Metropolis Free Press 13.12.13 by Metropolis

13 -19.12. 2013

Υπόθεση Laurus Η Λώρη Κέζα υποδέχεται στο σαλόνι της τον Γιάννη Μαυρογιώργο

ΦΥΛΛΟ 1052

Παραλλαγές Θανάτου Ο Χρήστος Λούλης εξηγεί τα μυστικά του πατινάζ στον Δημήτρη Χαλιώτη

Metropolis www.metropolispress.gr

Το δικό μας κορίτσι! Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη σε πορεία... ανόδου

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index Μαλανδρής...9

Retrosexual...33

Ενας παραγωγός ελάτων έχει κατασκηνώσει στο Πεδίον του Αρεως και σας περιμένει

Ενα vintage shop στην Αγ. Ειρήνης φτιαγμένο με μεράκι από τον Joe Pe και την οικογένειά του

Future Libraries...10

Λώρη Κέζα... 34

Οι βιβλιοθήκες ως κέντρα μάθησης, χώροι δημιουργικότητας και διαδραστικότητας

Συζήτηση με μία από τις πλέον δραστήριες μορφές του αθηναϊκού Τύπου

Ζουγανέλη...26

After Hobbit...36

Η Ελεωνόρα μετακομίζει στο Ανοδος Live Stage με νέο πρόγραμμα

Ο Χρήστος Τσαπακίδης προτείνει υλικό για ταινίες στον σκηνοθέτη της τριλογίας

Λούλης...30

Pop Eye...38

Υποδύεται τον Θάνατο φορώντας... παγοπέδιλα στο Εθνικό!

Το πενταμελές συγκρότημα έχει στα σκαριά τον τρίτο του δίσκο

Νάρης...32

Μπλε Πολυκατοικία...41

Επενδύει στο τραγούδι και παρουσιάζει τον προσωπικό του δίσκο «Τέρμα η καρδιά»

Το Floral ετοιμάζει ένα διήμερο αφιερωμένο στα 80ά γενέθλια του ιστορικού κτιρίου των Εξαρχείων

Mstories 88 Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη παντρεύει τις επιτυχίες της με αγαπημένα της τραγούδια. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη συναντά την Bijoux de Kant σε μία... κοσμική τραγωδία. Οι βιβλιοθήκες του μέλλοντος πήραν σάρκα και οστά στο Μουσείο Μπενάκη. Ο Κωνσταντίνος Νάρης μάς ταξιδεύει με το δισκογραφικό του ντεμπούτο και ένα θαυματουργό μαγαζάκι στο Κουκάκι μας φωνάζει «Ψιτ»! Στην «Τεχνόπολις»...

METROPOLIS

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Κρύο, σχετικότητα και υποκρισία Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr Ο τοίχος στο σπίτι μου είναι παγωμένος. Ο εσωτερικός τοίχος εννοώ, μέσα στο σπίτι, εδώ, δίπλα μου. Εντελώς παγωμένος. Ηρθε τις προάλλες ο διαχειριστής να εισπράξει τα κοινόχρηστα και τον ρώτησα πότε το βλέπει να ανοίγουμε τη θέρμανση. Από βδομάδα, είπε, που θα πέσει λίγο ακόμα η θερμοκρασία. Κυκλοφορώ από δωμάτιο σε δωμάτιο τυλιγμένος με κουβέρτες, φορώντας τρεις μπλούζες. Και το φοβερό είναι ότι σε αυτή την ιστορία πρέπει να νιώθω και τυχερός. Τυχερός που είχα να πληρώσω τα κοινόχρηστα, τυχερός που θέλω να έχω θέρμανση, τυχερός που έχω γύρω μου τοίχους και όχι τον κρύο αέρα του Δεκεμβρίου. Τυχερός που ζω μέσα στην κρίση σε μια χώρα που κάνει επτά μήνες καλοκαίρι. Αλλά ότι υπάρχει μια φριχτή σχετικότητα σε όλα αυτά το έχουμε μάθει εδώ και αρκετό καιρό. Περί σχετικότητας: Στον 21ο αιώνα το ινδικό Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε να επαναφέρει την απαγόρευση του ομοφυλοφιλικού σεξ. Δίνουμε σημασία στο «να επαναφέρει». Μεταβολή και πίσω στον Μεσαίωνα. Το ίδιο και στην Αυστραλία, όπου είπαν και μετά ξείπαν. Αλλο ο πολιτειακός νόμος και άλλο η ομοσπονδιακή νομοθεσία. Δεν ξέρω, μπορεί νομικά να στέκει, αλλά η ουσία είναι ότι έπειτα από την τέλεση των γάμων των ομόφυλων ζευγαριών ήρθε το Ανώτατο Δικαστήριο και

τους ακύρωσε. Να προσθέσουμε και τα πρόσφατα κωμικά συμβάντα εντός των συνόρων, μην μπερδευτεί κανείς και νομίζει ότι εμείς εδώ είμαστε προοδευτικοί. Σε μερικά χρόνια (πολλά ίσως) όλα αυτά θα φαίνονται τόσο παράξενα όσο μας φαίνεται τώρα το κυνήγι των μαγισσών. Γιατί η λογική κερδίζει (συνήθως) την υποκρισία, ακόμα και αν χρειαστεί να περάσουν μερικοί αιώνες. Περί υποκρισίας: Δύο ποδοσφαιριστές της τουρκικής ομάδας Γαλατασαράι, αμφότεροι Ιβοριανοί, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά και ο Εμανουέλ Εμπουε, κλήθηκαν σε απολογία από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας επειδή μετά το τέλος ενός πρόσφατου αγώνα αποκάλυψαν ότι κάτω από τις εμφανίσεις τους φορούσαν μπλουζάκια με πολιτικό μήνυμα. “Thank you Madiba”, έλεγε το ένα και “Rest in peace Nelson Mandela”, έλεγε το άλλο. Φαντάζομαι δεν χρειάζεται κάποιο σχόλιο. Ούτε το μικρό αυτό περιστατικό ούτε η απώλεια του Νέλσον Μαντέλα. Το γεγονός και μόνο ότι ένας πολιτικός ηγέτης υπήρξε παγκοσμίως αποδεκτός αποδεικνύει το μεγαλείο του. Η συγκλονιστική του δράση ας είναι παράδειγμα για κάθε στενόμυαλο ανά την υφήλιο που αγιοποιεί τις εμμονές του.

Ματιές

Χριστούγεννα 2013-2014 Χωρίς πολλά πολλά στολίδια στους δρόμους, αλλά με μια έκθεση στολίδι μέσα στην καρδιά και στο πνεύμα των Χριστουγέννων... «Τα στοιχειώδη» ο τίτλος της έκθεσης ζωγραφικής του εκφραστή της εσωτερικότητας και της λιτότητας, του Χρήστου Μποκόρου, στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς.

Τούρκοι & Αραβες Με το που μπήκα στο ταξί κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αποφύγω την κουβέντα. Εγώ μπορεί να έδειχνα με κάθε τρόπο ότι είμαι στις κλειστές μου, ο οδηγός όμως ψοφούσε για συζήτηση. Εβαζε το ραδιόφωνο, κουνούσε το κεφάλι του λοξοκοιτάζοντάς με και μουρμούριζε: «Ακου πράγματα, σα δεν ντρέπονται πάλι. Τι άλλο θα μας συμβεί; Πότε θα τους κρεμάσουν όλους;» και λοιπά και λοιπά. Εγώ, βράχος! Ούτε συμφωνούσα, ούτε έφερνα αντίρρηση. Εκείνος όμως επέμεινε. Και όταν ο εκφωνητής άρχισε να σχολιάζει την πώληση του Αστέρα σε Αραβες και Τούρκους, ο οδηγός απαίτησε να πάρω επιτέλους θέση. «Πείτε μου, σας παρακαλώ, είναι δυνατόν να πουλάμε στους Τούρκους και τους Αραπάδες τον Αστέρα μας;»

Χριστούγεννα με ένα ραδιόφωνο, τον Easy 97,2, να «μπουκώνει» το κοινό του εδώ και τρεις εβδομάδες, 24 ώρες το 24ωρο, μόνο με χριστουγεννιάτικα τραγούδια και να επιβραβεύεται, και σε όλα τα άλλα οι ακροατές του να μην μπορούν να αντέξουν ούτε ένα χριστουγεννιάτικο το ημίωρο... Με την τρυφερή “Annie”, το εξαιρετικό αυτό οικογενειακό μιούζικαλ, να παρουσιάζεται στον Ελληνικό Κόσμο, αλλά να αποτελεί πρώτη επιλογή των λιλιπούτειων θεατών και όχι των ενηλίκων. Παράξενο, η κινηματογραφική “Annie” που ξέρω εγώ είναι

σκηνοθετημένη από τον John Huston. Χριστούγεννα 2013-2014 και ο Κούντερα είχε πει κάποτε ότι το επίπεδο πολιτισμού κάποιου κρίνεται από το πώς συμπεριφέρεται σε αυτούς που είναι πιο αδύναμοι. Χριστούγεννα με την ανάπτυξη «προ των πυλών» και χιλιάδες νοικοκυριά, 30.000-50.000 -η ντροπή είναι ότι κανένας φορέας δεν ξέρει ακριβώς-, δεν έχουν καν ρεύμα, φως, ζεστό νερό, θέρμανση. Δύσκολο να χαρείς αυτά που ο σύγχρονος πολιτισμός προσφέρει. Εκλεκτά εδέσματα, ωραία κρασιά, πάρτι, συναυλίες, παραστάσεις, θέατρο, χορός, όλα σε καλούν να γιορτάσεις... Αν υπάρχει κάτι καινούργιο που να μπορώ να κρατήσω από αυτόν τον μήνα, αυτή την περίοδο, αυτή τη χρονιά, είναι άλλο ένα τραγούδι. ΥΓ: Ακούμε “Go gentle” από Robbie Williams. Γιώργος Μουχταρίδης

Ε, τι να έκανα κι εγώ; Μπήκα στον χορό της συζήτησης! «Αστέρας ΜΑΣ είπατε; Hταν και δικός μας και δεν το ήξερα; Εδώ στην πλαζ πήγαινες και πλήρωνες 30 ευρώ είσοδο!» Ε, δεν εννοούσε ακριβώς αυτό, μου εξήγησε. Αλλά, βρε παιδί μου, ανήκε σε Ελληνες. Τι δηλαδή, θα δούμε σε λίγο την ημισέληνο να κυματίζει στη Βουλιαγμένη; «Αφού δίνουν 400 εκατομμύρια! Να μην τα πάρουμε; Να πάρουμε 100 λιγότερα για να κυματίζει η γαλανόλευκη;» έφερα τις αντιρρήσεις μου. «Γιουσουφάκια θα γίνουμε, κύριέ μου;» επέμεινε ο πατριώτης δίπλα μου. «Συγγνώμη, αλλά τόσοι Ελληνες που έχουν επιχειρήσεις στην Τουρκία (ολόκληρη τράπεζα είχε αγοράσει η Εθνική!) έβλαψαν σε κάτι τον πατριωτισμό των γειτόνων μας;» Κάπως έτσι συνεχίστηκε ο διάλογος. Ποιος διάλογος δηλαδή, που σύντομα βρέθηκα στο εδώλιο της ανάκρισης. Μήπως δεν ήμουν και τόσο Ελληνας τελικά; «Για τους Εβραίους τι γνώμη έχετε;» με ρώτησε κάποια στιγμή, έτσι... στο άσχετο. «Χαίρομαι πολύ που έχουν βελτιωθεί οι σχέσεις μας», του απάντησα. «Αχά...» αναφώνησε. Είχε αρχίσει να σχηματίζει το προφίλ μου. «Μάλιστα, μάλιστα. Μήπως έχετε τίποτα σχέσεις επαγγελματικές με Γερμανούς;» ήταν η τελευταία ερώτηση, λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής. Ταλαντεύτηκα για μια στιγμή. Να του απαντούσα θετικά, για να τον αφήσω να φτιάξει τη συνολική εικόνα, ή να του χαλάσω τη σούπα; Προτίμησα το δεύτερο. «Ε όχι, κύριέ μου. Θα είμαι ταυτόχρονα και με τους Εβραίους και με τους Γερμανούς;» Δεν ξέρω αν τον προβλημάτισα καθόλου. Μου έριξε ένα βλέμμα απορημένο πάντως και σταμάτησε για να κατέβω. «Βουλιαγμένη», του φώναξε μια κυρία λίγο πιο κάτω. Τι δεν θα ’δινα να είμαι μέσα σε όλη τη διαδρομή... A.

Ο αέρας ρήμαξε τις γλάστρες Και ο έξυπνος Αθηναίος: y Σκέφτεται μήπως θα ήταν καλύτερα να προσποιηθεί ότι ουδέν είδε. y Θυμάται ότι μόλις έστρωσε τα χαλιά στο σαλόνι -τα οποία πλήρωσε για να παραλάβει από το καθαριστήριο- και αναστενάζει. y Αναρωτιέται ποιος θα φιλοτιμηθεί να τον βοηθήσει να ανασηκώσει τη σπασμένη γλάστρα με την τούγια. y Προσπαθεί να ξεμπλέξει τις γιρλάντες με τα φωτάκια από την καταστροφή που άφησε ο αέρας.

y Αντιλαμβάνεται ότι, αν δεν αγοράσει πρώτα καινούργιες γλάστρες για να αντικαταστήσει τις σπασμένες, τζάμπα ο κόπος του. y Μετράει τις απώλειες και αναθεματίζει την επιμονή του με τις πήλινες γλάστρες που σπάνε - οι επόμενες θα είναι πλαστικές. y Κλείνει προσεκτικά την μπαλκονόπορτα, σκουπίζει τα πόδια και κατεβάζει τα ρολά. Και αύριο μέρα είναι. Λήδα Πιμπλή

Με ό,τι έχουμε... Η φράση καρφώθηκε στο μυαλό μου, «να προχωρήσουμε με ό,τι έχουμε και όχι σκεφτόμενοι διαρκώς τι μας λείπει και τι θα θέλαμε να έχουμε». Μότο ζωής που μπορεί εύκολα αυτή τη δύσκολη ώρα να κάνει πολλούς να σκεφτούν ότι είναι προτροπή να παραδοθούμε στη μιζέρια του λίγου. Κάθε άλλο, όταν υπάρχει το όνειρο και ο στόχος. Αυτό το όνειρο εξηγούσε η διευθύντρια του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Aννα Καφέτση στη συζήτηση που διοργάνωσε στην «Τεχνόπολις» η ΔΗΜΑΡ «για τους θεσμούς, την πολιτιστική πολιτική και μεταρρύθμιση στην Ελλάδα της κρίσης». Οχι μόνο δικό της όνειρο, αλλά ενός τόπου που δεν υποχωρεί, δεν πρέπει να υποχωρήσει από το δικαίωμά του να ελπίζει στο μέλλον, στη συνέχειά του, μια συνέχεια που δεν διασφαλίζεται, παρά μόνο μέσω του πολιτισμού. Ναι, η συζήτηση κάθε άλλο παρά ευοίωνη ήταν. Οι πολυτιμότεροι θεσμοί του πολιτισμού βρίσκονται σε κατάρρευση από την ένδεια χρημάτων. Οι αυτονόητοι ως χθες θεσμοί για ένα σύγχρονο κράτος που πορεύεται στο μέλλον, όπως η Εθνική Βιβλιοθήκη, όπως η Ταινιοθήκη της Ελλάδας, κιβωτοί του πνεύματος και της εγχώριας κουλτούρας, δεν έχουν χρήματα ούτε για τα ...κοινόχρηστα (120 χιλιάδες χρειάζεται τον χρόνο για το κτίριο του Βοτανικού, επεσήμανε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, πρόεδρος του Εφορευτικού της Συμβουλίου, στη δική του συγκλονιστική ομιλία-κραυγή αγωνίας). Ναι, θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν έχουμε να διασώσουμε τα βασικά, τα αυτονόητα, τα αδιαπραγμάτευτα για έναν τόπο που βαυκαλίζεται για τις μεγάλες κληρονομιές του και ας μη σηκώνουν οι περισσότεροι από τους καθημερινούς χιλιάδες περαστικούς της Πανεπιστημίου ούτε να κοιτάξουν το κτίριο της Βιβλιοθήκης, όχι να σκεφτούν καν τους θησαυρούς του. Αναλύουν όλοι τις μπούρδες του κάθε αμόρφωτου Σφακιανάκη, επιμένοντας έτσι να προσκυνούν τον κάθε αοιδό της πίστας σαν να είναι «πυλώνας» πολιτισμού και εκφραστής «σκέψης», έχοντας ξεχάσει τι είναι πραγματικός πολιτισμός και τι σημαίνει για τη συντήρηση ενός τόπου στον χρόνο. Για αυτό και μου φάνηκε βάλσαμο η φράση της Αννας Καφέτση, καθώς μιλούσε για την προσήλωση στο όνειρο της δημιουργίας ενός σύγχρονου χώρου πολιτισμού που έλειπε από τον τόπο. Με ελάχιστα χρήματα, είναι αλήθεια. Μέσα στην καρδιά της κρίσης. Αλλά το κτίριο του Φιξ αναμορφώθηκε. Με πείσμα και με έμπνευση το μότο «να προχωρήσουμε με ό,τι έχουμε». Με τα ελάχιστα. Και χρειάζονται πολλά. Χρειάζεται αντίληψη των κυβερνώντων για το τι σημαίνει «επιβίωση στον χρόνο» ενός τόπου, αλλά αντίληψη και των πολιτών για το τι πραγματικά είναι ποιότητα ζωής και ελπίδα για το μέλλον. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια; Κι όμως, επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ας θυμηθούμε ότι οι μόνοι χώροι όπου μπορεί να φωλιάσει είναι οι χώροι του πολιτισμού. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Στρατηγικές vs πραγματικότητας Τις τελευταίες ημέρες μια γωνία της δημόσιας σφαίρας καταλήφθηκε από συζητήσεις για την ανάγκη ανασυγκρότησης της «Κεντροαριστεράς». Παράλληλα η κυβέρνηση, με κεντρικό πυλώνα τη ΝΔ, επιχειρεί να αφηγηθεί μια νέα ιστορία, προκειμένου να αιτιολογήσει τις όποιες επιτυχίες της. Στα Αριστερά, στον ΣΥΡΙΖΑ, προετοιμάζονται δίχως, όπως είναι οφθαλμοφανές, σαφή προσανατολισμό, για τις εκλογές του Μαΐου, που ευελπιστούν ότι θα ανοίξουν τον δρόμο για την εξουσία. Χαράσσουν εν ολίγοις στρατηγικές.

Η ίντριγκα Η ίντριγκα, λένε, είναι γένους θηλυκού. Το θυμήθηκα ξανά όταν τέλειωσα ένα καινούργιο βιβλίο, ένα μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Ο τίτλος του, «Το Ακατέργαστόν μου». Συγγραφέας, η κα Αλίκη Ντουφεξή-Πόουπ.

Αν κάτι ανέδειξε η κρίση από το 2008 μέχρι σήμερα, είναι ότι οι στρατηγικές των κομμάτων σπάνια είναι τόσο καλά μελετημένες ώστε να καθίστανται ανθεκτικές και μακρόπνοες. Είναι μάλλον πρόχειρες συλλήψεις που, στο πρώτο φύσημα του ανέμου, καταρρέουν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα. Εξω από τους σχεδιασμούς κομματικών και λοιπών επιτελείων υπάρχει η ζοφερή πραγματικότητα. Μόλις τις προηγούμενες ημέρες μάθαμε ότι η ανεργία ανήλθε στο 27,4%, ποσοστό το οποίο

μεταφράζεται σε 1.376.463 ανθρώπους που μετά βίας προμηθεύονται τα χρειώδη. Παράλληλα πληροφορηθήκαμε ότι οι εξαγωγές άρχισαν να σημειώνουν κάμψη, γεγονός όχι παράξενο, καθώς παρά τη δημοσιονομική λαίλαπα των τελευταίων τεσσάρων ετών, δεν ελήφθη ούτε μισό μέτρο που θα παρείχε κίνητρα σε όσους επιθυμούν να επενδύσουν στον εξαγωγικό τομέα. Ακόμη και αν θέλουμε να ξεχάσουμε αυτή την πραγματικότητα που υπαγορεύουν οι αριθμοί, μας τη θυμίζει ως αδιάψευστος μάρτυρας η όσφρηση, όταν κάθε φορά που κάνει πολύ κρύο η Αθήνα μυρίζει καμένο πλαστικό, μελαμίνη, λιωμένο λάστιχο. Είναι η δυσοίωνη μυρωδιά της κατάντιας μιας χώρας που δεν είναι πια και τόσο ευρωπαϊκή, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος. Είναι επίσης η οσμή των προδομένων ονείρων, της απογοήτευσης, της θλίψης και του μίσους. Δυστυχώς αυτή η θλιβερή πρώτη ύλη είναι η μοναδική πρωτογενής παραγωγή της χώρας αυτή την περίοδο. Βασίλης Νέδος

Η κυρία συγγραφέας με το διπλό επώνυμο -γεννημένη κατά δήλωσή της το 1968 στη Νέα Σμύρνη και κάτοικος από χρόνια της χώρας που γέννησε τον Νέλσον Μαντέλα«στήνει» μια γλυκιά λογοτεχνική ίντριγκα. Ολα τα υλικά για αυτή την ίντριγκα προέρχονται και παραμένουν στον χώρο της λογοτεχνίας - η μόνη υπέρβαση είναι η αποδοχή της κας Ντουφεξή-Πόουπ της πραγματικότητας των social media. Η συγγραφέας διατηρεί το δικό της blog (alicedoufexispope.blogspot.com), μια δεύτερη επικράτεια πέραν των βιβλίων της. Εκεί, στο blog της, η συγγραφέας βρίσκεται σε διαρκή διάλογο με τους αναγνώστες της. Μάλιστα, στο τελευταίο post της -η ανάρτηση έγινε στις 24 του περασμένου Νοεμβρίου- η κα Ντουφεξή-Πόουπ δίνει εξηγήσεις για την ...απουσία της: «Πραγματικά με συγκινείτε, αλλά υπήρχε λόγος που με χάσατε. Δύο λόγοι, για την ακρίβεια: ο πρώτος είναι ότι, μαγειρεύοντας για τον Andrew, την Grace και την Joyce κατσικάκι γεμιστό (συνταγή που έμαθα στη Νίσυρο, όταν έγραφα την ‘Ερωτική Καταιγίδα’), έκοψα άσχημα τον αριστερό μου καρπό. Φαίνεται πως το κόψιμο ήταν βαθύ και επικίνδυνο, γιατί προκάλεσα βλάβη στον καρπιαίο σωλήνα, όπως είπε ο γιατρός μου, ο οποίος μου ‘συνέστησε’ (διαταγή ήταν...) να μη χρησιμοποιήσω το αριστερό μου χέρι για κανέναν λόγο, και σίγουρα όχι για να γράφω... Ξέρετε όμως πόσο ξεροκέφαλη είμαι: ‘έχω και δεξί χέρι, γιατρέ’ του είπα και ξεκίνησα με πείσμα και όρεξη να γράφω το νέο μου βιβλίο - αποκλειστικά με το δεξί! Ναι, αγαπημένοι μου αναγνώστες (και αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που δεν έγραφα τίποτα εδώ στο blog όλο αυτό το διάστημα), μόλις κυκλοφόρησε το καινούργιο μου βιβλίο!» Ολα αυτά είναι όμορφα και ωραία, αλλά που βρίσκεται η ίντριγκα; Η απάντηση στο... διάβασμα! Κώστας Τσαούσης

