Suara 82: Durf dromen

82

suara tijdschrift met een missie

Driemaandelijks tijdschrift » Jaargang 21 nummer 82 » december 2020 - januari - februari 2021

© Alinute Silzeviciute

Kerstmis in Liberia

Mia Leijssen over onze diepste kern

Durf dromen Afgiftekantoor: MassPost, Hypercentrum Turnhout | P 508033

Interview met Mgr Jan Dumon

editoriaal

inhoud

suara 82

highlights blz.

Durf dromen CATHERINE DE RYCK

De coronacrisis heeft onze wereld nog steeds in haar greep. Ik had in het voorjaar niet durven vermoeden dat het zo lang ging duren, de gevolgen zo groot gingen zijn. Was het toen onwetendheid of was het (onbewust) angst?

Want ik moet toegeven dat angst er zeker bij hoort.

De angst om zelf besmet te raken bijvoorbeeld, of meer nog de angst om dierbaren te besmetten.

Een andere keer ben ik bang voor de zoveelste teleurstelling als plannen niet kunnen doorgaan.

Ik hoop dat ik een lichtende ster mag zijn voor mensen.

Als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik soms bij de pakken wil gaan neerzitten. Dat ik de pauzeknop van de wereld wil indrukken. Maar zou dat zoveel beter zijn? Ik wil ook niet gewoon ‘blij zijn met wat we hebben’. Want dat biedt ook niet zó veel perspectief. Hoewel ik zeker de kleine dingen en geneugtes van het leven meer ben gaan waarderen, wil ik toch blijven streven naar het beste. Dan denk ik aan een fragment uit het boek en de film “Vele hemels boven de zevende”: je moet niet te snel tevreden zijn met wat je hebt, want hoe kunnen de dingen dan ooit beter worden?

4 blz.

6 blz.

8

82

“Het is belangrijk dat elke christen, elke gedoopte, zich bewust wordt van de missionaire zending van onze Kerk én zijn of haar aandeel daarin.”

Van harte! | Vrede op aarde Project | Kleuteronderwijs in Liberia Op missie in België | Gregorio Aiello Terugblik & vooruitblik

Zalig Kerstmis Schreeuw het van de daken: een Kind is ons geboren, een zegen voor ons allen!

Hij verbindt ons, vuurt ons aan, zendt ons uit.

© ChiccoDodiFC

suara

“God spreekt tot ons in grote dromen.”

ook in dit nummer

Nee, we moeten blijven dromen. Durven dromen, ook al is dat soms tegen beter weten in. Ik hoop dat het licht van Kerstmis dat straks doorbreekt in deze donkere tijden, ons daarmee kan helpen. Ik hoop dat ook ik voor mensen een lichtende ster mag zijn, naar het voorbeeld van de kerstster. En dat ik omringd mag blijven door mensen die ook mijn hemel verlichten. 

2

“Een feestelijke kerst is een gedeelde verantwoordelijkheid in Liberia.”

» 3 » 5 » 10 » 11

van harte!

Vrede op aarde “Vrede op aarde voor de mensen van wie God houdt”, zingen de engelen bij Jezus’ geboorte.

© Aedonis

Wie ‘Kerstmis’ zegt, denkt bijna spontaan aan de warme wens ‘Vrede op aarde’. Maar wat betekent dat vanuit een christelijk perspectief?

Het staat als een paal boven water dat vrede in de Bijbel erg belangrijk is. We vinden het woord zo’n 200 keer in het Oude Testament en ongeveer 90 keer in het Nieuwe Testament.

EMMANUEL BABISSAGANA & ARMELLE GRIFFON

Na de geboorte van Christus krijgt de vrede een centrale plaats in de verkondiging van de Blijde Boodschap. Dat kan niet anders dan impact hebben op ons en onze missie als leerlingen van Jezus.

Diversiteit ‘Vrede’ heeft verschillende betekenissen, afhankelijk van de context: een moment van stilte, innerlijke rust of de afwezigheid van spanningen en conflicten bijvoorbeeld. Maar vrede gaat om meer dan het zwijgen van wapens. Vanuit christelijk standpunt geloven we dat de vrede ons gegeven werd door Christus en dat zij tot voltooiing zal komen wanneer we terugkeren naar de hemelse Vader.

Bij de geboorte van Jezus zingen de engelen “Alle eer aan God in de hemel. En vrede op aarde voor de mensen van wie God houdt” (Lucas 2). Zo’n 33 jaar later spreekt Jezus vergelijkbare woorden tot zijn leerlingen: “Shalom, vrede met u”. Zijn begroeting gaat dieper dan een eenvoudige ‘goedendag’.

Tijdens de eucharistie wensen wij elkaar de vrede van Christus. Vredeswensen zijn dus een rode draad in de christelijke traditie.

