3 vastgoedkoppels over hun 'dubbele' relatie

Drie vastgoedkoppels getuigen over hun ‘dubbele’ relatie

Door corona waren velen onder ons het afgelopen jaar verplicht om samen met hun partner van thuis uit te werken. En dat bleek niet altijd evident. Maar wat als je partner ook effectief je collega is? Of meer nog: als je samen een zaak runt? Drie vastgoedkoppels vertellen hoe zij erin slagen om zowel op als naast de werkvloer de liefde te bewaren.

Isabelle Van den Brande (39) en Bram De Ridder

(41), ColorCasa, Wolvertem-Meise-Grimbergen “Thuis praten we sinds kort niet meer over het werk”

Isabelle en Bram kennen elkaar al sinds hun jeugdjaren. Er was toen al chemie tussen hen, maar de vonk sloeg pas jaren later echt over. “We waren elkaar al een tijdje uit het oog verloren. Op een dag kwam ik Isabelle toevallig tegen in een broodjeszaak in de buurt”, vertelt Bram. “We raakten aan de praat en opeens bleek dat we allebei in het vastgoed waren terechtgekomen. Enkele weken later zagen we elkaar opnieuw op café. Vrij snel nadien zijn we een koppel geworden.” Twee jaar later, in 2008, trouwden Isabelle en Bram. Ondertussen hebben ze drie dochters én een vastgoedzaak samen. Isabelle: “In het voorjaar van 2007 kwam spontaan het idee om samen een eigen vastgoedkantoor te starten. Enkele maanden later, in oktober 2007, was ColorCasa al een feit.” De passie voor vastgoed hebben onze dochters duidelijk overgeërfd”, zegt Isabelle. “Onze jongste is pas vier en zodra ze kon praten, zei ze al dat ze later huisjesverkoper wou worden. Maar onlangs hebben ze ons wel gevraagd om thuis aan tafel niet meer over het werk te praten. En dat doen we nu ook niet meer.” (lacht) Toen Isabelle en Bram in 2007 begonnen, was dat in de garage, rug aan rug, op twaalf vierkante meter. Ondertussen hebben ze twee hoofdkantoren (Wolvertem en Grimbergen) en binnenkort komen daar nog twee kantoren bij. Bram: “Sinds 2018 werken we allebei in een ander kantoor. Dat is een bewuste beslissing geweest. Maar we bellen wel vijf tot vijftien keer per dag met elkaar en we lunchen altijd samen. Isabelle: “Van vrienden horen wij soms dat ze het niet zouden kunnen om als koppel samen te werken. Maar voor ons gaat dat eigenlijk vanzelf. Wij zijn heel complementair als zaakvoerders. Bram is de man van de cijfers, ik ben sterker in het menselijke aspect. En we halen ook het beste in elkaar naar boven. Bram heeft mij het cijfermatige bijgebracht, terwijl ik hem wat beter heb leren relativeren.” “Dat relativeren heb ik geleerd met de jaren en het zorgt ervoor dat ik het werk nu makkelijker kan loslaten waardoor het thuis niet altijd meer over het werk gaat ook”, aldus Bram. Ook thuis vullen Bram en Isabelle elkaar trouwens heel goed aan. “Ik doe de boodschappen en Isabelle kookt”, lacht Bram. Isabelle: “Een eigen zaak en drie kinderen, het is niet altijd evident, maar gelukkig kunnen wij rekenen op de hulp van onze familie. Onze vrije tijd brengen wij zoveel mogelijk met de kinderen door, maar één keer per jaar trekken we er onder ons twee – zonder de kinderen – op uit. Die quality time heb je nodig als koppel. En daarnaast is het ook altijd een moment om na te denken over de toekomst van onze zaak. We zijn allebei positief ingesteld en denken vooruit. Die positieve mindset heeft er ongetwijfeld mee voor gezorgd dat we vandaag staan waar we staan en verder blijven groeien”, besluit Isabelle.