Ονειρα Μέρες και νύχτες ονείρων. Κάντε μια ευχή, λένε, και ψάχνουμε στο μπαούλο της καρδιάς για να βγάλουμε έξω το καλύτερο, το πιο ουσιαστικό μας όνειρο και να ζητήσουμε από το σύμπαν να γίνει αληθινό. Βλέποντας τι γίνεται στον κόσμο, νέους ανθρώπους που με λίγο ή περισσότερο πείσμα κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους, επιτυγχάνοντας σε τομείς που μέχρι πριν από λίγο ούτε καν το φαντάζονταν, καταλαβαίνω ότι η συγκλονιστικότερη και πιο τρομερή δύναμη κρύβεται στο μυαλό μας. Κανείς δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρά μας εκτός από εμάς τους ίδιους. Εμείς τα θέλουμε, εμείς τους

δίνουμε σάρκα και οστά αξιοποιώντας τόσο τις δικές μας δυνατότητες όσο και εκείνες που βρίσκουμε στη διαδρομή. Κάθε πρωί σηκώνομαι και μια δειλή φωνή ουρλιάζει «κάν’ το». Και μετά σωπαίνει, ή τουλάχιστον δεν την ακούω καθώς βαδίζω στη λούμπα της καθημερινότητας. Το βράδυ μερικές φορές συνειδητοποιώ ότι πέρασε ακόμα μία ημέρα χωρίς να κάνω εκείνο που θέλω, ελπίζοντας ότι την επόμενη ημέρα το όνειρο θα με περιμένει ακόμα. Και πάλι από την αρχή. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής

Ω, γνήσιο έλατο! Χωρίς φόβο, σας δηλώνω ότι είμαι ένας από αυτούς που κάθε χρόνο αγοράζουν αληθινό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στην προσπάθειά μου να δώσω δημοσίως ένα τέλος στις αστήρικτες και άδικες κατηγορίες κατά της αγοράς αληθινού χριστουγεννιάτικου δέντρο, σας παραθέτω το περιεχόμενο της συζήτησής μου με τον Δημήτρη Μαλανδρή. Εναν παραγωγό χριστουγεννιάτικων δέντρων από τον Ταξιάρχη Χαλκιδικής, που εδώ και πολλά χρόνια κατεβαίνει τέτοιες μέρες στην Αθήνα για να πουλήσει τα δέντρα του στο Πεδίον του Αρεως. «Εδώ πρωτοκατέβηκε ο πατέρας μου πριν από 35 χρόνια. Τότε γινόταν χαμός από παραγωγούς. Τώρα είμαστε πέντε όλοι κι όλοι. Μένουμε εδώ στα τροχόσπιτα. Καθόμαστε μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων και μετά γυρίζουμε σπίτια μας», αρχίζει να μου αφηγείται, ενώ εγώ πηγαίνω την κουβέντα στο ψητό... «Δεν κόβουμε όπου βρούμε, ό,τι βρούμε. Εχουμε συγκεκριμένα και οριοθετημένα χωράφια, όπου πριν πολλά χρόνια φυτέψαμε έλατα», μου εξηγεί ο Δημήτρης Μαλανδρής προχωρώντας στη διαδικασία: «Τα μεγάλα δέντρα που έχουμε, δέκα με δώδεκα μέτρα, μας δίνουν τους σπόρους. Τρία τέσσερα χρόνια αφού φυτέψουμε, βγάζουμε τα δεντράκια και τα κρατάμε για δυο τρία χρόνια στο σακουλάκι στο φυτώριο, μετά τα παίρνουμε και τα ξαναφυτεύουμε στο χωράφι, όπου μένουν άλλα έξι χρόνια περίπου. Περνάνε δηλαδή δέκα με δώδεκα χρόνια για να γίνει ο σπόρος ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο κανονικού μεγέθους. Μόλις γυρίσω στον Ταξιάρχη, θα πάω να φυτέψω νέο σπόρο, αλλά και να φυτέψω δέντρα από το φυτώριο στο χωράφι, στις κενές θέσεις. Ετσι συνεχίζεται η αλυσίδα και τα χωράφια μας δεν μένουν ποτέ χωρίς δέντρα. Τα πήραμε χωράφια άδεια και τα έχουμε κάνει δάση. Χορτολίβαδα ήταν, αφού λόγω υψομέτρου δεν ευδοκιμεί τίποτε άλλο. Εμείς φτιάχνουμε, δεν χαλάμε. Τα ποτίζουμε, τα καθαρίζουμε, κάθε μέρα είμαστε εκεί». Κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, τον ρωτάω αν υπάρχει κάποιος έλεγχος από τις αρμόδιες Αρχές. «Μας ελέγχει το Δασαρχείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πριν κόψεις δέντρα, δηλώνεις στο δασαρχείο τον ακριβή αριθμό που θέλεις να κόψεις από το χωράφι σου. Τον εγκρίνουν και μόνο τόσα δέντρα κόβονται. Τους βάζουν σφραγίδα και 1η Δεκεμβρίου μας δίνουν άδεια μεταφοράς». Η κουβέντα τελειώνει και κοιτάζοντας γύρω μου διαπιστώνω ότι υπάρχουν δέντρα σε ό,τι μέγεθος και τιμή θέλεις! Μήπως ήρθε ο καιρός να αφήσεις το πλαστικό σου δέντρο στο πατάρι και να κάνεις αληθινά Χριστούγεννα;

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

Libraries updated Ενας υπέροχος, πρωτόφαντος χάρτης της ανθρωπογεωγραφίας μας αναδύθηκε σαν νησί για δύο ημέρες στο Μουσείο Μπενάκη κατά τη διάρκεια του Μη-Συνεδρίου Future Libraries. Nέοι, πολλοί νέοι, μικρές κοινότητες διάσπαρτες που έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τις βιβλιοθήκες και τον μαγικό χώρο του βιβλίου, για πρώτη φορά ενώθηκαν και συνέθεσαν μια εικόνα δημιουργίας και απρόσμενου ενθουσιασμού σε ένα συνέδριο που είχε τα πάντα: Γνώσεις, χαρά, ειδήσεις, συγκίνηση. Η αρχή έγινε με τον δαιμονικό και μαζί ευφρόσυνο λόγο της Κικής Δημουλά -που αποκάλυψε τη σχέση της με τον Γιάννη Τροχόπουλο, γενικό διευθυντή και διευθύνοντα σύμβουλο του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, τον οποίο γνώρισε αρχικά ως διευθυντή της βραβευμένης Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Βέροιας-, η οποία κοιτάζοντας τους νέους που είχαν κατακλύσει το αμφιθέατρο αναφώνησε πως βλέπει μπροστά της «τις βιβλιοθήκες του μέλλοντος». Ακολούθησε ένα καταιγιστικό διήμερο. Το συμπέρασμα είναι σαφές:

Αγαπάμε τα tablets και την τεχνολογία; Ε, τότε θα λατρέψουμε τις νέες δυνατότητες, το νέο προφίλ των βιβλιοθηκών, που αποτελούν ιδανικό πεδίο ανάδειξης αυτών των μέσων. Και μαζί θα ανακαλύψουμε ξανά ή και θα δούμε για πρώτη φορά τη μεγαλειώδη ομορφιά των βιβλιοθηκών. Οπου ως βιβλιοθήκες δεν νοούνται τα ράφια με τα οργανωμένα αραδιασμένα βιβλία, ούτε μερικά ευφάνταστα κτίρια. Εννοούμε τις ενώσεις ατόμων και προσωπικοτήτων που βουτάνε στα πιο κρυφά νερά της γνώσης και αναδύονται έτοιμες να προσφέρουν νέες εμπειρίες και γνώσεις. Εμπειρίες σαν και αυτή του συνεδρίου, που ήταν πρωτόφαντη και άκρως γοητευτική. Μια εμπειρία που διογκωνόταν με την αγωνία και τις συζητήσεις τόσο επί σκηνής όσο και στα διαλείμματα, καθώς όλοι αδημονούν για τη λειτουργία της Εθνικής Βιβλιοθήκης μέσα στο κτίριο που σχεδίασε ο Renzo Piano στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Κατά τα λοιπά, το Unconference Future Library έφερε και ειδήσεις ενδιαφέρουσες, αφού οι βιβλιοθήκες θα γίνουν όχημα για να ζωντανέψει ξανά ένα νεκρό κύτταρο της πόλης: η περίφημη διατηρητέα

αγορά της Κυψέλης. Συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων στη στοά θα στεγαστεί και η παιδική βιβλιοθήκη του Δήμου της Αθήνας. Αλλωστε τι είναι πλέον οι βιβλιοθήκες; «Είναι οι νέοι καθεδρικοί ναοί», όπως αναφώνησε η αρχιτέκτων Φρανσίν Χούμπεν, που μεταξύ άλλων έχει υπογράψει τον σχεδιασμό της βιβλιοθήκης του Μπέρμιγχαμ που μόλις εγκαινιάστηκε και αποτελεί παγκόσμιο νέο, όχι μόνο επειδή είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης, αλλά και χάρη στον μοναδικό σχεδιασμό, στο αμιγώς ανθρωποκεντρικό ύφος και τη φιλοσοφία της. Αξίζει να θυμίσουμε ότι το Future Library αποτελείται έως τώρα από 117 μέλη, που είναι δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες. Εκκίνησε από την πολυβραβευμένη δημόσια βιβλιοθήκη της Βέροιας το 2011 με τη χρηματοδότηση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Ο ιδρυτικός σκοπός είναι απολύτως οραματικός: να ενισχύσει στη συνείδηση του κόσμου τη σπουδαιότητα των βιβλιοθηκών ως κέντρων μάθησης, χώρων δημιουργικότητας και διαδραστικότητας.

Reality Bites

Γυμνή εκδίκηση Οσο αναπτύσσεται η τεχνολογία, τόσο ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με νέες προκλήσεις και προπάντων με τα αποτελέσματα των πράξεών του. Παράξενο; Και όμως, μια νέα και πολύ δυσοίωνη τάση στο διαδίκτυο το αποδεικνύει: η λεγόμενη «εκδικητική πορνογραφία». Πρόκειται για τη δημοσίευση στο ίντερνετ γυμνών φωτογραφιών ανύποπτων χρηστών, από άλλους που στις περισσότερες των περιπτώσεων θέλουν να εκδικηθούν πρόσωπα που γνωρίζουν λίγο ή πολύ. Τις τελευταίες ημέρες μια ανάλογη υπόθεση στο Τέξας των ΗΠΑ έφερε το ζήτημα στα δικαστήρια. Ο ιδιοκτήτης του site texxxan.com κατηγορείται ότι το χρησιμοποιεί σαν πλατφόρμα στην οποία όποιος θέλει μπορεί να αναρτά γυμνές φωτογραφίες άλλων προσώπων, δημοσιεύοντας ονόματα και διευ-

θύνσεις, προκειμένου να τα εκδικηθεί για κάποιους προσωπικούς του λόγους. Τα θύματα είναι πολλά, αλλά μετά το πρώτο σοκ αποφάσισαν να κινηθούν εναντίον της ιστοσελίδας δικαστικώς με σκοπό να την κλείσουν και να τιμωρηθεί ο ιδιοκτήτης της. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά, αφού η νομοθεσία στις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ δεν προβλέπει κάτι τέτοιο, εκτός από τις περιπτώσεις όπου οι επίμαχες φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί ενώ οι απεικονιζόμενοι ήταν ακόμα ανήλικοι, οπότε και στοιχειοθετείται κατηγορία παιδικής πορνογραφίας. Η συνέχεια έπεται πολύ ενδιαφέρουσα, καλό είναι όμως να προσέχουμε σε ποιους στέλνουμε γυμνές μας φωτογραφίες επειδή, ως γνωστόν, οι σχέσεις αλλάζουν και τα μυαλά επίσης. N.K.

Το εγγύς μέλλον Τα «έξυπνα» κινητά άλλαξαν τη ζωή μας, αλλά πολύ σύντομα, σε λιγότερο από δέκα χρόνια, όπως λένε οι ειδικοί στον χώρο της τεχνολογίας, θα την αλλάξουν ακόμα περισσότερο. Προς το παρόν κυκλοφορούν στην αγορά φήμες για τα επόμενα πέντε νέα τεχνολογικά θαύματα. Το κινητό μας θα πάρει ρόλο προσωπικού βοηθού, όπως διαφαίνεται με την παρουσίαση της εφαρμογής Siri της Apple, που όχι μόνο διαβάζει τη φωνή του χρήστη, αλλά δίνει και απαντήσεις σε πλήθος ερωτήσεων, χρησιμοποιώντας ακόμα και χιούμορ. Δεύτερον, έρχονται τα κινητά χωρίς οθόνη, τα οποία θα θυμίζουν τις συσκευές που φορούσαν οι ήρωες του Star Trek και τα οποία θα εξοικονομούν ενέργεια. Με μια κίνηση ο χρήστης θα συνδέεται στο παγκόσμιο δίκτυο δίνοντας φωνητικές εντολές. Τρίτον, η εφαρμογή της λεγόμενης και «Προσαυξημένης πραγματικότητας» (Augmented Reality) στις κάμερες των κινητών θα δίνει συμπληρωματικές πληροφορίες για οτιδήποτε βρίσκεται στο οπτικό πεδίο του χρήστη, με τη βοήθεια του GPS, μιας ψηφιακής πυξίδας και ανιχνευτή κίνησης. Τέταρτον, τα κινητά θα προβάλλουν τρισδιάστατες εικόνες τις οποίες ο χρήστης θα βλέπει χωρίς ειδικά γυαλιά και, πέμπτον, τα κινητά θα λειτουργούν και ως πορτοφόλια, αφού ο χρήστης θα μπορεί να κάνει τις οικονομικές συνδιαλλαγές του μόνο με αυτά, κάτι που αυξάνει σημαντικά τον τομέα της ασφάλειας. Αναρωτιόμαστε τι έχει απομείνει. N.K.

Η κληρονομιά του “Doom” Αυτή την εβδομάδα ο “Economist” κατάφερε να με εκπλήξει για μία ακόμη φορά ευχάριστα. Και αυτό επειδή με το άρθρο του “The meaning of ‘Doom’” με ταξίδεψε πίσω στην παιδική μου ηλικία, όταν κατά την πρώτη μου επαφή με τα PC γνώρισα ένα από τα πιο αγχωτικά και φρικιαστικά video games. Ο αρθρογράφος Babbage αποφάσισε να γράψει για τη συνταγή της επιτυχίας του “Doom” με αφορμή την 20ή επέτειο από το λανσάρισμά του. Τι το έκανε τόσο ιδιαίτερο; Είχε μοναδικά -για την εποχή του- γραφικά, εξαιρετικό gameplay και αμφιλεγόμενο περιεχόμενο (οι φριχτοί δαίμονες που έπρεπε να σκοτώσεις μπορούσαν να σου προκαλέσουν εφιάλτες). Παρόλα

αυτά, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η μεγαλύτερη αξία του “Doom” έγκειται στο ότι λειτούργησε ως «πέρασμα» από τα παθητικά προϊόντα ψυχαγωγίας σε περισσότερο interactive video games, καθώς σου επέτρεπε εύκολα να το παραμετροποιήσεις σύμφωνα με τις δικές σου ανάγκες και την έμπνευσή σου (κάτι σαν μια πρώιμη μορφή λογισμικού ανοιχτού κώδικα δηλαδή). Πίσω από αυτό δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο κίνημα “modding”, το οποίο έδωσε νέα δυναμική στη βιομηχανία των video games, η αξία της οποίας ανέρχεται πλέον σε αρκετά δισ. ευρώ. Χ.Τ.

Πίσω από το selfie Η επιμνημόσυνη τελετή για τον Νέλσον Μαντέλα είχε καλεσμένους κάθε είδους. Μακρινούς γνωστούς που ήταν υποχρεωμένοι να παραστούν και ύστερα από λίγο άρχισαν να κάνουν πηγαδάκια για να περάσει η ώρα ή άλλους που θαύμαζαν ιδιαίτερα τον μακαρίτη και αποφάσισαν να πουν από κοντά το τελευταίο αντίο. Είχε επίσης αντιπαθητικούς θείους, όπως τον πρόεδρο Τζέικομπ Ζούμα, ο οποίος αποδοκιμάστηκε έντονα από τους Νοτιοαφρικανούς. Αλλά και κάποιους άσχετους, που «τρύπωσαν» για άγνωστους λόγους στην τελετή, όπως ο τύπος που υποτίθεται ότι μετέφραζε στη νοηματική γλώσσα τους λόγους των πολιτικών, αλλά τελικά κανένας κωφάλαλος δεν τον καταλάβαινε. Είχε όμως και έναν απόντα. Το πνεύμα του ίδιου του Μαντέλα. Και αυτό γιατί όλες οι καταστάσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω φρόντισαν να μας αποπροσανατολίσουν από το μήνυμα συμφιλίωσης και ειρήνης που θα έπρεπε να διαδοθεί εκείνη την ημέρα. Ετσι, ολόκληρο το διαδίκτυο «σκανδαλίστηκε» από το selfie που τράβηξε η Δανή πρωθυπουργός Χέλε Θόρνινγκ Σμιτ μαζί με τον Βρετανό ομόλογό της Ντέιβιντ Κάμερον και τον Μπαράκ Ομπάμα. Ή έβγαλε ένα σωρό πονηρά σενάρια για το δήθεν χαριέντισμα του τελευταίου με την πρώτη, μέχρι που η Μισέλ Ομπάμα αποφάσισε να το λήξει. Ολα αυτά μας απέσπασαν την προσοχή από την πραγματική είδηση της τελετής: ότι σχεδόν 20 χρόνια μετά την άνοδο του Μαντέλα στην εξουσία, το κόμμα του, το οποίο βρίσκεται σήμερα υπό την ηγεσία του Ζούμα, έχει αποτύχει να καταπολεμήσει τη διαφθορά και τις οξύτατες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες που ταλαιπωρούσαν τη Νότια Αφρική ήδη από την εποχή του απαρτχάιντ, αποξενώνοντας ολοένα και περισσότερο το κόμμα από τη βάση του. Αφού δεν κατάφερε η χώρα να λύσει αυτά τα προβλήματα κατά την εποχή του χαρισματικού της ηγέτη, θα καταφέρει να το κάνει χωρίς αυτόν; X.Τ.

Μουσική

Επίσημη πρώτη Το «Κάποια μέρα» είναι ένας δίσκος φτιαγμένος ουσιαστικά από τα χέρια του Ηλία Βαμβακούση. Δεν έχει γράψει μόνο τη μουσική και τους στίχους, δεν τον ντύνει μόνο με τη φωνή του. Ο Ηλίας έχει παίξει τα περισσότερα όργανα (ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, κρουστά, πλήκτρα, σφυρίγματα και πολλά άλλα), έχει κάνει την ενορχήστρωση, την παραγωγή και οι ηχογραφήσεις έχουν γίνει στο σπίτι του, που είναι «κάτι σαν στούντιο», όπως λέει ο ίδιος. Ολη αυτή η προσπάθεια κυκλοφορεί από τον Ιούνιο σε ψηφιακή μορφή από την Antelma Music, αυτές τις ημέρες φτάνει και στα δισκοπωλεία και τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου θα παρουσιαστεί live στο Club του Σταυρού του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος). «Η βραδιά θα είναι χωρισμένη σε δύο μέρη», εξηγεί ο Ηλίας. Στο πρώτο μέρος θα ακουστούν με τη σειρά όλα τα κομμάτια του δίσκου και στο δεύτερο γνωστά τραγούδια που έχω διασκευάσει εγώ». Με τη folk μεσογειακή διάθεση που χαρακτηρίζει τη μουσική του θα αγγίξει και αυτά τα αγαπημένα του τραγούδια. «Για παράδειγμα, έχω βάλει το ‘Αηδόνι’, ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο τραγούδι, που το έχω κάνει αγνώριστο. Γενικά ‘βαράμε’ πολύ στο live, έχουμε δυνατές στιγμές, όπως η στιγμή που λέμε το ‘Bella Ciao’. Θα πούμε συνολικά 12 με 13 διασκευές».

Οσον αφορά το πρώτο μέρος, μαζί με τον Ηλία θα είναι και η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Στάθης Δρογώσης, αλλά και η μικρή Μαγδαληνή που συμμετείχε στον δίσκο. «Με τη Νατάσσα θα τραγουδήσουμε μαζί το ‘Du Tonic’, το οποίο λέμε μαζί και στον δίσκο, ένα ακόμα που δεν είναι δικό μου και θα πει και ένα δικό της. Αντίστοιχα και ο Στάθης». Το «Κάποια μέρα» είναι η πρώτη δουλειά του Ηλία, αλλά έχει εμφανιστεί δισκογραφικά τόσο στον δίσκο «Δεύτερη ακρόαση» της Μικρής Αρκτου με το τραγούδι «Μάτια μου», όσο και σε έναν δίσκο που έκανε από κοινού με την Παυλίνα Κωνσταντοπούλου. «Εκείνος ήταν ένας μοιρασμένος δίσκος. Η αλήθεια είναι ότι τώρα νιώθω ότι κυκλοφορώ κάτι ουσιαστικά δικό μου. Εβγαλα τον ήχο που ήθελα και σε κάποιες περιπτώσεις έψαχνα ακόμα και έναν χρόνο για να βρω τον τρόπο που θα ντύσω ένα τραγούδι, όπως στο «Κοριτσάκι». Ο ήχος λοιπόν είναι ο κατάλληλος, η μουσική και οι στίχοι το ίδιο. Αυτό που μένει είναι να μας ανοίξει την καρδιά του και να μας χαρίσει τις μελωδίες του καταρχάς στις 16 Δεκεμβρίου στον Σταυρό. Γιατί αυτό το live θα είναι μόνο η αρχή!

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

13-19.12.2013

Τρελά κέφια Ο Κωστής Μαραβέγιας δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι από σήμερα, Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου, έως και τις 10 Ιανουαρίου θα βρίσκεται στο Ανοδος Live Stage (Πειραιώς 183 & Πάλλαντος 38, Ρουφ). Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του δίσκου που αφορά τη ζωντανή ηχογράφηση των δύο καλοκαιρινών του συναυλιών στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, κατεβαίνει στην Πειραιώς για να μας ξεσηκώσει. Πέντε μοναδικές βραδιές με τη γνώριμη πλέον ενέργεια του Κωστή και των υπόλοιπων Ιllegal, βραδιές με βασικό μήνυμα τη μουσική, τη χαρά και την ελπίδα.

All that jazz O Kevin Mahogany έρχεται στο Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς) για μια φοβερά ενδιαφέρουσα συνεργασία με το κουαρτέτο του Δημήτρη Καλαντζή. Αυτή η σπουδαία μορφή της τζαζ από το Κάνσας, που μπορεί να τραγουδήσει από μπλουζ και σόουλ μέχρι γκόσπελ και σύγχρονα τραγούδια, έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με το ελληνικό κοινό. Μαζί του ο πιανίστας Δημήτρης Καλαντζής, ο οποίος έχει ξεχωρίσει για τις συνεργασίες του με μουσικούς όλου του κόσμου, αλλά και για την ιδιαίτερη σχέση που έχει με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη. Από την Τετάρτη 18 έως το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου.

Just eighteen Αν άκουσες ραδιόφωνο το τελευταίο εξάμηνο ή αν χρησιμοποιείς το διαδίκτυο έστω για τα βασικά, είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή έπεσες πάνω σε ένα 18χρονο κορίτσι από την Πάτρα. Η SmaRagDa βέβαια είναι κάτι περισσότερο από ένα όμορφο κορίτσι με καλή φωνή. Είναι μια έφηβη που ενηλικιώνεται μέσα από τη μουσική, που έκανε τους προβληματισμούς της τραγούδι και μας εντυπωσιάζει. Το “Take your time” ήταν η αρχή της και αναδείχθηκε από το Jumping Fish ως το τραγούδι της τρέχουσας περιόδου. Αν σας άρεσε, πηγαίνετε σήμερα, Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου στο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) και δεν θα χάσετε.

