Ough 04 pantheon feb 2013

/ ΤΕΥΧΟΣ 04 / ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2013

www.ough.gr μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

+ ,

,

Φεβρουάριος - Μάρτιος 2013

1

M.Hulot | Φωτό: Νίκος Κατσαρός

O λαϊκός θρύλος που του έκαναν support οι Socrates Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι ένας γνήσιος λαϊκός τραγουδιστής. Ξεκίνησε τραγουδώντας Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Παπαϊωάννου και μεγάλους συνθέτες του ελληνικού τραγουδιού όπως ο Σούκας, ο Άκης Πάνου, Ο Νικολόπουλος, ο Πολυκανδριώτης, αλλά πέρασε με μεγάλη επιτυχία και στην «απέναντι όχθη» με τον Θοδωρή Μανίκα και τους 667. Ο «άρχοντας» για τους φίλους έχει αφήσει πίσω του αμέτρητα ερωτικά κομμάτια «με πόνο και καημό» και παραμένει μία από τις πιο αξιοπρεπείς μορφές στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Στους δρόμους της Νέας Κηφισιάς πόζαρε μπροστά από περιπολικά και τροχονόμους και γέλασε με την ψυχή του, κάνοντας τον «Μαγκάρετ» σε ένα βορειοπροαστίτικο Χαβάη 5-0. Πού έχετε γεννηθεί; Στο νομό Τρικάλων. Είμαι ο πιο πιτσιρίκος της Τρικαλινής σχολής. Και ήταν το όνειρό σας να γίνετε τραγουδιστής από μικρός; Ήθελα να γίνω τραγουδισταράς, τίποτε άλλο. Μόλις γνώρισα τον σπουδαίο Βασίλη Τσιτσάνη, στα 13 μου, είπα κύριε, αυτό εδώ είναι το σχολείο μου. Πώς γνωρίσατε τον Τσιτσάνη; Στην ιδιαίτερη πατρίδα μας. Είχε έρθει στα Τρίκαλα, στο καφενείο που είχαν τα αδέρφια του. Ήταν τρία αδέρφια και ο μπαρμπα-Χρήστος, ο πατέρας τους, που σου ’φερνε τον καφέ γελαστός, σπουδαίος. Και πώς γίνατε τραγουδιστής; Ε, αφού πήρα τη σύσταση από τον μεγάλο μας Τσιτσάνη, δεν έβλεπα την ώρα να κατέβω στην Αθήνα. Ο πατέρας μου και ο μεγάλος μου αδερφός έπαιζαν ωραία φλογέρα. Η οικογένεια μου όμως, γενικότερα, δεν ήθελε να κάνω αυτό το επάγγελμα, ήθελαν να μάθω μια τέχνη. Με το τραγούδι δεν μπορούσε να ζήσει κάποιος εκείνη την εποχή. Και είδε και αποείδε ο πατέρας μου ότι εγώ δεν αλλάζω με τίποτα, και με άφησε να κατέβω. Θα του ’φευγα, βέβαια, του ’χα φύγει ήδη δυο φορές από το σπίτι, σε ηλικία 11 και 12. Πού είχατε πάει; Όπου έβρισκα καταφύγιο, με έψαχναν δύο μέρες, τρεις. Το πήρε απόφαση, κι έτσι πήγαμε στον Τσιτσάνη. Βρήκε μια άκρη ένας κοινός φίλος και κλείσαμε ένα ραντεβού, ήταν θυμάμαι Μεγάλη Εβδομάδα, πρέπει να ήταν το ’58-59. Με ψιλοάκουσε εκεί, κάποια ρεφρέν, τρέμοντας εγώ, ένα παιδάκι τώρα τι να τραγουδήσει; Πόσο ετών ήσασταν; Ήμουν 13 χρονών. Μόνο που τον έβλεπα λαχταρούσα να μάθω πώς κάνει αυτό το πράγμα, τι όργανο είναι αυτό που παίζει στη Συννεφιασμένη Κυριακή, αυτή την ρομάντζα που παίζει στην αρχή και άκουγα στο χωριό μου από τα γραμμόφωνα που υπήρχαν σε κάποια καφενεία. Τα τραγούδια του μπορεί να μην τα έπαιζε το κρατικό, αλλά ακούγονταν στα επαρχιακά ραδιόφωνα και στην περιοχή ήταν επιτυχίες. Του τραγούδησα τρέμοντας τα ρεφρέν και μου έδωσε αμέσως, καλοπροαίρετα, συμβουλές. Ήταν ένας άνθρωπος που μου έκανε αμέσως εντύπωση για την απλότητά του, λιγομίλητος. Έπαιζε το μπουζούκι τόσο σωστά, είχα εντυπωσιαστεί από το πώς τοποθετούσε τις νότες όπου χρειαζόταν. Βέβαια, τότε μπορεί να μην τις καταλάβαινα γιατί ήμουν πιτσιρίκος, αλλά μόλις μεγάλωσα και συνέχισα να τον βλέπω στην Αθήνα σε κάποιους χώρους που έπαιζε, κα2

ταλάβαινα ότι έχει σύνορα η μουσική και αυτός έκανε το σωστό. Ό,τι έπαιζε ο Βασίλης ο Τσιτσάνης πάνω σε ένα τραγούδι, αυτό έπρεπε να γίνεται. Όταν ήρθα στην Αθήνα ήμουν πολύ μικρός για να κάνω δισκογραφία ή να ξενυχτήσω, έπρεπε να κάνω κάποιες άλλες δουλειές, να μεγαλώσω, να περάσει και το φανταριλίκι... Τι δουλειές κάνατε; Δούλευα σαν εργάτης. Οικοδομή ή μπογιατζίδικο, ή σε ένα εργοστάσιο στα Μεσόγεια που έβγαζε τσίπουρο. Μετά το στρατιωτικό άρχισα σιγά-σιγά να ψάχνομαι. Έμενα στον Άγιο Αρτέμιο, ήταν η πρώτη μου συνοικία στην Αθήνα. Γνώρισα έναν μπουζουξή που έκανε και δεύτερη δουλειά, ήταν ταρίφας, τον Μελέτη τον Τσερόπουλο, με τον οποίο κάναμε παρέα. Έπαιζε μπουζουκάκι αυτός, είχα πάρει κι εγώ μια κιθαρούλα και κατεβαίναμε στο μπαράκι των Σεπών να ψιλογνωριστούμε με διάφορους άλλους του επαγγέλματος. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα κέντρο στην Ιερά Οδό. Η φίρμα εκείνη την εποχή ήταν ο Οδυσσέας ο Μοσχονάς. Ήμουν πολύ τσάκαλος στο ρεπερτόριο, από εκεί είχα μάθει στο τσάκα-τσάκα 300 τραγούδια απ’ έξω. Αλλά το καλό ρεπερτόριο, τα καλά τραγούδια, και προχωρούσα στα τριτοδεύτερα μαγαζιά σαν πρώτο όνομα. Τα πολύ βαρβάτα μαγαζιά της νύχτας, καμιά φορά τα λέω και πολύ σκληρά, γιατί τελείωναν στις 9 το πρωί. Δεν τα πολυπήγαινα, παρότι είχα τη δύναμη και το χρώμα της φωνής κι αυτά που τραγουδούσα με έκαναν να ανήκω εκεί. Μου άρεσε πολύ να βρίσκομαι σε ταβέρνες, με δύο τρία οργανάκια. Και έτσι ξεκίνησα να τραγουδάω, μέσα στην οικογένεια σε μικρά παιδάκια. Εκεί όμως για να περάσεις ως τραγουδιστής θα έπρεπε να έχεις αισθήματα, βιώματα, θα έπρεπε να έχεις ζήσει κάποιες καταστάσεις. Μπαίνανε και κάποιοι σόλο μπελαλήδες, σηκώνονταν πάνω να χορέψουν και τα μικρά παιδάκια παίζανε στην πίστα και έλεγα τώρα θα σας φτιάξω. Μόλις έβλεπα ότι σηκώνονταν οι μπελαλήδες άρχιζα εγώ τα ελαφριά, δρόμο αυτοί, δεν την έβρισκαν με τέτοια τραγούδια, ήταν οι μάγκες του τεκέ. Μόλις έφευγαν, τραγουδούσα το «Αντιλαλούν οι φύλακες» και χόρευε ο ωραίος κόσμος, όλοι μαζί και τα παιδάκια. Στην αρχή της καριέρας μου είχα καλό κόσμο γύρω μου που ήταν τραυματισμένος από διάφορα πράγματα. Το μεγάλο του χτύπημα ήταν η φτώχεια, η ταλαιπωρία. Tους ρώταγα «από πού είστε παιδιά;». Ήταν άνθρωποι από τη νέα Σμύρνη, από την Καλογρέζα, από τη Νέα Ιωνία, από τα Ταμπούρια, από το Σχιστό. Όλο προσφυγογειτονιές. Που λες, είχα μια ιδιαίτερη σχέση με αυτούς τους ανθρώπους και αργότερα κατάλαβα ότι τους άρεσε η χροιά μου επειδή κι εγώ είχα σχέση με τη Σμύρνη.

Βέβαια, τότε δεν το ήξερα. Δεν ήξερα τι καταγωγή είχα, γεννήθηκα στα Τρίκαλα, αλλά ο παππούς μου πέθανε 29 χρονών, τον πατέρα μου τον άφησε στη κοιλιά. Οι πληροφορίες έλεγαν όμως ότι ότι είχε έρθει από τη Σμύρνη. Πήγα κάποια στιγμή να βρω χαρτιά, αλλά δεν τα κατάφερα , είχαν καεί στην καταστροφή. Σημασία έχει ότι εκείνος ο κόσμος άκουγε αυτά τα τραγούδια, με καταλάβαινε και του άρεσα. Η ταλαιπωρία και η φτώχια ήταν και για μένα η ζωή μου τότε. Τον πρώτο καιρό κοιμόμουν στα παγκάκια. Έβγαινα στην πλατεία Κοτζιά με ένα ζεμπίλι, με ένα σκεπάρνι, και περίμενα να περάσει κάποιος εργολάβος να με πάρει για να βγάζω πρόκες. Ήμασταν ένα σωρό παιδιά κάθε πρωί, εργατοπάζαρα. Τώρα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Εμείς δεν είχαμε και να φάμε. Θυμάμαι έναν γέρο να φωνάζει απέναντι «Φτιάξε μου ένα γλυκύ βραστό στο χοντρό», ήμουν τότε 17 χρονών και σκεφτόμουν «Πώπω, στον χοντρό τον επίνει». Εγώ δεν είχα ούτε για καφέ. Δίσκο πότε κάνατε για πρώτη φορά; Ο δίσκος που με γνώρισε για πρώτη φορά το πλατύ κοινό είναι αυτός με τον Σούκα, «Εσύ μιλάς στην καρδιά μου», αλλά είχα κάνει κι έναν δίσκο το ’67 που δεν τον ξέρει κανείς. Ένα μικρό δισκάκι, εγώ ήμουν από τη μια πλευρά και από την άλλη κάποιος άλλος. Δεν θυμάμαι ποιος ήτανε! Κι ήταν ένα τραγούδι που δεν θυμάμαι πια ούτε τον τίτλο του. Το 1979 είχα ξεκινήσει να γράφω τραγούδια με τον Βασίλη Βασιλειάδη, είχαμε κάνει μια εξάδα σπουδαία τραγούδια, τα οποία δεν τα έχει τραγουδήσει κανείς, είναι ακόμα στο συρτάρι του. Έτυχε όμως εκείνο το καλοκαίρι να τραγουδάω με την Άννα Χρυσάφη κι εκείνη επέμενε να πάω να βρω τον Σούκα, τον Ρεπάνη, τον Μουσαφίρη, τον Βασιλειάδη. Μου το έλεγε κάθε βράδυ και στο τέλος συναντήθηκα με τον Τάκη τον Σούκα. Για δεύτερη φορά, τέσσερα χρόνια πριν είχαμε ξανασυναντηθεί και είχαμε μιλήσει για κομμάτια, αλλά κάτι είχε γίνει και στο επόμενο ραντεβού τον έστησα και δεν πήγα. Έτσι προέκυψε ο πρώτος μου δίσκος με με δώδεκα υπέροχα τραγούδια. «Εσύ μιλάς στην καρδιά μου» ο τίτλος. Όταν είχε γίνει ο σεισμός το ’81 τραγουδούσα στα Ξημερώματα με τον Λάκη Αλεξάνδρου και ο Τάκης πήγαινε για τη Φαντασία απ’ ό,τι θυμάμαι. Δούλευε εκεί και δεν πρόλαβε να φτάσει, πήγε μέχρι τους Στύλους (του Ολυμπίου Διος) και γύρισε πίσω. Που λες, η γυναίκα του Τάκη, η κυρία Νίτσα, ένα χρόνο πριν μας έλεγε «αν συμβεί κάτι, ένας σεισμός, μια καταστροφή, θα σμίξουμε όλοι στο Γαλάτσι, σε ένα νταμάρι στα Τουρκοβούνια». Και μόλις έγινε ο σεισμός το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «αμάν, πρέπει να πάω εκεί που μας είχε πει η κυρία Νίτσα». Και φεύγω από τα

Σπύρος Διαμαντάρας | Φωτο: Μαριλένα Πατεράκη

Stepchild

Δυο ποδηλάτες και ένας αλκοολικός που φοβάται μη χάσει τα δόντια του, μέσα από την ανάμειξη punk, rock n roll και garage έφεραν στον κόσμο τους Stepchild.

