Suara 47: Web van verbondenheid? by MIssio

Suara

Stem van mensen wereldwijd

•

Missio België, Vorstlaan 199, 1160 Brussel

•

Afgiftekantoor: Antwerpen x P 508033

Driemaandelijkse informatiekrant van Missio

maa r t – ap r i l – me i

2012

Web van verbondenheid ? Sluimertijd In deze tijden van Facebook, i-phones en overal reporters ter plaatse, komen we massaal van onder onze kerktoren piepen. We hebben Facebook-vrienden verspreid over de hele wereld, we kunnen online hun foto’s bekijken en voelen ons op die manier met hen verbonden. Sociale media weven een web tussen mensen wereldwijd. Solidariteit over de landsgrenzen heen heeft nooit zo sterk geleefd.

Herlinde Hiele

Grieken massaal solidair U hebt wellicht al vernomen dat het rommelt in Griekenland. Maar tegelijkertijd is de Griekse crisis ook een mooi voorbeeld van solidariteit. Waar Europa voor sommigen de grote boosdoener is, zien anderen de Europese Unie als de redder van de Griekse ondergang. Maar ook de Grieken zelf laten het hoofd niet hangen. Verschillende acties worden opgezet om de pijn van de economische dreun wat verzachten.

Foto: Xavier Vankeirsbulck

Solidariteit komt er in pieken. Af en toe steekt het de kop op, vaak na een stevige gril van moeder natuur. Daarna verdwijnt het woord weer even van de radar en is het sluimerend aanwezig, in het diepst van onze gedachten. Laat die sluimertijd nu net een groot probleem zijn. Voor veel mensen op deze planeet is het onontbeerlijk om elke dag opnieuw een stem te krijgen om hun verhaal te vertellen. Want zonder een verhaal is solidariteit onmogelijk. Wie niet weet waar de ander mee bezig is en wat hem zorgen baart, weet ook niet wat hij nodig heeft. Solidariteit is luisteren en spreken. Nemen en geven. Solidariteit als dubbel werkwoord

Foto: Freegan Kolektiva

Maar is dat wereldwijde web wel zo stevig als we denken? Wat met de mensen die tussen de mazen van dat wereldwijde virtuele web vallen? Mensen in Nigeria bijvoorbeeld, die nog nooit een computer hebben gezien, laat staan gebruikt. En wat met de mensen in gebieden waar geen reporters ter plaatse staan om te berichten over hun situatie?

lees verder op blz. 3

sprak met Mieke Van Hecke Mieke Van Hecke is een van machtigste vrouwen van het land, al wil ze dat zelf niet met zoveel woorden gezegd hebben. Dat ze een belangrijke functie bekleedt, staat wel als een paal boven water. Vorige week vierde ze haar 65e verjaardag, maar aan haar pensioen wil ze nog niet denken. Eerst wil ze nog heel veel doen. Wat precies, dat leest u op bladzijde 8.

IN DIT NUMMER

• Missio heeft een passie voor mensen met een gezicht en een stem • Christelijke solidariteit als antwoord op de crisis

• Patrick Develtere over het Samaritaans dilemma van de ontwikkelings samenwerking • Golf van solidariteit in Griekenland • Wat is dat nu precies, solidariteit?

• Een Nigeriaanse student vertelt • ‘Jerusalem, Chronicles of the Holy City’ • Geef Afrika toegang tot de wereld! • Een interview met Mieke Van Hecke

Suara 2 47 46

Stem van mensen wereldwijd

Passie voor mensen met een gezicht en een stem Missio is een internationale kerkorganisatie, die vertegenwoordigd is in zo’n 130 landen en ongeveer 1000 lokale gemeenschappen ondersteunt. Zo’n organisatie weeft een breed netwerk van onderlinge uitwisseling. Het is een groot web van solidariteit, ook op financieel vlak. Het ideaal van de wederkerigheid zorgt ervoor dat die financiële ondersteuning niet uitmondt in afhankelijkheid. Vanuit een christelijk-evangelische inspiratie krijgt deze wederkerigheid een diepere betekenis.

• Solidariteit beperkt zich niet tot financiële of materiële steun • Missio werkt vanuit een specifieke christelijk-evangelische inspiratie • Elke christen is geroepen om in relatie te treden met anderen

Financiële ondersteuning is vaak een onvermijdelijke realiteit in het kader van solidariteit. Solidariteit beperken tot financiële of materiële steun zou echter te makkelijk leiden tot een verarmde afhankelijkheidssituatie. We moeten erkennen dat iedereen iets

leren. Solidariteit is zo geen ‘doen voor een ander’, maar wel ‘opkomen voor een ander’. Verbonden Aandacht hebben voor de autonomie van mensen en de wederkerigheid in onze relaties is niet specifiek christelijk. Het zijn waarden die we overal kunnen terugvinden. Als kerkorganisatie vult Missio deze waarden wel op een eigen manier in, vanuit haar inspiratie. Het begint bij het doopsel. Wat gebeurt er wanneer iemand gedoopt wordt? Enerzijds wordt de dopeling ingeschreven in de wereldwijde kerkgemeenschap. Anderzijds worden Gods zegen en genade toegezegd. Beide aspecten zijn belangrijk in

“Solidair zijn betekent dat je zowel moet kunnen geven als ontvangen.” te geven heeft. Dan is iedereen gelijkwaardig en kan er een platform van uitwisseling ontstaan. Iets kunnen geven of terugdoen maakt deel uit van onze menswaardigheid. Net die invalshoek motiveert Missio om te bouwen aan een wereldwijd netwerk van gelijkwaardige partners, waar iedereen kan

de inspiratie van Missio. We zijn allemaal opgenomen in dezelfde gemeenschap en zijn dus allemaal verbonden. We worden opgeroepen om voor elkaar in te staan. Gezegend worden is een uitnodiging, of sterker nog, een oproep. We worden opgeroepen om de zegen te verspreiden, tastbaar

