Metropolis Free Press 20.12.13 by Metropolis

20.12. 2013

Ηρακλής Πουαρό Η Φρόσω Λύτρα και ο Χρήστος Φερεντίνος εξιχνιάζουν ένα έγκλημα στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου

ΦΥΛΛΟ 1053

Καλορίζικο! Η Εύα Καραϊτίδη καλωσορίζει τη Νατάσα Μαστοράκου στο νέο βιβλιοπωλείο της Εστίας

Room Service Ο Δημήτρης Χαλιώτης αποκαλύπτει τη φάρσα που ετοιμάζει ο Εκτορας Λυγίζος

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

www.metropolispress.gr

Μοντέρνος τροβαδούρος Ο Κωστής Μαραβέγιας στήνει καντάδες στην Πειραιώς

Index Στιγμές...10

Adaliz...34

Η χριστουγεννιάτικη Αθήνα μέσα από τον φωτογραφικό φακό του Νικήτα Καραγιάννη

Ενα Fashion Room, μια νέα άφιξη στο κέντρο της πόλης

Μαραβέγιας...28

Εστία..35

Από τον Κήπο του Μεγάρου στο Εθνικό Θέατρο και από εκεί στην Ανοδο και στην Ευρώπη

Ολοι οι τίτλοι των εκδόσεων στο νέο βιβλιοπωλείο της Διδότου

Seven...30

Λυρική...36

Tα επτά θανάσιμα αμαρτήματα με τη ματιά του συνθέτη Σταύρου Γασπαράτου

Με σχέδιο και στόχευση προς την επόμενη πενταετία

Δροσάκη...31

Φερεντίνος...38

Η σχέση της ηθοποιού με την Bijoux de Kant επισφραγίζεται με τη συμμετοχή της στην τέταρτη συνεχόμενη παραγωγή της

Μεταμορφώνεται σε Πουαρό, σκηνοθετημένος από τη Φρόσω Λύτρα στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου

Λυγίζος...32

Startup...41

Αποδεικνύει την πίστη του στο θέατρο με την παράσταση “Room Service”

To doctoranytime.gr μας λύνει τα χέρια με τα ιατρικά ραντεβού

Mstories 89 Ο Χρήστος Λούλης πρωταγωνιστεί στις «Παραλλαγές Θανάτου» στο Θέατρο Πορεία. Το νέο βιβλιοπωλείο της Εστίας είναι γεγονός! Ο Εκτορας Λυγίζος πειραματίζεται πάνω στο είδος της φάρσας στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Οι Pop Eye επιστρέφουν με νέο άλμπουμ φλερτάροντας πάντα με την ποπ και ο Δήμος Αθηναίων υποδέχεται τα Χριστούγεννα στολίζοντας με λευκές πεταλούδες. Στην Πλατεία Συντάγματος...

METROPOLIS

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Αντί απολογισμού Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

«Είμαστε αόρατοι και ανώνυμοι εισβολείς. Βλέπουμε. Ακούμε προσεκτικά. Μυρίζουμε. Δεν έχουμε όμως υλική υπόσταση, ούτε αφήνουμε τα ίχνη μας στον χώρο. Ας πούμε ότι τηρούμε τους ίδιους κανόνες με τους νομοταγείς ταξιδιώτες του χρόνου: παρατηρούμε αλλά δεν επεμβαίνουμε». Χαρούκι Μουρακάμι «Τις μικρές ώρες» (εκδ. Ψυχογιός)

Αυτό το μικρό απόσπασμα λειτουργεί ανακουφιστικά ως ιδανικό μήνυμα αποχαιρετισμού για τη χρονιά που φεύγει. Αποχαιρετισμού για ό,τι φεύγει. Μια συμπυκνωμένη ιδέα απολογισμού. Τι συνέβη και τι κάναμε. Αυτό συνέβη και αυτό κάναμε. Δεν είναι τέτοια ακριβώς η λειτουργία των παραπάνω γραμμών μέσα στο βιβλίο. Αυθαίρετα το απέσπασα και το τοποθέτησα στην πραγματικότητα όσων εν προκειμένω χρειάζομαι να πω· η αξία της λογοτεχνίας αυτή δεν είναι; Να στέκεται δίπλα σου και να σου ψιθυρίζει ό,τι μόνος σου δεν μπορείς ή δεν τολμάς να αρθρώσεις. Μαζεύουμε τις αναμνήσεις μας, τις πακετάρουμε καλά σε μια γωνία του μυαλού μας. Στις κάτω κάτω σπάνια επιστρέφουμε. Μόνο

σε στιγμές αδυναμίας. Ή σε στιγμές μεγάλης ευφορίας. Μας αφορούν συνήθως οι πιο έντονες ή, παραδόξως, οι πιο επιπόλαιες. Τι κρατάει κανείς από το 2013; Οχι από τις ατζέντες της χρονιάς, όχι από τις ειδήσεις, όχι από τις λίστες που αφθονούν στο ίντερνετ. Τι πραγματικά κρατάει. Τι κρατάμε ως «ανώνυμοι εισβολείς», για να επανέλθω στα παραπάνω, τι μας προσέφερε το γεγονός ότι μεγαλώσαμε λίγο ακόμα; Πόσο σοφότεροι γίναμε ως «νομοταγείς ταξιδιώτες του χρόνου»; Μία μία αθροίζονται οι πρωτοχρονιές, τα ρεβεγιόν, οι ευχές για μια καλή, καλύτερη χρονιά. Πόσες τέτοιες έχουμε στη συλλογή μας; Αμέτρητες. Πόσες αξιοποιήσαμε; Ελάχιστες. Κακώς, πολύ κακώς. Σας εύχομαι να φορέσετε τα γιορτινά σας τις επόμενες ημέρες, να βγάλετε από το ντουλάπι τα καλά ποτήρια και να τσουγκρίσετε λέγοντας δυο ευχές που να αξίζουν. Καλό είναι να παρατηρούμε, αλλά βοηθάει καμιά φορά και να επεμβαίνουμε. «Να αφήνουμε τα ίχνη μας στον χώρο», να χαιρόμαστε. Αντί απολογισμού, όλα τα παραπάνω, για τη χρονιά και τις χρονιές που προσπεράσαμε. Να είστε καλά.

20.12. 2013

Προσφέροντας στην κοινωνία

Την Κυριακή 26 Μαΐου 2013, στο πλαίσιο της Ημέρας Εθελοντισμού του Ομίλου Alpha Bank, κατά την οποία πραγματοποιούνται περιβαλλοντικές και κοινωνικές δράσεις σε όλες τις χώρες όπου δραστηριοποιείται ο Ομιλος, πραγματοποιήθηκαν, μεταξύ άλλων, εκδηλώσεις κοινωνικού χαρακτήρα. Ενδεικτικά αναφέρεται η συλλογή τροφίμων για την ενίσχυση του Ιδρύματος «Δος Ημίν Σήμερον» στον Βόλο και η συλλογή φαρμάκων για το Γηροκομείο της Καρδίτσας. Στις 28 Σεπτεμβρίου 2013, στο πλαίσιο του διαρκούς προγράμματος Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, πραγματοποιήθηκαν τρεις παράλληλες εκδηλώσεις κοινωνικής προσφοράς στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα, με σκοπό την υποστήριξη των παιδιών που φιλοξενούνται στα 13 σπίτια του εθελοντικού οργανισμού το «Χαμόγελο του Παιδιού» σε όλη την Ελλάδα. Χάρη στην αθρόα συμμετοχή των εργαζομένων της Τράπεζας, συγκεντρώθηκαν συνολικά 470 κιβώτια με σχολικά είδη και τρόφιμα.

Οι ενέργειες της Alpha Bank αποσκοπούν στη βελτίωση όλων των πτυχών της κοινωνικής ζωής. Σε αυτό το πλαίσιο συνεργάζεται με τη Φιλοδασική Ενωση Αθηνών για την υλοποίηση μιας σειράς περιβαλλοντικών εκδηλώσεων. Φέτος πραγματοποιήθηκαν δύο αναδασώσεις στον Υμηττό, τρεις επισκέψεις στο Βοτανικό Μονοπάτι στο Αισθητικό Δάσος της Καισαριανής, καθαρισμός δασικών δρόμων και μονοπατιών, καθώς και μία εκδήλωση για το «Μάζεμα της ελιάς». Παράλληλα, η Τράπεζα συμμετέχει ενεργά στην πολιτιστική ζωή του τόπου, όχι μόνο μέσω της οικονομικής υποστήριξης σχετικών εκδηλώσεων, αλλά και μέσω των Προγραμμάτων και των Συλλογών της. Σε αυτό το πλαίσιο δημιούργησε το πρόγραμμα «Οι φθορές που πληγώνουν». Αφορμή αποτέλεσε η κατάσταση των γλυπτών του κέντρου της Αθήνας, τα οποία έχουν υποστεί εκτεταμένες καταστροφές και βανδαλισμούς κυρίως κατά την τελευταία πενταετία. Στόχος της δράσης είναι από τη μία πλευρά η σωστή συντήρηση των έργων και των βάσεών τους και η προστασία από πιθανές μελλοντικές επεμβάσεις και από την άλλη η ευαισθητοποίηση των ανθρώπων που κυκλοφορούν στο κέντρο της Αθήνας. Μέσα στο 2013 αποκαταστάθηκαν γλυπτά που βρίσκονται στην Πλατεία Συντάγματος καθώς και στον περίβολο του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. Το πρόγραμμα θα συνεχιστεί και εντός του 2014.

Επιδεικνύοντας συνέπεια στην πολιτική της κοινωνικής προσφοράς, η Τράπεζα συνέχισε και το 2013 το πρόγραμμα «Χέρι Βοηθείας», στο πλαίσιο του οποίου προσφέρονται τρόφιμα σε ενορίες και οικογένειες σε περιοχές της Ελλάδας που έχουν ανάγκη. Συνολικά παραδόθηκαν φέτος 4.000 καρότσια με τρόφιμα. Η Alpha Bank, με επίγνωση της διεθνούς οικονομικής συγκυρίας, ενίσχυσε και οικονομικά ιδρύματα, συλλόγους και φορείς, οι οποίοι στηρίζουν άτομα που βρίσκονται σε ανάγκη. Με συνέπεια και προγραμματισμό διέθεσε μέρος των κερδών της ως κοινωνική προσφορά, ενώ συνεχίζει να επενδύει, στους τομείς της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, του περιβάλλοντος και της υγείας. Πέραν της οικονομικής ενίσχυσης, η Τράπεζα προσέφερε 700 βιβλία και 60 ηλεκτρονικούς υπολογιστές σε σχολεία και άλλα ιδρύματα σε όλη την Ελλάδα. Τέλος, ενόψει των εορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, η Τράπεζα προέβη στην ενίσχυση του Καλλιμανοπουλείου Εκκλησιαστικού Διακονικού Κέντρου Καλαβρύτων, του Σωσσίδειου Γηροκομείου Βέροιας, του Χαμόγελου του Παιδιού, του Χατζηκυριάκειου Ιδρύματος Παιδικής Προστασίας και των Παιδικών Χωριών SOS Βάρης. 38%/,

Μέσα στη δύσκολη οικονομική συγκυρία στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, η Alpha Bank πραγματοποίησε καθόλη τη διάρκεια του 2013 μία σειρά δράσεων με επίκεντρο τον άνθρωπο και το περιβάλλον, με συμμετοχή πλήθους εθελοντών από το προσωπικό της.

Ματιές

Best of 2013 Η συγκλονιστική «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό... συν την υπέροχη μουσική. Ο Ludovico Einaudi και στον δίσκο και στο live... Εξαίσιες μουσικές για ακροατές που κοιτάνε στο μέλλον, σταθερά. Η Σώτη Τριανταφύλλου για το πάθος, την προσωπικότητα και την πλήρη απουσία φόβου. Ο Πέτρος Τατσόπουλος για το χιούμορ και τη ζωντάνια του.

Εορταστικά Περπάτησα αρκετά στην πόλη τις τελευταίες μέρες. Και σήμερα λέω να μοιραστώ τις εντυπώσεις και τις σκέψεις μου. Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάτι από τη γιορτινή διακόσμηση, νομίζω ότι αυτό δεν είναι το εντυπωσιακό φωτεινό καράβι στο Σύνταγμα. Την παράσταση κλέβει η φωτεινή επιγραφή «ΑΘΗΝΑ» στη νυχτερινή Ομόνοια. Γιατί είναι έκπληξη, γιατί φωτίζει τη σκοτεινή και θλιβερή πλατεία (σύμβολο της παρακμής του Κέντρου) και γιατί δείχνει αυτοπεποίθηση. Αυτό είναι για μένα το κλειδί! Βλέποντας την επιγραφή ένα βράδυ ανεβαίνοντας από την Αθηνάς, πώς να το πω, πήρα τα πάνω μου! Το Γκάζι φαίνεται να χάνει τη μάχη οριστικά. Από ανερχόμενη γειτονιά με σύγχρονες κατοικίες και μικρά στέκια ψυχαγωγίας, έχει οριστικά μετατραπεί σε μαζικό διασκεδαστήριο. Μόνο που αμφιβάλλω αν διασκεδάζει πραγματικά οποιοσδήποτε εκεί πια.

Οι Artic Monkeys και ο καλύτερος ροκ δίσκος της χρονιάς. Ειρήνη Σκυλακάκη, Κατερίνα Ντούσκα, Μαρίζα Ρίζου, SmaRagDa, Daphne & The Fuzz, Κατερίνα Πολέμη. Το μέλλον στη μουσική μοιάζει να είναι αποκλειστικά υπόθεση των κοριτσιών. Ο Στο Κόκκινο 105.5 στα fm... Κομματικός μεν, με πολύ περισσότερο ενδιαφέρον δε. Οι κορυφαίοι Γουίλεμ Νταφόε και Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ στο Φεστιβάλ Αθηνών... Φεστιβάλ ερμηνείας.

πιο απαραίτητοι. Ο Pepper 96.6 και οι συλλογές του “The Bright Side οf the Road”. Tο πάθος του Κώστα Τσαούση της “Metropolis” με οτιδήποτε ελληνικό και φρέσκο. Σε καλό να μας βγει. Η ερμηνεία της Cate Blanchett στο “Blue Jasmine”. Aπαιχτη απλά! Για άλλη μια χρονιά το «Ο Ατλας επαναστάτησε» της Ayn Rand. Βιβλίο-βίβλος για κάποιους. Το νόμιμο εφάπαξ του αριστερού Τσουκαλά και οι πλαστές πινακίδες του νεόπτωχου Μισέλ Λιάπη. Για όποιον το είχε ξεχάσει, η χώρα λέγεται Ελλάδα. Ο ποιητικός, σκοτεινός και λυρικός κόσμος του Νick Cave στο “Push the sky away”! Μερικά από αυτά που μες στη χρονιά μου έφτιαξαν τις μέρες και τους μήνες και συνέβησαν εδώ! Υπήρξαν και κάποια άλλα που τα κρατάω μόνο για μένα! Πάμε παρακάτω!

Το κλείσιμο της ΕΡΤ!

ΥΓ: Ακούμε “Kiss the Sky” από τη συλλογή “The Bright Side οf the Road”.

Οι φίλοι που όσο μεγαλώνεις γίνονται όλο και

Γιώργος Μουχταρίδης

Η περιοχή της Αγίας Ειρήνης, αντίθετα, καλά το πάει μέχρι στιγμής. Αλλά τώρα που ξαναζωντανεύει το Εμπορικόν, μπορεί κάποιος να κάνει κάτι ώστε να ανακαινιστεί και το όμορφο ερείπιο ακριβώς απέναντι από το Μαγκαζέ στη γωνία Αιόλου και πλατείας; Αν φτιαχτούν δυο τρία τέτοια κτίρια ακόμη, θα γίνει πολύ πιο όμορφη η πρωινή βόλτα στην περιοχή. Το βράδυ είναι ήδη πολύ ευχάριστα. Μου λείπουν πολύ κάποια παλιά ζαχαροπλαστεία αυτές τις μέρες. Τα μελομακάρονα και οι δίπλες του Γούνη στη Χαριλάου Τρικούπη και τα τσουρέκια της Εύης στη Μαρασλή δεν μπορούν να τα αντικαταστήσουν οι απρόσωποι φούρνοι που έχουν ξεφυτρώσει παντού. Ευτυχώς υπάρχει πάντα η Μέλισσα στο Περιστέρι και με χαρά ανακάλυψα ότι επιβιώνει και το ζαχαροπλαστείο Καμέλια στην αγορά του Ψυχικού. Μπορεί κάποιοι να εκνευρίζονται γιατί τα απορριμματοφόρα του δήμου κυκλοφορούν και ώρες με κίνηση στην πόλη (και όχι μόνο ξημερώματα και νύχτα), αλλά η αλήθεια είναι μία. Η Αθήνα είναι καθαρή. Και αυτό είναι επίτευγμα. Μέσα στην τόση μιζέρια γύρω μας δεν θα αντέχαμε να περπατάμε σε μια βρόμικη πόλη. Καλά τα πάει ο δήμος! Χρόνια πολλά συν-Αθηναίοι. A.

Μπροστά στα μελομακάρονα... ...ο έξυπνος Αθηναίος: y Απλώνει το χέρι.

y Αναρωτιέται ποιος έβαλε τον πειρασμό στο σπίτι του - να τα «πάρει» ή να πει και ένα ευχαριστώ;

y Σκέφτεται τη γραμμή του και το μαζεύει. y Σκέφτεται τα ρούχα που δεν του κάνουν και το ξαναμαζεύει - έχει να ψωνίσει ρούχα από τα προπέρσινα Χριστούγεννα. y Σκέφτεται όλα αυτά που του έχουν λείψει από τα προπέρσινα Χριστούγεννα, τις εκδρομές, τα ψώνια, το καλοριφέρ πρωί και βράδυ, και το απλώνει ξανά δεν του έχουν μείνει και πολλές απολαύσεις.

y Πάει να βάλει τις πιτζάμες όσο το σκέφτεται - τα ρούχα της δουλειάς τον στενεύουν στη μέση και του κόβουν την όρεξη. y Επιστρέφει αποφασισμένος. Ομως το κουτί είναι άδειο. Λήδα Πιμπλή

Χριστουγεννιάτικο πνεύμα Πνεύμα; Ποιο πνεύμα; Σε κρίση και αυτό. Οικονομική και ως εκ τούτου υπαρξιακή. Γιατί ως χθες, τότε που γλεντούσαμε και όχι «τότε που ζούσαμε» -για να δανειστούμε τον τίτλο του έξοχου αφηγήματος της δικής του εποχής από τον Ασημάκη Πανσέληνο-, «πνεύμα» άλλο δεν αναγνωρίζαμε από αυτό της σπατάλης. Πώς να μη θυμηθούμε τα εορτοδάνεια και τους καρτομαραθώνιους στα ταμεία των καταστημάτων τέτοιες μέρες. Τότε που τα πεντοχίλιαρα ήταν «πετσετάκια», όπως τραγουδούσαν στις πίστες την εποχή που τα χιλιάρικα καίγονταν για να ανάψουν πούρα. Και μετά τα ευρώ, που θεωρήσαμε ότι είναι απλώς μια πιο συμμαζεμένη εκδοχή χρήματος μόνο και μόνο για να μη χαλούν τα πορτοφόλια μας από το φούσκωμα των πολλών χαρτονομισμάτων. Οι θεωρητικοί του ξέφρενου καπιταλισμού δεν είχαν προβλέψει την εξάπλωση εν είδει πετρελαιοκηλίδας μιας απροσδιόριστης τάξης στον δυτικό κόσμο, αλλά κυρίως σε χώρες όπως η δική μας, που θα είχε χαρακτηριστικό της την αποθέωση της μετριότητάς της παντού, στα γούστα, στις χαρές, στις γνώμες, στα μέσα ενημέρωσης, στην αρχιτεκτονική (πήξαμε στα τερατουργήματα). Μιας τάξης που έμοιαζε να διαψεύδει τις προβλέψεις ότι θα εξαφανιστεί σταδιακά, θα προλεταριοποιηθεί -ναι, υπήρχαν προ κρίσης τέτοιες μελέτες- καθώς δεν δημιουργεί ρίζες και πολιτισμό για να χτίσει μέλλον, μόνον δανείζεται για να παίξει διάφορους ρόλους - κατά κανόνα πλουσίων. Ε ναι, εκείνες τις εποχές το «πνεύμα των Χριστουγέννων» ήταν ο κεντρικός αφηγητής της σπατάλης. Να το φανταστούμε σαν τον κομπέρ που παρουσιάζει τα νούμερα της πίστας φιλοσοφώντας ηθικοπλαστικά για να απενοχοποιήσει τα πορτοφόλια για να ανοίξουν περισσότερο. Τα είχαμε καταφέρει τόσο καλά να αφομοιώσουμε την ασυνειδησία, που ακόμη σήμερα μπορεί να καταρρέει αυτός ο κόσμος, δυστυχώς δικαιώνοντας τις αρχικές προβλέψεις, αλλά επιμένει στα «μαγικά πνεύματα», ότι είναι αυτά που θα δώσουν και πάλι λύσεις, για τη φτώχεια, για την ανεργία, για την παιδεία-πουκάμισο αδειανό. Α ναι, και περιμένει το Καινούργιο. Να κατέβει από τον ουρανό. Και να φέρει... όλο τον παλιό κόσμο πίσω. Βλέπω τα κατάφωτα γράμματα που σχηματίζουν τη λέξη «Αθήνα» στον χριστουγεννιάτικο στολισμό της Ομόνοιας, στην καρδιά της πρωτεύουσας, που δεν έπαψε ποτέ με τους χτύπους της να αποτυπώνει τις μεγάλες κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές του τόπου, και μου φαίνονται σαν σύνθημα για να ξανασυστηθούμε. Ποιοι είμαστε και πού ακριβώς βρισκόμαστε. Ξέρουμε; Γιατί τι να σου κάνει και το «πνεύμα των Χριστουγέννων»! Περαστικό είναι κάθε χρόνο. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Ποιο ηθικό πλεονέκτημα;

Περί Σκουρλέτη... Την περασμένη Κυριακή κατέβηκα για μία ακόμη φορά στο φιλόξενο 2ο υπόγειο πάρκινγκ του «Κακογιάννης» - έναν χώρο που έχει ταυτιστεί με τις πιο καινοτομικές ή απλώς προκλητικές θεατρικές προτάσεις των τελευταίων χρόνων. Αυτή τη φορά το «κατέβασμα» αφορούσε τη νέα παράσταση του Γιάννη Σκουρλέτη και της ομάδας Βijoux de Κant - μίας από τις ελάχιστες σε αριθμό καλλιτεχνικές ομάδες σε αυτή τη χώρα που έχουν επιλέξει να κρατούν απόσταση από το δόγμα και τη σύμβαση... Η νέα παράσταση που έστησε ο Σκουρλέτης με τους ομοϊδεάτες του -μεταξύ αυτών ο μουσικός Κώστας Δαλακούρας, αλλά και η νέα ηθοποιός Λένα Δροσάκη που έχει προσχωρήσει άνευ όρων στην ομάδα- είναι πάνω στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Πολιτισμός: Μια κοσμική τραγωδία». Το έργο του Δημητριάδη που «παίζει» με τον μύθο της Μήδειας ήταν η πρώτη ύλη ή, αν προτιμάτε, μια καλή αφορμή για ένα θέαμα με αβανγκάρντ διάθεση και λαϊκό αίσθημα! Μετά την παράσταση -μόλις γύρισα σπίτι- έβαλα ένα post στη σελίδα μου στο Facebook. Το περιεχόμενό του το αναδημοσιεύω εδώ: «Ο Γιάννης Σκουρλέτης είναι η ασυνέχεια στο οικοδόμημα που στεγάζει τη συνέχεια της ευρωπαϊκής θεατρικής παράδοσης - από την τραγωδία και την όπερα μέχρι το κρεβάτι της Μελίνας Μερκούρη με τον τρόπο του Φελίνι και του Παζολίνι. Η μαγκιά του ΓΣ και ήταν ικανή να διαμορφώσει στο 2ο υπόγειο του ‘Κακογιάννης’ ένα σύμπαν από μπουλουκτζήδες και τσιρκολάνους για να παίξουν ‘Μήδεια’ όπως την είχαν μάθει σαν παραμύθι, αλλά και ως εγγράμματη δοξασία της ματαίωσης και της διάψευσης των ρόλων, των ταυτοτήτων και των ιδεολογιών. Η ‘Μήδεια’ για τον Γιάννη Σκουρλέτη -μια και όλη η παράσταση είναι εκείνος- είναι ένας μνημονιακός αποδιοπομπαίος τράγος. Γιάννη εις ανώτερα - Λένα, φιλιά». Δεν θα άλλαζα -παρά τα μικρά του λάθη- τίποτα από το post. Ο Σκουρλέτης έχει την ευκολία να φτιάχνει θεάματα ανασύροντας μνήμες από το βαθύ πηγάδι του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού και να τροφοδοτεί τις προσωπικές ή τις -κάποιες φορές- περισσότερο συλλογικές Μυθολογίες μας. Κώστας Τσαούσης

