36e jaargang, nr. 5, december 1992. Verschijnt 5x per jaar
een uitgave van het Nederlands Auschwitz Comité, postbus 74131,1070 BC Amsterdam
A u s c h w i t z Bulletin Ook nu, juist nu Minderheden zijn weer eens de klos. Tot in Reims,totin Rotterdam. Gewelddaden tegen de een of andere groep zijn niet van de lucht. Dat, en bijvoorbeeld een catastrofe, een bijzonder sterfgeval, roept de oorlog voor ons op. Om maar te zwijgen over de brandhaard achter de Adriatische zee, in de Kaukasus, of het Midden Oosten. Een ramp als in de Bijlmer is niet beraamd en niet voorzien, maar wel een gevolg van menselijk handelen. En als verder gevolg blijkt dan niet alleen hóéveel mensen, maar dat er zoveel mensen uit verre gewesten in zo een allang niet meer nieuw complex wonen. Het werd touwtrekken om wie hier alsnog - legaal - zou mogen blijven. Wie van de ouderen onder ons denkt daar niet aan de Duitse "lijsten" die nog net of helemaal niet geldig waren? Wie de jaren '40 zou willen vergeten of er niet van weten wil, krijgt de kans niet. Er verschijnen geregeld hakenkruisen op Joodse grafstenen of in de Rotterdamse Kuip. Na brandstichting in een barak ter nagedachtenis van Joodse slachtoffers in het voormalige kamp Sachsenhausen, moesten Ravensbrück en Dachau eraan geloven. In Rostock zijn na ernstige rellen tegen "Asylanten" twee Franse Joodse jongemannen, die een gedenkplaat kwamen aanbrengen, in de cel gestopt. Reacties in Duitse regeringskringen waren stappen om de immigratie te beperken. Inmiddels heeft men daar toegegeven dat militairen van de Bundeswehr bij de ongeregeldheden tegen buitenlanders en aanslagen op Joodse gedenktekens waren betrokken.
Brandt, Kelly, Bastian In oktober stierf Willy Brandt, de man die een voornaam aandeel had in het afdempen van de Koude Oorlog. De man die zelf voor de nazi's heeft moeten vluchten, knielde neer bij het getto-gedenkteken te Warschau, om vergiffenis af te smeken voor de gruweldaden waar hij part nog deel aan had en die hij juist had bestreden. Maar hij was toen nu eenmaal Bondskanselier. Hij werd (na zijn dood) gehuldigd als een staatshoofd. Veel van zijn doeleinden zijn na veel tegenstand bereikt. Het is zeer de vraag of een figuur van dit formaat, die zich tegen vreemdelingenhaat keert, niet eerst moet sterven voor hij de hem toekomende eer krijgt. In de zelfde maand oktober werd de openbare mening opgeschrikt door een dubbel sterfgeval, dat zich in stilte had afgespeeld. Petra Ke'ly, tot voor kort de aanvoerster van de Groenen, ook in de Bondsdag, en de oud-generaal Gert Bastian, met wie zij haar leven deelde, konden gelden als vertegenwoordigers van dat andere Duitsland. Het tweetal zag geen andere uitweg dan een gezamenlijke (?) zelfmoord, ruim een halve eeuw nadat de bruine golf was gestuit. De eenzame dood van beiden lijkt symbolisch.
; | I J ï i
£