Metropolis Free Press 29.11.13 by Metropolis

29.11- 05.12. 2013

House βραδιά Ο Νικήτας Καραγιάννης υποδέχτηκε την Demy και τους φίλους της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

ΦΥΛΛΟ 1050

Χωρίς ταμπού Η Βίκυ Παπαδοπούλου και ο Γιώργος Παπαγεωργίου συζητούν με τον Δημήτρη Χαλιώτη περί μαζοχισμού

Metropolis www.metropolispress.gr

Οι ταξιδιώτες της «Μικράς Αγγλίας» Η Πηνελόπη Τσιλίκα και η Σοφία Κόκκαλη έχουν ήδη επιβιβαστεί!

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index Μπρούλιας...9

Ρεμπέτικο...31

Ενα μεγαλόπνοο αναπτυξιακό σχέδιο του Δήμου Αθηναίων, το «Εργο Αθήνα»

Retropolis II live sessions στη σκηνή του Gazarte στις 10 Δεκεμβρίου

Μουσικές... 10

Θέατρο Θησείον...32

Η Μαρία Μαρκουλή επεξεργάζεται τους ήχους της πόλης

O Γιώργος Παπαγεωργίου και η Βίκυ Παπαδοπούλου πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Αφροδίτη με τη Γούνα»

Street art...11

Πρεμιέρα...34

Η Στέγη ετοιμάζει ομαδική έκθεση με grafiiti εντός του κτιρίου της Συγρρού

Η παρουσίαση της νέας διαδικτυακής σειράς «Τη μάνα μου τη λένε Γιάννη»

Μικρά Αγγλία...26

Ερχεται...36

Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη με πρωταγωνίστριες τις Πηνελόπη Τσιλίκα και Σοφία Κόκκαλη

Η Κατερίνα Ανέστη πήγε ένα «ταξίδι» στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Τετράδιο...30

Beaver...41

Η Βικτωρία Ταγκούλη και ο Χρίστος Θεοδώρου κυκλοφορούν την τρίτη προσωπική τους δουλειά

Μια κολεκτίβα με σκοπό την ανάδειξη της γυναικείας δημιουργικότητας

Mstories 86 Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Μικρά Αγγλία» έρχεται στη μεγάλη οθόνη. Το απόλυτο οικογενειακό μιούζικαλ “Annie” προσγειώνεται στον Ελληνικό Κόσμο. Το Μέγαρο Μουσικής πλημμυρίζει house μουσική! Η ιστορία της μεγαλύτερης ομαδικής αυτοκτονίας στη σύγχρονη εποχή μεταφέρεται στη σκηνή του Skrow και ένα νέο βιβλιοπωλείο ανοίγει στην πόλη με μασκότ... μια γάτα! Στο Θησείο...

METROPOLIS

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Το πρόβλημα της ευτυχίας Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

«Ε, τότε», είπε γυρνώντας και κοιτώντας τον κατάματα, «θα πρέπει όλοι μας να απολαύσουμε τον χρόνο που έχουμε εδώ, όσο μπορούμε. Γιατί μπορεί όλα να τελειώσουν ανά πάσα στιγμή, και κανείς μας δεν ξέρει ούτε το πότε ούτε το πώς». Τεντώθηκε και τον φίλησε στο μάγουλο. «Αυτό είναι το πρόβλημα με την ευτυχία».

ρεται σε κάτι συγκεκριμένο), μπορούμε να βρούμε διάφορες μεγάλες αλήθειες. «Να απολαύσουμε τον χρόνο που έχουμε εδώ». Για φαντάσου. Πόσες φορές σκεφτόμαστε τα αυτονόητα; Πόσο θάρρος απαιτείται για να πιστέψουμε κάτι δεδομένο; «Μπορεί όλα να τελειώσουν ανά πάσα στιγμή». Το πρόβλημα πάλι με την ευτυχία είναι πολύπλοκο.

Οι παραπάνω γραμμές είναι δανεισμένες από το “Expo 58”, το καινούργιο μυθιστόρημα του Τζόναθαν Κόου, που κυκλοφόρησε προ ημερών από τις εκδόσεις Πόλις. Επ’ αφορμής, ο Βρετανός συγγραφέας θα βρεθεί στις 4 Δεκεμβρίου στην Αθήνα και συγκεκριμένα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Υποθέτω ότι θα μαζευτεί κόσμος. Τα βιβλία του «Τι ωραίο πλιάτσικο!» και η «Λέσχη των Τιποτένιων», μεταξύ άλλων, διαβάστηκαν μανιωδώς την προηγούμενη δεκαετία από το ελληνικό κοινό. Ο Κόου είναι μεγάλος μάστορας στο να φτιάχνει όμορφες ιστορίες και να τις εμπλουτίζει κοινωνικοπολιτικά, ορίζοντας με έναν δικό του τρόπο συγκεκριμένες περιόδους της βρετανικής και ευρωπαϊκής ιστορίας.

Διάβαζα τις προάλλες ότι στον «Ατλαντα της ευτυχίας» που δημοσιεύουν κάθε χρόνο δύο Γερμανοί επιστήμονες, οι Ελληνες βγήκαν φέτος τελευταίοι στην Ευρώπη. Δεν είναι απαραίτητα αξιόπιστο το εργαλείο «χαρτογράφησης» αυτού του Ατλαντα, αλλά τι σημασία έχει; Οι χώρες που πλήττονται περισσότερο από την οικονομική κρίση είναι στις χαμηλότερες θέσεις, ενώ οι Σκανδιναβοί, για παράδειγμα, είναι οι πιο ευτυχισμένοι. Ναι, αυτοί που αυτοκτονούν επειδή δεν έχουν αρκετό ήλιο. Ή επειδή είναι πολύ ευτυχισμένοι. Το ποσοστό των αυτοκτονιών έχει αυξηθεί στην Ελλάδα, αλλά εξακολουθεί να είναι το χαμηλότερο στην Ευρώπη. Για αυτό λέω, το πρόβλημα με την ευτυχία είναι πολύπλοκο. Μπαίνοντας στον τελευταίο μήνα αυτού του χρόνου, που ήταν πιο δύσκολος από τον προηγούμενο, που ήταν με τη σειρά του πιο δύσκολος από τον προηγούμενο, αυτό το «πρόβλημα», ας ευχηθούμε, ο καθένας να το λύσει.

Αυτό κάνει και στο “Expo 58”, που είναι αντάξιο της πρότερης καλής του φήμης. Εν προκειμένω, αν γενικεύσουμε το απόσπασμα που παρέθεσα στην αρχή (το οποίο βέβαια στο πλαίσιο του βιβλίου αναφέ-

Ματιές

H θεωρία των δύο άκρων Πριν από το 2010 οι τιμές των εισιτηρίων των ξένων και ελληνικών συναυλιών ξεκινούσαν από 20 ευρώ και έφταναν μέχρι τα 55 ευρώ... Εκείνη την εποχή, την εποχή της άδολης και μετά δανείων οικονομικής και ψυχολογικής ευμάρειας, όλοι θεωρούσαν φυσιολογική την τιμή των 20 ευρώ για μια συναυλία ενός ποιοτικού Ελληνα καλλιτέχνη...

Σφακιανάκηδες «Εμένα οι γονείς μου ήταν μετανάστες. Αυτό». Η φράση που ανέβασε στη σελίδα της στο Facebook η Δέσποινα Βανδή για να κλείσει το θέμα της συνεργασίας της με τον Σφακιανάκη ήταν πραγματικά μια εξαιρετική ευθεία βολή. Χτύπησε κατευθείαν στο ψαχνό, χωρίς περιττές κουβέντες. Είμαστε μια χώρα που έχει στείλει για πολλές δεκαετίες μετανάστες στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Αυστραλία. Σήμερα, που πάλι δυσκόλεψαν τα πράγματα, πολλοί Ελληνες φεύγουν ξανά για το εξωτερικό. Είναι δυνατόν να βρίσκει έδαφος σε αυτή τη χώρα ο ρατσισμός κατά των ξένων; Ναι, το ξέρω. Είναι εύκολο όταν περνάς άσχημα να ψάχνεις εξιλαστήρια θύματα. Και είναι συνηθισμένο ο άνθρωπος να φοβάται το «διαφορετικό» και συχνά να ξεσπάει πάνω σε όποιον του φαίνεται «ξένος». Αλλά δεν είμαστε μια πρωτόγονη κοινωνία. Και κυρίως δεν είμαστε μια κοινωνία που δεν έχει εμπειρίες. Να δεχτώ ότι ένας Γερμανός, που δεν χρειάστηκε ποτέ να φύγει από τη χώρα του για να βρει δουλειά, μπορεί να βγάζει το κόμπλεξ του πάνω σε έναν σκουρόχρωμο. Αλλά ο Ελληνας, που σίγουρα έχει στην οικογένειά του έναν συγγενή που έχει υποστεί τη ρατσιστική συμπεριφορά Γερμανών, Αμερικανών ή Ελβετών, επιτρέπεται να μην έχει προβληματιστεί καθόλου από αυτό; Στο σχολείο θυμάμαι έναν καθηγητή μας που είχε διηγηθεί μια προσωπική εμπειρία του. Στο Μόναχο, στη δεκαετία του ’70, στην πολυκατοικία όπου έμενε ο ξάδελφός του, έκαναν έξωση σε μια ελληνική οικογένεια γιατί μαγείρευε με ελαιόλαδο και η μυρωδιά ενοχλούσε την ευγενή γερμανική μύτη κάποιων άλλων ενοίκων. Τη μέρα που τους έδιωξαν, ένας από τους κατοίκους τους αποχαιρέτησε με την κλασική φράση «γυρίστε στη βρωμοχώρα σας». Στην ίδια πόλη αυτή την εποχή γίνεται η δίκη μιας ναζιστικής συμμορίας που δολοφόνησε Τούρκους και έναν Ελληνα χωρίς κανέναν λόγο άλλον από το ρατσιστικό μίσος. Δεν τα ξέρουμε αυτά; Δεν τα έχουμε ακούσει; Ασφαλώς και υπάρχει εγκληματικότητα συνδεδεμένη με μετανάστες. Και βέβαια υπάρχουν προβλήματα όταν χιλιάδες άνθρωποι με άλλη γλώσσα και άλλη κουλτούρα πρέπει να ενταχθούν σε μια κοινωνία. Η λύση δεν μπορεί να είναι το μίσος και η βία όμως. Δεν μπορεί να είναι αυτή η λύση, ειδικά σε κοινωνίες που ξέρουν τι σημαίνει να σε θεωρούν «κατώτερο». Πρέπει να είσαι ηλίθιος για να μην το καταλαβαίνεις αυτό. Αλλά πολλά είπα. Η Βανδή τα είπε όλα σε μια φράση! A.

Σήμερα ο ίδιος καλλιτέχνης ζητάει 12 ευρώ εισιτήριο και όλοι θεωρούν την τιμή υψηλή και σπανίως τα δίνουν, ενώ στα ξένα ονόματα η απαξίωση είναι ακόμη πιο έντονη, του τύπου «σιγά μωρέ μη δώσω 22 ευρώ για να δω τους άπλυτους από το Παρίσι». Σαν λαός λατρεύουμε τα άκρα γενικώς και ειδικώς τα δύο άκρα. Παλιότερα, προ κρίσεως, όλη η ελληνική κοινωνία, ή τέλος πάντων ένα μεγάλο κομμάτι της, σύχναζε κατά χιλιάδες στα μεγάλα μαγαζιά της νύχτας, αποθεώνοντας καλλίγραμμες και -άντε να το πω- καλλίφωνους τραγουδιστές. Σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της κοινωνίας συζητάει για τις προχωρημένες ενέργειες και τα εξαιρετικά live που διοργανώνει η Λυρική, αποθεώνει την «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό και παρακολουθεί αδιαλείπτως τις

περισσότερες αβανγκάρντ παραστάσεις της Στέγης, πολλές από τις οποίες για να τις απολαύσεις πρέπει να έχεις καταναλώσει εκατομμύρια χιλιόμετρα από αυλάκια βινυλίου. Με τον ίδιο τρόπο, ή με κοντινό εν πάση περιπτώσει, κάποιοι που αποθέωναν την κουλτούρα της ακραίας διασκέδασης ως σημαία του τότε mainstream, σήμερα θεωρούν το ποιοτικό (και ειδικά το ακραίο) ως το νέο mainstream. Αυτή είναι άλλη μία όψη της θεωρίας των δύο άκρων. Στην Ελλάδα που δεν υπάρχουν τα άκρα, ο Bruce Springsteen με τον Parov Stelar είναι το ίδιο αναγνωρίσιμοι στο μουσικό κοινό - ναι, μην απορείτε, αν βγάλει άλλο ένα ωραίο δισκάκι ο Parov Stelar, θα μπει στο πάνθεον των σπουδαίων μουσικών μαζί με το Αφεντικό, στο Rock ’n’ Roll hall of fame το ελληνικό. Η Ελλάδα των δύο άκρων, των πέντε ηπείρων και των επτά θαλασσών... Αν θέλετε και συνέχεια με τα άκρα του πολιτισμού, να σας τα έχω την άλλη εβδομάδα. ΥΓ: Φυσικά ακούμε “Darkness on the Edge of Town” από Bruce Springsteen. Γιώργος Μουχταρίδης

Περιμένοντας την επιστροφή... ...από την εφορία ο έξυπνος Αθηναίος: y Ξυπνάει κάθε μέρα με την προσδοκία ότι το πολυπόθητο φακελάκι -πού θα πάει;- θα αφιχθεί σήμερα.

y Ανακρίνει τους υπόλοιπους ενοίκους της πολυκατοικίας: Μήπως πήρε κανείς τον φάκελο με το πολυπόθητο; y Ανακαλύπτει ότι το συρτάρι με τους λογαριασμούς προς τακτοποίηση έχει πλέον ξεχειλίσει.

y Κατεβαίνει με τις παντόφλες και την τσίμπλα στο μάτι στην είσοδο σε αναζήτηση του πολυπόθητου.

y Αποφασίζει να αθροίσει τα χρωστούμενα.

y Αντί του πολυπόθητου ανακαλύπτει άλλον έναν λογαριασμό.

y Ο ενθουσιασμός του για την επικείμενη άφιξη του πολυπόθητου ξεφουσκώνει εντυπωσιακά.

y Ρίχνει και αυτόν τον λογαριασμό στο συρτάρι με τους υπόλοιπους που θα «τακτοποιηθούν» άμα τη αφίξει του πολυπόθητου.

Λήδα Πιμπλή

Θέλω να μιλήσω Είναι μια αλλαγή στα δημόσια ήθη που τη διαπιστώνουμε σιγά σιγά. Οσοι συναθροίζονται με έναν κοινό στόχο, για ένα κοινό ενδιαφέρον, ζητούν όλο και περισσότερο να μιλήσουν. Παίρνουν τον λόγο και εκθέτουν απόψεις και επιχειρήματα, όχι με τη θυμωμένη φλυαρία και θολούρα που μέχρι χθες χαρακτήρισε τις περισσότερες παρεμβάσεις αυτού του είδους, αλλά με σαφήνεια και επιχειρήματα. Θέλουν να μιλήσουν. Εχουν τι να πουν και αυτό που λένε είναι βγαλμένο από την εμπειρία και συχνά πλέον στηρίζεται σε εξειδικευμένες γνώσεις. Και το πιο ενδιαφέρον; Ακούν πρώτα και μετά μιλούν. Ενα ακόμη αυτονόητο που χρειάζεται σε αυτόν τον τόπο ειδική μνεία. Οχι αδίκως. Είχαμε επί χρόνια ταυτίσει τον δημόσιο διάλογο με τον τηλεοπτικό καβγά. Τα ήθη του φασαριόζικου θεάματος, οι κανόνες της τηλεθέασης που επιβλήθηκαν απότομα συναντήθηκαν με μια δομική αδυναμία της δημόσιας συμπεριφοράς των πολιτών, που ήταν επί σειρά δεκαετιών η έλλειψη αγωγής διαλόγου. Κάτι η ιδιωτική αγωγή των παλαιών μανάδων «μη μιλάς δεν ξέρεις», ακόμη χειρότερα η σχολική αγωγή που φίμωνε τους μαθητές μπροστά στην αυθεντία των δασκάλων σε ένα είδος σχολικής μάθησης που εξαιρούσε πλήρως το σπουδαιότερο μάθημα για τη συγκρότηση της σκέψης, την ανταλλαγή επιχειρημάτων με αυστηρούς κανόνες διαλόγου ώστε να ακούγονται όλοι, κάτι οι κομματικές νεολαίες όπου ο καθοδηγητής επέβαλε τη γραμμή σαν απόλυτη αλήθεια, μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων με άγνοια του τι είναι δημόσια έκφραση και αντιπαράθεση. Σε αυτόν τον τόπο περάσαμε από τη συστολή στη δημόσια έκφραση στον καβγατζίδικο αγενή τσαμπουκά του συνδικαλισμού. Τον κατάπινε η τηλεόραση σαν φρέσκο κουλουράκι. Καθηλωνόταν το φιλοθεάμον. Δεν ξέρω πώς έγινε η αλλαγή. Αλλά πολλά τα παραδείγματα. Ενα από αυτά, δικό μας, από την εκδήλωση στο Public για την παρουσίαση του δεύτερου CD Retropolis. Πόσο ενδιαφέρον για συζήτηση, πόσες απόψεις και επιχειρήματα είχαν οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην παραγωγή της δουλειάς μιλώντας με παραγωγούς ραδιοφώνου; Σταδιακά βλέπεις τη διαφορά και στα τηλεοπτικά σαλονάκια. Τις προάλλες, η πρόεδρος του ιδρύματος στήριξης ανθρώπων με νοητική υστέρηση εξηγεί με ευγένεια και απόλυτη σαφήνεια στον υπουργό την ανάγκη ενίσχυσης του βοηθήματος στο ίδρυμα. Αμέσως μετά, στη σύνδεση με τους συνδικαλιστές, η ατμόσφαιρα αλλάζει και ένας λόγος επιθετικός, καταγγελτικός, φωνακλάδικος καταλύει κάθε έννοια λογικής αντιπαράθεσης. Είχα σημειώσει έναν μακρύ κατάλογο παραδειγμάτων. Δεν έχει σημασία. Ο κόσμος θέλει πλέον να μιλήσει, να ακούσει και να ακουστεί. Και δεν βολεύεται με πολιτικούς που επιμένουν σε «δεκάρικους» και με εκδηλώσεις όπου καλούνται πολίτες να μετρηθούν σαν νούμερα και όχι σαν εχέφρονες οι οποίοι γνωρίζουν να εκθέσουν τα προβλήματα της αληθινής ζωής. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Βίαιη ωρίμανση Στον στενό πυρήνα των συνεργατών του Αλέξη Τσίπρα έχει υιοθετηθεί προ καιρού η διαδικασία της «βίαιης ωρίμανσης», μέσα από την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξέλθει πολιτικά ευρύτερος ώστε να εκφράζει και κομματικά το 27% και όχι το 4%. Οσο προχωρούν οι μήνες και το πολιτικό σκηνικό αποσταθεροποιείται περαιτέρω, αρχίζει να διακρίνεται και πόση ουσία εμπεριέχεται σε αυτή τη διαδικασία.

Δημοσιογραφικά! «Μπορώ να το βεβαιώσω: για πολλούς δημοσιογράφους η δουλειά δεν είναι μόνο βιοποριστική απασχόληση, είναι και πάθος. Πάθος ήταν (και θα παραμείνει με άλλη μορφή) και για μένα. Από την εποχή του αντιμόνιου ως την εποχή του Facebook. Με το χαρτί (την αγάπη μου), το μικρόφωνο, τις μικρές οθόνες. Με την αναζήτηση της είδησης, της μαρτυρίας, της εξήγησης. Με τη θέληση μιας στενής σχέσης με τον αναγνώστη, τον ακροατή, τον θεατή - είχα την τύχη να δουλέψω και για τους τρεις. Ακόμα και όταν οι όποιοι φανατισμοί τούς οδηγούν στην άρνηση του ποιος είσαι, του από πού έρχεσαι, ακόμα και του τι θέλεις να πεις!» Το μικρό αυτό απόσπασμα ανήκει στο βιβλίο του δημοσιογράφου και ενεργού πολίτη Ριχάρδου Σωμερίτη «Οι λέξεις και οι μάχες» (Εκδόσεις Πατάκη, Νοέμβριος 2013). Eνα βιβλίο γραμμένο από έναν δημοσιογράφο όπως ο Σωμερίτης -γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα, ανδρώθηκε στους δρόμους της πρωτεύουσας μέσα στην Κατοχή και έζησε 40 ολόκληρα χρόνια στο Παρίσι- παρουσιάζει ενδιαφέρον για έναν επιπλέον λόγο: Στο μυθιστόρημα της ζωής του συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλον ρόλο προσωπικότητες της πολιτικής, των γραμμάτων και τεχνών, των επιχειρήσεων και των media που πολύ μα πολύ δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φιλοξενήσει σε ένα πλάνο. Αυτό είναι και ένα πλεονέκτημα των δημοσιογράφων-συγγραφέων. Το μυθιστόρημά τους είναι η πραγματικότητα! Οι ήρωές τους δεν είναι προϊόντα επινόησης αλλά πρόσωπα που άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην ιστορική διαδρομή του τόπου. Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για το βιβλίο του νεότερου Πάνου Λουκάκου («Η αθέατη όψη», εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Νοέμβριος 2013). Μιλάει και εκείνος για τα ίδια πάνω κάτω πρόσωπα. Πολιτικούς, εκδότες, επιχειρηματίες. Με ρόλο στην κεντρική σκηνή, στον δημόσιο βίο. Από την εποχή της Χούντας μέχρι την εποχή των μεγάλων διαψεύσεων... Δύο βιβλία δημοσιογράφων που χρειάζεται να βρεθούν γρήγορα στη βιβλιοθήκη μας!

Η δημόσια συζήτηση για τη φαρμακευτική δαπάνη δυστυχώς ανέδειξε την ανεπάρκεια ουσιαστικών επιχειρημάτων και παράλληλα κατέγραψε μια ξεκάθαρη επικοινωνιακή ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι επιτελείς της Κουμουνδούρου άνοιξαν μια μάχη που ευθύς εξαρχής δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν. Και όταν η επικοινωνιακή ήττα άρχισε να διαφαίνεται, τι έκαναν; Εβγαλαν τον Αλέξη Τσίπρα μπροστά να αντιπαρατεθεί με τον υπουργό Υγείας, όχι για να παρουσιάσει κάποιες συγκεκριμένες απόψεις για τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, αλλά για να συνεχίσει μια κοκορομαχία στην οποία ο Αδωνις Γεωργιάδης είναι εξπέρ. Η διατύπωση της πρότασης για την τέλεση εξεταστικής περί τα υποβρύχια είναι επίσης ερασιτεχνική, γεγονός το οποίο αναδεικνύει τον πραγματικό

λόγο ύπαρξής της: Την αντιπαράθεση με επικοινωνιακούς όρους. Ολα αυτά είναι καλά, θεμιτά και απολύτως αναμενόμενα για ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Ωστόσο, στην παρούσα φάση εκείνο που αναμένει να ακούσει ο αυριανός ψηφοφόρος από τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που ισχυρίζεται ότι μπορεί να κυβερνήσει και να αλλάξει τη μοίρα του τόπου, είναι πολύ συγκεκριμένα πράγματα, σε προγραμματική βάση με εξονυχιστικές λεπτομέρειες. Η προγραμματική συμφωνία μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών/Χριστιανοκοινωνιστών και Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο δομείται ένα τέτοιο κείμενο. Είτε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπει στη διαδικασία να διατυπώσει μια κρυστάλλινη πολιτική πλατφόρμα, είτε θα συνεχίσει με τους «ατακαδόρους» πρωταγωνιστές των τηλεπαραθύρων. Αν δεν λάβει αποφάσεις, η «βίαιη ωρίμανση» κινδυνεύει να αρχίσει να θυμίζει τους νωχελικούς Νοτίους που κάθονται σε κουνιστές καρέκλες σε ένα αποστακτήριο στον Μισισιπή και παίζουν με τις τάπες των βαρελιών στο αποστακτήριο, περιμένοντας το ουίσκι να ωριμάσει. Βασίλης Νέδος

Νεανικές απορίες Μεσημέρι. Δύο κορίτσια και ένα αγόρι κάθονται στο βαγόνι του ΗΣΑΠ και μιλούν. Υστερα από λίγο ο νεαρός σηκώνεται για να κατέβει. Πριν ανοίξουν οι πόρτες ρίχνει ένα βλέμμα με σημασία στο κορίτσι που καθόταν δίπλα του και εκείνη του χαμογελάει. Εκείνος φεύγει και οι δύο φίλες δεν περιμένουν άλλο.