Για δεκαετίες το πιο σταθερό επιχείρημα των στελεχών της Αριστεράς έναντι του υποψήφιου ψηφοφόρου ήταν το «ηθικό πλεονέκτημα». Αυτό αποκτούσε υπόσταση όταν τα κόμματα της Αριστεράς, ιδίως ο «Συνασπισμός» πολιτικός γονέας του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, διατηρούνταν σε χαμηλά ποσοστά, μακριά ακόμη και από την οσμή άσκησης της εξουσίας. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι διαφορετικός. Βρίσκεται εδώ και ενάμιση χρόνο στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιχειρεί να διευρύνει την επαφή του με την κοινωνία, αλλά και να διαχειριστεί τις σχέσεις του με το πλέγμα εξουσίας που παραδοσιακά περιέβαλλε τα μαζικά κόμματα. Προφανώς το «ηθικό πλεονέκτημα» δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από την, ως συνήθως ανούσια, συζήτηση περί το «πόθεν έσχες» των βουλευτών του, οι οποίοι φαίνεται να έχουν δικαιολογημένα τα εισοδήματά τους. Ωστόσο γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ έχει αναπτυχθεί ένας εσμός προσώπων, από «πασαλειμματίες» δημοσιογράφους, «μάτσο» τηλεοπτικούς αναλυτές, περιθωριακούς εκδότες και, πολύ περισσότερο, πρώην -υψηλόβαθμα και χαμηλόβαθμα- στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία πωλούν ακριβή εκδούλευση στην ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου, την ίδια στιγμή που ομνύουν στο όνομα του Αλέξη Τσίπρα. Είναι τα ίδια πρόσωπα που συναγελάσθηκαν και πορεύθηκαν αγκαζέ με τις προηγούμενες εκφάνσεις της εξουσίας και, ακόμη

και στο τελευταίο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν ψιχία εξουσίας. Βρέθηκαν εκτός και τώρα ψάχνουν για άλλον εργοδότη. Η σχέση είναι τόσο απλή, τόσο προφανής. Είναι απορίας άξιον πώς είναι δυνατόν στο επιτελείο του Τσίπρα κάτι τέτοιο να περνάει απαρατήρητο. Εκτός αν δεν περνάει απαρατήρητο. Και απλά εντάσσεται σε μια στρατηγική η οποία προβλέπει τη σύμπλευση ακόμη και με τα πιο αισχρά στοιχεία της πολιτικοδημοσιογραφικής παθογένειας των προηγούμενων ετών προκειμένου να εξασφαλιστεί η εξουσία. Εάν συμβαίνει αυτό, στην Κουμουνδούρου προφανώς έχουν εκλάβει λανθασμένα για ποιον λόγο προτιμήθηκαν από τους ψηφοφόρους. Ψηφίστηκαν από το 27% των πολιτών προκειμένου να ξεφορτωθούν μια δήθεν «κρεμ ντε λα κρεμ» ενός συστήματος το οποίο όζει. Ψηφίστηκαν για να φέρουν το καινούργιο. Οχι για να κάνουν λίφτινγκ στο παλιό και να το παρουσιάσουν με το αμπέχονο του επαναστάτη. Κάπως έτσι το «ηθικό πλεονέκτημα» και μαζί και η εξουσία θα πάνε περίπατο. Στην περίπτωση δε που ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώσει να σχηματίσει κάποιου είδους κυβέρνηση, κινδυνεύει μαζί με το «ηθικό πλεονέκτημα» να αποτελειώσει και την όποια αξιοπιστία έχει απομείνει στο πολιτικό σύστημα. Βασίλης Νέδος

Παλιές γειτονιές «Πού ζούμε φίλε μου;» Η ερώτηση της καλής μου φίλης που γύρισε πριν από λίγες ημέρες από ένα σύντομο ταξίδι στο Λονδίνο ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη. Οπως και η απάντησή μου: «Στο πουθενά». Μου είπε ότι πέρασε από την παλιά μας γειτονιά, στο Νότινγκ Χιλ, όπου μέναμε μαζί τη δεκαετία του ’80, νέοι ακόμα. Μου περιέγραψε πόσο άλλαξαν τα στέκια που θυμάμαι, φέρνοντάς μου στο μυαλό μοναδικές στιγμές πνιγμένες στα γέλια και γεμάτες περιπέτειες. Μετά προσπάθησε να κάνει μια μικρή

σύγκριση με τη σημερινή Ελλάδα και τις ζωές μας τώρα. «Ασ’ το καλύτερα», της απάντησα με κόμπο στον λαιμό και της ζήτησα να μου πει περισσότερα για να με ταξιδέψει μαζί της στα αγαπημένα λημέρια του παρελθόντος μας. Μέσα από τα λόγια της έριξα πάλι μια σύντομη ματιά στις ημέρες και νύχτες των νιάτων μας. Ηταν ένα όμορφο, νοσταλγικό ταξίδι αστραπή της μνήμης και της καρδιάς. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

20.12. 2013

Οι γιορτές των εξωγήινων Πάνω κάτω τον περιφερειακό του Καρέα και στο ύψος της Ηλιούπολης θέα φαντασμαγορική. Η πόλη σαν ένα διαστημόπλοιο που πάτησε Γη για νέα συλλογή στοιχείων σχετικά με το πόση πίεση αντέχει ακόμη ο τόπος. Αντέχει; Για πόσο; Νέες τιμές μετά την προσθήκη στο πείραμα παραμέτρων όπως τα Χριστούγεννα και τα μαγαζιά ανοιχτά τις Κυριακές. Κάποιος μας κάνει πλάκα. Το λεκανοπέδιο συνεχίζει να μαζεύει ήλιο, βροχές, σύννεφα και το τελευταίο απόκτημα της ομάδας (βλέπε: όλα τα καίω, όλα τα τσουρουφλίζω) αιθαλομίχλη, εσάνς του χειμώνα της κρίσης. Η κίνηση στους δρόμους: Για την ώρα είμαστε μια λωρίδα από λαμαρίνα, μια και τα αμάξια κινούνται με ταχύτητες to know us better, καθώς λίγο πιο κάτω άτυχος οδηγός κάνει σήματα βλάβης. Τέτοιες στιγμές, κατανόηση. Σήμερα εκείνος, αύριο εμείς. Ο δρόμος έχει πολλές στροφές ακόμη και στην ευθεία. Αλλάζω σταθμό στο ράδιο, με χτυπάει το ρεύμα των ειδήσεων, ένα χαλί που από κάτω μαζεύει σκόνη, σκουπίδια, και πράγματα που δεν θέλεις να ξέρεις ότι υπάρχουν. Μουσική στον περιφερειακό, εδώ και τώρα. Κάποτε (ο περιφερειακός λέμε) ήταν γρήγορος, μετά απελπιστικά αργός λόγω κίνησης και μετά

πιο γρήγορος (σχετικό βέβαια αυτό), μια και ο άνθρωπος-οδηγός σκέφτεται δυο και τρεις φορές πριν βγάλει αυτοκίνητο στους δρόμους. Κάπως έτσι, με αυτά και τα άλλα, επαναπροσδιορίζεις τη σχέση σου με την πόλη. No kidding. Να της ανήκεις και να μην της ανήκεις, να είναι δική σου και να είναι άγνωστος τόπος, αποικία εξωγήινη όπου ανθρώπινη ζωή δεν έχει εμφανιστεί. Στον σταθμό με τα ποπ παίζουν το “Wreckin’ ball” της Μάιλι Σάιρους και υπό την επήρεια του pop song αυτού ρίχνω στην πόλη το πιο κατεδαφιστικό μου βλέμμα. Ονειρεύομαι μετά πράσινα πάρκα, λιμνούλες, πρασιές με χρυσάνθεμα. Δεν είμαι καλά. Το ξέρουν εκείνοι που κάνουν διαφημιστικά τζινγκλάκια και το εκμεταλλεύονται. Στον ίδιο δρόμο, αντίθετη κατεύθυνση. Την ώρα που ο ήλιος δύει, το βουνό είναι μοβ και στο βάθος η θάλασσα σου δίνει τον πρώτο λόγο για να ζεις στην Αθήνα. Χριστούγεννα στις παραλίες γιατί δεν το βλέπεις έτσι ποτέ; Σαν φόντο, η Λάνα Ντελ Ρέι στο “Tropico” φιλμάκι της που συνδυάζει Πρωτόπλαστους, στρίπερς, Αλεν Γκίνσμπεργκ και άλλα ξωτικά. Ενα μικρό μενταγιόν “king of the road” χορεύει κρεμασμένο στο καθρεφτάκι μου. Κάπου έχω και έναν Αγιο Βασίλη του δρόμου, θα τον κρεμάσω και αυτόν (αν τον βρω). Και θα πάμε να δούμε τα

πυροτεχνήματα. Τι μου θύμισες τώρα! Η Λεωφόρος Καρέα, της πόλης η ωραία. Συνεχίζουμε με άλλες επιτυχίες στο πνεύμα της εποχής. Μακλεμόρ με Ράιαν Λιούις “Can’t hold us” και “Roar” της Katy Perry, τώρα που όλος ο κόσμος έμαθε να βρυχάται στο αθόρυβο. Μια και δυο, είσαι από το βουνό στον Αλιμο και από εκεί είναι μια άλλη ιστορία, Χριστούγεννα στον Νότο, αλλά όχι του παρόντος, ίσως μιας άλλης στιγμής (spoiler alert: θα έχει χειμερινούς κολυμβητές, σέρφερ και ψαρόσουπα). Αλλά όλα αυτά είναι σταγόνες στη βροχή, στάχτη στο τασάκι, κόκκος στο ρύζι, τρίχα στο κουρείο, μπροστά σε αυτό που πάει να ζήσει τώρα η πόλη, έναν χριστουγεννιάτικο αντιπερισπασμό και μαζί το πέρασμα στην επόμενη πίστα, όπου έχεις να παλέψεις με όλα τα άλλα που ξέρεις και με τάρανδους, έλκηθρα, θερμίδες, δώρα (και όχι δώρο), χαλασμένα λαμπάκια, σόμπες, τρελά sms, τρολαρισμένα κάλαντα, εφιάλτες με γραβάτες, start-up με ληγμένη εκκίνηση, παζάρια και μπαζάρ να φάνε και οι κότες που είναι σε διατροφή και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμη, που προτιμάω -αλήθεια!- να κοιτάω από ψηλά με διαπλανητική ψυχραιμία (αν θυμηθώ πού την έχω αφήσει).

Φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

20.12. 2013

Downtown spirit!

Reality Bites

Χαμόγελο της τύχης Το ενδιαφέρον του για την τέχνη αλλά και ένα λαμπερό χαμόγελο της τύχης, χάρισαν στον 25χρονο Αμερικανό Jeffrey Gonano ένα μικρό ζωγραφικό αριστούργημα του Pablo Picasso αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων, για το οποίο είχε ξοδέψει μόλις 100 δολάρια. Το εν λόγω έργο τέχνης μπήκε πριν από λίγες μέρες σε κλήρωση στον οίκο δημοπρασιών Sotheby’s στο Παρίσι στο πλαίσιο φιλανθρωπικής εκδήλωσης με στόχο τη συγκέντρωση 5 εκατ. δολαρίων για τη διάσωση της αρχαίας πόλης Τύρου στον Λίβανο. Κάθε λαχνός, από τους 50.000 που εκδόθηκαν, κόστιζε 100 δολάρια. Ο Gonano σερφάροντας στο ίντερνετ είδε την ανακοίνωση και αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του αγοράζοντας έναν λαχνό μέσω διαδικτύου, και τελικά κέρδισε! Το έργο, με τίτλο L’Homme au Gibus, που φιλοτεχνήθηκε

το 1914 κέντρισε το ενδιαφέρον πολλών συλλεκτών έργων τέχνης από ολόκληρο τον κόσμο που έσπευσαν να αγοράσουν λαχνούς ελπίζοντας να το αποκτήσουν. Ο νεαρός Αμερικανός από την Πενσιλβανία δήλωσε ότι παρά την τεράστια αξία του πίνακα δεν σκοπεύει να το πουλήσει -τουλάχιστον προς το παρόν-, αλλά ούτε να το αναρτήσει στον τοίχο του σπιτιού του. Σημειώνεται ότι αρχικά ο Gonano έψαχνε στο ίντερνετ προκειμένου να αγοράσει ένα φθηνό έργο τέχνης για το σαλόνι του! Με τη σειρά του ο εγγονός του μεγάλου Ισπανού ζωγράφου, Olivier Picasso, όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει το γεγονός, απάντησε πως ο παππούς του θα χαιρόταν πραγματικά αν μάθαινε τον σκοπό της φιλανθρωπικής λοταρίας. N.K.

Το outsider του '13 Ημέρες που είναι, άπαντες καταρτίζουν λίστες με πρόσωπα και καταστάσεις που ξεχώρισαν μέσα στη χρονιά που φεύγει. Ο Πάπας Φραγκίσκος επιλέχθηκε ως το πρόσωπο της χρονιάς από το “Time”, ο Νέλσον Μαντέλα ήταν το άτομο με τις περισσότερες αναζητήσεις στο Google, η Τζένιφερ Λόρενς στριμώχθηκε με τη Μάιλι Σάιρους στη λίστα με τα «10 πιο συναρπαστικά άτομα του 2013» του ABC News, ενώ το «Τζάνγκο» βρέθηκε πέμπτο στη λίστα με τις 10 καλύτερες ταινίες του Guardian. Ποια είναι όμως η χώρα της χρονιάς; Για αυτό φρόντισε να μας διαφωτίσει ο “Economist”. Το περιοδικό έβγαλε την ετυμηγορία του βάσει του ερωτήματος «ποια χώρα υιοθέτησε καινοτόμες πολιτικές που όχι μόνο μπορούν να ευνοήσουν την ίδια, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο, αν λειτουργήσουν ως πρότυπο». Και κάπως έτσι προέκυψε στην κορυφή ένα όνομα-έκπληξη: η Ουρουγουάη. Η χώρα της Λατινικής Αμερικής νομιμοποίησε μέσα στο 2013 τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, αυξάνοντας χωρίς κόστος τον βαθμό ευτυχίας μίας μειονότητας. Παράλληλα όμως αποφάσισε να νομιμοποιήσει και να ρυθμίσει την παραγωγή, την πώληση και την κατανάλωση κάνναβης. Με αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση θα καταφέρει να στρέψει τις Αρχές προς την καταπολέμηση σοβαρότερων εγκλημάτων, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα τους ναρκέμπορους. Ενα στοίχημα που απομένει να δούμε εάν θα κερδηθεί στην πράξη. Χ.Τ.

Ενα ζεστό design Η φτώχεια και η εγκληματικότητα έδωσαν στον αρχιτέκτονα και πρώην γκραφιτά Stephane Malka την ιδέα να κατασκευάσει 23 μικρά καταφύγια για τους άστεγους της Μασσαλίας, σκαρφαλωμένα σε τοίχο ενός σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης. Το εντυπωσιακό project, που ονομάζεται “A-kamp47”, θυμίζει μικρά κουκούλια εντόμων, τα οποία μπορούν -πλην ενός- να φιλοξενήσουν δύο άτομα προσφέροντας τα βασικά, δηλαδή θερμομονωτικές κουβέρτες και χώρο αποθήκευσης. Η κατασκευή θεωρείται ημινόμιμη, αφού δεν ακουμπά στο έδαφος του παραπλεύρως ευρισκόμενου πνευματικού κέντρου, αλλά στον τοίχο του σιδηροδρομικού σταθμού που είναι δημόσιος χώρος. Ο Malka υποστηρίζει πως η πολιτεία οφείλει να δείξει ιδιαίτερη ευαισθησία στους άστεγους

της Γαλλίας και μάλιστα στη διάρκεια του χειμώνα, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι είναι αδιανόητο να μένουν στους δρόμους άνθρωποι στο κρύο και στη βροχή. Επικαλείται επίσης τα επερχόμενα κύματα προσφύγων, πολιτικών και περιβαλλοντικών, που θα πλημμυρίσουν τις γαλλικές πόλεις διογκώνοντας το ήδη υπάρχον πρόβλημα. Προς το παρόν, τα μικρά του καταφύγια κατοικούνται κυρίως από φτωχούς νεαρούς ταξιδιώτες, αλλά ο Malka ελπίζει πως η ιδέα θα παρακινήσει και άλλους αρχιτέκτονες να ασχοληθούν με ανάλογα projects κοινωνικού χαρακτήρα αξιοποιώντας στο έπακρο τους δημόσιους χώρους. N.K.

Λευκά… Χριστούγεννα «Για όλα τα παιδιά που παρακολουθείτε από το σπίτι σας, ο Αϊ Βασίλης είναι λευκός. Ομως αυτό το άτομο (σσ: μία αρθρογράφος του περιοδικού “Slate” που εξηγεί ότι η ιδέα του λευκού Αγίου την έκανε να νιώθει άβολα, καθότι μαύρη η ίδια) υποστηρίζει ότι θα πρέπει να έχουμε και έναν μαύρο Αϊ Βασίλη. Ομως, ξέρετε, ο Αγιος είναι αυτός που είναι, εμείς απλά συζητάμε αυτό το θέμα επειδή κάποιος έγραψε σχετικά με αυτό». Αυτή η σουρεαλιστική εισαγωγή δεν προήλθε από κάποιον τυχαίο Αμερικανό που ερωτήθηκε για το χρώμα του Αϊ Βασίλη έξω από έναν σταθμό του μετρό, αλλά από την κυρία Μέγκιν Κέλι, η οποία έχει το δικό της talk show στο Fox News, το συντηρητικό

κανάλι με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στις ΗΠΑ. Το επεισόδιο αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο του υποτιθέμενου «Πολέμου εναντίον των Χριστουγέννων», ο οποίος σύμφωνα με τη δεξιά πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων έχει κηρυχθεί από κάποιες άγνωστες, μοχθηρές δυνάμεις, οι οποίες προσπαθούν να ξεριζώσουν αυτή τη μεγάλη χριστιανική γιορτή από την αμερικανική κοινωνία. Η κ. Κέλι έσπευσε να συμπληρώσει πως και ο Ιησούς, όπως ο Αϊ Βασίλης, ήταν διαπιστωμένα λευκός. Και αφού ο σουρεαλισμός έχει χτυπήσει κόκκινο, εμένα μου αρκεί ως απάντηση η ατάκα του Ρούφους, του 13ου Απόστολου που δεν αναφέρε-

ται στη Βίβλο επειδή ήταν μαύρος (τουλάχιστον σύμφωνα με την ταινία «Δόγμα», στην οποία τον υποδύεται ο κωμικός Κρις Ροκ και πρωταγωνιστούν επίσης ο Ματ Ντέιμον και ο Μπεν Αφλεκ). Ο Ρούφους εξηγεί γιατί έχει διαδοθεί η φήμη πως ο Ιησούς ήταν λευκός: «Οι λευκοί θέλουν να ακούν μόνο για τις καλές αηδίες: την αθανασία, μία θέση στον Παράδεισο. Μόλις όμως ακούν ότι ένας μαύρος Ιησούς είναι αυτός που θα τους τα δώσει, φρικάρουν. Και αυτό φίλοι μου λέγεται υποκρισία. Ενας μαύρος μπορεί να κλέψει το στερεοφωνικό σου, αλλά όχι να είναι ο Σωτήρας σου». X.Τ.

Μουσική

Ποπ νιφάδες Η Μαριέττα Φαφούτη είναι ό,τι πιο φρέσκο έχει γνωρίσει η αγγλόφωνη ποπ της ελληνικής μουσικής σκηνής τα τελευταία χρόνια. Εχει κυκλοφορήσει δύο προσωπικές δουλειές από την Inner Ear, το “Try a little romance” με παραγωγό τον Νίκο Αγγλούπα και το “Homemade Joy” σε παραγωγή Θοδωρή Ζευκιλή. Τα περισσότερα από τα τραγούδια της έχουν γίνει ραδιοφωνικές επιτυχίες, ενώ πριν από λίγες ημέρες παρέλαβε τον Χρυσό Ερμή για την καλύτερη μουσική διαφήμισης της χρονιάς για το τραγούδι “Take me there”. Η ίδια δεν ακούει πολλή μουσική, γράφει με ευκολία μελωδίες και στίχους και είναι πάντα χαλαρή και προσγειωμένη. «Δεν είχα όνειρο να γίνω τραγουδίστρια, δεν μου άρεσε. Ετυχε να ανεβάσω κάποια τραγούδια στο Myspace όπου η φωνή μου ήταν οδηγός», δηλώνει η ίδια. Η Μαριέττα γράφει μουσική για ταινίες, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές παραγωγές, διαφημίσεις, θεατρικές παραστάσεις, μιούζικαλ και video games. Παρά τον ρομαντισμό του πρώτου δίσκου και τη χαρά του δεύτερου, η Μαριέττα δηλώνει φανερά προβληματισμένη για τον ρατσισμό. «Με ενοχλεί πολύ το ρατσιστικό πνεύμα που τρυπώνει ύπουλα και έντονα στην κοινωνία μας», έχει πει χαρακτηριστικά.

Τελικά χαρούμενη ή θυμωμένη; «Είμαι πολύ ρομαντική ως άνθρωπος, αλλά είμαι και πολύ χύμα. Στον πρώτο δίσκο έλεγαν όλοι ‘το γλυκό το κοριτσάκι’. Είχαν επικεντρωθεί στη χαρά του πράγματος. Στον δεύτερο δίσκο έκανα αλλαγή, υπάρχουν βαθιά δραματικές στιγμές μέσα του, όμως είχε μείνει η αίσθηση από τον πρώτο», εξηγεί η ίδια και συνεχίζει: «Εμένα με κάνουν ευτυχισμένη η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και το να έχουμε την υγεία μας. Αυτά τα έχω. Και σε τρεις μήνες να σταματήσω να κάνω μουσική, να μη με ξέρει η μάνα μου, να ξαναγίνω κειμενογράφος, όπως ήμουν, ή και να γίνω γκαρσόνα, δεν με νοιάζει. Είμαι πολύ γεμάτος άνθρωπος για να κάθομαι να προσδιορίζομαι από αυτά που κάνω». Τα νέα τραγούδια της θα μπορούσαν να έχουν βγει από ταινία του Ταραντίνο. Αλλά δεν είναι έτσι. Είναι ανεπιτήδευτα δικά της και έτοιμα να μας ξεσηκώσουν. «Το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου στο Kookoo, εγώ, η Μαριέττα Φαφούτη, και η Κουκουμπάντα, θα χιονίσουμε νιφάδες ακατέργαστης αγάπης και εορταστικού χορευτικού ντελίριου», μας υπόσχεται. Και όλα αυτά στο Γκάζι, στην οδό Ιάκχου 17.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

100 αυτοσχεδιασμοί

Party time

Το όνομα της ορχήστρας στα ουγγρικά είναι “Száztagu Cigányzenekar”, που σημαίνει «100μελής Τσιγγάνικη Ορχήστρα». Ο λόγος για τους The Budapest Gypsy Symphony Οrchestra, όπου 100 μουσικοί αυτοσχεδιάζουν μακριά από παρτιτούρες και νόρμες σε γνωστές συνθέσεις. Θα έλεγε κάποιος πως αλλοιώνουν παρά εμπλουτίζουν τα κομμάτια με το ιδιαίτερο ύφος τους. Λάθος! Και αυτό το αποδεικνύουν οι sοld οut εμφανίσεις τους το 2008 και το 2009, που άφησαν άφωνο το αθηναϊκό κοινό. Ας τους απολαύσουμε και πάλι σήμερα, Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου, στο Θέατρο Badminton (Ολυμπιακά ακίνητα, Γουδί) για τρεις εμφανίσεις.

