Suara 86: Hartverwarmend by MIssio

86 tijdschrift met een missie

Driemaandelijks tijdschrift » Jaargang 22 nummer 86 » december 2021 - januari - februari 2022

Interview met Bart Willemen

Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof

Hartverwarmend Afgiftekantoor: MassPost, Hypercentrum Turnhout | P 508033

Pater Nepolean James Raj

editoriaal

inhoud

suara 86

highlights

Sprankeltjes CATHERINE DE RYCK

Er is alweer een jaar voorbij gegaan. Wie had gedacht dat er ook in 2021 nog steeds een hoofdrol was weggelegd voor het coronavirus… Het werd dus opnieuw een jaar vol onzekerheden, vol gewijzigde plannen. Er waren heel wat dieptepunten, maar ook weer heel wat hoogtepunten. Dat zijn kleine lichtpuntjes die ons altijd bijblijven. Daar kunnen we ons aan optrekken als het even moeilijk gaat. Het zijn als het ware sprankeltjes van hoop die we altijd met elkaar moeten blijven delen. Precies dat doen we ook binnen onze kerkgemeenschap. In deze adventstijd wordt dat nog duidelijker: het licht groeit elke week wat meer. We nemen het in ons hart mee naar huis en geven het door aan anderen. Zo tonen we dat er altijd een breder perspectief is, dat Gods licht en liefde ons nooit in de steek laten.

blz.

Wie zich laat leiden door God en laat aansturen door de Geest, is tot veel in staat. Dan doe je dingen en zeg je zaken waarvan je dacht dat ze nooit voor je waren weggelegd.

blz.

Zwaai de grote kerkdeuren open in plaats van altijd maar die kleine zij-ingang. Wil je gezellig napraten na de eucharistie, doe dat dan op het kerkplein en niet verdoken in de kerk zelf.

blz.

Ware vrijgevigheid is op weg gaan naar de ander, een missionaire ervaring die je boven jezelf doet uitstijgen om mee te delen in het geluk van anderen.

ook in dit nummer Project | Een kerk om samen te vieren Op missie in België | Pater Nepolean James Raj Gedachten van de directeur

Zalig kerstfeest en een gezegend nieuw jaar!

Neem het adventslicht mee naar huis en geef het door aan anderen. Vanuit die overtuiging zetten heel wat mensen elke dag weer hun beste beentje voor. Daarover lees je verschillende verhalen in dit nummer van Suara. We hopen dat je in deze getuigenissen licht, hoop en liefde mag ontdekken. Dat ze je hart verwarmen en moed geven waar nodig.

Langzaamaan sluiten we 2021 af. Een bewogen jaar, met toch heel wat zaken om dankbaar op terug te blikken. We wensen je zalige feestdagen, vol licht en warmte. En dan een nieuw jaar, gevuld met dromen en ambities om samen te bouwen aan Gods Rijk op aarde.

Zo gaan we samen op weg naar een gezegende kerst en een hoopvol nieuw jaar. 

suara

» 5 » 10 » 11

geloof doet delen

Laten we nog meer liefhebben! De apostel Jakobus noemt een geloof zonder daden dood (Jakobus 2,26). Inderdaad, de ervaring van Gods onvoorwaardelijke liefde houdt ook de roeping in om die liefde te verkondigen in woord en daad. Geloven in een liefdevolle Vader zet dan ook velen aan tot concreet engagement. Gisela Vanwinckel, die Missio-België als tijdelijk coördinator leidde in het werkjaar 2020-2021, is één van hen. Hoe getuigt zij van haar christelijk geloof? Doorheen de jaren krijgt elk engagement een andere invulling, passend bij verschillende levensfases en de bredere maatschappelijke en kerkelijke context. Laten we daarom beginnen bij het begin.

Heb jij een bijzondere roeping gevoeld in je leven? Al op zeer jonge leeftijd wilde ik missiezuster worden… De missionarissen die toen nog op school kwamen getuigen over hun werk, hebben dat zaad in mijn hart gelegd. Toch sloeg ik uiteindelijk een andere weg in. Op 19-jarige leeftijd koos ik voor het lekenapostolaat. Als medewerker van het apostolaat zag ik de kans om te midden van de wereld gist in het deeg te zijn. Ik volgde twee jaar intensieve vorming in het internationale vormingscentrum in Lourdes en vertrok daarop naar Burundi.

