Metropolis Free Press 20.09.13

20 -26.09. 2013

Success story Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος παρουσιάζει το υπερατλαντικό big deal της BugSense

ΦΥΛΛΟ 1040

Athens Bike Festival Ο Ντίνος Ρητινιώτης γράφει για τη μεγάλη γιορτή του ποδηλάτου στην \Τεχνόπολιςb

Burger rock Ο Νικήτας Καραγιάννης επισκέφτηκε το νέο στέκι της οδού Κολοκοτρώνη

Metropolis www.metropolispress.gr

Πάμε ξανά με τη Νατάσσα Επιστροφή με νέο δ δίσκο και llive εμφανίσεις στον Πειραιά

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index Athens Bike Festival... 9

Στέγη... 35

Ο διευθυντής του μεγάλου ποδηλατικού event, Σπύρος Παπαγεωργίου, καλεί τους Αθηναϊους στην Τεχνόπολις

Το πρόγραμμα της φετινής σεζόν, μια κινητή πινακοθήκη στα μέσα μεταφοράς

Μποφίλιου... 26

Φάληρο... 36

Δύο άλμπουμ και μία μουσική παράσταση τα σχέδια της Νατάσσας για τον χειμώνα

Η πορεία κατασκευής του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος σε αριθμούς

BugSense... 30

Λυρική... 38

Μια ελληνική start-up εξαγοράζεται από τον διεθνή κολοσσό Splunk

Αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας για τα 36 χρόνια από τον θάνατό της με μια μουσική διαδρομή στην πόλη

Γαμ... 33

Μωραΐτης... 39

Η νέα παράσταση του σκηνοθέτη, ηθοποιού και πρωτεργάτη του the.flat Δημήτρη Μπογδάνου

Μας εμπιστεύεται τα χειρόγραφα δύο τραγουδιών από το πολυαναμενόμενο μιούζικαλ “Cabaret”

Katrin the Thrill... 34

Ηοt Hot Burger... 41

Η πορεία της νέας μουσικού μέχρι το πρόσφατο τραγούδι της “Kiss”

Η επιτυχημένη επιχειρηματική ιδέα των αδερφών Χαριτάκη στη συμβολή Πραξιτέλους και Κολοκοτρώνη

θέΜα Η Νατάσσα Μποφίλιου επιστρέφει με νέο άλμπουμ και νέα μουσική παράσταση. Στις 30 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί από τη Feelgood Records η «Ανω τελεία» διά χειρός Στάμου Σέμση και Γεράσιμου Ευαγγελάτου, ενώ από τις 26 Οκτωβρίου τραγουδά «Πάμε ξανά» και μας δίνει ραντεβού κάθε Σάββατο στη μουσική σκηνή Passport στον Πειραιά. Στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης...

METROPOLIS

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

3

20 -26.09. 2013

ŽƳƠƬ Ʈƨ ƨƣƜƤƱ ƤƯƨơưƠơƤƼƮƬƳƠƨ Πάρε μέρος στον 4ο Διαγωνισμό «i-bank Καινοτομία & Τεχνολογία» που διοργανώνει η Εθνική Τράπεζα και δες την ιδέα σου να φτάνει ψηλά!

•Ηλεκτρονική Επιχειρηματικότητα •Περιβάλλον και Τεχνολογία •Πολιτισμός και Τεχνολογία Αιτήσεις Συμμετοχής Εως 7 Οκτωβρίου 2013 Ώρα: 15.00 Βραβεία Α' Βραβείο: 20.000 € (είκοσι χιλιάδες ευρώ) Β' Βραβείο: 10.000 € (δέκα χιλιάδες ευρώ) Γ' Βραβείο: 6.000 € (έξι χιλιάδες ευρώ) Δ' Βραβείο: 4.000 € (τέσσερις χιλιάδες ευρώ) και άλλα σημαντικά βραβεία...

Η αξιολόγηση των προτάσεων θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με τα εξής ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης: Πανεπιστήμιο Αθηνών, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Πανεπιστήμιο Πειραιά, Πανεπιστήμιο Πατρών και Πανεπιστήμιο Κρήτης. Στον περυσινό διαγωνισμό «i-bank Καινοτομία & Τεχνολογία» της Εθνικής Τράπεζας συμμετείχαν, μεμονωμένα ή σε ομάδες, 554 άτομα και υποβλήθηκαν 354 προτάσεις. Περίπου το 80% των συμμετεχόντων ήταν ηλικίας κάτω των 40 ετών. Τα βραβεία δόθηκαν ως εξής: Α’ Βραβείο (20.000 ευρώ) στη «Source Lair - Δικτυακή Πλατφόρμα Ανάπτυξης Λογισμικού», ομάδα των Παρασκευά Κασιδιάρη, Αντωνίου Καλιπέτη, Αθανάσιου Δαγκλή, Αντωνίου Μανούση και Μάριου Ευάγγελου Κόγια.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο

/ibanknbg

www.nbg.gr/ibank/innovation

181818

/ibanknbg @ibanknbg

Β’ Βραβείο (10.000 ευρώ) στην «Gommyr Power Networks - Ενσωμάτωση και διαχείριση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε αυτόνομα ενεργειακά δίκτυα», ομάδα των Μυρτώς Παπαθάνου, Άρη Ευαγγέλου Δημέα, Γιώργου Παπαγιανόπουλου και Μιχάλη Πρίντζου. Γ’ Βραβείο (6.000 ευρώ) στη «Symbiosis Alzheimer’s Support: Η Σουίτα των SymbioGames», ομάδα των Δημητρίου Μανδηλιώτη, Κωνσταντίνου Τούμπα, Λεόντιου Χατζηλεοντιάδη, Κυριακής Καζά και Αικατερίνης Κυπριώτη. Δ’ Βραβείο (4.000 ευρώ) στον «Ηλιακό Ανελκυστήρα» του Ιωάννη Σαχσαμάνογλου. Επίσης απονεμήθηκαν έξι ακόμα βραβεία, ύψους 1.500 ευρώ.

38%/,

Θεματικές Ενότητες

Οι μέρες της αφθονίας μου

4

Οταν ο Μαρτσέλο σκότωσε τη γάτα Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Μετά, χωρίς δεύτερη σκέψη, τέντωσε τα λάστιχα της σφεντόνας και έριξε την πέτρα στο πυκνό μέρος του φυλλώματος. Δεν ικανοποιήθηκε και έσκυψε βιαστικά, έβαλε κι άλλη πέτρα στη σφεντόνα, την έριξε, πήρε μια τρίτη, την έριξε κι αυτή. Τώρα πια είχε αφήσει κατά μέρος δισταγμούς και φόβους, δεν τον ένοιαζε πια αν ήταν ή δεν ήταν πίσω από το φύλλωμα του κισσού ο Ρομπέρτο. Είχε μια διάθεση εύθυμη και πολεμική. «Ο Κομφορμιστής», Αλμπέρτο Μοράβια (εκδ. Πατάκη)

Οι παραπάνω σειρές, δανεισμένες από τις πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος του Μοράβια, αποτελούν μέρος της περίφημης σκηνής όπου ο νεαρός Μαρτσέλο σκοτώνει, χωρίς να το ξέρει, μια γάτα. Και είναι η αφετηρία μιας λογοτεχνικά σπουδαίας συγκυρίας, όπου ο Μοράβια εξοικειώνει τον ήρωά του με τη φύση του εγκλήματος. Η αφαίρεση της ζωής εκλογικεύεται μέσα από ένα πέπλο φαινομενικού παραλόγου και όλα αυτά εν μέσω μιας διακριτικής αλλά αιχμηρής σκιαγράφησης της ανόδου του φασισμού στην Ιταλία. Το μυθιστόρημα είναι εξαιρετικό, κλασικό και πολύτιμο. Αυτές τις μέρες, καλό θα ήταν να βρίσκεται σε κάθε βιβλιοθήκη.

Τα γράφω όλα αυτά για να αποφύγω, όσο γίνεται, να αναφέρω τα αυτονόητα. Οι πλέον δυσοίωνες προβλέψεις των προηγούμενων ετών (τις οποίες προσωπικά, φύσει αισιόδοξος ή απλώς ευρισκόμενος σε άρνηση, θεωρούσα συχνά υπερβολικές) έχουν επαληθευτεί στο ακέραιο. Δεν θα ήταν λογικό άλλωστε όλο αυτό το οικονομικό χάος να μη δημιουργούσε ακραίες κοινωνικές καταστάσεις. Το ότι δεν υπήρχε μέχρι και τώρα κάποιος νεκρός ήταν μάλλον κόντρα στις πιθανότητες. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει συνταγή εξομάλυνσης. Ακόμα και αν ενεργοποιούνταν προς μια αυτονόητη κατεύθυνση όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί. Αυτό που έχει δημιουργηθεί είναι τόσο ισχυρό που δεν μιλάμε πλέον για κάποια πολιτική τοποθέτηση ή για κάποια ιδεολογική κατεύθυνση. Εδώ μιλάμε για μίσος. Για τυφλό μίσος. Για μια ικανοποίηση που έρχεται μόνο μέσω της βίας, όπως ο νεαρός Μαρτσέλο στο παράδειγμα πιο πάνω, που φουσκώνει από το πάθος οπλίζοντας τη σφεντόνα του. Αυτό, προσωπικά, δεν ξέρω πώς θεραπεύεται. Ούτε στη θεωρία. Ετσι στο τέλος, ξέρετε, θα μείνουν λίγοι σε αυτή τη χώρα και αυτοί όχι επειδή το επέλεξαν, επειδή τους αρέσει ο ελληνικός ήλιος ή επειδή αγαπάνε τη γειτονιά τους. Θα έχουν μείνει σε έναν τόπο που σιχαίνονται, από τον οποίο δεν θα έχουν τη δυνατότητα να φύγουν.

Ματιές

6

Δάσκαλε που δί δασκες Η ελληνική κοινωνία ζει μια βαθιά οπισθοδρόμηση, μια προσκόλληση στους μύθους που με το πέρασμα του χρόνου έχει φτιάξει, η οποία για μένα δεν έχει προηγούμενο και με δυσκολία βρίσκω εξήγηση.

Tο σάστισμα Θα σας διηγηθώ μια χθεσινή μου εμπειρία στην πόλη. Μεσημέρι, η Πανεπιστημίου κλειστή από μια πορεία. Στέκομαι στο φανάρι και αποφασίζω να περάσω απέναντι χωρίς να περιμένω να τελειώσει η πομπή των διαδηλωτών. Στο κάτω κάτω ο κόσμος ήταν σε αραιή παράταξη. Καθώς προχωράω στον δρόμο, βλέπω έναν 50άρη που κρατούσε μια ντουντούκα και εκφωνούσε συνθήματα να με κοιτάει περίεργα. Σηκώνει τη γροθιά φωνάζοντας ένα σύνθημα. Δεν έλεγε να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου. Επιτάχυνα το βήμα μου. Ξαφνικά έρχεται πίσω μου και απαιτεί να γυρίσω στο πεζοδρόμιο. «Φύγε από δω. Πήγαινε πίσω. Πρώτα θα περάσει η πορεία και μετά εσύ!» μου φωνάζει. Καθώς έχει την ντουντούκα μπροστά του, η διαταγή του ακούγεται σε όλο τον δρόμο! Κεφάλια γυρίζουν προς το μέρος μου. Χωρίς να το καλοσκεφτώ, αδιαφορώ τελείως για ό,τι μου είπε, επιταχύνω και φτάνω στην άλλη πλευρά του πεζοδρομίου. Ενα ομαδικό γιουχάισμα με ξεκουφαίνει. Συνειδητοποιώ ότι έχω γίνει ξαφνικά ο «εχθρός» εκατοντάδων ανθρώπων που δεν έχουν ιδέα ποιος είμαι. Για μια στιγμή σκέφτομαι να τρέξω μήπως και κανείς οξύθυμος με θεωρήσει «ασφαλίτη» και μου την πέσει. Ευτυχώς πολύ γρήγορα με έχουν ξεχάσει, φωνάζουν πάλι συνθήματα και προχωράνε. Αλλά παραμένω σαστισμένος στο πεζοδρόμιο. Δεν ενόχλησα κανέναν. Δεν κατάλαβα ποιοι είναι οι διαδηλωτές, τι ζητάνε. Δεν είχα καμία άποψη για το αν έχουν δίκιο ή άδικο. Απλώς όταν με κοίταξε ο τύπος με την ντουντούκα, δεν έδειξα να είμαι έτοιμος να αρχίσω και εγώ να φωνάζω συνθήματα μαζί με τους διαδηλωτές. Θα μπορούσα να είμαι αφηρημένος, να έχω ένα πρόβλημα σοβαρό να αντιμετωπίσω εκείνη τη στιγμή. Ή -ναι!- θα μπορούσε να μη με βρίσκει σύμφωνο ο λόγος της διαμαρτυρίας τους. Επρεπε να με γιουχάρουν για αυτό; Είπα μόνος μου πριν ότι οι ίδιοι που με γιουχάρισαν σε μισό λεπτό με είχαν ξεχάσει. Δεν ήταν κάτι σημαντικό αυτό που μου συνέβη. Απλά ήθελα να το διηγηθώ. Να μοιραστώ το σάστισμά μου. Σε μια πόλη σε διαρκή αναστάτωση κάθε στιγμή μπορεί να σου συμβούν πράγματα που σε κάνουν να σαστίζεις...

A.

Προσκόλληση σε φαντασιώσεις, ερμηνείες και παρερμηνείες, ιδεοληψίες και βεβαιότητες που φτιάχνουν το σημερινό μωσαϊκό της κοινωνίας μας και την κρατούν όμηρο του παρελθόντος. Το βλέπει κανείς από την κυρίαρχη θεματολογία του ελληνικού κινηματογράφου και από τις μετακλήσεις των ξένων μουσικών (καμία σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, είμαστε αλλού γι’ αλλού). Το βλέπει κανείς ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο χάθηκε η χρυσή ευκαιρία με τη μεταναστευτική πολιτική και με το πώς μια καλή αναλογία μεταναστών θα μπορούσε να μουλιάσει την ελληνική κοινωνία με φρεσκάδα σε όλα τα επίπεδα, όπως έγινε παλιότερα με τους Μικρασιάτες. Για μένα, παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας είναι το τελευταίο -κορυφαίο- λαϊκό έργο της ροκ μουσικής, το “The Wall” των Pink Floyd. Η ιστορία του γνωστή, αλλά στα γρήγορα να πω ότι ο Roger Waters έγραψε ένα έργο στο οποίο χτίζει σιγά σιγά τον τοίχο που φυλακίζει την προσωπικότητα ενός ανθρώπου και του στερεί την ελευθερία του. Παραθέτει τραγούδι με τραγούδι τους λόγους που οδηγούν τον άνθρωπο στην αποξένωση και στη δυσλειτουργία. Η μητέρα και η οικογένεια, το εκπαιδευτικό σύστημα, οι σχέσεις με το

άλλο φύλλο, το σεξ, οι πόλεμοι, η θρησκεία και όσα άλλα φτιάχνουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου, μιλώντας φυσικά μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες. Το έργο στο σύνολό του ακτινοβολεί σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά στην Ελλάδα κρατήσαμε από αυτό το αριστούργημα μόνο το “We don’t need no education”, το “Another brick in the wall”. Σκεφτόμουν τελευταία τι είναι αυτό που κάνει τον Ελληνα να αγνοεί τους υπόλοιπους λόγους για τους οποίους η σύγχρονη κοινωνία φτιάχνει μια φυλακή για τον καθένα μας χωριστά και να διαλέγει να τραγουδάει με πάθος: “No education, no thought control, no dark sarcasm, teacher leave the kids alone”. Το περίεργο δε είναι ότι αυτά τα στιχάκια τα τραγουδάει με πάθος και κάποιος ο οποίος είναι σήμερα εκπαιδευτικός. Είναι άραγε το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα το πιο αυστηρό στην Ευρώπη, είναι το Σάμερχιλ το εκπαιδευτικό μας πρότυπο ή απλά είναι άλλη μια ευκολία μας, είναι κομμάτι των μύθων και των φαντασιώσεων που έχουμε φτιάξει στο κεφάλι μας και που με τον καιρό πιστέψαμε και οι ίδιοι; Θέλω λίγο χρόνο ακόμα! ΥΓ: Ακούμε “Do I wanna know” από Αrctic Monkeys. Γιώργος Μουχταρίδης

Hot dog + πατάτες = 0,50 € Και ο έξυπνος Αθηναίος: y Προσπαθεί να θυμηθεί πόσο κοστίζει ένα λουκάνικο στο ψυγείο του σούπερ μάρκετ. y Αναρωτιέται τι μπορεί να περιέχει ένα λουκάνικο που κοστίζει λιγότερο από 0,50 ευρώ. y Θυμάται τη ρήση του Μπίσμαρκ: «Οι άνθρωποι δεν πρέπει να ξέρουν πώς φτιάχνονται οι νόμοι και τα λουκάνικα».

y Προσπαθεί να υπολογίσει πόσο θα κάνει το hot dog χωρίς τις πατάτες. y Αναρωτιέται αν η ηλικία του του επιτρέπει να επιδίδεται σε επικίνδυνα γαστριμαργικά σπορ. y Προσπαθεί να μη σκέφτεται τι θα έλεγε ο γιατρός του αν τον έβλεπε με το hot dog στο χέρι. y Παραγγέλνει. Λήδα Πιμπλή

Στην πλάτη των παιδιών Σεπτέμβρης των σχολείων. Θυμάμαι την εποχή μου, το ίδιο δύσκολη με τη σημερινή. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε οι σημερινοί ενήλικες ότι είχαμε ευκολότερα τότε τα όνειρα. Κάναμε πολλά. Είχαμε τα υλικά; Μπορεί. Λιγότερα πάντως από αυτά που υπάρχουν σήμερα για να φτιάξουν τα παιδιά τον κόσμο τους. Ισως όμως ήταν ευκρινέστερα. Αυτή, νομίζω, είναι η διαφορά. Σαφείς οι συμβουλές, τα πρότυπα, τα εργαλεία, όλα είχαν σχήμα και όρια που ονειρευόμασταν να υπερβούμε. Δεν ξέρω πόσο χώρο βρήκαμε για να το πράξουμε. Δεν έχω κατά νου να κάνω απολογισμούς. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω τι μπορεί να αισθάνεται ένα σχολιαρόπαιδο σήμερα, όταν εντός της αυλής του σχολείου, εκεί που πρωτομαθαίνει τα όρια και ονειρεύεται το «έξω» ευρύ, φοβιστικά αχανές, αλλά γοητευτικά ανεξερεύνητο, για να κάνει την επανάστασή του -έστω να την ονειρευτεί και να την πιστέψει-, αίφνης του εμφανίζεται ασφυκτικά διδακτική η «επανάσταση». Ποια «επανάσταση» δηλαδή, κάτι σαν τον συναισθηματικό εκβιασμό της μανούλας: «Δεν θα σε αγαπάω αν δεν κάνεις αυτό ή εκείνο». Πάνω που γλίτωσαν -όσα παιδιά γλίτωσαν- από τέτοιου είδους μανάδες, όσες τουλάχιστον έχουν συνειδητοποιήσει το δικό τους στραμπούληγμα της ψυχής από αυτού του είδους την «παιδαγωγική», τους βγαίνει από τα ...αριστερά με νέα μορφή η ασφυξία: Κλείσε το σχολείο και βγες στον δρόμο. Σαν άλλο ένα πρέπει. Της σύγχυσης. Γιατί μόνο σύγχυση μπορεί να προκαλέσει στο μυαλό του πιτσιρικά ο πολιτικός που βουτάει το μικρόφωνο, αυτό το ίδιο με το οποίο συνήθισε να του απευθύνει επικολυρικούς δεκάρικους ο γυμνασιάρχης, και αφού τηρήσει πλήρως το τελετουργικό του αγιασμού -προσκύνημα, φιλί στον σταυρό, στο χέρι του παππούλη κλπ.- του απευθύνει πρόσκληση/εντολή για ...«επανάσταση». Δεν είμαστε καλά. Προφανώς και υπάρχουν στα σχολεία δάσκαλοι -λίγοι ίσως, δεν υπήρχαν πολλοί ούτε στην εποχή μου- που διαθέτουν ένστικτο και ευαισθησία για να διαμορφώσουν συνθήκες αληθινής μάθησης. Και αυτό δεν έχει σχέση με το αν διδάσκονται ή όχι τα αρχαία ελληνικά. Εχοντας τελειώσει πρακτικό λύκειο, δεν ήταν τα Αρχαία προτεραιότητα του μαθητικού μου προγράμματος, είχα όμως την τύχη εξαιρετικών φιλολόγων -του δημοσίου, ναι- που αγωνίζονταν να εξηγήσουν το «πίσω από τις γραμμές», το πέρα από τη δύσκολη γραμματική και τους κανόνες της σύνταξης. Δεν έχει σημασία τι καταλαβαίναμε ή τι μας έμεινε από τα αρχαία κείμενα, είχαμε την ευκαιρία να καταλάβουμε τη σημασία του νοήματος των λέξεων και των μηνυμάτων τους. Δυστυχώς, αυτό που ο πολιτικός παραλογισμός καταργεί σήμερα, όταν ξεδιπλώνεται στις σχολικές αυλές. Εκεί που τα παιδιά έχουν ανάγκη τη συγκρότηση για να μπορέσουν να αντιληφθούν την αξία της ελεύθερης επιλογής. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

8

Επαναλήψεις «Οταν το 1999 έσπαγε η φούσκα του χρηματιστηρίου, το παιδί σου δεν είχε δουλειά. Ελεγες: ‘Ευτυχώς πρόλαβα να βγω νωρίς’. Οταν το 2004 στηνόταν το πανηγυράκι των Ολυμπιακών Αγώνων, το παιδί σου δεν είχε δουλειά. Ελεγες: ‘Δε βαριέσαι, μικρός είναι. Ας κάνει άλλο ένα μεταπτυχιακό’. Οταν το 2005 άρχισε να βρομάει ο τόπος από τα σκάνδαλα της κυβέρνησης Καραμανλή, το παιδί σου δεν είχε δουλειά. Ελεγες: ‘Η διαπλοκή θέλει να ρίξει τον Καραμανλή’.

Η αγωνία των στίχων Για όσους είναι τουλάχιστον από 30 και κάτω η είδηση είναι πρωτόγνωρη. Δολοφονίες πάθους, μίσους, ανθρώπων της νύχτας, εκδίκησης έχουμε ζήσει. Δολοφονίες από πιστόλι αστυνομικού επίσης. Δολοφονίες για τα πολιτικά πιστεύω όχι. Είναι η πρώτη φορά. Το πρώτο σοκ που προηγείται της φράσης «το ζήσαμε και αυτό». Οι παλιότεροι βέβαια έχουν μνήμες -αν θέλουν- από παρόμοιες περιπτώσεις. Γράφοντας και ο ίδιος στίχους για τον δολοφονημένο 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο προφανώς δεν περίμενε ότι θα είχε την ίδια μοίρα. Τα λόγια των τραγουδιών του μιλούσαν σκληρά. Με βρισιές. Με όλο τον θυμό ενός εφήβου που αγωνιά για την πορεία του κόσμου. Οι πολιτικές απόψεις του κοντά στον αντιεξουσιαστικό (σηκώνει μεγάλη κουβέντα αυτή η λέξη) χώρο. Το ίδιο και τα τραγούδια του. Οι στίχοι του, από όποιο τραγούδι και να ακούσεις στο YouTube, μαρτυρούν αμέσως τα πολιτικά του πιστεύω. Δεν διαχώριζε την τέχνη του από αυτό. Οπως κάνουν και πάρα πολλοί ομότεχνοί του που κινούνται στον ίδιο καλλιτεχνικό χώρο. Αλλωστε, για πολλούς -και όχι άδικα- η rap και το hip hop είναι ο μουσικός χώρος που δημιουργεί μαζικά πολιτικό τραγούδι.

