Powroty (recurrence) by Nadia Issa

Pracownia Alternatywnego Obrazowania Prof. Włodzimierza Szymańskiego asyst. Nadia Issa Wydział Sztuki Mediów w warszawskiej ASP

Agnieszka Artemiuk Laura Dyczko Barbara Dziubasik Gloria Faron Nadia Issa Joanna Jurga Julia Karłowska Dorota Kidziak Mateusz Kowalczyk Zbigniew Kuszczyk Kamil Niedziałek (Milito) Ewa Różycka Wojciech Sys (Cleiro5) Włodzimierz Szymański

Płock, marzec, 2017

Leonard Sobieraj Dyrektor Muzeum Mazowieckiego w Płocku 2

Muzeum Mazowieckie w Płocku w roku 2014 podjęło współpracę z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie. Jako instytucja dynamicznie rozwijająca się, jest otwarta na prezentację zjawisk z obszaru sztuki współczesnej. Jest to miejsce, gdzie tradycyjna sztuka z przełomu wieku, ma szansę spotkać się, ze współczesnymi postawami twórców z kręgu warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W wyniku porozumienia i nawiązanej współpracy, w marcu 2015 roku odbyły się dwa równoległe wydarzenia kulturalne: wystawa studentów i doktorantów z Pracowni Alternatywnego Obrazowania Prof. Włodzimierza Szymańskiego pt. „Tożsamość” w Muzeum Mazowieckim w Płocku, oraz wystawa i performance multimedialny pt. „Or- światło” Włodzimierza Szymańskiego w Muzeum Żydów Mazowieckich, oddział Muzeum Mazowieckiego w Płocku, będąca początkiem dużego, międzynarodowego projektu artysty pod tym samym tytułem. Na rok 2016 zaplanowane są kolejne dwie wystawy: „Obszar Pamięci” studentów i doktorantów Wydziału Sztuki Mediów, oraz przekrojowa wystawa pt. „Wschód jest czerwony” Włodzimierza Szymańskiego. Nawiązanie współpracy z Prof. zw. Włodzimierzem Szymański, prowadzącym autorską pracownię Altenatywnego Obrazowania, artystą z wieloletnim międzynarodowym dorobkiem wystawienniczym, naukowym, artystycznym, dydaktycznym, sytuuje prezentowane działania w kręgu sztuki wysokiej, co stanowi gwarancję jakości prezentowanych wydarzeń kulturalnych. Dodatkowo, współpraca z gronem uznanych krytyków sztuki ( Uniwersytet Jagieloński, SWPS) rozszerza wiedzę o relacjach między artystą, sztuką i odbiorcą, pełniąc tym samym ważną rolę kulturotwórczą, zarówno w kręgu mieszkańców miasta Płocka, jak i w wymiarze ogólnopolskim i międzynarodowym.

Since 2014 a cooperation has started between Mazovian Museum in Plock and the Academy of Fine Arts in Warsaw. The museum as a rapidly growing institution, is open for the presentation of recent artistic phenomena of contemporary art. It is a place where traditional art from the turn of the century, has a chance to meet with contemporary artists attitudes from the Academy of Fine Arts in Warsaw. In March 2015 as a result of the agreement and established cooperation, two parallel cultural events were held: an exhibition titled “Identity” by PhD and master’s degree students from the Laboratory of Alternative Imaging <lead by Prof. Wlodzimierz Szymanski> at the Mazovian Museum in Plock, and an exhibition and multimedia performance “Or- light” by Wlodzimierz Szymanski at the Museum of Mazovian Jews, a branch of the Mazovian Museum in Płock, which was a starting point for a major international project of the artist of the same title. In 2016, two exhibitions are currently scheduled: “Memory Area” by PhD and master’s degree students of the Faculty of Media Arts, and a large-scale exhibition “The Dawn is Red,” by Włodzimierz Szymański. Established cooperation with Prof Wlodzimierz Szymanski, a leader of Altenative Imaging Studio, an artist with many years of international artistic, scientific, educational achievements and recognition , situates the exhibitions and events in the area of high art, what is a “quality guarantee” of the presented cultural events. In addition, a cooperation with highly acclaimed art critics ( Jagiellonian University in Cracow, SWPS University in Warsaw), allows to expand the knowledge of the relationship between the artist, the art itself and the viewer, thus fulfilling an important culture-forming role between inhabitants of Plock, as well as in national and international dimension.

dr Paulina Tendera

Uniwersytet Jagieloński Powracanie nie jest treścią naszej woli, a więc nie może być tak naprawdę świadomie obranym przez nas celem, jest raczej istotą naszego bycia w świecie. Tak się jakoś dziwnie ułożyło, że chyba tylko człowiek wie, że skądś pochodzi. On to faktycznie wie. To nie tylko domniemanie, jeśli istniejemy, to gdzieś jest źródło naszego bycia. To konieczność, by to co trwa w akcie, miało gdzieś swój początek – stąd starożytne pojęcia Pierwszego Poruszyciela. Z założenia, że gdzieś musi być ten, który choć jest, to nigdy nie został stworzony. Sprzeczność tkwiąca w naszym życiu polega na ciekawej intuicji, która podpowiada nam, że tajemnica naszego pochodzenia znajduje się nie na początku, lecz na końcu naszej drogi. Tam, gdzie koniec łączy się z początkiem, tam gdzie one wracają do tożsamości i identyczności z sobą. Bierze się to z natury świata, w którym żyjemy: u nas czas biegnie tylko do przodu (przynajmniej na razie), nie możemy się cofnąć i jedyny kierunek, który nad dotyczy, to kierunek wprzód. Pięknie uczyli o tych tajemnicach życia starożytni filozofowie, którzy głosili na przykład koncepcję emanacji – ciągłego, koniecznego i samorzutnego powrotu wszystkich stworzeń do jedności ze stwórcą. Dziś taka teologia i nauka o akcie kreacji nie jest propagowana przez główne religie cywilizacji zachodniej. Warto jednak wiedzieć, że wynikało z niej wiele tez, które są doniosłe ale obce współczesnemu myśleniu religijnemu. Faktycznie jednak choć porzuciła je filozofii religii i metafizyka, wracają one coraz częściej w problemach filozofii nauki i fizyki. Emanacja miała swoje ważne konsekwencje dla nas samych. Choćby teza o substancjalnej obecności Boga w każdym stworzeniu – od XVI wieku w teologii chrześcijańskiej nie mówi się już o substancjalnej partycypacji Boga w człowieku, lecz dominuje założenie o podobieństwie, „odbiciu” Boga lub swoistej

