Ough 03 pantheon dec 2012

/ ΤΕΥΧΟΣ 03 / ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012

www.ough.gr και η ζωή συνεχίζεται

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

+ ,

,

22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012 - 31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013 1

Ένας μήνας με 30 ταινίες φρίκης

Ο Χρήστος Μουρούκης προτείνει 30 ταινίες για να αναστενάξουν τα torrent. Από όλο το team του Ough!, καλή διασκέδαση και καλές γιορτές.

2001 Maniacs (2005) Αμερικάνοι της πόλης θα βρεθούν σε χωριό της αμερικανικής επαρχίας, στο οποίο η φιλοξενία των ντόπιων (τους οποίους ηγείται ο Robert Englund) είναι μακάβρια, σε αυτό το φιλμ του σκηνοθέτη Tim Sullivan. Πρόκειται για το remake του κλασσικού gore φιλμ Two Thousand Maniacs! (1964).

Hardcore στο τηγάνι

Μια πρέζα hardcore με πασπάλισμα math, ψημένο στους πενήντα βαθμούς για είκοσι λεπτά και τα πέντε μέλη των Revenge of the Giant Face μάς ετοίμασαν το χριστουγεννιάτικο τραπέζι με τον δικό τους τρόπο.

Ωραία, πάμε για τα πρωτότυπα. Πόσο καιρό γνωρίζεστε;. Γιάννης: Γνωριζόμαστε περίπου 2 χρόνια, δηλαδή όσο καιρό υπάρχουμε σαν μπάντα. Με τον Θάνο γνωριστήκαμε μέσω κοινών γνωστών σε μια άλλη μπάντα που παίζαμε πριν κάνουμε τους Revenge Of The Giant Face. Τον Μάνο τον γνώρισα μέσω του Ιάσωνα στο live των Dillinger Escape Plan. Με τον Στάθη και Ιάσωνα γνωριζόμαστε από παλιά, αλλά ποτέ δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις.

Revenge of the Giant Face, τι θέλει να πει ο φιλόσοφος; Μάνος: Ιδέα του Γιάννη, από την ταινία Inglourious Basterds του Tarantino. Γιάννης: Ψάχναμε ήδη όνομα και ό,τι ιδέα είχε πέσει στο τραπέζι την είχαμε απορρίψει. Η ιδέα μού ήρθε ενώ έβλεπα την ταινία ένα βράδυ και στην επομένη πρόβα, απλά αποφασίσαμε να ονομαστούμε έτσι! Δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο μυστικό πίσω από το όνομά μας! Σας ρωτάει η γιαγιά σας τι είδος μουσικής παίζετε, πώς θα της το εξηγούσατε με δύο λόγια; Θάνος: Γιαγιά με τα παιδιά παίζουμε σύγχρονο rock! Ξέρεις, πιο σκληρό, με πολύ ακραίο ήχο για τα γούστα σου και πολλές τσιρίδες! Ναι γιαγιά, του διαβόλου! Μάνος: Γιαγιά θυμάσαι τους Κατσάμπα; Ε φαντάσου να τους ακούς από ένα χαλασμένο τρανσιστοράκι, έτσι ακούγεται και το συγκρότημά μου! Γιάννης: ΡΡΡΡΡΟΚ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ! Στάθης: Το πώς θα εξηγήσεις στη γιαγιά το σκληρό του θέματος είναι πάντα δύσκολο. Μπορείς να εξηγήσεις

το «γιατί» ο σκληρός ήχος, αλλά να κάνεις τον άλλον να το δεχτεί αυτό καθεαυτό είναι δύσκολο. Όποτε, άσε τη γιαγιά να σού τσιμπάει τα μάγουλα Παρασκευή πρωί, και πήγαινε να κάνεις τον άγριο με τα τατουάζ το Σαββατόβραδο στο live.

Hardcore, mathcore στην Ελλάδα. Υπάρχει κοινό, ή την βγάζετε με τους φίλους σας; Μάνος: Τι να σου πω, δεν ξέρω, στα live έχουμε τους φίλους μας πάντα από κάτω να σκορπάνε την καταστροφή, αλλά έχουμε παρατηρήσει και μερικά άγνωστα Άλλα στΆνταρ πρόσωπα που έρχονται στα live και πολύ μας αρέσει που μας ακολουθούν. Σκηνή δεν ξέρω αν υπάρχει, αλλά ο κόσμος σίγουρα σιγά-σιγά ακούει όλο και πιο πολύ math. Hardcore πάντα ακούγανε, και πάντα υπήρχε μεγάλη σκηνή. Ποιος γράφει στίχους και μουσική και πώς και επιλέξατε τον Στάθη για τραγουδιστή; Mάνος: Στίχους γράφει κατά αποκλειστικότητα ο Στάθης. Μουσική γράφουν τα έγχορδά μας, Jason, Γιάννης και Θάνος, εγώ διακοσμητικός. Τον τραγουδιάρη τον έφερε μια ωραία μέρα ο Γιάννης και, με το που γκάριξε, ξέραμε ότι βρήκαμε τον frontman που ψάχναμε. Εκτός από συναυλίες, βγάζετε λεφτά από πουθενά αλλού; Στάθης: Ούυυυυυυυ, άκου λέει! Λεφτά; ΛΕΦΤΑ! Πακτωλός! Δεν γρατζουνάνε και το κωλοτρυπιδάκι σου στο σκούπισμα. Μάνος: Πέρα από την πλάκα, ούτε από συναυλίες ούτε

2

από πoυθενά άλλου βγάζουμε, άμα κάτσει καμία αρπαχτή με καμία δουλειά οποιασδήποτε φύσεως μόνο, και φυσικά από γονείς. Γιάννης: O Στάθης δεν το λέει, αλλά βγάζει τις μπύρες του Σαββατοκύριακου γιατί έχει εκπομπή στο afandub radio. Έχει φάει κανείς σας μπουκάλι στην συναυλία; Tι μάρκα και πού; Θάνος: Μπουκάλι, ευτυχώς, κανείς μας! Μέχρι ποτηράκι έχει τύχει να φάω, αλλά δεν ήταν αρκετό. Στο μέλλον ελπίζω να ανέβουμε level και να αρχίσουν να φεύγουν στη σκηνή τα πολυπόθητα μπουκάλια! Καλύτερο live ξεχωριστά; Θάνος: (Όχι τόσο live, όσο υπερθέαμα). Η παρουσίαση του «The Wall» από τον Roger Waters πέρυσι στο ΟΑΚΑ. Μπήκα και τζάμπα, όποτε ήρθε και έδεσε! Ιάσωνας: Το Νοέμβριο του ‘11 στους The Dillinger Escape Plan. Μάνος: Χρονολογικά θα πω Korn το 2005 στο TeraVibe και μετά Dillinger στο Gagarin. Γιάννης: Θα φτιάξω ένα top 3 γιατί δεν μπορώ να επιλέξω!

3. Taste of Chaos 2009: Killswitch Engage, In Flames, Every Time I Die, Maylenne And The Sons Of Disaster στο Manchester 2. The Dillinger Escape Plan στο Gagarin.

1. Slipknot στον Λυκαβηττό. Πρώτο live που πήγα ποτέ, συν ότι ήμουν 15 χρονών και ήταν συναισθηματικά . Στάθης: Εγώ θα πω για το καλύτερο live των Revenge.

Don’t Open Till Christmas (1984) Ένας δολοφόνος Άγιο-Βασίληδων σκορπά τον τρόμο στο δυτικό Λονδίνο τις ημέρες των Χριστουγέννων και η Scotland Yard ερευνά για να τον πιάσει, όσο το κοινό προσπαθεί να μαντέψει την ταυτότητα του, καθώς ο serial killer καλύπτει τα χαρακτηριστικά του με μία μάσκα.

Σπύρος Διαμαντάρας | Φωτο: Μαριλένα Πατεράκη

Συνταγές ΣΥΝΟΔΕΥΤΙΚΟ 1 Τηγανητές πατάτες Υλικά: Πατάτες. Εκτέλεση: Καθάρισε, κόψε, ρίξε στο τηγάνι, βγάλε, φάε.

ΚΥΡΙΩΣ ΠΙΑΤΟ Burger Υλικά: Κάμποσα γρ. μοσχαρίσιο κιμά / 1 κουταλάκι πάπρικα / Αρκετές φέτες τυρί chedar / Ιδία ποσότητα ψωμάκια για χάμπουργκερ(Αρκετά δηλαδή) / Φύλλα μαρούλι κομμένα στη μέση / Ντομάτες κομμένες σε 4 φέτες / ½ κρεμμύδια ψιλοκομμένα / Κέτσαπ / Μουστάρδα / Αλάτι Εκτέλεση: Σ’ ένα μπολ ανακατεύουμε τον κιμά με την πάπρικα και μισό κουταλάκι αλάτι. Πλάθουμε χωρίς γάντια τον κιμά Για έμενα ήταν αυτό στο farewell show των Go Ask Alice. Μπορεί να μην παίχτηκε σωστά ούτε μια νότα, ή ούτε μια γραμμή να μην ήταν πάνω σε ριφ, αλλά πέρασα τέλεια. Παίζουμε Big Brother. Ποιόν θα διώχνατε από το γκρούπ και γιατί; Θάνος: Ύπουλη ερώτηση! «Μεγάλε αδελφέ ψηφίζω να φύγει από το σπίτι ο Γιάννης, γιατί είναι από τους καλυτέρους μου φίλους, ο χειρότερος». Ιάσωνας: Θα έδιωχνα το γκόλφι γιατί μου σπάει τ’αρχίδια και το δηλώνω δημόσια! Το ότι με πρήζει, όχι ότι θέλω να φύγει... Δε θέλω, δεν ξέρω... Άσε με! Μάνος: Τον Στάθη, για να τον απαγάγω και να τον κλειδώσω στο υπόγειό μου να τον έχω όλο δικό μου! Γιάννης: Σίγουρα τον Ιάσωνα, γιατί είναι κωλόγρια ! Πάντα κάτι τού φταίει και κάνει σαν να είναι 60 χρονών! Αν τρώει, για παράδειγμα, πατατάκια και του ζητήσεις ένα, που ποτέ δεν εννοείς ότι θέλεις μόνο ένα, δεν θα σε αφήσει να βάλεις το βρωμόχερό σου μέσα στην σακούλα, αλλά θα στο δώσει αυτός και όντως θα είναι ένα πατατάκι! Τον αγαπάμε με τις παραξενιές του, αλλά sorry Ιάσων. ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ! Στάθης: Θα έσπερνα τη διχόνοια ανάμεσα στο Θάνο και το Μάνο, να τους πουλάρουμε νωρίς, και μετά θα αποχωρούσα οικειοθελώς, αφήνοντας πίσω γκόλφι και Τζέισον να τραβάνε τα βυζιά τους, ή επιτέλους να εξελιχθεί αυτό το ρομάντζο στον αναμενόμενο φλογερό αυτό έρωτα που υποβόσκει.

τον πετάμε στο ταψί και βάζουμε κάποιον ειδικό να μας τον ανοίξει (το φούρνο). Μόλις ροδίσει δε μπίφτεκος βγάζουμε το ταψί, γυρίζουμε με όποιον τρόπο μας βολεύει το μπιφτέκι και ξανά μέσα. Όταν ροδίσει και από την άλλη βγάλε τον κιμά, ρίξε του ένα κόψιμο σε «ωμιόμορφα» σχηματάκια πέους και μέσα στο ψωμάκι.Βάλε ντομάτες, τσένταρ και λοιπά και είσαι έτοιμος. Πριν τα κάνεις αυτά μην ξεχάσεις το whiskey στον κιμά. Δίνει γεύση.

ΣΥΝΟΔΕΥΤΙΚΟ 2 Καναπεδάκια σνίτσελ Υλικά: Σνίτσελ (Συσκευασμένος Μιμίκος) / Μπέικον(Αρκετό) / Μαύρη ζάχαρη Εκτέλεση: Κόψε τα σνίτσελ, πέταξέ τα στο

ΑΠΕΡΙΤΙΦ Whiskey Υλικά: Whiskey/ Σφηνάκι

τηγάνι με το λάδι να είναι σε κατάλληλη θερμοκρασία και άφησε το να κάνει την δουλειά του. Ρίξε μαύρη (Metal) ζάχαρη στα μπέικον, τοποθέτησε τα διαόλια σε ταψί και άφησέ τα να ψηθούν μέχρι να ροδίσουν. Τύλιξέ τα με το σνίτσελ και έτοιμος ο καναπές.

ΓΛΥΚΟ Χ Αρχίδια. Δεν δίνεται αυτό!

Εκτέλεση συνταγής:Βάλε το whiskey στο σφηνάκι.

Eναλακτική εκτέλεση συνταγής : Κύλισε το whiskey εις το γύαλινο δοχείο μικρών διαστάσεων και άλλα τέτοια.

3

The Nightmare before Christmas (1993) Ο Jack Skellington [τη φωνή του οποίου κάνει ο Chris Sarandon] ζει στην πόλη του Halloween (τα αμερικάνικα καρναβάλια, που γίνονται κάθε 31η Οκτώβρη). Σύντομα θα ανακαλύψει την πόλη των Χριστουγέννων, η οποία θα του φανεί πολύ περίεργη.

Πιο μαύρη από μαύρη! Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς γράφει για την Χρυσή Αυγή πάνω από τρεις δεκαετίες, από την πρώτη επίσημη εμφάνισή της στη δημόσια ζωή με τις βίαιες επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου της, μέχρι σήμερα που ανοικτά ως κόμμα εκφράζει τις ακραίες ναζιστικές απόψεις της μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και συνεχίζει να προκαλεί απροκάλυπτα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε σε βιβλίο με τίτλο « Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής» το αποτέλεσμα των ερευνών του όλα αυτά τα χρόνια και είναι συναρπαστικό. Μαρία Παππά

Το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις.

4

Πόσα χρόνια κάνετε έρευνα για την Χρυσή Αυγή; Πώς την πρώτο-συναντήσατε και τι σας κίνησε το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για να ασχοληθείτε πιο σθεναρά με την συγκεκριμένη οργάνωση; Παρακολουθώ δημοσιογραφικά την οργάνωση αυτή από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ήταν Δεκέμβρης του 1992, όταν για πρώτη φορά εμφανίστηκε ανοιχτά η ναζιστική οργάνωση στο μεγάλο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό στην Αθήνα και συνέδεσε την εμφάνισή της αυτή με βίαιες επιθέσεις. Την ίδια περίοδο είχαμε κρούσματα νεοναζιστικής βίας σε ολόκληρη την Ευρώπη και κυρίως τη Γερμανία. Αλλά πρώτη φορά συνάντησα το όνομα του Μιχαλολιάκου και ορισμένων συνεργατών του ακόμα νωρίτερα, μέσα στις νεοφασιστικές βομβιστικές ομάδες της μεταπολίτευσης. Το γεγονός ότι κανένας δεν θεωρούσε επικίνδυνη υπόθεση την ύπαρξη των ομάδων αυτών και αργότερα της ίδιας της Χρυσής Αυγής, ήταν για μένα αρκετά σοβαρό κίνητρο. Αντιμετωπίσατε ποτέ κίνδυνο από μέλη της σχετικά με την έρευνα σας ή με όσα γράφατε στον Ιό όλα αυτά τα χρόνια; Οι στόχοι της οργάνωσης είναι συνήθως ανήμποροι και αδύναμοι άνθρωποι. Παλιότερα οι επιθέσεις είχαν στόχους νέους αριστερούς ή αντιεξουσιαστές, τώρα κυρίως μετανάστες. Σπάνια στρέφονται σε αναγνωρίσιμους στόχους. Πάντως η οργάνωση είχε φροντίσει από το 1995 να δημοσιεύσει φωτογραφία μου στην εφημερίδα της, έτσι ώστε τα μέλη να γνωρίζουν τους εχθρούς τους. Ποιος είναι ο σκοπός του βιβλίου και γιατί αποφασίσατε να το κυκλοφορήσετε φέτος; Αποφάσισα να γράψω το βιβλίο στις αρχές του 2012, όταν είχε αρχίσει να διαφαίνεται η εκτίναξη της πολιτικής απήχησης αυτού του ναζιστικού μορφώματος. Σκοπός μου είναι να μην υπάρχει ούτε ένας που να μπορεί να πει ότι «δεν γνώριζε» περί τίνος πρόκειται. Ποιος ήταν ο ρόλος των ΜΜΕ στην αποδοχή της Χρυσής Αυγής από την κοινή γνώμη; Από πολύ καιρό τα μέσα ενημέρωσης και ιδίως τα ιδιωτικά κανάλια έχουν υιοθετήσει πολλά εθνικιστικά και ρατσιστικά στερεότυπα, ενώ δεν έχουν παραλείψει με κάθε ευκαιρία να καλούν τους ναζιστές τηλεστάρ στα «παράθυρά» τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την περιβόητη τηλεθέαση. Το ΛΑΟΣ υπήρξε κατεξοχήν τηλεοπτικό δημιούργημα. Αλλά και η Χρυσή Αυγή όλα αυτά τα χρόνια εξασφάλιζε μερίδια τηλεοπτικού χρόνου εξαιρετικά δυσανάλογα προς την πραγματική της δύναμη. Μετά το σοκ που αντιμετωπίσαμε όλοι με την είσοδο της οργάνωσης στη βουλή, τα πράγματα επιδεινώθηκαν αντί να καλυτερέψουν. Και κάποια μέσα ενημέρωσης δεν δίστασαν να συμπαραταχθούν με τη ναζιστική προπαγάνδα. Αυτό συνέβη, λ.χ., με το στημένο ρεπορτάζ του Πρώτου Θέματος, με τη γριούλα που συνοδεύεται από Χρυσαυγίτες στο ΑΤΜ της τράπεζας. Όπως αποδεικνύω στο βιβλίο μου, πρόκειται για τη μητέρα του επικεφαλής της οργάνωσης στον Αγιο Παντελεήμονα. Τελικά η Χρυσή Αυγή στη βουλή είναι αποτέλεσμα της πολιτικής απάθειας και ανοχής των τελευταίων χρόνων ή της οικονομικής κρίσης; Αν δεν υπήρχε οικονομική κρίση, τα πράγματα θα ήταν ασφαλώς διαφορετικά. Αλλά δεν αρκεί η κρίση για να ερμηνευτεί η προσέγγιση τόσων πολιτών σε ένα τόσο ακραίο μόρφωμα. Αν δεν συνοδευόταν η κρίση με την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος δεν θα βλέπαμε κάτι παρόμοιο. Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της οργάνωσης θεωρούν ότι μέσω αυτής της ακραίας τους επιλογής εκδικούνται τους πολιτικούς, τα κόμματα, τους κυβερνώντες. Αλλά δεν πρέπει να υποτιμούμε το γεγονός ότι πολλές από τις θέσεις της Χρυσής Αυγής –ιδίως στο μεταναστευτικό- πάτησαν σε ένα ήδη διαμορφωμένο υπόστρωμα ξενοφοβίας. Γιατί θεωρείτε τη Χρυσή Αυγή αμιγώς ναζιστικό κόμμα και όχι φασιστικό; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο στην Ελλάδα του 2012; Με δυο λόγια: ο φασισμός προπαγανδίζει ένα πανίσχυρο ολοκληρωτικό κράτος κορπορατιστικού τύπου με συνεργασία των τάξεων, ενώ ο ναζισμός βασίζεται στην οικοδόμηση της λαϊκής (völkisch) κοινότητας η οποία

στηρίζεται στη φυλή-έθνος και όχι στο κράτος. Η Χρυσή Αυγή είναι αυστηρά ναζιστική, διαβάζει και μιμείται Χίτλερ και Ρόζενμπεργκ. Ο φασισμός δεν είναι αναγκαστικά αντισημιτικός ούτε καν ρατσιστικός. Αυτός είναι ο λόγος που ο χαρακτηρισμός αυτός («φασιστικός») έχει τόσο εύκολα περάσει στο καθημερινό λεξιλόγιο για να περιγράφει κάθε αυταρχική συμπεριφορά: από την πολιτική μέχρι την οικογένεια. Το μπαναλιζάρισμα αυτού του όρου είναι ένας επιπλέον λόγος να τον αποφύγουμε για την περίπτωση της Χρυσής Αυγής. Τελευταία, συγκρίνουν την βίαιη δράση και δημαγωγία της με αριστερά κόμματα όπως το ΣΥΡΙΖΑ; Σε τι αποσκοπεί κατά τη γνώμη σας αυτή η σύγκριση; Πρόκειται για αστειότητα, η οποία όμως υιοθετείται από κυβερνητικά κόμματα (κυρίως τη Νέα Δημοκρατία), για λόγους κομματικής αντιπαράθεσης προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως αυτή η κοντόφθαλμη πολιτική τοποθέτηση έχει ένα μοναδικό αποτέλεσμα: να ξεπλύνει τη δολοφονική βία της ναζιστικής οργάνωσης. Ποια είναι η πραγματική σχέση των μελών της Χρυσής Αυγής με το χριστιανισμό; Και κατά πόσο εκμεταλλεύονται το εθνικό θρήσκευμα για τα πολιτικά τους οφέλη; Αν διαβάσει κανείς τα κείμενά τους που διακινούνται στο εσωτερικό της οργάνωσης θα διαπιστώσει ότι δεν έχουν κάνει καθόλου πίσω από τα παλιά παγανιστικά και αντιχριστιανικά τους πιστεύω. Η Χρυσή Αυγή, όπως όλοι οι γνήσιοι ναζιστές, απεχθάνεται τον χριστιανισμό, διότι μεταξύ άλλων τον θεωρεί γέννημα του εβραϊσμού. Αλλά όπως ο Χίτλερ που δεν πολέμησε ανοιχτά τη γερμανική Εκκλησία, έτσι και η οργάνωση διατηρεί ορισμένα χριστιανικά τυπικά και επιχειρεί να προσεταιριστεί τους –ευτυχώς λίγους- Ιεράρχες που εξακολουθούν να γοητεύονται από τον «ελληνοχριστιανισμό» της χούντας. Διαφημίζουν ότι δίνουν αίμα και τρόφιμα σε μη προνομιούχους πολίτες και ασθενείς ελληνικής υπηκοότητας αλλά από την άλλη οι πρώτες τους επιθέσεις ήταν απέναντι σε Έλληνες πολίτες διαφορετικής ιδεολογίας και φιλικούς προς τους μετανάστες. Είναι κάπως οξύμωρο. Όπως όλοι οι ναζιστές, έτσι και οι Χρυσαυγίτες θεωρούν «υπανθρώπους» όχι μόνο τους ξένους αλλά και όσους διαφωνούν μαζί τους, δηλαδή τους αριστερούς ή τους δημοκράτες ή ακόμα και τους ομοφυλόφιλους. Στην κοσμοθεωρία τους όλοι αυτοί είναι «προδότες του Ελληνισμού», άρα εξίσου άξιοι να δεχτούν τις επιθέσεις των «Ελλήνων». Πιστεύετε ότι στο μέλλον θα απορροφηθεί κάποια στιγμή από το σύστημα; Σε καμία περίπτωση. Αυτό θα ισοδυναμούσε με την αυτοκατάργησή τους. Επαναλαμβάνω ότι δεν πρόκειται για ένα κλασικό σύγχρονο ευρωπαϊκό ακροδεξιό κόμμα (όπως ήταν λ.χ. το κόμμα Καρατζαφέρη), αλλά για μια ναζιστική οργάνωση. Ακόμα και μέλη που φεύγουν από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής παραμένουν στον ίδιο ιδεολογικό χώρο, όπως μας δείχνουν οι περιπτώσεις του Αντώνιου Ανδρουτσόπουλου και του Δημήτριου Ζαφειρόπουλου. Η εκλογή τους στην Βουλή και η πλέον αυξημένη προβολή τους, τους κάνει πιο προσεκτικούς; Όπως μπορεί να διαπιστώσει καθένας, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Και το κακό είναι ότι η επιδεικτική χρήση βίας όχι μόνο δεν τους κοστίζει, αλλά ενισχύει τη δημοφιλία τους. Γιατί η χρήση ακραίων λεκτικών σχημάτων και η καταφυγή στην ανοιχτή βία επιβεβαιώνει στα μάτια ορισμένων οπαδών τους ότι πράγματι εννοούν όσα λένε και ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να «εκδικηθούν» το πολιτικό σύστημα. Κατά πόσο πρέπει να επιτρέπεται στο ελληνικό κοινοβούλιο ο ναζιστικός χαιρετισμός που κάνουν; Είναι νόμιμη αυτή η πράξη; Ασφαλώς δεν (θα έπρεπε να) είναι νόμιμη αυτή η πράξη. Αλλά δυστυχώς αυτό είναι το λιγότερο. Γιατί η οργάνωση δεν περιορίζεται στις προκλητικές χειρονομίες ή τη συμβολική βία. Ασκεί ανοιχτά και δημόσια πραγματική βία. Και αυτό δεν είναι σε καμιά περίπτωση νόμιμο.

Silent Night, Deadly Night 4: Initiation (1990) Μια κοπέλα φλέγεται και στην συνέχεια βουτά στο κενό από την κορυφή ενός κτηρίου. Η Κιμ που εργάζεται σε μία εφημερίδα προσπαθεί να ερευνήσει το συμβάν και πέφτει στα πλοκάμια περίεργων μεταφυσικών «οργίων», που δυστυχώς όμως καταντάνε γελοία όταν βλέπουμε συμβολικές μακαρονάδες και πολλές κατσαρίδες.

βιβλίο

Το εγκώμιο της απραξίας Φρανσουά Ζυλλιέν Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Μ.Hulot dvd

Bill Douglas Trilogy BFI

Ο Bill Douglas δεν γύρισε πολλές ταινίες. Η τριλογία του όμως με τις ιστορίες από την παιδική ηλικία του μέχρι τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής, του είναι από τις κορυφαίες στιγμές του αγγλικού σινεμά. Ποίηση με εικόνες. Σαν ο Παζολίνι να κάνει μεταφορά στην οθόνη Ντίκενς σε ασπρόμαυρο, ακίνητη κάμερα που θυμίζει Όζου ή Μπρεσόν, ονειρικές σκηνές μέσα από μία απερίγραπτη μεταπολεμική μιζέρια. Η πρώτη που γύρισε για τα πολύ δύσκολα παιδικά του χρόνια με τίτλο My Childhood (1972) έχει δύο συγκλονιστικές σκηνές: ο Jamie, ο μικρότερος από τα δύο «ορφανά» αδέρφια που ζουν με την ανήμπορη γιαγιά τους, τη μάνα της μάνας τους, σε συνθήκες εξαθλίωσης, σε ένα σπίτι ερείπιο, παγωμένο, κάποια στιγμή ζεσταίνει νερό, το βάζει σε μία κούπα και βάζει την κούπα στα χέρια της κοιμισμένης γιαγιάς για να τα ζεστάνει. Σε μία άλλη σκηνή, ο μεγαλύτερος αδερφός φέρνει στο σπίτι ένα μπουκέτο μαραμένα λουλούδια από τον τάφο της μάνας τους και τα βάζει σε μία κούπα, κι ο Jamie που δεν βρίσκει κούπα ελεύθερη, τα πετάει το πάτωμα για να την χρησιμοποιήσει. Ο πατέρας του Jamie ζει ακρι-

Οι Baby Guru για τα παιδιά του ΠΙΚΠΑ To Yogi Sister EP (vol. 3) είναι το τρίτο μέρος μιας σειράς πειραματικών

Monika-“Primal” 2, 3, 4, 5, 6 /1/13 Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Κέντρικη Σκηνή Έναρξη: 8.30 μμ Εισιτήρια: 18, 25, 32 €, μειωμένα: 10 & 15 €

βώς απέναντι, αλλά έχει άλλη οικογένεια και δεν τον θέλει για φόρτωμα. Στο My Ain Folk (1973) η γιαγιά έχει πεθάνει, ο μεγάλος αδερφός στέλνεται σε ίδρυμα και ο Jamie πάει να ζήσει με την άλλη γιαγιά του, τη μάνα του πατέρα του. Η γιαγιά είναι πολύ σκληρή, εχθρική, και ο πατέρας του άφαντος, έτσι ο πιτσιρικάς κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του. Παρόλο που δεν έχουν πολλούς διαλόγους και ο Jamie υποφέρει σιωπηλά (δεν υπάρχουν παρά μόνο φυσικοί ήχοι, ούτε καν μουσική επένδυση) οι ταινίες είναι ασκήσεις αισθητικής, με απίθανα κάδρα, σκηνές απόγνωσης και τρυφερότητας, χιούμορ και έναν πρωταγωνιστή-αποκάλυψη του Douglas, τον Stephen Archibald, o οποίος παίζει με τη σιωπή και βγάζει με τις εκφράσεις του όλα τα βάσανα που υπομένει αναγκαστικά ως παιδί. Στην τελευταία ταινία, το My Way Home (1978), o Jamie είναι πια έφηβος σε οικοτροφείο και στη συνέχεια φεύγει για την Αίγυπτο, σε ένα φυλάκιο, όπου γνωρίζει τον πρώτο -και καλύτερο- φίλο της ζωής του. Συγκινητικό, απολαυστικό σινεμά «ποιητικού ρεαλισμού», ιδανικό για τις μέρες των Χριστουγέννων.

