Ough 02 pantheon nov 2012

/ ΤΕΥΧΟΣ 02 / ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

www.ough.gr

μπουκιά και συχώριο

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

+ ,

,

20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ - 20 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012

1

Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Manteau Stam.

Κρασοκατάνυξη στον Λελούδα Ένα από τα πιο παλιά οινομαγειρεία της πόλης, που με τα χρόνια έχει καθιερωθεί ως στάση για διερχόμενα φορτηγά και νταλίκες στο δρόμο για την Εθνική, προσφέρει μερικά από τα πιο νόστιμα και καθαρά «χωριάτικα» πιάτα στην Αθήνα. Η Πέτρου Ράλλη, πολύβοη και αφιλόξενη λεωφόρος, διασχίζει μια έρημο από βενζινάδικα και μεταφορικές εταιρίες. Ξεκινά από την Πειραιώς για να σε περάσει ως την Εθνική Οδό, χωρίς να αφήνει περιθώριο για στάση· απλά την διασχίζεις γρήγορα και φεύγεις. Σε έναν παράδρομό της, ωστόσο, ένα οινομαγειρείο με παράδοση από το 1928 συνεχίζει να εξυπηρετεί τους πιστούς του φίλους, με βασικό έδεσμα τον τηγανιτό μπακαλιάρο, χρυσοκίτρινο και ελαφρά τραγανιστό, όπως τον έκανε τότε, το ’30 ο παππούς Λελούδας. Το στέκι του Λελούδα στέκει σήμερα σαν όαση στον απόκληρο Ελαιώνα και υποχρεώνει σε παράκαμψη τον βιαστικό Αθηναίο. «Έρχεται ο Αλέξης, Βαγγέλης, κι ο Λουκάς / Μαζί και ο Σαμαράς / για το κόκκινο φετινό κρασί / που πίνει όλη η Ελλάς. / Σας περιμένουμε / μαζί με τον πατέρα Μάξιμο / να ψέλνει μουσική – Αγιασμού / Υ.Γ. Θα γίνει του Κουβέλη που πίνει κοκκινέλι». Κάπως έτσι σε καλωσορίζει ο Λελούδας στην ταβέρνα του. Μετά ακολουθεί η έντονη μυρωδιά του κρασιού. Αναδύεται από δεκάδες ξύλινα βαρέλια τακτοποιημένα σε κάθε γωνιά του μαγαζιού, αλλά και στοιβαγμένα στο κλειστό κελάρι που κρύβει μαζί με αυτά, τόσες άλλες ιστορίες. «Σε αυτό το κελάρι γεννήθηκα εγώ και στο ίδιο δωμάτιο γεννήθηκε και ο Δημητράκης», μάς εξηγεί ο κ. Βασίλης, ο οποίος έχει πλέον παραχωρήσει στον γιο του Δημήτρη την διαχείριση του μαγαζιού, «στην γέννα, μύρισε στην μάνα μου τσιγάρο, μιας και έξω απ’ το κελάρι, οι θαμώνες της ταβέρνας κάπνιζαν μετά μανίας». Άνθρωπος πράος και ευγενικός ο κ. Βασίλης, μιλά για τα σαρανταδύο χρόνια που έζησε σε αυτό το δωμάτιο, έναν χώρο χωρίς τουαλέτα και ανέσεις. «Όταν, βέβαια, η οικογένεια μεγάλω2

σε, αποφασίσαμε να κάνουμε επέκταση και το μαγαζί άρχισε να παίρνει την τωρινή του μορφή». Περήφανος μάς μιλά για την πατρίδα του την Κύθνο με τις τουριστικές υποδομές και τις φυσικές ομορφιές. Από δίπλα και μια εικόνα του Άγιου Εφρόσυνου, του μάγειρα. Ο κ. Βασίλης μού δείχνει τις φωτογραφίες των συγγενών του, που βρίσκονται κρεμασμένες στο τοίχο της μέσα σάλας. Στο μεταξύ, δοκιμάζω λίγο από το Θερμιώτικο τυρί (τυρί από την Κύθνο δηλαδή), φίλεμα που προτιμούσε και ο φιλόσοφος Επίκουρος στην αρχαιότητα για να περιποιηθεί τους εκλεκτούς καλεσμένους του. Η ώρα είναι 10:30 π.μ. και ο πρώτος πελάτης έχει ήδη καθίσει. Είναι ένας ηλικιωμένος, τακτικός πελάτης του καταστήματος, που ζητάει επίμονα τα γαυράκια του. Η κυρία Άννα από το βάθος της κουζίνας έχει βουτηχτεί στο λάδι, να βγάλει την παραγγελία. «Εγώ μαγειρεύω χωριάτικα», μού είχε πει πριν από λίγο. «Είχα γιαγιά Σμυρνιά και παππού από τα Σόφια και γι’ αυτό ξέρω όλες τις συνταγές της Μικρασίας από τη μυρωδιά. Τις προάλλες μου έφεραν να μαγειρέψω σαλιγκάρια, αλλά δεν το είχα ξανακάνει. Προσπάθησα λοιπόν και θυμήθηκα πώς τα έφτιαχνε ο παππούς μου, τις μυρωδιές εκείνες και έβγαλα την συνταγή. Έτσι μαγειρεύω εγώ, με την οσμή και όχι με την γεύση». Ο Λελούδας σερβίρει και κρέατα και θαλασσινά. Γλώσσα μοσχαρίσια, κοκκινιστό, κρέας λεμονάτο ή γαύρο, μπακαλιάρο και ό,τι άλλο φρέσκο έχει η αγορά. Ο γαύρος του ανυπόμονου κυρίου είναι έτοιμος. Εκείνος, κάπως καθησυχασμένος, διηγείται τις δικές του αναμνήσεις από την ταβέρνα του Λελούδα: «Έρχομαι στο μαγαζί από το 1948. Τότε ήμουν δεκαεπτά χρονών και ερχόμουν με το κάρο. Γύρω έβλεπες

Φαγητό Το οινομαγειρείο Λελούδας βρίσκεται στην Σαλαμινίας 8, Βοτανικός. Τηλ. 2103464167

έναν επίπεδο τόπο γεμάτο περβόλια και χαγιάτια. Το μάτι σου έφτανε από του Ρέντη μέχρι την Πάρνηθα και την Αγιά Βαρβάρα. Τα βράδια μπορούσες να δεις τα φώτα από τις λιτανείες». «Το μαγαζί αυτό δημιουργήθηκε από μια παρεξήγηση, από ένα γινάτι του Γιάννη Γεωργούλη, θείου του παππού μου. Ο Γεωργούλης, κτηματίας της περιοχής, ήταν θαμώνας μιας μπακαλοταβέρνας στο ύψος της Πέτρου Ράλλη. Μια φορά που είχε πάει εκεί, μέθυσε και έγινε ένα περιστατικό με την ταβερνιάρισσα. Εκείνος που είχε την ταβέρνα του απαγόρευσε να ξαναπατήσει και ο Γεωργούλης αποφάσισε να ανοίξει δική του ταβέρνα. Έτσι, το 1928 έφτιαξε αυτήν εδώ, που λίγα χρόνια αργότερα πέρασε στα χέρια του γαμπρού του πατέρα μου, του Κοκκινογένη, του ‘Χοντρού’ (όπως τον έλεγαν στην Κύθνο). Τελικά, το ’32, όταν ο παππούς μου παντρεύτηκε, αγόρασε την ταβέρνα από τον Χοντρό και τής έδωσε το όνομά του. Ταλαιπωρημένος άνθρωπος ο παππούς μου, δούλευε από μικρός στο καμίνι του θείου του, έμπαινε με γυμνά τα πόδια μέσα. Μετά, όταν το μαγαζί ήταν του γαμπρού του, δούλευε ως μπακαλόγατος, έκανε τα θελήματα. Πήρε το μαγαζί και το δούλεψε, έφτιαξε όνομα. Το ‘60 ήρθε το ηλεκτρικό, το τηλέφωνο το ’58 και για νερό πήγαινε στους στρατώνες του Ρουφ. Στο ύψος της SHELL, ήταν η στέρνα της περιοχής, πήγαινε ο κόσμος και έκανε μπάνιο. Είχε μέσα και χρυσόψαρα. Το μαγαζί δεν έκλεισε ποτέ. Κινδυνέψαμε να το χάσουμε λόγω κρατικών αδειών, το ’40 ένα βλήμα γερμανικών πυρών καρφώθηκε στην πόρτα, το 2000 άρχισε να λεηλατείται από τους Ρομά που είχαν εγκατασταθεί παραπάνω. Έκλεβαν ό,τι άφηνες

Το αντιρατσιστικό σινεμά της Criterion Συνταγή για γίδα βραστή

Τέσσερις νέες κυκλοφορίες της Criterion που σε κάνουν να δεις με διαφορετικό μάτι τους μετανάστες γύρω σου. dvd

½ κιλό κρέας από μπούτι ή χεράκι γίδας / 1 ντομάτα κομμένη στη μέση / 1 κρεμμύδι κομμένο στα τέσσερα / 4 καρότα / 1 σέλινο / 3 πατάτες /Αλάτι Βράζουμε το κομμάτι κρέας μέχρι να ξαφρίσει και αλλάζουμε το νερό. Στην συνέχεια το βράζουμε για

περίπου δυόμιση ώρες σε κανονικού μεγέθους κατσαρόλα, μέχρι να μαλακώσει και να τρυπιέται. Δεν βάζουμε καθόλου λάδι. Προσθέτουμε τα λαχανικά και μια κουταλιά αλάτι και αφήνουμε να βράσει για άλλη μισή ώρα. Η σούπα ημέρας είναι έτοιμη

The Forgiveness of Blood Joshua Marston, 2011, Criterion

Alabrista!

Robert M. Young, 1977, Criterion

Le Havre απ’ έξω, έσπαγαν το μαγαζί να πάρουν τις εισπράξεις. Αναγκαστήκαμε να τοποθετήσουμε δεκαέξι κάμερες και εξωτερικά ραντάρ. Παροπλισμένη η ταβέρνα μας. Το μαγαζί, όμως, δεν έκλεισε ποτέ». Ευνόητη η απορία, γιατί δεν σκέφτηκε ποτέ να μετακινηθεί όπως όλοι οι υπόλοιποι, γιατί δεν άλλαξε επάγγελμα. «Δεν βγαίνει εύκολα το μεροκάματο, νομίζω όμως ότι μείναμε για λόγους συναισθηματικούς». Η ώρα έχει πάει 11:30 π.μ. και ήδη άλλες δύο παρέες έχουν καθίσει. Στο μαγαζί μπαίνουν και δύο ιερείς. Η κα. Άννα βγαίνει από την κουζίνα να τους υποδεχτεί, γονατιστή κάνει τον σταυρό και τους καθίζει. Είναι καλοί πελάτες. Το κρασί έρχεται πρώτο. Είναι κόκκινο μερλό, από την νέα παραλαβή. Ο παπά Μάξιμος σκαρφίζεται ποιήματα για την περίσταση, τραγουδά ‘τα παιδιά της γειτονιάς σου με πειράζουνε’ σε ήχο πλάγιο δεύτερο και γεμάτος διάθεση και χιούμορ μάς καθίζει στο τραπέζι του να μοιραστεί τις δικές του αναμνήσεις από το μαγαζί, όσο ο άλλος ιερέας στύβει με τα δόντια του λεμόνι στο φαγητό. Πριν καλά-καλά μεσημεριάσει μπορεί να σε έχει μεθύσει με αρωματικό κρασί του ο Λελούδας. «Ποιος είναι ο καλύτερος κρασομεζές»; «Ένας παλιός μπεκρής μου έχει πει ότι ‘ο ρουφιάνος του κρασιού είναι ο μπακαλιάρος’, εννοώντας ότι επειδή είναι αρμυρός ,σε προκαλεί να πίνεις. Κάποιοι παλιοί, μάλιστα, έπαιρναν την φέτα μπακαλιάρου και έβγαζαν την πέτσα. Την κρεμούσαν σε ένα καρφί, και όταν ήθελαν μεζέ, έβαζαν την πέτσα στο ψωμί με λάδι και την έτρωγαν».

M. Hulot

Aki Kaurismaki, 2011, Criterion

La Promesse Luc & Jean-Pierre Dardenne, 1996, Criterion

Τελειώνοντας η πολύ καλή περσινή ταινία του Joshua Marston [ο ίδιος που είχε φτιάξει το 2004 την θαυμάσια Maria Full of Grace] «The Forgiveness of Blood», το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι είναι ότι δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις για ποιο λόγο αναγκάζεται να φύγει κάποιος άνθρωπος από την πατρίδα του και πως απρόβλεπτοι παράγοντες, που μπορεί να ονομάζονται φέουδα και βεντέτα, μπορούν να κάνουν ένα νέο παιδί μετανάστη. Στην ταινία που διαδραματίζεται στην Αλβανία, δύο γείτονες τσακώνονται για το δρόμο που διασχίζει το χωράφι του ενός από αυτούς, ο οποίος τον κλείνει επανειλημμένα με πέτρες. Πάνω στον τσακωμό, σκοτώνεται ο ιδιοκτήτης του χωραφιού και αρχίζει μια διαμάχη μεταξύ των δύο οικογενειών που θυμίζει Κρητική ή Μανιάτικη βεντέτα των ’50s. Ο δολοφόνος το σκάει και κρύβεται από την αστυνομία και τα παιδιά του και η γυναίκα του αναγκάζονται να μένουν κλεισμένοι στο σπίτι, τρέμοντας τα αντίποινα. Η ζωή του έφηβου γιου του γίνεται κόλαση και, για να αποκτήσει ξανά την ελευθερία του, πρέπει να φύγει για πάντα, όχι μόνο από το σπίτι, αλλά και από τη χώρα. Στο Alambrista του Robert M. Young ένας νεαρός Μεξικάνος περνάει παράνομα στην Καλιφόρνια για να βρει μεροκάματο, αφήνοντας πίσω του τη λεχώνα γυναίκα του, το νεογέννητο παιδί του και τη μάνα του. Ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του, που είχε φύγει για τον ίδιο λόγο πριν από χρόνια και δεν ξανάδωσε σημεία ζωής. Ο τρόπος που τον αντιμετωπίζουν οι ντόπιοι, οι δυσκολίες του παράνομου μετανάστη και η επικίνδυνη ζωή, γεμάτη ρίσκα, κάνουν την ταινία συγκλονιστική, μία από τις πιο ρεαλιστικές καταγραφές της ζωής των Μεξικάνων που περνούν παράνομα τα σύνορα της Αμερικής. Παρόλο που είναι του ’77, η ταινία παραμένει ανησυχητικά επίκαιρη. Το επίσης περσινό Le Havre του Καουρισμάκι είναι ένα αισιόδοξο παραμύθι, με ένα φτωχό ζευγάρι Φιλανδών μεταναστών στη Γαλλία, στη Χάβρη: αυτός λούστρος παπουτσιών κι αυτή νοικοκυρά, που βλέπουν τη ζωή τους να διαλύεται από την ξαφνική αρρώστια της γυναίκας. Στο μεταξύ, αυτός συναντάει έναν πιτσιρικά από την Αφρική που φτάνει στη Γαλλία σε άθλιες συνθήκες, στριμωγμένος σε ένα κοντέινερ μαζί με δεκάδες άλλους μετανάστες. Το κοντέινερ το ανακαλύπτει η αστυνομία, ο μικρός το σκάει και κρύβεται στο λιμάνι και ο άντρας τον παίρνει στο σπίτι του. Η καλοσύνη του άντρα και των φτωχών κατοίκων της περιοχής που βοηθούν τον πιτσιρικά να πάει στη μάνα του, είναι συγκινητική, το ίδιο και το τέλος της ταινίας που είναι δακρύβρεχτο και happy όπως ταιριάζει σε ένα παραμύθι. Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο των αδερφών Dardenne, στο σκληρό και ωμά ρεαλιστικό Le Promesse, ένας Βέλγος μεσήλικας στο Seraing εκμεταλλεύεται βάναυσα τους ξένους που φτάνουν παράνομα στην περιοχή. Τους βρίσκει δουλειά και τους κρατάει προμήθεια, τους ζητάει υπερβολικά ποσά για ενοίκιο, τους κρατάει τα διαβατήρια και τους εκβιάζει. Ο έφηβος γιος του είναι ο βοηθός του, χωρίς να έχει συναίσθηση του τι κάνει. Όταν ένας Αφρικανός μετανάστης πέφτει από την σκάλα και σκοτώνεται, ο πατέρας ζητάει από τον γιο του να τον εξαφανίσουν και να μην μάθει κανείς ότι πέθανε, για να μην μπλέξουν. Ρίχνουν πάνω του τόνους τσιμέντου και τα ίχνη του χάνονται δια παντός. Λίγο πριν ξεψυχήσει, ο άτυχος Αφρικανός βάζει τον πιτσιρικά να του υποσχεθεί ότι θα βοηθήσει τη γυναίκα και το παιδί του. Ο πιτσιρικάς αρχίζει να συνειδητοποιεί τι ρόλο παίζει ο πατέρας του και κάνει ό,τι μπορεί να βοηθήσει τη μαύρη γυναίκα, με κάθε κόστος. Η υπόσχεση που έδωσε πρέπει να τηρηθεί ακόμα κι αν ο πατέρας του πάει φυλακή… Η πρώτη και μάλλον και η καλύτερη ταινία των αδερφών Dardenne.

3

Λόγος Απειλή: Origami για τις μέρες του τίποτα Μαρία Παππά | Φωτο: Thodoris Markou

Το Origami μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν στο www.iamhiphop.gr/2012/ logos-apeilh-origami-freedownload-2012/

«Αυτό που με εκνευρίζει πραγματικά είναι που σιγά, σιγά φεύγουν τα όνειρα από το μυαλό της νεολαίας». «Εγκλωβισμένοι στο κουτί της TV, φυλακισμένοι σε μια χώρα σε φασίστες στη Βουλή. Ν’ αποφασίζουν για το μέλλον μου, δεν έχει λογική. Βλέπεις δεν έχουν το ίδιο κοινό εγώ και αυτοί,» ραπάρει ο Λόγος Απειλή στο κομμάτι «Αρνούμαι». Στο νέο του δίσκο “Origami” αφήνει πίσω του το battle και τις κόντρες και ο λόγος του γίνεται περισσότερο πολιτικός από ποτέ. Ακόμα και η μουσική του έχει γίνει πιο σκληρή και άγρια. Και έχει πολλούς λόγους γι’ αυτό. Γιατί ονόμασες το νέο σου άλμπουμ Origami; Στην τέχνη του origami το χαρτί αναδιπλώνεται, παίρνει μορφή και δημιουργείται κάτι το μοναδικό. Οπότε, οι στίχοι που βρίσκονται πάνω σε μία σελίδα στο τετράδιό μου «πλάθονται» και δημιουργούν εικόνες. Εμμέσως, κάθε πλευρά του origami φανερώνει μία πτυχή του εαυτού μου, και όλο εμένα. Γιατί υπάρχει τόση άρνηση στο άλμπουμ; Ζω σε μια χώρα που όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ πως μας οδηγεί αργά ή γρήγορα σε αδιέξοδα. Αρνούμαι, λοιπόν, να γίνω μέρος της και να πάω με τα νερά της. Είναι ένα πολιτικό άλμπουμ; Σχεδόν σε κάθε κομμάτι του δίσκου, υπάρχουν αναφορές, είτε κριτική, πάνω σε κοινωνικο-πολιτικά θέματα. Θα ήταν αδιανόητο ένας MC τη σήμερον ημέρα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, ν’ αφήσει ασχολίαστες τέτοιες καταστάσεις. Το hip hop σαν κουλτούρα πρεσβεύει την αντίδραση, την επανάσταση στο κατεστημένο. Είναι σαν ένας ρεπόρτερ που καταγράφει εντελώς ωμά αυτά που συμβαίνουν γύρω του, παραθέτει στα μάτια και τ’ αυτιά ανυποψίαστων ανθρώπων γεγονότα με πλάνα αμοντάριστα. Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι από το 4

δίσκο; Δεν έχω κάποιο κομμάτι που ξεχωρίζω από τα υπόλοιπα. Καθένα έχει γραφτεί υπό διαφορετικές συνθήκες και καλύπτει διαφορετικές μου ανάγκες. Το «Αρνούμαι» π.χ., το έγραψα μία μέρα μετά από τις πρώτες εκλογές. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τα αποτελέσματα. Κάθε ένα από τα τραγούδια μου έχει το στόρι του. Τι διαφορά έχει το Origami από τα προηγούμενα άλμπουμ σου; Θέλησα να δημιουργήσω ένα άλμπουμ με 18 κομμάτια που θα είχαν μία συνοχή μεταξύ τους, μία φυσική ροή. Διαφορά υπάρχει επίσης στη θεματολογία και το ύφος του. Λείπουν τα battle κομμάτια, δίνοντας τη θέση τους σε πιο στοχαστικά. Πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή το hip hop στην Ελλάδα; Πώς το βλέπεις; Υπάρχουν κάποια άτομα και ομάδες που πραγματικά συνεισφέρουν σ’ αυτή τη φάση. Παρόλο που η υποστήριξη του κοινού σε γενικές γραμμές έχει αποδυναμωθεί. Αυτό, ίσως, γίνεται κυρίως λόγω της οικονομικής κατάστασης. Από ’κει και πέρα, πιστεύω ότι είναι η εποχή που το hip hop πρέπει να δείξει το αληθινό του πρόσωπο. Δυστυχώς, όμως, πέρα από αυτά τα άτομα που κατανοούν την κατάσταση και στρέφουν την κάνη τους προς υπαρκτούς στόχους, υπάρχουν κι αυτοί που με στόχο την προβολή καταστρέφουν το hip hop. Μού τη σπάει που ξεχνάν σε ποια χώρα βρίσκονται και προσπαθούν να μιμηθούν πρότυπα π.χ. της Αμερικής. Αντιγράφουν ντύσιμο, στυλ, ήχο, ακόμη και ατόφιες φράσεις-ρίμες, χωρίς να αναλογίζονται πως δεν ταιριάζουν εδώ. Δεν γίνεται να προβάλουν τόσο τα λεφτά και τη χλιδή σε μία χώρα που πεινάει. Υπάρχουν κόντρες; Κόντρες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Άλλω-

στε, είναι ένα μέρος αυτής της κουλτούρας. Κάποιοι τις χρησιμοποιούν για να ανέβουν και προσωπικά δεν παίρνω μέρος σ’ αυτό. Το θεωρώ γελοίο. Πώς βλέπεις την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην ελληνική κοινωνία; Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Κρατάνε το τιμόνι πολιτικοί που αδιαφορούν για σένα και μένα, οδηγώντας μας στο κενό. Το πιο θλιβερό, βέβαια, είναι η νοοτροπία των συνανθρώπων μας να γκρινιάζουν γι’ αυτούς που μας κυβερνούν και την ώρα της κάλπης βασίζουν τις ελπίδες τους στα ίδια άτομα. Επίσης, δεν νοείται ένα παιδί 18 χρονών, το οποίο ψηφίζει για πρώτη φορά, να πείθεται ότι το πρόβλημα στη χώρα του ξεκινά και τελειώνει στους αλλοδαπούς. Άθελά του υποστηρίζει πολιτικούς θεσμούς που καταργούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μού αρέσει, όμως, που λόγω της κρίσης οι άνθρωποι βρήκαν έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο τη χαρά μέσα σε απλά καθημερινά πράγματα, που έμαθαν να αρκούνται στα «λίγα και καλά». Επίσης, αυτή η κατάσταση πανικού έχει βγάλει στην επιφάνεια το αληθινό τους πρόσωπο. Εμένα με βοήθησε να ψυχολογήσω διαφορετικά πολλούς από τους γύρω μου. Με πειράζουν αυτοί που το βάζουν κάτω και περιμένουν με σταυρωμένα χέρια κάποιο θαύμα να τους σώσει. Αυτό που με εκνευρίζει πραγματικά είναι που σιγά-σιγά φεύγουν τα όνειρα από το μυαλό της νεολαίας. Και στην Βόρεια Ελλάδα σε σχέση με την Αθήνα; Πάνω κάτω όλοι στα ίδια είμαστε, η κατάσταση είναι δύσκολη, οι άνθρωποι έχουν χάσει την όρεξη, την υπομονή τους και το άγχος συνεχώς μεγαλώνει. Φαντάζομαι ακόμα περισσότερο στην Αθήνα. Όμως, αν ψάχνεις να περάσεις καλά, φίλοι και διάθεση υπάρχουν παντού. Δεν πτοούμαστε!

βιβλίο

KLF

Πώς να κάνετε μια Νούμερο Ένα επιτυχία Τοποβόρος, Εκδόσεις Εξαρχείων σινεμά

Holy Motors Ταινία του μήνα

Υπάρχουν μερικές στιγμές -στο σινεμά όπως και στη ζωή- που το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι να συνεχίζεις. Να αγνοείς όλα όσα σου υπαγορεύουν να σταματήσεις να ζεις και κόντρα σε όλες τις προβλέψεις να συνεχίζεις να δημιουργείς, να αγαπάς, να νιώθεις, να υπάρχεις. Κάποιοι θα το έλεγαν ένστικτο επιβίωσης. Αλλοι ανάγκη. Μερικοί πιο κυνικοί, ζωή. Ο Λεός Καράξ το λέει απλά σινεμά. Εμπνευσμένο, αποκαλυπτικό, αστείο, σπαρακτικό. Δεν έχει καμία σημασία

του Λεός Καράξ από 22 Νοεμβρίου

να προσπαθήσει να εξηγήσει κανείς τη διαδρομή του κεντρικού ήρωα του «Holy Motors» (ο Ντενίς Λαβάντ δίπλα στην Εντίτ Σκομπ, την Εβα Μέντες και την Κάιλι Μινόγκ), καθώς αυτός μπαινοβγαίνει, κατά τη διάρκεια ενός 24ώρου, μέσα στους ρόλους που μοιάζουν να του έχουν ανατεθεί από έναν κοσμικό σκηνοθέτη. Ούτε έχει νόημα να προσπαθήσει κανείς να αναλύσει το πόσο υπόγεια η φαινομενικά αυτή σουρεαλιστική εναλλαγή μεταμορφώσεων, κινηματογραφικών ειδών και συναισθημάτων

σε αφήνει μουδιασμένο μπροστά σε ένα weird σινεμά -με όλη τη σημασία της έννοιας- κι όμως, την ίδια στιγμή, κρυστάλλινα διαυγές και αποκαλυπτικό. Ο δημιουργός των «Εραστών της Γέφυρας» επιβεβαιώνει, με το κύρος ενός «σοφού» και την αυθάδεια ενός «παιδιού», πως για κάθε απουσία υπάρχει πάντοτε κάπου κρυμμένη μια δεύτερη ευκαιρία και πως για κάθε ζωή που χάνουμε, κάπου υπάρχει μια ακόμη. Και αν ακόμη χαθεί κι αυτή, θα έχουμε για πάντα το σινεμά!

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την κορυφή των chart, θα βρεις κίνηση στον αυτοκινητόδρομο. Η μέρα θα ’ναι συννεφιασμένη και γκρίζα• ίσως πέσει καμιά ψιχάλα. Το συγκρότημά σου, τους φίλους σου πίσω θα πρέπει ν’ αφήσεις. Θα χρειαστεί να ’χεις μαζί σου μερικές χορευτικές συλλογές, ένα σημειωματάριο με σκληρό εξώφυλλο κι ένα μαύρο στυλό. Στον δρόμο σου θα συναντήσεις ιδιοκτήτες στούντιο βουτηγμένους στα χρέη, παιδιά της Casio και ξανθιές που τις λένε Sharon. Θα αντιμετωπίσεις ντροπιαστικά ντυμένους ραδιοφωνικούς παραγωγούς που τρέχουν από δω κι από κει ,κρατώντας σφιχτά επτάιντσα κομμάτια πλαστικού, διαφημιστές στο μεταίχμιο της ολοκληρωτικής πνευματικής και σωματικής κατάρρευσης, πωλητές που διασχίζουν τις κοιλάδες της Ουαλίας κουβαλώντας στοίβες από δίσκους. Να εύχεσαι να ’ναι σύντομος ο δρόμος. Τους δικηγόρους και τους λογιστές, τους τραπεζίτες πρώην πάνκηδες μην φοβηθείς. Αν την αέναη μάχη για το Νούμερο Ένα θες να κερδίσεις, θα πρέπει να βρεις ένα πιασάρικο ρεφρέν, ένα καλό κουπλέ και μια μπασογραμμή δυναμίτη. Σε κάθε περίπτωση, ακολούθησε κατά γράμμα τους Χρυσούς Κανόνες της Ποπ, υποκλίσου στην αρχέγονη θεά του ρυθμού. Μα πάντα στον νου σου να ’χεις την Κορυφή. Κι αν φτωχική τη βρεις, αν η δόξα τρεμο¬παίξει και σβήσει, αν το σεξ εξακολουθήσει ν’ αποτελεί πρό¬βλημα, τα charts δεν σε γέλασαν. Μια θέση στα ιερά χρονικά της Ποπ Ιστορίας θα είναι πια δική σου. Μην ξεχάσεις να βάλεις νερό να βράζει.

5

Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Manteau Stam.

