พรหมลิขิต ! อ่านเล่นๆ เย็นๆ ใจ

พรหมลิขติ ! โปรดอ่านเล่น ๆ เย็น ๆ ใจ

ผู้เขียน : มาพพ ศิริชวลิต จัดจาหน่ าย www.หนังสื อออนไลน์ .com

50 บาท

มารู้ จัก กับ พรหมลิขิต กันก่ อน ตัวคุณเคยมีเรื่ องไม่ สบายใจหรื อไม่ กท็ ุกข์ ใจกับชีวิตที่เป็ นอยู่ใน ปั จจุบันบ้ างไหม แล้ วเชื่ อไหมว่ า มันเกิดมาจากการตัดสิ นใจเลือกทางเดิน ชีวิตของตนในอดีต คุณเคยคิดที่จะกลับไปเปลี่ยนอดีตที่ผ่านมาของชีวิตบ้ าง หรื อเปล่ า ถ้ าเคยจะกลับไปเปลี่ยนช่ วงใดของชีวิต แล้ วแน่ ใจแล้ วหรื อว่ ามัน จะดีกว่ าเก่ า มีบางคนเชื่ อว่ ามันจะดีกว่ าเก่ า เชื่ อไหมว่ า สรรพสิ่ งใด ๆในโลกนีล้ ้ วนเป็ นอนิจจัง มีวฏั จักร หมุนเวียนเปลี่ยนไปตามกาลเวลา บางเรื่ องบางเหตุการณ์ ที่เกิดขึน้ เป็ นเรื่ อง ของกรรมลิขิต แต่ บางทีมนั อาจเป็ นเรื่ องของพรหมลิขิตก็ได้ เรื่ องมันมีอยู่ว่า ...

วังวนของชีวติ บ่ายวันหนึ่งของเดือนที่ร้อนที่สุดในประเทศไทยกระเทียมเด็ก วัยรุ่ นตอนปลายที่เพิ่งจบการศึกษาระดับอนุปริ ญญาด้านการตลาด กาลังออก หางานทาท่ามกลางกระแสวิกฤตทางเศรษฐกิจซึ่ งคู่แข่งของเขาสาหรับการ แย่งที่นงั่ ในตาแหน่งมนุษย์เงินเดือนของบริ ษทั เอกชนชั้นนาผุดขึ้นมาดัง่ ดอก เห็ดหลังจากเทศกาลสาดน้ าเพิ่งผ่านไป ความสนุกสนานของเทศกาลปี ใหม่ ที่มีมาตั้งแต่กาลก่อนไม่ได้ทาให้ความเครี ยดความไม่มนั่ ใจ ความหวนหวย ของจิตใจกับงานที่ตอ้ งการทาบวกกับความกังวลใจในการจะถูกเลือกเข้าเป็ น พนักงานของบริ ษทั ที่ตนไปกรอกใบสมัครงานไว้หรื อเปล่า ทันที่ที่มองเห็นป้ายประกาศรับสมัครงานพนักงานขายที่หน้า บริ ษทั เอกชนแห่งหนึ่ง กระเทียมหยุดขี่รถจักรยานเก่า ๆ ที่ใช้ต้ งั แต่เริ่ มเรี ยน ม. 3 อย่างช้า ๆ และเตะขาตั้งรถจักรยานลงในร่ มเงาของรถมอเตอร์ ไซต์พว่ ง ขายกาแฟโบราณที่กาลังโชยกลิ่นหอมอบอวลชวนให้คนกลุ่มหนึ่งมายืนมุง เพื่อรอซื้ อไปลิ้มลองรสชาติของมัน กระเทียมเอากระเป๋ าเป้ลงจากหลังแล้ว ขออนุ ญาตเจ้าของร้านว่า “ขอจอดสักครู่ ได้ไหมครับ” “ได้สิ” กระเทียมได้ยนิ เสี ยงตอบแล้วรี บวิง่ ขึ้นไปบนอาคารและ เดินเข้าไปหาพนักงานคนหนึ่ งที่นงั่ หน้าเคาเตอร์ เพื่อรับคาถามจากคนที่เดิน เข้ามาหาในบริ ษทั “พี่ครับมาสมัครงานตามป้ายที่บอกไว้” กระเทียมเอ่ย วัตถุประสงค์ของการเยื้องกายเข้ามาด้วยเสี ยงอันสั่นเครื อเพราะความ