Ο ευρωπαίος άνθρωπος της πράξης λέει: για να είμαι αποτελεσματικός, πρέπει να θέσω έναν ξεκάθαρο στόχο και να αναζητήσω τα μέσα που θα οδηγήσουν στην πραγματοποίησή του με τον πιο άμεσο τρόπο. Στην κινεζική σκέψη –όπως την παρουσιάζει εδώ ο Φρανσουά Ζυλλιέν, ένας από τους διαπρεπέστερους σινολόγους της εποχής μας– η αποτελεσματικότητα νοείται διαφορετικά. Ο Κινέζος στρατηγός δεν θέτει στόχους, ούτε καταστρώνει σχέδια. Αυτό που κάνει είναι να προσπαθεί να ανιχνεύσει και να εκμεταλλευτεί την εσωτερική δυναμική της κατάστασης, να συντονιστεί με τη φυσική πορεία των πραγμάτων, ώστε να κάνει τις συνθήκες να δουλέψουν για λογαριασμό του. Σύμφωνα με την κινεζική αντίληψη, τότε δρα κανείς με αληθινή αποτελεσματικότητα, όταν απλώς υποβοηθά αυτό που θα συμβεί ούτως ή άλλως. Όταν το αποτέλεσμα της δράσης του προκύπτει αβίαστα, ανεπαίσθητα, σαν από μόνο του. Γιατί το μέγιστο κατόρθωμα είναι να ενεργήσεις έτσι ώστε να φαίνεται πως ο καθένας θα μπορούσε να καταφέρει αυτό που εσύ πέτυχες. Χωρίς αντίσταση, χωρίς κίνδυνο, χωρίς κόπο. Το βιβλίο κυκλοφορεί από την σειρά Προοπτικές.

ηχογραφήσεων που περιλαμβάνουν ακυκλοφόρητα κομμάτια από το πρώτο και το δεύτερο άλμπουμ τους, Pieces. Το Yogi Sister θα κυκλοφορήσει από τις 21 έως τις 31 Δεκεμβρίου με τιμή από 2 ευρώ και πάνω, με σκοπό να δωριστούν όλα τα έσοδα στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης. Μπορείς να το κατεβάσεις και να κάνεις μία καλή πράξη στο: http://babyguru.bandcamp.com

Η Μόνικα εγκαινιάζει τη νέα χρονιά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με μια σειρά μουσικών παραστάσεων με τίτλο “Primal”, στις 2, 3, 4, 5 και 6 Ιανουαρίου του 2013 και την ταυτόχρονη κυκλοφορία του ομώνυμου ΕΡ. Οι παραστάσεις αποτελούν την πρώτη επίσημη live επιστροφή της Μόνικας στην Αθήνα, ενάμιση χρόνο μετά την τελευταία της εμφάνιση και προλογίζουν την κυκλοφορία του τρίτου της προσωπικού δίσκου, που θα κυκλοφορήσει στα μέσα του 2013. Τις εμφανίσεις θα συνοδεύσει η κυκλοφορία ενός ΕΡ 6 τραγουδιών με τίτλο “Primal”, που θα περιλαμβάνει κομμάτια που γράφτηκαν για τις ανάγκες των παραστάσεων και θα πωλείται τις ίδιες ημερομηνίες στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ στη συνέχεια θα είναι διαθέσιμο σε επιλεγμένα σημεία. Στο “Primal”, η Μόνικα δίνει μια πρώιμη γεύση από το επερχόμενο άλμπουμ της, μια δουλειά με επιρροές από Motown μέχρι art pop, και ταυτόχρονα επισκέπτεται τις προηγούμενες επιτυχίες της υπό το πρίσμα της συνάντησης της μουσικής με τη «χρυσή τομή» που διέπει την άλλη μεγάλη της αγάπη, τα μαθηματικά. Επί σκηνής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών θα συνοδεύεται εκτός από την μπάντα της, από έγχορδα, πνευστά και μεγάλη χορωδία, ενώ το οπτικό και εικαστικό στίγμα της παράστασης θα δώσουν ο σχεδιαστής φωτισμού Γιώργος Τέλλος και η κολεκτίβα από το Λονδίνο και τη Μαδρίτη Watergun, που υπογράφει το ειδικά σχεδιασμένο για την παράσταση video art.

αγώνας

Alleycat Race-The Day After Σάββατο 22.12 και ώρα 19.00

Το πρώτο νεκροζώντανο alleycat την επομένη της καταστροφής είναι γεγονός: έχουμε και λέμε για τον αγώνα. Σημείο συνάντησης: Προπύλαια. Εκκίνηση: Η εκκίνηση του αγώνα θα γίνει στις 20.00, άφου όλοι οι συμμέτεχοντες θα πρέπει να εχουν εγγραφεί και ενημερωθεί για τα σχετικά με τον αγώνα. Προυποθέσεις αγώνα: Δήλωση συμμετοχής και υπεύθυνη δήλωση πριν την εκκίνηση του αγώνα, 2 ευρώ κόστος συμμετοχής, προστατευτικό κράνος και φωτάκια μπρος-πίσω (θα χρειαστεί για τον αγώνα λευκό φvς). Για τους ανήλικους θα χρειαστεί υπεύθυνη δήλωση γονέα.

Dj set / live

Party after the race after the day after Αναξαγόρα 3-5 live από Bandage, Stepchild Dj set: DJ Dub Περισσότερα στο: www.facebook.com/events/252315284894560/ 5

7 Murders for Scotland Yard (1971) Η αστυνομία ερευνά τους φόνους του τίτλου, με βασικότερο ύποπτο τον Peter Dockerman [ο Paul Naschy], σε αυτό το giallo του José Luis Madrid [El vampiro de la autopista (1970)], το όποιο «τσίμπησα» από ένα convention συλλεκτών στο Λονδίνο.

Με τους Mechanimal στο ναυάγιο των Αντικυθήρων Αν έπρεπε να περιγράψει κάποιος με δυο λόγια τη μουσική των Mechanimal θα μπορούσε να πει ότι είναι το σάουντρακ των ημερών που ζούμε.

M.Hulot | Φωτο: Martin Newman

ΙΟΝ «Η βόλτα στο Μουσείο, για να δει κανείς από κοντά τα θραύσματα του Μηχανισμού των Αντικυθήρων είναι σαν μια μεγάλη βουτιά στο χρόνο. Ένα ταξίδι στο χρόνο που σε πάει πίσω, κάπου ανάμεσα στο 80 και στο 60 π.Χ. Κάπου εκεί, ένα εμπορικό πλοίο που μεταφέρει θησαυρούς και έργα τέχνης της εποχής βυθίζεται στα ανοιχτά των Αντικυθήρων. Για τα επόμενα 2000 χρόνια η θάλασσα καλύπτει επιμελώς με αλλεπάλληλες στρώσεις καθιζήσεων και μυστηρίου τον ανεκτίμητο θησαυρό της, σαν να ήθελε να κρατήσει για πάντα αυτό το μυστικό στο βυθό της. Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων αποτελεί ένα μεγάλο μυστήριο, αν και οι σύγχρονες μελέτες μιλούν πια για έναν ολοκληρωμένο αστρονομικό και ημερολογιακό μηχανικό υπολογιστή και πλανητάριο, ο οποίος σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες εκτιμήσεις χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα π.Χ. Δεν είναι καθόλου μικρή αυτή η σκέψη. Αρκεί να την κάνει κάποιος… Οι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με αυτό τον Μηχανισμό παρατήρησαν σε βάθος χρόνου ότι στα μηχανικά μέρη (στα 7 μεγάλα θραύσματα και στα 75 μικρότερα που έχουν ανακαλυφθεί στο ναυάγιο) είναι γραμμένες κάποιες λέξεις: Ήλιος. Ακτίνα. Αφροδίτη. Αποκατάστασις. Διάστημα. Πλανητική Τάξις. Ωροσκόπος. Υπάρχουν και αριθμοί.

6

Το σάουντρακ, δηλαδή, των έχατων ημερών του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Επαναληπτικές μελωδίες, λούπες μονοφωνικών συνθ, δυνατοί ρυθμοί από παλιά drum machine, ηλεκτρικές κιθάρες που σε βυθίζουν σε μία γλυκιά ζαλάδα, λέξεις που σε πυροβολούν και σε καρφώνουν στον τοίχο. Ο Ion, ο Freddie και ο Τάσος έφτιαξαν έναν από τους δίσκους της χρονιάς, με industrial ρυθμούς, γερές δόσεις kraut και τόσο shoegaze όσο πρέπει για να γίνει το μίγμα εκρηκτικό. ΟΙ ίδιοι το αποκαλούν «drone ‘n’ roll». Το χρονικό της δημιουργίας του και ο τρόπος που φτιάχτηκε είναι το ίδιο συναρπαστικά με τον ήχο του, χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος να ολοκληρωθεί με το περιβάλλον γύρω του σε πλήρη αποσύνθεση. Οι στίχοι των κομματιών θα μπορούσαν είναι το ημερολόγιο της παρακμής που οδήγησε την Ελλάδα σ’ αυτή την κατάντια. Οι Mechanimal είναι ακόμα πιο συναρπαστικοί στα live τους, ο δίσκος την άνοιξη θα κυκλοφορήσει παγκοσμίως από την Rough Trade και οι ίδιοι ετοιμάζονται για ένα μακρύ ταξίδι που μόλις άρχισε. Αντί για συνέντευξη τους συνοδεύσαμε ένα κυριακάτικο μεσημέρι στο Αρχαιολογικό μουσείο για να δούμε μαζί το Ναυάγιο των Αντικυθήρων. Κι αυτές είναι οι εντυπώσεις τους.

Όπως ο ΙΘ που μάθαμε ότι αναφέρεται στην σεληνιακή περίοδο του Μέτωνα ή ο ΣΚΓ ο οποίος σχετίζεται με την περίοδο πρόγνωσης εκλείψεων. Οι Mechanimal λειτουργούν κι αυτοί σαν ένα μυστήριο μηχανισμό. Πέρα από τις πιθανές αναφορές που κάποιος, πολύ εύκολα, μπορεί να κάνει στουςTransformers ή στο Mechanical Animals του Mairilyn Manson, το όνομά μας είναι ένα φόρος τιμής στην μηχανική και στην πρωτοπορία του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ένα από τα πιο αφανή και άσημα σχέδια του, ήταν ένα μηχανικό λιοντάρι το οποίο κινείται, με απλές κινήσεις που θυμίζουν καλοκουρδισμένο automaton, και που όταν σταματά, μέσα από τα σωθικά του ξεπηδούν άνθη. Φυσικά, ο Λεονάρντο επινόησε τρομερές μηχανές, που βασικά της έφτιαχνε για να διασκεδάζει ο ίδιος. Ίσως να τις έκανε επίτηδες τόσο πολύπλοκες για να μην μπορεί κανείς να τις κατασκευάσει. Όπως τα σχέδια για το στρατιώτη ρομπότ, μια ανθρωποειδής μηχανή, ένα ακόμα μηχανικό θαύμα το οποίο παραμένει μέχρι τις μέρες μας ένα μυστήριο».

Freddie «Φτάσαμε όλοι στο μουσείο κατά τις 12. Ο φωτογράφος άργησε περίπου 45 λεπτά, οπότε περιμέναμε απ’ έξω και προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπο να μπούμε τσάμπα, γιατί ήμασταν όλοι άφραγκοι. Ένας ευγενικός

κύριος, απ’ την ασφάλεια του μουσείου νομίζω, μίλησε με τον Μ.Hulot και τον ION και κανόνισαν το θέμα με τα εισιτήρια. Ο κιθαρίστας μας είχε νεύρα και μού έλεγε συνέχεια «άντε να τελειώνουμε», γι’ αυτό μπήκα σε hyperspeed mode και πήγαινα όπου με πήγαιναν μέσα στο μουσείο. Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Όλοι έβγαλαν τα iPhone και φωτογράφιζαν τα μέλη των αγαλμάτων και τα υπερβολικά ρεαλιστικά τους μάτια που έμοιαζαν να μας ακολουθούν σε όλη τη διάρκεια της επίσκεψης. Παιδάκια τριγυρνούσαν απολαμβάνοντας τη κυριακάτικη βόλτα, ενώ οι γονείς τους τους μιλούσαν για τα αρχαία αντικείμενα. Τούς άκουγα και ένιωθα και εγώ λίγο σαν παιδί. Παιδί με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής, βέβαια, γιατί δεν θυμάμαι τίποτα για τον μηχανισμό. Θυμάμαι τα κομμάτια του. Γοητευτικά πολύπλοκα, σαν το εσωτερικό ενός ρολογιού. Θυμάμαι την ατμόσφαιρά. Υποτίθεται ότι ήμασταν κάτω απ’ το νερό, απολαμβάνοντας την ανακάλυψη των ευρημάτων. Έχω διαβάσει για τον μηχανισμό στο παρελθόν, υποτίθεται ότι έχει ομοιότητες με τον υπολογιστή. Νομίζω ότι τον χρησιμοποιούσαν για αστρονομικούς ή αστρολογικούς σκοπούς, δεν είμαι σίγουρος, μπορεί και για τίποτα από αυτά τα δύο. Παρόλα αυτά, η πολυπλοκότητα και η αύρα ενός αντικειμένου που έχει φτιαχτεί τόσες χιλιάδες χρόνια

The 7th Victim (1943) Η Mary [η Kim Hunter του Two Evil Eyes (1990)] ψάχνει την εξαφανισμένη αδερφή της Jacqueline [η Jean Brooks του The Leopard Man (1943)], και θα ανακαλύψει σατανιστές στο διάβα της, σε αυτό το φιλμ του παραγωγού Val Lewton και του σκηνοθέτη Mark Robson.

live

Toro Y Moi Παρασκευή 18.1.13 BIOS Front Εισιτήρια: 18 (προπώληση) & 20 ευρώ* Ώρα Προσέλευσης: 22.30

Ο 25χρονος Chaz Bundick, ή αλλιώς Toro Y Moi, θεωρείται ο πρωτοστάτης της λεγόμενης chillwave σκηνής όπως ο ίδιος την όρισε με το πρώτο του LP το 2010 με τίτλο Causers of This. Μαζί με τον Washed Out και τον Neon Indian δημιούργησαν ένα μουσικό ιδίωμα που ξέφυγε πολύ γρήγορα από το underground και βρέθηκε να φιγουράρει στην πρώτη γραμμή του mainstream μέχρι και σήμερα. Πολυπράγμων και μουσικά ανήσυχος, ο Toro Y Moi δεν έμεινε στη συγκεκριμένη ταμπέλα, αλλά εξέλιξε τη μουσική του σε μουσικά μονοπάτια τα οποία φλέρταραν με την ίδια ευκολία με το R’n’B, το folk ή ακόμα και το french house. Οι συνεργασίες του ποικίλες και ιδιαίτερες είτε με τους Tegan & Sara, The Longcut και Cut Copy είτε με τον Tyler, The Creator, είτε ακόμα ως “Les Sins” με αποκλειστικό προσανατολισμό στη χορευτική σκηνή. Στην Αθήνα θα εμφανιστεί με το συγκρότημά του, τέσσερις μόλις ημέρες πριν την κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου του νέου του LP με τίτλο “Anything in Return” στην Carpark Records. Προπώληση εισιτηρίων στο www.bios.gr και στο BIOS/ Πειραιώς 84 καθημερινά 11:00-18:00 | Περιορισμένος αριθμός εισιτηρίων

πριν, με τόση λεπτομέρεια και ομορφιά, παίζει με το μυαλό σου. Μετά πήγαμε στο κατάστημα του μουσείου. Είχαν ωραία πράγματα και σε καλές τιμές. Όχι σαν τα πανάκριβες βλακείες που έχουν συνήθως τα μουσεία. Ύστερα πήγαμε για καφέ στο αίθριο -πράγματι η Αθήνα έχει κρυμμένους θησαυρούς. Περπατήσαμε εκεί γύρω και φωτογραφηθήκαμε. Ο κιθαρίστας μας ακούμπησε σε ένα απ’ τα αρχαία μάρμαρα, μια κυρία του φώναξε και μετά ήπιαμε γαλλικό καφέ. Ο φωτογράφος μού έδωσε το κουλουράκι κανέλας του και σταμάτησα να είμαι εκνευρισμένος. Η κοπέλα του με είπε χοντρό επειδή το έφαγα. Νευρίασα πάλι». Τάσος Νικογιάννης «Αυτό που μου έμεινε από τη βόλτα στο μουσείο ήταν η κυρία που με μάλωσε επειδή στηρίχτηκα με την πλάτη σε κάτι μαρμάρινο, στο οποίο δεν έπρεπε να είχα στηριχτεί. Στη συνέχεια, μια δεύτερη κυρία μάλωσε την πρώτη κυρία, επειδή μού μίλησε απότομα. Αυτό μου δημιούργησε διπλή ενοχή. Τουλάχιστον δεν πληρώσαμε εισιτήριο. Δε θα το είχα αντέξει αν είχα πληρώσει για να δημιουργήσω τέτοιο επεισόδιο». Ο ομώνυμος δίσκος των Mechanimal κυκλοφορεί από την Inner Ear.

live

Nightstalker, 1000 Mods, Beyond Perception, Mamma Kin, Lunatix Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου AN Club, Σολωμού 13-15 με 12 ευρώ

Με εντυπωσιακά riffs , ηλεκτρισμό και το νέο «Dead Commandos Rock» στις αποσκευές τους οι Nightstalker εμφανίζονται, παραμονή Χριστουγέννων, στην σκηνή του ΑΝ.

7

28 Days Later... (2002) Μια ομάδα σύγχρονων επαναστατών των μεγαλουπόλεων απελευθερώνουν ένα τσούρμο πειραματόζωα, τα οποία όμως έχουν έναν ιό, ο οποίος μολύνει τους κατοίκους του Λονδίνου, το οποίο (όταν ξυπνά από κώμα) ο Jim βρίσκει εγκαταλελειμμένο. Αντί να αρχίσει τα πετά από τη χαρά του, ψάχνει για άλλους επιζώντες.

Γαβριέλλα Τριανταφύλλη

Φωτό Manteau Stam

θέατρο

Κίεβο (Σ. Μπλάνκο) Σκην. Ελένη Σκότη Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94 Μέχρι τις 28 Απριλίου 2012

H Katharina πίσω απ’ τη μάσκα Και είχε ρωτήσει εάν το κράτος – έτσι ακριβώς το διατύπωσε– εάν το κράτος μπορούσε να κάνει κάτι ώστε να προστατευτεί από τούτη τη λάσπη, τα ψέματα, τις διαστρεβλώσεις της αλήθειας και να αποκατασταθεί η χαμένη της τιμή.

H Ελεάνα Τσίχλη αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών πριν από τρία χρόνια. Μέσα, λοιπόν, σε αυτά τα τρία χρόνια έχει σκηνοθετήσει μια εκδοχή της Φάρμας των Ζώων για παιδιά, τη Χαμένη τιμή της Katharina Blum – μιας από τις πιο καλαίσθητες παραστάσεις της φετινής σεζόν – και ετοιμάζει μια ακόμη παράσταση, το Νιου Γουόρλντ, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Την Katharina Blum η Ελεάνα τη βρήκε κάπως τυχαία. Ένα καλοκαιρινό Σαββατιάτικο βράδυ έπεσε το βιβλίο στα χέρια της, κι εκείνη νόμιζε ότι είναι Άρλεκιν. Δεν κοιμήθηκε ολόκληρο το βράδυ, μέχρι να το τελειώσει. Αρκετά αργότερα είδε και την ταινία –όταν, όμως, είχε ήδη αποφασίσει ότι θα κάνει την παράσταση. Το κείμενο μιλά για μια νεαρή και όμορφη οικιακή βοηθό που σε ένα αποκριάτικο πάρτι γνωρίζει και ερωτεύεται τον Λούντβιχ Γκαίττεν, ο οποίος καταζητείται από την αστυνομία για διάφορα εγκλήματα και τρομοκρατικές ενέργειες και, έτσι, βρίσκεται ξαφνικά στο στόχαστρο του κίτρινου Τύπου. Η Katharina αυτή που παίζεται στη Cinematheque του bios κάθε Δευτέρα και Τρίτη, έχει μόνο γυναίκες. Δεν υπάρχει, όμως, κάποια φεμινιστική ιδεολογία πίσω από αυτό. Η Ελεάνα θεωρεί ότι είναι κάτι που έχει επιλέξει ο ίδιος ο Böll, μιας και ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου αναφέρεται σε μια γυναίκα, μια γυναίκα παρακολουθούμε σε ολόκληρη την ιστορία, ενώ οι άνδρες παρουσιάζονται περισσότερο «αρχετυπικά». Και οι τέσσερεις κοπέλες ερμηνεύουν την Katharina, προσπαθώντας να φωτί8

σουν διαφορετικές της εκφάνσεις, ενώ τα υπόλοιπα πρόσωπα εμφανίζονται μόνο για να τροφοδοτήσουν την ιστορία της. Το έργο διαδραματίζεται τις απόκριες, οπότε αυτός είναι ο προφανής λόγος για τον οποίο χρησιμοποιούνται μάσκες στην παράσταση. Πίσω από αυτόν βρίσκεται, όμως, ένα σχόλιο του «πώς μπορεί να διαστρεβλωθεί η εικόνα ενός προσώπου. Αν είμαι αυτή που νομίζουν οι άλλοι ή όχι. Αν μπορώ να δείξω το πρόσωπό μου. Η μάσκα μπήκε στη δουλειά μας όταν αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε το πώς είναι να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κάποιος στο δρόμο εξαιτίας της δημοσιότητας που έχει πάρει». Η επόμενη δουλειά της Ελεάνας θα ξεκινήσει στις 14 Ιανουαρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Το Νιου Γουόρλντ, μια «πολιτική κωμωδία», πρωτοπαρουσιάστηκε στο φεστιβάλ ‘Επινοώντας το κείμενο’ την προηγούμενη σεζόν και περιγράφει πώς σε ένα απολυταρχικό κόσμο του μέλλοντος τα trends της εποχής μας κινδυνεύουν να γίνουν ένα τρομακτικό κατεστημένο - το facebook, ο υγιεινός τρόπος ζωής, η ωμοφαγία, η γιόγκα και η πολιτική ορθότητα. Βασισμένη και πάλι σε ένα έργο του Όργουελ (το 1984 αυτή τη φορά), η παράσταση αυτή περιγράφει χιουμοριστικά όλες τις συνήθειές μας αυτές που νομίζουμε ότι είναι φυσιολογικές, αλλά στην ουσία δεν είναι καθόλου. Πώς είναι να κάνεις δύο παραστάσεις σε μια τόσο δύσκολη χρονιά; Είναι δύσκολα τα πράγματα, μη γελιόμαστε. Μακάρι να ήταν πιο εύκολος ο τρόπος. Αλλά η κρίση έχει και τα καλά της. Καθημερινά διαπραγματεύεσαι αν αυτό το πράγμα θέλεις να το κάνεις. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί όταν βλέπεις έξοδα, δυσκολίες και ξέρεις ότι δεν υπάρχει ούτε απόθεμα χρόνου, ούτε απόθεμα χρημάτων, προχωράς μόνο αν πραγματικά το θες. Επίσης, όλοι έχουμε αρχίσει και αποκτούμε ψεγάδια πολιτικής σκέψης. Και δεν εννοώ ότι ανοίξαμε τα βιβλία του Στάλιν και του Τρότσκι. Αλλά, έχει μπει πιο συνειδητά στον τρόπο ζωής μας η πολιτική. Από τον τρόπο που διασκεδάζουμε ως τον τρόπο που ερωτευόμαστε, που περνάμε τον ελεύθερο χρόνο μας και αυτό έχει να κάνει πολύ με το γεγονός ότι έχουμε αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο τα αντιμετωπίζουμε όλα. Η τέχνη, τώρα, οφείλει να αφουγκραστεί όλο αυτό. θέατρο

Η χαμένη τιμή της Katharina Blum BIOS Cinematheque Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00 έως τις 8/1. Σκηνοθεσία - Διασκευή: Ελεάνα Τσίχλη Ερμηνεία: Κατερίνα Λάττα, Κλεοπάτρα Μάρκου, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Ελεάνα Στραβοδήμου

Πριν από λίγα χρόνια, οι μισοί και βάλε θεατρόφιλοι της Αθήνας πέρασαν από το Επί Κολωνώ για να δουν την Καριοφυλλιά Καραμπέτη να παίζει στο La Chunga, σκηνοθετημένη από την Ελένη Σκότη. Και σχεδόν όλοι είχαν μιλήσει για τη μεταγραφή της χρονιάς. Φέτος, η Σκότη προχωρά το παιχνίδι ένα βήμα πιο πέρα με το ανέβασμα του Κίεβου, του έργου του Ουρουγουανού Σέρχιο Μπλάνκο – μιας νοητής προέκτασης του Βυσσινόκηπου του

Τσέχωφ. Μια οικογένεια αστών, που κληρονόμησε μια από τις βίλες που έφτιαξε ο Τσεχωφικός Λοπάχιν, επιστρέφει σε αυτή μετά από δέκα χρόνια απουσίας. Το κλειδί της επιτυχίας εδώ είναι οι δύο πρωταγωνίστριες, που όμως δεν συνυπάρχουν στη σκηνή. Η Καριοφυλλιά Καραμπέτη και η Φιλαρέτη Κομνηνού μοιράζονται τον ίδιο ρόλο σε 2 διανομές και το Αθηναϊκό κοινό σπάει το κεφάλι του για το ποια είναι η καλύτερη!

θέατρο

Κουαρτέτο (Χ. Μύλλερ) Σκην. Άντζελα Μπρούσκου Από Μηχανής Θέατρο, Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο Από 22 Νοεμβρίου 2012

Η εκδοχή του Χάινερ Μύλλερ του μυθιστορήματος του Σοντερλό ντε Λακλό «Επικίνδυνες Σχέσεις» παρουσιάζει τον κόσμο στο χείλος της καταστροφής. Η Μερτέιγ και ο Βαλμόν, θύτες και θύματα και οι δύο, εμπλέκονται σε ένα διαρκές παιχνίδι σεξ και εξουσίας. Αποτελούν ένα σύγχρονο, μοιραίο ζευγάρι που απορρίπτει κάθε κανόνα και δε διστάζει να δοκιμάσει οτιδήποτε απαγορευμένο, θέτοντας, έτσι, νέα όρια ανάμεσα στην πίστη και την απιστία, τη δύναμη και την αδυναμία, τη σεξουαλική απόλαυση και την υποταγή. Η Άντζελα Μπρούσκου σκηνοθετεί τη Δανάη Σκιάδη και τον Άκη Βλουτή σε ένα έργο που είδαμε τελευταία φορά στην Αθήνα από το Bob Wilson με την συγκλονιστική Isabelle Huppert.

99 Women (1969) Οι υπεύθυνοι του σωφρονιστικού ιδρύματος όπου κρατούνται οι γυναίκες του τίτλου, Thelma Diaz [η Mercedes McCambridge του The Exorcist (1973)] και Santos [ο Herbert Lom], «υποδέχονται» τη πρωταγωνίστρια Marie [η Maria Rohm], σε αυτό το φιλμ του παραγωγού Harry Alan Towers.

θέατρο

Οι ζωές των άλλων (Α. Όστερμάιερ) Σκην. Αλίκη Δανέζη- Knutsen Θέατρο Θησείον, Τουρναβίτου 7 Από 12 Δεκεμβρίου

βιβλίο

Αγάπη και cuba libre Γιώργος Σκύβαλος Εκδόσεις Οσελότος

θέατρο

Mistero Buffo (Ντ. Φο) Σκην. Θωμάς Μοσχόπουλος Θέατρο Θησείο, Τουρναβίτου 7 Από 19 Νοεμβρίου 2012

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος συστήνει τη νέα του ομάδα, Επτάρχεια, μαζί τους μόνιμους συνεργάτες του, ηθοποιούς Αννα Καλαϊτζίδου, Αννα Μάσχα, Κώστα Μπερικόπουλο, Αργύρη Ξάφη, Θάνο Τοκάκη, Γιώργο Χρυσοστόμου και παρουσιάζει το σατιρικό σπονδυλωτό έργο του ιταλού νομπελίστα Ντάριο Φο, Mistero Buffo. Το Mistero Buffo, έργο του 1969, παρουσιάζεται ακριβώς με τον τρόπο που επιθυμεί ο συγγραφέας του - χωρίς σκηνικά, κοστούμια, φωτισμούς. Ο Ντάριο Φο μεταγράφει τις εμβόλιμες κωμικές σκηνές των μεσαιωνικών λειτουργικών δραμάτων στα κείμενα που του χάρισαν το βραβείο Νόμπελ, όπου το θείο και το ανθρώπινο δράμα ξαναδιαβάζονται με τραγικωμικό τρόπο και με έντονο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο και καυστική αντιεξουσιαστική σάτιρα. Κάθε παράσταση θα περιλαμβάνει διαφορετικές σκηνές, καθώς ο αριθμός των σκηνών είναι τόσο μεγάλος που δεν θα μπορούσαν να παρουσιαστούν σε μία μόνο παράσταση. θέατρο

Παρθενώνας Σκην. Χρήστος Θεοδωρίδης Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, Κύπρου 91Α & Σικίνου, Κυψέλη 6 Δεκεμβρίου 2012 5 Ιανουαρίου 2013

Η πέρφορμανς του Χρήστου Θεοδωρίδη που παρουσιάστηκε πέρσι στο Τραστ, φέτος επιστρέφει σε νέα εκδοχή στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Κείμενα των Μπόρχες, Σκαρίμπα, Πεντζίκη, Χρυσόπουλου, Λαγουρού

και Χάκκα, μεταξύ άλλων, αποτελούν τη βάση των έξι τυχαίων προσώπων της Αθήνας που βρίσκονται τοποθετημένοι σε ένα αστικό σαλόνι, προσπαθώντας να απελευθερωθούν από τις αναμνήσεις τους. Από το μνημειακό στο προσωπικό, και με ζωντανή μουσική από τον Κωστή Ζουλιάτη, η παράσταση συνθέτει ένα χάρτη από αγαπημένα κείμενα, προσωπικές εμπειρίες, συλλογικές αναμνήσεις και μικρές πληροφορίες.

design

stickyandfunky http://www.stickyandfunky.com/

Από vintage ταπετσαρίες μέχρι αυτοκόλλητα για το κινητό μπορείς να βρεις στο ηλεκτρονικό κατάστημα της ομάδας interior design, stickyandfunky. Αυτοκόλλητα τοίχων, πόρτας, ταπετσαρίες, αυτοκόλλητα παιδικού δωματίου, αυτοκόλλητα κείμενα και ειδικές κατασκευές είναι διαθέσιμα σε πρωτότυπα σχέδια και χρώματα δίνοντας γρήγορες και προσιτές λύσεις για την ανανέωση του χώρου σου. Αν έχεις στο μυαλό σου κάποιο δικό σου σχέδιο, μήνυμα ή ιδέα, μπορεί να υλοποιηθεί ακριβώς στα μέτρα σου.