Ξημερώματα και σιγά σιγά πάω εκεί με τα πόδια. Τους βρήκα όλους μαζεμένους στην αλάνα οικογενειακώς, εγώ ήμουν μόνος μου, μαγκούφης. Κάποια στιγμή πήγε τρεις τη νύχτα, ηρεμήσαμε και μου λέει ο Τάκης «πάμε να φτιάξουμε κανένα τραγούδι». Εγώ φοβόμουν. «Βρε πάμε», μου λέει. Μη τον βλέπετε έτσι, έχει ψυχή, δεν είναι τυχαίο που έχει γράψει τέτοια τραγούδια. Και πάμε στο σπίτι του και του λέω Τάκη είμαι πολύ καλός σε κάτι ρυθμούς, όπως είναι «Του κόσμου τον περίγυρο», τραγουδούσα πολύ Άκη Πάνου. Αυτά που έχει πει ο Στράτος και έτσι. «Α, τέτοια μου λέει, τέτοιο θες;». Ψάχνει σε μια στοίβα με φύλλα χαρτιού και πάνω-πάνω πιάνει ένα που στίχος έλεγε «μην με κοιτάς με μάτια που κλαίνε, μη με φιλάς με χείλη που καίνε» και μου λέει αυτό είναι το τραγούδι. Και το τελείωσε τάκα τάκα. Μετά από αυτόν τον δίσκο που αγαπήθηκε πολύ άρχισα να τραγουδάω σε άλλους χώρους. Ποιο είναι το μεγαλύτερο όφελος σας από την ασχολία σας με τη μουσική; Είναι που ο καημός μου βγήκε έξω. Αυτό είναι για μένα. Ούτε τα χρήματα, ούτε τίποτα, ο καημός μου βγήκε έξω. Από μικρό παιδάκι το είχα αντιληφθεί. Αυτό τα 9/8 που ήμασταν με τον Τζανητή και με την Άντζελα Γκρέκα και μετά που έφυγε ο Τζανητής, είχαμε τους Socrates. Δουλέψαμε μαζί μια βδομάδα. Μπροστά έπαιζαν αυτοί έως τη μία και μετά είχα εγώ το λαϊκό με την ορχήστρα. Φαντάσου, είχα support τους Socrates! Θυμάμαι ο Αντώνης έπαιζε μπάσο και πάω και του λέω είπε το αφεντικό χαμηλώστε λίγο γιατί είναι όλοι γέροι από την πολυκατοικία και βγήκαν έξω, δύο τη νύχτα από την ένταση. Κι αυτός, αντί να χαμηλώσει τη δυνάμωσε! Αυτό που ξέρω είναι ότι ο κόσμος δεν χόρευε με τα μεγάλα ονόματα, περίμεναν από εμένα να χορέψουν. Ε, σκεφτόμουν, εντάξει, ο καημός μου θα βγει σύντομα. Ήρθατε κάποια στιγμή σε δύσκολη θέση και είπατε ότι θα τα παρατήσετε; Ε, βέβαια. Ήταν τότε με την Άννα Χρυσάφη, το ’79, που είπα ότι θα το αφήσω το τραγούδι και θα φύγω για την Γερμανία, αφού δεν είχα καταφέρει τίποτα. Είχα και κάτι ξαδερφάκια εκεί. Γνωστός έγινα στα 35 μου, δεν μου πήγαιναν καλά τα πράγματα, δεν κουνούσα και εγώ τα χέρια καλά, είχα και το διάολο με τα μπαρμπούτια, ε, πώς θα έβλεπα προκοπή; Άμα τα πέντε δεν γίνονται δέκα, δεν κάνεις τίποτα. Το ’82 κράτησα για πρώτη φορά λεφτά στα χέρια μου. Αφού πήγα 35 χρονών, 36. Δεν ήταν πολλά λεφτά αυτά, βέβαια, τότε, αλλά τριγύρω μου υπήρχε κόσμος που τα έφερνε δύσκολα. Όσα βγάζαμε, τα μοιραζόμασταν για κάνα δύο χρόνια. Υπήρχαν άνθρωποι τριγύρω μου που με πιστεύανε.

Έκαναν ένα μεροκάματο και μου δίνανε το μισό για να τη βγάλουμε. Υπήρχαν άνθρωποι που μου έκαναν δώρο ένα κοστούμι. Υπήρξε κοπέλα που μου έφερε όλες τις οικονομίες της και μου είπε «Πάρ’ τα θα τα χρειαστείς και εγώ θα δικαιωθώ που πιστεύω για σένα». Χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος ιδιαίτερος. Δεν ήταν δεσμός. Αλλά και εγώ, όταν η τσέπη μου είδε λεφτούλια, φέρθηκα ανάλογα. Πώς βλέπετε αυτό που συμβαίνει γύρω μας κύριε Μαργαρίτη; Αυτή τη στιγμή εργάζομαι και έχω μια σχετικά καλή επιτυχία στο Γυάλινο και βλέπω ότι έχω χάσει ένα μέρος των φίλων μου, ανθρώπων που ήταν στο μεροκάματο. Βέβαια, άλλοι έχουν μεγαλώσει και άλλοι δεν έχουνε να έρθουνε. Πιστεύω ότι έχουμε δύο Ελλάδες. Δεν συμφέρει κανέναν ο ένας να έχει να φάει και να μην έχει να φάει ο άλλος. Επίσης, η ανεργία είναι το χειρότερο πράγμα. Την έζησα στο πετσί μου πολλά χρόνια. Μιλάμε για μια πενταετία. Πιστεύω οι νέοι θα την βρούνε την άκρη. Γι’ αυτούς που στενοχωριέμαι πιο πολύ είναι οι γέροι. Αυτοί χρειάζονται πρώτα-πρώτα φροντίδα. Αν δεις έναν νεαρό να κλαίει δεν θα πολυστενοχωρηθείς γιατί αντέχει, αν δεις όμως έναν γέρο να κλαίει, εκεί θα ραγίσει όποιος και να είναι. Γι’ αυτό, τους γέροντες και τα μάτια μας. Τι σας έχει διδάξει η ζωή όλα αυτά τα χρόνια; Επειδή είμαι μιας άλλης γενιάς άνθρωπος, με έχει διδάξει να έχουμε υπομονή, καλοσύνη για το διπλανό μας, αλληλοβοήθεια ο ένας με τον άλλον. Χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Όταν είμαστε νέοι βγάζουμε κάποιες κακίες και μετά περνούν τα χρόνια και αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι το κακό πουθενά δεν ωφελεί. Σε κάνουν και οι καταστάσεις, αλλά ο σκοπός είναι να μπορείς να του αντισταθείς. Όταν γεννιόμαστε είμαστε όλοι το ίδιο. Γεννιέται κακό κανένα παιδί; Καμιά φορά κάνω παρέα με έναν μαθηματικό, με τον οποίο παίζουμε τάβλι μαζί και όταν έρχεται η ώρα να ρίξει περιμένει και το σκέφτεται. Να το μελετήσουμε, μου λέει. Τι να μελετήσεις ρε, του λέω, καταντήσαμε έτσι επειδή εμπιστευτήκαμε σε μαθηματικούς τα παιδιά μας. Ακόμα σκέφτεσαι; Κύριε Μαργαρίτη θέλετε να μας πείτε κάτι πριν κλείσουμε; Εμένα είναι τέτοια η πάστα μου που δεν έλεγα ελάτε να με ακούσετε. Την κουβέντα αυτή δεν μπορούσα να την πω με τίποτα. Ήταν σαν να έλεγα έλα να σου πάρω τα χρήματα. Με ρωτούσαν πού τραγουδάς και έλεγα δεν τραγουδάω. Γιατί σκεφτόμουν ότι όποτε του περισσέψουν λίγα και θέλει να με βρει, θα με βρει.

Ένα υγιέστατο συγκρότημα στα 3 κιλά περίπου, χωρίς να γνωρίσει τον αληθινό του μπαμπά. Παρά τον D.I.Y χαρακτήρα, η Τατιάνα που ζει μέσα τους δεν τους άφησε να πουν όχι στην mini συνέντευξη κίτρινου τύπου που τους ετοιμάσαμε. Πάμε για δική σας εισαγωγή; Βρεθήκαμε με την πιο γκαντέμικη μπάντα στον κόσμο με τελευταίο συμβάν την κλοπή των οργάνων τους μετά από συναυλία. Αυτά. Δώσατε πόνο. Ουγκό και πάνω. Πόσο καιρό είστε μαζί; Μιχάλης: Με τον Μάνο είμαστε χρόνια φίλοι και με τον Μike γνωριστήκαμε στην σχολή. Μάνος: Εμείς παλιότερα είχαμε μια ραπ μπάντα και στο ψάξιμο για ντράμερ βρήκαμε τον Μike ο οποίος δεν ήξερε τίποτα από drums, αλλά σκεφτήκαμε ότι με τον καιρό θα μάθει.

Mike: Ακόμα περιμένουν.

EP; Μιχάλης: Έχουμε αρκετά τραγούδια, αλλά όχι EΡ ακόμα.

Mike: Υπάρχουν βασικά 4 βιντεάκια ανεβασμένα στο youtube. Μέχρι εκεί. Για DIY μπάντα το πιο λογικό είναι να έχετε και πολιτικοποιημένο στίχο. Έχετε; Μάνος. Έχουμε.

Mike. Έχουμε; Μανος. Μην τον ακούς τον μαλάκα. Ο τύπος κάνει συνέχεια το ίδιο λάθος σε τραγούδια, τα οποία έχουμε γράψει μαζί. Δεν υπάρχει πρόβα που να μην κάνει λάθος στα τραγούδια. Βαρετά πράγματα. Πάμε Τατιάνα. Που σε βρίσκουμε συναισθηματικά. Είσαι ερωτευμένος; Μιχάλης. Είμαι καλά.

Mike. Είμαι ερωτευμένος με τα πάντα.

Mανος. Φουλ. Τι σημαίνει έρωτας για σένα; Μιχάλης. Χαλαρή μουσικούλα, στάσου μύγδαλα, καλοκαίρι, κύματα, άρωμα Μυρτώ στον αέρα και ανοιχτό πουκάμισο με Μπίγαλη παρέα.

Mike. Φωσφορίζων προφυλακτικό, light saber και πρωκτικό. Μάνος. Να ξέρεις να περιμένεις. https://www.facebook.com/pages/Stepchild/30383014631070 9?fref=ts

3

σινεμά

Beasts of the Southern Wild

Ταινία του μήνα

του Μπεν Ζάιτλιν 7 Φεβρουαρίου

Ξεκινώντας με ενέργεια, ένταση και εικόνες εντυπωσιακής ομορφιάς ντυμένες με μια εξίσου υπέροχη μουσική, το «Beasts of The Southern Wild» σε αφήνει άφωνο, από τα πρώτα κι όλας λεπτά του, πριν ακόμη ο τίτλος της ταινίας εμφανιστεί στην οθόνη.

4

Τοποθετημένη σε ένα τοπίο ανάμεσα στην πραγματικότητα της πλημμυρισμένης Νέας Ορλεάνης κι ένα κόσμο σχεδόν μυθολογικό, με μια ιστορία, λογική και κανόνες ξεκάθαρα δικούς της, η ταινία του Μπέν Ζάιτλιν, μας εισάγει στο μικρόκοσμο του Μπάθταμπ, ενός νησιού στην ακτή της Λουιζιάνα, πέρα από τα γιγαντιαία φράγματα που κρατούν τος κατοίκους της ξηράς στεγνούς. Εναν κόσμο όπου τα μωρά δεν έχουν καρότσια, οι αργίες δεν έρχονται μια φορά το χρόνο και οι κάτοικοι του, ζουν μακριά από τον πολιτισμό, έχοντας μια πρωτόγονη, σχεδόν διονυσιακή επαφή με την φύση.Με την μικρή Κουαβεζανέι Γουόλις να παραδίδει μια ερμηνεία, σπάνιας έντασης και βάθους, με εικόνες που δεν είναι ποτέ τίποτα λιγότερο από μαγικές, το «Beasts of the Southern Wild», προβάλλει σαν ένα instant classic του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά και μια ταινία που θα ορίσει τη συνέχεια του με τον τρόπο που φιλμ όπως «George Whashington» ή το «Στην Καρδιά του Χειμώνα» το έκαναν στο παρελθόν...

σινεμά

A Hijacking του Τομπίας Λίντχολμ 28 Φεβρουαρίου

Το όνομά του έμεινε στο μυαλό μας από το σενάριο του «The Hunt» του Τόμας Βίντερμπεργκ. Με τη δεύτερη ταινία του, ο Τομπίας Λίντχολμ αποδεικνύει ότι το ταλέντο του δεν εξαντλείται στην γραφή. Στο «A Hijacking» ένα εμπορικό πλοίο που ετοιμάζεται να πιάσει λιμάνι στις Ινδίες, πέφτει θύμα πειρατών. Ο μάγειρας του πλοίου που ετοιμαζόταν να γυρίσει πίσω στη γυναίκα και το παιδί του, γίνεται ένας από τους βασικούς μοχλούς πίεσης προς την πλοιοκτήτη εταιρία προκειμένου να ενδώσει στις απαιτήσεις τους. Ανάμεσα σε μια αγωνιώδη περιπέτεια που δεν παγιδεύεται σε καμιά από τις συμβάσεις του είδους κι ένα ανθρώπινο δράμα που κρατά όλη την δύναμη του χωρίς να εκμεταλλεύεται την δραματικότητα της κατάστασης για εύκολίες ή κατηγορώ.

Μαρία Παππά | Φωτο: Στάθης Μαμαλάκης

Οι Αδάμαστοι «Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα», το κόμικ επικής φαντασίας του Γιάννη Ρουμπούλια γίνεται ταινία.

σινεμά

Les Miserables του Τομ Χούπερ 14 Φεβρουαρίου

Βασίζεται σε ένα θεατρικό μιούζικαλ, από εκείνα που απευθύνονται κυρίως στους τουρίστες των μεγαλουπόλεων της Δύσης και, συνοδεύει τις δραματικές ιστορίες των ηρώων αλλά και τις ταξικές αναταραχές της Γαλλίας του δεκάτου ενάτου αιώνα, με τραγούδια που φιλοδοξούν να σε κάνουν να τα σιγομουρμουρίζεις ενώ πλένεις τα πιάτα. Και ναι, βασίζεται επίσης στους «Αθλίους» του Βίκτωρ Ουγκό, σκηνοθετεί ο Τομ Χούπερ του «Λόγου του Βασιλιά», πρωταγωνιστούν οι Αν Χάθαγουεϊ, Χιου Τζάκμαν και Ράσελ Κρόου. Το μέγεθος της παραγωγής είναι θεαματικό, οι ηθοποιοί τραγουδούν καλά και το αποτέλεσμα δεν να έχει τίποτα από την camp υπερβολή που συνήθως συνοδεύει τα σύγχρονα μιούζικαλ στην οθόνη, ούτε ευτυχώς κάτι από την (αφόρητη) εμμονή να σκηνοθετούνται σαν βίντεο κλιπ. Τα Οσκαρ το περιμένουν!