Recurrence is not the substance of our will, and so it can not be really consciously chosen as our aim, it is rather the essence of our being in the world. It so happens that perhaps only human knows that they originate from somewhere. They actually know it. This is not only a presumption, if we exist, somewhere must be the source of our being. It is necessary that what lasts in this act, must have its beginning somewhere - hence the ancient concepts of the First Mover. With the assumption that somewhere must be the one which, although he exists, he was never created. The contradiction inherent in our lives is based on an interesting intuition, which tells us that the mystery of our origin is not at the beginning, but at the end of our path. Where the end is connected with the beginning, where we return to the identity and the sameness with each other. It stems from the nature of the world in which we live: the time runs forward only (at least for now), we cannot go back and the only direction which concerns us, is the forward direction. Ancient philosophers taught in a beautifull way about those mysteries of life, they proclaimed for example, the concept of emanation - continuous, necessary and spontaneous return of all creatures to the unity with the creator. Nowadays, this theology and doctrine about the act of creation is not popularized by the major religions of Western civilization. We should, however, know that it eventuated from a number of theses that are profound but alien to contemporary religious thought. In fact, however, although they are abandoned by the philosophy of religion and metaphysics, they rise again and again in the problematics of the philosophy of science and physics. Emanation had significant consequences for ourselves. Even if the thesis of the substantial presence of God in every creature - from the sixteenth century in Christian theology does not speak yet of substantial participation of God in man, but is dominated by the assumption of similarity, “reflection” of God or the specific analogy of the creature to the Creator.

analogii stworzenia do Stwórcy. Była też obietnica raju! Jeśli każdy byt pochodzi od Boga i musi do niego powrócić, to na końcu każdej drogi jest raj, problemem pozostawało tylko ile owa droga będzie trwała, a innymi słowy: jak daleko jesteśmy teraz od Boga. O tym przeczytać możemy w pismach chrześcijańskich, szczególnie Pseudo-Dionizego Areopagity, o którym nie pamiętamy, że – choć historii nieznany – stał się obok Augustyna najwybitniejszym autorytetem teologicznym średniowiecza. Dziś pozbawieni tego wsparcia czerpanego z wiary, pozostawieni bez punktu odniesienia, zbyt rzadko potrafimy poradzić sobie z naszą wolnością myloną z zagubieniem. Tym bardziej odczuwamy potrzebę aktu powrotu i refleksji nad tym skąd pochodzimy. Wszak odpowiedź na to pytanie powie nam także kim jesteśmy. Odkrywa się tu wielkie pytanie o to w jakim stopniu żyjemy jako indywidua, a w jakim jako części struktury i porządku, które tworząc podstawę naszego bycia w świecie, współtworzą przecież także nas samych. Na zagadnienie to zwraca uwagę Agnieszka Artemiuk w pracy Dom, słusznie mówi ona, że wracać możemy tylko tam, gdzie już byliśmy. Ale rzecz tą pociągnąć można dalej: czy wiemy, że byliśmy w tym miejscu? Czy musimy wiedzieć, że wracamy, aby wracać? Inna akcent na zagadnienie przeszłości kładzie Barbara Dziubasik, która podkreśla rolę pamięci i możliwość utrwalenia tego, co należy do przeszłości aż do aktu czyniącego przedmioty tej pamięci, choćby symbolicznie, nieśmiertelnymi. Z perspektywy prac pokazanych na wernisażu i wyłonionych z projektu Pracowni Alternatywnego Obrazowania, widzimy, że artyści chyba chętniej wracają do tego, co jest już przeszłością i zniknęło z pola naszego doczesnego widzenia, niż do tego, co uległo tylko transformacji. To ciekawe, gdyż zdradza chyba ich przekonanie o trwałej, niezmiennej istocie rzeczy, która nie pozwala w czasie przeszłym powiedzieć o niczym, co jeszcze istnieje, choćby uległo zniszczeniu, przemianie lub transformacji.

There was also the promise of paradise! If every life comes from God and must return to it, then at the end of each path is a paradise, the only problem arrising is if this path will be continued, in other words: how far we are from God. About this we can read in Christian writings, especially Pseudo-Dionysius the Areopagite, which we do not remember about - although unknown for history- has become next to Augustine’s most prominent theological authority of the Middle Ages. Today, being deprived of this support, derived from faith and with no reference point, too rarely we are able to cope with our freedom which we confound with astray. The more we feel the need to „come back” and reflect on where we come from. After all, the answer to this question will tell us who we really are. The big question arises- to what extent we live as individuals, and to what extent as part of a structure and order that is forming the basis of our being in the world, while at the same time co-creating ourselves. Agnieszka Artemiuk in her work Home draws attention to this issue. She rightly says that we can only come back to the places that we have already been to.. Taking it a step further: do we know that we already been in this specific place? Do we have to know that we’re returning to go back? Barbara Dziubasik sheds light on the issue of the past in other way. She emphasizes the role of memory, the possibility to embed, what belongs to the past up till the act which transforms items of that memory, at least symbolically, into immortal artifacts. In the works shown at the opening - the works from the project Recurrence of Alternative Imaging Studio, we see that the artists probably prefer to return to what is already the past and what disappeared from the field of our worldly vision, rather than to what has been transformed only. It’s interesting, because I think that it discloses their belief in permanent, unchanging essence, which does not allow to talk about anything in past tense, also about things that still exist, even

Idea powrotu nadaje sens symboliczny i niemal archetypiczny przypowieści o synu marnotrawnym. Trudno jest mówić o tym, żeby ktokolwiek z nas u końca swojej drogi był zwycięzcą, szczególnie, że jak istotnie zwraca uwagę Wojciech Sys w video Krzyk: u źródeł doświadczenia początku stoi przede wszystkim nagie, rzekłoby się nawet prymitywne (gdyż źródłowe, nie ukulturowione) uczucie sprzeciwu. Tu jesteśmy ciągle w drodze, która uniemożliwia nam pełny rachunek zysków i strat, tu ze szczytu każdej góry widać następną górę – tylko tutaj, na ziemi, nie istnieje realny koniec: „teraz” to jest tylko jego abstrakcja, samo pojęcie. Gdy nadchodzi koniec, nie ma już nas. Ten ciągły, niekończący się proces powrotu doświadczamy nie tylko poprzez upływ czasu, ale także dotykając świadectw przeszłości. Powtarzalności procesu przemijania i powrotu, który przypomni metaforę kręgu życia pokażą z pewnością prace Ewy Rożyckiej i Nadii Issy. Wydaje się, że obie artystki do tematu powrotu podeszły jako do uniwersalnego aspektu życia, porzucając indywidualne doświadczenie powrotu, skupiają się na zasadach świata i ich urzeczywistnianiu się w czasie. Życie w procesie… Pcha mi się na usta pytanie do Juli Karłowskiej, i chciałabym dowiedzieć się na ile udało jej się w pracy przywrócić i ponownie przeżyć jakiś dziecięcy, radosny nastrój. W ogóle warto byłoby z pewnością zapytać wszystkich artystów, czy udało im się wrócić tam gdzie chcieli. To jedna z najbardziej interesujących mnie kwestii związanych z tym projektem. Julia Karłowska chciała odszukać zmysłowe, dawne doświadczenie dzieciństwa, dotrzeć na powrót do świadomości dziecka. Podobne pytanie postawiłabym Zbigniewowi Kuszczykowi – jego perspektywa widzenia przeszłości wyraźnie pokazuje kontrastujące przemiany między światem dawnym, dziecięcym, a tym współczesnym – z mojej perspektywy coraz mniej realnym. Jego podwórko było nie tylko przestrzenią dorastania, tam dokonywał się realny kontakt człowieka z człowiekiem. Podwórko wychowało