Ονειροπόλοι αυτής της γης, ενωθείτε! Ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί «Ρωμαίο και Ιουλιέττα για δύο», υποδύεται τον Άδη στην Ευριδίκη της Σάρα Ρουλ, συνεχίζοντας παράλληλα τις παραστάσεις του έργου που του χάρισε το βραβείο Χορν σχεδόν μια δεκαετία πίσω, την «Κατσαρίδα». Πολυπράγμονας και ευρηματικός, ο Κώστας Γάκης αφουγκράζεται το παιδί μέσα του, προσφέροντας ακομπλεξάριστα χαμόγελα και αγγίγματα στην τέχνη του. Σε ένα διάλειμμα από τον χαμό τον τριών παραστάσεων που δουλεύει, στάθηκε να αφουγκραστεί την ηρεμία του Κεραμεικού, του αρχαίου νεκροταφείου της Αθήνας, κάτω από μια συκιά που –ποιος ξέρει;μπορεί κάποτε να απόλαυσε τον ίσκιο της ο Σωκράτης. Ο Κεραμεικός αποπνέει μια απόκοσμη αίσθηση στον περιηγητή. Μπορεί να είναι η χαμηλή βλάστηση που σιωπηλά διακοσμεί τις πέτρες και τα μάρμαρα ή εκείνα τα αγάλματα με τα σκυλιά και τις κόρες, που φανερώνουν μια παρουσία που επιμένει στους αιώνες. Το ταφικό συγκρότημα του Κεραμεικού είναι αγαπημένο ησυχαστήριο για τον Κώστα Γάκη. «Πολλές φορές έρχομαι εδώ. Στην Αθήνα υπάρχει μια δημιουργική τρέλα, απ’ την οποία πρέπει να αποδράς πού και πού. Έτσι προσπαθώ να ζω την εξοχή μέσα στην πόλη. Θέλω να βλέπω κάθε γωνιά της σαν μια μικρή ζούγκλα, στην οποία οι άνθρωποι παίρνουν ρόλους

6

φυτών και ζώων. Για παράδειγμα, τείνω να σκέφτομαι τον Γιάννη Νταλιάνη, με τον οποίο συνεργαζόμαστε στο θέατρο, ως έναν μεγάλο πλάτανο. Έναν άνθρωπο γεμάτο σοφία και χυμούς, που μπορεί να σου δώσει σπουδαία μαθήματα ζωής. Άλλες φορές, σκέφτομαι ότι αυτό το τσιμέντο που έχουμε στρώσει για να ζούμε, δεν είναι κάτι έξω από εμάς, κάτι βιομηχανικό, αλλά το μελίσσι μας. Κάθομαι συχνά και παρατηρώ την γάτα μου, την Μάρθα, προσπαθώντας να ερμηνεύσω το βλέμμα της. Όπως μπαίνει από τον κήπο στο σπίτι, έχει την αίσθηση, πιστεύω, ότι μπαίνει μέσα σε μια σπηλιά. Πολλές φορές και εγώ όταν μπαίνω σε περίεργα σπίτια ή χώρους τέχνης, έχω την αίσθηση ότι μπαίνω σε μια σπηλιά, σε τόπους φυσικούς, αλλά την ίδια στιγμή αφύσικους. Κάνω συχνά τέτοιες αναγωγές, για να σωθώ από την κατάθλιψη του αστικού τοπίου. Μεγάλωσα στην Ηλιούπολη, στην Αθήνα. Η μητέρα μου είναι από τον Εύδηλο Ικαρίας και ο πατέρας μου από το Θραψίμι Καρδίτσας, ένα χωριό στα 700 μέτρα ύψος. Έχουμε και μια καλύβα εκεί, κρυμμένη στο δάσος. Εκεί, στην επαρχία είναι τα καταφύγιά μου. Εκεί γράφω μουσική τα καλοκαίρια, αποσυμπιέζομαι, έρχομαι σε επαφή με τα παιδικά μου χρόνια. Κάνω καμιά ανάσα κοντά στην θάλασσα ή στο βουνό, να βρω τον εαυτό μου. Και όλα ξαναέρχονται σε μια τάξη». «Το 2004 ανεβάσαμε ένα έργο παρέα με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, την Κατσαρίδα. Πρόκειται για ένα ντουέτο που προσπαθεί να παίξει όλους αυτούς τους ρόλους της παράστασης. Όλη αυτή η ανεπάρκεια, η αμηχανία και η βαθιά σχέση του ενός με τον άλλο στην σκηνή, βγάζει και το μήνυμα ότι δύο άνθρωποι μαζί μπορούν τελικά να τα καταφέρουν. Ειδικά αν έχουν σκιστεί στις πρόβες. Για ποιο λόγο έγινε γνωστή η Κατσαρίδα, ακόμα δεν είμαι σίγουρος. Έχει να κάνει, μάλλον, με το γεγονός ότι η κατσαρίδα είναι αντι-ήρωας, αλλά και το απλό μήνυμα ότι αξίζει να ονειρεύεσαι. Στην ζωή μου μπορώ να σκεφτώ δύο κομβικά σημεία. Το πρώτο ήταν όταν άρχισα να μαθαίνω κιθάρα. Ήμουν μαθητής γυμνασίου τότε και είχα αποφασίσει ότι δεν

ήθελα να διαβάζω. Όμως όταν ξεκίνησα κιθάρα, ξαφνικά όλα μπήκαν σε ένα σύστημα. Το δεύτερο σημείο είναι στο πανεπιστήμιο, όταν είχα ξαναπέσει σε αυτή την λήθη που σου επιτρέπει το ελληνικό πανεπιστήμιο, βρήκα την σπίθα στο Εθνικό Θέατρο. Εκεί βρέθηκα σχεδόν τυχαία, με την ιδιότητα του μουσικού. Πίστευα ότι οι ηθοποιοί είναι φασαριόζηδες και νάρκισσοι, όμως ανακάλυψα τον κόσμο αυτό και γοητεύτηκα. Η ενασχόλησή μου με το θέατρο με έχει κάνει πιο συνειδητό σχετικά με το τι θέλω στην ζωή. Η υποκριτική είναι ταξίδι στην ανθρώπινη κατάσταση. Δεκάδες ρόλοι, χαρακτήρες που μπορεί να υπήρξαν πριν χιλιάδες χρόνια, σε βουτούν σε εποχές και καταστάσεις πρωτόγνωρες. Αυτό που με προβληματίζει, είναι όταν βλέπω ηθοποιούς άνω των 60, μπορείς να διακρίνεις σε αυτούς έναν φόβο και μια απελπισία. Αντίθετα, στους μουσικούς βλέπω μια πιο υγιή εξέλιξη όσο μεγαλώνουν. Γι’ αυτό και εγώ προσπαθώ να πατάω σε διάφορες ιδιότητες, μπας και σωθώ από την ψυχασθένεια. Στο ‘Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο’, παίρνω τους δύο κλασσικούς ήρωες και τους παρουσιάζω ως σεξπηρικά φαντάσματα, που επιστρέφουν στην ταραγμένη μας εποχή για να μας πουν την ιστορία τους, εναλλάσσοντας δεκάδες ρόλους και χρησιμοποιώντας αμέτρητους κώδικες. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο σε αυτό το εγχείρημα είναι ότι αποκαλύπτει μια απλή αλήθεια: μπορεί καθημερινά να συναλλάσσεσαι με χιλιάδες

ανθρώπους και να υπάρχει όλη αυτή η αφόρητη φασαρία, όταν όμως βρίσκεσαι με τον άνθρωπό σου, υπάρχει μια μαγική ησυχία σχεδόν ανεξήγητη. Όπως όταν μετά τον φόρτο εργασίας φτάνω στην κοπέλα μου με ένα ταψί γαλακτομπούρεκο και οι ένταση κάπου χάνεται. Είναι στιγμές λεπτές. Όντως, στην Αθήνα γίνονται πολλές παραστάσεις, οι περισσότερες από αυτές ερασιτεχνικά και κάποιες φορές δουλεμένες στο πόδι. Όμως, επειδή την ίδια στιγμή προέρχομαι από ένα θέατρο που είναι low burget, έμαθα να χρησιμοποιώ την κάβλα, την ορμή και την ευαισθησία του ερασιτεχνικού θεάτρου, με επαγγελματικούς όρους. Το θέμα για εμένα δεν είναι τα περιττά στολίδια, η εικαστικότητα για την εικαστικότητα. Πρέπει να επιστρέψουμε στην βάση μας. Ζητούμενο είναι η αυτοανάφλεξη και η επικοινωνία μεταξύ των ηθοποιών. Προσωπικά, μου αρέσει πάρα πολύ η θεατρική σκηνή της Αθήνας. Τις προάλλες που βρέθηκα στο Λονδίνο, κατάλαβα ότι δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε από εκείνη την σκηνή». «Η ‘Ευριδίκη’, της Σάρα Ρουλ, είναι ένα ‘μιούζικαλ του κάτω κόσμου’, κεντημένο πάνω στον μύθο του Ορφέα και της Ευριδίκης. Το έργο φτιάχνει ένα ψυχεδελικό σύμπαν, στο οποίο είμαστε όλοι νεκροί και όλες οι σχέσεις έχουν φτάσει σε τέλμα, άρση αισθητικής, τέλμα αξιών. Είναι ένα κείμενο που παίζει με την μνήμη, τον έρωτα και τον θάνατο. Στην παράσταση υποδύομαι τον Άδη». Ο θάνατος με τρομάζει πολύ. Αλλά με γοητεύει κιόλας αυτό το σύνορο. Έχει απίστευτο ενδιαφέρον αυτό το αλλόκοτο πολύχρωμο και ψυχεδελικό παιχνίδι που λέγεται ζωή και στο οποίο παίζουμε χωρίς να έχουμε ερωτηθεί, χωρίς να έχουμε δώσει τη συγκατάθεσή μας. Άλλο τόσο αλλόκοτα και ανεξήγητα τίθεται και το game over του παιχνιδιού, ο θάνατος για τον οποίο επίσης δεν έχουμε ερωτηθεί. Παραπάνω από τα μισά τραγούδια μου, μιλούν άμεσα ή έμμεσα για το θάνατο. Ίσως ο ρόλος του άρχοντα του κάτω κόσμου να είναι μια ευκαιρία ίγια αυτοανάλυση».

Ο Κώστας Γάκης πρωταγωνιστεί στο έργο ‘Κατσαρίδα’ στο Θέατρο Αθηνών, συμμετέχει στην παράσταση ‘Ευριδίκη’ στο θέατρο Πορεία και σκηνοθετεί την παράσταση ‘Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο’ στο Low Budget Festival 16,17,18 Δεκεμβρίου στο Ίδρυμα Κακογιάννη.

θέατρο

Θέατρο: Γαβριέλλα Τριανταφύλλη

Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) Σκην. Μιχαήλ Μαρμαρινός Εθνικό Θέατρο – Θέατρο Rex Σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη, Πανεπιστημίου 48 28.11.12-15.2.13

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες σκηνοθέτες. Τουλάχιστον κατά τη γνώμη της υπογράφουσας. Το λακωνικό δελτίο τύπου του Εθνικού Θεάτρου δεν αφαιρεί τίποτα από την ανυπομονησία μας να δούμε πώς έχει στήσει το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ σε μια παράσταση που εγκαινιάζει την ανακαινισμένη Σκηνή Κοτοπούλη του Εθνικού Θεάτρου. Απλά μην το χάσετε. θέατρο

Refuse the hour Σκην. William Kentridge Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Λεωφόρος Συγγρού 107-109 22-25.11.12

Ο Νοτιοαφρικανικός William Kentridge, διακεκριμένος για τις εικαστικές εγκαταστάσεις κατά του απαρτχάιντ, τα «πρωτόγονα» κινούμενα σχέδια και τις multimedia παραστάσεις του, αναζητά επί σκηνής το χαμένο χρόνο. Το Refuse the Hour είναι η θεατρική εκδοχή του μεγάλου installation project The Refusal of Time, με το οποίο συμμετείχε στην Documenta 13 του Κάσσελ. Ο μύθος του Περσέα, ο Αϊνστάιν, η έννοια του χωροχρόνου και οι μαύρες τρύπες αναμιγνύονται σε ένα πανδαιμόνιο ήχων και εικόνων, όπου δεκατρείς χορευτές, μουσικοί, περφόρμερ και τραγουδιστές συνοδεύουν τον ίδιο τον Kentridge στο ταξίδι του στα όρια της επιστήμης, της οντολογίας και της κοσμολογίας, συνδυάζοντας την περφόρμανς, το θεατρικό αναλόγιο, την όπερα, το σύγχρονο χορό, την εικαστική εγκατάσταση και τις βιντεοπροβολές.

θέατρο

2112: a sci-fi eutopia Σκην. Κίρκη Καραλή 2.11-21.12.12 CAMP, Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ.Κοτζιά

Με αφορμή μια λίστα με τα 10 πιο γκουγκλαρισμένα ερωτήματα που απασχόλησαν εμάς, τους ανθρώπους του 2012, πέντε πρόσωπα της Αθήνας του έτους 2112 προσπαθούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για την Εποχή μας. Πόσα χρόνια θα ζήσω; Ποιό είναι το μυστικό της ευτυχίας; Πού είναι το νόημα της ζωής; Είναι οι ξανθιές πιο καυτές; Ποιά είναι η καλύτερη δίαιτα; Πέθανε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν; Ποιός είναι ο πιο δημοφιλής άνθρωπος στον κόσμο; Τι είναι αγάπη; Υπάρχει Θεός; Είναι κανείς εκεί;

θέατρο

Ο βυσσινόκηπος (Ά. Τσέχωφ) Σκην. Παντελής Δεντάκης 5.12.12-23.4.13 Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 70 & Θαρύπου

Λίγο πριν από την πρώτη επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, σε μια περίοδο που η ρώσικη κοινωνία βιώνει το τέλος μιας διεφθαρμένης εποχής, ένας βυσσινόκηπος, πρόκειται να κοπεί και να χαθεί, γιατί δεν είναι πια «αποδοτικός». Μαζί του τελειώνει και χάνεται μια εποχή ευμάρειας, ανεμελιάς, αλλά ταυτόχρονα χυδαιότητας και διαφθοράς. Γύρω και μέσα σ’ αυτόν τον υπέροχο κήπο ζει και κινείται ένας ολόκληρος μικρόκοσμος που εκφράζει τη δύσκολη μετάβαση από το παλιό στο νέο: άνθρωποι απαίδευτοι, σοβαροφανείς, αδρανείς και νωθροί, συναισθηματικά ανάπηροι, και την ίδια στιγμή ευαίσθητοι, εργατικοί, με όραμα για ένα καλύτερο και δικαιότερο αύριο. Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί μερικούς από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της νεότερης γενιάς, σε μια παράσταση που αφορά και την κρίση της «δικής μας εποχής» και τις ευθύνες όλων μας σε σχέση με «αυτό που χάνεται».

7

πόλη

Κέιμενο, Φωτο: Πολίνα Χριστοδήμου

Tattoo U [μέρος πρώτο] Το σκέφτηκες καλά και θέλεις να χτυπήσεις tattoo; Ορίστε μερικά από τα καλύτερα τατουατζίδικα της Αθήνας.

Όπως και να το κάνουμε, η αλήθεια είναι πως διανύουμε μία tattoo-κρατούμενη περίοδο. Είναι μόδα, είναι άποψη, είναι ποζεριά, είναι αντίληψη, είναι εκτόνωση, είναι έκφραση, είναι όλοι οι λόγοι για τους οποίους μπορεί κάποιος να αποφασίσει να χτυπήσει ένα (ή και είκοσι) τατουάζ. Tribal, γραμμικά, maori, realistic, Japanese, αμερικάνικα, free hand, new school και old school σχέδια, είναι μόνο μερικά από τα είδη tattoo που κοσμούν τα σώματα εκατομμυριών ανθρώπων και η μόδα συνεχώς κερδίζει έδαφος. Καθώς όλοι ξέρουμε πως το τατουάζ είναι κάτι που θα φέρουμε για πάντα μαζί μας, η επιλογή του, καλό είναι να γίνεται μετά από σκέψη και όχι με επιπολαιότητα. Το ίδιο ισχύει και για το μέρος όπου θα πάμε για να το χτυπήσουμε. Μιλήσαμε λοιπόν με τους υπεύθυνους σε μερικά από τα καλύτερα studio της Αθήνας και μάθαμε.

Uncle Chronis Ελάχιστη τιμή: 30 ευρώ Μεσογείων 248, Χολαργός, 2114007736, 6937896080 contact@unclechronis.com

Honest Tattoo Ελάχιστη τιμή: 60 ευρώ Ήβης 10, Ψυρρή, 210 322 5336 honesttattoo@hotmail.com

Το Ηonest Tattoo λειτουργεί εδώ και τρία χρόνια και τατουάζ χτυπάνε ο Τάσος, ο Yorg και η Sotia. «Κάνουμε κλασσικό τατουάζ, επηρεασμένο από το αμερικανικό και το γιαπωνέζικο στυλ, καθώς και παραδοσιακές μορφές tribal . Όλα bright, solid και neat». Κάνουν τα πάντα, εκτός από ρεαλιστικό. «Αν μάς ζητηθεί κάτι που δεν είναι στο στυλ μας, προτιμούμε να προτείνουμε κάποιο μαγαζί στο οποίο ξέρουμε πως το tattoo θα γίνει σωστά. Αγαπάμε τα tattoo και θέλουμε πάνω απ’ όλα να γίνονται καλά τατουάζ».

8

Medusa Tattoo studio

Γιατί όπως μάς είπε «είσαστε όλοι ανίψια μου». Άνοιξε πριν από ένα χρόνο και ουσιαστικά πρόκειται για τη συνεύρεση παλιών συνεργατών -με δεκαπενταετή εμπειρία ο καθένας- σε έναν καινούργιο χώρο. Εξειδικεύονται στο Costume και free hand tattoo και τα σχέδιά τους είναι πάντα καινούργια και μοναδικά. «Ο κόσμος είνα πλέον ανοιχτός σε πιο ιδιαίτερα πράγματα. Έχουν ανέβει τα old school, το ρεαλιστικό σχέδιο και τα comic. Δεν θα προτείνουμε σε κανέναν τι να κάνει, είναι κάτι προσωπικό και πρέπει ο ίδιος να διαλέξει. Εμείς μπορούμε μόνο να εκφέρουμε άποψη. Όπως και όλοι οι τατουατζήδες, έχουμε ακούσει πολλά. Είχε έρθει ένας με την γκόμενά του και μας είχε πει να τής γράψουμε στον κώλο (εννοείται με τη συγκατάθεσή της) “Aki’s little slut” και από κάτω τη μετάφραση στα ελληνικά».

Ελάχιστη τιμή: 60 ευρώ αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Σολωμού 7, Εξάρχεια, 210 82.54.593

Βαράει από το ’95. Αρχικά το μαγαζί ήταν στη ν Καλλιδρομίου και πριν από δύο χρόνια μεταφέρθηκε στη Σολωμού. Εξιδεικεύονται στο new school και realistic σχέδιο, αλλά κάνουν τα πάντα. «Κατά καιρούς υπάρχει κάποιο κίνημα, για παράδειγμα αυτή την περίοδο ζητάνε ονόματα και φράσεις. Συνήθως, όσοι έρχονται για tattoo έχουν άποψη για το σχέδιο που θέλουν και δεν μας ζητάνε να τους πούμε εμείς τι να κάνουν».

Τζένιος Ελάχιστη τιμή: 40 ευρώ Νεφέλης 10, Π. Φάληρο, 210 9888564 dildobodypiercing@yahoo.gr

Χτυπάνε tattoo εδώ και οχτώ χρόνια. Εξειδικεύονται στις προσωπογραφίες και στο ρεαλιστικό σχέδιο, ωστόσο κάνουν όλα τα στυλ. «Κάθε άνθρωπος χτυπάει tattoo για προσωπικούς λόγους, άλλος από τρέλα, άλλος για εκτόνωση, άλλος από κόμπλεξ. Αν κάποιος έρθει για να κάνει tattoo χωρίς όμως να έχει ιδέα για το τι θέλει να κάνει, θα τον διώξουμε και θα τού πούμε να μπει στο inked up. Εκεί βρίσκονται τα έργα από top artists όλου του κόσμου. Τόσα χρόνια έχουμε ακούσει πολλά τρελά. Μας έχουν ζητήσει να βάψουμε το μόριό τους μαύρο ή και να το κάνουμε τιγρέ. Άλλος είχε γράψει στο καρπό του “πουτάνας γιος”».

Taki Tsan Tattoo studio

Λειτουργεί από το 2003. Εξιδεικεύεται στο ιαπωνικό και αμερικάνικο old school, αλλά κάνουν τα πάντα. «Σήμερα ο κόσμος βαράει παλιό tattoo, υπάρχει μια στροφή στο παραδοσιακό. Συνήθως όσοι έρχονται είναι διαβασμένοι και ξέρουν τι θέλουν. Αν κάποιος δεν ξέρει, τού λέμε να δει πάρα πολλά σχέδια, να πάει σπίτι του και να το σκεφτεί. Δεν γίνεται να αποφασίσουμε εμείς γι’ αυτόν, παρά μόνο να πούμε τη γνώμη μας. Μας έχουν ζητήσει ακόμη και να τους ζωγραφίσουμε ζαρτιέρες στα πόδια».

Ελάχιστη τιμή: 60 ευρώ. Ανδριανού 97, Πλάκα, 210 3241502 nts@tattoosupplies.gr

Helmut Newton 13.11.2012-03.03.2013 Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ίδρυμα Ωνάση, Λεωφόρος Συγγρού 107-109 Είσοδος 4-8 ευρώ

σινεμά

Σώμα με Σώμα (De Rouille et d’ Os)

Ελάχιστη τιμή: 50 ευρώ Αλατσατών 1, Νέα Ιωνία, 2102711215, 6974947666

Nico Tattoo Crew

έκθεση

του Ζακ Οντιάρ 29 Νοεμβρίου

Πρωτάνοιξε στην Αλεξανδρούπολη από το Nico και το Σπύρο, το ’85. Το studio στην Αθήνα λειτουργεί από το 2005. Tο crew αποτελείται από έξι άτομα, τα οποία γνωρίζουν όλη την γκάμα tattoo. «Το tattoo για τους παλαιότερους ήτανε σώμα, για τη νέα γενιά είναι άρπακόλλα. Για να γεμίσουμε το σώμα μας με tattoo περνούσανε 20 χρόνια, τα παιδιά σήμερα το γεμίζουνε μέσα σε ένα χρόνο και πολλοί κάνουν το πρώτο στον πήχυ για να το βλέπουν πρώτα οι άλλοι. Εμείς το κάναμε στην ωμοπλάτη, για να το κρύβουμε, σαν κάτι προσωπικό και δικό μας. Παλιότερα ήταν κάτι πιο ρομαντικό, ήταν κουλτούρα. Αυτόν τον καιρό είναι στη μόδα τα γραμματάκια και ο Σπαρτιάτης. Πριν από καιρό κάποιος μού είχε ζητήσει να του ζωγραφίσω τρίχες στη καράφλα του»

Το ανδρόγυνο στοιχείο, ο δυναμισμός αλλά και το trash ισορροπούν στις εικόνες του Helmut Newton, ενός απ’ τους πιο επιδραστικούς φωτογράφους όλων των εποχών. Η πρώτη, αναδρομική έκθεσή του στην Ελλάδα, καλύπτει τις βασικές θεματικές της δουλειάς του, όπως είναι η μόδα, το γυμνό, το πορτραίτο, το σεξ, το χιούμορ. Περιλαμβάνει 196 έγχρωμες και ασπρόμαυρες φωτογραφίες του καλλιτέχνη, οι οποίες συναποτελούν το έργο του, καθώς και αρκετά από τα πολλά πορτραίτα ανθρώπων της μόδας και του θεάματος.

Ενας από τους σπουδαιότερους Γάλλους σκηνοθέτες παραδίδει μια ταινία για «ακρωτηριασμένους» ανθρώπους που αναζητούν τα χαμένα τους άκρα, στο σώμα ή στην ψυχή. Ο Αλί (ο Ματίας Σένερτς της «Μοσχαροκεφαλής») και η Στεφανί (Μαριόν Κοτιγιάρ) θα χρειαστούν ο ένας τον άλλον για να μπορέσουν να ενώσουν τα χαμένα άκρα του σώματός τους: Η Στεφανί τα πόδια της και ο Αλί τα διαρκώς τραυματισμένα χέρια του, που ματώνουν κάθε φορά που ο βίαιος χαρακτήρας του τού δίνει εντολή να χτυπήσει έναν τοίχο. Δυο συγκλονιστικές ερμηνείες κι η διαυγής αίσθηση που ο Οντιάρ ήθελε να δημιουργήσει διασκευάζοντας τα διηγήματα του Καναδού Κερκ Ντέιβιντσον: ό,τι μας λείπει δεν είναι παρά μια ευκαιρία για να ανακαλύψουμε αυτό που έχουμε ανάγκη.

δίσκοι Τρεις νέες κυκλοφορίες από την

Somehow Ecstatic Records

Η ελληνική εταιρία που κυκλοφορεί εξαιρετικό υλικό νέων καλλιτεχνών σε χειροποίητες συσκευασίες, παρουσίασε πρόσφατα τρία νέα mini album από τους Dergar, Dozen Draft και Άγγελο Κυρίου. Η ιδέα πίσω από τις κυκλοφορίες είναι πολύ ενδιαφέρουσα: όλοι οι καλλιτέχνες ηχογραφούν το υλικό που θα κυκλοφορήσει μέσα σε μία ημέρα και η συγκεκριμένη ημερομηνία είναι κι ο τίτλος του άλμπουμ ή του EP. Όλα τα άλμπουμ κυκλοφορούν σε 30 αριθμημένα CD [κι όποιος πρόλαβε], αλλά μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να τα κατεβάσει δωρεάν από την σελίδα τους στο bandcamp. Για παραγγελίες στο somehowecstatic@gmail.com http://somehowecstatic.bandcamp.com 9

Ιστορίες αθηναϊκών κουρείων

Το κούρεμα και το ξύρισμα κάποτε ήταν «κοσμοϊστορικό γεγονός» και τα μπαρμπέρικα ήταν κέντρα κοινωνικής συναναστροφής για τους άντρες κάθε ηλικίας. Η Ζωή Ρωπαΐτου ερεύνησε, μάζεψε υλικό και κάνει μία πλήρη καταγραφή της ιστορίας του κουρείου στο βιβλίο της «Τα Μπαρμπέρικα».

