Suara 84: Batterijen opladen by MIssio

suara tijdschrift met een missie

Driemaandelijks tijdschrift » Jaargang 21 nummer 84 » juni - juli - augustus 2021

Verbondenheid in tijden van pandemie

Steun de Kerk van morgen

Interview met pater Raphaël Aoun

Batterijen opladen Afgiftekantoor: MassPost, Hypercentrum Turnhout | P 508033

editoriaal

inhoud

suara 84

highlights blz.

Voetjes omhoog 3

“We leren erg veel uit de coronacrisis, zowel individueel als collectief. De solidariteit en aandacht voor de meest kwetsbaren steken daar met kop en schouders bovenuit.”

CATHERINE DE RYCK

blz.

“Als ‘missie’ gaat om iets dat diep in ons geworteld zit, maakt het deel uit van onze diepste kern. Dan zie je het in alles wat we doen. Zo geven we elkaar een voorbeeld.”

Wanneer de zomermaanden naderen, gaat alles er anders uitzien en gaat iedereen zich anders gedragen. Het is alsof er een soort last van vele schouders valt, alsof het leven wat lichter wordt. Ik kan enkel wensen dat jij dat precies zo ervaart. Natuurlijk leven we wereldwijd nog steeds in bijzondere tijden. Ook al lopen de vaccinaties in België vrij vlot, we mogen zeker niet doen alsof alle corona-ellende nu voorbij is. Eens te meer omdat sommige landen er nog tot over de oren inzitten. Dat lees je in dit nummer van Suara.

Soms is het nodig even aan het stopcontact te hangen. Toch mag er wat ruimte zijn voor 'vrijheid, blijheid'. De meesten onder ons hebben straks immers wat vakantie. Tijd om even de professionele zorgen te vergeten, de voetjes af en toe wat omhoog te leggen en hopelijk ook te genieten van deugddoende zonnestralen. Het is niet altijd eenvoudig jezelf zo’n platte rust te gunnen. Ik heb het daar zelf ook moeilijk mee. En toch is het zo broodnodig. Je batterijen kunnen niet altijd opgeladen zijn. Soms is het nodig even aan het stopcontact te hangen en dat is oké. Het betekent niet dat we ons losknippen van de rest, gewoon even een korte onderbreking. Dan kunnen we er straks des te harder weer tegenaan. Geniet ervan!

blz.

“Er is niet één universeel missionair model voor de hele wereldkerk. We moeten veel talen kunnen en durven spreken.”

ook in dit nummer Project | Steun de priesters van morgen Bedankt | Computermateriaal voor Afrikaanse seminaries Bedankt | Kleinschalige projecten Uitzonderlijke oproep tot solidariteit met de Kerk van India

» » » »

5 8 9 10

We wensen je een prachtige zomer! Of je nu vakantie hebt of niet, we wensen je zalige zomermaanden toe. Met voldoende zonne-energie om de batterijen op te laden en boordevol boeiende ontmoetingen en aangename verstrooiing. Ook tijdens de zomermaanden staat Missio voor je klaar. Aarzel dus niet om ons te contacteren met al je vragen, opmerkingen of suggesties!



suara

van harte!

Verbondenheid in tijden van pandemie Mensen delen de weinige kennis die ze hebben met elkaar.

Het is nog geen twee jaar geleden dat de rust in de Congolese Kasaï-regio terugkeerde, na zware opstanden onder leiding van de Kamwina Nsapu militie. De bevolking was nog volop bezig de wonden te likken toen de coronapandemie toesloeg. De regio kreunde al onder sociale en persoonlijke problemen en die namen enkel toe door de gezondheidscrisis. Het aantal weeskinderen steeg dramatisch, de armoede in de regio is niet meer te overzien, de plattelandsvlucht scheert hoge toppen. Maar ook de solidariteit piekt. VIRGINIE TSHIBANGU / ZUSTER VAN DE SERVANTES DU FILS DE DIEU, DEMOCRATISCHE REPUBLIEK CONGO

Waar eerst velen het platteland ontvluchten, voelen veel families zich gedwongen tot een zoveelste exodus. Deze keer naar afgelegen gebied. Ze hopen op die manier zoveel mogelijk contact met mensen uit stedelijke centra te vermijden en zo minder risico te lopen op een coronabesmetting.

