Metropolis Free Press 21.06.13 by Metropolis

21-27.06. 2013

Εντυπο «εφ» Ο Ηλίας Κανέλλης γράφει για την εκδοτική εμπειρία του και τη σχέση του με τον Γιώργο Λούκο

ΦΥΛΛΟ 1033

Η δική της Αντιγόνη Η Νατάσα Τριανταφύλλη μιλάει στον Δημήτρη Χαλιώτη για το σκηνοθετικό της ντεμπούτο

Πλάγιος ήχος Ο Γιάννης Διαμαντής κάνει sound check με τους Mode Plagal

Metropolis www.metropolispress.gr

Ερχονται οι Βάκχες! Ο Δημήτρης Λιγνάδης, ο Δημήτρης Πασσάς και στο βάθος ο Σάκης Ρουβάς

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index Πάτι Σμιθ...10

Κανέλλης...30

Η ποιήτρια του πανκ έρχεται στο Ηρώδειο για να μαγέψει το ελληνικό κοινό

Εδώ και έξι χρόνια ετοιμάζει μαζί με την ομάδα του το free press του Φεστιβάλ Αθηνών

Τριανταφύλλη...11

Warply...32

«Αντιγόνη», το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Νατάσας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών

Μια εταιρεία mobile marketing ανοίγει τα φτερά της στην παγκόσμια αγορά

Βάκχες...26

JOEY...33

Λιγνάδης και Πασσάς συνεργάζονται στην πολυσυζητημένη παράσταση του καλοκαιριού

Ερχεται να ταράξει τα νερά της μελαγχολίας με τα καλοκαιρινά του «Καλντερίμια»

Akropolis Now...28

Mode Plagal...34

Ενας ναός από συρματόπλεγμα στο έργο του Νοτιοαφρικανού εικαστικού Kendell Geers

Οι επιρροές και οι επιλογές ενός από τα ιστορικότερα συγκροτήματα της ελληνικής εναλλακτικής μουσικής σκηνής

Βρυσάκι...29

Φωτογραφικό...36

Το Athens’ Migrant Kitchen ενώνει ντόπιους κατοίκους και μετανάστες με αφορμή το μαγείρεμα

Η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής πλημμύρισε για άλλη μία φορά την Αθήνα με μελωδίες

Mstories 73 Η «Αντιγόνη» μάς δίνει ραντεβού στο Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη. Η Μεσόγειος συνάντησε τα blues και το afrobeat σε ένα ακόμα live των Mode Plagal. Σύνορα το φαγητό δεν γνωρίζει... Το Κονγκό είχε την τιμητική του στο Athens’ Migrant Kitchen στο Βρυσάκι. Αιόλου-Ευριπίδου, ένα σταυροδρόμι πολιτισμών μέσα από τον φωτογραφικό φακό. Το ανανεωμένο Floral κλείνει τα τέσσερα και κάνει πάρτι! Στην οδό Πιττάκη...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Ο θρίαμβος του περίπου Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr Αυτό που οι «ακίνητοι άνθρωποι» που θα διαμαρτύρονται στους δρόμους της Τουρκίας δεν θα συλλαμβάνονται μου θύμισε λίγο κανόνα από τη «Φάρμα των Ζώων». Εκτός και αν αρχίσουν να γίνονται απειλητικοί, όπως ξεκαθάρισε βέβαια ο υπουργός Εσωτερικών της Τουρκίας Μουαμέρ Γκιουλέρ. «Ο,τι περπατάει με δυο πόδια είναι εχθρός», γράφει ο Οργουελ στην πρώτη εντολή. Γενικότερα αυτές τις μέρες όλα θυμίζουν λίγο μια κακή φάρσα. Ή, πιο σωστά, καλή φάρσα. Πετυχημένη. Από αυτές που αφήνουν όλο τον κόσμο σαστισμένο. Από τη μέρα που ανακοινώθηκε το κλείσιμο της ΕΡΤ και μέχρι σήμερα, σε μια σειρά ειδήσεων, προκύπτουν και αρκετές διαφορετικές ερμηνείες. Γιατί; Πώς; Τι θα γίνει τώρα; Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει. Απόψεις, βέβαια, υπάρχουν πολλές. Και τελικά, για μία ακόμα φορά ζούμε τον θρίαμβο του περίπου. Του περίπου κλεισίματος της ΕΡΤ, της περίπου συμφωνίας των κομμάτων της κυβέρνησης, της περίπου σύγκρουσής τους, της περίπου έγκρισης από την Ευρώπη, της περίπου διαφωνίας της. Αυτό το περίπου που έχει καταλήξει να είναι το βασικό χαρακτηριστικό στη σύγχρονη ζωή στην Ελλάδα. Πάμε καλά; Βγαίνουμε από την κρίση; Βυθιζόμαστε ακόμα πιο μέσα; Περίπου.

Περίπου και στη Βραζιλία. Η χώρα του Μουντιάλ του ’14 και των Ολυμπιακών Αγώνων του ’16. Η δύναμη που ανατέλλει. Ετσι είναι; Περίπου. Ο βασικός μισθός είναι 234 ευρώ. Ναι, ξέρω. Η ζωή εκεί είναι αλλιώς και πάει λέγοντας. Το εισιτήριο των αγώνων του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στα βραζιλιάνικα γήπεδα κοστίζει 50 ευρώ. Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Είδε κανείς αλλαγές στη Νότια Αφρική μετά τη διοργάνωση του Μουντιάλ του ’10; Είδε κανείς βελτίωση των συνθηκών στην Ελλάδα μετά το ’04; Αρτος και θεάματα. Οχι, ευχαριστούμε. Ας γίνονται όλα στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, τη Γερμανία και την Κίνα. Επιστρέφω στην Τουρκία. Προ ημερών έκανε τον γύρο του κόσμου η φωτογραφία της γυναίκας με τα κόκκινα. Σύμβολο της επανάστασης, γράφτηκε. Σήμερα είναι ο ακίνητος Ερντέμ Γκουντούζ. Σύμβολο και αυτός. Αύριο θα είναι κάποιος άλλος. Καλά τα σύμβολα, δεν λέω. Και εμένα μου αρέσουν. Ωστόσο, επειδή τελικά τα σύμβολα γίνονται πρωτοσέλιδα, να θυμίσω ότι στην Τουρκία υπάρχουν και τέσσερις νεκροί. Λιγότερο ελκυστική είδηση, αλλά αυτό είναι το μοναδικό καθόλου περίπου γεγονός των ημερών. Το μόνο που φαίνεται σαφές.

Ματιές

ΧΕΡΤ Ολος ο κόσμος γκρινιάζει για τα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων που αποτελούν παγκόσμια πατέντα της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά κανείς δεν βλέπει ότι αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι η ίδια η ζωή μας είναι μονοθεματική, αφού κάθε εβδομάδα ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας χωρίζεται σε αντίπαλα στρατόπεδα και συζητάει με φανατισμό και ακραίους χαρακτηρισμούς ένα και μόνο θέμα! Κάθε εβδομάδα νέον έργον, που έγραφαν και παλιότερα τα σινεμά.

Πίσω από τις πόρτες Αυτές τις μέρες, που είναι στην επικαιρότητα οι συναντήσεις των τριών πολιτικών αρχηγών, σκέφτομαι συνέχεια ότι πολύ θα ήθελα να μπορούσα να παρακολουθώ κρυφά τι λένε μεταξύ τους και ποιο ακριβώς είναι το κλίμα που επικρατεί στο κλειστό δωμάτιο όπου τα λένε. Το πομπώδες ύφος του Βενιζέλου, η αυστηρή σοβαροφάνεια του Κουβέλη και το μονίμως κουρασμένο («τι τραβάω για σας») στιλ του Σαμαρά είναι αυτό που βλέπουμε εμείς όταν κάνουν δηλώσεις στις κάμερες. Αλλα μεταξύ τους δεν μπορώ να φανταστώ ότι είναι έτσι. Δεν τους κόβω να λένε αστειάκια (αν και αυτό ίσως συνέβαινε στην αρχή της ...σχέσης). Δεν μπορεί, όμως, να βγάζει στομφώδεις λόγους ο Βενιζέλος, ούτε να αγορεύει ο Κουβέλης σαν να είναι στο δικαστήριο. Μάλλον σε πιο προσγειωμένο ύφος θα ξεκινάει η κουβέντα.

Η προηγούμενη εβδομάδα, αλλά και αυτή λόγω «μεγάλης επιτυχίας», έφερε στην κορυφή των διαπληκτισμών την ΕΡΤ... Εκεί που κόντευε να λησμονηθεί και ότι υπάρχει! Ποιος ξέρει γιατί; Ισως γιατί θεωρούμε ότι το να φτιάξεις ραδιόφωνα, τηλεόραση και ορχήστρες είναι εύκολο πράγμα, άλλωστε μου το είχε πει παλιότερα στην ΕΡΤ και ένας συνδικαλιστής, όταν μεταξύ αστείου και σοβαρού μου είπε να κάνω μια βραδινή εκπομπή. «Αλλωστε πόσο δύσκολο είναι; Βάζετε τραγούδια και μιλάτε γι’ αυτά», ήταν η ατάκα του. Εντάξει, μεταξύ αστείου και αστείου το είπε, ίσως

γιατί όλοι ξέρουμε κάποιον που να είναι στην ΕΡΤ και μας έχει διηγηθεί ιστορίες, αν δεν έχουμε περάσει και εμείς οι ίδιοι «ένα φεγγάρι» από το μαγαζί... Δημοσιογράφοι, παραγωγοί τηλεόρασης, μουσικοί, δημοσιοσχεσίστες, διαφημιστές, καλλιτέχνες... Ισως πάλι εμένα να μου φαίνεται περίεργο για άλλη μία φορά ότι αυτοί που τόσα χρόνια διορίζανε στην ΕΡΤ σήμερα λένε: «Ε, εντάξει, δεν τρέχει και τίποτα αν κλείσει» και ότι οι άλλοι που όλα αυτά τα χρόνια σιχτιρίζανε το μαγαζάκι ως τον βραχίονα της εκάστοτε κυβερνητικής προπαγάνδας σήμερα κλαίνε πάνω από το λίκνο της πολυφωνίας και της δημοκρατίας... Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιο κουμπί πυροδοτήθηκε μέσα μας και υπάρχει όλη αυτή η φριχτή ένταση μεταξύ μας (χάνουμε και τους τρόπους μας, που θα έλεγαν και οι μαμάδες μας). Αυτό που ξέρω είναι ότι ούτε λαός τόσο διχασμένος μπορεί να προχωρήσει μπροστά, αλλά και κυβέρνηση τραυματισμένη δεν μπορεί να βαδίσει μαζί του. ΥΓ: Ακούμε το “Hurt” από Johnny Cash... Γιατί των Nine Inch Nails είναι βαρύ! Γιώργος Μουχταρίδης

Επειδή έχω τη φοβερή υποψία ότι ο Αντώνης υποφέρει φριχτά που δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και πρέπει να συνεννοείται με τους άλλους, θεωρώ ότι μάλλον θα προσπαθεί να χαλαρώσει το κλίμα και να αποφύγει τις συγκρούσεις. Μόλις όμως ο Βαγγέλης αντιλαμβάνεται ότι ο άλλος πάει να τους τουμπάρει, τον φαντάζομαι να κοκκινίζει και να ανεβάζει τον τόνο της φωνής: «Τι είναι αυτά που μας λες τώρα!» Στο σημείο αυτό πρέπει να αναλαμβάνει ρόλο ο Φώτης. «Βαγγέλη, δεν ήρθαμε για να μαλώσουμε εδώ. Πρέπει να βρούμε μια λύση». Δεν ξέρω αν πίνουν καφέ, τσάι ή πορτοκαλάδα. Ενα ουισκάκι ίσως θα ήταν καλύτερη επιλογή. Να φύγουν οι εντάσεις και να πουν και δυο λόγια πιο εξομολογητικά. Να έρθει ο ένας κοντά στον άλλον, μιλώντας για το πόσο η εξουσία έχει γίνει μπελάς στις μέρες μας. Που ακόμη και τα ταξιδάκια στο εξωτερικό, αντί να είναι φυγή, είναι μαρτύριο με αυτά που πρέπει να ακούνε στις συναντήσεις με τους δανειστές μας. Να εξομολογηθούν τι τραβάνε από τους ίδιους τους βουλευτές τους - που τρέμουν ότι δεν θα ξαναβγούν και δεν βοηθάνε να αλλάξει τίποτα! Καλά, σταματάω εδώ. Σιγά μην τους λυπηθούμε, θα μου πείτε. Αν με ρωτάτε, για λύπηση είναι όποιος κυβερνάει την Ελλάδα τέτοιες μέρες. Αλλά δεν του το επιβάλαμε κιόλας. Ηταν λέει όνειρό τους να κυβερνήσουν. Ε, ας το ζήσουν! A.

Στην παραλία Ο έξυπνος Αθηναίος: y Αναζητεί δύο τετραγωνικά άμμου για να απλώσει τις πετσέτες. Για ξαπλώστρες και ομπρέλες ούτε συζήτηση. y Πίνει δυο γουλιές παγωμένο καφέ από το θερμός πριν ο ήλιος τον κάνει σούπα. y Απευθύνει διάγγελμα προς την οικογένεια: Παγωτά και αναψυκτικά γιοκ.

y Βουτάει, όμως το μυαλό του είναι στα πράγματα που έχει αφήσει στην παραλία - έχει γούστο να γυρίσει και να μην τα βρει; y Βγάζει τους πάντες από τη θάλασσα άρον άρον για να στεγνώσουν και να φύγουν - ξέρετε πόσο καίει το αμάξι αν πέσουμε σε μποτιλιάρισμα; y Αγνοεί τα υπαινικτικά βλέμματα έξω από τις ταβέρνες.

y Κοιτάζει γύρω του μήπως κάποιος έχει αφήσει καμιά εφημερίδα ή περιοδικό για να το δανειστεί.

y Υπόσχεται στον εαυτό του ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά - το ερχόμενο Σαββατοκύριακο θα πάει για μπίρες με τους κολλητούς.

y Πασαλείβει τα παιδιά με το περσινό αντηλιακό.

Λήδα Πιμπλή

Επανάσταση και τσίκνα Το φαγητό ενώνει. Την οικογένεια γύρω από το τραπέζι, τις παρέες στις ταβέρνες, αλλά κυρίως γύρω από τους πάγκους με τα «βρόμικα» τους ξενύχτηδες, τους φιλάθλους, τους συναυλιαζόμενους, τους φεστιβαλιζόμενους, τους πανηγυρτζήδες. Ας αφήσουμε τη μαμαδίστικη κατσαρόλα, ειδικώς του κυριακάτικου ψητού, να φέρνει μνήμες γαλήνης και ασφάλειας, για να πάμε σε μυρωδιές δυνατές, ερεθιστικές, από τροφές που απαγορεύει το καθημερινό διαιτολόγιο, με λιπαρά υψηλής χοληστερινικής επικινδυνότητας που αναδίδουν πυκνή πυκνή την τσίκνα. Ακριβώς ό,τι πρέπει δηλαδή για να τυλίγει στη λιγωτική αχλή της κάθε εξαιρετική στιγμή μιας «εκτροπής», είτε είναι ξενύχτι, είτε είναι πάθος για τη νίκη της ομάδας, είτε φυσικά πρόκειται για επαναστατικό event. Οσοι προλάβαμε τα φεστιβάλ κομματικών νεολαιών δεν έχουμε ξεχάσει τη μυρωδιά της τσίκνας λουκάνικων και σουβλακίων που συνόδευε την πάλη των ιδεών και των λόγων μέχρι εξαντλήσεως των συνομιλητών, που ολοκλήρωναν πάντα με γενναίο τσιμπούσι τις ιλιγγιώδεις διαδρομές στα μονοπάτια της επαναστατικής σκέψης. Είδα παρόμοιους πάγκους με «βρόμικα» έξω από το κτίριο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή να στήνονται από τις πρώτες κιόλας ώρες της επαναστατικής έξαρσης που προκάλεσε το αιφνίδιο κλείσιμό της. Το επιχειρηματικό δαιμόνιο που λέγαμε. Αλλά και το εθνικό χρέος. Και λέω «εθνικό», γιατί από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν συνδέθηκε κάθε αγωνιστική εκδήλωση ανυπόταχτου φρονήματος του λαού με το υπαίθριο τσίκνισμα. Κάθε αγωνιστική έξαρση αυτού του ανυπόταχτου λαού που ζυγόν δεν υποφέρει, με στόχο να πέσει η μία ή η άλλη «χούντα», της μίας ή της άλλης κυβέρνησης -οι οποίες με κάποιον «μαγικό» τρόπο φυτρώνουν σε αυτόν τον τόπο- εμβαπτίζεται απαραιτήτως στο ιερό άρωμα της σουβλακότσικνας. Θυμάμαι τα Οτσαλανικά - τι εποχή και εκείνη επαναστατικού οίστρου! Στο Σύνταγμα τα πλήθη δίκαζαν τον Αμερικανό πρόεδρο και τον «εκτελούσαν» (εικονικά), ενώ γύρω γύρω οι πάγκοι με τα «βρόμικα» πρόσφεραν την τσίκνα που θα σφράγιζε τις μνήμες της αντιστασιακής ομοψυχίας, για να ενωθούν με τις μνήμες από επετειακούς εορτασμούς κορυφαίων συμβολικών στιγμών της δημοκρατικής αναγέννησης του τόπου. Ή μήπως ουδέποτε υπήρξε δημοκρατική αναγέννηση και έχουμε ζήσει μια εθνική πλάνη σαράντα τόσων χρόνων; Γιατί από την πτώση, της πρώτης, μεγάλης και από όλους αναγνωρισμένης Χούντας των Συνταγματαρχών μέχρι σήμερα όλο και υπήρχαν ομάδες που έβλεπαν «χούντα» στη μία ή την άλλη κυβέρνηση κάθε φορά που προσπαθούσε να εφαρμοστεί μέτρο που περιόριζε σκανδαλώδη προνόμια. Μέχρι που μόλις ξέσπασε η οικονομική κρίση μερικοί έκαναν τη μεγάλη αποκάλυψη: «Η χούντα», μας είπαν, «δεν έπεσε ποτέ». Και τόση σουβλακότσικνα, σαράντα χρόνια και βάλε, σε τόσες αλλεπάλληλες επαναστατικές εξάρσεις τζάμπα πήγε; Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Το τέρας στον καθρέφτη Τα τελευταία χρόνια έχει προπαγανδιστεί από πολλούς το τέλος της μεταπολίτευσης: Κάποιοι το τοποθετούν στο 2010 με το πρώτο μνημόνιο, άλλοι στο 2011 με την πτώση Παπανδρέου ή στο 2012 με την ανάδειξη μιας τρικομματικής κ.ο.κ. Ισως τελικά το τέλος της μεταπολίτευσης να μην έχει φτάσει. Και τούτο το αντιλαμβάνεται κανείς ποικιλοτρόπως. Καταρχήν από τα πρόσωπα των πολιτικών πρωταγωνιστών. Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης είναι, grosso modo, τέκνα της μεταπολιτευτικής πολιτικής σκηνής. Την ίδια στιγμή, ο τρόπος με τον οποίο άπαντες επιχειρούμε να ερμηνεύσουμε τι ακριβώς πυροδότησε αυτή τη συνολική σύγκρουση αντιλήψεων με αφορμή την ΕΡΤ, καταδεικνύει σε μεγάλο βαθμό και την αδυναμία μας να κατανοήσουμε πού έχει φτάσει η χώρα.