Στον σκοτεινό, φανταστικό κόσμο του Έλεμπρος που η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της αυτοκρατορίας του Δρακοφοίνικα, ένας βάρβαρος σκλάβος μονομάχος ονειρεύεται να γυρίσει πίσω στην αγαπημένη του γυναίκα. Στην προσπάθειά του να δραπετεύσει, παίρνει για όμηρο την κακομαθημένη κόρη ενός στρατηγού. Βασισμένος στο σύμπαν που έχει δημιουργήσει στα «Χρονικά του Δρακοφοίνικα», o Γιάννης Ρουμπούλιας δημιούργησε τον «Αδάμαστο» την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία επικής φαντασίας που γίνεται στην Ελλάδα. Ο Γιάννης πρωταγωνιστεί κιόλας, είναι ο αδάμαστος μονομάχος του τίτλου, ενώ ένα μικρό ρόλο έχει και ο σκηνοθέτης του φιλμ, Θάνος Κερμίτσης. «Είναι ένας πολύ σκληρός κόσμος!» μας περιγράφουν γελώντας το Έλεμπρος. «Με λίγα λόγια είναι ένας ιδιαίτερος Μεσαίωνας. Υπάρχουν φανταστικά στοιχεία, μαγεία αλλά υπάρχει και τεχνολογία. Δεν διαφέρει πολύ από τους fantasy κόσμους που έχει συνηθίσει ο θεατής, με τη διαφορά ότι δεν υπάρχουν τόσο έντονα τα στοιχεία των άλλων φυλών αλλά έχει και ξωτικά, τέρατα και τέτοια. Επειδή είναι low budget παραγωγή, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε πιο βατά τα πράγματα. Το κόμικ, πάντως είναι υπερπαραγωγή. Αν κανείς ξέρει το κόμικ θα πει ότι, εντάξει, αποκλείεται να το μεταφέρουν αυτούσιο, γιατί αυτό θα ήθελε εκατομμύρια. Η ιστορία της ταινίας είναι περισσότερο προσωπική, μια ιστορία γυρισμού ενός ανθρώπου πίσω στο τόπο του και στη γυναίκα του. Ουσιαστικά είναι μια μορφή Οδύσσειας κατά μία έννοια, χωρίς κύκλωπες!» Το να μιλάς για ταινία επικής φαντασίας στην Ελλάδα ακούγεται δύσκολο ή ακατόρθωτο μέχρι και σήμερα. Η πρώτη σκέψη πάει στα χρήματα, φυσικά. «Είναι μεν δύσκολο και μπορεί να γίνει με λίγα χρήματα, αλλά χρειάζεται πολλή δημιουργικότητα και δουλειά. Απλά δεν μπορεί να γίνει στους ρυθμούς που γίνεται μια αντίστοιχη ταινία

που έχει παραγωγή. Αν υπήρχε το budget για να την στηρίξει θα την είχαμε τελειώσει. Τώρα παλεύουμε ακόμη και για ένα μακρινό πλάνο που θα φαίνεται ένα κάστρο. Ψάχνουμε να βρούμε την πιο δυνατή λύση, για να φαίνεται τουλάχιστον αξιοπρεπές, για να σέβεται και η ίδια η ταινία τον εαυτό της και να μη βγει κάτι εντελώς τσίρκο. Είναι ήδη ένας χρόνος που έχουμε ξεκινήσει γυρίσματα και δεν ξέρουμε ακόμα πόσο θα πάρει. Έχουμε γυρίσει το 70%, οπότε είμαστε σε καλό δρόμο. Έχουμε βάλει χρήματα από τη τσέπη μας και έχουμε κάνει κάποιες καμπάνιες στο παρελθόν με funding πλατφόρμες. Ο κόσμος είδε το project, του άρεσε και έβαλε κάποια χρήματα». Ο Γιάννης μας διηγείται με περηφάνια τις περιπέτειές του από τα γυρίσματα και την ειδική εκπαίδευση που έπρεπε να κάνει για να γίνει ένας σωστός μονομάχος. «Έπρεπε να χάσω κιλά και να αρχίσω να μαθαίνω τα βασικά από σπαθασκία. Έχουμε την ΑΡΜΑ Ελλάς που είναι σύλλογος μεσαιωνικής και αναγεννησιακής σπαθασκίας και έχει αναλάβει τις χορογραφίες της ταινίας για να είναι ρεαλιστικές, μην φαίνεται ότι κάνεις μπαλέτο, πρέπει το σπαθί να περνάει σύρριζα από τα μούτρα. Έχω κόψει δάκτυλο. Έχω αυτοτραυματιστεί στο κεφάλι με το σπαθί. Έχουμε βυθιστεί στα χιόνια. Η καημένη η πρωταγωνίστριά μας, η Κωνσταντίνα, έχει φάει ξύλο -το σενάριο το απαιτούσε- γενικότερα, υπάρχουν διάφορες αντιξοότητες. Έχουμε πάει στα λαγκάδια, άστα! Αν τα βλέπεις όμως σαν σύνολο μετά, λες εντάξει, θα το ξανάκανα, γιατί υπάρχει αυτή η ικανοποίηση ότι κάτι κάνεις. Αν μπορείς να κάνεις κάτι δημιουργικό και να βγάλεις κάτι από αυτή τη μιζέρια, έστω να ξεφύγεις εσύ μέσα από αυτό, είναι πάρα πολύ θετικό. Το παν είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις από εκεί ξεκινούν όλα και στα χιόνια κυλιέσαι και ξύλο τρως!» http://indomitablemovie.wordpress.com/ 5

Μαρία Παππά | Φωτο: Axis Ataxis

Ρόδα, τσόντα και κουφέτα Εδώ και 40 χρόνια ο Όμηρος Ευστρατιάδης έχει γυρίσει πάνω από 100 ταινίες. Από βοηθός στα γυρίσματα των ταινιών του Τζαβέλα και του Αλέκου Σακελάριου, τα ερωτικά φιλμ των ’70, μέχρι το Χρυσό Κουφέτο και το Ζετέμ, ο έρωτας στη δουλειά του τον ακολουθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Μας διηγήθηκε ιστορίες του ελληνικού σινεμά με πολλή αγάπη, ενθουσιασμό αλλά και συγκίνηση και βούρκωσε αρκετές φορές σε μια συνέντευξη που κατέληξε στην τηλεόραση και στην ελληνική πραγματικότητα που έχει γίνει πολύ δύσκολη για όλους. Γεννήθηκα στον Πειραιά. Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς στην εκδοτική εταιρεία Ίκαρος στην οδό Βουλής 4, ήμουν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Οι καλύτερές μου μέρες ήταν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, επειδή μας έδινε λεφτά ο Πατσιφάς και πηγαίναμε και τρώγαμε σε εστιατόριο. Μας άρεσε πολύ που τρώγαμε έξω. Ήταν μεγάλη ιστορία τότε το να τρως έξω. Στην οδό Βουλής 4, κάθε μεσημέρι μαζευόταν όλη η διανόηση της Ελλάδας, από τον Σεφέρη μέχρι τον Ελύτη, τον Τσάτσο, τον Καραγάτση, τον Χατζιδάκι, τον Σπύρο Βασιλείου, τον Τσαρούχη, τη Μελίνα. Όλη αυτή η διανόηση, όλοι αυτοί οι άνθρωποι βγήκαν μετά τον πόλεμο. Από το ΄74 και μετά ποιος βγήκε; Μετά τη Χούντα δεν βγήκε απολύτως τίποτα, ούτε ένας που να μείνει στην ιστορία. Μεγάλωσα στο Μεταξουργείο. Η περιοχή ήταν γεμάτη σινεμά. Τότε, όλη η συμμορία σκαρφαλώναμε τη μάντρα του κινηματογράφου και παρακολουθούσαμε ταινίες, από καουμπόικα μέχρι ελληνικές ταινίες. Το σπίτι μου ήταν κοντά στη Φίνος Φιλμ που ήταν στο Σταθμό Λαρίσης, στην οδό Χίου, και πήγαινα κάπου-κάπου και χάζευα τα γυρίσματα. Ο πατέρας μου είχε ένα ψαράδικο στην οδό Λέκκα. Η πολυκατοικία ήταν του Γιώργου Τζαβέλα του σκηνοθέτη και στον τελευταίο όροφο ήταν τα γραφεία του. Έβλεπα τον Τζαβέλα που ερχόταν στον πατέρα μου για να πάρει ψάρια και μια μέρα του είπα «κ. Τζαβέλα θέλω να έρθω να δω πώς γίνεται ένα γύρισμα», έτσι με πήρε μαζί του στο «Μεθύστακα». Δεν θέλει και πολύ να εμβολιαστείς με τον κινηματογράφο. Είναι μεταδοτική αρρώστια. Έκανα τότε διάφορες δουλειές επειδή ήταν δύσκολα τα χρόνια, αλλά υπήρχε μια αισιοδοξία για αναδημιουργία μετά τον πόλεμο. Παλέψαμε, αγωνιστήκαμε, δουλεύαμε μέρα-νύχτα. Θυμάμαι τότε, συγχρόνως, δούλευα στον Ίκαρο, πήγαινα νυκτερινό γυμνάσιο στον Κολωνό και παράλληλα στη σχολή Σταυράκου για να γίνω σκηνοθέτης. Κατόρθωσα και μπήκα στον Φίνο, δούλεψα στα εμφανιστήρια, τύπωνα φωτογραφίες και έγινα τρίτος βοηθός μεγάλων σκηνοθετών, όπως ήταν ο Σακελάριος και ο Τζαβέλας.

6

Κατάφερα να μπω στο χώρο αυτό και να μείνω μέχρι σήμερα. Ευτυχώς για μένα, επειδή πολλοί από τους συναδέλφους δεν άντεξαν, έφυγαν επειδή ο κινηματογράφος πέρασε από πολλά δύσκολα στάδια. Εξαφανιζόταν και επανερχόταν. Όταν βγήκε η τηλεόραση τη δεκαετία του ’60, ο κινηματογράφος είχε βουλιάξει. Δεν πήγαινε κανένας. Όλες οι αίθουσες έγιναν σουπερμάρκετ και σκυλάδικα, η Ρίτα στην οδό Αχαρνών έγινε σκυλάδικο, το Γωγώ πιο πάνω έγινε σουπερμάρκετ Carrefour. Από το ’77- 78 άρχισαν να γίνονται πάλι κάποια εισιτήρια στις ελληνικές ταινίες. Έβγαλε μια ταινία ο Βέγγος, το «Θανάση σφίξε πάλι το ζωνάρι σου» και άρχισε να κινείται πάλι το πράγμα, να πηγαίνει ο κόσμος στις αίθουσες. Τότε έκανα κι εγώ την πρώτη μου κωμωδία με το Μουστάκα, τον «Παρθενοκυνηγό», το 1978. Η πρώτη ταινία που έκανα ήταν το «Κάθε λιμάνι και καημός», το 1964. Είχε βγει το ομώνυμο τραγούδι τότε του Πυθαγόρα με τον Κατσαρό που είχε κάνει μεγάλη επιτυχία, κι ο Πυθαγόρας έκανε ένα σενάριο με τον τίτλο αυτό. Ήταν η εποχή των μελό. Στην ταινία σκηνοθετούσε ο Πυθαγόρας και έπαιζε κιόλας, μαζί με την Γκέλυ Μαυρόπουλου. Στην αρχή ήμουν βοηθός. Στο τέλος, όταν τελείωσε η ταινία, ο Πυθαγόρας είπε στον Ανδρέα Αναστασάτο που ήταν παραγωγός ότι «την ταινία δεν την έκανα εγώ. Δεν έχω ιδέα από σκηνοθεσία. Την ταινία την έκανε ο Όμηρος». Και έτσι έγινα σκηνοθέτης. Κάναμε κι άλλη μια ταινία μαζί, το «Θύελλα σε παιδική καρδιά», με δικό του σενάριο και πρωταγωνίστρια την Άντζελα Ζήλεια. Μέχρι σήμερα έχω κάνει 109 ταινίες. Πάρα πολλές. Άλλες καλές, άλλες κακές. Αρπαχτές. Όταν βγήκε η βιντεοκασέτα διέλυσε τα πάντα. Μια ταινία γινόταν σε μια βδομάδα αρπαχτά και κορόιδευαν τον κόσμο. Τον έκαναν να βλέπει σαβούρες. Έκανα πολύ λίγες βιντεοκασέτες και μόνο σκηνοθεσία. Έπρεπε να επιβιώσω. Δεν έκανα παραγωγή, επειδή φοβόμουν ότι θα φάω φέσι με τις επιταγές και δεν θα μπορούσα να πληρώσω τον κόσμο. Δεν μου άρεσε να χρωστάω. Έκανα μια κωμωδία για πλάκα που την έλεγαν «Ήταν άξιος» με τον Γκουσγκούνη –«το πουλί του λαού» τον έλεγαν τότε- και αυτή η ταινία έγινε καλτ και την συζητάνε τώρα συνέχεια, ενώ μια ταινία που μου άρεσε προσωπικά πολύ, το «Επάγγελμα Γυναίκα» δεν συζητήθηκε καθόλου.