«Ε, όχι και πιο ωραίος. Ο Αποστόλης είναι κούκλος. Αυτός είναι πιο καλός με το μούσι». «Αμάν με τα μούσια πια. Δεν τα βαρέθηκες;» «Α, μου αρέσουν».

«Πώς σου φάνηκε;»

«Εμένα καθόλου, αλλά τι να κάνω; Μόδα είναι θα περάσει...»

«Ωραίος είναι ρε. Μια χαρά».

«Σόρι, αλλά δεν το βλέπω σύντομα».

«Ταιριάζουμε εμφανισιακά;»

«Γαμώτο. Ηθελα να ’ξερα ποιος βλάκας ανακάλυψε το μούσι!»

Κώστας Τσαούσης «Ναι, ταιριάζετε ρε. Εξάλλου είναι πιο ωραίος από τον Αποστόλη».

Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο: Γιώργος Μπρούλιας*

Πόλη & επιχειρείν Η Αθήνα τα τελευταία χρόνια πέρασε από πολλά κύματα αλλαγών και εξελίξεων, με συνέπειες πολύ πιο σοβαρές και καταλυτικές για τον κοινωνικό, επιχειρηματικό και παραγωγικό ιστό της. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η αποστολή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης πέρασε σε ένα διαφορετικό επίπεδο, όπου απαιτείται συχνά ακόμα και υπέρβαση του παραδοσιακού της ρόλου, καθώς η ανάγκη ανεύρεσης λύσεων και διαχείρισης των νέων συνθηκών είναι επιτακτική. Θεωρητικά η συνταγή για μια συγκροτημένη προσπάθεια επανεκκίνησης της τοπικής οικονομίας είναι γνωστή: χρειάζεται μελέτη, σχέδιο, προγραμματισμός, φορείς υλοποίησης, βιωσιμότητα και, φυσικά, πόροι. Στην πράξη, ο Δήμος Αθηναίων απέκτησε ένα σημαντικό πλεονέκτημα: Την εξασφάλιση της διαχείρισης συγχρηματοδοτούμενων κοινοτικών πόρων, βάσει ενός ολοκληρωμένου Επιχειρησιακού Προγράμματος, με Ενδιάμεσο Φορέα Διαχείρισης την Εταιρεία Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής του Δήμου (ΕΑΤΑ). Ετσι σχεδιάσαμε και υλοποιούμε ένα μεγαλόπνοο αναπτυξιακό σχέδιο για την τρέχουσα και για την επόμενη προγραμματική περίοδο του ΕΣΠΑ, το «Εργο Αθήνα». Στο πλαίσιο του σχεδίου αυτού είναι η πρώτη φορά που Δημοτική Αρχή προσεγγίζει ολοκληρωμένα την υπόθεση «επιχειρηματικότητα» και διαμορφώνει πλαίσιο δράσεων σε άμεση συνεργασία με τους εμπλεκόμενους φορείς. Για τον σκοπό αυτό εκπονήθηκε μελέτη στο πλαίσιο της οποίας διενεργήθηκε πρωτογενής έρευνα για τις ανάγκες των επιχειρήσεων της Αθήνας, έγινε διαβούλευση με επιχειρηματικούς φορείς, ενώ μελετήθηκαν βέλτιστες πρακτικές από άλλες πόλεις της ΕΕ. Βασικό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει ανάγκη μετασχηματισμού της κατά κύριο λόγο εσωστρεφούς οικονομίας της πόλης σε εξωστρεφή, με έμφαση σε κλάδους που έχουν αναπτυξιακή δυναμική, όπως ο τουρισμός, οι νέες τεχνολογίες, η δημιουργική βιομηχανία και τα παραδοσιακά προϊόντα. Εχουν ήδη δημοσιοποιηθεί προσκλήσεις που απευθύνονται σε Επιμελητήρια και παραγωγικούς φορείς συνολικού ύψους 26 εκατ. ευρώ προκειμένου να υποβάλουν προτάσεις για τη στήριξη της τοπικής οικονομίας, με έμφαση στην ενίσχυση πολύ μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Επιπρόσθετα προκηρύχθηκαν δύο διεθνείς διαγωνισμοί για τα έργα «Κέντρο Στήριξης Επιχειρηματικότητας του Δήμου Αθηναίων» και «Δομή Στήριξης Επιχειρηματικότητας στον Τομέα των Νέων Τεχνολογιών». Αφορούν τη δημιουργία δύο καινοτόμων θεμελιωδών δομών-εργαλείων, με άμεσο στόχο αφενός μεν την υποδοχή, ενημέρωση και έμπρακτη υποστήριξη των ενδιαφερόμενων για υφιστάμενες και για νέες επιχειρήσεις, αφετέρου δε την πλήρη υποστήριξη, φιλοξενία και αναδοχή (mentoring) νέων επιχειρηματικών ιδεών και σχεδίων στον τομέα των νέων τεχνολογιών. Σε πρώτη φάση αναμένεται να ωφεληθούν περίπου 300 νεοσυσταθείσες επιχειρήσεις στους κλάδους των νέων τεχνολογιών, της δημιουργικής βιομηχανίας και της κοινωνικής επιχειρηματικότητας. Η επένδυση στα μεγάλα αναπτυξιακά κεφάλαια της πόλης και η πολύπλευρη στήριξη της υφιστάμενης και της νέας επιχειρηματικότητας είναι το πεδίο στο οποίο επικεντρώνεται η προσπάθειά μας και ο σχεδιασμός των επόμενων δράσεων. *Ο κ. Γ. Μπρούλιας είναι Δημοτικός Σύμβουλος και Πρόεδρος της Εταιρείας Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής του Δήμου Αθηναίων.

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Bernd Zimmerman

Ηλεκτρισμός στην πόλη Δεύτερος καφές της ημέρας, ντάουνταουν, στη σκιά της Αγίας Ειρήνης, στη σκιά του συννεφο-ήλιου, κάτι που σαν ατμόσφαιρα μπορεί να ακούγεται πολύ μακρινό αν ο καιρός ως τούτη εδώ την ώρα έχει περάσει από βροχές, καταιγίδες, συμφορές, χείμαρρους και έκτακτα δελτία ακραίων φαινομένων. Οι πεζόδρομοι κατά κάποιον τρόπο αντιστέκονται. Οπως αντιστέκονται κάτι παλικάρια σε γκαραζο-μπάντες από το Σινσινάτι ως τα Βριλήσσια. Τα άτιμα τα μπλουζ. Και όχι αυτά μόνο. Σε συνεχείς non stop ακροάσεις. Από τους Βlack Keys ως τους δικούς μας τους Noise Figures, που σηκώνουν τον τόπο στο πόδι, δυο άνθρωποι, ντραμς και κιθάρες. Ηλεκτρισμός. Τι θέλω να πω; Οτι βρίσκομαι το πολύ ένα τέταρτο της ώρας εδώ στη σκιά και έχουν περάσει από μπροστά μια ακορντεονίστρια, ένας κιθαρίστας και μια μπάντα (ακορντεόν, κιθάρα, βιολί), επίσης δυο λαχειοπώλες, ο ένας εκ των δύο τραγουδιστά υπόσχεται μεγάλα κέρδη. Στο σπίτι των χαμένων μιλάνε για λεφτά. Πόσο πιο πολλή μουσική δηλαδή να περιμένω; Η noise σκηνή της πόλης εκπροσωπείται ικανά από μηχανή που γκαζώνει πάνω στο πλακόστρωτο -

ας μην το κάνουμε θέμα (δεν είμαι σε mood να χαλάσω τη διάθεση). Αλλωστε τους πεζόδρομους της Αθήνας διασχίζουν, παραδοσιακά, τροχοφόρα πάνω κάτω, με την προϋπόθεση βέβαια πως άλλα δεν έχουν προλάβει να παρκάρουν εκεί. Ολα θαυμάσια. Και ηλεκτρικά. Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, μερικοί λένε ακόμη «ηλεκτρικός» και εννοούν το μετρό. Θα πάρω τον ηλεκτρικό -λένε- και θα κατέβω Ελληνικό, φράση που παίζει με τα νεύρα κάθε βέρου Κηφισιώτη. Διακόπτω λίγο τη ροή του κειμένου για να ενημερώσω ότι έχουμε νέα μπάντα στη σκηνή με το προσωρινό όνομα «Στη σκιά της Αγίας Ειρήνης». Μόλις ήρθαν τα κλαρίνα (plus ακορντεόν, κοντραμπάσο και δερμάτινο σακάκι) με ρεπερτόριο στάνταρντ διασκευές και επαγγελματικό στήσιμο. Αποχωρούν παίζοντας τα «παπάκια». Νομίζω ήταν οι πιο δημοφιλείς ως τώρα. Και βέβαια, το δίχως άλλο, περνούν τα ποδήλατα, κάτι ανάλογο του «αναλογικού» και unplugged ήχου, τα παιδιά του Μπομπ Ντίλαν, αλλά και του Four Tet. Τους καμαρώνουμε. Πάντα τους καμαρώνω, εκτός από τότε που ήθελα να περάσω απέναντι αλλά δεν μπορούσα γιατί έπρεπε να περιμένω να περάσουν τα ποδήλατα. Tα ποδήλατα συνέχιζαν να περνούν ώρα πολλή, σαν τίποτε να

μην μπορούσε να τα σταματήσει, σαν να ήθελαν να κυριεύσουν τον κόσμο και θα ξεκινούσαν από εκεί, από εκείνον τον δρόμο όπως φαινόταν τότε, να περνάνε για πάντα. Μουσική τώρα. Το εμπόρευμα του νεαρού που πλησιάζει είναι, θα έλεγα, κάτι σαν φορητή μηχανή ραψίματος, ένα γαζωτήρι χεριού, το οποίο ο πωλητής παρουσιάζει δείχνοντας ακριβώς τι κάνει με ένα συνεχές τικ-τικ-τικ να συνοδεύει το γάζωμα. Πρακτικό μεν, δείγμα ήχου (τύπου sample) δε, από στούντιο αβανγκάρντ μουσικού που εφευρίσκει ακούσματα κάνοντας και μια δουλειά. Σε όλα αυτά δεν συμπεριλαμβάνω τα πολυποίκιλα ρινγκ-τόουνς, το ηχητικό χαλί από το μπλα μπλα, τους urban ήχους που θα μπορούσες να αποκαλύψεις ανοίγοντας σακίδια γνωστών DJs και παραγωγών που τυχαίνει να περνάνε. Νέος καλλιτέχνης-σόλο: με ακουστική κιθάρα (παλιά, vintage) ομιλεί γαλλικά και ιταλικά. Επικοινωνιακός. Σε άλλη φάση θα μπορούσε να έκανε καριέρα. Κάπου αλλού. Εδώ τώρα κάνουν έργα. Κομπρεσέρ σε δράση. Οπότε καταλαβαίνετε, τα μαζεύω. Τελευταίο new entry. Τα λουλούδια. Ζουμπούλια, νομίζω. Ομορφη μυρωδιά. Να είναι η εποχή τους; Θα είναι.

Κείμενο: Ντίνος Ρητινιώτης

Σπρέι στη Στέγη Καλά μαντάτα στο inbox μου: «Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση ενδιαφέροντος σε καλλιτέχνες που εκφράζονται μέσα από το graffiti και τη street art και τους καλεί να δηλώσουν συμμετοχή για μια ομαδική έκθεση που θα πραγματοποιηθεί το διάστημα Μαρτίου-Ιουνίου 2014 στον εκθεσιακό της χώρο». Αυτό ήταν το «ζουμί» ενός email που είχε ξεκινήσει το ταξίδι του από το τη Λεωφόρο Συγγρού. Το μήνυμα αν μη τι άλλο ήταν προβοκατόρικο. Ηθελα να μάθω περισσότερα για τα όσα αναμένεται να συμβούν στο επιβλητικό κτίριο της Στέγης σε μερικούς μήνες από τώρα. «Η Στέγη λατρεύει τις ανατροπές και με αυτήν ακριβώς τη διάθεση αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε αυτή την ενέργεια», μου απαντάει η Μαριλένα Καρρά στην αυτονόητη -φαντάζομαι- ερώτηση: «Με ποιο σκεπτικό αποφάσισε ο φορέας σας να προχωρήσει στη διοργάνωση μιας έκθεσης που αφορά το γκραφίτι, μια τάση δηλαδή που δύσκολα θα την ‘πάντρευε’ κανείς με τη Στέγη;» «Αυτό που επιζητούμε είναι να καταγράψουμε τη σκηνή αυτή», συνεχίζει η καλλιτεχνική διευθύντρια εικαστικών της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (www.sgt. gr). «Θέλουμε να καταγράψουμε μια δυναμική που ενδεχομένως κάποιες φορές να περνάει απαρατήρητη και που πολλοί την ταυτίζουν με τον βανδαλισμό ή απλώς με τις βρόμικες όψεις των κτιρίων. Εμείς εδώ στη Στέγη πιστεύουμε πως οι καλλιτέχνες του δρόμου έχουν πολλά να πουν», αναφέρει ενθουσιώδης. «Είμαστε βέβαιοι ότι διαθέτουν προτάσεις σοβαρές, αλλά και ευφάνταστες». Από ό,τι φαίνεται, τα ψήγματα μιας αντίληψης που δεν σνομπάρει ως λούμπεν την τέχνη του graffiti αρχίζουν δειλά δειλά να κάνουν την εμφάνισή τους και στην αθηναϊκή-ελληνική πραγματικότητα. Βάσει προγραμματισμού υπολογίζεται πως περίπου 40-50 καλλιτέχνες ή ομάδες καλλιτεχνών θα εκθέσουν τα έργα τους σε επιφάνειες που θα προσομοιάζουν με επιφάνειες εξωτερικών τοίχων. «Θέλουμε η ομαδική αυτή έκθεση να συμβεί με όρους του δρόμου, σαν να ήταν έξω. Και για αυτόν τον λόγο είμαστε ανοιχτοί ως προς τα υλικά που θα χρησιμοποιήσουν οι συμμετέχοντες, που θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν ακόμη και σπρέι», αποκαλύπτει σχετικά η κα Καρρά. Αν και είναι σχετικά νωρίς (η προθεσμία υποβολής των προτάσεων λήγει στις 31 Δεκεμβρίου), αρκετοί έχουν καταθέσει ήδη τις προτάσεις τους. Κάποιοι από αυτούς νέοι. Aλλοι περισσότερο αναγνωρισμένοι. «Οι τελευταίοι, μοιραία, είναι πιο ‘συστημικοί’. Είναι αυτοί που έχουν ήδη μια παρουσία στον χώρο της τέχνης. Προσωπική μου επιθυμία είναι να δω συμμετοχές από παιδιά που δουλεύουν έξω στους δρόμους, από παιδιά που είναι εκτός συστήματος», εξομολογείται και επιμένει: «Στόχος μας δεν είναι να αναδειχθούν οι υποψήφιοι εκείνοι που τα έργα τους θα μπουν μετά την έκθεση σε γκαλερί. Θέλουμε να καταγραφούν καλλιτεχνικά οι νέοι άνθρωποι και να τους ανοιχθούν νέοι δρόμοι». Το target group, σαφές. Η Στέγη αναμένει τις προτάσεις τους και εμείς την -ιδιαίτερη αυτή- έκθεση.

Reality Bites

Αφεντικό & κατάσκοπος Κάθε μέρα έξω από το Λούβρο σχηματίζονται ατέλειωτες ουρές τουριστών που περιμένουν υπομονετικά προκειμένου να μπουν στο μεγαλύτερο και πιο δημοφιλές μουσείο στον κόσμο. Ο 49χρονος Jean-Luc Martinez είναι ένας από αυτούς. Δεν πρόκειται όμως για έναν απλό τουρίστα, που όταν έρχεται η σειρά του δίνει την τσάντα του για έλεγχο και ρωτάει το προσωπικό για οδηγίες. Είναι ο νέος γενικός διευθυντής του μουσείου και αυτή η περίεργη δραστηριότητά του είναι μυστική και αποσκοπεί στο να του δώσει μια όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα για τη λειτουργία του κορυφαίου ιδρύματος! Με αυτόν τον απλό τρόπο, ο Martinez, που ανέλαβε τα καθήκοντά του τον περασμένο Απρίλιο, ενώ πριν ήταν επικεφαλής του τμήματος των Ελληνικών Ετρουσκικών και Ρωμαϊκών Αρχαιοτήτων, πιστεύει ότι θα βελτιώσει την ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών του μουσείου, προκειμένου οι επισκέπτες του, πολλοί από τους οποίους έρχονται για μία και μοναδική φορά στη ζωή τους, να έχουν μια αξέχαστη και ωραία εμπειρία. Παιδί ενός ταχυδρόμου και μια οικιακής βοηθού, μεγάλωσε σε φτωχογειτονιά των προαστίων του Παρισιού, είχε επισκεφτεί για πρώτη φορά στη ζωή του το Λούβρο όταν ήταν 11 ετών, μια μέρα που, όπως λέει, του άλλαξε για πάντα τον τρόπο που έβλεπε τη ζωή. Τώρα, έχει την ευκαιρία να μείνει στην ιστορία όχι μόνο σαν ένας από τους νεότερους διευθυντές του μουσείου, αλλά ίσως και ο πιο δραστήριος. Αν μη τι άλλο, οι υπάλληλοί του θα κάνουν σίγουρα καλύτερα τη δουλειά τους.

Σε ρυθμούς ποπ «Εμοιαζαν περισσότερο με πολυεθνική επιχείρηση, παρά με ποπ συγκρότημα», γράφει ο Μπομπ Στάνλεϊ για τους Queen. «Το πρόβλημά της ήταν ότι άλλοι ερμηνευτές έκαναν τα τραγούδια της να ακούγονται πιο όμορφα. Είχε την τάση να στριμώχνει στους στίχους της περισσότερες λέξεις από όσες χρειάζονταν πραγματικά», λέει ο ίδιος για την Τζόνι Μίτσελ. Οσο για το πώς σχολιάζει τους Pink Floyd, συνιστώ να διαβάσετε με δική σας ευθύνη, εάν είστε φανατικοί θαυμαστές της μπάντας: «Ο μόνος τρόπος που μπορούσαν να συμφωνήσουν για να πάνε μπροστά ήταν με το να κρύβονται πίσω από πυροτεχνήματα και ιπτάμενα γουρούνια». «Και ποιος είναι αυτός ο Στάνλεϊ που μιλάει με αυτόν τον τρόπο;» θα αναρωτηθείτε. Είναι ένας μουσικός, μέλος της μπάντας Saint Etienne, που δημοσίευσε πρόσφατα το “Yeah Yeah Yeah: The Story of Modern Pop”, ένα... ελαφρύ ανάγνωσμα 800 σελίδων για την ιστορία της ποπ. Και εάν έχουμε εμπιστοσύνη στο κριτήριο του “Economist”, το πόνημά του παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

N.K.

Οχι στις Luis Vuitton Σε πανικό βρίσκονται από αυτή την εβδομάδα οι υπεύθυνοι του γαλλικού οίκου Μόδας Luis Vuitton έπειτα από την έκκληση που απηύθηνε στους Νεοϋορκέζους οπαδούς του ο πασίγνωστος, αν όχι διαβόητος, ράπερ Kanye West να μην αγοράζουν προϊόντα της φίρμας μέχρι τον Ιανουάριο.

Ο Στάνλεϊ αναδεικνύει το δομικό στοιχείο της ποπ, τους νέους: πρόκειται για ένα είδος μουσικής που (ως επί το πλείστον) προέρχεται από νέους και απευθύνεται σε νέους. Για παράδειγμα, ο Αντριου Λουγκ Ολνταμ έγινε μάνατζερ των Rolling Stones στα 19 του· ο πρώτος δημοφιλής παραγωγός του είδους, ο Τζόι Μικ, αποσύρθηκε στα 25 του· η Μπιγιονσέ έγινε σταρ από τα εφηβικά της χρόνια. Εκεί οφείλεται και ο δυναμισμός της ποπ. Αυτό εξηγεί γιατί εμφανίζονται και εξαφανίζονται νέες τάσεις με τόσο ταχείς ρυθμούς. Και τελικά ίσως να είναι αυτός ο λόγος πίσω από το χάσμα μεταξύ της ποπ και άλλων ειδών: αποτελεί μια προέκταση του χάσματος των γενεών.

Οι λόγοι του μποϊκοτάζ παραμένουν ασαφείς, αλλά οι περισσότερες πληροφορίες συγκλίνουν στο ότι πρόκειται για αντίδραση του πληθωρικού τραγουδοποιού στην άρνηση του επικεφαλής του γαλλικού οίκου Yves Carcelle να συναντηθεί με τον Kanye. «Θα σου εξηγήσω γιατί πρέπει να συναντηθείς μαζί μου», είπε στον παραγωγό της ραδιοφωνικής εκπομπής, τον οποίο ίσως μπέρδεψε με τον Yves Carcelle. «Οσοι μας ακούνε στη Νέα Υόρκη, να μην αγοράσετε προϊόντα LV μέχρι μετά τον Ιανουάριο. Τώρα θες να με συναντήσεις; Επιρροή. Νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνω τη δύναμή μου», ολοκλήρωσε ο Kanye. Ετσι, μετά την κυκλοφορία ενός επικά κιτς βιντεοκλίπ για το “Bound 2”, ο Kanye West φαίνεται αποφασισμένος να μείνει στην επικαιρότητα με κάθε κόστος, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ενδοοικογενειακά προβλήματα... Κανείς δεν ξέρει με ποιον τρόπο θα αντιδράσει στο μποϊκοτάζ η κυρία Γουέστ, η αγαπημένη του Χρήστου του Ξανθάκη και του Ντίνου του Ρητινιώτη, η γνωστή σε όλους μας socialite Κιμ Καρντάσιαν.

Χ.Τ.

Γ.Μ.

29.11- 05.12. 2013

Ποιος είναι ο Doctor Who; Πριν από 50 χρόνια και κάτι ψιλά, τη βραδιά της δολοφονίας του JFK, μια μικρή, φτηνή εκπομπή ξεκίνησε στο BBC, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, χωρίς μπάτζετ, σίγουρα χωρίς να περιμένει κανείς ότι ο Doctor Who, ο κεντρικός ήρωας της εν λόγω εκπομπής, θα γινόταν ο πιο εμβληματικός χαρακτήρας της βρετανικής τηλεόρασης και ότι οι περιπέτειές του θα εξακολουθούσαν να διασκεδάζουν μικρούς και μεγάλους ακόμα και το 2013. Οι μικρότερες ηλικίες ήταν βέβαια το αρχικό target group για τις πρώτες ενσαρκώσεις του Δόκτορα, αφού η αρχική ιδέα πίσω από τη σειρά ήταν μια μορφή εκπαιδευτικής τηλεόρασης για να αυξήσει το ενδιαφέρον των νεαρών ηλικιών για τις επιστήμες και την ιστορία. Και τι καλύτερο όχημα για κάτι τέτοιο από έναν διαπλανητικό ταξιδιώτη που διατρέχει το σύμπαν και τον χρόνο μέσα σε ένα μπλε τηλεφωνικό κουτί, από αυτά που υπήρχαν στους δρόμους της Μεγάλης Βρετανίας του ’60 για να καλεί κανείς την αστυνομία σε περίπτωση επείγοντος. Η δυνατότητα αυτή του Doctor Who όμως είναι η αιτία να παραμένει η εκπομπή ψηλά στις προτιμήσεις του βρετανικού αρχικά, αλλά πλέον παγκόσμιου κοινού. Κάθε εκπομπή μπορούσε να έχει διαφορετικό ύφος και τόνο, αφού προσαρμοζόταν στο ιστορικό πλαίσιο στο οποίο την ενέτασσαν κάθε φορά οι δημιουργοί της. Αλλοτε κατασκοπικό θρίλερ στη Νέα Υόρκη του ’70, άλλοτε ρομαντική κομεντί στη Γαλλία του 18ου αιώνα, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί ακόμα και σήμερα, έπειτα από εκατοντάδες επεισόδια και 13 (πλέον) ηθοποιούς που έχουν ενσαρκώσει τον ρόλο στη μικρή οθόνη, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σε τι περιπέτεια θα μπλεχτεί ο Δόκτορας στο επεισόδιο της επόμενης εβδομάδας... Γ.Μ.