Στη μαύρη οθόνη

Ο πολιτικός λόγος παραμένει παρωχημένος, οι «στρατηγοί» των κομματικών επιτελείων αποδει-

κνύονται «αρπακολλατζήδες» της κακιάς ώρας, την ίδια στιγμή που τα social media απλά δίνουν και τεχνολογική διάσταση στο χαλκείο. Παράλληλα, στο πεδίο του δημόσιου λόγου, η σύγκρουση διεξάγεται με όρους προ του 2009. Ο κόσμος για τον οποίο όλοι συζητάμε δεν υπάρχει πια. Η χώρα κινείται στους ρυθμούς της άκομψης κυβερνητικής προπαγάνδας για δήθεν επιτυχίες των μικροπολιτικών σχεδιασμών όσων διεκδικούν την εξουσία και ημών των δημοσιολογούντων, που οι μισοί έχουμε πάθει υπερδιέγερση από το κλείσιμο της ΕΡΤ, ενώ οι υπόλοιποι ξεχάσαμε τι ήταν το «μαγαζί» της Αγίας Παρασκευής. Οι εκλογές δεν θα μας κάνουν σοφότερους. Ούτε και η στασιμότητα θα λύσει τα προβλήματά μας. Εχει έρθει για όλους εκείνη η άβολη στιγμή που πρέπει να αντικρίσουμε το γνώριμο τέρας στον καθρέφτη. Βασίλης Νέδος

Το μαύρο δεν είναι χρώμα. Ετσι μας έμαθαν στη φυσική. Είναι η πλήρης απουσία φωτός. Οταν το φως δεν διαθλάται, πνιγόμαστε στο σκοτάδι. Και το σκοτάδι ή το αγαπάς ή το συνηθίζεις ή το φοβάσαι. Φαίνεται ότι οι πιο πολλοί από εμάς το φοβούνται. Μεγάλο λάθος. Το σκοτάδι πρέπει να το «αγαπάμε», γιατί μόνο αν το γνωρίσουμε καλά θα εκτιμήσουμε το φως που κρύβεται μέσα μας και μας αξίζει. Μπροστά στη μαύρη οθόνη της τηλεόρασης που δεν εκπέμπει πρόγραμμα προβάλλουμε ό,τι θέλουμε. Θεωρίες συνωμοσίας, αλλότρια κέντρα, άνωθεν παρεμβάσεις. Το μαύρο της οθόνης είναι το τέλειο άλλοθι για να κατηγορήσουμε άλλους. Οχι πως δεν φταίνε και οι άλλοι, αλλά και εμείς τους το επιτρέψαμε με την ανοχή μας. Ομως, πιο πολύ από το μαύρο της οθόνης πονάει ένα άλλο μαύρο. Το μαύρο της ψυχής. Της ψυχής που δεν είναι πια άγραφος λευκός πίνακας. Που πάνω της έχουν γραφτεί τόσα πολλά και πλέον δεν χωράνε άλλα. Η μαύρη μελάνη γέμισε όλη την επιφάνεια. Σε αυτή την ψυχή που επιλέγει το μαύρο, που εύχεται τη δυστυχία των άλλων και επιχαίρει προκλητικά και αυτάρεσκα με αυτό φωνάζοντας ανενδοίαστα «καλά να πάθετε» δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Συνήθως η μαύρη οθόνη της ψυχής κρύβεται στις πιο αγνές προθέσεις. Στην επίπλαστη ανιδιοτέλεια, στα μεγάλα λόγια, στην ψεύτικη ευαισθησία και ευθιξία. Στις δημόσιες σχέσεις και στη γλοιώδη νοοτροπία προς ίδιον όφελος. Και τελικά στο πέσιμο της μάσκας, στην αποκάλυψη της υποκρισίας και στην απελευθέρωση του δηλητηρίου όταν ο άλλος είναι ευάλωτος και δεν μπορεί να αντιδράσει. Στη μαύρη οθόνη των άλλων απαντάμε με χρώμα. Με δημιουργία, με όνειρα και με θάρρος. Δεν είναι πίσσα, δεν είναι έρεβος. Είναι ένας απλός μαυροπίνακας. Ας πάρουμε τις χρωματιστές κιμωλίες και ας μπογιατίσουμε πάνω του τις σκέψεις μας. Μόνο έτσι θα νικήσουμε το μαύρο. Μάνος Πεπονάκης

Το αξίωμα της ανθρωπιάς Η παρουσία και έμπρακτη συμπαράσταση του Γιάννη Μπουτάρη στο Gay Pride της Θεσσαλονίκης αξίζει κάτι παραπάνω από συγχαρητήρια. Δεν ξέρω πόση ανάγκη έχει ο δήμαρχος την LGBT κοινότητα αφού αποτελεί τουλάχιστον το 10% των ψηφοφόρων, αλλά οι γκέι και οι λεσβίες στη χώρα μας σίγουρα χρειάζονται δυνατά ονόματα να τους/τις στηρίζουν και όχι μόνο ευχολόγια και φιλικές δηλώσεις εξ ασφαλούς (;) αποστάσεως. Αλλο το να διατίθεσαι φιλικά και άλλο να το αποδεικνύεις με τα έργα σου, χωρίς να φοβάσαι κανέναν και καμία κριτική. Οι καιροί μας είναι

όχι απλώς δύσκολοι, αλλά έχουμε επιστρέψει σε πρωτόγνωρους μεσαίωνες που απειλούν να εξαφανίσουν κάθε σταγόνα πολυφωνίας και δημοκρατίας και, με αυτό σαν γνώμονα, η παρουσία του δημάρχου Θεσσαλονίκης στη μεγάλη γκέι γιορτή έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα στο σκουριασμένο κατεστημένο: Η διαφορετικότητα είναι κομμάτι της ζωής μας και οφείλουμε να τη σεβόμαστε. Κύριε Μπουτάρη, κρίμα που δεν είμαι δημότης της όμορφης πόλης σας. Θα είχατε και τη δική μου ψήφο. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Νικήτας Καραγιάννης

Η ποιήτρια του πανκ Από τα πρώτα της ακούσματα με τη μουσική του Χάρι Μπελαφόντε και του Μπομπ Ντίλαν, μέχρι το μανιφέστο του δικού της “People Ηave the Power”, η τεράστια Πάτι Σμιθ έφερε την ποίηση στο πανκ, με την ένταση που μόνο η γυναικεία φύση διαθέτει. Η ερμηνεία της στον κλασικό ερωτικό ύμνο “Because the Night”, που έγραψε με τον Μπρους Σπρίνγκστιν και το οποίο χορέψαμε εκστασιασμένοι το 1978 ήταν η γέφυρα που ένωσε τον απόλυτο λυρισμό με την εκρηκτική φύση της πανκ-ροκ σκηνής, τους γυαλιστερούς «καρεκλάδες» της ντίσκο με τους αντισυμβατικούς ροκάδες. Αδύνατη, αιθέρια, αλλά με ενεργειακό εκτόπισμα μεγατόνων, η Σμιθ δάνεισε τα γεμάτα με στίχους του Αρθούρου Ρεμπό κοριτσίστικα όνειρά της στην ανατρεπτική διάθεση της γενιάς της. «Στα νιάτα μου είχα περάσει τόσο χρόνο με τα γραπτά του Ρεμπό, ώστε ήταν κάτι σαν γκόμενός μου»,

έχει δηλώσει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της. Η «νονά του πανκ» δεν έχει προδώσει τις θέσεις της, είτε εκφράζεται μέσω του βινυλίου, είτε χρησιμοποιώντας την άλλη μεγάλη της αγάπη, τον φωτογραφικό φακό, είτε συγγράφοντας βιβλία και άρθρα, είτε ευρισκόμενη στις πρώτες γραμμές διαδηλώσεων με υψωμένη τη γροθιά της απέναντι σε ένα κατεστημένο που εξακολουθεί να καυτηριάζει με όση δύναμη διαθέτει. Η μούσα του φωτογράφου -και εραστή της- Ρόμπερτ Μέιπλθορπ -τον οποίο αποκαλούσε «ο καλλιτέχνης της ζωής μου»-, ανήσυχη και με την ακόρεστη περιέργεια εξερευνητή, περιπλανήθηκε από τον καθολικισμό στον βουδισμό, φτάνοντας τελικά στο συμπέρασμα ότι τα θρησκευτικά δόγματα είναι νόμοι φτιαγμένοι από τους ανθρώπους στους οποίους είτε υπακούς είτε όχι. «Ο Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες κάποιων, αλλά όχι για τις δικές μου», ψιθύρισε στα αυλάκια του “Horses”, του πρώτου άλμπουμ των

Patti Smith Group που κυκλοφόρησε τo 1975. Παρόλη την καλλιτεχνική επιτυχία που γνώρισε στα τέλη των ’70s, στη δεκαετία του ’80 θεωρείτο μουσικά σχεδόν παροπλισμένη. Μέχρι το ’88, όταν κυκλοφόρησε το εμβληματικό “People Have the Power” λίγοι πίστευαν ότι η φλόγα της Σμιθ εξακολουθούσε να καίει. Οταν αφήνει το μικρόφωνο, συγκρούεται με την κοινωνική αδικία από όπου και αν αυτή προέρχεται, θυμίζοντας σε όλους ότι ο πολιτισμός οφείλει να δίνει ελπίδα. Για αυτή τη στάση της το 2005 τιμήθηκε με τον τίτλο του Διοικητού του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων από το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. Μια θέση στο Rock and Roll Hall of Fame της ανήκει δικαιωματικά από το 2007, όπως της ανήκει και το Ηρώδειο στις 22 Ιουνίου όπου και θα την απολαύσουμε.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

21-27.06. 2013

Η επανάσταση της... φρόνησης «Η δική μας Αντιγόνη είναι η ιστορία και το παραμύθι που φτιάξαμε εμείς διαβάζοντας αυτό το έργο», μου λέει η Νατάσα Τριανταφύλλη, η οποία, ύστερα από γόνιμη θητεία στο πλευρό του Γιάννη Χουβαρδά, του Λευτέρη Βογιατζή και πολύ πρόσφατα του Μπομπ Γουίλσον στην πολυσυζητημένη «Οδύσσειά» του, κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο παρουσιάζοντας την πιο γνωστή τραγωδία του Σοφοκλή μέχρι τις 7 Ιουλίου στο Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μαζί της μια ομάδα συνεργατών, που συνδυάζει αρμονικά το παλιό και το νέο. Από τη Λένα Παπαληγούρα στον ρόλο της Αντιγόνης, τον Ορφέα Αυγουστίδη και τη Βίκυ Παπαδοπούλου μέχρι τη Λυδία Φωτοπούλου, τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο και τον Χρήστο Σαπουντζή και από τη Monika στη μουσική μέχρι τον εξαιρετικό φωτιστή του Μπομπ Γουίλσον, Σκοτ Μπόλμαν. «Γιατί Αντιγόνη;» τη ρωτάω. «Είναι ένα έργο που μας παρακινεί να αναλογιστούμε σήμερα τι πραγματικά είναι επαναστατικό, πώς μπορεί να έρθει η αλλαγή... Φαινομενικά προτάσσει μια επανάσταση απλή, αλλά αν το διαβάσεις λίγο πιο προσεκτικά αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά υπάρχει και ένας τρίτος δρόμος, που δεν είναι ούτε της Αντιγόνης ούτε του Κρέοντα... Είναι ο δρόμος του Χορού, που μιλάει για τη φρό-

νηση, που μπορεί να συνδυάζει και να συνθέτει. Τα πράγματα δεν είναι άσπρο-μαύρο», μου εξηγεί. Ισως επειδή διατηρώ ακόμα τις μνήμες από τη σχολική διδασκαλία της τραγωδίας, η Αντιγόνη φάνταζε πάντα στα μάτια μου περισσότερο ηθικολογική και ρομαντική από όσο αντέχω. «Είναι ένα πάρα πολύ σκοτεινό πλάσμα. Δεν είναι αγγελάκι λευκό», μου λέει με νόημα η Νατάσα. «Μας προβλημάτισε πολύ στην Αντιγόνη αυτή η διαδικασία που περνάει κάποιος για να φτάσει να κάνει κάτι ηρωικό. Κανένας δεν γεννιέται ήρωας. Θέλει πολύ κόπο, πολύ δάκρυ, πολλή μοναξιά», επισημαίνει και προσθέτει: «Η Αντιγόνη μας ξεκινάει από ανθρώπινα χαρακτηριστικά, αλλά στη συνέχεια ανοίγεται σε μια περισσότερο συμπαντική σκέψη». Στα 33 της χρόνια και με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο να είναι πλέον γεγονός, η Νατάσα δεν βρίσκεται ακριβώς στην αφετηρία. Εχει ήδη διαγράψει κάποια χιλιόμετρα στο πλευρό κορυφαίων σκηνοθετών, πλουτίζοντας από αυτούς. Στέκομαι σε τρία ονόματα και της ζητάω να μου πει τι κρατάει από τη συνεργασία της με τον καθέναν τους. Λευτέρης Βογιατζής. «Από τον Λευτέρη έχω κρατήσει την αφοσίωσή του και το ότι έδειχνε τα πάντα κρυφά. Ποτέ δεν σου έλεγε κάτι με ευθύ τρόπο. Πάντα ήθελε να υπάρχει μια σκοτεινή διαδικασία πίσω από τις οδηγίες του. Κάποιες φορές ακόμα

και τώρα μπορεί να σκεφτώ μια παρατήρηση του Λευτέρη στον ‘Πρίγκιπα του Χόμπουργκ’, που τότε δεν είχα καταλάβει ή την είχα προσπεράσει». Γιάννης Χουβαρδάς. «Κρατάω την ακρίβειά του και την ευγένειά του στην πρόβα. Το θέατρο είναι πάντα ομαδική υπόθεση. Ο Χουβαρδάς με έμαθε, αντί να προσπαθώ να ομογενοποιώ την ομάδα για να τη χειρίζομαι πιο εύκολα, να χρησιμοποιώ και να τονίζω τις διαφορετικές προσωπικότητες που υπάρχουν στην ομάδα. Ο Γιάννης αυτό το κάνει με έναν μαγικό τρόπο». Μπομπ Γουίλσον. «Ο Μπομπ ήταν μεγάλη έκπληξη. Περίμενα να συναντήσω έναν άνθρωπο σνομπ και απρόσιτο και βρήκα έναν άνθρωπο που θέλει να παίξει και τυχαίνει το παιχνίδι του να είναι το θέατρο. Είναι πολύ βασικό συστατικό η χαρά του για αυτό που κάνει. Είναι συναρπαστικό το γεγονός ότι το αντιμετωπίζει με την ίδια αίσθηση που είχαμε ως παιδιά όταν ανοίγαμε τα δώρα μας τα Χριστούγεννα». Κλείνω τη συζήτησή μας ρωτώντας τη γνώμη της για τις δηλώσεις του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Σωτήρη Χατζάκη στη ΝΕΤ περί επιστροφής στο τρίπτυχο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». «Διαισθάνομαι ότι υπάρχει σίγουρα κάποιος φόβος για κάτι, που δεν κατανοώ. Γενικά οι ακραίες θέσεις αυτή την περίοδο δεν βοηθάνε», μου απαντάει μάλλον διπλωματικά.

Reality Bites

Ciao Tony Soprano Το διαδίκτυο εξερράγη αργά το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης, τη στιγμή που επιβεβαιώθηκαν οι φήμες που ήδη από νωρίτερα κυκλοφορούσαν για την καρδιακή προσβολή που υπέστη ο Τζέιμς Γκαντολφίνι, ο ηθοποιός που ενσάρκωσε τον εμβληματικό μαφιόζο με ψυχολογικά προβλήματα της ομώνυμης σειράς του HBO από το 1999 έως το 2007. Ο Iταλοαμερικανός ηθοποιός βρισκόταν στη Ρώμη μαζί με την οικογένειά του για να εμφανιστεί σε φεστιβάλ κινηματογράφου στην Ταορμίνα την ερχόμενη εβδομάδα. Παρέμεινε σχετικά άγνωστος στο ευρύ κοινό μέχρι το 1999, όταν και επελέγη από τον David Chase, δημιουργό των “Sopranos” για να υποδυθεί τον πάτερ φαμίλιας της μαφιόζικης

οικογένειας που αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα τηλεοπτικά γεγονότα των τελευταίων 20 ετών. Ο Γκαντολφίνι στην ερμηνεία του ως Τόνι Σοπράνο ισορρόπησε ανάμεσα στη σκληρότητα του μαφιόζου και την τρυφερότητα ενός πατέρα και συζύγου που υποφέρει από κρίσεις πανικού, καταφέρνοντας στα οκτώ χρόνια της σειράς να κάνει δυσδιάκριτη τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ηθοποιού και ρόλου. To τραπέζι που καθόταν ο Τζέιμς/Τόνι στο ζαχαροπλαστείο Holsten’s στην αξέχαστη τελευταία σκηνή των “Sopranos” είναι από χθες και πάλι ρεζερβέ... Γ.Μ.

Latin ξεσηκωμός Ηταν να μην ανάψει η σπίθα στις αναπτυσσόμενες χώρες. Και δεν μιλάω για αυτές που λίγο ως πολύ είχαν εγκλωβιστεί σε αυταρχικά καθεστώτα και φτωχούς ρυθμούς ανάπτυξης (όπως οι αραβικές χώρες). Αναφέρομαι σε αυτές που βρίσκονται στην «αφρόκρεμα» του αναπτυσσόμενου κόσμου. Ετσι, μετά την Τουρκία, ήρθε η σειρά της Βραζιλίας να γνωρίσει θυελλώδεις διαμαρτυρίες. Και κάπως έτσι, το timing μάς οδηγεί στον πειρασμό να ρωτήσουμε: είναι ίδιες οι αιτίες της αναταραχής στις δύο χώρες; Ο “Economist” δίνει μία αρκετά πειστική αρνητική απάντηση. Οι διαδηλώσεις στην Τουρκία συνδέονται με την αυξανόμενη καταπίεση και αυθαιρεσία από την κυβέρνηση. Αρκεί να δει κανείς πώς αντιμετωπίστηκαν οι διαδηλωτές. Αντίθετα, η δημοκρατία στη Βραζιλία είναι περισσότερο λειτουργική. Παράλληλα, η ανεργία των νέων στη χώρα (πιθανή εστία αναταραχής) κινείται σε χαμηλά επίπεδα. Και το πιο εντυπωσιακό: κατά την τελευταία δεκαετία, 40 εκατ. άνθρωποι ξέφυγαν από τα δεσμά της απόλυτης φτώχειας. Τι συμβαίνει τότε; Μια εκδοχή είναι η σημαντική αύξηση του κόστους διαβίωσης - ας μην ξεχνάμε πως η αύξηση στα εισιτήρια των λεωφορείων ήταν αυτή που ξεκίνησε τις διαδηλώσεις. Μπορεί να γλίτωσε από τη φτώχεια ένας σημαντικός αριθμός Βραζιλιάνων, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να επιστρέψουν και πάλι σε αυτήν, όταν τα εισοδήματά τους παραμένουν σταθερά τη στιγμή που οι τιμές ανεβαίνουν. Και σε μια περίοδο που η ανάπτυξη δεν πάει «τρένο», όπως παλιά, ο κίνδυνος αυτός είναι περισσότερο ορατός. X.T.

Οι μόδες της Γιόκο Η Γιόκο Ονο, η διάσημη και αμφιλεγόμενη χήρα του Τζον Λένον, παρά τα 80 της χρόνια βρέθηκε πάλι στην επικαιρότητα, αυτή τη φορά μέσω μιας αναδρομικής ανάλυσης των ενδυματολογικών επιλογών της. Πράγματι, αυτή η γυναίκα από τη στιγμή που έμπλεξε με τον πρώην Beatle είναι στο επίκεντρο της προσοχής των ΜΜΕ, με τα εμβληματικά τεράστια μαύρα γυαλιά της και με ρούχα από τους μεγαλύτερους σχεδιαστές μόδας, πολλές φορές αλλοπρόσαλλα, αλλά πάντα με κάποιο μήνυμα. Ενώ δεν φημίζεται για τον καταναλωτισμό της, υπήρξαν φορές, όπως τη δεκαετία του ’60, που σε μία και μόνο έξοδό της στα μαγαζιά ξόδευε 400.000 δολάρια. Χαρακτηριστική περίπτωση, η αγορά 70 γούνινων παλτών από πανάκριβο πολυκατάστημα της Νέας Υόρκης, με τα οποία στη συνέχεια έστρωσε το σπίτι της. Το λευκό ήταν για

εκείνη την περίοδο το χρώμα της Ειρήνης που ευαγγελιζόταν με τον Λένον, τον οποίο αναφέρει πάντα στις συνεντεύξεις της δίνοντας τροφή σε όσους ισχυρίζονται ότι, αν και όχι τόσο ταλαντούχα η ίδια, ζει στη σκιά της φήμης του. Κατόπιν, πέρασε στο grunge με φουλάρια και κομμάτια από άσχετα καταστήματα, στην υψηλή ραπτική συνδυασμένη όμως με τόνους ροκ, όπως δερμάτινα τζάκετ και κασκέτα, ενώ έχει σχεδιάσει ρούχα για άντρες και γυναίκες, καθώς και κοσμήματα για γνωστούς οίκους, όπως ο Swarovski, αφήνοντας πίσω το όποιο χίπικο παρελθόν της. Πάντα πιστή στις ιαπωνικές ρίζες της, χρησιμοποιεί το ρούχο ως καμβά που επάνω του αυτοσχεδιάζει. Βασικά, όπως λένε, δεν υπάρχει κάτι που να μην κάνει η Ονο προκειμένου να παραμένει επίκαιρη. Ν.Κ.

Πιείτε καφέ κι αδυνατίστε Ο καφές είναι ίσως το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόταν κανείς ως τρόπο απώλειας βάρους. Κι όμως, όπως φαίνεται από τις τελευταίες επιστημονικές έρευνες, ο καφές -ιδιαίτερα ο μη καβουρδισμένος, γνωστός και ως πράσινος καφές- κρύβει ιδιότητες που δεν θα υποψιαζόταν ούτε και ο πιο φανατικός του φίλος. Οπως δήλωσε ο ερευνητής Joe Vinson σε συνέδριο της American Chemical Society, μίας από τις μεγαλύτερες επιστημονικές ενώσεις του κόσμου, η λήψη καθημερινής δόσης πράσινου καφέ, σε συνδυασμό με μια ισορροπημένη διατροφή και άσκηση φαίνεται να οδηγεί σε μείωση βάρους. Η έρευνα του Δρ Vinson αφορούσε 16 άτομα ηλικίας 22-26 ετών που έλαβαν εκχύλισμα πράσινου καφέ κατά τη διάρκεια 22 εβδομάδων. Διατηρώντας τις διατροφικές συνήθειες της παρατηρούμενης ομάδας σταθερές σε όλη τη διάρκεια του πειράματος, οι συνεργάτες του Vinson παρατήρησαν ότι όσοι από τους συμμετέχοντες στο πείραμα έπιναν πράσινο καφέ και όχι placebo είχαν κατά μέσο όρο απώλεια 8 κιλών για το εξεταζόμενο διάστημα, με ταυτόχρονη μείωση 16% του σωματικού τους λίπους. Τα αποτελέσματα αυτά έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τη συνηθισμένη εικόνα που έχουμε όλοι μας για τον καφέ, ως ένα παχυντικό ρόφημα. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι πως ο καφές από μόνος του έχει μηδενικές θερμίδες. Η «ζημιά» γίνεται από τη ζάχαρη, το γάλα, τη σαντιγί, τα σιρόπια και όλα τα άλλα που προσμιγνύονται στον καφέ, ειδικά τώρα τους καλοκαιρινούς μήνες... Γ.Μ.

