και καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας χρησιμοποιεί τη φράση του θεατρικού συγγραφέα Σάμιουελ Μπέκετ για να περιγράψει το έργο του, το οποίο αποτελεί έκφραση της συγκεκριμένης θεωρίας. Ο Ναυρίδης συμμετέχει στο πολιτιστικό φεστιβάλ επεμβαίνοντας στον πρώην βιομηχανικό χώρο του Ελαιουργείου και αποκαλύπτοντας μια άλλη Ελευσίνα, «έναν ‘κοινό τόπο’ γεμάτο προσδοκίες και οράματα, έναν τόπο για να συλλογιστείς ‘τα ανθρώπινα’». Η έκθεσή του θα ολοκληρωθεί στις 13 Οκτωβρίου.

Μελάνι σε χαρτί ”Between the lines” είναι ο τίτλος της ατομικής έκθεσης της Σοφίας Παπακώστα που φιλοξενείται από τις 19 Σεπτεμβρίου στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλατεία Κολωνακίου 20). Η ενότητα σχεδίων που θα παρουσιαστεί -σχέδια με μελάνι σε χαρτί- αφορά, όπως γράφει η ίδια, «τον ‘εγκλεισμό’ και τα ‘όρια’, προσωπικά ή κοινωνικά, ή τους φόβους και τις φοβίες που θέτουν όρια στους ανθρώπους και στις μεταξύ τους σχέσεις. Τα όρια αυτά μπορούν να δρουν είτε ως σύνδεσμοι μεταξύ των ανθρώπων, είτε να τους απωθούν».

Το πατρικό μου σπίτι Ο Αποστόλης Αρτινός υπογράφει την επιμέλεια της ομαδικής έκθεσης «Για τα τέσσερα ντουβάρια», η οποία φιλοξενείται στον χώρο των Salon de Vortex (Cheapart, Ανδρέου Μεταξά 25, Εξάρχεια) μέχρι και αυτή την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου. «Φίλοι καλλιτέχνες, επισκεπτόμενοι το πατρικό μου σπίτι, σχεδόν φυσικά, το καταγράφουν στον φακό τους. Η έκθεση αυτή επιχειρεί να καταγράψει τη δεξίωση του άλλου, για την ακρίβεια τη δεξίωση που μου επιφυλάσσει αυτός ο άλλος στον οικείο μου χώρο. Μια αντεστραμμένη δηλαδή συνθήκη φιλοξενίας», επισημαίνει ο επιμελητής. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Παναγιώτης Βούλγαρης, Αθανασία Βιδάλη, Γιάννης Γκανάς, Αργύρης Δρόλαπας, Δήμητρα Ιωάννου, Μαρία Λιανού, Ελένη Λύρα, Φωτεινή Παπαχατζή, Κώστας Χριστόπουλος, Αλέξανδρος Χριστοφίνης.

Καλλιτέχνες και ύφεση Εμπνεόμενοι από το τσιτάτο του Γερμανού συγγραφέα, εικαστικού και μουσικού Thomas Kapielski «Αν ο αθλητισμός είναι ο αδελφός της εργασίας, τότε η τέχνη είναι η ξαδέλφη της ανεργίας», 42 καλλιτέχνες με βάση τη Βιέννη και την Αθήνα πραγματεύονται το θέμα της διεθνούς οικονομικής ύφεσης και ζητήματα όπως η ανεργία των νέων και η κατάθλιψη. Η νέα έκθεση του CAMP διοργανώνεται με την υποστήριξη της Αυστριακής Πρεσβείας στην Αθήνα, το Υπουργείο Πολιτισμού της Αυστρίας και το Fresh Hotel και πραγματοποιείται στο παλιό ξενοδοχείο Πίνδαρος (Σοφοκλέους 24, Αθήνα). Ο Πάνος Παπαδόπουλος, καλλιτέχνης και συνιδρυτής της εικαστικής κολεκτίβας Dada da Academy, και ο Αυστριακός καλλιτέχνης Nino Stezl υπογράφουν την επιμέλεια και επιχειρούν να αξιοποιήσουν καλλιτεχνικά κάθε σημείο του αντισυμβατικού τριώροφου εκθεσιακού χώρου. Παράλληλα, οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες, χρησιμοποιώντας μια σειρά από διαφορετικά μέσα -ζωγραφική, φωτογραφία, new media, μουσική performance, γλυπτική, εικονογράφηση- έχουν κληθεί σε έναν δημιουργικό εικαστικό διάλογο με αφετηρία τα ακόλουθα ερωτήματα: Πώς αντιμετωπίζει η πολιτεία τους καλλιτέχνες σε καιρό ύφεσης; Ποια είναι η θέση της τέχνης όταν η οικονομία έχει βαλτώσει; Πώς αντιμετωπίζουν τη σημερινή κατάσταση οι καλλιτέχνες και πώς οραματίζονται το μέλλον; Η έκθεση θα ολοκληρωθεί στις 11 Οκτωβρίου.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

13 -19.09.2013

Ονειρο ζωής Κάτι ανατριχιαστικό, παρακμιακό, γνώριμο, αμετάκλητα εγκλωβιστικό σε αρπάζει καθώς ο κομπέρ του Κit Kat Club υποδέχεται το κοινό λέγοντας: «Η ζωή είναι υπέροχη εδώ μέσα». Πίσω από τη σαρδόνια αλλά και παγωμένη ματιά του Δημήτρη Λιγνάδη που υποδύεται τον κομπέρ στο πολυαναμενόμενο “Cabaret” υπάρχει μια σήμανση αδιεξόδου που αυτομάτως μεταφράζω ως: «Η ζωή εδώ είναι κολαστήριο. Το δικό σας». Το μιούζικαλ -που κάνει πρεμιέρα στις 4 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής- σκηνοθετεί, χορογραφεί και επιμελείται στην παραμικρή εικαστική λεπτομέρεια ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Ναι, ο Ρήγος δεν έχει κάνει καμία έκπτωση στην αισθητική, που αποτελεί βασικό στοιχείο της δημιουργικής του ταυτότητας. Εφτιαξε όμως ένα απολύτως σκοτεινό μιούζικαλ, συνεπής στην πρόθεση των δημιουργών, συνεπής στην πραγματικότητα της εποχής που εκφράζει: Γερμανία, δεκαετία του ’30, εν μέσω του οικονομικού κραχ που έχει συνθλίψει ζωές και προσωπικότητες καθώς θεριεύει ο ναζισμός. Σας θυμίζει κάτι; Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Ρήγος μού δίνει τον υπότιτλο που του ζητώ για το “Cabaret” του: «Η σκοτεινή πλευρά της ζωής». Παραδέχεται πως ακόμη και τώρα, έπειτα από τόσες πρόβες, νιώθει να ανατριχιάζει ακούγοντας μερικούς στίχους. Λόγια που καίνε. Και εδώ αναδύεται ξεκάθαρα, πιο συνειδητοποιημένα από ποτέ, η νέα διάσταση στον δημιουργικό τρόπο του Ρήγου: «Αισθάνομαι ακόμα χορογράφος, η σωματικότητα, η εικόνα, ο χώρος είναι κυρίαρχα στοιχεία της δουλειάς μου, όμως ο λόγος έχει πάρει την πρωταρχική θέση πλέον. Τώρα η επιμονή μου είναι μεγαλύτερη στον λόγο, παρά στην κίνηση. Οταν έκανα την ‘Βossa Nova’ ή τον ‘Τιτανικό’ στο Εθνικό, ομολογώ πως με ενδιέφερε λιγότερο ο λόγος, όμως από τη ‘Σεβάς Χανούμ’ και μετά αισθάνομαι ότι έκανα μια στροφή. Με ενδιαφέρει πώς θα ειπωθούν τα λόγια, τι συνέπεια θα έχει το άκουσμά τους. Αυτό έχει σχέση με το γεγονός ότι συνεργάζομαι πλέον πιο στενά με ηθοποιούς - δεν μπορώ να τους κρεμάω σε ένα περιβάλλον χωρίς να με ενδιαφέρει ο λόγος. Ομως είναι και μια δική μου ανάγκη. Κάνοντας το ‘Cabaret’, όπου ο χορός και η μουσική μού είναι πιο οικεία, αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι ο τρόπος που θα ειπωθούν τα πράγματα».

Παρατηρώ τον Κωνσταντίνο - εκπλήσσομαι με το πόσο έχει ωριμάσει. Ηρεμος, με μια σοφία σχεδόν, με βλέμμα πιο ψύχραιμο και διεισδυτικό. Του το λέω. «Εχουν περάσει 25 χρόνια από τότε που ξεκίνησα. Ξέρεις, βλέπω βίντεο ή συνεντεύξεις μου -ακόμη και από τρία χρόνια πριν- και αισθάνομαι ότι σήμερα είμαι εντελώς διαφορετικός. Ηταν άλλη εποχή, τα πράγματα έμοιαζαν πιο απλά, αν και ποτέ δεν ήταν. Τώρα ζούμε μια εποχή σκληρή, συνειδητοποιημένη, και το ‘Cabaret’ μιλάει για μια εποχή σκληρότητας. Μια εποχή όπου οι άνθρωποι λυγίζουν, αλλά πρέπει να ζήσουν». Στην άκρη της σκηνής, ντυμένη στα μαύρα με μάτια αεικίνητα, συγκλονιστική μέσα στη φλογισμένη ακινησία της, η Τάνια Τσανακλίδου παρακολουθεί την πρόβα. Επιστρέφει στη σκηνή ύστερα από χρόνια, για να υποδυθεί ακριβώς μια λυγισμένη γυναίκα, μια άλλοτε πλούσια Βερολινέζα που τώρα αναγκάζεται να νοικιάζει δωμάτια στο σπίτι της ενώ σφουγγαρίζει τις σκάλες μέρα νύχτα. «Τι θα έκανες αν ήσουν στη θέση μου;» τραγουδάει στην παράσταση και είναι αυθεντικά σπαρακτική. Οπως μόνο η Τάνια Τσανακλίδου θα μπορούσε. «Πώς μιλάς με μια τσέπη αδειανή, για ποιο βαλς; Οταν στάζει η οροφή κι αν με φιλήσεις κι αν μ’ αγαπάς, τη ζωή δεν τη νοιάζει για μας», τραγουδά ο Δημήτρης Λιγνάδης και... «Καταλαβαίνεις τι εννοώ για τους στίχους;» με ρωτάει ο Ρήγος. Ο Λιγνάδης μπαινοβγαίνει στις πρόβες καθώς περιοδεύει -και θριαμβεύει- με τις «Βάκχες» του. Εχει καιρό να έρθει στην πρόβα, νιώθει σαν να καλύπτει τον χαμένο χρόνο ξαναχαράζοντάς τον (κάπως έτσι). Είναι ο κομπέρ στην παράσταση, είναι το μπουτόν των εντάσεων, είναι η σαδιστική αλήθεια που δεν θέλεις να δεις. Οδηγεί τους χορευτές στο γνωστό τραγούδι “Money (makes the world go round)” και ξεφεύγει από την ατμόσφαιρα του Βερολίνου, γίνεται ένας σύγχρονος ράπερ -«Τοκ τοκ. Ποιος είναι; Η φτώχεια»-, ενώ η Ευρωζώνη αποδομείται και ο εξωτικός ερωτισμός των τοπικών νομισμάτων αναδύεται. «Το καμπαρέ είναι ένα όνειρο ζωής», λέει κατηγορηματικά ο Ρήγος. «Εδώ και δέκα χρόνια ήθελα να το κάνω, αλλά ήταν αδύνατο. Μέχρι που με βρήκαν οι άνθρωποι της Live 2 και με ρώτησαν: ‘Τι θες να κάνεις;’ Είπα αυτό και έγινε. Να σου πω την αλήθεια, μέχρι τον Ιούνιο που εξασφαλίσαμε τα τελικά δικαιώματα έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Δεν ήθελα να επενδύσω σε αυτό, γιατί η απογοήτευση θα ήταν τεράστια

αν δεν τα καταφέρναμε. Ηθελα τόσο πολύ να κάνω αυτό το έργο». Η Μαρία Ναυπλιώτου, η Σάλλυ Μπόουλς με το νεγκλιζέ και ένα απλό ζακετάκι, κάνει ζέσταμα στο πάτωμα. Ηταν η πρώτη που έφτασε στην πρόβα στο υπόγειο του Μεγάρου Μουσικής, όπου φτάνεις διασχίζοντας σκοτεινούς δαιδαλώδεις διαδρόμους. «Το έργο είχα σκεφτεί να το κάνω με τη Μαρία εξαρχής. Δεν μπορούσα να το φανταστώ αλλιώς. Και είναι υπέροχη». Τραγουδά το «Μάμα», ερωτοτροπεί με τον συγγραφέα Μπράντσο, τον υπερταλαντούχο Γιώργο Νανούρη, μια μέρα μετά την επιτυχία της στο Ηρώδειο ως άλλη Μελίνα. Είναι στο peak της, όπως και ο Λιγνάδης. Πώς χωράνε τόσα σπουδαία «εγώ» σε μια σκηνή; «Πιστεύω ότι αυτό που κάνουμε έχει μεγαλύτερη σημασία από εμάς. Δεν μπορώ ούτε να μπλοκάρω ούτε να σκεφτώ ανταγωνιστικά. Σημασία έχει μόνο να μπορείς να δημιουργείς και να έχεις συνεργάτες με τους οποίους να κάνεις συνεχώς δημιουργικό διάλογο», απαντά ο Ρήγος. Ο οποίος είναι παντού μέσα στο έργο, είναι το “Cabaret”. Γιατί να απουσιάζει σωματικά; Του λείπει η σκηνή; «Ειλικρινά, μου λείπει πολύ. Υπερβολικά πολύ. Ομως θέλω να έχω τον απόλυτο έλεγχο των πάντων. Δεν νομίζω ότι θα τα κατάφερνα αν έπαιζα κιόλας. Πάντως σου ομολογώ πως ναι, έχω αρχίσει να το σκέφτομαι». Καθώς χαζεύω τον Κλίφορντ Mπράντσο, τον Αμερικανό συγγραφέα που χάρη στον Νανούρη μπαίνει με μια καθαρότητα, αλώβητος, βαθιά μέσα στο σκοτάδι του Βερολίνου και του “Cabaret”, νιώθω τα μάτια όλων να είναι καρφωμένα με αγωνία πάνω του. Παρατηρούν την πρόβα, επικροτούν, ενώ κάνουν ζέσταμα, διαβάζουν τα λόγια, ετοιμάζονται για την επόμενη σκηνή. Μια υπέροχη συνωμοτικότητα, με τον Μιχάλη Μητρούση να μη σταματά να έχει έναν λόγο, κυρίως ένα επιδοκιμαστικό βλέμμα, για τους νέους που τον περιτριγυρίζουν. Τρεις ώρες στην πρόβα, θραύσματα της παράστασης έχουν αποκαλυφθεί μπροστά μου, κατορθώνοντας να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα που σαν δίνη σε αρπάζει. Εχει δίκιο ο Ρήγος, η ζωή είναι ένα καμπαρέ. Αλλά όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις... Είναι αυτό που βλέπεις στα μάτια του κομπέρ-Λιγνάδη.

