Metropolis Free Press 27.09.13 by Metropolis

27.09- 03.10. 2013

Αθηναίος με χαρά Ο Δημήτρης Ρηγόπουλος αφηγείται στον Ντίνο Ρητινιώτη το δικό του σενάριο για την πόλη

ΦΥΛΛΟ 1041

Hard Cor(Α) Η κουβέντα της Κόρας Καρβούνη με τον Δημήτρη Χαλιώτη για μια ταινία και μια ερμηνεία

Απλά και φυσικά Ο Κ. Βήτα μιλάει στον Νικήτα Καραγιάννη για τις δύο ξεχωριστές βραδιές στη Στέγη

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Metropolis www.metropolispress.gr

Ωριμη έφηβη Ο Ευστάθιος Δράκος παρουσιάζει τη SmaRagDa, την επόμενη φωνή της αθηναϊκής μουσικής σκηνής

Index Ρηγόπουλος...10

Καρβούνη...34

Ο δημοσιογράφος της «Καθημερινής» μιλάει μεταξύ άλλων για το νέο του διαδικτυακό ημερολόγιο

Κινηματογράφος, θέατρο και διδασκαλία περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της πολυτάλαντης ηθοποιού

SmaRagDa...26

Λόουεν...36

H 18χρονη Σμαράγδα Αλεξανδρή εξελίσσεται σε “Queen of the surreal”

Ο Βρετανός ανταποκριτής του BBC έχει γίνει... σχεδόν Αθηναίος

Στέγη...30

Oper(O)...37

Το κέντρο πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση μάς επιφυλάσσει ένα γεμάτο πρόγραμμα για τη νέα σεζόν

Στην παράσταση «Αναμονή για τη νύχτα» ο Μπέκετ συναντάει την όπερα

Γεωργαντάς...32

Poop Police...38

Ενα μπουλβάρ κοσμεί το φετινό πρόγραμμα του Παλλάς

H Μαρία Μαρκουλή εφιστά την προσοχή στους ζαμανφουτίστες ιδιοκτήτες σκύλων

Κ. Βήτα...33

Αξιοθέατα...41

Η καινούργια του «Συγκατοίκηση» με τους ARTéfacts Ensemble στη Στέγη

Τα must see της Αθήνας με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού

Retropolis II Με αφιέρωμα αυτή τη φορά στο ρεμπέτικο και λαϊκό, το Retropolis II έρχεται να μας δείξει ότι η νέα γενιά τραγουδοποιών και μουσικών ξέρει να «πειράζει» τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Απόστολο Καλδάρα. Συμμετέχουν: Minor Project, Ηρώ Σαΐα, Γιάννης Λίνας, Βικτωρία Ταγκούλη, Χρίστος Θεοδώρου, Empty Frame, Lolek, Μαρίνα Σάτι, Tareq, Φωτεινή Βελεσιώτου, Λεωνίδας Μαριδάκης, Ηλίας Βαμβακούσης, Αδάμ Τσαρούχης. Στην Αιόλου...

METROPOLIS

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Αυτή η κοινωνία αλλά και αυτή η γενιά Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Διάβαζα προχθές ένα κείμενο του Ρίτσαρντ Σέιμουρ στον “Guardian”. Εχει τίτλο “Golden Dawn’s rise signals breakdown of the Greek state’s authority”. Τον μεταφέρω αμετάφραστο για να αναζητήσετε το κείμενο στο ίντερνετ. Ο Σέιμουρ είναι άνθρωπος συγκεκριμένης ιδεολογίας (βρίσκεται πίσω από το Lenin’s Tomb, ένα από τα πλέον επιδραστικά πολιτικά μπλογκ), αλλά συνήθως γράφει απλά και κατανοητά. Και ψύχραιμα. Βασικό για την περίπτωσή μας, καθώς ειδικά σε περιόδους κρίσεων εδώ στην Ελλάδα μάς πιάνει (δημοσιογράφους, μπλόγκερ, social media) μια -φυσιολογική πάντως- πολυλογία και ξεχνάμε στη μέση της κουβέντας τι συζητούσαμε. Γράφει λοιπόν ο Σέιμουρ το προφανές. Οτι η κατάρρευση του κράτους είναι αυτή που τροφοδοτεί τη Χρυσή Αυγή. Απλό; Απλό. Οσο δεν μπορούμε ως χώρα να σταθούμε στα πόδια μας σε κάθε επίπεδο, η Χρυσή Αυγή δεν θα χάνει τη δύναμή της. Ναι, έπεσαν τα ποσοστά της κατά τέσσερις μονάδες. Σιγά το πράγμα. Σχεδόν το 7% των Ελλήνων ψηφοφόρων δεν ταρακουνήθηκε από τα γεγονότα. Στο επόμενο πακέτο μέτρων η οργή θα υπερκαλύψει την

ανάμνηση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και τα ποσοστά θα ανέβουν και πάλι. Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα κάποιας ριζικής ή λιγότερο ριζικής δικαστικής απόφασης (ποιος ξέρει τι θα γίνει τότε), η ελπίδα έγκειται στο να σταματήσουμε ως κοινωνία να κρίνουμε κοντόφθαλμα. Οι μέρες τις αφθονίας μας είναι μετρημένες, το ξέρουμε και δεν μας νοιάζει. Δεν μας ενδιαφέρει η αφθονία. Η φίλη μου η Ν. είχε προχθές γενέθλια. Εγινε 31. Θαυμάσια ηλικία. Στο όριο αυτού που οι κοινωνιολόγοι ορίζουν ως Generation X και Generation Y. Ανήκει στη φουρνιά με τα διττά κοινωνικά χαρακτηριστικά και τις μπερδεμένες επιρροές. Δεν την ενδιαφέρει η αφθονία. Η νέα γενιά που -όπως προέβλεψε το περιοδικό “Time” προ λίγων μηνών- στο τέλος θα μας σώσει όλους βρίσκεται πίσω από τα smartphones και τις ταμπλέτες, την ανωνυμία και το απολιτίκ, αλλά έχει χαρίσματα που δεν ανταλλάσσονται: την καλλιέργειά της, την παγκόσμια σκέψη της, την αισιοδοξία της. Αυτή τη γενιά δεν την ενδιαφέρει η αφθονία. Εχει όμως μεγάλη ανάγκη για ζωή και θα τη διεκδικήσει.

27.09- 03.10. 2013

Νερό: Η πηγή ζωής του τουρισμού

Το νερό αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα για τον τουρισμό, αλλά και έναν από τους πολυτιμότερους πόρους του, καθώς είναι κινητήριος δύναμη για όλους τους συνδεδεμένους με αυτόν κλάδους, όπως τα ξενοδοχεία, η εστίαση, οι δραστηριότητες ψυχαγωγίας και οι μεταφορές. Δεδομένου ότι ο τουρισμός συνιστά μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες παγκοσμίως και στην

Ελλάδα, θα πρέπει να αναλάβει έναν ηγετικό ρόλο και να εξασφαλίσει ότι τόσο οι ιδιωτικοί (επιχειρήσεις), όσο και οι δημόσιοι φορείς (κεντρική κυβέρνηση, τοπική αυτοδιοίκηση) θα επενδύσουν σε χρηστές πρακτικές διαχείρισης των υδάτινων πόρων. Ο τουρισμός μπορεί να αποφέρει μεγάλα κέρδη σε τοπικό, αλλά και εθνικό επίπεδο, υποστηρίζοντας παράλληλα τη διατήρηση αυτού του πολύτιμου πόρου. Τα οφέλη όμως για τις τουριστικές επιχειρήσεις δεν είναι μόνο περιβαλλοντικά - είναι και οικονομικά. Είναι χαρακτηριστικό πως στους λογαριασμούς ύδρευσης/αποχέτευσης αναλογεί το 10% του συνολικού κόστους που πληρώνουν τα ξενοδοχεία στις ΔΕΚΟ. Αν βελτιώσουν την αποδοτικότητα στην κατανάλωση του νερού, τα ξενοδοχεία μπορούν να μειώσουν την κατανάλωση νερού ανά πελάτη έως και 50% - με ό,τι συνεπά-

γεται αυτό για τους προϋπολογισμούς τους. Στο πλαίσιο αυτό, αρκετές επιχειρήσεις στον τομέα του τουρισμού έχουν ήδη αναπτύξει συστήματα τα οποία βοηθούν στη μείωση της κατανάλωσης νερού (πχ. κεφαλές ντους χαμηλής ροής, όργανα εντοπισμού διαρροών) και στη βελτίωση της διαχείρισης αποβλήτων στις ξενοδοχειακές μονάδες, τα εστιατόρια κλπ. Βασικός άξονας σε αυτές τις εξελίξεις αποτελεί η καινοτομία. Για τον λόγο αυτό, χρειάζεται να αναδειχθούν νέες ιδέες που θα βοηθήσουν τον τουρισμό να συμβάλει στη δημιουργία συνθηκών διατηρήσιμης πρόσβασης στο νερό. Σε διαφορετική περίπτωση, η ποιότητα και η ποσότητα του διαθέσιμου φρέσκου νερού θα συνεχίσουν να υποβαθμίζονται, απειλώντας τα ευαίσθητα οικοσυστήματα και υπονομεύοντας εντέλει το μέλλον του ίδιου του τουρισμού στη χώρα μας και παγκοσμίως.

38%/,

Διανύουμε το Παγκόσμιο Ετος Συνεργασίας για το Νερό και με την ευκαιρία αυτή, η Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού 2013 έχει ως θέμα «Τουρισμός και Νερό: Προστατεύοντας το Κοινό μας Μέλλον». Στόχος είναι να αναδειχθεί ο ρόλος του τουρισμού στην προστασία των υδάτινων πόρων, αλλά και να αναδειχθούν οι προκλήσεις και οι ενέργειες που υιοθετήθηκαν από τον συγκεκριμένο κλάδο προκειμένου να οδηγηθούμε σε ένα μέλλον με βιώσιμη διαχείριση του νερού.

Ματιές

Το ζην με χαλαρές αρχές Και οι παντρεμένοι να φορέσουν και πάλι τις βέρες τους, γιατί αυτό το καλοκαίρι τα μπερδέματα ήταν συχνά πολλά και δημιουργούν φόβους και ανασφάλεια. Οπως γίνεται κάθε φορά που κάτι ή κάποιος χάνει την ταυτότητά του και λειτουργεί on/off. Και θα το εξηγήσω καλύτερα, αν σκεφτεί κανείς ότι εδώ και ένα δυο χρόνια υπάρχει μια τάση στον δυτικό κόσμο οι άνθρωποι να παρεκκλίνουν από ένα κομμάτι της ταυτότητάς τους και να διαλέγουν κάτι που να είναι ακριβώς αντίθετο.

Καταπίεση Ουφ! Πέρασαν και τα φετινά μου γενέθλια... Πείτε μου, σας παρακαλώ, τι νόημα έχει αυτή η φασαρία κάθε χρόνο; Oταν είσαι τεσσάρων και γίνεσαι πέντε, το καταλαβαίνω. Χαίρεσαι που όλοι σου λένε ότι «μεγάλωσες», παίρνεις δώρα, τρως τούρτα. Αν πάλι είσαι 75, επίσης καταλαβαίνω το νόημα του εορτασμού. Χαίρεσαι που είσαι ζωντανός και υγιής. Και είναι πολύ ωραίο να σε θυμούνται τα παιδιά, τα εγγόνια, οι φίλοι. Στις ηλικίες μεταξύ 30 και 70 όμως πραγματικά θεωρώ τα γενέθλια μια εντελώς άχρηστη και αρκετά καταπιεστική υπόθεση. Δεν βλέπω κανέναν λόγο εορτασμού επειδή φορτωνόμαστε άλλον έναν χρόνο στην πλάτη μας. Θεωρώ γελοία την εικόνα διάφορων κυριών ετών 45 που μπεμπεκίζουν σβήνοντας κεράκια (αν θέλουν να γιορτάσουν, ας σβήσουν 45 κεράκια, όχι τάχα μου 5!). Και βέβαια ας μην αναφερθώ καθόλου στην απίστευτη ιστορία που έχει ξεκινήσει με το Facebook. Ξαφνικά σου στέλνουν μηνύματα, φιλιά, σκιτσάκια με τούρτες άνθρωποι που δεν είχαν ιδέα πότε είναι τα γενέθλιά σου (και δεν είχαν λόγο να το ξέρουν, αφού είναι απλοί γνωστοί ή και εντελώς άγνωστοι που πρόσθεσες στη λίστα φίλων για λόγους που δεν θυμάσαι πια). Και τι να κάνεις; Nα μην τους στείλεις ένα ευχαριστώ; Οπότε δεν φτάνει η μελαγχολία της πραγματικότητας (μεγαλώνουμε...), έρχεται και η υποχρέωση να κάθεσαι να γράφεις ευχαριστήρια μηνύματα. Αν θέλεις να περάσεις μία μέρα με φίλους, αυτή μπορεί να είναι οποιαδήποτε. Γιατί να κάνεις πάρτι σώνει και καλά τη συγκεκριμένη μέρα; Αν θέλεις να κάνεις ένα δώρο, επίσης το κάνεις όποτε νιώσεις την ανάγκη. Γιατί να πρέπει να βρεις κάτι να δωρίσεις τη μέρα των γενεθλίων; Κανέναν λόγο δεν βλέπω να γιορτάζεις ή να συμμετέχεις στη «γιορτή» ενός ενήλικα που μεγαλώνει. Μου φαίνονται απολύτως λογικά αυτά που γράφω. Από την άλλη, οι πάντες γύρω μου συνεχίζουν να γιορτάζουν γενέθλια και να τρέχουν να ανταποκριθούν στις προσκλήσεις για τα γενέθλια των άλλων. Τι δεν καταλαβαίνω; A.

Ολα ξεκίνησαν από τις δίαιτες και συγκεκριμένα από την πετυχημένη και πολυσυζητημένη 5:2, που έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Ενας άνθρωπος κάνει δίαιτα μέσα στην εβδομάδα για πέντε ημέρες και χαλαρώνει -ή, αν το θέλετε, ξεσαλώνει- το Σαββατοκύριακο για άλλες δύο ημέρες... Εξού και 5:2. Μετά τη δίαιτα 5:2 ακολούθησαν οι σοσιαλιστές 5:2, δηλαδή οι άνθρωποι που πέντε ημέρες ζούσαν σαν σοσιαλιστές εμπιστευόμενοι το Εθνικό Σύστημα Υγείας αλλά και τη δημόσια Παιδεία, για παράδειγμα, και τις άλλες δύο ημέρες ονειρεύονταν υψηλή γαστρονομία, έξυπνες τηλεοράσεις και διακοπές μες στην πολυτέλεια και την ξεκούραση. Μην πάει το μυαλό σας ότι αυτά είναι ξενό-

φερτα και συμβαίνουν αλλού... Σκεφτείτε τη ζωή σας και τι ονειρεύεστε. Η φιλοσοφία 5:2 περνάει με μεγάλη άνεση στην οικολογία, την ιδεολογία, τη χορτοφαγία, στον γάμο, στις τέχνες και όπου αλλού υπάρχει ο σύγχρονος άνθρωπος και είναι μια αντίδραση του σημερινού ανθρώπου να ξεφύγει από τα όρια και τους περιορισμούς που ο ίδιος έχει βάλει στον εαυτό του εδώ και 50 χρόνια. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε πολύ απλά «το ζην με χαλαρές αρχές». Σταματήστε να αναρωτιέστε λοιπόν γιατί τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν κύρια και κυρίαρχα ρεύματα στην τέχνη, τη φιλοσοφία, τη μουσική, την ιδεολογία, την οικονομία, στον ιμπεριαλισμό... Αν θέλαμε να υπάρχουν, θα υπήρχαν. Αλλά δεν τα θέλουμε. Ολο και πιο πολύ η ταινία του Αντονιόνι «Επάγγελμα Ρεπόρτερ» αποδεικνύεται προφητική. Ενας άνθρωπος που χάνει την ταυτότητά του κερδίζει την ελευθερία του. Και νομίζω πως είμαστε στου δρόμου τα μισά... ΥΓ: Ακούμε “Don’t let me be misunderstood” από Elvis Costello. Γιώργος Μουχταρίδης

Στο σούπερ μάρκετ Ο έξυπνος Αθηναίος: y Κοιτάζει τις τσατσαλιασμένες ντομάτες πορτοκαλί χρώματος και σιχτιρίζει το ωράριό του που τον υποχρεώνει να ψωνίζει βραδιάτικα. y Αναρωτιέται αν πρέπει να εμπιστευτεί τα προϊόντα ετικέτας -και αγνώστου προέλευσης- ή να επενδύσει μερικά παραπάνω σέντσια για φακές με «πρόσωπο» στην κοινωνία. y Προσπαθεί να εξακριβώσει την προέλευση διαφόρων προϊόντων, πλην όμως οι προσπάθειές του πέφτουν στο κενό και στην επισήμανση «διατίθεται από την εταιρεία...».

y Κοιτάζει εξεταστικά το περιεχόμενο του καροτσιού της προπορευόμενης κυρίας και προσπαθεί να μαντέψει για ποιους προορίζονται όλα αυτά τα λίτρα κόλας. y Απαντάει αρνητικά στην ερώτηση της ταμίου: «Μαζεύετε κουπόνια για...;» Αρκετές πατσαβούρες έχει ήδη μαζεμένες. y Υπόσχεται στον εαυτό του να τσεκάρει τον λογαρισμό μόλις φτάσει στο σπίτι - πώς γίνεται πέντε πράγματα να κάνουν 45 ευρώ; y Βαριέται να τσεκάρει τον λογαρισμό - γιατί να συγχιστεί χειρότερα; Λήδα Πιμπλή

Για τους δημιουργούς Βγήκαμε από την κινηματογραφική αίθουσα με χαμόγελα. Είχαμε παρακολουθήσει την προβολή της ταινίας «Σεπτέμβρης» της Πένυς Παναγιωτοπούλου. Ηταν ήδη επιτυχία της ταινίας αυτό το αίσθημα αισιοδοξίας, ίδιο που καταλαμβάνει νομίζω το κοινό το οποίο παρακολουθεί πάλι παραστάσεις στο θέατρο, εναλλακτικές και mainstream, στις μικρές και μεγαλύτερες αίθουσες, που ακολουθεί τα δημόσια, δωρεάν, οπερικά events της λυρικής, που διαλέγει καινούργια τραγούδια και ερμηνευτές χωρίς να ξεχνάει εκείνα που διαμόρφωσαν την επιλεκτική του δεινότητα. Ενα αίσθημα που δεν οφείλεται τόσο στην αρτιότητα μιας δημιουργίας -όχι ότι δεν παίζει φυσικά ρόλο και αυτό-, όσο στο γεγονός αυτό καθαυτό της αφοσίωσης στην τέχνη σε δύσκολους καιρούς από πείσμονες δημιουργούς. Ισως ακριβώς αυτοί οι δύσκολοι καιροί είναι η ευκαιρία μας, είναι η ελπίδα, είναι -πώς να το πούμε;- σαν μια νέα παιδαγωγική μέθοδος για να φτάσουμε στον καλύτερο εαυτό μας. Αυτό που θέλω να πω νομίζω το αποτυπώνει καλύτερα η ιστορία που αφηγήθηκε για τα παιδικά του χρόνια ένας από τους σημαντικότερους διανοητές, ευφυής και ευρυμαθής συγγραφέας, ο Τζορτζ Στάινερ - ελάχιστα μεταφρασμένος στα ελληνικά λόγω της απαιτητικής του γραφής. Μεγάλωσε σε εκείνη την προπολεμική εποχή των σκληρών παιδαγωγικών μεθόδων έχοντας μια μικρή αναπηρία στο δεξί του χέρι. Οι γονείς του βέβαια δεν σκέφτηκαν πώς θα τον διευκολύνουν, αλλά πώς θα τον εκπαιδεύσουν να αναπτύξει ακόμη μεγαλύτερες δεξιότητες. Του έδεναν το αριστερό χέρι στην πλάτη για να τον υποχρεώσουν να γράφει με το δεξί. Αδιανόητο, στα όρια της φασιστικής σκληρότητας τέτοια συμπεριφορά. Και όμως ο ίδιος ο Στάινερ συνήθιζε να αναφέρεται σε αυτή την ιστορία με υπερηφάνεια λέγοντας: «Καλύτερα να μάθει κανείς ότι μια μικρή αναπηρία είναι ίσα ίσα μεγάλο προνόμιο, είναι σχολή ελπίδας, σχολή θέλησης όπου κάθε πρόοδος βαθμολογείται. Το ότι για να μάθω να δένω τα παπούτσια μου χρειάστηκε ένας χρόνος τη στιγμή που υπήρχαν ήδη φερμουάρ δείχνει τη σημασία αυτού που λέω, δηλαδή αντί να πεις στο παιδί: ‘Καημένο μου, θα σε διευκολύνουμε’, του λες: ‘Είσαι τυχερό, θα σε δυσκολέψουμε’...» «Δεν πρόκειται καθόλου για τιμωρία», συνεχίζει την ιστορία του ο Στάινερ. «Σήμερα που κάθε θεραπεία είναι θεραπεία ευκολίας, νομίζω ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τη χαρά - και θέλω να υπογραμμίσω τη λέξη ‘χαρά’. Τον αγώνα δηλαδή που καταβάλλει κανείς για να λύσει προβλήματα... Δεν ήταν ούτε σαδιστική, ούτε φρικτή η μέθοδος των γονιών μου. Απεναντίας, όταν έρχεται η στιγμή της επιτυχίας, ξεσπάει ένα απέραντο γέλιο χαράς». Είναι προφανής η συμβολική σημασία της ιστορίας. Το τέλος της κρίσης είναι ακριβώς η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι το ελάττωμα, την υποτιθέμενη «τιμωρία», την αντιλαμβανόμαστε πλέον ως ευκαιρία να ξεκολλήσουμε από οτιδήποτε βολικό. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Ωρα για ανοικοδόμηση Παρά την προφανή αποτυχία του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί την οικονομική και κοινωνική κρίση, κάποιοι όροι γενικής χρήσης τηρούνται -τεχνηέντως- εν ζωή. Μια από τις «νεκροζώντανες» έννοιες που εξακολουθούν να υφίστανται στον δημόσιο διάλογο είναι αυτή της «μεταρρύθμισης». Ακούγεται διαρκώς ότι πρέπει να μεταρρυθμιστούν πυλώνες του κράτους οι οποίοι δεν λειτουργούν. Η μεταρρύθμιση του κράτους θεωρείται επίσης η λύση για τη δυστοκία του οικονομικού μοντέλου. Τονίζεται, εν ολίγοις, ότι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν παντού.