Μουσική

Μετακόμιση στον Βύρωνα Η καθαρότητα, η διαύγεια και η ειλικρίνεια της φωνής της Ελεωνόρας Ζουγανέλη ακροβατεί και ισορροπεί καλά μεταξύ ροκ, λαϊκού και έντεχνου τραγουδιού, με αρκετά ποπ στοιχεία. Από το ξεκίνημα της καριέρας της μας συνήθισε σε ένα πολυσυλλεκτικό ύφος και στιλ. Κορίτσι χαλαρό και αυθεντικό, πειραματίζεται, δοκιμάζει και δοκιμάζεται. Για την ιστορία, η Ελεωνόρα φροντίζει από νωρίς να ασχοληθεί με το θέατρο, σπουδές πάντα με απώτερο σκοπό τη διέξοδο στο τραγούδι. Την οποία και βρίσκει στη Δεύτερη Ακρόαση νέων καλλιτεχνών της Μικρής Αρκτου. Τότε ήταν μία από τους έξι ερμηνευτές από τους 350 που προκρίθηκαν και συμμετείχαν στο άλμπουμ της «Δεύτερης Ακρόασης», όπου η Ελεωνόρα τραγουδά το «Μια βροχή» και το «Ποιος ξέρει» ντουέτο με τη Νατάσσα Μποφίλιου, αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές. Από τότε, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και η Νατάσσα Μποφίλιου, εκπροσωπώντας τη νέα γενιά καλλιτεχνών της εποχής μας, προχωρούν και εξελίσσονται, με πιστό το κοινό τους να τις ακολουθεί. Το 2008-2009, έπειτα από συνεργασίες επί σκηνής με τους Δημήτρη Μητροπάνο, Μανώλη Λιδάκη, Μπάμπη Στόκα, μας συστήνεται δισκογρα-

φικά και λέγοντάς μας «Ελα», μας προσκαλεί σε τραγούδια που έγιναν μεγάλες ραδιοφωνικές επιτυχίες και αγαπήθηκαν πολύ. Με ισχυρές υπογραφές δημιουργών όπως ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο Αντώνης Μιτζέλος, ο Νίκος Μωραΐτης, η Λίνα Δημοπούλου, η Sunny Μπαλτζή και πολλοί άλλοι, ο κόσμος επιβραβεύει τη νέα αυτή ελπιδοφόρα φωνή που πλέον κρατάει έναν πλατινένιο δίσκο και μας κοιτάει κατάματα, μιλώντας κατευθείαν στην ψυχή μας - με το «Ελα», το «Κόψε και μοίρασε», το «Φεύγω για μένα μια φορά» και, φυσικά, τα «Μικρά βεγγαλικά». Φτάνουμε έτσι στη δεύτερη δισκογραφική δουλειά της Ελεωνόρας με τίτλο «Εξοδος 2» (2010) και στη «Μετακόμιση τώρα», που κυκλοφόρησε πριν από δύο μήνες. Ο Γιάννης Ζουγανέλης γράφει πρώτη φορά τραγούδι για την κόρη του, με τους στίχους της Sunny Μπαλτζή, που είναι ο άνθρωποςκλειδί στη μέχρι τώρα πορεία της, ενώ ο Φίλιππος Πλιάτσικας γράφει μουσική σε στίχους Πηγής Κωνσταντίνου. Στον δίσκο, βέβαια, συμμετείχαν και άλλοι φίλοι της Ελεωνόρας, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, η Μαρία Παπαγεωργίου και ο Σταύρος Σταύρου. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου έχει γράψει ο Κώστας Λειβαδάς και η μετακόμιση είναι έτοιμη! Τα υπόλοιπα στο Θέατρο Βράχων την Τρίτη 3 Ιουλίου. Τα λέμε εκεί!

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Προθέρμανση Eναν μήνα πριν από την έναρξη του Beach Street Festival που φέτος το καλοκαίρι θα λάβει χώρα από τις 25 ως τις 28 Ιουλίου στην παραλία των Βατερών Λέσβου, το Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) διοργανώνει ένα μεγάλο πάρτι την Παρασκευή 28 Ιουνίου, με συναυλίες και dj sets καλλιτεχνών που θα συμμετάσχουν στο φεστιβάλ. Live θα παίξουν οι Cyanna, ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά rock συγκροτήματα των τελευταίων ετών, ο Sigmataf (φωτό) που ασχολείται ενεργά με τη δισκογραφία από το 2001 ως μέλος των Βαβυλώνα και ο Vaibone aka Vandalism που αρέσκεται σε πειραματισμούς μεταξύ των ειδών: από ukbass/dubstep και jungle σε roots reggae/dub, hip hop and beats.

Κακόφημες ρίμες Οι Prodigy και Havoc, το δίδυμο που άλλαξε ριζικά την ιστορία του underground hip hop της Ανατολικής Aκτής, αποβιβάζονται στη σκηνή του Gagarin 205 (Λιοσίων 205, Αθήνα) αύριο, Σάββατο 22 Ιουνίου, για να μοιραστούν τις “infamous” ρίμες τους. Με επτά δίσκους στο ενεργητικό τους, δεκάδες συνεργασίες και εκατομμύρια πωλήσεις, οι Mobb Deep κατέκτησαν τον κόσμο βγαίνοντας απευθείας από τα projects του Queensbridge και του Staten Island. Το κομμάτι “Shook Ones pt. 2” αποτελεί ακόμη, 18 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ύμνους στην ιστορία της hip hop μουσικής - ακούγεται σε ταινίες, όπως το “8 Mile”, μέχρι και σε σκρατς και σημειολογικές αναφορές δεκάδων καλλιτεχνών.

Ωρα για αντίσταση! Μια 20ετία ροκ Δύο δεκαετίες καριέρας, μία δεκάδα δίσκοι, επιτυχίες και ατελείωτες περιοδείες ανά τον πλανήτη δεν τους άλλαξαν: οι Clutch παραμένουν απλοί και ανεπιτήδευτοι, μια παρέα που κατάφερε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Καθημερινοί τύποι που τα δίνουν όλα και σε κάνουν να νιώθεις ότι μόλις είδες τους κολλητούς σου επί σκηνής! Με άλλα λόγια, οι rockers από το Μέριλαντ των ΗΠΑ δικαιολογημένα θεωρούνται μία από τις καλύτερες και πιο σημαντικές μπάντες της ροκ μουσικής και θα βρίσκονται στην Αθήνα την Πέμπτη 27 Ιουνίου στο VOX (Ιερά Οδός 7, Κεραμεικός).

21-27.06.2013

Οπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος, το τριήμερο Παρασκευή 19 έως Κυριακή 23 Ιουνίου, θα διεξαχθεί η 6η Διεθνής Συνάντηση Κινημάτων Resistance Festival. Στα έξι χρόνια που μετράει μέχρι σήμερα, το φεστιβάλ έχει γίνει τόπος συνεύρεσης και ανταλλαγής εμπειριών κινημάτων και οργανώσεων σε ελλαδικό και σε διεθνές επίπεδο, ενώ πρόκειται για μια σημαντική πολιτιστική συνάντηση. Πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που θα πλαισιώσουν μουσικά το φετινό φεστιβάλ που θα γίνει στη Γεωπονική Σχολή (Ιερά Οδός 54, Αθήνα). Επί σκηνής την Παρασκευή οι Nightstalker, οι Last Drive και ο Polly B, το Σάββατο οι Baba Zula και Lemonostifel, ενώ το κλείσιμο του φεστιβάλ θα συνοδευτεί από τους ήχους του Χρήστου Θηβαίου & Mr. Highway Band, των Encardia και των Ital Light.

30 χρόνια μετά Το 1983 δεν είχα γεννηθεί. Οπως δεν είχαν γεννηθεί και πολλοί από αυτούς που συνάντησα το περασμένο Σάββατο έξω από το Μέγαρο Μουσικής. Στο πάρτι του Λουκιανού Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμένη νιώθω όμως ότι έχω πάει. Ισως επειδή έχω δει αρκετές φορές το βίντεο με τα πλάνα που έδειξε η ΕΡΤ (το είχαν σε κασέτα οι γονείς μου), ίσως επειδή θα ήθελα πολύ να έχει και η δική μου γενιά ζήσει μια τέτοια εμπειρία. Με 70.000 κόσμο στην παραλία να διασκεδάζει, να χορεύει, να κάνει μπάνιο, να ξεδίνει. Μια ολόκληρη γενιά που περίμενε το σύνθημα για να περάσει ένα ολόκληρο βράδυ κάτω από την πανσέληνο και να τη βρει το ξημέρωμα γυμνή να τραγουδάει. «Οσοι πηγαίνουνε στη Βουλιαγμένη / λέει ένας νόμος παλιός / νύχτα με φεγγάρι / κι είναι λίγο πιωμένοι / πάντα τη βρίσκουν αλλιώς», όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι. Βέβαια, όλα αυτά δεν ήταν δυνατόν να τα ζήσουμε το περασμένο Σάββατο στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής. Αν και καθισμένοι στο γρασίδι οι περισσότεροι από 3.500 φίλοι του Λουκιανού πήγαν εκεί περισσότερο για να θυμηθούν παρά για να ξαναζήσουν. Εφοδιασμένοι με μαξιλάρια, καρεκλάκια, ψάθες και κουβέρτες οι πιο οργανωμένοι, και με λύσεις-πατέντες οι υπόλοιποι, όλοι είχαν καλή διάθεση και νομίζω πως τελικά όλοι πέρασαν καλά. Ακόμα και αν το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας αφορούσε απλώς την παρακολούθηση του βίντεο από τη συναυλία, ακόμα και αν οι μόνοι που τίμησαν τον Λουκιανό ήταν η Μαργαρίτα Ζορμπαλά και ο Βαγγέλης Γερμανός. Είπαμε, η διάθεση μετράει και, όπως λέει και ένα άλλο τραγούδι του Λουκιανού: «χρόνια που περνούν / που δε θα ξαναρθούν / κι εκείνο που βλέπω να μένει τελικά / είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι...»

Ν.Μ.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Σινεμά

Eνας υπερήρωας γεννιέται Superman... reboot. Μετά το καλλιτεχνικό φιάσκο της τελευταίας ταινίας του 2006 “Superman returns”, ο Ζακ Σνάιντερ των «300» σε ρόλο σκηνοθέτη και ο Κρίστοφερ Νόλαν του «Σκοτεινού Ιππότη» σε ρόλο παραγωγού αναλαμβάνουν να δώσουν νέα πνοή και αισθητική στο franchise του Σούπερμαν, πιάνοντας το νήμα της ιστορίας από την αρχή.

φορά τις πιο ανθρώπινες πτυχές του μέχρι πρότινος ατσαλάκωτου Σούπερμαν. Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί να αποδεχτεί τον ήρωα μέσα του; Για να χαρίσεις ελπίδα στην ανθρωπότητα, πρέπει πρώτα να βρεις το φως μέσα σου... Αυτή τη διαδρομή καλείται να διανύσει ο νεαρός Κλαρκ Κεντ προτού φορέσει την κόκκινη μπέρτα του και απογειωθεί στους αιθέρες.

Η ταινία «Ανθρωπος από Ατσάλι» ξεκινάει μερικά εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη. Οι γονείς του νεογέννητου Σούπερμαν τον στέλνουν με μια διαστημική κάψουλα στη Γη για να τον σώσουν. Το μωρό βρίσκει τη στοργή και την αγάπη στην αγκαλιά των θετών του γονιών, του Τζόναθαν και της Μάρθα Κεντ. Μεγαλώνοντας όμως ανακαλύπτει την εξωγήινη καταγωγή του, καθώς και ότι διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις...

Ο ανερχόμενος Χένρι Καβίλ στον ρόλο του Σούπερμαν είναι ο νέος εκλεκτός της Warner, που φροντίζει ωστόσο να τον πλαισιώσει με ένα εντυπωσιακό καστ έμπειρων σταρ του Χόλιγουντ, όπως ο Κέβιν Κόστνερ και η Ντάιαν Λέιν στους ρόλους των θετών του γονιών, ο Ράσελ Κρόου στον ρόλο του πραγματικού πατέρα του Κλαρκ και ο Μάικλ Σάνον, που αναλαμβάνει να υποδυθεί τον απόλυτο κακό της ιστορίας, τον Στρατηγό Ζοντ.

Εχοντας την επιτυχημένη εμπειρία της τριλογίας του Μπάτμαν από τον Νόλαν και το franchise του Σπάιντερμαν, που έριξαν για πρώτη φορά φως στον εσωτερικό κόσμο των δύο υπερηρώων, το Χόλιγουντ επιχειρεί να αναδείξει αυτή τη

Καθίστε αναπαυτικά στο κάθισμά σας με το ποπ κορν ανά χείρας... Αυτός ο Σούπερμαν αξίζει την προσοχή σας.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

21-27.06.2013

All star cast Θα μπορούσε να είναι απλά μια αμερικανική οικογενειακή κωμωδία εάν δεν διέθετε ένα τέτοιο εκρηκτικό καστ! Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, η Ντάιαν Κίτον, η Σούζαν Σάραντον, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, η Κάθριν Χέιγκλ, η Αμάντα Σέιφριντ και ο Τόφερ Γκρέις πρωταγωνιστούν στον «Γάμο της Χρονιάς», που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ο Ντον και η Λάιλα, οι θετοί γονείς του Αλεχάντρο, έχουν χωρίσει εδώ και χρόνια. Αναγκάζονται όμως να υποδυθούν το αγαπημένο αντρόγυνο για τα μάτια της βιολογικής μητέρας του Αλεχάντρο, που έρχεται για να παραστεί στον γάμο του γιου της. Πόσο εύκολο, όμως, θα αποδειχτεί αυτό όταν στα πόδια τους βρίσκεται η νυν σύντροφος του Ντον;

Πάνε Δράμα Ανακοινώθηκαν οι συμμετοχές στο φετινό Ελληνικό Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας. Σε αντίθεση με πέρυσι, που διαγωνίστηκαν 84 ταινίες μικρού μήκους, φέτος η Κριτική Επιτροπή προέκρινε στην τελική φάση μόνο 43 ταινίες, επιχειρώντας ένα πιο σφιχτό και ενδιαφέρον πρόγραμμα. Συνολικά, κατατέθηκαν 184 προτάσεις. Ανάμεσα στις ταινίες που θα διαγωνιστούν συναντάμε τη νέα ταινία του Στέργιου Πάσχου «Ο Eλβις είναι νεκρός», το “It’s ok my friend” της Γιολάντας Μαρκοπούλου και το «Δεν θα υποκύψουμε» του Γιώργου Μπακόλα. Το Φεστιβάλ θα διεξαχθεί από τις 16 έως τις 21 Σεπτεμβρίου.

Η άγνωστη Νταϊάνα Με τον αναπάντεχο και πρόωρο θάνατό της τo 1997 πέρασε στην περιοχή του μύθου. Υστερα από 16 χρόνια ο σκηνοθέτης της «Πτώσης» Ολιβερ Χίρσμπιγκελ αποκαλύπτει στη νέα του ταινία “Diana” μια άλλη, πιο σκοτεινή, όψη της λαοφιλούς πριγκίπισσας εστιάζοντας στον ερωτικό της δεσμό με τον Δρ Χάσναν Καν από το 1995 μέχρι λίγους μήνες πριν από τον θάνατό της. Σύμφωνα με το σενάριο, η Νταϊάνα σκιαγραφείται ως μια τραυματισμένη γυναίκα, που προδομένη από τον Καν συνάπτει σχέση με τον Ντόντι Αλ Φαγέντ, προκειμένου να κάνει τον Καν να ζηλέψει. Η ερμηνεία της Ναόμι Γουότς αναμένεται να συζητηθεί.

H επιστροφή των... 300 “This is Sparta!” είχε αναφωνήσει οργισμένος ο Leonidas (λέγε με Τζέραρντ Μπάτλερ) στην πρώτη ταινία. Τώρα είναι η σειρά του Themistoklis (λέγε με Σάλιβαν Στάπλετον) να φωνάξει με τη σειρά του “This is Artemision!” και να πάρει τη ρεβάνς από τους Πέρσες βυθίζοντάς τους ολόκληρο τον στόλο. Τόσο απλή είναι η ιστορία για το Χόλιγουντ, που ετοιμάζεται να ταρακουνήσει ξανά το box office με το σίκουελ του “300”, που ακούει στον τίτλο “300: Rise of an Empire” και θα κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες τον Μάρτιο του 2014. Υπομονή...

Καταφθάνει! To Love in Athens Film Festival συναντάται επιτέλους με το αθηναϊκό κοινό και οι καλύτερες ταινίες του διαγωνιστικού του τμήματος θα βραβευτούν σε μια ξεχωριστή βραδιά την Τρίτη 2 Ιουλίου στο Αμφιθέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος). Το Love in Athens αποτελείται από 11 ταινίες, που δεν είναι τίποτα άλλο από 11 ξεχωριστές ιστορίες για την πόλη και τους ανθρώπους της, για την Αθήνα και τους Αθηναίους/ Αθηναίες του 2013. Από αυτές, οι 9 ταινίες (οι δύο είναι εκτός συναγωνισμού) διεκδικούν το Nova Cinema Βραβείο Καλύτερης Ταινίας (άλλωστε η Nova είναι ο μεγάλος χορηγός της διοργάνωσης), αλλά και το Μιχάλης Κακογιάννης Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας (που θεσπίζεται από το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στη μνήμη του ιδρυτή του). Στην εκδήλωση της 2ας Ιουλίου πριν από τη βράβευση θα προβληθούν οι υποψήφιες για τα βραβεία ταινίες και θα ακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα με τους Minor Project με τραγούδια και μουσική από τον ελληνικό κινηματογράφο. Οι ταινίες που συμμετέχουν στο διαγωνιστικό τμήμα είναι: «Αρρυθμία» του Δημήτρη Συλβέστρου, «Διαίρεση» του Χρήστου Μασσαλά, “Night Drives” των Ρωμανού Αργυρόπουλου-Ιωάννου και Κωνσταντίνου Σταγκίκα, «Ο επισκέπτης» του Δημήτρη Διακουμόπουλου, «Τρένα» του Αλέξανδρου Σκούρα, «Στ΄ Αλήθεια» του Κωνσταντίνου Φραγκούλη, «Ηρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα» του Κωνσταντίνου Καραμαγγιώλη, “Stamped” των Αθανασία Μιχοπούλου και Χρήστου Καράμπελα και «Ξυπνήσαμε» του Γιάννη Μπερερή. Εκτός συναγωνισμού είναι οι ταινίες: «Ερωτας στο Πάρκο» του Βαγγέλη Λαΐνα και “Alphabet“ του Θεόδωρου Ποπέσκου. Πάντως οι ενδιαφερόμενοι θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν όλες τις ταινίες στον Κινηματογράφο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης στις 2 και 3 Ιουλίου.

Βιβλίο

Καλοκαίρι, μεσημέρι, παραμύθι Κάθε που καλοκαίριαζε και ενώ πετάγαμε τη σχολική τσάντα, έβρισκε χώρο και ξετρύπωνε ένας διαβολάκος του άγχους με τη μορφή γονικής ερώτησης σχετικής με το εξωσχολικό διάβασμα. Μάταια προσπαθούσαν, με μάλλον ανεπιτυχή τρόπο, να μας στρέψουν οι δικοί μας στα λογοτεχνικά αναγνώσματα. Είχε και εκείνη η συμβουλή συνήθως τη γεύση του «πρέπει» και όχι της διασκέδασης. Eτσι, ακόμη και σήμερα, τα παιδιά την τρέμουν. Προτιμούν τα videogames, άλλωστε -για να μην ξεχνιόμαστε- βασικά με αφήγηση έχουν να κάνουν και αυτά. Απλά θέλει μέτρο. Πάντως, καλύτερο σύμμαχο από τα παραμύθια στην προσπάθεια να αγκαλιάσουν τα πιτσιρίκια το βιβλίο δεν μπορώ να φανταστώ. Αν υπάρχει ένας μεγάλος παραμυθάς για τους εφήβους -στις παιδικές ηλικίες δεσπόζει ο δικός μας Ευγένιος Τριβιζάς- την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και κατά την προσωπική μου άποψη, ο τίτλος ανήκει στον Βρετανό Φίλιπ Πούλμαν.

Ο Πούλμαν δεν είναι εκ περιτροπής παιδικός συγγραφέας, αντίθετα, είναι ταγμένος σε αυτό που κάνει. Και η λογοτεχνική του πένα ταγμένη να σπάει κάθε ταμπού και να οδηγεί την εφηβική λογοτεχνία σε μέρη που -ίσως- κανείς άλλος δεν τόλμησε να την πάει μέχρι σήμερα. Στο έπος του «Η τριλογία του Κόσμου» φτάνει σε σημείο -ναι, και όμως για εφηβικό κείμενο πρόκειται- να αμφισβητήσει την ύπαρξη του Θεού. Γονείς, μη φοβάστε. Η καλπάζουσα φαντασία του Φίλιπ Πούλμαν το κάνει αυτό με τέτοιον αριστοτεχνικό τρόπο, σαν να προετοιμάζει τους εφήβους για αυτό που τους περιμένει: τον απογαλακτισμό και την ενηλικίωση. Διαβάζοντας, λοιπόν, πως τα «Παραμύθια των αδελφών Γκριμ» (εκδ. Ψυχογιός) κυκλοφορούν με δική του επιμέλεια και, όπως είναι αναμενόμενο, εύστοχα σχόλιά του για το εκάστοτε κείμενο, φαντάστηκα τον εαυτό μου σε κάποιο σκιερό ακρογιάλι να τα διαβάζω αμέριμνος με φόντο την καλοκαιρινή ραστώνη. Εντάξει, ναι, ίσως λειτουργεί καλύτερα σαν δώρο για τους μικρούς φίλους, αλλά, σε περίπτωση που προτιμήσουν το PlayStation, ξέρετε τι να κάνετε...

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Από την άβυσσο

Μικρό διάλειμμα

Ο κοσμογυρισμένος Ινδός Τζιτ Θακίλ έχει πει για το μυθιστόρημά του πως το έγραψε για να αποτίσει φόρο τιμής σε όλους εκείνους του οπιομανείς που γνώριζε, παλιότερες δεκαετίες, στη Βομβάη - τότε, πριν αναλάβει την ηγεσία της ντρόγκας η ηρωίνη. Σε εκείνες τις ξεχασμένες από τους θεούς και τους ανθρώπους υπάρξεις. Σε ένα έργο όμοιο με αποσπασματικό παλίμψηστο από αφηγήσεις που ψυχογραφούν ναυάγια της ζωής. Ο συγγραφέας βρέθηκε στο shortlist των Βραβείων Booker για το έργο του «Ναρκόπολις» (εκδ. Ψυχογιός). Συνομίλησε, όπως ένας άλλος αφηγητής του χάους, ο μεγάλος Ουίλιαμ Μπάροουζ, με εικόνες και συναισθήματα που οι περισσότεροι θέλουμε να ξεχάσουμε πως υπάρχουν.

Ο Γκράχαμ Σουίφτ ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των δημιουργών που πιστεύουν σε μια λογοτεχνία που φτιάχνει μεγάλες ιστορίες από «μικρές», απλές λέξεις. Ενας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Βρετανούς συγγραφείς, κάτοχος του Booker άλλωστε, είναι ιδιαίτερα μεταφρασμένος -και αγαπημένος- στον τόπο μας. Εάν, λοιπόν, έχετε εξαντλήσει τα μεταφρασμένα μυθιστορήματά του, μη φοβάστε. Το «Φτιάχνοντας έναν ελέφαντα» (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας) αποτελεί μια συλλογή μη μυθοπλαστικών κειμένων του. Δοκίμια, πορτρέτα, συνεντεύξεις και (καθαρά) προσωπικές ιστορίες - όπως αυτές που τον έφεραν στη χώρα μας στα χρόνια της Χούντας. Ενα ιδανικό, δηλαδή, παράθυρο για να κοιτάξουν τον άνθρωπο Σουίφτ οι αναγνώστες του.