Freedom Οι KollektivA, λίγες ημέρες πριν από την κυκλοφορία της δεύτερης δισκογραφικής τους δουλειάς, ανεβαίνουν στη σκηνή του Kookoo (Ιάκχου 17, Γκάζι), σήμερα, Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου, για μια βραδιά με τίτλο “Songs of Freedom”. Μετά τη μουσική σύνθεση για τη θεατρική παράσταση «Φώντας», την παραγωγή της συλλογής αντιφασιστικών τραγουδιών «Μία Απάντηση» και την ολοκλήρωση της «Μπαλάντας της Φυλακής», ενός μουσικοθεατρικού έργου εμπνευσμένου από το ομώνυμο ποίημα του Οσκαρ Ουάιλντ, η αγαπημένη αντροπαρέα οργανώνει μια νύχτα «απελευθέρωσης».

Ανοιχτή ακρόαση Ο Παντελής Θαλασσινός θα βρίσκεται από σήμερα και μέχρι τις 3 Ιανουαρίου στο Ρυθμός Stage (Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη) κάθε Παρασκευή και Σάββατο, καθώς και την παραμονή Χριστουγέννων και ανήμερα την Πρωτοχρονιά. Ο αγαπημένος καλλιτέχνης λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου «Ανοιχτή Ακρόαση» μας καλεί σε μια βραδιά μεταξύ φίλων. «Στο live θα παίξω γνωστά τραγούδια από τη δισκογραφία μου, κομμάτια από την ‘Ανοιχτή ακρόαση’ και θα κάνω κάποιες προτάσεις από τη δεκαετία του ’70. Από το τέλος της δεκαετίας για την ακρίβεια. Μιλάμε για τραγούδια του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Ανδριόπουλου, του Μαρκόπουλου, του Ξαρχάκου. Τραγούδια που έχω εντάξει μέσα στο πρόγραμμά μου και τα αγαπώ». Η «Ανοιχτή Ακρόαση» θα είναι λοιπόν η βάση αυτού του προγράμματος, ένας δίσκος που κυκλοφόρησε εννέα μόλις μήνες μετά την «Ελπίδα» και ηχογραφήθηκε ζωντανά στο στούντιο παρουσία κοινού. Στον δίσκο περιλαμβάνονται αγαπημένα τραγούδια του Θαλασσινού με διαφορετική ενορχήστρωση αλλά κυρίως διαφορετική διάθεση, μια και το κλίμα της συναυλίας ήταν αυτό που ο ίδιος επιθυμούσε να επικρατεί. «Ηθελα να είναι σαν να έχουμε ανοιχτή επικοινωνία με το κοινό, σαν να έχουμε αφήσει ανοιχτό το τηλέφωνο και να ακούνε όλοι. Ηταν μπροστά ο κόσμος, αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας». Σε μια εποχή όπου τα στούντιο κόβουν και ράβουν, λέξεις, μελωδίες, ήχους, ο Θαλασσινός επιλέγει να παίξει ανοιχτά και αυτό είναι κάτι που δεν φαίνεται να τον άγχωσε ιδιαίτερα. «Παίξαμε όλα τα τραγούδια από την αρχή μέχρι το τέλος με προσοχή να μην κάνουμε λάθη. Αυτός ο δίσκος είναι ουσιαστικά το αποτύπωμα των συναυλιών, αλλά με καλή ποιότητα εγγραφής». Στον δίσκο περιλαμβάνονται δύο νέα τραγούδια, το «Είσαι εδώ μα και πουθενά» και η «Επιστολή», αλλά στο πρόγραμμα του Ρυθμού θα ακουστούν δύο ακόμα ανέκδοτα τραγούδια. «Εχετε έτοιμο υλικό για τον επόμενο δίσκο;» τον ρωτάω. «Ετοιμάζω ταυτόχρονα τέσσερις δουλειές», απαντάει. «Θα δω, μπορεί να τα βγάλω ένα ένα, μπορεί και όλα μαζί. Είναι η εποχή της δημιουργίας. Μια και έχουν κοπεί τα πολλά πολλά, προσπαθώ να δημιουργώ!»

Σινεμά

Το μεγάλο φαβορί Είναι όντως η ταινία της χρονιάς; Θα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος των ερχόμενων Oσκαρ; Ή μήπως η Ακαδημία θα τρομάξει με τον ρεαλισμό που σκιαγραφεί μια από τις πιο σκοτεινές πτυχές της ιστορίας των ΗΠΑ; Oπως και να έχει, το «Δώδεκα χρόνια σκλάβος» του Στιβ ΜακΚουίν είναι μία από τις must see ταινίες του φετινού χειμώνα. Ο σκηνοθέτης του “Shame” μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την αληθινή ιστορία του Σόλομον Νόρθαπ, ενός μορφωμένου μαύρου που ζει ελεύθερος με την οικογένειά του στη Νέα Υόρκη των μέσων του 19ου αιώνα. Μια μέρα του 1853 όμως η ζωή του θα αλλάξει ριζικά μέσα σε λίγα λεπτά και θα μετατραπεί στον απόλυτο εφιάλτη για τα επόμενα δώδεκα χρόνια... Ο Σόλομον προσεγγίζεται από δύο άγνωστους άνδρες για μία δουλειά στην Ουάσινγκτον. Πρόκειται όμως για παγίδα. Με το που φτάνει στην πόλη απάγεται και πωλείται ως σκλάβος σε έναν λευκό μεγαλογαιοκτήμονα του αμερικανικού Νότου. Ο Γολγοθάς του θα κρατήσει 12 ολόκληρα χρόνια μέχρι να ξανακερδίσει την ελευθερία του και να επιστρέψει στην οικογένειά του.

Μια συνταρακτική ιστορία στα χέρια ενός από τους πλέον ταλαντούχους Ευρωπαίους σκηνοθέτες, που εδώ μοιάζει να αφήνει στην άκρη την εικαστική του ματιά που κυριαρχούσε στο “Hunger” και το “Shame” και να οικειοποιείται ένα πιο αφηγηματικό σινεμά, το οποίο καταφέρνει ωστόσο να σε στοιχειώσει με τον έντονο ρεαλισμό του και τις υποδειγματικές ερμηνείες του πρωταγωνιστή Τσιούετελ Ετζίοφορ και του Μάικλ Φασμπέντερ, ο οποίος ξανασυναντιέται με τον ΜακΚουίν μετά τον θρίαμβο του “Shame”. Οι επτά υποψηφιότητες στα Independent Spirit Awards και το Βραβείο Σκηνοθεσίας από την Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης μοιάζουν να είναι απλά η αρχή στον δρόμο για τα Οσκαρ, που είναι απολύτως βέβαιο ότι θα συμπεριλάβουν την ταινία στις υποψηφιότητες όλων σχεδόν των μεγάλων κατηγοριών.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

13-19.12.2013

Βρέχει βραβεία Χόμπιτ... συνέχεια Το δεύτερο μέρος της τριλογίας του «Χόμπιτ» με υπότιτλο «Η Ερημιά του Νοσφιστή» κάνει πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους για να μας ταξιδέψει για ακόμα μία φορά στη Μέση Γη. Ο Μπίλμπο Μπάγκινς, ο Γκάνταλφ και 13 νάνοι συνεχίζουν το ταξίδι τους για να ανακτήσουν το χαμένο βασίλειο του Ερεμπορ. Μπροστά τους απλώνεται το επικίνδυνο Δάσος Mirkwood, ενώ ο Γκάνταλφ παίρνει τον δρόμο για τον νότο με άγνωστο προορισμό. Μία ακόμα υπερπαραγωγή διά χειρός Πίτερ Τζάκσον, που συνεχίζει να μεταφέρει υποδειγματικά στη μεγάλη οθόνη το σύμπαν του Τόλκιν.

Στον δρόμο για τα Οσκαρ οι Ενώσεις Κριτικών Κινηματογράφου των ΗΠΑ ξεκίνησαν να απονέμουν τα βραβεία τους. Αυτές τις ημέρες στην άλλη όχθη του Ατλαντικού κυριολεκτικά βρέχει βραβεία, με τις ενώσεις να ανακοινώνουν τους εκλεκτούς τους. Οι online κριτικοί της Νέας Υόρκης ψηφίζουν το “12 Years a Slave” για Καλύτερη Ταινία, αλλά δίνουν το Βραβείο Σκηνοθεσίας στον Αλφόνσο Κουαρόν για το “Gravity”. Οι Κριτικοί της Βοστόνης πάλι δεν διχάζονται... Ολα στο “12 Years a Slave” (Ταινία, Σκηνοθεσία, Α΄ Ανδρικού Ρόλου). Στο Λος Αντζελες πάλι προτιμούν να δώσουν το πρώτο τους βραβείο εξ ημισείας στο “Gravity” και στο “Her” του Σπάικ Τζόνζι. Τα φαβορί έχουν ήδη φανεί. Αλλά ο δρόμος ακόμα είναι μακρύς...

Τέλεια και ευρωπαϊκά Στις 7 Δεκεμβρίου η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου απένειμε σε μια λαμπερή τελετή στο Βερολίνο τα βραβεία της για το 2013. Η «Τέλεια Ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο θριάμβευσε δικαίως αποσπώντας τα Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Ηθοποιού (Τόνι Σερβίλο) και Καλύτερου Μοντάζ. Το αριστούργημα του Σορεντίνο, μια εκθαμβωτική ποιητική ταινία σχετικά με τη ζωή και την τέχνη, που προβάλλεται ήδη στους ελληνικούς κινηματογράφους, ήταν το μεγάλο φαβορί της βραδιάς. Ο Σορεντίνο δεν κάνει ένα αφηγηματικό, αλλά ένα εικονοκλαστικό σινεμά, που στοχάζεται χωρίς να φλυαρεί και χωρίς να χάνει τον στόχο του. Η «Τέλεια Ομορφιά» είναι μια μπαρόκ ταινία για το μυστήριο της ζωής, της τέχνης, της ίδιας της ύπαρξής μας. «Ολα είναι ένα τρικ...»

Νέα δεκάδα Αυτή τη φορά είναι η σειρά του περιοδικού “Time” να αναδείξει τις ταινίες της χρονιάς! Στην κορυφή του Top10 του για το 2013 συναντάμε το πολυσυζητημένο “Gravity” του Κουαρόν, στη δεύτερη θέση την «Τέλεια Ομορφιά» του Σορεντίνο, τα άπαικτα ακόμα στη χώρα μας “American Hustle” του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ και “Her” του Σπάικ Τζόνζι ακολουθούν και το “The Grandmaster” του Γουόνγκ Καρ Γουάι συμπληρώνει την πρώτη πεντάδα. Δεν απουσιάζουν ωστόσο και οι εκπλήξεις, με το έκτο μέρος των «Μαχητών των Δρόμων» να τερματίζει απροσδόκητα στην έκτη θέση και το νέο animation της Disney “Frozen” αμέσως μετά! Τη δεκάδα συμπληρώνουν το ντοκιμαντέρ “The Act of Killing”, το “12 Years a Slave” και το δεύτερο μέρος του «Χόμπιτ».

It’s a deal Ο Ντάστιν Χόφμαν έδωσε τα χέρια με τον Στίβεν Φρίαρς και θα συμμετέχει στο καστ της νέας του ταινίας, που δεν είναι άλλη από την κινηματογραφική βιογραφία του παγκόσμιου πρωταθλητή ποδηλασίας Λανς Αρμστρονγκ. Ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί ποιον ήρωα θα υποδυθεί στο πλευρό του Μπεν Φόστερ, ο οποίος υποδύεται τον Αρμστρονγκ. Είναι η δεύτερη φορά που ο Χόφμαν συνεργάζεται με τον κορυφαίο Βρετανό σκηνοθέτη. Η προηγούμενη ήταν πριν από 21 χρόνια, όταν πρωταγωνιστούσε στο «Ηρωας κατά λάθος». Η ατιτλοφόρητη ακόμα βιογραφία του Αρμστρονγκ αναμένεται στις αίθουσες προς τα τέλη του 2014.

Σε κάποια από τα επιμέρους βραβεία της βραδιάς, η Σουζάνε Μπίερ κέρδισε το νεοσύστατο Βραβείο Καλύτερης Κωμωδίας για το “Love is all you need”, ο Φρανσουά Οζόν το Βραβείο Σεναρίου για το «Αγόρι στο τελευταίο θρανίο», ο Ενιο Μορικόνε το Βραβείο Μουσικής για το «Τέλειο Χτύπημα» του Τορνατόρε και οι Τζόσουα Οπενχάιμερ και Κρίστιν Σιν το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ για το πολυσυζητημένο “The Act of Killing”, που είναι παράλληλα και το μεγάλο οσκαρικό φαβορί. Αυτοί όμως που έκλεψαν τις εντυπώσεις στην Τελετή Απονομής των Βραβείων ήταν η Κατρίν Ντενέβ και ο Πέδρο Αλμοδόβαρ. Και οι δύο έφυγαν από τη βραδιά με τιμητικά βραβεία για τη συνεισφορά τους στην έβδομη τέχνη. Την Ντενέβ προλόγισε ο Βιμ Βέντερς με ενθουσιασμό έφηβου σινεφίλ φαν της, ενώ τον Αλμοδόβαρ υποδέχτηκαν στη σκηνή με λόγια αγάπης κάποιοι από τους πρωταγωνιστές των ταινιών του.

Βιβλίο

Στα χνάρια δολοφόνων Αναλογιστείτε το εξής: Βρίσκεστε στο έτος 1941, εν μέσω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κλεισμένοι σε μια έπαυλη κάπου έξω από την Πράγα. Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς ειδυλλιακά, αφού το μέρος είναι απομονωμένο και γύρω σας συναγελάζονται υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί. Οχι όποιοι κι όποιοι, αλλά άνθρωποι που αποφάσισαν να ενδυθούν την ψυχή του κτήνους και να προσπαθήσουν να φέρουν εις πέρας τα παρανοϊκά οράματα της πιο απάνθρωπης ιδεολογίας που συνέλαβε ποτέ ο ανθρώπινος νους: του ναζισμού. Η συγκέντρωση των μορφών αυτών έχει γίνει κατ’ εντολή του Ράινχαρντ Χάιντριχ -του αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος δηλαδή. Αλίμονο, ένας υπασπιστής του θα βρεθεί νεκρός και όλοι μαζί οι χαρακτήρες μπλεγμένοι σε μια whodunit υπόθεση αποκάλυψης του δολοφόνου. Το παραπάνω story αποτελεί την κεντρική αφήγηση της «Μοιραίας Πράγας» (εκδ. Κέδρος), ενός αστυνομικού μυθιστορήματος με πρωταγωνιστή τον Μπέρνι Γκούντερ, που για άλλη μία φορά βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Συγγραφέας του ο Φίλιπ Κερ, ο δημιουργός της «Τριλογίας του Βερολίνου», που εδώ και 25 χρόνια συνεχίζει να παραδίδει έργα με μόνιμο πρωταγωνιστή τον αντιναζιστή ντετέκτιβ. Αυτόν τον διασκεδαστικότατο και

συμπαθή(;) χαρακτήρα που εν ολίγοις κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει «ξινό» - αφού, κακά τα ψέματα, μοιάζει ώρες ώρες να μη συμπαθεί κανέναν και να έχει βέλη στη φαρέτρα του έτοιμα να τα εξαπολύσει ενάντια σε οτιδήποτε εκείνος δεν θεωρεί σωστό. Το βιβλίο αποτελεί ένα απαιτητικό από πλευράς ιστορικής κατάρτισης μυθιστόρημα, που χρειάζεται εγκυκλοπαιδικές γνώσεις ή υπομονή και προσεκτικό διάβασμα, στο πνεύμα της «Τριλογίας του Βερολίνου», ενώ αποτίνει φόρο τιμής στα old school αστυνομικά αναγνώσματα -βλέπε Αγκάθα Κρίστι- φροντίζοντας να σκιαγραφήσει την εποχή αδρά, με όλη τη φοβερή πραγματικότητά της, υπενθυμίζοντας πως οι Ναζί -τι κρίμα- δεν ήταν δαίμονες, αλλά άνθρωποι. Και αυτό, απρόσμενα και πέρα από τον ζόφο του αισχρότερου των πολέμων, είναι το πλέον τρομακτικό που έχει να προσφέρει το κείμενο: η συνειδητοποίηση δηλαδή πως τα ανθρώπινα όντα, όλοι μας με άλλα λόγια, είναι ικανά να διαβούν τις εσχατιές του μίσους χωρίς να έχουν τελικά κανένα μα κανένα μεταφυσικό άλλοθι.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

13-19.12.2013

Ιστορικές βόλτες Μεταμόρφωση

Περί παθογένειας

Ο Κωστής Γκιμοσούλης αποτελεί μια σταθερή αξία για τα ελληνικά γράμματα των δύο τελευταίων δεκαετιών - τόσο από το μετερίζι του πεζού λόγου όσο και από αυτό της ποίησης. Πρόσφατα, και ύστερα από μια σοβαρή προσωπική περιπέτεια υγείας, μας παρέδωσε τη μαρτυρία του με τίτλο «Δύο μήνες στην αποθήκη» (εκδ. Καστανιώτης). Ο συγγραφέας για 60 ημέρες μέσα στο νοσοκομείο, ανάμεσα στον πόνο της αρρώστιας και τον τρόμο του μετά, ξεπερνώντας τις δυσκολίες επώδυνα μα σταθερά, καταφέρνει να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του και τις προτεραιότητές του μακριά από διχασμούς. Σύντροφός του στην πορεία αυτή ένα μυθικό πλάσμα, δημιούργημα του μυαλό του.

Τον Δημήτρη Μητσοτάκη πολλοί τον γνωρίσαμε στην εφηβεία μας ως ντράμερ και ιδρυτικό μέλος των Ενδελέχεια. Στη συνέχεια τον παρακολουθήσαμε να προχωράει με τον σεμνό και δημιουργικό του τρόπο. Φέτος μαζί με τον Αλέξανδρο Σικιαρίδη υπογράφουν το μυθιστόρημα «Υπόγειος» (εκδ. Τόπος). Σε μια Αθήνα που βάλλεται από την οικονομική καταστροφή, χαρακτήρες καθημερινοί, επιφανειακά φυσιολογικοί και καθωσπρέπει, οργώνουν τη ζωή τους -πρωτίστως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- ψάχνοντας για λίγη ευτυχία. Η οπτική γωνία του κειμένου εισχωρεί ανερυθρίαστα στα δικά τους άδυτα αποκαλύπτοντας τη διαστροφή και την παθογένεια της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας που αναζητά τη χαμένη της αξιοπρέπεια.

100+1 τεύχη

Ψυχροπολεμικά

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού «Εντευκτήριο» και ο Γιώργος Κορδομενίδης με την παρέα του ετοίμασαν -όπως πάντα- ένα χορταστικό τεύχος. Η χαμογελαστή κυρία του εξωφύλλου είναι η Αλις Μονρό, που τιμήθηκε με το φετινό Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ στο εσωτερικό ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να γνωρίσει την Καναδή συγγραφέα με αρκετές σελίδες αφιερωμένες στο έργο της, όπως το βλέπει η ίδια, αλλά και ένας νεότερος συγγραφέας. Το τεύχος περιλαμβάνει ακόμα ένα κείμενο του Νάσου Βαγενά για την Κική Δημουλά, καθώς και ένα απολαυστικό κείμενο του Γιώργου Βέλτσου για τον Γιάννη Τσαρούχη.

O Τζόναθαν Κόου, ο συμπαθέστατος αυτός συγγραφέας, γεννημένος στην αγγλική μέση του πουθενά, σμίλεψε το όνομά του με κύρια εργαλεία τη λεπτή ειρωνεία και τη σατιρική ματιά. Αυτή τη φορά τοποθετεί το μυθιστόρημά του λίγο πιο παλιά από ό,τι συνηθίζει· στον Ψυχρό Πόλεμο. Το “Expo 58” μας πηγαίνει στις Βρυξέλλες στις μέρες όπου η Ευρώπη οσμιζόταν μια πιθανή ενοποίησή της για πρώτη φορά. Ο κεντρικός ήρωας εν μέσω κατασκοπικής ατμόσφαιρας, εν μέσω θαυμασμού για τη σύγχρονη Ευρώπη που αναδύεται και εν μέσω ερωτικής έλξης, θα βρεθεί σε βαθιά διλήμματα, ενώ ο Κόου θα στηρίξει -όπως συνηθίζει- την αφήγηση στο χιούμορ του.

Σε καιρούς πρόσφατους και λιγότερο χαλεπούς, τότε που όλα τα πρακτικά ήταν λίγο πιο απλά, και καθώς ηλιθιωδώς πήγαινα ακόμη και στο περίπτερο με το ΙΧ, είχα αρχίσει να ξεχνάω μια λατρεμένη συνήθεια: τη βόλτα. Το να περπατάς μόνος ή με αγαπημένη παρέα στους δρόμους μιας πόλης που, παρότι το αγνοούμε επιδεικτικά, αναβλύζει Ιστορία σε κάθε της γωνιά. Υστερα ήρθε γρήγορα και βίαια το σήμερα και οι διαδρομές απέκτησαν ξανά την αξία που είχαν στην εφηβεία μου. Εγιναν λύτρωση. Δεν έτρεχα γρήγορα να κρυφτώ σε κάποια καφετέρια, δεν έψαχνα νευρικά τα κλειδιά του αμαξιού μου, άφηνα και αφήνω τις μυρωδιές/εικόνες/μνήμες/αφηγήσεις της Αθήνας να με συντροφεύσουν στο δύσκολο κάθε μέρα - αλίμονο, αυτά είναι αγαθά δίχως αντίτιμο. Στην τάση μου αυτή έπαιξε ρόλο σημαντικό ένα βιβλίο. Το έργο «Αθήνα. Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία» (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας) αποτελεί ένα γραπτό κειμήλιο κατά την άποψή μου. Ενα ογκώδες μα φιλικό βιβλίο που φυσάει τη σκόνη από τα σκονισμένα -και συχνά λησμονημένα- σημεία της πόλης, φέρνοντας στο φως με τρόπο απόλυτα απολαυστικό και επιστημονικό συνάμα τη γοητεία της ιστορίας τους. Μάλιστα, εκτός από τη χαρά της ανάγνωσης, είχα και τη χαρά της επιμέλειας ενός διαδικτυακού βίντεο με θέμα μια ιστορική διαδρομή της Αθήνας και αφηγητές τους πλέον κατάλληλους: τους συγγραφείς του εν λόγω τόμου Τόνια Καφετζάκη και Θανάση Γιοχάλα. Αυτή την Κυριακή οι λάτρεις των διαδρομών της πόλης ας μη χάσουν την ευκαιρία: ώρα 11 το πρωί, ξεκινώντας από το Free Thinking Zone (Σκουφά 64 & Γριβαίων), ύστερα από σύντομο καφέ, οι δύο αυτοί σημαντικοί «εξερευνητές» των Αθηνών θα ξεναγήσουν το κοινό που θα έχει δηλώσει συμμετοχή σε μία από τις πιο όμορφες γειτονιές της πόλης, στην οποία είναι καλά κρυμμένα πολλά μυστικά, αγαπημένες γωνιές του Παλαμά, του Παπαδιαμάντη, της Ελλης Λαμπέτη, λογοτεχνικά στέκια που φιλοξένησαν παρέες και άφησαν ιστορία. Με άλλα λόγια, όσοι πιστοί προσέλθετε, ετοιμαστείτε για μια βόλτα ανάμεσα στα πολλαπλά στρώματα από αφηγήσεις που καλύπτουν το σώμα της πρωτεύουσας.

