Journalist en vastgoedspecialist Patrick Luysterman is met pensioen

“De media heeft nood aan een sector die beweegt. De vastgoedwereld is zo’n sector”

Op de redactie van De Tijd met het nodige eerbetoon, maar voor de buitenwereld bijna geruisloos ging journalist Patrick Luysterman afgelopen zomer met pensioen. De Ninovieter die jaren geleden uitweek naar Klein-Brabant, was in Vlaanderen één van de weinige journalisten die zich specialiseerde in de vastgoedsector. Gepassioneerd beet hij zich vast in elk dossier dat op zijn bureau belandde en met zijn vlotte pen dwong hij in onze sector heel wat respect af. Voor onze redactie draaide Luysterman voor één keer de rollen om en kwam hij bij ons op de praatstoel zitten.

› Patrick, je kreeg de journalistiek met de paplepel naar binnen, maar je carrière ging er eigenlijk anders uitgezien hebben?

“Toen ik in Leuven aan mijn studies TEW/MBA begon, had ik eigenlijk al een aantal jaren journalistieke ervaring achter de rug. Mijn familie had een drukkerij en bracht daar onder meer De Dender Klok uit. Als veertienjarige schreef ik al mijn eerste regels over het voetbal en de lokale politiek. Ik voelde toen al veel interesse voor alles wat met statistieken te maken had. Vandaar ook mijn studiekeuze. Toch wees niks erop dat ik na mijn studies in de journalistiek zou stappen. Het wereldwijde economische gebeuren interesseerde me mateloos. Ik deed stages in Dublin, New York en Kuala Lumpur en leidde een internationaal programma voor havenmanagement bij het WES in Brugge. Ik ben wel blijven schrijven. Op mijn dertigste kwam ik eerder toevallig in contact met Lou De Clerck en ging ik toch aan de slag op de economische redactie van Gazet van Antwerpen, waar Lou toen hoofdredacteur was.”

› Maar na een zestal jaar bij ‘De Frut’ maakte je al de overstap?

“Het jaar 1992 zal ik niet snel vergeten. Ik kreeg niet alleen een aanbod van De Tijd om er als redacteur te beginnen, maar was daarnaast nog bezig met verbouwingen aan onze woning. Bovendien werd onze tweeling ook in dat jaar geboren. Logisch dat zoiets bijblijft. Bij De Tijd maakte ik deel uit van de cel Ondernemingen waardoor ik door de jaren heen met heel wat bedrijfsleiders en CEO’s in gesprek kon gaan. Mij specifiek vastbijten in de sector van het vastgoed en de bouw ben ik vanaf 2006 beginnen doen. Dat was voor mij op dat moment echt van nul beginnen, want ik had er geen specialisme in. Ik herinner me nog dat ik dat jaar meteen naar MIPIM in Cannes mocht. Ik kwam er toe en zat plots op een vastgoedbeurs met 26.000 deelnemers , waaronder een duizendtal Belgen, waarvan ik slechts een paar mensen al kende.”

“De invalshoeken binnen de vastgoedsector zijn eindeloos voor een journalist”

› En toch heeft de microbe van het vastgoed je nadien nooit meer losgelaten?

“Ook al kende ik er aanvankelijk niemand, de wereld van het vastgoed is zo boeiend en gevarieerd dat ik de smaak snel te pakken had. Het voordeel van het vastgoed is dat er raakpunten zijn met de consument, de bedrijfswereld, de politiek, de bankensector, de beleggingswereld en de economie in het algemeen, zodat de invalshoeken eigenlijk eindeloos zijn. Een sector die constant in beweging is, is boeiend voor de media. De vastgoedsector is zonder twijfel zo’n sector. Ik ben erin geslaagd een mooi netwerk op te bouwen met goede contacten, maar nooit te dichte contacten. Als journalist kan je onmogelijk alles weten, maar je moet wel over de juiste bronnen beschikken die het kunnen weten. Vastgoedprojecten zijn langlopende projecten waar veel partijen bij zijn betrokken. Er is dan altijd wel iemand die iets kwijt wil. Zo valt er al eens een leuke primeur te rapen (lacht).”

› Mogen we je als kritisch maar correct bestempelen?

“Als journalist is het je taak om door een kritische bril te kijken. Ik heb me op dat vlak ook nooit beknot gevoeld. En ja, ik heb door bepaalde publicaties wel eens in de clinch gelegen met bedrijfsleiders, maar bij mijn pensionering had de krant een aantal testimonials verzameld en kwamen diezelfde bedrijfsleiders aan het woord om me uit te zwaaien met een kwinkslag. Ik heb het ook altijd een voorrecht gevonden om voor een kwaliteitskrant als De Tijd te kunnen en mogen schrijven. Corona heeft ervoor gezorgd dat mijn afscheid op een andere manier is ver-

“Sociaalmaatschappelijk maak ik me eerlijk gezegd wel zorgen”

lopen dan ik me had voorgesteld. Als ik de laatste negen à tien maanden voor mijn pensioen acht keer mijn bureau heb gezien, zal het veel geweest zijn. Het heeft ervoor gezorgd dat ik in die periode zo goed als geen nieuwe contacten heb kunnen leggen. Bedrijfsleiders of zakenmensen interviewen doe je niet achter een scherm. Dat live contact is bijzonder belangrijk bij een goed interview. Ik heb ook veel vertrouwen in mijn opvolger Lukas Vanacker. Een jongen met toekomst. Het was een eer voor me om zo’n jonge kerel met heel veel capaciteiten mee op weg te helpen.”

› Je hebt de vastgoedwereld van heel nabij beleefd en kent deze door en door. Hoe heb je de voorbije periode ervaren?

“Sociaal-maatschappelijk maak ik me eerlijk gezegd wel zorgen. Als de rush op vastgoed, vooral ingegeven door de lage rente, zo blijft doorgaan als nu, dan gaan jongeren en jonge gezinnen het bijzonder moeilijk krijgen om nog een woning te verwerven. Zolang de rente niet plots stijgt én de inkomens niet dalen, lijkt een echte vastgoedcrash in België me niet voor morgen. Toch moeten we waakzaam blijven. De financiële crisis in 2008-2009 werd ook door weinigen voorspeld, maar was er plots wel. Ik heb ook van heel nabij de jaren ‘80 meegemaakt met de plotse enorme rentestijgingen en huiseigenaren die door de torenhoge inflatie de reële waarde van hun huis zagen verdampen.

› Ondanks je pensioen lijkt de wereld van het vastgoed je toch niet los te laten?

“Er zijn plannen voor een boek over de woningmarkt, maar daar wil ik nog niet dieper op ingaan. Je hoort wel vaak vertellen over het zwarte gat dat mensen ervaren die met pensioen gaan, maar er zal me toch iemand moeten komen vertellen waar dat zwarte gat zich precies bevindt. Ik heb het nog niet gevonden. Ik heb al heel wat aanbiedingen gekregen, maar hou de boot af. Ik zal wel modereren op Realty bijvoorbeeld. Aangezien mijn boek geen roman wordt, maar echt wel serieus wat inspanningen en opzoekingen vraagt, heb ik daarmee echt de handen vol. Bovendien ben ik in juni voor de eerste keer grootvader geworden. Met andere woorden, ik weet echt wel wat te doen.”