Foto: Shutterstock

Catherine De Ryck

te maken, te delen met anderen. Zo kiest Missio voor een dynamiek van woord en wederwoord. Ook een evangelische invalshoek is onmisbaar. Het ultieme voorbeeld van solidariteit en wederkerigheid is het verhaal van de voetwassing (Johannes 13). Vaak wordt Jezus’ voorbeeld van nederigheid en dienstbaarheid uit het verhaal gelicht. De meester die alles over heeft voor zijn leerlingen, die als teken van zijn Liefde voor hen zelfs de gedaante van een dienaar aanneemt. Minstens even belangrijk is het personage van Simon Petrus, die niet wil dat Jezus hem de voeten wast. Hij wil niet in de rol van ontvangende partij terecht komen. Het maakt hem kwetsbaar degene te moeten zijn die geholpen wordt. Hij voelt zich beter in de rol van gever. Het verhaal van de voetwassing bekritiseert zijn houding. Solidair zijn betekent dat je zowel

moet kunnen geven als moet kunnen ontvangen: dat je relatie met andere mensen gebaseerd moet zijn op wederkerigheid. Zending Deze moderne missionaire zending is niet enkel voor specialisten. Iedere christen deelt erin, overal ter wereld. Jezus daagt ons uit lief te hebben zoals Hij het heeft voorgedaan. Iedereen wordt uitgenodigd om elkaar te leren kennen, om tijd en ruimte te maken voor elkaar. Om met elkaar uit te wisselen en elkaar te ondersteunen. Missio wil daarbij helpen. Door te werken aan correcte beeldvorming, grenzeloze netwerken, plaatsen voor uitwisseling en, waar nodig, financiële ondersteuning. Missio heeft een passie voor mensen met een gezicht en een stem.

Christelijke solidariteit als antwoord op de crisis Landen waar het christendom ooit floreerde en actieve religieuze gemeenschappen kende, worden nu zwaar op de proef gesteld en soms radicaal verwoest door het streven naar winst ten koste van de naaste. Dit egoïsme is de oorzaak van vele crisissen, niet in het minst van de economische crisis. De kerk herinnert ons eraan dat we opgroepen worden door het christelijke ideaal van een leven vol liefde. Met Christus is er niemand arm of rijk, maar zijn we allen als broeders en zusters verenigd. Het is dit gevoel dat ons in staat stelt om tegen de crisis te vechten, in een wereld waar de meerderheid van de rijkdom in handen is van een minderheid. God wil dat de mensen afhankelijk zijn van elkaar, zodat iedereen iets kan betekenen voor de ander. Maar deze solidariteit en dit gevoel van wederzijdse verantwoordelijkheid, de band die alle mensen verplicht elkaar te ontmoeten, dient wel gehandhaafd te worden door liefde. Liefde is de ziel en ondersteuning van de solidariteit. De eucharistie verenigt ons met Christus door de

band van de liefde en wil ons voortbewegen in een dynamiek van openheid naar anderen toe, een dynamiek van delen en van wederzijdse bijstand met het oog om te leven volgens het advies van de heilige Paulus: “Dat de sterken de zwakkeren ondersteunen”. Christelijke solidariteit kan dus een antwoord bieden op de economische crisis. Onze samenleving, die in toenemende mate egoïstisch is, moet dringend de christelijke waarden opnieuw ontdekken. Die waarden zijn te lang buitenspel gezet ten gunste van het nastreven van eigenbelang. We moeten verder gaan dan onze onmiddellijke omgeving en onze culturele belemmeringen. We moeten de andere ontdekken, samen met zijn rijkdom, zijn armoede en zelfs zijn ellende. Elke christen moet zich verantwoordelijk voelen voor zijn naaste en voor wat hij dagelijks meemaakt en moet doorstaan. Want “niemand van ons leeft voor zichzelf, zoals niemand sterft voor zichzelf.” (Rom 14,7). Lijdt er een lid van onze kerk? Dan lijden alle leden met hem. Is een lid van de kerk vervuld van blijdschap? Dan delen alle leden in zijn vreugde. De chris-

“Onze samenleving moet dringend de christelijke waarden opnieuw ontdekken.” telijke solidariteit is niet op zoek naar persoonlijk bezit, maar naar iets dat iedereen toelaat om open te bloeien, iets wat ten goede komt aan iedereen. Als we deze solidariteit ten volle beleven, zal de crisis een einde kennen. Priester Amassola Alain Désiré Docent aan het seminarie van Bafoussam, Kameroen

Suara 3 47

Stem van mensen wereldwijd

Het Samaritaans dilemma van de ontwikkelingssamenwerking Ontwikkelingssamenwerking is hip. Organisaties slaan elkaar om de oren met hun goede bedoelingen. Mensen in het Zuiden krijgen hopen geld toegestuurd. Tenminste, zo lijkt het. Maar in hoeverre bereikt al deze ontwikkelingssamenwerking haar doel? Patrick Develtere, voorzitter van het ACW, publiceerde recent een boek over het thema. Reden genoeg om hem eens te vragen wat volgens hem écht werkt. Catherine De Ryck & Herlinde Hiele

Missio: We doen al decennia aan ontwikkelingssamenwerking, we hebben er grote sommen geld ingepompt: werkt dat nu? Patrick Develtere: «Op vijftig jaar tijd hebben we 3000 miljard geïnvesteerd in ontwikkelingssamenwerking, dat is minder dan 0,5% van onze totale welvaart. Zo genereus zijn we dus niet. Maar wat we al gedaan hebben, heeft wel zijn effect bewezen. Er zijn een aantal ziektes helemaal de wereld uit dankzij ontwikkelingssamenwerking. Het feit dat er een overgang is geweest van dictatuur naar democratie in heel wat LatijnsAmerikaanse, Afrikaanse en ook Aziatische landen, is in belangrijke mate gesteund door ontwikkelingssamenwerking, en door de steun aan de civiele maatschappij. De finale oplossing voor de landen in onderontwikkeling zal echter niet komen van die externe injectie van hulpmiddelen.»

Foto: Persfoto

Missio: Een van de voorbeelden van solidariteitsverhalen is dat van de Barmhartige Samaritaan. Denkt u dat het een goede leidraad is voor solidariteit? Develtere: «De parabel van de Samaritaan is een verhaal van basisvertrouwen in de ander, ook in iemand die noodlijdend is. Je helpt iemand anders, zonder dat je iets terug verwacht. Je kan een relatie met iemand ontwikkelen, zonder dat je direct verlangt dat je er zelf beter van gaat worden. In de wetenschap spreekt men van het Samaritaanse dilemma, maar dat is iets anders dan de parabel van de Samaritaan.