Η Αλίκη Δανέζη-Knutsen, κινηματογραφίστρια και η ίδια, πριν από περίπου 6 χρόνια σκηνοθέτησε για το θέατρο το Festen του Βίντερμπεργκ - ταινία ορόσημο για το Δόγμα 95. Φέτος επιστρέφει με την θεατρική εκδοχή μιας τελείως διαφορετικής (αλλά πραγματικά υπέροχης) ταινίας – τις ζωές των άλλων. Η Άννα Μάσχα, ο Μανώλης Μαυροματάκης, ο Φάνης

θέατρο

ομάδα ODC, Δέρμα Σκην. Έλλη Παπακωνσταντίνου Βυρσοδεψείο, Ορφέως 174, Βοτανικός 6 – 30 Δεκεμβρίου 2012

Το Βυρσοδεψείο μας κίνησε το ενδιαφέρον πέρσυ ως χώρος, το ίδιο και η περφόρμανς

Μουρατίδης, ο Κώστας Μπερικόπουλος και Γιώργος Συμεωνίδης μεταμορφώνουν το Θησείο στο Ανατολικό Βερολίνο του 1984 μέσα από την ιστορία του θεατρικού συγγραφέα Γκεόργκ Ντράιμαν και της ηθοποιού συντρόφου του Κρίστα-Mαρία Ζίλαντ που παρακολουθούνται από τον αξιωματούχο της Στάζι, Γκερντ Βίσλερ.

«Μετά, μια παράσταση για την καταστροφή». Η Έλλη Παπακωνσταντίνου επιστρέφει με την νέα της περφόρμανς στον ίδιο χώρο, στήνοντας ένα καταφύγιο βγαλμένο από το μέλλον, στο οποίο οι θεατές οδηγούνται με πλωτές κατασκευές. Φουτουριστική αισθητική, ελάχιστος λόγος, στυλιζαρισμένη θεατρικότητα και ένα ανθρώπινο μωσαϊκό της σύγχρονης κοινωνίας παρουσιάζουν μια Ευρώπη που εξαφανίζεται και μια Νέα Εποχή στην οποία η δημοκρατία αποτελεί πλέον παρελθόν.

Ποια ήταν η αφορμή για να γράψεις το ‘αγάπη και cuba libre’; Το κλίσε: «οι γυναίκες είναι πιο συναισθηματικές από τους άντρες». Είναι θέμα ανθρώπου και όχι φύλου. Είχα βαρεθεί να ακούω άντρες να καταβαραθρώνονται από μια γυναίκα και η φαντασία μου θέλησε να αποτυπώσει την διαπίστωση ότι όλοι μας ασχολούμαστε και επηρεαζόμαστε αδικαιολόγητα πολύ από την σεξουαλική μας ζωή. Συμπύκνωσέ μου την πλοκή του βιβλίου σου σε μία πρόταση. Πως αντιλαμβάνεται και συμπεριφέρεται ο άντρας στην μία και μοναδική γυναίκα και πως σε όλες τις υπόλοιπες. Πιστεύεις ότι ο καθένας μπορεί να γράψει βιβλίο; Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει έναν συγγραφέα; Αρχικά σιχαίνομαι τους τίτλους και ειδικά τους επαγγελματικούς. Σίγουρα, λοιπόν, δεν αυτοαποκαλούμαι συγγραφέας. Μου αρέσει να γράφω, για διάφορα θέματα. Κυρίως όμως για αυτά που έχω στο μυαλό μου και βγαίνουν από μέσα μου. Όταν πιέζομαι να γράψω κάτι, όπως μία επίσημη επιστολή, παλεύω με το πληκτρολόγιο, όπως παλεύεις με την γλώσσα σου για να μην κάνεις σαρδάμ. Όσο για την δυσκολία στην συγγραφή ενός βιβλίου, θα έλεγα ότι δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί η κεντρική ιδέα να είναι μόνιμα καρφωμένη στο μυαλό σου και να γνωρίζεις κάποιες βασικές αρχές χρήση της γλώσσας. Άλλωστε, η ελληνική γλώσσα έχει απλοποιηθεί σε εξευτελιστικό βαθμό. Πόσα cuba libre κατανάλωσες προκειμένου να γράψεις το βιβλίο σου; Εγώ, κανένα. Ο ήρωας πολλά.

9

A Bell from Hell (1973) Αφού η μητέρα του αυτοκτονεί, ο John [ο Renaud Verley] κλείνεται σε ένα ψυχιατρείο για τρία χρόνια. Όταν βγει από εκεί, πηγαίνει στο χωριό που ζούνε η – όχι και τόσο αθώα - θεία του Marta [η Viveca Lindfors] και οι τρεις κόρες της.

Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Manteau Stam.

Τσάκα ένα μπριζολάκι Ο Τέλης στην Ευριπίδου ψήνει ασταμάτητα μπριζολάκια τα τελευταία 35 χρόνια. Είναι ο καλύτερος του είδους και αυτό το ξέρουν καλά οι παλιοί ξενύχτες, οι αθηναϊκές κούρσες και η Βαρδινογιάννη. Κρέας χοιρινό, μεσαίου μεγέθους που θα μπέρδευες για παϊδάκι, λεπτοκαμωμένο και καλοψημένο στα κάρβουνα, με σάρκα ζουμερή. Αυτό είναι το περιβόητο μπριζολάκι του ‘Τέλη’ της οδού Ευριπίδου, το μεζεκλίκι που άφθονο γέμιζε πιατέλες την ‘χρυσή εποχή’ του Ψυρρή και που σήμερα απόμεινε καταφύγιο μερακλήδων στην πιο ξεχασμένη γωνιά της πόλης. Το μαγαζί ξεκίνησε να λειτουργεί από το 1977. Το ανέλαβε ο Τέλης, Γιαννιώτης στην καταγωγή «από Κούρεντα, το κεφαλοχώρι» όπως υπερηφανεύεται να λέει, που κατέβηκε μαζί με τον αδερφό του στην Αθήνα όταν ήταν ακόμη έφηβοι. Έκαναν διάφορες δουλειές μαζί, κατάφεραν μέχρι και σπίτι να αγοράσουν. Άνοιξαν ένα μπιφτεκάδικο στη Μνησικλέους που τους το γκρέμισε ο δήμος και στην συνέχεια μετακόμισαν στην Ευριπίδου, στο μαγαζί που αρχικά λειτούργησαν ως σαντουϊτσάδικο και κατέληξαν να καθιερώσουν ως μπριζολάδικο. Τα δύο αδέρφια ήταν χαρακτηριστικές φιγούρες της περιοχής: μικροκαμωμένοι, με άσπρη ρόμπα ο Τέλης και ρούχα σερβιτόρου ο Δήμος, σχεδόν πανομοιότυποι, να καυγαδίζουν συνέχεια δίχως λόγο και αιτία. Ο Δήμος απεβίωσε τέσσερα χρόνια πριν, όμως το μαγαζί δεν σταμάτησε. Δουλεύει κάθε μέρα από το πρωί ως τη μιάμιση το βράδυ. Άπειρα κρέατα στα κάρβουνα της ψησταριάς και ο Τέλης πάντα παρών να επιβλέπει το ψήσιμο, να κερνά μπριζολάκι με χαρτοπετσέτα στο χέρι τους γνωστούς και φίλους. Ο Τέλης πάντα ξέρει τους πελάτες του. Αλλά ακόμη και να μην τους θυμάται, πάντα θα τους προϋπαντήσει με χαμόγελο και ανοιχτοσύνη, γιατί έτσι ξέρει και κάνει ο ταβερνιάρης ο σωστός. Ο Τέλης όμως ξέρει πράγματι πολύ κόσμο και μάλιστα πολύ διαφορετικό. Θα μπορούσαμε να πουμε ότι το μπριζολάδικο του Τέλη αποτελεί το χωνευτήρι όλων των διαφορετικών φυλών της Αθήνας. Σε αυτό, ειδικά παλιότερα, μπορούσες να συναντήσεις τις πιο ετερογενείς προσωπικότητες σε διπλανά τραπέζια. Στο ένα θα βλεπες τους μπράβους του Ψυρρή ‘φορτωμένους’, παραδίπλα τους ξενύχτες και πιο ‘κει την Βαρδινογιάννη με παρέα ή τον οδηγό του Στεφανόπου10

λου να παίρνει πακέτο για τον βουλευτή. Τι ήταν όμως αυτό που έφερνε ανέκαθεν τόσο κόσμο στο ταπεινό ταβερνάκι του Τέλη; «Η καλή φήμη και η περιοχή που βολεύει» βιάζεται να απαντήσει ένας πελάτης. Και εμείς θα συμπληρώναμε: η ποιότητα του φαγήτου, οι χορταστικές μερίδες (που τελευταία έχουν μειωθεί), οι καλές τιμές και η ταχύτητα εξυπηρέτησης. Το καλό μπριζολάκι όμως είναι μια σύνθετη υπόθεση: «καλό κρέας απ’ την Άρτα, προσεκτικό ψήσιμο να μην ‘σ’ αρπάξει’ και τα σωστά κάρβουνα» απαντά, λακωνικός πάντα, ο Τέλης, δείχνοντας την μαύρη μάζα που έκαιγε στη θράκα. Σε αντίθεση με τις περισσότερες ψησταριές που χρησιμοποιούν το βιοχημικό (ευρωπαϊκό) κάρβουνο που είναι κούφιο εσωτερικά και περιβάλλεται από στρώσεις πριονιδίου και μη-επιβλαβών χημικών ουσιών, ο Τέλης χρησιμοποιεί πραγματικά κάρβουνα, καμωμένα από ατόφιο ξύλο, δίχως προσθήκη χημικών. Τα κάρβουνά του δεν έχουν την διάρκεια καύσης των κάρβουνων του εμπορίου, όμως είναι πιο αποδοτικά. Κοινώς, το καλό μπριζολάκι από το κάρβουνο φαίνεται. Δεν είναι όμως μόνο το μπριζολάκι που ξεχωρίζει στον Τέλη. Το ‘καυτερό’ ή ‘καριολίκι’ όπως προτιμούν να το αποκαλούν κάποιοι θαμώνες του μαγαζιού, είναι παραδοσιακή σπεσιαλιτέ. Συνταγή που μάλλον πήρε από τους Αρμένιους του Πειραιά και διαμόρφωσε ως δική του πατέντα ο Τέλης, το καυτερό, είναι μείγμα από καυτερές πιπεριές, ντομάτα και φέτα που ψήνεται κατευθείαν στα κάρβουνα. Τέλος, το ‘φιλέτο’, δηλαδή ψαρονέφρι μέτρια ψημένο και κομμένο αν ζητηθεί στρογγυλό, είναι ακόμη μια πατέντα του δαιμόνιου μπριζολά του Ψυρρή. Ο Τέλης υπήρξε εξ αρχής ο αγαπημένος των οδηγών: φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες, Ζητάδες, σοφέρ, όλοι έκαναν στάση στην Ευριπίδου 86. Περνούσε ο ταξιτζής του φώναζε ‘Τέλη’ εκείνος έβγαινε στον δρόμο με ένα μπριζολάκι, του το δινε στο χέρι, χαιρετούσε και επέστρεφε στην κουζίνα του. Οι φορτηγατζήδες έρχονταν γιατί εκεί βρισκόταν η κεντρική αγορά, στην οποία φόρτωναν το εμπόρευμα και ο κοινός κόσμος, ο πεζός, έπαιρνε πακέτο για

το σπίτι από τον Τέλη και έφευγε με λεωφορείο από την Κουμουνδούρου προς όλες τις κατευθύνσεις. Το Ψυρρή της δεκαετίας του ’90 ήταν μια εποχή σκληρής δουλειάς και επιβράβευσης για το μπριζολάδικο της Ευριπίδου. Δίσκοι στους οποίους στοιβάζονταν βουνά τα μπριζολάκια, κόσμος από μπουζούκια και live κλαρίνα, ήταν το μόνιμο σκηνικό που αντίκριζε κανείς στον Τέλη. Ο Τέλης δεν έφερνε μουσική, οι μουσικοί πήγαιναν στον Τέλη. Πλανώδιοι οργανοπαίκτες έκαναν σειρά και έστηναν καυγάδες έξω από το μαγαζί σε μια εποχή που τα εκατοστάρικα έβγαιναν για πλάκα. Ένας μάλιστα κλαριντζής, πατέρας ενός από τους σερβιτόρους, είχε γίνει μόνιμη ατραξιόν του καταστήματος. Λόγω του γιού του είχε μονιμοποιήσει κάπως την θέση του. Πολύς κόσμος δεν άντεχε το κλαρίνο, άλλοι όμως το λάτρευαν. Όπως και να χε, έπρεπε να πληρώσεις για να τον αναγκάσεις να φύγει πάνω απ’ το κεφάλι σου και να παίξει δημοτικά στο διπλανό τραπέζι. Κάποια στιγμή ήρθε στο μαγαζί η δημοτική αστυνομία, μετά από κάποιες συζητήσεις για την άδεια μουσικής, ο Τέλης βρήκε την ευκαιρία να διώξει μια και καλή το μουσικό πρόγραμμα από το μαγαζί του. Από τότε ο Τέλης έμεινε σιωπηλός. Το Ψυρρή, η Κουμουνδούρου και η Ομόνοια άλλαξαν στα χρόνια. Μετανάστες και ναρκωμανείς σηματοδότησαν μια θλιβερή εποχή για το ιστορική κέντρο, επιφέροντας εμφανή αλλαγή στην κίνηση των μαγαζιών. Η Ευριπίδου ερήμωσε, οι βιοτεχνίες της Κουμουνδούρου έκλεισαν και τα λεωφορεία της πλατείας μεταφέρθηκαν. Ο Τέλης συνεχίζει μέχρι σήμερα να λειτουργεί το μαγαζί, το οποίο παρά την κρίση που παρατηρεί τα τελευταία τρία χρόνια, συνεχίζει ακμαίο. Ο Τέλης σημειώνει ότι έχει πελάτες που έρχονται εδώ και τριανταπέντε χρόνια, ‘τώρα βέβαια μας επισκέπτονται και τα παιδιά τους’. Μάς χαμογελά και επιστρέφει στην δουλειά του, γιατί έχει πολλά μπριζολάκια ακόμη να ψήσει και δεν έχει σκοπό να τ’ αφήσει να του καούν. Τέλης, Ευριπίδου 86 και πλάτεια Κουμουνδούρου

The Texas Chain Saw Massacre (1974) Στις 18 Αυγούστου του 1973, η Sally Hardesty, ο αδερφός της Franklin και η παρέα τους σταματάνε με το βαν τους και παίρνουν μαζί τους έναν περίεργο που κάνει ωτοστόπ, ο οποίος σύντομα μαχαιρώνει το χέρι του. Στη συνέχεια η παρέα των νεαρών θα καταλήξει στο σπίτι μιας οικογένειας δολοφόνων.

Το μαγειρείοψιλικατζίδικο του Γιώργου στου Ψυρρή Μάλλον έχεις περάσει πολλές φορές έξω από την ταβέρνα του Γιώργου, όμως είναι αμφίβολο κατά πόσο την πρόσεξες. Κρυμμένη πίσω από ένα συνοικιακό ψιλικατζίδικο (που ανήκει στον ίδιο), δίχως ταμπέλα και βιτρίνα, η ταβέρνα του Γιώργου στην οδό Σαρρή απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε φίλους και γνωστούς.

Θα υπέθετες ότι δεν θέλει αγνώστους αυτή η ταβέρνα, πως στήνει κάθε μεσημέρι ένα μεγάλο οικογενειακό τραπέζι, όπου κάθε ξένος πρέπει να συγχρωτιστεί με τους υπόλοιπους για να γίνει δεκτός. Και η αλήθεια δεν απέχει πολύ απ’ αυτό «μεταξύ μας είμαστε πάντα», εξηγεί ο Γιώργος, ιδιοκτήτης του μικροσκοπικού μαγειρείου, «αν μπει κανείς άγνωστος σταματάμε ό,τι κάνουμε και τον κοιτάμε με απορία. Όσοι μπαίνουν εδώ, ο ένας με τον άλλο, σιγά-σιγά γίνονται φίλοι». Μάς διηγείται ιστορίες πελατών που βρέθηκαν τυχαία στην ταβέρνα, γνωρίστηκαν με άλλους και στο τέλος έγιναν παρέες, έδιναν ραντεβού στο ταβερνείο και τις Κυριακές πήγαιναν εκδρομές. «Μόνο γάμος δεν προέκυψε απ’ αυτό το μαγαζί». Το κτήριο πρωτολειτούργησε ως γραφεία του συνδέσμου του ΕΑΜ επί Κατοχής. Από τότε και ύστερα έγινε αποθήκη ξυλείας, ελαιοτριβείο και αποθήκη ειδών σπιτιού μέχρι το ’84, όταν το αγόρασε η οικογένεια του Γιώργου. Το ’94 όταν τελείωσε το στρατιώτικό του ο Γιώργος άνοιξε το αναψυκτήριο. «Δεν χρειάστηκε ποτέ να βάλω ταμπέλα. Όλη η γειτονιά ήξερε ότι άνοιγα αναψυκτήριο, από την στιγμή που περνούσα τα πλακάκια» λέει με έμφαση. Το κατάστημα λειτουργεί καθημερινά από 08:00-18:30.

Σερβίρει καφέδες και σάντουιτς το πρωί, ενώ το μεσημέρι εκπλήσσει με το μενού του που είναι ό,τι πιο απλό: ένα πιάτο την ημέρα και μερικά ορεκτικά (μεταξύ αυτών και το πεντανόστιμο ‘καυτερό’, με καυτερές πιπεριές, ντομάτα, φέτα και αυγό). «Εδώ τρώει μόνο η γειτονιά. Όπως θα πάνε στις γυναικές τους και θα φάνε ό,τι έχει μαγειρέψει, έτσι και εδώ. Παίρνουν τηλέφωνα και ρωτάνε τι έχουμε μαγειρέψει σήμερα και ύστερα μού λένε να τους κρατήσω μερίδα ή όχι». Την ημέρα που πήγαμε είχαν ετοιμάσει μια μεγάλη κατσαρόλα γιουβαρλάκια, την επόμενη θα είχε φασολάδα, ενώ παραδοσιακά την Πέμπτη θα είχε φρέσκο ψάρι, μάς εξήγησε η αδερφή του ιδιοκτήτη πίσω από τον πάγκο. Ο Γιώργος σερβίρει μερίδες λίγες σε αριθμό, χορταστικές όμως σε ποσότητα και πολύ χαμηλές από άποψη τιμής. Γιατί πού αλλού θα βρεις κοτόπουλο φιλέτο στη σχάρα με πατάτες σπιτικές στα 3,5 ευρώ; Η τηλεόραση στο εσωτερικό του ταβερνείου του Γιώργου παίζει πάντα ‘ψιλικατζίδικο τιβί’. Πρόκειται φυσικά για το σύστημα ασφαλείας του Γιώργου που προβάλλει την κίνηση στο ψιλικατζίδικο σε μια μεγάλη τηλεόραση, κοινή θέα των θαμώνων, όσο ο ιδιοκτήτης τους σερβίρει.

Καυτερό Τέλη vs Καυτερό Αναψυκτήριου

Το καυτερό του Τέλη είναι μεγάλου μεγέθους, έρχεται σε μεταλική πιατέλα και είναι πολύ καυτερό. Ντομάτα, πράσινη καυτερή πιπεριά και φέτα είναι το ιδανικό συνοδευτικό για τα μπριζολάκια, ειδικά τους κρύος μήνες. Το καυτερό του Αναψυκτηρίου είναι ένα μικρό πιάτο, με ντομάτα, πράσινη πιπεριά και φέτα, με τη διαφορά

ότι από πάνω τους έχει σπάσει ένα αυγό. Προσοχή, δεν είναι ομελέτα ούτε στην εμφάνιση ούτε στη γεύση, απλά η «βελτιωμένη» συνταγή του Αναψυκτηρίου (τη μέρα που τη δοκιμάσαμε ήταν ελάχιστα καυτερή) είναι πιο πλούσια και κερδίζει τις εντυπώσεις. Α, και στοιχίζει 2,50 ευρώ.

11

A Bucket of Blood (1959) Ο καλλιτέχνης Walter Paisley [ο Dick Miller του Gremlins (1984)] αδυνατεί να πετύχει, έτσι όταν δολοφονεί μια γάτα και την κάνει γλυπτό, η καριέρα του πάει μπροστά. Για να συνεχίσει την επιτυχία, τα φονικά πληθαίνουν.

Φανταστικό ταξίδι σε άλλη διάσταση M.Hulot

Του Άγγελου που βρίσκεται πίσω από το όνομα Φανταστικοί Ήχοι δεν του αρέσει να μιλάει για τον εαυτό του, δεν του αρέσει να φωτογραφίζεται, δεν χωνεύει τις συνεντεύξεις.

Κι όσα είπε του τα βγάλαμε με το τσιγκέλι. Ο Άγγελος όμως γράφει ασταμάτητα μουσική και τα τελευταία 7 χρόνια έχει κάνει μεγάλο buzz με τους Φανταστικούς Ήχους. Το χορταστικό άλμπουμ που κυκλοφορεί σε διπλό δίσκο βινιλίου και σε CD από την Inner Ear, θα το παρουσιάσει ζωντανά στις 28 Δεκεμβρίου στο Bios. Στις 10.30 μ.μ., με ελεύθερη είσοδο.

Οι «Κυρίαρχοι του Σύμπαντος» ήταν ένα γοητευτικό ταξίδι στην ελληνική μουσική των περασμένων δεκαετιών [κυρίως των ’60s], με αμέτρητα samples και ηλεκτρονικούς χορευτικούς ήχους που κυκλοφόρησε δωρεάν διαδικτυακά πριν από καναδυο χρόνια. Το ομώνυμο δεύτερο άλμπουμ του που έβγαλε μόλις στην Inner Ear, είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και παρόλες τις αναποδιές και τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει, είναι μία εξαιρετική δουλειά που τον δικαιώνει. «Ένα φανταστικό ταξίδι σε μια άλλη διάσταση, μέσα από ηλεκτρονικά ηχοτοπία, όπου η μουσική χωρίς λόγια συναντά την επιστημονική φαντασία αλλά και την προσωπική φαντασία του κάθε ακροατή που θα αφεθεί στα 16 κομμάτια του album. Οι επιρροές από krautrock, kosmische και πρώιμη electronica συναντούν την ελληνική ψυχεδέλεια των 60’s και 70’s και το αποτέλεσμα είναι μια μοναδική ατμόσφαιρα ρετρό φουτουρισμού με ήχους απόκοσμους, σκοτεινούς αλλά συχνά απογειωτικούς». Για ποιο λόγο ασχολείσαι με τη μουσική; Γιατί το να είμαι δημιουργικός με κάνει ευτυχισμένο. Γιατί άργησες τόσο πολύ να βγάλεις δίσκο σε εταιρία; Λόγω δικαιωμάτων των samples. Το να πάρεις άδειες είναι δύσκολο και χρονοβόρο. Έχω περίπου 3 album με ακυκλοφόρητο υλικό τα οποία θα δώσω free η σε κάποιο cd-r. Τελικά πόσο δύσκολο είναι να βγάλεις ένα άλμπουμ όπως το γουστάρεις; Εαν χρησιμοποιείς samples, αρκετά δύσκολο. Γενικά, αν δεν είναι ακριβώς όπως το γουστάρεις, δε θα έπρεπε να το κάνεις. Μίλησέ μου για την διαδικασία δημιουργίας του δίσκου. Πώς ηχογραφήθηκε; Πού πήγαν τα samples που μας είχες συνηθίσει; Τι μηχανήματα χρησιμοποίησες; Τα περισσότερα κομμάτια ηχογραφήθηκαν σε μια περίοδο 3 χρόνων, μαζί με αρκετό ακόμα υλικό. Επέλεξα αυτά που πίστευα οτι θα έφτιαχναν ένα album με συνοχή. Απέφυγα να χρησιμοποιήσω υλικό με samples. Γράφω πάντα σε έναν υπολογιστή και ένα midi controller. Πού απευθύνεσαι με τον δίσκο σου; Είχες στο μυαλό σου κάποιον ή κάποιους όταν το έγραφες; Μοιραία όταν έχεις ένα label η μια προηγούμενη δουλειά η οποία είχε σχετική επιτυχία, σκέφτεσαι το επόμενο βήμα και το σχεδιάζεις. Είναι ένας σχεδόν σίγουρος τρόπος να καταστρέψεις οποιονδήποτε αυθορμητισμό υπήρχε εξαρχής, και προσπαθώ να το αποφύγω. Γενικά δεν θέλω να σκέφτομαι απολύτως τίποτα όταν γράφω μουσική, προσπαθώ να κινούμαι ενστικτωδώς. Σε επηρεάζει η γνώμη των φίλων σου όταν γράφεις μουσική; Έχεις αλλάξει ποτέ κάποιο κομμάτι επειδή σου έκαναν κάποιο σχόλιο; Ένα δεύτερο η τρίτο ζευγάρι αυτιά είναι πολύ σημαντικό όταν έχεις δουλέψει κάτι μόνος σου για πολύ καιρό. Ένα listening session σε σπίτι με φίλους είναι ο καλύτε12

ρος τρόπος για να τεστάρεις αν αυτά που άκουγες τόσες μέρες στο studio ισχύουν όντως. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν σηκώνεσαι το πρωί; Να φτιάξω καφέ και να βγάλω το σκύλο μου βόλτα. Ακούς μουσική, γενικά; Έχω την εντύπωση ότι κανένας δεν ακούει μουσική πια. Ισχύει; Ακούω πολλή μουσική, σχεδόν όλη τη μέρα. Έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα είναι πολύ έυκολο να βαρεθείς με όλα αυτά τα φακελάκια, αλλά υπάρχει ένας ωραίος τρόπος για να ξεφύγεις: το να αγοράζεις τη μουσική σου σε βινύλιο. Άλλη ακουστική εμπειρία, άλλος τρόπος εκτίμησης. Τι σου φτιάχνει το κέφι; Το Super Mario Kart. Πιστεύεις ότι όλο αυτό που περνάμε έχει κάποιο θετικό αντίκτυπο στη μουσική/στις τέχνες γενικά; Ξαφνικά όλοι έχουν αρχίσει να βγάζουν δίσκους και η Αθήνα γέμισε θέατρα και γκαλερί. Σε περιόδους κρίσης η δημιουργικότητα ανθεί, φαντάζομαι είναι πιο δύσκολο να πεις κάτι ουσιαστικό όταν είσαι βολεμένος. Σε αυτή τη φάση χρειαζόμαστε την επικοινωνία και πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Η μουσική (και η τέχνη γενικότερα) είναι ένα αποτελεσματικό μέσο στο να φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Πες μου έναν δίσκο που θα πρότεινες σε κάποιον να ακούσει από τις κυκλοφορίες του 2012. Για ποιο λόγο; Τον δίσκο του Actress, ο οποίος δεν έχει καμία ροή σαν άλμπουμ, τα κομμάτια μοιάζουν φτιαγμένα σε διαφορετικές περιόδους και μερικά ακούγονται μισοτελειωμένα, αλλά έχει τόσες καλές ιδέες και τις εκφράζει με τόσο προσωπικό τρόπο που το κάνει να ξεχωρίζει απο τα υπόλοιπα που άκουσα φέτος, ανεξαρτήτως μουσικού είδους. Ποιες καλές στιγμές θα κράταγες από τη χρονιά που τελειώνει; Καλές; Το ότι δεν πέρασε η ACTA μάλλον. Ήταν τόσες πολλές οι κακές στιγμές φέτος... Ο δίσκος ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει κι εκτός Ελλάδας. Ποια θα ήταν μία ιδανική συνέχεια για σένα; Το να μπορώ να ζώ απο αυτό που κάνω. Σχετικά δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Έχεις σκεφτεί να σηκωθείς να φύγεις απ’ την Ελλάδα; Γιατί δεν το έχεις κάνει; Κάνω λίγη υπομονή ακόμα. Αν έγραφες τη μουσική για μια ταινία, τι ταινία θα ήταν; Μια ταινία για το τέλος του κόσμου και την εξαφάνιση του Ανθρώπου, της μεγάλης πληγής του πλανήτη.

A Mezzanotte Va La Ronda Del Piacere (1975) Ο Gino Benacio [ο Giancarlo Giannini] δολοφονήθηκε και η Tina Candela [η Monica Vitti] προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητα της, σε αυτή την ταινία του σκηνοθέτη Marcello Fondato (ο οποίος έγραψε και το σενάριο μαζί με τον Francesco Scardamaglia).