Οταν το 2007 η Ελλάδα κάηκε από τη μια άκρη στην άλλη, το παιδί σου δεν είχε δουλειά. Ελεγες: ‘Είμαι στενοχωρημένος που οι Τούρκοι πράκτορες έκαψαν τη χώρα μου’. Οταν το 2008 και το 2009 ο Αλογοσκούφης και ο Παπαθανασίου έδιναν αυξήσεις, το παιδί σου ακόμη δεν είχε δουλειά. Ελεγες: ‘Τα παιδιά σήμερα δεν βρίσκουν δουλειά πριν από τα 30’. Οταν το 2009 ο Παπανδρέου σού υποσχέθηκε ότι «λεφτά υπάρχουν», το παιδί σου εξακολουθούσε να μην έχει δουλειά. Ελεγες: ‘Τώρα θα διορθωθεί η κατάσταση’. Οταν το 2010 ο Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ, το παιδί σου δεν είχε δουλειά. Ελεγες:

‘Φταίει το Δημόσιο’. Οταν πριν από λίγες μέρες οι μαυροφορεμένοι τραμπούκοι μαχαίρωναν έναν μετανάστη, το παιδί σου ακόμη δεν είχε δουλειά. Ελεγες: ‘Αυτοί πηγαίνουν τις γριούλες στις τράπεζες, ας φάνε και κανένα μελαμψό. Δεν χάθηκε ο κόσμος». Οταν χθες ο Κασιδιάρης χαστούκισε την Κανέλλη και επιτέθηκε στη Δούρου, το παιδί σου προφανώς δεν είχε προλάβει να βρει δουλειά. Τρόμαξες. Γιατί δεν είχες καταλάβει ότι το παιδί σου, σαστισμένο από την απομόνωση στην οποία εσύ και οι ομήλικοί σου το είχατε πρακτικά οδηγήσει τα τελευταία 15 χρόνια, βαρέθηκε τις συμβατικές ‘παρόλες’ και άρχισε να ψάχνει αλλού για την αλήθεια. Και συμβιβάστηκε με το καθαρτικό του μίσους. Μικροαστέ, για το μαυροφορεμένο τραμπούκο με τα ματωμένα χέρια φταις και εσύ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τις αράδες που έγραψε ο Martin Niemöller πριν από 65 χρόνια είναι απολύτως εσκεμμένη». Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στη “Metropolis” στις 7 Ιουνίου 2012. Βασίλης Νέδος

Στη μουσική από πολύ μικρός. Εκτός από τα δικά του τραγούδια, που θα γίνουν γνωστά με τη χειρότερη αφορμή, πείραξε το «Σιγά μην κλάψω» του Γιάννη Αγγελάκα, το «Για το καλό μου» του Γιάννη Μηλιώκα, τις «Αναμνήσεις» του Τόλη Βοσκόπουλου και πολλά άλλα ψάχνοντας πάντα τον τρόπο να μιλήσει πολιτικά τραγουδώντας και σχεδιάζοντας ρίμες. Μένουν πίσω τα τραγούδια του λοιπόν και ο θυμός του. Που μακάρι να μας βοηθήσουν έστω και τώρα να δούμε τον κόσμο αλλιώς. Αλλωστε, αυτή φαίνεται να ήταν και η μεγάλη του αγωνία που πότιζε τα τραγούδια του. Να ξυπνήσουμε και να φροντίσουμε τις δικές μας αγωνίες και του διπλανού μας. *Το κείμενο γράφτηκε μόλις ξεκίνησε η μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση στο Κερατσίνι και με τη σκέψη να υπάρξει δράση προς τη σωστή κατεύθυνση και όχι βία. Μιχάλης Γελασάκης διευθυντής σύνταξης του MusicPaper.gr

Εχθροί της πόλης Στην οδό Ερμού, ένα πανέμορφο νεοκλασικό είχε την τύχη να ανακαινιστεί και να αναδείξει την αρχοντιά του. Οι εργασίες -όπως ήταν αναμενόμενο- πήραν καιρό, αλλά το αποτέλεσμα είναι θεϊκό. Οι ιδιοκτήτες, γνωρίζοντας τη στυγνή αθηναϊκή πραγματικότητα των «ταγκάδων», αυτών των ανεγκέφαλων νεαρών που γεμίζουν με ανόητα tags τα πάντα στο θλιβερό τους πέρασμα, έσπευσαν να προστατεύσουν το κτί-

ριο με λαμαρίνες. Και σωστά έπραξαν, αφού δεν πέρασε ούτε μία μέρα και γέμισε από τεράστια tags, τα οποία διαφορετικά θα είχαν γίνει πάνω στους φρεσκοβαμμένους τοίχους. Οι εχθροί της πόλης ζουν και κινούνται ανάμεσά μας. Οσο αγαπάμε τα γκράφιτι, τόσο αντιπαθούμε αυτούς τους τύπους. Νικήτας Καραγιάννης

Πάμε Γκάζι; Αντε να έλεγες σε κάποιον πριν από δέκα και βάλε χρόνια πως θα έρθει η μέρα που θα λάβει χώρα στην Αθήνα ένα φεστιβάλ το οποίο θα αφορά αποκλειστικά και μόνο το ποδήλατο. Και ότι σε αυτό θα προσέρχονται χιλιάδες επισκέπτες. Για την ακρίβεια, δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες. Σίγουρα θα σε περνούσε για ονειροπόλο, καθώς η ποδηλατική κουλτούρα στις παρυφές του 21ου αιώνα ήταν τόσο εμφανής στην πόλη μας όσο και οι ελάχιστοι ποδηλάτες που κυκλοφορούσαν στους δρόμους της. Και όμως. Τα χρόνια πέρασαν και η ποδηλατική κοινότητα άρχισε να κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή της. Οργανωμένη από τα κάτω και με κύριο πυλώνα τις επιμέρους ποδηλατικές ομάδες, αναπτύχθηκε με φοβερούς ρυθμούς, φτάνοντας σήμερα στο σημείο να μετράει έναν σεβαστό αριθμό μελών που επιλέγουν το εναλλακτικό μέσο για τις μετακινήσεις και τις βόλτες τους. Τον ποδηλατικό σφυγμό που γίνεται ολοένα και πιο έντονος στα χρόνια της κρίσης φρόντισαν να «πιάσουν» οι διοργανωτές του Athens Bike Festival, οι οποίοι από το 2009 παρουσιάζουν ετησίως στο αθηναϊκό κοινό μια άρτια οργανωμένη γιορτή που περιλαμβάνει τα πάντα για το δίτροχο μέσο. Σήμερα, λοιπόν, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, οι πύλες της «Τεχνόπολις» ανοίγουν ξανά για το 4ο Athens Bike Festival και, όπως με ενημερώνει ο Σπύρος Παπαγεωργίου, εκδότης του περιοδικού “ΜΒΙΚΕ” και διευθυντής του φεστιβάλ, «αυτό έχει ως στόχο να βάλει το ποδήλατο στην πόλη και να το προβάλει ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Να παρουσιάσει στους επισκέπτες του τις τάσεις και τις εξελίξεις στον χώρο του ποδηλάτου και να τους δώσει την ευκαιρία να δουν από κοντά και να δοκιμάσουν σε πραγματικές συνθήκες τα νέα μοντέλα ποδηλάτων». Αλλά δεν πρόκειται μονάχα για αυτό. «Στις δύσκολες κοινωνικά και οικονομικά στιγμές που περνάμε το ποδήλατο μπορεί να αποτελέσει παράγοντα ανάπτυξης οικονομικής, αλλά και βελτίωσης της ποιότητας ζωής των πολιτών», συμπληρώνει ο διευθυντής του φεστιβάλ. «Με αυτό το δεδομένο, το φετινό Athens Bike Festival θα ήθελα να κάνει ξεκάθαρο πως γύρω από το ποδήλατο υπάρχει ενδιαφέρον οικονομικό, πολιτικό, οικολογικό, κοινωνικό. Η παραπάνω θέση δεν είναι δική μας έμπνευση. Είναι μια πραγματικότητα που συναντά κανείς σε εκατοντάδες πόλεις σε όλο τον κόσμο οι οποίες επενδύουν σημαντικά στο ποδήλατο ως έναν τρόπο βελτίωσης της ζωής των πολιτών τους». Οπως ο ίδιος παραδέχεται, στο φετινό φεστιβάλ δεν έγιναν ριζικές αλλαγές συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. «Θα έλεγα πως οι διαφορές αφορούν τα ‘σημεία’ και όχι την ουσία. Για παράδειγμα, φέτος για πρώτη φορά υπάρχει παρουσία επιχειρήσεων που ασχολούνται με τον ποδηλατικό τουρισμό, όπως επίσης και μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ημερίδα -το πρωί της Κυριακής- για τα κοινόχρηστα ποδήλατα στην Αθήνα, ένα θέμα που σύντομα πρόκειται να συζητηθεί πολύ», καταλήγει ο κ. Παπαγεωργίου. Το σίγουρο είναι πως κάποιοι θα κατηφορίσουν προς το Γκάζι με σκοπό να αγοράσουν το νέο τους ποδήλατο. Κάποιοι άλλοι για να δουν από κοντά τις διάφορες διαδραστικές εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα. Και πολλοί γιατί απλά επιθυμούν να περάσουν ένα τριήμερο... μπολιασμένο από δύο ρόδες. Οπως και να έχει, το Athens Bike Festival υπόσχεται να ικανοποιήσει τις επιθυμίες όλων. Ντίνος Ρητινιώτης

10

11

20 -26.09. 2013

Ορθοπεταλιές στην «Τεχνόπολις» από τον ΟΤΕ και την COSMOTE

Το Bike Festival έχει δύο βασικούς άξονες. Πρώτον, την έκθεση ποδηλάτων, στο πλαίσιο της οποίας οι επισκέπτες θα μπορούν να ανακαλύψουν τις εναλλακτικές λύσεις που προσφέρει η αγορά σε όλες τις κατηγορίες ποδηλάτων (συμβατικά, αναδιπλούμενα, ηλεκτρικά κλπ.). Δεύτερον, μια σειρά εκδηλώσεων που σκοπό έχουν να δημιουργήσουν την αίσθηση της γιορτής, να εκπαιδεύσουν και να εμπνεύσουν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής και κίνησης μέσα στην πόλη. Οι Ποδηλατοδράσεις ΟΤE-COSMOTE στο 4ο Athens Bike Festival Τεχνόπολις Γκάζι χωρίζονται σε έξι δράσεις:

Βρες τη σωστή σου θέση πάνω στο ποδήλατο. Ολοι οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να «σωματομετρηθούν» σε μια κατασκευή από ειδικούς και να βρουν την κατάλληλη θέση τους πάνω στο ποδήλατο, αλλά και το κατάλληλο ύψος της σέλας τους. Βοήθησε και εσύ... Δύο άτομα θα κινούνται στον χώρο και θα προσκαλούν τους επισκέπτες να συμπληρώσουν ένα συγκεκριμένο ερωτηματολόγιο σχετικά με τη χρήση του ποδηλάτου στις μεγαλουπόλεις της Ελλάδας.

Bike parking. To αυτοματοποιημένο ηλεκτρονικό bike parking θα λειτουργήσει εξωτερικά της «Τεχνόπολις». Δοκιμάστε μια πρωτοποριακή εμπειρία στην Αθήνα. (Οι τρεις παραπάνω δράσεις θα πραγματοποιηθούν και τις τρεις ημέρες που θα διαρκέσει το Φεστιβάλ.) Μάθε παιδί μου ποδήλατο… Οι μικροί φίλοι του ποδηλάτου ηλικίας 5-10 ετών έχουν την τιμητική τους στο Athens Bike Festival. Αν η τέχνη του «ποδηλατείν» είναι κάτι που τους διαφεύγει ή δεν είναι πολύ σίγουροι για τις ικανότητές τους, μπορούν να επισκεφτούν την ειδική πίστα για να μάθουν για τα σήματα κυκλοφορίας, να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους στην πίστα, αλλά και να διασκεδάσουν με τις δημιουργικές δραστηριότητες που έχει ετοιμάσει ειδικά για αυτούς η ομάδα ΟΤΕ-COSMOTE. Το πρόγραμμα θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου στις 18:00-20:30 και το Σάββα-

το και την Κυριακή στις 10:30-13:00 και στις 18:00-20:30.

Test rides… Η ομάδα του Mbike διοργανώνει σε συνεργασία με τους ΟΤΕ-COSMOTΕ ποδηλατάδες μέσα στην πόλη αποκλειστικά για εσάς, δίνοντάς σας παράλληλα την ευκαιρία να δοκιμάσετε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα μοντέλα της αγοράς. Το πρόγραμμα θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου στις 18:00-19:00, το Σάββατο στις 10:30-14:00 και στις 16:0019:00 και την Κυριακή στις 10:30-14:00 και στις 16:00-19:00.

Eκδήλωση «Bike sharing - Κοινόχρηστα ποδήλατα: Το παρόν και το μέλλον». Καθώς το ενδιαφέρον για το ποδήλατο και τη χρήση του ως εναλλακτικό μέσο αστικής μετακίνησης στις ελληνικές πόλεις αυξάνεται, μια νέα πραγματικότητα διαμορφώνεται με νέες ανάγκες και νέες ευκαιρίες. Τα συστήματα κοινόχρηστων ποδηλάτων -bike sharing- αποτελούν αναμφίβολα μέρος αυτής της νέας πραγματικότητας. Τι ακριβώς είναι αυτά τα συστήματα; Ποιοι είναι οι υπάρχοντες και δυνητικοί χρήστες; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις επιτυχίας; Ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν; Τι ευκαιρίες δημιουργούνται; Σε αυτά τα ερωτήματα καλούνται να δώσουν απαντήσεις οι ομιλητές της εκδήλωσης, από μια διαφορετική σκοπιά ο καθένας. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου στις 11:30 πμ. στο Αμφιθέατρο Αθήνα 9.84.

38%/,

Από τις 20 έως τις 22 Σεπτεμβρίου, η «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων φιλοξενεί το 4ο Bike Festival, powered by OTE & COSMOTE. Πρόκειται για μια γιορτή του ποδηλάτου στο κέντρο της Αθήνας που έχει στόχο να δώσει την ευκαιρία στους φίλους του ποδηλάτου να γνωρίσουν τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο και να έρθουν σε στενότερη επαφή με την ποδηλατική κοινότητα. Το Bike Festival διοργανώνεται κατά τη διάρκεια της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Κινητικότητας (European Mobility Week) - της πανευρωπαϊκής εκστρατείας που αποσκοπεί στην ευαισθητοποίηση των πολιτών ως προς τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, του ποδήλατου και του περπατήματος για τις μετακινήσεις τους μέσα στην πόλη. Επιπλέον, φιλοδοξεί να ενθαρρύνει τις ευρωπαϊκές πόλεις να προωθήσουν αυτούς τους τρόπους μετακίνησης και να επενδύσουν στη δημιουργία των απαραίτητων υποδομών.

Reality Bites

12

Arrivederci amore Η φήμη των Ιταλών αντρών ότι είναι ακαταμάχητοι «Καζανόβες» της Ευρώπης κινδυνεύει σοβαρά από την οικονομική κρίση. Οπως φαίνεται, οι παλιές καλές μέρες όταν το παραδοσιακό ιταλικό «καμάκι» γέμιζε με ακριβά δώρα τις γυναίκες προκειμένου να τις «ρίξει» τελείωσαν. Οι απολύσεις, οι μειώσεις των μισθών και η αυξανόμενη ανεργία στην Ιταλία έκαναν τους άντρες να περιορίζονται πλέον σε μία και μόνο γυναίκα, την οποία μάλιστα, όπως λένε, μετά βίας μπορούν να συντηρήσουν. Ενώ οι νεότεροι διαθέτουν ακόμα -σε κάποιον βαθμό- το όπλο της γοητεία τους, οι ηλικιωμένοι, που βασίζονταν στο γεμάτο τους πορτοφόλι για να ρίξουν μια γυναίκα στο κρεβάτι, αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα. Η παραδοσιακή ερωμένη, που ζούσε σε πληρωμένο διαμέρισμα και

λουζόταν στα δώρα, τείνει να εξαφανιστεί από τον αντρικό ορίζοντα. Σε σχετική έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Μιλάνο, οι περισσότεροι άντρες απάντησαν ότι τώρα, αντί να κεράσουν ένα ακριβό δείπνο τη γυναίκα που φλερτάρουν, την πηγαίνουν για καφέ και βόλτα στο πάρκο! Χαρακτηριστική είναι και η κατακόρυφη μείωση των διαζυγίων σε Ιταλία και Ισπανία, δύο χώρες όπου η διαδικασία αυτή είναι χρονοβόρα και ακριβή. Οχι, οι Ιταλοί δεν έγιναν ξαφνικά πιστοί. Απλά, μαζί με τα φράγκα τούς τελείωσε και ο Καζανόβας που έκρυβαν μέσα τους. Αδεια παραμένουν επίσης τα δωμάτια των ξενοδοχείων που μέχρι πριν από λίγα χρόνια γέμιζαν με παράνομα ζευγάρια. Arrivederci, amore, ciao! Ν.Κ.

Στην κορυφή Η τεράστια επιτυχία που έκανε φέτος το γαλλικό ντουέτο της cyber-disco Daft Punk με το κομμάτι “Get lucky”, που τραγουδήθηκε και χορεύτηκε όσο κανένα άλλο το καλοκαίρι, κατάφερε να ανεβάσει στο Νο1 του Amazon, στη λίστα με τα κορυφαία σε πωλήσεις βινύλια, το άλμπουμ του “Random Access Memories”, ξεπερνώντας ακόμα και το «13» των Black Sabbath, το “Rumours” των Fleetwood Mac και το νέο LP του David Bowie “The next day”. Οι μουσικές αναφορές της νέας δουλειάς του γκρουπ προέρχονται ξεκάθαρα από τον χώρο της disco και ειδικότερα από τον ήχο των Chic και του γυναικείου συγκροτήματος Sister Sledge από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Ο παραγωγός Nile Rodgers, ο οποίος υπέγραφε τις ηχογραφήσεις των δύο γκρουπ, εμφανίζεται μάλιστα στο βίντεο των Daft Punk για το “Lose yourself to dance”, άλλο ένα κομμάτι του άλμπουμ που γίνεται επιτυχία (βρίσκεται ήδη στο Νο 107), μαζί με ρομπότ ντυμένα με κοστούμια από ασημί παγιέτες. Η Amazon ανακοίνωσε ότι από το 1995, όταν ιδρύθηκε, κανένας άλλος καλλιτέχνης δεν κατάφερε να πουλήσει περισσότερο από τους Daft Punk, και μάλιστα βινύλια. Στη λίστα των μεγαλύτερων πωλήσεων ακολουθούν η Adele, η Amy Winehouse και ο Bowie. Πάντως η καθολική επιτυχία του “Get Lucky” επαληθεύει τη θεωρία σύμφωνα με την οποία τα τραγούδια με εύκολο στίχο και σύνθεση καθώς και μια καθαρή παραγωγή είναι εκείνα που έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν μεγάλες επιτυχίες. Το γεγονός ότι ο νέος ήχος του γκρουπ είναι ήδη γνωστός ως άκουσμα από τα ’70s σίγουρα βοήθησε.

Ηχηρή κριτική Οι πολιτικές της κυβέρνησης Κάμερον έχουν αρχίσει να μαζεύουν επικριτές ακόμη και από έναν χώρο που θα νόμιζε κανείς ότι θα τις υποστήριζαν: αυτόν των ανώτερων εισοδημάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ (λέγε με και συγγραφέα των βιβλίων του Χάρι Πότερ που μου απέφεραν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ), η οποία σύμφωνα με τον “Guardian” προσάπτει στην κυβέρνηση ότι έπαψε να έχει επαφή με τους φτωχούς και ότι πρέπει να τους βοηθήσει να βρουν δουλειά αντί να τους στιγματίζει και να τους πλήττει με ακόμη περισσότερες περικοπές.

Ν.Κ. Η Ρόουλινγκ έφτασε στην ουσία του ζητήματος προσθέτοντας ότι για να επανενταχθούν οι άγαμοι γονείς (στους οποίους έδωσε ιδιαίτερη έμφα-

ση, καθώς ήταν και η ίδια μία από αυτούς για ένα χρονικό διάστημα, ζώντας μάλιστα σε καθεστώς φτώχειας) στην αγορά εργασίας, η κυβέρνηση θα πρέπει να επικεντρωθεί σε προσιτές υπηρεσίες φροντίδας παιδιών και κατάρτισης, να υποχρεώσει τους εργοδότες να αποδεχτούν ευέλικτα ωράρια (υπέρ των εργαζομένων) και να αποθαρρύνει τις χαμηλές αμοιβές. Αλλοι πάλι, λιγότερο ευφράδεις, προτιμούν να ασκήσουν αντιπολίτευση με απλές χειρονομίες. Οπως ο παίκτης του ράγκμπι Μανού Τουιλάγκι, ο οποίος ποζάροντας με τον Κάμερον τού έκανε «κερατάκια» πίσω από την πλάτη του.

X.Τ.

Τους την έσκασε Τα νέα έσκασαν και διαδόθηκαν σαν χιονοστιβάδα το βράδυ της περασμένης Δευτέρας: «Το Ιράν απέσυρε τους περιορισμούς που εμπόδιζαν την πρόσβαση των Ιρανών στα social media, κυρίως το Facebook και το Twitter δηλαδή». Αναλύσεις επί αναλύσεων ξεκίνησαν να γράφονται, διθύραμβοι για τη διαφαινόμενη νίκη των πολιτών του Ιράν επί της θεοκρατικής κυβέρνησής τους, εκτιμήσεις για μια πιθανή επαναπροσέγγιση της χώρας της Μέσης Ανατολής με τη Δύση και τα λοιπά. Και μόλις λίγες ώρες μετά ψυχρολουσία. Με μια λιτή δήλωση στο επίσημο πρακτορείο ειδήσεων της χώρας, ο υπεύθυνος για τη διαχείριση του δικτύου της χώρας Αμπντολσαμάντ Κοραμαμπάντι διευκρίνισε ότι επρόκειτο απλώς για ένα τεχνικό λάθος και μια επιτροπή έχει αναλάβει τη διερεύνηση της υπόθεσης, με σκοπό να βρεθούν οι υπεύθυνοι. Ηδη το πρωί της Τρίτης οι περιορισμοί πρόσβασης στα κοινωνικά δίκτυα είχαν επανενεργοποιηθεί. Η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Ρουχανί, που διαδέχθηκε τον διαβόητο Αχμαντινετζάντ, έχει όντως δηλώσει ότι προτίθεται να τείνει ευήκοον ους στις ανάγκες και τις επιθυμίες των πολιτών του Ιράν. Παραμένει όμως αβέβαιο πόσο μπορεί να τις ικανοποιήσει, δεδομένου ότι, αν και η κυβέρνηση εκλέγεται απευθείας από τον λαό, όλες οι αποφάσεις της πρέπει να επικυρωθούν από το ανώτατο ιερατικό συμβούλιο, του οποίου ηγείται ο Αγιατολάχ Χαμεϊνί και άλλοι σκληροπυρηνικοί κληρικοί. Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν θα βιαστεί ξανά να πανηγυρίσει για δημοκρατικές αλλαγές στο Ιράν προτού περάσουν μερικές ώρες, ίσα ίσα να σιγουρέψει το πράγμα... Γ.Μ.

