Iraanse filmmakers te gast tijdens het

Van 24 maart tot en met 1 april is het Movies that Matter Festival weer terug in de fysieke zalen van Filmhuis Den Haag en Theater aan het Spui. Tijdens de vijftienjarige jubileumeditie zijn in Den Haag en door het hele land negen dagen lang prachtige, ontroerende en inspirerende films te zien. In een polariserende samenleving zijn dialoog en ontmoeting belangrijker dan ooit. Het Movies that Matter Festival wil met de geselecteerde films en verdiepingsprogramma’s bijdragen aan het slechten van muren in de maatschappij en verbinding tussen mensen stimuleren. Zoals iedere editie zijn verschillende regisseurs, activisten, denkers en deskundigen op het festival aanwezig.

Deze editie is er ook veel aandacht voor Iran. Iran kent een rijke filmhistorie en wordt geschaard onder de beste cinema’s ter wereld. De afgelopen jaren hebben meerdere films van Iraanse makelij

Festival

prijzen gewonnen op grote filmfestivals. Iraanse kunstfilms kunnen in eigen land vaak niet worden vertoond en dat maakt het van groot belang dat festivals als Movies that Matter daar ruimte aan bieden.

Er zijn drie Iraanse filmmakers te gast: Maryam Ebrahimi, producent en regisseur bekend om haar documentaires. No Burqas Behind Bars, die zich afspeelt in Afghanistan, won in 2014 een Emmy Award en in 2018 won Maryam diverse onderscheidingen met de documentaire Stronger than a Bullet.

Nafiss Nia, Iraans-Nederlandse (script)schrijver, regisseur, dichter. Nafiss studeerde Cinema in Iran en Script Writing aan de Filmacademie in Amsterdam. Ze regisseerde diverse films en documentaires en droeg bij aan andere films als producent en scenarioschrijver. Er zijn verschillende dichtbundels van haar verschenen. Op het festival is haar film Die Middag te zien in de Dutch Movies Matter competitie.

Ali Asgari is een Iraanse filmmaker. Zijn korte films werden vertoond op meer dan 600 filmfestivals over de hele wereld, waaronder Sundance, British Film Institute en Melbourne Film Festival en wonnen meer dan 150 internationale prijzen. Disappearance is zijn eerste speelfilm. Op het festival worden de films Until Tomorrow en About me vertoond.

Met korting naar de film Lezers van Opzij mogen met korting naar het Movies that Matter Festival. Gebruik de code OPZIJ#MtMF23 bij de aanschaf van je tickets en je ontvangt €2,50 korting op het gehele aanbod. moviesthatmatter.nl connect

Laat je inspireren door ruim 80 films en documentaires tijdens het Movies that Matter Festival in Filmhuis Den Haag, Theater aan het Spui en overige locaties in Nederland.

24 maart - 1 april Kijk voor meer info & tickets op moviesthatmatter.nl of scan de QR code

Niks doen gaat tegen alles in wat ons mens maakt, stelt Maya Fridman (1989). Ze is cellist, componist, zangeres en nu ook activist. Sinds de Russische invasie in Oekraïne op 24 februari 2022 staat haar wereld op zijn kop. Haar verdriet zet ze om in actie en dat heeft geresulteerd in prachtige benefietconcerten ten behoeve van Oekraïne. Er is al meer dan 200.000 euro opgehaald voor humanitaire steun.

“Vanaf dat moment had ik het gevoel dat ik door moest gaan. We deden het niet alleen om geld in te zamelen, maar ook om mensen bij elkaar te brengen. Na de concerten op zondag belde ik Tivoli Vredenburg en Oosterpoort en direct hadden we nog drie concerten op de planning staan. Het was allemaal best heftig. Het voelde alsof de hele wereld uit elkaar viel. De benefietconcerten gaven mij het gevoel dat ik niet alleen stond. Dat bracht veel positieve gevoelens met zich mee.”

Jullie gingen direct in de actiemodus. Had je wel tijd om dit nieuws te verwerken?

Kun je mij meenemen in de eerste week na de Russische invasie? Hoe ontstond het idee om benefietconcerten te organiseren?

