Metropolis Free Press 28.06.13 by Metropolis

28.06 - 04.07. 2013

Ψηφιδωτά 2013 Η Δάφνη Αγγελίδου μιλάει στην Κίκα Κυριακάκου για την έκθεσή της στο Αρχαιολογικό

ΦΥΛΛΟ 1034

Ο ήχος της πόλης Οι Minor Project συμμετέχουν στο Jumping Fish Festival που διεξάγεται στην «Τεχνόπολις»

Dramarama Η Μάρθα Φριντζήλα υποδέχεται τη Νάντια Σουφλή στο Θερινό Σχολείο Αρχαίου Δράματος

Metropolis www.metropolispress.gr

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index Μαραβέγιας...5

Φιλίππογλου...36

Οικοδεσπότης σε ένα διήμερο πικνίκ στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής

Συμμετέχει στην 24ωρη παράσταση «Μερσιέ και Καμιέ» του Μπέκετ σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα

Αγγελίδου...16

Φριντζήλα...37

Η έκθεση «Ψηφιδωτά του Σήμερα» της εικαστικού φιλοξενείται στο αίθριο του Αρχαιολογικού Μουσείου

Επιστρέφει στην Ελευσίνα με τον θίασο Δρόμος με Δέντρα και τις «Βάκχες» του Ευριπίδη

Free Thinking Zone...38 Love in Athens Film Festival...17-32

Eνα concept βιβλιοπωλείο για τη σύγχρονη σκέψη και τέχνη

11 ταινίες μικρού μήκους για τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα και την αγάπη στην Αθήνα της κρίσης

Savannah...39 Βάσια Αναγνωστοπούλου Λογότυπο Love in Athens: Bob Studio Φωτογραφία εξωφύλλου:

Η τριμελής μπάντα που ξεκίνησε από το ωδείο και μετράει ήδη αρκετά live

Mstories 74 Ο Δημήτρης Λιγνάδης συναντά τον Σάκη Ρουβά και η αντίστροφη μέτρηση για τις «Βάκχες» ξεκινάει! Πέντε παραγκουπόλεις μέσα από τον φακό των Γιατρών Χωρίς Σύνορα προσγειώνονται στο αεροδρόμιο. Τα Ματωμένα Ρόδα μάς συστήνονται με το πρώτο τους άλμπουμ. Το Τρένο στο Ρουφ μάς καλεί στη δροσερή του αποβάθρα. Και η Μάρθα Φριντζήλα δίνει το σύνθημα για το Θερινό Σχολείο... Στου Ψυρρή...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Ελευθερία, αγάπη, λαχανικά Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

«Μπορεί να μην κερδίζουμε πάντα τις μάχες, αλλά πρέπει να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε», είπε την περασμένη Παρασκευή η Πάτι Σμιθ στο Ηρώδειο, σε μια από τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς, κάτω από το σχεδόν ολοστρόγγυλο φεγγάρι και την απόλυτα γοητευτική σκιά του Παρθενώνα. Τα λέει κάτι τέτοια η Πάτι Σμιθ, έχει το πνεύμα της επανάστασης μέσα της. Αλλά δεν γίνεται γραφική, όπως συχνά συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις. Για αυτό είναι σπουδαία. Αυθεντική όσο καμία άλλη γυναίκα στην ιστορία της ροκ. Ενας από τους αγώνες που κερδήθηκαν τελευταία ήταν αυτός των ομοφυλόφιλων ζευγαριών στις ΗΠΑ. Σε μια χώρα με πολλές αντοχές αλλά και αμέτρητες προκαταλήψεις, το Ανώτατο Δικαστήριο επαναπροσδιόρισε έναν παλιότερο νόμο και πλέον ο γάμος δεν ορίζεται ως η ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. «Είμαστε όλοι περισσότερο ελεύθεροι», σχολίασε ο Ομπάμα. Και επειδή, καλώς ή κακώς, σε θέματα κουλτούρας και κοινωνίας σταθερά ο κόσμος ακολουθεί τις ΗΠΑ, αυτό είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα για την παγκόσμια κοινότητα - όσων τουλάχιστον εκτιμούν ακόμα την ελευθερία.

Την ελευθερία και την αγάπη. Επειτα από μια εβδομάδα που στην ελληνική ειδησεογραφία ασχοληθήκαμε με την αύρα που άφησαν πίσω τους ο Ιθαν Χοκ και η Ζιλί Ντελπί με τον μύθο μιας εκ των πιο χαρακτηριστικών ερωτικών ιστοριών του σύγχρονου σινεμά, παίρνουμε τη σκυτάλη με τα δικά μας. Αγάπη, λοιπόν. Αγάπη στην Αθήνα, μια πρωτοβουλία της εφημερίδας μας: το “Love in Athens Film Festival” θα πραγματοποιηθεί στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στις 2 και 3 Ιουλίου. Στις επόμενες σελίδες θα βρείτε λεπτομέρειες για τους δημιουργούς των 11 ταινιών και τις υποθέσεις των ιστοριών που θα μας παρουσιάσουν. Τα είπε η Πάτι Σμιθ, ο αγώνας συνεχίζεται και τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Και κατέληξε: «Φροντίστε τον εαυτό σας, να πίνετε νερό, να τρώτε ψωμί και λαχανικά, να πλένετε τα δόντια σας, να είστε δημιουργικοί, να είστε ελεύθεροι». Θα μπορούσε να είναι και υπουργός Υγείας, δεν νομίζετε;

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου

Μουσικό πικνίκ Οσοι περιμένατε τελευταία στιγμή να αγοράσετε εισιτήριο για τη συναυλία «Πικ-νικ στον Κήπο» με οικοδεσπότη τον Κωστή Μαραβέγια μάλλον αργήσατε. Ηδη τρεις ημέρες πριν από την προγραμματισμένη συναυλία της 28ης Ιουνίου τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί. Μη στεναχωριέστε όμως, ο Κωστής ήταν αδύνατον να αφήσει πίσω από τη γιορτή τόσους φίλους του. Ετσι, η δεύτερη ημέρα ήταν σχεδόν φυσική εξέλιξη. Αύριο, Σάββατο 29 Ιουνίου, λοιπόν, η συναυλία θα επαναληφθεί και ο Κωστής υπόσχεται να έχει το ίδιο κέφι και την ίδια ενέργεια. Ιδιαίτερη περίπτωση της ελληνικής δισκογραφίας, ο Κωστής είναι εξαιρετικός μουσικός, περφόρμερ, πολυοργανίστας και συνθέτης. Ξεχώρισε αμέσως από το ξεκίνημά του με τραγούδια που η μελωδία και ο στίχος τους χαρακτηρίζονταν από ευρηματικότητα, χιούμορ και κυρίως χαρούμενη διάθεση. Με ήχο που δεν έχουμε συνηθίσει στην ελληνική δισκογραφία, ακροβατεί ανάμεσα σε μεσογειακές και βαλκανικές αναφορές, με πλούσιες ενορχηστρώσεις, με jazz και bossa nova στοιχεία, χαρακτηριστικά ενός προσωπικού μουσικού ρεύματος και ύφους που τον έχουν κατατάξει σε έναν από τους εμπορικότερους και πιο αγαπητούς δημιουργούς της γενιάς του. Ως «μουσικός πολίτης του κόσμου» ο Κωστής Μαραβέγιας προσκαλεί όλους τους φίλους του σε πικνίκ στον Κήπο του Μεγάρου, έχοντας στο πλευρό του την αγαπημένη του μπάντα. Στο πιο δροσερό καλλιτεχνικό «στέκι» της αθηναϊκής μεγαλούπολης, στρώνει το μουσικό του καρέ τραπεζομάντιλο και βγάζει από το ψάθινο καλάθι του τραγούδια, διαλεγμένα ένα ένα, προορισμένα να σιγοντάρουν τη διάθεσή μας για μια καλοκαιρινή βόλτα στις γειτονιές της Μεσογείου. Από το Μοναστηράκι στην Piazza Navona και από την Barceloneta στην Côte d’ Azur: balcan mediterranean. Ακούσματα, βαλσάκια και μελωδικές αφηγηματικές μπαλάντες από τον «Ραδιοπειρατή» του ’03, το “Maraveyas Ilegal“ του ’07, το “Welcome to Greece“ του ’09 και την περίφημη, πιο πρόσφατη «Λόλα» του, αλλά και διασκευές τραγουδιών από κάθε γωνιά του πλανήτη. Παρέα με τους μουσικούς του, ο Κωστής υπόσχεται δύο ιδιαίτερες βραδιές. Να είστε εκεί.

Μουσική

Είναι όλοι τους υπέροχοι Τι κοινό έχουν ο Rous, ο George Gaudy, o His Majesty The King of Spain και οι Minor Project; Είναι όλοι τους καλλιτέχνες της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής, έχουν αναδειχθεί από το Jumping Fish της Cosmote και θα εμφανιστούν στην ίδια σκηνή την Πέμπτη 4 Ιουλίου. Η πλατφόρμα που έχει αναλάβει να μας παρουσιάζει κάθε τρίμηνο έναν νέο Ελληνα δημιουργό που αξίζει να ακούσουμε εγκαινιάζει ένα ακόμα φεστιβάλ. Αυτή τη φορά το Jumping Fish Festival 2013: Young Guitars... Groups & Heroes θα γίνει στην «Tεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων και έπεται συνέχεια. Μέχρι εδώ όλα μοιάζουν συνηθισμένα. Τo Jumping Fish πάντα στηρίζει τους καλλιτέχνες που επιλέγει -και όχι μόνο- και το έχει αποδείξει έμπρακτα. Από την ημέρα δημιουργίας του μέχρι σήμερα έχει αναδείξει 30 καλλιτέχνες, οι οποίοι έχουν συμμετάσχει σε διάφορες διοργανώσεις, ενώ το 2001 φιλοξένησε τον διαγωνισμό για την ανάδειξη του συγκροτήματος που θα άνοιγε

ως support act τη μεγάλη συναυλία των Bon Jovi. Το 2012 το πείραμα επαναλήφθηκε για το support group των Red Hot Chili Peppers. Φυσικά, και το ίδιο το portal έχει στο ενεργητικό του τέσσερα πολύ επιτυχημένα Jumping Fish Festivals με headliners διάσημα ονόματα από τη διεθνή μουσική σκηνή, όπως οι The Heavy, η Macy Gray και οι Fun Lovin’ Criminals. Αυτή τη φορά την έκπληξη δεν θα κάνει κάποιο μεγάλο όνομα του εξωτερικού, αλλά αγαπημένοι Ελληνες ερμηνευτές και τραγουδοποιοί οι οποίοι ενέπνευσαν τους συγκεκριμένους νέους καλλιτέχνες. Ετσι, το line-up διαμορφώνεται ως εξής: Rous & George Gaudy feat. Πάνος Μουζουράκης, His Majesty The King of Spain feat. Φοίβος Δεληβοριάς, οι Minor Project feat. Guest-Εκπληξη και Los Mujeros feat. Νικήτας Κλιντ. Ολοι μαζί θα ανταλλάξουν στίχους και μουσική, δημιουργώντας ένα μοναδικό θέαμα με προσωπική σφραγίδα και συλλογική απήχηση. Μην το χάσετε!

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

28.06-04.07.2013

Διασκέδαση επί δύο Ο Μύρωνας Στρατής και ο Ησαΐας Ματιάμπα, ο καθένας με τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα αλλά και οι δύο μαζί, ανακαλύπτουν τις κοινές μουσικές τους αγάπες και ετοιμάζουν ένα κεφάτο, εξαντλητικό, νεανικό πρόγραμμα για όλες τις ηλικίες σήμερα, Παρασκευή 28 Ιουνίου (και κάθε Παρασκευή έως τις 19 Ιουλίου), στο Veghera Club (40ό Xλμ. Αθηνών-Σουνίου). Σε μια διαδρομή που ξεκινά από δυνατές rock κιθάρες, πλησιάζει τη soul, φλερτάρει με το funk και λοξοκοιτάζει την disco, οι δύο νεαροί τραγουδοποιοί παρουσιάζουν τα δυνατά προσωπικά τους τραγούδια και ξαφνιάζουν με αναπάντεχες διασκευές!

Το θέατρο ήταν γεμάτο

Καναδική jazz Η διάσημη Καναδή τραγουδίστρια, πιανίστρια, στιχουργός, συνθέτρια και παραγωγός Νταϊάνα Κρολ κατέκτησε ταχύτατα παγκόσμια αναγνώριση και καταξίωση και αναγορεύτηκε σε λαμπερό αστέρι της jazz σκηνής. Με το απίστευτα ανοιχτό καλλιτεχνικό της πνεύμα και το τεράστιο target group των θαυμαστών της, διευρύνει τους ορίζοντες και πολλαπλασιάζει το κοινό του συγκεκριμένου μουσικού είδους. Τη Δευτέρα 1 Ιουλίου θα βρίσκεται στην Αθήνα στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου), όπου θα απολαύσουμε ένα γοητευτικό οδοιπορικό στον κόσμο της αιώνιας μελωδίας και των παντοτινών αισθήσεων.

Καλοκαιρινές ιστορίες Ο χειμώνας του Παύλου Παυλίδη και των Β-Movies περιλάμβανε επιτυχημένες συναυλίες σε όλη τη χώρα και ηχογραφήσεις για τον καινούργιο τους δίσκο με τίτλο «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί», ο οποίος κυκλοφόρησε πρόσφατα. Δεν θα μπορούσαν να λείψουν, λοιπόν, και από τα καλοκαιρινά συναυλικά δρώμενα. Ετσι, την Τετάρτη 3 Ιουλίου θα μας παρουσιάσουν στο Αμαλιείο Θέατρο (Λ. Κηφισίας 219, Μαρούσι) το καινούργιο τους υλικό, αλλά και μια αναδρομή σε όλη τη μουσική πορεία του Παύλου Παυλίδη, τόσο από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών όσο και από τη μεταγενέστερη δισκογραφική του διαδρομή.

Ηλεκτρονικό ζεν Οι Zen Garden δημιουργήθηκαν το 2007. Εχουν κυκλοφορήσει τα άλμπουμ “Simple Thought”, “Discover” EP και “Talking Trees”, όπως επίσης και μεμονωμένα τραγούδια σε διεθνείς συλλογές. Η μουσική τους συνδέει τον ηλεκτρονικό με τον φυσικό ήχο, παντρεύοντας την electronic ambient με την tribal dance. Στις ζωντανές τους εμφανίσεις συνδυάζουν διαφορετικές τέχνες σε οπτικοακουστικές performances με κινηματογραφική αφήγηση. Μαζί με τα κρουστά του Μανώλη Καμπούρη, του Γιώργου Κουκούλη και το μπάσο του Μιχάλη Μάζη και πλαισιωμένοι από ζωντανά visual arts περιβάλλοντα του S. Βell, επιστρέφουν στη σκηνή του Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) την Τετάρτη 3 Ιουλίου για να ερμηνεύσουν γνωστό υλικό και τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο τους.

Για εμάς που πηγαίνουμε όλα αυτά τα χρόνια στις συναυλίες του, ένα γεμάτο Θέατρο Πέτρας δεν αποτελεί έκπληξη. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ανέβασε πάνω από 10.000 φίλους του στην Πετρούπολη (χωρίς να υπολογίζονται οι «ορειβάτες» που είχαν κατακλύσει τα βράχια). Ολα αυτά με αφορμή τα 40 κεράκια που σβήνει φέτος στη δισκογραφία. Ή τα 63 που σβήνει στη γενέθλια τούρτα. Μια μεγάλη τούρτα με τη φωτογραφία του από κάποια συναυλία. Σαν αυτή που του έφερε η κόρη του Νικολέτα στη σκηνή και μοιράστηκε (αφού δοκίμασε πρώτα) με τους πιστούς του φίλους στις πρώτες σειρές. Αυτοί είναι για μένα και το πιο εντυπωσιακό κομμάτι σε κάθε συναυλία. Τα παιδιά που πάνε δύο ώρες νωρίτερα εφοδιασμένα με τα καπνογόνα τους, τις μπλούζες τους, την αγάπη τους. Αυτά τα παιδιά που ανανεώνονται και κάθε φορά είναι μια παρέα 16άρηδων στη θέση της προηγούμενης παρέας που έγινε πια 20 και πέρασε λίγο πιο πίσω. Ή έγινε 30 (σαν εμάς) και κάθησε στις κερκίδες. Με την ίδια όμως αγάπη, με την ίδια αδυναμία σε ένα πρόσωπο που σημάδεψε την εφηβεία των περισσότερων της γενιάς μου, συνεχίζουμε να τον απολαμβάνουμε να μοιάζει κάθε φορά και νεότερος. Αυτό, άλλωστε, έδειξαν και τα βίντεο από παλιές του εμφανίσεις, από αστείες στιγμές περιοδείας, από σκετς του παρελθόντος. Την προηγούμενη Πέμπτη έμεινε στη σκηνή σχεδόν τέσσερις ώρες. Με άψογες ερμηνείες, ανεξάντλητη διάθεση και μια φωνή που μένει αναλλοίωτη στον χρόνο. Μια φωνή που βγαίνει από την ψυχή του, μια φωνή που δεν κουράζεται να κραυγάζει στο «Δεν υπάρχω», να μαλακώνει στο «Πάρε με», να αγριεύει στα «Εφηβα γεράκια». Σε αυτά τα γενέθλια, όμως, δεν ήταν μόνος. Παρέα του, στο videowall πίσω από τη σκηνή, ήταν όλοι οι αγαπημένοι του συνθέτες, οι περισσότεροι από τους σταθμούς της καριέρας τους. Ο Νικόλας Ασιμος, ο Μάνος Λοΐζος, ο Σταμάτης Μεσημέρης, ο Θάνος Μικρούτσικος και πολλοί άλλοι. Και πάνω στη σκηνή οι παντοτινοί συνοδοιπόροι του Ανδρέας Αποστόλου (πλήκτρα), Βαγγέλης Πατεράκης (μπάσο), Στέφανος Δημητρίου (ντραμς) και οι νεότεροι Γιάννης Αυγέρης (κιθάρες), Μαίρη Μπρόζη (βιολί) και Φρόσω Στυλιανού (φωνητικά). Και για να συμπληρωθεί η παρέα δεν θα μπορούσε να λείψει ο Χριστόφορος Κροκίδης, που ανέβηκε μαζί τους στη σκηνή έπειτα από αρκετά χρόνια. Αντε και στα 50!

Ν.Μ.

Σινεμά

Ο Μπραντ Πιτ σώζει τον κόσμο! Δεν είναι η πρώτη φορά που γυρίζεται ταινία με ζόμπι. Εμβληματικές στο είδος τους παραμένουν κάποιες ταινίες του Ρομέρο, όπως και το «28 Μέρες Μετά» του Ντάνι Μπόιλ. Είναι όμως η πρώτη φορά που το Χόλιγουντ αποφασίζει να ποντάρει σχεδόν 400 εκατ. δολάρια για ένα blockbuster, που φέρνει αντιμέτωπα τα ζόμπι ανά τον κόσμο με τον αειθαλή hot star της παγκόσμιας βιομηχανίας του σινεμά, τον Μπραντ Πιτ.

Ο Μπραντ Πιτ υποδύεται τον Τζέρι Λέιν, έναν υπάλληλο των Ηνωμένων Εθνών με προϋπηρεσία σε διακεκαυμένες ζώνες, όπως η Ρουάντα και η Βοσνία, που απολαμβάνει πια μια ήρεμη ζωή δίπλα στην οικογένειά του. Το ξέσπασμα όμως της τρομακτικής αυτής πανδημίας θα τον αναγκάσει να επιστρέψει στη δράση και σε έναν αγώνα δρόμου για τον εντοπισμό του Ασθενή Μηδέν, που θα βάλει τέλος στον όλεθρο και θα θέσει τις βάσεις για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Το «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ» κάνει επιτέλους πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες ύστερα από διάφορα τρέιλερ και κλιπ που κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα και αποκαλύπτουν το μέγεθος της παραγωγής. Ο σκηνοθέτης Μαρκ Φόστερ μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο μετααποκαλυπτικό best seller τρόμου του Μαξ Μπρουκς, που θέλει μια πανδημία να ξεσπάει μετατρέποντας σε ζόμπι τους ανθρώπους και απειλώντας με αφανισμό το ανθρώπινο είδος.

Αν και το στόρι ακούγεται εντυπωσιακά κλισέ στα πρότυπα του “one man saves the world”, είναι τέτοιο το μέγεθος της παραγωγής σε συνδυασμό με τα εντυπωσιακά οπτικά εφέ και την υποβλητική σκηνοθεσία του Φόστερ, που το σασπένς διατηρείται αμείωτο και η ταινία πετυχαίνει σχεδόν στο ακέραιο τον στόχο της. Ποιος είναι αυτός; Τον έχει ήδη αποκαλύψει ο ίδιος ο Μπραντ Πιτ: «Η ιδανική καλοκαιρινή ψυχαγωγία. Μια ταινία που την έκανα για να την απολαύσουν οι γιοι μου!»

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

28.06-04.07.2013

Με άρωμα vintage Αν κάτι αγαπάμε φανατικά στο κινηματογραφικό καλοκαίρι είναι οι επανεκδόσεις αγαπημένων ταινιών στα θερινά σινεμά. Αυτή την εβδομάδα, η Οντρεϊ Χέμπορν και ο Αλμπερτ Φίνεϊ επιστρέφουν στην οθόνη μας σε μία, υποψήφια για Οσκαρ, παθιασμένη, ρομαντική δραμεντί του 1967. «Δύο για το δρόμο»... με ένα ζευγάρι σε κρίση να θυμάται κάποιες από τις στιγμές του περιπετειώδους κοινού τους βίου. Από τη γνωριμία τους και το γαμήλιο ταξίδι μέχρι τους τσακωμούς και τις απιστίες τους. «Τι άνθρωποι είναι αυτοί που μπορούν να τρώνε μαζί σε ένα τραπέζι χωρίς να ανταλλάσσουν κουβέντα;» ρωτάει τη γυναίκα ένας από τους ήρωες. «Παντρεμένοι», του απαντάει εκείνη αφοπλιστικά.