M.Hulot | Φωτο: Νίκος Κατσαρός

Αφορμή για τη συνάντηση με την κ. Ζωή Ρωπαΐτου ήταν το πιο πρόσφατο από τα βιβλία που έχει γράψει με τίτλο «Τα Μπαρμπέρικα», μια εξαντλητική μελέτη για την ιστορία του ελληνικού κουρείου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, στο οποίο εκτός από ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία και φωτογραφικό υλικό από την πορεία της εξέλιξής τους, έχει μαζέψει αφηγήσεις από όλους σχεδόν τους εναπομείναντες κουρείς της Αθήνας [εν ενεργεία ή «αποσυρμένων»] και αρκετούς της ελληνικής επαρχίας. Η κυρία Ρωπαΐτου έχει αμέτρητες ιστορίες να διηγηθεί, έχει να πει έναν καλό λόγο για όλους τους συμμετέχοντες και μας μιλάει με ενθουσιασμό για τα χρόνια προετοιμασίας του βιβλίου που άφησαν πίσω τους μόνο καλούς φίλους. Με αρκετούς από τους ανθρώπους που τής άνοιξαν τα μαγαζιά και μοιράστηκαν την ιστορία και τις εμπειρίες τους συνεχίζει να έχει επαφή, να τηλεφωνιέται συχνά και να τους επισκέπτεται. «Κάθε καλοκαίρι ο αδερφός μου, για να βγάλει χαρτζιλίκι, πήγαινε παραγιός σε ένα κουρείο στον Βοτανικό», μάς λέει. «Εκεί έχω γεννηθεί και μεγαλώσει. Την ίδια εποχή που ο αδερφός μου έκανε τον παραγιό, στις διακοπές εγώ ξύριζα τον παππού μου, επειδή είχε αρχίσει να μην βλέπει καλά και ξυριζόταν χάλια. Τον είχα δει έτσι κακοξυρισμένο και τον ρώτησα αν θέλει να το κάνω εγώ για αυτόν, χωρίς να το έχω ξανακάνει. Προσπάθησα, τα κατάφερα πολύ καλά και από τότε έγινε μια συνήθεια σαββατιάτικη». Μάς περιγράφει την εικόνα του παππού καθισμένου στην καρέκλα της κουζίνας με μια μεγάλη πετσέτα τυλιγμένη στο λαιμό, περιμένοντας το ξύρισμα της εγγονής του, «που έγινε ο πυρήνας, γύρω από τον οποίο υφάνθηκε το βιβλίο». Η ιεροτελεστία του ξυρίσματος με το πινέλο, την σαπουνάδα του πράσινου σαπουνιού και το ξυράφι που ο παππούς ακόνιζε στα τοιχώματα του ποτηριού, ήταν το πρώτο έναυσμα. Η ιστορία όμως του κουρέα που έδινε καλοκαιρινή δουλειά στον αδερφό της, την οποία της διηγήθηκε ο μικρότερος γιος του «σαν πονεμένο 10

παραμύθι» πολλά χρόνια αργότερα, ήταν η αφορμή για να αρχίσει να μαζεύει ιστορίες μπαρμπέρηδων. «Ήταν ένας κουρέας της περιφέρειας, που κατάπινε τους καημούς μ’ ένα τσιγάρο και κάποτε-κάποτε τούς μοιραζόταν με ανταλλαγή βλεμμάτων, παρά λέξεων, με τον μοναδικό του φίλο στο ταβερνάκι-μπακάλικο του τελευταίου. Ένας βιοπαλαιστής κουρέας με τέσσερα παιδιά, που έπρεπε να τα μεγαλώσει με την τσατσάρα και το ψαλίδι, και που λίγο πριν πεθάνει, άνοιξε τα μάτια να πει στο μικρότερο γιο του ‘Σ’ ευχαριστώ… Επιτέλους δεν χρωστάω πια, τίποτα, σε κανέναν’». «Επιπλέον, πάντα μου άρεσε το κουρείο γιατί τότε ήταν αποκλειστικά αντρικός χώρος, γυναίκες δεν έμπαιναν. Πήγαιναν σπάνια για να κουρευτούν. Οι περισσότερες είχαν μακριά μαλλιά και τα έπιαναν κότσο. Μέχρι το ’50 δεν υπήρχαν κομμώτριες, αφού οι γυναίκες δεν δούλευαν, οπότε πήγαιναν και αυτές στους κουρείς. Αλλά το κουρείο ήταν καθαρά αντρικός χώρος και μου άρεσε αυτή η ατμόσφαιρα, το αντριλίκι. Ήταν ένα μυστήριο. Όλα αυτά είχαν μείνει στο μυαλό μου: το ξύρισμα του παππού, ο αδερφός μου, οι μυρωδιές απ’ το μπαρμπέρικο, οι κολόνιες φουζέρ που είχανε τότε. Επίσης ήμουν 36 χρόνια στο Κέντρο Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Είναι μέρος της δουλειάς μου να δίνω την εικόνα περασμένων δεκαετιών στην Αθήνα. Και ασχολήθηκα κυρίως με την αστική λαογραφία, γιατί είμαι γεννημένη και μεγαλωμένη εδώ. Το Κέντρο της Λαογραφίας είναι στην οδό Ιπίτου, στην Απόλλωνος, εκεί που είναι ο κουρέας ο Κολάρος. Ξεκίνησα να μιλάω με αυτόν και σιγά σιγά άρχισα να βρίσκω και άλλους. Κάθε Σάββατο πήγαινα και μιλούσα με κουρείς». Η έρευνα της κυρίας Ρωπαΐτου κράτησε χρόνια, άρχισε να ρωτάει φίλους και γνωστούς της πού κουρεύονται, να επισκέπτεται τα κουρεία και να συγκεντρώνει τις ιστορίες τους, σύγχρονες και παλιές, ακόμα και κουρείων που υπάρχουν πια μόνο στη μνήμη. Παράλληλα, άρχισε να ψάχνει σε λογοτεχνικά έργα, σε θεατρικά ή κινηματογραφικά, σε πίνακες ζωγραφικής και σελίδες

περιοδικών παλιότερων εποχών για οτιδήποτε αναφερόταν σε μπαρμπέρικο. Και να φωτογραφίζει. Το υλικό που προέκυψε και παρουσιάζεται ταξινομημένο στο βιβλίο είναι μία πολύτιμη καταγραφή αστικής λαογραφίας με τόσες αναφορές και εικόνες που θα μπορούσε να βγει σε τόμους. Το μπαρμπέρικο, παρόλο που δεν είναι μία υπόθεση του παρελθόντος, ούτε ένας χώρος υπό εξαφάνιση, έχει αλλάξει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Κυρίως έχει αλλάξει η φυσιογνωμία του χώρου και ο ρόλος του κουρέα που έχει πια περιοριστεί αυστηρά στο κόψιμο των μαλλιών -που πλέον διαρκεί και ελάχιστα, επειδή έχουν εξελιχθεί οι μηχανές. Κάποτε στο κουρείο πήγαινες πολύ πιο συχνά [δεν υπήρχαν ξυραφάκια με τέσσερις λεπίδες και λιπαντικά συν ενσωματωμένη αλόη βέρα] και έμενες πολύ περισσότερο χρόνο, ακόμα και για πρακτικούς λόγους: επειδή ο κουρέας χρησιμοποιούσε μόνο τσατσάρα και ψαλίδι. «Το κουρείο ήταν κέντρο κοινωνικής συναναστροφής. Εκεί μέσα λεγόταν ο,τιδήποτε μπορεί να λεχθεί στις αντροπαρέες. Από γκομενικά, σεξουαλικά, ποδοσφαιρικά, πολιτικά. Όταν ήταν να ψηφίσουν, ο κουρέας ήξερε πόσο θα πάρει το κάθε κόμμα. Ό,τι λεγόταν μέσα στα καφενεία, λεγόταν και στα κουρεία. Πολλά κουρεία ήταν κιόλας και καφενεία, συστεγάζονταν», μάς λέει η κυρία Ρωπαΐτου. «Μέχρι το 1930, σε μερικές περιπτώσεις και πιο αργά, οι κουρείς είχαν και τον ρόλο του γιατρού με έναν τρόπο. Έριχναν βεντούζες, έβαζαν βδέλες για να χαμηλώσουν την πίεση, έβγαζαν ’κάνα δόντι. Είχαν στις προθήκες και τανάλιες κ.τ.λ., πράγματα που έχουν οι οδοντογιατροί. Είχαν και τσουβάλια με βότανα». Όταν φτάνουμε στις ιστορίες των κουρέων του βιβλίου και τις πιο συγκινητικές περιπτώσεις, αποκαλύπτεται ένας θησαυρός. «Πολλοί είναι και πολυπράγμονες», μάς λέει. «Άλλοι είναι μπουζουξήδες, άλλοι τραγουδάνε, γράφουν στίχους, φτιάχνουν αντικείμενα, ένας ταρίχευε και πουλιά».

ρολόι

Casio G-Shock Alarm Chronograph

Τον κύριο Φούκη τον γνωρίσαμε την ημέρα της φωτογράφησης. Σάββατο, στις 9 το πρωί, σκούπιζε τον χώρο έξω από το μαγαζί και διαθέτει ένα σθένος που δύσκολα συναντάς σε ανθρώπους της ηλικίας του. Η κυρία Ρωπαΐτου δυσκολεύτηκε πολύ να διαλέξει σε ποιο κουρείο θα φωτογραφηθεί όταν τής το ζητήσαμε. Έχει τόσο δεθεί με τους πιο πολλούς που της εμπιστεύτηκαν τις ιστορίες της, που δεν μπορούσε να αποφασίσει. Τελικά, μάζεψε τα κουρεία του κέντρου και έριξε κλήρο. Ο κλήρος έπεσε στον κύριο Φούκη. Κι ας μην είναι ο πιο νέος.

Trivia: Πού μπορείς να πετύχεις μαζεμένους τους πιο πολλούς μπαρμπέρηδες; Οι μπαρμπέρηδες έχουν έναν πολιούχο άγιο. Ήταν κάτοικος Καλαμάτας, τον έλεγαν Ηλία Αρδούνη και ήταν κουρέας. Αυτός μαρτύρησε επί τουρκοκρατίας και τον έχουν όλοι οι κουρείς προστάτη. Οχτώ Μάιου, την Κυριακή των Μυροφόρων, φεύγουν απ’ την Αθήνα και πάνε με πούλμαν να κάνουν περιφορά της εικόνας. Μαζεύονται μπαρμπέρηδες απ’ όλη την Ελλάδα…

Κλασσικό G-Shock με το γνωστό λαστιχένιο λουράκι και design πολλαπλών λειτουργειών με ξυπνητήρι, χρονογράφο, ημερομηνία και φώς.

έκθεση

7η Μπιενάλε Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων 21.11.2012-13.01.2013 Μουσείο Μπενάκη, Κτίριο Πειραιώς, Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, Γκάζι Είσοδος δωρεάν

Η Μπιενάλε Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων που διοργανώνεται σταθερά από το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής, επιδιώκει να συγκεντρώσει για έβδομη φορά ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής παραγωγής από εγχώριους δημιουργούς. Στην έκθεση παρουσιάζονται υλοποιημένα έργα, καθώς και μη υλοποιημένες προτάσεις, που αντιστοιχούν σε πραγματικές αναθέσεις.

σινεμά

Ημερολόγια Αμνησίας της Στέλλας Θεοδωράκη 6 Δεκεμβρίου

Βιβλίο

«Τα Μπαρμπέρικα, Η πορεία τους στο πέρασμα του χρόνου και αφηγήσεις κουρέων» Ζωής Ρωπαΐτου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Φιλιππότη.

Ποιο ήταν πιο συγκινητικό περιστατικό που σας έτυχε σε όλη τη διαδικασία προετοιμασίας; Στην οδό Θεάτρου, σε μια παλιά πολυκατοικία, υπήρχε μια ταμπέλα που εξείχε και έλεγε ‘Κουρείο’. Από κάτω είναι ένα σουβλατζίδικο. Ρωτάω τον σουβλατζή, πού μπορώ να βρω τον κύριο που είχε αυτό το κουρείο. Μου λέει «Είσαι τυχερή. Νάτος». Ήταν ένας γεράκος, Μιχάλης Κομιτσόπουλος, νομίζω, λέγεται. Ήταν πολύ ευγενικός και με πήρε και πήγαμε μαζί στο κουρείο. Ήταν ένα πολύ μικρός χώρος με ένα καναπεδάκι, έναν πάγκο γεμάτος με κουρευτικά αντικείμενα, ένα ψυγείο, κάπου ήταν και μια φρατζόλα ψωμί. Τέλος πάντων, κατάλαβα ότι ο άνθρωπος έμενε εκεί, το κουρείο ήταν και το σπίτι του. Αυτός είχε κουρείο στην Αρμοδίου. Από παιδί είχε μάθει να κουρεύει. Σε διάφορες περιοχές. Στο τέλος παθαίνει ένα εγκεφαλικό, αφήνει το κουρείο του, μπαίνει για λίγο καιρό να θεραπευτεί. Ξαναρχίζει του δουλειά με λιγότερη πελατεία και παθαίνει ξανά εγκεφαλικό. Όταν γύρισε, είχαν πάρει τους πελάτες του οι γύρω αλλοδαποί κουρείς που κουρεύουν με 5 ευρώ. Δεν πήγαινε πια κανείς να κουρευτεί. Μού λέει τα παιδιά μου μού δίνουν το χαρτζιλίκάκι μου και πηγαίνω και τρώω και στον Δήμο, αλλά δεν πετάω τίποτα. Και τα είχε κρατήσει όλα. Και την καρέκλα και τα κουρευτικά του. Όταν πέρασε ο καιρός και βγήκε το βιβλίο, πήγα να τον βρω να του το δώσω. Ρωτάω τον σουβλατζή «είναι πάνω ο κύριος Μιχάλης;» και μου λέει όχι έπαθε και άλλο εγκεφαλικό, είναι σε κώμα και νοσηλεύεται σε ένα ίδρυμα πια. Πού είναι το πιο παλιό κουρείο του κέντρου; Στην οδό Ευπόλιδος, κοντά στο κτίριο του παλιού δημαρχείου. Είναι ο κύριος Φούκης. Πρέπει να είναι 80-85 και έχει ελάχιστους πελάτες πια, αλλά το κουρείο δεν το κλείνει».

Αν ήσουν Άγγλος, θα την έτρωγες με fish and chips, εδώ δεν βρίσκεις fish and chips, αλλά ταιριάζει μια χαρά με γύρο κοτόπουλου. Συνοδεύει ιδανικά μπακαλιάρο ή οποιοδήποτε τηγανητό ψάρι, σωλομό, τόνο, κοτόπουλο στα κάρβουνα ή στο γκριλ, είναι η τέλεια σάλτσα για τοστ με καπνιστή γαλοπούλα και ένα ουδέτερο τυρί.

Η Στέλλα Θεοδωράκη «διαβάζει» ένα ημερολόγιο, που με υλικό θραύσματα μνήμης από το παρελθόν και στιγμές μέσα στο χρόνο από το παρόν, ξεκινάει από κάτι απόλυτα προσωπικό για να καταλήξει αναπάντεχα σε κάτι που αφορά και τον θεατή του, άμεσα, βαθιά, σχεδόν το ίδιο... προσωπικά. Ενώνοντας εικόνες από το παρελθόν της (κυρίως Super8 φιλμάκια από το 1985-1986) και το παρόν μιας Ελλάδας σε κρίση (20102011-2012), η Θεοδωράκη φτιάχνει ένα video diary, ως νοσταλγός και ταυτόχρονα κριτής, επιβεβαιώνει πως το πραγματικό πολιτικό σινεμά δεν είναι αυτό που καταγγέλλει, αλλά αυτό που προσπαθεί να καταλάβει!

live

live

live

Planet of Zeus, Despite Everything

Conan, Agnes Vein, Omega Monolith

Σάββατο 24 Νοεμβρίου Gagarin 205, Λιοσίων 205 με 10 ευρώ

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 6 D.O.G.S, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, με 15 ευρώ

φαγητό

Σάλτσα tartar της Heinz

live

Lord 13, 1000 Queens of Mods, Mahakala Reggae: Παρασκευή 30 Νοεμβρίου Gagarin 205, Λιοσίων 205 με 10 ευρώ

Leah Rosier, Sistah Jammaroots, Anna Mystic, Raggaprincess

Έρημος, μηχανές, headbanging και ψυχεδελικές καταβολές σε μια απόλυτα rock βραδιά στο Gagarin.

Σάββατο 24 Νοεμβρίου Bios, Πειραιώς 84 με 2 ευρώ για τους κυρίους

Reggae και dub ήχοι από την Τζαμάικα με γυναικείες υπογραφές και εντυπωσιακές παρουσίες του χώρου όπως η Leah Rosier από την Ολλανδία.

Η πιο ραγδαία ανερχόμενη ελληνική μπάντα σε μια stoner rock βραδιά με support τους Despite Everything.

Ultra-heavy doom από την Βρετανία στην σκηνή του six d.o.g.s. Τους συντριπτικούς ήχους των Conan θα συνοδεύσουν οι Θεσσαλονικείς Agnes Vein και οι Omega Monolith.

11

Food talk

H Nalyssa Green και η folk νεραϊδόσκονη στο Tirbouson Η Βιολέτα είναι ψηλή, λευκή, με πυρόξανθα μαλλιά και πράσινα μάτια. Η Nalyssa είναι μια μάγισσα με ραβδί στο RPG παιχίδι Lineage.

Silo | Φωτο: Manteau Stam.

12

“Nalyssa ήταν το ψευδώνυμό μου στο Lineage και μετά το χρησιμοποιούσα, γενικά, σαν nickname στο net, το Green κόλλησε επειδή απλά μου αρέσει το πράσινο”, μού λέει η Βιολέτα. Βρισκόμαστε στο Tirbouson, σε ένα κίτρινο τραπέζι από παλιά πόρτα, κάτω από τις ντουζιέρες φωτός. Η σαλάτα με το ξινόμηλο και η φέτα σαγανάκι (με μέλι και σουσάμι) έχουν πάρει θέση στο τραπέζι και δροσερή μπύρα έχει σερβιριστεί. Η Βιολέτα μού λέει ότι η τεχνολογία τής έχει κηρύξει πόλεμο τις τελευταίες εβδομάδες. Μέχρι στιγμής έχουν παραδώσει πνεύμα ένα λάπτοπ και ένα πληκτρολόγιο, ενώ ένα iPhone έχει κάνει βουτιά στη τρύπα μιας τούρκικης χέστρας. Ευτυχώς, το theremin είναι μια χαρά. “To theremin το είχα πάρει Χριστούγεννα και άρχισα αμέσως την προσπάθεια να το μάθω. Η μαμά μου, βέβαια, που άκουγε όλα αυτά που έπαιζα όταν μάθαινα, είχε λαλήσει λίγο. Τουλάχιστον, τής έπαιζα χριστουγεννιάτικα κομμάτια και ήταν στο κλίμα των ημερών”. Ας πιάσουμε όμως την ιστορία από την αρχή. “Πάντα έγραφα, έχω παντού τετράδια και χαρτιά γεμάτα με στίχους, προτιμάω τους αγγλικούς, γιατί τους έχει συνηθίσει το αυτί μου λόγω μουσικών ακουσμάτων και επειδή μου φαίνονται λίγο πιο εύκολοι από τους ελληνικούς. Έχω γράψει όμως και ελληνικό στίχο”. Τους στίχους της, ωστόσο, άρχισε να τους μελοποιεί το 2006, ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει συμμετάσχει σε ουκ ολίγες μπάντες (όπως οι Glory Box, Lumiere Brother και Film), είτε σαν τραγουδίστρια, είτε παίζοντας πλήκτρα, ακορντεόν ή theremin. Η συνέχεια δεν άργησε να έρθει και μετά από λίγο (το 2010 συγκεκριμένα), κυκλοφόρησε την πρώτη της δουλειά. “Το πρώτο μου άλμπουμ λεγόταν “Barock” και ήταν εντελώς DIY, είχα βαρεθεί ναι καίω CD και να κολλάω αυτοκόλλητα, αλλά μου είχε αρέσει όλο αυτό. Αργότερα, επανακυκλοφόρησε και σε βινύλιο από την Inner Ear”, μού λέει η Βιολέτα. Τα τρένα στην Κωνσταντινουπόλεως πήγαιναν κι έρχονταν, όπως και τα πιάτα στο τραπέζι-πόρτα. Φάβα παντρεμένη, μανιτάρια με κρέμα και μυρωδικά και φανταστικό κοτόπουλο με κασέρι και πιπεριά τυλιγμένο σε μπόλια αρνιού. Τώρα είναι πια η ώρα μιας πιο laidback στάσης και καθώς φτάνουμε στον χωνευτικό καφέ, έτσι και η ιστορία της Nalyssa Green φτάνει στο τώρα. Ο καινούριος της δίσκος “The seed” κυκλοφόρησε από την Inner Ear στις αρχές του Νοέμβρη. “Το δεύτερο άλμπουμ το δούλευα ένα χρόνο και τη βδομάδα που κυκλοφόρησε, έπαθα κατάθλιψη... Με κορόιδευαν ότι είχα επιλόχεια κατάθλιψη, ότι έδωσα τα παιδιά μου και τέτοια, ε, τη δεύτερη βδομάδα ήμουν καλά!”. Η παρουσίαση θα γίνει στις 13 Δεκεμβρίου στο Τριανόν και στα visuals, έκτος από τη Βιολέτα, θα βάλει το χεράκι του ο Pan Pan, κάνοντας live drawing που θα προβάλλεται στην οθόνη του σινεμά. Όσον αφορά εμφανίσεις της στην επαρχία, στις 28 Νοεμβρίου ανοίγει τον Sivert Hoyem στη Πάτρα, αλλά όλο και κάποιο μίνι-τουρ έπεται κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον.

Το The Seed της Nalyssa Green κυκλοφορεί από την Inner Ear.

Εκτός από τα live της, σε μια βόλτα από τον Άνθρωπο στον Κεραμεικό, μπορεί να την πετύχετε σε κάποιο από τα DJ set της.

φαγητό

Tirbouson Κωνσταντινουπόλεως 104, Γκάζι, 210 3410107 Ανοιχτό καθημερινά, εκτός Δευτέρας, από τις 18:00 και τα Σ/Κ από τις 14:00.

Η Σωτηρία μάς λέει λίγα λόγια για το γνώριμο στέκι στην Κωνσταντινουπόλεως και τις φετινές του αλλαγές. Ποια είναι η ιστορία του χώρου; Όταν αναλάβαμε το χώρο, ήταν ένα παλιό μηχανουργείο και το μεταμορφώσαμε σε εστιατόριο-μπαρ, κρατήσαμε όμως πολλά από τα παλιά στοιχεία του, όπως το κίτρινο γερανό (που τώρα χρησιμεύει για να κρατάει τον χειροποίητο από μπουκάλια πολυέλαιο) και τις ντουζιέρες (που έχουν μετατραπεί σε φωτιστικά). Τι αλλαγές έχουν γίνει φέτος στο Tirbouson;

Η συνταγή για το χουνκιάρ μπεγιεντί

Έχουν γίνει αλλαγές στο χώρο. Τον Σεπτέμβρη κάναμε ανακαίνιση, την οποία επιμελήθηκε ο εικαστικός Γιώργος Τσεριώνης. Τα highlights τα έχουμε κρατήσει, αλλά γενικά ανανεώθηκε ο χώρος. Κάναμε αλλαγές στις τιμές, τις έχουμε ρίξει 40% κάτω, τώρα κάποιος μπορεί να φάει εδώ με 10 ευρώ! Επίσης, από φέτος μπορεί να έρθει κανείς για καφέ και για ποτό. Τέλος, φιλοξενούμε εκθέσεις κοσμημάτων, φωτογραφίας, ζωγραφικής και κάνουμε και σεμινάρια μαγειρικής κάθε μήνα. Πρότεινέ μας κάποια πιάτα ημέρας.

Το “ουέβος ραντζέρος” είναι ένα πρωτότυπο πιάτο, είναι ψημένες πιτούλες, από πάνω τηγανιτά αυγά και πιπεριές, κόκκινη σάλτσα και τριμμένο τυρί. Το “χιουνκιάρ μπεγιεντί” είναι επίσης πολυζήτητο, δηλαδή κοκκινιστό μοσχαράκι με πουρέ καπνιστής μελιτζάνας, κατ’ ευθείαν από την Πόλη. Από ορεκτικά, προτείνω σίγουρα τη ζεστή φάβα παντρεμένη με ντομάτα, κάπαρη και φρέσκο κρεμμυδάκι, τα μαυρομάτικα με σέσκουλα και σπανάκι και φυσικά τις χρυσοτηγανισμένες -σαν λουκουμαδάκια- πατάτες μας.

Για το μοσχάρι: 1kg μοσχάρι σπάλα α.ο. / 2 κρεμμύδια ψιλοκομμένα / 2 σκελίδες σκόρδο / 1 ποτήρι κόκκινο κρασί (Αγιωργήτικο) / 1κ.σ. μπαχάρι / 1κ.σ. κεδροκούκουτσο / 1 ξυλάκι κανέλα / 2 γαρύφαλλα / 5 φρέσκιες ντομάτες / 1κ.σ. πελτέ / αλατοπίπερο Για τον πουρέ: 10 μελιτζάνες φλάσκες τρυπημένες με πηρούνι / 2 κ.σ. βούτυρο / 2 κ.σ. αλεύρι / 1κ.γ. κύμινο τριμμένο / 1/2 κ.γ. μοσχοκάρυδο τριμμένο / 200gr. κρέμα γάλακτος / 200gr. παρμεζάνα τριμμένη Καθαρίζουμε και κόβουμε το μοσχάρι σε καρεδάκια. Βάζουμε το κρεμμύδι και τσιγαρίζεται για 3 λεπτά και ρίχνουμε το σκόρδο και το κρέας. Το θωρακίζουμε στη φωτιά και σβήνουμε με το κρασί. Ρίχνουμε λίγο κορν φλάουρ

και το γυρίζουμε. Κατόπιν ρίχνουμε τα αρωματικά, τις φρέσκιες ντομάτες πολτοποιημένες, τον πελτέ, αλατοπίπερο και μαγειρεύουμε σε χαμηλή φωτιά για μιάμιση ώρα, ώστε να μαλακώσει το κρέας. Για τον πουρέ: Ψήνουμε σε γκριλ τις μελιτζάνες μέχρι να μαυρίσουν και να μαλακώσουν. Έπειτα τις καθαρίζουμε από την φλούδα τους και πολτοποιούμε την σάρκα τους. Σε μια κατσαρόλα με βαρύ πάτο, ρίχνουμε το βούτυρο και, αφού κάψει, ρίχνουμε το αλεύρι και προσθέτουμε σιγά-σιγά την κρέμα γάλακτος κάνοντας μια παχύρρευστη κρέμα. Βάζουμε και τον πουρέ μελιτζάνας και ανακατεύουμε, ρίχνοντας τα αρωματικά και νοστιμίζουμε με αλατοπίπερο.

live

The Raveonettes, Semen Of The Sun Κυριακή 16 Δεκεμβρίου Κύτταρο, Ηπείρου 48 & Αχαρνών με 25 ευρώ

Το ιndie rock ντουέτο από τη Δανία προωθεί το νέο του άλμπουμ «Observator”. Ανοίγουν οι δικοί μας Semen Of the Sun.

live

Chain and the Gang, Caveman Joe and Thee Afrodykes Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου An Club, Σολωμού 13-15, Εξάρχεια

με 16 ευρώ Ο Ian Svenonius επιστρέφει με νέες ιστορίες συνομωσίας, ροκ attitude και fun. Προλογίζουν ο απρόβλεπτος Caveman Joe με τους Afrodykes του.

ποτό

Μπύρα Brink’s

Η μπύρα που φτιάχνεται στο Ρέθυμνο και παλιότερα ήταν γνωστή και ως ρεθυμνιακή – μέχρι που το Ελληνικό κράτος είχε αντιρρήσεις με το όνομα και τους το απαγόρευσε. Είτε ξανθιά, είτε μαύρη, πάει με κάθε διάθεση και περίσταση.

βιβλίο

Το Χαστουκόδεντρο Άρης Μαραγκόπουλος Εκδόσεις Τόπος

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Άρης Μαραγκόπουλος ασχολείται με την πολιτική απείθεια, το έχει ξανακάνει στην επιστολική νουβέλα «Τα Δεδομένα της Ζωής μας» και το μυθιστόρημα «Η μανία με την Άνοιξη» [και τα δύο κυκλοφορούν από τα Ελληνικά Γράμματα]. Το νέο του βιβλίο, «Το Χαστουκόδεντρο» είναι η Οδύσσεια μιας εμποδισμένης αγάπης που κατάφερε να επιβιώσει μες στην εμφύλια βαρβαρότητα, ένα μυθιστόρημα-ντοκιμαντέρ για την αγωνία της μεταπολεμικής Ελλάδας να σταθεί με αξιοπρέπεια στα πόδια της στους πιο αναξιοπρεπείς καιρούς. Το Χαστουκόδεντρο αναζητά στην πρόσφατη Ιστορία απαντήσεις για τη σημερινή Ελλάδα, με αφορμή ένα γνωστό περιστατικό: το περίφημο “χαστούκι” της Μπέτι Αμπατιέλου στη Βασίλισσα Φρειδερίκη τον Απρίλιο του 1963, έξω από το ξενοδοχείο «Κλάριτζες», στο Λονδίνο. Ένα μυθιστόρημα που έχει γραφεί με ακατέργαστα υλικά της Ιστορίας -όπου αναπόφευκτα πρωταγωνιστούν γνωστά ιστορικά πρόσωπα. Πρόσωπα γνωστά, κι ωστόσο απογυμνωμένα από τον γνωστό μύθο που τα συνοδεύει (από τον Ρούζβελτ και τον Τσόρτσιλ έως τον Πιουριφόι και τον Κένεντι, από τον Γ. Παπανδρέου και τον Κ. Καραμανλή έως τον Πάπας και τον Ωνάση, από τους βασιλείς της Ελλάδας έως τον Άρη, τον Σαράφη κλπ.). Είναι, ταυτόχρονα, ένα ντοκιμαντέρ για τη συλλογική πολιτική απείθεια –σε μια χώρα που ο λαός της ανέκαθεν αντιμετωπίστηκε ως πειραματόζωο από τους κυρίαρχους πολιτικούς συσχετισμούς.

έκθεση

Χρόνος/Στιγμές από την Τουρκία 15.11-09.12.2012 Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων, Πειραιώς 100 Είσοδος 3 ευρώ

Εικοσιπέντε διεθνώς αναγνωρισμένοι φωτογράφοι από όλο τον κόσμο (συμπεριλαμβανομένου και του Έλληνα Νίκου Οικονομόπουλου), παρουσιάζουν όψεις και πτυχές της σύγχρονης Τουρκίας. Περισσότερα από 150 έργα με θέμα: τον χρόνο στην πόλη, τον χρόνο που αλλάζει, τον χρόνος που μένει αναλλοίωτος.

13

M.Hulot | Φωτο: Eftychia Vlachou

Κομμάτια και θρύψαλα mp3

Le Page Ileana/Closer

Συννεφιασμένη η διάθεση και σκοτεινά τα twist στην νέα δουλειά των Le Page. Ωστόσο, πίσω από τα επίμονα μελαγχολικά μοτίβα, σαν ταπετσαρία που ξεφτίζει, η ονειρική διάθεση πάντα ξεπροβάλλει. Δημιουργεί φωτεινές χαραμάδες και το πιο προσφιλές ηχητικό περιβάλλον για έναν βροχερό Νοέμβρη. Το νέο EP των Le Page κυκλοφορεί από την Sonic Playground και μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν από την ιστοσελίδα www.sonicplayground. gr. Το artwork είναι του Δημήτρη Αποστολακίδη.

βινύλιο

The You and What Army Faction Silk GΑΒ Productions

Οι You and What Army Faction, αν και είναι σχετικά νέα συγκρότημα, έχουν ήδη αποκτήσει φανατικούς φίλους. Το Silk είναι το τρίτο EP τους και μέσα από αυτό ξεδιπλώνεται ένας σκοτεινός κόσμος, γεμάτος με μηδενιστικούς ήχους που άλλοτε φλερτάρουν συγκρατημένα με τον θόρυβο και άλλοτε με πιο post-rock φόρμες, χωρίς να προσπαθούν να ανήκουν σε κανένα από τα δύο είδη. Μοιάζουν να κρύβουν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο και δεν μένει μόνο παρά να παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον την εξέλιξή τους. Μπορείς να ακούσεις όλα τα EP τους εδώ: theyouandwhatarmyfaction. bandcamp.com/ 14

Το Pieces κυκλοφορεί σε βινίλιο και CD από την Inner Ear. Η πρώτη επίσημη παρουσίασή του ζωντανά θα γίνει το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου, στο Bios.

