4 minute read
Η Μαρτυρία του Ιωάννη του Βαπτιστή
Advertisement
Hζωή του τελευταίου των προφητών, του Ιωάννη του Βαπτιστή, εκφράζει τον πόθο μιας μακράς διαδρομής των πιστών της Παλαιάς Διαθήκης για το πώς να απαλειφθεί από τη ζωή του ανθρώπου το στίγμα της Πτώσης και η μόνιμη παρουσία του κακού μέσα του, κάτι το οποίο τον ξέκοψε από το πλαίσιο στο οποίο ήταν πλασμένος να ανήκει: τη Βασιλεία του Θεού. Και ποιος δεν έχει νιώσει αυτό το διακαή πόθο της επανασύνδεσης, είτε την εποχή πριν κάνει συνειδητά το βήμα της πίστης είτε σε κάθε του πτώση; O υπαρξιακός ποιητής Giuseppe Ungaretti λέει απερίφραστα πως, όπου κι αν βρίσκεται, πουθενά δεν μπορεί να νιώσει «σπίτι του» και διαρκώς ανακαλύπτει ότι ποθεί ένα «μια φορά κι έναν καιρό» που ήδη του φαίνεται γνωστό κι όταν το αποχωρίζεται νιώθει πάντοτε ξένος. Και καταλήγει: «Έχοντας γεννηθεί, έχοντας επιστρέψει από εποχές που έζησα πλέρια, χαιρόμενος μονάχα της ζωής ένα λεπτό -στην Αρχή- αναζητώ μια χώρα Αθωότητας».
Αρχικά ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έρχεται να ισιώσει την οδό, να προετοιμάσει το έδαφος για τη ριζική ανακαίνιση, όπως ακριβώς το είχε προφητέψει ότι θα γινόταν ο Ησαΐας (40:3). Κα - λεί λοιπόν το λαό του Θεού σε μετάνοια και εκεί, στη Βηθαβαρά πέρα απ’ τον Ιορδάνη, αρ - χί ζει να βαπτίζει στο νερό με δραματικά συμβολικό τρόπο όσους από τους Ιουδαίους είχαν φτάσει στο σημείο να νιώθουν ότι ναι, επιθυμούσαν την αλλαγή, ήθελαν να είναι η ζωή τους εναρμονισμένη με το θέλημα του Θεού, αποζητούσαν την επανένταξή τους στη Βασιλεία των Ουρανών.
Αναμφισβήτητα η μετάνοια είναι απαραίτητη για την αλλαγή Από την ΓΙΟΥΛΙΚΑ Κ. MASRY
πορείας (μετά + νους) αλλά αυτό και μόνο δεν αρκεί. Ο προπαρασκευαστικός ρόλος του Ιωάννη του Βαπτιστή απλά και μόνο καταγράφει την έντονη επιθυμία του ανθρώπου ως προς το τι θέλει να είναι αντί γι’ αυτό που τώρα είναι ως αποτέλεσμα της Πτώσης. Το μήνυμα όμως του Ιωάννη του Βαπτιστή δεν τελειώνει εδώ αλλά συνεχίζει λέγοντάς μας ότι αφενός είδε το Πνεύμα του Θεού να κατεβαίνει από τον Ουρανό ως περιστέρι και να κάθεται επάνω στον Ιησού Χριστό κατά τη βάπτισή Του και αφ’ ετέρου ότι Εκείνος ο οποίος τον έστειλε για να βαπτίζει με νερό, Εκείνος του είπε: «Εις όντινα ίδης το Πνεύμα καταβαίνον και μένον επ’ αυτόν, ούτος είναι ο βαπτίζων εν Πνεύματι Αγίω» (Ιωάν. 1:32-33).