Σασπένς και Χίτσκοκ Δέκα από τις σημαντικότερες ταινίες της φιλμογραφίας του μετρ του σασπένς Αλφρεντ Χίτσκοκ μάς δίνουν ραντεβού από τις 4 έως τις 17 Ιουλίου στον κινηματογράφο Αστυ (Κοραή 4, Κέντρο). Το κλασικό πια Ταινιόραμα του θρυλικού κινηματογράφου της Αθήνας συνεχίζεται με ένα εκτενές αφιέρωμα στον άνθρωπο, που σφράγισε ανεξίτηλα το είδος του θρίλερ στο παγκόσμιο σινεμά. Δύο ταινίες, τρεις προβολές κάθε μέρα, με ενιαίο εισιτήριο μόλις 6 ευρώ. Ανάμεσα στις ταινίες που θα προβληθούν είναι τα: «Ρεβέκκα», “Notorious”, «Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως», «Σιωπηλός Μάρτυρας» και «Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων».

Ελληνικό «παρών» Το νέο ελληνικό σινεμά απολαμβάνει πλέον σταθερή παρουσία στα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ της Ευρώπης. Τελευταία απόδειξη το φετινό Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, που θα διεξαχθεί από σήμερα, 28 Ιουνίου μέχρι τις 12 Ιουλίου, και περιλαμβάνει στο πρόγραμμά του τέσσερις ελληνικές ταινίες και τρία ελληνικά work in progress. Εναν χρόνο μετά τη διάκριση της ταινίας «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» του Εκτορα Λυγίζου, το Φεστιβάλ εντάσσει στο διαγωνιστικό του πρόγραμμα τη νέα ταινία της Πέννυς Παναγιωτοπούλου “September” με την Κόρα Καρβούνη και τη Μαρία Σκουλά. «Μία ταινία σαν τον Σεπτέμβριο, μελαγχολική, αλλά και γεμάτη από την ελπίδα μίας νέας αρχής», σύμφωνα με τη δημιουργό της.

Αφιέρωμα Μπορεί οι περισσότεροι να νομίζουν ότι το ισπανικό σινεμά εξαντλείται στο όνομα του Πέδρο Αλμοδόβαρ, αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική. Ιδανική ευκαιρία για να το διαπιστώσετε και μόνοι σας, το αφιέρωμα της Ταινιοθήκης στην ισπανική κωμωδία. Από τις 4 μέχρι τις 10 Ιουλίου η πανέμορφη ταράτσα του θερινού κινηματογράφου Λαΐς (Ιερά Οδός 48 & Μεγ. Αλεξάνδρου, Γκάζι) φιλοξενεί μια σειρά από λιγότερο γνωστές ισπανικές κωμωδίες γεμάτες καυστικό χιούμορ. Ενδεικτικά αναφέρουμε το υποψήφιο για Ξενόγλωσσο Οσκαρ το 1979 «Η μαμά κλείνει τα εκατό» του Κάρλος Σάουρα και το «Τορεμολίνος 73» του Πάμπλο Μπέργκερ, σκηνοθέτη του βραβευμένου με δέκα Γκόγια “Blancanieves”.

Νύχτες μικρού μήκους Το 19ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» έρχεται από τις 18 μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου και αναζητά τις ελληνικές μικρού μήκους ταινίες που θα παρουσιαστούν στο φετινό Διαγωνιστικό του Τμήμα. Οσοι σκηνοθέτες έχουν ολοκληρώσει τις μικρού μήκους δημιουργίες τους μέσα στους τελευταίους 12 μήνες μπορούν να στείλουν τις ταινίες τους συμπληρώνοντας τη σχετική αίτηση στο site του Φεστιβάλ. Η προθεσμία υποβολής έχει αρχικά ανακοινωθεί για τις 30 Ιουνίου, αλλά, όπως όλα δείχνουν, θα πάρει παράταση. Τα βραβεία του φετινού διαγωνιστικού τμήματος περιλαμβάνουν το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας (που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 2.000 ευρώ), τα Βραβεία Β΄ και Γ΄ Καλύτερης Ταινίας, το Βραβείο Σκηνοθεσίας και το Βραβείο Σεναρίου.

Σε μη διαγωνιστικά τμήματα του Φεστιβάλ θα προβληθούν η «Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου, που πέρυσι είχε διακριθεί στο Work in Progress, η «Χαρά» του Ηλία Γιαννακάκη και το “Capsule” της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη. Τέλος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το φετινό Work in Progress με τρεις ελληνικές ταινίες, που έγιναν δεκτές ανάμεσα στις 19 συνολικά από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, να αναζητούν πόρους για την ολοκλήρωσή τους. Πρόκειται για τον «Αγιο Νικόλαο» του Λουκιανού Μοσχονά, ελληνογαλλικής καταγωγής, γυρισμένο στη γνωστή, υποβαθμισμένη συνοικία της Αθήνας, τη «Νορβηγία» του Γιάννη Βεσλεμέ με ήρωα τον ιδιόρρυθμο Ζανό, που καταφθάνει για πρώτη φορά στην Αθήνα, και το “Modris” του Γιούρις Κιουρσέτις, μια συμπαραγωγή της Ελλάδας, της Λετονίας και της Γερμανίας από έναν δημιουργό που έκανε αίσθηση στη Μεγάλη Βρετανία με την πρώτη του, σπουδαστική ταινία “Will Have It Tomorrow”.

Βιβλίο

Μακριά και πέρα από το χαρτί Ενας 60άρης μετανάστης, χρόνια στη Γαλλία, θα περάσει μια περιπέτεια υγείας. Η παροδική αυτή «αναπηρία» θα του θυμίσει πώς είναι να ανήκεις στις ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες, πώς είναι να μην έχεις στον ήλιο μοίρα. Οι ώρες που θα περάσει στον ατμοσφαιρικό κήπο του Λουξεμβούργου θα τον φέρουν κοντά -στην κυριολεξία- με τους λογοτεχνικούς ήρωες της εφηβείας του. Εκείνοι έχουν διανύσει τη διαδρομή πέρα από το χαρτί, έχουν εποικήσει την πραγματική ζωή και η γραφή του Βασίλη Αλεξάκη -alter ego του οποίου αποτελεί ο αφηγητής- θα τους φέρει πάλι πίσω σε αυτό. Αφού ενδιαμέσως έχει καταλύσει τα σύνορα του μύθου με την πραγματικότητα. Το νέο του μυθιστόρημα, αντίθετα με ό,τι συνήθιζε στα τελευταία του έργα, ο συγγραφέας το έγραψε πρώτα στα γαλλικά και όχι στα ελληνικά. Ο βραβευμένος, πριν από έξι χρόνια με το Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας Αλεξάκης, υπήρξε πέρυσι υποψήφιος με τον «Μικρό Ελληνα» (εκδ. Εξάντας) για το άλλο σημαίνον γαλλικό βραβείο, το Γκονκούρ. Αρωγοί του σε αυτή την προσπάθεια υπήρξαν οι λογοτεχνικοί ήρωες που δανείστηκε και οι νέοι αστικοί μύθοι που έπλεξε μέσα από εκείνους. Ο Γιώρ-

γος Θαλάσσης, ο κομιξικός Μικρός Ηρως, επανέρχεται στο προσκήνιο γερασμένος και ταλαιπωρημένος να προσπαθεί να ενωθεί με τους Αγανακτισμένους μέσα από ένα παράθυρο στο Σύνταγμα. Ο φίλος του ο Σπίθας, εργολάβος μικροεγκληματίας πια. Ο Ροβινσώνας Κρούσος, άστεγος μες στους χιλιάδες άστεγους του Παρισιού, οδηγεί τον αφηγητή στο καφενείο των ανθρώπων δίχως ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Στο μοναδικό μέρος της γης όπου υπάρχουν δίχως να τους τσαλαπατάει το χάος της απόλυτης εγκατάλειψης. Ο Αλεξάκης είναι από εκείνους τους Ελληνες καλλιτέχνες που καταξιώθηκαν στο εξωτερικό - όπως και ο «συντοπίτης» του Κώστας Γαβράς. Αναρωτιέμαι όμως εάν ως ελληνικό κοινό χαιρόμαστε με τις επιτυχίες αυτών των ανθρώπων. Μήπως, τελικά, αντιμετωπίζουμε τις δημιουργίες τους ως κάτι ξενόφερτο; Φοβάμαι πως ναι. Μια πάγια τάση του ελλαδικού χώρου ήδη από τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν είμαστε πολύ δεκτικοί με κανενός είδους μετανάστες, ακόμα και με εκείνους που έχουν μεταναστεύσει μακριά από εδώ και όμως συνεχίζουν να πονάνε πραγματικά τον τόπο τους.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Ο Σουηδός Πουαρό

Πάρε ανάσα

Και θα ρωτήσετε: Αλλο ένα σκανδιναβικό αστυνομικό, αυτό τι διαφορά έχει; Ο Χόκαν Νέσερ φέρνει δύο καινούργια στοιχεία: τον εκκεντρικό -σε στιλ Ηρακλή Πουαρό- ήρωά του και αυτό της φανταστικής πόλης. Η Μάαρνταμ αποτελεί τον συνήθη χώρο «δράσης» του και ένα συμπίλημα πολλών διαφορετικών βορειοευρωπαϊκών αρωμάτων - όχι μόνο σκανδιναβικών. Ο επιθεωρητής Βαν Βέτερεν, αργότερα στην πορεία του ιδιοκτήτης παλαιοβιβλιοπωλείου, βρίσκεται σε διακοπές στο μυθιστόρημα «Το σημείο του Μπόρκμαν» (εκδ. Μεταίχμιο). Τρεις φόνοι αναστατώνουν τον τόπο όπου παραθερίζει. Βαριέται και έτσι θα βοηθήσει για να φτάσει στον τίτλο του βιβλίου. Στο σημείο, δηλαδή, όπου τα στοιχεία πρέπει να συσχετιστούν για να λυθεί ένα έγκλημα.

Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων αποτελούν μια προσπάθεια αυτοδιαχείρισης μακριά από τον συνηθισμένο εκδοτικό κανόνα. Επί παραδείγματι: κυκλοφόρησαν το μυθιστόρημα «Ελληνική ασφυξία» του Ηλία Νίσαρη ολόκληρο και τζάμπα σε pdf, πέρα από τυπωμένο. Το κείμενο, γεμάτο ροκ αναφορές, παρακολουθεί τρία αδέλφια τον πρώτο χρόνο της κρίσης, μέσα στον ορυμαγδό κατάθλιψης, φόβου και ασφυξίας που μας έδερνε και μας δέρνει. Χωρίς να εξετάζει μόνο τον οικονομικό παράγοντα, αλλά και τον άλλον, τον σημαντικότερο, αυτόν της πραγματικής κρίσης. Εκείνης της αόρατης δύναμης που μεταλλάσσει τους ανθρώπους, σιγά σιγά, σε τέρατα του εαυτού τους. Δίνοντάς μας, όμως, μια αναπάντεχη και αισιόδοξη ευκαιρία επανεκκίνησης.

Πίσω στα βασικά

Ιερή αγάπη

Ο Τσβετάν Τοντορόφ, ένας πραγματικός στοχαστής των ανθρώπινων εκφάνσεων, βάλλει ενάντια στην απόλυτη κυριαρχία της θεωρητικοποίησης της λογοτεχνίας τόσο σε πανεπιστημιακό όσο και σε σχολικό επίπεδο. Στο κείμενό του «Η λογοτεχνία σε κίνδυνο» (εκδ. Πόλις) αγωνιά για το ότι τα αναγνώσματα αντιμετωπίζονται ως αυτόφωτα αντικείμενα που δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχουν σχέση με την πραγματικότητα και τελικά με τη ζωή την ίδια. Δεν απορρίπτει τη θεωρία -πώς θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο άλλωστε;-, απλά τη θεωρεί εργαλείο και όχι αυτοσκοπό. Υπενθυμίζοντας πως το μέσο, ακόμα και όταν αγιάζεται, δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση να γίνεται σκοπός.

Η Αρουντάτι Ρόι είναι, πέρα από καταξιωμένη συγγραφέας, μια πραγματική ακτιβίστρια. Δεν χρησιμοποίησε όμως τον ακτιβισμό της για να πουλήσει. Αντίθετα, κατάφερε με το πρώτο της βιβλίο «Ο Θεός των μικρών πραγμάτων» (εκδ. Ψυχογιός) να κερδίσει το Βραβείο Booker το 1997, ενώ δεν σταμάτησε από τότε μέχρι σήμερα να πολεμάει για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το εν λόγω μυθιστόρημα βρίθει αναφορών στην πρόσφατη πολιτική και πολιτιστική ιστορία της -άγνωστης σε εμάς- Ινδίας. Αναδεικνύοντας μια ζεστή σαν το αίμα αλήθεια: πως η αγάπη είναι ιερή και δεν μπορεί κανένας κοινωνικός ρατσισμός να την απαγορεύσει, ακόμα και όταν αυτή φαντάζει σχεδόν ανίερη.

28.06-04.07.2013

Εργαστήρια λογοτεχνίας Η δημιουργική γραφή είναι εν πολλοίς μια παρεξηγημένη έννοια - από όλους μας σχεδόν. Αυτό το καλοκαίρι παρατηρείται μια άνθιση σχετικών εργαστηρίων, βλέπε το Αthens International Creative Writing Summer School, που βρίσκεται σε εξέλιξη (υπό την αιγίδα του Βρετανικού Συμβουλίου) ή το σεμινάριο «Αποχαιρετισμοί», που διοργανώθηκε πρόσφατα στο Bios στο πλαίσιο του MYBE project. Η κουβέντα με την εισηγήτριά του Δανάη Δάσκα βοήθησε στο να αποσαφηνιστούν πολλοί μύθοι αναφορικά με το creative writing. Η δημιουργική γραφή είναι ένας όρος, όχι απόλυτα επιτυχημένος, για να περιγραφούν τα μαθήματα συγγραφής λογοτεχνίας που ξεκίνησαν, δειλά δειλά, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο σε όλο τον Δυτικό Κόσμο. Μια διαδικασία αμφίδρομη ανάμεσα στον «οδηγό» και στους συμμετέχοντες, όπως υποστηρίζει η Δανάη. Γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με δάσκαλο, αλλά με ένα άτομο που οδηγεί τους μαθητές από τις λέξεις και τις ιδέες τους στους πιθανούς κόσμους που αυτοί μπορούν να δημιουργήσουν. Αντίστοιχα, ο τρόπος που μαθαίνει κανείς να αξιολογεί τόσο τον εαυτό του όσο και τους άλλους αποτελεί κομμάτι ομαδικής διεργασίας - όχι μια παραδοσιακή σχέση όπου ένας ειδικός δίνει αυστηρές οδηγίες που οι μαθητευόμενοι πρέπει να ακολουθήσουν κατά γράμμα. Αυτό που τελικά προσφέρει είναι, τηρουμένων των αναλογιών, ό,τι και οποιαδήποτε άλλη σπουδή τέχνης - μαζί και μια ευκαιρία βελτίωσης του γραπτού λόγου ακόμα και στην καθημερινότητά μας. Η επιφυλακτικότητα με την οποία την αντιμετωπίζουμε οφείλεται στο ότι τη βλέπουμε αποκομμένη από το παρελθόν της. Αλλωστε, επιμέλεια και αξιολόγηση κειμένων -μεταξύ των συγγραφέων- υπήρχε πάντοτε και σε μεγάλο βαθμό, αν και στους διαστημικούς καιρούς όπου ζούμε έχει ατονήσει, καθιστώντας τα μαθήματα δημιουργικής γραφής μια πολύτιμη ευκαιρία δημιουργίας σχέσεων αλληλεπίδρασης ανάμεσα στους γράφοντες. Αυτό κράτησα, πάνω από όλα, από την κουβέντα μας. Και όχι το κατά πόσο το creative writing μπορεί να «βγάλει» ή όχι συγγραφείς, πράγμα δευτερεύον τελικά. Το βασικό συμπέρασμα είναι πως σεμινάρια τέτοιου τύπου είναι ικανά να δημιουργήσουν συνοδοιπόρους στην προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας αφήγησης - που τόσο πολύ έχει ανάγκη η λογοτεχνία μετά και την αποκαθήλωση του μεταμοντερνισμού.

Θέατρο

Σε ουδέτερο χρόνο Εχουμε συνηθίσει τη Μαρία Πρωτόπαππα πάνω στη σκηνή και όχι πίσω από αυτήν. Μπροστά στα φώτα, να εκτίθεται, να δίνει πάντα τον καλύτερό της εαυτό, να κοπιάζει για τον κάθε ρόλο. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Η Μαρία πειραματίζεται και αποφασίζει να σκηνοθετήσει. Στις 5 και 6 Ιουλίου, λοιπόν, στο Κτίριο Η της Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών η Μαρία θα υπογράψει την πρώτη της σκηνοθεσία και η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» υπό το δικό της πρίσμα θα λάβει σάρκα και οστά. Μαζί της σε αυτό το πείραμα ο Μανώλης Μαυροματάκης (Αγαμέμνων), ο Θανάσης Δήμου (Μενέλαος), η Αγορίτσα Οικονόμου (Κλυταιμνήστρα), η Χριστίνα Μαξούρη (Ιφιγένεια), ο Γιάννος Περλέγκας (Αχιλλέας) και ο Νεκτάριος Λουκιανός (Αγγελιοφόρος).

Οι χαρακτήρες του έργου, αποκομμένοι από την ιστορική στιγμή, σε ουδέτερο χρόνο ξαναζούν τον μύθο που όλοι έχουμε ακούσει, που έχουμε δει και έχουμε διαβάσει, με σκοπό να βρουν τρόπο να συνεννοηθούν για να αλλάξουν την τραγωδία σε πένθος χαροποιόν. Ενας βασιλιάς κλόουν, με σοβαρές φιλοδοξίες, μια βασίλισσα χωρίς βασίλειο, μια πριγκίπισσα σε πλήρη άγνοια, ένας ντροπιασμένος king-maker σκουληκαντέρα, ένας υπερήρωας καλό παιδί, ένας αθώος ψευτράκος μαντατοφόρος και δυο μυστήριες τύπισσες που σκοτώνουν την ώρα τους βγάζοντας συμπεράσματα. Ολοι αυτοί φυτρώνουν σε έναν τόπο παραθαλάσσιο, άλλοτε ανθηρό, γεμάτο ζωή, τώρα εγκαταλελειμμένο. Σε έναν τόπο ναυαγίου, το θρίλερ της πραγματικότητάς μας, όπου χωράει η γελοιότητα αλλά και το χιούμορ.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

28.06-04.07.2013

Το παρελθόν στο παρόν Παράλογος ρινόκερος Στην παράσταση «Αίφνης», χορός, μουσική και εικαστικές δημιουργίες συνυπάρχουν και συνομιλούν με την έννοια του ξαφνικού γεγονότος που εισβάλλει στο παρόν και μεταβάλλει την ομαλή εξέλιξη του μέλλοντος. Το έργο ανεβαίνει από την ομάδα Die Wolke Art Group, που ιδρύθηκε στο Εσεν της Γερμανίας από τη Δροσιά Τριαντάκη και παρουσιάζεται αυτό το Σαββατοκύριακο, 29 και 30 Ιουνίου, στον Χώρο Τέχνης 14η Μέρα (Καλλιρρόης 10, Αθήνα). Ευχάριστες παρελθοντικές στιγμές αποτυπωμένες στο φωτογραφικό φιλμ, στιγμές καταγεγραμμένες στο σώμα της προσωπικής μνήμης, επανέρχονται στο παρόν διαγράφοντας την κυκλική πορεία του χρόνου ύπαρξής τους: μια αγέραστη ανάμνηση (επανα)βιωμένη στο παρόν σε έναν προσωπικό χρόνο - σε μια προσωπική στιγμή.

Ο Εμανουέλ Ντεμαρσί-Μoτά επανέρχεται σε ένα εμβληματικό έργο του θεάτρου του παραλόγου, τον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο, στις 30 Ιουνίου και την 1 Ιουλίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Ν. Κόσμος). Αν ο Ιονέσκο γράφει τον «Ρινόκερο» καταγγέλλοντας κάθε ολοκληρωτισμό της εποχής του, ο Ντεμαρσί-Μοτά το διαβάζει σήμερα ως μια παραβολή της επιβεβλημένης ομοιομορφίας, της τυραννίας δίχως τύραννο - μια εθελούσια δουλεία που επιβάλλεται από τον διπλανό μας, ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι ρινόκεροι που εφορμούν στη δική του σκηνική φαντασμαγορία στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών είναι παιδιά της τυραννίας της μόδας, της κοινωνίας της κατανάλωσης, της αλλοτρίωσης του καπιταλισμού.

Εξω από τα τείχη Με την παράσταση «Ειρήνη» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ξεκινάει το 56 Φεστιβάλ Φιλίππων και Θάσου στις 5 και 6 Ιουλίου. Με μοναδική ιδιαιτερότητα την αλλαγή του χώρου παραστάσεων στη Θάσο, λόγω εργασιών, οι δύο θεατρικές παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν στο προαύλιο του 1ου Δημοτικού Σχολείου και φέτος το φεστιβάλ θα δώσει το δικό του ξεχωριστό στίγμα. Μετά το ΚΘΒΕ, τη σκυτάλη παίρνει ένα πλούσιο πρόγραμμα με παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, παραγωγές Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων και του ελεύθερου θεάτρου. Το πρόγραμμα συμπληρώνουν δύο μουσικά αφιερώματα στον Μίκη Θεοδωράκη και τον Απόστολο Καλδάρα, ενώ το φεστιβάλ κλείνει με δύο παραστάσεις της Εθνικής Οπερας της Σόφιας.

Επτανήσιος λόγος

Το τέλος που δεν ήρθε

Ο Δήμος Αβδελιώδης, στην πρώτη του συμμετοχή στο Φεστιβάλ Αθηνών, καταπιάνεται με ένα από τα πιο αινιγματικά κείμενα του Σολωμού «Η γυναίκα της Ζάκυθος». Ο ποιητής ενδύεται το προσωπείο του ιερομόναχου και κοιτάζει στα μάτια το Κακό χωρίς να το φοβάται. Το Κακό εδώ δεν είναι ο απέναντι, είναι ανάμεσά μας, μέσα μας. Η παράσταση σφραγίζεται με την ερμηνεία της Ολιας Λαζαρίδου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ την πλαισιώνουν η Δήμητρα Κωτίδου και η Δανάη Ρούσσου. Σήμερα, Παρασκευή 28 Ιουνίου, στην Πειραιώς 260.