σινεμά

Django o Τιμωρός του Κουέντιν Ταραντίνο 17 Ιανουαρίου

Ταινία του μήνα

Ανάμεσα σε σπαγγέτι γουέστερν και σε ‘70s blaxploitation, βίαιο, βρώμικο και με στιλ, το καινούριο φιλμ του Κουέντιν Ταραντίνο ξεκινά δύο χρόνια πριν τον εμφύλιο ανάμεσα στους Βόρειους και τους Νότιους, στον Αμερικάνικο Νότο. Ο Τζάνγκο, ένας σκλάβος, εκπαιδεύεται σαν κυνηγός επικηρυγμένων από τον γερμανικής καταγωγής Δόκτορα Κινγκ Σουλτζ, ο οποίος δηλώνει δημόσια τον αποτροπιασμό του για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται ο Νότος στους μαύρους. Ο Τζάνγκο θα βοηθήσει τον Κινγκ Σουλτζ να βρει τους «δολοφονικούς» αδερφών Μπρίτλ, ενώ σε αντάλλαγμα θα του ζητήσει να βρουν και να ελευθερώσουν τη σύζυγο του, Μπρουμχίλντα, η οποία βρίσκεται σε καθεστώς δουλείας. Θα τη βρουν στην υπηρεσία του σατανικού

Κάλβιν Καντι, ενός γαιοκτήμονα στο Μισισίπι, ο οποίος είναι ταυτόχρονα και ιδιοκτήτης του Cleopatra Club, όπου γυναίκες σκλάβες κακοποιούνται σεξουαλικά και άντρες σκλάβοι σκοτώνονται σε αγώνες θανάτου. Υπέροχη αναπαράσταση εποχής, υπέροχα κοστούμια, υπέροχο τρίο πρωταγωνιστών, υπέροχες αναφορές στην ποπ κουλτούρα κι ένας Ταραντίνο σε τρελά κέφια, παραδίδουν ένα «southestern», όπως ονομάζει ο ίδιος το κινηματογραφικό είδος του γουέστερν που διαδραματίζεται στο Νότο και που μόλις εφηύρε! Τι να περιμένετε; Τίποτα λιγότερο από καθαρό fun από έναν σκηνοθέτη που ξέρει να συνδυάζει πολιτική σκέψη με ιερόσυλο μαύρο χιούμορ, political incorrectness και καρτουνίστικη απολαυστική, «ταραντινική» βία.

σινεμά

σινεμά

The Impossible

Argo

του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα 3 Ιανουαρίου

του Μπεν Αφλεκ 10 Ιανουαρίου

Ισως μια από τις πιο τρομακτικές ταινίες που θα δείτε ποτέ, το φιλμ του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα, είναι ένα αγωνιώδες θρίλερ που (ίσως προσπαθεί λίγο πιο σκληρά απ όσο πρέπει, μα που καταφέρνει να σου) ραγίζει την καρδιά. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία μιας οικογένειας που επιβίωσε από το σαρωτικό τσουνάμι στην Ταϊλάνδη τον Δεκέμβριο του 2004, το φιλμ σε παρασύρει, με την ένταση και την ορμή ενός γιγαντιαίου συναισθηματικού κύματος. Ναι, η ιστορία θα ακολουθήσει το σχήμα ενός μελοδράματος κι ο Μπαγιόνα δεν θα διστάσει να πατήσει τα συναισθηματικά κουμπιά των θεατών, όμως οι αντιρρήσεις, όμως και οι δεύτερες σκέψεις, έρχονται χωρίς καμιά αμφιβολία, αρκετή ώρα αφού η ταινία έχει τελειώσει, αφού τα μάτια έχουν στεγνώσει και η καρδιά επιστρέψει στη θέση της.

Η αληθινή ιστορία της διάσωσης μιας ομάδας Αμερικανών διπλωματών στην Τεχεράνη του Χομεϊνί το 1979, με πρόσχημα τα γυρίσματα μιας ψεύτικης ταινίας, γίνεται στα χέρια του Μπεν Αφλεκ ένα απολαυστικό, (ελαφρώς) πολιτικό, στιβαρό θρίλερ. Στ΄αλήθεια. Χτίζοντας το φιλμ σαν ένα θρίλερ αλλά με κωμικούς τόνους και κάνοντας μια σειρά από εσωτερικά αστεία για το Χόλιγουντ που λειτουργούν απολαυστικά, το «Argo» δεν αποφεύγει τα πιο ακανθώδη σημεία της ιστορίας, τα οποία χειρίζεται με ανέλπιστα μετρημένο τρόπο.. Και παρ ότι εκ των πραγμάτων το φιλμ τοποθετεί τους θεατές του, από την πλευρά των Αμερικάνων, το φιλμ του Αφλεκ, κατορθώνει να κρατά τις ισορροπίες και παρά τις όποιες αντιρρήσεις εξακολουθεί να είναι ένα απολαυστικό δείγμα σινεμά που ενδιαφέρεται για την «διασκέδαση» αλλά δεν εξαντλείται εκεί.

13

The Abnormal Female (1969) Ένας ψυχολόγος ακούει τις ασθενείς του που έχουν διάφορα σεξουαλικά προβλήματα, σε αυτή την ταινία του σωρού των drive-in κινηματογράφων. Στο DVD που κυκλοφόρησε από την εταιρία διανομής Something Weird, μπορείτε να βρείτε και το Punishment Party, ένα πορνογραφικό (λέμε τώρα…) φιλμ 8mm της εποχής.

Ανάλυσέ το

Λεκτικές σκυταλοδρομίες με τον Όμηρο Πουλάκη, που δεν κάνει τσίου Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Nίκος Κατσαρός

Ο Όμηρος είναι ηθοποιός και αυτό είναι κάτι που ήθελε από πολύ μικρός, αν και μέχρι σήμερα τού διαφεύγει ο λόγος. Οι φίλοι του τον κατηγορούν ότι στις συζητήσεις γίνεται υπεραναλυτικός, αλλά εκείνος προτιμά αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας γιατί θα ήθελε να του «μιλούν και οι άλλοι έτσι».

Αυτή την περίοδο εμφανίζεται στο ‘Βυσσινόκηπο’ του Τσέχωφ στο Θέατρο Νέου Κόσμου. Από 23/1 εμφανίζεται στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» του Μπρεχτ.

14

Πού μεγάλωσες; Μεγάλωσα στα Πατήσια στην Αθήνα. Για λίγα χρόνια έζησα σε ένα χωριό στην Κέρκυρα και από εκεί και πέρα ζω μόνιμα στην Αθήνα. Στον Περισσό, στην Κυψέλη, στο Χαλάνδρι, στα Εξάρχεια και τώρα στον Άγιο Νικόλαο. Ποιο είναι το θετικό του να μένεις στο κέντρο της πόλης και όχι στα προάστια; Οι εύκολες μετακινήσεις, η ταχύτητα με την οποία μπορείς να προσεγγίσεις τα πράγματα, το ότι ανά πάσα στιγμή μπορείς να αλλάξεις την πορεία της καθημερινότητάς σου και να πεις ‘θα βγω’, χωρίς να εγκλωβίζεσαι σε μια επιλογή. Ταυτόχρονα, ένα άλλο θετικό είναι ότι είσαι μέσα στον παλμό των πραγμάτων, ότι δηλαδή η καθημερινότητα αποτυπώνεται πολύ έντονα γύρω σου, δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτή. Κάτι τέτοιο μπορεί να είναι κάποιες φορές στενάχωρο ή να δημιουργεί συναισθηματικούς κραδασμούς, όμως είναι σημαντικό να συμβαίνει. Πόσο εύκολες ή πόσο προβληματικές διαπιστώνεις τις διαπροσωπικές σχέσεις σήμερα; Ω ρε φίλε… Είναι πάρα πολύ δύσκολες κατά την γνώμη μου. Νοιώθω σαν να έχει αναπτυχθεί πάρα πολύ η προσωπική οπτική των ανθρώπων για τα πράγματα , από την μία και από την άλλη να ατροφεί η διάθεση για την πέρα του ενός διαμόρφωση της πραγματικότητας. Το άνοιγμα προς κάτι το συλλογικό. Πιστεύω ότι έχει διασαλευτεί ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τις σχέσεις από μια εμπορική αντίληψη των πραγμάτων. Μιλάμε για ‘συναισθηματικές επενδύσεις’, ‘να μην χάνουμε τον χρόνο μας με άλλους’, ‘τι κέρδισες από αυτή τη σχέση’, ‘βγήκες χαμένος’. Αυτό κάνει τις ανθρώπινες επαφές πάρα πολύ δύσκολες. Αυτό που με ανησυχεί στην σκέψη σου είναι ότι αναπτύσσουμε ανθρώπινες σχέσεις για να πετύχουμε τους σκοπούς μας μέσα από αυτές, παρά για να βιώσουμε πιθανότητες σκοπών που δεν γνωρίζουμε. Εκεί λοιπόν αρχίζει η δυσαναλογία. Δεν μπορώ εκ των προτέρων να έχω αποφασίσει αν με συμφέρει ή όχι η επαφή μαζί σου, γιατί έτσι έχω ήδη στενέψει τα περιθώρια της επαφής μας. Ή θα απολαύσω αυτό που μπορείς να μου προσφέρεις, ή θα το απωθήσω από την πρώτη μας κι όλας επαφή. Παρατηρώ ότι δίνεις πολύ μεγάλη σημασία στο τι λες και πώς το λες. Γιατί όμως τόση προσπάθεια; Θεωρώ ότι η προσωπική τοποθέτηση του καθενός στην δημόσια σφαίρα διαλόγου, αποτελεί ένα σημαντικό τμήμα τόσο και της δουλειάς όσο και της κοινωνίας μας. Είναι σημαντικό να αναπτύσσεις σχέση με αυτά που λες. Να έχεις συνείδηση ότι ο λόγος είναι πράξη. Οι άνθρωποι τείνουν να διαχωρίζουν τα λόγια με τις πράξεις, για εμένα όμως είναι ένα και το αυτό. Πες μου λίγα πράγματα για τον ‘Βυσσινόκηπο’ όπως τον ανεβάζετε στο θέατρο Νέου Κόσμου. Ποια είναι η προσέγγιση του Παντελή Δεντάκη στο κείμενο του Τσέχωφ; Στις προθέσεις του Παντελή είναι να καταδείξει μια σχέση μεταξύ του έργου και της σημερινής πραγματικότητας. Ο Βυσσινόκηπος περιγράφει μέσα από μια παλέτα χαρακτήρων τις ανθρώπινες σχέσεις και την κίνηση της ιστορίας και του χρόνου που τους εμπεριέχει. Τους πετυχαίνει σε μια κομβική στιγμή, μια ακραία μετάβαση σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων αλλά και οικονομικοκοινωνικό-πολιτικού καθεστώτος. Μια άλλη επιδίωξη του Παντελή είναι να αναδείξει τα στοιχεία του κωμικού και του δραματικού που υπάρχουν στο κείμενο. Η επικαιροποίηση του έργου στην τέχνη είναι απαραίτητη ή μήπως θα ταν καλύτερα ο καλλιτέχνης να μείνει πιστός στο όραμά του; Το θέατρο είναι μια παραστατική τέχνη και ως τέτοια δεν μπορεί παρά να συμβαίνει στο παρόν. Οπότε το θέατρο, θέλοντας και μη, είναι εγκλωβισμένο στο παρόν. Και ο ηθοποιός είναι ένας καλλιτέχνης της παρούσης

στιγμής, το έργο του είναι ο εαυτός του στο τώρα. Δεν μπορεί να αναπτύξει την σχέση που αναπτύσσει ένας γλύπτης ή ένας ζωγράφος με το δημιούργημά του, γιατί εκείνο εκφεύγει του εαυτού του και στατικοποιείται μέσα στον χρόνο. Από εκεί και πέρα, όμως, το να είναι επίκαιρο ένα έργο δεν είναι η απόλυτη και μοναδική προϋπόθεσή ύπαρξής του. Οι άνθρωποι που θα το πραγματώσουν και εκείνοι που θα το παρακολουθήσουν, ζουν το παρόν. Η σύζευξη μεταξύ προσωπικού χρόνου και της εξωτερικής πραγματικότητας, δημιουργεί το καλύτερο αποτέλεσμα. Πρέπει να την αφουγκράζεσαι συνεχώς αυτή την σχέση. Υπάρχει έντονο το στοιχείο του εφήμερου στο θέατρο. Μόνο το εφήμερο υπάρχει, το θέατρο είναι σκιά. Είναι η διαμόρφωση του παρόντος χρόνου σε τέχνη. Εκφεύγει συνεχώς. Έχουμε καλές θεατρικές παραστάσεις στην Αθήνα; Το αθηναϊκό θέατρο, χρόνια τώρα, έχει δείξει εξαιρετικά δείγματα, τόσο σε επίπεδο διαδικασιών όσο και σε επίπεδο αποτελεσμάτων. Όταν όμως έχουμε πάνω από 250 παραστάσεις μέσα σε μια θεατρική σεζόν, πώς είναι δυνατόν να αποφύγουμε τον ερασιτεχνισμό ή το κακό θέατρο; Τουλάχιστον ποσοστιαία σώζεται η κατάσταση; Δεν νομίζω ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια θεατρική φούσκα. Και ο λόγος είναι ότι αυτή η θεατρική πληθώρα δεν στηρίζεται σε κεφάλαια, αλλά καθαρά και μόνο σε μια καλλιτεχνική ανάγκη για δημιουργικότητα. Αυτή είναι η πρόθεση. Το αποτέλεσμα; Μπορεί πράγματι η πλειοψηφία να μην είναι τόσο υψηλού επιπέδου όσο θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να είναι, όμως όλες μαζί συντελούν στο να έχουμε αρκετές καλές θεατρικές παραστάσεις. Όλα τα έργα στο θέατρο είναι σε μια αλληλεπίδραση, συνδιαμορφώνουν την πραγματικότητα. Θα ήταν υπέροχο να υπήρχαν 250 καταπληκτικές παραστάσεις (χώρια που δεν θα προλαβαίναμε να τις δούμε), όμως δεν πρέπει να είναι αυτή η επιδίωξή μας. Γι αυτό ανεξαρτήτως αποτελέσματος –γιατί η τέχνη δεν κρίνεται μόνο από το αποτέλεσμά της- είναι ένα πράγμα σημαντικό. Είναι εντελώς διαφορετικός αυτός ο πλουραλισμός από το φαινόμενο που είχαμε αντιμετωπίσει στην τηλεόραση τις δεκαετίες του ’90 και του ’00. Εκεί υπήρχε ένα κεφάλαιο που επεδίωκε αύξηση των ποσοστών, παρακολουθούσαμε μια καθίζηση της καλλιτεχνικής αξίας και σημασίας όλων των έργων. Ποιος είναι ο πιο σοφός άνθρωπος του κόσμου; Θα έλεγα ότι είναι εκείνος που δεν αντιλαμβάνεται την σοφία του ως σημείο επιρροής και γνωρίζει ότι δεν υπάρχει αυτό που λέμε, ‘ο πιο σοφός άνθρωπος του κόσμου’. Με αυτή την έννοια, θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι. Ποια η σχέση σου με τα κοινωνικά δίκτυα; Βοηθούν να επικοινωνείς τις σκέψεις σου; Εδώ και λίγο καιρό έκανα προφίλ στο Facebook και αφού μου πήρε πολύ χρόνο να κατανοήσω την επικινδυνότητά του και τις πιθανές του σημασίες, νηπιακά ακόμη, προσπαθώ να αλληλεπιδράσω μαζί του. Είναι ωραίο το facebook; Όχι, δεν είναι ωραίο. Τι είναι τότε; Είναι μια πύλη σε μια υπερδημόσια σφαίρα διαλόγου. Ποια είναι η πιο ευχάριστη σκέψη με την οποία μπορούμε να κλείσουμε αυτή την συνέντευξη; Οι στατιστικές λένε ότι αν είναι πράγματι ευχάριστη, εκφέροντάς τη, θα χαμογελάσεις αμυδρά. Φυγή προς τα μπρος, όπως λέει και μια φίλη μου, φυγή προς τα μπρος!

The Abominable Dr. Phibes (1971) Ο Dr. Anton Phibes [ο Vincent Price του House on Haunted Hill (1959)] σχεδιάζει και εκτελεί μερικούς ευφάνταστους φόνους για να ολοκληρώσει μια κατάρα. Ανατριχιαστική ταινία, με εξαιρετική σκηνοθεσία [του Robert Fuest {The Devil’s Rain (1975)}] που δίνει βάση στις λεπτομέρειες.

Prince of Streets

http://www.youtube.com/playlist?list=PL521EE0A8861EDE77 &feature=view_all

Μ.Hulot

Γυρισμένο στα αφιλόξενα στενά της Νέας Σμύρνης, γύρω απ’ το σκοτεινό κολυμβητήριο και το «Κοτόπουλο του Μάκη», το “Prince of Streets” αγαπήθηκε από τους συντελεστές του. Περιλαμβάνει ατάκες όπως « Πάλι έκαψα το πόδι στην εξάτμιση» και «Έμεινες έγκυος μωρή μαλάκω;» οπότε κερδίζει αυτομάτως σεβασμό.

Ο σκηνοθέτης του, Θεοφύλακτος Αργυρού δεν την βάζει στο top 10 του, αλλά δεν την αποκηρύσσει κιόλας. Ήταν άλλωστε η αφορμή να έρθει σε επαφή με τον κόσμο του ελληνικού hip hop και να τον καταγράψει στο νέο του ντοκιμαντέρ. Πού έχεις γεννηθεί; Πού μένεις; Τι ήθελες να γίνεις μικρός; Γεννήθηκα στον Χολαργό Αττικής το 1983 και είμαι μεγαλωμένος στην Νέα Σμύρνη. Από μικρός είχα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον κινηματογράφο και ήθελα να ασχοληθώ μ’ αυτόν, τόσο σαν ηθοποιός, όσο και σαν σεναριογράφος. Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την σκηνοθεσία; Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα στο μυαλό μου να σκηνοθετήσω. Υπήρχε για χρόνια ένα σενάριο που είχα γράψει και ήθελα διακαώς να γυριστεί. Τα μέσα ήταν ακριβά φυσικά, αλλά η ψηφιακή εποχή τα απελευθέρωσε. Έτσι αποφάσισα να κάνω και τον σκηνοθέτη μιας και κάποιος έπρεπε να τον κάνει. Αργότερα ανακάλυψα πως είναι το καλύτερο πόστο στην κινηματογραφική διαδικασία. Ο Σκηνοθέτης είναι αυτός που πραγματώνει. Προκλητικό και δύσκολο. Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά; Η πρώτη μου δουλειά είναι η ταινία Blackrose. Εκείνο τον καιρό δημιουργήθηκε η κινηματογραφική ομάδα Silver Era Films η οποία υπάρχει και δραστηριοποιείται ακόμα και σήμερα. Πες μου μερικά πράγματα για τη δουλειά σου μέχρι τώρα. Έχεις συμμετάσχει σε διαγωνισμούς; Η Silver Era Films μετράει εφτά μικρού μήκους ταινίες: Black Rose, Prince of streets 1, Prince of streets 2 Ηigh school, Heroin, Prince of streets 3 Samara, All Stars Breakfast, Revolution S.A. και δώδεκα video clips, αριθμός ο οποίος συνεχώς αυξάνεται. Εκτός από τον κινηματογράφο έχουμε ασχοληθεί (εγώ και ο συνεργάτης μου Σπύρος Στεριώτης) αρκετά με την μουσική, κυρίως με το hip hop. Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η πόλη σε αυτά που φτιάχνεις; Οι χώροι που κινείσαι; Κι οι ήχοι του δρόμου; Η πόλη είναι η έμπνευσή μου, μιας και το 90% των video που σκηνοθετώ χαρακτηρίζονται urban. Η πόλη είναι τόσο πηγή έμπνευσης όσο και καμβάς, μιας και στον δρόμο έχω στήσει τις περισσότερεςσκηνές των video που σκηνοθετώ. Θα έλεγα πως είμαι street director. Το Prince of Streets πώς προέκυψε; Τι ακριβώς είναι; Θα έχει συνέχεια; O αρχικός τίτλος της πρώτης ταινίας ήταν «Κάγκουρες». Το Prince of Streets είναι μια ταινία μικρού μήκους. Αργότερα ακολούθησαν και οι άλλες. Δεν ξέρω αν μπορώ να το πω τριλογία, γιατί ίσως ακολουθήσουν

και άλλες. Η πρώτη μιλάει για κάποιον που μέθυσε από την ευκολία να επιβάλλεται με κάθε τρόπο στον δρόμο. Η δεύτερη ταινία έχει σαν θέμα τις αρνητικές εξωτερικότερες που μπορούν να δημιουργηθούν για ένα άτομο (κυρίως κορίτσια), μια φήμη π.χ. (ως γνωστόν, οι μάζες επιτίθενται σ αυτούς που διαφέρουν). Γενικά μεγάλωσα και κινούμαι στον δρόμο, οπότε και αντανακλώ ερεθίσματα και πρόσωπα από αυτόν τον κόσμο. Ήθελα να κάνω μια ταινία για τον δρόμο και τις εικόνες του, τους χαρακτήρες του, τις ιστορίες του. Μια ταινία όχι αμερικανιά, αλλά με μεσογειακό χρώμα.. Αργότερα αποφάσισα να την ντύσω με hip hop soundtrack, μιας και θεώρησα πως αυτό σήμερα είναι το soundtrack των δρόμων, πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής (punk, rock, electro). Έτσι ήρθα σ επαφή με τον κόσμο του hip hop και με όλους τους καλλιτέχνες της σκηνής. Έτσι, παράλληλα με την πρώτη ταινία, ξεκίνησα να γυρίζω και ένα documentary στο οποίο μιλάει στο σύνολο της η hip hop σκηνή. Αναμένεται να κυκλοφορήσει όταν βγει το τρίτο μέρος του Prince of streets. Πώς το βλέπεις το νέο ελληνικό χιπ χοπ. Τι ξεχωρίζεις; Το ελληνικό hip hop θεωρώ πως έχει έρθει να αντικαταστήσει το παλιό καλό ελληνικό rock. Δεν ξεχωρίζω κάποιον συγκεκριμένα, μιας και με όλους συνεργάζομαι σε διάφορα projects και ο καθένας έχει κάτι διαφορετικό να πει και να προσφέρει. Μού αρέσουν ιδιαίτερα καλλιτέχνες όπως FF.C. , Ορθολογιστές, MC Yinka, Στίχοιμα, Het up - Ατάραχος Ταξιδευτής, Ψυχόδραμα 07, Μέγας , RSN που κάνουν πιο στρατευμένα πράγματα Ed Gain, Eversor από μουσικούς παραγωγούς Smash hit, Εξωκοσμικός, MG42, T.B. Law και Sami mo, Slipt από Golden Era hip hop και από τους μεγάλους Τιγρέ Σποράκια, Δωδέκατος, και R.G. Από ξένο Wu Tan Clan, Snowgoons, Jedi mind Tricks και άλλα. Ποια ταινία σου έχει αλλάξει τη ζωή; Το Matrix. Μια ταινία πολύ μπροστά τόσο σαν θεματολογία όσο και σαν τεχνική. Νομίζω άλλαξε το cinema. Τι θέλεις να εκφράσεις μέσα από αυτά που φτιάχνεις; Ο εθισμός στην αυτοσπατάλη είναι ένα από τα κυρίαρχα θέματα που με απασχολούν χωρίς να είναι το μόνο. Τι σου δίνει ελπίδα; Ένα έφηβο κορίτσι που περπατάει χωρίς φόβο στο κέντρο της Αθήνας με τα ακουστικά στ’ αυτιά να παίζουν hip hop και τα σπρέι στην τσάντα. Τι ετοιμάζεις τώρα; Αν είμαι τυχερός την νέα μου ταινία την πρώτη μεγάλου μήκους που θα σκηνοθετήσω με τίτλο Street Addiction.

15

The Acid Eaters (1968) Ένα τσούρμο χίπηδων παρατά την βαρετή του καθημερινότητα, για μια πυραμίδα φτιαγμένη από ναρκωτικά. Η ταινία είναι τόσο καλή (ή τόσο κακή, ανάλογα με τη ματιά σας) όσο ακούγεται, και εξίσου διασκεδαστική.

Food talk

Με τον Kid Flicks στον Τζίτζικα και Μέρμηγκα Ο Kid Flicks είναι ο Flight36-B που αγανάκτησε γιατί όλοι έγραφαν το όνομό του όπως να ’ναι και το άλλαξε στις αρχές του 2011. Από τότε έχει στο ενεργητικό του 2 LP, το «Hearts of Gold» και το «By typing “I talk”, you don’t talk», και τα δύο από την Inner Ear. Κατά τ’ άλλα επαγγέλεται γραφίστας-εικαστικός.

Silo | Φωτο: Eftychia Vlachou

Αυτά τα τυπικά για αρχή, τα υπόλοιπα μού τα λέει ο ίδιος μετά βρώσης και πόσης. Ανάμεσα στις χίλιες μύριες συσκευασίες και κονσέρβες εποχής, που συνθέτουν το -γνώριμο πιά- στυλ παντοπωλείου του Τζίτζικα και Μέρμηγκα, βρήκαμε τη βολή μας. Ο Kid Flicks, κατά κόσμον Νίκος, μου λέει για την επικείμενη παρουσίαση του τελευταίου του άλμπουμ : “Στη παρουσίαση θα είναι μαζί μου δύο φίλοι, ο ένας με μπάσο, ο άλλος με ντράμς και στη συνέχεια θα τζαμάρουμε με το In C του Terry Riley μαζί με άλλους 10 φίλους, το έχουμε πει Freak out jam”. Η ενασχόληση με τη μουσική ξεκίνησε από τα παιδικάτα του. «Είχαμε μια κιθάρα στο σπίτι της μητέρας μου, σπασμένη γιατί είχα ρίξει πάνω της την αδερφή μου, έτσι αντί για κιθάρα έμαθα μπάσο», που ήταν και το εισιτήριο για να αρχίσει να παίζει σε punk-noise μπάντες στο γυμνάσιο, μέχρι το 2006 που ακολούθησε σόλο πορεία. Μετά το μπάσο, βέβαια, σειρά πήραν το μαντολίνο, τα κρουστά, η κιθάρα, τα synths, τα effects και όλα αυτά που συνθέτουν τον ψυχεδελικό/ποπ/εξώτικα ήχο του Kid Flicks. Το πρώτο του άλμπουμ ήρθε πέρυσι και είναι ηχογραφημένο με ένα μικροφωνάκι των 20 ευρώ, «κάποια από τα φωνητικά τα έχω ηχογραφήσει στο αμάξι μου και πολλές φορές όταν αράζαμε με φίλους έγραφα στον υπολογιστή» μού λέει ο Νίκος. Τα μαχαιροπίρουνα είχαν ήδη βγεί απο το συρτάρι του τραπέζιου –όπως 16

συνηθίζεται στο Τζίτζιγκα και Μέρμηγκα- και το μιλφέιγ λαχανικών, τα μπριζολάκια και οι φιλιανοί ντολμάδες (επικοί, συνταγή παραπλεύρως) δεν μας είχαν αφήσει ασυγκίνητους. Όταν η κουβέντα γυρνάει γύρω από μουσικά ακούσματα, ο Νίκος χαρακτηρίζει καλύτερη κυκλοφορία για το 2012 τον δίσκο του Sun Araw, ενώ στις μουσικές επιρροές του βάζει αναμφισβήτητα μέσα τους βραζιλιάνους Os Mutantes και τους Beach Boys. Όσον αφορά τα live του, θυμάται χαρακτηριστικά το πρώτο του «είχα πάρα πολύ αγωνία και αμηχανία, είχα ιδρώσει και ούτε που κοίταζα απο κάτω τον κόσμο... τώρα ‘ντάξει, είμαι πιο χαλαρός, άσε που έχω καταλήξει πως είναι καλύτερα τα live χωρίς πρόβα, βγαίνουν πιο αυθόρμητα. Το μόνο που κάνω είναι να ξεκινάω πάντα με το ίδιο κομάτι και μετά πάει απο μόνο του». Το “By typing “I talk”, you don’t talk” θεωρεί πως είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά του μέχρι στιγμής και το άλμπουμ συνοδευέται απο ένα booklet, που έχει επιμεληθεί εικαστικά ο ίδιος, στο οποίο βρίσκονται εικονογραφημένα ένα-ένα τα κομμάτια, όπως ο Νίκος τα έχει φιλτράρει και αποκωδικοποιήσει. Όπως λέει ο ίδιος, «είναι ένα άλμπουμ φτιαγμένο για να ακούγεται όσο πιο δυνατά αντέχει το ανθρώπινο αυτί». https://soundcloud.com/kidflicks http://kidflicks.bandcamp.com/ Το «By typing “I talk”, you don’t talk» κυκλοφορεί από την Inner Ear.

Addio Zio Tom (1971) Ψευδό-ντοκιμαντέρ που μας δείχνει (με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο) την ιστορία της σκλαβιάς των Αφρικανών στην Αμερική, πριν αυτή μπει στον εμφύλιο πόλεμο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση φιλμ που ακόμα και 40 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, είναι ικανό να σοκάρει και να προκαλέσει έντονες συζητήσεις. φαγητό

Τζίτζικας και Μέρμηγκας Μητροπόλεως 12-14, 210 3247607 Ανοιχτά καθημερινά 13:0001:00

Ο Γιάννης Γαβαλάς είναι ο καινούριος σέφ του μαγαζιού και μας λέει δύο λόγια για το τι θα συναντήσουμε στο Τζίτζικα και Μέρμηγκα. Τι θα γευτούμε στο Τζίτζιγκα και Μέρμηγκα; Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας πάντα προσανατολι-

ζόταν γύρω από την ελληνική κουζίνα, θα γευτείτε ελληνικά, γνώριμά υλικά, παρουσιασμένα με λίγη δημιουργικότητα και με ευχάριστες παραλλαγές σε γνωστές συνταγές. Για παράδειγμα, δε λέμε όχι στον αρακά, αλλά όχι και έτσι όπως τον έκανε η γιαγιά μας με δυο δάχτυλα λάδι! Υπάρχουν πιάτα ημέρας; Κάθημερινά βγάζουμε

3-4 πιάτα. Εμένα η καταγωγή μου είναι απο την Ηρακλειά κι έτσι έχω μια αγάπη για τη τοπική κυκλαδίτικη κουζίνα. Για να καταλάβετε, κάποια από τα πιάτα ημέρας είναι η ναξιώτικη τυροκουλούρα (με χειροποίητο φύλλο), η σούπα φάβας και το χοιρινό λεμονάτο με ζαφορά, μια συνταγή από τη Σίκινο. Γενικά, μού αρέσει τα πιάτα να έχουν ταυτότητα, μια ιστορία απο πίσω τους.

