Oug 05 spring 2013

OUGH! 1 FREE PRESS / ΤΕΥΧΟΣ 05 / ΑΝΟΙΞΗ 2013

+ ,

σαν άλλοτε www.ough.gr

,

Εκδότης: Bios, Exploring Urban Culture Γενική Διεύθυνση: Βασίλης Χαραλαμπίδης Διεύθυνση Σύνταξης: M.Hulot Σχεδιασμός:Bios Design Γιάννης Αναγνώστου, Λήδα Παπαγεωργοπούλου

Υπεύθυνος Διαφήμισης: Βασίλης Σεβδαλής Σύνταξη: Διονύσης Ανεμογιάννης, Μαρία Παππά, Γεωργία Παπαστάμου, Νάνσυ Μητροπούλου Συνεργάτες τεύχους: Γαβριέλλα Τριανταφύλλη, Eftychia Vlachou, Σπύρος Διαμαντάρας, Φιλίππα Δημητριάδη, Νίκος Κατσαρός, Στάθης Μαμαλάκης, Αλεξάνδρα Πρασσά, Καρίνα Λογοθέτη, Χρύσα Βλαχοπούλου

Σε μια πόλη που βυθίζεται συνέχεια στη μελαγχολία και την παρακμή, σκοντάφτω σε θραύσματα της ζωής του μακρινού -αλλά και όχι και τόσο- παρελθόντος, κι ενώ το πρώτο που σου φέρνουν στο μυαλό είναι η αίγλη, το ρομάντσο αλλά και το μεγαλείο. Σιγά-σιγά, κοιτώντας καλύτερα, βλέπεις και πάλι τα άγχη της στιγμής, την πνιγερή καθημερινότητα και την αιώνια παρακμή. Στην Αθήνα που συνέχεια αλλάζει κι όμως παραμένει ίδια, βρέθηκα να συζητάω για το τρέχον τεύχος του περιοδικού στα υπό κατασκευή νέα μας γραφεία στο μέχρι πρόσφατα στοιχειωμένο κτίριο του περιοδικού Ρομάντσο. Εκεί περιτριγυρισμένος από τόσα φαντάσματα και με την έντονη μυρωδιά του παλιού χαρτιού, ξαφνικά ένιωσα σαν άλλοτε… Αυτό το τεύχος είναι ένα mashup, ένας φόρος τιμής στο ιστορικό αυτό περιοδικό αλλά και σε μια ολόκληρη εποχή που κατακερματισμένη έχει διασκορπιστεί στην πόλη αλλά και στους ανθρώπους γύρω μας. Παράλληλες αφηγήσεις του άλλοτε και του σήμερα για πρώτη φορά συναντιούνται σε ένα σύμπαν μερικών σελίδων, Υ.Γ. Μέρος της ύλης αυτού του τεύχους είναι επιλογές από αυθεντικό υλικό από τα Ρομάντσο των δεκαετιών 50 μέχρι και 70. Καλή ανάγνωση και καλή Ανάσταση!

Mr.Bios

Κάντε μας like στο Facebook www.facebook.com/ough. athens Και follow στο Twitter: @ough_ Για για προτείνετε θέματα και συνεργασίες: ough@ough.gr

OUGH! 5

6 OUGH!

Junkyard 69 Hard rock, τεστοστερόνη, λακ και eyeliner. Μαρία Παππά | Φωτο: Christos Tzimas

Σε ένα μισοδιαλυμένο στούντιο σε μια πλατεία στου Ψυρρή, με σπασμένα παράθυρα που απειλούνται από τον αέρα, κάνουν πρόβες οι Junkyard 69. Στους τοίχους υπάρχουν αφίσες των David Lee Roth, Motley Crew, Lita Ford, το πάτωμα και το μοναδικό τραπέζι του δωματίου είναι γεμάτα από άδεια μπουκάλια μπύρας, πλαστικά κύπελλα καφέ και αποτσίγαρα. Η πρώτη επαφή μαζί τους έγινε από το εντυπωσιακό βιντεοκλιπ τους για το διαγωνισμό του Red Bull Bedroom Jam. Υπάρχουν στ’ αλήθεια τέτοιοι τύποι -σαν να ξεπήδησαν από ένα glam metal συγκρότημα της δεκαετίας του 80; Κι όμως, υπάρχουν, με όλη την αίγλη των ’80s! Στέκομαι απέναντι τους και είναι μια χαρά παιδιά με αρκετές δόσεις τεστοστερόνης, λακ και eyeliner. Το απροσδόκητο είναι ότι φτιάχνουν καλή και συναρπαστική hard rock μουσική, όπως τότε. Κι από εμφάνιση; Φυσικά σκίζουν!

Πώς και πότε φτιάξατε το συγκρότημα; Το καλοκαίρι του 2011 ξεκινήσαμε. Κλείσαμε ενάμιση χρόνο ως μπάντα. Ακούγαμε hard rock από μικρά παιδιά και θέλαμε πάντα να κάνουμε μια μπάντα. Την φτιάξαμε 4 άτομα, πλην του τραγουδιστή. Είχαμε μείνει κάποια χρόνια στάσιμοι επειδή δεν βρίσκαμε τραγουδιστή μέχρι που κάποια στιγμή τον γνωρίσαμε. Συναντηθήκαμε σε ένα live, τον είδαμε και ήταν καλός, του δείξαμε κάποια κομμάτια μας, του άρεσαν και μπήκαμε στο στούντιο να γράψουμε. Οι υπόλοιποι ήμασταν φίλοι από παλιά. Συχνάζαμε στα ίδια μέρη από μικροί, μέναμε κοντά και στην αρχή ήμασταν απλά φίλοι. Μετά το εξελίξαμε σε μπάντα. Συνήθως για να φτάσεις σε κάποιο επίπεδο χρειάζεται να περάσεις από 5 μπάντες μέχρι να βρεις αυτή που τελικά θα αφιερωθείς. Και μας έκατσε καλά, επειδή έχουμε τους ίδιους στόχους. Κολλάμε και σαν παρέα και ιδεολογικά και σαν συγκρότημα. Η Ευρωπαϊκή περιοδεία πώς προέκυψε; Τον περασμένο Οκτώβριο έγινε, από συνεργασία με άλλες μπάντες. Σκεφτήκαμε ότι θέλουμε να προωθήσουμε το ντέμο μας για αρχή. Μιλήσαμε με έξω, κανονίσαμε, τα βάλαμε στη σειρά και παίξαμε σε 8 χώρες για δύο εβδομάδες. 10 shows. Κι υπήρχε πολύ καλή ανταπόκριση. Πήγε πολύ καλά, είμαστε ευχαριστημένοι και το πάμε σοβαρά και γρήγορα και τον ερχόμενο Οκτώβριο ετοιμαζόμαστε για τη δεύτερη, αν όλα πάνε καλά, μόλις κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Ο διαγωνισμός στο Red Bull πώς προέκυψε; Το είδαμε στο ίντερνετ και είπαμε να δηλώσουμε. Αυτό το είδος έχει κοινό στην Ελλάδα; Το κοινό δεν είναι αυτό που υπάρχει στην Ευρώπη. Στο χώρο του ροκ και του μέταλ περνάνε άλλα ρεύματα, αλλά εμείς, για έναν περίεργο λόγο, τα πάμε καλά κι έχουμε και σωστό κόσμο και είμαστε ευχαριστημένοι. Υπάρχει ρεύμα, όχι τόσο όσο υπάρχει στο thrash, αλλά παράπονο δεν έχουμε