Τον Μάρτιο της φετινής χρονιάς κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο “Keep up the rhythm” και λίγο καιρό μετά πήραν την έκτη θέση στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Ο λόγος για τους Koza Mostra, που προσγειώνονται κυριολεκτικά στην Αρχιτεκτονική (Πειραιώς 116, Γκάζι) για το πρώτο τους live σε αθηναϊκό έδαφος την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου. Ο Ηλίας Κοζάς και η παρέα του δεν πίστευαν ποτέ ότι το τραγούδι τους “Alcohol is free” θα γινόταν τεράστια επιτυχία ξεσηκώνοντας τα πλήθη σε Ελλάδα και εξωτερικό. Hρθε η ώρα για τρελό πάρτι μαζί τους!

Στο χέρι σας Dancing jazz Οι Ballroom Kings φτιάχτηκαν το 2009 από μουσικούς με ιδιαίτερη πείρα στο ροκ εν ρολ, στο R&B και στη μουσική των ’50s. Ο Massimo Rocca και η Virginia Brown (φωνή), ο Vincenzo Mannino (κιθάρα, φωνή), ο Luca Ciriacono (μπάσο), ο Giovanni Ziino (ντραμς) και ο Vincenzo Puleo (πιάνο και φωνή) υπόσχονται χριστουγεννιάτικες νύχτες με ροκ εν ρολ ρυθμικές αποχρώσεις στο Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς). Το σχήμα από τη Σικελία έχει πολλές διακρίσεις στο ανάλογο dancing jazz ευρωπαϊκό τοπίο, αλλά και με ό,τι έχει να κάνει με σουινγκάτη μουσική.

Στις 27 και 28 Δεκεμβρίου οι Active Member θα ανέβουν ξανά στη σκηνή του Gagarin (Λιοσίων 205, Αθήνα) για δύο ξεχωριστά live. Επιπλέον όμως μας καλούν να «φτιάξουμε το πρόγραμμα των τραγουδιών και για τις δύο ημέρες»! Πράγματι, μέσω email θα έχουμε τη δυνατότητα να ψηφίσουμε και να προτείνουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια. Λίγο πριν από το τέλος του 2013, λοιπόν, είναι μια καλή ευκαιρία να δει κανείς τον B. D. Foxmoor και τη Sadahzinia. Aλλωστε το κάθε live θα αποτελείται από 40 και πλέον κομμάτια. Σπεύσατε λοιπόν, να κάνουμε τις δύο βραδιές «προσωπική» μας υπόθεση.

20.12.2013

Γιορτές στη Βουτάδων Από όλα θα έχει φέτος για τις γιορτές το Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι). Η μία έκπληξη μετά την άλλη από τον πολυχώρο που τόσο αγαπάμε για τις επιλογές του. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στις 24 Δεκεμβρίου, την παραμονή των Χριστουγέννων, η Σία Κοσκινά και ο Ευστάθιος Δράκος θα μας τραγουδήσουν μελωδίες των Μπίλι Χόλιντεϊ, Σίρλεϊ Μπάσεϊ, Φρανκ Σινάτρα και Γουίτνεϊ Χιούστον, αλλά και πιο πρόσφατες από καλλιτέχνες όπως η Adele και ο Michael Buble. Ολα αυτά θα ενωθούν μέσα από τη ματιά του Βαγγέλη Στεφανόπουλου. Ανήμερα τα Χριστούγεννα η Κάτια Πάσχου, η Λυδία Αγγελοπούλου, ο Σταμάτης Μπερής, ο Γιάννης Χριστόπουλος και ο Χάρης Ανδριανός μαζί με τον Δημήτρη Γιάκα στο πιάνο θα ερμηνεύσουν διάσημες άριες (“Carmen”, «Κουρέας της Σεβίλλης», «Ριγκολέτο», καθώς και αποσπάσματα από μιούζικαλ, όπως “Mary Poppins”. Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, στις 26 Δεκεμβρίου, ο πιανίστας, μαέστρος και συνθέτης Βασίλης Τσαμπρόπουλος μαζί με την ερμηνεύτρια Νεκταρία Καραντζή παρουσιάζουν ένα μουσικό πρόγραμμα από τον Μπαχ έως τα παραδοσιακά ελληνικά κάλαντα και από τις συνθέσεις του Βασίλη Τσαμπρόπουλου έως τη βυζαντινή υμνωδία, δίνοντας άλλη διάσταση στις γιορτινές βραδιές του Δεκεμβρίου. Το Σάββατο 28 Δεκεμβρίου και έπειτα από δύο sold out εμφανίσεις τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, η Μαρίζα Ρίζου επιστρέφει με μια βραδιά γεμάτη jazz και swing ήχους και επιλέγει να τραγουδήσει Αρίθα Φράνκλιν, Φρανκ Σινάτρα, Νίνα Σιμόν, Ελλα Φιτζέραλντ και Michael Buble μαζί με δικά της κομμάτια και χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ενώ την Κυριακή 29 Δεκεμβρίου οι Τρεις Σοπράνο επιστρέφουν στο Gazarte με έργα των Λέχαρ, Στράους και Μπερνστάιν, καθώς και χριστουγεννιάτικες άριες των Χέντελ και Μότσαρτ. Την τελευταία μέρα του χρόνου, την Τρίτη 31 Δεκεμβρίου, οι Penny & The Swingin’ Cats μαζί με την The Great Big Band, μια ομάδα 14 μουσικών, θα μας χαρίσουν την τελευταία βραδιά του χρόνου μια συναυλία γεμάτη από τη μουσική των big bands του Μεσοπολέμου και την ατμόσφαιρα του Savoy Βallroom του Χάρλεμ! Κανείς δεν έχει δικαιολογία να λείψει.

Σινεμά

Στα άδυτα του Λευκού Οίκου Επτά Αμερικανοί Πρόεδροι ήρθαν και έφυγαν, αλλά εκείνος έμεινε στον Λευκό Οίκο για 29 ολόκληρα χρόνια! Ο υποψήφιος για Oσκαρ σκηνοθέτης της ταινίας «Μονάκριβη» Λι Ντάνιελς μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την πραγματική ιστορία του πρώην έγχρωμου μπάτλερ του Λευκού Οίκου Γιουτζίν Αλεν έτσι όπως είδε το φως της δημοσιότητας μέσα από το άρθρο του Γουίλ Χέιγκουντ “A butler well served by this election” το 2008 στη “Washington Post”. Αλλάζοντας το όνομα του κεντρικού ήρωα σε Σεσίλ Γκέινς, η ταινία «Ο μπάτλερ» παρακολουθεί τη ζωή ενός ανθρώπου που κατάφερε να ξεφύγει από τον ρατσιστικό Νότο της δεκαετίας του ’20 και να φτάσει μέχρι τον Λευκό Οίκο ζώντας από κοντά όλα τα ιστορικά γεγονότα που βρέθηκαν στο επίκεντρο του Οβάλ Γραφείου από το 1957 μέχρι το 1986. Από τις δολοφονίες του Κένεντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μέχρι τον πόλεμο του Βιετνάμ και το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ...

Παράλληλα ο Σεσίλ γίνεται στόχος εξαιτίας του χρώματός του σε μια εποχή όπου ο αγώνας για τα δικαιώματα των μαύρων κορυφώνεται στις ΗΠΑ. Η οικογένειά του, χάρη στη θέση του Σεσίλ, απολαμβάνει μια μεσοαστική ζωή, αλλά η αφοσίωση του Σεσίλ στη δουλειά του και στον εκάστοτε Πρόεδρο οδηγεί τον ίδιο σε συγκρούσεις με τη γυναίκα του και τον αντισυμβατικό του γιο. Ο Φόρεστ Γουιτάκερ ηγείται ενός εξαιρετικού καστ (Τζον Κιούζακ, Τζέιν Φόντα, Κούμπα Γκούντιν Τζούνιορ, Τέρενς Χάουαρντ, Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Αλαν Ρίκμαν, Μαράια Κάρεϊ και Ρόμπιν Γουίλιαμς) χαρίζοντάς μας μία ακόμα δυνατή ερμηνεία, ενώ ο Λι Ντάνιελς από τη θέση του σκηνοθέτη κινηματογραφεί την ιστορία του με βάση την αισθητική της Ακαδημίας σε μια ταινία που φωνάζει από μακριά τις οσκαρικές της φιλοδοξίες!

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Στον πάγο Νέο animation από την Disney! Ο,τι πρέπει για τα μικρά και τα... μεγάλα παιδιά εν όψει των εορτών! Το «Ψυχρά κι ανάποδα», που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες από τη Feelgood Entertainment, μας ταξιδεύει σε ένα παγωμένο βασίλειο. Η πριγκίπισσα Αννα και ο βουνίσιος τύπος Κριστόφ ενώνουν τις δυνάμεις τους για να λύσουν τα μάγια και να το ξεπαγώσουν. Το ταξίδι τους θα τους φέρει αντιμέτωπους με μυθικά πλάσματα, ακραίες καιρικές συνθήκες και μαγικά φαινόμενα. Στο πλευρό τους πάντα ο χιονάνθρωπος Ολαφ και ο ψωριάρικος τάρανδος Σβεν.

20.12.2013

Αχτύπητη τετράδα Ενα απολαυστικό πρωταγωνιστικό κουαρτέτο. Η ισχύς εν τη ενώσει! Κέβιν Κλάιν, Μόργκαν Φρίμαν, Ρόμπερτ ντε Νίρο και Μάικλ Ντάγκλας. Τέσσερις γερόλυκοι του Χόλιγουντ συναντιούνται στην κωμωδία “Last Vegas”, που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους. Οταν ο ένας από αυτούς ανακοινώνει στους υπόλοιπους ότι θα παντρευτεί την 30χρονη φιλενάδα του, η παρέα αποφασίζει να πάει στο Λας Βέγκας για το μπάτσελορ πάρτι. Για ένα Σαββατοκύριακο ξεχνάνε την ηλικία τους και ξαναγίνονται νέοι. Τίποτα δεν τους σταματά! Εχουν έρθει για να περάσουν καλά και φιλοδοξούν να κάνουμε το ίδιο και εμείς μαζί τους.

Χρυσή κούρσα Η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τις φετινές Χρυσές Σφαίρες, που θα απονεμηθούν στις 12 Ιανουαρίου, έδωσε και τυπικά το σύνθημα για την έναρξη της οσκαρικής κούρσας και κατέστησε σαφή τα φαβορί για την επερχόμενη τελετή. Δύο είναι οι ταινίες που, όπως φαίνεται, θα κονταροχτυπηθούν στα Οσκαρ που έρχονται. Το «Δώδεκα χρόνια σκλάβος» του ΜακΚουίν, που ήδη προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες, και το “American Hustle” του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ, που πέρυσι ήταν επίσης με τον «Οδηγό Αισιοδοξίας» από τους μεγάλους πρωταγωνιστές των Οσκαρ με οκτώ υποψηφιότητες. Και οι δύο ταινίες ηγούνται της κούρσας των φετινών Χρυσών Σφαιρών με επτά υποψηφιότητες.

Νέα ζωή Το ασπρόμαυρο “Oh Boy” του Γιαν Ολε Γκέρστερ είναι μία από τις μεγάλες κινηματογραφικές εκπλήξεις του 2013! Η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού σάρωσε στα βραβεία της Γερμανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ήταν υποψήφια σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες των Ευρωπαϊκών Βραβείων για το 2013 και κέρδισε το Βραβείο Ευρωπαϊκής Ανακάλυψης, που απονέμεται σε νέους σκηνοθέτες. Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο νεαρός Νίκο, που ζει στο Βερολίνο με τις υποχρεώσεις να τον αφήνουν αδιάφορο. Μέχρι που μια μέρα όλα αλλάζουν... Ο πατέρας του του μειώνει το χαρτζιλίκι, η κοπέλα του τον χωρίζει, ένας ψυχίατρος διαγιγνώσκει συναισθηματική ανισορροπία και μια παλιά του αγάπη τον πιέζει να... πληρώσει για τις πληγές που της άφησε. Εκείνος πάλι θέλει απλά να πάει για έναν καφέ!

Mε την υπογραφή του Εκτός από τις εφημερίδες, τα περιοδικά και τα sites που ανακοινώνουν το ένα μετά το άλλο τις καλύτερες ταινίες τους για το 2013 λίγο πριν από την εκπνοή του χρόνου, το δικό του Τop12 δημοσίευσε και ο Πέδρο Αλμοδόβαρ! Ο κορυφαίος Ισπανός σκηνοθέτης τοποθέτησε στην κορυφή της λίστας του το πολυσυζητημένο ντοκιμαντέρ “The act of killing”, ενώ έκανε την έκπληξη επιλέγοντας στην πρώτη πεντάδα αυστηρά σινεφιλικές επιλογές, όπως η «Τέλεια ομορφιά» του Σορεντίνο, ο «Παράδεισος της πίστης» και ο «Παράδεισος του έρωτα» του Ούλριχ Ζάιντλ και η «Ζωή της Αντέλ» του Κεσίς. Τα οσκαρικά φαβορί απουσιάζουν πλήρως από τη δωδεκάδα του.

Από κοντά ακολουθούν το “Gravity” του Κουαρόν -είναι βέβαιο ότι θα σαρώσει τα τεχνικά Οσκαρ, όπως και ότι η Σάντρα Μπούλοκ θα παίξει ως φαβορί για το Α΄ Γυναικείου-, το “Her” του Σπάικ Τζόνζι και οι αδελφοί Κοέν (πάντα αγαπημένα παιδιά της Ακαδημίας) με το “Inside Llewyn Davis”. Αυτές οι ταινίες πρωταγωνιστούν και στις υποψηφιότητες για τις Χρυσές Σφαίρες. Υπάρχει όμως και το μεγάλο αουτσάιντερ, που δεν έχει δείξει ακόμα την πραγματική του δυναμική. Και αυτό φέρει την υπογραφή του μεγάλου Μάρτιν Σκορσέζε. Το “Wolf of Wall Street” με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο μπορεί να καθυστέρησε στο μοντάζ και να απέσπασε μόλις δύο υποψηφιότητες στις Σφαίρες, αλλά είναι βέβαιο ότι στα Οσκαρ θα δώσει πολύ πιο ηχηρό «παρών». Τέλος το “Captain Phillips” του Γκρίνγκρας, το “Nebraska” του Πέιν και η «Θλιμμένη Τζάσμιν» του Αλεν ξεχωρίζουν με τη σειρά τους στις υποψηφιότητες των Χρυσών Σφαιρών παίρνοντας ουσιαστικά το διαβατήριο και για τα Οσκαρ.

Βιβλίο

Επίκαιρος όσο ποτέ Ο Τζ. Μ. Κούτσι είναι ένας Νοτιοαφρικανός, ένας πολυταξιδεμένος άνθρωπος που έχει δουλέψει σε διάφορα επαγγέλματα, ενώ προσφάτως μετακόμισε στην Αυστραλία. Λέει πως τον κέρδισε το ελεύθερο και γενναιόδωρο πνεύμα των κατοίκων της. Παράλληλα ο κος Κούτσι είναι κάτοχος ενός Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, δύο Man Booker Awards -και ένας εκ των ελαχίστων που το έχει πετύχει- και μιας μακριάς σειράς άλλων βραβεύσεων. Ομως παρά το επιφανειακά κοσμοπολίτικο προφίλ του είναι ένας άνθρωπος κλειστός. Που δεν θέλει πολλά πολλά. Προτιμάει να μιλάει η γραφή του για εκείνον· για αυτό ίσως και είναι τόσο καλός συγγραφέας. Πριν από έναν μήνα υπήρξε ένα διπλό «χτύπημα» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο που έφερε το όνομά του. Επανεκδόθηκε το μείζον, ένα από τα πρώτα του και ίσως το σημαντικότερο, έργο του ονόματι «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» (1980) -με τίτλο που ο ίδιος πιστοποιεί πως εμπνεύστηκε από το ομώνυμο ποίημα του Κ.Π. Καβάφη-, καθώς και το τελευταίο πόνημά του «Η παιδική ηλικία του Ιησού». Και στα δύο αυτά έργα η αλληγορία παίζει κυρίαρχο ρόλο. Στο μεν πρώτο είναι εμφανές πως το

γεωγραφικό γίγνεσθαι του βιβλίου αναφέρεται στην παλιά του πατρίδα, ενώ στο τελευταίο μυθιστόρημά του η νέα του αγαπημένη, η Αυστραλία, μάλλον φαίνεται να απεικονίζεται αμυδρά - ως μια άγνωστη χώρα που μας συστήνεται με την ονομασία Novila. Το σημαντικό όμως των βιβλίων δεν είναι ο τόπος, αλλά η αγωνία του συγγραφέα για ένα καλύτερο αύριο από το άσχημο σήμερα που ζούμε. Να τονίσω πως οι δημοσιογραφικοί χρόνοι είναι συχνά «περίεργοι» - αν όχι μακάβριοι. Ετσι το έργο του Κούτσι, ιδιαίτερα το πρώτο που στηλιτεύει εμμέσως το απαρτχάιντ, είναι επίκαιρο τόσο επειδή το έτος Καβάφη φτάνει στο τέλος του, όσο και εξαιτίας μιας άσχημης είδησης: ο Μαντίμπα, κατά κόσμον Νέλσον Μαντέλα, ο σημαντικός αυτός ηγέτης που πάλεψε για την ελευθερία, δεν βρίσκεται πια κοντά μας. Και καθώς στο τελευταίο του έργο ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την ειρωνεία, να υπενθυμίσω και εγώ πως τα πολλά από τα παγκόσμια ΜΜΕ που τώρα σπεύδουν να αγιοποιήσουν τον Μαντέλα, μερικές δεκαετίες νωρίτερα δεν είχαν πρόβλημα να τον χαρακτηρίζουν τρομοκράτη. Είμαστε μεγάλοι υποκριτές οι άνθρωποι, σωστά;

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

20.12.2013

Spleen

Φαντασία αλά γκρεκ

Διαδικτυακά βραβεία

Ο Ζεράρ ντε Νερβάλ υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ρομαντικούς ποιητές που πάτησαν το πόδι τους στον μάταιο τούτο πλανήτη. Μια κατατρεγμένη ύπαρξη, ένας άνθρωπος με ιδιάζουσα αντίληψη για την καθημερινότητα -να σημειωθεί πως είχε για κατοικίδιο έναν αστακό!-, ένας μεγάλος του στίχου και τελικά ένας αυτόχειρας που κρέμασε τη ζωή του στο καπάκι ενός υπονόμου. Τα ποιήματά του μέσα από το ατμοσφαιρικό τους σκοτάδι φωτίζουν κρυφές πτυχές του πιο προσωπικού μας κόσμου. Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για τη συλλογή ποιημάτων του ονόματι «Εξόριστος στη Γη» (εκδ. Αρμός) - και μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσει κανείς το σύμπαν αυτού του τόσο σημαντικού Γάλλου ρομαντικού.

Η λογοτεχνία του φανταστικού είναι συνήθως συνυφασμένη στο μυαλό μας με τη Δύση. Αν όμως κανείς κοιτάξει τα δημοτικά μας τραγούδια χωρίς φόβο, πάθος και προκατάληψη, θα δει πως συχνά εμπεριέχουν πολύ «μοδάτα» αφηγηματικά στοιχεία. Οπως για παράδειγμα η παραλογή του νεκρού αδερφού, όπου η διήγηση έχει να κάνει με έναν νεκροζώντανο - αλλιώς ειπείν ζόμπι, βαμπίρ και πάει λέγοντας. Μάλιστα, όταν η παραλογή αυτή βρίσκει την παραλλαγή της σε ένα νεανικό μυθιστόρημα που εξελίσσεται στο σήμερα, το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον. Στο «Ερχονται με την ομίχλη» (εκδ. Πατάκης) η Αγνή Σιούλα επαναδιατυπώνει την παράδοσή μας με τρόπο τέτοιο που προσελκύει αντί να απωθεί.

Οταν η σχέση πάθους που διατηρώ με το διαδίκτυο είχε αρχίσει να στεριώνει και όταν τα ηλεκτρονικά μέσα είχαν αρχίσει να κερδίζουν τα έντυπα, το σερφάρισμα με έφερε στο Last fm. Μια παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα που σκοπό έχει να φέρει τους μουσικούς κοντά στο κοινό τους. Μετά γνώρισα το «κινηματογραφικό» IMDB και σταδιακά μια πληθώρα τέτοιων ιντερνετικών εγχειρημάτων, αντιλαμβανόμενος πως εκείνο που τραβάει εκατομμύρια κόσμο σε αυτά είναι οι διαδραστικές δυνατότητές τους.

Εθνικός θησαυρός

Στο συρτάρι

Ερχόμενοι στα καθ’ ημάς και σε έναν άλλον μεγάλο του ρομαντισμού, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη το ποίημα της κερκυραϊκής περιόδου του Διονυσίου Σολωμού «Ο Κρητικός». Συνήθως στην Ελλάδα τον συγκεκριμένο δημιουργό τον αντιμετωπίζουμε ως τον εθνικό ποιητή με τον οποίο μας τριβελίζουν το μυαλό στο σχολείο - αντί να δούμε πως πρόκειται για μια σημαντική πανευρωπαϊκή μορφή που μεγαλούργησε σε ένα στενό πλαίσιο. Το σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο πολυσέλιδο ποίημα με την ιδιαίτερη γλώσσα του Σολωμού δεν αφηγείται απλά μια επική περιπέτεια· καταπιάνεται τελικά πηγαίνοντας μπρος και πίσω στον αφηγηματικό χρόνο με τον έρωτα, την απώλεια, τον θάνατο και την πίστη.

Ο πρόσφατα αποθανών Ζοζέ Σαραμάγκου, αυτή η τόσο ιδιαίτερη πένα με το χαρακτηριστικό ύφος, τον αλληγορικό τόνο και τις μακροσκελείς προτάσεις, ανήκει στην κατηγορία των χαλκέντερων συγγραφέων. Πρόσφατα, το 2010, βρέθηκε ένα «χαμένο» μυθιστόρημα της νιότης του. Ο «Φωταγωγός» (εκδ. Καστανιώτη) εμπεριέχει σπέρματα του στιλ του Πορτογάλου, τόσο σε θέματα ιδεών όσο και αφήγησης, όπως και στοιχεία που δεν βρίσκουμε αργότερα στο έργο του. Ενα κείμενο που μιλάει για μια πολυκατοικία στη Λισαβόνα του ’50, με κεφάλαια-διαμερίσματα. Εκεί που οι φτωχοί ζουν ψηλά για να τους ταλαιπωρούν οι σκάλες, ενώ οι πλούσιοι, οι προνομιούχοι, απολαμβάνουν τις ευκολίες στους χαμηλούς ορόφους (της ζωής).