Εναέριο πάρκο Μια παλιά εναέρια σιδηροδρομική γραμμή που διασχίζει τη Νέα Υόρκη μετατράπηκε σε ένα δημοφιλές πάρκο και εκθεσιακό χώρο. Πριν από τέσσερα χρόνια, το δημοτικό συμβούλιο της πόλης έπρεπε να αποφασίσει τι να κάνει με την εγκαταλειμμένη γραμμή. Η αρχική ιδέα ήταν να κατεδαφιζόταν, λύση που όμως θα ήταν πιο ακριβή και σε μερικά σημεία του μήκους 2,3 χλμ. δικτύου σχεδόν αδύνατη. Η επόμενη πρόταση, να παραμείνει στη θέση του και με παρεμβάσεις να γίνει ένα εναέριο πάρκο, με φυτά, παγκάκια και σημεία όπου θα μπορούσαν να εκτεθούν έργα τέχνης, ήταν εκείνη τελικά που κέρδισε. Το αποτέλεσμα, δηλαδή το High Line Park, εντυπωσιακό και εκτιμάται δεόντως από τους κατοίκους, αλλά και τους τουρίστες που το κατακλύζουν καθημερινά, αφού τους προσφέρει μια μοναδική οπτική γωνία της πόλης.

Go Katniss! Σε μια φωτογραφία του χιουμοριστικού site 9gag το σύνθημα ήταν κάπως έτσι: «Οι φαν του ‘Χάρι Πότερ’ λένε: ‘Θέλω να πάω στο Χόγκουαρτς’. Οι φαν των ‘Χρονικών της Νάρνια’ λένε: ‘Θέλω να πάω στη Νάρνια’. Οι φαν των ‘Αγώνων Πείνας’ λένε: ‘Οχι ευχαριστώ, είμαι μια χαρά εδώ που βρίσκομαι’». Οπως και να το κάνουμε, αν ονειρεύεσαι να βρεθείς στο δυστοπικό μέλλον της Πάνεμ που περιγράφει η Σούζαν Κόλινς στην τριλογία της, μάλλον δεν θα πρέπει να απορείς εάν οι φίλοι και οι γνωστοί σου σε αποκαλούν «ψυχάκια». Πρόκειται για ένα μέλλον βίαιο, με απεχθείς ανισότητες και φτώχεια, ένα αμείλικτο αστυνομικό κράτος και ένα «τηλεπαιχνίδι» του οποίου όλοι οι διαγωνιζόμενοι (έφηβοι που έχουν επιλεχθεί από κάθε πολιτεία της χώρας) πλην ενός καταλήγουν νεκροί, ο ένας από το χέρι του άλλου.

Η σιδηροδρομική γραμμή κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1920 με σκοπό να κρατήσει μακριά από τους πεζούς και τα αυτοκίνητα τα διερχόμενα τρένα. Τον 19ο αιώνα, όταν ακόμα οι συρμοί των τρένων περνούσαν δίπλα από τη 10η Λεωφόρο, είχαν προκληθεί τόσα δυστυχήματα, ώστε ο δρόμος πήρε το παρατσούκλι «Λεωφόρος Θανάτου». Η σημερινή μορφή του παλιού δικτύου είναι απλά συγκλονιστική, ενώ το πάρκο είναι και ένας από τους μεγαλύτερους υπαίθριους εκθεσιακούς χώρους της Νέας Υόρκης.

Και εάν το περιβάλλον αυτό μόνο ως πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, η πρωταγωνίστρια των «Αγώνων Πείνας» μπορεί να θεωρηθεί ως πρότυπο χαρακτήρα - και δη για τα κορίτσια, όπως αναφέρει η αρθρογράφος του “Guardian” Σούζαν Μουρ. Η 16χρονη Κάτνις Εβερντιν διαφέρει από πολλές γυναίκες πρωταγωνίστριες που έχουν περάσει από τη μεγάλη οθόνη. Ενώ οι περισσότερες περιμένουν παθητικά τον ήρωα που θα σπεύσει να τις γλιτώσει από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έμπλεξαν, η Κάτνις αναδεικνύει την ανεξαρτησία της, παίρνει την κατάσταση στα χέρια της χωρίς να περιμένει κανέναν και αποδεικνύει ότι το ασθενές φύλο τελικά μπορεί να μην είναι και τόσο «ασθενές» όταν αναλάβει την πρωτοβουλία. Και όλο αυτό «σερβίρεται» σε ένα πακέτο που είναι ιδιαίτερα ελκυστικό για τους εφήβους (μια ταινία φαντασίας με μπόλικη δράση).

N.K.

Χ.Τ.

Διαβάζω

Στο τραμ Κείμενο: Γεράσιμος Λασκαράτος

«Ελα ρε μαλάκα. Ναι ρε μαλάκα. Πάλι τα ίδια ρε μαλάκα; Μη δίνεις σημασία ρε μαλάκα, θα της περάσει. Ναι ρε μαλάκα. Να σου πω, να σε κλείσω, γιατί είμαι στο τραμ; Θα σε πάρω μόλις κατέβω. Αφού σου είπα ρε μαλάκα. Ναι, ναι. Αντε, τα λέμε».

τριβελίζει διαρκώς το αφτί: «Μη! Ακούει το παιδί! Αυτή την ανατροφή θέλεις να του δώσεις;» «Είπες κάτι;» «Οχι, τίποτα. Να, εδώ, λέω... το Σύνταγμα, είναι μακριά το Σύνταγμα;»

«... ρε μαλάκα». Μου ξέφυγε. Ηθελα κι εγώ να ανέβω σ’ αυτή την τραμπάλα μεταξύ οικειότητας και επιθετικότητας. Αυτή την τραμπάλα που μαλάκα σ’ ανεβάζει, μαλάκα σε κατεβάζει, αλλά από μαλάκα σε μαλάκα υπάρχει διαφορά. Το πρόσεξες το λογοπαίγνιο, ε; Γιατί περί παιχνιδιού πρόκειται· η ανάγκη να πεις τη λέξη «μαλάκας» είναι ανάγκη για παιχνίδι - όχι για συνεννόηση. Τουλάχιστον αυτό ισχύει σ’ ένα πρώτο επίπεδο. Γιατί σ’ ένα δεύτερο επίπεδο το «έλα ρε μαλάκα» σημαίνει «γεια σου φίλε μου». Το «ναι ρε μαλάκα» σημαίνει «αυτό ακριβώς κολλητέ». Το «πάλι τα ίδια ρε μαλάκα» σημαίνει «πάλι τα ίδια ρε μαλάκα». Ναι, το «μαλάκα» μένει ως έχει σ’ αυτή την περίπτωση. Τι λέγαμε; Α, ναι· Η ανάγκη να πεις τη λέξη «μαλάκας» είναι ανάγκη για παιχνίδι. Στον κόσμο των σαραντάρηδων όμως δεν υπάρχει καμία διάθεση για παιχνίδι. Ετσι, όταν σαρανταρίσεις έχεις πολύ λίγες ευκαιρίες να πεις τη λέξη «μαλάκας». Στη δουλειά, οι περισσότεροι συνάδελφοι σ’ αντιμετωπίζουν τυπικά. Να λείπουν οι αβρότητες. Ασε που οι μισοί είναι όντως μαλάκες και το ξέρουν, επομένως καλό θα ήταν να αποφευχθούν τέτοιου είδους μικροπαρεξηγήσεις. Από την άλλη, στο σπίτι ένα αόρατο αγγελάκι σου

«Πέντε στάσεις πιο κάτω, αλλά έχω την εντύπωση πως το Κέντρο είναι κλειστό και δεν θα μπορέσεις να φτάσεις. Καλύτερα να κατέβεις στο Φιξ και να κόψεις δρόμο από την Πλάκα. Κι εγώ το ίδιο θα κάνω». «Πάλι πορεία έχει;» «Πορεία, Μαραθώνιο, κάτι τέτοιο...» «Μαραθώνιο δευτεριάτικα;» «Ε, τότε θα έχει πορεία. Δεν ξέρω - θα σε γελάσω». Μπα, δεν θα κατέβω. Δεν είμαι σίγουρος αν βιάζομαι. Βλέπεις, προηγουμένως σε παρέσυρα άθελά μου σ’ ένα daydream στον cliché κόσμο των σαραντάρηδων· εκεί που οι άνθρωποι έχουν καριέρα και οικογένεια. Στην πραγματικότητα όμως δεν έχω δουλειά, είμαι άνεργος. Οπότε γιατί να βιάζομαι; Εδώ που τα λέμε, δεν έχω ούτε οικογένεια - ξέχνα αυτό με τα αγγελάκια και τις ανατροφές. Δηλαδή δύο τα ψέματα. Είμαι πολύ καλός στα ψέματα. Κι αυτό με το Σύνταγμα αμάσητο το κατέβασες εσύ κι ο τυπάς που θα κατέβει στο Φιξ. Τέλος πάντων, να πληροφορήσω και τους δυο σας ότι ξέρω πολύ καλά πού είναι το Σύνταγμα. Είκοσι οχτώ χρόνια μένω στην Αθήνα. Από το 1985. «Από το 1985; Για στάσου!» σκέφτε-

σαι. Ναι, είπα κι άλλο ψέμα· δεν έχω σαρανταρίσει, είμαι μόλις είκοσι οχτώ χρονών. Λοιπόν, πάω στοίχημα ότι αυτή η ιστορία σ’ έχει ζαλίσει. «Πολύ μπερδεμένα μας τα λες», σκέφτεσαι. «Ηρθε η ώρα να γυρίσω σελίδα», σκέφτεσαι. «Ασε ρε μαλάκα που ξέρεις τι σκέφτομαι», σκέφτεσαι. Εύγε! Σωστή χρήση του «μαλάκα».

29.11- 05.12. 2013

Ολο το βαγόνι γυρίζει με μιας προς το μέρος μας. Το τραμ έχει μπλοκάρει στην κίνηση και το ακουστικό ακούγεται καμπάνα. «Μη δίνεις σημασία ρε μαλάκα, θα της περάσει». «Ετσι λες;»

Λοιπόν. Ανακεφαλαίωση. Βρίσκομαι στο τραμ από το Φάληρο προς το Κέντρο. Δίπλα μου κάθεται κάποιος άγνωστος· μπλουτζίν, χακί μπουφάν, άσπρα αθλητικά παπούτσια, περίπου στην ίδια ηλικία με μένα. Τριγύρω αιωρείται μια φήμη ότι το Κέντρο είναι κλειστό. Πορεία ή Μαραθώνιος ή κάτι τέτοιο. Μάλλον όχι Μαραθώνιος γιατί είναι Δευτέρα. Εχω ξεχάσει το βιβλίο και τ’ ακουστικά στο σπίτι κι αναγκαστικά για να περάσει η ώρα παρατηρώ τον κόσμο. Πέντε στάσεις πριν από το Σύνταγμα χτυπάει το κινητό του διπλανού μου. Το βγάζει από την τσέπη του μπουφάν του και το κοιτάζει σαν να μην είναι σίγουρος αν πρέπει να το σηκώσει. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να κρυφοκοιτάξω το όνομα και τον αριθμό: έξι εννιά τριαντακάτι - Δημοσθένης Κ. Τελικά το σηκώνει. «Ελα ρε μαλάκα». «Πας στη δουλειά;» «Ναι ρε μαλάκα». «Να σου πω, δεν είμαι καλά. Η Λία θέλει να χωρίσουμε», λέει ο Δημοσθένης Κ. πνιγμένος στ’ αναφιλητά. «Πάλι τα ίδια ρε μαλάκα;» «Οχι ρε μαλάκα, μου το είπε ξεκάθαρα. Αυτή τη φορά θέλει να χωρίσουμε», ωρύεται ο Δημοσθένης.

«Ναι ρε μαλάκα. Να σου πω, να σε κλείσω, γιατί είμαι στο τραμ; Θα σε πάρω μόλις κατέβω». «Ok, πάρε με όμως, γιατί πρέπει να σου πω». «Αφού σου είπα ρε μαλάκα». «Σίγουρα, ε;» «Ναι, ναι. Αντε, τα λέμε». Ο Δημοσθένης Κ. είναι γνωστός μου. Για την ακρίβεια δεν έχουμε μιλήσει ποτέ, αλλά έχω ακούσει γι’ αυτόν. Επίσης έχω τσεκάρει το προφίλ του στο Facebook. Ξέρω πού μένει, πόσων χρονών είναι, τι έχει σπουδάσει και πού δουλεύει. Και η Λία γνωστή μου είναι. Γι’ αυτήν ξέρω πιο πολλά. Αρκετά πιο πολλά. Για να καταλάβεις πόσο πιο πολλά, πριν από καμιά ωρίτσα μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Κι αυτή έκλαιγε με αναφιλητά. Την καθησύχασα, της είπα να σκεφτεί ψύχραιμα. Της είπα να μη βιαστεί, γιατί όλοι είμαστε μπερδεμένοι και οι καιροί είναι δύσκολοι. Αλλά αυτή δεν άκουγε τίποτα. «Αυτή τη φορά είμαι σίγουρη», μου είπε. «Θα χωρίσω με τον Δημοσθένη», μου είπε. «Πρέπει να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου», μου είπε. «Ελα από το σπίτι, σε παρακαλώ», μου είπε. Να δεις και τι άλλο μου είπε... Α ναι! «Σ’ αγαπάω ρε μαλάκα», μου είπε. Τρέχα γύρευε τι εννοούσε. Και τώρα πρέπει να διασχίσω μια πορεία ή έναν Μαραθώνιο για να μάθω αν θα μου λέει «σ’ αγαπώ ρε μαλάκα» όταν σαρανταρίσουμε.

Ο Γεράσιμος Λασκαράτος είναι ερασιτέχνης ακτινοφυσικός και επαγγελματίας Αθηναίος.

Μουσική

Ιστορίες μετά μουσικής Ο λαγός, η χελώνα, το δελφίνι και η αλεπού θα φιλοξενηθούν μαζί με τους υπόλοιπους ήρωες από τους μύθους του Αισώπου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) από τις 4 έως τις 8 Δεκεμβρίου. Μετά τη μεγάλη επιτυχία και την ενθουσιώδη αποδοχή που είχε πέρυσι η παράσταση «Μύθοι του Αισώπου» του Δημήτρη Παπαδημητρίου, το έργο παρουσιάζεται ξανά για τους μικρούς, αλλά και τους μεγάλους φίλους της Στέγης. Τα ζώα, οι βασικοί ήρωες των μύθων, θα πάρουν σάρκα και οστά με τη βοήθεια τραγουδιστών, μουσικών και του θεάτρου σκιών. Κατά βάση το έργο είναι ορχηστρικό με τραγουδιστές και αφηγητή, στην κατεύθυνση δημιουργίας ρεπερτορίου στο είδος από Eλληνες συνθέτες με θέματα από την ελληνική παράδοση. Οι ήρωες ζωντανεύουν πάνω στο πανί με πολλά στοιχεία από τον Καραγκιόζη.

Οι μύθοι, για τον συνθέτη, είναι η αρχέτυπη αγωγή του πολίτη. Διαμορφώνουν κοινωνική και πολιτική σκέψη και, σε αντίθεση με τα κλασικά ευρωπαϊκά παραμύθια, οι Μύθοι του Αισώπου δεν περιέχουν το μεταφυσικό στοιχείο και το στοιχείο του φόβου. Οσον αφορά τη συνάντηση του Αισώπου με τον Καραγκιόζη, αυτή οφείλεται στον Γιώργο Κορδελλά, που έχει επιμεληθεί τους στίχους και τα κείμενα της παράστασης. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Αίσωπος ήταν άσχημος, μαυριδερός και καμπούρης. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη. Ισως για αυτό πόλεις και χώρες διεκδικούν την καταγωγή του. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι δεν υπήρξε ποτέ. Αυτό όμως πια λίγη σημασία έχει. Οι ιστορίες του -που διατηρήθηκαν πολλά χρόνια στόμα με στόμα- είναι τρυφερές, διδακτικές και στη σκηνή της Στέγης θα τις ξαναγαπήσουμε όλοι. Τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

29.11-05.12.2013

On tour Retropolis παντού! Το ρεμπέτικο συνάντησε τη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή για τις ανάγκες του δίσκου “Retropolis II”. Εδώ και λίγες ημέρες ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Απόστολος Καλδάρας έχουν ξαναζωντανέψει, μέσα από τις διασκευές του “Retropolis II”, και τα τραγούδια τους βρίσκονται πια στις σημαντικότερες ψηφιακές πλατφόρμες για αγορά μουσικής. Στο iTunes, όπως και σε όλες τις αντίστοιχες πλατφόρμες, αλλά και στο Spotify, ο ακροατής μπορεί να ακούσει ή και να αγοράσει ένα τραγούδι ή και ολόκληρο τον δίσκο σε πολύ χαμηλή τιμή. «Της αμαρτίας το στρατί» για κάποιους, το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» για κάποιους άλλους, το “Retropolis II” είναι στη διάθεσή σας.

Στην αρχή ήταν ένα μικρό ονειροπόλο κορίτσι που παρακινούσε τον κόσμο να βάλει λίγο ρομαντισμό στη ζωή του με το πρώτο της άλμπουμ “Try a little romance”. Ενάμιση χρόνο αργότερα, το ίδιο κορίτσι βίωσε την πρώτη του ενηλικίωση με τον δεύτερο δίσκο της “Homemade Joy”. Από αυτόν τον δίσκο, το “Kookoobadi” αναδείχθηκε σε τραγούδι της χρονιάς και κατέκλυσε όλα τα ραδιόφωνα. Ο λόγος για τη Μαριέττα Φαφούτη, η οποία ξεκινάει νέα σειρά συναυλιών με την οκταμελή της μπάντα. Χωρίς φυσικά να λείπουν ποτέ οι επιρροές της από τις μουσικές των ’70s, των ’80s και των μιούζικαλ, η Μαριέττα θα μετατρέψει τη βραδιά σε πάρτι στη σκηνή του KooKoo Live Music Bar (Ιάκχου 17, Γκάζι) σήμερα, Παρασκευή 29 Νοεμβρίου.

Γκά(D)ζι Οι GAD., ή Generalized Anxiety Disorder αν το προτιμάτε, εμφανίστηκαν στη δισκογραφία το 2007 με το άλμπουμ “System may fall”, που εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή. Από τότε έχει περάσει αρκετός καιρός, η μουσική τους ακούστηκε στα ραδιόφωνα και τα σχόλια για αυτούς είναι κατά κύριο λόγο θετικά. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι πως πρόκειται για Ελληνες και συγκεκριμένα για τον Ηρακλή Αναστασιάδη, τον Κώστα Αντωνιάδη, τον Μιχάλη Σεμερτζόγλου, τον Σπύρο Παπακώτση και τον Αντώνη Αντωνιάδη. Αύριο, Σάββατο 30 Νοεμβρίου, οι GAD. θα εμφανιστούν στο KooKoo Live Music Bar (Ιάκχου 17, Γκάζι) με τραγούδια από τη δισκογραφία τους, αλλά και με διασκευές από σχήματα και καλλιτέχνες που τους επηρέασαν.

Επιστροφή Ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο το εγκλήματος, λέει ο λαός και έχει απόλυτο δίκιο. Σύμφωνα με αυτό το ρητό λοιπόν, ο Βαγγέλης Ασημάκης επιστρέφει στον «τόπο του εγκλήματος», στο Club του Σταυρού του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος) την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου. Στο μέρος όπου τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε ο Βαγγέλης Ασημάκης θα δώσει τον καλύτερο εαυτό του και θα θυμηθεί αξέχαστες βραδιές γέλιου και διασκέδασης που έζησε εκεί σε έναν χώρο που πάντα γέμισαν οι φίλοι και οι θαυμαστές του. Αν ανήκετε σε αυτούς, θα είστε σίγουρα εκεί. Αν όχι, ακολουθήστε και δεν θα χάσετε.

Από το Λονδίνο με αγάπη Λίγο μετά την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ με τίτλο “Fish”, μια ηλεκτρονική συλλογή ποπ τραγουδιών που δίνει μια γεύση ενός υποβρύχιου ταξιδιού, ας κάνουμε μια αναδρομή στη μουσική πορεία του Tareq. Με δύο άλμπουμ στο ενεργητικό του, το “Dark Room” με το συγκρότημα του TechSoir και το “Cocoon” ως σόλο καλλιτέχνης, έγινε κυρίως γνωστός για τα remixes του σε διεθνείς καλλιτέχνες, όπως οι Casey Spooner, Creep, Gala, Marsheaux και Mighty Mouse. Ο ίδιος έχει ανοίξει συναυλίες σε ονόματα όπως οι Fischerspooner, Schiller, Jessica 6, Hercules & the Love Affair και Chicane. Αλλά ας μείνουμε στα δικά μας. Το “Cocoon” ψηφίστηκε ως το καλύτερο ηλεκτρονικό άλμπουμ της χρονιάς στην Ελλάδα και περιλάμβανε τα πολύ επιτυχημένα singles “Cold”, “Feel Me” και “Mosquito”. Παράλληλα, μεγάλη επιτυχία έγινε και το “Cin Cin”, ένα τραγούδι ντουέτο με τη Μαριέττα Φαφούτη, το οποίο, όπως λέει ο ίδιος, αποτελούσε προπομπό της νέας του δουλειάς. Το πρώτο single από το “Fish” ονομάζεται “Share your Love” και είναι ένα ντουέτο με την Ilia Darlin, ένας dancefloor ύμνος που κυκλοφόρησε με εννέα remixes από κορυφαίους παραγωγούς της εγχώριας ηλεκτρονικής μουσικής: Mikael Delta, V-Sag, ELIOT, Fotonovela, Thodoris Triantafillou, Hiras, RSN, George Absent & Valano και Haris Efstathiadis. Το καθένα με τον χαρακτήρα του, όλα μικρά διαμάντια! Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε πως στον δίσκο συμμετέχουν φωνητικά η Νατάσσα Μποφίλιου, η Μαριέττα Φαφούτη, η Ilia Darlin, η Marina Satti και το δίδυμο Esterina & RSN. Οσο για τους στίχους και τις συνθέσεις σε μερικά από τα κομμάτια, «έβαλαν» το μαγικό χέρι τους οι Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Θέμης Καραμουρατίδης, ELIOT, Lacquer, Niadoka & Χάρης Αττώνης, Quiet, Μενέλα Σιαφάκα και Νίκος Λεγάκης. Από το Λονδίνο όπου ζει και εργάζεται μόνιμα, ο Tareq δεν σταματά να δημιουργεί και να μας εκπλήσσει. Εύγε!

Σινεμά

Με φόντο την Αιώνια Πόλη Είναι αναμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους Ευρωπαίους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου. Ο Πάολο Σορεντίνο μας έχει χαρίσει μέχρι σήμερα δύο φιλμικά αριστουργήματα, τις «Συνέπειες του έρωτα» και το “Il Divo”. Τώρα επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με μια ταινία που είναι ήδη υποψήφια σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες των φετινών βραβείων της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που θα απονεμηθούν στις 8 Δεκεμβρίου στο Βερολίνο. Η «Τέλεια Ομορφιά» βαδίζει στα χνάρια του “Dolce Vita” του Φελίνι. «Το ‘Roma’ και το ‘Dolce Vita’ είναι έργα τα οποία δεν μπορείς να προσποιηθείς ότι τα αγνοείς όταν κάνεις μια τέτοια ταινία. Είναι δύο αριστουργήματα και ο χρυσός κανόνας είναι ότι τα αριστουργήματα τα βλέπουμε, δεν τα μιμούμαστε. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι τα αριστουργήματα μεταμορφώνουν τον τρόπο που αισθανόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Μας καθορίζουν, χωρίς να το ξέρουμε», σχολιάζει ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Μια ταινία με σκηνικό την Αιώνια Πόλη, τη Ρώμη. Ο Jep (ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Τόνι Σερβίλο) είναι ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος, ο

οποίος πριν από αρκετά χρόνια έγραψε ένα μυθιστόρημα που του χάρισε ένα μεγάλο λογοτεχνικό βραβείο και τη φήμη ενός καταπιεσμένου καλλιτέχνη. Ωριμος πλέον, με τα σημάδια του χρόνου να αρχίζουν να διακρίνονται πάνω του, απολαμβάνει στο ακέραιο την κοινωνική ζωή της Ρώμης. Στην ταράτσα του διαμερίσματός του με θέα το Κολοσσαίο κάνει ένα πάρτι. Το γράψιμο το έχει αφήσει εδώ και πολλά χρόνια πίσω του. Κουρασμένος πια από το συγκεκριμένο lifestyle, παλεύει να ξεπεράσει τη βαθιά αποστροφή για τον εαυτό του σε μια πόλη που η ομορφιά της σε παραλύει... Σίγουρα όχι ένας ευανάγνωστος σκηνοθέτης, όπως άλλωστε και όλοι οι κορυφαίοι προκάτοχοί του, ο Σορεντίνο μας χαρίζει μια σινεφίλ δημιουργία για υποψιασμένους θεατές, που πάνω από όλα μιλάει για την αίσθηση του κενού. «Ποια είναι η αίσθηση της αιωνιότητας αν όχι η αίσθηση του κενού;» σημειώνει με νόημα.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

29.11-05.12.2013

Βιογραφία O άγνωστος έρωτας Στη σύντομη ζωή της έστρεψε πάνω της όλα τα φλας, δημιούργησε γύρω από το όνομά της έναν ολόκληρο μύθο, ήρθε σε ρήξη με το βασιλικό πρωτόκολλο, σκανδάλισε, απέκτησε φανατικούς φίλους και εχθρούς, για να αγιοποιηθεί μετά θάνατον. Τώρα μια ταινία, το “Diana”, που προβάλλεται από αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους, έρχεται να αποκαλύψει έναν άγνωστο μεγάλο έρωτα της πριγκίπισσας Νταϊάνα, που σημάδεψε τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής της. Η Ναόμι Γουότς μεταμορφώνεται στην Πριγκίπισσα του Λαού στην ταινία του σκηνοθέτη της «Πτώσης» Ολιβερ Χιρσμπίγκελ, που έχει ήδη αφορίσει το παλάτι.