Gastvrijheid De gedwongen verhuizing was niet mogelijk geweest zonder de gastvrijheid van vele dorpelingen. Zij stonden stukken land af aan de vluchtelingen, zodat ze zich er konden

vestigen en plaats hadden om door middel van landbouw te voorzien in hun levensonderhoud. Zo ontsnapten ze aan de torenhoge marktprijzen van basisproducten. De import van voedsel werd immers steeds duurder door de beperkende coronamaatregelen. De solidariteit bleek zo succesvol dat de

De hongersnood in de Kasaï-regio is gedaald.

lokale productie van gewassen sterker steeg dan de eigen noden. Lokaal geteelde maïs en maniok, de twee basisproducten van de regio, waren nog nooit zo goedkoop als nu. Hierdoor daalde de hongersnood in de regio, omdat meer mensen zich kunnen veroorloven voldoende voeding te kopen.

Gezondheid Ook op het gebied van gezondheidszorg tonen de mensen zich meer dan ooit verbonden en solidair. Reeds voor de coronapandemie was gezondheidszorg in de Kasaï-regio een groot pijnpunt. Dat is helaas enkel schrijnender geworden tijdens deze crisis. Bovendien ontbreekt het mensen aan voldoende kennis van het coronavirus en is er geen enkele vorm van contactopvolging of testing. Mensen helpen elkaar zoveel mogelijk en delen de weinige kennis die ze hebben. Ook traditionele kennis, huis-tuin-en-keukentips en middeltjes uit grootmoeders tijd om zich enigszins te beschermen tegen het virus worden doorgegeven. Iedereen voelt zich verantwoordelijk voor elkaars gezondheid. 4

van harte! De coronacrisis is een les in nederigheid.

Dat is in de Democratische Republiek Congo niet anders dan elders ter wereld. We voelen ons dan ook erg verbonden met bijvoorbeeld België, zeker wanneer alarmerende berichten over de coronacijfers ons bereiken.

Dit soort ontmoetingen staat even op pauze door de beperkende coronamaatregelen. Maar de hartelijkheid en solidariteit niet. © UN Women

Spiritueel Natuurlijk zorgen we voor meer dan elkaars lichamelijke welzijn. Ook de spirituele noden zijn groot. De priesters uit onze regio geven elke dag het beste van zichzelf. Binnen de beperkende maatregelen verzorgen ze bijvoorbeeld de eucharistievieringen in onze religieuze gemeenschappen. Samen met hen en met geëngageerde leken proberen we families zoveel mogelijk bij te staan in deze moeilijke tijden. Een communieronde van huis tot huis helpt mensen zich verbonden te weten bij de Kerk en gesterkt door Christus’ aanwezigheid. Als kerkgemeenschap zetten we ons meer dan

We moeten de nadruk leggen op wat positief is. 4

suara

ooit in voor wie het moeilijk heeft, ook op gebied van materiële steun. Mensen kunnen bijvoorbeeld bij ons terecht voor voedselpakketten. We pleiten ook voor mensen die uit hun huis dreigen gezet te worden.

Evenwicht Het is niet altijd eenvoudig om een evenwicht te vinden tussen solidaire nabijheid en voorzichtigheid. Mensen zijn erg bang om besmet te raken met het nieuwe coronavirus. Een nieuw gezicht in het dorp wekt daardoor vaak argwaan. Het nieuws verspreidt zich snel en een familie die iemand ontvangt, dreigt geïsoleerd te worden. Als kerkgemeenschap proberen we hierin te bemiddelen. Ook de kinderen die niet naar school kunnen, zorgen voor heel wat kopzorgen bij de ouders. Enerzijds moeten de ouders manieren vinden om de kinderen bezig te houden, anderzijds missen veel kinderen de lessen en hun vriendjes op school.