Στο χειμερινό κατάλογο έχουν υπάρξει αλλαγές; Βεβαίως! Έχει γίνει μείωση τιμών, όπως είναι λογικό για τη σημερινή κατάσταση, και έχουν προστεθεί και 7-8 πιάτα. Στο Τζίτζιγκα και Μέρμηγκα προτιμάμε τα ελληνικά Π.Ο.Π. προιόντα και τα υλικά που είναι στην εποχή τους, με αυτό το τρόπο πετυχαίνουμε και μια πολύ καλήσχέση ποιότητας- τιμής.

βιβλίο

Ένας Τσιρκολάνος, μία Καμήλα και 4.000.000 ερωτήσεις Εκδόσεις Διόπτρα

Το βιβλίο «Ένας Τσιρκολάνος , μια Καμήλα και 4.000.000 ερωτήσεις» του Andrew Nicoll αναφέρεται σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα που αφορούν τόσο την άσκηση εξουσίας όσο και την χειραγώγηση των μαζών. Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, Ότο Βίτε μοιάζει τρομακτικά με τον καινούργιο βασιλιά της Αλβανίας, γεγονός το οποίο θα εκμεταλλευτεί σε συνεργασία με τα μέλη του τσίρκου της Βουδαπέστης για να αναλάβουν την τύχη της χώρας. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από ένα φαινομενικά απλό σχέδιο που συμπεριλαμβάνει πολλές κλοπές, ψέματα και ταχυδακτυλουργικά κόλπα.

Φιλιανοί ντολμάδες Υλικά: Ελαιόλαδο: 200 γραμμάρια / Κρεμμύδι ξερό: 400 γρ ψιλοκομμένα και 1 κιλό ολόκληρα για βράσιμο / Κρεμμύδι φρέσκο: 800 γραμμ. Ψιλοκομμένα / Μπέϊκον: 500 γρ. / Σπανάκι: 2 κιλά / Μυρώνια: 1 μάτσο / Καυκαλήθρες: 1 μάτσο / Κρέμα γάλακτος :500 ml και 1 lt / Άνιθο: 1 μάτσο / Φέτα : 300 γραμμάρια / Τυριά κίτρινα: 300 γραμμάρια για τη γέμιση και 200 γρ για την επικάλυψη / Αλάτι –πιπέρι: κατά βούληση

Γέμιση: Σωτάρουμε σε ελαιόλαδο δύο μέρη φρέσκο κρεμμύδι και ένα μέρος ξερό και μπέϊκον ψιλοκομμένο. Προσθέτουμε το σπανάκι, μυρώνια και καυκαλήθρες. Μαγειρεύουμε μέχρι να μαραθούν και να μείνουν σχεδόν χωρίς υγρά. Προσθέτουμε κρέμα γάλακτος, άνιθο και αλατοπίπερο. Βγάζουμε από τη φωτιά, προσθέτουμε μίγμα τυριών και φέτα. Τυλίγουμε με τα βρασμένα κρεμμύδια. Τοποθετούμε σε ταψάκι, προσθέτουμε μίγμα τυριών και κρέμα γάλακτος και ψήνουμε στο φούρνο στους 180 βαθμούς για 30–40 λεπτά.

videogame

Autumn Walk Android, iOS

Ένα πρωτότυπο, βικτωριανής επόχής «walk-em-up!» Στόχος να βγάλεις βόλτα το σκύλο σου, όσο πιο μακριά γίνεται. Ρετρό γραφικά και μουσική και «καθώς πρέπει» ατάκες από τον πρωταγωνιστή. Δωρεάν.

Διαγωνισμός ταινιών μικρού μήκους

Jameson Empire, Done in 60 Seconds Δηλώσεις συμμετοχής μέχρι και τις 20.1.13.

To Jameson Irish Whiskey σε συνεργασία με το περιοδικό Empire ανακοινώνει την έναρξη του του 6ου Jameson Empire Done In 60 Seconds, ερασιτεχνικού διαγωνισμού ταινιών μικρού μήκους, καλώντας για πρώτη φορά σε συμμετοχή και τους Έλληνες επίδοξους σκηνοθέτες. Ο φετινός διαγωνισμός θα διεξαχθεί στο Λονδίνο, στις 22.3.13, και θα συμμετέχουν διαγωνιζόμενοι από 16 χώρες. Φέτος, οι επίδοξοι κινηματογραφιστές καλούνται και πάλι να διαλέξουν την αγαπημένη τους ταινία, να σκηνοθετήσουν τη δική τους εκδοχή, να την κόψουν και να τη ράψουν στα μέτρα τους, χωρίς όμως αυτή να ξεπερνάει τον ελάχιστο χρόνο του ενός λεπτού! Για περισσότερες πληροφορίες: jamesonempirediss.com.

Πάολα

επιμέλεια Ανδρέας Αγγελιδάκης The Breeder, Ιάσωνος 45, Αθήνα Εγκαίνια: Πέμπτη 17.1.13, 8-10μμ Μέχρι τις 16.2.13, Τρίτη - Σάββατο 12-6 μμ

Η γκαλερί The Breeder παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση της Πάολας Ρεβενιώτη σε σχεδιασμό και επιμέλεια του εικαστικού και αρχιτέκτονα Ανδρέα Αγγελιδάκη, με το φωτογραφικό και το βίντεο αρχειακό υλικό της Πάολας. Πρωτοπόρος στις gay και τρανς διεκδικήσεις η Πάολα Ρεβενιώτη είναι ακτιβίστρια και πόρνη. Περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας με μόνη συντροφιά το σκυλάκι της την Lucy, η Πάολα σκανάρει τρυφερά με το βλέμμα της το περιθώριο αναζητώντας θέματα για το επόμενο ντοκιμαντέρ της στο Youtube (www.youtube.com/thepaolaproject ). Το σύνολο των δραστηριοτήτων της Πάολας είναι αυτό που σήμερα αντιλαμβανόμαστε ως την πρακτική ενός σύγχρονου καλλιτέχνη. Αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 80, όταν ξεκίνησε να εκδίδει το τρανς - αναρχικό φάνζιν «Το Κράξιμο», το να παρουσιάζει τις συνεντεύξεις της με τον διάσημο ψυχίατρο και φιλόσοφο Felix Guattari δίπλα στον απολογισμό της νύχτας ενός ζιγκολό ήταν απλώς ανήκουστο.

17

The Adult Version of Jekyll & Hyde (1972) Η Cynthia βρίσκει για τον αγαπημένο της Chris Leeder ένα ημερολόγιο του γιατρού του τίτλου. Σύντομα αυτό θα επηρεάσει τόσο τον πρωταγωνιστή, που θα τον κάνει να ξεκινήσει τις επιθέσεις σε ανυποψίαστες κορασίδες, σε αυτό το διασκεδαστικό φιλμ του σκηνοθέτη Lee Raymond.

Διακοσμητικά φωτιστικά Περιβολάρης, 1 Ευριπίδου 1 Χειροποίητα φωτιστικά κατασκευάζει και πουλάει η οικογένεια Περιβολάρη τα τελευταία εξήντα χρόνια, στον αριθμό ένα της Ευριπίδου. Ο πελάτης περιγράφει την ιδέα του ή επιλέγει ένα από τα προϋπάρχοντα σχέδια και η κα. Περιβολάρη, που έμαθε την τέχνη απ’ τον πατέρα της, πραγματοποιεί. «Και για την εκπομπή του Λαζόπουλου εμείς είχαμε φτιάξει τα φωτιστικά» μάς λέει. Οι τιμές ξεκινούν από τα 10 ευρώ.

2 Πατίστας, Ευριπίδου 4

Γεωργία Παπαστάμου, Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Manteau Stam.

3000 αρώματα και εικόνες στην Ευριπίδου

1

11

5

Δεν το επιδιώξαμε, αλλά αυτό το τεύχος μάς προέκυψε τίγκα στην Ευριπίδου. Παστουρματζίδικα, μαγαζιά με φερμουάρ, ο Τέλης, φέτα, βούτυρα και ξηροί καρποί, ό,τι έχει απομείνει από τα μεγαλεία του Πατίστα και του Κλαουδάτου, μαγαζιά με βότανα, μπαχαρικά και όλα τα αρώματα της Ανατολής, εσώρουχα, φωτιστικά, σουβλατζίδικα και ζαχαροπλαστεία με τούρμπο μελομακάρονα και κουραμπιέδες, φυτώρια για να φτιάξεις κήπο στο μπαλκόνι (με έναν καταστηματάρχη που τον έπιασε υστερία μόλις είδε την κάμερα), Κινέζους, Πακιστανούς, Αφρικανούς, την πολυκατοικία με τους φιλικούς Σουδανούς που μάς κάλεσαν στον πρώτο όροφο να μας φιλοξενήσουν, οι εκδόσεις Εστία, ένας ολόκληρος κόσμος σε 200 μέτρα. Ο χάρτης λειτουργεί και σαν ευρετήριο για το τεύχος.

5 Αρκαδία, Ευριπίδου 21 Η κίνηση δεν σταματάει λεπτό στην Αρκαδία, ένα από τα παλιότερα τυράδικα της Αθήνας με ιστορία εκατό (και βάλε) χρόνων. Must: Φέτα από την Τρίπολη και ανθότυρο Αμφιλοχίας.

6 Εμπόριο ξηρών καρπών, Ευριπίδου 22 Μαρία Γεωρ. Βορριά, 2103212564 Η Ευριπίδου, παραδοσιακή πιάτσα ξηρών καρπών από την αρχή του αιώνα, πέρασε περίοδο κρίσης με την έλευση των σουπερμάρκετ και των μεγάλων ζαχαροπλαστείων. Όμως η ισορροπία αποκαταστάθηκε γιατί τα κεντρικά καταστήματα της Αθήνας αποδείχτηκαν «πιο φτηνά, ποιοτικά και οικολογικά, αν λάβει κανείς υπόψη ότι δεν χρησιμοποιούνται συσκευασίες», εξηγεί η Μαρία Βορριά, δεύτερη γενιά στο ξηροκαρπάδικο της Ευριπίδου 22 που λειτουργεί από το 1980. Η περιοχή, όπως και η ανθρωπογεωγραφία της περιοχής έχουν αλλάξει αρκετά, όμως «ο κόσμος πρέπει να απομυθοποιήσει την εικόνα του γκέτο που έχει για την Αθήνα, μια βόλτα στο κέντρο θα τον πείσει», επιμένει η Μαρία και κερνά καραμελάκι.

Αποθήκη εσωρούχων, Ευριπίδου 14 7 Λουκία Μουρούτη – Βλάχος Χρήστος , 2103213956 Η αποθήκη εσωρούχων της οδού Ευριπίδου λειτουργεί από το 1960. Στο μαγαζί μπορείς να βρεις εσώρουχα, κάλτσες και πιτζάμες. Ο κόσμος ζητάει συνήθως εσώρουχα παλαιού τύπου, μπεζ-μάλλινα. Τα εσώρουχα αυτά είναι πολύ καλύτερα σε ποιότητα απ’ ό,τι τα περισσότερα εσώρουχα σήμερα, σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη. «Από πλευρά αισθητικής, όμως, δεν είναι δυνατόν να ικανοποιούν τους πάντες». Το πιο κλασσικό κομμάτι του μαγαζιού είναι η σκελέα, το εσώρουχο του παππού.

18

6

Aftermath (1994) Σε ένα νεκροτομείο, ένας άνδρας εκμεταλλεύεται σεξουαλικά ένα νεοφερμένο πτώμα. Αυτό το φιλμ του σεναριογράφου, παραγωγού και σκηνοθέτη Nacho Cerdà, δεν είναι τόσο αηδιαστικό όσο ακούγεται, είναι πολύ περισσότερο.

Εργαστήριο Χαρακτικής, Σφραγίδες-Επιγραφές, Ευριπίδου 7 Χρυσές επιγραφές με ονόματα στελεχών, εταιριών, ορόφων, μπλε επιγραφές δρόμων και σφραγίδες όλων των ειδών πουλάει το κατάστημα «Κιοσεγιάν» από το ’70. Οι επιγραφές φτιάχνονται με μηχανές ενώ το τελικό φινίρισμα γίνεται με εργαλεία χειρός. «Την δουλειά την έμαθα κοντά στον αδερφό μου και αυτός κοντά στον θείο μου. Τελευταία δεν με βοηθάνε τα μάτια μου. Και τα έξοδα βγαίνουν δύσκολα. Λέω να βγω σύντομα στη σύνταξη αλλά προς το παρόν δεν έχω βρει κάποιον που να ενδιαφέρεται να συνεχίσει την επιχείρηση» λέει ο ιδιοκτήτης.

4

Κλαουδάτος

10

3

4

9 8

4

6 5

7

4 2

Μπαχάρ, Ευριπίδου 31 8 Ματθαίος Μανωλέσσος 2103217225, www.bahar.gr Το μαγαζί λειτουργεί από το 1940. Στο κατάστημα υπάρχουν περίπου 2.500 διαφορετικά είδη μπαχαρικών, βότανων, αιθέριων ελαίων, αποξηραμένων λαχανικών, δημητριακών και άλλων περίεργων ειδών, που δύσκολα μπορείς να βρεις οπουδήποτε αλλού. Ο ιδιοκτήτης λέει μεταξύ άλλων: «Τα προϊόντα που έχουν μεγαλύτερη ζήτηση είναι τα κλασικά μπαχαρικά και αρωματικά φυτά. Από εκεί και πέρα, ανάλογα αν ο πελάτης χρειάζεται υλικά ζαχαροπλαστικής ή μαγειρικής και αν θα μαγειρέψει κουζίνα ελληνική ή ξένη, ζητάει και τα αντίστοιχα υλικά. Απ’ ό,τι μαθαίνουμε από τους ίδιους τους πελάτες, μάς προτιμούν για την μεγάλη ποικιλία και την καλή εξυπηρέτηση, το γεγονός δηλαδή ότι θα σταθούμε μαζί με τον πελάτη και θα τον βοηθήσουμε να βρει αυτό που ψάχνει. Η περιοχή έχει αλλάξει πολλές φορές με τα χρόνια. Τους τελευταίους μήνες έχει επικρατήσει μια ηρεμία, αλλά δεν μπορείς παρά να στεναχωριέσαι βλέποντας τόσα παλιά καταστήματα να κλείνουν με τον καιρό».

3

2

Φυτώριο, Ευριπίδου 29

1

9

Πακιστανικό φαλάφελ, Ευριπίδου 48 10 Εκδόσεις Εστία, Ευριπίδου 84

3

Ευριπίδου 6 Το ιστορικό κατάστημα ειδών οικιακής χρήσης άνοιξε στην Ευριπίδου το 1975. Επί χρόνια αποτελούσε σημείο συνάντησης και παρείχε στην «ελληνίδα νοικοκυρά» ό, τι μπορούσε και δεν μπορούσε να φανταστεί. Οι επιδείξεις προϊόντων μπροστά στην είσοδό του έκαναν θραύση την δεκαετία του ’80. Ο κ. Κλαουδάτος, γιος του πρώτου ιδιοκτήτη, θυμάται την εποχή που οι «Φασολοκαθαριστές» και τα «Φορμέξ» πουλιούνταν ανά δεκάδες. «Το κατάστημα το άνοιξαν οι γονείς μου το 1975. Ξεκίνησε με λευκά είδη και είδη ρουχισμού. Από το ’80 και μετά μπήκαν τα είδη σπιτιού και τα είδη δώρων. Είμαστε ένα από τα τελευταία παλιά μαγαζιά τέτοιου τύπου που έχουν απομείνει. Ο Διαμαντής έκλεισε, το Άκρον-Ίλιον έκλεισε. Θυμάμαι που ερχόμουν μικρός στο μαγαζί και γινόταν χαμός, πάρα πολύς κόσμος. Δεν υπήρχαν πολλά καταστήματα στην επαρχία τότε, ούτε στην περιφέρεια των Αθηνών. Όλοι κατέβαιναν κέντρο. Δεν υπήρχαν τα προβλήματα που υπάρχουν τώρα. Ήταν μια ωραία

περιοχή της Αθήνας όπου έβρισκες τα πάντα. Στην Ευριπίδου υπάρχουν δύο κόσμοι: από την Αθηνάς και πάνω και από την Αθηνάς και κάτω. Τον τελευταίο χρόνο τα πράγματα έχουν καλυτερεύσει. Βλέπεις κόσμο και το απόγευμα, που δεν έβλεπες πιο πριν. Υπάρχει εγκληματικότητα αλλά δεν μπορείς να πεις ότι φταίνε οι μετανάστες. Οι άνθρωποι δεν έχουνε να φάνε, ήρθανε εδώ, δεν έχουν δουλειά. Σίγουρα υπάρχουν και εγκληματικά στοιχεία ανάμεσα τους, όπως υπάρχουν και στους Έλληνες. Αλλά το γεγονός ότι έχουν μαζευτεί όλοι στο κέντρο δημιουργεί πρόβλημα. Και όταν υπάρχει κρίση στην τσέπη σου, νομίζεις ότι σού φταίνε οι μετανάστες. Γι’ αυτό και έχουμε την άνοδο κομμάτων που σε άλλη χρονική περίοδο δεν θα υπήρχαν καν στον χάρτη. Το άλλο πρόβλημα είναι οι συνεχείς πορείες. Βάση μελετών γίνονται γύρω στις 600 πορείες τον χρόνο. Πάνω από δύο την ημέρα. Κατεβαίνουν πενήντα άτομα και κλείνει ο δρόμος. Το στοιχείο που μας ξεχωρίζει είναι ότι έχουμε τα πάντα για την κουζίνα. Ό, τι μπορείς να φανταστείς. Μέχρι και μαχαιράκι για να καθαρίζεις τα κοκαλάκια

από το ψάρι. Οι επιδείξεις που γίνονται μπροστά στο μαγαζί, είναι το καλύτερο κομμάτι μας. Όπως η κυρία που έχουμε τώρα έξω και φτιάχνει μπισκότα με το «Φορμέξ». Είναι ένα στοιχείο που δεν το βρίσκεις πλέον και, κατά την άποψή μου είναι μαγικό. Λόγω τον επιδείξεων «αναστήθηκε» και ξεκίνησε την καλή δουλειά ο Κλαουδάτος. Έβγαλε καρότσια και έκανε επιδείξεις σε προϊόντα. Το ’80 ο «Φασολοκαθαριστής» φάνταζε μυστήριο. Ήταν κάτι πρωτοποριακό. Γινόταν πανικός, δεν προλαβαίναμε να δίνουμε. Σαφώς υπήρχαν πολλά προϊόντα που δεν τα ήξερε ο κόσμος. Ήταν πολύ πιο παρθένα η αγορά, κλειστή. Δεν μπορούσε να βγει ο καθένας να εισάγει. Ο κόσμος διψούσε για εμπορεύματα. Είχε περάσει πολύ μιζέρια και δυστυχία. Ουσιαστικά, τότε ξεκίνησε η ανάπτυξη. Ο «Φασολοκαθαριστης» και το «Φορμέξ» ακούγονται αστεία, αλλά είναι με έναν τρόπο ορόσημα της εποχής εκείνης. Ήταν προϊόντα που ο κόσμος, και να μην τα χρειαζόταν, είχε την ανάγκη να τα αγοράσει. Το πώς παράγινε όλο αυτό και ξεφύγαμε είναι μια άλλη κουβέντα».

11

Δες στο Ough! και στο Πάνθεον, επίσης: 1 2 3 4 5 6

Μπριζολάκια Τέλη, Πάνθεον σελ. 10 Φερμουάρ Διαμαντής, Πάνθεον σελ. 24 Μιράν, Ough! σελ. 40 Αραπιάν, Ough! σελ. 41 Το κομμωτήριο των Σουδανών, Ough! σελ. 18 Μόδα στην Ευριπίδου, Ough! σελ. 32 19

Alice Cooper: Welcome to My Nightmare (1975) Με τη συμμετοχή του θρύλου του τρομακτικού κινηματογράφου Vincent Price, ο σκηνοθέτης David Winters [The Last Horror Film (1982)] «καλύπτει» ένα show του θρύλου της ροκ Alice Cooper, της εποχής του δίσκου του Welcome to My Nightmare.

Η ιδιάζουσα κινηματογραφική πορεία του Peter Strickland Μαρία Παππά

Ο ελληνοβρετανικής καταγωγής Peter Strickland είναι ξεχωριστή περίπτωση σκηνοθέτη. Την πρώτη του μεγάλη μήκους ταινία την γύρισε σε μια χώρα που δεν γνώριζε καν τη γλώσσα, με λεφτά που πήρε από μια κληρονομιά. Στην ουσία, πέτυχε έναν άθλο. Το Katalin Varga πήρε διθυραμβικές κριτικές και η Guardian τον βάφτισε έναν από τους τελευταίους πραγματικά ανεξάρτητους σκηνοθέτες.

Φωτο: Marek Szola

Φωτο: Anna Brabbins

Το φετινό δεύτερο του φιλμ Berberian Sound Studio που αφορά τις ιταλικές ταινίες τρόμου της δεκαετία του ’70 θεωρείται με διαφορά από τις καλύτερες βρετανικές ταινίες της χρονιάς, μαζεύοντας αρκετά ανεξάρτητα βραβεία. Ο ίδιος όπως μάς εξομολογείται ακόμη αισθάνεται ανασφάλεια για το αν θα μπορεί να εξασκεί το αγαπημένο του επάγγελμα στο μέλλον, αλλά ήδη έχει ανακοινωθεί ο τίτλος της τρίτης του ταινίας. «Γεννήθηκα στο Reading της Αγγλίας και αυτό ήταν πριν από πολύ καιρό το 1973. Νομίζω ότι τα πρώτα χρόνια της ζωής μου είναι τελείως άσχετα, οπότε ας περάσουμε στα επόμενα 20. Ξεκίνησα να κάνω ταινίες το 1990 όταν αγόρασα την πρώτη μου Super8 κάμερα, αλλά τότε απλά προσπαθούσα να δω πώς λειτουργεί και δεν έκανα και πολλά με δαύτην. Τις πρώτες μου σοβαρές δουλειές τις έκανα το 1992. Ήταν πολύ φτηνά φιλμ μικρού μήκους. Μερικές φορές δεν είχαν ηθοποιούς, ήταν αρκετά αφηρημένα πράγματα. Τελικά έφτιαξα το πρώτο μου φιλμ στα 16mm. Ήταν κι αυτό μικρού μήκους και το ονόμασα «Bubblegum». Το γυρίσαμε στην Νέα Υόρκη το 1995, με δύο ηθοποιούς που μού άρεσαν πολύ. Η μία ήταν η Holly Woodlawn. Είχε παίξει σε ένα από τα αγαπημένα μου φιλμ όλων των εποχών, το «Trash» του Paul Morrissey. Ο άλλος ήταν ο Nick Zedd. Είναι πιο γνωστός σαν σκηνοθέτης, παρά σαν ηθοποιός. Άνοιξε με κάποιο τρόπο το δρόμο για μένα. Ξεκίνησε να παίζεται σε φεστιβάλ όπως του Βερολίνου και του Εδιμβούργου. Νομίζω ότι όταν είσαι παιδί, θέλεις να γίνεις τα πάντα. Θέλεις να γίνεις αστροναύτης ή ποπ σταρ. Δεν έβλεπα και πολύ στα σοβαρά την σκηνοθεσία. Τουλάχιστον μέχρι να γίνω 16 χρονών, πίσω στο 1990, που ήταν πια ξεκάθαρο στο μυαλό μου ότι ήθελα να γίνω σκηνοθέτης. Ήταν η δουλειά που με συγκινούσε περισσότερο. Συνέδεσα το πτυχίο μου με την ηθοποιία. Δεν ήθελα ποτέ πραγματικά να γίνω ηθοποιός, αλλά σπούδασα ηθοποιία επειδή πάντοτε ήθελα να μάθω πώς είναι να είσαι ηθοποιός, να δω πώς είναι τα πράγματα από την πλευρά τους. Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που έχω ξεχάσει πώς ήταν. Τώρα αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα στις ταινίες. Δεν ξέρω πώς είναι γι’ αυτούς. Οι επιρροές μου πέρασαν από διαφορετικά στάδια. Το 1990 ο Lynch ήταν ο ήρωάς μου. Οι ταινίες του ήταν οι πρώτες που είδα και είχαν ένα πιο προσωπικό χαρακτήρα. Πριν έβλεπα μόνο μεγάλα Χολιγουντιανά φιλμ. Άρχισα να βλέπω Tarkovsky, Welles, Herzog, Fassbinder και μετά τον ανεξάρτητο Αμερικάνικο κινηματογράφο που αποτέλεσε μεγάλη επιρροή. Ταινίες του Stan Brakhage και του Kenneth Anger. Πριν το ίντερνετ και το youtube δεν μπορούσες να βρεις αυτές τις ταινίες, μόνο διάβαζες κάπου γι’ αυτές. Μού πήρε χρόνια και χρόνια για να τις δω. Σήμερα όταν συναντάς κόσμο και μιλάτε για ταινίες, όλα είναι τόσο άμεσα. Μπορείς να πας σπίτι σου και να τις βρεις το ίδιο βράδυ που είναι φοβερό, αλλά μου λείπει αυτή η αίσθηση αναμονής όταν περίμενες για μια ταινία ή ένα άλμπουμ και όταν περίμενες προσπαθούσες να φανταστείς πώς θα ήταν. Ήταν κάτι πολύ δυνατό για μένα όταν ήμουν νεότερος Το 2003 ξεκίνησα να περιστρέφω την ιδέα ενός σεναρίου στο μυαλό μου, αλλά δεν το πήρα στα σοβαρά μέχρι το 2004. Σκέφτηκα πώς ίσως θα μπορούσα να το κάνω. Κληρονόμησα μερικά χρήματα από τον θείο μου, γύρω στα 30.000 ευρώ. Όλοι μου 20

έλεγαν «είναι ακατόρθωτο! Δεν μπορείς να γυρίσεις μια ταινία με τόσα λεφτά». Την ίδια στιγμή δεν είχα άλλη επιλογή, ήταν τα μόνα λεφτά που είχα και έφτιαχνα ταινίες από το 1992. Έστελνα σενάρια και μου τα απέρριπταν. Μερικές φορές δεν τα απέρριπταν καν. Στέλνεις σενάρια και δεν παίρνεις καμία απάντηση. Έτσι, σκέφτεσαι, ας το κάνω μόνος μου και αν αποτύχω, απέτυχα. Ο πειρασμός από την άλλη ήταν να πάρω ένα δάνειο από μια τράπεζα για να αγοράσω ένα διαμέρισμα -γιατί δεν αγοράζεις ούτε διαμέρισμα στην Αγγλία με 30.000 ευρώ– αλλά συνέχεια σκεφτόμουν «κι αν τα κατάφερνα;» Δεν ήθελα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου με αυτό το αν να με βασανίζει. Εκείνη την εποχή πήγαινα στην Ρουμανία συχνά για δουλειές σε μια περιοχή δίπλα ακριβώς από την Ουγγαρία. Δεν ήταν πολύ ακριβά να μπεις σε ένα τραίνο και να πας. Έτσι πήγα και σιγά-σιγά γνώρισα ανθρώπους εκεί και όλα έγιναν σε ένα πολύ τοπικό επίπεδο. Όταν πας σε μια χώρα, μπορείς να προσλάβεις μια υπηρεσία για να αναλάβει την συμπαραγωγή. Δεν είχα τέτοια επιλογή επειδή δεν γνώριζα κανέναν και δεν είχα τα λεφτά να το κάνω. Ήταν καταπληκτικό το τι μπορείς να κάνεις μόνο με τους φίλους σου που δεν ανήκουν στην κινηματογραφική βιομηχανία. Τα περισσότερα πράγματα είναι απλά κοινή λογική. Το πλεονέκτημα όταν δουλεύεις με άτομα που είναι ντόπιοι είναι πώς γνωρίζουν καλά την περιοχή και ξέρουν πώς να αντιμετωπίζουν τους κατοίκους. Για 2 χρόνια περίπου έψαχνα μια ομάδα τέτοιων ανθρώπων. Όταν κοιτάω προς τα πίσω, τα πάντα έγιναν αμέσως. Το γύρισμα κράτησε 17 μέρες. Ήταν δύσκολα αλλά τίποτα ασυνήθιστο. Ο εφιάλτης ήρθε αργότερα, στην διάρκεια της post-production επειδή μου τελείωσαν τα λεφτά. Όλο το εγχείρημα κατέρρευσε. Μού πήρε δυόμισι χρόνια να τελειώσω το φιλμ, αλλά τελικά τα κατάφερα κάπως. Δεν θα έλεγα ότι ήταν το πιο επικίνδυνο πράγμα που έκανα. Σίγουρα ήταν το πιο ηλίθιο, αλλά ήταν ωραία. Η λέξη «ανεξάρτητος» έχει μπασταρδευτεί πολύ τα τελευταία 20 χρόνια. Είναι πιθανό να είσαι ανεξάρτητος, αλλά προφανώς χρειάζεσαι λεφτά. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος και όλα εξαρτούνται από τις επιλογές σου. Μετά την επιτυχία της Katalin Varga, αρκετός κόσμος με πλησίαζε και μου έλεγαν ότι θέλουν να κάνουν μια ταινία, αλλά δεν ήξεραν τι να κάνουν. Έτσι τους ρωτούσα, «Έχετε κάποιο σπίτι; Πουλήστε το! Αυτό έκανα». Τεχνικά δεν είχα σπίτι, αλλά ούτε και αγόρασα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν λεφτά, αλλά έχουν στην κατοχή τους το σπίτι που μένουν. Αν είχα μια κρυστάλλινη μπάλα το 2006 που θα μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά και ότι με αυτό το φιλμ θα έκανα και άλλα φιλμ, τότε θα πήγαινα στην τράπεζα να δανειστώ λεφτά για να κάνω το φιλμ. Τότε ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει. Το θέμα είναι ότι δεν ξέρεις τι θα γίνει και είναι τρομακτικό. Για δυόμιση χρόνια πίστευα ότι ξόδεψα τσάμπα όλα μου τα λεφτά. Δεν μου έμεινε τίποτα και κατέληξα να μένω στο σπίτι των γονιών μου. Βέβαια όλα εξαρτώνται από το πόσο πολύ σημαίνει αυτό για σένα. Αν σημαίνει τόσα πολλά, παίρνεις το ρίσκο. Δεν θα κριτίκαρα ποτέ κανέναν που δεν θα το έκανε, αλλά μερικοί από αυτούς που με ρωτούσαν είχαν ακριβά αυτοκίνητα και διάφορα. Ε, λοιπόν πούλα το αμάξι σου, αγόρασε ένα ποδήλατο και φτιάξε μια ταινία με αυτά τα χρήματα. Αυτό που λέω είναι ότι είναι πιθανό, απλά πρέπει να αγνοήσεις ό,τι

Alice Sweet Alice (1976) Επειδή η Catherine δίνει όλη της την προσοχή στην κόρη της Karen [η Brooke Shields], όταν αυτή δολοφονείται, όλοι υποψιάζονται την παραμελημένη αδερφή της Alice, σε ένα σπουδαίο, αλλά και βαρύ φιλμ, από τον σκηνοθέτη Alfred Sole [Pandemonium (1982)].