Wat deed je daar concreet? In de eerste plaats wilde ik me vanuit een evangelische inspiratie inzetten. Dat deed ik zes jaar lang in een naaiatelier, waar ik instond voor de algemene vorming van meisjes die er een tweejarige opleiding volgden. Heel wat onder hen zouden later zelf vorming geven

aan onder andere jonge moeders. In 1984 moest ik, samen met vele andere buitenlandse missionarissen, Burundi verlaten. Toenmalig president Bagaza was hiervoor verantwoordelijk. Zo kwam ik terug in het vormingscentrum van Lourdes terecht, waar ik twintig jaar meewerkte aan de vorming van jonge vrouwen die zich met hart en ziel wilden wijden aan de verwezenlijking van Gods Rijk hier op aarde. In 2004 maakte ik er plaats voor jongere mensen en kwam ik terug naar België.

Ook in België bleef je werkzaam in onze kerkgemeenschap. Eerst werd ik verantwoordelijke voor Missio in het vicariaat Vlaams-Brabant & Mechelen, nadien stafmedewerker bij het Centrum voor Christelijke Vorming (CCV). Mijn professionele loopbaan in de Kerk rondde ik af als parochieassistent in de SintMichielsparochie van Keerbergen. Na een jaar pensioen werd ik onverwacht een jaar lang coördinator voor Missio-België. 4

Als medewerker van het apostolaat zag ik de kans om te midden van de wereld gist in het deeg zijn.

We mogen vertrouwen op Gods liefdevolle nabijheid en daarvan getuigen. Dan moeten we ons geen zorgen maken over de dag van morgen. © silviarita

geloof doet delen Zijn je talrijke engagementen een manier van getuigen over je geloof? Getuigen is niet op de eerste plaats spreken over God, maar leven als christen in de wereld van vandaag. Tonen dat het God is die je inspireert en draagt door alles heen. Daadwerkelijk geloven dat we ons geen zorgen moeten maken voor de dag van morgen. Onze maatschappij heeft zo’n getuigenissen nodig. We hebben nood aan mensen die niet meerollen in de mallemolen, die zich niet laten overdonderen. Het zijn mensen die zoals Jezus durven zeggen “Maak je geen zorgen voor de dag van morgen” (Matteüs 6,34) of “God weet wat je nodig hebt, de haren op je hoofd zijn geteld” (Lucas 12,6-7). Voor mij is dat de eerste en belangrijkste manier om getuigend in het leven te staan: vanuit een sterk vertrouwen op de dragende nabijheid van God die is “Ik zal er zijn” (Exodus 3,14). Zo’n vertrouwen is een belangrijke voedingsbron. Dat heb ik ook mogen ervaren toen ik Missio-België in goede banen probeerde te leiden. Het was een heel avontuur en ik heb me weleens afgevraagd waar ik in godsnaam aan begonnen was. Maar ik voelde ook toen Gods aanwezigheid, ik voelde me gedragen.

Ervaar je dat op bijzondere wijze in de wereldkerk? De jaren die ik mocht doorbrengen in Lourdes samen met vele jongeren van overal in de wereld, hebben het gevoel van wereldwijde verbondenheid zeker gesterkt. Tenslotte zijn we allemaal kinderen van dezelfde Vader. Als Kerk zijn we de grootste familie ter wereld. Daarom is het ook zo belangrijk elkaar te steunen, in gebed en in middelen. Zo geven we iedereen de kans om vanuit Gods liefde zorg te dragen voor elkaar. Daarom luidt de slogan van de huidige campagne van Missio-België ook “Geloof doet delen”: Gods liefde zet ons daartoe aan en zal enkel groeien door haar met anderen te delen. Dat is niets waarbij je moet nadenken als christen, het gebeurt gewoon vanzelf.

Is het dan geen vrije keuze? In de liefde is men altijd vrij. Getuigen van de liefde is geen extra opdracht. Wie zich laat leiden door God en laat aansturen door de

suara

Laten we elkaars en onze eigen fouten erkennen en dan elke dag een beetje beter worden. Op de foto: Standbeeld De Pax van Octave Rotsaert, site van het Sint-Janshospitaal in Brugge.