Θέατρο

Φάρσα παλιάς κοπής Ο Εκτορας Λυγίζος φέτος έχει κάθε λόγο να νιώθει χαρούμενος. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού», βασισμένη ελεύθερα στο μυθιστόρημα «Η πείνα» του Κνουτ Χάμσουν, θριάμβευσε στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και διακρίθηκε σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ. Εκτός όμως από τα κινηματογραφικά, πριν από λίγο καιρό ανέβηκε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου η παράσταση «Περιποιητής φυτών» σε κείμενο του Παύλου Μάτεσι και σκηνοθεσία δική του. Από την ερχόμενη Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου και μέχρι τις 5 Ιανουαρίου ο Εκτορας Λυγίζος θα βρίσκεται κάθε μέρα (εκτός Δευτέρας και Τρίτης) στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) με την παράσταση “Room service” των Τζον Μάρεϊ και Αλεν Μπόρετζ. Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία του Λυγίζου με την ομάδα Grasshoper, ενώ έχει γίνει θεατρική επιτυχία στο

Μπρόντγουεϊ, ταινία από τους αδελφούς Μαρξ, μιούζικαλ με τον Φρανκ Σινάτρα, μεταμοντέρνα παράσταση σε σκηνοθεσία του Τόμας Οστερμάιερ. Το “Room Service” είναι μια αμερικανική φάρσα για την οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου. Ενας χρεοκοπημένος θίασος γεμάτος πεινασμένους ηθοποιούς και επίδοξες στάρλετ διαμένει σε ένα δευτεροκλασάτο ξενοδοχείο και μπλέκεται σε μια δίνη από γκάφες και μηχανορραφίες προκειμένου να εξασφαλίσει την πολυπόθητη χρηματοδότηση για το νέο του ανέβασμα. Στην παράσταση, η φρενήρης δράση του έργου εξωθείται στα έσχατα όρια του σωματικού θεάτρου και της ακραίας performance. Ο ολιγομελής νεανικός θίασος (Γιάννης Κλίνης, Εκτορας Λυγίζος, Ελενα Μεγγρέλη, Δημήτρης Μοθωναίος, Αρης Μπαλής, Γιάννης Παπαδόπουλος) ερμηνεύει 14 ρόλους, εξερευνώντας τα όρια της εξάντλησης, αλλά και τη σκληρότητα, την αγριότητα και το μαύρο χιούμορ του να είναι κανείς φτωχός πλην όμως ...εφευρετικός.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

Καταστροφή... ξανά!

Βιζυηνός

Τo “I will survive” είναι μια παράσταση για το τέλος του κόσμου. Και από ό,τι φαίνεται θα παίζεται στην Αθήνα μέχρι να έρθει όντως το τέλος του κόσμου. Οι θεατές φορούν μάσκες, εφοδιάζονται με κάλτσες και μπαίνουν έτοιμοι για όλα. Φέτος η ξεκαρδιστική παράσταση σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη ανεβαίνει στο Θέατρο Ιλίσια - Βολανάκης (Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια) κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Αυτή τη φορά, εναλλάξ με τον Γιώργο Παπαγεωργίου, τον ρόλο του επιστήμονα Αρη Λαμπέρ ενσαρκώνει ο Γιάννης Σαρακατσάνης, ενώ ο Αντίνοος Αλμπάνης θα προσπαθήσει να επιβιώσει στον ρόλο του χαλαρού Ομηρου.

Στο Θέατρο Σφενδόνη (Μακρή 4, Μακρυγιάννη), που φέτος κλείνει 20 χρόνια λειτουργίας, παρουσιάζεται η παράσταση «Μορφές» από το έργο του Βιζυηνού με την Αννα Κοκκίνου. Ενα έργο που πρωτοανέβηκε το 1993 και από τότε εξακολουθεί να χτίζεται, να διαμορφώνεται και να εξελίσσεται. Εχει συμπληρώσει ήδη 800 παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αποτελεί για πολλούς σταθμό στο νεοελληνικό θέατρο, ενώ αυτή τη φορά καλλιτεχνικός σύμβουλος της Αννας Κοκκίνου είναι ο Νίκος Φλέσσας.

Μηχανορραφίες Αίνιγμα Στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου (Ιουλιανού 35 & Γ΄ Σεπτεμβρίου 78, Αθήνα) θα βρεθεί ο Χρήστος Φερεντίνος και θα προσπαθήσει να λύσει σαν άλλος Ηρακλής Πουαρό ένα έγκλημα που συνέβη πριν από 90 χρόνια! Με αφορμή των εορτασμό των 90 χρόνων της σπάνιας ιδιωτικής συλλογής αυτοκινήτων, ο Φερεντίνος θα βρεθεί εκεί και θα κληθεί να βρει τη λύση σε ένα μυστηριώδες αίνιγμα. Το πρωτότυπο έργο «Καλώς ήρθατε Ντετέκτιβ Πουαρό» σκηνοθετεί η Φρόσω Λύτρα και παίζουν ακόμα η Λήδα Ματσάγγου, η Εβελίνα Παπούλια, ο Σωκράτης Αλαφούζος κά.

Η Λυδία Κονιόρδου σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στη «Φλαντρώ» του Παντελή Χορν που παρουσιάζεται από σήμερα, Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου, στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια). Το έργο, γραμμένο το 1925, παρουσιάστηκε πρώτη φορά την ίδια χρονιά από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη και χαρακτηρίστηκε ιδιαίτερα τολμηρό για την εποχή. Η Φλαντρώ, χήρα με δύο κόρες, αποφασίζει να παντρέψει την κόρη της με τον νεαρό άντρα με τον οποίο η ίδια είναι ερωτευμένη, ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα τον κρατήσει μακριά από τη δεύτερη κόρη της, την οποία ζηλεύει και ανταγωνίζεται. Τα σχέδιά της όμως φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα. Παίζουν: Μαρία Διακοπαναγιώτου, Ελεάνα Στραβοδήμου, Φαίδων Καστρής, Σεβίλλη Παντελίδου, Μιχάλης Σαράντης.

13-19.12.2013

Κοσμική τραγωδία Η νέα παράσταση της ομάδας Bijoux de Kant ανεβαίνει από την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου στο Υπόγειο Γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος). Το ανέκδοτο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Πολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία» αφορά την καταστροφή του κόσμου μέσω της κατάρρευσης του πολιτισμού. Ο Γιάννης Σκουρλέτης, μόνιμος κάτοικος πια του Υπογείου του Κακογιάννης, επέλεξε αυτή τη φορά να σκηνοθετήσει ένα πρωτότυπο έργο που αναφέρεται στην παραμορφωμένη απόδοση του μύθου της Μήδειας όπως αυτός εκδηλώνεται στην παρακμή της σύγχρονης Ελλάδας. Στην παράσταση παίζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στην πρώτη συνεργασία με την Βijoux, ο Κρις Ραντάνοφ, που κατεβαίνει για δεύτερη φορά στο Υπόγειο, ο Γιώργος Παπαπαύλου, ο Τάσος Καραχάλιος, ο οποίος συνεργάζεται για πρώτη φορά με την ομάδα, αλλά είχε συνεργαστεί με τον Γιάννη Σκουρλέτη στην ιστορική παράσταση «Καρδιά με κόκκαλα: βίος και πολιτεία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη» το καλοκαίρι του 2006, λίγο καιρό πριν πρωταγωνιστήσει στο «2» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, και το πουλέν της Βijoux, η Λένα Δροσάκη, που συμμετέχει τρίτη συνεχόμενη χρονιά μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε ως Στέλλα στην παράσταση «ΣΤΕΛΛΑ travel: η γη της απαγγελίας». Τη μουσική της παράστασης έχει γράψει ο Κώστας Δαλακούρας, ενώ τα σκηνικά έχει επιμεληθεί ο Γιάννης Σκουρλέτης, η σκηνογράφος Δήμητρα Λιάκουρα και ο εικαστικός Περικλής Πραβητάς. Σύμφωνα με τον ίδιο τον συγγραφέα: «Το θέατρο, υπό το πρόσχημα ενός δραματικού κειμένου με τον τίτλο ‘Πολιτισμός’ και της σκηνικής μεταφοράς του, αποπειράται την αναπαράσταση παρόμοιας κατάρρευσης και απογύμνωσης. Εδώ, η εντελώς αφοπλισμένη ανθρωπότητα, άντρες, γυναίκες, παιδιά, μέσα από την έγκαιρη ανάγνωση του μύθου της Μήδειας όπως τον διαχειρίστηκε ο Ευριπίδης και όπως μετασχηματίστηκε από μια σημερινή δραματουργική ανάπλαση, εκτίθεται με έναν τρόπο που μόνο η θεατρική σύμβαση, δηλαδή η ποιητική επέμβαση, είναι ικανή να τον βρει για να αποκαλύψει αυτόν τον αφοπλισμό».

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Είκοσι παρά κάτι H Cheapart κλείνει αισίως φέτος 19 χρόνια λειτουργίας και έχει εδραιωθεί ως ένας καινοτόμος και πρωτότυπος εκθεσιακός θεσμός με δυναμική παρουσία μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Η φετινή διοργάνωση εγκαινιάζεται σήμερα, Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου, στην Cheapart στα Εξάρχεια (Ανδρέου Μεταξά 25) και στο CAMP! (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά) και θα διαρκέσει μέχρι και τις 23 Δεκεμβρίου. «Η Cheapart αποτελεί ένα σπάνιο, ίσως μοναδικό δείγμα σύγχρονου ελληνικού πολιτιστικού σχεδιασμού, που το μοντέλο της εξάγεται με επιτυχία σε χώρες του εξωτερικού κρατώντας πάντα τα χαρακτηριστικά της στοιχεία. Το κλειδί της επιτυχίας είναι η διείσδυση στην τοπική σκηνή και η αποδοχή από την κοινωνία που ενσωματώνει τις εκδηλώσεις αυτές στον κορμό της. Τα χρόνια που προηγήθηκαν έγιναν προσεκτικά βήματα με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και στις εκάστοτε συνθήκες», αναφέρουν χαρακτηριστικά οι διευθυντές και επιμελητές Γιώργος Γεωργακόπουλος και Δημήτρης Γεωργακόπουλος. Οι ίδιοι τονίζουν ότι «οι συνεργασίες καλλιτεχνών, οργανισμών και επιμελητών που προκύπτουν από το δίκτυο της Cheapart έχουν αποδώσει τα τε-

λευταία χρόνια καρπούς που μετρώνται πλέον σε αριθμούς συμμετοχών, επισκεπτών, εκθέσεων και διεθνών εκδηλώσεων. Σκοπός ήταν ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός μιας διοργάνωσης που απέφευγε τα βραχυπρόθεσμα πιθανά οφέλη δίνοντας το βάρος στην παγίωση συνεργασιών και σχέσεων εμπιστοσύνης με τους καλλιτέχνες και το κοινό». Η Φωτεινή Καπίρη, εκ των διευθυντών του CAMP! και της Cheapart, συμπληρώνει πως η φετινή διοργάνωση υπογραμμίζει τον ρόλο και την αξία της Chepart, η οποία διατηρεί σταθερά τις αξίες της μέσα στον χρόνο, επιστρέφει στο επιτυχημένο μοντέλο του 1995, δηλαδή της δεκαήμερης έκθεσης, και αναπροσαρμόζει τις τιμές της στο πνεύμα των καιρών. Παράλληλα, η έκθεση συμπληρώνεται από τη διοργάνωση Cheapart Selection, η οποία θα περιλαμβάνει μια επιλογή από έργα όλων των συμμετεχόντων και θα διαρκέσει από τις 17 Δεκεμβρίου μέχρι τις 13 Ιανουαρίου. Η έκθεση αυτή φιλοξενείται στον νέο χώρο της Cheapart στο Χαλάνδρι (Στρατάρχου Παπάγου 13), ο οποίος έδωσε δυναμικά το «παρών» του πριν από λίγες εβδομάδες.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

13-19.12.2013

Μόνο τα απαραίτητα «Τα στοιχειώδη» είναι ο τίτλος της έκθεσης του Χρήστου Μποκόρου που φιλοξενείται στο κτίριο της Πειραιώς του Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου) έως τις 26 Ιανουαρίου. Τα έργα της έκθεσης είναι ζωγραφισμένα πάνω σε ξύλινα πατώματα από ορεινές γέφυρες, ενώ η στενότητα και το μήκος των έργων επισημαίνουν «τη στενότητα και το μήκος της οδού που διαβαίνουμε ως την απέναντι όχθη», σύμφωνα με τον ζωγράφο. Οπως επισημαίνει ο ίδιος: «Τα έργα, νομίζω, μιλάνε από μόνα τους. Στους καιρούς που ζούμε, με τον ρυθμό της εποχής μας και των αγορών, σωρεύουμε νέα και περιττά πράγματα. Εμείς οφείλουμε να ξαναβρούμε τη συνάφεια με τον ουρανό και τη γη, να ονομάσουμε την ταυτότητά μας».

Ταξιδεύοντας τη νύχτα Η Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλ. Κολωνακίου 20) παρουσιάζει έως τις 11 Ιανουαρίου την ομαδική έκθεση «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας». Ο τίτλος αποτελεί μια αναφορά στο μυθιστόρημα του Louis-Ferdinand Celine “Voyage au bout de la nuit”. Στο πλαίσιο της έκθεσης οι καλλιτέχνες δημιουργούν εικόνες που τους οδηγούν συνειρμικά στην επιλογή κάποιου λογοτεχνικού αποσπάσματος ή το αντίστροφο. Στην έκθεση συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι Γιάννης Αδαμάκης, Μαρίνα Βερνίκου, Μίλτος Γκολέμας, Κατερίνα Καλούδη, Κυριάκος Μορταράκος, Μαρία Φιλοπούλου, Μανώλης Χάρος, Κώστας Χριστόπουλος, Γιάννης Ψυχοπαίδης. Παράλληλα συνεχίζονται στον χώρο οι εκθέσεις των Διαμαντή Αϊδίνη, Γεώργιου Ζογγολόπουλου και των νεότερων καλλιτεχνών Ελευθερίας Σταμάτη και Γιούλας Χατζηγεωργίου.

Φάρμακο Bazaar Στο πνεύμα των γιορτών η γκαλερί CAN Christina Androulidaki (Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι) φιλοξενεί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το Χριστουγεννιάτικο Bazaar της μέχρι τις 4 Ιανουαρίου. Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα τέχνης, τυπώματα σε limited edition, κεραμικά και βιβλία και συμμετέχουν πολλοί Ελληνες και ξένοι καλλιτέχνες, όπως οι Παύλος Τσάκωνας, Ειρήνη Καραγιαννοπούλου, Γιώργος Τσεριώνης, Λευτέρης Τάπας, Αντωνάκης Χριστοδούλου, Jess Wilson, Greece is for Lovers κά. Παράλληλα, στον χώρο θα διατίθενται βιβλία τέχνης, limited-run art catalogues, fanzines και artist books από τους OMMU.

Η ατομική έκθεση της Πέγκυς Κλιάφα με τίτλο “Pharmakon” φιλοξενείται στην Αίθουσα Τέχνης Καππάτος (Αθηνάς 12, Μοναστηράκι) μέχρι τις 11 Ιανουαρίου. Η έκθεση αποτελείται από δημιουργίες της καλλιτέχνιδας από το 2008 μέχρι σήμερα, οι οποίες εντάσσονται σε τρεις εννοιολογικές ενότητες: «Θρησκεία - Μεταφυσική», «Φύση» και «Επιστήμη - Χημεία». Πρωταγωνιστής στη δουλειά της αυτή, το χάπι ή το περιτύλιγμα, η συσκευασία του χαπιού, το blister και τα ασημένια χαρτάκια από τα περιτυλίγματα των χαπιών. Με αναφορές στην εξέλιξη της θεώρησης του ανθρώπου σχετικά με την ίαση της ψυχής και του σώματος, η έκθεση περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ζωγραφικά έργα, εγκαταστάσεις από μεταλλικούς τοίχους, βιτρό γνωστών δυτικών καθεδρικών ναών, ταπετσαρίες, δαντέλες, ψηφιδωτά, βίντεο και γλυπτά.

Εργαστήρια 2013 To metamatic:taf (The Art Foundation) αποτελεί έναν δραστήριο πολιτιστικό οργανισμό ο οποίος από το 2009 υλοποιεί και φιλοξενεί ποικίλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και εκθέσεις. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια συμπληρώνει τη δράση του με την παρουσία του και στο online περιβάλλον μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας www.metamatictaf.gr, το οποίο λειτουργεί ως προέκταση των πρακτικών του, τόσο στο ελληνόφωνο όσο και στο αγγλόφωνο κοινό. Ανάμεσα στις εκθέσεις και στα projects που έχει φιλοξενήσει κατά καιρούς συγκαταλέγεται και η έκθεση «Εργαστήρια», η οποία παρουσιάζεται για τέταρτη χρονιά στον χώρο (Νορμανού 5, Μοναστηράκι) και θα διαρκέσει έως τις 5 Ιανουαρίου. Μια έκθεση θεσμός για το metamatic:taf, που φιλοδοξεί να μεταδώσει το καλλιτεχνικό κλίμα που επικρατεί στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, φιλοξενώντας μια επιλογή έργων από πρόσφατους αποφοίτους της σχολής σε ανοιχτή συνεύρεση και συνομιλία μεταξύ τους. Tην επιμέλεια υπογράφουν οι Γιαλένα Κλειδαρά και Ιφιγένεια Παπαμικρουλέα και συμμετέχουν οι Αμαλία Αντωνιάδου, Παντελής Γιαννάκης, Ανδριάνα Δαούτη, Νατάσα Ευσταθιάδη, Γιάννης Καπέλλος, Γεωργία Λαλέ, Λαμπρινή Μάρκου, Ελίνα Νιάρχου, Μαίρη Παππά, Δημήτρης Παπουτσάκης, Πάνος Προφήτης, Αλίκη Σούμα, Σωτηρία Τσιάκα, Μυρτώ Φερεντίνου, Σωτήρης Φωκέας, Θανάσης Φωτεινιάς. «Αυτή η κυρίαρχη τάση για επαναδιαπραγμάτευση των αισθητικών εννοιών και πρακτικών αποτελεί τον συνεκτικό ιστό της έκθεσης, καταδεικνύοντας μια συνειδητή διάθεση για επανεξέταση και επανακαθορισμό, η οποία λειτουργεί ως προτροπή για έναν εναλλακτικό τρόπο προσέγγισης και θέασης των έργων», σημειώνουν οι επιμελήτριες.

Διαβάζω

Πικρή σοκολάτα Κείμενο: Μιχάλης Δήμας

Τα καταστήματα είχαν αρχίσει να στολίζονται ήδη από τις αρχές του Νοέμβρη ακολουθώντας το δυτικό πρότυπο, αλλά και σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τονώσουν την αγορά. Ο απολογισμός ήταν θλιβερός. Οχι μόνο για τους εμπόρους. Η Ιωάννα περνώντας μπροστά από τις βιτρίνες της Ερμού στεκόταν σε κάποιες γενναιόδωρες προσφορές. Η χρονιά που τελειώνει δεν ήταν πολύ γενναιόδωρη μαζί της. Δεν της πρόσφερε τίποτα σχεδόν, παρά μόνο αρκετά παραπανίσια κιλά. Ετσι, στο κατώφλι του νέου χρόνου, η γνωστή μελαγχολία των γιορτών φαινόταν κι αυτή να διογκώνεται από το βάρος του χρόνου που περνά αμείλικτα, αλλά και απ’ το βάρος της ίδιας της Ιωάννας που αυξανόταν επικίνδυνα. Στα πρόθυρα των 35 χρόνων της χτυπούσε πάλι την πόρτα η ίδια κρίση πιο έντονη από κάθε άλλη φορά. Ενιωθε πως απέκτησε κι έναν νέο εχθρό: τη ζυγαριά. Την άλλη όμως ζυγαριά, εκείνη που έκλινε προς το μέρος της παραίτησης, αποφάσισε να τη γυρίσει στην πλευρά της μάχης. Δεν είχαν χαθεί όλα. Ηταν απλά λίγο άτυχη στους άνδρες. Εντάξει, ήταν και λίγο βαριά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ηταν εύκολο να πέσει στην παγίδα των γλυκών πειρασμών. Η σοκολάτα ήταν το αντικείμενο του πόθου της, καθόλου σκοτεινό και καθόλου άπιαστο. Για κάθε κορμί ονειρεμένο και μακρινό υπήρχε κι ένας... κορμός, λαχταριστός και διαθέσιμος. Παραδινόταν άνευ όρων στο πάθος της, σε οποιαδήποτε μορφή, μέγεθος, χρώμα. Υγρή, στερεή, μαύρη, λευκή, κουβερτούρα, σουφλέ, κρέπα, κέικ, κρουασάν, παγωτό, ταινία, βιβλίο, τραγούδι! Ναι, καταβρόχθιζε με βουλιμία καθετί σχετικό με σοκολάτα, εκτός βέβαια από τα σοκολατένια κορμιά στις καλοκαιρινές παραλίες. Βέβαια, κάποιες φορές απογοητευόταν, γιατί διαπίστωνε ότι το θέμα της ταινίας ή του βιβλίου ελάχιστη σχέση είχε με την αγαπημένη της λιχουδιά. Περισσότερο όμως απογοητευόταν γιατί συνειδητοποιούσε ότι μ’ αυτό το πάθος της απομακρυνόταν ακόμα πιο πολύ από το όνειρο ενός συντρόφου. Οπότε έβρισκε ξανά παρηγοριά στη σοκολάτα. Για να βγει απ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο χρειαζόταν επειγόντως ψυχολογική υποστήριξη. Σε κάποιο περιοδικό με θέματα υγείας και ψυχολογίας είδε τη διαφημιστική κα-

ταχώριση κάποιας ψυχολόγου ειδικευμένης σε προβλήματα βουλιμίας και παχυσαρκίας. Η πρώτη συνεδρία ήταν απογοητευτική. Η ψυχολόγος της συνέστησε αποχή. Από τη σοκολάτα βέβαια και τα γλυκά, γιατί από το σεξ απείχε ήδη... έτη φωτός. Αποφάσισε να συμβουλευτεί κάποιον άλλον, με την ελπίδα η αγωγή που θα της προτείνει αυτός, ο δεύτερος, να είναι λιγότερο δυσβάσταχτη. Πράγματι, σε πρώτη φάση της συνέστησε περιορισμό των γλυκών στο ελάχιστο, με μέγιστη επιτρεπόμενη δόση ένα σοκολατάκι τη βδομάδα! «Μα δεν καταλαβαίνετε ότι είναι πολύ δύσκολο αυτό που μου ζητάτε; Πώς θα περάσω από το ένα άκρο στο άλλο;» «Υπάρχει τρόπος. Θα προσπαθήσετε να συνδυάσετε τη σοκολάτα με κάτι δυσάρεστο, κάτι απαίσιο». «Ααα, μάλιστα! Σαν αυτά που κάνουν σε κάτι εγκληματίες, κάτι διεστραμμένους, για να ξεπεράσουν το βίτσιο τους!» «Μακάρι αυτοί να είχαν το δικό σας πάθος, κι ας έμεναν αβοήθητοι», απαντά γελώντας ο ψυχολόγος. Εφυγε απ’ το γραφείο σκεπτική, κάλεσε το ασανσέρ και μπήκε μέσα μαζί μ’ έναν καλοβαλμένο κύριο γύρω στα 40. Τα λόγια του ψυχολόγου στριφογύριζαν στο μυαλό της. Δυσάρεστο, απαίσιο. Η σκέψη της έτρεχε σε διάφορα δεινά. Πόλεμος, πυρκαγιά, επιδημία, τσουνάμι, σεισμός. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας υπόκωφος θόρυβος για μερικά δευτερόλεπτα, έσβησε το φως και το ασανσέρ ακινητοποιήθηκε ανάμεσα σε δύο ορόφους. «Παναγία μου, σεισμός! Τι ήταν να το μελετήσω...» Ο κύριος δίπλα της πιο ψύχραιμος την καθησυχάζει. «Ησυχάστε, μια διακοπή ρεύματος είναι. Μου ’χει ξανασυμβεί. Συνήθως δεν κρατάει πολύ». «Ετσι λέτε; Μακάρι», αποκρίθηκε και προσπάθησε να κρύψει τον πανικό της που ήταν βαθύτερος. Σαν ξαφνικά να πάτησε κάποιος έναν διακόπτη και η από-

τομη διακοπή φώτισε τη δική της αδιάκοπη ακινησία. Κι ένιωθε εκεί, ακινητοποιημένη ανάμεσα σε δύο ορόφους, σε δύο ψυχολόγους, σε δύο ζωές, αυτή που ονειρεύτηκε κι εκείνη της σοκολατένιας κι ωστόσο πικρής πραγματικότητάς της. Ανάμεσα στη βαριά σκιά της μοναξιάς και το βάρος των 35 χρόνων της. Ενιωσε το βλέμμα της να θολώνει, αλλά μέσα στο ελάχιστο φως η υγρασία αυτή πέρασε απαρατήρητη. Από αυτές τις απαισιόδοξες σκέψεις την απομάκρυνε βίαια ο ήχος του κινητού του κυρίου, που θέλοντας και μη της έκανε παρέα. Μάλιστα η μελωδία της φάνηκε γνωστή. Μα βέβαια, ήταν το “Chiculata”! «Ελεος!» της ξέφυγε μια κραυγή. Ο κύριος μετά την πολύ σύντομη συνομιλία του προσπάθησε ξανά να την καθησυχάσει.