“Ik was bezig met een muzieksessie toen de oorlog begon. Ik was in shock en voelde direct een enorme drive om iets te doen. Ik was vooral bezig met mijn nieuwe album. Het was midden in een opnamesessie op de avond van 24 februari en ik kon toen eigenlijk alleen nog maar daaraan denken. Toen kwam al snel het idee om een benefietconcert te organiseren om geld in te zamelen voor Oekraïne. De volgende ochtend belde ik mijn Oekraïense collega’s Konstantyn Napolov en Anna Fedorova. Samen hebben we een groot team verzameld: de inval was op donderdag en de volgende zondag vonden twee benefietconcerten plaats, in het Concertgebouw in Amsterdam en in Amare in Den Haag.

“Ik besef al te goed dat wat ik voel op geen enkele manier te vergelijken is met wat Oekraïners meemaken. Sommige vrienden hebben familie die nog steeds in Oekraïne is. ‘Vreselijk’ dekt de lading niet eens. Na de inval had ik weinig tijd om na te denken over mijn gevoel, ik ging door op adrenaline. Dat heeft me die week wakker gehouden toen we het benefiet in het Concertgebouw aan het organiseren waren. Dat ging de weken daarna zo door. “Er waren ook momenten waarop ik het gevoel had dat de aandacht voor Oekraïne een beetje afnam. Toen ik een maand na de invasie een aantal concertlocaties probeerde te bereiken, merkte ik dat ze een stuk minder responsief waren dan in het begin. Dat was behoorlijk frustrerend. Samen met een aantal geweldige mensen heb ik toen een stichting opgericht, TRIDA. We willen een platform zijn dat artiesten en podia stimuleert om benefietconcerten te organiseren door ze financieel te ondersteunen.”

Het bijzondere vond ik ook dat Russische en Oekraïense muzikanten samen op het podium stonden.

“Destijds dacht ik helemaal niet na over wie Russisch was en wie Oekraïens. Voor mij was het gewoon volkomen duidelijk wat we aan het doen waren. We hadden vooral gesprekken over de familie en vrienden van mijn Oekraïense collega’s die nog steeds in Oekraïne waren en bedachten manieren hoe we ze konden helpen. Het ging verder vooral om praktische zaken en over muziek. We wisten dat we allemaal aan dezelfde kant stonden. We kregen op een gegeven moment wel wat opmerkingen van mensen die het niet leuk vonden dat Oekraïners en Russen samen op het podium stonden. Daar hebben we het toen wel uitgebreid over gehad en daar zijn wel snel uitgekomen.”

Na haar geboorte in Moskou werd Maya Fridman al snel gezien als een muzikaal wonderkind. In 2010 verhuisde ze naar Nederland om aan het conservatorium te studeren. In de jaren die volgden won ze vele muziekprijzen, zoals de Grote Prijs voor ‘beste muzikant’. In 2022 spande ze zich in voor vele benefietconcerten om geld op te halen voor Oekraïne. De opbrengst bedraagt al meer dan 200.000 euro. Het verhaal achter de organisatie van de benefietconcerten wordt gevolgd in de documentaire United We Stand, die nu te zien is in filmhuizen.

In de documentaire United We Stand volgen we de organisatie van dat eerste concert in het Concertgebouw in Amsterdam. Hier zeg jij op een gegeven moment dat jij je verantwoordelijk voelt. Kun je uitleggen waar dat vandaan komt?

“Ik denk dat er sommige dingen zijn die groter zijn dan wij. Ik had het gevoel dat er iets moest gebeuren. Ik denk dat het niet mogelijk is om dat helemaal te begrijpen of te rationaliseren. Ik kom uit Rusland, maar ik ben opgegroeid in een joods gezin en ik heb Oekraïense roots. Dat werd tijdens mijn jeugd altijd benadrukt. Ik voelde me daarom anders, ik beschouw mezelf ook niet als Russisch, wat ergens vreemd is, want ik heb daar twintig jaar gewoond.

Het gaat er voor mij gewoon om dat we hier met z’n allen op de wereld zijn. Als je de mogelijkheid hebt om iets te doen om de situatie te verbeteren, dan moet je dat doen. Niks doen gaat tegen alles in wat ons mens maakt.”

In de documentaire zien we ook een gesprek tussen jou en je vader, waarin je hem vraagt of hij nog in Rusland is als de de documentaire in première gaat – omdat dat voor hem mogelijk onveilig is. Hoe gaat het nu met hem?

“Ik was heel bang voor zijn veiligheid. Hij was een van de eerste personen die ik belde toen de Russische invasie begon, omdat ik het gevoel had dat hij meteen moest vluchten. Dat hij in de documentaire wilde verschijnen en wilde vertellen hoe hij over de oorlog dacht, was ongelofelijk moedig en had grote gevolgen voor hem. Eind oktober kon hij Rusland verlaten en hij is nu in Jeruzalem en begint zijn leven eigenlijk opnieuw.”