Ουκ εν τω πολλώ το ευ Σύντομα εγκλήματα Συχνά έχουμε την εντύπωση ότι οι συλλογές διηγημάτων είναι ένα πάρεργο - πριν από το μείζον «τούβλο» κάποιου συγγραφέα. Δυστυχώς πολλοί γράφοντες τα αντιμετωπίζουν έτσι ακριβώς, ως διάλειμμα. Ο Τάσος Γουδέλης, σε συνέντευξή του, έχει δηλώσει -προς τιμήν του για την ειλικρίνειά του- πως δεν πιστεύει στα πολυσέλιδα βιβλία. Και αυτό ακριβώς κάνει. Σμιλεύει εδώ και χρόνια ένα έργο από αλλεπάλληλες συλλογές σύντομων διηγημάτων. Με έναν λόγο εσωτερικό χωρίς να γίνεται χαώδης. Στην πρόσφατη συλλογή του «Το ωραίο ατύχημα» (εκδ. Κέδρος) συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε. Κείμενα που χρησιμοποιούν τη λεπτομέρεια μεγεθύνοντάς τη - χωρίς να απουσιάζει η πλοκή ή η παράδοση της αφήγησης, απλώς ενίοτε παρακάμπτεται.

Ο Πέτρος Μαρτινίδης, καθηγητής Θεωρίας και Κριτικής της Αρχιτεκτονικής, υπηρέτησε αρχικά δοκιμιακά τα -κακώς- επονομαζόμενα παραλογοτεχνικά είδη (βλέπε «αστυνομικό» και κόμικς). Εδώ και περίπου 20 χρόνια διανύει μια ενδιαφέρουσα πορεία στη λογοτεχνία του εγκλήματος, την οποία υπηρετεί πια από τη θέση του συγγραφέα. Η συλλογή διηγημάτων «Από άλλοθι σε άλλοθι» (εκδ. Νεφέλη) χαρακτηρίζεται, όπως πάντα, από τη Θεσσαλονίκη, από απρόβλεπτους γρίφους, μπόλικο χιούμορ, ενώ αποτελείται από μικρά σε έκταση κείμενα, 10+3 εν προκειμένω, με το ένα να είναι τριλογία, δημοσιευμένα σε συλλογές και περιοδικά. Υπενθυμίζοντάς μας μια σημαντική λεπτομέρεια: πως η λογοτεχνία έχει θέση και στον περιοδικό Τύπο.

21-27.06.2013

Προφορικές αφηγήσεις Ο νομπελίστας Ιβο Αντριτς, στην 60ή σελίδα της «Καταραμένης αυλής» του, μας μιλά για έναν καλόγερο που μπορούσε να περάσει μέρες δίχως νερό - δεν άντεχε, όμως, ούτε ώρα δίχως ιστορίες. Αλίμονο, χωρίς αυτές η ζωή μοιάζει με άδειο κελί. Την τελευταία 20ετία, το αγγλιστί storytelling, γνωστότερο ως (προφορική) αφήγηση στα ελληνικά, παρουσιάζει μια έκρηξη εντός των τειχών. Οι αφηγητές μας έχουν πληθύνει, όπως και το κοινό τους, και είναι συχνές οι παραστάσεις και τα σεμινάρια πια. Μια πολύ καλή λύση για να παρακολουθήσει κανείς την κίνηση των εκδηλώσεων αποτελεί το section «Παραμυθόγραμμα» στο blog του συγγραφέα και μεταφραστή Ανδρέα Μιχαηλίδη (andymichaelides.wordpress.com). Λαμβάνοντας υπόψη πως γνωρίζει τον χώρο καλά, τον προσέγγισα με σκοπό μια μικρή διαδικτυακή διευκρινιστική συζήτηση. Μου εξήγησε πως, σε τελική ανάλυση, δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από αυτό: την προφορική αφήγηση ιστοριών. Φυσικά, όπως μου είπε, σήμερα η λέξη υπονοεί ότι πρόκειται για νεο-αφήγηση, την αναβίωση δηλαδή της αφηγηματικής τέχνης, αφού η συχνά επικαλούμενη «παραδοσιακή» αφήγηση είναι σχεδόν εκλιπόν κοινωνικό φαινόμενο. Ιστορικά, οι παραδοσιακοί αφηγητές δεν είχαν σκηνή, δεν «έκαναν παράσταση». Τον χειμώνα μάζευαν τους συγχωριανούς στην εστία του πιο ευρύχωρου σπιτιού και σαν άνοιγε ο καιρός κάθονταν στο κατώφλι της πόρτας τους ή στην πλατεία. Η αφήγηση δεν είναι ούτε ανάγνωση, ούτε αποστήθιση και απαγγελία - η αφηγήτρια ή ο αφηγητής καθιστά εκείνη τη στιγμή τον κόσμο και τα γεγονότα που εκτυλίσσονται μέσα του ανάγλυφα, με στόχο να συμπαρασύρει τον θεατή στο ταξίδι των ηρώων. Προφορικές επιτόπιες αφηγήσεις, λοιπόν, για μικρούς και μεγάλους, εφόσον ας μην ξεχνάμε πως μονάχα στα τέλη του 19ου αιώνα άρχισε το παραμύθι να εξελίσσεται σε ανήλικη υπόθεση. Ιδανικός τόπος γνωριμίας τώρα, η Κέα, όπου από τις 19 έως τις 29 Ιουλίου θα διεξαχθεί η 11η Γιορτή των Παραμυθιών. Αφού, όπως είπε και ο Κωνσταντίνος Τζούμας από το βήμα του Διαγωνισμού Λόγω Τέχνης, «ίσως οι ιστορίες, τελικά, ανήκουν σε αυτούς που μπορούν να τις αφηγηθούν». Και σε όσους μπορούν να τις ακροαστούν, έρχομαι να συμπληρώσω.

Θέατρο

Οι γυναίκες της ζωής του To μυθιστόρημα του Αλφρεντ Ντέμπλιν «Βερολίνο Αλεξάντερπλατς» παρουσιάζει η ομάδα Κανιγκούντα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στις 22 και 23 Ιουνίου στην Πειραιώς 260. Μετά τη συμμετοχή της με το ίδιο έργο στο 3o Low Budget Festival τον περασμένο Δεκέμβριο, η ομάδα επιχειρεί μια ελεύθερη διασκευή του μυθιστορήματος που καταγράφει τη γέννηση του φασισμού στη μεσοπολεμική Γερμανία. Το έργο μιλάει για αυτούς «που αναζητούν από τη ζωή κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι ψωμί», λέει ο θίασος και αυτό καταγράφεται μέσα από την ιστορία του Φραντς Μπίμπερκοπφ, που αποφυλακίζεται και ορκίζεται να μείνει τίμιος στο Βερολίνο της εποχής του, χωρίς όμως να τα καταφέρει. «Επιλέξαμε να διασκευάσουμε ένα μυθιστόρημα που έχει χαρακτηριστεί ως ‘καταρράκτης ομιλούμενης γλώσσας’. Για όποιον αναρωτηθεί το γιατί, αξίζει να αναφέρουμε πως την περίοδο που αυτό γραφόταν, μία λέξη κυριαρχούσε στον δημόσιο λόγο της Γερμανίας, η ίδια που κυριαρχεί και σήμερα: η λέξη ‘κρίση’ (μόνο το ’32 κυκλοφόρησαν 80 μονογραφίες που αφο-

ρούσαν την κρίση)», απαντάει ο θίασος που δημιουργήθηκε το 2005 και συνεχίζει να διερευνά «το νόημα εννοιών που επαναπροσδιορίζονται ή και καταλύονται: ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δημοκρατία, εργασία, ελευθερία». Αυτή τη φορά η ομάδα εξετάζει την ιστορία του Φραντς Μπίμπερκοπφ από μια άλλη σκοπιά. Γιατί, όπως λένε οι ίδιοι, «και αν ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος είναι ένας άντρας που συνθλίβεται στα γρανάζια του συστήματος, στο φόντο της ιστορίας του γεννιούνται και πεθαίνουν ιστορίες γυναικών. Οι γυναίκες είναι πάντα τριγύρω από τον Φραντς Μπίμπερκοπφ. Γυναίκες που εκδίδονται, που δολοφονούνται, που είναι ‘αναλώσιμες’. Σε περιόδους κρίσης, εξάλλου, αναλώσιμες είναι όλες οι κοινωνικές μειονότητες. Στη διασκευή μας επιχειρήσαμε μια αντιστροφή: θέσαμε ως υπόθεση εργασίας ότι πρωταγωνιστής στην παράσταση δεν θα είναι ο Φραντς Μπίμπερκοπφ, αλλά αυτές οι γυναίκες. Και έτσι τους δώσαμε τον λόγο. Την ιστορία της ζωής του Μπίμπερκοπφ στο Βερολίνο θα την ακούσουμε και θα τη δούμε από τη δική τους πλευρά».

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

Οταν ήμουν παιδί Βασισμένη στην αυτοβιογραφική τριλογία «Το οικογενειακό μας τσίρκο» του Ντανίλο Κις είναι η παράσταση «Κήπος στάχτες» σε σκηνοθεσία Ηλία Κουνέλα που ανεβαίνει από τις 23 Ιουνίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Πρόκειται για μια παράσταση-εμπειρία, που λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα νεοκλασικό σπίτι του 1925 (Θυάμιδος 7, Κολωνός) και στην οποία ένας άντρας αναπολεί την παιδική του ηλικία. Η Ζωή Τούντα, ο Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης και ο Ηλίας Κουνέλας έως τις 12 Ιουλίου θα παρουσιάζουν κομμάτια από τη βιωμένη πραγματικότητα τα οποία συγκατοικούν με την αλήθεια των αναμνήσεων.

21-27.06.2013

Κοινό ξεκίνημα Τι αναζητούν στην πρώτη τους σκηνική συνάντηση δύο χορεύτριες της ίδιας γενιάς, αλλά με διαφορετικές κινητικές εμπειρίες η καθεμία; Η Σταυρούλα Σιάμου και η Πέρσα Σταματοπούλου επιχειρούν να διερευνήσουν τους περιορισμούς που θέτει το ίδιο το σώμα μέσα στον χρόνο, ανατρέποντας την παραδοχή ότι «οι αρετές του παρελθόντος είναι τα ελαττώματα του παρόντος» στην παράσταση “Fight or Flight”. Ενα ντουέτοχρονολόγιο της παράλληλης χορευτικής τους πορείας παρουσιάζεται στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών στις 26 και 27 Ιουνίου στην Πειραιώς 260. Μια συνεύρεση που θέτει το ερώτημα «αν μπορούν ακόμη», ή μάλλον απαντά στο «γιατί επιμένουν να χορεύουν».

Εκφράσου ελεύθερα Ενα ακόμα φεστιβάλ που δίνει βήμα σε νέους δημιουργούς εγκαινιάζεται φέτος από τον Δήμο Αθηναίων. Ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του δήμου και το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου πραγματοποιούν από χτες, 20 Ιουνίου, έως τις 7 Ιουλίου για πρώτη φορά τη δράση «Εκφραση Αθήνα, ο Δήμος Αθηναίων δίνει βήμα σε νέες δημιουργίες». Η δράση ανοίγει έναν καλλιτεχνικό διάλογο που αφορά το θέατρο και τον χορό σε ανοικτούς χώρους και παράλληλα αποσκοπεί στην αναζωογόνηση «δύσκολων» περιοχών της πόλης, μέσα από την ανάδειξη των χώρων πολιτισμού της. Οι δράσεις έως τις 28 Ιουνίου θα παρουσιαστούν στο Θέατρο Κολωνού (Καπανέως & Ιωαννίνων, Κολωνός) και από την 1 έως τις 7 Ιουλίου στο Θεατράκι της Πλατείας Κουμουνδούρου, ενώ η είσοδος για όλες τις παραστάσεις είναι ελεύθερη.

Ονειρεμένοι στίχοι Τη δική του εκδοχή για τον κόσμο του Εντγκαρ Αλαν Πόε δίνει η ομάδα χορού Μυία στο Θέατρο Olvio (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Γκάζι). H παράσταση «Ονειρο μέσα σε όνειρο» είναι εμπνευσμένη από την ποίηση του καταραμένου συγγραφέα του αμερικανικού ρομαντισμού και εντάσσεται στο πλαίσιο του 12ου Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων. Η Γαβριέλα Ανυφαντάκη και η Αννα Ανυφαντάκη μάς μεταφέρουν σε ένα τοπίο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, μεταξύ της ποίησης του Πόε και της αλήθειας του.

«Είμαι η Ελλάδα» Η Μαγκί Μαρέν, ριζοσπαστική όσο ποτέ, γράφει με μαύρο την καινούργια της παράσταση “Nocturnes”. Δεν πρόκειται για τα «Νυχτερινά» του Σοπέν, απλώς οι σκηνικές της εικόνες συγκρατούν τη νύχτα και προσφέρονται ως σκοτεινός καθρέφτης για τα δικά μας αδιέξοδα. Με εργαλεία το σώμα και την Ιστορία, οι έξι χορευτές εισβάλλουν στη σκηνή της Πειραιώς 260 αύριο και μεθαύριο, Σάββατο 22 και Κυριακή 23 Ιουνίου, μεταμορφώνοντας το υλικό της μνήμης στη μητρική τους γλώσσα, χωρίς μετάφραση. «Είμαι η Ελλάδα», γράφει σε μαυροπίνακα η Ελληνίδα χορεύτρια, σαν να ομολογεί πικρά: «Τίποτα δεν μοιάζει πιο δύσκολο να μοιραστούμε, από την καταγωγή που κουβαλάμε».

Το φεστιβάλ άρχισε με τη θεατρική παράσταση «Σσς... κάποιος έρχεται» (20/6) από την καλλιτεχνική ομάδα ω2/4frontal σε σκηνοθεσία Αμαλίας Νίνου και Θανάση Ζερίτη και συνεχίζεται με τα «Γράμματα στα Κοριτσάκια» (21/6) από την ομάδα Universali σε σκηνοθεσία, μουσική και ερμηνεία της Violet Louise, τις «Κακούργες» (22/6) από τη θεατρική ομάδα Οριό και το «Θέαμα» (25/6) από την ΑΜΚΕ ΕΥΤΟΠΙΑ σε σκηνοθεσία Βασίλη Κατσινοκούρη. Η πρώτη εβδομάδα του φεστιβάλ θα κλείσει με αποσπάσματα από την παράσταση «Βάκχες» (26/6) σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη με τον Σάκη Ρούβα στον ρόλο του Διονύσου.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Δημιουργικές διακοπές Τα σχολεία έκλεισαν και ταυτόχρονα ξεκινούν ποικίλα προγράμματα απασχόλησης και δημιουργίας σε μουσεία και πολιτιστικούς φορείς ειδικά σχεδιασμένα για μικρούς φιλότεχνους και εν δυνάμει δημιουργούς. Αρχικά, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Τοσίτσα 1, Αθήνα) έχει προγραμματίσει μια σειρά από δράσεις μέχρι τις 9 Αυγούστου. Πρόκειται για το πρόγραμμα «Το Ναυάγιο των Αντικυθήρων... Τριάντα οργιές κάτω από τη θάλασσα», που διεξήχθη με επιτυχία τον χειμώνα, ενώ θα εμπλουτιστεί και θα συνεχιστεί και το καλοκαίρι. Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) έχει σχεδιάσει εργαστήρια, όπως οι «Αστικές αφηγήσεις σε 3D», όπου τα παιδιά καλούνται να εξοικειωθούν με τον σχεδιασμό, την τρισδιάστατη εικόνα, αλλά και να προβληματιστούν γύρω από περιβαλλοντικά θέματα. Παράλληλα, θα πραγματοποιούνται μαθήματα εικονογράφησης κλασικών παραμυθιών, καθώς και το αξιόλογο δημιουργικό εργαστήριο «Η μουσική αγαπάει τον αυτισμό», για παιδιά που ανήκουν στο ευρύ φάσμα του αυτισμού και τους γονείς τους. Το Ιδρυμα Ευγενίδου (Λεωφ. Συγγρού 387, Π. Φάληρο) οργανώνει το πρόγραμμα «Εξερευνητές των τροπικών: στα χνάρια του Δαρβίνου», ενώ το

Μουσείο Ηρακλειδών (Ηρακλειδών 16, Θησείο) αφιερώνει ένα πρωτότυπο ολοήμερο πρόγραμμα στην τέχνη και στα μαθηματικά, μια πρόσκληση σε ένα διαφορετικό ταξίδι στον κόσμο της λογικής με όχημα την τέχνη. Τα παιδιά θα διδαχθούν, θα παίξουν και θα δημιουργήσουν, κατανοώντας ταυτόχρονα τη χρήση και την εφαρμογή της επιστήμης των μαθηματικών στην τέχνη, σύγχρονη και παλαιότερη. Επίσης, το μουσείο πραγματοποιεί εργαστήριο παιδικής λογοτεχνίας και δημιουργικής γραφής για τους νεαρούς φίλους του βιβλίου και της συγγραφής. Τέλος, μια σειρά από ενδιαφέρουσες δράσεις παιδαγωγικού και δημιουργικού χαρακτήρα περιμένουν τα παιδιά και στο Παιδικό Μουσείο (Κυδαθηναίων 14, Πλάκα), ενώ το Μουσείο Παιδικής Τέχνης (Κόδρου 9, Πλάκα) φιλοξενεί την έκθεση «Εγώ το παιδί, ο κόσμος μου κι ο κόσμος όλος» μέχρι τις 31 Ιουλίου. Περισσότερα από 170 έργα μικρών δημιουργών από τη συλλογή του Μουσείου αναλύουν θέματα όπως είναι η κρίση, τα όρια και οι σχέσεις του παιδιού με την οικογένεια, τους φίλους, το σχολικό περιβάλλον και τον κόσμο γενικότερα.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

21-27.06.2013

Μουσικό οδοιπορικό

Για την Επίδαυρο Μέχρι την Κυριακή 28 Ιουλίου το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) θα παρουσιάζει την έκθεση «Η Επίδαυρος εφ’ όλης της ύλης» από το αρχείο και τη συλλογή του δημοσιογράφου, καλλιτέχνη και συλλέκτη Βασίλη Καββαθά. Πρόκειται για μια έκθεση που έχει ως στόχο να μας συστήσει αυτό το σημαντικό κομμάτι της ιστορίας μας μέσα από σπάνιες εκδόσεις βιβλίων, αφίσες και προγράμματα του θεάτρου, γκραβούρες, ξυλογραφίες και χαλκογραφίες καλλιτεχνών και περιηγητών, πίνακες ζωγραφικής, ακουαρέλες και φωτογραφίες. Η έκθεση θα πλαισιωθεί και από ομιλίες με προσωπικότητες του θεάτρου, ακαδημαϊκούς και αρχαιολόγους.

Ο Βασίλης Κολτούκης παρουσιάζει την έκθεσή του με τίτλο «Μουσικοί του δρόμου» στον χώρο της Πειραιώς 260 μέχρι τις 17 Ιουλίου. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη φωτογραφική ενότητα σε άσπρο και μαύρο που αποτυπώνει πορτρέτα και εικόνες πλανόδιων μουσικών που συνάντησε ο καλλιτέχνης κατά τις περιπλανήσεις του ανά τον κόσμο. Η έκθεση παρουσιάζεται στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και αποτελεί ένα διαφορετικής μορφής οδοιπορικό αρχειακής αξίας αφιερωμένο στην τέχνη της μουσικής σε δημόσιο χώρο και στους εκφραστές της.

Πλαστικές ιστορίες Ζωγραφική, χαρακτική, φωτογραφία και σχέδια από το 1960 έως το 2013 του ζωγράφου και τέως καθηγητή της ΑΣΚΤ Γιώργου Μήλιου παρουσιάζονται στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) μέχρι τις 28 Ιουλίου. Περισσότερα από 100 αντιπροσωπευτικά έργα του ζωγράφου περιλαμβάνονται στην έκθεση, την επιμέλεια της οποίας υπογράφει ο ιστορικός τέχνης Τάκης Μαυρωτάς. Παράλληλα, η παρουσίαση συνοδεύεται από ειδική, εικονογραφημένη έκδοση με κείμενα των Βλάση Κανιάρη, Χρόνη Μπότσογλου, Αλέκου Φασιανού, Θανάση Μουτσόπουλου, Θεοδόση Μήλιου, Τάκη Μαυρωτά, καθώς και του ίδιου του καλλιτέχνη.

Μπιενάλε Λευκού Οίκου Υβριδική πόλη Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης σε συνεργασία με το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Εφηρμοσμένης Επικοινωνίας (ΕΠΙΕΕ) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών παρουσιάζει το εγχείρημα “Hybrid city online resource”. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πρωτότυπη έρευνα σχετική με μια σειρά από πλατφόρμες και εργαλεία που αφορούν τα σύγχρονα αστικά κέντρα. Μια διαδικτυακή έκθεση που αναζητά τους τρόπους με τους οποίους οι αλλαγές στις σύγχρονες υβριδικές μεγαλουπόλεις φαίνονται μέσα από τις πρωτοβουλίες και το έργο καλλιτεχνών, δημιουργών και επιστημόνων.

Στον νέο χώρο Open Case 303 της Λεωφόρου Κηφισίας 303 στην Κηφισιά φιλοξενείται η έκθεση «Ασκήσεις Δημοκρατίας» του Νίκου Χαραλαμπίδη. Μέχρι τις 10 Ιουλίου ο Ελληνας καλλιτέχνης μάς συστήνει το συγκεκριμένο εγχείρημα στο πλαίσιο της White House Biennial, μιας «κατ’ οίκον μπιενάλε» που εκτείνεται συμβολικά από το σπίτι των συμμετεχόντων καλλιτεχνών μέχρι τον Λευκό Οίκο και θα περιλαμβάνει δράσεις και εκδηλώσεις σε ποικίλους χώρους και γκαλερί. Μεταξύ άλλων παρουσιάζονται έργα των Pablo Picasso, Ai WeiWei, Olaf Nicolai, Σάββα Χριστοδουλίδη, Danielle Le, του Ιάπωνα συλλέκτη Tarohei Nakagawa, αλλά και διάφορων καλλιτεχνικών ομάδων και κολεκτίβων από την Ελλάδα, όπως είναι οι Microgeographies, Skouze 3, Hydra School Projects, Daily Lazy Projects, Salon de Vortex και Hollow Airport Museum.