Κόβει τη σοκολάτα στη μέση και της προσφέρει τη μισή. «Θέλετε;» «Να μη σας τη στερήσω». «Ευχαρίστησή μου!» «Εμένα να δείτε! Ωστε είστε λάτρης της σοκολάτας κι εσείς;» «Οχι ακριβώς. Εχω πάντα μία μαζί μου γιατί της έχει αδυναμία η γυναίκα μου. Είναι κι αυτή σε ενδιαφέρουσα!» Τότε ένιωσε ένα δυνατό χτύπημα. Τώρα πια δεν είχε την αίσθηση της ακινησίας. Ενιωθε να καταρρέει. Να πέφτει με δύναμη προς τα κάτω και να βυθίζεται.

«Ηρεμήστε! Κάντε λίγη υπομονή!» «Μια ζωή υπομονή κάνω, κύριε».

Προσπάθησε να βρει ξανά την ψυχραιμία της μετά κι απ’ αυτό το σοκ.

«Γιατί τόση απογοήτευση; Είστε μια χαρά κυρία».

«Καλοσύνη σας που με βρίσκετε ενδιαφέρουσα!»

«Θέλετε να πείτε ότι είμαι μια χαρά στο σκοτάδι;»

Εκείνη τη στιγμή το ρεύμα επανέρχεται, μόνο που τώρα όλη αυτή η διαδικασία μοιάζει με σειρά από απανωτά ηλεκτροσόκ.

«Οχι, σας είδα προηγουμένως».

«Μα βέβαια. Αλλά δεν συστηθήκαμε».

«Τέλος καλό, όλα καλά». Ο κύριος δεν έχει καταλάβει το κακό που άθελά του προκάλεσε, την πληγή που μόλις έξυσε.

«Ιωάννα. Ιωάννα Μεταληνού».

«Βέβαια! Να πηγαίνουμε τώρα. Χάρηκα!»

«Βαγγέλης. Βαγγέλης Παυλίδης».

Κι έτσι, αφού αποχαιρετίστηκαν, πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Η Ιωάννα τότε συνειδητοποίησε πως κρατούσε στο χέρι μισή σοκολάτα. Τώρα μπορούσε να τη δει καλύτερα. Ηταν μαύρη. Πικρή. Με βαριά καρδιά κατευθύνθηκε προς τη στάση του λεωφορείου, όταν αντίκρισε στην απέναντι πλευρά ένα φορτηγό για συγκεκριμένη επιδιορθωτική αποστολή και ένιωσε μια γνώριμη δυσοσμία να φτάνει στα ρουθούνια της. Θυμήθηκε τα λόγια του ψυχολόγου: «δυσάρεστο, απαίσιο». Με τη σοκολάτα άθικτη στο χέρι, εγκατέλειψε τη στάση του λεωφορείου και πλησίασε το φορτηγό με το βλέμμα στραμμένο στα μεγάλα γράμματα «ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ».

«Και με βρίσκετε μια χαρά;»

«Παυλίδης; Βαλτός είστε, άνθρωπέ μου;» «Κατάλαβα. Εχετε πικρή πείρα από κάποιον Παυλίδη». «Οχι πικρή, γλυκιά, πολύ γλυκιά. Πιο γλυκιά δεν γίνεται!» «Είπατε γλυκιά και θυμήθηκα ότι έχω μια σοκολάτα μαζί μου». «Δεν το πιστεύω!»

Ο Μιχάλης Δήμας έχει εκδώσει τη συλλογή ευθυμογραφημάτων «Γλωσσοκόπανος» (εκδ. Οσελότος), ενώ ετοιμάζει μια συλλογή διηγημάτων - καθώς τα τελευταία, όσο έμεναν ανέκδοτα, διαμαρτύρονταν εντόνως.

13 -19.12. 2013

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

13 -19.12. 2013

Ποιος ακούει; Πρώτη φορά είδα την Ελεωνόρα Ζουγανέλη τον χειμώνα του 2006, στη μουσική σκηνή Δίπλα στο Ποτάμι και τελευταία την Τρίτη το βράδυ στο Ανοδος Live Stage στο νέο της πρόγραμμα «Κάτι έχω να σου πω». Εκείνο το ντροπαλό κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά μεταμορφώθηκε αυτά τα επτά χρόνια σε μια δυναμική γυναίκα που ξέρει τι θέλει και πώς να το πετυχαίνει. «Η ζωή μου είναι πολύ έντονη και οι συνθήκες αλλάζουν πολύ γρήγορα. Ειδικά ύστερα από τόσα χρόνια θα ήμουν πολύ στεναχωρημένη αν δεν είχε αλλάξει κάτι», μου εξομολογείται γελώντας. Τη συνάντησα -εκτός σκηνής αυτή τη φορά- πριν από λίγες ημέρες σε ένα καφέ της Καλλιδρομίου. Χαμογελαστή και χαλαρή, αρκετά διαφορετική από το δυναμικό πλάσμα που ανεβαίνει στη σκηνή και τα σαρώνει όλα. Με μεγάλο ενθουσιασμό για τον τελευταίο της δίσκο -την πιο «δική» της δουλειά-, αλλά και σίγουρη για την πορεία της. «Ηξερες από μικρή τι ήθελες να γίνεις;» τη ρωτάω, αν και υποψιάζομαι την απάντηση λόγω του οικογενειακού περιβάλλοντος. «Δεν είχα προγραμματίσει ακριβώς τι θέλω να κάνω, ήξερα όμως ότι θέλω να τραγουδάω. Πέρασα προσωπικές δοκιμασίες για το αν είμαι ή όχι διατεθειμένη να αφιερώσω τόσο χρόνο από τη ζωή μου για αυτή τη δουλειά», απαντάει και με σαστίζει. Ενα κοριτσάκι που έχει μεγαλώσει στις μουσικές σκηνές και στα θέατρα, που συμμετείχε στη δισκογραφία από τόσο μικρή, πώς είναι δυνατόν να αμφιβάλλει; Και όμως, λίγο μετά τη συνεργασία της με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Αντώνη Ρέμο τη σεζόν 2004-2005 μπήκαν καινούργια δεδομένα στη ζωή της και άρχισε να καταλαβαίνει τις απαιτήσεις του επαγγέλματος. «Ηταν μια εποχή που είχα διάφορα σκαμπανεβάσματα, αλλά αποφάσισα να το κάνω και τελικά μου βγήκε σε καλό», λέει χαρακτηριστικά. Αν και οι δύο γονείς της κινούνται στον καλλιτεχνικό χώρο, δύσκολα μπορούν να καταλάβουν τους ρυθμούς με τους οποίους η Ελεωνόρα δουλεύει. «Οι εποχές έχουν αλλάξει, οι γονείς μου μπορούσαν να μου μεταφέρουν μόνο μια αίσθηση. Ο μπαμπάς μου πολλές φορές δεν καταλα-

βαίνει πολλά πράγματα που κάνω ή συζητάω, τους φόβους και τις ανασφάλειές μου. Εχουν αλλάξει τα ωράρια, οι απαιτήσεις, τα χρήματα. Εκείνος έπαιζε παλιά πέντε ημέρες την εβδομάδα, επτά μήνες τον χρόνο. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί εγώ στήνω μια μεγάλη παράσταση για έξι ή οκτώ live. Του φαίνεται περίεργο, αλλά αυτό είναι μια δική μας καινούργια πραγματικότητα». Με την Ελεωνόρα μπορείς να μιλάς για ώρες. Για τα παιδικά της χρόνια, για τη μουσική, για τους γνωστούς που συναντάς παντού σε αυτή την πόλη. Κάτι που δεν της αρέσει και πολύ. Αλλά η αφορμή αυτής της συνάντησης ήταν οι ζωντανές της συναυλίες στην Ανοδο. Και η αφορμή για αυτές ο καινούργιος της δίσκος που κυκλοφόρησε την άνοιξη. «Η Ανοδος είναι ένα καινούργιος χώρος, αρκετά μεγαλύτερος από τον Σταυρό που με φιλοξενούσε τόσα χρόνια. Εχει κάποιες δυνατότητες για φωτισμούς και προβολή βίντεο, που θέλω να τις εκμεταλλευτώ». Μεγάλος χώρος, αλλά η Ελεωνόρα ανησυχεί περισσότερο για το αν θα τον γεμίσει και όχι αν θα χαθεί η επικοινωνία. Η λογική και η διάθεση παραμένει εξάλλου η ίδια. Πρώτο μέλημά της είναι να επικοινωνεί με το κοινό της, να ανταλλάσσει συναισθήματα και να διασκεδάζει. Οσον αφορά το πρόγραμμα, περιλαμβάνει προηγούμενες επιτυχίες της, ένα μεγάλο μέρος του τελευταίου της δίσκου «Μετακόμιση τώρα», αλλά και παλιότερα τραγούδια λίγο πειραγμένα. Καθώς η συζήτηση περνάει στον δίσκο, παρατηρώ ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά στον ήχο και η Ελεωνόρα συμφωνεί. «Ηταν μια έντονη ανάγκη μου εδώ και πολύ καιρό. Τελικά αγαπώ πολύ το live. Βασίζομαι πολύ στην μπάντα μου και αυτοί είναι διατεθειμένοι να κάνουν την οποιαδήποτε παλαβομάρα μου. Από το να χορέψουν μέχρι να κάνουν ακροβατικά». Για αυτό και ο δίσκος έγινε με λογική προετοιμασίας μιας συναυλίας. Οι μουσικοί που έπαιξαν ήταν όλοι μέλη της μπάντας της Ελεωνόρας και ο Ευριπίδης Ζεμενίδης βοήθησε στο κλίμα που η ίδια ήθελε να περάσει. Φυσικά μεγάλο μέρος ευθύνης για αυτή την ανανέωση έχουν και όλοι οι δημιουργοί των τραγουδιών. Οι περισσότεροι, νέοι σε ηλικία, αλλά και

φίλοι της, της έδωσαν την ευκαιρία να βρίσκεται πολλές ώρες στο στούντιο και να το απολαμβάνει. «Αυτός ο δίσκος έχει πάει πάρα πολύ καλά και σε πωλήσεις, αλλά και σε απήχηση. Ισως το ‘Ελα’ να είναι μια μεγάλη εμπορική επιτυχία, αλλά δεν μου άφησε πολύ υλικό. Αντίθετα, αυτός ο τελευταίος δίσκος έχει πολλά τραγούδια που έχουν αγαπηθεί. Το «Να ’σαι καλά» σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη και στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου, η «Μετακόμιση τώρα» και το «Η επιμονή σου» του Κώστα Λειβαδά - τραγούδι που δεν περίμενα να έχει τόσο μεγάλη απήχηση και εντυπωσιάστηκα». Μια και η κουβέντα ήρθε στις πωλήσεις, αναρωτιέμαι αν την αγχώνει η πτώση στις αγορές που παρατηρείται γενικότερα. «Ολοι έχουμε το άγχος των πωλήσεων, γιατί αν δεν έχουμε καθόλου πωλήσεις οι εταιρείες δεν θα συνεχίσουν να μας στηρίζουν. Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να καλύψουν μόνοι τους μια παραγωγή. Οσο μια εταιρεία μπορεί να καλύψει αυτά τα έξοδα είναι πολύ σημαντικό». Ωστόσο δεν πιστεύει ότι η δισκογραφία μπορεί να εξαφανιστεί έτσι απλά. «Ο δίσκος είναι μια διαδικασία που στην ουσία την κάνουμε για εμάς. Αποτυπώνουμε καινούργιο υλικό για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τραγούδια που ο κόσμος θα αγαπήσει και θα αρχίσει να μας ταυτίζει με αυτό που παρουσιάζουμε. Αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει με οποιονδήποτε τρόπο. Ο καθένας από εμάς θα φροντίσει μόνος του. Πάντως ο τρόπος να επικοινωνούμε θα βρεθεί!» Ετσι αισιόδοξη την αποχαιρετώ προσωρινά. H επόμενη φορά που την είδα ήταν στη σκηνή της Ανόδου, τέσσερις ημέρες πριν από την πρεμιέρα του προγράμματος. Σε μια ειδική βραδιά που μας έδωσε μια γεύση για όσα θα συμβαίνουν εκεί κάθε Σάββατο. Δεν αποκαλύπτω τα δυνατά σημεία του προγράμματος για να ανακαλύψει ο καθένας τις δικές του αγαπημένες στιγμές, αλλά να ξέρετε ότι η Ελεωνόρα εμπιστεύεται τα παλιά καλά λαϊκά τραγούδια. Τα αγαπάει, τα τραγουδάει και το χαίρεται!

13 -19.12. 2013

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

13 -19.12. 2013

Περί ζωής και θανάτου Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι στην πρώτη μου συνάντηση με τον Χρήστο Λούλη θα πρωταγωνιστούσε... ο θάνατος! Ισως όμως να ήταν και αναπόφευκτο, αν σκεφτείς ότι στην παράσταση, που στάθηκε η αφορμή για τη συνάντησή μας, τον υποδύεται. Τον Θάνατο.

«Το έργο μιλάει για αγάπη. Το κεντρικό πρόσωπο του έργου, η Κόρη, αυτοκτονεί. Ερωτεύεται τον Φίλο, έτσι λέγεται ο ήρωας που παίζω εγώ, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι ο Θάνατος. Ερωτεύεται τον Θάνατο. Και ενώνεται μαζί του. Υστερα όμως το μετανιώνει, δεν θέλει να πεθάνει, θέλει να ζήσει... Κι αυτό που καταλαβαίνουμε στο τέλος είναι ότι δεν μετάνιωσε που πέθανε, αλλά που δεν έζησε», μου εξηγεί ο Χρήστος.

Βρισκόμαστε στο Θέατρο Πορεία λίγο πριν από την πρεμιέρα του έργου του Γιον Φόσε «Παραλλαγές Θανάτου», σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, την πρώτη του μετά την αποχώρησή του από το Εθνικό Θέατρο. «Πώς πάνε οι τελικές πρόβες;» τον ρωτάω στα πρώτα αμήχανα λεπτά της συνάντησής μας. «Κουραστικά, αλλά πολύ ωραία. Εχω γυμναστεί απίστευτα», μου λέει εξηγώντας μου ότι σε όλο το έργο φοράει παγοπέδιλα και κάνει πατινάζ. Ο Θάνατος με παγοπέδιλα! Ο Χουβαρδάς έχει έμπνευση. Δεν τη χάνω αυτή την παράσταση.

Οι γονείς της, τους οποίους υποδύονται ο Νίκος Καραθάνος και η Λυδία Φωτοπούλου (σε μεγάλη ηλικία) και ο Γιάννος Περλέγκας και η Μαρία Πρωτόπαππα (σε νεότερη ηλικία), μένουν μετέωροι μπροστά στη δυσβάσταχτη απώλεια. Τι έφταιξε; Γιατί το έκανε; Πώς να δεχτείς το τέλος; «Οι ήρωες του Φόσε είναι απλοί άνθρωποι, δεν είναι διανοητές. Εχουν αδυναμίες και παλεύουν να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό το μυστήριο της ζωής», παρατηρεί ο Χρήστος.

Το έργο του κορυφαίου σύγχρονου Νορβηγού συγγραφέα στοχάζεται πάνω στη ζωή και στον θάνατο. Αναρωτιέμαι αν ο ίδιος ο άνθρωπος είναι σε θέση να αποκρυπτογραφήσει τη θνητότητά του... «Αντί να προσπαθούμε να απαντήσουμε το ερώτημα τι είναι ο θάνατος, θα πρέπει ίσως να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι είναι η ζωή», μου απαντάει ο Χρήστος. «Οφείλουμε να το κάνουμε για να ζούμε καλύτερα! Εφόσον βιολογικά τουλάχιστον ο θάνατος στο φινάλε νικάει τη ζωή, η ζωή έχει καθήκον μέχρι να τελειώσει να νικάει καθημερινά τον θάνατο».

Ο ίδιος ο Φόσε σχολιάζει για τα έργα του: «Τα έργα μου είναι τόσο επώδυνα που κλαίω ο ίδιος όταν τα βλέπω». Ο Χρήστος όμως επιμένει ότι οι «Παραλλαγές Θανάτου» είναι ένα φωτεινό έργο: «Δεν παύει να είναι πολύ συγκινητικό, σε πονάει πολύ. Αλλά από την άλλη έχει και ένα χιούμορ που έχει ο ίδιος ο θάνατος. Μπορεί να ζεις τη ζωή σου μετρημένα, να αθλείσαι, να τρως σωστά, να είσαι γεμάτος αγάπη και βγαίνεις για τζόκινγκ και σε πατάει ένα φορτηγό!» μου λέει και, όσο τραγελαφικό και αν ακούγεται, είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Και πώς νικάς τον θάνατο, έστω μεταφορικά; «Με την αγάπη. Πάνω από όλα η αγάπη. Ο έρωτας. Αυτή η προσωρινή αθανασία. Η αγάπη ισούται με τη ζωή», αναφωνεί αυθόρμητα. «Εχω την αίσθηση ότι η αγάπη μεγαλώνει αυτόν που την έχει και εκείνος με τη σειρά του μπορεί να χωρέσει πολλά πράγματα μέσα του. Ανθρώπους, ιδέες, σκέψεις... Ετσι νικάς την ακινησία. Ο θάνατος έχει μια άρνηση, κλείνει την πόρτα. Η αγάπη την ανοίγει».

«Επίσης», συνεχίζει, «πρέπει να σου πω ότι μάθαμε πως ο Φόσε κλαίει όταν βλέπει παραστάσεις των έργων του γιατί δεν του αρέσουν οι παραστάσεις. Κάποιες φορές φεύγει και στο διάλειμμα!» Δεν μου φαίνεται παράδοξο. Τα έργα του Φόσε δεν είναι ευανάγνωστα και μπορούν πολύ εύκολα να παρερμηνευτούν από έναν σκηνοθέτη. Ο ρεαλισμός συναντάει την ποίηση και το φανταστικό. «Δεν είναι η ποίηση του Σαίξπηρ. Είναι η ποίηση ενός Νορβηγού. Με μία λέξη μπορεί να σου πει ό,τι κάποιος άλλος θα σου έλεγε σε μία σελίδα», παρατηρεί ο Χρήστος.

Κάπου εδώ συμπληρώνεται το τρίπτυχο των «Παραλλαγών Θανάτου». Ζωή, Θάνατος και Αγάπη.

Τον ρωτάω για τη συνεργασία του με τον Γιάννη Χουβαρδά. Είναι η τέταρτη φορά που δουλεύουν μαζί μετά το “Clavigo” στο Αμόρε το 2004, τον «Περικλή» του Σαίξπηρ και το «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» στο Εθνικό. «Είναι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, που δεν διατυμπανίζει την ευαισθησία του», μου εξηγεί. «Αυτό είναι πολύ προκλητική συνθήκη για έναν ηθοποιό που θέλει να πάει λίγο παρακάτω στην τέχνη του». Και ο Χρήστος Λούλης ανήκει σίγουρα σε αυτούς. «Μου αρέσει, γιατί, ενώ είναι πατέρας, είναι πατέρας αυστηρός. Σου λέει, πάμε μαζί να κάνεις αυτό που μπορείς. Να κάνεις και παραπάνω από αυτά που μπορείς. Μαζί όμως». Στο τέλος της συζήτησής μας του ζητάω το σχόλιό του για τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Σωτήρη Χατζάκη. «Από ό,τι καταλαβαίνω ο Χατζάκης ενδιαφέρεται να εξερευνήσει αυτό που λέμε ελληνικότητα στο θέατρο. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα τι είναι ελληνικό. Τι σημαίνει δηλαδή Ελλάδα, τι σημαίνει ανήκω στο ελληνικό έθνος... Να μία αφορμή για έναν ωραίο διάλογο. Πρέπει να βρούμε τι είναι ελληνικό και πώς αυτό συνδιαλέγεται με τον έξω κόσμο. Για μένα ο ορισμός του Ελληνα είναι ο κοσμοπολίτης. Δεν είναι ο παππούς στην Ανω Ραχούλα», σχολιάζει. «Αυτό που με τρομάζει είναι τα δύο άκρα. Ή μιμητισμός ή περιχαράκωση. Πρέπει να βρούμε μια επιθυμητή ισορροπία», συνεχίζει με νόημα. Τον περίμενα πιο επικριτικό απέναντι στον Σωτήρη Χατζάκη. Δεν είναι. «Είναι ακόμα νωρίς για να κρίνουμε. Και δεν έχω δει καμία καινούργια παραγωγή ακόμα. Απλά χωρίς να προκαταβάλω το πού θέλει να το πάει, οφείλω να διαφωνήσω με τη δήλωσή του ότι το Εθνικό ανήκει σε όλους τους Ελληνες ηθοποιούς. Το Εθνικό ανήκει στους Ελληνες θεατές. Και σαν Εθνικό έχει την υποχρέωση να έχει κάθε φορά την αφρόκρεμα και των ηθοποιών και των σκηνοθετών».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Ντεμπούτο... καρδιάς ναν μαθήματα δύο ηθοποιοί που δούλευαν τότε στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Ο ένας ήταν ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, που μου έκανε τραγούδι. Οταν λοιπόν πήγα για πρώτη φορά να κάνω μάθημα, με ακούει και μου λέει: ‘Είσαι πολύ καλός! Δεν θα χρειαστεί να κάνουμε και πολλά...’ Εγώ ενθουσιάστηκα και δεν έδωσα ποτέ εξετάσεις στη Δραματική!» Το τραγούδι μπαίνει πια για τα καλά στη ζωή του.

και τη δημιουργία ενός προσωπικού δίσκου. «Είχα στίχους, αλλά δεν είχα βρει κάποιον να τους μελοποιήσει. Με τον Γιώργη Χριστοδούλου κάναμε παρέα, τον θαύμαζα πολύ, αλλά δεν είχε τεθεί θέμα επαγγελματικής συνεργασίας. Μια μέρα ο Σταύρος Σταύρου μου στέλνει κάποιους καινούργιους στίχους και με ρωτάει: ‘Θα ήθελες να σου γράψει μουσική ο Γιώργης Χριστοδούλου; Γιατί μιλήσαμε και μου είπε ότι ενδιαφέρεται’. Και μένω άφωνος».

«Ηθελα να ασχοληθώ με το τραγούδι από πολύ μικρός, αλλά δεν το είχα πει σε κανέναν», μου εξομολογείται ο Κωνσταντίνος. «Να φανταστείς, στο γυμνάσιο στην Κοζάνη που συμμετείχα στη χορωδία ήμουν πίσω πίσω κρυμμένος. Ντρεπόμουν».