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από τον χορό η λογοτεχνία. Το πιο διαδεδομένο βιβλιοφιλικό site στον κόσμο, λογικά και βάσει στατιστικών, πρέπει να είναι το Goodreads. Εκεί ο κάθε αναγνώστης μπορεί να βρει όλα τα βιβλία του κόσμου (περίπου), να τα βαθμολογήσει, να γράψει τη δική του κριτική, να φτιάξει τις δικές του λίστες. Ολος αυτός ο όγκος ερασιτεχνικής δραστηριότητας φαντάζει ικανός σε μεγάλο βαθμό να σφυγμομετρήσει τις διαθέσεις του κοινού με τον καλύτερο δυνατό τρόπο - πάντα περισσότερο ποσοτικά παρά ποιοτικά βέβαια. Πριν από λίγο καιρό το Goodreads απένειμε τα ετήσια βραβεία του που βασίζονται στις ψήφους του κοινού. Το συμπέρασμα που αντλεί κανείς στα γρήγορα είναι πως στο εξωτερικό ο βιβλιοφιλικός κόσμος είναι πολύ διαφορετικός. Για αυτό και άλλωστε ο εν λόγω ιστότοπος έχει θεσπίσει άπειρα βραβεία για κάθε λογοτεχνικό υποείδος. Υπάρχει ειδική βράβευση για βιβλία μαγειρικής, αλλά και για τη λογοτεχνία του φανταστικού που καταπιάνεται με παραφυσικά φαινόμενα, για να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω... Επίσης σε γενικές γραμμές οι βραβευθέντες συγγραφείς δεν είναι γνωστοί στο ελληνικό κοινό, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Καλέντ Χοσεϊνί, το βιβλίο του οποίου “And the mountains echoed” κρίθηκε -χοντρικά και για να μη σας μπερδεύω- το καλύτερο της χρονιάς. Εδώ στην Ελλάδα όμως ο εν λόγω συγγραφέας, αν και μεταφρασμένος, ελάχιστα μας έχει απασχολήσει. Τώρα για το αν είμαστε ένα μικρό γαλατικό χωρίο που αντιστέκεται ακόμη ή απλά σε εμάς οι εξελίξεις φτάνουν 15 χρόνια μετά δεν είμαι σίγουρος. Μάλλον η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Θέατρο

Ξεχωριστά... διαφορετικός To 2002 o Μαρκ Χάντον γράφει το μυθιστόρημα «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα;». Το βιβλίο γίνεται best seller τόσο στην παιδική όσο και στην ενήλικη λογοτεχνία, πουλώντας δύο εκατομμύρια αντίτυπα! Δέκα χρόνια μετά ο δύο φορές τιμημένος με το Bραβείο του Θεατρικού Συγγραφέα της Χρονιάς Σάιμον Στέφενς το μεταφέρει στη σκηνή σε σκηνοθεσία της Μάριαν Eλιοτ αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας κερδίζει εκείνη τη χρονιά τα επτά από τα οκτώ θεατρικά βραβεία Laurence Olivier για τα οποία προτάθηκε. Ευτύχησα να τη δω εκείνη την παράσταση και λάτρεψα τόσο την υπέροχη και βαθιά συγκινητική ιστορία του Χάντον, όσο και τη μαγική, άκρως μινιμαλιστική, αλλά ταξιδιάρικη σκηνοθεσία της Eλιοτ. Αναρωτήθηκα από τότε πώς είναι δυνατόν να μην έχει παρουσιαστεί ακόμα στην Ελλάδα. Λίγους μήνες αργότερα έμαθα ότι ο Τάκης Τζαμαργιάς θα το ανεβάσει στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια) τη φετινή σεζόν και ενθουσιάστηκα!

Στην ελληνική παράσταση του έργου, λοιπόν, που έκανε πρεμιέρα στις 15 Δεκεμβρίου, ο Μάνος Καρατζογιάννης υποδύεται τον εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο του 15χρονου Κρίστοφερ που πάσχει από το σύνδρομο Ασπεργκερ (μια μορφή αυτισμού). Ο Κρίστοφερ είναι μαθηματική διάνοια, ξέρει όλα τα κράτη και τις πρωτεύουσες του κόσμου, λατρεύει τα αστυνομικά μυθιστορήματα και το κόκκινο χρώμα, σιχαίνεται το κίτρινο και το καφέ, όπως επίσης και να τον αγγίζουν οι άλλοι. Ζει με τον πατέρα του κάπου στην αγγλική επαρχία. Η μητέρα του είναι απούσα. Ενα βράδυ ο Κρίστοφερ βρίσκει τον σκύλο της γειτόνισσάς του νεκρό στον κήπο με μια τσουγκράνα καρφωμένη στην πλάτη του. Τότε αποφασίζει να μάθει ποιος τον σκότωσε... Η αναζήτησή του όμως αυτή θα τον φέρει αντιμέτωπο με ένα καλά κρυμμένο μυστικό και τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες στην πορεία του προς το φως. Ενα υπέροχο, γλυκόπικρο έργο για τη διαφορετικότητα και τις διαταραχές των «κανονικών» ανθρώπων. Δημήτρης Χαλιώτης

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

20.12.2013

Αδερφική σχέση Ιδέες και όπλα Τους «Δαιμονισμένους» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι -βασισμένους στη διασκευή για το θέατρο του Αλμπερ Καμί- σκηνοθετεί ο Σταύρος Τσακίρης στο Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπίδων 45, Γκάζι). Στο έργο, γραμμένο το 1872, ο συγγραφέας προσπαθεί να ανιχνεύσει τα αίτια που οδηγούν τον άνθρωπο στη δημιουργία ομάδων που σήμερα θα ονομάζαμε τρομοκρατικές μέσα από την ιστορία μιας μικρής παρέας νεαρών ανδρών που ονειρεύεται να σώσει τον κόσμο. Αν και η πρόθεση είναι καλή, όταν οι ιδέες φανούν λίγες και η απελπισία κυριαρχήσει, τα όπλα θα δώσουν τη λύση. Παίζουν μεταξύ άλλων η Δήμητρα Χατούπη, ο Αλέξανδρος Σταύρου και ο Ιωάννης Παπαζήσης.

Το νέο θεατρικό έργο του Γιώργου Μανιώτη «Μεταξύ σοβαρού και αστείου» παρουσιάζεται στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος), σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα. Πρόκειται για μια κωμωδία που αφορά την Ελλάδα του σήμερα και περνάει με μαεστρία από το κλάμα στο γέλιο. Τα προβλήματα της ανεργίας και η καταστροφή των διαπροσωπικών σχέσεων είναι μόνο κάποια από τα θέματα που αντιμετωπίζουν δύο αδέρφια μόνα στον κόσμο στην προσπάθειά τους να κρατηθούν και να επιβιώσουν. Στην παράσταση παίζει η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και ο Γιάννης Γούνας, ενώ τον σκηνικό χώρο έχει επιμεληθεί η Μαίρη Καλδάρα.

Οκτώ σύγχρονα ελληνικά έργα παρουσιάζονται φέτος για πρώτη φορά στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης (Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα). Στις 9 Δεκεμβρίου βρέθηκα στην πρεμιέρα των «Ασκήσεων για γερά γόνατα» του Ανδρέα Φλουράκη και του «Αϋλου εσένα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, που παίζονται διαδοχικά το ένα μετά το άλλο κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Οπερέτα στον Πειραιά Ρίκα ξανά! Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο οι φίλοι του μουσικού θεάτρου θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν την οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Η κόρη της καταιγίδος» στην πλήρη και αυθεντική της εκδοχή, όπως ακριβώς την έγραψε ο συνθέτης για σύνολο 24 οργάνων. Ο Αλέξανδρος Ευκλείδης σκηνοθετεί και ο Χαράλαμπος Γωγιός διευθύνει ένα σατιρικό αλλά αιχμηρό έργο ως προς την κριτική των ηθών της σύγχρονης Ελλάδος. Από τις 25 Δεκεμβρίου έως τις 6 Ιανουαρίου, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (Ηρώων Πολυτεχνείου & Βασ. Γεωργίου), σε συνεργασία με την Αθηναϊκή Συμφωνική Ορχήστρα Νέων.

Με ελληνική υπογραφή

Η παράσταση «Λα πουπέ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη παρουσιάζεται στη νέα της εκδοχή στο Θέατρο Σφενδόνη (Μακρή 4, Μακρυγιάννη) από σήμερα, Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου. Ενα έργο γραμμένο το 2007 που η Αννα Κοκκίνου με τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία της έκανε ιδιαίτερα αγαπητό στον κόσμο. Με πολλά τραύματα και με ακόμα περισσότερη ορμή και πείσμα, η Ρίκα δεν είναι από τα πρόσωπα που το βάζουν κάτω. Χωρίς σκηνικά και φώτα, η ηρωίδα μόνη στη σκηνή περιμένει το κοινό να την κατανοήσει ή να την καταδικάσει.

Σκιαγραφώντας με γλαφυρό τρόπο τα αδιέξοδα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας ο Ανδρέας Φλουράκης ζωντανεύει ένα ζοφερό εργασιακό περιβάλλον, που δεν λειτουργεί όμως αυτόνομα από την υπόλοιπη ζωή των ηρώων. Η διευθύντρια μιας εταιρείας, την οποία υποδύεται εξαιρετικά η Ανατολή Αθανασιάδου, ανακοινώνει σε δύο υπαλλήλους της ότι προτίθεται να απολύσει τον έναν από τους δύο ξεκινώντας ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι. Η ίδια βιώνει καθημερινά τη βία στο σπίτι της από τον έφηβο γιο της. Οι ένοχοι ήρωες -κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών- στροβιλίζονται σε έναν φαύλο κύκλο ψυχολογικής και σωματικής βίας με τους ρόλους να συγχέονται και το αδιέξοδο να εντείνεται. Στο δεύτερο μονόπρακτο της θεατρικής βραδιάς ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης μας χαρίζει ένα εξαιρετικό πολυεπίπεδο κείμενο που το κουβαλάς φεύγοντας. Ο Σολ διαγωνίζεται για το Βραβείο του Καλλιτέχνη. Το έργο του είναι ένας κύβος, που κρύβει ένα μυστικό. Οποιος κοιτάζει μέσα του μπορεί να δει κάτι από τον ίδιο του τον εαυτό, τα μύχια της ψυχής του, τον… «άυλο εσένα»! Ο Νίκος Νίκας και ο Θάνος Αλεξίου κεντούν ερμηνευτικά, υπό την εύστοχη καθοδήγηση του Γιώργου Παλούμπη, σε ένα δαιδαλώδες έργο για τη ζωή και την τέχνη. Δ.Χ.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Τα απολύτως απαραίτητα H νέα ζωγραφική δουλειά του Χρήστου Μποκόρου με τίτλο «Τα στοιχειώδη» φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) μετά την τελευταία του έκθεση στην πόλη το 2004 («Αδιάβαστο δάσος / Βίνιανη»). Στο πρώτο μέρος της έκθεσης παρουσιάζεται μια σειρά από παραστατικές, ξαπλωμένες ανθρώπινες φιγούρες. Μια μισάνοιχτη πόρτα φωτός οδηγεί στο δεύτερο μέρος της έκθεσης, που περιλαμβάνει τα «στοιχειώδη», δηλαδή τα απολύτως αναγκαία, σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, για την αξιοπρεπή επιβίωση του ανθρώπου: τροφή, νερό και ένα κατάλυμα. Ο Μποκόρος στο κείμενο «Απολογία» αναφέρει για τη δουλειά του και τη σημασία που λαμβάνει η έννοια «τέχνη» για τον ίδιο: «Αυτό, πάντως, που αντιλαμβάνομαι σαν τέχνη και επιδιώκω να προσεγγίσω με τα έργα μου είναι η, επ’ αγαθώ, συγκράτηση νοήματος αιωνιότητας στην εφήμερη χειρονομία μας, η μνημείωση του ελάχιστου και καθημερινού, του περαστικού και ήδη φευγάτου παρόντος, ένα σημάδι στο πέρασμα ανώνυμων ή δικών μας ανθρώπων, ένα κεράκι στην απουσία τους, ο υπαινιγμός μιας παρουσίας άφθαρτης, η ομολογία ζεστού φωτός στον ψυχρό τόπο του

άδειου. Επιμένω στη ζωγραφική αναπαράσταση, επειδή αυτή μου δίνει τη δυνατότητα να αποδίδω το στιγμιότυπο ως αρχέτυπη εικόνα, το συμβάν ως ιδέα. Χρησιμοποιώ επιφάνειες φθαρμένες από προηγούμενες βιοτικές χρήσεις, για να ενσαρκωθεί στο έργο, εκτός από το θέμα και την όποια αναπαραστατική δεξιότητα, η συνεχής υπόμνηση του συλλογικού τόπου και χρόνου από τον οποίο κατάγεται ο συλλογισμός μου και στον οποίο θα ήθελα να απευθύνεται το τελικό αποτέλεσμα της χειροτεχνίας μου... Η διαδικασία της προετοιμασίας και της ζωγραφικής με οδηγεί, κάποιες στιγμές προσήλωσης και πειθαρχίας, σε απρόοπτα ξέφωτα αυτογνωσίας και συμφιλίωσης με την κοινή μας συνθήκη, τον τετελεσμένο κόσμο. Εκεί αποκαλύπτεται η επιφάνεια της ομορφιάς, εκεί συντελείται και η υπέρβαση στην αιωνιότητα και την αλήθεια. Aυτά τα ξέφωτα προσδοκώ και για αυτά εργάζομαι». Η έκθεση του Χρήστου Μποκόρου θα διαρκέσει έως τις 26 Ιανουαρίου, ενώ στις 10 Ιανουαρίου θα παρουσιαστεί στο Μουσείο ο κατάλογός της.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

20.12.2013

Ελληνικά τοπία Εγκαινιάστηκε στο Iδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β & Μ Θεοχαράκη (Βασ. Σοφίας 9 & Μέρλιν, Αθήνα) η έκθεση με τίτλο «Βασίλης Θεοχαράκης. Ζωγραφική: 2007-2013». Σε αυτήν περιλαμβάνονται περισσότερα από 80 έργα του καλλιτέχνη για την περίοδο αυτή, τα οποία αφορούν ελαιογραφίες σε μουσαμά μεγάλων διαστάσεων, αλλά και υδατογραφίες. Κεντρικός τους πυρήνας, τα αδιάβατα δάση και η θάλασσα, που αποκαλύπτουν τις ποιητικές τοπιογραφίες του ζωγράφου. «Το φυτικό βασίλειο του Θεοχαράκη έχει ζωτική δύναμη και παρουσία, όχι μόνο οπτική, αλλά και απτική. Θα έλεγα ότι απευθύνεται και συνεγείρει όλες τις αισθήσεις. Αισθανόμαστε τη δροσιά, το θρόισμα και το άρωμά του», επισημαίνει χαρακτηριστικά η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.

Η Ιαπωνία του ’60 Το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ιαπωνίας παρουσιάζει στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) την έκθεση «Πόλεις σε διαπάλη: πειραματισμοί σε αστικά τοπία της Ιαπωνίας του 1960», η οποία και θα διαρκέσει μέχρι τις 19 Ιανουαρίου. Η έκθεση χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Το πρώτο είναι αφιερωμένο στην ιστορία της ιδανικής πόλης και το δεύτερο στον αστικό σχεδιασμό της χώρας. Η τρίτη ενότητα αναφέρεται γενικότερα στις μεγαλουπόλεις της δεκαετίας του ’60 και του ’70, ενώ η τέταρτη αναλύει τον σύγχρονο αστικό σχεδιασμό. Στην έκθεση συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι Kenzo Tange Kiyonori Kikutake, Kisho Kurokawa, Masato Ohtaka και Fumihiko Maki.

Αφήγηση χωρίς λογική Η Γκαλερί ΑΔ (Παλλάδος 3, Ψυρρή) εγκαινιάζει τις «Ανορθολογικές αφηγήσεις» σήμερα, Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου. Η ομαδική έκθεση, η οποία θα ολοκληρωθεί στις 15 Φεβρουαρίου, έχει ως αφετηρία το underground εικαστικό κίνημα του lowbrow, γνωστό και ως ποπ σουρεαλισμός - ο δεύτερος όρος προτάθηκε από το The Aldrich Contemporary Art Museum το 1998 και υπήρξε και ο τίτλος της έκθεσης που αφιερώθηκε στο ομώνυμο κίνημα την ίδια χρονιά. Συγγένειες μπορούν να εντοπιστούν σε κινήματα όπως ο ντανταϊσμός, καθώς και σε έννοιες όπως το kitsch. Στην έκθεση παίρνουν μέρος οι καλλιτέχνες: Αλέξης Ακριθάκης, Κωνσταντίνος Καταγάς, Ηλίας Καφούρος, Παναγιώτης Λουκάς, Αναστάσης Στρατάκης, Ορέστης Συμβουλίδης, Γιανούλης Χαλεπάς, Αλέξανδρος Ψυχούλης και Steven C. Harvey.

Η δουλειά του ποιητή Εως τις 8 Φεβρουαρίου θα διαρκέσει η έκθεση του Γιάννη Ψυχοπαίδη «Επάγγελμα: Ποιητής. Εικόνες πάνω στο πρόσωπο και την ποίηση του Κ. Π. Καβάφη» στον Πολυχώρο Μεταίχμιο (Ιπποκράτους 118, Αθήνα). Ο ποιητής Δημήτρης Δασκαλόπουλος σημειώνει στην ομότιτλη βιβλίο του καλλιτέχνη (εκδ. Μεταίχμιο): «Ο Καβάφης του Γιάννη Ψυχοπαίδη δεν είναι μια κλασική, παραδοσιακή σειρά πορτρέτων που προσπαθούν να ανταποκριθούν στη γνωστή φιλαρέσκεια και κοκεταρία του ποιητή. Είναι μια άσκηση ερμηνείας των κρυμμένων γνωρισμάτων που αποκαλύπτει σταδιακά το έργο του Αλεξανδρινού σε όσους το προσεγγίζουν με άδολες προθέσεις και χωρίς προκαταλήψεις».

Καλλιτεχνικές αταξίες Η αίθουσα τέχνης Εκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Κολωνάκι) φιλοξενεί μέχρι τις 18 Ιανουαρίου την ομαδική έκθεση με τίτλο «Τα άτακτα παιδιά». Στο πλαίσιό της παρουσιάζονται ανομοιογενή χρωματιστά και ασπρόμαυρα έργα μικρών διαστάσεων, τα οποία διατάσσονται σε ευθεία γραμμή, σαν άτακτα παιδιά εν αναμονή της τιμωρίας. Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Αγγελος Αντωνόπουλος, Περικλής Γουλάκος, Μαριλένα Ζαμπούρα, Αντζυ Καρατζά, Μιχάλης Μανουσάκης και Σταύρος Μπονάτσος. Ο Μανουσάκης αναφέρει πως μέσα από τη δουλειά του αυτή «ιχνογραφεί τις απενοχοποιημένες σχέσεις των μεγάλων άτακτων παιδιών». Η Αντζυ Καρατζά σημειώνει αντίστοιχα για τη δική της δουλειά: «Η αλήθεια είναι πως έχω τη φήμη ‘καλού παιδιού’. Οταν όμως γυρίζω τον χρόνο πίσω, θυμάμαι τον εαυτό μου να βάζει τιμωρία τη γάτα μας. Την ανέβαζα στο πιο ψηλό κλαδί της λεμονιάς και την έβαζα ακόμα και στο πλυντήριο - χωρίς ευτυχώς να επιλέγω πρόγραμμα... Το γεγονός ότι κάνω γάτες, μπορεί να είναι μια αταξία. Το γεγονός ότι κάνω γάτες ενώ έχω σκύλο, μπορεί επίσης να είναι ένα είδος ψυχικής αταξίας! Μου αρέσει η απομυθοποίηση του μύθου και αυτό μπορεί να με κάνει λίγο... άτακτο κορίτσι. Για την έκθεση των ‘Ατακτων παιδιών’ έφτιαξα τα ‘Κορνιζάδικα’. Μεταφορικά αλλά και στην κυριολεξία, αφού από χρυσές κορνίζες ξεπηδούν άτακτες κούκλες που πιάνουν... γατιά στον αέρα. Ατακτα γατιά!» Ο Σταύρος Μπονάτσος συμπληρώνει από τη μεριά του: «Ακόμα και μέχρι πριν από λίγο δεν ήξερα τι έργα θα έδειχνα στην έκθεση των ‘Ατακτων παιδιών’ και αυτό θα ήταν μία ακόμη αταξία. Τελευταία αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κούτσουρα. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Κούτσουρα ως νεκρή φύση, κούτσουρα ως επίπεδο μυαλού! Αλλά ως αυθεντικός άτακτος ακόμα δεν έχω κατασταλάξει... Και μη νομίζετε πως είμαι ‘ξύλο απελέκητο’!»

