Metropolis Free Press 26.11.10

tÀm¸©r À½ ¸ ½± À À· r ¸ ATHENS PHOTO FESTIVAL

lÀn¸ ± ¸À i ±­ À À À À ® À À ¸ ±­ Í Í Í

',!-À°»lsÀi²lsi À si¹ Àu·iªvj¹

»¸À© ³½½¸ ¸À À or

tÀ­ r­ À Àj

NOTEBOOK

Í

à z t ¸ À À,OWÀ"UDGETÀ ¸ ¸À À5NDERGROUND

xx Í

4 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

Ä Ä

'Ä¥²« s£ §§¢°Ä¬­¢§Ä{® §

Ä

c ¢°Ä ¨« °

9

­£Ä© « © §¯Ä © Äi Ä© ¦¢

Ä

Ĭ£¯© Ä­ ¦ ¯¬

Ä

Û9;=:GGC ,£i «²¬ Ä{²¡

Ä

Ä{§­³ ¦ § Ä¥ £Ä¨Ät ¦ £Äv i

Ä

Äs£ª­ Ä¥ £Ä¨Ä ³ i£

14

¨ÄL=JHFGFÄi ­ Ä­¨²Ä¯ ¦ i¨²

16

x i IJ© ¡ £¨

ÄÄ

s¨ ¬­¨Äi¨² Ä¥ © ¦¨Äi¨²

ÄÄ

21

INDEX

Äs} {Ä x « ¦¦¢¦ Ä­¢°Äx © ¡¨²

Ä

©¨£¨£Ä ©¦ į«£i ³¨²§

23

ÜD9EÄAFÄÖL@=FK

Ä

,GÄi §¨Ä­¢°Ä³¯ °Ä­¢°Ä­ ¤ £¨§

Ä

y §Ä ¡ £°Ä¬­¨§Ä©¢¡ £i Ä¡£ Ä­¢§Äx¦ ¥

33

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

» ®À ¸ r ¸ Δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα με όλα αυτά τα καινούργια τεχνολογικά κόλπα που μετατρέπουν τα τηλέφωνα σε υπερσυσκευές, χρησιμοποιώ άλλωστε ένα απλούστατο κινητό. Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσω ότι μου τράβηξε την προσοχή αυτή η εφαρμογή που ονομάζεται terpnon (λεπτομέρειες στη σελίδα 14, όπου θα βρείτε μια κουβέντα με τους δημιουργούς της), η οποία, με δυο λόγια, σου προτείνει μέρη για να διασκεδάσεις στην περιοχή όπου βρίσκεσαι ανά πάσα στιγμή. Δεν με εντυπωσίασε τόσο πολύ, ούτε για τη χρησιμότητά της ούτε για τη δυσκολία της εφαρμογής της. Με εντυπωσίασε κυρίως για την επικαιρότητά της. Ο σύγχρονος άνθρωπος, που αντιμετωπίζει το Google ως μέλος της Αγίας Τριάδας, δεν επιτρέπει ούτε στον εαυτό του να ξέρει καλύτερα από το ίντερνετ πού και τι θέλει να φάει ή να πιει. Αυτό που λέω δεν ανήκει στο είδος της ηλικιωμένης ατάκας «Τι άλλο θα σκεφτούν επιτέλους;» ούτε στο «Εμείς κάποτε πώς βρισκόμασταν χωρίς κινητά;». Ανήκει σε μια γενικευμένη απορία (και όχι απαραίτητα προβληματισμό) σχετικά με το αν ο άνθρωπος μπορεί να λειτουργήσει χωρίς το ίντερνετ, χωρίς το κινητό του, το μέιλ του, το Facebook και το Twitter του ή το εκάστοτε μαγικό προγραμματάκι που θα του προτείνει πού να διασκεδάσει. Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι συσκευές μας είναι πιο ισχυρές από την απουσία τους. Ακόμα και σε μία δραστηριότητα κατ’ εξοχήν μη ηλεκτρονική, όπως αυτή του διαβάσματος, οι συνεργάτες μας σε αυτό το τεύχος τυχαία διάλεξαν να αναφερθούν σε audiobooks και ebooks. Για να πω την αλήθεια, νιώθω ότι ακόμα βρισκόμαστε στο μεταίχμιο, βαδίζοντας προς κάποια φουτουριστική επαλήθευση, στα όρια κάποιας δεύτερης τεχνολογικής επανάστασης. Σε κάτι που συμβαίνει τώρα. Υστερα από κάποια χρόνια θα λέμε ότι προλάβαμε το απλό χαρτί, τους υπολογιστές χωρίς windows, τις δισκέτες, το dial up, ότι κάποτε ενθουσιαστήκαμε με το ασύρματο τηλέφωνο, ότι το πρώτο μας κινητό ήταν πιο βαρύ από ένα netbook. Θα τα λέμε όλα αυτά (ή θα τα chatάρουμε) μάλλον γελώντας, άλλοι ίσως να τα νοσταλγούν κιόλας, έχοντας όμως όλοι τη βεβαιότητα ότι αυτή η εποχή ξεκίνησε από τη γενιά μας, ότι εξελίχτηκε παράλληλα με εμάς, ότι μας διαμόρφωσε, αλλά και ότι, ως ένα βαθμό, την διαμορφώσαμε και εμείς ως πρόθυμοι και ενθουσιώδεις καταναλωτές. i À¼ ½ r a.dimoulas@metropolisnews.gr

&',Ú×''# Ä ­£Ä¥£§ ­ £Ä¬­¢§ © ¦¢Äi °Ä­¢§Ä ¨i Ä©¨²Ä «± ­ £

v v Í v ~ ÍÍÍ

Ä

Ä©²« ­ °Ä­¢°Äi© ¦ °

metropolis@metropolisnews.gr

Ä

¨°Ä £ª§ °Ä¥ £Ä­ Ä¡¥ ­³ ­Ä­¨²

Ä

x«¨­ ¬ £°Ä¡ §¨²°Ä®¢¦²¥¨

Ä

­£Ä©¨²§Ä­ Ä ¬­«

46 Ä

EDITO

4

{ y{Äx vv{ Ä{vv{Ä }v} y{Äv s{ Ä ¨Ä¢i «¨¦ ¡£ Äi¨²

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φαληρέως 2 Τ.Κ. 185 47 - Ν. Φάληρο Σύνταξη - Διαφήμιση: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Νικήτας Καραγιάννης, Λάμπρος Αραπάκος, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Σοφία Ζήττα, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέκος Λιδωρίκης, Εμμανουήλ Παπαϊωάννου, Σταύρος Πετρόπουλος, Γιολάντα Περρή, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη l Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου l Εμπορικός Διευθυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη l Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος, ΑΠΕΜΠΕ, Actionimages, AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

|

6 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

tÀmuª˹µ¹issl°À°»lsÀi²lsi Παρασκευή 19.11: μία συνηθισμένη ημέρα. Καφές με τον Γ. Μπουτάρη: όχι ένας συνηθισμένος καφές. Σίγουρα, δεν ήμασταν στη λεωφόρο Νίκης πλάι στο Θερμαϊκό, αλλά και η στοά Σπύρου Μήλιου αποδείχθηκε αρκετά φιλόξενη για τον καφέ μας. Ο κυρ-Γιάννης έφτασε μόνος, χωρίς προσωπική ασφάλεια και παρήγγειλε ένα σκέτο καφέ φίλτρου. Τατουάζ με δράκο στο χέρι, σκουλαρίκι στο αυτί και πολύχρωμες τιράντες. Ξέρω, δεν φτάνουν αυτά, αλλά μου έδωσαν ένα σαφές δείγμα για ποιο λόγο η νέα γενιά «γουστάρει δήμαρχο Μπουτάρη». Ο Γ. Μπουτάρης θα μπορούσε να είναι κάλλιστα δήμαρχος αυτής της πόλης. Δεν σταμάτησε να δέχεται ευχές και συγχαρητήρια, ενώ πολλοί συμπολίτες μας τον προέτρεψαν να κατέβει στην Αθήνα. Η αλήθεια είναι πως εδώ στην Αθήνα έχουμε ανάγκη από τέτοιους ερασιτέχνες πολιτικούς. Γιατί αυτό είναι ο κυρ-Γιάννης: εραστής της τέχνης που υπηρετεί μία ιδέα, πώς να κάνει τη Θεσσαλονίκη μία ανθρώπινη πόλη.

«Δεν είχα ποτέ βλέψεις να κάνω κάτι άλλο παρά να ασχοληθώ με τη μεγάλη γειτονιά της Θεσσαλονίκης. Να κάνουμε όλοι μαζί δέκα πράγματα που θα βελτιώσουν την εικόνα της πόλης. Θα την καταστήσουν μητρόπολη των Βαλκανίων, κέντρο ανάπτυξης και επίκεντρο εξελίξεων. Με έξυπνες ιδέες, ώστε να φέρουμε τουρίστες και επενδύσεις στη Θεσσαλονίκη». Σε κάθε περίπτωση, ο Γ. Μπουτάρης έχει αποδείξει πως επιμένει σε ό,τι πιστεύει. Και δουλεύει αρκετά, για να το κατακτήσει. «Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε ρήξεις. Και το εννοώ. Ακόμα και προεκλογικά, αναλάβαμε το κόστος να πούμε πράγματα με το όνομά τους. Και ενοχλήσαμε. Ξέρετε, για εμάς η υπέρβαση δεν είναι μία προσχηματική υπόθεση. Είναι η καθημερινότητά μας. Και πρέπει να ξεκινήσουμε από το ‘α’». Από το «α», λοιπόν. Σαν τον κυρ-Γιάννη. Αντισυμβατικός, αιρετικός… αστός. Φύγαμε παρέα προς το μετρό του Συντάγματος. O τελευταίος των… αστών είναι ίσως η έσχατη ευκαιρία της νύφης του Θερμαϊκού να βάλει τα καλά της. Και όσο πάει, ωριμάζει. Σαν το παλιό καλό κρασί… που δεν πίνει! ²r À» ¸ ¸ ¬

¨~ ´}¹¼¶²k¨ MONOPOLY Φανταστείτε μία τάξη Λυκείου με μια τεράστια Monopoly και όλους τους μαθητές τριγύρω. Φανταστείτε τώρα αυτό το επιτραπέζιο παιχνίδι να αποτελεί το μάθημα «νεανικής επιχειρηματικότητας» στα Λύκεια όλης της χώρας. Θα ήταν ίσως η καλύτερη επένδυση για τη δημιουργία επιχειρηματικής κουλτούρας και μια ουσιαστική παρέμβαση για την προώθηση της επιχειρηματικής συνείδησης. Ιδιαίτερα σε μία περίοδο κορεσμού των «μοδάτων επαγγελμάτων», αλλά γενικότερης… δυσκολίας στην εύρεση εργασίας, η αποποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας είναι μια κάποια λύση. Εάν θεωρήσουμε πως ανήκομεν λίγο στα Βαλκάνια και λίγο στη Μεσόγειο, θα μπορούσαμε να πούμε πως ως Βαλκάνιοι έχουμε να «πουλάμε καλά τον εαυτό» μας, και ως Μεσόγειοι απλά να πουλάμε. Να κάνουμε εμπόριο. Ας το επιχειρήσουμε. . °

7 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

nlvistµªio¹miÀ »tÀniª»¹t

7%,#/-%À )2%,!.$À «Θα βγω στο Σύνταγμα με ένα πανό ‘Welcome Ireland’», έγραψε (στο περίπου) στο Twitter ο Duke_zappa, όταν ανακοινώθηκε η οικονομική ενίσχυση της Ιρλανδίας από ΔΝΤ και ΕΕ. 85 δισ. ευρώ θα λάβει η χώρα, για να σώσει το τραπεζικό της σύστημα και να ισορροπήσει τα δημοσιονομικά της. Ο Πρωθυπουργός Μπράιαν Κόουεν δέχτηκε πιέσεις για πρόωρες εκλογές, αλλά αντιστάθηκε σθεναρά, δηλώνοντας πως προηγείται η ψήφιση του προϋπολογισμού. Τα εκεί media τα «έχωσαν»: «Ο Μπράιαν Κόουεν είναι τυφλός, γαντζώνεται στην εξουσία για το ‘εθνικό συμφέρον’». Ή με πιο βρετανικό στιλ: «Τα ποντίκια εγκαταλείπουν το πλοίο». Ο άλλοτε κόκκινος Ντάνι και σήμερα πράσινος Κον Μπεντίτ χαρακτήρισε την Ιρλανδία ως παράδειγμα άκρατου νεοφιλελευθερισμού που οδήγησε στην αποτυχία. Μίλησε για ένα πρόβλημα περίπλοκο: «Αυτό που αντικειμενικά συμβαίνει, είναι ότι σώζουμε τράπεζες που έπαιξαν στο καζίνο και έχασαν. Οταν, όμως, πηγαίνει κάποιος στο καζίνο και χάνει, λέει: ‘δυστυχώς, έχασα τα λεφτά μου, έτσι είναι η ζωή’». Ο Ντέιβιντ Σμιθ στο βιβλίο του «Το Κεφάλαιο του Μαρξ για αρχάριους» διηγείται μια παλιά ιστορία. Στη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1930, οι βιομηχανίες γουρουνιών και γάλακτος παρουσίασαν ένα πλεόνασμα, που προκάλεσε πτώση των τιμών τους. Σκότωσαν και έθαψαν τα γουρούνια και έχυσαν το γάλα, για να περισώσουν τα κέρδη τους. Στα παλιά τους τα παπούτσια αν την ίδια στιγμή πολλοί άνθρωποι λιμοκτονούσαν. Για να διατηρήσουν τα κέρδη σε υψηλά επίπεδα, μείωσαν την προσφερόμενη ποσότητα. Το μυαλό μου θεώρησε όλες τις παραπάνω πληροφορίες απολύτως συναφείς και τις τοποθέτησε στο ίδιο «κουτάκι». Κάνει τα δικά του. v ® Àv¸ ®

Μηχανογραφικά δελτία πριν ή μετά τη διενέργεια των πανελλαδικών εξετάσεων; Σε αυτό το ερώτημα αποσκοπεί να απαντήσει το υπουργείο παιδείας, θέτοντάς το για δημόσια διαβούλευση Προς τους μαθητές και τις οικογένειές τους. Το υπάρχον καθεστώς, βάσει του οποίου οι μαθητές δηλώνουν τις σχολές προτίμησής τους μετά τις εξετάσεις, βρίσκεται στο στόχαστρο του υπουργείου. Το τελευταίο θεωρεί ότι δεν παρέχει επαρκές χρονικό περιθώριο στους μαθητές, προκειμένου να διαβουλευτούν με οικείους και με ειδικούς, για να λάβουν μια περισσότερο ώριμη απόφαση για το μέλλον τους. Η αντιπρόταση αφορά στην κατάθεση των μηχανογραφικών δελτίων το μήνα Μάρτιο. Πριν από τις εξετάσεις δηλαδή και χωρίς οι υποψήφιοι να γνωρίζουν τους βαθμούς, έτσι ώστε να έχουν μπροστά τους διάστημα ενός περίπου μήνα, για να αποφασίσουν σχετικά. Σύμφωνα με τα σχόλια που έχουν κατατεθεί μέχρι στιγμής στην ιστοσελίδα του υπουργείου ωστόσο, φαίνεται πως η πλειονότητα των μαθητών και των γονέων στέκεται απέναντι στην πρόταση του υπουργείου. Θεωρούν πως μια τέτοια επιλογή θα προσθέσει ακόμα περισσότερο άγχος στους μαθητές σε μία περίοδο κατά την οποία αυτοί θα είναι ήδη επιφορτισμένοι με τη μελέτη για τις εξετάσεις. Ταυτόχρονα, η πλειοψηφία των συμμετεχόντων συμπαρατάσσεται με το ισχύον σύστημα, πιστεύοντας ότι οι επιλογές των σχολών υπό το σημερινό καθεστώς είναι περισσότερο στοχευμένες. s ª

njÀ»lsÀ·´i»lÀ °»tsÀ»t¹vt Ενα δαχτυλίδι της φωτιάς έχει (ξανα)τυλίξει την ευρωζώνη, καθώς επέστρεψαν δριμύτεροι οι φόβοι για την τύχη της περιφέρειας του ευρώ, και -μέσω αυτών- και η ανησυχία για το μέλλον ολόκληρου του εγχειρήματος. Η Ιρλανδία «παραδόθηκε» υπό το βάρος του δυσβάστακτου δημοσιονομικού της ελλείμματος, ενώ η προσοχή πλέον στρέφεται στους άλλους «αδύναμους» κρίκους, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Την ίδια στιγμή, η Γερμανία -η οποία δέχεται (δικαιολογημένα) ομαδικά πυρά εξαιτίας της γενικής στάσης της απέναντι στην κρίση- αναγνωρίζει το μέγεθος του προβλήματος, καθώς η Καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ χαρακτήρισε «εξαιρετικά σοβαρή» την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Μέσα σε αυτόν τον κουρνιαχτό, το ευρώ σημείωσε νέα πτώση έναντι του δολαρίου (κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό για την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών προϊόντων -το αντίθετο, μάλιστα), ενώ εντύπωση προκάλεσε και η δήλωση του προέδρου της μικροσκοπικής Ισλανδίας ότι τα πλεονεκτήματα της υιοθέτησης του ευρώ από τη χώρα του είναι «λιγότερο σαφή» από όσο πέρυσι. v »

| |

8 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

ÖÍ ©ÏÔÕËÉ j Αν παρακολουθήσει κανείς αποσπάσματα από τις ειδήσεις της βορειοκορεατικής τηλεόρασης, μπορεί να διαπιστώσει τις διαφορές μεταξύ των τηλεοπτικών προγραμμάτων σε ένα δημοκρατικό καθεστώς και αυτών σε ένα αυταρχικό: στη δημοκρατία ουρλιάζουν πολλά άτομα μαζί (ας είναι καλά τα παράθυρα), στη δικτατορία ουρλιάζει ο παρουσιαστής μόνος του. Κάπως έτσι, την περασμένη Τρίτη, η παρουσιάστρια των ειδήσεων στη Βόρεια Κορέα ανακοίνωσε υπερήφανη μπροστά στο γυαλί την ισχυρή αντίδραση της χώρας της στην πρόκληση που δέχτηκε από τη Νότια Κορέα. Τι είχε γίνει; Η Νότια Κορέα εκτελούσε στρατιωτικές ασκήσεις κοντά στο βόρειο γείτονά της, με κάποιες οβίδες να προσγειώνονται στα βορειοκορεατικά χωρικά ύδατα. Η Βόρεια Κορέα απάντησε βομβαρδίζοντας το νησί Γεονπιεόνγκ, με αποτέλεσμα το θάνατο δύο στρατιωτών και δύο πολιτών. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι, καθώς στην περιοχή έχουν σπεύσει και αμερικανικές δυνάμεις, ενώ ερωτηματικά προκαλεί η στάση της

Κίνας, στενού συμμάχου του Πεκίνου. Αρκετοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η αντίδραση της Πιονγιάνγκ συνδέεται με τη διαδικασία διαδοχής του καθεστώτος. Ο δικτάτορας Κιμ Γιονγκ Ιλ παρουσίασε φέτος τον στρουμπουλό γιο του, Κιμ Γιονγκ Ουν, ως διάδοχό του και πι-

θανώς να θέλει να συσπειρώσει τους εξαθλιωμένους υπηκόους του γύρω από το καθεστώς σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο. Αν ισχύει όντως αυτή η ανάλυση, τότε υπάρχουν περιθώρια αισιοδοξίας, αφού το πιθανότερο είναι τελικά το θερμό επεισόδιο να μην εξελιχθεί σε μία «καυτή» σύρραξη, καθώς η επίδειξη πυγμής από

t¹À̂ ̃À¼jsÀjµ¹sisÀ̂ ̃

j»t¹ni°»j¹»jÀµ¹iÀ·jª¹°°t»jªlÀkj°»l

Τελικά, η ιστορία των 29 Νεοζηλανδών ανθρακωρύχων δεν είχε την ίδια, ευτυχή κατάληξη με αυτήν των 33 Χιλιανών μεταλλωρύχων, περίπου ένα μήνα πριν. Η πρώτη έκρηξη, η οποία σημειώθηκε την προηγούμενη Παρασκευή, εγκλώβισε τους «29» στο ορυχείο στο οποίο εργάζονταν, όμως υπήρχαν αρκετές ελπίδες για τη διάσωσή τους. Ωστόσο, μία δεύτερη έκρηξη που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη εξάλειψε όλες τις πιθανότητες να βρεθούν ζωντανοί. Χθες, κηρύχθηκε ημέρα πένθους στη χώρα, με την κυβέρνηση να διατάσσει έρευνα για τις αιτίες του τραγικού γεγονότος, καθώς και για το εάν θα μπορούσε να αποτραπεί.

Ολα (ή τα περισσότερα, τουλάχιστον) είναι έτοιμα για τη Διάσκεψη για την Κλιματική Αλλαγή που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στο Κανκούν του Μεξικού, μεταξύ 29 Νοεμβρίου και 10 Δεκεμβρίου και πολλοί ενδιαφερόμενοι παράγοντες (ΜΚΟ, δημόσιοι αξιωματούχοι και απλοί πολίτες), έχοντας ήδη απογοητευτεί από την περυσινή αποτυχία της Κοπεγχάγης, κρατούν πλέον «μικρό καλάθι». Το κλίμα έχει επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο, έπειτα από τη δημοσίευση μίας έρευνας του Προγράμματος του ΟΗΕ για το Περιβάλλον την περασμένη Τρίτη, σύμφωνα με την οποία ακόμη και αν τηρηθούν οι δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν από τα κράτη στη σύνοδο της Κοπεγχάγης, θα επιτευχθεί μόλις το 60% της

απαιτούμενης μείωσης των εκπομπών άνθρακα, ώστε να καλυφθεί ο στόχος του περιορισμού της ανόδου της παγκόσμιας θερμοκρασίας κατά μόλις 2ο C. Αυτή η διαπίστωση ανεβάζει εκ των πραγμάτων τον πήχη για τη σύνοδο του Καν-

τη Βόρεια Κορέα ολοκληρώθηκε ήδη με επιτυχία. X.T. ΥΓ: Κάποιος ας ενημερώσει την κ. Πέιλιν ότι η σύμμαχος των ΗΠΑ είναι η Νότια Κορέα, όχι η Βόρεια. Αλλιώς, ας την αφήσουν να ακολουθήσει επάξια τα χνάρια του Τζορτζ Μπους.

κούν, την ίδια στιγμή, όμως, που οι κυβερνήσεις δεν εμφανίζονται ιδιαίτερα πρόθυμες να επωμιστούν το κόστος δραστικότερων πρωτοβουλιών. Ετοιμαστείτε να διατηρήσετε τα χειμωνιάτικα ρούχα σας επ’ αόριστον στην ντουλάπα.

9 ::: 0(75232/,61(:6 *5

Οι αυριανές εκλογές της Καταλονίας, η επίσκεψη της Μπαρτσελόνα στην Αθήνα και το el classico τη Δευτέρα, μας ενέπνευσαν για μία βόλτα στη Βαρκελώνη, την εναλλακτική πρωτεύουσα της Ευρώπης.