Οι Baby Guru μόλις κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους, Pieces, που θα παρουσιάσουν για πρώτη φορά ζωντανά την πρώτη Δεκεμβρίου, ετοιμάζουν βαλίτσες για το Eurosonic τον Ιανουάριο και γύρισαν ένα βίντεο-υπερπαραγωγή για το Amaye. Α, απόκτησαν και μασκότ, τον Λάρι Χόπερ. Από τότε που οι Baby Guru ετοίμαζαν το υλικό για το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, μέχρι την κυκλοφορία του Pieces, έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια. Τρία χρόνια που μεσολάβησαν πολλά για τους ίδιους, για την κατάσταση γύρω τους, για το κοινό που τους παρακολουθεί, για τον τρόπο που τους αντιμετωπίζουν φίλοι και «εχθροί». Οι Baby Guru του Pieces δεν έχουν καμία σχέση με τα παιδιά του 2009, μεγάλωσαν, χωρίς να χάσουν την χαώδη τρέλα που τους διακρίνει και τη λόξα τους για τη μουσική. Έπαιξαν, πειραματίστηκαν, δοκίμασαν ήχους, πλακώθηκαν, τα ξαναέφτιαξαν, έγραψαν αμέτρητα νέα κομμάτια, έγιναν ακόμα καλύτεροι. Είναι βράδυ Παρασκευής στο σπίτι του King Elephant, μία μέρα μετά τα γυρίσματα του βίντεο για το καλύτερο τραγούδι του νέου δίσκου τους, του Amaye. Σχολιάζουν τις πρώτες κριτικές για το Pieces [διαβάζουν μία κριτική που θα πρέπει να έχει γραφτεί με τη χρήση λεξικού για να εντυπωσιάσει, με απίστευτους βερμπαλισμούς και ασυναρτησίες] και αμφιβάλλουν αν όλοι όσοι γράφουν έχουν αφήσει το δίσκο να παίξει μέχρι το τέλος. «Δες», μου δείχνουν, τρώγοντας ένα τυλιχτό σουβλάκι με κοντοσούβλι, «φαίνονται ποιες είναι copy-paste, έχουν αντιγράψει λάθος ακόμα και το όνομά του Hendrix, όπως το γράφει το δελτίο τύπου. Δεν μας πειράζει, γενικά, όταν γράφουν άσχημα. Τα χειρότερα τα έχουν γράψει αυτοί που δεν έχουν καταλάβει Χριστό. Νομίζω ότι τους έχει πιάσει μια εμμονή με τις επιρροές μας. Συγνώμη που δεν έχουμε επιρροές από brit pop και άλλες αηδίες βρετανικές κιθαριστικές, συγνώμη που ακούμε ‘70ς και kraut και ψυχεδέλειες, συγνώμη που δεν ακούμε μπριτ φλωριές των ‘90ς και δεν τις αντιγράφουμε όπως κάνουν όλοι. Δεν χρειάζεται να κολλάτε στις επιρροές μας και να μη γράφετε για τη μουσική μας. Όλοι έχουμε επιρροές, κανένας καλλιτέχνης δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης. Όσοι ήταν, ήταν κοσμογονικοί και ελάχιστες περιπτώσεις στην ιστορία της τέχνης. Ας βάλεις και μηδέν στο άλμπουμ, αλλά δείξε μου ότι έχεις ακούσει το δίσκο και μπορείς να εξάγεις κάποια ασφαλή συμπεράσματα. Πες ότι το κομμάτι 4 ήταν σίχαμα και δεν θέλω να το ξανακούσω ποτέ στη ζωή μου. Αλλά μη μου γράψεις για την Καρύτση και τους χίπστερ. Ο Ζάππα έλεγε ότι οι δισκοκριτικοί είναι οι μύγες στις κουράδες των μουσικών». Η συζήτηση παρεκτρέπεται σε πράγματα που δεν μεταφέρονται και με προκαλούν να τη βάλω όπως είναι στο site σε mp3! «Κολώνεις; Για βάλ’τη αν τολμάς!».

Γιατί είπατε το δίσκο Pieces; Ήταν φόρος τιμής στον Κορκολή. … Γιατί, δεν σου αρέσει ο Κορκολής; Πολύ, «Σκόνη και Θρύψαλα», το «Κραγιόν», γαμώ. Κι είναι και καλός πιανίστας. Κι είχε ωραία μαλλιά παλιά. Και τώρα δεν είναι καλός; Έχει ξεπεραστεί, αλλά άμα είσαι μια φορά καλός μουσικός, είσαι πάντα καλός μουσικός. Pieces σημαίνει κομμάτια. Όπως είχε πει και ο Άξιος σε μία συνέντευξη, νιώθαμε ότι τα κομμάτια μπορούν να σταθούν αυτόνομα, αλλά κι όλα μαζί είναι ένα ετερόκλητο μείγμα που βγάζουν κάποιο νόημα. Πιο πολύ μ’ άρεσε η εκδοχή για τον Κορκολή. Μα γιατί; Έβαλα και το ετερόκλητο που είναι ψαγμένη λέξη. Γιατί διαλέξατε το Amaye για πρώτο βίντεο; Αυτό το κομμάτι το αγαπάμε πολύ και το θεωρούμε την πιο ολοκληρωμένη σύνθεση στο Pieces. Πρωτεύον αυτό. Tο βίντεο θα δείχνει κάτι πολύ αφαιρετικό, είναι επηρεασμένο από Γουές Άντερσον, Αντονιόνι και λίγο Φελίνι, -και λίγο τοπίο Αγγελόπουλου- με το φίλτρο που χρησιμοποιεί ο Χάνεκε στις ταινίες του και φυσικά είναι επηρεασμένο από μικρού μήκους Γιαπωνέζικες ταινίες, όπου οι γκόμενες συναντιούνται και παλεύουν μεταξύ τους. Σεξ δεν έχει καθόλου; Στο director’s cut που θα βγει από τη νέα χρονιά θα έχει κι από αυτό. Θα έχει και booklet κι ένα dvd με όλες τις σκηνές μέσα. Είχαμε σκεφτεί άλλο κόνσεπτ, αλλά στην προκειμένη φάση η τεχνολογία είναι ανεπαρκής για να υλοποιήσει αυτό που θέλουμε. Σε 50 χρόνια ίσως να είναι σε θέση να οπτικοποιήσει αυτά που έχουμε στο μυαλό μας, σε συνάρτηση με τα κομμάτια μας. Η ερωτική σας ζωή έχει βελτιωθεί από τότε που αρχίσατε να γίνεστε διασημότητες; King Elephant: Εμένα ναι, μπαίνω πιο εύκολα σε σάιτς.

Prins Obi: Εγώ είχα εθιστεί στα gay tumblrs για μια περίοδο, αλλά μετά από προτροπές των φίλων μου το σταμάτησα.

Σας δίνουν τηλέφωνα στα λάιβ; Sir Kosmiche: Τηλέφωνα ναι, συνέχεια. Και τι κάνεις; Παίρνεις; Sir Kosmiche: Τα παίρνω, αλλά μετά τα πετάω. Γιατί δε μ’ αρέσει έτσι, εγώ θέλω να ερωτεύομαι. Άντρες σάς δίνουν τηλέφωνα; Sir Kosmiche: Ναι. Ήταν μία περίοδος που παίρνανε το Γιάννη συνέχεια τηλέφωνα, κορίτσια και αγόρια, γιατί ο Obi είχε γράψει σε μια τουαλέτα στην Πάντειο το τηλέφωνό του με “πάρε με τώρα” και τέτοια. Και σε παρένθεση Kinky Elephant.

King Elephant: Δεν σήκωσα ούτε ένα.

Prins Obi: Έχει μία φοβία ήταν μήπως τον κοιμήσουνε και του πάρουνε τα νεφρά και ξυπνήσει σε μια μπανιέρα με παγωμένο νερό. Ο Άξιος όταν είχε πάει στη Ρουμανία είχε πέσει σε μία φάση σαν το “Hostel”, την ταινία, τον είχε πάρει μία ανώμαλη τύπισσα να τον γδάρει αλλά τη γλίτωσε τελευταία στιγμή.

Sir Kosmiche: Είχα πάει σε ένα φίλο μου, το Νίκο Σ. σε ένα χωριό στη Ρουμανία κι είχαμε πάει για μπύρες, ξέρεις σούπες το χειμώνα, βαριά πράγματα. Και βρεθήκαμε με μια παρέα γυναικών με δύο αμάξια που μας περίμεναν και πήγαμε σπίτι τους κι είδα εγώ με την άκρη του ματιού μου ότι όταν βάζανε ποτά κάτι κάνανε με τα χέρια τους και του λέω “μαλάκα μην πεις τίποτα”. Και κάναμε ότι πίναμε, αλλά δεν πίναμε, και μετά λέει ο Νίκος “παιδιά δεν αισθάνομαι καλά, πρέπει να φύγω, με πας μέχρι το αμάξι;” κι έτσι κατεβήκαμε και φύγαμε. Και σωθήκατε. Ωραίο στόρι. Έχετε άλλες ιστορίες να μοιραστείτε; King Elephant: Όταν ήμουνα μικρός, 2,5 ετών, έμενα στα Σεπόλια Αττικής και αράζαμε με τη μάνα μου στο μπαλκόνι, καφεδάκι, όλα καλά και ξαφνικά έρχεται ο πατέρας μου στο σπίτι και κρατούσε πατάτες στο χέρι, από γκούντις. Και εγώ μικρός, σκέψου, ήθελα πατάτες, και ο πατέρας μου γούσταρε που ήθελα πατάτες και άρχισε να τρώει επιδεικτικά μπροστά μου -γιατί του άρεσε να κάνει κατάχρηση εξουσίας. Και εγώ εκείνη την ώρα θύμωσα και λιποθύμησα. Δεν μπορούσα να ανασάνω, κόμπλαρα και έπεσα κάτω. Τώρα έχω κόλλημα, δεν μπορώ να μοιράζομαι πατάτες. Δεν μπορώ να μοιράζομαι το φαγητό. Με τον αδερφό μου, όταν ήμασταν πιτσιρίκια, η μάνα μου μάς τις μοίραζε μια-μια

τις πατάτες, μία ο Βάιος, μία ο Γιάννης, από το τηγάνι. Άμα ήταν μονός ο αριθμός, πούτσα, ξύλο. Λιποθύμησες για μια πατάτα; King Elepant: Για μια πατάτα, ναι.

Prins Obi: Όταν ήμουνα μικρός μ’ αρέσανε πάρα πολύ οι King Crimson, είχα διαβάσει ένα αφιέρωμα του Ζήλου στο Ζοο και είχα πορωθεί πάρα πολύ με τους κυρίους, είχα καυλώσει. Είχα βάλει σκοπό να αποταμιεύω για να αγοράσω έναν έναν τους δίσκους τους, με τη σειρά. Είχα φτάσει στο Seven Crimson και μου έλειπε το τελευταίο τους πριν διαλυθούν, το Red, το οποίο δεν το έβρισκα πουθενά. Δεν ήταν διαθέσιμο στην Ελλάδα. Εκείνη την περίοδο είχαμε πάει με τους γονείς μου στην Ελβετία. Πήγαμε Μιλάνο και από εκεί νοικιάσαμε αμάξι και πήγαμε Κόμο και από εκεί πήγαμε Ελβετία. Στην Ελβετία το έψαχνα παντού, αλλά δεν το βρήκα. Γυρνώντας από το Μιλάνο, είχαμε 3 ώρες να πάρουμε το αεροπλάνο και πήγαμε για ένα καφέ στο Ντουόμο, στην κεντρική πλατεία. Ήμουν με τη Ζωή, την κόρη της νονάς μου, κάναμε βόλτα, είδαμε ένα Virgin και την τράβηξα μέσα για να ψάξω. Μόλις πάω στο σταντ στο Κ, είδα το Red! Δεν είχαμε δεκάρα τσακιστή πάνω μας και είχαμε ελάχιστο χρόνο μέχρι να φύγουμε για το αεροδρόμιο. Κάνω μια τρεχάλα όπως είμαι, βολίδα και αρχίζω να ψάχνω τους γονείς μου στις καφετέριες, βρίσκω τον πατέρα μου, μού έδωσε λεφτά και με λαχτάρα έτρεξα και το πρόλαβα. Το κρατούσα σε όλη την πτήση και όταν γύρισα το αντέγραψα σε κασέτα και το πήρα μαζί μου στην Πάρο να το ακούω σε walkman. Το CD το έκρυψα μέσα στο δωμάτιο μου για να μην χαθεί.

Sir Kosmiche: Εγώ φλώρος, δεν έχω κάνει τίποτα. Είχαμε πάει στην Πάτρα σε ένα ωραίο παραλιακό με γαρίδες σαγανάκι και τέτοια. Ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου εκεί που ήταν υπουργός Παιδείας τότε, 95-96. Και λέει η μάνα μου είναι ο υπουργός εδώ, εγώ «χέστηκα ρε μάνα». Μου λέει «όταν περάσει, να τον χαιρετήσουμε». Και όταν πέρασε, του δίνω το χέρι, «γεια σας» και τα λοιπά. Εν τω μεταξύ, πίσω μας ήταν οι αδερφοί Κατσάμπα. Ήταν η φάση που δεν ήταν γνωστοί πια και τους έπαιρναν συνέντευξη. Ήμουνα εκεί δίπλα και άκουγα να τους ρωτάνε, «έχετε βγάλει πέντε δίσκους πριν από χρόνια και δεν ξαναβγάλατε, γιατί έτσι»; Και λέει ο ένας απ’ αυτούς «κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά… πα παμμμ...!».

15

Bocafa Snack cafe, 2 Απόλλωνος 1 Μικρό μαγαζάκι με καφέδες, ροφήματα και τυροπιτοειδή μεταξύ των δύο «Χασάπηδων» της Απόλλωνος.

1 Σουβλάκι του χασάπη, Απόλλωνος 1 Μεγάλα, νοστιμότατα καλαμάκια και σαράντα χρόνια ιστορίας στον αριθμό ένα της Απόλλωνος. Το «Σουβλάκι του χασάπη» πήρε το όνομά του από το κρεοπωλείο που διατηρούσε απέναντι ο κ. Φώτης. Σήμερα, με διαφορετικό ιδιοκτήτη, συνεχίζει να σερβίρει ένα από τα καλύτερα σουβλάκια του κέντρου. Εκτός από το κλασσικό χοιρινό καλαμάκι, θα βρεις: μπιφτέκι, κοτόπουλο και λουκάνικο. Ανοιχτό: Δευτέρα-Σάββατο: 9:00 π.μ. - 4:00 μ.μ.

3 Το οβελιστήριο του χασάπη, Απόλλωνος 1 Το αδερφάκι του «Χασάπη» άνοιξε πριν από ένα χρόνο και ειδικεύεται στα ψητά της ώρας. Σπεσιαλιτέ: κοτόπουλο σούβλας και παϊδάκια.

Μανάβικο, Απόλλω5 νος 3 Βρίσκεις τα πάντα, από φράουλες το καταχείμωνο, μέχρι κάθε είδους berries. Από ελληνικές πατάτες με ονομασία προέλευσης, μέχρι φρούτα και λαχανικά που δεν ξέρεις ούτε καν το όνομά τους. Μέχρι πέρσι ήταν ακριβώς δίπλα στο σουβλατζίδικο, αλλά κάηκε στα επεισόδια και μεταφέρθηκε παραδίπλα, σε ακόμα πιο μεγάλο και άνετο χώρο. Η κυρία που το έχει είναι πολύ ευγενική και μπορεί να σού δώσει πληροφορίες για όλα όσα πουλάει στο μαγαζί της (η ιδιοκτήτρια, όχι η υπάλληλος που πετύχαμε, αυτή ήταν πολύ αγενής και άσχετη).

4 Furin Kazan, Απόλλωνος 2 Ιαπωνική κουζίνα που μετράει περίπου 35 χρόνια ζωής στην Αθήνα. Πρώτα βρισκόταν στο Μπουρνάζι και πριν από 12 χρόνια μεταφέρθηκε στην Απόλλωνος. Με soft spot στο σούσι και σπεσιαλιτέ στον σολωμό με σάλτσα teriyaki και λαχανικά, ή όπως αλλιώς το λένε στην Ιαπωνία, Teppanyaki.

The ough! team | Φωτο: Efthymia Vlahou

Τσάρκα στην Απόλλωνος Η οδός Απόλλωνος είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες βόλτες του κέντρου, επειδή έχει σχεδόν τα πάντα. Γιαπωνέζικα, ινδικά, κινέζικα, ελληνικά ψητοπωλεία και οινομαγειρεία, μαγαζιά με φρούτα και ξηρούς καρπούς, μέχρι και άμφια για παππάδες και χάρτες, μπαρμπέρικα και μαγαζιά με φιγούρες Καραγκιόζη. Και είναι μικρή, που σημαίνει ότι την έχεις περπατήσει όλη σε ένα δεκάλεπτο. Επίσης είναι δίπλα στο Σύνταγμα, με ό,τι καλό ή κακό αυτό συνεπάγεται.

Indian Kitchen, 9 Απόλλωνος 6 Λιτός χώρος και έθνικ πικάντικες γεύσεις. Σπεσιαλιτέ του τα πιάτα “ταντούρι”: κρέατα ή ψάρια μαριναρισμένα σε πικάντικο μείγμα γιαουρτιού και ψημένα σε πήλινο φούρνο.

16

Χάρτες Ανάβαση, 10 Απόλλωνος 9 Από τις πιο φρέσκες εισόδους της Απόλλωνοςμόλις τριών μηνών. Στην «Ανάβαση», κατάστημα του ομώνυμου εκδοτικού οίκου πεζοπορικών χαρτών, θα βρεις χάρτες και οδηγούς σε ελληνικά και αγγλικά καθώς και είδη δώρων. Best sellers: «Ανάβαση στην Πάρνηθα» και «Ανάβαση στον Παρνασσό».

Θησαυροί του βουνού και της θάλασσας, 11 Απόλλωνος 9 Το κρεοπωλείο βρίσκεται στην οδό Απόλλωνος από το 2008 -μέχρι τότε βρισκόταν στην οδό Βουλής από το ‘61, στα χέρια του παππού του σημερινού ιδιοκτήτη. “Στην αρχή ήταν χασάπικο-ψαράδικο. Στην πορεία έφυγε ο ψαράς, αλλά το όνομα έμεινε”, μας εξηγεί. Πέρα από κρεατικά, μπορούμε να βρούμε τυροκομικά και ζυμαρικά (της εταιρίας Παγώνης), με μπεστ οφ την κατσικίσια φέτα και το παραδοσιακό γιαούρτι.

12

14 17

16

15

13

18

Barber Shop, 12 Απόλλωνος 12 Στο νούμερο 12 συναντάμε ένα παραδοσιακό κουρείο. “Είμαστε παλιές καραβάνες εμείς”, τονίζει ο ιδιοκτήτης. Βρίσκεται στο χώρο αυτό από το 1970, προσφέροντας παραδοσιακό ξύρισμα και κούρεμα. Έχει διατηρήσει τις τιμές σταθερές από το 2008, όπως μας λέει, αλλά “μπλακάουτ η δουλειά, όπως σε όλα τα μαγαζιά, άλλωστε”.

Soya, Απόλλωνος 15 Μικρό και όμορφο 13 μαγαζάκι που φέρνει κυρίως ιαπωνικά προϊόντα, κατευθείαν από την χώρα παραγωγής τους. Αν λατρεύεις οτιδήποτε είναι «made in Japan», τότε στο Soya Athens θα ανακαλύψει ένα μικρό παράδεισο με φαγώσιμα και ιδιαίτερα αντικείμενα που έχουν σχέση με την Ιαπωνική κουλτούρα

Καραγκιόζης, 14 Απόλλωνος 20 Ο Κ. Σταύρος , ο ιδιοκτήτης, μάς κοιτάζει με καχυποψία καθώς χαζεύουμε τα εκθέματα του μαγαζιού του. Μάλλον πιστεύει πως για μας όλα αυτά δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα, αφού ανήκουμε σε μια άλλη γενιά. Ίσως και να έχει δίκιο. Μέσα στο μαγαζί του, ο Καραγκιόζης και όλοι οι άλλοι χαρακτήρες του θεάτρου σκιών, είτε ως φιγούρες είτε ζωγραφισμένοι πάνω σε κάθε λογής υλικό, έρχονται να μας θυμίσουν μέσα από τους διαλόγους τους πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Όλα χειροποίητα και σε λογικές τιμές.

Παραδοσιακό Οινομαγειρείο, Απόλλωνος 4 Παραδοσιακό ταβερνάκι με ποιοτική ελληνική 7 κουζίνα και σήμα κατατεθέν το γαρύφαλλο. Ξεχωρίζουν: η φάβα, τα κεφτεδάκια και το τρυφερό γεμιστό καλαμαράκι.

Κούριερ με ποδήλατα

6 Hyperion, Απόλλωνος 3 Ο Κ. Τάσος, ο ιδιοκτήτης, στέκεται σε μια ειδικά διαμορφωμένη γωνία του μαγαζιού και προσπαθεί με τα εργαλεία του ,αλλά και την υπομονή του να δώσει ζωή στις διάφορες πέτρες, στο χαλκό, το ασήμι και το ξύλο. Στο γραφικό μαγαζί που λειτουργεί εδώ και 41 χρόνια, πωλούνται πρωτότυπα και μοναδικά κομμάτια, κατά κύριο λόγο κοσμήματα, παλιά ξύλα αλλά και διάφορες άλλες επιλογές.

9 11

10

Ματσούκας, Απόλλωνος 6 8 Ελληνικά παραδοσιακά προϊόντα, ξηροί καρποί και η ευρύτατη γκάμα από τοπικά κρασιά, ποτά και μπύρες απ’ όλον τον κόσμο. Το μαγαζί διαθέτει, εκτός των άλλων, μεγάλη ποικιλία από ζαχαρώδη προϊόντα και λικέρ.

8

7

4 5,6

1,2,3

17 Μαλοτύρα, Απόλλωνος 30 Καφέ-κρητικό deli με παραδοσιακά κρητικά προϊόντα.

Πατερικόν, 15 Απόλλωνος 23 Το “Πατερικόν” προμηθεύει με χειροποίητα εκκλησιαστικά κεντήματα “όπως τα έφτιαχναν παλιά” την οδό Απόλλωνος τα τελευταία δέκα χρόνια. Πρόκειται για μία τέχνη που περνάει στις επόμενες γενιές χέρι με χέρι, αλλά έχει αρχίσει πια να εκλείπει. “Τα μικρότερα κεντήματα χρειάζονται γύρω στον ένα μήνα δουλειάς”. Η πελατεία του αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από εκκλησίες και ιερείς.

Ασκητικό, 16 Απόλλωνος 26 Κόντρα στο ρεύμα που θέλει την παρασκευή και πώληση εκκλησιαστικών ειδών ανδροκρατούμενο επάγγελμα, η Κα. Αυγή Γιοβάνοβιτς από τη Σερβία διαθέτει μαγαζί το οποίο δραστηριοποιείται στη ραφή ιερατικών αμφίων.

Ηλεκτρολογείο, Απόλ18 λωνος 35 Η επιχείρηση λειτουργεί εδώ και 150 χρόνια, πάντα στην οδό Απόλλωνος, ωστόσο τα τελευταία 60 απ’ αυτά έχει μετακινηθεί λίγα νούμερα πιο κάτω. Μάλλον είναι και το πιο παλιό μαγαζί της οδού, αφού μέχρι σήμερα έχει αλλάξει ιδιοκτήτη στα χέρια παππού, πατέρα και υιού. «Το μαγαζί δουλεύει κυρίως με εταιρείες και Πλακιώτες, αλλά η κίνηση είναι υπερβολικά πεσμένη σε σύγκριση με παλαιότερα» μας είπε ο Κ. Αναστάσιος Κολοκονιάρης.

Ηλέκτρα Μαρινοπούλου

Ο Χάρης Σκαφτούρας, ένας εκ των ιδρυτών της εταιρίας BondEx, μάς μιλά για την πρωτότυπη επιχείρησή του, που βασίζεται σε δύο ρόδες. Με τα ποδήλατα να πιάνουν όλο και περισσότερο χώρο στα δεξιά κάθε δρόμου κι όλο και περισσότερο κόσμο να αφήνει το αμάξι και να το γυρίζει στο πετάλι, το γεγονός ότι οι ποδηλάτες εισχωρούν σιγά σιγά και στον επιχειρηματικό κόσμο δεν μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Πώς ξεκίνησε η ιδέα; Η ιδέα μου ήρθε στο τέλος του 2009. Εκείνη την περίοδο ήμουν σε πολύ περίεργη προσωπική φάση και loggara άπειρα χιλιόμετρα με το ποδήλατό μου, αφού ήταν το μόνο πράγμα που με κρατούσε ψυχολογικά ισορροπημένο. Άρχισε να υλοποιείται όταν ήρθα σε επαφή με άλλους ποδηλάτες από τη μικρή μας –τότε- κοινότητα, οι οποίοι είχαν την διάθεση να τρέξουν μαζί μου. Τότε στηριζόταν αποκλειστικά στο πάθος μας, χωρίς να έχει σίγουρο μέλλον. Δυστυχώς ή ευτυχώς, από τους ιδρυτές ο μόνος που έχει απομείνει ενεργός στην εταιρεία είμαι εγώ. Τι προτερήματα έχετε σε σχέση με τους συμβατικούς κούριερ; Το μόνο πραγματικό προτέρημά μας είναι ότι πραγματικά αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κούριερ με μηχανάκι που να γουστάρει την δουλειά του. Σαν υπηρεσία, νομίζω ότι ξεχωρίζουμε για την αμεσότητα -ανεξαρτήτως της σχέσης που έχει ο πελάτης μαζί μας-, την προσωπική επαφή και εμπιστοσύνη που εμπνέουμε από τον τρόπο που δουλεύουμε, και το γεγονός ότι η υπηρεσία μας είναι παραδοσιακά πραγματική υπηρεσία κούριερ και όχι γρήγορο ταχυδρομείο. Με βάση αυτή την ποιότητα, που μόλις περιέγραψα, είμαστε συγκριτικά και πιο οικονομικοί. Τι δυσκολίες έχετε αντιμετωπίσει; Οι μόνες δυσκολίες που έχουμε αντιμετωπίσει είναι στην οργάνωση και στην σχέση μας με το οπισθοδρομικό και χρεοκοπημένο κράτος που βρισκόμαστε και δουλεύουμε, το οποίο φαίνεται να έχει σκοπό να πνίξει οποιαδήποτε επιχειρηματική προσπάθεια. Οι λόγοι τους δεν έχουν θέση εδώ. Είναι δύσκολο να κινείσαι με ποδήλατο στην Αθήνα; Τι θα άλλαζες, αν μπορούσες; Η Αθήνα μας είναι η τέλεια πόλη για ποδήλατο. Δεν χρειάζεται βελτίωση, αλλαγή διοίκησης χρειάζεται, επιτέλους να αποκτήσουμε και εμείς κάποτε έναν δήμαρχο με ένα πραγματικό ζευγάρι τριχωτά @@, μεταφορικά μιλώντας. Γιατί πιστεύεις ότι έχει στραφεί τόσος κόσμος στο ποδήλατο ως μέσο μεταφοράς, τον τελευταίο καιρό; Προφανώς ο κύριος λόγος είναι η κρίση, αλλά είναι κι η μόδα. Βασικά, δεν με ενδιαφέρει, μού αρκεί το γεγονός ότι βλέπω κόσμο πάνω σε ποδήλατα. Αυτό έχει σημασία και όχι ο λόγος που το κάνει ο καθενός. Κάποιο πιο ιδιαίτερο περιστατικό που σας έχει τύχει; Μετά την παρουσίασή μας στα Ted talks πέρυσι -κάτι για το οποίο είμαστε πολύ περήφανοι- φέτος ήρθε η μήνυση από τη FedEx για παραποίηση του λογότυπού τους. Μάς έκανε να αισθανθούμε ότι σίγουρα κάνουμε κάτι σωστά! 400 αεροπλάνα στόλος-πολυεθνικός κολοσσός απέναντι σε 2-3 ποδήλατα. Τόσο σημαντικοί είμαστε! Χαχαχα! Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τον Gareth και το VCA για τη βοήθειά τους. http://bondexcouriers.com gadget

Wii U Nintendo Η νέα κονσόλα παιχνιδιών της Nintendo συνεχίζει την παράδοση της εταιρείας στη διαφορετικότητα. Χειρηστήριο-ταμπλέτα αφής, υψηλή ανάλυση (επιτέλους) και όπως πάντα ιδιαίτερα παιχνίδια από την γιαπωνέζικη φίρμα.

17

Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Manteau Stam.