Στις 13 Δεκεμβρίου το δεύτερο μέρος του «Χόμπιτ» θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτό το ξέραμε. Αυτό που μόλις μάθαμε είναι ότι η Fox ετοιμάζει μια ταινία για τον άνθρωπο πίσω από το «Χόμπιτ» και τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», τον συγγραφέα Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Οι σημαντικότερες στιγμές της ζωής του, η συμμετοχή του ως στρατιώτη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η συγγραφή του «Χόμπιτ» το 1937, η φιλία του με τον Σι Ες Λιούις, συγγραφέα των «Χρονικών της Νάρνια», η ίδρυση της λογοτεχνικής ομάδας The Inklings και η γέννηση της Μέσης Γης και της τριλογίας του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», που ξεκινάει το 1954, θα βρεθούν στο επίκεντρο αυτής της πολυαναμενόμενης ταινίας, που βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της προπαραγωγής.

Φωτιά... στα ταμεία! Ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί του σίκουελ «The Hunger Games: Φωτιά» δεν πρέπει να περίμεναν αυτή την ξέφρενη πορεία στο box office! Η ταινία, που βασίζεται στο δεύτερο βιβλίο της τριλογίας και έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 27 Νοεμβρίου, δεν κατέκτησε μόνο με άνεση την πρώτη θέση στο αμερικανικό box office. Εδώ μιλάμε για θρίαμβο! Με 161,1 εκατ. δολάρια εισπράξεις στο πρώτο τριήμερο προβολής της, έκανε το καλύτερο άνοιγμα όλων των εποχών για ταινία που κάνει πρεμιέρα τον μήνα Νοέμβριο και το τέταρτο καλύτερο άνοιγμα ταινίας ever!

Film Factory 2013 Φάκελος “Wikileaks” Και το όνομα αυτού... Τζούλιαν Ασάνζ. Ο δημιουργός της ιστοσελίδας Wikileaks είναι ο άνθρωπος που προκάλεσε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της σύγχρονης εποχής με τη διαρροή στο site του απόρρητων εγγράφων της αμερικανικής κυβέρνησης. Η ιστορία γίνεται ταινία στο «Ο άνθρωπος που πούλησε τον κόσμο» του Μπιλ Κόντον με τον, γνωστό από την τηλεοπτική σειρά “Sherlock”, Μπένεντικτ Κούμπερμπατς να υποδύεται τον Ασάνζ. Ενα δραματικό θρίλερ, που μπήκε στο στόχαστρο του ίδιου του Ασάνζ, ο οποίος το κατηγόρησε για προπαγάνδα εναντίον του.

Για δεύτερη χρονιά η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου διοργανώνει το Film Factory, μια σειρά σεμιναρίων, masterclasses και προβολών με εισηγητές μερικούς από τους νικητές των φετινών βραβείων. Στις 7, 8 και 9 Δεκεμβρίου οι σκηνοθέτες Θάνος Αναστόπουλος και Στέλλα Θεοδωράκη, ο παραγωγός Γιώργος Καρναβάς, οι ηθοποιοί Κόρα Καρβούνη και Αμαλία Μουτούση, ο διευθυντής φωτογραφίας Ηλίας Αδάμης, ο μοντέρ Λάμπης Χαραλαμπίδης, η ενδυματολόγος Δέσποινα Χειμώνα, ο make-up artist Γιάννης Παμούκης και οι σχεδιαστές ήχου Αρης Λουζιώτης και Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος μας δίνουν ραντεβού στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών για να μιλήσουμε για σινεμά. Επίτιμος προσκεκλημένος ο Γιώργος Πανουσόπουλος.

Με λίγα λόγια το «The Hunger Games: Φωτιά» φιγουράρει πια στην τέταρτη θέση πίσω από το “Avengers” (207 εκατ. δολάρια), το “Iron Man 3” (171 εκατ. δολάρια) και την τελευταία ταινία του Χάρι Πότερ (169 εκατ. δολάρια). Ξεπέρασε σε εισπράξεις τριημέρου ακόμα και το “Dark Knight”, που είχε φέρει 160,9 εκατ. δολάρια με το καλημέρα σας στα ταμεία. Περιττό να πούμε ότι με τα 161,1 εκατ. δολάρια εισπράξεις μέσα σε τρεις μέρες η ταινία έβγαλε το κόστος της (ο προϋπολογισμός της ανέρχεται σε 130 εκατ. δολάρια), ενώ πέρα από την αμερικανική αγορά το «Hunger Games: Φωτιά» έκανε εντυπωσιακές πτήσεις και στο διεθνές box office κερδίζοντας ακόμα 146 εκατ. δολάρια από 65 χώρες ανά τον κόσμο. Στην ταινία η Τζένιφερ Λόρενς υποδύεται ξανά την Κάτνις, που έχοντας επιβιώσει από τους 74ους Αγώνες Πείνας ξεκινάει την «Περιοδεία της Νίκης» σε όλες τις περιφέρειες της Πάνεμ. Κάτι όμως έχει αλλάξει... Μια σπίθα αρκεί για να ξεκινήσει η επανάσταση!

Βιβλίο

Φωτό: Δημήτρης Κοιλαλούς

Περιπλανώμενη αισιοδοξία Θυμάμαι τότε, στα πρώτα φοιτητικά χρόνια, που αναλωνόμασταν σε ατελείωτες φιλολογικές συζητήσεις προσπαθώντας να ακουμπήσουμε σαν μύστες κάποιας περίεργης αίρεσης τον εσωτερικό πυρήνα της μαμάς λογοτεχνίας. Μετά ορκιζόμασταν πως θα διαβάσουμε τα πάντα και εμείς θα χαράξουμε τον νέο δρόμο. Τώρα, η αλήθεια είναι πως υπερβάλλαμε, αλλά νέα παιδιά ήμασταν - και είμαστε. Μια σημαντική λεπτομέρεια σε όλο αυτό: θαυμασμός για τους ξένους, τους όποιους ξένους, καμιά φορά και αποκήρυξη μετά βδελυγμίας του ντόπιου στοιχείου. Μετά καλμάραμε λίγο, βοήθησε σε αυτό και το περισσότερο διάβασμα, καθώς και η αντίληψη ότι εδώ ζούμε και μεγαλώνουμε και όχι σε κάποια μακρινή Αμερική. Αρα, λογικό επόμενο, πως τα «εδώ» καλό θα ήταν να τα διαβάζουμε. Ετσι, το 2009, θυμάμαι, ξεκοκάλισα το 11ο τεύχος της επιθεώρησης για τη σύγχρονη λογοτεχνία «Να ένα μήλο». Συγγραφείς φρέσκοι όπως ο Κορτώ και η Μιχαλοπούλου καταπιάνονταν με αυτό που ονομάζεται αγγλιστί “fan fiction”. Την παραγωγή δηλαδή λογοτεχνικού κειμένου που βασίζεται στην οικειοποίηση ενός λογοτεχνικού ήρωα ή ενός λογοτεχνικού κόσμου που ανήκει σε κάποιον άλλον συγγραφέα. Και όχι, δεν είχαν οικει-

οποιηθεί κάποιον ξένο, αλλά την Αστραδενή. Το κοριτσάκι-εμβληματικό χαρακτήρα για την ελληνική λογοτεχνία μετά το 1980 της Ευγενίας Φακίνου δηλαδή. Ενα παιδί που ένιωσε στο πετσί του (;) όλα τα βάναυσα μυστικά που μπορεί να κρύβει ο οικείος κόσμος της ελληνικής γειτονιάς. Πριν από λίγο καιρό η Ευγενία Φακίνου εξέδωσε το τελευταίο της μυθιστόρημα με τίτλο «Πλανόδιοι θεριστές» (εκδ. Καστανιώτης). Μια ιστορία για μια νέα κοπέλα άνεργη, η οποία έγκυος ούσα αφήνει την κακοτράχαλη πρωτεύουσα για άλλους τόπους επαρχιακούς - και πιο κοντινούς στη φύση. Εκεί, μαζί με άλλους παράξενους αποσυνάγωγους, θα προσδιοριστεί ξανά ως άνθρωπος. Οχι μόνη της και από κάποια επιφοίτηση, αλλά από την ίδια τη ζωή. Σε ένα κείμενο με έντονο το στοιχείο της περιπλάνησης, που προσπαθεί να κοιτάξει αισιόδοξα το σημερινό γίγνεσθαι και να σηκώσει κεφάλι από τον βούρκο της απαισιοδοξίας. Στην τελική, κάθε νέο βιβλίο της Φακίνου είναι άξιο προσοχής. Αλλωστε δεν είναι τυχαία μια σημαντική φιγούρα της λογοτεχνίας μας - άσχετα με αυτά που πολλοί από εμάς πιστεύαμε στα άγουρα αγριεμένα χρόνια μας.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Λογοτεχνία net

Ορατότητα χαμηλή

Το έχω γράψει ξανά: χρόνο με τον χρόνο ο διαγωνισμός διηγήματος «ΛόγωΤέχνης» γιγαντώνεται δίνοντας παράλληλα βήμα σε νέους συγγραφείς. Τώρα ελεύθερα και στο διαδίκτυο κυκλοφορεί η e-έκδοση από την Art Spot «Ιστορίες διαδικτύου» με τα πρώτα 20 διηγήματα του διαγωνισμού για το 2011. Το θέμα τότε υπήρξε αυτό που λέει ο τίτλος. Θεματική ιδιαίτερα ταιριαστή για μια γενιά ανερχόμενων συγγραφέων που δίνουν τα πρώτα δείγματα γραφής τους στον ελευθεριακό και χαώδη κόσμο του ίντερνετ. Και ξέρετε κάτι; Είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά και ίσως καταφέρουν να οδηγήσουν το γράψιμο σε τελείως καινούργιους δρόμους. Σημειώστε κάποια από τα ονόματα της έκδοσης αυτής. Ισως τα χρειαστείτε στο μέλλον.

Ο Πολ Οστερ είναι ένας Αμερικανός μετρ με ένα στιλ αμφίσημο που λατρεύει να παίζει με τις αφηγηματικές τεχνικές, ενώ ενδύεται πάρα πολύ συχνά και την ατμόσφαιρα του νουάρ. Στο προτελευταίο του πεζό ονόματι «Αόρατος» (εκδ. Μεταίχμιο) ξεκινάει, όπως συχνά κάνει, από αυτοβιογραφική βάση για να μπλέξει τελικά σε ένα ερωτικό τρίγωνο και ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Αυτά σε πρώτο πλάνο, γιατί στη συνέχεια οι αφηγητές αλλάζουν και η αλήθεια με το ψέμα γίνεται δυσδιάκριτη. Ο χρόνος πηγαίνει πίσω και μπρος και ο τόπος από την Αμερική στο Παρίσι και από εκεί στην Καραϊβική, με τον ήρωα Ανταμ να έχει διαπράξει το προπατορικό αμάρτημα. Το πραγματικό.

Σκανδιναβική σκοτεινιά Φάρσα δίχως πλάκα Ιδού και η νέα σκανδιναβική παραλαβή: «Η τριλογία της Βικτόριας Μπέργμαν: Το δωμάτιο του κακού» (εκδ. Ψυχογιός) του Ερικ Αξλ Σουντ. Ο τελευταίος είναι το ψευδώνυμο δύο φίλων εργαζόμενων στη μουσική βιομηχανία. Ελεκτροπανκάδες βασικά, που φέρνουν όλο τον αέρα της απόκοσμης, μηχανικής αίσθησης της μουσικής τους στο χαρτί. Το θρίλερ αυτό έρχεται με συστάσεις, καθώς κέρδισε το Ειδικό Βραβείο το 2012 από τη Σουηδική Ακαδημία Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Κυρίως όμως αυτό που το χαρακτηρίζει είναι το ότι ξεφεύγει από τα όρια. Εδώ τα εγκλήματα δεν τα καταπίνεις αναγνωστικά εύκολα. Είναι δύσκολα, τρομερά και απάνθρωπα. Είτε είσαι για μια βόλτα στο λογοτεχνικό τρενάκι του τρόμου είτε όχι.

Ο Ρίτσαρντ Εβανς, ειδικευμένος σε ιστορικά θέματα που άπτονται των απελευθερωτικών κινημάτων, έχει γίνει γνωστός μέσα από την εργασία του για τη Γερμανία του 19ου και 20ού αιώνα. Στην ιστορική του τριλογία που εκδόθηκε ανάμεσα στο 2003 και το 2008 καταπιάνεται με την πλέον καταραμένη στιγμή στην πορεία του κόσμου: την άνοδο των Ναζί στην εξουσία. Στο πρώτο μέρος της, που τιτλοφορούμενο «Η έλευση του Γ΄ Ράιχ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, καθώς και στις δύο επόμενες συνέχειές του εξετάζεται πώς η Γερμανία, η πρωτεύουσα τότε της βιομηχανικής/οικονομικής ανάπτυξης, κατάντησε στα χέρια των Ναζιστών ένας ανήθικος/ανεγκέφαλος καταστροφέας των εθνών.

29.11-05.12.2013

Ελληνικό sci-fi Αν ποτέ ακούσετε θαμώνες καφετέριας να μιλάνε συνθηματικά μεταξύ τους για κάτι που ονομάζεται “sci-fi”, μην τρομάξετε, μια σύντμηση του όρου “science fiction” είναι απλά. Καθώς λοιπόν πρόσφατα σε αυτές τις σελίδες παρουσιάσαμε δύο νέα ελληνικά βιβλία που εμπίπτουν στην κατηγορία -του Ρωμανού Σκλαβενίτη-Πιστοφίδη και του Νίκου Α. Μάντη-, σκέφτηκα πως καλή θα ήταν μια σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο (και όχι τόσο πρόσφατο) παρελθόν του είδους εντός των εγχώριων τειχών. Αλλωστε, σε περιόδους βαθιάς οικονομικής και πολιτισμικής κρίσης, η επιστημονική φαντασία ανθεί. Και ενώ οι άνθρωποι προσπαθούν να οραματιστούν ένα μέλλον, είτε για να βρουν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα είτε -πιο συχνά- για να μιλήσουν αλληγορικά για τα προβλήματα του τώρα. Το είδος παρά τις αντίξοες συνθήκες είχε πάντοτε ένα μικρό μα αφοσιωμένο πυρήνα αναγνωστών στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικό είναι δε το γεγονός πως υπάρχουν εκδοτικοί οίκοι που εκδίδουν μόνο science fiction, ενώ το περιοδικό «Συμπαντικές διαδρομές», σε μια πορεία 19 τευχών, έχει φιλοξενήσει ουκ ολίγες πρωτότυπες προσπάθειες πρωτοεμφανιζόμενων «γραφιάδων». Μάλιστα, ο Μάκης Πανώριος, ο βαθύς αυτός ερευνητής της ιστορίας του στοιχείου του φανταστικού στα ελληνικά γράμματα, στην πολύτομη ανθολόγησή του «Το ελληνικό φανταστικό διήγημα» έχει συλλέξει έναν μεγάλο όγκο κειμένων, με πολλά από αυτά -ξεκινώντας από την αρχαιότητα και τον Λουκιανό-, αν δεν ανήκουν στην κατηγορία ακόμα και εν αγνοία τους, να συνδιαλέγονται τουλάχιστον με τη science fiction. Τέλος, δεν μπορώ να ξεχάσω την ατάκα ενός γνώστη του είδους και καλού μου φίλου σχετικά με τη γραμμένη στα ’90s τριλογία του Μ. Ν. Αντωνόπουλου με τίτλο «Υπερβορέα». «Μερικές από τις πιο απολαυστικές σελίδες sci-fi τις είχα διαβάσει εκεί», μου είχε πει. Κλείνοντας και επειδή οι εποχές που ζούμε είναι περίεργες, και μια και το ελληνικό sci-fi συχνά μεταχειρίζεται ή επαναδιατυπώνει μοτίβα από αρχαίους ελληνικούς μύθους, του έχει κολλήσει και η ρετσινιά του υπερπατριωτικού. Φυσικά δεν φταίει η επιστημονική φαντασία για αυτό, γιατί με την ίδια λογική το σύνολο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας θα ήταν φασίζουσα. Κοινώς και εν ολίγοις, αν οι Χρυσαυγίτες γουστάρουν sci-fi, δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους το χαρίσουμε.

Θέατρο

Βρικόλακες στην... Κεφαλληνίας Τον Νορβηγό συγγραφέα Ιψεν τιμάει το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη) με την παράσταση «Βρικόλακες», που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού από σήμερα, Παρασκευή 29 Νοεμβρίου. Προετοιμάζοντας το έδαφος για το 2014, έτος Ιψεν, η Α΄ Σκηνή του θεάτρου θα φιλοξενήσει την Μπέττυ Αρβανίτη στον ρόλο της κας Αλβιγκ και μαζί της τον Γιώργο Κέντρο, τον Νίκο Χατζόπουλο, τη Μαρία Κίτσου και τον Κώστα Βασαρδάνη. Το έργο, γραμμένο το 1881, βγάζει στην επιφάνεια τα άπλυτα μιας ολόκληρης κοινωνίας με τρόπο επιθετικό, σοκαριστικό για την εποχή. Για αυτό και ακόμα και αρκετά χρόνια μετά την πρεμιέρα του εξακολουθούσε να προκαλεί αίσθηση στους συγχρόνους του. Η ιστορία αφορά την Ελεν Αλβιγκ, η οποία στην προσπάθειά της να διασώσει την ηθική της ελευθερία, στο τέλος καταστρέφεται. Μαθαίνοντας για την απιστία του συζύγου της με την υπηρέτριά τους, η Ελεν αποχωρεί από την οικογενειακή εστία και βρίσκει

καταφύγιο στον Πάστορα Μάντερς, τον πρώτο της μεγάλο έρωτα. Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται και η ερωτική ορμή του συζύγου της κληρονομείται στον γιο της, ο οποίος θέλει να παντρευτεί τη νεαρή υπηρέτριά τους Ρεγγίνα, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι αδερφή του. Πιθανολογείται ότι ο Ιψεν έγραψε το έργο εξαιτίας του νόθου παιδιού που είχε ο ίδιος αποκτήσει σε ηλικία 18 ετών με μια υπηρέτρια, το οποίο είχε αναγνωρίσει αν και δεν το είχε συναντήσει ποτέ. Η ύπαρξη αυτού του παιδιού ήταν και η αιτία που τον απομάκρυνε από την οικογένειά του. Ο τίτλος «Βρικόλακες» (σε ελεύθερη μετάφραση από τα δανέζικα σημαίνει «αυτοί που περπατούν ξανά στη Γη») αναφέρεται κυρίως στο στοιχείο της κληρονομικότητας, που είναι και το κυρίαρχο θέμα του έργου, καθώς και στο στοιχείο της επανάληψης μιας ιστορίας που οι ήρωες νομίζουν ότι έχει χαθεί στο σκοτάδι.

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

29.11-05.12.2013

Χωρίς happy end

Στον βωμό της πίστης Κωμική φιγούρα Τον ρόλο του Μπάρτλεμπτυ έχει αναλάβει να ενσαρκώσει η Σοφία Φιλιππίδου στην παράσταση «Μπάρτλεμπυ ο γραφιάς» του Χέρμαν Μέλβιλ. Η θεατρική διασκευή της νουβέλας, όπως και η σκηνοθεσία, έχει γίνει από την ίδια, ενώ μαζί της στη σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου (Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο) βρίσκεται ο Κώστας Καζανάς, ο Σήφης Πολυζωίδης, ο Ακης Λυρής, ο Αλέξανδρος Ιορδανίδης και ο Ορέστης Μαυρόπουλος. Ο Μπάρτλεμπυ, ο γραφιάς ενός δικηγορικού γραφείου στη Γουόλ Στριτ του 19ου αιώνα, είναι η κωμική φιγούρα ενός μοναχικού άντρα που βρίσκει τον τρόπο να ανατρέψει τη ζωή όλων.

Ο ιερέας Jim Jones οδηγεί τους πιστούς του να δημιουργήσουν μια κοινωνία ισότητας μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Ενα πείραμα που οδηγεί χίλιους ανθρώπους στην «ελευθερία» και στον θάνατό τους. Η παράσταση «Αίρεση», βασισμένη στη μεγαλύτερη ομαδική αυτοκτονία της σύγχρονης εποχής, ενώνει τρεις νεανικές ομάδες (Cheekbones, Χα!, Κatayis teater) και σε σκηνοθεσία του Γιώργου Αγγελόπουλου (Abovo) προσπαθεί να αφηγηθεί την αληθινή ιστορία του Τζιμ Τζόουνς και της αίρεσης People’s Temple, που κατέληξε στην αυτοκτονία σχεδόν χιλίων ανθρώπων στο Τζοουνστάουν της Γουιάνας τον Νοέμβριο του 1978. Στο Θέατρο Skrow (Aρχελάου 5, Παγκράτι) κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Με την ευχή του Ιψεν

Παριζιάνικες μελωδίες

Η θεατρική ομάδα “The 3rd person theatre group” παρουσιάζει στο Θέατρο Θησείον (Τουρναβίτου 7, Θησείο) την παράσταση “Peer Gynt, no man’s land”, η οποία είναι βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Ιψεν. Η Αντιγόνη Φρυδά, η Ελένη Ζαραφίδου και ο Βαλάντης Φράγκος -που παίζουν και έχουν αναλάβει και τη σκηνοθεσία- βραβεύτηκαν τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Νορβηγία με τη διεθνή υποτροφία Ibsen Scholarship 2013. Το έργο αφορά τη ζωή του ήρωα Peer, που κινείται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Η περιπέτειά του μετατρέπεται σε προσωπικό ταξίδι και όλες οι ιστορίες του γίνονται αφηγήσεις μέσα από τον ίδιο, τη μητέρα και την αγαπημένη του.

Η ηθοποιός Μάνια Παπαδημητρίου, η φλαουτίστα Ναταλία Γεράκη, η σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη, ο πιανίστας Διονύσης Μαλλούχος και μαζί τους ο μπάσος Τάσος Αποστόλου παρουσιάζουν μια θεατρικοποιημένη μουσική ιστορία για τον Κλοντ Ντεμπισί, τον Γάλλο ιμπρεσιονιστή συνθέτη που άλλαξε την πορεία της μουσικής. Από αύριο, Σάββατο 30 Νοεμβρίου, έως τις 3 Δεκεμβρίου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος) στην παράσταση “La musique à moi” θα ακουστούν μερικά από τα σημαντικότερα έργα του συνθέτη -με αποκορύφωμα το διάσημο “Clair de lune”- και θα φωτιστούν οι σχέσεις του με τα πρόσωπα που σημάδεψαν τη ζωή του.