Heb je die activistische inborst van je vader? “Activist is uiteindelijk ook maar een woord. Ik heb wel moeite om te accepteren dat er zo weinig mensen protesteren tegen de oorlog in Rusland. Natuurlijk is er een aantal protesten, maar niet genoeg om het systeem te overheersen. Daarom vond ik het zo belangrijk om Russische muzikanten te betrekken bij de concerten. Ik begrijp heel goed dat mensen in Rusland veel angst hebben om gearresteerd te worden. Ik zit met mijn vader gelukkig heel erg op één lijn. Ik heb ook vrienden van wie de ouders compleet gehersenspoeld zijn. Ze kunnen niet eens meer over de oorlog praten met hun ouders. Ik denk dat ik geluk heb dat mijn vader en ik elkaar begrijpen. Zijn steun is ongelooflijk belangrijk voor mij. Hij is mijn grootste inspiratiebron en ik ben er elke dag dankbaar voor.”

Hoe heeft de oorlog jou ook veranderd als muzikant?

“Er zijn vorig jaar veel dingen veranderd, zoveel dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik veel moet verwerken. Ik ben in 2016 begonnen met het contacteren van componisten om te kijken of ze muziek voor me willen schrijven. Muziek die onze samenleving weerspiegelt. De eerste componist die ik benaderde was Kaveh Vares uit Iran. Hij heeft een stuk voor mij geschreven dat sterk gerelateerd was aan de bomaanslag in Aleppo. Een andere componist, Maxim Shalygin uit Oekraïne, schreef voor mij Canti d’inizio e fine, dat reflecteerde op de Holocaust. Dat stuk heb ik veel opgevoerd. In het laatste deel van Canti zing ik de woorden van ‘Todesfuge’ van Paul Celan, die de verschrikkingen van de concentratiekampen verbeeldt. Ik kies er bewust voor om met componisten te werken die over dit soort zaken, hoe zwaar ook, muziek schrijven. Tijdens de opvoering van zo’n stuk neem je het publiek mee en voelt het alsof het je het met elkaar beleeft. De geschiedenis herhaalt zich voortdurend en daar moeten we ons heel bewust van zijn.”

Je hebt je nieuwe album, dat eigenlijk vorig jaar uit zou komen vanwege de benefietconcerten, opgeschoven. Is de inhoud van je album daardoor ook veranderd?

“Ik ben dit jaar heel erg veranderd. Ik denk dat dit album die verandering op een heel persoonlijke manier vertegenwoordigt. Het album begon met een telefoontje van mijn idool Giovanni Sollima, een Italiaanse componist en cellist. Hij had de Anner Bijlsma-award bij de Cello Biënnale Amsterdam gewonnen en wilde dat gebruiken om internationale muzikanten te helpen bij het componeren van eigen muziek. Ik had het componeren voor 2019 eigenlijk een beetje verwaarloosd. Het is dankzij de steun van Giovanni en de Cello Biënnale dat dit album

‘IK HEB MOEITE OM TE ACCEPTEREN DAT ER ZO WEINIG MENSEN PROTESTEREN TEGEN DE OORLOG IN RUSLAND.’

nu bijna af is. Ik was eigenlijk van plan om in maart 2022 het album op te nemen, maar ik had helemaal geen focus. De oorlog had zo veel invloed op me, dat het me gewoon niet lukte. Ik heb veel van de muziek nu weggegooid. Het was niet genoeg. De opname van het album vond uiteindelijk afgelopen zomer plaats. Ik had al veel nieuwe teksten geschreven en een veel duidelijker beeld van wat ik wilde laten zien. Ik voelde me toen bijna schuldig dat ik die tijd niet in de benefietconcerten kon steken.”

Op welke manier relateert je nieuwe album The Power of Indifference aan de gebeurtenissen in Oekraïne?