Παρρησία γεύσεων και αρωμάτων στην Πνύκα Ένας παραδοσιακός φούρνος στο Παγκράτι με ιστορία στην δημιουργική αρτοποιία και αγάπη για τα καλά υλικά, προσφέρει το μαύρο του καρβέλι, σε νέες γειτονιές, στα πλακόστρωτα της Βιέννης. Πνύκα, Πρατίνου 13, Παγκράτι

18

Για να φτιάξεις καλό ψωμί, πρέπει να ξεκινήσεις την διαδικασία από νωρίς. Πρέπει όταν η ώρα δείχνει έντεκα το βράδυ, να ζυμώσεις το πρώτο ζυμάρι, το οποίο μέχρι το χάραμα θα έχει γίνει το προζύμι του νέου καρβελιού. Για το καλό ψωμί, θα χρειαστεί να αναζητήσεις τα καλύτερα των σιτηρών, να τα συνδυάσεις και να τα αλέσεις μόνος. Για το πιο καλό ψωμί που έχεις δοκιμάσει, θα χρειαστείς πολύ κόπο και χρόνο. Γι’ αυτό καλύτερα να εμπιστευτείς έναν από τους ειδικούς, τον Γιώργο Κότσαρη, αρτοποιό της Πνύκας στο Παγκράτι, ο οποίος έχει σπουδάσει το ψωμί στο πλάι του πατέρα του, από πολύ μικρή ηλικία. «Η αλήθεια είναι ότι όποιος συνηθίζει το ψωμί μας, δεν δέχεται άλλο ψωμί στο τραπέζι του. Έχουμε πελάτη στον οποίο στέλνουμε κάθε εβδομάδα καρβέλι, μέσω ΚΤΕΛ, στην Ηγουμενίτσα. Τα μεταφορικά τού στοιχίζουν περισσότερο από το ίδιο το ψωμί», λέει ο Γ. Κότσαρης, προτάσσοντας το ογκώδες μαύρο καρβέλι, ατραξιόν του καταστήματος. Μέσα στο εργαστήριο τρεις αρτοποιοί, ένας πολυθέσιος φούρνος και ένας παραδοσιακός μύλος, δουλεύουν εντατικά για να το παρασκευάσουν. Η πολυφωνία της Πνύκας, γίνεται αλαλούμ. «Προτιμήσαμε να αλέθουμε μόνοι το σιτάρι μας. Οι μυλωνάδες πολλές φορές αφαιρούν το πίτουρο ή το σιμιγδάλι και το στέλνουν για άλλες χρήσεις, οπότε το σιτάρι που μένει αλεσμένο, έχει χάσει όλα τα θρεπτικά του συστατικά. Εμείς βγάζουμε το αλεύρι ολόκληρο». Ο μύλος από δίπλα αλέθει διαρκώς και ο Γιώργος πειράζει μια μανιβέλα, προκειμένου να φέρνει όλο και πιο κοντά τις πέτρινες πλάκες, όσο λιγοστεύει το σιτάρι. Πρόκειται για αυστριακό μύλο με πέτρες απ’ την Νάξο. «Ο μύλος μάς έχει λύσει τα χέρια και μάς επιτρέπει να φτιάχνουμε ό,τι θέλουμε. Τις προάλλες, αλέσαμε φαγόπυρο (μαυροσίταρο, δηλαδή) και φτιάξαμε πολύ νόστιμο ψωμί». Η συνταγή του ‘ολικής αλέσεως’ της Πνύκας είναι προϊόν πολυετών δοκιμών, με διάφορα υλικά. Είναι ένα μείγμα μαλακού και σκληρού σιταριού, κριθαριού, βρώμης και προζυμιού που έχει ζυμωθεί

από τις έντεκα, το προηγούμενο βράδυ. Το μείγμα ζυμώνεται σε ειδικό μηχάνημα, πλάθεται από τους αρτοποιούς και στη συνέχεια τα «ψωμιά» τοποθετούνται στον πάγκο για δυο-τρεις ώρες, μέχρι να φουσκώσουν. Το χειμώνα το ζυμάρι προστατεύεται από το κρύο και την υγρασία, μέσα σε πινακωτές. Αφού φουσκώσει, του ξαναρίχνουν αλεύρι και νερό, το χαράσσουν και το βάζουν στο φούρνο (φούρνος ηλεκτρικός με προδιαγραφές ψησίματος πέτρινου φούρνου). Από εκεί και πέρα, κάθε είδος θέλει τον δικό του χρόνο: 2-3 ώρες σε χαμηλή φωτιά για το μεγάλο καρβέλι, και πάει λέγοντας. «Αν υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο δίνουμε μεγάλη αξία, είναι τα καλά υλικά. Φτιάχνουμε τυρόπιτα με φέτα Φιγαλείας και μπεσαμέλ και σοκολατάκια με αμύγδαλο από τον Βόλο που έχουν έντονη γεύση και είναι όλο άρωμα. Κάθε καλοκαίρι κάνουμε ταξίδια με γεωπόνο και ψάχνουμε για στάρια. Έχουμε ταξιδέψει στην Γαλλία και την Γερμανία για να βρούμε το καλύτερο. Μέχρι και Καναδέζικο έχουμε εισαγάγει. Το τελευταίο διάστημα, πάντως, μάς απασχολεί η περίπτωση ενός ειδικού σκληρού σταριού από την Αλταμούρα της Ιταλίας. Πρόκειται για λευκό ψωμί ολικής άλεσης. Το πάθος του ψωμιού το κληρονόμησα από τον πατέρα μου». Ο κ. Δημήτρης Κότσαρης, που πρώτος άνοιξε το 1981 στην οδό Πετράκη, την Πνύκα, απεβίωσε πριν από λίγους μήνες. «Δοκίμαζε κάτι και αν του φαινόταν νόστιμο το αγόραζε, όσο ακριβά και αν του το πουλούσαν. Κυνηγούσε τις καλές γεύσεις και αυτές ήθελε να προσφέρει στον πελάτη. Έλεγε πως θέλει ο κόσμος να φεύγει ευχαριστημένος. Δεν τον ένοιαζε το κέρδος. Ο πατέρας μου ξεκίνησε να ψήνει ψωμί για το σπίτι μας. Ο κόσμος το μύριζε και του ζητούσε να φτιάχνει μερικά ακόμα γι’ αυτούς. Έτσι το πήρε απόφαση και άνοιξε το φούρνο. Σε λίγα χρόνια καταφέραμε και ανοίξαμε δύο ακόμα καταστήματα και πλέον βρισκόμαστε ένα βήμα πριν το πρώτο μας κατάστημα στην Βιέννη».

Στο ρυθμό του Heatsick

Μαρία Παππά

Ο βρετανός Steven Warwick aka Heatsick, παλιότερα συνήθιζε να φτιάχνει πειραματική, δύσκολη μουσική. Στις τελευταίες του δουλειές στην PAN [την εταιρεία του Βασίλη Κουλιγκά] δείχνει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο, πιο χορευτικό, που φαίνεται πώς τού ταιριάζει περισσότερο. Πόσο καιρό φτιάχνεις μουσική; Ξεκίνησα να φτιάχνω όταν ήμουν δέκα, αλλά μαθαίναμε να παίζουμε όργανα και να διαβάζουμε μουσική από το δημοτικό. Πάντοτε είχα πάθος με τη μουσική, χόρευα σαν τρελός στις σχολικές ντίσκο. Θυμάμαι πώς άκουγα ό,τι acid house έβγαινε από όταν ήμουν 9. Ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Μού άρεσε πολύ το στακάτο πιάνο του πρώιμου rave. Ξεκίνησα να παίζω ροκ μουσική και μετά έγινα πιο extreme. Μετά σταμάτησα και άκουγα ποστ πανκ και γκρουπ όπως οι Fall. Γύρω στα 15, έκανα πειράματα με κασέτες, χωρίς να ξέρω τίποτα για την ιστορία της tape μουσικής. Μια νύχτα, στα 16 μου, κάποιος φίλος φίλου ήρθε σπίτι μου γιατί ήθελε ένα μέρος για να μείνει. Αυτός άκουγε κλασική μουσική, την οποία δεν είχα πάρει ποτέ στα σοβαρά, επειδή πάντοτε πίστευα πώς ήταν βαρετή. Μού έβαλε να ακούσω Steve Reich και μού έκανε τεράστια εντύπωση. Πολλοί από τους φίλους μου άκουγαν drum’n’bass και jungle των αρχών του ’90 και μού έφτιαχναν κασέτες, τις οποίες άκουγα παράλληλα με Napalm Death ή Aphex Twin, ή ό,τι έπαιζε στο μεταμεσονύχτιο ραδιόφωνο τότε. Μεγαλώνοντας και ακούγοντας το ραδιόφωνο στην Βρετανία, ήταν πολύ επιμορφωτικό. Ερχόσουν σε επαφή με ένα σωρό διαφορετικά πράγματα, ειδικά όταν βρισκόσουν στο Λονδίνο και είχες πρόσβαση σε πειρατικούς grime ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπως ο πρώιμος Rinse ή ο Resonance. Σε έκαναν να νιώθεις ότι τα πάντα είναι πιθανά. Παλιότερα έκανες πιο πειραματική μουσική, τι σε έκανε να το γυρίσεις στη χορευτική; Νιώθω ότι πάντα το ίδιο πράγμα έκανα, ίσως πιο τολμηρά πιο παλιά. Στην ουσία είναι η ίδια μουσική, απλά πρόσθεσα ρυθμό και τώρα παίζω σε κλαμπ. Οι άνθρωποι χορεύουν με αυτή, έτσι θεωρείται χορευτική μουσική. Είναι εντελώς γελοίο, αλλά η πιο πολλή από τη χορευτική μουσική που κυκλοφορεί τελευταία, είναι πράγματα που δεν μπορείς να τα χορέψεις! Πιστεύω ότι η δικιά μου βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα δύο. Δεν με ενδιαφέρουν οι διαχωρισμοί. Η χορευτική μουσική είναι τόσο ενδιαφέρουσα επειδή η έμφαση δεν δίνεται μόνο στον μουσικό και αυτό ενθαρρύνει τους ανθρώπους να χορεύουν και να κουνιούνται, κάτι που είναι ωραίο. Ποια είναι η άποψή σου για την άνοδο της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα; Είναι μια θλιβερή τάση που συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. Λένε στον κόσμο να αντιδράσει στην λιτότητα και στις νέο-φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, επιστρέφοντας σε μια πλασματική ιδέα της παράδοσης, των οικογενειακών αξιών και του συντηρητισμού και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο,τιδήποτε έξω από την δομή του έθνους–κράτους να αντιμετωπίζεται με εχθρότητα. Ο φασισμός τρέφεται από αυτό, όπως επίσης από την άγνοια. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι ο περισσότερος κόσμος το αντιλαμβάνεται αυτό και δεν θέλει να το δει να παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Μπορείς να μου κάνεις ένα top5 από τους αγαπημένους σου ηλεκτρονικούς και χορευτικούς δίσκους; Daryl Pandy + Farley-Love Can’t Turn Around [υστερικό, φρουτώδες και παραληρηματικό]/Jeff Mills-Changes of Life (Waveform Transmissions) [αμείλικτο, εκστατικό, ecstatic, παραφορτωμένο]/ Dopplereffekt-τα πάντα αλλά ειδικά το Superior Race [παιχνιδιάρικο, κωδικοποιημένο, ρομποτική τρανς, ευρωπαϊκό ping pong]/Raymond Scott- Cindy Harmonium [όμορφα 60s προ-E2E4]/Visage- Fade to Grey [ίσως το καλύτερο κομμάτι που γράφτηκε ποτέ]. Ο Heatsick την εμφάνισή του θα κλείσει τα Yuria, το Σάββατο 30 Νοεμβρίου, στο Six D.O.G.S. 19

http://soundcloud.com/ alexandros-fragkiadakis www.youtube.com/ watch?v=BfauSZaeHJ4

M. Hulot

Frankie goes to Kilkis Ο Αλέξανδρος Φραγκιαδάκης είναι ένας μουσικός 22 χρονών που ζει στο Κιλκίς. Τη μουσική του την υπογράφει ως Frankie, ενώ το συγκρότημά του θυμίζει έντονα Βέλγιο, αφού το λένε Manneken Pis (το αγαλματάκι που κατουράει στις Βρυξέλες). Πρόσφατα κυκλοφόρησε στο YouΤube ένα πολύ προσεγμένο βίντεο για το κομμάτι του Bourbon & Wine, με πολύ αμερικάνικο χρώμα. Πες μου μερικά πράγματα για το background σου. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1990. Μεγάλωσα σε διάφορα μέρη σε όλη την Ελλάδα και έζησα 3 χρόνια στο εξωτερικό. Τα τελευταία 7 χρόνια έχω εγκατασταθεί μόνιμα στο Κιλκίς. Με τι ασχολείσαι; Πέρα από τη μουσική που είναι το «Α» και το «Ω»; Μ’ αρέσει πολύ να διαβάζω comics και να παίζω video games. Τι ήθελες να γίνεις μικρός; Αλήθεια, από μικρό παιδί στόχος μου ήταν να γίνω μουσικός. Πάντα έβλεπα κάποιον να τραγουδάει στην T.V., η σε κάποια ταινία, και ενθουσιαζόμουν με το παραμικρό. Μένεις στο Κιλκίς. Πώς είναι τα πράγματα εκεί για κάποιον που ασχολείται με τη μουσική; Το Κιλκίς, δυστυχώς, δεν είναι πόλη που μπορεί να σου προσφέρει και πολλά, oπότε με τη μουσική μπορούμε να «ξεφύγουμε» κάπως από τη ρουτίνα και καμιά φορά «μιζέρια» που επικρατεί εδώ. Το καλό είναι ότι τα τελευταία χρόνια ο κόσμος έχει αρχίσει να στηρίζει πάρα πολύ τις μπάντες και τους καλλιτέχνες εδώ. Κάτι που μας ανεβάζει το ηθικό. Το περιβάλλον με επηρεάζει αρκετά, όταν γράφω μουσική. Πολλές φορές αυτή η «ησυχία» που επικρατεί εδώ θα με κάνει να μελαγχολήσω, με αποτέλεσμα να γράψω κάτι όχι και τόσο «χαρούμενο». Έχεις σκεφτεί να μετακομίσεις σε μεγαλύτερη πόλη (Αθήνα, Θεσσαλονίκη) ή να φύγεις κάπου έξω; Δεν το έχω σκεφτεί ακόμα είναι η αλήθεια, αλλά δε θα με χαλούσε καθόλου να φύγω κάπου αλλού, προκειμένου για κάτι καλύτερο. Πότε άρχισες να ασχολείσαι με τη μουσική; Πες μου μερικούς μουσικούς σου ήρωες.

To πρώτο μου όργανο ήταν ένα αρμόνιο όταν ήμουν πολύ μικρός και στην ηλικία των 10 ξεκίνησα με drums, αλλά για 1 χρόνο μόνο. Μέτα, όμως, κατέληξα στη κιθάρα και έμεινα σ’ αυτήν από τότε. Όσον αφορά τους μουσικούς μου ήρωες, θα κοιτάξω να είμαι σύντομος: Elvis Presley, Ace Frehley, John Mayer, Mono. Ποια θα ήταν μία ιδανική συνέχεια για σένα; Να φτιάξω μια “ταυτότητα” στον ήχο μου. Συγκεκριμένα, προσπαθώ να συνδυάσω το vintage με το μοντέρνο. Θα ήθελες να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική; Να ζεις από αυτή; Εννοείται! Αν και δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό αυτό στη χώρα μας, μιας και η πλειοψηφία προτιμάει διαφορετικό είδος μουσικής από αυτό που παίζω εγώ. Τι σημαίνει για σένα η μουσική; Τι εκφράζεις μέσα από αυτή; Σημαίνει τα πάντα. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα και την καθημερινότητά μου μέσα απ’ αυτήν. Είναι κάτι που το κάνεις ευχάριστα και το σημαντικότερο είναι ότι δεν είναι εις βάρος άλλων. Τι πιο τέλειο από αυτό; Πες μου μερικούς ανθρώπους που σε έχουν επηρεάσει πολύ. Διάσημους και άσημους. Κυρίως μουσικοί. Σίγουρα στο θέμα φωνής ο Elvis Presley, ο Jeff Buckley. Στο θέμα κιθάρας ο Ace Frehley, John Mayer, Tom Morello. Στιχουργικά, όλοι οι παραπάνω. Γενικά μπορώ να επηρεαστώ από ο,τιδήποτε μιας και δεν ακούω κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής.

20

Υπάρχει κάτι που έχεις κάνει και είσαι περήφανος γι’ αυτό; Tο γεγονός ότι τόσα χρόνια παίζω μουσική και πλέον έχω φτάσει στο σημείο να μοιράζομαι δικά μου κομμάτια με τον κόσμο, είτε σαν «Frankie», είτε μέσω της μπάντας μου «Manneken Pis», με χαροποιεί. Τι σού αρέσει πολύ να κάνεις; Πρόβες, να βλέπω trash βίντεο στο YouTube, να ψάχνω καινούρια μουσική, να πηγαίνω σε συναυλίες, να παίζω video games και να βγαίνω με φίλους. Και τι απεχθάνεσαι; Τις σκουριασμένες χορδές, τα χαλασμένα καλώδια και να σέρνεται το PC! Αν σου ζήταγε κάποιος ξένος να του πεις 5 πράγματα που αξίζουν από την Ελλάδα σήμερα, τι θα του έλεγες; Οικογένεια, φιλότιμο, παράδοση, καλοκαιρινές διακοπές, ούζο και καλή παρέα (όσο cliché και αν ακούγεται). Τι σε ενοχλεί πιο πολύ από όσα συμβαίνουν γύρω σου; Η γκρίνια του κόσμου και η μελαγχολία τους τον τελευταίο καιρό, λόγω της κρίσης. Προσωπικά, έχω δεχτεί ότι τα πράγματα θα συνεχίσουν έτσι για αρκετά χρόνια ακόμα και κοιτάω όσο μπορώ να βγάλω ό,τι καλύτερο απ’ αυτό. Πες μου έναν δίσκο που σου άλλαξε τη ζωή.

“Ixnay on the Hombre-The Offspring”: Τους άκουσα στην κατάλληλη ηλικία και με βοήθησαν να ξεπεράσω πολλά από τα «προβλήματά» μου ως έφηβος. “Rock’n’Roll Over-KISS”: Τα riffs και τα solos του Ace Frehley σ’ αυτόν τον δίσκο είναι από τους σημαντικούς λόγους που παίζω κιθάρα σήμερα. “You are there-MONO”: Φτάνεις καμιά φορά σ’ ένα σημείο που δεν μπορεί να σε εκφράσει κανένας στίχος, παρά μόνο instrumental μουσική και οι ΜΟΝΟ το καταφέρνουν πολύ καλά αυτό. Πόσο σημαντικοί είναι για σένα οι φίλοι σου; Αρκετά, και σε ποιόν δεν είναι στην τελική; Με έχουν βοηθήσει σε πολλά πράγματα που χωρίς αυτούς δεν θα τα κατάφερνα. Ποια είναι η πιο καλή είδηση που άκουσες τελευταία; Καμία. Ποιος έφτιαξε το βίντεο για το Bourbon & Wine; Πες μου μερικά πράγματα για τις συνεργασίες σου. Το βίντεο έγινε σε συνεργασία με τον Νώντα Σαπίδη (NonSap visuals), ο οποίος είχε και την ιδέα να γυρίσουμε ένα μονοπλάνο βίντεο. Πράγμα δύσκολο και άκρως «επικίνδυνο», όπως είπε κι’ αυτός, μιας και έπρεπε να συγχρονιστούμε στο θέμα βημάτων και κινήσεων. Xρειάστηκαν αρκετά takes μέχρι να πετύχουμε το σωστό. Τα γυρίσματα έγιναν στην σοφίτα του σπιτιού του, όπου και το «decor» ήταν από μόνο του έτοιμο και πιστεύω πως έδεσε στο concept του track. Έχεις κυκλοφορήσει κάτι; Live κάνεις; Έχω κυκλοφορήσει ένα demo το οποίο είναι χειροποίητο, χρησιμοποιώντας τεχνική τύπου «origami», και περιέχει 3 κομμάτια. Τα πιο «πρόσφατα» live που έκανα ήταν τον Ιούνιο στην Ευρωπαϊκή γιορτή της Μουσικής στο Κιλκίς και τον Σεπτέμβριο στο Fest Αξιού στην Αξιούπολη. Τι ετοιμάζεις αυτή τη στιγμή; Πρόσφατα τέλειωσα με τις ηχογραφήσεις από ένα καινούριο μου track, το όποιο ανυπομονώ να μοιραστώ σύντομα με όλους στο διαδίκτυο.

βιβλίο

Όταν οι Μαύροι Πάνθηρες πήραν τα όπλα Bobby Seale Τοποβόρος, Εκδόσεις Εξαρχείων Μετάφραση: Jazra Khaleed, Kyoko Kishida

θέατρο

Οι παραθεριστές (Μαξίμ Γκόρκι) Σκην. tgSTAN Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Λεωφόρος Συγγρού 107-109 27.11-1.12.12

Η Φλαμανδική ομάδα tgSTAN, από την ίδρυσή τους το 1989, στοχεύουν στην κατάργηση της θεατρικής ψευδαίσθησης και το «θάνατο» του σκηνοθέτη-δυνάστη. Έτσι, συνυπογράφουν πάντα τη δραματουργία, σκηνοθετούν από κοινού τις παραστάσεις τους και αφήνουν πάντα περιθώρια για αυτοσχεδιασμό. Οι tgSTAN επιστρέφουν στην Στέγη και παρουσιάζουν ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του Γκόρκι, τους Παραθεριστές, όπου μια ομήγυρη Ρώσων διανοούμενων και μπουρζουάδων παραθερίζουν, βυθισμένοι όλοι τους στα ερωτικά αδιέξοδα και τα εφήμερα πάθη, την πλήξη και την απραξία, τις μισαλλοδοξίες και τις ασήμαντες αψιμαχίες, λίγο πριν η Ρώσικη Επανάσταση αλλάξει οριστικά τη ζωή τους. Εννέα ηθοποιοί καταργούν την έννοια της «ερμηνείας» και γίνονται ένα με τους ρόλους τους, πλημμυρίζοντας τη σκηνή με την ενέργεια και το χιούμορ τους.

Homeland

Φτωχή Κάρι Μάθισον... Το Homeland είναι μια περίεργη κατάσταση. Εκ πρώτης όψεως θυμίζει άλλη μία τυπική αμερικάνικη σειρά από αυτές με το πολυφορεμένο και βαρετό τρίπτυχο πατρίςθρησκεία-οικογένεια. Δεν είναι. Υπάρχουν σημεία που αναρωτιέσαι πώς έχει γίνει τόσο ιδιαίτερα δημοφιλής στην Αμερική, κερδίζοντας μάλιστα δύο EMMY για τους πρώτους ρόλους. Για παράδειγμα, η Carrie Mathison [Claire Danes], η ακούραστη πράκτορας της CIA, είναι τρελή με πτυχίο, ενώ ο ήρωας-πεζοναύτης Nicholas Brody [Damien Lewis] τον οποίο κυνηγάει σαν τρελή και, που όλοι τον φωνάζουν με το επίθετο του είναι μουσουλμάνος και πιθανόν τρομοκράτης! Η σειρά δεν σου αφήνει καμιά αμφιβολία για το γεγονός ότι και οι δυο τους είναι πιόνια αδίστακτων πολιτικών, τρομοκρατών, ακόμη και φιλόδοξων ανωτέρων. Πάει τόσο μακριά, ώστε κάνει τους τρομοκράτες συμπαθείς, ίσως περισσότερο από τους αμερικανούς πολιτικούς, ακόμη κι όταν θέλουν να ανατινάξουν τον κόσμο. Το Homeland λάμπει στην διαχείριση του σασπένς, όπως παλιότερα το «24». Εκεί, όμως, που υπερτερεί είναι στην εκρηκτική χημεία των δύο πρωταγωνιστών του. Όταν εμφανίζονται μαζί, η οθόνη ανάβει φωτιές! Η σειρά προβάλλεται στο FOX και στην Ελλάδα στη Nova.

Tον Οκτώβριο του 1966 o Μπόμπι Σιλ και ο Χιούι Π. Νιούτον ιδρύουν το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων στο Όκλαντ της Καλιφόρνιας. Συντάσσουν το «Πρόγραμμα των Δέκα Σημείων», στο οποίο εκφράζουν περιληπτικά όσα πιστεύει και θέλει η μαύρη κοινότητα. Μεταξύ άλλων, απαιτούν ελευθερία, αξιοπρεπή στέγαση, εκπαίδευση που να διδάσκει στους μαύρους την πραγματική ιστορία της φυλής τους, εξαίρεση από τη στρατιωτική θητεία και άμεσο τέλος στην αστυνομική κτηνωδία. «Ο αγώνας μας είναι ταξικός και όχι φυλετικός» τονίζει ο Σιλ. «Ο ρατσισμός και οι εθνικές διαφορές επιτρέπουν στη δομή της εξουσίας να εκμεταλλεύεται τις μάζες των εργατών που ζουν σ’ αυτή τη χώρα, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρεί τον έλεγχο. Σκοπός της εξουσιαστικής δομής είναι να διαιρεί και να υποδουλώνει τον λαό. Κατά την άποψή μας, πρόκειται για ταξική πάλη μεταξύ της μαζικής προλεταριακής εργατικής τάξης και της μικρής, μειοψηφικής άρχουσας τάξης. Οι εργάτες όλων των φυλών πρέπει να ενωθούν ενάντια στην εκμετάλλευση της καταπιεστικής άρχουσας τάξης.» Οι Μαύροι Πάνθηρες επικαλούνται το Δεύτερο Άρθρο του Συντάγματος, το οποίο προβλέπει πως κάθε αμερικανός πολίτης μπορεί να φέρει όπλο, εφόσον δεν το κρύβει, οπλίζονται και αρχίζουν να περιπολούν στις γειτονιές τους, με σκοπό να περιφρουρήσουν τα κοινοτικά προγράμματά τους (δωρεάν πρόγευμα για παιδιά, πρόγραμμα δωρεάν ιατρικής περίθαλψης, πρόγραμμα αυτομόρφωσης κ.ά.) και να αποτρέψουν τις αστυνομικές βιαιότητες και τις δολοφονίες των μαύρων. Στο βιβλίο, ο Μπόμπι Σιλ αφηγείται τα γεγονότα που σημάδεψαν τους πρώτους μήνες ζωής των Μαύρων Πανθήρων, ως τον Μάιο του 1967: το πρόγραμμα του Κόμματος, την οργάνωση της μαύρης κοινότητας, τους τσαμπουκάδες με τους μπάτσους στους δρόμους και τις πρώτες ένοπλες αντιπαραθέσεις, τη θρυλική είσοδο οπλισμένων Πανθήρων στο Καπιτώλιο. Ο Σιλ επιτίθεται, όχι μόνο στην άρχουσα τάξη και τη ρατσιστική δομή της εξουσίας, αλλά και στις αστικές αισθητικές αξίες και συμβάσεις: ξεγυμνώνει τον λόγο του από κάθε λογοτεχνική φιοριτούρα και συνθέτει ένα τραχύ, πολυρρυθμικό κείμενο, το οποίο μοιάζει με φρι τζαζ σύνθεση, όπου η φράση «ο Χιούι είπε» κρατά τον ρόλο του ριφ.

live

Night Beats, Acid Baby Jesus

θέατρο

X-Tokio (Σ. Λυκουρέσης) Σκην. Μιχάλης Κωνσταντάτος Από Μηχανής θέατρο, Ακαδήμου 13 (Μεταξουργείο) 3.12.12-19.2.13

Δύο ηθοποιοί βρίσκονται αποκλεισμένοι μέσα σε ένα δωμάτιο, έναν τυπικό ανακριτικό χώρο, χωρίς να μπορούν να δουν ή να ακούσουν τίποτα έξω από αυτό. Ο τρίτος ηθοποιός και οι θεατές-ως αυτόπτες μάρτυρες- τούς βλέπουν, αλλά μπορούν να τους ακούσουν μόνο μέσα από τα μικρόφωνα που έχουν «παγιδεύσει» το μικρό δωμάτιο. Και οι τρεις ήρωες φαίνεται να δρουν κάτω από τη σκιά μιας υπηρεσίας καταστολής, η οποία δείχνει να ελέγχει τη ζωή και τη συμπεριφορά τους με ποικίλους τρόπους. Η ομάδα blind spot επιστρέφει με την καινούρια της παράσταση μετά την εντυπωσιακή «Πτώση» του Α. Καμύ στο bios και το Parklife στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με μια παράσταση που καταπιάνεται με θέματα και ανησυχίες που αφορούν άμεσα τις σημερινές συνθήκες και πώς αυτές επηρεάζουν τις ζωές μας.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 6 D.O.G.S, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι, με 15 ευρώ

Neo-garage και πανκ ενέργεια από το Seattle και πριν από αυτούς οι δικοί μας Acid Baby Jesus, με ανάλογες διαθέσεις.

live

Slow Magic, Kid Flicks Κυριακή 25 Νοεμβρίου Κ44, Κωνσταντινουπόλεως 44 με ελεύθερη είσοδος

Chillwave ρυθμοί από τους Slow Magic που δηλώνουν «ότι φτιάχνουν μουσική για τους φανταστικούς του φίλους».

Το Silent Congas του Larry Gus στην DFA O Larry Gus μόλις κυκλοφόρησε την πρώτη δουλειά του στην DFA [ναι, σε ΑΥΤΗN την DFA!], ένα EP που το δίνουν για δωρεάν download, με τίτλο Silent Congas. Τα σχόλια που μαζεύει είναι τα καλύτερα, το FACT που το πρωτοέδωσε στο σάιτ του έγραψε «his soul-heavy compositions have the crate digging sensibility of those of revered producer Madlib» [με λίγα λόγια: «οι σόουλ συνθέσεις του έχουν την ίδια ευαισθησία με τις ανασκαφές σε βινίλια του Madlib» -φαντάζομαι ότι ο Larry θα κατουρήθηκε πάνω του!] και στο brooklynvegan.com άκουσαν «psychedelic soul hop beats με τον ρετροφουτουριστικό τρόπο του Gonjasufi ή τη συνεργασία του Sun Araw με τους M. Geddes, Gengras και The Congos». Στο Eno-ϊκό εξώφυλλο, η Βέροια σε πρώτο πλάνο. Μπορείς να το κατεβάσεις στο http://soundcloud.com/dfa-records/sets/larry-gus-silent-congas 21

Ένα μήλο την ημέρα...

Tο μήλο είναι πλούσιο σε βιταμίνες, ίνες, μεταλλικά στοιχεία. Περιέχει ασβέστιο, φώσφορο, σίδηρο, κάλιο, βιταμίνη C, βιταμίνη A, φολικό οξύ, βιοτίνη, μηλικό οξύ. Βοηθά στην πέψη, καθώς και στην καύση του λίπους. Όλα αυτά με ελάχιστες θερμίδες. Υπάρχουν περισσότερες από 7.500 ποικιλίες παγκοσμίως, οι παρακάτω 7 είναι αυτές που μπορείς να πετύχεις πιο εύκολα στις ελληνικές λαϊκές, στα μανάβικα ή στα σουπερμάρκετ. Μέχρι το τέλος Δεκέμβρη, ορίστε ένα μήλο για κάθε μέρα:

Αχλαδόμηλο Νάσι (2,89/ κιλό)

Και η πιο εύκολη μηλόταρτα με αλατισμένη καραμέλα:

ένα φύλλο σφολιάτας 3 μεγάλα ή 4 μέτρια μήλα Στάρκινγκ, καθαρισμένα και κομμένα σε πολύ λεπτές φέτες 2 γεμάτες κουταλιές σούπας ζάχαρη [άσπρη] 2 κουταλιές βούτυρο [ανάλατο] απ’ το ψυγείο, σε μικρά κομμάτια Για την καραμέλα: 1/4 φλιτζανιού ζάχαρη [άσπρη], 2 κουταλιές βούτυρο, 1/4 κουταλιού [του γλυκού] αλάτι, 2 κουταλιές κρέμα γάλακτος

Απορρύθμιση για ψυχοθεραπεία Ο Γιώργος Γρηγοράκος είναι αυτό που πολύ συχνά ονομάζουμε «μπλιμπλικάς». Σπούδασε μουσική τεχνολογία και παρακολούθησε τεχνικές σύνθεσης σύγχρονης μουσικής καθώς και δημιουργία ήχων με διαδραστικά μέσα.

