Niveau Winter 2008 by StudioPress

w i n t e r

2 0 0 8

diamonds forever E U R E G I O M A G A Z I N E

winter 2008

H U L C H I B E L L U N I • M A R C O B I C E G O • L E O P I Z Z O • L E C H I C • G A R E L • T I R I S I • V O S S E N P R I VAT E C O L L E C T I O N • P O N T E V E C C H I O • R I Z I T • X E N I W C • B R E I T L I N G • Z E N I T H • O M E G A • R A D O • O R I S • TA G H E U E R • E B E L • L O N G I N E S • A R M A N I • S E I K O • T I S S O T • E D O X

Losse nummers e 5,50

jaargang 8

M AA ST RI CHT E R BR UGSTRA AT 11 -13 6 21 1 ES MAA ST RICH T 0 43 3 25 30 5 5 W WW.WIL LYVO S SE N.NL

T.K. SAINT-JEAN-SART

T.K. HASSELT-STOKROOIE

Uitzonderlijk gel. in glooiend Land van Herve: Riante, moderne villa (bwj. 1999) op perceel v. 6092 m² m. fabuleus uitzicht over vallei. Kelder 81 m² m. prachtige wijnkelder. Bgr. 238 m²: riante inkomhal, riante living 65 m², leefkken 22 m², bijkkn 9 m², dubbele garage 49 m². Overdekt en verwarmd terras 26 m². Verdieping 182 m²: overloop, ruime masterbedr. incl. dressing 31 m², luxe badk. 9 m², 3 overige slpk. (17, 14, 30 m²), 2e luxe badk., 3e badk. Vpr. € 1.350.000,- k.k.

Subliem gel. te midden v. een oase van rust: Uiterst luxueus afgewerkte villa (bwj. 1990) met parktuin met vijver. Perceel 5170 m². Kelder 30 m²: berging. Bgr. 210 m²: inkomhal, living 41 m² met oh, leefkeuken incl tuink. 41 m², eetkamer 29 m², bijkkn 7 m², kantoor 28 m², tuinkamer 13 m². Verd. 160 m²: riante masterbedroom m. badkamer, 5 overige slaapk., 2e badk., 3e badk. Zolder 50 m². Garage 66 m² vr 3 wagens m. verd. 50 m² (barruimte). Vpr. € 975.000,-

T.K. LANAKEN

WONEN I N BELGIE

T.K. LANAKEN

Tournebride, 6 km v. Maastricht: Karakteristieke jaren 30 woning, recentelijk gerenoveerd o. moderne (binnenhuis)architectuur langs verbindingsweg rand Goudkust. Perceel 1315 m². Kelder 38 m². Bgr. 138 m²: salon 37 m² m. Boley gashaard, eetk. 20 m² doorlopend in tuink. m. Arc Linea kkn 55 m². 1e verd. 88 m²: 2 slpk. v. 19 m², dressing, design badk. 2e verd. 54 m²: 2 slpk. (12, 19 m²), design badk. Schitt. tuin m. gar. Vpr. € 540.000,- k.k.

T.K. LANAKEN

Subliem gel. in “Domein Petersheim”: Parterre villaappartement (bwj. 1986) van 185 m² met 18 m² terrassen in residentie “Villa Caritat”, uniek gel. in een park van 3,5 ha, op 800 m v. centrum en op 6 km van Maastricht. Indeling: inkomhal, riante living met oh, ruime keuken 13 m², bijkkn, tussenhal, masterbedroom 19 m² met badkamer, 2 overige slaapk. (14, 14 m²), 2e badkamer. Twee autostandplaatsen en kelderberging. Vpr. € 495.000,- k.k.

Verbindingslaan 17 - Lanaken-Neerharen

Residentieel gel. op 7 km v. Maastricht: Stijlvolle woning (bwj. 1993) m. 3 slpk., rustig gel. op 1163 m². Kelder 27 m² bestaande uit 2 ruimtes. Bgr. 166 m²: inkomhal 15 m², bureel 12 m², living incl. zith. 60 m² m. oh, kkn 15 m², bijkkn 8 m², ruime garage 29 m². Verdieping 112 m²: overloop 7 m², masterbedroom 23 m², badk. 14 m², 2e slpk. 20 m² met dressing 4 m², 3e slpk. 16 m² met balkon, 2e badk. 8 m². Zolder 38 m². Vpr. € 489.000,- k.k.

T.K. LANAKEN

T.K. MAASMECHELEN

T.K. ZUTENDAAL

“Park Tournebride” bij Neerharen: Royale semibungalow (bwj. 1996), schitterend gelegen op 982 m² in villawijk bij natuur, op 6 km van Maastricht. Kelder 35 m²: bergingruimte. Bgr. 188 m²: royale inkomhal, riante living 53 m² m. gashaard, open keuken 14 m², bijkeuken, masterbedroom 19 m², badkamer 11 m², inpandige dubbele garage. Verdieping 95 m²: 2 slaapkamers met inbouwkasten, 2e badkamer, 2 zolderbergingen. Vpr. € 475.000,- k.k.

0032-89-72 32 77 www.eurinvesco.be

Rustig gel. in Kotem: Ruime en luxueus afgewerkte pastorijwoning (bwj. 2004) m. schitt. blijvend zicht over Maasvlakte. Perceel 804 m². Kelder. Bgr. 179 m²: leefruimte 81 m² m. oh, zith. 16 m², tuink. 23 m², bijkkn 14 m², waspl. 10 m² m. douche. 1e Verd. 127 m²: masterbedr. 18 m² annex dressing 7 m², badk., 3 overige slpk. (18, 16, 14 m²) , 2e badk. 2e Verd. 63 m²: 5e slpk. en zolder. Dubb. gar. Mogelijk toekomstige bouwgrond. Vpr. € 465.000,- k.k.

Wiemesmeer, in groene omgeving: Knappe, riante woning onder jaren 70 architectuur, volledig gerenoveerd in 2008, op zichtlocatie vlakbij golfbaan Spiegelven en E314. Perceel 1612 m². Souterrain 76 m²: gar. voor 2 wagens. Bgr. 128 m²: riante inkom, ruime living 46 m² m. oh en veel lichtinval, eethoek 19 m², open kkn 12 m², bijkkn 7 m². Verdieping 98 m²: open zit-/kantoorruimte 18 m², slaapkamer 11 m², 2e ruime slpk. m. terras 5 m², 3e slpk., badk. 9 m². Vpr. € 432.000,- k.k.

Audi Q5. Nieuwe intelligentie. De nieuwe Audi Q5 straalt sportiviteit en klasse uit. Dankzij zijn zuivere lijn en markant design maakt hij meteen indruk. Ook indrukwekkend is zijn verbruik dat dankzij het Audi Valvelift-kleppensysteem bijzonder laag blijft. De TDI-motoren van de Audi Q5 beschikken bovendien over de common rail-technologie. Ze zijn dus bijzonder soepel en stil en staan garant voor een efficiĂŤnt rijgedrag. Tijd voor een nieuwe intelligentie.

Meer info bij de officiĂŤle Audi-verdelers Garage Willems N.V.

Maaseikerbaan, 86 - 3600 GenK - Tel. : 089/77.99.77.

Garage Delorge N.V.

Spookvliegerlaan 1111 - 3800 BruSTeM - Tel. : 011/70.01.40.

Garage Timmermans N.V.

Maastrichtersteenweg 347 - 3700 TOnGeren - Tel. : 012 /26.02.10.

Coox Meijers N.V. Hasselt

Hendrik Van Veldekesingel 32 - 3500 HASelT - Tel. : 011/24.44.41.

Coox Meijers Overpelt N.V. europalaan 1 - 3900 OVerpelT - Tel. : 011/80.59.90.

Coox Meijers Rekem N.V. Steenweg 102 - 3621 reKeM - Tel. : 089/73.08.10.

Gemiddeld verbruik (l/100 km) : 6,7 - 8,5 / CO2-uitstoot (g/km) : 175 - 199. Getoond model met opties. Milieu-informatie (KB 19/03/2004) : www.audi.be

‘Reclame ideeën zijn de valuta van morgen!’ Juist nu de economische wereld zo turbulent is, is het belangrijk te investeren in je eigen imago en marktprofilering. Er bestaat namelijk niet zoiets als ‘soft sell’ of ‘hard sell’. Er is alleen ‘goed verkopen’ en ‘slecht verkopen’. En goed verkopen doe je vooral door jezelf, je bedrijf en je product of dienst zo aantrekkelijk mogelijk in de markt te zetten. Want goed verkopen is toch vooral zorgen dat je gekocht wilt worden… In meer dan 50 jaar zijn wij uitgegroeid tot een middelgroot reclamebureau dat voor haar klanten succesvolle ideeën en campagnes realiseert.

We doen dat met ons eigen bureaumotto ‘Blauwer Power’. Dit betekent met lef creativiteit aan de dag leggen waarmee onze klanten hun grootste concurrenten overtroeven. En deadlines trotseren van ‘gisteren toch zeker klaar’! Kritisch luisteren en de opdrachtgever een spiegel voorhouden hoort er ook bij. Klanten slimmer maken. Ook dat is Blauwer Power! Wij zijn klaar voor 2009. Als u van mening bent dat uw bedrijf extra ondersteuning nodig heeft, belt u ons toch gewoon. Ons reclame idee is uw valuta van morgen. De stap er naar toe moet u echter altijd nog vandaag zetten! En de wisselkoersen op dit moment staan gunstig!

Hommerter Allee 92 NL-6436 AN Amstenrade T +31(0)46 442 18 56 www.ocda.nl

>>VOORWOORD

Moed, Moet en Moët H

oe hou je de moed erin als er om de haverklap een ondernemer de recessie aangrijpt om zijn publiciteitscampagne of advertentie uit te stellen of terug te trekken? Wat dat betreft zijn veel ondernemers net bankiers. Dezelfde bankiers waar ze zo op afgeven als je onder het genot van een borrel de toestand in de wereld met ze doorneemt. Als de zon schijnt, bieden ze je een paraplu aan, zo groot als een parasol als het moet, maar bij het eerste het beste wolkje beginnen ze hem al in te klappen om hem bij de eerste druppel onmiddellijk van je terug te eisen. Publiciteit, heren en dames ondernemers, kost geen geld, publiciteit brengt geld op! Zelfs de fiscus weet dat, en maakt uw publiciteit aftrekbaar. Dat publiciteit geld oplevert, is de enig ware reden om eraan te doen en ze bewijst het bestaansrecht van vrijwel alle media zoals kranten, magazines, tv-stations en zelfs internetsites. Als het adverteren u als ondernemer geen geld zou brengen, zou u meteen moeten stoppen. Tenminste als u het adverteren niet op de juiste wijze en in de juiste media doet. Ik maak van mijn hart geen moordkuil. Ik vind oprecht dat veel ondernemers nu verkeerd bezig zijn. Juist nu, nu de messen worden geslepen en het op het ware ondernemen aankomt, moet ze laten weten wie ze zijn en wat ze doen. Of zoals de Amerikanen zo mooi zeggen: When the going gets tough, the tough get going. In helder Nederlands: de aanval is nog altijd de beste verdediging. In deze NIVEAU EuregioMagazine dus weer dank aan alle adverteerders die deze filosofie ondersteunen. Voor hen en hun klanten – onze lezers – maken wij tenslotte dit magazine. Het zijn mensen met een brede visie, interesse en creativiteit, die ook onderscheid kunnen maken en weten wat ze willen en kunnen. Dat zijn ook vaak de mensen die kiezen voor de aanval en de uitdaging aangaan. Daarom zijn we voor deze NIVEAU weer op zoek gegaan naar interessante reportages over creatieve mensen in zowel eigen streek als ver daarbuiten. We hebben mensen uit onze streek opgezocht, onder wie burgemeester Willy Demeyer van Luik die de renaissance van zijn stad krachtdadig ter hand neemt, en naar mensen uit onze streek die hun vleugels in de wijde wereld hebben uitgeslagen. Zoals Oscar Henquet, die in New York City 15 miljoen dollar heeft mogen investeren in een trendy restaurant met een unieke ecologische SPE-formule van Rouge Tomate. Lees ook hoe datzelfde New York is gesticht door mensen van bij ons in de buurt, Walen en Vlamingen, en dus niet door Peter Stuyvesant, zoals de meeste geschiedenisboeken foutief vermelden. En maak kennis met een jonge Maastrichtse in Manhattan die een spraakmakende kunstgalerie opzette. Stuk voor stuk zijn het ondernemers – en soms zelfs pioniers – met moed, en wat ze inmiddels bereikt hebben, dwingt alleen maar bewondering en respect af.

Foto: Stijn Helsen

Ondernemen is aanvallen, succes moet je verdienen en dus is ondernemen iets wat altijd MOET. Ook als het even lijkt tegen te zitten. Kunnen we straks weer met z’n allen een flesje op dat succes opentrekken. Het liefst een magnum Moët. Wedden dat Chandon dan meedoet?

Guy van Grinsven/ fotograaf/uitgever NIVEAU EuregioMagazine

Horen is kunnen genieten van de stilte in de muziek...

Wij beschikken over de allerkleinste en meest geavanceerde hooroplossingen, van budget tot hightech. Stap vrijblijvend binnen voor een persoonlijk advies of gratis hoortest, bij Streukens nemen wij daar alle tijd voor. Limburgs vakmanschap sinds 1950. www.streukens.nl

Echt • Geleen • Heerlen • Hoensbroek • Kerkrade • Landgraaf • Maastricht • Maastricht-Heer • Orbis Medisch Centrum • Roermond • Simpelveld • Sittard • Vaals • Valkenburg

>> Beeldvorming Niveau EuregioMagazine is een onafhankelijk kwartaalblad op basis van kwaliteitsfotografie.

Jules de Limbourg ontmoet Willy Demeyer, burgemeester van Luik De enige echte cancan, Moulin Rouge achter de schermen

Sales: T +31 (0)43 - 356 14 90 F +31 (0)43 - 356 0084 Mart Zeekaf (Marketing & Sales) M +31 (0)6 - 109 155 46 Marjo Keijbets ( Sales) M +31 (0)6 - 51920645 Sandra Kreutz ( Sales) M +31 (0)6 - 216 644 44

De ware stichters van New York

Cindyrella's sprookje op Fifth Avenue NYC

Rouge Tomate NYC, Oscar Henquet

Uit de oude doos

Peter Geurden slaat zijn vleugels uit

Oud ijzer; een hal vol Bugatti's

Redactie, marketing en sales: Niveau EuregioMagazine Molensingel 73, 6229 PC Maastricht www.niveaumagazine.nl info@niveaumagazine.nl

Aachener Krönungsfestmahl

Wellness in Oost-België

TVL-trein vol op stoom

De Geul (2)

Onze makelaars in Wallonië

Office management: Linda Jansen T +31 (0)43 - 361 82 82 Uitgeverij: Studiopress B.V. Molensingel 73, 6229 PC Maastricht T +31 (0)43 - 361 8282 F +31 (0)43 - 356 0084

Tips

100

170 Jaar Bombardier

102

Discussiëren tussen de rails

114

Tips

117

Fotografie: Studiopress Fotoproducties B.V. Molensingel 73, 6229 PC Maastricht T +31 (0)43 - 361 82 82 F +31 (0)43 - 356 00 84 info@studiopress.nl Beeldbewerking: Joris Vroemen Styling: Marij Bormans Redactie: Guy van Grinsven, Redactie en fotografie Jan-Willem Bertens InterPunct, Eindredactie Bijdragen: Eveline Belderbos Jo von Drak Frank van Eerd Sander Bisscheroux Jacques Herraets Louk J.E. Hustinx Jules de Limbourg Maitiú Lóchán Farraige Dreffus Raaneguel Dr. Roberto Roddi Frans T. Stoks Tchantchès Dr. André de Waal Victor van Wilre

102

Opmaak: Gitta Orbons, Di-gitta-al info@di-gitta-al.nl Druk: Drukkerij Fortemps, Luik Verspreide oplage: 20.500 stuks Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of op enigerlei wijze worden gereproduceerd zonder schriftelijke toestemming van de uitgever. 7

Jules de Limbourg ontmoet...

Jules de Limbourg, een Euregionale vagebond, ontmoet bekende en minder bekende mensen. Hij schrijft met een bijna nostalgische pen. Hij is zo oud dat hij alleen maar zijn ouderwetse inklapbare â&#x20AC;&#x2DC;Old English garden chairâ&#x20AC;&#x2122; laat fotograferen.

Tchantchès

Aan het begin van de negentiende eeuw vestigde zich een uit Sicilië afkomstige meneer Conti in de Luikse volkswijk Outremeuse. Hij begon er een poppentheater met stijve Siciliaanse marionetten (i pupi siciliani). In de toneelstukjes werd de draak gestoken met de keizer (het kon Karel de Grote zijn, maar evengoed Napoleon). In de intermezzo’s verscheen de houten pop Titcho (verkleinwoord voor Francesco) op het podium, die steeds vaker ongezouten commentaar op de voorstellingen en de actualiteit gaf. Het Luikse publiek vond het prachtig, sloot Titcho in zijn armen en verbasterde diens naam tot Tchantchès. Toen men zich in Luik in de tweede helft van de negentiende eeuw voor de geschiedenis van onder anderen Karel de Grote begon te interesseren, ontstonden er allerhande legendes rond Tchantchès. Volgens een ervan werd Tchantchès op 25 augustus 760 in Luik geboren tussen twee straatstenen van de wijk Outremeuse en zong daarbij: ‘Kom, moeder Gaspard, laten we nog een glaasje drinken.’ Zijn dorst naar pékèt (Luikse jenever) is legendarisch en onlesbaar. Ondanks een reusachtige neus en een stijve nek werd hij uitgeroepen tot prins van Outremeuse (Djus-d’la Moûse, op z’n Luiks). Op veertigjarige leeftijd stierf Tchantchès en werd begraven op de Place de l’Yser, aan het einde van de Rue Surlet, waar sinds 1936 zijn standbeeld staat. Als geen ander vertegenwoordigt Tchantchès de Luikse volksaard: ‘een kwaaie kop, bedilzuchtige geest, grote muil, vijand van pracht en praal, een ongebreidelde zin voor onafhankelijkheid, maar ook met een hart van goud, gemakkelijk ontvlambaar voor de nobele zaak’. Op 15 augustus (Maria Hemelvaart) wordt een reusachtige pop van Tchantchès in een optocht door de straten van Outremeuse, dat die dag La République Libre d’Outremeuse heet, gereden. In de Rue Surlet 56 is een Musée Tchantchès waar poppenvoorstellingen (met dikwijls Tchantchès in de hoofdrol) te zien zijn.

burgemeester van Luik

Willy Demeyer, Jules de Limbourg ontmoet...

De feniks van de Vurige Stede

(avec la collaboration bienveillante de Mr. Tchantchès)

onder iets te zeggen wikkelt mijn baas me in een stoffen doek en stopt me in een reiskoffer met wieltjes. Stuiterend over zo te voelen slecht gelegde kasseien blijf ik een half uur in het ongewisse. Dan hoor ik een deur open en dicht gaan en het kraken van eeuwenoude parketvloeren en houten trappen. Als het koffer weer opengaat en ik uit mijn stoffen doek word gehaald, voel ik weliswaar hoe mijn baas boven me aan de touwtjes trekt, maar ik heb meer aandacht voor de man tegenover mij. Omdat mijn ogen nog moeten wennen aan het felle licht, denk ik even dat een jonge broer van Adamo voor me staat. Die lacht mij hartelijk toe, heet mij welkom – « Soyez le bienvenu, mon cher Tchantchès » – en zegt dat ik maar op de bank in zijn bureau plaats moet nemen. Hij blijkt geen familie te zijn van de zanger van Vous permettez, Monsieur. Hij is Willy Demeyer, Monsieur le Bourgmestre van mijn eigen stad Luik, en hij is in afwachting van mijn Maastrichtse collega Jules de Limbourg. Die heeft al maanden geleden een interview met hem aangevraagd. Om het ijs wat te breken, zo laat mijn baas mij weten, heeft Jules mij ook uitgenodigd. Een verzoek waarop ik uiteraard ben ingegaan. Jules heeft mij ook gevraagd het verslag van het gesprek te schrijven, vandaar dat u, mes chers lecteurs, deze keer een wat andere aflevering in de reeks ontmoetingen van Jules onder ogen krijgt. Excusez-moi, maar ik heb begrepen dat bij NIVEAU het niet-normale juist de normale gang van zaken is.

Trapezewerk

Op de minuut precies verschijnt het Limburgse koppel Jules de Limbourg en zijn onafscheidelijke fotograaf Guy van Grinsven op de afspraak. Jules trekt wat met een been, er hangt een walm van Van Rossem’s Troost pijptabak en naar turf smakende single malt whisky rondom hem en hij leunt nog zwaarder dan vroeger op dezelfde ouderwetse, inklapbare Old English Garden Chair. Met zijn wat scheve mond, slecht geschoren kin en een verwaaide coupe désastre oogt hij als een journalistieke vagebond die het kortebaanwerk van politieke relletjes, onwaarschijnlijke ongelukken en roekeloze misdaad- en oorlogsverslaggeving al decennia geleden aan een jongere generatie heeft overgedaan. Ik weet dat aan hem alleen nog maar de breedvoerige beschouwingen en portretten, licht-conservatieve opinies, enigszins pedante restaurantrecensies en nostalgisch herinneringen zijn besteed. Benieuwd hoe Monsieur le Bourgmestre het ervan af brengt. Guy van Grinsven, die het uiterlijk heeft van een zeventiende-eeuwse zeekapitein met bijpassende zondagse kledij, hangt binnen de kortste keren, behangen onder de camera’s, als een jonge aap in de kristallen kroonluchter van Monsieur le Bourgmestres bureau om van daaruit zijn foto’s te schieten. Op zijn verzoek neem ik plaats op de knie van Monsieur le Bourgmestre en probeer net zo te glimlachen als mijn burgervader.

Au fait (Ter zake)

Enfin, we waren hier natuurlijk bijeen om met Monsieur le Bourgmestre te praten over zijn carrière in de politiek, de renaissance van zijn stad, zijn plannen voor de toekomst en de rol van Luik in euregionaal verband. Dat Luik onherkenbaar veranderd is de afgelopen jaren, is voor iedereen zichtbaar die het nieuwe kloppende hart van de stad, de Place SaintLambert, bezoekt. En dat er nog veel staat te gebeuren, is ook duidelijk. Maar eerst wordt Monsieur le Bourgmestre (wij blijven iets formeler dan les Bataves – pardon, Nederlanders – in de omgang met bestuurders en functionarissen) gevraagd naar wat hij karakteristiek acht voor Luik, in welk opzicht zijn Cité Ardente (Vurige Stede) verschilt van andere steden. « In feite profileert Luik zich, net als het oude prins-bisdom in zijn hoogtijdagen, als een zeer gastvrije stad. Tolerant en open voor iedereen die zich aan de regels houdt », zegt Monsieur le Bourgmestre. « Het zijn de eigenschappen, zo u wilt, van Tchantchès [hier bloos ik enigszins] en de volkse Luikenaren. Volhardendheid (een milde vorm van stijfkoppigheid kun je ook zeggen) en tolerantie. We moeten wel. We hebben immers allemaal voorouders die hierheen zijn gekomen vanwege die tolerantie. En de werkgelegenheid. Die ontwikkeling is nog steeds gaande. Er komen steeds meer mensen wonen in Luik – bijna tweehonderd per maand. Inmiddels telt de stad al 535 Nederlanders en hun aantal is stijgende. Vergrijzing kennen we hier niet. » Kennelijk heeft dat ook zijn weerslag op het ondernemersklimaat in deze stad. Monsieur le Bourgmestre vervolgt : « Bedrijven als Ser-

vatius, ING en Himmos (onderdeel van de Nederlandse groep Heij mans) geloven in die toekomst van Luik en investeren voortdurend in het leefbaarder maken van onze stad. De eerste twee hebben op grote schaal geïnvesteerd in de wederopbouw van het gebied op en rond de Place Saint-Lambert, waardoor de stad haar hart weer terug heeft gekregen. Tot grote vreugde van haar bewoners ! En Himmos is zojuist van start gegaan met een van de grootste vastgoedprojecten die Luik ooit heeft gekend : de herinrichting van La Bavière [nota bene op de geboortegrond, Outremeuse, van uw nederige scribent]. Er moeten 650 appartementen, gezinswoningen, exclusieve lofts, een sportcomplex, een crèche, honderden ondergrondse parkeerplaatsen enzovoort komen nadat het terrein vijftien jaar aan zijn lot is overgelaten. »

L’emploi

Wat alles veranderd heeft, wat ertoe geleid heeft dat Luik van een groezelige, vaak met maffiapraktijken in verband gebrachte stad veranderd is in een tot de verbeelding sprekende multiculturele metropool, is bovenal de werkgelegenheid. « L’emploi, l’emploi et l’empoi », aldus Monsieur le Bourgmestre. Die werkgelegenheid heeft alles veranderd : « Inmiddels werken hier 107.000 mensen in 10.000 ondernemingen, registeren we meer dan 400.000 overnachtingen per jaar (tendens stijgend) en komen er dagelijks 100.000 studenten colleges volgen in onze stad. Een decennium geleden kampte Luik nog met een schuld van vijf miljard (!) euro. » Volgens Monsieur le Bourgmestre is die helemaal weggewerkt. Dat biedt natuurlijk mogelijkheden voor nog meer nieuwe plannen, zoals de terugkeer van de tram (van Herstal in het noorden dwars over de Place Saint-Lambert naar Flémalle), de renovatie van de beroemde Opéra van Wallonië en de invoering van een wittefietsenplan zoals het Parijse Vélib’. En niet te vergeten het enorme museumcomplex Le Grand Curtius aan de Maas, dat in maart 2009 feestelijk zal worden geopend. Dat Luik de meest culturele stad van Wallonië is, trekt niemand in twijfel. Nog één keer terug naar de bevolkingscijfers : Monsieur le Bourgmestre hoopt hartstochtelijk dat het aantal blijft stijgen en dat Luik, met wat inpassingen van randgemeenten als Ans en misschien wel Seraing, Jupille en Flémalle, kan uitgroeien tot une véritable métropole francophone. « Daarvoor zijn 600.000 mensen nodig, en dat gaat lukken », zegt hij vol zelfvertrouwen. In Luik floreren de onderwijsinstellingen en families met kinderen keren weer terug naar de stad. Hij geeft meteen toe dat door die schaalvergroting er ook meer federaal en andersoortig – dus hoger – budget beschikbaar komt. « Maar weet u wat ik dan heel mooi zou vinden ? » zegt Monsieur le Bourgmestre met retorische flamboyance door even de spanning erin te houden : « Als die nieuwelingen, bijvoorbeeld die tientallen Nederlanders, zich kandidaat zouden stellen voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012. Het zijn doorgaans ondernemende en kritisch denkende mensen, en ze zouden een verrijking van onze politieke cultuur zijn. »

Achtergrond

Na al deze sociaal-economische vergezichten acht ik het opportuun mijn vriend Jules erop opmerkzaan te maken eens te vragen naar Monsieur le Bourgmestres achtergrond, want die ken ik. Wat blijkt immers? Luikser dan Monsieur le Bourgmestre kun je ze nauwelijks krijgen in Luik : hij heeft racines (roots) in Italië en Nederland ; zijn ene grootmoeder was Italiaans, zijn grootvader van moederskant was een Nederlander. En hij zegt dat hij van spaghetti à la Bolognese houdt. Demeyer... en dan dat Adamo-hoofd...

