Metropolis Free Press 18.10.13

18 -24.10.2013

Κύκλοι, τετράγωνα, έρωτες Περλέγκας, Πρωτόπαππα και Πουλάκης συναντούν τον Δημήτρη Χαλιώτη

ΦΥΛΛΟ 1044

Spotify me! Ο Γιαν Τεμπό παρουσιάζει στον Ανδρέα Γιαννόπουλο την απάντησή του στην πειρατεία

Κατεβαίνει Γκάζι Η Μαρίζα Ρίζου χαρίζει τις νότες και τις λέξεις της στον Ευστάθιο Δράκο

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Metropolis www.metropolispress.gr

Καλή σας όρεξη! Ο Ακης Πετρετζίκης μαγειρεύει και φέτος στο «Πρωινό mou»

Index Αντιναζιστική επέτειος...10

Dialogue in the dark...34

Δύο βιβλία και δύο μικρά ιστορικά βίντεο για τη μαύρη περίοδο της Κατοχής

Ο Δημήτρης Χαλιώτης περπατάει στο απόλυτο σκοτάδι με οδηγό έναν τυφλό ξεναγό

ΣυνΑθηνά...11

Spotify...35

Οι ομάδες πολιτών έχουν πλέον τον δικό τους χώρο απέναντι από τη Βαρβάκειο Αγορά

Συζήτηση με τον Γιαν Τεμπό, διευθύνοντα σύμβουλο Νοτίου Ευρώπης της επιτυχημένης πλατφόρμας

Δημοτικό Θέατρο...20

Ρί ζου...36

To μνημειώδες κτίριο του Πειραιά ανοίγει ξανά τις πόρτες του στο κοινό

Η πορεία της Μαρίζας μέχρι τις νέες εμφανίσεις της στο Gazarte

Δημητριάδης...26

Πλαστελίνη...39

Δύο κείμενα αναλύουν τους συμβολισμούς της παράστασης «Κυκλισμός του Τετραγώνου»

Οι μουσικοί πειραματισμοί της Ξένιας Γαργάλη και του Περικλή Μπισκίνη

Πετρετζίκης...30

Mosaic...41

Η Νατάσα Μαστοράκου μπήκε στην κουζίνα μαζί με τον πρώτο Ελληνα Master Chef

Ο Νικήτας Καραγιάννης επισκέπτεται το νέο cocktail bar της Πλατείας Καρύτση

Mstories 80 Εντεκα φωνές έρχονται αντιμέτωπες με το σκοτάδι του έρωτα στον «Κυκλισμό του Τετραγώνου», η Μαρίζα Ρίζου επιστρέφει με ένα ακόμα υπέροχο live με jazz-swing διάθεση στο Gazarte. Ο Ακης Πετρετζίκης μαγειρεύει για το Mstories. Το μπαλέτο των μπαλέτων, η «Λίμνη των Κύκνων», επιστρέφει στο Badminton και οι ομάδες πολιτών της Αθήνας βρίσκουν τη στέγη τους. Στην οδό Αθηνάς...

METROPOLIS

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

1. Eviva Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση - Αγγλικοί Στίχοι: Empty Frame Ερμηνεία: Empty Frame 2. Της αμαρτίας το στρατί Στίχοι: Κώστας Βίρβος Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Minor Project Ερμηνεία: Minor Project 3. Χαράματα η ώρα τρεις Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Λεωνίδας Μαριδάκης Ερμηνεία: Φωτεινή Βελεσιώτου, Λεωνίδας Μαριδάκης 4. Ενα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας Ερμηνεία: Γιάννης Λίνας 5. Οι Πρωθυπουργοί Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Ηλίας Βαμβακούσης, Γκωτιέ Βελισσάρης Ερμηνεία: Ηλίας Βαμβακούσης 6. Αργοσβήνεις μόνη Στίχοι - Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Tareq Ερμηνεία: Μαρίνα Σάτι, Tareq 7. Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Lolek Ερμηνεία: Lolek 8. Ολοι οι ρεμπέτες του ντουνιά Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Minor Project Ερμηνεία: Ηρώ Σαΐα 9. Σ’ ένα βράχο φαγωμένο Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας, Γιώργος Μισετζής, Φώτης Παπαθεοδώρου Ερμηνεία: Γιάννης Λίνας Παίζουν: Zand the band 10. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα Στίχοι: Γεράσιμος Τσάκαλος Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Σίσσυ Βλαχογιάννη Ερμηνεία: Αδάμ Τσαρούχης 11. Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Χρίστος Θεοδώρου Ερμηνεία: Βικτωρία Ταγκούλη

Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου Επιλογή τραγουδιών - Καλλιτεχνική επιμέλεια: Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Σία Αλοκρίου, Νατάσα Μαστοράκου Οργάνωση - επιμέλεια παραγωγής: Νίκος Ασημάκης (Music Art Lab Studios)

Με την ευγενική χορηγία

ς Λίν

Empt

Βικτω

Ηλία

ας

y Fra

Mino

me Ηρώ

ρία Τ αγκο

ύλη

r Pro

ject

Σαΐα

Lole k ούση Βελε ς Μαρίνα σιώτ Σάτι ου Αδάμ Tare Τσαρ q ούχη Z Λεων ς and th ίδας Φωτ

ς Βα

εινή

μβακ

Μαρι

δάκη

ς

e ba

nd

RIZ HO UT NA ,U ED ERV RES HTS RIG ALL

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τις οικογένειες Μάρκου Βαμβακάρη, άρη, Βασίλη Τσιτσάνη και Απόστολου Καλδάρα για την πολύτιμη μη βοήθεια και την υποστήριξή τους στην έκδοση του Retropolis polis II.

Γιάνν η

(P) & ED (C) Μ , C ΕΤΡ OP YIN ΟΠΟΛ ΙΣ G, RE ΕΚΔΟ PR OD ΤΙΚΗ Α UC TIO Ε. ΜΕ ΤΗ N, H IRIN Ν ΕΠΙΦ Υ G, L END ΛΑΞΗ ΚΑ ING , PU ΘΕ ΔΙΚΑΙΩ BLIC Μ PERFO ΑΤΟΣ ΤΗΣ Π ΑΡΑΓΩΓΟ RMAN Υ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ.

CE AND BROADCAS TING OF THE RECOR DING PROHIBITED.

Κυκλοφορεί αποκλειστικά στα

Οι μέρες της αφθονίας μου

5

18 -24.10.2013

We've gotta get out Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Μετά το Νόμπελ Λογοτεχνίας, για το οποίο μιλήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα, το Νόμπελ Φυσικής, Χημείας, Ιατρικής και Ειρήνης, ανακοινώθηκαν και οι νικητές του Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών. Το βραβείο λοιπόν κατέκτησαν οι Αμερικανοί Γιουτζίν Φάμα, Λαρς Πίτερ Χάνσεν και Ρόμπερτ Σίλερ, το έργο των οποίων «έθεσε τα θεμέλια για την παροντική κατανόηση των τιμών των περιουσιακών στοιχείων». Από το 1968 που δίνεται το Νόμπελ Οικονομικών (θεσμοθετήθηκε αργότερα από τα υπόλοιπα από την κεντρική τράπεζα της Σουηδίας), οι Αμερικανοί σχεδόν μονοπωλούν τις βραβεύσεις, με ελάχιστους νικητές να προέρχονται από άλλες χώρες. Ειρωνικό κάπως; Την ίδια στιγμή στην πατρίδα των τριών οικονομολόγων κορυφωνόταν η σοβαρότερη οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, για την οποία τελικά βρέθηκε μια προσωρινή λύση και οι ΗΠΑ απέφυγαν τη χρεοκοπία. Οι ρεπουμπλικάνοι λύγισαν, έπεσε λίγο φως στο οικονομικό αδιέξοδο και το πρόβλημα μετατέθηκε στους επόμενους μήνες. Παντού επιτρέπονται μικρές αναβολές. Αλλά όπως

δήλωσε και ο πρόεδρος Ομπάμα: “We’ve got to get out of the habit of governing by crisis”. Μεταφέρω τη δήλωσή του στα αγγλικά, γιατί όπως τη διάβαζα μου ήρθε ασυναίσθητα στο μυαλό το τραγούδι των Animals “We’ve gotta get out of this place”. Τι είναι πιο σωστό δεν ξέρω. Τάσεις φυγής, ανάγκη αλλαγής, συνθήκες ασφυξίας. Κατά τα άλλα σκεφτόμουν ότι αυτό που μας έλειπε τώρα ήταν να χρεοκοπήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Εχουμε μάθει να μην αντιμετωπίζουμε με συμπάθεια την ισχυρότερη (;) χώρα του πλανήτη -δεν ξεχνιούνται τα χυδαία πανηγύρια την 11η Σεπτεμβρίου-, αλλά πραγματικά νομίζω ότι ένα αμερικανικό κραχ δεν θα βοηθούσε κανέναν αυτή τη στιγμή σε παγκόσμιο, προφανώς, επίπεδο. Οχι ότι μπορούμε να ξέρουμε τι επιπτώσεις ακριβώς μπορεί να υπάρξουν. Γιατί, όπως κάθε είδους κινδυνολογία, έτσι και αυτή εμπεριέχει και υπερβολές, εμπεριέχει και αλήθειες. «Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός», όπως διαβάζουμε στα λεωφορεία και στο μετρό, που μας μεταφέρουν πλέον με στίχους του Κ.Π. Καβάφη.

Ματιές

6

Κάθε Τρίτη Σ’ αγαπώ «Κατάλαβα! Πάλι εμείς και οι gay φίλοι μας θα είμαστε», λέει η φίλη μου η Σταυρούλα στη φίλη μου τη Δήμητρα, που της εξηγεί με ενθουσιασμό μικρού παιδιού ποιο είναι το concept του «Κάθε Τρίτη Σ’ αγαπώ», που θα στήσουν η Δήμητρα και η ομάδα της σε μπαράκια της Αθήνας κάθε Τρίτη.

Ψεκασμοί Το 30% όσων ρωτήθηκαν από γνωστή εταιρεία ερευνών απάντησε ότι πιστεύει πως μας ψεκάζουν. To συζήτησα με μια φίλη το θέμα και δεν ήταν εύκολο να βγάλουμε άκρη. Υπάρχει περίπτωση (σύμφωνα με τη φίλη μου) ο κόσμος πλέον να κάνει πλάκα και να απαντάει επίτηδες έτσι στους ερευνητές. Μπορεί να έχει κάποια βάση ο συλλογισμός αυτός, αλλά από την άλλη θα το δεχόμουν αν το ποσοστό ήταν 5-10%. Να κάνουν πλάκα μερικοί το θεωρώ πιθανό. Αλλά το ένα τρίτο του κόσμου; Αποκτήσαμε τόσο χιούμορ ως λαός; Μακάρι, αλλά κρατάω μικρό καλάθι! Οπότε αναγκαστικά τείνω να πιστέψω ότι η έρευνα λέει την αλήθεια. Οντως πιστεύουν πάρα πολλοί ανάμεσά μας ότι μας ψεκάζουν. Εμένα δεν μου φαίνεται παράλογο. Αν έχεις μεγαλώσει ακούγοντας ότι ανήκεις σε έναν ξεχωριστό λαό που όλοι τον θαυμάζουν και τον ζηλεύουν για την ανωτερότητά του, δύσκολο είναι να πάθεις ντουβρουντζά μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα; Τι μαθαίνουμε στο σχολείο όταν είμαστε μικροί; Τι μαθαίνουμε από τον Γιώργο Παπαδάκη όταν μεγαλώνουμε; Και τι μας λένε διάφοροι τύποι συνέχεια και στον θαυμαστό κόσμο του ίντερνετ (μην τα βάζουμε μόνο με τους παραδοσιακούς... θεσμούς!). Οτι είμαστε οι εκλεκτοί απόγονοι των μοναδικών αρχαίων Ελλήνων. Οτι έχουμε στο αίμα μας και τους άλλους μοναδικούς, τους Βυζαντινούς. Εχουμε πολλή δόξα και τιμή στο DNA μας τέλος πάντων. Και δεν φτάνει αυτό. Είμαστε και απόγονοι των επαναστατών του ’21, των θριαμβευτών του ’40 και -καθόλου τυχαίο- των λιονταριών του Euro 2004! Ε, εκεί που όλοι ήταν έτοιμοι να πάθουν λουμπάγκο από την «υπόκλιση» στο μεγαλείο της φυλής μας, ξαφνικά γίναμε ο περίγελος της υφηλίου. Χρωστάμε εκατοντάδες δισεκατομμύρια, δεν διορθωνόμαστε με τίποτα και έχουν έρθει εδώ πέρα διάφοροι τύποι και μας έχουν από κοντά, γιατί δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη ότι θα καταφέρουμε μόνοι μας να ξελασπώσουμε! Ε, άμα σου συμβαίνει όλο αυτό, δύσκολο το έχεις να σου στρίψει ή έστω να σου λασκάρει λίγο; Βλέπεις και τα αεροπλάνα που αφήνουν αυτό το άσπρο από πίσω και πείθεσαι ότι μας ψεκάζουν. Μόνο έτσι, σου λέει, μπορεί να κερδίσουν το επόμενο Euro οι Γερμανοί. Αν μας αδρανοποιήσουν! Εχω δύο απορίες πάντως. Αν όντως μας ψεκάζουν πώς και κάποιοι είναι τόσο έξυπνοι που το καταλαβαίνουν και αντιστέκονται; Δεν πιάνει σε όλους το ίδιο το φάρμακο; Και μια δεύτερη. Την άνοιξη που ήμουν στο Βερολίνο είδα και εκεί την άσπρη ουρά σε αεροπλάνο. Τους Γερμανούς ποιος τους ψεκάζει;

«Οι άνδρες, παιδί μου, δεν πηγαίνουν σε τέτοια πράγματα. Εχω φάει τα νιάτα μου σε speed dating, σε borough markets και σε άλλες hipsteries... Πάντα εμείς οι γυναίκες και οι gay φίλοι μας», λέει η Σταυρούλα και συνεχίζει: «Αν πήγαινες σε μια συνοικιακή καφετέρια στον Χολαργό τις προηγούμενες ημέρες, την ημέρα που έπαιζε μπάσκετ ΟλυμπιακόςΠαναθηναϊκός, θα έβλεπες τον ανδρικό πληθυσμό να χαίρει άκρας υγείας, να το ευχαριστιέται και να ξεδίνει πραγματικά». Το «Κάθε Τρίτη Σ’ αγαπώ», μου λέει η Δήμητρα, είναι ένα Σάββατο που ξέρει τι θέλει και θέλει να βγει, να ερωτευτεί και να αγκαλιάσει, είναι μια προσπάθεια για ειλικρινή επικοινωνία με μοναδικό περιορισμό τη χρονική διάρκεια, 9-12 το βράδυ. «Οπως η Σταχτοπούτα», λέω εγώ γελώντας. Η αλήθεια είναι ότι στην εποχή της κρίσης όλα έχουν αλλάξει, το ενδια-

φέρον των ανδρών εστιάζεται όλο και περισσότερο στα απλά, υλικά και προσγειωμένα πράγματα που κάνουν εδώ και χρόνια. Το πιστοποιήσαμε άλλωστε, «Οι άνδρες είναι από τον Αρη και οι γυναίκες από την Αφροδίτη». Ο,τι αφορά τον πολιτισμό, τον ελεύθερο χρόνο και το ευ ζην έχει γίνει αποκλειστικό χαρακτηριστικό των γυναικών και των gay. Ητανε που ήτανε στραβό το κλίμα για τον ανδρικό πληθυσμό, αλλά πια στα μπαράκια, στα θέατρα, στα σινεμά και στα βιβλιοπωλεία, στις εκθέσεις και στον χορό θα δεις ξεκάθαρα στο κοινό τις γυναίκες και τους gay. Είπαμε, στις άγριες συνθήκες που επικρατούν το ισχυρότερο θηρίο είναι αυτό που επιβιώνει και ο πολιτισμός και η ανθρώπινη επαφή είναι από αυτά που γλυκαίνουν και μαλακώνουν τον άνθρωπο... Και αυτό η αρσενική φύση το αντιστρατεύεται. Για αυτό και η Δήμητρα λέει: «Ας είμαστε εμείς και οι gay φίλοι μας. Εγώ θέλω λίγο ρομαντισμό» και ξεκινάει άλλο ένα ταξίδι... ΥΓ: Ακούμε το “Friday I’m in Love” από Cure. Γιώργος Μουχταρίδης

Οταν βρέχει Ο έξυπνος Αθηναίος: y Ανοίγει διστακτικά τα μάτια του, τεντώνει τα αυτιά του και γυρίζει πλευρό στο κρεβάτι. y Το ξανασκέφτεται. Σηκώνεται απρόθυμα και ανοίγει τα παντζούρια για να πάρει την κρυάδα. y Με τον καφέ στο χέρι, σιχτιρίζει τη μοίρα του: Ποιος θα πάει τα παιδιά στο σχολείο; Ποιος θα τα περιμένει όταν τελειώσουν; Ποιος θα μαζέψει τα απλωμένα από το μπαλκόνι;

y Επιστρέφει στο υπνοδωμάτιο και αρχίζει να ταρακουνάει με δύναμη το έτερον ήμισυ ξεφορτώνει τα νεύρα του στο ανυπεράσπιστο θύμα και αποχωρεί. y Ψάχνει την ομπρέλα -πού στο καλό την έχουν κρύψει;-, την οποία ανακαλύπτει τελικά κρεμασμένη στο καλοριφέρ της κουζίνας. y Ντύνεται στο φτερό και γίνεται καπνός ψελλίζοντας κάποια δικαιολογία. Ας τα βγάλουν οι υπόλοιποι πέρα μόνοι τους μια φορά.

A. Λήδα Πιμπλή

Στο πνεύμα όχι στ’ άρματα Να παρελάσουν άρματα την ημέρα της εθνικής επετείου; Πάντα η ίδια συζήτηση. Σαν να μη διδάσκεται αυτός ο τόπος από την ιστορία του ότι δεν είναι η λαγνεία της στρατιωτικής ρώμης που διασφαλίζει τη ζωή και το μέλλον, αλλά οι στέρεες ανθρώπινες σχέσεις. Μια ολόκληρη νύχτα δεν άφησα το βιβλίο από τα χέρια μου. «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο». Χάθηκα στις σελίδες του, στην αφήγηση της Aλκης Ζέη για μια εποχή σκληρή, τότε που ο πόλεμος και η ναζιστική λαίλαπα απειλούσε να καταπιεί τον πολιτισμό της σκέψης. Και μετά η απάνθρωπη δίνη του εμφύλιου σπαραγμού κινδύνεψε να αφανίσει τους δεσμούς των ανθρώπων, τα υλικά που πλάθουν το μέλλον ενός τόπου. Διάβαζα και ονειρευόμουν μια παρέλαση όπου μαζί με τα νιάτα του τόπου παρελαύνουν η Αλκη με την αδελφή της Λενούλα και τη «θείτσα» τους Διδώ (Σωτηρίου) και μαζί τους είναι ο Γκάτσος, με τα μάτια γεμάτα έρωτα για τη Λενούλα, και ο Εμπειρίκος και ο Ελύτης και ο Γιώργος Σεβαστίκογλου να κρατά από το χέρι την Αλκη, μια παρέα τότε από του Λουμίδη, μια χούφτα μαθήτριες και μερικοί άνδρες μεγαλύτεροί τους και μαζί ένα νεαρό αγόρι, λιγνό, στοχαστικό με μακρύ κασκόλ, που έπαιζε πιάνο χωρίς παρτιτούρες, ο Μάνος Χατζιδάκις. Μια παρέα που μέσα στην πείνα της Κατοχής έστηνε εκδοτικούς οίκους, τον «Ικαρο» από τον Νίκο Καρύδη, ακόμη εκεί σήμερα, Βουλής 4, μνήμες που κρατούν οι σελίδες του βιβλίου της Αλκης Ζέη σαν φόρο τιμής στο πραγματικό υλικό της ιστορίας, τους ανθρώπους. Διάβαζα και ονειρευόμουν, γινόμουν κομμάτι της ιστορίας, γιατί και εγώ, όλοι μας, αυτό ακριβώς είμαστε. Γιατί ήταν σαν να είχε χαρίσει σε μένα την πρωτοεκδοθείσα τότε «Αμοργό» ο Γκάτσος. Μήπως και αυτό όμως δεν είναι η αλήθεια; Και σαν δικά μου τα βήματα της Αλκης, Ομόνοια και με τα πόδια στη Μαρασλή, ένα ένα τα σκαλάκια ως το τέλος και εκεί χωράφια -αυτά δυσκολεύομαι να τα φανταστώ- να κυκλώνουν «σαν πέλαγος» το κάτασπρο σπίτι της δασκάλας που μάζευε τα κορίτσια της να στήνουν κουκλοθέατρα μέσα στην Κατοχή. Ε να, αυτές οι ιστορίες «σαν παραμύθι», που μπορεί και να διαψεύστηκε σε πολλά, άφησε ίχνη βαθιά όμως στον πολιτισμό και στον χρόνο, είναι ο φόρος τιμής στην αντίσταση του τόπου στον ναζισμό και όχι τα άρματα, οι στρατιωτικοί σχηματισμοί και τα συναφή που, το είδαμε, φτάνουν ως τη χρυσαυγίτικη στρέβλωσή τους. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

8

Ο ένοπλος αγώνας και το ΠΑΣΟΚ

Καβαφικά και άλλα Μόλις προχθές με κάποια έκπληξη αλλά και πολλή χαρά καλωσόρισα τον φίλο Μανόλη Σαββίδη στην επικράτεια του Facebook. Περιδιαβαίνοντας το προφίλ του, τα περισσότερα posts ήταν δάνεια από το Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού - μια προσπάθεια για τη νέα ελληνική λογοτεχνία και τον πολιτισμό που έχει τη σφραγίδα της προσωπικής δουλειάς του Μανόλη και συνεχίζει παρά τις κατά καιρούς δυσκολίες από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ενα από τα ακριβά περιουσιακά στοιχεία του Σπουδαστηρίου, που λειτουργεί ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός, είναι οι ηχογραφήσεις, όπου οι ίδιοι οι συγγραφείς αλλά και σημαντικά πρόσωπα των Γραμμάτων διαβάζουν ποιήματα και μικρά αποσπάσματα από λογοτεχνικά έργα.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κόμμα. Μικρό κόμμα, με έναν ηγέτη δύσπιστο απέναντι στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Από το 1974 έως και το 1977 ο ηγέτης του συγκεκριμένου μικρού κόμματος προσπαθούσε να το ομογενοποιήσει, κινούμενος σε ακραία λαϊκιστική ρητορική. Μόλις το 1977, με την εκδίωξη μερίδας μελών του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ των οποίων και ενός Δημήτρη Κουφοντίνα, η παράταξη που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποφάσιζε τελεσίδικα την αποκήρυξη του ένοπλου αγώνα. Οσοι θυμούνται εκείνη την εποχή, ανακαλούν χαμογελαστοί το γεγονός που αποτέλεσε το εφαλτήριο από το οποίο το ΠΑΣΟΚ εκτοξεύθηκε από το 13% του 1974 στο 25% του 1977. Οι ίδιοι θυμούνται τις κατηγορίες των προβεβλημένων στελεχών του κατεστημένου πολιτικού συστήματος της εποχής περί αγνώστων που θα βάλουν σε περιπέτειες το κράτος. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν το ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής να μετατραπεί σε πόλο. Απλά και μόνο διά της αντίθεσης στην κρα-

τούσα άποψη («ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και άλλα παρόμοια). Παρότι οι ιστορικοί παραλληλισμοί δεν προσφέρουν πάντα ασφαλή συμπεράσματα, είναι σαφές ότι σκέλος της επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται ακριβώς σε αυτό το γεγονός. Οι επονομαζόμενες «αστικές» δυνάμεις εμφανίζονται να υπερασπίζονται μια συγκεκριμένη αντίληψη για τα πράγματα, ο ΣΥΡΙΖΑ εξ αντικειμένου αντιδρά και ανεβαίνει. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ΠΑΣΟΚ, το οποίο με πολύ μεγάλη δυσκολία κατορθώνει να εκφράσει θέσεις διακριτές από εκείνες της ΝΔ. Αυτό φαίνεται ανάγλυφα και στα τηλεοπτικά πάνελ, όπως συνέβη και με την περίπτωση Κατρούγκαλου και τη βία. Δυστυχώς ή ευτυχώς το δίπολο έχει διαμορφωθεί. Η ικανότητα των ενδιάμεσων δυνάμεων να αντέξουν θα δείξει και τις πιθανότητές τους να επιβιώσουν σε ένα πολιτικό περιβάλλον στο οποίο οι διεργασίες σε επίπεδο ελίτ εξατμίζονται λίγο μετά την εκδήλωσή τους. Βασίλης Νέδος