if destroyed, transformed or transmuted. The idea of recurrence gives symbolic and almost archetypal meaning to the Parable of the Prodigal Son. It is hard to talk about any of us being a winner at the end of his own path, especially since, as Wojciech Sys rightly notes in the video Scream: at the source of the experience of beginning, stands mostly barely naked, lets say even primitive (since as it is aboriginal, not cultural) the feeling of caveat. Here we are, still on the way that prevents us from doing full profit and loss account, here at the top of every mountain we can see the next up - only here on earth, there is no real end: “now” is only its abstraction, the very notion. When the end comes, we are not here anymore. We experience this continuous, endless process of returning not only through the passage of time, but also by touching testimonies of the past. Repeatability of the process of evanescence and recurrence, which reminds of the metaphor of the circle of life is shown in the works of Ewa Rożycka and Nadia Issa. It seems that both artists regard the recurrence theme as a universal aspect of life, resigning from the individual experience of return, focusing on the principles of the world and their implementation over time. l mood. In general, it would be definitely worth a try to ask all the artists, whether they were able to go back to where they wanted. This is one of the most interesting issues to me in this project. Julia Karłowska wanted to seek out sensual, old experience of childhood, trying to return to the child’s consciousness. I would ask Zbigniew Kuszczyk a simiral question – his perspective of regarding the past clearly shows the contrasting transformation of the old world, the children, and modern world - from my perspective, less and less real. His backyard was not only the space where he grew up, but also a space of a real contact between people. Yard brought up several generations of Poles and probably many of them would curiously come up close to work Backyard.

kilka pokoleń Polaków i zapewne wielu z nich z ciekawością podejdzie do pracy Podwórko. Miejsce osobiste, aby samemu przekonać się, jakie wspomnienia ta praca przywoła. W młodości tkwi też potencjalność, którą jednak zauważamy dopiero w późniejszych latach życia – nic nie jest świadome potencji, póki nie przyjdzie czas na jej realizację. W ogóle myślę, że częstym tematem przewijającym się w pracach tego projektu są lata dziecięce. Jest w tym komplecie kilka prac, które odnoszą się do metody powrotu, pozwalając by przedmiot tego naszego dążenia pozostał tajemnicą. Prace takie zaproponowali Kamil Niedziałek, Mateusz Kowalczyk oraz Natalia Padzińska i Joanna Jurga. Zagadnienie sposobu odniesienie się do tego, co w przeszłości dotyka kwestii kierunku powrotu (w głąb czy na zewnątrz?), uczucia, stanu, zachęty lub kryzysu tożsamości. Ale prace te znacznie od siebie się różnią i jedynie bezpośrednie ich doświadczenie pozwoli stwierdzić, jak znacząco koncepcje artystów różnią się od siebie. Istnieje w nas promień światła, który biegnie całe życie na przód, który już tak długo trwa, że nie pamięta skąd pochodzi – może to światełko Wielkiego Wybuchu? Intuicyjnie z nim poznajemy istnienie, niezależnie w którą stronę – zawsze zmierzamy do przodu i zawsze w dobrą stronę. Będzie też koniec, bo tęsknimy do miejsca naszego pochodzenia, naszego domu, którego nie pamiętamy – to będzie koniec, gdy zobaczymy nasz dom. Otworzymy drzwi, przejdziemy przez próg na ganek, a nim domkniemy drzwi, odsłoni się przed nam tajemnica naszego pochodzenia. Wszystko będzie już przeszłością – czy nastrój taki towarzyszył trochę Glorii Faron, gdy myślała o Niebieskim kapturku i pisała „Jestem. Nie zaprzeczam już, pogrążona w bezgranicznym zaufaniu”? Myślę, że trzeba mieć wiarę, że nic nam nie grozi. Ten powrót nie jest szansą, możliwością lub wyborem – jest koniecznością wszystkiego, co zostało powołane do życia. Wszyscy wracamy do domu.

Personal Space to find out by their own, which memories will this work recall. In youth lies a potentiality, which, however, we notice during later stage of our life - nothing is aware of potency, until the time comes for its implementation. In general, I think the common theme appearing in the works of the Recurrence project are the childhood years. There are in this project several works that relate to the method of recurrence, letting the object of our desire remain a mystery. Such works were proposed by Kamil Niedziałek, Mateusz Kowalczyk and Natalia Padzińska and Joanna Jurga. The issue of how to refer to what is in the past, affects the direction of the return (into or out?), the feeling, condition, incentive or identity crisis. Anyhow the works are various and only experiencing them directly will determine to what extent the concepts of artists vary from each other. There is in each one of us a glimmer of light that runs through all our life on the front, which already lastes so long that it do not remember where it came from - can it be the light of the Big Bang? Intuitively, with it we learn about our being, no matter which way we are always going forward and always in the right direction. It will all come the an end, because we yearn for the place of our origin, our home, which we do not remember anymore - this will be the end, when we shall see our home. We shall open the door, go through the door onto the porch, and before we close the door, the mystery of our origins shall be revealed before us. Everything will be gone – Was that the mood that accompanied Gloria Faron, when she thought about the Blue Riding Hood and Fox and wrote, “I am. I do not deny anything anymore, being lost in boundless trust “? I think you have to have faith, that there is no danger. This return is not a chance, a possibility or a choice - it is a necessity of everything that has been brought to life. Everyone will eventually go back home.

Agnieszka Artemiuk

Technika realizacji \ Technical description Dom, 2017, wideo (dwanaĹ&#x203A;cie projekcji; cztery kompozycje po trzy projekcje), czas trwania: okoĹ&#x201A;o 20 min. Home, 2017, video (twelve video projections, displayed in four compositions, three images each), duration: ~ 20 min.

Wracać można tylko do miejsc, które się zna, w których się już było. Powrót do starego, opustoszałego domu musi zakładać odwołanie do rodzinnej pamięci zbiorowej. Wymaga cierpliwego odkrywania przestrzeni, mowy, przedmiotów. Wszystko to jest mi bliskie ze względu na przynależność do rodziny i współdzielenie uniwersum jej wspomnień. Jako autonomiczna jednostka muszę jednak ukonstytuować relację z tym miejscem od nowa i samodzielnie. Praca składa się z dwunastu projekcji wideo, które będą wyświetlane w czterech kompozycjach po trzy obrazy. Materiały zgromadziłam w starym, dziś już opuszczonym, domu należącym do mojej rodziny (we wsi Parcewo, w województwie podlaskim). Projekcje przypominają fotografie – to statyczne ujęcia, w których czasem pojawia się subtelny ruch. Częścią pracy jest również dźwięk – nagrania recytacji i śpiewu (głosu użyczyła siostra mojej babci, Lena Artemiuk). Wykonywane utwory to religijne pieśni prawosławne, fragmenty psalmów oraz pieśni ludowe z tamtego regionu.

You can only come back to the places that you are acquainted with, that you have already been to. Recurrence to the old, derelict house must recall the family’s collective memory as a reference. It requires patient exploration of space, speech, objects. All that is close to my heart, due to belonging to the family and our own shared universe of memories. However as an autonomous individual I must constitute a relationship with this place again, by myself. The work consists of twelve video projections, displayed in four compositions, three images each. I have gathered the materials in the old, derelict house, belonging to my family (in the village Parcewo in Podlaskie province). The video projections resemble photographs - static shots, in which a subtle movement appears. Recorded recitation and singing (sister of my grandmother, Lena Artemiuk lent her voice) is an element of this work as well. Performed pieces are Orthodox Church religious songs, fragments of psalms and folk songs from the region.

