Επίσκοπος Μαδαγασκάρης Νεκτάριος Κελλής Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος... Δεκαπέντε έτη! Πέντε χιλιάδες τετρακόσιες εβδομήντα πέντε ήμερες! Αναρίθμητες ώρες, αμέτρητα λεπτά, ένας ωκεανός δευτερόλεπτα. Κι όμως όλος αυτός ο χρόνος, όλη αυτή η μέτρηση με τις υποδιαιρέσεις της, η οποία απελπισμένα προσπαθεί να βάλει μια κάποια τάξη στο χαώδες διάστημα μεταξύ των γεγονότων, είναι πράξη τόσο υποκειμενική. Ο ίδιος ο ροώδης χρόνος, όπως τον διατύπωσαν οι Άγιοι Πατέρες, το αμφίβολο χωροχρονικό συνεχές των φυσικών επιστημόνων, είναι στον πυρήνα του τόσο ανθρώπινη κατασκευή. Δίχως το ανθρώπινο υποκεί42
μενο, δίχως αυτό το «πάντων χρημάτων μέτρον», δίχως ακόμα- ακόμα αυτή την βιοχημεία του εγκεφάλου μας, τα διαστήματα μεταξύ των γεγονότων θα ήταν ανούσια έως ανύπαρκτα. Είμαστε εμείς, ως φθαρτοί, που θέλουμε σταθερά να μετρούμε την περιοδικότητα της φθοράς μας, των πτώσεών μας, είμαστε εμείς που αντιλαμβανόμαστε τα πάντα εν ροή, και είμαστε σαφώς εμείς οι οποίοι αφ’ ής στιγμής ορίζουμε τον χρόνο, αναλόγως της σημασίας των γεγονότων τον διαστρεβλώνουμε. Και τι σχέση έχει αυτό με τον αριθμό των 15 ετών; Έχει απόλυ-