Σε ένα από τα πρόσφατα posts του Μανόλη ο πατέρας του ο καθηγητής Γ.Π. Σαββίδης διαβάζει Καβάφη -το ποίημα του μεγάλου Αλεξανδρινού «Ο Ιουλιανός και οι Αντιοχείς» σε μια ανέκδοτη ηχογράφηση που έγινε στη Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου το 1990. Και αυτή η ηχογράφηση, όπως και πολλές άλλες, βρίσκεται στο «χαρτοφυλάκιο» του Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνισμού και είναι ελεύθερης πρόσβασης για τους ενδιαφερομένους (να και η διεύθυνση για όσους αναζητήσουν την ηχογράφηση www.snhell.gr/lections/content.asp?id=35&author_ id=60&page=anthology). Ο Μανόλης και η οικογένειά του ήταν για δεκαετίες οι θεματοφύλακες μιας από τις πιο ακριβές κληρονομιές αυτού του τόπου και της ιστορίας του Πολιτισμού του - οι θεματοφύλακες του Αρχείου Καβάφη. Σήμερα, το Αρχείο βρίσκεται κάτω από τη στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, σε καλά και ασφαλή χέρια. Η δημόσια πρωτοβουλία του Ιδρύματος να «γεμίσει» η Αθήνα με στίχους Καβάφη λόγω της επετείου δεν είναι μόνο επαινετή, αλλά πολλαπλά προκλητική και καίρια επίκαιρη. Ο Πολιτισμός αλλά και ο λόγος των ποιητών -τα «χάρτινα στήθη», που έλεγε και ο Αρης Αλεξάνδρου- είναι πολλές φορές καλύτερο πυροβόλο όπλο από χιλιάδες διακηρύξεις... ΥΓ: Δεν προλαβαίνω, αν και θα ήθελα, να γράψω για τη σκηνοθεσία του μικρού καπετάνιου Δημήτρη Καραντζά, που δεν φοβήθηκε να πέσει στα βαθιά χωρίς σωσίβιο παλεύοντας με το δύσκολο κείμενο του Δημητριάδη. Επίσης για τον πανικής καταγωγής Βάκχο (μια αναφορά στο βιβλίο του Ανδρέα Εμπειρίκου «Ο Σέργιος και Βάκχος του Μ. Καραγάτση»), αλλά και για την καπαρντίνα του Γκάτσου στο τελευταίο βιβλίο της Αλκης Ζέη. Κώστας Τσαούσης

Νιρβάνα Και όμως: ένας κάδος σκουπιδιών πυροδοτεί αντιπαραθέσεις στο κέντρο της πόλης με αφορμή το πού πρέπει να πάει. Ως γνωστόν, όχι μόνο κανείς δεν θέλει έναν κάδο κοντά στο σπίτι ή στην επιχείρησή του, αλλά και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να αφήνει τα απορρίμματά του μέσα και όχι να τα σκορπάει δίπλα ή όπου γουστάρει επειδή απλά βαριέται να τα μεταφέρει εκεί που ανήκουν. Η κατάσταση γίνεται μάλιστα εκρηκτική, με τσαμπουκάδες, ύβρεις και απίστευτους τραμπουκισμούς σε πολύ γνωστή γειτονιά που, αντί να προ-

στατεύεται από τους περίοικους, υποβαθμίζεται χωρίς έλεος μέσα από τη νιρβάνα της αδιαφορίας τους. Ο Δήμος θα έπρεπε να έχει προνοήσει ώστε ιστορικά σημεία και πλατείες να μη «στολίζονται» με ρυπαρούς κάδους σκουπιδιών (πχ. Μοναστηράκι, Πλάκα, Θησείο), αλλά σίγουρα δεν μπορεί να εκπαιδεύσει τους τσαμπουκάδες κατοίκους να φροντίζουν οι ίδιοι τις γειτονιές τους. Είναι θέμα παιδείας. Αλλά ποιος την έχασε για να τη βρούμε εμείς; Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Σπύρος Κακούρης

9

18 -24.10.2013

Η επιστροφή της Λεωφόρου Οσο τα πράγματα είναι έτσι, παίρνεις τα πόδια σου και πας. Και αλλιώς να ήταν, το ίδιο θα έκανες. Αυτό το κουβάρι που έχουμε συμφωνήσει να λέμε πόλη ξετυλίγεται ακόμη -με πολλούς κόμπους, είναι η αλήθεια- και θέλεις πάντα να πιστεύεις ότι θα βρεις την άκρη του. Κατεβαίνω την Αλεξάνδρας από την πλευρά που είναι το μπούγιο. Στη γωνία οχυρωμένες κάμερες, μικρόφωνα, ρεπόρτερ με φουλ εξοπλισμό, τα βαν της αγωνίας, κινητά, τσιγάρα, καφές. Εκείνη τη στιγμή δεν γίνεται τίποτε, αλλά αυτό όπως ξέρουμε μπορεί να αλλάξει ξαφνικά, να πάρει φωτιά το σκηνικό, να πετάξει «Εκτακτη είδηση» και να βρεθείς κομπάρσος στο γυαλί. Ομως έξω από τη ΓΑΔΑ οι ώρες περνούν αργά. Και οι εξελίξεις τρέχουν. Για να τινάξεις το κακό από πάνω σου θέλει επιμονή και όχι αστεία. Σαν αστεία (χοντροκομμένα) τα ακούγαμε, μας κάθισαν σαν κακόγουστη, φρικτή φάρσα. Κόσμος κοντοστέκεται και πιάνει την κουβέντα. Ενας που προσπερνάει, λίγο μετά κάνει μεταβολή και επιστρέφει στο σημείο. Εχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι στο πιο επικοινωνιακό σποτ της πόλης. Εννοείται ότι θα περάσω απέναντι.

Στα αυτιά μου και πάλι το “Fiery Road” των Thee Holy Strangers, που είναι ένα καινούργιο πρότζεκτ με εκρηκτικά συστατικά, με Alex K και Τ-Nick, με έντονο χρώμα από Dustbowl και Last Drive, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Θα παίξουν στις 18 του μήνα στο Αν και εγώ αυτό δεν θέλω να το χάσω με τίποτε.

τα ρέστα) σου ’ρχεται αεράκι από φρεσκοκουρεμένο γκαζόν, που σημαίνει μεταξύ άλλων ότι, να, φτάνουμε, μεθαύριο είναι το ματς, πάει και αυτή η βδομάδα. Και -το λέω για μας, τους Πράσινουςέχω ένα καλό προαίσθημα για φέτος. Το «διάβασα» και στο βλέμμα του Βαζέχα στη γιγαντοφωτογραφία από πάνω, δεν μπορεί να κάνω λάθος.

Στο μεταξύ βρίσκομαι ήδη απέναντι και μάλιστα κάτω από το βλέμμα του Δομάζου, του Αντωνιάδη, του Βαζέχα, του Σαραβάκου, του Ρότσα... Και πάω γύρω γύρω βόλτα Αρματολών και Κλεφτών, γιατί η Αλεξάνδρας είναι για πάντα η Λεωφόρος - και η Λεωφόρος μου, από μικρή στο γήπεδο με τον πατέρα, με πράσινα κασκόλ για την ομάδα, μια ζωή με την ομάδα, που άλλωστε και τη φανέλα φόρεσα, τη φανέλα με το «3», αριστερό μπακ με τον ΝτεΦαρία προπονητή στη γυναικεία ομάδα, πάνω κάτω τη Λεωφόρο και προπόνηση σκληρή, όχι αστεία. Βρεθήκαμε με τις κοπέλες, έτσι σαν ένα ποδοσφαιρικό ριγιούνιον πέρσι, ωραία ήταν, η μία φίλη στην Καρδίτσα, η άλλη στη Μεσογείων, δυο βήματα από εκεί, διαφορετικοί δρόμοι που διασταυρώθηκαν κάποια στιγμή στη Λεωφόρο. Τέτοια πράγματα. Και αυτό επίσης: που μέσα στο καυσαέριο και τη μυρωδιά της βενζίνης και το καμένο λάστιχο (γιατί μπορεί να πετύχεις και καταδίωξη και τρελό φρενάρισμα και

Οπότε, καταλαβαίνετε, το ότι παίζει Clash στα ακουστικά τώρα δεν είναι τυχαίο. Συγκινητικό πολύ, ναι, αλλά κάθε άλλο παρά τυχαίο. Το “London Calling” από την αρχή ως το τέλος. Ετσι όπως το είχα σε διπλό βινύλιο και τώρα Clash, the box set, χορταστικοί οι κορυφαίοι. Τουτέστιν, τίποτε δεν αλλάζει, τα λεφτά μας (λέμε τώρα) πάλι σε βιβλία και δίσκους τα ξοδεύουμε. Και σε δρόμους. Γεγονός που μας φέρνει λίγο πιο κάτω ακόμη, στα πόδια της Αλεξάνδρας, που, δεν υπάρχει αμφιβολία, είναι μια σταρ, ίσως η πιο σταρ από όλους τους δρόμους - ποια άλλη άλλωστε λες απλά «Λεωφόρο»; Τα θέατρα, το Πάρκο και ό,τι έχει μείνει από αυτά, αν και κάπως ξεραμένα και σβησμένα από την πίκρα που ζούμε, το παλεύουν φιλότιμα. Αν ισχύει ότι η λάμψη θαμπώνει αλλά δεν χάνεται, μπορεί και η Λεωφόρος να ετοιμάζεται για comeback επικών διαστάσεων. Ευτυχής συγκυρία που είναι και τα κανάλια εκεί κοντά, να καταγράψουν τις εξελίξεις.

10

Κείμενο: Γιώργος Ρομπόλας

Μία επέτειος, δύο βιβλία Πριν από περίπου 70 χρόνια, το 1944 και συγκεκριμένα στις 12 Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς, η Αθήνα ζούσε μία από τις σημαντικότερες ημέρες της σύγχρονης ιστορίας της. Ο Αξονας σήκωνε την αιματοβαμμένη μπότα του από τα ελληνικά χώματα και η φρίκη της ναζιστικής θηριωδίας λάμβανε τέλος εντός των αθηναϊκών τειχών, καθώς τα γερμανικά στρατεύματα αποχωρούσαν από την πόλη ακολουθώντας τη γενική υποχώρησή τους σε όλη την Ευρώπη. Ο κόσμος των Αθηνών πανηγύριζε τη μεγάλη ημέρα, ζώντας στιγμές χαράς, όμως δυστυχώς όχι θριάμβου. Οι χαίνουσες πληγές της Κατοχής, οι εκατοντάδες χιλιάδες δολοφονημένες ψυχές πρωτίστως και η κατεστραμμένη οικονομικά χώρα σε δεύτερο πλάνο, θα έμεναν ανεπούλωτες, ενώ η περιπέτεια της χώρας δεν θα σταματούσε εκεί. Τα αποτελέσματα εκείνων των γεγονότων έμελλε να τα βιώνουμε στο πετσί μας ακόμη και σήμερα.

νωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα) στην κατεχόμενη πρωτεύουσα, φέρνοντας στο φως άγνωστα -ή ίσως και λησμονημένα- στοιχεία για τη δράση της δεύτερης, και «Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα» (εκδ. Αλεξάνδρεια) του Μενέλαου Χαραλαμπίδη, που καταγράφει τις συνέπειες των πράξεων των κατακτητών στις ζωές των κατοίκων της πόλης, εμβαθύνοντας στους λόγους για τους οποίους (πολλοί εξ αυτών) έλαβαν την απόφαση να ενταχθούν στην Αντίσταση. Προσωπικά είχα την χαρά να επιμεληθώ δύο μικρά ιστορικά βίντεο με τους προαναφερθέντες νεαρούς ιστορικούς να κατευθύνουν την κάμερα σε κομμάτια της πόλης που φωτοβολούν ιστορία - άσχετα αν εμείς, ελαφρά τη καρδία, καθημερινά τα προσπερνάμε.

Η βιβλιογραφία για την εποχή είναι ογκώδης, η συλλογική αφήγηση όμως παρουσιάζει σκιές, κενά και μυστικά καλά κρυμμένα. Το 2012 δύο βιβλία προκάλεσαν αίσθηση στο μικρό μεν αφοσιωμένο δε ιστοριοδίφες κοινό: «Το τιμωρό χέρι του λαού» (εκδ. Θεμέλιο) του Ιάσονα Χανδρινού, που καταπιάνεται με τη δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ (Οργά-

Την περίοδο του Μεσοπολέμου ο φασισμός ως εναλλακτική πολιτική λύση κέρδιζε συνεχώς έδαφος λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που κορυφώθηκε το 1929 με την κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας. Ο φόβος της κοινωνικής ανατροπής που εξέφραζαν την περίοδο αυτή τα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα, μια περίοδο

Σε σχέση με την επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας και τη σημασία εκείνης της ημέρας στο σήμερα, θα παραχωρήσω τον λόγο σε αυτό το σημείο στον καθόλα αρμόδιο Μενέλαο Χαραλαμπίδη που τη συνόψισε στα παρακάτω λόγια:

όπου τα κατορθώματα της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ενωσης κέρδιζαν όλο και περισσότερους υποστηρικτές στη Δύση, οδήγησε τα κυρίαρχα αστικά πολιτικά καθεστώτα στο να ανεχτούν ή και να ευνοήσουν την επικράτηση αυταρχικών λύσεων. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι σε Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες ανήλθαν στην εξουσία αυταρχικές κυβερνήσεις, είτε μέσω πραξικοπημάτων, είτε μέσω της ανάθεσης της εξουσίας σε εκφραστές του φασισμού.

Oπως έγινε με τον διορισμό του Ιωάννη Μεταξά στη θέση του πρωθυπουργού από τον βασιλιά της Ελλάδας, λίγους μήνες πριν επιβάλει ανοικτά τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Η φρίκη του φασισμού και του ναζισμού έγινε αντιληπτή κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε έναν πόλεμο που κατέστρεψε ολόκληρη την Ευρώπη, οι κομμουνιστές συμμάχησαν με τους φιλελεύθερους για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της επικράτησης του φασισμού. Συνεπώς, η απελευθέρωση της Αθήνας στις 12 Οκτωβρίου 1944, όπως και των υπόλοιπων κατεχόμενων ευρωπαϊκών πόλεων, πιστοποιούσε τη νίκη ενάντια στον φασισμό, μια νίκη που τότε φάνταζε οριστική. Δυστυχώς με το πέρασμα μερικών δεκαετιών και τη συλλογική αμνησία των λαών, ο κίνδυνος του φασισμού επανέρχεται ξανά σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Κείμενο: Ντίνος Ρητινιώτης / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

11

18 -24.10.2013

Ραντεβού στη Βαρβάκειο Κάπου εκεί στα μέσα του καλοκαιριού ο Δήμος της Αθήνας εγκαινίαζε το synathina. gr. Μια διαδικτυακή πλατφόρμα-«στέγη» για όλες τις ομάδες, συλλογικότητες και πρωτοβουλίες πολιτών που ασχολούνται με αθηναϊκά ζητήματα, η οποία στους πρώτους μήνες λειτουργίας της κρίνεται με θετικό πρόσημο. Και αυτό διότι έχει ήδη καταφέρει να επιτύχει τον αρχικό της στόχο, να διευκολύνει δηλαδή, να συντονίζει και να προωθεί προς το ευρύ κοινό τις πάμπολλες δράσεις ακτιβιστικού χαρακτήρα που λαμβάνουν χώρα πλέον καθημερινά στην πρωτεύουσα. Από τη στιγμή λοιπόν που το εγχείρημα της «διαδικτυακής στέγασης» των ομάδων πολιτών πέτυχε, ο Δήμος Αθηναίων είπε να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα παραχωρώντας τους και φυσική στέγαση. Ετσι, εδώ και μία εβδομάδα όλες αυτές οι δυναμικές ομάδες που λειτουργούσαν μέχρι σήμερα σε νομαδικό καθεστώς (ακόμα και η πλέον αναγνωρίσιμη συλλογικότητα, αυτή των atenistas, εδώ και λίγο διάστημα έχει βγει παγανιά στο διαδίκτυο αναζητώντας χώρο) έχουν ένα... κεραμίδι να βάλουν πάνω από το κεφάλι τους (ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, μια πράσινη στέγη...).

Ο χώρος που βρέθηκε και αξιοποιήθηκε ήταν ο ίδιος όπου μέχρι πρόσφατα δέσποζε ένα εγκαταλειμμένο δημοτικό καφέ. Στην Πλατεία Βαρβακείου, απέναντι από τη Δημοτική Αγορά. Λίγες δεκάδες μέτρα μακριά από το Δημαρχείο της Κοτζιά, πάνω στην οδό Αθηνάς, για χάρη της οποίας ουκ ολίγες προσπάθειες ανάδειξης έχουν λάβει χώρα το τελευταίο διάστημα. Πρότυπη, μοντέρνα και περιβαλλοντικά φιλική, η στέγη ΣυνΑθηνά θα διατίθεται στο εξής -και έπειτα από μια απλή αίτηση- σε όποια ομάδα/συλλογικότητα/ΜΚΟ τη ζητήσει προκειμένου να συσκεφθεί και να συντονίσει το έργο της. Ως ορμητήριο δηλαδή από το οποίο είναι σίγουρο ότι θα προκύψουν ακόμα περισσότερες θετικές πρωτοβουλίες για την Αθήνα και τους ανθρώπους της. «Ο Δήμος Αθηναίων θεωρεί τις ομάδες πηγή έμπνευσης και συμμάχους για τη συνεχή βελτίωση των συνθηκών ζωής στην Αθήνα», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κος Καμίνης κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της στέγης πριν από μερικές ημέρες. Και αν πρέπει να του πιστώσουμε το προσωπικό ενδιαφέρον που δείχνει για τη σύμπλευση της δημοτικής αρχής με την κοινωνία των πολιτών, δεν θα πρέπει να αγνοούμε και τη συνεισφορά των αφανών ηρώων. Ολων εκείνων που «έτρε-

ξαν» το συγκεκριμένο πρότζεκτ. Ανάμεσά τους και η 25χρονη Ανθή Χρήστου, συνεργάτιδα του ΣυνΑθηνά και δραστήρια atenista. «Είμαι χαρούμενη, γιατί δουλέψαμε όλοι σκληρά για τη στέγη και βλέπω πως ο κόσμος ανταποκρίνεται ήδη πολύ θετικά», μου λέει τη βραδιά των εγκαινίων σε ένα διάλειμμα δευτερολέπτων που μόλις και μετά βίας προλαβαίνει να κάνει. Τριγύρω μας γνωρίζονται και συζητούν μεταξύ τους μέλη από τους atenistas, τους Imagine The City, την PRAKSIS, την Emfasis, την Ομάδα Αστυ, το TEDx Athens. Παραδίπλα, ο.... καλυτερότερος street chef της πόλης, o «Αλλος Ανθρωπος», και μια πωλήτρια από το περιοδικό δρόμου «Σχεδία». Οι εμπνευστές της Ανταλλακτικής Βιβλιοθήκης και αυτοί εκεί μαζί με τους Ζωγράφους σε Δράση για τα Παιδιά. «Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι πως ο ενθουσιασμός και η θετική ενέργεια όλων αυτών θα διαχυθεί σύντομα σε ολόκληρη την πόλη», συμπληρώνει η Ανθή. Δεν έχουμε παρά να ποντάρουμε στη σιγουριά της.

Reality Bites

12

Τα καλά του fantasy

Υπό διωγμόν

Ο Νιλ Γκάιμαν αυτοσυστήνεται ως συγγραφέας που κερδίζει επί 30 χρόνια το ψωμί του επινοώντας πράγματα και γράφοντάς τα στο χαρτί. Σε μια διάλεξη που έδωσε στο πλαίσιο εκδήλωσης της ΜΚΟ The Reading Agency στο Λονδίνο την περασμένη Δευτέρα, προτίμησε να μιλήσει για αυτό που αγαπάει περισσότερο: την ανάγνωση βιβλίων. Το διάβασμα -και δη βιβλίων fantasyμπορεί να κάνει τα παιδιά καλύτερους ανθρώπους επειδή τους καλλιεργεί το αίσθημα της συμπάθειας. Παράλληλα, ανοίγει τους ορίζοντές τους. Είναι εντυπωσιακή η ιστορία που διηγήθηκε ο Γκάιμαν: το 2007 βρέθηκε σε ένα συνέδριο επιστημονικής φαντασίας και fantasy στην Κίνα

(το πρώτο του είδους του στην ιστορία της χώρας). Εκεί, άδραξε την ευκαιρία και ρώτησε έναν ντόπιο αξιωματούχο: τι άλλαξε και ύστερα από τόσο καιρό άρχισε η κυβέρνηση να αποδέχεται αυτό το είδος λογοτεχνίας; Οι Κινέζοι, απάντησε ο αξιωματούχος, ήταν άριστοι στην κατασκευή προϊόντων, αλλά δεν καινοτομούσαν. Οταν λοιπόν έστειλαν μια αντιπροσωπία στις ΗΠΑ για να ερευνήσει εταιρείες όπως η Apple και η Google, ανακάλυψαν ότι οι εργαζόμενοί τους διάβαζαν επιστημονική φαντασία όταν ήταν μικροί. Σφάλμα σύνθεσης ή μήπως όχι; Χ.Τ.

Τα τατουάζ κερδίζουν σε δημοτικότητα σε ολόκληρο τον κόσμο, σύμβολα μιας μποέμ στάσης ζωής το λιγότερο. Στην Αυστραλία όμως η κυβέρνηση προχωράει στην ψήφιση ενός νέου νόμου που βάζει στο στόχαστρο τα καταστήματα τατουάζ σε μια προσπάθεια, όπως λένε αξιωματούχοι, να καταπολεμήσει τη βία, τη διακίνηση ναρκωτικών και όπλων, που συνδέονται με την πελατεία αλλά και τους ιδιοκτήτες τους. Αφορμή είναι η κατακόρυφη άνοδος του αριθμού των συμμοριών μοτοσικλετιστών που επιστρατεύουν ολοένα και περισσότερους νέους. Τα μέλη των συμμοριών αυτών, που σύμφωνα με την αστυνομία ευθύνονται για πολλά περιστατικά ληστειών, βιασμών και πλήθος άλλων αδικημάτων, φέρουν χαρακτηριστικά τατουάζ και είναι συχνοί πελάτες των εν λόγω καταστημάτων, πολλά από τα οποία είναι μάλιστα πολυτελή και δημοφιλή στον κόσμο της μόδας. Η αστυνομία εκτιμά ότι και οι ιδιοκτήτες τους διακινούν ναρκωτικά, τα έσοδα από τα οποία ξεπλένουν μέσω των επιχειρήσεών τους. Με τον νέο νόμο τούς ζητάει να δίνουν πλήρη στοιχεία τόσο για τις δραστηριότητές τους, όσο και για τους πελάτες τους, ενώ τα μέλη των συμμοριώνμοτοσικλετιστών που θα συλλαμβάνονται στο εξής θα αντιμετωπίζουν βαριές ποινές φυλάκισης. Το 1984 συμπλοκή μεταξύ μελών των συμμοριών Comancheros και Bandidos κατέληξε με οκτώ νεκρούς, ένας εκ των οποίων περαστικός, και οδήγησε στην ψήφιση νόμου κατά της οπλοκατοχής στη χώρα.

N.K.

Sorry, Amazon! Θυμάστε μια εποχή που πηγαίνατε σε ένα κατάστημα για να δοκιμάσετε το μέγεθος του παπουτσιού ή της μπλούζας που είχατε σταμπάρει και μετά γυρνούσατε σπίτι και το παραγγέλνατε μέσω διαδικτύου; Η εποχή αυτή έρχεται σιγά σιγά στο τέλος της, όπως επισημαίνει ο Μπραντ Τατλ του “Time” και έχει πολύ καλούς λόγους για να το υποστηρίζει. Σύμφωνα με τη σχετική έρευνα που πραγματοποίησε η Accenture στην αμερικανική αγορά, το 62% των καταναλωτών αγοράζει προϊόντα στο internet έπειτα από μια έρευνα αγοράς σε φυσικά καταστήματα (το λεγόμενο “showrooming”). Ωστόσο, το 65% δηλώνει ότι ακολουθεί την αντίστροφη κατεύθυνση: «χαζεύει» τις διαδικτυακές βιτρίνες, για να καταλήξει τελικά σε ένα φυσικό κατάστημα και να κάνει τις αγορές του (έχουμε μια καινούργια λέξη για αυτό: “webrooming”).

Για ποιον λόγο αλλάζουν -πάλι- οι καταναλωτικές συνήθειες; Καταρχάς οι πελάτες θέλουν να αποφύγουν το κόστος αποστολής, το οποίο επιβαρύνει την αρχική τιμή του προϊόντος: σκεφτείτε για παράδειγμα ότι το βρετανικό υποκατάστημα της Amazon σταμάτησε τη δωρεάν αποστολή στην Ελλάδα τον περασμένο Ιούνιο, γεγονός που σημαίνει αύξηση του κόστους κατά τουλάχιστον 6 ευρώ για κάθε παραγγελία. Δεύτερον, οι καταναλωτές αγοράζουν άμεσα το προϊόν, χωρίς να χρειάζεται να περιμένουν πότε θα τους σταλεί. Ακόμη πιο σημαντική, βέβαια, είναι η προθυμία των φυσικών καταστημάτων να εξισώσουν τις τιμές τους με τις αντίστοιχες των διαδικτυακών καταστημάτων, την ίδια στιγμή που προσφέρουν προσωποποιημένες after-sales υπηρεσίες.