Geest, is tot veel in staat. Dan doe je dingen en zeg je zaken waarvan je dacht dat ze nooit voor je waren weggelegd. Want God staat aan het stuur van ons leven, ons doen en laten. Wij moeten enkel “ja” durven zeggen. Onze mogelijkheden reiken niet verder dan God een stem geven, Hem handen en voeten geven. Maar dat is geen beperking, eerder een vrijheid die vreugde en vrede geeft. Dit is binnen onze maatschappelijke context zeker niet altijd evident. We zitten immers allemaal

Getuigen is niet op de eerste plaats spreken over God, maar leven als christen in de wereld van vandaag.

vast aan onze eigen “ikkigheid”, zoals Dirk De Wachter het noemt. We moeten durven “sterven aan onszelf” om te ontdekken wat ons overstijgt en wat ons zo ook verbindt.

Wat is jouw diepste hoop, jouw wens voor onze lezers? Ik hoop dat iedereen de uitnodiging hoort om nog meer lief te hebben en ook onze christengemeenschap als Kerk lief te hebben, over al haar zwakheden heen. Dat begint bij fouten erkennen, maar ook bij het besef dat we altijd Gods Kerk zijn en blijven. Niemand van ons is dé perfecte leerling van Jezus, maar laten we elke dag proberen een beetje beter te worden. We zijn allemaal ledematen van hetzelfde lichaam: als één iemand zich vandaag tot God (be)keert, worden we allemaal gezonder. Dus hoe meer mensen dit doen, hoe fitter de Kerk wordt. Waar wachten we dan op? 

project

Een kerk om samen te vieren De tijdelijk opgelapte kerk van Campbell Bay is niet langer bestand tegen de winderige zeelucht en talrijke aardbevingen (zie ook inzetfoto).

Straks vieren we samen Kerstmis. Voor het kerkelijke leven een hoogtepunt, ook in ons geseculariseerde land. Niet enkel licht vult onze kerken, ook mensen van heinde en verre. Zelfs wie niet vaak naar een kerkviering komt, is er op Kerstmis dikwijls wel bij. Wat een bron van vreugde! Tegelijk is samen kerst vieren een ultiem moment van herbronnen, ons voeden aan het licht van dat wondere Kind. Het doet dan ook pijn te weten dat niet elke kerkgemeenschap diezelfde kans heeft.

Daarom steunt Missio wereldwijd de bouw van kerken, zodat gelovigen kunnen samenkomen. Vandaag zetten we de Sint-Jozefparochie van Campbell Bay, op de Indiase eilandengroep van de Andamanen & Nicobaren, in de kijker.

Tsunami Deze parochie zit al sinds 26 december 2004 zonder deftige kerk. Een hevige tsunami trof toen de regio. Op de Indiase archipel kostte deze tsunami het leven aan ongeveer 15 000 mensen. Vooral op de zuidelijke eilanden raakten veel gebouwen, waaronder scholen, kloosters en kerken, vernield. Zo ook in Campbell Bay op Groot-Nicobar. Dit is het grootste en zuidelijkste eiland van de Nicobaren.

Schade Ook de kerk van de Sint-Jozefparochie raakte erg beschadigd. Ook de pastorie en een klooster van de karmelietessen werden vernield. Naast materiële ellende, was dit ook een klap voor het lokale geloofsleven.

De 324 katholieke families konden niet meer samenkomen rond de tafel van de Heer, de priesters hadden geen onderkomen meer vlakbij de kerk en hun parochianen, de zusters evenmin. Ook mensen in nood of (buitenlandse) gasten konden niet meer opgevangen worden in de pastorie of het klooster.

Heropbouw Daarom werd al snel beslist om de kerk en de pastorie op te lappen. De zilte zeelucht en frequente aardbevingen tasten de voorlopige structuren echter steeds verder aan.

Het klooster van de zusters wacht nog op heropbouw. Daarom is deze parochie op zoek naar steun – jouw steun – om de gebouwen grondig te renoveren, zodat het geloofsleven weer echt opnieuw kan beginnen. Een grondige renovatie en heropbouw moeten zorgen dat de evangelische aanwezigheid in Campbell Bay niet snel opnieuw in het gedrang komt. 