Οι ερωτικές έγιναν κυρίως τη δεκαετία του ‘70. Ξεκίνησαν από το ’68, τότε που ο κινηματογράφος είχε πάλι αρχίσει να πέφτει. Συνεργαζόμουν με έναν παραγωγό, τον Γρηγόρη Δημητρόπουλο, ο οποίος ήταν πολύ μορφωμένο άτομο και είχε την δυνατότητα να πουλήσει στο εξωτερικό. Έλεγε, θυμάμαι, «ο κινηματογράφος εδώ δεν πάει, οπότε θα πουλήσουμε την ταινία έξω, αλλά δεν θέλουμε θέματα ελληνικά, κωμωδιούλες που θα απευθύνονται στην Ελλάδα. Θέλουμε διεθνή θέματα, για να πάνε σε όλο τον κόσμο και να τα προβάλλουμε παράλληλα και στην Ελλάδα». Ξεκίνησα τότε να κάνω μια ταινία στον Πόρο με την Δώρα Σιτζάνη και τον Γιώργο Εμιρζά τον σκηνοθέτη, το «Ερωτικό ξύπνημα». Όταν την πούλησα στον Τεγόπουλο, άλλαξε τον τίτλο σε «Ανήλικες Αμαρτωλές». Μετά έκανα στην Μύκονο το «Όσο υπάρχει αγάπη» με την Γκιζέλα Ντάλη και τον Ρουμπάνη, κι αυτή ασπρόμαυρη. Η πρώτη έγχρωμη που έκανα ήταν «Η Πρόκληση» με τις Φόνσου, Ανουσάκη, Ναθαναήλ και τον Udo Kier. Είχα φέρει τον Udo Kier από τη Γερμανία. Ένα πολύ ωραίο παιδί. Αυτός έκανε καριέρα μετά στο εξωτερικό και ταινίες όπως το Frankenstein Junior, την Ιστορία της Ο, μια μεγάλη ταινία. Ήταν πολύ καλός ηθοποιός και πολύ καλός συνεργάτης. Αγαπούσε τη δουλειά του. Ακολούθησαν τα: «Αδιέξοδο», πάλι με τον Udo Kier στη Μονεμβασιά, «Πιο θερμή από τον ήλιο», «Τα Διαμάντια στο γυμνό κορμί της». Έκανα συνολικά 18 ερωτικές ταινίες. Υπάρχει αυτή η μυθολογία ότι είναι πορνό επειδή βγάζαμε το στήθος της Φόνσου έξω. Η αλήθεια είναι ότι όταν πουλούσαμε τις ταινίες στο εξωτερικό, σε όλα τα μέρη της γης, οι ταινίες μεταγλωττιζόταν. Όταν τις πουλάγαμε στη Γερμανία, οι Γερμανοί έπρεπε να κάνουν μεταγλώττιση στα γερμανικά και τους στέλναμε double negative για να κάνουν το δικό τους μοντάζ. Στο δικό τους μοντάζ, έβλεπαν τη Φόνσου ή το Νομικό που φιλιόντουσαν και έπαιρναν από ένα ράφι ένα κομμάτι με άσχετες ερωτικές σκηνές μόνο με κάτω άκρα και τα κολλούσαν εμβόλιμα μέσα στην ταινία. Τα τύπωναν και έβγαινε πορνό. Δεν έχει κάνει πορνό η Άννα η φουκαριάρα, τίποτα. Δεν έχει κάνει έρωτα σε ταινία, δεν έδειξε τα γεννητικά της όργανα, ούτε κανείς από τους Έλληνες έχει κάνει τέτοια πράγματα. Οι Γερμανοί, τα κοτσάρανε στο μοντάζ: φιλιά πάνω, κάτω πηδήματα και βγήκε αυτή η βρώμα ότι οι ταινίες είναι

Live your myth in Greece 5 ερωτικές ταινίες του Όμηρου Ευστρατιάδη με διεθνή αντίκτυπο Αδιέξοδο (1970) Η παρθενική εμφάνιση του άγνωστου τότε γερμανού Udo Kier στη μεγάλη οθόνη – του ηθοποιού με το πιο σατανικό βλέμμα στην ιστορία του σινεμά. Παίζει ένα τζάνκι που συμφωνεί να σκοτώσει την γυναίκα ενός μεγαλεμπόρου ναρκωτικών, Μπέτυ Αρβανίτη, αλλά τα σχέδια του χαλάνε όταν αρχίζει να την ερωτεύεται. Η Ελένη Ανουσάκη εμφανίζεται μόνο ως τραγουδίστρια.

Διαμάντια στο Γυμνό σου Σώμα (1972)

πορνό, ενώ δεν είχαν καμία σχέση. Τι ήταν η τσόντα; Οι αιθουσάρχες των συγκεκριμένων κινηματογράφων, είχαν βρει κομμάτια πορνογραφικών σκηνών από ξένες ταινίες και όταν έπαιζε μια ταινία – και δικιά μου ακόμη - έβαζαν μέσα κι ένα κομμάτι τσόντα. Κι από εκεί βγήκε η τσόντα και γινόταν χαμός με αυτές τις ταινίες. Συνήθιζαν να κρύβουν το κομμάτι της τσόντας πίσω από τους πίνακες του ρεύματος για να μην τα βρει η αστυνομία. Τι δίνει δύναμη σε ένα άνθρωπο; Να είναι υγιής και να έχει χρήμα. Χωρίς να είσαι υγιής δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Δυστυχώς, εμένα η ιστορία του Alter μου στοίχισε πολύ. Ήταν καταστροφή για πολλά παιδιά, 600700 οικογένειες έμειναν χωρίς δουλειά. Έφαγαν πολλά λεφτά και δεν ξέρω αν φταίει μόνο ο Κώστας Γιαννίκος που είναι τώρα φυλακή. Συνεργάστηκα μαζί του 13 χρόνια και ήταν άψογη η συνεργασία μας, ασχέτως αν χάσαμε πολλά χρήματα. Η ζωή δεν σε μαθαίνει ποτέ τίποτα. Είσαι σε μια συνεχή πάλη και άμυνα και δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει. Το θέμα είναι να είμαστε αισιόδοξοι. Είμαστε στην ωραιότερη χώρα της γης και την κυβερνούν οι χειρότεροι άνθρωποι του κόσμου. Με πληγώνει να βλέπω τη νεολαία να τρυπιέται απέναντι από το γραφείο μου. Αυτές οι ενέσεις είναι ό,τι χειρότερο. Είναι μια θλιβερή εικόνα που δεν μπορώ να την αποδεχτώ. Και εγώ ήμουνα νέος. Δεν είχαμε τέτοια πράγματα την εποχή που ήμουν έφηβος. Άστεγους να ψάχνουν τα σκουπίδια ή αλλοδαπούς με καρότσια για να επιβιώσουν. Η γενιά του πολυτεχνείου κατέληξε την Ελλάδα σε αυτό το χάλι και είναι μόνο ένας μέσα στην φυλακή, οι άλλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο κόσμος οδηγείται στο να ψηφίσει φασίστες, επειδή θεωρεί ότι είναι τραμπούκοι και οι μόνοι που θα μπορέσουν να πάνε φυλακή τους κλέφτες. Άκουσα δίπλα μου ένα γεροντάκι σε ένα καφενείο να λέει «Τι φοβούνται; Τη Χρυσή Αυγή; Αυτούς θα ψηφίσω, ό,τι φοβούνται». Σκέφτηκα να πάω με τον Καμμένο αλλά μετά το μετάνιωσα, δεν ήθελα να μπλεχτώ με τη βρωμιά και τη δυσωδία. Με φώναξε, αλλά δεν ήθελα να πάω. Θα πήγαινα για να βάλω φυλακή τους κλέφτες, μόνο γι’ αυτό. Αυτό θα φώναζα συνέχεια.

Tales of the underground

Έχει έναν τίτλο που θα ζήλευε ακόμη και ο Τζέημς Μποντ και την πιο υψηλή βαθμολογία στο IMDB από παρόμοιες ταινίες του είδους [6.1]. Η Ελένη Ανουσάκη είναι η Μπέλα [Μπέλα λέγανε και ένα σκύλο μου] μια πρώην πόρνη που τώρα δουλεύει ένα φτηνό ξενοδοχείο και ανακαλύπτει ότι ένας ένοικος κρύβει στο δωμάτιο του διαμάντια. Μαζί με τον εραστή της θα κάνουν τα πάντα για να τα αποκτήσουν. Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Στάθη Ψάλτη σε ηλικία μόλις 20 ετών!

Ο Alan Bishop είναι μπασίστας και τραγουδιστής των Sun City Girls και συν-ιδρυτής της Sublime Frequencies Η πρόκληση (1970) Δεύτερη ταινία του Udo Kier στην Ελλάδα. Θα εμφανιστεί ακόμη σε άλλες δύο. Εδώ παίζει τον φτωχό Υδραίο που θέλει να μεταναστεύσει στην Αυστραλία για να βρει την τύχη του αλλά γνωρίζει την κακομαθημένη κόρη μιας εφοπλιστίνας που τον χρησιμοποιεί για να σαγηνεύσει τον πατριό της Ανδρέα Μπάρκουλη. Η υπόθεση έχει περισσότερο «ζουμί» από ότι φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Πιο Θερμή από τον Ήλιο (1972) Η ωραία της ημέρας αλά ελληνικά. Η Άννα Φόνσου, το πρωί είναι σύζυγος του πρώην ποδοσφαιριστή νυν επιχειρηματία Ανδρέα Μπαρκουλη και το βράδυ πόρνη. Ο Χρηστος Νομικός παίζει έναν οικοδόμοπελάτη της που την ερωτεύεται με απρόσμενη κατάληξη επειδή η ταινία προς το τέλος γίνεται θρίλερ!

Τα Παιδιά των Λουλουδιών (1973) Πιο πολύ αστυνομικό θρίλερ παρά ερωτική περιπέτεια. Η Μαρία Βασιλείου [Ευδοκία] είναι πανέμορφη σαν το κορίτσι των λουλουδιών που μεταμορφώνεται σε μοιραία γυναίκα για δύο κολλητούς φίλους στην κοσμοπολίτικη Ρόδο όταν τους πείθει να ληστέψουν το καζίνο του νησιού. Οι δύο φίλοι είναι οι Χρήστος Νομικός και Ντινος Θεοδωρέλος ενώ ρόλο γκεστ σταρ έχει ο Ανδρέας Μπάρκουλης.

-μιας από τις πιο σημαντικές δισκογραφικές εταιρείες που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια με κυκλοφορίες από όλο τον κόσμο όπως τη νοτιοανατολική Ασία, η Βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή. Πριν παρουσιάσει τη σόλο δουλειά του ως Alvarius B. στην Αθήνα, μιλάει στο Ough! για το πώς ασχολήθηκε με τη μουσική. «Όταν ήμουν 5 χρονών, ήθελα να γίνω τραγουδιστής. Δεν φανταζόμουν όμως την μουσική σαν ένα επάγγελμα ή σαν μια απασχόληση ζωής, παρά μόνο αργότερα. Με ενδιέφεραν τα ζώα, η ζωολογία, η ωκεανογραφία και η γεωγραφία. Όταν ήμουν 15 ή 16 χρονών, είδα ένα εξαιρετικά έντονο όνειρο πως έπαιζα ηλεκτρική κιθάρα, ίσως σαν τον Hendrix, αν και βασικά έπαιζα ένα τραγούδι των Black Sabbath και έβλεπα τα χέρια μου να παίζουν τις χορδές και τις νότες τέλεια. Όταν ξύπνησα, ήμουν τρομερά απογοητευμένος που δεν ήξερα να παίζω κιθάρα. Θυμάμαι πως είδα τα δάχτυλα μου να παίζουν κιθάρα στο όνειρο και σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ εύκολο αν προσπαθούσα. Πολύ σύντομα πήρα την πρώτη μου κιθάρα και ξεκίνησα να παίζω 8 ώρες την ημέρα. Δεν είμαι σίγουρος για ποιο λόγο τα μεταλικά ριφ των Sabbath στο όνειρο με ενέπνευσαν να μάθω κιθάρα, επειδή μέχρι τότε δεν ήθελα να παίξω αυτού του είδους τη μουσική. Πρέπει όμως να ευχαριστήσω τον Tony Iommi που με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου [γέλια]. Η μητέρα μου ήταν από το Λίβανο. Ήταν ποιήτρια, τραγουδίστρια, πιανίστρια [μουσικής δωματίου], δασκάλα αγγλικής φιλολογίας και σκηνοθετούσε έργα του Σαίξπηρ. Μεγάλωσα ακούγοντας αραβική μουσική στο σπίτι του παππού μου. Ήταν μουσικός και έπαιζε αραβικά μουσικά όργανα στο υπόγειο του με τους φίλους του και επίσης έβαζε άλμπουμ και κασέτες λιβανέζικων και αιγύπτιων τραγουδιστών.» Τετάρτη 6 Μαρτίου, Booze Cooperative [Κολοκοτρώνη 17] . Ανοίγει ο Άγγελος Κυρίου. Με 10 ευρώ. Την Παρασκευή 8 Μαρτίου θα παίξει επιλογές από τον κατάλογο της Sublime Frequencies και όχι μόνο στην Cantina Social.

7

Καρυδόμελο, 1 Καλλιδρομίου 40 Παραδοσιακά και βιολογικά προϊόντα από όλη την Ελλάδα γεμίζουν τα ράφια του καταστήματός τους η Χριστιάνα και ο πατέρας της, ο κ. Παναγιώτης. Ξεχωρίζουν: το μέλι καστανιάς και ρεικιού από το Άγιο Όρος, το τσάι με σοκολάτα και τα όσπρια, το αλεύρι και το θυμαρίσιο μέλι παραγωγής τους.

Εκδόσεις Τόπος, 2 Πλαπούτα 2 & Καλλιδρομίου 3 Booklab 8, Καλλιδρομίου 81-83 Κάθε παλιό, φθαρμένο βιβλίο αποκτά μια δεύτερη ευκαιρία στο booklab 8. Η Βασιλική και η Ευαγγελία αποκαθιστούν τις ζημιές που τους προκαλεί ο χρόνος και η ατμοσφαιρική ρύπανση τοποθετώντας στα λειτουργικά σημεία τους καινούρια υλικά, προδιαγραφών αρχειακής χρήσης. Έτσι το βιβλίο γίνεται καινούριο, διατηρώντας όλα τα παλιά του στοιχεία. Στο εργαστήριο γίνονται επίσης: βιβλιοδεσία, χρυσοτυπία και κατασκευή χάρτινων κουτιών.

Yesterdays Bread, 4 Καλλιδρομίου 87 Μεταχειρισμένα ρούχα, πολλά παπούτσια, τσάντες και αξεσουάρ θα βρεις στο Yesterdays Bread. Ο ιδιοκτήτης του, πρώην μπάρμαν και φαν του second hand και ο ίδιος, άνοιξε το κατάστημα το 1999. Τα πράγματα έρχονται από την Ολλανδία και οι τιμές κυμαίνονται από 2 μέχρι 120 ευρώ.

Διονύσης Ανεμογιάννης, Γεωργία Παπαστάμου | Φωτο: Manteau Stam.

Οδός Καλλιδρομίου Ένας από τους πιο όμορφους δρόμους του κέντρου, με ιστορία, όμορφα νεοκλασσικά και άρωμα παλιάς Αθήνας. Είναι ο δρόμος που ο Μίλτος μαχαίρωσε τη Στέλλα, η γειτονιά του Λαπαθιώτη, του Άσιμου, με καφέ και μπόλικα μαγαζιά, από τις πιο ζωντανές περιοχές εμπορικά και όχι μόνο λόγω της περίφημης λαϊκής του Σαββάτου.