Tα τρία Δέλτα Οι πρόσφατες δικαστικές και πολιτικές εξελίξεις με αφορμή τη δολοφονία στο Κερατσίνι έχουν φέρει στο προσκήνιο τη συζήτηση για το πώς πρέπει η δημοκρατία να αντιμετωπίσει τη δράση της Χρυσής Αυγής. Τον πρώτο λόγο, φυσικά, πρέπει να έχει η δικαιοσύνη, που πρέπει να αποφανθεί για τις εγκληματικές και ποινικώς κολάσιμες πράξεις. Ολως τυχαίως αυτές τις ημέρες ξαναδιαβάζω τη «Θεωρία της Δικαιοσύνης» του John Rawls (εκδόσεις Πόλις). Σε ένα κεφάλαιο του βιβλίου με τίτλο «Ανεχόμενοι όσους δεν είναι ανεκτικοί» βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα και επίκαιρη ρήση. «Ενώ οι οπαδοί ενός μη ανεκτικού δόγματος δεν έχουν λόγους να παραπονούνται για την έλλειψη ανεκτικότητας, η ελευθερία τους θα πρέπει να περιορίζεται μόνο όταν οι ανεκτικοί πιστεύουν, ειλικρινά και τεκμηριωμένα, ότι η ασφάλεια των ίδιων και των θεσμών της ελευθερίας τίθενται σε κίνδυνο». Θεωρώ ότι σήμερα οι προϋποθέσεις που αναφέρει ο Rawls συντρέχουν. Και η ανεκτική μας δημοκρατία πρέπει να θωρακιστεί. Η βία της Χρυσής Αυγής μόνο πολιτικά μπορεί να αντιμετωπιστεί. Με τα τρία Δέλτα. Δημοκρατία - Διαφάνεια Δικαιοσύνη. Η άνοδος των άκρων και της μισαλλοδοξίας είναι εν πολλοίς γέννημα της απαξίωσης των θεσμών. Μια πραγματική δημοκρατία έχει θεσμούς που πρέπει επιτέλους να σταθούν επάξια στον ρόλο τους. Ενα κοινοβούλιο που πρέπει να νομοθετήσει, χωρίς να παρακάμπτεται από ad hoc ρυθμίσεις. Μια κυβέρνηση που πρέπει πρώτη εκείνη να εφαρμόζει τους νόμους και να δίνει αίσθημα ασφάλειας και δικαιοσύνης στους πολίτες, με διαφανείς διαδικασίες σε όλο το φάσμα της λειτουργίας της. Και φυσικά μια δικαιοσύνη που λειτουργεί ανεξάρτητα και αμερόληπτα, που δεν κάνει διακρίσεις σύμφωνα με την πολιτική ή την οικονομική ισχύ. Η δημοκρατία πρέπει να θωρακιστεί από όλες τις πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν σε αυτήν. Χωρίς εντάσεις και διχαστικές δηλώσεις, που μόνο κακό κάνουν και δίνουν την αίσθηση σπασμωδικών κινήσεων. Οι εχθροί της δημοκρατίας πρέπει να βρουν απέναντί τους ένα αρραγές δημοκρατικό μέτωπο. Είναι οι πολιτικές μας δυνάμεις έτοιμες; Μάνος Πεπονάκης

Εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται όσοι χρησιμοποιούν τον συγκεκριμένο όρο είναι ότι η λέξη «μεταρρύθμιση» έχει καταστεί παρωχημένη από τις εξελίξεις των τελευταίων τριών ετών. Το κεντρικό κομμάτι του κράτους, εκείνο δηλαδή που παρέχει Παιδεία, Υγεία και Ασφάλεια, βρίσκεται μετά τα όρια της κατάρρευσης. Και έχουν ενισχυθεί οι ημι-φεουδαρχικές δομές που είχε το κράτος, πολύ πριν φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση. Με λίγα λόγια, το κράτος απλά φορολογεί και δεν ανταπο-

δίδει ούτε καν ένα μικρό κλάσμα όσων είναι υποχρεωμένο συνταγματικά να παρέχει στους πολίτες. Η ανάγκη για μείωση του Δημοσίου τα τελευταία τρία χρόνια έχει οδηγήσει επίσης σε μαζικές αποχωρήσεις, ακριβώς στο κρίσιμο τρίπτυχο Παιδεία, Υγεία, Ασφάλεια. Οι υπηρεσίες, ούτως ή άλλως χαμηλής ποιότητας στους συγκεκριμένους τομείς, τελούν ουσιαστικά υπό διάλυση. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει πια κάτι για να μεταρρυθμιστεί. Ο χρόνος της μεταρρύθμισης πέρασε. Το πολιτικό τάιμινγκ υπαγορεύει άλλα. Εχει έρθει η ώρα της ανοικοδόμησης. Αν η Ελλάδα επιθυμεί να παραμείνει κράτος με δυτικά χαρακτηριστικά, το πολιτικό σύστημα οφείλει να προχωρήσει σε μια εσωτερική πολιτικοκοινωνική συμμαχία με στόχο να ανοικοδομήσει κατά προτεραιότητα Παιδεία, Υγεία, Ασφάλεια. Σε διαφορετική περίπτωση η Ελλάδα θα παραμείνει -ανεπιστρεπτί- σε μια πορεία προς την ουσιαστική έξοδο από την Ευρώπη: την πολιτισμική. Βασίλης Νέδος

Στην Ευριπί δου Βράδυ στην οδό Ευριπίδου, κοντά στην πλατεία Κουμουνδούρου. Η παρέα μας καθόταν στον Μινώταυρο, που ως γνωστόν έχει καταπληκτικά μπριζολάκια. Η γειτονιά δεν είναι από τις πιο καθαρές της Αθήνας, αλλά εξακολουθεί να μας αρέσει για πολλούς λόγους (μερικά υπέροχα νεοκλασικά έχουν αναπαλαιωθεί με αριστοτεχνικό τρόπο θυμίζοντας τις πάλαι ποτέ καλές μέρες που είχε γνωρίσει). Ωραία βραδιά, δροσερή, που σε καλούσε να καθίσεις στα τραπεζάκια του πεζοδρομίου. Kάποια στιγμή σταματάει μπροστά στο μαγαζί ένα ταξί. Από την πόρτα του συνοδηγού βγαίνει ένας άντρας, ψηλόλιγνος, βρόμικος και ρακένδυτος. Παραπατούσε ελαφρά, κάτι που έδειχνε ότι δεν

ήταν νηφάλιος. Αφού πλήρωσε τον ταξιτζή, διέσχισε τον δρόμο και μπήκε σε παρακείμενο καφενείο όπου και κάθισε. Από την τζαμαρία είδα ότι παρήγγειλε κάτι στο γκαρσόνι. Αμέσως κατάλαβα ότι κάπου τον είχα ξαναδεί. Μέσα σε δευτερόλεπτα η χαρακτηριστική του φιγούρα ήρθε στο μυαλό μου μέσα στα βαγόνια του ΗΣΑΠ. Τον είχα δει εκεί πολλές φορές να επαιτεί για λίγες δεκάρες παρακαλώντας -με σπασμένη από τα ναρκωτικά φωνή- τους επιβάτες για ελεημοσύνη. Είναι πολύ μικρός τελικά ο κόσμος, βασανισμένε φίλε μου... Νικήτας Καραγιάννης

ΚΥ ΚΛ ΟΦ ΟΡ ΕΙ* 1. Eviva Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση - Αγγλικοί Στίχοι: Empty Frame Ερμηνεία: Empty Frame 2. Της αμαρτίας το στρατί Στίχοι: Κώστας Βίρβος Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Minor Project Ερμηνεία: Minor Project 3. Χαράματα η ώρα τρεις Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Λεωνίδας Μαριδάκης Ερμηνεία: Φωτεινή Βελεσιώτου, Λεωνίδας Μαριδάκης 4. Ενα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας Ερμηνεία: Γιάννης Λίνας 5. Οι Πρωθυπουργοί Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Ηλίας Βαμβακούσης, Γκωτιέ Βελισσάρης Ερμηνεία: Ηλίας Βαμβακούσης 6. Αργοσβήνεις μόνη Στίχοι - Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Tareq Ερμηνεία: Μαρίνα Σάτι, Tareq 7. Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Lolek Ερμηνεία: Lolek 8. Ολοι οι ρεμπέτες του ντουνιά Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Minor Project Ερμηνεία: Ηρώ Σαΐα 9. Σ’ ένα βράχο φαγωμένο Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας, Γιώργος Μισετζής, Φώτης Παπαθεοδώρου Ερμηνεία: Γιάννης Λίνας Παίζουν: Zand the band 10. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα Στίχοι: Γεράσιμος Τσάκαλος Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Σίσσυ Βλαχογιάννη Ερμηνεία: Αδάμ Τσαρούχης 11. Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Χρίστος Θεοδώρου Ερμηνεία: Βικτωρία Ταγκούλη Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τις οικογένειες Μάρκου Βαμβακάρη, άρη,, Βασίλη Τσιτσάνη και Απόστολου Καλδάρα για την πολύτιμη μη βοήθεια και την υποστήριξή τους στην έκδοση του Retropolis polis II.

Με την ευγενική χορηγία

ς Λίν

Empt

Mino r me Ηρώ Project

y Fra

Βικτω

ρία Τ αγκο

Ηλία

ύλη

ς Βα

Φωτ

εινή

Αδάμ Λεων

ας

μβακ

ίδας

Lole

ούση

Βελε

σιώτ

Τσαρ ο

Σαΐα

ου

ς Μαρίνα

Tare

ύχης Zan

Μαρι

d the

δάκη

Σάτι

band

RIZ HO UT NA ,U ED ERV RES HTS RIG ALL

Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου Επιλογή τραγουδιών - Καλλιτεχνική επιμέλεια: Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Σία Αλοκρίου, Νατάσα Μαστοράκου Οργάνωση - επιμέλεια παραγωγής: Νίκος Ασημάκης (Music Art Lab Studios)

Γιάνν η

(P) & ED (C) Μ , C ΕΤΡ OP YIN ΟΠΟΛ ΙΣ G, RE ΕΚΔΟ PR OD ΤΙΚΗ Α UC TIO Ε. ΜΕ ΤΗ N, H IRIN Ν ΕΠΙΦ Υ G, L END ΛΑΞΗ ΚΑ ING , PU ΘΕ ΔΙΚΑΙΩ BLIC Μ PERFO ΑΤΟΣ ΤΗΣ Π ΑΡΑΓΩΓΟ RMAN Υ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ. CE AND BROADCAS TING OF THE RECOR DING PROHIBITED.

Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την τη διάθεσή του σε λίγες ημέρες στο www.metropolispress.gr

Κείμενο / Φωτογραφία: Ντίνος Ρητινιώτης

27.09- 03.10. 2013

Επάγγελμα αθηναιογράφος Η πορεία του στη δημοσιογραφία ξεκίνησε το 1993, τότε που πέρασε την πόρτα της «Καθημερινής» ως μαθητευόμενος από τη Σχολή Επικοινωνίας και ΜΜΕ της Παντείου. Οπως όλοι οι... νιούφηδες του χώρου, ασχολήθηκε αρχικά με το ελεύθερο ρεπορτάζ, ενώ στην πορεία εντάχθηκε στο αντίστοιχο πολιτιστικό. Σήμερα, ο 42χρονος Δημήτρης Ρηγόπουλος αφιερώνεται σχεδόν ολοκληρωτικά σε θέματα πόλης, τα οποία καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της αρθρογραφίας του. «Αθηναιογράφος;» τον ρωτάω χωρίς να είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσει με την... ταμπέλα μου. «Αθηναιογράφος, ναι. Αποδέχομαι τον όρο με χαρά». Αθηναιογράφος και αθηναιολάτρης λοιπόν ο Δημήτρης, φρόντισε ο έρωτάς του με την πόλη να μη μείνει πλατωνικός, παντρεύοντας τη θεωρία με την πράξη. Ετσι, εκτός από τη συνεισφορά της αρθρογραφίας του στα της Αθήνας, υπήρξε -πριν από τρία περίπου χρόνια- ένας από τους πρωτεργάτες στη δημιουργία της πλέον πολυπληθούς και ενεργής συλλογικότητας πολιτών που γνώρισε ποτέ η πρωτεύουσα, των atenistas. «Δεν μου έφτανε μόνο να γράφω για την πόλη, ήθελα να ενεργήσω και υπέρ αυτής. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε την προσπάθεια με τον Τάσο Χαλκιόπουλο, τον οποίο ήξερα από το μπλογκ του (σσ: το γνωστό athensville)», εξηγεί. Το βήμα αυτό του Δημήτρη (το οποίο παρεμπιπτόντως εμένα μου μοιάζει με... άλμα) ήταν η απαρχή μιας εξέλιξης που είχε πραγματικά ανάγκη η πόλη: άνθησε η συμμετοχική συμπεριφορά των πολιτών της. Η ομάδα έγινε ταχύτατα και ευρύτατα γνωστή πραγματοποιώντας πολυποίκιλες δράσεις. Ωστόσο, ύστερα από ενάμιση χρόνο κοινής πορείας, o Δημήτρης αποχώρησε. «Τι συνέβη;» τον ρωτάω. Εκφράζει αρχικά μια διστακτικότητα, αλλά εν τέλει απαντάει: «Από ένα σημείο και μετά δεν ακολούθησα, όχι επειδή δεν μου άρεσαν οι δράσεις της ομάδας, αλλά επειδή στο μυαλό μου το είχα πλάσει κάπως διαφορετικά. Πίστευα σε κάτι πιο ‘πολιτικό’ με την ευρεία έννοια του όρου». Του ζητάω να γίνει πιο συγκεκριμένος. «Στις αρχικές μας δράσεις, για παράδειγμα,

υπήρξε ένα περιορισμένο αλλά έντονο ιντερνετικό bullying από μειοψηφίες που διαφωνούσαν με τις δράσεις μας. Ως δημοσιογράφος ίσως ήμουν περισσότερο συνηθισμένος στις επιθέσεις αυτές, οι υπόλοιποι όμως δεν ήταν. Ενδεχομένως και να τρόμαξαν. Πείστηκαν έτσι ότι δεν θα πρέπει να ‘ενοχλούμε’ και να ‘προκαλούμε’ μέσα από τις δράσεις των atenistas. Ισως τελικά, μιλώντας κατόπιν εορτής και βλέποντας πόσα σπουδαία πράγματα έχουν πετύχει από τότε, θα πρέπει να ομολογήσω ότι είχαν δίκιο». Δεν τάσσεται αναφανδόν υπέρ όλων των ομάδων πολιτών που δρουν στην Αθήνα, ωστόσο ξεχωρίζει τη δράση ορισμένων από αυτές. «Για παράδειγμα, θεωρώ πολύ σημαντικό αυτό που κάνει ο Νίκος Βατόπουλος με την ομάδα του ‘Κάθε Σάββατο στην Αθήνα’. Και δεν το λέω επειδή τυχαίνει να είναι καλός φίλος και εξαιρετικός συνάδελφος», τονίζει και εξηγεί. «Με έναν τρόπο ήπιο και διαφορετικό ενεργοποιεί πάρα πολύ κόσμο σε μια κατεύθυνση θετική. Χωρίς φωνές και φανφάρες. Πράος και κατευναστικός, βγάζει προς τα έξω στοιχεία που γενικά απουσιάζουν από την εποχή μας». Η εμπειρία του γύρω από τις ομάδες αυτές του δίνει τη δυνατότητα και να διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές των... άτυπων καταστατικών λειτουργίας τους. «Πίσω από πάρα πολλά εθελοντικά ή ακτιβίστικα πράγματα στην ουσία υπάρχει η ανάγκη του κόσμου να συναντηθεί με τον άλλον. Υπάρχει ένα αίτημα, μια ανάγκη κοινωνικότητας γύρω από όλα αυτά, η οποία εκπληρώνεται μέσα από τέτοιου είδους ομάδες». Η συζήτηση πηγαίνει και στον ρόλο της τοπικότητας μέσα στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. «Θεωρώ πως το τοπικό αναδεικνύεται πλέον ακόμη περισσότερο. Σε έναν κόσμο τόσο μπερδεμένο, με έναν καταιγισμό πληροφοριών, απόψεων και ιδεολογιών, χρειάζεται να ακουμπήσει κανείς κάπου. Και ακουμπάει σε αυτό ακριβώς που ξέρει καλύτερα, σε αυτό που τον περιτριγυρίζει, σε αυτό που έχει μεγαλύτερη σχέση με την καθημερινότητά του. Στη γειτονιά του, στην πόλη του». Στο τοπικό επίπεδο εντοπίζει και τη λύση για την πολιτικοκοινωνική απαξίωση της εποχής. «Για να επιστρέψει ο κόσμος στην πολιτική και στα κοινά, δεν χρειάζονται οι μεγά-

λες ιδέες-ιδεολογίες, ούτε τα μεγάλα οράματα. Αυτά ούτως ή άλλως δείχνουν πιο μπερδεμένα και ουτοπικά από ποτέ. Αυτό που προβάλλει ως αναγκαιότητα είναι η ενασχόληση με τη μικροκλίμακά μας, με τη γειτονιά, η γνωριμία με τους ανθρώπους γύρω μας». Η στροφή προς το τοπικό, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο της «Καθημερινής», φαίνεται και από το ενδιαφέρον που αναπτύσσουν για αυτό τα μίντια. «Η ‘Metropolis’ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας που εστιάζει στις ατομικές ιστορίες που έχουν να αφηγηθούν κάτι πολύ ευρύτερο», εξηγεί ευλογώντας τα γένια μας. Από τα της μικροκλίμακας τον πάω στην αντίπερα όχθη. Στα σπουδαία και μεγάλα που λαμβάνουν (ή που αναμένεται να λάβουν) χώρα στην Αθήνα. Στα έργα του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος στο Φαληρικό Δέλτα, στην αποκατάσταση του Φιξ, στο Rethink Athens... «Για κάθε έργο υπάρχουν υπέρ και κατά που μπορείς να κάθεσαι και να τα αναλύεις με τις ώρες. Συμμερίζομαι κάποιες από τις αντιρρήσεις που ίσως έχουν μερικοί επιστήμονες για διάφορα projects, αλλά είμαι υπέρ του να γίνονται και κατά του να το συζητάμε και να παραμένουμε στάσιμοι». Περπατάμε στο πάρκο Ριζάρη, στην αγαπημένη του γειτονιά, το Παγκράτι. Λίγο πριν τελειώσουμε τη συζήτηση, προλαβαίνουμε μερικές ακόμα κουβέντες: Για την επίκαιρη Χρυσή Αυγή, που «η αντισυσπείρωση του πολιτικού κόσμου και η οικονομική εξομάλυνση θα μειώσουν τη δυναμική της». Για τα λατρεμένα του αθηναϊκά στέκια, «το Duende στη Μακρυγιάννη και Το Τσάι στη Σούτσου». Για τις Πλειάδες, «το βιβλιοπωλείο που τόσο έλειπε από τη γειτονιά του, το Παγκράτι». Για το νέο του μπλογκ, το athensnotes.wordpress.com, που σύντομα θα πάρει τη μορφή site και θα μετονομαστεί σε myathensnotes.com. «Είναι η προσωπική μου γωνιά στην οποία θα συγκεντρώνω όλα όσα γράφω και όλα όσα φωτογραφίζω με τη νέα μου μηχανή. Στο μέλλον σκοπεύω να συγκεντρώνω σε αυτό μονάχα πρωτότυπο υλικό». Τα ραντεβού μας, λοιπόν, με την αθηναϊκή του ματιά θα συνεχιστούν. Οχι μονάχα στο παραδοσιακό χαρτί της εφημερίδας που υπηρετεί εδώ και δύο δεκαετίες, αλλά και στη δυναμικότατη πια μπλογκόσφαιρα.

Reality Bites

Τέχνη στην Τουρκία

Stephen is back! Φανατικοί αναγνώστες του Στίβεν Κινγκ, χαρείτε τις στιγμές! Ο κύριος “best seller” δημοσίευσε την περασμένη Τρίτη το “Doctor Sleep”, το οποίο αποτελεί το σίκουελ του βιβλίου «Η Λάμψη». Το νέο βιβλίο αρχίζει έναν χρόνο μετά τα περιστατικά του πρώτου και ακολουθεί τη ζωή του μικρού Ντάνι (ο οποίος γλίτωσε μαζί με τη μητέρα του από το αμόκ του πατέρα του, Τζακ Τόρανς). Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν, για τον κ. Κινγκ, ο οποίος προσέλκυσε για μία ακόμη φορά τα φώτα της δημοσιότητας. Ο ίδιος άδραξε την ευκαιρία και σε συνέντευξή του στο BBC επανέλαβε πόσο σιχαίνεται την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ (η ταινία γυρίστηκε το 1980 με πρωταγωνιστή τον -ιδανικό για ρόλους ψυχάκια- Τζακ Νίκολσον). Η κριτική του Αμερικανού συγγραφέα επικεντρώνεται γύρω από τον ρόλο της Γουέντι Τόρανς (της γυναίκας του Τζακ), δηλώνοντας: «Η Σέλεϊ Ντιβάλ (σσ. η ηθοποιός που την υποδύεται) ως Γουέντι είναι ένας από τους πιο ‘μισογύνικους’ χαρακτήρες που έχουν εμφανιστεί σε ταινία. Είναι εκεί για να ουρλιάζει και να κάνει ανοησίες και αυτή δεν είναι η γυναίκα για την οποία έγραψα». Το θάψιμο της ταινίας δεν έμεινε εκεί, καθώς ο Κινγκ τη χαρακτήρισε «ψυχρή». Αρκετοί έσπευσαν να διαφωνήσουν με αυτή την κριτική, υπερασπιζόμενοι την «ιερή αγελάδα» του Χόλιγουντ που ακούει στο όνομα Κιούμπρικ. Εχοντας όμως δει αρκετές αποτυχημένες κινηματογραφικές μεταφορές διηγημάτων του (από το «Λανγκολίερς» μέχρι το «Μάνγκλερ»), ο κ. Κινγκ έχει αρκετή εμπειρία από αυτά τα πράγματα. Χ.Τ.

Οι βίαιες διαδηλώσεις που συγκλόνισαν την Πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης πριν από λίγους μήνες εκτός των άλλων δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα και στον κόσμο της τέχνης. Η Τουρκία θεωρείται ένας νέος, ανερχόμενος και σημαντικός παίκτης στην αγορά της σύγχρονης τέχνης, με πολλές μεγάλες γκαλερί από ολόκληρο τον κόσμο να δίνουν το «παρών» στις εκθέσεις που φιλοξενούνται κυρίως στην Κωνσταντινούπολη.

Οι διοργανωτές μιας νέας διεθνούς έκθεσης, της Artinternational Istanbul, που δεν μπορούσαν να έχουν προνοήσει για τις εξελίξεις στη χώρα, ούτε για την κόντρα που θα ξεσπούσε με δύο άλλες διεθνείς εκθέσεις, τη γνωστή Istanbul Biennial και την Contemporary Istanbul, είδαν πολλά μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως Pace, Lisson και Yvon Lambert, να εκδηλώνουν επιφυλάξεις την τελευταία στιγμή.

Βαθύπλουτες οικογένειες της Τουρκίας αγοράζουν μοντέρνα τέχνη με σκοπό τη δημιουργία μουσείων που φέρουν τα ονόματά τους. Πρόκειται για ένα νέο trend σε αυτές τις οικογένειες που ανταγωνίζονται ποια θα συλλέξει τα περισσότερα και σημαντικότερα έργα ξοδεύοντας αστρονομικά χρηματικά ποσά. Χαρακτηριστικά, η οικογένεια Koc διαθέτει δικό της ίδρυμα και φιλοδοξεί να εγκαινιάσει το μουσείο της, που θα διαθέτει 800 έργα μέσα στο 2016, ενώ στην οικογένεια Eczacibasi ανήκει το μουσείο Istanbul Modern με σημαντική συλλογή.

Ομως παρά τις δυσκολίες, η Artinternational Istanbul άνοιξε με λίγες ημέρες καθυστέρηση και χωρίς σοβαρές απώλειες στα βαριά ονόματα των καλλιτεχνών που φιλοδοξούσε να έχει. Μια μείωση στον τζίρο της ήταν αναπόφευκτη, αλλά τελικά δεν αποθάρρυνε τους διοργανωτές, οι οποίοι έχουν ήδη ανακοινώσει την επόμενη που θα πραγματοποιηθεί το 2014 πάλι στην Κωνσταντινούπολη. Ν.Κ.

Η Εδέμ αναβιώνει Η περίφημη ταινία «Ανατολικά της Εδέμ» (1955), στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Τζέιμς Ντιν και είναι βασισμένη στο κλασικό βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ, θα γυριστεί ξανά σύντομα, ακολουθώντας την τάση που θέλει τις παλαιές μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες να αναβιώνουν με νέους πρωταγωνιστές. Πρόκειται για την ιστορία δύο αδελφών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους προκειμένου να κερδίσει ένας από αυτούς την εύνοια του πατέρα τους, με φόντο μια φάρμα της αμερικανικής επαρχίας. Η βραβευμένη με Οσκαρ ηθοποιός Τζένιφερ Λόρενς θα ενσαρκώσει τον ρόλο της μητέρας των δύο νέων, ρόλο που είχε παίξει συγκλονιστικά στην πρώτη ταινία του μεγάλου Ηλία Καζάν η Τζο

Βαν Φλιτ, κερδίζοντας τότε το Οσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου. Ο Τζέιμς Ντιν, ο οποίος είχε στο μεταξύ σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, είχε προταθεί για βραβείο στην κατηγορία του καλύτερου ηθοποιού. Τα δικαιώματα για τη σύγχρονη αυτή εκδοχή της βιβλικής ιστορίας του Κάιν και του Αβελ απέκτησε η Universal Pictures το 2004, αλλά μόλις πρόσφατα κατάφερε να δώσει το πράσινο φως για την πραγματοποίηση του φιλόδοξου project. Ενα άλλο πασίγνωστο βιβλίο του Στάινμπεκ, «Τα σταφύλια της Οργής», που επίσης είχε γίνει ταινία το 1940, θα γυριστεί πάλι σύντομα από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ν.Ρ.