Wel zien we in de Democratische Republiek Congo een alarmerende trend bij een grote groep schoolgaande jongeren. Sommigen vinden het helemaal niet erg dat ze niet naar school kunnen, of moeten. Een aantal onder hen is lui geworden en haalt de schouders op bij de gedachte aan school. Enerzijds hebben veel jongens de geneugten van het werken, en dan vooral van het geld verdienen, ontdekt. Anderzijds storten meisjes zich op bijzonder jonge leeftijd in een huwelijk en gezinsleven. We vrezen dat we deze kinderen nooit meer zullen terugzien op de schoolbanken.

Nederigheid Hoewel de coronacrisis ons erg moeilijke tijden doet beleven, leg ik graag de nadruk op wat positief is en op wat we kunnen meenemen naar de toekomst. We leren erg veel uit deze crisis, zowel individueel als collectief. De solidariteit en aandacht voor de meest kwetsbaren steken daar met kop en schouders bovenuit. Maar deze crisis is ook een les in nederigheid en objectiviteit: de toekomst hoort ons niet toe. Van de ene dag op de andere kan alles veranderen en als christen kunnen we niet anders dan ons volledig toe te vertrouwen aan God. Ik bid elke dag dat we ons met elkaar verbonden blijven voelen, ook na deze crisis. Dat onze solidariteit niet stopt en dat we werken aan een meer georganiseerde vorm ervan, vooral met de meest kwetsbaren en met de jongere generaties. 

project

Kansen krijgen om je priesterroeping waar te maken Het is belangrijk dat toekomstige priesters een goede opleiding krijgen. Daarom steunt Missio, dankzij jouw giften, de vorming van priesterstudenten in Azië en Afrika. In het verleden konden we per seminarist in een noodlijdend land 500 euro steun per studiejaar vrijmaken. Helaas is dit niet langer mogelijk door een afname in giften. Daarom roepen we je vandaag meer dan ooit op tot solidariteit met de wereldkerk. Ook Innocent Alpha Omega uit Tanzania heeft jouw steun nodig. EMMANUEL BABISSAGANA

STEUN JE KERK Bid voor roepingen in onze wereldkerk en steun de opleiding van wie zich effectief geroepen weet. BE19 0000 0421 1012 (mededeling: Opleidingen Suara) of doe een online gift op www.missio.be. Het is ook mogelijk tijdens je solidariteit te corresponderen met een seminarist. Meer informatie: opleidingen@missio.be of 02 679 06 50

Mijn naam is Inno cent Alpha Omega. Ik ben he t laatste kind uit een gezin van zeven kinderen, waarvan vier jong ens en drie meisjes. Mijn oude rs, Nicodem en Innocensia, zi jn landbouwers. Daarmee hebben ze niet veel inkomsten, maar toch willen ze ons een degelijke ople iding bieden. In 2010 behaalde ik dankzij de steu n van m ijn ouders secundair diplom a. Meteen daarna m ijn zocht ik werk. Z terecht in het inte o kwam ik rnationale Maria college, waar ik eerst geroepen vo me voor het elde tot het priest erschap. Maanden ik me toe op het lang legde gebed, tot ik voel de dat de roepin werd. In 2017 w g echt te sterk erd ik toegelaten tot het Grootsem Sint-Antonius va inarie van n Padua in Ntung amo. Tot 2020 er spiritualite it en studeerde ik filosofie. Momen teel volg ik het tw van m ijn ople idin eede deel g aan het Grootse m inarie van SintKipalapala. Nu w Paulus in achten me vooral theologische vakk en. Zo God het wil, zal ik m ijn studie in 2025 afrond me als priester te en. Dan zal ik n dienste van God en zijn volk kunn Maar om dat waa en stellen. r te maken, heb ik jouw spirituele steun nodig. Om en materiële dat m ijn ouders het niet breed he nog financiële zo bben, zal ik rgen hebben tijde ns m ijn studie; m uitdagingen zulle aar spirituele n er zeker ook zi jn. Bid daarom vo or m ij. Ik dank je nu al voor alle steun en verzeker je dat ik je zal opnemen in m ijn dagelijks ge bed. Innocent Alpha O mega 5

mensen met een missie

De grote katholieke familie De maronitische kerk van Onze-Lieve-Vrouw van Libanon nabij de hoofdstad Beiroet.