2

4 16,17

3 18,19

8

Το θυμάρι του Στρέφη, Καλλιδρομίου 51 Α Θοδωρής Κοκκινάκης είναι παλιός κάτοικος Εξαρχείων (μένει στο επιβλητικό νεοκλασσικό που ‘κρέμεται’ πάνω απ’ τα σκαλιά της διασταύρωσης Καλλιδρομίου και Μπενάκη). Το μαγαζί του το άνοιξε πριν από 7 χρόνια με σκοπό να φτιάξει ένα μπακάλικο με υγιεινά ελληνικά προϊόντα. «Στο μαγαζί μου μετέφερα τις διατροφικές συνήθειες που είχαμε στην οικογένειά μου. Φέρνω παραδοσιακά προϊόντα από όλη την Ελλάδα, χωρίς χημικά συντηρητικά. Μόνο με φυσικά όπως το ξύδι, το λάδι, η ζάχαρη κτλ». Το μπακάλικο εμπορεύεται προϊόντα μικρής παραγωγής και ντελικάτης γεύσης. Από την πεντανόστιμη αρμένικη καροτοσαλάτα με μανάρια και τσιμένι (το μπαχαρικό του παστουρμά) μέχρι Μανούρα Σίφνου, παλαιωμένη γραβιέρα σπηλιάς Σφακίων, το φύλλο για πίτες από τη Κομοτηνή, τον λεγόμενο γιοφκά, δεν το βρίσκεις αλλού στην Αθήνα αλλά και μεζέδες όπως χέλι καπνιστό, παστά, αλίπαστα και σαρδέλα Καλλονής. Όπως μας εξομολογείται ο κ. Θεοδωρής: «εμπορικά, ίσως να ήταν καλύτερα να ήμασταν σε μια περιοχή όπως το Κολωνάκι, αλλά δεν μετανιώνω γιατί είμαι πολύ δεμένος με τη γειτονιά, το σπίτι μου είναι δίπλα. Η καλή διατροφή πρέπει να είναι και νόστιμη και αυτό πρέπει να είναι προνόμιο όλων».

Περιοδικό Humba, Καλλιδρομίου 59

13 14,15, 21

20

12

11 Κρεοπωλείο «ο Γιάννης», Καλλιδρομίου 51 Ο Γιάννης άνοιξε το κρεοπωλείο του το ’91, φέρνοντας στα Εξάρχεια κρέατα από όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Στο εσωτερικό ακούγεται δυνατά Rory Gallagher. «Φέρνουμε και κρέατα απ’ την Αργεντινή, από το Τέξας, γιαπωνέζικο μοσχάρι kobe (αξίας 300 ευρώ). Την ίδια στιγμή έχουμε και άδεια παρασκευαστηρίου για να φτιάχνουμε και δικά μας πράγματα». Μας δείχνει ένα λαχταριστό κουνέλι μαριναρισμένο με μπαχαρικά, μαϊντανό, κρεμμυδάκι, δάφνες «και πολύ αγάπη», όπως τονίζει. Παραδίπλα, παρασκευασμένα από τον ίδιο, χοιρινό γεμιστό με τυρί, μπιφτέκια και λουκάνικα.

Κάισσα, Καλλιδρομίου 8 5 Η Κάισσα άνοιξε πριν τριάντα χρόνια με ειδίκευση στο σκάκι, ενώ στην συνέχεια προστέθηκαν τα επιτραπέζια παιχνίδια. Έχει επιτραπέζια όλων των κατηγοριών, από το κλασσικό οικογενειακό επιτραπέζιο, μέχρι τα πιο ιδιαίτερα και δύσκολα. Με τον καιρό έβγαλε στα ελληνικά κάποια καλά ξένα παιχνίδια και επέκτεινε την επιχειρηματική της δραστηριότητα σε όλη την Ελλάδα, με franchise ή χωρίς. «Όταν ανοίξαμε δεν υπήρχαν αντίστοιχα καταστήματα. Έχουμε βιβλία για σκάκι (έχουμε όλη τη σκακιστική βιβλιογραφία που υπάρχει), παιχνίδια με κάρτες, παιχνίδια με μινιατούρες, παζλ και όλα τα είδη επιτραπέζιων» εξηγεί η ιδιοκτήτριά του. «Η πιο δημοφιλής κατηγορία επιτραπέζιων είναι τα ταχύτητας-παρατηρητικότητας, όπως το ‘Jungle Speed’. Έπειτα έρχονται τα στρατηγικής και αλληλεπίδρασης, όπως ‘Οι Άποικοι του Κατάν’. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού μας είναι οι φοιτητές». Πριν λίγες εβδομάδες η Κάισσα άνοιξε το πρώτο της καφέ (Μεσογείων 12), όπου μπορεί καθένας να παίξει το αγαπημένο του επιτραπέζιο και να ρωτήσει ό,τι απορίες έχει για τα δικά του επιτραπέζια. «Έχω παίξει όλα τα παιχνίδια που έχω στο κατάστημα», προσθέτει, «Η καλύτερη στιγμή για να παίξεις ένα επιτραπέζιο είναι Κυριακή απόγευμα μετά το φαγητό ή βράδυ καλοκαιριού».

13

14 Ερωδιός, Καλλιδρομίου 64 Ο Ερωδιός καφέ είναι το ιδανικό μέρος για να κάτσεις με βιβλίο. Κρυφό ησυχαστήριο, με μεγάλη ποικιλία τσαγιών, το μικρό καφέ της Καλλιδρομίου κερδίζει τις εντυπώσεις. Όπως αναφέρει η ιδιοκτήτριά του, το όνομα προέρχεται από την αγάπη της ίδιας για το εντυπωσιακό πτηνό. «Το ’88 που άνοιξε το μαγαζί ασχολιόμουν με τους ερωδιούς και με τη νέα οικολογία. Επέλεξα τα Εξάρχεια για να ανοίξω το μαγαζί, μιας και από τότε ήταν το πιο ζωντανό κομμάτι στης Αθήνας, με έντονη καλλιτεχνική και πολιτική δραστηριότητα. Ήταν στόχος μας να επικρατεί ησυχία στο καφέ ώστε να μπορείς να πάρεις να διαβάσεις ένα βιβλίο, να κάτσεις χαλαρά να σκεφτείς, να κοιτάς έξω. Υπάρχουν τόσο όμορφα πράγματα έξω από τη τζαμαρία: το νεοκλασικό, η μάντρα, οι μουριές... Το αγαπάω το μαγαζί και φαίνεται». Στο μαγαζί όλοι γνωρίζονται, το αποδεικνύει και ο Τσακατσούκας. Ποιος είναι αυτός ποτέ δεν μάθαμε, όταν όμως τον ανέφερε μια πελάτισσα, όλο το καφέ άρχισε να σχολιάζει: « Δηλαδή έχει παντρευτεί και έχει πάει Αγγλία;» «Θα ουρλιάξω», «Πουλάει ξηρούς καρπούς έξω απ’ το Μπάκιγχαμ!», και πάει λέγοντας.

Ιχθυοπωλείο «Η Πάρος», Καλλιδρομίου 23

6

Καφενείο “L’ Ami”, 7 Καλλιδρομίου 22 Κοιτώντας τη βιτρίνα με τις πορσελάνινες κούκλες και τα σκονισμένα βάζα, το περνάς για συνοικιακό μαγαζί με είδη δώρων. Το εσωτερικό του L’ Ami είναι βγαλμένο από την εποχή των «ραντεβού στο ζαχαροπλαστείο». Κάθεσαι ήσυχα και πίνεις τον καφέ σου μαζί με μια πάστα, ένα μπισκοτογλυκό ή ένα σιροπιαστό.

Μουριά, Καλλιδρομίου 25

8

Μικρός Ερωτικός, Καλλιδρομίου 30

9

Το λεμονάκι της Καλλιδρομίου, Καλλιδρομίου 31

11,12

1

8 9,10

Κρεοπωλείο Παναγιώτης Μέλλος,

10

20

Καλλιδρομίου 91

Ο Παναγιώτης Μέλλος, κρεοπώλης στην Καλλιδρομίου 91 υπήρξε κτηνοτρόφος από δεκαπέντε χρονών. Ανήκε σε κτηνοτροφική οικογένεια «σχεδόν νομάς», όπως σχολιάζει. «Την θερινή περίοδο ήμασταν στα ορεινά της Αρκαδίας, τη χειμερινή στα πεδινά της Αργολίδας. Όταν είδε ότι η δουλειά δεν είχε μέλλον, πήρε απόφαση και άνοιξε το κρεοπωλείο. Ο Παναγιώτης ετοιμάζει τα κρέατα ώστε να μπορεί κανείς να τα μαγειρέψει κατευθείαν. Μαρινάρει, φτιάχνει κεμπάπ, μπιφτέκια, λουκάνικο με πράσο, με πορτοκάλι, πικάντικο, απλό και παραδοσιακό, «Το λουκάνικο είναι με άπαχο, φρέσκο χοιρινό κρέας, φυσικό έντερο και φυσικά μπαχαρικά, χωρίς προσθετικά γευστικά». Ένα γεγονός που ξενίζει στο κρεοπωλείο, είναι ότι το 90% του εμπορεύματος είναι εισαγωγής. Δεν είναι, όμως, ότι απαξιώνει την ελληνική παραγωγή. «Δεν υπάρχει ελληνική παραγωγή για να την στηρίξω. Δεν καταδέχομαι να ‘βαφτίσω’ τα κρέατά μου ελληνικά, προτιμώ να φέρνω τα καλύτερα κρέατα από εξωτερικό και καλά ελληνικά κοτόπουλα. Ο γαλλικός μόσχος μέχρι δώδεκα μηνών είναι το καλύτερο κομμάτι του καταστήματος», εξηγεί, «πρέπει να τελειώσει το παραμύθι με τα ντόπια κρέατα. Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες παραγωγοί και δεν φτάνουν για κατανάλωση». Στο μαγαζί του επίσης, μπορείτε να βρείτε εξαιρετικό κρασί.

Φτιάξε λουκάνικα

5

6,7

Υλικά: χοιρινό κρέας από λαιμό ή πανσέτα (επειδή έχει περισσότερο λίπος και το χρειαζόμαστε για το λουκάνικο), πράσα, μπαχαρικά (αποξηραμένο πράσο, αποξηραμένο κρεμμύδι, αλάτι, κόκκινο πιπέρι)

15

Ίνδικτος, Καλλιδρομίου 64 Η αρχή έγινε με το λογοτεχνικό περιοδικό «Ερουρέμ», το οποίο ασχολιόταν με το δοκίμιο, τη λογοτεχνία, και την τέχνη. Στη συνέχεια, το 1995, ιδρύθηκε η Ίνδικτος, εκδοτικός οίκος που καταπιάνεται μέχρι σήμερα με παρόμοια θέματα. Ο εκδότης Μανώλης Βελιτζανίδης εξηγεί: «Ανοίξαμε εδώ επειδή είμαι Εξαρχειώτης και επειδή η Καλλιδρομίου είναι ο ωραιότερος δρόμος που υπάρχει στον κόσμο. Είμαστε μια γειτονιά, δεν χρειάζεται να μένεις εδώ για να τη νοιώθεις γειτονιά σου, αρκεί να έρχεσαι για καφέ και να την αγαπάς. Μερικές φορές μετά την λαϊκή του Σαββάτου, όταν φεύγουν οι πάγκοι και δεν περνάνε ακόμη αυτοκίνητα, μαζευόμαστε και παίζουμε ποδόσφαιρό».

Παρασκήνιο, Καλλιδρομίου 68

16

Burbon, Καλλιδρομίου 68

17

Ένοικος, Καλλιδρομίου 70

18

Αρχείο 51, Καλλιδρομίου 71

19

Κόβουμε το κρέας σε χοντρό μαχαίρι στη μηχανή. Κάνουμε το ίδιο και με τα πράσα. Διαλύουμε τα μπαχαρικά σε λίγο νερό και κρασί (γιατί έχει και αντισηπτική δράση) και ζυμώνουμε όλα τα υλικά μαζί. Γεμίζουμε σε φυσικό έντερο. Τα δένουμε στο μέγεθος που θέλουμε να είναι το λουκάνικο. Τα αφήνουμε 24-48 ώρες εκτός ψυγείου για να στεγνώσουν.

9

Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Manteau Stam.

Tσαγκαράδικο -- κατηχητικό Σε ένα κόσμο που όλοι τρέχουν να προλάβουν μια καθημερινότητα που ποτέ δεν προλαβαίνουν, ο κ. Παναγιώτης Παπαδόπουλος εδώ και πάνω από πενήντα χρόνια επιμελείται με φροντίδα όσους έμεναν πίσω λόγω βηματισμού.