20.12. 2013

Εικονογράφηση: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς

Διαβάζω

Το αγόρι που έλεγε «Ναι» Κείμενο: Χρήστος Δασκαλάκης Με μια πρώτη ματιά νόμιζες ότι δεν πρόκειται παρά για ένα απλό ξανθό αγόρι, που απλά του άρεσε να λέει συνέχεια «Ναι». Αδύνατο, περίπου εννέα ετών, με ύψος στο ενάμιση μέτρο, λευκό δέρμα, γαλάζια παιχνιδιάρικα μάτια που έλαμπαν, καταπληκτικά παιδικά δόντια και ένα χαμόγελο που ζωγράφιζε υπέροχα το πρόσωπό του, κάνοντάς σε να θέλεις να του τσιμπήσεις το λευκό του μάγουλο. Το συνάντησα για πρώτη φορά σε ένα κατάστημα παιχνιδιών. Από την πρώτη στιγμή που άνοιξε η πόρτα, ένιωσα μια αγγελική αύρα να γεμίζει τον χώρο και θαρρείς πως το δωμάτιο φωτίστηκε στο διπλό. Η μητέρα του, μια καλοντυμένη κυρία προφανώς της καλής κοινωνίας, επίσης ξανθιά με ανοιχτό πρόσωπο και γαλάζια μάτια, έψαχνε ένα δώρο για το βαφτιστήρι της. Το παρατηρούσα να κοιτάζει τα παιχνίδια με δέος, η ανάσα του σχεδόν κοβόταν από τη χαρά και τον ενθουσιασμό σε καθετί καινούργιο που έβλεπε, ένιωθα πως μπορούσα σχεδόν να ακούσω την καρδιά του να χτυπά δυνατά τη στιγμή που έπιασε στα χέρια του τη φιγούρα του Σπάιντερμαν... Είναι μια από εκείνες τις στιγμές που νιώθω πόσο όμορφο συναίσθημα είναι να έχεις αδέλφια και από την άλλη πόση θλίψη μου προκαλεί το γεγονός ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι μόνος, με μια μητέρα που προτιμούσε τα φυτά της και έναν πατέρα που προτιμούσε τους σκύλους του. Μα σήμερα είναι μια από εκείνες τις μέρες που ένιωθα ότι βρήκα τον χαμένο αδελφό που μου στέρησαν,

τον αδελφό που πάντα θα ήθελα να έχω. Οφειλα λοιπόν να αρπάξω την ευκαιρία και να τον γνωρίσω μέσα από τις κινήσεις του, τους ήχους του, τις αντιδράσεις του, για όση ώρα θα είμαστε μαζί ανάμεσα στα ράφια από μπάλες, κούκλες, ρακέτες και χιλιάδες άλλα παιχνίδια από κάθε μεριά του κόσμου... Καθώς φοβόμουν ότι σύντομα η μητέρα του θα έβρισκε το δώρο που χρειαζόταν, σκέφτηκα ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να τον πλησιάσω, να του πω ένα αστείο, να ρωτήσω το όνομά του και, όπως πάντα, να του πω να ακούει τη μαμά και τους δασκάλους του, συμβουλή που θυμάμαι να μου δίνουν οι μεγαλύτεροί μου όταν ήμουν και εγώ παιδί... Στη γωνία του πάγκου, μόλις σε απόσταση αναπνοής μακριά του, είδα τη φιγούρα ενός εξωγήινου να με κοιτά με τα τεράστια μάτια του. Προς στιγμή έμεινα να σκέφτομαι πώς μπορεί να νιώθει μια φιγούρα ζωγραφισμένη πάνω σε ένα χαρτόνι, που ο μόνος της στόχος είναι να προσελκύσει τα παιδιά να την αγοράσουν. Αραγε ο μικρός μου φίλος θα του έδινε σημασία, ήταν από εκείνα τα παιδιά που τους αρέσει το άγνωστο και το διάστημα ή μήπως προτιμά τους κλασικούς ήρωες του Αντερσεν, τις ξυλομπογιές και τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες γύρω από το τζάκι; Με τα λευκά του χεράκια, με το πρόσωπό του σαν μαγεμένο από την ευχαρίστηση που του έδινε η επαφή του με τόσα παιχνίδια, άγγιζε τώρα ένα μολύβι που στην κορυφή του είχε ένα ελατήριο πάνω στο οποίο ήταν στερεωμένος ένας γελωτοποιός. Κουνούσε το μολύβι, κουνιόταν ο

γελωτοποιός, φωτιζόταν η ματιά του ολόκληρη από τη χαρά. «Πλάκα έχει...» του λέω χαμογελώντας. Με κοιτάει με ένα βλέμμα γεμάτο φως και μου απαντάει με αυτή την απίστευτη ενέργεια που έχουν τα παιδιά: «Ναι!» Λίγο πριν προλάβω να προσθέσω κάτι ακόμα και να χαρώ μια σύντομη στιγμή με το αγόρι που θα μπορούσε να είναι ο αδελφός που δεν είχα, η μητέρα του φώναξε το όνομα «Σπύρος», το αγόρι απάντησε «Ναι», έβαλε ξανά το μολύβι με το γελωτοποιό στη βάση του και εξαφανίστηκε πίσω από τον ψηλό πάγκο. Στο ταμείο, η μητέρα τού ακούμπησε την πλάτη, του έδωσε ένα φιλί στα χρυσά του μαλλιά, αισθάνθηκα όμορφα στην ιδέα ότι το αγαπάει, πήρε το δώρο και βγήκαν μαζί από τη μεγάλη γυάλινη αυτόματη πόρτα. Ξέχασα αμέσως τα επιτραπέζια παιχνίδια που ήθελα να αγοράσω για το εξοχικό, σκέφτηκα πως μπορώ να επιστρέψω αργότερα και βιαστικά βγήκα και εγώ στον δρόμο για να δω για τελευταία φορά του αγόρι που του άρεσε να λέει «Ναι». Η μητέρα του το κρατούσε ήδη από χέρι για να περάσουν στο φανάρι απέναντι, το κόκκινο μπλουζάκι και η πράσινη βερμούδα που φορούσε μύριζαν ακόμα καλοκαίρι, είμαι σίγουρος ότι θα βιαζόταν όπως και εγώ να αγγίξει ξανά τα κύματα και να παίξει ρακέτες με τους φίλους του σε μια όμορφη αμμουδιά κάποιου νησιού. Για μια στιγμή άγγιξε απότομα το αφτί του. Σαν κάτι να το ενόχλησε. Εστρεψε η μητέρα του το

κεφάλι της προς τη μεριά του, έσκυψε και κάτι του είπε. Συνέχισε το αγόρι να αγγίζει το αφτί του με υπομονή, στάθηκε μια στιγμή, άγγιξε και η μαμά του το αφτί, προσπάθησα να καταλάβω αν κάποιο σκουπιδάκι το είχε ενοχλήσει. Πέρασα γρήγορα και εγώ το φανάρι απέναντι, σε απόσταση αναπνοής πλέον, το είδα να βγάζει από το αφτί το σχεδόν αόρατο ακουστικό του, η μητέρα του να το ρωτάει αν είναι εντάξει, το αγόρι να χαμογελά και να απαντάει «Ναι»... Χαμογέλασα και εγώ, σκέφτηκα ότι όλοι άγγελοι έχουν κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα και το ξανθό αγόρι, μπορεί να μην ακούει καλά τις λέξεις, αλλά σίγουρα μπορεί να βλέπει και να βρίσκει τη χαρά από καθετί όμορφο που υπάρχει δίπλα του... Ενα ζεστό αεράκι φύσηξε στο πρόσωπό μου, σκέφτηκα πως είναι ένα χάδι από τα φτερά κάποιου αγγέλου που μόλις ξεκίνησε να πετάει στα ψηλά, άρχισε να χάνεται το αγόρι ανάμεσα στο πλήθος, άρχισε να χάνεται ανάμεσα στα ψηλά γκρι κτίρια της Αθήνας, που σαν ψηλοί γίγαντες αγκαλιάζουν τρυφερά τα παιδιά όλου του κόσμου... Χαρούμενοι οι δρόμοι που πάνω τους πατούν τα αθώα βήματα μικρών χαρούμενων προσώπων, χαρούμενη και η νύχτα που τα πέπλα της γεμίζουν από όνειρα και ευχές εκείνων των παιδιών που ακόμα πιστεύουν στα παραμύθια. Δεν είχα τη χαρά να έχω αδέλφια, μα είχα τη χαρά να μιλήσω σε κορίτσια και σε αγόρια με φωτεινά χαμόγελα, με αγγελικές ψυχές, με φωτεινά μάτια, όπως ακριβώς και το ξανθό αυτό αγόρι του καταστήματος, το αγόρι που του άρεσε να λέει «Ναι».

Η τελευταία ποιητική συλλογή του Χρήστου Δασκαλάκη τιτλοφορείται «Χιλιόμετρα» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στοχαστής.

20.12. 2013

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

20.12. 2013

Σύγχρονος τροβαδούρος Για χάρη της φωτογράφισης ο Κωστής Μαραβέγιας και το ακορντεόν του ήρθαν μέχρι το Μοναστηράκι και έστησαν στην αυλή του TAF μια καντάδα. Από αυτές που σπάνια βλέπεις πια στα στενά της Αθήνας, αλλά ο Κωστής γνωρίζει και αγαπάει. Κεφαλλονίτης ο μπαμπάς, βλέπετε, και ο λυρισμός του Ιονίου είναι καλά βαλμένος στην καρδιά του. Οπως και τα ρεμπέτικα, αλλά και η μουσική της Βαρκελώνης. Αλλωστε ο Κωστής είναι πολύχρωμος. Μετά την καντάδα ήρθε ο ζεστός καφές και η κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Κυρίως ανέμων, καθώς πετύχαμε την πόλη σε μια από τις φουρτουνιασμένες ημέρες της. Αφορμή για όλα αυτά στάθηκαν οι εμφανίσεις του Κωστή στην Ανοδο, που έχουν ξεκινήσει από την προηγούμενη Παρασκευή. Αλλά και η μουσική που έγραψε για τη θεατρική παράσταση «Φιλάργυρος» και ο διπλός δίσκος που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες. Αρχίζω από το θέατρο, μια και δύο ημέρες πριν τον συναντήσω άκουσα το τραγούδι που έγραψε για τον Γιάννη Μπέζο -πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη της παράστασης «Φυλάργυρος» του Μολιέρου-, για την προξενήτρα Φροσύνη -που την υποδύεται η Δάφνη Λαμπρόγιαννη-, αλλά και το εξαιρετικό χορωδιακό «Δεν είμαστε παρένθεση». Αναρωτιέμαι πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και ο Κωστής μου εξηγεί πώς είναι να γράφεις μουσική για ένα τόσο γνωστό θεατρικό έργο του Μολιέρου, πόσο γλυκός είναι ο Γιάννης Μπέζος, πόσο διαφορετικά είδε εκείνος τη στιγμή της αυτοκριτικής του στο «Τίποτα πια» και πόσο ενθουσιασμένος δήλωσε για τη δουλειά του ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Σωτήρης Χατζάκης. «Το θέατρο μου έδωσε μια καλλιτεχνική ανασυγκρότηση. Μια κατευθυντικότητα, μια πλεύση στα χαώδη νερά της δημιουργίας μέσω της συγκεκριμένης πλοκής, του κειμένου και των χαρακτήρων. Επίσης ο Γιάννης Μπέζος με παρότρυνε να βάλω το σχόλιό μου στο κείμενο ως τραγουδοποιός γράφοντας στίχους έξω αλλά εμπνευσμένος από αυτό δημιουργώντας έτσι τραγούδια για τους βασικούς χαρακτήρες του ‘Φιλάργυρου’». Και από σανίδι του Εθνικού σε αυτό του Μεγάρου Μουσικής. Στον Κήπο του για την ακρίβεια. «Μόλις είδα τον κήπο σκέφτηκα αμέσως το πικ νικ»,

αναφέρει και καταλαβαίνω ποιος είχε την ιδέα για τον τίτλο της καλοκαιρινής του συναυλίας. Ενα live που είχε προγραμματιστεί για τις 28 Ιουνίου και λόγω της μεγάλης προσέλευσης πραγματοποιήθηκε και στις 29 του ίδιου μήνα. Μια γιορτή που θα μείνει αξέχαστη σε όσους πήραν την ψάθα τους, την καρεκλίτσα τους, το καλαθάκι τους και τόλμησαν να κάνουν ένα πικ νικ στο κέντρο της πόλης. Μια γιορτή που ο Κωστής προγραμμάτιζε καιρό έχοντας στο μυαλό του τη ζωντανή ηχογράφηση και την κυκλοφορία ενός live δίσκου.

τη βραδιά. «Περιλαμβάνονται όλα», λέει με χαρά, «εκτός από ένα για το οποίο δεν καταφέραμε να εξασφαλίσουμε εγκαίρως τα δικαιώματα». Σπάνια περίπτωση, όπως σπάνιο είναι να μην επεμβαίνεις σε τίποτα σε μια ζωντανή ηχογράφηση. Ομως ο Κωστής το τολμά. «Δεν έχουμε αλλάξει τίποτα, ούτε τα σαρδάμ, ούτε τις ιστορίες μου, ούτε τα λαθάκια μας». Μια βραδιά ακριβώς όπως τη ζήσαμε λοιπόν σε συσκευασία δίσκου και με ένα βιβλιαράκι σχεδιασμένο από τους Bob Studio που περιλαμβάνει συνταγές για πικ νικ λιχουδιές!

«Χρειαζόταν ένας τέτοιος δίσκος», του εξομολογούμαι ως ακροάτρια. Η ενέργεια και το κέφι που βγάζει στις συναυλίες του είναι δύσκολο να αποτυπωθούν σε ένα ψυχρό στούντιο. Και αν τον έχεις δει έστω και μία φορά ζωντανά, θέλεις σίγουρα να ζεις ξανά και ξανά αυτή την εμπειρία. «Συνολικά είχε 8.000 άτομα στον Κήπο του Μεγάρου», μου εξηγεί. Κόσμος πολύ περισσότερος από ό,τι σε οποιοδήποτε live του. Περισσότερος από τις συναυλίες στην «Τεχνόπολις», περισσότερος από τις χειμερινές εμφανίσεις του. «Πρώτη φορά σε είδα να τραγουδάς στην Αρεόπολη Λακωνίας μπροστά σε δέκα άτομα», του λέω γελώντας και του θυμίζω μια ιδιαίτερη συναυλία που «στη θέση των θεατών είχε μόνο βράχια, βράχια, βράχια». Αλλά και τότε η ενέργεια ήταν ίδια. Εμείς τα δέκα άτομα χορεύαμε με τέτοιο πάθος το ακυκλοφόρητο τότε «Δεν ζητάω πολλά» σαν να ήταν για τελευταία φορά. Υποθέτω ότι αυτή ήταν η πιο ολιγομελής συναυλία του, αλλά κάνω λάθος. «Εχω παίξει στο ‘Μπαράκι του Βασίλη’ μπροστά σε δύο θεατές», με διορθώνει. «Μια Τετάρτη που χιόνιζε πολύ στην Αθήνα και είχε Champions League. Ημουν εγώ, δύο θεατές και ο Βασίλης».

Πιάσαμε τα πράγματα λίγο ανάποδα και καταλήξαμε στις εμφανίσεις στην Ανοδο. Χαλαρός και ήρεμος, θέλει τις Παρασκευές μέχρι τις 10 Ιανουαρίου που θα βρίσκεται εκεί να το διασκεδάσει. Να παίξει μουσική, να αφιερώσει τραγούδια, να τα πει με φίλους. Θα ακούσουμε σίγουρα στιγμές από τη «Λόλα», αλλά και από τους παλιότερους δίσκους τους, τραγούδια που είπε για πρώτη φορά στο live στο Μέγαρο και πολλά άλλα.

Δεν ακύρωσε εκείνη την «ιδιωτική» βραδιά και το λέει με καμάρι. Προτιμάει που έγιναν όλα σιγά σιγά και δεν μπήκε στη ζωή μας σαν κομήτης. «Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το διαχειριστώ σε αντίθετη περίπτωση», διευκρινίζει. Ετσι έγιναν όλα πιο φυσιολογικά. Και όταν στη σκηνή του Μεγάρου αποφάσισε να αναμετρηθεί με τραγούδια πιο ξένα σε αυτόν, ένιωθε πως ήταν η ώρα να το κάνει. «Κολύμπησα στα βαθιά», λέει ο ίδιος, αν και νιώθει ότι κάποια από αυτά δεν τα τραγούδησε καλά. «Εγώ όλα μια χαρά τα θυμάμαι», τον διορθώνω και αναρωτιέμαι αν στον διπλό δίσκο που θα κυκλοφορήσει θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε μεγάλο αριθμό κομματιών από εκείνη

Κλείνοντας τον ρωτάω τι ακούει από τους Ελληνες μουσικούς της ηλικίας του; Θεωρεί ότι η αγγλόφωνη σκηνή μιμείται πολλά στοιχεία από το εξωτερικό: «Εκτός από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, πέφτει στην παγίδα του απλοϊκού μιμητισμού χωρίς να έχει να προτείνει κάτι νέο, ενώ έχει πολλά ονόματα που αγαπάει να επιδείξει». Από νέους καλλιτέχνες ακούει τη Μαρίζα Ρίζου, τον Ηλία Βαμβακούση, τους Minor Project, τη Δάφνη Λάζου, τους Imam Baildi και φυσικά όλη την παρέα Καραμουρατίδη, Μποφίλιου, Ζουγανέλη, Ευαγγελάτο. Αρα ελληνικός στίχος και όχι αγγλικός; «Ναι, η ελληνική γλώσσα είναι από μόνη της ο χαρακτηριστικός ήχος στο ελληνικό τραγούδι. Δίνει ταυτότητα και χαρακτήρα στην ευρύτερη παγκόσμια μουσική πραγματικότητα. Αρκεί να το πιστέψουμε και σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ανασταλτικός παράγοντας η γλώσσα για εξωστρέφεια και περιπλάνηση. Ακολουθώντας τα χνάρια των Imam Baildi και των Locomondo, εγώ και η μπάντα μου έχουμε μια μίνι ευρωπαϊκή περιοδεία στην Ευρώπη. Θα περιπλανηθούμε έναν μήνα με sleeper bus συναυλίες και αρκετή δόση τσιγγανιάς». Περιπλάνηση λοιπόν εντός και εκτός χώρας, εντός και εκτός σκηνής. Πάντα όμως εντός καλής, πολύ καλής μουσικής.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Και τα 7 είναι υπέροχα! Οκνηρία, αλαζονεία, λαιμαργία, λαγνεία, απληστία, οργή, ζηλοφθονία. Αυτά είναι σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Ταξινόμηση των πιο σοβαρών αμαρτημάτων που μπορούν να στερήσουν από τον άνθρωπο τη Θεία Χάρη και να οδηγήσουν στην καταδίκη της ψυχής τους. Τι είναι όμως τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα για τον Σταύρο Γασπαράτο και με ποιον τρόπο λειτούργησαν σαν έμπνευση για τον καινούργιο του δίσκο “Seven” που θα παρουσιαστεί στις 22 Δεκεμβρίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. «Είναι ροπές της ανθρώπινης φύσης τις οποίες προσπαθούμε να δαμάσουμε, εσωτερικά ή εξωτερικά, επειδή θα θέλαμε ή επειδή έτσι μας είπαν», λέει ο συνθέτης, ο οποίος ξεκίνησε να ασχολείται με αυτό το θέμα πριν από τρία χρόνια. «Είχα την ιδέα να αρχίσω να γράφω με αυτά σαν έμπνευση. Εχοντας λοιπόν την ιδέα προσέγγισα την Αγγελική Στελλάτου για να της προτείνω να δουλέψουμε μαζί κάνοντας μια παράσταση πάνω στο θέμα με ισάξιο συνομιλητή της κίνησης τη μουσική, η οποία θα ερμηνευόταν ζωντανά. Προς μεγάλη μου χαρά δέχτηκε να δουλέψουμε μαζί και να χορογραφήσει την παράσταση που παρουσιάστηκε το 2011 στη Στέγη». Κάπως έτσι ξεκί-

νησαν όλα. Μια εξαιρετική δουλειά με απόλυτη ισορροπία κίνησης και μουσικής. Ενα έργο που σε οδηγούσε σε σκέψεις για την ανθρώπινη φύση και όχι μόνο. Από τότε μέχρι σήμερα ο Σταύρος συνέχισε να δουλεύει αυτό το υλικό προσπαθώντας να το συμπυκνώσει σε ένα άλμπουμ με αυτόνομη αφήγηση. «Υστερα από έναν χρόνο επεξεργασίας, ενορχήστρωσης και ηχογράφησης, τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα πήραν τη μορφή του ‘Seven’, άλμπουμ που ανέλαβε να κυκλοφορήσει η αγαπημένη μου γερμανική εταιρεία Ad Noiseam (Βερολίνο)». Από το live στον δίσκο λοιπόν, διαδικασία ανάποδη από ό,τι συνήθως. Ποια κοινά στοιχεία θα βρει κάποιος με την τότε παράσταση; «Η παράσταση του 2011 ήταν μια χοροθεατρική παράσταση με ζωντανή μουσική. Τώρα αυτό που παρουσιάζουμε είναι μια multimedia συναυλία με surround ήχο και ένα video υλικό που κατασκευάζουν ειδικά για την περιοδεία μας οι paris mexis + stam vart, το οποίο ‘αλληλεπιδρά’ με τη μουσική. Το μουσικό υλικό έχει προφανώς αφετηρία τη μουσική της τότε παράστασης, παράλληλα όμως όλο το θέαμα που θα παρουσιαστεί στην περιοδεία του ‘Seven’ έχει τοποθετηθεί σε έναν εντελώς καινούργιο κόσμο». Οσον αφορά το ύφος του δίσκου, στα 11 ορχηστρικά κομμάτια ο Σταύρος έχει συνδυάσει την κλασική φόρμα γραφής για

ακουστικά όργανα με αυτή της πειραματικής ηλεκτρονικής γραφής. Εγχορδα, βιμπράφωνο, κλασικά κρουστά, σοπράνο σαξόφωνο, πιάνο και electronics κατασκευάζουν έναν ενιαίο κόσμο με συναίσθημα, αλλά και αστικό ήχο ταυτόχρονα. Γιατί όμως βρήκε έμπνευση σε αυτό το θέμα; «Νομίζω πως τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα εκφράζουν πολύ πετυχημένα τις διάφορες ροπές της ανθρώπινης φύσης, τις οποίες προσπαθούμε είτε μόνοι μας είτε μέσω εξωγενών κανόνων να βάλουμε σε όρια. Αυτή ακριβώς η πάλη που γίνεται κυρίως μέσα μας με τράβηξε αρχικά, σε συνδυασμό με όλη την υπέροχη τέχνη που έχει δημιουργηθεί γύρω από το θέμα και που υπήρξε μεγάλη πηγή έμπνευσης». Εκτός από το “Seven”, o Σταύρος μόλις τελείωσε τη μουσική για τη νέα ταινία του Σ. Αθανασίου “Α”, ένα πολύ φιλόδοξο εγχείρημα, ενώ στο θέατρο παρουσιάζονται τρεις παραγωγές με τη μουσική του. Οι «Αστερισμοί» στον Νέο Κόσμο (σκην. Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου), το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» (σκην. Τάκη Τζαμαριά) και η «Εκδοχή του Μπράουνινγκ» (σκην. Ελένης Σκότη). Παράλληλα ο Σταύρος έχει αρχίσει να δουλεύει την επόμενη προσωπική του δουλειά που θα παρουσιάσει στο EMPAC στη Νέα Υόρκη και θα λέγεται “Expanded Piano”.

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

20.12. 2013

Επιστροφή στο υπόγειο Την ανακαλύψαμε ακριβώς πριν από έναν χρόνο. Ηταν Δεκέμβριος του 2012 όταν έκανε πρεμιέρα η παράσταση «Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα», η οποία ήταν βασισμένη σε κείμενα του Θεσσαλονικιού Γιώργου Ιωάννου. Το πλήθος συνέρρεε στο Υπόγειο του Κακογιάννης για να μυηθεί στον κόσμο των Bijoux de Kant και να παρακολουθήσει με περιέργεια τη μεταμόρφωση του Στράτου Τζώρτζογλου. Και να που σιγά σιγά, από στόμα σε στόμα, έγινε γνωστή η Λένα Δροσάκη. Η νεαρή ηθοποιός από την Πάτρα είχε κερδίσει τις εντυπώσεις. Ολοι μιλούσαν για εκείνο το δροσερό κορίτσι με τα υπέροχα εκφραστικά μέσα που δίνει όλη της την ψυχή στο «μείον δύο» της Πειραιώς για έναν ολόκληρο

χειμώνα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γιάννης Σκουρλέτης ανακαλύπτει και διαμορφώνει ένα αχειροποίητο ταλέντο· το είχε ξανακάνει το 2010 με τον άγνωστο τότε Δημήτρη Πασσά. Αλλά με τη Λένα τα πράγματα ήταν ραγδαία. Οι δυνάμεις της και το μεράκι της για δουλειά και εξέλιξη κέρδισαν την εμπιστοσύνη του σκηνοθέτη της, ο οποίος μέσα σε μια σεζόν της δίνει τον ρόλο της σιωπηλής μπαλαρίνας στη μουσική παράσταση της Ειρήνης Σουργιαδάκη «Ούτε μια νότα, αγάπη μου» στο TAF και τη χρίζει πρωταγωνίστρια το αμέσως επόμενο καλοκαίρι στην παράξενη «Στέλλα», που εμπνεύστηκε η Γλυκερία Μπασδέκη - με τις συγκρίσεις ανάμεσα στο 1955 και τη ρημαγμένη περσόνα των Σφαγείων του Ταύρου να είναι αναπόφευκτες.