Το στίγμα του Βάγκνερ Φέτος, ο κόσμος της μουσικής εορτάζει τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Γερμανού συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Εκδηλώσεις έχουν προγραμματιστεί σε πολλές χώρες εκτός από το Ισραήλ, όπου η μουσική του συνθέτη θεωρείται ταμπού λόγω του -γνωστού- αντισημιτισμού του ιδίου, όσο και από το γεγονός ότι λάτρευαν τα έργα του οι Ναζί, με πρώτο τον Χίτλερ. Κατά πόσο όμως είναι δικαιολογημένο αυτό το στίγμα του Γερμανού συνθέτη, αφού ως γνωστόν εκείνος πέθανε το 1883, έξι χρόνια πριν από τη γέννηση του Χίτλερ; Ο Ισραηλινός διευθυντής ορχήστρας Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ, που διεύθυνε την ορχήστρα Berlin Staatskapelle σε έργο του Βάγκνερ στο Λονδίνο, όταν ρωτήθηκε σχετικά, απάντησε ότι πολλοί νέοι Ισραηλίτες νομίζουν λανθασμένα ότι ο Γερμανός συνθέτης ζούσε ακόμα στη δεκαετία του 1940, όταν οι Ναζί είχαν την εξουσία στη Γερμανία. Ο Μπαρενμπόιμ, ενώ δεν αρνείται το γεγονός ότι η μουσική του Βάγκνερ χρησιμοποιήθηκε ως προπαγάνδα από τους χιτλερικούς, διαχωρίζει την αξία του έργου του από τη χρήση και κατάχρησή του από εκείνους. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η ιδιοφυΐα του συνθέτη δεν πρόκειται σύντομα να γίνει αποδεκτή από την παγκόσμια εβραϊκή κοινότητα, καθώς τον έχει συνδέσει με τη μελανότερη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας τους. Ν.Κ.

Μουσική

Get Happy στον Λόφο Οι Pink Martini δεν είναι Γάλλοι, παρά τα άψογα γαλλικά της Τσάινα Φορμπς, της τραγουδίστριας του σχήματος. Δεν είναι ούτε Ισπανοί, αν και τους έχουμε συνδέσει με το δεύτερο δικό τους τραγούδι που ακούγεται περισσότερο στην Ελλάδα, το “Donde estas, Yolanda?”. Οι Pink Martini είναι Αμερικανοί. Και μάλιστα γνήσια τέκνα του Πόρτλαντ, μιας πόλη στις βορειοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Μια ματιά στα βιογραφικά των δέκα μελών του συγκροτήματος αποκαλύπτει το ασυνήθιστα μεγάλο εύρος της μουσικής τους παιδείας. Η Φορμπς είναι απόφοιτη του Χάρβαρντ, όπως και ο ιδρυτής των Pink Martini, ο πιανίστας Τόμας Λαουντερντέιλ. Ο περκασιονίστας Νταγκ Σμιθ έχει περάσει από πολλές συμφωνικές ορχήστρες του κόσμου, ενώ ο συνάδελφός του Μπράιαν Ντέιβις είναι καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Βανκούβερ. Ο τρομπονίστας Ρόμπερτ Τέιλορ έχει παίξει δίπλα στον Ροστροπόβιτς, ενώ σήμερα είναι το πρώτο τρομπόνι της Συμφωνικής του Ορεγκον. Τραγούδια όπως το “Amado mio”, το “Que sera sera” ή τα «Παιδιά του Πειραιά» διασκευάζονται με τζαζ διάθεση από καλοντυμένους κύριους

και κυρίες σε κοκτέιλ πάρτι. Aλλωστε οι ίδιοι οι Pink Martini διοργανώνουν πάρτι που έχουν αφήσει εποχή με ρετρό διάθεση που θυμίζει Γαλλία στον Μεσοπόλεμο, Αραβία, σύγχρονη Νέα Υόρκη, Αβάνα του ’30 και Σεν Τροπέ. Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το καινούργιο τους άλμπουμ, το “Get Happy”, η πολυαναμενόμενη studio επιστροφή τους μετά το επιτυχημένο “Splendor in the grass” του 2009. Το άλμπουμ περιλαμβάνει 16 τραγούδια στα γερμανικά, γαλλικά, κινέζικα, ιαπωνικά, ισπανικά, περσικά, τουρκικά και ρουμανικά! Ολα ερμηνευμένα από τη φωνή της Τσάινα Φορμπς και της καινούργιας co-lead singer, της εκθαμβωτικής Στορμ Λαρτζ. Ετσι, αύριο, Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου, το αθηναϊκό κοινό θα απολαύσει ζωντανά κομμάτια όπως τα “Amado mio”, “Sympatique”, “Una notte a Napoli”, “Anna”, “City of night”, “Lilly”, “Let’s fall in love”, “Τempo Perdido” και “Get Happy” στο Θέατρο Λυκαβηττού. Τζαζ και ρετρό διάθεση για όλους όσοι βρεθούν το σαββατιάτικο βράδυ στον Λόφο.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

27.09-03.10.2013

Μίκης & Μάνος Γενέθλια μετά μουσικής Αυτοσχεδιάζοντας... Μια μεγάλη έκπληξη περιμένει το σινεφίλ κοινό την Τρίτη 1 και την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου στον Δαναό (Λ. Κηφισίας 109, Αθήνα). Για να γιορτάσει τα 40 χρόνια παρουσίας του, ο κινηματογράφος ετοίμασε δύο μοναδικές βραδιές με οικοδεσπότες την Ανδριάνα Μπάμπαλη (1/10) και τον Φοίβο Δεληβοριά (2/10). Οι δύο καλλιτέχνες θα παρουσιάσουν με τον ξεχωριστό τους τρόπο τραγούδια δικά τους και από τον ελληνικό και διεθνή κινηματογράφο, ενώ παράλληλα θα προβληθούν τα βιντεοκλίπ τους και αγαπημένες τους σκηνές από ταινίες στη μεγάλη οθόνη που θα βρίσκεται πίσω τους!

Η Αγγελική Τουμπανάκη και οι Buzz Bastardz, δίνουν το πληθωρικό τους στίγμα με πρωτότυπες συνθέσεις αύριο, Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου, στο καφέ του βιβλιοπωλείου Ιανός (Σταδίου 24, Αθήνα). Παίζουν, αυτοσχεδιάζουν και αναμειγνύουν βαλκανικούς ρυθμούς, δρόμους της Ανατολής, ήχους της Μεσογείου με jazz αρμονίες, φτιάχνοντας ένα δυνατό μουσικό χαρμάνι! Το σχήμα δημιουργήθηκε το 2010 και αποτελείται από έξι άνδρες που συνοδεύουν τη φωνή της ερμηνεύτριας. «Στήνουμε το μουσικό μας παιχνίδι με ήχους και ρυθμούς παραδόσεων, τραγούδια διαφορετικών χωροχρόνων και δίνουμε το πληθωρικό, πολύμορφο στίγμα τους με πρωτότυπες συνθέσεις», δήλωσαν σε συνέντευξή τους. Ας το ανακαλύψουμε.

Νοσταλγικές μελωδίες Ο Μάριος Στρόφαλης με την παρέα του θα βρίσκονται αυτή την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου στο Καφέ του Νομισματικού Μουσείου (Πανεπιστημίου 12, Αθήνα) στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τις Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτισμικής Κληρονομιάς. Ο πολυβραβευμένος soundtrack συνθέτης -του οποίου τις μουσικές έχουμε ακούσει σε πολλές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, αλλά και θεατρικές παραστάσεις- θα μας χαρίσει τις πιο tango συνθέσεις του, αυτές δηλαδή που έχουν δεχθεί διεθνή αποδοχή και διαρκούν στον χρόνο. Μαζί του το κουαρτέτο που τον συντροφεύει τα τελευταία χρόνια δίνει ένα περισσότερο κινηματογραφικό στίγμα και οι European Taxim βοηθούν σε μια νοσταλγική περιήγηση σε πολιτισμικά λιμάνια της Ευρώπης.

Αρωμα Βαρκελώνης Ο Γιώργης Χριστοδούλου, ο οποίος συμπληρώνει φέτος 15 χρόνια στη δισκογραφία, μόνιμος κάτοικος Βαρκελώνης τα τελευταία σχεδόν δύο χρόνια, έρχεται για μία εμφάνιση στο Faust Bar (Καλαμιώτου 11, Αθήνα) την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου. Στις αποσκευές του θα έχει τον τελευταίο του ισπανογαλλόφωνο δίσκο με τίτλο “Flaneur”, επιλογές από τη δισκογραφία του, αλλά και διασκευές των Cole Porter, Randy Newman, Μάνου Χατζιδάκι και άλλων. Αξίζει να πούμε πως η δουλειά του με τίτλο “Barcelonauta” ηχογραφήθηκε στη Βαρκελώνη με μερικούς από τους καλύτερους τζαζ μουσικούς της πόλης. Με τον ισπανικό του «αέρα» θα μας ταξιδέψει στην άλλη άκρη της Μεσογείου!

Ο Δημήτρης Καλαντζής δεν είναι άγνωστος στο αθηναϊκό κοινό. Μαζί με το κουιντέτο του, που αποτελείται από τους Τάκη Πατερέλη στο σαξόφωνο, Ανδρέα Πολυζωγόπουλο στην τρομπέτα, Αλέξανδρο Δράκο Κτιστάκη στα τύμπανα και Γιώργο Γεωργιάδη στο μπάσο, μετρούν αρκετά χρόνια παρουσίας με εμφανίσεις που τους κατατάσσουν στις κορυφαίες ελληνικές τζαζ μπάντες. «Η ιδιαίτερη άνθηση της τζαζ μουσικής οφείλεται κυρίως στην αξία των νεότερων μουσικών του είδους, η εξέλιξη των οποίων είναι ραγδαία σε σχέση με το παρελθόν. Ενας άλλος σημαντικός παράγοντας που συντελεί σε αυτό είναι η σχετικά μεγαλύτερη αναζήτηση του κοινού προς διαφορετικές μουσικές τάσεις ή στιλ, αποτέλεσμα προφανώς του κορεσμού από τη διαρκή επανάληψη ίδιων ή πανομοιότυπων ακουσμάτων», έχει δηλώσει ο ίδιος ο Καλαντζής σε συνέντευξή του, δίνοντας το στίγμα του μουσικού αυτού είδους.Σταθμούς στην πορεία της μπάντας αποτέλεσαν οι κυκλοφορίες δύο άλμπουμ. Το “Mano’s - Jazz Tribute to Manos Hadjidakis” και το “Modes & Moods: Music by Mikis Theodorakis”. Γίνεται άμεσα κατανοητό πως στο μεν πρώτο αγαπημένα μουσικά θέματα και τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι διασκευάστηκαν με τζαζ διάθεση και στο δεύτερο οι μουσικοί αυτοσχεδιάζουν πάνω σε οκτώ συνθέσεις ενός από τους πολυγραφότερους Ελληνες συνθέτες, του Μίκη Θεοδωράκη. Ο Δημήτρης Καλαντζής ανήκει στην τζαζ και αγαπάει τη λάτιν, αλλά γνωρίζει καλά και τη δυτική κλασική μουσική. Δεν αναζητά τις ακρότητες, ούτε όμως χαρίζεται στη σοβαροφάνεια. Ο σεβασμός απέναντι στην ομορφιά των συνθέσεων είναι έκδηλος και απόλυτα ειλικρινής και στους δύο δίσκους. Πάνω στα θέματα που διάλεξε ο Καλαντζής θα μπορούσαν να γίνουν άπειρες παραλλαγές. Αλλωστε η τζαζ είναι από τη φύση της ανεξάντλητη. Οταν δε οι μελωδίες του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι συναντιούνται στα μονοπάτια της τζαζ, το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από μαγικό! Η μουσική παράσταση με έργα των δύο κορυφαίων συνθετών του τόπου μας θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Ακρόπολη) από το κουιντέτο του Δημήτρη Καλαντζή, με τη συμμετοχή της Ορχήστρας Πατρών υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη. Τη συναυλία θα συνοδεύσει με τη φωνή της η τραγουδίστρια Dulce Pontes. Η Πορτογαλέζα ερμηνεύτρια θα «δοκιμαστεί» σε ελληνικά εμβληματικά τραγούδια.

Σινεμά

Οσκαρικό αουτσάιντερ Επτά χρόνια μετά το «Δεσμοί διαζυγίου», που ήταν υποψήφιο για Οσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, ο Νόα Μπάουμπαχ στρέφει ξανά πάνω του τα βλέμματα των σινεφίλ με μια ταινία που πολλοί θεωρούν το μεγάλο αουτσάιντερ των ερχόμενων Οσκαρ. Το “Frances Ha”, που αποτέλεσε και την ταινία έναρξης του φετινού 19ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας», μας συστήνει μια διαφορετική, ασπρόμαυρη, αλλά όχι απαραίτητα καταθλιπτική Νέα Υόρκη, μέσα από τα μάτια μιας νεαρής κοπέλας που επιμένει να παλεύει για τα όνειρά της ακόμα και όταν η ζωή τής βάζει τρικλοποδιές. Η Φράνσις είναι 27 χρόνων, ζει στη Νέα Υόρκη, δεν έχει δικό της διαμέρισμα, κάνει μαθήματα σε μια σχολή χορού χωρίς να είναι χορεύτρια, μόλις τσακώθηκε με την κολλητή της φίλη, αλλά δεν το βάζει κάτω. Αυτό είναι το προφίλ μιας (τόσο γνώριμης) ηρωίδας, που δεν έχει σχεδόν τίποτα, θέλει πολλά, ονειρεύεται περισσότερα και πιστεύει ακράδαντα ότι στο τέλος θα τα καταφέρει.

Θα μπορούσε να είναι απλά μία ακόμα γλυκανάλατη κομεντί, αλλά για καλή μας τύχη ο Μπάουμπαχ, που προέρχεται από το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά και δεν βρίσκεται σε εντεταλμένη υπηρεσία για κάποιο στούντιο του Χόλιγουντ, φροντίζει να προσδώσει στην ηρωίδα του και στο σενάριό του απόλυτα ρεαλιστικές διαστάσεις. Μπορεί η Φράνσις να είναι αθεράπευτα ρομαντική, αλλά η καθημερινότητά της είναι ανησυχητικά οικεία σε οποιονδήποτε νέο ζει σε μια μεγαλούπολη. Το “Frances Ha” έχει πολύ χιούμορ, αλλά και πολλή αλήθεια. Και έχει και μια εκρηκτική, νεαρή πρωταγωνίστρια, που λες και γεννήθηκε για να παίξει αυτόν τον ρόλο. Γκρέτα Γκέργουιγκ. Συγκρατήστε το όνομά της. “A must see” έγραψε το περιοδικό “W” στην κριτική του. Δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

27.09-03.10.2013

Στο κόκκινο

Περί Παραδείσου Το δεύτερο μέρος της τριλογίας “Paradise” του αιρετικού Αυστριακού σκηνοθέτη Ούλριχ Ζάιντλ προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες από τη Feelgood Entertainment. Στον «Παράδεισο της πίστης» η κεντρική ηρωίδα ταυτίζεται με τον Χριστό και αφιερώνεται στο ιεραποστολικό έργο, μέχρι τη στιγμή που επιστρέφει στο σπίτι -ύστερα από έναν χρόνο απουσίας- ο άντρας της, ένας Αιγύπτιος μουσουλμάνος. Ο Παράδεισος μέσα της ολοένα και απομακρύνεται... Προκλητικός και καυστικός, ο Ζάιντλ βάζει στο στόχαστρό του την οργανωμένη θρησκεία, το ποίμνιο και τους εκπροσώπους της. Τελικά ίσως ο Παράδεισος να μην είναι τόσο αγγελικά πλασμένος.

Τιμητικό βραβείο Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ θα προσθέσει στη συλλογή του μία ακόμη διάκριση. Αυτή τη φορά η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου ανακοίνωσε ότι θα τον τιμήσει για το σύνολο της προσφοράς του στην έβδομη τέχνη στην Τελετή Απονομής των Βραβείων της στις 7 Δεκεμβρίου στο Βερολίνο. «Ο Αλμοδόβαρ έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στο πώς αντιμετωπίζεται, όχι μόνο ο ισπανικός, αλλά και ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος», αναφέρει η Ακαδημία στο σκεπτικό της βράβευσης, ενώ ο ίδιος ο σκηνοθέτης δήλωσε ευγνώμων.

Το όνομά του... Red Hulk. Ετσι τον φωνάζουν στον σύνδεσμο οπαδών της ομάδας του. Εκεί τουλάχιστον έχει μία ταυτότητα. Στην υπόλοιπη καθημερινότητά του ο Γιώργος είναι ένας από τους πολλούς. Χαμένος στο πλήθος, χαμένος στη μοναξιά του, χαμένος στη μετάφραση. Ζει μόνος του στην Αθήνα, υποτίθεται ότι σπουδάζει, δουλεύει για να βγάλει τα προς το ζην. Μια ζωή χωρίς νόημα, χωρίς στόχο. Μέχρι που η εμπλοκή του σε ένα επεισόδιο ρατσιστικής βίας αλλάζει τα πάντα... Ισως δεν θα έπρεπε να είχε προηγηθεί η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι για να διαπιστώσουμε πόσο τρομακτικά επίκαιρο είναι το “Red Hulk”, η μικρού μήκους ταινία της Ασημίνας Προέδρου που κέρδισε τον Χρυσό Διόνυσο στο 36ο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους της Δράμας, που έριξε την αυλαία του την περασμένη Κυριακή. Το τέρας ήταν ήδη εδώ. Και είχε τρίξει τα δόντια του πολλές φορές. Το “Red Hulk” σκιαγραφεί με τρόπο καίριο την πιο σκοτεινή πλευρά της Ελλάδας της κρίσης. Μια κοινωνία λαβωμένη, αποπροσανατολισμένη, που γαντζώνεται από τον φασισμό για να διατηρήσει τα άλλοθί της. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ανατριχιαστικά οικείος. Αναζητά απεγνωσμένα να ενταχθεί κάπου, να γίνει αποδεκτός, να πιστέψει σε κάτι, να αποκτήσει ταυτότητα. Η έλλειψη αποδοχής γεννά μίσος, γεννά βία.

Πάει... Avatar! Η πολιτική καριέρα του Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ φαίνεται πως ολοκληρώθηκε. Η επιστροφή του στη μεγάλη οθόνη είναι γεγονός εδώ και δύο περίπου χρόνια, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα. Ο ηθοποιός δέχτηκε πρόταση από τον Τζέιμς Κάμερον να υποδυθεί τον κακό στα τρία επερχόμενα sequels του “Avatar”, που αναμένεται να γυριστούν μαζί από το 2014. Ο διάσημος σκηνοθέτης τού πρότεινε να τον ακολουθήσει στη Νέα Ζηλανδία για έναν ολόκληρο χρόνο, προκειμένου να πάρει μέρος στα γυρίσματα υποδυόμενος τον πολεμοχαρή Στρατηγό που επιτίθεται από τη Γη στον πλανήτη Πανδώρα. Το πρώτο από τα sequels θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στις αίθουσες το 2016.

Στην Ισλανδία Οι διεθνείς πτήσεις για το νέο ελληνικό σινεμά συνεχίζονται! Μετά τον θρίαμβό του στη Βενετία και το πέρασμά του από το Τορόντο, το “Miss Violence” του Αλέξανδρου Αβρανά ταξιδεύει μέχρι την παγωμένη Ισλανδία για να φιλοξενηθεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρέικιαβικ, που μόλις ξεκίνησε. H ταινία θα προβληθεί στο αφιέρωμα με τίτλο “Focus in Greece” μαζί με ακόμα τέσσερα νέα ελληνικά φιλμ: το συγκινητικό “September” της Πέννυς Παναγιωτοπούλου, το “JACE” του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, το “Wasted Youth” του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και τον «Αδικο κόσμο» του Φίλιππου Τσίτου.

Μια μικρού μήκους ταινία, την οποία, μετά τη βράβευσή της στη Δράμα με το πρώτο βραβείο, καθώς και το βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον Φρίξο Προέδρου, ελπίζουμε να δούμε σύντομα στις αίθουσες.

Βιβλίο

Βόλτες στο κλεινόν άστυ Οι φτωχογειτονιές του Μέξικο Σίτι για τον Πάκο Iγνάσιο Tάιμπο II, τα βρομερά έγκατα μιας αναδυόμενης μεγαλούπολης με το όνομα Λος Αντζελες τότε τη δεκαετία του ’50 για τον Τζέιμς Ελρόι, η καταχνιά μιας σοβιετικής Μόσχας για τον Τομ Ρομπ Σμιθ, τα σοκάκια με τις σκοτσέζικες pubs για τον Ιαν Ράνκιν, η Αθήνα με το μικροαστικό μέγεθός της για τον Πέτρο Μάρκαρη. Ολα είναι τόπος τελικά. Αλλωστε μια σημαντική λειτουργία που επιτελεί το σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα -από τη στιγμή που ξέφυγε από το μοτίβο του whodunnit- είναι ακριβώς αυτή: η ζεστή, καυτή ενίοτε, απεικόνιση μιας γεωγραφικής πραγματικότητας μέσα από τις δεκαετίες. Εικόνες, μυρωδιές, παλιά κτίρια και δρόμοι που αποτυπώνονται με την ακρίβεια και τη νοσταλγία κραταιού ταξιδιωτικού κειμένου. Το σύγχρονο αστυνομικό είναι ένα είδος κατεξοχήν αστικό, με την έννοια του τόπου και όχι της τάξης, ένα είδος που έχει να κάνει σε τεράστιο βαθμό με την πόλη και την εντοπιότητα. Και οι συγγραφείς του συχνά ιδανικοί τελάληδες για ταξίδια σε άλλα μέρη μακρινά - αν και σπανίως ονειρεμένα.

Ο Πέτρος Μάρκαρης πρόσφατα εξέδωσε ένα βιβλίο που κάνει ένα βήμα παραπέρα. Δεν είναι πια ένα σύγχρονο crime novel με έντονες αναφορές στην πρωτεύουσα, αυτό εδώ είναι ένα καθαρά ταξιδιωτικό κείμενο. Στο «Η Αθήνα μιας διαδρομής» (εκδ. Γαβριηλίδης) ο συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί τον διάσημο ήρωά του για να προσφέρει μια γεύση από το κλεινόν άστυ. Αντίθετα, το κάνει ο ίδιος, περιγράφοντας όλες αυτές τις όμορφες «τοπικές» εμπειρίες που βίωσε από τις βόλτες του με τον ηλεκτρικό - και σε κάθε στάση αυτού. Ελπίζοντας, όπως ο ίδιος λέει, να κριθεί ικανότερος αφηγητής της Αθήνας από τον αστυνόμο Χαρίτο. Οχι μόνο γιατί με τον ηλεκτρικό κανείς βλέπει την πρωτεύουσα από τον βορρά έως τον νότο της, αλλά και γιατί μπορεί, μέσα από το πρίσμα του, να ρίξει μια καλή ματιά σε όλη της την κοινωνική διαστρωμάτωση. Από τα ψηλά έως τα χαμηλά. Οπως συνήθως δηλαδή κάνει και το σύγχρονο αστυνομικό παρακολουθώντας το «αστικό γίγνεσθαι» και με τη μορφή της τάξης και όχι μόνο του τόπου.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

27.09-03.10.2013

Στατιστική μανία Αφομοίωση;

Του ανθρώπινου πόνου

Πληθώρα έργων του Γάλλου ιστορικού Πολ Βεν έχει μεταφερθεί στη γλώσσα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Το πιο πρόσφατο μεταφρασθέν βιβλίο του, το ογκώδες «Η ελληνορωμαϊκή αυτοκρατορία» (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας), καταπιάνεται με τη γνωστή θεωρία περί πολιτισμικής αφομοίωσης των κατακτητών Ρωμαίων από τους κατακτημένους Ελληνες. Μια κλασική περίπτωση όπου η γραφίδα νίκησε το σπαθί. Μέχρι ποιο σημείο όμως συνέβη αυτό; Μήπως τα απόλυτα μεγέθη έχουν να κάνουν με μύθους και όχι με την ιστορία; Το έργο διαλευκαίνει το θολό τοπίο, αποτελώντας μια ιστορική διερεύνηση των αναπόφευκτων συγκρούσεων στα σημεία συνάντησης της διαφορετικότητας. Που δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται στον τότε παγκοσμιοποιημένο κόσμο, όπως ακριβώς συμβαίνει και στον σημερινό.

Η ευρωπαϊκή εβραϊκή κοινότητα συνδέθηκε μεταπολεμικά -και πολύ λογικά- με την έννοια του ανθρώπινου πόνου. Παιδί της υπήρξε και ο υπήκοος της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας Γιόζεφ Ροτ. Στα γεμάτα νοσταλγία για το παρελθόν μεσοπολεμικά μυθιστορήματά του διείδε τη φρίκη που πλησίαζε και την κατέγραψε με έναν λόγο που συνένωνε αριστοτεχνικά το πεζό με την ποίηση. Στο τιτλοφορούμενο «Ιώβ» (εκδ. Αγρα) η συνένωση αυτή κορυφώνεται, με κεντρικό πρόσωπο έναν απλό άνθρωπο του 20ού αιώνα που δοκιμάζεται, που τσακίζεται, που βιώνει -ανάμεσα στην τσαρική Ρωσία και την ακμάζουσα Νέα Υόρκη- όλες τις βιβλικές συμφορές του κόσμου, επιδεικνύοντας την αρετή για την οποία ο Ιώβ θα μνημονεύεται αιώνια.