X.T.

Πλανόδια street art Λίγοι άνθρωποι και ακόμα λιγότεροι καλλιτέχνες έχουν συζητηθεί τόσο πολύ κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα όσο ο Banksy, ο αινιγματικός graffiti artist που ουσιαστικά εξύψωσε το γκραφίτι από το πεζοδρόμιο στο μουσείο σύγχρονης τέχνης. Ξεκινώντας από τις περιθωριακές γειτονιές του Λονδίνου, ο Banksy έχει καταφέρει πλέον να γίνει γνωστός εκτός του κυκλώματος της street art (αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο) και κάθε του κίνηση να αποτελεί πλέον καλλιτεχνικό γεγονός. Στο πλαίσιο αυτό, δεν μας ξένισε καθόλου η residency του Banksy στη Νέα Υόρκη που βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες εβδομάδες. Ο Βρετανός καλλιτέχνης πέρασε τον Ατλαντικό και μεταμόρφωσε την πόλη της Νέας Υόρκης σε «καμβά», γεμίζοντας τους τοίχους και τους δρόμους του Μεγάλου Μήλου με έργα του, πάντοτε στο σκωπτικό, ανατρεπτικό και στην ουσία του βαθιά πολιτικό ύφος του. Πέρα όμως από τα γκραφίτι και τα στένσιλ του, ο Banksy προσπαθεί αυτόν τον καιρό να ανατρέψει ή έστω να παίξει με τους κανόνες του art παιχνιδιού και σε ένα διαφορετικό πιο βαθύ επίπεδο. Το περασμένο Σαββατοκύριακο κυκλοφόρησε στους δρόμους του Μανχάταν ένα καρότσι μικροπωλητή με διάφορα στένσιλ ύφους Banksy τυπωμένα σε χαρτί, με τιμή πώλησης 60 δολάρια έκαστο. Ελάχιστοι ανταποκρίθηκαν και αγόρασαν έστω ένα, αλλά είναι σίγουρο πως όσοι άλλοι πέτυχαν στη βόλτα τους το καροτσάκι και δεν αγόρασαν κάποιο έργο το έχουν ήδη μετανιώσει, ύστερα από το βίντεο που ανέβηκε στην επίσημη σελίδα του Banksy στο YouΤube, όπου αποκαλύπτεται ότι τα στένσιλ δεν ήταν απλώς ύφους Banksy, ήταν πρωτότυπα έργα του ίδιου, με τιμή στο χρηματιστήριο της τέχνης που, σύμφωνα με εκτιμήσεις ειδικών, ξεπερνάει τα 150.000 δολάρια. Φήμες αναφέρουν πως κάποιοι στη Νέα Υόρκη χτυπούν το κεφάλι τους στον -άδειο από έργα του Banksy- τοίχο τους σπιτιού τους... Γ.Μ.

Μουσική

14

Δεν ζητάει πολλά Ο Κωστής Μαραβέγιας είναι ξεχωριστή περίπτωση τραγουδοποιού. Ερμηνευτής, συνθέτης, πρόσφατα και συγγραφέας, καθώς κυκλοφόρησε τη νουβέλα «Λόλα», κατάφερε από την πρώτη του εμφάνιση πριν από μερικά χρόνια, λίγο πριν σκάσει η κρίση στην Ελλάδα, να τραβήξει την προσοχή του κόσμου. «Γεννήθηκα στο Αγρίνιο και έζησα εκεί μέχρι τα 18. Μετά έφυγα για σπουδές στην Ιταλία για οκτώ χρόνια», διαβάζουμε σε συνέντευξή του. Τις σπουδές στη Στατιστική τις παράτησε για χάρη της μεγάλης του αγάπης, της μουσικής. Αν μπορούσαμε να κάνουμε μια «σούμα» της πορείας του μέχρι τώρα, θα διακρίναμε την περίοδο πριν από το «Φίλα με ακόμα», που μοιράστηκε με τον Πάνο Μουζουράκη, και την περίοδο μετά από αυτό. Σίγουρα το κοινό του μεγάλωσε και από τους μικρούς χώρους βρέθηκε να γεμίζει μεγάλες σκηνές και συναυλιακούς χώρους. «Η πορεία μου είναι αντιστρόφως ανάλογη μιας μετοχής σε καιρό μεγάλης οικονομικής κρίσης. Καθοριστικός παράγοντας είναι πάντοτε η τύχη. Σίγουρα όμως επηρέασε πολύ και το ρεπερτόριό μου, η στάση μου, αυτό που έλεγα καλλιτεχνικά», εξηγεί ο ίδιος. Δεν έχει και πολύ άδικο. Μόνο η τύχη δεν φτάνει για την καταξίωση.

Και ο Κωστής έχει επενδύσει πολύ προσωπικό χρόνο σε αυτό που κάνει και το κοινό τον επιβραβεύει. Κατεξοχήν καλλιτέχνης των ζωντανών εμφανίσεων, τα δίνει όλα στη σκηνή και γίνεται μελωδικός, τρυφερός και άμεσος. Ζωντανό παράδειγμα η εμφανίσεις του στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, καθώς και στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής το περασμένο καλοκαίρι. Μια συναυλία που ηχογραφήθηκε και θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα σε δίσκο. Δεν πρέπει όμως να αγνοήσουμε και τη «δραστήρια» πλευρά του. Μαζί με πολλούς άλλους καλλιτέχνες έχει συμπράξει στην ομάδα Αγάπη Ρε Ματζόρε, για την οποία έχει δηλώσει: «Εχουμε κάνει και μια κολεκτίβα υπέρ της αλληλεγγύης και της αγάπης με στόχο την ενίσχυση κάποιων φορέων που βοηθούν συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Αισθανόμαστε έντονη την ανάγκη να κάνουμε κάτι ενάντια στον φόβο μας». Πόσο επίκαιρα ακούγονται όλα αυτά! Ο Κωστής επιστρέφει και φέτος «Κάτω στον Πειραιά» για μία μοναδική εμφάνιση στο PassPort (Καραΐσκου 119, Πειραιάς) σήμερα, Παρασκευή 18 Οκτωβρίου. Μην τη χάσετε!

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Με φόρα

Δίπλα στον Δον Κιχώτη

Με ολοκαίνουργιο δίσκο, φρέσκο υλικό και ανανεωμένη διάθεση, τα Κίτρινα Ποδήλατα μας υποδέχονται κάθε Παρασκευή στον Σταυρό του Νότου Plus (Φραντζή & Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος). Τα αδέρφια Γιώργος και Αλέξανδρος Παντελιάς θα ερμηνεύσουν τραγούδια από τον νέο τους δίσκο, όπως τα «Κράτησέ με» και «Ετών 16», καθώς και επιλεγμένες διασκευές αγαπημένων τραγουδιών από την ελληνική και ξένη ροκ σκηνή, μέσα από ένα διαφορετικό μουσικό πρίσμα. Τα Κίτρινα Ποδήλατα έρχονται για να ξεσηκώσουν τα βράδια μας όπως μόνο εκείνοι ξέρουν!

Sancho 003 ονομάζεται το τρίο των Κώστα Παντέλη, Φώτη Σιώτα και Σωτήρη Ντούβα που δημιουργήθηκε την άνοιξη του 2007. Από τότε έχουν κυκλοφορήσει δύο δισκογραφικές δουλειές, το “We buy gold” το 2009 και το “Muzga” το 2012. Εχουν ήδη εμφανιστεί στο Sync Festival το 2008, στο Video Dance Festival 2008, στο Festival Adriatica 2009 και σε περισσότερους από 50 μικρούς χώρους στην Ελλάδα και την Κύπρο. Η φετινή φθινοπωρινή τους περιπλάνηση τους οδηγεί τη Δευτέρα 21 Οκτωβρίου στο Gig Space του Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6, Μοναστηράκι) σε μια ξεχωριστή βραδιά.

15

18-24.10.2013

Μελωδίες τετραδίου Η Βικτωρία Ταγκούλη έχει ήδη κυκλοφορήσει δύο δισκογραφικές δουλειές, το «(α)» και τη «Φωτο.βόλτα». Ξεκίνησε να τραγουδάει σε μικρές μουσικές σκηνές και σε συναυλίες όταν ήταν ακόμα σπουδάστρια στο ωδείο και στο πανεπιστήμιο. Μια πρώτη της συνεργασία ήταν αυτή με την ομάδα Σπείρα Σπείρα. «Ηταν σκοπός μου από την αρχή να κάνω ολοκληρωμένες σπουδές στη μουσική. Ηθελα να είμαι μουσικός με όργανό μου τη φωνή και να έχω μια γενικότερη μουσική καλλιέργεια και εκπαίδευση», εξηγεί η ίδια. Η πορεία της, αν και μικρή ακόμα, το έχει αποδείξει. Εχει συμμετάσχει στο “Τransformations” του Κωνσταντίνου Βήτα, στο «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» του Σταμάτη Κραουνάκη, στο «Πόσο σ’ αγαπώ» του ιδίου και σε πολλά άλλα. Οι συνεργασίες της με καλλιτέχνες, πολλές και διαφορετικές. Ξεχωρίζουμε ονόματα όπως ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, ο Κώστας Μακεδόνας, η Λιζέτα Καλημέρη και η Ρίτα Αντωνοπούλου.

Αρωμα Ανατολής

Γυναικεία υπόθεση

Ο Λεωνίδας Μπαλάφας παρουσιάζει τη νέα του δισκογραφική παραγωγή με τίτλο «Απηλιώτης» στη μουσική σκηνή Σταυρός του Νότου Ρlus (Φραντζή & Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος) τη Δευτέρα 21 Οκτωβρίου. Εκτός από τα νέα, θα ακουστούν διασκευασμένα παλαιότερα τραγούδια δικά του, καθώς και άλλων καλλιτεχνών. Από τις εμφανίσεις δεν θα λείψουν οι γνωστές στιγμές αυτοσχεδιασμού μαζί με την παρέα των μουσικών που τον συνοδεύουν. Το πρόγραμμα θα έχει παραδοσιακό ύφος και άρωμα Ανατολής, με βιολοκλάρινα, λαφτομπούζουκα και κιθαρομπαγλαμάδες! Για τους λάτρεις του είδους θα είναι μια αξέχαστη βραδιά.

Η Ευρυδίκη έρχεται στην Αρχιτεκτονική (Πειραιώς 119, Αθήνα) αύριο, Σάββατο 19 Οκτωβρίου, μαζί με την Ηρώ σε ένα πρόγραμμα με τραγούδια από την προσωπική της δισκογραφία, αλλά και διασκευές από την ξένη και ελληνική ποπροκ σκηνή. «Μικρές ιστορίες, στιγμές καθημερινές, άνθρωποι αγαπημένοι που πορεύονται σε παράλληλες διαδρομές με τα τραγούδια που μας σημάδεψαν» είναι το κόνσεπτ σύμφωνα με την ερμηνεύτρια. Οι δύο καλλιτέχνιδες, με παράλληλες διαδρομές και σπουδαία τραγούδια, υπόσχονται να μας χαρίσουν εξαιρετικές ερμηνείες και μοναδικά ντουέτα!

Στο σήμερα, η Βικτωρία Ταγκούλη θα παρουσιάσει μια μοναδική παράσταση στο Ρυθμός Stage (Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη) την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου. Το πρόγραμμα θα έχει τίτλο «Σε Ρυθμό Βαλς» και, με παρέα με τον συνθέτη Χρίστο Θεοδώρου στο πιάνο, θα ακούσουμε τραγούδια από την προσωπική της δισκογραφία, καθώς και νέα της ίδιας και του Χρίστου Θεοδώρου από τον επερχόμενο δίσκο «Τετράδιο».

Σινεμά

16

Eφηβη και... πόρνη O Φρανσουά Οζόν είναι αναμφισβήτητα ένας από τους σκηνοθέτες που έχουν αφήσει το στίγμα τους σε αυτό που αποκαλούμε σύγχρονο γαλλικό σινεμά. Από την αλά μιούζικαλ κινηματογραφική μεταφορά του «8 Γυναίκες», που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό το 2002, μέχρι το «Αγόρι στο τελευταίο θρανίο» του 2012 έχει διανύσει μια δεκαετία γεμάτη από ταινίες άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ενδιαφέρουσες. Στην καινούργια του ταινία «Νέα και όμορφη», που κάνει πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους από τη Feelgood Entertainment, χρησιμοποιεί κατά κάποιον τρόπο τη φόρμα του “5X2” του 2004 για να σκιαγραφήσει όμως αυτή τη φορά όχι το πορτρέτο ενός ζευγαριού, αλλά μιας 17χρονης που μέσα σε έναν χρόνο θα κάνει για πρώτη φορά έρωτα, θα γίνει πόρνη, θα συγκρουστεί με την οικογένειά της και θα ανακαλύψει τον εαυτό της. Τέσσερις εποχές, τέσσερα τραγούδια, η 17χρονη Ιζαμπέλ σε πρώτο πλάνο και μια διαφορετική ιστορία ενηλικίωσης, που παίζει περισσότερο με τις αισθήσεις, αφήνοντας τον θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Παραμερίζοντας το συναίσθημα, ο Οζόν επιχειρεί μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση της εφηβείας με μια εύθραυστη ηρωίδα που ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά της με τρόπο ακραίο. «Δεν ήθελα να απεικονίσω την εφηβεία απλώς ως μια συναισθηματική περίοδο. Τα σώματά μας υπόκεινται σε έντονες σωματικές αλλαγές, όμως αισθανόμαστε μουδιασμένοι. Οπότε κάνουμε επίθεση στο σώμα μας προκειμένου να αισθανθούμε κάτι, δοκιμάζουμε τα όριά μας σωματικά. Το θέμα της πορνείας είναι το όχημα για να το φωτίσουμε αυτό, να εικονογραφήσουμε τα ερωτήματα της ταυτότητας και της σεξουαλικότητας που θέτει η εφηβεία. Η σεξουαλικότητα δεν είναι ακόμα συνδεδεμένη με το συναίσθημα», εξηγεί. Το «Νέα και όμορφη» συμμετείχε στο φετινό Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών κερδίζοντας τις εντυπώσεις και συστήνοντάς μας μια ηθοποιό που μάλλον θα ξαναβρούμε σύντομα μπροστά μας, την πρωτοεμφανιζόμενη Μαρίν Βαχτ.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

17

18-24.10.2013

Nέο στοίχημα

Ρουμανικό must Τα τελευταία χρόνια το ρουμανικό σινεμά έχει πάρει τα πάνω του αποσπώντας διακρίσεις διεθνώς. Το “Child’s Pose” είναι μία ακόμα απόδειξη αυτής της ανοδικής πορείας. Βραβευμένη με τη Χρυσή Αρκτο και το Bραβείο FIPRESCI στο περασμένο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, η ταινία σκιαγραφεί τη σχέση μιας μητέρας με τον 34χρονο γιο της, όταν εκείνος χτυπάει και σκοτώνει με το αυτοκίνητό του ένα μικρό παιδί. Η αρχική της αντίδραση είναι να χρησιμοποιήσει τις διασυνδέσεις της για να τον βγάλει από τη φυλακή. Το μητρικό ένστικτο όμως έχει πάντα δύο όψεις... Ενα δυνατό δράμα, που είναι πολύ πιθανό να βρεθεί και στην υποψήφια πεντάδα για το φετινό Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Μετά το σκηνοθετικό της ντεμπούτο το 2011, που έφτασε μέχρι τα Οσκαρ, η Αντζελίνα Τζολί ετοιμάζεται για το δεύτερο χτύπημά της πίσω από τις κάμερες. Αυτή τη φορά θα μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο της Λόρα Χίλενμπραντ “Unbroken”, που αφηγείται την πραγματική ιστορία του ήρωα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Λούι Ζαμπερίνι. Το αεροπλάνο του έπεσε στον Ειρηνικό κατά τη διάρκεια μάχης, ο ίδιος κατάφερε να επιζήσει επί 40 ημέρες πάνω σε μια σχεδία, για να διασωθεί τελικά από τους Ιάπωνες και να μεταφερθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. «Είναι μεγάλη μου τιμή να έχω την ευκαιρία να αφηγηθώ τη συγκλονιστική ιστορία του», δήλωσε η Αντζελίνα, που μόλις ξεκίνησε γυρίσματα για την ταινία της, η οποία θα κάνει πρεμιέρα στις αμερικανικές αίθουσες τον Δεκέμβριο του 2014.

Στη συμπρωτεύουσα Για τους πιστούς φίλους του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης είναι κάτι σχεδόν αυτονόητο. Το πιο ενδιαφέρον τμήμα του φεστιβάλ κάθε χρόνο είναι, πέρα από κάθε αμφιβολία, οι «Ανοιχτοί Ορίζοντες». Η ανακοίνωση του προγράμματός τους λοιπόν στη φετινή διοργάνωση από την 1η έως τις 10 Νοεμβρίου δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Η νέα ταινία του Ρομάν Πολάνσκι «Η Αφροδίτη με τη γούνα» θα κάνει την πανελλήνια πρεμιέρα της στη Θεσσαλονίκη. Ο κορυφαίος κινηματογραφιστής μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Ιβ σκιαγραφώντας τα σαδομαζοχιστικά σεξουαλικά παιχνίδια ενός σκηνοθέτη και της ηθοποιού του. Στα must του προγράμματος και η κινηματογραφική επιστροφή του σημαντικότατου Ιάπωνα σκηνοθέτη Χιροκάζου Κόρε-Εντα με το «Πατέρας και γιος» (Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών), αλλά και το ιρανικό «Τα χειρόγραφα δεν καίγονται» του Μοχάμαντ Ρασούλοφ, μια ταινία-σχόλιο πάνω στην ιρανική λογοκρισία.

Επιστρέφει

Ενας άλλος Bond

Το Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου επιστρέφει στην Ταινιοθήκη (Ιερά οδός 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136, Κεραμεικός) από τις 17 έως τις 27 Οκτωβρίου. Οι σινεφίλ θα έχουν την ευκαιρία να δουν μεταξύ άλλων έξι αριστουργήματα του εισηγητή του ιταλικού νεορεαλισμού Ρομπέρτο Ροσελίνι σε ψηφιακά αποκαταστημένες κόπιες, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αφιέρωμα με τίτλο «Ελληνικό Σινεμά Τώρα!», μια ρετροσπεκτίβα στο έργο του άγνωστου στους περισσότερους Γερμανού εικαστικού και avant-garde κινηματογραφιστή Χαρούν Φαρόκι, καθώς και μια έκθεση με βιντεο-εγκαταστάσεις του στη Σχολή Καλών Τεχνών.

Είναι εξαιρετικά σπάνιο ένα τόσο μεγάλο στούντιο όπως η Universal να δαπανά 1,2 εκατ. δολάρια για να εξασφαλίσει μόνο ένα κινηματογραφικό σενάριο! Το έκανε όμως για το “Section 6” του Ααρον Μπεργκ, που διηγείται την ιστορία της γέννησης της μυστικής κατασκοπευτικής οργάνωσης MI6 στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ναι, καλά σας θυμίζει κάτι το όνομα. Είναι η οργάνωση για την οποία δουλεύει ο Τζέιμς Μποντ στο λογοτεχνικό και στη συνέχεια κινηματογραφικό σύμπαν του Ιαν Φλέμινγκ. Πρόκειται για ένα εγκεφαλικό θρίλερ, όπου τον ρόλο ενός άλλου Μποντ θα αναλάβει ο Χιου Τζάκμαν. Και η αλήθεια είναι ότι το... σμόκιν τού πάει πολύ!

Ο αιρετικός Ούλριχ Ζάιντλ ολοκληρώνει την... παραδεισένια τριλογία του με το «Ο Παράδεισος της Ελπίδας», το τρομερό παιδί του καναδικού σινεμά, ο Ξαβιέ Ντολάν, παραδίδει την πιο ώριμη ταινία του με το “Tom at the Farm”, ο Πάβελ Παβλικόφσκι αναμοχλεύει το παρελθόν της Πολωνίας στο ασπρόμαυρο “Ida” και η Κέλι Ράιχαρτ επιστρατεύει την Ντακότα Φάνινγκ και τον Τζέσε Αϊζενμπεργκ στο πολιτικό θρίλερ «Κινήσεις στο σκοτάδι». Τέλος ο Τσέχος Γιαν Χρέιμπεκ, ο δημιουργός των «Παιχνιδιών διχασμού και εγκυμοσύνης», ξαναχτυπά με τον «Μήνα του μέλιτος».

Βιβλίο

18

Ας μείνουμε στην ουσία Και ενώ οι Αμερικανοί -και δη οι Νεοϋορκέζοι- περίμεναν (όπως κάθε χρόνο τελευταία) τον Φίλιπ Ροθ όπως ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν περίμεναν τον Γκοντό στο ομώνυμο θεατρικό του Σάμιουελ Μπέκετ, ενώ η παγκόσμια αναγνωστική κοινότητα με μπροστάρηδες τους εκδότες περίμενε/ήλπιζε/ ήθελε για κάτοχο του φετινού βραβείου την τρομερή αυτή περίπτωση που ακούει στο όνομα Χαρούκι Μουρακάμι και ενώ κάποιοι πόνταραν στο αουτσάιντερ που ακούει στο όνομα Μάργκαρετ Ατγουντ, τελικά η Σουηδική Ακαδημία έκανε (και πάλι) το θαύμα της. Το Νόμπελ Λογοτεχνίας έχει υπάρξει και συνεχίζει να είναι πεδίο δόξης λαμπρό για κάθε είδους συζήτηση άσχετη με τη λογοτεχνία. Οχι βέβαια τελείως άδικα. Ουκ ολίγες οι φορές που το βραβείο δόθηκε σε συγγραφέα όχι μόνο για την καλλιτεχνική του δεξιοτεχνία, αλλά και για να γίνει μια πολιτική δήλωση μέσω αυτού. Και βέβαια Νόμπελ δεν σημαίνει πανάκεια και αλάθητο, εδώ δεν βραβεύτηκε ο Τζέιμς Τζόις ποτέ, τι να λέμε τώρα. Ομως, αλίμονο, αυτό δεν δικαιολογεί τον χαμό από προγνωστικά σχεδόν «στοιχηματικού» επιπέδου, τις πολιτικές αντιπαραθέσεις, ακόμη και τις συνωμοσιολογίες που κατά καιρούς έχουν προκύψει. Αναφέρω δύο δικές μου

αγαπημένες: Πρώτον, γιατί έχουν πάρει τόσο πολλά Νόμπελ οι Σκανδιναβοί; Δεύτερον, μήπως ήταν θέμα πολιτικών πεποιθήσεων η μη βράβευση του Νίκου Καζαντζάκη; Εύλογη απορία το πρώτο, διόλου απίθανο το δεύτερο. Είδατε; Επεσα και εγώ στη λούμπα του λογοτεχνικού ψου-ψου. Ας πούμε την αλήθεια, σε όλους μας αρέσει. Επανερχόμενος λοιπόν στο «θαύμα» της Σουηδικής Ακαδημίας: ονομάζεται Αλις Μονρό. Είναι 82 ετών από τον Καναδά και είναι μια ήρεμη δύναμη της λογοτεχνίας. Βραβεύτηκε για την ουσία του πράγματος: «για τη δεξιοτεχνία της στη μικρή φόρμα του σύγχρονου διηγήματος». Αποτελεί δηλαδή βορειοαμερικανικό λογοτεχνικό επίγονο συγγραφέων όπως ο Κάρβερ, όπως o Τσίβερ, ανθρώπων που σμίλεψαν τη μικρή φόρμα όχι ως πάρεργο, αλλά ως έργο ζωής. Ανήκει η Μονρό σε εκείνη την κατηγορία, όπως πριν από πολύ καιρό ο Κίπλινγκ και ο Πόε, των δημιουργών που πήγαν κόντρα στην παντοκρατορία του πολυπρόσωπου μυθιστορήματος. Διαβάστε την από τις εκδόσεις Μεταίχμιο ή διαβάστε online στα αγγλικά το “Face”. Συγκινητικότατο και μικρό, αλλά άξιο ενός Νόμπελ.