Η ζωή της Λένας άλλαξε ξαφνικά. Εξώφυλλα, συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις. Με τη σπουδαία, σχεδόν λησμονημένη πια, ιδιότητα του καλού ηθοποιού να μεταπηδά από τη διαφήμιση στο Υπόγειο και ανάποδα, η Λένα τώρα ισορροπεί τον βιοπορισμό και την τροφή της ψυχής της σε πράξη μία. Τις ημέρες αυτές τη συναντάμε ξανά εκεί που την πρωτοείδαμε. Στο Υπόγειο του Κακογιάννης, σαν πλάσμα γεννημένο μέσα εκεί, να αποδίδει πιστά τις οδηγίες και το όραμα του σκηνοθέτη και δάσκαλού της στην τέταρτη συνεχόμενη παράστασή της με την ομάδα Bijoux de Κant στο έργο «Πολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία» του Δημήτρη Δημητριάδη. Και η συνέχεια είναι όλη μπροστά της.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

20.12. 2013

Φάρσα στα όρια Είτε υπηρετεί ένα μινιμαλιστικό σινεμά, όπως στο εξαιρετικό «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού», που σάρωσε στα διεθνή φεστιβάλ, είτε ξανακοιτάζει κλασικά κείμενα όπως οι «Βάκχες» και οι «Βρικόλακες», είτε καταπιάνεται με μια απλή φάρσα, ο Εκτορας Λυγίζος (στο κέντρο) αφήνει πάντα το στίγμα του. Η ματιά του είναι ξεχωριστή. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος. «Το θέατρο είναι στον αέρα. Είναι ένα στοίχημα που δεν ξέρεις αν θα το πετύχεις», μου λέει με αφορμή το “Room Service”, το οποίο σκηνοθετεί πρωταγωνιστώντας παράλληλα με ακόμα πέντε εξαιρετικά ταλαντούχους ηθοποιούς στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Είναι η δεύτερη θεατρική του σκηνοθεσία για φέτος μετά τον «Περιποιητή φυτών» του Μάτεσι στο Εθνικό. Αυτή τη φορά καταπιάνεται με μια καθαρόαιμη αμερικανική φάρσα του Μεσοπολέμου, γραμμένη στον απόηχο του αμερικανικού κραχ. Αυτό από μόνο του την καθιστά, ως έναν βαθμό, επίκαιρη. Αν και αυτό δεν μοιάζει να απασχολεί ιδιαίτερα τον Εκτορα. «Δεν είναι καθοριστικό να είναι ένα έργο θεματολογικά επίκαιρο. Μια παράσταση μπορεί να μιλήσει στο σήμερα αν καταφέρει ο θεατής να ταυτιστεί με τις συμπεριφορές των ηρώων και όχι με την πλοκή του έργου. Στο θέατρο παρακολουθείς συμπεριφορές ανεξαρτήτως θέματος. Προσπαθήσαμε αυτές οι συμπεριφορές να είναι καθαρές στην παράστασή μας», μου εξηγεί. Περί τίνος πρόκειται λοιπόν το “Room Service”; Ολη η δράση εξελίσσεται σε ένα δευτεροκλασάτο ξενοδοχείο, στο οποίο διαμένει ένας χρεοκοπημένος, πεινασμένος θίασος. Ο παραγωγός και ο σκηνοθέτης πασχίζουν με διάφορες εξωφρενικές μηχανορραφίες να εξασφαλίσουν την ποθητή χρηματοδότηση για την παράσταση, την ώρα που ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου τους κυνηγά για απλήρωτους λογαριασμούς και ακά-

λυπτες επιταγές! Σε αυτή την γκροτέσκ φάρσα όλοι περιμένουν τα λεφτά που θα τους σώσουν, αυτά δεν έρχονται ποτέ και όμως όλα και όλοι συνεχίζουν κανονικά μέσα από διάφορα τερτίπια που εξασφαλίζουν νέες χρονικές παρατάσεις... Σας θυμίζει κάτι; «Το φινάλε είναι άκρως ειρωνικό», μου αποκαλύπτει ο Εκτορας. «Η παράσταση πετυχαίνει, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό! Επίτηδες και εμείς το αφήσαμε ανοιχτό». Μέχρι τότε φυσικά πόρτες ανοίγουν και κλείνουν ακατάπαυστα, ασθμαίνοντες ήρωες τρέχουν πανικόβλητοι, ουρλιάζουν, λιποθυμούν, μηχανορραφούν, μεταμορφώνονται και το κωμικό στοιχείο τραβιέται στα άκρα! «Ολοι οι ήρωες πιέζονται από την έλλειψη χρημάτων. Θέλαμε να αναζητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο όλη αυτή η πίεση επηρεάζει το σώμα τους», επισημαίνει ο Εκτορας, που καταφεύγει σκηνοθετικά σε μια ακραία και απολύτως επιτηδευμένη σωματοποίηση της δράσης. Οχι όμως σε όλες τις σκηνές του έργου. «Με ενδιέφερε γενικά να βρούμε αυτή την ισορροπία ανάμεσα στην απόλυτη αναπαράσταση και την απλή αφήγηση. Αλλοτε κάνουμε το πρώτο και άλλοτε το δεύτερο. Και το λιτό σκηνικό με τις πολλές ξύλινες πόρτες στη σειρά σηματοδοτεί τη διαδρομή των ηρώων από την ηρεμία στο απόλυτο χάσιμο του εαυτού τους». Η παράσταση του Λυγίζου δεν είναι φυσικά μια τυπική φαρσοκωμωδία. Μοιάζει με μια μάλλον αιρετική ματιά στο είδος χωρίς να αγνοεί όμως ένα δομικό του συστατικό, τον ρυθμό και το timing. «Δεν ήθελα να πάω κόντρα σε αυτό. Ηθελα να το τονίσω», σχολιάζει ο Εκτορας. «Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς τι θα συμβεί το επόμενο λεπτό. Σε αναγκάζει να ζεις τη στιγμή. Να είσαι εκεί. Να ατακάρεις σωστά, να κάνεις τη σωστή κίνηση... Ασε που πολλές κινήσεις προκαλούν και πραγματικό σωματικό πόνο!» σημειώνει και η αλήθεια είναι ότι αυτό το διαπίστωσα και εγώ βλέποντας την

παράσταση. Υπάρχουν στιγμές όπου οι ηθοποιοί κυριολεκτικά γκρεμοτσακίζονται ή σκουντουφλάνε με δύναμη σε πόρτες και τοίχους. «Πίσω από τις πόρτες ρίχνουμε απίστευτο τρέξιμο!» συνεχίζει και τον πιστεύω απόλυτα, αφού έβλεπα τον ίδιο ηθοποιό τη μια στιγμή στη μια πόρτα και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο στην τελευταία πόρτα στην άλλη άκρη. «Κάθε βράδυ όλα είναι στον αέρα! Και δεν παίζεις μόνος σου. Είσαι με πέντε ηθοποιούς ακόμα. Πρέπει να είσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να το σώσεις! Ισως και εμείς το παρακάναμε λίγο, αλλά αυτό είναι το στοίχημα». Στην τελευταία πρόβα πριν από τη γενική τους δοκιμή υπήρχαν σκηνές όπου δεν μπόρεσαν να μην τους πιάσουν τα γέλια. «Είσαι σίγουρος ότι δεν θα συμβεί στην παράσταση δεδομένων και των απρόοπτων που μπορεί να υπάρξουν;» τον ρωτάω. «Κανονικά δεν πρέπει, αλλά έχει να κάνει και με την αντίδραση του κοινού. Αν αυτό συμβεί μέσα στο πλαίσιο μιας επικοινωνίας με το κοινό, τότε γιατί όχι; Σε κάθε πέρασμα κάτι άλλο συμβαίνει που το κρατάει ζωντανό. Εχω μεγάλη περιέργεια τι θα συμβεί με το κοινό», μου εξομολογείται λίγο πριν από την πρεμιέρα. Αναρωτιέμαι αν θα έκανε ποτέ μια τέτοια φάρσα στον κινηματογράφο. Το «Αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό σε επίπεδο ύφους. «Μπορεί. Δεν ξέρω. Στο σινεμά δεν σκέφτομαι ακόμα το να κάνω κάποιο συγκεκριμένο είδος. Μπορείς να φτιάχνεις τα δικά σου είδη στο σινεμά. Το ‘Αγόρι’, όσον αφορά τη δομή του και τον τρόπο του, αντανακλά πιο πολύ τον εαυτό μου», μου διευκρινίζει, αν και η μεγάλη του αγάπη παραμένει το θέατρο. «Ισως επειδή μου αρέσει να παίζω. Στο θέατρο καταπιέζεσαι από τους άλλους. Το έχω ανάγκη αυτό», παρατηρεί και καταλήγει: «Θα ήθελα πάντως να ξανακάνω σινεμά. Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάτι συγκεκριμένο. Σαν επιθυμία υπάρχει όμως. Ισως αν κουραστώ από το θέατρο».

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Θάρρος custom made Η 27χρονη ταλαντούχα σχεδιάστρια κοσμημάτων και αξεσουάρ Νατάσα Χατζηγιάννη ανήκει στην κατηγορία των νέων που έχουν τσαγανό αλλά και όραμα για το μέλλον και το αποδεικνύει με τις πράξεις της. Μαζί με τον σύζυγό της Λάζαρο άνοιξε αυτές τις ημέρες ένα νέο κατάστημα που ακτινοβολεί φρεσκάδα, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, τη γειτονιά που αψηφώντας την κρίση εξακολουθεί να προσφέρει ευκαιρίες σε όποιον απλά τις ψάχνει. Οι δύο νέοι ένοικοι της περιοχής αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση σε όποιον αναζητάει τρόπους να νικήσει την αβεβαιότητα. Τους συνάντησα ενώ έβαζαν τις τελευταίες πινελιές στο Adaliz Fashion Room της οδού Περικλέους 56, τον δικό τους χώρο δημιουργίας, με ιδιαίτερα κοσμήματα, ρούχα και αξεσουάρ σε πάρα πολύ καλές τιμές. Η Νατάσα, εξηγώντας μου πώς πήραν την απόφαση για αυτή την επιχειρηματική κίνηση, λέει ότι βασικά έγινε επειδή ασχολείται με αυτό το αντικείμενο, δηλαδή την αργυροχρυσοχoΐα. «Mετά τη σχολή μου είδα ότι εκείνο που ‘τραβάει’ πολύ στην αγορά σήμερα είναι το faux bijoux και τα κοσμήματα που είναι φτιαγμένα με περίεργα υλικά. Από εκεί άρχισαν όλα!» Οταν τη ρωτάω τι αγαπάει περισσότερο από όσα φτιάχνει, χαμογελάει και απαντάει: τις τσάντες. Οι

τσάντες της Νατάσας είναι όντως πανέμορφες, φτιαγμένες με μεράκι -που φαίνεται-, αλλά και με γενναίες δόσεις φαντασίας και χιούμορ. Πριν πάρει την απόφαση να ανοίξει ένα κατάστημα, η νεαρή επιχειρηματίας διατηρούσε ένα άλλο και συγκεκριμένα στο διαδίκτυο. Οι γονείς της, οι οποίοι έχουν κοσμηματοπωλείο, της είχαν παραχωρήσει μια βιτρίνα όπου παρουσίαζε τη δική της δουλειά. Αυτό προφανώς άναψε στο μυαλό της τη σπίθα για να δημιουργήσει κάτι μαζί με τον Λάζαρο. «Το διαδίκτυο δεν ήταν -τότε τουλάχιστον- μια αποδοτική ιδέα, επειδή οι Ελληνες δεν είναι ίσως εξοικειωμένοι με τις ηλεκτρονικές αγορές. Για αυτό είχα κατά νου σε κάποια στιγμή να κάνω το επόμενο βήμα, δηλαδή ένα κατάστημα». Η απόφασή της να ανοίξει το Adaliz Fashion Room στην καρδιά της Αθήνας πηγάζει από το γεγονός ότι αγαπάει το Κέντρο και της αρέσει πολύ, κάτι που αποδεικνύει το ότι μια ολόκληρη νέα γενιά επιστρέφει στις γειτονιές όπου έμαθε να διασκεδάζει, να ψωνίζει και να ζει. «Δεν νομίζω ότι θα άνοιγα μαγαζί κάπου αλλού, ειδικά τώρα στον καιρό της κρίσης, καθότι από μια άποψη τα προάστια δεν είναι τόσο εύκολα προσβάσιμα. Αυτό ίσως απαντάει και στο εύλογο ερώτημα γιατί το κάνω τώρα σε αυτές τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες. Εψαχνα λοιπόν ένα καλό σημείο και μια ευκαιρία και νομίζω ότι τα βρήκα. Γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και, επειδή δεν ήξερα πότε θα βελτιω-

θούν οι καταστάσεις, αν ποτέ διορθωθούν, είπα να προχωρήσω και να το κάνω χωρίς να περιμένω άλλο. Βλέπεις, δεν αντέχω τη μιζέρια και το να κάθομαι σπίτι μου κάνοντας άλλες δουλειές που δεν με γεμίζουν. Προτιμώ να πολεμήσω σε αυτό που αγαπώ τόσο πολύ». Οι φίλοι και το περιβάλλον της την εμψύχωσαν λέγοντάς της ότι καλά κάνει και ότι θα τη βοηθήσουν, κάτι πολύ σημαντικό. Ας μην ξεχνάμε ότι σε αυτές τις δύσκολες εποχές της απογοήτευσης και της παραίτησης είναι πολύ ελπιδοφόρο να βλέπεις κάποιον να δαμάζει τα κύματα της αβεβαιότητας. «Θα συμβούλευα και άλλα νέα παιδιά που προβληματίζονται για το μέλλον τους να μην κάθονται και κλαίνε τη μοίρα τους, αλλά να κάνουν κάτι για αυτό. Αντίθετα από άλλους, δεν σκέφτηκα να φύγω στο εξωτερικό, αλλά να μείνω και να δώσω την προσωπική μου μάχη στην Ελλάδα». Οπως λέει, και πολύ σωστά, στον καιρό της κρίσης έχει αυξηθεί η δημιουργικότητα, με πολλούς νέους να υλοποιούν έξυπνες ιδέες χωρίς μεγάλο κόστος. «Εχουν ανοίξει καταπληκτικά νέα μαγαζιά και αν συνεχιστεί αυτή η τάση τότε πιστεύω ότι δεν θα έχουμε ιδιαίτερο πρόβλημα στο μέλλον», προσθέτει. Ενα από τα πιο δυνατά στοιχεία του Adaliz είναι η δυνατότητα προσαρμογής του προϊόντος στα γούστα του πελάτη επί τόπου, αφού στον ίδιο χώρο λειτουργεί και εργαστήριο!

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

20.12. 2013

Καλορίζικο! Mε ένα τεράστιο χαμόγελο μας υποδέχτηκε την περασμένη Τετάρτη η Εύα Καραϊτίδη, εκδότρια της Εστίας, στο νέο βιβλιοπωλείο της Διδότου. Ημασταν οι πρώτοι που μπήκαμε στον χώρο μετά το επίσημο άνοιγμα στις 10 το πρωί και φυσικά μπήκαμε με το δεξί. Στη συνέχεια μιλήσαμε για βιβλία, για γιόγκα, συγκινηθήκαμε και φάγαμε σοκολατάκια για τα καλορίζικα. Παρέα μας ο Πολύκαρπος Νικολόπουλος, υπεύθυνος του χώρου, ο οποίος εργάστηκε σκληρά εδώ και μήνες για να ολοκληρωθεί το εγχείρημα. Ζεστός χώρος, λιτός, προσεγμένος. Ξύλινες ανοιχτόχρωμες βιβλιοθήκες κυριαρχούν στα 90 τμ. που επιμελήθηκε η αρχιτεκτόνισσα Κατερίνα Διακομίδου. Ενα φωτεινό πατάρι με θέα στον απέναντι πεζόδρομο, δύο πολυθρόνες και πολλά... βιβλία. «Ο χώρος δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα», μας λέει η κα Καραϊτίδη. «Στο πα-

τάρι θα μπει ακόμα ένα γραφείο και πίσω από το ταμείο ένα μεγάλο πόστερ με τον Νίκο Παντελάκη, έναν βιβλιοπώλη που ήταν στην Εστία από 10 ετών μέχρι τον θάνατό του». Στο πατάρι δεσπόζουν οι γυάλινες προθήκες με όλο το αρχείο της «Νέας Εστίας», ένα από τα μακροβιότερα λογοτεχνικά περιοδικά, που εκδίδεται από το 1927. Επιστρέφοντας στον κάτω όροφο, περιπλανιόμαστε από τον Καραγάτση στην Πηνελόπη Δέλτα και από τον Εμπειρίκο στον Ευγένιο Τριβιζά. «Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που πωλήθηκε;» ρωτάω την κα Καραϊτίδη. «Στο νέο μας κατάστημα ο πρώτος τίτλος που πωλήθηκε είναι το ‘Να υπομένεις και να αντέχεις’ του Μίλτου Φραγκόπουλου. Τον σεφτέ έκανε η κυρία Κατερίνα Χέλμη». Το κατάστημα θα πωλεί μόνο βιβλία των εκδόσεων Εστία με μόνη εξαίρεση τις εκδόσεις Garuda, που ασχολούνται με τη γιόγκα. «Οι συγκεκριμένες εκδόσεις μεταφράζουν από τις εκδόσεις του Bihar School of Yoga -έγκυρη

προσέγγιση της αρχαίας παράδοσης της γιόγκα με σύγχρονη αλλά όχι λάιφ στάιλ ματιά- και εκδίδουν και πρωτότυπα έργα». Κλείνοντας ζήτησα από την κα Καραϊτίδη να ξεχωρίσει πέντε βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και έχουν ιδιαίτερη αξία. «Χωρίς αξιολογική σειρά θα έλεγα δύο συνεκδόσεις μας, μία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών ‘Αγαπημένη αδερφή μας Γαλλία...’ που αφορά 150 βιωματικές μαρτυρίες Ελλήνων για τη σχέση τους με τη Γαλλία και μία με τις εκδόσεις Αγρα ‘Ανδρέας Εμπειρίκος, Ο Σέργιος και Βάκχος του Μ. Καραγάτση’. Εκτός από αυτά τα δύο προτείνω το μυθιστόρημα της Μαριλένας Παπαϊωάννου ‘Νικήτας Δέλτα’, το μυθιστόρημα της Αλίκης Ντουφεξή-Πόουπ ‘Το ακατέργαστόν μου’ και την ιστορική μελέτη του Λουκιανού Χασιώτη ‘Τα παιδιά του Εμφυλίου. Από την ‘Κοινωνική πρόνοια’ του Φράνκο στον ‘Ερανο’ της Φρειδερίκης (1936-1950)’».

Φωτό: Γιώργης Γερόλυμπος

Φωτό: Βαγγέλης Κύρης

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

20.12. 2013

Στο τέλος οι καλοί θα κερδίσουν! Φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να προφέρεις στα αγγλικά το όνομα Μύρων Μιχαηλίδης. Και όμως το όνομα του καλλιτεχνικού διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής από γλωσσοδέτης έγινε οικείο για όλους τους ρεπόρτερ, παρουσιαστές ή άλλους συντελεστές των διεθνών μέσων ενημέρωσης που το πρόφεραν και το έγραψαν επανειλημμένως. Αναγνωρίζοντας παράλληλα πως ναι, η Ελλάδα έχει success story, και όχι, δεν είναι αυτό που νομίζαμε, είναι η Εθνική Λυρική Σκηνή. Η Λυρική που το 2013, την ώρα της εσωτερικής κατάρρευσης λόγω της κρίσης και της περιδίνησης σε μια ψυχολογική μαύρη τρύπα, σάρωσε από άκρη σε άκρη την Αθήνα, κατέβηκε στην αποβάθρα του Πειραιά, έστησε πιάνο με ουρά έξω από τον Λευκό Πύργο. Τράβηξε τους πολίτες έξω από αυτή τη δίνη σε μικρές οάσεις χαράς και ελπίδας. Αφού τα καταφέρνει η Λυρική που κινδύνευσε με λουκέτο πριν από δύο χρόνια και τώρα κάνει άλματα προς τη νέα της στέγη στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, μπορούμε όλοι να τα καταφέρουμε. Οι εικόνες αυτές και η πεποίθηση αυτή αυτονόητα υπήρχαν στην ατμόσφαιρα, στο κατακόκκινο φουαγιέ του Ολύμπια, όπου ο Μύρων Μιχαηλίδης (φωτό) και το ΔΣ της Λυρικής μάς επιφύλασσαν άλλο ένα πρωτοφανές: ανακοινώθηκε ο πενταετής καλλιτεχνικός προγραμματισμός και η φιλοσοφία και η φυσιογνωμία της Λυρικής μέχρι και μετά την είσοδό της στο Κέντρο Πολιτισμού το 2016. Μπαίνει σε αυτή τη νέα φάση δημιουργώντας ταυτόχρονα τις συνθήκες ανάδυσης ως νησίδα με αξιώσεις στον χάρτη των διεθνών μεγάλων σκηνών όπερας, έχοντας πετύχει κάτι καθόλου αυτονόητο: να εκπαιδεύσει ένα νέο μεγάλο κοινό στη δύναμη του λυρικού θεάτρου. Οσοι είχαν γυρίσει την πλάτη τους επέστρεψαν ασθμαίνοντας, ενώ νέο κοινό με τη χαρά της γνώσης έσπευσε να ενισχύσει παραστάσεις και δράσεις. Και όσοι συνοφρυωμένοι είδαν εκπτώσεις στην ποιότητα

κάποιων επιλογών παραβλέποντας τις υψηλών απαιτήσεων και στάνταρ παραγωγές δίπλα στις πιο λαοφιλείς, ας αναλογιστούν πως γέμισαν αίθουσες, το μεγαλειώδες θέατρο του Ηρωδείου, δημιουργήθηκαν νέοι τακτικοί επισκέπτες και βέβαια αυξήθηκαν θεαματικά τα έσοδα από τα εισιτήρια. Αλλωστε το 80% των εξόδων της Λυρικής καλύπτεται από τα έσοδα που αποφέρουν οι πωλήσεις εισιτηρίων! Πάνω σε αυτές τις βάσεις που χτίστηκαν μεθοδικά, με σχέδιο και στόχευση, οικοδομείται τώρα η νέα εποχή. Η οποία, ταυτόχρονα με την έντονη εξωστρέφεια, τις δράσεις σε όλη την πόλη που ουσιαστικά τιμούν τον πολίτη και ενισχύουν την αυτοπεποίθησή του, θα επιμείνει στην ανάδειξη του σπουδαίου καλλιτεχνικού δυναμικού της χώρας, άλλα όχι μόνο. Μεγάλοι Ελληνες του λυρικού θεάτρου που εργάζονται στις μεγαλύτερες σκηνές της χώρας θα βρουν επιτέλους πρόσφορο έδαφος δημιουργίας στην Ελλάδα. Οπως έγινε πέρυσι δηλαδή με τον σπουδαίο Γιάννη Κόκκο, που για πρώτη φορά σκηνοθέτησε στην Ελλάδα τον «Ιπτάμενο Ολλανδό» (ένα από τα γεγονότα του καλοκαιριού). Ο σκηνοθέτης και σκηνογράφος ήρθε για να μείνει έχοντας πειστεί πως αξίζει να συνεργαστεί με την καλλιτεχνική και διοικητική ομάδα της Λυρικής και μάλιστα ανέλαβε και ρόλο καλλιτεχνικού συμβούλου (άμισθα). Ο Γιάννης Κόκκος θα κάνει και το επίσης πρωτόφαντο για την Ελλάδα: θα ανεβάσει την τετραλογία του Ρίχαρντ Βάγκνερ (δεν έχει ανέβει ποτέ στην Ελλάδα ως τώρα λόγω τεχνικών προβλημάτων στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος). Το πρόγραμμα έχει ως εξής: «Ο χρυσός του Ρήνου» (2015-6), «Βαλκυρία» (2016-7), «Ζήγκφρηντ» (2017-8), «Το λυκόφως των θεών» (2018-9). Οι κορυφαίοι Ελληνες δημιουργοί θα έχουν λόγο με νέες δημιουργίες, όπως για παράδειγμα την πολυαναμενόμενη νέα όπερα του Γιώργου Κουμεντάκη «Η Φόνισσα», βασισμένη στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σε λιμπρέτο Γιάννη Σβώλου και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ευκλείδη (υπεύθυνος και για την Οπερα της

Βαλίτσας που ταξιδεύει εδώ και έναν μήνα σε βιβλιοθήκες και όχι μόνο). Επιπλέον ο Θεόδωρος Τερζόπουλος θα σκηνοθετήσει την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή με τη μουσική του Δημήτρη Μητρόπουλου, ενώ τα σκηνικά θα κάνει ο διεθνής αστέρας των εικαστικών, ο Πειραιώτης Γιάννης Κουνέλλης, που ζει και εργάζεται στο εξωτερικό. Οι συναντήσεις όμως της Εθνικής Λυρικής Σκηνής δεν σταματούν σε αυτή τη γοητευτική, παλλόμενη ανθρωπογεωγραφία των τεχνών, αλλά βγαίνει πλέον με τόλμη στην πρώτη σειρά των μεγάλων σκηνών όπερας και συμπράττει μαζί τους. Οπως ανακοινώθηκε, σε συνεργασία με τη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου θα φέρουν την όπερα «Τουραντότ» του Τζάκομο Πουτσίνι σε σκηνοθεσία Αντρέι Σέρμπαν στο νέο κτίριο στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά και τον «Ευγένιο Ονιέγκιν» του Πιοτρ Ιλιτς Τσαϊκόφσκι σε σκηνοθεσία του Κάσπερ Χόλτεν. Επιπλέον, η Εθνική Λυρική Σκηνή σε συμπαραγωγή με την Αρένα της Βερόνας και το Θέατρο Fenice της Βενετίας, θα παρουσιάσουν σε συμπαραγωγή την όπερα «Καπουλέτοι και Μοντέκοι» του Βιντσέντσο Μπελίνι σε σκηνοθεσία Αρνό Μπερνάρ. Συμφωνία υπάρχει και με την Εθνική Οπερα της Ουαλίας για την όπερα «Η πονηρή αλεπουδίτσα» του Λέος Γιάνατσεκ σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Πάουτνυ. Ονόματα, τίτλοι, σχέδια... Είναι αμέτρητα και δίνουν τον σφυγμό ενός κρατικού φορέα που προσπερνά αγκυλώσεις και περιορισμούς και βάζει στόχους. Η Εθνική Λυρική Σκηνή έγινε απρόσμενα σύμβολο, έγινε σημαία των πολιτών, συναισθηματικά και ουσιαστικά των απεριόριστων δυνατοτήτων μας. Και συσπείρωσε γύρω της έναν πραγματικό ειρηνικό στρατό έτοιμο να την υπερασπιστεί έως εσχάτως. Επιβεβαιώνοντας την αραχνιασμένη άποψη πως ο πολιτισμός μπορεί να γίνει φορέας για το καλό, φορέας αλλαγής. Οχι, δεν είναι κλισέ, είναι αλήθεια βιωμένη με μότο «Στο τέλος, οι καλοί θα κερδίσουν».