Bekijk een getuigenis uit Campbell Bay op https://youtu.be/Qw4ljvbr_n4

BIED DE GELOVIGEN VAN CAMPBELL BAY WEER DE KANS OM SAMEN TE VIEREN. Steun de heropbouw van de parochie met een gift op BE19 0000 0421 1012 mededeling ‘Suara Campbell Bay’. Bedankt!

mensen met een missie

Gastvrije Kerk in een hedendaagse samenleving Bart Willemen is een kerkelijke duizendpoot. Hij is secretaris van de Interdiocesane Commissie voor Catechese (ICC), stafmedewerker voor catechese in het bisdom Antwerpen en godsdienstleerkracht in Brasschaat. Naast dat professionele leven is hij ook echtgenoot en vader van drie kinderen. Iemand die zoveel verschillende roepingen combineert, moet wel een bijzondere missie hebben.

Hoe divers Barts roepingen ook mogen lijken, ze hebben allemaal dezelfde kern: de liefde van Jezus ervaren en doorgeven.

Is dat een manier om ‘missie’ vandaag te verstaan? We raken hiermee inderdaad een belangrijke dimensie van ‘missie’: het gaat niet om jezelf, maar om iets wat jou overstijgt. Daarom is ‘missie’ voor mij onlosmakelijk verbonden met ‘roeping’. Het is God die je roept, die je vraagt om Jezus na te volgen. Heel concreet vraagt Hij om naar mensen toe te gaan en bij mensen aanwezig te zijn.

verschillende kerkelijke jobs betaald word om te doen wat me het meeste vreugde brengt in het leven: het geloof voorleven en doorgeven. Dat betekent daarom niet dat ik uit het niets ga verkondigen in een treinwagon of op de hoek van de straat. Maar ik sta hierdoor wel op een bijzondere manier in het leven, luister op een andere manier naar mensen. Ik ben gevoelig voor de spirituele honger van mensen en bied dan, heel voorzichtig, mijn eigen geloof aan.

Is dat ook jouw eigen missie?

suara

Enerzijds kom ik uit een gelovige en geëngageerde familie. Daardoor heb ik het geluk dat geloven voor ons iets evident is. Dankzij ons engagement in sportverenigingen of de Gezinsbond leerde ik van jongs af aan dat de wereld groter is dan onze eigen groep of kring. Ik kwam in contact met mensen uit verschillende geledingen van onze samenleving, elk met een unieke achtergrond. Anderzijds werd mijn interesse in het christelijke geloof en de Kerk sterk gevoed door literatuur.

Je missie gaat niet om jou, maar om iets wat je overstijgt. Welke werken inspireerden je daarbij?

Als Kerk moeten we aanknopen bij wat de brede samenleving bezighoudt.

Vertellen over Jezus en de liefde van God bij mensen brengen is voor mij inderdaad een levensmissie. Ik wist dan ook al op vroege leeftijd dat ik binnen de Kerk wilde werken. Eigenlijk is het fantastisch dat ik door mijn

Hoe kwam je die levensmissie op het spoor?

J.R.R. Tolkien was een overtuigde katholiek en voor mij een bron van inspiratie.

Al in de eerste jaren van het middelbaar raakte ik in de ban van fantasyliteratuur, zoals Lord of the Rings. Wat weinig mensen weten, is dat J.R.R. Tolkien ook een overtuigde katholiek was. In diverse brieven spreekt hij bijvoorbeeld over zijn liefde voor de Kerk. Hij gebruikt daarvoor het beeld van een boom waarvoor gezorgd moet worden. Dat betekent ook dat je soms takken moet durven afsnoeien om nieuw leven mogelijk te maken. Maar ook buiten die brieven vindt de aandachtige lezer heel wat christelijke of religieuze verwijzingen in de werken van Tolkien of andere fantasy. Dat kan een manier zijn om als Kerk aan te knopen bij wat de brede samenleving bezighoudt.

Door als Kerk buiten samen te komen, creëer je openheid en geef je voorbijgangers de kans vragen te stellen. © John Ragai

Is dat een manier om missionaire Kerk te vormen? Aanknopingspunten zoeken is zeker een belangrijk aspect daarvan, zolang je ze natuurlijk niet geforceerd op het christelijke verhaal gaat leggen. Maar missionair Kerk-zijn zit ook in heel kleine dingen. Evangelii Gaudium is daarvoor nog steeds een grote inspiratiebron. Dit is het eerste document van paus Franciscus, maar vergeet niet dat het tot stand kwam na een synode die door paus Benedictus XVI werd samengeroepen. Het allerbelangrijkste idee hieruit is dat de Kerk enerzijds naar buiten moet treden en anderzijds het leven van Christus moet aanbieden aan mensen.