Ο Γιώργος Μήλιος σημειώνει στο κείμενό του: «Η ζωγραφική μου πρακτική δεν είναι σταθερή, αλλάζει από έργο σε έργο. Ως ζωγράφος είχα εμπιστοσύνη σε όσα ανακάλυπτα μόνος μου και τελικά πιστεύω ότι ο καθένας τα ξανα-ανακαλύπτει όλα και από την αρχή. Ο ζωγραφικός μου χώρος δεν οργανώνεται αναγκαστικά σε δύο ή τρεις διαστάσεις. Είναι ένας χώρος που βρίσκεται έξω από τη συμβατική διάκριση των δύο ή τριών διαστάσεων. Στην προσπάθειά μου να δώσω πλαστική αξία στο έργο μου, αναζητώ την πλαστική αξία των σχημάτων αυτή καθαυτή». Ο επιμελητής από τη μεριά του τονίζει τη ζωγραφική αξία του έργου του Μήλιου και την τεχνική του αρτιότητα: «Η δουλειά του, με τόλμη και νηφαλιότητα, διακρίνεται για την αυστηρή λιτότητα, την αυθόρμητη ταχύτητα δημιουργίας, την ανεπιτήδευτη έκφραση και τη διαρκή αγωνία του να βρει νέες πλαστικές λύσεις και διεξόδους. Δουλεύει ακούραστα, με μεικτές κυρίως τεχνικές, με ακρυλικά, λάδια και βερνίκια... Κάθε του έργο αποκαλύπτει μια διαφορετική πλαστική ιστορία, πολλές φορές με αίσθηση χιούμορ, αφού έκδηλα σαρκάζει τη μη πνευματικότητα της εποχής μας».

Διαβάζω

Τα νησιά της Αθήνας Κείμενο: Δανάη Δάσκα

Δεν ορίζει το κύμα τα σύνορά τους. Γι’ αυτό είναι δύσκολο να ξέρεις πότε πατάς στεριά και πότε πνίγεσαι. Είναι καλύτερο να τα προσεγγίζεις με σκάφος, από την όχθη της πόρτας σου στα λιμάνια κατευθείαν. Να μη χαρτογραφείς εσύ. Τα ξέρουν κι οι ταρίφες, αλλά τα καταλαβαίνεις κι απ’ το φως, τη μουσική και την οχλοβοή. Οι οδηγοί πόλης και τα free press ενημερώνουν συνέχεια για αλλαγές, ξαφνικές βυθίσεις ή αναδύσεις και είναι αρκετά αξιόπιστοι. Κάποιοι λένε ότι δεν χωρίστηκε ποτέ σε νησιά η Αθήνα, ότι όπου και να πας πατώνεις. Κι εγώ η αλήθεια είναι ότι νερό δεν είδα, μόνο ο αέρας μου κόπηκε. Δεν ξέρω πώς την πάτησα έτσι, ήταν και νύχτα και δεν ξέρεις τι είναι φάρος και τι ανοιχτό παράθυρο. Είχε πάρτι σε μια ταράτσα στην όχθη της Αθηνάς, απέναντι από την κρεαταγορά που τη νύχτα βυθίζεται και σε μπερδεύει. Αυτός φταίει βασικά. Που δεν ήρθε. Και πέρασα όλο το βράδυ ματιά στην πόρτα και γουλιά. Και έχασαν τα πόδια μου τον φόβο τους. Δεν ήταν αργά όταν έφυγα, είχε έρθει και καλοκαίρι κι είχαν ανέβει τα στενά στην επιφάνεια. Το ένα το κρατούσε πάνω απ’ το νερό ένα μπαρ με κήπο ακάλυπτο, το άλλο ένα ζευγάρι που είχε δέσει κάβο σε μια υδρορροή για να φιληθεί και το επόμενο μια γιαγιά που πότιζε τις γλάστρες της. Είπα κι εγώ ζωή, είπα κι εγώ νησί και περπάτησα. Το τελευταίο βήμα που θυμάμαι με σταθερή αναπνοή ήταν κάπου στη Διπλάρη. Ενα κοπάδι χαρτιά πέρασε και μου τσίμπησε το πόδι. Διαφήμιζαν μια παλιά γιορτή, με ένα πρόσωπο γελαστό κι ένα δέρμα διορθωμένο κι ανάμεσά τους αγγελίες με γυμνά στήθη και τους αριθμούς των τηλεφώνων τους. Και ενεχυροδανειστήρια με τα πλοκάμια τους τυλιγμένα στους υαλοκαθαριστήρες των παρμπρίζ. Επιτάχυνα. Δυνάμωσαν οι ήχοι. Ή ανοίξανε τα αυτιά μου κι άρχισαν να ρουφάνε πανικό. Ποτέ ξανά δεν έχει κάνει τόσο εκκωφαντικό θόρυβο ένα καπάκι σκουπιδιών που κλείνει. Κανένας χρόνιος βήχας δεν έχει υπάρξει πιο βαθύς από αυτόν που βγαίνει απ’ τον βυθό των υπογείων και καμιά ωρολογιακή βόμβα δεν έχει μετρήσει τόσο ρυθμικά κι αντίστροφα τα δευτερόλεπτα της ζωής όσο ένα κινέζικο φανάρι που χτυπάει σε μια σβησμένη

επιγραφή στα βυθισμένα τετράγωνα της Αθήνας. Δεν ήξερα προς τα πού ήταν πιο κοντά η στεριά και κάτι σε πιάνει και πίσω δεν πας, σου φαίνεται λάθος. Για τα ναυάγια έχουμε ακούσει όλοι, κάποια τα βλέπεις κι απ’ το σπίτι σου και στην τελική όλοι χάσαμε λίγη γη κάτω από τα πόδια μας. Αλλά εκεί στα ανοιχτά, που ήταν ήδη ριγμένα τα υψόμετρα, δεν γύρισε ποτέ το έδαφος. Είδα νύφες. Ενα κουφάρι κτιρίου γεμάτο νύφες με ραγισμένα δάχτυλα κι αγκώνες, σκόνη στα μάγουλά τους και στα πόδια τους τριμμένο φελιζόλ να περιμένουν ακόμα πίσω από το τζάμι της βιτρίνας τους. Και κάτω στους υφάλους των πεζοδρομίων να έχουν πιαστεί και να επιπλέουν άνθρωποι σε μπόγους που αλλάζουνε πλευρό και κοιμούνται. Στους υφάλους. Από εκεί και πέρα τα θυμάμαι όλα διακεκομμένα, με το αόρατο νερό να με τραβάει προς τα κάτω και με την άνωση να με ξαναβγάζει στην επιφάνεια ίσα για να μετρήσω, ένα ξεφλουδισμένο σπίτι, ένα σπασμένο μπιλιάρδο, ένα κορίτσι ναρκωμένο να ισορροπεί πάνω σε μια αόρατη σανίδα του σερφ κι ένα κορίτσι πληρωμένο να ισορροπεί πάνω σε δυο παπούτσια σημαδούρες. Πέρασε ένα ταξί και με μάζεψε. Δεν με πήγε σπίτι, ήθελα να πατήσω άμμο, να στριμωχτώ στους εναπομείναντες χώρους για τακούνια και πολύχρωμα ποτά, να ρίξω τους σφυγμούς μου και να κάτσω να στεγνώσω. Μ’ άφησε σε ένα από τα νησιά κάτω από το Σύνταγμα. Κι εδώ είχε ανέβει το νερό, αλλά θα το συγκράτησε φαίνεται το καμπαναριό. Ηπιαν και λίγο τα υφασματάδικα της Αιόλου, είναι κι ο βράχος της Ακρόπολης κοντά, τη γλίτωσε. Κάθισα με την πλάτη μου στην εκκλησία, άναψα ένα τσιγάρο και δοκίμαζα τα βλέφαρά μου. Να δω αν θα φύγει ο κόσμος αν τα κλείσω. Δεν έφευγε. Εκεί, τραπεζάκια έξω, δεκαοχτούρες να τρώνε τα φιστίκια από τα μπολ, μούσια, γάμπες, πλάτες, ακτίνες ποδηλάτων, αφίσες καινούργιας γιορτής, τριήμερης σε πρώην ολυμπιακό έργο και σε πρώην υψικάμινο, αδέσποτα λιωμένα κάτω απ’ τα κλιματιστικά. Και τα αυτιά μου ξαναμονώθηκαν με ανθρώπινες λέξεις και στίχους που ζητάνε από ένα μωρό να χορέψει. Μόνο ανάμεσα σε δυο μπουκάλια μπίρας είδα ένα καρότσι γεμάτο σωλήνες και ξαντεριασμένους φούρνους μικροκυμάτων να φεύγει γρήγορα από μια μπλε σειρήνα. Κι αμέσως μετά λευκά κράνη να σκίζουν το νερό σαν πτερύγια ξωπίσω του. Κι αντανακλαστικά πήρα αγκαλιά τα γόνατά μου.

Η Δανάη Δάσκα διδάσκει Δημιουργική Γραφή, ενώ έχει εκδώσει ποιήματα και διηγήματα σε συλλογές στη Σκοτία.

21-27.06. 2013

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

21-27.06. 2013

Μια βακχική γιορτή!

Συνάντησα τον Δημήτρη Λιγνάδη και τον Δημήτρη Πασσά σε ένα σχολείο στο Μεταξουργείο. Ενα κλασικό προαύλιο αθηναϊκού σχολείου με πολυκατοικίες γύρω γύρω και μπασκέτες στο κέντρο μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε σκηνικό πρόβας. Ρούχα, καρέκλες, προβολείς και ένα μαύρο πανί. Ο Δημήτρης Λιγνάδης σκηνοθετεί τις «Βάκχες» του Ευριπίδη και, ενώ η συμμετοχή του Σάκη Ρουβά έχει κλέψει τις πρώτες εντυπώσεις, ο Λιγνάδης έχει πολύ συγκεκριμένο σχέδιο στο μυαλό του. «Η ιδέα για τις ‘Βάκχες’ ήταν μία από τις ιδέες που κυοφορούνται για χρόνια στο μυαλό μου, πότε ξεκουράζονται και πότε έρχονται στην επιφάνεια. Ηθελα να κάνω έναν Διόνυσο με έντονη μουσική και από την αρχή είχα τον Ρουβά στο μυαλό μου. Ετσι, όταν μου πρότεινε η Υψηλάντη να κάνω μια τραγωδία, της είπα ότι αυτή τη στιγμή μόνο αυτό με ενδιαφέρει να κάνω». Και έτσι έγινε. Εκτός από τον Ρουβά, που ενσαρκώνει τον Διόνυσο, και τον Δημήτρη Λιγνάδη, που κράτησε για τον εαυτό του τον ρόλο του Αγγελιοφόρου, τους υπόλοιπους ρόλους ερμηνεύουν η Ρούλα Πατεράκη (Τειρεσίας), ο Γιάννης Καρατζογιάννης (Κάδμος), η Μαρία Κίτσου (Αγαύη) και ο Δημήτρης Πασσάς (Πενθέας). «Διάλεξα ηθοποιούς με διαφορετικές καταβολές. Από αμούστακα παιδιά μέχρι ηθοποιούς με μεγάλη εμπειρία στο θέατρο. Ετσι το σκέφτηκα. Δεν νομίζω ότι έκανα κάτι διαφορετικό από έναν σκηνοθέτη που θέλει να κάνει το όραμά του πραγματικότητα». Διαβάζοντας το καστ, έκπληξη μου προκάλεσε η επιλογή του Δημήτρη Πασσά για τον ρόλο του Πενθέα. Ενας νέος ηθοποιός απέναντι σε μια τόσο μεγάλη μορφή. «Είχα βρεθεί μόνο σε χορούς

κωμωδίας (‘Αχαρνής’ Θεοδωρόπουλου και ‘Λυσιστράτη’ Κακλέα) και κείμενο τραγωδίας πρώτη φορά μου χτυπάει την πόρτα. Είναι υπέροχο, αρμονικό, σαν κρυπτογραφημένο», αναφέρει ο Δημήτρης Πασσάς. «Στέκομαι απέναντι στον Πενθέα όπως ένας νεαρός μαθηματικός μπροστά στην υπόθεση Ρίμαν. Μάλλον δεν θα τη φτάσει στην τελική λύση και ίσως είναι ούτως ή άλλως μη αποδείξιμη. Από τέτοιες προσπάθειες, όμως, βγαίνουν πολύ σημαντικά, απροσδόκητα θεωρήματα». Βασικό στοιχείο της παράστασης είναι η ζωντανή μουσική που θα παίζουν Αφροέλληνες. «Το βασικό μουσικό σήμα του Βάκχου, όπως λέει και το κείμενο, είναι το τύμπανο, το κρουστό. Εχει έναν γήινο ήχο που σημαίνει τον ρυθμό και όχι τη μελωδία. Αν κάνουμε και μια αναδρομή στα σημερινά τραγούδια, βλέπουμε ότι όλα έχουν beat, για να γίνει το τραγούδι πιο μαζικό. Επιλέγω δηλαδή τον ήχο του τύμπανου για έναν μαζικό θεό σαν τον Διόνυσο», μου εξηγεί ο Δημήτρης Λιγνάδης για την επιλογή του. «Τα δύο σύμβολα του Διονύσου είναι η άμπελος και ο κισσός, Η άμπελος δηλώνει τη μέθη, ενώ ο κισσός την εξάπλωση. Η μουσική του Διονύσου, με την ευρεία έννοια, είναι η συμμετοχή στη διονυσιακή λατρεία, η εκφυγή από τα καθημερινά, μια ουτοπία. Ενας μαζικός θεός που όλοι μπορούν να μεταλάβουν. Για αυτό και η αυστηρή δωδεκαθεϊστική Ελλάδα στην αρχή τον αρνήθηκε. Γιατί νόμιζαν ότι θα εκτοπίσει τον Απόλλωνα, ενώ μπόρεσαν και συνυπήρξαν. Ηρθε το γήινο ένστικτο και κόλλησε με την έμπνευση». Αυτά για την Ιστορία. Ποιο είναι όμως το μήνυμα του έργου; «Οι ‘Βάκχες’ είναι ένα πολύ δύσκολο έργο, εκτεταμένο, dark, γιατί το έγραψε σε μια μαύρη στιγμή ο Ευριπίδης αυτοεξόριστος στη Μακεδονία», τονίζει ο Δημήτρης Λιγνάδης. «Το μήνυμά του είναι ότι όποιος θέλει να μεταλάβει

τον Διόνυσο κάτι θα κερδίσει και κάτι θα χάσει. Δεν γίνεται να γίνουμε μανιακοί χωρίς να χάσουμε κάτι, τη βολή της καθημερινότητας ίσως. Αυτό το ρίσκο παίρνω και εγώ έχοντας στελεχώσει την παράσταση με αυτόν τον θίασο». Οταν ρώτησα τον Δημήτρη Πασσά για αυτό το ρίσκο, μου είπε ότι ο Λιγνάδης έχει μια μαγική ικανότητα να ενώνει τα διαφορετικά κομμάτια. Οι δύο άνδρες γνωρίζονται από το 2004, αλλά έχουν συνεργαστεί μόνο μία φορά. «Γνώρισα τον Λιγνάδη ως καθηγητή μπαίνοντας στο Εθνικό το 2004. Το 2011 βρεθήκαμε μαζί στη μικρή σκηνή της Στέγης, στον ‘Βέρθερο’ της Βιjoux de Kant του Σκουρλέτη. Τον Απρίλιο συναντηθήκαμε και μου είπε ότι ετοιμάζει κάτι ακραίο και ότι κολλάω στο παζλ του. Εμπιστεύομαι τη ματιά του. Εντός ή εκτός γηπέδου, ανεβάζει την παράσταση στην επόμενη πίστα. Αστείρευτη ενέργεια, καλπάζουσα φαντασία, αιχμηρό χιούμορ, αλλά βαθιά ευγένεια. Ετσι είναι και το κλίμα της πρόβας, στο παζλ των ‘Βακχών’ με τα τόσο διαφορετικά κομμάτια. Ολοι είναι διαθέσιμοι και απροκατάληπτοι και πρώτος ο πολύς Σάκης», αναφέρει ο Δημήτρης Πασσάς, ενώ ο Δημήτρης Λιγνάδης τον χαρακτηρίζει προσωπική του επιλογή: «Ο Πασσάς είναι ευθεία δική μου επιλογή. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει τέτοια διάθεση, που μπορεί να επωμιστεί, να βάλει κυριολεκτικά στους ώμους του, τον τεράστιο ρόλο που λέγεται Πενθέας». Η παράσταση θα μπορούσε να έχει υπότιτλο «Προς Διόνυσον», η πορεία για να δούμε τι είναι ο Διόνυσος σήμερα, ποιος είναι και τι κόστος έχει για να τον φέρουμε στις ζωές μας. Η απάντηση του Δημήτρη Λιγνάδη στην πρεμιέρα της παράστασης στο Φεστιβάλ Φιλίππων (12 και 13 Ιουλίου).

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

Το κάλλος και ο τρόμος Razor wire. Ναι, συρματόπλεγμα, μόνο που η ελληνική λέξη αφαιρεί κάτι από το splatter που έχει ως προϋπόθεση ο αγγλικός όρος. Το συρματόπλεγμα -υλικό που έχει ως στόχο να μην επιτρέπει τη διέλευση του ανθρώπου- ταυτίστηκε όσο τίποτα άλλο με το σκοτάδι του απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική. Οι εικόνες αυτές ξεπηδούν μέσα στις ζεστές τσιμεντένιες αποθήκες της Πειραιώς 260. Είναι απόγευμα Τετάρτης και ο εικαστικός Κendell Geers μιλά στο κοινό που -ακόμη και όρθιο- τον ακούει να αφηγείται την προσωπική του σχέση με την τέχνη, το λουτρό αίματος που επέβαλε κυριολεκτικά και μεταφορικά στον εαυτό του για να ξεπλύνει τα γονίδια του απαρτχάιντ, αλλά και όλους τους λόγους που τον οδήγησαν στη δημιουργία του έργου του “Akropolis Now”. Ενας ναός φτιαγμένος από συρματόπλεγμα - το νέο ευδιάκριτο όριο. Ο Νοτιοαφρικανός Kendell Geers βρέθηκε στην Ελλάδα καλεσμένος από τον νεοσύστατο οργανισμό ΝΕΟΝ του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, προκειμένου να μιλήσει για το έργο του “Akropolis Now” που παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ Αθηνών, σε διάλογο με το “Red carpet” (άλλο λουτρό αί-

ματος αυτό) της Μάρως Μιχαλακάκου. Εχει μόλις φτάσει από την Κωνσταντινούπολη όπου έμεινε δύο εβδομάδες και βίωσε την έκρηξη των διαδηλώσεων. «Bρέθηκα στα οδοφράγματα. Αισθανόμουν ότι φτιάχνοντας το έργο μου ‘Stealing Fire from Heaven’ μήνες νωρίτερα ουσιαστικά είχα δει το μέλλον», απάντησε σε σχετική ερώτηση της Ελίνας Κουντούρη, διευθύντριας του ΝΕΟΝ. Καθώς σκάβει μέσα στην αφήγηση για το πώς επανεφηύρε την ταυτότητά του με μήτρα την τέχνη, ο Geers αναλύει τις βασικές επιρροές του “Akropolis Now” - ναι, με k για να απηχεί τη γερμανική γλώσσα και την οξύτητα των κελτικών γλωσσών. H ένδειξη “nοw“ απηχεί το επείγον των θεμάτων που τώρα μας καταδιώκουν, αν και η σαφής αναφορά του είναι στην ταινία “Apocalypse Now” του Κόπολα. Η φράση “the horror the horror” από την ταινία είναι η φυσική ηχώ του “Akropolis Now”, εξήγησε στο κοινό ο Geers, όπως και το βιβλίο «Η Καρδιά του Σκότους» του Joseph Conrad. «Το ερώτημα που τελικά με απασχολεί μονίμως είναι πώς ο άνθρωπος περνά από το καλό στο κακό. Πώς ένας ευγενικός, καλός πατέρας είναι ικανός να διαπράξει έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας». Το εσωτερικό λουτρό αίματος του Geers αναβλύζει ακόμα, αυτή τη φορά μέσα στις αποθήκες της

Πειραιώς 260: Ο πατέρας αυτός είναι ο δικός του. Δεν μπόρεσε ποτέ να τον συγχωρέσει για τη στάση του στο απαρτχάιντ. «Στα 15 μου το έσκασα, δεν ξαναμίλησα ποτέ στον πατέρα μου. Ηταν μια τεράστια θυσία που έκανα. Επρεπε να γεννηθώ ξανά, δεν υπήρχε τίποτα στις ρίζες μου, στο παρελθόν μου, που να με κάνει περήφανο». Στα 21 του χρόνια επέστρεψε στη Νότιο Αφρική και έκανε μια performance. «Ονομαζόταν ‘Bloody Hell’ και δεν είχε κοινό - μόνο εμένα. Τρύπησα το μπράτσο μου και με το αίμα άρχισα να πλένω τον εαυτό μου. Να τον ξεπλένω. Αίματα παντού. Ηταν όμως η προσπάθειά μου να ξαναγεννηθώ, να γεννήσω ξανά τον εαυτό μου». Μια γέννα που θυμίζει τη θεά Αθηνά που βγήκε από το κεφάλι του Δία με ένα χτύπημα τσεκουριού. «Κι όμως, ο ναός της Ακρόπολης, ο ναός της Αθήνας, είναι ένα σύμβολο δικαιοσύνης». Το έργο “Αkropolis Now” μέσα από την ερμηνεία του ίδιου του δημιουργού γίνεται συντριπτικό. Η αξία και η ομορφιά φτιαγμένα από τα υλικά του τρόμου. Τα υλικά του απαρτχάιντ, του Γκουαντάναμο. «Το ναδίρ και το ζενίθ της ανθρωπότητας συνυπάρχουν εδώ», όπως σημείωσε ο επιμελητής της έκθεσης Δημήτρης Παλαιοκρασσάς. Σχεδόν ακούς “The horror, the horror” με τη φωνή του Κurtz (Mάρλον Μπράντο).