Ενα demo που δίνει σε έναν διοργανωτή συναυλιών τον φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό του. «Με πήραν τηλέφωνο μια μέρα από την Αθήνα και μου είπαν ότι θέλουν να συμμετέχω σε μια σειρά συναυλιών με την Καίτη Χωματά. Τα παράτησα όλα φυσικά και πήγα», μου αποκαλύπτει. Κάθε αρχή και δύσκολη όμως και ύστερα από κάποιες συναυλίες με τη Χωματά στην Κύπρο αποχωρεί και επιστρέφει στην Κοζάνη. «Ημουν άπειρος και δεν μπορούσα να διαχειριστώ διάφορα που συνέβαιναν. Τρόμαξα και είπα ότι δεν θέλω να ξανατραγουδήσω ποτέ», μου εξηγεί.

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα... Ο Γιώργης ζει μόνιμα στη Βαρκελώνη και έτσι οι δυο τους κάνουν σχεδόν όλη τη δουλειά μέσω Skype! «Μου έστελνε τραγούδια, τα δοκιμάζαμε, κάναμε πρόβες, όλα μέσω Skype», μου εξηγεί γελώντας. Απολύτως handmade δουλειά, απολύτως δική τους κατάθεση ψυχής. «Ημασταν ουσιαστικά εγώ και ο Γιώργης. Και δεν υπήρχε καμία εταιρεία να περάσει το δικό της», ομολογεί.

Μην τολμώντας να ασχοληθεί ακόμα επαγγελματικά με τη μεγάλη του αγάπη, αποφασίζει να τη φλερτάρει, κατά κάποιον τρόπο, διακριτικά. Αρχίζει να προετοιμάζεται για να δώσει εξετάσεις σε δραματική σχολή. Να γίνει ηθοποιός. «Μου έκα-

Οι μεγάλες αγάπες όμως δεν μας αφήνουν τόσο εύκολα. Λίγο καιρό μετά ο Κωνσταντίνος κατεβαίνει ξανά στην Αθήνα. Ακολουθούν κάποια live με τον Δημήτρη Μαραμή και ύστερα ανεβαίνει μόνος του στη σκηνή. Τότε αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά

Εκτιμώ αφάνταστα τους ανθρώπους που δεν σταματάνε να παλεύουν για το όνειρό τους. Τον Κωνσταντίνο Νάρη τον ξέρω εδώ και περίπου τρία χρόνια και γνωρίζω την αγάπη και το πάθος του για το τραγούδι. Το πάλεψε πολύ για να γίνει πραγματικότητα η πρώτη του δισκογραφική δουλειά. Το σημαντικότερο όμως, το έκανε με τους δικούς του όρους. Οταν μου έστειλε το cd του να το ακούσω, χαμογέλασα πλατιά. Για δες, τα κατάφερε. Και τα κατάφερε πολύ καλά. «Τέρμα η καρδιά» λοιπόν, με τη φωνή του Κωνσταντίνου, τις μελωδίες του Γιώργη Χριστοδούλου και τα λόγια του Νίκου Μωραΐτη, του Σταύρου Σταύρου, του Διαμαντή Γκιζιώτη και του Χρίστου Παπαδόπουλου.

«Θέλω να κάνω πολύ απλά αυτό που αγαπώ και ελπίζω ότι αυτή τη δουλειά με τον Γιώργη θα βρεθούν κάποιοι άνθρωποι που θα την αγαπήσουν. Τώρα αν θα έχει μεγάλη ή μικρή ανταπόκριση δεν το γνωρίζω, αλλά είμαι αισιόδοξος», μου λέει. Αμέσως μετά τις γιορτές θα κάνει μια σειρά από live παρουσιάζοντας το «Τέρμα η καρδιά». Θα είμαι εκεί.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

13 -19.12. 2013

Και όμως υπάρχει! Η έκφραση «δεν υπάρχει» αναιρείται με τον ωραιότερο τρόπο στον νέο πολυχώρο Retrosexual Vintage Shop της οδού Αγ. Ειρήνης 3. Τα πανέμορφα παλιά, αυθεντικά αντικείμενα που εμπορεύεται υπάρχουν σήμερα στην καρδιά της Αθήνας χάρη στο μεράκι του Joe Pe, του διαχειριστή του καταστήματος, και της οικογένειάς του. Από ρούχα, ηλεκτρικές συσκευές, έπιπλα και κάμερες μέχρι φωτιστικά και χαλιά, τα πάντα σε στέλνουν σε ένα ονειρεμένο ταξίδι στο παρελθόν. Και αν σου αρέσουν τα παλιά πράγματα, τότε τα θέλεις όλα! Ο Joe είναι βιομηχανικός σχεδιαστής με master στην ιστορία του design και στη συντήρηση. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια που είχε αυτό το περιβάλλον, από τον παππού στον πατέρα του και τώρα σε εκείνον. Η ιδέα ξεκίνησε στην οικογένεια από αγάπη, αφού οι γονείς του συλλέγουν εδώ και χρόνια, ενώ στη συνέχεια έδιναν πράγματα για σκηνικά σε γυρίσματα ταινιών. Βλέποντας όμως το αυξανόμενο ενδιαφέρον από φίλους και γνωστούς, ο Joe προσάρμοσε την ιδέα «στη νέα γενιά». Για αρχή έφτιαξε μια σελίδα στο Facebook, η οποία χωρίς διαφήμιση έχει ξεπεράσει τους 10.000 θαυμαστές. «Ο κόσμος το αγκάλιασε πολύ και έτσι το ένα έφερε το άλλο», λέει ο ίδιος. «Επειδή συλλέγουμε συνέχεια, ένας τρόπος για να χωρούν τα

αντικείμενα στον χώρο μας είναι να επικοινωνούμε τη vintage κουλτούρα. Για αυτό και οι τιμές είναι χαμηλές, ώστε να τα δίνουμε γρήγορα». Τα περισσότερα εδώ είναι προς πώληση και κάποια -ιδιαίτερης συλλεκτικής αξίας- για ενοικίαση, όπως πχ. τρόφιμα που είναι σε αυθεντικές συσκευασίες και που έχουν σταλεί ακόμα και σε μουσεία. Τα αντικείμενα συλλέγονται σε ταξίδια σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως από γειτονιές του πρώην Ανατολικού Βερολίνου, που μάλιστα κατασκευάζονταν εκεί προκειμένου να διαρκέσουν μια ζωή, αντιθέτως με τα νέα, που ως γνωστόν έχουν ημερομηνία λήξης. «Σήμερα ζητάνε από τους σχεδιαστές αντικείμενα που θα χαλάσουν, ενώ παλιά κατασκευάζονταν για να μείνουν, όπως οι γονείς μας που κρατούσαν τα αυτοκίνητά τους για χρόνια», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Joe. Τo απίστευτο με τα αντικείμενα του Retrosexual είναι μάλιστα ότι έχουν συντηρηθεί ώστε να είναι λειτουργικά και σε εμφάνιση να δείχνουν όπως ήταν όταν πρωτοβγήκαν στις βιτρίνες. «Μπαίνω σε χώρους που έχουν να ανοιχτούν 30-40 χρόνια και είναι συγκινητικό να βρίσκεις προϊόντα στις αυθεντικές συσκευασίες τους. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε χρονομηχανή! Η προσπάθειά μας στοχεύει και στην επαναφορά του ρομαντισμού. Το design από το παρελθόν έχει δείξει τον χαρακτήρα και τη ‘διαγωγή’ του, είναι μια εύκολη λύση, αν θέλεις. Μπορούμε να εμπνευστούμε το μέλλον από το παρελθόν». Τα πάντα

στον χώρο εκπέμπουν ρομαντισμό, όπως άλλωστε και ο όρος “retrosexual” της ονομασίας του μαγαζιού που κάνει ευθεία αναφορά στην παραδοσιακή συμπεριφορά. Οπως υπογραμμίζει ο Joe, ο λόγος που δεν βρίσκει πολλά παλιά αντικείμενα στην Ελλάδα έγκειται στο ότι οι μεταπολεμικές γενιές μόλις άρχισαν να βγάζουν χρήματα πέταξαν όλα τα παλιά πράγματα ως ξεπερασμένα, με αποτέλεσμα να χαθούν πραγματικοί σχεδιαστικοί θησαυροί. Πιστεύει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει συνείδηση της επανάχρησης ενός αντικειμένου, αλλά της απόκτησης ενός νέου με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ειδικά στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Εννοείται πως ένα άλλο σημαντικό και δύσκολο σημείο της δουλειάς είναι η ανεύρεση των απαραίτητων ανταλλακτικών για τη συντήρηση. Παράλληλα, στον υπόγειο χώρο θα λειτουργήσουν workshops με σεμινάρια συντήρησης, ενώ στον πρώτο όροφο θα εκτίθενται ρούχα και κοσμήματα. Η χρονική στιγμή για την έναρξη της επιχείρησης δεν ανησύχησε τον Joe, που θεωρεί την κίνησή του μια μικρή προσωπική επανάσταση κόντρα στα σημεία των καιρών. «Κάθε εποχή έχει τα δικά της, αλλά δεν θα αφήσω καμιά κρίση να μπλοκάρει τα όνειρά μου. Οταν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, τις δημιουργείς!»

Κείμενο: Γιάννης Μαυρογιώργος / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

13 -19.12. 2013

Υπόθεση «Λώρη» Η Ρόζα Δελατόλλα είναι ένα παράξενο κορίτσι. Ο μπαμπάς της είναι νεκροθάφτης σε ένα χωριό της Τήνου, τα Λουτρά, και η ίδια είναι η μόνη μαθήτρια στο πρότυπο διαδικτυακό σχολείο του μοναστηριού των Ουρσουλινών του χωριού. Κάθε βδομάδα κάνει εκπομπή στο online ραδιόφωνο του σχολείου της, όπου περιγράφει τις περιπέτειές της και όσα παράξενα συμβαίνουν στο χωριό και το νησί και υποπίπτουν στην αντίληψή της. Οταν ανακαλύπτει ένα παράξενο σχέδιο για τη δημιουργία ενός σταθμού παραγωγής ρεύματος στο μοναστήρι του χωριού, κινεί γη και ουρανό για να βρει την άκρη του νήματος, που οδηγεί σε μια συνωμοσία παγκόσμιας σχεδόν κλίμακας, την υπόθεση Laurus. Η Ρόζα Δελατόλλα δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Είναι απλώς το λογοτεχνικό alter ego και η ηρωίδα της «Υπόθεσης Laurus», του πρώτου παιδικού αστυνομικού μυθιστορήματος της Λώρης Κέζα. Δημοσιογράφος και αρθρογράφος στο «Βήμα» της Κυριακής, εκδότρια λογοτεχνικού περιοδικού, φανατική φυσιολάτρισσα και ποδηλάτισσα, η Λώρη Κέζα είναι μία από τις πλέον δραστήριες μορφές του αθηναϊκού Τύπου. Το μυστικό της: η ικανότητά της να βρίσκει φαινομενικά ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο. «Είμαι τρομερή κοπανατζού», λέει η ίδια, πίνοντας το τσάι της στον καναπέ του διαμερίσματός της, περιτριγυρισμένη από βιβλία και cds. «Οταν βέβαια δουλεύω, συγκεντρώνομαι απόλυτα σε αυτό που κάνω και τελειώνω τις δουλειές μου πολύ γρήγορα. Κάνω τις μεγαλύτερες διακοπές που κάνει δημοσιογράφος στην Ελλάδα. Μπορεί βέβαια να στέλνω άρθρα και κομμάτια, αλλά δεν με ενοχλεί, αφού μπορώ να το κάνω ενώ βρίσκομαι στο νησί». Το νησί φυσικά είναι η Τήνος, η υιοθετημένη πατρίδα της εδώ και 25 χρόνια και ο χώρος δράσης της «Υπόθεσης Laurus». Την επισκέφτηκε πρώτη φορά ύστερα από ένα έξαλλο ξενύχτι στη διπλανή Μύκονο και από τότε ξεκίνησε μια σχέση αγάπης που συνεχίζεται με αμείωτο πάθος ακόμη και σήμερα, έχοντας αποκτήσει πια ένα

σπίτι στα Δυο Χωριά, λίγο έξω από τη Χώρα της Τήνου. «Πηγαίνω 25 χρόνια για διακοπές εκεί και δεν έχω βαρεθεί ποτέ. Διαρκώς ανακαλύπτω μια καινούργια γωνιά, κάτι διαφορετικό να δω». Για κάποιον που προτιμά μια εκδρομή στο ύπαιθρο για πεζοπορία ή κολύμπι στη θάλασσα από τις βόλτες στα μπαρ ή μια επίσκεψη σε ένα εστιατόριο, η Τήνος είναι ο παράδεισος. Και ο λόγος για αυτό είναι ίσως ότι, παρά τις εξαιρετικές της παραλίες, τα δεκάδες γραφικά χωριά και τα άλλα θέλγητρα των Κυκλάδων, η Τήνος δεν έχει γίνει ακόμα ένας κλασικός προορισμών παραθερισμού, παρά την έντονη παρουσία λογοτεχνών, δημοσιογράφων και άλλων ανθρώπων «του κύκλου» που έχουν σπίτια στο νησί. «Οταν πάω στο νησί με τις κόρες μου, ζούμε μια ζωή κάπως μοναχική. Κάνουμε το πρόγραμμά μας χωρίς να ακολουθούμε τους ρυθμούς των υπόλοιπων κατοίκων. Οταν θέλουμε να πάμε για μπάνιο βέβαια, ρωτάμε υποχρεωτικά τους χωριανούς στο καφενείο, για να μάθουμε πού δεν φυσάει τόσο την κάθε ημέρα. Ο αέρας στην Τήνο είναι ένα fact of life. Αν δεν μπορείς να το συνηθίσεις, καλύτερα να πας στην Αίγινα». Η αγάπη για την Τήνο αλλά και για το νοτιοευρωπαϊκό αστυνομικό μυθιστόρημα, στην παράδοση του Κλοντ Ιζό, οδήγησε στην απόφαση για τη συγγραφή της «Υπόθεσης Laurus». «Η Ρόζα Δελατόλλα είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, είναι μια γιαγιά σε ένα άλλο χωριό της Τήνου, τον Αγιο Ρωμανό. Οταν τη γνώρισα, αποφάσισα ότι αυτό το ονοματεπώνυμο έπρεπε να απαθανατιστεί λογοτεχνικά και από εκεί ξεκίνησαν όλα». Η πλοκή της ιστορίας μπλέκει δύο θεματικές που δύσκολα κανείς θα συνδύαζε με ένα κλασικό παιδικό/εφηβικό μυθιστόρημα: την υπόθεση της ταυτότητας και της ενσωμάτωσης του «ξένου», ό,τι και αν είναι αυτό, καθώς και την ιστορία της οικονομικής ανάπτυξης εις βάρος του σεβασμού στην παράδοση και την τοπική ιδιαιτερότητα της κάθε κοινωνίας. «Καταρχάς, απορρίπτω την ιδέα ότι ένα παιδικό βιβλίο οφείλει να έχει πολύ απλή πλοκή και θέμα, γιατί έχοντας δύο κόρες ηλικίας 5 και 7 χρόνων, έχω καταλάβει ότι το επίπεδο κατανόησης των παιδιών είναι στην πραγματικό-

τητα πολύ υψηλότερο από αυτό που θα περίμενε κανείς». Εχοντας γεννηθεί στον Καναδά και όντας μισή καθολική, η πολυπολιτισμική ταυτότητα της Τήνου βρήκε σημεία αντήχησης με τη σκέψη της. «Στην Τήνο μέχρι το τέλος της Τουρκοκρατίας οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού ήταν Φραγκολεβαντίνοι, καθολικοί, ενώ υπήρχε και ένας πληθυσμός αλβανικής καταγωγής που φρουρούσε τη βόρεια πλευρά του νησιού. Στο βιβλίο παρουσιάζω μια οργάνωση σαν τη Χρυσή Αυγή, που φτιάχνεται ακριβώς από τους απόγονους των Αλβανών κατοίκων για να διώξει τους καινούργιους ξένους που έρχονται στο νησί». Η ίδια έχοντας έρθει στην Ελλάδα σε ηλικία 8 ετών νιώθει πάντα κοντά στον ξένο, όποιος και αν είναι αυτός. «Η Ρόζα Δελατόλλα καταλαβαίνει ότι, ανεξάρτητα από την καταγωγή μας, όλοι είμαστε το ίδιο. Προβλήματα στη συμβίωση των ανθρώπων από διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα. Αλλά όσο υπάρχει δυστυχία και πόλεμος, το μεταναστευτικό ρυάκι δεν μπορούμε να το σταματήσουμε. Πρέπει λοιπόν να βρούμε τρόπους να διαχειριστούμε την κατάσταση και τελικά να συμβιώσουμε όσο γίνεται αρμονικά». Η «Υπόθεση Laurus» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, είναι το έκτο βιβλίο της Λώρης Κέζα και το πρώτο που απευθύνεται σε εφηβικό κοινό. H συγγραφή βιβλίων έχει ήδη κατακτήσει το μεγαλύτερο μερίδιο του καθημερινού της χρόνου, πέρα φυσικά από τη δημοσιογραφία, που παραμένει η κύρια ενασχόλησή της. Για χάρη της Ρόζας Δελατόλλα εξάλλου η Λώρη έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα τη διδακτορική της διατριβή με θέμα το ευρωπαϊκό αστυνομικό μυθιστόρημα. Τελικά, ίσως η πρακτική ενασχόληση με το μυθιστόρημα να της ταιριάζει περισσότερο από τη θεωρητική.

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

Αγαπητέ Πίτερ... Παρακαλώ επίτρεψέ μου καταρχάς να εκφράσω τον απεριόριστο θαυμασμό μου στο έργο σου. Αν και ορισμένοι θα διαφωνήσουν, θα πω ότι εκτίμησα ιδιαίτερα τη δουλειά που έκανες στο “The Frighteners” - την πρώτη μου επαφή με το έργο σου. Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την αφοσίωση και το μεράκι που επέδειξες τόσο στη δημιουργία της τριλογίας του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», όσο και σε αυτή του «Χόμπιτ» (στην τελευταία περίπτωση δε κάποιοι κακεντρεχείς θα έλεγαν ότι επέδειξες υπερβάλλοντα ζήλο για οικονομικό όφελος, μια και κατάφερες να σπάσεις ένα μόνο βιβλίο σε τρεις ταινίες, αλλά εγώ δεν ανήκω σε αυτούς). Και αφού τελείωσα με τα καλοπιάσματα, σου έχω μια σπουδαία πρόταση, η οποία θα κάνει εσένα πλουσιότερο και εμένα (όπως και πολλούς λάτρεις του fantasy) ευτυχέστερο: Tου χρόνου τέτοια εποχή που θα έχεις ολοκληρώσει με το καλό την τριλογία του «Χόμπιτ» και όλοι θα έχουμε αποχωρήσει από τις κινηματογραφικές αίθουσες με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη, μπορείς κάλλιστα να καταπιαστείς με το «Σιλμαρίλλιον». Αν κατάφερες να κάνεις τρεις ταινίες με τις περιπέτειες του αγαπητού Μπίλμπο, σκέψου τι μπορείς να κάνεις με ένα βιβλίο που καλύπτει το

μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της Μέσης Γης... Σύμφωνοι, δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις καθόλου το πρώτο κεφάλαιο για το πώς γεννήθηκαν οι Αϊνουρ (θεότητες) από τον Ερου, τον Ενα Θεό, και πώς δημιουργήθηκε η Εα (Γη), γιατί θα κινδυνέψεις να γίνεις γραφικός, όπως οι παραγωγοί ταινιών της Βίβλου. Είναι όμως το μόνο κεφάλαιο που θα «κάψεις» από αυτό το εξαιρετικό βιβλίο του Τόλκιν. Ολα τα άλλα είναι αξιοποιήσιμα! Μπορείς, για παράδειγμα, να κάνεις μια ταινία για το ξύπνημα των ξωτικών στη Μέση Γη, πώς υπέφεραν όσα από αυτά έπεφταν στα χέρια του Μόργκοθ (του μοχθηρού θεού που είχε τον Σάουρον σαν δεξί του χέρι) και πώς τελικά οι υπόλοιποι Αϊνουρ τους έφεραν στα μέρη τους για να τους προστατεύσουν, για να ξαναφύγουν στη συνέχεια με αρχηγό τον Φέανορ -τον ικανότερο των ξωτικών- για τη Μέση Γη, εξαιτίας της εξαπάτησής τους από τον Μόργκοθ. Το «Σιλμαρίλλιον» διαθέτει άφθονες προσωπικές ιστορίες που μπορείς να μεταφέρεις στη μεγάλη οθόνη. Το «πετράδι» στο νέο σου project θα είναι η αφήγηση της ιστορίας του Μπέρεν και της Λούθιεν, ενός έρωτα που συνάντησε την οργισμένη απόρριψη εκ μέρους του πατέρα-ξωτικοβασιλιά της δεύτερης, οδηγώντας και τους δύο σε μια σειρά τρομερών περιπετειών μόνο και μόνο για να

μην αποχωριστεί ο ένας τον άλλον. Μην ξεχνάς κιόλας ότι αυτή η ιστορία ήταν η αγαπημένη του Τόλκιν, εάν αναλογιστείς ότι δίπλα στο όνομά του και στο όνομα της γυναίκας τους στον κοινό τους τάφο αναγράφονται αντίστοιχα και τα ονόματα Μπέρεν και Λούθιεν. Και οι ιστορίες τελειωμό δεν έχουν. Μπορείς να αφηγηθείς τη ζωή του τραγικού ήρωα Τούριν Τουράμπαρ, ορκισμένου εχθρού του Μόργκοθ που περιπλανιόταν σαν καταραμένος στη Μέση Γη, πολεμώντας τους στρατούς του σκοτεινού άρχοντα και συναντώντας ένα σωρό αδιέξοδους έρωτες και δυστυχίες. Ή να μας δείξεις πώς οραματίζεσαι την Γκοντόλιν, το βασίλειο των ξωτικών που παρέμεινε για πολύ καιρό κρυφό από τον Μόργκοθ, για να προδοθεί τελικά εκ των έσω. Μπορείς ακόμα να κάνεις μία ολόκληρη ταινία για το πώς οδηγηθήκαμε στην τελική μάχη εναντίον του Μόργκοθ, τότε που, ενώ τα ξωτικά είχαν χάσει κάθε ελπίδα επιβίωσης, οι υπόλοιποι θεοί αποφάσισαν να τους υπερασπιστούν. Ή και για το πώς άρχισε τελικά να αποκτά τη δύναμή του ο Σάουρον μετά το τέλος της Πρώτης Εποχής. Είδες, Πίτερ; Σου έδωσα ήδη υλικό για μισή ντουζίνα ταινίες. Και μπορείς να κάνεις άλλες τόσες χάρη στο «Σιλμαρίλλιον». Σε περιμένει πολλή δουλειά.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

13 -19.12. 2013

Το δικό τους Εβερεστ Ανηφορίζοντας την Κηφισίας για να βρεθώ στο Μέγαρο του ΟΤΕ και να παρακολουθήσω την εκδήλωση του προγράμματος «Υποτροφίες OTE - Cosmote 2013», το μυαλό μου αυτόματα πήγε στο event της προηγούμενης χρονιάς. Νέα παιδιά είχαν κληθεί να βραβευθούν για τις σχολικές τους επιδόσεις και να στηριχθούν οικονομικά καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών τους. Οπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, η συγκίνηση ήταν διάχυτη τόσο στους βραβευθέντες όσο και στο ακροατήριο, που έπαιρνε μια μικρή γεύση από τις δυσκολίες που είχαν περάσει τα παιδιά μέχρι να τα καταφέρουν. Δεν μπορώ να πω λοιπόν ότι δεν γνώριζα τι με περίμενε. Και όμως στο τέλος της εκδήλωσης βρέθηκα ξανά να έχω συγκινηθεί, κυρίως με τη θέληση όλων των πρώην μαθητών -και νυν φοιτητών- να πετύχουν τον στόχο τους. Με την