“Het gaat over stoïcisme, over hoe je kunt bestaan zonder volledig overweldigd te raken door de vreselijke dingen die overal om je heen gebeuren, maar ook voor een groot deel uit je zicht zijn. Hoe kunnen we nog steeds onszelf zijn en ons ertegen blijven verzetten? Het gaat over een plek in jezelf vinden waar je dit allemaal aankunt. Het zou kunnen worden geïnterpreteerd als onverschilligheid, maar dat is het niet. Het is volledig aanwezig zijn, maar het je niet te laten verteren. Soms is het moeilijk om niet depressief te worden van wat ik op de Oekraïense zenders zie. Ik probeer heel alert te zijn en soms voelt alles heel zwaar. Het is soms moeilijk om de kracht te vinden om door te gaan. Dat denk ik aan de Power of Indifference en dan probeer ik weer in die toestand te komen.”

Op 24 februari wordt het ‘Solidarity & Benefit Concert for Ukraine 365 days into the war’ georganiseerd in de Oude Lutherse Kerk in Amsterdam. Tickets zijn nu verkrijgbaar via uva.nl O

Cuba

Na zestig jaar mogen vrouwen in Cuba weer boksen. De sport was sinds de revolutie van 1959 onder leiding van Fidel Castro verboden. Het zou te gevaarlijk zijn voor vrouwen, was de gedachte. In 2019 werden de gelijke rechten van mannen en vrouwen vastgelegd in de Cubaanse grondwet en de bond vindt dat vrouwen niet meer op dit gebied gediscrimineerd mogen worden. Ook verwacht het land de vrouwen net als de mannen succesvol kunnen zijn op het internationale podium.

Groenland

Artsen plaatsten ook na 1991 nog spiralen in de baarmoeders van Groenlanders zonder hiervoor toestemming te vragen, dat blijkt uit onderzoek van de BBC. Afgelopen september spraken de Deense en Groenlandse regeringen af onderzoek te doen naar het onvrijwillig plaatsen van het anticonceptiemiddel bij meisjes en vrouwen van de Inuit. Zo’n 4500 Groenlandse meisjes en vrouwen kregen tussen 1960 en 1970 een spiraal geplaatst, de regering van Denemarken wilde zo de bevolkingsgroei in Groenland verminderen. Het onderzoek liep tot 1991, het moment dat Groenland de gezondheidszorg overnam. Maar de BBC sprak met vrouwen die ook daarna nog ongewenst een spiraal geplaatst kregen.

Peru

Dina Boluarte is de eerste vrouwelijke president van Peru geworden. De voormalig vicepresident kwam aan zet nadat president Pedro Castillo probeerde het parlement te ontbinden. Hij werd afgezet, gearresteerd en diezelfde middag werd Boluarte beëdigd. Sinds haar aantreden is het erg onrustig in het land, er zijn vele demonstraties. In een videoboodschap kondigde ze daarom aan niet de resterende termijn van vijf jaar uit te zitten; Peru mag begin 2024 opnieuw naar de stembus gaan.

Amerika

Voor het eerst in de Amerikaanse geschiedenis is de handtekening van een vrouwelijke minister van Financiën op de Amerikaanse dollarbiljetten te zien. De eer is aan Janet Yellen. Ze belooft dat haar handtekening leesbaar zal zijn.

“I knew this was something you could really screw up and I wanted to get it right, and I practiced and I practiced,” vertelde ze aan late-night comedian Stephen Colbert. Het duurde even, want Yellen zit al sinds Biden in de regering. Dat kwam omdat er geen penningmeester was voor deze post. Dat is sinds kort Lynn Malerba, ook een primeur: de eerste native vrouw om die functie te bekleden in Amerika. De handtekeningen van allebei de vrouwen zullen binnenkort op de biljetten te zien zijn.

Belgi

Telenet, een Belgisch telecombedrijf, is gestart met W-sport: een sportzender die alleen maar vrouwensport uitzendt. Je kunt er boksen, paardrijden, Europese voetbalcompetities, basketbal en de Premier League op zien. Women’s sport is our only priority, staat er op de website. “Met de integratie van W-Sport in ons aanbod zetten we vrouwensport weer wat meer in de kijker en spelen we in op de stijgende populariteit ervan in ons land. Het past in de filosofie van Telenet om meer meisjes en vrouwen aan te moedigen om te sporten,” vertelt Stefaan Kestens van Telenet.

Malta

Als laatste Europees land wil Malta het totaalverbod op abortus afschaffen. Aanleiding vormt het incident met een Amerikaanse zwangere vrouw. Ze had ernstige bloedingen en moest worden opgenomen in het ziekenhuis. De foetus was niet meer te redden, maar het leven van de vrouw was ook in gevaar. Abortus was onder alle omstandigheden stra aar. De vrouw werd naar Mallorca gebracht, waar haar zwangerschap kon worden beëindigd. Een paar maanden later klaagde ze de regering van Malta aan. De strenge abortuswet zou haar mensenrechten hebben geschonden. Er is nu een wetsvoorstel ingediend dat abortus is toegestaan als het leven van de moeder in gevaar is. Een lichte versoepeling, maar wat ons betreft moet dit nog verder worden doorgetrokken.