Als wereldwijde familie is de katholieke Kerk een thuis voor mensen van verschillend allooi. De Rooms-katholieke Kerk vormt de grootste familie. Maar wereldwijd zijn er ook andere kerkgemeenschappen die in volle gemeenschap met de paus en de Rooms-katholieke Kerk leven. Pater Raphaël Aoun, afkomstig uit Libanon en nu pastoraal actief in het Waals-Brabantse Mont-Saint-Guibert, weet daar alles van. TOM LUYPAERTS

Pater Raphaël behoort tot de Maronitische Kerk die haar oorsprong kent in Syrië.

Hoe is de Maronitische Kerk ontstaan? De Maronitische Kerk gaat terug op een groep leken en monniken in de Orontesvallei nabij Apamea in Syrië. Zij volgden de heilige Maron van Beit, een christenmonnik uit de 4e-5e eeuw na Christus. Sint-Maron speelde een belangrijke rol bij de kerstening van Syrië en Libanon, mijn geboorteland. Later trok hij zich als kluizenaar terug in het Taurusgebergte nabij Antiochië.

suara

Hoe kun je getuigen van Gods liefde als je zijn schepping verwaarloost? Ook van daaruit bleef hij mensen inspireren. Discussies over de natuur van Christus deden ons afstand nemen van de Roomskatholieke Kerk. Vandaag leidt Béchara Boutros Raï, patriarch van Antiochië en het hele Oosten van de Maronieten onze kerk-

gemeenschap. Toch leven we ook in volle gemeenschap en verbondenheid met Rome. In de twaalfde eeuw sloten we ons officieel bij de Kerk van Rome aan.

Binnen de Maronitische Kerk behoor jij tot de Antonijnse orde. Kun je daar meer over vertellen? Onze orde ontstond aan het begin van de achttiende eeuw. Gabriel van Blaouza, toenmalig bisschop van Aleppo, stichtte een monastieke gemeenschap rond de erfenis van Antonius van Egypte. Antonius koos ervoor zijn rijke leven vaarwel te zeggen en zich terug te trekken in de woestijn. Hij was de eerste monnik die vele volgelingen kreeg en wordt daarom gezien als de vader van het kloosterleven. Verschillende religieuze ordes uit het Midden-Oosten baseren zich op zijn leefregels. Onze maronitisch-antonijnse orde staat erg dicht bij Jezus zelf. Dat voel je in het bijzonder in onze taal, het Aramees. Je voelt je meteen dichter bij Jezus. Mensen die de taal niet kennen, worden ook geraakt wanneer ze me in het Aramees horen bidden.

In mijn parochie krijg ik regelmatig de vraag in het Aramees te bidden of te zingen tijdens de kerkdienst.

Mensen dichtbij Jezus brengen, is dat een missie? ‘Missie’ is een erg geladen woord. In elk geval staat mijn hele leven wel in het teken van het evangelie. Ik laat het evangelie me leiden in wat ik zeg en wat ik doe. Dat is de missie van elke christen. Daarom ben ik blij met de recente verschuiving in de missiegedachte. Vroeger lag de nadruk sterk op het klassieke missiewerk: met je hebben en houden naar verre oorden trekken. Dat zorgde voor geografische grenzen, maar ook dat maar een beperkte groep gelovigen zich aangesproken voelde. Bovendien leek ‘missie’ wel een concreet project, terwijl het volgens mij meer gaat om een basishouding.