κανένα. Τι σας ενοχλεί στη μουσική σκηνή εδώ; Οι κλειστόμυαλοι! Ειδικά στην Ελλάδα τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις φοβούνται πάρα πολύ να προωθήσουν και να βγάλουν προς τα έξω κάτι που ξεφεύγει και διαφέρει από τα mainstream που δείχνουν γενικά. Ακόμη και στο χώρο του ροκ και του μέταλ, πάλι υπάρχουν αυτά τα must που κοιτάνε όλοι και δεν ασχολούνται με τίποτα πέρα από αυτό. Δεν δίνεται και η ευκαιρία στον κόσμο να δει και κάτι άλλο. Υπάρχουν 2-3 μέσα που ασχολούνται με τη φάση και προωθούν μόνο συγκεκριμένα πράγματα. Εντάξει, δεν την ψάχνει και ο κόσμος. Η εμφάνιση πόσο σημαντικό ρόλο παίζει σε αυτό που κάνετε; Σχεδόν το ίδιο με τη μουσική. Για να σε ακούσει ο άλλος πρέπει να τον εντυπωσιάσεις, για να βάλει το CD να παίξει, επειδή πλέον υπάρχουν άπειρες μπάντες. Φαντάζει περίεργο σε μερικούς, σε άλλους αρέσει. Είναι κάτι προκλητικό, αυτός είναι και ο ρόλος της εμφάνισης, για να τραβάει το μάτι με οποιοδήποτε κόστος. Ο καθένας όπως το αντιλαμβάνεται. Έχει απήχηση στα κορίτσια. Αφού το ανέφερες, από γκρούπις πώς πάτε; Κάτι έχουμε σαν παιδιά και εμείς. Προσκυνάμε που και που! Έχετε πιο πολύ γυναικείο κοινό ή αντρικό; Γυναικείο! Εδώ και λίγο καιρό βγαίνουν αρκετές κοπέλες που προφανώς υπό άλλες συνθήκες θα τείνανε για κάπου αλλού και έρχονται σε μας με ανάλογο ντύσιμο και φουντωτά μαλλιά, με πιο hard rock στυλ. Τώρα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι σε νεαρές ηλικίες που τείνουν προς το hard rock από τότε που ήμασταν εμείς 17-18 χρονών. Αρχίζει και γίνεται πιο cool. Πόσο χρονών είστε τώρα; Γύρω στα 25. http://junkyard69.com

OUGH! 7

8 OUGH!

Ο παραολυμπιονίκης Μάκης Καλαράς είναι ένα πολυμίξερ πρωταθλητισμού. Έχει διακριθεί σε περισσότερα από έξι αθλήματα και συνεχίζει ακάθεκτος για τους επόμενους ολυμπιακούς αγώνες. Αυτό τον καιρό αποφάσισε να ασχοληθεί με το sit ski και τα καταφέρνει μια χαρά.

Διονύσης Ανεμογιάννης | Φωτο: Alex Grymanis

Hot wheels in the snow Η πρώτη φορά που έτυχε να μπω σε πραγματικά γρήγορο αμάξι ήταν η ‘μαύρη καλλονή’ με τα πετάλια χειρός και το σήμα αναπήρων στο πίσω τζάμι. Στο τιμόνι του οδηγού ο Μάκης μου έλεγε ιστορίες για το αμάξι του. Για τις κλήσεις που επιμένει να του κόβει η τροχαία όταν σταθμεύει σε θέσεις αναπήρων. Για τις χαζομάρες που κάνει όταν τον πιάνει φανάρι και για τον τρόπο που τον κοιτούν όταν από το αναπηρικό καροτσάκι μπαίνει στο σπορ αμάξι και ανεβάζει στροφές. Τα έλεγε και ξεκαρδιζόταν. Είναι ωραίος τύπος ο Μάκης Καλαράς. Ο Μάκης έμεινε ανάπηρος στα δεκαεπτά του μετά από ατύχημα με το μηχανάκι του. Αταίριαστη μοίρα, θα λεγε κανείς, για έναν τόσο δραστήριο άνθρωπο που από πολύ μικρός διέπρεπε σε όλα τα αθλήματα Από το δημοτικό ξεκίνησε με κουνγκ φου, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, συνέχισε με πινγκ πονκ και έκανε πρωταθλητισμό σε ομάδα βόλεϋ. «Μέχρι και ελληνορωμαϊκή πάλη έκανα πριν χτυπήσω. Ό,τι και αν έπιανα ήμουν καλός», λέει. Όταν τον ρωτάς για το ατύχημα παραδέχεται ότι ποτέ δεν στεναχωρήθηκε γι’ αυτό, μόνο για τους φίλους του και τους γονείς του που έρχονταν στο νοσοκομείο και έκλαιγαν όταν τον έβλεπαν. «Μόλις έβλεπα να κλαίει κάποιος, έκανα πως κοιμάμαι για να φύγουν». Δεν έχασε καιρό ο Μάκης και μπήκε ξανά σε ομάδα. Από τότε και ύστερα δεν σταμάτησε να διακρίνεται σε εγχώριο και παγκόσμιο επίπεδο. «Μετά το ατύχημα μπήκα σε ομάδα μπάσκετ και βγήκαμε τρεις φορές πρώτοι στην Ελλάδα. Στην συνέχεια πήγα άρση βαρών και βγήκα πέμπτος στην Ευρώπη. Αργότερα, βρήκα μια γκόμενα, γούσταρα, κόλλησα μαζί της και άρχισα να

κάνω λάτιν χορούς. Οι φίλοι μου ακόμα και σήμερα με φωνάζουν ‘χορεύτρια’. Κατέληξα να προκριθώ έκτος στον κόσμο στους λάτιν χορούς. Στη συνέχεια ξεκίνησα δισκοβολία. Ήταν απαιτητικό άθλημα με πολλές και εξουθενωτικές προπονήσεις. Βγήκα πρώτος στο κόσμο. Και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω, τα είχα εξαντλήσει όλα». Και το σκι πώς προέκυψε; Σκι έκανε όλη η παρέα μου εκτός από εμένα. Βγαίναμε όλοι μαζί, ξενυχτούσαμε μέχρι τις έξι το πρωί και μετά έφευγαν σκαστοί για σκι στο βουνό και εγώ έπρεπε να πάω για ύπνο. Όταν έμαθα ότι υπάρχει το sit ski δεν περίμενα λεπτό, αγόρασα εξοπλισμό και ξεκίνησα μαθήματα. Στην αρχή το έκανα για την παρέα. Είναι διασκεδαστικό το σκι, είναι χορός, αιώρηση που σου ανεβάζει την αδρεναλίνη. Δεν σου τυχαίνει και τόσο συχνά να γλιστράς μια λευκή βουνοπλαγιά με 130 χλμ/ώρα. Τελικά ασχολήθηκα και με αυτό σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Δεν είναι ακριβό άθλημα το σκι; Πώς ανταποκρίνεσαι; Είναι πολύ ακριβό άθλημα και το κράτος δεν με βοήθησε καθόλου. Μέχρι και τα πέδιλα έπρεπε να αγοράσω. Συνεχίζω όμως σε πείσμα των δυσκολιών. Τα τελευταία δύο χρόνια μένω μόνιμα στο βουνό. Άλλοτε Παρνασσό και άλλοτε Καλάβρυτα. Κάνω κάθε μέρα προπόνηση και το καλοκαίρι πηγαίνω εξωτερικό στα 3,5 χιλιάδες μέτρα, εκεί όπου βρίσκεις πάντα χιόνι και συνεχίζω τις προπονήσεις μου. Το σκεπτικό μου είναι ότι για να συναγωνιστώ τους υπόλοιπους αθλητές στο κόσμο, ακόμα και μια ώρα προπόνησης παραπάνω μετράει. Φέτος την