ประหม่า “ค่ะจบอะไรมาคะ” พนักงานถามอย่างสุ ภาพ “ปวส.การตลาด ครับ” กระเทียมตอบอย่างมัน่ ใจ ยังรับสมัครอยูค่ ะ ขอเชิ ญที่ฝ่ายบุคคลที่โต๊ะ นั้นนะคะ พนักงานตอบพลางผายมือเพื่อชี้ไปที่โต๊ะของชายหน้าตาเงียบขรึ ม ที่นงั่ คลิกเม้าส์เพื่อดูขอ้ มูลในเครื่ องคอมพิวเตอร์ ที่ต้ งั อยูท่ ี่โต๊ะทางานอย่าง ตั้งใจ กระเทียมเดินตรงไปด้วยความมุ่งมัน่ ที่จะได้รับการพิจารณาให้เขียน ใบสมัครงาน “สวัสดีครับท่านผมมาสมัครงานตามที่ประกาศไว้” กระเทียมเอ่ย ซ้ าถึงวัตถุประสงค์ที่มา “มีประสบการณ์ทางานมาก่อนไหม” ชายหน้าตาเงียบขรึ มถาม พลางเร่ งเร้าเพื่อเอาคาตอบ “มีครับ” กระเทียมตอบอย่างไม่มนั่ ใจ “ตาแหน่งอะไร บริ ษทั ไหน” คาถามจากหัวหน้าฝ่ ายบุคคล “ขายกาแฟเย็นที่ร้านของพ่อแม่” กระเทียมตอบ “ผมหมายถึงงานในองค์การที่ไม่ใช่กิจการของตนเอง น่ะครับ” หัวหน้าฝ่ ายบุคคลเริ่ มมีท่าทีที่จะปฏิเสธการเข้ามาขอสมัครงานของกระเทียม และอธิ บายสั้น ๆ ว่า “บริ ษทั เรายังไม่มีตาแหน่งงานสาหรับผูท้ ี่ยงั ไม่มี ประสบการณ์เพราะเราต้องการพนักงานที่พอมีสามารถที่จะเข้าใจงานแบบ สามารถทางานได้ทนั ที แม้วา่ ประสบการณ์ไม่ตรงกับสายงานเรายังไม่รับ พิจารณาเลย” หัวหน้าฝ่ ายบุคคลปฏิเสธการสมัครงานของกระเทียมอย่าง สุ ภาพและมองเครื่ องคอมพิวเตอร์ ที่ต้ งั อยูท่ ี่โต๊ะทางานอย่างตั้งใจต่อไป กระเทียมเดินลงมาจากตัวอาคารพร้อมสี หน้าที่แสดงความผิดหวัง

“น้องมาที่นี่ทาไมหรื อ”ชายหนุ่มในชุดสุ ภาพผูกเน็คไทด์สีฟ้าถาม พลางยืน่ แก้วพลาสติกทรงสู งให้ชายชราผูกผ้ากันเปื้ อนที่ยืนอยูข่ า้ งหลังรถ มอเตอร์ ไซต์พว่ งที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ชงกาแฟ “มาสมัครงานครับ”กระเทียมตอบอย่างไม่สนใจ “เดี่ยวก่อนสิ ฟังพี่ก่อน”ชายหนุ่มรี บเดินออกมาจากหลังรถ มอเตอร์ ไซต์พว่ ง “นี่เลย”ชายหนุ่มรี บควักกระจกพกออกมาจากกระเป๋ าเสื้ อส่ งให้ กระเทียมพร้อมกับท่าทีที่แสดงความดีใจ “กระจกพกนี่นา” กระเทียมอุทาน “ใช่ มีคนให้พี่มาอีกทีเขาบอกว่าให้เอาไว้ที่ใต้ผา้ ปูที่นอนตรงใต้ หมอนแล้วจะโชคดีมีงานทา” “อ๋ อเข้าใจครับ แล้วทาไมพี่รู้วา่ ผมกาลังหางานทา”กระเทียมถาม พร้อมมองด้วยหางตา “พี่เข้าใจแค่มองสี หน้าพี่ก็รู้แล้วพี่เองก็เคยหางานทาแบบน้องมา ก่อน แต่ตอนนี้ได้งานทาแล้ว นะมีคนเขาบอกว่าจะช่วยให้ได้งานทา”ชาย หนุ่มพูดอย่างน่าเชื่อถือ “เอ่อแล้วถ้าได้งานทาแล้วอย่าลืมให้คนอื่นต่อแบบที่ พี่ให้นอ้ งด้วยนะ”ชายหนุ่มกาชับ “แล้วพี่ทาไมมาชงกาแฟเย็นขายล่ะ”กระเทียมถามด้วยความสงสัย “ช่วยพ่อพี่ แกมาขายกาแฟเย็นที่นี่นานแล้วพนักงานที่บริ ษทั แล้ว ก็คนแถวนี้ชอบมาอุดหนุนเป็ นประจา ตอนนี้พกั เที่ยงพี่ทานข้าวเสร็ จแล้วเลย แวะมาดูพอ่ เผื่อจะช่วยอะไรแกได้บา้ ง”ชายหนุ่มตอบ พลางเดินกลับมาที่รถ ขายกาแฟ