Heb je nog een persoonlijke missie in het leven? Getuigen van het evangelie is mijn grootste missie. Enkel God weet waar me dat zal brengen. Zo bracht hij me eerder naar Rome en het Vaticaan in Italië, later naar Frankrijk, weer naar Libanon en nu naar België. Hij geeft me de kans boeiende mensen te ontmoeten, steeds bij te leren en het evangelie waar te maken. Dat is de rode draad in mijn leven, de manier waarop ik in het leven sta. Soms uit die christelijke missie zich wel in concrete projectdromen. Bedevaarten naar Libanon organiseren bijvoorbeeld.

Heb je daar ervaring mee? Mijn persoonlijke getuigenis prikkelde in het verleden al heel wat mensen. In 2016 kon ik een aantal parochianen overtuigen om samen met mij zo’n bedevaart te ondernemen. Hun enthousiasme werkte aanstekelijk, want in 2019 waren we al met een groep van veertig personen. Ik hoop van harte dat ik dit opnieuw kan opnemen na het heetst van de coronastrijd. Ik ben niet enkel een ambassadeur van Jezus, maar voel me soms ook een ambassadeur van Libanon. Iedereen mag weten wat een prachtig land het is, vlakbij het epicentrum van Jezus’ leven en optreden. 

Hoe uit zich dat? Als ‘missie’ gaat om iets dat diep in ons geworteld zit, maakt het deel uit van onze diepste kern. Dan zie je het in alles wat we doen. Zo geven we elkaar een voorbeeld. Ik merk dat vooral jongeren zo’n voorbeelden nodig hebben. Daarom probeer ik hen te tonen hoeveel relaties ze aangaan, vanuit hun hele zijn. Je hebt natuurlijk de relatie met zichzelf en met anderen, maar ook de relatie met God verdient aandacht. Hoe langer hoe meer voeg ik daar ook de relatie met de natuur, met de schepping, aan toe. Die gaat hand in hand met onze relatie met God. Want hoe kun je getuigen over Gods liefde wanneer je zijn schepping niet graag ziet, wanneer je die verwaarloost?

Wil je mensen dan aanzetten tot denken? Het is inderdaad belangrijk om mensen aan te moedigen tot reflectie. Enkel zo kunnen ze hun diepste bron ontdekken en voeden. We moeten niet alles als vanzelfsprekend beschouwen of overal snel overheen gaan. Daarom ben ik zo’n fan van woordpuzzels. Zo’n puzzels, woordgrapjes of woordspelletjes dagen mensen uit. Ze moeten gaan nadenken. Steek een woordspel in je preek en je hebt niet alleen de aandacht van mensen, maar je boodschap zal ook langer blijven hangen.

Maron van Beit, hier afgebeeld op een Russische icoon, ligt aan de basis van de Maronitische Kerk.

bedankt

Computermateriaal voor Afrikaanse Sinds 2008 loopt bij Missio-België de ICT-actie. In samenspraak met het internationaal secretariaat in Rome voorzien we kerkelijke vormingscentra van recent informaticamateriaal. Vooral Afrikaanse vormingshuizen krijgen zo een broodnodig duwtje in de rug. Recente computers en internettoegang komen de vorming van kerkelijke verantwoordelijken ten goede, waardoor zij zich later beter ten dienste van God, Kerk en mensen kunnen stellen. EMMANUEL BABISSAGANA

Het Propedeutisch Seminarie van Idiofa, in de Democratische Republiek Congo, mocht op onze hulp rekenen.

Wedergeboorte Het seminarie van Idiofa ontstond bijna dertig jaar geleden. De opstart van het seminarie was een belangrijke stap. “Maar de komst van het ICT-materiaal voelde

als een wedergeboorte. Eindelijk kwam er een einde aan het isolement, gingen de deuren naar de wereld open”, getuigt rector José Fera Masiya. Eindelijk kan het seminarie een werkcollege koppelen aan de informaticales, in plaats van alles theoretisch te moeten benaderen. Ook het wetenschappelijk onderzoek vaart wel bij de nieuwe computers. Toegang tot het

internet stimuleert immers de kritische geest en opent de poorten naar de meest recente kennis en onderzoeken. Het werk van de administratieve medewerkers van het seminarie gaat nu ook een pak sneller en vlotter. Bovendien staat het seminarie nu in contact met andere seminaries wereldwijd en kan het zichtbaar zijn op website en sociale media.