Πρωτοχρονιά έκανα κανονική προπόνηση και ένοιωσα απέραντη ικανοποίηση, ήξερα πώς θα έχω κάνει τουλάχιστον μία προπόνηση παραπάνω από τους υπόλοιπους αθλητές σε όλο τον κόσμο. Θέλω να κάνω υψηλό αθλητισμό, σε ό,τι και αν ξεκινάω, θέλω να είμαι ανταγωνίσιμος. Δεν νομίζεις ότι είσαι σκληρός με τον εαυτό σου; Περνάω πολύ ωραία. Αλήθεια. Είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου... Πριν το ατύχημα απλά υπήρχα. Μετά όμως κατάλαβα πόσο δυνατός ήμουν, για να ανταπεξέλθω σε αυτά. Όλοι με ρωτούν πώς τα καταφέρνω, πώς κάνω τόσα πράγματα. Μου λένε για το αυτοκίνητο, το κολύμπι, τα σπορ, το να μένω μόνος. Εμένα μου φαίνεται εντελώς φυσιολογικό να τα κάνω αυτά. Ακούω πολύ κόσμο να βαριέται να βγει από το σπίτι. Εγώ σπίτι κάθομαι μόνο για να κοιμηθώ ή όταν είμαι άρρωστος. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί δεν αρρωσταίνω συχνά! Για την αναπηρία μιλάς άνετα; Χαίρομαι να μιλάω για την αναπηρία μου, να δίνω στο κόσμο να καταλάβει ότι δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Πηγαίνω συνέχεια σε σχολεία και μιλάω σε παιδάκια. Σε αρκετά σχολεία συναντώ ανάπηρα παιδιά. Καταλαβαίνω ότι αυτά τα παιδιά τα κοιτούν λίγο παράξενα οι συμμαθητές τους. Θέλω να πιστεύω ότι όταν φεύγω από το σχολείο θα τα νοιώθουν πιο κοντά τους. Πώς είναι η εμπειρία των παιδιών; Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα που σε έχουν ρωτήσει; Στην αρχή τα παιδιά με κοιτούν αποσβολωμένα. Μετά πλησιάζουν, αρχίζουν νε με

πιάνουν. Μου λένε για τα μπράτσα μου. Μετά πιάνουμε κουβέντα, κάνουν ωραίες ερωτήσεις τα παιδιά. Μια φορά με είχαν ρωτήσει ‘Πώς κοιμάστε’; Νόμιζαν ότι μένω μόνιμα στο καροτσάκι. Εγώ για να τους απαντήσω, κατέβηκα από το καροτσάκι, έβγαλα τα παπούτσια μου και ξάπλωσα σε ένα πάγκο. Τα παιδιά κατάλαβαν. Μόλις αρχίσουμε και γινόμαστε φίλοι, η στάνταρ ερώτηση είναι ‘Γυναίκα έχετε’; Στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι οι ανάπηροι έχουν την ανάγκη των άλλων και δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, δεν μπορούν να ζήσουν φυσιολογικά. Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίζεις αυτά τα ζητήματα. Με άλλους ανάπηρους κάνεις παρέα; Από την εμπειρία σου, πώς αντιμετωπίζουν οι ανάπηροι την κατάστασή τους; Αποτελείς εξαίρεση; Έχω φίλους ανάπηρους, κάποια παιδιά από την ομάδα μπάσκετ. Είναι άνθρωποι που δεν μασάνε, όπως εγώ, καλά παιδιά. Το χειρότερο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να αναβάλλει τη ζωή με την δικαιολογία ότι σύντομα θα γίνει καλά. Ξέρω ανθρώπους που δεν τελειώσαν τις σπουδές τους, δεν έβαλαν ράμπες στα σπίτια τους ή συνέχισαν να εξαρτώνται από τους γονείς τους επειδή πίστευαν ότι σύντομα θα περπατήσουν. Έδωσαν ένα συνεχές ρεπό στον εαυτό τους χάνοντας την ουσία, χάνοντας το εδώ και τώρα. Αν είναι να έρθει, θα έρθει. Πρέπει να ζούμε το σήμερα. Έχω πάει και σε σπίτια παιδιών που είναι ανάπηρα να τα βοηθήσω. Αυτά που έμαθα εγώ σε έξι μήνες, να τους τα μαθαίνω σε δύο μέρες. Ο ένας ανάπηρος μαθαίνει από τον άλλο.

OUGH! 9

Νοιώθεις ‘ανάπηρος’; Όταν ζεις μόνος σου και αυτοεξυπηρετείσαι, όταν έχεις δουλειά και είσαι ανεξάρτητος, διώχνεις την αναπηρία από πάνω σου. Οι παρέες σε γουστάρουν περισσότερο, οι γκόμενες σε πλησιάζουν, σου ανεβαίνει η ψυχολογία και όταν φτιάχνεις την πρώτη σου ολοκληρωμένη σχέση καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις πραγματικά τίποτα. Πρέπει όμως να ενεργοποιηθείς. Πρέπει να βάλεις ράμπα στο σπίτι σου, να αγοράσεις ένα καροτσάκι μικρό και ευκίνητο και να έχεις το αμάξι σου για τις μετακινήσεις, να μην εξαρτάσαι από τις δημόσιες συγκοινωνίες. Είναι κάποια έξοδα που πρέπει να κάνεις για να νοιώσεις ελεύθερος και ανεξάρτητος. Σε νυχτερινά μαγαζιά πηγαίνεις; Εννοείται, δεν κολλάω πουθενά. Πηγαίνω σε αυτά με τα περισσότερα σκαλοπάτια και τον περισσότερο κόσμο. Το πρόβλημα είναι των πορτιέριδων που θα με κουβαλήσουν. Εμένα δεν με νοιάζει καθόλου. Αυτοί νοιώθουν άσχημα καμιά φορά, εγώ ποτέ δεν νοιώθω λύπηση από αυτούς. Πιο πολύ λυπάμαι για εκείνους που δεν πιάνουν το νόημα. Μου αρέσει να διασκεδάζω, δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο τελευταία καλοκαίρια ζω στη Μύκονο. Αλκοόλ βέβαια δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν πίνω καφέ, ούτε τρώω τηγανιτά. Όλα αυτά ρίχνουν τον οργανισμό. Χωρίς αυτά είμαι πάντα σε εγρήγορση.Η αλήθεια είναι ότι πολύ σπάνια μου έχει τύχει να συναντήσω άτομο με αναπηρία σε νυχτερινό μαγαζί… Οι περισσότεροι ανάπηροι δεν βγαίνουν τα βράδυα. Σκέφτονται ότι είναι πιο χαμηλά από τον υπόλοιπο κόσμο, ότι μυρίζουν τους κώλους των άλλων, βλέπουν τα βυζιά τους. Εγώ τουλάχιστον προσπαθώ