Met het Samaritaans dilemma wordt bedoeld dat wanneer er gegeven wordt, de gever vaak te hoge verwachtingen heeft. Hij denkt dat wat hij geeft, snel en wezenlijk de zaken zal veranderen. Tegelijkertijd verwacht de ontvanger dat de gever zal blijven geven » Missio: Wat is een goede vorm van ontwikkelingssamenwerking? Develtere: «Er zijn verschillende dingen die essentieel zijn voor een goede samenwerking. Ten eerste: de beste ontwikkelingssamenwerking doe je met organisaties die al een tijdje bestaan en die niet ontstaan zijn omwille van de ontwikkelingsamenwerking. Een mooi voorbeeld daarvan is de

gende organisatie. Nog een voorwaarde voor goede samenwerking, is een langetermijnrelatie. Organisaties moeten samenwerken in goede en in kwade dagen. Dat is de enige mogelijkheid om elkaar echt te leren kennen. Een laatste voorwaarde voor goede ontwikkelingssamenwerking is dat men de rechten en de plichten, die er zijn bij het samenwerken, duidelijk gaat definiëren. Als jullie motorfietsen geven, moet je weten onder wiens verantwoordelijkheid ze daarna vallen. Wie gaat de kosten betalen als dat ding kapot is? Er wordt in ontwikkelingssamenwerking veel gesproken over ownership, wat ‘eigenaarschap’ betekent. Ik voeg daar nog ‘eigendomschap’ aan toe: duidelijk stellen van wie iets is. Als al deze punten in orde zijn, dan heb je een goede

“Op vijftig jaar tijd hebben we minder dan 0,5% van onze totale welvaart geïnvesteerd. Zo genereus zijn we dus niet.” kerk. Ten tweede moet een organisatie een eigen strategie hebben en ook weten wat ze binnen twintig jaar wil doen. De derde voorwaarde is dat de organisatie koppig moet zijn en heel goed weet wat ze wil. De schenkers moeten zich schikken naar het plan van de lokale partner en krijgen niet de mogelijkheid om hun wensen op te dringen. Een vierde element is een dialoog tussen de donororganisatie en de ontvan-

ontwikkelingssamenwerking. Het is aan jullie om zelf te oordelen of jullie dan goed bezig zijn of niet.»

Patrick Develtere, How Do We Help? The Free Market in Development Aid, Universitaire Pers Leuven, 2012.

Dat solidariteit een antwoord kan zijn op de crisis, dat hebben de Grieken goed begrepen. Allerlei initiatieven schieten er als paddenstoelen uit de grond. Dimitris Papadimitriou, die in Athene woont en werkt, vertelt er meer over. Herlinde Hiele

Griekenland heeft een traditie van hechte vriendschappen en sterke familiebanden. De meeste burgers kunnen in deze moeilijke tijden terugvallen op familie en vrienden die elkaar steunen. In Athene is dat veel minder het geval. Met 4,5 miljoen inwoners is Athene een echte grootstad, waar de traditionele sociale netwerken al sinds lang verwaterd zijn. Ik woon hier al heel mijn leven, maar ik heb nog nooit zoveel mensen op straat zien slapen. De Griekse samenleving begint die problemen wel onder ogen te zien; elke maand komen er meer en meer solidariteitsacties op gang. Voedselbergen Het grootste initiatief wordt georganiseerd door de kerk. In elk grootwarenhuis is een speciale plaats ingericht waar mensen die komen winkelen een deel van hun gekochte waren kunnen afstaan. Al dat eten wordt nadien verza-

meld op een centrale plek. De laatste twee maanden is op die manier vierhonderd ton voedsel opgehaald, dankzij de spontane solidariteit van de gewone mensen. Het verzamelde voedsel wordt op twee manieren verdeeld. Eerst en vooral zijn er de dagelijkse voedselbedelingen in de kerken, waarbij over het hele land zo’n 10.000 porties per dag worden uitgedeeld. Daarnaast zijn er nog voedselpakketten voor gezinnen, afhankelijk van hun noden. Die worden niet rechtstreeks naar de gezinnen opgestuurd, maar wel naar de zogenaamde sociale warenhuizen. Gezinnen die recht hebben op toegang tot deze voedselpakketten, mogen er gratis gaan winkelen. Op die manier probeert de kerk de eigenwaarde van de mensen zoveel mogelijk te respecteren. Dagelijks wordt via deze sociale warenhuizen in heel Griekenland zo’n 5800 kg voedsel verdeeld. Intussen zijn ook de Griekse landbouwers op de kar gesprongen; zij proberen het aanbod van deze sociale supermarkten uit te breiden met bio-producten, recht van het veld. Ruilprojecten Een andere solidariteitsactie die recent werd opgericht, heeft als bedoeling om dakloze mensen een onderkomen te geven. Verschillende ngo’s verzamelen kleren en dekens voor de mensen die op straat slapen. Die spullen worden verdeeld door vrijwilligers. Als het echt te koud wordt buiten, voorziet de stad Athene onderdak in stadions, open-

Foto: Freegan Kolektiva

Golf van solidariteit in Griekenland

Een kleine jongen helpt voedsel uitdelen in een buitenwijk van Athene.

bare gebouwen etc. Nog een andere vorm van solidariteit zijn de ruilprojecten die overal in het land opgang kennen. Mensen kunnen zich aanmelden op bepaalde websites en daar aangeven wat ze in de aanbieding hebben, bijvoorbeeld bijles geven aan schoolkinderen of koken voor oudere mensen. Iemand kan deze service dan bestellen, in ruil voor een andere activiteit. Zo kan je bijvoorbeeld een uur ergens gaan koken in ruil voor een uur gitaarles. Een vriend van mij heeft ook al deelgenomen aan dat project en heeft daarover zelfs een interview gegeven aan de BBC!

Suara 4 47

Stem van mensen wereldwijd

Wat is dat, solidariteit? Pelgrimstochten als poort naar solidariteit

Met bijdragen van Herlinde Hiele, Sylvain Kalamba Nsapo en Anneleen Wouters.

Ik wilde oorspronkelijk enkele dagen in Lourdes blijven, uiteindelijk ben ik drie weken gebleven. Solidariteit wordt er in zijn mooiste vorm beleefd. Zieke mensen van overal ter wereld komen er samen en worden er hartelijk ontvangen. Mensen uit India en Afrika worden op die manier opgevangen door Duitsers en Italianen. Alle nationaliteiten en talen komen daar samen. Iedereen draagt vrijwillig zijn of haar steentje bij, gedragen door het principe van solidariteit.

Pelgrimstochten zijn intense momenten, waar de christelijke waarden tastbaar aanwezig zijn. Dat vindt ook Promildon Lobo, een priesterstudent uit India die werkt als vrijwilliger bij Missio. Solidariteit betekent voor mij: één zijn. Onafhankelijk van kaste, ras, kleur of nationaliteit. Het gaat om het samen zijn, het ‘samenvoelen’.

Solidariteit is liefde vanuit de buik. Je hebt drie niveaus: het hoofd, het hart en het buikgevoel. Alle drie zijn ze nodig: je hebt een goede bedoeling, een goed hart en een goed buikgevoel nodig om tot solidariteit te komen.