Υστερα από έναν χρόνο, η παράσταση «Υπέροχο μετά, un circo esoterico», που ξεκίνησε ως work-inprogress πέρυσι στο Bios (Πειραιώς 84, Κεραμεικός), αφού έκανε τον γύρο του κόσμου, επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε, για να παρουσιαστεί για τρεις παραστάσεις, από σήμερα, Παρασκευή 28 Ιουνίου, έως την Κυριακή 30 Ιουνίου. Με αφορμή το τέλος του κόσμου που περιμέναμε πέρυσι αλλά δεν ήρθε, μια ομάδα ηθοποιών από τρεις διαφορετικές χώρες μαζεύει τα κομμάτια του κόσμου που αξίζει να σωθούν και μας καλεί να ζήσουμε μαζί το υπέροχο μετά. Η πρώτη ελληνική θεατρική συμπαραγωγή με τη Λιθουανία και το Μεξικό είναι σκηνοθετημένη από τον Cezaris Grauzinis.

Στο φετινό φεστιβάλ ξεχωρίζει το αφιέρωμα στον Κ.Π. Καβάφη με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Αλεξανδρινού ποιητή, στο οποίο θα γίνουν παραστάσεις θεάτρου, χορού, αναλόγια, αναγνώσεις ποιημάτων, προβολές ταινιών, έκθεση εικαστικών, καθώς και η συγγραφή ενός καινούργιου θεατρικού έργου, που αφορά τη ζωή του Κ.Π. Καβάφη και θα παρουσιαστεί σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Επαναπροσδιορί ζοντας τη φύση H καλλιτέχνις Αννίτα Αργυροηλιοπούλου επιμελείται την έκθεση “Reframing nature”, η οποία παρουσιάζεται στην αίθουσα τέχνης Εκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Αθήνα) μέχρι τις 26 Ιουλίου. Μια έκθεση με θέμα τη φύση και το πώς επαναπροσδιορίζεται μέσα από τη δουλειά των τεσσάρων συμμετεχόντων καλλιτεχνών, δηλαδή της Αννίτας Αργυροηλιοπούλου, του Ανδρέα Βούσουρα, της Μαριάμ Τσακιριάν και του Γιώργου Τσεριώνη. Η επιμελήτρια και καλλιτέχνις δημιουργεί συνθέσεις από φιγούρες και σκιές που δίνουν τρισδιάστατη αίσθηση χώρου μέσα από τον συνδυασμό σχεδίου και πλεξιγκλάς. «Οι φιγούρες συμπλέκονται με φυτόμορφα σχέδια, αναφορά στη φύση. Οι σκιές κρύβουν μυστικά κλειδιά για την ύπαρξη και τον χρόνο, καμουφλάρουν την αγωνία της μνήμης και της αμνησίας. Το φως πασχίζει να επικρατήσει στον ζωγραφικό χώρο. Η ισορροπία είναι το ζητούμενο», επισημαίνει η ίδια. Ο Ανδρέας Βούσουρας παρουσιάζει τη δουλειά του με τίτλο “Nature Μort”, μια σειρά από μικρά αντικείμενα, «θησαυρούς με έντονο το στοιχείο της μνήμης, του χρόνου και της φθοράς», προσθέτει η επιμελήτρια. «Χρησιμοποιεί

μεικτές τεχνικές, συνήθως κατασκευές, γραφές, διαφάνειες, και τελικά κλείνει τη σύνθεση σε κουτιά ή κολάζ. Με αίσθηση πικρού χιούμορ σχολιάζει προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, αναφερόμενος διαρκώς στον χρόνο». Η ενότητα του Γιώργου Τσεριώνη με τίτλο “SOMEWHERE” υποδηλώνει την ανησυχία του καλλιτέχνη για τη σημερινή πραγματικότητα. Οπως εξηγεί η Αργυροηλιοπούλου, «μέσα από αλλεπάλληλες χαράξεις και την τεχνική του χειροποίητου κολάζ, οργανώνει καλειδοσκοπικές συνθέσεις. Πρόκειται για έναν κόσμο αποδομημένο και ανασυγκολλημένο, όπου εικόνες από ανθρώπινες λεπτομέρειες, όντα και άνθη, ίπτανται στο κενό, σαν στοιχεία ανήσυχης συνύπαρξης». Τέλος, η Μαριάμ Τσακιριάν έχει δημιουργήσει μια σειρά από έργα εμπνευσμένα από το φυσικό τοπίο και το φως της μεσσηνιακής Μάνης όπου ζει μόνιμα τα τελευταία χρόνια. «Η υφή τους διασταυρώθηκε με την παραδοσιακή τεχνική του λαδιού σε τελάρο με σιγουριά και καθαρότητα. Μέσα από το χρώμα, ελευθερώνει το φως. Επιδιώκει ροή και κίνηση στη σύνθεση συνδυάζοντας τη μνήμη με την παρατήρηση», αναφέρει χαρακτηριστικά η Αργυροηλιοπούλου.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

28.06-04.07.2013

Με διάδραση Στάχτη και δημιουργία Ενα διαφορετικό εικαστικό εγχείρημα κοινωνικού χαρακτήρα θα παρουσιάζεται στην Αποθήκη της Πειραιώς 260 στον Ταύρο μέχρι τις 17 Ιουλίου. Η ομαδική έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Κοινότητες στη φυλακή, παράθυρο στην κοινωνία», με έργα μελών της Θεραπευτικής Κοινότητας ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ αποτελείται από επιτοίχια έργα των κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού, τα οποία φωτογράφισε και επεξεργάστηκε ο εικαστικός Μανώλης Χάρος. Η συγκεκριμένη έκθεση λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο των εικαστικών εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών.

Η έκθεση με τίτλο «Επιστήμη... γιατί έτσι σας αρέσει» η οποία φιλοξενείται στο Ιδρυμα Ευγενίδου (Λ. Συγγρού 387, Π. Φάληρο) αποτελεί ένα πρωτότυπο διαδραστικό εγχείρημα. Μια σειρά από δημιουργικές δράσεις και αφηγήσεις υπόσχονται σε μικρούς και μεγάλους επισκέπτες να μάθουν για τη σχέση μεταξύ επιστήμης, τεχνολογίας και τέχνης και ταυτόχρονα να ψυχαγωγηθούν. Μέρος του συγκεκριμένου προγράμματος είναι η επίδειξη πειραμάτων με τίτλο «Πειράματα που έκλεψαν την παράσταση», καθώς και η διαδραστική αφήγηση «Ο Παρθενώνας και άλλα αρχαία θαύματα!», που αποκαλύπτει μυστικά γύρω από την κατασκευή του Παρθενώνα καταδεικνύοντας την εφαρμογή των επιστημών στην υπηρεσία της τέχνης. Κάθε Σάββατο και Κυριακή μέχρι τις 21 Ιουλίου.

Υπνοδωμάτια των Αθηνών Η έκθεση που παρουσιάστηκε στη 13η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας το 2012 στο πλαίσιο της εθνικής συμμετοχής της Ελλάδας με τίτλο “Made in Athens” υπό την επιμέλεια του Πάνου Δραγώνα και της Αννας Σκιαδά παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι. Πρόκειται για την έκθεση “Bedrooms”, μια εγκατάσταση των decaARCHITECTURE, οι οποίοι έχουν αναλάβει τον σχεδιασμό, την παραγωγή και την εγκατάσταση, ώστε να προσαρμοστεί στις ανάγκες του χώρου του metamatic:taf όπου και φιλοξενείται (Νορμανού 5, Μοναστηράκι).

Αφιέρωμα λογοτεχνικό Μια έκθεση αφιερωμένη στη ζωή και στο έργο της βραβευμένης με Νόμπελ Ρουμανογερμανίδας λογοτέχνιδος Χέρτα Μίλερ φιλοξενείται στο Goethe-Institut Athen (Ομήρου 14-16, Αθήνα) από αύριο, Σάββατο 29 Ιουνίου έως τις 26 Αυγούστου. Με τον τίτλο «Herta Müller: O φαύλος κύκλος των λέξεων», η έκθεση περιλαμβάνει διάφορα ντοκουμέντα από την παιδική της ηλικία, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, αλλά και βίντεο της ιδίας και των συνεργατών της. Επίσης, παρουσιάζονται κολάζ που είχε συνθέσει η διακεκριμένη συγγραφέας στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αποκαλύπτοντας μια σπάνια πλευρά της δημιουργικότητάς της. Την επιμέλεια της έκθεσης υπογράφουν οι Lutz Dittrich και Ernest Wichner.

Βαριά κληρονομιά Η έκθεση «Βιομηχανική κληρονομιά: αναβίωση και βιωσιμότητα» του Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138, Αθήνα) πραγματοποιείται μέχρι τις 28 Ιουλίου, στο πλαίσιο του ομότιτλου συνεδρίου γύρω από τη βιομηχανική κληρονομιά της Ελλάδας και της Κύπρου από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα. Κατά τη διάρκειά της παρουσιάζεται μια μεγάλη σειρά από μελέτες, προτάσεις και έργα τα οποία έχουν υλοποιηθεί επιχειρώντας να συνθέσουν μια ακριβή εικόνα των βιομηχανικών μνημείων και περιοχών των δύο χωρών.

Τα μέλη της ομάδας -Κατερίνα Αποστόλου, Αλέξανδρος Βαΐτσος, Γιάννης Γκινίδης, Αλισον Κατρή, Γιάννης Κιτάνης, Μίνα Κολάκη, Βαγγέλης Κουτρογιάννης, Κωνσταντίνος Κτιστάκης, Carlos Loperena , Βασίλης Μπενέτος, Χριστίνα Νικητάκη, Νίκος Νικολής, Μαρία Παππά, Αργυρώ Πουλιόβαλη, Θάλεια Χρούσου- παρουσιάζουν μια σειρά 24 αθηναϊκών υπνοδωματίων. «Υστερα από δεκαετίες φαινόμενης ευημερίας, η πόλη των Αθηνών βιώνει μια απότομη μετάλλαξη, η οποία τροφοδοτείται από την τρέχουσα οικονομική ύφεση», επισημαίνουν οι decaARCHITECTURE. «Οι πιο καταφανείς εκδηλώσεις της παρούσας κατάστασης συντελούνται στους δρόμους και περιγράφονται με τρεις λέξεις: ανασφάλεια, διαμάχη και εναντίωση. Σε αυτό το περιβάλλον, επιλέξαμε να διερευνήσουμε χώρους που δεν είναι ευδιάκριτοι στη δημόσια σφαίρα: τα δωμάτια όπου κοιμούνται οι άνθρωποι. Οι ιδιωτικοί αυτοί χώροι, όπου οι Αθηναίοι περνούν τον περισσότερο χρόνο της ζωής τους, αντανακλούν και επηρεάζουν μαζί τον συναισθηματικό τους κόσμο». Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 2 Σεπτεμβρίου.

Κείμενο: Κίκα Κυριακάκου / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Ψηφιδωτά στο αίθριο Το αίθριο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνών αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα μυστικά της Αθήνας. Στο ξεχωριστό αυτό σημείο στην καρδιά της πόλης φιλοξενείται η έκθεση της εικαστικού και καθηγήτριας της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Δάφνης Αγγελίδου με τον τίτλο «Ψηφιδωτά του Σήμερα» μέχρι τις 31 Αυγούστου. Στο πλαίσιό της παρουσιάζονται 44 ψηφιδωτά τα οποία έχει φιλοτεχνήσει η εικαστικός από το 1986 έως σήμερα υπό την επιμέλεια του Ανδρέα Ιωαννίδη, ιστορικού τέχνης και αναπληρωτή καθηγητή της ΑΣΚΤ. Η έκθεση έχει τον χαρακτήρα αναδρομικής, όπως επισημαίνει η καλλιτέχνις, καθώς οι θεματικές ενότητες που πρωταγωνιστούν στη συγκεκριμένη δουλειά της επανέρχονται συχνά και αναπτύσσονται παράλληλα με τη ζωγραφική της. «Τα θέματα που με απασχολούν στο ψηφιδωτό είναι τοπία του μεσημεριού με θερισμένα χωράφια και μοναχικά δέντρα ή αστικά τοπία (διαβάσεις και διαβάτες). Οι χώροι, αστικοί και αγροτικοί, διαμορφώνονται στέρεοι, επηρεασμένοι από το κυρίαρχο υλικό που τους διαμορφώνει, τις πέτρινες και μαρμάρινες ψηφίδες. Αποτυπώνοντας διαφορετικές στιγμές της ημέρας ή της νύχτας και μελετώντας

τις αλλαγές του φωτός και της σκιάς προσπαθώ να ξεφύγω από την απλή περιγραφή του χώρου και να δημιουργήσω μια «άλλη» πραγματικότητα. Εναν υπερβατικό κόσμο όπου ταυτόχρονα η παρουσία και η απουσία των πραγμάτων και των ανθρώπων δημιουργούν στον θεατή την αναμονή μιας ενδεχόμενης εμφάνισης». Αναφορικά με τις ιδιαιτερότητες της παρουσίασης της έκθεσης στο αίθριο του Μουσείου, η Αγγελίδου προσθέτει: «Εχω τη μεγάλη τύχη και τιμή ταυτόχρονα τα ψηφιδωτά μου να έχουν τοποθετηθεί ανάμεσα στα αρχαία αγάλματα και ψηφιδωτά δάπεδα που εκτίθενται μόνιμα στο αίθριο και να τολμούν να αρθρώσουν έναν διάλογο ανάμεσα στο ‘χθες’ και το ‘σήμερα’, ακόμα και μόνο λόγω της συγγένειας του υλικού». Το αστικό τοπίο, πρωταγωνιστής στη συγκεκριμένη έκθεση, μοιάζει να έρχεται σε αντιπαραβολή με την εικόνα της σύγχρονης Αθήνας, μια εικόνα άλλοτε γοητευτική και οικεία και άλλοτε ενδεχομένως εχθρική και άγνωστη. Η Αγγελίδου σημειώνει για τη σχέση της με την πρωτεύουσα: «Το αθηναϊκό αστικό τοπίο με γοητεύει και το αγαπάω, απλούστατα γιατί εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω. Αν προσπαθούσα να το δω με το μάτι ενός ταξιδιώτη, θα έβλεπα τα μουσεία και κάποια μέρη της πόλης που φανερώνουν την ιστορία των κατοίκων

της και θα έλεγα: «Τι κρίμα που μια τόσο σημαντική και ιστορική πόλη κατάντησε μια σκιά του εαυτού της που καθημερινά ταλαιπωρεί με όλους τους τρόπους τους κατοίκους της. Από την άλλη μεριά, θα έλεγα: «Τι κρίμα που οι κάτοικοι αυτής της πόλης δεν σέβονται τίποτα και μέσα σε λίγα χρόνια κατάντησαν την πόλη σε αυτά τα χάλια. Πρέπει να περάσουν πάλι πολλά χρόνια και άλλοι άνθρωποι, με άλλες συνήθειες, τρόπους και συνειδήσεις, διαφορετική παιδεία και τρόπο σκέψης, να ξαναχτίσουν ό,τι έχει καταστραφεί». Κλείνοντας την κουβέντα μας, η καλλιτέχνις και ακαδημαϊκός επεσήμανε τους τρόπους με τους οποίους η κρίση έχει επαναπροσδιορίσει τη δημιουργική και εκπαιδευτική διαδικασία σήμερα. «Δημιουργώντας ατυχίες και δυστυχίες σε πάρα πολλούς ανθρώπους, η κρίση μάς αναγκάζει να σταθούμε λίγο και να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Φαντάζομαι ότι ο ρόλος ενός εκπαιδευτικού, ενός ακαδημαϊκού και ενός καλλιτέχνη είναι η μόνη αντίσταση. Να μη χάσουμε την ικανότητα να καταλαβαίνουμε και να εκτιμάμε την πολιτιστική μας κληρονομιά. Να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ξανά, κάτι νέο, σημαντικό και στα ανθρώπινα μέτρα γενικότερα, όχι στα μέτρα ενός σύγχρονου ανθρώπου που δείχνει να έχει χάσει την μπάλα...»

Φτάνει η ώρα Tο αθηναϊκό κοινό συναντάται σε λίγες ημέρες με το “Love in Athens Film Festival”. Οι καλύτερες ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος του φεστιβάλ θα βραβευτούν σε μια ξεχωριστή βραδιά την Τρίτη 2 Ιουλίου στο Αμφιθέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206). Σε αυτό συμμετέχουν οι ταινίες «Αρρυθμία» του Δημήτρη Συλβέστρου, «Διαίρεση» του Χρήστου Μασσαλά, “Night Drives” του Ρωμανού Αργυρόπουλου-Ιωάννου και του Κωνσταντίνου Σταγκίκα, «Ο επισκέπτης» του Δημήτρη Διακουμόπουλου, «Τρένα» του Αλέξανδρου Σκούρα, «Στ’ Αλήθεια» του Κωνσταντίνου Φραγκούλη, «Ηρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα» του Κωνσταντίνου Καραμαγγιώλη, “Stamped” της Αθανασίας Μιχοπούλου και του Χρήστου Καράμπελα και «Ξυπνήσαμε» του Γιάννη Μπερερή. Εκτός συναγωνισμού είναι οι εξής ταινίες: «Ερωτας στο Πάρκο» του Βαγγέλη Λαΐνα και “Alphabet” του Θοδωρή Ποπέσκου. Την τελετή απονομής, η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 8:30 το βράδυ, θα ακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα με τους Minor Project και τους προσκεκλημένους τους. Το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει όλες τις ταινίες την Τρίτη 2 Ιουλίου (ώρα προβολής 6:30 μμ.) και την Τετάρτη 3 Ιουλίου (ώρες προβολής 6 μμ., 7:30 μμ., 9 μμ.). Η είσοδος στον Κινηματογράφο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης θα είναι ελεύθερη και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Τa κανάλια Νovacinema Μέγας Χορηγός στο Love in Athens Film Festival Ο Ελληνικός Κινηματογράφος έχει τη δική του ξεχωριστή θέση στα Novacinema, τα κινηματογραφικά κανάλια της Nova, που έχουν πλέον ταυτιστεί με το καλύτερο κινηματογραφικό θέαμα. Εδώ και 13 χρόνια, η πρώτη ψηφιακή πλατφόρμα στην Ελλάδα υποστηρίζει έμπρακτα τους Eλληνες δημιουργούς ως συμπαραγωγός σε περισσότερες από 110 ελληνικές ταινίες. Από την πρώτη στιγμή, η Nova, μέσω των καναλιών Novacinema, αγκάλιασε το “Love in Athens Film Festival”, μια διοργάνωση που σκοπό έχει να αναδείξει κάποιους άλλους πρωταγωνιστές του Ελληνικού Κινηματογράφου, τους «μικρομηκάδες», τους ανθρώπους αυτούς που στη συγκεκριμένη περίπτωση, με τις ταινίες τους, προβάλλουν την ερωτική πλευρά της σημερινής Αθήνας. Ολες οι ταινίες που θα διαγωνιστούν στο “Love in Athens Film Festival” θα προβληθούν αποκλειστικά κατά τους επόμενους μήνες στα κανάλια Novacinema, αμέσως μετά την κινηματογραφική ζώνη «To Σινεμά του Κόσμου», που προβάλλεται κάθε Παρασκευή βράδυ σε Novacinema 1 και Novacinema HD και περιλαμβάνει φεστιβαλικές παραγωγές από όλο τον κόσμο. Εδώ και χρόνια, τα κανάλια Novacinema μεταφέρουν το καλύτερο κινηματογραφικό θέαμα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Τα μεγαλύτερα blockbusters από τα σημαντικότερα studios του Hollywood, καθώς και ανεξάρτητων παραγωγών της Ελλάδας και όχι μόνο, έρχονται σε πρώτη προβολή αποκλειστικά στα Novacinema. Επίσης, οι δημοφιλέστερες τηλεοπτικές σειρές προβάλλονται στα Novacinema, λίγες μόνο ώρες μετά την προβολή τους στην Αμερική. Την ερχόμενη τηλεοπτική σεζόν ξεχωρίζουν σίγουρα οι καλές σειρές, όπως είναι η πρεμιέρα της νέας αστυνομικής σειράς μυστηρίου “Hannibal”, καθώς επίσης και οι ολοκαίνουργοι κύκλοι επεισοδίων των σειρών “The Mentalist”, “Person of Interest”, “NCIS”, “Boardwalk Empire”, “CSI” και “How I Met Your Mother”. Κάθε κανάλι Novacinema έχει τη δική του ταυτότητα: «Πρώτη προβολή» στο Novacinema 1, το κανάλι με τις πρεμιέρες. «Τα καλύτερα» βρίσκονται στο Novacinema 2, το κανάλι με τις ταινίες που ξεχώρισαν. «Καθαρή αδρεναλίνη» ανεβάζει το Novacinema 3, το κανάλι της δράσης και της περιπέτειας. «Πάθος για ζωή» στο Novacinema 4, το κανάλι της ζωής μας, με ρομαντικές κομεντί, δραματικές ταινίες, οικογενειακές περιπέτειες και αληθινές ιστορίες. Nova. Ζεις Καλύτερα!

Πολύχρωμες ψηφίδες της αθηναϊκής μας φωνής

Ερωτευτείτε στο σινεμά

του Νεοκλή Μαντά*

της Eιρήνης Σουγανίδου*

Χρόνια τώρα ακούγονται κάποιες φωνές -πολλές ίσως- σε δρόμους, πλατείες, διαμερίσματα και όλες ακτινογραφούν την ίδια υποψία: «αυτή η πόλη δεν σας ανήκει».

Με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό, η Feelgood Entertainment και εγώ προσωπικά υποστηρίζουμε το πρώτο “Love in Athens Film Festival”, που στόχο έχει να αναδείξει και να προωθήσει νέους δημιουργούς της πόλης που λατρεύουμε να μισούμε, της πόλης όπου ζούμε, της πόλης όπου μάθαμε και βλέπουμε σινεμά, της Αθήνας.