επιμονή τους να διαβάσουν σκληρά για να μπορέσουν να σπουδάσουν αυτό που πάντα ήθελαν. Ετσι, όταν βλέπεις πως κάποιος τους προσφέρει την απαραίτητη οικονομική στήριξη, αν μη τι άλλο νιώθεις μια μικρή ανακούφιση. Γιατί, κακά τα ψέματα, ποιος γονιός σήμερα δεν το σκέφτεται δυο και τρεις φορές πριν στείλει το παιδί του στην άλλη άκρη της χώρας για να σπουδάσει, πόσω μάλλον όταν αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Για να επιστρέψουμε όμως στο πρακτικό κομμάτι, από την έναρξη του προγράμματος το 2002 μέχρι και σήμερα έχουν απονεμηθεί συνολικά 126 υποτροφίες και 257 τιμητικές διακρίσεις σε πρωτοετείς φοιτητές, η αξία των οποίων υπερβαίνει τα 2 εκατ. ευρώ. Φέτος κάθε υποτροφία προσφέρει στον υπότροφο καθαρά κάτι περισσότερο από 15.000 ευρώ, ενώ οι τιμητικές διακρίσεις ξεπερνούν τα 1.500 ευρώ καθαρά. Δεδομένων των δύσκολων οικονομικών συνθηκών που επικρατούν,

για πρώτη φορά σταμάτησαν να ισχύουν περιορισμοί, όπως συγκεκριμένοι νομοί από τους οποίους θα έπρεπε να έχουν αποφοιτήσει οι υποψήφιοι για να υποβάλουν συμμετοχή. Οσον αφορά τέλος τα κριτήρια επιλογής, αυτά είχαν να κάνουν με την κοινωνική και την οικονομική κατάσταση του υποψηφίου και της οικογένειάς του, καθώς και με τις σχολικές του επιδόσεις. Οσο για τη στιγμή που ξεχώρισα από την εκδήλωση; Αυτή ήταν όταν στο βάθρο ανέβηκε ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος, αρχηγός της πρώτης ελληνικής αποστολής που κατάφερε να αναρριχηθεί στην κορυφή του Εβερεστ. Παραλλήλισε λοιπόν με ιδιαίτερη επιτυχία τις δυσκολίες που συναντούν οι ορειβάτες με αυτές των μαθητών και εξήγησε την ανάγκη του να βάζεις στόχους και να τους πετυχαίνεις ενάντια σε όλα τα προγνωστικά. Ενα πραγματικό μάθημα ζωής, όχι μόνο για τους μαθητές, αλλά για όλους.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

13 -19.12. 2013

Με ποπ ματιά

Λέγονται Pop Eye, αλλά ο αγαπημένος τους ήρωας δεν είναι ο Ποπάι. Τα αδέρφια Μάρκος και Γιάννης Καλατής αποφάσισαν το 2005 να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον Δημήτρη Καμπούρη και να φτιάξουν ένα συγκρότημα. Λίγο αργότερα προστέθηκε στην παρέα ο Μάνος Αναγνωστάκης και η Εφη Θεολόγου. Οι πέντε τους ακούνε στο όνομα Pop Eye, αγαπούν την ποπ μουσική, αλλά όχι τον ομώνυμο παιδικό ήρωα. Η Εφη προτιμάει τον Οβελίξ, γιατί απλά δεν μπορείς να μην τον αγαπήσεις, ο Μάνος τον Ροζ Πάνθηρα (όχι απαραίτητα επειδή είναι ροζ) και τα δύο αδέρφια τους Thundercats. «Μεγαλώσαμε με αυτούς και μας αρέσει που τους έβλεπαν και αγόρια και κορίτσια. Εξυπνο, διαχρονικό, ομαδικό, ρομαντικό και στο τέλος κάθε ιστορίας είχε πάντα ένα δίδαγμα. Επίσης στιλιστικά τέλειο και πάντα μοδάτο». Μπορεί στους ήρωες να έχουν κάποιες... διαφωνίες, στη μουσική όμως δεν έχουν καμία, ρίχνουν τη δική τους ματιά στην ποπ, ενώ παίζουν με τα ιδιώματα αυτής. «Το σήμα κατατεθέν μας είναι η απλότητα, η ειλικρίνεια και ο ρομαντισμός στη μουσική μας. Πίσω από την ηλιόλουστη ποπ μας κρύβεται πάντα μια γλυκιά μελαγχολία», λένε οι ίδιοι για τη μουσική τους. Και αν η ποπ είναι το πρώτο που διακρίνει κανείς, σίγουρα θα βρει και έντεχνα ή bossa nova στοιχεία. Κάποια από τα παιδιά άλλωστε έχουν ακούσει πολύ ροκ και metal στη ζωή τους, αγαπάνε πολύ τη soul, τη funk, αλλά και την disco. To πρώτο -ομώνυμο- άλμπουμ των Pop Eye κυκλοφόρησε το 2008, ενώ τα single “If you” και “Deepest sea” που προηγήθηκαν είχαν ήδη δημιουργήσει αίσθηση. Ακολούθησε τέσσερα χρόνια αργότερα η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους “Almost dead, still alive”, σε δική τους DIY

παραγωγή και δωρεάν διανομή στο διαδίκτυο. Από το άλμπουμ ξεχώρισε και έπαιξε πολύ στα ραδιόφωνα το τραγούδι “A better day”. Ολα αυτά μέχρι σήμερα, μια και ο τρίτος τους δίσκος βρίσκεται προ των πυλών. «Το τρίτο μας άλμπουμ πρόκειται να κυκλοφορήσει κατά τη διάρκεια του 2014, υπό τη σκέπη της εταιρείας μας The Sound οf Everything, αν όλα πάνε καλά φυσικά. Πέρα από το ‘What is true’, το οποίο κάνει μια πολύ επιτυχημένη πορεία, περιέχει τρία τετράλεπτα, απλά, ώριμα, καθαρόαιμα ποπ τραγούδια». Και το ύφος αυτών; «Χωρίς να θέλουμε να εντάξουμε τα κομμάτια σε ένα αυστηρό πλαίσιο ύφους, έχουμε πιάνο, ηλεκτρονικά στοιχεία, dance, κινηματογραφικό ύφος, βρετανική, κιθαριστική ποπ, αλλά και έντεχνες πινελιές». Η μόνη διαφορά αυτού του δίσκου από τους άλλους δύο σε σχέση με τη δημιουργία είναι η συμμετοχή σε αυτήν των δύο νέων μελών, της Εφης Θεολόγου και του Μάνου Αναγνωστάκη, που φέρνουν φρέσκες ιδέες και ακούσματα. «Εχουμε την αίσθηση, αν και μάλλον αυτό είναι κάτι που το λένε όλοι, ότι θα περιέχει κάποιες από τις πιο εμπνευσμένες συνθέσεις μας. Για εμάς όμως απλά θα είναι ο τρίτος μας δίσκος και δεν φαίνεται να έχει κάποια τρομερή διαφορά, αφού θα μας αρέσει και θα τον αγαπάμε το ίδιο». Εκτός από τους προσωπικούς τους δίσκους, οι Pop Eye συμμετείχαν πρόσφατα και σε κάτι αρκετά έξω από τα νερά τους. Παρουσίασαν στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής μαζί με τον Ηλία Βαμβακούση, τον Γιώργη Χριστοδούλου, τη Γεωργία Νταγάκη και φυσικά τον Νίκο Ξυδάκη ένα remake τραγουδιών του συνθέτη. Ενα πρόγραμμα που περιελάμβανε κομμάτια από την «Εκδίκηση της γυφτιάς», αλλά και από άλλους δίσκους του Νίκου Ξυδάκη, όλα παιγμένα διαφορετικά από την πρώτη φορά.

«Η συνεργασία αυτή οφείλεται εξ ολοκλήρου στον Αντώνη Μποσκοΐτη, ο οποίος είχε ποστάρει ένα από τα τραγούδια μας (“Τhat’s life”) στο blog του. Είχαμε διατηρήσει από τότε μια διαδικτυακή επαφή και κάποια στιγμή το καλοκαίρι μας πρότεινε να ‘δοκιμαστούμε’ σε κάτι που είχε στο μυαλό του και είχε συζητήσει με τον κ. Ξυδάκη. Διασκευάσαμε τα τραγούδια και στη συνέχεια δόθηκαν στον κ. Ξυδάκη, ο οποίος πίστεψε στην προσπάθειά μας και μας επέλεξε να συμμετέχουμε». Κάπως έτσι βρέθηκαν σε μια συγκινητική συναυλία στο Μέγαρο με κοινό όλων των ηλικιών και των μουσικών καταβολών. «Υπήρχε μια αγωνία τι ανταπόκριση θα είχε από τον ίδιο τον συνθέτη, αλλά και από το κοινό του σε ένα εντελώς νέο άκουσμα τόσο κλασικών κομματιών. Νιώσαμε τον απόλυτο σεβασμό από το κοινό, καθώς παρακολουθούσε με μεγάλη προσήλωση. Οσον αφορά τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαστήκαμε, ίσως να είναι μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας. Ανθρωποι με μουσικές γνώσεις χωρίς όριο και με αστείρευτο ταλέντο. Το θερμό χειροκρότημα όλων ήταν για εμάς η καλύτερη ανταμοιβή. Ξεχωριστή εμπειρία, εξαιρετικός χώρος, άψογη συνεργασία». Τα καλύτερα λόγια για μια ιδιαίτερη βραδιά που υπάρχει μεγάλη πιθανότητα σύντομα να αποτυπωθεί και σε δίσκο. Αλλά για αυτά θα μιλήσουμε στο μέλλον. Προς το παρόν περιμένουμε την κυκλοφορία του δίσκου των Pop Eye και τις μουσικές συμπράξεις με άλλους μουσικούς στις live εμφανίσεις του συγκροτήματος. «Το σημαντικό είναι να είμαστε γεροί και δυνατοί», λένε οι ίδιοι κλείνοντας. Και δημιουργικοί, προσθέτω εγώ.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Ο ανταγωνισμός μαίνεται, Κριέ, και εσύ θα βρεις τον εαυτό σου να μπλέκει τα κέρατά του με πολλούς, ακόμα και στενούς, φίλους. Είναι μια εβδομάδα που άνθρωποι που φυσιολογικά θα έψαχναν τη μέση λύση τώρα κοιτούν τον εαυτό τους και αφήνουν τους άλλους δεύτερους. Μην αφηνιάσεις πάντως, ένας συμβιβασμός πάντα υπάρχει.

Τα πράγματα θα πηγαίνουν αργά αυτή την εβδομάδα για σένα, Ζυγέ, σαν Μερσεντές του ’60 με κυρία αντίστοιχης ηλικίας στην αριστερή λωρίδα της Ακαδημίας. Αλλά για σένα αυτό θα είναι καλό, θα έχεις την ευκαιρία να ανασυνταχθείς και να οργανώσεις τον επόμενο μήνα με καθαρό μυαλό. Αρκεί να μην κορνάρουν στο μυαλό σου οι από πίσω.

Σκάλες στο Κολωνάκι, Ταύρε, μόνο με σκάλες και κολονάκια θα ασχολείσαι από δω και πέρα, μια και οι δουλειές σου αρχίζουν να σφίγγουν σημαντικά. Να θυμάσαι όμως, είναι μονό για λίγο αυτό, οι ευκαιρίες μπορεί να αργήσουν, αλλά θα έρθουν πριν εξαντλήσεις τις δυνάμεις σου.

Ενα αστέρι πάνω από το κεφάλι σου σε ωθεί να πιάσεις ένα παλιό σχέδιο που είχες εγκαταλείψει με φρέσκια ματιά, Σκορπιέ. Τώρα δεν σε σταματάει τίποτα. Από την άλλη, ο δείκτης φιλοδοξίας σου έχει πέσει πολύ χαμηλά. Σε συνδυασμό αυτά τα δύο μάλλον σημαίνουν ότι χαίρεσαι που βρήκες πιο γρήγορο δρόμο για τον Λόφο του Στρέφη.

Εχεις πωρωθεί ότι πρέπει να πάρεις πρωτοβουλίες και να αρχίσεις να οδηγείς εσύ τη ζωή σου εκεί που θέλεις, Δίδυμε. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρεις πού θέλεις να οδηγήσεις τη ζωή σου. Κάνε μια στάση καλύτερα, βάλε τα πράγματα σε σειρά και ξεκίνα ξανά, δεν έχει νόημα να θέλεις να πας μπροστά και να καταλήγεις πάντα για καφέ στην Ασκληπιού απορημένος.

Τα άπειρα πάρτι της σεζόν έρχονται και είσαι καλεσμένος στα περισσότερα. Το κακό και καλό μαζί είναι ότι συνήθως θα σου αναθέτουν μέρος της οργάνωσης, γιατί τελευταία σε έχουν περάσει για υπευθυνάρα. Δέξου το, Τοξότη, μπορεί να περάσεις λιγότερο καλά, αλλά ο κόσμος θα σε υπολογίζει αλλιώς ύστερα από αυτό.

Θέλεις να στεριώσεις στη σχέση σου, Καρκίνε, και τα πάθη δεν σε αφήνουν. Οι πειρασμοί είναι εκεί έξω και καμιά φορά παραείναι ισχυροί για να τους γυρίσεις την πλάτη. Βέβαια, αν θα ήθελες να κάνεις κάτι για αυτό, που δεν ξέρω αν θέλεις, μπορείς απλά να αλλάξεις στέκια. Δεν υπάρχει μόνο η Βαλτετσίου στην Αθήνα.

Τα συναισθήματά σου ζεσταίνονται και ο πάγος γύρω τους λιώνει, Αιγόκερε, σε αντίθεση με τον καιρό. Αδραξε αυτή την ευκαιρία για να χαλαρώσεις και να χαρείς αυτή την εβδομάδα όσο γίνεται περισσότερο. Μην πας και καθίσεις σε κανένα παγκάκι με τις ώρες πιστεύοντας ότι δεν θα ξεπαγιάσεις, δεν είπα καθόλου αυτό.

Το φεγγάρι σού κλείνει το μάτι συνωμοτικά, Λέοντα, και σε προειδοποιεί: Να προσέχεις ό,τι έχει να κάνει με τη δουλειά σου και τα σχέδια για το μέλλον σχετικά με αυτήν. Και αν βρεθείς να στριμώχνεσαι στη γωνία, κάνε αυτό που ξέρεις καλύτερα. Ακολούθησε το ένστικτό σου και βγάλε τα νύχια σου.

Οι έξοδοι πληθαίνουν, Υδροχόε, και μαζί και τα έξοδα. Αλλά θέλεις να τα κάνεις, λίγο γιατί αρκετά έχεις μείνει μέσα, λίγο γιατί τώρα έρχεται η ευκαιρία να γνωρίσεις ένα πρόσωπο που θα ταιριάξετε με τις πρώτες πέντε λέξεις. Την Τετάρτη πήγαινε στην Καρύτση. Θα με θυμηθείς.

Ολα τα υπόλοιπα ζώδια τραβάνε τα μαλλιά τους, ενώ εσύ σκέφτεσαι πώς είναι καλύτερα να διακοσμήσεις το σπίτι σου, Παρθένε, τώρα που έρχονται και γιορτές. Δεν πειράζει καθόλου, εξάλλου δεν έχεις περάσει και εσύ λίγα. Και όλα αυτά ενώ συνεχίζεις να ακολουθείς μια τακτική γεμάτης αλλά ανέξοδης κοινωνικής ζωής. Οχι και άσχημα ε;

Ξεκίνα να ανοίγεις αυτό το συρτάρι με τις άπειρες ιδέες που είχες κατά καιρούς, Ιχθύ, και άρχισε να πραγματοποιείς μερικές από αυτές. Εχουν πια ωριμάσει αρκετά και η εβδομάδα σου θα είναι αρκετά δημιουργική και παραγωγική ώστε μακροπρόθεσμα να έχεις κέρδη από αυτές και να καταφέρεις να με κεράσεις αυτό το μπούρμπον που μου χρωστάς.

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής

13 -19.12. 2013

Μπλε ιστορίες «Ποια είναι τα πρώτα πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό στο άκουσμα της λέξης ‘πολυκατοικία’;» ρωτάω μια φίλη μου. «Στριμωξίδι, ασχήμια και έλλειψη αισθητικής», μου απαντάει. Η αλήθεια είναι ότι η πόλη όπου ζούμε κατέβαλε -ειδικά από το ’60 και μετά- κάθε δυνατή προσπάθεια να καταστήσει τις πολυκατοικίες το κατεξοχήν μίζερο και κιτς είδος κτιρίου. Και πράγματι, η μεγάλη τους πλειονότητα έτσι είναι. Υπάρχουν όμως και κάποιες -λίγες- σημαντικότατες εξαιρέσεις. Μία από αυτές είναι και η λεγόμενη Μπλε Πολυκατοικία στο κέντρο των Εξαρχείων. Στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Αραχώβης, ακριβώς πάνω από το Floral, το ιστορικό καφέ της Πλατείας Εξαρχείων, το οποίο ουσιαστικά στεγάζεται στην Μπλε Πολυκατοικία, σε ένα από τα ισόγεια μαγαζιά της. Το Floral, θέλοντας να γιορτάσει τα 80 χρόνια της «μαμάς» πολυκατοικίας, διοργανώνει ένα διήμερο event (Παρασκευή 20 και Σάββατο 21 Δεκεμβρίου) με στόχο την αναβίωση της ιστορίας και του μύθου της Μπλε Πολυκατοικίας. «Και τι ιδιαίτερη ιστορία μπορεί να έχει μια πολυκατοικία στα Εξάρχεια, ακόμα και αν είναι μπλε;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. Η Μπλε Πολυκατοικία, που εδώ και πολλά χρόνια είναι άσπρη, ονομάστηκε έτσι λόγω του χρώματος που

Η Μπλε Πολυκατοικία αποτελείται ουσιαστικά από δύο πολυκατοικίες που συνδέονται μέσα από το κοινό δώμα και τους κοινούς φωταγωγούς. Οπως αναφέρεται, ο Παναγιωτάκος, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής αρχιτεκτονικής του Μεσοπολέμου, βάζει με το κτίριο αυτό μια νέα ισχυρότατη σφραγίδα στον αστικό σχεδιασμό της τότε Αθήνας. Μάλιστα, η τόλμη και η επαναστατικότητά του τον οδήγησε στο να προβλέψει και την κατασκευή πισίνας στην ταράτσα. Η ιδέα του αυτή όμως δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Υπάρχουν λοιπόν πολλοί λόγοι για να εορταστούν με δόξα και τιμή τα ογδοηκοστά γενέθλια αυτής της σπάνιας αθηναϊκής πολυκατοικίας. Ετσι, στις 20 και 21 Δεκεμβρίου στις 7:30 μμ. θα λάβουν χώρα στο Floral συζητήσεις με αρχιτέκτονες, ιστορικούς, καλλιτέχνες, συγγραφείς και ενοίκους της πολυκατοικίας, που θα διηγηθούν ιστορίες και θα αναπτύξουν τη «φιλοσοφία» της. Τις συζητήσεις αυτές θα συντονίσουν η Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, αρχιτέκτων, υπεύθυνη αρχείου Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη και ανιψιά του Κούλη Παναγιωτάκου, που συγχρόνως έχει γράψει και την πληρέστερη μελέτη για την Μπλε Πολυκατοικία, και η συγγραφέας και εμπνεύστρια του βιβλιοπωλείου του Floral στη σημερινή του μορφή Ζέφη Κόλλια. Θα υπάρξει επίσης προβολή σχετικών βίντεο, έκθεση με τα αυθεντικά αρχιτεκτονικά σχέδια, φωτογραφίες και αντικείμενα της Μπλε Πολυκατοικίας και του Floral, αλλά και μια πολύ ενδιαφέρουσα ξενάγηση στους κοινόχρηστους και άλλους ιδιαίτερους χώρους της πολυκατοικίας.

Ενα τέτοιο ιδιαίτερο κτίριο δεν θα μπορούσε να μην έχει φιλοξενήσει και σημαντικές προσωπικότητες. Ανάμεσα στους ένοικους που πέρασαν από αυτή συγκαταλέγονται ο Λεωνίδας Κύρκος ο Ρένος Αποστολίδης, ο Φρέντυ Γερμανός, η Λιλή Ζωγράφου, ο Δημήτρης Χορν, το θεατρικό ζεύγος Κατίνα Παξινού-Αλέξης Μινωτής, ενώ για κάποιο διάστημα στο ισόγειό της τραγουδούσε ο Γιάννης Γούναρης.

Και επειδή, όπως προανέφερα, όλο αυτό το διήμερο event διοργανώνεται από το Floral, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα πάρτι και τα μουσικά live, τα οποία θα ξεκινούν στις 10 μμ. με τους Γιώργη Χριστοδούλου, Χίλντα Παπαδημητρίου και Κώστα Αδαμόπουλο. Το έχουμε ξαναπεί... Είναι κρίμα να αφήνουμε τέτοιες ευκαιρίες -να γνωρίζουμε όμορφες γωνιές της πόλης μας- να περνάνε ανεκμετάλλευτες.

της έδωσε ο ζωγράφος Σπύρος Παπαλουκάς. Χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’30 από τον αρχιτέκτονα Κυριάκο (Κούλη) Παναγιωτάκο, αποτελώντας έτσι μια από τις παλαιότερες πολυκατοικίες της Αθήνας. Η αρχιτεκτονική της, τόσο ως προς τον εξωτερικό της σχεδιασμό όσο και ως προς τον εσωτερικό σχεδιασμό των 39 διαμερισμάτων της, την καθιέρωσε ως ένα κτίριο σταθμό για την ελληνική αρχιτεκτονική.

Αγορά

Φθηνότερες κλήσεις Οι κλήσεις προς τα δίκτυα των τριών κορυφαίων ελληνικών εταιρειών κινητής τηλεφωνίας πρόκειται να γίνουν πιο οικονομικές, χάρη στις μειώσεις των τελών τερματισμού των φωνητικών κλήσεων από όλα τα διεθνή και εθνικά τηλεπικοινωνιακά δίκτυα που ανακοίνωσαν η COSMOTE, η Vodafone και η Wind. Πιο συγκεκριμένα, από 1η Ιανουαρίου 2014, το τέλος

Με τη Unicef τερματισμού φωνητικών κλήσεων προς τους αριθμούς των συγκεκριμένων εταιρειών πρόκειται να μειωθεί από 0,01269 ευρώ ανά λεπτό σε 0,01189 ευρώ ανά λεπτό, χωρίς την επιβολή ελάχιστης χρέωσης και με χρέωση ανά δευτερόλεπτο. Αμεσα επωφελημένοι θα είναι οι χρήστες που καλούν από σταθερά τηλέφωνα προς αριθμούς COSMOTE, Vodafone και Wind.

Η εταιρία Παπουτσάνης υποστήριξε την Unicef στον τηλεμαραθώνιο αγάπης που διοργάνωσε τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου, για τις ανάγκες τριών ορφανοτροφείων στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη, Λαμία και Αθήνα). Η εταιρεία έγινε αρωγός με προϊόντα προσωπικής φροντίδας και θα προμηθεύσει για όλο το έτος 2014 και τα τρία ιδρύματα.

Κοντά στα παιδιά Τα Χριστούγεννα είναι μία περίοδος που είναι καλό να μην ξεχνάμε όσους έχουν ανάγκη - και ιδαίτερα τα παιδιά. Τα Starbucks σε καλούν να μοιραστείς και να μοιράσεις στιγμές χαράς στους μικρούς φίλους που το έχουν ανάγκη. Για ολόκληρο τον Δεκέμβριο, σε όλα τα καταστήματα της αλυσίδας στην Ελλάδα, θα συγκεντρώνονται βιβλία και παιχνίδια, καινούργια ή σε καλή κατάσταση. Τα Starbucks θα κάνουν την αρχή, προσφέροντας 200 βιβλία και παιχνίδια, για να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο τη δική σου προσπάθεια. Αφού συγκεντρωθούν, οι partners της αλυσίδας θα τα ταξινομήσουν με προσοχή και αγάπη και θα τα ετοιμάσουν για διάθεση στο Κοινωνικό Παντοπωλείο. Από εκεί, θα μοιραστούν στα παιδιά των οικογενειών που υποστηρίζονται καθημερινά από το τελευταίο.