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

21-27.06. 2013

Αλλες γεύσεις Την περασμένη Κυριακή βρέθηκα στο Βρυσάκι. Εκεί το Athens Fringe Νetwork φιλοξένησε το Athens’ Migrant Kitchens, μια πρωτότυπη ιδέα του οδηγού γεύσης για την Κωνσταντινούπολη Culinary Backstreets, που αφορά τη διοργάνωση συναντήσεων μεταναστών και ντόπιων κατοίκων με αφορμή το φαγητό. Σε κάθε εκδήλωση προσκαλείται και μια διαφορετική ομάδα μεταναστών για να μαγειρέψουν πιάτα της εθνικής τους κουζίνας. Η πρώτη συνάντηση έγινε τον περασμένο Απρίλιο με μετανάστες από την Γκάνα, ενώ αυτή τη φορά προσκεκλημένοι και ταυτόχρονα οικοδεσπότες του γεύματος ήταν μετανάστες από το Κονγκό. Εκτός από το Culinary Backstreets και την Ελληνίδα εκπρόσωπό του Δέσποινα Τριβόλη, στην οργάνωση της εκδήλωσης αυτής συνέβαλαν οι ομάδες Αστυ και Give Hope. «Στόχος μας είναι η γνωριμία μεταξύ των παλαιών και νέων κατοίκων της Αθήνας, με ανθρώπινη και γιορτινή αφορμή, όπως είναι ένα τραπέζι με φαγητό», μας λέει ο Νίκος Νικολαΐδης από την ομάδα Αστυ, που με κύριο αντικείμενο τη διοργάνωση περιπάτων στην Αθήνα ασχολείται γενικότερα με θέματα της πόλης και των κατοίκων της.

«Φιλοδοξούμε να γνωρίσουμε στους επισκέπτες γεύσεις, μουσικές και ανθρώπινες ιστορίες από μετανάστες που ζουν στην Αθήνα», προσθέτουν οι άνθρωποι της ομάδας Give Hope, η οποία με επικεφαλής τον γιατρό Νικόλα Μπαρμπαντωνάκη παρέχει δωρεάν και χωρίς κριτήρια επιλογής συμβουλευτικές και υποστηρικτικές υπηρεσίες σε διάφορες ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Εξω στο στενάκι της οδού Βρυσακίου ο Zadioc και ο Patrick, oι δύο Κονγκολέζοι μάγειρες, ξεπλένουν σε ένα μεγάλο σουρωτήρι ροδέλες από μπανάνα. «Θα φτιάξουμε φουμπουά (fumbwa), ένα είδος αφρικανικού σπανακιού με φιστίκι και τηγανητές μπανάνες με πιπεριά. Αυτά τα πιάτα υπάρχουν και σε άλλες αφρικανικές κουζίνες, διαφέρουν όμως στον τρόπο παρασκευής και προετοιμασίας τους», μου λέει o Patrick. Eνώ ο Zadioc είναι απασχολημένος με το τηγάνισμα της μπανάνας, καταφέρνω να απασχολήσω τον Patrick λίγο ακόμα. Μιλούσε γαλλικά και, όταν οι σχετικές γνώσεις μου άρχισαν να εξαντλούνται, στράφηκα στη βοήθεια της Μαρίας Αϊβαλιώτη από το Give Hope. Τον ρώτησα αν δουλεύουν σε κάποιο εστιατόριο και μου απάντησε αρνητικά - ελπίζουν βέβαια να γίνει και αυτό σύντομα. «Τότε πώς σε βρήκαν οι διοργανωτές και είσαι εδώ σήμερα;»

«Ξέρω την Κατερίνα (σσ. Κατερίνα Συνοδινού, ομάδα Αστυ) και δέχτηκα με χαρά την πρόσκληση, γιατί είδα ότι υπάρχουν Ελληνες που αισθάνονται καλά με τους μετανάστες. Δυστυχώς πολλοί από εμάς έχουμε σχηματίσει την εντύπωση ότι οι περισσότεροι Ελληνες είναι ρατσιστές. Ταλαιπωρούμαστε πολύ. Τα χαρτιά μου είναι όλα όπως πρέπει. Και όμως πολλές φορές με μεταφέρουν στο αστυνομικό τμήμα και με κρατάνε για πολλές ώρες μέχρι και πάλι να διαπιστώσουν ότι όλα είναι εντάξει. Είμαι λοιπόν πολύ χαρούμενος όταν γνωρίζω Ελληνες, όπως εδώ σήμερα, που ούτε μας φοβούνται ούτε μας μισούν. Είναι μεγάλη τιμή για μας να σας παρουσιάσουμε την κουζίνα μας». Το λάδι αρπάζει και ο Ζadioc χρειάζεται τη βοήθεια του Patrick. «Εχω πολλές ιστορίες να σου πω ακόμα!» μου λέει, αλλά ο χρόνος πιέζει... Τους αφήνω πίσω από αχνιστά τηγάνια και καζάνια. Δεξιά τους έχει ήδη σχηματιστεί μια μεγάλη ούρα από Κονγκολέζους, Ελληνες και κάποιους Γάλλους. Μιλάνε μεταξύ τους αγγλικά, γαλλικά και ελληνικά. Αλλοι σπαστά, άλλοι άπταιστα, όλοι πάντως καταφέρνουν να επικοινωνήσουν. Κρατώντας την εικόνα αυτή και αναλογιζόμενος τα ονόματα των τριών ομάδων, σκέφτομαι ότι, όντως, η «μαγειρική στα στενά» μιας «πόλης» δίνει «ελπίδα».

Κείμενο: Ηλίας Κανέλλης

21-27.06. 2013

Φεστιβάλ στο χαρτί

Το 2006, ο Γιώργος Λούκος, νέος ακόμα πρόεδρος του Ελληνικού Φεστιβάλ και του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, με φώναξε στο γραφείο του. Δεν γνωριζόμασταν, με ήξερε από μια κοινή φίλη και με ρώτησε αν μπορούσα να βρω χρόνο, ιδέες και μερικούς καλούς γραφιάδες για μια τακτική έκδοση που θα «τρέχει» στη διάρκεια του Φεστιβάλ, ένα φεστιβαλικό free press χαμηλού κόστους, αλλά έγκυρο και καλαίσθητο, που θα αποφεύγει τον ακαδημαϊσμό και θα μπορεί να μοιραστεί στους θεατές των φεστιβαλικών εκδηλώσεων, και σε καφέ και σε μπαρ, σε χώρους όπου συχνάζουν νέοι, το δυνάμει κοινό μιας ανήσυχης, εξωστρεφούς καλοκαιρινής αθηναϊκής γιορτής. Είχαν ήδη διοργανώσει διαγωνισμό και θα είχαν σύντομα μια γραφιστική πρόταση, αλλά χρειαζόταν και μια δημοσιογραφική. Ζήτησα λίγο χρόνο και αναζήτησα συνεργάτες, νέες και νέους που τους ήξερα και τους εκτιμούσα για το γραπτό τους. Η πρότασή μας κρίθηκε και εγκρίθηκε. Εμεναν δυο πράγματα: πώς θα λέμε το έντυπο και πώς θα το στήσουμε. Πρότεινα να το λέμε «εφ», από τα αρχικά του Ελληνικού Φεστιβάλ, αλλά και γιατί μου φαινόταν εύηχο και ταίριαζε στο λιτό εξώφυλλο που είχε σχεδιαστεί. Στηριχθήκαμε στις καλές φωτογραφίες, στα εύληπτα κείμενα και, κυρίως, στις συνεντεύξεις με τους καλλιτέχνες. Και γύρω γύρω προσθέσαμε κείμενα από άλλους τομείς της δημόσιας ζωής, ακόμα και πολιτικά σχόλια, επειδή δεν είμαστε μόνοι μας, επειδή δηλαδή

από ένα ζωντανό φεστιβάλ, ιδίως από ένα ζωντανό φεστιβάλ, περιμένει κανείς ότι δεν θα ομφαλοσκοπεί, αλλά θα ψάχνει και θα ψάχνεται. Το περιοδικό πήγε ανέλπιστα καλά. Σχεδόν αμέσως έγινε απαραίτητο στους φεστιβαλιστές. Η αρχική ομάδα διευρύνθηκε περίπου εθελοντικά - μας χτυπούσαν την πόρτα νεαρά παιδιά με φοβερά ταλέντα, στη μουσική, στον χορό, στο θέατρο, αλλά και στο γράψιμο και στην πολυγλωσσία. Το «εφ» έγινε μια κυψέλη ζωηρών ανθρώπων που όλοι τους είχαν κάτι να πουν και το στοίχημα ήταν πώς θα το πουν καλά, με διεισδυτικότητα και σαφήνεια. Στην πορεία κάποιοι έφυγαν (για δουλειές ή σπουδές), κάποιοι άλλοι ήλθαν, το καλοκαιρινό ραντεβού συνεχίζεται με την ίδια ένταση και την ίδια ορμή - και μόνο με ακόμα χαμηλότερο μπάτζετ, η έλλειψη του οποίου δεν πρέπει να φαίνεται. Εχω μπροστά μου και ξεφυλλίζω το «σώμα» του «εφ», τα χάρτινα φύλλα έξι χρόνων - φέτος συνεχίζουμε στον έβδομο. Σελίδα σελίδα, ξεπροβάλλει το δικό μας star system - τα πρόσωπα που χαρακτήρισαν τα καλοκαίρια μας. Ο Μπομπ Γουίλσον. Ο Eλβις Κοστέλο. Η Νόρα Τζόουνς. Η Σιλβί Γκιλέμ. Ο Μπαρίσνικοφ. Η Τρίσα Μπράουν. Ο Ιθαν Χόκ και το Bridge Project. Η Ντέμπορα Γουόρνερ. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Η Ρούλα Πατεράκη. Ο Στάθης Λιβαθινός. Ο Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ. Ο Ρομέο Καστελούτσι. Ο Γίρζι Κίλιαν. Τόσες και τόσοι ακόμα... Και ανάμεσά τους, δυο μείζονες μορφές της τέχνης που τίμησαν το Φεστιβάλ με τη συμμετοχή

τους - και σήμερα δεν είναι πια μαζί μας. Η μία, η Πίνα Μπάους. Το «θλιμμένο σώμα». «Ηταν Ευρωπαία», την αναπολεί ο Γιώργος Λούκος, από τις σελίδες του «εφ». «Είχε χιούμορ, αγάπη, της άρεσε να ανακαλύπτει καινούργια μέρη, της άρεσαν το κρασί και το τσιγαράκι, επιδίωκε να δοκιμάζει νέες γεύσεις. Ηταν απλή και ανθρώπινη, έξυπνη και μορφωμένη. Ηταν σαν μια σκιά με μουσική». Ο άλλος, ο Λευτέρης Βογιατζής. Ο άνθρωπος που πίστεψε στη θεατρική κοινότητα και το πρώτιστο μέλημά του ήταν η κατανόηση του θεατρικού κειμένου, πριν προσφερθεί ως όχημα για τις ταυτίσεις του κοινού. Ενα πρόσωπο βαθύτατα αφιερωμένο, η ζωή και η πρόταση του οποίου ήταν το θέατρο, καθαρόαιμο, ζωοποιό, πειθαρχημένο, αλλά και λυτρωτικό. Μια τόσο γήινη διεκδίκηση... Κάθε καλοκαίρι, παρά τον φόρτο της δουλειάς που αυξάνεται με την κρίση και τις προσωπικές τρέλες μας, μου αρέσει να ξαναπιάνω το νήμα της έκδοσης του «εφ». Βρίσκομαι πάντα στο επίκεντρο μιας δημιουργικής ομάδας, που αναμετριέται με τον εαυτό της και το κοινό της, σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας. Αυτό ξέχασα να σας το πω: τόσα χρόνια, δεν μας πήρε κανείς τηλέφωνο να μας υποδείξει τι θα γράψουμε, πώς θα το γράψουμε. Αυτή η σχέση εμπιστοσύνης και αυτή η ανεξαρτησία είναι, ίσως, το πιο δημιουργικό υπόστρωμα που κάνει τη σχέση μας με το «εφ», όλων όσοι πασχίζουμε για αυτό, ακόμα πιο στέρεη και ακόμα πιο δημιουργική.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Παγκόσμιοι... στην πράξη Απέναντι από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι, ανάμεσα στου Ψυρρή και την Πλατεία Αγίας Ειρήνης, βρίσκονται τα γραφεία της Warply. Από εκεί ο 31χρονος Γιάννης Δοξαράς (αριστερά στη φωτό) και ο 35χρονος Δημήτρης Τόγιας διευθύνουν μια startup εταιρεία mobile marketing που διαθέτει χρήστες και πελάτες σε ολόκληρο τον κόσμο. Με φόντο την Ακρόπολη, μου εξηγούν ότι ξεκίνησαν τις επιχειρηματικές απόπειρες πριν από τρία χρόνια στον χώρο του mobile development, στην ανάπτυξη δηλαδή εφαρμογών για κινητά τηλέφωνα και ταμπλέτες. Στην πορεία διαπίστωσαν ότι ο κλάδος διαθέτει περιορισμένες δυνατότητες ανάπτυξης, ειδικά στην Ελλάδα. «Ετσι, κάναμε τη μετάβαση στον τομέα του mobile marketing, που τότε είτε δεν υπήρχε είτε δεν γινόταν σωστά. Οπότε καταλήξαμε ότι σαν στρατηγική εταιρείας έπρεπε να στραφούμε προς το Warply και βάλαμε όλη μας την ενέργεια σε αυτό», λέει ο Γιάννης. Επένδυσαν, λοιπόν, «στο καλό ανθρώπινο δυναμικό που υπάρχει στην Ελλάδα», σταδιακά μεγάλωσαν και πλέον η ομάδα τους μετρά 22 άτομα. Οταν τους ρωτάω ποιο είναι το αντικείμενο της εταιρείας τους, απαντούν χωρίς δεύτερη σκέψη

πως αποτελούν μια εταιρεία mobile marketing που αντιλαμβάνεται τι θέλουν να πάρουν οι χρήστες ως πληροφορία και τους... στοχεύουν μέσα στο γενικότερο περιβάλλον τους. «Μπορούμε και φτιάχνουμε το προφίλ τους και στη συνέχεια τους δίνουμε την κατάλληλη πληροφορία ανάλογα με το πού βρίσκονται, με ποιον βρίσκονται, την ώρα της ημέρας και ό,τι άλλο τους ενδιαφέρει», προσθέτει ο Δημήτρης. Οι προσπάθειές τους, αν και η Warply μετρά μόλις έναν χρόνο ζωής και κάτι, τράβηξαν γρήγορα τα βλέμματα των επενδυτών και πρόσφατα συγκέντρωσαν χρηματοδότηση της τάξης των 500.000 δολαρίων. «Με τα χρήματα αυτά», υποστηρίζει ο Γιάννης, «αυξάνονται οι απαιτήσεις, γιατί αφενός δεσμεύεσαι σε συγκεκριμένους στόχους που πρέπει να υλοποιήσεις και αφετέρου επιτρέπεται να τα δαπανήσεις σε πολύ συγκεκριμένα κόστη. Δεν μπορούμε για παράδειγμα να τα φάμε σε σουβλάκια και μπύρες», αναφέρει γελώντας. Στόχος τους τώρα είναι να μεγαλώσουν και μέχρι το τέλος της χρονιάς να λειτουργούν σε έξι χώρες. Επιπλέον, θέλουν να κυνηγήσουν μεγαλύτερη χρηματοδότηση και να γίνουν κερδοφόροι, μια και προς το παρόν τα έσοδα είναι αρκετά λιγότερα από τα έξοδά τους. Για να το καταφέρουν, συνεχίζουν να στοχεύουν στις αγορές του εξωτερικού, οι

οποίες λόγω μεγέθους μπορούν να υποστηρίξουν την πλατφόρμα τους, αν και ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. «Ξεκινήσαμε με συγκεκριμένες χώρεςπιλότους και φτιάξαμε case studies για ‘ανώριμες’ αγορές όπως η ελληνική και η ισπανική, όπου επιτρέπονται τα... λάθη. Πήραμε τα αποτελέσματα και τώρα κάνουμε άνοιγμα στις δύο μεγαλύτερες αγορές του πλανήτη, στην αμερικανική και την αγγλική, και ανταγωνιζόμαστε τεράστιες εταιρείες του κλάδου», συμπληρώνει. Οσον αφορά τις συμβουλές που θα έδιναν σε έναν νέο επιχειρηματία όπως αυτοί είναι ξεκάθαρες: Καταρχήν, να είναι εξωστρεφής και στόχος του να είναι πάντα η παγκόσμια αγορά. Να ταξιδέψει πάρα πολύ, να βρεθεί μπροστά από τους πελάτες του, να μιλήσει μαζί τους, να δει τις ανάγκες και να καταλάβει τη διαδικασία πώλησης. «Το 80% της επιχείρησης», καταλήγει ο Δημήτρης, «δεν είναι πώς δομείς το προϊόν, αλλά πώς αντιλαμβάνεσαι την ανάγκη της αγοράς και πώς την καλύπτεις. Και, φυσικά, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσει ο καθένας ότι μπορεί να ξεκινήσει με μηδενικό κεφάλαιο και το μόνο που θα χρειαστεί να επενδύσει να είναι ο χρόνος του».

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

21-27.06. 2013

Το ελιξίριο της χαράς «Γεια, είμαι ο JOEY», μου λέει μια χαρούμενη φωνή καθώς φτάνω στη Μαρίνα Φλοίσβου για να μιλήσω στον νέο μουσικό που ήρθε να ταράξει τα νερά της μελαγχολίας με την αισιοδοξία και τη θετική του ενέργεια. Ο JOEY έκανε την εμφάνισή του πριν από λίγο καιρό στα μουσικά δεδομένα της χώρας, αρχικά με την τσαχπίνα «Σουσουράδα» του, μια διασκευή στο τραγούδι “You are my sunshine” και στη συνέχεια με τα καλοκαιρινά «Καλντερίμια», που ήδη έχουν ξεχωρίσει στο ραδιόφωνο και μπορούμε να τα ακούσουμε στο ΥouΤube και στην επίσημη σελίδα του στο Facebook. Ο 25χρονος JOEY ήρθε από τη Θεσσαλονίκη και όσο θυμάται τον εαυτό του έπαιζε μουσική. Η οικογένεια και οι φίλοι του τον φώναζαν έτσι από μικρό επειδή ήταν πολύ χαρούμενος και γεμάτος ενέργεια, στοιχεία που φροντίζει να διατηρεί μέχρι και σήμερα. Με συντροφιά του τη Marilyn, την αγαπημένη του κιθάρα, ξεκινάει από τη φύση, περιφέρεται στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης και από εκεί μετακομίζει στο πάλκο, όπου μοιράζεται τις ιστορίες του με

τον κόσμο, με τη βοήθεια του Elvis, του Μάρκου και πολλών ακόμα ηρώων του. «Μου αρέσει να παίζω μουσική. Κάποια στιγμή πήρα τη μοναδική γυναίκα της ζωής μου, τη Marilyn και αρχίσαμε να γράφουμε παρέα τραγούδια. Συνάντησα ανθρώπους που ήθελαν να με στηρίξουν και έτσι άρχισα να μεταδίδω το ‘Joey effect’ κάνοντας αυτό που αγαπάω», διηγείται. Με οδηγό την καλή διάθεση και την αισιοδοξία, ο νεαρός καλλιτέχνης δείχνει να έρχεται από τον δικό του χρωματιστό κόσμο, τον οποίο μας περιγράφει και στα τραγούδια του, σε ήχους gipsy/folk, ταξιδεύοντας τις αισθήσεις σε εξοχές και σε μέρη όπου η ψυχή ηρεμεί και το μυαλό είναι ανέμελο. Πώς το πετυχαίνει ζώντας σε αυτή την πόλη; «Ολοι μας περνάμε δύσκολα και φυσικά διανύουμε μια σκληρή εποχή. Δεν θα επιλέξω ποτέ όμως τη μιζέρια. Προτιμώ να βλέπω τη θετική πλευρά της ζωής και να μην το βάζω κάτω ακόμα και στα δύσκολα. Αυτό τραγουδώ, αυτό ζω. Απολαμβάνω τις στιγμές με το κορίτσι μου, με την παρέα, με τους φίλους μου και δεν χρειάζομαι τίποτα περισσότερο. Αφήνω τη ζωή να μου δείξει τον δρόμο. Keep calm and spread da vibes».

Τον τελευταίο καιρό πηγαινοέρχεται μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης, αλλά αν είχε τη δυνατότητα θα προτιμούσε να «λιακαδίζεται» στη φύση και να μοιράζει «ποζιτιβίλα». «Μου αρέσει η πόλη. Με εμπνέει. Λατρεύω, όμως, και τη φύση. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για τη φύση και πρέπει να ζει ελεύθερα και να χαίρεται τον ήλιο, τη θάλασσα, το βουνό, να βολτάρει σε καλντερίμια, να ερωτεύεται, να ρουφάει τη ζωή όπως μπορεί». Τους επόμενους μήνες, θα ταξιδέψει και θα παίξει μουσική σε δρόμους που αγαπάει. Οπως δηλώνει άλλωστε και ο ίδιος: “Street Happens”. Πρώτη στάση, η Πλατεία Συντάγματος, σήμερα, Παρασκευή 21 Ιουνίου, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Γιορτής της Μουσικής. Επόμενοι σταθμοί, διάφορα φεστιβάλ και μέρη ανά την Ελλάδα. «Θέλω να ανακαλύψω την ομορφιά όπου και αν κρύβεται», παραδέχεται και μας αποκαλύπτει το μυστικό για το επόμενο τραγούδι του που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο: «Μετά την καλοκαιρινή διάθεση στα ‘Καλντερίμια’, το επόμενο τραγούδι μου θα πέσει από τη Σελήνη...»