Μουσική

14

Μαθήματα θετικής ενέργειας Η Μαριέττα Φαφούτη είναι ό,τι πιο φρέσκο έχει γνωρίσει η αγγλόφωνη pop της ελληνικής μουσικής σκηνής τα τελευταία χρόνια. Εχει κυκλοφορήσει δύο προσωπικές δουλειές από την Inner Ear, το “Try a little romance” με παραγωγό τον Νίκο Αγγλούπα και το “Homemade joy” σε παραγωγή Θοδωρή Ζευκιλή. Τα περισσότερα από τα τραγούδια της έχουν γίνει ραδιοφωνικές επιτυχίες. Η ίδια δεν ακούει πολλή μουσική, γράφει με ευκολία μελωδίες και στίχους και είναι πάντα χαλαρή και προσγειωμένη. «Δεν είχα όνειρο να γίνω τραγουδίστρια, δεν μου άρεσε. Ετυχε να ανεβάσω κάποια τραγούδια στο Myspace όπου η φωνή μου ήταν οδηγός», δηλώνει η ίδια. Η Μαριέττα γράφει μουσική για ταινίες, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές παραγωγές, διαφημίσεις, θεατρικές παραστάσεις, μιούζικαλ και video games. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, απολαμβάνουμε το κομμάτι “Take me there” σε διαφήμιση αεροπορικής εταιρείας. Παρά τον ρομαντισμό του πρώτου δίσκου και τη χαρά του δεύτερου, δηλώνει φανερά προβληματισμένη για τον ρατσισμό. «Με ενοχλεί πολύ το ρατσιστικό πνεύμα που τρυπώνει ύπουλα και έντονα στην κοινωνία μας», λέει χαρακτηριστικά. Ετσι, μαζί με άλλους καλλιτέχνες αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να

απαντήσουν με αλληλεγγύη, αγάπη και φυσικά... μουσική. Και εγένετο η κολεκτίβα ΑΓΑΠΗ ΡΕ+ ή περιφραστικά: Αγάπη Ρε ματζόρε. Ο Monsieur Minimal αποτελεί μεγάλη αγάπη μιας διόλου ευκαταφρόνητης μερίδας κόσμου και το ενδιαφέρον είναι πως τα τραγούδια του αρέσουν σε κοινό μουσικά ετερόκλητο, που δεν έχει απαραίτητα κοινά ακούσματα. Εχει στο ενεργητικό του τρεις προσωπικούς δίσκους: “Lollipop”, «Πάστα Φλώρα» και “Minimal to Maximal”, που κυκλοφόρησε πέρυσι. «Το πρώτο άλμπουμ είναι ο ενθουσιασμός και σίγουρα ό,τι καλύτερο έχει στα χέρια του ένας συνθέτης. Τα επόμενα πρέπει να είναι η εξέλιξη για έναν καλλιτέχνη, να δείξει και κάποιες άλλες μουσικές διαστάσεις, να ωριμάσει χωρίς να γεράσει και να δώσει στο κοινό του μία ακόμη διαφορετική του πτυχή», αναφέρει ο ίδιος. Σήμερα, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, ο Monsieur Minimal μαζί με τη Μαριέττα Φαφούτη και την μπάντα της συναντώνται για μια διαφορετική συναυλία στο Παλαιό Ελαιουργείο (Παραλία Ελευσίνας) στο πλαίσιο των Αισχυλείων 2013. Ενα live με ελεύθερη είσοδο που θα πάρει τη μορφή μεγάλου πάρτι και θα μείνει αξέχαστο στο κοινό.

15

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

20-26.09.2013

Λυρική... ξανά! Ηλεκτρισμένη πλατεία Σαράβαλο εν κινήσει Εχουν περάσει ήδη 18 χρόνια από όταν τραγουδούσε «Νιώθω ενοχές» στο πλευρό των έταιρων Μπλε, αλλά η Θεοδοσία Τσάσου παραμένει ένα από πιο ταλαντούχα πλάσματα της ελληνικής σκηνής. Εντονη, αυθεντική, με δυναμική σκηνική παρουσία και απεριόριστη ενέργεια, δεν αρκείται σε ένα μουσικό είδος και προσπαθεί συνεχώς να εξελίσσεται. Με φωνή που μπορεί να σταθεί άνετα δίπλα σε μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας σκηνής, η Θεοδοσία Τσάτσου σήμερα, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, θα εμφανιστεί στο Floral (Θεμιστοκλέους 80, Εξάρχεια) με τραγούδια από την προσωπική της πορεία συνδυασμένα με ηλεκτρικούς ήχους, πλήκτρα και groove, rock, blues ρυθμούς.

Ο Γιάννης Αγγελάκας και η παρέα του -Ντίνος Σαδίκης (μπαγλαμάς, κιθάρα), Τίτος Καργιωτάκης (ηλεκτρική κιθάρα, πλήκτρα), Στάθης Αραμπατζής (κιθάρα) και Χρήστος Χαρμπίλας (κρουστά, ηλεκτρονικά)- ανεβαίνουν στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» (Βύρωνας) για μία μοναδική συναυλία την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου. Με τις αποσκευές γεμάτες τραγούδια, θα κάνουν μια αναδρομή στην πορεία του Αγγελάκα, ξεκινώντας από τις Τρύπες, αρχές της δεκαετίας του ’80, μέχρι σήμερα. Τελευταία στάση η «Γελαστή ανηφόρα», το τελευταίο του cd-βιβλίο-ποιητική συλλογή που κυκλοφόρησε τον φετινό Μάιο και έχει γίνει ήδη χρυσό.

Τρία σε ένα Πρώτη προσπάθεια Η Ξένια Γαργάλη και ο Περικλής Μπισκίνης κάνουν το δισκογραφικό τους ντεμπούτο με τον δίσκο «Πλαστελίνη» και τον παρουσιάζουν σήμερα, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, στον Ιανό (Σταδίου 24, Αθήνα). Η μουσική του Περικλή δημιουργεί ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από soul, acid jazz και pop στοιχεία, με τον μοναδικό ήχο του βιμπράφωνου και των άφρο πνευστών, ενώ οι στίχοι της Ξένιας και η εκφραστική φωνή της συνδυάζουν την ελληνική γλώσσα με τη δυτική μουσική.

Την Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Αθήνα) η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Νίκος Πορτοκάλογλου και ο Βασιλικός θα εμφανιστούν μαζί σε μια συναυλία με τίτλο «Πες μου μια λέξη». Μαζί με την Ορχήστρα των Κυκλάδων -υπό τη διεύθυνση του Νίκου Κυπουργού- θα τραγουδήσουν γνώριμους σκοπούς που έχουν γραφτεί από μεγάλους Ελληνες δημιουργούς. Οσοι παρευρεθούν στο Ηρώδειο θα απολαύσουν τραγούδια διαχρονικά και επίκαιρα, τα οποία θα τους μαγέψουν, θα τους συγκινήσουν και θα τους ενθουσιάσουν. Τα έσοδα από τα εισιτήρια θα διατεθούν εξ ολοκλήρου στην ένωση Μαζί για το Παιδί.

Η Εθνική Λυρική Σκηνή, το μοναδικό λυρικό θέατρο της Ελλάδας, καλείται να ανταποκριθεί σε πολλαπλούς στόχους και απαιτήσεις προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάλογες προσδοκίες των διαφορετικών ομάδων κοινού στις οποίες απευθύνεται. Στο πλαίσιο αυτό, ο προγραμματισμός της δεν μπορεί παρά να είναι πολυσυλλεκτικός και να πηγαίνει ταυτόχρονα προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Αυτό είναι η πρόκληση και ο προορισμός της. Το φετινό της πρόγραμμα περιστρέφεται, όπως και στην περίπτωση όλων των μεγάλων λυρικών θεάτρων του κόσμου, γύρω από το κλασικό ρεπερτόριο, εντάσσοντας σε αυτό ορισμένα από τα απαιτητικότερα έργα, όπως τον «Μάκμπεθ» και τον «Οθέλλο», τις δύο σαιξπηρικές τραγωδίες του Βέρντι, ή τον «Ντον Τζοβάννι», το αριστούργημα του Μότσαρτ. Τη φετινή χρονιά κλήθηκαν να συνεργαστούν με την ΕΛΣ σκηνοθέτες διαφορετικών γενεών και τάσεων, Ελληνες στη μεγάλη πλειονότητά τους, στο πλαίσιο της πολυσυλλεκτικής καλλιτεχνικής λογικής του θεάτρου. Από τον σκηνοθέτη και ακαδημαϊκό Σπύρο Ευαγγελάτο, τον πολύπειρο σκηνοθέτη όπερας Νίκο Σ. Πετρόπουλο, ως τον Γιάννη Χουβαρδά -που άφησε ένα τολμηρό και καθαρό στίγμα κατά τη θητεία του στο Εθνικό- και τη Ροδούλα Γαϊτάνου -που βρίσκεται στο ξεκίνημα μιας σημαντικής καριέρας σε όπερες του εξωτερικού-, οι σκηνοθέτες που κλήθηκαν από την ΕΛΣ υπόσχονται έναν συναρπαστικό διάλογο με σπουδαία έργα. Η παρουσία, για δεύτερη χρονιά, του Γιάννη Κόκκου συνεχίζει μια δημιουργική σχέση εμπιστοσύνης, που ελπίζουμε όλοι να αποδώσει βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους καρπούς. Η φετινή χρονιά είναι η πρώτη μιας σταθερής συνεργασίας μου με την ΕΛΣ ως σκηνοθέτης και συνεργάτης του καλλιτεχνικού διευθυντή Μύρωνα Μιχαηλίδη. Η σκηνοθεσία της «Νυχτερίδας» του Στράους είναι για μένα μια τεράστια ευκαιρία σε ένα είδος (την οπερέτα) και σε ένα έργο που αγαπώ ιδιαίτερα. Ταυτόχρονα, συμβάλλω στον προγραμματισμό των συναυλιών του φουαγιέ της ΕΛΣ, διοργανώνοντας έναν κύκλο αφιερωμένο στην ελληνική οπερέτα, όπου θα παρουσιαστούν τέσσερα από τα ξεχασμένα έργα του εκπληκτικού αυτού ρεπερτορίου. Αλέξανδρος Ευκλείδης

Σινεμά

16

Gosling is back! Η συνεργασία τους στο “Drive” ήταν εκρηκτική. Δύο χρόνια μετά ο Ράιαν Γκόσλινγκ και ο Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν συναντιούνται ξανά στο αιματοβαμμένο «Μόνο ο Θεός συγχωρεί», που δίχασε τον περασμένο Μάιο κοινό και κριτικούς στο Φεστιβάλ των Καννών. Σίγουρα η υποδοχή δεν ήταν τόσο αποθεωτική όσο στο “Drive”. Κατηγορήθηκε ως «κενό περιεχομένου», «υπερβολικά στιλιζαρισμένο», «σκηνοθετικά επιδειξιομανές»... Πόση σημασία έχουν όμως στ’ αλήθεια όλα αυτά, όταν για εκατομμύρια σινεφίλ πρόκειται απλά για τη νέα ταινία του Ράιαν Γκόσλινγκ, που δεν θα έχαναν ποτέ και για κανέναν λόγο; Ο πλέον ανερχόμενος σταρ του american cinema εδώ και δύο περίπου χρόνια υποδύεται τον Τζούλιαν, έναν έμπορο ναρκωτικών, μια περσόνα του υποκόσμου της Μπανγκόκ και ιδιοκτήτη ενός μπαρ πυγμαχίας. Οταν ο αδελφός του και συνέταιρός του βιάζει και δολοφονεί ένα ανήλικο κορίτσι, ο πατέρας του θύματος τον σκοτώνει. Και ενώ ο Τζούλιαν τον συγχωρεί, η μητέρα του που καταφθάνει από την Αμερική ζητάει εκδίκηση για τον θάνατο του γιου της...

Κάπως έτσι ξεκινάει ένας κύκλος βίας και αίματος, που αγγίζει τα όρια του εξωφρενικού. Ο Ρεφν δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο να σοκάρει με την εικόνα, παρά με την ουσία. Διαδοχικές σεκάνς, άρτια στιλιζαρισμένες -τόσο που παραπέμπουν σε art installation ή διαφημιστικό κλιπ διά χειρός ενός δεξιοτέχνη σκηνοθέτη- ευφραίνουν τον αμφιβληστροειδή του θεατή, χωρίς να καταφέρνουν ωστόσο να πείσουν για τον ρεαλισμό τους. Η εξαιρετική φωτογραφία σε συνδυασμό με τη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ και τον μαγνητισμό που προκαλεί άμα τη εμφανίσει του ο Γκόσλινγκ συγκαταλέγονται αναμφισβήτητα στα υπέρ της ταινίας, που δεν καταφέρνει όμως -ίσως και να μην την αφορά- να υπερβεί το «χάρτινο» των ηρώων της και να κάνει ένα βαθύτερο σχόλιο για τη βία και το σκοτάδι της ψυχής. Εδώ όλα φωνάζουν ότι «τα παιδία παίζει». Πάντα με στιλ που σαγηνεύει φυσικά.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Apple man

Xρυσός... Γούντι

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Στιβ Τζομπς, του ανθρώπου που ηγήθηκε μίας πραγματικής ψηφιακής επανάστασης, το Χόλιγουντ επιχειρεί να μεταφέρει ένα μέρος -το πιο δημιουργικό- της πολυτάραχης ζωής του στη μεγάλη οθόνη. Εστιάζοντας στην περίοδο 1971-1991, το “Jobs” παρακολουθεί τα βήματα του νεαρού Τζομπς προς την κορυφή. Από την εποχή που ίδρυσε την ασήμαντη τότε Apple Computers στο γκαράζ των γονιών του μέχρι τη δημιουργία του κολοσσού της Apple. Ο Αστον Κούτσερ (μάλλον άστοχη επιλογή) υποδύεται τον Τζομπς σε μια ταινία όπου ο πραγματικός σταρ είναι ο ίδιος ο κεντρικός της ήρωας. Η ταινία ”Jobs” προβλήθηκε σε avant premiere στις 16 Σεπτεμβρίου από τη Winbank, τον βραχίονα της ηλεκτρονικής τραπεζικής της Τράπεζας Πειραιώς.

Η «Θλιμμένη Τζάσμιν», το πρόσφατο δημιούργημα του Γούντι Αλεν, με πρωταγωνίστρια την Κέιτ Μπλάνσετ, έχει ήδη κατακτήσει τον τίτλο της πιο εμπορικής του ταινίας στο αμερικανικό box office. Η παρουσία της στα ερχόμενα Οσκαρ μπορεί να θεωρείται από τώρα δεδομένη, αλλά ακόμα και αν ο Γούντι Αλεν δεν πανηγυρίσει άλλο ένα χρυσό αγαλματάκι, είναι βέβαιο ότι δεν θα μείνει με άδεια χέρια. Η Ενωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου ανακοίνωσε ότι θα τον τιμήσει με το Βραβείο Cecil B. DeMille για τη συνολική του προσφορά στην έβδομη τέχνη στην επερχόμενη Τελετή Απονομής των Χρυσών Σφαιρών στις 12 Ιανουαρίου του 2014. Προς το παρόν πάντως ο αεικίνητος Γούντι ασχολείται με τα γυρίσματα της επόμενης ταινίας του στη Νότια Γαλλία.

17

20-26.09.2013

Ελληνικές πρεμιέρες Το 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» περιλαμβάνει φέτος περισσότερες πρεμιέρες νέων ελληνικών ταινιών από ποτέ. Εμείς σας προτείνουμε το Top5. Η «Λιμουζίνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου μας προσκαλεί σε ένα διαφορετικό road trip από το Παρίσι του ’60 στην Ελλάδα του σήμερα! Ο Νίκος Κουρής, ο Δημήτρης Καταλειφός και ο Παύλος Χαϊκάλης πρωταγωνιστούν και ο Λευτέρης Βογιατζής μας αποχαιρετά... κινηματογραφικά (Παρασκευή 20/9, στις 8 μμ. στον Δαναό). Οσοι την είδαν στη δημοσιογραφική προβολή βούρκωσαν. Μία σχεδόν δεκαετία μετά το «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Ο μπαμπάς μου», η Πέννυ Παναγιωτοπούλου επιστρέφει με το “September”, όπου η Κόρα Καρβούνη και η Μαρία Σκουλά έρχονται κοντά πολεμώντας τη μοναξιά τους (Σάββατο 21/9, στις 8 μμ. στο Οπερα).

Ο απόλυτος στόχος Ο μετρ των καταστροφολογικών υπερπαραγωγών Ρόλαντ Εμεριχ («Ημέρα Ανεξαρτησίας», «Μετά την επόμενη μέρα») επιστρέφει και αυτή τη φορά κάνει σκόνη και θρύψαλα το απόλυτο σύμβολο των ΗΠΑ. Στο «Λευκός Οίκος: Η πτώση» μία ομάδα τρομοκρατών από την Κορέα εισβάλλει στον Λευκό Οίκο κρατώντας όμηρο τον Αμερικανό πρόεδρο και απειλώντας με ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Για κακή τους τύχη όμως ο πρώην μυστικός πράκτορας Τζον Κέιλ βρίσκεται την ώρα της επίθεσης στο κτίριο... Αφθονη δράση, θεαματικές σεκάνς, απίστευτα κλισέ, εθνικοπατριωτικές ατάκες και ένα μιλιταριστικό ντελίριο που δοκιμάζει τις αντοχές σου.

Συνοδεία μουσικής Συνεχίζονται μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου οι προβολές του 4ου Φεστιβάλ Βωβού Κινηματογράφου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Αριστουργήματα του Μπάστερ Κίτον, του Σεργκέι Αϊζενστάιν, του Εριχ Φον Στροχάιμ, του Λουί Μπουνιουέλ, αλλά και το πρώτο ντοκιμαντέρ στην ιστορία του κινηματογράφου, το θρυλικό «Ο Νανούκ του Βορρά» του Ρόμπερτ Φλάερτι, αποτελούν το μενού των επόμενων ημερών. Ολες οι ταινίες προβάλλονται συνοδεία ζωντανής μουσικής από σημαντικούς Ελληνες σολίστες. Η είσοδος είναι ελεύθερη, αλλά είναι απαραίτητη η κράτηση θέσης στο 210 3418578 (Δευτέρα-Παρασκευή 11 πμ. έως 2 μμ.).

Ο Χάρης Φραγκούλης και ο Δημήτρης Λάλος αποδεικνύονται... «Αισθηματίες» στη νέα ταινία του Νίκου Τριανταφυλλίδη, όπου δύο νεαροί που βοηθάνε στις βρομοδουλειές του έναν αρχαιοκάπηλο τοκογλύφο πέφτουν θύματα του θεού Ερωτα (Πέμπτη 26/9, στις 8 μμ. στο Ιντεάλ). Μετά το Σαν Σεμπαστιάν, το “Luton” του νεαρού Μιχάλη Κωνσταντάτου κάνει την πανελλήνια πρεμιέρα του βάζοντας στο μικροσκόπιό του μία κοινωνία που γεννά τη βία και απαιτεί τον αυτοπεριορισμό. Από τα ελληνικά must του φεστιβάλ (Παρασκευή 27/9, στις 8 μμ. στον Δαναό). Τέλος, η κινηματογραφική επιστροφή του Γιώργου Τσεμπερόπουλου με το «Ο εχθρός μου» και τον Μανώλη Μαυροματάκη να πέφτει θύμα μιας συμμορίας μεταναστών που εισβάλλει στο σπίτι του και βιάζει την κόρη του, έρχεται να στοχαστεί πάνω στο θέμα του ρατσισμού σε μια κοινωνία που ταλανίζεται από την κρίση (Σάββατο 28/9, στις 8 μμ. στον Δαναό).

Βιβλίο

18

Διπλός πράκτορας Οι Αγγλοσάξονες έχουν το εξής πολύ ενδιαφέρον και αρκούντως επιτυχημένο γνωμικό: «Don’t judge a book by its cover», ελληνιστί «μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του». Ή από τον εκδοτικό του οίκο, έρχομαι να προσθέσω. Το ότι για αρκετά χρόνια τα κατασκοπικά έργα του Τζον Λε Καρέ -κομψοτεχνήματα ψυχολογικής έντασης- δεν συμπεριλαμβάνονταν στο μυαλό του Ελληνα αναγνώστη στην κατηγορία «λογοτεχνία αξιώσεων» αποτελεί τρανό παράδειγμα επαρχιωτισμού και δήθεν κουλτούρας. Ολων ημών που δεν ακουμπάγαμε τα βιβλία του γιατί δεν τα έβγαζε ένας εκδοτικός με παράδοση στην «υψηλή λογοτεχνία». Φευ, για τους λάτρεις του συγγραφέα, ο Αύγουστος τούτος πρέπει να υπήρξε υπέροχος. Μια και όχι ένα, αλλά δύο βιβλία του εκδόθηκαν στη γλώσσα μας. Το καινούργιο του πόνημα, γραμμένο φέτος, τιτλοφορούμενο «Μια ευαίσθητη αλήθεια» (εκδ. Bell / Χαρλενίκ Ελλάς), καθώς και ένα από τα πρώτα του έργα, γραμμένο το μακρινό 1968, με τίτλο «Μια μικρή γερμανική πόλη» (εκδ. Καστανιώτη). Τόσο ο «φρέσκος» όσο και ο «ψυχροπολεμικός» Λε Καρέ έχουν ένα βασικό κοινό: η ένταση και οι

καταστάσεις στα βιβλία του -ακόμα και όταν διακυβεύονται παγκόσμια μυστικά- είναι πραγματικές, είναι ανθρώπινες. Και όχι φαντασμαγορικές και επιφανειακές αλά James Bond.

O κατά κόσμον Ντέιβιντ Κόρνγουελ έχει αγαπηθεί από εκατομμύρια αναγνώστες, ενώ ουκ ολίγες είναι οι ταινίες που «πάτησαν» σε δικές του πλοκές. Ομως δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη επιβράβευση από εκείνη που προέρχεται από ομότεχνους, από συνάδελφους. Ο πολύς Ιαν Μακ Γιούαν, ένα από τα βαριά χαρτιά της βρετανικής λογοτεχνίας του σήμερα, δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή του στην “The Telegraph” πως είναι επιτέλους καιρός να απονεμηθεί το Βραβείο Booker στον κ. Λε Καρέ. Βέβαια, ακόμα και αν συμβεί αυτό, ο τελευταίος μπορεί και να το αρνηθεί. Οπως περίπου έκανε πριν από λίγα χρόνια ζητώντας το όνομά του να αφαιρεθεί από τη λίστα των υποψηφίων. Ο ίδιος είχε πει: «Δεν συμμετέχω σε διαγωνισμούς λογοτεχνίας». Δεν έχει σημασία, άλλωστε η ουσία βρίσκεται στα γραπτά του. Στα κείμενα ενός από τους σημαντικότερους Αγγλους λογοτέχνες του μεταπολεμικού κόσμου.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Παλιά καραβάνα

Μηχανορραφίες

Ο Τζίμμυ Κορίνης αποτελεί τη ζώσα ιστορία του pulp ελληνικού «αστυνομικού». Ο άνθρωπος υπήρξε διευθυντής του θρυλικού περιοδικού «Μάσκα» - τι να λέμε τώρα; Σήμερα, ύστερα από άπειρα χρόνια αποδημίας σε αγγλικά εδάφη, προσπαθεί μια διαδικτυακή αναβίωση του maska.gr και συνεχίζει να εκδίδει. Το τελευταίο του πόνημα τιτλοφορείται «Επιθανάτιος γρίφος» (εκδ. Γαβριηλίδη), πρόκειται για κλασική ελληνική «αστυνομική» περιπέτεια και ακολουθεί κατά πόδας τον υπαστυνόμο Δημήτρη Γιαννίδη και την ομάδα του. Ο κεντρικός ήρωας, βάζοντας μπροστάρη το δαιμόνιό του, θα ρισκάρει θέτοντας τους πάντες σε κίνδυνο για να λύσει μια υπόθεση, το κλειδί της οποίας βρίσκεται στις τελευταίες λέξεις ενός άντρα καθώς ψυχορραγεί.