σινεμά

The Silver Linings Playbook του Ντέιβιντ Ο Ράσελ 31 Ιανουαρίου 2013

σινεμά

Zero Dark Thirty της Κάθριν Μπίγκελοου 31 Ιανουαρίου 2013

έχεις διδαχθεί και να ξεκινήσεις από το μηδέν. Μπορείς να ξαναγράψεις το σενάριο σύμφωνα με το budget. Σήμερα είναι πιο φτηνά από όταν εμείς κάναμε την ταινία και υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες σαν και μένα που το έχουν κάνει με λιγότερα λεφτά, όπως ο Robert Rodriguez με το El Mariachi ή ο Shane Meadows με την πρώτη του ταινία. Κάθε χρόνο βλέπεις μια ταινία που γίνεται χωρίς λεφτά από τα στούντιο. Ήμουν εξαιρετικά τυχερός. Δεν πιστεύω ότι η τύχη είναι κάτι θεόσταλτο. Έχει σχέση και με την σκληρή δουλειά, αλλά η σκληρή δουλεία δεν πρόκειται απαραίτητα να σου εξασφαλίσει αυτό που αναζητάς. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν προσπαθούν καθόλου και έχουν καλή τύχη. Όταν γνωρίζεις στελέχη της βιομηχανίας του κινηματογράφου και βλέπεις πόσα πολλά πρότζεκτ έχουν και τα σενάρια που πρέπει να διαβάσουν, τότε συνειδητοποιείς ότι ο παράγοντας τύχη παίζει μεγάλο ρόλο. Το ίδιο συμβαίνει με το κοινό. Κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσουν οι θεατές. Και φυσικά, τα φεστιβάλ. Έχω δει καταπληκτικά φιλμ σε φεστιβάλ που δεν παίρνουν τελικά διανομή. Στο Berberian Sound Studio δεν θα έλεγα ότι είχα περισσότερη ελευθερία στην ταινία, λόγω χρημάτων πάλι. Πρέπει να περάσεις από την διαδικασία που περνάνε όλοι οι Βρετανοί κινηματογραφιστές. Οι παραγωγοί θέλουν να ακουστούν οι φωνές τους και είναι κατανοητό. Βέβαια το τελικό cut είναι πάλι δικό μου, αλλά δεν μπορώ να το κάνω απολύτως μόνος μου, πρέπει να εξηγήσω για ποιο λόγο το θέλω έτσι. Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα. Αισθάνομαι λίγο στεναχωρημένος που τα ελληνικά μου έχουν εξανεμιστεί με τα χρόνια και τώρα πρέπει να κάνω μαθήματα για να τα θυμηθώ. Έχω καιρό να έρθω στην Ελλάδα. Μεγάλωσα με ελληνικό φαγητό και μου λείπει πολύ. Δεν ξέρετε πόσο τυχεροί είστε. Η ελληνική κουζίνα είναι η καλύτερη της Ευρώπης. Για σας είναι εκεί κάθε μέρα. Απλά δεν μπορείς να βρεις ελληνικό φαγητό σε ορισμένα μέρη. Αυτό το γιαούρτι στο τζατζίκι, δεν μπορείς να το βρεις πουθενά, πάντα έχεις αυτό το greek style γιαούρτι που δεν είναι στην πραγματικότητα σαν το ελληνικό γιαούρτι. Δεν βρίσκεις π.χ. τις ίδιες μελιτζάνες. Δεν χάνω λεφτά πια, αλλά οι άνθρωποι ξαφνιάζονται όταν μαθαίνουν πόσο λίγα λεφτά βγάζουν οι κινηματογραφιστές. Μπορώ να βγάλω περισσότερα λεφτά άμα δουλέψω σε κάποιο γραφείο ή στο σουπερμάρκετ. Από την άλλη προτιμώ αυτή τη δουλειά από τη δουλειά γραφείου. Τα λεφτά δεν είναι όπως παλιά. Ακόμη και αν το φιλμ πάει καλά δεν βλέπεις λεφτά να γυρνάνε σε σένα. Την αγαπάω όμως αυτή τη δουλειά και το θεωρώ μεγάλο προνόμιο το ότι έχω την δυνατότητα να την κάνω. Μου πήρε 17 χρόνια για να πω ότι όντως αυτό είναι το επάγγελμά μου. Την ίδια στιγμή είναι κάτι απρόβλεπτο επειδή δεν ξέρεις για το πόσο καιρό θα μπορείς να δουλεύεις. Πολλά εξαρτώνται από τη βιομηχανία και την τύχη. Αν και δεν πρέπει να παραπονιέμαι καθόλου. Θα δείξει. Αν συνεχιστεί έτσι, τότε είμαι ένας πάρα πολύ τυχερός άνθρωπος.

To Berberian Sound Studio κυκλοφορεί σε DVD/Blue Ray στις 31 Δεκεμβρίου.

Μια εντυπωσιακή αληθινή ιστορία, ένα εξίσου πλούσιο καστ (Τζόελ Ετζερτον, Τζέσικα Τσαστέιν, Μαρκ Στρονγκ) και βραβεία επί βραβείων είναι τα διαπιστευτήρια αυτής της πολυπρόσωπης και... διηπειρωτικής ταινίας που αφηγείται την αληθινή ιστορία της καταδίωξης του Οσάμα Μπιν Λάντεν από τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες. Zero Dark Thirty σημαίνει στην στρατιωτική jargon, τριάντα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, την ώρα που η ομάδα των navy seals προσγειώθηκε στην περιοχή που βρισκόταν το κρησφύγετο του Μπιν Λάντεν ο οποίος σκοτώθηκε λίγο μετά τη μία το βράδυ στις 2 Μαΐου του 2011. Οσο για την πολιτική ατζέντα του φιλμ; Προς το παρόν, θα χρειαστεί να πιστέψουμε τα λόγια του σεναριογράφου Μάρκ Μπόαλ: «Δεν υπάρχει καμμιά πολιτική ατζέντα στο φιλμ. Τελεία. Και παύλα.»

H κινηματογραφική διασκευή ενός υπέροχου, αστείου, σπαραχτικού, πανέξυπνου βιβλίου, σηματοδοτεί την επιστροφή του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ. Μαζί του φέρνει τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μπράντλεϊ Κούπερ, Τζένιφερ Λόρενς σε ρόλους αναζωογονητικά ... τρελούς. Στο μεταίχμιο δράματος και κωμωδίας, ο Μπράντλεϊ Κούπερ ερμηνεύει έναν δάσκαλο, ο οποίος πάσχει από ψυχικές διαταραχές. Μετά από τέσσερα χρόνια σε άσυλο, επιστρέφει στο σπίτι των γονιών του και γνωρίζει μία ακόμα ασθενή: μία καταθλιπτική νεαρή χήρα, η οποία θα του ανατρέψει τα σχέδιά του και, ειρωνικά, θα ισορροπήσει τη διαταραχή του. Δραματική κομεντί, off beat ρομάντζο, μια παράξενη ιστορία με εξαιρετικούς ηθοποιούς το φίλμ έχει την απάντηση: αγάπη, αγάπη, αγάπη. Οποια κι αν είναι η ερώτηση.

έκθεση

Γιάννης Τσαρούχης: Μελέτες για 17 θέματα Μέχρι 31.03.13 Μουσείο Μπενάκη- Κτίριο της οδού Πειραιώς, Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, Αθήνα Είσοδος 2,5 - 5 ευρώ

Το πολύπλευρο έργο ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γενιάς του ’30, μέσα από μια ιδιαίτερη σκοπιά, αυτή του εργαστηρίου του. Η έκθεση καταγράφει τη δημιουργική διαδικασία που ακολουθούσε ο Γιάννης Τσαρούχης προκειμένου να προσεγγίσει σημαντικά θέματα που τον απασχόλησαν από τα νεανικά του χρόνια ως την ωριμότητά του, μέσα από σχέδια, άλλοτε πρωτόλεια και ημιτελή και άλλοτε ώριμες ασκήσεις, αλλά και ολοκληρωμένα ζωγραφικά έργα.

21

Alien (1979) Ένα πλήρωμα στο διάστημα προσγειώνεται σε έναν πλανήτη, στον οποίο θα αντιμετωπίσει μια αναπάντεχη εισβολή, σε αυτό το φιλμ του σκηνοθέτη Ridley Scott [ο οποίος αντικατέστησε τον Walter Hill], το οποίο πολλοί έχουν περιγράψει και ως slasher in space, χάρη στη δομή του σεναρίου του Dan O’Bannon.

Φυτά για σπίτι Αν σήμερα οι Gilbert & George ήταν Έλληνες, μουσικοί και στο ξεκίνημά τους, θα ήταν οι Φ78 & Φ89 και το πρώτο τους έργοperformance δεν θα λεγόταν «The Singing Sculpture» αλλά ΦΥΤΑ.

Helmet | Φωτο: Φυτά

Οι Φ78 & Φ89, με καλυμένα τα πρόσωπά τους και απόλυτα άγνωστη ταυτότητα, ξεπήδησαν από τον κόσμο του trolling εδώ και τρεις μήνες με το mp3 άλμπουμ τους «ΑΝΘΗ». O παραλληλισμός με τους Gilbert & George δεν είναι τυχαίος. Μιλώντας λακανικά, μία γλώσσα που γνωρίζουν προς μεγάλη μου έκπληξη οι δύο Φ, «τα» ΦΥΤΑ διαπραγματεύονται το πραγματικό. Δηλαδή κάνουν τέχνη, τίποτα λιγότερο. Είναι καινούργιοι στο ρεύμα της σύγχρονης ελληνικής έντεχνης μουσικής, η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με αυτό που καταχρηστικά προσδιορίζεται ως έντεχνο τραγούδι για να διαφοροποιείται από το λαϊκό ή pop. Κινούμενοι εννοιολογικά από τα κάλαντα και τα samples ως το field recording και το DIY, προβοκάρουν με τον αποδομητικό τους λόγο σκοπεύοντας σε μία ρήξη. Εκτός από εξαιρετικά ταλαντούχοι είναι ευφυείς και θεωρητικά καταρτισμένοι, κάτι που αποκαλύπτεται σε αυτή την πρώτη τους συνέντευξη που μας έδωσαν από το Λονδίνο μέσω gtalk. Για τους Φυτά δεν ξέρουμε τίποτα πέρα από το δελτίου τύπου για το άλμπουμ σας «ΑΝΘΗ», που είναι κατά τη γνώμη μου ένα ελληνικό άλμπουμ «τομή» κατά Lacan. Φ78: Αααα καλέ ο Λακάν ειναι φίλος με τον Φ89. Φ89: Η αλήθεια είναι ότι τα ΦΥΤΑ (μόνο κεφαλαία ΠΑΝΤΑ) είναι ένα πσυχαναλυτικό πρότζεκτ. Φ78: Ε, τομή δε νομίζω. Για να είναι τομή δεν πρέπει να σημαίνει ότι επηρεάζει; Έχεις δει πόσο τρίβιαλ είναι όλα τα υπόλοιπα ελληνικά γύρω από τα ΦΥΤΑ στο bandcamp αυτή την εποχή; Φ89: Ίσως είναι «ασυνέχεια» με έναν τρόπο. Φ78, τι εννοείς με τον όρο τρίβιαλ; Εσύ Φ89, τι εννοείς με το «ασυνέχεια»; Φ78: Ε, έχω μια θεωρία ότι ο τρόπος με τον οποίο η μουσική «ποιότητα» κρίνεται στην Ελλάδα είναι κατά πόσο ένα ελληνικό συγκρότημα θα έκανε blend-in με τα υπόλοιπα σε μια συλλογή με αγγλοαμερικάνικο indie. Ήταν μια περίοδος που όλα έπρεπε να ακούγονται Radiohead. Τώρα ακόμα χειρότερα με όλα αυτά τα ψευδο-lofi (πυλωτή-πανκ) από το Χαλάνδρι... Δεν ξέρω, μου μοιάζει σαν copy-paste μιας άλλης πραγματικότητας. Φ89: Εγώ εννοώ ΝΤΙΣΡΑΨΙΟ. Για να μιλήσω και λακανικά, τα ΦΥΤΑ είναι «η βελόνα του παπλωματά» που συρράπτει την αθηναϊκή «υλικότητα» με τον ποιητικό Λόγο. Μπορείτε να μου πείτε τα ονόματά σας; Φ78: Όχι. Είστε ή συνωνόματοι, ή έχετε διαφορετικό όνομα που όμως αρχίζει και στους δυο από Φ. Και διαφοροποιείστε με την ημερομηνία γέννησης. Σωστά; Φ78: Μας λένε και τους δυο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ. Φ89: Εμένα όχι. Έχετε έντεκα χρόνια διαφορά ηλικίας. Αυτό είναι μάλλον ασυνήθιστο στα μουσικά ντούο. Πώς και έτσι; Φ89: Πάντα έκανα παρέα με μεγαλύτερα παιδιά γιατί είναι πιο έξυπνα και καπνίζουν.

22

Φ78: Εγώ πάντα έκανα παρέα με μικρότερα παιδιά γιατί τα κάνω ό,τι θέλω. Πώς γνωριστήκατε; Σας συνδέει κάποια σχέση φιλική ή συγγενική; Φ78: Έχουμε συγγενική σχέση μέσω γκέυ ρόμεο. Φ89: Αλλά στην αρχή δε μου μιλούσε γιατί είχα στίχο Λένα Πλάτωνος στο προφίλ και του φαινόταν (δικαίως) ψευτοψαγμένο. Είστε δηλαδή ζευγάρι ή απλά γνωριστήκατε εκεί; Φ78: Έχουμε κοινή βλάστηση. Φ89: Εγώ είμαι στρέητ. Φ78: Κι εγώ. Εγώ είμαι και χομοφόμπικ. Φ89: Είσαι χομοφόμπικ; Η συνεργασία μας έφτασε στο τέλος της. Είστε από την Αθήνα; Πείτε μου λίγα πράγματα για τη ζωή σας. Φ89: Επαρχία, δύσκολα 90s. Φ78: Κι εγώ επαρχία. Πολλά ξαδέρφια βασικά. Πρόβλημα. Φ89: Και πολύ ίντερνετ. Όλο το ίντερνετ, αλλά κυρίως το κακό ίντερνετ. Φ78: Καλύτερα 90s ίντερνετ παρά 80s ξαδέρφια. Α, επίσης εγώ είμαι παντρεμένος, αλλά δε μας έδωσε ο θεός παιδιά, μόνο βίζα. Φ89: Εμένα, η ποίησή μου είναι η κόρη μου. Φ78: I hate you. Όσον αφορά το πρότζεκτ σας, Φ89 συμπέρανα ότι εσύ έγραψες τους στίχους και δεν έχεις κάποιες γνώσεις μουσικής. Ή κάνω λάθος; Ήσουν πριν σε κάποια μπάντα; Εσύ Φ78; Φ89: Κάνεις λάθος! Πήγα σε πολλά ωδεία, αλλά δεν ήμουν σε κάποια μπάντα, γιατί δε μ’ αρέσουν οι συναυλίες και η λέξη «μπάντα». Φ78: Τώρα τι μπάντα να κάνει κανείς στην Ελλάδα; Φ89: Αγγλόφωνες κιθάρες. Φ78: Μμμμμ ωραίο. Φ89: Ναι τέλοσπαντων, εμένα τ’ αδέρφια μου προσπάθησαν με ζήλο να με κάνουν μουσικό, αλλά δεν κατάλαβαν ποιο ήταν το ταλέντο μου τελικά. Φ78: Η αλήθεια είναι ότι για να καταλάβει κάποιος το μουσικό σου ταλέντο πρέπει να το πλησιάσει από μία μη μουσική σκοπιά. Γιατί, ας πούμε κι εγώ που έχω μουσικό background με αρμονίες και τέτοια, με δυσκόλευε στην αρχή η απόλυτη έλλειψη οποιουδήποτε κανόνα στην ερμηνεία σου, μέχρι που βέβαια κατάλαβα ότι πρόκειται για άλλη σχολή δημιουργίας ουσιαστικά. Φ89: Ναι, είναι αυτό που λέμε στη Βόρειο Ελλάδα το «εννοιολογικό τραγούδι». Στη μουσική σας ακούω Άγγελο Κυρίου, Κτίρια τη Νύχτα, The Βoy, Κωνσταντίνο Β, Λένα Πλάτωνος, Larry Gus, και άλλους από Έλληνες. Τους ξέρετε αυτούς και τη μουσική τους; Από ποιους έλληνες έχετε επηρεαστεί; Φ89: Μα καλέ πού τα ακούς όλα αυτά; Φ78: Λοιπόν, ένα-ένα από την αρχή. Ας μην μπερδευόμαστε. Λένα Πλάτωνος παρακαλώ ξεχωριστά από τα υπόλοιπα σ’ αυτή τη λίστα για να μη μας πάρουν και με τις πέτρες. Μάσκες Ηλίου και Γκάλοπ είναι τόσο σοκαριστικά για μένα που χάνω τις λέξεις. Φ89: Και για μένα η Λένα Πλάτωνος είναι ένας από

τους βασικούς λόγους που γράφω και σημάδεψε την ενηλικίωσή μου μαζί με τους Στέρεο Νόβα. Φ78: Στέρεο Νόβα ήταν από τις πρώτες σωματικές εμπειρίες στο Μύλο το ‘95. Φ89: Τι εννοείς σωματικές; Έπαιξε σεξ; Φ78: Όχι βλακς, απλά ήταν πολύ έντονο αυτό που είδα, με ταρακούνισε. Γι΄αυτό και τώρα στενοχωριέμαι που τo ‘χασε ο Κώστας Βήτα, μας συγκινούσε πολύ κάποτε. Τελοσπάντων, κάναμε και μια διασκευή σ’αυτόν, το «φυσσαλίδα». Φ89: Από τα άλλα που λες, τα Κτίρια και τον Άγγελο τους έχω δει σε αρκετά live και έχουν πολύ ενδιαφέρον. Με τον Άγγελο θα ταν ωραίο να κάναμε και κάτι μαζί. Φ78: Ο Larry Gus βασικά είχε έρθει ακάλεστος στο ρουφ γκάρντεν πάρτυ που είχα κάνει στο χωριό και από τότε τον ξέγραψα. Είμαστε συγχωριανοί, δυστυχώς. Φ89: Γιατί, ωραίο είναι το τελευταίο του. Φ78: Είναι αρνητικό να ξέρεις κάποιον προσωπικά. Π’ως να βγεις από τις καγκουρέ μνήμες; Καλύτερα να μη σχολίασω τη μουσική του... Κοίτα, τώρα αν θέλεις επιρροές από ελληνικά πράγματα, νομίζω ότι πρέπει σαφέστατα να αναφερθούμε στους ΔΡ: Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ και στα κολλάζ του Μιχάλη Σιγανίδη. Φ89: Από ποιητές μ’ αρέσει ο Όμηρος και η Άννα Βίσση. Αυτή την ποιήτρια δεν την ξέρω. Φ89: Είναι αυτή που έγραψε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Από ξένα ρεύματα; Φ89: Απο name-dropping, ζωή να’χουμε...

Alien Outlaw (1985) Ένα διαστημόπλοιο προσγειώνεται στην Αμερική και οι άγριοι εξωγήινοι που το έφεραν σκορπάνε τον τρόμο και τον πανικό. Η ταινία του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Phil Smoot είναι πολύ πιο καλή από ό,τι έχετε διαβάσει, αλλά σε καμία περίπτωση τόσο καλή όσο το συγκλονιστικό εξώφυλλό της.

dvd

M.Hulot

Duffer και The Moon Over The Alley Chuck Despins και William Dumaresq BFI

Φ78: Aυτό το «ξένα» μου ακούγεται λίγο «ακούω και ελληνικά, ακούω και ξένα», έφτιαχνες κασσέτες με «διάφορα» στα 90s; Πολλές οι επιρροές, όχι μόνο τα απίστευτα 79-84 DIY που προανέφερα, συνέχεια βγαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα. Οι The Books, ας πούμε, είναι καταπληκτικοί. Κάποιος από την Aγγλία μας είπε ότι είμαστε σαν οι Έλληνες The Books και χαρήκαμε πάρα πολύ. Η Meredith Monk σταθερή θεά, ο John Zorn, ο Dan Deacon πλάκα έχει, οι Gangpol & Mit, οι Deerhoof, οι Cardiacs, οι Mr Bungle, το jappop… Αλλά και εξίσου πολλά που δεν είναι μουσικά, αλλά performing arts, video, ο Heiner Goebbels, ο Bob Wilson, το αμερικάνικο transgressive/underground cinema των 60s, τα κολλάζ του John Stezaker, τα teletubbies, blah blah blah… Φ89: Εμένα η επιρροή μου είναι τα ΦΥΤΑ. Αναφέρετε για κάποιες εμφανίσεις το 2013. Μπορείτε να πείτε κάτι γι αυτό; Φ78: Θέλουμε να κάνουμε μια όπερα. Δεν μπορούμε να πούμε κάτι παραπάνω προς το παρόν. Φ89: Εγώ θέλω να τραγουδήσω στο Ωνάσσειο. Για ποιο λόγο βρίσκεστε αυτή τη στιγμή στο Λονδίνο; Φ78: Δε μ’ αρέσει αυτή η ερώτηση, δε θέλω. Φ89: Βγαλ’την απ’ τη συνέντευξη. Τα mp3 albums «ΑΝΘΗ» και «Φυτά Τηγανητά» μπορεί να τα κατεβάσει κάποιος δωρεάν από το bandcamp των ΦΥΤΑ. http://fyta.bandcamp.com www.youtube.com/channel/UCurmcpXmtBraS4Vp7etHEgw?fea ture=watch

Δύο από τα σχεδόν άγνωστα φιλμ που έφτιαξαν ο Chuck [ή Joseph] Despins με τον William Dumaresq [και οι δύο Kαναδοί που είχαν μετακομίσει στο Λονδίνο] τη δεκαετία του ’70 είναι το Duffer και το Moon Over the Alley, και τα δύο πολύ ιδιαίτερα δείγματα αγγλικού σινεμά. Το Duffer είναι η πιο γνωστή, μία πολύ τολμηρή ταινία με έναν έφηβο στο Νότινγκ Χιλ που κακοποιείται σεξουαλικά από έναν διαστρεμμένο και παρανοϊκό τύπο, μεγαλύτερό του, ο οποίος τον πηδάει κατ’ εξακολούθηση και περιμένει να μείνει έγκυος και να γεννήσει. Ο Duffer υποφέρει, αλλά του αρέσει κιόλας, πιο πολύ όμως του αρέσει η μεσήλικη πόρνη που επισκέπτεται συχνά, με την οποία δημιουργεί μια πολύ τρυφερή σχέση. Στο τέλος συμβαίνουν πολύ φρικτά πράγματα, αλλά με τέτοια υπόθεση σιγά να μην είχε και happy end. Θυμίζει λίγο το Eraserhead του Lynch, μόνο που είναι πολύ καλύτερη ταινία. Aκόμα πιο καλό είναι το Μoon Οver Τhe Αlley, που γύρισαν το 1975. Παρόλο που δεν έχει την τόλμη του Duffer και είναι πιο παραδοσιακό σινεμά, έχει μία ιδιαιτερότητα που το κάνει να ξεχωρίζει: είναι μιούζικαλ. Για την ακρίβεια, είναι ένα μιούζικαλ για αυτούς που δεν τους αρέσουν τα μιούζικαλ, με τα τραγούδια στη σωστή θέση, στην κατάλληλη στιγμή, που συνοδεύουν την ιστορία και δεν αποτελούν μέρος της αφήγησης. OK, δεν είναι τυχαίος και ο συνθέτης των κομματιών, ο Galt Macdermot [κι αυτός Kαναδός] που είχε γράψει τη μουσική για το Hair [και για το Duffer]. Εδώ φτιάχνει μερικά απίθανα τραγούδια που θα μπορούσαν να είχαν γίνει ποπ επιτυχίες αν είχαν ποτέ κυκλοφορήσει, από αυτά που σού κολλάνε από την πρώτη φορά, σε στίχους του Dumaresq, που είναι πότε αλλόκοτοι και εξωφρενικοί και πότε τρυφεροί και συγκινητικοί. Όλα συνοδεύουν συνηθισμένα στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής: ένα ζευγάρι ζητιάνων που μιλούν για το φεγγάρι, μία μάνα που φτιάχνει πρωινό για το γιο της σιγοτραγουδώντας ό,τι ακούει στο ραδιόφωνο, μία άλλη που νανουρίζει το μωρό της, οι μουσικοί του δρόμου που σκαρώνουν μία εθιστική μελωδία [η οποία επαναλαμβάνεται σε διαφορετικά μοτίβα μέχρι το τέλος], ένας Αμερικάνος που θέλει να γίνει τραγουδιστής και γράφει μπαλάντες, δύο Τζαμαϊκανοί μετανάστες που τραγουδούν στο

Portobello Road για το κακάο τους, ένας Iσπανός performer σε παμπ που κάνει ένα καταπληκτικό σόου, τέσσερις κοπέλες στο καμπαρέ που καταλήγουν σε ένα αστείο στριπτίζ, κάτι ανάμεσα σε οπερέτα και τη μουσική των Κings, με εμβόλιμα όλα τα στοιχεία της μουσικής της εποχής: ρέγγε, τζαζ, ποπ, φολκ, σπιρίτσουαλ… Ένα μεγάλο ατού σε σχέση με την προηγούμενη ταινία τους είναι επίσης η φωτογραφία του Peter Hannan, ο οποίος αργότερα συνεργάστηκε με τους Μόντι Πάιθονς στο Μeaning Οf Life, στο Insignificance του Nicolas Roeg και στο Whithnail and I. Στο Μoon Οver Τhe Αlley φωτογραφίζει τους βραδινούς δρόμους του Νότινγκ Χιλ με μία ποιητική διάθεση, που έρχεται σε αντίθεση με την σκληρή πραγματικότητα των ηρώων, μεταναστών και φτωχών Άγγλων, που ζουν στο νούμερο 19 του δρόμου και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα χωρίς απώλειες. Πρωταγωνιστές είναι τα μέλη της οικογένειας που νοικιάζει το σπίτι –η [φαινομενικά σκληρόκαρδη] Γερμανίδα μάνα που έχει παντρευτεί Άγγλο και ο γιος τους, ο έφηβος Ρόνι που είναι ερωτευμένος με τη συνομήλική γειτόνισσά του, τη Νέλη. Στα δωμάτια του σπιτιού ζουν επίσης ένας πορνόγερος που του αρέσουν τα κοριτσάκια, ο οποίος δεν μιλάει σε κανέναν και κυκλοφορεί μόνο τη νύχτα, ένα ζευγάρι Τζαμαϊκανών με το μωρό τους, ένας Ιρλανδός που κάνει δύο δουλειές για να μαζέψει λεφτά να παντρευτεί την κοπέλα του που τον περιμένει 18 χρόνια, κι ένας Αμερικάνος που ονειρεύεται να γίνει τραγουδιστής στο Λονδίνο και ζει στο «κοτέτσι» κάτω απ’ τη σκάλα. Παράλληλα, οι δύο ζητιάνοι λειτουργούν σαν χορός σε ελληνική τραγωδία -την γυναίκα τη λένε Σύβιλα συμβολικά και προβλέπει με χρησμούς το μέλλον. Λίγο πριν το τέλος η ταινία θυμίζει το Κουρδιστό Πορτοκάλι, με μία ομάδα νεαρών να γίνονται τιμωροί και να προσπαθούν να επιβάλλουν την «ηθική», χτυπώντας αλύπητα όποιον δεν τους αρέσει. Σκοτώνουν με τις κλωτσιές το γέρο που ακολουθεί ένα εννιάχρονο κοριτσάκι μέχρι το σπίτι της, βιάζουν τη Νέλη, βγάζουν το μάτι του Ρόνι. Μία ταινία για τα χαμένα όνειρα σε μία κοινωνία που δεν σε αφήνει να ανασάνεις. Κάπως σαν την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα.

live

Lydia Lunch - Putan Club, The Boy Παρασκευή 4 Ιανουαρίου PassPort, Καραΐσκου 119, Πλατεία Κοραή, Πειραιάς με 19 ευρώ

Μία από τις πλέον εμβληματικές performers της γενιάς της, πρότυπο της «συγκρουσιακής καλλιτέχνιδος με το baby doll» (πριν υπάρξει η Courtney Love), η Lydia Lunch στέκεται προκλητικά στη σκηνή ως άλλη δασκάλα βασανισμένων επιθυμιών και ένοχης συνείδησης. Μουσικά, οι παραστάσεις της χαρακτηρίζονται από ένα κράμα ατμοσφαιρικής ambience και απόκοσμης industrial, παρέα με νότες ταξιδιάρικης jazz-noir.