στο www.metropolispress.gr.

Περισσότερες φωτογραφίες από την πρόβα της παράστασης ”Cabaret“

27 13 -19.09.2013

Διαβάζω

Το πόδι της γάτας Κείμενο: Νικόλας Περδικάρης Στον πεζόδρομο της οδού Βάτσι πουλάνε γατοπόδαρα. Χοντροί πλανόδιοι ανακατεύονται με τους τουρίστες στο παζάρι. Eξω από τις εκκλησίες μπορείς να αγοράσεις λαβωμένα ζώα ή ό,τι απέμεινε από αυτά. Το κομμένο πόδι του ελαφιού, την ουρά ενός σκύλου, την πατούσα μιας κεραμιδόγατας περασμένη σε μπρελόκ για τα κλειδιά. Κοιτάζω αυτά τα ίχνη ζωής με λύπη. Hθελα πάντα ένα ζωάκι να χαϊδεύω, μα το ’θελα ολόκληρο, όχι σε κομμάτια. Η Τζάνετ παρεξηγεί το βλέμμα μου. Νομίζει πως θέλω μια από αυτές τις αηδίες. Πηγαίνει και μου την αγοράζει. Το πόδι κρέμεται άψυχο, χωρίς κόκαλα. Η πατούσα δίχως νύχια. Βελούδινη και ψόφια. Τη χαϊδεύω και θυμάμαι τον γάτο στην αυλή. Ιδιο χρώμα είχε. Γκρι με μαύρες ρίγες. Μας έβλεπε να παίζουμε κρυφτό. Αν ζούσε εδώ, τώρα θα κρυβόταν εκείνος και όχι εμείς, για να μην τον πιάσουν και τον κάνουνε μπρελόκ. Μερικοί «φιλόζωοι» πιστεύουν ότι τέσσερα γατοπόδαρα ισοδυναμούν με τύχη τετραπλή. Μα, αν σου κάνουν δώρο ένα από αυτά, θα πεις «πάρ’ το από δω». Δεν είπα τίποτα. Το κράτησα μέσα στη χούφτα μου και έκανα πως χάιδευα έναν φίλο. Κλειδιά δεν είχα να κρεμάσω, ούτε σπίτι δικό μου είχα στην ξένη χώρα. Ενιωθα μόνος, πολύ μόνος. Η άνοιξη είχε μπει για τα καλά και μες στο παντελόνι μου χτυπούσε μια καρδιά αλλιώτικη απ’ αυτή που είχα στο στήθος. Η Τζάνετ ήταν άσχημη, χοντρή, όμως έμενε μαζί μου σ’ εκείνο το ταξίδι. Μονάχα ο Δούναβης μας χώριζε. Τίποτ’ άλλο. Τα ξενοδοχεία μας είχαν φυτρώσει σε μέρη αντίθετα, αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Κάθε βράδυ ο ένας περνούσε κάτω απ’ το παράθυρο του άλλου. Κάνεις απ’ τους δυο μας δεν είχε τολμήσει ως τότε να πει:

«Ανέβα επάνω για ένα ποτό». Εγώ επειδή ντρεπόμουν και αυτή επειδή είχε το παιδί. Ταξίδεψε από το Λονδίνο για να συναντήσει ένα σωρό γιατρούς και φυσιοθεραπευτές. Ο Μάρκους δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Οι ειδικοί είχαν πει πως δεν θα περπατούσε ποτέ, όμως η μητέρα του ήθελε να ελπίζει. Τον κουβάλησε λοιπόν σ’ εκείνο το ίδρυμα. Τον έβαλε να της υποσχεθεί πως θα έφτυνε αίμα για να κάνει έστω και ένα βήμα μοναχός του. Η συμφωνία ήταν απλή. Θα γυμναζόταν απ’ το πρωί ως το απόγευμα και έπειτα μαμά και γιος θα περνούσαν μαζί την υπόλοιπη μέρα. Να γιατί ένιωθα ότι δεν χωρούσα στη ζωή της. Να γιατί κάθε σούρουπο την άφηνα να φύγει. Στις βόλτες δεν της έπιασα ποτέ το χέρι. Ποτέ δεν της είπα: «Μου αρέσεις, επειδή είσαι γλυκιά». Γλυκιά δεν ήταν. Κάθε άλλο. Η ζωή την είχε αγριέψει. Ενα δώρο μου είχε κάνει όλο κι όλο και αυτό ήταν ένα κομμένο πόδι γάτας. «Το φτηνότερο σουβενίρ στην αγορά», όπως μου ομολόγησε μια νύχτα. Ηταν η νύχτα που μου φύλαγε για έκπληξη. Η νύχτα που, για πρώτη φορά, είδα στον τοίχο τον ίσκιο μου να μεγαλώνει. Από παιδί έγινα άντρας και από άντρας έγινα μωρό, καθώς κινδύνευσα να ερωτευτώ μια ξένη. Με ανέβασε πάνω σχεδόν με τη βία. Σαστισμένος όπως ήμουν, προσπάθησα να πω κάτι. Εβαλε το χέρι της στο στόμα και μου ζήτησε να κάνω ησυχία. «Ο Μάρκους κοιμάται», είπε. Από την ανάσα της κατάλαβα πως είχε πιει και είχε καπνίσει πολύ. Οταν αποφάσισα επιτέλους να αντιδράσω, προσπάθησα να της δώσω ένα φιλί. Εκείνη τραβήχτηκε απότομα προς τα πίσω. Οι ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια της έγραψαν ένα μεγάλο «όχι», αλλά το χαμόγελό της άφησε κάμποσα «ναι» να ξαπλώσουν στις άκρες των χειλιών της.

Δεν είχα μεγάλη πείρα από γυναίκες, ήξερα όμως να διαβάζω τα πρόσωπά τους. Στην περίπτωση της Τζάνετ ίσως βοηθούσε που ήμουν λιγάκι ζαλισμένος από εκείνο το άρωμα ουίσκι και καπνού. Προκαλούσε μέσα μου μια ανατριχίλα, φέρνοντας στη φαντασία ή τη μνήμη μου τις όμορφες και στολισμένες κυρίες των παιδικών μου χρόνων. Κάθονται στο σαλόνι του σπιτιού μας. Ρουφούν το τσιγάρο τους με ευχαρίστηση μετά το κυριακάτικο γεύμα. Εκεί πάνω, στο στρογγυλό τραπέζι, απλώνουν τα μυστικά τους σαν τραπουλόχαρτα. Τα μυστικά τους δεν αντέχουν να μένουν κλεισμένα στις κρεβατοκάμαρες. Στον ψίθυρό τους οι κυρίες κεντούν τις λέξεις στο τραπεζομάντιλο και ύστερα τις ξηλώνουν μία μία. Αλλες τις σπρώχνουν στον αέρα με τη βεντάλια. Δήθεν αθόρυβα, εμπιστευτικά. Να μην ακούσει το παιδί, που έχει ξαπλώσει στον καναπέ. Το παιδί όμως ακούει μια χαρά. Ακούει, βλέπει και αισθάνεται... Αισθάνεται, λέει, ενοχή που ο Μάρκους είναι στο διπλανό δωμάτιο και ίσως να μην έχει κοιμηθεί ακόμα. Αφού είναι έτσι, πρέπει εγώ να την καθησυχάσω. Εμπιστεύομαι το ένστικτό μου και οδηγούμαι με βήματα αργά στην κρεβατοκάμαρά της. Τώρα της κρατάω το χέρι και την παίρνω μαζί μου στη διαδρομή από το χολ της εισόδου ως το κρεβάτι. Είναι παντού σκοτεινά. Κατά μήκος του διαδρόμου υπάρχουν αναμμένα ένα σωρό κεριά. Θαρρείς και παίρνουμε μέρος σε κάποια τελετή. Εχω ήδη φτάσει στον «βωμό». Το μαξιλάρι πουπουλένιο. Το στρώμα σκληρό, όπως και ο τρόπος που με κοιτάζει εκείνη. Ξαπλώνω πρώτος και της ζητάω να έρθει κοντά μου. Επιτέλους τη φιλάω, μα η γλώσσα της δεν στάζει μέλι ούτε ζάχαρη. Εχει απάνω μικρά αγκαθάκια, σαν της γά-

τας. Τα δάχτυλά της, ούτε αυτά με χαϊδεύουν. Βγάζει νύχια και ζωγραφίζει ολόκληρο το κορμί μου. Κάθε γρατζουνιά της με πονάει. Εχω σχεδόν ματώσει. Για λίγο μου έρχονται στον νου εκείνα τα κομμένα πόδια της γάτας. Τα νιώθω όλα πάνω μου να με ξεσκίζουν. Πόδια ζώου χωρίς πρόσωπο. Μόνο γατήσια πόδια που γυρεύουν εκδίκηση εναλλάσσοντας την ηδονή με τον πόνο. Η κραυγή μου είναι ακαθόριστη. Θέλω να πω στην Τζάνετ ότι είμαι ο πιο ζωντανός ανάμεσα στους ζωντανούς. Ομως την ίδια στιγμή πεθαίνω από την τρομάρα μου. Βλέπω απέναντί μου τον Μάρκους να στέκεται όρθιος στην πόρτα και να μας παρακολουθεί. «Θαύμα!» φωνάζω και τελειώνω μια για πάντα, λουσμένος στο φως των κεριών... Οσα δεν μπόρεσα καλά καλά ν’ αρχίσω. Από το παράθυρο στο δωμάτιό μου βλέπω την Αθήνα της νύχτας που λαμπυρίζει. Σήμερα γίνομαι 28, 38 ή 48. Εχω ξεχάσει να μετράω και δεν με νοιάζει. Ψάχνω στα συρτάρια τα κεράκια της τούρτας. Τα ίδια που βάζω κάθε χρόνο. Αντί για αυτά, βρίσκω ενθύμια. Ιχνη περασμένων εποχών. Την Τζάνετ και τον γιο της δεν τους ξαναείδα παρά μόνο στη φωτογραφία. Είχε θαφτεί κάτω από το ημερολόγιό μου, μέσα στις σελίδες ενός μπλοκ ακουαρέλας. Πιο δίπλα, ένα χνουδωτό μπρελόκ χωρίς κλειδιά. Το πόδι της γάτας. Είχα ξεχάσει ή διστάσει να ξεφορτωθώ εκείνο το δώρο και τώρα το κράταγα πάλι στα χέρια μου. Πόση τύχη μου έφερε άραγε όλα αυτά τα χρόνια; Πόσο αργά σκορπίζεται η τύχη μου όταν κάνει βουτιά από τον έκτο όροφο; Οι γάτες του φωταγωγού δεν ξέρουν να μου απαντήσουν. Κοιτάζουν όλες προς τα πάνω και περιμένουν. Σχεδόν με παρακαλάνε να τους στείλω από ψηλά ό,τι έχει απομείνει από τον μακρινό τους ξάδερφο.