Στον παρεξηγημένο στίβο του ιστορικού μυθιστορήματος, η Ισμήνη Καπάνταη έχει διακριθεί πολλάκις, με τα βιβλία της να μεταφέρονται -πράγμα όχι και τόσο σύνηθες- και σε άλλες γλώσσες. Το πρόσφατα εκδοθέν «Σικελικός Εσπερινός» (εκδ. Καστανιώτης) αναφέρεται στην ίσως πιο ξακουστή -και αιματηρή- λαϊκή εξέγερση των μεσαιωνικών χρόνων. Και όπως είναι γνωστό, το βυζαντινό χρυσάφι βοήθησε σε αυτή την κατεύθυνση... Το κείμενο ακολουθεί δύο χαρακτήρες που συνδέονται ερωτικά μέσα σε έναν κόσμο επικίνδυνων μυστικών, διεθνών δολοπλοκιών και συνωμοσιών. Εάν λατρεύετε τις μηχανορραφίες και τον Μεσαίωνα (βλέπε “Game of thrones”), το ανάγνωσμα θα σας ανταμείψει. Αλλωστε η πολυπλοκότητα της βυζαντινής διπλωματίας ξεπερνάει κάθε ευφάνταστο σεναριογράφο.

O αιώνιος εργένης

Μπερλουσκονισμός

Το έργο του Αρη Σφακιανάκη βρίσκεται στον αντίποδα μιας σοβαροφανούς και δυσνόητης λογοτεχνίας, διαθέτοντας έντονα στοιχεία αυτοβιογραφίας και αυτοσαρκασμού. Αυτό παραμένει το μοτίβο και στο τελευταίο του μυθιστόρημα «Παντρεμένες» (εκδ. Κέδρος). Ορδές γυναικών βρίσκονται εξαπατημένες από έναν πλαστικό χειρούργο. Εκείνος ζητάει βοήθεια από έναν συγγραφέα για να εξευμενιστούν οι Μαινάδες. Ο 50άρης εργένης Παρθένιος Σατανάκης (!) θα κάνει το καθήκον του... Οχι προσπαθώντας να αποδείξει πως η εργένικη ζωή είναι καλύτερη από αυτή των παντρεμένων. Αλλά με ευτράπελη διάθεση και αντίληψη πως πρόκειται για αλληλοσυμπληρούμενα μεγέθη.

Μια τυπική μεσοαστική οικογένεια. Ο μπαμπάς καθηγητής, πλέον σε σύνταξη, πνιγμένος σε μια θλίψη. Η μαμά αποφάσισε καθυστερημένα να πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Η κόρη δοσμένη σε χαμένο έρωτα. Και ο γιος; Εκείνος σκεπτόμενος αναψηλαφεί το πρόσφατο παρελθόν και το παρόν του, φοιτητής Iστορίας γαρ. Με ένα όνομα να επανέρχεται και να σκεπάζει τα πάντα: Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Οχι μόνο ως άτομο, αλλά και ως ιδέα. Ο νεαρός Πάολο ντι Πάολο στο πρώτο του μυθιστόρημα «Πού ήσασταν όλοι» (εκδ. Ικαρος) καταθέτει ένα δυνατό δείγμα γραφής, αφήνοντας μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον, όντας και εκείνος ένα παιδί της εποχής του «Καβαλιέρε».

19

20-26.09.2013

Μεγάλες προσδοκίες Οι «Μεγάλες προσδοκίες», ένα εμβληματικό μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς, καταπιάνονται σε μεγάλο βαθμό με την έννοια της φιλοδοξίας. Μιας κινητήριου, όμοιας με δίκοπο μαχαίρι, δύναμης. Αναλογιστείτε κάποιες μεγάλες υποσχέσεις: «Θα σε ξετρελάνω απόψε...» αλλά και σε καθαρά ατομικό επίπεδο: «Θα περάσω 20 μαθήματα αυτή την εξεταστική». Σας έχουν φέρει σε δύσκολη θέση, έτσι δεν είναι; Το ίδιο συμβαίνει και με τις «μεγάλες αναγνωστικές προσδοκίες» μετά το τέλος του καλοκαιριού. Φριχτή η πλάνη όσων θεωρούμε πως θα συνεχίσουμε και μέσα στη χρονιά στους ίδιους ρυθμούς - δεν θα μας αφήσει η ζωή, είναι σίγουρο. Οι λόγοι πολλοί και άκρως καταθλιπτικοί. Θέτοντας όμως ρεαλιστικούς στόχους μπορεί κανείς να συνεχίσει και μέσα στη σεζόν το διάβασμα. Μαζί με τους στόχους, βέβαια, καλό είναι να τεθούν και κάποιοι κανόνες του τύπου: κλείνουμε το ίντερνετ και την τηλεόραση για μία ώρα την ημέρα, διαβάζουμε κρατώντας μολύβι γραμμή γραμμή ώστε να νικήσουμε την καταραμένη αδυναμία συγκέντρωσης, επιλέγουμε βιβλία που πρώτα από όλα θα μας ψυχαγωγήσουν και όχι τίποτα αγχωτικά ψυχοφθόρα «τούβλα» με μόνο σκοπό να πουλήσουμε μούρη στην παρέα μας. Εάν ούτε τότε τα καταφέρνουμε, υπάρχουν και τα κόμικς, που είναι πιο ευανάγνωστα, βρε αδερφέ, και στην τελική τα audio books για συντροφιά στο τιμόνι και κατά την πλύση των πιατικών. Πέρα από το αστείον του πράγματος, υπάρχει και μια σημαντική, κατά την άποψή μου, αλήθεια. Εάν κανείς φροντίσει να αφιερώνει (μόλις) δέκα λεπτά για να διαβάσει δέκα σελίδες την ημέρα, στο τέλος του χρόνου θα έχει βγει κερδισμένος, έχοντας «τελειώσει» δέκα περίπου βιβλία. Και αυτό είναι ποιότητα ζωής. Και δεν εννοώ ότι η ποιότητα κρύβεται στο ότι θα έχει επιτελέσει το καθήκον του ως αναγνώστης. Κρύβεται όμως στο ότι θα έχει μπει, θα έχει βουτήξει, θα έχει γευτεί και νιώσει δέκα διαφορετικές αφηγήσεις, κάποιες από τις οποίες -εάν είναι τυχερός- ίσως τον συντροφεύουν μια ζωή.

Θέατρο

20

Φιλόδοξο πείραμα Τη δική της σύγχρονη ματιά για το κλασικό μοτίβο της όπερας επιχειρεί για ακόμη μία φορά η ομάδα Oper(O) με την παράσταση «Αναμονή για τη νύχτα - Waiting for night», ενώ ταυτόχρονα επιστρατεύει το συνολικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ για να δημιουργήσει ένα ενιαίο και πρωτότυπο έργο. Η Ειρήνη Γεωργαλάκη, που υπογράφει τη σκηνοθεσία του έργου, επισημαίνει: «Πρόκειται για μια παράσταση που δανείζεται αυτόνομα καλλιτεχνικά έργα, τους αλλάζει χρήση και τα επανατοποθετεί σε ένα καινούργιο πλαίσιο. Μέσα σε ένα τοπίο απόλυτης καταστροφής, μιλάμε για αξίες και ιδανικά -ίσως χαμένα- με τα πιο λυρικά μέσα, δημιουργώντας έτσι ένα «κακοφορμισμένο» ποίημα, η εναντίωση στο οποίο θα μας κρατήσει ζωντανούς. Χωρίς εμφανή πλοκή, γινόμαστε μάρτυρες της πιο αρχέγονης βίαιης πάλης, ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα του Ανθρώπου, με

την ελπίδα ότι αυτή δεν έχει χαθεί ακόμα κάνοντάς μας παθητικούς, ανίκανους και δέσμιους της σύγχρονης σαθρής καθημερινότητας». Από τις 26 Σεπτεμβρίου, λοιπόν, στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης (Φρυνίχου 14, Πλάκα) θα δεσπόζει μια τρισδιάστατη, ογκώδης κατασκευή (γλυπτό), η οποία συνομιλεί με μια λυρική τραγουδίστρια επί σκηνής. Οι δυο τους συνθέτουν τον ολόκληρο Ανθρωπο, τον χαρακτήρα που παλεύει να αντιληφθεί τις συνθήκες και να τις ξεπεράσει. Ενστικτωδώς και μέσα από την εσωτερική πάλη, έρχεται αντιμέτωπος με το υπαρξιακό δράμα και τα αδιέξοδα της ανθρώπινης φύσης, όπως αυτά αναδύονται μέσα από το έργο του σπουδαίου Βρετανού δημιουργού. Μια 11μελής ορχήστρα τούς συνοδεύει σε μοτίβα πέρα από τα στεγανά της κλασικής μουσικής, ενώ οι προβολές εικαστικών βίντεο ολοκληρώνουν την ιδιαίτερη δραματουργία. Τη σκηνογραφία και τα βίντεο της παράστασης έχει επιμεληθεί ο εικαστικός Μανώλης Χάρος.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

21

20-26.09.2013

Τα ρέστα επί σκηνής Πριν το τέλος Η ομάδα Vasistas μάς προσκαλεί στην παρουσίαση της νέας της δημιουργίας “Domino” από τη Δευτέρα 23 έως και την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου (Σίνα 31, Κολωνάκι). Μια βουβή χορογραφία για το παρόν και το αόριστο μέλλον, για την οποία η Αργυρώ Χιώτη -που υπογράφει τη σκηνοθεσία- έχει βασιστεί στο έργο του Ευγένιου Ιονέσκο «Παιχνίδια σφαγής», εφαρμόζοντας στο έργο τους ιδιαίτερους αφηγηματικούς κώδικες και τη σκηνική γλώσσα που εξελίσσει η ομάδα τα τελευταία χρόνια.

Πέντε ηθοποιοί, δύο άντρες και τρεις γυναίκες, εισβάλλουν σε ένα σπίτι με αυλή και αμέτρητα δωμάτια. Η Βλασία Κουτσού, ο Φώτης Λαζάρου, ο Γιώργος Μακρής, η Φαίδρα Παπανικολάου και η Νατάσα Σφενδυλάκη κινούνται σε αυτά τα δωμάτια και τα παρατηρούν να γεμίζουν με κέρματα που έπεσαν από τα χέρια του Κωστή και του κάθε Κωστή που πλήρωσε τα λάθη άλλων, που πλήγωσε άλλους. Η παράσταση «Ο μικρός εγώ», βασισμένη στο βιβλίο του Κώστα Ταχτσή «Τα ρέστα», παρουσιάζεται από αύριο, Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου, στο Bρυσάκι (Βρυσακίου 17, Πλάκα). Τα τραγούδια της παράστασης ερμηνεύει η Νεφέλη Κουρή.

Στο ίδιο έργο θεατές Oι «Θεατές» του Mάριου Ποντίκα σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου θα ανέβουν για δεύτερη χρονιά στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Αθήνα) από αύριο, Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου, και για 20 παραστάσεις. Επειτα από μια πολύ επιτυχημένη περυσινή σεζόν, η παράσταση έρχεται να φωτίσει ξανά -40 χρόνια μετά τη δημιουργία του έργου- τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας. Σε ένα δωμάτιο ενός άθλιου ξενοδοχείου ένας «θεατής» παρακολουθεί από μια τρύπα στον τοίχο το δράμα ενός ανάπηρου πρώην ταγματασφαλίτη και της γυναίκας του. Την τρομερή μαρτυρία του θα μοιραστεί στη συνέχεια με τη δική του σύντροφο, καθώς το κοινό κρυφοκοιτάει τώρα τη δική του ιστορία. Η Στεφανία Γουλιώτη, ο Νικόλας Παπαγιάννης, η Αλκηστις Πουλοπούλου και ο Νίκος Ψαρράς σε δύο γειτονικά δωμάτια ξενοδοχείου καλούνται να μεταφέρουν την εξαθλίωση που πολλοί βιώνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες.

Πρόβα εκλογών Στις 22 Σεπτεμβρίου θα διεξαχθούν οι ομοσπονδιακές εκλογές στη Γερμανία. Σήμερα και αύριο (20-21/9) όμως θα διεξαχθούν οι ίδιες εκλογές στην Ελλάδα και για την ακρίβεια στο BIOS (Πειραιώς 84, Κεραμεικός) από την ομάδα aliens-vote.org. Στη ριζοσπαστική performance ένας ακτιβιστής (o Στάθης Κόκκορης) θα παρουσιάσει σε 50 λεπτά το φάσμα των γερμανικών πολιτικών κομμάτων, τους εκπροσώπους τους και θα εξηγήσει τους στόχους για την εσωτερική αλλά και για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Μια προεκλογική εκστρατεία ως παραμορφωμένο καλλιτεχνικό γεγονός, πιστή όμως στους κανονισμούς της κατανομής του τηλεοπτικού χρόνου, στο τέλος της οποίας το κοινό καλείται να ψηφίσει.

Ολοι στον δρόμο Το Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου θα γεμίσει και φέτος -για πέμπτη χρονιά- το Ιστορικό Κέντρο και τους δρόμους γύρω από την Ακρόπολη με χρώματα. Τριάντα ομάδες και πάνω από 200 καλλιτέχνες από σήμερα (20/9) έως τις 30 Σεπτεμβρίου θα παρουσιάσουν συνολικά 100 παραστάσεις. Το φεστιβάλ, εκτός από τις παραστάσεις θεάτρου δρόμου, θα περιλαμβάνει και δράσεις με βάση άλλες μορφές τέχνης, χοροθεατρικές παραστάσεις, happenings, workshops, παραστάσεις κουκλοθέατρου, καθώς και μουσικές μπάντες ή και εικαστικές δράσεις, πάντα με αφετηρία τον δημόσιο χώρο.

Στο πρώτο δωμάτιο, μια γυναίκα που δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίσει την τραγική καθημερινότητά της δολοφονεί τον κοινωνικά απόκληρο άντρα της και στη συνέχεια αυτοκτονεί. Στο δεύτερο, ο «γείτονας», ένας άνεργος ηδονοβλεψίας, παρακολουθεί με έκπληξη αλλά και με απάθεια τα δρώμενα από μια τρύπα στον τοίχο του δωματίου του και αργότερα τα διηγείται με ψυχραιμία στην εξίσου ψυχικά ακρωτηριασμένη ερωμένη του. Το ζευγάρι σχολιάζει με σκληρότητα την κατάρρευση της σχέσης των «γειτόνων» τους, χωρίς να είναι σε θέση να αντιληφθεί τη δική του τραγική αποξένωση.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

22

Χαμένη γενιά Το δίκτυο «Ασφάλεια με ανθρώπινα δικαιώματα. Αστυνομική βία και αυθαιρεσία» του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας διοργανώνει ένα αφιέρωμα στον καλλιτέχνη Alfredo Romano στον εκθεσιακό χώρο του CAMP (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά). Η ιστορικός τέχνης Giorgia Romano αναφέρει χαρακτηριστικά για τη δουλειά του Ιταλού εικαστικού: «Ευανάγνωστες στην τέχνη του Alfredo Romano είναι οι αναφορές στη βυζαντινή τέχνη, στην Ελλάδα, στον μεσογειακό πολιτισμό. Τα πάντα μοιάζουν να ταλαντεύονται ανάμεσα στην καταβύθιση και την ανάδυση, την κατακρήμνιση και την αναγέννηση, την εκμηδένιση και τον καθαρμό, το φως και τη σκιά. Είναι μια ποιητική πικρή και άμεση. Ενσαρκώνει και μαρτυρεί τον σπασμό που τραντάζει τη σύγχρονη κοινωνία. Εργο φορτωμένο με ένταση. Για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του καθενός μας».

Tόσο η συγκεκριμένη έκθεση όσο και οι συζητήσεις και οι ομιλίες που πραγματοποιήθηκαν στις 18 Σεπτεμβρίου στον χώρο -με καλεσμένους μεταξύ

άλλων την Αναστασία Τσουκαλά, αναπληρώτρια καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris XI, και τον Χρήστο Καρρά, εκτελεστικό διευθυντή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών- γίνονται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης εκστρατείας με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αστυνομική αυθαιρεσία. Η Διεθνής Αμνηστία, άλλωστε, αποτελεί ένα παγκόσμιο κίνημα με εκατομμύρια υποστηρικτές που αγωνίζονται για την προστασία των διεθνώς αναγνωρισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι προσπάθειές της αυτές έχουν βραβευθεί στο παρελθόν με το Νόμπελ Ειρήνης (1977) και το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών (1978). Τα εγκαίνια της έκθεσης του Alfredo Romano στο CAMP, με επίτιμο καλεσμένο τον ίδιο τον καλλιτέχνη και τίτλο «Una genarazione meno. Tra luci e ombre - Μια γενιά λιγότερη. Ανάμεσα στα φώτα και τις σκιές», θα πραγματοποιηθούν σήμερα, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, στις 7 μμ., ενώ η δουλειά του θα παρουσιάζεται στον χώρο μέχρι και αύριο, Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

23

20-26.09.2013

Κήπος από χαρτί Η δεύτερη ατομική έκθεση του Νίκου Παπαδόπουλου με τίτλο «Κήπος Ζεν» εγκαινιάζεται σήμερα, Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, στην γκαλερί ΑΔ (Παλλάδος 3, Ψυρρή). Η νέα σειρά έργων του από χαρτί είναι αφιερωμένη στα θέματα που απασχολούν τον Ελληνα εικαστικό, όπως είναι η φύση, ο χρόνος, η μορφή, η αέναη επανάληψη, η ανάγκη για ενδοσκόπηση και η παραίτηση από την επιθυμία. Δημιουργώντας τον δικό του «γιαπωνέζικο κήπο» από δεκάδες χιλιάδες χάρτινα χαλικάκια στο εσωτερικό της γκαλερί, ο καλλιτέχνης παράγει μια σχεδόν λυρική σύνθεση που μοιάζει βασισμένη στις αρχές του πουαντιγισμού και στη σύγχρονη ψηφιακή εικόνα των pixel. Η έκθεση ολοκληρώνεται στις 2 Νοεμβρίου.

Τοπικές ταυτότητες Παράλληλα με τo project “Desk Issues”, που θα παρουσιαστεί στο Sluice Art Fair του Λονδίνου, ο Χώρος 3 137 (Mαυρομιχάλη 137, Νεάπολη) εγκαινιάζει τη νέα σεζόν με την έκθεση “I Wanna Be A Materialist But I Just Kant”. Στην έκθεση, η οποία θα φιλοξενείται στον χώρο μέχρι τις 6 Οκτωβρίου, συμμετέχουν οι Πάκυ Βλασσοπούλου, Αλεξία Καραβέλα, Νατάσσα Μπιζά, Κοσμάς Νικολάου, Κώστας Ρουσσάκης και το γυναικείο φωνητικό σύνολο ΕξΗ. Αναφορικά με τη δουλειά τους οι καλλιτέχνες εξηγούν: «Επιχειρούμε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα, όσο ασταθές και αν είναι, το οποίο να αναδεικνύει τις τοπικές ταυτότητες των έργων τέχνης».

Ο νικητής του ΔΕΣΤΕ Ο Κώστας Σαχπάζης είναι ο νέος καλλιτέχνης που διακρίθηκε πριν από λίγες ημέρες με το Βραβείο ΔΕΣΤΕ 2013. Ο Ελληνας εικαστικός έχει πάρει μέρος σε μια σειρά από εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως είναι η έκθεση “Hell as Pavilion” στο Palais de Tokyo, αλλά και η συμμετοχή του στην πρόσφατη “Art Basel” με την γκαλερί Andreas Melas & Helena Papadopoulos. Η Bice Curiger, μέλος της εξαμελούς κριτικής επιτροπής των φετινών βραβείων, επεσήμανε για την επιλογή αυτή: «Το φετινό Βραβείο ΔΕΣΤΕ απονέμεται στον Κώστα Σαχπάζη για το σύνθετο γλυπτικό έργο του. Πρόκειται για ένα έργο που ενσπείρει την αμφιβολία στο εσωτερικό όλων των στεγανών κατηγοριών της τέχνης και της ιστορίας της, ενώ επίμονα πραγματεύεται τις πολλαπλές εκφάνσεις μιας ιδέας διακριτικής αποσταθεροποίησης».

Τεμαχίζοντας το σώμα Ο Θανάσης Μουτσόπουλος υπογράφει την επιμέλεια της νέας ομαδικής έκθεσης «Σώμα διαμελισμένο», που παρουσιάζεται στην αίθουσα τέχνης Εκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Κολωνάκι) μέχρι τις 5 Οκτωβρίου. Στην έκθεση παίρνουν μέρος πέντε νέες εικαστικοί: Μαριλένα Αλιγιζάκη, Εβίτα Γαβριήλ, Νίκη Γκουλέμα, Σοφία Γρηγοριάδου, Παναγιώτα Νικολάου. Περιγράφοντας τη δουλειά τους, ο ιστορικός τέχνης και επιμελητής αναφέρει: «Το κεντρικό πλαίσιο εδώ είναι ένα έντονο ενδιαφέρον για το Σώμα, όχι στην εξιδανικευμένη εκδοχή του, αλλά μέσα από εκδοχές του που εμπλέκουν την ασθένεια, τη φθορά, τη γήρανση, τις ψυχικές παθήσεις και τον θάνατο».

Εικόνες Αττικής Τα μικρά μυστικά της αττικής γης παρουσιάζονται στην έκθεση φωτογραφίας του ερευνητή και προέδρου της Λαογραφικής Εταιρείας Ασπροπύργου, Παναγιώτη Πέστροβα, στις 4, 5 και 6 Οκτωβρίου στο Muddler Bar (Περικλέους 56, Σύνταγμα). Με τίτλο «Αττικής ματιές», οι φωτογραφίες μάς ταξιδεύουν από το κέντρο της Αθήνας στον Ασπρόπυργο, στο Μαρκόπουλο και σε άλλα σημεία της Αττικής. Κάθε κτίριο, κάθε γωνιά κρύβουν μικρούς θησαυρούς, τους οποίους ο φωτογράφος ανακαλύπτει και απαθανατίζει σε μια προσπάθεια να καταγράψει τις ομορφιές που έχουν διασωθεί. Τα εγκαίνια της έκθεσης είναι την Παρασκευή 4 Οκτωβρίου στις 8:30 μμ.

«Ο Σαχπάζης», συνεχίζει η ίδια», μοιάζει να δημιουργεί ζωγραφικούς πίνακες, ενώ στην πραγματικότητα σωρεύει υλικά σε προσεκτικά ζυγιασμένες στοίβες ή συγκεντρώνει αντικείμενα που είναι και δεν είναι αυτό που προσποιούνται πως είναι. Στο έργο του, το απολύτως συγκεκριμένο και το αφηρημένο συναντιούνται. Τα σχέδια εκτελούνται στον χώρο, αντικατοπτρίζοντας ενίοτε παραστατικά στοιχεία, σαν μια παραπομπή ή ένα πορτρέτο της γύρω πραγματικότητας, και θολώνοντας το νόημά τους».

Διαβάζω

24

Μοναχική περίπολος στην Αθήνα Κείμενο: Παναγιώτης Ράμμης

Ονομάζομαι Ρ. Καθήκον μου να περιφρουρώ τις κοιμισμένες και ασύνειδες ζωές των συμπολιτών μου, κάνοντας περιπολίες γύρω από το άθραυστο περίβλημα της νύχτας. Εδώ, στο πάρκο, κάθομαι για ώρες μες στις αβυσσαλέα ζεστές ώρες. Ακοίμητος φρουρός της τάξης. Και σκέφτομαι. Oλο σκέφτομαι ότι η μοίρα μού χάρισε την τύχη αυτή, που οφείλω να την υπηρετώ χωρίς ποτέ να την προδώσω... Με θλίψη αντικρίζω τα γυάλινα κτίρια να γλιστρούν στην ατελείωτη ροή των δρόμων. Ο ιδρώτας κυλά πάνω τους σαν διαμαντένια κάμπια, γυρεύοντας τη μεταμόρφωσή της σε μια υγρή υπόσχεση ονείρων. Τα δέντρα γύρω μου καχεκτικά. Ο θερμός άνεμος τσαλακώνει τα φύλλα στα ριζά τους. Στα κλαδιά κουρνιάζουν κάτι θλιβερά πουλιά. Ακίνητα και άχρωμα· σίγουρα νεκρά στην όψη. Από τα σωθικά τους ξεπροβάλλουν μαύροι ήλιοι. Μια πόρνη δίπλα μου γελά. Η φωνή της αντηχεί παράταιρα μες στη νύχτα που αναρροφά το φως της σελήνης. Φεγγάρι ολόγιομο, μεταλλικό, πληγώνει τις όψεις των αγαλμάτων. Ενας μοναχικός διαβάτης περπατά σκυφτός παραμιλώντας, κρατώντας κάτω από την αμασχάλη του μια μικρή μποτίλια με κρασί. Μες στο σκοτάδι των δωματίων τα σώματα δίνουν τις δικές τους υποσχέσεις. Κι εγώ ασφυκτιώ σ’ αυτή την πολιτεία στην προσπάθεια να διακρίνω λίγο έναστρο ουρανό παραπάνω.