Παραδοσιακός τσαγκάρης με ειδίκευση στην κατασκευή ορθοπεδικών παπουτσιών, ο κ. Παναγιώτης έχει κατασκευάσει αμέτρητα παπούτσια, έχει βοηθήσει παιδιά να βρουν το βήμα τους και ενήλικες την αυτοπεποίθησή τους. Βαθειά θρησκευόμενος, μοίρασε το χρόνο του μετατρέποντας το τσαγκάρικό του σε κατηχητικό, απ’ όπου όπως περηφανεύεται βγήκαν παπάδες, διάκοι και αρχιμανδρίτες. Σήμερα, μεγάλος σε ηλικία, με προβλήματα υγείας να τον εμποδίζουν να κάνει αυτό που αγαπά περισσότερο, αποφάσισε να αποσυρθεί από το επάγγελμα, τον πρόλαβε, όμως, ο ανιψιός του, ο Ιώβ, που έμαθε την τέχνη δίπλα του, παράτησε την κανονική του δουλειά και ανέλαβε το ιστορικό εργαστήριο της Καλλιδρομίου. Τα χέρια του κ. Παναγιώτη είναι γρήγορα και επιδέξια. Ξηλώνουν πάτους, τοποθετούν καινούριους, ενώ εκείνος μας μιλά χαμηλόφωνα και απαλά, μ’ ένα σφυρί στο χέρι. Πίσω του βρίσκονται στοιβαγμένα εκατοντάδες ξύλινα καλαπόδια (μοντέλα ποδιών στα οποία μοντάρονται τα παπούτσια), τα οποία αντιστοιχούν σε πελάτες, οι περισσότεροι εκ των οποίων ξεκίνησαν να έρχονται στο μαγαζί σαράντα χρόνια πριν. Δίπλα, ένα αρχείο με κίτρινους φακέλους κρατά το ιστορικό των πελατών. «Κάνουμε επιδιορθώσεις και κατασκευάζουμε από το μηδέν καινούρια παπούτσια. Το μαγαζί, όμως, ειδικεύεται στην κατασκευή ορθοπεδικών χειροποίητων υποδημάτων πάσης φύσεως παθήσεων ποδιών και πελμάτων», εξηγεί συνοπτικά ο ανιψιός του Ιώβ που παρακολουθεί προσεκτικά τον θείο του, τις πολύτιμες ώρες που περνά από το μαγαζί να βοηθήσει. Ο κύριος Παναγιώτης Παπαδόπουλος κατέβηκε νέος από τη Δράμα στην Αθήνα για να μάθει τη τέχνη της κοπτοραπτικής σε παπούτσια. Από τότε και για μια ολόκληρη ζωή δεν έκανε άλλο επάγγελμα, «Ο θείος μου γεννήθηκε για να γίνει τσαγκάρης», συμπληρώνει ο Ιώβ. «Μικρός ήμουν μεγάλος αλήτης», αιφνιδιάζει ο κ. Παναγιώτης. «Όπου έβρισκα φρούτα στη γειτονιά, τα σούφρωνα. Ήμασταν φτωχή οικογένεια, δέκα αδέρφια που από τις κακουχίες μείναμε επτά. Μας είχαν ρημάξει οι Βούλγαροι που ήταν κατοχική δύναμη στη Δράμα το ’40. Ο κόσμος δεινοπαθούσε. Πιτσιρικάς δεν είχα παπούτσια, ξυπόλυτος περπατούσα στο χιόνι για να πάω στο σχολείο. Κάποια 10

στιγμή ένας θείος μου μού έδωσε ένα ζευγάρι πέδιλα. Μόλις τα φόρεσα, δεν το πίστευα. Έτρεχα από εδώ, έτρεχα απ’ εκεί, χτυπούσα πέτρες, σκαρφάλωνα. Κάποια στιγμή είδα ότι το πέδιλο είχε ξεκολλήσει. «Αμάν, τώρα θα με σκοτώσει η μάνα μου», σκέφτηκα. Πήγα, λοιπόν, στον τσαγκάρη, που ήταν ένας από τους καλύτερους της Δράμας και του είπα να μου φτιάξει τα πέδιλα και θα τον πλήρωναν οι γονείς μου. «Άντε βρε αλήτη φύγε από εδώ», μου είπε και με έδιωξε κακήν κακώς. Έφυγα τόσο πολύ στεναχωρημένος και αποφάσισα όταν μεγαλώσω να γίνω τσαγκάρης και όταν κάποιος περνάει με χαλασμένο παπούτσι από το μαγαζί, να αφήνω όλες μου τις δουλειές στην άκρη και να του φτιάχνω πρώτα το δικό του. Και έτσι συνέβη. Έγινα τσαγκάρης και ποτέ δεν άφησα άνθρωπο με χαλασμένο παπούτσι.» Το ραδιόφωνο κάπου ψηλά συνοδεύει τις ιστορίες με εκκλησία στα FM, ενώ ο κ.Παναγιώτης δεν έχει σταματήσει λεπτό τη δουλειά. Ο ανιψιός του, σηκώνεται να μας δείξει μερικά από τα σπάνια κομμάτια που βρίσκει κανείς στο εργαστήριο. Ένα ζευγάρι μπότες αεροσυνοδών της Ολυμπιακής της δεκαετίας του ’70, για παράδειγμα, ή κάτι ξύλινα καλαπόδια με σημάδια σκαλιστά και μαρκαδόρου που κρέμονταν περίοπτα στο εργαστήριο του διπλανού δωματίου. «Διάβασε τι λένε», μας προτρέπει και αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για τα καλαπόδια του γέροντα Παΐσιου. Ο κ. Παναγιώτης ως τακτικός επισκέπτης στο Άγιο Όρος, τον συναντούσε συχνά και τον συμβουλευόταν. Από ευγνωμοσύνη του πρόσφερε παπούτσια. Δεν σταμάτησε όμως εκεί ο κ. Παναγιώτης. Έκανε το τσαγκάρικο του κατηχητικό για τα παιδιά της γειτονιάς, γεμίζοντάς το παιχνίδια, ενώ κατάφερε να πάρει το απέναντι νεοκλασσικό και να ιδρύσει εκεί τη Χριστιανική Μαχητική Ομάδα Καλλιδρομίου. Στο τσαγκαράδικο οι δύο νεαροί φίλοι ξεκινούν δουλειά και αφήνουν τον αρχιμάστορα να πάει στη γυναίκα του που έχει μαγειρέψει. Ραιβοποδίες, πλατυποδίες και ζευγάρια πόδια φορώντας παντόφλες περιμένουν τα κατάλληλα υποδύματα και οι νεαροί τεχνητές δείχνουν έτοιμοι να τα αναλάβουν. Το τσαγκαράδικο βρίσκεται Καλλιδρομίου 36, Εξάρχεια

21

videogame

Tomb Raider PC, PlayStation 3, Xbox 360

Η επανεκκίνηση της γνωστής σειράς παιχνιδιών μετά από 17 χρόνια φέρνει τη διάσημη ηρωίδα ξανά στο προσκήνιο, παρουσιάζοντας μια πιο ανθρώπινη, προσωπική πλευρά του χαρακτήρα της.

live

The Men Κυριακή 31 Μαρτίου An Club, Σολωμού 13-15 Με 15 ευρώ και 12 ευρώ [προπώληση]

Μετά από ένα χρόνο, οι The Men επιστρέφουν στο τόπο του εγκλήματος, το An, δηλαδή με άγριες πανκ διαθέσεις.

live Κυριακή 24 Μαρτίου

Psychic Ills An Club, Σολωμού 13-15 Με 17 ευρώ και 14 ευρώ [προπώληση]

ποτό

Cutty Sark Storm

Tο Storm είναι η πιο περιπετειώδης έκφραση του Cutty Sark, όπου το μυστικό της συνταγής του κρύβεται στη συμμετοχή μεγαλύτερης ποσότητας παλαιωμένων και πιο ποιοτικών Single Malt Whiskies. www.cutty-sark.com

Από το θρυλικό Dins μέχρι το φετινό One Track Mind, η νέο-ψυχεδελική μπάντα της Νέας Υόρκης έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα με εμφανίσεις σε Αθήνα, Λάρισα και Θεσσαλονίκη.

σινεμά

Side Effects του Στίβεν Σόντερμπεργκ 7 Μαρτίου

Η προτελευταία ταινία, πριν ο σκηνοθέτης εγκαταλείψει (;) τη σκηνοθεσία, είναι και η πρώτη για την Ρούνι Μάρα μετά το «Κορίτσι με το Τατουάζ». Η οποία μαγνητίζει τα βλέμματα ακόμη και χωρίς τατουάζ σε έναν διαφορετικό αλλά εξίσου δυνατό ρόλο με αυτόν της ταινίας του Ντέιβιντ Φίντσερ, το φιλμ ξεκινά ως η ιστορία της επανένωσης ενός ζευγαριού μετά την αποφυλάκιση του συζύγου, τον οποίο υποδύεται ο Τσέινινγκ Τέιτουμ, που όμως έχει παράξενη επίδραση στην νοοτροπία της γυναίκας του. Αγχώδης και στα πρόθυρα της κατάθλιψης, θα βρει την λύση σε ένα φάρμακο που θα της συστήσει ο ψυχίατρος της, μόνο που η αρχική της ανακούφιση θα μεταμορφωθεί σε τρόμο, όταν ανακαλύψει ένα πτώμα στο διαμέρισμά της...

Συνέδριο

Architectonics of Music Τετάρτη 13 Μαρτίου Bios , Πειραιώς 84 Με ελεύθερη είσοδο

Το Columbia University σε συνεργασία με το ΚΣΥΜΕ παρουσιάζουν στο Bios στις 5.30 το απόγευμα προσκαλούν αρχιτέκτονες και μουσικούς από όλο τον κόσμο σε μια ανοικτή εκδήλωση με σκοπό τον διάλογο ανάμεσα στην μουσική και την αρχιτεκτονική. Το πρότζεκτ επιμελούνται οι αρχιτέκτονες Steven Holl και Δήμητρα Τσαχρέλια σε συνεργασία με τον συνθέτη Raphael Mostel.

σινεμά

Ο Πάραδεισος της Αγάπης του Ουλριχ Ζάιντλ 14 Φεβρουαρίου

Στις παραλίες της Κένυα τις αποκαλούν «Sugar Mamas»: ευρωπαίες πρόθυμες να πληρώσουν νεαρούς μαύρους για το σεξ που εμπορεύονται προκειμένου να επιβιώσουν. Μια από αυτές είναι και η Τερέζα, μια πενηντάρα από την Αυστρία, μητέρα μιας έφηβης κόρης, που δοκιμάζει την τύχη της με φόντο την λευκή άμμο και το σκούρο δέρμα των beach boys της Κένυα. Από το ένα κρεβάτι στο άλλο, από τη μια απογοήτευση στην επόμενη, θα ανακαλύψει ότι στις παραλίες της Κένυα, ο έρωτας είναι επαγγελματική συναλλαγή. Πρώτο μέρος μιας τριλογίας που ο Ζάιντλ ονομάζει «Παράδεισο» αφηγείται (όχι δίχως χιούμορ) μια ιστορία για τον σεξουαλικό τουρισμό. Για την αξία και το κόστος του έρωτα, για την δύναμη του χρώματος του δέρματος μας, για την Αφρική και την Ευρώπη, για την εκμετάλλευση των άλλων που δεν έχει πάντα μόνο μία όψη.

live

Outlook Festival Launch Party Παρασκευή 29 Μαρτίου Bios, Πειραιώς 84 Με 10 ευρώ

Το μεγαλύτερο bass και soundsystem φεστιβάλ της Ευρώπη που γίνεται κάθε χρόνο στην Κροατία κάνει launch πάρτι στην Αθήνα και παρουσιάζει τους Joe Nice, Jeph1 b2b Billy Widz, Runner, Dub Riots για χορό μέχρι τελικής πτώσης.

11

Μ.Hulot | Φωτο: Στάθης Μαμαλάκης

Η Νίκη της Ακαδημίας Πλάτωνος

Η Νίκη είναι αυτό που λες πληθωρική γυναίκα. Με πολλά ταλέντα: γράφει παραμύθια, φτιάχνει κούκλες από σφουγγαρίστρες και παίζει κουκλοθέατρο, με «τεράστιο» χιούμορ που προκύπτει από έναν έντονο αυτοσαρκασμό, ο οποίος πάνω στην σκηνή μετατρέπεται σε απίστευτο ερωτισμό. Η Νίκη κάνει stand up comedy και για όση ώρα διηγείται τις ιστορίες στους θαμώνες του μαγαζιού, είναι το πιο ερωτικό πλάσμα του κόσμου. Η ίδια απορεί και δεν μπορεί να το εξηγήσει, αλλά αν ακούσεις το ξεγύμνωμα της ψυχής της που το κάνει με έναν τρόπο ξεκαρδιστικό, φλερτάροντας ταυτόχρονα με τους πελάτες, καταλαβαίνεις για ποιο λόγο τής την πέφτουν αβέρτα οι άντρες. Κάθε εθνικότητας και κάθε ηλικίας (η ίδια προτιμάει τους αλλοδαπούς). Σε ένα διάλειμμα από τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ που ετοιμάζεται για τις ενδιαφέρουσες εμπειρίες της ζωής της, μάς μίλησε για έρωτα, αγκαλιά με τα τρία σκυλιά της σε μία μονοκατοικία που μοιάζει να έχει βγει από χρονοκάψουλα του ’60… Ποια είναι η Νίκη; Η Νίκη είναι ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας και της πιο κάτω γειτονιάς. Σε ποια γειτονιά μένεις; Στην Ακαδημία Πλάτωνος. Πες μου μερικά πράγματα για σένα. Τι θυμάσαι από την παιδική σου ηλικία; Σε ένα χριστιανικό περιβάλλον μεγάλωσα, ήμουν και μυροφόρα, πήγαινα κατηχητικό, λόγω της στεντόρειας φωνής μου έλεγα την προσευχή το πρωί. Δεν πίστευα πολύ στο Χριστό, -ελπίζω να με συγχωρέσουν οι χριστιανοί που θα το διαβάσουν αυτό- και ταυτόχρονα ήταν και λίγο extreme το περιβάλλον, γιατί ο παππούς και η γιαγιά που με μεγάλωσαν ήταν μέντιουμ. Από τη μία υπήρχαν εικόνες και από την άλλη απελπισμένες που κλαίγανε για να τους γυρίσουν πίσω τον άντρα τους που έφυγε. Ήμουν πιο ψηλή από τα αγόρια και αισθάνονταν λίγο μειονεκτικά απέναντί μου. Πάντα μου την έπεφταν πιο μεγάλοι. Θυμάμαι έντονα το λόφο του Κολωνού, θέλω να γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ για το λόφο του Κολωνού. Θυμάμαι και ένα γύφτικο νανούρισμα. Θυμάμαι πολύ και τον Άγιο Φανούρη και από την Πλάκα τον Πλάτανο. Μου άρεσαν και οι καραμέλες οι στριφτές με τις οποίες προσπαθούσαν να με αποπλανήσουν. Βασικά έχω κάνει διάφορες δουλειές. Κάποια στιγμή διάβασα σε μια αγγελία στην εφημερίδα ότι η Λουκία Ρικάκη ζητούσε άτομα για stand up comedy που να μπορούν να γράφουν μόνοι τους τα κομμάτια και σκέφτηκα να το δοκιμάσω. Δεν μου αρέσει το θέατρο, αλλά ήθελα να έχω την εμπειρία αυτού του είδους. Πήρα τηλέφωνο, ρώτησα αν θα μπορούσα να διηγηθώ κάτι που μου έχει συμβεί και 12