23

Alien Raiders (2008) Μια ομάδα ανθρώπων καταλαμβάνει ένα σούπερ-μάρκετ διότι πιστεύει πως μέσα του κρύβονται εξωγήινοι. Μια από τις καλύτερες ιδέες για ταινία των τελευταίων ετών, μετατρέπει σε ένα μέτριο φιλμ που θα ξεχάσετε ο σκηνοθέτης Ben Rock [The Burkittsville 7 (2000)].

Το περιτύλιγμα μετράει Υλικά για συσκευασίες κάθε είδους περιεχομένου, για να στολίσεις τα δώρα και να κάνεις το φτηνό να φαίνεται ακριβό, οικονομικά και σε μεγάλη ποικιλία, από μικρά μαγαζιά του κέντρου που συνήθως προσπερνάς χωρίς να τους δώσεις σημασία. Τα ψάξαμε, τσεκάραμε και ορίστε πού μπορείς να ψωνίσεις για να φτιάξεις πακέτα που θα ζήλευε κι η Martha Stewart.

Μυρτώ Χαραλάμπους, Ηλέκτρα Μαρινοπούλου, Κατερίνα Ηλιάκη, Πολίνα Χριστοδήμου, Σπύρος Διαμαντάρας | Φωτο: Πολίνα Χριστοδήμου

Φωτο: Manteau Stam.

Κορδέλες-«Λίλας» Αθηνάς & Καίρη 6 (εντός στοάς), Μοναστηράκι 2103216166-3217361 Ένα από τα παλαιότερα κορδελάδικα, μετράει 57 χρόνια λειτουργίας και διαθέτει κυριολεκτικά χιλιάδες κορδέλες. Οργάντζες, χάρτινες, σατέν, ξυλοκορδέλες σε διαφορετικά σχέδια και χρώματα ομορφαίνουν τις συσκευασίες δώρου ή εμπνέουν εναλλακτικές δημιουργίες. Η δουλειά του καταστήματος έχει πέσει ρίχνοντας και τις τιμές που ξεκινάνε από 1 ευρώ τα 50 μέτρα.

Οι Χάντρες Ηφαίστου 4, Μοναστηράκι, 210 321 77 89 «Το μαγαζί λειτουργεί εδώ και 25 χρόνια, ως χαντράδικο όμως τα τελευταία 10», λέει ο κ. Παναγιώτης. «Μια χάντρα κοστίζει από 6 λεπτά μέχρι και 1,5 ευρώ. Διαθέτουμε πάνω από 500 είδη χαντρών, καθώς και μια τεράστια ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων σε αυτά. Εκτός από τις χάντρες, κορδόνια, κορδέλες, έτοιμα κοσμήματα, ονειροπαγίδες κ.α περιλαμβάνονται στον κατάλογο των αντικειμένων που μπορεί κανείς να βρει εδώ».

24

Φερμουάρ-Διαμαντής

Ευριπίδου 9 Ανεβαίνοντας την Ευριπίδου προς Κλαύθμωνος, έχε τον νου σου για μία τρύπα στα δεξιά λίγο πριν τον Γερμανό. Εκεί βρίσκεται ο Διαμαντής, ο οποίος πληρώνεται για να κλείνει τα μαγαζιά των ανθρώπων. Ως ο μοναδικός εναπομείναντας φερμουαρατζής στην Αθήνα και πιθανότατα στην Ελλάδα, οι ουρές που φτάνουν μέχρι και έξω στον δρόμο σου φαίνονται λογικές, αφού η βασική αρχή του Διαμαντή είναι να φτιάχνεται το ρούχο εκείνη την στιγμή, αλλιώς μπορεί να ξεχαστεί. Κλείνοντας μισό αιώνα και κάτι ψιλά το μαγαζί είναι εκεί και θα παραμείνει για πολύ ακόμα, κρατώντας τις αγαπημένες μας ζακέτες ζωντανές. Πόσο καιρό βρίσκεσαι στην θέση του μάστορα; Είμαι σε αυτό το μαγαζί περίπου 11 χρόνια. Τα πρώτα οχτώ ήμουν για τις εξωτερικές δουλειές όπως εμπόριο και κοίταζα πού και πού τον Θανάση να κάνει την δουλειά (τον προηγούμενο μάστορα). Έτσι, σιγά-σιγά, έμαθα να χειρίζομαι τα μηχανήματα και ό,τι χρειάζεται για την δουλειά. Μη φανταστείς, πάντως, ότι έμαθα και πολλά από τον Θανάση. Τα περισσότερα τα έμαθα μόνος μου, ψηλαφίζοντας τα μηχανήματα και κάνοντας λάθη. Τώρα δουλεύω μόνος μου . Λίγο μεγάλος δεν είσαι για να ξεκίνησες πριν λίγα χρόνια: Ποιο πριν τι έκανες; Ήμουν μαραγκός. Καμία σχέση δηλαδή με τα φερμουάρ. Να σου πω την αλήθεια, δεν ήξερα καν ότι υπήρχε τέτοια δουλειά, μέχρι που μου το είπε ο ξάδερφος μου και άρχισα να σκέφτομαι να ασχοληθώ. Ήταν προμηθευτής με φερμουάρ στο μαγαζί και έτσι με γνώρισε με τους Θανάση και Θοδώρα, οι οποίοι με έβαλαν στην

δουλειά. Ο ξάδελφος φυσικά συνεχίζει ακόμα να είναι ο προμηθευτής μου. Ο κόσμος που περιμένει σχηματίζει αρκετά μεγάλη ουρά. Πώς αντιμετωπίζεις την ανυπομονησία και την γκρίνια; Με χιούμορ. Κάνεις το καλαμπούρι σου με τον κόσμο, γιατί δεν βγαίνει αλλιώς η δουλειά. Είμαι κάτι σαν τους κομμωτές, μού λένε ό,τι θέμα τους περνάει από το μυαλό και το αναλύουμε όλοι μαζί, εγώ ο πελάτης και η ουρά. Πιάνουμε στο στόμα μας από τους πολιτικούς μέχρι τους γείτονες του άλλου. Τις προάλλες είπα σε μία πελάτισσα ότι είχαν χαλάσει τα δόντια του φερμουάρ και αυτή με επέμενε να βάλω καινούργια. Εγώ της έλεγα ότι δεν μπαίνουν δόντια εκεί και αυτή επέμενε, τότε έπιασα ένα δόντι από το στόμα μου και της είπα περίμενε το βγάζω και θα στο βάλω σε 2 λεπτά. Εκτός των κλασσικών φερμουάρ για παντελόνια και υπάρχουν άλλες διορθώσεις που κάνετε; Ανέβηκαν οι επιδιορθώσεις τον τελευταίο καιρό; Εκτός από τα ρούχα κάνουμε και για βαλίτσες, σκηνές, γενικώς ότι έχει φερμουάρ το διορθώνω. Αν χρειάζεται να βάλουμε καινούργιο το ράβουν οι μόδιστροι, αλλιώς του κάνω την επιδιόρθωση και όλα καλά. Πού κυμαίνονται οι τιμές; Τα πιο ακριβά είναι τα φερμουάρ των μπουφάν για μηχανές και τα πιο φτηνά τα φερμουάρ παντελονιού. Υπολόγισε από 3 ευρώ τα φτηνά μέχρι 8 τα πιο ακριβά. Δεν είναι τίποτα, αν σκεφτείς ότι σε αντίθετη περίπτωση θα πέταγες το ρούχο, ενώ εδώ με λίγα ευρώ το έχεις έτοιμο σαν καινούργιο.

All the Colors of the Dark (1972) Στο Λονδίνο η Jane Harrison [η Edwige Fenech] υποφέρει από τις τραυματικές εμπειρίες που της άφησε το παρελθόν, όμως η λύση που θα προτιμήσει θα την φέρει σε πιο άσχημους μπελάδες, σε αυτό το όμορφο giallo του σκηνοθέτη Sergio Martino.

Φελιζόλ

Άνθιμου Γαζή 9, Πλατεία Καρύτση www.felizol.gr Άπειρες μπάλες φελιζόλ ξεχύνονταν από ένα μικρό μαγαζί, φτάνοντας σχεδόν μέχρι την είσοδο της στοάς Άνθιμου Γαζή, στην οδό Καρύτση. Έτσι βρεθήκαμε μπροστά από την χαρακτηριστική του βιτρίνα, γεμάτη με λευκά και μη αντικείμενα, κίονες, ζωάκια, τούρτες, κεφάλια από κούκλες βιτρίνας και διακοσμητικά σε διάφορα σχέδια και μεγέθη. Ο πρώτος και τελευταίος «φελιζολάς» της Αθήνας έλυσε κάθε απορία μας, εξηγώντας από το πώς φτιάχνεται το φελιζόλ, μέχρι το τι είναι ο παντογράφος. «Η εταιρία λειτουργεί από το 1936 με πρώτο αντικείμενο την παραγωγή φελλού, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε κυρίως για πώματα εμφιαλώσεων, τακουνοποιία και για θερμομόνωση. Το φελιζόλ δεν υπήρχε εκείνα τα χρόνια και όλα γίνονταν με φελλό, ισπανικής ή πορτογαλικής προέλευσης. Όταν βγήκε το φελιζολ ήταν ένα πολύ εύχρηστο υλικό και εφαρμόστηκε πολύ στη σκηνογραφία. Εμείς εκείνα τα χρόνια βλέπαμε τον Ταρζάν και σήκωνε κάτι τεράστια βράχια και λέγαμε «μα πώς το σήκωσε βρε παιδί μου!». Αυτό ήταν το ωραίο φελιζόλ. Κάπως έτσι άρχισαν τα πράγματα. Εμείς θεωρούμαστε οικογενειακή επιχείρηση. Κάνουμε την κατασκευή και εξειδικευόμαστε στα σκηνικά. Εδώ στο κατάστημα είναι η έδρα και το εκθετήριο και γίνονται και οι παραγγελίες. Το φελιζόλ είναι κυρίως θερμομονωτικό υλικό που χρησιμοποιείται στην οικοδομή, αλλά επειδή είναι προσιτό και ελαφρύ χρησιμοποιείται πολύ και στη διακόσμηση. Μπορούμε να φτιάξουμε πραγματικά οτιδήποτε, ό,τι μπορείς φανταστείς. Μπορείς να δεις κάτι και να πεις αποκλείεται να είναι φελιζόλ, αλλά στην πραγματικότητα είναι. Τα τελευταία χρόνια ξεκίνησαν και χόμπι κάποιες κυρίες και ντύνουν ζωάκια από φελιζόλ με πούλιες και χάντρες. Τώρα υπάρχει εντονότατη ζήτηση. Είχα υπολογίσει αυτά τα τζιρτζιλίδια, τα μπαλάκια και τα στεφανάκια και αυτά… Σκέφτηκα πως όπως τα άλλα χρόνια, έτσι θα ζητηθούν και φέτος. Κι όχι μόνο δεν μου φτάσανε, αλλά δεν μου περισσέψανε κιόλας… Έρχεται πιο οικονομικά. Αντί να ξοδέψει κανείς 10 ευρώ, έρχεται εδώ, το παίρνει με 1 ευρώ και κάνει τη δουλειά του. Υπάρχουν αντικείμενα σε οποιοδήποτε μέγεθος και σχέδιο. Τώρα τα Χριστούγεννα φτιάχνουμε, μπάλες απ’ όλα. Τώρα έφυγε μια κοπέλα που της φτιάξαμε νιφάδες. Τώρα που είναι Χριστούγεννα είναι το φόρτε μας, έχουμε πολύ δουλειά. Είμαι ο μόνος που κάνω αυτή τη δουλειά. Το φελιζόλ είναι παράγωγο πετρελαίου. Κάποιοι φτιάχνουν την πρώτη ύλη, εμείς την παίρνουμε και την διογκώνουμε. Η πρώτη ύλη είναι σε μορφή ρυζιού: ένα στρογγυλό μπιλάκι το οποίο όταν έρθει σε επαφή με τον ατμό γίνεται σαν ποπ κορν, σαν αυτά τα φελιζολάκια που βάζουν αντί για χιόνι στις βιτρίνες. Αυτά τα μπιλάκια όταν μπουν σε μια πρέσα, σε ένα σιδερένιο κουτί, και διοχετεύσεις ατμό, τότε θα διογκωθούν, δε θα έχουν που να πάνε και θα γίνουν μια μάζα. Τα μικρά κομμάτια γίνονται ζωάκια και η μάζα γίνεται ένα τεράστιο, το οποίο μετά το υποδιαιρούμε κατά ζήτηση, ό,τι ζητάει ο κάθε πελάτης. Μετά χρησιμοποιούμε τον παντογράφο και του κάνουμε τα διάφορα σχέδια. Είναι ένα μηχάνημα που αντιγράφει τα πάντα, του δίνεις ένα σχέδιο και το αντιγράφει. Αρχικά το σχεδιάζουμε στον υπολογιστή ο οποίος είναι συνδεδεμένος με ένα μηχάνημα. Αυτό έχει μια θερμική αντίσταση και μόλις το ακουμπήσεις αρχίζει και καίγεται και λιώνει σαν βούτυρο και μετά ο παντογράφος το κόβει. Τα άλλα είναι καλούπια, κάνουμε πχ. ένα σκυλάκι και μετά βγάζουμε χιλιάδες ίδια. Υπάρχουν παντογράφοι που βάζεις το αντικείμενο και περνάει το λέιζερ, το σκανάρει και το φτιάχνει ανά μέτρο». Κουμπιά, άνθη, φερμουάρ-ζώνες, δαντέλες-μπιζού, τρέσες Περικλέους 52 και Ρόμβη, 210 3220805 Όταν ζητάς ποιότητα και αυθεντικότητα στις αγορές σου, συχνά πρέπει να αντρέξεις στην παράδοση. Όσον αφορά στις τρέσες, στις γαρνιτούρες και τα φτερά για διακόσμηση και, κυρίως, στα κουμπιά, αυτή βρίσκει τις ρίζες της στο μαγαζάκι του κ. Δημήτρη Ρούπα. Το «κουμπάδικο» που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας λειτουργεί από το 1957 και πλέον έχει περάσει χέρια της κόρης του κ. Δημήτρη. «Τα κουμπιά μας τα εισάγουμε από Ιταλία, Γερμανία και Γαλλία, ωστόσο πολλά είναι χειροποίητα και τα κατασκευάζουμε εμείς οι ίδιοι». Ένα κουμπί μπορεί να κοστίζει από 10 λεπτά μέχρι και 15 ευρώ.

Κουτιά-«Το πακέτο» Χαβρίου 7, 2103210440 Για πρωτότυπο πακετάρισμα, το «πακέτο» κάνει τη διαφορά. Το κατάστημα της κυρίας Νέλλης προσφέρει εδώ και 12 χρόνια διάφορα είδη συσκευασίας, όπως χαρτιά περιτυλίγματος, τσάντες, διακοσμητικά και πλήθος κουτιών σε πολύ χαμηλές τιμές. Ένα μικρό διακοσμητικό μπορεί να κοστίσει μόλις 1 λεπτό, ενώ ένα κουτί με επένδυση φτάνει τα 28 ευρώ.

Είδη συσκευασίας, πλαστικά, χαρτικά Θησέως 14, Σύνταγμα, 210 331 2980 Ο Νίκος και ο Κώστας άνοιξαν το μαγαζί τους το 1995. Εκεί μπορείς να βρεις από χάρτινες και νάυλον τσάντες, κουτιά, πουγκιά, σπάγγους και ταινίες, μέχρι κορδέλες, χαρτί περιτυλίγματος, σακούλες, διακοσμητικά κ.α. «Αν και οι εισαγωγείς δεν έχουν ρίξει τις τιμές, εμείς το κάνουμε για να επιβιώσουμε, αφού ο τζίρος έχει πέσει κατά 30%. Μεγαλύτερη κατανάλωση έχουν οι χάρτινες και νάυλον τσάντες, καθώς και τα κουτιά για συσκευασία».

Σχοινιά, σπάγγοι, είδη συσκευασίας Πολυκλείτου 6, 210 321 7402 Το μαγαζί ανήκει στον κ. Ματθαίο και στη Κα. Κατερίνα. Λειτουργεί από το 1947, ενώ η εμφάνιση της βιτρίνας του δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 20 χρόνια. «Παλαιότερα οι σπάγγοι και τα σχοινιά χρησιμοποιούνταν για να δένονται τα πακέτα. Με την έλευση της σακούλας τα πράγματα αλλάξανε και τα σχοινιά κερδίζουν πλέον έδαφος στο χώρο της διακόσμησης. Πουλάμε χάρτινο, πλαστικό, βαμβακερό, από κάνναβη και από γιούτο σπάγγο και παρατηρούμε μια στροφή στα φυσικά υλικά. Το πλαστικό μένει εκτός σιγά-σιγά. Κάποτε ήρθε ένας άντρας και αγόρασε ένα μεγάλο σχοινί. Την άλλη μέρα μάθαμε πως κρεμάστηκε. Τραγικό».

25

All the Love You Cannes! (2002) Οι δραματικές, και κωμικές, περιπέτειες της εταιρίας Troma του Lloyd Kaufman και των υπηκόων του στο διεθνές φεστιβάλ των Καννών το 2001, είναι για γέλια και για κλάματα, όπως αποτυπώνονται σε αυτό το ντοκιμαντέρ, που πιθανότατα να είναι το πιο διασκεδαστικό που έχω δει ποτέ μου.

Η «βρώμικη» πλευρά της Αθήνας Τρεις κοπέλες. Τρεις ώρες. Τρεις καντίνες. Όταν όλοι οι άλλοι σταματούν, εκείνοι συνεχίζουν. Περίπου όπως ο Johnny στην παλιά διαφήμιση, τα βρώμικα της Αθήνας είναι εκεί όταν τα χρειάζεσαι: στη μέση της νύχτας όταν το μόνο που θες είναι να αραιώσεις το αλκοόλ με λίγη στερεά τροφή. Βράδυ Τετάρτης, λοιπόν, ξεκινήσαμε να κάνουμε ένα από τα αγαπημένα μας θέματα ως τώρα: διάσημες καντίνες της πόλης. Αλεξάνδρα Πράσσα, Ηλέκτρα Μαρινοπούλου | Φωτο: Eftychia Vlachou

Μιχαλακοπούλου

Η καντίνα της Μιχαλακοπούλου ήταν η πρώτη που άνοιξε στην Αθήνα το 1989. Ο άνθρωπος που την πρωτοξεκίνησε, Στάμος Ευθυμίου, πήρε την ιδέα από ένα φίλο του που του μίλησε για τη Νέα Υόρκη κι έτσι βρέθηκε με την αυθεντική συνταγή στο Άλσος Παγκρατίου. Στη σημερινή του τοποθεσία μεταφέρθηκε με τους Ολυμπιακούς του 2004. Πέρα από το κλασσικό hot dog, ο κατάλογος έχει επεκταθεί, ωστόσο η καντίνα έχει γίνει διάσημη για το κοτόπουλο που σερβίρει. “Αυτό ξεκίνησε πριν από έξι χρόνια” μάς εξηγεί ο υπεύθυνος κ. Νάσος “και κυρίως για τις κοπέλες. Όπως και να 26

Πάντειος

το κάνεις, το βρώμικο μερικές φορές δεν είναι και το πιο σικ πράγμα κι έτσι βάλαμε αρχικά τη μερίδα. Μετά έγινε και το αντίστοιχο σάντουιτς. Ζούμε στη γενιά του Goodys, ήταν επόμενο”. Την επιτυχία της επιχείρησης μαρτυρά κι η ύπαρξη καταστήματος ακριβώς απέναντι, το οποίο λειτουργεί και τα μεσημέρια. “Δεν μπορεί να είναι εδώ η καντίνα και τα πρωινά. Για να είναι έτοιμα όλα το βράδυ υπάρχει πολύς κόσμος που την καθαρίζει και την προετοιμάζει κάθε πρωί”. Στα 23 χρόνια λειτουργίας της και με τη φήμη που έχει αποκτήσει, δε μας κάνει εντύπωση που την επισκέπτονται διασημότητες εντός ή εκτός υπηρεσίας, όπως ο κ.

Μαμαλάκης. Αλλά πλέον ο υπέυθυνος είναι σελέμπριτι και ο ίδιος: “ένα καλοκαίρι έχουμε πάει με τη γυναίκα μου στη Λευκάδα για κάμπινγκ. Εκεί που είμαστε στην παραλία και πάω σιγά σιγά προς τα μέσα, βλέπω έναν πιτσιρικά γύρω στα 16-17 που με κοιτάει. Τον κοιτάω κι εγώ καλά καλά και γυρίζει στον πατέρα του και του λέει “μπαμπά, ο Λουκανάνθρωπος!”. Κι εκεί που μιλάμε στο πεζουλάκι, το “καθιστικό” όπως το αποκαλούν οι θαμώνες, τού έρχεται μήνυμα από την παρέα του που τον περιμένει σε ένα μπαράκι λίγο πιο κάτω: “να φέρω οδοντογλυφίδες για τα λουκάνικα; Δεν μπορώ να ηρεμήσω ποτέ.”

Η καντίνα της Παντείου είναι ανοιχτή εδώ και τέσσερα χρόνια, καθημερινά, σχεδόν ολόκληρο το 24ωρο καθώς πέρα από τους ξενύχτηδες που αποτελούν την στάνταρ πελατεία κάθε καντίνας που σέβεται τον εαυτό της, συμπεριλαμβάνει στο κοινό της και τους φοιτητές της σχολής. “Δεν είναι επικίνδυνα εδώ. Όλοι είναι καλά παιδία”, μάς λέει ο υπεύθυνος της καντίνας. Αν και η κίνηση έχει πέσει τα τελευταία χρόνια με την κρίση, η καντίνα έχει σταθερό κοινό “λόγω της καταλληλότητας των προϊόντων αλλά και της ομορφιάς τους”. Η καντίνα ως νεότερη όλων, διαθέτει πιθανότατα τους πιο γκουρμέ συνδυασμούς που θα συναντήσεις σε βρώμκο: jalapenos, σάλτσα αγγουριού καυτερή και γλυκόξινη, τέσσερα διαφορετικά είδη λουκάνικου (bratwurst, φρανκφούρτης, χωριάτικο, κοτόπουλου) και πολλά περισσότερα. Όσο για το αγαπημένο του ιδιοκτήτη; “Εγώ δεν έχω κάποιο αγαπημένο. Μ’ αρέσει να κάνω αλλαγές στους συνδυασμούς.

Alone in the Dark (1985) Ένα τσούρμο ψυχοπαθών δραπετεύει από την κλινική εγκλεισμού τους, σε αυτό το πολυαγαπημένο μου φιλμ (που ήταν η πρώτη παραγωγή του mini-major στούντιο New Line και απαγορεύθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο) του σκηνοθέτη Jack Sholder.

Cult=Love For Ever!

O Χρήστος Μουρούκης έχει μανία με τον cult κινηματογράφο. Έχει ήδη εκδώσει ένα βιβλίο για την γαλλική σχολή τρόμου, ενώ αυτές τις μέρες κυκλοφορεί το δεύτερο, αφιερωμένο στα 125 χρόνια του κινηματογράφου. Είναι επίσης σκηνοθέτης που μισεί τα μεγάλα στούντιο και έχει μια τριλογία κινηματογραφικών ονείρων στα σκαριά. Βαθιά του επιθυμία είναι να μπορούσε να παίξει τον Norman Bates στο Ψυχώ, αλλά τότε δεν ήταν ακόμη γεννημένος. Μαρία Παππά Το βιβλίο Cult Ταινίες του Χρήστου Μουρούκη κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Σιδέρη. www.grotto.gr

Πλατεία Μαβίλη

Ο κύριος Γιάννης βρίσκεται στο πόστο του στην Πλατεία Μαβίλη κάθε βράδυ από το 1989, από τις 8 το βράδυ ως τις 7.30 το πρωί. Το μυστικό της μακροβιότητας της καντίνας όπως μας λέει δεν είναι άλλο από τα φρέσκα υλικά και τις μυστικές συνταγές του καταστήματος. Αν και σίγουρα είναι μια δύσκολη δουλειά, ιδίως αν σκεφτεί κανείς πως η κίνηση εντείνεται μεταξύ 2 και 4 τα ξημερώματα, ο ίδιος δεν νιώθει να κινδυνεύει στο σημείο που βρίσκεται. Μόνο πρόβλημα η οικονομική κρίση. “Η κατάσταση δεν είναι όπως παλιότερα. Η κίνηση έχει πέσει. Αγωνιζόμαστε να διατηρήσου-

με ποιοτικά τα προϊόντα μας και φροντίζουμε να μειώνουμε τις τιμές γιατί ο κόσμος ζορίζεται”. Και οι αγώνες αυτοί δείχνουν να έχουν αποτέλεσμα, καθώς η καντίνα διαθέτει πια μια εκτεταμένη ποικιλία: κοτόπουλο φιλέτο, ψητό και βραστό λουκάνικο, σουβλάκι, κρέπες. Αγαπημένη επιλογή των εργαζομένων ωστόσο παραμένει το παραδοσιακό hot dog με απ’όλα. Όσο για το πιο συνηθισμένο ευτράπελο; “Ιδίως παλιά συνέβαινε συχνά να έρχεται κόσμος, να παραγγέλνει, να πληρώνει, και να ξεχνά να πάρει το φαγητό του φεύγοντας και να τους φωνάζουμε “Ε εσύ, γύρνα”.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τον κινηματογράφο; Παρότι γεννήθηκα στην Ιταλία, μεγάλωσα σε μία ελληνική επαρχία. Επειδή δεν ήμουν καλός στο ποδόσφαιρο ή δημοφιλής, η διέξοδος μου ήταν τα βιντεοκλάμπ. Έκλεινα οκτάωρα μέσα σε αυτά τα μαγαζιά για να επιλέξω τις ταινίες που θα δω. Όταν άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, προσπάθησα να αγοράσω όσο περισσότερο στοκ γινόταν από τα αποθέματα που ξεπουλούσαν. Αργότερα, στα 15 μου, έπαιρνα τη βιντεοκάμερα των γονιών μου, και με αυτή γύρισα 16 μικρού μήκους ταινίες από το 1998 έως το 2001. Στη συνέχεια έπιασα δουλειά στην τηλεόραση και τα επόμενα δύο φιλμ μου βραβεύθηκαν. Μίλησε μας λίγο για τις σκηνοθετικές σου απόπειρες. Έχω σκηνοθετήσει μερικά ντοκιμαντέρ, και αμέτρητες μικρού μήκους ταινίες. Πιο αξιοσημείωτη από αυτές είναι το In Bocca Al Lupo (2004), το οποίο επιλέχθηκε από φεστιβάλ του Εδιμβούργου και Βερολίνου, ενώ μεταδόθηκε τηλεοπτικά και μέσω της εκπομπής «David Vanian’s Dark Screen» της βρετανικής τηλεόρασης. Όσον αφορά την παραγωγή, είμαι ο άνθρωπος πίσω από την ομάδα Grotto, και εκτός από τα βιντεοκλίπ που σκηνοθετώ (π.χ. Μοιραίο Καραβάνι των Στέλιος Σαλβαδόρ, Μωρά στη Φωτιά), συνεργάζομαι και με άλλους σκηνοθέτες που έχουν όραμα και είναι ικανοί να «παραδώσουν» on budget και on schedule. Τώρα ετοιμάζω το Slay (2013), ένα μικρού μήκους μονοπλάνο θρίλερ, που προορίζεται για φεστιβάλ. Οι διοργανωτές των φεστιβάλ, έντυπα, ή άλλοι ενδιαφερόμενοι, μπορούν να επισκέπτονται την ιστοσελίδα www.grotto.gr ώστε να μαθαίνουν νέα σχετικά με το φιλμ ή να ζητήσουν τη δική τους κόπια σε DVD, που μάλιστα θα έχει και πολλές πρόσθετες παροχές. Και γιατί ασχολήθηκες με τις καλτ ταινίες και τις ταινίες τρόμου συγκεκριμένα; Αρχικά για λόγους αισθητικής, αφού στον καλτ κινηματογράφο μπορεί κανείς να βρει περισσότερα κιλά τέχνης, από ότι στο arthouse ή το mainstream cinema. Έπειτα όλα είναι πιθανά στο σενάριο μίας ανεξάρτητης ταινίας, αφού δεν έχει τις «γραμμές» που επιβάλουν τα μεγάλα στούντιο. Τι διαφορετικό έχουν από τις άλλες ταινίες;

Καλτ σημαίνει αίρεση. Μιλάμε για αιρετικές ταινίες, άρα για κάτι αντισυμβατικό. Αυτή είναι η διαφορά με τον κινηματογράφο των μεγάλων στούντιο, ο οποίος είναι τροφή μασημένη. Ενώ ο arthouse κινηματογράφος υποκινείται από συγκεκριμένες οδηγίες που επιβάλουν τα ευρωπαϊκά φιλμ councils. Συνήθως χρηματοδοτούν τις πιο βαρετές ταινίες. Ποια χώρα έχει την καλύτερη σχολή τρόμου κατά την άποψη σου; Αυτό είναι υποκειμενικό. Προσωπικά λατρεύω και ασχολούμαι με την αμερικάνικη αλλά και αρκετές ευρωπαϊκές [Ισπανική, Ιταλική κτλ.]. Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία όλων των εποχών και γιατί; Το Nosferatu! Πήρε το είδος του γερμανικού εξπρεσιονισμού που φημίζεται για τα νυχτερινά πλάνα σε εσωτερικούς χώρους και ανέτρεψε τα πάντα, φτιάχνοντας ένα αριστούργημα με πλάνα ημέρας σε εξωτερικούς χώρους. Μίλησέ μου λίγο για τα βιβλία σου. Πόσα έχεις γράψει; Τι αφορούν ακριβώς; Το πρώτο μου έχει τον τίτλο Γαλλικές Ταινίες Τρόμου και παρουσιάζει με απλό τρόπο χωρίς καμία βαρετή ανάλυση. Το κύμα από φιλμ από τη δεκαετία του ‘50 έως το 2010. Το νέο μου και δεύτερο βιβλίο, έχει τον τίτλο Cult Ταινίες και το έγραψα για να γιορτάσουμε τα 125 χρόνια καλτ κινηματογράφου (από το 1888 έως το 2013). Περιέχει μια κριτική της πιο σημαντικής ταινίας για κάθε χρονιά. Βέβαια, σε ορισμένες περιπτώσεις έγραψα απλά για το αγαπημένο μου φιλμ της χρονιάς. Και τα δύο μου εγχειρίδια κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Πόσες ώρες ξοδεύεις την εβδομάδα, βλέποντας ταινίες; Κάποτε έβλεπα και 5 ταινίες την ημέρα. Πλέον περίπου 1 την εβδομάδα, ή 1 τις δύο εβδομάδες. Για πρακτικούς λόγους. Έχω μια συλλογή που αποτελείται από περισσότερες από 2.200 αυθεντικές κόπιες ταινιών και κάποτε έτρεχα να προλάβω να τις δω όλες. Τώρα έχουν στερέψει οι επιλογές μου. Δεν σκοπεύω να κάνω «άνοιγμα» προς άλλες κινηματογραφικές ηπείρους, γιατί μου αρέσει να συνεχίσω να μελετώ αυτές της Αμερικής και της Ευρώπης.