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

mi»¹À·iªi·is¿À ÀÀÀÀÀÀÀÀÀi·tÀn¹iÀ·t´l «Λονδίνο, Αμστερνταμ ή Βερολίνο…», λέει το γνωστό άσμα που παραλείπει τη Βαρκελώνη για χάρη μιας καλύτερης ρίμας, καθώς μάλλον δεν γίνεται να είσαι «ταξιδιάρα ψυχή» και να μην έχεις στα must των προορισμών σου την αναδυόμενη μητρόπολη των μητροπόλεων της Μεσογείου… Και αυτό φαίνεται πως το έχουν εμπεδώσει οι Ελληνες -και όχι μόνο- νέοι, οι οποίοι διακατέχονται από ένα είδος αμόκ σε ό,τι αφορά στο ενδεχόμενο επίσκεψής τους σε αυτήν. Με 3,5 εκατ. επισκέπτες ετησίως η Βαρκελώνη έχει πλέον καθιερωθεί ως η απόλυτα εναλλακτική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Η άλλοτε άναρχα δομημένη αυτή πόλη κατάφερε να αξιοποιήσει την αναπτυξιακή δυναμική που προέκυψε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 και μεταμορφώθηκε λίαν συντόμως σε πόλη-πρότυπο. Οχι σαν κάποιους άλλους (ονόματα δεν λέμε, υπολίψεις δεν θίγουμε). Αξιοζήλευτες υποδομές, αμέτρητα πάρκα και καταπράσινοι λόφοι, εκτεταμένο ποδηλατικό δίκτυο, αξιόλογες συγκοινωνίες, ατελείωτα χιλιόμετρα για μία όμορφη βόλτα στην αναδιαμορφωμένη παραλία που σηματοδοτεί το άνοιγμα της πόλης προς τη θάλασσα, καθημερινά φεστιβάλ και πολιτιστικά δρώμενα κάθε είδους, μοντέρνα αρχιτεκτονική που συμπληρώνει τα αριστουργήματα του εκκεντρικού Γκαουντί… Τι άλλο να ζητήσεις; Και για να μην ξεχνιόμαστε, στη Βαρκελώνη έχει την έδρα της η καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα του κόσμου. Εκτός από τα σόου που προσφέρει σε συλλογικό επίπεδο απλόχερα στο Καμπ Νου το «καμάρι της Καταλονίας», η Μπαρτσελόνα ήταν και αυτή, που με οχτώ (!) παίκτες της στη σύνθεση των «Φούριας Ρόχας», έβαλε το χεράκι της πριν από μερικούς μήνες για να κατακτήσει η εθνική Ισπανίας το Μουντιάλ. Τι ειρωνεία! Να βλέπεις μετά τη λήξη του τελικού τον Πουγιόλ, θιασώτη της αυτονομίας, να κυματίζει τη σημαία της Καταλονίας μπροστά από την βασίλισσα της Ισπανίας. Τη συμβολική προσωποποίηση, δηλαδή, της ενότητας του ισπανικού έθνους…

Τις αυτονομιστικές (αν όχι αποσχιστικές) τάσεις του παίκτη της Μπαρτσελόνα ασπάζεται τόσο η πλειοψηφία των Καταλανών γενικά, όσο και οι κάτοικοι της Βαρκελώνης ειδικότερα, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την έννοια της ισπανικής ενότητας ως κακόγουστο ανέκδοτο. Πίσω από αυτές τις αντιλήψεις υπάρχει ένα γερά στερεωμένο ιστορικό, πολιτικό και πολιτισμικό υπόβαθρο. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, στοιχείο που συναντάς στη συγκεκριμένη πόλη δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι ενώ η καθημερινότητα και η προϊστορία της είναι διαποτισμένες από ελευθεριακά στοιχεία (που μπορούν να θεωρηθούν έως και αναρχόστροφα), την ίδια στιγμή οι παροικούντες της κλείνουν το μάτι σε έναν ιδιότυπο εθνικισμό τον οποίο χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο για την επίτευξη της πολυπόθητης ανεξαρτησίας τους… Λειτουργώντας λοιπόν ως το «αγκάθι» στον… πισινό της συγκεντρωτικής μαδριλένικης εξουσίας, οι Καταλανοί με τις φυγόκεντρές τους τάσεις έρχονταν ανέκαθεν σε αντιπαράθεση τόσο με τα εκάστοτε κέντρα λήψης αποφάσεων, όσο και με άλλες περιφέρειες της χώρας. Και από ό,τι φαίνεται, θα φροντίσουν να διατηρήσουν υψηλά τον εθνικό τους εγωισμό κατά τη διάρκεια των επερχόμενων περιφερειακών εκλογών της 28ης Νοεμβρίου που θα διεξαχθούν στην Καταλονία για την

ανάδειξη των μελών της τοπικής Βουλής. Το «Σοσιαλιστικό Κόμμα της Καταλονίας» ηγείται σήμερα της κυβέρνησης συνασπισμού την οποία συναποτελούν η «Ρεπουμπλικανική Αριστερά» και οι «Πράσινοι». Ωστόσο, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις οι Καταλανοί σοσιαλιστές φαίνεται να πληρώνουν τα «σπασμένα» τόσο από τη φθίνουσα πορεία της κυβέρνησης Θαπατέρο, όσο και από την αντίθεσή τους σε περαιτέρω αυτονόμηση της περιοχής. Ως εκ τούτου, αναμένεται να υποστούν βαριά ήττα. Αντίθετα, ο κεντροδεξιός συνασπισμός «Σύγκλιση και Ενωση», ο οποίος διαθέτει έντονα αυτονομιστικά αντανακλαστικά, εμφανίζεται αρκετά ενισχυμένος και είναι αρκετά πιθανό την επομένη των εκλογών να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Από την άλλη μεριά, οι Καταλανοί αντιπρόσωποι του δεξιού «Λαϊκού Κόμματος», δεν φαίνεται πως θα καταφέρουν να προσελκύσουν πάνω από το 10% των εκλογικών προτιμήσεων των Καταλανών. Τι και αν σε εθνικό επίπεδο το κόμμα τους αποτελεί την αξιωματική αντιπολίτευση; Στο μικρόκοσμο της Καταλονίας, οι πολέμιοι των αυτονομιστικών τάσεων δεν μπορούν να προσβλέπουν σε μεγαλύτερη απήχηση… s ± Àª nt.ritiniotis@metropolisnews.gr

j ³ À À À Μεσογειακοί και θερμόαιμοι, οι Kαταλανοί δίνουν έναν τόνο αισθησιασμού στην κατά τα άλλα ανιαρή εκλογική διαδικασία. Συγκεκριμένα, οι «Νέοι Σοσιαλιστές της Καταλονίας» προώθησαν βίντεο στο YouΤube στο οποίο μια νεαρή κοπέλα υποδύεται πως φτάνει σε οργασμό την ώρα που ρίχνει στην κάλπη την ψήφο της προς το σοσιαλιστικό κόμμα. Γνωρίζει τεράστια δημοτικότητα και ας έχει επικριθεί από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Μιλώντας για οργασμούς, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την υποψηφιότητα της

πορνοστάρ Μαρία Λαπιέντρα, με το νεοσύστατο (αποσχιστικό) κόμμα του πρώην προέδρου της Μπαρτσελόνα, Ζοάν Λαπόρτα…

10 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

|

::: 0(75232/,61(:6 *5

lÀ°¹¿·lÀ »j´j¹¿°j Καθημερινά έξι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο στην Ελλάδα. Την περασμένη Κυριακή, Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων, η πρωτοβουλία «Να σταματήσουμε τα τροχαία εγκλήματα» πραγματοποίησε συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος. «Ενας αγώνας ενάντια στην ηλιθιότητα», είπε ο οδηγός Ιαβέρης. Στην είσοδο του μετρό τοποθετήθηκαν μικρά καντήλια για τους αδικοχαμένους του δρόμου και ένα μικρό σταντ με τις ιστορίες ανθρώπων που σκοτώθηκαν. Περαστικά παιδιά παρατηρούσαν τα «ποτηράκια με το Θεό επάνω», οι γονείς των θυμάτων ψιθύριζαν «ανοίξτε τα μάτια σας». Μερικοί γηραιοί θεατές της αλλαγής της Προεδρικής Φρουράς κουνούσαν το κεφάλι: «Αστα να πάνε στο διάολο... Πάμε να φύγουμε, άσε τους ανθρώπους στον πόνο τους». Και εμείς αυτό θα κάναμε, ώσπου ένας δυνατός συριγμός κατέκλυσε το Σύνταγμα: μοιράστηκαν σφυρίχτρες στο συγκεντρωμένο κόσμο. Το μήνυμα πέρασε μέσα στην εκκωφαντική βοή. Ο καθένας μας έχει ευθύνη, από εμένα τον επιθετικό οδηγό, μέχρι τον απρόσεκτο μηχανόβιο. Τότε ξεχύθηκε από τη Φιλελλήνων ένα τσούρμο νέων ανθρώπων, βουβή ποδηλατοπορεία για τα βίαια εγκλήματα της ασφάλτου. «Εχουμε και εμείς δικαίωμα να ζούμε στην Αθήνα», μου είπε μία ποδηλάτισσα, «αρτιμελείς», συμπλήρωσα και συμφώνησα με το αυτονόητο. l ±¸ Àm i.kolokouris@metropolisnews.gr

VINIETA

::: 0(75232/,61(:6 *5

11

&!#%"//+À˹À»¹nlÀ˹Àvªu°lÀiuµlÀ

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

Με εκλεγμένο εκπρόσωπο στο δημοτικό συμβούλιο, η παρουσία της Χρυσής Αυγής στην πόλη είναι όλο και περισσότερο εμφανής. Οπως εμφανής είναι και η παρουσία της στο διαδίκτυο με σχόλια, απόψεις, συγχαρητήρια και τροφή για ατελείωτη κουβέντα. Παρατηρήσαμε τις αντιδράσεις της επιτυχίας της οργάνωσης στους κύκλους του Facebook.

«Καμίνη, πες αλεύρι. Ο Αγιος. Παντελεήμονας σε γυρεύει! Ελα χωρίς κρανοφόρους και θα σε κεράσουμε ντόπια σπεσιαλιτέ. Ομελέτα γιαουρτλού! Ρώτα και τον Αλαβάνο που την δοκίμασε. Ξετρελάθηκε και δεν ήξερε τι έλεγε...». Το αυξημένο ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές με το συνδυασμό «Ελληνική Αυγή για την Αθήνα» αποτέλεσε τον τελευταίο καιρό ένα από τα αγαπημένα θέματα των εγχώριων media. Εψαξα από περιέργεια να δω πώς σχολιάστηκε η επιτυχία στο Facebook group της οργάνωσης. Οι «ευφάνταστες» αντιδράσεις δεν περιορίστηκαν στην προαναφερθείσα πρόσκληση σε γεύμα προς το νέο δήμαρχο της Αθήνας. Αντίθετα, υπήρξε ποικιλία. Κάποια από τα μηνύματα απέδωσαν τη χαρά για τη «μεγάλη νίκη» με τρόπο ποιητικό: «Εμπρός, πάντα εμπρός, μιας νέας δόξας ανατέλλει ο καιρός / εμπρός, πάντα εμπρός, μας οδηγεί του ελληνισμού το φως». Κάποια άλλα υποστήριξαν πως η θέση που κατέκτησε ο Ν. Μιχαλολιάκος στο δημοτικό συμβούλιο θα αποτελέσει εφαλτήριο για μια μελλοντική βουλευτική έδρα. Ή κάπως πιο αφηρημένα, θα αποτελέσει εφαλτήριο για κάποιο ξεκίνημα: «Καιρός ήταν, ήρθε η αρχή του τέλους τους». Υπήρξαν μηνύματα που εστίασαν στο ρομαντισμό και την καλοσύνη των μελών της Χρυσής Αυγής, όπως το «Σας αγαπώ, γιατί είστε αγνοί και δεν έχετε καμία σχέση με κλέφτες και απατεώνες», αλλά και σχόλια για την ελληνικότητα των ψήφων, όπως το «Οι ψήφοι είναι ελληνικοί-πατριωτικοί και δεν είναι διαμαρτυρίας. Να φανεί αντάξιο το κόμμα στις προσδοκίες του έθνους». Φυσικά, κυριάρχησαν τα συγχαρητήρια μηνύματα, τα οποία ενίοτε περιείχαν και «φωνολογικές» προεκτάσεις: «Εχει αρχίσει η ‘φωνή’ και δυναμώνει!!! Και όταν δυναμώνει, ακούγεται, συσπειρώνει, δημιουργεί άμυνες, προστατεύει, φοβίζει και υπολογίζεται σε πολλαπλασιαστικό επίπεδο!!!!! Εμπρός!!!». Ας σημειωθεί πως συχνά τα συγχαρητήρια μηνύματα συνοδεύτηκαν από φράσεις αφύπνισης, όπως το «Ο λαός επιτέλους αρχίζει να ξυπνά και να καταλαβαίνει...». Ή σαφέστερα: «Δεν ξύπνησε ακόμη ο λαός. Δεδομένου δηλαδή ότι πολλοί ψήφισαν Κακλαμάνη με Ψινάκη στο ψηφοδέλτιο... ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΓΛΥΚΑ!». Το μωσαϊκό συμπλήρωσαν σχόλια με λεξιλόγιο που μπορείτε να φανταστείτε, αλλά που δεν αρμόζει σε αυτή τη σελίδα. Αυτά τα τελευταία, κατά τη γνώμη μου, στέκονται στην ιστοσελίδα, για να υπενθυμίζουν την έννοια που κρύβεται στον πυρήνα της Χρυσής Αυγής. Μια έννοια που ίσως ξέχασαν οι συμπολίτες μου που υποστήριξαν την οργάνωση ελαφρά τη καρδία. Δεν κατοικώ σε γειτονιές του ιστορικού κέντρου, άρα δεν ξέρω την κατάσταση εκεί από πρώτο χέρι. Ομως, τα λόγια μίσους ανέκαθεν με τρομοκρατούσαν. v ® Àv¸ ® ch.chatzis@metropolisnews.gr

x | x

12 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

j ½³ ¸ ÀÀv ® À» ¸ ¸ ±­ ÀÀÀÀÀch.tsapakidis@metropolisnews.gr

¼¸ r À´r½¸ Προσεχώς, στη σύνταξη

·r ¸ À¶ ³­ Παπική βούλα στη χρήση προφυλακτικού

i ± ¸À» ± Σκηνοθέτις εις διπλούν Η αλήθεια είναι ότι προτιμούμε να την βλέπουμε μπροστά από τις κάμερες. Ωστόσο, η Αντζελίνα Τζολί πρόκειται αυτήν τη φορά να μας χαλάσει το χατίρι και να κάτσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Η Αντζελίνα θα πραγματοποιήσει το ντεμπούτο της πίσω από τις κάμερες, σκηνοθετώντας μία αμφιλεγόμενη ταινία που διηγείται την ιστορία αγάπης μίας μουσουλμάνας με έναν Σέρβο εν μέσω του βοσνιακού πολέμου. Η είδηση όμως δεν τελειώνει εδώ. Η Αντζελίνα θα χτυπήσει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, καθώς θα σκηνοθετήσει την ίδια ταινία δύο φορές, τη μία στα αγγλικά και τη μία στη μητρική γλώσσα των ηθοποιών, οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικά μέρη της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Ο πνευματικός ηγέτης του Θιβέτ πρόκειται να αποχωρήσει από την ηγεσία της εξόριστης κυβέρνησης την επόμενη χρονιά, δήλωσε ένας εκπρόσωπός του, προλογίζοντας το τέλος μιας εποχής. Ο Δαλάι Λάμα (το όνομα αποτελεί τίτλο για τον ηγέτη του θιβετιανού βουδισμού) διατηρεί μόνο τυπικά τον τίτλο του αρχηγού της κυβέρνησης από το 2001, καθώς εκείνη τη χρονιά ένα τρίτο άτομο ανέλαβε τις πραγματικές αρμοδιότητες. Εκτοτε, ο ρόλος του ήταν κατ’ εξοχήν τελετουργικός. Εντούτοις, η συνταξιοδότηση του Δαλάι Λάμα δεν σημαίνει ότι θα εγκαταλείψει τον τίτλο του πνευματικού ηγέτη, αλλά ούτε και τους αγώνες του θιβετιανού κινήματος εναντίον της κινεζικής κατοχής. Παρόλα αυτά, αρκετοί ανησυχούν πως αυτή η κίνηση θα αποδυναμώσει αναπόφευκτα το κίνημα. Ούτως ή άλλως, η Κίνα κερδίζει ήδη έδαφος, εξαιτίας της οικονομικής της υπεροχής. Θυμάται κανείς τον κ. Σαρκοζί να αναφέρεται στο Θιβέτ, στα πλαίσια της πρόσφατης επίσκεψης του Κινέζου πρωθυπουργού στη Γαλλία;

Ο χαρακτηρισμός «καθυστερημένη» για την απόφαση του Πάπα Βενέδικτου να εγκρίνει τη χρήση προφυλακτικού για την αποτροπή του AIDS, μόνο ως ευφημισμός θα μπορούσε να εκστομιστεί. Και το χειρότερο ήταν ότι η αποδοχή αυτή ήταν εξαιρετικά περιορισμένη: χαρακτηριστικά, ο Πάπας αναφέρει το παράδειγμα της χρήσης προφυλακτικού από τους άρρενες ιερόδουλους. Η πιο ενθαρρυντική διάσταση αυτής της είδησης προέκυψε έπειτα από τη δημοσίευση των δηλώσεων του Πάπα (οι οποίες περιέχονται στο βιβλίο του, που άρχισε να διατίθεται μέσα στην εβδομάδα). Πιο συγκεκριμένα, την περασμένη Τετάρτη, το Βατικανό, διευκρινίζοντας τα σχόλια του επικεφαλής του, παραδέχτηκε ότι η χρήση του προφυλακτικού είναι δικαιολογήσιμη όχι μόνο για τους ομοφυλόφιλους, αλλά και για τους ετεροφυλόφιλους. Οι θεολόγοι χαρακτηρίζουν «ριζοσπαστική» αυτή τη διευκρίνιση, βλέποντας μία σημαντική στροφή στην Καθολική πολιτική.

s r Às ³ À´ Στα χνάρια ενός ηγέτη Ενας ηθοποιός τού πήρε τη ζωή, ένας άλλος θα τον «ζωντανέψει» στις οθόνες. Ο λόγος για τον Αβραάμ Λίνκολν, χαρισματικό Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος αφού κατάφερε να διατηρήσει τη συνοχή των ΗΠΑ (προς δυσαρέσκεια ενός μεγάλου μέρους του πλανήτη), κερδίζοντας τον αμερικανικό εμφύλιο, βρήκε άδοξα το θάνατο μέσα σε ένα θέατρο, από το όπλο του Τζον Μπουθ, ενός μέτριου ηθοποιού. Ενάμιση αιώνα μετά, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ προτίθεται να «φωτίσει» πτυχές της ζωής του Λίνκολν, διαλέγοντας έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς της εποχής μας για να τον υποδυθεί: τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις. Ο Λιούις είναι γνωστός για τις σπάνιες εμφανίσεις του σε ταινίες (πρωταγωνίστησε μόλις σε τέσσερις τα προηγούμενα 12 χρόνια), αλλά και για την πολύ καλή δουλειά που κάνει, για την οποία έχει αποκομίσει πολυάριθμες διακρίσεις. Τα γυρίσματα της ταινίας, η οποία θα έχει τίτλο “Lincoln”, αναμένεται να ξεκινήσουν το επόμενο φθινόπωρο.

13 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ Μ.

Η ιστορία της Γιώτας Μ. είναι μια αστεία ιστορία. Ενα περιστατικό που επαληθεύει τον Μέρφι: όταν κάτι είναι να φανερωθεί, αυτό θα φανερωθεί. Παρόλο που το περιστατικό δεν είναι αμιγώς κωμικό, η Γιώτα επιμένει να το θυμάται ως κάτι αστείο. Ολα ξεκίνησαν την ημέρα που οι γονείς της θέλησαν να φύγουν για μια εκδρομή και να την αφήσουν μόνη για ένα βράδυ. «Ημουν Γ΄ Λυκείου και ήταν από τις ελάχιστες φορές που έμενα μόνη στο σπίτι». Η Γιώτα, βέβαια, αποφάσισε να μην περάσει το βράδυ ακριβώς μόνη της. Ειδοποίησε τον φίλο της. «Προφανώς, δεν έπρεπε να μας πάρει κανείς χαμπάρι. Η πολυκατοικία που μέναμε είχε τέσσερα οροφοδιαμερίσματα, οπότε γνωριζόμασταν όλοι». Ο φίλος της μπήκε αθόρυβα στο σπίτι και όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που ακούστηκε η κάτω πόρτα να ανοίγει. «Μου έκανε εντύπωση, γιατί τόσο αργά δεν ερχόταν ποτέ κανείς». Βγήκε στο διάδρομο από περιέργεια και αντίκρισε χαμηλά, από το άνοιγμα που κάνουν οι σκάλες, ένα σίδερο σαν λοστό. Αμέσως κατάλαβε ότι κάτι κακό συνέβαινε. Κλείδωσε και γύρισε μέσα. «Φοβήθηκα πολύ τότε. Ακόμα πιο πολύ, όμως, φοβήθηκα όταν, δέκα λεπτά αργότερα, ακούσαμε θόρυβο έξω από την πόρτα του σπιτιού μας. Κάποιος προσπαθούσε να μπει. Είχαμε σβηστά

τα φώτα και ίσως αυτό να έκανε τον διαρρήκτη να πιστεύει πως το σπίτι ήταν άδειο». Ετσι, η Γιώτα άνοιξε την τηλεόραση. Ο θόρυβος σταμάτησε απότομα. Το υπόλοιπο της νύχτας καλό θα ήταν να μην περιγραφεί, μιας και αυτό το κομμάτι της ιστορίας, όσο πικάντικο και αν είναι, δεν μας αφορά. Ας προσπεράσουμε λοιπόν τις επόμενες ώρες και ας βρεθούμε κοντά στο ξημέρωμα, λίγο προτού γυρίσουν οι γονείς της Γιώτας. «Κατά τις έξι, ο φίλος μου ετοιμάστηκε να φύγει. Δεν ανοίξαμε τα φώτα, για να μην τον καταλάβει κανείς. Περίμενα να τον ακούσω να φεύγει ήσυχα και ωραία, όμως αντί γι’ αυτό, άκουσα δύο ανθρώπους να τσιρίζουν». Αυτό που είχε συμβεί ήταν βγαλμένο από ελληνική ασπρόμαυρη κωμωδία. «Ο φίλος μου, από τη βιασύνη του να κατέβει γρήγορα και αθόρυβα, έπεσε πάνω στον διαρρήκτη, ο οποίος βρισκόταν ακόμα στις σκάλες. Από το φόβο τους, ούρλιαξαν και οι δύο». Δυστυχώς, για τον διαρρήκτη και την Γιώτα, ξύπνησε όλη η πολυκατοικία. «Επιασαν τον κλέφτη αμέσως, αλλά έπιασαν και εμένα. Τα νέα μεταφέρθηκαν στους γονείς μου και έφαγα μια κατσάδα που ήταν όλη δική μου». Ηθικό δίδαγμα: μην κατεβαίνετε με κλειστό φως τις σκάλες. Ειδικά αν μέσα στην πολυκατοικία υπάρχει και διαρρήκτης. i v À° ·

µ¹tisÀµmin·jª tÀj © À½ À À ­³ Ο Χανς Κάμπερ, γεννημένος στην Ελβετία το 1877, ήταν στα νιάτα του ένας υπεραθλητής: αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας της Βασιλείας, με διακρίσεις στο τένις, στο ράγκμπι και στο γκολφ. Για κανέναν όμως από αυτούς τους λόγους δεν πρόκειται να τον θυμόμαστε. Το 1898 ταξίδεψε στη Βαρκελώνη για να δει ένα θείο του και, όπως λέμε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, ερωτεύτηκε το μέρος. Αλλαξε το όνομά του στο πιο καταλανικό Γιοάν Γκάμπερ και πραγματοποίησε τέτοιες ημέρες περίπου, στις 29 Νοεμβρίου, μια υπέροχη ιδέα. Ετσι, από ένα μυστήριο Ελβετό ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα το μεγάλο καμάρι της περιοχής, η Μπαρτσελόνα. ° k

ΤΖΙΜΙ ΧΕΝΤΡΙΞ £® «£¬­£¥ Ä i© £« Γεννήθηκε ως Τζόνι Aλεν Χέντριξ, μετονομάστηκε σε Τζέιμς Μάρσαλ Χέντριξ και έμεινε γνωστός απλώς ως Τζίμι Χέντριξ ή ακόμα πιο απλά, ως ο καλύτερος ροκ κιθαρίστας όλων των εποχών. Γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 27 Νοεμβρίου του 1942 στο Σιάτλ και το όνομά του συνδέθηκε με την έκρηξη της ψυχεδελικής μουσικής στα τέλη του ’60, ενώ στις live εμφανίσεις του, με αποκορύφωμα αυτή στο Woodstock, κατέθετε όλη τη δυναμική της ροκ μουσικής. Βρέθηκε μυστηριωδώς νεκρός στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στα 27 του χρόνια. Ο μύθος του, ωστόσο, παραμένει ζωντανός. ° k

u

14 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

»t TERPNON nj»iÀ»tuÀ¿oj´¹ntu

Θέλεις να φας, αλλά δεν ξέρεις πού. Θέλεις κάποιον να σε συμβουλεύσει αντικειμενικά και γρήγορα. Τι θα κάνεις; Θα ανοίξεις το iPhone σου, θα «τρέξεις» την ελληνική εφαρμογή terpnon και θα έχεις αμέσως μία λίστα με προτάσεις αξιολογημένες όχι από ειδικούς, αλλά από άτομα σαν και εσένα. «Το terpnon είναι η πρώτη ελληνική mobile κοινότητα ανθρώπων που έχουν ένα κοινό· ενδιαφέρονται για το ‘πού βγήκαμε, πού φάγαμε, πού ήπιαμε, πού περάσαμε καλά, αλλά και πού δεν περάσαμε καλά’. Είναι δηλαδή ένα εργαλείο για να μοιραστείς τις εμπειρίες σου μετά από μια έξοδο ή να διαβάσεις εμπειρίες (θετικές και αρνητικές) άλλων μελών και να βασίσεις ίσως την απόφασή σου για την επόμενη έξοδό σου σε αυτές», εξηγεί ο Αντώνης Ταταράκης, ένας από τους τρεις δημιουργούς της Mobartia, της εταιρείας που έχει φτιάξει το terpnon. Μαζί με τον Γιώργο Λυγεράκη και τον Δημήτρη Στεργιόπουλο αποφάσισαν πριν από ένα χρόνο να ξεκινήσουν το terpnon και πριν από λίγες ημέρες δικαιώθηκαν για την προσπάθειά τους, αφού αναδείχτηκαν πρώτοι στο ελληνικό AppCircus, ένα διαγωνισμό για καινοτόμες εφαρμογές. «Η πρώτη θέση σημαίνει αναγνώριση της προσπάθειας που έχουμε καταβάλει μέχρι σήμερα, για να διαφοροποιηθεί το terpnon από τον ανταγωνισμό του και να γίνει η αναμφισβήτητη επιλογή του κόσμου», συνεχίζει ο Αντώνης. Εκτός όμως από προσωπική δικαίωση, «η πρώτη θέση στο ελληνικό AppCircus Εvent σημαίνει ότι θα έχουμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε το terpnon.com σε ένα παράλληλο track το Φεβρουάριο στη Βαρκελώνη και να λάβουμε έτσι μέρος σε ένα διεθνή διαγωνισμό για την ανάδειξη ανερχόμενων mobile εφαρμογών, που έκαναν την εμφάνισή τους μέσα στο 2010. Wish us luck!». Ανεξάρτητα, ωστόσο, από το αποτέλεσμα του διεθνούς διαγωνισμού, η έως τώρα επιτυχία είναι δεδομένη. Η εφαρμογή έφτασε στην κορυφή των charts των δωρεάν lifestyle εφαρμογών μέσα σε κάποιες ώρες από την πρώτη διάθεσή της και έχει μείνει στο top10 εδώ και επτά μήνες. Εχει σχεδόν 45.000 downloads και δεκάδες χιλιάδες μοναδικούς επισκέπτες κάθε μήνα. Αυτή τη στιγμή καλύ-

lÀ¼¹tªµis¿°l Το AppCircus είναι μία διεθνής έκθεση που διοργανώνεται σε δεκάδες πόλεις ανά τον κόσμο στην οποία παρουσιάζονται οι πιο καινοτόμες εφαρμογές. Είναι ανοιχτή σε προγραμματιστές, νέες επιχειρήσεις και οργανισμούς και τους δίνει τη δυνατότητα να παρουσιάσουν σε ένα ευρύ κοινό ό,τι έχουν αναπτύξει. Στο τέλος της έκθεσης το κοινό αποφασίζει ποια ιδέα θα κερδίσει τη διοργάνωση της πόλης του και θα την εκπροσωπήσει στα Mobile Premier Awards, τα οποία διοργανώνονται κατά τη διάρκεια του Mobile World Congress, του ετήσιου συνεδρίου στο οποίο παρουσιάζονται όλες οι σύγχρονες τάσεις στην κινητή τηλεφωνία.