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής / Φωτογραφία: Βαγγέλης Λαΐνας

21-27.06. 2013

Πετράδες σε ήχο πλάγιο Πριν από λίγες ημέρες, συνάντησα μία από τις ιστορικότερες και μακροβιότερες μπάντες της ελληνικής εναλλακτικής μουσικής σκηνής. Τους Μode Plagal. Τους πέτυχα στο sound check λίγο πριν από το live τους στο Six d.o.g.s. Ζήτησα ένα δεκάλεπτο για τρεις τέσσερις ερωτήσεις και τελικά κουβεντιάσαμε για πάνω από μία ώρα. Δεν μπόρεσα να μην τους ρωτήσω πώς έχουν καταφέρει να μείνουν για τόσα χρόνια μαζί. «Γνωριζόμαστε από τη δεκαετία του ’80 και ξεκινήσαμε τη δεκαετία του ’90. Ανήκουμε στην ευρύτερη παρέα του συγκροτήματος Αδέσποτα Σκυλιά που είχε κάνει ο Δημήτρης Πουλικάκος στις αρχές του ’80. Είμαστε ένα συγκρότημα που στηρίζεται στη σχέση των μελών του και πάνω σε αυτή συνεχίζουμε. Βέβαια, γίνονται πολλά πράγματα και σε προσωπικό επίπεδο. Δεν υπάρχει πλήρης εξάρτηση από την μπάντα και αυτό βοηθάει. Επίσης συνεργαζόμαστε εδώ και χρόνια με έναν ευρύτερο κύκλο ανθρώπων από διάφορες τέχνες. Μια τέτοια δουλειά ήταν η παράσταση ‘Το σωματίδιο του Θεού‘ με την ομάδα Κι όμως κινείται και τον Δημήτρη Αποστολάκη από τους Χαΐνηδες. Γίνονται έτσι συνεχώς μικροί κύκλοι που ολοκληρώνονται και οδηγούν σε κάτι άλλο, επόμενο. Δεν είναι μια γραμμική σχέση που προχωράει χωρίς τέλος. Είναι μια σπείρα». Το όνομά τους σημαίνει «Ηχος Πλάγιος» και είναι όρος της παραδοσιακής και βυζαντινής μουσικής. Δηλώνει, έτσι, και τις μουσικές τους ρίζες - αυτό που ήθελαν εξαρχής να κάνουν ήταν το ταίριασμα των δικών τους παραδοσιακών στοιχείων με άλλα ξένα. «Κάναμε αυτό που έκαναν τόσοι μετανάστες μουσικοί πριν από δεκαετίες στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ευρώπης και της Αμερικής. Πολλοί μουσικοί που έχουν μία μουσική παράδοση πίσω τους νιώθουν την ανάγκη να την αναμείξουν με άλλες. Βέβαια, παράδοση για μας δεν είναι μόνο τα δημοτικά. Είναι ο Jimi Hendrix,

ο Coltrane, τα ρεμπέτικα... Είναι η μουσική που έχεις ακούσει, που έχεις αγαπήσει, που έχεις ασχοληθεί. Ολη η μουσική που κουβαλάς πάνω σου. Και έτσι δημιουργείται μια κοινή παράδοση όλων των ανθρώπων πάνω στη γη». Συζητώντας για τις διάφορες κοινότητες μεταναστών που βρίσκονται στην Ελλάδα, αναφέρουν την αφρικανική ως την πιο ταιριαστή μουσικά προς αυτούς. «Με το αφρικάνικο στοιχείο αισθανόμαστε πολύ κοντά. Λόγω και των επιρροών μας, γουστάρουμε Fela Kouti, Paco di Bango, γενικότερα ήχο από τις αποικίες...» Ενδεικτική της σύνδεσης των Mode Plagal με τον βορειο-αφρικάνικο ήχο είναι η συνάντησή τους με τον Majid Bekas. «Είχαμε συναντήσει τον Majid Bekas, που παίζει γκνάουα μουσική (σσ. Gnawa) στο Ραμπάτ στο Μαρόκο το 2004. Είναι εξαιρετικός μουσικός, τραγουδιστής και συνθέτης. Ηταν καλλιτεχνικός διευθυντής σε ένα φεστιβάλ εκεί. Λίγο πριν βγούμε να παίξουμε, κάναμε ένα απίστευτο τζαμάρισμα στα καμαρίνια για μία ώρα. Επαιζε τη δική του μουσική και εμείς συμπληρώναμε με ηπειρώτικα και θρακιώτικα, που έχουν αυτό το afro beat στοιχείο. Χωρίς να έχουμε ξανασυναντηθεί, βγήκε από το πουθενά και πολύ αυθόρμητα κάτι εκπληκτικό». Οι Mode Plagal, όμως, δεν έπαιξαν μόνο στο Μαρόκο. Εχουν ταξιδέψει Αλγερία, Συρία, Ιταλία, Ισπανία, Τουρκία, Βουλγαρία, Ολλανδία, Αγγλία, άλλοτε βγάζοντας τα έξοδα τσίμα τσίμα και άλλοτε με πολύ πιο συμφέρουσες συμφωνίες. Εχουν συνεργαστεί με πολλούς μουσικούς και τραγουδιστές, Ελληνες και ξένους, δημιουργώντας με πολύ κόπο έναν δικό τους ιδιαίτερο ήχο. «Η μουσική μας είναι αποτέλεσμα αρκετής δουλειάς, δεν μας ήρθε έτσι απλά στο κεφάλι. Είναι κάτι που το καταφέραμε να συμβεί. Αυτά τα παντρέματα, οι πολυρρυθμίες δεν κάτσανε έτσι. Δουλεύτηκαν, λειάνθηκαν... Δεν στριμώχτηκαν όπως όπως το ένα μέσα στο άλλο. Οπως κάνουν

οι πετράδες με την πέτρα που πρέπει πρώτα να την πελεκήσουν και να τη δουλέψουν για να χτίσουν. Ετσι είναι και η μουσική...» Αμέσως μου ήρθε η εικόνα τεσσάρων ταλαιπωρημένων μουσικών να «πελεκάνε» αλυσοδεμένοι για δεκαετίες μουσικά μέτρα, beats και συγχορδίες. Ευτυχώς για αυτούς η πραγματικότητα είναι άλλη. «Συναντιόμαστε και παίζουμε συχνά μέσα και από άλλες συνεργασίες. Πρόβες, πάντως, περισσότερο κάνουμε όταν είναι να μπούμε στο στούντιο για κάποιον δίσκο. Μετά περνάει ο καιρός συζητώντας και ταξιδεύοντας. Είναι πρόβες αυτοκινήτου ή πρόβες γραφείου. Ακούμε τα παιξίματά μας, συζητάμε πάνω σε αυτά. Και αυτά πρόβες είναι - και πολύ σημαντικές μάλιστα». Η κουβέντα μας δεν θα μπορούσε να μη φτάσει και στο κλείσιμο της ΕΡΤ. Τα όσα ειπώθηκαν για το συγκεκριμένο θέμα συμπυκνώνονται στην εμπειρία που είχαν όταν κάποτε βρέθηκαν στα στούντιο της ΕΡΑ 5. «Ηταν 3 τα ξημερώματα ώρα Ελλάδος και βρεθήκαμε να μιλάμε με έναν Ελληνα ναυτικό στον Ειρηνικό Ωκεανό και με κάποιους άλλους που δούλευαν εκείνη την ώρα λάντζα σε ένα υπόγειο στο Μεξικό. Είσαι μακριά από τον τόπο σου και πιάνεις κουβέντα, ακούς την ‘Πικροδάφνη’, ακούς μουσικές. Βρίσκεις έναν τρόπο να εκφραστείς, ακούς τη γλώσσα σου. Είναι πολύ σημαντικό. Εμείς που ζούμε εδώ ίσως δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Αυτοί, βέβαια, που ζουν σε απομακρυσμένους νομούς και χωριά μπορούν». Ο Κλέων Αντωνίου (από αριστερά στη φωτό), ο Αντώνης Μαράτος, ο Θοδωρής Ρέλλος και ο Τάκης Κανελλόπουλος είναι εδώ και χρόνια οι Mode Plagal. Οσοι ήσασταν στο Six d.o.g.s το βράδυ της Τρίτης πήρατε σίγουρα μια καλή γεύση της υπέροχης καλοδουλεμένης μουσικής τους, όσοι δεν ήσασταν μη χάσετε την ευκαιρία που σας δίνεται ξανά την άλλη Παρασκευή (28/6) με την εμφάνισή τους στο Barometro στο Μπραχάμι.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

21-27.06. 2013

Μουσική παντού! Οι γειτονιές της πόλης πλημμυρίζουν πάλι μουσική! Για 14η χρονιά η Ευρώπη γιορτάζει την αγάπη της για τη μουσική και η Αθήνα φιλοξενεί πλήθος εκδηλώσεων σε πλατείες, πεζόδρομους, πάρκα. Σε ένα εντυπωσιακό line up, 2.500 μουσικοί, 495 συγκροτήματα, djs, χορωδίες και ορχήστρες γεμίζουν με την τέχνη τους τις ημέρες και τις νύχτες μας έως τις 24 Ιουνίου. Μικρότερες ή μεγαλύτερες σκηνές στήθηκαν από το Θησείο μέχρι την Πλατεία Κλαυθμώνος, το Σύνταγμα, τον Εθνικό Κήπο, την Ομόνοια, το Μέγαρο Μουσικής. Κάτω από τα φώτα τους εναλλάσσονται η ροκ, το funk, η hip hop, η κλασική μουσική, παραδοσιακά χορευτικά σχήματα, djs που αραδιάζουν ηλεκτρονικά beats σε μια μουσική πανδαισία που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Ο ρυθμός και η μελωδίες ακούγονται δυνατά, κάνοντας το κοινό να χορεύει, να σιγοτραγουδάει, να χειροκροτεί. Η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής είναι μία από τις πλέον δημοφιλείς εκδηλώσεις,

ένα τεράστιο κάλεσμα πολιτισμού, που ειδικά τώρα, σε εποχές δύσκολες για πολλές χώρες, χαρίζει αισιοδοξία. Το είδαμε στις γωνιές της πόλης που δονούνται από τις νότες, τις φωνές, την κίνηση: Ανθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις και όλες τις φυλές, νεαροί και ηλικιωμένοι, μητέρες με τα καροτσάκια των μωρών τους αραγμένα μπροστά στα ηχεία, παιδιά που σιγοντάρουν τον ρυθμό, ροκάδες δίπλα σε κοστουμαρισμένους κύριους, ροκαμπιλάδες παρέα με οπαδούς της soul και της funk, χεβιμεταλάδες που σταματούν για να κοιτάξουν νησιώτικους χορούς, συνθέτουν ένα μοναδικό, πολύχρωμο μωσαϊκό αντιλήψεων και διαθέσεων. Θέλεις δεν θέλεις, παρασύρεσαι. Θέλεις δεν θέλεις, ξεχνιέσαι παραδομένος στα θετικά vibes που κάνουν τα γούφερ να πάλλονται. Θέλεις δεν θέλεις, η μουσική γίνεται αυτές τις μέρες ο πρωταγωνιστής του έργου και εμείς την απολαμβάνουμε στον ρόλο της.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Είναι από εκείνες τις ημέρες, Κριέ, που η ενέργειά σου φτάνει για να φτιάξουμε δεύτερο Cern. Μην πάρεις το τελευταίο πολύ σοβαρά επιστημονικά, ένας αστρολόγος είμαι. Και μην έρθεις τρέχοντας να μου την πεις απλά, επειδή θέλεις να τρέξεις για να κουραστείς λίγο, μήπως και μπορέσεις να κοιμηθείς το βράδυ. Βγάλε την ενέργειά σου σε κανένα σεξ.

Το νου σου στους πολύ φιλικούς συνάδελφους, Ζυγέ, γιατί πάνε να κάνουν αυτό το προαιώνιο κολπάκι που σου φέρνουν ένα ξύλινο αλογάκι για δώρο, το οποίο όμως κρύβει λυσσασμένους πολεμιστές που διψάνε για αίμα και έχουν να κάνουν σεξ κανένα δεκάχρονο. Οχι ότι θα είναι τόσο τραγικά τα πράγματα, αλλά μην περιμένεις λουλούδια και φιλάκια και αρκουδάκια της αγάπης.

Ξέρεις από βέσπα, Ταύρε; Και έστω ότι ξέρεις. Από χάος ξέρεις; Γιατί βέσπα δεν ξέρω αν θα καβαλήσεις αυτή την εβδομάδα να πηγαίνεις την Αθηνάς πέρα δώθε, χάος πάντως σίγουρα θα βρεις μπροστά σου. Και αν θέλεις τη γνώμη μου, καβάλα το χάος και πιάσε την Αθηνάς στην άνοδο και θα δεις πως ακόμα και το χάος μπορείς να το κάνεις του χεριού σου.

Μια περίεργη κατάσταση θα σε ρουφήξει μέσα της τη Δευτέρα, Σκορπιέ. Είναι η στιγμή που πρέπει να επιστρατέψεις όλη την πονηριά σου αν δεν θέλεις να βρεθείς να ζητάς συγγνώμη από όλον τον κόσμο στα καλά καθούμενα. Και μη σκεφτείς να εξαφανιστείς για λίγο από την πόλη μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. Αυτό θα είναι εκεί και θα σε περιμένει.

Δεν θα έπρεπε να σε λένε Δίδυμο, μπουλντόζα έπρεπε να σε λένε. Ο,τι εμπόδιο βρίσκεται στον δρόμο σου απλά θα ισοπεδωθεί γρήγορα και άγρια. Για αυτό κάνε ό,τι έχεις στο μυαλό σου με έξτρα αυτοπεποίθηση. Και προς Θεού, μην ξεχνάς ότι η μπουλντόζα έχει και θέση συνοδηγού, πάρε και κανέναν μαζί σου.

Το Σαββατοκύριακο πρέπει να κάνεις τον εαυτό σου να νιώσει χαρούμενος, Τοξότη. Βγες στην Ερμού και ξήλωσε τις οικονομίες σου. Ή πήγαινε στο σούπερ μάρκετ και πάρε τρεις μποτίλιες αλκοόλ να έχεις. Ο,τι σε ανεβάζει, αυτό να κάνεις. Είναι ο κανόνας που θα πρέπει να ακολουθήσεις απαράβατα.

Κάποιο κοντινό σου πρόσωπο θα σου ζητήσει χάρη, Καρκίνε. Και εσύ δεν θα έχεις επιλογή παρά να του την κάνεις, τόσα σου έχει προσφέρει στο κάτω κάτω. Η έκπληξη της υπόθεσης όμως -γιατί πώς γίνεται να μην υπάρχει μια έκπληξη;- δεν θα είναι το τι χάρη θα σου ζητήσει, αλλά το ότι θα είναι κοντινό σου πρόσωπο γεωγραφικά, όχι συναισθηματικά. Ντόινκ.

Η λογική καλή είναι, Αιγόκερε, αλλά αυτή την εβδομάδα θα πρέπει να ακούσεις την καρδιά σου. Και να την ακούσεις καλά καλά, να την ηχογραφήσεις και να κρατάς σημειώσεις, να απομονώσεις τα τσιτάτα και να τα κορνιζάρεις με μεγάλη γραμματοσειρά στον τοίχο σου. Μπας και σου μείνει τίποτα.

Η εθελοντική εργασία και η προσφορά στους άλλους δεν είναι το δυνατό σου σημείο κανονικά, Λέοντα, οι συνθήκες όμως το φέρνουν έτσι που μόνο από τα δικά σου χέρια θα μπορούν να περάσουν κάποια πράγματα, αλλά ταυτόχρονα θα θέλεις πολύ να τα κάνεις. Ολοι κάτω από τον ίδιο ουρανό ζούμε, ε χαζοχίπη Λέοντα;

Ενα αναπάντεχο γεγονός θα σε βγάλει λίγο από την τροχιά σου, Υδροχόε, σαν να ήσουν τρένο προς Λάρισα που ξαφνικά αρχίζει να διασχίζει τα βαμβάκια και να τα οργώνει με τις σιδερένιες ρόδες του. Και όλο αυτό μπορεί να μη μοιάζει να είναι για καλό, αλλά μακροπρόθεσμα θα δεις ότι λίγο βαμβάκι δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Χαλάρωσε λίγο, Παρθένε, άνθρωπος είσαι και τα λάθη είναι ανθρώπινα. Ετσι να λες στον εαυτό σου ενώ τα κάνεις μπουρδέλο αυτή την εβδομάδα, λίγο περισσότερο από ό,τι περιμένεις. Τουλάχιστον σκέψου ότι είσαι σε μια αγαπησιάρικη περίοδο και ότι οι ταράτσες στο Μοναστηράκι θα είναι πάντα εκεί για σένα.

Θυμήσου, Ιχθύ, αυτή την αρχαία αλλά πάντα επίκαιρη συμβουλή: να είσαι ειλικρινής προς τον εαυτό σου. Μην παραμορφώνεις την εικόνα που έχεις για σένα και για τον κόσμο επειδή δεν σε βολεύει ή επειδή κάποιος σου είπε ότι τα πράγματα είναι αλλιώς. Και επιτέλους σταμάτα να γκρινιάζεις για τα επαγγελματικά σου.

Αρχαιολογικό Μουσείο

Λουτρό των Αέρηδων

Στο Αίθριο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών φιλοξενείται η αναδρομική έκθεση «Ψηφιδωτά του Σήμερα» της εικαστικού Δάφνης Αγγελίδου. Τα έργα τοποθετούνται στο ανοιχτό εκθεσιακό σημείο του μουσείου δημιουργώντας έναν ιδιότυπο διάλογο με τον περιβάλλοντα χώρο. Tην επιμέλεια της έκθεσης υπογράφει ο ιστορικός τέχνης Αντρέας Ιωαννίδης.

Στο Λουτρό των Αέρηδων φιλοξενείται η έκθεση της ζωγράφου Σοφίας Βλαζάκη «Φανταστικός Τόπος». Σχέδια με κάρβουνο και ακουαρέλα συνομιλούν με τον γεμάτο μνήμες χώρο του Λουτρού των Αέρηδων και ανοίγουν διαύλους επικοινωνίας μεταξύ παλιού και σύγχρονου. Εργα που φιλοτεχνήθηκαν για να αναδείξουν τον χώρο και εν τέλει να αναδειχθούν μέσα από αυτή τη χημεία.

Πατησίων 44, Αθήνα

Κυρρήστου 8, Πλάκα

Αεροδρόμιο Αθηνών

Schweinchen Dick

«Ταξίδεψε και στείλε μας τις δικές σου Urban Survivors φωτογραφίες», είναι το μήνυμα του project που ξεκινούν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα στο πλαίσιο της φωτογραφικής έκθεσης «Urban Survivors, Ταξίδι στο περιθώριο των σύγχρονων πόλεων» που πραγματοποιείται σε συνεργασία με τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών. Οι ταξιδιώτες και επισκέπτες της έκθεσης καλούνται να μοιραστούν τις δικές τους φωτογραφίες μέσω των social media.

Το Schweinchen Dick εισάγει στην αθηναϊκή νύχτα το γερμανικό φαγητό δρόμου, προσφέροντας μια καινούργια, διαφορετική επιλογή σε όσους έχουν βαρεθεί τόσο τα ελληνικά σουβλάκια, όσο και τα χοτ ντογκ, τα μπέργκερ και τις πίτσες. Αποτελεί μικρό και φιλικό «βρόμικο» με αυθεντικά λουκάνικα Νυρεμβέργης, Βιέννης κά., και μια σειρά από ενδιαφέροντα toppings και μπίρες.

Σπάτα, Αττική

Ιάκχου 9, Γκάζι

Brasserie Omirou

Αϊ Νικόλας

Στην Brasserie Omirou μπορείτε να βρείτε gourmet πιάτα, όπως σολομό σχάρας με σπανάκι ή μαριναρισμένα παντζάρια και ψητό μανούρι. Θα τα ταιριάξετε άψογα με κάποια από τις πολλές ετικέτες κρασιού που υπάρχουν στην κάβα της, καθώς φημίζεται για την ποιότητα των κρασιών της. Οσο για τη μουσική, κινείται ανάμεσα σε γαλλικούς ρυθμούς και jazz.

Ενα fish restaurant που εγγυάται εντιμότητα στην ποιότητα και στο κόστος. Καθημερινά φέρνουν για σας φρέσκα ψάρια (το ψαροντούφεκο έχει την τιμητική του), τόσο φρέσκα που κάθε ένα από αυτά έχει ετικέτα με το «πού και πότε» ψαρεύτηκε. Ο πλούτος της θάλασσας μαζί με τα πιο αγνά υλικά «κολυμπούν» στον κατάλογο του εστιατορίου συνθέτοντας γεύσεις γεμάτες ιώδιο και αλμύρα.

Ομήρου 2, Νέα Σμύρνη

Λεωφ. Συγγρού 156, Αθήνα

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Γρήγορο και δωρεάν Καλά νέα για τους συνδρομητές της Vodafone. Μέσα από μία σειρά επενδύσεων, η εταιρεία δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους πελάτες της που συνδέονται με το διαδίκτυο να απολαύσουν την ποιότητα και την ταχύτητα του 4G δικτύου της. Ολοι οι συνδρομητές μπορούν τώρα να σερφάρουν με ασύλληπτες ταχύτητες μέσα από το smartphone, το tablet ή το laptop τους, με δωρεάν πρόσβαση μέχρι τις 31 Οκτωβρίου. To δίκτυο 4G

Για τα παιδιά προσφέρεται για πρωτοποριακές υπηρεσίες internet με ταχύτητες σύνδεσης πολλαπλάσιες των σημερινών. Οι υπηρεσίες 4G περιλαμβάνουν την αποστολή και λήψη μεγάλων αρχείων σε ελάχιστο χρόνο, καθώς και τη χρήση multimedia εφαρμογών όπως η αναπαραγωγή βίντεο υψηλής ευκρίνειας και το HD VideoConferencing.