Ο «Πουπουλένιος» δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για όση ώρα βρέθηκα στο Θέατρο Αθηνών την περασμένη Δευτέρα ένιωθα ότι με στρίμωχνε συνεχώς στον τοίχο. Οτι με πίεζε να καταλάβω περισσότερα από αυτά που ήθελα, ότι με πίεζε να αφήσω στην άκρη τη βασική ιστορία και να σκάψω βαθύτερα. Ο συγγραφέας Χατούριαν Χ. Χατούριαν ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ολοκληρωτικού καθεστώτος γιατί οι ιστορίες που γράφει ταυτίζονται με τις δολοφονίες δύο παιδιών που έχουν γίνει στην πόλη. Αυτή η ανάκριση γίνεται αφορμή για να ξεδιπλώσει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης τη βασική ιστορία του έργου. Ενα παιδί υπόκειται σε τρομερή ψυχολογική βία και καταλήγει να γράφει εφιαλτικές ιστορίες για μικρά παιδιά και ένα παιδί υπόκειται σε τρομερή σωματική βία και καταλήγει νοητικά καθυστερημένο. Η βία στην πιο σκληρή μορφή της. Επάνω σε παιδιά, θελημένη και μη. Η βία εντός της οικογένειας, η βία μιας ανάκρισης, η βία της κοινωνίας. Η βία που κάνει ένα παιδί να γράφει χιτσκοκικά παραμύθια που πολλές φορές αρνείσαι να κάνεις εικόνες και η βία που κάνει ένα παιδί να μην μπορεί να καταλάβει τη διαφορά μιας φανταστικής και μιας πραγματικής ιστορίας. Η βία που έχουμε γύρω μας, που αγνοούμε, που φροντίζουμε να ξεχνάμε. Η ψυχή όμως παίζει πάντα το δικό της παιχνίδι. Για να επανέλθουμε στην παράσταση, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στη σκηνοθεσία, κρατώντας μια απλότητα τόσο στις ερμηνείες, όσο και στα σκηνικά. Ο Νίκος Κουρής είναι εξαιρετικός στον ρόλο του καλού μπάτσου και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος κλέβει την παράσταση δημιουργώντας έναν χαρακτήρα ακραίο και ίσως τον μόνο που δικαιώνεται στο τέλος. Στον πιο απαιτητικό ρόλο του διανοητικά καθυστερημένου αδερφού ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, απλός στην ερμηνεία, χωρίς καρικατούρες και ακραία στοιχεία. Ο Χατούριαν Χ. Χατούριαν θέλει πάνω από όλα να διασωθούν οι ιστορίες του. Και αυτό το πετυχαίνει. Η ιστορία σώζεται εντός και εκτός σκηνής. Ν.Μ.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Εκατό εικαστικοί στην Πειραιώς Μετά την παρουσίαση στην Art Athina 2013, τις προβολές και εκδηλώσεις σε CAMP, ReMap4 και στην Ελληνοαμερικανική Ενωση, ο οργανισμός Art21 συνεργάζεται και με την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στο πλαίσιο μιας σειράς εκδηλώσεων που θα κρατήσουν μέχρι και το καλοκαίρι του 2014. Το Art21, με έδρα τη Νέα Υόρκη, έχει κερδίσει διεθνή αναγνώριση και εμβέλεια μέσα από τα βραβευμένα ντοκιμαντέρ και τις παραγωγές του, οι οποίες είναι αφιερωμένες στην εικαστική σκηνή του 21ου αιώνα. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζει η σειρά ντοκιμαντέρ “100 Artists”, η οποία ξεδιπλώνει τις εξελίξεις στη σύγχρονη τέχνη, όπως έχει διαμορφωθεί από τις αρχές του 2000 μέχρι σήμερα, και παρουσιάζεται μέσα από μια σειρά συναντήσεων-προβολών στην Αθήνα. «Το πρόγραμμα του Art21 δίνει τη δυνατότητα σε οργανισμούς σε όλο τον κόσμο να βιώσουν τον κεντρικό στόχο του Art21 - έναν διάλογο εμπνευσμένο από τη σύγχρονη τέχνη και τις ιδέες που εκφράζει», δηλώ-

νει η Σούζαν Sollins, Executive Director του Art21. Εκατό συνολικά καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων οι Louise Bourgeois, James Turrell, Barbara Kruger, Matthew Barney, John Waters, Kiki Smith, Mike Kelley, Hiroshi Sugimoto, Richard Tuttle, Laurie Simmons, William Kentridge, Jeff Koons, Paul McCarthy, Cindy Sherman, Ai Weiwei, Marina Abramovi , μιλούν για το έργο τους και τα θέματα που τους απασχολούν κατά τη διάρκεια της πολυβραβευμένης σειράς ντοκιμαντέρ. Στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256, Αγ. Ι. Ρέντης) οι προβολές λαμβάνουν χώρα σε συνεργασία με το Θέατρο της ΑΣΚΤ κάθε Τετάρτη στις 6 μμ. στην Αίθουσα του Κινηματογράφου με ελεύθερη είσοδο. Στις 4 Δεκεμβρίου θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ με τίτλο “Time” («Χρόνος») στο πλαίσιο του οποίου παρουσιάζεται ο χορευτής και χορογράφος Merce Cunningham, καθώς και οι καλλιτέχνες Martin Puryear, Paul Pfeiffer, Vija Celmins και Tim Hawkinson.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Ο Καβάφης εμπνέει

Ο ρόλος του Μουσείου

Μέχρι τις 7 Ιανουαρίου θα φιλοξενούνται οι «Εικαστικοί Διάλογοι» στο Πάρκο Αναψυχής της Ακαδημίας Πλάτωνος. Η έκθεση σχεδιάστηκε από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και παρουσιάζεται στο πλαίσιο του έργου «Η ελληνική σκέψη σε διάλογο: Προγράμματα βιωματικής μάθησης». Πρόκειται για την τρίτη κατά σειρά διοργάνωση, η οποία και πραγματοποιείται υπό την επιμέλεια της Μαριλένας B. Καρρά. Φέτος οι επισκέπτες καλούνται να έρθουν σε διάλογο με ψηφιακά έργα τέχνης που έχουν ως αφετηρία την ποίηση του Κ.Π. Καβάφη. Στους «Διαλόγους» συμμετέχουν δέκα σύγχρονοι εικαστικοί καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων οι Αθανάσιος Αργιανάς, Μαρία Βαρελά, Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Rick Myers, Θοδωρής Προδρομίδης κά.

Στο κτίριο της οδού Πειραιώς του Μουσείου Μπενάκη φιλοξενείται η έκθεση του Adam Chodzko “You’ll see; this time it’ll be different”, η οποία θα διαρκέσει έως τις 19 Ιανουαρίου. H συγκεκριμένη έκθεση λαμβάνει χώρα σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο, στο πλαίσιο του προγράμματος «Καλλιτέχνες σε διάλογο με το Μουσείο Μπενάκη» και την επιμέλεια υπογράφει η Πολύνα Κοσμαδάκη. Κατά τη διάρκειά της ο Βρετανός καλλιτέχνης παρουσιάζει μια αναδρομική έκθεση φανταστικών αφισών του Μουσείου από το κοντινό μέλλον στον χώρο της ράμπας του κτιρίου. Mια πρωτότυπη εγκατάσταση η οποία διερευνά μεταξύ άλλων τον ρόλο των πολιτιστικών οργανισμών στην αναπαράσταση της ιστορίας, της γνώσης και της παράδοσης.

Στα ίχνη του Ντυσάν

Διπλή έκθεση

Με αφορμή τα 100 χρόνια από την πρώτη παρουσίαση της «Ρόδας Ποδηλάτου», το εμβληματικό αυτό έργο του Μαρσέλ Ντυσάν, η ερευνητική ομάδα καλλιτεχνών για τον πρώτο αιώνα ready made, παρουσιάζει στις γκαλερί της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι) την έκθεση «ΠΡΟΚΑΤ». Στο πλαίσιό της η ομάδα των Ανδρέα Βούσουρα, Απόστολου Ζερδεβά, Ειρήνης Καραγιαννοπούλου, Μπάμπη Καραλή, Μαρίας Λιανού, Ηλιοδώρας Μαργέλλου, Θανάση Μουτσόπουλου, Καμίλο Νόλλα, Κωνσταντίνου Πάτσιου, Πάνου Σκουλούδη και Γιώργου Τσεριώνη διερευνά την έννοια του ready made, το οποίο άλλαξε τα δεδομένα της εικαστικής δημιουργίας άμα τη εμφανίσει του. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 17 Δεκεμβρίου.

Η γκαλερί Ζουμπουλάκη φιλοξενεί δύο εκθέσεις στον γνωστό χώρο της Πλατείας Κολωνακίου 20 μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου. Η νέα ατομική έκθεση του Νίκου Λαγού με τίτλο “zan-tac” περιλαμβάνει έργα μεγάλων και μικρών διαστάσεων, ακρυλικά σε καμβά και κάρβουνο σε χαρτί. Μέσα από τη δουλειά του αυτή ο Λαγός «προσπαθεί να ανατρέψει τον ναρκισσισμό ενός σύγχρονου κόσμου που δεν θέλει να αλλάξει», όπως σημειώνει ο ιστορικός τέχνης Σωτήρης Μπαχτσετζής. Παράλληλα, η γκαλερί εκθέτει μια σειρά από πιστά αριθμημένα αντίγραφα γλυπτών και κοσμήματα του Γιώργου Ζογγολόπουλου, καθώς και πρωτότυπα έργα του ζωγραφικής και γλυπτικής.

29.11-05.12.2013

Βανδαλισμός Τη Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου εγκαινιάζεται η νέα έκθεση του ArtWall Project Space (Σοφοκλέους 26, Αθήνα) με τίτλο “Vandalism”. Πρόκειται για την παρουσίαση της νέας ατομικής δουλειάς του Νίκου Γιαβρόπουλου υπό την επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Ολινκα Βαρβιτσιώτη. Αναφορικά με το θέμα που πραγματεύεται η συγκεκριμένη έκθεση ο Γιαβρόπουλος επισημαίνει πως διερευνά «τον βανδαλισμό σε όλα τα επίπεδα: τον αισθητικό βανδαλισμό, τον ηθικό, τη μετάλλαξη των συμβόλων και των ιδεών, την επικινδυνότητα της εποχής, γενικώς τον βανδαλισμό της ζωής, η αξία της οποίας είναι πια ανύπαρκτη». Για τη σχέση του με την Αθήνα αλλά και το αρχαιοελληνικό στοιχείο το οποίο κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο του προσθέτει: «Η Αθήνα είναι μια άσχημη πόλη, μια πόλη που κατοικείται από ανθρώπους που δεν την αγαπούν, που ήρθαν να δουλέψουν εδώ τυχοδιωκτικά και μετά να αποσυρθούν στο χωριό για να φροντίζουν τις κότες και με αυτό το κομμάτι της δεν έχω σχέση. Υπάρχει όμως ένα κομμάτι μαγικό, αυτό των αρχαίων ναών, οι μετόπες και οι φρίζες, οι μάχες και οι γιορτές ζωγραφισμένες πάνω στα αγγεία, αυτό ακριβώς είναι που αναγνωρίζω στο άγριο στριμωξίδι του ηλεκτρικού, στο μεθύσι τον θαμώνων στα μπαρ, στην ανυπόφορη τσίκνα των σουβλατζίδικων...» Για τον ρόλο του καλλιτέχνη και για το αν έχει επαναπροσδιοριστεί στην Αθήνα-Ελλάδα της κρίσης σημειώνει: «Ο ρόλος τον καλλιτεχνών είναι ανύπαρκτος στη ζωή της πόλης, δεν επαναπροσδιορίζεται. Ο κόσμος ύστερα από αυτή την τραγική κατάσταση εξακολουθεί και παρακολουθεί χαζο-ξανθιές στην τηλεόραση, συνεχίζει να διασκεδάζει με φασιστοτροβαδούρους και διαμαρτύρεται για την άδικη φορολογία του λουτροκαμπινέ». Στους συντελεστές της έκθεσης, η οποία θα ολοκληρωθεί στις 12 Δεκεμβρίου, περιλαμβάνονται οι ηθοποιοί Ντόρα Αυλωνίτου, Βάνα Πεφάνη, Παναγιώτης Πετράκης, Δημήτρης Κάτσης και ο χορευτής Αλεξ Γκόντοβος.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

29.11- 05.12. 2013

Η αγάπη μύρια κύματα… Νομίζω αρκεί αυτή η «φουρτουνιασμένη» σκηνή της «Μικράς Αγγλίας», όταν το μυστικό έρχεται στο φως, για να μην τις ξεχάσω ποτέ. Μια κραυγή που σου διαλύει τα σωθικά. Μια πάλη χωρίς νικητή. Ενα κρεσέντο οργής, απόγνωσης και απελπισίας, καθώς τα κύματα σκάνε με δύναμη στην ακτή. Ενα οριακό σημείο. Κάνεις ώρα να συνέλθεις. Η Πηνελόπη Τσιλίκα και η Σοφία Κόκκαλη είναι οι δύο νεαρές πρωταγωνίστριες της νέας ταινίας του Παντελή Βούλγαρη, που κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 5 Δεκεμβρίου από τη Feelgood Entertainment. Είναι η Ορσα και η Μοσχούλα του βραβευμένου μυθιστορήματος της Ιωάννας Καρυστιάνη, που μεταφέρεται υποδειγματικά στη μεγάλη οθόνη. Είναι μόλις στην αφετηρία, νεόκοπες απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, αλλά μας χαρίζουν δύο συναρπαστικές και απολύτως ώριμες ερμηνείες. Το χρωστάνε στο ταλέντο τους; Το χρωστάνε στη σκληρή δουλειά; Το χρωστάνε στον Βούλγαρη; Ο χρόνος θα δείξει... Δύο αδελφές στην Ανδρο του Μεσοπολέμου. Ενας άνδρας. Ενας ανεκπλήρωτος έρωτας. Μια ολέθρια απόφαση της μητέρας τους θα τις οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην τραγωδία. «Ηθελα να αγαπώ. Να αγαπώ πολύ. Να αγαπώ για πάντα», ψελλίζει η Ορσα όταν όλα πια έχουν τελειώσει με τον πιο σκληρό τρόπο. «Αυτό το ‘για πάντα’ είναι εφικτό στην αγάπη;» αναρωτιέμαι. «Θα απαντήσω ναι, ξέροντας ότι είμαι μόλις 25. Οφείλουμε να πιστεύουμε ότι μια αγάπη μπορεί να διαρκέσει για πάντα», μου απαντάει η Πηνελόπη και η Σοφία σπεύδει να προσθέσει λίγο διστακτικά: «Και εγώ θέλω να απαντήσω ναι». Τις γυρίζω πίσω. Στα εφηβικά τους χρόνια. Θέλω να πιάσουμε το νήμα πριν από τη Δραματική Σχολή. «Δεν σκεφτόμουν να γίνω ηθοποιός. Εκανα χορό και μου άρεσε πάρα πολύ. Τέλειωσα το σχολείο, μπήκα στη Νομική και όταν κατάλαβα ότι δεν είναι αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένη άρχισα να

αναρωτιέμαι τι θα με κάνει ευτυχισμένη. Εδωσα στη Δραματική του Εθνικού ακολουθώντας μια παρόρμηση», μου λέει η Πηνελόπη, που μόλις στο δεύτερο έτος της σχολής κατάλαβε ότι αυτό θέλει να κάνει. Η Σοφία πάλι ήθελε από μικρή να ασχοληθεί με την υποκριτική, αλλά δεν το έπαιρνε απόφαση. «Εκεί στα 18 με 19, σε ένα ταξίδι στο πλαίσιο του Erasmus στο πανεπιστήμιο, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να σταματήσω να ασχολούμαι με πράγματα που δεν με εκφράζουν και να κάνω αυτό που πίστευα ότι ήταν η ανάγκη μου». Τρία χρόνια μετά οι δυο τους αποφοιτούν από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού και η τύχη τούς χαμογελά πλατιά με το καλημέρα σας. Οι δυο κοπέλες πείθουν τον Παντελή Βούλγαρη στο casting για τη «Μικρά Αγγλία» ότι είναι εκείνες που έψαχνε. «Ημουν στο σπίτι. Χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Κωνσταντίνα Βούλγαρη», θυμάται η Σοφία. «Με είχε φάει το άγχος. Αναρωτιόμουν γιατί με πήρε. Και μου λέει: ‘Ε, τίποτα. Πήρα να σου πω ότι θα είσαι στην ταινία. Και όποτε μπορέσεις να περάσεις από εδώ να τα πούμε’. Και της απαντάω: ‘Να έρθω τώρα;’» Ηταν η αρχή ενός συναρπαστικού ταξιδιού. «Στο πρώτο γύρισμα στην Ανδρο ένιωθα ότι ήξερα πια τον Παντελή Βούλγαρη. Υπήρχε μια αόρατη επικοινωνία μεταξύ μας. Ο Παντελής είναι πολύ της συζήτησης. Νομίζω ότι η πιο σημαντική δουλειά έγινε προτού πάμε στην Ανδρο, που βρισκόμασταν όσο πιο συχνά γινόταν σε ένα τραπέζι και φέρναμε υλικό, του λέγαμε ιδέες, άλλες τις δεχόταν, άλλες τις απέρριπτε...» μου αποκαλύπτει η Σοφία. «Αυτό που κρατάω από τον Παντελή», προσθέτει η Πηνελόπη, «είναι αυτή την εμπιστοσύνη. Κατάλαβα ότι όση εμπιστοσύνη σου δίνει ένας σκηνοθέτης λέγοντάς σου ότι εσύ θα παίξεις αυτόν τον ρόλο, τόση εμπιστοσύνη πρέπει να δώσεις και εσύ σε αυτό που σου προτείνει και να ακολουθήσεις το δικό του μονοπάτι. Για μένα αυτή είναι η δουλειά μας». Ολόκληρη η Ανδρος βοήθησε ουσιαστικά στα γυρίσματα της ταινίας. «Ηταν σαν γιορτή. Οι άνθρωποι αυτοί μας αγκάλιασαν, μας ανοίχτηκαν,

τους ανοιχτήκαμε και εμείς. Εβλεπα με τι χαρά ήθελαν να βάλουν το καπέλο της εποχής, να δείξουν τον γάιδαρό τους...» θυμάται η Σοφία και η Πηνελόπη εξηγεί: «Υπήρχε μια αίσθηση αλληλεγγύης και ισοτιμίας. Οσο έπαιξα εγώ, τόσο έπαιξαν και εκείνοι». Τις ρωτάω ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή στα γυρίσματα. Είμαι σίγουρος για την απάντηση και δεν πέφτω έξω. Δεν θα μπορούσε να μην είναι η σκηνή που σας περιέγραψα στο ξεκίνημα. «Από την αρχή ξέραμε ότι εδώ ήταν ένα πολύ μεγάλο στοίχημα», ομολογεί η Πηνελόπη. «Ενώ είχα ετοιμάσει στο μυαλό μου όλες τις σκηνές με κάθε λεπτομέρεια, αυτή τη σκηνή δεν την ακουμπούσα. Είναι κάτι τόσο ακραίο, που ένιωθα ότι με ξεπερνάει. Ηθελα να μου βγει πηγαίο», τονίζει η Σοφία. Το σινεμά του Βούλγαρη είναι ένα σινεμά ρεαλιστικό και ανθρωποκεντρικό, που βρίθει συναισθημάτων χωρίς ωστόσο να γίνεται μελό. Με δυο λόγια, εκ διαμέτρου αντίθετο από το στιλιζαρισμένο, ελλειπτικό σινεμά του αποκαλούμενου Greek New Wave, που διαπρέπει στο εξωτερικό. «Για μένα ο σημαντικότερος λόγος που θέλω να κάνω σινεμά είναι οι ιστορίες και οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι. Από εκεί και πέρα, αν κάποιος έχει να προτείνει έναν δικό του τρόπο να διηγηθεί μια τρυφερή, μια σκληρή, μια παλιά ή μια σύγχρονη ιστορία, εγώ με χαρά μου να είμαι μαζί του», σχολιάζει η Πηνελόπη, ενώ η Σοφία μοιάζει να προβληματίζεται: «Μου αρέσει που πειραματίζονται νέοι άνθρωποι. Πάντα προτεραιότητα έχει να είσαι τίμιος απέναντι σε αυτό που θέλεις να πεις. Ελπίζω να μην παγιωθεί κάποιο ρεύμα. Αρχικά είχα ενθουσιαστεί, αλλά τώρα πια βλέπω μια μίμηση της φόρμας χωρίς να φέρει κάτι σαν ουσία». «Πρέπει να έχουμε ορμή», επισημαίνει η Πηνελόπη. «Προσωπικά αυτό νιώθω και έχω ελπίδα. Πιστεύω ότι ξεκινάει μια πολύ δημιουργική περίοδος και θεατρικά και κινηματογραφικά». Ας το ελπίσουμε και εμείς. Δυνατά.

29.11- 05.12. 2013

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Το τετράδιο της Βικτωρίας Με τη Βικτωρία Ταγκούλη χαίρομαι πάντα να μιλάω. Γιατί σε οποιαδήποτε κουβέντα κάνεις μαζί της η μουσική είναι στην πρώτη γραμμή. Αυτή τη φορά η κουβέντα μας ξεκίνησε πιο μουσικά από ποτέ. Νέος δίσκος, πολλά χαμόγελα, μεγάλη ανυπομονησία για την πρώτη ζωντανή παρουσίασή του. Και όλα αυτά σφραγισμένα με τη γλυκύτητα και το χαμόγελο της Βικτωρίας και φυσικά με το ταλέντο του Χρίστου Θεοδώρου. «Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτόν τον δίσκο», μου λέει η ίδια και θυμάμαι ότι πέρυσι τέτοιον καιρό σε μια κουβέντα μας μου είχε αναφέρει την προετοιμασία του. Εναν χρόνο μετά κρατάω στα χέρια μου το «Τετράδιο» σε μουσική Χρίστου Θεοδώρου και στίχους Μιχάλη Γελασάκη. Η τρίτη αυτή προσωπική της δουλειά εκτός από τον τίτλο έχει και τη μορφή παραδοσιακού τετραδίου. «Αυτό ήταν μια ιδέα του Μιχάλη», εξηγεί η Βικτωρία. «Εκείνος σκέφτηκε και τον τίτλο και τη συσκευασία. Είμαστε πολύ τυχεροί που η εταιρεία SKAG δέχτηκε να μας κάνει τη χορηγία και να αναλάβει όλο το artwork του δίσκου». Το περιεχόμενο του δίσκου είναι όμως το ίδιο εντυπωσιακό με το περιτύλιγμα. Δέκα συναισθηματικές συνθέσεις που περικλείουν τη δυναμική της απλότητας και ταυτόχρονα μια νέα ρετρό αισθητική. «Η συνεργασία με τον Μιχάλη προέκυψε τώρα για πρώτη φορά. Ημασταν φίλοι και κάποια στιγμή άκουσε ένα τραγούδι του Χρίστου,

έβαλε στίχους και κάπως έτσι γεννήθηκαν δέκα τραγούδια. Ταιριάξαμε πάρα πολύ μεταξύ μας», εξιστορεί η Βικτωρία και συνεχίζει με ενθουσιασμό: «Αυτός ο δίσκος είναι ένα πολύ δικό μου πράγμα. Εχουμε πλησιάσει πολύ τον ήχο που θέλαμε να πετύχουμε». Και αυτό οφείλεται κυρίως στο κουαρτέτο εγχόρδων (βιολί, βιόλα, τσέλο, κοντραμπάσο) που ηχογραφήθηκε μαζί με τη φωνή, σε πραγματικό χρόνο, υπό την ενορχηστρωτική καθοδήγηση και διεύθυνση του Χρίστου Θεοδώρου. «Ο ήχος βασίστηκε πολύ στο κουαρτέτο και στο πιάνο και μας αντιπροσωπεύει και τους δύο. Είναι η πιο αγαπημένη μου δουλειά μέχρι τώρα, και μουσικά και στιχουργικά». Παίρνω αφορμή από την αναφορά της στον Μιχάλη και τη ρωτάω αν προτιμάει τη συνεργασία με έναν συνθέτη και έναν στιχουργό, όπως έκανε και στον προηγούμενο δίσκο της. «Βασικοί συνεργάτες είμαι εγώ και ο Χρίστος, αλλά πιστεύω πολύ σε αυτό το τρίπτυχο. Γιατί έτσι βγαίνουν ολοκληρωμένες δουλειές. Αυτό αποζητούσα γενικά, με εξαίρεση τον πρώτο δίσκο που ήταν τραγούδια που θέλαμε να ηχογραφήσουμε. Θεωρώ σημαντικό να έχεις ένα υλικό που το πιστεύεις και το δουλεύεις μαζί με τους συνεργάτες σου. Να μην ψάχνεις δεξιά και αριστερά τραγούδια. Δεν κατακρίνω όποιον το κάνει. Απλώς εγώ προτιμώ να λειτουργώ με συγκεκριμένο τρόπο». Και σε αυτόν τον δικό της τρόπο να χειρίζεται τα πράγματα οφείλεται και η συνολική ηχογράφηση που έκανε στα τραγούδια του δίσκου. «Τα περισ-

σότερα κομμάτια έχουν γραφτεί με ταυτόχρονη ηχογράφηση πιάνου, εγχόρδων και φωνής. Αν και πια δεν συνηθίζεται. Εχει όμως αυτή την κίνηση το γράψιμο, δεν είναι στεγνό και αυτό θέλαμε να καταφέρουμε. Παίρνεις τη δόνηση και τον κραδασμό που νιώθεις όταν είσαι μέσα σε όλο αυτό. Νιώθεις ότι το δημιουργείς και εσύ με τη φωνή σου, παίρνεις πολύ ωραίες στιγμές και αυτό βγαίνει φυσικά και στον ήχο. Υπάρχει βέβαια πάντα η δυνατότητα να διορθώσω πράγματα στη συνέχεια». Κλείνοντας και πριν δώσουμε ραντεβού για την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου στο Gazarte, όπου θα παρουσιάσει τον δίσκο και θα μας χαρίσει με τη μελωδική φωνή της και ξένες επιτυχίες, τη ρωτάω τι θα έγραφε εκείνη στο δικό της τετράδιο. «Το τετράδιο έχει την έννοια του λευκώματος. Υπάρχει χώρος να γράψει κάποιος σκέψεις και μηνύματα. Οπως στα λευκώματα που είχαμε στο σχολείο, γράφαμε τις ερωτήσεις και περιμέναμε τις απαντήσεις. Αυτό βέβαια για εμένα, για τα αγόρια δεν ξέρω!» τελειώνει γελώντας. Το δικό της «Τετράδιο» λοιπόν γράφτηκε. Τώρα μένει από εμάς να το ανοίξουμε και να βρούμε τα δικά μας αγαπημένα στιχάκια και μελωδίες. Καλή ακρόαση!