15 ::: 0(75232/,61(:6 *5

πτει 52 πόλεις, έχει περίπου 8.000 εγγεγραμμένα αμμένα μέλη, τα οποία έχουν κάνει πάνω από 3.000 κριτικές για εστιατόρια, καφετέριες, κλπ. και οι αριθμοί ριθμοί αυτοί αυξάνονται καθημερινά. Τα νούμερα αυτά, που για την Ελλάδα είναι, αν μη τι άλλο, εντυπωντυπωσιακά, αποδίδονται από τον Αντώνη στο γεγονός εγονός ότι η εφαρμογή απευθύνεται σε όλους. «Εχουμε χουμε χρήστες από 18 μέχρι 70 ετών, οπότε πραγματικά ματικά οποιηείναι ένα εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον καθένα, αρκεί να είναι εξοικειωμένος ωμένος με τη χρήση υπολογιστή και smartphone. Και να σκεφτεί κανείς πως είναι διαθέσιμη για την ν ώρα μόνο για iPhone. Σύντομα όμως, θα κυκλοφορήφορήαρμοσουν οι αντίστοιχες εκδόσεις της mobile εφαρμογής και για άλλα λειτουργικά, όπως το Android oid και τα Windows Mobile». Ευχάριστα νέα σε μια συγκυρία ιδιαίτερα αίτερα δύσκολη. Για το δημιουργό του terpnon πάντως άντως τα πράγματα είναι απλά. «Η χρονική στιγμή, μή, αν α εξαιρέσουμε την αρνητική οικονομική συγκυρία, κυρίία, δεν διαφέρει και πολύ σε σχέση με το κοντινό νό μας μα ας παρελθόν. Αυτό που πραγματικά έχει αλλάξει ξει είε ναι ο βαθμός ευκολίας για έναν προγραμματιστή ατισττή να δημιουργήσει μια εφαρμογή και να αποταθεί θεί σε σ εκατομμύρια δυνητικούς πελάτες. Εχει γίνει πολ πολύ λύ απλό και εύκολο, μέσω του μηχανισμού διάθεσης θεση ης ης εφαρμογών του AppStore. Αποτέλεσμα βέβαια αια αυτού, είναι ότι ασχολούνται πάρα πολλοί προογραμματιστές με την ευκαιρία, κάνοντας δύσκολο λο στον τελικό χρήστη να ανακαλύψει μια πραγματικά κά εξαιρετική εφαρμογή, αφού θα είναι θαμμένη ανάάμεσα σε πολλές μέτριες. Παρόλα αυτά, οι πραγμαατικά καλές προσπάθειες των οποίων η χρήση δίνει νει αξία στο χρήστη, που διαφοροποιούνται ξεκάθαρα ρα από τον ανταγωνισμό τους και παρέχουν συνεχείς είς αναβαθμίσεις και εμπλουτισμό της λειτουργικότηητάς τους, βρίσκουν το δρόμο προς την επιτυχία και την αποδοχή από το ευρύ κοινό». Η ανάγκη για δημιουργία όμως δεν σταματά αματά εδώ. Η ομάδα έχει ήδη στα πλάνα της την ανάπτυνάπτυξη μιας social media εφαρμογής (όπως είναι ναι το τ δί», το τ Facebook), ενώ δεν ξεχνά το έτερό της «παιδί», ωρεά άν.

VinoPhone, το οποίο προσφέρεται επίσης δωρεάν. ρασιά Πρόκειται για έναν οδηγό για τα ελληνικά κρασιά τη ην και το πώς μπορούν να δεθούν αρμονικά με την υνερελληνική κυρίως κουζίνα. Αναπτύχθηκε σε συνερό τους γασία με τον δρ. Δ. Χατζηνικολάου, έναν από όγους σημαντικότερους και γνωστότερους οινολόγους Phone και γευσιγνώστες στην Ελλάδα. «Το VinoPhone λληνιείχε τεράστια επιτυχία μέχρι σήμερα στο ελληνιή του κό AppStore και σκεφτόμαστε τη μετάφρασή στην αγγλική γλώσσα, για να αποταθούμε σε ένα απάμε μεγαλύτερο, διεθνές κοινό. Ως Ελληνες αγαπάμε ης τετο κρασί και το καλό φαγητό. Ως άνθρωποι της ασμός χνολογίας αγαπάμε την καινοτομία. Ο συνδυασμός τους γέννησε το terpnon και το Vinophone, εφαρλληνιμογές ανταγωνιστικές σε διεθνές επίπεδο. Ελληνική γαστρονομία και παραδοσιακά προϊόντα, όπως και το ελληνικό κρασί, μπορούν να αποτελέσουν έσουν ‘εξαγώγιμο προϊόν’, αν υιοθετήσουν την καινοτοινοτομία ως τρόπο επικοινωνίας και προώθησης».. i ­ ³¸ Àµ ¸

agiannopoulos@metropolisnews.gr news.gr

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

»t´nl°j siÀj·¹vj¹ªl°j¹° Η ανάγκη για δημιουργία δεν εκφράζεται μόνο μέσα από την τέχνη. Μπορεί να υλοποιηθεί και μέσα από την επιχειρηματικότητα και στο πλαίσιο αυτό βλέπουμε διαρκώς σε όλη την πόλη να πραγματοποιούνται προσπάθειες απενοχοποίησής της στους νεότερους ανθρώπους. Μια τέτοια προσπάθεια ήταν του Ινστιτούτου Νεολαίας το οποίο την περασμένη εβδομάδα διοργάνωσε ημερίδα με σκοπό την ανάπτυξη της νοοτροπίας που ευνοεί τη νεανική καινοτομία. Το σκεπτικό είναι απλό: «η ύφεση πιέζει για αναπτυξιακά μέτρα και η ανεργία των νέων αυξάνεται. Τι μπορεί λοιπόν να αντιμετωπίσει τα δύο αυτά προβλήματα; Η καινοτομία και οι επιχειρηματικές ευκαιρίες που θα βασιστούν πάνω σε νέους ανθρώπους». Απλό αλλά ταυτόχρονα και δύσκολο αφού οι αντιλήψεις δεν αλλάζουν από τη μία ημέρα στην άλλη. Ο Ελληνικός Σύνδεσμος Νέων Επιχειρηματιών όμως προχώρησε ένα βήμα παρακάτω, περνώντας από τη θεωρία στην πράξη. Διοργάνωσε το 3ο Συνέδριο Ελληνικών Νέων Επιχειρήσεων προσκαλώντας επαγγελματίες που ασχολούνται με τον τουρισμό και την αγροτική επιχειρηματικότητα και τους είπε «γνωριστείτε, ελάτε σε επαφή και συνεργαστείτε». Στόχος να περάσουν τα προϊόντα της ελληνικής γης στη σύγχρονη εποχή αποκτώντας καλύτερη ποιότητα, υιοθετώντας πρακτικές gourmet και στοχεύοντας σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. Οσοι το έχουν προσπαθήσει έχουν πετύχει, γιατί λοιπόν να μην ακολουθήσουν και άλλοι τον ίδιο δρόμο; Με παρόμοιο σκεπτικό διοργανώθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο και το Athens Startup Weekend, μία έκθεση στην οποία ομάδες νέων ανθρώπων παρουσίαζαν και εργάζονταν πάνω σε εφαρμογές για το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα. Στην ομάδα, που σύμφωνα με την κριτική επιτροπή, είχε την καλύτερη ιδέα παραχωρήθηκαν γραφεία από την Microsoft για να μπορεί να δουλεύει απερίσπαστα ενώ, οι σημαντικότερες ιδέες θα δώσουν μία σειρά συνεντεύξεων και δεν αποκλείεται να λάβουν χρηματοδότηση για να συνεχίσουν το έργο τους. Ακόμη και αυτές όμως που δεν προχώρησαν στην επόμενη φάση, έλαβαν το μήνυμα: σκέψου καινοτόμα και τόλμησε να επιχειρήσεις. Οι ευκαιρίες σε περιμένουν, ακόμη και εν μέσω κρίσης.

16

Το 1ο Low Budget Festival κατέβηκε στο δεύτερο υπόγειο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Μαζί του και εμείς. Και μας άρεσε. Underground, λοιπόν, η νέα θεατρική τάση.

17

Είμαστε όλοι δορυφόροι που κινούμαστε γύρω από μία νέα “low budget” πραγματικότητα! Το φαγητό, οι μετακινήσεις μας αλλά κυρίως η διασκέδασή μας απαιτούν πια (ή προσπαθούμε να απαιτούν) όλο και λιγότερα χρήματα. Σε αυτό το κλίμα και ανταποκρινόμενο στις καλλιτεχνικές αλλά και οικονομικές απαιτήσεις της εποχής μας, το spirto.net αποφάσισε να μας μαζέψει όλους σε ένα πάρκινγκ. Οσοι περάσατε την τελευταία εβδομάδα από την Πειραιώς στο ύψος του Ταύρου, θα αναρωτιόσασταν τι κάνουν όλοι αυτοί οι νέοι μαζεμένοι. Και εκτός από την προφανή απάντηση «καπνίζουν», υπάρχει και άλλη μία που ακούει στο όνομα Low Budget Festival. Αλλά τα ονόματα λίγη σημασία έχουν, αν το περιεχόμενο δεν συμβαδίζει. Και ευτυχώς, σε αυτή την περίπτωση συμβαδίζει. Ετσι, δέκα νεανικές θεατρικές ομάδες παρουσιάζουν στο δεύτερο υπόγειο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης ισάριθμα έργα γεμάτα χιού-

μορ και ευρηματικότητα, τα οποία όχι μόνο προβάλλουν τις σύγχρονες τάσεις του χώρου, αλλά μας θυμίζουν ότι παρά τις όποιες αντιξοότητες και δυσκολίες, η τέχνη είναι πάντα παρούσα με νέες ιδέες, νέα πρόσωπα και ταλέντα που δίνουν οξυγόνο στην αποπνικτική, πλέον, καθημερινότητα. Και αν αναρωτιέστε για την τιμή, το εισιτήριο θα σας κοστίσει μόνο δέκα ευρώ! Την περασμένη Δευτέρα, βρεθήκαμε στο γκαράζ του Ιδρύματος, για να δούμε από κοντά μαζί με πολλούς

νέους αυτή τη νέα τάση που ήρθε στην πόλη μας και παρακολουθήσαμε την παράσταση «Τζάμπα Ελλάδα» της ομάδας AbΟvo. Ο χώρος στην αφαιρετική αλλά και φουτουριστική του διάσταση, το γκαράζ μεταμορφώνεται στην τέλεια σκηνή για τη φρέ-

σκια και απελευθερωμένη από κλισέ απόδοση της σύγχρονης θεατρικής αντίληψης. Το έργο ήταν απολαυστικό. Ο θεατής περνώντας το κατώφλι της εισόδου βρίσκεται μέσα στην πλοκή χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει. Εξοικειώνεται άμεσα με τους πρωταγωνιστές που βρίσκονται δίπλα του «παίζοντας» σε μία ατμόσφαιρα αφοπλιστικής αμεσότητας. Οι «συστάσεις» έγιναν, ενώ ήμασταν ακόμα όρθιοι και γεμάτοι απορίες για το τι θα βλέπαμε. Η εξυπνάδα του κειμένου δεν σπατάλησε χρόνο. Μέσα σε λίγα λεπτά, καταλάβαμε περί τίνος επρόκειτο: μια ξεκαρδιστική ανάλυση της ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας του Ελληνα, τόσο ζωντανή και επίκαιρη, ώστε νομίζεις ότι το σενάριο γράφτηκε στα παρασκήνια λίγο πριν από την έναρξη της παράστασης. Σύντομα, οι ηθοποιοί Γιώργος Αγγελόπουλος, Λευτέρης Ελευθερίου, Βάσω Καβαλιεράτου, Μαρία Μπαλούτσου, Φάνης Παυλόπουλος, Γιάννης Σαρακατσάνης (υπογράφει και τη σκηνοθεσία) και Σωσώ Χατζημανώλη, μας έβαλαν ακόμα περισσότερο στο «παιχνίδι» τους, με έναν τρόπο που απλά μας έκανε να γελάσουμε περισσότερο με την «αλήθεια» των Ελλήνων! Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. Γιατί εκτός από τους Abovo, και άλλες εννιά ομάδες σας περιμένουν στο υπόγειο, για να σας καλωσορίσουν στο δικό τους κόσμο. Ο Γιώργος Νανούρης, ο Κώστας Γάκης, η Σοφία Καραγιάννη και οι υπόλοιποι είναι έτοιμοι να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό σε ένα γεγονός που μειώνει την τιμή αλλά όχι την ποιότητα. s ® ¸ Àm¸ ¸ r n.kagiannis@metropolisnews.gr

u

18 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

s y Ä ÄÄÄ ÄÄÄÄÄ {x}v Ä Τα καπέλα «Κανέλλος» σκεπάζουν τα κεφάλια μας εδώ και 100 χρόνια. Ανάμεσα σε τραγιάσκες, ρεπούμπλικες και παναμάδες, ο κ. Αντώνης Αγιανίτης μας μίλησε για την ιστορία του καπέλου στην Αθήνα.

Κοίταξα με θαυμασμό την επιγραφή που έλεγε «Ετος ιδρύσεως 1910» και σκέφτηκα: «ακριβώς ένας αιώνας». Εκείνος ξεκαρδίστηκε στα γέλια, μόλις άκουσε το έτος γέννησής μου και είπε: «πιτσιρίκι». Συναντηθήκαμε όμως. Τον βρήκα στο μαγαζί του, σε μια μικρή στοά στην οδό Κολοκοτρώνη, ανάμεσα σε στοίβες από καπέλα παναμά, σειρές από ρεπούμπλικες, τζόκεϊ, τραγιάσκες και μπερέδες. Ενα μαγαζί ιστορικό, που μάλλον είναι ένα από τα τελευταία του είδους του: καπέλα «Κανέλλος». «Η πόρτα μας ήταν εκεί (δείχνει στην Κολοκοτρώνη) και είχε ουρά μέχρι την οδό Βουλής. Υπουργοί, βουλευτές, ο Παπανδρέου και ο Καραμανλής… Οι παλιοί», λέει ο Αντώνης Αγιανίτης, 83 ετών, ακουμπώντας τα χέρια του σε έναν πάγκο-βιτρίνα. Γι’ αυτόν «παλιοί» είναι αυτοί που ξέρουν τι θέλουν, κυρίως άνδρες, 60-70 ετών. Τα καπέλα τα γνώρισε και τα αγάπησε το 1952, όταν επέστρεψε από την Αμερική όπου υπηρετούσε ως ναύτης και παντρεύτηκε την κόρη του Δημήτρη Κανέλλου. «Την γνώρισα στην Πλάκα, στην εκκλησία. Και εγώ Πλακιώτης είμαι, στην Κυδαθηναίων έζησα», μου λέει χαμογελώντας, αλλά και λίγο νοσταλγικά. Με τρώει η γλώσσα μου να τον ρωτήσω πώς έχει αλλάξει η Αθήνα. «Ηταν ωραία, κυρίως η Πλάκα. Τώρα βλέπεις πιο πολλά αυτοκίνητα παρά κόσμο», μου απαντά. Η ταινία της φαντασίας μου εκτυλίσσεται έξω από την Παλιά Βουλή και είναι ασπρόμαυρη. Ο κόσμος πηγαινοέρχεται στη Σταδίου και οι άνθρωποι μετριούνται από τα καπέλα. Πού και πού περνάει το τραμ και αργότερα το τρόλεϊ. «Μέχρι το ’60-’65 το καπέλο ήταν απαραίτητο συμπλήρωμα. Μεγάλη υπόθεση. Χωρίς αυτό δεν έβγαινες έξω, ήταν σαν να είσαι ξεβράκωτος». Εκείνη την εποχή το καπέλο ήταν ασορτί με

το κοστούμι και συμφωνούσε με την ώρα της ημέρας. «Ηταν άλλο για το πρωί και άλλο για το βράδυ. Τώρα τα φοράνε όπως και όποτε να ’ναι», προσθέτει. Οι τιμές ήταν και είναι υψηλές -σήμερα κυμαίνονται στα 50 με 150 ευρώ- και τα νούμερα λίγα, 5562. Αλλά υπάρχουν εξαιρέσεις. «Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος χρειαζόταν ειδική παραγγελία, γιατί το νούμερό του ήταν 63», επισημαίνει ο κ. Αγιανίτης. «Το κλείνω κάθε καλοκαίρι το μαγαζί και πάω στο Μόναχο για τα καπέλα. Χρόνια τώρα, δεν έχω ανοίξει ποτέ Αύγουστο». Σε ένα τραπεζάκι δίπλα μας ξεκουράζεται μία βίδα, όπως λέγεται το εργαλείο που διαμορφώνει το μέγεθος των καπέλων. Είναι 200 ετών και δεν έχει αντίτιμο. Ακριβώς από πάνω της κρέμεται ένα βρετανικό ημίψηλο καπέλο, μπροστά σε έναν καθρέφτη. Πολλές συλλεκτικές καπελιέρες και βραβεία από εκθέσεις στους τοίχους αποπνέουν την υπεροχή της εποχής και με κάνουν να χαζεύω. «Ηταν πολύ καλός άνθρωπος ο πεθερός μου. Είχε πάθος με τα καπέλα, γι’ αυτό και τα βραβεία από τις εκθέσεις στο εξωτερικό», μου εξηγεί. Τα καπέλα έχουν κι αυτά την εποχή τους. Τους κρύους μήνες έχουν πέραση οι τραγιάσκες και οι ρεπούμπλικες, τους καλοκαιρινούς την πρώτη θέση έχουν οι παναμάδες. «Για μένα το καπέ-

λο είναι το πιο όμορφο πράγμα στο ντύσιμο. Κάτσε χωρίς καπέλο μέσα στον ήλιο και θα κάψεις το κεφάλι σου ή στο κρύο και θα κρυώσεις, είναι απαραίτητο, αλλά ίσως όχι τόσο στη μόδα», παραδέχεται ο κ. Αγιανίτης. Συζητάμε για τον κόσμο που σήμερα αγοράζει καπέλα φτηνά, μιας χρήσης. «Τα φοράνε και μετά τα πετάνε», λέει αγανακτισμένα. Υστερα μου δείχνει το σωστό τρόπο, για να φορέσεις ένα καλό καπέλο: «ποτέ δεν το κρατάς από πάνω». Του ζητάω να δώσει μια συμβουλή σε αυτούς που ασχολούνται με το άθλημα και επικεντρωνόμαστε και πάλι στους καλαμένιους, ακριβούς παναμάδες. «Να τα προσέχουν, να μην τα αφήνουν λερωμένα. Θέλουν καθάρισμα, αλλιώς χαλάνε. Κάποιος μου είπε, ‘καπέλα και γυναίκες θέλουν χάιδεμα’». Κοιτάζω ενστικτωδώς γύρω μου, για να βρω ένα γυναικείο καπέλο, από αυτά με τα φτερά και το βέλο. Βρίσκω ένα μόνο σε μια φωτογραφία. Εχει να μπει πελάτισσα στο μαγαζί πολλά χρόνια, και αυτό γιατί, όπως λέει ο κ. Αγιανίτης, τα γυναικεία καπέλα… δεν του πάνε καθόλου. Ωστόσο, ο ίδιος φοράει καπέλο -προφανώς. Μου δείχνει ένα μπλε ναυτικό που αυτήν την περίοδο του αρέσει καλύτερα. ª ³À°¸ r.sans@metropolisnews.gr

|

20 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

njª¹miÀv¹´¹tnj»ªiÀi·tÀ»tÀmjs»ªtÀ Σάββατο 20 Νοεμβρίου και το κέντρο της Αθήνας έχει αρχίσει να βάζει τα γιορτινά του. Τα χριστουγεννιάτικα δέντρα έχουν ήδη στολίσει τις βιτρίνες των καταστημάτων και των εμπορικών κέντρων. Το θερμόμετρο όμως έχει σκαρφαλώσει στους 25 βαθμούς και ο ήλιος καίει! Καθώς απολαμβάνουμε τον καφέ μας, στον πεζόδρομο της Βαλαωρίτου ξεφυλλίζοντας την Μetropolis, νέος εκκολαπτόμενος ρεπόρτερ από την παρέα μας ρίχνει την ιδέα να πεταχτούμε ως την παραλιακή να διασταυρώσουμε την πληροφορία που άκουσε στο ραδιόφωνο ότι οι παραλίες έχουν κόσμο! Σε λίγα λεπτά της ώρας, από το παράθυρο του αυτοκινήτου διαπιστώνουμε ότι πολύς κόσμος περπατά στην παραλιακή μπροστά στο Φάληρο, ενώ διακρίνουμε και κολυμβητές, περισσότερους από τους κλασικούς χειμερινούς! Συνεχίζουμε, Γλυφάδα, Βουλιαγμένη, Βάρκιζα και φτάνοντας στον πρώτο κολπίσκο μετά το Λαγονήσι σταθμεύουμε. «Είστε τυχεροί εσείς στην Αθήνα. Σε λιγότερο από 20 λεπτά από την πλατεία Συντάγματος ξεκινάει μια υπέροχη παραλιακή ζώνη με δεκάδες όμορφες παραλίες και κολπίσκους με γαλανά νερά που καταλήγουν στο Ναό του Ποσειδώνα», μας λέει νεαρή Αγγλίδα ξεναγός, που ζει και εργάζεται στην Αθήνα τα τελευταία δύο χρόνια, καθώς μας βλέπει να τραβούμε φωτογραφίες. «Παντρεύτηκα Ελληνα. Εργάζομαι στην Ακρόπολη, οι εικόνες που έχουν κάνει το γύρο του κόσμου τους τελευταίους μήνες δεν τιμούν την ιστορία του ιερού αυτού χώρου,

από την άλλη το Μουσείο της Ακρόπολης κέρδισε τη διάκριση του καλύτερου μουσείου στον κόσμο». Επιστρέφοντας στο κέντρο, η νέα τεχνολογία μας βοηθάει για τις ανάγκες του ρεπορτάζ να καταγράψουμε τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν την ίδια ακριβώς στιγμή σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες: Λονδίνο 7 βαθμοί και βροχή, Παρίσι 6 βαθμοί και βροχή, Βρυξέλλες 5 βαθμοί και συννεφιά, Ρώμη 14 βαθμοί και βροχή, Βερολίνο 5 βαθμοί και συννεφιά. Πηγαίνουμε και στη φημισμένη παραλιακή ζώνη της Μεσογείου, Νίκαια 13 βαθμοί και βροχή,

t´iÀj¹si¹À¼ªtnt°

a.lidorikis@metropolisnews.gr

i´´tuÀ·i»i°À Ài´´tuÀ¶ª¹°mj°i¹

j ½³ ¸ Àµ Àª ½ ¸ À Àª ³À°¸

i·tÀ»tsÀoªis»klÀmi¹À»tsÀoªis»klÀ·t¹tsÀsiÀ¼¹i´j¯¿ Περπατώντας στη Φραντζή από συνεργείο αυτοκινήτου σε συνεργείο αυτοκινήτου. Το ΙΧ ρετάρει. Ψάχνω φτηνά ανταλλακτικά. Κοντά στην παλιά γειτονιά μου, τη Νέα Σμύρνη. Εκεί που πάντα μια κουβέντα στα καφενεία καταλήγει σε ιστορίες προσφυγιάς. Ετσι, για το γαμώτο. Το φιλολογικό μου πτυχίο πάντα με έκανε να πιστεύω ότι ο δρόμος αναφέρεται στον Γεώργιο Φραντζή. Βυζαντινός αξιωματούχος και χρονικογράφος. Τα γραπτά του πολύτιμα για την έρευνα των τελευταίων ημερών του Βυζαντίου. Μας έχει δώσει την εικόνα της Πόλης να πέφτει. Ελα που κάνω λάθος. Στον Αμβρόσιο Φραντζή ανα- Μήπως τελικά την παλιά μας ιστορία φέρεται. Κληρικός και αγωνιστής την χωρίζουμε σε δύο περιόδους; της Επανάστασης του 1821. Και εκεί Την Αρχαιότητα και την Επανάσταμού γεννάται η απορία. Και ψάχνω ση του ’21; Μήπως παραλείπουμε τα στο διαδίκτυο. Αν δεν κάνω λάθος, ενδιάμεσα χρόνια; Μήπως ξεχνάμε δρόμος αφιερωμένος στον χρονι- το Βυζάντιο και το θυμόμαστε μόνο κογράφο δεν υπάρχει. Τουλάχιστον για την πτώση της πρωτεύουσάς του; δεν υπάρχει κάποιος πολύ γνωστός. Αναρωτιέμαι.

Κάννες 14 βαθμοί και συννεφιά. Και εμείς είμαστε εδώ, στην Ελλάδα του γαλάζιου ουρανού και της θάλασσας με περισσότερες από 300 ημέρες ηλιοφάνεια το χρόνο, στη μοναδική πρωτεύουσα στον κόσμο με παραλιακή ζώνη 50 χιλιομέτρων! Γιατί δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο αυτά τα θαύματα που μας δόθηκαν απλόχερα είναι μια άλλη συζήτηση που απαιτεί πολύ μελάνι! Γιατί εξάλλου να μελαγχολήσουμε μια τέτοια ηλιόλουστη… χειμερινή ημέρα; i ³ À´ ­ ±

»tÀiªvts»¹mtÀ»tuÀ°´lnis Βρήκα και εγώ μία δραχμούλα στον πάγκο της κουζίνας και την κοίταξα διστακτικά με τόσα που λέγονται. Τελικά, κατά τη διάρκεια ενός καφέ -ελληνικού- με τον Κωνσταντίνο Σινάτρα (αυτού που γράφει τα ζώδια) τής βρήκα σπίτι, βρήκα και εγώ καταφύγιο και ησυχάσαμε. Περπάτησα στην Πανεπιστημίου και έστριψα συνωμοτικά στην καγκελόπορτα κοιτάζοντας με καχυποψία δύο κυρίες που απολάμβαναν κρουασάν από τον PAUL σαν να είχαν ανακαλύψει τη Βενετία. Το δικό μου μυστικό είναι καλύτερο, έχει και κήπο με σταφύλια και τριαντάφυλλα. Εδώ βρίσκω την ησυχία μου, στο σπίτι του Ερρίκου Σλήμαν. Σχεδιασμένο από τον Ερνέστο Τσίλερ στα τέλη του 19ου αιώνα και γνωστό ως «Ιλίου Μέλαθρον», δηλαδή μέγαρο της Τροίας, το διώροφο κτίσμα κάνει μια νύξη στον αρχαιολόγο

και την ανακάλυψη της Τροίας. Φιλολογικές βραδιές, γραφεία, υπνοδωμάτια, κίνηση και πολυχρωμία, σήμερα μεταφράζονται στην ηρεμία ενός μουσείου που διαθέτει περί τα 600.000 νομίσματα, ίχνη από την αρχαία Ελλάδα, τη δόξα της Ρώμης, το Βυζάντιο, παρέα με σφραγίδες, μετάλλια και πολύτιμους λίθους. Εδώ νιώθω πλούσια και ας έχω λεφτά μόνο για εσπρεσάκι. Και αν θες να ξέρεις εδώ, δίπλα σε αυτό το τραπεζάκι, κάποτε υπήρχε αμαξοστάσιο και στάβλος. Αν δεν το έλεγα, θα έσκαγα.