Ik zie aan de ogen achter Jules’ vettige leesbril dat voor hem nu alle stukjes op hun plaats vallen. « Maar er zit waarschijnlijk ook nog Duits bloed in de familie », voegt Monsieur le Bourgmestre er nog aan toe. Faut pas exagérer, hein, denk ik nog, maar overdrijven hoort nu eenmaal bij de politieke cultuur van bestuurders. Hij is toch een echte Luikenaar.

Euregio

Op de wat pedante vraag van Jules in hoeverre Monsieur le Bourgmestre ‹ Bataafse › zaken herkent als hij in Maastricht is en hoe ‹ bourgondisch › hij de Maastrichtenaren vindt, die Luik vaak als hun grotezusterstad zien, blijft hij diplomatiek op de vlakte : « Als het gaat om de parkeertarieven, dan herken ik de côté batave van Maastricht ; als het gaat om een glas bier drinken op de Markt, herken ik de bourgondiër in de Maastrichtenaren. Maar het meest spreekt mij de stedenbouw, ruimtelijke ordening en omgang met cultureel erfgoed aan. Dan vind ik Maastricht, en de ontwikkeling van het Céramique-terrein en de Noordwestentree van de Limburgse hoofdstad, bijna exemplarisch en hoop ik iets soortgelijks in La Bavière te realiseren. » En dat is niet geheel zonder sentiment, zo voegt Monsieur le Bourgmestre eraan toe, want hij is, zo bekent hij, in 1959 geboren in de kraamkliniek van La Bavière – inderdaad allemaal zeer Luiks, want in de bijbehorende kapel is Georges Simenon nog misdienaar geweest. Contacten met Belgisch-Limburg zijn er ook wel – voornamelijk in euregionaal verband en binnen het samenwerkingsverband van de vijf grote steden Aken, Heerlen, Luik, Maastricht en Hasselt, maar soepel gaat dat niet altijd. Er zijn een paar pijnlijke dossiers, zoals de plannen tot uitbreiding van de start-en-landingsbaan van vliegveld Bierset en de afgeketste samenwerking rond het nieuwe TGV-station. Als symbool van die mislukking mag het bord gelden, met daarop de ooit beoogde naam van het nieuwe treinstation : ‹ Liège – Limburg ›, dat in de haard van het bureau van Monsieur le Bourgmestre ligt te verpieteren. Zo’n zelfde bord zal niet in de haard op het bureau van de Belgische gouverneur Steve Stevaert liggen.

Socialistische carrière

Monsieur le Bourgmestre groeide op in Jupille (net als Karel de Grote) en in de Luikse wijken die nu gesaneerd worden – Droixhe en Bressoux – en daar woont hij nog steeds vlak in de buurt. Tijdens zijn studie rechten raakt hij in de politiek geïnteresseerd en besluit hij, als reactie op de rechtse praat van veel medestudenten, in 1981 te kiezen voor de Parti Socialiste (PS). « Mijn hele leven ben ik trouw gebleven aan de sociaal-democratie », legt Monsieur le Bourgmestre op zijn

website uit. « Ik houd van U2, mijn favoriete Engelstalige songs zijn John Lennons Working Class Hero en Imagine en uiteraard – zoals alle linkse politici in Wallonië en Frankrijk – de talloze versies van het gevoelige chanson van de Parijse Commune van 1871 : Le temps des cerises. » In 1989 wordt Willy Demeyer gemeenteraadslid, in 1991 is hij al schepen van Publieke Werken en sinds 1999 is hij Bourgmestre van Luik. Binnen zijn Parti Socialiste blijft hij ook een vooraanstaande rol spelen. In 2004 wordt hij namens de PS gekozen tot lid van het Waals parlement in Namen. In 2007 wordt hij herkozen als voorzitter van de machtige Fédération liégeoise du PS, met maar liefst 91,4 procent van de stemmen (hij was de enige kandidaat en sinds 2005 al opvolger van de overleden Guy Mathot). Sinds 2005 is hij ridder van het prestigieuze Légion d’Honneur. Trots laat hij foto’s op de vensterbank van zijn bureau zien waarop de Groten der Aarde zich samen met hem hebben laten vereeuwigen (Jacques Chirac, François Mitterrand, prins Albert II van Monaco, Angela Merkel en nog wat mindere goden). Daarnaast vervult Monsieur le Bourgmestre nog een aantal nevenfuncties : hij is voorzitter van de Autonome Haven van Luik, voorzitter van de Association Liégeoise du Gaz, voorzitter van de conferentie van burgemeesters van de Luiks agglomeratie (handig natuurlijk, met het oog op het streven naar die 600.000 inwoners), president van de Opéra Royal de Wallonie, president van het Théâtre communal wallon du Trianon en president van de Foyer culturel de Jupille-Wandre. En dan zijn we er zeker nog een paar vergeten. Op zijn blog op internet houdt hij voor ons echter keurig bij wat hij verder nog allemaal doet (http:// willydemeyer.blogspot.com). « Nu snap ik waarom het zo moeilijk was een afspraak met u te regelen », zegt Jules, wiens elegante vulpen inmiddels helemaal leeg is geschreven. « Monsieur le Bourgmestre heeft het gewoon ongelooflijk druk. » Inderdaad, een druk baasje, mijn Bourgmestre Willy Demeyer. Maar wel heel vriendelijk, openhartig, fideel en joviaal. Aan het einde van het gesprek roept trapezefotograaf Van Grinsven, die inmiddels weer geland is, naar mij: « Hij lijkt wel een beetje op jou ! » Uw nederige scribent past hier slecht een discreet zwijgen. En voordat hij het weet, ligt hij alweer in een stoffen doek gedraaid en stuitert hij in een koffer naar zijn museum in zijn eigen République Libre d’Outremeuse. De anderen zullen inmiddels wel aan de pékèt zitten. En ik heb zo’n dorst... Fotografie: Guy van Grinsven / Studiopress

Luik

Aquariummuseum Ontdek het fascinerende leven onder water

Een prachtig oud gebouw aan de Quai Van Beneden in Luik. Naast de vele aanwezige studenten die zo meteen college hebben, zie ik ook gezinnen met kinderen en senioren. Het Aquariummuseum Luik (officieel l’Aquarium-Muséum de Liège) maakt deel uit van de plaatselijke universiteit en is hier aan de boorden van de Maas ook voor publiek toegankelijk. Vissen van over de hele wereld, zo’n 2500 in totaal, van piranha’s tot haaien, bevolken de 46 fraai ingerichte waterbassins in de kelderverdieping. De eerste impressies van de onderwaterwereld zijn een combinatie van fascinatie en verwondering. De clownvissen in hun anemonen en de kleurrijke koralen trekken veel bekijks. De Australische steenvis met zijn dodelijk gif, de blinde grotvissen en de legendarische zwartpunthaai dompelen de bezoekers onder in het mysterieuze onderwaterleven. Kinderen zijn op zoek naar Nemo (en vinden hem ook). Je

krijgt gewoonweg niet genoeg van het observeren van de dieren en hebt het gevoel in een aflevering van National Geographic terecht te zijn gekomen. In de zalen op de tweede verdieping, die bij mij een jaren-zestigsfeertje oproepen, val ik van de ene verbazing in de andere. Zo’n 20.000 diersoorten, opgezet of als skelet, worden hier geëxposeerd. Voor velen is het een eerste kennismaking met dieren die tot dan alleen bekend waren uit boeken en films. Een van de hoogtepunten vormt natuurlijk het 19 meter lange skelet van een baleinwalvis. Het loopt inmiddels al tegen sluitingstijd. Binnenkort moet ik nog maar eens terugkomen, neem ik me voor. Een bezoek aan Luik is niet compleet zonder de hele collectie eens in ogenschouw te hebben genomen. Een must dus, voor jong en oud. En dat bezoeken kan bijna het hele jaar door.

Aquariummuseum - Quai Van Beneden 22 - 4020 Luik - T + 32 (0) 4 3665021 - F + 32 (0) 4 3665093 - I www.ulg.ac.be/aquarium

13 13

n het zuiden van de provincie Luik, in de buurt van het plaatsje Huy, ligt Ch창teau de

Modave. Gebouwd op een uitspringende rots in een prachtig natuurgebied doet het imposante bouwwerk de bezoeker in gedachten teruggaan naar vroeger tijden.

Het kasteel telt ruim twintig vertrekken die stuk voor stuk volledig zijn gedecoreerd en ingericht. De plafonds zijn prachtig beschilderd en het meubilair dateert grotendeels uit de achttiende eeuw. Het oudste gedeelte van het kasteel is al in de dertiende eeuw gebouwd. Het schitterende onderkomen zoals het er nu staat, is voornamelijk het resultaat van enkele belangrijke restauraties door de graaf van Marchin in de zeventiende eeuw. Tot de vele vroegere eigenaren horen de prinsbisschop van Luik. Thans is Ch창teau de Modave in bezit van watermaatschappij Vivaqua. Naast een zeer interessante rondleiding kunnen gasten genieten van een uitstekende lunch in de oude gewelvenkelder. Ook worden in het kasteel regelmatig concerten en toneeluitvoeringen gegeven. Bovendien kan men het kasteel exclusief afhuren voor prestigieuze evenementen, feesten en seminars. Een ideale receptielocatie is de zeventiende-eeuwse schuur. Kortom, Ch창teau de Modave is om meerdere redenen een bezoek meer dan waard!

Kasteel Modave Kasteel Modave in Kerstsfeer Van 13 december 2008 tot en met 4 januari 2009

In deze periode is het kasteel in kerstsfeer dagelijks te bezichtigen van 11.00 tot 18.00 uur, dus ook eerste en tweede Kerstdag en nieuwjaarsdag. Entreeprijzen: e 7,- voor volwassenen, e 5,- voor kinderen, e 6,50 voor senioren. 14

B-4577 Modave - T + 32 (0) 85 411369 - F + 32 (0) 85 412676 - I www.modave-castle.be Vanuit Limburg is Modave te bereiken via de autoweg Luik-Namen (E42). Vervolgens richting Huy.

>>COLUMN Het land waar ik thuiskom

Twee topsalons onder één dak

Nouvelles Coiffures, de dames- en herenkapsalon van Daniëlle Huysmans in de Maastrichtse Rechtstraat, is al zestien jaar een begrip. In de dertig jaar dat ze in het vak zit, heeft zij haar sporen als topcoiffeuse ruimschoots verdiend. Daniëlle werkt met het Italiaanse topmerk Artégo. In augustus van dit jaar heeft Joyce Druijts haar salon Bellezza Skincare & Pedicure ondergebracht in hetzelfde stijlvolle pand in de Rechtstraat. Een ideale combinatie, zo is in korte tijd gebleken. Joyce kan bogen op twintig jaar ervaring en werkt uitsluitend met vooraanstaande merken als het Spaanse cosmeticahuis Casmara, bekend vanwege het unieke maskerprogramma. Ervaar de weldaad van het exclusieve huismerk Secrets en verwen uzelf met een speciale winterbehandeling.

NOUVELLES COIFFURES Daniëlle Huysmans-Smeets T + 31 (0) 43 3258885

Joyce Druijts T + 31 (0) 43 3211448

Rechtstraat 16 6221 EJ Maastricht

Ik kom uit Brabant, maar een paar jaar geleden vond ik de liefde van mijn leven in ZuidLimburg. U begrijpt, ik heb het over het streekproduct. Ik vond er trouwens ook een fantastische vrouw, met wie ik nu alweer een paar jaar gelukkig ben getrouwd. Maar terug naar mijn Brabantse afkomst. Ik ben daar mijn hele leven trots op geweest. Niet dat het in deze tijd van globalisering Meesterbakker Frank van Eerd is nu echt iets uitmaakt waar je mede-eigenaar van de ambachtelijke vandaan komt, maar Brabant had molen en bakkerij de Bisschopsmolen voor mij altijd iets speciaals, iets magisch. Dit was de grond waarop in Maastricht. Daarnaast is hij een van mijn wieg stond, het land dat ik de initiatiefnemers van Kollenberger, kende als mijn broekzak. een samenwerkingsverband tussen Tegenwoordig lijkt het erop boeren, molenaars en bakkers dat zich dat heel Nederland hetzelfde inzet voor de herintroductie van het warme gevoel heeft bij mijn oergraan spelt. geboortegrond. Je hoeft de tv of de radio maar aan te zetten en je hoort een zachte g. Van nieuws- en sportprogramma’s tot sitcoms en reclamespotjes. In Drenthe praat men vol warmte over het bourgondische leven, in Den Haag is men lyrisch over het carnaval, in Rotterdam looft men de dorpse, kleinschalige sfeer en in Groningen zingt men luidkeels mee met Guus Meeuwis. Brabant is van iedereen. Het is de troetelprovincie van Nederland geworden. Maar als ik mijn ouders bezoek, zie ik dat land niet. Het Brabant uit de liedjes en de verhalen is een mythe geworden. Het bestaat net zomin als de kerstman. Er zijn geen dorpjes meer die in de palm van je hand passen, industriegebieden verdringen elkaar en alleen in bejaardenhuizen hoor je nog het dialect. En na een uur ’s nachts brandt er, net als in de rest van Nederland, nergens licht in de cafés. Imago en realiteit liggen mijlenver uit elkaar. Waarschijnlijk is dat de reden dat ik zo van (Zuid-) Limburg ben gaan houden. Want als je één ding kunt zeggen over deze regio, dan is het dat die zichzelf is gebleven. De dorpjes zijn nog even klein. De dialecten zijn allemaal even mooi en klinken elke vijf kilometer weer anders. De processies trekken nog elk jaar door de dorpen en steden, de harmonieën en schuttersverenigingen hebben over leden niet te klagen en de carnavalsmuziek klinkt nog niet naar opgewarmde disco. Nog wel. Want natuurlijk dreigen in Limburg zich dezelfde ontwikkelingen te voltrekken die we in Brabant al jaren terug zagen: jeugd die naar de steden trekt, vergrijzende dorpen, meer grootschalige landbouw, grotere en lelijkere bedrijfsterreinen, meer asfalt en gemeentefusies. En dat zou jammer zijn. Daarom ben ik ook zo blij dat ik, hoe bescheiden ook, een bijdrage kan leveren aan het behoud van de mooie dingen in de regio. Door samen te werken met ambachtelijke boeren, door kleinschalig te produceren, door me met mijn bedrijf te richten op kwaliteit en niet op kwantiteit. Ik ga nog steeds graag en vaak op bezoek in Brabant, maar ik kan ondertussen nergens zo heerlijk thuiskomen als in het zuiden van Limburg.

Frank van Eerd 15

pure verwennerij

l bij binnenkomst bij Carbon Sense raakt de bezoeker betoverd door de bijzondere uitstraling. Gelegen op de bovenverdieping van Carbon Hotel in het centrum van Genk, staat deze spa lounge voor comfort, luxe, sfeer en

rust. Zowel de gasten van Vlaanderens eerste designhotel als bezoekers die niet in het hotel overnachten, laten zich hier onderdompelen in pure verwennerij. Verwen jezelf, je partner of een goede relatie met een chique CarbonSense cadeaubon. Die is er voor elk budget. Geniet in het fraaie badhuis van voetbaden, scrub- en afkoelzones, van de sauna of een belevenisdouche, van een echte hammam of stoomcabine. Je hoeft niets mee te nemen. Slippers, handdoek, kimono en verzorgingsproducten, alles is aanwezig. Of geniet met je partner van een weldadige duobehandeling. Wellicht een superromantisch idee voor Valentijnsdag? De mogelijkheden aan gelaatsverzorging, lichaamsbehandeling en massage zijn hier onbeperkt. Een resultaatgerichte huidkuur van zes behandeling is eveneens mogelijk. Bovendien kan men bij aankoop van een basispakket verzorgingsproducten een gratis huidanalyse krijgen. Natuurlijk kan je bij Carbon Sense ook een gezond hapje eten. ‘Wellnesscuisine’ is de nieuwste trend. Uiteraard behoort ook uitgebreid tafelen in restaurant Carbon Taste tot de mogelijkheden. De Carbon Sense cadeaubon tenslotte is dé gift bij uitstek voor de feestdagen.

Op www.carbonsense.be vind je meer informatie over de brede waaier aan mogelijkheden in deze schitterende spa lounge!

ZI E hoe je in enkele minuten begint te stralen, HOOR de rustgevende klanken, VOE L de spanning wegglijden, R UI K de aroma’s, PR OE F de health drinks. BE L E E F de Carbon Sense experience !

Europalaan 38 - B-3600 Genk - T +32 (0)89 322920 info@carbonsense.be - www.carbonsense.be Carbon Sense is dagelijks geopend van 10.00 tot 22.00 uur.

Parkeren kan direct onder het hotel in de Q-Park garage "stadsplein" (max. € 10/24h). Vanuit de garage is er directe toegang tot Carbon Sense.

De enige echte

Cancan in de

Moulin Rouge

et is wellicht de oudste linedance ter wereld en ongetwijfeld de meest besproken. Als in een lokdans moesten de hoog opgestoken ronddraaiende blote benen onder de hoog opgetilde rokken de bezoekers lokken naar de nachtclubs op Montmartre, toen al het kloppende hart van het Parijse nachtleven. Niemand maakte aansprekender afbeeldingen van de dans en de danseressen – vooral affiches – dan Henri de Toulouse Lautrec (1864-1901). De nachtclub van toen bestaat nog steeds, evenals de dans, die elke avond twee keer wordt opgevoerd voor een uitverkocht huis. NIVEAU EuregioMagazine mocht, bij grote uitzondering, exclusief een kijkje achter de schermen nemen en er getuige van zijn hoe de dansers en danseressen met een ijzeren discipline en perfecte organisatie in deze oudste nachtclub van Parijs een perfecte show voor het voetlicht brengen.

Niets, maar dan ook maar niets wordt aan het toeval overgelaten. Alles is perfect georganiseerd. De leveranciers van de kostuums, de verentooien, de schoenen van de danseressen, alles moet voldoen aan de hoogste eisen. Die worden sinds mensenheugenis ingevuld door vaste leveranciers die niets anders doen dan fabriceren voor de nachtclubs met hun speciale eisen. Van alle cabaretshows in de wereld is die van de Parijse Moulin Rouge de beroemdste. Na een wat mindere periode heeft de Moulin Rouge haar reputatie weer helemaal in ere weten te herstellen. De danseressen, de ‘Doriss Girls’, danken hun naam aan de huidige choreografe Miss Doris en treden avond aan avond op voor een uitverkocht huis in de prachtige kostuums van Mine Barral-Vergez. Het absolute hoogtepunt is natuurlijk de cancan op de overbekende muziek van Jacques Offenbach. De kostuums worden gecompleteerd door een bonte schakering aan pluimen en veren uit het atelier van Nicole Février, en natuurlijk door de typische en unieke danslaarsjes speciaal en alleen voor hen met de hand vervaardigd door Maison Clairvoy en onmisbaar bij de echte cancan-outfit.

Veren en pluimen

Op de derde verdieping van een statig gebouw in het centrum van de Franse hoofdstad zetelt Nicole Février. Bij binnenkomst worden we getrakteerd op een rondgang langs een fotogalerij van ongekende omvang. Elke vierkante centimeter is benut met foto’s, met Madame Février

De cancan van Toulouse Lautrec

daarop blijken van waardering, door grootheden als Zizi Jeanmaire, Josephine Baker, Line Renaud, Dalida, Sylvie Vartan en ga zo maar door. Als je verder treedt in het heiligdom van Nicole, word je bedolven onder de pluimen en veren, meestal van struisvogel en fazant, in de meest waanzinnige kleuren. Verentooien, -hoeden, -pruiken en boa’s, in eigen huis getest, gekleurd en verwerkt, worden over de hele wereld geleverd. Aan klanten in Japan, Australië en de grote cabarets in Las Vegas. Daarnaast ook voor de shows van couturiers als Mugler en Gaulthier.

Maatwerk

In de Rue Fontaine, tegenover de Moulin Rouge, ligt Maison Clairvoy, twee eeuwen geleden hofleverancier van keizer Napoleon, anno 2008 exclusief schoenmaker van alle grote shows ter wereld en de filmindustrie. De huidige eigenaars Nicolas en Guillaume maakten al maatschoenen voor zangeres Kylie Minogue, de musical Mama Mia en het Cirque du Soleil. Toch is hun bekendste product het typische danslaarsje van de cancan-danseressen van de Moulin Rouge dat de firma al meer dan dertig jaar voor elke danseres op maat maakt. Trouw aan de traditie, met passie voor het vak. Met trots vermeldt Nicolas dat de danseressen weigeren op ander schoeisel op te treden. Iets wat later op de avond door de dames zelf wordt bevestigd.

Showgirls

De nieuwe Moulin Rouge Show, Féerie genaamd, wordt gerealiseerd door ruim honderd artiesten. De zestig danseressen, de beroemde Doriss Girls, worden uit alle continenten gerekruteerd via intensieve audities. Tijdens de show worden zo’n duizend kostuums gedragen. Deze worden voor elke show nieuw ontworpen door de zeer getalenteerde Mine Barral-Vergez, bekend van internationale shows en veelal werkzaam in de filmindustrie. Voor elke uitvoering van het Bal du Moulin Rouge staat een compleet leger kleedsters gereed ter assistentie. De schitterende decors zijn uitgevoerd door Italiaanse vaklieden en de soundtrack is opgenomen door tachtig muzikanten, zangers en zangeressen.

Demonstratie

Vóór aanvang van de show hebben we achter de schermen een exclusief onderhoud met een van de nieuwkomers bij de danseressen, de uit Australië afkomstige Vanessa. Zij ver-

Ontstaan van de cancan De cancan (of coincoin) is een dans die vroeger door een danskoppel werd uitgevoerd tijdens een bal of in een cabaret. De dans werd aan het begin van de negentiende eeuw uitgevonden, en werd aanvankelijk chahut of chahut-cancan genoemd. Volgens sommige bronnen zou hij oorspronkelijk uit Algerije afkomstig zijn. Wereldlijke en kerkelijke autoriteiten en andere moraalridders moesten er helemaal niets van hebben. In die tijd immers droegen vrouwen onder hun rokken onderbroeken met een split (culottes fendues) en die droegen de danseressen ook. Van de originele cancan is een door Engelsen uitgevonden toeristische variant afgeleid die minder provocerend is en die french cancan wordt genoemd. Daarbij dansen alleen de vrouwen op een rij, met het gezicht naar het publiek en dragen daarbij gesloten onderbroekjes. Ten slotte voor wat het waard is: in de Onze Taal Taalkalender schrijft Ewoud Sanders dat cancan het Franse kinderwoord voor canard (eend) is. Hij voegt eraan tot dat de dans zelf doet denken aan de schommelende gang van een eend.

telt dat ze een klassieke balletopleiding heeft genoten in Melbourne en dat haar grootste wens was om hier in Parijs te kunnen optreden in een vooraanstaande nachtclub. Na een aantal audities is dat dus gelukt. Op de vraag of ze wellicht voor ons even een paar dansoefeningen kan voordoen, springt ze meteen, pal voor de make-uptafel, in spagaat, om vervolgens nog een paar typische houdingen uit de cancan-dans aan te nemen. Het linkerbeen gaat recht omhoog en reikt zowat tot aan het plafond. Even later geeft ze samen met een paar collegaatjes achter de coulissen op ons verzoek en voor de foto nog even een klein kostuumshowtje.

Le spectacle va commencer!

Een half uurtje later is de zaal helemaal gevuld met mensen van allerlei nationaliteiten en zijn net klaar met het diner. Showtime! De wervelende show duurt dik anderhalf uur en is ĂŠĂŠn groot spektakel. Spraakmakend zijn de internationale acts en die van de eigen Doriss Girls met een schitterende choreografie. Het absolute hoogtepunt is het laatste nummer voor de finale. De krijsende danseressen vullen het podium, De rood-wit-blauwe petticoatjurken vliegen omhoog en met opgestoken beentjes draaien de Doriss Girls hun rondjes; de enige echte onvervalste cancan.

an dit onderwerp is ook een V NIVEAU TV uitzending gemaakt voor TVL. U kunt deze uitzending ook bekijken op: www.niveaumagazine.nl/niveautv

Tekst: Dreffus Raaneguel

Fotografie: Guy van Grinsven / Studiopress

Non fumer - 80 cm x 100 cm - gemengde techniek op doek

schilderijen & werk op papier

Maastrichter Heidenstraat 5 - Maastricht - guyolivier@e-mail.com - www.guyolivier.nl

Het boek G uy O l ivier verschijnt medio januari 2009

Beauty, sauna, relax & deďŹ nitief ontharingscentrum

DEFINITIEVE ONTHARING Aarzel niet en maak een afspraak voor een gratis test!

ESTHETIEK CRYO

Pauwengraaf 36 - Maasmechelen (B) T +32 (0)89 76 20 44 E cryo@skynet.be www.cryo.be

OPEN

ma, wo, do, vr tot 22.00 uur, di tot 19.00 uur en za tot 18.00 uur. zondag gesloten

0702_cryo.indd 1

13-11-2007

Eigentijds wonen op niveau

binnenhuisdesign

rijksweg centrum 2 - 6161 ee geleen tel +31 (0)46 474 92 12 fax +31 (0)46 475 5511 e-mail info@binnenhuisdesign.nl

www.binnenhuisdesign.nl openingstijden maandag 13.00 - 18.00 uur - dinsdag/woensdag/donderdag 09.30 - 18.00 uur - vrijdag 09.30 - 20.00 uur - Zaterdag 09.30 - 18.00 uur koopzondagen 14 - 21 - 28 december van 12.00 - 17.00 uur

• Borstvergroting/versteviging • Borstverkleining • Buikwandcorrectie • Erbium-YAG laserbehandeling voor rimpels en acnée littekens • Face-halslift/ minilift • Kuitvergroting • Lipcorrectie • Liposculpture • Littekencorrectie • Neus-kin-oorcorrectie • Ooglidcorrectie • Rimpelbehandeling • Schaamlipverkleining • Voorhoofd-wenkbrauwlift • Voorhoofdlift en rimpelbehandeling zonder chirurgie d.m.v. BOTOX

is een natuurlijk verlangen

Kliniek KIEWITheide Maastricht - Lanaken - Aken T +31-43 4584084 (NL) T +32-89 712474 (B) T +49-241 7501585 (D) kliniek@kiewitheide.com www.kiewitheide.com

V.l.n.r.: Anne-Marieke Hamers, Dr. Roberto Roddi, Elisabeth Jansen

©Design 2007 by PAg Maastricht

Behandelingen:

Walen en Vlamingen stichters van

New

York 28

k weet het nog goed uit de geschiedenisles: de Hollanders vestigden zich in 1614 in New York. Het was in dezelfde tijd dat er in de bioscoopzalen, tussen het Polygoon-journaal en de hoofdfilm door, reclamefilmpjes werden gedraaid. De filmpjes die me altijd het meest imponeerden, waren die van sigarettenmerk Peter Stuyvesant met de aansprekende slogan ‘Welkom in de wereld van Peter Stuyvesant’. Dat moest me een wereld zijn, die van Peter: avontuur en ontdekkingen kwamen binnen handbereik als je alleen maar sigaretten van dat merk zou gaan roken! Hoe groot die leugen was, zou weldra blijken, toen een ‘tante’ bij ons in de straat overleed aan longkanker, opgelopen door het roken van het merk van deze grote ontdekkingsreiziger. Het avontuur van Peter Stuyvesant was een net zo grote leugen als die bewering in het geschiedenisboek. Peter Stuyvesant had Nieuw-Amsterdam, het huidige New York, niet gesticht, en het waren bovendien Walen en Vlamingen geweest die het eerste schip van de West-Indische Compagnie (WIC) bemanden.