Ψηλαφώντας τον χαώδη κόσμο που ονομάζεται διαδίκτυο, βρέθηκα μπροστά σε στατιστικό πίνακα της UNESCO σχετικό με τη βιβλιοπαραγωγή ανά χώρα. Η εικόνα θύμιζε πίνακα μεταλλίων πρόσφατης ολυμπιάδας, όπου εμείς, ωραίοι ως Ελληνες, φιγουράρουμε κάπου εκεί στα χαμηλά. Βέβαια, κακά τα ψέματα, δεν εκδίδονται λίγα βιβλία στη χώρα μας. Το ζήτημα είναι πόσα από αυτά διαβάζονται, μια και δεν φημιζόμεθα για τις αναγνωστικές μας επιδόσεις. Εκείνο όμως που με τρόμαξε περισσότερο, καθώς γοητευόμουν από τον πίνακα και ήμουν έτοιμος για στατιστικές παρατηρήσεις, ήταν μια αίσθηση λαγνείας για αριθμούς. Και η συνειδητοποίηση η σχετική με τον άτυπο στατιστικό διαγωνισμό που λαμβάνει χώρα στους Facebook λογαριασμούς νέων συγγραφέων. Στο δικό μας σινάφι, το δημοσιογραφικό, δεν θα αναφερθώ καν. Εδώ μιλάμε για πόλεμο. Φερέλπιδες νέες και νέοι, μυθιστορηματογράφοι και ποιητές, χρησιμοποιούν μετά μανίας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλίμονο, μέχρι ενός σημείου αυτό είναι φυσιολογικό. Λογικό και αναμενόμενο να είναι κανείς παιδί της εποχής του. Το να οραματίζεται κανείς 30ηδες δημιουργούς που ζουν σαν ερημίτες μέσα σε σπηλιές, γράφουν με κοντυλοφόρους και φορούν τρίχινα ράσα κατάσαρκα είναι εκτός πραγματικότητας.

Ερωτος αγώνας γόνιμος Ή η κότα το αυγό; Οσοι έχετε παρακολουθήσει την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα» σίγουρα γνωρίζετε το ενδιαφέρον που επιδεικνύει για τον ερωτισμό ο φιλόσοφοςσυγγραφέας Πασκάλ Μπρικνέρ. Παιδί του Μάη του ’68, ανήκων στο ρεύμα των Νέων Φιλοσόφων, στο βιβλίο «Το παράδοξο του έρωτα» (εκδ. Πατάκη) εξετάζει αυτό ακριβώς που φανερώνει και ο τίτλος. Πώς δηλαδή η σημερινή σκέψη της Δύσης βρίσκεται ακόμα ταλαντευόμενη ανάμεσα στις επιταγές μιας ρομαντικής παράδοσης και μιας σύγχρονης ανάγκης για απόλυτη (;) σεξουαλική ελευθερία. Με τον συνδυασμό τους να δημιουργεί ένα αδιέξοδο που ο συγγραφέας επιχειρεί να λύσει.

Ποίος ήτο ο Ζάιμε Μοντεστρέλα τελικά; Απεβίωσε ή μήπως ο Πορτογάλος ζει ανάμεσά μας; Και πώς κατάφερε να συνταιριάξει το χιούμορ του Κάφκα και το μη λογικό του Λιούις Κάρολ; Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Αχιλλέας Κυριακίδης μεταφράζει τις «Υδατώδεις ιστορίες» (εκδ. OPERA) του Μοντεστρέλα και μας εισάγει σε ένα πραγματικό «πανηγύρι» φάρσας και μαύρου χιούμορ. Ο αρχικά αναφερθείς συγγραφέας, όπως κανείς ανακαλύπτει, δεν είναι παρά δημιούργημα του έχοντα σχέση με το λογοτεχνικό ρεύμα Oulipo, Ερβέ Λε Τελιέ. Και αναρωτιέμαι: Μήπως τα μυθιστορήματα «γράφουν» τους συγγραφείς τους και όχι το ανάποδο;

Ομως εικάζω πως υπάρχει κάποιο ιδανικό μέτρο. Το οποίο παρατηρώ να ξεπερνιέται συνεχώς και για πλάκα. Απειρες καθημερινές αναρτήσεις, τιτιβίσματα πιο γρήγορα και από τη σκιά τους, συχνές πικρές και χοντρές αντιδικίες και πρώτα και πάνω από όλα: μανία για like, στα όρια σχεδόν της εμμονής. Μάλιστα πολλοί εξ αυτών έχουν αποκτήσει και το συνήθειο να αναρτούν συνεχώς φωτογραφίες από προσωπικές τους στιγμές - όχι πάντοτε καλαίσθητες. Και όχι, δεν είναι attention whores που δεν έχουν τίποτα να πουν. Αρκετά από αυτά τα νέα παιδιά έχουν πολλά και σημαντικά, όχι τόσο να πουν, όσο να γράψουν. Δεν ξέρω όμως πότε μπορούν να βρουν τον χρόνο και κυρίως τη συγκέντρωση να το κάνουν. Δυστυχώς, νομίζω πως πέφτουν θύματα σε μεγάλο βαθμό του νέου σαρκοβόρου τέρατος που ονομάζεται μάρκετινγκ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μακάρι να κάνω λάθος, τι να πω.

Θέατρο

Ολα για τη μητέρα μου Ο Γκιγκιόμ αποφασίζει να μιλήσει για πρώτη φορά ειλικρινά στη μητέρα του και να της αποκαλύψει τον μεγάλο του έρωτα. Για τις ανάγκες αυτής της αποκάλυψης στήνει μια θεατρική παράσταση και ζητάει βοήθεια από τους φίλους του. Ολα αυτά θα συμβούν στο Υπόγειο Γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) από τις 5 Οκτωβρίου. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και η ομάδα ΚαταΛάθος (Φωτεινή Αθερίδου, Στέλιος Δημόπουλος, Γιάννης Μπισμπικόπουλος, Κώστας Σιλβέστρος) ανεβάζουν σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη το αυτοβιογραφικό έργο «Γκιγιόμ γλυκιά μου» του Γκιγιόμ Γκαλιέν. «Ο ήρωας έχει μια μαμά πολύ δεσποτική», μου εξηγεί η Μαριάννα. «Μια μαμά που θέλει να του κανονίζει όλη του τη ζωή και την οποία λατρεύει». Αν και ο Γκιγιόμ είχε άλλα δύο αδέρφια, η μαμά του είχε σε αυτόν -τον μικρότερο- ιδιαίτερη αδυναμία. Ενώ τα αδέρφια του έκαναν με τον μπαμπά τους

διάφορες περισσότερο «αντρικές» ασχολίες, εκείνος προτιμούσε να περνάει χρόνο με τη μαμά του και ήθελε να της μοιάσει. «Ηθελε πάντα να έχει ένα κορίτσι, για αυτό και τον φώναζε ‘γλυκιά μου’. Μεγάλωνε σαν να ήταν κορίτσι και, όταν συνειδητοποίησε ότι ήταν αγόρι, άρχισαν οι περιπέτειες. Προσπαθούσε να καταλάβει ποιος είναι και τι θέλει, ώσπου ερωτεύτηκε και όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα. Αλλά και πάλι έπρεπε να το πει στη μαμά». Μέσα από πολύ χιούμορ, ο Γκιγιόμ Γκαλιέν έγραψε πριν από δύο χρόνια αυτό το έργο θέλοντας να μιλήσει για τη ζωή του και το έπαιζε ο ίδιος. Στην εκδοχή της Μαριάννας όμως δεν πρόκειται απλώς για έναν μονόλογο. «Είναι δικό μας εύρημα να στήσει μια παράσταση για να μιλήσει στη μητέρα του. Αλλά και μόνο η δυσκολία να της το πει δείχνει ότι δεν λύνει εντελώς το πρόβλημά του μαζί της». Είναι τελικά ο Γκιγιόμ κερδισμένος ή όχι; Η απάντηση επί σκηνής.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

27.09-03.10.2013

Θέατρο στον κήπο Πρώτη προσπάθεια Η νεοσύστατη ομάδα LEGω, έχοντας κατακτήσει την πρώτη θέση στο Scratch night του Bob Theatre Festival 2013, επιστρέφει στο BIOS από τις 2 έως τις 13 Οκτωβρίου για να παρουσιάσει ολοκληρωμένη την «Ατιτλη Βία», την παράσταση με την οποία κέρδισε τον διαγωνισμό. Ο Γιάννης Ασκάρογλου, η Ιουλία Γεωργίου, η Χριστιάνα Δρόσου, η Καίτη Ιωαννίδου, η Ιωάννα Μαργαρίτη και ο Θανάσης Πατριαρχέας επηρεάσμενοι σε μεγάλο βαθμό από το σωματικό θέατρο παρουσιάζουν μια σειρά από καθημερινές ιστορίες και προσπαθούν να καταγράψουν τη βία που ο καθένας βιώνει στην καθημερινότητά του και τις αντιφατικές της εκφάνσεις.

Για δύο βραδιές, σήμερα και αύριο, ο κήπος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών θα μεταμορφωθεί σε θεατρική σκηνή. Η παράσταση «Απρο – Μαύρο» σε σκηνοθεσία Νίκου Αρμάου αποτελείται από μονόπρακτα του Χάρολντ Πίντερ σε μετάφραση Ερρίκου Μπελλιέ και επιχειρεί να μετατρέψει την αυλή της ΑΣΚΤ σε ευρωπαϊκή μητρόπολη, τα μέλη της οποίας ζουν πολύ κοντά, μα συγχρόνως πολύ απομακρυσμένα. Το «Ασπρο – Μαύρο» θα αποτελέσει την έναρξη ενός διαλόγου γύρω από το έργο του Πίντερ με καλλιτεχνικές δράσεις που θα πραγματοποιηθούν στην ΑΣΚΤ. Παίζουν: Ντίνα Μιχαηλίδου, Φρόσω Ζαγοραίου, Μαρία Καρακίτσου, Λάμπρος Τσάγκας, Γιάννης Στεφόπουλος, Θεμιστοκλής Καρποδίνης.

Ντραμς; Ποια ντραμς; «Στον σκουπιδοτενεκέ βρίσκεται ο Nick! Στα σπιρτόκουτα η Sarah! Στον νεροχύτη ο David και στη σαμπρέλα ο Fraser! O Carl με τον Theseus στα παλαμάκια και η Fiona με τον Luke στις εφημερίδες!» Κάπως έτσι, σουρεαλιστική και ολίγον τι ακαταλαβίστικη, θα ήταν η προσφώνηση της βρετανικής ομάδας STOMP εάν εμφανιζόταν σε κάποιο επαρχιακό πανηγύρι ή σε οποιαδήποτε πίστα της Αθήνας... Κι όμως. Αυτό κάνουν οι STOMP. Παράγουν μουσική απλά και μόνο χρησιμοποιώντας το σώμα τους ή οποιοδήποτε αντικείμενο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ούτε όργανα, ούτε τίποτα. Βρίσκονται εδώ και μερικές ημέρες στην Αθήνα και τα βράδια ανηφορίζουν την Κατεχάκη για να βγουν στη σκηνή του Θεάτρου Badminton με σκοπό να κλέψουν τις καρδιές μας. Το ξέρω, ακούγεται κλισέ. Την Τρίτη το βράδυ πάντως έκλεψαν τη δικιά μου αλλά και εκείνες των υπόλοιπων μελών της παρέας μου με περίσσια ευκολία...

Πόλεμος ή έρωτας

Ισχύς εν τη ενώσει

Μετά την περυσινή πετυχημένη της πρώτη παρουσίαση η παράσταση «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ ανεβαίνει στο BIOS από τις 3 έως τις 13 Οκτωβρίου. Οι απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου παρουσιάζουν το αυτοβιογραφικό αυτό έργο, που εκτυλίσσεται στη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου. Πρόκειται για μια φανταστική ιστορία που επικεντρώνεται στην ερωτική συνάντηση της βασίλισσας των Αμαζόνων Πενθεσίλεια και του Αχιλλέα. Ανάμεσα στους δύο εραστές, την πολεμόχαρη βασίλισσα και τον αρχηγό των Ελλήνων, ορθώνεται ο πόλεμος. Ενας πόλεμος, σαν ερωτικό παιχνίδι, όπως ακριβώς το φαντάστηκε ο σκηνοθέτης της παράστασης Ακύλλας Καραζήσης.

Τι μπορεί να γίνει αν η αφρόκρεμα των κωμικών ομάδων της Αθήνας ενώσει τις δυνάμεις της για δύο βραδιές; Ενα «Κωμικό μπουμ» ικανό να διαταράξει την ησυχία της Βουκουρεστίου. Τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου και την Τρίτη 1 Οκτωβρίου, όπως και κάθε δευτερότριτο κάθε μήνα, θα παρουσιάζονται στο Μικρό Παλλάς διαφορετικές παραστάσεις αυτοσχεδιασμού και stand up comedy από τους καλύτερους στο είδος. Ο Δημήτρης Μακαλιάς, ο Λάμπρος Φισφής, ο Γιώργος Αγγελόπουλος, ο Γιώργος Βαγιάτας, η Εύη Δόβελου, η Βάσω Καβαλιεράτου, ο Γιώργος Κρήτος, ο Μενέλαος Πρόκος, ο Ζήσης Ρούμπος και ο Γιάννης Σαρακατσάνης θα δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό με μόνο στόχο... το γέλιο.

Στην πρεμιέρα της περασμένης Τρίτης λοιπόν ο χώρος ήταν κατάμεστος από χιλιάδες Αθηναίους, με αρκετές επώνυμες παρουσίες και με τη νεολαία συντριπτικά πλειοψηφούσα. Από την αρχή κιόλας του σόου οι μοναδικοί αυτοί χορευτές-ηθοποιοί-μουσικοί φρόντισαν να διαγράψουν στα πρόσωπα όλων όσοι παρακολούθησαν την πρωτότυπη αυτή performance ένα μόνιμο χαμόγελο και πολλές εκφράσεις επιδοκιμασίας. Οι τελευταίες έμειναν εκεί μέχρι το τέλος της βραδιάς. Τότε δηλαδή που το σόου έφτασε στο αποκορύφωμά του με το διαδραστικό του «κλείσιμο». Τότε που οι STOMP φρόντισαν -με τον μοναδικό τους τρόπο- και «έβαλαν στο παιχνίδι» τους θεατές. Το τι ακριβώς συμβαίνει σας προτρέπω να το γευτείτε μόνοι σας. Οι STOMP άλλωστε θα παραμείνουν στην πρωτεύουσα μέχρι και την Κυριακή το βράδυ... Ντίνος Ρητινιώτης

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Και τώρα τι; H 4η Μπιενάλε της Αθήνας αποτελεί ένα πολυσυμμετοχικό εγχείρημα το οποίο αναπτύχθηκε γύρω από το ερώτημα «Και τώρα τι;». Με τον τίτλο “AGORA”, η Μπιενάλε αυτή σχεδιάστηκε από μια ομάδα καλλιτεχνών, επιμελητών, θεωρητικών και επαγγελματιών από τον χώρο της επικοινωνίας και της δημιουργίας, ανθρώπων με διαφορετικό επαγγελματικό υπόβαθρο με κοινό στοιχείο το αίσθημα ευθύνης και τη διάθεση για δημιουργική δράση. Η “AGORA” επιχειρεί να λειτουργήσει ως μια πλατφόρμα ανταλλαγής απόψεων και γόνιμης κριτικής στην Αθήνα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Επιλέγοντας ως χώρους φιλοξενίας το ιστορικό κτίριο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος που λειτούργησε ως έδρα στο παρελθόν για το Χρηματιστήριο Αθηνών (Σοφοκλέους 8-10, Αθήνα) και το CAMP Contemporary Art Meeting Point (Απελλού 2 & Ευπόλιδος 4, Πλατεία Κοτζιά), η φετινή διοργάνωση καινοτομεί και επιδιώκει να αποτελέσει ένα διαφορετικό σημείο συνάντησης, τόσο ψηφιακό όσο και φυσικό, για το κοινό της πόλης.

Τα εγκαίνιά της θα πραγματοποιηθούν αύριο, Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου, ενώ θα ολοκληρωθεί την 1η Δεκεμβρίου. Το εκθεσιακό πρόγραμμα της Μπιενάλε περιλαμβάνει περισσότερους από 70 σύγχρονους καλλιτέχνες από την Ελλάδα και από το εξωτερικό οι οποίοι χρησιμοποιούν ως μέσο τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την εγκατάσταση, τον ήχο και το βίντεο μεταξύ άλλων. Παράλληλα, μια σειρά από καθημερινές εκδηλώσεις που αποτελούνται από εικαστικές, μουσικές και θεατρικές performances, χορό, εργαστήρια, προβολές, ξεναγήσεις, ομιλίες, συζητήσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα, καθώς και δράσεις σε συνεργασία με επιστήμονες, ακαδημαϊκούς και το κοινό πλαισιώνουν το ευρύτερο πρόγραμμά της. Η αναλυτική ενημέρωση για τις εκθέσεις και τις εκδηλώσεις της 4ης Μπιενάλε της Αθήνας 2013 “AGORA” είναι διαθέσιμη στην ιστοσελίδα athensbiennale.org, ενώ έντονη είναι η ψηφιακή δραστηριοποίηση της φετινής διοργάνωσης μέσω του open call που πραγματοποιεί, αλλά και της διευρυμένης παρουσίας της στα social media.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Νέοι σε δράση

Ανθρώπινες ανάγκες

Η έκθεση «ΦΥΣΙΣ» πραγματοποιείται στο Goethe-Institut Athen (Ομήρου 14-16, Κολωνάκι) στο πλαίσιο του ευρύτερου ομότιτλου προγράμματος, το οποίο στοχεύει στην ανάπτυξη ενός διαλόγου μεταξύ πολιτών και καλλιτεχνών της Ευρώπης. Στις 10 Σεπτεμβρίου ολοκληρώθηκε η παρουσίαση του «ΦΥΣΙΣ» στη Βέροια, όπου συμμετείχαν 74 σπουδαστές ελληνικών και γερμανικών πανεπιστημίων από τον χώρο των εικαστικών τεχνών. Οι συμμετέχοντες πέρασαν τρεις εβδομάδες μαζί στην περιοχή, όπου εμπνεόμενοι από την ιδιαίτερη φυσική ομορφιά της δημιούργησαν πρωτότυπα έργα τα οποία και θα παρουσιάζονται στον εκθεσιακό χώρο του Ινστιτούτου μέχρι τις 19 Οκτωβρίου. Η καλλιτεχνική διεύθυνση της διοργάνωσης ανήκει στους Ελευθέριο Οικονόμου, Andrea Conrad και Gunnar Conrad.

Τον τίτλο “#neceCITIES” φέρει η νέα έκθεση του Artwall (Σοφοκλέους 26, Αθήνα), η οποία και θα φιλοξενείται στον χώρο μέχρι τις 11 Οκτωβρίου. Κατά τη διάρκειά της οι καλλιτέχνες Ανδρέας Βούσουρας και Μπάμπης Καραλής επιχειρούν να αναπαραστήσουν το σύγχρονο αστικό τοπίο στον εσωτερικό χώρο της γκαλερί. Ο Ανδρέας Βούσουρας αυτοσχεδιάζει χρησιμοποιώντας μια σειρά από ευτελή ή καθημερινά αντικείμενα, καθώς και φωτογραφίες με θέμα την πόλη, στήνοντας ένα προσωπικό, πρωτότυπο μνημείο της Αθήνας. Ο Μπάμπης Καραλής χρησιμοποιεί συμβολικά ένα παραδοσιακό μέσο βιοπορισμού των γυναικών του παρελθόντος, έναν επιβλητικό ξύλινο αργαλειό, ο οποίος καταγράφει τις σύγχρονες ερωτικές μνήμες και την ιδιαίτερη ανθρωπογεωγραφία της περιοχής.

Σαλόνια απορριφθέντων Το ταξίδι Μέχρι τις 12 Οκτωβρίου θα φιλοξενείται στην Γκαλερί Κέννεντυ της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι) η έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Δημήτρης Λαλέτας (1964-2011): Το ταξίδι. Αλεξανδρούπολη-Αθήνα-Αλεξανδρούπολη». Σε αυτή θα παρουσιάζονται περισσότεροι από 50 πίνακες του Δημήτρη Λαλέτα που συγκεντρώθηκαν για την έκθεση από διάφορα ιδρύματα και συλλέκτες, στον χώρο μάλιστα όπου ο καλλιτέχνης είχε παρουσιάσει την πρώτη του ατομική έκθεση το 1992. Γεννημένος στην Αλεξανδρούπολη, ο Λαλέτας βρέθηκε στην Αθήνα τη δεκαετία του ’90, όπου και συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Οδός Πανός και την Ελευθεροτυπία μεταξύ άλλων και ξεχώρισε για τις προσωπογραφίες του. Πέθανε στη γενέτειρά του το 2011.

Εχοντας ως σημείο αναφοράς τα διάσημα Salon του Παρισιού, η έκθεση “Thrills and Chills” παρουσιάζει έργα περισσότερων από 100 καλλιτεχνών στον χώρο της γκαλερί CAN (Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι) υπό την επιμέλεια της ιδιοκτήτριας Χριστίνας Ανδρουλιδάκη και της ομάδας Daily Lazy Projects. Τα έργα διερευνούν την ψευδαίσθηση και την υλικότητα, με αναφορές στις σύγχρονες ψηφιακές εικόνες από το διαδίκτυο και στα κείμενα του κωμικού Μπιλ Χικς. Συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι καλλιτέχνες: Κωστής Βελώνης, The Callas, Μιχάλης Ζαχαρίας, Στέφανος Καμάρης, Renata Kaminska, Κατερίνα Κανά, Νίκος Καναρέλης, Ειρήνη Καραγιαννοπούλου, Αλέξανδρος Λάιος, Μαρία Λιανού, Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, Πάνος Παπαδόπουλος, Ερη Σκυργιάννη, Δημήτρης Φουτρής, Poka Yio, Woozy.

27.09-03.10.2013

Εικαστικός διάλογος Ενα αφιέρωμα σε φυσιογνωμίες της ποίησης, της συγγραφής και του στοχασμού παρουσιάζει η καλλιτέχνιδα Ελεάννα Μαρτίνου μέσω της έκθεσης «Δώδεκα+1 Φυσιογνωμίες» και του λογοτεχνικού έργου του Γιώργου-Ικαρου Μπαμπασάκη «Δώδεκα Φυσιογνωμίες» (εκδ. Γαβριηλίδης 2013). Τα έργα με το χαρακτηριστικό καλλιτεχνικό ύφος της εικαστικού -τα οποία είναι αφιερωμένα στους Γιώργο Καραβασίλη, Χρήστο Βακαλόπουλο, Θάνο Σταθόπουλο, Νίκο Καρούζο, Θωμά Γκόρπα, Τάσο Δενέγρη, Μάνια Καραϊτίδη, Τόμας Πίντσον, Ρομπέρτο Μπολάνιο, Αλεκ Σχινά, Κύριλλο Σαρρή και Μιχάλη Κατσαρό- περιλαμβάνονται στο βιβλίο και θα εκτίθενται στον χώρο των εκδόσεων Γαβριηλίδη (Αγ. Ειρήνης 17, Μοναστηράκι) μέχρι αύριο, Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου. Η Μαρτίνου αναφέρει για τη συγκεκριμένη ενότητα: «Οι ‘Δώδεκα+1 Φυσιογνωμίες’ είναι προσωπικότητες που κατάφεραν να αφήσουν το δικό τους στίγμα και να μας δωρίσουν μια καινούργια ματιά και ιστορία. Η ατομική καταγραφή κατορθώνει να υπερβεί τα στερεότυπα και μας ανοίγει μια νέα πραγματικότητα. Το πρόσωπο λειτουργεί ταυτόχρονα σαν μικρόκοσμος αλλά και σαν μακρόκοσμος, δομώντας το δίκτυο μιας νέας άχρονης μητρόπολης όπου ο λαβύρινθος οδηγεί σε διαδρομές ετερόκλητων στοιχείων και διαφορετικότητας. Οι γραμμές χρωματίζουν τον ρυθμό και τη μουσικότητα της μορφής, χωρίς αρχή, μέση και τέλος». Ο συγγραφέας του βιβλίου Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης επισημαίνει τον διάλογο μεταξύ λογοτεχνίας και ζωγραφικής που αναπτύσσεται μέσω του κοινού αυτού εγχειρήματος: «Με τις ‘Δώδεκα Φυσιογνωμίες’ επιδιώκω να θυμηθώ και να θυμίσω προσωπικότητες που θέλουν να εκθειάσουν έναν λυρικό, ποιητικό, ευαίσθητο τρόπο ζωής. Και ακόμα να σμίξει η Λογοτεχνία με τη Ζωγραφική. Ηταν γόνιμη εμπειρία η συνεργασία μου με τη ζωγράφο Ελεάννα Μαρτίνου, συνταξιδιώτισσα σε πολλά ήδη αρχινισμένα πρότζεκτ».