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

20.12. 2013

Ο Πουαρό είναι εδώ! Οταν πηγαίνεις να δεις μια θεατρική παράσταση στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου, ξέρεις από την αρχή ότι θα δεις κάτι διαφορετικό. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα καλό. Υστερα από δώματα, πλυσταριά, αποθήκες, γκαρσονιέρες και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί, έχουμε αρχίσει τον τελευταίο καιρό να νοσταλγούμε τις «κανονικές» παραστάσεις, με ηθοποιούς, σκηνογράφους, ενδυματολόγους και... σκηνή! Η παράσταση «Καλώς ήρθατε Ντετέκτιβ Πουαρό» που παρουσιάζεται στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου (Ιουλιανού 35 & Γ΄ Σεπτεμβρίου) έχει όλα τα παραπάνω εκτός από σκηνή. Γιατί τα αυτοκίνητα που κοσμούν τον πέμπτο όροφο του μουσείου είναι από μόνα τους τα καλύτερα σκηνικά και έχουν και τον δικό τους ρόλο στην πλοκή.

ηγούμενη παράστασή μου, είχε εκφράσει τον ενθουσιασμό του και πήρα αέρα να του προτείνω να συμμετάσχει».

Το κείμενο -η πρώτη γραφή του οποίου είναι του Θοδωρή Πετρόπουλου- σκηνοθετεί η Φρόσω Λύτρα, μια και δική της ιδέα ήταν και το σενάριο και η επιλογή του πρωταγωνιστή. Στον ρόλο του Ηρακλή Πουαρό εμφανίζεται ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής Χρήστος Φερεντίνος. «Οταν χτύπησε το τηλέφωνο και σου πρότεινε η Φρόσω αυτή τη δουλειά, πώς αντέδρασες;» ρωτάω τον Χρήστο ανάμεσα σε στοίβες εφημερίδες, υπέροχα αυτοκίνητα και ηθοποιούς που ετοιμάζονται. «‘Θα το κάνω μόνο αν είσαι εσύ’, έτσι μου το έθεσε για να με εκβιάσει», απαντάει εκείνος γελώντας και σπάει αμέσως τον πάγο της πρώτης γνωριμίας μας. Η Φρόσω σκέφτηκε έναν Ηρακλή Πουαρό διαφορετικό, μια περσόνα που τον υποδύεται. «Ο Πουαρό δεν παίζεται στα αλήθεια, δεν μπορεί να τον υποδυθεί στην πραγματικότητα κανείς, γιατί είναι ένα μυθικό πρόσωπο, είναι ένα δημιούργημα της Αγκάθα», μου εξηγεί η σκηνοθέτις και δικαιολογεί την απόφασή της: «Γνώριζα τον Χρήστο ελάχιστα, είχε δει την προ-

«Διαβάζω πολύ Αγκάθα Κρίστι και ο Χρήστος έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται. Είναι έξυπνος, εφευρετικός, όμορφος, παιχνιδιάρης και πολυμήχανος. Φυσικά έχει χιούμορ και είναι και κοντός και χοντρός!» αναφέρει η Φρόσω και μου εξηγεί ότι η επιθυμία της δεν ήταν να κάνει έναν κλασικό Πουαρό, αλλά ένα παραμύθι. Για αυτό και χρειαζόταν ένα ιδιαίτερο πρόσωπο και επικοινωνιακό. Το πρόσωπο βρέθηκε, ο χώρος επιλέχτηκε -ευτυχώς η Φρόσω τους έπεισε γρήγορα- και κάπως έτσι έφτασαν μέχρι την πρεμιέρα. Με πολλή δουλειά και κόπο.

Η θετική απάντηση λοιπόν ήταν αβίαστη; «Μου έκανε κλικ. Φωταγωγήθηκε το μυαλό μου αμέσως», λέει ο Χρήστος. «Ημουν σε περίεργη φάση της ζωής μου και δεν το πολυσκέφτηκα. Πέντε λεπτά αφού μου εξήγησε μερικά πράγματα για να καταλάβω τι είναι αυτό το εγχείρημα, είπα ναι. Γιατί δεν ήταν μια αμιγώς επαγγελματική δουλειά. Υπήρχε μια βάση και έπρεπε να φτιάξουμε το υπόλοιπο μαζί». Η Φρόσω Λύτρα αποτέλεσε εγγύηση για την απόφαση του Χρήστου, όπως και η υπόλοιπη ομάδα ηθοποιών. Ο Σωκράτης Αλαφούζος, η Εβελίνα Παπούλια, η Λήδα Ματσάγγου και άλλοι 11 ηθοποιοί βοηθούν τον Χρήστο να μεταμορφωθεί σε Ηρακλή Πουαρό και να πάει πίσω στο 1923 για να βρει έναν δολοφόνο.

«Το μετάνιωσες ποτέ;» ρωτάω τον Χρήστο. «Τώρα δεν το μετανιώνω, αλλά στην πορεία το μετάνιωσα δυο τρεις φορές. Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα: ‘Τι κάνω εγώ εδώ;’ αλλά τελικά όλα πήγαν καλά. Το εύρημα να εμφανιστώ στην αρχή σαν Φερεντίνος και στη συνέχεια να μπλέξω σε αυτή την ιστορία με βοήθησε πολύ να βρω ένα άλλοθι, μια δικαιολογία και ένα κίνητρο», απαντάει ο ίδιος με

ειλικρίνεια. Αλλωστε στην πορεία βρήκε πολλά κοινά στη διαδικασία με την τηλεόραση. Και εκεί σε πολλές περιπτώσεις έπρεπε να υποδυθεί έναν ρόλο ανάλογα με το κόνσεπτ. Η δυσκολία αυτή τη φορά ήταν να μείνει πιστός στο κείμενο, να δείξει μεγαλύτερη πειθαρχία στις λεπτομέρειες. Και αυτό το πετυχαίνει. Μετά τα πέντε πρώτα λεπτά και τη ζωντανή μεταμόρφωση του Χρήστου σε Πουαρό, ξεχνάς ότι δεν είναι ηθοποιός, ξεχνάς ότι τον έχεις συνηθίσει σε τηλεοπτικές εκπομπές και αφοσιώνεσαι στην πλοκή. Ενα έγκλημα μένει να εξιχνιαστεί, μην ξεχνιόμαστε... Το ατάραχο βλέμμα του Πουαρό, η ψυχραιμία του, η παρατηρητικότητά του μπλέκονται με τα αντανακλαστικά του Χρήστου και με την καλή χημεία που έχει με τον κόσμο. Και όλο αυτό με υπέροχα αυτοκίνητα να δεσπόζουν στην πρώτη γραμμή. Με ένα ιδιαίτερο σκηνικό, όπως άλλωστε πάντα επιλέγει η Φρόσω. «Εψαχνα έναν ιδιαίτερο χώρο, όπως πάντα. Ποτέ δεν έχω παίξει σε κλασική θεατρική σκηνή. Θέλω να έχει σχέση το έργο με το τοπίο όπου παίζεται. Είναι ένας τρόπος να φέρεις πιο κοντά το έργο στον θεατή. Ετσι αντιλαμβάνομαι εγώ το θέατρο», εξηγεί η σκηνοθέτις, ενώ μου εξομολογείται ότι τη δυσκόλεψε πολύ το εγχείρημα και ένιωθε πολλές φορές ότι κινδύνευε το αποτέλεσμα. «Δεν νομίζω ότι έχω υπάρξει με τέτοια αγωνία, ούτε καν στην πρώτη μου δουλειά στον σταθμό της Τρίπολης, όπου έβλεπα τρένα να περνάνε μέσα από την παράσταση». Ωστόσο το πείραμα πέτυχε. Η ίδια δεν το ξέρει με βεβαιότητα, αλλά εγώ βγαίνοντας στην Ιουλιανού είχα μόνο θετικά στοιχεία να κρατήσω. Πολύ ωραία κοστούμια, φοβερό μακιγιάζ, καλή σκηνοθεσία και ένας διαφορετικός Χρήστος Φερεντίνος. «Τώρα θα γίνεις ηθοποιός;» τον ρωτάω φεύγοντας και παίρνω την αποστομωτική απάντηση: «Θα προτιμούσα να γίνω Πουαρό παρά ηθοποιός!»

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Σήμερα χαμός γίνεται, Κριε. Ανοίγουν οι ουρανοί. Η γη σπάει σε κομμάτια. Οι δρόμοι γεμίζουν με φωνές απόγνωσης και τρόμου. Η κίνηση στους δρόμους αυξάνεται. Κι όλα αυτά τα εννοώ σε ένα πνευματικό επίπεδο, για όποιον κατάλαβε ότι έρχεται το τέλος του κόσμου μέσα στις γιορτές.

Εχεις μια ευφράδεια αυτές τις ημέρες, Ζυγέ. Λιγόστεψαν και τα stand up comedy στην Αθήνα για να βγάλεις κανέναν πύρινο λόγο που θα παίρνεις μόνο εσύ σοβαρά. Αλλά μην ανησυχείς. Βρες ένα κασόνι, ακούμπησέ το στη μέση μιας πλατείας, ανέβα πάνω και ξεκίνα τους διθυράμβους. Ετσι, να σου φύγει το άχτι.

Νομίζεις ότι είσαι πεισματάρης, Ταύρε; Περίμενε μέχρι την Κυριακή να δεις πώς θα σπάσεις να νεύρα σε καμιά εκατοσταριά ανθρώπους και πώς θα δημιουργηθούν δύο στρατόπεδα: εσύ εναντίον του κόσμου. Εκτός αν αποφασίσεις να παίρνεις βαθιές αναπνοές όλη μέρα και να μιλάς με κόσμο όσο γίνεται λιγότερο.

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στο πώς θα χειριστείς τις κοντινές προσωπικές σου σχέσεις, Σκορπιέ. Το μυστικό είναι να αντιλαμβάνεσαι και να χρησιμοποιείς τις μυστικές λέξεις κλειδιά, που σίγουρα θα σε φέρουν σε μπελάδες: Αν φίλος σού προτείνει να πάτε για σούσι, απάντησε: Δεν μπορώ, έχω να παίξω μπάσκετ με τη γιαγιά μου.

Μαθαίνεις ξανά να διαχειρίζεσαι τον χρόνο σου δημιουργικά, Δίδυμε, και βλέπεις ότι τελικά 24 ώρες δεν είναι λίγες για να κάνεις αρκετά από αυτά που θέλεις και να έχεις και χρόνο για το ζιμπλαφόν σου. Τι λες λοιπόν θα σταματήσεις να στήνεις τον κόσμο στο Μοναστηράκι μέσα στο κρύο;

Βάστα τα άλογα καουμπόη, Τοξότη, θα σπάσεις κανένα νύχι και θα κλαίγεσαι. Πάρε τα πράγματα αργά, σαν να καλπάζεις στο ηλιοβασίλεμα. Γιατί αν πας πιο γρήγορα μπορεί να σου ξεφύγουν τίποτα παράπλευρα θέματα που θέλουν σκέψη και που θα γίνουν προβλήματα στο μέλλον. Και δεν θέλουμε κάτι τέτοιο, ε καουμπόη;

Η ενέργειά σου είναι έτοιμη να ξεχειλίσει από τα αφτιά, Καρκίνε. Σκέψου σοβαρά να ξεκινήσεις να αθλείσαι κανονικά και, αν αθλείσαι ήδη, ρίξε το στον πρωταθλητισμό. Γιατί τόση ενέργεια κάπου πρέπει να τη ρίξεις πριν γίνει μπάλα φωτιάς πάνω από το κεφάλι σου και μαζευτούν τίποτα υπερήρωες να σε πολεμήσουν.

Παίζουν νευράκια, Αιγόκερε; Δεν είσαι ταύρος να έχεις άμεση πρόσβαση σε υαλοπωλεία, να το θυμάσαι αυτό, όταν θα θέλεις να σπάσεις το πολύτιμο poker face σου. Κάνε ό,τι χρειάζεται για να ξαναγίνεις πρέσβης καλής θελήσεως της λογικής, γιατί όσο και αν προσπαθείς να αλλάξεις, ο εαυτός σου είναι ό,τι πιο χρήσιμο μπορείς να έχεις αυτή τη στιγμή.

Σταμάτα να αφήνεις τη λογική να σε εμποδίζει, Λέοντα, και ακολούθησε το ένστικτό σου. Αποδεικνύεται όλο και πιο σωστό τελευταία. Στη δουλειά όλα θα πάνε καλά, αλλά για κάποιον λόγο ο αφεντικός σου θα σε βάλει στο μάτι. Μην πτοηθείς, κοίταζέ τον επίμονα μέχρι να ζαλιστεί. Εκεί που θα κάθεσαι σε κάποια καφετέρια της Καλλιθέας, κάποιος που ξέρεις από κάποιον που ήταν στρατό με κάποιον ξαφνικά θα γίνει απλά φίλος σου. Εσύ φρόντισε, Παρθένε, να είσαι ο καλός ανοιχτός εαυτός σου και μην αρχίσεις την ειρωνεία που βγάζεις συνήθως όταν είσαι αμήχανος, γιατί υπάρχει καλή περίπτωση έτσι να σε κερδίσει αυτός, αλλά να μην τον κερδίσεις εσύ.

Ευχαρίστησε το σύμπαν, Υδροχόε, μια πολύ παλιά ευχή σου γίνεται πραγματικότητα. Και όταν πάρεις αυτό που θέλεις, θυμήσου ότι ο πραγματικός αγώνας είναι να το κρατήσεις. Για να μην πω όλες τις άλλες προεκτάσεις, πρόσεχε τι εύχεσαι και τα λοιπά. Και να θυμάσαι ότι η πορεία προς το όνειρο έχει σημασία και μπλα μπλα μπλα. Αν ψάχνεις παρέα με κόσμο που σε καταλαβαίνει, Ιχθύ, να πας τη Δευτέρα στο μέταλ πάρκο στο Μαρούσι. Δεν θα έχει μόνο πιτσιρίκια με κασετόφωνα, θα έχει και άπειρους Ιχθείς που θα έχουν ακούσει το κάλεσμα και θα είναι εκεί χωρίς να ξέρουν το γιατί. Φώναξε δυνατά: «Είναι κανένας Ιχθύς εδώ;» και δες τι θα γίνει.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος

20.12. 2013

Tailor made γιατρός Λένε πως το βασικότερο συστατικό στοιχείο για την επιτυχία μιας startup είναι το να δημιουργείται με στόχο να λύσει ένα υπάρχον πρόβλημα της αγοράς. Αν η άποψη αυτή όντως ισχύει, τότε το doctoranytime.gr έχει όλες τις βάσεις όχι μόνο για να πετύχει, αλλά και για να... κατακτήσει ολόκληρη την εγχώρια αγορά. Η ιδρύτριά του Ελευθερία Ζούρου είχε την ιδέα της δημιουργίας του αφού χρειάστηκε να κλείσει ραντεβού με γιατρούς για προληπτικούς ελέγχους. «Ο φόρτος εργασίας και το πρόγραμμά μου, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο είναι οργανωμένο το σύστημα υγείας -το οποίο δεν επιτρέπει εκείνη τη στιγμή που θα το σκεφτείς να κλείσεις και το ραντεβού σου- έκαναν αυτή την απλή φαινομενικά ανάγκη να εξελιχθεί σε δίμηνη διαδικασία. Τότε αποφάσισα ότι θα ήθελα να συμβάλω ώστε η κατάσταση αυτή να αλλάξει και να γίνει η ζωή μας λίγο πιο εύκολη», μου εξηγεί αναλύοντας τα κίνητρα που την ώθησαν στη δημιουργία του. Εχοντας δουλέψει αρκετά χρόνια σε μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες μάρκετινγκ, τον

Μάιο του 2012 αποφάσισε τελικά πως ήρθε η στιγμή να κάνει πράξη τη δική της ιδέα. Προχώρησε λοιπόν στη σύσταση του doctoranytime. gr, μιας πλατφόρμας που απευθύνεται σε όλους όσοι αναζητούν γιατρό και επιθυμούν να τον επισκεφθούν στο ιδιωτικό του ιατρείο κάνοντας χρήση της δημόσιας ή ιδιωτικής ασφάλισής τους. «Μέσα από την υπηρεσία», εξηγεί, «μπορεί κανείς να βρει στην περιοχή του τον κατάλληλο γιατρό και να τον επισκεφθεί εντελώς δωρεάν με ραντεβού ΕΟΠΥΥ στο ιδιωτικό του ιατρείο». Το μεγαλύτερο ίσως πλεονέκτημα της πλατφόρμας είναι πως κάνει με τους γιατρούς ό,τι τα αντίστοιχα sites με ξενοδοχεία, ταξί και πάσης φύσεως υπηρεσίες: Προσφέρει πρόσβαση στις απόψεις ασθενών που έχουν επισκεφθεί τον γιατρό, στο κόστος κάθε ιατρικής υπηρεσίας, στην εμπειρία του γιατρού στον τομέα που ενδιαφέρει τον χρήστη και σε μια σειρά από άλλες πληροφορίες. Εναν «φυσιολογικό» μήνα την πλατφόρμα επισκέπτονται κατά μέσο όρο περίπου 100.000 άτομα. Αυτή την περίοδο ωστόσο η κίνηση έχει αυξηθεί κατακόρυφα δεδομένων των κινητοποιήσεων των γιατρών που έχουν ως αποτέλεσμα

την ακύρωση πολλών ραντεβού. «Υπολογίζουμε πως περίπου 60.000 ραντεβού ακυρώνονται καθημερινά από τον ΕΟΠΥΥ και είναι άγνωστο πότε θα καταφέρουν οι ασθενείς να πραγματοποιήσουν το ραντεβού τους. Εμείς προσφέρουμε μια εναλλακτική και μάλιστα δωρεάν», υποστηρίζει περήφανα η Ελευθερία. Τα σχόλια από τους χρήστες της υπηρεσίας είναι κάτι παραπάνω από θετικά. Στόχος όμως της ίδιας και της ομάδας της είναι να βελτιωθούν ακόμα περισσότερο δημιουργώντας το καλύτερο δυνατόν περιβάλλον υγείας. «Καθημερινά παίρνουμε ευχαριστήριες ευχές και τα θετικά σχόλια των ασθενών χρηστών. Το doctoranytime.gr πάντως θα βελτιώνεται συνέχεια, προκειμένου να φτάσει τον στόχο του και να δημιουργήσει το καλύτερο περιβάλλον υγείας που θέλουμε όλοι. Το πλάνο μας βέβαια έχει βλέψεις και προς το εξωτερικό, καθώς η υπηρεσία που έχουμε αναπτύξει με το βάθος της πληροφορίας που δίνει δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο». Γιατί όχι και παγκόσμιοι λοιπόν;

Αγορά

Ενώνοντας δυνάμεις Υπό την κοινή ονομασία iStorm πρόκειται να λειτουργούν από την 1η Ιανουαρίου 2014 τα καταστήματα Golden-i και η iStorm, έπειτα από την απόφαση της ιδιοκτήτριας εταιρείας ACE-Hellas να προβεί στη συγχώνευσή τους. Στόχος είναι η δημιουργία μιας ενιαίας, εκτεταμένης αλυσίδας λιανικής πώλησης προϊόντων Apple στην Ελλάδα που θα διαθέτει κοινή οργάνωση και διαχείριση, με απώτερο σκοπό

Γνώρισε την πόλη

την προώθηση και ανάπτυξη του brand της Apple στην Ελλάδα και την Κύπρο. Πέντε συνολικά καταστήματα θα λειτουργούν από τις αρχές του 2014 με το όνομα iStorm, εκ των οποίων τα τρία στην Αθήνα (σε Κολωνάκι, εμπορικό κέντρο RiverWest και εμπορικό κέντρο Golden Hall) και τα δύο στη Θεσσαλονίκη, με προοπτική την περαιτέρω ανάπτυξη της αλυσίδας.

Συνεχίζεται και το 2014 το πρόγραμμα δωρεάν ξεναγήσεων για να γνωρίσουμε τον πολιτιστικό πλούτο της πόλης μας από έμπειρους ξεναγούς, που προσφέρει ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων σε συνεργασία με το Σωματείο Διπλωματούχων Ξεναγών. Εσύ απλά χρειάζεται να δηλώσεις συμμετοχή στα τηλέφωνα 2103313038 και 2103240472.

Πάμε για καφέ; Ο Nescafé και ο καφές Λουμίδης Παπαγάλος υποστηρίζουν το ελληνικό περιοδικό δρόμου «Σχεδία» και αγκαλιάζουν την πρωτοβουλία του «Ενας Καφές σε Περιμένει». Για πολλούς συμπολίτες μας ένας καφές δεν είναι πια προσιτός. Χάρη στη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, οποιοσδήποτε μπορεί να κεράσει έναν καφέ κάποιον άγνωστο. Ετσι, μπορεί εκτός από τον δικό του καφέ να προπληρώσει έναν επιπλέον για κάποιον συνάνθρωπο του που θα επισκεφτεί την καφετέρια αργότερα. Τα δύο δημοφιλή brands στηρίζουν αυτή την ιδέα, αξιοποιώντας το δίκτυο των συνεργατών τους για την ένταξη επιπλέον καταστημάτων στην πρωτοβουλία. Παράλληλα έχουν αναπτύξει ειδικά σχεδιασμένα applications στις σελίδες τους στο Facebook, ώστε να ενημερώνουν τους φίλους τους για την πρωτοβουλία και να τους κατευθύνουν στα καταστήματα που συμμετέχουν.