Presented to the city of New York by the conseil provincial du Hainaut in memory off the Walloon settlers who came over to America in the Neu Nederland under the inspiration of Jesse de Forets of Avesnes then county of Hainaut one of the XVII provincies. 1624-1924

Platielstraat 10 路 Maastricht Tel. 043-3265177 路 www.noanoa.com

e Nederlanden bestonden in de zestiende eeuw uit een veel groter gebied dan vandaag de dag. Het strekte zich uit van Noord-Frankrijk, Lotharingen, Luxemburg, het huidige België tot het hedendaagse Nederland. Als je het gebied uittekende op een kaart, kreeg het de vorm van een leeuw, de zogenaamde Leo Belgicus. Toen in 1555 keizer Karel V troonsafstand deed ten gunste van zijn zoon Filips II, ontbrandde er een felle godsdienststrijd in de Nederlanden. De Spaanse Ferdinand Álvarez de Toledo (oftewel de hertog van Alva) werd eropuit gestuurd om de Nederlanden van de protestanten en het protestantse geloof te bevrijden. Deze protestanten waren in opstand gekomen tegen het misbruiken van de roomse Kerk in naam van God. De Geuzenopstand verdeelde uiteindelijk de Nederlanden in een noordelijk en een zuidelijk deel. De zuidelijke Nederlanden bleven gebukt onder het Spaanse juk, en de gewelddadigheden van de Spaanse inquisiteurs dreven veel protestanten uit dit gebied naar de protestantse noordelijke Nederlanden, maar ook verder naar Duitsland, England en Zweden. Dat waren dus hoofdzakelijk Walen en Vlamingen die vluchtten en zich vestigden in plaatsen als Amsterdam, Leiden, Haarlem en Breukelen.

De Nieuwe Wereld

Antwerpenaar Willem Usselincx was een telg uit een familie die actief was in de handel in specerijen. Zijn werkervaring had hij hoofdzakelijk opgedaan in Spanje, Portugal en op de Azoren en hij wist derhalve waar de Spanjaarden hun rijkdom vandaan haalden: uit de Nieuwe Wereld, de Amerikaanse koloniën. Hij besloot naar Holland te verhuizen en niet te rusten voordat hij de Hollanders ervan overtuigd had ook koloniën in de Nieuwe Wereld te stichten en de Spanjaarden en de Engelsen te beconcurreren. Het

heeft weliswaar dertig jaar geduurd voordat hij iedereen had overtuigd, maar uiteindelijk werd de West-Indische Compagnie gesticht en het schip Nieu Nederlandt eropuit gestuurd.

Manhattan voor zestig gulden

Het is mei 1624 als de Nieu Nederlandt op Noten Eylant, nu Governors Island, aanmeert. De bemanning bestaat uit dertig voornamelijk Waalse en Vlaamse families die zich even later vestigen op Manhattan en in het gebied rond de huidige Delaware-rivier, dan nog Zuidrivier genoemd. Eenmaal op Manhattan, daar waar nu Battery Park ligt, op de punt van het schiereiland vlak bij het huidige ‘Financial District’, stichten ze Fort Oranje. Eigenlijk is het gewoon een handelsnederzetting en proviand-bevoorradingspunt. Het is echter Pierre Minuit die officieel Manhatten koopt van de Manhattan-indianen in ruil voor wat snuisterijen en prullaria met een tegenwaarde van zestig gulden. De indianen kenden overigens het begrip ‘eigendomsrecht’ niet en dachten derhalve dat ze een deel van jachtrechten hadden verkocht. De immigranten noemen het gebied Nova Belgica, maar deze naam raakt mettertijd in onbruik ten gunste van de naam NieuwNederland. De inmiddels versterkte nederzetting rondom Fort Oranje noemen ze Nieuw-Amsterdam. De kolonisten nemen vaak gewoon de naam aan van de plaats die ze zojuist achter zich hebben gelaten.

En Peter Stuyvesant?

De in Friesland geboren Peter Stuyvesant was vanaf 1639 gestationeerd op Curaçao, van welke kolonie hij in 1643 directeur werd. In die hoedanigheid voerde hij het bevel over Aruba, Bonaire en Curaçao. In een gevecht met de Spanjaarden op Sint-Maarten verloor hij een been. In mei 1645 werd hij door de WIC benoemd tot directeur-generaal van

de nieuwe koloniale gewesten op het vasteland van Amerika, Nieuw-Nederland. Op 11 mei 1647 arriveerde hij in Nieuw-Amsterdam en nam daar het bestuur van de kolonie op zich. Hij slaagde erin de Zweedse kolonisten te verdrijven uit Delaware, waarmee hij Nieuw-Nederland aanmerkelijk wist te vergroten. De Engelsen huldigden echter vanaf de zestiende eeuw het standpunt dat geheel NoordAmerika hun toebehoorde. Ze hadden de vestiging van Zweedse, Nederlandse, Franse en Spaanse kolonies op haar beloop gelaten, maar daar kwam in 1664 een einde aan. Vier Engelse oorlogsschepen met aan boord 450 man voeren de Hudson op om het grondgebied voor de Britten op te eisen. Stuyvesant wilde zich nog wel verzetten, maar dat was zinloos. Nieuw-Amsterdam viel in handen van de Engelsen, die er de naam New York aan gaven. In 1673 heroverden de Hollanders kortstondig New York, en herdoopten het in Nieuw-Oranje, maar een jaar later al droegen ze het gebied weer over aan de Britten in ruil voor het huidige Suriname. Dat de geschiedschrijving aangaande de stichting werd vervalst, heeft mogelijkerwijze te maken gehad met het feit dat de Vlamingen en Walen die Nieuw-Amsterdam daadwerkelijk stichtten, protestant waren. De invloed van de roomse Kerk heeft deze waarheid lang verborgen weten te houden. De leugen regeerde ook toen al. Tekst en fotografie: Guy van Grinsven / Studiopress

an dit onderwerp is ook een V NIVEAU TV uitzending gemaakt voor TVL. U kunt deze uitzending ook bekijken op: www.niveaumagazine.nl/niveautv

Wolkenkrabbers voor de levenden, voor de doden Grondkrabbers Een gebedje voor de vijfde kist van onderen

ew York City is een van de grootste metropolen van de wereld. Er leven meer dan 13 miljoen mensen in deze stad. Dat betekent 13 miljoen keer ontwaken, 13 miljoen ‘How are you today’, minimaal tweemaal daags 13 miljoen maaltijden, minimaal driemaal 13 miljoen koppen koffie, en ga zo maar door. Maar er worden ook per dag zo’n kleine vijfhonderd nieuwe New Yorkers geboren en een kleine vierhonderd per dag krijgen een tuin op hun buik (of hopen dat, althans) of gaan het hoekje om. Hoe je het ook noemt (in het Engels heeft men het onder andere over pushing up the daisies en kicking the bucket) of waar je ook in gelooft, uiteindelijk moet er met de stoffelijke resten ook nog iets gebeuren. Door de jaren heen liggen er op de New Yorkse begraafplaatsen meer mensen onder de grond dan het aantal dat erboven leeft. In een stad waar grond en ruimte de waarde van edelmetaal hebben, gaan de levenden de hoogte in en kruipen boven op elkaar in grote wolkenkrabbers. Bij de doden is het niet anders, maar dan in omgekeerde richting. De Long Island Expressway, de grote snelweg vanuit Manhattan naar Long Island, loopt dwars door Calvary Woodside, de grote begraafplaats in de New Yorkse wijk Queens. Het is ook de wijk waar opnames zijn gemaakt van de beroemde achtervolgingsscènes (onder de bovengrondse metro) van The French Connection, de filmklassieker met in de hoofdrol Gene Hackman als politieagent Jimmy ‘Popeye’ Doyle. Queens ligt dus aan de overkant van de East River, tenminste bekeken vanuit Manhattan. De naam van de begraafplaats – Calvary – doet vermoeden dat hij op een hoogte ligt, en dat is ook het geval.

Parkeren naast het graf

Als we bij de begraafplaats arriveren, valt het me op dat er geen parkeerplaatsen zijn bij de ingang. Maar ik was weer heel even vergeten dat dit Amerika is: hier gaat men per auto op visite bij de overleden en dus is er een netwerk van wegen op de begraafplaats zelf aangelegd. Met één verschil met de rest van de wegen van New York City: hier zijn geen stoplichten. Van alle New Yorkse begraafplaatsen is dit een van de grotere, zo’n drie miljoen mensen liggen er op dit stukje begraven. De namen op de gedenkstenen maken duidelijk dat toch heel veel mensen met een ‘Hollandse’ naam hier zijn begraven, een gevolg van de Nederlandse kolonisatie destijds. Langs de weg staat een limousine met draaiende motor stil voor een grafsteen waarop veertien namen staan gegraveerd. In dit graf zijn de kisten kennelijk behoorlijk gestapeld. Het kan ook bijna niet anders. Waar moet je hier de ruimte vandaan halen? Bij de laatste twee namen op de grafsteen staat alleen een geboorte-, maar nog geen overlijdendatum. De laatste twee leven waarschijnlijk nog, maar hun plekje is wel al gereserveerd. Zou de dame op de achterbank van de limousine wellicht komen informeren bij een van haar ‘onderliggers’ of het hier goed toeven is? Gewend zijn de meeste New Yorkers er wel aan om in etages te leven en van het uitzicht te genieten. Alleen voor de overledenen, ook al ligt die op de bovenste etage, zal het uitzicht nihil zijn. Hun grafsteen echter zal wel bijdragen aan een schitterend ritme dat past bij stad waarin ze geleefd hebben. De hectiek van een dynamische stad vol wolkenkrabbers wordt hier naadloos verbonden met de eeuwige rust in een ritmisch doorlopend panorama. Tekst en fotografie: Guy van Grinsven / Studiopress

an dit onderwerp is ook een V NIVEAU TV uitzending gemaakt voor TVL. U kunt deze uitzending ook bekijken op: www.niveaumagazine.nl/niveautv

Art is vormgegeven door Phoenix Design.

Perfect uitgerust. Gewoonweg meer comfort. De nieuwe Art SL met een diepte van slechts 90 mm. Met Art SL presenteert Loewe een tv-toestel in ultraslank Slimline-design. Ondanks de geringe diepte van minder dan 90 mm moet deze tv niet onderdoen op het vlak van functies en uitrusting. Van Full-HD-resolutie tot innovatieve 100Hz-technologie en 24p-bioscoopweergave: alles is aan boord. De ontvangst van HDTV-beelden is ge誰ntegreerd, net als de opname ervan via een hardeschijfrecorder van maar liefst 250 GB.

LOEWE GALLERY HASSELT Guffenslaan 66 (kleine ring) - www.loewegalleryhasselt.be - T +32 11 261326 AB SOUND|VISION|DESIGN Europaplein 39 - Lanaken (naast bioscoop) - www.naarAB.com - T +32 89 722292

Val Seminars Daar waar werken ontspanning wordt Het ligt op een steenworp afstand van Limburg, op een half uurtje rijden van Maastricht maar in het hart van de Luikse Ardennen aan de rand van het historische stadje Stavelot: Hostellerie le Val d’Amblève. De rustgevende tuin, de statige entree en ruime parkeergelegenheid stralen iets majestueus uit, en dat is precies de sfeer die past bij het iets hoger gelegen hotel-restaurant dat bestaat uit het historische, in Engelse stijl gebouwde hoofdgebouw en het ernaast gelegen, spiksplinternieuwe hotel-résidence. Dit zeer mooie, moderne, maar warm aandoende nieuwe complex met veertien luxe kamers is voorzien van een bijzondere 'wellbeing' (sauna/hammam) in het penthouse. Ook de kamers in het historische hoofdgebouw hebben een enorme upgrading gekregen. Hierdoor is het hotel geschikt gemaakt voor de hoge eisen die gesteld worden aan de event-, congres- en incentivesmarkt. De twee prachtige conferentieruimten zijn voorzien

van airconditioning en beschikken over alle moderne infrastructuren, zoals schermen, projectoren, overlays, presentatieborden en zelfs een eigen pantry. Prima geschikt voor vergaderingen, presentaties, trainingen of seminars voor groepen tot dertig personen. Er is al een all-in arrangement – het zogenaamde Val Seminar – dat bestaat uit een compleet full-service verblijf inclusief overnachting, een uitgebreid luxe ontbijt, een lunch, een gastronomisch viergangendiner, inclusief gebruikmaking van de conferentieruimtes, de verzorging van twee coffee breaks en inclusief de benodigde spraakwaters. Uiteraard staan ook de wellbeing-faciliteiten vrij ter beschikking. Dit uitgebreide Val Seminar-arrangement kunnen wij u aanbieden voor de prijs van 157,50 euro per persoon op basis van een eenpersoonskamer. Vergaderen in een rustgevende, uitstekend bereikbare omgeving en bovenvermelde condities maken le Val d’Amblève tot een zeer aantrekkelijke vergaderaccommodatie. U bent van harte welkom, uiteraard ook voor de vele andere arrangementen die wij te bieden hebben. Wij vertellen ze u graag!

Romantik Hotel Le Val d’Amblève - Famille Ruud & Marion Roxs

Route de Malmedy 7 - B-4970 Stavelot - T + 32 (0) 80 281440 - F + 32 (0) 80 281459 - I www.levaldambleve.be - E info@levaldambleve.be

Cindyrella’s sprookje

op Fifth Avenue

Ook in New York City draait de wereld om Cindy Droogmans

ew York City, donderdag 16.00 uur, begin november 2008. De rode deur op 691 Fifth Avenue, schuin tegenover de torens en ijsbaan van het Rockefeller Center in NYC, is wereldberoemd. Ze biedt toegang tot een van de befaamdste cosmeticahuizen huizen ter wereld; dat van Elizabeth Arden. Zoals bij vrijwel elke winkel in deze buurt is er voor de deur een keurig in uniform gestoken portier geposteerd die, na een kritische beschouwing, de deur voor je openhoudt. Zo ook deze keer voor ons, de fotograaf en de cameraman van NIVEAU EuregioMagazine. Niet omdat wij, twee mannen van middelbare leeftijd, toe zijn aan een make-over – dat is nu eenmaal onbegonnen werk – maar omdat we een afspraak hebben met iemand die we vorig jaar het laatst hebben gezien op haar bruiloft in Ierland. Op het zeer exclusieve Ashford Castle creëerde de Zonhovense Cindy Droogmans haar eigen sprookje: haar huwelijk met de Amerikaanse multimiljonair George Kofoed was het duurste en mooiste huwelijkfeest ooit gehouden op dit kasteel en had veel weg van een echt sprookje van Cinderella van Walt Disney. Tijd om te kijken of het sprookje van ‘Cindyrella’ zich ook in het dagelijkse heeft weten voort te zetten. Het begin is in ieder geval goed... Cindy zit in de make-upstoel bij iemand die we nog kennen uit Ierland: haar vaste visagist Cliff deRaita.

Ashford Castle

Twee vrachtwagens vol met 25.000 bloemen, tien dagen werk voor zes bloemisten uit Hasselt, de volledige keukenbrigade en bedieningscrew van sterrenrestaurant Château Neercanne, een aantal New Yorkse kappers, visagisten, assistenten en stylisten, een jaar werk voor de couturiers van de trouwjapon met een sleep van zes meter en voorzien van tienduizend Swarovski-stenen, een volledig afgehuurde kerk inclusief gelovigen, de Rolls van de Queen Mum, veertig luxueuze limousines, een speciaal gebouwd paviljoen, een ‘special effects’ verlichtingsploeg en een vliegtuig vol internationale gasten waren ervoor nodig om de wensen van Cindy te laten uitkomen. Twee dagen groot feest met alles erop en eraan, het kon gewoon niet op. En alles geregeld en uitgevoerd onder strenge regie van Cindy zelf. Bij zo’n huwelijk hoort een passend huwelijkscadeau en ook daar had Cindy een eigen invulling voor.

Wat kost een bar in Manhattan

Het kantoor van beursmakelaar George Kofoed ligt in een kantoorgebouw op de veertiende etage in hartje Manhattan. In de kleine kantoortjes staan de werkplekken volgestouwd met computerschermen. De

huur per vierkante meter is waarschijnlijk nergens ter wereld hoger dan hier, dus dan leer je wel krap zitten. Niks werkeilanden, niks privacy, gewoon volle bak buffelen rug aan rug. Na haar dagelijks bezoekje aan de visagist heeft Cindy ons even meegenomen naar kantoor. Makkelijk zat, want Fifth Avenue ligt letterlijk om de hoek. Onderweg kom je nog wel langs het beroemde St. Regis Hotel, dus toch maar even langs de bar, want mijn door jetlag gekwelde lichaam begint nu toch heel nadrukkelijk om een camparie te schreeuwen. Dat Cindy ook hier een goede bekende is, blijkt al gauw, want in no time wordt ons het beste plaatsje van de gezellige hotelbar toegewezen. Goed toeven is het hier, en dat vinden er meer. Goed eten kan je hier trouwens ook, want de Franse driesterrenkok Alain Ducasse heeft hier een restaurant, ‘Adour’ geheten. We laten ons de aperitieven goed smaken, de dag is toch kapot! Als ik na een uurtje ga afrekenen, denk ik even dat ik de hele bar heb gekocht!

Rood of zwart

Ik heb George en Cindy uitgenodigd voor een dinertje bij het onlangs geopende Rouge Tomate (zie elders in dit blad) en we gaan George even ophalen.

De beursmakelaar is nog aan het werk, want hij heeft allesbehalve een negen-totvijfbaan. Zodra er een beurs ergens ter wereld sluit, gaat er ergens anders wel weer een open. En die moet je dus voortdurend nauwkeurig in de gaten houden. Cindy en George wonen samen in een mooi landhuis op Long Island (een soort Groot-Wassenaar van New York), een kleine drie kwartier rijden van NYC. Cindy is dagelijks hier in de City; ze gaat samen met George naar zijn werk. Niet dat zij ook verstand heeft van beleggen, maar van andere zaken heeft ze wel verstand, én het is allemaal vlak bij haar ‘speeltuin’, Fifth Avenue en zijn winkels. Alle grote modehuizen, juweliers, ontwerpers, schoenen beautyhuizen hebben hier wel een vestiging, de een nog duurder en exclusiever dan de ander. En Cindy kennen ze inmiddels allemaal. George legt mij uit hoe zijn wereld in elkaar steekt. Niet dat ik ook maar iets begrijp van al de tabellen, cijfers en codes, maar kennelijk doen computers over de gehele wereld met elkaar zaken, en daar wordt geld mee verdiend. Als mensen zich er maar niet mee bemoeien, want dan kost het geld, zo is onlangs gebleken. Georges business is in feite het aanpassen en beheren van deze compu-

terprogramma’s, als ik het goed begrepen heb tenminste. George moet zich nog even omkleden voor het diner, dus tijd om nog even verder rond te neuzen. In de pantry zie ik een koffieautomaat en een kast vol met zakjes chips. “Dat is waar beursmakelaars op leven; koffie en chips in alle smaken”, zegt Cindy droogjes terwijl ze met twee verschillende pumps voor me staat. Ze heeft zich, hoe kan het ook anders, inmiddels ook weer omgekleed. Ditmaal in de kleur van het te bezoeken restaurant. Rouge dus. Het jurkje is behoorlijk gedecolleteerd, en dus permiteer ik mij de opmerking: “Er is wel wat bijgekomen dit jaar.” Cindy reageert zoals dat hoort: “Wat er niet is, kan je laten maken!” Zo ken ik haar weer, je eigen sprookje creëren... “Welke schoenen, de rode of de zwarte?”

Dinertje

Op naar Rouge Tomate. Onderweg lopen we weer over Fifth Avenue. Cindy straalt als een filmster en poseert professioneel op elk moment dat ik dat wens. Niet alleen haar voorzijde is volumineuzer geworden, ook aan de achterkant zijn er wat zaken veranderd. Haar blonde haar is afgelopen jaar met ruim een halve meter ‘gegroeid’. Het opent wel weer nieuwe fotografische mogelijkheden en past helemaal bij Cindy’s kijk op het leven. Het eten is fantastisch bij Rouge Tomate. General manager en gastheer Oscar Henquet uit Maastricht heeft ons met een mooie tafel verwend in het in het souterrain gelegen restaurant. Ook George ziet het wel zitten en vraagt Cindy te reserveren voor het eindejaarsdinertje met de werknemers.

Blindengeleidehonden

We zijn inmiddels weer een beetje aan elkaar gewend en dus wordt het tijd voor een paar serieuzere vragen. “Hoe bevalt het leven je hier, zo ver van Zonhoven en Hasselt? Ben je gelukkig en is er nog wat te wensen over en wat is er van het huwelijkscadeau terechtgekomen?” “Mijn leven hier is zoals je vandaag hebt gezien. Mijn dagelijkse gang naar de visagist, shoppen en proberen een eigen netwerk op te bouwen. Ik zou graag als styliste of ontwerpster mijn eigen boterham willen verdienen, want dat kan ik goed. Wil je daarin slagen, dan heb je een netwerk nodig, want hier is het net als in België bittere noodzaak. Je moet de goede mensen kennen en ze moeten het je gunnen. Ik ben nu bezig met de directeur van St. Regis Hotel en met het beroemde warenhuis Saks Fifth Avenue om een stukje inrichting te verzorgen. En ja, ik ben gelukkig, hier in New York. Ik

voel me hier als een vis in het water. Dit is mijn wereld voorlopig, maar ik hoop in de toekomst toch nog een paar andere zaken te verwezenlijken. Een daar weet jij meer van, toch”, zegt Cindy. “Inderdaad, gaat dat over de blindengeleidehonden en je huwelijkscadeau?” “Inderdaad. Zoals je weet, heb ik op mijn huwelijksfeest een oproep gedaan aan alle gasten om vooral geen cadeaus mee te brengen maar en bijdrage te doen aan het initiatief dat ik op me genomen heb om de Blindengeleidehondenschool Genk VZW een aantal honden te laten opleiden. Alhoewel deze stichting gerund wordt door vrijwilligers, kost die opleiding per hond nog zo’n 15.000 euro. Op mijn bruiloft heb ik dus tijdens het diner een speciaal voorlichtingsfilmpje laten zien dat ik speciaal heb laten maken en heb ik een instructeur, Albert Vanhengel, en een blinde vrouw met een blindengeleidehond ingevlogen om de mensen te laten zien en horen wat het betekent blind te zijn en wat een enorme mogelijkheden zo’n hond biedt voor de zelfstandigheid van blinden.” Cindy gaat geëmotioneerd verder: “Ik heb de actie verder uitgebreid met de verkoop van dvd’s, met foto’s en video’s van de bruiloft. (Nog bedankt hè, Guy, voor het maken en dat je er niks voor gevraagd hebt!) Die eerste hond is er dus wel gekomen, maar daarmee is het blindengeleidehondprobleem nog niet opgelost. Daarom wil ik een nieuwe actie opzetten op scholen en bedrijven, om zo alle inwoners van Limburg op te roepen hun kerstgedachte om te zetten in daden en 10 euro te storten op de rekening van deze blindengeleidehondenschool. Er is op korte termijn nog vraag voor vijftien honden, dus er is nog veel geld nodig. Ikzelf kom binnenkort naar België om dit verder te coördineren, maar bij deze doe ik toch alvast een oproep.” Natuurlijk doet NIVEAU EuregioMagazine daar graag aan mee, per slot van rekening dragen wij zelf ook graag een steentje bij aan dit initiatief.

As van de wereld

De volgende middag gaan we voor opnames nog even langs de etalages in haar favoriete winkelstraat Fith Avenue. De portier van Cartier, in vol ornaat, begroet Cindy in het passeren alsof het haar broer is die ze al jaren kent. We steken over naar het Rockefeller Center, een complex van negentien art-decogebouwen waaronder een van de mooiste concertzalen ter wereld, de befaamde Radio City Music Hall, waar André Rieu in 2006 de boel nog eens flink op z’n kop zette.

Voor de deur staat een vijf meter hoog beeld van Atlas met een doorzichtige wereldbol op de rug. Aan de overkant bevindt zich de in 1879 gewijde Saint Patrick’s Cathedral, gebouwd door architect James Renwick, die zich had laten inspireren door onder andere de dom van Keulen en de kathedraal van Amiens. Maar hoewel dit een van de grootste kathedralen ter wereld is, oogt ze in het architectonische geweld van de niet-religieuze gebouwen niet meer dan een klein kapelletje. Cindy neemt plaats voor het beeld van Atlas. Het is nu net of de wereld niet alleen op de rug van Atlas alleen rust, maar ook een beetje om Cindy draait. Die gedachte bracht me ter plekke op een idee voor een foto. Cindy lijkt hier wel op haar plaats. Tekst en fotografie: Guy van Grinsven / Studiopress

an dit onderwerp is ook een V NIVEAU TV uitzending gemaakt voor TVL. U kunt deze uitzending ook bekijken op: www.niveaumagazine.nl/niveautv

Blindengeleidehondenschool Genk De Hutten 28 - B-3600 Genk T en F + 32 (0) 89 305060 - GSM + 32 (0) 475 759201 I www.blindengeleidehondenschoolgenk.be E blindengeleidehondenschoolgenk@skynet.be Rekeningnummer: 776–5959655–72

STEUNACTIE VOOR BLINDENGELEIDEHONDEN Cindy Kofoed-Droogmans onderneemt vanuit New York, maar binnenkort ook vanuit Limburg, verschillende acties om haar project voor de blindengeleidepuppy’s van de grond te krijgen. Zo komen er posters met verschillende afbeeldingen van de puppy’s, net als T-shirts voor zowel meisjes als jongens vanaf drie jaar in alle maten. Die van de meisjes zijn roze, wit en lavendelgekleurig met een afbeelding van een pup erop, die van de jongens blauw, grijs en zwart met eveneens een afbeelding van een pup erop. Uiteraard is de opbrengst van de verkoop voor het goede doel. Verder heeft ze plannen om T-shirts te laten signeren door de voetballers van Racing Genk. Ook tv-persoonlijkheden en bekenden uit de wereld van de muziek zullen benaderd worden om T-shirts te dragen tijdens hun optredens. Ten slotte worden ook overheden en scholen benaderd. Grote kans dus dat u de komende maanden wel ergens een poster en/of T-shirt tegenkomt met aandacht voor Cindy’s goede doel. Maar u kunt natuurlijk ook zelf al actie ondernemen op basis van de gegevens op deze pagina.