Hoop en licht dankzij kleinschalige Jouw steun geeft heel wat kerkgemeenschappen wereldwijd een belangrijk duwtje in de rug. De ene keer helpen we hen bij de realisatie van grote projecten, zoals de bouw van een kerk of school. De andere keer lijkt onze steun erg klein en toch maakt hij een wereld van verschil. Ook met kleine projecten bieden kerkgemeenschappen mensen hoop en licht, maken ze Gods liefde erg concreet. Bedankt voor jouw steun. Zet je solidariteit met kerkgemeenschappen wereldwijd voort. Doe vandaag nog een gift op BE19 0000 0421 1012 of www.missio.be.

suara

CATHERINE DE RYCK

Wereldwijd maken religieuzen, mannen en vrouwen, hier werk van. Het is hun missie om mensen nabij te zijn, ook in de meest moeilijke omstandigheden. © Charbel Daoud

seminaries Zonnepanelen “We denken er niet aan om de verkregen steun te minimaliseren”, zegt rector Fera Masiya, “maar nog steeds heeft niet elke student een eigen computer. We hopen daar ooit verandering in te brengen.” Intussen maakt het seminarie alvast werk van een computerzaal. Om elke computer te voorzien van betaalbare stroom zonder te grote ecologische voetafdruk, zal het seminarie investeren in zonnepanelen, batterijen, aansluitingen … De weg is dus nog lang, maar nu al staat rector Fera Masiya erop “alle weldoeners van MissioBelgië en alle lezers van Suara van harte te bedanken.” Hij voegt ten slotte toe dat “we altijd verbonden blijven in gebed”. 

In 2021 ontbreekt het Missio-België aan middelen om andere vormingscentra te voorzien van recent informaticamateriaal. We rekenen meer dan ooit op jouw hulp om deze actie zo snel mogelijk weer op te starten.

Doe een gift op BE19 0000 0421 1012 (mededeling: ICT Suara) of op www.missio.be. Bedankt.

projecten In Libanon heeft de bevolking helaas veel ervaring met moeilijke omstandigheden. Ooit was het land redelijk welvarend en kenmerkte vooral het vreedzaam samenleven van bevolkingsgroepen de samenleving. De laatste jaren teisteren echter verschillende crisissen de samenleving. Economisch en sociaal gaat het niet goed. Het werk in parochies komt daardoor in het gedrang. Dat is ook zo in de Sint-Jozefparochie in Beiroet. De parochie telt heel wat geëngageerde leden, ook kinderen en jongeren. Ze vormen een dynamisch koor en gingen op zoek naar steun voor nieuwe muziekinstrumenten. Dankzij jouw hulp is dat gelukt. Zo kunnen de kinderen en jongeren niet enkel kerkdiensten opluisteren, maar ook licht en hoop brengen.

Lezen en schrijven In de Democratische Republiek Congo staat de inzet voor de meest kwetsbaren centraal.

Ook kleine steun maakt een wereld van verschil.

Zeker in Mikondo, een arme wijk van de hoofdstad Kinshasa. Zuster Veronique Hernandez en haar medezusters zetten zich er dagelijks in voor kwetsbare kinderen, vooral weeskinderen. Ze voorzien opvang en voeding, maar helpen de kinderen ook lezen en schrijven. Door de coronacrisis kunnen de zusters dit project niet langer volledig zelf financieren. Jouw steun aan Missio hielp ons de zusters € 3 000 te schenken, zodat hun project niet in het gedrang komt.