19

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Απειρο μέγεθος

Σαν Τανάλια

Ως γνωστόν, δύο είναι τα άπειρα μεγέθη στον κόσμο, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Οντας πιο σίγουρος για τη δεύτερη - τάδε έφη Αϊνστάιν, όχι εγώ. Σε αυτό το μοτίβο λοιπόν και ο Ρόμπερτ Μούζιλ -ένας από τους κατά τεκμήριο «δυσκολότερους» και πραγματικά ιδιαίτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα- συνέγραφε για χρόνια μικρά αφοριστικά κείμενα περί του θέματος. Στα 1937 συνενώνοντάς τα παρουσίασε το δοκίμιό του «Περί βλακείας» (εκδ. Ολκός), για να μας πληροφορήσει πως «δεν υπάρχει καμία σημαντική σκέψη την οποία η βλακεία δεν θα ήξερε πώς να χρησιμοποιήσει: είναι ευκίνητη προς όλες τις κατευθύνσεις και μπορεί να φορέσει όλα τα φορέματα της αλήθειας».

Στο πρώτο του έργο, με τίτλο «Για την Κυρία Σάντμπλουμ», ο Στέλιος Παπαγρηγορίου είχε διαλέξει δύσβατο δρόμο - τοποθετώντας τη δράση του πρωτότυπου «αστυνομικού» του στη Βαλτιμόρη και στον μονόλογο ενός γέρου αστυνόμου. Φέτος με το «Οι σημαίες δεν ανεμίζουν τη νύχτα» (εκδ. Νεφέλη) επιστρέφει στα πάτρια εδάφη μιας βρόμικης Αθήνας. Ο ήρωάς του ασκεί το μεγαλύτερο λειτούργημα ανάμεσα στα «βραδινά» επαγγέλματα. Είναι «αυτοφωράκιας». Ο κακοποιός -με το πιο καλτ όνομα στην ελληνική λογοτεχνίαο Μίκα ο Τανάλια, εκ Φινλανδίας ορμώμενος, θα του τη φέρει. Και κάπου εκεί αρχίζει μια b-movie ιστορία εκδίκησης που υπόσχεται pulp απολαύσεις και απουσία κλισέ.

Αντίστροφοι ρόλοι

Της αμνησίας

Νέα μόδα τώρα αυτή, αντί η σειρά να βασίζεται στο βιβλίο, το βιβλίο να βασίζεται σε αυτήν. Το τηλεοπτικό “Forbrydelsen”, το καταπληκτικό αυτό σύγχρονο crime story που προσφάτως είδαμε και στους ελληνικούς τηλεοπτικούς δέκτες, μεταφέρθηκε στο τυπωμένο χαρτί. Δράστης αυτής της αντιστροφής των ρόλων, ο Εγγλέζος Ντέιβιντ Χιούζον, που βασιζόμενος στο δανέζικο σενάριο δίνει τη δική του -και πολύ πιστή στη σειρά- εκδοχή. Τώρα, αν αναρωτιέται κανείς γιατί να διαβάσει κάτι τέτοιο, η απάντηση είναι μάλλον διπλή: πρώτον επειδή δεν «χόρτασε» την τηλεοπτική ντετέκτιβ Σάρα Λουντ και δεύτερον γιατί υπάρχουν εκπλήξεις άσχετες με τη σειρά στο μυθιστόρημα “The Killing” (εκδ. Λιβάνη).

Ο Γάλλος δημοσιογράφος Eρίκ Φοτορινό, πρώην διευθυντής της “Le Monde”, έχει κάνει αισθητή την παρουσία του και στα λογοτεχνικά δρώμενα. Με πολλές διακρίσεις στο «παλμαρέ» του, επανασυστήνεται στο ελληνικό κοινό, σε μετάφραση Στέργιας Κάββαλου, με το μυθιστόρημά του «Κόρσακοφ» (εκδ. Πόλις). Κόρσακοφ, όχι όπως ο διάσημος Ρώσος συνθέτης, αλλά όπως η νευρολογική διαταραχή με το όνομα αυτό. Ενα σύνδρομο που προκαλεί την τάση για μυθοπλασία, τη δημιουργία ψευδών αναμνήσεων δηλαδή, ως ιδανικό αντίβαρο στα κενά μνήμης. Εκεί βασίζει και το βιβλίο του ο συγγραφέας, αφού, όπως μας πληροφορεί και το οπισθόφυλλο, ο ήρωας μπορεί να είναι τα πάντα... αλλά όχι ο εαυτός του.

18-24.10.2013

Αντιναζί Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε μια έντονη μεταφραστική δραστηριότητα σε σχέση με μυθιστορήματα που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και σε εδάφη που τη γλώσσα τους έδωσαν γερμανική. Τότε σε Αυστρία και Γερμανία, κατά την άνοδο του κατάπτυστου ναζισμού, βρέθηκαν συγγραφείς που μεγαλούργησαν. Ο Γερμανός Χανς Φάλαντα -ένας συγγραφέας με «ιδιαίτερη πέραση» εκείνα τα χρόνια, που σχεδόν λησμονήθηκε στη συνέχεια-, καθώς ο δαίμονας του αλκοόλ τον νικούσε και εκθέτοντας προσωπικά βιώματα στο μυθιστόρημα «Ο πότης», κατάφερε να αναπαραστήσει στο στενό πλαίσιο ενός ιδρύματος ψυχικής υγείας την κατρακύλα μιας ολόκληρης κοινωνίας προς τον φασιστικό ολοκληρωτισμό. Ο Γιόζεφ Ροτ, με διάχυτη στα κείμενά του μια νοσταλγία για τα «καλά» χρόνια πριν από τους πολέμους, διείδε όλο αυτό το κατακλυσμιαίο κύμα που ήταν έτοιμο να πνίξει στο αλάτι του μίσους την παγκόσμια κοινότητα και -μάλλον- λυτρώθηκε από τον θάνατο που τον βρήκε το 1939. Δεν άκουσε ποτέ τους πένθιμους κανονιοβολισμούς του πιο φονικού των ανθρώπινων πολέμων. Ο Στέφαν Τσβάιχ κυνηγημένος από τους ναζί και εξόριστος στη Βραζιλία δεν άντεξε την κατάντια του γερμανικού πολιτισμού που λάτρεψε. Αυτοκτόνησε το 1942 ως πράξη ύστατης αντίστασης και παραίτησης συνάμα. Ο Μανές Σπέρμπερ, εκείνα τα χρόνια μέλος του κομουνιστικού κόμματος, γνωρίζοντας τη συνωμοτική ζωή εκ των έσω, έγραψε μια τριλογία, μια σάγκα της κομουνιστικής διεθνούς, περιγράφοντας τα παθήματα των μελών της - απλών και υψηλά ιστάμενων. Και το πώς εκείνοι προσπαθούσαν κάτω από την απάνθρωπη συχνά κομματική πειθαρχία να αντικρούσουν το λυσσασμένο ντόπερμαν του ναζισμού που ήταν έτοιμο να κατασπαράξει τον άλλον, τον κάθε άλλον. Οι τρεις τελευταίοι προαναφερθέντες συγγραφείς ήταν Αυστριακοί πολίτες εβραϊκής καταγωγής. Ο Σπέρμπερ δε, εάν ήταν και ομοφυλόφιλος, θα κάλυπτε το απόλυτο μισητό τρίγωνο για τους ναζιστές: εβραίος, γκέι και κομμουνιστής. Καθώς η Ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά ποτέ με τον ίδιο τρόπο, ας δούμε ξανά το έργο αυτών των δημιουργών. Και ας αντιληφθούμε πως, εάν στην καθημερινότητά μας ανεχόμαστε την παραμικρή ρατσιστική συμπεριφορά από τον οποιονδήποτε, τρέφουμε αγκυλωτούς σταυρούς στον κόρφο μας.

Θέατρο

20

Πληθώρα επιλογών Πενήντα θεατρικές ομάδες θα έχουν την ευκαιρία να δείξουν τη δουλειά τους στο πλαίσιο του ΙΕΤΜ Athens, που διεξάγεται από σήμερα έως την Κυριακή 20 Οκτωβρίου σε τέσσερις χώρους της πόλης. Πιο συγκεκριμένα, στο BΙΟS (Πειραιώς 84), στο Πολιτιστικό Κέντρο Ακαδήμεια (Μαραθωνομάχων 8, Ακαδημία Πλάτωνος), στο Βυρσοδεψείο (Ορφέως 174, Βοτανικός) και στο BIOS Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5), θα μπορεί το κοινό να παρακολουθήσει δουλειές νέων δημιουργών όπως ο Φίλιππος Κανακάρης, η Αργυρώ Χιώτη και η Ελλη Παπακωνσταντίνου. Αλλωστε, η Κέλλυ Διαπούλη, η Βίκυ Κολοβού, η Γαβριέλλα Τριανταφύλλη και η Φρόσω Τρούσσα, οι οποίες διαμόρφωσαν το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, έδωσαν βάση σε ομάδες και καλλιτέχνες που δραστηριοποιούνται στον ανεξάρτητο χώρο και ανήκουν στη γενιά των 30 με 40. Η παράσταση «Γιοι και κόρες» από την Εταιρεία Θεάτρου Sforaris σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού που παίζεται αυτή τη στιγμή στο Θέατρο του

Νέου Κόσμου, η «Μήδεια του Ευριπίδη» σε σκηνοθεσία Φίλιππου Κανακάρη και οι «Ωραίοι σαν Βερολινέζοι» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τσιάμη είναι μερικές από τις παραγωγές που θα δούμε και έχουν ήδη κάνει μια πορεία στην αθηναϊκή σκηνή. Το “Spectacle” από τους Vasistas σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το 2011, ενώ για πρώτη φορά θα παρουσιαστεί η παράσταση “Mockob Celim” από την ομάδα Οχι Παίζουμε σε σκηνοθεσία Γιώργου Σαχίνη. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ακόμα την «Πράξη 21 - mneme» σε χορογραφία Μαρίας Κολιοπούλου, το “Eyes in the color of the rain” των Λίντα Καπετανέα και Jozef Frucek, το “Mothers” της Ιριδας Κάραγιαν, το “Self Storage” των Paul Blackman και Χριστίνας Γουζέλη, την «Αφανή Μνήμη» της ομάδας Amorphy και το «Δέρμα» σε σκηνοθεσία Ελλης Παπακωνσταντίνου.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

21

18-24.10.2013

Μολύβι και χαρτί Prive party Για δεύτερη χρονιά ανεβαίνει στο Πόλη Θέατρο (Φώκαιας 4 & Αριστοτέλους 87, Πλ. Βικτωρίας) η παράσταση «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» του Εντουαρντ Αλμπι από σήμερα, Παρασκευή 18 Οκτωβρίου. Το έργο, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1962 στο Broadway και κέρδισε Βραβείο Τony, στην ελληνική του εκδοχή έχει μεταφράσει ο Δάνης Κατρανίδης και έχει σκηνοθετήσει ο Γιώργος Νανούρης. Τα δύο ζευγάρια βρίσκονται για ένα ιδιωτικό μεταμεσονύκτιο πάρτι με άγριες διαθέσεις και πολύ γρήγορα η Χρύσα Παπά και ο Παναγιώτης Εξαρχέας πέφτουν στην παγίδα του Δάνη Κατρανίδη και της Μίρκας Παπακωνσταντίνου. Μια βραδιά με απρόβλεπτη κατάληξη για όλους.

Μια τελεία σε ένα λευκό χαρτί είναι αρκετή για να κινητοποιήσει τη φαντασία μας, τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας. Ετσι κάπως έγινε και με τη Λία, την πρωταγωνίστρια της «Τελείας» που παρουσιάζεται κάθε Κυριακή από τις 20 Οκτωβρίου στο Skrow Theater (Αρχελάου 5, Παγκράτι). Με αφετηρία το ομώνυμο παιδικό βιβλίο του Πίτερ Ρέινολντς, ο Δημήτρης Μπογδάνος σκηνοθέτησε μια μουσική παράσταση με πολύ χιούμορ και σουρεαλισμό σε συνθέσεις της Ερατώς Κρεμμύσα. Παίζουν: Εύη Δόβελου, Ναταλία Καλημερατζή, Αγγελική Μαρίνου, Γιώργος Φλωράτος.

Αυστηρά κατάλληλο Μιούζικαλ στον Αδη Μετά την περυσινή μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία, το Θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3-5, Πλ. Βικτωρίας) από τις 17 Οκτωβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων φιλοξενεί και πάλι το έργο «Ευρυδίκη» της Σάρα Ρουλ. H συγγραφέας δανείζεται τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, για να γράψει ένα σύγχρονο έργο, την ελληνική εκδοχή του οποίου έχει σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Τάρλοου. Η παράσταση είναι γεμάτη με τη μουσική της Κατερίνας Πολέμη, πρωτότυπη και διασκευασμένη, παιγμένη ζωντανά από τους ηθοποιούς, ενώ οι στίχοι είναι του Στρατή Πασχάλη. Στον ρόλο της Ευρυδίκης εμφανίζεται η Κόρα Καρβούνη και του Ορφέα ο Λαέρτης Μαλκότσης.

Την αυλαία για τη νεοσύστατη Νεανική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, που αποκτά μόνιμη στέγη στο Θέατρο REX (Πανεπιστημίου 48, Κέντρο), ανοίγει η παράσταση «Ενα καπέλο γεμάτο βροχή» του Αμερικανού ηθοποιού και συγγραφέα Μάικλ Βιτσέντζο Γκάτσο. Το έργο, αν και γραμμένο το 1955, ασχολείται με τον εθισμό στα ναρκωτικά, θέμα ταμπού για την εποχή του. Από τις 30 Οκτωβρίου και για όλη τη σεζόν η Ελίνα Ακριτίδου, ο Χάρης Εμμανουήλ, ο Στέλιος Ξανθουδάκης, ο Πέτρος Πετράκης, ο Στέλιος Πετράκης, ο Σήφης Πολυζωίδης, η Αλεξάνδρα Ταβουλάρη και ο Αντώνης Χατζής θα παρουσιάζουν με μια γλώσσα οικεία προς το νεανικό κοινό τις μοιραίες επιπτώσεις του εθισμού μέσα από την ιστορία του Τζώννυ, που ταλαιπωρείται αλλά στο τέλος βγαίνει νικητής.

Οικειοθελής απομόνωση Τον Παύλο Μάτεσι, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Ιανουάριο, τιμάει το Εθνικό Θέατρο με την παράσταση «Περιποιητής φυτών», η οποία ανεβαίνει από αύριο, Σάββατο 19 Οκτωβρίου, στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» (Κτίριο Τσίλλερ, Αγ. Κωνσταντίνου 22-24). Τραπεζικός υπάλληλος από την Ηλεία ο Μάτεσις, εγκατέλειψε τη σταδιοδρομία του για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία και αργότερα στον μεγάλο του έρωτα, το θέατρο. Οταν το 1989 έγραψε τον «Περιποιητή φυτών», τιμήθηκε με το Επαθλο «Κάρολος Κουν» για το καλύτερο ελληνικό έργο της χρονιάς, ενώ τον ίδιο χρόνο το έργο παρουσιάστηκε στη Νέα Σκηνή σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου. Σε αυτό το δεύτερο ανέβασμα της παράστασης τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Εκτορας Λυγίζος, ο οποίος με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» έχει συμμετάσχει σε περισσότερα από 30 διεθνή φεστιβάλ και έχει συγκεντρώσει τα περισσότερα διεθνή βραβεία που έχει συγκεντρώσει ποτέ ελληνική ταινία. Το έργο αφορά τη ζωή δύο ανδρών (Γιώργος Σιμεωνίδης, Δημήτρης Παπανικολάου) που ζουν απομονωμένοι για πέντε ολόκληρα χρόνια σε μια ερημική παραλία με σκοπό να ετοιμάσουν μια θεατρική παράσταση. Μια παράσταση που δεν πραγματοποιείται ποτέ, ένα κοινό που ποτέ δεν φτάνει στην παραλία. Τι θα γινόταν όμως αν ερχόταν; «Αν είχαν έρθει θεατές και κάναμε έναρξη;» αναρωτιούνται συνεχώς. «Τα παιχνίδια που παίζουν αυτοί οι δύο άνδρες με συγκινούν. Με συγκινούν τα ψέματα που λένε. Στον εαυτό τους και στον άλλον», σχολιάζει ο ίδιος ο σκηνοθέτης για τους πρωταγωνιστές του. Μόνη τους επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο είναι ο ένας και μοναδικός μαθητής τους, ο «περιποιητής φυτών» (Μιχάλης Κίμωνας), που παραμένει πιστός και αφοσιωμένος φίλος τους. Η τελευταία επίσκεψή του όμως θα ταράξει τη φαινομενική ισορροπία των δύο ανδρών και της ιδιότυπης «συγκατοίκησής» τους.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

22

Ο άνθρωπος της Αναγέννησης Η έκθεση με τον τίτλο «Λεονάρντο Ντα Βίντσι: O Aνθρωπος, O Εφευρέτης, H Ιδιοφυία» έχει παρουσιαστεί σε 20 χώρες, ενώ αυτές τις ημέρες φιλοξενείται και στην Ελλάδα, στον εκθεσιακό χώρο του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» (Πειραιώς 254, Ταύρος). Το αφιέρωμα στον Ντα Βίντσι ξεδιπλώνει τις βασικότερες πτυχές από το έργο και τη ζωή του σημαντικού δημιουργού και περιλαμβάνει προσομοιώσεις εφευρέσεών του και εγκαταστάσεις, οπτικοακουστικούς οδηγούς χρήσης για τους επισκέπτες, βίντεο για τη ζωή του, καθώς και ηχητικό υλικό με μουσικές συνθέσεις του. Πιο αναλυτικά, στο πλαίσιο της έκθεσης παρουσιάζονται περισσότερα από 40 τρισδιάστατα διαδραστικά μοντέλα εφευρέσεων και μηχανών, όπως ιπτάμενες μηχανές, μοντέλα που βασίζονται στην υδραυλική και τη μηχανική επιστήμη, καθώς και στρατιωτικός εξοπλισμός. Οι μηχανές της έκθεσης αποτελούν πιστά αντίγραφα από τα πρώτα δείγματα αυτοκινήτου, ελικοπτέρου και άλλων μηχανών που είχε σχεδιάσει ο Ντα Βίντσι και έχουν ανα-

κατασκευασθεί βασισμένα στα σημειωματάρια που κουβαλούσε μαζί του για να καταγράφει τα ευρήματά του. Εχουν αποδοθεί με απόλυτη ακρίβεια, χρησιμοποιώντας υλικά της εποχής του, όπως ξύλο, μέταλλο κά. Πρεσβεύοντας πως ο ζωγράφος παλεύει και ανταγωνίζεται με τη φύση, ο σπουδαίος Ιταλός καλλιτέχνης της Αναγέννησης διερευνά τη σχέση αυτή μέσα από έναν σημαντικό αριθμό ζωγραφικών έργων παγκοσμίου φήμης και εξαιρετικής ιστορικής και καλλιτεχνικής σημασίας. Στο πλαίσιο της έκθεσης θα παρουσιάζονται 23 ψηφιακά αντίγραφα έργων του Ντα Βίντσι, ανάμεσα στα οποία είναι η «Μόνα Λίζα», «ο Μυστικός δείπνος» και «Η κυρία με την Ερμίνα». Εργα τα οποία βοηθούν τους θαυμαστές της ζωγραφικής του να αντιληφθούν τον τρόπο με τον οποίο η δουλειά του συνδέεται με την αγάπη του για την επιστήμη και τη φύση. Τα συγκεκριμένα εκθέματα παρουσιάζονται με χρονολογική σειρά υπογραμμίζοντας την εξέλιξη στο ύφος του καλλιτέχνη με την πάροδο του χρόνου. Η έκθεση θα ολοκληρωθεί στις 16 Φεβρουαρίου.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

23

18-24.10.2013

Νέες πλατφόρμες τέχνης

Εικονογραφήσεις Με αφορμή την παρουσίαση του υλικού της συλλογής του Ιδρύματος Γιάννη Τσαρούχη, το οποίο φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη (Κτίριο οδού Πειραιώς, Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου) από τον Νοέμβριο του 2012, η Νίκη Γρυπάρη, διευθύντρια του Ιδρύματος, επιμελείται την έκθεση με τίτλο «Γιάννης Τσαρούχης. Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας. Μέρος Ι (1910-1940)». Η συγκεκριμένη θεματική είναι αφιερωμένη στη ζωή του Ελληνα δημιουργού και διακρίνεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος θα ολοκληρωθεί τον Ιούλιο του 2014 και είναι αφιερωμένο στη ζωή και στο έργο του Τσαρούχη μέχρι και το ’40, ενώ περιλαμβάνει έργα, φωτογραφικό υλικό, κείμενα, συνεντεύξεις, καθώς και υλικό από το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Βερνίκου «Σπουδή για ένα πορτρέτο». Τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της έκθεσης έχει αναλάβει η Λίλη Πεζανού.

Ευτυχισμένες μέρες Στην γκαλερί Σκουφά (Σκουφά 4, Κολωνάκι) παρουσιάζεται η νέα ατομική έκθεση του Τάσου Παυλόπουλου με τίτλο “Happy Days”, μνεία στο ομότιτλο έργο του Μπέκετ. Οπως διευκρινίζει και ο ίδιος ο καλλιτέχνης στο ομώνυμο βιβλίο των εκδόσεων τέχνης Οίστρος που κυκλοφορεί με αφορμή την έκθεση: «Ο τίτλος ασφαλώς και είναι ειρωνικός και προβοκατόρικος. Εκφράζει, όμως, τις ‘χαρούμενες μέρες’ του σήμερα. Αρκεί να τον τουμπάρετε. Εκφράζει και τα πρόσφατα έργα μου, που είναι τσαλακωμένα. Αρκεί να τρίψετε λίγο τα μάτια σας... Τσαλακωμένες μέρες, τσαλακωμένοι άνθρωποι, τσαλακωμένη Τέχνη». Η έκθεση διαρκεί έως τις 11 Νοεμβρίου.

Συνθήκες προστασίας O εικαστικός Γιώργος Τσεριώνης επιμελείται και παρουσιάζει στο Πίνδαρος (Σοφοκλέους 24, Αθήνα) την ομαδική έκθεση του CAMP με τίτλο “SAVE”. Στην έκθεση αυτή, η οποία διαρκεί μέχρι τις 15 Νοεμβρίου, παίρνουν μέρος μεταξύ άλλων οι Ανδρέας Βούσουρας, Γεωργία Κοτρέτσος, Λίνα Γάκη, Γιώργος Τσεριώνης, Μπάμπης Καραλής, Διονύσης Χριστοφιλογιάννης, Πάνος Φαμέλης, Νατάσα Πουλαντζά, Βίλλυ Μανωλάκου. Θέμα της, οι σύγχρονες συνθήκες προστασίας και ίασης όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί σε μια ηθικά μεταλλασσόμενη κοινωνία. Στο πλαίσιό της οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες τοποθετούνται μέσα από το έργο τους, όπως σημειώνει ο Τσεριώνης, πάνω «στη σχέση της σύγχρονης πολιτισμικής και πολιτικής στη χώρα μας με εκείνες τις ρωγμές στην οπτική της νεωτερικότητας που ώθησαν κάποτε στο ρομαντικό αίτημα για μια ‘συνολική εμπειρία της Ουτοπίας’».

Ποικιλία Με τον τίτλο “I am the river” φιλοξενείται στην Beton7 Gallery (Πύδνας 7, Βοτανικός) η νέα έκθεση του Ilir Kaso. Στο πλαίσιό της παρουσιάζονται τα έργα βίντεο “My mother”, “Timing” και “I am the river”, καθώς επίσης σχέδια του καλλιτέχνη και ένα γλυπτό. Ο Kaso, ο οποίος ζει και εργάζεται στα Τίρανα, χρησιμοποιεί στα έργα του διάφορα μέσα όπως το σχέδιο, το animation, η φωτογραφία και η performance, ενώ τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας αποτελούν σύνηθες θέμα στη δουλειά του. Τα βίντεο και οι ταινίες κινουμένων σχεδίων του έχουν διακριθεί επανειλημμένα, ενώ η έκθεσή του θα διαρκέσει μέχρι και τις 25 Οκτωβρίου.