Elf’s and Angels

de fotostudio waar fotografie kunst wordt Je kind als een barokke engel in een levensgroot kunstwerk is bij de fotostudio van Elf’s and Angels in het hartje van Antwerpen een veel voorkomend thema. Deze neobarokke fotografiestijl is sterk in opkomst, mede dankzij Elf’s and Angels. En die naam heeft de studio niet voor niets. Met hyperrealistische beeldbewerkingen en belichtingen die doen denken aan de schildergrootmeesters van weleer, is er sprake van een nieuwe vorm van fotografische kunst. En omdat er bij Elf’s and Angels al lang niet meer alleen maar gebruik wordt gemaakt van de camera, maar de computer wordt ingezet als ultramodern schilderspalet, gaat er voor de klanten van deze beeldartiesten een hele nieuwe fotografische wereld open. De werkwijze heeft dan ook veel overeenkomsten met die van een kunstschilder, alleen zijn de verf en het penseel vervangen door een digitaal en drukgevoelig tekentableau. En uiteraard ligt aan de basis van de indrukwekkende beeldbewerkingen gewoon technisch hoogstaande fotografie. Voor info:

Elf’s and Angels – Fotostudio Kipdorpvest 38 - B-2000 Antwerpen T +32 (0) 3 2311611 E info@elfsandangels.be - I www.elfsandangels.be

Van 0 tot 20 jaar

1000 M2 NIEUWE COLLECTIES

New conceptstore for kids & juniors

ItalIan ChIC il Gufo • twin Set* take two* • hello kitty*

Opening

DenIm en Cool replay* • DieSel* Scotch & SoDa*

max & zIta maastricht

VIntage en RefReshIng r95th • Seven one Seven* ikkS • BelleroSe* spoRty en elegant Mc GreGor • Scapa SportS Scapa • ralph lauren toMMy hilfiGer • riverwooDS reD & Blu • hackett • BurBerry*

DonDerDag 18 dECEMbEr

Casual en touCh filou • eSprit RomantIC lili Gaufrette • pauline B* Mer Du norD*

ToMMy Hilfiger Mc gregor

tRenDy en hIp Muy Malo*

Scapa SportS • Scapa

CommunIe rita* • leGno roSSo* • tia tia JottuM • charlie • Scapa Scapa SportS • toMMy hilfiGer* Mc GreGor • GaaStra

red & Blu GaaStra • r95th DieSel • take two

neW BoRn en BaBy DaDa • Mini ourSe • ikkS riverwooDS • petit filou toMMy hilfiGer • Mc GreGor BurBerry* • lili Gaufrette • lief

seven one seven Muy Malo • pauline B

* nieuw

Vanaf 11 jan tot Pasen gRatIs pannenKoeK In

bij elke aankoop*

*max 2 pannenkoeken per familie

kloosterstraat 1 Tongeren

gRatIs paRKIng in tongeRen

bij elke aankoop vanaf 2 50,00 Breng de scheurstrook van uw parkingticket mee en wij betalen uw parkeergeld terug!* *geldig van 13/01 t/m 30/06

open op zondag tot 18u

Uitstekende voorwaarden geboortelijsten Maastrichterstraat 31 Tongeren 012 23 08 10 www.maxenmaxime.be open van 10u tot 18u

Elke eerste zondag van de maand = koopzondag van 12u tot 17u Havenstraat 36 MaasTricHT www.maxenzita.nl

Oscar Henquets aanval op fastfood

Rouge Tomate Oorlogsverklaring aan ongezond eten vanuit New York door Limburgse General Manager

De wereld verbeteren, begint bij jezelf Je hebt een levensdoel voor ogen. Je hebt er lang over nagedacht en er inmiddels zeven jaar aan gewerkt. Je filosofie is er een die iedereen onderschrijft, maar die weinigen in praktijk brengen. Je denkwijze grijpt behoorlijk in de gevestigde orde in, maar is eigenlijk de enige met een gezonde toekomst. Om de mensen te overtuigen moet je zelf het goede voorbeeld geven. Ook al kost dat een paar centen. In het hartje van The Big Apple, op de hoek van East 60th Street en Fifth Avenue, heeft de Brusselse ondernemer Emmanuel Verstraeten zijn tweede restaurant geopend volgens het door hem ontwikkelde SPE-concept: Sanitas Per Escam, oftewel Gezondheid door Voeding. Nadat dit concept eerst in Brussel is uitgetest, is het hier in New York naar Amerikaanse omstandigheden vertaald en wordt het nu gemanaged door de 33-jarige Oscar Henquet uit Maastricht. NIVEAU EuregioMagazine zocht hem op in ‘the City that never sleeps’ en ondervond aan den lijve hoe de SPEfilosofie heeft uitgepakt en smaakt.

Het is natuurlijk niet niks als je met 33 jaar de verantwoording krijgt om op zo’n beetje de duurste locatie ter wereld een restaurant uit de grond te stampen dat zo revolutionair in zijn concept is en dat zo consequent is doorgevoerd: Rouge Tomate NYC. Het heeft dan ook wat mogen kosten. Inmiddels zo’n 15 miljoen dollar. Maar dan heb je ook wel wat: op een A1-locatie een ‘casual’ café (brasserie) en daaronder een chic restaurant (dining room) met een kleine 235 man personeel, twee keukens goed voor zo’n 250 gasten die je in één run kunt bedienen, en op het menu gerechten die zijn bereid volgens jouw SPE-principes en worden opgediend in een omgeving die is ingericht volgens diezelfde principes.

Ecologisch ondernemen, eten en dus leven volgens de Gezondheid-door-Voedingfilosofie is de kern van het concept. Het begint met het scheppen van een rustgevende natuurlijke omgeving waarin een aantal basiselementen zoals ambiance, licht, geluid, smaak, materiaal- en ingrediëntenkeuze en groene elementen in allerlei hoedanigheden je in een perfecte harmonie brengt.

Rouge Tomate NYC Oscar staat ons al op te wachten als we ons precies op de afgesproken tijd bij de gastvrouw aan de front desk melden. Deze charmante jonge vrouw, Anais, heet ons met een vrolijk Belgisch accent van harte welkom in de spiksplinternieuwe vestiging van Rouge

General Manager Oscar Henquet

Tomate NYC. “Waarom eigenlijk Rouge Tomate en niet Tomate Rouge, zo hoort dat toch in goed Frans?” vraag ik haar meteen. “Rouge Tomate is de naam van een van de zestien basiskleuren rood en is een getuigenis van wat we zijn. Onze passie voor mensen en producten en het genot van lekker eten worden verbeeld door het ‘Rouge’, in combinatie met het perfecte evenwicht en de frisheid van de plukverse ‘Tomate’”, antwoordt zij vlotjes. Zo, dat is eruit. Vlotte tante, die Anais. Oscar Henquet is een kleine 2 meter lang en is een jonge manager die al elf jaar in New York woont en werkt. Hij is afgestudeerd aan de Hoge Hotelschool Maastricht en heeft zijn stages en ervaringen overal op de wereld opgedaan. Op een dag liep hij op straat in New York Denise Sprengers, die hij nog kende van de opleiding in Maastricht, tegen het lijf. Inmiddels is Denise, na een kort bezoek met Oscar aan Las Vegas, mevrouw Denise Henquet-Sprengers. Ze woont nog in Amsterdam, want deze ondernemende, door Quote Magazine tot ‘business babe of the year’ uitgeroepen vrouw is ceo en aandeelhouder van cosmeticabedrijf H2O Plus. “Nu we het allebei zo druk hebben, is het nog te doen, die liefde op afstand”, vertelt Oscar. Anderhalf weekje per maand zijn we samen in New York. “Daar is nu nog mee te leven. We hebben beiden dezelfde opleiding gevolgd, dus we wisten waar we aan begonnen. En volgend jaar is ze drie

weken per maand hier, dus het is maar tijdelijk.”

SPE – Gezondheid door Voeding De statige gevel op East 60th Street, net om de hoek van Fifth Avenue en honderd meter van de ingang van Central Park, straalt klasse en rust uit. Het rijkelijk aanwezig personeel zit net in het ochtendoverleg en chef-kok Jeremy Bearman geeft bij het lunchmenu van vandaag een toelichting. Het personeel wordt heel goed getraind en wordt regelmatig getoetst op kennis van de kaart, de herkomst van ingrediënten, de bijpassende wijnkeuzes enzovoort. Alles moeten ze kunnen uitleggen. “De gasten moeten weten wat onze SPE-filosofie behelst en waarom we de dingen doen zoals we ze doen.” Maar wat is die nu precies die filosofie, vraag ik terwijl we de trap naar het restaurant op de benedenverdieping afdalen. “Rouge Tomate is geboren uit een roeping”, zegt Oscar, “de missie om het plezier van het tafelen te verbinden aan gebalanceerde voeding, in een omgeving die welzijn uitstraalt. Gezondheid door voeding, de waarheid van elk product, daar gaat het om. Een uitnodiging om een moment van intens gastronomisch genot te beleven en zo, bijna nietsvermoedend, de voordelen halen uit een evenwichtige samenstelling van ons menu. Daar zijn onze chefs en onze voedingsdeskundigen samen dag in dag uit mee bezig.”

Driesterrenkok Alain Ducasse

De duurste ($ 1500) en goedkoopste ($ 35) biologische wijn.

Balans Inderdaad, het licht heeft een belangrijke plaats in het design van Rouge Tomate. “Helder overdag, zacht en intiem ’s avonds. Led-licht natuurlijk, dat is milieuvriendelijk. Oog voor het milieu en eerlijke materialen als eerbetoon aan de natuur: zuiver hout, katoen, linnen en natuursteen. Geen wegwerpspullen hier, dat is voor ons belangrijk. Ook het geluid, onder andere de zorgvuldig samengestelde muziekkeuze, schept een ontspannen sfeer, evenals het altijd subtiel aanwezige groen. Dat geeft een verkwikkende sfeer. Hier in het souterrain is dat natuurlijk moeilijk te realiseren, maar door deze grote groene lichtwanden met afbeeldingen van een boom in Central Park creëer je toch dat rustgevoel.” Wel praktisch trouwens, want aan de achterkant blijken de fotowanden de wijnrekken te zijn. Een blik van mij leert dat hij ook liefhebber is van Côtes-du-Rhone-wijnen, zoals de mooie Châteauneufs-du-Pape, Gigondas en Vacqueras. Dat heeft hij niet van vreemden, want zijn moeder Loeke woont in de prachtige Vaucluse en heeft daar, midden tussen de wijngaarden, met haar man Ton Krijger het fantastische chambre d’hôtes Domaineles-Serres. “Een ander basis van de SPE-filosofie is dat alle producten van het seizoen én biologisch geteeld moeten zijn en dat alle vlees en vis van dieren komen waarvan de afkomst bij ons bekend is. We hebben eigen lokale boeren die volgens onze normen groenten kweken en vee houden en wij schrijven voor wat de dieren te eten krijgen en zien erop toe dat ze in alle rust en ontspanning vrij kunnen opgroeien en leven”, vervolgt Oscar. “Het gaat er niet alleen om gebalanceerde voeding te serveren, maar optimale voeding. We pro-

beren zo veel mogelijk voedingsstoffen uit onze producten te halen. Beter gezegd: we selecteren producten die veel goede voedingsstoffen bezitten.” De brasserie boven zit inmiddels goed vol. De New Yorkers weten Rouge Tomate blijkbaar al te vinden, ook al is de zaak pas een paar dagen open. “We hadden afgelopen zaterdag een stuk in The New York Times, en zoiets doet wonderen.” Ik kijk even rond en zie de beroemde Franse driesterrenkok Alain Ducasse een vorkje prikken in het midden van de brasserie. Het smaakt hem, zo te zien. Even later komt Leonard Lauder, bestuursvoorzitter van The Estée Lauder Companies, binnen. Hij wil het hele restaurant graag afhuren voor een kerstdinertje met zijn relaties. Dat kan, natuurlijk. Het komt wel goed met Rouge Tomate NYC, denk ik zo.

Rouge Tomate NYC 10 East 60th Street (tussen Madison en Fifth Avenue) New York City - 10022 New York USA Reserveren tel. + 1 646 237 8977 Restaurant tel. + 1 646 237 8970 I www.rougetomatenyc.com en www.rougetomate.com Lunch en diner zeven dagen per week

Toekomst “Waarom eigenlijk New York?” vraag ik Oscar. “Rouge Tomate is per slot van rekening een Brusselse onderneming. Je had toch ook vanuit Parijs of Londen kunnen starten?” “‘If I can make it here, I’ll make it anywhere’, zong Frank Sinatra”, is zijn oer-Amerikaanse antwoord. Tsja, daar heb ik niet van terug. Daar gaan we nog veel van horen van die Oscar en Rouge Tomate. De aanval op de fastfood is geopend. En de SPE-filosofie gaat nog veel navolging krijgen, dat is wel zeker. Dat heb ik zelf geproefd. Heerlijk, puur, verfijnd, gezond en genoeg en toch niet te veel calorieën. Dat is het geheim!

TV Tekst en fotografie: Guy van Grinsven / Studiopress

an dit onderwerp is ook een V NIVEAU TV uitzending gemaakt voor TVL. U kunt deze uitzending ook bekijken op: www.niveaumagazine.nl/niveautv

Vergeet even de tijd en geniet! n de stilte van de groene Maasvallei, in het idyllisch gelegen Maasdorpje Leut, ligt, omgeven door een schitterend Engels park, Kasteel Vilain XIIII. Het statige bouwwerk, waarin de nieuwe ‘Heren van Leut’ Frits Geussens en Björn Ramsak de scepter zwaaien, herbergt tal van accommodaties. Zo is er een gezellige brasserie met een mooi tuinterras waar het zeer aangenaam toeven is, een stijlvol restaurant en zijn er diverse historische zalen voor ontvangsten, feesten, banketten, seminars en presentaties. Het vermelden waard is ten slotte de exclusieve rokerssalon, een speciale aperitief- en digestiefruimte waar onze gasten tevens kunnen genieten van een ﬁjne sigaar.

Genieten in een sprookjesachtig decor De brasserie is gevestigd in de voormalige paardenstallen. De ideale entourage waar u terechtkunt voor een goede kop kofﬁe of een goed glas bier of wijn en kunt kiezen uit smakelijke gerechten van de uitgebreide kleine kaart. Het smaakvol ingerichte restaurant bevindt zich op de voormalige vruchtenzolder op de eerste verdieping. Hier kunt u genieten van culinaire hoogstandjes uit de klassieke Belgische keuken met daarbij navenant geselecteerde wijnen. De hal van het kasteel is uitermate geschikt voor ontvangsten. Voor feesten, banketten, presentaties, meetings et cetera kunt u, afhankelijk van uw wensen en het aantal personen, uw zaalkeuze bepalen. De catering wordt uiteraard verzorgd door Frits Geussens en zijn equipe. U moest maar eens komen kennismaken en ervaren!

’t Kasteelhof Dreef 148 - B-3630 Leut-Maasmechelen - T +32 (0)89 790280 - F +32 (0)89 790281 - I www.kasteelhof.be Openingstijden: van dinsdag t/m zondag vanaf 11.00 uur

>>COLUMN In ’t Knijpke Revisited Urenlang kan ik in mijn bibliotheek zitten koekeloeren naar de banden van honderden antiquarische en eigentijdse geschriften over de geschiedenis van mie Mestreech. Voor open plekken hangen oude kaarten en prenten van de stad. Al dat historische moois vergezelde mij, van het broeierig vochtige Havanna en San José tot het woestijndroge Khartoum en Mogadishu. Het nanofijne zand van de haboobs (zandstormen) stoft mij als het ware bladerend nog steeds in de ogen. In 1989 werd ik gekozen in het Europarlement. Uiteraard nam ik Maastricht als domicilie. Pleno centro in de Sint-Bernardusstraat, met toen als buur caférestaurant In ’t Knijpke, wijd en zijd bekend om zijn kaasplankjes en uiensoep. In mijn scholierentijd stond de straat nog bekend als de Helstraat (nomen est omen) waar het ons ten strengste verboden was ons te vertonen. Overigens was de hele Stokstraatbuurt terra interdicta voor de onschuldige jongenszielen, met uitzondering van de Sterre-der-Zeekapel. Ons werd verzekerd dat leraren die ook de Servaasbrug moesten nemen, bij toerbeurt surveillancedienst hadden. Eind jaren vijftig was de spectaculaire renovatie van de buurt in volle gang. Waarschijnlijk omdat ik zelf in Nijmegen een café exploiteerde, achtte de betrokken hoogleraar ‘Het bier van Maastricht’ een passend onderwerp voor mijn kandidaatsscriptie sociaal-economische geschiedenis. Daartoe moest ik een paar maanden bronnenonderzoek plegen op het Provinciaal Archief in de voormalige franciscanenkerk, op stapafstand van het eens vermaledijde asociale, maar unieke stadsdeel. De serene stilte van de studiezaal werd om het uur onderbroken voor een rookpauze op de cour. Een vriendelijk ogende geestelijke, eveneens aan de pijp, vroeg naar de reden van mijn aanwezigheid. Hijzelf hield zich bezig met een abt van Rolduc uit de zeventiende eeuw. Na het opbiechten van mijn interesse duidde kapelaan Gijsen (die het later tot bisschop bracht) mij op een onlangs in de Sint-Bernardusstraat geopend brouwerijmuseum, waar ik wellicht nog meer kennis zou kunnen vergaren over de lokale bierproductie. Zijn zinnenformulering was toen al van een bijbelse precisie. Die middag van mijn eerste archiefdag betrad ik ook voor het eerste de met kaarsen verlichte spelonken van het museum, dat zich binnen de kortste tijd zou ontwikkelen tot een meer beklant café In ’t Knijpke. De volgende dag overhandigde de kapelaan mij het boek Van ’t gruwelijk verraet in den jaere 1638 op Maestricht gepractiseert. De Spanjaarden hadden tevergeefs getracht de stad te heroveren op de troepen van prins Frederik Hendrik met hulp van de omgekochte eigenaar van de brouwerij In den Halven Maan. Via een geheime gang van de Maaswal door zijn gebouwencomplex (het huis dat ik eeuwen later zou betrekken én ’t Knijpke) zouden Spaanse ‘commando’s’ Maastricht binnenvallen. Het snode plan mislukte door tegenverraad. De brouwer werd met een paar trawanten, onder wie de franciscaan Pieter Vinck, gevierendeeld en onthoofd. Protestantse historici beweerden dat de Republiek de Opstand tegen de vorst in Toledo toen al in de zak hadden. De katholieke historicus Gijsen bleef in ieder geval de ‘verraderlijke rol’ van zijn geestelijke voorgangers ontkennen! In ’t Knijpke vond eeuwen later nog een ‘historische’ gebeurtenis plaats. Na dagenlang soebatten met bestuurders van Maastricht besloot diep in nacht rond de open haard een delegatie van Buitenlandse Zaken de stad aan te wijzen als locatie van de European Summit 1981. Bernard Bot (de latere minister van Buitenlandse Zaken) en Jaap de Hoop Scheffer (nu secretaris-generaal van de NAVO) maakten deel uit van de missie. Als woordvoerder van het stel voel ik mij nu nog medeverantwoordelijk voor de beruchte ‘Salmonella Top’!

Herbenusstraat 130 - 6211 RH Maastricht Tel. +31 (0)43 321 51 96 - Fax +31 (0)43 325 64 11 E-mail: traiteurlaeremans@bizmaas.nl

www.traiteurlaeremans.nl

Meer dan een half jaar is het pand nu dichtgespijkerd om in 2009 gerenoveerd naar de oorspronkelijke bouw in 1616 te herrijzen. Het bier van Maastricht is voor mij andermaal binnen handbereik. Jan-Willem Bertens historicus en oud-diplomaat

INTERVIEW

Nieuwe ontwikkeling in orale anticonceptie In eerste instantie kwam ‘de’ pil in de jaren zestig van de vorige eeuw als menstruatieregulator op de markt, met als ‘bijwerking’ anticonceptie. Tegenwoordig is dat andersom. Wat keuzemogelijkheden betreft is er voor ieder wat wils, met sinds 1 september 2008 een combinatiepil met het nieuwe 24 + 4-innameschema. Dit orale anticonceptiemiddel bevat 24 combinatiepillen en 4 placebopillen. Wat zijn de voor- en nadelen en verwachtingen van dit nieuwe middel? In een gesprek met dr. Arne M. van Heusden, gynaecoloog en voortplantingsgeneeskundige, gaan we hier nader op in. Van Heusden, sinds 2000 verbonden aan het Maasstadziekenhuis (voorheen Medisch Centrum Rijnmond-Zuid), is in 2003 gepromoveerd op het onderwerp pilvrije periode.

Wat is het meest gebruikte orale anticonceptiemiddel in Nederland? “Het meest voorgeschreven orale anticonceptiemiddel in de Nederlandse huisartspraktijk is de combinatiepil. Een combinatiepil bevat oestrogeen en progestageen. In tegenstelling tot in het Verenigd Koninkrijk is de minipil in Nederland niet zo populair. De minipil bevat enkel progestageen, het hormoon dat de belangrijkste werking voor de anticonceptie levert. Deze pil is aan te raden als je geen oestrogeen mag gebruiken, denk bijvoorbeeld aan vrouwen die borstvoeding geven.”

Welke ontwikkelingen heeft de combinatiepil doorgemaakt? “De eerste revolutie was het verlagen van het oestrogeengehalte in de pil. Wat begon met 50 µg, is nu ook verkrijgbaar in 30 of 20 µg. De tweede revolutie betreft het progestageen. Fabrikanten zoeken steeds betere en selectievere progestagenen met minder bijwerkingen. De derde revolutie heeft vijftig jaar op zich laten wachten en heeft te maken met het wijzigen van het innameschema.”

Waarom de noodzaak om het innameschema aan te passen? “Met het 21/7-schema wordt 21 dagen lang de groei van de eierstokken geremd en volgt er een pauzeweek waarin de eierstokken actief worden. Hierna wordt weer gestart met een nieuwe strip. De ontstane ‘vrijheid’ van de eierstokken moet dan weer worden teruggedrongen. Het te laat starten met een nieuwe strip vergroot de kans op een zwangerschap enorm, zeker bij laaggedoseerde pillen. Verder kunnen vrouwen de bloedingsperiode ervaren als een afname in hun kwaliteit van leven. De pauzeweek is als het ware de achilleshiel van de anticonceptie en de erfenis van het concept dat de pil een ‘menstruatieregulator’

moest zijn. Inmiddels is de medische noodzaak om maandelijks te menstrueren volledig achterhaald, hoeft de pil niet meer ‘vermomd’ door het leven te gaan en is menige vrouw blij met een geringe of zelfs afwezige menstruatie.”

Wat zijn de voor- en nadelen van het 24 + 4-innameschema? “Door het 24 + 4-innameschema wordt de anticonceptiepil betrouwbaarder. Het slikken van meer combinatiepillen betekent minder dagen menstrueren en minder onttrekkingsverschijnselen. Verder vergroot het de therapietrouw (de mate waarin een patiënt zich houdt aan de voorgeschreven therapie), aangezien er geen pauzedagen zijn. Eerlijk gezegd kan ik geen nadeel bedenken. Ten opzichte van andere anticonceptiepillen is er ook geen aangetoond verhoogd risico op de zeldzame bijwerking veneuze trombo-embolie.”

Waarom niet continu doorslikken? “Op zich is het geen probleem om de pil door te slikken. Maar na twee à drie maanden is de krans groot dat vrouwen te maken krijgen met doorbraakbloedingen (spotting). Omdat nooit te voorspellen is wanneer dit gebeurt, en je er dus ook niet op voorbereid kan zijn, geniet het voor velen niet de voorkeur om iedere dag, het hele jaar door, de pil te slikken. Verder kunnen vrouwen een voorspelbare bloeding ook prettig vinden als bevestiging dat ze niet zwanger zijn. Het is een fabeltje dat doorslikken niet goed is, net zoals het een fabeltje is dat het goed zou zijn om een tijdje met de pil te stoppen (een zogenaamde pilvakantie). Het is echter wel zo dat er meer hormoonpillen per jaar worden geslikt, maar gezien de optimale onderdrukking van de eierstokken is de laagst gedoseerde pil hiervoor uitstekend geschikt. De totale belasting van een pil met 20 µg continu elke dag is nog steeds lager dan 30 µg in het klassieke schema 21/7.”

Is het voorschrijven van anticonceptie eigenlijk geen maatwerk? “Het is inderdaad maatwerk. Het hangt van verscheidene factoren af, zoals de wensen en zorgvuldigheid van de vrouw, de mogelijke bijwerkingen et cetera. Het is in feite vergelijkbaar met eten in een sterrenrestaurant, waar de eter ook uitgebreid het menu bekijkt alvorens een keuze te maken. Voor een vrouw die voor het eerst orale anticonceptie gaat gebruiken, is het niet altijd raadzaam te starten met de laagst mogelijke dosering in het klassieke 21/7-schema, hoewel dit wel vaak met de minste bijwerkingen wordt geassocieerd. Aangezien bij iedere pil in de eerste drie maanden de meeste problemen met het bloedingspatroon ontstaan, loont het om pas na twee tot drie maanden een lagere dosering te kiezen of om te starten met een doorslikschema. Het is belangrijk dat de vrouw weet dat die eerste maanden orale anticonceptie soms meer klachten geven dan daarna, een verschijnsel dat we overigens bij ook bij andere vormen van anticonceptie zien, zoals bij het levonorgestrel-houdend spiraaltje. De keuze om van het klassieke 21/7-schema af te wijken, is volgens mij een grote aanwinst om vrouwen een anticonceptiemiddel te bieden dat specifiek passend is voor hun situatie en wensen.”

Tot slot, wat verwacht u van het nieuwe anticonceptiemiddel met 24 + 4-innameschema? “In de Verenigde Staten is dit innameschema het leidende concept wat orale anticonceptie betreft. Ik verwacht dat de consument er erg blij mee zal zijn en dat de huisartsen open zullen staan voor deze mogelijkheid die in meer opzichten als verbetering van de pil moet worden gezien. Het zou me verbazen als het in Nederland geen succes zou worden!”

www.24plus4.nl

Een Maastrichtse galeriehoudster in Manhattan:

Louky Keijsers Koning, de vrouw achter LMAKprojects De verf is nog nat, de drilboor in de kelder is nog niet helemaal klaar met de klus. De muren zijn nog vlekkeloos wit, het is een typische white cube-galerie. De oude houten planken vloer is een juweeltje. “Zaten drie lagen vloerbedekking overheen geplakt! Een enorme klus om het zo weer te krijgen.” Voor de deur staat een nieuwsgierig lachende Chinees onze foto- en filmactiviteiten te aanschouwen. Niet dat ik ‘cheese’ heb geroepen, nee, Chinezen lachen altijd! Zou trouwens ook niet hebben gedurfd. ‘Cheese’ lijkt veel op ‘Chinese’, en je weet maar nooit hoe ze dat hier opvatten. “In deze buurt, de Lower East Side, zit ik pas sinds dit weekend. Kunstgaleries verhuizen met een zekere regelmaat naar een andere wijk. Die wijk wordt dan opeens ‘hot’ in kunstminnend New York, en nu is dat deze wijk in Manhattan. Voorheen was het Chelsea, daar zat ik met mijn vorige galery.” Aan het woord is Louky Keijsers Koning, galeriehoudster, moeder en met manlief directrice van LMAKprojects en sinds een jaar of negen inwoonster van deze cultuurmetropool.

Brandladder

Een Maastrichtse in Manhattan met een loft aan de overkant van de East River, in Williamsburg-Brooklyn. De Lower East Side is

de wijk die aansluit op Chinatown en daar dus min of meer bij hoort. Op elk pand in de straat prijkt wel een Chinese tekst. Louky (34) is trots op haar nieuwe gallery, al is die, schat ik, tien meter lang en tweeëneenhalve meter breed. Als je naar het souterrain wilt, moet je buitenom langs en ijzeren laddertje omlaag (zo’n brandladder die aan de buitenkant van oude gebouwen is bevestigd en die in iedere achtervolgingsscène in een New Yorkse speelfilm wel voorkomt).

Kunst met een grote K

De eerste tentoonstelling is net twee dagen geleden geopend, toevallig van de Nederlandse kunstenares Sara Blokland. Aan de witte wanden hangen maar een paar moderne kunstwerkjes. “Kunst moet thematisch zijn, moet verbanden hebben en moet iets willen vertellen.” Kunst met en grote K, dat is waar Louky voor gaat. Louky Keijser Koning studeerde kunstgeschiedenis en kwam tijdens haar studie voor een stage terecht bij Artists Space, een van de bekendere non-profitkunstinstellingen in New York. Haar New York-virus liep ze op toen ze voor haar zestiende verjaardag een tripje naar de ‘Big Apple’ kreeg aangeboden van haar ouders. Louky hield er een heimwee aan over, en zodoende regelde ze zelf haar stage na haar Amsterdamse studie.