Ás Á

21

::: 0(75232/,61(:6 *5

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

·iªi´´l´iÀ»l°À·i·iµtu

lÀ rÀ½ À ± ¸ À¸­ r À³ ¸À½³ À À­ À ³ À ¬ À À ¬ À¸ ¸ ± ¸ À À r

Η γειτονιά μου στα Aνω Ιλίσια είναι μια άθλια γωνιά, μια συνοικία δίχως κέφι και όραμα. Οι άνθρωποι, θλιμμένοι, περιμένουν την ώρα που θα πεθάνουν και απλά κάνουν τα απαραίτητα. Βρομίζουν, καταπιέζουν, φωνάζουν, παρκάρουν, ψωνίζουν. Τα παιδιά τσιμεντοπνίγονται σε στενούς δρόμους και σε πολυκατοικίες χωρίς καμία αρχιτεκτονική. Η γειτονιά μου είναι αδιάφορη, ένα μέρος που δεν έχει ούτε στιλ, ούτε αναγνωρίζεται στο χάρτη. Ακόμα και στα γράμματα, αν και ένοικοι όλοι της ίδιας πολυκατοικίας, άλλος παραλήπτης μένει στην Αθήνα, άλλος στου Ζωγράφου, άλλος στα Ιλίσια και τέλος κάποιος στα Ανω Ιλίσια. Μάλλον η περιοχή θα έπρεπε να ονομάζεται «15771», μιας και στα χιλιάδες γράμματα και λογαριασμούς της γειτονιάς, μόνο ο ταχυδρομικός κωδικός είναι κοινός. Η ορθογραφία της επίσης τόσο ασαφής όσο και οι προθέσεις της. Ηλύσια, Ιλίσια, Ηλίσια και όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί. Το σπίτι μου βρίσκεται πολύ κοντά στην κεντρική οδό των Ανω Ιλισίων, τη Γρηγορίου Αυξεντίου, την οποία πολλοί αποκαλούν «αυτή που είναι παράλληλη της Παπάγου και ξεκινάει από το ‘Σπιτικό’» και όχι άδικα, μιας και δεν αξίζει σχεδόν να την ξέρει κανείς. Εχει μια πλατεία με ένα Συντριβάνι και ένα άθλιο χριστουγεννιάτικο δέντρο, το οποίο μαζεύεται περίπου το Μάρτη. Στην πλατεία Τερζάκη γίνονται συχνά εκδηλώσεις χωρίς καμιά αισθητική, που στην αρχή έχουν πλάκα -όταν τις ακούς αναγκαστικά από το μπαλκόνι-, αλλά μετά βαριέσαι μέχρι αηδίας να ακούς τόσο πολύ κλαρίνο και ψάχνεις τρόπο να αυτοκτονήσεις. Αλλά σε αυτή τη γειτονιά ούτε αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει κάπως καλλιτεχνικά. Το μόνο που αξίζει σε αυτήν την οδό, λοιπόν,

είναι ίσως το Dolce -αν και δεν επιβεβαιώνεται από όλους ότι είναι το καλύτερο-, το μοναδικό καφέ της προκοπής των Ανω Ιλισίων με μόνιμους θαμώνες το σκηνοθέτη Ρένο Χαραλαμπίδη ή το μουσικό παραγωγό Δημήτρη Παπασπυρόπουλο. Από τα μαγαζιά της Αυξεντίου ξεχωρίζει το τρίο «κρεοπωλείο-περίπτερο-χρωματοπωλείο», των οποίων οι μαγαζάτορες συχνά λένε αστεία ή γελάνε και θυμίζουν στον κόσμο ότι ναι, υπάρχει και αυτό. Ισως είναι η μόνη ωραία παρέα εδώ πάνω. Οι οδοί που περνούν μπροστά από το σπίτι μου λέγονται Βακτριανής και Αρβηλών. Η πρώτη είναι το σημερινό Αφγανιστάν και είχε πρωτεύουσα τα Βάκτρα, όταν έφτασε εκεί ο Μέγας Αλέξανδρος. Προς τιμήν του (;), λοιπόν, ένας μικρός δρόμος σε μια περιοχή της Αττικής ονομάστηκε έτσι. Η δεύτερη δεν ξέρει κανείς γιατί ονομάζεται έτσι, αλλά μάλλον δεν αφορά κανέναν. Το μόνο καλό που έχουν αυτοί οι δρόμοι είναι μια σοφή μοδίστρα, ένα λιγομίλητο ανθοπώλη και ένα παιδικό σταθμό, από τον οποίο το καλοκαίρι ακούς ωραία παιδικά τραγούδια. Στο σπίτι μου, επίσης, δεν έχουμε σήμα κινητού ή σήμα τηλεόρασης ή σήμα ότι κάποιος νοιάζεται για όλα αυτά. Τέλος, η γειτονιά μου, που προφανώς δεν έχει καμία ιστορία να πει, φιλοξενεί το καλύτερο γυράδικο στην περιοχή. Το ζεστό «Μακεδονικό», αν και καλύτερο, υπολείπεται δυστυχώς σε φήμη της επιχείρησης «Σπιτικό Εδεσμα», μιας και οι περισσότεροι κάτοικοι εδώ δεν έχουν κανένα γούστο. Αν κάποιος υποψήφιος δήμαρχος θέλει να κάνει κάτι ουσιαστικό, ας βάλει μια βόμβα να ξεμπερδεύουμε. Καλώς; i ³ ¸ ­ Àv¸ ® a.chatzis@metropolisnews.gr

22 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

u

::: 0(75232/,61(:6 *5

{vv Ä{xv{

{~ Ä Ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον συμπλήρωσε πριν από λίγες ημέρες 24 χρόνια στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κάποιοι από τους σημερινούς του παίκτες ήταν τότε αγέννητοι. Ο ίδιος παραμένει αξεπέραστος. «Ο τρόπος με τον οποίο ο Φέργκιουσον έχει καταφέρει τόσα χρόνια να διατηρεί την ομάδα σε υψηλό επίπεδο είναι πραγματικά φανταστικός. Είναι ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια ως προς την προπονητική και ονειρεύομαι να συμβεί κάτι ανάλογο και με μένα σε 15-20 χρόνια». Οταν ακούς τον Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ να κάνει τέτοιες δηλώσεις, αμέσως καταλαβαίνεις πώς κατάφερε πριν από λίγες ημέρες ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον να κλείσει 24 χρόνια στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο 69χρονος πλέον Σκωτσέζος ήταν αυτός που στις 6 Νοεμβρίου του 1986 ανέλαβε τις τύχες των «κόκκινων διαβόλων» και τους επανέφερε στο δρόμο των επιτυχιών. Η αρχή δεν ήταν εύκολη και το 1989 λίγο έλειψε να απολυθεί. Οι οπαδοί ήταν δυσαρεστημένοι μαζί του, αφού οι τίτλοι δεν έρχονταν, αλλά, αν δεν είχε κερδίσει τη Νότιγχαμ Φόρεστ σε ένα ματς για τον τρίτο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας, η ιστορία του ποδοσφαίρου του νησιού πιθανότατα σήμερα θα ήταν διαφορετική. Η νίκη τελικά ήρθε, το κύπελλο κατακτήθηκε και ο δρόμος των επιτυχιών άνοιξε. Τον επόμενο χρόνο η ομάδα πήρε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης και έκτοτε έχει κατακτήσει ακόμη 11 πρωταθλήματα Αγγλίας, δύο Τσάμπιονς Λιγκ, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, ένα διηπειρωτικό, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, πέντε κύπελλα Αγγλίας και τέσσερα Λιγκ Καπ. Δηλαδή τα πάντα. Κοντά στους τίτλους, όμως, ο τεχνικός της Γιουνάιτεντ κατάφερε να δημιουργήσει και μία ολόκληρη σχολή προπονητικής. Πρώην παίκτες του, όπως ο προαναφερθείς Σόλσκιερ, αλλά και οι Στιβ Μπρους, Λοράν Μπλαν, Ρόι Κιν, Μαρκ Χιουζ, Αντρέι Καντσέλσκις και Πολ Ινς αποφάσισαν να ακολουθήσουν τα χνάρια του με την ελπίδα πως κάποια στιγμή μπορεί να του μοιάσουν. Στόχος βέβαια υπερβολικά δύσκολος βάσει της πορείας του Σκωτσέζου, αλλά αν πιστέψουμε τη λαϊκή ρήση «με όποιον δάσκαλο καθίσεις…», τότε έχουν τουλάχιστον τις σωστές βάσεις. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, που ο ίδιος ο Μουρίνιο, ο οποίος δεν λέει καλό λόγο ούτε για το είδωλό του στον καθρέφτη, τον χαρακτήρισε «εκπληκτικό προπονητή». Μαζί του και μία από τις μεγαλύτερες ντίβες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, που αν και βρίσκεται πλέον υπό τις οδηγίες του Μουρίνιο, δεν δίστασε να πει ότι «για μένα ο Σερ Αλεξ είναι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο». Το πώς καταφέρνει τόσα χρόνια να βρίσκεται στην κορυφή δεν μπορεί κανείς να το γνωρίζει με ακρίβεια. Τα δύο βασικά συστατικά της επιτυχίας του όμως είναι σίγουρα δύο. Πρώτον, ο απόλυτος έλεγχος της ομάδας, όπως αποδείχτηκε και πριν από λίγες ημέρες με την ανανέωση του συμβολαίου του Γουέιν Ρούνει. «Τη στιγμή που ένας ποδοσφαιριστής καθίσταται πιο σημαντικός από τον προπονητή, η ομάδα έχει πεθάνει. Εγώ είμαι το σπουδαιότερο κομμάτι του συλλόγου. Ετσι πρέπει να είναι», δήλωσε χαρακτηριστικά μετά την υπογραφή παραμονής του Αγγλου Διεθνή στο Μάντσεστερ. Το δεύτερο είναι η αστείρευτη όρεξή του για δουλειά. «Με ρωτούν πότε θα πάρω σύνταξη. Ποτέ! Η σύνταξη τελικά είναι καλή μόνο άμα είσαι νέος. Τότε έχεις πράγματα να κάνεις. Στην ηλικία μου, αν σταματήσω υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Κάτω στο χώμα…». i ­ ³¸ Àµ ¸ agiannopoulos@metropolisnews.gr

Ροζ κολάν, glitter στα μάτια, ξασμένο μαλλί και ψηλοτάκουνες μπότες. Κιθαριστικά riffs, επιθετικοί ρυθμοί και φονικές μελωδίες. Συναυλίες που πλημμυρίζουν sexy rock ’n’ roll. Κυρίες και κύριοι, μια βόλτα στα άδυτα της πιο τρελής ροκ σκηνής της Αθήνας. Το glam rock με όλη τη σημασία του όρου.

u

24 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

m ±½ Àj½½¸ ® À·¸ ¸ r e. papaioannou@metropolisnews.gr

o ¸ ± À° ¸¬ À·

::: 0(75232/,61(:6 *5

Τι κάνει μια πρωτεύουσα πραγματική μητρόπολη; Μα φυσικά το να συναντάς μέσα της τάσεις, μόδες, σκηνές και κατευθύνσεις, που δεν μπορείς να φανταστείς πως υπάρχουν. Και μόλις τις ανακαλύψεις, να αφήνεσαι ελεύθερος να βουτήξεις έστω και για λίγο στα ενδότερά τους, για να γευτείς την υφή τους. Καμιά εμπειρία δεν πάει χαμένη. Κάπως έτσι, πριν από λίγο καιρό βρέθηκα σε μια συναυλία, χάρη σε μια αφίσα που με προκαλούσε. Επρόκειτο για ελληνικά groups που έπαιζαν glam. Το είδος δηλαδή που, αν θες να το ορίσεις με τέσσερις-πέντε φράσεις, θα πεις: άγριο ροκ, αμφίφυλο ντύσιμο, θεατρικότητα στη σκηνή και άφθονο μακιγιάζ. Πήγα έτσι, από περιέργεια και, για να είμαι ειλικρινής, ήμουν αρκετά προ-

κατειλημμένος. Είχα την αίσθηση πως θα αντίκριζα τίποτα ερασιτέχνες εραστές της νεκρής glam μουσικής και θα έκαναν πλάκα ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους. Πλάκα όμως έπαθα εγώ. Το κλαμπ γέμισε ασφυκτικά με τύπους που έμοιαζαν να ξεφύτρωσαν από τα έγκατα της γης των ’80s. Φορούσαν -αγόρια και κορίτσια- κολάν σε έντονα χρώματα, ήταν μακιγιαρισμένοι προκλητικά θηλυκά, ενώ οι μπάντες είχαν το ίδιο και ακόμα πιο έντονο στιλ. Και όταν πάτησαν στο σανίδι, μόνο ερασιτεχνικές δεν ήταν. «Εσπερναν κανονικά», για να χρησιμοποιήσω τον όρο όπως ακριβώς τον άκουσα από κάποιον glam οπαδό. Οι Star Star, οι Sex Rated και οι Wild Machine είναι τρεις από τις πιο χαρακτηριστικές μπάντες της αθηναϊ-

25 ::: 0(75232/,61(:6 *5

κής glam σκηνής. Το ραντεβού δόθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα στούντιο της πόλης με απαραίτητη προϋπόθεση να φορούν τον πλήρη εξοπλισμό τους, σαν να ετοιμάζονταν για live. Πρώτοι έρχονται οι Star Star. Δεν έχουν εξοπλισμό και αυτό γιατί το δικό τους στιλ διαφέρει από των άλλων. Είναι πιο κοντά στο leather-trash στιλ των αμερικανικών συγκροτημάτων. Από εκεί προέρχονται και οι ίδιοι, πολλοί μάλιστα τους χαρακτηρίζουν ως συγκρότημα της σκηνής του LA, που απλά ζει στην Αθήνα. Εχουν κυκλοφορήσει εξάλλου δίσκο από την Roadrunner. Στο δρόμο κυκλοφορούν έτσι ακριβώς, όπως βγαίνουν στη σκηνή. Ο Αμερικανοϊταλός μπασίστας Weeds, o ντράμερ Chris Jones, η Elaine Nardo Sunset που κάνει τα πίσω φωνητικά και η εμβληματική μορφή του συγκροτήματος, ο Johnnie Holliday. Ο τελευταίος μεγάλωσε στην Αμερική και η προφορά του το δηλώνει ευχάριστα και ραδιοφωνικά.

Trash χαρακτηρίζουν και τη μουσική τους. «Σαβουρορόκ, man, αλήτικο ροκ εν ρολ», μου λέει ο «Τζόνι Διακοπές», όπως μου συστήνεται για πλάκα. Εν τω μεταξύ, έχουν εμφανιστεί και οι Sex Rated. Είναι πιτσιρικάδες, από 19 μέχρι 22 χρόνων. «Περίμενε», μου λένε, «πρέπει να βαφτούμε». Ο Alex είναι μάγειρας και ντράμερ, ο Stevie φοιτητής του Πολυτεχνείου και κιθαρίστας. Η τραγουδίστρια JB Sleazy και η Jane Sundriva που παίζει μπάσο βάφουν τους υπόλοιπους. Ο Jo Sundriv, ο άλλος κιθαρίστας, κρατά στα χέρια του ένα σεσουάρ, «έχεις φούξια κραγιόν;» τον ρωτά η JB Sleazy. Χαμογελώ και φεύγω. Στον κάτω όροφο με περιμένουν οι Wild Machine. Αρχίζουν και αυτοί να ετοιμάζονται. Ο Mario L, o John Sinni, o Simon Key, o Andy Rozz και ο Johny Hot αυτόν τον καιρό κάνουν στη Νέα Υόρκη το mastering του δίσκου τους μαζί με τον Jay Messina, παραγωγό που έχει συνεργαστεί με μπάντες όπως οι Aerosmith, οι Kiss και οι Rolling Stones. Κοιτώ τον Johny Hot που έχει ήδη ετοιμαστεί. Είναι ο τραγουδιστής της μπάντας και αληθινός φιλόσοφος της σκηνής. Κοιτώ τις ζεβρέ ψηλοτάκουνες μπότες του και τις ζαρτιέρες πάνω από το κολάν. Καταλαβαίνει τι σκέφτομαι και με προλαβαίνει. «Το είδος είναι καθαρά straight», μου λέει. «Το ντύσιμό μας είναι θεατρικό και αντισυμβατικό. Μιμούμαστε και σατιρίζουμε αυτό που λατρεύουμε, τη γυναίκα, βασικό συστατικό του ροκ», καταλήγει. Τους είδα να φωτογραφίζονται και μίλησα μαζί τους για ώρες. Από το στούντιο φύγαμε στις τέσσερις το πρωί. Ακόμα δεν μπορώ να το καλοχωνέψω. Ακου εκεί το glam, trend στην Αθήνα του 2010. Μου απαντά μια ατάκα του Johny Hot. «Η Αθήνα είναι μια γριά, αλλά παιχνιδιάρα πόρνη. Εμείς απλά ο αντικατοπτρισμός της».

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

TELL THE STORY Το glam ή sleazy ή hair rock ή trash rock ή όπως αλλιώς μπορεί να το πει κανείς είναι παιδί της ψυχεδέλειας του ’60.

Oι Mott The Hoople, Slade, T. Rex, The Sweet και μια στρατιά από νεοφερμένους rockers ξεπήδησαν από τη Μεγάλη Βρετανία με θεόρατες μπότες-πλατφόρμες, αμφίφυλο μακιγιάζ, τόνους glitter και μπαινόβγαιναν για πλάκα στα charts και στο θρυλικό Top Of The Pops. Φτηνό ρoκ κόλπο; Να υπενθυμίσουμε ότι από εκεί προήλθαν ή έστω έκαναν ένα πέρασμα οι David Bowie, Freddie Mercury, Elton John, Bryan Ferry, Lou Reed και αρκετοί ακόμα. Μπορεί να μην επηρέασε τα κοινωνικά τεκταινόμενα σε τεράστιο

βαθμό, αλλά ήταν μια γερή σφαλιάρα για τις συντηρητικές κοινωνίες και για το ίδιο το rock ’n’ roll, το οποίο κάπου ξέχασε ότι η φύση του είναι ο ανεβαστικός ρυθμός και οι σέξι ερμηνείες, αναλωμένο σε δαιδαλώδη επικά θέματα. Με την παρακμή του στις αρχές των ’80s, πέρασε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, μπολιάστηκε με heavy metal αδρεναλίνη και κάμποση αμερικανική υπερβολή και με καλλιτέχνες σαν τους Twisted Sister, London, Motley Crue, Ruby Slippers έκανε ένα τεράστιο «μπαμ». Οι μπάντες του είδους από τότε μέχρι και σήμερα ντύνονται έτσι, ροκάρουν έτσι, ζουν έτσι, γιατί εκφράζονται έτσι. Διαχρονικά σοκαριστικό στις ημέρες που τα έχουμε δει όλα; Μπορεί!

* Η φωτογράφηση έγινε στο Studio Musicon, Αμφιαράου 188 και Ρόδου στα Σεπόλια.

26 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

u

::: 0(75232/,61(:6 *5

½ r À À*OHNIEÀ(OT Ισως η πιο αντικομφορμιστική τάση στη σοβαροφανή μετα-’90s ροκ σκηνή της πόλης. Και ας μην υπάρχει πληθώρα glam συγκροτημάτων, αυτά τα ολίγα αρκούν, ενώ νέα γκρουπ ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Στην Ελλάδα η μουσική διασκέδαση είναι συνώνυμη με το λαϊκό και παραδοσιακό ρεπερτόριο, τη house μουσική των clubs, στην καλύτερη κάτι σε soul και funk για όσους ξέρουν. Τι γίνεται με τα rock clubs όμως; Σαν να ανακάλυψαν ξανά την τελευταία πενταετία το hard rock των ’80s και συμπεριλαμβάνουν τέτοιο υλικό σε τακτική βάση στα playlists, κάνουν ειδικές βραδιές και live. Μιλάμε πάντα για αμερικανικό ραδιοφωνικό ’80s heavy rock και σε καμιά περίπτωση βρετανικό ’70s glam. Η χώρα μας δεν είναι έτοιμη ακόμα, του χρόνου.

½ r À ÀÀ

Johnnie (OLLIDAY

½ r À À*ANEÀ3UNDRIVA Η glam-hair metal-sleaze μουσική γεννιέται πάλι στην Αθήνα. Τα rock clubs ξεκίνησαν να την παίζουν μαγνητίζοντας όλο και περισσότερα πλήθη. Ετσι σήμερα υπάρχουν μέρη που παίζουν αποκλειστικά glam, διοργανώνονται φεστιβάλ, συναυλίες, αφιερώματα και υπάρχει ένα σταθερό κοινό που στηρίζει τη φάση. Ομως στον αντίποδα, το νόημα αυτής της ροκ ιδεολογίας που έχει αναβιώσει έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό. Το επιτηδευμένο kitch των ’80s μετατράπηκε σε κακόγουστη, δήθεν εκκεντρικότητα. Τα μαγαζιά γέμισαν animal print και γουνάκια, βύνιλ και μποτάκια. Οι γκέτες έγιναν ροζ. Στα σκυλάδικα όλες έχουν ξασμένα μαλλιά. Η Βανδή έγινε ροκ και η Βίσση πανκ. H μουσική και το image αυτού του ρεύματος δημιουργήθηκε για να προκαλέσει, για να στηλιτεύσει, να κοροϊδέψει τα must και τα trends. Το ζήτημα είναι να μην γίνει τελικά το ίδιο ένα trend. Ακόμα και έτσι βέβαια, η πραγματική ροκ μουσική θα βρίσκει πάντα τρόπους και διόδους για να επιβιώσει.

Μην σας ξεγελάει η ονομασία «σαβουρορόκ». Δεν πρόκειται για την ποιότητα της μουσικής ή των μουσικών, αλλά για ένα στιλ μουσικής και τρόπο ζωής που μέχρι πρόσφατα περιοριζόταν στην underground σκηνή της πρωτεύουσας. Στην trash rock σκηνή κανείς δεν προσέχει τα καλυμμένα με μάσκαρα βλέφαρα ή αν τα αγόρια φοράνε ψηλότερα τακούνια από τα κορίτσια. Η μουσική έχει ρίζες στην αυθεντική αλήτικη ροκ κουλτούρα, με έντονο ρυθμό, κιθάρες και μελωδίες που εκφράζουν τον παλμό και την ψυχή της Αθήνας καθώς πέφτει ο ήλιος. Απελευθερωμένη από κοινωνικές έννοιες, με μια ειλικρίνεια και φρεσκάδα που αγγίζει τον εσωτερικό κόσμο όλου του φάσματος της κοινωνίας. Μουσική βασισμένη στις εμπειρίες όλων, είτε μοιράζονται την ίδια κοινωνική θέση, είτε όχι. Γι’ αυτό οι λάτρεις της σκηνής αυτής αποτελούνται από άτομα «του δρόμου» μέχρι «μούρες» της Αθηναϊκής high fashion σκηνής. Σε μία πολυδιάστατη πόλη σαν την Αθήνα, αυτή η φάση αγκαλιάζει την rock ’n’ roll κουλτούρα ακριβώς μέσα στην καρδιά της πόλης.

u

27

::: 0(75232/,61(:6 *5

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

Äx Ä yÄ~ yÄ y

{w} t Η Μαρίνα Αργυρίδου είναι 26 χρόνων. Εργάζεται σε ένα καφέ για τα προς το ζην, αλλά το θέατρο είναι αυτό που την έχει μαγέψει. Η ερμηνεία της στο κείμενο του Βιζυηνού μας έκανε να της μιλήσουμε. m ±½ À´r½ Ài ¸ r l.arapakos@metropolisnews.gr

o ¸ ± À° ¸¬ À· À

Η Μαρίνα ήρθε στην Ελλάδα από την Κύπρο πριν από οκτώ χρόνια, για να σπουδάσει Κοινωνιολογία. Αν και χρωστάει ακόμη δέκα μαθήματα, δεν το βάζει κάτω και προσπαθεί να πάρει το πτυχίο της. Οπως λέει η ίδια, το θέατρο την έχει μαγέψει και δεν βρίσκει χρόνο να ασχοληθεί με το πανεπιστήμιο. Αν και η Μαρίνα είναι μόλις 26 χρόνων, φέτος αντιμετωπίζει το δύσκολο λόγο του Βιζυηνού στο «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. «Εκείνο που με συγκινεί περισσότερο σε αυτό το έργο είναι ότι αποτελεί έναν ύμνο για το τέλος. Μια ψαλμωδία για το θάνατο που θέλει να σε συμφιλιώσει και να σε εξοικειώσει μαζί του», μου λέει με ενθουσιασμό και αναρωτιέμαι πώς είναι να αναμετριέσαι με ένα μονόλογο. «Με ευλαβική πειθαρχία αντιμετωπίζω το κείμενο», απαντάει, «κάθε λέξη είναι μια ξεχωριστή οντότητα, κάθε φθόγγος παράγει έναν καθαρό και σημαίνοντα ήχο -αυτά ψάχνω σε κάθε παράσταση προσπαθώντας να τα αντιμετωπίζω σαν να τα αντικρίζω για πρώτη φορά. Με συγκέντρωση και πίστη στο κείμενο αντιμετωπίζεται η δυσκολία του μονολόγου». Ο παππούς στο διήγημα του Βιζυηνού βιώνει το ταξίδι μέσα από τα παραμύθια και τα μεταφέρει στον εγγονό του. Η Μαρίνα θυμάται τον παππού και την γιαγιά της να λένε ιστορίες και κατορθώματα του παρελθόντος με υπερηφάνεια. «Παρουσίαζαν τους εαυτούς τους ως ήρωες, έφτιαχναν τα δικά τους παραμύθια για να τους συμπαθήσεις». Υπάρχουν όμως στις μέρες μας τέτοιοι ήρωες; «Οι νέοι σήμερα δεν θυμίζουν πολύ τον παππού

του έργου. Η ανθρώπινη μνήμη κοντεύει να προσομοιωθεί με αυτήν του υπολογιστή και του ζάπινγκ», μου εξηγεί η Μαρίνα. «Ενα χειμωνιάτικο βράδυ του 2008 πήγα στο θέατρο Βεάκη, για να δω την παράσταση ‘Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος Δράκος’ του Δήμου Αβδελιώδη. Αφού κατάπια τη γλώσσα μου και έμεινα να κοιτώ χάσκοντας τη σκηνή, αποφάσισα να ξαναπάω άλλες δέκα φορές. Από τότε ήλπιζα κάποια ημέρα να καταφέρω να δουλέψω με αυτόν τον άνθρωπο». Τελειώνοντας τη συζήτηση με την Μαρίνα, της ζήτησα να μου πει πώς περνάει τις μέρες της όταν δεν έχει παράσταση. Τότε που αφήνει το μονόλο-

γο και πιάνει το δίσκο. Δουλεύει σε μια κρεπερίκαφετέρια, αλλά δεν γκρινιάζει για αυτό. «Μακάρι να μπορούσα να βιοπορίζομαι μόνο από το θέατρο. Ομως, βλέπω γύρω μου ότι υπάρχει ανεργία και φτώχεια και λέω εντάξει είμαι, πατάω στα δυο μου πόδια και καταφέρνω να βγάζω ένα χαρτζιλίκι σερβίροντας». Θεωρεί ότι υπάρχει πληθώρα ηθοποιών και ότι δυστυχώς δεν υπάρχει απορρόφηση. «Εάν θέλεις να δουλέψεις στο θέατρο, πρέπει να χτυπήσεις πόρτες και για τις περισσότερες δουλειές δεν πληρώνεσαι». Σε περιόδους απελπισίας έχει σκεφτεί να φύγει για το εξωτερικό και να ασχοληθεί εκεί με το θέατρο, αλλά απομακρύνεται πια από αυτό το ενδεχόμενο. «Οσο περνάει ο καιρός, νομίζω ότι αυτή η σκέψη είναι μια ψευδαίσθηση, γιατί η γλώσσα είναι η πατρίδα μας. Ακόμα μαθαίνω την ελληνική και όσο την ανακαλύπτω τόσο περισσότερο μαγεύομαι». Την ρωτάω αν έχει ανασφάλεια για του χρόνου και η απάντησή της με αφοπλίζει: «Οχι, γιατί το μέλλον είναι νεκρός χρόνος και δεν θέλω να επενδύω σε πτώματα. Οσο μπορώ θα συνεχίσω να δουλεύω και να παράγω δίπλα σε άξιους ανθρώπους».