Isolement Jouw steun helpt ons ook het isolement van mensen te doorbreken. Dat isolement ontstaat niet altijd door beperkende coronamaatregelen, maar vaak ook door praktische problemen. Het gebrek aan een goede weginfrastructuur of gepast vervoersmiddel bijvoorbeeld. Onze Voertuigenactie brengt daar verandering in. In het bisdom Gikongoro in Rwanda kregen de priesters van de parochie Masagara dankzij steun van Missio-België een motor. Nu kunnen de priesters ook mensen in afgelegen dorpen bezoeken en bijstaan. In Kameroen beschikt nu ook een zustergemeenschap over een motor. Hierdoor kunnen ze samenkomen met gelovigen, zieken bezoeken, catechese voor alle leeftijden verzorgen en opkomen voor vrouwenrechten in afgelegen gebieden. 

uitzonderlijke oproep

Blijvende solidariteit tijdens de coronacrisis De coronacrisis blijft de wereld uitdagen. Aan de ene kant tasten landen de grenzen van versoepeling af en komt het normale leven dichterbij. Aan de andere kant zijn er landen die pas nu de hardste klappen te verduren krijgen en nog lang niet toe zijn aan versoepelingen. Voor hen is het nog ondenkbaar terug te keren naar het normale leven. Daarvoor zijn ze te druk bezig met óverleven. Of met zoveel mogelijk mensen toch die kans te bieden. CATHERINE DE RYCK

Dit is een pijnlijke realiteit voor onder andere India en dan vooral de noordelijke regio’s. Hoewel de eerste coronagolf al zwaar te verduren was, kreunt het land onder de tweede. De Indiase variant van het nieuwe coronavirus zorgt voor ziekte, dood, verdriet, wanhoop.

Wachtrij De crisis kent vele gezichten. Niet enkel het virus zelf is een probleem, ook wat erbij hoort. Een tekort aan medisch materiaal of ziekenhuisbedden bijvoorbeeld. Voor één ziekenhuisbed staan vandaag vier doodzieke mensen in de wachtrij. Hopend dat er plaats

Kerkgemeenschappen helpen zoveel mogelijk in de bestrijding van het coronavirus en het verlichten van de schrijnende situatie. © Trinity Care Foundation

voor hen vrijkomt en dat er dan ook nog zuurstof of medicatie voorhanden is, of zelfs maar een arts die hen kan helpen.

Nabij zijn In deze uitzonderlijke omstandigheden wil de Kerk haar missie meer dan ooit waarmaken: Gods liefde tastbaar maken. Katholieke scholen worden daarbij omgevormd tot zorgcentra, zodat er extra bedden zijn. Kerkgemeenschappen zetten zich in om voedselpakketten te verdelen onder de meest arme gezinnen en ze bieden mensen in nood een dak boven het hoofd.

STEUN DE KERK Liefdevolle nabijheid in tijden van corona kost geld. Geld dat de Kerk zelf niet altijd heeft. Steun haar daarom met een gift aan Missio: BE19 0000 0421 1012 (mededeling: India) of op www.missio.be. Bedankt.

Psychologische hulp Maar de noden gaan het materiële voorbij. Er is ook grote nood aan menselijke nabijheid. Aan de ene kant zijn er mensen die wellicht besmet zijn door het coronavirus. Zij worden vaak in de steek gelaten door de overheid: hun huizen gebarricadeerd, verstoken van voeding of medicatie. De Indiase Kerk zorgt dat ze wél eten en medische basisproducten hebben, maar ook dat ze bovenal het gevoel hebben nog steeds geliefd te zijn door hun medemens.

Waardigheid Aan de andere kant zijn er nabestaanden van mensen die een coronabesmetting helaas niet overleefden. De kerkgemeenschap biedt hen pastorale begeleiding aan. Ook medewerkers in de gezondheidszorg kunnen hierop rekenen. Dankzij de kerkgemeenschap krijgen overledenen ook een waardige begrafenis, ongeacht religie of kaste. Het virus maakt geen onderscheid tussen mensen; de solidariteit van de Kerk evenmin. 

in de kijker

Vrijwilligerswerk maakt dromen waar Ongeveer 20 % van de Belgen ouder dan 15 jaar zou zich als vrijwilliger inzetten. Ook Missio kan rekenen op zo’n vrijwilligers. Sommigen onder hen houden dat engagement al jaren, decennia zelfs, vol. Zij worden dan ook gedreven door een diepere motivatie. Eén van hen is Pierre Van den Bossche, momenteel voorzitter van Missio. CATHERINE DE RYCK