“พี่ครับผมนอนเสื่ อผืนหมอนใบจะทาได้ไงไม่มีผา้ ปูที่นอน” กระเทียมถาม “คงไว้ใต้เสื่ อตรงใต้หมอนคงได้ม้ งั นะลองทาดู”ชายหนุ่ม แนะนา กระเทียมมองมือที่จบั กระจกพกลายการ์ตูนสี ชมพูไว้แล้วยิม้ แต่ ตอบชายหนุ่มกลับไปว่า “ครับจะลองทาตามที่พี่บอกดู” กระเทียมรี บขี่ จักรยานจากไป “อย่าลืมนะถ้าได้งานทาแล้วต้องให้คนอื่นต่ออย่าเก็บไว้เอง เด็ดขาด”ชายหนุ่มตะโกนตามหลังมา กระเทียมจากบริ ษทั นี้ไปพร้อมเจ้าจักรยานคู่ชีวติ อย่างไม่เข้าใจคาว่า ประสบการณ์ทางาน พลางบ่นพึมพรากับตัวเองว่า “แล้วเราจะไปหาซื้ อได้ จากไหนวะ ไอ้ประสบการณ์ที่วา่ นี่ ” เรื อนไม้ทรงไทยที่เก่าผุพงั ตามกาลเวลาชายวัยกลางคนที่ผา่ นการ บวชเรี ยนมากว่าค่อนชีวิต ใช้มนั บังแดดฝนร่ วมกับภรรยา “ทิดมณี ทิด มณี ” เสี ยงตะโกนเรี ยกจากกระเทียม “ทาไมวะเอ๊ย เอ็งมาหาข้าถึงที่ลมคิดถึงหอบแกมาหรื อวะ” ทิดมณี ร้องทักญาติผนู ้ อ้ ง “เปล่าคิดไรไม่ออก”กระเทียมตอบแบบอารมณ์ไม่ค่อยดี “ขึ้นเรื อนมากินน้ ากินท่าก่อนซิ ” ญาติสนิทข้างแม่ของเจ้า กระเทียมเชื้อเชิญอย่างมีน้ าใจ “ฉันผ่านมาทางนี้ พอดีเลยแวะมาเล่นกับพี่ทิด” กระเทียมตอบ “หวัดดีครับพี่ราพึง” กระเทียมทาความเคารพพี่สะใภ้แบบไทย ๆ

“เออ หวัดดีกระเทียม” หญิงวัยรุ่ นตอนปลายรับไหว้แบบเป็ น กันเองพลางถือกระป๋ องน้ าและแก้วเปล่าที่ใสสะอาดน่าสัมผัสมาวางตรงหน้า เอ้าตามสบายกระเทียมเดี๋ยวพี่จะเข้าครัวคุยกันไปก่อนนะ ทิดมณี มองดูสีหน้าลูกพี่ลูกน้องอย่างเป็ นห่ วง และเอ่ยถามอย่าง จริ งจังว่า “เป็ นอะไรว่ะ” “แย่เลยตอนนี้ หางานยาก” กระเทียมตอบ “ข้าไม่เข้าใจเอ็งยากยังไงว่ะ” ทิดมณี สงสัยพลางส่ งหนังสื อพิมพ์ ฉบับเมื่อวานนี้ที่ใช้รองใบกระเพราที่เด็ดเสร็ จเมื่อสักครู่ “ นี่เอ็งดูคนตกงาน เพื่อนเอ็งมีเป็ นแสน ไม่ใช่เอ็งคนเดียว” ทิดมณี ปลอบใจญาติคนใกล้ตวั พร้อมตบบ่าเบา ๆ “พี่ทิด ไอ้ประสบการณ์มนั เป็ นไง สาคัญขนาดนั้นหรื อ” กระเทียมถามญาติผพู ้ ี่ที่ตนนับถือ “อ้าว ประสบการณ์มนั คือความรู ้และพฤติกรรมที่เกิดจากการที่ ตนได้กระทาหรื อได้พบเห็นและผ่านเข้ามาในชีวติ ” ทิดมณี ตอบอย่างมี หลักการ เอ็งถามทาไม “ฉันไปสมัครงานมาสิ ไปขอเขียนใบสมัคร ไอ้คนในบริ ษทั มันบอกว่าฉันไม่มีประสบการณ์ ฉันรู ้คาว่าประสบการณ์มนั เป็ นไง แต่ไม่ เข้าใจว่ากับการที่ฉนั ทางานที่บา้ นช่วยพ่อแม่ทางาน มันไม่ใช่ประสบการณ์ ดอกหรื อ มันเป็ นการทางานเหมือนกัน เหนื่ อยกว่าพวกมนุษย์เงินเดือนด้วย ซ้ า เสี่ ยงกว่า รับผิดชอบมากกว่า ตื่นเช้ากว่าเลิกงานช้ากว่า ไม่เหมือนกัน ยังไง” กระเทียมบ่นด้วยน้ าเสี ยงแสดงความโมโห