Το παραμύθι με τίτλο «Ο Νάνος Λουθ, η φάλαινα και το φεγγάρι» του Νικόλα Περδικάρη εικονογραφήθηκε από τους μαθητές και τις μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου Εικαστικών του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Γέρακα, ενώ σύντομα ελπίζουμε να το δούμε και στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

13 -19.09.2013

Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Φαντάζομαι πως θα έχετε απολαύσει το YouTube αριστούργημα «Η Ilia Darlin απαγγέλλει Ελένη Φουρέιρα» (αν όχι, μπορείτε να σκανάρετε το QR Code στην αρχή του κειμένου). Πέρα από το γεγονός ότι το σύντομο αυτό βιντεάκι (όπου η εξαιρετική Ilia διαβάζει με ηδονική ποιητική θεατρικότητα τους

-κάθε άλλο παρά ψαγμένους- στίχους της επιτυχίας της Φουρέιρα «Ραντεβού στην παραλία») αποτελεί από μόνο του διαμαντάκι, θα μπορούσε να χρησιμεύσει και ως το τρολάρισμα του αιώνα. Ομιλώ για ενδεχόμενη ανάρτηση του εν λόγω βιντεακίου στο διαδίκτυο με το όνομα πχ. «Οδυσσέας Ελύτης» (θα έλεγα «Τάσος Λειβαδίτης», αλλά αυτόν τον έχουν ξεσκίσει με τα διάφορα ριτουίτ και φέισμπουκ ποστς) να αντικαθι-

στά το «Ελένη Φουρέιρα». Ή μάλλον όχι! Να το ποστάρεις και να μετράς από κάτω τα like και τα σχόλια τύπου «Εκπληκτικό», «Τα είπε όλα», «Δεν βγαίνουν πια τέτοιοι στοχασταί» κοκ. Να γελάς με την υποκρισία και την ασχετοσύνη του μέσου Νεοέλληνα ξερόλα. Θανάσης Χειμωνάς

13 -19.09.2013

Ολα τα τραγούδια είναι διαθέσιμα στη διεύθυνση www.YouTube.com/MetropolisPress

Επτά τραγούδια για το καλοκαίρι Ενα φθινόπωρο που έρχεται. Ενα καλοκαίρι που έφυγε. Ακόμα και αν το απευχόμαστε. Ετσι γίνεται κάθε φορά. Θα φεύγει, θα ξανάρχεται και κάθε φορά θα είναι διαφορετικό. Αλλοτε θα μας αφήνει νοσταλγία, άλλοτε πίκρα, άλλοτε θα το περιμένουμε με ανυπομονησία, ενώ κάποιες φορές θα ευχαριστούμε την πρώτη βροχή του Σεπτέμβρη για τη λύτρωση που μας κάνει δώρο. Φέτος κλέψαμε λίγο χρόνο από τις διακοπές μας για να κρατήσουμε στιγμιότυπα που θα μας θυμίζουν πως ο Αύγουστος που πέρασε είχε νόημα. Ηταν ένας Αύγουστος δημιουργικός, φωτεινός και με πολλή αγάπη. Μια αγάπη που σε άλλους θα μείνει ως συντροφιά για όλη τη χρονιά που θα έρθει, ενώ άλλους θα τους πονάει σαν γλυκόπικρο συναίσθημα. Και εκεί είναι που θα πεις: «Δε βαριέσαι. Πότε εμπιστεύτηκα το καλοκαίρι για να το κάνω τώρα;» Επτά τραγούδια, οκτώ ερμηνευτές και ακόμη περισσότεροι μουσικοί που μαζεύτηκαν στην καρδιά της Αθήνας, στο στούντιο του Νίκου στο Μεταξουργείο και μας τραγούδησαν τη δική τους καλοκαιρινή ιστορία. Η Μαρίζα Ρίζου, η Ηρώ, ο LogΟut, η Joanna Drigo, ο Βαγγέλης Ασημάκης, ο Αδάμ Τσαρούχης και οι Tuner in the brine λίγο μετά τις καλοκαιρινές τους διακοπές γράφουν με τον δικό τους τρόπο για όλα αυτά που πήρε το καλοκαίρι, για το αίσθημα ελευθερίας που τους άφησε ή για τη γαλήνη και την απεραντοσύνη της θάλασσας, η οποία δεν πρόκειται να βρει κατανόηση σε κανέναν Δεκέμβρη. Από τον Γιάννη Σπανό μέχρι τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και από τον Κωστή Μαραβέγια μέχρι τις προσωπικές μουσικές αναμνήσεις των καλλιτεχνών που πλαισίωσαν το καλοκαιρινό project. Μία σύνθεση-ανάμνηση για το φθινόπωρο που έρχεται. Και μια πρόποση για μια νέα, καλή αρχή. Ευστάθιος Δράκος

Oταν ήμουν γύρω στα 8, άκουγα συνέχεια στο repeat μια κασέτα με τους Μύθους του Αισώπου. Ηταν από αυτές τις κασέτες που αγοράζουν οι γονείς στα παιδιά τους νομίζοντας ότι θα τα κάνουν καλύτερους ανθρώπους, μαζί με την «Ελληνική Μυθολογία» και το «Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος». Σκαρφάλωνα λοιπόν στον πάγκο της κουζίνας όπου βρισκόταν το κασετόφωνο (άρεσε στη μαμά μου να ακούει μουσική όταν μαγείρευε) και κολλούσα το αυτί μου πάνω στο ηχείο του. Από όλες τις ιστορίες που η γλυκιά κυρία της κασέτας διηγείτο, μία ήταν αυτή που με συγκινούσε ιδιαίτερα, «Η μαϊμού και το δελφίνι». Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι μια μαϊμού πολύ παιχνιδιάρα και μπριόζα, η οποία διασκέδαζε τη ζωή των ναυτικών όταν αυτοί κάθονταν να ξαπο-

Ευστάθιος Δράκος

Joanna Drigo

στάσουν από τη σκληρή εργασία τους στο καράβι. Μες στο πάθος της να ψυχαγωγήσει τους ναυτικούς, η μαϊμού «φούσκωνε» τις ιστορίες της και θα μπορούσαμε να πούμε ότι έκανε λίγο overacting, το οποίο της έμεινε και συνήθειο στη ζωή της γενικότερα. Ωσπου κάποια μέρα το καράβι έπεσε σε καιρό, βούλιαξε και η μαϊμού έμεινε αβοήθητη στη μέση της θαλάσσης. Ξαφνικά ένα κοπάδι με δελφίνια εμφανίστηκε στο σημείο της συμφοράς με τον Ντέιβιντ Χάσελχοφ των δελφινιών να σπεύδει να σώσει την καημένη τη μαϊμού. Αυτή, με το που ανεβαίνει στη ράχη του δελφινιού και χαλαρώνει λίγο από την ταραχή του δυστυχήματος, αρχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλά: να λέει ψέματα στο δελφίνι για να το εντυπωσιάσει. Το δελφίνι εκνευρίζεται φοβερά με την κοροϊδία της μαϊμούς και την τιμωρεί πετώντας την ξανά στη θάλασσα. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι αυτοί που

προσπαθούν να κοροϊδέψουν τους άλλους στο τέλος τιμωρούνται. Δεν ξέρω αν η παραπάνω ιστορία με εφοδίασε με κάποια πρακτική γνώση για τη ζωή, ίσως γιατί δεν την πολυβλέπω να επαληθεύεται στην πράξη. Αυτό που με παραξενεύει βέβαια περισσότερο είναι ότι ακούγοντάς την πάντα ταυτιζόμουν με τη μαϊμού και όχι με το δελφίνι και πραγματικά συνέπασχα μαζί της όταν το δελφίνι-τιμωρός την πετούσε πίσω στην άβυσσό της. Μία είναι όμως η βεβαιότητα για μένα: μετά τους μύθους του Αισώπου δεν μπορώ να εκτιμήσω με τίποτα κάποιες γαλλικές, κουλτουριάρικες ταινίες οι οποίες στο τέλος σε αφήνουν ξεκρέμαστο. Εχω αποκτήσει έναν ψυχαναγκασμό να υπάρχει παντού ένα ηθικό δίδαγμα.

Στη θάλασσα Joanna Drigo feat. Ευστάθιος Δράκος Μουσική / Στίχοι: Γιώργος Μίχας

Βαγγέλης Ασημάκης

Τίποτα δεν λείπει. Παραλίες γεμάτες κόσμο, βρέφη, παιδιά, έφηβοι, ενήλικες, ηλικιωμένοι. Ολοι εκεί, μαζί και εγώ. Πεταμένα κουβαδάκια, φορεμένα μπρατσάκια, μπάλες στον αέρα, παιχνίδια μέσα και έξω από το νερό, διάλειμμα για φαγητό, βραδινά ποτά, βόλτες στις ακρογιαλιές. Ελευθερία, ξεγνοιασιά, αγάπη, έρωτες και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Μια ιδέα υπέροχη, να συνοψίσουμε το καλοκαίρι σε επτά τραγούδια. Από την αρχή μέχρι το τέλος, όλα τα συναισθήματα, όλες οι αναμνήσεις. Διάλεξα ένα τραγούδι του φίλου μου Κωστή Μαραβέγια που αφορά το τέλος του καλοκαιριού. Πήρα τηλέφωνο τον αδερφό μου για να ετοιμάσει την ενορχήστρωση -όπως τη φαντάζεται- για το συγκεκριμένο τραγούδι και κλείσαμε ώρα για το στούντιο. Τελικά, παρόλο που όλα ήταν έτοιμα,

Το καλοκαίρι έφυγε Βαγγέλης Ασημάκης Μουσική / Στίχοι: Κωστής Μαραβέγιας

συνειδητοποιήσαμε ότι μας λείπει κάποιος που να παίζει βιολί. Και ξάφνου μας ήρθε η ιδέα του Μάριου Παπούλια, που όπως θα δείτε και στο βίντεο του τραγουδιού ήρθε κατευθείαν από την παραλία - τα κουβαδάκια του τα βγάλαμε εκτός πλάνου. Τώρα, στο κλείσιμο της καλοκαιρινής περιόδου, ας μείνουν οι ανέμελες στιγμές που περάσαμε και ας τραγουδήσουμε μαζί φέρνοντας μπροστά μας εικόνες καλοκαιριού. «Το καλοκαίρι έφυγε... και δεν το πήρε η βροχή...»

13 -19.09.2013

LogΟut

Ενα τραγούδι μπορεί να είναι χίλια πράγματα. Κανονικά οι στίχοι πρέπει να λένε ό,τι πρέπει να ειπωθεί, οπότε ακολουθούν:

And the sprays they lie in the sands of this world, as the tourists soak in the sun. Wasting all the cash they can possibly spend. Wasting all the time that they have. If it is not real, it takes hours of work. Render hours, bump, cut and paste. All the small details, all the dirt, add the dirt. Otherwise it doesn't seem real.

And the youths they spend all the time that they have in crumbling buildings ready to fall. In the danger zone so they feel more alive. Pointless though it seems to survive.

And the people lose all the chances they have, for a future that's in their hands. Seems that they have soaked in the dirt for so long, now the dirt is all that they have.

If it is not real, it takes hours of work. Render hours, bump, cut and paste. All the small details, all the dirt, add the dirt. Otherwise it doesn't seem real.

If it is not real, it takes hours of work. Render hours, bump, cut and paste. All the small details that seem pointless but yet, take one out it all falls apart.

If it is not real, it takes hours of work. Render hours, bump, cut and paste. All the small details that seem pointless but yet, take one out it all falls apart. And the sprays they lie in the sands of this world, as the tourists burn in the sun.

Sunburns LogOut Μουσική / Στίχοι: LogOut

13 -19.09.2013

Μαρίνα Ξαφολίδη

Νίκος Τσαμασίρος

Οταν ο Στάθης μάς πρότεινε να γράψουμε ένα κομμάτι για το καλοκαίρι, μας έδωσε κίνητρο να συνθέσουμε το πρώτο μας τραγούδι ως ντουέτο. Εως τώρα συνεργαζόμαστε στο πλαίσιο της πενταμελούς μπάντας Carbonated Lemonade. Ξεκινήσαμε να πειραματιζόμαστε στο μπαλκόνι της Μαρίνας με ukulele και ινδικές άρπες (τρεις για την ακρίβεια), αφού όμως απορρίψαμε αυτές τις εναλλακτικές, καταλήξαμε να συνθέτουμε με κιθάρα και μπάσο. Η επόμενη στάση μας ήταν ένα μέρος που φαινόταν από το μπαλκόνι της Μαρίνας, η ταράτσα ενός εγκαταλειμμένου στρατιωτικού νοσοκομείου. Εκεί αποφασίστηκε το bossa nova ύφος του τραγουδιού, καθώς και οι συγχορδίες του κουπλέ. Λίγο πριν από τη δύση του ηλίου, φύγαμε για να μη μας μαχαιρώσουν.

Couldn’t be more free Tuner in the brine Μουσική / Στίχοι: Νίκος Τσαμασίρος, Μαρίνα Ξαφολίδη

Η σύνθεση του κομματιού συνεχίστηκε στις όχθες του ποταμού της Παύλιανης, δίπλα από το φεστιβάλ «Ηχοι του δάσους», όπου έκανε ήχο ο Νίκος στους Bad Bid. Εκεί ολοκληρώθηκε η μουσική του κουπλέ και του ρεφρέν. Τη δεύτερη μέρα, έπειτα από καταρρακτώδη βροχή, παρά τη θέλησή μας να μείνουμε για άλλη μια νύχτα στο φεστιβάλ, μαζέψαμε τη βρεγμένη σκηνή μας οδεύοντας πρόωρα προς Αθήνα. Ψάχνοντας τρόπο να μη λήξει το τριήμερο άδοξα, η έξοδος για Καμένα Βούρλα μας έδωσε τη λύση: νυχτερινό μπάνιο + εκμέκ της Γιώτας = ΟΚ. Στους άγιους αυτούς τόπους ολοκληρώθηκαν μελωδία φωνής και μουσική γέφυρας, αφήνοντας σε εκκρεμότητα τους στίχους. Το επόμενο πρωί και εννέα ώρες πριν από το ραντεβού μας για την ηχογράφηση, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να γράφουμε τους στίχους. Θέλοντας να είμαστε ρεαλιστικοί αποφασίσαμε

να μη μειώσουμε το καλοκαίρι, αλλά ούτε και να το εξυμνήσουμε. Για αυτό και η σύγκρισή του με τις υπόλοιπες εποχές ήταν πολύ πρώτο κόνσεπτ. Το “Couldn’t be more free” είναι ένα τραγούδι σταθμός για την καριέρα μας ως ντουέτο, επειδή είναι το πρώτο μας. Σας αφήνουμε με τον πιο αντιπροσωπευτικό στίχο από το κομμάτι μας για το καλοκαίρι: “In spring you have the bees and allergies”.

Αδάμ Τσαρούχης

Mια αγάπη για το καλοκαίρι θα ’μαι κι εγώ... Νομίζω είναι από τους πιο σαφείς στίχους που έχουν γραφτεί στην ελληνική δισκογραφία. Ισως γιατί όλοι μας έχουμε περάσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έναν γλυκό-πικρό καλοκαιρινό έρωτα με κάπως άδοξο τέλος μα με πολλή ένταση και αληθινό πάθος και μετά μείναμε να κοιτάμε ένα αστέρι τις νύχτες που έρχονται, καθώς από Σεπτέμβρη μικραίνει η μέρα.