να είμαι κοντά σε γυναικείους κώλους. Πρέπει να διαλέγεις πώς ζεις. Τι σε κάνει να γελάς; Γελάω συνέχεια. Σαν μαλάκας, σαν χάχας. Από το πρωί που θα ξυπνήσω, δεν είμαι ο άνθρωπος που θέλει τσιγάρο και καφέ, είμαι συνέχεια στη μαλακία. Λέω δικά μου ποιήματα, βλακείες. Όταν είμαι σοβαρός, οι φίλοι μου νομίζουν ότι κάτι έχω πάθει. Ποια είναι η σχέση σου με τις γυναίκες; Είμαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος. Εκείνες στην αρχή απλά γουστάρουν την φάση, έρχονται για πλάκα και τους προκύπτει κάτι πολύ καλύτερο και ουσιαστικότερο από αυτό που περίμεναν. Κολλάνε μαζί μου. Και ζηλεύουν συνέχεια. Έχω πολύ έντονο βλέμμα και το παρεξηγούνε. Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σου δεν αντέχει ο κόσμος; Το χειρότερο χαρακτηριστικό μου που δύσκολα αντέχεται, είναι ότι ζω σε πρόγραμμα. Θα φάω συγκεκριμένα πράγματα, θα κοιμηθώ συγκεκριμένες ώρες. Κάθε βράδυ μου αρέσει να γράφω τις δουλειές μου σε ένα χαρτί και την επόμενη, να τις σβήνω μόλις τις κάνω. Χύμα ,όμως, δεν φτάνεις εδώ που έφτασα, θέλει πρόγραμμα και πειθαρχία. Παλιότερα ήμουν πολύ εγωιστής και σκληρός άνθρωπος. Όμως το δούλεψα και το έχω βελτιώσει. Α, είμαι και ψώνιο. Είναι όμως καλό, γιατί έτσι δεν έχω παρατήσει τον εαυτό μου. Αν δεν ήμουν ψώνιο δεν θα έβγαινα πρώτος στο κόσμο. Είναι στοιχείο που συναντάς σε κάθε πρωταθλητή. Στην Ελλάδα υπάρχουν ικανοποιητικές

αθλητικές παροχές; Επικρατεί χάος και ανοργανωσιά. Το ΟΑΚΑ είναι το καλύτερο γήπεδο που διαθέτουμε για δισκοβολία και έχουν απαγορεύσει τις προπονήσεις για να μην χαλάσει το γκαζόν. Τα ντους δεν έχουν ζεστό νερό και δεν υπάρχει ούτε θέρμανση ούτε κλιματιστικό. Τα βάρη είναι από το 1997. Και όμως, και πάλι γαμάμε. Η παρολυμπιάδα σκίζει. Πώς εξηγείς τις τόσο υψηλές επιδόσεις της ομάδας των παρολυμπιακών αθλητών; Ίσως οι ανάπηροι βλέπουν το άθλημα ως αποκατάσταση, ως ένα τρόπο να βγουν από το σπίτι τους. Επίσης, στο εξωτερικό ως ανάπηρος βρίσκεις εύκολα δουλειά. Στην Ελλάδα για να επιβιώσει ένας ανάπηρος πρέπει να γίνει ολυμπιονίκης και να μπεις στο δημόσιο. Το μεγαλύτερο ντόπινγκ είναι η αποκατάσταση. Πάνω στο βάθρο αισθάνεσαι εθνική υπερηφάνεια ή είναι περισσότερο ένα στοίχημα που βάζεις με τον εαυτό σου; Ποτέ δεν δάκρυσα πάνω στο βάρθρο. Κοιτούσα την σημαία και δεν μου έκανε αίσθηση. Ίσως επειδή είχα κουραστεί τόσο πολύ για να αποκτήσω κάθε μετάλλιο που μόλις το κέρδιζα έλεγα από μέσα μου, ‘άντε να τελειώνουμε να πάμε σπίτια μας’. Το περίεργο είναι ότι όταν βλέπω τα βίντεο σήμερα και σκέφτομαι τι είχα ζήσει, κλαίω! Και είναι λογικό, όταν ακούς μια κερκίδα 40,000 ατόμων να φωνάζει ‘Ελλάς, Ελλάς, Μάκης Καλαράς’. Εντάξει, καύλα…

πιο ψηλά κτίρια του κόσμου σήμερα *Από όσα κατασκευάστηκαν από το 2000

Ο ουρανοξύστης Burj Khalifa στο Ντουμπάι, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, με ύψος 829,8 μέτρα, που ολοκληρώθηκε το 2010 Ο Self Supporting Tower στο Τόκυο , Ιαπωνία, με ύψος 634 μέτρα, που ολοκληρώθηκε το 2011 Το Clock building στη Μέκκα, Σαουδική Αραβία, με ύψος 601 μέτρα, που ολοκληρώθηκε το 2011 Το Radar στη Dimona, στο Ισραήλ, με ύψος 400 μέτρα, που ολοκληρώθηκε το 2008 ΤοElectricity Pylon στο Damao της Κίνας με ύψος 307 μέτρα, που ολοκληρώθηκε το 2009.

Cocktails DIY!

To OUGH! σας βοηθά να φτιάξετε μοναδικά cocktails στο σπίτι

The

Perfect Gin & Tonic

Υλικά 60ml Bloom Premium London Dry Gin Fever Tree Indian Tonic 2 dashes Angostura Bitters

Διαδικασία “Χτίζουμε” τα υλικά σε ψηλό ποτήρι γεμάτο πάγο με την αναγραφόμενη σειρά. Αναδεύουμε με bar spoon. Στύβουμε μέσα μια φέτα lime, αφού πρώτα την περάσουμε από το εσωτερικό χείλος του ποτηριού. Γαρνίρουμε τοποθετώντας την ίδια φέτα μέσα στο ποτήρι.

Αν 2/3 του ποτού σου είναι το mixer, τότε δεν νομίζεις πως θα έπρεπε να δώσεις λίγο μεγαλύτερη σημασία σε αυτό; Το Indian Tonic της Fever Tree είναι ένα απολαυστικό Tonic με εξαιρετική – ισορροπημένα πικρή – γεύση και φυσικά αρώματα εσπεριδοειδών που συντροφεύει άψογα ένα Premium Gin για ένα Perfect Gin & Tonic.

Η Master Distiller Joanne Moore εμπνέεται από έναν ανθισμένο Αγγλικό κήπο και δημιουργεί το BLOOM. Ένα Gin που περικλείει τη φύση στο όνομα, στο μπουκάλι, στη γεύση του. Αποστάζεται τρεις φορές ενώ για τη δημιουργία του χρησιμοποιείται μαλακό νερό πηγής για μια γεύση φρέσκια και απαλή. BLOOM σημαίνει «άνθος» και το όνομα του δεν είναι τυχαίο, αφού τα συστατικά που το διαφοροποιούν είναι το Χαμομήλι, το Αγιόκλημα και το Pomelo (κινέζικο Grapefruit) που συνθέτουν ένα αρωματικό μπουκέτο με λεπτές νότες μελιού και πορτοκαλιού. Η μαγεία της φύσης αποτυπώνεται και στο κομψό και ρομαντικό μπουκάλι, που προδιαθέτει για ένα ελαφρύ, δροσιστικό Gin. Ιδανική βάση για ελαφριά cocktail με φρούτα.

12 OUGH!

To 2012 έκλεισαν 82 περιοδικά στην Αμερική. Όχι τόσο χάλια όσο το 2011 που έκλεισαν 152 τίτλοι. Αντίθετα 227 νέοι τίτλοι ξεκίνησαν το 2011. 12 λιγότεροι από ότι το 2011 που ξεκίνησαν 239. Το 2012, τα δύο μεγάλα περιοδικά που μας αποχαιρέτησαν ήταν το Newsweek και το Spin.