Laura Dyczko

Określenie „Powroty” jest zarówno jednoznacznym jaki i szerokim pojęciem. Czytelnego znaczenia nadają mu takie określenia jak: historia, dzień wczorajszy, minione lata czyli czas przeszły. Projekt ten stał się pretekstem do osobistych odwołań do przeszłości i identyfikacji przynależności kulturowej. Powrót do tradycji i korzeni to poczucie indywidualnej tożsamości. Tożsamość kulturowa uznawana jest przez badaczy za najważniejszy rodzaj tożsamości zbiorowej. Tradycja odgrywała i odgrywa niezwykle ważną rolę w życiu człowieka, jako suma poglądów, wierzeń, obyczajów, kultury i rękodzieła wskazuje na specyficzny rodzaj przynależności. Sztuka nierozerwalnie łączy się z tradycją czasem ją idealizuje, niekiedy podejmuje polemikę lub nawet próbuje całkowicie się od niej odseparować. Jak twierdzi Anthony Giddens, „Tradycja to takie zorientowanie na przeszłość, w którym owa przeszłość wywiera potężny wpływ na teraźniejszość lub, ujmując rzecz precyzyjniej, zostaje zaprzęgnięta do wywierania potężnego wpływu na teraźniejszość”. Głównym założeniem projektu jest stworzenie obrazu nawiązującego do symboliki tradycji mniejszości etnicznej jaką są Łemkowie. Odwołanie się do niniejszej kultury łemkowskiej jest również osobistym powrotem do tradycji i korzeni. Elementem najbardziej wyróżniającym daną kulturę jest haft, który w przeszłości związany był głównie ze strojem. Haft stanowi część kulturowej i narodowej tożsamości Jest rodzajem identyfikatora, charakterystycznym znakiem rozpoznawczym danej grup etnicznych spośród innych tradycji. Haft był najbardziej widocznym i najpiękniejszym elementem stroju.

The term „Recurrence” is a unique and at the same time very broad concept. Such terms as: history, yesterday, the past year or the past in general help us to understand it more clearly. This project has become a pretext for personal references to the past and identifying cultural affiliation. Going back to the roots of tradition help us to find our individual identity. Cultural identity is regarded by scholars as the most important type of collective identity. Tradition has played and plays an extremely important role in human life, as the sum of convictions, beliefs, mores, culture and handicrafts indicates a specific type of affiliation. Art is inextricably linked with tradition, sometimes it idealizes it, while other time it undertakes polemics or even break away from it. According to Anthony Giddens, „Tradition is an orientation to the past, such that the past has a heavy influence ,or more precisely put is made to have a heavy influence, over the present”. The main purpose of the project is to create an image referring to the traditional symbols of ethnic minority which are Lemcos. Recourse to this Lemko culture is also a personal recurrence to tradition and roots. The most distinguishing element of this culture is embroidery, which was mainly associated with the outfit in the past. Embroidery is part of the cultural and national identity and heritage. It is a kind of identifier, a distinctive hallmark of this ethnic group from other traditions. Embroidery was the most visible and the most beautiful part of the outfit.

Technika realizacji \ Technical description Haft, 2017, papier, 50x110x3 cm Embroidery, 2017, paper, 50x110x3 cm

Barbara Dziubasik

Technika realizacji \ Technical description Bez tytułu, 2016, kolaż,150x90x10cm, baza glicerynowa, drewno, bawełna, metal, papier, żarówki. Untitled, 2016, collage,150x90x10cm, glycerin base, wood, cotton, metal, paper, light bulbs.

Znaczną część mojego dzieciństwa spędziłam u dziadków. To oni współkształtowali moja osobę. Nakreślili kim jestem- Wajdowa po dziadku i Nowobilska po babci. Wracam pamięcią do ich domu na Groniu, miejsca w którym się wychowałam. W swojej pracy rekreuję przestrzeń, którą dziadkowie wypełniają realnie oraz tę obecną w obszarze mojej pamięci. Projekt zakłada stworzenie instalacji - dwóch tablic i zegara. Tablice są symbolicznymi portretami moich dziadków. Stworzenie kilku warstw w “obiektach - reliktach” jest symbolicznym nawiązaniem do wielosferowości struktury pamięci. „Odciskam” jak i „zacieram” ślady obecności moich dziadków- ubrania, przedmioty codziennego użytku ale też fragmenty przestrzeni w której żyli – domu i natury. Dokonuje aktu przemiany „martwej” rzeczywistości w żywą, współksztaltujacą moja pamięć. Kompozycja ta tworzy rejestr charakteru, poglądów, życia moich dziadków. Tablice stają się tym samym nośnikiem przekazanych mi prawd podstawowych, symboli, znaków. Przekształcone przeze mnie artefakty są dowodem na istnienie „tamtej”, zapomnianej rzeczywistości. Za pomocą symbolu jakim jest zegar zmieniam strukturę czasową pracy. Mimo, że zostaje on zamknięty w gęstości gliceryny (przez co zmienia się jego pierwotna istota) - dźwięk jego tykania nie ustaje, co jest dowodem przemiany z ulotności w wieczność. Zatopienie obiektów w glicerynie nadaje całości pracy charakter nieśmiertelny.

I spent a significant part of my childhood at my grandparents. They co-shaped my personality. Outlined who am I- Wajdowa after my grandfather and Nowobilska after my grandmother. I think back to their home at Gronie, the place where I grew up. In this work I recreate the space that my grandparents fill, the real one as well as the space present in the realm of my memory. The project involves the creation of spacial installations- two boards and a clock. “Boards” are symbolic portraits of my grandparents. Creating several layers in those “objects- relicts” is a symbolic reference to multidimensionality of the memory structure. I „imprint” and „obliterate” traces of my grandparents- clothes, everyday items but also fragments of the space in which they lived – their house and the nature surrounding them. I transform the „dead” reality into “vital” reality, which co-creates my memory. This composition forms a record of my grandparents individual character, their beliefs, as well as their life in general. “Boards” are carriers of the basic truths (that I’ve learned from my grandparents), symbols, signs. Transformed artifacts are a proof of the existence of the far off forgotten reality. Using the clock symbol I change the time structure of the work. Even though the clock is locked in the density of glycerin (that imposes changes of its nature)- its sound does not stop ticking, what it is a proof of the transformation of transience into eternity. Submerging objects into glycerol gives the whole work an immortal nature.

Gloria Faron

Kapturku, gdzie jesteś? Uszyma rozstrzygam W otynkowanym lesie Powinnaś być, a Cię nie widać.

Riding Hood, where are you? By my ears I settle In plastered forest You should be here, but you cannot be seen.

A może tuż obok I to ja przybrałam postać Słuchając zmysłów, w której Bardzo ciężko mnie rozpoznać.

Or maybe just by my side I took on the form Listening to the senses, in which Its very hard to recognize me.

A ja w Twoją stronę O asfalt Przypadkiem Szpony piłuję

And at your side Over asphalt accidentally clutches I saw

Nie chcę zwracać na siebie uwagi, potępienie parzy opuszki moich łap, tak ciężko jej nie zwracać, kiedy wciąż jestem. Odkąd pamiętam, uczą mnie mówić. Odkąd pamiętam, uczą mnie myśleć. I zapomniałam już wystarczająco wiele, by czerpać przyjemność z cieknącego po mojej dłoni błękitu. Ciekawe, czy wraz z nim i ja się skończę.

