A caring eye

a caring eye portretten door danielle van zadelhoff

Danielle van Zadelhoff begon pas drie jaar geleden te fotograferen. Een paar foto’s op Facebook bracht de bal aan het rollen. Haar talent was meteen overduidelijk en werd snel opgemerkt door verschillende tijdschriften en kranten. Haar foto’s kregen al gauw een plaats in galerijen en musea wereldwijd. Deze winter is de fotografe te gast in het sfeervolle broederklooster van het Sint-Janshospitaal in kader van Brugge Photo festival 2016. Door EVELIEN VANDEN BERGHE

Danielle zelf blijft er rustig en sereen onder. In haar werk merkt je niets van de snelheid en het onvoorziene van haar succes, wel integendeel. Voor ze de fotografie ontdekte, maakte esthetiek, kunst en alles was mooi is al onlosmakelijk deel uit van haar leven: ze groeide op bij kunstminnende ouders in een buitenhuis met een uitgebreide bibliotheek. Het religieuze in haar portretten is ongetwijfeld terug te voeren naar haar tijd op een protestantse school en haar katholieke grootmoeder. Maar wat is het nu precies dat de foto’s van Danielle zo bijzonder maakt? Waar zit de magie in Danielle’s werk waardoor je ongewild stil blijft staan? Op het eerste zicht lijkt haar werk ontroerend eenvoudig: ingetogen portretten in claire obscure die herinneren aan meesters uit de zeventiende eeuw zoals haar stadsgenoot Rembrandt van Rijn. Maar vergis je niet, het gaat veel verder dan dat. Kleine details zoals een schuchtere oogopslag of een ragfijne kanten kraag dragen bij tot een sfeer die verstilt en doet vertragen. De puurheid van haar portretten geeft ook ruimte aan emoties die zo meer plaats krijgen. Haar voorliefde voor oude kunst, voel je in de subtiele verwijzingen in kledij, lichtspel en compositie. Danielle zelf verklaart haar succes deels door het authentieke en de echtheid van haar portretten. Er komt geen Photoshop aan te pas en haar modellen krijgen nauwelijks of geen make-up op. Haar sobere maar intense portretten beantwoorden ongetwijfeld aan de groeiende behoefte van diegenen die op zoek zijn naar oprechtheid en schoonheid, en genoeg hebben van oppervlakkigheid en vluchtigheid. Haar portretten passen dan ook wonderwel in het historische broederklooster van het Sint-Janshospitaal. Ze lijken bijna voor deze plek gemaakt. Zonder zich op te dringen, en volkomen natuurlijk, hangen haar werken zij aan zij met de eeuwenoude voogdenportretten in dit middeleeuwse pand. Je stelt je er geen vragen bij of gaat ze vergelijken, het lijkt alsof het zo moet zijn: eeuwen uiteen, maar toch alsof ze bijeen horen. Het ene versterkt het andere zonder de ander te willen zijn.