“ไม่ยตุ ิธรรมเลย ข้าว่านะแต่เขาคงจะเปรี ยบเทียบว่าในบริ ษทั มันมีระบบการบริ หารจัดการ มีการทางานเป็ นทีม ระบบการรับคาสัง่ จาก การบังคับบัญชา สายการบังคับบัญชา การบริ หารผลตอบแทน การเลื่อน ขั้นและอื่น ๆ ที่มนั ต่างจากที่เอ็งทาอยูต่ อนที่แกว่างจากการเรี ยนนัน่ ล่ะ แต่ บางบริ ษทั เขาไม่เอาประสบการณ์ทางานนะเพราะ เขาไม่ได้ตอ้ งการความ เชี่ยวชาญเท่าไหร่ แบบว่ามาฝึ กเอาที่บริ ษทั เขาได้ เพื่อจะได้ซึมซับเอา วัฒนธรรมการทางานแบบเขาที่เขาต้องการ” ทิดมณี อธิบายแกมเห็นด้วยตามกระเทียม กระเทียมฟังแล้วถอนหายใจ แล้วสู ดหายใจขึ้นเพราะได้กลิ่น ผัดกระเพราไก่ของโปรดมาสัมผัสจมูก “กระเทียมกินข้าวด้วยกันนะ พี่ทา ของโปรดเธอกับยามาม่าด้วย” ราพึงเอ่ยชวน “ดีเหมือนกันเราพี่นอ้ งไม่เคยกินข้าวด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแล้วนะ จาได้วา่ ตั้งแต่ขา้ บวชเณร” ทิดมณี เสริ ม “แล้วคุยกันไปด้วยไง นะไม่ตอ้ ง เกรงใจเราพี่กนั น้องกัน” ทิดมณี ชกั ชวน “ครับพี่” กระเทียมตอบตกลงร่ วมวงอาหารตามคาชวนของ ราพึง “ตอนที่ขา้ บวชเรี ยนอยู่ ข้าได้ยนิ พวกทางานบริ ษทั มาปรับทุกข์ เรื่ องการทางานแทบทุกครั้งในวันอาทิตย์ พวกเขามักจะหาวันว่างมาทาบุญ ปล่อยนกปล่อยปลาที่ท่าน้ าหลังวัดที่ขา้ บวชชีวติ พวกเขาเหล่านี้มนั ไม่ได้ สบายหรอกจะบอกให้ บางคนโชคดีมีความสุ ขกับงาน บางคนมีปัญหา จุกจิกเรื่ องที่ทางานสารพันปั ญหาข้าไม่อยากเล่าวะเรื่ องมันยาว เองนี่แปลก วะ ร้านอาหารที่พ่อแม่เอ็งทามันมีลูกค้ามากมายแทบเสริ ฟไม่ทนั ไม่ใช่หรื อ

วะ ทาไมมาคิดจะทางานบริ ษทั ข้าว่าเอ็งน่าจะ คิดและไตร่ ตรองก่อนนะว่า จะยังไงดี อ้าวเงียบเลย” ทิดมณี สังเกตญาติผนู ้ อ้ งนัง่ ซึ มและมองไปที่ราพึง กาลังยกสาหรับอาหารคาวหวานที่เตรี ยมไว้ก่อนหน้านี้ ออกมา “นี่เป็ นไง กระเทียมเธอไม่เคยชิมฝี มือพี่ ลองดูนะ” ราพึงจูงใจ กระเทียมญาติขา้ งสามีอย่างมัน่ ใจ “ขอบคุณครับ” กระเทียมตอบด้วยสี หน้าเกรงใจ “นี่เอ็งยังไม่ค่อยมัน่ ใจและสับสนในอนาคตที่เอ็งเลือกมาข้าจะ บอกอะไร” ทิดมณี กล่าวต่อพร้อมมองชายที่สิ้นหวังด้วยแววตาที่มุ่งมัน่ ว่า “มาคิดค้าขายดีกว่า มีคาถาหัวใจเศรษฐีขา้ จะบอกเอ็งถ้ามีอยูก่ บั ตัวรับรองว่าร่ ารวยมากด้วยเงินทอง คาถาที่วา่ นี้คือ อุ อา กะ สะสี่ คาเอง ท่องไปเถอะ รับรอง ไม่ รวยหรอกเพราะไม่ตอ้ งท่องจาแค่เชื่อและทาตาม พระพุทธเจ้าศาสดาของศาสนาพุทธรับรองไว้วา่ รวยทุกคนแน่นอน ส่ วนจะ ทาตามได้อย่างไรนั้นมาจะบอก ข้อหนึ่ง อุ ทีว่ ่านีย้ อ่ มาจากคาว่า อุฏฐานสัมปทา แปลว่า ให้ถึง พร้อมด้วยความขยันหมัน่ เพียรในการแสวงหาความรู ้ หรื อการทางานแบบ หนักเอาเบาสู ้ในหน้าที่การงานที่ได้รับมอบหมายมีความทะเยอทะยานเพื่อ ความสาเร็ จ ไม่ได้เพียงแต่ขยันตื่นแต่เช้าเปิ ดร้านหรื อเตรี ยมของจะขาย เท่านั้น เหมือนเวลาเราทางานมีเจ้านายโง่ ๆ บางคนตัดสิ นว่าลูกจ้างคนไหน ขยันหรื อไม่ แค่ตดั สิ นว่าเขามาแต่เช้าหรื อเปล่าแค่น้ นั ไม่ได้ดูจากผลงานที่ เขาทา นี่ขา้ รู ้มาจากญาติโยมที่เคยเอาปิ่ นโตมาถวายวันอาทิตย์เขามาปรับ ทุกข์ตอนที่ขา้ บวช” ทิดมณี กล่าวต่อ “พวกนี้มีต้ งั แต่มนุษย์เงินเดือน จนกระทัง่ คนหาเช้ากินค่า จะต้องปากกัดตีนถีบกว่าจะรอดตายได้แต่ละ