Christus’ oproep tot vrede heeft verregaande gevolgen.

Opdracht Maar het stopt niet bij een wens. De vrede van Christus is tegelijk een opdracht.

Hij vraagt ons “vrede te sluiten”, want dan zullen we “kinderen van God genoemd worden” (Matteüs 5,9). Jezus’ vrede “zal altijd bij ons blijven”, waardoor we “niet bang moeten zijn en de moed niet moeten verliezen” (Johannes 14,27).

Toch kan die oproep van Christus verregaande gevolgen hebben. Want “Hij is niet gekomen om vrede te brengen, maar vijandschap” (Matteüs 10,34).

Veeleisend Jezus wil ons daarbij vooral waarschuwen dat de strijd om vrede veeleisend is. Je moet luisteren, geduld uitoefenen, compromissen sluiten. Maar bovenal moet je vastberaden en strijdvaardig zijn. De strijd om vrede en het behoud ervan moet dagelijks gevoerd worden. Missio nodigt je dit jaar uit mee vrede te zaaien in de Liberiaanse samenleving, die haar wonden likt na een jarenlang burgerconflict. Tot zo’n dagelijks engagement roept ook paus Franciscus op in zijn nieuwste encycliek Fratelli Tutti. 

3

van harte!

Solidaire kerst in Liberia Solidariteit Liberia herstelt nog steeds van verschillende crisissen, zoals het burgerconflict (1989-2003) en de ebolacrisis (2014-2015). In zo’n context is het nog belangrijker om samen te komen met vrienden en familie. De meest gehoorde begroeting in de advents- en kerstperiode is dan ook “Christmas is on you”. Dat betekent zoveel als “ik kan pas kerst vieren, als jij ook kerst kunt vieren”. Verbondenheid en solidariteit staan meer dan ooit centraal. Iedereen deelt wat hij of zij heeft, zodat er op kerstdag gezellig samen getafeld kan worden.

Geen sneeuwtapijt met kerst, wel een fijn stoflaagje.

Wie in Liberia niet solidair genoeg is rond Kerstmis, mag Old Man Beggar (de Oude Bedelaar), links op de foto, verwachten. © John W. Poole / NPR

Wereldwijd is Kerstmis een christelijk hoogfeest. In Liberia is dat niet anders. De kerstperiode is ook daar het ideale moment om zijn of haar beste beentje voor te zetten, samen te komen met vrienden en familie en de omgeving en samenleving mooier te maken.

TOM LUYPAERTS

Niet enkel de Liberiaanse mensen maken zich op voor Kerstmis. Ook de omgeving wordt in een nieuw kleedje gestoken.

Feestelijke straten Tijdens de adventsperiode maken de Liberianen hun huis klaar voor Kerstmis.

De regering vraagt aan de bevolking om de huizen in een nieuw kleurtje te schilderen. Iedereen versiert de buitenkant

4

suara

82

Een feestelijke kerst is zo een gedeelde verantwoordelijkheid. Je moet naar vermogen bijdragen om iedereen de kans te geven kerst te vieren. Indien de samenleving vindt dat iemand onvoldoende heeft bijgedragen, stuurt men Old Man Beggar, de Oude Bedelaar, naar je huis. Die brengt geen geschenken, maar verkondigt Bijbelverzen voor de deur om te wijzen op ieders solidaire verantwoordelijkheid.

Herinneringen van zijn of haar huis, om feestelijke straten te creëren. Onder de blakende zon kun je geen sneeuwtapijt verwachten.

De Harmattanwind, die waait vanuit de Sahara, bedekt het land wel onder een fijn stoflaagje. Binnen in huis wordt het ook gezellig gemaakt. Niet met een dennenboom zoals bij ons, maar wel met grote palmbladeren die evenzeer vol gehangen worden met slingers en kerstballen.

Traditioneel vieren Liberianen kerst bij de familie van de man. De vrouw des huizes maakt torbogee met rijst, een Liberiaanse gepeperde specialiteit. Na de maaltijd is er tijd om samen te zingen, te dansen en feest te vieren. Maar de tijd om herinneringen op te halen is net zo belangrijk. Herinneringen aan goede momenten; maar vooral ook herinneringen aan iedereen die er niet bij is om samen te vieren, om welke redenen dan ook. 

project

Goed onderwijs begint jong In België krijgen onze kinderen alle kansen op goed onderwijs. We weten immers dat een goede opleiding een kind alle kansen biedt om zich te ontplooien en zelfverzekerd een positieve toekomst tegemoet te gaan. Die overtuiging leeft ook in Liberia, het land dat we dit werkjaar in de kijker zetten. Alleen is het niet zo vanzelfsprekend om zo’n onderwijs aan te bieden aan alle kinderen.