Με μεγάλη χαρά δέχτηκα να συμμετάσχω σε αυτό το μουσικό project και με την πολύτιμη βοήθεια της Σίσσυς Βλαχογιάννη στην ενορχήστρωση επιλέξαμε ένα τραγούδι που μιλάει στην καρδιά μας, ελπίζοντας ότι το «μαγικό αστέρι» που κοιτάμε στον ουρανό δεν θα εξαφανιστεί καθώς το καλοκαίρι φεύγει.

Το σημαντικό βέβαια είναι η γνώση αυτής της σύντομης χρονικά αγάπης και ίσως αυτό είναι που την κάνει τόσο δυνατή και επίκαιρη μέχρι σήμερα... Ενας μικρός ψίθυρος, μια μουσική σχεδόν σαν χτύπος καρδιάς αρκούν για να μας ταξιδέψουν ξανά και ξανά σε ένα καλοκαίρι τότε που ο έρωτας και η αγάπη είχαν ουσία ακόμη και αν κρατούσαν τόσο λίγο.

Μια αγάπη για το καλοκαίρι Αδάμ Τσαρούχης Μουσική: Γιάννης Σπανός Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου Ενορχήστρωση εκτέλεσης: Σίσσυ Βλαχογιάννη

Ηρώ

Ευστάθιος Δράκος

Το καλοκαίρι πήρε το όνομά του από την Ελλάδα... Το καλοκαίρι που πέρασε, το καλοκαίρι που θα ’ρθει. Το καλοκαίρι με τις παιδικές μνήμες και τις παρέες που κρατάνε τόσο λίγο. Το καλοκαίρι με τους έρωτες τους εφήμερους. Το καλοκαίρι στις άδειες πόλεις όπου το τσιμέντο και η άσφαλτος δεν μιλάνε πια, παρά μόνο μουγκρίζουν από το βάρος της μονοτονίας τους. Το καλοκαίρι των ποιητών, των ζωγράφων, των συνθετών, των χορευτών. Το καλοκαίρι των ηλιοκαμένων εργατών με τον ιδρώτα στο μέτωπο στα γιαπιά και στα χωράφια...

Ολα τα πήρε το καλοκαίρι Ηρώ feat. Ευστάθιος Δράκος Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Το καλοκαίρι των ανθρώπων που ήρθαν εδώ με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής και περνούν τις μέρες τους στα ερειπωμένα κτίρια στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον με τη σκέψη ότι κανείς δεν θα νοιαστεί γι’ αυτούς... Το καλοκαίρι των παιδιών στο γειτονικό πάρκο, άλλων παιδιών, αυτών που δεν θα πάνε διακοπές, αυτών που στέκονται στα φανάρια των μεγάλων δρόμων με τη θλίψη ήδη σκαμμένη στο πρόσωπο στη θέση της χαράς που θα έπρεπε να έχουν... γιατί είναι παιδιά! Και ο ήλιος, ο ουρανός και η θάλασσα σ’ αυτή τη χώρα είναι το ίδιο το νόημα της ελευθερίας. Αραγε ο ποιητής ήξερε; Το καλοκαίρι της σημερινής Ελλάδας. Αυτό που οι άλλοι λαοί δεν θα δουν ποτέ. Αλήθεια και όνειρο μαζί. «Ολα τα πήρε το καλοκαίρι...»

13 -19.09.2013

Μαρίζα Ρίζου

Οι καλλιτέχνες, λέει, πρέπει να είναι ειλικρινείς. Εντάξει λοιπόν. Θα το ομολογήσω. Το καλοκαίρι -κανονικά- δεν μου αρέσει καθόλου. Αισθάνομαι άβολα με τη ζέστη, ο ήλιος με ζαλίζει, εκνευρίζομαι τρομερά όταν βλέπω ανθρώπους να πετάνε τα τσιγάρα τους στην άμμο και επίσης αυτό που ξαπλώνεις στην παραλία που είναι φίσκα και έχεις τη φτέρνα του άλλου δίπλα στο αυτί σου δεν με ευχαριστεί καθόλου. Φέτος όμως ήταν αλλιώς. Αγαπημένοι φίλοι έχουν ξενοδοχείο στην Ιο και έτσι πήγα δύο φορές μέσα στο καλοκαίρι. Παραλία όλη μέρα, μετά ψαράκι φρέσκο, ύπνος μεσημεριανός, ποτάκι και περπάτημα στη -μικρή μεν, πανέμορφη δε- πόλη του νησιού και μετά συζητήσεις μέχρι αργά στο υπέροχο μπαλκόνι των παιδιών.

Ενα τέτοιο βράδυ χτύπησε το κινητό μου. Ηταν από την αγαπημένη “Metropolis”. Θα ήθελαν, λέει, αν με ενδιαφέρει, να γράψω ένα τραγούδι για το καλοκαίρι. Μα εμένα δεν μου αρέσει το καλοκαίρι, να γράψω ένα για τα Χριστούγεννα; Αγχώθηκα. Πώς θα εμπνευστώ από το καλοκαίρι; Αφού όλο γκρινιάζω.

«Και τι σημασία έχει; Αυτό που ζούνε τώρα δεν τους το παίρνει κανένας». Για αυτές τις λίγες μέρες ήταν οι πιο τυχεροί και δυνατοί άνθρωποι του πλανήτη. Είτε ο έρωτάς τους κρατήσει, είτε όχι, το τραγουδάκι τούς το έγραψα και τους ευχαριστώ που με ενέπνευσαν. Επίσης κατέληξα στο ότι αγαπώ το καλοκαίρι... αρκεί να φεύγω για μέρες από την Αθήνα.

Υστερα από δυο μέρες και ενώ πλατσούριζα στον Μυλοπότα, βλέπω ένα ζευγαράκι μέσα στα μέλια. Ρώτησα τους φίλους μου (που ήξεραν την κοπέλα) και με ενημέρωσαν ότι γνωρίστηκαν πριν από δυο τρεις μέρες. Τους έβλεπα και νόμιζα ότι είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Κι όμως αυτοί οι δύο μπορεί μία βδομάδα αργότερα να χώριζαν και να μην ξαναβρίσκονταν ποτέ. Το αγόρι έμενε μόνιμα στα Λονδίνα, όπως μου είπαν, η κοπέλα Αθηναία. Τους κοιτούσα για ώρα και χαμογελώντας σαν χαζή σκεφτόμουν:

Summer taste Μαρίζα Ρίζου Μουσική / Στίχοι: Μαρίζα Ρίζου Παραγωγή: Musou Music Publishing (www.musou.gr), Ρένος Παπασταύρος

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

13 -19.09.2013

Kαλά ξυπνητούρια! Ενα μπουγέλο να το πετάξω όλο πάνω στην πόλη. Μήπως ξυπνήσει και κάτι γίνει και βρει τα αντανακλαστικά της. Αλλες πρωτεύουσες δεν κοιμούνται ποτέ, η Αθήνα κάθε τόσο παίρνει ένα υπνάκι. Παλιότερα έκανε το καλοκαιρινό της beauty sleep, αναζωογονητικό και απαραίτητο, τώρα μου μοιάζει με λήθαργο, κακό μάτι, νύστα και ανησυχητική υπνηλία. Αλλά να, εκεί που νομίζω ότι αλλάζει πλευρό και συνεχίζει να ονειρεύεται, η πόλη αρχίζει να ξυπνάει. Ξυπνάει και πίνει καφέ. Λογικό δεν είναι; Με έναν καφέ ξεκινάει τη μέρα, με έναν καφέ τεντώνεται, μια δυο ρουφηξιές, ξυπνάει για τα καλά, παίρνει μπροστά σιγά σιγά, αν και ονειρεύεται ακόμη δεν είναι κακό αυτό. Καλό είναι να κρατάς ζεστά τα όνειρα. Το καφέ στη Λουίζης Ριανκούρ ψεκάζει δροσιστικά με εκείνους τους ωραίους ανεμιστήρες-σπρέι που κάνουν δουλειά, όχι αστεία. Υψηλής αποτελεσματικότητας ενυδάτωση για την αγουροξυπνημένη επιδερμίδα της Αθήνας. Τη βλέπεις τόσο ταλαιπωρημένη μερικές φορές που θέλεις να πλησιάσεις

διακριτικά και να της ψιθυρίσεις στο αυτί συμβουλές ομορφιάς, που όλες -μα όλες- αρχίζουν με το βασικό πρώτο βήμα: ξεκινάμε με έναν καλό καθαρισμό. Να σου το πω αλλιώς: Μην περιμένεις να βρέξει για να δεις καθαρή μέρα. Στο φανάρι της Μεσογείων κατεβαίνοντας την Κατεχάκη οι αντλίες του καφέ δουλεύουν με επιταχυνόμενο ρυθμό. Μηχανές, δίπλα στον δρόμο, γκαζώνουν για να προλάβουν το πράσινο, ημιφορτηγά διανομής σφολιάτας ανάβουν τα αλάρμ για την απαραίτητη στάση καφεΐνης. Οι από πίσω κορνάρουν γιατί και αυτό το φανάρι εκεί έχει τη συνήθεια να αλλάζει σε κόκκινο - πέρνα διάολε! Εχουμε όλοι νεύρα γιατί πάμε χωρίς φρένα ευθεία στην κατηφόρα φθινόπωρο ’13, που δεν διαφημίζεται και σαν τίποτε πολύ σούπερ για να το καμαρώνεις από μακριά και ό,τι και να πεις δίκιο θα έχεις. Κατανόηση. Καφές. Κάνε Κάτι. Τα τέσσερα Κάπα της κάθε μέρας. Προσπερνάω τα ερείπια του Αττικόν - ακούγοντας “I see no evil” από τους Television. Και το “evil” που το κάνει ο Τομ Βερλέιν να χορεύει στην κιθάρα του μου φαίνεται πως παίρνει εκεί τη μορφή του Τζακ Νίκολσον της «Λάμψης» -“Ηere comes

Johnny!”- που δεν αφήνει τίποτε όρθιο με το τσεκούρι του, και τη μορφή του ίδιου του Νίκολσον που ξεχνάει τα λόγια του και γίνεται θεματάκι στα blogs και επιταχύνω το βήμα, γιατί αυτή η γωνιά της Σταδίου με πληγώνει - no fun at all. Τα παιδιά όμως που φτιάχνουν τα όμορφα καφέ και κάνουν την Κολοκοτρώνη σχεδόν εξωτική και επίκαιρη σαν τραγούδι των Vampire Weekend και σε όλο το Κέντρο δίνουν ανάσες, δεν θα αφήσουν την πόλη να νυστάξει και θα την κρατήσουν ξύπνια και ζωντανή νύχτα μέρα. Λέω να κόψω προς Εξάρχεια, να ανηφορίσω μελετώντας βιτρίνες και να μαντεύω τι μπορεί να κρύβουν πίσω τους κατεβασμένες τέντες. Οτι κλείσαμε για καλοκαίρι και ξανανοίγουμε; Οτι κλείσαμε για ανακαίνιση και να ’μαστε πάλι; Οτι είπαμε ραντεβού τον Σεπτέμβρη, αλλά δεν είπαμε και πρώτη πρώτη του μήνα, φίλε μου; Οτι κλείσαμε, αφεντικό, τελείως, φινίτο, πάει, μας πήρε η κρίση και μας σήκωσε; Και αυτό και το άλλο, και το δίπλα και το παραδίπλα - αυτή η ανάκαμψη που λένε εδώ κι εκεί θα πρέπει να είναι ή πολύ ντροπαλή και δεν εμφανίζεται πουθενά ή μια σκέτη ντροπή τελικά.

Κείμενο: Χάρη Ποντίδα

13 -19.09.2013

Η εκδίκηση της παρέας Σεπτέμβριος της επιστροφής και των αναμνήσεων και τι καλύτερο από τη μουσική για να μας βάλει σε «μουντ» - που έτσι κι αλλιώς το έχουμε. Νίκος Ξυδάκης και «Η εκδίκηση της Γυφτιάς» στον Κήπο του Μεγάρου (14 Σεπτεμβρίου στις 9 μμ.), με νέα προσέγγιση και νέους τραγουδιστές όπως η Γεωργία Νταγάκη, ο Γιώργης Χριστοδούλου, ο Ηλίας Βαμβακούσης και οι Pop Eye. «Γυφτιά», γκαζόν και αναμνήσεις. Τσιφτετελάκια, ρούμπες και αγαπησιάρικα και κάπου εκεί ανάμεσα στο πράσινο η ανάμνηση μιας κόκκινης μπαντάνας -ε, γίνεται αλλιώς;- να φέρνει στον αέρα εικόνες αλλοτινών συναυλιακών καλοκαιριών, που έκλειναν πανηγυρικά με «Νίκο» στον Λόφο (τότε ήταν μόνο ένας ο Λόφος και ένας ο Νίκος). Τώρα θα κλείσουμε με Μέγαρο και με τον άλλο Νίκο, δυνατό και μια χαρά (ευτυχώς), και μια ωραία ομάδα νέων ανθρώπων που σίγουρα θα μας σηκώσουν κάποιους πόντους πάνω από το χορτάρι. Αλλά τι περίεργο. Ο οικοδεσπότης Ξυδάκης μάς υποδέχεται με μια βροχή! «Βρέχει στην Εθνική Οδό» είναι ο τίτλος που διάλεξε για τη συναυλία αυτή, το πιο μελαγχολικό (αλλά και λιγότερο παιγμένο) τραγούδι της «Εκδίκησης», που μάλιστα το έλεγε ο Σαββόπουλος στον δίσκο, όχι ο Παπάζογλου. Εχει σημασία αυτό. Και έχει σημασία ακόμη μεγαλύτερη τώρα που πέρασαν τα χρόνια και κυρίως που μας άφησαν διά παντός οι δύο από τους τρεις βασικούς συντελεστές της «Εκδίκησης», Ρασούλης και Παπάζογλου. Πρόσωπα που -δίκαια- έχουν μια θέση στη μνήμη μας, όχι μόνο γιατί ήταν οι καταλύτες για να βρει μια γενιά τη δική της φωνή στο λαϊκό, αλλά και γιατί έδωσαν ύφος και στιλ σε μια εποχή.