Εμπρακτη αλληλεγγύη Την κάλυψη του κόστους μηνιαίας παροχής τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για 200 οικογένειες που συμμετέχουν στο «Πρόγραμμα Αλληλεγγύης στην Οικογένεια» έχει αναλάβει η COSMOTE για δεύτερη συνεχή χρονιά, συνεχίζοντας τη συνεργασία της με το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ). Ενόψει των Χριστουγέννων, η COSMOTE και το ΚΥΑΔΑ υποδέχτηκαν τις οικογένειες του Προγράμματος σε ειδική εκδήλωση, κατά την οποία οι τελευταίες αντάλλαξαν ευχές και προμηθεύτηκαν χριστουγεννιάτικα πακέτα με χρηστικά είδη και τρόφιμα για τις ημέρες

των εορτών, ενώ τα παιδιά απασχολήθηκαν δημιουργικά με πλήθος δραστηριοτήτων. Το «Πρόγραμμα Αλληλεγγύης στην Οικογένεια» είναι η δεύτερη επιθυμία που υλοποιήθηκε στο πλαίσιο της ενέργειας «Ο κόσμος μας, εσύ», μέσα από την οποία η COSMOTE δίνει στον καθένα τη δυνατότητα να υλοποιήσει την ιδέα του για έναν καλύτερο κόσμο. Πρόκειται για την επιθυμία της Ηλιάνας Καραβιώτη για στήριξη των οικογενειών που βρίσκονται σε ανάγκη. Η επιλογή των οικογενειών γίνεται βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων από το ΚΥΑΔΑ, το οποίο είναι ο αρμόδιος φορέας του Δήμου.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Best of 2014 Το Spotify αποκάλυψε τους καλλιτέχνες που θεωρεί ότι θα ξεχωρίσουν μέσα στο ερχόμενο έτος. Η λίστα βασίζεται σε νέους καλλιτέχνες που είχαν ισχυρή παρουσία στο viral chart του Spotify το 2013 και που συνεργάστηκαν με την υπηρεσία κατά τους τελευταίους μήνες. Η λίστα του Spotlight για το 2014 περιλαμβάνει μια σειρά από ανερχόμενα ταλέντα από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Ανάμεσα τους μπορείς να δεις την τραγουδίστρια Banks με έδρα το Λος Αντζελες, τoν Ιρλανδό καλλιτέχνη Hozier, τον rapper Joey Bada$$ από το Μπρούκλιν, την Αυστραλή ποπ τραγουδίστρια Betty Who και τη Δανή τραγουδίστρια - τραγουδοποιό MØ. Η λίστα περιλαμβάνει επιπλέον έναν αριθμό από Αγγλους καλλιτέχνες όπως τον Luke Sital-Singh, αγαπημένο των λονδρέζικων φεστιβάλ, τον Dan Croll, solo καλλιτέχνη επηρεασμένο από την electro μουσική, την τραγουδίστρια FKA twigs από το Λονδίνο, καθώς και τον Adio Marchan aka Bipolar Sunshine ο οποίος ήταν co-vocalist με τους Kid British - μια εξαμελή μπάντα από το Μάντσεστερ. To Spotify προωθεί νέα μουσικά ταλέντα με το “Spotlight” το οποίο βρίσκεται μέσα στο “browse” της υπηρεσίας, δίνοντας τη δυνατότητα στους fans να γνωρίζουν νέους ανερχόμενους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, προσφέροντάς τους αποκλειστικό περιεχόμενο. Τα νέα ταλέντα στηρίζονται σε συνεχή βάση με live sessions και συνεντεύξεις. O Steve Savoca, Head of Content στο Spotify δήλωσε: «Τα τελευταία χρόνια, είχαμε το προνόμιο να βοηθήσουμε νέους καλλιτέχνες να δείξουν το ταλέντο τους, όπως η Haim και η Lorde. Η παγκόσμια λίστα μας Spotlight 2014, παρουσιάζει καλλιτέχνες, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση σε αναδυόμενα σχήματα που πιστεύουμε ότι θα καταφέρουν να αναδειχθούν παγκοσμίως το 2014. Ανυπομονούμε να συνεργαστούμε και να υποστηρίξουμε νέους καλλιτέχνες».

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Μπόγος με δυνατότητες

Θάψε το τσεκούρι

Είναι χοντρή και άσχημη. Είναι όμως και η ισχυρότερη ηλεκτρική μοτοσικλέτα του κόσμου, όπως υποστηρίζει τουλάχιστον η κατασκευάστριά της, Voxan. Η Voxan Wattman παρουσιάστηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Paris Motor Show. Διαθέτει μία μπαταρία-τέρας 12,8 kWh, η οποία ευθύνεται για τον αντιαισθητικό όγκο της, αλλά και για το μεγαλύτερο μέρος του βάρους της μηχανής που φτάνει τα 350 κιλά. Η μπαταρία

μπορεί να φορτιστεί σε μισή μόλις ώρα, χρόνοςρεκόρ αν αναλογιστείς ότι για να φορτίσεις ένα smartphone χρειάζεσαι τον διπλάσιο χρόνο. Η αυτονομία της μηχανής είναι επίσης ικανοποιητική: 180 χλμ. Η απόδοση του κινητήρα φτάνει τους 200 ίππους, ενώ μπορεί να επιταχύνει από 0 σε 100 χλμ. σε μόλις 3,4 δευτερόλεπτα.

Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Οχι όμως εσύ. Του λόγου σου μπορείς να πάρεις ολόκληρη τη βελανιδιά στο σπίτι σου και να τη ρίξεις στην ξυλόσομπα Spruce Stove για να ζεστάνεις το σπιτικό σου. Η σόμπα αυτή μπορεί σιγά σιγά να κάψει ολόκληρο τον κορμό, ο οποίος σταθεροποιείται πάνω σε τρίποδα και ωθείται σταδιακά προς τη φωτιά. Εχεις αρκετό χώρο στο σαλόνι σου για να την τοποθετήσεις;

www.voxan.com/en

www.i81597.wix.com/sprucestove

Της κατσαρόλας

Χαλί να οδηγήσεις

Χριστουγεννιάτικο δίλημμα

Σου αρέσει το μαγείρεμα, αλλά βαριέσαι να κάθεσαι με τις ώρες πάνω από την κατσαρόλα ανακατεύοντας το φαγητό για να μη γίνει ένα μάτσο σβώλους ή να μην κολλήσει στον πάτο. Η Unikia έχει τη λύση για σένα, σεφ της κακιάς ώρας! Ο λόγος για το Stirio, έναν αυτόματο αναμικτήρα, ο οποίος εφαρμόζει στην κατσαρόλα χάρη στα ευμεγέθη μανταλάκια που βρίσκονται στις άκρες του βραχίονα κάθετα στον άξονα και εξασφαλίζει απρόσκοπτο αυτόματο ανακάτεμα διάρκειας 45 λεπτών. To Stirio είναι επαναφορτιζόμενο και χάρη στη μεγάλη ισχύ του μπορεί να ανακατέψει φαγητά κάθε πυκνότητας, από σούπα μέχρι χυλό. Εσύ το μόνο πράγμα που θα πρέπει να κάνεις είναι να μην ξεχάσεις την κατσαρόλα πάνω στο μάτι και κάψεις το φαΐ. Μπορείς;

Οταν ήσουν μικρός και ανέμελος, η αδυναμία σου ήταν τα αυτοκινητάκια. Είχες ένα σωρό από αυτά και όταν τα έπρωχνες έκανες διάφορους ήχους ανάλογα με το εάν έβγαζες φλας για να στρίψεις, εάν πατούσες γκάζι, εάν άλλαζες ταχύτητα, αν φρέναρες ή εάν κόρναρες για να αποφύγεις ένα ατύχημα. Το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετώπιζες ήταν ότι δεν είχες ένα ρεαλιστικό μίνι οδικό δίκτυο για να αναπτύξεις τις οδηγικές σου ικανότητες. Σήμερα, πια, το βλαστάρι σου δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσει την ίδια δυσκολία. Οι μοκέτες IVI 3D Play έχουν δύο χρήσεις. Πρώτον, ντύνουν το πάτωμα του παιδικού δωματίου για να περιορίσουν το κρύο. Δεύτερον, γίνονται μέρος του παιχνιδιού του παιδιού σου! Κυκλοφορούν σε τρία σχέδια και αποτελούν μία ανάγλυφη αναπαράσταση δρόμων, μέσα στους οποίους μπορούν να κινηθούν τα αυτοκινητάκια του μικρού οδηγού. Θα σε γελάσω, βέβαια, για το πώς μπορείς να σκουπίσεις μία τέτοια μοκέτα, αλλά φαντάζομαι ότι δεν θα είναι και ιδιαίτερα εύκολο.

Οι γονείς που ψάχνουν τι δώρο θα κάνουν στο παιδί τους τα Χριστούγεννα ίσως βρουν ιδιαίτερα χρήσιμο το άρθρο του “Guardian” (“Should I get my child an e-reader or books for Christmas?”) που κάνει ένα “crash test” μεταξύ των βιβλίων και του e-reader. Σε αυτό διαβάζουμε αρκετά καλά επιχειρήματα υπέρ της αγοράς ενός ηλεκτρονικού αναγνώστη. Σύμφωνα με την Κριστίνα Κλαρκ του βρετανικού ιδρύματος National Literacy Trust, η πνευματική εξέλιξη ενός παιδιού επηρεάζεται από το τι διαβάζει, όχι από το πώς το διαβάζει. Το γερμανικό Stiftung Lesen υποστηρίζει ότι τα παιδιά είναι περισσότερο θετικά απέναντι στα e-books έναντι των έντυπων βιβλίων και είναι πιθανότερο να επιλέξουν «χοντρά βιβλία» στον e-reader τους, γιατί δεν αποθαρρύνονται βλέποντας το φυσικό τους μέγεθος. Ακόμα καλύτερα, όπως υποστηρίζεται στη μελέτη που πραγματοποίησε το Scholastic and Harrison στις ΗΠΑ, τα παιδιά που έχουν πρόσβαση σε e-books δεν εγκαταλείπουν τα έντυπα βιβλία. Και δεδομένου ότι στους μικρούς αρέσει η τεχνολογία, είναι πιθανότερο να κρατήσουν περισσότερο στα χέρια τους έναν e-reader, από ό,τι ένα βιβλίο.

www.unikia.com/stirio.html

www.lucaandcompany.com

www.goo.gl/h9dhw3

Training Ground

13-19.12.2013

Ατιμη κοινωνία... Νερό στο κρασί του Υπάρχουν πολλών ειδών Ολυμπιακοί. Υπάρχουν αυθεντικοί λιμανίσιοι, υπάρχουν εργατόπαιδα, υπάρχουν εφοπλιστές, υπάρχουν βουπού που τα πήρε το ρέμα, υπάρχουν σκεπτόμενοι, υπάρχουν άφρονες, υπάρχουν παπαδοπαίδια και υπάρχουν και τρόφιμοι σωφρονιστικών θερέτρων. Και ποιο ήταν το κοινό γνώρισμά όλων τους μέχρι χθες; Οτι από την εποχή του Μπάγεβιτς είχαν να απολαύσουν μια ωραία, μια γλυκιά, μια σένια ευρωπαϊκή πορεία. Μια πορεία ανδρική, ρε παιδί μου, μια κούρσα άνετη και τσακίρικη χωρίς σαμαράκια και νεροφαγώματα. Ε, τώρα την απολαμβάνουν με χαρά. Σαν καλό κρασί που αισθάνεσαι ότι το αξίζεις και με το παραπάνω μετά το τέλος μιας κουραστικής μέρας. Και αυτό το πράγμα μπορεί να βοηθήσει όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπορεί να το βοηθήσει μεσομακροπρόθεσμα, που λέγανε παλαιότερα οι αριστεροί (πριν αρχίσουν να το λένε και οι πασόκοι), να γίνει πιο υγιές, πιο νορμάλ, πιο στρωτό. Διότι έχει ανάγκη η Ελλάδα όλη τις ευρωπαϊκές επιτυχίες του Ολυμπιακού. Οχι μόνο για να κρατήσουμε

τη θέση μας στην πρώτη δωδεκάδα ως χώρα, μια θέση που εξασφαλίζει δύο ομάδες στο κόλπο του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα και οι Ολυμπιακοί έχουν ανάγκη τις ευρωπαϊκές επιτυχίες του Θρύλου και για έναν ακόμη λόγο. Για να ψοφήσει επιτέλους η νοοτροπία «πρέπει να κερδίσουμε οπωσδήποτε στην Κολοπετινίτσα, ειδάλλως θα μας πέσει η μούρη». Συγγνώμη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα πέσει καμία μούρη του Ολυμπιακού αν χάσει μια φορά στις τόσες από την εκάστοτε Κολοπετινίτσα. Μέσα στο παιχνίδι είναι και αυτό και αν σταματήσει το ποδόσφαιρο να είναι παιχνίδι θα το πάρει οριστικά η κάτω βόλτα. Για αυτό εγώ χειροκροτώ την είσοδο του Ολυμπιακού στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ. Διότι οι υγιείς Ολυμπιακοί (η σαφής πλειοψηφία δηλαδή) θα μπορέσουν να βάλουν στην άκρη τους αρρώστους που απαιτούν νίκες με κάθε κόστος, με κάθε τρόπο. Συγγνώμη και πάλι, αλλά, όπως θα έλεγε και ο επίκαιρος ποιητής των λεωφορείων, για Κολοπετινίτσες θα μιλάμε τώρα;

«Τι σου είναι τελικά η ζωή και κυρίως αυτή η άτιμη η κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει». Κάτι τέτοιο ενδεχομένως να τριγυρνούσε χθες στο μυαλό του Βλάση Τσάκα τη στιγμή που άκουσε το δικαστήριο της Καβάλας να του επιβάλλει ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών με αναστολή για απάτη. Συγκεκριμένα το κατηγορητήριο αναφέρει, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, πως ο Τσάκας υποσχέθηκε δάνειο στην επιχείρηση Κανάκη από ξένη τράπεζα, πήρε ποσό περίπου 80.000 ευρώ, αλλά δεν επέστρεψε τα χρήματα όταν η αίτηση για το δάνειο απορρίφθηκε. Από εκεί που ετοιμαζόταν λοιπόν να πάρει τον Παναθηναϊκό και να τον εκτοξεύσει μαζί με τους φίλους του τους Αραβες επενδυτές, έφτασε τώρα η στιγμή να τον κυνηγούν για μερικές χιλιάδες ψωροευρώ. Και ρωτάω τώρα εγώ: αξίζει να ταλαιπωρείται για μερικά ψιλά ο άνθρωπος που είχε κλείσει τον Ροναλντίνιο για λογαριασμό του Παναθηναϊκού έναντι 30 εκατ. ευρώ; Είναι ή δεν είναι να πάρεις τηλέφωνο τον φίλο σου τον πρίγκιπα και να του ζητήσεις να πουλήσει μια πετρελαιοπηγή για χάρη σου; Ετσι, για σπάσιμο και στα καπάκια να φέρεις στην Καβάλα -της οποίας είναι μάνατζερ- Ρονάλντο και Ιμπραΐμοβιτς. Και με τα 500ευρα που θα μείνουν να έχεις προσάναμμα για τα πούρα... Γιώργος Δημητρίου

Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

Παγκρατάκι αγάπη μου! Και έτσι ξαφνικά το Παγκράτι έγινε μόδα. Σούπερ μόδα δηλαδή, τρέχει κόσμος να το επισκεφθεί λες και είναι Γκάζι, λες και είναι Θησείο. Τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως. Οχι μιλιούνια, μην παρεξηγούμαστε, και προπαντός όχι άσχετοι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ψαγμένα nighthawks, με αγόρια και κορίτσια, με κυρίους και κυρίες και δεσποινίδες που ξέρουν τι ψάχνουν και γνωρίζουν πολύ καλά πού θα το βρουν. Στο Παγκρατάκι, όπως το λένε και οι ντόπιοι. Για την ακρίβεια, στα πέριξ της Πλατείας Προσκόπων. Από εκεί, από το Αερόστατο, το Αψέντι και τον Κατζούρμπο ξεκίνησε ο συρμός (ο νέος συρμός, μια και ο παλαιότερος αφορούσε τον Μαγεμένο Αυλό και τη χατζιδακική παρέα), για να πιάσει πλέον καμιά δεκαριά οικοδομικά τετράγωνα. Από Πρατίνου και κάτω, από Βασιλέως Γεωργίου και δώθε, πιο hip δεν θα βρεις στην Αθήνα ολόκληρη. Εχει βέβαια και αυτό τα άδεια μαγαζιά του. Το χτύπησε και το Παγκράτι η κρίση και πώς να σταθούν τα μικρά ζαχαροπλαστεία, τα game houses, τα είδη ενδυμάτων για γηραιότερους; Και από την άλλη όλο και κάτι ανοίγει, ένα μεζεδοπωλείο φρέσκο, ένα μπαράκι ζωντανό, ένα κατάστημα πολιτιστικών δώρων σαν Planet Spen. Το

έχω ξαναγράψει και θα το σημειώσω ακόμη μια φορά: μεγαλύτερη σημασία από όσους φεύγουν από κάποια γειτονιά έχουν εν τέλει όσοι έρχονται. Αυτοί είναι που θα φιλοτεχνήσουν το νέο της πρόσωπο, μια διαδικασία αναγκαία όσο και αναπόφευκτη. Τα πάντα ρει, τα πάντα χωρεί και ουδέν μένει, είχε πει ο θείος, οπότε θα ήταν παράλογο κανείς μονάχα να νοσταλγεί και να αποστρέφει το βλέμμα από το αύριο. Το μέλλον θα έρθει, ακόμα και αν δεν μας αρέσει, και η στρουθοκάμηλος φημίζεται για τα αυγά της και όχι για τη νοοτροπία της. Ας μη φλυαρώ όμως. Τα τελευταία δυο τρία χρόνια στο τμήμα εκείνο του Παγκρατίου που πλησιάζει τη Βασιλέως Κωνσταντίνου συντελείται μια σιωπηλή επανάσταση. Μια μεταμόρφωση, μια μεταβολή, αν σας φοβίζουν οι αγκαθωτές λέξεις. Καθώς οι παλαιότεροι κάτοικοι είτε εγκαταλείπουν τα εγκόσμια λόγω ηλικίας είτε εγκαταλείπουν τη γειτονιά λόγω φόρων (η τιμή ζώνης θα μπορούσε άνετα να πρωταγωνιστεί σε πορνοταινία), καινούργιος κόσμος έχει αρχίσει να νοικιάζει ή να αγοράζει διαμερίσματα. Κόσμος καλλιεργημένος, κόσμος με ενδιαφέροντα, κόσμος με ανησυχίες. Φτιάχνεται έτσι ένα μικρό καρτιέ, διακριτικό όμως και below the radar, άνευ τα ταρατατζούμ που συνόδευαν τη νεανική έφοδο στα πέριξ της Βαρβα-

κείου. Και για την ώρα, για την ώρα λέω, η ισορροπία ανάμεσα στην κατοικία και στην ψυχαγωγία δεν έχει διαταραχθεί, η περιοχή δεν θυμίζει Ψυρρή ή άλλα ατυχή παραδείγματα. Τα μπαρ άλλωστε είναι μικρά, γλυκά και ήσυχα, δεν γίνεται της τρελής και της αλλοπαρμένης ούτε στο Small 8, ούτε στο Τρίγωνο, ούτε στο Μusique Cafe, ούτε λίγο πιο πάνω στην Καφέ Αρκούδα. Πιο θορυβώδεις είναι οι πελάτες στο λίγο απ’ όλα κατάστημα (ρούχα, δώρα, αξεσουάρ) Boxes n’ Foxes της Χαράς Κονταξάκη, παρά οι θαμώνες στους τοπικούς ναούς του αλκοόλ. Και πιο πιθανό είναι να ακούσεις επιφωνήματα ενθουσιασμού για ένα φινετσάτο ένδυμα στο Hallelujah, παρά ουρλιαχτά από μεθυσμένους τύπους στις 3 το πρωί. Ακόμη και στο μεζεδοπωλείο Μαύρο Πρόβατο (μην ξανακούσω για Greek tapas!), από όπου παρέλασε φέτος σύμπασα η Αθήνα, επικράτησε μια τάξη και μια φρονιμάδα. Ισως να το επιβάλλει το ambiance της συνοικίας, ίσως οι συνθήκες της εποχής, εκείνο πάντως που ξέρω εγώ είναι ότι το «σεμνά και ταπεινά» μπορεί να μη δούλεψε στο υπουργικό συμβούλιο του Καραμανλή, αλλά δουλεύει στο Παγκρατάκι. Χρήστος Ξανθάκης

1. Eviva Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση - Αγγλικοί Στίχοι: Empty Frame Ερμηνεία: Empty Frame 2. Της αμαρτίας το στρατί Στίχοι: Κώστας Βίρβος Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Minor Project Ερμηνεία: Minor Project 3. Χαράματα η ώρα τρεις Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Λεωνίδας Μαριδάκης Ερμηνεία: Φωτεινή Βελεσιώτου, Λεωνίδας Μαριδάκης 4. Ενα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας Ερμηνεία: Γιάννης Λίνας 5. Οι Πρωθυπουργοί Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Ηλίας Βαμβακούσης, Γκωτιέ Βελισσάρης Ερμηνεία: Ηλίας Βαμβακούσης 6. Αργοσβήνεις μόνη Στίχοι - Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Tareq Ερμηνεία: Μαρίνα Σάτι, Tareq 7. Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Lolek Ερμηνεία: Lolek 8. Ολοι οι ρεμπέτες του ντουνιά Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Minor Project Ερμηνεία: Ηρώ Σαΐα 9. Σ’ ένα βράχο φαγωμένο Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας, Γιώργος Μισετζής, Φώτης Παπαθεοδώρου Ερμηνεία: Γιάννης Λίνας Παίζουν: Zand the band 10. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα Στίχοι: Γεράσιμος Τσάκαλος Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Σίσσυ Βλαχογιάννη Ερμηνεία: Αδάμ Τσαρούχης 11. Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Χρίστος Θεοδώρου Ερμηνεία: Βικτωρία Ταγκούλη

Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου Επιλογή τραγουδιών - Καλλιτεχνική επιμέλεια: Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Σία Αλοκρίου, Νατάσα Μαστοράκου Οργάνωση - επιμέλεια παραγωγής: Νίκος Ασημάκης (Music Art Lab Studios)

Με την ευγενική χορηγία

ς Λίν

Empt

Βικτω

Ηλία

ας

y Fra

Mino

me Ηρώ

ρία Τ αγκο

ύλη

r Pro

ject

Σαΐα

Lole k ούση Βελε ς Μαρίνα σιώτ Σάτι ου Αδάμ Tare Τσαρ q ούχη Z Λεων ς and th ίδας Φωτ

ς Βα

εινή

μβακ

Μαρι

δάκη

e ba

RIZ HO UT NA ,U ED ERV RES HTS RIG ALL

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τις οικογένειες Μάρκου Βαμβακάρη, άρη, Βασίλη Τσιτσάνη και Απόστολου Καλδάρα για την πολύτιμη μη βοήθεια και την υποστήριξή τους στην έκδοση του Retropolis polis II.

Γιάνν η

(P) & ED (C) Μ , C ΕΤΡ OP YIN ΟΠΟΛ ΙΣ G, RE ΕΚΔΟ PR OD ΤΙΚΗ Α UC TIO Ε. ΜΕ ΤΗ N, H IRIN Ν ΕΠΙΦ Υ G, L END ΛΑΞΗ ΚΑ ING , PU ΘΕ ΔΙΚΑΙΩ BLIC Μ PERFO ΑΤΟΣ ΤΗΣ Π ΑΡΑΓΩΓΟ RMAN Υ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ. CE AND BROADCAS TING OF THE RECOR DING PROHIBITED.

Κυκλοφορεί αποκλειστικά στα