เดือนมีแต่เรื่ องวุน่ วายใจ แต่คนเป็ นเถ้าแก่นะกระเทียมข้าจะบอกจะต้อง ขยันทางานแทบทุกอย่างในร้านขยันหาข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับลูกค้าว่ามี ความต้องการสิ นค้าและบริ การอย่างไหน จะเอามาขายได้หรื อไม่ คู่แข่งเขา ขายอะไร เอามาจากไหนคุม้ ค่าหรื อเปล่าที่จะเอามาขาย หมัน่ ตรวจตรา สิ นค้าในร้านว่าอย่างไหนขายดีหรื อขายไม่ออก ตรวจคลังสิ นค้าในร้านว่า อะไรหมดอะไรเหลือมาก ควบคุมไม่ให้ขาดสต๊อกหรื อปกปั กษ์รักษาให้อยู่ ในสภาพเดิมก่อนที่จะขายออกไป เพราะยิง่ ที่สินค้าเน่าเสี ยง่าย อาจส่ งผล ให้ขาดทุนเพราะขายไม่ได้ พยากรณ์วา่ ระยะเวลาใดลูกค้ามีความต้องการ สิ นค้าและบริ การสู งเช่น เถ้าแก่ที่ขายเสื้ อผ้านักเรี ยน จะต้องรู ้วา่ เวลาใกล้ เปิ ดเทรมลูกค้าที่เป็ นผูป้ กครองจะมาหาซื้ อเสื้ อผ้ามากกว่าปกติ จะเก็บรักษา อย่างไรจะหาซื้ อมาจากโรงงานไหน ต้นทุนเท่าไหร่ เก็บสิ นค้าไว้ที่ไหน ก่อนขาย หรื อไม่ถา้ ภาวะเศรษฐกิจตกต่าคนมีรายได้นอ้ ยลง เราจะขาย อะไรดีให้ลูกค้าให้เพื่อให้ได้กาไรมาก เงินทองตกอยูต่ ามถนนหนทาง ขอ อย่างเดียวอย่าขี้เกียจเก็บ ให้ลงมือทางานทุกชนิดอย่างจริ งจังตั้งใจ อะไรที่ เปลี่ยนเป็ นเงินได้จงทาหมด แม้ขยะจงอย่าเว้นอะไรที่สามารถนากลับมาใช้ หรื อที่เรี ยกว่ารี ยสู นากลับมาใช้นนั่ เอง มีคาเปรี ยบว่าเหมือนตื่นอย่าง กา และต้องหากินอย่างไก่ดว้ ย นัน่ ละ นี่ขา้ พูดดูเหมือนเก่งไหม”ทิดมณี ถาม “เก่งจังพี่ทิดไปเรี ยนมาจากไหน”กระเทียมถาม “ลืมบอกแกไป ข้าเรี ยนกับวิทยาลัยชุมชนเพิ่งเขียนรายงานส่ ง อาจารย์ไปเมื่อเดือนที่ผา่ นมา ข้าเรี ยนปี แรกจบแล้วนะ” ทิดมณี คุยฟุ้ง “พี่ทิดแอบไปเรี ยนตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่ ไหนว่าจะตัดทางโลกเอา แต่ทางธรรมแล้วไง”กระเทียมใช้หางตามอง