INFO

234#(.© Í ÕÉ© Ïß { © © ©É ä © Ò Ö ©pâ © ©¢ à © ¡© á © ÏÒ © Ò © © © © Ò ©Ï¡ à© © ©

u

28 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

Αν ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, όπως είχε πει η Μελίνα Μερκούρη, τότε στην οδό Πολυγνώτου στην Πλάκα μοχθούν «αγαθοί εργάται». Εκεί θα στεγαστεί το Μουσείο Καβάφη, κάτι που πραγματικά έλειπε από την πόλη.

y{ Ä|s} yÄ y Äx s{ s {Ä Äxv{ {

29 ::: 0(75232/,61(:6 *5

«Στόχος είναι να αξιοποιηθεί το αρχείο Καβάφη με έναν τρόπο ο οποίος θα είναι και δημοφιλής και θα παράξει κάποια έσοδα, για να συντηρηθεί το μουσείο», μας λέει ο διευθυντής του Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνισμού, Μανόλης Σαββίδης. Το κράτος συνεισφέρει με την παραχώρηση του κτιρίου. Από εκεί και πέρα το μουσείο θα αυτοσυντηρείται. «Βρέθηκα μπλεγμένος σε ένα πράγμα το οποίο το σπρώχνει η θέληση και η επιθυμία πολλών ανθρώπων». Το κτίριο του μουσείου έχει δύο ορόφους. Στο ισόγειο θα βρίσκεται ο εκθεσιακός χώρος. Θα εκτεθούν αντικείμενα από το αρχείο Καβάφη. Χειρόγραφα, βιβλία και προσωπικά αντικείμενα, τα οποία κληροδότησε ο Καβάφης στον Αλέκο Σεγκόπουλο. Αυτά μέσα από τα χρόνια περιήλθαν στην κατοχή του αείμνηστου φιλολόγου Γ. Π. Σαββίδη το 1969 από την χήρα του Σεγκόπουλου, και τελευταία στα χέρια του Μανόλη Σαββίδη. «Η προσπάθεια όμως είναι να μην μείνουμε στα εκθέματα», τονίζει ο κ. Σαββίδης. «Θέλουμε η περιήγηση στο μουσείο να παρουσιάζει τον Καβάφη με ένα γόνιμο τρόπο που θα προκαλεί σκέψεις». Οταν μπαίνει κανείς στο μουσείο θα ξεκινάει από μία αίθουσα multimedia, όπου θα υπάρχουν πολυμεσικές εφαρμογές για μια ιστορική, κοινωνική και πολιτισμική εισαγωγή. Δεν θα στέκεται στον Καβάφη ως λογοτέχνη ή ως άνθρωπο. Θα τον βλέπει μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο: ως ποιητή, ως μέλος της οικογένειάς του, ως μέλος της κοινότητας της Αλεξάνδρειας και ως μέλος του ελληνισμού της διασποράς. Ο Καβάφης δήλωνε «Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν» και από τους δύο γονείς του.

° ± À» ½ ³ Àn ¸ ¸ ¬ ¸

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

Υπήρξε κομμάτι του μείζονος ελληνισμού, της περιόδου 1863-1933, μιας περιόδου μεγάλης και εξαιρετικά σημαντικής για το νέο ελληνισμό. Το μικρό ελληνικό κράτος επεκτείνεται και φτάνει μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή. Θα φαίνονται αυτά στην έκθεση;, αναρωτιέμαι. «Τα γεγονότα που έζησε ο Καβάφης είναι πολύ σημαντικά για τη διαμόρφωση της νεοελληνικής συνείδησης και θα τα βλέπουμε μέσα στο μουσείο. Δεν μπορούμε να τον αποκόψουμε από το περιβάλλον και τη συγχρονία του». Στον πρώτο όροφο θα υπάρχει το ερευνητικό κέντρο. Ενα ερευνητικό κέντρο με βοηθητικούς χώρους, εργαστήριο συντήρησης και υπολογιστές. Γιατί δηλαδή οι Ιταλοί κατάφεραν να φτιάξουν το «σπίτι» του Δάντη Αλιγκέρι και του Βοκάκιου από το μηδέν και κάνουν έρευνες και διαλέξεις όλο το χρόνο στη Φλωρεντία; Επιτέλους, σκέφτομαι. Ο κ. Σαββίδης όμως έχει πιο σύγχρονες ιδέες από εμένα: «Σκοπός μας είναι και το τι θα δει ο διαδικτυακός επισκέπτης. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή δύο ιστοσελίδες: http://www. kavafis.gr και http://www.kavafis.com στα αγγλικά. Θα εμπλουτιστούν ως ιστοσελίδες του μουσείου. Θα γίνονται εκδηλώσεις και θα φιλοξενηθούν συνέδρια και νέες εκδόσεις μέσω του μουσείου. Θα λειτουργήσει ως πόλος έλξης ερευνητών και θα γίνουν εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολεία».

Επάγγελμα: Ποιητής! Ομως, ο Καβάφης είχε οργανώσει το αρχείο του πάρα πολύ καλά προτού το κληροδοτήσει στον Αλέκο Σεγκόπουλο. «Ολη του η ζωή και η εργασία ήταν προϊόν σκέψης και κόπου. Αφησε ένα πολύ τακτοποιημένο αρχείο, στο οποίο φαίνεται και ο τρόπος που δούλευε. Βλέπουμε έναν άνθρωπο ο οποίος ήταν δημόσιος υπάλληλος για τα προς το ζην, αλλά στα αλήθεια έζησε, όπως ένας ποιητής». Στο τελευταίο διαβατήριό του δηλώνει ποιητής στο επάγγελμα. Είναι όμως επάγγελμα εκείνο του ποιητή; «Σήμερα δεν το θεωρούμε επάγγελμα, επειδή δεν μπορεί να ζήσει κανείς από αυτό. Ο Καβάφης το πίστευε και ήξερε πως είναι μεγάλος ποιητής». Ξεκίνησε ως συνεχιστής των Φαναριωτών και του Αθανάσιου Χριστόπουλου στα νεανικά του ποιήματα. Στην πορεία όμως εισήγαγε μόνος του την ελληνική λογοτεχνία στο μοντερνισμό και ξένισε τους αναγνώστες του. Πρώτος από όλους, «χωρίς να έχει διαβάσει Ελιοτ», υπογραμμίζει ο κ. Σαββίδης.

Μελέτησε πάρα πολύ και την τεχνική της ποίησης και τη μετρική. Είχε εμβαθύνει πάρα πολύ στην ελληνική γλώσσα. Μάζευε ασυνήθιστες λέξεις ή ασυνήθιστες χρήσεις λέξεων, του άρεσε να ερανίζεται. Ηταν ένας αφοσιωμένος εργάτης της ποίησης. Μέσα από σκληρή δουλειά μετουσίωσε το έργο του σε κάτι διαχρονικό και κλασικό. Η ίδια του η ζωή ήταν πολύ οργανωμένη. «Αν μπορούσαμε να μεταφερθούμε πίσω 100 χρόνια και να συναντήσουμε τον Καβάφη, μπορεί και να μην τον συμπαθούσαμε πολύ. Ηταν ένας άνθρωπος με πόζα, είχε επιτήδευση και έζησε το βίο του σκηνοθετημένα. Ισως σήμερα να μην μας άρεσε. Ηταν αυτό που λέμε ‘the life of the party’ ως τα 40 του. Πολύ κοινωνικός και ωραίος τύπος. Ελεγε συνέχεια αστεία, χόρευε καταπληκτικά και ήταν φανατικός παίκτης του τένις. Την ίδια εποχή έγραφε το ‘Περιμένοντας τους Βαρβάρους’. Ηταν ένας κανονικός άνθρωπος και όχι κάποιο τέρας. Αυτό θέλουμε να βγει από το μουσείο», μου εξηγεί ο κ. Σαββίδης.

Πέρα από τα στερεότυπα Η κοινωνία των Αθηνών τον αντιμετώπισε ως επί το πλείστον με μεγάλη δυσπιστία και ειρωνεία. Λογοτεχνικά περιοδικά δημοσίευαν συχνότερα παρωδίες ποιημάτων του παρά τα ίδια τα ποιήματά του. Αντιπροσώπευε μια απειλή. Ηταν ξένος. Ενας Αλεξανδρινός εκ Κωνσταντινουπόλεως, όχι γηγενής, όπως ο Παλαμάς. Είχε προχωρήσει την ποίηση, δεν είχε παντού μέτρο εμφανές ή ρίμα. Δεν έφτιαχνε σονέτα και ακολουθούσε διαφορετική φόρμα. Επειδή ήταν εκτός Ελλάδας, ήταν και εκτός κύκλου. Δεν είχε τόσες φιλίες στην Αθήνα. Οι παρέες του βρίσκονταν στην κοινότητα της Αλεξάνδρειας. Τώρα θα μπορούσαμε να πούμε πως εκδικείται. Η ιδιαιτερότητα στη λογοτεχνία του ήταν αισθητή. Η σεξουαλική του ιδιαιτερότητα πρέπει να παραβλεφθεί στο νέο μουσείο; «Στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αντίληψη ότι ο Καβάφης ανήκει στις gay studies. Η δημοτικότητα των ποιημάτων του σε ανθρώπους κάθε σεξουαλικής προτίμησης δείχνει ότι είναι οικουμενικός. Δεν ήθελε να τον θεωρούμε ομοφυλόφιλο ποιητή. Ηταν ένας ποιητής ο οποίος ήταν ομοφυλόφιλος. Εντελώς διαφορετικό πράγμα. Δεν έκρυψε την ομοφυλοφιλία του, βέβαια, το πόσο καθοριστική ήταν για την ποίησή του μπορούμε να το συζητάμε χρόνια. Αν όμως θεωρήσουμε ότι όλα τα ποιήματά του είναι gay, θα πρέπει να ξαναδιαβάσουμε το ‘Περιμένοντας τους Βαρβάρους’ με άλλον τρόπο, το οποίο θα είναι γελοίο», διευκρινίζει ο κ. Σαββίδης. Αλλωστε, υπάρχουν ενδείξεις ότι σε κάποια περίοδο της ζωής του υπήρξε αμφιφυλόφιλος. Πολλοί πίστευαν ότι ο Αλέκος Σεγκόπουλος ήταν γιος του. Η ομοιότητά τους είναι τρομερή. l ±¸ Àm i.kolokouris@metropolisnews.gr

Το όνομά του λογικά δεν σας λέει τίποτα. Το πρώτο του βιβλίο, άλλωστε, μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά. Ωστόσο, ο Ιρλανδός Στιούαρτ Νέβιλ αναμένεται να εξελιχθεί σε έναν παγκόσμιο σταρ της αστυνομικής λογοτεχνίας. Μας μίλησε για την ενοχή, τη λύτρωση και τη ματωμένη του πατρίδα.

{ yÄ} { Ä } yÄ}v z

u

31

::: 0(75232/,61(:6 *5

Οταν η αυτού μεγαλειότης του crime fiction, Τζέιμς Ελρόι σε θεωρεί τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα αστυνομικού μυθιστορήματος, τότε αυτόματα παύεις να είσαι απλώς συγγραφέας και γίνεσαι μέρος της ποπ κουλτούρας, αρχικά στη χώρα σου, και αν είσαι τυχερός, στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο. Ο Στιούαρτ Νέβιλ με το πρώτο του βιβλίο «Τα Φαντάσματα του Μπέλφαστ», που μόλις κυκλοφόρησε στη χώρα μας από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, έχει βαλθεί να κατακτήσει τον κόσμο. Μια πρώτη διαπίστευση ήταν η βράβευσή του από τους Los Angeles Times στην κατηγορία του αστυνομικού μυθιστορήματος. Στο εξωτερικό ήδη κυκλοφορεί το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο “Collusion”, που αποτελεί συνέχεια του πρώτου. Ο ίδιος δηλώνει πως είναι πράγματι τυχερός, αλλά δεν θεωρεί πως έχει πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα. «Δεν μπορώ να πω ότι έχω πετύχει τους στόχους μου. Σίγουρα είμαι πολύ τυχερός και έχω πραγματοποιήσει πολλά όνειρά μου τα τελευταία χρόνια, αλλά θέλω ακόμα να κάνω πολλά πράγματα και να γράψω πολλά-πολλά μυθιστορήματα».

t À ³ À¸ ¸ ³ À À© © ± À ± ¸ À½ ¸­ ³ À À À À À À ± ¸ À À ±¸ À¸ rÀ ¸À ³½¸ ¸À À ® À ¸ À À ¬ À ± ¸ À ¸ ½ ¸À ³½¸ ¸

Στην Ιρλανδία βρίζουν πολύ «Τα Φαντάσματα του Μπέλφαστ» είναι ένα βιβλίο σκληρό, τόσο ως προς τη γλώσσα (αν και ο συγγραφέας με διαβεβαιώνει πως όντως στην Ιρλανδία βρίζουν πολύ), όσο και ως προς το θέμα, με κυρίαρχο το στοιχείο της εκδίκησης. Ο Τζέρι Φέγκαν είναι ένας εκτελεστής του IRA, που έδρασε για σχεδόν 30 χρόνια. Φτάνοντας στο 2005 και στα 45 του χρόνια είναι πλέον αλκοολικός και μάλλον ψυχικά διαταραγμένος. Δώδεκα φαντάσματα παλαιών θυμάτων του τον κυνηγούν και του υποδεικνύουν τον τρόπο για να έρθει πιο κοντά στη λύτρωση, που δεν είναι άλλος από τον αφανισμό των ηθικών αυτουργών των συγκεκριμένων δολοφονιών. Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ στη βόρεια Ιρλανδία είναι σε εξέλιξη οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και οι φόνοι αυτοί απειλούν να τις τινάξουν στον αέρα. Παρόλο που η δράση είναι τοποθετημένη στη Βόρεια Ιρλανδία, είναι ένα βιβλίο που έχει απήχηση και έξω από τα σύνορα της χώρας του. Ισως γιατί, σύμφω-

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

να με τον συγγραφέα του, τα θέματα των οποίων άπτεται είναι παγκόσμια. «Νομίζω πως η ιστορία στέκεται μόνη της με και χωρίς πολιτικό περιεχόμενο». Ο Τζέρι Φέγκαν θα μπορούσε να είναι ένας εκτελεστής της σικελικής μαφίας και η ιστορία πάλι θα δούλευε. Οι πολιτικές αναφορές του βιβλίου είναι μοναδικές ως προς τον τόπο όπου εκτυλίσσεται η ιστορία, αλλά τα θέματα της ενοχής και της λύτρωσης είναι παγκόσμια θέματα. Τι είναι όμως αυτό που κάνει ένα νέο συγγραφέα να ασχοληθεί με ιστορίες που πολλοί συμπατριώτες του θα προτιμούσαν να ξεχάσουν; «Τον τελευταίο καιρό υπάρχει στη βόρεια Ιρλανδία μια επιθυμία να ασχοληθούμε με το παρελθόν. Οι άνθρωποι πλέον αντιμετωπίζουν το παρελθόν με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα σε σχέση με λίγα χρόνια πριν. Υπάρχει μια αίσθηση ότι η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί και αυτό ήταν που πυροδότησε την ιστορία του βιβλίου». Εξάλλου, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, συχνά ο μόνος τρόπος για να προχωρήσεις στη ζωή είναι να αντιμετωπίσεις το παρελθόν, άποψη που μοιράζεται και ο Νέβιλ. «Πιστεύω ότι η κοινωνία μας θα είναι πιο υγιής αν αντιμετωπίσουμε το παρελθόν. Υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα από την εποχή των ταραχών και πολλές οικογένειες θα μπορέσουν να συνεχίσουν τις ζωές τους αν μάθουν γιατί σκοτώθηκαν αγαπημένα τους πρόσωπα. Συνηθίσαμε πολύ γρήγορα στην ειρήνη. Παρόλο που υπάρχουν ακόμα μερικά στοιχεία που προσπαθούν να μας ξαναβάλουν σε ταραχές, οι άνθρωποι ασχολούνται περισσότερο με τις ζωές τους. Η εργασία, η εκπαίδευση και η υγεία είναι πολύ πιο σημαντικά πλέον από τη θρησκεία ή την ύπαρξη συνόρων. Η ζημιά που έγινε διορθώνεται, απλώς επειδή οι άνθρωποι ανησυχούν πλέον για πιο σημαντικά πράγματα». Σε κάποιο σημείο του βιβλίου, ο ήρωας Τζέρι Φέγκαν χαζεύει τους νεαρούς που τον προσπερνούν να μιλάνε στα κινητά τους, να είναι ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας και συλλογίζεται πως περπατάνε στους ίδιους δρόμους που κάποτε χυνόταν αίμα χωρίς να έχουν ιδέα. «Είναι δυνατόν η ματωμένη ιστορία της Ιρλανδίας να είναι κάτι άγνωστο στις νεότερες γενιές;», αναρωτιέμαι. Ο Νέβιλ με κατατοπίζει πλήρως. «Υπάρχουν δύο όψεις. Από τη μία πολλοί νέοι δεν έχουν ιδέα τι πέ-

ρασαν οι παλαιότερες γενιές, αλλά αυτό δεν είναι κακό. Δεν χρειάζεται ποτέ να περάσουν τέτοια πράγματα. Αλλά νομίζω πως θα ήταν καλό αν είχαν την αίσθηση ότι η ευμάρεια (συγκριτικά βέβαια) που απολαμβάνουν σήμερα δεν ήταν πάντα διαθέσιμη στους γονείς τους. Από την άλλη, μερικοί άνθρωποι ξέρουν υπερβολικά πολλά πράγματα για τις ταραχές και ωραιοποιούν εκείνη την εποχή. Υπάρχει ο κίνδυνος αυτοί οι νέοι να παραπλανηθούν και να τους εκμεταλλευτούν παραστρατιωτικές οργανώσεις που θα τους στρατολογήσουν». Μιλώντας για αυτά, μου κάνει εντύπωση που δεν αναφέρεται ποτέ ο IRA στο βιβλίο. Φανταζόμουν πως υπήρχε κάποιος σκοτεινός λόγος γι’ αυτό, αλλά ο Νέβιλ μου εξηγεί πως υπάρχουν πολλές παραστρατιωτικές οργανώσεις στη βόρεια Ιρλανδία και πως δεν ήθελε να ξεχωρίσει καμία, καθώς όλες τους ευθύνονται για τρομοκρατικές ενέργειες. Μετά τα «φαντάσματα» Το θέμα πάντως έχει στοιχειώσει τον συγγραφέα περισσότερο και από τα φαντάσματα που στοιχειώνουν τον ήρωα, πράγμα που γίνεται προφανές και στο “Collusion”, που αποτελεί sequel του πρώτου του βιβλίου. Και αν «Τα Φαντάσματα του Μπέλφαστ» ήταν ένα βιβλίο που βγήκε αβίαστα στον Στιούαρτ Νέβιλ, το “Collusion” ήταν ένα βιβλίο που τον δυσκόλεψε. «Το ‘Collusion’ ήταν πολύ πιο δύσκολο από ‘Τα Φαντάσματα του Μπέλφαστ’. Το βασάνισα πολύ και δεν ήμουν σίγουρος πόσο καλό ήταν όταν το τελείωσα. Με έκπληξη και χαρά διαπίστωσα ότι ο ατζέντης μου μου είπε ότι το έβρισκε ακόμα καλύτερο». Η δήλωσή του δεν με εκπλήσσει. Παρακολουθώντας τον καιρό τώρα στο Facebook διαπιστώνω ότι είναι αρκετά μετριόφρων, κοινωνικός, αλλά όχι PR-ίστας, ενώ ταυτόχρονα είναι συγκρατημένος και συγκροτημένος στις απόψεις του. Διαβάζοντας το blog του (το οποίο θέλει να κλείσει για να φτιάξει ένα blog για κιθάρες) βεβαιώνομαι ότι όντως είναι πολύ μετρημένος ως προς τη δουλειά του συγγραφέα και κατακρίνει τις ακρότητες. «Ενας συγγραφέας δεν πρέπει να πηγαίνει πάσο σε ό,τι του λένε, αλλά πρέπει να συνειδητοποιεί ότι είναι μέρος μιας βιομηχανίας και να φέρεται επαγγελματικά. Υπάρχει ένας μικρός στρατός ανθρώπων που χρειάζεται για να φτάσει ένα βιβλίο στα μαγαζιά και δεν θα έπρεπε να τους θεωρεί δεδομένους. Πολλοί συγγραφείς πιστεύουν ότι η εκδοτική βιομηχανία τούς οφείλει μόνο και μόνο επειδή έγραψαν ένα βιβλίο». Η στάση του Στιούαρτ Νέβιλ είναι εντυπωσιακά σεμνή για ένα συγγραφέα που έχει πάρει το χρίσμα από τον Τζέιμς Ελρόι. Ισως τελικά, η δεύτερη μεγαλύτερη αρετή για ένα συγγραφέα να είναι η σεμνότητα και να είναι αυτή που διαχωρίζει όσους γράφουν για να πουν μια ιστορία από όσους γράφουν για να γίνουν διάσημοι. ¶r ¸À» ¸ ¸ r v.tzanakari@metropolisnews.gr

u

32 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

njÀn¹iÀisi·stl Αναρωτιέμαι τι αλλάζει, όταν ένας συγγραφέας βραβεύεται για το βιβλίο του. Για τον ίδιο αλλά και για το αναγνωστικό κοινό. Και τι σημαίνει τελικά μια τέτοια διάκριση. Πριν από λίγο καιρό, ο συγγραφέας Δημήτρης Σωτάκης βραβεύτηκε με το Athens Prize for Literature [του περιοδικού «(δε)κατα»] για «Το θαύμα της αναπνοής», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Οπως και άλλοι συγγραφείς της γενιάς του (ενδεικτικά, αναφέρω τον Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και τη Λέναn Κιτσοπούλου) ακροβατεί ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι και στο τέλος πέφτει, όχι για να σε ικανοποιήσει ως αναγνώστη, αλλά για να σε πάρει μαζί του. «Δεν πιστεύω τόσο σε γενιές συγγραφέων, δηλαδή σε συγκεκριμένη συνολική προδιάθεση των συγγραφέων μιας γενιάς με όμοια χαρακτηριστικά. Η λογοτεχνία είναι μια προσωπική υπόθεση, μια μοναχική σχεδόν διαδικασία, η οποία εκ των πραγμάτων αποκλείει κοινά στοιχεία από συγγραφέα σε συγγραφέα», μας λέει ο Δημήτρης Σωτάκης, αν και τελικά μάλλον μπορεί να βρει κοινά στοιχεία ανάμεσα στον ίδιο και σε όσους γράφουν αυτή την περίοδο στην Ελλάδα. «Ωστόσο», διευκρινίζει, «οι συγγραφείς που ζουν στην ίδια χρονική περίοδο, μοιραία, αφουγκράζονται τους κραδασμούς μίας και μοναδικής εποχής, ζώντας στο ίδιο περιβάλλον, στην ίδια γεωγραφική περίπου θέση. Επομένως, μπορεί να δημιουργηθούν κάποια κοινά στοιχεία, που όμως δεν είναι συνέπεια της λογοτεχνικής τους δράσης, αλλά περισσότερο φυσικό αποτέλεσμα μιας, κατά κάποιο τρόπο, κοινής ζωής».

Ο κόσμος του Σωτάκη Ανοίγοντας με τα ακροδάχτυλα την κουρτίνα για να μπεις στον κόσμο του Δημήτρη Σωτάκη, έχεις ήδη παγιδευτεί. Σκοτεινή μυθοπλασία που, καθώς ξετυλίγεται, μπλέκεται σαν κουβάρι μέσα στον πραγματικό κόσμο και τον παρασύρει. Παίζοντας άλλοτε με την εμμονή και άλλοτε με τον εγγενή παραλογισμό της ιδέας τού να θυσιάσεις κάτι για να αποκτήσεις κάτι άλλο -όπως συμβαίνει στο «Θαύμα»-, σε υποβάλλει σε χιλιόμετρα διαδρομής στον κόσμο των συναισθημάτων, όχι μόνο στις κεντρικές λεωφόρους, αλλά και σε συνοικιακούς έρημους δρόμους και σε ολοσκότεινα στενάκια, προσθέτοντας με δεξιοτεχνία σταγονομετρικές, ανεπαίσθητες, αλλά αποτελεσματικές δόσεις χιούμορ. Και όλες αυτές τις διαδρομές μπορείς να τις διανύσεις μέσα σε ένα διαμέρισμα, σε ένα χώρο που είναι δικός σου, ολοδικός σου. Και ενώ για τον ήρωα του «Θαύματος» αυτός ο χώρος συνεχώς μικραίνει, για σένα μπορεί να ανοίγεται και να γίνεται σιγά-σιγά ένας κόσμος.

«Οι συγγραφείς της γενιάς μου γράφουν συχνά βιβλία που έχουν έντονο το στοιχείο της μοναξιάς, φυσικής και υπαρξιακής, έχουν ήρωες μονόχνοτους, ήρωες-θύματα μιας γενικής αποξένωσης. Τελικά, θα έλεγα ότι το πιο έντονο κοινό χαρακτηριστικό είναι μια αυτιστική διάθεση των ηρώων τους, οι οποίοι εμφανίζονται συνήθως αποκομμένοι από την πραγματικότητα, από μια ομαδική, μέσα σε κοινότητες, ζωή». Οι δικές του ιστορίες διαδραματίζονται μέσα σε αδιέξοδες επιλογές και σε παράλογους εγκλωβισμούς, στους οποίους όμως οδηγούν πράξεις συνηθισμένες, πράξεις καθημερινές. Ετσι, ο τρόπος του χαρακτηρίζεται συχνά καφκικός. Χωρίς να διαφωνώ με αυτή την άποψη, θα έλεγα πως έχει έρθει επιτέλους ο καιρός να αναγνωρίσουμε τους νέους κόσμους των δημιουργών, πέρα από τις επιρροές τους ή τα δικά μας αναγνώσματα. Υπάρχουν δημιουργοί που έχουν πολλά να πουν, ακόμα πιο πολλά να γράψουν με έναν τρόπο που τελικά είναι πολύ δικός τους. Να τους δώσουμε το χώρο. Και το λόγο. Δεν ξέρω αν κάτι από αυτά θα μπορούσε ή θα έπρεπε να αλλάξει με ένα βραβείο· στην πραγματικότητα, δεν το νομίζω. Αυτό που θα ευχόμουν είναι να αναγνωρίζουν οι αναγνώστες τους καλούς συγγραφείς ως τέτοιους και να αγαπούν τα καλά βιβλία, αλλά και αυτό παραείναι κλισέ, για να το ευχηθώ, και ανοίγει και άλλα θέματα για συζήτηση. j ® À° ¸­r e.sourgidaki@metropolisnews.gr

Μια ομάδα νέων Eλλήνων συγγραφέων έχει αρχίσει να εδραιώνεται στα ελληνικά γράμματα. Ενας από αυτούς, ο Δημήτρης Σωτάκης, μας μίλησε για τον ίδιο και τη γενιά του. Σας παρουσιάζουμε τον κόσμο του.