Ο Ξυδάκης όμως πού στεκόταν μέσα σε όλο αυτό; Γιατί έλειπε; Τις δεκαετίες ’80 και ’90 κυρίως, όταν ο Λυκαβηττός σειόταν και λυγιόταν με το κόκκινο μαντιλάκι του Νίκου και εμείς γράφαμε σεντόνια για το «φαινόμενο Παπάζογλου» (πάλι τον Σεπτέμβριο ήταν κάθε χρόνο το ραντεβού), ο Ξυδάκης απείχε διακριτικά από το «πάρτι», σαν να ήθελε να μας κάνει να ξεχάσουμε την «τρελή κι αδέσποτη» συνάντηση των τριών στα τέλη του ’70. Προς τιμήν του, θα πω. Γιατί δεν θέλησε να ενδώσει σε μια δόξα που θα του άλλαζε πορεία. Δεν ήταν λαϊκός ο Ξυδάκης. Ούτε έγραφε λαϊκά τραγούδια στα τέλη του ’70. Τον Χατζιδάκι θαύμαζε, σε εκείνον ήθελε να μοιάσει. Λίγα μόλις χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, ο κόσμος ζούσε στον ρυθμό των μεγάλων «λαϊκών» συναυλιών, με τον Θεοδωράκη κορόνα στο κεφάλι του και τον Ξυλούρη, τον Καλογιάννη, τον Μητσιά, τη Φαραντούρη, τον Νταλάρα κά. να κάνουν ό,τι μπορούν για να συνδέσουν το προφίλ τους με το πολιτικό τραγούδι εκείνης της περιόδου. Παράλληλα, το «τρεντ» ήθελε και ένα ψάξιμο τύπου back to the roots: ρεμπέτικα, σμυρναίικα, ταβερνάκια, κομπανίες, αμπέχονα και μπαγλαμαδάκια, ήταν το αντίπαλο δέος της ελαφρολαϊκής πλευράς που έσπαγε τα πιάτα βουνό στην παραλιακή με Βοσκόπουλο και Κινούση. Αυτά όμως δεν ήταν σοβαρά πράγματα, ήταν η μάζα, η απολίτικη μάζα. Η Λύρα του Αλέκου Πατσιφά ήταν η εταιρεία που έδινε διέξοδο στις υπό διαμόρφωση τάσεις. Και ο Σαββόπουλος (που το ’77 είχε παρουσιάσει τους «Αχαρνής» δίνοντας βήμα σε νέες φωνές, όπως ήταν ο Παπάζογλου και ο Ρασούλης) είχε τη θέση του παραγωγού εκεί. Ηταν ο άνθρωπος του οποίου η γνώμη μέτραγε χρυσάφι. Αν έδινε

το “ΟΚ” ο Σαββόπουλος, αν ξεχώριζε, αν αναγνώριζε -εκείνος και όλη η παρέα που έφτιαξε το ιστορικό περιοδικό «Ντέφι»-, τότε όντως κάτι έτρεχε. Κάτι που μύριζε καινούργιο. Σε εκείνη την παρέα ανήκε και ο δημοσιογράφος Γιώργος Κοντογιάννης. Κοντογιάννης και Ρασούλης είχαν γνωριστεί στις πρόβες των «Αχαρνέων» και σύντομα ανακάλυψαν ότι κοινός τους έρωτας ήταν ο Καζαντζίδης. Ουδεμία σχέση βέβαια με τα τραγούδια που έγραφε τότε ο Ρασούλης με τον νεαρό φίλο του εξ Αιγύπτου, τον Νίκο Ξυδάκη, τραγούδια που έφταναν από πρώτο χέρι στον Κοντογιάννη. «Καλά είναι αυτά που γράψατε», έλεγε ο Κοντογιάννης στον Ρασούλη, «αλλά ο κόσμος τώρα θέλει κάτι να χορέψει, πιο λαϊκό, πιο ανάλαφρο». Κάπως έτσι ξεκίνησε η «Γυφτιά». Από μια δυσαρμονία απόψεων συνθέτη και στιχουργού. Από ένα στοίχημα του Ξυδάκη να αποδείξει στον Ρασούλη ότι είναι πανεύκολο να γράψει λαϊκό. Κι όταν τα τραγούδια έφτασαν (διά χειρός Κοντογιάννη) στον Σαββόπουλο και εκείνος πρότεινε τον φίλο του τον Θεσσαλονικιό (Νίκο Παπάζογλου) ως βασικό ερμηνευτή, ουδείς πίστευε ό,τι συνέβη στη συνέχεια. Ο Πατσιφάς μάλιστα έγινε έξαλλος όταν άκουσε τον δίσκο. Το ίδιο και η ομήγυρη των σοβαρών δημοσιογράφων που έκαναν την πρώτη ακρόαση στη Λύρα. Μα «τουρκογύφτικα»; Είναι δυνατόν; Οι εποχές όμως αλλάζουν ερήμην μας και μακάρι να βρίσκονται πάντα οι παρέες εκείνες που παίρνουν τα μηνύματα και χωρίς φόβο ή πάθος τα κάνουν τραγούδια. Εστω και αν οι ίδιες δεν θέλουν να το αναγνωρίσουν.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

Είκοσι παρά κάτι... Εδώ και 19 χρόνια ο Σεπτέμβριος είναι ταυτισμένος με τις Νύχτες Πρεμιέρας στο μυαλό κάθε Αθηναίου σινεφίλ που σέβεται τον εαυτό του. Η αντίστροφη μέτρηση για το φετινό 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας έχει αρχίσει και η επίσημη πρεμιέρα αναμένεται πιο... feelgood από ποτέ! Στις 18 Σεπτεμβρίου λοιπόν στο Παλλάς το σύνθημα για την έναρξη της φετινής διοργάνωσης δίνεται με την προβολή της ταινίας του Νόα Μπάουμπαχ “Frances Ha” ή αλλιώς με τη γλυκύτατη ιστορία μιας ονειροπαρμένης 27χρονης που αρνείται να μεγαλώσει και παλεύει να δώσει χρώμα σε μια ασπρόμαυρη Νέα Υόρκη. Εντεκα μέρες αργότερα, στις 29 Σεπτεμβρίου, η ταινία που συγκλόνισε το Φεστιβάλ των Καννών τον περασμένο Μάιο κάνει την πανελλήνια πρώτη της. Η «Ζωή της Αντέλ» του Αμπντελατίφ Κεσίς, που διηγείται τον παθιασμένο ομοφυλοφιλικό έρωτα ανάμεσα στη 15χρονη Αντέλ και ένα αλλόκοτο αγοροκόριτσο με μπλε μαλλιά, θα ρίξει την αυλαία του φεστιβάλ με επίτιμη καλεσμένη την Αντέλ Εξαρχόπουλος, που έκανε τις Κάννες να παραμιλάνε με την ερμηνεία της. Τα καλύτερα όμως κρύβονται πάντα σε αυτές τις δέκα μέρες που μεσολαβούν ανάμεσα στην έναρξη και τη λήξη του φεστιβάλ. Τι δεν πρέπει να χάσετε λοιπόν...

Ξεκινώντας από τις Μεγάλες Πρεμιέρες του Φεστιβάλ, βάλτε ψηλά στο κινηματογραφικό σας καρνέ το «Παρελθόν» του Ιρανού Ασγκάρ Φαραντί, που απέσπασε το Οσκαρ με την προηγούμενη υπέροχη ταινία του «Ενας χωρισμός», μην ξεχάσετε να απολαύσετε έναν Ρόμπερτ Ρέντφορντ όπως δεν τον έχετε ξαναδεί -επί μιάμιση ώρα μόνο και σιωπηλό στη θάλασσα να παλεύει με τις δυνάμεις της φύσης- στο «Ολα χάθηκαν» και, για να χαλαρώσετε, ρίξτε μια ματιά στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ “Don Jon”, στο οποίο υποδύεται έναν νεαρό εθισμένο στις γυναίκες και στο... πορνό! Τέσσερις μεγάλου και μία μικρού μήκους ταινίες απαρτίζουν το αφιέρωμα του φεστιβάλ στον Ισραηλινό Αρι Φόλμαν. Και αν δεν σας λέει κάτι το όνομά του, σίγουρα ακόμα κρατάτε χαραγμένες στη μνήμη σας τις φλογισμένες εικόνες από το οσκαρικό «Βαλς με τον Μπασίρ». Μήπως ήρθε η ώρα να ανακαλύψετε και το υπόλοιπο έργο αυτού του ταλαντούχου δημιουργού; Οι φετινές Νύχτες Πρεμιέρας δίνουν Carte Blanche στον γκουρού της ελληνικής κινηματογραφικής κριτικής Γιάννη Μπακογιαννόπουλο, να διαλέξει 5+1 αγαπημένες του ταινίες για το πρόγραμμα της διοργάνωσης. Εκείνος βάζει τα δυνατά του και μας προσκαλεί να δούμε ή να ξαναδούμε τα: «Η στρατηγική της αράχνης» του Μπερτολούτσι, «Η αιχμάλωτος της ερήμου»

του Φορντ, “Beau Travail” της Ντενί, “Pather Panchali” του Ρέι, «Επιφώτιση» του Ζανούσι και «Νύχτα και καταχνιά» του Ρενέ. Με την κατάργηση των Κρατικών Κινηματογραφικών Βραβείων Ποιότητας στη Θεσσαλονίκη, το Ελληνικό Τμήμα του Φεστιβάλ απέκτησε άλλη διάσταση. Φέτος δίνει ραντεβού με τους σινεφίλ μια σειρά ετερόκλητων ταινιών, που συνιστούν ως έναν βαθμό το Πανόραμα της εγχώριας φετινής κινηματογραφικής παραγωγής. Ξεχωρίζει το “Luton” του Μιχάλη Κωνσταντάτου, το “September” της Πέννυς Παναγιωτοπούλου, ο «Εχθρός μου» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, η «Λιμουζίνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, το «Δέντρο και η κούνια» της Μαρίας Ντούζα και σε work in progress το νέο project του Βασίλη Κατσίκη με ξένο καστ και τίτλο “LURK”. Δίπλα στις μεγάλου μήκους προσθέστε και την πληθώρα ελληνικών ταινιών μικρού μήκους που πήραν την έγκριση για προβολή τους στο φεστιβάλ από 211 συνολικά συμμετοχές! Τέλος, μια ειδική προβολή, μια ιστορική ταινία, «Το ταμπούρλο» του Βόλκερ Σέλντορφ, παραγωγής 1979, έρχεται να ζωντανέψει μνήμες από την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία του Μεσοπολέμου ενισχύοντας το φετινό μότο του φεστιβάλ «Θυμάμαι, άρα υπάρχω».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

13 -19.09.2013

Πίσω στην... Αυλή Ισως πριν από μερικά χρόνια κανείς τους να μην είχε σκεφτεί ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα ξεκινούσαν μόνοι τους με ένα αυτοκίνητο, ένα υποτυπώδες σκηνικό και μηδαμινό τεχνικό εξοπλισμό να οργώσουν την ελληνική επαρχία παρουσιάζοντας μια θεατρική παράσταση. Και όμως, ο Κωνσταντίνος Κάππας και ο Σωκράτης Πατσίκας το τόλμησαν. Και ύστερα από μια επιτυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία επιστρέφουν με το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη στη μικροσκοπική, αλλά νοσταλγικά γραφική «Αυλή» στου Ψυρρή, εκεί στη διασταύρωση της Σαρρή με την Αριστοφάνους. «Δεν μπορείς να καταλάβεις αν δεν το ζήσεις τι σημαίνει να κάνεις μόνος σου παραγωγή. Δηλαδή να παίζεις, να στήνεις, να ξεστήνεις, να κλείνεις ξενοδοχεία, να κάνεις τα πάντα...» μου εξομολογείται ο Κωνσταντίνος, που είχε την αρχική ιδέα και ρίσκαρε την υλοποίησή της. «Θυμάμαι, είχα ξεμείνει από λεφτά, έπαιξα ένα Τζόκερ και κέρδισα 2.500 ευρώ. Και αγόρασα τα δικαιώματα του έργου!» Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε η περιπέτεια της παράστασης «Το τάβλι» πριν από περίπου δύο χρόνια.

Μία παρτίδα τάβλι, δύο «Ελληνάρες» κολλητοί, την εποχή του ’60. Ο πρώτος λαχειοπώλης, ο δεύτερος ταβλαδόρος. Αποφασίζουν να πιάσουν και αυτοί με τη σειρά τους την καλή. Να στήσουν την κομπίνα του αιώνα! Σπάνια ένα ελληνικό έργο γραμμένο στις αρχές της δεκαετίας του ’70 μπορεί να μιλάει με τόση ένταση στο σήμερα. «Είναι γιατί αφορά την ψυχοσύνθεση του Ελληνα», εξηγεί ο Σωκράτης. «Αυτή δεν μπορεί να αλλάξει σε 50 χρόνια. Η διαφορά είναι ότι τότε η ιδέα αυτών των τύπων να κάνουν τη συγκεκριμένη κομπίνα ακουγόταν εξωφρενικά κωμική, ενώ σήμερα μοιάζει κωμική γιατί έχει συμβεί». Τους ρωτάω ποιο πιστεύουν ότι είναι το βασικό στοιχείο της ψυχοσύνθεσης του Ελληνα. «Οτι έχει τρομερές ιδέες», σπεύδει να απαντήσει ο Σωκράτης. «Και το άλλο βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι δεν υλοποιεί τις ιδέες του», προσθέτει χαμογελώντας. «Τα πάντα γίνονται με μια προοπτική ρεμούλας. Του Ελληνα του δίνεται η ευκαιρία να κλέψει και το κάνει. Και ο Αγγλος θα το έκανε», σχολιάζει ο Κωνσταντίνος με τον Σωκράτη να συμπληρώνει: «Επίσης ο Ελληνας θα κλέψει για να έχει back up! Γιατί στη Σουηδία το μόνο που χρειάζεται ένα παιδί για να πάει σχολείο είναι να ξυπνήσει το πρωί...»