Amalia Bonaparte | Φωτο: Manteau Stam.

Αρέσκεται στο να αποδομεί και να διαλύει ήχους χρησιμοποιώντας ως πηγές, αναλογικές, modular αλλά και handmade γεννήτριες, ισορροπώντας μεταξύ glitch/ noise και ambient αισθητικής. Με τους Elica, κυκλοφόρησαν το 2007 το άλμπουμ ”Asymmetrica”, ενώ λίγο αργότερα επιμελήθηκε για τη Sony Music την συλλογή “The Movement Sessions-A Tribute to KB”. Σύντομα αναμένεται να κυκλοφορήσει το πρώτο του προσωπικό album, υπό την καθοδήγηση στο mastering του Taylor Deupree. «Το συναίσθημα που ένιωθα μέσα μου τον τελευταίο καιρό και όλη αυτή η αβεβαιότητα που αποπνέει η εποχή μας, γέννησαν την «Aporrythmisi». Στην ουσία είναι ένα έργο που έγραψα για προσωπική ψυχοθεραπεία. Όλοι μού έλεγαν ότι χρειάζομαι ψυχολόγο. Είχα αρχίσει να χάνω το νόημα. Προσπάθησα, γράφοντας αυτό το έργο, να βρώ κάποιες απαντήσεις. Ίσως δεν το κατάφερα πλήρως. Άλλωστε, η πορεία για τη ρύθμιση της ψυχής και την επαναφορά των πραγματικών αξιών, απαιτεί κόπο και πολύ πόνο. Αν και φαίνεται πως ζούμε στην εποχή της πλήρους απορρύθμισης και των απρόσμενων αλλαγών, ηθικά και συναισθηματικά, είμαι σίγουρος ότι όλο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αρχή για να επανέρθουμε στην αλήθεια και κατά συνέπεια στη εσωτερική μας, σωστή «ρύθμιση». Η λέξη «αλήθεια», που προκύπτει από το γράμμα «α» (στερητικό) και την «λήθη», σημαίνει «αυτό που δεν ξεχνάμε». Δυστυχώς οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει πώς να ζούμε, ή μάλλον ζούμε, διαφορετικά, σε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά μας αναλογεί και είναι στη φύση μας. Όλα όσα ζούμε τώρα, επώδυνα και πολλές φορές εξοντωτικά, θα μας φανερώσουν στο τέλος την ουσία των πραγμάτων που έχουμε ξε-χάσει τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο σε αυτή τη χώρα, αλλά σε παγκόσμια κλίμακα. Εντάξει, εδώ ίσως περισσότερο. Η μουσική που έγραψα για να περιγράψω τα παραπάνω, περνάει όλα αυτά τα στάδια. Έχει κρυμμένες μελωδίες που προσπαθούν πνιχτά να βγουν στην επιφάνεια και να αναπνεύσουν, για να φωνάξουν ότι «είμαστε εδώ και υπάρχουμε». Έχει ρυθμούς που χάνουν το βήμα τους, κομματιάζονται, διαλύονται, επανέρχονται, ξαναχάνονται, αλλά τελικά είναι εκεί και συνεχίζουν. Έχει χαμηλές συχνότητες που δεν «εμφανίζονται» αλλά δονούν το σώμα και δημιουργούν ένα επιβλητικό περιβάλλον που η «αίσθηση» έχει πρωταρχικό ρόλο. Και υπάρχουν και αρκετοί βρώμικοι, τραχιοί ήχοι, που μεταφέρουν όλη την οδύνη και τον πόνο της ύπαρξής μας. Το πρώτο μου προσωπικό άλμπουμ τελείωσε πριν λίγες μέρες και αισθάνομαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Το mastering ανέλαβε ο Taylor Deupree στην 12Κ στη Νέα Υόρκη. Θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος σε αυτό το είδος και πραγματικά το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Είναι πλέον έτοιμο αλλά σκέφτομαι σοβαρά να μην το στείλω σε εταιρία, κι ας έχω επενδύσει τα μέγιστα σε αυτόν. Η μουσική βιομηχανία δεν έδειχνε ποτέ σεβασμό στη μουσική, πόσο μάλλον τώρα. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι, δίνουν την δουλειά τους σε μια εταιρία που πολλές φορές είναι «άσχετη» με τον ήχο τους, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους και να δουν το “έργο” τους τυπωμένο. Να προωθηθεί στα Μέσα και να πάρει κανά like παραπάνω. Προτιμώ μια πολύ μικρή εταιρία που ταυτίζεται με αυτή τη μουσική, αγαπάει αυτό που κάνει, κι ας έχει πολύ μικρό δίκτυο διανομής, ή ακόμα και να το αναλάβω όλο μόνος μου, με μια όμορφη χειροποίητη συσκευασία που θα τη μοιράσω και θα την «επικοινωνήσω» σε αυτούς που μπορεί να ενδιαφερθούν. Αυτή η επικοινωνία είναι και ο λόγος που προτιμώ τις ζωντανές εμφανίσεις”. Το έργο “Aporrythmisi” θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου στο six d.o.g.s. Φωνητικά θα κάνει η Αναστασία Έδεν και θα ακολουθήσει dj set από τον Hior Chronik.

22

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200 βαθμούς Κελσίου, στρώνουμε λαδόκολλα στο ταψί [κατά προτίμηση ορθογώνιο] και μετά απλώνουμε τη σφολιάτα για να χωρέσει ακριβώς στο ταψί. Κόβουμε ό,τι περισσεύει [δεν πρέπει να μείνουν άκρες για δίπλωμα]. Στρώνουμε τα μήλα όπως στη φωτο, ρίχνουμε από πάνω τους τις δυο κουταλιές ζάχαρη να πάει παντού και απλώνουμε το βούτυρο σε κομματάκια. Ψήνουμε για ένα μισάωρο, μέχρι να ροδίσει η ζύμη και να πάρουν τα μήλα χρώμα. Αν η ζύμη

έχει κάνει φουσκάλες, τις σπάμε μόλις βγάλουμε το ταψί απ’ το φούρνο. Τον φούρνο τον αφήνουμε αναμμένο. Στο μεταξύ, έχουμε φτιάξει την καραμέλα: σε μία μικρή κατσαρόλα βάζουμε τη ζάχαρη σε χαμηλή φωτιά και την αφήνουμε να λιώσει για 3 περίπου λεπτά. Μόλις πάρει χρώμα [χάλκινο] βγάζουμε απ’ τη φωτιά, ρίχνουμε το αλάτι και το βούτυρο κι ανακατεύουμε καλά μέχρι να ενσωματωθούν τα υλικά. Προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος και βάζουμε πάλι την κατσαρόλα σε μέτρια

φωτιά. Ανακατεύουμε συνέχεια για ένα-δυο λεπτά, μέχρι να γίνει ένα πηχτό σιρόπι καραμέλας. Με ένα πινέλο απλώνουμε καραμέλα πάνω από τα μήλα [στην κατεύθυνση που είναι στρωμένα], να πάει παντού, αλείφοντας και τις άκρες της ζύμης. Ξαναβάζουμε το ταψί για 5-10 λεπτά στο φούρνο, μέχρι να αρχίσουν να γίνονται φουσκάλες καραμέλας. Βγάζουμε, αφήνουμε να κρυώσει και κόβουμε τετράγωνα κομμάτια. Τρώγεται σκέτη, με καφέ ή τσάι ή με παγωτό.

The ough! team

Οδηγός επιβίωσης για ταξί Δέκα μέρη [πιάτσες] που μπορείς να βρεις πάντα ταξί. Σύνταγμα, Ομόνοια, Ιπποκράτους, Μοναστηράκι, Όθωνος, Ευαγγελισμός, Ακρόπολη, Φιξ, Πανόρμου, Μητροπόλεως

λα, τα Σάββατα.

Ποιες είναι οι καλύτερες ώρες για να πάρεις ταξί στην Αθήνα; Με την κρίση που υπάρχει μπορείς να βρεις ταξί οποιαδήποτε ώρα. Παλαιότερα η καλύτερη ώρα ήταν το βράδυ.

Ποιες είναι οι πιο busy βραδιές του χρόνου; Πώς μπορείς να βρεις τότε ταξί; Χριστούγεννα, Πάσχα, Πρωτοχρονιά και Δεκαπενταύγουστος. Αλλά ακόμα και αυτές τις μέρες, την εποχή που ζούμε, βρίσκεις εύκολα.

Ποιες είναι οι χειρότερες; Δεν υπάρχει. Ποια μέρα μπορείς να βρεις πιο εύκολα ταξί; Και πιο δύσκολα; Πιο εύκολα, καθημερινές και Κυριακή. Πιο δύσκο-

Η πιο ασφαλής πιάτσα για νύχτα; Και η πιο επικίνδυνη; Η πιο ασφαλής στο Σύνταγμα. Η πιο επικίνδυνη στον Άγιο Παντελεήμονα.

Ποιο σημείο του κέντρου είναι πιο βολικό για να βρεις ταξί όταν πας βόρεια; Και νότια; Βόρεια από Αλεξάνδρας. Νότια από Σύνταγμα.

Ποια είναι τα τρία θέματα που συζητιούνται πιο συχνά στα ταξί; Η οικονομική κατάσταση της χώρας, η πολιτική και τα συναισθηματικά. Πώς μπορείς να πιάσεις κουβέντα με έναν ταξιτζή; Εύκολα. Μια ερώτηση να του κάνεις, δεν είναι δύσκολο. Ποιοι είναι οι πιο δημοφιλείς ραδιοφωνικοί σταθμοί στους ταξιτζήδες; Ο Real News, βασικά για την Ελληνοφρένεια, ο Ντέρτι και ο Λάμψη. Αν δεν σου αρέσει η μουσική που ακούγεται σε ένα ταξί, μπορείς να ζητήσεις να την κλείσουν ή να την

Μήλα Σμιθ (1,33/κιλό)

Μήλα Στάρκινγκ (1,15/ κιλό)

Μήλα Γκαλά (1,46/κιλό)

Βόλου Τζόνα

Γκόλντεν

Φιρίκι Έδεσσας

έκθεση

Νικόλαος Γύζης 08.11.2012-03.02.2013 Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη, Βασ. Σοφίας 9 & Μέρλιν 1 Είσοδος 3-6 ευρώ

Εκατόν έντεκα χρόνια μετά το θάνατο του κορυφαίου ζωγράφου και εκπροσώπου της περίφημης Σχολής του Μονάχου το Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη, οργανώνει έκθεση αφιερωμένη στο έργο του. Στην έκθεση παρουσιάζονται εκατό και πλέον έργα ζωγραφικής, σχέδια, «ζελατίνες», δουλεμένες με σινική μελάνη πάνω στη φωτοευαίσθητη επιφάνεια του φωτογραφικού φιλμ και μικρογλυπτά φανερώνουν τις διαρκείς και επίπονες δοκιμές και αναζητήσεις του στο χώρο της τέχνης.

videogame

Hotline Miami PC/Mac

αλλάξουν; Έχεις δικαίωμα να ζητήσεις να την κλείσουν. Πώς να κάνεις έναν φλύαρο ταξιτζή να το βουλώσει; Του ζητάς ευγενικά να σταματήσει. Ποια είναι η πιο κοντινή διαδρομή από Σύνταγμα μέχρι αεροδρόμιο; Πόση ώρα διαρκεί; Έχει σημασία η κίνηση που θα βρεις και η ώρα. Αν είναι βράδυ και σε ένα τέταρτο είσαι εκεί. Τη μέρα γύρω στα σαράντα λεπτά. Πόσο κοστίζει το ταξί από Σύνταγμα προς αεροδρόμιο; Και αντίστροφα; Πότε πληρώνεις έξτρα και πόσο;

live

Ρετρο αισθητική, νέον 80ς Μαΐάμι, βια μυστηριώδης πλοκή και ένα εκπληκτικό soundtrack.

Blogovision ψηφοφορία και πάρτι 2012

Η τιμή για τις πρωινές ώρες είναι φιξ στα 35 ευρώ και περιλαμβάνει βαλίτσες και τα πάντα. Από τις δώδεκα το βράδυ μέχρι τις πέντε το πρωί είναι 50 ευρώ.

σταθμό Λαρίσης / ΚΤΕΛ Κηφισού / ΚΤΕΛ Λιοσίων μέχρι Σύνταγμα και πόσο κοστίζει η κάθε μία; Και η αντίστροφη διαδρομή; Περίπου ένα δεκάλεπτο και κοστίζουν γύρω στα δέκα ευρώ.

Πότε και πόσο χρεώνονται οι αποσκευές; 40 λεπτά όταν η βαλίτσα υπερβαίνει τα δέκα κιλά. Πόσο κοστίζει η διαδρομή από Σύνταγμα προς το λιμάνι του Πειραιά; Και το αντίστροφο; Πόση ώρα χρειάζεται; Νύχτα γύρω στα δέκα λεπτά, πρωί γύρω στα 20-25 λεπτά. Η διαδρομή κοστίζει γύρω στα 20 ευρώ. Πόση ώρα είναι η διαδρομή από τον

Blogovision party, Bios, 22.12 Πληροφορίες και λεπτομέρειες για την ψηφοφορία: http://gone4sure.wordpress.com

Πότε είσαι υποχρεωμένος να δώσεις tip σε ταξιτζή; Ποτέ. Μόνο αν θέλεις. Τι χρεώνεται έξτρα γενικά και πόσο; 40 λεπτά οι αποσκευές άνω των δέκα κιλών, η αναμονή (άνω των είκοσι λεπτών) σε τιμή που συμφωνείται μεταξύ του οδηγού και του πελάτη Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να καλέσεις ταξί μέσα στη

νύχτα; Αν τηλεφωνήσεις και έρθει σπίτι σου, πόσο πιο πολύ σου κοστίζει; Το ραδιοταξί. Η κλήση κοστίζει 2 ευρώ. Μπορείς να πληρώσεις με πιστωτική; Αυτή τη στιγμή όχι. Σε πολύ λίγα υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Είναι όλα τα ταξί υποχρεωμένα να δίνουν απόδειξη; Ναι, όλα. Αν δεν σου δώσουν απόδειξη, τι μπορείς να κάνεις; Να μην τον πληρώσεις και να φωνάξεις την αστυνομία. Αν σε υπερχρεώσει στην κούρσα τι πρέπει

Η SAE αναζητά νέες μπάντες

H SAE Athens, αναζητά τη νέα μπάντα, το υλικό της οποίας θα ηχογραφήσει και θα προωθήσει σε Ελλάδα και εξωτερικό. Δηλώσεις συμμετοχής μέχρι 3 Δεκεμβρίου. Πληροφορίες: athens.sae.edu/bandcomplete

Μία έγκυρη ψηφοφορία και ένα event που έχουν πλέον καθιερωθεί και αναμένονται κάθε Δεκέμβρη, για να κλείσει καλά η χρονιά: Μπαίνεις στο http://gone4sure. wordpress.com, δηλώνεις μέχρι τις 30.11.12 συμμετοχή, και από την πρώτη Δεκέμβρη ψηφίζεις τα άλμπουμ της χρονιάς, όσα δηλαδή ευρωπαϊκά έχουν ημερομηνία κυκλοφορίας σύμφωνα με το Amazon.co.uk την 01.12.11 και μετά, και όσα αμερικανικά σύμφωνα με το Amazon.com ή το Allmusic.com την 01.12.11 και μετά. Μπορείς να τα στείλεις όλα μαζί στο gone4sure@gmail. com, ή να τα ανεβάζεις καθημερινά με αντίστροφη αξιολογική σειρά στο blog σου, ξεκινώντας με το νο. 20 την πρώτη Δεκεμβρίου. Στις 20 Δεκεμβρίου, ανεβάζεις το νούμερο ένα σου. Οι 20 δίσκοι είναι το minimum. Δηλαδή δεν επιτρέπεται να ψηφιστούν λιγότεροι. Μόνο οι πρώτοι 20 θα πάρουν πόντους (από 1η Δεκεμβρίου). Όσοι ψηφίσουν λιγότερους από 20 δίσκους, δεν θα συμψηφιστούν στην τελική ψηφοφορία… Στις 22 Δεκεμβρίου , τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν πανηγυρικά, στο πάρτι με όλους τους συμμετέχοντες [οι οποίοι θα παίξουν και μουσική] και μία ζωντανή εμφάνιση των His Majesty, The King of Spain.

να κάνεις; Πώς μπορείς να το αποδείξεις; Η απόδειξη που θα πάρεις γράφει τα χιλιόμετρα και τα πάντα. Αν η απόδειξη δείχνει ότι έχεις υπερχρεωθεί, μπορείς να κάνεις καταγγελία στη νομαρχία

διπλή κούρσα; Αν πάρει διπλή κούρσα χωρίς να σε ρωτήσει, τι πρέπει να κάνεις; Μπορείς να αρνηθείς. Στη δεύτερη περίπτωση ,μπορείς να κάνεις καταγγελία στη νομαρχία.

Πώς μπορείς να ημερέψεις έναν speed demon; Τι πρέπει να κάνεις για να τον πείσεις να ελαττώσει ταχύτητα; Αν του το ζητήσεις είναι υποχρεωμένος να πάει πιο σιγά.

Αν σε παρενοχλήσει σεξουαλικά; Καλείς την αστυνομία. Εκτός κι αν γουστάρεις.

Ζώα επιτρέπονται; Ναι, αλλά πρέπει έχεις μαζί σου το βιβλιάριο που δείχνει ότι είναι εμβολιασμένα και να τα έχεις μέσα σε καλαθάκι μεταφοράς.

Ποια είναι η ελάχιστη ταρίφα και πόσα μέτρα κατά προσέγγιση σε πάνε αυτά τα λεφτά; 3,16 ευρώ και σε βγάζει για 3 χιλιόμετρα.

Επιτρέπεται να φασώνεσαι μέσα στο ταξί; Όχι.

Μπορείς να αρνηθείς 23

Αν ο Χριστόφορος έδινε συνέντευξη στο ough! Μια δυνητική συνέντευξη του Χριστόφορου Παπακαλιάτη στο ough! γεμάτη υποθετικές εκπλήξεις, αποκαλύψεις και σκάνδαλα Διονύσης Ανεμογιάννης

Αν ο Χριστόφορος έδινε συνέντευξη στο ough! θα ήταν μια συννεφιασμένη πρωία, κάπου στο Λονδίνο. Εκείνος θα φορούσε καπαρντίνα, και μπαίνοντας στο σαλόνι του Ritz Hotel θα μάς χαμογελούσε. Θα ξεκινούσαμε την συζήτηση κάπως χαλαρά, τρώγοντας μικρά κρουασάν και καθώς η κουβέντα θα πήγαινε στην καινούρια του ταινία ‘Αν’, εκείνος θα θυμόταν όλα τα απίστευτα σκηνικά που συνέβησαν και, μιλώντας, θα κουνούσε τα χέρια του. Στο τέλος της ημέρας ίσως και να κοιμόταν με την δημοσιογράφο, λίγο πριν εκείνη πετάξει για την Αθήνα, όπου και θα ανακάλυπτε πως είναι αδέρφια. Η νέα σου ταινία, όπως και πολλές από τις τηλεοπτικές σου δουλειές, έχει ως βασικό θέμα της, τον ‘μεγάλο έρωτα’. Μεταξύ μας, τώρα, δεν είναι λίγο ντεμοντέ; Και στην τελική, υπάρχει; Η ιδέα για έναν μεγάλο έρωτα ποτέ δεν είναι ντεμοντέ και ποτέ δεν περιορίζεται ούτε από εποχές, ούτε από κρίσεις, ούτε από τίποτα. Ο έρωτας είναι ανώτερος όλων μας. Είναι ένα συναίσθημα που, είτε το θέλουμε είτε όχι, όλοι κάποια στιγμή το βιώνουμε ή ονειρευόμαστε να το βιώσουμε. Είσαι σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός, κάνεις τις μουσικές επιλογές, αλλά συνάμα είσαι παρών και σε κάθε στιγμή της παραγωγής της ταινίας σου. Σε ποιο ρόλο αποδίδεις καλύτερα; Αλλά και πόσο εξουθενωτικό είναι όλο αυτό για εσένα; Είναι τόσο προσωπικό αυτό που κάνω, που μου είναι αδύνατον να επιλέξω ή να προτιμήσω κάτι από όλα. Το σίγουρο είναι πως μερικές φορές γίνεται εξουθενωτικό, όχι μόνο για μένα, αλλά κυρίως για τους συνεργάτες μου. Πόσο επηρεάζει το άγχος την ζωή σου; Την ώρα της δουλειάς όχι μόνο την επηρεάζει, αλλά την καθορίζει.

Η νέα ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Αν» βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 29 Νοεμβρίου. Η συνέντευξη είναι πραγματική.

24

Από το γκέι φιλί στο Κλείσε τα Μάτια ως το Downtown Abbey, η λογοκρισία καλά κρατεί. Πόσο προετοιμασμένη είναι η ίδια η ελληνική κοινωνία απέναντι στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας; Η ελληνική κοινωνία νομίζω ότι, γενικότερα, δεν έχει κανένα πρόβλημα με ο,τιδήποτε μπορεί να διαφέρει. Αυτοί που έχουν πρόβλημα είναι κάποιοι κομπλεξικοί που παραμένουν σε θέσεις-κλειδιά και αυτό είναι κρίμα. Η εποχή αλλάζει και είναι καιρός να φύγουν. Η αλήθεια είναι ότι δεν είσαι ο αγαπημένος των κριτικών. Γιατί συνέβη αυτό, πιστεύεις; Ποια ήταν η πιο επιδραστική σου δουλειά στην μέχρι στιγμής καριέρα σου; Τι προσκόμισε στις παραστάσεις του μέσου τηλεθεατή; Η κάθε δουλειά έχει και τις δικές της στιγμές, εξάλλου μην ξεχνάς πως για μένα κάθε δουλειά σημαίνει και διαφορετική ηλικία. Όσον αφορά στους κριτικούς, δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν προλαβαίνω να έχω πρόβλημα. Μερικοί ανεξάρτητοι σκηνοθέτες όπως ο Lars Von Trier έχουν επιλέξει να γυρίσουν ερωτικές σκηνές με πραγματικό σεξ. Θα έκανες ποτέ κάτι αντίστοιχο; Όχι, δεν νομίζω ότι θα έκανα ποτέ κάτι αντίστοιχο, γιατί δεν είναι αυτό το ζητούμενό μου όταν γράφω μία ιστορία. Οι ερωτικές σκηνές εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένα πράγματα σε μία ερωτική ιστορία. Εξάλλου, είμαι υπέρ της μυθοπλασίας και όχι του ρεαλισμού. Ποιο είναι το ιδανικό mix-tape για σεξ; Wild is the wind-David Bowie, Into my arms-Nick Cave, In dreams-Roy Orbinson, All I want is you-U2, I want you-Elvis Costello.

θέατρο

Πολιτισμένα ζώα Σκην. Γιώργος Αγγελόπουλος, BIOS basement, Παιραιώς 84 15.11.12–6.1.13

Τα Πολιτισμένα ζώα πρωτοπαρουσιάστηκαν ως work in progress τον Μάιο στο πλαίσιο του Bob Theatre Festival. Τα Πολιτισμένα ζώα είναι μαθήματα ζωής αποκλειστικά από ζώα. Πολιτισμένα ζώα. Μία άκρως αστεία παράσταση για άκρως σοβαρά θέματα. Γιατί η ζωή είναι ένα πολύτιμο αγαθό που διέπεται από κανόνες.

1ον: Δεν πρέπει να κάνεις ανώμαλες σκέψεις και πράξεις.

2ον: Πρέπει να τιμάς τον κόκορα που σε ζευγαρώνει και να αφοσιώνεσαι με πάθος στον ετεροφυλοφιλικό έρωτα.

3ον: Δεν πρέπει να είσαι λιτοδίαιτος και κοκαλιάρης.

4ον: Δεν πρέπει να συμπονάς υπερβολικά τους άλλους.

5ον: Δεν πρέπει να είσαι ματαιόδοξος και ψωνάρα.

6ον: Δεν πρέπει να είσαι κοινωνικός, δεν πρέπει να μιλάς καθόλου.

7ον:…………………………………………………………….

θέατρο

Γιοι και κόρες Σκην. Γιάννης Καλαβριανός BIOS Main, Πειραιώς 84 22.11.12-6.1.13

Μετά τις sold-out παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών φέτος το καλοκαίρι και τις εξαιρετικές κριτικές, η εταιρεία θεάτρου Sforaris επιστρέφει στο BIOS για να παρουσιάσει τη νέα της παραγωγή, Γιοι και κόρες. Βασισμένοι σε 80 συνεντεύξεις που πήρε η ομάδα από παππούδες και γιαγιάδες από όλη την Ελλάδα σχετικά με την ιστορία που σημάδεψε τη ζωή τους, η παράσταση δημιουργεί έναν χρονικό άξονα παράλληλο της επίσημης ιστορίας. Η πρώτη μετανάστευση στην Αμερική, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος, η ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο, οι σεισμοί στα Επτάνησα, η Χούντα, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, πέρα από κεφάλαια της καταγεγραμμένης ιστορίας των σχολικών μας βιβλίων, αποτέλεσαν γεγονότα που άλλαξαν τις ζωές των ανθρώπων, που όμως συνέχισαν να αναζητούν ότι αναζητούμε όλοι και σε κάθε εποχή. Την ευτυχία.

θέατρο

Γράμματα για κοριτσάκια Σκην.Violet Louise Θέατρο Θησείο, Τουρναβίτου 7 (Ψυρρή) Σάββατο 15.12.12 & κάθε Σάββατο στις 23.30

«Καλή μου Ένιντ. Λοιπόν, νομίζεις πως έχεις το θάρρος να βγεις μόνη σου περίπατο μαζί μου; Μπράβο! Τότε, θα έρθω να σε πάρω στις 31 Απριλίου, στη μια η ώρα, και πρώτα θα σε πάω στο Ζωολογικό Κήπο της Οξφόρδης και θα σε βάλω στο κλουβί με τα ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ. Κι όταν φάνε με την ψυχή τους, θα ρίξω ό,τι έχει απομείνει από σένα στο κλουβί με τις ΤΙΓΡΕΙΣ. Έπειτα θα σε φέρω στο διαμέρισμά μου και θα δείρω γερά μ’ ένα χοντρό μπαστούνι την καινούρια μικρή μου φίλη. Μετά θα σε κλείσω στην καρβουναποθήκη και επί μια εβδομάδα δε θα σου δίνω τίποτε άλλο, παρά ψωμί και νερό. Στο τέλος θα σε στείλω σπίτι με το κάρο του γαλατά, μέσα σ’ ένα αδειανό δοχείο. Ύστερα απ’ όλα αυτά, αν ξανάρθω να σε πάρω, θα ουρλιάζεις πιο δυνατά και από ΚΑΚΑΤΟΥΑ! Με αγάπη, ο φίλος σου - Lewis Carroll» Η μουσικός και περφόρμερ Violet Louise παρουσιάζει μια μουσική περφόρμανς για τη σκοτεινή πλευρά της δημιουργίας, βασισμένη στις μυστικές επιστολές του Lewis Carroll, συγγραφέα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, σε ανήλικα κορίτσια.

βιβλίο

Mick Jagger Philip Norman Εκδόσεις Ψυχογιός

Ο Philip Norman, πρώην αρθρογράφος των Sunday Times και βιογράφος των Beatles, του John Lenon αλλά και των Rolling Stones γράφει την πιο φιλόδοξη και ψαγμένη ιστορία της ζωής του Mick Jagger που έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα. Με απίστευτες λεπτομέρειες περιγράφει την προσωπική μεταμόρφωση του Jagger απ’ τον “Mike”, καθωσπρέπει φοιτητή του London School of Economics στο αεικίνητο σύμβολο των ’60s.