Hoe kunnen we dat concreet doen? We moeten als Kerk letterlijk meer zichtbaar zijn in de ‘buitenwereld’. Zwaai bijvoorbeeld de grote kerkdeuren open in plaats van altijd maar die kleine zij-ingang. Wil je gezellig napraten na de eucharistie, doe dat dan op het kerkplein en niet verdoken in de kerk zelf. De liturgie schrijft voor dat we bij een doopsel of onthaal van een catechumeen eerst als gemeenschap samenkomen buiten

de kerk of aan de deuren ervan. Waarom doen we dat bijna niet meer? Het is heel laagdrempelig voor mensen en bovendien biedt het voorbijgangers de kans vragen te stellen. Die gastvrijheid en openheid zijn erg belangrijk. Ook wanneer mensen de kerk binnenkomen voor bijvoorbeeld een viering, is het zo belangrijk hen te onthalen en wegwijs te maken. Enkel zo kan iedereen zich welkom en thuis voelen.

Catechese is geen doel op zich. Steekt de wereldkerk bij die opdracht een hart onder de riem? Het besef lid te zijn van de grootse familie ter wereld is een bron van vreugde en rijkdom. Ik ervaar dat zelf bij internationale bijeenkomsten en wens mensen diezelfde ervaring toe. Het is toch ook een bemoedigend idee dat we door de wereldkerk het Bijbelse gebod van “onophoudelijk te bidden”

waarmaken. Dankzij de verschillende religieuze gemeenschappen ter wereld wordt er letterlijk elke minuut van de dag ergens in groep gebeden.

De Interdiocesane Commissie voor Catechese en Missio gaan nauwer samenwerken. Wat betekent dat? In de eerste plaats betekent het dat we elkaar vaak zullen ontmoeten, wat veel kansen tot uitwisseling biedt. In de tweede plaats hopen we zo aan te tonen dat catechese geen doel op zich is, maar een steeds voortgaande opdracht om de Blijde Boodschap beter te leren kennen en verder te verspreiden. Daarom is het ook goed om catechese en diaconie, het dienstwerk van onze Kerk, te verbinden. Beiden gaan immers ten diepste over het evangelie en het uitdragen ervan.

Heb je nog een laatste wens voor onze lezers? Ik wens iedereen drie V’s toe: vreugde, vrijheid en verontwaardiging. Alle drie zijn ze essentieel voor het christendom en voor een Kerk die met beide voeten in de samenleving wil staan. 

bedankt

Het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof Pauline Jaricot, een eenvoudige jonge vrouw uit het 19e-eeuwse Lyon, ligt aan de basis van het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof. © Missio / Clemens Fuchs

Missio, internationaal gekend als de Pauselijke Missiewerken, heeft als voornaamste taak om de samenwerking en verbondenheid tussen kerkgemeenschappen te bevorderen. Vier Pauselijke Missiewerken groeperen dit: het Werk van de Voortplanting van het Geloof, het Liefdeswerk van de Heilige Apostel Petrus, het Genootschap van de Heilige Kindsheid en de Pauselijke Missiebond. Elk Werk behelst een specifiek domein, maar allen dragen ze bij aan kerkelijke solidariteit. Daarmee overstijgt Missio het louter wereldlijke: het spirituele en mystieke element zijn niet weg te denken.

Passie Paus Franciscus benadrukt daarom regelmatig dat Missio geen ngo (nietgouvernementele organisatie) is, hoewel een herverdeling van middelen wereldwijd een belangrijk onderdeel van haar werking is. In juni 2016 zei hij tegen alle Missio-directeurs van de wereld: “Ook al is het belangrijk dat jullie bezig zijn met economische hulp, jullie mogen zich hiertoe geenszins beperken. Een mystiek element is noodzakelijk. We moeten groeien in onze passie voor de verkondiging van het evangelie en daardoor is Missio geen ngo!”.

suara

Jonge vrouw Laten we ons vandaag toespitsen op het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof. Een eenvoudige jonge vrouw uit Lyon, Pauline Jaricot, ligt aan de basis van dit Werk. Zij zal op 22 mei 2022 zalig worden verklaard. Al in 1819 startte zij met mensen bewust te maken van hun verbondenheid met kerkgemeenschappen wereldwijd. Ze zamelde hiervoor ook fondsen in door

Solidariteit gaat net zo goed om het geluk van de ontvanger als van de gever.

mensen een wekelijkse kleine bijdrage te vragen. Ook verbondenheid in gebed was voor Pauline Jaricot belangrijk. Daarom startte ze eveneens met een ‘levende rozenkrans’, kleine gebedsgroepen in verbondenheid met de wereldkerk. In 1822 doopte paus Pius VII haar werking om tot “Genootschap tot Voortplanting van het Geloof” en in 1922 maakt paus Pius XI er één van de vier Pauselijke Missiewerken van.