Κείμενο: Ευστάθιος Δράκος / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

29.11- 05.12. 2013

Το live του Retropolis II Είναι ο ήχος ο δικός μας. Ενα τότε που επηρέασε το σήμερα της ελληνικής μουσικής με τον πιο απόλυτο και καθοριστικό τρόπο. Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις την Ελλάδα ανάμεσα στο παγκόσμιο πολιτισμικό μωσαϊκό με το άκουσμα ενός μπαγλαμά σε μια μελωδία του Μάρκου Βαμβακάρη, του Βασίλη Τσιτσάνη ή του Απόστολου Καλδάρα. Είναι τόσο απλό και είναι φανερό πως η τάση επαναπροσδιορισμού των πολιτισμικών μας ριζών οδηγεί ασυναίσθητα στην ιστορία εκείνη που άλλοτε αποτελούσε την πιο περιθωριοποιημένη μορφή αστικής καλλιτεχνικής δράσης. Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική αποτύπωση των δυσκολιών της τότε ζωής των λαϊκών ανθρώπων. Η εκτόνωση του πόνου για

την αδικία, την προδοσία και την ξενιτιά, η οποία βρίσκει τον χώρο να παρουσιαστεί στην πιο λυρική και συναισθηματική εκδοχή της. Μέρα με τη μέρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πιο πολλά είναι αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν με το τότε. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα. Η ίδια ανασφάλεια, το ίδιο σκοτάδι, μια αισιοδοξία που υποφώσκει και προφανώς ένα νέο κύμα τέχνης, ή πιο σωστά ένα νέο ρεύμα καλλιτεχνών, που κοιτάζει μπροστά, αλλά δεν φοβάται να συλλέξει ό,τι αγάπησε από το πίσω. Τις περισσότερες φορές όχι μόνο δεν διστάζει, αλλά το επιδιώκει κιόλας. Το “Retropolis II live sessions” είναι μια τέτοιου είδους προσπάθεια προς απόδειξη και παρουσίαση αυτής της τάσης. Ενα κλείσιμο του ματιού στο παρελθόν, με μια υπόσχεση σεβασμού σε ό,τι

πραγματικά αξίζει και μας προσδιορίζει τόσο καλλιτεχνικά, όσο και ως λαό. Ο Αδάμ Τσαρούχης, ο Ηλίας Βαμβακούσης, η Φωτεινή Βελεσιώτου, ο Λεωνίδας Μαριδάκης, η Ηρώ Σαΐα, η Βικτωρία Ταγκούλη, η Μαρίνα Σάττι, ο Γιάννης Λίνας και ο Ευστάθιος Δράκος και η Μαρία Καρέτσου των Minor Project θα τραγουδήσουν όλοι μαζί, σαν παλιά ρεμπέτικη κομπανία, τα τραγούδια που διασκεύασαν για τη συλλογή του “Retropolis II”, αλλά και μια σειρά τραγουδιών που στιγμάτισαν όσο λίγα την ιστορία της ελληνικής μουσικής. Στη σκηνή του Gazarte, την Τρίτη 10 Δεκεμβρίου.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

29.11- 05.12. 2013

Παιχνίδι για δύο Η πρώτη εικόνα που είδα μπαίνοντας στο Θέατρο Θησείον ήταν ο Γιώργος Παπαγεωργίου πεσμένος στα γόνατα φορώντας δερμάτινο κορσέ και η Βίκυ Παπαδοπούλου από πάνω του κρατώντας μαστίγιο. Υστερα από αυτό ήξερα ότι η συζήτηση μαζί τους θα ήταν ξεχωριστή. Τους πέτυχα στην τεχνική δοκιμή λίγο πριν από την πρεμιέρα τους. Η «Αφροδίτη με τη Γούνα» του Ντέιβιντ Αϊβς, στο οποίο πρωταγωνιστούν σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου, εμπνέεται από το μυθιστόρημα “Venus im Pelz” του Λέοπολντ φον Ζάχερ-Μαζόχ, από το οποίο και προέκυψε ο όρος μαζοχισμός. Εξού και οι δερμάτινοι κορσέδες και τα μαστίγια. «Η παράσταση μιλάει για σαδισμό και μαζοχισμό, αλλά δεν τη βλέπεις από απόσταση. Ταυτίζεσαι, γιατί ο σαδισμός και ο μαζοχισμός υπάρχει σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις», μου εξηγεί αμέσως η Βίκυ για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. «Μιλώντας σε εγκεφαλικό επίπεδο, αισθάνομαι ότι ψάχνουμε πάντα τον άνθρωπο που θα λειτουργήσει για εμάς σαν αφέντης ή σαν δούλος. Ακόμα και στο σχολείο στις παρέες των παιδιών κάποιος αναλαμβάνει τον ρόλο του αρχηγού και οι άλλοι τον ρόλο αυτών που τον ακολουθούν», προσθέτει ο Γιώργος. Εστιάζοντας στις ερωτικές σχέσεις, το παιχνίδι μοιάζει να αγριεύει... «Νομίζω ότι σε αυτό το πάθος του πρώτου καιρού υπάρχει πολύς σαδισμός και πολύς μαζοχισμός. Οι ρόλοι εναλλάσσονται καθημερινά. Καθένας καλώς ή κακώς στη σχέση του προσπαθεί να βάλει κάποιους κανόνες, προκειμένου να έχει το πάνω χέρι. Πάντα αυτό κάνουμε τα ζευγάρια, για αυτό και δεν καταλήγουμε και πουθενά!» μου λέει η Βίκυ, με τον Γιώργο να διαφωνεί ως προς τον χρόνο κατά τον οποίο εμφανίζονται τα σαδομαζοχιστικά ένστικτα του καθενός μας. «Για μένα αυτά έρχονται στο τέλος μιας σχέσης, όχι στην αρχή. Το βιβλίο του Μαζόχ εξερευνά το σκοτάδι πρώτα μέσα σου και στη συνέχεια το σκοτάδι που παίρνεις από τον άλλον σε μια ερωτική σχέση. Και αυτό το σκοτάδι είναι που κάνει κάθε φορά μια σχέση διαφορετική. Οι σχέσεις όπου είναι

όλα ήρεμα και τακτοποιημένα μοιάζουν λίγο με συναλλαγές στην τράπεζα!» «Πάντα πρέπει κάποιος να βγαίνει νικητής και κάποιος χαμένος;» αναρωτιέμαι. «Στο τέλος όλοι έχουν κερδίσει», αποφαίνεται μάλλον αισιόδοξα η Βίκυ. «Σίγουρα κάτι έχεις πάρει από μια σχέση. Σε έχει προχωρήσει σαν άνθρωπο. Ξέρεις πώς να διαχειριστείς την επόμενη φορά το λάθος. Να μην το ξανακάνεις. Προσωπικά έχω πληγωθεί και πολύ, αλλά πραγματικά ευχαριστώ τους ανθρώπους που υπήρξαν σύντροφοί μου, που το έζησα μαζί τους βαθιά, μέχρι το μεδούλι. Χάρηκα και πόνεσα μέχρι τέλους». «Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει νικητής και χαμένος σε μια σχέση», παρεμβαίνει ο Γιώργος. Αυτοί οι δύο δεν θα συμφωνήσουν ποτέ, σκέφτομαι χαμογελώντας. «Ο χρόνος είναι που δείχνει τον πραγματικό νικητή. Συνήθως αυτός που κερδίζει είναι αυτός που νομίζει αρχικά ότι έχει χάσει. Πάντως για μένα το παιχνίδι της νίκης και της ήττας είναι κάτι που ξεκινάει από το φλερτ...» σχολιάζει, με τη Βίκυ να τον διακόπτει: «Αυτό τελικά το έχετε εσείς οι άντρες. Ο φόβος της ήττας». «Μπορεί να είναι και ζωδιακό!» την πειράζει ο Γιώργος. «Τι ζώδιο είσαι;» τον ρωτάει η Βίκυ. «Κριός», της απαντάει. «Παναγία μου!» σχολιάζει με ξινίλα η Βίκυ κάνοντάς του νόημα να φύγει μακριά της. Μας πιάνουν τα γέλια. Εχουν χημεία μεταξύ τους. Είναι φίλοι και μοιάζουν να απολαμβάνουν τη συνεργασία τους. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η παράσταση «Η Αφροδίτη με τη Γούνα» είναι κυριολεκτικά ένα παιχνίδια για δύο. Ενα εξοντωτικό παιχνίδι για δύο. Ο Γιώργος υποδύεται τον Τόμας, έναν νέο θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη, που αναζητάει την πρωταγωνίστριά του για το νέο του έργο. Η Βίκυ ερμηνεύει τη Βάντα, μια αντισυμβατική νεαρή ηθοποιό, που εισβάλλει καθυστερημένη στην οντισιόν του απαιτώντας να πάρει τον ρόλο. Και το ερωτικό παιχνίδι ξεκινάει... Και φτάνει στα άκρα. «Βασικά αυτός ο ρόλος είναι σχεδόν τα πάντα», μου αποκαλύπτει η Βίκυ. «Η Βάντα είναι όλα τα θηλυκά. Αφελής και έξυπνη. Σαδίστρια και μαζοχίστρια. Αντρας και γυναίκα. Μια πολύ δυνατή παρουσία. Δηλαδή μπαίνει σε έναν χώρο και

την προσέχεις. Είναι όλα και τίποτα μαζί». Και ο Τόμας; «Ξεκινάει ως ένας μισογύνης, σνομπ και πολύ manly ήρωας, για να καταλήξει στην ακριβώς αντίπερα όχθη. Σαν να φοράει διάφορες μάσκες και όσο περνάει η ώρα τις βγάζει μία μία και στο τέλος μένει γυμνός», μου λέει ο Γιώργος για τον ρόλο του. «Μια παράσταση very kinky!» διαβάζω στο σκηνοθετικό σημείωμα του Γιώργου Οικονόμου. «Το kinky κουβαλάει μια λίγο επικίνδυνη και αρνητική σημασία. Δεν είναι απαραίτητα έτσι», παρατηρεί η Βίκυ και συνεχίζει: «Ενα παιχνίδι είναι και καμιά φορά τα παιχνίδια, όπως όταν ήμασταν παιδιά, φτάνουν στα άκρα. Στο σεξ, αν θέλουν και οι δύο να δοκιμάσουν πράγματα, γιατί έχει πλάκα, πόνο, καύλα ή για οποιονδήποτε άλλον λόγο, είναι ωραίο να το κάνουν». Η πάλη των δύο φύλων σε πρώτο πλάνο. Τελικά είναι όντως η γυναίκα το ασθενές φύλο; «Κούνια που σας κούναγε!» μου λέει η Βίκυ χαριτολογώντας. «Εγώ πάντως αν ήμουν γυναίκα θα ήμουν σίγουρα φεμινίστρια!» μας εξομολογείται ο Γιώργος. «Είναι πολύ άσχημο το μοντέλο της σύγχρονης γυναίκας που προβάλλεται από την τηλεόραση. Είναι χυδαία σεξιστικό! Οσο πιο χαζή τόσο καλύτερα!» «Θεωρώ ότι αυτό έχει να κάνει με τον κάθε άνθρωπο και όχι με το φύλο», σχολιάζει η Βίκυ. «Η γυναίκα σίγουρα ωριμάζει πιο νωρίς και είναι και λίγο πιο πονηρή από τον άντρα. Αλλά γενικά υπάρχουν δυνατοί και αδύναμοι άνθρωποι». Επομένως μια δίκαιη πάλη; «Τα όπλα είναι κοινά, το τερέν είναι κοινό...» μου απαντάει ο Γιώργος. «Οσο παράδοξο και αν ακούγεται, αυτό το παιχνίδι το κινεί ο μαζοχιστής. Η πάλη είναι όμως δίκαιη, γιατί οι ρόλοι εναλλάσσονται», προσθέτει η Βίκυ και ο Γιώργος καταλήγει: «Αυτοί οι δύο άνθρωποι φαίνεται σαν να μισιούνται, αλλά στο τέλος τους βλέπεις να αγκαλιάζονται και να δίνουν τα χέρια. Ολοκληρώνεται ένας κύκλος. Δεν είναι ένας αγώνας για το ποιος θα φτάσει πρώτος και ποιος δεύτερος».

Κείμενο: Ευστάθιος Δράκος / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Η μάνα μου, ο Γιάννης! Ενα βράδυ στην Πλατεία Αβησσυνίας. Μια φθινοπωρινή Δευτέρα, σχεδόν βροχερή. Δεν μας έχουν συνηθίσει σε ζωή τέτοια βράδια στην Αθήνα. Το Κέντρο συνήθως είναι ήρεμο. Μια βόλτα για περπάτημα μοιάζει σχεδόν ανώφελη, ειδικά αν έχεις απώτερους σκοπούς κοινωνικότητας. Και όμως εκείνο το βράδυ υπήρχε κάτι διαφορετικό σε αυτή την πλατεία. Και το ξέραμε από πριν. Και ήμασταν εκεί. Σαν “Metropolis”, σαν συνεργάτες, σαν φίλοι. Ντυμένοι, στολισμένοι, για να δούμε με τα μάτια μας ποια είναι αυτή η νέα σειρά με τίτλο «Τη μάνα μου τη λένε Γιάννη». Τι θέλει να πει. Τι έχει να πει. Ποιοι βρίσκονται από πίσω, αλλά και ποια είναι η μορφή του πρώτου επεισοδίου. Μας το είχαν υποσχεθεί. Και έτσι έγινε. Πριν από λίγο καιρό είχα μια κουβέντα με τον Κωνσταντίνο Θάνο, ο οποίος είναι ο εμπνευστής της νέας αυτής δουλειάς, σε ένα μπαρ στα Εξάρχεια. «Τη μάνα μου τη λένε Γιάννη». «Μάλιστα».

Δεν καταλάβαινα ακριβώς περί τίνος πρόκειται, ούτε ποιο θα είναι το νόημα της σειράς. Πού θα οδηγήσει η ροή ή σε τι οφείλεται ο περίεργος τίτλος. Αλλά δεν ήθελα να μάθω. Θα έχανα το ενδιαφέρον και δεν πρέπει. Θα ήταν κρίμα. Μου ζήτησε ένα από τα τραγούδια μου προς μουσική επένδυση των επεισοδίων. Και δέχτηκα με χαρά. Ειδικά όταν είδα το πρώτο επεισόδιο. Το θεώρησα ευφυέστατο και, εκτός αυτού, μια πολύ δουλεμένη και επαγγελματική παραγωγή. Μια μαύρη κωμωδία μυστηρίου, γεμάτη από εκείνες τις σκηνοθετικές σφήνες και τις λιτές μα εξαιρετικές γραφιστικές πινελιές που σε κάνουν να κολλήσεις. Είμαι και λάτρης του “Six feet under”, όποτε έκανα τους παραλληλισμούς μου και το υπόλοιπο δεν άργησε να έρθει. Ενιωσα μια μικρή σιγουριά ότι θα πάει πολύ καλά. Είναι κλισέ πλέον, αλλά έχουμε ανάγκη από νέα πράγματα. Και κυρίως νέα πρόσωπα. Είναι περίεργο πράγμα η εικόνα. Και το φως. Αδικο ή όχι, όταν κάτι νέο είναι όντως καλό, το έχεις

πιο πολύ ανάγκη. Σε κερδίζει αμέσως. Ταυτίζεσαι ευκολότερα. Δεν έχεις παλιά στιγμιότυπα να σε αποπροσανατολίζουν. Είσαι εκεί. Ηταν όμορφο εκείνο το βράδυ. Μουσική πολλή. Κόσμος πολύς. Οι συντελεστές έπρεπε να πουν δυο πράγματα ωσάν σωστοί οικοδεσπότες. Και εκεί είναι που νιώσαμε αυτή την υπέροχη αμηχανία της πρώτης φοράς. Εκεί που ξέρεις και δεν ξέρεις. Το ψάχνεις λίγο. Και δεν χρειάζεται να πεις και πολλά γιατί σε λίγα λεπτά θα μιλήσει η δουλειά σου. Και μίλησε εκείνο το βράδυ. Στην επίσημη πρεμιέρα. Και πλέον θα μιλάει κάθε Δευτέρα βράδυ από το site της σειράς. Δεν θα πω περισσότερα. Δεν θα πω στοιχεία και ονόματα. Θα έρθουν όλα με τον καιρό. Κάθε εβδομάδα θα μαθαίνετε και από έναν χαρακτήρα. Και σιγά σιγά θα χτίζεται. Ετσι. Σιγά σιγά.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

29.11- 05.12. 2013

House με ψηλά τακούνια! Η καλή φίλη Εύη, δημοσιογράφος και dj, βρισκόταν ήδη στο Μέγαρο από νωρίς προκειμένου να παρακολουθήσει το workshop με θέμα «In House-Η μουσική house στο Μέγαρο», που προηγήθηκε του μεγάλου house πάρτι που άρχιζε στις 9 μμ. Θα παρακολουθούσαμε μια βραδιά αφιερωμένη σε νέους djs και παραγωγούς της εγχώριας house σκηνής που έχουν ήδη δημιουργήσει κοινό σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ευτυχώς η Εύη είναι τρομερά ενημερωμένη και μου εξηγούσε συνεχώς ποιος, τι, πότε και γιατί, αφού σε αυτόν τον μουσικό χώρο τα νέα πρόσωπα πέφτουν σαν βροχή. Αυτό που δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε ήταν οι ενδυματολογικές επιλογές του συγκεκριμένου κοινού -πάνω από 1.200 άτομα- που ήρθε να απολαύσει τα αγαπημένα του αστέρια. Ναι, οι σταρ στη σκηνή ήταν οι καλλιτέχνες, αλλά στην αίθουσα βασίλευαν τα τακούνια των νεαρών κυριών. Πολλά και ψηλά. Τακούνια παντού τριγύρω, ανεξαρτήτως λοιπού μοντέλου σε βαθμό που φανέρωνε σύγχυση. Πώς να είσαι house freak εδώ; Ιδού η Ρόδος ιδού και το Μέγαρο. Καταλήξαμε λοιπόν ότι τα βόρεια και νότια προάστια και τα μεγάλα

παραλιακά κλαμπ μάλλον είχαν στείλει δυναμική αντιπροσωπεία. Η βραδιά, τμήμα της σειράς «Γέφυρες» που διευθύνει ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος, θύμιζε περισσότερο ένα homage με τιμητικό χαρακτήρα παρά ένα χαλαρό, νεανικό πάρτι. Η Βάσια, που είχε έρθει μαζί μας για να τραβήξει βίντεο αναρωτήθηκε επανειλημμένως: «Μα δεν θα χορέψουν να κάνω πλάνα;» Δεν χόρεψαν. Αν και είχε ακουστεί ότι για τη συγκεκριμένη εκδήλωση το Μέγαρο θα μετατρεπόταν για λίγο σε κλαμπ, δεν έγινε έτσι ακριβώς. Καταρχάς, αυτό το ραντεβού του Μεγάρου με τη νέα dance σκηνή έχει ήδη καθυστερήσει και πολύ καλώς πραγματοποιήθηκε. Η μουσική είναι μία, είτε κλασική είτε ηλεκτρονική, και πρέπει να ακούγεται παντού (το ηχητικό σύστημα ήταν θεϊκό). Ομως όσοι περίμεναν να δουν την αίθουσα Banquet μεταμορφωμένη σε Factory ατύχησαν. Αντιθέτως έγινε κάτι καλύτερο: οι φιλοξενούμενοι καλλιτέχνες προσάρμοσαν τα κομμάτια τους στην ατμόσφαιρα του Μεγάρου, παρουσιάζοντάς τα live, «ντυμένα» και με φυσικά όργανα, φωτίζοντας υπέροχα τη lounge, τρυφερή πλευρά του είδους. Το πάντρεμα ήταν απολαυστικό σε σημείο που δεν σε ενδιέφερε πλέον ο χορός. Οι μεθυσμένες

παραλίες με τα εκστασιασμένα ηλιοβασιλέματα φόρεσαν τα καλά τους και παραδόθηκαν σε τρυφερές μελωδίες, πολύ καλά φωνητικά και την απογυμνωμένη βιρτουοζιτέ των δημιουργών σε ένα περιβάλλον πολιτισμού, το οποίο τελικά λειτούργησε καταλυτικά. Την ικανοποίησή του μας εξέφρασε on camera και ο project manager Γιάννης Καγιούλης, επιβεβαιώνοντας τις φήμες που λένε ότι η διεύθυνση του Μεγάρου βλέποντας τη θερμή ανταπόκριση του κοινού σχεδιάζει ήδη την επόμενη house βραδιά. Tα live, που παρουσίασαν η Panik Records και η Zero 10 Records, άνοιξε η Demy, η οποία εμφανίστηκε με τους Playmen και το Foux String Ensemble φορώντας κάτι μεταξύ σορτς και νυφικού (η Εύη σχολίασε ότι έχει πολλούς φαν, καλή φωνή και τα ψηλότερα τακούνια από όλες). Στη σκηνή ανέβηκαν στη συνέχεια οι Dim Chord, Yalena, V-SAG, Alexandra McKay, Agent Greg, Slick Beats, Dino MFU και Star Motel, όλοι τους εξαιρετικοί. Η χαριτωμένη ηπιότητα της όλης φάσης -super light- με έκανε να σκεφτώ ότι, αν αυτό ήταν το house πάρτι, τότε το ιδανικό after θα έπρεπε να γίνει στη Λυρική στέλνοντας ρίγη συγκίνησης στα απανταχού party animals.