Een manier waarop ik graag solidariteit beleef, is door op pelgrimstocht te gaan. In India heb ik al verschillende bedevaartsoorden bezocht. Soms wordt daar vooral door christenen gevierd, op andere plaatsen komen duizenden christenen, hindoes en moslims allemaal samen.

Jonge mensen trekken vaak op pelgrimstocht op zoek naar zingeving, om in balans te zijn met zichzelf. Je kan een goede job hebben en een mooi huis, maar als je in dat mooie huis niet gelukkig bent, wat ben je daar dan mee? Als je teveel met je ego bezig bent, heb je geen oog meer voor God. Je moet God binnenlaten om gelukkig te zijn.

De meest recente pelgrimstocht die ik deed was naar Lourdes, iets waar ik al lang van droomde. Nu ik in Europa studeer, kon ik die kans niet voorbij laten gaan.

Sterzangers | Helpen en delen, door en voor kinderen De kinderen die in januari de straat op trokken om te gaan Sterzingen, weten heel goed waarom ze dat doen, zo blijkt. Michiel, Gitte, Julie, Viktor, Dylan en Hanne uit Rumst vertellen wat solidariteit voor heb betekent.

Missio: Wat deden jullie met Sterzingen? Dylan: «We belden aan bij de mensen, zongen een lied en gaven de flyer van Sterzingen af. Michiel: «Wanneer we zeiden dat we van de parochie waren, wisten de mensen al dat het niet voor onszelf was en gaven ze iets.» Gitte: «Veel mensen vroegen ons voor welk land we dit jaar zongen en waarom wij dit deden. We antwoordden dat we geld wilden inzamelen voor een goed doel.» Michiel: «Dat was voor Libanon. Ze bouwen er scholen mee en zorgen voor de zieken.» Viktor: «Maar soms deden de mensen hun deur niet open en deden alsof ze niet thuis waren. Dat vond ik niet eerlijk.»

Missio: Vinden jullie het belangrijk om iets te doen voor andere kinderen? Gitte: «Ik vind van wel, want sommige kinderen hebben veel en anderen niks. Dat moet toch een beetje verdeeld worden. Als je je vormsel doet, moet je leren delen met anderen.»

Missio: Kan je de wereld veranderen als je zelf meer deelt en helpt? Viktor: «Veranderen of een echt groot verschil maken, dat denk ik niet. Maar het kan wel zijn dat het ietsje beter gaat zijn.» Michiel: «Ik denk van wel. Als iedereen elkaar wat helpt, dan zouden er al veel meer mensen blijven leven en blij zijn.» Julie: «Als je alleen aan jezelf denkt, dan is dat niet leuk voor de rest. Je moet aan elkaar denken en elkaar niet uitsluiten. Met Sterzingen waren we met veertig kin-

Van links naar rechts, onderaan te beginnen: Dylan, Hanne, Michiel, Viktor, Julie en Gitte.

deren. Ik vond het goed dat we dat met zoveel samen hebben kunnen doen. Want hoe meer kinderen meedoen, hoe meer we kunnen bijeensparen.» Michiel: «Wij haalden dit jaar 500 euro op. Dat was nog nooit zoveel geweest in onze parochie. Ik was heel fier dat ik zo goed geholpen had. Ik ben zeker dat de kinderen in Libanon er heel blij mee zullen zijn.»

KOT Missio | Een internationaal studentenkot als leerschool De laatste tijd laat de christelijke aanwezigheid zich meer en meer voelen aan de Katholieke Universiteit van Louvain-la-Neuve (UCL). Er zijn ook een aantal christelijke koten, waaronder het Missio-kot. Frederick Hubin en Vincent Dehon leggen uit hoe hun ‘projectkot’ functioneert. Missio: Wat is het Missio-kot?

Frederick Hubin: «Ons kot creëert een band tussen de studenten van Louvain-la-Neuve en andere katholieke studenten overal ter wereld. We hebben ook speciale aandacht voor de thema’s waarmee Missio België bezig is.» Missio: Is er een solidariteit tussen de Belgische en de buitenlandse studenten? Vincent Dehon: «Wij Belgen hebben onze manier om

onze solidariteit uit te drukken, soms moeten onze kotgenoten daar wel wat aan wennen. Ik heb al gemerkt dat wij Belgen vaak bang zijn van wat we niet kennen. Er zijn natuurlijk ook de culturele verschillen. Een Belg heeft er geen problemen mee om alleen te eten, in tegenstelling tot Afrikanen, die graag in groep eten. Hubin: « In de Belgische samenleving is de solidariteit geïnstitutionaliseerd, bijvoorbeeld door het bestaan van de OCMW’s. In Afrika wordt de zorg voor elkaar eerder gedragen door de familie. Ook in ons kot heerst zo’n familiale sfeer, daar dragen de Afrikaanse studenten zeker hun steentje toe bij.» Dehon: «Wij zitten met verschillende nationaliteiten op kot, studenten uit België, Frankrijk, Rwanda, Ivoorkust en Syrië. Door met zoveel verschillende nationaliteiten samen te leven, realiseer je je ook hoe relatief het belang van onze westerse beschaving eigenlijk is. Niet alle problemen in de wereld kan je door een westerse bril bekij-

ken. Als we met de Syriërs bij ons op kot praten over wat er in hun land gebeurt, merk ik dat ze een totaal een ander perspectief hebben op de situatie. Zij vinden dat hun president, hoewel het een dictator is, tenminste de christelijke minderheden in Syrië beschermt. Als de westerse democratie in het land zou worden geïnstalleerd, is er een grote kans dat de minderheden veel minder goed af zijn.» Missio: Hebben jullie je kijk op solidariteit al veranderd sinds het verblijf op jullie kot? Dehon: «Je leert altijd iets van de andere. Onze buitenlandse kotgenoten verbazen zich over het feit dat er in onze rijke samenleving zoveel bedelaars en daklozen zijn. Op dat vlak vinden ze dat Europeanen toch wat meer solidariteit mogen tonen. Volgens mij kunnen de Belgen iets opsteken van de warme familiebanden die elders nog zo belangrijk zijn.»

Suara 5 47

Stem van mensen wereldwijd

“In elke maatschappij zijn er mensen blij als anderen huilen”

Missio: Kan u de problemen in uw land schetsen?