H πλατφόρμα των Frown (Αγ. Ελεούσης 14, Μοναστηράκι) δημιουργήθηκε το 2010 από τις Μαρία Βαρελά, Κωνσταντινιά Βαφειάδου, Αγγελική Χατζή και Μαριάννα Χριστοφή. «Η Frown είναι μια δημιουργική πλατφόρμα, οι δράσεις της οποίας εστιάζουν κυρίως στους τομείς των διαδραστικών μέσων και της performance. Δρώντας σαν πλατφόρμα, προσκαλούμε δημιουργούς από διαφορετικά γνωστικά πεδία να συνεργαστούν ελεύθερα, εντοπίζοντας και παράλληλα δημιουργώντας ένα κοινό έδαφος που υποστηρίζει τη διεπιστημονική καλλιτεχνική παραγωγή. Μέσα από ένα σταθερό πρόγραμμα σεμιναρίων και εργαστηρίων, στοχεύουμε στην άμεση εμπλοκή του κοινού σε νέες καλλιτεχνικές προσεγγίσεις, ενθαρρύνοντας την αλληλεπίδρασή του με το καλλιτεχνικό προϊόν, καθώς και τις μεθόδους και τις πρακτικές των σύγχρονων εικαστικών μέσων», αναφέρει χαρακτηριστικά η Μαρία Βαρελά. Για το φθινόπωρο το πρόγραμμα της ομάδας ακολουθεί σταθερά τρεις κύκλους: performances, workshops και παρουσιάσεις καλλιτεχνών. «Μέσα στον Οκτώβριο φιλοξενούμε τους Ελληνες XYSM, ένα σχήμα πειραματικού αυτοσχεδιαστικού ήχου, και τον Γάλλο Aymeric, που στις παραστάσεις του χρησιμοποιεί ένα είδος beatboxing, το οποίο καταλήγει σε έναν μοναδικό ήχο που σχετίζεται τελικά πολύ περισσότερο με την αφηρημένη ηλεκτρονική μουσική, drone, glitch και τον θόρυβο», προσθέτει η Μαρία Βαρελά.

«Tα εργαστήρια τεχνολογίας», καταλήγει, «αφορούν σεμινάρια προγραμμάτων ανοιχτού λογισμικού και project based διήμερα από Ελληνες και ξένους καλλιτέχνες. Μέσα στον Νοέμβριο διοργανώνουμε εργαστήρια σε συνεργασία με το ΕΜΣΤ και το Goethe Institute. Ακόμα σε συνεργασία με την creativecommons.gr θα διοργανώσουμε μια διήμερη γιορτή με θέμα την ανοιχτή πρόσβαση και την ελεύθερη διανομή. Στόχος μας είναι η κατανόηση των δυνατοτήτων που παρουσιάζονται ως προς τη σύγχρονη παραγωγή μέσω των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας - μια θεματική που αφορά τόσο το κοινό, αλλά και τους ίδιους τους δημιουργούς».

Διαβάζω

24

Ενας εύθυμος σκοπός Κείμενο: Κατερίνα Μαλακατέ

Είχε σκύψει πάνω από το λουλούδι, δεν ήξερε πια το όνομά του, μπορεί να μη θυμόταν να ονοματίσει και το χρώμα του. Ομως ήθελε πολύ να το κόψει γιατί η ύπαρξή του είχε κάτι το ακραία σουρεαλιστικό μέσα στα καπνογόνα. Αντιστάθηκε στην παρόρμηση και συνέχισε τον δρόμο της. Μάζεψε απλά την εικόνα του - δεν ήταν ολωσδιόλου χαζή κι ας της το καταλόγιζαν. Θα πέθαινε αν το άγγιζε. Καλύτερα να έβαζε το κεφάλι της στον σκουπιδοτενεκέ. Αν και οι κάδοι, άδειοι, ήταν λιγότερο επικίνδυνοι. Χαμογέλασε στον εαυτό της καθώς προχωρούσε ανάμεσα στους προειδοποιητικούς καπνούς. Είχε αρχίσει να σφυρίζει έναν πολύ εύθυμο σκοπό που κάτι της θύμιζε, χωρίς να μπει στον κόπο να το αναλύσει. Βάδιζε καταμεσής του δρόμου. Κατάλαβε κάπως αργά πως ένας άντρας στεκόταν στο πεζοδρόμιο και την κοίταζε αποδοκιμαστικά όσο χρονοτριβούσε. Θα έφταιγε η λουλουδένια φούστα και τα μαύρα της μαλλιά. «Δεν είμαι τσιγγάνα, κύριος», πήγε να του φωνάξει. Ηταν ανόητο, γιατί είχε χρόνια να δει τσιγγάνα - δεν είχαν αφήσει καμιά να τριγυρίζει στην τελευταία εκκαθάριση. Για λίγο έπαιξε με την ιδέα να του πιάσει κουβέντα, είχε καιρό να μιλήσει με οποιονδήποτε και αναρωτιόταν αν θα τα κατάφερνε. Τον κοί-

ταξε με το πλάγιο βλέμμα της, φαινόταν συμπαθητικός, σχεδόν όμορφος. Την πλησίασε. «Δεν είμαι τσιγγάνα», του είπε τελικά εντελώς προβλέψιμα, κι αυτός χαμογέλασε. «Πώς βρέθηκες εδώ;» τη ρώτησε. «Οπως κι εσύ», του απάντησε. Αλλά μια τέτοια απόκριση δεν είχε πραγματικό έρεισμα, εκείνος θα μπορούσε να είναι αστυνομικός, παρακρατικός, κάτι τέλος πάντων και να έχει το δικαίωμα να τριγυρνά όπου θέλει. «Πόσο καιρό είσαι μόνη, χωρίς συντροφιά;» είπε ο άντρας και η αμεσότητα στην προσέγγιση έκανε την καρδιά της να χτυπήσει σαν τρελή. Τα μάγουλά του ήταν κόκκινα, τα μάτια του ζεστά, στο χρώμα της σοκολάτας. Εγλειψε τα χείλη της για να τα κάνει λίγο να γυαλίζουν. Πρόσεξε πως τα ρούχα του είχαν τα ίδια χάλια με τα δικά της και κάτι μέσα της σκίρτησε· μπορεί να ήταν κανονικός άνθρωπος. Το αεράκι τρύπωσε στο κορμί της έτσι όπως στεκόταν καταμεσής της Πανεπιστημίου. Το φθινόπωρο την τριγύριζε κι ο χειμώνας ήταν λίγο πιο κοντά. Στο πρώτο χιόνι η λουλουδέ-

25

νια φούστα της θα ξεσκιζόταν. Για την ώρα στροβιλίστηκε στην αύρα του απογεύματος και προσποιήθηκε αρκετά πειστικά πως τη χτύπησε αυτοκίνητο. Ο άντρας ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια. Το βλέμμα του τριγύρισε εξεταστικά στο κορμί της, λίγο σαν να την έγδυνε. Της άρεσε. Σηκώθηκε από την άσφαλτο και ξεσκονίστηκε. «Ποιος θα το έλεγε πως θα νοσταλγούσα τις εξατμίσεις και τις βενζίνες», είπε ναζιάρικα. «Εχεις δει έστω από μακριά κανέναν άλλο τελευταία;» Το πρόσωπό της σκοτείνιασε, του έγνεψε αρνητικά. «Γιατί δεν είσαι εντός;» συνέχισε ο άντρας κι έγνεψε προς το συρματόπλεγμα. Από την πύλη του καταφυγίου στα Προπύλαια ακουγόταν ένας πολύ εύθυμος σκοπός.

ώρες την ημέρα στο Κακό». «Το Κακό μάς έχει κυκλώσει», του είπε ψιθυριστά και γούρλωσε τα μάτια. Κοίταξε γύρω της το παρατημένο Κέντρο, παντού ερημιά και εγκατάλειψη. Επειτα έριξε το βλέμμα στο κτίριο του Πανεπιστημίου, εκεί αρχινούσε η ζωή, τα Προπύλαια ήταν η πόρτα του υπόγειου παραδείσου. Σε λίγο δεν θα υπήρχε φαγητό πουθενά εδώ έξω, οι πληγές στο κορμί της θα άνοιγαν περισσότερο αν έμενε κι άλλο εκτεθειμένη. Ισως ο άντρας να είχε δίκιο, να έπρεπε πια να παραδοθεί, να γίνει σαν όλους τους άλλους, να βρει έναν καλό άνθρωπο σαν ετούτο τον μπάτσο σε περιπολία. Να νοικοκυρευτεί. Μπορεί να είχε έρθει πια η ώρα να αφήσει να τη χώσουν κι αυτή μέσα. Ισως να έχει περισσότερη σημασία η ζωή από την ελευθερία. «Θέλω να έρθω μαζί σου», του είπε.

«Εσύ γιατί δεν είσαι;» του αντιγύρισε αυθάδικα.

«Πόσο καιρό είσαι μόνη εδώ έξω;» επανέλαβε ο άντρας.

«Το ξέρεις πως εδώ πια απαγορεύεται να μένει κανείς. Θα πεθάνεις».

«Εναν χρόνο». «Λυπάμαι, δεν μπορώ τίποτα πια να κάνω για σένα, εκτέθηκες πολύ καιρό, αφέθηκες. Αν σε πάρω μέσα, θα μας μολύνεις όλους».

«Κι εσύ». «Θέλω να έρθεις μαζί μου με το καλό». «Θέλω να μου πεις ποιος είσαι». «Είμαι σε περιπολία, δεν περίμενα να συναντήσω κανέναν σε αυτή την ερημιά. Νόμιζα πως όλοι οι τρελοί είχαν πια πεθάνει. Νόμιζα πως κανείς δεν αντέχει πάνω από δυο τρεις

Ο άντρας με τα ξεσκισμένα ρούχα -τόπους τόπους από τα ξέφτια φαινόταν η προστατευτική στολή που κάλυπτε το κορμί του- άρχισε με βαριά βήματα να απομακρύνεται. Ο πρώτος πυροβολισμός τον βρήκε πισώπλατα, ύστερα κι άλλος, κι άλλος. Δεν είχε μείνει τυχαία ζωντανή στην κόλαση τόσο καιρό.

Η Κατερίνα Μαλακατέ είναι ο ιθύνων νους πίσω από το βιβλιοφιλικό blog diavazontas.blogspot.gr.

18 -24.10.2013

26

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

27

18 -24.10.2013

Στον βυθό του έρωτα Ο Eρωτας. Μαζί με τον Θάνατο, οι δύο θεμέλιοι λίθοι στην παγκόσμια δραματουργία. Το πιο κλισέ και το πιο ευρύ θέμα συνάμα. «Εχω την αίσθηση ότι ο Δημητριάδης πασχίζει να μιλήσει μέσω όλων αυτών που έχουν ειπωθεί για εκείνο που δεν έχει ειπωθεί ακόμα», μου λέει ο Ομηρος Πουλάκης (δεξιά). Μοιάζει με φράσηκλειδί. Μάλλον ο Δημητριάδης θα συμφωνούσε. Συναντώ τον Ομηρο μαζί με τη Μαρία Πρωτόπαππα (στο κέντρο) και τον Γιάννο Περλέγκα (αριστερά) ύστερα από μία από τις τελευταίες πρόβες τους πριν από την πρεμιέρα του «Κυκλισμού του Τετραγώνου» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Είναι τρεις μόνο από τους ηθοποιούς του εξαιρετικού 11μελή θιάσου που έχει συστήσει ο Δημήτρης Καραντζάς παρουσιάζοντας από τις 15 έως τις 27 Οκτωβρίου το δαιδαλώδες έργο του κορυφαίου σύγχρονου στοχαστή του ελληνικού θεάτρου σε μια σχεδόν τρίωρη παράσταση για απαιτητικούς θεατρόφιλους.

Το ανεκπλήρωτο σε πρώτο πλάνο. Η ευτυχία που δεν ήρθε ποτέ. Ενας αέναος κύκλος απελπισίας μπροστά στην ανάγκη του ανθρώπου να αγαπηθεί και να ανήκει κάπου. Πόσο σκοτάδι μπορεί να κρύβει ο έρωτας; «Οσο του επιτρέπουμε», μου λέει ο Γιάννος. «Οσο προβάλλουμε πάνω στον άλλον τις εκδοχές του εαυτού μας που δεν μπορούμε να αποβάλουμε». «Νομίζω ότι ο έρωτας είναι η κατάλυση των πλαισίων, για αυτό είναι και σκοτεινός και φωτεινός. Φαίνεται σαν σκοτάδι γιατί καταργεί το πλαίσιο προστασίας που έχουμε στη ζωή μας για να μπορούμε να συνυπάρχουμε με τον λιγότερο πόνο», σχολιάζει ο Ομηρος, ενώ η Μαρία μοιάζει πιο αφοριστική... «Βαρέθηκα να μιλάω για τον έρωτα. Τον έχω υπερεκτιμήσει. Ωραία μέθη. Κουκουλώνει τα πραγματικά προβλήματα».

«Το να υπάρχεις κυμαίνεται από απόλαυση έως μαρτύριο», μου επισημαίνει η Μαρία Πρωτόπαππα. Οι ήρωες του Δημητριάδη μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε μια κόλαση που τους τρέφει. Τέσσερα ζευγάρια αντιμέτωπα με τις πιο σκοτεινές πτυχές του έρωτα και της ίδιας της ύπαρξής τους. Μια γυναίκα που έχει ευνουχίσει σχεδόν ασυνείδητα τον σύντροφό της. Ενα ζευγάρι μεσήλικων που βιώνει τη διάλυση της σχέσης του με μια ακραία, σχεδόν λυτρωτική σαδομαζοχιστική διάθεση. Δύο άντρες ερωτευμένοι με τον ίδιο άντρα, που πασχίζουν να χωρίσουν το αντικείμενο του πόθου τους ακριβώς στη μέση. Ενα παντρεμένο ζευγάρι που αντικρίζει στον καθρέφτη του ένα τρίτο πρόσωπο.

Ο νεαρός Δημήτρης Καραντζάς μοιάζει να έχει κατανοήσει το σχεδόν εφιαλτικό σύμπαν του Δημητριάδη. Μέσα σε μια φωτεινή σάλα που παραπέμπει σε αλλόκοτη δεξίωση, οι ηθοποιοί του κινούνται άλλοτε απελπιστικά μόνοι και άλλοτε αλληλεπιδρώντας μυστηριωδώς. «Η ζωή είναι κάτι αμείλικτο, κάτι πολύ πιο εχθρικό από αυτό που νομίζουμε», γράφει ο Δημητριάδης. «Είμαστε κομμάτι της, αλλά μας υπερβαίνει. Είμαστε σαν τους Τρώες. Από εκεί που δεν το περιμένουμε μας βρίσκει μια άλλη συμφορά», εξηγεί ο Ομηρος. «Εκτός από τους κινδύνους που εμφανίζονται από την παρουσία του Αλλου, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την εχθρότητα που παράγουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας», προσθέτει ο Γιάννος. «Το κλειδί στη φράση είναι το ‘νομίζουμε’. Η εντύπωσή μας εξαρτάται από την αφετηρία μας. Τι νομίζαμε... Σε τι ψέματα ή προστασία μεγαλώσαμε ή πόσο τυχερά πορευόμαστε», καταλήγει η Μαρία.

«Τι σκέφτεσαι να κάνεις;» / «Τίποτα». / «Θα συνεχίσουμε;» / «Βέβαια». / «Πώς; Θα βλεπόμαστε κρυφά στο σπίτι σου; Θα ζητάς να με πηδήξεις στις τουαλέτες των φίλων μας; Θα με χουφτώνεις κάτω από τα τραπέζια; Είναι έρωτας αυτό;» / «Φυσικά. Τι άλλο είναι ο έρωτας; Αυτό. Τίποτα άλλο». / «Δεν μου αρκεί».

Οι απαντήσεις δεν θα έρθουν ποτέ στο έργο του Δημητριάδη. Αντιθέτως οι ερωτήσεις στοιχειώνουν. «Σου δημιουργεί μια περίεργη σχέση εγκλωβισμού, γιατί σε φέρνει συνεχώς αντιμέτωπο με τα όριά σου», μου λέει ο Ομηρος. Ο θάνατος μοιάζει πολλές φορές η μόνη επιλογή. Στην παράσταση οι ήρωες επιλέγουν τον θάνατο, επιζητούν το τέλος,

τη λύτρωση. Μάταια. «Πασχίζουν να σταματήσουν την αδιέξοδη παρτίδα με έναν ξεκάθαρο τρόπο και να αρχίσουν μια νέα. Στην πραγματικότητα σκοτώνουμε την πηγή του προβλήματος για να μη νιώθουμε εξάρτηση. Ο χρόνος της αποχής όμως είναι ανυπόφορος, σε σπρώχνει να ξαναμπείς στο τρενάκι του τρόμου», τονίζει η Μαρία. «Αυτός ο θάνατος είναι διπλός», παρεμβαίνει ο Γιάννος. «Από τη μία σκοτώνεις τον άλλον γιατί συνολικά δεν τον αντέχεις, αλλά από τη στιγμή που τα πρόσωπα ξαναζωντανεύουν και ξαναρχίζουν τις σκηνές τους είναι σαν αυτός που σκότωσε και αυτός που πέθανε να ζητάνε άλλη μία ευκαιρία ο ένας από τον άλλον». «Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στον θάνατο», γράφει ο Γιάννης Ρίτσος στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Και είναι αυτή η μοναξιά που επισκιάζει τα πάντα στο έργο του Δημητριάδη. «Η μοναξιά είναι σχεδόν συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. Είναι τρομακτική, γιατί ουσιαστικά αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα. Αποκαλύπτεται σταδιακά μέσα στη συνείδησή σου», παρατηρεί ο Ομηρος. «Προσωπικά τη βλέπω σαν άγρια φοράδα που ζει στο ίδιο σπίτι με μένα. Αν τη δαμάσω και συνεργαστεί θα περνάμε θαυμάσια και εγώ και η παρέα μου», μου λέει η Μαρία και ο Γιάννης συμφωνεί: «Αν δεν αποδεχτώ αυτό που είμαι μέσα στη μοναξιά μου και με χαρά να με υπερασπίζομαι δεν μπορώ να έχω την απαίτηση να με δεχτεί ο άλλος. Με αυτή τη γνώση προχωράς πιο αναίμακτα». Με έναν λόγο σκληρά ποιητικό με αναφορές στον ρεαλισμό και αρκετές δόσεις μαύρου χιούμορ και ειρωνείας, ο Δημητριάδης στήνει ένα παιχνίδι αέναων επαναλήψεων για γερά νεύρα, στο οποίο εσκεμμένα οι ρόλοι συγχέονται και οι οπτικές αλλάζουν διαρκώς. Ο Κυκλισμός του Τετραγώνου. «Οταν κυκλώνεις το τετράγωνο του δίνεις ευρύτερες διαστάσεις. Οι αλήθειες είναι περισσότερες από μία, όπως στο ‘Ρασομόν’ του Κουροσάβα», σχολιάζει ο Γιάννος, ενώ ο Ομηρος επιμένει: «Είναι μια αντιστροφή του ανέφικτου, που στην άλλη της όψη έχει πάλι το ανέφικτο».

28

Κείμενο: Τέλλος Φίλης / Φωτογραφίες: Νίκος Παπαγγελής

29

18 -24.10.2013

Οι σχέσεις στο σφαγείο Θέλεις να αγαπηθείς, όμως δεν έχεις μάθει να αγαπάς. Γνωρίζεις μόνο να δημιουργείς τη συνθήκη της ασφυξίας της. Ο Δημήτρης Δημητριάδης έρχεται πρώτη φορά σε μια μεγάλη σκηνή της Αθήνας, για να καταθέσει με διάθεση ενόχλησης, ελπίζω, σαν γνήσιος προβοκάτορας, την ιδιωτική του εμμονή, με έναν τρόπο τόσο χειρουργικά ειλικρινή που τελικά να μας αφορά όλους. Εχοντας αποφασίσει να ζει στην πόλη με κοσμοπολίτικη οπτική, επιλέγει να καταθέσει σαν μια εσωτερική προσωπική συνωμοτική εκμυστήρευση τη βιωματική ασφυξία των ορίων, όχι σαν πρόταση ή λύση. Αλλά σαν μια επιτέλους τολμηρή και ακραία εκδοχή της καταγραφής της ασφυξίας των σχέσεων. Ενας εκδορεύς του τεχνικού συναισθήματος, που με επιμονή το γδέρνει με τις λέξεις του επαναληπτικά μέχρι να αναδείξει την αναμφισβήτητη ου-

σία των πραγμάτων. Τον νωτιαίο μυελό της ύπαρξης. Την ανάγκη να υπερπηδήσουμε ο καθένας το δικό του όριο ασφυξίας, που από φόβο δημιουργήσαμε με το πρόσχημα της ανάγκης. Διαλέγει το σχήμα της σχέσης όχι για να το αποδομήσει. Κάτι τέτοιο για τη γραφή του Δημητριάδη θα ήταν πολύ εύκολο. Αλλά για να το γδάρει με χειρουργικό νυστέρι, λέξη προς λέξη και σχέση με σχέση. Αυτή την κοινωνική κατασκευή, όπως ονομάζεται στη σύγχρονη συστημική ψυχιατρική, που έχει οδηγήσει στη φυλακή του ανικανοποίητου μια ολόκληρη γενιά, ένα ολόκληρο σύστημα, μια τεχνητή παγκοσμιοποίηση ευκαιριών στην οδύνη, στη σιωπή και τα τετριμμένα ταμπού. Οι λέξεις του Δημητριάδη λειτουργούν παραληρηματικά, όχι γιατί έχει χαθεί ο έλεγχος, αλλά γιατί πεισματικά αρνούμαστε να τον χάσουμε. Για αυτό και ο τίτλος του έργου «Κυκλισμός του Τετραγώνου» είναι η αντιστροφή του γνωστού θεωρήματος. Γιατί πλέον δεν έχουμε να διαχει-

ριστούμε τα προφανή, αλλά τα πρωτοφανή. Μια ολόκληρη εποχή, ένας κόσμος, μια ομάδα, μια σχέση που στο όνομα μιας απάνθρωπης κανονικότητας έχει οδηγηθεί στην πιο πλανητική ασφυξία. Σαν ιός που μεταδίδεται διαβρώνοντας τις παλιές άξιες και αρχές. Ανίκανος να δημιουργήσει έστω και σε συνθήκες θερμοκηπίου την απαραίτητη φωτοσύνθεση για την ανθοφορία των ανθρώπινων ιδιοτήτων μας από την αρχή. Ο Δημητριάδης γνωρίζει καλά τον ίδιο, έτσι μπορεί να αρθρώσει μια πειστική εκδοχή σωτηρίας που να αφορά τους άλλους. Το θέμα είναι όσοι πάνε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών πόσο έτοιμοι είναι, όχι να διδαχθούν, αλλά να απεγκλωβιστούν από τους αραχνιασμένους ιστούς του δικού τους ελέγχου ο καθένας και να αφεθούν με γαλήνη στο άγνωστο νέο που δημιουργείται!