5 λόγοι της κρίσης του σύγχρονου τύπου σύμφωνα με τους ειδικούς: 1. Το διαδίκτυο 2. Η καλωδιακή τηλεόραση 3. Οι ψευδαισθήσεις των μεγάλων συγκροτημάτων [οι εφημερίδες δεν είναι πετρέλαιο] 4.Το κόστος και η άσκοπη σπατάλη [οι παλιές ακριβές τεχνικές δεν ισχύουν πια] 5. Η αγραμματοσύνη. Και κάτι πιο ειδικό: Στην Μεγάλη Βρετανία τη δεκαετία του ‘70 υπήρχαν 15 τίτλοι περιοδικών που απευθύνονταν σε αγόρια και αντίστοιχα άλλα 15 κοριτσίστικα περιοδικά. Σήμερα υπάρχουν μόνο 2!

OUGH! 13

Κορύβαντες Αναβιώνοντας αρχαίες πολεμικές τακτικές Οι Κορύβαντες είναι ένα εντυπωσιακό οπλιτικό άγημα «αρχαίων» πολεμιστών που θα μπορούσαν να έχουν κάνει βουτιά στο χρόνο, με θώρακες, ασπίδες, πολύχρωμες περικεφαλαίες, σπαθιά και δόρατα που μοιάζουν με κομπάρσους από χολιγουντιανή ταινία. Μπαίνοντας στο σάιτ τους, αυτό που σου προκαλεί το μεγαλύτερο ενδιαφέρον –εκτός από τις αμέτρητες «ψαρωτικές» φωτογραφίεςείναι η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν αυτό που αρχικά φαίνεται ότι είναι το χόμπι τους. Οι Κορύβαντες δεν μελετούν απλά αρχαία όπλα και πανοπλίες, ή τον τρόπο που πολεμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, ερευνούν, παρουσιάζουν μελέτες για τα πολεμικά ήθη και κατασκευάζουν μόνοι τους όλα τα αντικείμενα που εμφανίζονται στις φωτογραφίες τους. Από το 2009 που ο σύλλογος λειτουργεί επίσημα, έχουν δημοσιεύσει στο σάιτ τους και σε ειδικά περιοδικά ολοκληρωμένες μελέτες για πολεμικές τεχνικές, εξοπλισμό και σύμβολα του αρχαίου ελληνικού κόσμου –Οι Κορύβαντες έχουν ήδη εμφανιστεί σε δύο παραγωγές του History Channel, σε ένα καναδέζικο ντοκιμαντέρ, στο ITV, σε βιντεοκλίπ... «Είμαστε σύλλογος πειραματικής αρχαιολογίας, ο,τιδήποτε άλλο δεν μας ενδιαφέρει», λένε οι ίδιοι. «Σύμφωνα με την αρχαία θεολογία οι Κορύβαντες ήταν οι πρώτοι πολεμιστές θεοί. Ήταν αυτοί που προστάτευαν τον Δία όταν γεννήθηκε. Οι Κορύβαντες λατρεύονταν και από τους Ρωμαίους μέσω της Κυβέλης. Το όνομα επιλέχτηκε γιατί δεν έχει καμία σχέση με τίποτα πολιτικό, μιλιταριστικό κλπ, και αφετέρου έχει σχέση με τα όπλα που κατασκευάζει ο σύλλογός μας. Κάνουμε ερευνητική δουλειά, εκτός από κατασκευαστική και όλα τα κομμάτια μας είναι μοναδικά. Οι κατασκευές μας καλύπτουν φάσμα δύο αιώνων, ξεκινούν από τον 6ο και φτάνουν μέχρι τον 4ο. Τώρα βέβαια, θα πάμε ακόμα πιο πίσω, θα κατασκευάσουμε δύο Μυκηναϊκές πανοπλίες, που χρονολογούνται μεταξύ 15ου και 12ου αιώνα π.Χ. Ο λινοθώρακας π.χ. που φτιάξαμε πρόσφατα είναι ένα από τα βασικά μας κατασκευαστικά εγχειρήματα. Ήταν το βασικό όπλο των αρχαίων Ελλήνων στη μάχη. Πρόκειται για αντικείμενο το οποίο δεν υπάρχει σε μουσείο, γιατί το υλικό του ήταν φθαρτό και δεν επέζησε στη πάροδο του χρόνου. Υπάρχουν πάνω από 700 απεικονίσεις του σε αγγεία και μπορείς να βρεις περιγραφές του σε λίγα κείμενα. Αυτό το υλικό χρησιμοποιούμε για να ερευνήσουμε την πραγματική μορφή του συγκεκριμένου αμυντικού εξοπλισμού και να το κατασκευάσουμε».

www.koryvantes.org/koryvantes

Ταξίδι χωρίς επιστροφή! Το The Mars One Project θα στείλει τους πρώτους αποίκους στον πλανήτη Άρη μέχρι το 2023. Οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να ετοιμάσουν ένα βίντεο με το βιογραφικό τους και τους λόγους που θέλουν να ταξιδέψουν στον κόκκινο πλανήτη. Τα βίντεο θα αναρτηθούν στο επίσημο site του πρότζεκτ με χρέωση, προς αποφυγή τρολ. Τα δημοφιλέστερα θα γίνουν viral, ενώ οι τυχεροί που θα κερδίσουν την εύνοια του κοινού, θα μπουν σε ειδικό πρόγραμμα για να γίνουν αστροναύτες και θα γράψουν ιστορία στην κατάκτηση του διαστήματος. Μέχρι στιγμής έχουν κάνει αίτηση 20.000 άτομα, τα περισσότερα από την Κίνα. Όσοι τελικά ταξιδέψουν δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ πίσω στη Γη. http://applicants.mars-one.com/

OUGH! 15

16 OUGH!

OUGH! 17

STMTS: There is no breaking the rules, because we make them www.stmtsart.com

Ο STMTS φτιάχνει μωρά και πιτσιρίκια με μελάνι, χαρτί και χρώμα. Τα βάζει να κλαίνε, να γελούν ή να ονειρεύονται και ανοίγει στους τοίχους της πόλης ένα χώρο για αναπόληση σε μια ξεχασμένη αθωότητα. Ο ίδιος είναι είκοσι χρονών, σπουδαστής της Καλών Τεχνών που αποφάσισε να ασχοληθεί με την street art προκειμένου να εκφράσει όσα δεν χωρούν σε μια κόλλα χαρτί. Πριν από ένα χρόνο τα έργα του ταξίδεψαν έως την επιδραστική έκθεση Art Basel στο Miami. Διονύσης Ανεμογιάννης

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το σχέδιο και κατ’ επέκταση το graffiti; Ανακάλυψα τη κλίση μου στο σχέδιο, τα τελευταία χρόνια του λυκείου. Σε κανένα μάθημα δεν ήμουν αρκετά καλός και το μόνο που μου άρεσε να κάνω ήταν να σχεδιάζω. Σχεδίαζα ασταμάτητα. Όταν μάλιστα έμαθα για την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, απέκτησα ένα νέο στόχο. Έκανα εντατική προετοιμασία και τελικά μπήκα. Πόσο δύσκολα είναι τα σχολικά χρόνια για τους μαθητές που ‘των τελευταίων θρανίων’; Το σχολείο είχε πολλή πλάκα. Μπορεί να με αποπέρνανε, να μου φώναζαν ‘ρεμάλι, τι θα κάνεις στη ζωή σου’, όμως ήξερα ότι όλα αυτά είναι κωλήματα του μυαλού. Ήξερα ότι κάπου θα ήμουν καλός. Έτσι το διασκέδασα, κάναμε απίστευτες πλάκες στο σχολείο, κατάφερα να είμαι ελεύθερος. Τι θυμάσαι να ζωγραφίζεις στα θρανία; Έκανα πολλές μουτζούρες αλλά και φάτσες. Μου αρέσει πολύ να σχεδιάζω πρόσωπα, παιδιά, μύτες, στόματα και βελάκια. Σήμερα είναι αρκετά πιθανό τα θρανία στα σχολεία να έχουν εθνικιστικά συνθήματα. Τι αισθήματα σου προκαλεί αυτό; Είχες ζήσει κάτι αντίστοιχο; Δεν είχα ζήσει κάτι τέτοιο, είναι καινούριο φαινόμενο. Είναι ένα πράγμα που δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω. Τα θρανία είναι για να μουτζουρώνονται; Ναι, πιστεύω ότι πρέπει να τα μουτζουρώνουμε. Έχει όμως σημασία και το τι γράφει ο καθένας. Πιστεύεις πώς τα graffiti και τα tags στην Αθήνα, ομορφαίνουν την πόλη ή την κάνουν ακόμα πιο χαοτική; Η τέχνη στο δημόσιο χώρο είναι το πιο δημιουργικό πράγμα που υπάρχει για εμένα, είναι μια ολόκληρη περιπέτεια. Τα