Onbevooroordeeld

“Wat mij aantrekt? Amerikanen zijn heel open-minded. Erg toegankelijk en onbevooroordeeld. Je maakt hier veel sneller contact met mensen dan in Nederland. Mensen helpen je op straat en spreken je makkelijk aan. Dat maakt het leven hier wat minder voorspelbaar. De interactie met het onbekende is groter. En daar houd ik van. Dat Amerikanen oppervlakkig zouden zijn, is zeker niet mijn ervaring.” Onze Chinees is inmiddels uitgelachen, merk ik. Misschien heeft hij wel gehoord wat de eigenaar, ongetwijfeld een ver familielid, voor huur vangt voor dit voormalig magazijntje bij hem in de straat. Misschien heb ik toch wat fout gedaan in mijn leven, denkt ie waarschijnlijk.

Tekst en fotografie: Guy van Grinsven / Studiopress

LMAK projects - 139 Eldridge Street - New York, NY 10002 - T + 1 (0) 212 255 9707 - F + 1 (0) 212 255 9708 I www.lmakprojects.com - E louky@lmakprojects.com

Eerbetoon aan een Saab-icoon.

Lease vanaf € 955,- per maand (60 mnd/20.000 km/j, tarief Saab Financial Services) CO2 uitstoot 174-251 gr/km, verbruik 6,4-10,6 L/100 km. (Prijs)wijzigingen voorbehouden.

De Saab 9-5 is een van onze meest gekoesterde modellen. Als eerbetoon presenteren wij u een exclusieve uitvoering: de Saab 9-5 Griffin. Naast de standaard turbokracht en riante uitrusting is deze uitvoering, voor zowel de Sedan als de Estate, voorzien van exclusieve extra’s als bijvoorbeeld matchromen sierafwerking, lichtmetalen 17 inch 5-spaaks wielen, verwarmbare voorstoelen en achterbank, lederen interieur, Bi-Xenon koplampen en een Harman/Kardon® Sound System incl. navigatie. Kom langs voor een proefrit en profiteer tevens van een extra aantrekkelijk inruilvoorstel voor uw huidige auto. U rijdt al een Saab 9-5 Griffin vanaf

€ 44.695,-

Autobedrijf Boy Heijnen Sodaweg 6, 6049 CM Roermond - Herten, telefoon 0475 - 327645, www.saabboyheijnen.nl

Schattengalerie:

boeiende verhalen achter topstukken

Dertig verloren gewaande kunstschatten uit Aken hangen in Krim-museum

chter ieder schilderij van de tentoonstelling Schattengalerie - Die verlorenen Werke der Gemäldesammlung in het Suermondt-Ludwig-Museum (SLM) in Aken schuilt een boeiend verhaal. Nog fascinerender zijn de jongste ontwikkelingen. Tientallen topschilderijen afkomstig uit het SLM, die sinds de tweede oorlog spoorloos waren, en waarvan de zwart-wit reproducties momenteel in het SLM te bewonderen zijn, blijken te hangen in een museum in Simferopol, een stad op het Oekraïense Krim- schiereiland. Een attente Duitse toerist attendeerde museum en stad Aken op dit opmerkelijke feit. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog roofde het Rode Leger tweeëneenhalf miljoen kunstwerken uit Duitsland. Het was deels een wraakactie voor de vernielingen en plunderingen die nazi-Duitsland eerder in de Sovjet-Unie had aangericht. Een groot deel van de oorlogsbuit was afkomstig uit Meißen, het porseleinstadje vlak bij de Saksische hoofdstad Dresden. Veel Duitse steden hadden uit angst voor bombardementen hun kunstschatten in 1941 in kratten opgeslagen in de kelders van de zestiende-eeuwse Albrechtsburg in Meißen. Zo ook Aken, dat naast de domschat ook het leeuwendeel van de kunstcollectie van het Suermondt-LudwigMuseum in Meißen onderbracht. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werd een groot deel van de Akense kunstcollectie buitgemaakt door zogenaamde trofeebrigaden van het Rode Leger. Alleen al 120, tussen 1500 en 1800 door Hollandse meesters vervaardigde schilderijen, gingen in onbekende handen over. Een aantal exemplaren werd in de loop van de naoorlogse decennia

Tijdens de Schattengalerie toptentoonstelling in SLM Aachen zijn zes originele schilderijen en 79 reproducties in origineel formaat te bewonderen.

all over the world gelokaliseerd. Maar het grootste deel van de oorlogsbuit leidt al meer dan een halve eeuw een soort schaduwbestaan in privécollecties en depots. De topcollectie alsook de status van museum, dankt Aken overigens aan de Nederlander Barthold Suermondt. De in 1818 in Utrecht geboren Suermondt maakte carrière in de ijzeren staalindustrie, meer in het bijzonder bij Cockerill in het Belgische Seraing, en later in de mijnbouw in het Rijnlandse Wormgebied. De liefde voor kunst erfde Suermondt van zijn vader, die als directeur van aan het Munt al een collectie van Hollandse, Franse en Engelse topstukken had verzameld. In oktober 1892 schonk de in Aken wonende bankier annex industrieel zijn woonplaats 104 schilderijen van overwegende Nederlandse meesters uit de zeventiende eeuw. Door de schenking werd een solide basis gelegd voor een kunstmuseum in Aken. Daartoe werd de Villa Cassalette (1891), aan de Wilhelmstraße 18, verbouwd tot een museum dat op 24 november 1901 officieel werd geopend. Maar terug naar de ‘Schattengalerie’. Dankzij de fotografische documentatie op glasplaat die eind jaren dertig van de vorige eeuw plaatsvond, is het SLM in staat een groot deel van de verdwenen topcollectie in zwart-wit aan het grote publiek te tonen. Met de zogeheten ‘Schattengalerie’ onderstreept het SLM óók de nog altijd bestaande aanspraken op de werken. “Als ergens ter wereld een stuk uit onze collectie opduikt, claimen we dat als ons eigendom”, zegt directeur Peter van den Brink. “Als wij kunnen aantonen dat het stuk uit onze collectie afkomstig is, kan de huidige bezitter het in feite niet meer doorverkopen. En al helemaal niet voor een gangbare prijs.

Zo’n doek is in feite besmet. De huidige bezitter kan het hooguit als privébezit houden. Wij proberen een stuk van ons meestal terug te kopen. Dat is vaak een kwestie van lange adem. Vanwege de kosten: als museum hebben we natuurlijk maar beperkte financiële armslag, maar ook vanwege de soms slepende juridische procedures die ermee gemoeid zijn.” Rusland heeft intussen anderhalf miljoen van de 2,5 miljoen in WO II buitgemaakte kunstvoorwerpen teruggegeven aan Duitsland. Hoe het verder gaat met de SLMschatten in Simferopol, dat op 26 april 1954 door Chroesjtsjov, samen met de rest van de Krim, werd overgedragen van Rusland aan de Oekraïne, is vooralsnog ongewis. “We zijn op de eerste plaats dolblij dat de stukken goed behouden zijn gebleven en dat we nu weten waar ze zich bevinden”, zegt Van den Brink. “Natuurlijk hopen we oprecht dat de schilderijen in de toekomst weer terugkeren naar Aken. Maar dat ligt niet in onze handen. Alleen de Duits-Oekraïense autoriteiten kunnen beslissen over eventuele teruggave. Het enige dat we op dit moment concreet kunnen doen, is de schilderijen als honderd procent zeker als van ons identificeren. Er is sprake van 87 schilderijen. Van 37 doeken staat voor ons intussen zeker vast dat ze uit onze collectie stammen.” De tentoonstelling Schattengalerie, Verlorene Werke der Gemäldesammlung in het Suermondt-Ludwig-Museum in Aken is nog te zien tot 8 februari 2009.

Tekst: Ton Reijnaerts

Foto: Suermondt-Ludwig-Museum Aachen

In deze rubriek halen we een oude foto van Guy van Grinsven uit het archief en geven daarbij twee fotobijschriften. Het eerste is van redacteur Frans T. Stoks, die de foto voor het eerst te zien krijgt en probeert te interpreteren wat hij ziet. Het tweede is van Guy van Grinsven zelf, die zich probeert te herinneren hoe, waar en waarom deze foto is gemaakt.

De fantasie Eenmaal, andermaal Voor deze foto lijken, vanwege de uitbundige krullenbollen, maar twee kandidaten in aanmerking te komen: cabaretier Seth Gaaikema en fotograaf Guy van Grinsven, allebei zo’n kwart eeuw jonger. Maar kijk je goed naar de lach om die mond, de gesoigneerde snor en de pretogen, dan zie je meteen dat dit nooit de zoon van twee predikanten kan zijn. De Here gaat niet altijd even vriendelijk om met Zijn gelovigen, zoals in de bijbel staat te lezen, maar zozeer zou Hij de vrome dominees toch niet op de proef hebben durven stellen. Veel te zondig! En die predikantenzoon zou ook nooit zo’n uitbundige zwarte strik op een witte smoking dragen (niet eens die smoking zonder strik!). Guy van Grinsven – die inmiddels natuurlijk als goed katholiek al zijn zonden heeft weggebiecht en al ontelbare malen met een brandschoon zieltje opnieuw is begonnen – heeft zich hier laten fotografen in de Verenigde Staten of op een plek waar een Amerikaanse president zojuist is vertrokken en zijn spreekgestoelte is vergeten, of de vicepresident komt er over een paar minuten aan. Het bord op de katheder is het Grootzegel van de Verenigde Staten met de mooie tekst: E pluribus unum: Uit velen één. De adelaar houdt een olijftak in de ene poot en een dertien pijlen in de andere – vrede en zelfverdediging, of the stick and the carrot (dreigementen en lokmiddelen) als rode draad in de Amerikaanse politiek. Nu de vraag: wat doet Guy daar? Duidelijk is dat hij een geintje uithaalt en een beroemde gebeurtenis in herinnering roept. Kroetsjofje spelen, noemden wij dat. Dat deden wij vroeger thuis ook met een oude schoen. Ouderen weten natuurlijk meteen waarnaar hij re-

fereert: het incident op 12 oktober 1960 waarbij Nikita Segejevitsj Chroesjtsjov, op dat moment secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie, in woede ontstak omdat men hem in de plenaire zitting van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties het woord niet wilde geven. Om toch de aandacht van de voorzitter te trekken, trok de boerse Sovjetleider zijn schoen uit en begon daarmee, tot ontzetting van de diplomaten in de zaal, op de tafel te slaan. Dat is een van de vele lezingen. Maar dat hij met een schoen op een tafel heeft geslagen, is zeker. Net zo goed als wij dat talloze malen naspeelden. Maar misschien is er een andere verklaring voor deze foto, verbonden met de hotelsleutel in zijn rechterhand. Het type schoen lijkt op wat men toentertijd een bordeelsluiper placht te noemen – een suède herenschoen met crêpezool. Hij houdt de schoen omhoog als een corpus delicti. “Die ene meneer zegt nu wel dat hij er niet geweest is, maar hier is het bewijs! Ik heb je, mannetje. Je bent je schoen vergeten”, lijkt Guy te zeggen. Of ten slotte, in het verlengde hiervan, nog een derde optie: de veiling van Object # 9534, de bordeelsluiper van een notoire hoerenloper, met de originele geur er nog in. Misschien door John F. Kennedy achtergelaten nadat hij een heimelijk bezoek had gebracht aan Judith Campbell, Mary Pinchot Meyer of Marilyn Monroe of nog een van zijn andere maîtresses? Wie biedt meer? Eenmaal, andermaal... Verkocht! Welke lezing de juiste is, of dat er nog een andere verklaring is, leest u hieronder.

De herinnering

Nikita

In 1982 gaat Hare Majesteit koningin Beatrix met manlief Claus von Amsberg op haar eerste officiële staatsbezoek naar Amerika. Ter viering van het tweehonderdjarige bestaan van de diplomatieke betrekkingen tussen Nederland en de Verenigde Staten van Amerika. Er zijn onder andere een ontvangst en een diner gepland op het Witte Huis, waar op dat moment acteur-president Ronald Reagan de baas is. Voer voor de ‘bladen’, dus ik mee naar Amerika. Eén probleem was er echter, waar ik al eerder mee te maken had gehad maar waar ik me tot dan altijd weer uit wist te redden. Van de Rijks Voorlichtings Dienst (RVD) moest je bij voorkeur in een tweeof driedelig pak verschijnen. Dat had ik niet en ik wilde dat ook niet aanschaffen. Dat past gewoon niet bij mij. Aangezien ik daar nogal principieel in ben maar toch goed met de RVD-mannen kon opschieten – ik zag ze in die tijd wekelijks –, werd mijn alternatieve kledij geaccepteerd en mocht ik meedoen. Nu verplaatste het RVD-probleem zich naar het Witte Huis in Washington, D.C. In het protocol dat ik kreeg toegezonden, stond dat ik ter plekke foto’s mocht maken op voorwaarde dat ik een smoking droeg. Die had ik niet en was ik ook niet van plan aan te schaffen. In die tijd werkte een vriend van een van mijn fotografen als bartender in Hotel Maastricht, en ik kon mij herinneren dat die altijd een wit smokingjasje droeg. Hij had ongeveer mijn postuur, dus even later had ik zijn oberjasje in mijn koffer zitten.

’s Morgens was er in de tuin op het Witte Huis al een ontvangst en fotoshoot. Casual kleding was daar geen probleem. Wat me overigens daar wel opviel, is dat de pers daar de allerbeste plaatsen kreeg toebedeeld en fotografen in alle rust hun werk konden doen. Amerikanen weten hoe belangrijk goede foto’s zijn. In Nederland wordt de pers altijd als noodzakelijk kwaad behandeld. Het witte oberjasje werd geaccepteerd als ‘passende kleding’. Overigens kwam ik er daar pas achter dat oberjasjes geen zakken hebben. Heel wat veiligheidsprocedures verder was je dan eindelijk binnen. En toen begon het lange, saaie wachten in de White House Press Briefing Room, waar de president zijn persconferenties geeft. Het spreekgestoelte kwam me ook al bekend voor van de tv. Verveling sloeg na verloop van tijd om in baldadigheid en dus kwam ik op het idee een historisch incident nog eens na te spelen. Het speelde in 1960 in de Verenigde Naties op het hoogtepunt van de Koude Oorlog. (Hierboven kunt u lezen wat er precies gebeurde.) Het idee om het incident na te spelen, was snel geboren. Fototoestellen waren er genoeg om het voorval vast te leggen, al was ik de enige die er geen foto van had. Gelukkig is dat nog goed gekomen. En het jasje heeft nog jaren dienst gedaan in Hotel Maastricht.

belgisch-limburgse tycoon in het hotelwezen

PETER GEURDEN

SLAAT ZIJN VLEUGELS UIT European Design Award voor Carbon Hotel Genk De staande ovatie die hem op 6 november in Londen te beurt viel bij de uitreiking van de European Design Award, is een bekroning voor zijn ondernemerschap en durf “om eens iets anders te doen”. Peter Geurden, eigenaar en directeur van Different Hotels, krijgt de prestigieuze onderscheiding voor zijn dit jaar geopende Carbon Hotel in Genk in de categorie ‘Best Interior Design Restaurant’. En passant was Carbon ook nog genomineerd voor de beste design kamer én design badkamer. Voor NIVEAU EuregioMagazine alle reden voor een gesprek met deze sympathieke Belgisch Limburgse ondernemer.

mijnen bij ons en de ‘reconversie’. Genk, de derde industriële ‘pool’ van Vlaanderen, had behoefte aan hotelcapaciteit. In 2004 hebben we het Atlantis hotel overgenomen en gerenoveerd. Er werden ons projecten als het Eurotel in Lanaken en het van vroeger bekende hotel-reastaurant Mardaga in As aangeboden. Dit soort investeringen en renovaties kun je niet alleen doen; daar heb je serieuze partners bij nodig.”

Ouderlijk huis als borg

Toen is de Groep Different Hotels gevormd en werd er een visie ontwikkeld. “Ik ben een echte Limburger en heb gevoel voor wat er in Limburg wel kan wat niet. Limburg is aan het vergrijzen en toerisme is ook hier steeds meer een economie aan het worden. Niet iedereen begrijpt dat, maar deputé Syvain Sleypen wel degelijk! In WestVlaanderen zijn ze op dat terrein vooruit; daar is al de derde generatie met hotels bezig. Hier pas de eerste”, analyseert Geurden. Zijn visie is even simpel als duidelijk. Niet voor niets maakt hij tegenwoordig deel uit van de Raad van Bestuur van Toerisme Limburg. “Door het ontwikkelen van die visie is het uiteindelijk gelukt investeerders niet in één project maar in de Groep te interesseren. Er is behoefte aan centrumversterkende projecten, geholpen door initiatieven die bijvoorbeeld in het centrum van Tongeren en Genk genomen werden. Maar men moet wel de ondernemer vinden die het wil doen. Zo zijn wij gekomen tot de opzet van onze twee nieuwste hotels: Carbon in Genk en Eburon in Tongeren; allebei in het laatste half jaar geopend en samen goed voor een totale investering van 28 miljoen euro.”

Precies 27 jaar geleden, nadat hij de hotelschool in Hasselt had afgerond, opende Peter Geurden (47) zijn eerste bruine kroeg in het hartje van Genk. Kort daarop nam hij restaurant ‘Oud Genk’ over en ging er als chef van de keuken aan de slag. Zonder slag of stoot ging dat niet, maar in die tijd werd wel de kiem gelegd voor zijn stiel van ondernemen. “Ik kom uit een arbeidersgezin waar de centjes niet voor het oprapen lagen. Ik vroeg aan mijn moeder wat ik zou krijgen als ik zou trouwen. Dat waren de gebruikelijke dingen: kleren, een feest en een cadeau natuurlijk. Dat geld en wat ik gespaard had, waren niet genoeg om de ruim 20.000 euro op te hoesten die toen nodig waren. Mijn ouders hebben uiteindelijk met hun huis borg gestaan voor de aankoop van het restaurant. Toen hebben we verschillende jaren in zorgen geleefd. Het was in die tijd – als je iets met horeca wilde doen – niet zo simpel, en nu 27 later nog niet trouwens”, meent Peter Geurden.

‘Ecu’ zijn eerste hotel

Het is een charmante veertiger, oogt jonger dan hij is met een ietwat kwajongensachtige uitstraling en de twinkeling in zijn ogen van de ondernemer. In een vlot Italiaans pak gestoken zet hij zijn woorden kracht bij met sierlijke gebaren. Hij spreekt rustig en aandachtig, formuleert zorgvuldig en maakt de gedecideerde indruk van iemand die weet waar het over gaat. “In 1990 zijn mijn vrouw Hilde Poortmans en ik begonnen met de plannen van ons eerste hotel ‘het Ecu’ in Genk. Dat was in de tijd van de Golfoorlog, de sluiting van de steenkool-

Visie

Niks zo mooi als jonge mensen te zien groeien

Geurden weet dat instituten als de Limburgse Reconversie Maatschappij, vergelijkbaar met een industriebank als het LIOF in Neder lands-Limburg, groot belang hechten aan werkgelegenheid. In de exploitatie van de hotels heeft de groep honderdvijftig man aan het werk; los van de werkgelegenheid die de bouw met zich meebracht en de bijkomende werkgelegenheid: “Alle hotels maken gebruik van dezelfde wasserij. We hebben veel vaste partners voor food, de

visboer, de wijnleveranciers, onderhoudsproducten, ga zo maar door. Ik werk veel met jonge mensen, die ook binnen mijn organisatie een mogelijkheid moeten hebben zichzelf te ontplooien en verder moeten kunnen groeien. Wij hebben een heel transparante structuur. Wij hebben een binding met onze mensen. Het moet hún berdijf zijn. In veel organisaties zijn 27 handtekeningen nodig om iets te kunnen doen. Dat werkt niet. Ik creëer ondernemerschap voor mijn mensen. Er is niks zo mooi als jonge mensen te zien groeien!”

Mínder verlof, maar beter

“De economische situatie zal met zich meebrengen dat de reisconsument minder, maar beter met vakantie gaat en dichter in de buurt”, voorspelt Peter Geurden. “Men wil steeds meer belevenis, combinatie van lichaam, geest, shopping, cultuur en culinair. Je kunt in Limburg een hele week op vakantie komen, iedere nacht in een ander hotel en je met de Vespa, als je wilt, je van de ene plek naar de andere verplaatsen. Onze gouverneur Steve Stevaert doet er alles aan om van Limburg een sterk merk te maken. Limburg heeft een enorme vooruitgang geboekt, maar we moeten nu ook vernieuwend bezig blijven. Ik heb geprobeerd ‘Different’ te durven zijn op het vlak van marketing, iPod op de kamers geïntroduceerd, zittende check-in, gedicht op het bed, inrichting van de kamers enzovoort. We moeten het cultureel erfgoed in onze visie betrekken en grensoverschrijdende arrangementen maken. Openstaan voor projecten buiten Belgisch Limburg, zowel binnen als buiten België”, roept hij gedreven.

Award winnaar ternauwernood vier sterren

“Ik onderneem graag en creëer graag, maar ik geniet er ook van. Ik sta wel eens tegenover een van de hotels. Als ik dan kijk, geniet ik van wat ik zie”, vertelt Peter openhartig. “Maar het is niet altijd makkelijk. Voor het Carbon hebben we het nu rond, maar voor Eburon moet het nog geregeld worden. De wetgeving bij ons, om vier sterren te krijgen, houdt geen rekening met ‘different’ en design. Daarom zijn wij hartstikke trots op onze European Design Award. Dat is een internationale erkenning dat onze visie op hotels voldoet aan het hoogste Europese niveau! Aan de andere kant zijn wij weer de bescheiden Limburgers. Het is toch prachtig: de andere winnende en genomineerde hotels waarmee wij in competitie waren, liggen in Londen, Parijs, Lissabon en Madrid”, aldus een fiere Peter Geurden. Tekst: Louk J.E.O. Hustinx Fotografie: Guy van Grinsven / Studiopress

de Keukenstudio meer presentatieruimte dezelfde filosofie

oger In de Braekt en Dave Janssen waren al enkele jaren als collega’s werkzaam in de keukenbranche. Wat hun beiden regelmatig opviel, was dat zij een absolute ‘click’ hadden qua visie op wat men bedrijfsethiek noemt. Al na een paar goede gesprekken kwamen ze tot het besluit een eigen bedrijf te beginnen.

Aan het rustige, in een buitenwijk gelegen Terra Cottaplein in Maastricht, op nog geen drie minuten lopen van de Brusselsepoort, vonden zij de ideale locatie. De showroom die gerealiseerd werd, is zodanig ingericht dat in een beperkte ruimte de keuzemogelijkheden aan materialen en apparatuur zo ruim mogelijk zijn. Dave, de deskundige op het gebied van installatie: “Natuurlijk is het onmogelijk op een beperkte oppervlakte alle soorten keukens, opties en trends te laten zien. Maar dat mag geen enkel beletsel zijn. Wat

de Keukenstudio

klanten willen, wordt niet in onze toonzaal bepaald maar in hun eigen woning.” Roger valt hem bij: “Als een gepresenteerde keuken bij een klant in de smaak valt, dan gaan wij per plekke de mogelijkheden bekijken en bespreken. Met de opties en wensen die de klant aangeeft, gaan wij vervolgens aan de slag. Op die manier komen we tot een gedegen advies.” Door uitbreiding naar het naastgelegen pand is medio december de oppervlakte van de showroom van de Keukenstudio verdubbeld. Dit heeft de presentatiemogelijkheden aanmerkelijk vergroot. Zo zijn nu ook exclusieve badkamers toegevoegd. Maar de filosofie blijft onveranderd: de wensen en het gevoel van de klant laten aansluiten op de mogelijkheden. Dát is waar het om gaat. Bij de Keukenstudio begrijpen ze dat als geen ander.

Terra Cottaplein 25 - 6216 BJ Maastricht - T + 31 (0) 43 3434902 - I www.dekeukenstudio.nl

Studenten: een kweekvijver van medewerkers Lange tijd is het onderwijs een bolwerk geweest dat bepaalde met welke kennis en kwaliteiten de studenten de arbeidsmarkt betraden. Dat tijdperk is definitief verleden tijd. Tegenwoordig ligt het anders, volgens Leeuwenborgh Opleidingen. Het kernwoord is â&#x20AC;&#x2DC;samenâ&#x20AC;&#x2122;. Als team, samen met het bedrijfsleven en samen met studenten en overheden, wordt hard gewerkt aan het optimaal toerusten van studenten voor hun overstap naar het bedrijfsleven.

Samen Het ‘samen’ is zeker van toepassing op Bart Hermans, docent detailhandel van Leeuwenborgh Opleidingen. Niet voor niets werd hij door zijn studenten voorgedragen voor ‘Leraar van het jaar 2008’. En dat met succes. Uit 2311 kandidaten werd hij geselecteerd in de categorie middelbaar beroepsonderwijs. Bart eindigde bij de topdrie van Nederland. Ofschoon de titel ‘Leraar van het jaar’ doet vermoeden dat het gaat om de verkiezing van de populairste docent, is niets minder waar. Je moet er heel wat voor in huis hebben, vooral kwaliteit, vakmanschap. De Stichting Beroepskwaliteit Leraren, Teleac/NOT en Skylight TV, de organisatoren van de verkiezing, willen vooral de kwaliteiten van leraren zichtbaar maken. Tal van vragenlijsten over zijn functioneren, wijze van lesgeven, vakkennis en betrokkenheid werden ingevuld door zowel studenten, collega’s als leidinggevenden. Vervolgens beoordeelde een vakjury de vragenlijsten en nodigde de kandidaten uit voor een persoonlijk gesprek. Resultaat van deze eerste ronde: Bart Hermans behoorde tot de negen genomineerden.

Inspirator

men opgelost. Een werkprocesopdracht wil ook zeggen dat er verschillende vakken aan de orde komen. Het grote voordeel van een dergelijke werkwijze is dat studenten ineens het nut gaan inzien van vakken zoals management of marketing maar ook kennis van vreemde talen. Teamwork wil zeggen: samenwerken, plannen, taken verdelen, communiceren, je verantwoordelijk voelen et cetera, allemaal competenties. Over verantwoording gesproken: studenten spreken elkaar ook aan op hun gedrag.

Luisteren naar de markt Naast de invoering van het competentiegericht onderwijs stemt de afdeling Handel het onderwijsaanbod af op de vraag vanuit de markt, het bedrijfsleven. Leeuwenborgh leidt de medewerker van morgen op en dat kan niet als er niet geluisterd wordt naar wat het bedrijfsleven vraagt: direct goed functionerende medewerkers. De partijen onderwijs en bedrijfsleven zitten hiertoe een aantal keren per jaar om de tafel. Steeds is de insteek van het gesprek: wat zijn voor beide partijen belangrijke zaken en hoe kunnen wij daar samen op inspelen.

