Het gezin Ahmad uit Raalte

HET GEZIN AHMAD UIT RAALTE “Ze zorgen heel goed voor onze kinderen”

In Raalte woont het gezin Ahmad. Vader Mohammed, moeder Mona en hun vier kinderen. Drie van hun vier kinderen hebben een ontwikkelingsachterstand en gaan overdag naar de Kameel. Een bijzonder gegeven. Op de vraag of we met hun daar over mochten praten werden we uiterst gastvrij onthaald met heerlijke hapjes uit de Arabische winkel. Een gesprek met een warme, vriendelijke familie.

Moeder Mona doet het woord. Het gezin woont vier jaar in Nederland en zij heeft zich voorgenomen om haarzelf zo goed mogelijk de Nederlandse taal eigen te maken. Tussendoor vertaalt ze het gesprek naar het Arabisch voor haar man Mohammed. Carmen, de ambulant begeleider van het gezin vanuit de Stichting vult aan waar het Nederlands iets te gecompliceerd wordt. Mona: ‘Mohammed en ik zijn uit Syrië gevlucht om naar Turkije te kunnen gaan samen met onze drie kinderen. De jongste is later in Nederland geboren. Met onze kinderen Reem (nu 13 jaar), Hamdan (11) en Rayan (8) wilden we ons in Turkije vestigen. We wisten van de ontwikkelingsachterstand van Hamdan en Rayan en hoopten dat ze ons in Turkije zouden kunnen helpen met speciaal onderwijs en medische ondersteuning als fysiotherapie. Echter, dat viel tegen. We zijn toen in gesprek gegaan met vertegenwoordigers van de Verenigde Naties en zij vertelden ons dat in Nederland goede voorzieningen zijn. We zijn daarop naar Nederland gereisd en kwamen terecht in AZC Cranendonck in Budel en na een week gingen we al naar het AZC in Almelo. Via Vluchtelingenwerk kregen we een Nederlands paspoort. Het AZC was geen goede plek voor een gezin met kinderen met een beperking. We hadden weliswaar een eigen ruimte, maar we waren blij dat er inspanningen waren gedaan om ons naar Raalte te kunnen laten verhuizen. We zijn nu zeer gelukkig in Nederland en in het bijzonder in Raalte. Reem gaat naar het Praktijkonderwijs, ze wil tandartsassistente worden.’

Thuis voelen ‘Toen Hamdan nog klein was kreeg ik al snel in de gaten dat er iets aan de hand was. Hij huilde veel en ontwikkelde zich heel anders dan Reem had gedaan. In Syrië kregen we weinig hulp en informatie over wat we moesten doen met onze zoon. En dat gold ook voor Turkije. Pas toen Hamdan een plekje kon krijgen op de Kameel in Zwolle hadden we het gevoel dat hij op de goede plek zat. We merkten al snel dat hij dingen leert van de andere kinderen in zijn groep. We zien hem langzaam vooruit gaan. Hamdan heeft veel beweging nodig. Mohammed gaat vaak met hem fietsen zodat hij zijn energie kwijt kan en goed kan slapen in de nacht.’ Onze dochter Rayan heeft ook een ontwikkelingsachterstand en gaat eveneens overdag naar de Kameel. Ze is rustiger dan Hamdan, maar heeft nog veel te leren. Ze begrijpt verbaal contact niet, maar we zien haar toch in kleine stapjes groeien.’ ‘Abdullah is 4 jaar en is geboren in Nederland. Hij bleek een vorm van epilepsie te hebben. Met hem zijn we nog bezig met een intensief medisch traject. Abdullah kan alleen zitten. Hij gaat per week drie dagen naar de Kameel en hoewel we blij zijn dat hij daar ook een plek heeft, kunnen we nog weinig zeggen over zijn ontwikkeling. Al onze drie kinderen voelen zich thuis op de Kameel. Ze zorgen erg goed voor onze kinderen.’

Integreren ‘De zorg thuis voor onze kinderen doen Mohammed en ik samen. Dat is best intensief. Er gaat veel tijd in zitten en alleen zou ik het niet kunnen doen. De laatste tijd is Abdullah ’s nachts veel wakker en we hebben het zo verdeeld dat Mohammed er dan voor hem is. Ik heb mijn rust nodig omdat ik alweer vroeg moet beginnen met verzorgen, aankleden en ontbijt maken. Soms, als het mooi weer is, gaan we naar speeltuin de Flierefluiter. Daar kunnen de kinderen fijn spelen en kunnen we op een ontspannen manier toezicht houden. Mohammed wil graag werken, maar is maar beperkt beschikbaar. Voor hem zou het een manier zijn om verder te integreren. Dat is een grote wens van hem. Nieuwe kennissen opdoen en meer onder de mensen komen. Omdat onze kinderen nu naar de Kameel gaan zou hij een baan kunnen aannemen tussen negen en drie uur. Hopelijk vindt hij ergens een

plek waar dat kan. Reem willen we niet opzadelen met de zorg voor haar broertjes en zusje. Voor een jonge tiener is het veel te zwaar om dat te moeten doen. Wel speelt ze af en toe heel lief met ze. Dat is eigenlijk ook een soort zorg.’

Goede band ‘Carmen komt vier uur per week in ons gezin. We kunnen vragen en problemen met haar bespreken. Op dit moment gaat er veel tijd zitten in de medische afspraken die we met name rondom Abdullah hebben. We hebben geen auto of rijbewijs en het is prettig om iemand mee te hebben die het Nederlands beter beheerst. Ook gaat ze met mij naar de supermarkt om te helpen met de boodschappen voor het dieet wat Abdullah moet volgen. Carmen zorgt ook voor verslaglegging naar de Kameel, zodat ze daar ook weten wat er zich in ons gezin afspeelt. Ik vind het erg jammer dat Carmen een andere baan heeft gekregen. We hebben een goede band opgebouwd en het vertrouwen en de dankbaarheid is groot. We krijgen een nieuwe ambulant begeleider, maar Carmen heeft gezegd dat ze zo nu en dan nog eens op bezoek komt. Dat vinden we heel fijn. Ook met de ‘juffrouwen’ van de Kameel hebben we goed contact. Elke dag vertellen we elkaar de bijzonderheden via WhatsApp.’

Plek ‘Mohammed ik en zijn blij met hoe het gaat. Belangrijk is dat we gerust kunnen zijn dat onze kinderen een plek hebben. Als ons iets overkomt weten we dat we met een gerust hart de zorg aan anderen over kunnen laten. Dat is geruststellend. Natuurlijk zijn we met onze gedachten ook nog vaak in Syrië. Onze familie woont daar nog. Ook met hen hebben we contact via WhatsApp. Gelukkig is het nu even redelijk rustig.’

Na het gesprek komen we niet weg zonder nog een paar zoete lekkernijen te hebben geproefd. Het is bewonderenswaardig hoe positief en hartelijk de leden van het gezin Ahmad blijven. Het ga ze nog lang goed!