Αυτή η παρατεταμένη σειρηνική ηχώ προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε πως η Αθήνα είναι μια άγνωστη γηραιά κυρία και πως εμείς -οι πολίτες ή οι φίλοι της- είμαστε μια ξέχωρη οντότητα-ξενιστής πάνω στο αστικό νεκρικό της φόρεμα. Ούτε λόγος για το βαλσαμωμένο νεανικό της βλέμμα, για τους αρχαίους, σύγχρονους -μα πάντα αστικούς- της μύθους. Καμία ειδική μνεία για τα χιλιάδες παγωνίσια μάτια της -τα δανειζόμενα από τους διαχρονικούς κατοίκους της- που κατέγραψαν και συνεχίζουν να καταγράφουν τους παλμούς των ανησυχιών του ανθρώπου. Λοιπόν, η Αθήνα μάς ανήκει και είναι εμείς! Είναι το αρχέγονο βάθρο και η ορχήστρα που κάλεσε, καλεί και θα καλεί όλους τους ανθρώπους να αρθρώσουν την καλλιτεχνική αλήθεια τους. Εδώ τοποθέτησαν τα έργα τους μεγάλοι δημιουργοί. Εδώ γραφτήκανε στην πέτρα, στο χαρτί και το σελιλόιντ πανανθρώπινες τραγωδίες και κωμωδίες. Η Αθήνα ποτέ δεν σίγησε και πάντα θα ζει μέσα από τα καλλιτεχνικά οράματα των πολιτών και φίλων της. Αυτή την καλλιτεχνική δίψα και ζωντάνια αφουγκράστηκε ο Μιχάλης Κακογιάννης και ίδρυσε ένα Πολιτιστικό Κέντρο πάνω στην κεντρική αρτηρία τούτης της πόλης, την οδό Πειραιώς. Μέσα από συνεργασίες επιχειρεί και ενώνεται με ανάλογους φορείς και πρωτοβουλίες σε μια προσπάθεια ενίσχυσης της αστικής φωνής, για να μπορέσουμε να ακούσουμε τους προβληματισμούς, τις ανάγκες, τις ιδέες και τα όνειρα της πόλης. Βασική επιδίωξή του αποτέλεσε η προβολή των νεανικών καλλιτεχνικών φωνών και των πειραματικών προσεγγίσεων, καθώς με καθαρό και αθόλωτο μάτι οι νέοι παρατηρούν τις δονήσεις της επερχόμενης αλλαγής προσφέροντας αναθεωρημένα αρχέτυπα. Το 1953 ο φακός του Μιχάλη Κακογιάννη ζούμαρε στην αγαπημένη του πόλη, την Αθήνα. Οι αθηναϊκές μορφές βρήκαν το τρισδιάστατο καταφύγιό τους, όρισαν τους δικούς τους μύθους, διακήρυξαν την παρουσία τους με μανιφέστα και έζησαν τα δράματά τους. Πάντα με το ιδιαίτερο αττικό φως να υπογραμμίζει τις ιστορίες τους. Εξήντα χρόνια μετά, η κάμερα περνά σε άλλα χέρια και ανακαλύπτουμε τους νέους μύθους της πόλης μέσα από το “Love in Athens Film Festival”. Νέοι δημιουργοί παρουσιάζουν σύγχρονες εκδοχές της Αθήνας με κεντρικό άξονα τον έρωτα στη σύγχρονη μεγαλούπολη. Η Αθήνα συνεχίζει να υπάρχει, συνεχίζει να ερωτεύεται μέσα από εμάς. Η πόλη αυτή παραμένει ζωντανή πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Προσφέρει την πολυπόθητη (παρα)μυθική διάσταση που τείνει να εκλείψει εξαιτίας του ραγδαίου ορθολογισμού που επιβάλλεται στη ζωή μας. Αυτό που μένει είναι να ακούσουμε την Αθήνα και να διαπιστώσουμε πως όλα αυτά που έχουν καταγραφεί στο φιλμ των νέων δημιουργών είναι κάποιες πολύχρωμες ψηφίδες της αθηναϊκής μας φωνής. *Ο Νεοκλής Μαντάς είναι στέλεχος του Τμήματος Επικοινωνίας και Προβολής του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.

Ο ρόλος του διανομέα είναι κατά κάποιον τρόπο ο πιο «άχαρος», σε όλη την κινηματογραφική διαδικασία. Είμαστε εκείνοι που έχουμε το δύσκολο έργο να αξιολογήσουμε, να πακετάρουμε και εν τέλει να μετατρέψουμε την ταινία σε εμπορικό προϊόν. Και λέω άχαρο ρόλο, γιατί είναι δυστυχώς αλήθεια ότι η σχέση του σινεμά και της τέχνης με την εμπορικότητα είναι μια περίπλοκη και κατά κάποιον τρόπο υποκειμενική υπόθεση. Είμαστε, επίσης, εκείνοι που πρέπει να δώσουμε σε έναν δημιουργό να καταλάβει ποια ακριβώς μπορεί να είναι η σχέση της ταινίας του με τον υπόλοιπο κόσμο και πότε είναι η στιγμή που θα πρέπει να αφήσει την απόλυτη ηγεμονία του πάνω στο έργο του και να επιτρέψει σε κάποιους άλλους επαγγελματίες να κάνουν και εκείνοι τη δουλειά τους. Δεν ισχυρίζομαι ότι τα γνωρίζουμε όλα. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν κάνουμε λάθη. Δεν ισχυρίζομαι καν ότι είμαστε πάντα σίγουροι για τις επιλογές μας σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο τοπίο. Το αντίθετο, πόσο μάλλον σε μια χώρα όπου το σινεμά θεωρείται πολυτέλεια, όπου υπάρχουν σχεδόν περισσότεροι κινηματογραφιστές από ό,τι θεατές των ταινιών που οι ίδιοι παράγουν, σε μια χώρα χωρίς υποστηρικτικούς θεσμούς, σε μια χώρα που δεν γνωρίζει τι είναι η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας, σε μια χώρα όπου πλανόδιοι πουλάνε τις ταινίες ΟΛΩΝ μας ανενόχλητοι στη χειρότερη δυνατή τους ποιότητα και όπου είναι ακόμα κουλ να αναφέρεις σε μια συζήτηση ότι κατεβάζεις την τάδε ή τη δείνα ταινία η οποία παίζεται αυτή τη στιγμή σε ένα σινεμά δίπλα στο σπίτι σου. Σε μια χώρα που δεν εκτιμά καθόλου τον κόσμο ο οποίος επιλέγει να ζει παράγοντας κάτι και όπου, όπως όλοι μας πια, δεν ξέρεις ποιοι είναι οι κανόνες που διέπουν το επάγγελμα που έχεις επιλέξει να ασκείς. Θέλω όμως να πω ότι οτιδήποτε και αν κάνουμε το κάνουμε με αγάπη για το σινεμά. Οτι στα 20 και βάλε χρόνια που ασχολούμαι με τη διανομή ταινιών και στα πέντε που ηγούμαι της Feelgood μπορώ με καθαρή συνείδηση να ισχυριστώ ότι πλησιάζουμε όλες μας τις ταινίες με αγάπη, είτε είναι ανεξάρτητες και τις έχουμε επιλέξει σε κάποια διεθνή αγορά, είτε είναι ταινίες των studios που αντιπροσωπεύουμε και άρα «μας έρχονται έτοιμες» και συχνά πακεταρισμένες. Και τέλος, θέλω να πω ότι περισσότερο από όλες αγαπάμε τις ελληνικές ταινίες μας, στις οποίες συνεργαζόμαστε με τους δημιουργούς τους από το ξεκίνημά τους, που ξενυχτάμε μαζί τους, που στεναχωριόμαστε όταν δεν πάνε καλά, αλλά που θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε σε πείσμα της απόλυτης μοναξιάς στην οποία μας έχουν καταδικάσει οι κινηματογραφικοί και πολιτιστικοί θεσμοί της χώρας. Και ναι, συχνά και οι θεατές. Και για τον λόγο αυτόν, με χαρά στηρίζουμε αυτή την πρωτοβουλία, γιατί δεν θα κουραστούμε να το λέμε. Αν αγαπάτε το σινεμά, πηγαίνετε και στο σινεμά. Ξεκουραστείτε, γελάστε, κλάψτε, ερωτευτείτε, στη σκοτεινή αίθουσα. Γιατί αλλιώς, σύντομα, μπορεί να μην υπάρχει σινεμά. *H Eιρήνη Σουγανίδου είναι πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος της Feelgood Entertainment ΑΕ.

Η Αθήνα εμπνέει ξανά του Γιώργου Καμίνη* Η Αθήνα αναδεικνύεται σε έναν πολύ ενδιαφέροντα καμβά, όπου συναντώνται δημιουργικά το πάθος και η πραγματικότητα των τόσο ετερόκλητων κατοίκων της. Το “Love in Athens Film Festival” είναι μια αξιόλογη πρωτοβουλία, που συμπορεύεται απόλυτα με το πνεύμα της εποχής, την ανάγκη θετικών και δημιουργικών δράσεων για την Αθήνα και την υποστήριξη νέων ανθρώπων που ενδιαφέρονται για τον κινηματογράφο. Ο Δήμος Αθηναίων δεν θα μπορούσε παρά να θέσει υπό την αιγίδα του το “Love in Athens Film Festival” και να ευχηθεί σε διοργανωτές και συμμετέχοντες τη μέγιστη δυνατή επιτυχία. Με την ελπίδα οι πρωτοβουλίες για τον σύγχρονο αστικό πολιτισμό και την πόλη να συνεχιστούν με ακόμα μεγαλύτερη δυναμική. Να ενδυναμώσουν την τόσο απαραίτητη στις μέρες μας αλληλεγγύη και να προσφέρουν σε όλες και όλους μας μια γεύση χαράς, ελπίδας, προοπτικής και αισιοδοξίας. Εντεκα ταινίες που, αν μη τι άλλο, θα μας κάνουν να ερωτευτούμε ξανά την πόλη μας. Καλή διασκέδαση! *Ο Γιώργος Καμίνης είναι Δήμαρχος Αθηναίων

Από αριστερά: Κωνσταντίνος Καραμαγκιώλης, Γιάννης Μπερερής, Αλέξανδρος Σκούρας, Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου, Χρήστος Καράμπελας, Δημήτρης Διακουμόπουλος, Κωνσταντίνος Φραγκούλης και Βαγγέλης Λαΐνας

Ετσι ξεκίνησαν όλα Ηταν τέλη Νοεμβρίου του 2012 όταν μια διαφορετική ιδέα έπεσε στο τραπέζι μίας ακόμα καθιερωμένης εβδομαδιαίας σύσκεψης στα γραφεία της “Metropolis” σπάζοντας τη ρουτίνα. «Να κάνουμε ένα κινηματογραφικό project!» πρότεινε ο Κώστας. «Δηλαδή;» αναρωτήθηκα. «Να καλέσουμε νεαρούς μικρομηκάδες να γυρίσουν μια ιστορία στη χριστουγεννιάτικη Αθήνα!» συνέχισε. Το σχέδιο ακουγόταν τουλάχιστον παρανοϊκό. Οχι γιατί δεν ήταν μια συναρπαστική ιδέα. Αλλά επειδή από τα Χριστούγεννα μας χώριζε λιγότερο από ένας μήνας! Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά... Τρεις νεαροί κινηματογραφιστές -ο Αλέξανδρος Σκούρας, ο Χρήστος Μασσαλάς και ο Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννουλένε το μεγάλο «ναι» και ρίχνονται στη δουλειά. Μέσα σε 20 μέρες είχαμε στα χέρια μας τρία ταινιάκια, που μας έκαναν να χαμογελάσουμε πλατιά. Η προβολή τους στο κανάλι μας στο YouΤube συνοδεύεται από θερμά σχόλια και μερικές χιλιάδες views. Το στοίχημα είχε κερδηθεί, αλλά όλοι ξέραμε ότι αυτό ήταν απλά η πρόβα τζενεράλε για μια πιο ολοκληρωμένη κινηματογραφική δράση. Επιστρέφοντας από τις χριστουγεννιάτικες διακοπές αρχίζει το brainstorming. Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου που πλησιάζει μας δίνει την ιδέα. Love in Athens. Αυτή τη φορά ο χρόνος δεν μας πιέζει. Δεν μας αφορά να βγάλουμε τις ταινίες ανήμερα του Βαλεντίνου. Μια ερωτική ιστορία μπορεί να σταθεί παντού και πάντα. Θέλουμε όμως να το οργανώσουμε καλύτερα. Να κάνουμε ανοιχτή πρόσκληση σε αρκετούς νεαρούς μικρομηκάδες. Να διαλέξουμε τους καλύτερους. Η ιδέα της γέννησης ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ με μικρού μήκους ταινίες με κεντρικό άξονα τον έρωτα και την Αθήνα αρχίζει σταδιακά να παίρνει σάρκα και οστά. Η ανταπόκριση των κινηματογραφιστών στο project μάς χαρίζει φτερά. Δεκατρείς μικρομηκάδες μπαίνουν στην τελική ευθεία. Σχεδόν τρεις μήνες μετά βλέπουμε στην εφημερίδα τις ταινίες τους. Χαμογελάμε. Θα πετύχει. Ξέρουμε ότι θα πετύχει. Εχουμε καλύτερο υλικό από ό,τι περιμέναμε. Και οι 13 μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους. Μέσα από ιστορίες που συγκινούν, προβληματίζουν, μένουν μετέωρες, χορεύουν μέχρι τελικής πτώσης, ξεχειλίζουν από χιούμορ, βουλιάζουν στο σκοτάδι της κρίσης εκπέμποντας παράλληλα ένα σχεδόν εκτυφλωτικό φως... Τόσο διαφορετικές και για αυτό τόσο όμορφες. Αυτή η χώρα έχει πολύ ταλέντο. Δεν έχει μόνο σκοτάδι και μιζέρια. Εχει και παιδιά με άποψη, γνώση και όρεξη για δουλειά. Και αν είμαστε περήφανοι για κάτι στη “Metropolis”, είναι που επιδιώκουμε συστηματικά να δίνουμε βήμα σε αυτά τα παιδιά, να σας τα συστήνουμε και να ευελπιστούμε να τα αγαπήσετε και να τα θαυμάσετε όσο εμείς. Μέσα από αυτό το πρίσμα βλέπουμε και το “Love in Athens”. Ενα κινηματογραφικό φεστιβάλ με νέους, ανερχόμενους κινηματογραφιστές, που υποσχόμαστε να γίνει θεσμός. Ενα κινηματογραφικό φεστιβάλ με παράλληλες δράσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Ενα κινηματογραφικό φεστιβάλ που ήρθε για να μείνει...

Δημήτρης Χαλιώτης

Αρρυθμία του Δημήτρη Συλβέστρου*

Η ταινία «Αρρυθμία» είναι μια προσπάθεια να αναδειχθεί μια αφαιρετική ιστορία, που περισσότερο προσπαθεί να σταθεί, με έναν πιο πειραματικό κινηματογραφικά τρόπο, ως ένα παιχνίδι εντυπώσεων και ως μια απόδοση ατμόσφαιρας με σκοπό την πρόκληση συναισθημάτων, προσωπικών για τον καθένα. Επιχειρείται μια περιγραφή χαρακτήρων και συναισθητικών συνθηκών χωρίς το μέσο του λόγου και αυτό συμβαίνει με μια πρόθεση οι εικόνες να εκπέμψουν εντυπώσεις και αισθήματα, ει δυνατόν, από μόνες τους. Αφηγείται τη σχέση ενός αποστασιοποιημένου θεατή και το πώς εκείνος βυθίζεται με έναν προσωπικό τρόπο στο αίσθημα που του προκαλεί το θέαμα δυο αθλητριών συγχρονισμένης κολύμβησης.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, στα Εξάρχεια. Σπούδασε στη Σταυράκου και στο New York College. Εκεί δεν έμαθε σχεδόν τίποτα. Εμαθε, όμως, πολλά στο MAD TV και ακόμη περισσότερα όταν εργάστηκε ως freelancer επί εννέα χρόνια στα βιντεοκλίπ και στη διαφήμιση. Εχει κάνει περισσότερα από 300 βιντεοκλίπ, ενώ έχει συνεργαστεί με όλες τις δισκογραφικές εταιρείες και με τους περισσότερους Ελληνες τραγουδιστές. Σήμερα συνεργάζεται με το Goethe Institute, φτιάχνει ακόμα βιντεοκλίπ (αλλά πιο επιλεκτικά) και συνεχίζει να εργάζεται ως freelancer. Εχει κάνει εκπομπές στην τηλεόραση, συνεργάστηκε με την εκπομπή του ΣΚΑΪ «Στην Πράξη» και έκανε δύο εβδομαδιαίες εκπομπές στο MTV (“Lo-fi”, “Yo Mtv RAPS“).

Σκηνοθεσία / Σενάριο / Διεύθυνση Φωτογραφίας / Μοντάζ: Δημήτρης Συλβέστρος Ηθοποιοί: Μαριάννα Βαρβιάνη, Ειρήνη Ζιάκα, Χριστίνα Δενδρινού, Δημήτρης Συλβέστρος Κάμερα: Δημήτρης Συλβέστρος, Γιώργος Αποστολόπουλος

Διαίρεση του Χρήσ του Μασσαλά*

Γεννήθηκε στα Γιάννενα. Εζησε οκτώ χρόνια στο Λονδίνο, όπου σπούδασε Σινεμά και έκανε τις πρώτες του ταινίες. Πλέον, μένει στην Αθήνα και συγκεκριμένα στα Εξάρχεια, δίπλα στο σημείο όπου δολοφονήθηκε η «Στέλλα» - δεν το ήξερε όταν διάλεξε το διαμέρισμα. Πιστεύει ότι η ψυχογεωγραφία που φτιάχνει το σινεμά δεν χωράει στην πραγματικότητα, αλλά χωράει στο κεφάλι του θεατή. Αυτό είναι που τον τραβάει στο σινεμά: το ότι μπορεί κανείς να αλλοιώσει έναν χώρο ή ένα πρόσωπο και να δημιουργήσει ένα καινούργιο τοπίο πάνω στο ήδη υπάρχον, το οποίο θα μεταφραστεί συναισθηματικά από τον θεατή. Κάτι αντίστοιχο, ή μάλλον ανάποδο, με αυτό που συμβαίνει με τον έρωτα. Στον έρωτα τα συναισθήματα προβάλλονται στον χώρο, στα αντικείμενα και στις χρονικές αποστάσεις. Αυτόν τον καιρό, γράφει ένα σενάριο μεγάλου μήκους και σχεδιάζει μια performance για τον ερχόμενο χειμώνα.

Η πρόσθεση, η αφαίρεση και ο πολλαπλασιασμός είναι δυαδικές πράξεις. Η διαίρεση είναι η τελευταία δυαδική πράξη που μαθαίνουμε, επειδή περιέχει όλες τις προηγούμενες. Στις δυαδικές πράξεις χρειάζονται δύο άνθρωποι. Η διαίρεση είναι η τελευταία πράξη της ερωτικής σχέσης, ακριβώς επειδή περιέχει όλες τις προηγούμενες πράξεις: τη συνύπαρξη, την αλλοίωση και τον πληθυντικό. Στο τελευταίο στάδιο της σχέσης, ο έρωτας διαιρείται σε έννοιες και σχήματα. Στην απόγνωση, στα κουζινικά σκεύη και στα ξεκομμένα σώματα. Στο τελικό στάδιο της διαίρεσης, ο έρωτας χωρίζεται στα υλικά της πόλης. Στην Αθήνα, ο έρωτας έχει τις ιδιότητες του μαρμάρου.

Σκηνοθεσία / Σενάριο / Φωτογραφία / Μοντάζ: Χρήστος Μασσαλάς Ηθοποιοί: Αλέξια Σαραντοπούλου, Ιάκωβος Στάινχαουερ Ηχοληψία / Ηχητικός Σχεδιασμός: Νίκος Κωνσταντίνου Colorist: Γιώργος Χαντζής Κοστούμια: Ελένη Ρος Σκηνογραφία: Ελλη Λιδορικιώτη Βοηθοί Παραγωγής: Γιώργος Ζιώτας, Τζίνα Παυλοπούλου, Εύα Γαϊτανίδου, Ευαγγελία Τάτση

Ηρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα του Κωνσταν τίνου Καραμαγκιώλη*

Ηρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Ηταν αμφίβολο αν θα έρθεις παρ’ όλο που είχαμε δώσει ραντεβού. Αν είναι να χωρίσουμε, θα χωρίσουμε μαζί και όχι o καθένας μόνος του. Ακόμη και αν πεθαίναμε το ίδιο θα θέλαμε να συμβεί. Στιγμές που παραβλέπουμε σε έναν έρωτα είναι οι ουρές. Δηλαδή λίγο πριν εγκαθιδρυθεί μια σχέση, πριν δοθεί το πρώτο φιλί, εκεί που ξέρεις ότι σου αρέσει και υποψιάζεσαι ότι της αρέσεις. Μετά γίνεται η σχέση και είστε μαζί. Η δεύτερη μαγική στιγμή είναι όταν έχετε χωρίσει, αλλά ο έρωτας πάλι έχει μείνει, δεν έχει τελειώσει και όταν τη βλέπεις -και αυτή το ίδιο- τυχαία στον δρόμο κάνετε πως αδιαφορείτε ο ένας για τον άλλον. Η πιο όμορφη υποκρισία μας.

Τελείωσε πρόσφατα τις σπουδές του στον κινηματογράφο. Εχει κάνει την ταινία “Sphinx” με πρωταγωνιστές τον Μάνο Βακούση και τον Ηλία Μουλά, η οποία έχει συμμετάσχει σε πέντε φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, με τελευταίο το Greek Film Festival οf Los Angeles. Ασχολείται επίσης με το ραδιόφωνο και με την ποίηση.