Η καλοκαιρινή καταιγίδα ξάφνου ξεσπά. Οι σιδερένιες ομπρέλες σκουριάζουν στις πλατείες. Η βροχή ταλαντεύεται στα σύρματα. Οι ψιχάλες της, τα πεσμένα δόντια των άστρων. Δόντια αιχμηρά λειαίνουν τα πλακόστρωτα και τα φτερά των περιστεριών. Οι βιτρίνες των καταστημάτων θολώνουν από τις εκπνοές των λιγοστών περαστικών. Στην προθήκη ενός παλαιοπωλείου γυρίζουν οι χάλκινοι τροχοί ενός παμπάλαιου παιχνιδιού· το κουρδιστό άλογο με τα τρία πόδια που με κοιτάζει καρτερικά, μαντεύοντας τη μοίρα μου. Πιο πέρα, κάτι αλητόπαιδα χλευάζουν τον άστεγο ζητιάνο που γλιστρά και σωριάζεται στη λάσπη. Αυτός δεν τα βρίζει. Τα κοιτά με ύφος στωικού προφήτη. Τα σύννεφα κατακίτρινα κρέμονται σαν βρόμικα αποφόρια. Και το νέφος, όμοια με χέρια λεπρών, αγκαλιάζει τις πολυκατοικίες. Η πόλη ζέχνει τσιγαρίλα, φτηνό αλκοόλ και απόπατο. Μες στους υπονόμους οι φλέβες της χτυπούν σ’ έναν υποχθόνιο ρυθμό. Το αίμα της πηγμένο από τα ούρα των αρουραίων μεταγγίζει πόθους, οράματα, προκλήσεις και εφιάλτες. Πώς μπορεί κάποιος να προστατευτεί από τις εκατοντάδες αντανακλάσεις των φωτεινών επιγραφών; Θα ήθελα να άναβα μια πελώρια φωτιά για ν’ αφανίσω όλα αυτά τα αδίστακτα τέρατα. Τα φώτα της πόλης με παραμορφώνουν. Προβάλλουν τις εικόνες της

25

βαρβαρότητας πίσω από εξευγενισμένα και απαστράπτοντα προσωπεία.

παράλογα κι αν φάνταζαν όλα αυτά μέσα σ’ αυτόν τον λαβύρινθο από μπετόν.

Από τα θηρία της ζούγκλας γνωρίζει κανείς πώς να προστατευτεί. Η ζούγκλα έχει τους δικούς της κανόνες. Είναι δεσποτική και αδυσώπητη. Κρύβει παγίδες, αλλά ο διαρκής φόβος που πηγάζει από τα βαθυπράσινα σωθικά της οξύνει στο έπακρο τις αισθήσεις σου. Η βεβαιότητα ότι είσαι τρωτός και αναλώσιμος σε θωρακίζει. Αποκτάς το ένστικτο του ζώου. Αρκεί να μεταμορφωθείς σε ζώο.

Συχνά σκεφτόμουν ότι σ’ αυτόν τον σάρκινο πολτό ίσως να βρισκόταν και κάποιος άλλος πολίτης που να προσπαθούσε, με τις δικές του δυνάμεις, να γίνει ο κυρίαρχος τιμωρός που θα επιβάλει την ποινή του αφανισμού σε όλα τ’ αδυσώπητα καθάρματα. Αυτό μου έδινε θάρρος για να συνεχίσω. Δεν ένιωθα μόνος...

Εδώ όμως έχεις να κάνεις με την ανθρώπινη φύση που είναι συνεχώς ευμετάβλητη. Χιλιάδες ζωές, αίματα που ρέουν σε τσιμεντένιες φλέβες. Στην έρημο μαθαίνεις να κινείσαι μες στην αδέκαστη συνείδηση του ήλιου. Εδώ ο βόρβορος των αυτοκινήτων αποπροσανατολίζει τη σκέψη μου. Προσπαθώ να βουλώσω τ’ αυτιά μου, όπως ο Οδυσσέας που πάλεψε με χιλιάδες στοιχειά. Γιατί εκατοντάδες χιλιάδες φωνές έρχονται κατά κύματα και θρυμματίζουν τις αντιστάσεις μου. Ακόμη και ο αέρας αυτής της πόλης πέφτει πάνω μου σαν αδιαπέραστο τείχος. Ενα αόρατο χέρι με περιορίζει. Μια φυλακή από αέρα. Και το οξυγόνο λιγοστό, μου αναδεύει τα πνευμόνια. Ημουν τόσα χρόνια μια σκιά που περιπλανιόταν στο διάπυρο πλέγμα της πρωτεύουσας. Συμπλεκόμουν με άλλες σκιές σ’ έναν καθημερινό αδιάφορο ρυθμό συναλλαγής. Οσο όμως προχωρούσε ο καιρός συμφιλιωνόμουν με τους ανθρώπους. Παρατηρούσα με συμπάθεια, σχεδόν, τον καθημερινό μόχθο, την πάλη τους για επιβίωση και ανέλιξη, τους μικρούς συμβιβασμούς τους. Οσο

Τώρα, όταν γυρίζω κατάκοπος στο καταφύγιό μου -μια παλιά μονοκατοικία στην οδό Λιοσίων- ακούω το γοερό κλάμα ενός μικρού παιδιού. Το βλέπω να κάθεται καταμεσής σε μια μεγάλη λακκούβα γεμάτη λασπόνερα. Το προσωπάκι του βρόμικο και τα ρούχα του κουρέλια. Ψηλά, πίσω από το ισχνό κορμί του, ορθώνεται ο σκελετός μιας παμπάλαιας οικοδομής που ποτέ της δεν έμελλε να ολοκληρωθεί. Από τα έγκατά της αντηχεί ένας μονότονος χτύπος. Σαν το πάτημα που κάνει ένα ξύλινο πόδι πάνω σε μια μαντεμένια επιφάνεια. Πλησιάζω προς την είσοδο και διακρίνω ένα έπιπλο ρολόι σωριασμένο στην παχιά σκόνη. Τα γρανάζια του δουλεύουν κανονικά με αδιατάραχτη αρμονία, αλλά οι δείχτες του είναι σταματημένοι. Λες και ο χρόνος δεν θέλει να κάνει ούτε ένα βήμα προς τα εμπρός, σημαίνοντας συνεχώς ένα αμείλικτο τώρα. Ενα παρόν αιώνιο, χωρίς μέλλον. Κάθε χτύπος συνδυάζεται μ’ ένα αναφιλητό του παιδιού. Ενός παιδιού που επρόκειτο να μη μεγαλώσει ποτέ. Φυλακισμένο σ’ αυτή τη λασπουριά. Βρόμικο και αξιοθρήνητο. Πηγαίνω προς το μέρος του, αλλά αυτό εξαϋλώνεται. Μόνο ο ήχος του ρολογιού, που μοιάζει τώρα με το αναφιλητό του, ακούγεται πιο επιτακτικά. Καθώς απομακρύνομαι λίγα μέτρα, γυρίζω πίσω το βλέμμα και θωρώ ξανά το παιδί να παίζει μες στις λάσπες. Φτιάχνει πήλινα παιχνίδια. Κι όλο μου χαμογελά, γελά... γελά...

Το αφήγημα του Παναγιώτη Ράμμη «Η έρημος και η ζούγκλα», ένα κείμενο κατάδυση στα όρια της ανθρώπινης συνείδησης, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΩ.

20 -26.09. 2013

26

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

27

20 -26.09. 2013

Πάμε ξανά... με τη Νατάσσα «Eχω ανάγκη φέτος για λίγη ησυχία», μου λέει καθώς συζητάμε όσα σχεδιάζει για τον ερχόμενο χειμώνα. Η ησυχία για τη Νατάσσα Μποφίλιου συνίσταται σε δύο άλμπουμ, μία νέα μουσική παράσταση, εμφανίσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την επαρχία. Θα μπορούσαν να με πιάσουν τα γέλια, αν δεν καταλάβαινα πολύ καλά τι εννοεί. Ησυχία μέσα της. Την αισθάνομαι στα καλύτερά της. Πιο ήρεμη, πιο σίγουρη, πιο γεμάτη. Ακτινοβολεί. «Είμαι καλά. Προσωπικά, ψυχολογικά, στη δουλειά μου. Αναζητώ το φως εμμονικά. Δεν θέλω να αφήσω το σκοτάδι που υπάρχει παντού γύρω μας να με πνίξει». Είναι καλά και το δείχνει. Και επειδή τυχαίνει να τη γνωρίζω προσωπικά αρκετά χρόνια και να τη θεωρώ φίλη μου, πραγματικά το χαίρομαι. Θα περίμενε κανείς ότι το ναυάγιο του πολυσυζητημένου μιούζικαλ «Εβίτα», στο οποίο θα πρωταγωνιστούσε τον χειμώνα, θα την είχε γεμίσει απογοήτευση. Το αντίθετο. Μοιάζει ξαλαφρωμένη. «Ηταν τέτοιο το χρονικό περιθώριο των προβών, που εγώ ως Νατάσσα δεν ένιωθα ασφαλής ότι μπορώ να τα καταφέρω», μου εξηγεί. «Δούλευα έναν χρόνο φωνητικά για να μπορέσω να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις του ρόλου, γιατί το έργο θα ανέβαινε ακριβώς στους ίδιους τόνους με τα ξένα ανεβάσματα. Μιλάμε για μία ροκ όπερα που απαιτεί κλασική παιδεία, την οποία δεν είχα φωνητικά. Δεν ήθελα λοιπόν να κάνω κάτι λάθος. Δεν ήθελα να ξέρω ότι μπορούσα να το αποφύγω και δεν το απέφυγα». Ρίχνει όλο το φταίξιμο πάνω της. Κανονικά θα έπρεπε να σιωπήσω. Επειδή όμως το θεωρώ πολύ άδικο, θα πω μόνο δύο πράγματα δίχως να θίγω ονόματα και υπολήψεις. Πρώτον, η Νατάσσα αγαπάει και σέβεται πραγματικά τη δουλειά και το κοινό της και τα βάζει πάνω από ματαιοδοξίες και απωθημένα. Και δεύτερον, αυτό το κορίτσι πέρα από το τεράστιο ταλέντο της έχει και κάτι άλλο ακόμα πιο πολύτιμο. Εχει ένστικτο. Και έχει μάθει και να το ακούει.

Καθόμαστε και τα λέμε σε ένα καφέ στον Πειραιά. Δίπλα στο Passport. Εκεί που στις 26 Οκτωβρίου θα δώσει το σύνθημα με τη νέα της μουσική παράσταση «Πάμε ξανά». Μαζί με τους σταθερά αγαπημένους της. Τον Θέμη και τον Γεράσιμο. Την οικογένειά της. Πάμε ξανά. Ενας νέος κύκλος αρχίζει. «Μετά την περσινή σεζόν στο Kyklos Stage που χωρούσε 1.500 άτομα, μετά το ‘Πέρασμα των Μάγων’, που ήταν ουσιαστικά το άλμπουμ μίας ολόκληρης δεκαετίας που μας συνδέει προσωπικά και καλλιτεχνικά, θέλαμε κάτι ήσυχο, να παίξουμε σε μουσική σκηνή, ο κόσμος να είναι πιο κοντά μας και να φτιάξουμε κάτι όλοι μαζί. Ετοιμάζουμε λοιπόν ένα ακουστικό live. Θα έχει τη μορφή του unplugged, αλλά θα είναι κανονικά με όλη μας την ορχήστρα. Δεν θέλω να είναι καθόλου στημένο». «Πάμε ξανά». Ο τίτλος της μουσικής παράστασης ανήκει και σε ένα από τα νέα τραγούδια του ολοκαίνουργιου άλμπουμ της «Ανω τελεία», που κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες από τη Feelgood Records. Τρία ελληνικά και τρία αγγλόφωνα τραγούδια σε μουσική του σπουδαίου Στάμου Σέμση και τα λόγια του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Οταν τον περασμένο Ιούλιο άκουσα για πρώτη φορά την «Ανω τελεία», τη θαύμασα για ακόμα μία φορά. «Πώς γίνεται την ώρα που η καριέρα σου κάνει limit up, που γεμίζεις ασφυκτικά μαγαζιά των 1.500 ατόμων, εσύ να μην κυνηγάς το σουξέ;» τη ρωτάω. «Κινούμαι πάντα με το πώς αισθάνομαι. Το ένστικτό μου είναι πιο δυνατό από τη λογική μου. Αποφάσισα να κάνω κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ με έναν ιδιαίτερο και εναλλακτικό συνθέτη, που θα με πήγαινε και εμένα κάπου αλλού καλλιτεχνικά. Μπορεί αυτό να μην αρέσει σε όλους, αλλά νιώθω ότι μου δίνει κάτι διαφορετικό», μου απαντά. Την ακούω στα τρία αγγλικά κομμάτια και αναρωτιέμαι γιατί ακόμα δεν έχει κάνει το μεγάλο άλμα στο εξωτερικό. «Δεν το έχεις σκεφτεί;» «Η αλήθεια είναι ότι εδώ και κάποιον καιρό είχα πολύ σοβαρές προτάσεις. Απλά δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία. Το θεωρούσα λίγο ’κουφό’. Βρί-

σκομαι σε μια φάση όπου αν ερχόταν μία πρόταση ενδεχομένως να την αξιοποιούσα», ομολογεί. Το γυρίζω στο πιο προσωπικό με αφορμή τον τίτλο του νέου άλμπουμ. Πότε η Νατάσσα βάζει τελείες; «Ξέρω πότε να βάλω τελεία. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν θέλουν να αφήνουν υποθέσεις ανοιχτές. Οταν έρθει η ώρα να κλείσω μια σχέση, μια συνεργασία, θα το κάνω. Εχω το θάρρος να τελειώσω κάτι που βλέπω ότι έχει κάνει τον κύκλο του. Οι τελείες που έχω βάλει στη ζωή μου δεν μου έχουν αφήσει πικρίες», απαντάει. Στη σχέση της πάντως με τον Θέμη και τον Γεράσιμο δεν σκοπεύει να βάλει καμία τελεία, ούτε καν καλλιτεχνικά. «Θέλω να δουλεύω με τα παιδιά για πάντα!» μου εξομολογείται, λίγο πριν μου αποκαλύψει κάτι που δεν έχει πει πουθενά μέχρι τώρα. «Ετοιμάζω ακόμα ένα άλμπουμ. Θα είναι δύο τραγουδιστές, ένας άνδρας και εγώ, και δύο δημιουργοί, ένας συνθέτης και ένας στιχουργός. Δεν ήμουν το πρόσωπο που σκέφτονταν οι δημιουργοί. Ακούγοντας όμως τα τραγούδια, μου άρεσαν τόσο πολύ που ζήτησα μόνη μου να συμμετάσχω σε αυτή τη δουλειά». Οff the record μου λέει και τα ονόματα. Και των δημιουργών και του άνδρα τραγουδιστή. Ειδικά με αυτό το τελευταίο θα γίνει χαμός. «Off the record σου είπε όλα τα καλά!» μου λέει γελώντας την επόμενη ημέρα στο τηλέφωνο ο κολλητός μου, ο Στέλιος, που είναι και δικός της κολλητός και βρισκόταν μαζί μας την ώρα της συνέντευξης. Εχει δίκιο. Οff the record μου είπε όλα τα «πικάντικα», τα παρασκήνια, τα φρέσκα τα νέα. Αυτά που συνήθως χαρίζουν αποκλειστικότητες και πηχυαίους τίτλους. Μόνο που όλα αυτά μου τα είπε ως Νατάσσα. Και τη Νατάσσα δεν νιώθω την ανάγκη να τη μοιραστώ με κανέναν. Την Μποφίλιου ευχαρίστως.

28

29

20 -26.09. 2013

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Αναστασία Σιώμου

30

Big deal! Πριν από έξι μήνες γράφαμε σε αυτές εδώ τις σελίδες για την BugSense χαρακτηρίζοντάς την ως startup πρότυπο και ως μία από τις περισσότερα υποσχόμενες νέες ελληνικές επιχειρήσεις του χώρου. Πράγματι, η δικαίωση για τον ιδρυτή Γιάννη Βλαχογιάννη (στο κέντρο της φωτό, ανάμεσα στους στενούς συνεργάτες του Κώστα Πολυχρόνη και Αλέξανδρο Κομπότη) και τον συνιδρυτή και φίλο του Παναγιώτη Παπαδόπουλο δεν άργησε να έρθει. Την περασμένη Δευτέρα ανακοινώθηκε πως η πλατφόρμα τους για κινητά τηλέφωνα, η οποία εντοπίζει προβλήματα και τυχόν κολλήματα στις εφαρμογές και στη συνέχεια ενημερώνει τους προγραμματιστές ώστε να τα διορθώσουν, πωλήθηκε στην -εισηγμένη στον Nasdaq- Splunk. Γεγονός όχι και τόσο απροσδόκητο αν αναλογιστεί κανείς πως κατόρθωσαν μόλις σε δύο χρόνια λειτουργίας να δημιουργήσουν μια startup με έδρα την Αθήνα, γραφείο στο Σαν Φραν-

σίσκο και πελάτες τους εταιρείες όπως οι Samsung, VMWare, Skype, Instagram, Shazam και SoundCloud. Το ποσό της εξαγοράς δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί, αλλά είναι χαρακτηριστικό ότι η αντίστοιχη εταιρεία Crashlytics πωλήθηκε πέρυσι στο Twitter για κάτι λιγότερο από 100 εκατ. δολάρια. Η Splunk θα μπορούσε σε κάθε περίπτωση να υποστηρίξει ένα τέτοιο ποσό, δεδομένου ότι διαθέτει χρηματιστηριακή αξία που ξεπερνά, ούτε λίγο ούτε πολύ, τα 6,3 δισ. δολάρια! Στο σημείο αυτό αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η BugSense είναι κερδοφόρα από την πρώτη χρονιά λειτουργίας της και, όπως τονίζει ο Γιάννης Βλαχογιάννης, «χρειάστηκε χρηματοδότηση μόλις μία φορά και αυτή της τάξης των 100.000 δολαρίων, όταν οι βασικοί μας ανταγωνιστές έχουν χρηματοδοτηθεί συνολικά με 7,5 εκατ. δολάρια». Στο παρελθόν μάλιστα τους είχαν γίνει και άλλες προ-

Η σελίδα της ”Metropolis” για την BugSense όπως δημοσιεύτηκε στις 15 Μαρτίου 2013.

τάσεις με βασικό άξονα τη μετακόμισή τους στο εξωτερικό. Οπως μας είπε ωστόσο ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος: «Προτιμούμε να είμαστε όπου είναι οι πελάτες μας, δηλαδή παντού. Για αυτόν τον λόγο περνάμε αρκετό καιρό μέσα σε ένα αεροπλάνο. Εξάλλου, το να έχεις μια εταιρεία στο ίντερνετ σού δίνει την ευκαιρία να διαλέξεις εσύ το πού θα είσαι. Εμείς επιλέγουμε την Ελλάδα λόγω του ταλέντου της». Και εις ανώτερα!

Κείμενο: Ανδρέας Παπαδάκης

31

20 -26.09. 2013

Ο σύντροφος Πέτρος γράφει... Εχοντας μεγάλη αυτοπεποίθηση για τη δυναμική πορεία που είχε αναπτύξει και αναμένοντας τις εκλογές του 1978 (οι οποίες τελικά διεξήχθησαν έναν χρόνο νωρίτερα και διπλασίασαν το ποσοστό του έναντι των εκλογών του 1974), το ΠΑΣΟΚ πραγματοποίησε την Πρώτη Πανελλήνια Συνδιάσκεψή του το καλοκαίρι του 1977. Ο -23χρονος τότε- Πέτρος Κωστόπουλος, γοητευμένος από την ιδεολογία του νεαρού κόμματος και ήδη μέλος του, έγραψε για τα συμπεράσματά του από τη Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ στη «Θεσσαλία», την εφημερίδα της γενέτειράς του, του Βόλου. Μακριά από κάθε κοντόφθαλμη και στενά κομματική οπτική γωνία, μπορούμε να υποστηρίζουμε ότι η Α΄ Πανελλήνια Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε ένα σημαντικό ορόσημο τόσο στην πρόσφατη πολιτική λειτουργία της χώρας μας όσο και στις εντεινόμενες τελευταία προσπάθειες των πολιτικών κομμάτων για τη δημοκρατικότερη και αποτελεσματικότερη οργάνωση. Πιστεύουμε ότι ένα παρόμοιο πολιτικό γεγονός πρέπει να αποτελεί αντικείμενο ανάλυσης αλλά και κριτικής με σκοπό την κατάληξη σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα.

Για τη δημοκρατικότητα της λειτουργίας του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου: (...) Η Συνδιάσκεψη έδωσε την πρώτη απάντηση στους ισχυρισμούς για «αρχηγικό» ΠΑΣΟΚ, για «καισαρικό» Ανδρέα Παπανδρέου κλπ. Μετά από μια οχτάμηνη προσυνδιασκεπτική διαδικασία, όπου όλα τα θέματα εξετάστηκαν εξαντλητικά, με τη συμμετοχή 27.000 μελών ενεργών (και όχι απλώς εγγεγραμμένων) αποφασίστηκαν οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ και εκλέχτηκε, με ανοιχτές για όλους διαδικασίες, η νέα Κεντρική Επιτροπή καθώς και η κατά τόπους ηγεσία. (...) Πέρα από το γεγονός ότι καταρρίφθηκε ο μύθος του «αρχηγικού» ΠΑΣΟΚ, καταδείχθηκε και μια νομοτέλεια που διαπιστώνεται στην ιστορική εξέλιξη του διεθνούς λαϊκού κινήματος. Δηλαδή σε αντιστοιχία με ανάλογες εξελίξεις εθνικοαπελευθερωτικών ή σοσιαλιστικών κινημάτων, όπως πχ. στη Γιουγκοσλαβία, Αλγερία, Κούβα, Κίνα, Βιετνάμ κλπ., έτσι και στην ελληνική ιστορική εξέλιξη ήταν αναγκαία η εμφάνιση μιας ηγετικής φυσιογνωμίας για να συγκροτηθεί και να ριζώσει ένα δυνατό Σοσιαλιστικό κίνημα. Μιας αναμφισβήτητης προσωπικότητας που δρώντας σαν καταλύτης θα μετέφερε τη φωνή του πολιτικού φορέα μέσα στο λαό (...).

Για το ΠΑΣΟΚ ως φορέα αλλαγής: (...) Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό για πρώτη φορά μετά το ΕΑΜ, μια συγκεκριμένη πραγματώσιμη ελληνική προοπτική, για μια κοινωνία αποκεντρωμένη και αυτοδιαχειριστική, σε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και με τον λαό κυρίαρχο. Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να λειτουργήσει σαν πολιτική έκφραση μιας ιστορικά υπαρκτής κοινωνικής θέλησης, της θέλησης του εργαζόμενου λαού, παρεμβαίνοντας θετικά στις εξελίξεις και καθοδηγώντας την πορεία των αγώνων για μια σοσιαλιστική οικοδόμηση. Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να δεθεί άρρηκτα με τους καθημερινούς αγώνες του εργάτη, του αγρότη, του επαγγελματία, του επιστήμονα, της νεολαίας, μέσα από κοινό προβληματισμό και κοινή πολιτική δράση. (...) Για το ΠΑΣΟΚ η μόνη κινητήρια δύναμη της εξέλιξης είναι ο λαός, και οι επαγγελίες του θα πραγματοποιηθούν στο βαθμό που θα πείσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού για τους στόχους του, το πρόγραμμά του και την καθημερινή δράση, εντιμότητα και δημοκρατικότητα.

