ΙΕΡΑ ΕΠΙΣΚΟΠΗ ΤΟΛΙΑΡΑΣ
Το χρονικό των θαυμάτων Ο ήλιος ακόμα μια μέρα ξεκίνησε τον κύκλο του στον ουρανό. Ζέστη, σχεδόν υποφερτή. Ανοιχτό παράθυρο, ένα ιδιόμορφο έντομο με μακριά λεπτότατα πόδια σκαρφαλώνει στο γραφείο και με πλησιάζει αμέριμνο. Στον διάδρομο της κλινικής ακούω φωνές. Άνθρωποι πηγαίνουν και έρχονται, προφανώς κρατώντας ακτινογραφίες, οι οποίες σε κάθε κίνησή τους κάνουν έναν σχεδόν απόκοσμο ήχο. Χτύπημα στην πόρτα. Άμεση σκέψη: «πάλι μπέρδεψαν το οφθαλμολογικό ιατρείο με το γραφείο της Επισκοπής». Παραταύτα απαντώ μηχανικά: «περάστε!». Το χερούλι κατεβαίνει με τρίξιμο, και ξεπροβάλει δειλά-δειλά ένας
38
κάθιδρος άντρας. Αμήχανο χαμόγελο και χαιρετισμός. Του εξηγώ γρήγορα ότι ο οφθαλμίατρος είναι ακριβώς απέναντι και γυρνώ στο έντομο μου, το οποίο στο ενδιάμεσο κάπου χάθηκε μέσα στα μολύβια. «Όχι, πάτερ!», αναφέρει ο άνθρωπος, «εσάς θέλω!». Παράδοξο σκέφτηκα, αφήνοντας το έντομο στο δάσος με τα Faber μολύβια και τα πολύχρωμα στυλό, ενώ συγχρόνως προσέφερα μια θέση στον επισκέπτη μου. —Σας ακούω, του είπα κάπως ψυχρά. —Πάτερ, μετά από 60 χιλιόμετρα και μια μέρα περπάτημα έφτασα ως εδω... Πρώτος λογισμός: «συνήθεις