Το Εργαστήριο Τεχνολογίας στο Παιδικό Χωριό SOS Βάρης εγκαινιάστηκε την Κυριακή 16 Ιουνίου από τη Samsung Electronics Hellas, το Κολέγιο Τέχνης & Design ΑΚΤΟ, το Ελληνικό Παιδικό Μουσείο και άλλους συνεργάτες. Ο σκοπός του Εργαστηρίου είναι να προσφέρει στα παιδιά όλες τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες σε ό,τι αφορά τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Ανακαίνιση! Οι καταναλωτές επέλεξαν πέντε δημοτικές αθλητικές εγκαταστάσεις και η P&G και η Μαρινόπουλος AE ανέλαβαν να τις ανακαινίσουν. Η ενέργεια πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος της P&G «Σ’ ευχαριστώ, Μαμά», με επίκεντρο τα παιδιά που αθλούνται και ονειρεύονται να διακριθούν. Στόχος ήταν τα παιδιά αυτά να έχουν τη δυνατότητα να αθληθούν σε χώρους με σύγχρονες προδιαγραφές. Συνολικά, 325 χιλιάδες καταναλωτές ψήφισαν ηλεκτρονικά το Αθλητικό Κέντρο που επιθυμούσαν να ανακαινιστεί. Με την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας, οι εγκαταστάσεις που επιλέχθηκαν ήταν το Παγκρήτιο Στάδιο στο Ηράκλειο Κρήτης, το Αθλητικό Κέντρο Πλάτων του Δήμου Νίκαιας-Αγ. Ι. Ρέντη, το Αθλητικό Κέντρο Πυλαίας στη Θεσσαλονίκη, το Δημοτικό Κολυμβητήριο Αλίμου και το 1ο Κλειστό Γυμναστήριο Ευκαρπίας στη Θεσσαλονίκη.

Ρατσισμός, ξενοφοβία και κρίση Μπορεί, συγκριτικά με άλλες χώρες, η Ελλάδα να διαθέτει σε μεγάλο βαθμό αναπτυγμένες άμυνες κατά του ρατσισμού, ωστόσο αυτό δεν αποδεικνύεται ότι είναι αρκετό. Ο ρατσισμός και η «λογική» του μεταλλάσσονται συνεχώς, γεγονός που επιβάλλει τη συνεχή επαγρύπνηση της κοινωνίας. Υπό αυτά τα δεδομένα, το Ιδρυμα Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης και η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς διοργανώνουν την Πέμπτη 27 και την Παρασκευή 28 Ιουνίου συνέδριο με τίτλο «Ρατσισμός, Ξενοφοβία και Κρίση», στο πλαίσιο του προγράμματος «Νέα Γενιά σε Δράση»

(αμφιθέατρο Αθήνα 9,84 στην «Τεχνόπολις»). Ενα συνέδριο για τον ρατσισμό δεν μπορεί να αποτελέσει μόνο του τη λύση. Ωστόσο είναι ένας από τους πιο ουσιώδεις και άμεσους τρόπους για να «ξεσκεπαστεί» η λογικοφάνεια της ρατσιστικής ιδεολογίας η οποία δρα με τρομερή επιτυχία και επινοητικότητα χρησιμοποιώντας αποτελεσματικά όλες τις μεθόδους του λαϊκισμού. Το συνέδριο θα προβληθεί ζωντανά στο διαδίκτυο με live streaming (www.RatsismosStinKrisi. gr) και θα δοθεί βεβαίωση παρακολούθησης. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Η Ελλάδα που έρχεται Το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Νέα Γενιά σε Δράση» του Ιδρύματος Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης και της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, συνέχισε να στηρίζει την καινοτομία, τις φρέσκιες ιδέες και την πράξη, διοργανώνοντας για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, το συνέδριο «Meet Greece V.2.0 - SKG: Συνάντησε την Ελλάδα που έρχεται» στις 13 και 14 Ιουνίου, στο Θέατρο Ολύμπιον στην Πλατεία Αριστοτέλους. Με σκοπό τη χαρτογράφηση των τάσεων, ιδεών και ρευμάτων που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, 38 ομιλητές ανέδειξαν το προσωπικό τους παράδειγμα, πώς κατάφεραν να πρωτοπορήσουν, να αναδειχθούν και να αναγάγουν τις συνθήκες της κρίσης σε εύφορο έδαφος δημιουργίας και, εν τέλει, σε επιτυχείς πρακτικές. Με τη διαδραστική προσέγγιση και το περιεχόμενο των ομιλιών, βασισμένο σε έννοιες όπως η συνεργασία, η ιδιωτική πρωτοβουλία, ο συλλογικός αντίκτυπος στις καταστάσεις γύρω μας, το κοινό που ήταν στην αίθουσα, αλλά και οι 260 συμμετέχοντες που παρακολούθησαν το συνέδριο μέσω της υπηρεσίας live streaming, απέκτησαν πρόσβαση σε εμπειρίες και πληροφορίες ανθρώπων που έχουν κάνει τις ιδέες τους, την ευαισθητοποίησή τους, το πάθος τους, πράξεις στην καθημερινότητά τους, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα επαγγελματικών και κοινωνικών δράσεων. Οι οκτώ θεματικές που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του διημέρου ήταν: α) τεχνολογικές startup επιχειρήσεις, β) επιχειρηματικότητα, γ) αγροτική ανάπτυξη και τρόφιμα, δ) collaborative environments, ε) δημιουργία και διάχυση ιδεών, στ) πρωτοβουλίες πολιτών (ΜΚΟ), ζ) καινοτομία σε αστικό και τοπικό επίπεδο και η) τέχνες και πολιτισμός μέσα στην κρίση. Με στόχο την ενεργοποίηση των νέων και όχι μόνο, για συμμετοχή στα δρώμενα της ελληνικής κοινωνίας και την ανάπτυξη νέων δράσεων σε μια προσπάθεια αντιστροφής της αρνητικής επικρατούσας κατάστασης και με το σύνθημα «Αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο να σκεφτεί και να αρπάξει μια ιδέα» ολοκληρώθηκε η διοργάνωση, αφήνοντας ένα αίσθημα παρακίνησης και αισιοδοξίας στους συμμετέχοντες.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ωρα για κόντρες Ηρθε η ώρα να αγοράσεις στον κανακάρη σου το πρώτο του ποδήλατο. Αυτό, δηλαδή, που θα του μείνει για πάντα στη μνήμη και ανατρέχοντας στο παρελθόν, όταν θα έχει γίνει μεγάλος και τρανός, θα λέει: «Τι ποδηλατάρα μου είχε πάρει ο μπαμπάς μου!» ή «Τι χρέπι ήταν αυτό που κυκλοφορούσα; Μπουχού!». Για να αποφύγεις τη δεύτερη ατάκα, μπορείς να του αγοράσεις ένα ποδήλατο Petitpierre, φτιαγμένο εξολο-

κλήρου από ανθρακονήματα. Τα δίκυκλα αυτής της σειράς είναι πολύ ελαφρύτερα από τους ανταγωνιστές τους και είναι ευκολότερα στην οδήγηση, γεγονός που θα κάνει το βλαστάρι σου νούμερο ένα στις κόντρες (τα γδαρμένα γόνατα και αγκώνες είναι μέσα στο πρόγραμμα, πάρ’ το χαμπάρι).

Μικρόπτερο Η ιαπωνική εταιρεία CCP καυχιέται πως κατασκεύασε το μικρότερο τηλεκατευθυνόμενο ελικόπτερο του κόσμου. Το Nano-Falcon έχει μήκος μόλις 6,5 εκ. και βάρος 11 γραμ. Εχει εμβέλεια 5 μέτρα και μπορεί να μείνει στον αέρα για πέντε λεπτά, προτού χρειαστεί επαναφόρτιση. Απλά κοίτα να μην το κάνεις δώρο σε κάποιο πολύ μικρό παιδί, γιατί σίγουρα θα το καταπιεί.

www.mores-design.com ccp-jp.com

Βρεγμένο είδωλο

Κοινωνικό ποτήρι

Φουτουριστικό κράνος

Ο τυφώνας Σάντι προκάλεσε πέρυσι μεγάλα προβλήματα και απώλειες στη Νέα Υόρκη. Κάποιοι κάτοικοι το ξέχασαν ήδη. Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να το ξεχάσουν. Και κάποιοι δεν θέλουν να το αφήσουν να ξεχαστεί. Στην τελευταία κατηγορία ανήκει και ο Joe Doucet, ο οποίος δημιούργησε τον καθρέφτη Fathom με σκοπό να διατηρήσει τη μνήμη των καταστροφών που προκάλεσε ο Σάντι. Ο καθρέφτης χωρίζεται σε δύο μισά: ένα που δείχνει κανονικά το μισό σου είδωλο και ένα που δείχνει το άλλο σου μισό σαν να ήταν βυθισμένο στο νερό. Ακόμη πιο ρεαλιστικό θα ήταν, βέβαια, αν ο καθρέφτης σε έδειχνε πανικόβλητο να παλεύεις με τα νερά, καθώς δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάποιον να ποζάρει κορδωμένος σε ένα κάτοπτρο εάν ήταν πλημμυρισμένος μέχρι τον λαιμό.

Τα smartphones έχουν εισβάλει στη ζωή μας και έχουν δημιουργήσει ενοχλητικές συνήθειες. Πάνε οι εποχές που έβγαινες να πιεις μια μπίρα (ή περισσότερες) και άρχιζες συζητήσεις με τους φίλους σου που διαρκούσαν ώρες. Τώρα, με το που πας να ξεκινήσεις μια συζήτηση, βλέπεις τον έναν φίλο σου να παίρνει το κινητό στο χέρι και να λέει: «Μισό λεπτό να κάνω check-in στο Facebook». Μετά αρχίζεις και πάλι να μιλάς, μέχρι ένας άλλος φίλος σου να πει: «Μισό λεπτό, να με κάνω tag στο check-in, θέλεις να σε κάνω και εσένα;» Και κάπως έτσι, χάνεται ο ειρμός σου. Τη λύση δίνει το Offline glass, ένα ποτήρι μπίρας που εμφανίστηκε σε ένα βραζιλιάνικο μπαρ. Η βάση του είναι προσαρμοσμένη έτσι που το ποτήρι σταθεροποιείται μόνο εάν διατηρείς από κάτω του το κινητό σου. Εάν θέλεις να χρησιμοποιήσεις το κινητό σου, θα πρέπει να κρατάς με το άλλο χέρι το ποτήρι, γιατί διαφορετικά θα πέσει.

Το κακό με τα γυαλιά της Google είναι ότι δεν ενδείκνυνται για μοτοσικλετιστές. Οχι επειδή αποσπούν την προσοχή, αλλά γιατί είναι δύσκολο να τα σφηνώσεις μέσα στο κράνος. Και άμα γίνει καμία στραβή και σπάσουν, μαύρο δάκρυ θα ρίξεις για το ενάμισι χιλιάρικο που έσκασες για να τα αποκτήσεις. Ας ψάξουμε, λοιπόν, εναλλακτική λύση... Ή αφήστε καλύτερα, βρήκα εγώ μία. Η ρωσική start-up εταιρεία LiveMap φιλοδοξεί να κατασκευάσει ένα κράνος με δυνατότητες επαυξημένης πραγματικότητας. Πληροφορίες, όπως χάρτες, θα απεικονίζονται πάνω στη ζελατίνα του κράνους. Η φωτεινότητα της εικόνας θα ρυθμίζεται ανάλογα με την ένταση του φωτός στο περιβάλλον - και αυτό χάρη σε έναν αισθητήρα φωτός. Θα υπάρχει, επίσης, ένα ακουστικό που θα συνδέεται ασύρματα με το κινητό τηλέφωνο του οδηγού, ενώ προβλέπεται και η δυνατότητα φωνητικών εντολών χάρη στο ενσωματωμένο μικρόφωνο. Το κράνος θα είναι λίγο μεγαλύτερο σε μέγεθος από ό,τι τα κανονικά, όμως το υλικό κατασκευής του (ανθρακονήματα) εξασφαλίζει ότι δεν θα είναι ιδιαίτερα βαρύ.

joedoucet.com

www.barsalvejorge.com.br

www.indiegogo.com

Training Ground

21-27.06.2013

Ψτούρα-Καπνός... Το αγαπάω αυτό το παιχνιδί! Το πιο σημαντικό γεγονός στον έκτο τελικό του NBA; Εβγαλε ο LeBron την μπαντάνα! Και αφού την έβγαλε και δεν ντράπηκε να δείξει την επερχόμενη φαλάκρα (ακόμη δεν έχει κλείσει τα 30 ο δόλιος...), έπαιξε ένα τρελό τέταρτο 12λεπτο και ήταν βασικός πυλώνας στη νίκη του Miami εναντίον του San Antonio. Καμιά φορά παίζουν και τα μαγικά τον ρόλο τους. Αν όχι στην τροχιά της μπάλας, στην ψυχολογία του παίκτη σίγουρα. Το χρειαζότανε ο LeBron, γιατί στα τρία πρώτα 12λεπτα είχε πάλι ρίξει τον υπνάκο του. Και αυτός και ο Wade, που αναρωτιούνται πλέον όλοι αν επιλέγει παιχνίδια. Κάτι σαν τους παίκτες του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού ένα πράγμα, που είναι ικανοί να κερδίσουν πλείστους όσους αντιπάλους στην Ευρώπη και να χάσουν από τα δεύτερα του Λεβαδειακού στην Ελλάδα. Αν θέλουν τα δεύτερα του Λεβαδειακού να τους κερδίσουν. Αλλά είχαμε μείνει στο μπάσκετ. Στο ΝΒΑ, που είχε χρόνια να δει τόσο συναρπαστικούς τελικούς. Το ευχαριστιέται τώρα, υπερηφανευόμενο ότι το σύστημα δουλεύει ρολόι. Καινούργιες καραβιές θαυμαστών και πιστών έρχονται από κάθε γωνιά του κόσμου να προστεθούν στα πλήθη των ήδη υπαρχόντων. Και αν χρειάστηκαν μια δυο ματσακονιές του όχι και τόσο συμπαθούς διαιτητή

Joe Crawford για να επιτευχθεί ο έβδομος τελικός, τι να κάνουμε, το μοναστήρι να είναι καλά. Από εκεί και πέρα, φάνηκε πόσο μεγάλη σημασία έχει η ορθή διαχείριση της φυσικής κατάστασης. Οι τόσο, μα τόσο κουρασμένοι παίκτες των San Antonio Spurs χάσανε κρίσιμες βολές τα τελευταία δευτερόλεπτα του έκτου παιχνιδιού, ενώ ο Ray Allen ήταν φρέσκος και έτοιμος για να κάνει δυο βηματάκια πίσω (δύο, όχι ένα...) και να πετύχει το καθοριστικό τρίποντο που έστειλε το παιχνίδι στην παράταση. Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν είναι γνωστό το αποτέλεσμα του έβδομου αγώνα, έχω ωστόσο την εντύπωση ότι πρέπει σε μεγάλο βαθμό να κρίθηκε και από τη φυσική κατάσταση, την κούραση, το κλατάρισμα των αντιπάλων. Σαν τη σειρά Μπαρτσελόνα-Παναθηναϊκού ένα πράγμα. Αν ο ΠΑΟ είχε ψωνίσει δυο μήνες νωρίτερα αυτόν τον όχι μεγάλο παίκτη αλλά πρότυπο σοβαρότητας Ραμέλ Κάρι, δεν θα έμεναν από βενζίνη ο Ούκιτς και ο Διαμαντίδης. Και θα είχαμε ελληνικό τελικό στο Λονδίνο. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, όμως, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Χρήστος Ξανθάκης

...Παναιτωλικός! «Κιο, ο Παναγιωτόπουλος θα ’χει τρελαθεί ζψτούρα», μου είπε ένας Αγρινιώτης φίλος το βράδυ της Τετάρτης και λογικά δεν θα έπεσε και πολύ έξω. Για όσους δεν ξέρουν, ο Παναγιωτόπουλος είναι ένας από τους πολλούς ιδιοκτήτες «ψτουράδικων» στο Αγρίνιο. Ο λόγος για τον οποίο ο συγκεκριμένος κύριος θα έχει τρελαθεί στην «ψτούρα» είναι φυσικά η άνοδος του Παναιτωλικού στη Super League. Εξάλλου, η σύνδεση ψησίματος και ομαδικής χαράς στο Αγρίνιο είναι τόσo έντονη, που την Πέμπτη λογικά ολόκληρη η πόλη θα μύριζε ψητό αρνί. Και γιατί όχι; Για μια πόλη που ζει και αναπνέει για τον Παναιτωλικό, αυτή η άνοδος δεν είναι μόνο μια δικαίωση του καθαρού ποδοσφαίρου -όπως δίκαια λένε πολλοί-, αλλά η δικαίωση της ίδιας της ξεχασμένης δυτικής ελληνικής επαρχίας που ψάχνει τρόπο να χωρέσει στην υπόλοιπη Ελλάδα. Είναι η δικαίωση του μέσου Αγρινιώτη φιλάθλου, που δεν είναι ούτε ΟΣΦΠ, ούτε ΠΑΟ, ούτε ΑΕΚ. Είναι η δικαίωση του μαθητή που γράφει στην τσάντα του με διορθωτικό «ΠΑΝΑΙ ΟΛΕ». Τέλος, είναι η δικαίωση των παικτών και της διοίκησης που επέμειναν και δεν τα παράτησαν όταν τα πράγματα στράβωσαν. Και για όσους σκέφτονται πως του χρόνου θα ξαναπέσουμε, ας θυμηθούν το σύνθημα «Είμαστε από εκεί που τρώνε το αυτί». Για κοπιάστε, καμάρια μ’... Αλέξανδρος Χαντζής

Στιγμιότυπα Πόλης

Οπου φύγει-φύγει «Βρίσκεις να παρκάρεις στα Πατήσια!» Αυτό μου το ’πε η φίλη μου η Σοφία που μένει χρόνια τώρα στην Κολιάτσου και πάντοτε βλαστήμαγε γιατί αναγκαζόταν να πληρώνει πάρκινγκ. «Πώς κι έτσι;» τη ρώτησα. «Εχουν φύγει όλοι», μου απάντησε. «Για διακοπές;» την ξαναρώτησα. «Είσαι βλάκας», μου εδήλωσε κατάμουτρα. Και συνέχισε: «Βρε παιδάκι μου, από τότε που ξεκίνησε η κρίση έχουμε μια διαρροή κατοίκων. Μεταναστών δηλαδή, που τα μαζέψανε και φύγανε. Κι επειδή εδώ στη γειτονιά μένανε πρώτης γενιάς μετανάστες, αυτοί δηλαδή που είχανε έρθει εκεί γύρω στο ’90, είχανε φτιαχτεί οι άνθρωποι, είχανε σπίτι και αυτοκίνητο. Ε, τώρα που φύγανε, το πήραν μαζί τους το αυτοκίνητο και είναι άδειοι οι δρόμοι. Και βρίσκεις να παρκάρεις στα Πατήσια!» Υποθέτω ότι μου το ’πε δυο φορές για να γιορτάσει τον θρίαμβό της. Κι εγώ το έψαξα λίγο το θέμα για να δω τις αλλαγές στο φάσμα των μεταναστών. Πρώτη διαπίστωση; Είχε δίκιο η Σοφία, η κρίση έδιωξε ουκ ολίγους μετανάστες πρώτης γενιάς. Αλβανούς κυρίως και Πολωνούς, που πήραν των ομματιών τους και μετανάστευσαν για δεύτερη φορά. Οι Αλβανοί για την ακρίβεια επέστρεψαν στην πατρίδα τους, όχι μόνο γιατί εδώ την πατήσαμε, αλλά και γιατί η πατρίδα τους παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη οικονομική ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη

βασισμένη στον οικοδομικό τομέα βεβαίως βεβαίως (ρε, είμαστε ούνα φάτσα ούνα ράτσα σας λέω!), που δεν είναι διόλου σίγουρο ότι θα έχει κατάληξη αντίθετη από την ελληνική. Οσο κρατάει, όμως, τρώει πολύς κόσμος γλυκό ψωμί. Μια και μιλάω για οικοδομή, να σημειώσω ότι αυτή τους έφτιαξε τους Πολωνούς κι αυτή τους έδιωξε εν τέλει. Εκεί στην αρχή της δεκαετίας του ’90 είχαν έρθει στην Ελλάδα για αγροτικές εργασίες και είχαν υποστεί τα πάνδεινα από διάφορους καλούς κυρίους «κάτω απ’ τ’ αυλάκι». «Αυτά που βλέπεις στη Μανωλάδα είναι τίποτα, μιλάμε για καταστάσεις πέραν του εξωφρενικού», επιμένει ένας φίλος που διατηρεί σχέσεις με την κοινότητα και αναρωτιέμαι αν πρέπει να τον πιστέψω. Τέλος πάντων, οι Πολωνοί στράφηκαν στην οικοδομή, πήραν ανάσα, βγάλανε λεφτά, κονομήσανε από τη φούσκα των ακινήτων κι ύστερα κάτσανε στην κέντα. Τώρα οι νεότεροι έχουν φύγει για άλλες πολιτείες και έχουν απομείνει κυρίως ηλικιωμένοι που δεν βρίσκουν εύκολα διέξοδο αλλού. Μειούμενος βαίνει και ο αριθμός των Ρουμάνων και των Βουλγάρων. Είχαν πάρει τη θέση των Πολωνών σε αρκετές αγροτικές εργασίες, αλλά με το που γίνανε

πολίτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης απαίτησαν οι δόλιοι δικαιώματα και ασφάλιση. Να μη σας πω τι εισέπραξαν και αν κατάφεραν να τα βάλουν με τους ανάλγητους εργοδότες. Πάνε κι αυτοί, όπου τους βγάλει ο δρόμος. Οπότε αδειάζουν τα σπίτια, φεύγουν και τα οχήματα, βρίσκει η Σοφία να παρκάρει. Αλλά έχασε το παρεάκι της από τα μαγαζάκια της γειτονιάς, τον κόσμο που τον είχε μάθει χρόνια τώρα, τις φάτσες που τις ήξερε. Και καθόλου δεν της αρέσει... ΥΓ 1: Για μία και μοναδική μειονότητα δεν έχει μάθει κανένας ως τώρα τα σούρτα φέρτα της. Για όλους τους άλλους κάτι ξέρουμε, για τους Κινέζους τίποτε απολύτως. Καμία επαφή, καμία ανάμιξη, κανένα πάρε δώσε. Λες και ζουν και εργάζονται σε ένα παράλληλο σύμπαν. Πώς το βλέπετε, καλό ή κακό; ΥΓ 2: Κι άλλο ερώτημα έχω! Οι Κινέζοι πού ακριβώς κουρεύονται; Γιατί, ρε παιδί μου, οι Πακιστανοί, οι Ινδοί, οι Νιγηριανοί, οι Μπαγκλαντεσιανοί έχουν δικά τους κουρεία, τα βλέπουμε και τα ξέρουμε όλοι. Κινέζικο κουρείο έχετε δει ποτέ; Και μη μου πείτε ότι οι Πακιστανοί έχουν υψηλότερη αγοραστική δύναμη... Χρήστος Ξανθάκης