Nigeria

Zweden

Romina Pourmokhtari is de nieuwe minister voor Klimaat en Milieu van Zweden. De vrouw is met haar 26 jaar het jongste lid van het kabinet ooit. Pourmokhtari werd geboren op 12 november 1995 in Stockholm en studeerde Politieke Wetenschappen aan de Universiteit van Uppsala. De jonge politica heeft Iraanse wortels: haar vader emigreerde naar Zweden vanuit Iran. Ze werd al vroeg politiek actief: in 2013 werd ze lid van de Liberale Jeugdorganisatie (LUF), in 2019 werd ze bovendien tot voorzitter verkozen.

Sloveni

Natasa Pirc Musar is de eerste vrouwelijke president van Slovenië. Musar is bekend als advocaat. Ze stond Melania Trump bij in de VS tijdens het presidentschap van Donald Trump. In haar land deed ze mee aan de verkiezingen als ona ankelijke kandidaat. Musar volgt Borut Pahor op, die sinds 2012 president is. Hij mocht zich niet opnieuw verkiesbaar stellen.

Sinds 2013 laat het leger in Nigeria op grote schaal gedwongen abortussen uitvoeren, zo blijkt uit onderzoek van persbureau Reuters. Het gaat om ruim tienduizend meisjes en vrouwen die zwanger waren nadat ze waren ontvoerd en verkracht door strijders van de terreurgroep Boko Haram. De abortussen werden in het geheim uitgevoerd en vaak zonder toestemming van de slachtoffers. De meisjes en vrouwen werden bevrijd van Boko Haram en daarna naar barakken en klinieken gebracht. Het leger wilde niet dat ze kinderen zouden krijgen van moslimextremisten.

Op de sofa

In Op de sofa beantwoordt psycholoog Annet Hogendoorn al jouw vragen over relaties, opvoeding, werk, vriendschappen; kortom het leven. Heb jij een vraag voor haar? Mail dan naar redactie@opzij.nl. Je vraag zal dan anoniem in deze rubriek verschijnen.

Vraag

Mijn partner zegt soms seksistische dingen bij sociale gelegenheden, meestal als grapje. Ik merk dat ik dat vervelend vind, maar er niks van zeg omdat ik geen zeikerd wil zijn. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij rekening houdt met mijn gevoelens?

Antwoord

Vraag

“A llereerst: je bent géén zeikerd als je er iets van zegt. Jouw gevoelens zijn belangrijk, en sterker nog: jouw gevoelens zijn heel terecht. Seksistische grapjes kunnen denigrerend zijn of overkomen, ook al zijn ze wellicht niet zo bedoeld. In situaties waarin we boos zijn of gekwetst worden, kunnen we vaak de ander aanvallen over wat hij of zij doet en ontstaan er ruzies, die bij de ander de neiging kunnen uitlokken zijn eigen 'gelijk' te halen. En dan gaat het niet meer waar het over moet gaan, namelijk: dat jij die seksistische opmerkingen vervelend vindt. Wat je kunt doen is je partner eens vertellen wat die grapjes met jou doen, hoe die woorden je laten voelen. Zo blijf je bij jouw gevoel zonder je partner aan te vallen, want je gevoelens kun je niet ontkennen. Op die manier geef je je eigen grens aan, en wordt jouw partner uitgedaagd om na te denken over de gevolgen van zijn gedrag.”

Ik voed mijn kind genderneutraal op. Mijn schoonouders komen echter met roze speelgoed, barbies en unicorns aanzetten. Hoe zeg ik subtiel dat ik dat speelgoed niet wil voor mijn kind? En is genderneutraal opvoeden eigenlijk wel nuttig?