CATHERINE DE RYCK

De problemen rond onderwijs in Liberia zijn tweevoudig. Enerzijds is er een gebrek aan kwalitatief onderwijs. Anderzijds hebben ouders onvoldoende middelen om hun kinderen naar school te laten gaan. Op beide problemen biedt de Kerk antwoord. Zo ook in het aartsbisdom Monrovia.

Netwerk Het aartsbisdom Monrovia beslaat een uitgestrekt gebied van bijna 16 000 km², ongeveer half zo groot als België dus. De lokale kerkgemeenschap staat er in voor 27 lagere en secundaire scholen, om de bevolking kwalitatief onderwijs aan te bieden. Van de lagere scholen zijn er 23 scholen met een kleuterschool.

Vandaag doen 756 kinderen daar hun eerste schoolervaring op.

Gezinnen moeten kiezen tussen eten of school voor de kinderen.

Het aartsbisdom stelt enerzijds vast dat veel kinderen de laatste jaren de schoolbanken vroegtijdig verlaten. Anderzijds merken lokale kerkelijke verantwoordelijken dat een grote groep kinderen zelfs nooit op de schoolbanken terecht komt. De oorzaak daarvoor is te zoeken in de economische crisis die het land sinds begin 2019 in haar greep heeft.

De Liberiaanse bevolking kreunt dus al bijna twee jaar onder een economische crisis, terwijl ze het ook daarvoor niet makkelijk had.

Door de COVID-19-crisis en beperkende maatregelen krijgen ze het extra zwaar te verduren, omdat bepaalde jobs wegvielen en de afzetmarkt voor handelaars verkleinde. Onderwijs is daardoor voor velen onbetaalbaar geworden. Gezinnen moeten kiezen tussen eten of onderwijs, of kinderen moeten ook aan de slag om brood op de plank te krijgen.

Solidariteitsplan Het aartsbisdom Monrovia vraagt daarom jouw hulp. Ten eerste wil de Kerk in staat zijn en blijven om leerkrachten een correct loon uit te keren. Ten tweede wil ze minstens 300 kinderen de kans geven om naar de kleuterschool te gaan en zo vanaf het begin te werken aan een beloftevolle toekomst. Daarvoor is 39 euro per kind nodig. 

BIED KINDEREN VAN JONGS AF AAN EEN BELOFTEVOLLE TOEKOMST Met 39 euro loods je één kind binnen in de kleuterschool.

Deze jongens hebben het geluk wel naar de kleuterschool te kunnen.

BE19 0000 0421 1012 – kleuters Liberia

© GPE / Kelley Lynch

5

mensen met een missie

Op zoek naar de diepste kern “Het is fijn om tijdens mijn emeritaat mijn werk en inzichten te blijven delen met de rest van de wereld.”

© Mia Leijssen

Mia Leijssen is psychotherapeut en was jarenlang werkzaam als hoogleraar aan de KU Leuven. Het brede publiek bereikt ze via talrijke boeken. De rode draad doorheen haar werk en leven is het (helpen) zoeken naar onze diepste bron, de kern van ons bestaan. Daar ontdekken we ook onze persoonlijke missie. Wij gingen met haar in gesprek.

TOM LUYPAERTS

Vandaag mag Mia Leijssen zich ‘professor emeritus’ noemen, maar toch stelt ze zich nog actief ten dienste van de universiteit en samenleving.

Spirituele ervaringen moeten niet zweverig zijn.

Hoe ervaar je dat?

Ik vind het erg fijn dat ik mijn werk en inzichten nog steeds kan en mag delen met de rest van de wereld. Ik bereik nog steeds erg veel mensen die zich inzetten op plekken waar hun werk en getuigenis er echt toe doen. De opleiding rond existentieel welzijn die ik in 2009 opstartte, is daar een mooi voorbeeld van. Deze opleiding wordt vandaag aangeboden als online cursus op een platform voor afstandsonderwijs waar verschillende universiteiten wereldwijd aan meewerken.

6

suara

82

Waarover spreken we als we het hebben over ‘existentieel’?

Sinds de jaren 1990 zoek ik als hoogleraar naar wat essentieel is voor het menselijk bestaan. In therapiesessies kwam ik op het spoor van een ‘innerlijk kompas’ waardoor mensen geleid worden. Ik bedoel daarmee datgene wat voelbaar is in je diepste zelf.

Voor de ene is dat de ziel, voor de andere de levensstroom en een derde geeft er nog een andere naam aan. We weten niet

hoe we het precies moeten noemen, maar dat doet er niet toe. Zolang je maar in je lichaam leert ervaren wat je richting geeft.

In je lichaam kun je ontdekken wat de onderliggende betekenis of zin is van de dingen die zich afspelen in je leven.