graffiti της πόλης είναι πολύ όμορφα και πιστεύω ότι την κοσμούν. Πρέπει, βέβαια, να γίνονται με σύνεση. Για παράδειγμα, δεν θεωρώ σωστό να γίνονται graffiti σε καλοδιατηρημένα νεοκλασσικά που από μόνα τους ομορφαίνουν την πόλη. Αν δίνονταν άδειες από το κράτος για legal graffiti θα είχαμε πολύ περισσότερες καλές δουλειές σε κτήρια της πρωτεύουσας. Ποια η γνώμη σου για τα tags; Τα βρίσκεις εξίσου καλαίσθητα; Δεν έχω φτιάξει ποτέ tag, όμως μου αρέσουν πολύ. Όταν τα βλέπεις μεμονωμένα είναι πιθανώς να μην σου αρέσουν. Αν όμως τα δεις όλα μαζί, να δημιουργούν μία εικόνα, τότε σίγουρα θα σου αρέσουν. Θέλεις να αρέσουν τα graffiti σου στο κοινό; Ο πρώτος στόχος μου είναι να εκφραστώ. Από εκεί και πέρα είναι σημαντικό να αρέσει και στους άλλους. Όταν φτιάχνεις κάτι σε δημόσιο χώρο, άρα επιβάλλεις την εικόνα σου, πρέπει τουλάχιστον να είναι κάτι όμορφο για τον κόσμο που θα περάσει και θα το δει. Μου αρέσει πολύ να προβληματίζω τον κόσμο, να τον βάζω σε σκέψεις και καταστάσεις. Τα graffiti σου είναι εμπνεύσεις της στιγμής ή είναι σχέδια που επεξεργάζεσαι καιρό; Από πού εμπνέεσαι; Πάντα έχω ένα πλάνο για το τι θέλω να φτιάξω. Εμπνέομαι από την κοινωνία την καθημερινότητά μου, τα βιώματά μου, τις πληροφορίες με τις οποίες με βομβαρδίζουν τα Μέσα. Κάπως έτσι πλάθω μέσα μου εικόνες. Συχνά αντλώ έμπνευση και από την μουσική. Τα μώρα πώς προέκυψαν στα γκραφίτι σου; Μου αρέσει η έκφραση των παιδικών προσώπων. Αν τα παρατηρήσεις, βλέπεις ένα

πράγμα μαγικό. Η νεανική ηλικία είναι η πιο αθώα ηλικία, οι άνθρωποι έχουν άμεση επαφή με το συναίσθημά τους, δεν έχουν δόλο, δεν εντάσσονται σε ομάδες συμφερόντων, υπάρχει ελευθερία. Αυτή την ανεμελιά μου αρέσει να αποδίδω, γιατί την είχαμε όλοι κάποτε μέσα μας και την βλέπουμε να απομακρύνεται με τον καιρό. Δεν θα μπορούσα να εκφραστώ μέσα από διαφημίσεις ή άλλες πονηρές καταστάσεις. Θα ήθελες να βιοποριστείς από το graffiti; Δέχεσαι παραγγελίες; Το graffiti στον δρόμο το κάνεις για την πάρτη σου και τον κόσμο. Όμως έχω φτιάξει graffiti και καμβάδες για φίλους μου και ανθρώπους που ενδιαφέρονται. Από εκεί και πέρα, το graffiti δεν είναι σουβλάκι «πίτα-γύρο-ντομάτα-σος» να το φτιάχνεις όπως σου λένε. Οφείλεις να βάζεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό. Αν είσαι καλός στο σχέδιο και θες μια κανονική δουλειά, είναι καλύτερο να ασχοληθείς με κάτι πιο εφαρμοσμένο όπως γραφιστική ή εικονογράφηση. Τι σχέδια έχεις για το μέλλον; Θα συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω. Θα ήθελα να φύγω στο εξωτερικό να κυνηγήσω ευκαιρίες που υπάρχουν. Τι γνώμη έχουν οι γονείς σου για τα γκραφίτι που φτιάχνεις; Τους αρέσουν πολύ. Είναι κάποιο από τα παιδιά που έχεις ζωγραφίσει αυτοπροσωπογραφία; Δεν το έχω κάνει ακόμα αυτό, αλλά σίγουρα θα το κάνω στο μέλλον. Τα μωρά άλλωστε μοιάζουν μεταξύ τους.

20 OUGH!

Η μικρομάνα της ιστορίας, σύζυγος του τότε ευτυχισμένου πρίγκηπα, είναι η τέως βασίλισσα της Ελλάδας Άννα-Μαρία, κατά το Wikipedia: «τριτότοκη θυγατέρα Πριγκίπισσα των Φρειδερίκου και Ίνκριντ, βασιλικού ζεύγους της Δανίας, γεννήθηκε στις 31 Αυγούστου 1946 στα Ανάκτορα του Αμαλιενμπόρκ (Κοπεγχάγη, Δανία). Μεγάλωσε μαζί με τις αδελφές της Μαργαρίτα, σημερινή Βασίλισσα της Δανίας, και Βενεδίκτη και φοίτησε σε δημόσιο σχολείο. Από μικρή είχε κλίση στη κλασική μουσική. Αποφοίτησε από τα ελβετικά κολλέγια Chatelard και Le Mesnil. Παντρεύτηκε σε ηλικία μόλις 18 ετών και 18 ημερών τον τέως Βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ των Ελλήνων, στις 18 Σεπτεμβρίου 1964, στην Αθήνα, που υπήρξαν και οι μοναδικοί επίσημοι βασιλικοί γάμοι που έγιναν στην Ελλάδα κατά τη νεότερη ιστορία. Απέκτησαν πέντε παιδιά». Στην ιστορία της μικρομάνας (πιο cheesy πεθαίνεις) την «πληρότητα της συζυγικής ευτυχίας» είχε ολοκληρώσει η γέννηση της Αλεξίας, τον Ιούλιο του 1965. Την είχαν και στο εξώφυλλο ροδομάγουλη και με την κορώνα στο κεφάλι της, χωρίς καμία ένδειξη για το ποια είναι (σε όλα τα υπόλοιπα εξώφυλλα υπήρχε γραμμένο το όνομα, ακόμα και σε σταρ επιπέδου Βουγιουκλάκη και Καρέζη), προφανώς ήταν αδιανόητο να μην γνωρίζει κάποιος την Άννα-Μαρία. (btw: Η γιαγιά μου είχε κρυμμένο στα μπαούλο το κάδρο με την Άννα-Μαρία και τον τέως, μέχρι τη δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ. Μετά το βρήκε ο θείος μου και της το πέταξε).