Διαβάζω

Τζέικ Κείμενο: Αθηνά Γκόλφη

Ο Ιάκωβος μισούσε το όνομά του γιατί του θύμιζε τη μικρή επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωσε και γι’ αυτό, αμέσως μόλις εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, το άλλαξε σε Τζέικ. Η ζωή στην πόλη δεν τον τρόμαζε καθόλου. Αντιθέτως έβρισκε εδώ τις καλύτερες συνθήκες για να αρχίσει από το μηδέν. Πολύ γρήγορα φρόντισε να αλλάξει τόσο την εμφάνιση όσο και τη συμπεριφορά του. Το ασήμαντο κακοβαλμένο αγοράκι που ντρεπόταν να μιλήσει ήταν παρελθόν. Τώρα ήταν ο Τζέικ· ενδιαφέρων, αστείος, χαρισματικός. Το πραγματικό του χάρισμα ήταν η παρατηρητικότητά του. Αλλωστε είχε εξασκηθεί πολύ στην παρατήρηση των άλλων όσο ζούσε σαν αόρατος ανάμεσά τους. Μπορούσε εύκολα να καταλάβει ποιος είναι δυνατός και ποιος αδύναμος, ποιος σημαντικός και ποιος ασήμαντος κι αναλόγως να αναλάβει δράση. Επρεπε να είναι στις σωστές παρέες. Κι έπρεπε να βρίσκεται στο σωστό σημείο μέσα σε αυτές. Οταν γινόταν κάποιος θόρυβος, κάποιο αστείο, έπρεπε να είναι εκεί και, κατά προτίμηση, να το δημιουργεί ο ίδιος. Οταν του τελείωναν οι ατάκες, τότε έβρισκε υλικό σε κάποιο καινούργιο πρόσωπο της παρέας και το έκανε

επίκεντρο των αστείων και των πειραγμάτων. Η συνταγή ήταν αλάνθαστη. Ο Τζέικ μιλούσε ακατάπαυστα. Η παλιά του αμηχανία με τις γυναίκες εξαφανίστηκε. Είχε ανακαλύψει το κόλπο και είχε πάντα γκόμενα. Προτιμούσε ένα σοβαρό και ήσυχο κορίτσι που χαμογέλαγε ντροπαλά με τα αστεία του. Η παρουσία της κοπέλας του τον γέμιζε με θάρρος για να φλερτάρει. Στα πάρτι γινόταν ανάρπαστος. Τριγυρισμένος από κορίτσια, έπινε, φώναζε και γέλαγε. Ηξερε πάντα σε ποια γωνία κάθεται μόνη της η κοπέλα του. Τα κορίτσια τριγύρω του περνούσαν φανταστικά. Οι επιτυχίες του όμως δεν σταματούσαν εκεί. Ο Τζέικ τα πήγαινε περίφημα στην εταιρεία όπου εργαζόταν. Ηταν πάντα σε ετοιμότητα για ευκαιρίες και κολακείες. Είχε τις συμμαχίες του και τους δικούς του ανθρώπους. Οι απολύσεις μπορεί να έφταναν ως τους πιο στενούς του συνεργάτες, αλλά ποτέ στον ίδιο. Αυτός ήταν απαραίτητος. Είχε τον τρόπο να σχολιάζει τους άλλους στους δικούς του. Είχε τον τρόπο να σχολιάζει τους δικούς του στους άλλους. Ο Τζέικ ήξερε να κρατάει τις ισορροπίες.

Η μεγάλη αδυναμία του ήταν η οδήγηση. Πίσω από το τιμόνι ένιωθε ελεύθερος. Δεν χρειαζόταν να προσποιηθεί. Δεν χρειαζόταν να κρύψει τον ανταγωνισμό και τη νευρικότητά του. Οι δρόμοι της πόλης τού ανήκαν. Εκανε ό,τι ήθελε. Ετρεχε, στρίμωχνε, προσπερνούσε. Δεν είχε βγάλει ποτέ του φλας. Εβριζε και κόρναρε για πλάκα. Θα τους πατούσε όλους αν μπορούσε. Ο ίδιος απολάμβανε τρομερά τη σπορ, όπως έλεγε, οδήγησή του. Ο Τζέικ ήταν κυρίαρχος. Οι παρέες τον αποθέωναν, τα κορίτσια τον γλυκοκοίταζαν και στην εταιρεία έπιναν νερό στ’ όνομά του. Είχε πετύχει. Είχε κατακτήσει την πόλη. Μοναδική παραφωνία ήταν η ταπεινή καταγωγή του και αυτή η μάνα του που τον έπαιρνε τηλέφωνο κάθε τόσο από την επαρχία. Ο Τζέικ δεν απαντούσε ποτέ όταν ήταν με παρέα. Δεν ήθελε να ξέρει κανείς. Απέφευγε τα τηλεφωνήματα και είχε κόψει τις επισκέψεις. Οργιζόταν μ’ αυτές τις ανούσιες ερωτήσεις της μάνας του, «Τι κάνεις, παιδί μου;», «Είσαι καλά;», «Τρως καλά;». Τον τρέλαιναν αυτές οι ανοησίες. Τώρα ήταν ο Τζέικ· ωραίος, δημοφιλής, σημαντικός. Τα χρόνια περνούσαν, οι εποχές άλλαζαν και ο Τζέικ ήταν πάντα εκεί, πρώτος στο κυνήγι της επιτυχίας, πάντα στο επίκεντρο της προσοχής. Ηξερε πως πρέπει να προσαρμόζεται. Του άρεσε να ανανεώνεται. Φρόντιζε να γνωρίζει πολύ κόσμο. Φρόντιζε να δεί-

χνει νεότερος. Οι καινούργιες παρέες του διασκέδαζαν πολύ μαζί του. Ο ίδιος δεν σκόπευε να αλλάξει τίποτα στη ζωή του. Τα κατάφερνε τέλεια, μόνο που κουραζόταν λίγο κάπου κάπου. Ο Τζέικ έπαιρνε τα σωστά ναρκωτικά και τις κατάλληλες βιταμίνες. Η εικόνα του ήταν άψογη. Τίποτα δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Τα χρόνια όμως περνούσαν και κάποια μέρα, κάποιος μάνατζερ, δέκα χρόνια νεότερός του, του εξήγησε πως ήταν πια πολύ μεγάλος για τα ζητούμενα της εταιρείας. Η απόλυσή του ήταν γεγονός. Ο Τζέικ δεν μπορούσε να το πιστέψει. Γύρισε σπίτι και κλείστηκε μέσα για μέρες. Δεν ήθελε να δει κανέναν. Πολύ σύντομα δεν τον αναζητούσε και κανένας. Οι καινούργιες του παρέες άρχισαν να εξαφανίζονται γρήγορα. Ο Τζέικ δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ο Τζέικ ήταν εξοργισμένος. Αρπαξε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και βγήκε έξω. Εβαλε μπρος και γκάζωσε με μανία. Ηθελε να σκοτώσει ό,τι βρεθεί μπροστά του. Εστριψε απότομα χωρίς να ανάψει φλας. Δεν πρόλαβε καν να δει το αυτοκίνητο που διέσχιζε εκείνη τη στιγμή τον δρόμο. Η σύγκρουση ήταν... Ο Ιάκωβος τινάχτηκε από το κρεβάτι του ιδρωμένος. Επιασε το πρόσωπό του. Ετρεξε στον καθρέφτη του μπάνιου. Ηταν νέος. Ηταν καλά. Τηλεφώνησε στη μάνα του για να της το πει.

H Αθηνά Γκόλφη καταπιάνεται με τη διδασκαλία Αγγλικών, δείχνει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα μικρά πράγματα ενώ, μάλλον, βαριέται τις μεγάλες ιδέες.

27.09- 03.10. 2013

Κείμενο: Ευστάθιος Δράκος / Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

27.09- 03.10. 2013

She’s only eighteen Υπάρχει εκείνη η στιγμή, κάπου στο ξεκίνημα της ενηλικίωσης, που σε πιάνει μια ανάγκη για παραλογισμό. Πολλοί από μας το έχουμε ζήσει. Αλλοι το ξεπέρασαν, ενώ άλλοι το κουβαλάμε μέχρι σήμερα, σαν ψυχολογικό ήπιας μορφής. Η SmaRagDa (κατά κόσμον Σμαράγδα Αλεξανδρή) περνάει τώρα αυτή τη φάση, της δίνει την ταμπέλα του σουρεαλισμού και την κάνει μουσική. Mια εμπνευσμένη μελωδία γεμάτη ορμόνες και πολύ teenage drama. Μια σύγχρονη “Queen of the surreal”. «Η εφηβεία είναι μια χαοτική διάσταση, ένα παράλληλο με την πραγματικότητα σύμπαν. Με πυροτεχνήματα από ορμόνες, κυκλοθυμικές τάσεις κλπ». Οταν μια συζήτηση ξεκινάει κάπως έτσι, τρομάζεις λίγο - στην αρχή τουλάχιστον. Επειτα κάνεις ένα στιγμιαίο flashback στα 18 σου και με έναν μικρό στεναγμό ανακούφισης ξεκινάς να συζητάς για το δικό της «τότε». Να δεις τι έχει να σου πει και τι έχεις να μάθεις για τη Σμαράγδα, πέρα από αυτά που σου περνάει υποσυνείδητα μέσα από τους στίχους της. Μετράει δύο εβδομάδες περίπου ως ενήλικη. Ανήκει ωστόσο στην κατηγορία εκείνων τον ανθρώπων που όσο και αν μεγαλώνουν μένουν στο μυαλό μας στην ηλικία που τους μάθαμε και τους αγαπήσαμε για πρώτη φορά. Θα είναι για πάντα η 17χρονη που μας έκανε να χαμογελάσουμε με ένα χαιρέκακο ύφος προς όλους αυτούς που μας πλήγωσαν, τραγουδώντας το “Take your time”. Ρωτώντας την ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα εκμεταλλευόταν ως ενήλικη, πήρα την ειλικρινέστατη απάντηση: «Θέλω να μπορώ να εκμεταλλευτώ την ελευθερία μου. Αν και αυτό έκανα πάντα. Σαν μουσικός και σαν έφηβη». Μια άριστη μαθήτρια, που ξεπέρασε τις συμβιβαστικές σκέψεις των ενηλίκων, οραματίστηκε τον εαυτό της στο μέλλον και τον είδε σε ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού να σπουδάζει αυτό που αγαπάει. Αυτό στο οποίο είναι πραγματικά καλή. Πρόκειται για ένα κορίτσι που εξοργίζεται με την έλλειψη ενδιαφέροντος για την τέχνη στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση, που εκνευρίζεται με όλα εκείνα τα νέα ταλέντα που δεν ακολουθούνται επειδή δεν υπήρχε ο σωστός άνθρωπος να τα καθοδηγήσει και να τα στηρίξει, ενώ η ίδια

παίρνει το ρίσκο να κάνει την προσωπική της επανάσταση. Θεωρεί την τέχνη τη σημαντικότερη μορφή εκτόνωσης, έναν τρόπο διαφυγής και εύρεσης της προσωπικής ισορροπίας. Το εκμεταλλεύεται (καλώς για μας) και η ίδια νιώθει τυχερή. Το λες και ευλογία. Με τη Σμαράγδα γνωριστήκαμε πριν από καιρό στην Πάτρα. Μίλησα με ένα 15χρονο τότε κορίτσι που είχε βάλει στόχο να ξεπεράσει το ρεκόρ Guinness σε συλλογή εισιτηρίων (πριν γελάσετε, να σας πω ότι η ντουλάπα της μετράει γύρω στα 180.000 εισιτήρια αστικής συγκοινωνίας τη στιγμή που μιλάμε). Πολλές καφετέριες και δημόσιοι χώροι είχαν διακριτικά κουτάκια με την ταμπέλα «Εδώ μαζεύουμε εισιτήρια για τη Σμαράγδα». Η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό σου είναι πως πρόκειται για διαταραγμένο άτομο. Η δεύτερη πως είναι ένα κορίτσι με σκοπό της ζωής της να θέτει στόχους και να τους πετυχαίνει. Η τρίτη πως πρόκειται για μια απλή ιδιοτροπία ενός αντισυμβατικού καλλιτέχνη. Πιθανόν να είσαι εύστοχος σε ό,τι και αν καταλήξεις. Λίγο καιρό αργότερα άφησε πίσω της όλα αυτά, τελείωσε με το σχολείο και ξεκίνησε τη νέα της ζωή. Πλέον, ως κάτοικος Αθήνας (ή ως κάτοικος «Ηνωμένων Πολιτειών Αττικής», όπως πολύ εύστοχα αποκαλεί την πρωτεύουσα), απολαμβάνει το να είναι άγνωστη μεταξύ αγνώστων, να εξασκεί την πολυδιάστατη κοινωνικότητά της στο έπακρο και φυσικά να λαμβάνει εικόνες και εμπειρίες τροφή για την έμπνευσή της. Παρόλα αυτά, είχα πάντα την απορία αν αυτή η εκρηκτικότητα των στίχων της οφείλεται στη «φθηνή» έμπνευση του έρωτα. Μου εξομολογήθηκε πως ο άξονας της έμπνευσης κατά κύριο λόγο είναι αυτός. Ανεξάρτητα από την ηλικία. Πόσο μάλλον ο έρωτας στην εφηβεία, όπου προσπαθείς να καταλάβεις πώς λειτουργεί, τι σου συμβαίνει, γιατί σου συμβαίνει, αν θα σου περάσει ποτέ και αν συμβαίνει σε όλους ή αν απλά κάτι δεν πάει καλά μαζί σου. Ουσιαστικά, η εκτόνωσή της αυτή είναι και το γιατρικό. «Οταν τα βλέπω στο χαρτί, πολλές φορές τα βλέπω και πιο ξεκάθαρα από ό,τι ήταν στο κεφάλι μου. Είμαι ένα βαθιά μελαγχολικό άτομο και κατά έναν μαζοχιστικό τρόπο το απολαμβάνω. Τα περισσότερα τραγούδια μου αναφέρονται σε καταστάσεις από τις οποίες βγήκα πληγωμένη, αλλά προσπαθώ πάντα να επικεντρώνομαι στο: ‘ΟΚ, το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα’. Μέσω των

τραγουδιών μου κάνω την προσωπική μου ψυχανάλυση». Η ευλογία του να είσαι καλλιτέχνης. Το παρελθόν της περιλαμβάνει ένα υπέροχο τραγούδι για εμάς (“Take your time”), έναν πολύ ρομαντικό δίσκο που θα κυκλοφορήσει σύντομα και ένα σωρό παιδικές αναμνήσεις για την ίδια. «Είναι πολλά που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η πρώτη φορά που ένιωσα ότι ερωτεύομαι, ένα ηλιοβασίλεμα που είδα μαζί με βροχή και ήταν λες και ο ουρανός είχε πάρει φωτιά, κάποια ‘πρώτα φιλιά’, η πρώτη φορά που άκουσα τυχαία τραγούδι μου στο ραδιόφωνο. Αυτό το τελευταίο με έκανε να νιώσω αρκετά περήφανη. Ημουν στο αυτοκίνητο με τη μαμά μου και από τη χαρά μας παρά λίγο να τρακάρουμε». Τα όμορφα της παιδικότητας που η ιστορία έχει αποδείξει ότι ξεθωριάζουν. Καλώς ή κακώς. Ωστόσο δεν θα έσβηνε τίποτα. Κρατάει τα καλά ως γλυκιά ανάμνηση και από τα υπόλοιπα συλλέγει εμπειρίες και τις εκμεταλλεύεται όσο καλύτερα για να μάθει και να ωριμάσει. Με ένα παρόν γεμάτο αξιώσεις, παραγωγικότητα και έμπνευση, είναι εύλογο να σκέφτεσαι το μετά. Ποιο θα είναι, πώς θα είναι, τι έχεις να περιμένεις από αυτό... Θέτοντας ένα υποθετικό χρονικό βεληνεκές δεκαετίας, καταλήξαμε στο ότι δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τίποτα. Οσο και αν το κυνηγάμε, όσο και αν το περιμένουμε. Ειδικά σήμερα. Πέρα ωστόσο από αυτή την αβεβαιότητα, υπάρχουν και εκείνα τα πράγματα που θέλουμε να συμβούν. Για τη Σμαράγδα (εκτός από την κορμάρα που εύχεται να κάνει!) είναι να καταφέρει όσα θέλει με τη μουσική και τις σπουδές της, να νιώσει στο πετσί της την εξέλιξη, να αφιερώσει μεγάλο μέρος τη ζωής και της ενέργειάς της στη φιλανθρωπία, πιθανόν να κάνει οικογένεια (πολλά παιδιά, όπως είπε χαμογελώντας) και να ζει σε ένα όμορφο σπίτι με κήπο. Θα μπορούσε να είναι σενάριο της πλέον γαλήνιας και ήρεμης ζωής. Πρωτοφανής εξέλιξη συζήτησης με έναν πρώιμο ενήλικα. Αυτή είναι η Sma. Μια νέα τραγουδοποιός, τόσο αντιδραστική όσο και ευαίσθητη, τόσο αυθόρμητη όσο και ώριμη. Με φιλοδοξίες και όρεξη. Δεν ξέρεις αν προτιμάς να την κατατάξεις στους όψιμους έφηβους ή στους πρώιμους ενήλικες. Take your time.

27.09- 03.10. 2013

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

27.09- 03.10. 2013

Κοινό σε εγρήγορση

Υπάρχουν έννοιες και αντιλήψεις που παραμένουν σημαίες στον χάρτη των λόγων, των πράξεων, των στόχων. Φεύγοντας από την παρουσίαση μαμούθ του προγράμματος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών για τη σεζόν που μόλις ξεκινά (αναλυτικά το πρόγραμμα στο sgt.gr), έχω αυτή τη σαφή αίσθηση που ρίζωσε τον περασμένο Μάρτιο, σε μια αποστροφή της ομιλίας του Αντώνη Παπαδημητρίου κατά την παρουσίαση των αποτελεσμάτων του ευρωπαϊκού διαγωνισμού για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας. Τότε είχε αναφερθεί στον ρόλο του Ιδρύματος ως «σωκρατικής αλογόμυγας που τσιγκλάει τα σωθικά της πολιτείας». Το βράδυ της Δευτέρας ήταν περισσότερο προφανές από ποτέ ότι αυτή η σωκρατική αλογόμυγα επιμένει να κεντρίζει, όχι μόνο την πολιτεία, αλλά το κοινό της Στέγης, όλους τους λαβωμένους πολίτες, επιχειρώντας να κρατήσει αφυπνισμένα, ενσυνείδητα τα αντανακλαστικά της σκέψης, της επιλογής, της ελεύθερης βούλησης, της γνώσης. Ουδείς πρέπει, ουδείς δικαιούται να δηλώνει άγνοια και αδιαφορία, είναι η εποχή της κινητοποίησης και της ενσυνείδητης βιωματικής γνώσης. Ξεφυλλίζοντας το πρόγραμμα της Στέγης, συνειδητοποιείς ότι αν πρέπει να μπει ένας υπέρτιτλος στο πρόγραμμα της φετινής σεζόν θα είναι: «Η σωκρατική αλογόμυγα των Τεχνών και των Γραμμάτων φέτος θα μας αλλάξει τα φώτα». Επειδή το αξίζουμε. Η λεπτή γραμμή που διατρέχει όλους τους άξονες των παραγωγών συνειδητά διαπραγματεύεται θέματα καθοριστικά, που κάνουν ακόμη και την έννοια «επίκαιρο» να μοιάζει ανεπαρκής για να τα περιγράψει: Ο φασισμός, η ναζιστική αναζωπύρωση, η οικονομική περιδίνηση, η χρηματοπιστωτική κρίση, οι τοίχοι πάνω στους οποίους χτυπάνε τα όνειρα των εφήβων, οι τοίχοι όπου οι ίδιοι οι έφηβοι ρίχνουν το σώμα τους, η πόλη καθρέπτης, η πόλη μήτρα, η πόλη ευκαιρία και στοίχημα για την επιστροφή στους όρους μιας ζωής ανθρωποκεντρικής και παραγωγικής.

Από το πανκ ορατόριο για την οικονομία «Τα σύμβολα του εμπορίου» της βραβευμένης με Νόμπελ Ελφρίντε Γέλινεκ («Το χρήμα τα έπαιξε και την έκανε για αλλού», τραγουδάνε οι ηθοποιοί) στο “Before your very eyes” των πρωτοπόρων God Squad, με τους εφήβους μέσα από το γυάλινο κουτί να μιλούν για το παρόν, το μέλλον, τη μνήμη και τη λήθη, την αθωότητα και τη συντριβή της. Από τη φάρσα για την οικονομική κρίση που σκηνοθετεί ο Εκτορας Λυγίζος, στη φανταστική συνάντηση του ινδικού θεού-ελέφαντα Γκανές με τον Χίτλερ από την ιδιοσυγκρασιακή ομάδα της Αυστραλίας Βack to Back Theatre. Kαι βέβαια, υπάρχει πάντα ο «Φάουστ» του Γκαίτε που σκηνοθετεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός σε αυτή την αναπόφευκτη -και ευκταία- βουτιά στην ανθρώπινη ψυχή, αλλά και η «Κοκκινοσκουφίτσα - Το πρώτο αίμα» για το τέλος της καλοσύνης από τη Λένα Κιτσοπούλου, με την τρομακτική υπενθύμιση πως «ό,τι κι αν κάνεις θα σε φάει ο λύκος». Η σωκρατική αλογόμυγα δεν επιλέγει τον εύκολο και αυτονόητο δρόμο των διαλέξεων και των συζητήσεων, αλλά επιδιώκει τη συνάντηση παντού, σε κάθε θέαμα. Η αναφορά ενδεικτικά στις παραπάνω παραστάσεις μεταφέρει αυτό το στίγμα. Ο θεατής θα έρθει αντιμέτωπος με εντυπωσιακά θεάματα, σπουδαίες ερμηνείες, αμήχανα θεάματα, με τον καθρέφτη του που επιτέλους παύει να είναι γυρισμένος στον τοίχο. Αλλωστε αυτά τα κοιτάγματα, τα βλέμματα, έχουν μια συνωμοτική θέση και σχέση με το πρόγραμμα της Στέγης, με κυρίαρχη την εικαστική δράση του Γάλλου Κριστιάν Μπολτάνσκι, που από το καλοκαίρι συγκέντρωσε φωτογραφίες ταυτοτήτων Αθηναίων για τη νέα του δημιουργία, αλλά θα επιστρέψει ακόμη πιο απαιτητικός: Θα ζητήσει και τους χτύπους της καρδιάς μας που -όπως το αποτύπωμα- είναι μοναδικοί στον κόσμο για τον καθένα. Μια πινακοθήκη και ακρόαση μοναδικοτήτων, σε μια έκθεση για την ελευθερία, για την απεριόριστη έκφραση που θα γυρίζει και πάλι τους καθρέπτες με τη σωστή φορά στους τοίχους.