Het geluk van een ander vergroot je eigen geluk Het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof verleent steun aan projecten van evangelisatie wereldwijd. Denk maar aan catechese of de bouw en renovatie van kerken,

STEUN HET PAUSELIJK MISSIEWERK VAN DE VOORTPLANTING VAN HET GELOOF

pastorieën en kloosters. In het werkjaar 2018-2019 kregen meer dan 5 550 projecten in zo’n 1 500 bisdommen steun. Hiermee worden diepe banden gesmeed, er ontstaat een ware relatie tussen gever en ontvanger. Weten dat je bijdraagt aan het geluk van een ander, vergroot ook je eigen geluk: “Je bent nooit zo gelukkig als door het geluk dat je een ander geeft. Geven is ook ontvangen”, zei priester Pierre hierover. Ware vrijgevigheid is op weg gaan naar de ander, een missionaire ervaring die je boven jezelf doet uitstijgen om mee te delen in het geluk van anderen. We denken te vaak alleen aan wie wel vaart bij onze vrijgevigheid, maar vergeten welke vreugde en geluk in ons opborrelen door bij te dragen aan het geluk van anderen doorheen onze gift, hoe bescheiden ook. Solidariteit gaat dus net zo goed om het geluk van de ontvanger als van de gever.

Naar God en mensen luisteren Een eerste voorbeeld van het geluk dat het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof brengt, vinden we bij de Sœurs de la Providence de la Pommeraye in Béoumi, in het centrum van Ivoorkust. Zij ontvingen 20 000 euro steun uit het fonds van dit Missiewerk. Hiermee konden ze hun klooster eindelijk herstellen. De gemeenschap in Béoumi ontstond in 1955 en was de eerste Afrikaanse gemeenschap van deze congregatie. In een klein plattelandsdorp wil de gemeenschap missionair aanwezig zijn en de liefde van God doorgeven aan alle mensen. Daarvoor luisteren ze eerst naar God om van Hem woorden te krijgen om broeders en zusters troostend nabij te zijn. De zusters laten Gods wil doorheen hen geschieden, in het bijzonder doorheen hun engagement voor jongeren en zieken.

Doe en gift op BE19 0000 0421 1012 met de mededeling “Suara Voortplanting van het Geloof”. Bedankt om zo het evangelie mee uit te dragen!

Door naar God te luisteren vinden we woorden om anderen nabij te zijn. was nodig, want de radiozender bleef maar groeien. Dankzij een bijdrage van 4 500 euro bereikt de zender meer mensen, zodat het evangelie nog meer stem krijgt. Een groot deel van de verkregen steun werd immers gebruikt om het radiosignaal te versterken. Zo kunnen mensen in een groter gebied afstemmen. Er kwamen ook extra studio’s in de steden Daoukro en Béoumi. De katholieke radiozender merkt immers dat de nood aan de Blijde Boodschap alsmaar groter wordt in een land dat al meer dan tien jaar gebukt gaat onder politieke, economische, militaire en sociale spanningen. De coronacrisis maakte de situatie enkel dramatischer.

Goede herder Ook in Benin maakt jouw steun aan het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof een groot verschil. In het bisdom Abomey, in het zuiden van Benin, droomde bisschop Eugène Cyrille Houndékon van een evangelische aanwezigheid van priesters in de verschillende parochies. Vooral de jonge parochie van de Heilige Drievuldigheid van Nadota, die ontstond in 2013, had nood aan een pastorie. Dankzij jou werd dit mogelijk. Nu kunnen de priesters als een goede herder dichtbij hun schapen zijn, en kunnen ze ter plekke een belangrijke missionaire getuigenis brengen vanuit hun aanwezigheid en nabijheid. 

Bedankt voor je missionaire vrijgevigheid!

