Onderweg

Surfend en scrollend botsen we vaak op razend interessante blogs en websites.

Buiten is beter dan binnen

“Hi there! Mijn naam is Dorien: zot van de buitenlucht en lover of all things slow”. In 2019 ontdekte Dorien ‘de kracht van het wandelen’: in een hap en een klap toverde zij een website uit het niets die ... betoverend werkt. Zij koppelt aan de website een blog over haar ervaringen, waar je voorlopig enkel op de Laugavegurtrail in IJsland botst. Klik je op ‘Wandelroutes’ dan krijg je een kleurrijke waaier van knappe (Instagram)foto’s over lukraak gekozen wandelingen over heel Vlaanderen, mét gpx-track. Dit is duidelijk een website die pas uit de startblokken schiet maar toch al vermeldingen kreeg in Flair, Nina, Pasar en Marie-Claire. Dat zou wel eens te maken kunnen hebben met het aparte hoofdstuk ‘Verbindingskaarten’. Dorien biedt hier 60 kaarten te koop aan “om je wandelingen net dat tikkeltje diepzinniger te maken”. Want wat was wandelen ook alweer? “Wandelen is verbinding: met jezelf, met elkaar en met de natuur.” opwandel.be

Geen kort verhaal

Al minstens 5 jaar verzamelt Stefaan, met roots in West-Vlaanderen, al zijn wandelervaringen en weet hij er breedvoerig en getalenteerd over te schrijven. Wandelroutes dichtbij en bestemmingen in een tiental Europese landen komen uitvoerig aan bod in woord en beeld. Pas al lezend ontdek je of hij daar zelf gewandeld heeft, zoals door de leisteendorpen in Portugal. Soms verwerkte hij informatie van een toeristische dienst tot een inspirerende tekst, zoals over de Juliana Trail in Slovenië. In het hoofdstuk ‘Wandelinspiratie’ spreidt de auteur al zijn kennis tentoon over verrekijkers, boeken, blaren, sokken, schoenen, enz. Altijd weet hij een meeslepende schrijfstijl te hanteren waardoor je zonder het te beseffen al gauw een uurtje verloren loopt op de site, om later met alle opgedane kennis ook buiten op stap weer eens verloren te lopen. www.wandelverhaal.be

Triene is a tramp

“Ik heb geen plannen, geen ‘dates’, geen afspraken met wie dan ook. Dus ik verken ontspannen zielen en steden.” Dit levensmotto van Jack Kerouac is de enige informatie die je krijgt als je ‘Over’ aanklikt. Katrien houdt blijkbaar van mysteries. Haar blog zag het levenslicht in 2013 toen zij op haar 27ste door Australië toerde en is intussen heel erg volgroeid. De Apalacchian Trail heeft zij in 2015 gewandeld in 200 dagen, door 14 staten, en ook in Zuidoost-Azië liet Triene haar voetsporen na. Plots springt haar reisdagboek drie jaar verder: in 2018 is zij weer op zwerftocht door de VS, nu in gezelschap van een vriend. Haar laatste krachttoer is de GR 10 door de Franse Pyreneeën, beschreven tot eind augustus dit jaar. Het is vooral haar schrijfstijl die je op je stoel vastkluistert: opvallend vlot geschreven, met ‘tongue-in-cheek’ humor. Leg die roman maar even opzij en laat je door haar kleurrijke reisboek meeslepen. trienesupertramp.wordpress.com

De wereld is te groot

In oktober 2017 kwam Floris tot de conclusie dat hij met zijn fietservaring en met meer budget en tijd de sprong kon wagen om héél lange trektochten te maken. Zijn eerste route was een klassiekertje: ‘Vamos a Santiago!’. Maar daar aangekomen fietste hij verder tot in Marrakech. Dat soort ‘altijddurende tocht’ beviel hem zó goed dat hij pas thuis alweer op de fiets zat richting het Verre Oosten. Zijn gedetailleerde verslagen van de Zijderoute, altijd in het Engels, eindigen in Turkmenistan. Twee jaar later verschijnen reisverslagen in België, in gezelschap van Florianne. Is de wereld te groot om alleen te befietsen? Hij mailt me daarover: “Ik heb mijn reis langs de zijderoute voltooid (nvdr: tot in Tokio!), maar de website werd niet up-to-date gehouden. Intussen vind je wel een overzicht van beide grote tochten en posts op een kaart. Daar word je doorverwezen naar ‘het nieuwe FB’ dat Mastodon heet: een sociaal netwerk, waar je privacy beter beschermd is. map.floriscycles.com

Vrouw alleen op pad

“If you talk the talk you gotta walk the walk” is de opener van de Engelstalige reisblog van Lien. In het Engels voelt zij zich als een vis in het water, na haar studies in de VS en jobs in Palestina, Jordanië en UK. Na het Jordan Trail in 2018-19 wist zij het wel zeker: “wandelen is wat ik wil, schrijven is wat ik moet.” Als jonge vrouw alleen op pad trekken in Georgië of Chili, de Pyreneeën of een nationaal park in UK, je betaalt er een psychologische prijs voor, en daarover kan Lien evengoed boeiend en bijwijlen poëtisch-filosofisch schrijven. Bovendien leert Lien ons hoe we met de pandemie moeten omgaan: zoals op een maandenlange staptocht, voetje voor voetje, dag aan dag. Want wat doe je als het grote plan om de Pacific Crest Trail te lopen, van Mexico tot Canada een indrukwekkende 4200 km, in duigen valt door de lockdown? Een tocht is geen gevecht tegen jezelf of de omgeving, maar een les in aanvaarding, en hetzelfde geldt op zo’n momenten. Flexibel plannen, nooit het-einddoel-bereiken als je enige doel vooropstellen en onderweg niet wensen dat de omstandigheden anders zijn. mailfromthetrail.com