Συνειδητοποιήσεις, σκέψεις, ανασυλλογισμοί, αποκαλύψεις: Η ιδιότυπη σωκρατική αλογόμυγα στην Αθήνα του 2013 δεν θα αρκεστεί σε αυτά, αλλά θα θελήσει να τινάξει το κοινό από τη θέση του, να το οδηγήσει ξανά εκεί έξω στην καρδιά του κτήνους που παραμένει όμως η ιδανική αγαπημένη του, παραμένει ο μόνος χώρος όπου μπορεί το κοινό, ο πολίτης, πραγματικά να ανθήσει. Θα το οδηγήσει στην Αθήνα που φέτος έχει ξεχωριστή θέση στον προγραμματισμό της Στέγης. Εκεί θα γίνουν δράσεις σημαντικές, όπως οι Εικαστικοί Διάλογοι που είναι αφιερωμένοι στον Κ.Π. Καβάφη (είτε στον Εθνικό Κήπο, είτε στην Ακαδημία Πλάτωνος), αλλά και άλλες δράσεις που θα συνδέσουν τη Στέγη και το κοινό με τον αστικό ιστό. Ξεχωριστή θέση θα έχουν και οι συζητήσεις, τα debates, αυτά τα κοχλάζοντα καζάνια διαλόγου και σκέψεων για την έννοια της πόλης και του πολίτη για τις προκλήσεις της Αθήνας. Κατά τα λοιπά, τα μεγάλα ονόματα, οι διεθνείς συνεργασίες, τα φεστιβάλ, είναι και παραμένουν συστατικά στοιχεία ταυτότητας της Στέγης, όπως μας έχει συνηθίσει από τις πρώτες μέρες της λειτουργίας της. Ομως φέτος, περισσότερο ώριμη και σίγουρη, ξεπερνάει αυτά τα μεγέθη και είναι αποφασισμένη να μη μας αφήσει σε ησυχία. Και μέσα στην καταιγίδα παραστάσεων και ονομάτων, ο καθένας μπορεί να βρει τη δική του διαδρομή, κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στο ποτάμι και να οδηγηθεί εκεί από όπου όλα ξεκινούν. Στη ρίζα του ποταμού, επιλέγοντας ίσως αυτή τη φορά να κάνει το ταξίδι πιο σοφός, πιο ανήσυχος.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Σκίτσο: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς

Εν αρχή ην το σκίτσο Εχετε δει σίγουρα σκίτσα του. Σε διαφημίσεις, σε έντυπα, σε αφίσες καλλιτεχνών. Ο 28χρονος Κωνσταντίνος Γεωργαντάς είναι παντού. Και αυτό γιατί αγαπάει τη δουλειά του όσο και την Αθήνα. Πριν από λίγες ημέρες κέρδισε μία ακόμη διάκριση και το φετινό πρόγραμμα του Παλλάς θα έχει στο εξώφυλλό του ένα δικό του σκίτσο. «Μεγάλη τιμή για μένα», δηλώνει ο ίδιος ενθουσιασμένος. «Αναπάντεχο, αλλά είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει να κερδίζω στον διαγωνισμό. Το θέατρο με ενδιέφερε ανέκαθεν, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για το ιστορικό Παλλάς. Αισθάνομαι ακριβώς όπως αισθάνθηκα την πρώτη φορά. Μεγάλη χαρά και έκπληξη». Το έργο θυμίζει τους θιάσους του παλιού καλού μπουλβάρ. «Μια και πρόκειται για ένα θέατρο με πολυσυλλεκτικά θεάματα (από μιούζικαλ μέχρι συναυλίες, όπερες, χορό και θεατρικές παραστάσεις), έφτιαξα τρεις χαρακτήρες που εκπροσωπούν το κάθε είδος. Εναν μουσικό, μια χορεύτρια-ηθοποιό και έναν τενόρο. Και οι τρεις δοσμένοι στην υπερβολή τους. Είναι σίγουρα εμπνευσμένοι από ταινίες του Φελίνι με τους χαρακτήρες καρικατούρες και από τα σκίτσα του Γκοσινί».

Ολη αυτή η αγάπη του Κωνσταντίνου για τη ζωγραφική ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Από τα πέντε ή έξι του χρόνια. «Δεν είχα πολλά παιχνίδια, αλλά πάντα είχα μπλοκ (αυτά με το σπιράλ) και χρώματα». Και για όλα φταίει η μητέρα του, όπως λέει ο ίδιος γελώντας. Οταν σε ηλικία πέντε ετών τον πήγε να δει τη «Μικρή γοργόνα» στον κινηματογράφο. «Η ταινία αυτή παραμένει μέχρι και σήμερα σημείο αναφοράς για πολλά στη ζωή μου», παραδέχεται ο Κωνσταντίνος. «Η αγάπη μου για το σκίτσο (το κινούμενο ή μη), για τα χρώματα, για το ανθρώπινο σώμα. Τη ζωγράφιζα μανιωδώς. Εκτοτε υπήρξαν άνθρωποι που με ενθάρρυναν και ήρθε φυσικά όλο αυτό. Σαν να μην υπήρχε κάτι άλλο να κάνω». Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που αγαπάει πιο πολύ να ζωγραφίζει. «Αγαπώ να ζωγραφίζω ανθρώπους», απαντάει αφοπλιστικά. «Ανθρώπους της ζωής μου. Που για τον έναν ή τον άλλο λόγο μου έκαναν εντύπωση. Που μπήκαν ή βγήκαν από τη ζωή μου. Είναι τα πιο «προσωπικά» σκίτσα και για αυτό τα αγαπάω πολύ. Ξέρετε, είναι τα σκίτσα που δεν μου τα «παραγγέλνει» κάποιος. Μελετάω αυτόν ή αυτήν που με ενδιαφέρει και προσπαθώ μέσω της εικόνας και με όποια μέσα διαθέτω να τον φτιάξω όπως φαντάζομαι ή όπως θα ήθελα να είναι... χωρίς να χρειαστεί να μιλήσω ή να εξηγήσω. Πολύ γοητευτική διαδικασία».

Σε όλα ειλικρινής και βαθιά συναισθηματικός. Και αυτό φαίνεται και στον τρόπο που ζωγραφίζει. Πάντα με αγάπη για τη δουλειά του και για το πρόσωπο που επιλέγει. Οταν όμως τον ρωτάω για το αγαπημένο του σκίτσο, δεν έχει συγκεκριμένη απάντηση. «Πολλά σκίτσα έχω κάνει που μου άρεσαν, αλλά δεν ξεχωρίζω κάποιο συγκεκριμένο. Μπορώ να πω συνεργασίες όμως. Οπως η συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Ρήγο, με το Αntivirus (όπου ίσως έχω κάνει τις καλύτερες δουλειές μου και αυτό χάρη στους ανθρώπους του), με καλλιτέχνες και φυσικά με τη ‘Metropolis’!». Κλείνοντας ρωτάω τον Κωνσταντίνο τι χρώματα θα έβαζε αν ζωγράφιζε την Αθήνα. «Την Αθήνα την αγαπώ πολύ. Ισως επειδή μοιάζουμε σε πολλά. Θεωρώ ότι μαζί μεγαλώνουμε, προσπαθούμε. Θα της έβαζα πολλά και έντονα χρώματα. Το γκρίζο το δίνουμε εμείς οι άνθρωποι. Καιρός είναι να μάθουμε πως υπάρχουν και άλλα χρώματα. Και είναι στη διάθεσή μας να τα χρησιμοποιήσουμε. Δράση χρειάζεται. Θα έβαζα σίγουρα μικρούς μικρούς και τους φίλους μου, τους ανθρώπους που με εμπνέουν και τα πράγματα που αγαπώ. Και ίσως να έβαζα και ένα τεράστιο ουράνιο τόξο πάνω από την Ακρόπολη. Ισως...»

Κείμενο: Νικήτας Καραγιάννης

27.09- 03.10. 2013

Naturally Η μουσική είναι μία. Ο πυρήνας της δεν γνωρίζει περιορισμούς, όπως και η ψυχή που τη γεννά. Μια «Συγκατοίκηση» μεταξύ ενός άρχοντα της ηλεκτρονικής μουσικής, του Κ. Βήτα, και των 20 δεξιοτεχνών σολίστ του ARTéfacts Ensemble ανοίγει με τον καλύτερο τρόπο την αυλαία των εκδηλώσεων της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, απαντώντας στους οπαδούς του ηλεκτρονικού σύμπαντος που αναρωτιόνταν πώς θα ακουγόταν αυτή η μουσική παιγμένη εξ ολοκλήρου από φυσικά όργανα. Το αντίστροφο ισχύει και για τους λάτρεις του φυσικού ήχου. Η μαγική συνεύρεση των δύο κόσμων θα πραγματοποιηθεί αυτό το Σαββατοκύριακο, 28 και 29 Σεπτεμβρίου, στην Κεντρική Σκηνή. Ο συνθέτης, ξεκλέβοντας λίγο χρόνο από τις εξοντωτικές πρόβες, μιλάει εδώ για το τολμηρό βήμα, για τις δυσκολίες στη διαδρομή από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι την ολοκλήρωσή της, για τους χαρισματικούς συνεργάτες του που της έδωσαν σάρκα και οστά, αλλά και για τον έρωτά του για τη μουσική, ο οποίος για να εκφραστεί δεν χρειάζεται πολύ περισσότερα από μια κιθάρα και φόντο τη φύση.

Ποιες είναι οι ιδιαίτερες δυσκολίες της «μεταφοράς» της ηλεκτρονικής μουσικής σε φυσικά όργανα; Πολλά midi αρχεία που είχα μέσα στα χρόνια έχουν χαθεί και ιδιαίτερα από παλιά κομμάτια. Χρειάστηκε να τα ξαναδιαβάσουμε και να μαζέψουμε πάλι τις πληροφορίες της σύνθεσης. Στη συγκεκριμένη συναυλία ο συνθέτης Κορνήλιος Σελαμσής ανέλαβε να αποδώσει τα κομμάτια με τέτοιον τρόπο και σε κάποια να κάνει και ελεύθερη απόδοση, ώστε όλα να μπορέσουν να παιχτούν από την 20μελή ορχήστρα των ARTéfacts Ensemble. Ο Κορνήλιος έκανε πιο πολλά μεροκάματα από όλους και είναι υπεύθυνος του καλλιτεχνικού αυτού έργου.

Να περιμένουμε και άλλη ανάλογη δουλειά σου στο μέλλον ή θα επιστρέψεις στην ηλεκτρονική μουσική; Θα το ήθελα πολύ - αν έχουμε την τύχη να παρουσιάσουμε αργότερα ξανά το ίδιο έργο και αλλού, γιατί συμβαίνουν πολλά events στην πόλη και μερικές φορές χάνουμε κάποια πράγματα. Οσο για την ηλεκτρονική μουσική, μου αρέσει πολύ, εξίσου με την ακουστική, αλλά με τα συνθεσάιζερ έχω ιδιαίτερη αγάπη. Για το επόμενο άλμπουμ μου ήδη έχω επιστρατεύσει τα παλιά μου συνθ από το ’80 μέχρι και το ’95 που είχα. Πριν από λίγες μέρες τα ξεσκόνιζα. Αλλά και πάλι δεν λέω «όχι», γιατί η ζωή, όπως και η τέχνη, είναι γεμάτη εκπλήξεις.

Υπάρχουν κομμάτια που δεν μπορούν να παιχτούν με φυσικά όργανα ή όχι; Τα πάντα μπορούν να παιχτούν από τα φυσικά όργανα και θέλω να προσθέσω πως αυτή τη στιγμή έχω τη χαρά και την τύχη να δουλεύω με την αφρόκρεμα νέων εξαιρετικών μουσικών που συγκεντρώθηκαν από όλες τις ορχήστρες για να πραγματοποιήσουν αυτές τις δύο μοναδικές συναυλίες. Σε κάποια κομμάτια θα διαπιστώσετε πως τα φυσικά όργανα τρέχουν σαν τρομακτικός υπολογιστής. Είναι σπουδαίοι μουσικοί.

Τι σου αρέσει τελικά περισσότερο; Νομίζω πως στη μουσική μου μέχρι σήμερα συνδυάζω τον ηλεκτροακουστικό ήχο, γιατί εκτός από τα συνθ το κύριο όργανο που παίζω είναι η κιθάρα. Αυτή είναι η σύντροφός μου. Οταν πηγαίνω στο χωριό, κάθομαι στην αυλή και τη γρατζουνάω με έναν παλιό ενισχυτή. Στα συνθ πάλι μου αρέσει να καταστρέφω τους ήχους και αυτό μου δίνει χαρά.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

27.09- 03.10. 2013

Ο Σεπτέμβριος ανήκει στην Κόρα Στην Ελλάδα έχουμε πολλούς καλούς ηθοποιούς. Eχουμε όμως λίγους καλούς ηθοποιούς που ξέρουν να κάνουν σινεμά. Η Κόρα Καρβούνη είναι μία από αυτούς τους λίγους. «Την πρώτη φορά που έπρεπε να παίξω σε γύρισμα, αγόρασα ένα βιβλίο του Μάικλ Κέιν. Κάθισα λοιπόν μόνη μου και διάβασα τι είναι η υποκριτική στην κάμερα», μου λέει όταν τη ρωτάω πώς τα καταφέρνει τόσο καλά χωρίς αντίστοιχη κινηματογραφική εκπαίδευση. «Το κόλπο είναι να παρατηρείς πάρα πολύ τον εαυτό σου, να δουλεύεις τους μύες του προσώπου σου, να είσαι ειλικρινής και, επειδή τα γυρίσματα δεν γίνονται με γραμμική σειρά, να έχεις πολύ καλή μνήμη του συναισθηματικού ρακόρ, να θυμάσαι δηλαδή πώς γύρισες τι». Η ερμηνεία της στο “September” της Πέννυς Παναγιωτοπούλου, που κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες στις 3 Οκτωβρίου, αποδεικνύει ότι όλα αυτά δεν είναι λόγια του αέρα. Η Κόρα είναι πραγματικά εξαιρετική. Ανετα θα μπορούσε να διεκδικήσει ένα βραβείο σε κάποιο μεγάλο διεθνές φεστιβάλ. «Ολα έγιναν μαγικά. Συντονιστήκαμε σαν ομάδα και επικοινωνήσαμε χωρίς πολλά λόγια», μου λέει για τη συνεργασία της με την Πέννυ, τη Μαρία Σκουλά, τον Νίκο Διαμαντή και τους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας. Η ίδια υποδύεται την Αννα. Μια μοναχική κοπέλα που ζει ευτυχισμένη με τον σκύλο της, μέχρι που τον χάνει και βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μοναξιά, συνειδητοποιώντας ότι της λείπει η «φασαρία» της απέναντι οικογένειας. «Εχει μεγάλη διαφορά η μοναξιά από τη μοναχικότητα», μου επισημαίνει. «Για μένα η μοναξιά δεν είναι επιλογή, ενώ η μοναχικότητα είναι. Επιλέγεις να είσαι μοναχικός, αλλά να είσαι μόνος δεν το επιλέγεις, το αισθάνεσαι. Προσωπικά θα αισθανόμουν μόνη αν δεν είχα ανθρώπους να με αγαπάνε στη ζωή μου. Το ότι αγαπιέσαι, ακόμα και αν ο άλλος δεν είναι δίπλα σου, αρκεί για να μην είσαι μόνος».

Μακριά από το φορμαλιστικό σινεμά του «Κυνόδοντα» και του “Attenberg”, το “September” είναι μια ταινία λιτή, ανθρωποκεντρική, με θαυμαστή οικονομία στην αφήγησή της. «Πρόκειται για ένα εξαιρετικό σενάριο, γιατί ακριβώς δεν αναλύει τα πράγματα, απλά συμβαίνουν. Μου λείπει αυτό προσωπικά από τα ελληνικά σενάρια. Υπεραναλύουν, νιώθω σαν να θέλουν να μου δώσουν μασημένη τροφή. Το ζητούμενο είναι η επιστροφή στην ουσία της απλότητας», εξηγεί. Χρειαζόμαστε και ένα τέτοιο σινεμά, πιο στρωτό αφηγηματικά, που να μιλάει για τις σχέσεις με καθαρά κινηματογραφικούς όρους, χωρίς να φλυαρεί, αλλά και χωρίς να χάνει τον συναισθηματικό του πυρήνα. Ενα σινεμά με μεγαλύτερη αποδοχή από τον μέσο Ελληνα σινεφίλ. «Το ελληνικό κοινό δεν υποστηρίζει δυστυχώς το ελληνικό σινεμά. Θα προτιμήσει να δει μια ξένη περιπέτεια παρά να πάει σε μια ελληνική ταινία. Και αυτό για μένα είναι στενάχωρο. Οι Ελληνες σνομπάρουν τους Ελληνες δημιουργούς, ενώ στην πραγματικότητα έχει ανέβει πάρα πολύ το επίπεδο του ελληνικού σινεμά και χαίρομαι πολύ για αυτό», σχολιάζει. Χτυπάει το κινητό της. Μιλάει λίγο. Το κλείνει. «Ξεκινάω μαθήματα βιολιού για μία άλλη ταινία όπου θα παίξω», μου εξηγεί και χαμογελάω. Τη χαίρομαι. Λατρεύει τη δουλειά της. Δεν σταματάει να ψάχνεται. «Σε πληροφορώ ότι βλέποντας την ταινία βρήκα και άλλα λάθη. Πολύ μικρές λεπτομέρειες που ακόμα κι εγώ τις παρατήρησα την τρίτη φορά που είδα την ταινία. Ετσι την επόμενη φορά που έχω γύρισμα θα με διορθώσω». Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. «Ημουν πάρα πολύ τυχερή. Θεωρώ ότι είμαι από τις πιο τυχερές ηθοποιούς στις συνεργασίες μου», μου λέει. Διαφωνώ, αλλά δεν της το λέω. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Η Κόρα δεν είναι μόνο ένα ταλαντούχο πλάσμα. Εκπέμπει μια αλλόκοτη σιγουριά, μια αυτοπεποίθηση που φαντάζει στα μάτια σου δικαιολογημένη. Δεν είναι τυχαίο που έχει δουλέψει στο θέατρο με σκηνοθέτες όπως ο Στάιν, ο Βασίλιεφ, ο Λιβα-

θινός, ο Χουβαρδάς. «Συνέβαιναν τα πράγματα αβίαστα. Οταν πρωτοξεκίνησα, πήγαινα στις οντισιόν των σκηνοθετών που με ενδιέφεραν και με έπαιρναν. Από τις ‘Σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας’ και μετά που έγινα γνωστή δεν χρειαζόταν να πηγαίνω σε οντισιόν παρά μόνο στους ξένους σκηνοθέτες, που με επέλεγαν. Εγινε κάτι συμπαντικό», συνεχίζει, αλλά επιμένω... Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Φέτος τον χειμώνα πρωταγωνιστεί για δεύτερη χρονιά στην «Ευρυδίκη» στο Θέατρο Πορεία. Και μετά ετοιμάζεται για μονόλογο. «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ. «Μόνη μου σε ένα θέατρο 250 θέσεων! Εχω αγχωθεί!» μου λέει και με πιάνουν τα γέλια. Παράλληλα έχει και τα γυρίσματα για την ταινία. Και παραδίδει και μαθήματα σε επίδοξους ηθοποιούς που θέλουν να δώσουν σε δραματικές σχολές ή σε έτοιμους ηθοποιούς που θέλουν να προετοιμαστούν για κάποια οντισιόν, αλλά και σε οποιονδήποτε βγαίνει σε κοινό, σε δασκάλους, καθηγητές, σε κάποιον που θέλει να κάνει μια παρουσίαση, να μιλήσει σε ένα συνέδριο. «Αυτό το ξεκίνησα γιατί ήθελα να σκηνοθετήσω, ήθελα να δω αν είμαι μεταδοτική. Και μου αρέσει πάρα πολύ», εξομολογείται. «Δηλαδή σκέφτεσαι να σκηνοθετήσεις;» τη ρωτάω ξαφνιασμένος. «Ε, μπορεί. Εχω κάτι στα σκαριά», μου μαρτυρά και αρκείται σε ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο. Τη ρωτάω πώς σκέφτεται το μέλλον. «Δεν σκέφτομαι το μέλλον. Προσπαθώ να είμαι τώρα, εδώ, στο παρόν. Ευτυχώς ζω ακόμα από τη δουλειά μου. Είναι σπουδαίο να κάνεις αυτό που αγαπάς και να ζεις από αυτό. Δεν έχει νόημα να αναλώνομαι σε σκέψεις για κάτι που δεν μπορώ να ορίσω. Οποιος θέλει να πάθει κατάθλιψη να πάθει, εγώ βαρέθηκα! Πένθησα, πόνεσα, στεναχωρήθηκα για αυτό που συνέβη στη χώρα μου, από εδώ και πέρα πάμε παρακάτω. Να έχουμε λίγη ελπίδα μέσα μας και θάρρος να παλέψουμε για τη ζωή. Φτάνει πια η μεμψιμοιρία. Είμαστε ζωντανοί».

Κείμενο / Φωτογραφία: Γιάννης Διαμαντής

Ο Αθηναίος του BBC O Μαρκ Λόουεν, εδώ και δύο χρόνια, είναι ο ανταποκριτής του BBC News στην Ελλάδα. Εχει ζήσει στο Παρίσι, το Λονδίνο και το Βελιγράδι. Γνωριζόμαστε περίπου έναν χρόνο και, διαισθανόμενος ότι ο επόμενος σταθμός στη ζωή και την καριέρα του πλησιάζει, θέλησα να προλάβω να έχω μια κουβέντα μαζί του για την πόλη στην οποία ζει από τον Ιανουάριο του 2012. «Οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις την είχαν καταστήσει κέντρο του κόσμου, για αυτό και ήρθα. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι μια μέρα θα ζούσα εδώ. Δεν ανήκα στους ελληνιστές Βρετανούς. Δεν είχα κάνει αρχαία ελληνικά στο σχολείο και οι σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης είχαν γαλλικό προσανατολισμό. Το στοίχημα λοιπόν ήταν να μπορέσω να ταιριάξω με την πόλη και τον κόσμο της. Αυτό γίνεται μόνο αν μάθεις τη γλώσσα. Ετσι από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να βρω μια Ελληνίδα δασκάλα. Σύντομα τα ελληνικά μου δεν ήταν άσχημα και αυτό με βοήθησε να κάνω αρκετούς ντόπιους φίλους. Δεν ήθελα να περιοριστώ σε παρέες Αγγλων. Ηθελα να ζήσω και να νιώσω την πόλη αυτή ως το μεδούλι».

«Η Αθήνα είναι μια παγκόσμια μητρόπολη», θεωρεί ο Μαρκ. «Επιπλέον, οι Ελληνες ξέρουν τη Βρετανία πολύ καλά. Πολλοί από αυτούς δε έχουν σπουδάσει εκεί ή έχουν στείλει τα παιδιά τους. Δεν ένιωσα ποτέ ξένος. Μπαίνω σε μαγαζιά και μου μιλάνε κατευθείαν αγγλικά, εγώ τους απαντάω στα ελληνικά και τελικά συνεννοούμαστε στα ελληνικά. Ενας ξένος και κοσμογυρισμένος είναι ίσως ο καταλληλότερος για να περιγράψει την πόλη σου. «Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να την πεις και πεντακάθαρη...» μου λέει χαμογελώντας και του ζητάω να μου πει τι τον ενοχλεί περισσότερο: «Τα διπλοπαρκαρίσματα, η επιθετική οδήγηση, το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους και η μυρωδιά των σκουπιδιών», απαντά απνευστί. «Τα θετικά όμως είναι πολύ περισσότερα», σπεύδει να τονίσει. «Ο καιρός εδώ είναι υπέροχος. Παρά τα όσα δύσκολα περνάνε οι άνθρωποι αυτή την περίοδο, εξακολουθούν να ζουν κάτω από έναν υπέροχο ουρανό και δίπλα από φανταστικές παραλίες και βουνά. Η Αθήνα είναι μια outdoor πόλη και αυτό, νομίζω, τη σώζει. Στη Βρετανία δεν έχουμε κάτι τέτοιο», εξηγεί ο Βρετανός δημοσιογράφος. «Εχουμε βέβαια πάρκα, αλλά

δεν είναι το ίδιο. Με τους ανέμους να φυσάνε, τις βροχές να πέφτουν ασταμάτητα και εμάς κλειδωμένους μέσα στο σπίτι, αν βιώναμε την κρίση που βιώνει η Ελλάδα, θα είχαμε καταρρεύσει. Εδώ οι άνθρωποι αντιστέκονται. Οι βόλτες στα καφέ και στην παραλία συνεχίζονται. Εχετε αυτό το υπέροχο συναίσθημα της αγάπης για τη χώρα σας, για τα χωριά από όπου κατάγεστε, για την οικογένειά σας, τη μουσική σας, το φαγητό και το κρασί σας. Και αυτά για μένα είναι που κάνουν την Αθήνα και την Ελλάδα αυτό που είναι, ένα αξιαγάπητο μέρος για να ζεις. Οταν βέβαια χάνεις τη δουλειά σου ή σου κόβεται η σύνταξη στο μισό, είναι δύσκολο να θυμάσαι ότι υπάρχουν όλα αυτά...» Τον ρωτάω για τη δική του γειτονιά. «Μένω ακριβώς κάτω από τον Λυκαβηττό και μου αρέσει πολύ. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα χωριού. Γυρνάω όμως ολόκληρη την πόλη. Περπατάω στα στενάκια της Πλάκας, βγαίνω στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι,το Γκάζι και όποτε μπορώ πηγαίνω στη θάλασσα, στα νότια προάστια της πόλης. Προσπαθώ να ανακαλύπτω καινούργια σημεία. Η ομορφιά της Αθήνας δεν είναι μόνο ο Παρθενώνας, αλλά και τα μικρά στενά της. Σε κάθε γωνιά μπορεί να κρύβεται κάτι καταπληκτικό».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