Σε ρυθμούς Χριστουγέννων Μοναδικές χριστουγεννιάτικες προσφορές, δώρα και έως 24 άτοκες δόσεις σε όλες τις κατηγορίες προϊόντων επιφυλάσσει και φέτος στους επισκέπτες του το δίκτυο καταστημάτων Γερμανός. Με την αγορά επιλεγμένων smartphones και tablets, τα καταστήματα προσφέρουν δωροεπιταγές αξίας έως 125 ευρώ για να διαλέξεις δώρα για τα αγαπημένα σου πρόσωπα μέσα από μια μεγάλη γκάμα προϊόντων τεχνολογίας. Επίσης, με κάθε νέα σύνδεση σε επιλεγμένα προγράμματα COSMOTE και αγορά smartphone, αλλά και με σύνδεση στα νέα προγράμματα COSMOTE Internet On The Go AnyWay

και αγορά tablet, ο Γερμανός προσφέρει δωροεπιταγή αξίας 50 ευρώ. Στον ρυθμό των Χριστουγέννων κινείται και ο ΟΤΕ TV. Στα καταστήματα της αλυσίδας μπορείς να αποκτήσεις το πλήρες πακέτο του ΟΤΕ ΤV για να απολαύσεις πλούσιο περιεχόμενο για όλη την οικογένεια μόνο με 21,90 ευρώ το μήνα και να πάρει δωροεπιταγή αξίας 50 ευρώ. Μπορείς ακόμη να αποκτήσεις τη Smart TV SAMSUNG 40’’ με 589 ευρώ και να τη συνδυάσεις με πλήρες πακέτο OTE TV, κερδίζοντας δωρεάν 3 μήνες συνδρομής.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Φιλιά για καλό σκοπό Με το σύνθημα «ένα φιλί, ένα ευρώ» ξεκίνησε χθες, Πέμπτη, το απόγευμα η εκστρατεία αγάπης της ΟΠΑΠ με σκοπό τη στήριξη των ορφανοτροφείων της χώρας μας. Η εταιρεία στολίζει αυτά τα Χριστούγεννα ένα διαφορετικό δέντρο, το «δέντρο των φιλιών» στο κέντρο της Αθήνας (στην οδό Βουκουρεστίου) και στο κέντρο της Θεσσαλονίκης (στην πλατεία Αριστοτέλους) και σας περιμένει όλους να δώσετε ένα φιλί στους αγαπημένους σας μπροστά από το δέντρο. Για κάθε φιλί που ανταλλάσσετε, η ΟΠΑΠ θα προσφέρει ένα ευρώ σε κάποιο από τα ορφανοτροφεία της Ελλάδας. Τα φιλιά θα φωτογραφίζονται και θα ανεβαίνουν στο σχετικό application της εταιρείας στο Facebook, ενώ θα προστίθενται στον αυτόματο μετρητή που θα βρίσκεται δίπλα στα δέντρα. Στην πρωτοβουλία αυτή χωράμε όλοι, καθώς ακόμη και εκείνοι που δεν θα καταφέρουν να επισκεφτούν τα δέντρα, έχουν τη δυνατότητα -καθ’ όλη τη διάρκεια της καμπάνιας- μέσα από τον υπολογιστή ή τη φορητή συσκευή τους να κάνουν like στη σελίδα της ΟΠΑΠ στο Facebook με τίτλο «Δέντρο των φιλιών», και να ανεβάζουν δικές τους φωτογραφίες φιλιών με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Κάθε φωτογραφία που θα ανεβαίνει με αυτόν τον τρόπο σημαίνει ένα ακόμη ευρώ από την ΟΠΑΠ για τα ορφανοτροφεία. Στο «Δέντρο των φιλιών» θα είναι όλοι εκεί. Πλήθος καταξιωμένων αθλητών από τον χώρο του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ, του βόλεϊ κά, αλλά και δημοφιλείς ηθοποιοί, εκπρόσωποι φορέων που έχουν ενισχυθεί οικονομικά από την εταιρεία, μέλη της team ΟΠΑΠ, καθώς και της ευρύτερης οικογένειας της εταιρείας. Και φυσικά όλοι εσείς, που με τα φιλιά σας θα κάνετε το «Δέντρο των φιλιών» να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Η καμπάνια πρόκειται να ολοκληρωθεί την 1η Ιανουαρίου του 2014!

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Καμένο δώρο

Για καθαρό παρμπρίζ

Τα Χριστούγεννα είναι μία εποχή κατά την οποία εκφράζουμε την αγάπη μας στους φίλους και τους συγγενείς μας κάνοντάς τους άχρηστα δώρα: ένα βιβλίο στον ανιψιό που ξέρεις ότι δεν θα το ανοίξει ποτέ, μία φούστα για την κοπέλα σου που θα είναι ένα νούμερο πιο στενή (και δεν θα την αλλάξει ποτέ για να μην πει κανείς ότι πάχυνε), μία ξυριστική μηχανή στον χιπστερά μουσάτο φίλο σου ή ένα κουτί σοκολατάκια στον διαβητικό παπ-

πού σου. Δεν βλέπω λοιπόν κάποιο λόγο να μην βάλεις στη λίστα δώρων σου και το “useless box” («άχρηστο κουτί»). Τι κάνει; Τίποτα! Ή μάλλον κάτι κάνει. Οταν πατάς τον διακόπτη του ανοίγει, ξεπηδά ένας μικρός μοχλός, ο οποίος κλείνει τον διακόπτη για να ξανασφραγίσει το κουτί, εξασφαλίζοντας ατελείωτες ώρες καψίματος!

Οι υαλοκαθαριστήρες μπορούν να παγώσουν πάνω στο τζάμι σε περίπτωση παγετού ή να μειώσουν την ορατότητα του οδηγού εάν είναι βρώμικοι, άσε που είναι αντιαισθητικοί. Για τον λόγο αυτό η McLaren αποφάσισε να τους ξεφορτωθεί, ανακοινώνοντας ότι αναπτύσσει ένα νέο σύστημα καθαρισμού του παρμπρίζ βάσει της τεχνολογίας που χρησιμοποιείται στα μαχητικά τζετ και εμπλέκει την αξιοποίηση των ηχητικών κυμάτων.

www.thinkgeek.com/product/ef0b

www.mclaren.com

Στα δύσκολα

Αιώνιο φως

Google toys

Είναι μερικά καπάκια (όπως αυτά των σφραγισμένων βάζων ή των μπουκαλιών με βιδωτό καπάκι) που είναι πολύ μπαμπέσικα. Πας να τα ξεβιδώσεις με τα γυμνά χέρια σου, σου γλιστρούν. Τα σκεπάζεις με το πουκάμισό σου και ξαναδοκιμάζεις, τζίφος! Το τελευταίο δεν είναι αρκετά χοντρό για να εξασφαλίσεις σταθερή λαβή και καταλήγεις με ένα υπερτσαλακωμένο ή -χειρότερασκισμένο ρούχο και απίστευτα νεύρα. Δεν χρειάζεται όμως να περνάς πια από αυτή την εκνευριστική διαδικασία, μια και η τεξανή εταιρεία Criquet προνόησε και για αυτό. Το long sleeve button down πουκάμισό της διαθέτει το καινοτόμο Bendle Sleeve, δηλαδή ενισχυμένο ύφασμα στο κάτω μέρος του ρούχου, το οποίο σου εξασφαλίζει σταθερή λαβή για να ξεβιδώσει οποιοδήποτε καπάκι παριστάνει το... δύσκολο.

Στον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», οι Πύλες της Μόρια -ενός βασιλείου των νάνων- ήταν κατασκευασμένες από ιθίλντιν, ένα υλικό που γινόταν ορατό όταν αντανακλούσε το φως του φεγγαριού και των αστεριών. Στην πραγματική ζωή δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Ωστόσο, η NASA κατάφερε να αναπτύξει το Moonglow, υλικό το οποίο μπορεί να φωσφορίζει στο σκοτάδι περισσότερο από κάθε άλλο. Την καινοτομία αυτή εκμεταλλεύτηκε η εταιρεία Schofield για να κατασκευάσει το ρολόι Blacklamp Carbon. Το συγκεκριμένο μοντέλο διαθέτει ένα καντράν που έχει κατασκευαστεί από ένα ειδικό υλικό από ανθρακονήματα που ονομάζεται Morta. Στο εσωτερικό μέρος της στεφάνης του υπάρχει ένας αμυδρός φωτισμός από αέριο τριτίου, ο οποίος γίνεται ιδιαίτερα ορατός το βράδυ. Το κερασάκι στην τούρτα είναι όμως η χρήση του Moonglow πάνω στο καντράν του ρολογιού, το οποίο αχνοφέγγει στο σκοτάδι για να σου θυμίζει κάτι από ιθίλντιν.

Η αγάπη της Google για τα ρομπότ δεν είναι κρυφή. Διαθέτει ήδη ένα εξειδικευμένο τμήμα, ενώ έχει εξαγοράσει περισσότερες από επτά επιχειρήσεις ρομποτικής το τελευταίο εξάμηνο. Και όμως, η εξαγορά της Boston Dynamics αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον μας, καθώς πρόκειται για μία εταιρεία υψηλού προφίλ, η οποία έχει κατασκευάσει εντυπωσιακά ρομπότ και συνεργάζεται κυρίως με τον αμερικανικό στρατό. Στο portfolio της Boston Dynamics ανήκουν το Cheetah, το πιο γρήγορο ρομπότ του κόσμου που τρέχει με ταχύτητα έως 46 χλμ/ώρα, το Big Dog, ένα μηχανικό... μουλάρι που μπορεί να κουβαλήσει φορτίο έως 150 κιλά, να περπατήσει χωρίς πρόβλημα πάνω σε παγωμένες επιφάνειες ή σε έδαφος με κλίση έως 35 μοίρες και το SandFlea, το οποίο μοιάζει με ένα χοντροκομμένο τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι, αλλά μπορεί να εκτελέσει άλμα έως 10 μέτρα. Το ερώτημα είναι το εξής: η Google θα χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα νέα «παιχνίδια» για να στηρίξει τα υφιστάμενα projects της (πχ. για να προσεγγίσει δύσβατες περιοχές για το Street View) ή σκοπεύει να τα εξαπολύσει για να κατακτήσει τον κόσμο;

www.criquetshirts.com

www.schofieldwatchcompany.com

www.bostondynamics.com

Training Ground

20.12.2013

Muchas gracias! Μου ξανάρχονται ένα ένα... Κανονικά ανασκόπηση κάνουμε στο τέλος της σεζόν, όχι στο τέλος της χρονιάς. Επειδή όμως φέτος η σεζόν δεν θα τελειώσει ποτέ λόγω Μουντιάλ, ορίστε όσα μου μείνανε από το δεκατρία. Συγγνώμη, από το «δεκατρίο», που θα έλεγε και ο Αλέφαντος. y Ο Βεζύρης! Ο Μήτρογλου δηλαδή, ο οποίος μεταμορφώθηκε από... δύσπεπτο ραδίκι σε άνθος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μπράβο του και θα ήθελα να πιστεύω ότι τα καλύτερα έρχονται. y Η συντριβή της ΑΕΚ. Και τα κλάματα των παικτών της στον τελευταίο αγώνα της στη Super League. Από τη φθινοπωρινή παρουσία της δεν έχω τίποτε να σημειώσω. y Τα πιτσιρίκια του Αναστασίου. Ενός πρώην σπουδαίου φορ που εξελίσσεται σε αποτελεσματικό προπονητή, παίρνοντας τα καλύτερα από το... mix grill ρόστερ του. y Η πτώση του Σάκη Τσιώλη. Από τα ψηλά στα χαμηλά, άνευ εγγυητικής για επιστροφή στα σαλόνια. y Αυτό το πράγμα που το λένε Σάμαρη. Αν καταφέρει να συγκρατήσει το νέφτι του, θα κάνει μεγάλη καριέρα. y Η πώληση του Φιγκερόα στους Μαλαισιανούς. “Money for nothing”, που λέγανε και οι Dire Straits.

y Οι ανακοινώσεις του Πανόπουλου. Δεν αντέχεται το ελληνικό ποδόσφαιρο δίχως τις ανακοινώσεις του Πανόπουλου. y Τα τρία αριστερά μπακ του ΠΑΟΚ. Ο ένας θέλει αλλά δεν μπορεί, ο άλλος μπορεί αλλά δεν θέλει και ο τρίτος παίζει σέντερ μπακ. y Το αδιανόητο μπάχαλο στον Αρη, που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερο. Και μόλις πληροφορήθηκα ότι επιστρέφει ο Λάμπρος Σκόρδας... y Η επιστροφή της ακροδεξιάς στις ελληνικές κερκίδες. Δεν είναι αστείο. y Τα απόνερα του Τσάκα. Αν τον λένε βέβαια έτσι τον άνθρωπο... y Οι κάθε είδους σωτήρες, γενικώς.

Την αλήθεια μου θα την πω: όταν πρωτοήρθε ο Χοσέ Μιγκέλ Γκονθάλεθ Μαρτίν Ντελ Κάμπο στον Ολυμπιακό, δεν τον πήγαινα μία! Μου γύριζε το μάτι με το που τον κέντραρε η κάμερα βρε αδερφέ! Είναι που τον έβλεπα σαν το κακέκτυπο του Ερνέστο της καρδιάς μας. Σαν το λανθασμένο επακόλουθο ενός προπονητή που ανέλαβε την ομάδα λειψή και της έδωσε το... ευρω-κατιτίς που της έλειπε. Ολα αυτά τον μακρινό Φλεβάρη του ’13. Από τότε μέχρι σήμερα, το διάστημα που μεσολάβησε είναι αρκετό (για τα ελληνικά δεδομένα) και προσφέρεται για... κωλοτουμπισμούς. Ετσι λοιπόν το όνομα-σιδηρόδρομος δεν χρησιμοποιείται πια περιπαιχτικά. Η τάξη έχει αποκατασταθεί και ο πρώην άσος της Ρεάλ θεωρείται -σχεδόν καθολικά- επάξιος διάδοχος του Βαλβέρδε. Η ομάδα μπορεί να μην πετάει φωτιές, αλλά το τόπι της το τσουλάει όμορφα, τόσο στο γρασίδι του «Καραϊσκάκη» όσο και σε όσα άλλα γήπεδα είχαν την τιμή να μας υποδεχτούν σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ο μελαχρινός, πνευματώδης και πάντοτε κομψός σενιόρ που έχει κερδίσει τις καρδιές όλων στον Πειραιά, πιστώνεται μεγάλο μερίδιο από την πίτα αυτής της επιτυχίας.

y Ο πρώην ποδοσφαιριστής Σωτήρης Νίνης.

Πέρα από τα ρεκόρ στο πρωτάθλημα της Ψωροκώσταινας τα οποία σπάνε το ένα μετά το άλλο, ο Μίτσελ συνεργαζόμενος υποδειγματικά με τους παίκτες του φροντίζει και κρατά τον πήχη ψηλά και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί που θα επιχειρήσει τη mission impossible του Μαρτίου: να ξεκάνει στο λιβάνισμα τους διαβόλους από το Μάντσεστερ και να συνεχίσει το ταξίδι τους ως την όμορφη (και γνώριμη από το έπος του 2004) Λισαβόνα. Λισαβόνα δέκα χρόνια μετά ε; Βρε λες;

Χρήστος Ξανθάκης

Ρωμαίος Γκίγκλης

y Κάτι «ομορφιές» του ποδοσφαίρου, που εξυπηρέτησαν πολύ κόσμο. y Τα παλαβά, θεοπάλαβα play offs. Τουλάχιστον φέτος είχαν την πλάκα τους.

Στιγμιότυπα Πόλης

Σκοτείνιασα από την μπουρούχα! Και εμένα μου αρέσει το τζάκι. Είμαι γατί, γουστάρω να κάθομαι μπροστά στη φωτιά και να φρυγανίζομαι. Να κοιτάω τις φλόγες με τις ώρες, να χαζεύω, να μαγεύομαι. Προσφάτως που είχαμε πάει στα Τρίκαλα με τον φίλο μου τον Θανάση να αγοράσει ένα παλιό μου αυτοκίνητο που το είχα πουλήσει στον φίλο μου τον Βαγγέλη (long story...), καθίσαμε ένα βράδυ μπροστά στο τζάκι της μητρός μου και δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε. Κοίταζε ο ένας τον άλλον και κάναμε παρατηρήσεις υψηλού επιπέδου, του τύπου «Καλό ε; Ναι, ναι, πολύ καλό!» Και άντε πάλι πίσω στα κάρβουνα και στα κούτσουρα. Με τις ώρες μπροστά στο τζάκι, με το βλέμμα χαμένο σαν τα μαστούρια. Εχω και ταλέντο με τις φλόγες, δεν λέω. Υποθέτω ότι πρόκειται περί εγγραφής στο DNA, λόγω βλαχικής καταγωγής. Δεν βρέθηκε ακόμη το τζάκι που θα μου σβήσει εμένα, γιατί τη φωτιά την κουμαντάρω όπως ο μεγαλοεργολάβος τον υπουργό δημοσίων έργων. Την πηγαίνω και τη φέρνω, την κουλαντρίζω, την αερίζω, τη φουντώνω, την καλμάρω. Ενα χάρισμα είναι και αυτό, σχετικώς άχρηστο μέχρι χθες, αλλά τώρα

σκέπτομαι ότι μπορεί έως και λεφτά να βγάλω. Θα βάλω αγγελία σε κανένα από αυτά τα εφημεριδάκια που κυκλοφορούν αποκλειστικά και μόνο στα βόρεια προάστια και θα λέω «Εδώ ο μάγος του τζακιού, εδώ ο άρχοντας του πυρός, βάλτε με στο σπίτι σας και δεν θα μετανιώσετε!» Και άμα μπω εγώ, ποιος ξέρει, σιγά σιγά μπορεί να φέρω και εκείνη που κοιμάται πλάι μου, να βάλω ύστερα και τους γάτους στο κόλπο, να ξεχειμωνιάσουμε. Γιατί ο φετινός χειμώνας δεν θα είναι της πλάκας. Το έχω πει, το έχω γράψει, φέτος θα έχει ψύχος, δεν θα τη βγάλουμε με ζακετάκι ή ζιλεδάκι. Και επειδή στο διαμέρισμα δεν υπάρχει τζάκι (υπάρχει «πρόβλεψη για τζάκι», αλλά ποιος γκρεμίζει τώρα μισό τοίχο...), έχω μια μαύρη ζήλια για τους έχοντες και κατέχοντες. Τη μισή Αθήνα δηλαδή, μια και στις πολυκατοικίες των τελευταίων ετών ακόμη και τα υπόγεια ένα τζάκι το διαθέτουνε. Και επειδή θέρμανση γιοκ, το σκέφτεται ο Αθηναίος ως εξής: Θα βάλω το τζάκι να καθόμαστε μπροστά να ζεσταινόμαστε (με την τηλεόραση από δίπλα για φουλ ψυχαγωγία) και, όταν έρθει η ώρα για

ύπνο, θα πάω στην κρεβατοκάμαρα με ολίγο ηλεκτρικό καλοριφέρ, θα τη βγάλω τη γαμημένη τη νύχτα. Και έχει ο Θεός... Με αυτά και με αυτά βεβαίως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος υπέγραψε το «Τοπίο στην ομίχλη» και ο Αθηναίος του 2013 το «Τοπίο στην αιθαλομίχλη». Βγαίνεις από το σπίτι σου το βράδυ (στο Παγκρατάκι ας πούμε) και αισθάνεσαι ότι πρωταγωνιστείς σε ταινία του συγχωρεμένου του Τεό. Τις πολυκατοικίες απέναντι τις βλέπεις, αλλά στα 50 μέτρα σαν να πέφτει μια κουρτίνα. Χώρια η μυρωδιά, που νομίζεις ότι είσαι σιμά κοντά στο τσελιγκάτο και όπου να ’ναι θα ακούσεις το γκλιν γκλιν από τα κουδούνια. Εκείνη που κοιμάται πλάι μου τη βρίσκει έως συγκινητική την εσάνς. Της φέρνει κάπως σε εξοχή και Χριστούγεννο. Εγώ πάλι κάπως σαν να σκοτεινιάζω από την μπουρούχα, που θα έλεγε και ο χαίρων άκρας υγείας Ζωρζ Πιλαλί. Και από τις διοξίνες φυσικά, διότι δεν είναι πολύ αθώα όλα αυτά τα υποπροϊόντα ξυλείας που καίνε τα τζάκια εν έτει 2013... Χρήστος Ξανθάκης

1. Eviva Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση - Αγγλικοί Στίχοι: Empty Frame Ερμηνεία: Empty Frame 2. Της αμαρτίας το στρατί Στίχοι: Κώστας Βίρβος Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Minor Project Ερμηνεία: Minor Project 3. Χαράματα η ώρα τρεις Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Λεωνίδας Μαριδάκης Ερμηνεία: Φωτεινή Βελεσιώτου, Λεωνίδας Μαριδάκης 4. Ενα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας Ερμηνεία: Γιάννης Λίνας 5. Οι Πρωθυπουργοί Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Ηλίας Βαμβακούσης, Γκωτιέ Βελισσάρης Ερμηνεία: Ηλίας Βαμβακούσης 6. Αργοσβήνεις μόνη Στίχοι - Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Tareq Ερμηνεία: Μαρίνα Σάτι, Tareq 7. Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Lolek Ερμηνεία: Lolek 8. Ολοι οι ρεμπέτες του ντουνιά Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Minor Project Ερμηνεία: Ηρώ Σαΐα 9. Σ’ ένα βράχο φαγωμένο Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας, Γιώργος Μισετζής, Φώτης Παπαθεοδώρου Ερμηνεία: Γιάννης Λίνας Παίζουν: Zand the band 10. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα Στίχοι: Γεράσιμος Τσάκαλος Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Σίσσυ Βλαχογιάννη Ερμηνεία: Αδάμ Τσαρούχης 11. Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Χρίστος Θεοδώρου Ερμηνεία: Βικτωρία Ταγκούλη

Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου Επιλογή τραγουδιών - Καλλιτεχνική επιμέλεια: Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Σία Αλοκρίου, Νατάσα Μαστοράκου Οργάνωση - επιμέλεια παραγωγής: Νίκος Ασημάκης (Music Art Lab Studios)

Με την ευγενική χορηγία

ς Λίν

Empt

Βικτω

Ηλία

ας

y Fra

Mino

me Ηρώ

ρία Τ αγκο

ύλη

r Pro

ject

Σαΐα

Lole k ούση Βελε ς Μαρίνα σιώτ Σάτι ου Αδάμ Tare Τσαρ q ούχη Z Λεων ς and th ίδας Φωτ

ς Βα

εινή

μβακ

Μαρι

δάκη

e ba

RIZ HO UT NA ,U ED ERV RES HTS RIG ALL

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τις οικογένειες Μάρκου Βαμβακάρη, άρη, Βασίλη Τσιτσάνη και Απόστολου Καλδάρα για την πολύτιμη μη βοήθεια και την υποστήριξή τους στην έκδοση του Retropolis polis II.

Γιάνν η

(P) & ED (C) Μ , C ΕΤΡ OP YIN ΟΠΟΛ ΙΣ G, RE ΕΚΔΟ PR OD ΤΙΚΗ Α UC TIO Ε. ΜΕ ΤΗ N, H IRIN Ν ΕΠΙΦ Υ G, L END ΛΑΞΗ ΚΑ ING , PU ΘΕ ΔΙΚΑΙΩ BLIC Μ PERFO ΑΤΟΣ ΤΗΣ Π ΑΡΑΓΩΓΟ RMAN Υ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ. CE AND BROADCAS TING OF THE RECOR DING PROHIBITED.

Κυκλοφορεί αποκλειστικά στα