Σενάριο / Σκηνοθεσία / Μοντάζ: Κωνσταντίνος Καραμαγκιώλης Εμφανίστηκαν και χορογράφησαν οι: Romanna Lobach, Αθανάσιος Λέκκας Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αλέξανδρος Δρακόπουλος Σκηνικά - Κοστούμια: Ευγενία Κοβότσου Μακιγιάζ: Ζωή Τζιρτζιλάκη Τίτλοι / 3D Αnimation: Βαγγέλης Ντεζές Διεύθυνση Παραγωγής: Χρήστος Παπαγκίκας

Ξυπνήσαμε του Γιάν νη Μπερερή*

nickname: Gizmo / από Πάτρα / κινηματογραφιστής / Σχολή Οικονομικών Επιστημών / Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου / ιδρυτικό μέλος της ομάδας TRASHFORMERS (googlarise την) / Dj στο bar Circus και όχι μόνο / έκθεση φωτογραφίας «Εντροπία» / βραβείο στη μικρού μήκους «Ενδημία» / ταξίδια / ανάγκη για εξέλιξη / ανάγκη για έκφραση-ελευθερία / cinema / κινηματογράφηση παράστασης με τίτλο «Πρώτη ύλη» / δημιουργία προσωπικού κόσμου / εξώφυλλο βιβλίου «12 καρέ» / παρατηρώντας τους ανθρώπους / αγάπη για σύνθεση / να σου πω μία ιστορία;

«Μια σεξουαλική επανάσταση μπορεί να γίνει προπομπός μιας πραγματικής επανάστασης», αναφέρει ο συγγραφέαςψυχαναλυτής και άλλα πολλά Βίλχεμ Ράιχ. Βρες την ελευθερία στον έρωτα, πάψε να νιώθεις καταπίεση και όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Κάθε άνθρωπος θέλει να ικανοποιήσει τη «σεξουαλική ενέργεια» που γεννιέται κάθε μέρα και τον εμποδίζει να δει τα θέλω του. Τρεις νέοι άνθρωποι ξυπνούν στο ίδιο κρεβάτι. Η μοναδική «φωλιά» τους μοιάζει να επηρεάζεται από τον ήδη σαπισμένο έξω κόσμο. Πόσο άραγε τους άλλαξε η προηγούμενη νύχτα;

Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπερερής Βοηθοί Παραγωγής: Αλέξης Παπαπαναγιώτου, Πάνος Μπιρμπιτάκος Script: Λυδία Τζανουδάκη Βοηθός Σκηνοθέτη / Οργάνωση και Διοίκηση Παραγωγής: Χρήστος Καρτέρης Βοηθός Φωτογράφου: Ραφαήλ Τσάκαλος Styling: Ζωή Τζιρτζιλάκη Βοηθός Styling: Χρήστος Σινόπουλος

Ο Επισκέπτης του Δημήτρη Διακουμόπουλου*

Σε μια αίθουσα τέχνης ένας άντρας πλησιάζει μια γυναίκα. Αυτός ισχυρίζεται ότι γνωρίστηκαν εκεί έναν χρόνο πριν και έπειτα από μια σύντομη ερωτική σχέση υποσχέθηκαν να συναντηθούν στο ίδιο σημείο έναν χρόνο μετά. Η γυναίκα επιμένει ότι δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Εκείνος προσπαθεί να την πείσει για το αντίθετο εξιστορώντας της μια σειρά από γεγονότα. Μια μικρή ερωτική ιστορία γύρω από την ατομικότητα, τη μνήμη, τη νοσταλγία και το ανεκπλήρωτο του έρωτα με φόντο μια ερημική Αθήνα.

Γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα, σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Κινηματογράφο στο Ινστιτούτο του Σαουθάμπτον της Αγγλίας. Εργάζεται τα τελευταία οκτώ χρόνια στον χώρο της τηλεόρασης και των new media σε παραγωγές που συμπεριλαμβάνουν ντοκιμαντέρ, μουσικά βιντεοκλίπ, τηλεοπτικές εκπομπές, εταιρικά βίντεο και online περιεχόμενο. Εχει επαγγελματική εμπειρία ως σκηνοθέτης, διευθυντής φωτογραφίας και μοντέρ τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, σε χώρες όπως η Αγγλία, η Γερμανία, η Κύπρος και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Απολαμβάνει να γνωρίζει και να κινηματογραφεί νέους τόπους και ανθρώπους.

Σενάριο / Σκηνοθεσία / Φωτογραφία / Μοντάζ: Δημήτρης Διακουμόπουλος Ηθοποιοί: Μαργαρίτα Αμαραντίδη, Μιχάλης Κουμαριανός Μουσική: Wesley Oliver Ηχοληψία: Πέτρος Διακουμόπουλος Βοηθοί Σκηνοθέτη: Πέτρος Διακουμόπουλος, Αντωνία Μιχαλιού

Στ’ Αλήθεια του Κωνσταν τίνου Φραγκούλη*

Γεννήθηκε στη Σάμο το 1983. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Κινηματογράφο στην Αθήνα. Εργάζεται ως σκηνοθέτης ταινιών και παραγωγός βίντεο στο θέατρο. Ταινίες μικρού μήκους: «Γάλα» (2008, με τον Αλέξανδρο Σιπσίδη, Α´ Βραβείο Καλύτερης Φοιτητικής Ταινίας στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας), «End of story - Τέλος τα παραμύθια» (2010).

Πριν από κάποια χρόνια είχα ακούσει μια αφήγηση του Tom Waits - λέγεται “Missing my son”. Η ιστορία ήταν για μια ηλικιωμένη σε ένα σουπερμάρκετ που ισχυριζόταν ότι ο Tom Waits έμοιαζε απίστευτα με τον γιo της στη φωτογραφία που κρατούσε. “He was actually Chinese”, σχολιάζει για τη φωτογραφία της ιστορίας. Γιατί να μη μιλήσεις για τον έρωτα με μια ιστορία απάτης; Σε μια κάβα ποτών στην Αθήνα μια γυναίκα πιστεύει ότι ξαναβλέπει τον άνδρα που έχασε. Ξαφνικά η πραγματικότητα του άνδρα γίνεται Film Noir. Η ταμίας της κάβας θέλει να κλείσει επιτέλους το μαγαζί.

Σενάριο / Σκηνοθεσία / Μοντάζ: Κωνσταντίνος Φραγκούλης Ηθοποιοί: Κώστας Ξυκομηνός, Ιωάννα Τσιριγκούλη, Μαρκέλλα Φανού Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χριστίνα Μουμούρη Υπεύθυνος Ηχου: Σταύρος Αβραμίδης Σκηνογραφία - Ενδυματολογία: Ελευθερία Τζίβα Πέτροβα Παραγωγή: Visual Therapy Productions Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Σιπσίδης Βοηθός Φωτογραφίας: Σπύρος Κοντορούχας Βοηθός Παραγωγής: Ανδρέας Τσαντάκης Βοηθός Σκηνογράφου - Ενδυματολόγου: Θοδωρής Τζίβας Πέτροβας

Τρένα του Α λέξανδρου Σκούρα*

Ενας άντρας, μια γυναίκα. Μαζί και χώρια. Ταυτόχρονα. Ενώ τα τρένα συνεχίζουν να περνούν.

Γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα και είναι απόφοιτος οικονομικών και πολιτισμικών σπουδών. Σήμερα είναι φοιτητής στο τμήμα ΜΙΘΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δεν πήγε σε σχολή κινηματογράφου, αλλά ξεκίνησε μόνος του να γράφει σενάρια και να γυρίζει ταινίες από το 2001. Αν και έχει ολοκληρώσει επτά μικρού μήκους ταινίες και ένα ντοκιμαντέρ, μόλις το 2011 αποφάσισε να στείλει για πρώτη φορά ταινία του σε κάποιο φεστιβάλ. Εχει διακριθεί σε διαγωνισμούς σεναρίου και ταινίες του έχουν λάβει βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ. Από το 2004 διδάσκει εθελοντικά Κινηματογράφο στη φοιτητική λέσχη του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Σκηνοθεσία / Σενάριο/ Μοντάζ: Αλέξανδρος Σκούρας Ηθοποιοί: Μάκης Παπαδημητρίου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Αργύρης Θανασούλας Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κωνσταντίνος Κουκουλιός Ηχοληψία: Κυριάκος Πουκαμισάς Διεύθυνση Παραγωγής: Δημήτρης Νάκος Δεύτερη Κάμερα: Γιάννης Χαριτίδης Script: Ελενα Αναγνωστέλλη Color Correction: Δημήτρης Νικολόπουλος Sound Design: Φώτης Μιχαήλ Βοηθοί Παραγωγής: Βασίλης Νάστος, Πραξιτέλης Μάστορας

Night Drives του Ρωμανού Αργυρόπουλου - Ιωάν νου και του Κωνσταν τίνου Σταγκίκα*

Ο Ρωμανός ΑργυρόπουλοςΙωάννου του Δημητρίου και ο Κωνσταντίνος Σταγκίκας του Αριστοτέλη είναι νέοι, ωραίοι και ανερχόμενοι κινηματογραφιστές που γνωρίστηκαν σπουδάζοντας Σκηνοθεσία. Αφού ολοκλήρωσαν τις πτυχιακές τους ταινίες με τα “Lorenz” και “Munchies” (το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας Ελληνικής Μικρού Μήκους στο 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας), ο Κωνσταντίνος και ο Ρωμανός αντίστοιχα, ίδρυσαν την ομάδα Alana Spectrum. Μέχρι στιγμής έχουν συνεργαστεί σε ένα βιντεοκλίπ, ένα σενάριο και αρκετά βίντεο.

Κατεβαίνοντας την Υμηττού με το skateboard, πρώτο ραντεβού στο Παλλάς. Αραγμα και ταινίες στις μπουγάδες της ταράτσας στην Κυψέλη. Πιάτσα στην Σωκράτους και την Ευριπίδου και οι ταρίφες κάνουν χάζι. Ολη νύχτα ποδαράτο στο Κέντρο και φιλιά στις ανηφόρες δίπλα στα φαστφουντάδικα. Κατεβαίνοντας με 150 την Πειραιώς πάνω στη μηχανή. Ο αέρας κάνει τα μάτια σου να δακρύζουν, μα το μυαλό σου τρέχει αλλού. Μπίρες και τσιγάρα στην αλάνα και βόλτες με ένα παλιό Maruti μέχρι το πρωί. Στον περιφερειακό της Δραπετσώνας βγάζεις το κεφάλι από το παράθυρο και νομίζεις ότι παίζεις σε ταινία. Δεν γνωρίσαμε όλοι την ίδια Αθήνα. Το «Πάμε μια βόλτα;» δεν θα πεθάνει ποτέ.

Σκηνοθεσία: Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου, Κωνσταντίνος Σταγκίκας Ηθοποιοί: Γεννάδιος Αρβανίτης, Στρατής Κουίνης, Κατερίνα Μαγκανιάρη, Ρωμανός ΑργυρόπουλοςΙωάννου, Αλεξάνδρα Ολυμπία Περιστεράκη, Ιλάειρα Μισιρλιάδη, Ελένη Κόρδα, Ελένη Τσέκερη, Ρούλα Τσοβόλου, Νατάσα Νικολοπούλου, Δημήτρης Αργυρόπουλος, Κωνσταντίνος Σταγκίκας, Διονύσης Αργυρόπουλος-Ιωάννου, Γιώργος Πετρόπουλος, Ντέμης Γκέζος, Μάκης Τζάκης, Παναγιώτης Σιώκας, Λία Αλτικολάκη, Παναγιώτης Γλυκός Μοντάζ: Στρατής Κουίνης

Stamped της Αθανασίας Μιχοπούλου* και του Χρήσ του Καράμπελα**

Η Αθανασία Μιχοπούλου γεννήθηκε το 1981. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Filmmaking Studies στο European Film College of Denmark. Εργάζεται ως freelancer production manager σε ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ και παράλληλα ως event coordinator σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η τελευταία της ταινία μικρού μήκους “White Lies” προβλήθηκε στο Cinefringe Film Festival of Edinburg, στις Νύχτες Πρεμιέρας και στο Διεθνές Φεστιβάλ Νάουσας.

Μια μικρού μήκους κομεντί που κινείται στα χνάρια του βωβού κινηματογράφου... Ενας άντρας συναντά μια γυναίκα σε ένα κατάστημα ρούχων. Στα δοκιμαστήρια θα φορέσουν τυχαία ο καθένας από μια μπλούζα η οποία έχει μια στάμπα που απαντά στην μπλούζα του άλλου. Σε μια προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν, αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι. Oρος του παιχνιδιού ο εξής ένας: να μπορούν να μιλήσουν μόνο μέσα από τις στάμπες που αναγράφουν τα ρούχα που έχει στο κατάστημα. Πού θα καταλήξει η «συζήτησή» τους;

O Χρήστος Καράμπελας είναι απόφοιτος του Τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται εδώ και μια δεκαετία ως δημοσιογράφος και σκιτσογράφος σε έντυπα και διαδικτυακά μέσα. Εχει ασχοληθεί με σπουδές υποκριτικής και το 2011 φοίτησε στο Τμήμα Σκηνοθεσίας Θεάτρου του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Τον Μάιο του 2013 ανέβασε την πρώτη του θεατρική σκηνοθετική δουλειά με τίτλο “Lift Inc.” στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ του Κινητήρα Studio, η οποία απέσπασε το βραβείο κοινού. Το “Stamped!” αποτελεί την τρίτη του ταινία, μετά τη μικρού μήκους “Fragelity” (2008) και τη μεγάλου μήκους “Hostess” που είναι σε στάδιο post-production

Σενάριο / Σκηνοθεσία / Παραγωγή: Χρήστος Καράμπελας, Αθανασία Μιχοπούλου Διευθυντής Φωτογραφίας: Βασίλης Σταυρόπουλος Μοντάζ: Αθανασία Μιχοπούλου, Δημήτρης Γωνιωτάκης Ενδυματολόγος / Σκηνογράφος: Μιμίκα Καπούλα Ηθοποιοί: Δήμητρα Καρκανιά (κοπέλα), Διονύσης Ατζαράκης (αγόρι), Βαγγέλης Ζαπαντιώτης (τύπος), Κύνθια Βουκουβαλίδου (πωλήτρια)

Ερωτας στο πάρκο του Βαγ γέλη Λαΐ να*

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Φωτογραφίας & Οπτικοακουστικών Τεχνών του ΤΕΙ Αθήνας. Στο λύκειο αγόρασε την πρώτη του κάμερα και ξεκίνησε να γυρίζει κωμικά βιντεάκια με τους φίλους του. Πλέον εργάζεται επαγγελματικά στον χώρο των οπτικοακουστικών μέσων και στον ελεύθερό του χρόνο συνεχίζει να γυρίζει σατιρικά διαδικτυακά βίντεο με την παρέα του. Κατά καιρούς έχει συμμετάσχει και σε διάφορα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους.

(εκτός διαγωνισμού)

Ο Στέλιος πηγαίνει μια βόλτα στο πάρκο, εκεί θα συναντήσει τη Λίλα. Την κοπέλα που κάθεται στο διπλανό παγκάκι. Θα κοιταχτούν, θα χαμογελάσει ο ένας στον άλλον, αλλά κανείς δεν θα κάνει την πρώτη κίνηση. Την επόμενη μέρα ο Στέλιος προσπαθεί να την πλησιάσει, αλλά όλα πάνε στραβά!

Σενάριο / Σκηνοθεσία / Μοντάζ / Εικονοληψία: Bαγγέλης Λαΐνας Ηθοποιοί: Στέλιος Λαΐνας, Ευαγγελία Τσακογιάννη, Μάνος Βασιλόπουλος, Νικόλας Λαΐνας Μουσική & Μίξη Ηχου: Νώντας Παπαδόπουλος

Τhe Alphabet (εκτός διαγωνισμού)

του Θοδωρή Ποπέσκου*

Η ταινία “The Alphabet” πραγματεύεται την καθημερινότητα ενός εργένη, η οποία εκτυλίσσεται σε μια εποχή κρίσης ταυτότητας, όπου ο άνθρωπος γδύνει δίχως αναστολές τα εγγενή ένστικτά του, με τον ρομαντισμό να εκλείπει και το πανάρχαιο ορμέμφυτο της διαιώνισής του να εκσυγχρονίζεται. Δοσμένο μέσα από έναν κωμικό τρόπο, σκιαγραφείται το δράμα του πρωταγωνιστή, ο οποίος συστήνεται στον θεατή ως ένας απελπισμένος άντρας δίχως ηθικές αξίες και αρχές που επιλέγει να μετατραπεί σε ανδράποδο του σεξ προκειμένου να εκπληρώσει τη μία και μοναδική εμμονή του, το αλφάβητο. Κάθε γράμμα και ένα διαφορετικό όνομα, μια διαφορετική γυναίκα την οποία έχει εξερευνήσει «εις βάθος». Μόνο το τελευταίο γράμμα παραμένει ανεκμετάλλευτο για την ολοκλήρωση του παζλ και αυτό είναι και το πιο δυσεύρετο. Τίποτα όμως δεν είναι δύσκολο για τον πρωταγωνιστή, μια και το αλφάβητο έχει γίνει πλέον τρόπος ζωής και ο ίδιος ψυχοπαθής δολοφόνος του έρωτα.

Σκηνοθεσία / Μοντάζ: Θοδωρής Ποπέσκου Σενάριο: Γιώργος Μπίλιος Ηθοποιοί: Γιώργος Χρανιώτης, Δώρα Πανταζοπούλου, Μιχάλης Κουμαριανός, Κωνσταντίνα Κουτσονάσιου, Βιολέττα Σωτηροπούλου, Κατερίνα Κωστάλα Διεύθυνση Φωτογραφίας: Νίκος Παπαγγελής Μακιγιάζ / Styling: Κατερίνα Κωστάλα Βοηθός Σκηνοθεσίας: Δημήτρης Συλβέστρος Script: Γιώργος Κωμάκης Ηχοληψία: Πάνος Λυκούρας Μουσική Επιμέλεια: Yosebu Παραγωγή: Θοδωρής Ποπέσκου, Γιώργος Μπίλιος Εκτέλεση Παραγωγής: Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Βασιλική Χριστοδουλιά, Κατερίνα Κωστάλα Φωτογράφος Backstage: Γιώργος Κρικέλης

Γεννήθηκε το 1982 στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία τεσσάρων ετών. Σε ηλικία μόλις επτά ετών, αποφασίζει μες στο μυαλό του να σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία. Ομως, η απειρία και το νεαρό της ηλικίας του κρατούν μακριά το παιδικό του όνειρο. Οχι όμως και την αγάπη του για τον κινηματογράφο, τη φωτογραφία, τη μουσική. Εχοντας πληθώρα ερεθισμάτων και ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στα Οικονομικά και στο Μοντάζ σε ΙΕΚ της Αθήνας, αποκτά προϋπηρεσία ως μοντέρ, εικονολήπτης, βοηθός σκηνοθέτη, φωτογράφος και παραγωγός. Εχει εργαστεί σε μουσικά βιντεοκλίπ για λογαριασμό γνωστών εταιρειών, σε τηλεοπτικές εκπομπές ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, σε ντοκιμαντέρ και ταινίες μικρού μήκους, καθώς και σε εκδηλώσεις και πολιτιστικά events, επεκτείνοντας ακόμα περισσότερο τις γνώσεις και το πάθος για τη δουλειά του.

Ματιές

28.06 - 04.07. 2013

Ωρα να αγαπηθούμε Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί το καλοκαίρι είναι εδώ και είναι ο κατάλληλος χρόνος. Γιατί αλλιώς θα γίνουμε αυτό που φοβόμασταν όταν ήμασταν 16 ή 17. Γιατί ο άνθρωπος δεν αλλάζει ούτε με τα λόγια, ούτε με τα επιχειρήματα... Αλλάζει μόνον όταν αγαπάει και αγαπιέται. Γιατί πρέπει κάποια στιγμή να παραμερίσουμε αυτά τα λίγα που μας χωρίζουν και να δούμε αυτά τα πολλά που μας ενώνουν. Γιατί μόνον η αγάπη και ο χρόνος καταργούν όλες τις διαφορές.

Οι ιστορίες της θείας Η θεία Αννα, μικρότερη αδελφή της μητέρας μου, είναι η πιο αγαπημένη μου συγγενής. Εχουμε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση. Ισως γιατί συχνά αναλάμβανε το «μπέιμπι σίτινγκ» όταν ήμουν μικρός και ήθελαν να βγουν οι γονείς μου, έχουμε χτίσει μια πολύ γερή σχέση. Πάντα μου άρεσε να κουβεντιάζω μαζί της και να μαθαίνω πράγματα. Από εκείνη έμαθα για τα κτίρια και πώς στηρίζονται (είναι μηχανικός), από εκείνη πρωτοάκουσα για πόλεις όπως το Παρίσι και η Πράγα (αγαπούσε πολύ τα ταξίδια).

Ωρα να αγαπηθούμε. Γιατί το έλεγε και ο Cole Porter και οι Beatles. Γιατί μας το λένε καθημερινά δικοί μας άνθρωποι, ο Μαραβέγιας και η Μποφίλιου, ο Μάλαμας και ο Σαββόπουλος, ο Αλκίνοος και ο Πορτοκάλογλου. Το έλεγε και η Μέριλιν Μονρόε με τον Ιβ Μοντάν. Το λέει το 97% των τραγουδιών που έχουμε ακούσει στη ζωή μας. Ωρα να αγαπηθούμε γιατί ό,τι άλλο δοκιμάσαμε μέχρι σήμερα in vivo ή in vitro έχει αποτύχει. Γιατί δοκιμάσαμε αντιπαραθέσεις ιδεολογικές, οικονομικές, ταξικές (τι άθλιο σύνθημα στους τοίχους το «μίσος ταξικό»!).

Χωριστήκαμε βάσει ποδοσφαιρικών ομάδων και θρησκειών, συγκροτημάτων και μουσικών ειδών, σε πρωτοπορία και συντήρηση, σε Αριστερά και Δεξιά, για να αναδείξουμε τη δήθεν μοναδικότητά μας και δεν μας οδήγησε και πάλι πουθενά. Η στιγμή και η ευκαιρία είναι να αγαπηθούμε τώρα. Τώρα που ο Αλέξης μιλάει για το πόσο τον εμπνέει ο Μαχάτμα Γκάντι και η Ντόρα μιλάει συνήθως μπροστά από φωτογραφίες του μεγάλου αυτού Ινδού... Γιατί ο διχασμός μας μοιάζει τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς που μπορεί να τον διαλύσει μόνον η αγάπη. Να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω, να βγούμε έξω από το κουτί και να αγαπηθούμε. Απλό και δύσκολο. Ας κάνουμε την αρχή την Τρίτη στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με το “Love in Athens” - τέλειο timing. ΥΓ: Ακούμε “Let’s Do It” με τη φωνή της Alanis Morissette. Γιώργος Μουχταρίδης

Τώρα που έχω μεγαλώσει (τρόπος του λέγειν) χαίρομαι να κουβεντιάζω μαζί της για τα όσα ζούμε σε αυτή την υπέροχη χώρα. «Στην Ελλάδα δεν πλήττεις ποτέ», είναι η φράση με την οποία η θεία Αννα συνοψίζει την εμπειρία του να ζεις εδώ! Συνταξιούχος εδώ και έναν χρόνο από το Υπουργείο Δημοσίων Εργων, είναι μια αστείρευτη πηγή πληροφοριών και κρίσεων σχετικά με την ελληνική πραγματικότητα και ειδικά τον δημόσιο τομέα της χώρας (πολεοδομία, εφορία, ΕΟΤ και διάφορα άλλα). Για αυτό θεωρώ ότι είναι και ο καλύτερος συνομιλητής για την πολιτική κατάσταση. Χτες το βράδυ ήπιαμε ένα ωραίο μοχίτο στο μπαλκόνι της (με μέντα ειδική που καλλιεργεί σε γλαστράκια) και την άκουγα με προσοχή, όπως πάντα, να ανακεφαλαιώνει την πολιτική κατάσταση το τελευταίο διάστημα. Σας μεταφέρω δυο τρία πράγματα που μου είπε για την επικαιρότητα - και προσυπογράφω. «Το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο ότι έχουμε μια κακή κυβέρνηση. Είναι ότι έχουμε εξίσου κακή, αν όχι χειρότερη, αντιπολίτευση. Αρα πού θα βρεθεί η ελπίδα;» «Αν προσέξει κανείς ποια περίοδο δίνονταν τα 30άρια τον μήνα σε στελέχη της ΕΡΤ, θα πέσει στην περίοδο 20042009. Το ίδιο γινόταν σε όλο το δημόσιο. Καμιά έκπληξη λοιπόν που οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν επί Καραμανλή 50%! Τώρα βλέπουμε και πού πήγαν αυτά τα λεφτά. Κατά τα άλλα, ο πρώην κάνει διακοπές στις Αλπεις με την οικογένεια και η κάθαρση θα γίνει με δίκη του... Παπακωνσταντίνου». Μου είπε και κάτι για τη διεθνή κατάσταση: «Πρόσεξε ότι ξεσηκώνεται η νέα γενιά στην Τουρκία κατά μιας συντηρητικής ισλαμικής κυβέρνησης και στη Βραζιλία κατά μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Και οι δύο χώρες έχουν κοινό σημείο ότι αναπτύσσονται με γρήγορο ρυθμό. Αρα δεν είναι η φτώχεια η αιτία της εξέγερσης, ούτε η Δεξιά ή η Αριστερά. Είναι πολύπλοκος ο κόσμος και αφελείς οι απλοϊκές εξηγήσεις για το τι συμβαίνει». Να γιατί αγαπώ τη θεία Αννα. Γιατί σκέφτεται! A.