Was dat vernieuwend?

Door op die manier na te denken over lichaam en ziel, begeef je je op spiritueel terrein. Dat paste helemaal niet in de tijdsgeest en de klassieke benadering van de psychotherapie. Collega’s bekeken me argwanend omdat ik aandacht had voor spirituele ervaringen. En toch is dat geen ‘zweverige’ aanpak. Door naar binnen te kijken in jezelf, open je een belangrijke weg naar kennis.

Dat is een belangrijke, maar geen eenvoudige taak.

Hoe kunnen we onze eigen roeping ontdekken?

Ervaar je ook vandaag een concrete missie?

De weg naar je diepste kern is inderdaad niet eenvoudig. De huidige coronacrisis leert ons dat opnieuw. Vooral de maatregelen om het virus in te dijken, bijvoorbeeld de lockdowns, confronteerden veel mensen met zichzelf. En dat zijn we niet (meer) gewend.

Plots kregen we meer tijd om na te denken, om stil te staan bij wat er in ons leeft. Er kwam zoveel op ons af, vanuit ons diepste zelf. Ik omschrijf dat innerlijke proces als zoeken naar een manier om ‘vriend te zijn met jezelf’. Je moet kunnen dragen wat er op je afkomt en vrede vinden in jezelf.

Dromen zijn voor mij een belangrijke weg om je roeping te beluisteren. In religieuze middens zegt men wel eens dat God tot ons spreekt door dromen, zeker in ‘grote dromen’ in tegenstelling tot de ‘dagelijkse, kleine dromen’. Zelf heb ik meerdere dromen beleefd waarin ik me aangesproken voelde over mijn roeping en die daarom ook mijn levensloop bepaalden. Mijn boeken schreef ik bijvoorbeeld steeds vanuit een grote droom.

De online cursus rond existentieel welzijn geeft me ook vandaag een concrete missie.

We hebben tot nu toe meer dan 100 000 mensen uit 180 landen de kans gegeven een getuigschrift van de KU Leuven voor deze cursus te behalen. Dat is vooral een grote kans voor mensen die minder makkelijk toegang hebben tot kwalitatief traditioneel onderwijs, bijvoorbeeld door de hoge kostprijs. Afstandsonderwijs is daarop een antwoord. En zo bereiken we mensen die er echt iets aan hebben.

Schuilt daarin een missie voor elk van ons?

We hebben inderdaad allemaal de missie om contact te maken met datgene waartoe we geroepen worden. ‘Roeping’ moet je daarbij niet meteen religieus gaan interpreteren. Het gaat erom te ontdekken wat jouw bestemming is. Ook een plant of een dier heeft een roeping, is ergens toe bestemd. Het is onze missie om die roeping in werkelijkheid om te zetten. Dat kan iets kleins zijn, bijvoorbeeld de roeping om liefdevol aanwezig te zijn voor de mensen in je omgeving. Het is jouw taak om daar betekenis en richting aan te geven.

Kun je daar een voorbeeld van geven?

Mijn boek “Leven vanuit liefde” is het gevolg van een droom op kerstnacht. Ik droomde toen dat ik in de kathedraal van Antwerpen een preek moest houden tijdens de viering van kerstnacht. Maar ik had niets voorbereid en wist niet wat ik moest doen. Toch klom ik op de preekstoel en de woorden kwamen gewoon uit mijn mond. In mijn droom had Moeder Maria het van me overgenomen en ze reikte me alle woorden aan. Ik herinner me vooral dat ik tijdens die preek vroeg “hoe anders het leven zou zijn wanneer opvoeding, onderwijs en samenleving zich vooral zouden richten op het ontwikkelen van liefdevolle mensen”. Toen voelde ik de uitnodiging om dat concreet te maken. Die droom gaf me inspiratie en energie om mijn missie in handen te nemen.

Hoe merk je dat?

We krijgen veel feedback uit India en verschillende Afrikaanse landen. Vaak zijn het e-mails van getalenteerde vrouwen die zich dankzij de online cursus professioneel kunnen vormen. Tijdens de ebolacrisis in West-Afrika (2014-2015) bereikten we bijvoorbeeld vrouwen die later een belangrijke rol zouden spelen in het informeren van mensen en die hen motiveerden om zich te laten vaccineren. Andere vrouwen konden dankzij de online opleiding een leidinggevende functie in centra voor geestelijke gezondheidszorg opnemen. Zij brengen de bal aan het rollen, op weg naar meer existentieel welzijn wereldwijd. 

Dromen zijn een belangrijke weg om je roeping te beluisteren. Muurschildering door Max Sansing in Stoney Island Avenue, Chicago, Illinois.