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

29.11- 05.12. 2013

Downtown! «Μήπως αυτή η τεράστια πρωτοβουλία, δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος για το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) που μετά την κατασκευή παραδίδεται στην Ελληνική Πολιτεία, μήπως ενδέχεται να κινδυνεύσει εξαιτίας του ασταθούς κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος που κάνει όλους μας να αισθανόμαστε ανασφάλεια για το αύριο;» Στο πόντιουμ του ιστορικού αναγνωστηρίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης βρίσκεται ο γενικός διευθυντής και διευθύνων σύμβουλος του Κέντρου Πολιτισμού Γιάννης Τροχόπουλος. Και είναι ο ίδιος που θέτει το ερώτημα αυτό, ενώ στην κατάμεστη αίθουσα περιμένουν όλοι να ακούσουν το μπουκέτο δράσεων που θα ανακοινώσει ως προπομπό της λειτουργίας του Κέντρου σε δύο χρόνια. Μπορεί κάποιοι να ανακάθισαν στη θέση τους (η παρουσίαση του προγράμματος «Ταξίδι στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος» είχε αρκετές «αναταράξεις»), όμως η σημαία της αμφιβολίας σηκώθηκε νωρίς ακριβώς για να διαφανεί πως η συνεχιζόμενη κρίση μόνο πεισμώνει και τσιμεντώνει τη φιλοσοφία του Κέντρου που ξεκίνησε ήδη την έξοδό του στην πόλη από τις 6 Νοεμβρίου. Ουσιαστικά στρώνει δρόμους μέσα στην πόλη προκειμένου σε δύο χρόνια από σήμερα το κοινό, οι πολίτες, να τους ακολουθήσουν για να φτάσουν στο Κέντρο Πολιτισμού στο Φάληρο. Το μπουκέτο των δράσεων φέρει τη λογική της παρουσίας και ταυτότητας που θα έχει το Κέντρο: Εθνική Λυρική Σκηνή, Εθνική Βιβλιοθήκη, πάρκο. Ετσι το πρόγραμμα καλύπτει το σύνολο των δράσεων που ακουμπούν στη λειτουργία των παραπάνω και επιχειρεί να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή, αλλά και τα αντανακλαστικά του πολίτη προς τον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την προστασία του περιβάλλοντος. Αλλωστε ο Γιάννης Τροχόπουλος ήταν σαφής για την ιδιότητα του κοινού που θα παρακολουθήσει τις δράσεις: «Το ταξίδι προς το ΚΠΙΣΝ είναι πραγματικό, αυτό θα

ήθελα ειλικρινά να σας μείνει από αυτή τη συνάντηση. Είναι πραγματικό και ακόμη περισσότερο δεν έχει, γιατί δεν μπορεί να έχει, απλούς θεατές, παρά μόνο πολίτες που συμμετέχουν ενεργά δημιουργώντας τη νέα εποχή για τη χώρα μας». To πρόγραμμα πραγματοποιείται στις δημοτικές βιβλιοθήκες της Αθήνας, της Ηλιούπολης, του Χαϊδαρίου, του Χαλανδρίου και του ΚερατσινίουΔραπετσώνας, ενώ περιλαμβάνει παραστάσεις της «Οπερας της βαλίτσας» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με το έργο του Μότσαρτ «Ντον Τζοβάννι» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ευκλείδη, αναγνώσεις βιβλίων από δημοφιλείς καλλιτέχνες, εργαστήρια νέων για τη δημιουργία ψηφιακών ταινιών μικρού μήκους, δράσεις ευαισθητοποίησης του κοινού για τους χώρους πρασίνου, καθώς και εργαστήρια ρητορικής (debate) που επικεντρώνονται στους προβληματισμούς των σημερινών νέων. Και φυσικά η ορμή της Λυρικής Σκηνής δεν μπορεί να κρατηθεί κρυφή - έτσι ασυγκράτητη κατέκλυσε τον χώρο της ανακοίνωσης, προκάλεσε ένα πανηγύρι πρωτόγνωρο μέσα στον χώρο του αναγνωστηρίου με ένα απόσπασμα από την όπερα της βαλίτσας. Ενα θέαμα υψηλών προσδοκιών και απόλαυσης σκηνοθετημένο από τον Αλέξανδρο Ευκλείδη που ανέδειξε το μουσικοθεατρικό χιούμορ του Μότσαρτ και εστίασε στα κίνητρα των χαρακτήρων. Ενας φόνος, ο στρατηγός φάντασμα, η απόγνωση της Ντόνα Αννα, ο αμετανόητος ακόλαστος Ντον Τζιοβάννι γέμισαν το αναγνωστήριο, πλάι στα βιβλία, ανάμεσα στο κοινό, με κάθε τρόπο, καθώς η όπερα περισσότερο παρά ποτέ στην Ελλάδα έχει γίνει σώμα της καθημερινότητας του πολίτη της Αθήνας. Η σπάνια αίσθηση αυτής της συνύπαρξης του χώρου, του κοινού και της όπερας θα επαναληφθεί στο πλαίσιο του ταξιδιού σε πλήθος βιβλιοθηκών δημιουργώντας νέες εστίες πολιτισμού στην πόλη, νέα νεύματα. Oπως το περιέγραψε ο διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Μύρων Μιχαηλίδης: «Είναι η πρώτη φορά που οι

τρεις λειτουργικές πτυχές του ΚΠΙΣΝ σχετικά με τις καλλιτεχνικές προοπτικές της ΕΛΣ στις νέες εγκαταστάσεις της, την κοινωνική διάσταση της Εθνικής Βιβλιοθήκης και την περιβαλλοντική ταυτότητα του Πάρκου Σταύρος Νιάρχος συναντώνται σε κοινές δράσεις και έρχονται σε δημιουργικό διάλογο. Οι συνέργειες αυτές, η ανάπτυξη της δημιουργικότητας, η τόνωση της απασχόλησης είναι κομβικά σημεία για την ανάπτυξη και της οικονομίας». Ισότιμος και ισχυρός εταίρος αυτής της προσπάθειας είναι η Εθνική Βιβλιοθήκη, με τον πρόεδρο του Εφορευτικού Συμβουλίου Σταύρο Ζουμπουλάκη να δίνει έναν σχεδόν μοναχικό αγώνα για την επιβίωση της Βιβλιοθήκης, που ταλανίζεται οικονομικά. Ευχήθηκε «να αποκτήσουμε την Εθνική Βιβλιοθήκη που δικαιούται και αξίζει να έχει η πατρίδα μας. Οσο για εκείνους που κακοβούλως εποφθαλμιούν το κτίριο στο οποίο βρισκόμαστε, ξεκαθαρίζω πως ανεξάρτητα από τη μεταφορά στο Φάληρο, θα ανήκει πάντα στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Το ποια χρήση θα επιφυλαχτεί θα το μελετήσουμε». Και όμως παρά τις δυσμενείς συνθήκες η Εθνική Βιβλιοθήκη είναι αναπόσπαστο, καθοριστικό μέρος του «Ταξιδιού στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος» με μια μαγική σειρά αναγνώσεων από αγαπημένους καλλιτέχνες, καταξιωμένους, από αυτές τις υγιείς δημιουργικές δυνάμεις του τόπου που αγωνίζονται και αντιστέκονται. Ισχύει αυτό ακριβώς που είπε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης αναφερόμενος στην εκδήλωση που θα γίνει στις 21 Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης νύχτας του χρόνου: «Οσο μεγάλη και αν είναι η νύχτα, η μέρα στο τέλος θα διαυγάσει». Ακριβώς έτσι η νύχτα της κρίσης, η νύχτα των αποκλεισμών και της μηδενικής ορατότητας θα φτάσει στο τέλος της και η μέρα θα διαυγάσει μέσα από ταξίδια σαν και αυτό προς το Κέντρο Πολιτισμού.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου

Οπως παλιά... Ο Σταμάτης Λαλλάς είναι από τις περιπτώσεις μουσικών που συναντάς σπάνια. Ξεκίνησε να γράφει τραγούδια πριν ακόμα μάθει να παίζει κάποιο όργανο, πριν καλά καλά αρχίσει να ακούει ο ίδιος μουσική. Σε ηλικία 15 ετών αγόρασε το πρώτο του μπουζούκι και, αν και αυτοδίδακτος, έγραφε συνεχώς τραγούδια. Σήμερα ο Σταμάτης είναι λίγο πάνω από 30 ετών, οδηγός στο τραμ, έχει τρία παιδιά και συνεχίζει να γράφει τραγούδια με το ίδιο μεράκι. Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε τον δίσκο «Από καρδιάς Αγιαθυμιά», στον οποίο έχει γράψει τους περισσότερους στίχους και τη μουσική, ενώ έχει κάνει και την παραγωγή. Η κυκλοφορία του δίσκου είχε σκοπό να ενισχύσει την Επιτροπή Μορφωτικής και Πολιτιστικής Υποστήριξης για τα παιδιά της Αγίας Ευθυμίας, ενός χωριού κοντά στην Αμφισσα και τόπου καταγωγής του Σταμάτη. Ο ίδιος ως παιδί θυμάται πάντα να αναζητάει τρόπους δημιουργίας. «Το πρώτο μου όργανο ήταν μια μινιατούρα οργάνου, ψεύτικο, σαν αυτά που πουλάνε στους τουρίστες. Το είχα πάρει και το γρατζούναγα και έπαιζα ένα δικό μου τραγούδι», μου αφηγείται ο ίδιος. «Κοντά στα 20 ξεκίνησα να γράφω σε ένα δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι, αλλά τα τραγούδια εκείνα δεν είχαν βέβαια

κάποια προοπτική. Δεν ακούγονται», συνεχίζει γελώντας. Ο Σταμάτης από τα 15 άκουγε ρεμπέτικα. Σέμση, Ρούκουνα, Βαμβακάρη. «Ρεμπέτικο από τα γεννοφάσκια μου», όπως διευκρινίζει, ενώ λίγο μετά τα 20 πήγε σε έναν δάσκαλο για να μάθει μπουζούκι. «Δεν στέριωσα ποτέ στη διδασκαλία. Ποτέ δεν μπορούσα να μάθω κάτι με κάποιον δάσκαλο δίπλα μου. Πάντα με απορροφούσε η δημιουργία και στο τέλος τα παράταγα». Αυτές οι δημιουργίες ήταν που τον κράτησαν και μακριά από τις συναυλίες, αν και έκανε κάποιες μικρές κυρίως στο χωριό του. Ειδικά από τα 25 και μετά (ηλικία όπου παντρεύτηκε) έπεσε με τα μούτρα στα τραγούδια του. Να γράφει καινούργια και να διορθώνει κάποια παλιότερα. Στην πορεία ήρθε στη ζωή του και το έντεχνο, η μουσική του Μάλαμα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου και επηρέασαν τις μελωδίες του. Και ήρθε και η παραδοσιακή μουσική. Το λαούτο, η λύρα, το σαντούρι. «Σιχαίνομαι τα πανηγύρια. Αυτή την τροπή που έχει πάρει σήμερα η παράδοση την απεχθάνομαι γιατί έχει χαλάσει μεγάλο μέρος της μουσικής παιδείας των Ελλήνων», ξεκαθαρίζει. Και κάπως έτσι από την παραδοσιακή μουσική και τα έντεχνα στοιχεία ήρθε ο δίσκος «Από καρδιάς Αγιαθυμιά», η ιδέα του οποίου προήλθε από την προσπάθεια του Σταμάτη να στηρίξει το

χωριό του και κυρίως να δημιουργηθούν κάποιες ασχολίες για τα παιδιά που μένουν εκεί όλο τον χρόνο. «Δυστυχώς στην πορεία κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να έρθουν χρήματα από τον δίσκο, οπότε αποφάσισα να προσέξω περισσότερο την ποιότητα, ανεξαρτήτως από τα έξοδα, για να βγει τουλάχιστον κάτι καλό. Μετά ήρθε κοντά μου ο Χρίστος Τσιαμούλης και ανέλαβε την ενορχήστρωση και όλα πήραν τον δρόμο τους. Οσον αφορά τη μουσική κατεύθυνση του δίσκου, επέλεξα να μπούμε στον χώρο της παράδοσης, μια παρέκκλιση δηλαδή από το έντεχνο, αν και ξέρω ότι αυτός ο χώρος είναι εξαιρετικά δύσκολος. Μου αρέσει όμως η ποιότητα και όχι η ποσότητα. Εγγύηση σε αυτό είναι βέβαια ο Τσιαμούλης, που έβαλε όλη του την τέχνη». Κομμάτια από τον δίσκο, αλλά και συνθέσεις του Τσιαμούλη, μαζί με παραδοσιακά τραγούδια θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει το κοινό την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου στο Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών (Σίνα & Δαφνομήλη, Αθήνα) σε μια βραδιά αφιερωμένη στο πέρασμα από τη μουσική παράδοση σε νέες δημιουργίες και συνθέσεις. Εκει ο Σταμάτης Λαλλάς μαζί με τον Χρίστο Τσιαμούλη και την Κατερίνα Παπαδοπούλου, η οποία συμμετέχει στον δίσκο, θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό σε ένα πρόγραμμα που δεν θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Αθηναίο ή μη!

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

29.11- 05.12. 2013

Noisepop ψυχεδέλεια Οι The Callas εμφανίστηκαν πρώτη φορά το 2004 στην Αθήνα και ξεκίνησαν την καλλιτεχνική τους πορεία με τους αδελφούς Λάκη και Αρη Ιωνά (MA Chelsea College of Art), που είναι και οι βασικοί δημιουργοί και εμπνευστές της μπάντας. Από τότε, κάπου μεταξύ υψηλής και χαμηλής τέχνης, αλλά κυρίως μέσα στην ποπ κουλτούρα, όπως δηλώνουν τα αδέλφια Ιωνά, που εμπνεύστηκαν το όνομα του συγκροτήματος από τη Maria Callas, παρουσιάζουν τη δουλειά τους με κάθε είδους καλλιτεχνικά μέσα και πολλή μουσική, αφήνοντας ανεξίτηλο το προσωπικό τους στίγμα σε ήχους garage με αρκετά noisepop και ψυχεδελικά στοιχεία. Εμείς τους συναντήσαμε στον χώρο που διατηρούν στο κέντρο της Αθήνας, όπου ετοιμάζουν τα πάντα στα δικά τους μέτρα και σταθμά. «Οταν ψάχναμε όνομα, είχαμε κάνει μια λίστα. Ενα που μας άρεσε πολύ ήταν το ‘The Accidents’ από μια ταινία του Τζόζεφ Λόουζι. Καταλήξαμε στο ‘The Callas’ επειδή ήταν γνωστό και παρέπεμπε σε κάτι ελληνικό», μας εκμυστηρεύεται ο Αρης, ενώ ο Λάκης αναλύει τα πρώτα project των The Callas: «Στην αρχή κάναμε μουσικές performances, οι οποίες με τον καιρό εμπλουτίζονταν. Οι Callasettes, τα κορίτσια που κάνουν

performance σε κάποια live μας, ήταν ένα πρώτο μεγάλο βήμα στα project μας». Οι The Callas (www.thecallas.com) είναι ένα εργοστάσιο που παράγει και δημιουργεί συνεχώς. Με εργαλεία τους τα εικαστικά, τη μουσική, τον κινηματογράφο, ακόμα και τη γραφή (ήταν εκδότες του “Velvet magazine” και τώρα του περιοδικού “Lust”), τσαλαβουτούν από δω και από κει και γνωρίζουν ανθρώπους και εμπειρίες... «Είναι αυτιστικό στην Αθήνα του σήμερα να βρίσκεις μόνο την τρέλα των μουσικών ή τα κολλήματα των κινηματογραφιστών και των εικαστικών. Το βασικό πρόβλημα του κόσμου είναι ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει. Εμείς προσπαθούμε να τα ενώσουμε όλα αυτά. Δεν περιμένουμε να δημιουργήσουμε το μεγάλο έργο ή να μας έρθει η μεγάλη ιδέα. Εχουμε παντού ερεθίσματα και συνεχώς δοκιμάζουμε και ας κάνουμε λάθος και ας αποτύχουμε», εξηγεί ο Αρης. Φυσικά όλο αυτό κρύβει πολλή δουλειά που ξεκινάει για τους The Callas από το πρωί και τελειώνει το βράδυ. Οπως παραδέχονται τα μέλη του μουσικού project, Αρης Ιωνάς (κιθάρα, φωνητικά), Λάκης Ιωνάς (μπάσο, φωνητικά), Χρυσάνθη Τσουκαλά (κιθάρα, φωνητικά) και Μαριλένα Πετρίδου (ντραμς), πρόκειται για μια πολύ δημιουργική διαδικασία που δεν τους αφήνει χρόνο και αντοχή για

κάτι άλλο μέσα στην ημέρα. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι η μπάντα να έχει ταξιδέψει ανά τον κόσμο, στη Νέα Υόρκη, στo Παρίσι, το Μπράιτον και το Λονδίνο, στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη, στο Βερολίνο και το Αμστερνταμ, παρουσιάζοντας τη δουλειά της. Συχνά δίνουν live σε εκκλησίες, διαμερίσματα, πλοία, γκαλερί, βουνά, τουαλέτες, μουσεία και μαζί με συγκροτήματα όπως οι Grinderman, Paws, Au Revoir Simone, You Say Party! We Say Die!, The Wedding Present, Television Personalities, Stereo Total, She Κeeps Bees και The Victorian English Gentlemens Club. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας με τίτλο “Am I Vertical?”, από το ομώνυμο ποίημα της Σίλβια Πλαθ “I am Vertical”, σε παραγωγή του Jim Sclavunos (Nick Cave & The Bad Seeds, Grinderman, Sonic Youth, Lydia Lunch, The Cramps), ο οποίος παίζει ντραμς στα μισά από τα κομμάτια του άλμπουμ και συνυπογράφει τους στίχους. «Ο Jim Sclavunos μας πρότεινε να συνεργαστούμε σε ένα live μας στο Λονδίνο. Εχει κάνει απίστευτες παραγωγές και ξέρει να πηγαίνει τη μουσική μας εκεί που πρέπει. Για αυτό και αυτή η δουλειά μας είναι η πιο δυνατή μουσικά», ομολογεί ο Αρης. «Επόμενοι σταθμοί μας, η Πάτρα και η Κρήτη τον Δεκέμβριο και η ευρωπαϊκή μας περιοδεία μας τον Μάρτιο».

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Θα σπας όλη την εβδομάδα το κεφάλι σου, Κριέ, για να λύσεις ένα οικονομικό θέμα. Αλλά μην αγανακτείς, μέχρι τη μέση της εβδομάδας θα έχεις βρει μια λύση που να σου αρέσει και θα μπορείς επιτέλους να πας αυτό το σινεμά που έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου. Ισως πάρεις και ποπ κορν, τυχεράκια.

Τα λεφτάκια θα αρχίσουν να σώνονται από Δευτέρα, Ζυγέ. Ισως θέλεις να φροντίσεις να πιεις μια λιγότερη βότκα το Σάββατο και να μην πας για brunch την Κυριακή, προκειμένου να έχεις μια μικρή καβάτζα μέσα στην εβδομάδα. Και όσο για τα πιο μακροπρόθεσμα οικονομικά σου, κάνε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός.

Ο Κρόνος έρχεται να σου χαλάσει το σήμα, Ταύρε. Οχι του κινητού σου, αλλά της συνεννόησης με τα άλλα ζωντανά. Οχι μόνο με τους φίλους σου δεν θα μπορείς να μιλήσεις, αλλά ούτε με τον σκύλο σου θα μπορείς να βγάλεις άκρη. Θα του λες να πάτε βόλτα και αυτός θα κάνει την ανάγκη του στο χαλί σου.

Φαίνεται πως γίνεσαι πολύ πεισματάρης με μικρά πράγματα, Σκορπιέ. Εκνευρίζεις τους γύρω σου και τον εαυτό σου κυρίως. Μην ανησυχείς πάντως, όλο αυτό θα τελειώσει στα μέσα της εβδομάδας και θα μπορείς να πεις μια κουβέντα σαν άνθρωπος. Ερχονται ωραίες μέρες και θέλεις να είσαι χαλαρός για να τις απολαύσεις.

Αυτή θα είναι γενικά μια καλή εβδομάδα για σένα, Δίδυμε. Οχι πολύ φορτική και με αργούς ρυθμούς, από αυτούς που έχουμε ξεσυνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Επίσης, ετοιμάσου να γίνεις ο οικοδεσπότης αρκετές φορές, μια και το σπίτι σου θα έχει τόσο καλή ενέργεια που όλοι θα ερωτευτούν τον καναπέ σου.

Ο ήλιος στο ζώδιό σου δίνει μια ευχάριστη ώθηση προς δράση, Τοξότη. Εχεις όρεξη για νέα σχέδια και βλέπεις τα παλιά να ευδοκιμούν. Οχι ότι δεν πήγαιναν καλά πριν, αλλά εσύ παραήσουν μέσα στη διαδικασία για να δεις το αποτέλεσμα της δουλειάς σου. Πιες ένα ουισκάκι στους πεζοδρόμους του Χαλανδρίου, κερνάω εγώ.

Αντίθετα, εσύ, Καρκίνε, δεν θα προλαβαίνεις να λύσεις το ένα πρόβλημα και ένα καινούργιο, εντελώς άσχετο, θα ξεπηδάει. Αυτό όμως θα είναι μόνο για λίγο. Γιατί αφού βρεις ρυθμούς όλα θα εξομαλυνθούν και θα είναι τόσο καλά όσο πριν, αλλά με καλύτερο momentum. Πώς σου φαίνεται αυτό, ρε Καρκίνε;

Μια έντονη συζήτηση με φίλο θα σε τσιτώσει, Αιγόκερε. Και αυτό θα βγει και στη σχέση σου. Και μετά τα νεύρα στη σχέση σου δεν θα μπορείς να δουλέψεις. Θες να αποφύγεις τον φαύλο κύκλο; Θα σου πω πώς. Δες “Caprica”. Θα σε ηρεμήσει εξαρχής. Ασε που είναι ντροπή να είσαι Αιγόκερως και να μην έχεις δει “Caprica”.

Τα οικονομικά σου γίνονται ένα θέμα, Λέοντα. Αυτό συμβαίνει βέβαια γιατί, ενώ οι λογαριασμοί είναι οι ίδιοι, οι προσκλήσεις στα πιο σκληρά πάρτι σε ταράτσες κτιρίων του Κέντρου γίνονται όλο και πιο πολλές. Εγώ λέω να μη χάνεις τα πάρτι. Και για τα λεφτά βλέπεις αργότερα.

Μπορεί να υποστείς καθυστερήσεις σε σοβαρά θέματά σου, Υδροχόε, πράγμα που θα αυξήσει το άγχος σου σημαντικά. Αλλά σκέψου το εξής. Αφού περιμένεις πράγματα να γίνουν, γιατί δεν τα περιμένεις σε μια μπάρα κάπου στα Εξάρχεια με ένα μπράντι στο χέρι; Λέω εγώ τώρα.

Η αρχή της εβδομάδας σε βρίσκει να έχεις σούπερ επαγγελματικό και ψαρωτικό ύφος, Παρθένε. Σαν να σε βούτηξαν ξαφνικά στη μαρμίτα του μπίζνες. Θυμήσου όμως ότι, όταν μιλάς σαν στέλεχος πολυεθνικής ενώ είσαι στην καφετέρια με φίλους, το υπέροχο αυτό στιλ πάει χαμένο.

Εχεις το μυαλό σου κάπου στα σύννεφα, Ιχθύ, και ίσα που κρατιέται κοντά σου, σαν να είναι δεμένο με κλωστή, σαν μπαλονάκι. Αφησέ το εκεί, έχει ωραία θέα. Και δεν πειράζει που εδώ κάτω θα σου προτείνουν δουλειές και εσύ ούτε που θα το παίρνεις χαμπάρι. Η θέα το αξίζει. Η πείνα αργότερα όμως;

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

29.11- 05.12. 2013

Επτά γυναίκες & ένα bar Η κολεκτίβα Beaver, στην οδό Μεγάλου Βασιλείου 46, αποτελεί απόδειξη ότι στην περίοδο της κρίσης η δημιουργικότητα απογειώνεται - στην προκειμένη περίπτωση η γυναικεία δημιουργικότητα. Επτά γυναίκες ένωσαν τις δυνάμεις και τις ιδέες τους φτιάχνοντας έναν χώρο με στόχο την αίσθηση του οικείου, του οικογενειακού, του φιλικού, ένα στέκι στο οποίο θα ένιωθαν και οι ίδιες ωραία. Η Μαρία, ένα μέλος της κολεκτίβας, με υποδέχεται με ένα τεράστιο χαμόγελο «ντυμένο» σε πολύ χαμηλούς τόνους. Μόλις έχει σερβίρει καφέ και κάθεται απέναντί μου, σε ένα από τα ιδιαίτερα τραπεζάκια του χώρου. Μιλάει τόσο απαλά που φοβάμαι ότι δεν θα ακούω τίποτα στην απομαγνητοφώνηση, αλλά τελικά όλα πάνε καλά. Μου λέει ότι έφτιαξαν το Beaver για τον κόσμο που δεν έχει ένα στέκι, που θα ήθελε έναν χώρο για να νιώσει πιο οικεία, όπως στο σπίτι του. «Και να τον φροντίσουμε εμείς!» λέει χαρακτηριστικά. «Αυτή τη διάθεση είχαμε, να υποδεχόμαστε κόσμο και να αισθάνεται όμορφα που βρίσκεται σε ένα café. Εμείς οι ίδιες είχαμε αυτή την ανάγκη. Ακόμα και μόνος του να έρθει κάποιος να μην αι-

σθάνεται περίεργα στον χώρο. Χαιρόμαστε πολύ που βλέπουμε τον κόσμο να φεύγει ευχαριστημένος, είναι πολύ ωραίο συναίσθημα». Αλλος ένας σκοπός της κολεκτίβας είναι να αναδειχθεί η γυναικεία δημιουργικότητα με διάφορους τρόπους, όπως να παρασκευάζουν οι ίδιες τα προϊόντα που παρέχουν (μαρμελάδες, λικέρ κά.). Εννοείται ότι το μενού της κουζίνας είναι επίσης χειροποίητο με δικές τους πρώτες ύλες, τις οποίες βρίσκουν από μικρούς παραγωγούς. Το Beaver γίνεται και χώρος φιλοξενίας της τέχνης, με καλλιτέχνες «που δεν απευθύνονται στη μεγάλη αγορά» αλλά θέλουν να προμοτάρουν τη δουλειά τους. Παρουσιάσεις βιβλίων, ομιλίες, προβολές βρίσκονται και αυτά στην ατζέντα των κοριτσιών. Ο όρος κλειδί εδώ είναι «αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία», σε δίκτυο της οποίας ανήκει και η κολεκτίβα του μπαρ. «Η επαγγελματική ανασφάλεια ήταν ένας λόγος που θέλαμε να το ξεκινήσουμε», εξηγεί η Μαρία για τα κίνητρα της ομάδας - οι επαγγελματικές ιδιότητες των μελών της οποίας ποικίλλουν από την αρχιτεκτονική έως τη ναυπηγική και το εμπόριο. «Η ιδέα να έχουμε όλες μια απασχόληση με αυτόν τον τρόπο, με πολύ αξιοπρεπείς συνθήκες

και όρους συνεργασίας ήταν από τους βασικότερους λόγους. Να δουλεύεις με ανθρώπους που σέβεσαι, χωρίς εκμετάλλευση και ιεραρχίες. Η αυτο-οργάνωση συμβαδίζει με την εργασιακή συνθήκη. Υπήρχε κάποιος προβληματισμός αναφορικά με την κρίση, αλλά είχαμε τόση όρεξη και διάθεση για να γίνει, ώστε αν και ακούγαμε απέξω «πώς ανοίγετε μαγαζί στην κρίση;» κάπως δεν μας απασχολούσε. Ούτως ή άλλως δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε κάτι». Για αυτόν τον λόγο φρόντισαν να φτιάξουν το μαγαζί με όσα πράγματα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, να ανακυκλωθούν. Το κατάφεραν με ευρηματικότητα που φαίνεται παντού: στα έπιπλα, στον φωτισμό, σε αντικείμενα που έφεραν από τα σπίτια τους. Δεν ξεχύθηκαν στα μαγαζιά για αγορές, παρά μόνο για τα απολύτως απαραίτητα, όσα δεν μπορούσαν να κατασκευάσουν οι ίδιες. Το μεράκι τους αποδεικνύεται και στο γεγονός ότι οι βοηθητικοί χώροι είναι άνετα προσβάσιμοι και από ΑΜΕΑ, κάτι σπάνιο στην πόλη (και στην Ελλάδα γενικότερα). Το Beaver λειτουργεί από τις 10 το πρωί έως τις 9 βράδυ τις καθημερινές και έως τις 2 -ή και αργότεραΠαρασκευή και Σάββατο.