32

Κείμενο: Aρης Ασπρούλης

Το θέατρο της ελεύθερης αγοράς Πριν από μερικά χρονιά, ίσως κοντά στο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, ίσως και μέσα σε αυτό, ξεκίνησε ένας δημόσιος διάλογος -κυρίως από τον Τύπο- με βασικό ερώτημα αν η θεσμοθετημένη κατ’ επιλογή επιχορήγηση των θεατρικών παραγωγών από το κράτος αποτελεί έναν ομφάλιο λώρο εξάρτησης μεταξύ του ελεύθερου θεάτρου και της κεντρικής εξουσίας και αν μια πιθανή διακοπή της «κάνουλας» θα επέφερε τον πολυπόθητο απογαλακτισμό, ο οποίος θα αναβάθμιζε αυτομάτως και το καλλιτεχνικό προϊόν και την αγορά του. Η παραπάνω θέση στηριζόταν σε μια αντίληψη που έλεγε ότι, αφού για πολλά χρόνια συγκεκριμένα θέατρα και ομάδες απολαμβάνουν τα οφέλη της κρατικής οικονομικής ενίσχυσης -την ίδια στιγμή που άλλοι «μένουν συστηματικά απέξω»-, καιρός είναι να αναμετρηθούν όλοι και χωρίς διακρίσεις στην ελεύθερη αγορά και «όποιος αξίζει να επιζήσει θα επιζήσει».

Η αλήθεια βέβαια είναι άλλη. Ολοι γνωρίζαμε τότε ότι ο κλοιός στα οικονομικά του κράτους στένευε ασφυκτικά και πως ο τεχνοκρατισμός που διέπει τους καιρούς μας δεν θα έδινε την παραμικρή ευκαιρία σε περαιτέρω επιδότηση του θεάτρου. Ο πολιτισμός δεν είναι «αποδοτικός» με όρους αγοράς και ως εκ τούτου έπρεπε να σταματήσει να τρέφεται από το «δημόσιο έλλειμμα». Και καθώς από μέρα σε μέρα αναμενόταν και επισήμως οι επιχορηγήσεις να διακοπούν, όλη αυτή η ρητορική είχε ως στόχο την κατασκευή της ιδεολογικής εκείνης βάσης πάνω στην οποία θα αποδεχόμασταν -κοντά στα άλλα- και αυτό. Περνώντας τα τελευταία τρία χρόνια από το «ελεύθερο θέατρο» στο «θέατρο της ελεύθερης αγοράς», διαπιστώνουμε ότι όχι μόνο δεν άλλαξαν πολλά, αλλά τα αδιέξοδα διογκώνονται. Οι απλήρωτες πρόβες έγιναν καθεστώς, οι αμοιβές ξεπερνούν τα όρια του εθελοντισμού, ενώ ελλείψει θεσμικού πλαισίου τα επαγγέλματα του χώρου δεν προστατεύονται. Συμφωνίες άτυπες, δεσμεύσεις που δεν τηρούνται και συνθήκες πλήρους

ανασφάλειας συνθέτουν ένα ενδεικτικό μωσαϊκό της σημερινής κατάστασης - την ίδια στιγμή όπου το εισιτήριο φτάνει πλέον σε μονοψήφιο νούμερο για να γίνει ελκυστικό και παρόλα αυτά οι περισσότερες παραστάσεις συνεχίζουν να «γεμίζουν» μόνο με προσκλήσεις και πακέτα προσφορών. Το θέατρο αυτή τη στιγμή συμβαίνει σε πείσμα των καιρών και όχι επειδή πρακτικά μπορεί συμβεί, ενώ σίγουρα «δεν επιζεί όποιος αξίζει να επιζήσει», αλλά όποιος έχει άλλες πηγές για να συντηρείται. Φυσικά, υπάρχει πάντα και η λύση της αγοράς: να προσαρμόσουμε το προϊόν μας στις απαιτήσεις του πελάτη. Είμαστε όμως σίγουροι ότι αυτό θα είναι για καλό; Είμαστε σίγουροι πως αυτός είναι ο ρόλος του θεάτρου, να προσαρμόζεται στα μέτρα του κοινού και όχι το αντίστροφο; Και ακόμα, είμαστε σίγουροι πως αυτό δεν έχει ήδη συμβεί; *Ο Aρης Ασπρούλης είναι υποψήφιος διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και μέλος της ομάδας Bijoux de Kant.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Μανώλης Αντωνίου

33

20 -26.09. 2013

Ενός λεπτού μυθιστορήματα !

«Τα καλύτερα μυαλά της χώρας φεύγουν για το εξωτερικό». Κοινότοπη φράση που, αν και ξέρουμε ότι αληθεύει, έχουμε βαρεθεί να την ακούμε. Επιστήμονες -κατά κύριο λόγο- που δεν βρίσκουν δουλειά στην Ελλάδα, που δεν τους ικανοποιούν οι προοπτικές εξέλιξης, που τους προσφέρεται μια καλύτερη θέση στο εξωτερικό. Σε πείσμα των καιρών η τέχνη λειτουργεί διαφορετικά. Παιδιά που σπουδάζουν στο εξωτερικό και έρχονται εδώ να υλοποιήσουν τα όνειρά τους. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι και ο Δημήτρης Μπογδάνος, σκηνοθέτης και ηθοποιός, ο οποίος την 1η Οκτωβρίου ανεβάζει την παράσταση «Γαμ.» στο Θέατρο Θησείον. «Ως πιτσιρίκι πίστευα ότι θα γίνω αστροναύτης», απαντάει όταν αναρωτιέμαι τι ήθελε να γίνει όταν ήταν μικρός. Γρήγορα όμως το όνειρο «προσγειώθηκε». «Oταν η φαντασία άρχισε να δαμάζεται, συνειδητοποίησα ότι μόνο το θέατρο θα μπορούσε ενίοτε να με ελευθερώνει. Τώρα δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ότι κάνω κάποιο άλλο επάγγελμα», παραδέχεται με ειλικρίνεια. Πώς έφτασε όμως σε αυτό; «Κατά τη διάρκεια της δραματικής σχολής και ενώ έπαιρνα το πτυχίο μου στις Επιστήμες των Τεχνών από το πανεπιστήμιο, άρχισαν να με τριβελίζουν τα λόγια του δασκάλου μου Δημήτρη Καταλειφού να ασχοληθώ

και με τη σκηνοθεσία. Αυτή όμως που μου φύτεψε το μικρόβιο ήταν η αγαπημένη μου Αθανασία Καραγιαννοπούλου. Ενας άνθρωπος που καθόρισε την πορεία μου». Και κάπως έτσι ο Δημήτρης βρέθηκε στο Λονδίνο και στη συνέχεια στην Αμερική. Να σπουδάζει Σκηνοθεσία, Μιούζικαλ, Οπερα αλλά και Χορό. «Πολυπράγμων και πάντα δραστήριος», σχολιάζω και ο Δημήτρης γελάει. Αποφασίζω να του κάνω μάλλον την πιο κοινότοπη ερώτηση της εποχής. «Γιατί γύρισες στην Ελλάδα;» «Στο Λονδίνο πέρασα μοναδικά», μου εξηγεί. «Το ίδιο και στην Ιταλία και μετέπειτα στην Αμερική. Ωστόσο το Λονδίνο δεν θα ήταν η πόλη όπου θα επέλεγα να περάσω όλη μου τη ζωή, η Ιταλία δεν έχει θέατρο και η Αμερική σε τοποθετεί πολύ μακριά από τους δικούς σου. Από την άλλη στην Ελλάδα έχουμε αξιόλογο θέατρο. Ενδεχομένως φτηνό, ίσως ενστικτώδες, σίγουρα κακοπληρωμένο, αλλά γνήσιο και έντιμο. Και παρότι θα μπορούσα να παραμείνω λίγο ακόμα στο εξωτερικό, δεν ήθελα να κάνω αυτή τη χρονική επένδυση, αφού απώτερος στόχος ήταν η επιστροφή στην Αθήνα». Ας επιστρέψουμε όμως στην αφορμή για αυτή την κουβέντα. Στο «Γαμ.». «Είναι ένα κείμενο που έπεσε τυχαία στα χέρια μου μέσω του αδερφού μου. Με συγκίνησε. Η συμπυκνωμένη αγάπη, η μοναξιά και η τυχαιότητα που περιέχει κέντρισαν το ενδιαφέρον μου». Και έτσι οι ιστορίες

της Κατερίνας Εσσλιν έγιναν παράσταση. Στην οποία πρωταγωνιστούν οι Χάρης Αττώνης, Ναταλία Καλημερατζή, Αγγελική Μαχαίρα, Ιωάννα Μπακαλάκου, Ιωάννα Νασιοπούλου, Νικολίτσα Ντρίζη, Φάνης Παυλόπουλος, Γιώργος Στάμος, Υβόννη Τζάθα και Στέλιος Ψαρουδάκης, ενώ η Μαρίζα Παγκάκη έχει τη σκηνογραφική και ενδυματολογική επιμέλεια. Η παρθενική παρουσίαση του «Γαμ.» έγινε την περασμένη άνοιξη στο Bob Τheater και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική. «Η επιτυχία εκείνων των παραστάσεων, αν και σε στάδιο work in progress, μας έδωσε την ώθηση να προσπαθήσουμε να συντονίσουμε τον τόσο μεγάλο για τη fringe σκηνή της Αθήνας θίασο και, σε συνεργασία με τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο και μαζί με τους δύο πολύτιμους συνεργάτες μου, τον Μανώλη Αντωνίου και τη Μαρία Δημητρίου, να δώσουμε στο πείραμά μας χώρο και χρόνο». Πέρα από τις αμιγώς θεατρικές ασχολίες του, ο Δημήτρης είναι και ο πρωτεργάτης του the.flat, ενός χώρου στο κέντρο της Αθήνας που έχει εξελιχθεί σε διαδραστική πλατφόρμα πολιτισμού. «Μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, ο χώρος πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε σήμερα να χρειάζεται η εργασία και ο χρόνος μιας ομάδας πέντε εθελοντών ώστε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του κοινού και των πιστών flat.mates!»

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

34

Thrill θα πει ανατριχίλα! Στα likes κάποιων φίλων σου κρύβονται πραγματικά θαύματα. Από ένα τέτοιο βρέθηκα να ακούω το ολοκαίνουργιο τραγούδι της Katrin the Thrill με τίτλο “Κiss”. Η φωνή της, η μελωδία, οι στίχοι, ήταν παραπάνω από αρκετά για να θέλω να τη γνωρίσω και από κοντά. Συναντηθήκαμε στη γειτονιά της στα Εξάρχεια και αρχίσαμε να συζητάμε για τη σχέση της με τη μουσική, η οποία δεν ξεκίνησε και με τους καλύτερους οιωνούς. «Με είχαν γράψει σε ωδείο για να μάθω κιθάρα. Τρία χρόνια όμως ο δάσκαλος δεν μου μάθαινε τίποτε άλλο από το ‘Ενα νερό κυρά Βαγγελιώ’! Εκατσα τρία χρόνια εκεί μόνο για χάρη της γιαγιάς Υβόννης. Τη μουσική πάντως τη μίσησα». Η συμφιλίωση ήρθε γύρω στα 17 της, όταν ακολουθώντας ένα συγκρότημα φίλων άρχισε να τραγουδάει και να γρατζουνάει μια ηλεκτρική κιθάρα. «Περνάγαμε ώρες στο στούντιο του Νίκου Μηλιώνη, το «Ηχουργείο»... Ηταν το δεύτερό μας σπίτι. Αργότερα η μπάντα διαλύθηκε και εγώ άρχισα να γράφω τα πρώτα μου κομμάτια. Το 2001 πήγα να σπουδάσω Μουσική στο Μάντσεστερ, έμεινα όμως μόνο έναν χρόνο. Η μεθοδολογία τους μου φάνηκε ασφυκτική. Δεν μπορούσα να εξοικειωθώ τότε με αυτήν».

Στα επόμενα χρόνια η Κατερίνα θα προλάβει να σπουδάσει Ηχοληψία και Μουσική στην Αθήνα, να δημιουργήσει το συγκρότημα Dementia Praecox, να ζήσει για δύο περίπου χρόνια στην Αγγλία και να επιστρέψει στην Αθήνα. «Στο Λονδίνο προσπαθήσαμε πολύ με την Tζίνα Δημακοπούλου (σσ. μουσικό έτερον ήμισύ της μέχρι και σήμερα) να φτιάξουμε μια μπάντα, αλλά δεν τα καταφέραμε. Απλώς έκανα κάποιες εμφανίσεις σε μικρά κλαμπάκια. Κάποια στιγμή είπαμε ‘Φτάνει!’ και γυρίσαμε». Το 2007 βρίσκεται στην Αθήνα και εντελώς τυχαία αποφασίζει να στείλει ένα κομμάτι της στον διαγωνισμό Coca Cola Soundwave, υπογράφοντας ως Katrin the Thrill... «Μια φίλη μου το είχε βγάλει και αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω για πλάκα, δεν περίμενα καν ότι θα υπάρξει συνέχεια. Το είχα σχεδόν ξεχάσει, όταν μετά από μέρες βρήκα μηνύματα που μου ανακοίνωναν ότι είμαι στους φιναλίστ και ότι θα συμμετείχα στο Φεστιβάλ της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσικής στο Σύνταγμα!» Ετσι η Κατερίνα Πανοπούλου σχηματίζει μπάντα κρατώντας το Katrin the Thrill. «Στα επόμενα δύο χρόνια κάναμε πολλά live και μαζέψαμε υλικό για τον πρώτο δίσκο, ο οποίος, αν και ξεκίνησε το 2009, κυκλοφόρησε τρία χρόνια αργότερα. Το ‘Εarth is calling us’ γεννήθηκε ως μια ανάγκη ύστερα από τις τεράστιες πυρκαγιές του

2009. Κυκλοφόρησε το EP και από τις εισπράξεις των πνευματικών δικαιωμάτων καταφέραμε να φυτέψουμε 150 δέντρα σε αναδασωτέα περιοχή της Πεντέλης. Ημασταν ευτυχισμένοι. Τον κυριότερο στόχο μας τον είχαμε πετύχει». Για να πετύχουν όμως και τον τελικό τους στόχο, την κυκλοφορία ολόκληρου του άλμπουμ, χρειάστηκαν τη βοήθεια του κοινού... «Κάναμε μια καμπάνια στο indiegogo, μια πλατφόρμα ανεύρεσης πόρων για κάθε είδους project. Σύμφωνα με τους κανονισμούς έπρεπε να προχωρήσεις σε ανταποδοτικές δράσεις προς τους χορηγούς σου. Ηταν αξέχαστη εμπειρία! Παίξαμε live σε πάρτι γενεθλίων, ανεβάσαμε βίντεο διασκευασμένου κομματιού με αφιέρωση... Κάναμε πολλά! Τελικά μαζεύτηκαν πάνω από 2.000 δολάρια και το άλμπουμ επιτέλους κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2012 με τίτλο ‘Evil Eye Charm’». «Υστερα από τρία χρόνια πολλής δουλειάς και πίεσης, με κατέβαλε μια άρνηση για οτιδήποτε περαιτέρω. Ενα live κάναμε μόνο, ως opening act στην China Woman και αυτό χάρη στην Τζίνα. Τώρα όμως είμαι μια χαρά», μου λέει χαμογελώντας. «Η όρεξη και η δημιουργικότητα έχουν επιστρέψει!» Ακούγοντας το ‘Kiss” και τη διασκευή της στο “The High Road” των Broken Bells δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία...

35

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

20 -26.09. 2013

Κοίτα ποιος σε κοιτάζει «Πείτε μου, είδα καλά; Είναι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου αυτός στην αποβάθρα;» Εχουμε μόλις μπει στον συρμό του μετρό, κινούμαστε ήδη και η διπλανή μου αλαφιασμένη προσπαθεί να κοιτάξει στην αποβάθρα που ξεμακραίνει. «Ναι», της λέω. Μαζί μας ξεμακραίνει και το πρόσωπο (αυτό το βλέμμα, αυτό) του Δημήτρη Παπαϊωάννου πάνω σε μια από τις πολλές επιφάνειες που έχει «φυτέψει» η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε όλα τα μέσα δημόσιας μεταφοράς για να επικοινωνήσει το νέο της πρόγραμμα. «Πείτε μου, ξέρετε αν ετοιμάζει κάποιο νέο έργο; Για αυτό τον διαφημίζουν;» Η καταφατική κίνηση του κεφαλιού μου την έκανε σαφώς πιο ευτυχισμένη. Κουνάει το κεφάλι με επιδοκιμασία και... «Αυτά είναι!» Υποθέτω ότι αντίστοιχες σκηνές εκτυλίσσονται από την Τρίτη σε πολλούς σταθμούς του μετρό, σε συρμούς, αλλά και στους δρόμους που διατρέχουν 60 λεωφορεία και ένα τραμ. Αν αθροίσει κανείς σε αυτά το εσωτερικό τριών συρμών του ΗΣΑΠ, τις μετόπες των καθισμάτων στις αποβά-

θρες, το εσωτερικό δύο συρμών του μετρό, τότε συνειδητοποιεί ότι μια νέα φυλή διαρκώς παρόντων και σταθερών βλεμμάτων βρίσκεται ανάμεσά μας: Είναι οι καλλιτέχνες που θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους στη Στέγη. Αν και επισήμως η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών θα ανακοινώσει το πρόγραμμα για την καλλιτεχνική περίοδο 2013-2014 τη Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου, η Αθήνα και οι πολίτες πρώτοι συλλέγουν στοιχεία και κυρίως ήρωες αυτού του προγράμματος. Και εδώ αρχίζει μια νέα αφήγηση, που αν και έχει καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα, ουσιαστικά από μόνη της αποτελεί ένα νέο genre αστικής δράσης. Μια δράση που δοξάζει τον ίδιο τον καλλιτέχνη, τον βάζει μέσα στο κοινό του, αλλά ταυτόχρονα και στο βάθρο που του αξίζει. Η καμπάνια της Στέγης αποδίδει πραγματικά φόρο τιμής στους Ελληνες καλλιτέχνες, στους ασίγαστους επίμονους δημιουργούς που διακρίνονται και παράγουν εν μέσω της κρίσης, απέναντι στην κρίση, μαχόμενοι με την κρίση. Κατεβαίνοντας στον σταθμό του Συντάγματος οι Αθηναίοι, οι επισκέπτες, οι τουρίστες βλέπουν

δύο σπουδαίους Ελληνες: Αριστερά τον διεθνή Δημήτρη Παπαϊωάννου, που θα παρουσιάσει τη νέα του δουλειά στη Στέγη τον Μάιο (αναγνωρίσιμος και από ξένους χάρη στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και της παρουσίασης της «Πρώτης Υλης» σε Νέα Υόρκη και Εδιμβούργο), και δεξιά τον σκηνοθέτη Μιχαήλ Μαρμαρινό (που έχει σκηνοθετήσει σπουδαία έργα σε σκηνές του εξωτερικού, πρόσφατα σκηνοθέτησε τη «Φαίδρα» του Ρακίνα στην Comedie Francaise, ενώ το «Πεθαίνω σαν Χώρα» έχει ταξιδέψει στην Ευρώπη), ο οποίος ετοιμάζει τον «Φάουστ» για τη Στέγη. Ομως σε όλα τα υπόλοιπα μέσα ανακαλύπτει κανείς και νέους δημιουργούς, έτσι λοιπόν γίνονται γνωστοί και σε ευρύτερο κοινό πέρα από το μυημένο θεατρόφιλο. «Πήρε το μάτι μου και τον Μαρμαρινό;» ρωτάει με ανασηκωμένο φρύδι η διπλανή μου ξανά. Γνέφω πάλι καταφατικά. «Αυτά είναι!» λέει ξανά. Καλώς ήλθατε στο αστικό δάσος, στην πινακοθήκη της Στέγης εκεί έξω, εκεί κάτω.

Φωτό: Βαγγέλης Λαΐνας

Φωτό: Γιώργης Γερόλυμπος

Φωτό: Βαγγέλης Λαΐνας

Φωτό: Γιώργης Γερόλυμπος

36

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

37

20 -26.09. 2013

Ποίηση under construction Οχι, δεν υπάρχει καμία διαστροφή σε αυτό που θα πω: Διαβάζοντας τα στοιχεία για τα υλικά που κάθε μέρα τοποθετούνται στο εργοτάξιο του Φαλήρου -όπου έχει αρχίζει να σχηματίζεται το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος- έχω την αίσθηση πως διαβάζω ένα είδος ποίησης. Δεν θα μπορούσαν τα ακόλουθα να είναι στίχοι; 1.300 πάσσαλοι οπλισμένου σκυροδέματος για τη θεμελίωση των κτιρίων (>25.000 μ.)

3.300 χαλικοπάσσαλοι για την ενίσχυση του λόφου πρασίνου (>50.000 μ.)