© urbanmuralhunter

7

bedankt

Samen de vreugde van het “Ik zet mijn missionair engagement tijdens mijn pensioen met dezelfde geestdrift verder.” © Luc Gordts

Monseigneur Jan Dumon is geen onbekende voor Missio. Van 1999 tot 2005 leidde hij Missio-België als nationaal directeur. Van 2005 tot 2013 was hij secretaris-generaal van het Pauselijke Missiewerk van Sint-Petrus Apostel (Missio Opleidingen) in Rome.

Vandaag geniet hij van welverdiende rust in België, maar blijft hij nauw betrokken bij de missionaire zaak.

EMMANUEL BABISSAGANA

Wij spraken Monseigneur Dumon over de spirituele dimensie van Missio en haar internationale solidariteit, waargemaakt met jouw steun.

Hoe geeft u gestalte aan uw geloof, nu u gepensioneerd bent?

Als christen sta je op een bepaalde manier in het leven. Je christen-zijn beperkt zich niet tot het uitoefenen van bepaalde functies. Daarom zet ik mijn missionair engagement tijdens mijn pensioen met dezelfde geestdrift verder.

Natuurlijk leg ik met mijn 78 lentes andere accenten. Ik besteed bijvoorbeeld meer tijd aan lezen, aan anderen en aan het gebed.

Hoe kijkt u terug op het begin van Suara?

Toen ik bij Missio aankwam, was er al een contactblad voor de sympathisanten van Missio. Maar de overtuiging bestond dat we meer het accent moesten leggen op inhoud: wat voor organisatie is Missio nu eigenlijk en waar staat zij voor? We voelden de nood om terug te keren naar de Bijbelse wortels van ons missionair engagement, op een open en verfrissende manier. Zo konden we de missie van de universele Kerk weer herwaarderen.

Het gaat daarbij niet eenvoudigweg om het steunen van diverse projecten, maar wel om de universele solidariteit tussen christenen wereldwijd vorm te geven. Zo kan elkeen

8

suara

82

evangelie doorgeven Hoe meer we missionair bezig zijn, hoe minder we het moeten uitleggen.

het evangelie verkondigen, vlees en bloed laten worden. Missio maakt het mogelijk te getuigen van en vanuit het evangelie, zodat ons christelijk geloof gestalte krijgt in elke samenleving, hoe verschillend ook.

Hoe ziet u de universele solidariteit binnen de Kerk?

Sinds het ontstaan van Missio in de negentiende eeuw is haar hoofdbekommernis om de universele solidariteit binnen de wereldkerk in goede banen te leiden. Daarom beheert Missio het universele solidariteitsfonds van onze Kerk. Projecten en campagnelanden dienen daarbij als illustratie, maar mogen de echte inhoud en de kern van de zaak niet overschaduwen. Missio centraliseert de universele solidariteit binnen de wereldkerk vanuit een Bijbelse overtuiging.

Welk Bijbelverhaal is bijzonder inspirerend?

haar aandeel daarin. Missio heeft hier een waardevolle rol te vervullen. Dan volgt een bijdrage aan het universele solidariteitsfonds van onze Kerk hopelijk vanzelf, want enkel zo kunnen we onze gezamenlijke missie waarmaken en Gods Rijk helpen doorbreken. In het verleden én vandaag tonen de Belgische christenen zich bijzonder solidair met hun broeders en zusters wereldwijd. We zijn elke gelovige die dat doet, in België of elders te wereld, ontzettend dankbaar hiervoor.

We kijken daarbij bijvoorbeeld naar de eerste christelijke geloofsgemeenschappen. Zij brachten alle middelen samen, elk naar eigen vermogen, en legden zo de grondslag voor de solidariteit binnen de Kerk. Alle gelovigen legden hun bezit neer aan de voeten van de apostelen en die verdeelden het naar behoefte (Handelingen 4,35). De gelovigen zelf kenden de bestemming van hun giften niet, de linkerhand weet niet wat de rechterhand doet. Dit vraagt om een bijzondere spiritualiteit en vertrouwen. Je steunt niet zomaar dit of dat project, waarbij je een afhankelijkheidsrelatie creëert tussen donateur en begunstigde. Zoals de apostelen garandeerden dat elke gift goed zou gebruikt worden, doet Missio dat vandaag ook.

Hoe kijkt u naar onze missionaire toekomst?

In België is het christendom niet meer dominant aanwezig. De vanzelfsprekendheid is er niet meer. In die context is het des te belangrijker om zich te herbronnen. Dat kan nieuwe inzichten bieden om een nieuwe plek te vinden in onze Kerk en samenleving.

Zich herbronnen vraagt om bepaalde zaken los te laten, een nieuwe positie durven in te nemen en andere dingen te verhelderen.

Wat is de rol van Missio daarin?