Αγορά

Δύο σε ένα

Τρέξε και εσύ Ενας πρωτότυπος μαραθώνιος, ο Μαραθώνιος βιβλίων ξεκίνησε στα καταστήματα Public. Μπορείς να «τρέξεις» και εσύ, φέρνοντας ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη σου. Οσο περισσότερα βιβλία συγκεντρωθούν, τόσο περισσότερο θα υποστηριχτούν φορείς και ιδρύματα σε όλη την Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα, μπορείς να επισκεφτείς το κοντινό κατάστημα Public με ένα βιβλίο

από τη βιβλιοθήκη σου και να το αφήσεις στα ειδικά σημεία εναπόθεσης βιβλίων. Ολα τα βιβλία θα συγκεντρωθούν από την οργάνωση Library4all -μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία προσηλωμένη στη δια βίου μάθηση και την ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση και τον πολιτισμό- και θα δοθούν σε φορείς και ιδρύματα σε ολόκληρη τη χώρα.

Δύο από τους πιο δραστήριους χώρους της Αθήνας, ο ΔΑΝΑΟΣ και το FAUST, προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα προσφορά. Με κάθε εισιτήριο του κινηματογράφου δίνεται δωρεάν είσοδος για τις συναυλίες και μειωμένο εισιτήριο για τις θεατρικές παραστάσεις του Faust. Αντίστοιχα, με κάθε θεατρικό εισιτήριο από το Faust, ο ΔΑΝΑΟΣ προσφέρει μειωμένο εισιτήριο (5 ευρώ) για τις καθημερινές.

Πανόραμα ποδοσφαίρου Οι λάτρεις του Champions League και του Europa League είναι έτοιμοι να γνωρίσουν μία καινούργια εμπειρία, χάρη στην εφαρμογή HTC FootballFeed για Android. Τελευταίες ειδήσεις για τις ομάδες, ζωντανές ενημερώσεις για τους αγώνες, αναλύσεις μετά τη λήξη του ματς: η νέα εφαρμογή προσφέρει όλα τα δεδομένα τη στιγμή που ανακοινώνονται από την UEFA, κάτι που την κάνει το ιδανικό κέντρο πληροφόρησης, ώστε να μένεις ενημερωμένος για όλες τις εξελίξεις. Με γραφικό περιβάλλον βασισμένο στη δημοφιλή αρχική οθόνη BlinkFeed της HTC, ο σχεδιασμός της εφαρμογής μπορεί επίσης να προσαρμοστεί μοναδικά, ώστε να ενημερώνεσαι για τις ομάδες και τους αγώνες που σε ενδιαφέρουν περισσότερο. Το app προσφέρεται ήδη δωρεάν μέσω του online καταστήματος Google Play.

Η στιγμή των αριστούχων Στο πλαίσιο του προγράμματος «Η Μεγάλη Στιγμή για την Παιδεία» η Eurobank βράβευσε την προηγούμενη εβδομάδα μαθητές που αρίστευσαν πέρυσι. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», το οποίο γέμισε με περισσότερους από 900 φοιτητές, γονείς, καθηγητές και μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας. Το πρόγραμμα της τράπεζας, το οποίο εισήλθε στη δεύτερη δεκαετία της διαδρομής του με τη στήριξη του υπουργείου Παιδείας, επιβραβεύει κάθε χρόνο τους αριστούχους αποφοίτους με τον υψηλότερο βαθμό

πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, από κάθε Λύκειο της χώρας, δημόσιο και ιδιωτικό. Φέτος οι αριστούχοι απόφοιτοι που επιβραβεύονται ανέρχονται συνολικά σε 1.176 σε όλη την Ελλάδα. Στην εκδήλωση βραβεύτηκαν 412 αριστούχοι, 376 απόφοιτοι των λυκείων της Αττικής και 36 των νομών Χίου, Δωδεκανήσου, Κυκλάδων, Σάμου και Λέσβου που σπουδάζουν στην Αθήνα. Ηδη έχουν πραγματοποιηθεί ανάλογες τελετές βράβευσης σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, ενώ συνολικά από την έναρξη του προγράμματος «Η Μεγάλη Στιγμή για την Παιδεία» έχουν βραβευθεί περισσότεροι από 13.000 αριστούχοι.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Η γιορτή των gamers To 2ο Gaming Festival έρχεται από σήμερα, Παρασκευή, στην «Τεχνόπολις». Στο πλαίσιό του, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το Playstation 4 θα είναι διαθέσιμο προς δοκιμή στους επισκέπτες, εγκαινιάζοντας την επόμενη γενιά μηχανημάτων οικιακής ψηφιακής ψυχαγωγίας. Current και next gen console gaming, PC gaming, handheld consoles, gaming hardware καθώς και όλα τα τελευταία releases θα παρουσιαστούν στο φεστιβάλ. Παράλληλα, θα διεξαχθούν τουρνουά σε δημοφιλείς τίτλους όπως FIFA 14, NBA 2K14, League of Legends, Starcraft 2, Hearth Stone, καθώς και fighting games με έπαθλο μετρητά αλλά και games. Επίσης, περισσότερα από 100 games για όλα τα formats θα μοιραστούν στους επισκέπτες μέσω κληρώσεων που θα πραγματοποιούνται με βάση τον αριθμό εισιτηρίου. Οι λάτρεις των driving simulators θα έχουν την τιμητική τους, τόσο με την παρουσία του Gran Turismo 6, αλλά και με driving contest στο F1 2013. Οι τελικοί των tournaments θα διεξαχθούν on stage και θα προβάλλονται στην γιγαντοοθόνη με live σχολιασμό.

Επιβράβευση καινοτομίας Την περασμένη Τρίτη 26 Νοεμβρίου ο Στέλιος Χατζηιωάννου ανακοίνωσε τον νικητή του «Βραβείου Στέλιος Χατζηιωάννου, Επιχειρηματικό Ξεκίνημα Χρονιάς 2013», στο πλαίσιο της επίσημης τελετής απονομής των Βραβείων Κούρος 2013 της Λέσχης Επιχειρηματικότητας, που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο Athenaeum Intercontinental. Νικητές φέτος ήταν ο Γεώργιος και Ερμής Ψιψίκας της Nanobionic, οι οποίοι παρέλαβαν το έπαθλο των 50.000 ευρώ. Η επιχείρησή τους, που έχει έδρα την Αθήνα, ξεκίνησε να δραστηριοποιείται στην Ελλάδα το 2011, δημιουργώντας εξειδικευμένα προϊόντα που προσφέρουν συνολική ευεξία, βελτίωση των επιδόσεων και ενίσχυση του τρόπου ζωής. Η εταιρεία επιλέχθηκε από το Στέλιο Χατζηιωάννου τόσο για την καινοτόμα τεχνολογία της όσο και για τη δυναμική της παρουσία και εκτός ελληνικών συνόρων, με αντιπροσωπείες και online shops σε πάνω από 40 χώρες του κόσμου.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Στις επτά θάλασσες

Τα κάνει όλα

Είναι κάποια προϊόντα που μπορεί να κριθούν απαρχαιωμένα ελάχιστο χρόνο έπειτα από το λανσάρισμά τους. Και είναι κάποια άλλα που αποκτούν διαχρονική αξία. Οπως το Ferrari Arno XI Racing Hydroplane, ένα εξαιρετικά καλαίσθητο ταχύπλοο που κατασκευάστηκε πριν από έξι δεκαετίες. Το ταχύπλοο αυτό -το οποίο πωλήθηκε πέρυσι σε δημοπρασία έναντι 870.000 ευρώ- κατάφερε στην εποχή του να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας, αγ-

γίζοντας τα 242 χλμ. ανά ώρα. Επειδή δεν υπάρχει κανένα άλλο στον κόσμο, η Ferrari αποφάσισε να δημιουργήσει μία ρέπλικα για τους συλλέκτες με μικρότερη (σχετικά) οικονομική επιφάνεια. Το Motorboat Arno XI exclusive model διατίθεται σε κλίμακα ένα προς οχτώ, έχει μήκος 1,1 μέτρα και βάρος περίπου 30 κιλά.

Σήμερα, ένα λούτρινο αρκουδάκια δεν κρατάει μόνο συντροφιά στο μωρό. Μπορεί να μετρήσει τον σφυγμό και τη θερμοκρασία του, να καταγράψει τους ήχους που κάνει και να στείλει όλα αυτά τα δεδομένα στο smartphone του μπαμπά ή της μαμάς. Παράλληλα, έχει ενσωματωμένο ηχείο για να εκπέμπει ηχογραφημένα μηνύματα. Το Tedi μπορεί να γίνει δικό σου με 73 ευρώ.

www.store.ferrari.com

www.tediknows.com

Μεταμορφωθείτε!

Από... τζάκι

Τρίτροχο lightbike

Ο Μάικλ Μπέι μπορεί να μην έκανε την καλύτερη δυνατή δουλειά σκηνοθετώντας τις ταινίες “Transformers”. Ωστόσο, τα ρομπότ που μετακόμισαν στη Γη από τον πλανήτη Σάιμπερτρον εξακολουθούν να είναι ιδιαίτερα δημοφιλή. Και επειδή ό,τι είναι δημοφιλές είναι και προσοδοφόρο, η Nike δημιούργησε μία νέα σειρά αθλητικών παπουτσιών με θέμα τον Μέγκατρον, τον αρχηγό των Ντισέπτικονς. Συγκεκριμένα, πρόκειται να κυκλοφορήσουν τα Nike CJ81 Megatron Trainer Max, Megatron Nike Air Trainer SC II και Nike CJ81 Megatron Elite TD Cleat, με τα δύο πρώτα να πωλούνται ανεξάρτητα. Το τελευταίο θα διατεθεί μόνο σε πακέτο μαζί με τα άλλα δύο ζευγάρια, σε μία συσκευασία η οποία θα περιέχει και τον Μέγκατρον που μεταμορφώνεται σε βομβαρδιστικό B-2 (και όχι σε ένα απλό πιστόλι λέιζερ, όπως γινόταν στη σειρά).

Τι συμβαίνει όταν παντρεύεται μία εμβληματική μάρκα φωτογραφικών μηχανών (Leica) με τη δημοφιλέστερη και πιο ντιζαϊνάτη μάρκα υπολογιστών (Apple); Μία φωτογραφική μηχανή αξίας 1.805.000 δολαρίων. Τόσα έπιασε η custom Leica M στη δημοπρασία (RED) του οίκου Sotheby’s με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για την καταπολέμηση του AIDS, της φυματίωσης και της ελονοσίας στην Αφρική. Η φωτογραφική σχεδιάστηκε από τον Τζόνι Αϊβ (το νούμερο ένα της Apple στη σχεδίαση συσκευών) και τον Μαρκ Νιούσον (έναν επίσης δημοφιλή σχεδιαστή, ο οποίος έχει στο portfolio του και τη φωτογραφική Pentax K-01). Το σώμα της αποτελείται από αλουμίνιο επεξεργασμένο με λέιζερ. Διαθέτει αισθητήρα CMOS 24MP και φακό Leica APO-Summicron-M 50mm f/2 ASPH. Ο χρόνος που χρειάστηκε για να κατασκευαστεί ξεπέρασε τις 725 ώρες, ενώ χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν 1.000 πρωτότυπα εξαρτήματα.

Θυμάσαι τη σκηνή στην ταινία “Tron Legacy” με ένα σωρό μηχανόβιους σε φουτουριστικές μοτοσικλέτες που ρίχνονται σε έναν αγώνα μέχρι τελικής πτώσης; Οι σχεδιαστές της Kawasaki προφανώς δεν μπόρεσαν να τη βγάλουν από το μυαλό τους, για αυτό παρουσίασαν στο Tokyo Motor Show 2013 τη δική τους εκδοχή για το Lighbike, την Kawasaki J Three Wheeler EV. Η concept μοτοσικλέτα διαθέτει τρεις τροχούς (έναν πίσω, δύο μπροστά) και ηλεκτρικό κινητήρα (γιατί όπως και να το κάνουμε, ο ανεπτυγμένος κόσμος ζει στην εποχή της περιβαλλοντικής ευαισθησίας). Αντί για τιμόνι διαθέτει δύο μοχλούς, έναν για κάθε μπροστινό τροχό. Η J Three Wheeler EV μπορεί να αλλάξει τη θέση οδήγησης, προσαρμόζοντας ανάλογα τη θέση του τιμονιού και της σέλας, προσφέροντας έτσι δύο επιλογές: μία για σπορ, γρήγορη οδήγηση και μία για χαλαρότερη οδήγηση. Ανυπομονούμε να τη δούμε να περνάει από τη φάση concept στη μαζική παραγωγή και να της κάνουμε και ένα test drive, αλλά μάλλον θα αργήσει να συμβεί κάτι τέτοιο.

www.nikeinc.com/news/megatron-rises

www.sothebys.com

www.kawasaki.com

Training Ground

29.11-05.12.2013

Οχι πάλι!

Το ταβάνι και ο Καβάνι Εγώ τον Αλέφαντο τον διαβάζω. Δεν τον αγαπώ, δεν τον προσκυνώ, αλλά τον διαβάζω. Και επειδή κατανοώ πλήρως πότε τα λέει από υποχρέωση και πότε από καρδίας, καταλαβαίνω τόσο τα ψέματά του όσο και τις αλήθειες του. Μία εκ των τελευταίων; Η ρητορική ερώτηση αν μπορεί ο Μήτρογλου να βάλει το γκολ του Καβάνι. Να το πω και πιο λαϊκά; Εχει ταβάνι τον Καβάνι ο Μήτρογλου; Ή μήπως μπορεί να πάει πιο ψηλά; Τα γράφω αυτά διότι έχει χαζέψει όλη η ποδοσφαιρική Ελλάδα με το φαινόμενο Μήτρογλου. Ως και ανάλυση εμβριθή διάβασα, ότι για πρώτη φορά τα δέκα τελευταία χρόνια υπάρχει παίκτης στην Εθνική Ελλάδας που είναι ένα επίπεδο πάνω από τους υπόλοιπους. Σωστά, μόνο που δεν είναι ο Μήτρογλου αυτός, είναι ο Σαμαράς. Ο παίκτης που απέδειξε τα προσόντα του μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει σε γήπεδα ευρωπαϊκά. Και όταν έφαγε σότο με τη Μάντσεστερ Σίτι, βρήκε το κουράγιο να ξανασηκωθεί. Βλέπε και Σωκράτης Παπασταθόπουλος, ίδια περίπτωση είναι.

Οταν ο Μήτρογλου τα κάνει όσα έκαναν οι δύο προηγούμενοι, όταν φάει τις κλωτσιές του σε ευρωπαϊκό επίπεδο και όχι στον Παναιτωλικό, όταν αποδείξει πως τα κόλπα του πιάνουν ακόμη και αν τον έχουν διαβάσει οι αντίπαλοι, τότε θα πιστέψω και εγώ ότι είναι μεγάλος παίκτης. Διότι, όπως μας έχουν διδάξει τα ομαδικά αθλήματα παγκοσμίως, μπορεί κάποια στιγμή να εμφανιστεί ένας αθλητής από το πουθενά και να σκίσει όλα τα καλσόν. Το θέμα είναι τι θα γίνει όταν καταλάβουν οι απέναντι πώς δουλεύει και πως τους δουλεύει. Τότε θα φανεί αν μπορεί να επανεφεύρει τον εαυτό του σε καθημερινή βάση και να θέτει την τεχνική του στην υπηρεσία της τέχνης του. Μην ξεχνάμε ότι το παιχνίδι τους το εξέλιξαν ακόμη και ο Μέσι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις των καιρών. Και ότι ένας και μοναδικός παίκτης στην ιστορία βασίστηκε σε ένα και μοναδικό προσόν. Ο Βραζιλιάνος Γκαρίντσα και αυτός κάτι δεκαετίες πριν ανακαλυφθεί το σημερινό total football. Χρήστος Ξανθάκης

Η είδηση της εβδομάδας από την άλλη άκρη του Ατλαντικού μας στεναχώρησε όλους: τους οπαδούς των Σικάγο Μπουλς επειδή είδαν τον ηγέτη της ομάδας τους να βγαίνει για μία ακόμη φορά νοκ άουτ, λίγο μετά την επιστροφή του στην ενεργό δράση· τη διοίκηση, τον προπονητή και τους παίκτες της ομάδας επειδή καταλαβαίνουν ότι ούτε φέτος θα μπορέσουν να διεκδικήσουν με αξιώσεις το πρωτάθλημα· την Adidas που αποφάσισε να επενδύσει 185 εκατ. δολάρια στον Αμερικανό άσο σε χρονικό ορίζοντα 13 ετών, σε μία προσπάθεια να κονταροχτυπηθεί με τη Nike στην αγορά των παπουτσιών μπάσκετ (σίγουρα θα πετύχατε στην τηλεόραση ή στο internet και την πρώτη διαφήμιση της εταιρείας)· τους λάτρεις του αθλήματος που δεν θα δουν για έναν ακόμη χρόνο έναν από τους κορυφαίους πόιντ γκαρντ του πλανήτη μέσα στο παρκέ· και πρώτα από όλα, τον ίδιο τον παίκτη, ο οποίος αναγκάζεται να απόσχει από το αγαπημένο του σπορ για αρκετούς μήνες εξαιτίας της νέας ατυχίας του. Ο Ντέρικ Ρόουζ (για όσους δεν κατάλαβαν σε ποιον αναφερόμαστε) αποχώρησε υποβασταζόμενος από το παιχνίδι με τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς. Η διάγνωση δεν άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας και ο ηγέτης των Μπουλς ξάπλωσε πάλι στο τραπέζι του χειρουργείου την περασμένη Δευτέρα για την αποκατάσταση του μηνίσκου στο δεξί του πόδι. Η εγχείρηση ήταν επιτυχής, αλλά ο -μόλις 25 ετών- Ρόουζ θα χάσει δεύτερη συνεχόμενη σεζόν. Ας ευχηθούμε όλοι να είναι και η τελευταία που μένει εκτός. Χρήστος Τσαπακίδης

Στιγμιότυπα Πόλης

Τι εργοστάσιο, τι εργοτάξιο Στο «Εργοστάσιο» πήγαινα με τη Γωγώ. Το τρελοκόριτσο τη Γωγώ, με το μαλλί καρότο που το είχε κόψει στους δυο πόντους σχεδόν σύρριζα στην κεφάλα και όταν πέρναγε από την Πλατεία Εξαρχείων κατουριόντανε τα σκίνια από τη λαχτάρα τους. Εκτοτε έβαλε μυαλό και σοβάρεψε και νοικοκυρεύτηκε, αλλά εκείνη την εποχή (συγχωρέστε με, παρακαλώ, οι ευαίσθητοι...) όχι μόνο γαμούσε, αλλά έδερνε κιόλας. Τέτοιο κορίτσι η Γωγώ. Ποιος δεν θα την ήθελε στο πλευρό του; And that was just that, που λένε και στο νησί. Μαζί τρέχαμε στο «Εργοστάσιο» και γινόμασταν ένα πράγμα μπουρλότο, φωτιά, πυρκαγιά από τη στιγμή που πατάγαμε το πόδι μας μέσα ως την ώρα που, αποκαμωμένοι από τα ξίδια και τον χορό, αποφασίζαμε ότι έπρεπε να πούμε «αντίο». Κάποια ώρα τέλος πάντων, όταν μας τελείωναν τα κουράγια και τα λεφτά και μας είχαν μείνει μόνο κάτι κατοστάρικα παλιές δραχμούλες για να πάρουμε τα ταξιά μας. Και να αντικρίσουμε την καινούργια μέρα με τις υποχρεώσεις της. Αν σας πω ότι θυμάμαι πολλά από το «Εργοστάσιο», θα σας πω μαλακίες. Ητανε λίγο σαν τα sixties και τη γνωστή παροιμία. Ετσι και τα θυμάσαι, έτσι και λες ότι τα θυμάσαι, τότε δεν ήσουν πράγματι εκεί. Ησουν κάπου αλλού. Γιατί; Διότι, όπως τα sixties, έτσι και το

«Εργοστάσιο», μια παραίσθηση ήταν. Ενα αίσθημα φευγαλέο, μια νύξη, ένα κάποιο βλέμμα που ήρθε και κάθισε σαν πεταλούδα στον ώμο. Το είδες μια στιγμή και ύστερα το έχασες. Το έχασες για πάντα και πίσω δεν ξαναγυρνά, που θα έλεγε και το λαϊκόν άσμα. Οπότε βάλτε όσα κλισέ θέλετε και όσα κλισέ σηκώνει ο word processor: Τέμενος της νύχτας, τρελό πάρτι, κέντρο ακολασίας, συγκέντρωση έκφυλων, βίλα των οργίων, άντρο του υποκόσμου και φυσικά, το ωραιότερο όλων, το ελληνικό Studio 54. Βλέπε Αλίκη και Βλάσσης και τα λοιπά συμπαρομαρτούντα, αλλά αυτά δεν μας ένοιαζαν εμάς τότε γιατί δεν πηγαίναμε εκεί για να βρούμε την Αλίκη και τον Βλάσση, πηγαίναμε για να χάσουμε τους εαυτούς μας. Και το καταφέρναμε! Πώς και περάσανε από το μυαλό μου όλα αυτά, σας ακούω να ρωτάτε. Περάσανε γιατί τις προάλλες που ανέβηκα τη Βουλιαγμένης και πήγα σε τοπικό συνεργείο να αλλάξω μια λάμπα στο αμάξι, είδα φουλ εργασίες στο παλαιό κουφάρι του «Εργοστασίου». Αφησα το τουτού διά τα περαιτέρω, κατέβηκα, περπάτησα, πήρα μια αναπνοή, ρώτησα τους εργάτες: «Τι θα γίνει εδώ, ρε παλικάρια;» Και έλαβα μια απάντηση που με σόκαρε: «Σούπερ μάρκετ!»

Μου είπαν μάλιστα και ποιας φίρμας σούπερ μάρκετ, αλλά λέω να το αφήσω εκτός για να μην την γκαντεμιάσω. Καθότι μόνο γκαντεμιά μπορώ να της φέρω με τόσες κατάρες που έριξα. Είχα ανεβάσει στροφές, βλέπετε, απορούσα σιωπηρά αγανακτισμένος: Εδώ; Εδώ; Μα εδώ δηλαδή έπρεπε να γίνει σούπερ μάρκετ; Δεν γινόταν πιο κει, παραδίπλα, κάπου αλλού τέλος πάντων, ψόφιο είναι το real estate, ό,τι θέλεις βρίσκεις. Στον ναό της απωλείας, που λέει και η θρησκεία μας, έπρεπε να λειτουργήσει ο ναός της κατανάλωσης; Πάγωσα και για μια στιγμή αισθάνθηκα όπως οι λάτρεις του δωδεκάθεου. Τότε που γκρεμίζανε τα ιερά τους οι Χριστιανοί για να χτίσουν εκκλησίες... ΥΓ1: Και το «Ρόδον», ως γνωστό, σούπερ μάρκετ έγινε. Αναρωτιέμαι πώς ακριβώς θα τριτώσει το κακό. ΥΓ2: Ενα καλό νέο για την πολύπαθη οδό Σόλωνος: Στο νούμερο 6 άνοιξε το νέο σούπερ ντούπερ concept store της Αpivita. Ευχές για καλές δουλειές και μακροημέρευση. Χρήστος Ξανθάκης