Pierre blaast in het najaar 80 kaarsjes uit op zijn verjaardagstaart. In zijn professionele leven was hij jurist. Tijdens zijn pensioen stortte hij zich al gauw in het vrijwilligerswerk, onder andere bij Missio. Wanneer en hoe kwam je bij Missio terecht? Intussen is het alweer zo’n twintig jaar geleden dat ik voor het eerst naar het nationaal secretariaat van Missio trok. Een goede kennis had me daartoe uitgenodigd, omdat ik als jurist de goede opvolging van legatendossiers kon garanderen. Met een legaat laat iemand een stuk van zijn of haar erfenis na aan Missio. Voor mij was het een kans om een droom waar te maken. Wat is die droom? Al sinds redelijk jonge leeftijd droom ik ervan me als gelovige in te zetten voor de uitbouw van Gods Rijk. Ik zie dat echt als een roeping, in de brede zin van het woord. Die roeping delen we allemaal: de vraag om jezelf te overstijgen ten voordele van een groter doel. We geven wel verschillend antwoord. Veel hangt immers af van je eigen talenten (Matteüs 25,15).

Hoe krijgt dat gestalte in de huidige samenleving? We moeten onze christelijke zending waarmaken in een niet-christelijke wereld en dat vraagt aanpassing. Als kerkgemeenschap hebben we misschien geen comfortabele meerderheidspositie meer, dat hoeft geen excuus te zijn om bij de pakken neer te zitten. We moeten zoeken naar nieuwe woorden zodat onze boodschap begrepen wordt en aanslaat. Aartsbisschop De Kesel merkte terecht op dat we als Kerk “moeten blijven zingen, al is het een toontje lager.”

Ik wil me inzetten voor de uitbouw van Gods Rijk. Zit die dynamiek in de hele wereldkerk? Enerzijds zijn we allemaal met hetzelfde bezig: evangelisch ten dienste staan

van God en medemens. Missio wil élke kerkgemeenschap die kans geven en daar is ook financiële solidariteit voor nodig. Dat wist één van onze grondlegsters, de Franse Pauline Jaricot, tweehonderd jaar geleden al. Anderzijds zijn we ook allemaal anders en dat is goed zo. Er is niet één universeel missionair model voor de hele wereldkerk. De evangelist Lucas vertelt dat de eerste christenen de verkondiging hoorden in hun eigen taal. Dan moeten ook wij vele talen kunnen en durven spreken. Heb je vertrouwen in de toekomst? Absoluut. Ik geloof dat Jezus spreekt tot ons en in ons. Het is zoals de Emmaüsgangers (Lucas 14,13-35). Soms zijn we weemoedig en keren we de rug naar Jeruzalem, naar Gods verhaal met ons. Maar dan komt de Verrezene naar ons toe en raakt Hij ons hart zodanig dat we onmiddellijk weer op weg gaan. We moeten het ook helemaal niet alleen doen: we zijn met zoveel mensen die aan hetzelfde zeel trekken én we mogen rekenen op Gods Geest die ons begeleidt. 

colofon Redactie Catherine De Ryck Werkten mee aan dit nummer Raphaël Aoun, Emmanuel Babissagana, Innocent Alpha Omega, Tom Luypaerts, Virginie Tshibangu Foto’s Em Campos, Charbel Daoud, EIFL, Owantana, Leif Rogers, Trinity Care Foundation, UN Women, Jos Verhoogen, wavebreakmedia Lay-out en drukwerk Halewijn nv Verantwoordelijke uitgever Pierre Van den Bossche, Vorstlaan 199, 1160 Brussel Contact Vorstlaan 199, 1160 Brussel, 02 679 06 30 info@missio.be, www.missio.be, www.facebook.com/MissioBelgie Ondernemingsnummer: 0410647718 Adreswijziging of uitschrijving suara@missio.be Reacties en suggesties pub@missio.be

BE19 0000 0421 1012

www.

.be