OUGH! 21

Νάνσυ Μητροπούλου

Οι δύο ''άκρες'' για vintage στην Αθήνα H Οugh αποστολή μου ήταν να επισκεφτώ δύο διαφορετικές προσεγγίσεις στις vintage αγορές ρούχων στην Αθήνα. Έτσι,θα σφραγιζόταν και η πρώτη μου επαφή με το vintage ρούχο, επαφή που τελικώς σφραγίστηκε ιδιαίτερα μιας και ο πρώτος σταθμός μου, το Κilo Shop, που άνοιξε πριν λίγες μέρες στο Μοναστηράκι, έχει μια πολύ ξεχωριστή και εναλλακτική λογική. Δηλαδή διαλέγεις,ζυγίζεις,αγοράζεις και πληρώνεις τα vintage ρούχα που θες με το κιλό. Τέτοιο μαγαζί ανοίγει στην Ελλάδα για πρώτη φορά. Το Kilo Shop είναι πολυεθνική αλυσίδα καταστημάτων. Καταστημάτων που βρίσκονται από την Νέα Υόρκη έως το Τόκυο και την Μόσχα.Η ιδέα του έρχεται από το Παρίσι και το Βερολίνο και ετοιμάζεται να προσελκύσει και το ελληνικό αγοραστικό κοινό που στο μεγαλύτερο μέρος του δεν είναι πολύ μυημένο σε αυτή,όπως δεν ήμουν και εγώ πριν το επισκεφτώ. Τα ρούχα, τα παππούτσια και τα αξεσουάρ –σε πραγματικά μεγάλη ποικιλία- που θα συναντήσει κανείς εκεί, λοιπόν,έχουν ταξιδέψει και μέσα στις δεκαετίες και διαμέσου άλλων ευρωπαικών πόλεων μέχρι να φτάσουν σε μας, γεγονός που τα καθιστά αν μη τι άλλο ιδιαίτερα. Όταν ακούς vintage και second hand, το μυαλό ίσως να σε παραπέμπει μοναχα στο παλιό και φθαρμένο,όμως αυτό δεν ισχυεί απαραίτητα μιας και στο Kilo Shop μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το πόσο προσεγμένη είναι επιλογή όλου του εμπορεύματος

που κέντρισε και το δικό μου ενδιαφέρον, ξεχνώντας ότι απλά βρισκόμουν εκεί για ένα απλό ρεπορτάζ. Βέβαια η επιλογή του εμπορεύματος όταν μιλάμε για πολυεθνική εταιρεία,σαφώς, δεν μπορεί παρά να γίνεται υπό μια απρόσωπη και αυτοποιημένη λογική. Λογική που διατρέχει γενικότερα το σήμερα και βλέπουμε ότι τελικά διατρέχει και το vintage χθες. Μαγαζιά που αντιπροσωπεύουν το άλλοτε που όμως λειτουργούν με τους ρυθμούς του σήμερα και του αύριο. Η συνεχεια της αποστολής μου με οδήγησε στο Στράτο με το Υesterday’s bread του,που επιμένει να λειτουργεί ακόμα με τους δικούς του μη-εμπορευματοποιημένους αλλοτινους ρυθμούς δίνoντας ένα vintage τονο παραπάνω στην ήδη vintage εικόνα της λαικής συνοικίας και αγοράς στην οδό Καλλιδρομίου. Εισάγει από την Ολλανδία ό,τι μπορείς να φανταστείς: vintage-second hand ανδρικά και γυναικεία, casual και βραδινά ρούχα σε πολύ προσιτές τιμές. H ατμόσφαιρα θυμίζει κάτι ανάμεσα σε bazaar,ατελιέ, μπουτίκ και βεστιάριο και από την στιγμή που θα εισχωρήσεις στο μαγαζί θα είναι σαν να ξεκινά άτυπα ένα παιχνίδι ανακάλυψης του «θησαυρού» που αναζητάς. Θαμώνες του fashion ρετροστεκιού είναι άτομα όλων των ηλικιών: δεκατετράχρονοι με ανήσυχο πνεύμα στυλ έως εβδομηντάχρονοι που επιμένουν ακόμα στην γοητεία του χθες. Πολλοί επισκέπτονται το μαγαζί ως άσκηση

χαλάρωσης λόγω της άνεσης που αποπνέει. Μπορείς να διαλέξεις με την ησυχία σου και χωρίς κανένας να σε ενοχλήσει ό,τι σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Η διαδικασία αναζήτησης απαιτεί χρόνο γιατί ο όγκος περιεχομένου είναι μεγάλος, αλλά αυτή δεν παύει να είναι άκρως δημιουργική. Τα σχέδια ανανεώνονται καθημερινά και πάντα υπάρχουν προσφορές που περιμένουν να τις εντοπίσεις. «Think rubbish as hope» θα δεις να αναγράφεται κάπου σε μια γωνιά του: Δηλαδή το παλιό και το φαινομενικά πλέον άχρηστο φέρει μέσα του το καινούριο, το σήμερα και το αύριο ακόμα κι αν έρχεται από το χθες. Το θέμα είναι εσύ πώς το αξιοποιείς και τι ευκαιρίες του δίνεις να ξανα-υπάρξει και να αναδειχθεί.Και αυτή η κατακλείδα συμπυκνώνει και τη σκέψη που μου έμεινε στο μυαλό μετά από αυτό το ρεπορτάζ.