“ข้าต้องหาเลี้ยงลูกเมีย มัวแต่ปลูกกล้วยขายไม่พอกินหรอก” ทิดมณี ส่วยหัวขณะพูด “ถึงว่าเดี๋ยวนี้ภาษาคล่องปรื๋ อ วิชาการจ๋ าเลยนะ”กระเทียมแซว ขึ้น “สุ ดท้าย อุฏฐานสัมปทาไม่ได้มีความหมายตามที่กล่าวมา ข้างต้นเพียงเท่านั้นไม่ได้ให้ขยันทางานทุกอย่างแต่ตอ้ งทาทุกอย่างอย่าง ฉลาดด้วยคือ ถ้าเถ้าแก่งานมากจนทาไม่ไหวจะต้องหาคนช่วย ยิง่ ถ้ามี ครอบครัวมีลูกด้วย แกเอ๊ยวุน่ วายน่าดู นี่ถา้ ขืนเป็ นมนุษย์เงินเดือนนะเรื่ อง ดูแลครอบครัวด้วยยิง่ แล้วใหญ่ ตื่นเช้าพ่อไปทางแม่ไปทางลูกไปทาง ทั้งหมดนี่มนั มาจากคาว่าอุ ทั้งนั้น” ทิดมณี พูดพลางมองตากระเทียม “พูดต่อสิ พี่ทิดฉันอยากฟังอยูพ่ อดี เหมือนธรรมะกับธุ รกิจมัน ไปด้วยกันได้นะ ว่าแต่แล้วทาไมต้องเอ่ยถึงคนที่เขาทางานเงินเดือนด้วยละ เอ่ เดี๋ยวนี้ใช้คาว่ามนุษย์เงินเดือนด้วยนะ” กระเทียมกล่าว “ข้ อสอง อา ย่อมาจากคาว่า อารักขสัมปทา แปลว่า ให้ถึง พร้อมด้วยการรักษาคุม้ ครองสิ นทรัพย์เงินทองที่หามาได้ดว้ ยความ ขยันหมัน่ เพียร มิให้รั่วไหลออกไป ระมัดระวังการจับจ่ายอย่างมีวนิ ยั แยก เงินของกิจการออกจากเงินส่ วนตัว แยกกระเป๋ าออกให้ได้ ตลอดจนรักษามัน มิให้เสี ย ขอให้เก็บหอมลอมริ บอย่างฉลาดใช้จ่ายเท่าที่จาเป็ น นากาไรที่ได้ เป็ นทุนหมุนเวียนในกิจการและส่ วนหนึ่งมาใช้ส่วนตัวตามความจาเป็ น เพราะนี่คือแนวทางหนึ่งที่เถ้าแก่ทุกรายทาได้อย่างสุ ขกายสบายใจ ถ้าทาได้

ไม่ตอ้ งอยูร่ ้อนนอนทุกข์ สนุ กอยูก่ บั คาว่า พอ จะมีเงินทองเหลือใช้ สรุ ปว่า จะต้องมีวินยั ในการบริ หารเงิน นัน่ เอง ข้ อสาม กะ ย่อมาจากคาว่า กัลยาณมิตตตา แปลว่า การมีเพื่อน เป็ นคนดี เพื่อนที่คอยช่วยเหลือเหมือนกับเถ้าแก่มีพนั ธมิตรการค้าที่ดี ข้าเห็น คนขายของที่ตลาดนะเวลาตอนที่ขา้ เอากล้วยน้ าว้าไปส่ งจะมีร้านค้าหรื อแผง ข้างเคียงที่คอยช่วยเหลือซึ่ งกันและกัน ฝากหน้าร้านได้เมื่อไปธุ ระ แลกเงิน ได้เมื่อเงินไม่มีทอนให้ลูกค้า ที่สาคัญคอยเป็ นหู เป็ นตาให้ยามมีขโมยคอย พูดคุยแก้เหงา แลกเปลี่ยนความรู ้ ร่ วมคิดร่ วมแก้ปัญหา ระบายความในใจ” “นัน่ แน่เอาธรรมะที่พี่เคยบวชเรี ยนมาใช้กบั การค้าได้กบั เขา เหมือนกันนะพี่ทิด” กระเทียมพูดพลางทาหน้าทึ่งถึงความรอบรู ้ “และนอกจากนี้จะต้องคบเพื่อนที่ดีดว้ ย จงระวัง การชักจูง แนะนา จากเพื่อนและคนรู ้จกั มีข่าวตามทีวมี ากมายเรื่ องหลอกลวงต้มตุ๋น จากเพื่อน หรื อคนรู ้จกั ว่าชักจูงไปทาโน่นนี่โดยร่ วมลงทุนหรื อโอนเงินผ่าน เอทีเอ็มอะไรนัน่ น่ะ” ทิดมณี เสริ มว่า “บางทีเพื่อนกันนะขอมากูเ้ งินดื้อ ๆ เถ้าแก่ที่ดีจะต้องใจแข็ง หลีกเลี่ยงเด็ดขาด เพราะอย่าลืมว่ากิจการหลาย กิจการล้มละลายเพราะเพื่อน สาเหตุอนั มาจากความโลภที่อยากได้ดอกเบี้ย เขา และความสงสาร ขอจงคิดถึงตัวเองและครอบครัวให้ดีเพราะถ้ากิจการ ล้มเหลวไม่ใช่แค่ตวั เองมันกระทบถึงลูกเมียด้วย” ทิดมณี กล่าวต่อว่า “เรื่ อง การมีเพื่อนนี่สาคัญการช่วยเหลือกันเป็ นสิ่ งที่ดีแต่ในการทาธุ รกิจบางที หลักธรรมมันต้องรู ้จกั ประยุกต์ใช้ในการทาธุ รกิจ จะเป็ นพ่อพระอย่างเดียว มันก็ไม่ได้สุดท้ายที่ขา้ จะบอกเอ็งนะคือ