Bart is iemand die steeds met enthousiasme nieuwe zaken aanpakt. En dit werkt aanstekelijk voor zijn collega’s. Competentiegericht on-

Het is duidelijk: bij de afdeling Handel van Leeuwenborgh Opleidingen gaan school en praktijk gelijk op. En Bart Hermans, wat

derwijs binnen de afdeling Handel, onderdeel van de sector Cios, Handel, Toerisme, Uiterlijke Verzorgingen en Veiligheid, staat goed op de rails. Het competentiegericht onderwijs is afgestemd op en ontwikkeld in samenwerking met het bedrijfsleven. Zaken als samenwerken in een team, plannen, initiatief nemen, organiseren, klantbenadering en dergelijke zijn competenties die allemaal belangrijk zijn voor mbo-studenten. Zij zijn immers de toekomst, de medewerkers van morgen. Om ze goed voor te bereiden op die toekomst, moet het onderwijs meer zijn dan kennisoverdracht. Praktische vaardigheden en werkhouding zijn zeker zo belangrijk.

heeft hij op zijn visitekaartje staan? Bart Hermans, docent/mentor/praktijkbegeleider. Een terechte nominatie voor ‘Leraar van het jaar 2008’.

Werkprocesopdrachten Het aanbieden van een dergelijk pakket vraagt niet alleen een andere aanpak van de leraren maar stelt ook hoge eisen aan de omgeving waarin het onderwijs plaatsvindt. Het gebouw aan de Sibemaweg is ingericht op deze nieuwe manier van leren. Natuurlijk is er de klassikale kennisoverdracht, natuurlijk lopen studenten stage (BPV) bij een leerbedrijf, maar de crux zit ’m in de werkprocesopdrachten. Dit houdt in dat studenten in kleine groepen werken aan een (realistisch) probleem uit de praktijk. Zaken die zich voordoen bij een leerbedrijf, worden onder begeleiding van een leraar sa-

Oud ijzer Een hal vol Bugatti's

glanzend verleden krijgt stoffige toekomst 64

Je zit gezellig bij elkaar op een feestje en dan komen ze vanzelf uit de lucht vallen: sterke verhalen. Ze beginnen meestal met: “Weet je, ik ken iemand die...” De verhalen gaan vaak over ontdekkingen of ervaringen die iedereen in het gezelschap graag zelf eens zou willen doen of beleven. Ten minste één ding hebben de verhalen met elkaar gemeen: als je doorvraagt aan de verteller of ze het verhaal zelf hebben gecontroleerd of er zelf wellicht bij waren, is het antwoord altijd ontkennend. Kent u niet dat verhaal van de ontdekking van een meesterwerk op de rommelmarkt... Altijd is het weer de vriend van de kennis wiens tante samen met een andere vriendin... En vul zelf maar aan. Maar soms overkomt het je zelf... 65

Een verborgen schat?

Onlangs zag ik in een Frans tijdschrift over klassieke auto’s een fotootje staan van een bekende uit Maastricht. De man is in de wereld van historische topklassiekers een fenomeen. Hij verzamelt, verhandelt en bemiddelt de allermooiste en veelal duurste klassiekers ter wereld en heeft ook nog een specialisme: de legendarische Bugatti. De foto was genomen in een oude fabriekshal die afgeladen vol stond met dik onder een laag stof verborgen auto’s. In de gauwigheid telde ik maar liefs dertien Bugatti’s. Had hij, Jaap Braam Ruben, een hal vol verborgen schatten ontdekt?

Ontwerpersfamilie

Carlo Bugatti was een Italiaanse meubelontwerper die op 16 februari 1856 in Milaan werd geboren. Na zijn studie aan de Accademia di Belle Arti di Brera en aan de École des Beaux Arts in Parijs ontwierp hij in 1880 voor zijn zus Luigia een slaapkamerinrichting als geschenk voor haar huwelijk. Alle Bugatti-elementen zijn dan al aanwezig in dit wonderlijke ameublement, zoals de combinatie van Europese hang naar symmetrie en onmiskenbaar oosterse motieven. In 1888 begint Bugatti een meubelmakerij en decoratiebedrijf in Milaan en maakt internationale faam met zijn art-deco-ontwerpen. In 1904 verkoopt hij zijn atelier in Milaan en verhuist naar Parijs, waar hij een meubelmakerij begint voor het warenhuis Le Bon Marché. Carlo heeft twee zonen, Rembrandt en de vier jaar oudere Ettore, ieder met een bijzonder talent. Rembrandt wordt beeldhouwer en verwerft grote bekendheid met zijn bronzen sculpturen van dieren – onder andere in de Zoo van Antwerpen. Voor de dop van de radiator van de T41 ‘Royale’, een auto-ont-

Ettore Bugatti 66

Bruno Vendiesse en Jaap Braam Ruben

werp van zijn broer Ettore, maakt hij een olifant in zilver. Rembrandts beelden zijn tot op de dag van vandaag, net zoals het werk van zijn vader, zeer gewild en te bewonderen in de grootste musea ter wereld. Werk van hem wordt ook regelmatig aan geboden op de TEFAF in Maastricht. Ettore Bugatti vertaalt de kunstzinnige talenten in technische ontwerpen en bouwt op zijn achttiende al zijn eerste voertuig; een driewieler met twee motoren. Ervaring daarmee heeft hij inmiddels opgedaan bij fietsenfabrikant Prinetti e Stucchi, die ook een gemotoriseerde driewieler nabouwt, de Dion Bouton tricycle. Bugatti, die de versie met een extra motor verbetert, gaat ermee racen en behaalt succes na succes. Zelf bouwt hij een quadricycle met op ieder van de vier wielen een eencilindermotor. Als Prinetti e Stucchi besluiten de productie te stoppen, vertrekt Etorre voor een serie omzwervingen. Hij bouwt een eigen modelauto met financiering van de graven Gulinelli, werkt bij De Dietrich in Niederbronn (Elzas), bij Hermès in Straatsburg, samen met Émile Mathis, en bij Deutz in Keulen. Wanneer Deutz besluit te stoppen met de fabricage van auto’s (na uitblijven van succes), neemt Bugatti de beslissing om als zelfstandig fabrikant aan de slag te gaan. Hij betrekt in 1909 een verlaten verffabriek in Molsheim in de Elzas en start Automobiles Ettore Bugatti. De fabriek wordt later mede gerund door zijn zoon Jean, die tevens succesvol ontwerper is – hij heeft een groot aandeel in het bedenken van de Royale ‘Esders’ en de Atlantic. Daarnaast is hij testrijder en succesvol autocoureur. Bij het testen van de T 57 Tank van Le Mans in de buurt van de fabriek in augustus 1939 moet hij plotseling uitwijken voor een dronken fietser en crasht tegen een boom. De dertigjarige belofte is op slag dood.

Erfgoed

Ettore Bugatti heeft meer gedaan dan alleen fantastische automobielen ontworpen en gebouwd. In de Eerste Wereldoorlog bouwde hij zelfs vliegtuigen. Na afloop ging hij weer terug naar Molsheim totdat de Tweede Wereldoorlog uitbrak, waarna hij naar Bordeaux en Parijs ging. Gedurende de oorlog maakten de Duitsers Tripel Amph-voeruigen in de oude Bugatti-fabrieken. Na afloop van de oorlog kwam Ettore dat op een beschuldiging van collaboratie te staan, maar daar werd hij uiteindelijk van vrijgesproken. Met zijn dood in 1947 kwam er een einde aan een tijdperk. Er werden geen Bugatti’s meer gemaakt. Behalve de auto’s bestaat de erfenis van Ettore Bugatti uit circa duizend brevetten en zelfs ontwerpen voor onderzeeboten. Ook

bouwde hij de voorloper van de TGV, de ‘Autorail’, een fabuleuze trein die werd aangedreven door ‘Royale’ motoren.

Maandag

Het telefoonnummer van Jaap staat in mijn mobieltje, dus twee minuten later heb ik hem aan de lijn. Hij is in Londen voor zaken, ook iets met oude auto’s. Zo ken ik hem. Als ik hem zie, is hij altijd op weg naar, of net terug van, en als ik hem bel, is hij in negen van de tien gevallen op reis of vermaakt hij zich in Saint-Tropez. “Inderdaad, die hal vol klassieke auto’s is van mij en mijn partner. Die hebben we een tijdje geleden gekocht uit een nalatenschap. Is al doorverkocht aan een Amerikaan, die de verzameling zo, dus compleet en ongerestaureerd, in zijn privémuseum zet. Wil je komen kijken? Ze staan er nog, ergens in de buurt van Lille. Kan je maandag?” Natuurlijk kan ik maandag.

Textielbroers Schlumpf

Hans en Fritz Schlumpf waren de zoons van een Zwitserse vader en Franse moeder uit Mulhouse. Na de dood van hun vader gingen de broers met hun moeder mee naar de Elzas. In 1934 richtten ze een textielfabriek op in Malmerspach. Hun fabrieken draaiden op volle toeren, de honderden mensen werkten hard en er werd flink geld verdiend. Veel geld! Maar net als in Twente en elders bleven ook in de Elzas de goede tijden niet eeuwig duren. De concurrentie uit het Oostblok en Azië nam toe en de productie verdween naar de lagelonenlanden. Massa-ontslagen volgden en de boze werknemers kwamen in opstand. Fritz en Hans hadden al jaren een hobby: het verzamelen van klassieke automobielen, maar het allerliefst auto’s uit de eigen streek: Bugatti’s dus.

Lichtgewicht

De Bugatti’s waren vooral beroemd en gewild in de racerij vanwege hun lichte gewicht. Ettore bouwde ze hoofdzakelijk van aluminium en dat hielp bij het winnen van talloze grand prixs. In totaal zijn er in dertig jaar tijd zo’n 7500 gebouwd. Types als de beroemde lichtgewicht T13 Brescia, T35 GP, T41 ‘Royale’ (de gigant die de machtigste en duurste automobiel ooit moest worden met 8 cylinders in lijn en een inhoud van 12.700 cc), de T43, T57, T59 en – de ‘Mona Lisa’ onder de automobielen – de T57SC ‘Atlantic’ doen menig liefhebber watertanden. De schatting is dat er vandaag de dag nog zo’n 1800 exemplaren van over zijn. De meeste zijn gerestaureerd en in bezit van echte, veelal vermogende, liefhebbers.

De lasten van de liefde

Bugatti-liefhebber zijn is overigens geen sinecure. Het is een levenstijl met, voor menigeen, grote gevolgen voor het familieleven, die mensen in diepe tranen kan doen uitbarsten. Het satirisch tv-programma Showroom portretteerde eens de Maastrichtse fotograaf/verzamelaar/erfgenaam Jean Prick. Die woonde de jaarlijkse bijeenkomst van Bugatti-fans in Molsheim bij. In tranen verhaalde Prick over zijn Bugatti-ervaringen met zijn vader en het verhaal uit de mond van deze Bugatti-fan waarin, voor de aanschaf van een Bugatti, gewoon pardoes, zonder de vrouw des huizes daarin te kennen, haar bontjas werd ingeruild. Het jaartal boven de brieven van vader Prick aan Ettore Bugatti was niet het aantal jaren na de geboorte van Jezus Christus (bijvoorbeeld 1938 n.Chr.) maar het aantal jaren sinds de geboorte van Ettore Bugatti (57 n.EB).

Genationaliseerd

Toen het hun nog voor de wind ging, hadden Hans en Fritz Schlumpf onderzoek gedaan naar adressen van eigenaren van Bugatti’s en hun allemaal een brief geschreven met de vraag of zij hun auto niet aan hen wilde verkopen. Ze wilden namelijk alle Bugattiauto’s naar hun ‘geboorteplaats’ terughalen om er zo een museum mee in te richten. Aldus vergaarden ze in de loop der jaren een behoorlijke collectie, veelal Bugatti’s die gestald werden in een verlaten fabrieksloods op hun fabrieksterrein. Geleidelijk werd begonnen met de restauratie van een aantal auto’s. In 1977 ging de textielfabriek van de gebroeders Schlumpf failliet en werd het personeel ontslagen. De arbeiders konden het maar moeilijk verkroppen dat hun banen verlo-

Jaap Braam Ruben

ren gingen en het fabriekskapitaal in hun ogen ten onrechte gebruikt was voor de peperdure hobby van hun patrons. Er volgde een tijdelijke bezetting van het bedrijf – dat gebeurde wel vaker in die jaren – maar ook die actie kon de teloorgang van de textiel in de Elzas natuurlijk geen halt toeroepen. Evenmin als de actie van de verontwaardigde arbeiders die een ongerestaureerd exemplaar uit de Schlumpf-collectie, gelukkig geen Bugatti, naar buiten sleepten en in brand staken. De Franse autoriteiten echter grepen het arbeidsconflict aan om alle auto’s in beslag te nemen. De gebroeders Schlumpf vluchtten daarop de grens over naar Zwitserland. De processen over de inbeslagname sleepten nog jaren voort. De Franse overheid won het grootste gedeelte ervan en dus werden de auto’s tot nationaal patrimonium verheven, wat betekent dat ze als cultureel erfgoed Frankrijk nooit meer zouden mogen verlaten. De meeste auto’s werden ondergebracht in het Musée National de l’Automobile de Mulhouse, waar ze nog steeds te bewonderen zijn. Eénmaal kreeg Fritz een vrijgeleide en mocht hij zijn auto’s nog eens zien in zijn oude fabriekshal. Hij zat inmiddels in een rolstoel en was ernstig ziek. Bij dit uitzonderlijke bezoek liet hij niet na zijn Franse begeleiders te schofferen door de Franse autoriteiten te beschuldigen van diefstal van zijn bezittingen. De gebroeders bleven doorprocederen tot zelfs na hun dood. Fritz overleed in 1992 op 86-jarige leeftijd, broer Hans had drie jaren eerder al het ondermaanse verruild voor het eeuwige. Uiteindelijk bleef al dat procederen niet zonder resultaat, want de weduwe van Fritz, Arlette Schlumpf, kreeg alsnog een schadevergoeding van 40 miljoen Franse francs uitbetaald én ze kreeg een klein gedeelte, zo’n zestig stuks, van de in beslag genomen auto’s terug. Die auto’s werden opgehaald en elders opgeslagen in een slecht beveiligde, oude loods, waar in de loop der jaren een aantal keren werd ingebroken en belangrijke onderdelen, zoals een aantal motoren en versnellingsbakken, werden ontvreemd.

Verkoop

Uiteindelijk besloot de weduwe Schlumpf de auto’s te verkopen en deed dat het liefst aan iemand die eenzelfde passie had voor Bugatti’s en andere klassieke bijzondere auto’s uit de collectie en die deze ook zo veel mogelijk compleet kon houden. Ze kende de Maastrichtse Bugatti-kenner en verzamelaar Jaap Braam Ruben al uit de tijd dat haar echtgenoot nog leefde, en de Belgische verzamelaar en handelaar Bruno Vendiesse. Met hen besloot ze in zee te gaan. Vlak voordat het contract zou passeren bij de notaris, stierf Arlette op 16 mei 2008. Haar wens werd echter alsnog door de notaris inge-

Beslagzegels van Franse justitie

willigd, en daarmee was de Schlumpf-collectie van eigenaar gewisseld. Jaap Braam Ruben en Bruno Vendiesse hebben de afgelopen tijd de auto’s in hun oude staat geconserveerd en zijn op zoek gegaan naar de gestolen onderdelen. Die zijn inmiddels voor een groot gedeelte teruggevonden en weer toegevoegd op de plaats waar ze behoorden te zitten. Het overgrote deel van de collectie is verkocht aan een Amerikaanse privéverzamelaar, die al een museum vol gerestaureerde en zeer exclusieve historische automobielen heeft. Het leek hem wel leuk om een extra museum erbij te bouwen in de oude stijl met daarin uitgestald de auto’s in de staat waarin ze door Braam Ruben en Vendiesse zijn gevonden. De hal die achter het privémuseum van Peter Mullin in het Californische Oxnard (ten noordwesten van Los Angeles) wordt gebouwd, is een kopie van de oorspronkelijke hal waar de auto’s al die jaren hebben gestaan. De inhoud wordt alleen ontsmet, nodig om ze te mogen importeren. Voor de rest blijven ze hetzelfde. Zo krijgt het oud ijzer, mede dankzij zijn stoffig verleden, toch weer een mooie toekomst. Tekst: Dreffus Raaneguel

Fotografie: Guy van Grinsven / Studiopress

an dit onderwerp is ook een V NIVEAU TV uitzending gemaakt voor TVL. U kunt deze uitzending ook bekijken op: www.niveaumagazine.nl/niveautv

Bugattisten pur sang No I & II

Rally Spa 1965, Guillaume en Jean Prick in hun Bugatti type 43.303 bouwjaar 1930, 8 cylinder compressor.

Jean Prick anno 2008 73

Krönungsfestmahl De datum, 23 oktober, staat met stip genoteerd in de agenda van de Akense High Society. Het Krönungsfestmahl in de Krönungssaal van het raadhuis is het jaarlijkse hoogtepunt in keizerstad Aken. efluisterflapper op de markt in Aken. Een tikkeltje verbaasd kijken voorbijgangers naar de Stadtreiter voor het raadhuis. Chic geklede gasten bewegen zich over de trappen van het Rathaus. Daar staan statige kerels in landsknechtuniformen: de Duemjroefe (de stadsgarde). Voor het bordes trappelen de paarden van de Aachener Stadtreiter. De bijzondere sfeer wordt versterkt door Thomas Wipprecht, die op zijn trompet de Akense stadshymne Urbs aquensis blaast.

In 936 werd Otto I in de dom van Aken gekroond tot koning van het Heilige Roomse Rijk. Die kroning was het begin van een zeshonderdjarige traditie van Königskrönungen in Aken. Oorspronkelijk vonden die kroningen plaats in de door Karel de Grote in 788 gebouwde palts. De magistrale kapel vormt tegenwoordig de kern van de Akense dom. Vanaf de veertiende eeuw werden de nieuwe koningen en keizers in de Krönungssaal van het gotische raadhuis gekroond.

Met een exclusief galadiner op 23 oktober herinnert de Aachener Rathausverein sinds zes jaar aan de zeshonderdjarige traditie van koningskroningen, in het bijzonder die van Karel V op 23 oktober 1520. De in 1500 in Gent geboren Karel schonk de overvloedige feestmaaltijd bij zijn kroning aan de arme mensen van Aken. Arm zijn de deelnemers aan het galadiner anno 2008 bepaald niet. De Akense upper class legt grif 175 euro op tafel om erbij te mogen zijn. Maar daarvoor krijgt ze wel iets bijzonders voorgeschoteld. Bovendien helpen de deelnemers de Ratshausverein met de alom toegejuichte doelstelling om het prachtige raadhuis in oude luister te herstellen. De noodzakelijke sanering kost namelijk handen vol geld. En dat geld heeft de armlastige gemeente niet. Daarom wordt er een beroep gedaan op gemeenschapszin en sponsors. En dat zit wel snor in Aken, waar maatschappelijke betrokkenheid met hoofdletters wordt geschreven. Dankzij enkele aanvullende bijdragen van sponsors als BABOR Cosmetics, Pro Idee en Bombardier vloeit er ook bij de zesde editie een slordige 40.000 euro in de kas. Dit tot vreugde van dr. Jürgen Linden, Akens Oberbürgermeister en voorzitter van de organiserende Rathausverein. Bijna driehonderd burgers hebben gehoor gegeven aan Lindens uitnodiging voor het Festschmaus (feestmaal). En een feest wordt het! Na de stijlvolle champagneontvangst gaat het naar de speciaal voor de gelegenheid feeëriek verlichte Krönungssaal. Het overheerlijke viergangendiner wordt opgeluisterd met muziek van Ludwig van Beethoven, Franz Liszt en Henryk Wieniawski. De pas achttienjarige, maar al talloze malen onderscheiden, violiste Azadeh Maghsoodi speelt fabuleus. Briljant zijn ook de zeventienjarige pianisten Mona Asuka Ott en Sara Koch. Feestredenaar van de avond is de 86-jarig politicus, historicus en publicist Władysław Bartoszewski. De voormalige Poolse minister van Buitenlandse Zaken zat een half jaar in Auschwitz gevangen, nam deel aan de opstand in Warschau in 1944 en zat meteen na de oorlog nog eens zes jaar in een stalinistische gevangenis vast op valse beschuldiging van spionage. Maar het heeft zijn wil om tot een verenigd Europa te komen niet gebroken. Integendeel! Gloedvol gaat Bartoszewski in op de grote uitdagingen van één Europa. Een grote uitdaging, maar bovenal een culinair en logistiek huzarenstukje, is het perfect uitserveren van de bijna driehonderd couverts. Te meer omdat er in de ruimten van het raadhuis geen apparatuur voorhanden is om het eten op temperatuur te houden. Voorbereiding, tot en met de stopwatch, blijkt het toverwoord. Ruim 90.000 elementen zijn van tevoren geprepareerd in de grote keuken van het 2 kilometer verderop gelegen vijfsterrenhotel Quellenhof. Zoals een dag eerder tafels en stoelen, worden de culinaire hoogstandjes via de trappen van het smalle torentje naast het raadhuis in de Krönungssaal getransporteerd. Perfect getimed en op de juiste temperatuur worden de couverts nagenoeg gelijktijdig aan de driehonderd gasten uitgeserveerd. Liefst 48 kelners en 24 koks onder leiding van Jeroen Rumpen – de 31-jarige Kerkradenaar is sinds twee jaar chef-kok in Quellenhof – realiseren de topprestatie. Rumpen cum suis oogst na afloop dan ook een welverdiend ovationeel applaus. Tekst: Ton Reijnaerts - Fotografie: Ralf Roeger

restaurant - hotel

de maastol

In Eijsden koken ze de sterren van de hemel

oals met alles in het leven: wat goed is, dat blijft bewaard, wat niet goed is, verdwijnt. Klassiek

culinair kanon René Ritzerfeld, ooit een van de eerste sterrenkoks van Limburg, heeft een nieuwe

uitdaging gevonden in het Zuid-Limburgse Eijsden. Daar kookt hij, in het hernieuwde Restaurant-Hotel De

Maastol, de sterren van de hemel en is hij de spil in het unieke idee van gastheer Luc Rinkens. De kracht

van de klassieke keuken combineren met de hedendaagse wensen. Een goed idee van deze jonge ondernemer; hij wil de gast verwennen met gewoon héél lekker eten, dat smaakt op een manier die men bijna vergeten was. En dat voor een prijs die men ook vergeten was!

Kookkunst met een hang naar toen Boven aan de Diepstraat, precies op de hoek, ligt Restaurant-Hotel De Maastol. Dit kasseistraatje, midden in de oude dorpskern van het grensplaatsje Eijsden, vormde talloze malen het idyllische decor in film- en tv-producties en -series of speelde er zelfs een hoofdrol in. Alles ademt de sfeer van een openluchtmuseum. Niet ten onrechte dat gastheer Luc Rinkens (19) juist deze locatie koos om een langgekoesterde droom te realiseren: het openen van een restaurant met een door hemzelf ontwikkeld nieuw horecaconcept. Uitgangspunt voor Luc was de hang naar nostalgie af te stemmen op de tijd van nu. Speerpunt bij de realisatie van zijn plan was het samenstellen van de ideale keukenbrigade. En daarin slaagde hij meer dan uitstekend. Luc: “In René Ritzerfeld vond ik de chef en geestverwant naar wie ik op zoek was. Hij creëert gerechten die volledig aansluiten bij de filosofie die ik heb, maar hij brengt haar wel op geheel eigen wijze, samen en aangevuld met de creativiteit van de andere cuisiniers in zijn brigade.” De retro-keuken van De Maastol kan het best omschreven worden als licht klassiek, zorgvuldig en met veel passie gecombineerd met hedendaagse elementen uit de regio. “Dat betekent dus seizoensproducten zo veel mogelijk uit eigen streek, vervaardigd door iemand die de smaak van die producten optimaal weet te accentueren. Dat is de kracht van veertig jaar ervaring op hoog niveau en dus ónze kracht!” Dat deze visie van Luc Rinkens de mensen aanspreekt, blijkt wel uit het toenemend aantal gasten uit de ‘stad’. “‘Maastrichtenaren kunnen in eigen stad al kiezen uit een zeer uitgebreid palet aan goede restaurants. Dat ze De Maastol toch weten te vinden, sterkt mij in de gedachte dat we een goede keuze hebben gemaakt met onze formule.” Dat blijkt ook uit de reacties, want iedereen die hier gegeten heeft, komt er snel weer terug. “Dat is wellicht de beste stimulans voor ons allemaal hier om de ingeslagen weg te vervolgen en wellicht nog te verfijnen”, zo vervolgt Luc. “Verfijnen kan zeker nog door bijvoorbeeld onze mooie en toch al uitgebreide wijnkaart met een keur aan internationale wijnen nog verder met ‘trouvailles’ aan te vullen die nog beter passen bij onze filosofie: ‘De kracht van de klassieke sterrenkeuken in een modern jasje’. Een mooie, betaalbare wijn hoort daarbij!”

Lunchen binnen de afgesproken tijd

Culinair & cultuur

Tijd is geld, dus komt Luc voor de zakenlunch met een wel heel speciaal idee: lunchen met tijdgarantie. De lunch zal worden geserveerd binnen de afgesproken tijd. Toch even weg uit de stad en toch op tijd weer terug. Dit 10 minuten ritje naar ons toe hebt u gauw weer terugverdiend. Géén lange wachttijden, voldoende privacy, de idyllische rust van het dorp en een keuken waar u uw relatie mee verrast! “Natuurlijk bent u zelf vrij om de afgesproken tijd te overschrijden”, zegt Luc, “maar aan ons zal dat niet liggen. Garanti! En voor de prijs hoeft u het niet te laten. Wij serveren het lunchmenu (voor- en hoofdgerecht, koffie/thee) voor 22,50 euro per persoon.

In Limburg gaan natuur, cultuur en ultiem culinair genieten hand in hand. Iets wat ze bij De Maastol als geen ander begrepen hebben. Eén keer per maand ontmoeten passie voor kunst en culinair genoegen elkaar. Zo is er op 11 januari ‘Van conservatorium tot concertgebouw’. De culinaire cultuuragenda kunt u raadplegen op de website van De Maastol.

Hotelkamers

Restaurant-Hotel De Maastol

Diepstraat 7 - 6245 BJ Eijsden T + 31 (0) 43 4090405 - F + 31 (0) 43 4090403 I www.demaastol.nl - E info@demaastol.nl

Naast het restaurant beschikt De Maastol ook over een drietal luxe, 4 sterren, tweepersoonskamers die van alle comfort zijn voorzien. “Voor mensen die de geneugtes en hectiek van de stad willen combineren met de rust van het dorp, zijn deze kamers de ideale oplossing. Maastricht en Luik op een kwartiertje afstand, Aken op een half uur en na het eten lekker naar bed, voor mensen die dát willen, hebben wij deze kamers gemaakt”, zegt Luc tot slot. De regio Zuid-Limburg, tóch al verwend met een aantal uitstekende hotels en restaurants, heeft er met de aanpak van De Maastol een unieke én sublieme locatie bij gekregen. 77

Wellness in

Oost-België

In alle rust genieten van het goede van het leven

Bij wellness denkt u misschien niet meteen aan de Hoge Venen en Oost-België. In het ‘geweld’ van kuuroorden als Aken, Spa en Valkenburg, met hun bronnen en grootse kuurhotels, dreigen landelijke plekken als Bütgenbach en Robertville ondergesneeuwd te raken. Maar u doet zichzelf ernstig tekort als u deze plaatsen links laat liggen.

ie op zoek is naar een intieme, romantische sfeer, een omgeving met interessante landschappelijk verschillen wat betreft hoogte, samenstelling en aanbod, is waarschijnlijk nergens beter af dan in het prachtige Oost-België. De landschappen zijn er in elk jaargetijde weer anders maar altijd even aantrekkelijk –de ongetemde en enigszins mysterieuze natuur van de Hoge Venen, het spiegelgladde, door mensenhanden aangelegde stuwmeer van Robertville, de dichte bossen en fraaie dalen, de verrassende doorkijkjes en landelijke taferelen... En natuurlijk zijn er altijd de uitstekende gastronomie en de vriendelijke, meertalige bevolking die Oost-België tot een bijzonder aantrekkelijk reisdoel maken. Ten slotte zijn er ook tal van gezonde ontspanningsmogelijkheden – van een educatieve wandeling door de natuur tot uitgestrekte fietsroutes langs oude spoorlijnen, en van langlauf- tot alpineskiën.