πώς θα χρονομετρούσα τη διάρκειά του (γιατί δεν καταλάβαινα το πιο απλό πράγμα: ότι έπρεπε να κοιτάζω την ώρα) μου είπαν έλα, πήγα και με επέλεξαν. Αυτό έγινε το Νοέμβριο του ’95. Χωρίς να έχεις εμπειρία προηγουμένως; Δεν έχω τελειώσει ποτέ δραματική σχολή, ούτε θεατρικό εργαστήριο και έχω δει και ελάχιστες παραστάσεις θεάτρου στη ζωή μου. Και γιατί stand up comedy; Τι είναι αυτό που σου προκάλεσε το ενδιαφέρον; Είναι τρόπος ζωής. Το ξεκίνησα σαν δωρεάν ψυχανάλυση. Το πρώτο μου κομμάτι ήταν για έναν Αλβανό που εγώ νόμιζα ότι με ήθελε, αλλά αυτός με πέρασε για μπάτσο και άρχισε να τρέχει, μετά άρχισα να λέω διάφορες εμπειρίες που είχα από άντρες, στη συνέχεια διάφορες κοινωνικές εμπειρίες και σιγά-σιγά άρχισα να γράφω κείμενα, γιατί αυτά ως τότε ήταν κυρίως βιωματικά. Κατά διαστήματα έβαζα ιστορίες που είχαν συμβεί σε φίλους μου ή σε φίλες μου. Αρκετές ιστορίες που λέω μέχρι τώρα είναι βιωματικές, μόνο που τις τραβάω λίγο, δεν έχουν συμβεί ακριβώς έτσι. Πες μας την ιστορία με τον ταξιτζή. Θα σου πω για έναν άλλο ταξιτζή. Παίρνω τώρα τελευταία ένα ταξί για την πλατεία Βάθη, ο ταξιτζής κάθεται δίπλα μου και μιλάει σπαστά ελληνικά. Τον παίρνει ένας τύπος τηλέφωνο, μιλάνε στα αλβανικά και του λέω «Αλμπάνια;» Μου λέει «τι είναι αυτό; Δεν ξέρω» και με ρωτάει «πού πηγαίνεις»; Του λέω «πιο πάνω» -ευτυχώς του είπα ψέμα- «ένα ζευγάρι γνωστών μου έχει τσακωθεί και πάω να τους τα ξαναφτιάξω». Κάτι μου ήρθε, έτσι διαισθητικά. Μου λέει «είσαι πολύ όμορφη γυναίκα» και εγώ σκέπτομαι από μέσα μου τι ψέματα μπορεί να πει ο άντρας για να πηδήξει. Είναι τελείως υποκειμενικό αυτό, γιατί να είναι ψέματα; Κοίταξε, τώρα φοράω και το σκούφο, το μαλλί μου είναι σε καλή κατάσταση. Το μαλλί μου ήταν άβαφτο, είχε βγει άσπρη ρίζα μέχρι κάτω, ήμουν αγουροξυπνημένη και πήγαινα για αγγαρεία. Μου λέει ο τύπος «έχεις δεσμό;». Του λέω «βασικά είμαι κατά του δεσμού, αλλά αν βρω κάποιον, μένω και μαζί του και 3 μήνες». Μου λέει «θέλεις να τα φτιάξουμε;». Του λέω «μα εμένα μου αρέσουν οι μικροί». «Μικρός είμαι» μου λέει αυτός -ήτανε γύρω στα 40. Λέω «εντάξει, μικρός είσαι». Μου

λέει «είσαι πάνω από 35;». Του λέω «ναι», μου λέει «δεν σου φαίνεται». Και ξανασκέφτομαι εγώ «καλύτερα να μου έλεγε στα ίσια, ότι ξέρεις έχω να πάω 2-3 μήνες με γυναίκα, ψάχνω μία τζάμπα, να κλείσουμε την κούρσα». Του λέω «εντάξει μωρέ, πιο μικρούς εννοούσα, δεν πειράζει». Και για να τον ξενερώσω του λέω «υπάρχει και ένα πρόβλημα ακόμα». Μου λέει «τι;». Του λέω «ο άντρας μου αρέσει να είναι και μαστούρης». «Εντάξει», μου λέει, «να πάρω και ένα μαύρο και να βγούμε». Του λέω «εγώ δεν κάνω μαύρο, καν’ το μόνος σου». «Ντάξει», μου λέει, «αλλά έχω και εγώ έναν όρο». Του λέω «πες τον μου», λες και τα είχαμε φτιάξει. Μου λέει «όταν θα το κάνουμε, θα βάλω και προφυλακτικό». Τσαντίζομαι εγώ, «με λες βρομιάρα, ότι έχω κάποια αρρώστια;». Ξέρεις το πήρα πατριωτικά, παρεξηγήθηκα, απωθημένα μου παλιά. «Όχι», μου λέει, αλλά ξέρω πως θα σε αφήσω έγκυο». «Έχεις ακούσει ότι αν πας με γυναίκα από μια ηλικία και μετά έχει εμμηνόπαυση», σκεφτόμουν και του λέω «ντάξει μωρέ, θα το βάλω, μην ανησυχείς». Και μου λέει «να ξέρεις όμως, εγώ αντέχω πολύ». Ε, αυτό ξέρεις τι σημαίνει όμως: δεν αντέχω με τίποτα. Λέω ΟΚ, με αφήνει εκεί κοντά, του πληρώνω την κούρσα και φεύγω. Η εμφάνιση τι ρόλο παίζει στον έρωτα; Καμία. Θεωρώ ότι όλα αυτά είναι παραμύθια. Είχα παντρευτεί κάποτε έναν πολύ εμφανίσιμο άντρα, δυστυχώς ήταν πολύ βλήμα. Πιστεύω ότι αυτό που παίζει ρόλο είναι η σεξουαλική έλξη ή σαρκική έλξη, πείτε το όπως θέλετε, το πόσο ανοιχτός και διαφοροποιημένος θέλεις να είσαι, το πόσο γνωρίζεις το κορμί σου και έχεις αποφασίσει το τι θα κάνεις. Έχω κάνει μόνιμους δεσμούς ή μεγάλης διαρκειας. Η σαρκική έλξη μερικές φορές είναι τόσο έντονη, γι’ αυτό και χαρακτήρισε τον έρωτα δαίμονα ο Αριστοφάνης, που σε βάζει σε μια αλυσίδα και έναν κλοιό πραγμάτων και δεν μπορείς να φύγεις από το άλλο άτομο, ακόμα κι αν είσαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι και δεν βρίσκετε κανένα κοινό σημείο επαφής. Γι’ αυτό πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι εμπλέκονται σε λάθος σχέσεις.. Μόνο για το σεξ. Επειδή κάποιος έχει βρει το κουμπί του άλλου, ας το πούμε έτσι λαϊκά. Θεωρώ ότι αυτοί οι οποίοι κάνουν πιο υγιές σεξ, είναι οι bisexual και οι gay, παρ’ολο που αυτό μπορεί να θεωρηθεί λίγο τρελό.. Γιατί όμως; Επειδή ορίζουν ακριβώς τι θέλουνε.

θέατρο

Λεόντιος και Λένα (Γκ. Μπύχνερ) Σκην. Μιχάλης Σαράντης BIOS Main, Πειραιώς 84 11 Μαρτίου – 23 Απριλίου 2013

Και επειδή θέλουν κυρίως σεξ; Και επειδή ψάχνονται για αυτό που θέλουνε και προσπαθούν να χτυπήσουν τις αναστολές τους. Η πρώτη τους αναστολή που έχουνε χτυπήσει είναι ότι είναι gay ή bisexual, οπότε λοιπόν τους είναι πιο εύκολο, κάπως, να κινηθούν σωστά. Αν και δεν υπάρχει σωστό. Μέχρι πού έχεις φτάσει για έναν έρωτα; Έχω προδώσει έναν άλλο έρωτα, έχω εκδικηθεί, έχω γίνει κακιά και έχω πει και πολλά ψέματα. Ζηλεύεις γενικά; Όχι αρκετά. Στην αρχή, άμα βρίσκω έναν σύντροφο, δεν ζηλεύω. Ζηλεύω όταν υπάρχει αυτό το δεδομένο, το σταθερό. Όταν μπαίνει μέσα σου η κτητικότητα, όταν έχω κοιμηθεί μαζί του δέκα φορές, έχω πιει και τρεις καφέδες, έχουμε πει και πέντε πράγματα, άρα όταν σου μπαίνει στο μυαλό ότι είναι δεσμός. Πες μας και άλλες ιστορίες. Έχω μια αδυναμία στα τεκνά. Στα αλλοδαπά τεκνά. Οπότε, οι ιστορίες μου εμπλέκονται γύρω από αλλοδαπούς κυρίως. Και πόσο εύκολο είναι να βρεις αλλοδαπό σύντροφο; Εύκολο δεν είναι να βρεις, εύκολο είναι να τον κρατήσεις γιατί φεύγουν όλοι. Γιατί δεν κάνεις σχέση με Έλληνες; Για διάφορους λόγους. Γιατί πρώτον δεν είχα καλές εμπειρίες από Έλληνες σε μικρή ηλικία. Αλλά αυτό πιστεύω είναι η αφορμή. Μάλλον δεν είχα καλή εμπειρία από χριστιανούς. Ο βασικός λόγος είναι ότι επειδή ένιωθα πάντοτε ξένη στο συγκεκριμένο κοινωνικό σύνολο, στην Αθήνα και στην Ελλάδα, νιώθω πιο κοντά σε ξένους. Και τους θεωρώ και πιο ανοιχτούς σε πολλά πράγματα, παρόλο που φαίνονται συντηρητικοί. Φλερτάρεις όταν κάνεις παράσταση; Εκείνοι με φλερτάρουν. Νομίζουν ότι κάνω πλάκα ή ότι ψάχνομαι.. Μα έχω δει ότι φλερτάρεις,.. Ε, άμα σηκώσω κανέναν Ρώσο ή κανέναν Νιγηριανό ή κανένα τεκνό, να μην φλερτάρω; Αλλά μόνο μέχρι εκεί. Με τον Έλληνα τι να πω; Σε 3 ώρες θα χουμε πει όλη μας τη ζωή. Ενώ με τον αλλοδαπό για τρεις ώρες θα προσπαθούμε να μιλήσουμε… http://www.facebook.com/niki.chatzigeorgiou.9?ref=ts&fref=ts

Το έργο του Γκέοργκ Μπύχνερ, Λεόντιος και Λένα, στην πρώτη του ανάγνωση μοιάζει με ένα αφελές παραμύθι. O τίτλος παραπέμπει σε μια κλασική ερωτική ιστορία, ενώ στην πραγματικότητα οι ήρωες του έργου θέτουν και σχολιάζουν ευθέως μερικά από τα πιο θεμελιώδη ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Τι κάνει ο άνθρωπος για να ξεφύγει από την πλήξη του; Πώς αντιδρούμε όταν πρέπει να κάνουμε κάτι χωρίς οι ίδιοι να το έχουμε επιλέξει; Πόσο μια επανάσταση είναι ενταγμένη μέσα στο ίδιο το σύστημα; Γιατί η εξουσία κάνει τους ανθρώπους να χάνουν την ταυτότητά τους; Πόσους έρωτες χρειάζεται κανείς για να τραγουδήσει όλη την κλίμακά του; Μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει από την μοίρα του; Ο Μιχάλης Σαράντης και ο υπεύθυνος δραματουργίας, Νίκος Φλέσσας, αναζητούν την καρδιά αυτής της επικίνδυνα ερμητικής φόρμας, μέσα από το παιχνίδι και τον πειραματισμό από 6 νέους ηθοποιούς, χωρίς προσθήκες ή διασκευές στον αιχμηρό λόγο του Μπύχνερ.

θέατρο

Τηλέμαχος should I stay or should I go? Σκην. Ανέστης Αζάς & Πρόδρομος Τσινικόρης Μικρή Σκηνή | Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Λ. Συγγρού 107-109 27 Φεβρουαρίου - 10 Μαρτίου 2013

Ο Ανέστης Αζάς και ο Πρόδρομος Τσινικόρης πρωτοσυναντήθηκαν στον «Προμηθέα στην Αθήνα» των Γερμανών Rimini Protokoll, πρωτοπόρων στο docu-theatre (θεατρικό ντοκυμαντέρ). Έχοντας κάνει δύο ακόμα παραστάσεις με αυτή το δομή στο Φεστιβάλ Αθηνών, επιστρέφουν με τον Τηλέμαχο, μια

συμπαραγωγή Ballhaus Naunynstrasse του Βερολίνου και της Στέγης. Ο Τηλέμαχος - Should I stay or should I go? είναι μία περφόρμανς ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία, που έχει ως αφετηρία το σημερινό μεταναστευτικό κύμα από την Ελλάδα προς τη Γερμανία και το φαινόμενο της νέας διασποράς στην εποχή της μεγάλης κρίσης της Ευρώπης. Δύο γενιές Ελλήνων συναντιούνται σήμερα στη Γερμανία, οι «οικονομικοί πρόσφυγες» της παρούσας κρίσης και η γενιά των γκασταρμπάιτερ του ‘60, και μέσω αυτών επιχειρείται ένα θεατρικό σχόλιο για την σύγχρονη οικονομική και κοινωνική κρίση, καθώς και την κρίση της δημοκρατίας.

θέατρο

Βάκχες (Ευριπίδη) Σκην. Έκτορας Λυγίζος Κάτω Χώρος | Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 και Θαρύπου Μέχρι τις 10 Μαρτίου 2013

Στον κάτω χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, ο Έκτορας Λυγίζος καταπιάνεται με την τελευταία τραγωδία του Ευριπίδη και μαζί με το Δημήτρη Μοθωναίο και τον Άρη Μπάλη μας παρουσιάζει την προσπάθεια του Πενθέα, βασιλιά της Θήβας, να οχυρώσει την πόλη του απέναντι στην έλευση της καινούργιας θρησκείας που εξισώνει δούλους, γυναίκες και βασιλιάδες σε έναν κόσμο ηδονής και αρμονικής συνύπαρξης με τη ζωώδη πλευρά τού ανθρώπου. Μια διασκευή για τρεις άνδρες ηθοποιούς που εξοβελίζει τον χορό των βακχών, εντάσσει τα χορικά στη βασική πλοκή, και επιχειρεί να διερευνήσει τι μπορεί να σημαίνει διονυσιασμός, πίστη, λατρεία και λαϊκή σοφία σήμερα.