สะ ย่อมาจากคาว่า สมชีวติ า แปลว่า การเป็ นอยูต่ ามแก่ฐานะ รู ้จกั วางแผนรายรับและรายจ่าย ไม่จ่ายสุ รุ่ยสุ ร่าย มีเงินเก็บออมเงินไว้ยาม ฉุ กเฉิ น และจาไว้วา่ อย่ากูเ้ งินโดยไม่จาเป็ น โดยเด็ดขาด เพราะการกูเ้ งินจะ เกิดดอกเบี้ย จนกระทัง่ ชักหน้าไม่ถึงหลัง หรื อมีคนหรื อสถาบันการเงิน ชักชวนว่า ได้มีโอกาสกูเ้ งินสิ ถ้าเรากูเ้ งินเยอะถือว่าเรามีเครดิตดี อย่า หลงเชื่อ เพราะชีวติ จะติดวังวน แห่งหนี้สิน จงจาไว้วา่ อย่าจงกูโ้ ดยไม่ จาเป็ น มีหน่วยงานไหนให้เงินกู้ กูห้ มด กูท้ ุกอย่างยกเว้นระเบิด ถ้าทาตัว แบบนี้ อีกไม่นานกิจการจะล้มเหลว” ทิดมณี ผทู ้ ี่เคยบวชเรี ยนมาตั้งแต่เด็กและเพิ่งเรี ยนที่วทิ ยาลัย ชุมชนมาได้ปีเดียวสาธยายอย่างยืดยาวตามความชานาญ “กินไปด้วยฟังไปด้วยสิ กระเทียม พี่ทิดนี่พูดอะไรไม่รู้ยดื ยาวนี่ ถ้าฉันไม่หิวข้าวนะหลับคาช้อนไปแล้ว” ราพึงตัดพ้อสามีที่พูดขัดจังหวะการ เติมอาหารใส่ องคาพยศของกระเทียม “ไม่เป็ นไรครับพี่ราพึงฟังแล้วได้ขอ้ คิดดี มันเป็ นปรัชญา พื้นฐานของการเป็ นเถ้าแก่” “นี่อาศัยว่าข้าเคยบวชเรี ยนมาและได้ยนิ ได้ฟังมาจากญาติโยม บางรายเป็ นถึงผูจ้ ดั การบริ ษทั เลยนะโว้ย เกือบทุกรายมาปรับทุกข์ให้ขา้ ฟัง ข้าเลยนามาผสมผสานกับหลักการของพระพุทธเจ้าที่เคยตรัสสอนไว้” ทิด มณี เสริ ม “ที่พี่ทิดได้ยนิ มาเป็ นประสบการณ์ของคนที่เขาทาธุ รกิจและพี่ ทิดไปเรี ยนมาจากวิทยาลัยชุมชนเป็ นความรู ้จากตาราแต่พี่ทิดยังไม่มี ประสบการณ์ทาธุ รกิจจริ ง ๆสักเท่าไหร่ นะ” กระเทียมพูดพลางขูดจาน

