Nesta época do ano en que millóns de persoas celebran coas súas familias un momento de paz e amor, convén lembrar a esoutros millóns de persoas que non teñen nada que celebrar porque non teñen nada: casa, país, propiedades, dereitos. En Europa, as repúblicas soviéticas do Cáucaso seguen sometidas ó férreo control do goberno ruso, quen manipula as eleccións e non permite unha democracia real. En África, a República Árabe Saharaui Democrática, Somalia, Congo, Sudán ou a República Centro Africana viven o xenocidio diario, ante a pasividade dos seus antigos colonizadores e actuais usufructuarios dos seus bens. En Asia, a pacífica poboación do Tíbet perdeu os seus dereitos hai 60 nos fronte ó exército chinés. O pobo Kurdistaní está dividido entre Turquía, Siria e Irak: cada día hai atropelos e asasinatos. En América, as tribus indíxenas sofren o abuso das grandes corporacións empresariais e morren de fame á porta das grandes cidades, mentres os seus territorios son expoliados. Os indíxenas australianos, aplastados e reducidos pola colonización británica. Os xitanos, parias de todas as sociedades, pobo desarmado e proscrito en todo o planeta.
Nadal Belén é o corazón da Palestina ocupada: unha cidade na que as cruces das igrexas conviven cos minaretes das mesquitas desde hai séculos, pero onde hoxe a dor da ocupación nos debe lembrar que é mesquiño pechar os ollos e mirar para outro lado ante o asoballamento por parte dos máis poderosos e a falta de xustiza no mundo.
Portal Babel Palestina é un estado ubicado en Oriente medio que limita con Israel, Xordania, Exipto e o Mar Mediterráneo. Foi romanizada e posteriormente gobernada por bizantinos, árabes e turcos ata a I Guerra Mundial, en que franceses e ingleses acordaron que se convertese en “protectorado británico”. Na primeira metade do s. XX intentou limitarse a inmigración xudea a Palestina, o que fixo que as organizacións sionistas paramilitares atentaran contra as autoridades británicas e os civís palestinos, pois comezaba a haber un gran número de xudeus europeos que fuxían do holocausto nazi. Ben Gurión proclamou a independencia do estado de Israel e a súa soberanía sobre os territorios de Palestina no 1948. No 1967, Israel atacou por sorpresa Exipto, dando comezo á Guerra dos Seis Días, da que saiu triunfante. O Consello de Seguridade das Nacións Unidas aprobou por unanimidade a resolución 242 que pedía o establecemento dunha paz duradeira en Oriente próximo, comezando polo abandono por parte de Israel de todos os territorios conquistados nesta guerra. Os israelíes negáronse a acatala e seguen dende entón obstinados en non a aceptar, o que fai imposible un acordo de paz.
Palestina - Israel ó longo s. XX
O 29 de novembro de 2012, a Asamblea Xeral das Nacións Unidas acordou a Resolución 67/11 na que se concedía a Palestina o status de Estado observador non membro, estado soberano, democrático e independente baixo as fronteiras definidas antes da Guerra de 1967. O seu presidente desde entón é Mahmud Abbas, e o nome oficial, Estado de Palestina.
A cidade de Belén, a uns 9 km de Xerusalén, atópase administrada pola Autoridade Palestina desde o 1995. A metade da súa poboación é musulmana, e a outra metade cristiana, na súa maioría ortodoxa. É a terra prometida do pobo xudeu, que nela venera a tumba de Raquel e o suposto lugar de nacemento e coronación do rei David; para os cristianos tén idéntica simboloxía, pois suponse que en Belén naceu Xesús (desde o ano 330 celébrase a data do 25 de Decembro, antiga festa do solsticio de inverno -Natalis Sol Invictus-). No lugar onde naceu atópase hoxe a basílica da Natividade, xestionada pola Igrexa Católica, a Igrexa Ortodoxa grega e Igrexa Apostólica Armenia.
O negocio das armas Cando o 14 de maio de 1948 Ben Gurión proclamou a independencia do estado de Israel, Truman tardou 11 minutos en recoñecela. Nos 50 anos seguintes, Israel acolleu a 5 millóns de inmigrantes nun estado en armas, co máis alto porcentaxe de gasto militar do mundo, que puido subsistir economicamente grazas ás axudas de todo tipo dos Estados Unidos: as maiores que calquera país teña recibido doutro ó longo da historia. O presidente Johnson contaba cun círculo de amigos xudeus a través dos cales recibía peticións de armas e de axuda feitas polo goberno sionista; el foi quen lle proporcionou ó goberno de Yitzhak Rabin 50 avións F-4 Phantom que deron a Israel unha potencia aérea desequilibrada sobre os países circundantes. Os presidentes Richard Nixon e Golda Meir chegaron a un acordo que se baseou no compromiso israelí de non usar as armas atómicas máis que como un recurso en última instancia e de non efectuar probas nucleares, o que permitiría manter en secreto que as posuísen e non obligaría ós Estados Unidos a “enterarse”. Deste xeito, Israel mantívose ata hoxe á marxe do Tratado de Non Proliferación Nuclear, como unha potencia nuclear secreta. Ariel Sharom, presidente israelí desde o 2001, contou co entusisasta apoio de G. W. Bush para empregar sen escrúpulos o exército e a aviación coa excusa do terrorismo. A resposta impotente dos palestinos son pedradas e atentados suicidas.