Έπρεπε λοιπόν να είναι έργο του Ίδιου του Θεού και όχι ανθρώπου, έστω και προφήτη, η αναγέννηση του δημιουργήματος προκειμένου να γεφυρωθεί το χάσμα και να ξαναγίνει ο θνη - τός θετό παιδί του Θεού που θα κληρονομήσει την Ουράνια Βασιλεία (Ρωμ. 8:14-15). Γι αυτό και ο Ιησούς Χριστός στην απάντηση που δίνει στο Νικόδημο για το πώςμπορεί να γίνει αυτή η ποθητή αλλαγή της ριζικής μεταμόρφωσης του ανθρώπου τού λέει ότι «εάν τις δεν γεννηθεί εξ ύδατος και Πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την Βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. 3:5). Αυτό ακριβώς ήταν το έργο του Ιησού Χριστού, του Μεσσία, του μονάκριβου Γιου του Θεού που τόσο αγάπησε τον άνθρωπο ώστε να δώσει τη ζωή Του για κείνον προκειμένου, πεθαίνοντας ο Ίδιος στη θέση του ξεπεσμένου δημιουργήματος, να σωθεί ο αμαρτωλός και να έχει ζωή αιώνια (Ιωάν. 3:16). Μόνο το Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος λοιπόν είναι εκείνο που μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο εσωτερικά, στην ανθρώπινη δηλαδή ύπαρξή του. Και αυτό τόσο την πρώτη φορά που έρχεται να γνωρίσει τον Κύριο και Θεό Του ως Σωτήρα όσο και σε κάθε μετέπειτα ξεγλίστρημα προκειμένου να ξαναενωθεί με τον Θεό όχι μέσω πρακτικών εξωτερικής κάθαρσης και εξιλέωσης -δικών του προσπαθειών- αλλά μέσω της εσωτερικής αναδόμησης και ευθυγράμμισης που προσφέρει το ευαγγέλιο του Χριστού, για να αναβλύσουν από μέσα του τα ποτάμια των ζωντανών υδάτων που μάς υπόσχεται η Καινή Διαθήκη (Ιωάν. 7:38).
Η σύζευξη του Αγίου Πνεύματος με το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, όπως ξεκάθαρα φαίνεται στη μαρτυρία του Ιωάννη του Βαπτιστή, μας βοηθάει λοιπόν να διακρίνουμε ποιέςείναι οι εμπνεύσεις του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας και ποιες όχι, γιατί μπορεί κάποτε να βρεθούμε σε σύγχυση και να μπερδέψουμε κάποια τυχόν συναισθηματική φόρτιση και ένταση με δραστηριότητα του Πνεύματος του Αγίου. Μόνο όταν κάτι τέτοιες εμπνεύσεις δείχνουν προς την κατεύθυνση του Χριστού ως τον μόνο Λυτρωτή και τη μόνη γέφυρα μεταξύ Θεού και του ξεπεσμένου ανθρώπου, είναι αυθεντικά χριστιανικές και αποβλέπουν στη σωτηρία και αγιασμό μας. Αντί λοιπόν να λέμε (όπως συχνά ακούγεται στις εκκλησίες ή και στο πλαίσιο διαπροσωπικών σχέσεων την επαύριο διαφωνιών και συγκρούσεων) «εμένα ο Θεός μού αποκάλυψε το τάδε ή το δείνα μέσω του Αγίου Πνεύματος», ας παρατηρήσουμε προσεκτικά και υπεύθυνα αν το Άγιο Πνεύμα στο οποίο αναφερόμαστε στέκει επάνω στον Μεσσία Χριστό, που είναι ο θεμέλιος λίθος της χριστιανικής πίστης, ή σε μια ποθητή θρησκευτική μας φαντασίωση. Γιατί μόνο στον Χριστό παραπέμπει το Πνεύμα το Άγιο, Εκείνον που με την αγάπη της θυσίας Του και σύμφωνα με το Προαιώνιο Σχέδιο του Θεού, μπορεί να εκπληρώσει όλες τις επιθυμίες μας για καθαρότητα και αλήθεια, απομακρύνοντας από μας ακόμα και τις πιο εκλεπτυσμένες απόπειρες για αυτοδικαίωση και χαρίζοντάς μας αποκλειστικά και μόνο τη δι κή Του λευκότητα και δικαίωση (Αποκ. 1:12-15). n
* Όσοι επιθυμείτε να διαβάσετε κείμενα ή μεταφράσεις της Γιούλικας Κ. Masry μπορείτε να επισκεφτείτε το λινκ https://www.nikites.eu/category/gioulikakotsovolou/ ή τα σάιτ της ίδιας τόσο στο LinkedIn όσο και στο Academia.edu