33 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

·t´¹»¹°»¹mj°À·ªt»i°j¹°À»l°Àj¶¼tni¼i°À

NOTEBOOK mtmm¹stÀv»u·lni Το χαρμόσυνο νέο ήρθε υπό τους ήχους ηλεκτρισμένης acid jazz. Οι Red Snapper στην Αθήνα. Και στη Θεσσαλονίκη. Για όσους δεν τους ξέρουν, πρόκειται για μία διαφορετική acid jazz μπάντα. Που κοίταξε στα μέσα της δεκαετίας των ’90s και προς την trip hop. Και γενικά, προς τον ηλεκτρονικό ήχο. Εάν κάποιος τους ξέρει σαν όνομα, αλλά δεν τους έχει ακούσει, ας κάνει μια δοκιμή. Δεν είναι τυχαίο που έχουν περιοδεύσει με ονόματα, όπως οι Prodigy, η Βjork, οι Massive Attack. Πολυποικιλότητα ήχων, ο καλός χωράει παντού. Για τους πλέον δύσπιστους μπορεί να αναφερθεί το εξής: η Warp Records είναι ο θρύλος των εταιρειών ηλεκτρονικής μουσικής. Ο,τι έβγαζε και βγάζει, έχει ποιότητα. Σε αυτήν οι Battles και οι Boards of Canada. Σε αυτήν ο πιο επιδραστικός εμπρηστής της ηλεκτρονικής σκηνής, ο Aphex Twin. Αυτή κά-

ποτε επέλεξε τους Red Snapper για το δυναμικό της. Σίγουρα δεν έπεφτε έξω. Τώρα για όποιον έχει εντρυφήσει στον ήχο τους, απλά ας απολαύσει. Γιατί ακόμα δίνουν live που σε γεμίζουν αναμνήσεις. Μπορεί και αυτοί να είναι ένα σχήμα από reunion -ενώθηκαν ξανά το 2008 μετά από έξι χρόνια- αλλά υπάρχει διαφορά. Δεν είναι οι κλασικοί δεινόσαυροι που κάνουν tour αρπαχτή στη χώρα μας. Είναι μουσικοί με προσωπικό στιλ, μείγμα χιλίων επιρροών. Μία μπάντα που το όνομά της είναι ακόμα ηχηρό. Και δεν χάθηκε στους μουσικούς λαβυρίνθους των ’00s. µ Àª ½ ¸ À

INFO Red Snapper 2/12 Gagarin 205

34 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

Τα φώτα της πόλης x{ Ä x s} Ο Τζίμης, η θρυλική περσόνα των λαζοπουλικών «Μήτσων», τον καιρό της χρηματιστηριακής ευδαιμονίας με το αυτάρεσκο στιλάκι του μπορεί να πήγαινε πλατεία, αλλά οι επίγονοί του (με τη συγκατάθεση, αλλά και την προτροπή του) επιλέγουν να κατέβουν… υπόγειο! Ναι, καλά διαβάσατε. Υπόγειο. Και τι υπόγειο! Για την ακρίβεια, ένα υπόγειο που στα σπλάχνα του φιλοξενεί μια αυτοσχέδια θεατρική σκηνή. Μια underground (και όχι μόνο λόγω τοποθεσίας) σκηνή στο δεύτερο επίπεδο του υπόγειου parking στο Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης επί της Πειραιώς, που συμπυκνώνει με καταλυτικό τρόπο τις επιταγές της μετά Μνημονίου εποχής.

Low Budget -όνομα και πράγμα. Το πρώτο φερώνυμο φεστιβάλ βασισμένο σε μια ιδέα του Λάκη Λαζόπουλου και τη διοργάνωση από το www.tospirto.net (λέγε με Αννα Βλαβιανού) δίνει το δικό του ξεχωριστό τόνο και χρώμα στον καινούργιο urban culture γαλαξία της αθηναϊκής μητρόπολης.

Underground και low budget, σε πλήρη εναρμόνιση προθέσεων και συμπεριφορών, που παράγουν θέαμα ερεθιστικό και χορταστικό. Οπως η παραγωγή της ομάδας AbOvo με το «Τζάμπα Ελλάδα», που τα μέλη της κατέβηκαν πρώτα από όλους στο υπόγειο, για να υποδεχτούν τους Αθηναίους που αναζητούν πάντα το σπίρτο που φωτίζει τις αισθήσεις τους… Το θέαμα της ομάδας «στήθηκε» με τις οδηγίες του σκηνοθέτη Γιάννη Σαρακατσάνη και με τον Λευτέρη Ελευθερίου να δίνει ρέστα, ενσαρκώνοντας μία από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες Ελληνα της Μεταπολίτευσης που λειτουργεί με θρησκευτική ευλάβεια εκτός κανόνα: ως αμετανόητος καπνιστής, κλασικός Γάβρος και σπουδαστής περιφερειακού ΤΕΙ που ειδικεύεται στην Πυρηνική Ενέργεια. Ο Ελευθερίου -γνωστός στο ευρύ κοινό από τα διαφημιστικά σποτάκια της Hellas Online- δανείζει φέτος τη φιγούρα του για τις ανάγκες του Ουκρανού μετανάστη Μίρι στη σειρά του Mega «Η γενιά των 592 ευρώ». µ m m

°»lsÀi²lsi »tuÀnj´´ts»t° Πώς θα σας φαινόταν αν συναντούσατε στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη ένα νέγρο και έναν Κινέζο εύζωνα να διαφωνούν για το ποιος είναι πιο Ελληνας; Παράλογο; Υπερβολικό; Και όμως, στην παράσταση «Tromopolis… αιώνες τώρα» συμβαίνει και αυτό. Και μάλιστα, είναι φυσιολογικό. Οπως φυσιολογικό είναι οι άνθρωποι να ζουν στον κυβερνοχώρο τους και να αποστειρώνονται ανά δευτερόλε-

πτο. Οπως είναι φυσιολογικό το κάπνισμα να θεωρείται χειρότερο και από φόνο. Σε αυτή την Αθήνα του μέλλοντος, που ακόμα και οι Καρυάτιδες μπορεί να ξαναζωντανέψουν, μπορούμε να παρατηρήσουμε να εκτυλίσσονται μια σειρά από χιουμοριστικά γεγονότα που «πατούν» στο σήμερα, για να σχολιάσουν το αύριο και αντίστροφα. Στο έργο των Βαγγέλη Νάση και Νίκου Ιωαννίδη, το οποίο έχει σκηνοθετήσει ο

Γιάννης Κακλέας, βλέπουμε στη διάρκεια μιας μόλις ημέρας ανθρώπους (Γ. Χρυσοστόμου, Θ. Ανδρούτσου, Μ. Κωνσταντινίδου, Ν. Ιωαννίδης, Α. Αθανασιάδη, Β. Νάσης, Γ. Ποιμενίδης) σε μεταβατική κατάσταση, να μην ξέρουν τι θέλουν και τι φοβούνται πιο πολύ. N.M.

INFO 3QNLNONKHRj© © ß ©Ø¡ à Î Ò©Ô â ©

jn·¹°»juj°i¹ÀjsisÀjª¿»junjstÀis»ªi

Μια ιστορία για τα ψέματα και τις αλήθειες των ερωτευμένων ανθρώπων, για τις δυσκολίες των εγωισμών και τη διαχείριση των επιθυμιών· όχι μόνο των ηρώων της. Ολων μας. Μια ιστορία για όλα αυτά που δεν είναι όπως φαίνονται, για αυτονόητα που καταστρέφονται, για κλισέ που αναπαράγονται, για τις συμβάσεις και κυρίως για μια ζωή ευτυχισμένη. Εξαιρετική παράσταση, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Ράγες. Γρήγορη και έξυπνη σκηνοθεσία

της Ζωής Ξανθοπούλου και ρεαλιστικές ερμηνείες από τους Δημήτρη Πλειώνη, Αννίτα Καπουσίζη και Μάρκο Σαρρή (οι δύο πρώτοι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και ο τρίτος μπαλαντέρ σε τρεις ρόλους), μια δουλειά δεμένη και αρμονική από κάθε άποψη. j °

INFO Ö © ßp © © ©pÒ ß ©ÕÒ Ï ¡{â © © ©Î Ò©Ô â © Ò¢

35 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

lÀ¼¹mlÀni°Àlª¿ To ρομαντικό κορίτσι που έχει ταράξει τα τελευταία χρόνια τη μουσική της Αθήνας επιστρέφει στα γνωστά της λημέρια. Από σήμερα και κάθε Παρασκευή η Ηρώ Σαΐα θα οδηγεί σε ένα τρυφερό ταξίδι τους θαμώνες της Αθηναΐδας. Μέσα από τη δική της «Γυναίκα Τριαντάφυλλο» και παρεά με τον Νεοκλή Νεοφυτίδη στο πιάνο και την Μαριλίζα Παπαδούρη στο βιολοντσέλο, η Ηρώ ξεδιπλώνει το ταλέντο της και ερμηνεύει αγαπημένα κομμάτια της διεθνούς και ελληνικής μουσικής. Τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Γιάννη Σπανού, του Σταμάτη Κραουνάκη, του Θάνου Μικρούτσικου αλλά και των Beatles. Τραγούδια παλιά και δικαιωμένα από τον χρόνο, τραγούδια νέα με «άρωμα» τριαντάφυλλου που διάλεξαν ο Σταμάτης Κραουνάκης μαζί με την Ηρώ Σαΐα. N.M.

mi¹À¹¼jj°Àmi¹À»i´js»t Δύσκολος τίτλος για να κυκλοφορήσει τη συγκεκριμένη εποχή. Οταν τα σενάρια πτώχευσης είναι καθημερινά, ένας δίσκος ονομαζόμενος “End Is Near” ακούγεται το λιγότερο απειλητικός. Η ολοστρόγγυλη κοιλιά, όμως, στο εξώφυλλο του νέου δίσκου των Cyanna βάζει τα πράγματα στη θέση τους και εγκυμονεί πολλές εκπλήξεις. Παραστρατήματα, αποτυχημένοι έρωτες, πτώση και άνοδος, θεοί και δαίμονες είναι λίγα μόνο από τα πράγματα που απασχολούν μία από τις πιο πετυχημένες εγχώριες μπάντες στο τρίτο τους δισκογραφικό βήμα. Στο άλμπουμ αυτό, οι Cyanna καταφέρνουν να κρατήσουν το προσωπικό τους στιλ, μπλέκουν δηλαδή το rock με την ηλεκτρονική μουσική, μεταφράζοντας αυτή τη φορά το ηλεκτρονικό κομμάτι σε industrial, κάτι που ομολογουμένως τους ταιριάζει πολύ. Καταφέρνουν έτσι να φτιάξουν ένα άλμπουμ σφιχτοδεμένο, αλλά ταυτόχρονα εκρηκτικό, με αρκετές επιρροές των σκοτεινών ’80s, αλλά περασμένες ένα-δυο χεράκια σύγχρονο ύφος (βλέπε το εκπληκτικό “Perfect Mistake”), ιδανικό άκουσμα για κάποιον πιτσιρικά που θέλει να αρχίσει να ακούει rock. Και για όσους δεν είμαστε πιτσιρικάδες; Εμείς απλώς υποκλινόμαστε σε ένα συγκρότημα που έχει ιδέες, ταλέντο, δουλεύει σκληρά και διασκευάζει εξαιρετικά το “I Wanna Be Your Dog” των Stooges. Respect! ¶ »

INFO CYANNA End Is Near SONY MUSIC

»iÀmi´u»jªiÀ »tuÀ2/"")% Το πράγμα φαινόταν από την αρχή. Από όλους τους Take That, ο Robbie ήταν αυτός που ερωτευόσουν αν ήσουν έφηβη στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Και ως γνωστόν, αν τα κορίτσια σε λατρεύουν, γίνεσαι σταρ. Ο Robbie Williams είχε βέβαια και άλλα πράγματα που τον έκαναν αστέρι πρώτου μεγέθους. Εκπληκτικές ιδέες, ερμηνευτικό ταλέντο, εμμονές, θράσος και εκρηκτική σεξουαλικότητα. Ωστόσο, τα δύο τελευταία του άλμπουμ δεν ήταν αυτό που περίμενε το κοινό του και περισσότερο ο ίδιος. Ετσι, αποφάσισε να κάνει reboot κυκλοφορώντας ένα greatest hits άλμπουμ, το οποίο αναμένεται να αναπτερώσει το ηθικό του, αλλά και τα οικονομικά του καθώς πούλησε 120.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Η στιγμή δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερη, καθώς είχε προηγηθεί η επανένωση των Take That και η ανακοίνωση της Progress Live 2011. Το “In and Out of Consciousness” δίνει στους ακροατές την ευκαιρία να αποκτήσουν μερικές από τις σημαντικότερες επιτυχίες του των τελευταίων 20 ετών, όπως τα “Something Stupid”, “Rock DJ” και πολλά άλλα. ¶ »

INFO ROBBIE WILLIAMS In and Out of Consciousness: Greatest Hits 1990-2010 EMI

YELLOW BRICK ROADS »¹Àimtuj¹ÀÀ jsi°Àu·i´´l´t°Àmj· Κάθε φορά που βλέπω κάποιον με ipod, mp3, handsfree, οτιδήποτε τέλος πάντων έχει αντικαταστήσει το walkman και το discman, βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου τι μουσική ακούει. Συνήθως χάνω, γιατί η εμφάνιση των ανθρώπων είναι πλέον πολύ παραπλανητική. Πού να σου περάσει από το μυαλό ότι ο τύπος με τη μοϊκάνα και το μπλουζάκι Ramones θα σου απαντήσει «το καινούργιο της Βανδή», ενώ εσύ περιμένεις ένα ξερό “Varoukers”; Τα μουσικά σύνορα έχουν ανοίξει εδώ και καιρό και αυτό δεν θα ήταν καθόλου κακό αν ξέραμε γιατί ακούμε το κάθε τι, αν είχαμε δηλαδή το υπόβαθρο να τα τοποθετήσουμε στη σωστή τους θέση. Αλλά πρέπει να είναι σαφές ότι μιλάμε μόνο για τοποθέτηση της μουσικής και όχι τοποθέτηση των ανθρώπων. Η άποψη που υιοθετούμε σε νεαρές ηλικίες ότι η μουσική δείχνει το ποιόν σου αποδεικνύεται ολότελα πλανερή. Υπάρχουν άθλιοι τύποι που ακούνε Antony and the Johnsons και συγκλονιστικοί άνθρωποι που ακούνε Νατάσα Θεοδωρίδου -γιατί θα πρέπει οι πρώτοι να αξιολογηθούν διαφορετικά; Ισα-ίσα, θα έπρεπε να αξιολογηθούν σκληρότερα. Με λίγα λόγια, μέσα στην απαράμιλλη αγένεια και γνήσια κακία που έχει κυριεύσει αυτή τη χώρα, ποσώς με ενδιαφέρει αν ο υπάλληλος στο ΚΕΠ όπου βρέθηκα πρόσφατα, είχε περασμένα στο ipod rock, σκυλάδικα, έντεχνα, άτεχνα, χαουζιές ή metal κομμάτια. Εν ώρα πανζουρλισμού, προσβολών και αυθεντικής ελληνικής παράνοιας, ήταν αυθόρμητα ευγενικός και καλοσυνάτος, ό,τι και αν έβαλε να ακούσει, όταν κόπασε η μπόρα. ¶r ¸À» ¸ ¸ r

NOTEBOOK

36 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

Ναι ρε… µtu°»iª¿À!5$)/"//+3 Σας λέει κάτι η αγγλική λέξη του τίτλου; Οχι; Δεν πάει το μυαλό σας σε βιβλία που αφηγούνται ηθοποιοί, δραματοποιημένα δηλαδή; Κακώς, γιατί είναι υπέροχα. Δεν με νοιάζει αν σας ακούγεται περίεργο, εγώ τα λατρεύω. Οδηγώντας άπειρες ώρες με το αμάξι, χρειαζόμουν λύση. Είχα ακούσει όλα τα CD μου. Από δύο φορές. Δεν άντεχα να ακούω άλλη κλάψα στο αθλητικό ραδιόφωνο. Μέχρι που μία ημέρα δοκίμασα τούτο το ναρκωτικό. Η κοντινότερη εμπειρία που θα έχετε οι περισσότεροι είναι η «Λιλιπούπολη». Και μην μου πείτε ότι δεν σας άρεσε. Ποίηση του Πόε με τη φωνή μιας γριάς Αμερικάνας ηθοποιού, συνοδεία τσέλου. Τα πιο γαμάτα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας του 20ού αιώνα χωράνε σε ένα CD. Θεατρικά του Οσκαρ Ουάιλντ για τα αυτιά σας μόνο. ΟΚ, είναι στα αγγλικά, συμφωνώ. Καιρός να εξασκηθείτε στην lingua franca του καιρού μας. Βαριέστε να διαβάσετε τον «Κώδικα Da Vinci»; E τότε, ακούστε τον. Υπάρχουν υπερπαραγωγές του BBC, όπως το “Hobbit” του Τόλκιν. Που κάθε ρόλο αναλαμβάνει και διαφορετικός ηθοποιός. Υπάρχουν τόσα πολλά. Θα βάλω τα κλάματα από τη συγκίνηση. Εάν δεν είστε της λογοτεχνίας, δεν πειράζει. Υπάρχει όγκος ιστορικών, όπως και επιστημονικών συγγραμμάτων ή «ακουσμάτων», εάν προτιμάτε. Για τους πολύ σκληρούς χρήστες, δε, υπάρχουν ακόμα και διαλέξεις. Αφεθείτε στη μαγεία Πακιστανού μαθηματικού που αναλύει τον απειροστικό λογισμό. Τελευταία, υπάρχουν και κάποιες λίγες εκδόσεις στα ελληνικά. Τα βρίσκετε δύσκολα στο εμπόριο, εύκολα και συχνά τζάμπα στο διαδίκτυο. Audiobooks για το σπίτι, το αυτοκίνητο, το γυμναστήριο, το στρατόπεδο. Και για τη δουλειά. Με ακουστικά κρυμμένα. Για να μην σας πάρει χαμπάρι το κακό αφεντικό. µ Àª ½ ¸

::: 0(75232/,61(:6 *5

n¹iÀ»i¹s¹iÀ »lsÀ˷·iµmt°n¹i˸À lnjªi Από την εβδομάδα που έρχεται, δεν θα εστιάσουμε ούτε στην Παγκόσμια Ημέρα κατά του Αids, ούτε σε αυτήν που σχετίζεται με την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Θα εστιάσουμε σε κάτι σημαντικότερο και πανανθρώπινο: την Παγκόσμια Ημέρα Προστασίας των Υπολογιστών, που γιορτάζεται στις 30 Νοεμβρίου. Για όσους λοιπόν καθίσουν σπίτι για να γιορτάσουν, η ταινία “Ghost in the shell” είναι απλώς ιδανική. Το μάνγκα αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας του Μαμούρο Οσι (1995) μάς μεταφέρει στο έτος 2029. Δύο ειδικοί αστυνομικοί, μία εκ των οποίων είναι σάιμποργκ, αναζητούν έναν περιβόητο χάκερ ονόματι Puppet Master. Εκπληκτική μουσική, εσωτερικές ηλεκτρονικές αναζητήσεις, εξαιρετική σκηνοθεσία σε μια ταινία που πάνω της βασίστηκε το Μάτριξ. Και μην ξεχάσω: χρόνια μας πολλά! i v

jª¿»¹mj°Àj·¹°»t´j°À°jÀ34!23 jª¿»¹mj° j·¹°»t´ ny . α on J έν αση στα υτά , r ofer ς ι υ τ ί a α λε τάσ ετα σύ α σο ότι De rist I χ β ε ο ι α ς ό ές ν Ch pp I ρε η κ α κ ρεις ιδάκ όμω υλει , α e ν ξέ π α η D ς όν δο να τωσ που τα τα π έρει αι λοιπ ις. ό κ π ξ , ία να αι α ε στ ρί ίσε σω υ πε υτυχ πού υ κ ά. Ν χουμ έλνω νωρ ε ο λύ σο αλ η έ στ με γ » υ πο κή μ ρχει λλά λα κ σ ο ί ι α ρη α ρ κα η δι υπά ια, ικού όλα ή κ ον. Σ α ν δοχέ ι ι δ τ ά ρ να α ι τ α κ ν είν λά σ . Δε δίστ γυ α κ νομι άχισ Ελλ Ψαλ ς ν υ ν ο λ η ο ν « λ ε ο τη ελί οικ του ην ον ητ αγ ςτ α ιδ ,α ότ δρα οχώρ τρ , με Αντζ αι αι ρι τ ές τ ατέ αι ν ν ρ ρ ιρ μ δα ου ν . Κ ύμ έχ ρω Ξέ ένο ά ο απ ληνί σι σ τη αλά γορο κι μ 0 φο «Πε Δέχο ένα ε ί ρ μ ι κ ρη ιγά 10 υς ή. στ Ελ σε εμ τρ σει λιά ο Πα ύλα πάε πα ίς λ δει ά το τικ με ν κ ύ ά να χτε χω πα φτ πα ορφ ινιο δεν ετ λα το ε χω ετα α. Ε ντι μ εναλ ρκεσ εν σ ει λεγε όμ τα τα έ χ ί ο έ π α , έ στ αμί τίπο δεν να υχα ό δό και να α αν δ α ία εις σ τ α κ ρ τ ζ αι άδα σέν αλώ μιά χρυ μαι και όσο, δη ν ί ύ ε κ λ κ σ α α ι λ α ι κ έν α, ε άμο Ωστ ει ή s Ε εις Ε α ρ κ α ν γ ν ίσ ro ς. α ίπ κά στη ουμε σε π είμ τέψω ου ε ικό ωση νον and τον α τ x ί υ ν ι ; χ σ εδώ εν έ κα , δε α φ εν σκευ υμβ χω κ Ale ε να άρο δ ση ζεις α ν Α! Δ ρη ο σ έ ι ο ούμ μπ υ ή ν ε ορ η ί εψ ». ε θ ω ειδ έψ κο κλ ομ έκ ν ν κόντ ικής νουμ σύμφ , επ ντρ s, μπ υμε Μη αι αϊβ κά λό άζει ς πα tzi άζο Yours, κ αρ ην απ ιρ α han ων μ ε Giolanda Peri Κ μ φ C π

37 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

!',̝Ä ÈÎÄ »lsÀlnjªiÀ·tuÀjouµjÀÀ ̂tÀ»j´ju»i¹t°Àoim¹ªl°̃

i»¹²i°iÀs¹i»iÀlÍÀ»¹nlnjsiÀµlªi»j¹i Ηλικιακό ζήτημα τίθεται στο δίλημμα αυτής της εβδομάδας με τις προτεινόμενες ταινίες να έχουν όχι μόνο χάσμα γεωγραφικό, αλλά και γενεαλογικό. Από τη μία, τα τιμημένα γηρατειά του Μάικ Λι στην ταινία «Μια χρονιά ακόμα» είναι κάτι παραπάνω από ένα απλώς πολυβραβευμένο καστ. Ο Τζιμ Μπρόουντμπεντ έχει ήδη βραβευτεί με Οσκαρ (για την ταινία «Ιρις»), ενώ η Ιμέλντα Στάντον και η Λέσλι Μάνβιλ έχουν «κεντήσει» κατά διαστήματα στη μεγάλη οθόνη («Το μυστικό της Βέρα Ντρέικ» και «Ολα ή τίποτα» αντίστοιχα). Πρόκειται για μια ταινία που εστιάζει στην καθημερινότητα και τα προβλήματα ενός ηλικιωμένου ζευγαριού καθώς ο χρόνος περνά ανεπιστρεπτί. Το γεγονός ότι έχει την υπογραφή του αριστοτέχνη Μάικ Λι και το ότι καταχειροκροτήθηκε στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών αρκούν για να μας στείλουν στο σινεμά. Από την άλλη, τα ατίθασα νιάτα του Παναγιώτη Κράββα στην ταινία «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα» παραείναι ατίθασα και τρελούτσικα. Το νεανικό καστ -που είναι ήδη δοκιμασμένο σε τηλεόραση, θέατρο, κινηματογράφο- αποτελούν οι: Τζένη Θεωνά, Λένα Παπαληγούρα, Μυριέλλα Κουρεντή, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Νίκος Αγγελής, Γιώργος Σπάνιας και Κωνσταντίνος Γαβαλάς. Η ταινία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, περνάει μέσα από τον έρωτα δύο νεαρών και φτάνει σε μυστικές τελετές, κραυγές, αίμα, θύματα και θύτες. Μια επίσκεψη στην οργανωμένη ιστοσελίδα της ταινίας (www.othanatospouoneireftika.gr) θα σας λύσει όλες τις απορίες. Πού πάμε λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες; Οι φανατικοί της στήλης ξέρουν ήδη την απάντηση. Πείτε την να σας ακούσω! Μα φυσικά, στην ελληνική ταινία. Τόπο στα νιάτα! Εξάλλου, οι ηλικιωμένοι μόνο στα καφενεία πηγαίνουν. Και αυτά έχουν κλείσει όλα. i v

Μια Αθήνα που λίγοι έχουμε την ευκαιρία να δούμε μας παρουσιάζει ο Μπάμπης Μακρίδης στην εξαιρετική μικρού μήκους ταινία του «Ο τελευταίος φακίρης» (2005). Ο Κώστας Μπερικόπουλος υποδύεται τον Ινδό Αλί Καζάν, «τον τελευταίο αυθεντικό φακίρη που μας έχει απομείνει σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς της κοροϊδίας και της απατεωνιάς». Ο Κώστας Φιλίππογλου, από την άλλη, υποδύεται το μάγο Αλεξ, εκπαιδευτή και στην ουσία εκμεταλλευτή του Αλί Καζάν. Με τον πύρινο λόγο του ο Αλεξ ταξιδεύει το φαινόμενο Καζάν στις συνοικίες της Αθήνας, εκεί όπου τα μάγια και τα φακιρικά έχουν ακόμα θέση. Σκηνικός χώρος της ταινίας είναι η ινδική παροικία (αν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο) στο κέντρο της Αθήνας. Οδός Μενάνδρου, Πειραιώς, Ομόνοια, Κεραμεικός, ινδικά παντοπωλεία, εστιατόρια με παραδοσιακά ινδικά φαγητά (ξεχωρίζει το διάσημο ινδικό εστιατόριο “Jaipur Palace” στο Μαρούσι) και όλη η κουλτούρα ενός άλλου πολιτισμού, ο οποίος βρίσκεται κάτω από τη μύτη μας και δεν τον προσέχουμε. Η ιστορία του Αλί Καζάν είναι τόσο θλιβερή όσο οποιουδήποτε άλλου μετανάστη που δεν έχει κάπου να στηριχθεί. Υπακούει πιστά το δυνάστη του κάνοντας δύσκολα κόλπα και θέτοντας τη ζωή του σε άμεσο κίνδυνο για ένα πιάτο φαΐ. Πέρα από το ινδικό φόντο, ένας άλλος κόσμος προβάλλεται μέσα από την κάμερα του Μακρίδη: αυτός των ταχυδακτυλουργών και των μάγων. Η διάσημη Ακαδημία Ταχυδακτυλουργών που έχει ιδρύσει ο μάγος Κρίστοφερ στη Νέα Ιωνία, παλιές αφίσες από μάγους, καταπόσεις γυαλιών και σπαθιών, δραπετεύσεις από κλουβιά, καθώς και αίθουσες που φιλοξενούν τέτοια θεάματα αναδεικνύουν ένα «σπορ» που σιγά-σιγά ξεχνιέται. Στην τελευταία σκηνή, ο Αλί Καζάν θα προσπαθήσει να κάνει το καλύτερό του κόλπο: να εξαφανιστεί. Θα τα καταφέρει; i ³ ¸ ­ Àv¸ ®