φεστιβάλ σκακιού

Chessnale Athens 2012 23.11-2.12.12 Booze Cooperativa, Κολοκοτρώνη 57 Με 2 ευρώ

Μια νέα προσέγγιση του θεσμού του σκακιού, για όσους αγαπούν ήδη το σκάκι και για όσους θέλουν ανακαλύψουν τις δυνατότητές του. Το φεστιβάλ σκακιού “Chessnale Athens 2012”, είναι το νέο σκακιστικό και πολιτιστικό γεγονός, που αγκαλιάζει το σκάκι ως πνευματικό άθλημα και αναδεικνύει τη σχέση του με τις τέχνες και τα γράμματα. Στα πλαίσια της “Chessnale Athens 2012” το www.CultureOut.com- το πρώτο διεθνές πολιτιστικό κοινωνικό δίκτυο, ένας από τους βασικούς συντελεστές της διοργάνωσης επιτυγχάνει το στόχο του, ο οποίος είναι να αποτελέσει το μέσο που θα ενώσει ανθρώπους που έχουν κοινά πολιτιστικά ενδιαφέροντα με αντίστοιχα πολιτιστικά δρώμενα και πολιτιστικούς χώρους. Στο πρόγραμμα του φεστιβάλ εντάσσονται παράλληλες πολιτιστικές εκδηλώσεις με θέμα το σκάκι, όπως η θεατρική παράσταση «Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων: Μέσα από τον Καθρέφτη, από το Θέατρο Καθρέπτες, η εικαστική έκθεση «9 συν 1» του Νικόλα Σφήκα, η εικαστική έκθεση «Η παρέα της Φλώρινας σε ‘Ασπρο- Μαύρο», από τους αποφοίτους της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας, performance από την εικαστικό Ελένη Ανδρεάδου, προβολές ταινιών, μουσικές βραδιές, πάρτι, διαλέξεις από καταξιωμένους επιστήμονες και σεμινάρια. Κορυφαίο γεγονός της διοργάνωσης αποτελεί η διεξαγωγή του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Ανδρών και Γυναικών υπό την αιγίδα της Ελληνικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας.

mp3

Moodive Almost Gone/Innards

O δεκαεξάχρονος παραγωγός από το Μιλάνο, Moodive, βρίσκεται ένα beat μπροστά από τους συνομίληκούς του, με την νέα του κυκλοφορία από την Sonic Playground. Το double single του Moodive επιχειρεί ένα πείραμα με κομψότητα πάνω σε άγνωστα, νεφελώδη τοπία με σύμμαχο την μηδαμινή βαρύτητα. Για να το κατεβάσεις δωρεάν επισκέψου την σελίδα: www. sonicplayground.gr

αγορές

Fashion Bazaar Από Δευτέρα έως Σάββατο από τις 10:00 το πρωί έως τις 8 μμ.

Το καθιερωμένο Fashion Bazaar με -65% συνεχίζεται στην οδό Πειραιώς 222.

25

Το τέλειο τοστ με ζαμπόν Παίρνεις 1 μέρος ροκφόρ, το λιώνεις με 3 μέρη βούτυρο, λίγη μουστάρδα και λίγη ρίγανη. Με πιρούνι, όχι με μηχάνημα. Αλείφεις δύο ψιλοκομμένες φέτες χωριάτικο ψωμί (όχι ψωμί για τοστ!) με το μίγμα ροκφορβούτυρου και μετά βάζεις ζαμπόν, λεπτές φέτες ντομάτας, ψιλοκομμένη πιπεριά τουρσί και κασέρι Βόλου και το ψήνεις σε ζεστή τοστιέρα, σε χαμηλή φωτιά. Προσοχή, το μυστικό είναι να μην καίει πολύ η τοστιέρα και παραψηθεί απ’ έξω, χρειάζεται ώρα για να βράσει εσωτερικά.

φαγητό

Οικογενειακό τοστ με ιστορία M. Hulot

Από το Νοέμβριο του ’69 μέχρι το Μάιο του 2010, ο Δημήτρης Βιδάλης είχε το πιο θρυλικό σαντουϊτσάδικο του κέντρου. Ήταν ο πρώτος που σύστησε το τοστ στους Αθηναίους και για περισσότερα από 40 χρόνια τάισε εκατομμύρια κόσμο στην «τρύπα» της Στουρνάρη. Σήμερα έχει πάρει σύνταξη και το μαγαζί άλλαξε χέρια, αλλά τρεις γενιές Αθηναίων θυμούνται με νοσταλγία τα μοναδικά του σάντουιτς.

«Γεννήθηκα στη Σύρο, Κυκλαδίτης, και τέλειωσα τη σχολή τουριστικών επαγγελμάτων στη Σαρωνίδα. Σπούδασα μαγειρική. Αμέσως μετά, έφυγα για την Αμερική, για να βρω το θείο μου που ήταν μάγειρας εκεί και δουλέψαμε μαζί για τρία χρόνια. Στην Ελλάδα γυρίσαμε με την προοπτική να κάνουμε κάτι με αμερικάνικες προδιαγραφές. Είχαμε φέρει μαζί μας ορισμένα πράγματα που τότε δεν είχε κανείς εδώ και ψάχναμε χώρο να ανοίξουμε δικό μας μαγαζί. Ξεκινήσαμε με μία ψαροταβέρνα στον Ωροπό, τον Μπάτη, την ανοίξαμε, αλλά πήγαν όλα στραβά και σε ενάμιση χρόνο σηκωθήκαμε και φύγαμε. Αποφασίσαμε να ανοίξουμε κάτι που δεν υπήρχε μέχρι τότε, ένα σαντουϊτσάδικο. Επειδή ήμασταν Πειραιώτες κι οι δύο, ψάχναμε χώρο στον Πειραιά, αλλά προέκυψε ένα παλιό στραγαλάδικο στο κέντρο της Αθήνας, που ήταν ευκαιρία, έτσι το πήραμε. Οδός Στουρνάρη, απέναντι απ’ το Πολυτεχνείο. Κυψέλη, Εξάρχεια, Πεδίο του Άρεως, Ομόνοια, όλα κοντά, τότε το κέντρο είχε άπειρο κόσμο. Το στήσαμε σε αμερικάνικο στυλ της εποχής εκείνης και ξεκινήσαμε φτιάχνοντας μόνο τοστ. Ήταν Νοέμβριος του 1969, κι ο κόσμος δεν ήξερε, δεν είχε δοκιμάσει ξανά κάτι τέτοιο. Έμπαινε, έβλεπε πώς ψιλοκόβουμε και ψήνουμε το μπέικον και του φαινόταν περίεργο. Την πρώτη μέρα πουλήσαμε μόνο τρία τοστ. Σιγά-σιγά ο κόσμος άρχισε να το μαθαίνει κι έγινε στέκι. Δεν υπάρχει Αθηναίος πάνω από 40 χρονών που να σύχναζε στην περιοχή και να μην ξέρει το μαγαζί. Αν του πεις «το παραδοσιακό στη Στουρνάρη», θα το ξέρει. Το τοστ που φτιάχναμε και ο τρόπος που εξελίξαμε το σάντουιτς, είναι ιστορία. Αν το δοκίμαζες, δεν σου έφευγε εύκολα από το μυαλό. Έρχονταν από κάθε γωνιά της Αθήνας για να το βρουν. Εκείνη την εποχή, η γύρω περιοχή ήταν από τις καλύτερες των Αθηνών. Εξάρχεια, Πεδίο του Άρεως. Έμεναν παλιοί αστοί, καλλιτέχνες, δικηγόροι, μηχανικοί. Στη γωνία, στο νούμερο 49, έμενε η Βέμπο, πελάτισσά μου. Είχαμε πολλούς ηθοποιούς πελάτες, επειδή ήταν πολλά θέατρα τριγύρω, που σήμερα έχουν κλείσει. Όλα. Μόνο ο Ληναίος απόμεινε. Η Βουγιουκλάκη ερχόταν συχνά τυλιγμένη με ένα μαντίλι για να μην τη γνωρίσουν και έλεγε στο θείο μου «Βαγγέλη, ένα σάντουιτς». Παπαμιχαήλ, Ξανθόπουλος, Κούρκουλος, Χατζηχρήστος, Καρράς, Καρέζη, Κατερίνα Βασιλάκου, Θανάσης Μυλωνάς, Μανουσάκης, Βούλγαρης, ένα σωρό ηθοποιοί και σκηνοθέτες, ποδοσφαιριστές [ήταν μεγάλες φίρμες εκείνη την εποχή], αθλητές, μουσικοί, τραγουδιστές, Γονίδης, Πανταζής, Τερζής... Έχω ταΐσει ένα σωρό κόσμο στα συμβούλια των ηθοποιών που γίνονταν στο Αλάμπρα, μού έλεγαν «μην τολμήσεις και κλείσεις μέχρι να τελειώσουμε» και τους περίμενα μέχρι τη μία τη νύχτα. Έτσι κι αλλιώς, πάντα περιμέναμε το τέλος των παραστάσεων για να κλείσουμε, μετά τις 12.30 τα μεσάνυχτα. Όταν έβγαιναν από τα έργα, όλοι ήθελαν κάτι να φάνε. Είχα πελάτες πολλούς πολιτικούς μηχανικούς, όλοι όσοι πέρασαν από το Πολυτεχνείο έτρωγαν στο μαγαζί. Κάποιοι έχουν γίνει σπουδαίοι, αρχιτέκτονες, μεγάλα ονόματα του χώρου. Και πάρα πολλοί πολιτικοί. Ο Πάγκαλος, ο Λυκουρέζος, ένα σωρό. Το μαγαζί άνοιγε κάθε μέρα στις 7 το πρωί και έκλεινε στη μία το βράδυ. Πολλές φορές και στις δύο. Κι ήμασταν ανοιχτοί 365 μέρες το χρόνο. Ακόμα και τις μέρες του Πολυτεχνείου [το ’73] δεν κλείσαμε, ούτε με τις μεγάλες φασαρίες. Πέρναγαν παλιοί φίλοι του μαγαζιού και τους προστατεύαμε, τους πηγαίναμε φαΐ στο Πολυτεχνείο. Την Παρασκευή το βράδυ, που μπήκε μέσα το τανκ, μείναμε ανοιχτοί μέχρι τις 10 τη νύχτα. Μετά ήρθε η αστυνομία και μας έκλεισε. Το μαγαζί δεν το πείραξε ποτέ κανείς, ούτε μία ζημιά. Είχαμε πολύ ιδιαίτερη σχέση με τους φοιτητές, με όλους στην περιοχή, τους ξέραμε, τους αγαπούσαμε και μας αγαπούσαν. Πάντα ήμασταν ευχάριστοι τύποι, δεν μαλώσαμε ποτέ με κανέναν. Έχει μεγάλη σημασία ο τρόπος που φέρεσαι στον κόσμο. Το Δεκέμβρη του 2008 που κάψανε την Αθήνα, εμάς δεν μας πείραξαν καθόλου. Ήρθαν, έσπασαν τα δίπλα μαγαζιά και εμένα μου είπαν «γειά σου Δημήτρη». Στο μαγαζί έχουν μεγαλώσει γενιές παιδιών. Θυμάμαι παλιούς φοιτητές –συνταξι26

ούχοι πια- που παντρεύτηκαν και στη συνέχεια έρχονταν να φάνε με τα παιδιά τους. Και δεν τους έβλεπα σαν πελάτες, αλλά σαν φίλους. Από όλα αυτά τα χρόνια στο μαγαζί, αυτό που μου έχει απομείνει τώρα που βγήκα στη σύνταξη, είναι η εκτίμηση και η αγάπη του κόσμου. Περπατάω στο δρόμο -ακόμα κι εκτός Αθήνας- και με αναγνωρίζουν και με χαιρετάνε. Είχα πάει στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας βόλτα στο σταθμό, και με σταματάει ένα ζευγάρι Ελλήνων και με ρωτάει «πού σε ξέρω εσένα;». Έτρωγαν σαν φοιτητές για χρόνια στο μαγαζί! Άλλη μία φορά με σταμάτησαν στα Τρίκαλα, στην Κρήτη. Έχω φίλους σε όλη την Ελλάδα. Το φαγητό του δρόμου σήμερα δεν έχει καμία σχέση με παλιά. Τώρα είναι αλλιώτικα, βιομηχανοποιημένα φαγητά. Τότε έτρωγαν πιο πικάντικα πράγματα, ροκφόρ, παστουρμά, σουτζούκι, τουρσιά, μπέικον, δεν τα τρώει τώρα ο νέος αυτά. Τηγανίζαμε μελιτζάνες, πιπεριές, ψήναμε κοτόπουλο, ετοιμάζαμε τα πάντα μόνοι μας με άριστης ποιότητας υλικά. Και τις καλές μέρες του μαγαζιού, από ’75-’95 πουλάγαμε 5 χιλιάδες σάντουιτς την ημέρα! Είχαμε έναν φούρνο από τον Κολωνό που μας έφερνε ψωμάκια 6-7 φορές την ημέρα. Είχαμε προσωπικό 6 άτομα που πήγαιναν στην αγορά και αγόραζαν πρωί και απόγευμα υλικά και έκοβαν φέτες ασταμάτητα στο χέρι, δεν υπήρχαν μηχανήματα τότε. Σε βάρδιες. Μιλάμε για τόνους αλλαντικών και 5-6 κεφάλια τυρί την ημέρα. Κασέρι από το Βόλο. Και δουλεύαμε 4 τοστιέρες. Ξέρεις πόσα υλικά χρησιμοποιούσαμε για διαφορετικά σάντουιτς; 80! Δεν αλλάξαμε τίποτα στο μαγαζί για 40 χρόνια, μόνο την ταμπέλα. Στην αρχή λεγόμασταν «Οικογενειακό σάντουιτς», μετά το κάναμε «Οικογενειακό τοστ», το βάλαμε στα εγγλέζικα επειδή είχε βγει ένας νόμος που έπρεπε οι πινακίδες να γίνουνε στα εγγλέζικα. Και μετά το ξανά-αλλάξανε και είπαν οι πινακίδες να γίνουν στα ελληνικά. Αλλάξαμε και το ψυγείο κάποια στιγμή, επειδή το ξύλινο που είχαμε φτιάξει επί παραγγελία στην Καλλιθέα όταν ξεκινήσαμε, σάπισε. Δεν θέλαμε ποτέ να κάνουμε μοντέρνο το μαγαζί. Ούτε δεχτήκαμε να γίνει ποτέ αλυσίδα, παρόλο που μας το πρότειναν συνέχεια. Ακόμα κι όταν αργότερα άνοιξαν κι άλλα τοστάδικα, το μαγαζί μας δεν έχασε ποτέ πελάτες. Κι όλοι έρχονταν να δουν και να μάθουν από εμάς. Το τοστάδικο στο Κολωνάκι, το Παραδοσιακό στον Πειραιά, το Κορφού δίπλα στο Δημοτικό θέατρο, στην Κυψέλη, όλα άνοιξαν και έκλεισαν. Κάποια στιγμή ήρθε και το «θηρίο», τα Goody’s, κι άνοιξαν δίπλα μας, στη γωνία, και μού έλεγαν διάφοροι «Δημήτρη, παράτα τα πια, θα σε φάει το θηρίο». Και τους έλεγα «άστο το θηρίο, δεν έχω καμία σχέση μαζί του, να δεις που μία μέρα θα το κλείσω εγώ. Και το έκλεισα!». Είναι πολύ σημαντική η επικοινωνία με τον πελάτη. Θυμάμαι παλιά ο παππούς μου – ήταν κι αυτός έμπορας- μού έλεγε ότι «ακόμα και τα σκουπίδια του πελάτη είναι καλό για το μαγαζί. Ακόμα και το τσιγάρο που θα έρθει να κάνει, κι ας μην πάρει τίποτα». Ποτέ δεν είδα τον πελάτη σαν λεφτά, τον έβλεπα σαν άνθρωπο. Ήθελα να ξέρω πού πονάει, μίλαγα μαζί του. Ακόμα κι όταν είχαμε 100 άτομα μέσα στο μαγαζί, μπορούσα να ασχοληθώ με τον καθένα. Μίλαγα για αθλητικά, για πολιτικά, άκουγα όταν ήθελε να πει τον πόνο του. Μπορεί να μην σχολίαζα, αλλά την επόμενη φορά που τον έβλεπα τον ρωτούσα «τι έγινε η γυναίκα σου, το παιδί σου, ο πατέρας σου που ήταν άρρωστος;» και αυτομάτως γινόμουν δικός του άνθρωπος. Επειδή αισθανόταν ότι τον νοιάζομαι και δεν τον ξέχασα. Ήταν μεγάλο προσόν αυτό, δεν το κάνουν πια οι νέοι επαγγελματίες. Και αν είχες φάει μία φορά στο μαγαζί, δεν ξέχναγα ποτέ τι παράγγειλες. Στους περισσότερους πελάτες μου ήξερα τι να φτιιάξω, χωρίς να το ζητήσουν. Μπαίνω προχθές σε ένα μαγαζί στην Αθηνάς να πάρω αν μπουκαλάκι νερό της γυναίκας μου, το πήρα, πλήρωσα στην υπάλληλο, μια νέα κοπέλα, κι έφυγα χωρίς να πει ούτε μία λέξη. Ούτε καν ευχαριστώ. Πώς να δουλέψει αυτό το μαγαζί; Άδειο ήτανε».

σινεμά

Cloud Atlas των Τομ Τίκβερ, Αντι και Λάνα Γουατσόφσκι από 22 Νοεμβρίου

Βασισμένο σε ένα βιβλίο που είναι, σύμφωνα με τον συγγραφέα του, Ντέιβιντ Μίτσελ, αδύνατον να κινηματογραφηθεί, το φιλμ των τριών σκηνοθετών δοκιμάζει να κάνει το αδύνατο δυνατό. Με μια διάρκεια που αγγίζει τις τρεις ώρες, με μισή ντουζίνα ιστορίες που εξελίσσονται ταυτόχρονα σε διαφορετικούς τόπους και διαφορετικούς χρόνους, αλλά με τους ίδιους ηθοποιούς (από τον Τομ Χανκς και τη Χάλι Μπέρι μέχρι τον Χιου Γκραντ και τον Τζιμ Στέρτζες), να υποδύονται άλλους ρόλους και μια κοινή θεματική γραμμή να τις ενώνει, το φιλμ είναι μια τολμηρή, εντυπωσιακή προσπάθεια για κάτι αληθινά μεγάλο, θαρραλέο και εντυπωσιακό. Αλλά αυτά δεν αρκετά για μια σπουδαία ταινία.

σινεμά

Frankenweenie του Τιμ Μπάρτον από 22 Νοεμβρίου

Ο Τιμ Μάρτον επιστρέφει σε μια αγαπημένη δική του μικρού μήκους ταινία και τη μεταμορφώνει σε μια 3D, stop motion μαγική βόλτα στη σκοτεινή πλευρά της παιδικής ηλικίας, γεμάτη τρυφερότητα και εμμονή. Ο μικρός Βίκτορ επιστρατεύει την επιστήμη για να επαναφέρει στη ζωή τον αγαπημένο – και μοναδικό – φίλο του, τον σκύλο Σπάρκι. Goth αισθητική, αφοπλιστική τρυφερότητα και μια διασκεδαστική διασκευή του Φρανκενστάιν και του δημιουργήματός του, σε μια ταινία πολύ πιο λιτή από τις τελευταίες δημιουργίες του Μπάρτον, αλλά με ολόκληρο το σινεμά του συμπυκνωμένο σε κάθε πλάνο.

ποτό

Bιος 5

Σε παγκόσμιο επίπεδο διακρίθηκε η ΒΙΟΣ 5, η πρώτη μπίρα στον κόσμο που παράγεται από τη ζυθοποίηση πέντε δημητριακών (κριθάρι, σιτάρι, σίκαλη, καλαμπόκι και ρύζι), κερδίζοντας το βραβείο Sial D’Or Country στο διεθνή διαγωνισμό καινοτομίας Sial D’ Or. 27

Drug Free Youth: σύννεφα από καραμέλα Ένας από τους καλύτερους δίσκος της χρονιάς έρχεται απ’ τη Θεσσαλονίκη. Αν η ελληνική ποπ δεν ήταν τόσο παρεξηγημένη υπόθεση, το «Σύννεφα από Καραμέλα» θα έπρεπε να είναι ο ποπ ύμνος του φετινού καλοκαιριού: ένα ψυχεδελικό «κόσμημα» με αναφορές τόσο στα αμερικάνικα Nuggets της δεκαετίας του ’60, όσο και στην ανεξάρτητη βρετανική σκηνή των τελευταίων 30 χρόνων: από τους Jesus and Mary Jane μέχρι την Britpop και τους ρετροφουτουριστικούς ήχους της Ghost Box. Το ίδιο συμβαίνει και με ολόκληρο το άλμπουμ του Drug Free Youth. Το «Avocado Index» μοιάζει να είναι το σπονδυλωτό έργο κάποιου μυστηριώδους μουσικού αλχημιστή, μόνο που ο Γιώργος Φ. που κρύβεται πίσω από το σχήμα είναι ένας αρκετά προσγειωμένος τύπος από τη Θεσσαλονίκη. Σαν ένας Έλληνας Ariel Pink έφτιαξε το δίσκο στο σαλόνι του, με μόνα εφόδια την ασύμμετρη αγάπη του για την garage μουσική και τους Broadcast. Σε ένα κομμάτι, μάλιστα, το «Εργοτάξιο», συνεργάζεται στους στίχους με έναν μουσικό του ήρωα και θρύλο των 60’ς, τον Γιώργο Ρωμανό. Τον πετύχαμε στο Skype λίγες μέρες πριν τις επαναληπτικές εκλογές, μόλις είχε επιστρέψει στο σπίτι μετά από 11 ώρες δουλειάς, και κάπως έτσι ξεκίνησε η κουβέντα μας.

11 ώρες δουλειάς! Πού δουλεύεις; Στα χωράφια, μαζεύω σκόρδα. Μαύρισμα, γυμναστική και χαλαρότητα. Παίζει κούραση, αλλά σε σχέση με τα γραφεία που ήμουν μέχρι πέρυσι, στο τέλος της ημέρας έχεις ξεκούραστο εγκέφαλο. Αύριο μαζεύω πατάτες. Ευτυχώς, διάβασα τον Πιτσιρίκο προχθές και έμαθα πως είναι η εποχή που μαζεύουμε πατάτες και το έπαιξα γνώστης στον τύπο. Μ’ έσωσε ο Πιτσιρίκος!

Drug free youth: από πού προέκυψε; Το 2000 που ξεκίνησα να ηχογραφώ τα δικά μου κομμάτια -ως τότε έπαιζα με μπάντες- ήταν πολύ της μόδας στην «ψυχεδελική σκηνή» το να έχεις ονόματα που έχουν να κάνουν με drugs και το έβρισκα ελαφρώς γελοίο αυτό. Σε τι μπάντες ήσουν; Έπαιζα πιτσιρικάς με 2 φίλους punk-garage -όχι garage-punk!- αλλά δεν είχαμε σταθερό όνομα (μάς λογόκριναν) και μετά στους Homoplastik [που ήταν καλή περίπτωση μπάντας] στην Ιταλία, electropunk. Με παίρνει να τους επαινέσω, γιατί ήμουν απλώς ο μπασίστας. Ο τραγουδιστής τους, ο Μικέλε, ήταν σαν Ίγκυ Ποπ τσέπης. Στη σκηνή έβαζε το μικρόφωνο στον κώλο του και στο σπίτι μου ντρέπονταν να πάει στην τουαλέτα (!) λόγω της μεγαλύτερης αδελφής μου. Από τον ήχο σου μπορεί να καταλάβει κανείς ότι δεν είσαι 20άρης.

33 είμαι. Ψέματα, 34! Είχα γενέθλια πριν από λίγο καιρό και δεν το συνήθισα ακόμα. Ναι, στα 20 ήταν... ξέρεις πώς! Αν και οι βασικές αρχές είναι οι ίδιες, πέρα από το ότι έμαθα να ηχογραφώ (λέμε τώρα) είναι και διαφορετική η φύση των κομματιών. Μιλώντας για ηλικίες, νομίζω ότι οι παλαιότερη γενιά δεν αφήνει τα πόστα με τίποτα. Στην Ακαδημία Αθηνών ποιος είναι ο μέσος όρος ηλικίας; Ενενήντα; Κάπου εκεί, η ηλικία του "π" (γέλια). Η πλάκα είναι ότι το παίζουν και τζόβενοι-ες όλοι αυτοί, το παίζουν active και μοντέρνοι -αν και αυτοί στο μυαλό τους το λένε "νεωτερισμοί", σαν τα μαγαζιά ρούχων στα ’80ς- αλλά στην τελική περιορίζουν όλους τους άλλους, «έτσι γίνεται, ξέρουμε εμείς». Με δυο λόγια, όλοι αυτοί είναι σαν ένα τείχος που μπλοκάρει τα πάντα, όχι όμως λόγω συντηρητισμού -που από μια σκοπιά είναι «κατανοητό»αλλά λόγω του ότι είναι πεπεισμένοι πως τα πράγματα είναι όπως νομίζουν. Αυτό μάλλον ισχύει και για εμάς, σε σχέση με τους 20ρηδες. Με τα αβοκάντο τι σχέση έχεις; Για το αβοκάντο πιστεύω ότι είναι σιχαμερό και σαπωνοειδές, αλλά διάβαζα το «The Index» του Μπάλαρντ, και σηκώθηκα να πάρω κάτι -αναπτήρα;- και είδα μια κρέμα προσώπου της αδελφής μου με αβοκάντο και 28

ιδού. Το είχες έτοιμο το άλμπουμ τότε; Σχεδόν. Έψαχνα για εξώφυλλα, τίτλο, κτλ. Δεν ήθελα να βάλω κάτι πιο «φιλόδοξο» ή «σκεπτόμενο», μου φαίνεται ωραίο, σουρεάλ.

To «Σύννεφα από Καραμέλα» είναι ο πιο πετυχημένος συνδυασμός ελληνικού στίχου και... τέτοιου ήχου, ποπ, που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια... Μου αρέσει η αντίθεση στο πώς το ακούει και πώς το δέχεται ο ακροατής και στο πώς γράφτηκε. Ο Γιώργος (Nowhere Street Music) μου είχε προτείνει να βγάλω έναν ελληνικό δίσκο. Βασικά, ήλπιζε να είναι αυτός ο δίσκος, αλλά ήξερα ότι αν το πιέσω θα βγει μούφα. Είναι δύσκολα τα ελληνικά για στίχο και δεν είμαι τραγουδιστής. Οι στίχοι της «Καραμέλας» είναι απλές λέξεις. Εντελώς απλές και χωρίς ποιητική αδεία φάση. Όταν μου κάνει κάτι για ποπ, πάω για αγγλικά. Ανέκαθεν ήθελα να κάνω ποπ. Από την άλλη, το «ελληνική ποπ» σε παραπέμπει στα Κακά Κορίτσια κτλ. Το «Tomorrow» είναι απ’ τα κομμάτια που ξεχωρίζουν στο δίσκο. Θα μπορούσε να λέγεται και «πώς να χωρέσετε 6 φαρφίσες σ’ ένα κομμάτι». Και αυτό έχει πάλι τον ίδιο ποπ χαρακτήρα στους στίχους, αλλά είναι λιγότερο αυθόρμητο και πιο δουλεμένο. Το έκανα γιατί πάντα ήθελα να συνδυάσω τα δύο αγαπημένα μου είδη σε ένα: το garage και το παλιό ηλεκτρονικό. Με τον Γιώργο Ρωμανό στο «Εργοτάξιο» πώς ακριβώς προέκυψε η συνεργασία; Αυτό το χάρηκα πολύ, επειδή είχα ανέκαθεν ένα κόλλημα με το Ρωμανό. Έκανε 2 LP που ήταν "κανονική" ψυχεδέλεια και όχι «καλό για τα ελληνικά δεδομένα», με πρωτοποριακή παραγωγή και μια δικιά τους μαγεία. Κάποιο βράδυ, λοιπόν, μού τηλεφώνησε ο Γιώργος (NSMusic), πως ο Ρωμανός θα είναι στο μαγαζί που έπαιζε ένας φίλος –και να πάω από εκεί για μια μπίρα. Καταλήξαμε στο σπίτι του Ρωμανού να παίζουμε -το κορίτσι μου κι εγώ- με τέσσερα χέρια στο πιάνο το «Human Fly» των Cramps, με το Ρωμανό να μας κοιτάζει με μία έκφραση μισό-διασκέδασης και μισό«πού έμπλεξα τώρα;». Μετά από αυτό, συνεχίσαμε να μιλάμε μέσω τηλεφώνου πού και πού και όταν κόλλησα με το «Εργοτάξιο» -είχα γράψει τις 2 πρώτες στροφέςτου έστειλα τους στίχους με sms, προσθέτοντας «βοήθεια! χρειάζομαι μια στροφή ακόμα» και μου την έστειλε μέσα σε 5 λεπτά. Με πάτησε κάτω! Είχα φάει κάτι μέρες να το σκέφτομαι, ώρες να το γράφω και ο Ρωμανός απάντησε μέσα σε 5 λεπτά, όχι απλά ολοκληρώνοντας αυτό που σκεφτόμουν, αλλά πηγαίνοντάς το εκεί που εγώ τουλάχιστον δεν το περίμενα. Ποια στροφή έγραψε; Την τελευταία. Όταν του έστειλα τον τίτλο -πριν δει τους στίχους- μού είπε «πρόσεχε μη καταλήξεις να γράφεις σαν τους ποιητές του μπετόν, με τη λατρεία για το τσιμέντο». Ποτέ δεν κατάλαβα σε ποιους αναφερόταν, αλλά ακούγεται πολύ δυστοπικό το θέμα. Παρεμπιπτόντως, εκείνη τη νύχτα στο σπίτι του μάς έπαιξε ένα ανέκδοτο κομμάτι του «Το σύμπαν», απλά ασύλληπτα όμορφο. Ήμουν εκτός λόγω «σταγόνας» και ήταν μαγεία το να παίζεις το «Human Fly» με κοινό τον Ρωμανό! Το «Avocado Index» μού φαίνεται πιο ποπ άλμπουμ από το πρώτο. Ακούω ακόμα και Specials στο «Faces From The Past» και μου άρεσε πολύ που είναι γεμάτος αναφορές. Το «Faces From The Past είναι ska! Λίγο ska υπάρχει και στο «The Broken Circle». Στο ρεφρέν του. Rocksteady, σωστότερα. Σκέψου ότι το κομμάτι αυτό ξεκίνησε ως garage. Το δεύτερο άλμπουμ δεν θα το έλεγα garage, αν και οι βάσεις του είναι εκεί. Απλά ήθελα να χρησιμοποιήσω τους ήχους του’ 60s garage, γιατί είναι τα πιο γλυκά ηχοχρώματα που έχουν βγει ποτέ -κάνουν τον εγκέφαλο να στάζει ενδορφίνες.