Radiozender Nog in het centrum van Ivoorkust zet het aartsbisdom Bouaké de schouders onder de verkondiging van de Blijde Boodschap. Om dat eenvoudiger waar te maken in afgelegen gebieden, zet men in op verkondiging via radio en televisie. De nationale katholieke radiozender van Ivoorkust mocht rekenen op steun van het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof. Die steun

De nationale katholieke radiozender van Ivoorkust vierde in februari 2021 zijn 20-jarig bestaan. Dankzij steun van Missio draagt zijn signaal nu nog verder. © Archidiocèse de Bouaké

op missie in België

Gods wegen zijn onbegrijpelijk maar aangenaam verrassend In 2014 ruilde ik India in voor België. Eerst als student, later als meewerkend priester in de Belgische kerkgemeenschap. Maar altijd als missionaris: iemand die elke dag weer het verhaal van Jezus wil vertellen aan mensen. In een volledig nieuwe context is dat altijd opnieuw een uitdaging. NEPOLEAN JAMES RAJ

India is zowel geografisch als qua bevolking meer dan honderd keer groter dan België.

Diepgelovig Ik kom zelf uit Elandurai, een klein dorp in de staat Tamil Nadu, gesitueerd in Zuid-India. Mijn moedertaal is Tamil en mijn parochie, Vadagarai in het bisdom Kumbakonam, is bijna honderd jaar oud. De mensen in mijn parochie zijn diepgelovig. Het zijn eenvoudige, vrome mensen die trots zijn op hun christelijke religieuze praktijken. Ze zijn niet rijk, maar er heerst een diepe solidariteit tussen de arme dorpen. De parochie is belangrijk voor de geloofsbeleving en devotionele praktijken van de mensen.

Uitdagingen Deze religieuze sfeer, de vrome opvoeding in mijn familie en de voortdurende overtuigingskracht van mijn grootvader en mijn moeder hebben bij mij het vurige verlangen gewekt om priester te worden. Dankzij mijn pastoor, kwam ik terecht bij de paters montfortanen en ging ik naar het seminarie. Daar werd ik een vrij mens, klaar om uitdagingen aan te gaan voor de verkondiging van het evangelie.

suara

De montfortanen zonden me al gauw naar de KU Leuven om te studeren. Tijdens mijn studies ging ik af en toe vieringen voor in verschillende parochies. De confrontatie met lege kerken was hard. Die indruk veranderde enigszins toen ik in 2017 weekendvieringen begon voor te gaan in Scherpenheuvel. Dit bedevaartsoord was nog steeds actief en trok veel mensen aan. Ik begrijp nu dat er in België nood is aan missionaire bedrijvigheid.

In het leven Het land dat ooit zelf veel missionarissen zond, heeft op haar beurt nood aan missionarissen. Enkel zo kunnen we het verhaal van Jezus aan mensen blijven vertellen en als Kerk een gemeenschap zijn die mensen zin, vrede en troost biedt. Dan staat de Kerk niet los van het dagelijkse leven, maar is ze daar een integraal onderdeel van.

Wat ik het meest mis aan het kerkelijke leven in India, is Kerstmis vieren. In India vieren we zowel de advent als Kerstmis zelf erg groots en plechtig. Alles wordt gedaan om het Kind Jezus te verwelkomen waarvoor het verhaal van Kerstmis prachtig wordt verteld doorheen enthousiaste voorbereidingen in parochies en huizen. In België zie ik eerder een winterfeest dan een kerstfeest, behalve in de beperkte kring van onze geloofsgemeenschappen. Maar ik laat me hier niet door ontmoedigen. Integendeel, het is een nieuwe kans om mijn missionaire rol op te nemen en opnieuw het verhaal van Jezus te vertellen! 