Ten eerste mag Missio de universele kerkelijke solidariteit meer in de kijker zetten. Het gaat om broederlijk en zusterlijk delen met iedereen die het nodig heeft, dat zit van in de tijd van Paulus en de andere apostelen in ons christelijk DNA. Delen met elkaar, met iedereen, niet enkel met die of die persoon. Ten tweede mag het kerkelijke aspect voldoende in de verf gezet worden. Missio staat niet voor humanitaire hulp, maar voor evangelische inzet en solidariteit binnen de wereldkerk. Die twee zaken zullen er ten derde toe leiden dat het missionaire vuur aangewakkerd wordt in de christenen van ons land, en zo ook hun affiniteit voor het universeel solidariteitsfonds van onze Kerk dat gestalte krijgt in Missio.

Wat is, ten slotte, de grootste missionaire uitdaging vandaag?

Hoe meer we actief missionair bezig zijn, hoe minder we moeten uitleggen wat ‘de missie van de Kerk’ precies is en omgekeerd. De grootste uitdaging is daarom om die missie zelf handen en voeten te geven, om haar te laten doorschemeren in onze manier van zijn en in ons doen en laten. We zijn ervan overtuigd dat onze samenleving er warmer en sterker door zal worden. Het is misschien niet makkelijk in een geseculariseerde wereld, maar met God is niets onmogelijk! 

Wat is de belangrijkste missie van Missio volgens u?

Het is belangrijk dat elke christen, elke gedoopte, zich bewust wordt van de missionaire zending van onze Kerk én zijn of

9 © Lawrence OP

op missie in België

terugblik

Vol liefde en vertrouwen Kerk zijn is gemeenschap vormen, wereldwijd. Dat heb ik zelf vanaf mijn kindertijd mogen ervaren. In een klein dorp in het Italiaanse Calabrië groeide ik op in een gemeenschap die tegelijk een uitgebreide familie en een kerkgemeenschap was. Ik ontdekte er een warm geloof en leerde mijn horizon te verleggen.

Hoe kijk je terug op 2020, op persoonlijk en kerkelijk vlak?

Wat heeft je het meest geraakt?

5 “De woorden van Zacharias voor zijn zoon, zijn ook voor mij bedoeld. Ik herken mezelf in Johannes.” Fresco op het plafond van de Johannes de Doperkerk, Zagreb, Kroatië. © Zvonimir Atletic

GREGORIO AIELLO

De priester die me doopte, wakkerde in mij het verlangen aan om zelf priester te worden en stelde me daarom voor aan de lokale bisschop om toe te treden tot het seminarie.

Dagelijkse leven Maar mijn echte priesteropleiding kreeg ik in het dagelijkse leven van mijn parochiegemeenschap. De ervaring van bidden, leren, spelen en helpen heeft me gemaakt tot wie ik vandaag ben. Onze pastoor was als een vader. Mijn grootouders, catechisten en mensen in de parochiegemeenschap toonden me de meerwaarde van het geloof.

Dankzij hen werd ik niet enkel priester uit liefde voor God, maar ook uit liefde voor de wereld. Tot op vandaag is dat de bron van mijn roeping, maar ook haar kracht.

Ik ben ten volle een werktuig van Gods liefde, ten dienste van de wereld. “En jij kind, jij zult genoemd worden: profeet van de allerhoogste, want voor de Heer zul je uit gaan om de weg voor Hem gereed te maken, en om zijn volk bekend te maken met hun redding door de vergeving van hun zonden” (Lucas 1,76).

10

suara

82

De woorden van Zacharias voor zijn zoon, zijn ook voor mij bedoeld. Ik herken mezelf in Johannes, die Gods wegen opent en de redding van de mensen mogelijk maakt. In Gods wegen herkende ik ook mijn levensweg. Daarvoor moet je openstaan voor het mysterie, al past dat niet in onze huidige wetenschapscultuur. Je moet vertrouwen op God en zijn liefde.

Vanuit dat vertrouwen ga ik waar God me nodig heeft. Ik geef toe dat ik daarbij niet spontaan aan België dacht. Het was met een gevoel van verbazing, blijdschap, nieuwsgierigheid en vertrouwen dat ik in 2006 de uitnodiging om de Italiaanse migranten en hun families in België in het geloof te dienen, aanvaardde. Ik werd opnieuw geboren.

Anders Alles was nieuw, anders dan in Italië. Ik zag de grenzen van mijn roeping letterlijk opengaan.

De Blijde Boodschap is er voor ons allen. Net als de liefde kent zij geen culturele en religieuze grenzen. Daarom bleef één ding hetzelfde: de warme hartelijkheid van de kerkgemeenschap rondom me. Er is geen Italiaanse of Belgische Kerk, maar één universele Kerk waarvoor ik me op diverse plekken mag inzetten. 