Boko Haram In het noorden is de situatie moeilijker geworden sinds de komst van Boko Haram, een islamitische groepering die streeft naar de toepassing van de sharia, de islamitische wet. Het noorden is overwegend moslim en Boko Haram wil dat de christenen die er wonen terug naar het zuiden gaan. Ze gebruiken aanslagen om verwarring te zaaien, maar de bevolking gaat niet in op hun provocaties. Op kerstdag werd er een zelfmoordaanslag gepleegd, waarbij veel mensen om het leven kwamen, ook moslims. Gelukkig konden de christelijke religieuze leiders toen de gemoederen bedaren. Ik denk dat Boko Haram niet zal slagen in haar opzet: ze bevechten de helft van de bevolking en doden bovendien ook nog een deel van hun eigen mensen. Zo

“Met Kerstmis zie je soms ook moslims in de kerk.” kan je toch niet winnen? In elke maatschappij zijn er mensen die blij zijn als anderen huilen.» Blijde boodschap Missio: Kan de kerk bijdragen aan een verbetering van de situatie in Nigeria? Williams: «De kerk kan veel veranderen.

Mijn bisschop liep bijvoorbeeld mee in de laatste protestmarsen. Meer zelfs, hij leidde de mensen. Dat is toen bij ons in het journaal geweest. Meer en meer gelovigen worden aangemoedigd om politiek actief te zijn, omdat je daarmee de Blijde Boodschap kan uitdragen. Het is goed om in politieke kringen af en toe te verkondigen dat het goed is om elkaar te tolereren en om rechtvaardig te zijn.»

Foto: Lode Caes

Williams: «In Nigeria wonen er 160 miljoen mensen. Er zijn 350 verschillende culturen en 250 verschillende talen. Zoveel verscheidenheid is moeilijk te overbruggen. Bovendien kende Nigeria gedurende lange tijd een militair regime dat zich niet bekommerde om het welzijn van de mensen. Alle projecten die gestart werden, zijn toen maar half afgewerkt, vaak met slechte materialen. Voor er in Nigeria petroleum ontdekt werd, leefde iedereen van landbouw. Maar met de ontdekking van de olie zagen sommigen de mogelijkheid om snel geld te verdienen. De subsidies om de olieprijzen te drukken waren de enige maatregel waarvan het gewone volk kon profiteren. Het was het enige dat de regering het volk cadeau gaf en dat willen ze nu afnemen. Door de recente afschaffing van de oliesubsidies wordt de bevolking nu met

Williams: «In het noorden zijn er veel spanningen, maar in de rest van het land zijn er wat religie betreft weinig problemen. In het westen van Nigeria kunnen binnen eenzelfde familie de ouders moslim zijn, hun eerste kind katholiek en hun tweede methodist (een stroming binnen het protestantisme, nvdr.) Ze wonen onder hetzelfde dak en eten aan dezelfde tafel. Mensen met een verschillende geloofsovertuiging vieren bovendien samen feest. Zo zie je met Kerstmis ook moslims in de kerk. Moslims en christenen trouwen er ook met elkaar.

Foto: Christine Laureys

Herlinde Hiele & Caroline Medats

Missio: Hoe zit het met de relatie tussen christenen en moslims?

Foto:Christine Laureys

Solidariteit betekent ook: mensen een stem geven. Aso Williams Olorunfemi, een priester uit Nigeria, studeert sinds enkele maanden in België voor een doctoraat in de filosofie. Hij vertelt over zijn thuisland, waar de dure olieprijzen en de conflicten tussen christenen en moslims het dagelijkse leven beheersen.

de rug tegen de muur gezet. De Nigerianen roepen al lange tijd dat ze geen water, elektriciteit of goede wegen hebben. Iedereen wordt getroffen en lijdt onder de armzalige omstandigheden. De mensen komen dan ook op straat om te protesteren.»

Tijdens de krokusvakantie vond de vierde editie van Let it Shine plaats. In de kerken van Zwevegem, Ardooie, Knokke en Koksijde werden vormelingen en hun catechisten onthaald op enkele inspirerende, muzikale uren.

Missio organiseerde begin maart voor het eerst een bijeenkomst van alle internationale priesterstudenten. Met meer dan tachtig zakten ze af naar het Heilige Geest College in Leuven, voor een misviering en een receptie. “Absoluut voor herhaling vatbaar,” zo klonk nadien.

Suara 6 47

Stem van mensen wereldwijd

Gelezen en goedgekeurd | Arnaud Gorgemans Arnaud Gorgemans is coördinator van Wereldsolidariteit. Sinds vorig jaar is hij ook de voorzitter van de commissie Rechtvaardigheid en Vrede. Hij las onlangs ‘Jerusalem, Chronicles from the Holy City’ van Guy Delisle en vertelt ons waarom hij het bijzonder vond.

voor luiers voor zijn kinderen. Hij wandelt van de ene absurditeit naar de andere: de Israëlische bussen die alleen de Israëlische wijken bedienen, terwijl de Arabische minibussen enkel in de Arabische wijken rijden. Of de verschillende religieuze agenda’s van scholen, die driedaagse weekends creëren, met maar één gemeenschappelijke dag voor de hele familie.

de wederzijdse uitsluiting die de Israëlische en Palestijnse samenleving verdeelt. Deze strip won in 2011 tijdens het festival van Angoulême de Fauve d’Or voor beste stripverhaal, dat is het equivalent van een Oscar voor striptekenaars.»

Wapen in je broekzak

Herlinde Hiele

Delisle geeft weinig uitleg. Hij vraagt zich dingen af, verwondert zich, zegt hardop wat velen stilletjes denken en lanceert dialogen en gedachten die een nieuw licht licht werpen op deze belangrijke internationale geopolitieke plek. Sterker nog, alles wat er in het dagelijkse leven gebeurt, is terug te voeren naar het Israëlisch-Palestijnse conflict: files, controleposten, nederzettingen, aparte wegen en mensen die hun boodschappen doen of gaan joggen met een wapen in hun broekzak. Al deze elementen zijn voorwerpen van onbegrip en

Gorgemans: «Op een bepaald moment vraagt een uitbater van een kebabzaak aan het hoofdpersonage wat hij doet in dit deel van de stad. Hij antwoordt dat hij zijn vrouw vergezelt, die bij Artsen zonder Grenzen werkt. Na een korte stilte antwoordt de verkoper: “Er zijn altijd grenzen”. Die gedachte zal mij nog lang bijblijven.»

Missio: Waarover gaat het boek? Arnaud Gorgemans: «Guy Delisle beschrijft in deze grafische roman in meer dan 300 pagina’s op een spottende en tegelijk fijnzinnige manier hoe hij een jaar in Jeruzalem beleefde, als metgezel van zijn vrouw, die er deelneemt aan een humanitaire missie. Vanuit zijn appartement in Oost-Jeruzalem in een ontruimde Arabische wijk, verkent de auteur de stad op zoek naar een winkel

Missio: Welke gedachte uit het boek zal u zich nog lang herinneren?