27

Alucarda (1977) Η ορφανή πλέον Justine [η Susana Kamini] πηγαίνει να μονάσει, συναντώντας έτσι την κοπέλα του τίτλου [η Tina Romero του Missing (1982)], και μαζί θα βρούνε τον μαγικό κόσμο του σατανά, σε αυτό το φιλμ του σκηνοθέτη Juan López Moctezuma [The Mansion of Madness (1973)].

Φέτα απ’ τον Ζαφόλια Μυρωδιά φρέσκου βούτυρου και αναμνήσεις απ’ την παλιά Αθήνα.

Γεωργία Παπαστάμου | Φωτο: Manteau Stam.

Για χάρη της «υγιεινής» διατροφής το φρέσκο βούτυρο εξορίστηκε από την κουζίνα, ενώ φέτα πλέον σημαίνει μια λευκή πλάκα κλεισμένη σε πλαστική συσκευασία που μοιάζει στην υφή και στη γεύση με τον γύψο. Μαζί με τις θερμίδες και τα λιπαρά, χάθηκε και η νοστιμιά και η απόλαυση στον ουρανίσκο, γιατί τι σόι φαγητό θεωρείται αυτό που δεν έχει καμία ουσία και θυμίζει γεύμα ασθενούς σε νοσοκομείο (με τυριά που στην ουσία είναι πολυκατεργασμένα παρασκευάσματα, γεμάτα χημικά);Ευτυχώς, γνήσια ελληνική φέτα και αγνό βούτυρο μπορείς να πετύχεις ακόμα σε μέρη που επιμένουν παραδοσιακά, δίνοντας έμφαση κυρίως στην ποιότητα. Μπορεί να μην διαθέτουν χώρους με δεκάδες τετραγωνικά και εντυπωσιακές συσκευασίες, τα προϊόντα τους όμως είναι εγγυημένα «αρίστης ποιότητας» και μοναδικά. Όποιον παππού και να ρωτήσεις, θα μπορέσει να σε στείλει με ακρίβεια gps στον Ζαφόλια. Ο κύριος Δημήτρης είναι ο ιδιοκτήτης του πιο παλιού τυροπωλείου στο κέντρο. Το μικρό του κατάστημα στη Σοφοκλέους, δίπλα στη Βαρβάκειο αγορά, αντέχει στο χρόνο προμηθεύοντας ακόμη τους Αθηναίους με χωριάτικη φέτα και το καλύτερο βούτυρο για κουραμπιέδες. «Το κατάστημα υπάρχει εδώ από το 1916. Ο πατέρας μου, Απόστολος Ζαφόλιας, με τα ανίψια του και τα αδέρφια του είχε κάνει μια εταιρία. Εκτός από αυτό εδώ το μαγαζί είχαμε ανοίξει και ένα ακόμη απέναντι, άλλο ένα στη Αγίου Κωνσταντίνου και δύο μικρά εργοστάσια, ένα στα Μέγαρα και άλλο ένα στο χωριό μας, πάνω στην Κρανιά της Πίνδου όπου φτιάχναμε το 28

Ζαφόλιας, Κάθε μέρα μέχρι 4:30. Τις Παρασκευές μέχρι τις 6. Σοφοκλέους, στον αριθμό 17 (τηλ. 210-3216931).

δικό μας τυρί. Μετά πήραν όλοι σύνταξη, μεγαλώσανε, φύγανε και έμεινα εγώ με τον πατέρα μου, ως ατομική επιχείρηση εδώ» μας λέει. Ο τρόπος που εξυπηρετεί τους πελάτες θυμίζει ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Ο φωτισμός είναι ψυχρός και η ατμόσφαιρα ζεστή. «Εγώ εργάζομαι εδώ από τον Ιανουάριο του 1965. Ήταν επιχείρηση αρκετά μεγάλη, μια απ’ τις πολύ καλές στο είδος της, απ’ τις πρώτες, παραδοσιακή. Γι’ αυτό κάθομαι ακόμα και εξυπηρετώ τους πελάτες , για να μην λείψει αυτό το όνομα. Θέλω να μείνει. Και για τον εαυτό μου και για τα παιδιά μου. Ελπίζω να μπορέσει να το κρατήσει η κόρη μου το μαγαζί. Αλλιώς δεν πρόκειται να το μεταβιβάσω αλλού. Αν δεν είναι το παιδί μου μέσα δεν πρόκειται να επιτρέψω να δουλέψει κάποιος άλλος το μαγαζί με το όνομά μου. Γιατί με ενδιαφέρει η ποιότητα. Δεν θέλω να πουν «ο Ζαφόλιας πουλάει σκάρτο πράγμα»,σσ συνεχίζει εποπτεύοντας χαμογελαστός τα ράφια με τους μυρωδάτους τροχούς τυριών. Τα προϊόντα έρχονται από όλα τα μέρη της Ελλάδας: «Αυτή την εποχή έχουμε φέτες από την Πελοπόννησο, από την Σπάρτη και φέτες δοχείου από την Λάρισα και από την Λέσβο, κρεμώδη κοπανιστή από την Τήνο, παραδοσιακό κασέρι από την Λέσβο, κεφαλοτύρι απ’ την Αμφιλοχία, πεκορίνο Αμφιλοχίας, γραβιέρες από την Κρήτη (η πικάντική, ελαφρώς παλαιωμένη από τον Μυλοπόταμο είναι εξαιρετική), γραβιέρα Νάξου, από τον συνεταιρισμό του νησιού, γραβιέρα Μετσόβου, τελεμέ από τα Τρίκαλα, κατίκι Δομοκού και άλλα. Το βούτυρό μας, είναι φρέσκο βούτυρο γάλακτός επίσης

από την Μυτιλήνη, από έναν πολύ καλό παραγωγό. Οι περισσότεροι είναι παλιοί μας συνεργάτες που τους έχουμε κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια». Με αυτές τις πρώτες ύλες το κατάστημα συνεχίζει να προμηθεύει τα καλύτερα ξενοδοχεία και εστιατόρια του Κολωνακίου και της Πλάκας. «Η καλύτερη φέτα υπάρχει εκεί που υπάρχει σωστό γάλα και καλή παραγωγή. Με τη φέτα τη μαλακιά που φτιάχναμε παλιά στο εργοστάσιό μας γινόταν πανηγύρι. Παλιότερα ειδικά ο κόσμος έκανε ουρά. Τώρα πουλάμε δυο τρία βαρέλια την ημέρα. Το ρεκόρ του καταστήματος ήταν 30 βαρέλια μέσα σε μια μέρα, μια παραμονή Χριστουγέννων. Τριάντα επί εξήντα κιλά το καθένα, φανταστείτε. Από φέτα μόνο. Δεν προλάβαινες. Δουλεύανε τρία άτομα εδώ μέσα και η ουρά δεν σταματούσε. Τα πράγματα πλέον έχουν πιεστεί πάρα πολύ. Το εισόδημα των πελατών έχει μειωθεί, υπάρχει μια στεναχώρια αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Τον τελευταίο χρόνο έχουμε κρατήσει ίδιες τις τιμές και προσπαθούμε να τις κατεβάσουμε και άλλο. Δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για αυξήσεις και δεν κάνω αύξηση. Προτιμώ να μειωθεί το κέρδος μου παρά να ανεβάσω τις τιμές. Έχω γεννηθεί στην Αθήνα και μένω Αθήνα. Ευχαριστημένος είμαι από την Αθήνα. Η Ελλάδα είναι το ωραιότερο μέρος του κόσμου. Εμείς πρέπει να φτιάξουμε. Απλά πράγματα. Να σκεφτόμαστε πιο σωστά».

The Amityville Horror (1979) Βασισμένο σε μια υποτιθέμενη αληθινή ιστορία, τούτο το φιλμ (που γυρίστηκε σε μόλις επτά εβδομάδες) του σκηνοθέτη Stuart Rosenberg, μας δείχνει την μετακόμιση του George [ο James Brolin] και της Kathy [η Margot Kidder] στο σπίτι του τίτλου, που μάλλον δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται.

live

Bokomolech Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου AN Club, Σολωμού 13-15 με 10 ευρώ

Από το 1991 και με πολλά σκαμπανεβάσματα, οι Bokomoleck καλά κρατούν και επιστρέφουν δυναμικά στο σήμερα με νέο δίσκο και εξωστρεφή διάθεση.

tv

Elementary

Η «στοιχειώδης» δόκτωρ Γουάτσον Η πρώτη σεζόν του Elementary προβάλλεται στο αμερικάνικο CBS. έκθεση

The Breeder Series 20-29.12 The Breeder, Ιάσωνος 45, Αθήνα Είσοδος ελεύθερη

H γκαλερί The Breeder παρουσιάζει την ομαδική έκθεση The Breeder Series με limited edition έργα σύγχρονων Ελλήνων δημιουργών όπως του Ανδρέα Αγγελιδάκη, του Στέλιου Φαΐτάκη, του Άγγελου Παπαδημητρίου και του HOPE.

Το πρόβλημα με το αμερικάνικο Elementary δεν είναι ότι προσπαθεί να κοπιάρει τον μοντέρνο Sherlock του BBC. Το αντίθετο, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την (μακράν) καλύτερη τηλεοπτική δουλειά του Moffat [ο οποίος δυστυχώς δεν κατάφερε το ίδιο με το Dr. Who]. Το πρόβλημα με το Elementary είναι ότι αν τα ονόματα των κυρίων ηρώων ήταν τελείως διαφορετικά από Σέρλοκ Χολμς και Δρ. Γουάτσον, δεν θα είχε και πολύ σημασία. Πάλι θα ήταν μια καλή σειρά. Ίσως του κάνει περισσότερο κακό παρά καλό αυτή η σύνδεση. Το twist να κάνουν τον πιστό βοηθό του Χολμς γυναίκα -και μάλιστα με τη μορφή της Lucy Liu- δημιούργησε πολλές αμφιβολίες για το ποιόν της σειράς. Η Liu όμως τα καταφέρνει περίφημα, παίζοντας έναν χαρακτήρα τελείως έξω από τα νερά της. Όσον για τον ηθοποιό στον ρόλο του Χολμς, o John Lee Miller που μέχρι πρότινος ήταν διάσημος μόνο ως ο πρώτος μορφονιός σύζυγος της Angelina Jolie, δίνει ρέστα, κάνοντας τον Χολμς ψυχρό, αινιγματικό, καθόλου συναισθηματία και σχεδόν αντιπαθή, σε πλήρη αντίθεση δηλαδή με τον τρόπο που τον υποδύεται ο Βenedict Cumberbatch . Δεν είναι μια σειρά για τους πιουρίστες του δημοφιλούς Βρετανού ντεντέκτιβ, είναι όμως από τα πιο ευχάριστα και ανάλαφρα 40λεπτα αυτή τη στιγμή στην αμερικάνικη τηλεόραση.

gadget

Google Nexus 4 LG/Google

Το νέο android κινητό της Google με κορυφαία τεχνικά χαρακτηριστικά και το τελευταίο λειτουργικό σε τιμή που ανατρέπει την αγορά

live

The Twilight Sad Πέμπτη 31 Ιανουαρίου Koo-Koo, Ιάκχου 17, Γκάζι με 15 ευρώ

Μία από τις καλύτερες μπάντες της Σκωτίας και της Fat Cat Records φαίρνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον «folk με στρώματα θορύβου» ήχο της. Η πιο πρόσφατη δουλειά τους, “No One Can Never Know”, κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2012 με συμπαραγωγό τον Andrew Weatherall.

έκθεση

Yves Ackermann: My Love Soon Μέχρι 12.01.13 Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, Αρματωλών & Κλεφτών 48, Αθήνα Είσοδος ελεύθερη

Στη φιλμογραφία του Yves Ackermann κυριαρχούν τα μονοθεματικά πλάνα στα οποία συνήθως προβάλλεται μια γιγαντιαία φιγούρα είτε αυτή είναι κάποιο αντικείμενο είτε ένα άτομο ή μια σύνθεση στοιχείων. Τα όρια μεταξύ του φαντασιακού και της πραγματικότητας είναι ασαφή, δημιουργώντας έτσι στο θεατή αισθήματα αβεβαιότητας και αμηχανίας. Ο Ackermann τοποθετεί τα θέματά του σε ένα σκόπιμα κατασκευασμένο «μη-περιβάλλον», όπου έννοιες όπως ο χρόνος και ο χώρος δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές.

live

έκθεση

Project Zeroed, My Own Sacrament, Bombing The Avenue, The Touch

They come from the west...

Σάββατο 5 Ιανουαρίου Κύτταρο, Ηπείρου 48 & Αχαρνών με 5 ευρώ

Metal, grunge και alternative rock με μέσο όρο ηλικίας τα 20.

Έως 24.12 Stigma Lab, Ανδρέα Μεταξά, Εξάρχεια Είσοδος ελεύθερη

Έξι διαφορετικά εικονογραφημένοι κόσμοι συγκεντρώθηκαν για να δημιουργήσουν ένα αρμονικό σύμπαν. Από καθαρά γκράφιτι σε στένσιλ και αφίσες, η συγκεκριμένη έκθεση ζωγραφίζει ένα πορτραίτο του γαλλικού ακτιβισμού. Οι Dely, Djalouz, La Boukle, Oré, Spliff Gâchette και War προέρχονται από το Γαλλικό γκράφιτι και το Street Art κίνημα και συμμετέχουν από κοινού για να παρουσιάσουν την πολυμορφία της γαλλικής αστικής τέχνης.

29

Anatomy of a Psycho (1961) Αφού εκτελέστηκε ο αδερφός του, ο ψυχοπαθής του τίτλου [ο Darrell Howe] τα παίρνει κρανίο και εξωτερικεύει την τρέλα του προς πάσα κατεύθυνση, με βίαιο τρόπο, σε αυτό το φιλμ του Boris Petroff [The Unearthly (1957)].

Βάζω το στρώμα, βάζεις το σώμα; Κατερίνα Ηλιάκη & Αλεξάνδρα Πράσσα | Φωτο: Eftychia Vlachou

Δοκιμάσαμε τα βασικότερα είδη στρωμάτων για να αποφασίσουμε ποιο είναι το καλύτερο για κάθε περίσταση. Μαμά, αν το διαβάζεις αυτό, δεν είναι αυτό που νομίζεις...

Στρώμα νερού Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα στρώματα της λίστας μας, το στρώμα νερού, σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα. Επινοημένο πριν 3000 χρόνια από τους Πέρσες, με βασικότερο αβαντάζ του την αίσθηση αντιβαρύτητας που δημιουργείται από το νερό, προσφέρει ξεκούραστο ύπνο. Χοροπήδημα: Λόγω της σχετικής του αστάθειας δεν είναι σε καμία περίπτωση το καταλληλότερο στρώμα για αυτή τη δουλειά. Τα μαλακά στρώματα νερού μπορεί να σας κάνουν να χάσετε την ισορροπία σας, ενώ τα πιο σκληρά θα απορροφήσουν την κίνηση και δε θα βοηθήσουν στην αναπήδηση. Ύπνος: Καθώς διατηρεί τη φόρμα του ακόμα κι όταν δέχεται μεγάλο βάρος ή υποβάλλεται σε συχνή χρήση, ο συγκεκριμένος τύπος στρώματος δεν διατρέχει τον κίνδυνο να κάνει “κοιλιά” όπως τα συμβατικά. Παίρνει ακριβώς το σχήμα του σώματος και σε συνδυασμό με τη δυνατότητα θέρμανσής του, υποστηρίζει τη μέση σας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όσο για την πιθανότητα.... ναυτίας το στρώμα νερού κινείται μόνο όταν κινείστε και εσείς, επομένως δεν διατρέχετε τέτοιο κίνδυνο. Σεξ: Και εδώ οι γνώμες διίστανται. Αν και πρόκειται για μια επιπλέον παροχή στα ξενοδοχεία ΧΧΧ, το γεγονός ότι απορροφούν την κίνηση του σώματος και τους κραδασμούς, σίγουρα δυσχεραίνει την όλη διαδικασία. Σίγουρα επίσης δε βοηθά ότι το σώμα “βουλιάζει” μέσα του, λόγω της προσαρμογής του στο σχήμα του ανθρώπινου σώματος. Στρώμα με ελατήρια Το πιο παραδοσιακό και συνηθισμένο στρώμα, είναι το μοναδικό της λίστας μας που σίγουρα βρίσκεται σε κάθε σπίτι, πράγμα που όμως δε σημαίνει ότι είναι και το πιο κατάλληλο. Χοροπήδημα: Στη συγκεκριμένη κατηγορία το στρώμα ελατηρίων υπερέχει ξεκάθαρα του ανταγωνισμού. Τα ελατήρια απωθούν την επιφάνεια του στρώματος και ευνοούν την αναπήδηση, καθώς δημιουργεί έντονες ταλαντώσεις. Ύπνος: Τα ελατήρια κρατούν ακέραιο το σχήμα του στρώματος, το οποίο δεν επηρεάζεται από το βάρος. Έτσι ορισμένα σημεία του σώματος και κυρίως η μέση, ασκούν μεγαλύτερη πίεση, με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται. Αυτό μπορεί να προκαλέσει διαταραχές στον ύπνο, αλλά και να καταπονήσει το σώμα, το οποίο στην πραγματικότητα δεν ξεκουράζεται. Σεξ: Αν και το γεγονός ότι διατηρεί το σχήμα του και ταλαντώνεται βοηθά στη διατήρηση του ρυθμού, όταν είναι το στρώμα είναι πολύ μαλακό χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια για να αντισταθμίσεις την αναπήδηση που προκαλεί. Μπορεί επίσης να καταστεί θορυβώδες μετά από κάποια χρόνια χρήσης, όσο δηλαδή φθείρονται τα μεταλλικά του μέρη. Στρώμα μνήμης (αφρού) Το memory foam είναι ένα υλικό που παίρνει το σχήμα του σώματός σου. Το στρώμα που μέχρι και το 1990 χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά στα αεροσκάφη της NASA τα τελευταία χρόνια αποτελεί μία από τις πιο δημοφιλείς επιλογές. Χοροπήδημα: Όπως και το στρώμα νερού, τα στρώματα μνήμης έχουν σαν βασικό τους ρόλο την απορρόφηση ακριβώς των κραδασμών. Υποχωρώντας στο βάρος σας, δε θα σας επιτρέψει να απομακρυνθείτε πολλά εκατοστά από την επιφάνειά του. Ύπνος: Εδώ τα πράγματα μοιάζουν ιδανικά. Συγκριτικά με τα συνηθισμένα στρώματα υποστηρίζει σαφώς περισσότερο όλα τα σημεία του σώματός σας, δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες για να αναζωογονηθείτε. Ωστόσο, επηρεάζεται από τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος, πράγμα που σημαίνει ότι σε χαμηλές θερμοκρασίες χρειάζεται περισσότερος χρόνος προκειμένου να ζεσταθεί και να προσαρμοστεί στο σχήμα του σώματος. Σεξ: Η θερμοκρασία για άλλη μια φορά αποτελεί το βασικό μειονέκτημα, αφού όταν θερμαίνεται γίνεται πιο μαλακό. Οι κινήσεις γίνονται με μεγαλύτερη δυσκολία, ενώ υποχωρεί με την άσκηση πίεσης, απαιτώντας μεγαλύτερη προσπάθεια.

30

And Now the Screaming Starts! (1973) Στην Αγγλία του 1795, η νεόνυμφη Catherine [η Stephanie Beacham] θα βρει αρκετά μυστήρια στο σπίτι του συζύγου της Charles [ο Ian Ogilvy]. Το φιλμ αυτό του σκηνοθέτη Roy Ward Baker διαθέτει ακόμα, ερμηνείες του Peter Cushing και του Herbert Lom.

strictly sex Ψάχνεις σύντροφο για σεξ; Στείλε mail με μια φωτογραφία σου και μια ηλεκτρονική διεύθυνση για να επικοινωνήσει όποιος-α ενδιαφέρεται στο sex@ough.gr. Και καλή τύχη.

ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΤΥΠΟΥ ΗΛΙΚΙΑΣ, ΚΙΛΩΝ, ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΛΑΧΤΑΡΑΣ ΑΦΘΟΝΟ ΣΕΞ (ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΑ) ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΤΡΕΛΕΣ. nsyr07@yahoo.gr

dyo kariolides eimaste, oxi kati to spoudaio. rita kai panos, 27 kai 30. giati de mas xeftilizete mexri to kokalo?? ti zitame? gamia vary… asikwto... ta lla de mas noiazoun. menoume athina kai sas perimenoume, min argeite xekwla! tripiste mas... geia sas twra. kariolides100@yahoo.gr

Συνεσταλμένη αλλά ευχάριστη και κοινωνική, με διακριτικό σήμα προσκόπων δάφνης και καλή αίσθηση της μόδας, ζητά ερωτικό παρτενέρ που να αγαπά την Αθήνα μας και να χαίρεται την ξενάγησει σε όλα τα νέα στέκια. Αντέχει τον πόνο. tomoko-chic@freemail.gr

απογευματινές εκσπερματώσεις. Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με την ιδιοκτήτρια του: madolard@gmail.com

ψάχνει σοβαρό και εχέμυθο κύριο για παιχνίδια. Τα Σάββατα διαθέτει δικό του χώρο. Στείλτε φωτο στο olariolara@gmail.com

Άπειρος 22χρονος, σοβαρός, ευγενικός, τρυφερός, με πλούσια προσόντα αναζητά κυρίες από 18 μέχρι 35 για παρέα και σεξ. stereonovapostfun@hotmail. com

1,85, 85kg, 30άρης, μελαχρινός, ωραίος, καλομάστορας γαμιάς με ωραίο και χορταστικό εργαλείο, για ξηγημένο, ακομπλεξάριστο θηλυκό που γνωρίζει ότι το μουνί του έχει φτιαχτεί για να γαμιέται και ξέρει να το απολαμβάνει. Αν έχει κάνει μουνί την κωλοτρυπίδα, ακόμα καλύτερα. Αν έχει εκπαιδευτεί και στο βαθύ λαρύγγι, σκέφτομαι σοβαρά το γάμο. Απαραίτητες πρϋποθέσεις: Πολύ καλή εμφάνιση, ολική αποτρίχωση παντού και ηλικία κάτω των 30. Υγεία, καθαριότητα, εχεμύθεια θεωρούνται απαραίτητα. Δε γουστάρω τις κορδέλες, ούτε το χρόνο μου να χάνω. Παρακαλετό μουνί, ξινό γαμήσι. very_d-friend@hotmail.com

Αγόρι 24 χρονών ψάχνει κοπέλα για συντροφιά και ό,τι προκύψει.Υπάρχει σπίτι στην περιοχή των Ανω πατησίων με 2 υπνοδωμάτια και μια τουαλέτα. Όχι inbox με πλάκες . dj_thanos_88@hotmail.gr

Ελεύθερος 29 ετών, σοβαρός, 1.86, 87 κιλά, μετακόμισα πρόσφατα στην Αθήνα και ψάχνω αγόρι που να μην τον ενδιαφέρουν οι τρικέφαλοι, οι δικέφαλοι, οι κοιλιακοί και ο κώλος. Δεν θα ένιωθα τόσο κολακευμένος αν σε κάποιον άρεσαν μόνο αυτά. johnastrox@gmail.com

Emfanisimos 40aris, slim, katharos, arketa trixotos, exemythos, sovaros, psaxnei gnorimia me antres mexri 35 xronon, gia parea kai oti prokypsei. Mono sovares protaseis. spyros_456@yahoo.gr

Είμαι άντρας μόνος, με λίγες εμπειρίες, ντροπαλός, χαμηλών τόνων, πρόσφατα χωρισμένος και αναζητώ κορίτσι ή αγόρι πάνω από 25 ετών για σχέση. Δεν ψάχνω μόνο για σεξ. stergios_apos@yahoo.gr

Αν είσαι γυναίκα μέχρι 35 και γουστάρεις έναν ώριμο κύριο για τρελό σεξ, στείλε μήνυμα. Όχι παντρεμένες. Διαθέτω χώρο. vyronas124@yahoo.gr

Hi, I’m looking for good looking guys from Athens, Greeks of foreigners for games. I’m 39, 1,80, 78k. alexistokanoni@yahoo.gr

Ψάχνω όμορφα αγόρια να βλέπουμε gay tumblr και να την παίζει ο ένας στον άλλον... Χαράλαμπος giannis_987@yahoo.gr

Poios eipe oti ta kala koritsia den diaskedazoun? Eimai emfanisimi mellodologos me plousia prosonta kai talento stin kolimvisi. Emeina kairo moni kai nostalgiasa to ksegniasto gamisi. Protimw toxotes, krious kai parthenous sidorella70@yahoo.gr

φρεσκολουσμένη, φρεσκοχωρισμένη, χαμενη, προδομένη.... εσένα περιμένει....γκροαααρρρ ankaratz90@gmail.com

Σε θέλω σαν τρελή αν γουστάρεις παχουλές. Στείλε τώρα: loukoumaki28@gmail.com

φρεσκοχωρισμένη 22άρα ψάχνει νεαρά αγοράκια για τρελές περιπέτειες. Ένα-ένα ή πολλά μαζί. sugahmama666@mailinator. com

ΕΧΩ ΟΛΑ ΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ... ΕΣΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕ ΔΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΠΟΝΕΣΕΙΣ...ΠΟΛΥ!! ΜΟΝΟ ΣΟΒΑΡΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΜΠΕΙΡΟΥΣ. seenalepto@yahoo.gr

Chubby γλυκούλα 20 χρονών αναζητεί τον δικό της Han Solo για τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Όλα επιτρέπονται. frizie_ic@yahoo.com

Kalifoni kai romantiki, psaxnw antra megalis ilikias pepeirameno, ntavrantismeno me autokinito. Den kanw sex apo tin prwti vradua, omws mporw na uposxethw polla meta apo peripiimena prokatarkika. Allergiki sto latex monroeinmars@ymail.com

equal oportunity kink 4 girls only. Ενεργητικός, όχι παθητικός. jiosi21@yahoo.com

38χρονος παντρεμένος, τριχωτός, μετρίου αναστήματος,

Είμαι νέος από Νέα Ιωνία, 29 ετών, με χόμπι την πολιτική, το διάβασμα και την ιστορία, ψάχνω σεξ με νέες. Δεν έχω αυτοκίνητο. lefteris.lefty@gmail.com

Αριστοκρατικής καταγωγής μεσήλικας, παρθένος αλλά όχι ευνούχος, με πολλές ορμές και πλούσιο πνευματικό κόσμο, ζητά πρόθυμο παρτενέρ να του παραχωρεί τις γάμπες του για

Γάτος πρωτάρης, ερωτιάρης, κούκλος, σοβαρός, υγιής, τρυφερός, με καλό αίμα (British blue, χαλκινομάτης), ψάχνει θηλυκιά αναλόγων προσόντων. Μόνο σοβαρές προτάσεις. mhulot@otenet.gr

31

ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ

25-27 Ιανουαρίου 2013 Μία από τις µεγαλύτερες καινοτόµες µουσικές κοινότητες της Ευρώπης εκπέµπει από το Πήλιο. Γνωρίστε την σε ένα τριήµερο φεστιβάλ.

ΣΥΓΓΡΟΥ 107 Eισιτήρια: 210 900 5 800 · sgt.gr

SGT.GR/ MUSIC 32