30

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

31

18 -24.10.2013

Δεν έτυχε... πέτυχε! Εδώ και τρία χρόνια κάθε πρωί ένας νέος άνδρας μαγειρεύει στο σαλόνι μας. Στο δικό μου τουλάχιστον. Χαμογελαστός, γυμνασμένος, με πολλά τατουάζ και τον τίτλο του πρώτου Ελληνα Μaster Chef, ο Ακης Πετρετζίκης μπήκε στην κουζίνα του «Πρωινού mou» και εγκαινίασε μια νέα εποχή στον κόσμο της τηλεοπτικής μαγειρικής. Και για να μη μιλάμε γενικώς και αορίστως, χάρη σε εκείνον έμαθα να κάνω πασχαλινά τσουρέκια, λουκουμάδες, χριστουγεννιάτικο κορμό και ένα σωρό άλλες συνταγές. Και δεν είμαι η μόνη. Τον συνάντησα μόλις μία ημέρα μετά την πρεμιέρα της φετινής σεζόν και ενώ ετοιμάζει ήδη τη δική του εκπομπή και συζήτησα μαζί του για τα συστατικά της επιτυχίας του. Αν και το μούδιασμα από την καινούργια αρχή ήταν φανερό, ο Ακης δηλώνει εξαρχής αισιόδοξος. «Εχουμε κάνει μόνο δύο εκπομπές έως τώρα, αλλά γενικά φαίνεται να πηγαίνουν όλα καλά», λέει με χαμόγελο και δεν έχει να πει κακό λόγο για κανέναν. «Ο κύριος Κωστόπουλος είναι κάτι καινούργιο για εμένα. Στη συνεργασία και στο μαγειρικό κομμάτι τα πάμε μια χαρά». Εκτός από τους κεντρικούς παρουσιαστές, η υπόλοιπη ομάδα είναι ίδια. Τον ρωτάω αν αυτό βοηθάει στο να «δέσουν» όλα πιο γρήγορα. Σαφής και ειλικρινής και εδώ. «Γενικά έχω καταλάβει όσο καιρό είμαι στην τηλεόραση ότι, για να είναι κάτι πετυχημένο, μεγάλο ρόλο παίζουν εκτός από τους πρωταγωνιστές και όσοι είναι πίσω από τις κάμερες. Και δεν εννοώ μόνο τους υψηλά ιστάμενους, αλλά και τον floor manager και τον κάμεραμαν. Ολα τα παιδιά λοιπόν είμαστε ίδιοι, αλλά ακόμα νιώθουμε λίγο παράξενα γιατί άλλαξε κάτι που ήταν δεδομένο για τρία χρόνια. Οταν αλλάζει το κεφάλι, αλλάζουν όλα. Αλλά θα οργανωθούμε και θα τα φτιάξουμε όλα». Αυτή τη στιγμή στην ελληνική τηλεόραση υπάρχουν αρκετές εκπομπές μαγειρικής, δεκάδες μάγειρες είναι -ή προσπαθούν να γίνουν- σταρ και όλα συντελούν σε μια νέα μόδα. Ο Ακης όμως,

όταν μαγειρεύει κάτι, είναι πολύ σίγουρος για αυτό. Είναι δική του συνταγή, την έχει δοκιμάσει δεκάδες φορές και δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχεις αν τη δοκιμάσεις. «Αυτός είναι ο σκοπός μου», συμπληρώνει ο ίδιος. «Παλιότερα, αν έκανες μια συνταγή και δεν σου πετύχαινε, θα έλεγες: ‘Δεν φταίει ο μάγειρας, φταίω εγώ’. Τώρα με όλη αυτή τη στενότητα και την κρίση, αν δεν σου πετύχει κάτι, και 5 ευρώ να έχεις δώσει στο σούπερ μάρκετ θα τον σταυρώσεις τον άλλον. Είναι πια ευθύνη να μαγειρεύεις, γιατί το φαγητό είναι το μόνο που μας έχει μείνει». Τον έχω ακούσει πολλές φορές να λέει ότι μπορεί μια συνταγή να τη δοκιμάζει δύο και τρεις μήνες μέχρι να τη βγάλει στην εκπομπή και τον ρωτάω πότε προλαβαίνει και τα κάνει όλα αυτά. Το πρωί είναι στο «Πρωινό mou», το απόγευμα μέχρι το βράδυ είναι στο εστιατόριο όπου δουλεύει. «Κοιμάμαι ελάχιστα», παραδέχεται. «Ολη την ημέρα μαγειρεύω. Για να πετύχω κάτι μπορεί να το δοκιμάσω και 20 φορές. Μόνο έτσι κερδίζεις την εμπιστοσύνη του κόσμου. Και επειδή λόγω του νεαρού της ηλικίας μου δύσκολα με εμπιστεύεται μια νοικοκυρά, αυτό με κάνει να προσπαθώ ακόμα περισσότερο». Μιλώντας μαζί του συνειδητοποιώ ότι δεν αγαπάει απλώς τη μαγειρική, αλλά θέλει να κάνει και όλους εμάς να την αγαπήσουμε εξίσου. Δεν χρησιμοποιεί συχνά «παράξενα» υλικά που ενδεχομένως δεν τα βρίσκει κανείς εύκολα στην επαρχία, θέλει κάποιος να μπορεί να τα προμηθευτεί όλα από το μίνι μάρκετ της γειτονιάς του. Και όταν κάποιες φορές μαγειρεύει κινέζικο ή κάτι «ιδιαίτερο», το κάνει και ας ξέρει ότι η τηλεθέαση θα πέσει στο μισό εκείνη την ημέρα. Γιατί «κάποιος θα δοκιμάσει και θα του αρέσει σίγουρα». Και αυτό για τον Ακη είναι κέρδος. Αν και κάθε πρωί προσπαθεί να μαγειρεύει «ελληνικά», έχει δηλώσει ότι αγαπάει τη γαλλική κουζίνα. «Ολοι μαγειρεύουμε γαλλικά», με συμπληρώνει. «Η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που αποτύπωσε όλες τις τεχνικές μαγειρικής και τις εξέλιξε. Εκανε τη μαγειρική τέχνη. Η γαλλική

κουζίνα στηρίζεται στην εποχικότητα των προϊόντων. Αν πας τώρα σε ένα γαλλικό εστιατόριο, δεν πρόκειται να φας σπαράγγια. Δεν συγκρίνεται τίποτα με τη γεύση και την ομορφιά ενός προϊόντος που είναι στην εποχή του και έχει κοπεί ακριβώς την ώρα που πρέπει». «Δική σου εκπομπή ή δικό σου εστιατόριο;» τον ρωτάω. Σοβαρεύει, τονίζει ότι νούμερο ένα προτεραιότητα είναι η δουλειά του, αλλά μου εξηγεί γιατί δεν είναι ακόμα η ώρα να ανοίξει δικό του εστιατόριο. «Ειναι δύσκολες εποχές και τα εστιατόρια χαροπαλεύουν. Ολοι προσπαθούν με χαμηλές τιμές να κάνουν κάτι πολύ εξεζητημένο. Και αυτά είναι αντιστρόφως ανάλογα. Δεν μπορείς να έχεις κάτι ‘γκουρμέ’ και να το πουλάς σε τιμές street food. Θα ήθελα να έχω ένα πολύ καλό εστιατόριο. Από την άλλη όμως ένα καλό εστιατόριο δεν έχει κέρδος. Το κάνεις περισσότερο για εσένα, για να προβάλεις τον εαυτό σου. Πρέπει να έχεις και άλλες επιχειρήσεις για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις, οπότε δεν είναι ακόμα η ώρα». Επιμένω στο θέμα της τηλεόρασης. Θα μπορούσε άραγε να την αποχωριστεί; «Μου έχει γίνει εξάρτηση ο κόσμος. Οχι η αναγνωρισιμότητα, αλλά το να βγαίνω κάθε μέρα και να έχω μια συνέπεια μαζί του. Τρεις μήνες που έκατσα το καλοκαίρι, μου έλειπε. Είναι τρομερό συναίσθημα να σου λέει κάποιος ότι δοκίμασε μια συνταγή και να σου στέλνει φωτογραφία. Είναι σαν να είναι όλος ο κόσμος μαθητές σου και να τους βάζεις διαγώνισμα κάθε μέρα και μετά να το ελέγχεις. Οσο ακόμα με παίρνει και όσο βγαίνει κάτι καλό θα συνεχίσω. Αργότερα δεν ξέρω». Εχει αγαπήσει την τηλεόραση συμπεραίνω εγώ και έχει κάνει εμάς να αγαπήσουμε τη μαγειρική. Κλείνω το κασετοφωνάκι και ρωτάω κάτι έξτρα ερωτήσεις για τα τρίγωνα πανοράματος που μαγείρεψε στην πρεμιέρα του «Πρωινού» τη Δευτέρα. «Ολη η μαγεία είναι στην κρέμα», με διαφωτίζει. Κάτι παραπάνω θα ξέρει...

32

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφίες: Βαγγέλης Λαΐνας

33

18 -24.10.2013

Ξανά στον Πειραιά Το ζήτημα είναι να μη χάσεις την περιφερειακή ιστορική όρασή σου. Να διακρίνεις τις γραμμές, τις αντιστοιχίες και να δημιουργείς εν τέλει τη συγκυρία. Η αναγέννηση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, αυτού του αριστουργηματικού κτιρίου-μνημείου, που όχι μόνο αποκαταστάθηκε πλήρως, αλλά από τις 22 Οκτωβρίου εκτοξεύεται στον πολιτιστικό χάρτη της χώρας διεκδικώντας χώρο και μερίδιο στην ανάδειξη του σύγχρονου πολιτισμού, φέρει φορτίσεις και απηχήσεις ιστορικές, σπάνιες για αντίστοιχο χώρο. Πάνω στην Ηρώων Πολυτεχνείου, οι εικόνες -παράταιρες ψηφίδες διαφορετικών παζλ- συνθέτουν την πιο σύγχρονη, ρεαλιστική εικόνα όχι μόνο του Πειραιά, αλλά της ίδιας της χώρας. Το κάλλος, η ιστορία και η δόξα του Δημοτικού Θεάτρου βρίσκονται απέναντι από τα σκάμματα του μετρό με τα αρχαιολογικά ευρήματα να μελετούνται πίσω από περιφράξεις κισσού από λεπτό διαφανές πράσινο πλαστικό. Βρίσκονται δίπλα στο κτίριο κουφάρι που παραμένει γυμνό επί δεκαετίες (το ανταγωνίζεται στο ύψος). Δεξιά ψηλά τα γραφεία του Κομουνιστικού Κόμματος Ελλάδος με τα τεράστια επιβλητικά κατακόκκινα γράμματα ΚΚΕ, και συμμετρικά αριστερά το πανό με τα άτεχνα τεράστια γαλάζια γράμματα που επιμένουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι εδώ. Γύρω αμέτρητα καφέ και, αν τολμήσεις να μπεις στους δρόμους πίσω από το Δημοτικό Θέατρο προς το λιμάνι, μια αλυσίδα κλειστών καταστημάτων, λεηλατημένων επιχειρήσεων από την κρίση, δημιουργούν μια σταθερή εικόνα αναφοράς. Και κάθε τόσο να χτυπούν οι καμπάνες από τις τουλάχιστον τρεις μεγάλες εκκλησίες της περιοχής. Αν και θα περίμενε κανείς πως η είδηση ότι το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αρχίζει πάλι να λειτουργεί θα δημιουργούσε προβληματισμούς σε όσους επιμένουν να βλέπουν τον πολιτισμό ως παντεσπάνι, η επαναλειτουργία του εν τέλει

έγινε μια δυναμίτιδα πίστης και αισιοδοξίας. Το περίφημο «λες να τα καταφέρουμε;» μαζί με μια αίσθηση περηφάνιας - καταρχήν για τον Πειραιώτη. Και είναι αυτό ένα συνωμοτικό κλείσιμο ματιού της Ιστορίας στον πολίτη. Διαβάζουμε στα «Πειραϊκά» (περιοδική έκδοση για την τοπική ιστορία και την ιστορία των επιχειρήσεων), στο εκπληκτικό τεύχος-αφιέρωμα που έκαναν στο Δημοτικό Θέατρο: «Η εποχή της οικονομικής ακμής του Πειραιά αρχίζει στη δεκαετία του 1860 με τα πρώτα φουγάρα να καπνίζουν στην πόλη. Η ανάπτυξη αυτή συνεχίζεται και στα επόμενα 20 χρόνια που μεσολαβούν ωσότου οι δημοτικοί άρχοντες αποφασίσουν να κατασκευάσουν το Δημοτικό Θέατρο -έργο εξωπραγματικών διαστάσεων σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής- και η πόλη επωμιστεί την εκβιομηχάνιση αυτής της ίδιας της Ελλάδας». Το Δημοτικό Θέατρο λοιπόν εμφανίστηκε στην εποχή της δόξας και της ακμής του Πειραιά, για να επανεμφανιστεί σήμερα, τη στιγμή που η κρίση μοιάζει να βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Και αν τότε ήρθε να εξυπηρετήσει άλλες ανάγκες (προβολή, μεγαλείο, επίδειξη πλούτου και δύναμης), τώρα έρχεται να επιτελέσει τον πρωταρχικό στόχο του πολιτισμού (διέξοδος, τρόπος έκφρασης, αυτογνωσία, περηφάνια και αυτοπεποίθηση). Και το αγωνιώδες ερώτημα που τίθεται είναι: Θα τα καταφέρει το Δημοτικό Θέατρο; Ο δήμαρχος Πειραιά ποντάρει στην επισκεψιμότητα από την κρουαζιέρα (γκρουπ που θα ξεναγούνται στο εντυπωσιακό μνημείο), ποντάρει στα ΕΣΠΑ που πρόκειται να πάρει (για παράδειγμα 750.000 από κοινοτικό πρόγραμμα για την επισκεψιμότητα), ποντάρει στη δραστηριοποίηση των χορηγών κυρίως όσων συνδέονται με την πόλη (ήδη ένας εξ αυτών έδωσε για αυτή τη σεζόν 60.000 ευρώ), ζητάει χαμηλή τιμολογιακή πολιτική για τα εισιτήρια (8 ως 20 ευρώ στα περισσότερα θεάματα). Το στοίχημα βεβαίως είναι να κατοικηθεί από τους πολίτες το Θέατρο, κάτι που θα κερδηθεί πρωτίστως με το πρό-

γραμμά του (αναλυτικά στο QR Code). Και εδώ ο Τάκης Τζαμαργιάς με τη μονοετή θητεία (είναι ένα ρεκόρ κι αυτό...) έφερε μέσα στο Θέατρο κάτι από την αύρα του λιμανιού, μια πολυχρωμία ισοζυγισμένη που δεν θα φέρει φουρτούνες, αλλά σίγουρα θα έχει κάποια ταρακουνήματα. Ενα πάντρεμα που μπορεί να ιντριγκάρει τις περισσότερες φορές, δίνοντας σταθερά ιδιαίτερο βάρος στον Πειραιά. Ετσι θα δούμε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στους τέσσερις μεγάλους ρεμπέτες του Πειραιά σε επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου, θα απολαύσουμε πολλαπλές συναυλίες της Καμεράτας, αλλά και της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, κάπου εκεί μια Μαντολινάτα θα προκαλέσει έκπληξη, ενώ θα ακολουθήσουν συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών θα γίνει ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Γιάννη Τσαρούχη, τον διονυσιακό Ελληνα ζωγράφο που ήταν Πειραιώτης. Ο Στάθης Λιβαθινός θα φέρει την παράστασή του «Ιλιάδα», η Αντζελα Μπρούσκου το «Η ζωή είναι αγρίως απίθανη» της Μαργαρίτας Καραπάνου, ενώ ένας κορυφαίος Ελληνας σκηνοθέτης ετοιμάζει μια παράσταση που τον Μάρτιο θα δώσει το πραγματικό στίγμα του Θεάτρου. Διαβάζοντας αυτά τα στοιχεία που αφορούν όσα θα συμβούν μέσα στο κτίριο του Δημοτικού Θεάτρου -το ένδοξο και μέχρι πρόσφατα φάντασμα του Πειραιά- αισθάνεσαι έκπληξη, αισθάνεσαι πως τελικά ναι, ίσως και όλα να μπορούν να συμβούν. Το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά είναι ένα στοίχημα, μια ευκαιρία. Είναι ένα μικρό τοπικό πείραμα για το πώς μπορείς να πετύχεις με όχημα τον αναπτυξιακό πολιτισμό στην Ελλάδα της κρίσης. Και πραγματικά ευχόμαστε όλοι να είναι ένα success story - πραγματικά όμως!

34

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

Με τα μάτια της ψυχής Εχει παρουσιαστεί σε πάνω από 30 χώρες στον κόσμο τα τελευταία 25 χρόνια, αλλά ομολογώ ότι δεν το γνώριζα. Οταν έφτασε στο email μου το δελτίο Τύπου και η πρόσκληση για το “Dialogue in the Dark” στο Θέατρο Badminton, το είδα λίγο σαν παιχνίδι. Ενας περίπατος περίπου 80 λεπτών στο απόλυτο σκοτάδι, με τη βοήθεια ενός τυφλού ξεναγού. «Πλάκα θα έχει!» αναφώνησα και έσπευσα να κλείσω θέση για την πρεμιέρα του πρωτοποριακού αυτού δρώμενου την Τρίτη 15 Οκτωβρίου. Κρατάω στα χέρια μου το λευκό μπαστούνι που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι με μειωμένη ή και καθόλου όραση και ακούω την ήρεμη φωνή του τυφλού οδηγού μας. «Με λένε Παναγιώτη και μαζί θα περπατήσουμε στο σκοτάδι...» Τον ακούω, αλλά δεν βλέπω τίποτα. Ούτε σκιές, ούτε διαγράμματα. Το απόλυτο σκοτάδι. Μόνο ήχοι και η αφή. Ο κόσμος ξαναχτίζεται από την αρχή μέσα στο μυαλό μου. Αγχος. Ενα αλλόκοτο άγχος. Αυτό είναι το πρώτο συναίσθημα που με κυριεύει. Οχι γιατί φοβάμαι ότι θα σκουντουφλήσω πουθενά. Ο Παναγιώτης είναι εκεί για εμάς. Είναι τα μάτια μας και δεν έχεις και πολλές επιλογές παρά να τον εμπι-

στευθείς. Βαδίζω διστακτικά στο σκοτάδι με τα χέρια μου να ψηλαφούν συνεχώς και σκέφτομαι ότι αυτό που βιώνω εγώ για 80 λεπτά ως ξεχωριστή εμπειρία είναι πραγματικότητα για κάποιους ανθρώπους. Είναι ο κόσμος τους. Είναι άλλο να μιλάς για το διαφορετικό και άλλο να το ζεις. «Εγώ έχασα την όρασή μου στα 33 μου», μας λέει ο Παναγιώτης λίγο αργότερα, ενώ έχουμε καθίσει σε ένα μπαρ στο απόλυτο σκοτάδι. Νιώθω να με πλημμυρίζει η θλίψη, ο θυμός, ο φόβος... Αλλά ο Παναγιώτης πρέπει να χαμογελάει. Δεν τον βλέπω, αλλά έτσι τον φαντάζομαι ακούγοντας τη φωνή του. «Είμαι παντρεμένος, έχω δύο παιδιά. Τον γιο μου πρόλαβα να τον δω θολά. Την κόρη μου δεν την έχω δει ποτέ». Μιλάει σαν να βιώνει κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Εννέα χρόνια μετά αυτή είναι η αλήθεια του. «Πηγαίνω και σινεμά. Βοηθάει πολύ το dolby surround. Βλέπω ταινίες», μας λέει. Βλέπει. Αυτό το ρήμα χρησιμοποιεί. Οχι τυχαία. Μα φυσικά βλέπει. Αλλά με τα μάτια της φαντασίας του. Βλέπει, όπως χτίζεις εσύ εικόνες όταν διαβάζεις ένα βιβλίο. «Τα πράγματα είναι ίσως πιο απλά», σκέφτομαι και το άγχος αρχίζει να υποχωρεί. Δεν χρειάζεται να τον θαυμάσεις τον Παναγιώτη. Είναι ένας από εμάς. Δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να ζει.

Ακούω πουλιά να τιτιβίζουν. Από κάπου τρέχει νερό. Περνάω ένα γεφυράκι. Κάτι πιάνω. Είναι ένα άγαλμα. «Η θεά Αθηνά. Είμαστε στον Εθνικό Κήπο», μου εξηγεί ο Παναγιώτης. Ο Εθνικός Κήπος στο απόλυτο σκοτάδι. Οι ήχοι, οι μυρωδιές, το νερό που βρέχει τα χέρια μου καθώς πλησιάζω στην πηγή... Κάτι όμορφο γεννιέται στο μυαλό. Ωρα να μπούμε στο μετρό. Προχωράμε αναζητώντας με το λευκό μας μπαστούνι την πόρτα. Επόμενη στάση: Μοναστηράκι. Η αγορά. Μαγαζιά, αρώματα, κάθε λογής εμπορεύματα. Τα αγγίζω. Τα μυρίζω. Φτάνουμε σε έναν δρόμο. Ακούμε τα αυτοκίνητα. Και ύστερα το ηχητικό σινιάλο από το φανάρι για να περάσουμε. «Και στα φανάρια που δεν έχει τέτοιο ήχο;» αναρωτιέμαι. «Τότε κάνεις τον σταυρό σου», μου λέει ο Παναγιώτης. Λίγη ώρα αργότερα είμαι στην Κατεχάκη. Περιμένω στο φανάρι. Ούτε υποψία ηχητικού σήματος. Κλείνω τα μάτια. Δεν τολμώ να περάσω. Θα σκοτωθώ. Τα πράγματα ίσως να είναι πιο απλά, αλλά η Αθήνα παραμένει μια εχθρική πόλη για όσους παρεκκλίνουν της πλειοψηφίας. Ξαναθυμώνω. Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα. Πρέπει να το ζήσεις.

35

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος

18 -24.10.2013

Κοντράροντας την πειρατεία Οταν πριν από μερικές εβδομάδες έφτασε στο email μου η πρόσκληση για την παρουσίαση του Spotify στην Ελλάδα, για να είμαι ειλικρινής, προβληματίστηκα. Γνωρίζοντας την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας γύρω από τη μουσική, με την πειρατεία να σπάει κάθε ρεκόρ, απόρησα πώς μπορείς να πείσεις κάποιον να αφήσει το παράνομο δωρεάν κατέβασμα και να πάει στο νόμιμο, ακόμα και με μικρή χρέωση. Λίγες ημέρες αργότερα βρέθηκα να παρακολουθώ τον Γιαν Τεμπό, διευθύνοντα σύμβουλο του Spotify για τη Νότια Ευρώπη, να εξηγεί πώς λειτουργεί η πλατφόρμα και να υποστηρίζει ότι είναι καλύτερη από την πειρατεία. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο είναι πως γυρνώντας στο γραφείο βρήκα τον διπλανό μου, που μονίμως θα τον δεις με δύο ακουστικά στα αυτιά να σιγοτραγουδάει και να χτυπάει το πόδι του στο πάτωμα, να επιβεβαιώνει τα λεγόμενά του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, άκουσα την ίδια άποψη από τον συγκάτοικό μου όταν επέστρεψα σπίτι. Οπό-

τε; Οπότε αποφάσισα να ρωτήσω τον ίδιο τον κ. Τεμπό να μου πει πού βασίζει την άποψή του. «Το Spotify», υποστηρίζει, «είναι μια καλύτερη, πιο γρήγορη και πιο απλή εναλλακτική λύση απέναντι στην πειρατεία. Από τη στιγμή που ξεκινήσαμε μέχρι σήμερα έχουμε προσελκύσει περισσότερους από 24 εκατ. χρήστες, πολλοί από τους οποίους χρησιμοποιούσαν πριν πειρατικά sites». Ενα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα της πλατφόρμας είναι η τεράστια βάση δεδομένων που διαθέτει, με περισσότερα από 20 εκατ. κομμάτια. Ενα άλλο, η τιμολογιακή πολιτική που ακολουθεί. Υπάρχει εντελώς δωρεάν έκδοση στην οποία ακούς μουσική στον σταθερό ή φορητό υπολογιστή συνοδεία διαφημίσεων. Εάν θέλεις να φύγουν οι διαφημίσεις το κόστος ανέρχεται στα 3,49 ευρώ τον μήνα, ενώ σε περίπτωση που θέλεις να κατεβάσεις τα κομμάτια και να τα ακούσεις offline σε όλες σου τις συσκευές θα πρέπει να δώσεις 6,99 ευρώ το μήνα. Προς μεγάλη μάλιστα έκπληξη, οι τιμές στη χώρα μας είναι αισθητά χαμηλότερες σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. «Προσαρμόζουμε τις τιμές μας σε κάθε χώρα

ξεχωριστά, ώστε να ανταποκρινόμαστε καλύτερα στο προφίλ των πελατών μας», απαντάει στο εύλογο «γιατί;», αν και αποφεύγει να πει εάν σκοπεύουν στο μέλλον να τις αυξήσουν. Η μέχρι στιγμής πάντως ανταπόκριση των χρηστών στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα θετική. «Είναι νωρίς ακόμα για να ανακοινώσουμε νούμερα», τονίζει ο κ. Τεμπό, «αλλά πρέπει να πούμε ότι η ανταπόκριση ξεπέρασε τις προσδοκίες μας τόσο στη δωρεάν έκδοση όσο και στις επί πληρωμή». Οσο για τον ανταγωνισμό από εταιρείες όπως η Apple και η Google, δεν μοιάζει να τον ανησυχεί. «Ο μεγαλύτερος αντίπαλός μας παραμένει η πειρατεία. Σύμφωνα με την IFPI -οργανισμός που εκπροσωπεί περισσότερες από 1.400 δισκογραφικές εταιρείες σε όλο τον κόσμο- το 95% της ψηφιακής μουσικής κατεβαίνει παράνομα. Αυτή είναι η πιο σοβαρή πρόκληση για εμάς και θα την αντιμετωπίσουμε προσφέροντας στους χρήστες μας την πιο ποιοτική και πιο γρήγορη μουσική υπηρεσία».

36

Κείμενο: Ευστάθιος Δράκος / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

37

18 -24.10.2013

Μετά την μπόσα νόβα Τζαζ με φωτεινά χρώματα σε παλ αποχρώσεις. Μια αγάπη η οποία ξεκινάει από το βαθύ παρελθόν του Φρανκ Σινάτρα και δεν φοβάται να συνεχίσει μέχρι το παρόν του εκρηκτικότατου και λαμπερού Μάικλ Μπουμπλέ. Και κάπως έτσι αρχίζει να δημιουργείται η σκέψη του να γράψεις αισιόδοξη καλή τζαζ μουσική. Λίγο τα ερεθίσματα, λίγο η προσωπική ανησυχία και αρχίζεις να τοποθετείς κάπου μέσα στο μυαλό σου τη λέξη χρώμα ή τη λέξη φως. Ή και τις δύο μαζί. Και τις κάνεις τραγούδι. Ενα τραγούδι που σε πάει ένα βήμα μακριά από το μαύρο, σε κουβαλάει στην πλάτη του και σε αφήνει εκεί. Ετσι απλά. Τη Μαρίζα Ρίζου τη γνωρίσαμε από την «Μπόσα νόβα του Ησαΐα». Οι περισσότεροι από εμάς έβλεπαν ένα κορίτσι να στροβιλίζεται, να τσαλακώνεται και να χορεύει σαν να βρίσκεται στο σαλόνι του σπιτιού της. Με τόση άνεση. Tόσο αυθόρμητα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ποζάρει στον καθρέφτη της τραγουδώντας σαν να περιμένει με αγωνία την πρώτη φορά που θα παρουσιαστεί στο κοινό. Σαν ένα προπαρασκευαστικό στάδιο μιας μουσικής πορείας που πρόκειται να ξεκινήσει οσονούπω. Και αν το καλοσκεφτείς, έχει και αυτή η σκέψη τη βάση της. Εναν χρόνο μετά ήρθε ένα «Γλυκό πρωί» για να επιβεβαιώσει πως αυτός ήταν και αυτός συνεχίζει να είναι ο ήχος της Μαρίζας Ρίζου. Αυτός που γνωρίσαμε μέσα από το πρώτο της single. Εξελίχθηκε, αλλά δεν άλλαξε. Ο ήχος που την εδραιώνει μέρα με τη μέρα σε εκείνη την τόσο ενδιαφέρουσα εναλλακτική σκηνή που έχει αρχίσει εδώ και λίγα χρόνια να δημιουργείται και την τοποθετεί με προσοχή σε μια ολοδική της ξεχωριστή θέση.

Μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο, σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, αλλά, όπως μου είπε (και όπως ο καθένας μας θα φανταζόταν), θα ένιωθε δυστυχισμένη αν δεν προσπαθούσε τουλάχιστον να βάλει τη μουσική στη ζωή της. Οπότε το έκανε. Και ευτυχώς για εμάς, ο χρόνος φαίνεται να τη δικαιώνει. Η ερμηνεύτρια που μας καλημέρισε με την «Μπόσα νόβα» του Φοίβου Δεληβοριά είναι το ίδιο κορίτσι το οποίο μίλησε για μια «Aλλη ευτυχία», την έκανε τραγούδι και μας την προσέφερε μέσα από τις ραδιοφωνικές συχνότητες και το διαδίκτυο. Είναι το ίδιο υπέροχο κορίτσι που γνωρίσαμε τον περασμένο Ιούλιο και μας χάρισε ένα “Summer taste”, το οποίο έμελε να γίνει soundtrack του φετινού καλοκαιριού για πολλούς από εμάς. Ενα από τα πιο συγκινητικά στιγμιότυπα της καλοκαιρινής μας συλλογής σε δική της σύνθεση και αγγλικό στίχο αυτή τη φορά. Ενα τρίλεπτο που θα μας κρατάει συντροφιά στα μέσα του Δεκέμβρη και έπειτα θα το ζητάμε με το πιο δυνατό μας encore, σαν ξόρκι για να έρθει το καλοκαίρι λίγο πιο νωρίς φέτος. Κάποια στιγμή έγραψε οκτώ τραγούδια και παρέα με τον αγαπημένο της συνεργάτη Δημήτρη Σιάμπο και τις συμβουλές της φίλης της, της Μαριέττας Φαφούτη, αποφάσισε να ξεκινήσει το δισκογραφικό της ντεμπούτο. Με ένα τραγούδι που αναρωτιέται για την απάθεια και την αποξένωση που μας έχει αφήσει κληρονομιά το βραχύ παρελθόν και καταλήγει σε έναν σκοτεινό ύμνο στον καθημερινό προσωπικό φόβο, ο οποίος παίρνει τη μορφή δράκου και ψάχνει τρόπους να εξορκιστεί. Κάπου στο ενδιάμεσο βρίσκεται μια άκρως εσωτερική δουλειά, με highlight το εξαιρετικό ντουέτο της Μαρίζας με τον Θέμη Καραμουρατίδη, καθώς και το αγαπημένο της ίδιας «Θυμωμένο βαλς».

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που πιστεύει στη δύναμη του χρόνου. Πιστεύει πως όλα πρέπει να συμβαίνουν στην ώρα τους. Εκείνη τη στιγμή που είσαι έτοιμος όχι μόνο να το αντέξεις, αλλά να το χαρείς κιόλας. Με αυτόν τον τρόπο προχωράς σε επιλογές που σε «συμπληρώνουν» και σε κάνουν να νιώθεις περήφανος, αλλά και σίγουρος. Χωρίς φανφάρες και βιαστικές κινήσεις. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, για τη Μαρίζα όμως είναι η συνταγή της μέχρι τώρα επιτυχίας. Ή ένα μικρό μέρος της συνταγής, για να είμαστε πιο ακριβείς. Κάποιος μπορεί να θεωρήσει πως η Μαρίζα βρίσκεται στο ξεκίνημά της, ενώ κάποιος άλλος να καμαρώσει που ένας μουσικός της δικής της γενιάς καταφέρνει να είναι τόσο προσγειωμένος αν και έχει ήδη δημιουργήσει έναν τόσο επαγγελματικό χαρακτήρα live. Εχοντας στο πλάι της μια επταμελή μπάντα την οποία θα ζήλευε και ο πιο καταξιωμένος ερμηνευτής - και η οποία θα τη συνοδεύει στις εμφανίσεις της στο Gazarte από τις 19 Οκτωβρίου. Με έναν δίσκο τόσο προσεγμένο και ένα κοινό που την έχει ήδη αγαπήσει, παρόλο το πρόσφατο της παρουσίας της στο μουσικό προσκήνιο. Με μια σειρά συνεργασιών με καλλιτέχνες που, όπως η ίδια λέει, αγαπάει πρώτα σαν ανθρώπους και έπειτα θαυμάζει ως μουσικούς. Μία ακόμα περίπτωση από εκείνες που σε κάνουν να νιώθεις ότι η τέχνη είναι ευλογία. Σε φέρνει κοντά με ανθρώπους που αγαπάς και σε δένει μαζί τους για πάντα. Κόντρα στην αποξένωση και την απάθεια.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

38

Δίπλα στο παντού Η Πλατεία Καρύτση εξακολουθεί να καίει καρδιές και να τραβάει σαν μαγνήτης τον κόσμο. «Δίπλα στο παντού», όπως λένε όσοι τη γνωρίζουν καλά, κατέβασε τον κόσμο από το Κολωνάκι, από τα βόρεια, ανατολικά και δυτικά προάστια, δημιουργώντας μια μοναδική μαγιά για διασκέδαση. Αναμφισβήτητα μία από τις ωραιότερες γωνιές της πόλης, κέρδισε και την καρδιά του Μάριου Νάτση από παλιά, όταν σύχναζε στα μαγαζιά της ως πελάτης, παρά το γεγονός ότι είχε ο ίδιος δικό του μπαρ στο Παγκράτι. Τα χρόνια πέρασαν και κάποια στιγμή ο Μάριος πήρε τη μεγάλη απόφαση να αφήσει την παλιά του επιχείρηση και μαζί με τον συνέταιρό του, τον Παναγιώτη Πετρόπουλο, να ψαχτεί στην αγαπημένη του γειτονιά. Τους πήρε λίγο καιρό, μέχρι που στο νούμερο 2 της Χρήστου Λαδά άδειασε ο κατάλληλος χώρος. Ολα τα υπόλοιπα έγιναν εν ριπή οφθαλμού και το όνομα του νέου αποκτήματος της πλατείας ακούσει στο όνομα Mosaic Cocktail Bar. Ευρύχωρο και ζεστό, πάνω στο πέρασμα του δρόμου, κρύβει μια ωραία έκπληξη, τον υπό-

γειο πολυχώρο του που απλώνεται σε πολλά τετραγωνικά με τέλειο φωτισμό και είναι ιδανικός για εκθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής και εκδηλώσεις πολιτισμού γενικότερα. «Εκτός από τον κυρίως χώρο με εντυπωσίασε ο υπόγειος, επειδή πάντα ήθελα να είμαστε σε θέση να φιλοξενούμε διάφορες εκθέσεις, ακόμα και live μουσικές βραδιές», μου εξηγεί ένα βράδυ ενώ με σερβίρει ένα ωραίο κοκτέιλ. «Τον ονομάσαμε Mosaic Underground επειδή είναι ακριβώς αυτό: ‘υπόγειος’ με πολλές έννοιες. Κάθε 15 ημέρες διοργανώνουμε κάτι νέο». Ανοιξαν περί τα μέσα Ιουλίου, ώστε να προετοιμαστούν καλύτερα για τη νέα σεζόν, που θεωρείται ότι αρχίζει από τον Σεπτέμβριο. Τον ρώτησα γιατί επέλεξε την Καρύτση εν μέσω της κρίσης που περνάει το Κέντρο και μου απάντησε ότι ο ίδιος δεν τη θεωρεί κεντρική με τη στενή έννοια. Βασικά, του αρέσει τόσο το σημείο, ώστε δεν το σκέφτηκε καν. «Κοίτα, είχα μαγαζί εδώ και οκτώ χρόνια και δούλεψα μέσα στην κρίση, ενώ ταυτόχρονα ερχόμουν εδώ για να διασκεδάσω με την παρέα μου. Ξέρω τη γειτονιά πολύ καιρό και πρόσεξα ότι δεν μοιράζεται τα μεγάλα προβλήματα της υπόλοιπης Αθήνας. Παρόλο που

είναι κεντρική με πολύ κόσμο, είναι παραδόξως και πολύ ήσυχη. Για μένα το ρίσκο λοιπόν ήταν μικρό και δεν επρόκειτο να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πάντα ήθελα ένα μαγαζί εδώ». Από τα θετικότερα στοιχεία του Κέντρου θεωρεί την εύκολη πρόσβαση με τις συγκοινωνίες, γεγονός που βοηθάει παλιές και νέες επιχειρήσεις. Και αυτός, όπως όλοι οι νέοι που ανοίγουν εδώ μαγαζιά, παρατηρεί μια καινούργια «άνοιξη». Η μουσική που παίζεται στο μπαρ είναι funky soul, rock και swing, ενώ και οι δύο barmen προσέχουν πολύ τα κοκτέιλ τους, θέλοντας να δημιουργήσουν ένα καλό όνομα για τον χώρο και για τους φανατικούς του είδους, που τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάζονται. Ο Μάριος συμβουλεύει τους επίδοξους επιχειρηματίες να γνωρίσουν καλά τη δουλειά στην οποία πάνε να μπουν, τη γειτονιά που επιλέγουν, αλλά και την πελατεία τους. «Ευτυχώς, στην Καρύτση έρχεται ο καλύτερος κόσμος, οπότε το χαίρομαι», καταλήγει με ανακούφιση.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

39

18 -24.10.2013

Μουσικοί εξερευνητές «Ξεκινήσαμε το 2011 ως μια κολεκτίβα μουσικών, με την επιθυμία να πλάσουμε το υλικό μας. Κάποια στιγμή είχαν μαζευτεί τόσο πολλά τραγούδια που αποφασίσαμε να τα κυκλοφορήσουμε». Ετσι προέκυψε ο πρώτος δίσκος της Ξένιας Γαργάλη και του Περικλή Μπισκίνη υπό τον τίτλο «Πλαστελίνη». «Θέλαμε να παντρέψουμε ένα πιο δυτικό στιλ μουσικής, και μάλιστα ετερόκλητης, με τον ελληνικό στίχο. Αφού στην ελληνική γλώσσα ονειρευόμαστε, θέλαμε η δουλειά μας να μιλήσει ελληνικά. Αυτό ήταν το στοίχημά μας», εξηγούν οι δημιουργοί, που είναι και τα βασικά μέλη της μπάντας. Οκτώ τραγούδια του Περικλή Μπισκίνη, σε στίχους φίλων και αξιόλογων συνεργατών, τραγουδισμένα από την Ξένια Γαργάλη και τον ίδιο συνθέτουν το πολύχρωμο μουσικό μωσαϊκό του άλμπουμ τους που εντυπωσιάζει ήδη από το προσεγμένο και σουρεάλ artwork. Οι μελωδίες τους ταξιδεύουν μεταξύ funk, soul electro και acid jazz με afro-πνευστά σε έντονους ρυθμούς. «Το υλικό μας είναι εύπλαστο, όπως η πλαστελίνη... Δεν παίζουμε ένα είδος μουσικής. Πιστεύουμε ότι η μουσική εξυπηρετούσε να μπαίνει σε κουτάκια όταν οι δίσκοι πωλούνταν κατά κύριο λόγο από τα ράφια των δισκοπωλείων και έπρεπε να ανήκεις σε ένα είδος... Τώρα που ανα-

ζητούμε τη μουσική σε έναν ωκεανό πληροφοριών, μπορείς να έχεις ένα ευρύτερο μουσικό προφίλ», εξηγεί η Ξένια και ο Περικλής συμπληρώνει: «Παίζουμε ό,τι μας αρέσει και εξερευνάμε τα μουσικά όρια όπου υπάρχει καλή μουσική». Η μουσική σαλάτα, όπως χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους, ξεκινάει από την κλασική παιδεία του Περικλή που αναμείχθηκε με τη latin jazz. Ετσι, εκτός από τα μαθήματα Φωνητικής που παραδίδει, κάνει groovy τα τραγούδια της μπάντας. Σε αυτό το σημείο προστέθηκε η ζεστή και μελωδική φωνή της 28χρονης Ξένιας, που άφησε τη Δημόσια Διοίκηση και τα Οικονομικά για τους μουσικούς πειραματισμούς. «Την Ξένια την είδα σε ένα μαγαζί όπου τραγουδούσε και κατευθείαν ερωτεύτηκα τη φωνή της. Γνωριστήκαμε και μου πρότεινε να πλάσουμε μαζί μια νέα μουσική πραγματικότητα, σαν τις πλαστελίνες των παιδικών μας χρόνων που άλλαζαν μορφές ανάλογα με τις διαθέσεις μας», αφηγείται ο Περικλής. Αυτός ο κόσμος όμως, ο ουτοπικός πολλές φορές, δεν είναι πάντα πολύχρωμος. Μέσα στο κλίμα αισιοδοξίας και θετικής ενέργειας του δίσκου, υπάρχουν και κάποια τραγούδια, όπως η «Αγωγή του πολίτη» και η «Παράκρουση», που πλησιάζουν περισσότερο τη σημερινή κοινωνία... «Μας φαίνεται περίεργο στη σημερινή εποχή να τραγουδάμε

μόνο για έρωτα και πεταλούδες. Φυσικά έχουμε και αυτό στη ζωή μας, αλλά κάπου πρέπει να υπάρχει προβληματισμός και ένα κοινωνικό μήνυμα για τη σύγχρονη πραγματικότητα που βιώνουμε», πιστεύει η Ξένια. «Δουλειά μας είναι να διασκεδάζουμε τον κόσμο με ένα ίσως εξωστρεφές και χαρούμενο πρόγραμμα. Από την άλλη το υλικό μας θα κινηθεί στον δικό μας προσωπικό ήχο, που μπορεί να συνδεθεί τόσο με τα ρεμπέτικα, όσο και με πιο ροκ ήχο, πιο έντεχνο ή ακόμα και πιο σκοτεινό», αποκαλύπτει ο Περικλής, που ως συνθέτης θα δένει πάντα ομοιογενώς το τελικό μουσικό αποτέλεσμα. Είτε με οκταμελή μπάντα είτε μόνο οι δυο τους -πιάνο και φωνή- ο Περικλής και η Ξένια απευθύνονται σε μουσικούς εξερευνητές... Για την ώρα μπορούμε να βρούμε την «Πλαστελίνη» σε όλα τα μεγάλα δισκοπωλεία και να τους ακούσουμε στη σελίδα τους στο Facebook (Πλαστελίνη - plastelini the musicLab orchestra), ενώ, όπως μας πληροφορούν, περιμένουμε τις επόμενες μουσικές τους εκπλήξεις. «Θα κυκλοφορήσει άμεσα το τραγούδι ‘Στις αγάπης τις ζαριές’, που ξεχώρισε στο WORLD RUMBLE του Balcony TV, και αμέσως μετά όλος ο δίσκος μας ‘Πλαστελίνη’ με αγγλικό στίχο σε digital release. Ο ευσεβής μας πόθος είναι κάποια στιγμή οι παραστάσεις μας να στηρίζονται στα δικά μας τραγούδια».

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Oταν σου λένε, Κριέ, να μείνεις σπίτι να αναρρώσεις, εσύ επιμένεις να μην ακούς. Δεν θέλεις να καταλάβεις ότι με αμυγδαλές πρησμένες σαν πεπόνια και μάτια κατακόκκινα σαν του δαίμονα δεν μπορείς να πείσεις κανέναν να πέσει στο κρεβάτι μαζί σου. Κάτσε λοιπόν σπίτι και ξεκουράσου και το κυνήγι μπορεί να συνεχίσει από την άλλη εβδομάδα. Η έκλειψη σελήνης σού σκάει κατακέφαλα, Ταύρε. Οχι γιατί θα αλλάξουν πολλά πράγματα στη ζωή σου. Πιο πολύ γιατί ο ένας μετά τον άλλον οι φίλοι σου θα σε παίρνουν τηλέφωνα για συμβουλές για όλα τα τραγικά που τους συμβαίνουν και εσύ θα πρέπει να αντιμετωπίζεις μίνι κρίσεις με το κιλό. Ηρέμησε και απόλαυσέ το, θα τελειώσει σύντομα έτσι και αλλιώς. Για σένα, Δίδυμε, η έκλειψη θα κάνει μεγάλη διαφορά. Ετοιμάσου να διεκδικήσεις πράγματα που δεν είναι δικά σου. Και ετοιμάσου για πολλές συγγνώμες την επόμενη ημέρα. Θα βρεθείς να παρεξηγιέσαι άσχημα με μια καλή σου φίλη, με αποτέλεσμα να στενοχωρηθείς πολύ. Αλλά αυτά περνάνε, Δίδυμε. Τίποτα δεν είναι για πάντα, Δίδυμε. Θα σπάσουν τα τηλέφωνα αυτή την εβδομάδα, Καρκίνε. Η ζωή κυλούσε ήρεμα και ωραία μέχρι τώρα σε σχέση με τα τι έρχεται, και ας πίστευες το αντίθετο. Αν δεν έχεις δουλειά θα βρεις τρεις, αν έχεις θα βρεις άλλες δύο. Μέσα σε όλη αυτή την πίεση εσύ θα πρέπει να βρεις τρόπο να κρατήσεις την καλή σου διάθεση για να αντεπεξέλθεις. Αντε στην Αγίας Ειρήνης, Λέοντα. Παράγγειλε καφέ, μη φέρεις παρέα, μη φέρεις βιβλίο. Σκάναρε όλον τον κόσμο που περνάει. Σκάναρέ τον καλά. Ιδιαίτερα αυτούς που πηγαίνουν προς το Booze. Ενας από αυτούς θα σε κοιτάξει, θα κοντοσταθεί, θα σε κοιτάξει κι άλλο και θα έρθει να σου μιλήσει. Φρόντισε να έχεις το πιο καλό σου χαμόγελο μαζί. Τα άστρα έρχονται από πίσω σου και σε σπρώχνουν κάπως ενοχλητικά, Παρθένε. Δεν είναι για κακό όμως, αυτή η ενόχληση που νιώθεις είναι που σε διώχνουν από την ήσυχη γωνίτσα σου και σε ωθούν προς τη δράση, που δεν έχεις καταλάβει πόσο χρειάζεσαι. Μπορείς να γκρινιάξεις λοιπόν για αυτό, αλλά όχι να το αποφύγεις.

Η καλή σου διάθεση πλακώνεται με ένα πειραχτήρι που λέγεται Αρης, Ζυγέ, και μάντεψε ποιος κερδίζει. Και μπορεί να περάσεις αυτή την εβδομάδα να μιζεριάζεις και να πονάς από τυχόν πρόσφατες ελαφριές εγχειρίσεις, αλλά να θυμάσαι ότι όλα περαστικά είναι. Πάρε μια βαθιά ανάσα, Σκορπιέ, και ετοιμάσου για σκληρό ροκ στους δρόμους της Αθήνας. Να είσαι έτοιμος για γενναίες καταναλώσεις αλκοόλ, ύπνο με το σταγονόμετρο, εκ βαθέων εξομολογήσεις για το πόσο αγαπάς κάποιον φίλο σου ή και κάποιον εντελώς άγνωστο, πολλές βιταμίνες και νερό για να παλέψει ο οργανισμός σου αυτό το μικρό έπος. Αν αποφασίσεις να πάρεις τα επαγγελματικά σου στα χέρια σου, Τοξότη, θα δεις ότι μικρές κινήσεις θα κάνουν μεγάλες διαφορές. Εμφανίσου σε αυτό το πάρτι της δουλειάς και θα ακούσεις μια πολύ ενδιαφέρουσα επαγγελματική πρόταση. Πάρε τηλέφωνο αυτόν το συφάνταρό σου από τη Λαμία και όλο και κάποιο χωράφι θα έχει για να οργώσεις. Θα είσαι μέσα στην περιπέτεια αυτή την εβδομάδα, Αιγόκερε. Κάθε μικρή δουλειά που θα έχεις να κάνεις στο Κέντρο θα είναι σαν παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού και κάθε συζήτησή σου θα κρύβει γρίφους που θα πρέπει να λύσεις και παγίδες που θα πρέπει να αποφύγεις. Δεκτή η πρόκληση, δεν μασάμε εμείς οι Αιγόκεροι. Τα οικονομικά θέματα δεν είναι παίξε-γέλασε, Υδροχόε, και με το να πίνεις το ένα ουίσκι μετά το άλλο στη Ζωοδόχου Πηγής δεν βοηθάει, όσο φτηνό και αν είναι. Βάλε τα νούμερα κάτω για μια φορά στη ζωή σου και δες πόσα ουίσκια σου αναλογούν ανά εβδομάδα. Βάζω στοίχημα ότι πρέπει να ξεκινάς αυτή την εβδομάδα με μείον 57 ουίσκια. Τα ερωτικά σου μπαίνουν στο πλυντήριο και γυρίζουν με 45.000 στροφές το δευτερόλεπτο, Ιχθύ. Να κουβαλάς χάρτινη σακούλα μαζί σου, είναι σίγουρο ότι θα ζαλιστείς. Το καλό τουλάχιστον είναι ότι ύστερα από τόσο χαμό θα βγουν λίγο καιρό μετά πεντακάθαρα. Πες ότι ο Αρης στον Παρθένο είναι το απορρυπαντικό σου. Και οι σοκολάτες το μαλακτικό σου.

Επιστήμη και φαντασία Σε ένα μαγικό ταξίδι στον κόσμο της γνώσης, της επιστήμης και της επιστημονικής φαντασίας καλείται να πάρει μέρος το κοινό μέσα από το 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Επιστημονικών Ταινιών της Αθήνας «Επιστήμη και Επιστημονική Φαντασία», που οργανώνει το Caid Κέντρο Κοινωνίας, Επιστήμης και Τέχνης. Από το χαμένο σύμπαν των δεινοσαύρων και τα ερωτήματα για την καταγωγή της ζωής στο περιβάλλον της σύγχρονης τεχνολογίας, στα μυστικά της διατροφής μας και της αποίκησης του διαστήματος, το φεστιβάλ -που θα διεξαχθεί από τις 24 Οκτωβρίου έως και τις 5 Νοεμβρίου στο Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και στον Πολυχώρο Caid στου Ρέντη- επιχειρεί να δώσει απαντήσεις, αλλά ταυτόχρονα και να προβληματίσει. Το φεστιβάλ θα πλαισιωθεί από παράλληλες εκδηλώσεις με θέμα «Επιστήμη και Επιστημονική Φαντασία», ενώ η ιστορικός τέχνης Μαρία Μαραγκού θα επιμεληθεί την έκθεση σύγχρονης τέχνης «Βία»(?). Επίσης θα πραγματοποιηθεί συναυλία από το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Eρευνας (ΚΣΥΜΕ), ενώ, όπως λέει και ο διευθυντής έργων του Caid Παναγιώτης Κυριακουλάκος, το highlight είναι σίγουρα οι ταινίες μικρού μήκους του International Science Fiction & Fantasy Film Festival of Athens, με μοναδικές εικόνες, που είναι και το αγαπημένο του κοινού. «Στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα», εξηγεί ο ίδιος, «παίρνουν μέρος εξαιρετικά φιλμ, από Αμερική, Ρωσία, Γαλλία και πολλές άλλες χώρες. Επειδή το κοινό δείχνει μεγάλη προτίμηση σε αυτό το κομμάτι του φεστιβάλ, έχουμε προγραμματίσει διπλές προβολές. Θα παρουσιαστεί επίσης ντοκιμαντέρ που έχουμε παραγάγει εμείς ειδικά για το φεστιβάλ με θέμα τα ερευνητικά κέντρα της Αττικής, που ενημερώνει για τη δουλειά που αυτά κάνουν μέσα από συνεντεύξεις των διευθυντών τους αλλά και επιστημόνων. Πρόκειται για ένα πολύ πλούσιο πρόγραμμα, που σίγουρα θα ανοίξει νέους ορίζοντες στους νέους και θα δουν ότι η Επιστήμη και η Επιστημονική Φαντασία συγγενεύουν». Στο ΛΑΪΣ, εκτός από τις προβολές ταινιών, έχει οργανωθεί στο φουαγιέ και έκθεση βιβλίου με ανάλογα θέματα. Τόσο εκεί όσο και στο Ινστιτούτο Θερβάντες θα πραγματοποιηθούν και προβολές για παιδιά, ιδιαίτερα δημοφιλείς στα γυμνάσια και λύκεια. Οπως μάλιστα αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Κυριακουλάκος, όλες οι θέσεις για αυτές τις προβολές είναι ήδη κλεισμένες. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη σε όλες τις εκδηλώσεις. Περισσότερες πληροφορίες: www.caid.gr. Νικήτας Καραγιάννης

Αγορά

42

Νέα προϊόντα

Για μικρούς και μεγάλους Στο πλαίσιο των παιδικών εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στον χώρο εκδηλώσεων κάθε Σάββατο, τα καταστήματα Public φιλοξενούν τον Οκτώβριο σειρά βιωματικών σεμιναρίων αυτοεκτίμησης για γονείς και παιδιά, με κεντρικό θέμα «Η Αξία της αυτοεκτίμησης στη ζωή μας». Η δεύτερη ενότητα του σεμιναρίου με θέμα «Αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση» θα

πραγματοποιηθεί το Σάββατο 19 Οκτωβρίου στις 12:00 στα Public Συντάγματος. Χρέη συντονιστών θα αναλάβουν η ειδική παιδαγωγός Λέλα Καλογεράκη και η συμβουλευτική ψυχολόγος Αγγελική Κουρή. Στόχος τους είναι να βοηθήσουν τους συμμετέχοντες να εξερευνήσουν τον εσωτερικό τους εαυτό και να τονώσουν την αυτοεκτίμησή τους.