Wellness Op het gebied van wellness – er zijn 44 onderkomens, van hotels tot vakantiehuisjes – begint Oost-België zich steeds nadrukkelijker te profileren en een eigen weg te gaan. Twee hotels springen er bij deze ontwikkeling uit: de Bütgenbacher Hof in Bütgenbach en het Hotel des Bains aan het Meer van Robertville.

Bütgenbacher Hof Wie zich in de Bütgenbacher Hof eens goed wil laten verwennen, heeft nooit de pech dat het weer tegen zit, want ongeacht de weersomstandigheden kan men hier buiten relaxen, zich inspannen in een uniek centrum dat van alle comfort is voorzien: sauna, whirlpool, Turks bad, vitarium, solarium, hydrojetmassagebank en fitnessruimte. Het bijbehorende hotel beschikt over moderne en comfortabele kamers en twee suites. Alle kamers zijn uitgerust met badkamer, haardroger, salon, minibar, tv en telefoon. Ontspanning kunt u heerlijk in de fraai ontworpen wintertuin met salon. En het restaurant verzorgt uitstekende menu’s, met name romantische diners met de heerlijkste, creatief bedachte en uigevoerde gerechten, die begeleid worden met wijnen uit de gerenommeerde wijnkelder. www.hotelbutgenbacherhof.com

Hotel des Bains Het tweede hotel dat gespecialiseerd is in wellness, Hotel des Bains, ligt aan de oever van het prachtige Meer van Robertville. Dit veertien kamers tellende hotel beschikt over een verwarmd binnenzwembad met een masserende waterval, een Scandinavische sauna met eucalyptusaroma’s, een Moorse hammam, een op het zuiden en de tuin georiënteerde jacuzzi met overloop, een ontspanning- en relaxatieruimte en een terras met uitzicht op het Meer van Robertville en zijn omgeving. Midden in het park ligt een solarium. Het hotel biedt tal van arrangementen, van gelaat- en lichaamsverzorging tot balneotherapie en aquagym. En natuurlijk ook een uitstekende keuken. www.hoteldesbains.be • Verkehrsamt der Ostkantone Mühlenbachstrasse 2 - B-4870 St. Vith - T + 32 (0) 80 22 76 64 - F + 32 (0) 80 22 65 39 I www.eastbelgium.com - E info@eastbelgium.com Meer informatie bij • TOURIST INFO BÜTGENBACH Marktplatz - B-4750 Bütgenbach - T + 32 (0) 80 864723 - F + 32 (0) 80 864724 I www.butgenbach.info - E info@butgenbach.info • V.V. Manderfeld St. Vith Strasse 77 - B-4760 Manderfeld - T + 32 (0) 80 548717 I www.manderfeld.info - E info@manderfeld.info • Tourist Info Büllingen Hauptstraße 16 - B-4760 Büllingen - T + 32 (0) 80 640000 - F + 32 (0) 80 640040 I www.buellingen.be - E touristinformation@buellingen.be • Restaurant Sti’Ne Dorfstrasse 5 -B- 4780 Recht (Saint-Vith) - T en F + 32 (0) 80 570356 - E restauration.stine@skynet.be • Tourist Info Burg-Reuland Burg-Reuland 106 A - B-4790 Burg-Reuland - T en F + 32 (0) 80 329131 I www.reuland-ouren.be - E vv.reuland-ouren@skynet.be

Een dag wellness incl. halfpension Overnachting incl. uitgebreid ontbijtbuffet 4-Gangen-streekmenu Een gezichtsbehandeling, een keer lichaamsmassage, een keer pedicure- of manicurebehandeling, een keer gebruikmaking van zonnebank • Gebruikmaking van alle wellnessfaciliteiten

225 euro op weekdagen 240 euro in het weekend

SPECIALE AANBIEDING

• • • •

Bütgenbacher Hof Silence Hotel - Restaurant - Marktplatz 8 - B- 4750 Bütgenbach - T + 32 (0) 80 444212 - F + 32 (0) 80 444877 I www.hotelbutgenbacherhof.com - E info@hotelbutgenbacherhof.com BUTCHENBACHER.indd 1

05-12-2008 16:56:13

R&W UW SPECIALIST IN: INLOOPKASTEN SCHUIFDEURKASTEN DRAAI-VOUWDEURKASTEN MAATWERK

Geef vorm aan uw eigen levensstijl. Met meubels, die uw gevoel van schoonheid met de praktische aspecten verbinden. En of u een volledige slaapkamer wilt inrichten, de woon-of inloopruimte nieuw leven wilt inblazen of uw nieuwe home-office wilt plannen – meubels van de Nolte collection zijn niet enkel modern en tijdloos, maar voldoen ook in hun functionaliteit aan alle eisen.

Voor vrijblijvend advies en prijsopgave ook bij u thuis zijn wij u gaarne van dienst.

RIJKSWEG-CENTRUM 47 6161EC GELEEN. TEL: 046-4231320 MOBIEL: 06-22322573 RW-SLAAPKOMFORT.NL

DEL

>>COLUMN Schoonheid en het kind

OVER MO

Het voorpaginanieuws van alle kranten over de twee Chinese meisjes tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Beijing deze zomer, vormt de aanleiding tot deze column. De ‘hemelse stem’ had volgens de autoriteiten geen bijpassend gezicht. Daarom meenden ze de zangeres te moeten vervangen door een meisje met een ‘hemels gezicht’. Het imago van het grote Chinese rijk, waarvan de voorheen zo sombere uitstraling in de vorm van de alom aanwezige grijze maopakken nog altijd op ons netvlies staat, is verdwenen. Ook de Chinezen zijn gezwicht voor de dynamiek van de moderne economie waarin een product zo smakelijk mogelijk moet worden verkocht. Waarin schoonheid staat voor potentie en een bepaald welvaartsniveau. Overigens niets nieuws onder de zon, want de Chinezen weten al eeuwenlang wat schoonheid is. Tijdens de Tang-dynastie (618–907 n.Chr.), waarin kunst en cultuur op een bijzonder hoog niveau stonden, werden prachtige gedichten geschreven over klassieke thema’s als jeugd, schoonheid, liefde, lijden en dood en werden verfijnde terracotta objecten gemaakt die in drie kleuren werden beschilderd. Gustav Mahler componeerde in 1908-1909 Das Lied von der Erde op teksten van Chinese gedichten uit die periode. Lied drie en vier uit deze symfonische liederencyclus heten respectievelijk ‘Von der Jugend’ (Li-Tai-Po) en ‘Von der Schönheit’ (Li-Tai-Po). Terug naar onze tijd... Onlangs stond in de krant dat in Maastricht onderzoek wordt gedaan naar de mogelijkheid van een genenonderzoek op embryo’s waarbij getest kan worden op haarkleur en gezondheid. In de toekomst zouden ook vruchtbare koppels gebruik kunnen gaan maken van IVF (reageerbuisbevruchting) om het geselecteerde ‘mooie’ embryo terug te plaatsen. Stelt u zich eens voor... een wereld met alleen maar ‘mooie’ mensen. Behalve duizend-en-een medisch-technische en ethische vragen doemen natuurlijk ook vragen op van esthetische aard: wat is dan ‘schoonheid’? Het kind en de (relatieve) schoonheid waren wederom een confronterende ervaring voor mij tijdens mijn tweede missie met Interplast USA naar Mali afgelopen oktober. Eén meisje is mij in het bijzonder bijgebleven. Zij werd ons gepresenteerd met ernstige contracturen (blijvende dwangstand van gewrichten) door brandwonden aan haar onderarm en hand. Toen zij enkele dagen later werd geopereerd en wij ter voorbereiding de arm en hand gingen installeren op de tafel van de operatiekamer, bleek er een munt in haar hand geklemd te zitten. Die munt hebben we opzij gelegd om die later aan de ouders te geven. Toen wij dit na afloop deden, reageerden de ouders boos: die munt zou en moest in de hand van hun kind blijven ter herinnering aan de ‘misdaad’ die het kind had gepleegd, te weten diefstal. Om het kind te straffen hadden ze de onderarm en hand met kokend water overgoten! We hebben weer veel kinderen met hazenlipjes en brandwonden kunnen helpen, zodat ze een sociaal acceptabeler uiterlijk hebben en daardoor in hun gemeenschap niet verstoten worden. Schoonheid heeft ook in dit zeer arme land een sociale functie. In februari ga ik naar Vietnam voor een speciale missie van kinderen met aangeboren ooglidafwijkingen. Ik ben blij dat ik mag helpen, vind het fijn dat ik dankzij Interplast de plastische chirurgie voor kinderen kan blijven beoefenen. Fijn dat ik de kans krijg om zowel deze kinderen blij te maken als al onze patiënten die voor een esthetische operatie komen. Het is allebei even dankbaar werk.

Wilhelmina singel 127 6221 BJ M aastricht Tel: 043-32 57869 info@galuc ci.nl www.galuc ci.nl

Dr. Roberto Roddi plastisch chirurg

-trein vol op stoom

Nederlands-Limburgse regionale tv-zender TVL is onlangs overgenomen door het Belgische mediabedrijf Concentra, uitgever van onder andere de regionale dagbladen Het Belang van Limburg en de Gazet van Antwerpen, maar ook eigenaar van een aantal regionale tv-stations waaronder het in Hasselt gevestigde TVL. Dit succesvolle tv-station bestaat al dertien jaar en is in Belgisch-Limburg niet meer weg te denken. Tijd dus om eens een kijkje Sofie Vandeweyer in full action te gaan nemen. Per slot van rekening hebbende beide Limburgse gouverneurs Steve Stevaert en Léon Frissen besloten dat er eigenlijk alleen nog maar sprake is van een Oost- en een West-Limburg en we dus meer grensoverschrijdend moeten denken en handelen. Een kolfje naar onze hand, want NIVEAU EuregioMagazine doet al bijna acht jaar niet anders. De overname van TVL door zijn Belgische collega is dus een direct gevolg van dit denken. Dat deze samenwerking en deling van de opgedane ervaring TVL Nederland geen windeieren zal gaan leggen, is wel duidelijk. Als de samenwerkingstrein eens goed op stoom is gekomen, zullen de veranderingen gauw zichtbaar zijn in de programmering. Kernwoord hierin is livetelevisie: elke dag een liveprogramma maken met veel gevarieerde onderwerpen, afgewisseld met vaste rubrieken en gepresenteerd door bekende én nieuwe TVL-gezichten. Tijd om de trein op stoom te brengen en een aantal van de TVL-gezichten een andere rol toe te bedelen, namelijk die van fotomodel in een modereportage met ‘opgeblazen’ avondjurken. Het zijn creaties van de onlangs tot wereldkampioen ‘balloncreaties’ gekroonde Sofie Vandeweyer uit Diepenbeek. Dit alles in een nostalgische fotosessie bij de Zuid-Limburgse Stoomtrein Maatschappij (ZLSM). Een koud en luchtig klusje voor de dames en heren van TVL. De TVL-trein is inmiddels op stoom gebracht en vertrokken... PUUHHUUUHHHHH!

Wereldkampioen Sofie Vandewyer: ballonkunstenares

Sofie Vandeweyer (30) is net weer terug van het International Balloon Festival in het Chinese Shanghai. We hadden haar eerder proberen te boeken, maar dat is bij deze dame geen sinecure. Dat kan ook niet anders als je deze zomer al als een na beste uit de bus bent gekomen op de internationale Balloon Fashion-wedstrijd in het Orleans Hotel te Las Vegas. “Dan word je nu eenmaal veel gevraagd”, zegt de kampioene lachend. Sofie heeft het dan ook in de vingers, de ballonkunst. Haar vriend is al goed ingevoerd in de ballonkunst en is haar steun en toeverlaat. Gedwee blaast hij de honderden ballonnetjes op die nodig zijn voor de jurkjes voor deze fotoshoot. “Gemiddeld één dag werk per jurk”, zegt Sofie als ik haar ernaar vraag. “We zijn al drie dagen bezig om deze jurken, precies op maat voor de dames van TVL, te maken.”

Ballonkunst met vrouwelijke touch

Sinds enkele jaren is Sofie actief als ballonartiest in België. Met grote toewijding koppelt ze haar creativiteit aan gevoel voor humor en entertainment. De combinatie van passie voor ballonnen, grote kennis van techniek en oog voor schoonheid heeft geleid tot het maken van haar eigen ballonkunst met een typisch vrouwelijke touch. Sofie Vandewyer staat garant voor stijlvol ballonentertainment voor alle gelegenheden. Haar paradepaardje zijn zonder twijfel ballonjurken – jurken uit honderden ballonnen die perfect op maat zijn gemaakt maar toch draagbaar en uiteraard zeer exclusief zijn. Maar weinig ‘kledingstukken’ trekken meer aandacht. Een ballonjurk gemaakt in de kleuren van je bedrijf? Of voor een presentatie of een art event? Sofie draait er haar hand niet voor om. (Of juist wel, gelet op de techniek?) Haar ballonjurken zijn regelmatig te bewonderen in verschillende kunstgalerijen, in Niveau EuregioMagazine en de tv-reportage bij NIVEAU TV Magazine.

De TVL-crew

De presentatrices en presentators van TVL druppelen een na een binnen. Het is nog vroeg, maar de koffie staat al keurig klaar. Ook Debby, echtgenote van Jeroen Laeremans, de cateraar voor vandaag uit Maastricht, is al vroeg in de weer en heeft een geweldige schaal exclusief belegde broodjes klaargemaakt en natuurlijk een voortreffelijke champignonsoep voor straks. De visagiste/kapster Marlou van modellenbureau Galucci Models uit Maastricht heeft haar hele visagiepakket al uitgestald. De eerste aanwezige presentatrice vandaag is Vivian Lataster. Het is haar eerste fotoshoot, en ze is dus nogal nerveus. Ze zal met een paar echte vrouwelijke ‘routiniers’ op de foto gaan; voormalig Miss Nederland Raja Moussaoui en fashionmodel en modespecialiste

Diane Elbers. De heren in de fotosessie, interieurontwerper/presentator Erol Öztan en Limburgkenner/programmaker Wim Cremers, hebben het makkelijker: die mogen vandaag gewoon in smoking figureren. Vivian kiest voor het roze ballonjurkje met dito hoedje. De vrijwilligers van de ZLSM hebben inmiddels de stoomtrein en bijpassende wagons uit de loodsen gereden en rangeren de stoomloc precies naar de plaats waar ik hem wil hebben: pal voor het stationnetje van Simpelveld. De medewerking van de mensen van de ZLSM is geweldig. Alles kan en mag, heeft contactpersoon Liesbet Vermeeren ons gezegd, en dat blijkt te kloppen. De andere presentatrices zijn inmiddels ook gearriveerd en kiezen hun opgeblazen outfit uit. Blonde Diane gaat voor zwart-wit en Raja voor het warme geel. Prima keuze, trouwens. De efficiëntie en ervaring van Sofie blijken al gauw als er nog kleine aanpassingen moeten gedaan worden aan de jurken. Ik had de maten van tevoren opgegeven aan Sofie en een lengtemaat verkeerd opgeschreven. Kwestie van de getalletjes in de goede volgorde zetten. Maar toch, dankzij Sofie en haar partner kunnen we in no time starten met de shoot.

Mooie shoot

Honderden foto’s later, zonder dat er ook maar iemand geklaagd heeft en na enige uren met z’n allen kou te hebben geleden op het perron, mogen de ‘modelreizigers’ de restauratiewagon betreden voor de allerlaatste serie opnames. Debby Laeremans heeft intussen een prachtige tafel in de wagon opgemaakt en een aantal mooie gerechtjes uitgeserveerd voor de laatste sessie. Uitgeput maar voldaan zijn ze wel. Het is mooi geworden, deze shoot. Vivian, Raja, Diane, Erol en Wim, jullie waren fantastisch, Bedankt! Vivian, je was ‘absolutely faboulus’, een natuurtalent; je hebt zeker niet ondergedaan voor ervaren modelcollega’s. Sofie met vriend, Marlou, Liesbet, de machinisten van de ZLSM, Debby, Marij, Frenk en iedereen die ik vergeten ben, ook nog bedankt! De TVL-trein staat onder stoom, volle kracht vooruit... PUUHHUUUHHHHH!

De amuses van Laeremans Party en Event Catering Tekst en fotografie: Guy van Grinsven / Studiopress Deze reportage werd mede mogelijk gemaakt door: Sofie Vandewyer (www.sofievandewyer.be), ZLSM en Liesbet Vermeeren (www.zlsm.nl), visagiste Marlou van Galucci Models (www.galucci.nl) Laeremans Party en Event Catering (www.traiteurlaeremans.nl), TVL (www.tvl.nl) en Expotech (www.expotech.nl).

an dit onderwerp is ook een V NIVEAU TV uitzending gemaakt voor TVL. U kunt deze uitzending ook bekijken op: www.niveaumagazine.nl/niveautv

MAASTRICHT school of management Where the World Meets

Een van de voorwaarden om van uw evenement een groot succes te maken, is een perfecte locatie. Een locatie als Maastricht School of Management (MSM), waar werkelijk álles business en allure ademt. Als internationale management school beschikt MSM over een groot aantal ruimtes, van spreekkamers voor acht personen tot een royale conferentiezaal voor 260 personen. Deze ruimtes kunnen gereserveerd worden voor één of meerdere dagen, per dagdeel en soms zelfs per uur. Maar de grootste meerwaarde van MSM is misschien wel de uitzonderlijke sfeer: internationaal, professioneel, historisch, zakelijk én vriendelijk tegelijk. Dit creëert een inspirerende omgeving, waarin hightech faciliteiten, flexibiliteit, logistieke perfectie en gemak voor een uniek klimaat zorgen. Hét ideale klimaat dus voor bedrijfspresentaties, congressen, meetings en andere evenementen.

Begin

Maastricht School of Management heeft een historie die teruggaat tot 1952. Als Research Instituut voor Bedrijfswetenschappen ontstond MSM als onderdeel van de Technische Universiteit in Delft. De korte managementcursussen die in die tijd gegeven werden, transformeerden zich in de loop der jaren tot volwaardige MBA-, MSc-, DBA- en PhD- programma’s. Daarnaast biedt MSM tot op de dag van vandaag korte executive programma’s aan die gericht zijn op specifieke management-gerelateerde onderwerpen.

Naar Maastricht

In 1983 koos MSM voor Maastricht vanwege de internationale ligging van de Limburgse hoofdstad en de mogelijkheid om hier een gebouw te ontwerpen dat voldeed aan de wensen van MSM ten aanzien van onderwijsfaciliteiten en verblijfsmogelijkheden. En daar heeft MSM tot op heden geen spijt van gehad. Echter, waar MSM in het buitenland een aanzienlijke reputatie heeft, is men in Nederland nog niet altijd op de hoogte van wat MSM te bieden heeft. We stelden een paar vragen aan Arsenio Kranenburg, Facility Manager bij Maastricht School of Management, en in deze positie verantwoordelijk voor de Meeting Services.

‘Het best bewaarde geheim van Zuid-Limburg’. Is dat een predicaat om trots op te zijn?

“In onze hoedanigheid als internationale business school hebben wij ons in het verleden qua promotie vooral op het buitenland gericht. Immers, de missie van MSM is om managementonderwijs wereldwijd toegankelijk te maken, met name voor mensen uit minder ontwikkelde landen en zogenaamde ‘emerging economies’ zoals China, India en Mexico. Echter, steeds vaker zien wij dat er ook vanuit Nederland veel interesse is voor onze postdoctorale opleidingen, niet in de laatste

plaats omdat zowel de studentenpopulatie als het docentencorps bij MSM vanuit de hele wereld afkomstig is. Hoogste tijd dus om dit best bewaarde geheim bij een breder publiek bekend te maken!”

En dit geldt niet alleen voor de onderwijsprogramma’s maar ook voor de vergaderfaciliteiten van MSM?

“Inderdaad, wij beschikken hier over een interessante combinatie van ruimtes die geschikt zijn voor 8 tot 260 personen. Met name het feit dat er niet alleen grote ruimtes zijn, maar ook zogenaamde ‘break-out’ rooms, maakt MSM voor onze huidige klanten een aantrekkelijk alternatief voor locaties waarbij je die combinatie niet kunt maken. Daarnaast zie ik dat klanten het prettig vinden dat onze vergaderruimtes standaard uitgerust zijn met audiovisuele systemen en, wat redelijk uitzonderlijk is, dat men flexibel is in de keuze voor een cateraar, met het gevolg dat je het op dat gebied zo gek kunt maken als je zelf wilt.”

Hoe zit het met de bereikbaarheid?

“MSM ligt midden in Randwyck, dicht bij het MECC, tegenover het AZM en op een steenworp afstand van station Maasticht-Randwyck. Op nog geen kilometer van de autosnelweg A2 is MSM op elke manier uitstekend bereikbaar.”

Kan er ook overnacht worden?

“Onze studenten maken gebruik van de faciliteiten van Apart Hotel Randwyck. Het feit dat MSM en het hotel zich in hetzelfde gebouw bevinden, is natuurlijk ideaal voor een overdekte oversteek bij ‘Hollandse’ weersomstandigheden. Steeds vaker zien we dat ook onze vergadergasten kiezen voor een verblijf in Apart Hotel Randwyck. De recente renovatie van het hotel, die er onder meer toe leidde dat de accommodatie nu over vier sterren beschikt, heeft hier ongetwijfeld aan bijgedragen.”

Voor meer informatie of reserveringen: www.msm.nl of facility@msm.nl

Faciliteiten Conference Hall (260 personen, inclusief tolkencabines) - Function Hall (100 personen) - Business Lounge (multifunctionele ruimte) Meeting Rooms (tot 20 personen) - Lecture Rooms (tot 40 personen) - Discussion Rooms (tot 8 personen)

Alle lecture rooms zijn inclusief: beamer, computer met internetverbinding, mobiel videoconferentiesysteem met IP- en ISDN-connectie, blackboard, flipchart, audiovisuele apparatuur.

Huisgalerie "Villa Diana" Broekhem 93 6301 HE Valkenburg a/d Geul Tel: 043-601 09 67 I: www.mariaverstappen.nl E: schilderijen@mariaverstappen.nl Geopend op afspraak en tijdens de TEFAF 13 t/m 22 maart 2009 van 11.00 tot 17.00 uur.

ARIAVERSTAPPE

Maria Verstappen

MARIAVERSTAPPEN Maria's werk voert je mee in een geheel andere wereld. Laat je meeslepen in de vervoering en geniet...

De Geul ( 2) Triomf van de natuur 93

p onze tocht vanaf de bron van de Geul bij Eynatten hebben we vorige keer Moresnet bereikt. Met genoegen komen we, zoals beloofd, terug op de geschiedenis van deze roemruchte plaats. Toen na de definitieve nederlaag van Napoleon bij Waterloo Europa in 1815 min of meer opnieuw getekend en opgedeeld werd – België bestond nog niet – was er verschil van mening over wie het gebiedje rond Moresnet zou krijgen toebedeeld: Nederland of Pruisen. In dat gebied lag Kelmis (oorspronkelijk Calaminis), waar de voor die tijd interessante mijn la Vieille Montagne lag. Zinkerts of galmeisteen wordt gebruikt voor de productie van messing. Zowel Pruisen als Nederland wilde die mijn graag inlijven. Na een jaar touwtrekken tijdens het Congres van Wenen kwam er een heus verdrag uit de hoge hoed van Klemens graaf von Metternich en de zijnen: het Akens grensverdrag. Moresnet werd aan Nederland toegevoegd, Neu-Moresnet ging naar Pruisen en Kelmis inclusief de zinkmijn werd neutraal gebied en bestuurd door een Nederlandse en een Pruisische commissaris. De officiële naam was Neutraal Moresnet. Er bestaat nog een klein museum (het Göhltal museum aan de Maxstrasse in Kelmis) over dit unieke stukje geschiedenis van Europa. In 1816 woonden er ongeveer 250 personen in Neutraal Moresnet. De bloei van de zinkmijn en de voordelen voor de inwoners, zoals de afwezigheid (tot 1847) van militaire dienstplicht, de toegestane belastingvrije import van goederen, de lage belastingen en de hoge lonen, zorgden voor een gestage groei van het aantal inwoners. Ook was het niet verboden om – zij het voor eigen gebruik - sterke drank te stoken. Dit had een enorme smokkelhandel tot gevolg, en met name Nederland was een interessant afzetgebied. Een nadeel was dat de ‘Neutralen’ in het buitenland als stateloze burgers werden beschouwd. Dat nam niet weg dat de aangetrokken grote broek almaar ruimer werd: er werden eigen postzegels uitgegeven, er kwam een eigen vlag en Willy Huppermans componeerde een eigen volkslied voor het ministaatje. Als klap op de vuurpijl werd het gebied, dankzij het idealisme van onder anderen Doktor Wilhelm Molly, gebruikt voor de propaganda voor het Esperanto, de wereldtaal die alle volkeren nader tot elkaar moest brengen. Neutraal Moresnet heette ‘Amikejo’ (Plaats van vriendschap) en werd benoemd tot vestigingsplaats van de wereldcentrale voor esperantisten.

In 1830 was het aantal inwoners al vertienvoudigd. Dit was ook het jaar van de Belgische Revolutie. De Nederlandse rechten over Neutraal Moresnet gingen over naar België en zo ontstond er bij Vaals het vierlandenpunt. Tachtig jaar na het begin kwam er in 1885 een einde aan de mijnbouw activiteiten rondom La Calamine, omdat de zinkmijn uitgeput was. Pruisen wilde het gebied inlijven maar België verzette zich daartegen. Pas na de Eerste Wereldoorlog, in 1919, kwam er een definitief einde aan de status aparte van Neu-Moresnet. In het Verdrag van Versailles werd bepaald dat Duitsland de soevereiniteit van België over het gehele gebied van Moresnet erkende. Het terrein waar de zinkmijn lag is thans natuur- en wandelgebied, waar alleen een paar verdwaalde grensstenen, goudgele zinkviooltjes (Viola lutea subsp. calaminaria), zinkgras en een enkele andere plantensoort herinneren aan het roemruchte verleden van Neutraal Moresnet.

len daar is een bezienswaardigheid van bijzondere landschappelijke waarde. Het woord ‘volmolen’ is afgeleid van het werkwoord ‘vollen’, een bewerking van geweven stoffen waardoor deze tot viltig en sterk laken worden. De lakense stoffen werden geleverd aan de Vaalser lakenindustrie. Gebouwd ergens in de achttiende eeuw werd de molen echter in 1872 omgebouwd tot graanmolen. Ruim honderd jaar later werd de hele molen gerestaureerd en in 1977 feestelijk opnieuw in gebruik genomen. In de jaren negentig van de vorige eeuw bleek echter dat de productie toch niet kon concurreren met de goedkope import van meel uit onder andere Duitsland. De molen is thans eigendom van de Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten en is doorgaans op zaterdagen voor belangstellenden geopend. Wandelen in dit gebied is een bijna plechtige gebeurtenis. De weilanden, hoogstamboomgaarden, bossen en holle weggetjes zijn uitzonderlijk mooi gelegen en het glooiende landschap toont Zuid-Limburg op z’n best.