Sophie Pouille (58) en Alain Cobbe (59), Pouille Property Management, Roeselare

“Dat familiale karakter is een bewuste keuze geweest”

Al meer dan dertig jaar runnen Sophie en Alain samen Pouille Property Management in Roeselare. “We leerden elkaar 36 jaar geleden kennen in het uitgaansleven”, vertelt Sophie. “Drie jaar later zijn we getrouwd en ondertussen hebben we drie kinderen.” Sophie begon in 1988 op haar eentje als zelfstandig syndicus. “Dat was niet evident als vrouw in een toen hoofdzakelijk mannelijke vastgoedwereld. Alain werkte op dat moment in de zaak van zijn ouders, maar sprong af en toe bij.” “We kregen meer en meer de vraag om ook verkoop en verhuur te doen, en dat luik heb ik uiteindelijk op mij genomen”, vult Alain aan. “Ik kon ook de zaak van mijn ouders overnemen, maar ik heb gekozen voor Sophie.” Ondertussen werken hun twee zonen, Jean en Baptiste, ook in de zaak. Sophie: “Vroeger zeiden de kinderen dat ze nooit in de zaak zouden stappen omdat ze vonden dat wij veel te veel moesten werken. Binnenkort zal onze dochter Camille misschien ook deeltijds bijspringen. En mijn broer werkt ook in de zaak.” Alleen maar familie dus bij Pouille Property Management. Sophie: “Dat familiale karakter is van bij het begin een bewuste keuze geweest. Ik geloof heel sterk in samenwerken met familie. Er hebben nooit andere mensen bij ons gewerkt. Je kent elkaar door en door en weet dat je altijd op elkaar kan rekenen.” “Dat is echt zo”, bevestigt Alain.

“Iedereen weet wat zijn taak is en houdt zich daar ook aan. Er is hier ook niemand de baas of zo. We zijn allemaal evenwaardig.” Of er dan nooit eens een meningsverschil of ruzie is? “Uiteraard. Het gaat er hier soms eens luid aan toe”, lacht Sophie. “Maar dat is ook snel weer bijgelegd. Zelf ben ik nogal impulsief en een flapuit. Ik zeg wat ik denk, maar ik kan de dingen ook snel van mij afzetten. Alain kropt de dingen meer op, hij is afwachtender. Daarin verschillen we van elkaar, maar dat is net ook onze sterkte.” Beu zijn Sophie en Alain elkaar in elk geval nog niet na al die jaren. “Wij hebben eigenlijk helemaal geen behoefte om van elkaar weg te zijn. We hebben elk onze eigen hobby’s, maar we brengen ook naast het werk veel tijd samen door. Eigenlijk kunnen wij niet meer zonder elkaar. We hebben samen iets moois opgebouwd, maar we hebben er ook wel heel hard voor moeten knokken en dat heeft onze relatie alleen maar sterker gemaakt.” Of Sophie en Alain er stilaan aan denken om op hun lauweren te rusten nu hun zonen in de zaak zitten? Sophie: “Of ze de zaak ook later zullen verderzetten, dat is volledig aan hen. Wij willen hen in niks forceren. Het zou fijn zijn en het is een geruststelling om te weten dat de zaak in goede handen zal zijn. Maar tegelijk is het ook loslaten. Ik ben daar makkelijker in dan Alain. Als we op pensioen gaan, hebben we in elk geval al één voordeel ten opzichte van veel andere koppels: wij zijn het al gewoon om hele dagen samen te zijn.” “Bij andere koppels verloopt dat soms moeizaam, omdat ze opnieuw moeten leren om samen te leven. Daar zullen wij alvast geen last van hebben”, vult Alain nog aan.