Μαρία Παππά | Φωτο: ShootLudwig: Νίκος-Θάνος

Greek nu garage explosion

Η garage rock μουσική είναι ίσως το μοναδικό είδος που έχει μια συνεχή ιστορική πορεία στην Ελλάδα. Ο ωμός και ακατέργαστος κιθαριστικός ήχος της επιμένει να είναι η αγαπημένη μορφή έκφρασης της πλειοψηφίας των νέων Ελλήνων μουσικών, από τα ’60s που πρωτοεμφανίστηκε μέχρι σήμερα. Αυτή τη στιγμή περνάμε την τρίτη αναβίωσή του, που δεν είναι ακριβώς αναβίωση, όσο μετεξέλιξη, και που δεν οφείλεται μόνο στο δικαιολογημένοo άνοιγμα των Acid Baby Jesus στο εξωτερικό, αλλά στην απρόσμενη άνθιση μιας φουρνιάς καινούργιων συγκροτημάτων από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, που παίζουν ζωντανά και κυκλοφορούν δίσκους με τον ίδιο ή παρόμοιο ήχο, από το 2005 και μετά. Από ηχητικής άποψης, τα σύγχρονα garage ελληνικά συγκροτήματα θα μπορούσαν να χωριστούν αυθαίρετα σε τρεις κατηγορίες: α) στα συγκροτήματα αναβίωσης όπως οι The Basements, The Snails κλπ. β) στη neo-garage σκηνή που παίζουν μια μίξη garage punk, noise και indie όπως οι Acid Baby

Jesus, Abstract Lemons, Bazooka, Nasty Beach, Gay Anniversary, The Dark Rags, Alien Mustangs, The Social End Products και γ) στα σχήματα με δικό τους χαρακτήρα που αναμειγνύουν και ηλεκτρονικά στοιχεία, όπως οι A Victim of Society και ο Drug Free Youth. Υπάρχει και μια τέταρτη κατηγορία, τα συγκροτήματα που βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της εξέλιξης του ήχου τους, όπως οι Mongrelettes, οι Circassian και οι Velvoids. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στις μπάντες από τη δεκαετία του ’90 που συνεχίζουν να παίζουν σε πείσμα των καιρών, όπως οι Frantic Five, οι Yesterday’s Thoughts, οι Voyage Limpid Sound, οι The Meannie Gennies και σε ελληνικά labels όπως η Nowherere Street Music, η Action Records, η Fuzz Overdose, Sound Effect καθώς και η Θεσσαλονικιώτικη Onstage Records και η Lost in Tymes Records και φυσικά στους «guru» Last Drive που μόλις κυκλοφόρησαν τη νέα δουλειά τους.

Circassian – Procrastinational [Digital EP/ CD, Spinalonga 2012]

Drug Free Youth–The Avocado Index [LP/CD Nowhere Street Music 2012]

VOYAGER 8 - Acid Baby Jesus and Hellshovel Present...

[10” EP Slovenly 2012]

The Mongrelettes–Mon Mec à Moi [7” EP Fuzz Overdose Records 2011]

The Snails–s/t [LP CD Action Records 2012]

The Social End Products– Ego Trip [7” EP Radar Eye Records 2011]

The Basements–I’ M Dead [LP/CD Lost In Tyme Records, 2012]

A Victim of Society–Fake Friends [7” EP Fractalpress, 2012]

Acid Baby Jesus–s/t [LP/CD Slovenly Records 2011]

Nasty Beach–Obscure Noises [EP self-released 2010]

Bazooka–I Want To Fuck All The Girls In My School [7” EP Slovenly Records 2012]

The Velvoids–Las Freak Voodoo [CD EP TBMr Records 2012]

Acid Baby Jesus–Hospitals [7” EP Slovenly Records 2011]

The Last Drive–News from Nowhere [12” EP Inner Ear 2012]

The Dark Rags–s/t [CD Fuzz Overdose Records 2011]

29

Suedheads και Beatnicks σε Blu-ray

M. Hulot

βιβλίο

Χαρούκι Μουρακάμι 1Q84 Βιβλία 1,2 Εκδ. Ψυχογιός

Οι αγγλικές υποκουλτούρες των ’60s σε δύο σπάνιες ταινίες του BFI.

Bronco Bullfrog

The Party’s Over

Barney Plats Mills, 1969, BFI Flipside, Dual format edition

Guy Hamilton, 1963-65, BFI Flipside, Dual format edition

Εκεί λίγο πριν το τέλος των ’60s και στο ξεκίνημα των ’70s, ο Barney Plats Mills γύρισε δύο ταινίες σχετικά άγνωστες στις επόμενες γενιές, οι οποίες εκτός από θαυμάσια δείγματα αγγλικού σινεμά, καταγράφουν με πολύ ιδιαίτερο τρόπο τις νεανικές [υπο]κουλτούρες εκείνης της εποχής [suedeheads, χίπις] και την εργατική τάξη. Το Bronco Bullfrog [το σκηνοθετικό ντεμπούτο του] είναι ένα νεορεαλιστικό δράμα με στοιχεία free cinema, που θυμίζει το σινεμά του Ken Loach και του Ροσελίνι, γυρισμένο το 1969 με ερασιτέχνες ηθοποιούς [πραγματικούς suedehead], γεγονός που κάνει την ταινία σχεδόν ντοκιμαντέρ. Για την ιστορία: ο John Russel Taylor έγραψε τον Oκτώβριο του 1970 στους Tάιμς του Λονδίνου ότι το Βronco Βullfrog «είναι καλύτερο παράδειγμα νεορεαλιστικού σινεμά από τις κλασικές ιταλικές νεορεαλιστικές ταινίες» και, παρ’ όλη την υπερβολή, κατά κάποιον τρόπο ισχύει. Το σενάριο βασίστηκε σε ιστορίες της πραγματικής τους ζωής που διηγήθηκαν στον σκηνοθέτη, ενώ πολλοί από τους διαλόγους είναι αυτοσχεδιασμοί μπροστά στην κάμερα. Ακόμα πιο μεγάλο ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που βρήκε τους νεαρούς «ηθοποιούς»: από την Joan Littlewood και την θεατρική ομάδα των «nutters» που είχε φτιάξει λίγο καιρό πριν στο Theatre Royal στο Stratford East. Οι πιτσιρικάδες ήταν αρχικά μία ομάδα βανδάλων που τής έσπαγαν κάθε τρεις και λίγο το θέατρο, λήστευαν τους ηθοποιούς και ενοχλούσαν το κοινό που πήγαινε να παρακολουθήσει τις παραστάσεις. Η Joan σκέφτηκε ότι ο μόνος τρόπος για να γλιτώσει από τους μπελάδες ήταν να τούς πείσει να συμμετέχουν με κάποιον τρόπο στα έργα που ανέβαζε, αρχικά ως βοηθοί [κρατούσαν τις σκάλες στα σκηνικά] και αργότερα ως ηθοποιοί. Η συμμετοχή ήταν εντυπωσιακή, το ίδιο και η αλλαγή της συμπεριφοράς τους και με τη βοήθεια του πρώην μπασίστα των Small Faces, του Peter Rankin και του Jimmy Winston που ήταν ντόπιος και είχε καλές σχέσεις μαζί τους, άρχισαν να ανεβάζουν παραστάσεις, κυρίως αυτοσχεδιαστικές. O Barney Plats Mills to 1968 γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για τη δημιουργία της ομάδας των nutters και όλο αυτό που κατόρθωσε η Littlewood [με τίτλο «Everybody’s an actor, Shakespeare said»], έτσι κέρδισε την εμπιστοσύνη τους και τούς έπεισε να πρωταγωνιστήσουν στην ταινία του. Ο Del Walker είναι ένας μαθητευόμενος σιδεράς που ζει με τον πατέρα του στο ανατολικό Λονδίνο και επειδή δεν έχει τρόπους να διοχετεύσει τη νεανική του ενέργεια και να διασκεδάσει την πλήξη του, κάνει με τους φίλους του μικροκλοπές. Όταν γνωρίζει την 15χρονη Irene και τα φτιάχνουν, έχει να αντιμετωπίσει την αρνητική στάση του πατέρα του, την εχθρική συμπεριφορά της μάνας της Irene και τη λογική των ενηλίκων που τους κάνουν τη ζωή δύσκολη.

Aποφασίζουν έτσι να το σκάσουν μαζί στην εξοχή του Newhaven με το μηχανάκι του, σε μία γκονταρική περιπλάνηση που έχει άδοξο τέλος. H ταινία έχει ένα πολύ ωραίο σάουντρακ με τον ήχο της εποχής σε 12 τραγούδια των Audience και είναι κάτι σαν πρώιμο Fish Tank ή πιο ρεαλιστικό Bullet Boy.

Το 1963, λίγο πριν οι Beatles γίνουν πιο γνωστοί κι απ’ το Xριστό και ένα χρόνο πριν ο Guy Hamilton αρχίσει να γυρίζει τις ταινίες του James Bond, έφτιαξε μια ταινία για μία παρέα μποέμ μηδενιστών που της άλλαξε τα φώτα η λογοκρισία και αναγκάστηκε να την αποκηρύξει. Tο The Party’s Over είναι μία ταινία με beatniks [και όχι για τους beatniks] που τις νύχτες χορεύουν και μεθοκοπάνε και τις μέρες δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον και καμία όρεξη για τίποτα, πέρα από το μοδάτο ντύσιμο, το ποτό και το σεξ. Tο 1963 που γυρίστηκε η ταινία στο Σόχο του Λονδίνου υπήρχε ένα καφέ-μπαρ με τραπέζια-φέρετρα που το έλεγαν Le Macabre, όπου οι beatniks κατέβαζαν τόνους καφεΐνης για να συνέλθουν απ’ το αλκοόλ, και το Peace Café στο Tσέλσι, που οι οπαδοί του μηδενισμού μετατρέπονταν σε οπαδούς του ηδονισμού και κάπνιζαν όπιο και ινδικό χασίς [και στα διαλείμματα διαδήλωναν κατά των πυρηνικών όπλων]. Δεν ήταν αυτά όμως που ενόχλησαν τους λογοκριτές και πετσόκοψαν την ταινία. Κυρίως ενόχλησαν οι σκηνές που δείχνουν κάποιον να φιλάει ένα πτώμα [χωρίς να ξέρει ότι είναι πτώμα, άρα δεν πιάνεται για νεκροφιλία] και κάποιες που είχαν κοπεί αδικαιολόγητα, τουλάχιστον για τα σημερινά δεδομένα [και δεν αφορούσαν γυμνό ή βία, αλλά διαλόγους]. Το 1965 η ταινία ξαναφτιάχτηκε με το αρχικό μοντάζ, αλλά ο σκηνοθέτης ζήτησε να κόψουν το όνομά του από τα credits και να μην βγει στις αίθουσες. Μέχρι πρόσφατα υπήρχε μόνο η λογοκριμένη κόπια, μέχρι που το British Film Institute αποφάσισε να κάνει restoration στην prerelease version και να την κυκλοφορήσει σε DVD [στο blu-ray δεν υπάρχει η συγκεκριμένη 95λεπτη version]. Αυτή τη στιγμή το Party’s Over μπορείς να το δεις όπως το έφτιαξε o Hamilton και είναι πολύ καλή ταινία. Παίζουν ο Clifford David και η Louise Sorel –αυτός στο ρόλο του Αμερικάνου επιχειρηματία που έρχεται στο Λονδίνο να βρει την αρραβωνιάρα του κι αυτή στο ρόλο της πλούσιας αρραβωνιάρας [κούκλα, αλλά ψυχρή σαν κούκλα βιτρίνας] που το έχει σκάσει από τον πατέρα της και ξημεροβραδιάζεται στα καταγώγια του Τσέλσι με μία παρέα beatniks. Ο Oliver Reed [που κι εδώ παίζει τον κακό και πληγωμένο που αγαπάει την αχώνευτη Αμερικάνα] και η Catherine Woodville συμπρωταγωνιστούν, μαζί με μια ομάδα πολύ καλών ηθοποιών, μουσική του John Barry κι ένα λυπητερό τραγούδι της Ann Lynn που θυμίζει Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα. Tα έχει όλα: σεξ, τζαζ, αυτοκτονία, νεκροφιλία, ναρκωτικά, κι ένα απίθανο ξημέρωμα στο Tσέλσι.

σνακ

Μπισκότα Αλλατίνη για μικρά και μεγάλα μωρά

ΜπισκόταΑλλατίνη με γάλα και κομματάκια σοκολάτας για να βουτάς σε ζεστό γάλα τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες, αγκαλιά με το μωρό σου. Μικρό ή μεγάλο. Συνοδεύουν και τσάι φτιαγμένο με ινδική συνταγή [μαύρο τσάι, μπόλικο γάλα και ζάχαρη –βαρύ, αλλά τέλειο].

30

Ο Χαρούκι Μουρακάμι, συγγραφέας του ‘Νορβηγικού Δάσους’, υπογράφει ένα ερωτικό έπος 900 συνολικά σελίδων που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Ψυχογιός. Το πολυσυζητημένο magnum opus του Μουρακάμι συνιστά ένα πρωτοφανές αφηγηματικό ξεφάντωμα, ένα πανηγύρι λέξεων, εικόνων και αισθήσεων. Όταν βέβαια, η φαντασμαγορία τελειώνει, αυτό που μένει δεν είναι παρά μια απλούστατη -και γι’ αυτό ασύλληπτα συναρπαστική- ιστορία αγάπης, ένα ερωτικό παραμύθι που συνοψίζεται στο αφοπλιστικό, παράφορο, λυτρωτικό κράτημα των χεριών.

σποτ

Vodafone CU-Restart

Restart. Επανεκκίνηση. Νέα αρχή. Νέα αντίληψη. Αναθεώρηση. Στα μικρά και στα μεγάλα. Την τάση «back to basics» και το γεγονός ότι χρειαζόμαστε λιγότερα από όσα νομίζουμε κι έχουμε περισσότερα από όσα φανταζόμαστε προωθεί το νέο, επίκαιρο τηλεοπτικό σποτ του Vodafone CU.

δίσκος

Phil Minton/Dylan Nyoukis Live Πτώματα κάτω απο το κρεββάτι, phase records, mafia

Ήταν στο Dhalgren που πρωτοδιάβασα για έναν πατέρα, ο οποίος έχει απολυθεί και, που μη θέλοντας να στεναχωρήσει την οικογένειά του, ξυπνάει κάθε μέρα, ξυρίζεται, ντύνεται, τρώει το πρωινό του και φεύγει για τη ‘δουλειά’ του. Άγνωστο το πού πηγαίνει και πού περνάει 8 με 10 ώρες. Ίσως να κλαίει σε κάποιο παγκάκι σε ένα πάρκο, να μεθάει, ή οτιδήποτε. Υπάρχουν φορές που η ίδια η πραγματικότητα, βέβαια, δημιουργεί ακόμα πιο δυστοπικές εικόνες από αυτές στο έπος του Σάμουελ Ντελάνυ και ήταν τέτοιου είδους καταστάσεις που μας ξαναγέννησαν την κάβλα για την ανθρώπινη φωνή πάνω σε μία συζήτηση για τι είδους όργανα θα επιθυμούσαμε να ακούμε μετά την καταστροφή του στυλιζαρισμένου μας κόσμου. Έτσι, όταν έπεσε η ιδέα να στήσουμε μια συναυλία στηριγμένη μόνο στην ανθρώπινη φωνή, μάς έσκασαν κατευθείαν τα ονόματα των Phil Minton και Dylan Nyoukis και χωρίς δισταγμό, τους καλέσαμε για μια βραδιά που μας χάρισε ένα από τα πιο φυσικά και ζωτικά σετ που έχουμε στήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αλλά εκτός από αυτό, αποδείχτηκε η ευκαιρία για 3 φίλους να συνεργαστούν σε κάτι που γούσταραν. Χάρη σε αυτό τον ενθουσιασμό κυκλοφορεί αυτό το ντοκουμέντο σε 300 αριθμημένα αντίτυπα. [Νικόλας Μαλεβίτσης].

strictly sex Ψάχνεις σύντροφο για σεξ; Στείλε mail με μια φωτογραφία σου και μια ηλεκτρονική διεύθυνση για να επικοινωνήσει όποιος-α ενδιαφέρεται στο sex@ough.gr. Και καλή τύχη.

φρεσκολουσμένη, φρεσκοχωρισμένη, χαμενη, προδομένη.... εσένα περιμένει....γκροαααρρρ ankaratz90@gmail.com

Αριστοκρατικής καταγωγής μεσήλικας, παρθένος αλλά όχι ευνούχος, με πολλές ορμές και πλούσιο πνευματικό κόσμο, ζητά πρόθυμο παρτενέρ να του παραχωρεί τις γάμπες του για απογευματινές εκσπερματώσεις. Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με την ιδιοκτήτρια του: madolard@gmail.com

opoia antexei ton pono tis hdonhs mexri 40 as epikoinonisei mazi moy gia na perasoyme frikta... 34 psilos melaxrinos gerodemenos. glorydick69@yahoo.gr

ΕΧΩ ΟΛΑ ΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ... ΕΣΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕ ΔΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΠΟΝΕΣΕΙΣ...ΠΟΛΥ!! ΜΟΝΟ ΣΟΒΑΡΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΜΠΕΙΡΟΥΣ. seenalepto@yahoo.gr

Ime 26 xronwn k kapws ethismenos sto sex. Thelw na kanw sex me kopeles mexri 35 xronwn k kata protimisi mikrokamomenes. Den ime kananenas kouklos, omws sigoura gamaw kala. Tha gustarw full ama dinete ke kolo. krepalikv@yahoo.gr

τον βαζω ολο στο στομα μου οσο μεγαλο κι αν τον εχεις!!δοκιμασε με!!! kaliopikaliopikaliopiax@ hotmail.gr

Ime athlitikos typos k poluasxolos me apotelesma na min exw statheres sxesis.

Trelenomai gia tsiboukia k tha ithela mia kopela na erxete spiti oxi mono gia sex ala k gia na arazume kai na psilognwristume. Min stilete ama de goustarete tatsibukia.

Xairetw. andrporfu@yahoo.gr

Ψάχνω κάποιον αρρενωπό και γερό ποτήρι να πηδιόμαστε τα Σάββατα βράδυ μεθυσμένοι και να εξαφανίζεται την επόμενη ημέρα κατά το μεσημεράκι. Κώστας, 35hweyfwoi4chbajshakljfhkah@gmail.com

38χρονος παντρεμένος, τριχωτός, μετρίου αναστήματος, ψάχνει σοβαρό και εχέμυθο κύριο για παιχνίδια. Τα Σάββατα διαθέτει δικό του χώρο. Στείλτε φωτο στο olariolara@gmail.com

φρεσκοχωρισμένη 22άρα ψάχνει νεαρά αγοράκια για τρελές περιπέτειες. Ένα-ένα ή πολλά μαζί. sugahmama666@mailinator. com

27χρονος γυμναστής ζητά ευτραφή κύριο από 37 και πάνω για να του μάθει τι θα πει γυμνασμένοι προσαγωγοί. Ενδιαφέρομαι και για αυταρχικό, όχι σημάδια. sexygymboy@mailinator.com

Ελεύθερος 29 ετών, σοβαρός, 1.86, 87 κιλά, μετακόμισα πρόσφατα στην Αθήνα και ψάχνω αγόρι που να μην τον ενδιαφέρουν οι τρικέφαλοι, οι δικέφαλοι, οι κοιλιακοί και ο κώλος. Δεν θα ένιωθα τόσο κολακευμένος αν σε κάποιον άρεσαν μόνο αυτά. johnastrox@gmail.com

Συνεσταλμένη αλλά ευχάριστη και κοινωνική, με διακριτικό σήμα προσκόπων δάφνης και καλή αίσθηση της μόδας, ζητά ερωτικό παρτενέρ που να αγαπά την Αθήνα μας και να χαίρεται την ξενάγηση σε όλα τα νέα στέκια. Αντέχω τον πόνο. tomoko-chic@freemail.gr

equal oportunity kink 4 girls only

εν οχι πα jiosi21@yahoo.com

ΔΙΝΩ ΚΩΛΟ ΠΑΙΡΝΩ ΠΙΠΕΣ ΔΕΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΟΡΓΙΑΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΑΓΟΡΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙΑ!! darkshadowfor@yahoo.gr

μετα απο ερωτικη απογοητευση εχω να κανω sex 3 χρονια. πια βραζω, βαρεθηκα να τον παιζω θελω να γαμησω!! ειμαι ανοιχτος σε καθε προταση αρκει να ειναι εχεμυθα ατομα! j ofuyolo@yahoo.gr

Αγαπώ να γλείφω αντρικά πόδια. Δεν με ενδιαφέρει άλλου είδους επαφή. Είμαι 42 από Παγκράτι. footmanathens@hotmail.gr

Γυμνιστής γυμναστής, 25 ετών αναζητεί κοπέλα 18-30 ετών, ευαίσθητη και εμφανίσιμη για μοναδικές παθιάρικες εμπειρίες μακριά από ταμπού και προκαταλήψεις. footjob@mailinator.com

Γάτος πρωτάρης, ερωτιάρης, κούκλος, σοβαρός, υγιής, τρυφερός, με καλό αίμα (British blue, χαλκινομάτης), ψάχνει θηλυκιά αναλόγων προσόντων. Μόνο σοβαρές προτάσεις. mhulot@otenet.gr

Είμαι 25 ετών, μετρίου αναστήματος, μελαχρινός και με έντονη διάθεση για τη ζωή και ψάχνω νέο ανάλογων προσόντων για να μου γλείφει τις ρώγες. rocketmanchaos@rocketmail. com

ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ... ΚΟΚΚΙΝΟ-ΣΓΟΥΡΟΜΑΛΛΑ ΖΟΥΜΕΡΗ ΚΑΙ ΕΥΛΙΓΙΣΤΗ ΑΝΥΠΟΜΟΝΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΛΟΥΣΕΙΣ ΜΕ ΜΠΥΡΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΝ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΦΩΝΑΞΕΙ Α’Ι’ Α’Ι’ Α’Ι’!! ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΠΥΡΑΜΑΤΙΣΜΟ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΕΛΦΑΣΤ!!!! oloolomesa@hotmail.gr

30χρονος, κομψός, αδύνατος, και με ωραίο κούρεμα, ψάχνει κοπέλα για σεξ τις μεσημεριανές ώρες κάθε Τρίτη με Πέμπτη. Προτιμούνται κοκκινομάλλες με κοντό κούρεμα και γνώσεις για τον σκανδιναβικό κινηματογράφο. alex_taslos@yahoo.com

dyo kariolides eimaste, oxi kati to spoudaio. rita kai panos, 27 kai 30.giati de mas xeftilizete mexri to kokalo?? ti zitame?gamia vary… asikwto... talla de mas noiazoun.menoume athina kai sas perimenoume, min argeite xekwla!tripiste mas.. .geia sas twra. kariolides100@yahoo.gr

22χρονος gay ενδιαφέρεται για group αποκλειστικά με μετανάστες. colej.j@hotmail.gr

Chubby γλυκούλα 20 χρονών αναζητεί τον δικό της Han Solo για τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Όλα επιτρέπονται. frizie_ic@yahoo.com

ΨΑΧΝΩ ΓΙΑ ΠΑΡΕΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΡΟΚΥΨΕΙ...ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΜΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ 30-35 ΝΑ ΜΟΥ ΤΑ ΜΑΘΕΙ ΟΛΑ!! ΕΙΜΑΙ 30 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΧΩ ΜΕΓΑΛΟ, ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ΤΟΝ ΑΝΤΕΞΕΙΣ!! pepelove_rock@yahoo.gr

Θέλω να κοιτάω. Θέλεις να δείχνεις; Στείλε μου υλικό. artcritic66@yahoo.gr

Σε θέλω σαν τρελή αν γουστάρεις παχουλές. Στείλε τώρα: loukoumaki28@gmail.com

Είμαι 37 ετών, δημοσιογράφος, ξανθιά, όμορφη, πολύ απογοητευμένη από τις σχέσεις με κακά παιδιά, δεν το βάζω κάτω, ψάχνω σχέση. katerinay54@yahoo.com

31

Delivery το φαΐ της μαμάς Μια συζήτηση με τον άνθρωπο που ταξιδεύει όλη την Ελλάδα για να σού φέρει λίγο από μαμά. Αλεξάνδρα Πράσσα

32

Όσο μιλούσα με τον κύριο Ζωγόπουλο, ιδρυτή της εταιρείας Student’s Transport Services, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι ότι απέναντί μου είχα το πρότυπο του ιδανικού εμπόρου, που ομολογώ ότι αναζητούσα εδώ και χρόνια, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ευγενικός, ευφράδης και γενικώς συμπαθέστατος, σε πείθει για την ποιότητα της δουλειάς του χωρίς να υπερπροσπαθεί, με μόνο όπλο του την αγάπη του γι’αυτό που κάνει. Σύμφωνα με τον ίδιο, άλλωστε, δύο είναι τα μόττο της εταιρείας. “Μεταφέρουμε στους φοιτητές τα πάντα εκτός από τη μαμά τους” και “Στην SΤS δε μετράμε χιλιόμετρα, μετράμε χαμόγελα”. “Η ιδέα ξεκίνησε από μια τυχαία παρατήρηση κάποια στιγμή σε κάποιο ταξίδι μου ανά την Ελλάδα”, μάς λέει, “όπου έβλεπα κάποιους γονείς σε ένα λεωφορείο να προσπαθούν να “σπρώξουν” κάποια πράγματα για να πάνε στα παιδιά τους, φαγητά συνήθως. Βλέποντας αυτό το πράγμα, σκέφτηκα ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να γίνει αυτό, κάπως καλύτερα, πιο συστηματικα. Κι έτσι αποφάσισα να φτιάξω την εταιρεία. Ως τότε ασχολιόμουν με ένα τελείως διαφορετικό αντικείμενο, συγκεκριμένα έκανα εμπόριο λουλουδιών, καμία σχέση με το αντικείμενο. Απλά μού ήρθε σαν ιδέα, το έκανα, και συνεχίζω εδώ και 5 χρόνια τώρα. Υπάρχει ενδιαφέρον αρκετό από τον κόσμο, το οποίο δεν μειώθηκε με την κρίση. Αντίθετα, κάθε μέρα και περισσότεροι ενδιαφέρονται να στείλουν στα παιδιά τους φαγητό. Και λόγω κρίσης, γιατί είναι και πολύ πιο οικονομικό για τα παιδιά, και πάνω απ’ όλα πολύ πιο υγιεινό με ό, τι κυκλοφορεί από junk food“. Η επιτυχία της εταιρείας εξ άλλου είναι αυταπόδεικτη. Ο κύριος Γιώργος παραδίδει πακέτα σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, ενώ μέσα στις επόμενες μέρες ξεκινά και μια νέα συνεργασία, η οποία θα του επιτρέψει να συμπεριλάβει στην ήδη μακριά λίστα των ταξιδιών του (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα, Κοζάνη, Καβάλα, Ξάνθη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη) τη Λαμία, τη Λάρισσα, το Βόλο αλλά και το Ηράκλειο. Δηλαδή τις κυριότερες φοιτητουπό-

λεις, από τη μία άκρη της Ελλάδας ως την άλλη. Τα δρομολόγια είναι συγκεκριμένα και γίνονται κυρίως το Σάββατο και την Κυριακή, έτσι ώστε τα παιδιά να μην είναι απασχολημένα με τη σχολή τους ή με ο,τιδήποτε άλλο, αλλά ενίοτε και κάποιες Δευτέρες. Γιατί όμως να επιτύχει η συγκεκριμένη εταιρεία, ανάμεσα σε τόσα courier; “Εμείς μεταφέρουμε 15-20 κιλά, ενώ ένα μέσο courier μεταφέρει ένα γραμματάκι ή ένα δέμα το πολύ 5 κιλών. Και δεν χρειώνουμε παραπάνω. Μια μεταφορά από Αθήνα- Θεσσαλονίκη, ας πούμε, κοστίζει 25 ευρώ. Και το καλό είναι ότι πηγαίνει στην πόρτα του παιδιού, είναι βασικό αυτό, είναι door to door. Για την ακρίβεια, to door. Ίσως στην επιτυχία να μέτρησε το πρωτοποριακό της ιδέας, καθώς δεν υπήρχε κάτι ανάλογο, ίσως η ανάγκη της Ελληνίδας μάνας να μην στερηθούν τίποτα τα παιδιά της, ίσως η κουλτούρα της ελληνικής οικογένειας που θέλει το παιδί μαζί της, ακόμα κι αν έχει φύγει. Αλλά το εστιάζω στην κουλτούρα της ελληνικής οικογένειας. Αυτό είναι που κάνει τους Έλληνες ξεχωριστούς, ο δεσμός της οικογένειας. Οι ξένοι δεν το έχουν αυτό σε καμία περίπτωση”. Έχοντας ζήσει την εμπειρία του “πακέτου βοηθείας” από τη μαμά, η πρώτη μου σκέψη όταν προετοίμαζα το θέμα ήταν το πώς μπορεί να αντέξει κανείς να μεταφέρει τόσες λιχουδιές χωρίς να μπει στον πειρασμό να ανοίξει έστω κι ένα πακέτο, και δεν καταφέρνω να συγκρατηθώ και να μην τον ρωτήσω. “Η περιέργεια του τι μπορεί να υπάρχει μέσα, υπάρχει σίγουρα. Ας πούμε ξέρω ότι κάποιες μαμάδες κάνουν πολύ καλά γλυκά, έχει τύχει να δοκιμάσω. Οπότε όταν πάω το δέμα λέω καμιά φορά στα παιδιά “Τι έγινε, έχει κανένα γλυκό η μαμά μέσα;”. Ανοίγουν, ψάχνουν, μου λένε “πάρε”. Είμαι και λιγούρης εγώ”. Πληροφορίες σχετικά με την εταιρεία Student’s Transport Services μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση www.sts1.gr