Presidente Truman e Ben Gurión
Presidentes Johnson e Rabin
Presidentes Nixon e Meir
Presidentes Bush e Sharom
Política e relixión As sucesivas victorias sionistas cambiaron a sociedade; o xudaísmo atrapou, sobrepasou e dominou ó israelismo, e os descendentes políticos e ideolóxicos dos “pais fundadores” foron reemprazados polos relixiosos, os fundamentalistas e os integristas. Pola súa parte, en EEUU máis dun 40% da poboación fai unha interpretación literal da Biblia, lendo o Apocalipse en termos de actualidade: cren que hai que restaurar a Israel o seu terreo bíblico como condición indispensable do cumprimento das profecías. Nunha reunión entre Bush e o presidente francés Chirac, parece que aquel lle dixo: “esta confrontación quérea Deus, que desexa usar este conflito para eliminar ós inimigos do seu pobo antes que comece unha nova Era”. O poder económico do lobby xudeu no goberno norteamericando tén grande importancia nas decisións que este toma. )
Nunha ocasión Bush preguntoulle a seu pai: Que é un neocon? Queres nomes ou unha descrición? Descrición Vale, dareiche unha palabra: Israel (Cita tomada de Por el bien del Imperio, de Josep Fontana)
O conflito da auga Coa conquista dos territorios da Beira Occidental e da zona de Gaza, Israel converteuse en potencia ocupante duns territorios con numerosa poboación palestina, á que ía someter a unhas condicións durísimas. O dominio dos territorios conquistados non só arrebataba ós palestinos o espazo no que poderían crear un estado, senón que poñía en mans dos israelíes uns recursos hidráulicos de extraordinaria importancia: os dos altos do Golán, (mar de Galilea, na cabeceira do Xordán) e, sobre todo, os da Beira Occidental. De 1967 a 1982 as augas da Beira Occidental estiveron controladas directamente polos militares, quen as pasaron despois á compañía israelí Mekorot: desde entón xestiónanse de forma privada. Estas augas proporcionan dun 25 a un 40% do consumo hidráulico de Israel, que se apropia dun 82% daqueles recursos, nun réxime de auténtico apartheid: non se pode facer un pozo sen pedir autorización, e no 1999 só se deron 7 autorizacións ós palestinos, co agravante de que a eles só se lles permite afondar ata os 140 metros de profundidade, mentres que os xudeus poden levalos ata os 800 metros.
Muro das lamentacións A máis significativa actuación política do presidente Ariel Sharon foi a construción dun muro de separación de 720 km de lonxitude, declarado ilegal polo Tribunal internacional da Haya, que recortaba nun 9,5% o territorio palestino, e que se edificou expropiando terras, destruíndo casas, separando a campesiños dos seus campos ou ás comunidades das súas fontes de auga. No 2004 Bush e Sharon alcanzaron un pacto (aceptado pola ONU) que significaba prohibir á poboación palestina gran parte da Beira Occidental e cercar as poboacións en enclaves coa comunicación limitada por 450 bloqueos de estrada e 70 pasos controlados por soldados israelís. A poboación palestina de Xerusalén tén como único documento de identidade un “permiso de residencia” israelí para vivir na cidade onde naceu, o que dificulta, entre outras cousas, que as parellas poidan convivir. Constantemente se executan detencións por parte do exército israelí, abusándose sistematicamente dos presos. Actualmente hai 5000 presos políticos, incluíndo 236 nenos, 16 mulleres, 13 parlamentarios e case 200 sen cargo nin xuízo.
As vítimas Mahmud Abbas Hamas, pero a lles deixou trataba
foi derrotado nas urnas por comunidade internacional non gobernar, alegando que se dun grupo terrorista.
En 2008, Israel finxiu sufrir un ataque de Hamas para violar unha vez máis a tregua e desencadear un ataque con armas químicas (fósforo branco) nunha masacre que se cebou nos civís e destruiu 58000 vivendas, 280 escolas, hospitais e o 80% das colleitas agrícolas. En Belén aséntanse 3 campos de refuxiados creados no 1949 con milleiros de familias expulsadas dos seus fogares. Cada día prodúcense detencións masivas e violacións dos dereitos humanos ante a total pasividade da Comunidade Internacional: entre 2005 e 2007, o exército israelí matou en Gaza 1290 palestinos (222 nenos). O presidente israelí desde 2009, Benjamin Netanyahu (representante do estado radical xudeu) perpetrou un sangrento ataque contra unha flota internacional que pretendía levar auxilio a Gaza. O seu homólogo norteamericano, Obama, impediu que se tomasen medidas contra este atentado.
Benjamin Netanyahu
(Imaxe de Miguel Serantes1)
Plantación palestina en latas de gas lacrimóxeno
1 Todas as imaxes obtidas da Wikipedia e do portal palestina libre.org, agás a de Miguel Serantes, de http://miguelcastroserantes.blogspot.com.es/2011_09_01_archive.html