NOTEBOOK

38 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

Ä ÈÎÏ}ÐÄ ÉÆ lÀµ¹iµ¹iÀntuÀlÀi²lsi Ο Κώστας Ταχτσής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1927, μεγάλωσε όμως και έγραψε στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε σε πολύ μικρή ηλικία. Στη συλλογή πεζογραφημάτων «Η γιαγιά μου η Αθήνα» περιέχονται διηγήματα και άρθρα με κεντρικό άξονα την Αθήνα -ή ό,τι έχει μείνει από εκείνη την Αθήνα που ο Ταχτσής αγάπησε. Το καφενείο του προπάππου του στη διασταύρωση των οδών Πειραιώς και Κολοκυνθούς, απέναντι από το βρεφοκομείο. Τα μεγαλοπρεπή νεοκλασικά της πόλης και τα παιδιά που έπαιζαν στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού. Οι πρώτες αλητείες του αφηγητή, καβάλα στο τραμ του Βοτανικού. Το καρναβάλι του 1935 στη συνοικία του Ψυρρή, ο Λυκαβηττός και ο μικροαστικός βίος στην οδό Ιπποκράτους. Ο λόφος του Φιλοπάππου, αμάντρωτος από συρματοπλέγματα, αλλά ήδη σε κίνδυνο τουριστικό. Ο μικρός παράδεισος του μοναστηριού της Καισαριανής και οι λιγοστοί λαχανόκηποι που επιβιώνουν ανάμεσα στα εργοστάσια στον Αγιο Γιάννη τον Ρέντη. Ο Ταχτσής καταγράφει μια Αθήνα της δικτατορίας, μια πόλη που μεταμορφώνεται και είναι έτοιμη να σκάσει από τον υπερπληθυσμό. Αλλά δεν γκρινιάζει, στα υπόλοιπα κείμενα του τόμου παρατηρεί και αφηγείται περιστατικά με μορφές της πόλης. Ο ωραίος Αλέξης Ακριθάκης ο ζωγράφος, ένα από τα παιδιά της πλατείας Κολωνακίου, βουρκώνει βλέποντας το πρώτο τανκ. Ο πράος Γιώργος Σεφέρης δεν ψάχνει «για ταξί» πίσω από το Στάδιο, αλλά «για Ταχτσή» και αν διστάζει αρχικά να κάνει τη δήλωση κατά της δικτατορίας, έπειτα οργίζεται και αγριεύει. Ο συγχωρεμένος Ρόδης Ρούφος με καφέ και συζήτηση πολιτική στο Μπραζίλιαν προσμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες για αντίδραση στο καθεστώς. Και γύρω τους, μια γιαγιά Αθήνα όμορφη, με τη νοσταλγία της, αλλά και με τα (λογοτεχνικά) κουτσομπολιά της. l ±¸ Àm ¬

::: 0(75232/,61(:6 *5

lÀ»¹nlÀ°»tsÀisiµs¿°»l Τα ebooks αρχίζουν να διαδίδονται και εδώ. Οι εκδόσεις Καστανιώτη πειραματίζονται και αφήνουν στον αναγνώστη το ζήτημα της τιμής για το νέο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη «Η Εβδομη Αίσθηση, troika Μοίρα». Το βιβλίο διατίθεται για «κατέβασμα» από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο του εκδοτικού οίκου «με ελεύθερη τιμή από το μηδέν έως το άπειρο» ως τις 31 Δεκεμβρίου του 2010. Μπορείς να το αποθηκεύσεις στον υπολογιστή σου διαλέγοντας εσύ πόσο θα πληρώσεις μέσω πιστωτικής κάρτας. Το βιβλίο ξεκινά μέσα σε ένα αεροσκάφος εν ώρα απογείωσης. Οι επιβάτες δείχνουν ξέγνοιαστοι, κανείς δεν αντιλαμβάνεται τον ελλοχεύοντα κίνδυνο, πόσο μάλλον ότι το αεροσκάφος απογειώθηκε με άδεια τα ντεπόζιτα καυσίμων. Δύο Eurofighter και ένα F16 πλαισιώνουν ξαφνικά το αεροσκάφος. Οι πιλότοι τους κοιτούν αδιάκριτα στο εσωτερικό του ελέγχοντας την κατάσταση, «σαν να κάνουν καμάκι». Ο πιλότος προσπαθεί να τους κρατήσει ψύχραιμους. Ο γράφων καταλήγει στην εντατική, όπως και η Ελλάδα. Τρεις τύποι με λευκές μπλούζες τον ενημερώνουν για την κατάστασή του και το πρόγραμμα αποθεραπείας. Ακολουθεί μια έξυπνη ανάλυση της σημερινής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Χριστιανικές παραβολές, φιλοσοφικά ανέκδοτα της αρχαιότητας, όλα σε ένα λαβυρινθώδες κείμενο για τα σημερινά αδιέξοδα υπό μορφή συνεχούς παραίσθησης. Ή μάλλον «έβδομης αίσθησης», μιας χαραμάδας ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη δυνατότητα. Δοκίμιο δηλαδή, αλλά γραμμένο υπόγεια και υπαινικτικά. Σημεία στο βιβλίο δείχνουν να ασκούν δριμεία κριτική προς τον Πρωθυ-

πουργό, ενώ επανέρχεται συχνά ο Επιμενίδης, ο έβδομος σοφός της αρχαιότητας, Κρητικός με σκέψη κριτική. Πλάτωνας, Ναμπόκοφ, Χατζιδάκις, Μέσι, Ζιντάν, Μουρίνιο, Νίτσε, Μαρξ παρελαύνουν στις σελίδες, οι οποίες γυρνούν γρήγορα παρά τα βαριά ονόματα. Ο Ανδρουλάκης μέσα από το λαβύρινθο της αφήγησης καταλήγει να προτείνει αναπρογραμματισμό του χρέους και αποδέσμευση από τη στενή αγκαλιά της «Τρόικας Θεάς», που όλο μορφές αλλάζει «σωτήρια Μητέρα Γη και Μέδουσα Γοργώ». Εφικτό; Δεν ξέρω. Πάντως, η δυνατότητα κατεβάσματος με ελεύθερη τιμή δεν με χάλασε. l m

INFO Ðáp ©É ¡ Ò Í©Ë p ©Éá ©SQNHJ@©Ð á Ë â ©Ï

·lµi¹siÀµ¹iÀ¼iosj°Àmi¹Àj·j°iÀ°»tsÀvt»ki Χάζευα στο Μοναστηράκι την περασμένη Κυριακή μήπως και βρω κανένα παλιό και φτηνό βιβλιαράκι. Στα σεντόνια των παλιατζήδων χάμω, που συνήθως δεν ξέρουν τι έχουν, μπορείς να αγοράσεις λόγου χάρη την «Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος» του Π. Κανελλόπουλου με 20 ευρώ, παρά τους ισάριθμους τόμους της. Εχω όμως το κακό να ψάχνω μόνο για ό,τι μου έχει από πριν καρφωθεί στο κεφάλι. Ετσι, τις προάλλες έψαχνα το ποιμενικό μυθιστόρημα του Λόγγου «Δάφνις και Χλόη» σε μετάφραση του Ρόδη Ρούφου με σκίτσα του Χατζηκυριάκου-Γκίκα. Φυσικά και δεν το βρήκα. Αλλά έπεσα πάνω σε κάτι εντελώς απρόσμενο και το τσίμπησα. Το βιβλίο «Δύο Φίλοι Λαοί» του Ενβέρ Χότζα που εκδόθηκε το Γενάρη του 1985 στα Τίρανα. Ο Αλβανός ηγέτης Χότζα, ανθολογώντας αποσπάσματα του πολιτικού

ημερολογίου του, προσπαθεί να η χ χτίσει μια γέφυρα ανάμεσα στη χώρα του και τη σοσιαλίζουσα χ Ελλάδα της εποχής, μιας και με Ε ΕΣΣΔ και Κίνα δεν τα πήγαινε και Ε ττόσο καλά. Τον Απρίλη του 1985 ο Χότζα πέθανε. Πάντως, στο βιβλίο μάς υμνεί για τα καλά, τι ελβ λληνική φιλοσοφία, τι θύμησες και αγάπες και λουλούδια. Δέκα χρόα νια μετά, η Λαϊκή Δημοκρατία της ν Αλβανίας είχε πέσει, και εμείς εδώ Α βγάζαμε συνθήματα του στιλ: «Δεν βγ θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ!». Τέλος πάντων, το βιβλίο στην τσέΤέ πη και καθότι συνόδευα θεία μου σε εξόρμηση στο Μοναστηράκι, μπαίνουμε σε ένα ταξί. Χότζα μου, μπ ο ταξιτζής ήταν Αλβανός. Ο Γιάννης. Του δείχνω το βιβλίο και άρχισε να κλαίει. «Ε, είχαμε καρπούζια με τον Χότζα και σπίτι πέτρινο και ντομάτες και περιβόλια! Αντε να φυτέψεις καρπούζια τώρα στο χωριό μου! Αχ! Μας έφαγε ο Μπερίσας! Ο,τι πει η Αμέρικα!». l m

39 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

j·j¹¼lÀmi¹ÀlÀ´tµt»jvs¹iÀ islmj¹À°»lsÀ·i»¹

É ÑÏÐÉÏ Ä}ÆÉÏÎ mtmiÀmt´iÀ »lµisl»l

To National Award of Books κατέληξε φέτος στην Πάτι Σμιθ. Εκπληξη; Στο αυτοβιογραφικό “Just Kids” μας γνωρίζει κάποιες στιγμές από τη ζωή της αλλά κυρίως άλλο ένα ταλέντο της. Το Μάρτιο του ’08, η Elen Page φωτογραφήθηκε για το εξώφυλλο του περιοδικού Interview, φορώντας ένα μαύρο σακάκι, ένα λευκό πουκάμισο από μέσα και μια λυτή γυναικεία γραβάτα που κύκλωνε το γιακά της. Η φωτογράφιση αυτή ήταν ένας φόρος τιμής της νεαρής Καναδής ηθοποιού στην αγαπημένη της Πάτι Σμιθ, η οποία είχε κάνει στο παρελθόν μια αντίστοιχη φωτογράφιση. Αλλωστε, η λέξη «αγαπημένη» δίπλα στο όνομα της αποκαλούμενης «γιαγιάς του πανκ» είναι συχνό φαινόμενο. Στην αυτοβιογραφία της, το “Just Kids”, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο, καταθέτει, με αυτό τον καλλιτεχνικό αναρχισμό της, μια ζωή γεμάτη ανησυχία και δημιουργία. Το ζητούμενο όμως είναι άλλο. Το σημαντι-

κό και έντονο βίο της τον γνωρίζαμε ή τον υποθέταμε. Επίσης ξέραμε, μέσω των στίχων και των συλλογών της, ότι ο ποιητικός της λόγος είναι σπουδαίος. Δεν είχαμε όμως ιδέα για την ικανότητά της στην πεζογραφία, για τη συνέπεια και την ευστοχία της στο non fiction γράψιμο. Εκτός από εμάς λοιπόν, εξεπλάγησαν και άλλοι. Οι υπεύθυνοι του National Award of Books που της απένειμαν την περασμένη εβδομάδα αυτό το σημαντικό συγγραφικό βραβείο, καταξιώνοντάς την και σε ένα χώρο έξω από τη μουσική. Για την ίδια, όπως είπε, έχει ενδιαφέρον να δει πώς νιώθει κάποιος, όταν έχει πάρει αυτό το βραβείο. Ως μια εμπειρία δηλαδή. Ως άλλη μια εμπειρία που προστίθεται στη λίστα των μπιτ βιωμάτων της, των ροκ σκηνών

και των ακτιβιστικών της δράσεων. Οχι βέβαια ότι χρειαζόταν οποιοσδήποτε να επιβεβαιώσει το μύθο της. Τη θέση της στην ιστορία την έχει κλειδώσει στη συνείδηση οποιουδήποτε έχει ακούσει το “Horses”, οποιουδήποτε την έχει δει έστω και μία φορά λάιβ. Αν και γεννημένη την προτελευταία ημέρα του 1946, διανεύοντας δηλαδή το 63ο έτος της ζωής της, η Πάτι Σμιθ δεν θα γίνει ποτέ “too old to rock ‘n’ roll”, οπότε ελπίζουμε να την δούμε ξανά στα μέρη μας. Είτε για να την ακούσουμε να απαγγέλει το “Ghost Dance”, είτε για να «διαδηλώσει» με το “People have the Power”, είτε για να διασκεδάσει με το “Because the night”, είτε για να μας μιλήσει σε κάποια αίθουσα για το βιβλίο της. i À¼ ½ r

Τέλος τα σοβιετικά φαγητά. Τώρα θα πάμε στο άλλο τέρας του ψυχρού πολέμου. Αμέρικα, Αμέρικα! Φορτώνουμε τα πράγματα στη φουσκωτή βάρκα μας και πλέουμε τον Ατλαντικό. Κάνοντας κουπί. Τονίζουμε εξαρχής ότι οι ΗΠΑ έχουν -όπως όλες οι χώρες- παραδοσιακό φαγητό. Εχουν αναδείξει μεγάλους σεφ. Και πραγματοποιούνται γαστρονομικά θαύματα στη χώρα των γιάνκηδων. Αλλά όχι και έτσι, ρε αδέρφια. Ελεος! Εξηγούμαι. Πριν από τέσσερα χρόνια ο άγνωστος ακόμη τότε Abel Gonzalez Junior συμμετείχε σε τοπικό διαγωνισμό του Τέξας. Εκεί παρουσίασε την «εφεύρεσή» του, την -κρατηθείτε- τηγανητή κόκα κόλα. Τυχαίο το ότι έγινε κάτι τέτοιο στο Τέξας; Οχι μόνο δεν το νομίζω, το αποκλείω κιόλας. Ο τουλάχιστον ευφάνταστος μάγειρας είναι πια ο βασιλιάς της φριτέζας στη χώρα του. Φυσικά. Εδώ τηγάνισε μέχρι και το γνωστό αναψυκτικό. Ως εξής έχει η συνταγή: ρίχνουμε κουρκούτι με βάση την κόκα κόλα σε λάδι πιο καυτό και από την κόλαση. Από πάνω σιρόπι κόκα κόλας για την υπερβολή του πράγματος. Α, και βέβαια κρέμα και ζάχαρη. Τρέμε γνωστή αλυσίδα ταχυφαγείων, κάποιος βρήκε τροφή πιο ανθυγιεινή και από τη δική σου. Κάθε μερίδα έχει τον εκπληκτικό αριθμό των 830 θερμίδων. Ξέρετε, από εκείνες τις κακές που σε γεμίζουν τύψεις. Στη χώρα της Ελευθερίας η πρωτοτυπία φέρνει δόξα. Και χρήμα. Αλλά άλλο πρωτοπορία και άλλο πρωτοτυπία. Η πρώτη είναι η πραγματικά άξια. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δηλαδή ερωτώ: εάν ήμουν Ελληνοαμερικάνος, εάν ήμουν σεφ, εάν έβραζα κοκορέτσι και το σέρβιρα με παγωτό φασολάδας, τώρα θα ήμουν διάσημος; Οχι άλλες φαεινές ιδέες! Πονάνε τα μυαλά μας. Και τα στομάχια μας.

µ Àª ½ ¸ g.rompolas@metropolisnews.gr

u

40 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

Ê Ê É

γαρους, τους Ρουμάνους. Εξετάζοντας όλοι μαζί το παρελθόν μας μπορούμε να βρούμε κοινές συνισταμένες, κοινές απαρχές. Αλλωστε, τα ποτάμια πάντα ένωναν τους ανθρώπους πολύ περισσότερο από όσο τους χωρίζουν τα σύνορα. Ομως,

m´¹mÀ°»tÀoi´lªt

Συνήθως αντιμετωπίζουμε την ιστορία ως κάτι μουμιοποιημένο. Είναι όμως κάτι ζωντανό. Μια αδιάσπαστη αλυσίδα. Και ο γεωγραφικός χώρος των Βαλκανίων είναι χαραγμένος από αυτήν. Στο μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης βρίσκουμε δύο εκθέσεις να συνδιαλέγονται μεταξύ τους. Η μία για την κοιλάδα του Δούναβη και η άλλη για τα καθ’ ημάς. Και οι δύο για τη Νεολιθική εποχή. Απευθυνθήκαμε στον επιμελητή του μουσείου, κ. Παπαδημητρίου. Γιατί θέλαμε να πειστούμε ότι η ιστορία δεν είναι κάτι ξένο. Μας είπε ότι ο μεταμοντέρνος κόσμος μας έχει υιοθετήσει μια minimal αισθητική. Μια back to basics λογική. Ετσι, τα αντικείμενα εκείνης της εποχής δεν μας ξενίζουν. Οι minimal γραμμές τους μας είναι ιδιαίτερα οικίες. Τελικά, ένα νεολιθικό κόσμημα άνετα το φορούσε μια σημερινή κοπέλα. Και μετά πήγαινε βόλτα στο Γκάζι. Τα Βαλκάνια είχαν «αλισβερίσι» από τότε. Λόγω ψυχρού πολέμου εμείς χάσαμε τις επαφές με τους γείτονές μας. Τους Βούλ-

γιατί τελικά μας είναι οικεία τόσο παλιά πράγματα; Πιθανόν γιατί τότε για πρώτη φορά λειτούργησαν πιο «ανθρώπινα» οι άνθρωποι. Με άξονα τη γεωργία, το σπίτι, την οικογένεια και όχι τις περιπλανήσεις στην άγρια φύση.

Αγαπάς τη φωτογραφία; Αν η απάντηση είναι ναι, φρόντισε τα βήματά σου να σε βγάλουν μέχρι τις 12 Δεκέμβρη στην Εσπλανάδα στο Φάληρο δίπλα από το γήπεδο Tae Kwon Do, εκεί που το Athens Photo Festival κορυφώνεται με την έκθεση Under the bridge. Ο χώρος έχει μεταμορφωθεί σε μία εναλλακτική πλατφόρμα καλλιτεχνικής έκφρασης, αφιερωμένης στους φίλους του φωτογραφικού μέσου με σημαντικές εκθέσεις, όπως αυτή του Larry Fink με τίτλο «Οι απαγορευμένες φωτογραφίες - Ενα πολιτικό ταμπλό» και του Jean Claude Moschetti με θέμα «Μαγεία στη γη». Ανάμεσα στα υπόλοιπα εξίσου σημαντικά έργα, ξεχωρίσαμε και του Νίκου Πήλου “Berlin: The invisible wall line”, του Γιάγκου Αθανασόπουλου

µ Àª ½ ¸ g.rompolas@metropolisnews.gr

INFO Ð ¡ á ©Ï¡ à ©Öß É{â© ©Ô á ¡© ©ß © ©Î ¡ á ¡© Ðß © Ò ¡

«Γυμνά», αλλά και το αφιέρωμα “China Stories”. Εκτός από τις εκθέσεις, όμως, το πρόγραμμα περιλαμβάνει και μία σειρά από διαλέξεις πάνω στη φωτογραφία, τη λειτουργία πωλητηρίου φωτογραφικών βιβλίων και την εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων για παιδιά και οικογένειες. Το εισιτήριο είναι προσιτό, με την είσοδο να κοστίζει μόλις 3 ευρώ, ενώ αν θέλεις κάρτα απεριόριστων επισκέψεων, μπορείς να προμηθευτείς μία με 5 ευρώ. Καμία δικαιολογία λοιπόν δεν υπάρχει, για να μην πας. i µ

INFO Ï á ©Ë { Ò © á{ © © à{ ©3@D©*VNM©#N ©{ á ©Ó ä ©Ô ¡p{ â © â © à ¡

t Á s ::: 0(75232/,61(:6 *5

41

j ½³ ¸ Ài À¼ ½ r a.dimoulas@metropolisnews.gr

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

m¸ À ½

Η επανάληψη Λατρεύω τα μισά ημίχρονα. Είναι σαν τα εσπρέσο. Μια γουλιά και πίσω στη δουλειά. Θα έπρεπε να γίνονται κάθε εβδομάδα. Αν, δε, προλαβαίνει και γίνεται και λίγη φασαρία διαιτητική, ακόμα καλύτερα.

Το Σαν Σίρο πάντα μου έφερνε κατάθλιψη. Ισως λόγω του φωτισμού, δεν ξέρω. Ειδικά στα παιχνίδια της Ιντερ. Αν παίζει με την Τβέντε, καλή ώρα προχθές, δεν αντέχω να κοιτάζω. Αν μάλιστα πέσει το πλάνο στον Μπενίτεθ με το βαρετό του μουσάκι, αλλάζω κανάλι κατευθείαν.

tÀ·uªj»t°À»l°Àn·i´i° j ®À ¸À ¸ r Κάθε ποδοσφαιρόφιλος επιπέδου, που σέβεται τον εαυτό του, φέτος δεν είναι ούτε με τη Ρεάλ ούτε με την Μπάρτσα ούτε με την Τσέλσι ούτε με τη Γιουνάιτεντ. Το πιο ενδιαφέρον ποδόσφαιρο στον κόσμο αυτή τη στιγμή το παίζει η Τότεναμ. Με ένα παλιομοδίτικο 4-4-2, με κλασικούς wingers, με παραδοσιακό δεκάρι, βαριά στόπερ και ψηλό σέντερ φορ. Οποιος δεν το κατάλαβε, το vintage είναι στη μόδα και στο ποδόσφαιρο.

mr À ¸ À ¸ À À¼ ½ ¬ À Κάθε νέος προπονητής σε μια ομάδα, στο πρώτο του παιχνίδι συνηθίζει να χρησιμοποιεί τους παίκτες που έπαιζαν τελευταία, επειδή δεν πολυξέρει τι του γίνεται και δεν θέλει να πειραματιστεί και να εκτεθεί από την αρχή. Σπανιότερα όμως, οι προπονητές αποκτούν με το καλημέρα ένα πουλέν. Είναι η έκπληξή τους, η κατάθεση της προσωπικότητάς τους. Το «εγώ θα αλλάξω πράγματα εδώ, για παράδειγμα, με την Μπαρτσελόνα μού ήρθε να βάλω τον Δημούτσο». Να σας πω την αλήθεια, αν ο Ζεσουάλδο καταφέρει να

Μου έχει λείψει...

OÀ´ r À°¸ ½¸ r

t ¸ À À ¸ ¸± À À À À ±¸À À À À ´ r À °¸ ½¸ r À ® À ½ ¸ ¸ ®À À·¸ ¸ ¸ À À¶³ ½ Àkr À À ± À ±À À¸ ®À À ­® À À ¢ ± ¸ À ¸ ¬ À¸ À½³ ¸¡ À n ¸À ­® À À rÀ ¸ ­ ± À r À © ® À¸ ¬À À ¸ À´ r À ½ ±À ¸À® À ¸ r ¸À½ r ¸ À

À À ±À ¸ ½¸ ½ ±À À ¸ À r À¸ À ¸À À r À ±¸À À ­ À À r ¸ À ¸À ­ ± À À ¸ ± À ° À ¢ r ¡À³½ À rÀ À ¸À ³ ¸ À½ À À ½½ ³ À À À À ­ ¸ À À ½r­¸ À ¸ À ±¸À À» À ¸± À ½r ¸À À À ­ À ¸ ± À ¬ À À ³ ¸À ± ½ À ¸ ±­ À j À ¸ ¸ À ¸À À

t ³ À ¸ À ¸ À ±À ³ « À Àµ ¸Àn ± ¸ À À ½r­¸À À ±¸À ± À ¸À ¸± À ­ ¸ À » À ³ À ¸À v ¬ ¸À ½ ¸ ½ À À ½¸ ®À ¶¸ À À ¸ À ± À ¸À ¸ ± ¸ À ½³ À ®½ ¸À ½ ¸ À À ½½ ³ À À À r ½¸À ¸ À³ ¸À Ài µ

αναγεννήσει τον μικρό Ελίνι θα έχει πετύχει στον Παναθηναϊκό. Ηρθαν και έφυγαν προπονητές από την Ελλάδα που δεν έκαναν ούτε αυτό. Θυμάμαι μια αντίστοιχη περίπτωση του τριγώνου Περέιρα-Δημούτσος-Μπαρτσελόνα με πρωταγωνιστές τους Μπιγκόν-Πουρσαϊτίδη-ΑΕΚ, όπου ο Ιταλός είχε κάνει τα δικά του στο ντεμπούτο του στην Ελλάδα, κερδίζοντας, πάντως, το ματς. Τέλος πάντων, ο Περέιρα, για να κερδίσει την Μπαρτσελόνα, θα έπρεπε να ρίξει στο ημίχρονο καμιά εικοσαριά Δημούτσους, όλους στην πλευρά του Αντριάνο. Αλλά και πάλι δύσκολο θα ήταν. Αντε και του χρόνου.