Οι γείτονες αναχωρούν για διακοπές... ...και ο έξυπνος Αθηναίος:

y Αναρωτιέται τι δουλειές έκαναν οι γονείς τους και τι συντάξεις εισπράττουν. y Προσπαθεί να μαντέψει πού θα πάνε - αν υποψιαστεί ότι έχουν βάλει πλώρη για καμιά Σαντορίνη, δεν ξέρει τι θα κάνει... y Εξετάζει όσο πιο διακριτικά γίνεται τις αποσκευές - μπα, για κάμπινγκ τους βλέπει.

y Στραβοκοιτάζει προς το ράφι με την αλληλογραφία - άραγε έχουν πληρώσει τα κοινόχρηστα ή άφησαν τον λογαριασμό για την εγκατάσταση του φυσικού αέριου στους υπόλοιπους καλοκαιριάτικα; y Χαμογελάει στην ιδέα ότι θα μπορεί να βάζει τσίτα την τηλεόραση/τη μουσική με τα παραθυρόφυλλα ανοιχτά και κανείς δεν θα του χτυπάει τον τοίχο. y Αναρωτιέται πόσο θα διαρκέσουν οι διακοπές τους - έχει γούστο να μην τους ξαναδούνε. Λήδα Πιμπλή

Ματιές

Οπισθεν ολοταχώς Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, ορισμένοι επαναφέρουν την ανάγκη για ιδεολογική σύγκρουση. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι, στην τρέχουσα ακραία συγκυρία, προς αυτή την κατεύθυνση ωθούν όσοι στέκονται στα δεξιά της ΝΔ, από τις παρυφές του πάλαι ποτέ φιλελεύθερου χώρου έως την ακροδεξιά. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αφορά τη συζήτηση που εγκαινιάστηκε με αφορμή τις περίφημες δηλώσεις Ρεπούση.

Ο αέρας που φυσά

Ασχετα από τους λόγους (πιθανότατα μικροπολιτικούς) για τους οποίους μετέτρεψε μια καθαρά επιστημονική συζήτηση σε πολιτική, η βουλευτίνα μάς δίνει την αφορμή να κάνουμε μια γενικότερη παρατήρηση: Η δημόσια συζήτηση στη χώρα διεξάγεται υπό συνθήκες επιεικώς τριτοκοσμικές. Την ίδια στιγμή που όλη η υφήλιος αναζητεί τρόπους ολοένα και μεγαλύτερης σύγκλισης, σε έναν κόσμο ο οποίος

είναι μικρότερος από ποτέ, στην Ελλάδα πολιτικοί, Τύπος και μια -μέχρι πρότινος περιθωριοποιημένη αν όχι περιθωριακή- διανόηση ξυπνούν από τον τάφο τα ζόμπι της εθνοσωτήριας αντίληψης. Την ώρα που ο τόπος -παρά τα προβλήματά του- οφείλει να κάνει ένα τεράστιο άλμα προς το μέλλον, κάποιοι θέλουν να τον κρατήσουν δεμένο σε έναν ψευδορομαντισμό, πέρα από κάθε επαφή με την πραγματικότητα και τις ανάγκες του. Η μεγάλη πλάνη σε όλη αυτή την εξέλιξη αφορά όσους νομίζουν ότι έτσι ανακόπτουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Η παιδαριώδης αυτή αντίληψη δεν ωθεί κανέναν από όσους υποκύπτουν στην εν λόγω ρητορική στα κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού. Εχουμε πει ξανά από αυτή τη στήλη: Η χρεοκοπία είναι το λιγότερο που μπορεί να πάθουμε στη διάρκεια της κρίσης. Βασίλης Νέδος

Στο πλοίο για το νησί. Δυόμισι ώρες μακριά. Ο λόγος όχι και τόσο ευχάριστος. Ομως η αύρα του τοπίου, το ειλικρινές ενδιαφέρον των φίλων που στάθηκαν στους ανθρώπους μου όταν έλειπα, το χαμόγελο των ανθρώπων μακριά από την γκρίζα πόλη με αποζημιώνουν και με το παραπάνω. Δεν είναι η άγρια ομορφιά των βράχων, ούτε τα άσπρα ασβεστωμένα σπίτια της Χώρας της Σερίφου. Ούτε καν η βαθιά, δροσερή γαλάζια θάλασσα που σε δέχεται στην αγκαλιά της χωρίς όρους. Είναι ο αέρας που φυσά και καθαρίζει τη σκέψη. Εκεί σε αυτό το μικρό νησί του Αιγαίου, καθισμένος στην παραλία με τη σκούρα άμμο και τα λεπτά βότσαλα, γυμνός στον ήλιο δεν σκεφτόμουν τίποτα. Και ο αέρας να παίρνει μακριά τις άσχημες σκέψεις, την αγωνία για το μέλλον, τις μικρότητες στις οποίες δίνουμε τόση σημασία ώρες ώρες. Και να φέρνει στη θέση τους μνήμες από παιδικά καλοκαίρια, ανέμελες στιγμές με φίλους και φλερτ στην παραλία με μια φωτιά στη μέση, κιθάρες και τραγούδι. Ναι, εκεί είμαι ελεύθερος από ό,τι με βαραίνει. Ο καθαρός αιγαιοπελαγίτικος αέρας φουσκώνει τα πανιά της ψυχής και με γεμίζει δύναμη να αντεπεξέλθω σε όλες τις προκλήσεις και τις δυσκολίες στην καθημερινότητα. Στο πλοίο της επιστροφής στην πόλη, όταν πια δεν βλέπω την ακτογραμμή του, νιώθω πίσω μου τη μαγνητική αύρα του να μου δείχνει τον δρόμο, να μου επιτρέπει να φύγω, να με οπλίζει με σιδερένια θέληση για τον αγώνα της ζωής, αλλά παρόλα αυτά να με κρατά κοντά του. Γιατί για μένα το νησί μου θα είναι εκεί και θα με περιμένει να γυρίσω. Πάντα θα επιστρέφω εκεί. Στο νερό της μνήμης, στα βράχια της θέλησης, αλλά κυρίως στον αέρα της ελευθερίας. Στον αέρα που φυσά. Μάνος Πεπονάκης

Rabbit story Κυριακή απόγευμα ανηφορίζουμε με τον Γιώργο, στη μηχανή του, την Αγίου Μελετίου. Η Αθήνα φαίνεται σχεδόν άδεια από ανθρώπους, περίεργα μόνη μέσα σε μια ζέστη που σε μούδιαζε. Ξαφνικά, ο φίλος μου φρενάρει αναγκάζοντάς με να πέσω πάνω του φωνάζοντας κάτι που δεν κατάλαβα αμέσως: «Κουνέλι, κουνέλι! Οχι ρε, δεν το πιστεύω...» Οταν ρωτάω τι εννοεί, μου δείχνει δίπλα σε έναν κάδο απορριμμάτων ένα κλουβί με ένα κουνέλι, προφανέστατα αφημένο εκεί όπως αφήνουν έπιπλα, παλιά ρούχα και παπούτσια.

Ο Γιώργος παρκάρει τη μηχανή, πάει και παίρνει το κλουβί. «Κοίτα τι κάνουν οι παλιάνθρωποι. Πετάνε τα ζωάκια τους στα σκουπίδια! Θα το πάρω στον κήπο μου, δεν το αφήνω εδώ», λέει αποφασισμένος και κατακόκκινος από θυμό. Το σκηνικό σοκαριστικό, τόσο που ούτε μου πέρασε από το μυαλό να το φωτογραφίσω για την εφημερίδα, αλλά κατάλαβα ότι ο μικρός κούνελος στάθηκε τυχερός μέσα στην ατυχία του, αντίθετα με τόσα άλλα ζωάκια εκεί έξω. Νικήτας Καραγιάννης

Αθηναϊκά καλοκαίρια Λένε πως τις δύσκολες ώρες, όταν αισθάνεσαι ότι ο κόσμος γύρω σου καταρρέει, όταν δεν βρίσκει η σκέψη απάγκιο πουθενά, ούτε σε ιδεολογία, ούτε σε πράξη πολιτική, σε σώζει μόνον η μνήμη από παιδικά χρόνια ασφαλή και ανέμελα, από στιγμές που ακόμη και αν δεν ζούσες στην ευφορία των υπολοίπων είχες την ηλικία που επιτρέπει τα όνειρα. Κάθε άλλο παρά φροϊδικές αναλύσεις έχω κατά νου και η αλήθεια είναι ότι αυτές όσο μας βοήθησαν να αναπτύξουμε πνεύμα αναλυτικό και αυτογνωσία, άλλο τόσο μας χάλασαν τον αυθορμητισμό. Επιασα τον εαυτό μου, όμως, να αναζητά αφορμές να θυμηθεί μυρωδιές και ήχους από παιδικά καλοκαίρια. Να, σαν το γλυκό απόβραδο σε αθηναϊκή παραλία, δυο βήματα από το Κέντρο. Ναι, αυτή η πόλη παραμένει η μοναδική πρωτεύουσα που έχει μια ανάσα από τα προβλήματά της παραλίες και τοπία φιλόξενα. Η πρόσβαση πανεύκολη για τον καθένα, αφού φτάνει ως εκεί το τραμ. Κατάφωτοι συρμοί, αθόρυβοι, γλιστρούν στις ράγες στον δικό τους πολιτισμένο ρυθμό δίπλα από την υστερία της λεωφόρου. Αισθάνεσαι ταξιδιώτης του χρόνου. Δίπλα σου το δαιμονισμένο παρόν και εσύ στην κάψουλα-βαγόνι, ήδη σε έναν άλλο κόσμο όπου όλα επιβραδύνονται, γίνονται ανθρώπινα. Οι μνήμες έρχονται αβίαστα. Σαν χθες η εποχή που μετρούσες τα παγωτά και ήταν κατόρθωμα θαυμαστό να έχεις φάει τα περισσότερα. Τώρα που το θυμάμαι δεν κλέβαμε στο μέτρημα. Είχαμε μια περίεργη αίσθηση των ορίων. Πόσα παγωτά πια να επιτρέψουν οι γονείς και το χαρτζιλίκι πάνω κάτω ίδιο για όλους. Ετσι, αν βρισκόταν κανείς να ανεβάσει τον αριθμό εκτός κοινής λογικής, πιάναμε την καζούρα. Πόσα αλήθεια συνέβησαν στο μεγάλωμα και χάσαμε εκείνη την κοινή λογική των αριθμών και των ορίων! Ειδικώς ως προς το τι μπορεί να «φάει» κανείς! Ας είναι. Επιστρέφω στον παραλιακό μου παράδεισο. Με υποδέχονται ορχήστρες γρύλων. Και μετά η παραλία, με ομπρέλες κλειστές μέσα στο σούρουπο. Ενα κεντράκι με αναπαυτικούς καναπέδες και στο βάθος το ρόδινο της δύσης να γίνεται «σαπφείρινο μαβί» καθώς πέφτει η νύχτα. Παρέα γλυκιά φίλων και κουβέντες. Παγωμένο κρασί και νόστιμα συνοδευτικά. Παραφωνία το ωραίο γυάλινο ποτήρι του κρασιού δίπλα στα πλαστικά πιατάκια των μεζέδων. Γιατί; Και την απόδειξη του λογαριασμού χρειάστηκε να τη ζητήσουμε. Και φεύγοντας, όταν πια η νύχτα είχε προχωρήσει, ήχοι λαϊκοσκυλάδικου έφταναν από διπλανό παράπηγμα, όπου θίασος πρώην τηλεπερσόνων και λοιπών μαϊντανών έκανε παραλιακή «αρπαχτή». Φτάνοντας στον δρόμο είχαν σωπάσει και οι γρύλοι. Ανιση η μάχη τους με τρεις δεκαετίες λαϊκοσκυλάδικης τηλεκουλτούρας που χτυπιόταν παραδίπλα. Εγώ ήξερα, όμως, ότι κρατούν αθέατοι στις φυλλωσιές τις θέσεις τους. Είναι εκεί. Οι γρύλοι, όπως οι μνήμες, θα βρουν πάλι τη στιγμή τους. Αθηνά Δεληγιάννη

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Πριν από το μεγάλο 24ωρο Συνάντησα τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Κώστα Φιλίππογλου στα παρασκήνια του Κτιρίου Η της Πειραιώς 260 λίγο πριν ξεκινήσει η πρόβα για το έργο «Μερσιέ και Καμιέ» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα για το Φεστιβάλ Αθηνών. H παράσταση θα ξεκινήσει σήμερα τα μεσάνυχτα (Παρασκευή 28 Ιουνίου) και θα τελειώσει αύριο τα μεσάνυχτα (Σάββατο 29 Ιουνίου). Η κουβέντα μας ξεκίνησε με την επιλογή του συγκεκριμένου, σχεδόν άγνωστου, μη θεατρικού κειμένου του Σάμιουελ Μπέκετ. «Η ιδέα ήταν του Αρη (σσ. Σερβετάλη), ο οποίος έχει τρέλα με τον Μπέκετ και έχει μελετήσει τα άπαντά του. Ξεκινήσαμε για μια δίωρη παράσταση, μελετώντας όμως το υλικό ο Κακλέας πρότεινε να κάνουμε μια παράσταση χωρίς χρόνο. Επρεπε, βέβαια, να τεθεί συγκεκριμένη διάρκεια και έτσι καταλήξαμε στις 24 ώρες». Το γεμάτο απορία βλέμμα μου έκανε τον Φιλίππογλου να συνεχίσει: «Θα είναι ένας 24ωρος δομημένος αυτοσχεδιασμός, όλων των εμπλεκόμενων συντελεστών. Ηθοποιοί, χορευτές, φωτιστής, μουσικός, σκηνοθέτης θα είναι παρόντες και θα αλληλεπιδρούν. Τη γενική κατεύθυνση θα τη δίνει μέσω μικροφώνου και ακουστικών ο Κακλέας». Και πόσο ελεύθερους σας αφήνει; «Πολύ. Αν δει ότι αυτό που δημιουργούμε στη σκηνή λειτουργεί και οδηγεί κάπου, μας αφήνει απόλυτα ελεύθε-

ρους. Διαφορετικά μας επαναφέρει στον ‘δρόμο’ της ιστορίας με μία οδηγία, ένα φως ή μία μελωδία». Ετσι, όλοι μαζί θα επιχειρήσουν να κάνουν το ταξίδι των Μερσιέ και Καμιέ. Να μπουν στον κόσμο του Μπέκετ, να τον εικονοποιήσουν και να τον περάσουν στο κοινό. Για τους θεατές, που θα μπορούν να μπαίνουν και να βγαίνουν όποτε το επιθυμούν, θα προσφέρεται φρεσκομαγειρεμένο φαγητό. Επίσης, στον χώρο θα υπάρχουν υπνόσακοι και μαξιλάρια. «Για αυτό δεν μπορώ να το ονομάσω θεατρική παράσταση. Θα είναι μια θεατρική εμπειρία, πρωτόγνωρη και για μας και για το κοινό». Οταν τον ρωτάω πώς φαντάζεται το φινάλε της παράστασης, μου απαντά ενθουσιασμένος: «Λένε ότι μετά από ένα 18ωρο συνεχούς εργασίας παύουν εντελώς οι αναστολές του ανθρώπου. Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να συμβεί! Νομίζω, πάντως, ότι θα καταφέρουμε να προσεγγίσουμε τον κόσμο του Μπέκετ με τρόπο αληθινό». Ο Κώστας Φιλίππογλου από νωρίς προσπάθησε να φτάσει σε αυτή τη δυσεύρετη θεατρική αλήθεια. Το 1985, σπουδαστής τότε, ταξίδεψε στο Παρίσι. «Πήγαμε με λεωφορείο. Μείναμε στη σοφίτα μια φίλης για έναν μήνα και είδαμε παραστάσεις του Brook, της Mnouchkine... Αλλες ζωντανά και άλλες από βιντεοσκοπημένο υλικό που τότε έβρισκες σε βιβλιοθήκες». Αυτό ήταν! Ο Κώστας Φιλίππογλου συνάντησε στα θέατρα και στις βιβλιοθήκες των Παρισίων το θέατρο που ήθελε να

κάνει. Λίγα χρόνια αργότερα, παρακολουθώντας στο Λονδίνο ένα workshop της θρυλικής ομάδας Complicite, κατάφερε αυτό που καθένας από τους δεκάδες εκλεκτούς συμμετέχοντες ονειρευόταν. Επιλέχθηκε ως νέο μέλος της ομάδας. Ετσι χτίστηκε η σχέση του με την αισθητική του σωματικού και δημιουργικού θεάτρου και ξεκίνησε μια αξιοζήλευτη καριέρα στο εξωτερικό. Αυτό το θέατρο τα τελευταία δύο χρόνια ο Κώστας Φιλίππογλου θέλει να το κάνει και στην Ελλάδα και, αφήνοντας τις παγκόσμιες περιοδείες με τις ομάδες Complicite και Rima, πέρυσι σκηνοθέτησε την Κατερίνα Λέχου και τον Αρη Σερβετάλη στα «Χάρτινα Λουλούδια» στο Θέατρο Ιλίσια. «Η επιλογή του θεάτρου ήταν απόλυτα συνειδητή», αναφέρει. «Κάναμε πολλούς ανθρώπους να την πατήσουν και να έρθουν να δουν ένα είδος θεάτρου που δεν θα έβλεπαν διαφορετικά. Τον κόσμο δεν μπορείς να τον αλλάξεις, κάποιους ανθρώπους όμως μπορείς. Στην Complicite έρχονταν θεατές και μας έλεγαν ότι άλλαξε η ζωή τους και ο τρόπος που έβλεπαν θέατρο. Aυτό θέλω να πετύχω και εδώ». Η κουβέντα μας τελειώνει και ο Κώστας Φιλίππογλου κατευθύνεται περιχαρής προς τη σκηνή. Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί και μετά το τέλος της 24ωρης παράστασης.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

28.06 - 04.07. 2013

Ενα σχολείο για το καλοκαίρι «Διδάσκοντας για έκτη χρονιά στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, βλέπω ότι στην ελληνική κοινωνία, ξεκινώντας από το κράτος και φτάνοντας μέχρι την εκπαίδευση, είναι ταμπού να ασχολείσαι με το Αρχαίο Δράμα, ενώ είναι η αρχή του δυτικού θεάτρου». Ετσι αρχίζει η κουβέντα μας με τη Μάρθα Φριντζήλα, σκηνοθέτιδα, ηθοποιό και ερμηνεύτρια στο Baumstrasse, τον χώρο εργασίας του θιάσου Δρόμος με Δέντρα, που βρίσκεται στον δεύτερο όροφο ενός βιομηχανικού κτιρίου στον Βοτανικό. Ο θίασος Δρόμος με Δέντρα ιδρύθηκε το 2000 από τη Μάρθα Φριντζήλα και τον συνθέτη και σκηνογράφο Βασίλη Μαντζούκη και τα τελευταία χρόνια ερευνά το αρχαίο δράμα μέσα από σύγχρονες μορφές καλλιτεχνικής επικοινωνίας, σε συνεργασία με θέατρα και ιδρύματα από την Ελλάδα και το εξωτερικό, με σκοπό τη διατήρηση και διάδοση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Φέτος, υπό την καθοδήγηση της Μάρθας Φριντζήλα και σε συνεργασία με τον Δήμο Ελευσίνας, ο θίασος παρουσιάζει από την 1η έως και τις 10 Ιουλίου στο Παλαιό Ελαιουργείο το Θερινό Σχολείο, στο πλαίσιο του Αττικού Σχολείου Αρχαίου Δράματος. Πρόκειται για ένα «ιδιαίτερο σχολείο» με θεατρικά και μουσικά δρώμενα, σεμινάρια και παράλληλες εκδηλώσεις, με τη συμμετοχή Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών και εισηγητών.

«Θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν θεσμό με διεθνή προσανατολισμό, σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά και σε όλα τα στάδια της εκπόνησης μιας παράστασης. Κάθε χρόνο, από τον Οκτώβριο δουλεύουμε πάνω σε μία τραγωδία και τον Ιούλιο παρουσιάζουμε τα αποτελέσματα των εργασιών μας σε παράσταση. Ξεκινάμε με τις ‘Βάκχες’ του Ευριπίδη, έχοντας κάνει ένα τριετές πρώτο πλάνο που περιλαμβάνει για τη συνέχεια τις τραγωδίες ‘Αίας’ του Σοφοκλή και ‘Πέρσες’ του Αισχύλου. Επιλέξαμε να αρχίσουμε με τις ‘Βάκχες’ γιατί πρόκειται για ένα έργο που συμβολίζει το ίδιο το θέατρο, αφού ο Διόνυσος είναι ο θεός του θεάτρου. Οπως λοιπόν το θέατρο ξεκίνησε από έναν ύμνο στον θεό Διόνυσο, έτσι θέλουμε και εμείς να ξεκινήσουμε πανηγυρικά αυτό το εγχείρημα, που είναι ανοιχτό σε όλο τον κόσμο». Η Μάρθα μάς εξομολογείται πως όλοι έχουν δουλέψει σκληρά για αυτή την προσπάθεια, ενώ η ίδια δηλώνει συγκινημένη από την ανταπόκριση μαθητών, εθελοντών, συνεργατών και φίλων, όπως ο Ιωσήφ Βιβιλάκης, ο Βασίλης Μαντζούκης, οι RootlessRoot, η Μιράντα Τερζοπούλου, ο Πλάτων Μαυρομούστακος, η Σαβίνα Γιαννάτου, ο Ακύλλας Καραζήσης, η Αντζελα Μπρούσκου, η Νικολέττα Φριντζήλα και πολλοί άλλοι. Επίτιμοι καλεσμένοι του Αττικού Σχολείου είναι οι Mazaher Ensemble, εκπρόσωποι της θεραπευτικής μουσικής zar, που μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μάρθα Φριντζήλα σηματοδοτούν το τέλος του

πρώτου Θερινού Σχολείου, με μια μεγάλη συναυλία στις 10 Ιουλίου. «Οι Mazaher Ensemble παρουσιάζουν ένα αρχαίο μουσικό δρώμενο που πραγματοποιείται στην Αίγυπτο για τη θεραπεία των γυναικών από τις πιέσεις, μέσα από μια διονυσιακή τελετουργία με χαρακτήρα μητριαρχικό, όπου ηγετικό ρόλο έχουν οι γυναίκες. Στην Ελλάδα, παρόμοια λειτουργία έχει η Μαρία Φαραντούρη, που ως αρχιέρεια της μουσικής έχει ταυτιστεί με τη γυναικεία φωνή που επαναστατεί», περιγράφει γλαφυρά η Μάρθα και συνεχίζει μεταφέροντάς μας στην τραγωδία του Ευριπίδη. «Παράλληλα, μέσα από τις ‘Βάκχες’ διαπραγματευόμαστε τον ρόλο του ξένου στην κοινωνία μας. ‘Ποιος είναι ο ξένος;’ Μήπως είσαι εσύ που δεν δέχεσαι τον ξένο, που είσαι εκτός πραγματικότητας και εκτός ανθρωπιάς, ο αποξενωμένος;» Αφηγούμενη την πορεία της ομάδας της μέχρι και την τελική παράσταση, δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά της που όλα αυτά θα λάβουν χώρα στην Ελευσίνα, στον τόπο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε... «Ολα είναι συμβολικά αν είσαι ρομαντικός. Είναι τιμή μου που θα βρισκόμαστε στην Ελευσίνα. Το κάνουμε για την πόλη μας, για την πατρίδα μας, για το σπίτι μας, άρα και για όλο τον κόσμο. Επιδιώκουμε να εκπαιδεύσουμε τον κόσμο να βλέπει θέατρο».

Κείμενο: Αρετή Γεωργιλή

Μια δεξαμενή σκέψης To Free Thinking Zone ή Οίκος Ανοχής Σκέψης είναι ένα concept βιβλιοπωλείο για τη σύγχρονη σκέψη και τέχνη. Το Free Thinking Zone δεν λειτουργεί όπως τα παραδοσιακά βιβλιοπωλεία. Μας αρέσει να δημιουργούμε περιεχόμενο, να «βγάζουμε» από ένα βιβλίο το θέμα του, την ουσία του και αυτό να είναι αφορμή ανοιχτού και ελεύθερου διαλόγου χωρίς φόβους και προκαταλήψεις. Στην ουσία, δηλαδή, είμαστε ένα think tank που πουλάει βιβλία, μια «Πνύκα». Μας αρέσει να προβάλλουμε τη σύγχρονη ελληνική σκέψη, να φιλοξενούμε νέα ρεύματα, διαφορετικές απόψεις και τάσεις. Ενα μοντέρνο, αρχετυπικό, νεοελληνικό καφενείο με επιλεγμένα από εμάς βιβλία. Δανείζεται το όνομά του από τα λιμάνια. Δανείζεται την industrial αισθητική του από τις οικοδομές και τα νεοϋορκέζικα lofts. Στα λιμάνια οι Ζώνες Ελευθέρου Εμπορίου (Free Trade Zones) είναι οι χώροι όπου τα εμπορεύματα μπορούν να παραμείνουν χωρίς περιορισμούς μέχρι να διακινηθούν στις αγορές. Ανάμεσα στα Εξάρχεια και στο Κολωνάκι (χαμηλά στην οδό Σκουφά), λοιπόν, το Free Thinking Zone είναι το σημείο στα λιμάνια που είναι ανοιχτό σε όλους

εκείνους που αναζητούν διαρκώς νέους δρόμους, που δεν πιστεύουν στο προφανές, που μπαίνουν άφοβα σε οίκους ανοχής, αλλά και σε εκκλησίες. Που «στη νύχτα δεν βλέπουν το σκοτάδι, αλλά το γαλάζιο του ουρανού» (Georges Bataille). Αν και το βιβλίο είναι για μας το κύριο σημείο αναφοράς μας, δεν το αντιμετωπίζουμε ως προϊόν. Για εμάς η σχέση με το βιβλίο δεν περιορίζεται στη συναλλαγή στο ταμείο ή στο ψάξιμο στο ράφι. Δίνουμε στο βιβλίο την προστιθέμενη αξία του που στρέφεται γύρω από τις υπηρεσίες που το συνοδεύουν, την ανάγνωση, την παρέα, τη συζήτηση και τον καβγά ακόμη αν θέλετε, αν αυτός έχει δημιουργικό χαρακτήρα. Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε έναν χώρο όπου το βιβλίο είναι... φιλικό προς τον χρήστη, ένα οικείο περιβάλλον που να κάνει τον καλεσμένο μας να αισθάνεται την ανάγκη να μείνει και να σκεφτεί λίγο διαφορετικά από χθες, να είναι η δεύτερη καλύτερη επιλογή του μετά τον καναπέ του σπιτιού του. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι, γιατί στον ενάμιση μόλις χρόνο λειτουργίας μας ήδη έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε περισσότερες από 200 διαφορετικές συζητήσεις, να δώσουμε την πρώτη τους ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες και να διορ-

γανώσουμε κομβικές συζητήσεις για χαμένες στη μετάφραση αξίες: τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ανοχή. Προσφάτως, μάλιστα, η ζωντανή μας μετάδοση από τη συζήτηση του Προέδρου των Ευρωπαίων Πρασίνων κ. Ντανιέλ Κον Μπεντίτ με νέους δημοσιογράφους και μπλόγκερ έφτασε στο ρεκόρ των 6.548 ταυτόχρονων views! Δίνουμε έναν μεγάλο αγώνα να αποδείξουμε ότι μια μικρή επιχείρηση μπορεί να ζήσει στην Ελλάδα σήμερα και να προοδεύσει. Αντίπαλός μας η διαφθορά, η γραφειοκρατία και το βαθύ τέρας του κρατικού μηχανισμού, που μας απορροφά άπειρες εργατοώρες για να πάρουμε μια τρίωρη άδεια να γιορτάσουμε την Παγκόσμια Νύχτα Βιβλίου, που μας θέλει να απολογούμαστε συνέχεια ότι δεν είμαστε ντισκοτέκ επειδή σερβίρουμε καφεδάκι με το διάβασμα και άλλα πολλά που ήδη έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον διεθνών ΜΜΕ, όπως η “Chicago Tribune”, το CNBC, ο “Economist”, και άλλα. Δεν θα το βάλουμε κάτω. Πιστεύουμε στην ιδέα μας, πιστεύουμε στους φίλους μας, στα πολλά καλά μυαλά της Ελλάδας, τους οπαδούς της νηφαλιότητας και του ορθού λόγου που μαζεύονται και κουβεντιάζουν κάθε μέρα στο Free Thinking Zone ανεξάρτητα από τον πολιτικό τους χώρο. Κατά κάποιον τρόπο πετύχαμε τη μικρή μας νίκη...

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

28.06 - 04.07. 2013

Αγρια σαβάνα Οι Savannah αποτελούνται από τη Δωριάννα, τον Πέτρο Γκότση και τον Μάρκο Γκρινόβερ. Φέτος κλείνουν οκτώ χρόνια μαζί από τότε που, παιδιά ακόμη, γνωρίστηκαν στο ωδείο και «κόλλησαν». Είναι η μοναδική μπάντα από όσες δημιούργησαν οι καθηγητές τους που εξακολουθεί να υπάρχει. Τα πρώτα τους live ξεκίνησαν μέσω του ωδείου τους, αλλά στη συνέχεια άρχισαν να κανονίζουν τα δικά τους σε διάφορα μπαρ. Παίζουν δροσερή ποπ-ροκ με όλη τη φρεσκάδα των 20κάτι χρόνων τους. Η Δωριάννα, ενώ αγαπάει πολύ τη μουσική, δεν είχε φανταστεί ότι θα την κέρδιζε τόσο. Προέρχεται από πολυμελή οικογένεια - με έξι αδέλφια, που έχουν διαφορετικά γούστα. Ο Πέτρος ξύπνησε μια μέρα στα 8 του και είπε στους γονείς του ότι θέλει να μάθει κιθάρα. Ετσι ξαφνικά. «Αναγκαστικά» άρχισε από κλασική κιθάρα μέχρι τα 15, όταν έπιασε στα χέρια του την πρώτη του ηλεκτρική. Ο Μάρκο παίζει μπάσο. Πήραν το όνομά τους από μια ιδέα της φίλης τους της Εύης, που στην αρχή του σχήματος είχε καθίσει στα ντραμς. «Η σαβάνα είναι ένα οικοσύστημα που

φιλοξενεί πολλά ζώα, το καθένα με τον δικό του χαρακτήρα. Για αυτό μας άρεσε πολύ», μου εξηγούν. Για τα live τους αναφέρουν ότι απλώς πήγαιναν στα μαγαζιά και έλεγαν: «Γεια σας, είμαστε αυτό το συγκρότημα και θα θέλαμε να παίξουμε». Ως διά μαγείας, τους ήθελαν και τους ξαναζητούσαν επειδή οι βραδιές ήταν πολύ επιτυχημένες. Το 2010 και ενώ οι Savannah έχουν αρχίσει να δημιουργούν το δικό τους κοινό, η Δωριάννα πήρε υποτροφία για το Τζούλιαρντ, πήγε στη Νέα Υόρκη και από το 2011 πηγαινοέρχεται. Το ταξίδι δοκίμασε μαζί της και ο Πέτρος, που το έσκασε και αυτός από τη σχολή του. «Εκεί γνωρίσαμε μουσικούς, είδαμε πώς γίνεται η δουλειά και γυρίσαμε στην Ελλάδα για να τελειώσουμε το υλικό μας». Δουλεύουν με αγγλικό και ελληνικό στίχο. Μέχρι στιγμής, οι στίχοι των τραγουδιών είναι της Δωριάννας. Ο Μάρκο λέει πως με τον Πέτρο προσπαθούν να γράψουν, αλλά δεν είναι κάτι που μπορούν να κάνουν όλοι. «Είναι και στην ψυχολογία του καθενός». Δεν έχουν συγκεκριμένες μουσικές επιρροές. «Οι καλλιτέχνες πρέπει να ακούμε τα πάντα», συμπληρώνει ο Μάρκο. «Προσωπικά τα ακούω όλα, από

ροκ μέχρι ρεμπέτικο, διότι παίρνεις ιδέες, ακούς γυρίσματα, μελωδίες». Η Δωριάννα επίσης πιστεύει ότι η μουσική είναι μία και πως καλό είναι να τα ακούς όλα για να έχεις άποψη. «Καλώς ή κακώς, δεν μπορεί να βγει καινούργια μουσική. Παίρνεις ιδέες από τις καταβολές σου, τα ακούσματά σου και φτιάχνεις κάτι δικό σου. Εχουν γίνει τα πάντα, έχουν παιχτεί τα πάντα, εκτός και αν βγει κάτι νέο από... διαστημόπλοιο. Το θέμα είναι να συνεχίσουμε μέσα από όμορφα παντρέματα». Εδώ και λίγο καιρό οι ζωντανές εμφανίσεις τους έχουν δώσει τη θέση τους στο στούντιο, όπου το γκρουπ περνάει πολλές ώρες, αλλά και σε ταξίδια. Ρωτάω πώς βλέπουν τον εαυτό τους δέκα χρόνια μετά και απαντούν ότι πάω μακριά. «Το έχουμε συζητήσει και είπαμε ότι θέλουμε να είμαστε καλά και να παίζουμε για τον κόσμο», απαντούν. Προσπαθούν να μη φύγουν από την Ελλάδα παρά τις προτάσεις που είχαν από το περιβάλλον της Νέας Υόρκης και ελπίζουν ότι αυτή η επιμονή τους θα ανταμειφθεί. «Εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά εμείς το παλεύουμε», λένε προσθέτοντας ότι δεν υπάρχει εύκολος δρόμος. Η φιλοσοφία τους είναι να μην τα παρατούν στα δύσκολα. Είναι αισιόδοξοι και γεμάτοι ενέργεια, κάτι που λείπει από άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Μας αρέσουν και για αυτό.

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Τα οικογενειακά σου αλλάζουν κεφάλαιο αυτή την εβδομάδα, Κριέ, και αυτό το κεφάλαιο θα κρατήσει αρκετά. Τυχερές συγκυρίες θα σε κάνουν να σκέφτεσαι λίγο πιο αισιόδοξα και σκέψεις για επέκταση θα μπουν στο μυαλουδίνο σου. Τώρα αυτό σημαίνει είτε μεγαλύτερο σπίτι ή περισσότερα μέλη στην οικογένεια, αλλά εξαρτάται από σένα.

Τέρμα πια τα κουλούρια στην Πανεπιστημίου, Ζυγέ, από δω και μπρος μόνο χαβιάρι. Κάτι συμβαίνει εκεί πάνω στα άστρα για σένα και ετοιμάζεσαι να παρατήσεις τα αλώνια για να μπεις στα σαλόνια - και όχι ως σερβιτόρος. Οταν γίνει, πες μου πώς το έκανες για να κρατάω σημειώσεις, γιατί αναμένεται να είναι επεισοδιακή άνοδος.

Βγες έξω στους δρόμους, Ταύρε, και ξεκίνα τις γνωριμίες. Οπλισε αυτή την καραμπίνα που είναι το στόμα σου και πυροβόλησε σοφίες όπως μόνο εσύ ξέρεις. Εχεις ρέντα στο να λες σκέψεις που τουλάχιστον να ακούγονται σωστές και εκτιμάται αυτόν τον καιρό. Αν δεν πετύχει, άλλαξε γειτονιά και ξαναόπλισε.

Τώρα που μπήκε το καλοκαίρι, τώρα αποφάσισε ο ουρανός να ευνοήσει τα ταξίδια και την περιπέτεια, Σκορπιέ, άρα φαντάζομαι είσαι κάπως ο τυχερούλης της υπόθεσης. Και εκεί στα ταξίδια σου μην αποκλείσεις την εμφάνιση ενός προσώπου στη ζωή σου που θα σε επηρεάσει βαθύτατα. Μην το γυρίσεις στο γκομενικό, είναι τέτοιο πρόσωπο που θα θέλεις να κρατήσεις για πάντα.

Τα οικονομικά σου έκαναν μια καλή βουτιά τον τελευταίο καιρό, Δίδυμε. Αλλά τώρα βγαίνουν δειλά δειλά στην επιφάνεια, με φύκια στα μαλλιά και έναν αστερία στον ώμο. Ετσι καμουφλαρισμένα που θα είναι με υδάτινο θέμα, μπορεί να μην καταλάβεις ότι είναι αυτά, αλλά τα αναδυμένα οικονομικά και ο λόξιγκας δεν κρύβονται.

Σταμάτα να κάνεις το σεξ έξω στον δρόμο, Τοξότη. Και όχι, δεν το λέω γιατί ζηλεύω, σιγά μη ζηλέψω, πφ, αλλά υπάρχει ένα συννεφάκι πάνω σε αυτό που αποκαλείς τύχη και αναμένεται να σου βγει σε πολύ κακό, ειδικά όσο ξεθαρρεύεις όλο και περισσότερο. Για αυτό μέσα το πιπί και στο σπίτι.

Είναι από εκείνες τις ημέρες, Καρκίνε, που πιστεύεις ότι το κρυφό όνειρο που έχεις πάντα στης καρδιάς τα φύλλα κρυμμένο είναι έτοιμο να γίνει πραγματικότητα. Δεν έχεις πολύ άδικο. Η εβδομάδα αυτή σου ανοίγει παράθυρο να προσπαθήσεις με καλές προοπτικές να πετύχεις. Εκτός αν θέλεις να φτιάξεις σπίτι από καραμέλες, με τέτοιον ήλιο.

Ετσι καλά που πάνε οι διαπροσωπικές σου σχέσεις, Αιγόκερε, και που καλά κοινωνικά νέα ακούγονται από παντού, φτάνεις στο σημείο να θέλεις να πας τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα. Αλλά ψήσου να μη ζητήσεις σε γάμο τους φίλους σου. Το θεωρείς αυτό τώρα λογικό; Αν βέβαια το θεωρείς λογικό, εγώ θα πάω πάσο. Αιγόκερως είσαι στο κάτω κάτω.

Οι ρυθμοί σου πέφτουν, Λέοντα, και η στιγμή της χαλάρωσης ήρθε και σου αξίζει. Πιες μια Καϊπιρίνια σε κάποια ταράτσα από τις πολλές και άσε το μυαλό σου να μη σκέφτεται τα διαδικαστικά. Και μην πιστέψεις ότι κάποιον λάκκο έχει η φάβα, δεν έχει. Χαλάρωσε και άσε να βγει προς τα έξω η διορατικότητα και η πνευματικότητά σου.

Οι απαντήσεις που έψαχνες σχετικά με υγεία και δουλειά έρχονται για σένα, Υδροχόε, και έτσι βγαίνεις λίγο από το σκοτάδι που σε βασανίζει. Αυτό σου επιτρέπει επίσης να κάνεις κάποιες προληπτικές κινήσεις που πριν δεν μπορούσες. Αφού λοιπόν γίνεσαι τόσο νοικοκύρης, αντιστάθμισέ το και με σφηνάκια στο Μοναστηράκι. Τα πρώτα τα κερνάω εγώ.

Κάτι άσχετες προσκλήσεις σε πάρτι και κάτι κερασμένα ποτά από άγνωστο κόσμο στον Κεραμεικό σού θυμίζουν ότι υπάρχεις στον χάρτη, Παρθένε. Εξάσκησε την εξωστρέφειά σου, είναι καλή ευκαιρία. Και αν θυμηθείς, φέρε μου από εκείνα τα σπανακοπιτάκια που ξέρεις να φτιάχνεις. Εκεί να δεις εξωστρέφεια.

Εχεις δουλειά μπροστά σου, Ιχθύ, να συμμαζέψεις και να οργανώσεις τις υποχρεώσεις σου. Και εφόσον κάνεις αυτό, καλό θα ήταν να ξεσκαρτάρεις άχρηστα χαρτιά, παλιές υποχρεώσεις, αρνητικό κόσμο που σε κρατάει πίσω. Καλή και η φιλανθρωπία, αλλά και οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν τα όριά τους, δεν βρίσκεις;

Τα points της εβδομάδας

Green Rose

Pure Bliss

Με την πρώτη ματιά καταλαβαίνεις ότι στο Green Rose έχει δημιουργηθεί ένα όμορφο, ζεστό περιβάλλον που ξεγελάει τον επισκέπτη και τον κάνει να πιστέψει ότι με έναν μαγικό τρόπο μεταφέρθηκε σε μια πρωτότυπη, γνήσια ιρλανδέζικη μπιραρία. Μπίρες όλων των ειδών, σε συνδυασμό με μερικά εξαιρετικά δελεαστικά πιάτα, έχουν την τιμητική τους, ενώ στο background ροκ μουσική από όλες τις δεκαετίες δίνει τον τόνο.

Το Pure Bliss είναι ένα εστιατόριο-καφέ-μπαρ στην πάντα ζωντανή και διαρκώς ανανεούμενη πιάτσα που αναπτύσσεται στα δρομάκια ανάμεσα στο Σύνταγμα και στην οδό Αθηνάς. Ομορφες τσαγιέρες, χειροποίητα τραπεζάκια σε σχήμα καρδιάς και λουλουδιών και πολύχρωμες καρέκλες. Ιδανικό για ένα μεσημεριανό διάλειμμα από τη δουλειά και με μεγάλη γκάμα βιολογικών προϊόντων, το Pure Bliss αποδεικνύει ότι η άγνοια δεν φέρνει πάντοτε ευτυχία.

Αιμιλίου Βεάκη 72, Περιστέρι

Ρόμβης 24, Αθήνα

Ο καλός στρατιώτης Σβέικ

Toy Café

Στον Καλό στρατιώτη Σβέικ η τσέχικη κουζίνα βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, ενώ την παλέτα συμπληρώνουν συνταγές από τη σλοβάκικη κουζίνα με αγνά και φρέσκα υλικά. Οπως είναι φυσικό, τα λαχταριστά πιάτα του Σβέικ συνοδεύουν οι μπίρες, καθώς οι Τσέχοι παραμένουν παγκόσμιοι πρωταθλητές κατανάλωσης ζύθου. Με δυο επιλογές σε βαρέλι και δεκάδες εμφιαλωμένες ετικέτες, σίγουρα θα βρείτε αυτήν που σας ταιριάζει.

Μικρό, συμπαθέστατο μπαράκι στην Πλατεία Καρύτση, που αν και υπάρχει πολλά χρόνια προτού γίνει μόδα μια από τις πιο γνωστές πλατείες του αθηναϊκού κέντρου, δεν σταμάτησε ποτέ να αποτελεί αγαπημένο στέκι δημοσιογράφων και ανθρώπων των media γενικότερα, ανεξαρτήτως ηλικίας. Το σκηνικό είναι cosy, με μια σειρά από γνωστούς Djs να παίζουν jazz και funky soul μουσικές, ενώ οι θαμώνες απολαμβάνουν τα εξαιρετικής ποιότητας κοκτέιλ τους.