Και οι δύο μετράνε πολλά χρόνια στο σανίδι. Επίσης και οι δύο είναι αναγνωρίσιμοι από την τηλεόραση. «Εσείς προσωπικά τις καλές εποχές νιώσατε να καβαλάτε το καλάμι, να κυνηγάτε την καλή;» τους ρωτάω ευθέως και η κουβέντα πηγαίνει μοιραία στην τηλεόραση. «Η αναγνωρισιμότητα από το δωρεάν αγαθό της τηλεόρασης εμένα δεν με συγκινεί ιδιαίτερα», απαντάει ο Σωκράτης. «Η τηλεόραση σε βοηθούσε να βιοποριστείς. Αλλά γενικά και στις καλές εποχές πιστεύω ότι τα λεφτά στα κανάλια τα φέρνανε οι ηθοποιοί, τα παίρνανε οι μεγαλοδημοσιογράφοι και τα βγάζανε οι εκδότες». «Από ένα σημείο και μετά χάθηκε το μέτρο στην τηλεόραση», παρεμβαίνει ο Κωνσταντίνος. «Κανείς δεν φρόντισε να τραβήξει το χαλινάρι και να πει όχι». Και τώρα; «Ας γυρίσουμε πίσω, ας βρούμε τις χαρές τις μικρές και ας γίνουμε λίγο πιο εποικοδομητικοί στη σκέψη μας με τα λίγα. Με τα πολλά που χρωστάμε δεν ξέρω να σου πω...» μου λέει ο Σωκράτης μάλλον προβληματισμένος, ενώ ο Κωνσταντίνος δεν παύει να ελπίζει: «Εγώ θεωρώ ότι η κρίση έχει γεννήσει πολλές υγιείς επιχειρήσεις και άνθρωποι που έχουν επιστρέψει από το εξωτερικό -άσχετα αν φεύγουν πάλι αρκετοίέχουν κάνει θαύματα. Και πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια είναι αυτοί που θα σηκώσουν το βάρος».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

13 -19.09.2013

Το comeback της Ιλιάδας Τρεις μήνες μετά την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Αθηνών, η πολυσυζητημένη «Ιλιάδα» του Ομήρου μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Στάθη Λιβαθινού επιστρέφει στην Πειραιώς 260 για δέκα ακόμα παραστάσεις. Από τις 12 μέχρι τις 22 Σεπτεμβρίου λοιπόν η πεντάωρη sold out παράσταση του φετινού φεστιβάλ ζωντανεύει ξανά για χάρη όσων δεν κατάφεραν να την απολαύσουν ή και για όσους θέλουν να βιώσουν ξανά την εμπειρία. «Είναι μια συλλογική προσπάθεια, που δεν θα μπορούσα να την κάνω αν δεν υπήρχαν πολλοί άνθρωποι με αυτοθυσία», είχε δηλώσει ο Στάθης Λιβαθινός στη “Metropolis” λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα αυτής της φιλόδοξης παραγωγής στις αρχές Ιουνίου. Τρεις μήνες μετά βρίσκομαι να παρακολουθώ μία από τις γενικές δοκιμές για την επανάληψη της παράστασης στον Χώρο Δ της Πειραιώς 260. Είναι όντως μια συλλογική προσπάθεια. Δεκαπέντε ηθοποιοί επί σκηνής εναλλάσσονται σε μια πλειάδα ρόλων, άλλοι τόσοι τεχνικοί, φροντιστές, άνθρωποι από την παραγωγή δουλεύουν

ασταμάτητα κάτω από τη σκηνή για να γίνουν όλα σωστά. Ο Λιβαθινός σταματάει ανά τακτά χρονικά διαστήματα την πρόβα. Επιμένει στη λεπτομέρεια. Διορθώνει διάφορα τεχνικά λάθη. Θέλει να δουλεύουν όλα με ακρίβεια κυριολεκτικά δευτερολέπτου. «Προτιμάμε να πούμε την ιστορία της ‘Ιλιάδας’ όπως την καταλαβαίνουμε σήμερα, με έναν σύγχρονο τρόπο, χωρίς καμία πρόθεση να προβάλουμε τα κοινώς αποδεκτά όμορφα καλολογικά στοιχεία, αλλά να δείξουμε μερικά πράγματα που θα βοηθήσουν τον σύγχρονο θεατή να προσεγγίσει τον Ομηρο με ένα άλλο μάτι», εξηγεί στη “Metropolis”. Δουλεύοντας με την ομάδα του επί έναν ολόκληρο χρόνο πάνω στο συνταρακτικό έπος του Ομήρου, έχει καταφέρει να απεικονίσει εμπνευσμένα την ιστορία του πιο βίαιου πολέμου παντρεύοντας ποίηση και ρεαλισμό και με το βλέμμα στραμμένο πάντα στο σήμερα. Πόση καταστροφή και πόσο θυμό μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος;

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Καλό φθινόπωρο να έχεις, Κριέ. Και το λέω για καλό, γιατί το φθινόπωρο σου πάει. Ο σύντροφός σου θα φανεί λίγο πιο υποστηρικτικός, το αφεντικό σου λίγο πιο ήσυχο, το γρασίδι στο Πεδίον του Aρεως λίγο πιο πράσινο, αν και πάντα το ίδιο σιχαμένο. Κάνε εκεί μια βόλτα να βγάλεις ρετρό φωτογραφίες, ο χίπστερ εαυτός σου σε εκλιπαρεί.

Είναι καιρός να βάλεις τη λογική σου μπροστά, Ζυγέ, σαν τον παλιό καλό καιρό, σαν τότε που σκεφτόσουν πράγματα πριν τα κάνεις. Τα λεφτάκια σου λιγοστεύουν και πρέπει να βάλεις αριθμούς σε χαρτί, δεν πάει πιο λογικό από αυτό, έτσι δεν είναι; Εκτός αν έχεις δεθεί συναισθηματικά με τα παλιόχαρτα και αρνείσαι να τα δεις σαν απλά αντικείμενα.

Συμμαζέψου λίγο, Ταύρε. Ετσι όπως τρως, αγελάδα θα καταλήξεις. Και με τις ώρες ύπνου που συμπληρώνεις και με το διάβασμα που κάνεις -ή περίπου κάνεις-, μοιάζεις όλο και πιο πολύ με αγελάδα. Ασε που το σεξ σιγά σιγά εκλείπει από την καθημερινότητά σου. Θυμήσου, Ταύρε, είσαι Ταύρος, όχι αγελάδα.

Ετοιμάσου να αεροβατείς αυτό το Σαββατοκύριακο, Σκορπιέ. Εσύ θα είσαι σε κάποια καφετέρια της Ασκληπιού, το πνεύμα σου όμως θα βρίσκεται σε κάποιο λιβάδι στον ουρανό να κάνει έρωτα σε μονόκερους. Και όσο εσύ θα είσαι κάπου εκεί μακριά, κάποιες αποφάσεις θα παίρνονται από άλλους, που θα σε ευνοούν και θα σου φτιάχνουν τον μήνα. Στη Γη.

Από Δευτέρα πρέπει να αγοράσεις σοκολατάκια, Δίδυμε, γιατί η διπλωματία που θα χρειαστείς ξεπερνάει το μιλητό σου. Μην ανησυχείς πάντως, λίγη προσοχή θέλει και τα προβλήματά σου θα λυθούν όσο γρήγορα εμφανίστηκαν. Δηλαδή πολύ γρήγορα. Κατά τα άλλα, μια μόνιμη ερωτική δέσμευση ξαναμπαίνει στο τραπέζι, αν θέλεις την παίρνεις. Η τύχη σου επιστρέφει, Καρκίνε, μαζί όμως με όλους τους μπελάδες του φθινοπώρου. Κούνα λίγο το χεράκι σου και η τύχη σου θα γίνεται πολύ πολύ μεγάλη, κι ολόκληρη την γκίνια θα διώξει εγώ θαρρώ. Για να σου το πω πιο λιανά, πολλή τύχη, λίγοι μπελάδες. Αν ακόμα δεν κατάλαβες, κάνε καμιά άσκηση IQ και ξαναέλα. Τα σχέδιά σου πάνε λίγο πίσω, Λέοντα. Είναι φυσιολογικό, ο Σεπτέμβριος είναι αργός μήνας. Εσύ όμως επιμένεις να το παρακάνεις, όπως πάντα. Το καλό είναι ότι έτσι παιχνιδιάρης που είσαι τελευταία, τα φλερτάκια παίρνουν φωτιά. Πράγμα καλό, αν δεν είσαι σε σχέση. Ή αν θέλεις να αλλάξεις σχέση βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Νέο φθινόπωρο για σένα, Παρθένε, σημαίνει να ξεκινήσεις τα μαστορέματα στο σπίτι σου, που είναι έτοιμο να σε πλακώσει και όχι επειδή δεν το τιμάς. Μην ξεχνάς να ρωτάς τους ειδικούς όποτε χρειάζεται και να θυμάσαι ότι δεν μπορείς να ξέρεις τα πάντα! Κι ότι η Wikipedia δεν μπορεί να σε βοηθήσει να αλλάξεις τηλέφωνο στο μπάνιο.

Είναι ώρα για σκληρά λόγια σε αγαπημένα πρόσωπα, Τοξότη. Και δεν πρόκειται να είναι επιπέδου «φάε το φαΐ σου» ή «διάβασε». Μιλάμε για τσουγκράνες στον ψυχισμό, όχι αστεία. Θα είναι όμως για καλό, θα το καταλάβουν και θα περάσει το μήνυμα. Ή τουλάχιστον έτσι θα λένε όταν θα τους ανακρίνει η αστυνομία για τον φόνο σου. Είσαι στο μεταίχμιο να πετύχεις τους σκοπούς σου, Αιγόκερε, μην τα παρατάς τώρα. Το καλοκαίρι ήταν γενναιόδωρο μαζί σου και ένας ελαφρύς Σεπτέμβρης δεν σκότωσε ποτέ κανέναν. Κάνε τον σταυρό σου και προχώρησε. Και να θυμάσαι ότι, όταν φτάνεις στο τέλος, πρέπει πάντα να κάνεις αυτά τα τελευταία βήματα προς τον τερματισμό. Σου ήρθε τώρα εσένα, Υδροχόε, να αρχίσεις τις πνευματικές ασκήσεις... Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις, αρκεί να μην είναι υπεκφυγή για εκείνον τον καφέ στο Χαλάνδρι που έχεις κανονίσει τόσο καιρό. Γιατί ξέρεις πώς θυμώνω όταν αποφεύγεις εκείνους τους καφέδες στο Χαλάνδρι. Σκέψου το καλά πριν αρχίσεις πάλι τα γνωστά και βολικά σου, Ιχθύ. Η ζωή είναι εκεί έξω στα επικίνδυνα και το ξέρεις. Μη δεις για 15η φορά το τελευταίο επεισόδιο του “Battlestar Galactica” για να αποφύγεις πνευματικές προκλήσεις, σου το ζητάω σαν χάρη. Εχουν γεμίσει οι μπαταρίες σου από το καλοκαίρι, εκμεταλλεύσου το.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

13 -19.09.2013

Νέες αφίξεις Στην εποχή του λουκέτου, ένα πανέμορφο ιστορικό κτίριο του Κέντρου, ένα πραγματικό διαμάντι αρχιτεκτονικής, το ξενοδοχείο Εμπορικόν, που κατάφερε να επιζήσει μέχρι σήμερα από το 1880 όταν κατασκευάστηκε, επανέκτησε την παλιά του λάμψη έπειτα από πολυετή ανακαίνιση. Στο ισόγειό του προστέθηκαν δύο νέες επιχειρήσεις, ένα εστιατόριο και ένα μπαρ, δίνοντας ακόμα περισσότερη ζωή στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Οι ιδιοκτήτες του, ο νεαρός Γιάννης Σπάθας και η Ιωάννα Σιδηρά, μιλούν για την απόφασή τους να ανοίξουν μαγαζιά εν μέσω οικονομικής κρίσης και για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν μέχρι να ξεπεράσουν την καθόλου φιλική προς τον νέο επιχειρηματία ελληνική γραφειοκρατία. Το Μάνας Κουζίνα-Κουζίνα του 23χρονου Σπάθα έχει ένα μοναδικό concept που αποτελεί εγγύηση για την επιτυχία: το μενού του αποτελείται αποκλειστικά από ελληνικές γεύσεις, συνταγές φερμένες από όλες τις γωνιές της χώρας, ακόμα και από μοναστήρια, μαγειρεμένες με πρώτες ύλες από μικρούς Ελληνες παραγωγούς. Ακόμα και ο καφές είναι από τη Σπάρτη,

με χαρμάνι από το 1922! Βασικό ατού: οι πολύ προσιτές τιμές του. «Επρεπε να σκεφτούμε μια πρωτότυπη ιδέα, κάτι που ξεφεύγει από το καθιερωμένο», εξηγεί ο ιδιοκτήτης. «Η ιδέα υπήρχε σχεδόν έναν χρόνο, αλλά περιμέναμε να πάρει την άδεια το ξενοδοχείο. Είχαμε μια ανασφάλεια, επειδή βρισκόμαστε σε καιρούς που δεν υπάρχει σταθερότητα στην αγορά και επενδύεις ενώ βρίσκεται σε καθοδική πορεία. Ομως αν έχεις μεράκι τα καταφέρνεις». Ο Γιάννης, που έχει τελειώσει Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing, πάλεψε και με μια άλλη ιδέα: να φύγει στο εξωτερικό, όπως τόσα άλλα νέα παιδιά που ζουν με το φάσμα της ανεργίας γύρω τους. Αγαπάει την Ελλάδα, αλλά όχι το σύστημα και τη νοοτροπία της. «Παρόλα αυτά είπα να μείνω και να το παλέψω. Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν η γραφειοκρατία, μια γάγγραινα χωρίς κεντρικό συντονιστικό όργανο. Τώρα είμαι πολύ χαρούμενος για την απόφασή μου. Το μαγαζί πάει καλά και στο τέλος της ημέρας έχω μια ωραία κούραση. Μάλιστα, σκέφτομαι να το επεκτείνω και στο εξωτερικό». Σε άλλους νέους της ηλικίας του λέει να κάνουν πάντα αυτό που τους αρέσει πραγματικά και δεν θα χάσουν!