θέατρο

Γλέντι στον Καιρό της Πανούκλας (Α.Πούσκιν) Σκην. Ιώ Βουλγαράκη Βυρσοδεψείο, Ορφέως 174, Βοτανικός Από 25 Ιανουαρίου 2013

Το φθινόπωρο του 1830, ο Πούσκιν βρίσκεται απομονωμένος, λόγω τρομερής επιδημίας χολέρας, σ’ ένα ρωσικό χωριό. Εκεί αποφασίζει να μεταγράψει με το δικό του τρόπο ένα μόνο επεισόδιο του City of the Plague του Άγγλου συγγραφέα John Wilson. Ουσιαστικά, λοιπόν, το Γλέντι στον καιρό της πανούκλας έχει την έκταση μιας μεγάλης δραματικής σκηνής, στην οποία το κοινό βλέπει ένα υπαίθριο γλέντι που στήνει μια παρέα τεσσάρων ανθρώπων σε μια πόλη που την αφανίζει η πανούκλα, ενώ ο ιερέας της πόλης επιχειρεί να διαλύσει αυτή τη γιορτή. Χρησιμοποιώντας την ιστορία ως παραβολή, η νεοσύστατη ομάδα πυρ μιλά για ένα πολύ υποθετικό, μα και εντελώς πραγματικό και άμεσο, ταυτόχρονα, μέλλον και για έναν κόσμο που χάνεται.

13

Φωτο: Eftychia Vlachou

CU Νταραβέρι Σάββατο 9 Μαρτίου 2013 Aναξαγόρα 3-5 Είσοδος ελεύθερη Ώρες λειτουργίας: 12.00 – 24.00

Το Σάββατο 9 Μαρτίου, στο κτίριο στην Αναξαγόρα 3-5, στο κέντρο της Αθήνας, από τις 12.00 μμ θα ξεκινήσει ένα event που θα συνεχιστεί με πάρτι μέχρι το επόμενο πρωί. Από το μεσημέρι θα γίνεται ανταλλαγή αποκριάτικων στολών και αξεσουάρ, που σημαίνει ότι πας με την παλιά σου στολή, την περούκα σου, το μουστάκι σου και με ό, τι άλλο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να συμπληρώσει μία αποκριάτικη εμφάνιση, το δίνεις και παίρνεις κάτι άλλο που σου κάνει για τη φετινή μεταμφίεση. Το βραβείο καλύτερης στολής θα δοθεί σε αυτόν που θα φτιάξει επιτόπου την καλύτερη στολή ανταλλάσσοντας αξεσουάρ και ρούχα. Ταυτόχρονα, στον χώρο θα γίνονται μαθήματα make-up για ειδικά εφέ στις μεταμφιέσεις, χορευτικές φιγούρες και workshops. Τα αντικείμενα χωρίζονται σε δύο απλές κατηγορίες, στολές και αξεσουάρ. Όλες οι στολές έχουν την ίδια αξία, όλα τα αξεσουάρ έχουν την ίδια αξία. Δεν υπάρχει όριο στα αντικείμενα που μπορεί να φέρει κάποιος. Δεν επιτρέπεται καμία χρηματική συναλλαγή. Δεν υπάρχει κόστος συμμετοχής. Ρούχα και αξεσουάρ τα οποία θα περισσέψουν θα δοθούν σε παιδιά που τα χρειάζονται. Η ολοήμερη αποκριάτικη γιορτή θα κορυφωθεί με ένα δυνατό μυστηριώδες πάρτι με καλεσμένο DJ έκπληξη από το εξωτερικό. Ο Chris Kontos θα ανοίξει την βραδιά και ο αγαπημένος μας NTEIBINT θα διαδεχτεί τον μαγικό καλεσμένο στα decks για να κρατήσει το πάρτι μέχρι το πρωί.

O επίτιμος καλεσμένος της βραδιάς έχει χτίσει έτσι κι αλλιώς έναν αστικό μύθο γύρω από το όνομά του. Το παρελθόν του καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου και η ταχυδακτυλουργική του μουσική φήμη έχει εξαπλωθεί από στόμα σε στόμα. Η μόνη απόδειξη της ύπαρξης του είναι τα μαγικά του μιξ που κάνουν τους clubbers ανά τον κόσμο να χορεύουν ασταμάτητα. Τα remixes σε κάθε κομμάτι που κάνει, γίνονται συνήθως γνωστότερα από την original έκδοση. Με υπερφυσικές μουσικές ικανότητες, κάνει το κοινό του να πλέει σε disco ευτυχία. Οι στολές είναι από το βεαστιάριο Costumier (κοστούμια θεάτρου, τηλεόρασης, αποκριάτικα), Παλλάδος 11, Ψυρρή, 2103214990, www.costumier.gr. Τους ευχαριστούμε πολύ.

14

15

Σπύρος Διαμαντάρας | Φωτο: Στάθης Μαμαλάκης

Legendary Hot Dogs στον Πειραιά Αν νομίζεις ότι hot dog σημαίνει μόνο ένα ψωμάκι με λουκάνικο και σάλτσα μουστάρδα κέτσαπ, είσαι βαθιά νυχτωμένος. Το hot dog είναι όλοκληρη επιστήμη και το πιο θρυλικό street food (μετά το σουβλάκι, φυσικά) με μεγάλη ποικιλία γεύσεων και απίθανων υλικών. Στον Πειραιά, σε έναν χώρο με πολύχρωμες αφίσες που παρεπέμπουν σε νεοϋορκέζικο συνοικιακό μαγαζί, μπορείς να βρεις 26 από τα πιο δημοφιλή hot dog του κόσμου, με εξαιρετικά υλικά και αυθεντικές συνταγές, από το πρωί μέχρι αργά τη νύχτα που θα σου άλλάξει σίγουρα τη γνώμη που έχεις για το hot dog. Ο ιδιοκτήτης του κ. Μιχάλης Ψαρούδας μάς εξήγησε γιατί αξίζει τον κόπο μια επίσκεψη στο μαγαζί.

To μαγαζί πότε ξεκίνησε; Το μαγαζί ξεκίνησε τον περασμένο Ιούλιο. Και η ιδέα; Πώς σκεφτήκατε να κάνετε ένα χοτντοκαδικο; Εμένα η δουλειά μου δεν ήταν στην εστίαση. Ήμουν μάνατζερ αεροπορικών εταιρειών. Επειδή όμως τώρα έχω κάνει χρήση μιας ευεργετικής διάταξης, δηλαδή έχω πάρει σύνταξη με εθελουσία έξοδο, γυρνώντας όλον τον κόσμο είχα εντυπωσιαστεί από όλα αυτά τα μικρά μαγαζιά, κυρίως στη Νέα Υόρκη και σε άλλες αμερικάνικες πόλεις, αλλά και ευρωπαϊκές, κυρίως βορειοευρωπαικές, (Σκανδιναβία, Γερμανία) μου άρεσε το κονσεπτ του γκουρμέ χοτ ντογκ και όχι αυτό το χοτ ντογκ που έχουμε συνηθίσει εδώ, ένα χοτ ντογκ το οποίο δίνεται μετά τις 3 το πρωί. Μόνο κάποιοι φαν μπορούν να το αναζητήσουν σε κάποια εξεζητημένα μαγαζιά που είναι πάρα πολύ λίγα στην Αθήνα και πάρα πολύ φτωχό σε επιλογές. Δηλαδή, λάχανο, καρότο μωβ το οποίο το μαλακώνουμε με κέτσαπ, μουστάρδα, μαγιονέζα και νομίζουμε ότι τρώμε κάτι της προκοπής. Αφού έψαξα αυτά τα μαγαζιά, μίλησα και με τους ανθρώπους που τα είχαν. Πρέπει να ξέρετε ότι την αποθέωση αυτών των μαγαζιών στην Αμερική την έχουν κάνει Έλληνες. Τα πιο διάσημα χοτ ντογκς ή από τα πιο διάσημα, τα έχουν φτάσει στο επίπεδο αυτό Έλληνες. Γιατί στην Αμερική, ξέρετε, η κάθε πόλη ή το κάθε γήπεδο κατοχυρώνει το δικό του ντογκ και αυτό το περνάει και το πατεντάρει. Για παράδειγμα, στο Σικάγο είναι ντροπή να πεις ότι βάζεις κέτσαπ στο χοτ ντογκ.

16

Απαγορεύεται δια ροπάλου. Ενώ βάζεις διάφορες άλλες σάλτσες. Πχ. μπάρμπεκιου. Στην Αμερική κάνει θραύση το ξινό λάχανο, το οποίο κυρίως το έφεραν οι Γερμανοί. Σε άλλες πόλεις όπως το Σηάτλ κάνουν τα γλυκά ρέλις. Πήρα τους κωδικούς, τις συνταγές και τα φτιάχνουμε με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο, όπως γίνονται στην Αμερική, ακόμα και το ψωμί. Το δικό μας είναι φρέσκο και το ζυμώνουμε κάθε μέρα. ‘Εχω δώσει τη συνταγή σε έναν φούρνο και μου το κάνει κάθε μέρα. Ποιοι σας έδωσαν τη συνταγή; Είχα φίλους πάρα πολλούς από εκεί, και μάλιστα αυτό είναι ένα New England, έτσι λέγεται, αυτό το ψωμί, είναι λίγο μπριοσέ, ικανό να κρατάει τα toppings, όλα αυτά τα γαρνιρίσματα που λέμε εμείς, ακόμα και στο delivery. Γιατί σε χοτ ντογκ πολλοί λίγοι κάνουν ντελίβερι, επειδή μετά από 2-3 λεπτά, επειδή ακριβώς το ψωμί δεν είναι φρέσκο και έχει πάρα πολλές προσμείξεις με διάφορα συντηρητικά, λιώνει. Το δικό μας ψωμί κρατάει τα toppings και μπορεί να πάει και μετά από δέκα και δεκαπέντε λεπτά, κυρίως στον ατμό ή και ψητό. Προτείνουμε στον ατμό που είναι και το κλασικό χοτ ντογκ. Και όλα τα υλικά τα φτιάχνουμε εδώ, με όλες τις παραδοσιακές συνταγές και το λουκάνικο που είναι εξαιρετικό το παίρνουμε από τη βιομηχανία κρέατος Ηπείρου, αυθεντικό Φρανκφούρτης, δεν είναι δηλαδή αλοιφή και προσπαθούμε να δώσουμε τις αυθεντικές γεύσεις. Το στοίχημά μας είναι, ότι άμα φας εδώ χοτ ντογκ Νew York, το λεγόμενο Gray’s Papaya,να είναι σαν το αυθεντικό αμερικάνικο. Το Gray’s Papaya είναι ένα μαγαζί στην Αμερική, ενός Έλληνα μετανάστη που του άρεσε πολύ ο χυμός παπάγιας ή να τρώει παπάγια και τον έβγαλαν Greek Papaya και έπειτα το έκανε Gray’s Papaya. Aυτός, λοιπόν, εφεύρε τη γλυκιά σάλτσα κρεμμυδιών, η οποία είναι ονομαστή σε όλο τον κόσμο ως gray’s papaya onion sauce. Έχετε 27 συνταγές; Έχουμε 26 από τα πιο διάσημα χοτ ντογκς στον κόσμο. Έχετε κάνει κάποια εκπαίδευση; Έχουμε εκπαιδεύσει το προσωπικό μας, έχουμε κάνει άπειρες δοκιμές πριν το ξεκινήσουμε και βεβαίως

από τα 500 είδη χοτ ντογκς τα οποία κυκλοφορούν σε όλο τον κόσμο, πατενταρισμένα χοτ ντογκς, επιλέξαμε τα 25 πιο διάσημα, αυτά που κάνουν τις μεγαλύτερες πωλήσεις .

O Έλληνας όμως προτιμάει το σουβλάκι. Αυτός είναι ο ανταγωνιστής μας ο ανίκητος. Πιστεύετε ότι θα τον νικήσετε κάποια στιγμή; Πιστεύω ότι στις ηλικίες που απευθυνόμαστε, γιατί απευθυνόμαστε σε νεολαία κυρίως, το χοτ ντογκ είναι δημοφιλές σνακ ή πρόχειρο φαγητό, γρήγορο. Νομίζω ότι αυτοί που το τρώνε, το εκτιμούν ιδιαιτέρως. Και έχουμε αρκετούς φαν από τη νεολαία αλλά και από τους ανθρώπους της εργασίας, businessmen που το γνωρίζουν το χοτ ντογκ και όχι την κακή βερσιόν που έχουμε κάνει εδώ, διότι σε όλο τον κόσμο υπάρχουν απίθανες βερσιόν του χοτ ντογκ. Το κλασικό New Yorker το οποίο έγινε Coney Detroit Island και αυτό το έχει αποθεώσει Έλληνας, ο Γκας Κέρος, το 1920, και αφού έκανε δισεκατομμύρια δολάρια από αυτή τη δουλειά με τον αδερφό του, μετά χωρίσαν επιχειρηματικά και έκανε το δικό του μαγαζί με άλλη βερσιόν. Φτιάχνει την τσίλι σως σάλτσα με κιμά, που επίσης είναι φρέσκος και άπαχος και τον φτιάχνουμε εμείς εδώ με τις παραδοσιακές αυτές συνταγές, τροποιημένο λίγο, δηλαδή μέσα στον κιμά των Coney Islands, τον τσίλι κιμά, ο ένας βάζει ξυστή καρδιά μοσχαριού και ο άλλος βάζει ξυσμένο λουκάνικο. Και μιας και είπατε ότι είστε βέρος Πειραιώτης, ένα χοτ ντογκ που θα αφιερώνατε στον Πειραιά; Έχουμε το Greek Style με μυρωδιά Ανατολής, γιατί ο Πειραιάς είναι πολυπολιτισμικός και σαν λιμάνι πρέπει να πιάνει και διάφορους ανθρώπους που είναι κοσμοπολίτες, γιατί έχει εμπόρους, ναυτικούς, businessman κτλ. Φεύγει πάρα πολύ, είναι απίθανα γευστικό χοτ ντογκ και θα ήθελα να του δώσω την ονομασία της αγαπημένης μου ομάδας, να το βγάλω Ολυμπιακός (γέλια), να το βγάλω θρύλος-ντογκ, να το μετονομάσω, γιατί το αγαπάει πολύ ο κόσμος. www.legendaryhotdogs.gr Legendary Hot Dogs, Πειραιάς, Τσαμαδού 45, 210 41 23470