I do not want to attract attention, condemnation burns pulps of my feet, so hard to ignore it when I’m still here. Since I can remember, they tought me to speak. Since I can remember, they tought me to think. I forgot fair enough to enjoy the blue dripping down my hand. I wonder if with it (blue) I’m over.

Jestem. Nie zaprzeczam już, pogrążona w bezgranicznym zaufaniu. Przyszłość już się zdarzyła, smakujmy jej obecność. Dziękuję Ci Niebieski Kapturku za to, że Nas tu przywiodłaś. Trwam, niezależnie od czasu. Każdy element mojej fraktalnej istoty rozwija się równolegle, w harmonii. Jasność oblewa Nasz byt, dzięki niej mogłam dostrzec i dostrzegam wciąż na nowo. Ktoś kiedyś pytał, czy nie jesteś złym duchem, napełnił się trwogą, a ja nie muszę znać Twojego oblicza, żeby wiedzieć. Nie pamiętam o kategoriach. Jestem. Tobą.

I am. I do not deny it now, lost in boundless trust. The future has already happened, lets taste her presence. Thank you Blue Riding Hood for the fact that you brought us here. I stay, regardless of the time. Every element of my fractal being is developing simultaneously , in harmony. Brightness suffuses our being, thanks to it I could see and see again from scratch. Someone once asked ,whether you are an evil spirit, filled with awe, and I do not need to recognize your face to know. I do not remember about categories. I am. You.

Technika realizacji \ Technical description Niebieski Kapturek i Lis, 2017, Instalacja 2x2x1m, 3 zapętlone filmy, ścieżka dźwiękowa, obwód zamknięty z diodą, lustro 190 x 80cm, 2 zdjęcia na utwardzanym papierze 190 x 80, 2 niebieskie lasery, 5 lamp UV, farba akrylowa i farba UV. Blue Riding Hood and Fox, 2017 Installation 2x2x1m, 3 looped movies, soundtrack, a closed circuit with a diode, a mirror 190 x 80cm, 2 images on cured paper, 190 x 80, 2 blue lasers, 5 UV lamps, acrylic and UV paint.

Nadia Issa

Technika realizacji \ Technical description Claire de Lune, 2016, półkula o śr. 50 cm- styropian, mapping wideo w zapętleniu (źródło jednego z wideo: NASA | Moon Phases 2015, Northern Hemisphere (Moon Only). Claire de Lune, 2016, hemisphere wed. 50 cm-polystyrene, video mapping looped (the source of one of the video: NASA | Moon Phases 2015, Northern Hemisphere (Moon Only).

Nie czuj się samotny, cały wszechświat jest w Tobie

Do not feel lonely, the entire universe is inside you.

Maulana Rumi

Księżyc jako ciało niebieskie, stanowi archetyp, symbol obecny w każdej przestrzeni kulturowej. Comiesięczne powstawanie księżyca, a następnie jego unicestwienie, jest odzwierciedleniem porządku kosmologicznego. Nów księżyca może symbolizować nowe życie. Natomiast koniec fazy księżyca to koniec życia. Księżyc posiada też możliwość odradzania się, dając tym samym nadzieję na reinkarnację. Transgresja nie jest ruchem „ku czemuś“, ale raczej „od czegoś“ co stanowi rdzeń i centrum”1. Transgresywny charakter postaci poruszającej się po osi księżyca jest odzwierciedleniem faz życia, ale także w tym kontekście rodzajem pokory wobec natury, uświadomieniem sobie, że jest jedynie częścią wszechświata, a nie jego epicentrum. Koło (tutaj Księżyc) jako figura doskonała, jest symbolem sfery boskiej, nieba, odzwierciedleniem idealnego wiecznego ruchu.2 , ale co również ważne w kontekście tej pracy jego nieskończoność oddaje ideę Wiecznego Powrotu (Nietzsche), albowiem “To co było, jest tym, co będzie, a to co się stało, jest tym, co znowu się stanie”.3

The moon as a celestial body is an archetype, a symbol present in every culture. Monthly formation of the moon, then its annihilation, is a reflection of the cosmological order. New Moon may symbolize new life. The end of the phase of the moon is the end of life. Moon also has the ability to reborn, thus giving hope for reincarnation. Transgression is not a movement “towards something”, but rather “from something” which is the core and the center. “Transgressive nature of the character moving on the axis of the moon is a reflection on the circle of life, but also in this context is a humility towards nature, realizing that we are only a part of the universe, not its epicenter.Circle (here Moon) as the perfect figure, is a symbol of the divine realm, heaven, the perfect perpetual motion. But what is also important in the context of this work its infinity is a reflection of the idea of the Eternal Recurrence (Nietzsche), since “What has happened before will happen again. What has been done before will be done again”4.

1 Hasło Transgresja [w:] http://www.szkolnictwo.pl szukaj,Transgresja, (data dostępu 07.05.2016). 2 W. Kopaliński, hasło koło, [w:] Słownik Symboli. (red.) B. Chicińska, B.Gers, J. Sikorska, Warszawa, Wydawnictwo “Wiedza Powszechna”, 1990, s. 156. 3 Księga Koheleta, Rozdział I.

4 Ecclesiastes 1:9-18

Joanna Jurga

Technika realizacji \ Technical description Odlew gipsowy dłoni w geście medytacyjnym w skali 1:1 Fotografia cyfrowa Justyna Jaworska - wydruk wielkoformatowy 140x200 cm. A plaster cast of hands in a gesture for meditation, scale 1: 1 Digital Photography Justyna Jaworska - large format print 140x200 cm

„Z umysłem przypominającym drewno lub skałę, nie tłumacząc niczego przy pomocy języka, z umysłem który nigdzie nie wędruje, podstawa umysłu staje się jak [pusta] przestrzeń, na której w naturalny sposób pojawia się słońce mądrości, jak by nagle rozproszyły się chmury i wyszło słońce” Zapiski Pai-Changa – mistrz Zen z przełomu XIII i IX w n.e.

“When the mind resembles wood or stone, Without explaining anything with our tongue, with a mind that wanders to nowhere, the base of the mind becomes like [empty] space in which the sun of wisdom naturally appears as if suddenly clouds scattered and the sun came out”. Notes of Pai-Changa – Zen master at the turn of the century (XIII i IXc.e.).

Medytacja to stan niezwykle ulotny, samo doświadczenie siedzenia twarzą do ściany* jest za razem proste i skomplikowane. Podczas medytacji przekraczamy własne ja, określając siebie na nowo. Moim celem było stworzenie śladu przejścia z chaosu w porządek, z hałasu w ciszę, z jasności w ciemność i na odwrót, ponieważ medytacja to namacalne wręcz fizyczne doznawanie własnego ciała i umysłu zarówno w chwilach szczęścia, jak i skrajnej rozpaczy.

Meditation is extremely elusive state, the experience when we sit facing the wall * is at the same time simple and complex. During meditation we exceed our own I, we define ourselves again. My goal was to create a trace of transition from chaos to order, from the noise into the silence, from brightness into the darkness, and vice versa, because meditation is palpable and almost physical sensation of our body and mind in the moments of happiness and utter despair.