Μια πόρτα παραδίπλα, το Spollati (από το «εις πολλά έτη») γνώρισε και αυτό την επιτυχία από την πρώτη κιόλας ημέρα της λειτουργίας του. «Το σχεδιάζαμε καιρό και ψάχναμε κεντρικό σημείο», λέει η ιδιοκτήτρια, η Ιωάννα. «Ζυγίσαμε τα πράγματα και όταν είδαμε το υπέροχο αυτό κτίριο είπαμε να ρισκάρουμε. Πάντως, δεν είναι εύκολο σήμερα να ξεκινήσεις μια επιχείρηση στην Ελλάδα. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που δώσαμε δουλειά σε 14 ανθρώπους». Τονίζει ότι οι καιροί απαιτούν ψυχραιμία, υπομονή και πολλή όρεξη. «Είναι ο μόνος τρόπος να πάμε μπροστά ως χώρα, να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής στην πόλη μας. Σε άλλες πόλεις το κέντρο είναι ιδιαίτερα προσεγμένο, όχι όπως εδώ», ολοκληρώνει. Κάθε νέο μαγαζί που ανοίγει στην Αθήνα δίνει πνοή στην πόλη, μια ανάσα που τόσο χρειάζεται. Παλιότερα, όταν τα καταστήματα φύτρωναν το ένα μετά το άλλο, λίγοι έδιναν σημασία στο καινούργιο. Τώρα, μια μικρή ταμπέλα «Ανοικτόν» σε μια είσοδο φέρνει χαμόγελα αισιοδοξίας στα πρόσωπά μας και μας γεμίζει ελπίδα ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι όλα θα φτιάξουν. Πού θα πάει; Θα φτιάξουν.

Αγορά

Τα “SOS” του μήνα Οι σπουδαστές και οι εκπαιδευτικοί έχουν την τιμητική τους τον Σεπτέμβριο. Τα καταστήματα Golden-i, τα Apple Premium Reseller stores, ανοίγουν την καινούργια σεζόν με ειδικές προσφορές για τις συγκεκριμένες ομάδες, οι οποίες θα διαρκέσουν μέχρι το Σάββατο 12 Οκτωβρίου. Πιο συγκεκριμένα, οι σπουδαστές άνω των 18 ετών (δεν ισχύει για μαθητές), αλλά και οι εκπαιδευτικοί όλων των

Ελληνικά χρώματα βαθμίδων έχουν τη δυνατότητα αγοράς υπολογιστών Mac με έκπτωση 12%, καθώς και iPad και iPad 2 με έκπτωση 10%. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η επίδειξη της φοιτητικής ταυτότητας, ή η βεβαίωση που αποδεικνύει ότι πρόκειται για εκπαιδευτικό. Επιπλέον, όλοι οι φοιτητές και εκπαιδευτικοί απολαμβάνουν μειωμένες τιμές κατά 10% σε αξεσουάρ τρίτων κατασκευαστών.

Εκατόν πενήντα χρόνια παρουσίας συμπληρώνει η FIX Hellas και με αυτή την αφορμή η εταιρεία υποστηρίζει την έκθεση του εικαστικού Νίκου Φλώρου, στο μουσείο Tsaritsyno and Reseve της Μόσχας, με τίτλο «Αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας και τη Grace Kelly». Η έκθεση βασίζεται σε αυθεντικά κουστούμια των δυο αξέχαστων γυναικών.

Κρατήστε σημειώσεις H Samsung παρουσίασε στο πλαίσιο της έκθεσης IFA 2013 στο Βερολίνο το GALAXY Note 3, την τελευταία εξέλιξη στη σειρά Note. Το νέο smartphone διαθέτει μεγαλύτερη και πιο εξελιγμένη οθόνη για να παρέχει την καλύτερη εμπειρία προβολής και αναβαθμισμένες δυνατότητες για πραγματοποίηση πολλαπλών εργασιών ταυτόχρονα. Παράλληλα, εξελίσσει περαιτέρω το S Pen. Πιο συγκεκριμένα, το GALAXY Note 3 κυκλοφορεί με οθόνη Full HD AMOLED 5,7 ιντσών, παρόλα αυτά είναι λεπτότερο (8,3 χιλιοστά) και ελαφρύτερο (168 γρ.), ενώ είναι πιο δυνατό και με ισχυρότερη μπαταρία (3.200 mAh). Διαθέτει επίσης κάμερα 13 megapixels με Smart Stabilization και CRI LED φλας, αλλά και τη μεγαλύτερη μνήμη της αγοράς (3 GB RAM), εξασφαλίζοντας υψλές επιδόσεις.

Σύντομα κοντά μας Αμεσα σκοπεύει να διαθέσει και τα δύο νέα μοντέλα iPhone στην Ελλαδα η Vodafone, δίνοντας στους πελάτες της τη δυνατότητα να συνδυάσουν τις πρωτοποριακές τους δυνατότητες με τη μοναδική εμπειρία mobile internet. Επίσης μόνο οι υπάρχοντες συνδρομητές της εταιρείας θα έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν το νέο iPhone 5C ή 5S με την υπηρεσία της Vodafone «Νέο Smartphone Κάθε Χρόνο». Η Apple αποκάλυψε την περασμένη Τρίτη τα δύο νέα μοντέλα iPhone 5S και 5C, τα οποία «τρέχουν» με ταχύτητες 4G και αναμένονται να κυκλοφορήσουν

στις 20 Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, την Κίνα, την Αυστραλία, τον Καναδά, τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιαπωνία και τη Σιγκαπούρη. Οσοι ενδιαφέρονται να αποκτήσουν ένα από τα νέα τηλέφωνα θα μπορούν πολύ σύντομα να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους με την εγγραφή τους στο vodafone.gr. Επιπλέον στα καταστήματα Vodafone από τέλος Σεπτεμβρίου όλοι θα μπορούν να δώσουν το προσωπικό τους στιλ στο νέο τους iPhone 5C ή 5S, επιλέγοντας μέσα από μια πολύ μεγάλη ποικιλία αξεσουάρ.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Η παρέα μεγάλωσε Η ανοδική πορεία του OTE TV συνεχίζεται, καθώς η συνδρομητική βάση του ξεπέρασε τις 200.000, προσελκύοντας πάνω από 100.000 νέους συνδρομητές σε λιγότερο από ένα χρόνο. «Η ανάγκη των Ελλήνων τηλεθεατών για πλούσιο και ποιοτικό τηλεοπτικό περιεχόμενο σε προσιτές τιμές αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην εντυπωσιακή ανάπτυξη του OTE TV, παρά τις συνθήκες της αγοράς, με τον διπλασιασμό των πελατών μας σε λιγότερο από ένα χρόνο. Σε αυτό το διάστημα, έχουμε ενισχύσει σημαντικά το πρόγραμμα σε όλες τις κατηγορίες περιεχομένου και διατηρούμε τις ανταγωνιστικότερες τιμές της αγοράς», σχολίασε σχετικά ο γενικός εκτελεστικός διευθυντής του Ομίλου ΟΤΕ, Ζαχαρίας Πιπερίδης. Ο ΟΤΕ TV ακολούθησε μια σειρά ενεργειών κατά την περασμένη χρονιά, προκειμένου να ενισχύσει τη θέση του στην αγορά. Κατ’ αρχάς, εξασφάλισε για τους συνδρομητές του ακόμη περισσότερο θέαμα κατά αποκλειστικότητα από τις καλύτερες διοργανώσεις σε όλα τα σπορ παγκοσμίως (όπως Barclays Premier League, Γερμανικό Κύπελλο, EuroBasket, WRC). Μαζί με αυτό, οι χρήστες μπορούν να απολαμβάνουν και άλλες διοργανώσεις ποδοσφαίρου (Primera Division, Campionato, Bundesliga, Κύπελλο Ελλάδας κτλ.), μπάσκετ (πχ. NBA, ACB), μηχανοκίνητου αθλητισμού κά. Παράλληλα, ενίσχυσε το αθλητικό του πρόγραμμα, λανσάροντας νέα κανάλια, έξι αθλητικές εκπομπές και διευρύνοντας τη δημοσιογραφική του ομάδα. Εμπλούτισε, επίσης, το πρόγραμμά του με νέα κινηματογραφικά κανάλια, ακόμη περισσότερες ταινίες και σειρές σε συνεργασία με κορυφαία χολιγουντιανά στούντιο (Walt Disney, Sony Pictures, Miramax), μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες παραγωγής, αλλά και ελληνικές εταιρείες διανομής. Ο ΟΤΕ TV ενισχύθηκε με νέα θεματικά κανάλια (HISTORY HD, Travel Channel HD, MAD, Body in Balance, Motorvision HD) και συνέχισε να αναβαθμίζει την εμπειρία των συνδρομητών του με ποιοτική εξυπηρέτηση και νέες υπηρεσίες (πχ. OTE TV GUIDE Application). Το πλήρες πρόγραμμα του OTE TV (Full pack), με πάνω από 70 ψηφιακά κανάλια διατίθεται, μάλιστα, στην ιδιαίτερα ανταγωνιστική τιμή των 21,90 ευρώ το μήνα.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Λάμπα 180 μοιρών

Εναστρη κούπα

Η εταιρεία Kutarq κατάφερε να κατασκευάσει ένα επιτραπέζιο πορτατίφ που πιάνει ελάχιστο όγκο (μειώνοντας έτσι σημαντικά τα έξοδα αποστολής), χωρίς όμως να μειώνεται η λειτουργικότητά του. Και όλα αυτά χάρη σε ένα απλό τρικ. Μόλις δει κανείς το Moitie, θα νομίσει ότι ο έμπορος πριόνισε το πορτατίφ στη μέση και του έστειλε το μισό. Αυτό είναι όμως το σχέδιό του! Το Moitie συνοδεύεται από έναν

καθρέφτη, ο οποίος εφαρμόζει κάθετα στην άκρη του, προκειμένου να «αναπαραχθεί» το υπόλοιπο μισό. Με αυτόν τον τρόπο αντανακλάται επίσης το φως που παράγεται και αυξάνεται η φωτεινότητα στον χώρο. Το μοντέλο κάνει το ντεμπούτο του αυτές τις ημέρες στο πλαίσιο της Εβδομάδας Design στο Παρίσι.

Αυτή η κούπα μοιάζει σαν όλες τις άλλες όταν είναι άδεια. Ή ακόμα χειρότερα. Φαίνεται πως είναι γεμάτη λευκά στίγματα. Για δοκίμασε όμως να τη γεμίσεις με ένα ζεστό ρόφημα. Η εξωτερική επιφάνειά της μετατρέπεται αμέσως σε χάρτη του ουρανού. Να σου ο αστερισμός του Ωρίωνα. Και αυτός του Περσέα. Και άλλοι! Η νέα σου κούπα κοστίζει 10,41 ευρώ.

kutarq.com

www.uncommongoods.com

High tech ξύρισμα

Γούρι για πάντα

Βλέπω δράκους!

Από τότε που ήρθαν στη μόδα τα μούσια και τα γένια, οι παραγωγοί ξυραφιών τραβάνε τα μαλλιά τους. Το ίδιο όμως κάνουν και ορισμένοι καταναλωτές, καθώς δεν τους βγαίνουν πάντα οι γραμμές και οι γωνίες στα γένια τους και καταλήγουν να μοιάζουν με πορτρέτο του Πικάσο. Και δεδομένου ότι η ασυμμετρία δεν έχει έρθει ακόμη στη μόδα, η Philips βρήκε έναν high tech τρόπο για να μας διευκολύνει. Ο λόγος για τη νέα κοπτική μηχανή StyleXpert Beardtrimmer 9000, η οποία έχει ενσωματωμένο έναν οδηγό λέιζερ. Ο οδηγός βρίσκεται κοντά στην κεφαλή της ξυριστικής και εκπέμπει μία δέσμη λέιζερ που σου επιτρέπει να κάνεις όσο το δυνατόν ακριβέστερες γραμμές και γωνίες στα γένια σου. Απλά πρόσεξε μην το στρέψεις στα μάτια σου και στραβωθείς.

Τώρα τελευταία νιώθεις ότι η τύχη σου έχει στερέψει. Για να καταπολεμήσεις την κακοδαιμονία σου, σκέφτεσαι να αγοράσεις ένα σωρό φυλαχτά και χαϊμαλιά. Ενα τετράφυλλο τριφύλλι όμως αρκεί. Σύμφωνοι, είναι λίγο δυσεύρετο (μόνο ένα στα 10.000 τριφύλλια έχει τέσσερα φύλλα)· αυτό όμως το κάνει τόσο τυχερό. Ασε που τελικά δεν χρειάζεται να βγεις στα χωράφια για να ψάξεις να το βρεις. Το διαδικτυακό κατάστημα Green Head το έκανε ήδη για εσένα, με το Insta-Luck, το οποίο είναι ένα μικρό βαζάκι που περιέχει μέσα του ένα τετράφυλλο τριφύλλι. Το τελευταίο συλλέχθηκε με τα χέρια από τους αμερικανικούς αγρούς και πέρασε από επεξεργασία, προκειμένου να μη μαραθεί ποτέ. Η εταιρεία δεν εγγυάται ότι θα σου φέρει την τύχη που θέλεις, μια και κάποιες περιπτώσεις γκαντεμιάς δεν σώζονται με τίποτα. Το Insta-Luck έχει προς το παρόν εξαντληθεί, όμως οι παραγωγοί του έχουν ξαμοληθεί στην ύπαιθρο για να βρουν και άλλα τυχερά τριφύλλια.