Inga Cornelis en Kurt Van Snick (beiden 42),

Kurtimmo, Aalst “Inga heeft mij over de streep gehaald om een eigen zaak te beginnen”

Sinds mei 2019 heeft Kurt zijn eigen vastgoedkantoor. Enkele maanden later stapte zijn vrouw Inga mee in de zaak. 24 jaar geleden, toen Inga en Kurt elkaar leerden kennen, was er nochtans nog helemaal geen sprake van vastgoed in hun leven. Kurt is van opleiding regentaat lichamelijke opvoeding en stond tien jaar in het onderwijs. “Ik ben toevallig in het vastgoed gerold. De zaakvoerder van het kantoor waar ik voorheen werkte, vroeg me of ik zin had om bij hem te komen werken. Aanvankelijk was dat in bijberoep, maar dat liep zo goed dat het mijn hoofdberoep werd en dat ik uiteindelijk besliste om mijn BIV-nummer te behalen.” Inga was jarenlang verpleegkundige. “Ik had mijn eigen thuisverplegingspraktijk. De laatste drie jaar deed ik zelf geen verzorging meer, maar enkel nog maar het management. Op een bepaald moment was Kurt op zoek naar een administratieve kracht en uiteindelijk bleek ik perfect aan dat profiel te beantwoorden. Ik kon mijn zaak toen met een gerust hart overlaten aan twee medewerkers, dus de puzzel klopte.” “Het was Inga trouwens die mij over de streep heeft gehaald om een eigen zaak te beginnen. Zij was het al jaren gewoon om een eigen zaak te leiden en heeft mij dat laatste duwtje dat ik nodig had gegeven”, aldus Kurt. “Ze heeft zelfs het logo van ons kantoor ontworpen en gaf het als cadeautje onder de kerstboom.” Kurt is vooral de man van het veldwerk (schattingen, bezichtigingen, …) terwijl Inga het organisatorische en administratieve luik op zich neemt: bezoeken inplannen, klanten ontvangen op kantoor, advertenties opstellen, … “Als voormalig verpleegkundige weet Inga als geen ander hoe met mensen om te gaan. Ze is de perfecte match voor mij, zowel professioneel, als privé”, zegt Kurt. “Ik ben een heel zorgzaam type”, bevestigt Inga. “En het is fijn dat ik dat aspect ook in mijn huidige job kan toepassen, maar het echt verzorgende mis ik soms.” Toch heeft Inga geen spijt van haar beslissing, evenmin als Kurt. “We hadden misschien zelfs eerder de stap moeten zetten”, klinkt het bij beiden. “Ook al is het natuurlijk hard en veel werken. Afgelopen zomer hebben we tijdelijk iemand aangeworven zodat we eens ‘echt’ op vakantie konden, maar zelfs tijdens de vakantie is het werk nooit veraf: er zijn altijd wel telefoons of mails die binnenkomen.” Inga: “Toch is de balans werk-privé beter dan vroeger. Als verpleegkundige was ik vaak dag en nacht aan het werk. Nu heb ik meer tijd voor mijn gezin en vrienden.”

Inga en Kurt zijn ondertussen zestien jaar getrouwd en hebben een dochter van vijftien. Inga: “Zij heeft voorlopig nog niet de ambitie om in onze voetsporen te treden. Ze vindt dat we te veel moeten werken.” Wat de ambities van Inga en Kurt zelf nog zijn? Kurt: “We hebben de afgelopen twee jaar een mooie groei gekend, maar we beseffen dat we ook geluk hebben gehad. Mocht corona een jaar vroeger zijn gekomen, dan zou het kantoor misschien nu zelfs niet meer bestaan. Ons inkomen is volledig afhankelijk van het kantoor. Dat is wel een nadeel als je samen een zaak runt. Maar voor de rest zien wij alleen maar voordelen van samenwerken als koppel. Ons geheim? Respect en vertrouwen.” “En wij hebben één vaste traditie”, geeft Inga nog mee. “Op vrijdagavond stoppen wij altijd op tijd met werken. Dan houden we een kort evaluatiemoment en erna is het tijd voor ontspanning: iets gaan eten, iets gaan drinken, … en het werk even loslaten, want dat laatste, dat is ook nodig om het vol te houden.”