ข้าวด้วยช้อนสังกะสี ดว้ ยความเผ็ด อร่ อย ในรสอาหารมื้อนี้ ทั้งสามนัง่ ร่ วมวง อาหารและสนทนากันอย่างสนุกสนานจนกระทัง่ อิ่ม “ฟังเทศน์ซะยาวเดี๋ยวอิ่มแล้วกินกล้วยน้ าหว้าต่อนะ เมื่อวาน ตัดมาเป็ นเครื อ ทาไมมาสุ กพร้อม ๆ กันข้าละวุน่ วาย” ราพึงชวนกระเทียม ด้วยสี หน้าเป็ นกังวล พร้อมเอากล้วยน้ าว้ามาวางไว้ตรงหน้า “ต้องเอาไปแจกบ้านใกล้เรื อนเคียงซิ ” ทิดมณี แนะนาภรรยา “เมื่อปี กลายพี่ทิดจาไม่ได้หรื อ ทั้งบางเขาบ่นว่าเบื่อกล้วยเราเต็ม ที นี่ฉนั ว่าเราน่าจะเอาไปขายที่ตลาดนะ” ราพึงพูดพลางเก็บสารับอาหารที่ ทานเสร็ จเข้าไปล้างที่ครัว “แทบทุกเจ้า เท่าที่ฉนั เห็นมานะที่ตลาดขายแต่กล้วยน้ าหว้าแล้ว แข่งขันลดราคาลงมาเหลือหวีละแค่สิบบาท”ทิดมณี พูดแล้วมองตามภรรยาที่ เพิง่ เดินเข้าไปในครัว “นี่ฉนั ว่าลองเอามากวนเป็ นกล้วยกวนหรื อตากเป็ นกล้วยตากดู เป็ นไงแปรรู ปเพื่อเก็บไว้กินนาน ๆ หรื อขายเพราะกล้วยนี่มนั มีขายมากใน ตลาดคนโน้นมีสวน คนนี้มีสวนเขากินเหลือเขาจะเอาไปแจกเพื่อนบ้าน พอ เพือ่ นบ้านเบื่อ ๆ เขาจะเอามาวางขายที่ตลาดเท่าที่ฉนั เห็น ๆ นะ ถ้าเราลอง เอามากวนขายหรื อตากอบน้ าผึ้ง ทาให้มนั ดูต่างจากคนอื่นและขายดูฉนั ว่ามัน น่าจะมีคนซื้ อนะ นี่ เพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มให้กบั สิ นค้าเป็ นวิธีที่ฉนั เคยเรี ยนมา บวกกับความเป็ นแม่ศรี เรื อนของพี่ราพึง ที่ทามาม่าอาหารน่าเบื่อที่ฉนั กิน เป็ นประจา มาเป็ นต้มยารสเลิศ คิดว่านะน่าจะดี”กระเทียม “การเอาไปแจกบ้านใกล้เรื อนเคียงเป็ นวิธีการหนึ่งตอนที่ขา้ บวชเรี ยนมา หลวงพ่อท่านสอนว่าเป็ นอุบายการเก็บอาหารไว้กินนาน ๆ

เพราะวันข้างหน้าเขาทาอาหารมาเผื่อเราบ้างเขาจะเอาอะไร ๆ ที่เขาทามาฝาก เป็ นการตอบแทนตามธรรมเนียม แกนี่แนะนาวิธีน้ ีขา้ ว่าน่าสนใจ”ทิดมณี สาธยาย “เผือ่ ว่าวันข้างหน้าเขาจะเอาอะไร ๆ ที่เขาทามาฝาก ฉันว่าฉัน เห็นแต่กล้วยบวชชี กล้วยเชื่อม แกงจืดหัวปลีนะเพราะแถวนี้เขามีแต่สวน กล้วยทั้งนั้น อ้าวได้เวลารายการวิทยุเพลงโปรดฉันแล้วเดี๋ยวเช็ดพื้นก่อน” ราพึงเมียรักเดินออกมาจากครัวพร้อมผ้าขี้ริ้วผืนใหญ่เพื่อมาเช็ดพื้นบริ เวณที่ เป็ นวงอาหารไปพลางพูดกับสามีไปพลาง “รายการวิทยุเพลงโปรดอะไรพี่ราพึง”กระเทียมถาม “รายการเพลงลูกทุ่งน่ะคนอาเภอเราเขาฟังกันทั้งบางเอ็งไม่รู้ หรื อกระเทียม”ทิดมณี ตอบแล้วแอบหัวเราะ “อ๋ อ ที่แม่เดือนฉันชอบฟังทุกบ่ายใช่ไหมพี่ทิด”กระเทียมพูด แล้วพยักหน้า ราพึงเช็ดพื้นเสร็ จแล้วพูดเข้าเรื่ องต่อว่า “ฉันพอมีฝีมือเรื่ องกล้วยกวน กับกล้วยตากนี่อยูน่ ะตั้งแต่ออก เรื อนมาอยูก่ บั พี่ทิดนี่ ฉนั ยังไม่ได้แสดงฝี มือเลย ดีนะฉันว่านะพี่ทิดเมื่อกล้วย ที่สวนเราสุ กออกมาเยอะส่ วนหนึ่งแจกเพื่อนบ้าน ญาติสนิท ส่ วนหนึ่งไว้กิน เองเป็ นอาหารไม่ตอ้ งซื้ อหาผลไม้อย่างอื่นมากินแถมยังอิ่มท้อง และส่ วนที่ เหลือนามาขายหรื อทากล้วยตาก กล้วยกวนไปขายที่ตลาด นี่ฉนั ว่าจะถ้าขาย ดีเราซื้ อยีห่ อ้ มาติดขายขึ้นห้างบ้างแบบที่เขาเรี ยกว่า OTOP มันเป็ นไปได้ ไหมพี่ทิด ขอบใจนะกระเทียมนี่ เธอนี่มีหวั การค้าจริ ง ๆ พี่นบั ถือ” ราพึง เอ่ยปากชมกระเทียม

ขอบคุณที่ให้ความสนใจ โปรดติดตามตอนต่อไปใน EBOOK MN1001