Είσαι «τσιμπημένος» με την Καλίσι του “Game of Thrones”, αλλά δεν ξέρεις πώς να την προσεγγίσεις. Η καλύτερη συμβουλή που έχω να σου δώσω είναι να βρεις τα ενδιαφέροντά της και να τα χρησιμοποιήσεις για να σπάσεις τον πάγο. Ας φτιάξουμε μία λίστα: της αρέσουν οι θρόνοι. Εντάξει, δεν έχεις κάτι για αυτό. Της αρέσουν οι δράκοι. Εδώ είμαστε! Φορώντας αυτή τη ζακέτα, θα σε περάσει για ένα από τα αγαπημένα της κατοικίδια. Η κουκούλα της είναι έτσι σχεδιασμένη για να μοιάζει με κεφάλι δράκου, ενώ στην πλάτη υπάρχει ραμμένο ένα ζευγάρι φτερά.

www.usa.philips.com

www.thegreenhead.com

canadacosplay.com/cutedragon.php

Οι εκπλήξεις όμως δεν σταματούν εδώ. Η ζακέτα διαθέτει επίσης μία αποσπώμενη ουρά με σκρατς και τα μανίκια της καταλήγουν σε ενσωματωμένα γάντια, όπου τα δάχτυλα μοιάζουν με νύχια δράκου. Αν μπεις στο πετσί του ρόλου και αρχίσεις να βγάζεις άναρθρες κραυγές, ακόμη καλύτερα - αρκεί να το κάνεις σε περίοδο καρναβαλιού. Η ζακέτα είναι unisex, κυκλοφορεί μόνο σε μαύρο ή εμπριμέ και είναι αρκετά αλμυρή, στα 290 ευρώ.

Training Ground

Μασανταδάκης Ελα, πες την αλήθεια. Την πρώτη φορά που έπεσαν τα μάτια σου πάνω στη φωτογραφία με τον Πάουλο τον Μασάντο σε Anastopoulos version νόμισες πως ήταν απόρροια photoshop, σωστά; Αμ δε!

Με το στανιό Εθνική Ελλάδος λοιπόν. Εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου, για να εξηγούμαστε, διότι αυτές τις ημέρες στην επικαιρότητα είναι η Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ. Ας αφήσουμε τη δεύτερη στη μοίρα της (και στα νύχια των κάθε είδους καφενόβιων σχολιαστών) και ας ασχοληθούμε με την πρώτη. Την Εθνική που κάνει τη δουλειά της με ελάχιστη προσπάθεια. Ή μάλλον, να το θέσω καλύτερα, με ελάχιστη δυνατή προσπάθεια. Λες και έχει πάρει από τον χαρακτήρα του Κατσουράνη. Του μεγάλου παίκτη Κώστα Κατσουράνη. Και μεγάλου ποδοσφαιρικού μυαλού βεβαίως, καθότι καταλαβαίνει από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό τη ροή ενός αγώνα και ρυθμίζει αναλόγως την απόδοσή του. Θα χρειαστεί να τρέξει; Θα τρέξει! Δεν θα χρειαστεί να τρέξει; Δεν θα τρέξει! Θα χρειαστεί να μαρκάρει; Θα μαρκάρει! Δεν θα χρειαστεί να μαρκάρει; Δεν θα μαρκάρει! Και πάει λέγοντας. Ούτε μία κίνηση αχρείαστη, για να μην πω ούτε μία κουβέντα, ούτε ένα βλέμμα. Πάνω κάτω το ίδιο συμβαίνει και με την Εθνική Ελλάδος Ποδοσφαίρου. Παίζει με το Λιχτενστάιν

και της βγαίνει η ψυχή να βάλει γκολάκι. Λες και έχει τη Γερμανία απέναντι. Και αυτή η ίδια ομάδα που μπουρδουκλώνεται με τους ξυλοκόπους της κεντρικής Ευρώπης απλώς ανεβάζει μισή ταχύτητα και περνάει εύκολα τους ψαράδες της Βαλτικής όταν έρχεται η ώρα. Πάλι με 1-0, για να γράψει νίκη το ταμπλό και να πάρουμε τους βαθμούς. Ούτε μια αναπνοή παραπάνω. Ετσι βεβαίως μπορείς να την πατήσεις. Και την έχουμε πατήσει κάποιες φορές, διότι δεν είμαστε και η Εθνική Βραζιλίας και ο Κατσουράνης δεν είναι Μαραντόνα. Φτάνουμε ως εκεί που μπορούμε να φτάσουμε και καταφέρνουμε όσα μπορούμε να καταφέρουμε. Εστω με αυτό το στιλ το μπλαζέ, το «μπορεί και να σας κάνω τη χάρη». Αν μας κάνει τη χάρη και η Βοσνία να πάθει καμιά βαλκανική κρίση, μπορεί να πάμε με τα τσαρούχια στη Βραζιλία. Ειδάλλως μας μένουν τα μπαράζ. Αλλά εκεί δεν φοβάμαι καθόλου. Αν είναι για δύο αγώνες μόνο, ο Κατσουράνης θα το κάνει το θαύμα της ελάχιστης δυνατής προσπάθειας.

Ο Πορτογάλος μέσος (που ήταν για να φεύγει στις Ρωσίες και στις Αγγλίες με... 4 και 5 εκατομμύρια ευρώ, αλλά τελικά μας κατσικώθηκε στον Πειραιά) χτύπησε εκ νέου «καλλιεργώντας» ένα παχύτατο μουστάκι στο γεμάτο αθωότητα προσωπάκι του. Το νέο του look, το οποίο σου φέρνει αυτόματα στο μυαλό εικόνες από τα Ζωνιανά, υπήρξε η αφορμή για να γραφτεί η εξής επική ατάκα από τον ερυθρόλευκο μπλόγκερ Red Duckling: «Οταν ζητούσαμε ελληνοποίηση του Ολυμπιακού, δεν εννοούσαμε κάτι τέτοιο». Θεούλης. Ο κακομοίρης ο Μασάντο (ή Ματσάδο, όπως προστάζει η Σωτηρακοπούλειος εκδοχή) δεν θα μπορούσε βέβαια να ενστερνιστεί το κυνικό ελληνικό χιούμορ. Πέρα από την πλάκα όμως, αν το καλοσκεφτεί κανείς, η επιλογή του αυτή είχε και τα θετικά της. Για παράδειγμα, μπορώ να τον δικαιολογήσω και να του δώσω κάποια μπόνους επαναστατικότητας διότι αψήφησε την κυρίαρχη αντρική εικόνα των ημερών μας, αυτήν του κλαρινογαμπρού (ήτοι μαλλί χωρίστρα και μούσι μέχρι το πάτωμα) και επέδειξε ένα μεγάλο βαθμό στιλιστικής γκερίλας ακολουθώντας τον δικό του, διαφορετικό δρόμο. Μακάρι, ρε συ Παύλο, να μπορούσες να τραβήξεις πάνω σου την ομάδα με τον ίδιο τρόπο που κατάφερες να τραβήξεις πάνω σου τα βλέμματα της δημοσιότητας... Δεν συμφωνείς; Ρωμαίος Γκίγκλης

Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο Εκεί στις αρχές του Αυγούστου πήγα στον φοροτεχνικό μου τον Ηλία. Μπορεί να έχω τελειώσει το Φυσικό Αθηνών, μπορεί στα Μαθηματικά να έπαιρνα άριστα, αλλά όταν έρχεται η ώρα της δήλωσης με πιάνει τρόμος γραφειοκρατικός. Και πέφτω στην ανάγκη του Ηλία, θέλω δεν θέλω. Τέλος πάντων, το γραφείο του το φοροτεχνικό είναι στο τέρμα της Δροσοπούλου, σχεδόν κολλητά με τη Γαλατσίου. Αυτό το πράγμα που μάθαμε κάποτε να το λέμε Ανω Πατήσια. Οχι η πολύ καλή πλευρά με τις μονοκατοικίες και τους κήπους, όχι και πολύ κοντά στο αστυνομικό τμήμα, αλλά σχετικώς αξιοπρεπής, δεν πήρε ακόμη την κατηφόρα τη μεγάλη. Παρκάρω, κατεβαίνω, βλέπω αγγελία «Πωλείται» σε παρακείμενη πολυκατοικία. Ρίχνω μια ματιά. «Δυάρι 45 τετραγωνικά, πρώτος όροφος, καλή κατάσταση, τιμή 25.000 ευρώ». Το κοιτώ και συγκλονίζομαι. Και όπως είμαι ακόμη αναστατωμένος, μπαίνω στο γραφείο του Ηλία. Του λέω αυτό που είδα και σχολιάζω: «Μιλάμε τώρα σούπερ ευκαιρία, τζάμπα το δίνει o τύπος!» Με κοιτάει ο Ηλίας και γελάει. Πικρό χαμόγελο. «Οχι μόνο δεν το δίνει τζάμπα», σημειώνει, «αλλά το δίνει και πανάκριβα». Μένω άναυδος. Και συνεχίζει: «Αμα ρίξεις μια ματιά εδώ γύρω, θα δεις τέτοια διαμερίσματα, εκεί γύρω στα 50 τετραγωνικά, σε νορμάλ ορόφους, όχι υπόγεια, να πωλούνται 15 ή και 10 χιλιάρικα ακόμη. Και δεν τα παίρνει κανένας.

Ούτε ένας δεν σκάει μύτη ως ενδιαφερόμενος. Καμία προσφορά, ζερό, μηδέν...» Και δεν έμεινε εκεί ο Ηλίας. Μου είπε και μια άλλη ιστορία για έναν πελάτη του από του Ζωγράφου που είχε κληρονομήσει ένα διαμέρισμα παραδίπλα από το φοροτεχνικό γραφείο. Ενα δυάρι ήταν, δεν είχε λεφτά να του πληρώνει τα χαράτσια και το κλείδωσε, το άφησε άδειο, με το ρεύμα κομμένο. Μια μέρα λοιπόν, εντελώς απρόσμενα, του ήρθε φουλ λογαριασμός της ΔΕΗ! Κόντεψε να μείνει στον τόπο ο άνθρωπος. Διατήρησε ωστόσο την ψυχραιμία του και, αφού επιβεβαίωσε ότι γινόταν κατανάλωση ρεύματος στο σπίτι, αποφάσισε να το επισκεφτεί. Και τι βρήκε νομίζετε; Είχε μπουκάρει ένας τύπος παραβιάζοντας την πόρτα, είχε κάνει κατάληψη και είχε βρει και έναν τρόπο να συνδέσει το ρεύμα. Διά ταύτα; Πρώτα από όλα πρέπει ο ιδιοκτήτης ο Ζωγραφιώτης να τον βγάλει έξω τον καταληψία. Πράγμα το οποίο γίνεται, αλλά θέλει τρέξιμο, θέλει να πάει η αστυνομία να χτυπήσει την πόρτα, να ανοίξει ο άλλος, να του επιδώσουν την κλήση. Και αν δεν είναι εκεί, έχεις το δικαίωμα να αλλάξεις την κλειδαριά επί τόπου. Μπορείς να το κάνεις, αλλά τι σημασία έχει; Οπως μπήκε παραβιάζοντας την πόρτα, έτσι θα ξαναμπεί. Και αν όχι από την πόρτα, υπάρχουν και τα

παράθυρα, μην το ξεχνάμε. Με λίγη βοήθεια μπορεί να μπουκάρει από διπλανό διαμέρισμα. Η λύση λοιπόν; Είτε βάζεις σιδεριές σε όλα τα παράθυρα και αγοράζεις πόρτα ασφαλείας (έξοδο κοντά στα δύο χιλιάρικα...), είτε τα χτίζεις κανονικά με τούβλα μέχρι νεωτέρας. Αντε, στην καλύτερη περίπτωση, για να μη γίνεσαι εντελώς μακάβριος, τα κλείνεις με σανίδια καλά καρφωμένα. Οπως Μπρονξ, με δυο λόγια. Το είχα δει το φαινόμενο στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν είχα πρωτοεπισκεφτεί τη Νέα Υόρκη. Ηθελα τότε οπωσδήποτε να πάω στο Bronx Zoo, οπότε με πήρε ο θείος μου ο Nick από το χέρι και με βόλταρε. Και στη διαδρομή τα είδα όλα. Καμένες πολυκατοικίες, χτισμένα διαμερίσματα, καταστήματα με σανιδωμένες τις βιτρίνες τους. Πεδίο μάχης κανονικό. Από τότε βελτιώθηκε βέβαια, δεν είναι το ίδιο πράγμα, εκείνη όμως την εποχή με είχε κατατρομάξει. Θα ακολουθήσουν άραγε κάποιες γειτονιές της Αθήνας τη δική του πορεία; Ή μήπως θα μοιάσει η πρωτεύουσα στο Ντιτρόιτ, που έχασε παραπάνω από τον μισό του πληθυσμό σε κάτι λίγα χρονάκια; Κρατήστε μια πρόβλεψη για ένα λεκανοπέδιο Αθηνών με 1,5 εκατομμύριο λιγότερους κατοίκους σε 15 χρόνια και τα ξαναλέμε το 2020. Χρήστος Ξανθάκης