320 σεισμικοί μονωτήρες για τη σεισμική προστασία των κτιρίων της Λυρικής Σκηνής και της Βιβλιοθήκης 170.000 κμ. οπλισμένου σκυροδέματος 1.200 δέντρα και 300.000 θάμνοι Ελπίζω να γίνεται αντιληπτή η μεταφορά. Κάθε σπουδαίο τεχνικό έργο ξεφεύγει από την πραγματική του διάσταση, έχει αυτή την ποιητική απόχρωση. Θυμάμαι πάντα τον κορυφαίο πανεπιστημιακό και εμβληματικό μελετητή της νεοελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας Πάνο Μουλά να αναλύει σαν ποίημα τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, λίγο μετά την παράδοσή της στο κοινό. Στο εργοτάξιο του Φαλήρου αυτό το στοιχείο κυριαρχεί, καθώς τα θεμέλια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης μόλις ολοκληρώθηκαν, ο λόφος των 15 μέτρων ανυψώθηκε, οι ανασκαφές με τις περί 1.000 ταφές προχωρούν και οργανώνονται, το πάρκο και η αγορά ετοιμάζονται να υψωθούν. Σε αυτό το σκάμμα της πόλης, το τοπίο κάθε μέρα αλλάζει, κινείται από δονήσεις που έχουν σχέση με τη δημιουργία και μόνο. Ακόμη και το πάρκο που θα αναδυθεί, εκατοντάδες στρέμματα με χιλιάδες δέντρα και φυτά, ήδη ριζώνει στην ελληνική γη. Περισσότερα από 1.100 τεμάχια από διάφορα είδη δέντρων έχουν επιλεγεί από φυτώρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχουν μεταφερθεί σε ειδική μονάδα διαχείρισης δέντρων στην Τραγάνα Βοιωτίας! Εκεί θα μείνουν και θα εγκλιματιστούν πριν από την τελική τους φύτευση στο Πάρκο του Φαλήρου. Μέχρι να αποκαλυφθεί αυτός ο κήπος βέβαια, μέσα στο εργοτάξιο είναι εμφανής η πορεία των

εργασιών. Τη μοναδική ευκαιρία να ζήσουν την εμπειρία του εργοταξίου και να δουν πώς οικοδομείται ένα από τα μεγαλύτερα έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή σε όλη την Ευρώπη θα έχουν από τις αρχές Οκτωβρίου όλο το κοινό της Αθήνας και σίγουρα πλήθος τουριστών που θα δείξει ενδιαφέρον. Μέχρι τα μέσα του επόμενου μήνα θα ανοίξει στο κοινό το Κέντρο Επισκεπτών, αυτή η εφήμερη κατασκευή στην Εσπλανάδα, με θέα σε όλο το εργοτάξιο, όπου οι πολίτες θα έχουν την ευκαιρία να βλέπουν το εργοτάξιο, να ενημερώνονται, να συμμετέχουν σε δράσεις που τους αφορούν και σε ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα, όπως εξηγεί η Λένια Βλαβιανού (φωτό), διευθύντρια Επικοινωνίας του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, όσο και αν είναι επιβλητικό και σχεδόν θηριώδες, θέλει από τώρα -πριν από τα θυρανοίξια του 2016- να κερδίσει το στοίχημα της προσωπικής σχέσης με το κοινό. Να ενταχθεί στην καθημερινότητά του ως μέσο ζωής και ποιότητας και όχι ως πολυτέλεια και δευτερεύουσα ανάγκη. Παράλληλα θα διοργανώνονται με πούλμαν ειδικές ξεναγήσεις μέσα στο εργοτάξιο - αφού προηγουμένως υπάρξει ειδική ενημέρωση, εκδήλωση ενδιαφέροντος και σαφές χρονοδιάγραμμα. Η Αθήνα αποκτά με αυτόν τον τρόπο μια γοητευτική, απρόσμενη πολιτιστική και αστική διαδρομή, που σίγουρα μπορεί να προκαλέσει και το διεθνές ενδιαφέρον. Μια διαδρομή που εκπέμπει μήνυμα δημιουργίας και ανάπτυξης μέσα από το έλος της κρίσης. Ακόμη και αυτό καθαυτό το Κέντρο Επισκεπτών, αν και εφήμερη κατασκευή, έχει σαφείς συμβολισμούς, ανοίγει τον δρόμο για την ανάδειξη της νέας δημιουργίας μέσα στο πάρκο. Οι αρχιτέκτονες είναι δύο φοιτητές που έλαβαν μέρος στον σχετικό διαγωνισμό του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και διακρίθηκαν από τον ίδιο τον σούπερ σταρ της αρχιτεκτονικής Renzo Piano. Πρόκειται για τον Αγι-Παναγιώτη Μουρελάτο (Σχολή Αρχιτεκτόνων, Πανεπιστήμιο Πατρών) και τον Σπυρίδωνα Γιωτάκη (Σχολή Αρχιτεκτόνων-Μηχανικών, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο), δύο παιδικούς φίλους που «έκαψαν» την εξεταστική για να συνεργαστούν, να τιμήσουν το δημιουργικό «μαζί» και κατόρθωσαν να δουν το σχέδιό τους να ορθώνεται στις παρυφές του εργοταξίου. Ο Αγις (αριστερά στη φωτό) και

ο Σπύρος (δεξιά στη φωτό) όλο το καλοκαίρι, κάθε μέρα επί ώρες, βρίσκονταν στον χώρο φορώντας το κράνος και το ειδικό γιλέκο, επέβλεπαν, συμμετείχαν σχεδόν με τα χέρια στη δημιουργία του Κέντρου. Ζητήσαμε από τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο από το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος να μας «ξεναγήσει» στα δεδομένα του εργοταξίου, του πάρκου που απλώνεται σε 215 στρέμματα (χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα 28 στρέμματα του Πάρκου Αθλησης και Αναψυχής που μόλις παραδόθηκε από το Ιδρυμα στον Δήμο της Καλλιθέας). Μερικά ενδεικτικά είναι τα ακόλουθα: Το πάρκο περιλαμβάνει την Εθνική Βιβλιοθήκη (23.000 τμ.), την Εθνική Λυρική Σκηνή (28.000 τμ.), κτίριο στάθμευσης (1.000 θέσεις, 33.000 τμ.), χώρους εστίασης και γραφεία (6.000 τμ.), πάρκο με κήπους, χώρους για εκδηλώσεις και παιδική χαρά. Το πάρκο φιλοξενεί ενδημικά δέντρα και φυτά (1.200 δέντρα και 300.000 θάμνους) με ελάχιστες απαιτήσεις άρδευσης, που δεν επιβαρύνει το δίκτυο πόσιμου νερού, αλλά προέρχεται από συνδυασμό γεωτρήσεων, αφαλάτωσης, επανάχρησης και συλλογής ομβρίων. Ξεχωρίζει το υδάτινο κανάλι με θαλάσσιο νερό (400 μ. επί 30 μ.), που λειτουργεί όχι μόνο ως αρχιτεκτονικό στοιχείο, αλλά και ως στοιχείο διαμόρφωσης μικροκλίματος και ως συμπληρωματικό αντιπλημμυρικό έργο. Το μέγιστο ύψος του κτιρίου είναι 36 μέτρα, ο λόφος ανεβαίνει στα 15 μέτρα, ενώ η πράσινη οροφή της Οπερας σκαρφαλώνει στα 32 μέτρα. Υπάρχει επίσης ενεργειακό στέγαστρο με φωτοβολταϊκά και ύψος 45 μέτρα. Αυτή τη στιγμή, 500 μηχανήματα διαφόρων τύπων υπάρχουν στον χώρο, μεταξύ των οποίων και δέκα οικοδομικοί γερανοί, που από την παραλιακή φαίνονται σαν χέρια υψωμένα στον ουρανό. Επίσης 120 μηχανικοί, υπομηχανικοί και εργοδηγοί όλων των ειδικοτήτων, 40 εργαζόμενοι ως διοικητικό προσωπικό και 350 εργατοτεχνίτες. Στην πλήρη ανάπτυξή του το έργο προβλέπεται να απασχολήσει περισσότερους από 1.500 εργαζομένους ανά ημέρα, από 50 διαφορετικές ειδικότητες. Ενας φίλος έκθαμβος παρομοιάζει το εργοτάξιο του Φαλήρου με το Γαλατικό Χωριό, έναν χώρο δημιουργικών, αποφασισμένων ανθρώπων που μέσα στο σκηνικό της κρίσης πορεύονται με τον δικό τους ρυθμό. Οι Γαλάτες του αστικού πολιτισμού!

38

Κείμενο: Νίκος Τσαούσης

36 χρόνια μετά... Με αφορμή τα 36 χρόνια από τον θάνατο της Μαρίας Κάλλας, η Εθνική Λυρική Σκηνή, μία ημέρα πριν από την επέτειο (15/9), προσέφερε στο αθηναϊκό κοινό μια συγκινητική μουσική διαδρομή προς τιμήν της. Τα μηνύματα που προκύπτουν από τον μουσικό αυτό περίπατο είναι μάλλον αισιόδοξα. Η αθρόα κοσμοσυρροή απέδειξε ότι, παρά τις δύσκολες στιγμές που περνάει ο τόπος μας, ο Ελληνας ξέρει να τιμάει και να αναγνωρίζει τις μεγάλες μορφές όπως η Μαρία Κάλλας, που με την αξεπέραστη τέχνη της ακόμα και σήμερα συνεχίζει να εμπνέει και να καθοδηγεί τους νέους καλλιτέχνες. Δεν θα σταθώ περισσότερο στην περίπτωση Κάλλας, γιατί η εκτενής σχετική βιβλιογραφία δεν έχει αφήσει κανένα απολύτως κενό. Σε ολόκληρη τη διαδρομή, που ξεκίνησε στις 6 το απόγευμα από το Μουσείο Ακρόπολης, ο κόσμος που ακολούθησε, σεβάστηκε, γνώρισε, προβληματίστηκε, εντυπωσιάστηκε από μια τέχνη που μέχρι πρόσφατα αποτελούσε προνόμιο συγκεκριμένης κάστας ανθρώπων. Μέσα από

αυτόν τον περίπατο συνειδητοποίησε τόσο τη λαϊκή της διάσταση, όσο και την εκφραστική δύναμη της όπερας. Το αθηναϊκό κοινό, αλλά και οι επισκέπτες της πόλης είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να ακούσουν από κοντά σε κομβικά σημεία της πρωτεύουσας σημαντικούς Ελληνες καλλιτέχνες με διεθνή καλλιτεχνική πορεία, όπως τους Δήμητρα Θεοδοσίου, Ελενα Κελεσίδη, Celia Katerina Costea, Ειρήνη Καραγιάννη, Βασιλική Καραγιάννη, Μαρία Μητσοπούλου, Τζούλια Σουγλάκου, Αντωνία Καλογήρου, Ελένη Βουδουράκη, Μυρσίνη Μαργαρίτη και Δημήτρη Πακσόγλου. Μια συναισθηματική έκπληξη μας επιφύλασσε η διεθνούς φήμης σοπράνο Δήμητρα Θεοδοσίου, όταν κατέβηκε τις σκάλες του Αρχαιολογικού Μουσείου φορώντας το ίδιο φόρεμα με τη Μαρία Κάλλας από τη θρυλική παράσταση της «Μήδειας» του φλωρεντινού Μάη του 1953 (τιμητική παραχώρηση του μουσείου όπου φυλάσσεται προς τη Δήμητρα Θεοδοσίου). Ενα άλλο σημαντικό μήνυμα που προκύπτει από τον χθεσινό «περίπατο» έρχεται από τη μεριά

των καλλιτεχνών. Βλέποντας το συναισθηματικό, αυθόρμητο αγκάλιασμα του κοινού, όλο και περισσότεροι πείθονται για την αποτελεσματικότητα της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας, ενώ μέχρι τώρα, κυρίως από φοβίες, δεν τολμούσαν την έκθεση σε εξωτερικούς χώρους. Οι μέρες που διανύουμε ωριμάζουν και εκπαιδεύουν τόσο το κοινό μας όσο και τους καλλιτέχνες μας. Οταν ο καλλιτεχνικός πειραματισμός συνοδεύεται από ειλικρίνεια και αγάπη, τότε δεν υπάρχει καμία έκπτωση. Η ελλιπής, εκάστοτε, κυβερνητική πολιτιστική πολιτική δεν θα πρέπει να αποθαρρύνει τους καλλιτέχνες ούτε να τους οδηγεί να κατεβάζουν ρολά, αλλά αντίθετα να τους ωθεί να διευρύνουν τη διεισδυτική παρουσία τους μέσα από καινούργιους δρόμους. O πολιτισμός ήταν και θα είναι αναγκαίος και απαραίτητος. *Ο Νίκος Τσαούσης είναι καλλιτέχνης της Εθνικής Λυρικής Σκηνής

39

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

20 -26.09. 2013

Στιγμές καμπαρέ O Nίκος Μωραΐτης λίγες ημέρες πριν από την επίσημη πρεμιέρα του “Cabaret” στις 4 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δίνει αποκλειστικά στη “Μetropolis“ τα χειρόγραφα δύο τραγουδιών του μιούζικαλ. Το χαρακτηριστικό “Money” και το “I don’t care much” («Το χρήμα» και το «Δεν με νοιάζει πολύ») μας δίνουν ένα δείγμα της δουλειάς που έχει κάνει όλο αυτόν τον καιρό για να αποδώσει τους στίχους του “Cabaret” με έναν πιο ανατρεπτικό τρόπο. Σύμφωνα με τον ίδιο, «το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αποδώσεις στίχους σε ένα έργο δεν έχει να κάνει τόσο με την αναγνωρισιμότητά του όσο, γενικά, με την απόδοση των στίχων των μιούζικαλ στην Ελλάδα». Και εξηγεί: «Συνήθως παρακολουθούμε στίχους που δεν καταφέρνουν να αποβάλουν την αίσθηση του κατεψυγμένου, της μετάφρασης. Αυτό όμως το πρόβλημα ήταν

για εμένα μεγάλη πρόκληση. Σκέφτηκα: Αφού δεν σου αρέσει η απόδοση των στίχων στα μιούζικαλ, μπορείς να προτείνεις κάτι άλλο;» Και αυτή η πρόκληση βγήκε σε καλό, γιατί σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Ρήγο -το ένστικτο του οποίου ο Νίκος εμπιστεύεται- αποφάσισε να φτάσει πολύ κοντά στο περιεχόμενο του πρωτότυπου κειμένου, όντας ανοιχτός στη δική του γλώσσα και στο αίσθημα της στιγμής. «Εμένα χαρά μου θα είναι ο θεατής να μη νιώθει ότι παρακολουθεί στίχους μεταφρασμένους, αλλά κείμενα γραμμένα αυτόματα», συμπληρώνει ο ίδιος. Αγαπημένα του κομμάτια από το έργο; «Το ’Δεν με νοιάζει και πολύ‘ που ερμηνεύει ο Δημήτρης Λιγνάδης και το ’Αν είσαι εγώ’ που ερμηνεύει η Τάνια Τσανακλίδου. Οσοι έχουν δει μόνο το φιλμ δεν τα ξέρουν αυτά τα κομμάτια και πιστεύω ότι θα έρθουν να τους χτυπήσουν κατακέφαλα την ώρα της παράστασης. Είναι πολύ δυνατές στιγμές».

Το “Cabaret” γράφτηκε το 1930. Πόσο επίκαιροι μπορεί να είναι οι στίχοι τραγουδιών που έχουν ειπωθεί πριν από 83 χρόνια; Ο Νίκος είναι ξεκάθαρος. «Τα θέματα είναι πιο επίκαιρα από όσο μπορεί να φανταστεί κανείς, γιατί το ’Cabaret’ αναφέρεται στη Γερμανία της ’Δημοκρατίας της Βαϊμάρης’ - μίας εποχής με φτώχεια, ανεργία και εκκολαπτόμενο ναζισμό, όπως στην Ελλάδα σήμερα. Θα έλεγα ότι ορισμένες στιγμές σοκάρεσαι από το πόσο επίκαιρη είναι η θεματολογία. Από εκεί και πέρα, κάθε εποχή έχει τη δική της γλώσσα. Οπου κάτι μου φάνηκε παλιό στη διατύπωση, το πήρα από άλλον δρόμο. Η θερμάστρα πχ. μπορεί να έγινε καλοριφέρ, αλλά το νόημα μένει ίδιο: αν δεν έχεις λεφτά για να ζεσταθείς τον χειμώνα, η ζωή είναι άδικη».

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Εχεις πολλά χαρτιά στα χέρια σου, Κριέ, σχεδόν όλη την τράπουλα. Το ερώτημα τώρα είναι πώς θα τα χρησιμοποιήσεις. Και κυρίως πώς θα γίνει να μην τα πάρει ο αέρας εκεί στην Πλατεία Προσκόπων όπου πίνεις καφέ. Φυσάει στο Παγκράτι, Κριέ. Και τα χαρτιά σου είναι σημαντικά, Κριέ. Τι θα κάνεις;

Το να πίνεις καφέ κάθε μεσημέρι στην Αιόλου δεν είναι και ο πιο οικονομικός τρόπος να βγάλεις τον μήνα σου, Ζυγέ. Και σε είχα για οικονόμο. Κάνε μια καταγραφή των συνηθειών σου και μείωσε κάπως τις πιο κοστοβόρες. Μα επιτέλους γιατί χρειάζεται να σου τα λέω εγώ αυτά; Εσύ έπρεπε να μου λες πώς να βγάλω τον μήνα.

Οι σχέσεις σου με τον υπόλοιπο κόσμο θα είναι λίγο τεταμένες, Ταύρε. Οταν όμως συμβαίνει αυτό, να θυμάσαι ένα πράγμα: Υπάρχουν άγραφοι κοινωνικοί κανόνες που καμιά φορά ξεχνάς και που είναι πολύ χρήσιμοι σε τέτοιες περιστάσεις. Και αν κάνεις αυτό που θεωρείται κοινωνικά δεκτό, το σύμπαν θα συνωμοτήσει να μη βαρεθείς.

Σκορπιέ, κοντοζυγώνει η ώρα του γυρισμού, του σπαραγμού, και κλαίω την ώρα. Να μη μιλήσω για την ώρα του χαλασμού. Η περίοδος που θα αρχίσουν όλα να αλλάζουν έρχεται γρήγορα και καλά θα κάνεις να είσαι έτοιμος. Επίσης να θυμάσαι το εξής: Τίποτα δεν θα σε βοηθήσει να το περάσεις αυτό πιο καλά από τον Ακη Πάνου.

Μέσα σου έχεις τεράστια όρεξη να παίξεις, Δίδυμε, να φλερτάρεις, να ζουζουνίσεις προς όλες τις κατευθύνσεις. Ελα όμως που απέξω σου έχεις ένα ατσαλένιο επαγγελματικό προφίλ που δεν βοηθάει, δεν αφήνει τους άλλους να πιάσουν το αστείο. Πρόσεχε λοιπόν τις παρεξηγήσεις και κυρίως φόρα κάτι χρωματιστό.

Αν πιάνεις τον εαυτό σου να εκνευρίζεται μόνος του για κάτι που έγινε, Τοξότη, μάλλον είναι είτε γιατί δεν κατάφερες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου είτε γιατί συμβιβάστηκες ενώ δεν έπρεπε και τώρα μετανιώνεις. Από δω και πέρα χρειάζεται να είσαι σαφής ως προς το ποιος είσαι και τι θέλεις. Θυμήσου το και θα με θυμηθείς.

Οι εντάσεις είναι πολλές, Καρκίνε. Τόσο πολλές που θα κάτσεις σπίτι σου τη λίγη ώρα που θα κάτσεις και θα αναρωτιέσαι γιατί δεν ακούγεται κάποιο κομπρεσέρ. Δύο πράγματα μπορείς να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Να αρχίσεις να φωνάζεις: «Δεν περνάω καλά!» σε τυχαίες στιγμές. Και να κόψεις τον καφέ.

Πάρε το αυτοκίνητό, Αιγόκερε, ή όλα τα λεωφορεία του κόσμου και τράβα προς Αγιο Στέφανο. Θέλεις να κάνεις μια μικρή απόδραση, αλλά σε έχει πιάσει και το φθινόπωρο και δεν μπορείς να βγεις και από την πόλη, οπότε οι παρυφές της μπορούν να λειτουργήσουν ως καλή μέση λύση. Α ναι, πάει και προαστιακός.

Είσαι έτοιμος για δράση, Λέοντα, και με καλές πιθανότητες να τα καταφέρεις όλα με θριαμβευτικό τρόπο. Εμπόδια θα υπάρχουν βέβαια, αλλά το μόνο που θα καταφέρουν είναι να κάνουν τον θρίαμβό σου ακόμα μεγαλύτερο. Γιατί ποιος δεν θαυμάζει αυτόν που τερματίζει τον μαραθώνιο με βαρίδια στα πόδια;

Κάνε μια εκ βαθέων συζήτηση με κοντινό φίλο, Υδροχόε, έχεις να ακούσεις πράγματα που κρύβονταν από την επιφάνεια και θα σε εκπλήξουν. Ευχάριστα ή δυσάρεστα, μένει να φανεί. Αυτό που πρέπει να θυμάσαι εσύ είναι ότι η πληροφορία είναι δύναμη, ειδικά τώρα που ψήνεσαι για δολοπλοκίες και μπάχαλα.

Χτυπήσαμε τοίχο, Παρθένε; Ακολούθησε τα βήματά σου προς τα πίσω και δες πού έκανες λάθος. Θυμήσου με ποιους μίλησες και τι είπες. Ανοιξε email και μηνύματα. Βρες το λάθος και διόρθωσέ το. Στην περίπτωση μάλιστα που χτύπησες τοίχο κυριολεκτικά, απλά φώναξε την οδική ασφάλεια.

Στα νερά σου θα βρεθείς και πάλι, φίλε Ιχθύ. Το φθινόπωρο μπήκε για τα καλά, εσύ είσαι όμως το ζώδιο που κρατάει το καρπούζι σφιχτά στο στήθος του και πηγαίνει στην παραλία με την πρώτη ευκαιρία, μάλλον μέχρι να βρέξει καρέκλες, τραπέζια και καναπέδες. Απόλαυσέ το λοιπόν όσο μπορείς, Ιχθύ!

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

41

20 -26.09. 2013

Downtown burger Η καλή ιδέα από νωρίς φαίνεται. Αυτό ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση των αδελφών Βασίλη και Γιάννη Χαριτάκη, που άνοιξαν ένα νέο στέκι για τους φανατικούς του burger στο κέντρο της Αθήνας. Οι γειτονιές γύρω από το Μοναστηράκι, γύρω από τις πλατείες Καρύτση και Αγίας Ειρήνης, το Σύνταγμα, την οδό Κολοκοτρώνη, βιώνουν τεράστιες αλλαγές τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο κύμα της κρίσης παρέσυρε αρχικά μαζί του μεγάλο αριθμό ιστορικών επιχειρήσεων, οι οποίες αναγκάστηκαν να κλείσουν αφήνοντας διαθέσιμα μερικά από τα πιο εμπορικά σημεία της πόλης. Οι αλλαγές στις ανάγκες και τις προτεραιότητες, με πρώτη εκείνη από τον κλάδο της εστίασης, μετέτρεψαν πολλά άδεια μαγαζιά σε νέα μπαρ, εστιατόρια και μεζεδοπωλεία. Η περιοχή έχει κυριολεκτικά πλημμυρίσει με νεολαία που, αν διαθέτει ένα χαρτζιλίκι, προτιμάει να το ξοδεύει για ποτό, καφέ ή φαγητό. Ιδιοκτήτρια πολύ γνωστού καταστήματος με είδη ραπτικής που έχει εδώ και δεκαετίες την έδρα του στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης μού έλεγε ότι η γειτονιά αυτή της Αθήνας, γνωστή για τα

υφασματάδικά της και τα παρεμφερή είδη, έχει πλέον αλλάξει χρήση: «Γεμίσαμε μπαρ και φαγάδικα», είχε πει χαρακτηριστικά στη διάρκεια της κουβέντας μας.

ρος για street food», μου εξηγεί. «Κοίτα, φόβος υπάρχει πάντα, αλλά αν είσαι γνώστης του αντικειμένου και πατάς γερά στα πόδια σου, τότε ο κόσμος ανταποκρίνεται».

Πραγματικά, δεν θυμάμαι ακριβώς τι επιχείρηση βρισκόταν στη θέση του Hot Hot Burger, αλλά εδώ και λίγους μήνες η καθολική επιτυχία του Βασίλη και του Γιάννη έχει θολώσει τη μνήμη μου. Από τις πρώτες ημέρες που άνοιξε το μαγαζί, η δυνατή ροκ μουσική του που ακουγόταν από μακριά, ένα μενού από αυθεντικές αμερικανικές γεύσεις και οι χαμηλές τιμές του μάζεψαν τους πελάτες των γύρω μπαρ για φαγητό.

Συμφωνεί και ο Βασίλης, ο οποίος τονίζει ότι δεν είναι εύκολο να πετύχεις όταν δεν ξέρεις τι πας να κάνεις, μόνο και μόνο επειδή το έκανε κάποιος άλλος και πήγε καλά. «Πρέπει να αγαπάς αυτό που επιχειρείς». Εκτός από τις γεύσεις, που όπως αποδεικνύεται ο Αθηναίος θέλει να του θυμίζουν την Αγρια Δύση, αυτό που έχει σίγουρα παίξει ρόλο στην επιτυχία είναι η χαλαρή ροκ ατμόσφαιρα που συναντάς. Ομως τώρα που βρίσκονται στο Κέντρο τι έχουν να πουν για την εμπειρία τους; «Τα καλύτερα, αλλά και τα χειρότερα», απαντάει ο Γιάννης. «Το κράτος βρίσκεται πολύ πίσω και δεν βοηθάει σε κανένα σημείο της διαδρομής. Το μόνο που θέλει από τους επιχειρηματίες είναι λεφτά και μόνο λεφτά».

Πόσο δύσκολη είναι μια απόφαση για έναρξη νέας επιχείρησης στην καρδιά της κρίσης; «Πάντα είναι δύσκολη, ειδικά σε αυτή την περίπτωση», εξηγεί ο Γιάννης, που πιστεύει ότι όταν πας να κάνεις ένα βήμα μπροστά καλό είναι πριν να το έχεις μελετήσει προσεκτικά. Η ιδέα του καταστήματος, που όπως λέει του ήρθε μάλλον ξαφνικά, είχε δοκιμαστεί με επιτυχία ήδη από το περασμένο φθινόπωρο στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου μαζί με τον Βασίλη άνοιξαν το πρώτο τους burger place. «Η αιτία ήταν ότι δεν υπήρχε τριγύρω χώ-

Το έχουμε ξαναπεί: ακόμα και στην εποχή της κρίσης, όταν τολμάς, υπάρχουν περιθώρια επιτυχίας. Η πόλη και εμείς όλοι χρειαζόμαστε τη γεύση που αφήνει. Τώρα περισσότερο από ποτέ.