* W tradycji Soto Zen którą praktykuję medytujemy twarzą do ściany, siedząc na podłodze ze skrzyżowanymi nogami, wyprostowanymi plecami i dłońmi złożonymi na podołku w geście Hokkai-join, mamy przymknięte oczy i wsłuchująć się w nasz oddech staramy się być obecni w tak zwanym tu i teraz.

*In the Soto Zen tradition, which I practice, we meditate facing the wall, sitting on the floor with legs crossed, straight back and hands folded in a lap in a gesture of Hokkaijoin, we have closed eyes and while listening to our breath, we try to be present in the socalled here and now.

Julia Karłowska

Technika realizacji \ Technical description Zapętlona projekcja video. czas ok. 3,5 minuty. A looped video projection. time approx. 3.5 minutes.

Rejestracja czynności dawno nie wykonywanych, związanych z beztroską dziecinnych gestów zabawy. Jest to kontakt z realnym przedmiotem i próba ponownego wejścia w aurę wspomnień. „Powroty” odnoszą się do refleksji nad pracą z własnym ciałem i obszaru, jaki ono wyznacza pozostawiając ślady formalno – znaczeniowe. Działanie, trawestując czynności dziecięce, transponuje je ze strefy odczuwania do strefy opisywania; na poziomie ruchu, wyrazu, zakresu, kontekstualności. Czynności – jak wyrazy rozłożone na alfabet – oczyszczone z atrybutu, powracają do swojej pierwotnej, podstawowej formy. Tak wyabstrahowane, są gotowe na potencjalnie nowe interpretacje znaczeń. Przedmioty, pomimo wizualnej nieobecności, są obecne w wykonywanym ruchu ciała; jego ekspresji i rytmie. Ich „niewidzialność” nawiązuje do nienamacalnych, magicznych możliwości, jakie można im przypisać jedynie w dzieciństwie.

Registration of activities I have not performed for a long time, associated with carefree childhood play and fun gestures. It is a contact with a real object and an attempt to re-enter the aura of memories. „Recurrence” refers to the reflection on working with my body and the areas, which it designates, while leaving formal - semantic traces. The action, which is travestying children activities, transposes them from aesthesis zone into description zone; at the stages of movement, expression, range, context. Activities - as words spread out on the alphabet – cleansed from attributes, return to their original, basic form. Being abstracted, they are poised now for potentially new interpretations of meaning. Objects, in spite of their visual absence, are present in the body, performed movement; its expression and rhythm. Their „invisibility” refers to intangible, magical possibilities that can be assigned to them in childhood only.

Dorota Kidziak

Technika realizacji \ Technical description Fundamenty , 2015, trzy formy rzeĹşbiarskie ( technika wĹ&#x201A;asna min: barwione la striko, beton, plastik), 147x147x120 cm ( trzy formy) Foundations, 2015, three sculptural forms (own technique, among others: dyed la STRIKO, concrete, plastic), 147 x147x120 cm (three forms).

Pod wpływem przekazywanych obciążeń dochodzi do odkształceń gruntu, co z kolei powoduje osiadanie budowli. W związku z tym dobór odpowiedniego rozwiązania fundamentu (sposobu posadowienia budynku) ma zapewnić:

Under the influence of transmitted load the ground warps, which causes subsidence of the building. Accordingly, the selection of a relevant solution for the foundation (the way of founding the building) is to provide:

•

• • •

minimalne i równomierne osiadanie budowli oraz jej stateczność osiągniecie właściwej głębokości posadowienia łatwość wznoszenia murów i ich stabilność zabezpieczenie budowli przed zawilgoceniem i przemarzaniem.

,,DOM” to pierwsza przestrzeń z którą się identyfikujemy. Kiedy opuszczamy dom rodzinny, wszystkie drogi są mierzone odległością od niego. To jego ściany chroniły nas przed tym, co nieznane. Dom to meta dla tułacza i przystań dla obcego. Źródło energii życiowej, ale i siedlisko nieuchronnych konfliktów. Tam powstał „fundament”, na którym nieustannie budujemy naszą tożsamość. Fundamenty mogą być różne: solidne, popękane... Od nas jednak zależy dalsza konstrukcja. Pracę pt. „Fundamenty” tworzą trzy obiekty rzeźbiarskie będące metaforyczną wizualizacją filaru tożsamości. Babcia-matka-córka. Trzy pokolenia. Trzy historie. Trzy formy. Trzy zupełnie różne osadzenia/zakorzenienia w świecie. Trzy konstrukcje o zupełnie innych fundamentach.

• • •

minimal and equal subsidence of the building and its stability. achieving a proper foundation depth. facility of erecting walls and keeping them stable. protecting the building from rising dump and frost.

“HOME” is the first space with which we identify with. When we leave family home, all roads are measured distance to that place. Its walls protected us from the unknown. Home is an aim for the homeless and a haven for a foreign. The source of life energy, but also the habitat of the inevitable conflicts. There the „foundation” was created, on which we constantly build our identity. Foundations may be different: solid, cracked ... However, Its futher construction is up to us. The work Foundations consists of three sculptural objects that are metaphorical visualization of the pillar of identity. Grandmothermother-daughter. Three generations. Three stories. Three forms. Three completely different embedments / establishments in the world. Three structures with completely different foundations.

Mateusz Kowalczyk

Technika realizacji \ Technical description Przepływ, 2017 technika mieszana, obiekt (namiot): rury pcv, materiał, farba akrylowa, kryształy, drewno, wysokość 2m, szerokość 2,4 x 2,4m. Poznajmy się, 2017, performance, czas trwania ok 15-30min. Flow, 2017 mixed media object (tent), pvc tubes, material, acrylic paint, crystals, wood, height 2 m, width 2.4 x 2.4 m. Let’s get to know each other, 2017, performance, duration approx 15-30min.

Projekt łączy w sobie formę schronienia/instrumentu, jak i symbolicznego miejsca przepływu energii, powietrza, ciepła i kontaktu z drugą osobą z performatywnym obrzędem wprowadzenia odbiorcy do przestrzeni, będącej miejscem medytacji. Szkielet namiotu skonstruowany z rur pcv, pełni funkcję instrumentu, podobnego do aborygeńskiego didgeridoo. Artysta zaprasza do wzięcia udziału w ceremoni, za pomocą zapalonych wonnych kadzideł, gry na obiekcie/namiocie, w którym będzie znajdować się razem uczestnikiem i udostępnienia nagrania, znajdującego się podczas performancu, na jego ciele. W tej pracy, najważniejsze dla autora, jest podzielenie się z odbiorcą pozytywnymi wartościami związanymi z duchowością i jej doznaniami.

The project combines a form of shelter/instrument and the symbolic site of energy flow, air, heat and contact with another person along with the performative rites of introducing the viewer to the space, which is a place of meditation. Tent skeleton constructed of PVC pipes, acts as an instrument similar to the aboriginal didgeridoo. Artist invites you to take part in the ceremony, to light a fragrant incense, play on the object / tent, in which he will be present together with the viewer sharing recordings and videos, attached to his body during the performance. In this work, the most important for the author, is to share with the viewer the positive values associated with spirituality and its sensations.