Heimansgroeve

De spoorbrug van Moresnet

Dezelfde streek is ook vanwege een andere historie bijzonder interessant. Van ver zie je al de beroemde spoorbrug van Moresnet. Tijdens de Eerste Wereldoorlog begon het Duitse leger onder de leiding van luitenant-kolonel Wilhelm Gröner met de aanleg van een nieuwe spoorlijn tussen Aken en Tongeren. Naast Duitse militairen werden ook Belgische burgers ingezet. Op het hoogtepunt van de bouwactiviteiten waren er 12.000 man aan het werk: Duitse militairen, Duitse en Belgische burgers en Russische krijgsgevangenen. De rol van deze laatsten overigens is veel beperkter dan doorgaans wordt beweerd: niet meer dan een maand of zes van de totale bouwtijd van 24 maanden hebben zij deelgenomen aan de bouwactiviteiten. Verder waren er nog andere nationaliteiten bij de bouw betrokken, zoals Italianen, Hongaren en Kroaten. Logistiek had dit grote consequenties en het leidde onder andere tot het oprichten van kaasfabrieken en slachterijen die de werknemers van voedsel moesten voorzien. De brug over de Geul in Moresnet heeft een totale lengte van 1100 meter, de grootste hoogte bedraagt 58 meter. In de brug zit 50.000 m3 be-

ton en 6000 ton ijzer. Op 28 februari 1917 werd ze officieel in gebruik genomen.

Molen en vistrap

We hervatten onze tocht langs de Geul om opnieuw te genieten van het landschap en de kleur van de natuur. In het plaatsje Terbruggen (gemeente Plombières) vinden we, vlak bij een watermolen, een vistrap voor zalm en forel. Volgens een opschrift bevinden we ons hier op ruim 18 kilometer van de bron van de Geul en op dik 34 kilometer van de monding in de Maas. De molen werd tot 1984 gebruikt, eerst als korenmolen, de laatste jaren voornamelijk voor het malen van veevoer totdat de exploitatie niet meer rendabel was. In 1990 volgde een grondige restauratie. Sindsdien wordt de molen met zijn bijgebouwen beheerd door de toeristische dienst van Gemmenich en gebruikt voor educatieve en toeristische doeleinden. Ongetwijfeld heeft camping ‘du Vieux Moulin’ daar baat bij.

Zo mooi en schilderachtig het landschap is, zo interessant is de geschiedenis in relatie tot de aanwezige gebouwen en bezienswaardigheden. Zo ook de Heimansgroeve, een voormalige steengroeve die de enige plek in heel Nederland is waar gesteente uit het carboon (350 tot 280 miljoen jaar geleden), zoals leisteen en kolenzandsteen van 270 miljoen jaren oud, aan de oppervlakte komt. In de groeve bevindt zich thans een seismologisch station van het Koninklijk Nederlands Meteorologisch Instituut (KNMI).

Triomf van de natuur

De nu volgende kilometers van de Geul kunnen beschouwd worden als de triomf van de natuur in Zuid-Limburg. Idyllische plekjes, doorkijkjes, vergezichten en kabbelend water dat – door de stroomsnelheid – sterk meandert, trekken al meer dan honderd jaren bezoekers van heinde en verre, die vervolgens bijdragen aan de welvaart van de hele streek. Dat dit weer tot ongewenste ontwikkelingen kan leiden is niet vreemd: hoe meer mensen, hoe minder vreugd. Het massatoerisme van Valkenburg leidt namelijk ook tot ongewenste bouwactiviteiten, ondanks de beperkingen die de wet in veel gevallen heeft gesteld. Maar ook dat is weer een verhaal apart dat we op de plank leggen voor de volgende keer.

Zuid-Limburg

Kort na het passeren van de Nederlandse grens komen we in Epen, een van de mooiste dorpjes van het gebied en van Nederland. De volmo-

Tekst: Victor van Wilre

Fotografie: Guy van Grinsven / Studiopress

De Tegel & Sanitairgigant Idealer kan gewoon niet.

Op gebied van tegels en sanitair heeft De Tegel & Sanitairgigant in Susteren alles onder één dak. In de showroom aan de Oude Rijksweg Noord vindt u de tegel waarnaar u op zoek bent voor uw nieuwe vloer of wand, sanitair van topmerken en de exclusieve badkamer. Een belangrijk deel van het assortiment wordt rechtstreeks geïmporteerd uit Italië en Spanje. De Tegel & Sanitairgigant beschikt zelf over de juiste specialisten voor zowel advies als realisatie.

Het tegelgamma is ongekend breed. Vloertegels, van standaard- tot extra grote formaten, designtegels, mozaïektegels of natuursteen, aangenaam geprijsd (u heeft al een mooie vloertegel voor 15 euro per m2). Daarnaast heeft De Tegel & Sanitairgigant maar liefst meer dan 200 soorten wandtegels. In alle tegels kan desgewenst geboord worden voor het aanbrengen van (led) verlichting en in alle vloertegels kan mozaïek geslepen worden. Dat men tevens optimale knowhow voor het aanleggen van vloerverwarming heeft, spreekt voor zich. Wanneer u de (her)inrichting van uw badkamer ter hand wilt nemen, kunt u, afhankelijk van uw budget, een ontwerp naar uw persoonlijke

wensen en smaak maken. Vakmensen, elk in hun eigen discipline, creëren, na de situatie ter plaatse bekeken te hebben, een badkamer, perfect op maat met de ideale ruimte-indeling. Veel sanitair, baden, douches, whirlpools, stoomcabines et cetera importeert De Tegel & Sanitairgigant zelf. De nieuwste trends zijn zodoende snel leverbaar en toepasbaar. Bestaande douchecabines zijn meestal gemakkelijk te vervangen door eigentijdse stoom/douche/massagecabines, inclusief kleurentherapie en radio-installatie. Deze cabines met hardglazen deur en achterwand zijn reeds verkrijgbaar voor de vriendelijke prijs van 2995 euro. Overtuig uzelf en ga eens langs in Susteren!

Persoonlijke touch voor elk budget

De Tegel & Sanitairgigant - Oude Rijksweg Noord 62 - 6114 JG Susteren - T + 31 (0) 46 449 3295 F + 31 (0) 46 4492610 - e-mail: info@tegelensanitairgigant.nl - I www.tegelensanitairgigant.nl

>>COLUMN

Schoonheidsinstituut Nutricosmetics

Plastische chirurgie? Doe mij maar puur natuur! Biologische huidverjonging, levert een natuurlijk resultaat op. Het verander niets aan uw natuurlijke gelaatsvormen en uitdrukkingen. U blijft uzelf, alleen jonger. Of het nu gaat om verstrakking van de oogcontouren, verwijderen van wallen of rimpels of het liften van het gezicht, wij bieden u een compleet concept dat de ruimte vult tussen gewone huidverzorging en de stap naar een arts of kliniek. Zijn uw persoonlijk wensen nu groot of klein, samen zullen we een persoonlijk behandelplan samenstellen, die aan uw wensen zullen voldoen. Ons instituut bied u de nieuwste technologieen op het gebied van huidverjonging. Zet de tijd even stop en krijg een huid om trots op te zijn. Nieuwsgierig hoe uw jongere huid eruit ziet? Bel ons even voor een afspraak.

www.nutricosmetics-elsloo.nl

pastoorbiermansstraat 16- 6181 LC- Elsloo - tel: 06 - 215 514 55

Vergeet de echte schuldigen van de kredietcrisis niet Nu langzaam het stof van de kredietcrisis begint neer te dwarrelen, begint het zoeken naar de schuldigen. Hoofdverdachten zijn de toezichthouders wie verweten wordt niet op hun taak berekend te zijn geweest en die banken te veel ruimte hebben gegeven, zodat die hun dwalende gang konden gaan. Daarnaast krijgen ook de slachtoffers, degenen die hun geld dreigen kwijt te raken (burgers maar ook gemeenten en provinciën), het verwijt dat ze door hun jacht naar meer rente in feite het onheil over zichzelf hebben afgeroepen. Dit is toch merkwaardig. Het lijkt erop dat hier hetzelfde gebeurt als bij een huis inbraak waarbij kostbare spullen zijn ontvreemd, en de politie de schuld krijgt omdat ze niet uit voorzorg continu bij de woning heeft gepost, en de bewoners omdat ze een te goedkope alarminstallatie hebben aangeschaft. Ja, dan vraag je er ook om! Maar de hoofdschuldige, de dief, blijft buiten schot. Hetzelfde gebeurt nu dus bij de kredietcrisis. Wellicht komt dit omdat de hoofdschuldige niet een persoon is maar een gedachte, en die is altijd moeilijker te pakken dan een persoon van vlees en bloed. De hoofdschuldige is namelijk het aandeelhoudersdenken dat de laatste twee decennia overal in doorgedrongen is. Dat denken heeft bij veel bedrijven een tunnelvisie op kortetermijn-winstdenken veroorzaakt. En omdat dit winstdenken hoge bonussen opleverde, werd het spek op de kat gebonden: bankiers, raden van commissarissen en beleggers gingen elkaar opjutten om almaar grotere risico’s te nemen. Het is belangrijk om bij de komende hervorming van het financiële stelsel nadrukkelijk aandacht te besteden aan de verandering van dit kortetermijnwinstdenken. Als dit niet wordt omgebogen, zal verscherpt toezicht, in de vorm van nieuwe regels en toezichthouders, niet helpen. Mensen zijn per slot van rekening inventief en regels zijn er om geschonden te worden. Het enige dat naar mijn mening helpt, is een combinatie van betere (niet per se meer) regels en een andere mentaliteit. Bij die mentaliteit staat niet de kortetermijn-winstgevendheid maar het langetermijnbelang van de organisatie, en daarmee ook de bijdrage van die organisatie aan de samenleving, centraal. De resultaten van mijn vijfjarig onderzoek naar excellerende organisaties laten zien dat deze toppers de stakeholdergedachte hebben omarmd en deze combineren met een oriëntatie op de lange termijn. Dit wil zeggen dat deze zogenoemde high performance organisaties hun plaats in de samenleving willen verdienen door van nut te zijn voor iedereen die met hen te maken heeft (dus niet alleen de aandeelhouders maar ook de leveranciers, klanten, medewerkers, overheid, sociale groeperingen) en dat ze voor een heel lange periode van nut willen zijn (dus geen kwartaal- maar decenniadenken). In onze opleidingen bij Maastricht School of Management besteden we expliciet aandacht aan deze onderzoeksuitkomsten. De toekomstige managers en de managers die voor een opfrisser komen, worden nadrukkelijk geconfronteerd met de vraag hoe zij, en hun organisaties, een duurzame bijdrage aan de samenleving kunnen leveren. Daarmee hoopt Maastricht School of Management haar steentje bij te dragen aan een gezonder bedrijfsleven en zelf ook een high performance organisatie te zijn.

Dr. André de Waal MBA

Associate Professor of Strategic Management Maastricht School of Management

Sjef Wanders & Eveline Belderbos

Onze makelaars in Wallonië Enfant terrible

e secretaresse vertelt dat ze een afspraak heeft gemaakt met een erfgenaam van een landgoed. Het betreft een reusachtig domein met een vakwerk landhuis uit 1850 met ruim veertig vertrekken, een parktuin met bijgebouwen en omliggende bospercelen. “Sjef, ik heb begrepen dat de eigenaar geen tijd heeft. Hij heeft gevraagd of je met het maken van de foto’s, de omschrijving, het inmeten van al die ruimten, het doornemen en tekenen van de bemiddelingsovereenkomst en zo genoeg hebt aan een uur. Omdat ik denk dat je dit alleen niet gaat lukken, heb ik Eveline mee ingepland. En, o ja, de eigenaar zal een routebeschrijving faxen, omdat jullie het anders niet zullen vinden.”

Schatkaart

Vlak voordat we vertrekken, komt de fax binnen, een tekening die meer weg heeft van een schatkaart dan van een routebeschrijving. Ik stel de gps in en Eveline spelt het adres dat naast de tekening staat geschreven. De plaatsnaam noch de straatnaam wordt door de gps herkend, dus volgen we de markeerpunten van de kaart van de eigenaar. Een wirwar van modderweggetjes brengt ons naar een afgelegen bosgebied ergens in de buurt van Spa. In dit niets ontwaren we een toegangshek, parkeren de auto en stappen uit. Met de zaklamp verlicht ik een verweerd naambord. In haast onleesbaar geworden letters ontcijferen we de achternaam van de man zonder tijd en weten we dat we aan het juiste adres zijn. Het domein ligt in een kom en is gehuld in de kilte van een dichte mistlaag. Met verkleumde handen openen we het hek. We horen kiezels knerpen onder onze voeten: waarschijnlijk lopen we op een oprijlaan. In de verte doemen de contouren van een groot landhuis op, af en toe zichtbaar door flarden dunnere mist. Ik ben in gedachten verzonken en mijmer over Engelse landschappen.

Ontvangst

Een markante gestalte staat in de deuropening en wenkt ons binnen. We staan in een antieke keuken die gestookt wordt door brandend haardvuur. Op tafel staan drie kopjes, gevuld met dampende koffie. De man zonder tijd blijkt wel degelijk tijd te hebben en hij laat die ons. We kunnen alle veertig vertrekken uitvoerig opnemen. Aan de muur van een slaapkamer hangt een luchtfoto van het domein. Daarop zien we een labyrint in de parktuin, maar onze aandacht gaat meer uit naar hoe we gelopen hebben en naar waar onze auto geparkeerd staat. Als we alle ruimten gehad hebben en terugkomen naar de keuken, stelt de eigenaar voor

dat we voor buitenfoto’s, de beschrijving van de parktuin en de bijgebouwen nog maar eens moeten terugkomen als de zon schijnt. Bij het afscheid drukt hij ons een sleutelbos en een fles Schotse whisky in handen en wenst ons succes met de verkoop. De mist is opgetrokken en vanaf de oprijlaan zien we de doolhof van de luchtfoto. De ovale begroeiing van hoge, geschoren buxushagen prijkt in het hart van het symmetrisch aangelegde park.

Kopers

Nog voor ik een tweede keer ben teruggegaan voor de buitenfoto’s, plaatsen we een advertentie, waarop meteen wordt gereageerd. Met de kandidaten spreek ik af op kantoor, zodat ze met mij kunnen meerijden en zich de moeite van de puzzelrit kunnen besparen. Ik ontvang een eenvoudig uitziend echtpaar dat op latere leeftijd het leven heeft geschonken aan hun enige zoon. Tijdens de bezichtiging van het landhuis laat het echtpaar weten geïnteresseerd te zijn. De parktuin en de bijgebouwen houden ze voor gezien. Op de terugweg naar kantoor vraagt het echtpaar me of ik later die dag even telefonisch de modaliteiten van het doen van een bod wil toelichten. Als ik hen uitlaat, vertrouwt mevrouw me toe: “Voor het geval onze zoon de telefoon opneemt als u belt, laat u hem dan graag niets weten van de reden waarvoor u belt.” Ach wat leuk, denk ik, ze willen hun zoon natuurlijk verrassen.

Telefoontjes

Aan het eind van de middag bel ik en de zoon neemt op. Als ik vraag naar een van zijn ouders, antwoordt hij nors dat er niet wordt doorverbonden als ik niet vertel waarvoor ik bel. Op de achtergrond hoor ik zijn moeder smekend vragen om de hoorn, maar die geeft hij haar niet. De jongen braakt een scheldkanonnade uit en ik weet niet of hij het nu tegen mij heeft of tegen zijn moeder. Ik verbreek de verbinding. Even later gaat mijn telefoon. Het is de moeder. Klappertandend excu seert ze zich voor het gedrag van haar zoon. Ze zegt dat ze met de telefoon naar de schuur is gelopen om rustig te kunnen praten. De volgende morgen ligt er een fax van het echtpaar met het bod zonder voorwaarde voor financiering. Het bod wordt aanvaard en de koopovereenkomst opgesteld. Het echtpaar geeft een e-mailadres door en dat van een advocaat, een fiscalist en een notaris en vraagt een kopie van de koopovereenkomst naar deze drie adressen te verzenden.

Aan de keukentafel

Een paar dagen daarna word ik bij het echtpaar thuis uitgenodigd voor de ondertekening van de koopovereenkomst. Ze wonen in een klein huis. Ik loop achter de vrouw des huizes aan door een smalle, slecht verlichte gang met krakende vloer. Aan de keukentafel zitten vier mannen, in wie ik die ene met een zelfgebreide trui herken als de man met wie ik het domein heb bezichtigd. De drie anderen zijn gekleed in goed gesneden maatpakken, waaronder stijf gestreken overhemden. Een van hen heeft een snor met opkrullende punten, twee roken pijp en alle drie dragen ze een zegelring, vermoedelijk met familiewapen. Ik neem plaats op de lege stoel en maak kennis met de advocaat, de fiscalist en de notaris: een bourgondisch driemanschap dat de cognacjes die mevrouw steeds voorzet, met gretige teugen in het keelgat giet. Mevrouw zelf neemt geen plaats, maar staat geleund tegen het aanrechtblad en gebaart met enige regelmaat naar de tafel, uitbeeldend dat wij zachtjes moeten praten. Ze wijst daarbij naar het plafond en doelt op haar zoon die zich concentreert op een proefwerk. Het echtpaar krijgt allerlei documenten ter ondertekening voorgelegd, waarvan ik de inhoud niet ken. De koopovereenkomst zit er in elk ge-

val niet tussen. Van de fiscalist worden de papieren doorgeschoven naar de advocaat, die ze vluchtig doorbladerd, jaknikt en ze doorgeeft aan de notaris die onder de handtekeningen van het echtpaar de zijne er in vloeiende streek bijzet.

‘Stilte!’

Plotseling worden we opgeschrikt door een heftig stampvoeten boven het keukenplafond. Iemand komt de trap af stormen en de keukendeur wordt met een bruuske zwaai open gezwiept. Een puistig zwaargewicht beent op ons af en slaat met de vuist op de keukentafel. “En nou is het stil! Begrepen? Stil! Ik zit te leren!” buldert de zoon schuimbekkend, keert zich om en klapt de keukendeur hard achter zich dicht. Ik ben totaal confuus en zie het plafond boven mijn hoofd schudden en hoor niets dan het tieren en het stampvoeten van de jongeling. De moeder krijgt rode vlekken in de hals en prevelt aan een stuk door dat we toch alsjeblieft stil moeten zijn uit respect voor haar zoon die voor zijn proefwerk leert. De aristocraten, blijkbaar bekend met de situatie, slokken grinnikend nog wat cognac weg.

Enfant terrible

Als de vader stoïcijns de draad weer oppakt en er amper twee minuten zijn verstreken, komt het vreselijke kind opnieuw de keuken binnen. Nu loopt hij recht op zijn vader af, grijpt hem bij de kraag van de zelfgebreide trui, opent de tuindeur, zet zijn vader buiten, draait de deur van binnenuit op slot, steekt de sleutel in zijn broekzak en blaft: “Zo, en nou is het gedaan!” De zoon verlaat de keuken en banjert terug naar zijn studeerkamer. Door het keukenraam zie ik de vader in de achtertuin staan, de bijna koper van een landgoed van ettelijke tonnen, buiten de deur gezet door zijn enig kind, een enfant terrible in de letterlijke betekenis des woords. De maan verlicht deze kille winteravond en het uitdrukkingsloze gezicht van de man en ik weet bij God niet waarom ik hier getuige van moet zijn. De rode vlekken in de hals van de moeder zijn uitgelopen tot een egaal rood palet. Zwijgend verlaat ze de keuken en ik hoor haar zachtjes lopen over de krakende vloer van de smalle gang. Ze komt terug met een olielamp en twee sleutels. Met een ervan opent ze de keukendeur en vraagt ons fluisterend om haar te volgen naar de schuur achter in de tuin.

In de schuur

Met de tweede sleutel opent onze gastvrouw de schuurdeur. Ze hangt de olielamp aan een haakje boven een tafel, waar zes stoelen omheen staan. In dit schamele onderkomen, waar de ijsbloemen tegen de beglazing staan en de olielamp de enige warmtebron is, wordt het gesprek zonder blikken of blozen voortgezet. Blauwbekkend van de kou en gezeten op een droogje, spreekt het driemanschap zijn goedkeuring uit over de inhoud van het laatste document, dat van de koopovereenkomst. Het echtpaar ondertekent de drie exemplaren. De man zonder tijd heeft het domein in geen tijd verkocht aan een tijdloos echtpaar.

Adolescent terrible

Er zijn een paar winters verstreken als we worden gebeld door een jonge man met een norse stem. Hij wil een afspraak maken voor de verkoop van een domein dat hem is nagelaten. Een landhuis, met parktuin, een doolhof, bospercelen en bijgebouwen op een onvindbare plek ergens in de richting van Spa en niet herkenbaar op de gps. Hij zou ons een routebeschrijving faxen. Ik ken de weg nog en weet wie me in de deuropening zal opwachten. Zijn tijd van ‘enfant’ is verstreken, maar zijn ‘terrible’ karakter, ingevreten in al zijn vezels, blijkt aan tijd niet geboden. Tekst: Eveline Belderbos / www.blim.be Fotografie: Guy van Grinsven

Simpelveld

>>TIPS Nostalgisch Wintersprookje

‘Sfeervolle winterse

stoomritten over de Miljoenenlijn’

Venlo

Op 26, 27, 28 en 31 december 2008 Vrijdag 26 december (tweede kerstdag), zaterdag 27 december, zondag 28 december en woensdag 31 december (oudejaarsdag) kunt u genieten van een ‘Nostalgisch Wintersprookje’ op de Miljoenenlijn, een stoomtreinarrangement aangepast aan de tijd van het jaar. Gezeten op de pluchen banken in een van de sfeervol versierde eerste-klasrijtuigen reist u op comfortabele wijze door het Heuvelland. Kou hoeft u niet te lijden, want de rijtuigen worden nog steeds heerlijk verwarmd met behulp van de stoomverwarming. Op het aangeklede perron van station Simpelveld kunt u terecht voor een heerlijk glaasje glühwein of een beker warme chocomel. Op tweede kerstdag zal ook de kerstman met u meereizen in de trein.

Limburgs dorp centraal in Limburgs Museum De expositie ‘Dit dorp, ik weet nog hoe het was...’ laat de veranderingen zien die zich de afgelopen eeuw voltrokken op het platteland van Noord- en Midden-Limburg. Basis van de expositie zijn verhalen over de veranderingen. Decorspecialisten bouwden in het Limburgs Museum onder andere een compleet dorpsplein met dorpskroeg en dorpswinkel na. Ook de kerk ontbreekt natuurlijk niet. In de kenniskas wordt de bezoeker op de hoogte gebracht over de toekomstige ontwikkelingen. De expositie loopt tot en met 22 maart 2009. Limburgs Museum - Keulsepoort 5 - 5911 BX Venlo T + 31 (0) 77 3522112 - I www.limburgsmuseum.nl

100

Prijs Nostalgisch Wintersprookje: Vanaf 12 jaar: 11 euro per persoon, Kinderen van 4 t/m 11 jaar 5 euro Voorverkoop en reserveren De voorverkoop (via internet en het loket) is op 1 oktober gestart. Daarnaast kunt u uw kaartjes ook telefonisch reserveren bij ZLSM + 31 (0) 45 5688120 (tijdens kantooruren van dinsdag t/m vrijdag) of via e-mail: info@miljoenenlijn.nl. Plaatsbewijzen zijn tevens verkrijgbaar aan de dagkassa te Simpelveld (zolang de voorraad strekt). Culinair programma Reserveer op zaterdag 27 december voor de Candle Light Expresse en geniet tijdens de rit van een exclusief viergangendiner. De Candle Light Expresse vertrekt om 16.00 uur op station Simpelveld. Vanaf het vertrek te station Valkenburg (17.00 uur) serveren wij u tijdens de tweeëneenhalf uur durende stoomrit die volgt het diner. Naast de Candle Light Expresse is er tijdens verschillende ritten op meerdere dagen een English Tea-arrangement. Voor meer informatie en reserveringen, tel. + 31 (0) 45 5688120.

Nieuwe kaart Château Peltzer in Verviers Hij heeft het niet van een vreemde, Nicolas Thomas, de huidige chefkok van dit mooi gelegen restaurant in Verviers. Koken kan hij, net zoals zijn vader. Dat bleek wel bij de presentatie van zijn nieuwe kaart. Een presentatie en diner dat hij verder had aangekleed met handgemaakte juwelen van de hand van Michael Dürnholz en demonstraties met de overheerlijke chocolade van Jean-Philippe Darcy. Gastvrouw en épouse van Nicolas, de charmante Charlotte, had ook hier de regie weer strak in de hand. Een aanrader, dit gastronomisch menu in het restaurant van Château Peltzer of, in aangepaste versie, in Le Club des Tisserands. Château Peltzer - Nicolas et Charlotte Thomas 1, rue Grétry - B - 4800 Verviers T + 32 (0) 87 230970 - F + 32 (0) 87 230871 I www.chateau-peltzer.be - E info@chateau-peltzer.be

EUROGRESS AAchEn

Top congrescentrum en toptheater ineen

Aan het sfeervolle stadspark aan de Monheimsallee in Aken zijn met het stijlvolle vijfsterrenhotel Quellenhof, het als een Griekse tempel ogende Spielcasino Aachen en de bijzondere urbanistische stuip Eurogress Aachen drie blikvangers maar bovenal sociaal- culturele parels, van de keizerstad gevestigd.

et in 1978 geopende Eurogress werd oorspronkelijk gebouwd als een muziekhuis voor de stad Aken. Gaandeweg de bouw kwamen de verantwoordelijken tot de slotsom dat de begroting niet sluitend te krijgen was met enkel theater- en muziekuitvoeringen. Daarom kreeg het Eurogress tevens de bestemming congrescentrum. Het mutifunctionele Eurogress werd onlangs, na een 25 miljoen euro kostende renovatie, feestelijk heropend. Eurogress-directeur Eugen Rinder en bedrijfsleidster Beatrix Karlsberg kunnen optimistisch in de toekomst kijken. Eurogress Aachen behoort na de renovatie tot de mooiste congrescentra van Duitsland. Een heus diamantje in de Euregio!

vijftien zalen top. Hetzelfde geldt voor de zogeheten Rundum Service. Van multimedia techniek tot ondersteunde technici en gastronomie, is alles perfect geregeld. Eurogress kan dan ook meer dan 1000 events per jaar op topniveau organiseren. Van congressen, in 2007 mocht Eurogress 75.000 congresgangers begroeten - tot hoogwaardige concerten, musicals, tentoonstellingen, theateruitvoeringen en partyâ&#x20AC;&#x2122;s. Zo vierde treinbouwer Bombardier onlangs met 1500 werknemers zijn 170-jarig bestaansfeest in de stijlvolle Europazaal. In het Eurogress wordt sinds jaar en dag ook de prestigieuze, live op de Duitse tv uitgezonden, carnavalszitting Wider den tierischen Ernst gehouden. Voor meer info: www.eurogress.aachen.de

De inrichting wordt gedomineerd door opvallende vormen en edele materialen. De technische voorzieningen en ondersteuning zijn in alle

Ton Reijnaerts

V.w.b.t. de gastromie werkt Eurogress Aachen vaker samen met de prima keuken van Spielcasino Aachen.