Antwoord

“Iedereen handelt vanuit zijn eigen visie, normen, waarden en ervaring. Waarschijnlijk geven jouw schoonouders jouw kind roze speelgoed, omdat ze dat gewend zijn en daarom denken dat het zo hoort. Een andere visie kun je alleen krijgen wanneer je die aangereikt krijgt. Hoe zou het zijn om jouw visie eens met je schoonouders te bespreken waarbij je uitlegt waarom je genderneutrale opvoeding belangrijk vindt, en daarbij ook voorbeelden geeft van wat daarbij hoort. “In plaats van met barbies zouden wij ons kind graag met ‘...’ laten spelen.” Dat hoeft helemaal niet subtiel, het mag gewoon open besproken worden, met begrip voor de achtergrond en de visie van je schoonouders. En dan je vraag over of genderneutraal opvoeden wel nuttig is: de meningen zijn erover verdeeld. Het kan zeker nuttig zijn. Met een genderneutrale opvoeding ontwikkelt een kind zich vrijer, zonder zich (onbewust) te moeten conformeren aan bepaalde normen of verwachtingen. Er is over het algemeen echter wel een verschil in hoe de hersenen van jongens en meisjes werken, waardoor interesses ook over het algemeen kunnen verschillen tussen jongens en meisjes. Dus wees er vooral alert op dat het niet verkeerd is als een meisje graag met een roze pop wil spelen, zolang er ook ander speelgoed aangereikt wordt.“

Vraag

Ik ben een echte feminist, mijn moeder ervoor heeft gestreden dat wij vrouwen mochten werken en daar pleit ik ook voor. Mijn dochters werken echter parttime en zijn niet zo ambitieus als ik. Kan ik daar wat van zeggen?

Antwoord

“Wat fantastisch dat jouw moeder heeft gestreden voor ons vrouwen; we mogen haar allemaal zeer dankbaar zijn. En begrijp ik goed dat jij ambitieuzer bent en meer werkt dan jouw dochters? Er zit een verschil tussen de tijd van jouw moeder, die niet mocht werken, en jouw dochters, die wel mogen werken. Het gelukkige feit dat vrouwen nu mogen werken betekent niet dat alle vrouwen zoveel mogelijk zouden moeten werken. Zou het kunnen dat jouw dochters gelukkig zijn met de keuze om parttime te werken en niet zo ambitieus zijn als jij? Hoe mooi is het nu dat vrouwen en mannen de keuze hebben om (als het financieel mogelijk is) wel of niet en parttime of fulltime te werken? Ik ben het met je eens dat de trend nog vaak is dat dan de vrouw minder werkt, maar dat is in deze tijd dus niet altijd een verplichting meer. Het kan ook een keuze zijn. Dus zou het een idee zijn om in plaats van ‘er wat van te zeggen’ eens open het gesprek met je dochters aan te gaan over hoe zij dit zien?”

Achter het aanrecht

Nee, daar horen vrouwen natuurlijk niet meer. Maar koken is en blijft een leuke bezigheid. Elke Opzij lichten we een heerlijk recept uit een nieuw kookboek uit van een inspirerende vrouw.

Deze keer Hale Amus. In haar kookboek De Bijbel van de Turkse keuken neemt ze je mee op reis door de diverse regionale keukens van Turkije. Het land wordt aan drie kanten omringd door de Egeïsche, de Zwarte en de Middellandse Zee. Deze unieke ligging, gecombineerd met de migratie van Turken uit Centraal-Azië naar Europa, heeft door de eeuwen heen de identiteit van de Turkse gastronomie gevormd.

Hoe lang kook je al?

“Ik kook al 21 jaar, waarvan de laatste 4 jaar professioneel.”

Hoe is dat begonnen?

“Jarenlang heb ik veel tijd in de keuken doorgebracht om mijn moeder en mijn grootmoeder te zien koken. Ik denk dat ik zoveel dingen in de keuken uit mijn hoofd heb geleerd zonder het te beseffen, want rond mijn dertiende maakte ik mijn eerste Turkse linzensoep gewoon uit mijn hoofd.”

Wat is je favoriete gerecht?

“Kuru Patlıcan Dolması (Turkse gevulde gedroogde aubergines).”

Waar haal je je inspiratie vandaan?

“Ik word geïnspireerd door mijn geweldige Instagramfoodievrienden en soms ik blader door mijn favoriete kookboeken of ik laat me leiden door de ingrediënten in mijn koelkast. Soms bel ik mijn moeder op en vraag haar wat zij op dat moment maakt; daar krijg ik ook ideeën van.”

Wat zijn je ambities nog?

“Turks eten is heel divers en heeft veel meer te bieden dan kebab. Ik wil de verborgen pareltjes van de Turkse keuken blijven laten zien en delen via mijn keuken.”