27.9- 03.10. 2013

Oπερα αλά Μπέκετ Η ιδέα να παντρέψεις τον Μπέκετ με την όπερα μοιάζει μάλλον παράδοξη για τους περισσότερους. Οχι όμως για τους Oper(O). Στα πέντε χρόνια παρουσίας τους δεν σταματάνε να πειραματίζονται, να πειράζουν τη φόρμα της όπερας, να αποδομούν, να συνθέτουν, να προτείνουν το καινούργιο. Αυτή τη φορά το ζητούμενο ήταν η δημιουργία μιας παράστασης που θα σχολίαζε με κάποιον τρόπο όλο αυτό που βιώνουμε σήμερα. Οχι όμως ρεαλιστικά. «Αυτό που παρουσιάζουμε είναι ένας συνειρμός», μου εξηγεί η Ειρήνη Γεωργαλάκη, σκηνοθέτιδα της παράστασης «Αναμονή για τη νύχτα», που ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου. «Φτιάχνουμε έναν χαρακτήρα στα πρότυπα του Μπέκετ, τον οποίο χωρίζουμε στα δύο του τμήματα, στη λογική και στο συναίσθημά του. Το συναίσθημά του μόνο τραγουδάει. Η λογική του αντικατοπτρίζεται από ένα γλυπτό, που φέρει την εικαστική σφραγίδα του Μανώλη Χάρου και λέει λόγια του Μπέκετ». Ακούγεται ίσως κάπως μπερδεμένο. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω όμως ότι η παράσταση των Oper(O) είναι σχεδόν μια βιωματική εμπειρία. Το κατάλαβα παρακολουθώντας για λίγο μόνο την πρόβα τους, χωρίς ακόμα να έχουν ολοκληρωθεί

τα σκηνικά και οι φωτισμοί. Η συνάντηση του ελλειπτικού λόγου του Μπέκετ με τη συγκινησιακή δύναμη της όπερας προκαλεί μέσα σου αλλόκοτους συναισθηματικούς κραδασμούς. Στη μέση της σκηνής η mezzo-soprano Εριφίλη Γιαννακοπούλου υποδύεται το συναίσθημα της μπεκετικής περσόνας ερμηνεύοντας πειραγμένα αποσπάσματα όπερας συνοδεία δεκαμελούς ορχήστρας, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Γιώργου Ζιάβρα. «Η όπερα είναι ένα είδος που υπηρετεί μια συνειρμική, θεατρική δομή. Εχουμε επεξεργαστεί αυτά τα μουσικά κομμάτια με πολλά θεατρικά στοιχεία, που γέννησε η ίδια η δραματουργία. Ακόμα και αν αυτό μπορεί να ξενίζει κάπως με αμιγώς μουσικά κριτήρια», μου λέει ο Γιώργος. «Σε αυτή την παράσταση δείχνουμε πόσο εγκλωβισμένο είναι το συναίσθημα ενός ανθρώπου. Ο λόγος του Μπέκετ βοηθάει σε αυτό. Στην ουσία δανειστήκαμε τα δραματουργικά του εργαλεία και τον τρόπο που προσεγγίζει τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα και συγκεκριμένα τις καταστάσεις της ακινησίας, της εκκρεμότητας και της αναμονής», προσθέτει η Εριφίλη. Η αποδόμηση είναι βασικό στοιχείο του τρόπου δουλειάς των Oper(O). Το «Αναμονή για τη νύχτα» είναι ένα έργο που φτιάχτηκε με προϋπάρχοντα υλικά. «Η αποδόμηση για εμάς είναι πολύ ση-

μαντικό εργαλείο, γιατί μπορούμε να χωρίσουμε ένα όλον σε διάφορα επιμέρους στοιχεία και από αυτά να διαλέξουμε εκείνα που θέλουμε», σημειώνει η Εριφίλη και η Ειρήνη σχολιάζει με νόημα: «Πρέπει να ξαναφτάνεις στα πράγματα». Συνολικά 30 άτομα βρίσκονται πίσω από αυτή τη δουλειά. «Μα πώς βγαίνετε;» αναρωτιέμαι μεγαλοφώνως. «Μέχρι σήμερα δεν έχουμε μπει μέσα. Ευελπιστούμε ότι θα το πετύχουμε και τώρα», απαντά η Εριφίλη. «Δεν φτιάξαμε μια ομάδα επειδή δεν είχαμε τύχη στην ελεύθερη αγορά. Εδώ κάνουμε αυτό που θέλουμε, όπως το θέλουμε», παρεμβαίνει η Ειρήνη και ο Γιώργος συμπληρώνει: «Τελειώνει η μέρα και τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Μπορεί να γίνουμε μπίλιες, αλλά μετά το χαίρεσαι που τσακώθηκες. Ξέρεις ότι ο λόγος είναι για να πάει καλύτερα αυτή η ιστορία». Και η Εριφίλη καταλήγει: «Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ευνοϊκές οι συνθήκες για δημιουργία. Τον τελευταίο χρόνο δουλεύουμε 24ωρα ολόκληρα για αυτή την παραγωγή και δεν πληρωνόμαστε. Εκείνο όμως που με κάνει να μπορώ να κοιμάμαι ήρεμη είναι ότι σε σχέση με πολλούς ανθρώπους γύρω μου εγώ μπορώ ακόμα να ονειρεύομαι, να διεκδικώ, να απαιτώ και να μην αισθάνομαι ένα ψυχολογικό ράκος. Δεν περιμένω τη νύχτα να έρθει να με πλακώσει».

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή

Εχεις... πακέτο Ο ταχυδρόμος χτυπάει το κουδούνι και περιμένει σφυρίζοντας ανέμελα. «Ποιος είναι;» ρωτάει η φωνή από μέσα. «Σινιόρα Γκαρθία;» «Σι, μα ποιος είναι;» «Σινιόρα Γκαρθία, έχετε πακέτο». Η κυρία ανοίγει την πόρτα, μαζί της ξεπετάγεται από μέσα και ο Κίκο (γαβ γαβ), η Γκαρθία υπογράφει εκεί που λέει «παραλήπτης» και βιάζεται να ανοίξει το πακέτο-δώρο και τότε... μπλιαχχχ! Μια κραυγή αηδίας και ιβηρικού σπαραγμού σκίζει τον γλυκό ουρανό του μαδριλένικου πρωινού. «Τι είναι αυτό!; Κανένα κακόγουστο αστείο;» Γαβ γαβ, δείχνει ο Κίκο τα δόντια του απορώντας με όλο αυτόν τον σαματά. Αυτό που αντίκρισε η σινιόρα Γκαρθία ανοίγοντας το «δώρο» της είναι ένα από τα πολλά «δωράκια» που αφήνουν τα αξιολάτρευτα τετράποδα εδώ κι εκεί και τα συναντάς μετά εσύ και εγώ και άλλοι πολλοί και αναρωτιόμαστε τι μυρίζει πάλι στο αμάξι και τι έχει κολλήσει στο παπούτσι, στην καλή περίπτωση, γιατί στην άλλη το πάτησες και γλίστρησες και έχεις πέσει εντελώς στην ανάγκη του Μπόντι του Μπουλντόγκ, που τον συμπαθείς κιόλας. Αφού ο δικός του άνθρωπος δεν έκρινε και τόσο απαραίτητο να ασχοληθεί με το θέμα και να μαζέψει από κάτω το «αναμνηστικό» της

βόλτας του σκύλου, αλλά συνεχίζει να περιφέρεται περήφανος που έχει κοντά του τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου και ξέρει και όλες τις ράτσες και τα χούγια τους απέξω. Επειδή όμως κάποια στιγμή από κάπου θα το βρεις -ή θα σε βρει αυτό- και αυτό ισχύει παντού, εκεί στην Ισπανία και στην πόλη της Ρεάλ, με μπόλικη αλμοδοβαρική τρέλα, πήγαν οι άνθρωποι και ακολούθησαν τον δρόμο του «μενού». Πώς και τι, ιδού. Βάλτε μουσική Χούλιο Ινγκλέσιας και εξηγώ αμέσως. Ομάδα κρούσης κυκλοφορεί σε περιοχές όπου συχνάζουν σκυλάκια και αφεντικά, σε αλάνες, πλατείες, ανηφόρες, πλακόστρωτα και σοκάκια (φαντάσου αντίστοιχα Κολωνάκι, Παγκράτι, Χαλάνδρι κλπ.). Κάποια στιγμή το σκυλάκι με τη φουντωτή ουρά που κάνει κόρτε στο πεκινουά νιώθει την ανάγκη να ξελαφρώσει λίγο ενώ ο κύριός του περιμένει δίπλα όσο χρειάζεται και, όταν τελειώσει η δουλειά, απομακρύνονται μαζί και οι δυο αφήνοντας πίσω σουβενίρ για όλους. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Και πάμε παρακάτω. Αλλωστε ο τόπος γεμάτος είναι από τέτοιες «ομορφιές». Και όμως. Κάποιος σε βλέπει, μίστερ. Ο νέος της «ομάδας κρούσης» - μια τύπου dog shit police. Ο οποίος λίγο αργότερα, σε ανύποπτο χρόνο,

πλησιάζει τον κύριο ή την κυρία με τον σκύλο ως υπάλληλος νέας εταιρείας σκυλοτροφών ή προϊόντων περιποίησης για τον τετράποδο φίλο ή κάτι που να δίνει το δικαίωμα για σχετικές ερωτήσεις και το θάρρος να ζητήσει τη διεύθυνση ώστε να στείλει δείγματα δωρεάν. Το «δωρεάν» συνήθως ανοίγει πόρτες και μετά μπορεί κανείς να φανταστεί τη συνέχεια. Προηγουμένως, βέβαια, ο «υπάλληλος της εταιρείας» έχει μπει στον κόπο να μαζέψει το «δωρεάν» του σκυλάκου από το πεζοδρόμιο μέσα σε σακουλάκια που θα μπουν στο δώρο-πακέτο και θα πάρουν τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι. Με ένα μικρό σημείωμα, υποθέτω, για το πόσο καλό θα έκανε στην πόλη και σε όλους μας αν λιγότερες ακαθαρσίες στόλιζαν τους δρόμους. Η κυρία Γκαρθία το ’χει να το θυμάται. Και μαθαίνω από κάτι φίλους εκεί πως πολλά τέτοια πακέτα πάνε κι έρχονται. Ευρηματικός λαός οι Ισπανοί. Και εξαιρετικά αφιερωμένο το κόλπο «πακέτο» για να χαρούν όλοι εκείνοι που, όπως η αξιαγάπητη κυρία με τον πανέμορφο μαύρο σκυλάκο απέναντι, πάντα κρατάνε μια νάιλον σακούλα, μαζεύουν ό,τι χρειαστεί και έχουν πεντακάθαρο τον σκύλο, την αυλή και την πόλη τους. Eίναι σαν το κάρμα: με τον έναν ή τον άλλον τρόπο γυρίζει πάντα πίσω σε σένα.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

27.09- 03.10. 2013

Με πέντε ευρώ! Σε έναν κάθετο δρόμο της Πειραιώς, στο ύψος του Ταύρου, ο Μοχάμεντ Ασίφ και ο Βουαθίν από το Παντζάμπ του Πακιστάν λειτουργούν εδώ και τρία χρόνια το κουρείο τους. Περνώντας έξω από το μαγαζί τους, στην αρχή τραβάει το βλέμμα σου η βιτρίνα με τα αραβικά γράμματα και την επιγραφή στα ελληνικά «Κούρεμα 5 ευρώ», στη συνέχεια ο κόσμος που βρίσκεται μέσα. Και αυτό γιατί η πελατεία τους είναι μια μικρή Βαβέλ, ένας συνδυασμός από συμπατριώτες τους, Αλβανούς, Βούλγαρους, αλλά και Ελληνες. «Στους δέκα πελάτες που μπαίνουν στο μαγαζί, τρεις με τέσσερις είναι Ελληνες», λέει με συμπαθητικά ελληνικά ο Βουαθίν. «Πρόκειται κυρίως για κατοίκους της γειτονίας, που μένουν τριγύρω και έρχονται σε μας να κουρευτούν οικονομικά». Μου εξηγεί επίσης ότι συνήθως είναι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, «παπούντες», όπως τους αποκαλεί, και πως συχνά φέρνουν μαζί και τα εγγόνια τους. Η διακόσμηση μέσα στο μαγαζί είναι λιτή. Μεγάλοι καθρέφτες στους τοίχους, δύο περιστρε-

φόμενες καρέκλες, ένας νιπτήρας για λούσιμο και ένας πράσινος δερμάτινος καναπές για όσους περιμένουν. Πάνω στον πάγκο εργασίας βρίσκονται τα απαραίτητα ψαλίδια και οι μηχανές, ενώ στα ράφια υπάρχουν και κάποιες βαφές μαλλιών. Αναπόφευκτα λοιπόν η επόμενη ερώτηση πηγαίνει στο αν έχουν και πελάτισσες. «Γυναίκες δεν έχουμε, παρά μόνο μερικές γιαγιάδες. Μάλλον δεν μας εμπιστεύονται εύκολα», παραδέχεται χαμογελώντας ο Μοχάμεντ. Περιορίζονται έτσι στους άντρες, προσφέροντας κούρεμα ή ξύρισμα με μόλις 5 ευρώ. Παρά τις εξαιρετικά χαμηλές τιμές τους πάντως, έχουν επηρεαστεί και αυτοί αρκετά από την κρίση. Πλέον οι πελάτες τους δεν ξεπερνούν κατά μέσο όρο τους 10 με 15 την ημέρα. «Πριν από δύο χρόνια», συνεχίζει ο Μοχάμεντ στα αγγλικά για να συνεννοούμαστε πιο εύκολα, «τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Σήμερα οι περισσότεροι συμπατριώτες μας, που ήταν μεγάλο ποσοστό των πελατών μας, γυρίζουν πίσω ή φεύγουν για άλλες χώρες της Ευρώπης, αφού δεν βγάζουν αρκετά χρήματα για να συντηρηθούν».

Οι δυο τους βέβαια δεν έχουν παράπονο, τα καταφέρνουν, αν και στριμωγμένα. Κάνοντας ωστόσο μερικούς πρόχειρους υπολογισμούς και αφαιρώντας πάγια έξοδα όπως το ρεύμα και το νερό, καταλαβαίνεις πως στο τέλος της ημέρας δεν πρέπει να τους μένουν παρά ελάχιστα χρήματα. «Το σημαντικό είναι ότι παρά τη χαμηλή τιμή δεν μπαίνουμε μέσα. Απλά περιορίζουμε πολύ τα έξοδά μας και μας βοηθούν και οι φίλοι μας. Μας φέρνουν καφέ το πρωί, κάνουν ό,τι μπορούν», συνεχίζει και πάλι στα ελληνικά ο Βουαθίν. Οπως λένε εξάλλου, οι δυσκολίες εδώ δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτές που συναντούσαν στη χώρα τους. Και οι δύο ήταν κομμωτές για περισσότερα από δέκα χρόνια στο Πακιστάν έως ότου αποφάσισαν να μεταναστεύσουν για οικονομικούς λόγους. «Υπάρχει πολύ μεγαλύτερη φτώχεια, είναι πολύ πιο δύσκολα τα πάντα. Ξεκινούσες να κουρεύεις και στη μέση της δουλειάς κοβόταν το ρεύμα. Και όχι μία φορά, συνέχεια. Εδώ είναι μια χαρά».

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Είσαι στο σπίτι σου, Κριέ. Κοίτα δεξιά, στο τρίτο ράφι. Βλέπεις όλο αυτό το χαρτομάνι; Είναι λογαριασμοί που πρέπει να πληρώσεις και έντυπα που πρέπει να συμπληρώσεις. Μην κάνεις ότι δεν υπάρχουν. Εκεί είναι και σε κοιτάζουν με μάτια ορθάνοιχτα και βουρκωμένα, επειδή δεν τους δίνεις σημασία. Γιατί, Κριέ; Γιατί δεν τους δίνεις σημασία; Θα υπάρξει μια στιγμή μέσα στην εβδομάδα, Ταύρε, που θα βιώσεις μια μικρή ψυχική σύγχυση. Θα θέλεις να πας στην Αγίου Ιωάννου, αλλά θα ξεκινήσεις για Μικρολίμανο, καταλήγοντας στο μέρος όπου νομίζεις ότι είναι το Πεδίον του Αρεως, αλλά στην πραγματικότητα θα είναι η Πλατεία Εξαρχείων. Μάλλον δεν θέλεις να κυκλοφορείς μόνος σου γενικά. Ετοιμάσου να λάμπεις, Μπάμπη, ε, Δίδυμε. Να λάμπεις, Δίδυμε. Τα κοινωνικά σου ατού βγαίνουν στην επιφάνεια δυναμικά και, ω του θαύματος, αυτό συνδυάζεται και με τρελές -με την καλή έννοιαεμπνεύσεις στον ρουχισμό σου. Θα σου πρότεινα λοιπόν να μην κάτσεις καθόλου σπίτι, η ζωή είναι εκεί έξω και είναι καλή. Κάποιο κολληματάκι θα βρεις στη δουλειά σου, Καρκίνε, από Δευτέρα, αλλά μη σε νοιάζει. Εχοντας γεμίσει μπαταρίες από ένα επεισοδιακό Σαββατοκύριακο, και ρινόκερος να κάθεται πάνω στο γραφείο σου θα βρεις τρόπο να τον διώξεις. Αρκεί να μη χάσεις την αυτοπεποίθησή σου στη μέση της προσπάθειας, όπως συνηθίζεις καμιά φορά.

Δείξε τι μπορείς να κάνεις στον βαθμό που μπορείς και όχι λιγότερο, Ζυγέ, και η προσπάθειά σου δεν θα περάσει απαρατήρητη. Τα πρόσωπα που θα πρέπει να προσέξουν τη δουλειά σου θα το κάνουν. Αυτό βέβαια ισχύει και για τα ζιμπλαφόν: Ρίξε τα δίχτυα του έρωτα και σίγουρα κάποιος θα πέσει μέσα. Βρες έναν τρόπο και πήγαινε στη φύση αυτό το Σαββατοκύριακο, Σκορπιέ. Γιατί ξέρεις, η Αθήνα είναι σαν single μητέρα, σε προσέχει όσο μπορεί και με δυσκολίες και θυσίες, αλλά καμιά φορά θέλει και αυτή χρόνο για τον εαυτό της, ίσως και για να φέρει κανέναν ιδιαίτερο μουσαφίρη στο σπίτι ενώ λείπεις. Είσαι έτοιμος για το μπαμ, Τοξότη. Αλλά κρατήσου. Hold, hooοld που έλεγε και ο Μελ Γκίμπσον στο “Braveheart”. Κρατήσου μέχρι την Τετάρτη, που όλα θα έχουν έρθει στη θέση τους και το μπαμ θα είναι μεγαλύτερο. Η υπομονή είναι αρετή μεγάλη, αυτό προσπαθούσε να πει και ο Μελ. Θα πέσουν από τα σύννεφα όσοι σε κατακρίνουν, γιατί για σένα, Αιγόκερε, χρυσή βδομάδα μπαίνει. Θα παίζουν με τα νεύρα σου λεφτά και εφορίες, μα εσύ με βλέμμα αγέρωχο όλα θα τα πληρώνεις. Και η τύχη σου ήταν κακιά, μα τώρα είναι σένια, και συναπάντημα καλό θα βρεις στην Ιπποκράτους. Φτιάξε λοιπόν τα χάλια σου, βάλε το πουκάμισό σου, χάρηκα που σε γνώρισα, του μοσχαναθρεμένου.

Θυμάσαι εκείνο το οικονομικό σχέδιο που είχες ετοιμάσει πριν καιρό, Λέοντα; Ε, δεν φταίει το σχέδιο, αυτό μια χαρά είναι, εσύ δεν το τηρείς. Πιο συγκεκριμένα, ούτε κατά διάνοια δεν το πλησιάζεις. Αλλά η κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη, βάλε τα πράγματα στη σειρά που τους πρέπουν και θα δεις αποτελέσματα σύντομα.

Ο καλύτερός σου φίλος είσαι εσύ, Υδροχόε. Κάποιες φορές μαλώνετε, πιάνεστε στα χέρια, μαυρίζετε ο ένας το μάτι του άλλου, αλλά κατά βάθος υπάρχει πραγματική αγάπη και κατανόηση μεταξύ σας. Για αυτό αφήστε τα παιδιαρίσματα και δώστε τα χέρια. Ελα, σαν καλά παιδιά. Και εγώ θα σας πάρω παγωμένο γιαούρτι στη Μητροπόλεως.

Μια καινούργια γνωριμία θα σε ενθουσιάσει, Παρθένε, και όχι σε ερωτικό επίπεδο. Θα είναι σαν να γνώρισες έναν μακρινό συγγενή που στο αίμα σας κυλάει η ίδια τρέλα. Κατέβασε από τον σκληρό του μυαλού σου λοιπόν ό,τι ενδόμυχο έχεις και δεν έχεις, γιατί μιλάμε για κουβέντες εκ βαθέων με τις ώρες.

Ψάξε στην ατζέντα σου, Ιχθύ, που έχεις παραγεμίσει με δευτεριάτικες ταινίες και τεταρτιάτικες ρακοποσίες, να βρεις κανένα ελεύθερο μισάωρο να κάνεις και κάτι για να βρεις δουλειά. Ή κάνε μασουράκι να πάρεις από εκείνα τα μαραφέτια με ίντερνετ, να κοιτάς τουλάχιστον καμιά αγγελία στα ρακάδικα.

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

27.09- 03.10. 2013

Η Αθήνα των ταξιδιωτών Σήμερα, Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου, γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού και για τον λόγο αυτό έχουμε μια πρώτης τάξης ευκαιρία να ασχοληθούμε λίγο με το «εθνικό προϊόν» μας, το οποίο φέτος μας έβγαλε ασπροπρόσωπους: Το πρώτο οκτάμηνο του 2013 οι αφίξεις τουριστών αυξήθηκαν κατά περίπου 10% - ένα σημαντικό «μαξιλάρι» για την επιβράδυνση της ύφεσης. Επειδή βέβαια η έκδοσή μας δίνει έμφαση στα αθηναϊκά πράγματα, είπαμε να ρωτήσουμε: Τι σημαίνει η Αθήνα για τους ξένους που την επισκέπτονται; Ποια είναι τα κορυφαία αξιοθέατα της πόλης μας; Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, αξιοποιήσαμε την ταξιδιωτική σελίδα Tripadvisor, η οποία φιλοξενεί περίπου 18.000 κριτικές σχετικά με τα αξιοθέατα της Αθήνας. Σας παρουσιάζουμε λοιπόν τους δέκα δημοφιλέστερους προορισμούς της. Η πρώτη εμφάνιση στο Τop10 συνιστά μια μικρή έκπληξη, καθώς το Hellenic Motor Museum, που βρίσκεται στη δέκατη θέση και που άνοιξε πριν από δυόμισι χρόνια, δεν συγκαταλέγεται στα κλασικά αθηναϊκά αξιοθέατα που συζητούνται ή διαφημίζονται στο εξωτερικό. Ακολουθεί το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το οποίο ιδρύθη-

κε το 1986 και γοητεύει τους επισκέπτες τόσο χάρη στο κτίριο αυτό καθαυτό που το στεγάζει, όσο και στις πλούσιες συλλογές που διαθέτει. Στην όγδοη θέση βρίσκεται το Παναθηναϊκό Στάδιο, με την πλούσια ιστορία του: Κατασκευάστηκε τον 4ο αιώνα πΧ. και αρκετά αργότερα φιλοξένησε τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μια θέση πιο πάνω βρίσκεται το Cine Paris, ο γραφικός θερινός κινηματογράφος της Πλάκας, ενώ ακολουθεί το Μουσείο Μπενάκη. Στην πέμπτη θέση βρίσκεται το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το μεγαλύτερο της Ελλάδας και ένα από τα σημαντικότερα του κόσμου. Στην τέταρτη θέση βρίσκεται το Ηρώδειο, το επιβλητικό αρχαίο θέατρο στη σκιά της Ακρόπολης, το οποίο εξακολουθεί να γοητεύει όχι μόνο τους ξένους, αλλά και τους Ελληνες, που μπορούν να απολαύσουν ένα πλούσιο πρόγραμμα παραστάσεων κατά τους θερινούς μήνες. Και μιλώντας για Ακρόπολη, αυτή κατακτά την τρίτη θέση, μαζί με τα μνημεία που περιέχει, τον Παρθενώνα και το Ερέχθειο. Ο Ναός Ηφαίστου στο Θησείο βρέθηκε στη δεύτερη θέση, ενώ στην κορυφή φιγουράρει -ποιο άλλο;- το Μουσείο της Ακρόπολης, το οποίο εγκαινιάστηκε τον Ιούνιο του 2009 και έκτοτε έχει κερδίσει μια σειρά διακρίσεων (η “Sunday Times” το κατέταξε στην τρίτη θέση ανάμεσα στα 50 μουσεία του κόσμου) και τον θαυ-

μασμό του κόσμου, αναμένοντας την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στο σπίτι τους. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που, έχοντας ζήσει περισσότερο στην Αθήνα λόγω της δουλειάς τους, έχουν να προτείνουν τους δικούς τους αγαπημένους προορισμούς. Ο Μπαρακάτ Αμπντελσατάρ, ανταποκριτής της αιγυπτιακής εφημερίδας «Αλ Αχράμ» και του Nile TV δήλωσε στη “Metropolis”: «Το αγαπημένο μου μέρος στην Αθήνα είναι το Μοναστηράκι. Εχει κάτι το ιδιαίτερο, μπορεί να είναι τα μαγαζιά; Μπορεί να είναι ο κόσμος; Ο,τι έχει πάντως είναι μοναδικό. Πρώτα από όλα, βρίσκεται σε ένα αρκετά κεντρικό σημείο και η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη. Την ημέρα μπορείς να περπατήσεις, να αγοράσεις και να γνωρίσεις κόσμο, όλα αυτά υπό τη θέα της Ακρόπολης». Από την πλευρά του, ο Μίλος Μπικάνσκι, φωτογράφος του “Getty Images”, δηλώνει: «Η δουλειά μου στην Αθήνα απαιτεί συνεχείς μετακινήσεις, ωστόσο μένω πιστός για τις βόλτες μου στο Κουκάκι. Κάτω από την Ακρόπολη, τόσο κοντά, μα και μακριά από το πολύπαθο κέντρο της πόλης. Νομίζω ότι η λέξη κέντρο-απόκεντρο που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι της περιοχής είναι πολύ εύστοχη». Οπως καταλαβαίνετε, η πόλη μας διαθέτει προορισμούς για κάθε γούστο - και καλό είναι να τους απολαμβάνουμε και εμείς οι ίδιοι πού και πού.