Missio: Aan wie zou u het boek cadeau doen en waarom? Gorgemans: «Ik zou het boek cadeau geven aan iedereen die mij zou zeggen dat dit

Geef Afrika toegang tot de wereld

Wat de toestand extra dramatisch maakt, is het feit dat de budgetten waarover de verschillende onderwijsinstituten en vormingscentra beschikken, zelfs onvoldoende zijn voor de aankoop van didactisch materiaal. Er is nauwelijks geld om nieuwe boeken te kopen, waardoor in veel universiteiten, seminaries en scholen, de studenten enkel toegang hebben tot

handboeken en naslagwerken van vijf of tien jaar oud, en ouder. Het is om die diepe informatiekloof te dichten, dat Missio sinds 2008 al verschillende containers met computers naar Afrika heeft verscheept. Het gaat om recente tweedehandscomputers die volledig worden klaargemaakt voor een tweede digitale leven. Op dit moment zijn er al zo’n tweeduizend computers verdeeld over een twintigtal landen in Afrika, voor seminaries, universiteiten en vormingscentra. Tot dusver is dat aantal slechts een druppel op een hete plaat, de noden blijven enorm. Daarom doet Missio een beroep op uw generositeit, zodat onze broers en zussen in Afrika toegang hebben tot de rest van de wereld. Op die manier kunnen wij hier in Europa ook beter met hen in contact treden en komt het wereldwijde netwerk van solidariteit, waar wij van dromen, weer een stapje dichterbij. Elke bijdrage is meer dan welkom, op het rekeningnummer van Missio IBAN: BE19 0000 0421 1012 BIC: BPOTBEB2

Foto: frerieke.nl

Door een gebrek aan financiële middelen heeft Afrika het moeilijk om contact te maken met de rest van de wereld, en op de trein van de toekomst te springen. Omdat de toegang tot het internet zo duur is, is connectie met de buitenwereld via de computer een privilege voor slechts een kleine minderheid van de bevolking. Daardoor hebben het onderwijs en andere vormingscentra voortdurend te kampen met een gebrek aan accurate, up-todate informatie. De verworven ken-

nis dient immers steeds opnieuw bijgesteld en aangepast te worden, aan de steeds snellere evoluties van onze wereld.

conflict te ingewikkeld en onverstaanbaar geworden is. Helaas, bij mijn weten zal noch deze auteur noch iemand anders snel een oplossing vinden voor de impasse waarin het conflict zich bevindt.»

Bezoek uit Libanon!

Sinds 2008 heeft Missio zich geëngageerd om scholen en vormingscentra in Afrika uit te rusten met informaticamateriaal. Dit initiatief komt tegemoet aan het grote gebrek aan zo’n middelen in dit continent. Emmanuel Babissagana

Guy Delisle, Jerusalem, Chronicles from the Holy City, Drawn & Quarterly, 2011.

Graag met de mededeling ‘170 ICT actie’ Meer informatie vind je uiteraard ook op onze website: www.missio.be

Op uitnodiging van Missio komt Paul Karam, nationaal directeur van Missio Libanon, in april een week op bezoek in België. Hij zal bij ons getuigen over zijn ervaringen in Libanon en over de situatie van de christenen in Libanon. Missio heeft dan ok het genoegen u uit te nodigen op enkele van zijn activiteiten. Hieronder een overzicht:

Donderdag 12 april 2012, 13u30-16u30, Torhout Missionamiddag met Paul Karam. Er wordt dieper ingegaan op de situatie van de christenen in het MiddenOosten en de steun die Missio verleent. Adres: Diocesaan Centrum Groehove, Bosdreef 5, 8820 Torhout

Vrijdag 13 april 2012, 19u30, Hasselt Conferentie met Paul Karam over de situatie en ontwikkelingen in Libanon, de kerk in Libanon en wat wij van deze gemeenschappen kunnen leren. Adres: PCS, Tulpinstraat 75, 3500 Hasselt

Zondag 15 april 2012, 11u30, Brussel Eucharistieviering in de parochie van Onze Lieve Vrouw van Libanon, voorgegaan door Paul Karam Adres Grenadierslaan 27, 1050 Elsene

De adressen van de desbetreffende bisdommen vindt u op pagina 7.

Suara 7 47

Stem van mensen wereldwijd

Column

Lezersbrieven – Reacties op Suara 46

ooreerst mijn felicitaties aan het adres van de redactie. U wil echt-up-to date zijn met uw uitgave dichtbij de wereld en de mensen. Toch zou ik zo vrij willen zijn enkele aanmerkingen te willen maken in verband met het artikel Missio en Mark Eyskens. Mark Eyskens schrijft: “Als er een God bestaat, hoe is het dat God dat toelaat?” Ik meen dat de vraag anders dient gesteld te worden, namelijk: waarom laat God toe dat wij, de mensen, toelaten dat er nog oorlog is, moord, onrecht, abortus, euthanasie etc. De mens is toch een autonoom wezen met zelfbeslissingsrecht en begaafd met een vrije wil? Een tweede puntje. De kerk is een instituut dat niet aan de tijd en aan de cultuur van vandaag gebonden kan zijn. Ze staat boven de tijd en boven elke cultuur en heeft een goddelijke zending. De “kerk” gebeurt in de wereld, maar de kerk is niet van de wereld. Zie je het al gebeuren: een kerk die zich zou aanpassen aan de abortuscultuur, aan de euthanasiecultuur, aan de vedettencultuur? Ook Jezus paste zich niet aan aan de joodse cultuur en geplogenheden. Hij bracht de Samaritaanse terug in de gemeenschap, Hij at met zondaars en corrupte mensen. En wat zegde Hij over het reinigen van bekers en allerhande wassingen? Ik meen dat de kerk dient trouw te blijven aan haar Stichter, aan Jezus, aan haar oorsprong. Daarom denk ik ook dat zij nooit zal overgaan tot het afschaffen van het celibaat of tot het wijden van vrouwen tot priester. Wat reeds eeuwen in stand wordt gehouden dat getuigt van duurzaamheid, dat getuigt van een bijzondere bijstand van de heilige Geest. De kerk bij de tijd en dichter bij de

cultuur brengen kan alleen maar gebeuren door het evangelie en Christus dichter bij de mensen te brengen. En daarin wil uw tijdschrift het voortouw nemen. En daar ben ik erg blij mee. R. Peeters, Beringen

en Suara-nummer naar mijn hart! Vooral de durf om enkele bredere maatschappelijke vragen te stellen en daarin ook de kritische vragen naar het beleid van een wereldkerk. J. Ravelingien, Sint-Andries

an wie of wat is Suara de spreekbuis en in hoeverre is de inhoud ervan in overeensteming met de leer van de kerk? De bijdragen van Mettepenningen en Eyskens zijn zeker geen voorbeeld van trouw an deze leer. (..) Van wie heeft Eyskens een mandaat gekregen om de kerk te reorganiseren of heeft hij zichzelf tot paus uitgeroepen? Hij is toch de kampioen van de democraten die over alles hun mening willen doordrukken. Laat hem bij zijn leest blijven en de economie uit de crisis helpen. L. Van Santen, Kapellen Reacties zijn welkom via pub@missio.be of via het nationaal secretariaat. Alle reacties zijn ten persoonlijken titel. De redactie behoudt zich het recht voor om teksten te redigeren.