Hoe heb je de missiemaand van oktober 2020 beleefd?

Hoe kunnen we de missiemaand in de toekomst meer dynamiek geven?

Welke droom koester je voor 2021, voor de Kerk en voor jezelf?

Hoe kijk jij naar de toekomst van het missionaire gebeuren in onze Kerk?

op 2020 en vooruitblikken naar 2021 In deze tijd van het jaar worden we gebombardeerd met ‘eindejaarsvragen’. Enerzijds om terug te blikken op 2020, op veel vlakken een jaar om nooit te vergeten. Anderzijds om vooruit te blikken naar 2021, omdat er altijd een nieuwe horizon is om te verkennen. Wij legden vijf dezelfde vragen voor aan vier mensen.

Gisela Van Winckel

Zuster Madeleine Bikeli

Priester Helmut Schmitz

Priester Dennis Cephas Nimene

tijdelijk coördinator van Missio-België

parochieassistente in het bisdom Namen

deken in het bisdom Luik

directeur van Missio-Liberia

De coronacrisis overdonderde ons, maar de verbondenheid tussen mensen en parochianen zit dieper dan het samenkomen op zondag. We hebben de eucharistievieringen gemist, zeker op hoogdagen als Pasen.

Maar het was ook een kans om dieper te graven in mezelf en het feest van de verrijzenis op een andere manier te beleven.

Ik voel vooral dankbaarheid naar God toe. Hij heeft me persoonlijk gespaard van de coronapandemie, maar ook de Kerk de kracht gegeven om haar missie voort te zetten.

Het is lovenswaardig hoe de Kerk is omgegaan met de coronamaatregelen en zich heeft aangepast.

Sinds maart heeft de pandemie een grote impact op het leven van iedereen en ook op de Kerk.

Dat zorgde ook voor een nieuw bewustzijn: we zijn niet almachtig en zitten allemaal in hetzelfde schuitje.

Daarom moeten we overeenkomen en voor elkaar zorgen.

2020 is een jaar om nooit te vergeten.

De coronacrisis gooide onze voornemens en plannen overhoop en dwong ons om de zaken anders aan te pakken.

De solidariteit binnen deze crisis heeft mij het meest geraakt: lokaal, nationaal én internationaal. Die solidariteit geeft onze Kerk een menselijk gezicht.

Ik vond de missiemaand spannend! Als tijdelijk coördinator kon ik de impact van de coronacrisis op de campagne moeilijk op voorhand inschatten. De tweede lockdown ging algemeen misschien wat laat in, het gaf parochies wel de kans samen te komen op Missiezondag. Ze verkochten onze (h)eerlijke pralines en droegen gul bij aan de collecte. Ik kijk dankbaar terug.

Ik heb de kans gekregen de Blijde Boodschap te delen met parochianen en jongeren, maar ook om me in te zetten voor mensen die het moeilijk hebben. Ik wijd mijn missie en die van de Kerk toe aan de Maagd Maria. Ik hoop op hetzelfde elan verder te gaan in de toekomst!

Door de coronacrisis konden we geen getuigen voor Missio ontvangen. Half oktober kon er toch een conferentie rond Missio doorgaan. We grepen alle kansen aan om over het missionaire thema te spreken, online en offline.

Op dat elan gaan we in de toekomst verder, ook als er wel weer getuigen kunnen langskomen.

De coronacrisis had een negatieve en positieve impact op de missiemaand.

Enerzijds kwamen minder mensen fysiek samen om te vieren. Anderzijds ontdekten we meer de kansen van sociale media.

Onze boodschap voor Missiezondag heeft zo toch veel mensen bereikt. We bidden dat onze boodschap vruchtbare grond vindt in het hart van velen.

Een nauwere samenwerking met onze plaatselijke kerkgemeenschappen en diensten in de bisdommen kunnen de missiegedachte in het leven van elke christen aanwakkeren.

Missie is niet iets voor missionarissen ver weg, maar de taak van elke gelovige waar hij of zij woont en leeft. Ik ben blij dat we hierover intenser gaan nadenken.

Het zou goed zijn moest elk decanaat iemand hebben die het missionaire gebeuren echt ter harte neemt. Laten we in september de grote missionaire campagne al opstarten en daarvoor toegankelijk materiaal produceren.

Nu onze samenleving steeds diverser wordt, zou het goed zijn om christenen van verschillende denominaties samen te brengen. Zij kunnen getuigen over de vreugde en de uitdagingen binnen hun kerkgemeenschappen.

We moeten van ‘missie’ een gemeenschappelijke zaak maken.

We kunnen nog meer missionaire vrijwilligers uitzenden. Zoveel jongeren willen helpen onze boodschap uit te dragen. Het is aan ons om hen te steunen, ook financieel met jouw hulp.