21 |Á |

42 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ ȃȅǼȂ

ȃ ȃȅǼ ȅǼȂǺ ȂǺ ȂǺȇǿ Ǻȇǿ ȇǿȅ ȅȊ Ȋ

::: 0(75232/,61(:6 *5

t¹mtstn¹mtÀ3-!240(/.% Àjo»i°jjjj Την απάντησή της στο οικονομικό smartphone που παρουσίασε η Vodafone πριν από μερικές ημέρες δίνει η Wind φέρνοντας στην ελληνική αγορά το ZTE Blade, το οποίο «τρέχει» λειτουργικό Android 2.1 και κοστίζει μόλις 159 ευρώ χωρίς σύνδεση. Τα τεχνολογικά του χαρακτηριστικά είναι πραγματικά εντυπωσιακά για την τιμή τους, με πρώτο και καλύτερο την οθόνη αφής TFT 3,5 ιντσών. Καλή είναι και η κάμερα των 3,2 Megapixels, ενώ έχει ακόμα και GPS/Α-GPS, WiFi και προεγκατεστημένη μνήμη 2GB. Ιδανική λύση αν θες να μπεις στον κόσμο των smartphones χωρίς να χαλάσεις πολλά λεφτά ή για δεύτερη συσκευή, για να σερφάρεις στο διαδίκτυο και να παίζεις παιχνίδια. www.wind.com.gr

oisiª¹iÀimª¹¶j¹i° Πόσες φορές σου έχει τύχει να περιμένεις σε ένα φανάρι για να ξεκινήσεις και αυτό να μην ανάβει πράσινο με τίποτα; Ή ακόμα χειρότερα, να πατάς γκάζι για να προλάβεις το πορτοκαλί και τελικά να περνάς οριακά με κόκκινο; Αυτή η εκνευριστική αίσθηση μπορεί να σταματήσει, αν ο νέος μας δήμαρχος αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τα νέα φανάρια από LED που μοιάζουν με κλεψύδρες. Ο τρόπος λειτουργίας τους είναι εξαιρετικά απλός, καθώς αναπαριστούν μια πραγματική κλεψύδρα που οι κόκκοι της πέφτουν σιγά-σιγά. Μόλις αδειάσουν, αλλάζουν χρώμα, ενώ 3 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος έχουν και ειδική ένδειξη αντίστροφης μέτρησης. www.yankodesign.com

̂¶µikj¹̃Àni»¹ Η αγορά επίπεδης τηλεόρασης είναι εξαιρετικά απλή ή υπόθεση, αν βέβαια έχεις λεφτά με τη σέσουλα. Αντίί λοιπόν να σκέφτεσαι πώς να λύσεις την εξίσωση πολλέςς ν ίντσες-λίγα χρήματα, δίνεις 2.750 ευρώ και παίρνεις την τρισδιάστατη Edge Lit LED Vizio στις 65 ίντσες. Είναιι δύο φορές πιο φωτεινή από τις συμβατικές 3D τηλεο-ράσεις και περιλαμβάνει στη συσκευασία της τέσσερα α ζευγάρια γυαλιά που μπορείς να πάρεις μαζί σου καιι στο σινεμά. Επιπλέον, συνδέεται στο ίντερνετ και μέσα α από ειδικές εφαρμογές μπορείς να κατεβάσεις ταινίες,, να μπεις στο Facebook ή να ακούσεις μουσική χωρίς να α χρειάζεται να συνδέεις υπολογιστή ή κάτι άλλο. Υπόσχε-ται τέλος την πιο καθαρή εικόνα που έχεις απολαύσειι και στα 2D θεάματα, καθώς και ήχο virtual surround d υψηλής ευκρίνειας. Τίποτα άλλο; www.vizio.com m

ijm»u·¿»l°À

¼¹°mt°Ài·tÀ»t À-j´´ts

Εκεί που νομίζεις ότι έχεις δει όλα τα πιθανά περιφερειακά που μπορεί να κυκλοφορήσουν για το iPhone, έρχεται άλλο ένα να σε βγάλει ψεύτη και να σε κάνει να απορείς τι άλλο θα σκεφτεί κανείς για αυτό το κινητό. Το όνομα του τελευταίου δημιουργήματος είναι Bolle BP-10 και πρόκειται για έναν εκτυπωτή αποκλειστικά για το δημοφιλές smartphone. Τυπώνει σε στάνταρ διαστάσεις 4 επί 6 ιντσών, είτε μεμονωμένες φωτογραφίες είτε ένα μωσαϊκό πολλών μικρών και όλη η διαδικασία γίνεται μέσα από την ειδική εφαρμογή που έχει για το τηλέφωνο. Κοστίζει 140 ευρώ και είναι συμβατός με όλες τις εκδόσεις του iPhone. www.mobilefun.co.uk

Το απόλυτο γκάτζετ για τους φίλους των ταινιών «Επιστροφή στο Μέλλον» είναι ένα: ο σκληρός δίσκος που αποτελεί ακριβές αντίγραφο σε κλίμακα 1:18 του DeLorean, του αυτοκινήτου που έκανε τα ταξίδια στο χρόνο. H εταιρεία η οποία το έφτιαξε, η FlashRods, ειδικεύεται στην κατασκευή πιστών μοντέλων αυτοκινήτων και έκανε εξαιρετική δουλειά, με τις πόρτες να ανοίγουν προς τα πάνω και το καπό ανάποδα, όπως ακριβώς γινόταν στις ταινίες. Οι τεχνικές λεπτομέρειές του, πέραν του ότι έχει χωρητικότητα 500 GB και σύνδεση USB 2.0, δεν έχουν απολύτως καμία σημασία, αφού αποστολή του θα είναι να κοσμεί το γραφείο σου δίπλα από την οθόνη του υπολογιστή σου. Σε περίπτωση μάλιστα που έχεις υπολογιστή της Apple και το συνδυάσεις με το Time Machine για λήψη backup, τα αποτελέσματα αναμένονται εντυπωσιακά... www.flashrods.com

43

j ½³ ¸ Ài ­ ³¸ Àµ ¸ ÀÀÀÀÀÀÀÀÀa.giannopoulos@metropolisnews.gr ::: 0(75232/,61(:6 *5

ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

lÀtntªo¹iÀj¹si¹À°»¹°Àmin·u´j°

·ªt»kjm»tªi°À»°j·l° Σύμφωνοι, το iPad είναι ιδανικό για να το κουβαλάς πάντα μαζί σου και να μπορείς να βλέπεις τις αγαπημένες σου σειρές. Τι γίνεται όμως όταν θέλεις να δείξεις και σε άλλους όλα όσα απολαμβάνεις; Αυτό θα ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα πριν κυκλοφορήσει η MicroVision τον SHOWWX+, ένα φορητό λέιζερ προτζέκτορα με αντίθεση 5.000:1, ανάλυση 848x480 και ενσωματωμένη μπαταρία με αυτονομία 2 ωρών. Το λέιζερ τού δίνει τη δυνατότητα να προβάλει σε 100 ίντσες οποιαδήποτε εικόνα ακόμα και σε κυρτές επιφάνειες, ενώ μπορεί να συνδεθεί και με το iPhone ή το iPod Touch σου. Κοστίζει 340 ευρώ, αν όμως θες να το αποκτήσεις καλό θα ήταν να βρεις κάποιο γνωστό στην Αμερική ή να κάνεις μια βόλτα στο eBay, αφού η εταιρεία δεν στέλνει στην Ελλάδα. www.microvision.com

Ενα νέο ποντίκι που μπορεί να σταθεί με άνεση τόσο σε desktop συστήματα, όσο και μαζί με laptop κυκλοφόρησε η Microsoft, η οποία συνεχίζει την παράδοση που έχει στην κατασκευή καλών περιφερειακών. Πρόκειται για το Microsoft Arc Touch Mouse, το οποίο καμπυλώνει ανάλογα με το σχήμα του χεριού σου για πιο άνετη χρήση ή γίνεται τελείως flat, για να το μεταφέρεις με την τσάντα του φορητού σου υπολογιστή. Μπορείς, επίσης, με την ειδική επιφάνεια αφής που έχει, να κάνεις scrolling με μια κίνηση του δαχτύλου σου, ενώ η τεχνολογία BlueTrack σου επιτρέπει να δουλεύεις και σε δύσκολες επιφάνειες, όπως το γυαλί. Η τιμή του είναι σχετικά καλή, δεδομένου και του ντιζάιν του, στα 65 ευρώ. www.microsoft.com

·t¼tm¹sl»tÀn·´js»jªÀ Πόσες θυσίες είσαι διατεθειμένος να κάνεις, προκειμένου να σώσεις τον πλανήτη σου; Θα ήσουν πρόθυμος ακόμη και να εγκαταλείψεις παραδοσιακές συσκευές που καταναλώνουν ρεύμα, όπως το μπλέντερ, αντικαθιστώντας τις με νέες οικολογικές; Σε περίπτωση που η απάντηση είναι ναι, τότε στην κουζίνα σου μπορεί να βρει θέση ο επεξεργαστής τροφίμων που σχεδίασε ο Γερμανός Christoph Thetard και δουλεύει με ποδοκίνητο πεντάλ. Σύμφωνα με τον κατασκευαστή του, πατώντας το πετάλι στις 400 στροφές το λεπτό μπορείς να παράγεις 350 watt, ενέργεια ικανή για να αλέσεις καφέ, να κόψεις τρόφιμα, να χτυπήσεις αυγά και να φτιάξεις αφρόγαλα για τον καφέ σου. Δεν χωράει βέβαια στο ντουλάπι σου πολύ άνετα, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες... www.christoph-thetard.de

n¹mªtÀi´´iÀ²iuni»tuªµt Οταν η ταχύτητα και η ασφάλεια είναι το ζητούμενο στα μέσα αποθήκευσης, τότε όσοι ασχολούνται με ηλεκτρονικούς υπολογιστές θα σου προτείνουν την LaCie. Η εταιρεία φροντίζει σε κάθε ευκαιρία να επιβεβαιώνει τη φήμη της, και αυτό έκανε για ακόμα μία φορά παρουσιάζοντας κάτι ανάμεσα σε USB stick και mini SSD. Η ίδια το διαφημίζει ως το μικρότερο USB 3.0 SSD του κόσμου και οι επιδόσεις του είναι εντυπωσιακές: οι ταχύτητες εγγραφής και ανάγνωσης φτάνουν τα 260MB το δευτερόλεπτο, τη στιγμή που η κρυπτογράφησή του χρησιμοποιεί τον 256bit AES αλγόριθμο. Η τιμή του βέβαια είναι ανάλογη των χαρακτηριστικών του, με την έκδοση των 30GB να κοστίζει 150 ευρώ, των 60GB 245 ευρώ και των 120GB 450 ευρώ. www.lacie.com

is»¹tÀ¶jsk¹sl Το Honda Jazz εκσυγχρονίζεται και γίνεται ηλεκτρικό συνεχίζοντας τις προσπάθειες της ιαπωνικής εταιρείας για καθαρότερα αυτοκίνητα. Οπως έγινε γνωστό, το μοντέλο που θα κυκλοφορήσει το 2012 με το όνομα Honda Fit σε ΗΠΑ και Ιαπωνία θα συνδυάζει έναν ηλεκτροκινητήρα με μπαταρία Li-Ion. Θα φορτίζει σε 6 ή 12 ώρες, ανάλογα με το αν είναι συνδεδεμένο σε πρίζα ίζα 230 Volt ή 120 Volt, και θα έχει αυτονομία κίνησης για 160 χιλιόμετρα. Η τελική του ταχύτητα τητα α θα φτάνει τα 145 χιλιόμετρα την ώρα και θα διαθέτει ιαθέέτει επίσης τρία προγράμματα λειτουργίας, ργία ας, Econ, Normal και Sport, που ου θα θ του επιτρέπουν είτε την αύξηση αύξη ηση της αυτονομίας του είτεε των επιδόσεών του.. www.honda.com hond da.com

44 12(0ǺȇǿȅȊ

s |Áu v ::: 0(75232/,61(:6 *5

Τάσεις μακιγιάζ και τσάντες που θα μας συντροφεύουν την ερχόμενη άνοιξη, μακιγιάζ που διατηρεί το δέρμα σας φρέσκο ακόμα και για 16 ώρες και δύο κρέμες προσώπου του Κορρέ που θα βοηθήσουν στη σύσφιγξη του δέρματός σας. Αυτή η εβδομάδα έχει από όλα!

Μπορεί εμείς να σκεφτόμαστε πότε επιτέλους θα χειμωνιάσει για τα καλά, για να φορέσουμε τα καινούργια πουλοβεράκια μας και να χρησιμοποιήσουμε τις νέες μας (σκούρες) σκιές, αλλά οι μεγάλοι οίκοι είναι, όπως πάντα, ένα βήμα μπροστά. Και για την ακρίβεια μια-δυο εποχές μετά. Ετσι λοιπόν, ο οίκος Yves Saint Laurent πρότεινε το μακιγιάζ για την άνοιξη του 2011. Στη νέα τάση επικρατούν ροζ αποχρώσεις και έντονα χρώματα που θα σας ενθουσιάσουν. Μέχρι τότε βέβαια, ας καταφέρουμε να δικαιολογήσουμε τη μάλλινη ζακέτα και τις γαλότσες και βλέπουμε. Ας μείνουμε ακόμα λίγο στο μακιγιάζ και συγκεκριμένα στο μόνιμο πρόβλημα των γυναικών με τα make up που «εξαφανίζονται» μετά από λίγες ώρες. Η λύση στο πρόβλημα είναι το “Infallible” της L’Οreal με πρωτοποριακή σύνθεση που του δίνει τη δυνατότητα να διατηρείται αναλλοίωτο για 16 ώρες. Παράλληλα, εμποδίζει την επανεμφάνιση των ατελειών και των μαύρων κύκλων, ενώ διατηρεί τη φωτεινότητα και τη φρεσκάδα του χρώματος χωρίς να γυαλίζει. Ολα όσα μπορείτε να ζητήσετε από ένα make up. Στην άνοιξη του 2011 ανήκει και η επόμενη σειρά. Παρά τον άδικο και πρόωρο χαμό του Alexander McQueen, οι συνεργάτες του συνεχίζουν ακάθεκτοι το έργο του, δημιουργώντας συλλογές που θα τον έκαναν υπερήφανο. Οι τσάντες που προτείνει ο οίκος για την άνοιξη είναι υψηλής αισθητικής και ομορφιάς. Επειδή όμως οι τιμές τους παραμένουν ιδιαίτερα υψηλές, καλύτερα να τις δείτε για να πάρετε απλώς ιδέες. Μέχρι την άνοιξη θα βγουν σίγουρα στην αγορά αντίστοιχες τσάντες σε χαμηλότερες τιμές. Και επειδή η άνοιξη δεν έχει έρθει ακόμα, τα δύο νέα προϊόντα του Κορρέ ήρθαν για να σας συντροφεύσουν το φετινό χειμώνα. Με ενισχυμένη συσφιγκτική δράση οι κρέμες ματιών κατά του πρηξίματος και των μαύρων κύκλων ολοκληρώνουν πλέον την αντιγηραντική περιποίηση προσώπου, σε συνδυασμό με τις κρέμες ημέρας (για τρεις διαφορετικούς τύπους επιδερμίδας) και την κρέμα νύχτας. Το ισχυρό αντιοξειδωτικό φλαβονοειδές κερσετίνη συνδυάζεται με άλλα φυσικά δραστικά συστατικά σε μία καινοτόμα φόρμουλα που ενεργοποιεί την παραγωγή νέων κυττάρων και τη σύνθεση πρωτεϊνών από το πρώτο 24ωρο.

Kαι για το τέλος, φυλάξαμε το καλύτερο. Η Vodafone καινοτομεί πάλι στο χώρο της κινητής τηλεφωνίας με νέα προγράμματα Unlimited μόνο από 15 ευρώ το μήνα. Ολοι μπορούν πλέον με ένα μόνο πάγιο να έχουν και απεριόριστο χρόνο ομιλίας, και SMS, και Internet στο κινητό, αλλά και δωρεάν χρήση του χρόνου ομιλίας στο εξωτερικό, δηλαδή να έχουν ένα πρόγραμμα για όλες τις ανάγκες τους. Τα νέα προγράμματα απευθύνονται σε όλους τους συνδρομητές, υφιστάμενους και νέους, και είναι διαθέσιμα σε όλα τα καταστήματα Vodafone.

VINIETA t

45

::: 0(75232/,61(:6 *5

Κριός

(21/3 – 20/4)

Ηρθε ο καιρός να δείξεις πόσο γρήγορες αντιδράσεις έχεις και πόσες κεραίες έχεις προεκτείνει προς τον κόσμο. Ηρθε ο καιρός να δείξεις πόση δημιουργικότητα διαθέτεις και πόσο ενθουσιώδης είσαι στη δουλειά σου. Ηρθε ο καιρός να δείξεις πόσο δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα είσαι, και να τιμήσεις τα παντελόνια σου.

Καρκίνος

(22/6 – 22/7)

Αντί να δουλεύεις, συγυρίζεις συνεχώς το γραφείο σου. Δεν πειράζει, καλό είναι και αυτό καμιά φορά, αρκεί να μην κρατήσει πολύ και συγυρίζεις μετά μόνο το desktop σου από παλιά επεισόδια “Californication”. Με λίγα λόγια, είναι φυσικό να κάνεις κοιλιά καμιά φορά, είναι μια μορφή ξεκούρασης, αλλά χρησιμοποίησε αυτή τη φάση προς το γενικό καλό της πορείας σου.

Ζυγός

(24/9 – 23/10)

Είναι η εβδομάδα που το multitasking σου δοκιμάζεται για άλλη μία φορά. Πολλά μικρά θέματα ζητάνε την προσοχή σου, και εσύ όμως είσαι απόλυτα ικανός να τα αντιμετωπίσεις, αν μείνεις συγκεντρωμένος. Το άγχος και η νευρικότητα που φυσικά δημιουργούνται δεν θα σε βοηθήσουν, γι’ αυτό πρόσεξε να παίρνεις βαθιές αναπνοές καθ’ όλη τη διάρκεια.

Αιγόκερως

(22/12 – 20/1)

Μεγάλη έκπληξη… Εχεις τις κλειστές σου και κρύβεις από τον κόσμο και τις πιο προφανείς σου σκέψεις. Αυτή τη φορά τουλάχιστον έχει λίγο νόημα, αφού βρίσκεσαι σε φάση μεγάλης δημιουργικότητας, και αυτό σημαίνει για σένα εσωτερίκευση, προκειμένου το όλο πράγμα να δώσει καρπούς. Αντε να δούμε τι ζάμπες θα πιάσεις πάλι.

1ȅǼȂǺȇǿȅȊ ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

Ταύρος

(20/4 – 20/5)

Εβαλες μερικά λεφτάκια παραπάνω στην τσέπη σου και πήρες κατευθείαν τα πάνω σου, λες και δεν σου έχει πει κανένας ακόμα ότι τα λεφτά δεν κάνουν την ευτυχία. Αν βέβαια είδες δύο δραχμές παραπάνω και έσκασες χαμόγελο μέχρι το πίσω μέρος των αυτιών, το ρητό μάλλον δεν ισχύει. Κοίταξε τουλάχιστον αυτή τη φορά να πιάσουν τόπο.

Λέων

(23/7 – 23/8)

Σκέφτηκες καθόλου ότι είναι ώρα για ανανέωση; Η εβδομάδα ενδείκνυται για ταξιδάκι, και δεν χρειάζεται να φτάσεις μέχρι το Αμπού Ντάμπι, και το Λονδίνο καλό είναι. Και θα σου δώσει πάτημα και για ακόμα μεγαλύτερη ανανέωση, η γκαρνταρόμπα σου σε έχει κουράσει και αυτό για κάποιο λόγο σε απασχολεί περισσότερο από την κατάσταση των οικονομικών σου.

Σκορπιός

(24/10 – 22/11)

Δώσε ιδιαίτερη προσοχή στην υγεία σου αυτές τις ημέρες. Αν είσαι ήδη άρρωστος, μην διστάσεις να αφήσεις δουλειές να μείνουν πίσω, προκειμένου να γιάνεις πιο γρήγορα. Αν όχι, κάνε καμιά εξέταση, έτσι για πλάκα. Από την κορυφή ως τα νύχια, αλλά μην ξεχάσεις και τα ενδιάμεσα, δηλαδή το τζιτζιφλέκι σου. Για να προλάβεις να μπει η νέα χρονιά με κέφι.

Υδροχόος

(21/1 – 19/2)

Ηρθε ο καιρός να πεις στον εαυτό σου περαστικά και να ξεπεράσεις κακές καταστάσεις του παρελθόντος που σε βάραιναν. Η ζωή δεν είναι καθόλου σαν την στριφογυριστή μηλόπιτα, που είναι ωραία όταν βγαίνει από το φούρνο, αλλά ακόμα πιο ωραία όταν την αφήσεις να κρυώσει. Οχι, στη ζωή συνήθως ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Αν δεν σου αρέσει η μηλόπιτα, είσαι ανώμαλος.

∆ίδυμοι (21/5 – 21/6) Πέσε στη δουλειά, για να ξεχάσεις ότι είσαι σχιζοφρενής. Και εννοώ ότι είσαι λίγο περισσότερο αυτή την εβδομάδα. Τουλάχιστον, αυτό σημαίνει ότι όταν χαλαρώνεις, γίνεσαι υπερβολικά γούτσου-γούτσου, οπότε μπορείς να τουμπάρεις οποιαδήποτε γκομενική κατάσταση. Πρόσεξε όμως μην γίνεις γλυκούλης σε κανέναν άσχετο και γίνουμε ρεζίλι.

Παρθένος

(24/8 – 22/9)

Είσαι ιδιαίτερα οικογενειακός τύπος αυτήν την εβδομάδα. Ισως γιατί νιώθεις τα Χριστούγεννα να έρχονται και εσύ ψαρώνεις σχετικά εύκολα με τέτοια θέματα. Δεν πειράζει καθόλου, εκμεταλλεύσου το και πήγαινε τα παιδιά σου σε κανένα παιχνιδάδικο και «ρίχτο έξω». Αν όμως τα παιδιά σου αγοράσουν καμιά λούτρινη ζάμπα, να προσέχεις.

Τοξότης

(23/11 – 21/12)

Είναι καλή συγκυρία για να κάνεις οποιαδήποτε εγκεφαλική δουλειά. Λέξεις, ιδέες, γεγονότα και απόψεις βγαίνουν από μέσα σου αβίαστα, όπως το νερό του Μαραθώνα στις αθηναϊκές βρύσες. Εχεις μια πιο παιδική προσέγγιση στα πράγματα, πιο παιχνιδιάρικη και ανοιχτόκαρδη και αυτό βγαίνει στον κόσμο, οπότε μην παραξενευτείς αν περισσότεροι άνθρωποι ζητήσουν την παρέα σου και τη συμβουλή σου, κομάντο.

Ιχθείς

(20/2 – 20/3)

Μην σταματήσεις τώρα που έχεις ρέντα την καλή δουλειά. Οι πιέσεις συνεχίζονται, αλλά δεν σε αγχώνουν, έχεις μάθει να τις διαχειρίζεσαι και το ηθικό έχει ανέβει τώρα που οι απολαβές είναι πιο φανερές. Πάρε δώρο στον εαυτό σου έναν αρκούδο για ανταμοιβή, έτσι για να του δείξεις πόσο τον αγαπάς. Ισως και σοκολατάκια γεμιστά με αλκοόλ.

m ¸ ± À° r ¸

46 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

| |

::: 0(75232/,61(:6 *5

ÑÐåªÐåͪÇÌ|ÎË | ª |ÇÍªÊ Ð ÇÏ ªÍ ªÐÇ~ÇÉ

Την παρακολούθηση της εκπομπής «Στην υγειά μας» στη ΝΕΤ. Είχα ήδη ενημερωθεί ότι καλεσμένοι θα ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, αλλά όταν άνοιξα για πρώτη φορά το κανάλι, εμφανίστηκε στην οθόνη της τηλεόρασης ο Θόδωρος Πάγκαλος και στη συνέχεια ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Οσο και αν προσπαθούσε ο Μίκης να πει καμία ιστορία από αυτές που αγαπάμε, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που κάθονταν το ένα δίπλα στο άλλο με οδήγησαν κατευθείαν στο ζάπινγκ. Πάγκαλος, Βενιζέλος, Πεπονής, Ανδρουλάκης και Λιάνης από ΠΑΣΟΚ, συν Λυκουρέζος και Ρέμος και στην άκρη ο Λέκκας και ο Μπάσης, φανερά απογοητευμένοι από την τροπή της εκπομπής. Και εγώ μαζί τους.

Τη διαδρομή Κάτω Πατήσια-Καλλιθέα με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Νόμιζα ότι τα είχα κάνει όλα σωστά και ότι θα προλάβαινα τον τελευταίο συρμό που θα έφευγε από το Μοναστηράκι στις 11:58. Αν και ήμουν στην αποβάθρα στο Σύνταγμα από τις 11:50, τελικά το μετρό δεν μου έκανε τη χάρη. Ηρθε μεν, αλλά δεν έφυγε στην ώρα του. Περίμενε -και λογικά- τους τελευταίους επιβάτες, μιας και σε λίγα λεπτά ξεκινούσε και η δική του στάση εργασίας. Ετσι, όταν πια έφτασα στο Μοναστηράκι, το ρολόι της αποβάθρας έδειχνε 12:05 και το αίμα είχε ανέβει όλο στο κεφάλι μου. Τελικά, αναγκάστηκα να αναζητήσω ταξί στην Ερμού μαζί με άλλους 100 απελπισμένους επιβάτες.

Το διάβασμα των αστρολογικών προβλέψεων του Κωνσταντίνου Σινάτρα. Μόλις είχα αρχίσει να διαβάζω τον Κριό, το τηλέφωνο χτύπησε και διέκοψε την -χιουμοριστική- ιεροτελεστία της εβδομάδας. Η μαμά μου στην άλλη άκρη της γραμμής με ενημέρωνε ότι το τραγούδι που ερμηνεύει η Ανδριάνα Μπάμπαλη στους τίτλους τέλους της σειράς το «Νησί» είναι διασκευή. Αφού βιάστηκα να την απορρίψω, λέγοντάς της ότι η μουσική είναι του Μίνωα Μάτσα, με προσγείωσε προτρέποντάς με να ψάξω καλύτερα. Και όντως, είχε δίκιο. Πληκτρολογώντας στο YouTube «Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου» και Σωτηρία Μπέλλου, διαπίστωσα ότι η υπέροχη μελωδία του πιάνου έχει αντικαταστήσει το μπουζούκι και η φωνή της Μπάμπαλη αυτή της Μπέλλου σε ένα τελείως διαφορετικό, ως προς τη μουσική, τραγούδι. Για την ιστορία, το τραγούδι έχει γραφτεί το 1950, οι στίχοι είναι του Μ. Μαργαρίτη και η μουσική του Σπ. Περιστέρη.

Την γκρίνια για το δεύτερο γκολ που έφαγε ο Παναθηναϊκός την Τετάρτη το βράδυ. Είχα σηκωθεί από τον καναπέ και έβρισα το τέλειο σύστημα του Γκουαρντιόλα και την πάσα στα τυφλά που βρήκε τέλεια τον αποδέκτη της. Κάπου εκεί αποφάσισα να ανοίξω το Facebook, για να γκρινιάξω με την ησυχία μου χωρίς να σηκώσω τη γειτονιά, αλλά ο φίλος Δημήτρης από το Γύθειο είχε άλλη άποψη. Διαβάζοντας το παρακάτω status, απλώς ξέχασα το γκολ και θυμήθηκα πόσο θεραπευτικό μπορεί να αποβεί το χιούμορ. To status έλεγε: «To δεύτερο γκολ της Barca ήταν πανεύκολο. X X X Δ Χ και μετά τετράγωνο». Μπορεί να μην έχω παίξει ποτέ playstation, αλλά και το αστείο κατάλαβα και το υπονοούμενό του.

s¸ r ¸Àn¸ r n.mastorakou@metropolisnews.gr