Missio zet elke dag stappen in de opbouw van wereldwijde solidariteit Maar zonder uw steun komen geen stap vooruit Stort daarom uw bijdrage op volgend rekeningnummer: IBAN: BE19 0000 0421 1012 BIC: BPOTBEB2

Liefde met liefde beantwoord Michel Coppin Wat mij dikwijls opvalt bij missionarissen van de gulden leeftijd is het feit dat ze een ware gelukzaligheid uitstralen. Ik vroeg me af hoe het komt dat deze teruggekeerde vrouwen en mannen nog steeds blaken van geluk. Toen moest ik denken aan mijn eigen missietijd en het antwoord was vlug gevonden. We hebben zoveel genegenheid en dankbaarheid van de mensen waarmee we samenleefden mogen ontvangen, dat ook vandaag nog onze geluksbatterijen goed gevuld zijn. Waar ligt het geheim van dit geluk? Heeft het niet te maken met een zekere wederkerigheid? Missionarissen lieten hun familie en welstand achter om anderen gelukkig te maken. Maar het samenleven met die vreemde gemeenschappen schonken hen een veelvoud aan liefde terug. Deze Suara gaat over die ‘wederkerigheid’. Echte solidariteit heeft nooit een eenrichtingsverkeer: wie liefde schenkt krijgt meestal liefde terug. Zo was het ook bij onze leidsman Jezus Christus. Vele mensen zochten Hem op. Zieken en zondaars wilden door Hem genezen worden. Ze hadden het volste vertrouwen in Jezus, dat Hij hen opnieuw vooruit kon helpen. Jezus van zijn kant wist zijn hart voor hen te openen. Hij luisterde naar hun vragen. Vervolgens haalde Hij er een derde speler bij: zijn Vader. De vraag van de noodlijdende werd doorverwezen naar de Vader. Niet Hij had de kracht om mensen te genezen maar wel God. Wie God liefheeft, kan veel ontvangen, want God heeft ons lief nog voor we Hem iets vragen. Hij is het die ons lijden en verdriet beluistert, Hij is het die onze zonden vergeeft, Hij is het die ons heelt. Hij geeft ons nieuw leven. Dikwijls eindigt het verhaal van een ontmoeting van een noodlijdende met Jezus met de woorden: “En ze loofden God omwille van zijn grote daden die ze van Hem mochten ondervinden”. Velen werden volgeling van Jezus en maakten op hun beurt mensen gelukkig. Liefde wordt met liefde beantwoord. Solidariteit maakt nieuwe solidariteit mogelijk. Onze missionarissen hebben ooit gezaaid en nu werpt hun inspanning vruchten af. In alle landen waar ze leefden zijn er nu meisjes en jongens die opstaan om op hun manier en vanuit hun cultuur het voorbeeld van Christus, die ze van uitheemse missionarissen mochten ervaren, verder te zetten. Op hun beurt zijn zij de zendelingen die in een vreemd land het goede nieuws in woord en daad gaan verkondigen. Wat ze van anderen ontvingen, geven ze nu aan anderen door. Soms treuren we bij het kleiner worden van onze kerkgemeenschappen. Maar wie wereldwijd contacten heeft met gemeenschappen van christenen merkt al gauw dat in vele landen heel wat levendige kernen van Bijbels leven liefde zaaien die ook voor onze kerkgemeenschappen vruchten kunnen voortbrengen. In de hele wereld wordt er voor ons gebeden. Kardinaal Toppo van Ranchi (India) drukte het enkele jaren geleden sterk uit: “Vergeet niet dat we in het arme Ranchi dagelijks voor jullie bidden! We zijn heel dankbaar voor jullie steun en willen dit uitdrukken doorheen ons gebed.” Wellicht is voor gelovigen dit een voorbeeld van een door christelijke liefde gedreven wederkerigheid.

COLOFON Jaargang 12 Suara is het Indonesische woord voor ‘stem’. Suara, stem van mensen wereldwijd. Suara, stem van God in vele talen. Hoofdredactie: Kenny Frederickx Eindredactie: Herlinde Hiele Werkten mee aan dit nummer: Emmanuel Babissagana, Michel Coppin, Catherine De Ryck, Sylvain Kalamba Nsapo, Michel Musimbi en Anneleen Wouters Foto’s: Lode Caes, Christine Laureys,

Freegan Kollektiva, Frerieke, Missio, Shutterstock en Xavier Vankeirsbulck Druk- en zetwerk: Halewijn Printing & Publishing Nationaal directeur: Michel Coppin V.U.: Michel Coppin, Vorstlaan 199, 1160 Brussel Missio is een internationale kerkorganisatie die de wereldwijde solidariteit bevordert en ontmoetingen met andere culturen en religies promoot. Een 130tal landen zijn in deze Missio-beweging

verbonden. Missio steunt zo meer dan 1000 lokale gemeenschappen en bisdommen. Rekeningnummer van Missio vzw (Vorstlaan 199, 1160 Brussel): IBAN : BE19 0000 0421 1012 BIC : BPOTBEB1 Missio nationaal secretariaat Vorstlaan 199, 1160 Brussel Tel: 02/679 06 30 info@missio.be - www.missio.be

Missio Antwerpen Groenenborgerlaan 149 2020 Antwerpen Tel: 03/287 35 87 antwerpen@missio.be

Missio Brussel Vlasfabriekstraat 14 1060 Brussel Tel: 02/533 29 80 brussel@missio.be

Missio Brugge Doorniksesteenweg 149 8500 Kortrijk Tel: 056/23 15 60 brugge@missio.be

Missio Gent Biezekapelstraat 2 9000 Gent Tel: 09/245 20 74 gent@missio.be

Missio Limburg Tulpinstraat 75 3500 Hasselt Tel: 011/24 90 62 limburg@missio.be Missio Mechelen Vorstlaan 199 1160 Brussel Tel: 02 679 06 34 mechelen@missio.be