Αγορά

Γρήγορα και οικονομικά Από τότε που απέκτησες για πρώτη φορά σύνδεση στο internet (με εκείνο το θορυβώδες μόντεμ του dial-up), οι απαιτήσεις από τη σύνδεση στο διαδίκτυο έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Τώρα, ο ΟΤΕ δίνει τη δυνατότητα σε περισσότερα από ένα εκατ. νοικοκυριά να αλλάξουν την καθημερινή εμπειρία του internet, μειώνοντας κατά πέντε ευρώ τα προγράμματα ΟΤΕ Double Play VDSL 50. Γενικά, τα

Ηρθε στην Ελλάδα προγράμματα Double Play VDSL (30 και 50 Mbps) της επιχείρησης ικανοποιούν τις ανάγκες των πελατών για μεγάλες ταχύτητες και απεριόριστη τηλεφωνία. Το downloading και το streaming γίνονται πιο γρήγορα από ποτέ, μεγάλα αρχεία μοιράζονται με υπερυψηλές ταχύτητες, ενώ μοναδική είναι η εμπειρία multitasking, με πολλές ηλεκτρονικές συσκευές ταυτόχρονα online.

Ψάχνεις για τετραπύρηνο smartphone σε χαμηλή τιμή; Τότε τα καταστήματα WIND σου έχουν καλά νέα, καθώς υποδέχονται το νέο ευέλικτο ZTE Blade V, το οικονομικότερο smartphone της αγοράς με τετραπύρηνο επεξεργαστή, ανανεώνοντας και διευρύνοντας την γκάμα των συσκευών που διατίθενται για όλους όσοι αναζητούν οικονομία και υψηλή τεχνολογία.

Μείωση τιμών Η ακρίβεια αποτελεί έναν σημαντικό πονοκέφαλο για τα ελληνικά νοικοκυριά που έχουν δει το εισόδημά τους να μειώνεται. Η Μαρινόπουλος δραστηριοποιείται στην καταπολέμησή της, επενδύοντας φέτος 60 εκατ. ευρώ για αυτόν τον στόχο, με την υλοποίηση ενός προγράμματος μείωσης τιμών και σημαντικών προσφορών. Αυτό το φθινόπωρο η εταιρεία παρουσιάζει μια ακόμη πρωτοβουλία στήριξης του οικογενειακού προϋπολογισμού, τη «Μεγάλη Επιστροφή», μέσω της οποίας οι καταναλωτές εξασφαλίζουν 50% επιστροφή της αξίας των προϊόντων που αγοράζουν σε δωροεπιταγή. Η ενέργεια διαρκεί έξι εβδομάδες -από τις 20 Σεπτεμβρίου έως και τις 2 Νοεμβρίουκαι καλύπτει περίπου 1.000 προϊόντα. Για να επωφεληθεί της προσφοράς, ο καταναλωτής θα πρέπει να χρησιμοποιήσει την κάρτα club.

New entries Τα νέα, καινοτόμα android tablets της Lenovo παρουσίασε την περασμένη Τρίτη στην ελληνική αγορά η Westnet Distribution με την εταιρεία Lenovo, ανακοινώνοντας παράλληλα την αποκλειστική συνεργασία των δυο εταιρειών για τη διάθεση των συγκεκριμένων προϊόντων. Με βασικά χαρακτηριστικά την καινοτομία, τον κομψό σχεδιασμό, τη λειτουργικότητα, την αξιοπιστία και τις ανταγωνιστικές τιμές, τα νέα tablets έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις στην παγκόσμια αγορά, αναβαθμίζοντας την έννοια του “touch”. Συγκεκριμένα, παρουσιάστηκαν

τα νέα IdeaTab A1000, IdeaTab A3000 και IdeaTab S6000 που διατίθενται σε ιδιαίτερα ελκυστικές τιμές που ξεκινούν από 129, 229 και 369 ευρώ αντίστοιχα. Στην εκδήλωση παρουσιάστηκαν επίσης τα Lenovo Miix, Lenovo Yoga 11s και Flex από την κατηγορία convertibles της εταιρείας. Πρόκειται για εξαιρετικά λεπτές και ελαφριές συσκευές που επιτρέπουν στον χρήστη να απολαύσει τα πλεονεκτήματα tablet και laptop σε μια συσκευή. Να σημειωθεί ότι η Lenovo είναι η πρώτη εταιρεία που εισήγαγε την έννοια των convertibles στην ελληνική αγορά.

27.09-03.10.2013

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Μουσική για όλους, νόμιμα Τη δυνατότητα να απολαμβάνεις, νόμιμα, περισσότερα από 20 εκατ. κομμάτια έχεις από την περασμένη Τρίτη χάρη στην υπηρεσία Spotify. Σημειώνοντας αξιοπρόσεκτη πορεία στο εξωτερικό από το 2008 όταν και ξεκίνησε τη λειτουργία της, είναι πλέον διαθέσιμη και στη χώρα μας σε τρεις διαφορετικές εκδόσεις: α) Spotify Free, με την οποία αποκτάς άμεση και εντελώς δωρεάν πρόσβαση από το desktop και το laptop σου. Υπάρχουν εκατομμύρια διαθέσιμα τραγούδια με μόλις ένα κλικ, ενώ επιτρέπονται οι διαφημίσεις. β) Spotify Unlimited, χάρη στην οποία έχεις απεριόριστη μουσική χωρίς καμία διακοπή, από υπολογιστή, με μηνιαία χρέωση 3,49 ευρώ. Δεν υπάρχουν διαφημίσεις. γ) Spotify Premium, για να έχεις παντού τη μουσική σου. Μπορείς να την ακούσεις σε όλες σου τις συσκευές, να την κατεβάσεις και εν συνεχεία να την ακούσεις offline με βελτιωμένη ποιότητα ήχου, φυσικά χωρίς διαφημίσεις. Το κόστος ανέρχεται σε 6,99 ευρώ το μήνα.

Ολα στο χέρι σου Στην παρουσίαση των νέων GALAXY Note 3 και GALAXY Gear προχώρησε η Samsung προτείνοντας τις δικές της λύσεις για να οργανώσεις την καθημερινότητά σου. Το GALAXY Note 3 συνδυάζει το tablet με το κινητό τηλέφωνο και συνοδεύεται από το S Pen, το οποίο εκσυγχρονίζει τον τρόπο με τον οποίο κρατάς σημειώσεις. Το GALAXY Gear από την πλευρά του είναι μια συσκευή χειρός, ένα «έξυπνο» ρολόι. Χάρη σε αυτό έχεις τη δυνατότητα να τραβήξεις φωτογραφίες και βίντεο, να καταγράφεις την αθλητική σου δραστηριότητα ή να ακούς τα αγαπημένα σου μουσικά κομμάτια που βρίσκονται στη Samsung GALAXY συσκευή σου. Το GALAXY Note 3 κυκλοφορεί ήδη από χθες στην ελληνική αγορά, ενώ το GALAXY Gear αναμένεται το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Δυάρι... ποτήρι

Bird Star

Τι είναι καλύτερο από μια μπίρα; Δύο μπίρες! Με το νέο ποτήρι που εμπνεύστηκε ο Μάθιου Κάμινγκς, μπορείς να απολαύσεις δύο διαφορετικές μπίρες ταυτόχρονα. Το χειροποίητο Dual Beer Glass ουσιαστικά αποτελείται από δύο θαλάμους που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, κρατώντας απομονωμένες μεταξύ τους τις δύο μπίρες, μέχρι ο πελάτης να ρουφήξει μια γουλιά. Ο Κάμινγκς, από το Λούισβιλ

των ΗΠΑ, επινόησε αυτό το ποτήρι όταν ένας μπάρμαν έκανε λάθος στο κοκτέιλ μπίρας που είχε παραγγείλει. Το ποτήρι έχει χωρητικότητα περίπου 350 ml και πωλείται προς 26 ευρώ το ένα. Προς το παρόν το προϊόν δεν διατίθεται ατομικά, αλλά σε σετ των τεσσάρων. Στο τέλος τέλος, ποιος θέλει άλλωστε να πίνει μόνος;

Στο σύμπαν του “Star Wars” το Death Star (ή «Αστρο του Θανάτου») είναι το πιο φονικό όπλο που έχει αναπτυχθεί ποτέ, καθώς μπορεί να αφανίσει ολόκληρους πλανήτες μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Στη γη όμως χρησιμοποιείται για να φιλοξενεί πουλιά. Ναι, καλά άκουσες, με 30 ευρώ μπορείς να το κάνεις και εσύ δικό σου, για να προσφέρεις ένα καταφύγιο στους φτερωτούς φίλους σου.

www.etsy.com

www.thefowndry.com

Εγένετο ρεύμα

Η καλύβα του φοιτητή

Οικονομικές καταδύσεις

Σύμφωνοι, φθινοπώριασε και επομένως δεν είναι και οι πλέον κατάλληλες συνθήκες για κάμπινγκ. Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν μπορείς να προετοιμάζεσαι από τώρα για του χρόνου. Και εάν αναλογιστείς πως με αυτό το gadget θα λύσεις ένα μεγάλο πονοκέφαλο (πού θα βρω ρεύμα για να φορτίσω τις φορητές συσκευές μου;), τότε θα σκεφτείς να προσθέσεις το BioLite CampStove στη λίστα με τα ψώνια σου. Μοιάζει με μία ντιζαϊνάτη μίνι ξυλόσομπα, στην οποία μπορείς να μαγειρέψεις το γεύμα σου καίγοντας τα κλαδιά που μάζεψες στη φύση. Το CampStove όμως δεν σταματά εκεί: μετατρέπει τη θερμότητα σε ηλεκτρική ενέργεια, για να μπορέσεις να φορτίσεις το κινητό, τον φακό σου ή όποια άλλη φορητή συσκευή θέλεις τη στιγμή που ετοιμάζεις το βραδινό.

Σε ορισμένες αμερικανικές ταινίες ξεχωρίζουν οι ξύλινες κατασκευές πάνω στα δέντρα που χρησιμοποιούνται ως «καταφύγια» για την πιτσιρικαρία. Η σουηδική αρχιτεκτονική εταιρεία Tengbom συνεργάστηκε με φοιτητές του Πανεπιστημίου του Λουντ για να πάρει αυτό το concept και να το πάει παραπέρα, δημιουργώντας ένα έξυπνο φοιτητικό διαμέρισμα που είναι προσιτό, λειτουργικό και φιλικό προς το περιβάλλον. Το διαμέρισμα -ένα σπιτάκι 10 τετ.μ. που είναι φτιαγμένο από αντικολλητές ξυλόπλακες- περιλαμβάνει κουζίνα, ράφια, χώρους αποθήκευσης, κουκέτα και τουαλέτα. Βασικά ατού του είναι η εξοικονόμηση χώρου (μειώνει τον χώρο που απαιτείται για κάθε φοιτητή κατά 60%) και επομένως χρήματος (-50% για το ενοίκιο), καθώς και η μείωση του αποτυπώματος άνθρακα για την κατασκευή του. Ενα πρότυπο αυτού του διαμερίσματος εκτίθεται ήδη στο μουσείο τέχνης Virserum μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου, ενώ από το 2014 έχει προγραμματιστεί να διατεθούν 22 από αυτά σε φοιτητές που θα είναι έτοιμοι να κάνουν τη λέξη ΙΚΕΑ τρόπο ζωής.

Εχουμε καταφέρει να αναπτύξουμε μια καλύτερη εικόνα για τον πλανήτη Αρη από ό,τι για τους βυθούς των ωκεανών μας. Και επειδή το άγνωστο εξάπτει τη φαντασία μας, έχουμε σχηματίσει ολόκληρες θεωρίες για τέρατα που ζουν στους βυθούς, αλλά και για ανεξήγητα φαινόμενα που συμβαίνουν στις θάλασσες του κόσμου. Η OceanGate έχει βαλθεί να απομυθοποιήσει ένα μέρος αυτής της μεταφυσικής φιλολογίας. Πώς φιλοδοξεί να το κάνει αυτό; Με το υποβρύχιο Cyclops που αναπτύσσει και το οποίο σχεδιάζεται να εκτελεί εργασίες, όπως εξερεύνηση αποθεμάτων ορυκτών και φυσικού αερίου, συλλογή βιολογικών οργανισμών και επιχειρήσεις διάσωσης. Το συγκριτικό πλεονέκτημά του είναι το χαμηλό κόστος του (που και πάλι δεν σημαίνει ότι μπορούμε να το αγοράσουμε εγώ και εσύ, αλλά μεγαλύτεροι φορείς). Το όνομά του το πήρε από το γυάλινο ημισφαιρικό παράθυρο πάχους 100 χιλιοστών που βρίσκεται στο μπροστινό μέρος του, το οποίο μοιάζει με ένα τεράστιο μάτι. Η μπαταρία του εξασφαλίζει αδιάκοπη λειτουργία για 8 ώρες και μπορεί να καταδυθεί σε βάθος έως 6 χλμ.

www.biolitestove.com

www.designboom.com

www.oceangate.com

Training Ground

27.09-03.10.2013

Δανεικά τα αλεύρια Εχει φρίξει το μισό διαδίκτυο από προχθές για το πέναλτι που κέρδισε η Ρεάλ Μαδρίτης στις καθυστερήσεις του αγώνα απέναντι στην Ελτσε. «Ηθοποίο για όσκαρ» ανεβάζουν τον Πέπε, «ντροπή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου» κατεβάζουν τους Μαδριλένους. Και με το δίκιο τους σε μεγάλο βαθμό, αφού και ο πρόεδρος της Ρεάλ θα δυσκολευόταν να σφυρίξει τέτοια παράβαση.

Χημεία και τέρατα Aυτή η ιστορία με τη «χημεία» των ομάδων είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία την έχει την αλήθεια της, διότι χρειάζεται χρόνος και κόπος για να συντονιστούν οι κάθε είδους συμπαίκτες. Και όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός τους, τόσο πιο δύσκολο το έργο. Αλλο πέντε αθλητές, άλλο έξι και άλλο 11. Και από την άλλη, η «χημεία» αποτελεί μια υποδειγματική δικαιολογία για τις πάσης φύσεως αποτυχίες των ομάδων. Κοιμάται ο προπονητής; «Θα φανεί η δουλειά του όταν αποκτήσει χημεία η ομάδα». Ξύνονται οι παίκτες; «Χρειάζεται να δέσει η χημεία της ομάδας». Βρίζουν οι φίλαθλοι; «Αμα φτάσει η χημεία μας στο σωστό σημείο, θα τρίβουν τα μάτια τους!» Και πάει λέγοντας. Βλέπε και την περίπτωση του Παναθηναϊκού. Είναι γνωστό, πασίγνωστο, ότι ο Σαβιόλα κατέβηκε στο Φάληρο και ο Μπέιλ πήγε Μαδρίτη. Μην τα ξαναλέμε όλα αυτά. Ολοι ξέρουμε επίσης ότι η φετινή είναι η πρώτη χρονιά του Αναστασίου στην καρέκλα του πρώτου προπονητή και ότι τα περισσότερα από όσα έμαθε τα έμαθε πλάι στον ιδιοφυή αλλά τρελόγκα Τεν Κάτε. Συν ότι για πρώτη

φορά εδώ και έτη αμέτρητα δεν υπάρχει Ελληνας διεθνής στην σύνθεση του Παναθηναϊκού. Μην παραλείψω δε να προσθέσω ότι επτά στους δέκα της πρώτης ομάδας (μήπως και οκτώ και εννέα;) δεν έχουν ξαναπαίξει παρεάκι. Οπότε; Οπότε, ναι, όντως, μάλιστα, έχουν λόγο να γκρινιάζουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού για τις έως τώρα εμφανίσεις της ομάδας τους. Εχουν λόγο να κατεβάζουν καντήλια και να διαμαρτύρονται. Καλό θα ήταν ωστόσο να καταλάβουν ότι οι παίκτες χρειάζονται χρόνο για να μάθουν ο ένας τον άλλον και να συνεννοηθούν όχι με τα μάτια, αλλά με τα πόδια. Δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη και δεν γίνεται μόνο με την καλή πρόθεση. Και δεν διδάσκεται, όσο και να προσπαθεί ο εκάστοτε φιλότιμος προπονητής. Αν όσα είδαμε προχθές Τετάρτη είναι ενδεικτικά, μπορεί και να μπαίνει σιγά σιγά σε δρόμο η ομάδα. Θα φανεί πολύ εύκολα την Κυριακή, στο πρώτο της γερό τράκο για φέτος. Ο Αστέρας Τρίπολης την περιμένει.

Ηταν λοιπόν ο διαιτητής στημένος ή μεγάλωσε με αφίσα του Ντι Στέφανο πάνω από το κρεβάτι του; Οχι, θα πω εγώ, και ας πέσω έξω. Αυτό που ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά ο ποδοσφαιρικός κανόνας πως, «όταν καίει η μπάλα, ο ισχυρός έχει την εύνοια του διαιτητή». Σε όλες τις χώρες, σε όλες τις διοργανώσεις. Δες τι γίνεται με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην Αγγλία για παράδειγμα ή με τη Γιουβέντους στην Ιταλία. Ακόμα και η Μπαρτσελόνα, που είναι η πρώτη που φωνάζει για την επίμαχη φάση, πριν από μερικά χρόνια είχε αποκλείσει την Τσέλσι από το Champions League με διαιτητικό όργιο. Οι χαμένοι της υπόθεσης συνήθως είναι οι «μικροί», που και να φωνάξουν δεν θα τους ακούσει κανένας. Εκτός βέβαια και αν παίζουν σε χώρες όπως η Ελλάδα, οπότε γνωρίζουν ότι η σιωπή είναι χρυσός και τα αλεύρια δανεικά. Οπότε στο επόμενο ματσάκι, αν δεν φωνάξουν πολύ, θα πάρουν πίσω τη χάρη και με το παραπάνω. Ανδρέας Γιαννόπουλος

Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

Ανωτάτη Ζητιανική Ας δούμε λοιπόν το θέμα με τους ζητιάνους. Ενα από αυτά τα θέματα που κάνουν τζιζ και δεν κάθεται κανείς να ασχοληθεί μαζί τους για να μην τσουρουφλιστεί. Διότι τη λύση θα δώσει είτε το αόρατο χέρι της αγοράς (αν είσαι δεξιός) είτε ο σοσιαλισμός (αν είσαι αριστερός). Ως τότε όμως δεν θα πάψει να είναι θέμα προς συζήτησιν το ζητιανικό ζήτημα. Γκρινιάζεις ή δεν γκρινιάζεις; Γυρνάς την πλάτη ή δεν τη γυρνάς; Δίνεις ή δεν δίνεις; Και αν δίνεις, δίνεις όλη την ώρα ή σε συγκεκριμένες περιπτώσεις;

δεν τους δίνουμε. Στον ντίλερ θα καταλήξουν και μια άρρωστη κατάσταση θα υπηρετήσουν. Και τι κάνουμε λοιπόν, θα ρωτήσει εκείνος ακριβώς ο συμμαθητής από το γυμνάσιο που είχε άριστα στην Αγωγή του Πολίτη. Τους ταΐζουμε, θα απαντήσω. Προσωπικώς, τους παίρνω από το χέρι και τους πάω ως την πιο κοντινή τυρόπιτα ή το πιο κοντινό σάντουιτς. Μια καλή βοήθεια για να αισθανθούν άνθρωποι και όχι ξεφτίλες. Αλλά όχι μια συνεισφορά στον ντίλερ.

Κανόνας πρώτος λοιπόν: Οι γενικεύσεις μόνο κακό κάνουν. Τελεία. Δεν μπορεί να έρχεται μπροστά σου το παιδάκι το τετράπαχο (μου έχει συμβεί στο Jimmy’s, στη Βαλαωρίτου) και να σου ξηγιέται «πεινάω» και εσύ επειδή «δίνεις σε όλους» να το χαρτζιλικώνεις. Και δεν γίνεται επειδή «δεν δίνεις σε κανέναν» να βλέπεις μπροστά σου ένα πλάσμα πραγματικά δυστυχισμένο και εσύ να κάνεις τον αδιάφορο. Οπότε; Οπότε πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και να λειτουργείς ανά περίπτωση. Εύκολο είναι να καταλάβεις αν σε δουλεύει κάποιος ή αν έχει όντως ανάγκη. Και αν έχεις, να δίνεις. Ετσι είναι το σωστό.

Κανόνας τρίτος: Οταν δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αν τα λεφτά που δίνουμε σε έναν ζητιάνο θα καταλήξουν στον ίδιο ή σε κάποιον δουλέμπορο, προσφέρουμε τσιγάρα. Ναι, ναι, τσιγάρα, αυτή είναι η λύση που βρήκα εγώ. Και έτσι έχω πάντα ένα πακέτο στο αυτοκίνητο, παρότι δεν έχω καπνίσει ούτε μια μέρα στη ζωή μου. Ερχεται κάποιος να μου καθαρίσει το τζάμι, ωραίος, κύριος, με χαμόγελο; Του λέω: δεν έχω λεφτά, έχω τσιγάρα, θέλεις; Ποτέ δεν μου έχουν πει όχι. Δίνω τρία-τέσσερα τσιγάρα, ακούω «ευχαριστώ» και πάω παρακάτω. Και αυτός κουλάρει που θα κάνει τα τσιγαράκια του και ο δουλέμπορος (αν υπάρχει δουλέμπορος) δεν μπορεί να του ζητήσει λογαριασμό.

Κανόνας δεύτερος: Δεν δίνουμε λεφτά στα πρεζόνια. Ο,τι και να μας πούνε, όσο και να μας κλαφτούνε, όποια δικαιολογία και να χρησιμοποιήσουν, λεφτά

Κανόνα τέταρτο δεν έχω, αλλά έχω να πω δυο λόγια για τον Ρόντι. Ο Ρόντι είναι ο σκυλάκος ενός άστεγου ζητιάνου, που τον τελευταίο καιρό κατοικοεδρεύει στη

Σόλωνος. Συνήθως τους συναντώ έξω από τον Μαρινόπουλο, στην Κανάρη. Τους χαιρετάνε οι κυρίες που βγαίνουν από το σούπερ μάρκετ, χαϊδεύουν τον Ρόντι, δίνουν τον οβολό τους. Και εγώ θυμάμαι κάτι που είχε γράψει ο αξέχαστος Ηλίας Μπαζίνας σε ένα από τα τελευταία κείμενά του: Και ο πιο ταλαίπωρος άστεγος αυτού του ντουνιά δεν είναι μόνος του όταν έχει έναν σκύλο να τον αγαπάει. ΥΓ 1: Το πιο χάι σκηνικό που μου έχει συμβεί με ζητιάνο; Στη Βουλιαγμένης σε φανάρι πριν από 20 έτη ένας τύπος με χαρτάκι που έγραφε: «Βοηθήστε με Χριστιανοί, είμαι Κροάτης»! Κάποιος του είχε μιλήσει για τον εμφύλιο στη Γιουγκοσλαβία, αλλά δεν του είχε εξηγήσει ότι οι «αδερφοί» μας ήταν οι Σέρβοι... ΥΓ 2: Η πιο χάι ιστορία που έχω ακούσει για ζητιανιλίκι; Πριν από κάτι χρόνια στα Εξάρχεια τριγύρναγε ένας Ιρλανδός τυπάκος (είχε ξεμείνει από τις διακοπές του καλοκαιριού) με ένα χαρτί που έγραφε: «Είμαι εξωγήινος, βοηθήστε με να ξαναγυρίσω στον πλανήτη μου». Περιττό να σας πω ότι έδιναν όλοι και όλες. Χρήστος Ξανθάκης