2 minute read
Recensie De splitsing
Grimmig déjà vu
In een niet bij name genoemd Balkanland woedt een bloedige burgeroorlog. De troepen van kolonel Melok trekken de stad Pernissi binnen om er de strijd aan te gaan met de rebellen. De familie van dokter Juliana Brovic probeert zo goed mogelijk door te gaan met het dagelijkse leven, maar komt ongewild aan de frontlinie terecht.
Advertisement
DOOR MIRJAM MULDER
Frontlinies, het eerste deel van de serie De splitsing van Sylvain Runberg en Joan Urgell vertelt het verhaal van een fictieve burgeroorlog die zich afspeelt in de huidige tijd. Het besneeuwde Pernissi en de namen van de personages roepen de herinnering op aan de Balkanoorlogen, en lijken te waarschuwen: de geschiedenis kan zich altijd herhalen. Met dit onderwerp onderscheidt deze serie zich in het grote aanbod aan oorlogsstrips, die vooral over de Eerste en Tweede Wereldoorlog gaan. Bijzonder is dat beide zijden van de burgeroorlog worden belicht, al wordt de aanleiding van het conflict niet expliciet genoemd. We zien hoe de ‘patriotten’ een aanslag voorbereiden, en hoe de ‘legalen’ daarop reageren. Beide partijen laten zich niet tegenhouden door de mogelijkheid van burgerslachtoffers. Daarmee roept het verhaal de vraag op: wie heeft het hier bij het rechte eind? Is er nog wel zoiets als goed en kwaad? Frontlinies gaat vooral om het effect dat de oorlog heeft op de levens van de burgers. Als een jongen van dertien tijdens een partijtje voetbal op een mijn stapt en overlijdt, is de schok groot. De sfeer in de stad slaat om. Kunnen de inwoners van Pernissi nog wel veilig over straat? Juliana komt bijna om het leven als ze een verjaardagscadeautje gaat kopen voor haar dochter, en een onschuldige filmavond georganiseerd door haar man mondt uit in een bloedbad. En nu verdenken de militairen bijna iedereen ervan bij de rebellen te horen… Dit grimmige verhaal wordt verteld met even grimmige afbeeldingen. Urgell weet de spanning goed op te bouwen door soms hele pagina’s zonder tekst te gebruiken, waarop alleen de gezichtsuitdrukkingen of een beeld van een gebalde vuist spreken. Ook wordt er vaak versprongen tussen scènes die zich tegelijkertijd op verschillende plekken in de stad afspelen,
waardoor het duidelijk wordt hoe alle gebeurtenissen in elkaar grijpen. De dialogen hadden soms wat sprankelijker mogen zijn, maar de cliffhanger aan het eind laat je zeker uitkijken naar het volgende deel van dit drieluik.