Ik wens iedereen een gelukkig en zalig kerstfeest. Moge het kind Jezus veel geluk en vreugde brengen.

gedachten van de directeur

Een tijd van crisis en pandemie… Een tijd van missionaire dynamiek! THÉOGÈNE HAVUGIMANA

We beleven woelige tijden. De coronapandemie zorgt voor crisis, maar ook op vele andere vlakken roert er wat. Ik lees hierin de uitnodiging om wakker te worden en te zoeken naar manieren om missionair Kerk te zijn in de huidige context. Ook kardinaal Jozef De Kesel benadrukt de noodzaak hiervan. In zijn laatste boek, Geloof en godsdienst in een seculiere samenleving, schrijft hij: “De vraag is niet of de Kerk missionair moet zijn, de vraag is wel hoe ze dat moet zijn in een seculiere en pluralistische context”. Daarvoor moeten we een positieve houding aannemen tegenover de religieuze en culturele pluraliteit waarin we leven. We moeten haar beschouwen als een rijkdom. Vervolgens moeten we onze plaats hierin zoeken, zonder onze eigen identiteit te verloochenen. Een synodale houding binnen onze Kerk kan daarbij helpen. Zo leren alle leden van onze kerkgemeenschap samen op weg te gaan en mee te werken aan de evangeliserende missie van de Kerk. Doorheen onze manier van leven en handelen nodigen we anderen uit mee met

Doorheen onze manier van leven en handelen nodigen we anderen uit mee met ons op weg te gaan. ons op weg te gaan. Dat betekent geenszins dat we het geloof moeten opdringen, wel het geloof in alle nederigheid en zachtheid voorstellen aan anderen. In een reflectie op de Postsynodale Apostolische Exhortatie Christus Vivit, omschrijft zuster Nathalie Blanquaert deze vorm van samen leven en handelen als “missionaire synodaliteit”: de manier waarop we samen de tocht aanvatten en elkaar respecteren, zal de wereld rondom ons aantrekken. Allen tezamen zijn we geroepen vandaag missionaris te zijn, te midden van de crisissen en omwentelingen die we vandaag meemaken. Zo ervaren we Gods genade die zich manifesteert in de rijkdom van onze verschillen. Christus Vivit omschrijft de Kerk dan ook als een kano waar we samen instappen en op zoek gaan naar een betere wereld, onder constant vernieuwde impuls van de Heilige Geest (201). De toekomst van onze missionaire Kerk ligt in onze handen: onze samenwerking, solidariteit en houding tegenover alle mensen

zijn bepalend. Elke missionaire solidariteit vraagt om een positieve ontmoeting met de andere, hoe verschillend die ook is. Door missionair samen te werken zal onze kano vooruit gaan en anderen aantrekken. Anders lijkt het alleen maar alsof we vooruit gaan. De missionaire dynamiek begint bij het missionair hart dat zich, vanuit een diepe liefde, openstelt voor de andere en zich solidair toont. Pauline Jaricot, stichter van het Pauselijk Missiewerk van de Voortplanting van het Geloof, begreep dat God de bron is van elke missionaire dynamiek: “Om veel te kunnen geven aan anderen, moet men uit eigen hart putten. Om dit hart te voeden, moet men uit het hart van God putten”, schreef ze. Op 22 mei 2022 zal Pauline zalig verklaard worden in Lyon. 

Ik wens je een zalig kerstfeest en een prachtig nieuw jaar.

jk i l e t r ha ank! d

colofon Redactie Catherine De Ryck Werkten mee aan dit nummer Emmanuel Babissagana, Théogène Havugimana, Nepolean James Raj, Gisela Vanwinckel, Bart Willemen Foto’s Alexas_Fotos, Archidiocèse de Bouaké, Dimitris Kamaras, Missio / Clemens Fuchs, John Ragai, Reji, Visuvasam Selvaraj, silviarita, Wei Zhu, Sally Wilson Lay-out en drukwerk Halewijn nv

Bedankt!

Verantwoordelijke uitgever Théogène Havugimana, Vorstlaan 199, 1160 Brussel Contact Vorstlaan 199, 1160 Brussel, 02 679 06 30 info@missio.be, www.missio.be, www.facebook.com/MissioBelgie Ondernemingsnummer: 0410647718 Adreswijziging of uitschrijving suara@missio.be Reacties en suggesties pub@missio.be

Laten we blijven inzetten op verbondenheid en solidariteit binnen onze universele Kerk!

BE19 0000 0421 1012

www.

Bedankt aan iedereen die samen met ons een prachtige missiemaand mogelijk maakte in oktober. Of het nu was door een getuigenis, een activiteit, een pralineverkoop, een gift aan de wereldkerk … Zonder jou was het niet mogelijk geweest.

.be

Suara 86: Hartverwarmend

Articles inside

Project | Een kerk om samen te vieren »

Op missie in België | Pater Nepolean James Raj »

Gedachten van de directeur »