Zbigniew Kuszczyk

Technika realizacji \ Technical description Podwórko - miejsce osobiste, 2016/2017, 5 zdjęć, technika fotograficzna /praca druk czarno biały/ 500x100 mm, tło, 3D panoramiczne czarne ok. 640x1240 mm. Backyard – personal space, 2016/2017, 5 images, photographic technique / black and white print / 500x1100 mm, 3D panoramic black background, approx. 640x1240 mm.

Powroty od zawsze kojarzą się mi z wolnością, wędrówką i powrotem do przeszłości. Zastanawiając się nad tematem zamknąłem oczy i pierwszym obrazem/wspomnieniem jakie ukazało się w mojej świadomości był obraz podwórka, azylu sprzed lat. Mojego prywatnego świata do którego często wracam z aparatem w swoich wyprawach w architektoniczną przeszłość miasta. Takie podwórko to moje miejsce osobiste, które w pamięci zagarnąłem na własność. Choć wydaje się to takie proste i bliskie każdemu z nas to obrazy podwórek przypominają również o zależnościach między człowiekiem, a jego miejscem w zurbanizowanej przestrzeni miejskiej. Przez architekturę tę wielką i małą (w skali podwórka) którą podziwiam i kocham zanurzam się w przeszłość. Odnajduję w otaczającym nas betonie przedmioty które opowiadają o przemijaniu i pamięci jednostki. Jest to podróż w głąb siebie w poszukiwaniu związków oraz kodów wiążących mnie z i mam nadzieję że i was również z przeszłością do której przecież tak chętnie wracamy by „ zapomnieć się choć na chwile”.

I’ve always associated recurrence with freedom, journey, travelling back in time. While thinking about the recurrence theme I closed my eyes and the first image / memory which appeared in my mind was a picture of a backyard, an asylum from the past. My private world, where I often return, carrying my camera during my expeditions into the architectural history of the city. This is my personal space, that I seized its property in my memory. Although it seems so simple and close to each of us, the images of backyards bring to mind the relationship between man and his place in the urban public space. Through great and small (backyard scale) architecture that I admire and love, I immerse myself in the past. I find in the surrounding concrete, objects that tell the story of transience and individual memory. It is a journey into ourselves in search of associations and codes that tie me and I hope so do you to the past, to which after all we gladly return to “forget ourselves even for a moment.”

Kamil Niedziałek (Milito)

Technika realizacji \ Technical description Czapka Niewidka, 2017, filc, światło ledowe, 20 x 20 x 15 cm, video (1) - 5’58 min, pętla,Video (2) - 2’22 min, pętla. The Cap of Invisibility, 2017, felt, LED lights, 20 x 20 x 15 cm, video (1) - 5’58 min, loop,Video (2) - 2’22 min, loop.

Czapka Niewidka jest magicznym przedmiotem zaczerpniętym ze świata baśni, kojarzonym w naszej kulturze z okresem dzieciństwa, więc już swoją proweniencją odnosi się do powrotu jako mentalnej podróży w czasie. Sam obiekt uszyty w formie ni to świątynnej kopuły, ni to szamańskiej jurty, kojarzy znikanie i niewidoczność z mistyczną anihilacją, czyli rozpłynięciem się jako chwilowym powrotem do źródeł. Prezentowane wraz z obiektem we wspólnej przestrzeni foundfootage’owe video przedstawiające trudne wydarzenia z całego świata nadają tym podróżom posmak eskapizmu. Takie zestawienie nie ma jednak na celu ośmieszenia miłości mistycznej i unifikacji z Wszechświatem, lecz jest próbą zwrócenia uwagi na złożoność tożsamości człowieka i jego światopoglądu w obliczu rozdarcia pomiędzy duchową miłością i nienawiścią do wszechrzeczy.

The Cap of Invisibility is a magical object taken from the world of fairy tales, being associated in our culture with the period of childhood, therefore its provenance refers to the recurrence as a mental travel through time. The object itself sewn in the form of neither a temple dome, nor shamanic yurt, associate disappearance and invisibility with mystical annihilation, in other words dissolution as a temporary return to the roots. Foundfootage video of difficult events from around the world presented alongside with the object give those travels a taste of escapism. Such a collation does not, however, intend to ridicule the mystical love and unification with the universe, but it is an attempt to draw attention to the complexity of human identity and his worldview up against being torn between spiritual love and hatred towards universe.

Ewa Różycka

Technika realizacji \ Technical description Stratygrafia, 2016/17, wideo 5:24 min, obiekt 50x56x0,17m. Stratigraphy, 2016/17, video, 5:24 min, object 50x56x0,17m.

Archeologia jako dziedzina nauki, której celem jest odtworzenie społeczno-kulturowej przeszłości człowieka, za pomocą badania materialnych pozostałości działań ludźkich, staje się główną osią mojej pracy. Zmierzenie się z przeszłością człowieka oraz dotarcie do historii miejsca jakim jest Wydział Sztuki Mediów ASP jest jednym z głównych założeń mojego projektu. Lokalizacja obszaru moich badań, może mnie doprowadzić do dotychczas nieodkrytych źródeł archeologicznych, biorąc pod uwagę fakt, że wydział znajduje się w pobliskim sąsiedźtwie XVIII wiecznej nekropolii -Cmentarza Powązkowskiego. Na tym terenie zaszło wiele zmian w strukturze stratygraficznej. Zamierzam zbadać ziemię oraz otoczenie terenu, zwracając szczególną uwagę na położenie warstw stratygraficznych, bo to dzięki nim jesteśmy w stanie najdokładniej zinterpretować przeszłość człowieka. Mój project składa się z rejestracji performencu o charakterze archeologicznym z uwzględnieniem metodyki badań wykopaliskowych, oraz budowy obiektu ukazującego profil warstwy przekroju przebadanej ziemi. Rejestracja ukazuje wykopalisko archeologiczne, którego celem jest odkrycie zabytków nieruchomych lub ruchomych. Staram się przeprowadzić badania korzystając z wiedzy oraz metodologii badań archeologicznych, z zachowaniem marginesu na artystyczną interpretację uzyskanych rezultatów.

Archaeology as a discipline of science, the aim of which is to recreate the socio-cultural history of man through the study of physical remains of human activity, becomes the main axis of my work. Dealing with human past, as well as approaching the history of the place which is the Department of Media Arts at Academy of Fine Arts in Warsaw is one of the main goals of my project. Location area of my research could lead me to a previously undiscovered archaeological resources, taking into account the fact that the department is located in the nearby vicinity of the eighteenth century Powązki -Cemetery. In this area, many changes have occurred in the stratigraphic structure. I’m going to explore the soil and the surrounding area, paying particular attention to the location of the stratigraphic layers, because thanks to them we are able to interpret accurately the history of man. My project consists of two parts- an archeological performance video, with a special focus on the methodology of excavation and a spacial installation- construction of an object showing a cross-section profile of the tested ground layers. The video shows an archaeological dig, the aim of which is to discover fixed or movable archaeological relics. I try to conduct my study using the knowledge and methodology of archaeological research, while maintaining a margin for the artistic interpretation of the results

Wojciech Sys (Cleiro5)

Technika realizacji \ Technical description Krzyk, 2017, zapÄ&#x2122;tlona projekcja wideo. Scream, 2017, looped wideo projection.