Εκτενής ήταν η παρουσία της ΜΕΒΓΑΛ στην ANUGA, μία από τις πιο φημισμένες εκθέσεις τροφίμων παγκοσμίως, που διοργανώθηκε στην Κολωνία μεταξύ 5 και 9 Οκτωβρίου. Η ελληνική εταιρεία παρουσίασε μία σειρά νέων προϊόντων στην κατηγορία των τυροκομικών (κύβοι φέτας με ελαιόλαδο και μυρωδικά του Αιγαίου) και στην κατηγορία των γιαουρτιών (στραγγιστό γιαούρτι με φυσικά φρούτα).

Social διακρίσεις Με δύο βραβεία διακρίθηκε η εφαρμογή Life Companion Expert Facebook που αναπτύχθηκε για το Samsung Galaxy S4 στα Social Media Awards 2013: το χρυσό βραβείο στην κατηγορία “Best Use of Facebook in a Campaign” και το ασημένιο βραβείο στην κατηγορία “Best Social Media Contest”. Η συγκεκριμένη εφαρμογή είχε ως πρωταγωνιστή τον ειδικό «Σύμβουλο Σχέσεων» της Samsung, τον ηθοποιό Γεράσιμο Γεννατά. Ο «Σύμβουλος Σχέσεων» μέσα από μια διαδραστική διαδικασία έδινε τη δυνατότητα στον χρήστη να ανακαλύψει ποιος από τους φίλους του στο Facebook είναι ο ιδανικός σύντροφος σε διάφορους τομείς της καθημερινότητάς του -στη «Διασκέδαση», τη «Φροντίδα», την «Επαφή» και την «Ελευθερία»-, εξηγώντας παράλληλα πώς ο «Σύντροφος Ζωής» Galaxy S4 μπορεί να απλοποιήσει την καθημερινότητά του.

Σε ρυθμούς... 4G Τα δίκτυα 4G βρίσκονται ακόμη σε πρώιμο στάδιο ανάπτυξης στην ελληνική αγορά, όμως η COSMOTE συνεχίζει με ταχύτατους ρυθμούς την επέκταση του δικού της δικτύου 4ης γενιάς, το οποίο καλύπτει πλέον περισσότερο από το 50% του πληθυσμού της χώρας μας. Σε λιγότερο από έναν χρόνο από την εμπορική διάθεση του δικτύου, το 4G είναι διαθέσιμο σε περισσότερες από 100 περιοχές σε όλη τη χώρα: στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, στις μεγάλες πόλεις της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας, αλλά και σε πολλούς ακόμη

δημοφιλείς προορισμούς. Ετσι, η εταιρεία προσφέρει υπερδιπλάσια κάλυψη σε σύγκριση με τα υπόλοιπα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας (βάσει των δημοσιευμένων στοιχείων πληθυσμιακής κάλυψης 4G στα επίσημα sites των παρόχων κινητής τηλεφωνίας). Τέλος, η COSMOTE δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους συνδρομητές της που διαθέτουν φορητές συσκευές 4G να ενεργοποιήσουν εντελώς δωρεάν την πρόσβαση στο δίκτυο 4G έως τις 31 Οκτωβρίου, προκειμένου να εξασφαλίσουν υψηλές ταχύτητες σερφαρίσματος, downloading, streaming κτλ.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ψηφιακή ανανέωση Εδώ και λίγες μέρες, έχει ανέβει στο διαδίκτυο η νέα ιστοσελίδα των ζαχαροπλαστείων Κωνσταντινίδης. Στο ανανεωμένο site www.konstantinidis.com έχεις πλέον την ευκαιρία να ανακαλύψεις τη μακρόχρονη ιστορία της οικογένειας που εκτείνεται σε σχεδόν έναν αιώνα, ενημερωμένο εορτολόγιο, ενότητα όπου παρουσιάζονται οι συνταγές των γλυκών κτλ. Μπορείς, επιπλέον, να γνωρίσεις τις πρώτες ύλες που χρησιμοποιεί η αλυσίδα ζαχαροπλαστείων μέσα από την ενότητα «Το αλφαβητάρι των γεύσεων». Ολα αυτά συνοδεύονται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό και βίντεο. Τέλος, μέσω της νέας ιστοσελίδας μπορείς να ανακατευθυνθείς στα social media όπου διαθέτει παρουσία η εταιρεία (Facebook, Twitter, Pinterest, Fourquare, YouTube, Vimeo), προκειμένου να ενημερώνεσαι καθημερινά για όλα τα νέα της.

Περισσότερες επενδύσεις Σε μια σημαντική επένδυση προχωρά η INTERAMERICAN στον κλάδο οδικής βοήθειας, προκειμένου να ενισχύσει τον ιδιόκτητο στόλο των οχημάτων της και να υποστηρίξει τις παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους ασφαλισμένους της. Η εταιρεία θα διαθέσει περί τα 2,2 εκατ. ευρώ για την αγορά 33 οχημάτων πλατφόρμας τελευταίας γενιάς, καθώς και 10 μοτοσυκλετών. Η επένδυση αντανακλά την πανελλαδική αύξηση της ζήτησης για υπηρεσίες οδικής βοήθειας από την ασφαλιστική εταιρεία. Σήμερα, η INTERAMERICAN διαθέτει έναν στόλο 220 οχημάτων. Κατά το πρώτο εξάμηνο του 2013, η αξία παραγωγής ασφαλίστρων της εταιρείας στον κλάδο οδικής βοήθειας ανήλθε σε 13,3 εκατ. ευρώ, με τα 9,7 εκατ. να προέρχονται από τον κλάδο ασφάλισης αυτοκινήτων. Παράλληλα, κατά το διάστημα Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου η INTERAMERICAN διαχειρίστηκε περισσότερα από 201.000 περιστατικά οδικής βοήθειας εξαιτίας βλαβών και ατυχημάτων. Ειδικότερα, παρασχέθηκαν επιτόπου υπηρεσίες υποστήριξης σε περίπου 78.000 περιπτώσεις και πραγματοποιήθηκαν 60.706 ρυμουλκήσεις.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Paparazzi

44

Μικρών διαστάσεων

Αν έχεις μπει στον κόπο να τοποθετήσεις στην αυλή σου ή στο μπαλκόνι σου μια ταΐστρα πουλιών, τότε σίγουρα δεν θα σε χάλαγε να έχεις και ένα άλμπουμ με φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης των φτερωτών σου φίλων. Το κακό είναι, βέβαια, ότι τα πουλιά τρομάζουν εύκολα, για αυτό και είναι δύσκολο να τα φωτογραφίσεις από κοντά. Το Bird Photo Booth σε απαλλάσσει από αυτή την κοπιώδη προσπάθεια. Πρόκειται

για μια ταΐστρα η οποία έχει ειδικό χώρο για ένα iPhone ή μια φωτογραφική μηχανή GoPro. Εσύ μπορείς να ελέγξεις ασύρματα τη συσκευή που έχεις τοποθετήσει σε αυτό. Αν μάλιστα βγάλεις φωτογραφία ένα κοράκι με πόζα duckface, θα σε παρακαλούσα να τη στείλεις και σε μένα.

Η φρυγανιέρα είναι ο «φτωχός συγγενής» των συσκευών μαγειρικής. Για αυτό και απαιτούμε να πιάνει τον λιγότερο δυνατό χώρο στην κουζίνα μας. Η Easy Toaster της Russell Hobbs προσαρμόζεται σε αυτές τις απαιτήσεις: είναι αρκετά λεπτή και μπορεί να ψήσει έως δύο φρυγανιές. Στο πλάι όμως έχει και δύο «τσέπες», όπου μπορείς να τοποθετήσεις άλλες δύο φρυγανιές, οι οποίες διατηρούνται ζεστές μέχρι να τις φας.

www.thinkgeek.com

www.en.russellhobbs.com

Υπάρχει καπνός;

Πολυμορφικό φουλάρι

Ασύρματο... βράσιμο

Η καινοτομία στην πυρανίχνευση για κατοικίες κινείται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα στις αγορές της Δύσης. Λαμπρό παράδειγμα αποτελεί ο πυρανιχνευτής Nest Protect, ο οποίος κάνει πολύ περισσότερα πράγματα από το να αρχίζει να ουρλιάζει μόλις εντοπίσει καπνό ή υψηλά επίπεδα μονοξειδίου του άνθρακα στον χώρο. Καταρχάς, διαθέτει WiFi, το οποίο επιτρέπει στις επιμέρους μονάδες να επικοινωνούν μεταξύ τους, ούτως ώστε να εκπέμπει η μία σήμα στην άλλη όταν υπάρχει κίνδυνος. Για παράδειγμα, η μονάδα στο σαλόνι θα σε ενημερώσει αν η μονάδα της κουζίνας έχει εντοπίσει καπνό. Σε περίπτωση λανθασμένης ανίχνευσης, μπορείς να απενεργοποιήσεις τον συναγερμό κουνώντας το χέρι σου προς τη μονάδα.

Πολλές παρέες επιβάλλουν συγκεκριμένο ενδυματολογικό κώδικα στα μέλη τους. Για παράδειγμα, οι πιο σοφιστικέ απαιτούν τη χρήση φουλαριού. Οι πιο αλανιάρικες (όπως οι wannabe gangstas) απαιτούν τη χρήση κουκούλας. Τι γίνεται λοιπόν αν είσαι μια διχασμένη προσωπικότητα που τη μια τη βλέπει διανοούμενος και την άλλη gangsta; Αφιερώνεις όλο σου το μπάτζετ στην αγορά αξεσουάρ - για να μη μιλήσουμε για τον πολύτιμο χώρο που μπορούν να καταλάβουν όλα αυτά; Ο Αντρέ Ντέτλερ έχει μία λύση για εσένα: το rainscarf είναι ένα καλαίσθητο φουλάρι, το οποίο με ελάχιστες κινήσεις μετατρέπεται σε κουκούλα, είτε για να αλλάξεις look, είτε για να προστατεύσεις το κεφάλι σου από μία ξαφνική βροχή (η εσωτερική πλευρά του rainscarf είναι φτιαγμένη από αδιάβροχο νάιλον). Το προϊόν έχει αναρτηθεί ήδη στο Kickstarter και έχει καλύψει πέντε φορές το αρχικό ποσό επένδυσης που απαιτούνταν για να βγει στην παραγωγή. Το rainscarf θα κυκλοφορήσει σε δύο χρώματα: φούξια και γκρι..

Την επόμενη φορά που θα σε ρωτήσουν αν το smatphone σου κάνει καφέ, μπορείς να απαντήσεις: «Καφέ μπορεί να μην κάνει, αλλά βράζει το νερό για τον νες». Αρκεί να έχεις εφοδιαστεί με το iKettle, τον πρώτο βραστήρα με WiFi! To iKettle σου δίνει τη δυνατότητα να το ελέγχεις από οποιοδήποτε δωμάτιο του σπιτιού, χρησιμοποιώντας το smatphone σου. Ο βραστήρας έχει πολλές χρήσιμες λειτουργίες: μπορεί να σου στείλει ένα μήνυμα το πρωί για να σε ξυπνήσει και να σε ρωτήσει εάν θέλεις να τον ανάψεις ή να σε υποδεχτεί μόλις μπαίνεις στο σπίτι ύστερα από μια κουραστική ημέρα, ρωτώντας πάλι εάν θέλεις να σου ζεστάνει νερό. Μόλις το νερό φτάσει στην επιθυμητή θερμοκρασία, το iKettle σε ενημερώνει σχετικά, ενώ εάν το ξεχάσεις αναμμένο διαθέτει λειτουργία αυτομάτου τερματισμού. Τέλος, σου δίνει τη δυνατότητα να επιλέξεις ανάμεσα σε τέσσερις θερμοκρασίες (65, 80, 95 και 100 βαθμούς Κελσίου), για να ζεστάνεις το νερό όσο ακριβώς θέλεις. Το iKettle θα αρχίσει να διατίθεται σε έναν με δύο μήνες.

www.nest.com

www.rainscarf.com

www.firebox.com

Training Ground

18-24.10.2013

Αγαπούλες, βάλτε πλάτη Εάν με μπερδεύει κάτι τον τελευταίο καιρό, είναι τα όσα λέγονται στις δίκες του Μάκη Ψωμιάδη για τα στημένα και την υπεξαίρεση χρημάτων από την ΠΑΕ ΑΕΚ. Εξηγούμαι άμεσα για να μην κουράζω: «Είμαι ο πρώτος που θέλει να γίνει η δίκη για να φανεί η αλήθεια από τότε που έχω φύγει από την ΑΕΚ. Δεν έχω μιλήσει ποτέ, θέλω να φανεί η αλήθεια», δήλωσε ο κ. Ψωμιάδης. Σημείωση, η συγκεκριμένη δίκη έχει αναβληθεί μέχρι στιγμής εννέα φορές.

Καραγκούνης & ΣΙΑ Μερικές φορές οι περφόρμανς της Εθνικής Ελλάδος ποδοσφαίρου μου θυμίζουν εκείνο το τραγούδι που λέγανε τα Στρουμφάκια: «Δευτέρα κάτι έχω, την Τρίτη δεν αντέχω. Τετάρτη πώς βαριέμαι». Τόσο απλά, τόσο ποιητικά. Ο επόμενος στίχος ωστόσο ανήκει στον Γιώργο Καραγκούνη: «Την Πέμπτη δεν κρατιέμαι». Ετσι είμαι και εγώ σίγουρος ότι από χθες την Πέμπτη ο Γιώργαρος δεν κρατιέται. Περιμένει ξάγρυπνος να φτάσει η Δευτέρα και να βγει ο αντίπαλος της Εθνικής στα μπαράζ. Κάθεται και μετράει και σκέφτεται ο κάπτεν: «Γαλλία; Τους έχω! Ισλανδία; Τους έχω! Σουηδία; Τους έχω! Ρουμανία; Τους έχω!» Και είμαι απολύτως βέβαιος ότι κάνει σχέδια πώς θα τους τη φέρει, πώς θα τους ανακατέψει, πώς θα τους πάρει τα σώβρακα, πώς θα τους βάλει στα δίχτυα, πώς θα τους στείλει στο σπιτάκι τους, πώς θα κάνει τα γυναικόπαιδά τους να βουρκώσουν και να βγάλουν χαρτομάντιλο να σκουπιστούν. Για αυτό τον αγαπάει ο κόσμος τον Γιώργαρο. Οχι γιατί φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού ή για-

τί είναι τεχνίτης φουλ ή γιατί πέφτει υπέροχα σαν σακί με πατάτες όταν του κάνουν φάουλ. Ο λαός του ποδοσφαίρου λατρεύει τον Καραγκούνη γιατί ο Καραγκούνης ψοφάει για μπάλα! Γιατί είναι η ζωή του η στρογγυλή θεά, μόλις ένα εκατοστό πιο κάτω (για να μην πω ένα χιλιοστό...) από ζωή των παιδιών του. Και έτσι όπως είναι ο άλλος στο καφέ, στο μπαρ, στο καφενείο και συζητάει με την παρέα για την μπάλα, ξέρει ότι και ο Γιώργος Καραγκούνης το ίδιο κάνει. Από τώρα φτιάχνει σχέδια πώς θα φέρει βόλτα τους μελλοντικούς αντιπάλους μας για το Μουντιάλ του 2014. Μπορεί μετά να μην ταυτίζεται μαζί του, μπορεί να μην τον αισθάνεται δικό του άνθρωπο; Ανεξαρτήτως χρωμάτων και οπαδικών προτιμήσεων, όλοι τον έχουν στην καρδιά τους. Και αυτό είναι η πιο μεγάλη κορυφή που μπορεί να πατήσει ο οποιοσδήποτε αθλητής, όσους τίτλους και αν κερδίσει στην καριέρα του.

Συνεχίζουμε με την κατάθεση του Νικόλα Πατέρα, πρώην προέδρου του Παναθηναϊκού και μεγάλου πολέμιου του παρασκηνίου, στη δίκη για τα στημένα. «Ο Ψωμιάδης με πληροφορούσε για το τι γινόταν στην πιάτσα. Είναι ένας σοβαρός άνθρωπος και επιχειρηματίας. Από ό,τι ξέρω, ο Μάκης Ψωμιάδης δεν απείλησε κανέναν στον χώρο του ποδοσφαίρου. Είναι από τους λίγους που τα δύο χρόνια που ήμουν στο ποδόσφαιρο δεν μου μίλησε ποτέ για στημένα ή για το στοίχημα». Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα λεγόμενα του Αλέξη Κούγια, μεγαλομετόχου της Παναχαϊκής και επίσης δηλωμένου αντιπάλου παράγκας και λοιπών δεινών. «Είναι παιδικός μου φίλος, τον ήξερα από μικρό παιδί. Είναι άνθρωπος του ποδοσφαίρου, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν ξέρω τη διαδρομή του. Ξέρω μόνο ότι έχει εξαιρετική οικογένεια, ότι είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας και ότι έχει στενή σχέση με την εκκλησία». Δεν μπορώ να ξέρω αν ο Μάκης Ψωμιάδης είναι αθώος ή ένοχος. Αυτό που καταλαβαίνω πάντως είναι ότι στον χώρο του ποδοσφαίρου είναι όλοι «αγαπούλες», που θα έλεγε και ο ίδιος. Γιώργος Δημητρίου

Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

46

Pet City Ημουνα Νέα Υόρκη την περασμένη εβδομάδα, όλη την εβδομάδα. Για υποθέσεις οικογενειακές, μην τις αναλύσουμε τώρα και καταλήξουμε φθηνή απομίμηση του Σκορτσέζε. Και έμενα στο σπίτι του θείου μου του Νίκου (Nick the Greek για τους φίλους), upper west side, αλλά καλό upper west side, κοντά στο Lincoln Center, για να με καταλάβετε. Σε ένα κτίριο πολλών ορόφων, με άλλα κτίρια πολλών ορόφων από γύρω και παρκάκι στη μέση. Παρκάκι με δέντρα και γρασίδια και πινακίδες προειδοποιητικές. Θα μου πείτε τώρα εσείς, «δεν μας αφήνεις στην ησυχία μας, ρε Ξανθάκη, με τα φυτά και τα ταμπελάκια στη Νέα Υόρκη, γράψε κάνα αθηναϊκό ζουμερό, γι’ αυτό σε διαβάζουμε». Δίκιο θα έχετε, δεν λέω, πλην όμως ολίγη υπομονή δεν έβλαψε κανέναν. Θα φθάσω και στο αθηναϊκό. Εκεί λοιπόν που ήμουνα στο καλό το παρκάκι, οι πινακίδες γράφανε pet designated area. Σπέσιαλ περιοχή δηλαδή για τα κατοικίδια. Για τους σκύλους, σαν να λέμε, μια και γάτα δεν έχω δει ακόμη να βγαίνει για απογευματινό περίπατο. Μια φορά και έναν καιρό έβγαζε βόλτα την κατσίκα του στην Πλατεία Κολωνακίου ο αείμνηστος Γεώργιος Ράλλης, αλλά αυτού του είδους οι εκκεντρικότητες μας τελείωσαν όταν μετακόμισαν ομαδικά τα old money στα Βόρεια Προάστια. Εκεί, στα pet designated areas, τα αφήνανε οι σκυλούκοι. Ηταν μαθημένοι από τα αφεντικά και μόλις βγαίνανε

από τα κτίρια, τσουπ τα αμολάγανε. Ανετοι, κύριοι και χαλαροί. Οσο για τα αφεντικά, μα με το γάντι το ειδικό, μα με σακουλίτσα πλαστική, αμέσως μαζεύανε τις ακαθαρσίες των τετράποδων βλασταριών τους και τις πετάγανε πάραυτα στον πλησιέστερο κάλαθο των αχρήστων. Ανευ καθυστερήσεων και άνευ μουρμούρας. Και όχι μόνο στο συγκεκριμένο παρκάκι, αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες. Στο Μανχάταν ολόκληρο και στο Ατλάντικ Σίτι που πήγαμε για να δοκιμάσει ο θείος την τύχη του (δεν τον λένε τζάμπα Nick the Greek...), δεν είδα, δεν παρατήρησα ούτε μία σκατούλα σκύλου στον δρόμο. Ούτε μία, έτσι για δείγμα, έτσι για να γκρινιάξει ο Αθηναίος και να πει με πικρό χαμόγελο: «Σας τα ’λεγα εγώ, συμβαίνουν κι αλλού!» Δεν ξέρω αν πέφτει κάνα πρόστιμο βαρύ σε περίπτωση που τα ξεχάσουν. Πολύ πιθανό, μια και ο απερχόμενος δήμαρχος Μπλούμπεργκ εφηύρε πρόστιμα για όλες τις υπαρκτές και ανύπαρκτες παπαρίες αυτού του ντουνιά. Και στη Νέα Υόρκη τα όργανα της τάξεως δεν αστειεύονται. Αμα σε τσακώσουν σε τσάκωσαν και οι ιστορίες για τον μπάρμπα στην Κορώνη αντιμετωπίζονται με ελαφρύ μειδίαμα. Περισσότερο όμως πιστεύω ότι ευθύνεται η νοοτροπία του Νεοϋορκέζου. Ο οποίος Νεοϋορκέζος δεν μασάει με τίποτε. Αμα δει κάτι που δεν του αρέσει, θα τα σούρει χύμα και τσουβαλάτα, ατάκα κι επί τόπου. Με ολίγο βρισίδι για παρεάκι, μη νομίζεις ότι σε σέβεται κιόλας. Κάτι σε “hey you motherfucker, pick up your

dog shit right now” και μη με βάζετε να μεταφράσω, ένα σωρό αμερικανικές σειρές έχετε δει και ξέρετε τι σημαίνει. Δεν πά’ να ’ναι δίμετρος ο απέναντι και τρίμετρος ο σκύλος, ο Νεοϋορκέζος θα τους την πει. Τόσο ενδιαφέροντα. Στην Αθήνα, από την άλλη, δεν έχουμε τέτοιες παραδόσεις. Κάτι πινακιδούλες βλέπω από καιρού εις καιρόν, κάτι χαρτονάκια, ακόμη και εκείνα τα αστεία σιδερένια λελέκια που είχε εγκαταστήσει προεκλογικώς ο Νικήτας και υποτίθεται ότι φιλοξενούσαν σακουλάκια για το μάζεμα των ακαθαρσιών. Σκουριάζουν τώρα μισοπεθαμένα. Οσο για τους σκυλομπαμπάδες, δεν δίνουν δεκάρα. Να δώσω παράδειγμα; Είδα τις προάλλες στο Αλσος Παγκρατίου (τον μεγαλύτερο σκουπιδώνα των Αθηνών...) έναν πολύ προχώ χιπστερά και το τετράποδό του που ανακουφιζόταν. Με το που ολοκλήρωσε το σκυλάκι, έκανε ο χιπστεράς ένα περιποιημένο «ωωωω». Και πάνω εκεί που περίμενα να τα μαζέψει, τα παράτησε όπως ήταν και συνέχισε τον περίπατό του. Υποθέτω ότι τα βάφτισε εικαστική παρέμβαση, αφήνοντάς τα παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Και χάρη μας έκανε, νομίζω, που δεν χρέωσε εισιτήριο! Χρήστος Ξανθάκης

Χορηγός επικοινωνίας