Ρουμπέση 8, Νέος Κόσμος

Καρύτση 10, Αθήνα

Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Κοντά στα παιδιά Την οικονομική υποστήριξη του προγράμματος «Μικροί βιβλιοθηκονόμοι σε δράση», που σχεδίασε και υλοποιεί το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού, ανέλαβε η INTERAMERICAN, στο πλαίσιο του προγράμματος εταιρικής κοινωνικής ευθύνης «Πράξεις Ζωής». Πρόκειται για ένα πρόγραμμα διαδραστικού χαρακτήρα, το οποίο εφαρμόζεται σε όλα τα δημοτικά σχολεία στην Αθήνα. Τα παιδιά που συμμετέχουν έχουν την ευ-

Στα ψυγεία καιρία να γνωρίσουν καλύτερα τα παιδικά βιβλία, την κατηγοριοποίησή τους (παραμύθια, ιστορικά, γνώσεων κλπ.), τους συγγραφείς και να μυηθούν στα «μυστικά» της έκδοσης ενός βιβλίου και της λειτουργίας μιας βιβλιοθήκης. Υπολογίζεται ότι το πρόγραμμα καλύπτει περίπου 1.600 παιδιά, τα περισσότερα από τα οποία είναι εκτεθειμένα στις συνέπειες της φτώχειας και στην πιθανότητα της πρώιμης εγκατάλειψης του σχολείου.

Μια νέα σειρά παγωτών λανσάρει η Δωδώνη, έτοιμα να δροσίσουν τον ουρανίσκο σου. Η εταιρεία δημιουργεί επιλογές για ειδικές ομάδες καταναλωτών, όπως οι γεύσεις με sweete, το γλυκαντικό από το δημοφιλές φυτό στέβια, και παράλληλα μεταμορφώνει σε παγωτό αγαπημένα brands, όπως η Lacta, η Merenda και η Υγείας Παυλίδη.

Νέα έρευνα Μια έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα ήρθε να αναδείξει τις προτιμήσεις των χρηστών smartphones. Ο λόγος για τη νέα έρευνα της Ericsson, η οποία έθεσε ερωτήσεις σε 1.000 ιδιοκτήτες smartphone από 18 έως 64 ετών, σε 12 διαφορετικές αγορές. Το σημαντικότερο εύρημα της έρευνας είναι ότι οι χρήστες ανησυχούν σχετικά με την εμπειρία τους από την τρέχουσα απόδοση των δικτύων. H σταθερή απόδοση των δικτύων είναι ο κυριότερος παράγοντας για τη διασφάλιση της αφοσίωσης των συνδρομητών και της μείωσης των τριβών που προκαλούνται μεταξύ συνδρομητή και παρόχου κινητής τηλεφωνίας. Τέλος, αν βελτιωθεί η ικανοποίηση του χρήστη μέσω της καλύτερης απόδοσης δικτύου, αυξάνονται τα έσοδα ανά συνδρομητή, εξασφαλίζοντας έτσι ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.

Δημιουργώντας θέσεις εργασίας Το βραβείο Αύξησης της Απασχόλησης απέσπασαν τα καταστήματα Public στο πλαίσιο της απονομής Βραβείων ΕΒΕΑ 2013. Σε μια δύσκολη οικονομικά συγκυρία, το συγκεκριμένο βραβείο αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα του συγκεκριμένου θεσμού του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών. Το βραβείο παρέλαβε ο CEO του κλάδου retail του Ομίλου Π. Γερμανού, Ρόμπυ Μπουρλάς, ο οποίος δήλωσε σχετικά: «Ξεκινήσαμε το 2005 με ένα κατάστημα και 50 εργαζόμενους. Σήμερα έχουμε 33 καταστήματα και περισσότερους από 1.300 εργα-

ζόμενους, ενώ τον τελευταίο χρόνο δημιουργήσαμε 350 νέες θέσεις εργασίας. Θεωρώ ότι η ανεργία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη χρονική στιγμή στη χώρα μας και εύχομαι και άλλες επιχειρήσεις να επενδύσουν δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας». Μέσα σε έναν χρόνο τα καταστήματα Public έχουν καταφέρει να τριπλασιάσουν το δίκτυό τους, που σήμερα αριθμεί 31 φυσικά και δύο ηλεκτρονικά καταστήματα σε Ελλάδα και Κύπρο, ενώ στόχος είναι μέχρι το τέλος του έτους η αλυσίδα να φτάσει τα 50 καταστήματα.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Σε ετοιμότητα Ετοιμη να υποστηρίξει τη δυνατότητα αυτόματης κλήσης (eCall) στον πανευρωπαϊκό αριθμό έκτακτης ανάγκης 112, σε περίπτωση τροχαίου ατυχήματος είναι η COSMOTE, γεγονός που την καθιστά πρώτη στην Ελλάδα και ανάμεσα στους πρώτους παρόχους στην Ευρώπη. Την υποχρεωτική εφαρμογή της κλήσης έκτακτης ανάγκης στα αυτοκίνητα αποφάσισε πριν από λίγες ημέρες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Βάσει της σχετικής νομοθετικής ρύθμισης, κάθε νέο αυτοκίνητο που θα κυκλοφορεί στους ευρωπαϊκούς δρόμους από τον Οκτώβριο του 2015 θα πρέπει να υποστηρίζει τη δυνατότητα αυτόματης κλήσης στο 112. Μέσω του συστήματος eCall, σε περίπτωση τροχαίου ατυχήματος θα ενεργοποιείται κλήση, είτε αυτόματα από έναν αισθητήρα του οχήματος, είτε χειροκίνητα με το πάτημα ενός κουμπιού. Η κλήση αυτή θα αναγνωρίζεται από το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας σαν κλήση έκτακτης ανάγκης 112, θα εμπλουτίζεται με πληροφορίες για τη θέση του καλούντος και θα δρομολογείται στο κέντρο εξυπηρέτησης κλήσεων έκτακτης ανάγκης PSAP (Public Safety Answering Point). Μειώνοντας δραστικά τους χρόνους ενημέρωσης και επέμβασης των υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης, το eCall αναμένεται να μειώσει τη σοβαρότητα των τραυματισμών, αλλά και να σώσει ανθρώπινες ζωές. Ηδη από το 2011, η COSMOTE συμμετείχε στο πιλοτικό έργο eΚΛΗΣΗ, το οποίο προετοίμασε το έδαφος σε εθνικό επίπεδο ενόψει της υποχρεωτικής εφαρμογής του eCall. Στο έργο συμμετείχαν ακόμη το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Συστημάτων Επικοινωνιών και Υπολογιστών (ΕΠΙΣΕΥ) -συντονιστής έργου- και η SPACE HELLAS. Το έργο eΚΛΗΣΗ ολοκληρώθηκε στα τέλη του 2012, με επίδειξη του συστήματος eCall σε πραγματικές συνθήκες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ελληνική εταιρεία δραστηριοποιείται ενεργά σε θέματα έρευνας και τεχνολογικής ανάπτυξης, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο, έχοντας να επιδείξει πληθώρα επιτυχημένων έργων και ένα διεθνές δίκτυο συνεργασιών στον χώρο της βιομηχανίας και της ακαδημαϊκής κοινότητας.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Ασφαλής ποδηλατάδα Ισως θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι οι ποδηλάτες έχουν αυτή την περίοδο τα ωραιότερα gadgets - αναπτυσσόμενη αγορά δεν είναι άλλωστε; Ας πάρουμε για παράδειγμα το Topeak Mini Rocket LED iGlow Pump, το οποίο κέρδισε, μάλιστα, και το βραβείο design 2013 Red Dot Design Award. Μοιάζει με μικρογραφία φωτόσπαθου από το Star Wars και μπορεί να εξυπηρετήσει δύο χρήσεις:

Αμφίβιος βοηθός πρώτον, ως πισινό φως, με μία εσωτερική οπτική ίνα να ανάβει το κόκκινο LED φωτάκι της συσκευής, και δεύτερον ως τρόμπα, σε περίπτωση που ξεφουσκώσει το λάστιχό σου. Το βάρος του είναι ελάχιστο (67 γραμμάρια), το φωτάκι διαρκεί έως 100 ώρες και η τιμή του ανέρχεται στα 30 δολάρια.

Τι ταλαιπωρία αυτή, να βρίσκεσαι στην παραλία, να θέλεις να παραγγείλεις μία μπίρα και ο σερβιτόρος να είναι υποχρεωμένος να εξυπηρετήσει μερικές δεκάδες πελάτες μέχρι να φτάσει σε εσένα. Αν ο Μωάμεθ δεν πάει στο βουνό, τότε πάει το βουνό στον Μωάμεθ. Πώς; Με το τηλεκατευθυνόμενο Electric Amphibious Vehicle της Frontgate, το οποίο μπορεί να μεταφέρει έως και τέσσερις μπίρες τη φορά.

www.topeak.com www.frontgate.com

Οίνος… επιτοίχιος

Τώρα και στην κουζίνα

Μπανιαιώρα

Οι Δανοί φημίζονται περισσότερο για το κοινωνικό τους κράτος και λιγότερο για το μεράκι τους με το κρασί. Ισως επειδή, προκειμένου να συντηρήσουν το πρώτο, επιβάλλουν υψηλή φορολογία στο δεύτερο - και άντε να απολαύσεις κρασί με τόσο υψηλή τιμή. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να προσφέρουν μία ντιζαϊνάτη επιλογή για να αποθηκεύσεις τα μπουκάλια κρασιού στο σπίτι σου. Πρόκειται για τα Wine Cells, τα οποία σου επιτρέπουν να στερεώνεις τα μπουκάλια σου κάθετα στον τοίχο (ή σε όποια άλλη επιφάνεια το κρίνεις εσύ σκόπιμο), ούτως ώστε να είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα προς κατανάλωση. Το μόνο μειονέκτημά τους είναι ότι σε περίπτωση που κάνει ζέστη δεν μπορείς να απολαμβάνεις δροσερό το κρασί σου.

Το iPad σου το παίρνεις παντού: στο μετρό, στο γραφείο, στον καφέ, στο κρεβάτι, στην τουαλέτα. Δεν το παίρνεις, όμως, στην κουζίνα. Οχι επειδή σιχαίνεσαι να το βάλεις δίπλα στο τυρί (αν και θα έπρεπε, γιατί θυμήσου, το είχες για συντροφιά στο μπάνιο), αλλά επειδή φοβάσαι μην το χαρακώσεις ή μην το γεμίσεις ψίχουλα. Σου λείπει, όμως, και κάτι πρέπει να κάνεις για αυτό. Να σταματήσεις το μαγείρεμα και να πας στο σαλόνι για να ασχοληθείς με την πολύτιμη ταμπλέτα σου; Οχι δα. Το Homewetbar σου προσφέρει μία λύση: το APPealing Glass Cutting Board, μία βάση κοπής τυριού και άλλων τροφών που έχει το σχήμα iPad. Η επιφάνειά του αποτελείται από σκληρυμένο γυαλί, συνοδεύεται από ένα κινέζικο μαχαίρι τυριού από ανοξείδωτο ατσάλι και κοστίζει 30 δολάρια. Απλά πρόσεξε μην μπερδευτείς και το πάρεις στη δουλειά αντί για την κανονική ταμπλέτα, γιατί θα φας τρελή καζούρα από τους συναδέλφους σου!

Σου αρέσει να πλατσουρίζεις στην μπανιέρα σου ή να αράζεις στην αιώρα σου; Γιατί να μπαίνεις σε τέτοιου είδους διλήμματα, όταν μπορείς να κάνεις και τα δύο ταυτόχρονα; Η βρετανική εταιρεία Splinter Works παρουσιάζει το Vessel («σκάφος»), το οποίο συνδυάζει τη χρηστικότητα της μπανιέρας με την άνεση της αιώρας - και καθιστά το μπάνιο σου σημείο αναφοράς για την καλαισθησία. Το μήκος του είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο μιας μέσης μπανιέρας (2,7 μέτρα), επομένως μπορεί να εξυπηρετήσει ακόμη και τους ψηλότερους καταναλωτές. Χάρη στους ατσάλινους βραχίονές του, το Vessel κρέμεται από τους τοίχους και δεν ακουμπά το πάτωμα. Γεμίζει με νερό χάρη σε μία επιδαπέδια βρύση, ενώ μπορεί να αδειάσει απλά ανοίγοντας την τάπα που βρίσκεται στη βάση του (τα νερά πέφτουν σε ένα λούκι που βρίσκεται στο πάτωμα). Και όπως κάθε σύγχρονη κατασκευή που σέβεται τον εαυτό της, το Vessel είναι κατασκευασμένο από ανθρακονήματα, κάτι που εγγυάται την ανθεκτικότητά του. Δυστυχώς, προς το παρόν δεν εισάγεται στην Ελλάδα, γι’ αυτό κάνετε υπομονή.

www.fiduz.dk

www.homewetbar.com

www.splinterworks.co.uk

Training Ground

28.06-04.07.2013

Μπασκετικά ταίρια Αντε ακόμη μια φορά με τη «χημεία» στις ομάδες. Η οποία «χημεία» είναι αυτό το πράγμα που επικαλούνται παίκτες και προπονητές όταν ξύνουν τις κεφάλες τους και δεν κατεβαίνουν ιδέες. «Δεν είχαμε καλή χημεία», «είχαμε καλή χημεία», «αν είχαμε καλή χημεία» και πάει λέγοντας. Μια αλήθεια τόσο αυταπόδεικτη όσο και η ανατολή του ηλίου.

Η μπίλια στο... ασπρόμαυρο Τώρα που ελέω κρίσης έχουν κοπεί τα δώρα και οι πάσης φύσεως παροχές, ήρθε ο καλός Θεούλης με την αρωγή του Αγίου Δημητρίου και μας έστειλε αυτό το Θείο δώρο που ακούει στο όνομα Ιβάν -ο Τρομερός και βάλε- Σαββίδης! Νταξ, το δωράκι αυτό δεν βοηθά στην αποπληρωμή των προσωπικών μας χρεών, αλλά μας αφήνει τουλάχιστον να ονειρευόμαστε. Ο ΠΑΟΚ έχει αλλάξει πλέον σελίδα. Ο Ιβάν έριξε 25 εκατ. ευρώ «ζεστά» στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου για την αποπληρωμή παλαιότερων χρεών σε παίκτες και τρίτους, ενώ περιμένει το τελικό ”οk” από το κράτος (το αθηνοκεντρικό ντε!) για να δώσει άλλα 11 εκατομμυριάκια συν κάποιες προσαυξήσεις για χρέη που άφησαν πίσω τους παλαιότερες διοικήσεις. Φέρνει στην Τούμπα τον Huub Stevens, το μεγαλύτερο όνομα προπονητή που έχει περάσει ποτέ τα ελληνικά σύνορα (η Μύκονος δεν πιάνεται), ανακαινίζει και εκσυγχρονίζει πλήρως την Τούμπα, αναγκάζει τον Γαύρο αρθρογράφο τούτης εδώ της εφημερίδας, τον Ρωμαίο τον Γκίγκλη, να σταματά να αρθρογραφεί... Μα πάνω από όλα,

ο Ιβάν της καρδιάς μας ρίχνει κάθε Σάββατο στα μπουζούκια λουλούδια στην Εύα την Καϊλή! Ναι, είμαστε περήφανοι και για αυτό! Αν μπορεί, ας βρει καλύτερη ο Μαρινάκης... Πλέον, κάθε πρωί, με την τσίμπλα ακόμα στο μάτι, η πρώτη μου ενέργεια είναι να ανοίξω το κινητό και να ξοδέψω πάμπολλα ΜΒ από το συμβόλαιο του κινητού μου για να διαβάσω τα πρωτοσέλιδα και τα νέα της ομάδας. Ελέω ΠΑΟΚ, το μαύρο χρώμα κυριαρχεί. Ακόμη και η δημόσια Ραδιοτηλεόραση έχει ντυθεί στα παοκτζήδικα τα χρώματα να φανταστείτε! Τέρμα πια τα ονόματα στιλ Κολομπούρδας, Μαλιούφας, Αμαφούλε, Τόργκελε, Χαραλαμπίδης. Πλέον παρελαύνουν πρωτοκλασάτοι παίκτες όπως ο Λόπεθ, ο Πίτι, ο Πόουλσεν, ο Μισίμοβιτς, ο Σκόνδρας. Και ας μην έρθει κανείς τους! Εγώ την πεντάλεπτη -πρωινήχαρά μου την πήρα και, σίγουρος πια για τη νέα χρυσή μας εποχή, ξεκινώ για την τράπεζα να πληρώσω τα χρέη…

Είναι αλήθεια όμως! Και θα σας δώσω ένα παράδειγμα επ’ αυτού. Το φετινό δίδυμο του Στεφάν Λάσμε με τον Τζέιμς Γκιστ στον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Ενα ολόκληρο καλοκαίρι και ένα ολόκληρο φθινόπωρο είχε ο Λάσμε να δουλέψει με τον Πάνκο, με τον Τσαρτσαρή και τον Σόφο. Το αποτέλεσμα; Σάπια φρούτα στα τελάρα, που λέει και το άσμα του (φανατικού Παναθηναϊκού) Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Η άμυνα της ομάδας δούλευε μόνο κατ’ αποκοπήν. Και ύστερα έφυγε ο Πάνκο και ήρθε ο Γκιστ. Και μεταμορφώθηκε η σχετικώς πορώδης άμυνα του ΠΑΟ σε γρανίτη πρώτης κατηγορίας. Γιατί; Διότι ξεβούλωσαν τα αυτιά των παικτών και άρχισαν να ακούνε τις εντολές του Παιδουλάκη; Ας μην κοροϊδευόμαστε! Το θαύμα έγινε γιατί κόλλησαν στον τρόπο παιχνιδιού, στη νοοτροπία, στην αθλητική ικανότητα ο Λάσμε με τον Γκιστ. Και όπου έκοβε ο ένας έραβε ο άλλος. Με αυτόν τον τρόπο έκλεισαν τη ρακέτα της ομάδας, ανάγκασαν τον Ολυμπιακό να κοπανιέται στα τζαμπ σουτ (μακράν οι πιο επισφαλείς προσπάθειες, εκτός και αν σε λένε Νίκο Γκάλη) και πήραν τους τελικούς. Τελεία. Και τώρα που φεύγει ο Λάσμε, μην περιμένετε του χρόνου ο Γκιστ να έχει την ίδια εκθαμβωτική απόδοση. Χρήστος Ξανθάκης

Νίκος Ρητινιώτης

Στιγμιότυπα Πόλης

Για την πόλη και τον έρωτα Πριν από κάτι μήνες συζητάγαμε με κάτι σοβαρούς ανθρώπους από τον χώρο του πολιτισμού. Ημουνα εγώ, ήταν ο Κώστας Τσαούσης και ο Γιάννης Μαυρογιώργος και προσπαθούσαμε να τους εξηγήσουμε τι ακριβώς είναι αυτό το πράγμα που κάνουμε στη “Metropolis”. Πήρα λοιπόν τον λόγο. «Πρώτα από όλα, να σας πω τι δεν κάνουμε», τους είπα. «Δεν κάνουμε πολιτική. Και δεν κάνουμε επίσης προσωπική πολιτική ή πολιτική προσώπων». Με κοίταξαν με ενδιαφέρον. «Οπότε;» με ρώτησαν. «Οπότε αυτό που κάνουμε», συνέχισα, «είναι δύο πράγματα: Αθήνα και τέχνες, τίποτε άλλο». Τη συνέχεια της συζήτησης λέω να μην τη μεταφέρω. Είχε πολλά νούμερα και πολλά στατιστικά μέσα και κάποια στιγμή μπήκε στην κουβέντα το θέμα των κονδυλίων και έπαψα να την παρακολουθώ με ιδιαίτερη θέρμη. Αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είπα ψέματα στους ανθρώπους. Η Αθήνα και η τέχνη μάς νοιάζουν, δεν έχουμε στον νου μας τίποτε παραπάνω και τίποτε παράπλευρο. Καλά κάνουν και τα έχουν όσοι τα έχουν, τους εύχομαι υγεία, ευτυχία και τεράστια επαγγελματι-

κή επιτυχία. Αλλά εμείς επικεντρωνόμαστε σε αυτά τα ολίγα, αυτά ξέρουμε και αυτά υπηρετούμε. Τελεία. Και κάπως έτσι μας προέκυψε το “Love in Athens”. Από μια ιδέα του Κώστα Τσαούση (δεν είναι όλες οι ιδέες του εφαρμόσιμες, αλλά αυτή ήταν λαμπρή!) για το πώς θα συνδέσουμε την Αθήνα με την τέχνη, που την έφερε εις πέρας ο Δημήτρης Χαλιώτης. Πώς θα καταφέρουμε να διαπλέξουμε την πόλη με τον έρωτα. Οχι πως την έχουν απόλυτη ανάγκη τη δική μας παρέμβαση, χαμός γίνεται κάθε βράδυ σε μπαρ, σε δρόμους, σε οικίες και σε εισόδους πολυκατοικιών. Αλλά η ανάγκη μας δεν είναι μόνο η εκτόνωση των ενστίκτων. Είναι ο διαρκής πόθος και πόνος για ένα “higher love”, που έλεγε και το τραγούδι. Το “higher love” που μπορεί να μας εξασφαλίσει μόνο η τέχνη. Να το μεταφέρει στον οπτικό μας ορίζοντα και από εκεί να το εγκαταστήσει στις καρδιές μας. Ακούγομαι μελό, το ξέρω. Αλλά δεν πειράζει, όπως θα έλεγε και ο καλός φίλος Παναγιώτης Τιμογιαννάκης. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο έρωτας δεν είναι τίποτε

άλλο από μια μελούρα. Σε όλες τις ηλικίες, σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, σε όλες τις προτιμήσεις, άνευ φύλου και φυλής. Παραφράζοντας τον Jim Morrison θα μπορούσα να σημειώσω ότι ο έρωτας μας κάνει όλους αγγέλους, μας δίνει φτερά εκεί που απλώς είχαμε ώμους. Αυτά τα φτερά που έδωσαν οι 11 κινηματογραφιστές του “Love in Athens” στις ταινίες τους και στους πρωταγωνιστές τους. Το ξέρω ότι δεν με πιστεύετε (δεν με πιστεύετε;), αλλά τα έργα τους αξίζουν κάτι παραπάνω από την απλή προσοχή σας. Αξίζουν την αγάπη σας! Γιατί καταφέρνουν με γέλιο, με δάκρυ, με χαρά, με λύπη, να δώσουν μια εικόνα ζωντανή της σημερινής Αθήνας. Μέσα από το χάδι, μέσα από το φιλί, μέσα από τον καβγά, μέσα από το βλέμμα που συναντά ένα άλλο βλέμμα και γεννά την υπόσχεση. Ανοίξτε τους την αγκαλιά σας, χαρίστε τους τον χρόνο σας και θα σας αποζημιώσουν με τον καλύτερο τρόπο. Χρήστος Ξανθάκης