„Krzyk” – performatywność bezpośrednia i performatywność wideo, to emocjonalna kapsuła utkana z łaknienia wolności, potrzeby sprzeciwu, intuicji i instynktu, która katapultuje widza jako naocznego, partycypującego świadka do pierwotnej e m o c j i i e k s p r e s j i oraz następującego po tym stanu o c z y s z c z e n i a. To możliwość dania publiczności ujrzenia studium osoby krzyczącej, poddającej się wyrażeniu, zakomunikowaniu i rozładowaniu jakiejś emocji. To przy tym uruchomienie intuicyjnej pamięci, projekcji stanu przenoszonego na osobę oglądającą w celu wywołania uczucia: „ - Znam to!” (geny przeszłych pokoleń pamiętają/znają to), „ - Też tak bym chciał/-a”. ZAŁOŻENIE, ŻE ÓW AKT PERFORMATYWNY TO POWRÓT DO PEWNEGO STANU UNIWERSALNEGO, bliskiego każdemu człowiekowi, choćby w chwili narodzin - pierwszy wyraz nieakceptacji dla przymusu, przymusu danego świata. Podwojona, przekazywana poziomowo i liniowo p e r f o r m a t y w n o ś ć pracy, tj. z jednej strony twórcy dla oglądającej wykon widowni, a następnie widowni galeryjnej przedzierającej się do pierwotnie powstałego stanu przez jego p o w i d o k zarejestrowany na twarzach i ciele pierwszej widowni, w swej konstrukcji odziaływania, ma tylko podkreślić jak głębokie jest w nas wymazanie nagich, mocnych, surowych artefaktów natury – krzyku i szczelne przyobleczenie w atrapy, imitacje, protezy współczesnej kultury i cywilizacji. Z pozycji obecnego odbiorcy sztuki, zwykle łaknącego soczystych, acz nieraz cierpkich jej owoców, zapraszam na powrót do życia „utajonego” na ścieżce alternatywnego obrazowania.

“Scream” - direct performance art and video performance art is an emotional capsule woven from freedom craving, the need of opposition, intuition and instinct, which catapults the viewer as the participating eyewitness to the aboriginal e m o t i o n and e x p r e s s i o n followed by the state of p u r i f i c a tion . Its giving the audience the possibility to perceive the study of a screaming person, undergoing an expression, communicating the defusing certain emotion. It’s at the same time a launch of the intuitive memory, a projection of the state transfered to the person watching in order to induce a feeling “- I know it!” (Genes of past generations remember / know this), “- That’s what I want”. ASSUMPTION THAT THAT PERFORMATIVE ACT IS A RECURRENCE TO CERTAIN UNIVERSAL STATE, close to every human being, even in the moment of birth the first expression of the non-acceptance of coercion, coercion of our world. Doubled, passed horizontally and linearly p e r f o r m a t i v i t y in the work, ie. On one hand, of the author for the audience watching the performance, on the other hand for the audience in the gallery breaking the originally formed state through an afterimage registered on the faces and bodies of the first audience in its construction impact, outlines how deeply in ourselves is the desire to erase naked, strong, harsh artifacts of nature - screaming and hidding in the world of mockups, imitations- “prothesis” of the contemporary culture and civilization. From the position of an art recipient, usually feeling hunger for juicy, though sometimes acerbic fruits of art, I invite you to return to “latent” life on the path of alternative imaging.

Włodzimierz Szymański

Technika realizacji: \ Technical description Tablice, 2016, 50x60 cm, Szkło, emalia, akryl, płatki złota, tusz, światło LED. Boards, 2016, 50x60 cm, glass, enamel, acrylic, gold leaf, ink, LED light.

„Szymański poddaje refleksji podstawowe parametry życia ludzkiego: naturę i kulturę, czas i przestrzeń, zapominanie i pamięć”.1 Dla artysty bardzo ważne jest światło jako nośnik treści mistycznych. Jego zdaniem nie traci ono z biegiem czasu na wartości. Tablice to obiekty nawiązujące estetycznie i symbolicznie do odnalezionych przez artystę macew. Tablice to praca wielosferowa, gdzie światło o określonej temperaturze barwowej odsłania utrwalone w płytach szkła fotografie, kolaże i malarstwo akrylowe. Macewa jako realny obiekt przeistacza się tutaj w Macewę- symbol, czyniąc ją zdolną do ukazywania treści istotowych kultury, przenoszących nas w obszar doświadczeń bliskich mistyce, transcendencji. Sam artysta określa Tablice jako praobiekt pozostający, który zaświadcza o czymś, zamykając tym samym pewną sferę pamięci, oraz jej doświadczania. Tablice stanowią w rozumieniu artysty rodzaj świadectwa, są niemym świadkiem minionych wydarzeń, są metaforycznie zbudowane ze światła, a więc niemożliwe do zniszczenia.Tablice to prace o pamięci, przemianie, odwołują się do rytuału pochówku zmarłych, który „wyrwany” z kontekstu miejsca (cmentarza) nabiera cech symbolicznych, stając się metaforą pamięci o minionych pokoleniach w wymiarze metafizycznym2.

“Szymanski reflects on the basic parameters of human life: nature and culture, time and space, forgetfulness and memory.” 3 Light as the carrier of mystical content is very important for the artist. In his opinion, it does not lose its value in the course of time. Boards are objects aesthetically and symbolically referring to refound “matzeva”-Jewish tombstones. Boards is multidimensional work, where the light of a specific color temperature reveals preserved in glass panels: photographs, collages and acrylic painting.Matzeva as a real object is being transformed into matzeva symbol, making it capable of showing the essence of culture , as well as the way into the area of mystical, transcendent experiences. The artist defines the boards as a “pre-object” which remains, which testifies to something, thus closing a certain realm of memory, and the way we experience it. Boards are according to him a testimony, a silent witness of past events. They are metaphorically constructed of light, and therefore impossible to destroy. Boards are about memory, transformation, they refer to the burial ritual of the dead, which being “pulled out” from the context of the place (the cemetery) acquires symbolic features, becoming a metaphor in metaphysical dimension for the memory of past generations4.

1 A.Z.Janiszewska, Czas natury i czas kultury. Uwagi o strategiach uprzestrzenniania i dynamizacji obrazów w twórczości Włodzimierza Szymańskiego, Estetyka i Krytyka, nr. 24 (1/2012), s.209.

3 A.Z.Janiszewska, Time of nature, time of culture. Notes on strategies of spatialization and dynamizing images in the works of Włodzimierz Szymański, Aesthetics and Criticism,24 (1/2012), s.209.

2 Na podstawie rozmowy z artystą, przeprowadzonej dn. 06.05.2016 (archiwum własne).

4 Based on conversations with the artist conducted on 06/05/2016.

Wydawca: Muzeum Mazowieckie w Płocku ISBN: 978-83-64676-17-8 Opracowanie graficzne i skład: Włodzimierz Szymański Bogdan Wrzeciono Nadia Issa Tłumaczenie: Nadia Issa Redakcja: Włodzimierz Szymański Nadia Issa Druk i oprawa: Mediakolor Copyright: Wydział Sztuki Mediów Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie Pracownia Alternatywnego Obrazowania Warszawa 2017