Getuigenissen uit verschillende hoeken brengen veel teweeg.

Ik droom niet veel, niet ’s nachts en niet overdag. Ik hoop wel om ontvankelijk te zijn voor wat op me af komt, en open te staan om daarop in te gaan. In het licht van de coronacrisis hoop ik vooral op uithoudingskracht en levensmoed om positief in het leven te staan, ook als dat even minder rooskleurig is.

Ik hoop dat de missiepastoraal een nieuwe adem vindt, wereldwijd. Dat onze Kerk preekt in getuigenis, zoals de paus van ons vraagt, en dat elke christen zich nog meer ontpopt tot broeder of zuster van de ander, met liefdadigheid tussen alle mensen.

Ik hoop vooral dat we bevrijd raken van het nieuwe coronavirus. Ik droom van een meer intens gemeenschapsleven, met meer nabijheid. Mijn gedachten gaan vooral uit naar mensen in woonzorgcentra en ziekenhuizen. Ik hoop ook dat thema’s als ecologie en universele broederschap, waartoe opgeroepen door paus Franciscus, weerklank krijgen bij christenen in Europa en daarbuiten.

Ik hoop dat we wereldwijd een adequaat antwoord vinden op het coronavirus. Daarnaast droom ik van een dynamische en missionaire Kerk die de hand reikt naar alle mensen, vooral naar wie in de marge van de samenleving leeft.

Ik verwacht dat we ons in eigen land meer bewust worden van het gegeven dat ‘verkondigen’ bij geloven hoort. De nood aan positief getuigen wordt groter wanneer wij meer tot de minderheid behoren. Wereldwijd zie ik dat ook zo evolueren.

Het stemt me niet droevig dat het massachristendom op een keerpunt staat: God kan wonderen verrichten in slechts één mens die voor Hem openstaat. Dat heeft Jezus ons getoond!

De toekomst van de missionaire dimensie van de Kerk gebeurt door de vleeswording van het evangelie in ons leven, zowel in België als in de rest van de wereld. We moeten concreet getuigen van Jezus, tonen dat we verbonden en solidair zijn. Zo worden we pas echt het zout van de wereld en maken we ons geloof aantrekkelijk.

Onze missie begint bij de bewustwording dat we geroepen en gezonden zijn door een God van Liefde, die leven en geluk wilt voor elke mens. De encycliek Fratelli Tutti kan ons daarbij zeker inspireren. Die brengt ons tot de kern van de zaak.

Ik zie de toekomst positief tegemoet en zie veel solidariteit in Liberia en wereldwijd. Voor Liberia heb ik hoop op een verenigde Kerk, met een rode draad in al wat ze doet. Ik ben optimistisch dat we meer gaan samenwerken en meer solidariteit tonen binnen de universele Kerk.

colofon Redactie Catherine De Ryck Werkten mee aan dit nummer Emmanuel Babissagana, Madeleine Bikeli, Jan Dumon, Armelle Griffon, Mia Leijssen, Tom Luypaerts, Dennis Cephas Nimene, Helmut Schmitz, Gisela Van Winckel Foto’s Zvonimir Atletic, ChiccoDOdiFC, Lawrence OP, Luc Gordts, GPE / Kelley Lynch, John W. Poole / NPR, Alinute Silzeviciute, urbanmuralhunter Lay-out en drukwerk Halewijn nv Verantwoordelijke uitgever Pierre Van den Bossche, Vorstlaan 199, 1160 Brussel Contact Vorstlaan 199, 1160 Brussel, 02 679 06 30 info@missio.be, www.missio.be, www.facebook.com/MissioBelgie Ondernemingsnummer: 0410647718 Adreswijziging of uitschrijving suara@missio.be Reacties en suggesties pub@missio.be Vormingswerk Missio-Vlaanderen vlaanderen@missio.be, 02 679 06 34

BE19 0000 0421 1012

Sterzingen 2021 Rond het Feest van de Openbaring zouden opnieuw duizenden Belgische kinderen zingend de straat op trekken. Ze zouden verkondigen dat Jezus is geboren en zijn zegen doorgeven aan alle mensen. Zo zouden ze bovendien geld inzamelen voor de weeskinderen in Liberia.

“Zouden”… Want de coronacrisis maakt het ondenkbaar dat groepen kinderen dit jaar veilig en zingend van huis tot huis kunnen trekken. Sterzingen zal zo voor het eerst in decennia in mineur verlopen.

Maar wij blijven niet bij de pakken zitten. Het nieuwe coronavirus mag dan wel activiteiten annuleren, het zal nooit onze solidariteit en die van onze kinderen kunnen annuleren! Ontdek daarom ons alternatief aanbod voor Sterzingen op www.missio.be.

www.

.be