Αγορά

42

Πρεμιέρες στην Αθήνα Το 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» ανανέωσε και φέτος το ραντεβού του με το σινεφίλ κοινό και με την υποστήριξη του ΟΤΕ άνοιξε τις πύλες του στις 18 Σεπτεμβρίου, με περισσότερες από 200 ταινίες στο πρόγραμμά του. Τα τελευταία οκτώ χρόνια, οι «Νύχτες Πρεμιέρας» έχουν αποτελέσει πλατφόρμα προβολής ποιοτικών ταινιών από τον ανεξάρτητο κινηματογράφο, έχοντας συγκεντρώσει πε-

Ιδέες εξοικονόμησης ρισσότερους από 50.000 θεατές. Το φεστιβάλ δίνει τη δυνατότητα στους σινεφίλ να ενημερώνονται για όλες τις τάσεις του μοντέρνου κινηματογράφου και να παρακολουθούν πρώτοι τις ταινίες που αναμένεται να γίνουν μεγάλες επιτυχίες. Οι «Νύχτες Πρεμιέρας» ρίχνουν αυλαία στις 29 Σεπτεμβρίου με την ταινία «Η ζωή της Αντέλ», που απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα τον Μάιο στο Φεστιβάλ Καννών.

Αφιερωμένη στην εξοικονόμηση ενέργειας στις μεταφορές θα είναι η 4η διεθνής έκθεση ECONOMIC DRIVING-AutoGAS & Natural GAS που θα πραγματοποιηθεί στο ΜΕΚ Παιανίας στις 22-24 Νοεμβρίου. Οι επισκέπτες θα γνωρίσουν τις νέες τεχνολογίες και εφαρμογές για τα οχήματά τους που επιτρέπουν την παράλληλη χρήση εναλλακτικών καυσίμων, προσφέροντας δραστική μείωση των εξόδων κίνησης.

Γνώριμες γεύσεις Νέες γεύσεις chips μάς σερβίρει η Tsakiris, εμπνευσμένες από τα τοπικά προϊόντα της Ελλάδας. Πιο συγκεκριμένα, η εταιρεία προσθέτει στην γκάμα chips που διαθέτει, τα Tsakiris Chips Πιπεριές Φλωρίνης, όπου η γνωστή γλυκιά γεύση και το άρωμα από τις πιπεριές Φλωρίνης συνδυάζονται για πρώτη φορά σε σνακ πατάτας, και τα Tsakiris Chips Tοματάκι Σαντορίνης, τα οποία αναδεικνύουν την ιδιαίτερη και φημισμένη γεύση της άνυδρης ειδικής ποικιλίας του κυκλαδίτικου νησιού. Η σειρά «Γεύσεις από Ελλάδα» συνδυάζει γεύσεις από δημοφιλή συστατικά γνωστών περιοχών της Ελλάδας. Η καινοτομία της με γευστικούς συνδυασμούς που ξεχωρίζουν για την ελληνικότητα, την αυθεντικότητα και τη φυσικότητά τους έχει κερδίσει διάκριση στο πλαίσιο του θεσμού «Προϊόν της χρονιάς 2013».

Πέρα από τον Ατλαντικό Μετά την Ευρώπη, τα καταστήματα Public διαθέτουν τώρα την πλήρη γκάμα των ελληνικών προϊόντων πολιτισμού στην Αμερική μέσα από την πλατφόρμα του Amazon. Οι Eλληνες ομογενείς και οι λάτρεις του ελληνικού πολιτισμού στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού θα έχουν πλέον πρόσβαση σε όλες τις δημοφιλείς κατηγορίες βιβλίων, αλλά και σε CD και DVD στην ελληνική γλώσσα. Επιπλέον, οι επισκέπτες του www.amazon.com, με αγορές αξίας άνω των 75 δολαρίων θα επωφελούνται από την ειδική έκπτωση 15%.

Στο πλαίσιο αυτής της πρωτοποριακής συνεργασίας που ξεκίνησε τον περασμένο Μάιο, η Amazon, μετά από πρωτοβουλία των Public, εγκαινίασε για πρώτη φορά τη δυνατότητα αναζήτησης με τη χρήση ελληνικής γραμματοσειράς στην ιστοσελίδα της. Ειδικά για τη βελτιστοποίηση της συγκεκριμένης διαδικασίας τα Public συνεργάζονται στενά με την Amazon με στόχο να διευκολύνουν τον τελικό καταναλωτή. Οσο για τα αποτελέσματα της συνεργασίας, το 93% των καταναλωτών δίνει πολύ υψηλή βαθμολογία στις παρεχόμενες υπηρεσίες.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ντεμπούτο στη ΔΕΘ Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, 14 και 15 Σεπτεμβρίου, οι επισκέπτες της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν πρώτοι το νέο Google Nexus 7 by ASUS και να παρακολουθήσουν σχετική παρουσίαση του προϊόντος από την ομάδα Google Developers Group Θεσσαλονίκης. Ανταποκρινόμενη στην ευρεία αποδοχή που γνώρισε το Google Nexus 7 by ASUS με χιλιάδες πωλήσεις στην ελληνική αγορά, 7 εκατ. πωλήσεις παγκοσμίως και συνεχείς διακρίσεις (“Tablet of the year” και “Best Mobile Tablet”), η Google σε συνεργασία με την ASUS προχώρησε ένα βήμα περαιτέρω αναβαθμίζοντας τα χαρακτηριστικά του δημοφιλούς tablet. H Westnet το φέρνει στους Eλληνες λάτρεις της τεχνολογίας στις 20 Σεπτεμβρίου μέσα από όλα τα μεγάλα δίκτυα καταστημάτων λιανικής και από επιλεγμένα καταστήματα τεχνολογίας, λίγες εβδομάδες μόνο μετά το παγκόσμιο λανσάρισμά του.

Υπερθέαμα στο Βερολίνο Ενα ξεχωριστό event πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της IFA 2013, της μεγαλύτερης έκθεσης ηλεκτρονικών καταναλωτικών ειδών, η οποία πραγματοποιήθηκε από τις 6 έως τις 11 Σεπτεμβρίου στο Βερολίνο. Η Samsung εγκατέστησε 440 οθόνες μεγάλου format (LFDs) στην έκθεση για να προσφέρει δυναμική πληροφόρηση στους επισκέπτες μέσα από τη χρήση οπτικού περιεχομένου. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη εγκατάσταση οθονών στην ιστορία. Οι LFDs διπλασίασαν οπτικά το μέγεθος του εκθεσιακού χώρου, προσφέροντας ακόμα πιο ενισχυμένη εμπειρία θέασης.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Quelle beauté!

44

Αναπόσπαστο κομμάτι

Οι Γάλλοι μπορεί να μη φημίζονται για τις πολεμικές αρετές τους. Ξεχωρίζουν όμως στο μέτωπο του γούστου. Δεν προκαλεί εντύπωση, λοιπόν, που μια γαλλική εταιρεία, η Orée, κατασκεύασε το πιο όμορφο και cool trackpad που έχει δει η αγορά. Πρόκειται για το Touch Slab, ένα trackpad πολλαπλής αφής που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν αριθμητικό πληκτρολόγιο και το οποίο είναι κατασκευασμένο από

ξύλο (σφένδαμο ή φουντουκιά, ό,τι διαλέξεις εσύ). Για να ολοκληρώσει το ρεσιτάλ καλαιθησίας, η Orée απάλλαξε το Touch Slab από τα καλώδια, χάρη σε μια επαναφορτιζόμενη μπαταρία, αλλά και τη σύνδεση Bluetooth με το desktop ή το laptop σου. Η τιμή του ανέρχεται στα 150 ευρώ.

Το A4000i είναι ένα ηλεκτρικό σκούτερ που παράγεται από την ιαπωνική Terra Motors. Εχει αυτονομία 65 χλμ., κάτι που είναι αρκετό για μετακινήσεις μέσα στην πόλη. Η τελική του φτάνει τα 65 χλμ. ανά ώρα. Μπορείς επίσης να συνδέσεις το iPhone σου με το ταμπλό, προκειμένου να λαμβάνεις πληροφορίες από το κινητό σου σχετικά με την ταχύτητα που τρέχεις, πόση μπαταρία απομένει στο σκούτερ κτλ.

www.gentlegiantltd.com

www.terra-motors.com/scooter/a4000i

Για μεγάλα παιδιά

Πολλά σε ένα

Τρέξτε για τη ζωή σας!

Τα μικρά παιδιά μπορούν να παίζουν με μικρές φιγούρες δράσης. Τα μεγάλα παιδιά επιβάλλεται να παίζουν με μεγάλες φιγούρες δράσης. Οπως αυτή της εταιρείας που έχει εύλογα την ονομασία Gentle Giant («αγαθός γίγαντας»). Πρόκειται για μια φιγούρα-ρέπλικα ενός stormtrooper (ο απλός στρατιώτης της μοχθηρής Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας στο “Star Wars”) σε πραγματικές διαστάσεις - το ύψος της ανέρχεται στα 1,83 μέτρα. Τα άκρα του είναι αρθρωτά, ενώ ο stormtrooper συνοδεύεται και από ένα blaster (το όπλο επιλογής του στρατού της Αυτοκρατορίας, το οποίο ρίχνει λέιζερ στον στόχο) σε κλίμακα ένα προς ένα. Αν ψήθηκες όμως, θα πρέπει να κάνεις λίγη υπομονή. Η φιγούρα αναμένεται να βγει στο εμπόριο στο τρίτο τρίμηνο του 2014, αλλά είναι ήδη για προπαραγγελία.

Η προσαρμοστικότητα του ανθρώπου δεν έχει όρια. Αυξάνει η κυβέρνηση την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης; Καις ξύλα. Αυξάνει τη φορολόγηση στην κατοικία; Μετακομίζεις σε μικρότερο σπίτι. Αμέτρητα είναι τα αδιάθετα τεσσάρια και πεντάρια στην Αθήνα. Και για να μην ξεβολευτείς σε τραγικό βαθμό, ο Γερμανός -που μένει όμως μόνιμα στην πρωτεύουσα της Ελβετίας- designer Till Könneker προτείνει να χρησιμοποιήσεις το Living Cube του. Πρόκειται για ένα έπιπλο που συνδυάζει σχεδόν τα πάντα: βιβλιοθήκη, ένα ευρύχωρο ράφι για να εγκαταστήσεις την τηλεόρασή σου, παπουτσοθήκη, μια εξωτερική ντουλάπα για να κρεμάς τα ρούχα σου, μία αποθήκη-δωμάτιο και μια κουκέτα στο πάνω μέρος του επίπλου (τι έπιπλο δηλαδή, κοτζάμ καμπίνα είναι), για να εναποθέτεις το κορμάκι σου έπειτα από μια κουραστική ημέρα. Ο Könneker μπορεί μάλιστα να κατασκευάσει ένα Living Cube βάσει των προδιαγραφών που θα θέσεις εσύ. Το μόνο που θα πρέπει να σε προβληματίσει είναι το πώς θα το κουβαλήσεις από τη Βέρνη.

Οπως έχετε καταλάβει, σε αυτή τη στήλη μάς αρέσει η τεχνολογία. Τρελαινόμαστε όμως και για τους δράκους. Τι καλύτερο, λοιπόν, από το να συνδυάζονται αυτά τα δύο; Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζουμε τον Τραντίνο (εννοείται ότι θα είχε και όνομα), τον μεγαλύτερο δράκο-ρομπότ του κόσμου, ο οποίος μπήκε μάλιστα και στο βιβλίο Γκίνες λόγω του τεράστιου μεγέθους του. Αυτό το τέρας έχει ύψος εννέα μέτρα, μήκος 15,5 μέτρα, ενώ τα φτερά του έχουν εύρος 12 μέτρα όταν ανοίγουν. Ο Τραντίνο μπορεί να κάνει τις βόλτες του σκορπώντας τον τρόμο στους λιπόψυχους περαστικούς, να ανοιγοκλείνει τα φτερά του και -το καλύτερο- να πετάει φωτιές από το στόμα του, κάνοντας στάχτη όσους ιππότες είχαν την άσχημη ιδέα να προσπαθήσουν να τον σκοτώσουν, εξασφαλίζοντας ατελείωτες ώρες μπάρμπεκιου. Εξίσου εντυπωσιακά είναι και τα τεχνικά χαρακτηριστικά του δράκου: κινητήρας τούρμπο ντίζελ δύο λίτρων, 272 υδραυλικές βαλβίδες, 65 κινούμενοι άξονες και 238 αισθητήρες. Εντάξει, μπορεί να μη λέει πολλά απέναντι στον Νοσφιστή του Χόμπιτ, αλλά κάτι είναι και αυτός...

www.gentlegiantltd.com

www.illdesigns.ch

www.tradinno.de

Training Ground

Ο Γιαπωνέζος του Θρύλου Ο γεννημένος το 1989 στην Πάτρα Αντρέας Σάμαρης βρίσκεται στον Ολυμπιακό μόλις τέσσερις μήνες. Στην έναρξη της προετοιμασίας δημιούργησε εξαιρετικές εντυπώσεις, κρίσιμα λάθη του όμως στα πρώτα φιλικά φέρνουν αμφιβολίες για το κατά πόσο είναι αρκετός για τον Ολυμπιακό.

The lunatics have taken over the asylum Τους θυμάστε τους Fun Boy Three; Ηταν ένα ποπ συγκρότημα με ευαισθησίες κοινωνικές, που χάλασε κόσμο στα ’80s. Το αγαπημένο μου τραγούδι τους; Μα φυσικά το μνημειώδες “The lunatics have taken over the asylum”. Ασμα καταπληκτικό τόσο ως σύλληψη όσο και ως ερμηνεία. Ασμα που ταιριάζει απολύτως με την Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ και όλα όσα της συνέβησαν κατά τη διάρκεια του πρόσφατου πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Τώρα που τέλειωσε το πανηγυράκι για την Eθνική μας, όλοι σπεύδουν να ρίξουν τις ευθύνες στον ηγέτη της ομοσπονδίας καλαθόσφαιρας Γιώργο Βασιλακόπουλο και στον προπονητή της ομάδας Αντρέα Τρινκιέρι. Φταίνε και αυτοί αναμφιβόλως, τις κάνανε τις χαζομάρες τους. Αλλά δεν είναι οι φταίχτες οι μοναδικοί και σίγουρα δεν ήταν αποκλειστικά δική τους ευθύνη η συντριβή της Εθνικής στη Σλοβενία. Εφταιγαν και οι παίκτες. Ναι, ναι, ναι, θα το πω εγώ αφού δεν το λένε οι υπόλοιποι, έφταιγαν και οι παίκτες. Οχι επειδή σε κάποιους έλειπε το ταλέντο, όπως προσπάθησαν να υποδείξουν κάποιοι

δημοσιογράφοι - προβάλλοντας παράλληλα τους εκλεκτούς της καρδιάς τους. Οχι γιατί έπεφταν κάτω σαν τα κοτόπουλα από τους τραυματισμούς, μια και αυτό δείχνει κακή προετοιμασία, αλλά όχι κακή πρόθεση. Ούτε γιατί τους ξεφτίλισε η εθνική Φινλανδίας που κανονικά έπρεπε να την κερδίζουμε με τα εφηβικά. Οι παίκτες φταίνε γιατί έβαλαν τους εαυτούς τους πάνω από την ομάδα. Και αποφάσισαν να βγάλουν τα απωθημένα τους εντός και εκτός γηπέδου. Κατέλαβαν το άσυλο με λίγα λόγια και επέβαλαν τους δικούς τους νόμους. Πάνω και πέρα από την ψυχραιμία, πάνω και πέρα από τη στρατηγική, πάνω και πέρα από τη λογική την ίδια. Εξού και το lunatics που λέει ο τίτλος του τραγουδιού. Υπήρχαν στιγμές που η Εθνική Μπάσκετ ήταν τόσο παράλογη, ώστε θύμιζε εκείνο το μυθικό τέρας του Δημήτρη Πουλικάκου: με κεφάλι λιονταριού και σώμα άλλου λιονταριού! Η τελική καταβαράθρωση ήταν μια απολύτως νορμάλ συνέπεια του φαινομένου. Χρήστος Ξανθάκης

Δημοσιογράφοι και οπαδοί απαιτούν μεταγραφές για να καλυφθεί το κενό. Οι προπονήσεις συνεχίζονται και ο Σάμαρης ανεβάζει την απόδοσή του. Ο Φέισα φεύγει, το ελληνικό πρωτάθλημα ξεκινά, τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα δεν έχουν αδειάσει ακόμα τις βαλίτσες τους και έτσι ο Σάμαρης βρίσκεται στη βασική εντεκάδα. Αυτή τη φορά η απόδοση του είναι αντίστοιχη των προσδοκιών με αποτέλεσμα να συμμετέχει ως βασικός στην πρεμιέρα του Ολυμπιακού στο Champions League.

Eίναι η πρώτη του συμμετοχή σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ωστόσο αυτός δεν... χαμπαριάζει και ξεκινάει ονειρικά. Η εμφάνισή του απέναντι στους πανάκριβους σταρ της Παρί είναι εκπληκτική, κρατάει όμως μόνο ένα ημίχρονο. Στο δεύτερο μέρος, μέσα στην απόλυτη καθίζηση της ομάδας του Ολυμπιακού, γίνεται ο μοιραίος παίκτης της. Το ματς λήγει 1-4 και ο Σάμαρης στα αποδυτήρια ξεσπάει σε κλάματα... Μπορεί αυτή τη στιγμή να έχει πέσει κάτω, όμως δεν θα μείνει εκεί. Πιστεύει στον εαυτό του. Το ίδιο και η ομάδα του. Και ακόμα πιο πολύ ο Μίτσελ. Οι Γιαπωνέζοι λένε: «Πέσε επτά φορές, σήκω οκτώ». Αυτό δείχνει να έχει στο μυαλό του και ο Σάμαρης και ίσως θα έπρεπε να το έχουμε και οι υπόλοιποι. Σε όποιο «γήπεδο» και αν παίζουμε. Γιάννης Διαμαντής

Στιγμιότυπα Πόλης

46

Στη Σόλωνος μια μέρα περιπατούσα Τα πάντα ρει, τα πάντα χωρεί και ουδέν μένει. Αν δεν κάνω κανένα σοβαρό λάθος, κάπως έτσι το έλεγε ο φιλόσοφος και ποιος είμαι εγώ να του πάω κόντρα. Να τον αμφισβητήσω δυόμισι χιλιάδες χρόνια αργότερα, σε μια Αθήνα που αγκομαχά υπό το βάρος των υποχρεώσεών της. Και κατεβάζει ρολά, με τρόπο άγαρμπο και άκομψο. Βλέπε την οδό Σταδίου, τη συντριβή της οποίας ανακάλυψαν τώρα τελευταία και γνωστοί γεωργοφιλόσοφοι. Τους συνιστώ να κατεβαίνουν και καμιά φορά από το κέντρο της Αθήνας και να μη βλέπουν τον Φάρο Ψυχικού ως νοητή γραμμή Μαζινό. Καλό θα τους κάνει. Εκείνο που δεν μου έκανε εμένα καλό ήταν που αντίκρισα κατεβασμένα τα ρολά του Folli Follie στη Σόλωνος. Το θυμόμουν από την πρώτη μέρα που έφτασα φοιτητής στην Αθήνα και πάντοτε το ζήλευα, διότι είχε όλα αυτά τα ωραία τα μπλινγκ μπλινγκ κοσμήματα που ήθελα να κάνω δώρο στις φιλενάδες μου και ποτέ δεν είχα τα λεφτά να τους τα ψωνίσω. Οταν ήμουν φοιτητής όλα αυτά, στο Φυσικό Αθηνών και στα πέριξ αυτού, στη Νομική, στη Φιλοσοφική, στις σχολές των ωραίων και θελκτικών δεσποινίδων. Ακόμη είναι (όσες δεν μετακόμισαν στα μπούνκερς του Ζωγράφου), αλλά εγώ μεγάλωσα. Οπως μεγάλωσε και διογκώθηκε και γιγαντώθηκε το Folli Follie ως επιχείρηση

και έγινε δύναμη παγκόσμια. Απλώθηκε στα πέρατα του κόσμου, αλλά ως τώρα τη ρίζα του δεν την ξεχνούσε. Δεν ξέρω αν το κατάστημα της Σόλωνος ήταν το πρώτο της αλυσίδας ή ένα από τα πρώτα (θα πρέπει να ρωτήσω κάποια μέρα την Ντέμη Τσαντάκη επ’ αυτού), πάντως έστεκε καμαρωτό στη θέση του έως πριν από μερικές ημέρες. Τώρα μας τελείωσε και το ανακοίνωσε με τα σχετικά χαρτόνια στις βιτρίνες του. Θα μας βρείτε στα high streets ανά την υφήλιο και ανά το διαδίκτυο και goodbye και αντίο και αφήνω γεια στις όμορφες και γεια στις μαυρομάτες. Θλίψη; Ναι, θλίψη. Οχι για το μαγαζί, ναι για τους υπαλλήλους και ναι για μια Μαντλέν της μνήμης από το διόλου μακρινό παρελθόν. Θλίψη και για την οδό Σόλωνος που οδεύει τάχιστα να γίνει μια καινούργια Σταδίου, καθώς βλέπει όλο και περισσότερα καταστήματά της να κλείνουν. Ανοίγουν και κάποια, δεν λέω, υπάρχει μια ελάχιστη ζωντάνια και ένας μίνιμουμ δυναμισμός, αλλά η σπίθα τρεμοσβήνει. Ισως τώρα που ξανάνοιξαν οι σχολές (για να ξανακλείσουν στο άψε σβήσε;) να πάρει μια ανάσα και να τα καταφέρει για μία ακόμη σεζόν. Με τις ευχές μου, γιατί αν χάσουμε και δεύτερο δρόμο στο κέντρο της Αθήνας η κατάσταση μπορεί να γίνει μη αναστρέψιμη. Και τότε δεν θα μας σώζει κανένα μεγάλο (ή έστω μεγαλοπρεπές) έργο.

ΥΓ 1: Η φίρμα Folli Follie πάει πετώντας. Το κατάστημα της Ερμού ξεπουλάει κάθε μέρα. Εκεί βέβαια οι πελάτες είναι κυρίως τουρίστες. Και τουρίστες στη Σόλωνος δεν κατεβαίνουν. ΥΓ 2: Δεν έμεινε πολύ καιρό άδειος ο χώρος που φιλοξενούσε τον Λέντζο στο Παγκράτι. Μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε κατάστημα της αλυσίδας Αττικοί Φούρνοι. Not bad, αλλά δεν συγκλονίζομαι κιόλας. ΥΓ 3: Τέλος εποχής και για τον Στρογγυλό στη Σταδίου. Το γνωστό κατάστημα ετοίμων ενδυμάτων κατέβασε ρολά. Δόξα τω θεώ όχι οριστικά, μια και μετακόμισε λίγο πιο πέρα στην Κριεζώτου. Κατεγράφη ωστόσο ένα ακόμη «μείον» στον άξονα της Σταδίου... ΥΓ 4: Οπως κανείς δεν λέει «28ης Οκτωβρίου» την Πανεπιστημίου, έτσι και κανείς δεν θα αποκαλέσει «Πλατεία Ζακλίν ντε Ρομιγί» την Πλατεία Θησείου. Αυτά τα προβλήματα τα λύνει η ζωή πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά από όλες τις αποφάσεις των κάθε είδους συμβούλων και συμβουλίων. Χρήστος Ξανθάκης