Suara 8 47

Stem van mensen wereldwijd

“Er is een grote bereidheid om het christelijke aspect opnieuw in te vullen.” Mieke Van Hecke, ex-parlementslid van CD&V, is sinds 2004 directeurgeneraal van het Vlaams Secretariaat van het Katholiek Onderwijs (VSKO). In die hoedanigheid beslist ze mee over de invulling van de katholieke identiteit in het onderwijs. “We staan voor grote uitdagingen,” zo klinkt het.

model heb ik wel iets betekend, omdat wij als katholieke organisatie kerkverbonden zijn, was mijn benoeming een heel belangrijk signaal. De vrouw heeft binnen de kerk nog een weg af te leggen om aanvaard te worden om verantwoordelijkheid op te nemen. De kerkelijke verantwoordelijken hebben met mijn benoeming het signaal willen geven dat ook vrouwen verantwoordelijkheid kunnen opnemen. Ook voor de samenleving is het niet onbelangrijk dat deze positie wordt ingevuld door een vrouw. Als je kijkt naar wie er algemeen aan het hoofd staat van de grote maatschappelijke spelers, is het aandeel van vrouwen niet zo groot.»

Herlinde Hiele

• Scholen zetten in op christelijke waarden • Ouders moeten ook inspanning leveren • Pluraliteit is een uitdaging Missio: Wat is volgens het VSKO het belang van solidariteit binnen de katholieke identiteit?

Missio: Van scholen wordt tegenwoordig verwacht dat ze een deel van het takenpakket van de ouders overnemen. Van Hecke: «Wij proberen dat wel, maar er zijn grenzen. Telkens als er zich een sociaal probleem voordoet, zeggen de kranten dat het onderwijs het moet oplossen. Wij integreren solidariteit, verdraagzaamheid en burgerschapszin in ons onderwijsproject, maar dat moet ook door de ouders gedragen worden. Als je jongeren op school wil opvoeden tot verdraagzame mensen en als de ouders zeggen: “De zwarten zijn profiteurs en ze komen naar hier om ons werk af te pakken en ze zijn lui,” dan kan je de kinderen moeilijk een duurzame solidariteit bijbrengen.» Missio: Hoe bekijkt u de opkomst van de anders-gelovigen binnen het onderwijssysteem? Van Hecke: «Als je kijkt naar de eigenheid van de katholieke identiteit, zijn er enkele

Foto: Xavier Vankeirsbulck

Mieke Van Hecke: «Solidariteit is een inherent deel van het pedagogisch project. Wij proberen solidariteit op verschillende manieren concreet te maken, door samen te werken met organisaties die rond dat thema werken. Ook met Missio, trouwens. Een andere manier om solidariteit concreet te maken, zijn de sociale stages. Daar zijn hele leuke voorbeelden van. Kinderen van het vijfde leerjaar hebben een week lang activiteiten gedaan in een bejaardenhuis. Ze kregen er les en ontdekten hoe bepaalde dingen die zij nu kennen, vroeger gebeurden. Ze hebben ook voor die mensen gekookt en met hen gespeeld. Elk kind kreeg een peter of een meter toegewezen met wie ze een aantal gesprekken voerden. Er zijn kinderen die nu nog altijd met Nieuwjaar samen met hun ouders bij die persoon op bezoek gaan.»

Missio: U bent moeder van vier kinderen. Hoe hebt u hen de waarde van solidariteit meegegeven in hun opvoeding?

“Als de ouders zeggen dat ‘de zwarten luie profiteurs zijn,’ dan wordt het moeilijk.” grote uitdagingen. Een van de zichtbare elementen van de katholieke identiteit is het vak godsdienst, vandaar ook de aanval door sommigen op het levensbeschouwelijke vak. Wat van binnenuit de grootste uitdaging is, is hoe een school een katholieke school kan zijn in onze hedendaagse samenleving. We moeten ons de vraag stellen: hoe plaatsen wij ons in de traditie van onze stichters, hoe geven we de evangelische inspiratie vandaag een plaats? En vanuit die eigenheid gaan we in gesprek met de leerlingen die in onze scholen aanwezig zijn. De moeilijkheidsgraad is om de grenzen vast te leggen. Hoe ver erken je de andere in zijn eigenheid zonder dat je eigen project in gevaar komt? Al onze scholen zijn daarin autonoom. Het VSKO

begeleidt hen in de keuzes die ze maken, wij bieden een kader aan. Een school waar je met allochtone ouders in gesprek kan gaan, vraagt om andere oplossingen dan een school waar ouders vanuit een meer extreme opvatting eisen komen stellen aan de school.» Missio: Een belangrijke waarde is de gelijkwaardigheid van man en vrouw. Hoe moeilijk is het om een machtige vrouw te zijn? Van Hecke: «Ik ben niet machtig, het is de organisatie waar ik het gezicht van ben die een grote impact heeft. Er wordt uiteraard wel naar mij geluisterd omdat ik spreek namens een grote organisatie. Qua rol-

Van Hecke: «Iedereen krijgt voor een groot stuk de cultuur mee van zijn gezin. Ik ben zelf opgevoed in een gezin waar heel veel engagement was in vrijwilligerswerk. Je moet als ouder dus zelf dingen doen en daar je kinderen in betrekken. Ik ben tien jaar thuis gebleven en heb heel veel vrijwilligerswerk gedaan, ook in de scholen waar mijn kinderen gingen. Het is iets wat je enkel kunt doen door het zelf te beoefenen en je kinderen daar in mee te nemen zonder dat het belerend wordt.» Missio: Dit jaar wordt u 65, maar u blijft nog twee jaar aan het hoofd van het VSKO. Wat wilt u in die periode nog verwezenlijken? Van Hecke: «Ik word aanzien als iemand die kan enthousiasmeren om na te denken over de invulling van de christelijke inspiratie in het onderwijs binnen een context van deze pluralistische samenleving met anders-gelovigen en niet-gelovigen. Tot mijn verwondering is er een zeer grote bereidheid om het christelijke aspect opnieuw in te vullen. En daar hebben we echt nog wel een weg te gaan. Dat project wil ik graag nog twee jaar coördineren.» Missio: De wereld om ons heen draait altijd maar sneller. Het is niet altijd gemakkelijk om betrokken te blijven. Hoe doet u dat? Van Hecke: «Ten eerste houden mijn kinderen en kleinkinderen mij wel bij de tijd. Maar ik heb ook nog mijn liefde voor kunst en cultuur, al kan ik zelf te weinig genieten van het aanbod. Ik zit ook in nog een aantal overlegplatformen bij CD&V. En uiteraard via mijn werkveld zelf. Als er één antenne is die aanvoelt wat er in de samenleving gebeurt, dan is dat het onderwijs.»