Κilo Shop

Yesterday's Bread

Eρμού 120, Αθήνα τηλ 210 3237203

Καλλιδρομίου 87-89, Εξάρχεια Τηλ. 210 8811233

Γεωργία Παπαστάμου

Ένα απόγευμα με την Κάντυ Κάντυ Η Ματίνα Καρρά, η ελληνική φωνή της Χιονάτης, της Εσμεράλδας, της Μάγιας της μέλισσας και της Κάντυ Κάντυ, μοιράζεται τις αναμνήσεις της με το ough! Κάθε φορά που ένα βαρύ δάκρυ λαμπίριζε και άφηνε το υπερμέγεθες μάτι της Κάντυ Κάντυ, αυτή που πλάνταζε ήταν η Ματίνα Καρρά. Αν έχεις ανοίξει την τηλεόρασή σου πρωί ή μεσημέρι τα τελευταία τριάντα χρόνια, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις ακούσει την φωνή της. Ξεκινώντας σαν παιδί θαύμα από ένα διαγωνισμό στην Νίκαια, συνέχισε στο πλευρό μεγάλων πρωταγωνιστών του θεάτρου, έκανε κινηματογράφο και από την στιγμή που μπήκε στον χώρο της μεταγλώττισης, έντυσε ηχητικά την τηλεοπτική μνήμη των περισσότερων Ελλήνων. Παίδευε τον Τέρρυ και τον Άντονυ, έτρεχε στο Μικρό σπίτι στο Λιβάδι, ήταν η «έξυπνη και πονηρήηη η Μάγια», η Χάιντη, η Μικρή Λουλού, η Πίπη η Φακιδομύτη, η Μαρία της Γειτονιάς, η κυρία Σιμένα, η Μαρουλίτα και πολλές άλλες. Αυτή είναι η δική της ιστορία: Γιατί γίνατε ηθοποιός; Η μαμά μου αγαπούσε πάρα πολύ το θέατρο. Ήθελε να παίξει. Στην εποχή της όμως ήταν πάρα πολύ δύσκολο να αφήσουν μια κοπέλα να το κάνει. Το θεωρούσαν ανήθικο επάγγελμα. Και εκείνη ούτε το ζήτησε ποτέ. Όμως τραγούδαγε, χόρευε, το αγαπούσε. Εγώ από τότε που γεννήθηκα, μόλις άκουγα μουσική, κουνιόμουν ολόκληρη, είχα έναν ρυθμό καταπληκτικό. Πώς ξεκινήσατε; Γεννήθηκα στην Νίκαια, στον Πειραιά. Εκεί υπήρχε ένα θέατρο βαριετέ, το Κεντρικό. Έπαιζε επιθεώρηση, όπως ήταν τότε, με τα νούμερα, το ακροβατικό, το χορευτικό, τα τραγούδια. Μια χρονιά αποφάσισαν να κάνουν διαγωνισμό ταλέντων, με πιτσιρίκια. Οχτώ χρονών πήγα, τραγούδησα και χόρεψα και βγήκα πρώτη. To Mambo Italiano είπα. Τσαπερδόνα. Και μετά την νίκη; Με θεώρησαν μεγάλο ταλέντο και με κράτησαν όλη τη σαιζόν στο θέατρο. Κάθε βράδυ με πήγαινε η μαμά μου. Ήμουν πια μέσα στον θίασο. Άρχισα και μπαλέτο και το ένα έφερε το άλλο. Χόρεψα στην Αϊντα, τραγούδησα στην Κάρμεν, έκανα την Ισμήνη στο Ηρώδειο με τον Μινωτή στον Οιδίποδα Τύραννο στα δέκα μου. Ήμουν από τα λεγόμενα παιδιά θαύματα. Πριν τελειώσω τη σχολή Θεοδοσιάδη είχα περάσει απ' τον Κουν, απ' τον Αλεξανδράκη. Βγάζοντας τη σχολή έπαιξα με τον Διαμαντόπουλο, με τον Φωτόπουλο, με τον Μυράτ και την Ζουμπουλάκη, με τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, με τον Χορν, τη Λαμπέτη, με τον Αλεξανδράκη και την Γαληνέα, με τον Γιάννη Φέρτη, στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος, στο Εθνικό, στο Μουσούρη. Ήμουν πάντα η νέα, η ενζενί του θιάσου. Παράλληλα έκανα κινηματογράφο και πάρα

πολύ ραδιόφωνο. Πώς έγινε η αρχή με τη μεταγλώττιση; Ξεκίνησα να ντουμπλάρω σε ταινίες. Τα χρόνια αυτά, γινόταν το γύρισμα και στη συνέχεια οι ηθοποιοί ντούμπλαραν τους εαυτούς τους. Με είχαν φωνάξει, λοιπόν, να ντουμπλάρω κάποιες ελληνίδες ηθοποιούς και το είχα κάνει εύκολα και καλά. Το 1979 ξεκίνησα στο στούντιο Κρος, στην Ιπποκράτους τις μεταγλωττίσεις. Η πρώτη δουλειά που έκανα ήταν το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Τη Λώρα κάνατε; Όχι. Τη Μαίρη. Και το μωρό. Και μίλαγα και με τον εαυτό μου. Είχε αγκαλιά αυτή το μωρό, μίλαγε το μωρό, μίλαγε και η Μαίρη. Και μετά; Στην συνέχεια, στην ΕΡΤ, αρχίζει η Πίπη η Φακιδομύτη. Κάνω οντισιόν, η φωνή μου ταίριαζε στην ηθοποιό που την έπαιζε και με παίρνουν. Από εκεί και μετά ήμουν σχεδόν σε όλες τις σειρές της ΕΡΤ. Άρχισε και η ιδιωτική τηλεόραση και το είδος είχε μεγάλη ζήτηση. Δούλευα πάρα πολύ και παντού. Ήμασταν πολύ πιο λίγοι οι ηθοποιοί σε σχέση με τώρα. Όταν ξεχωρίζαμε και τους κάναμε τη δουλειά μας αρπάζανε. Τι χαρακτηριστικό πιστεύετε πως έχει η φωνή σας; Όλοι αναφέρονταν σε εμένα ως «η γλυκιά φωνή». Πιστεύω πως έχει κάτι το εφηβικό, το κοριτσίστικό αλλά μπορεί να γίνεται και γυναικεία. Η Κάντυ πότε ξεκινάει; Το 1983 στην ΕΡΤ1. Τι αντιδράσεις έχετε όταν αναγνωρίζουν την φωνή σας; Όταν ο κόσμος καταλαβαίνει ότι εγώ έκανα τη Κάντυ αντιδρά απίστευτα. Είμαι από τις

περιπτώσεις των ηθοποιών που έχουν ακούσει πολύ όμορφα πράγματα που με έχουν συγκινήσει. Και εξακολουθώ να ακούω. Ειδικά τα νέα παιδιά τρελαίνονται! Μια φορά ήταν να κάνω μια διαφήμιση. Μπαίνω στο στούντιο να γράψω και όταν ο ηχολήπτης μαθαίνει ότι είμαι η Κάντυ γονατίζει να μου φιλήσει τα χέρια. Δεν θα το ξεχάσω. Κάνατε τη φωνή της Κάντυ στις παρέες; Αυτό που κάνω, μπορώ να το κάνω μόνο την ώρα που δουλεύω. Όταν έχω το σκίτσο, είμαι εκεί και προσπαθώ να ταυτιστώ μαζί του αφήνοντας εμένα στην άκρη. Στη μεταγλώττιση των κινουμένων σχεδίων πώς λειτουργούσατε σαν ηθοποιός; Δεν είχαμε την πολυτέλεια να βλέπουμε τη σειρά από πριν. Μας έδιναν ένα επεισόδιο, το κείμενο, μισή ώρα πριν αρχίσουμε. Άρχιζε η προβολή και με μια πρόβα ξεκινούσαμε να γράφουμε. Μπορεί να ζήσει κανείς κάνοντας αυτό το επάγγελμα; Δεν πληρωθήκαμε ποτέ πολύ καλά. Είναι αδύνατον να ζήσει κανείς μόνο από τις μεταγλωττίσεις. Ειδικά τώρα. Τι ικανότητες πρέπει να έχει ένας μεταγλωττιστής; Πρέπει να έχεις ταλέντο και να μπορείς να σταθείς. Η μεταγλώττιση είναι πολύ δύσκολη και ειδική δουλειά. Στα κινούμενα σχέδια οι κινήσεις υπάρχουν ήδη, οπότε πρέπει να προσαρμόσεις το παίξιμό σου στις κινήσεις του σκίτσου. Και με μια πρόβα μόνο. Αυτό θέλει τσακάλια, θέλει αετούς. Πρέπει να είσαι γρήγορος και έξυπνος. Σε ένα μικρόφωνο όλοι, όρθιοι, να πλασάρεσαι να ακουστείς. Έχεις να καταλάβεις τον χαρακτήρα που κάνεις. Να του δανείσεις τη φωνή σου, αλλά σε κάποιο συγκεκριμένο ρυθμό. Χρειάζεται συγχρονισμός

και έμπνευση. Οι μεταγλωττίσεις σειρών με κανονικούς ηθοποιούς είναι ακόμα πιο δύσκολες. Εκεί πρέπει να ξεχάσεις τον εαυτό σου τελείως και να γίνεις ένα με αυτόν. Κακός ηθοποιός είναι αυτός; Κακός πρέπει να γίνεις και εσύ. Δεν είναι καθόλου εύκολο, γι 'αυτό και πολλοί, αξιολογότατοι ηθοποιοί πέρασαν απ' τον χώρο της μεταγλώττισης και τελικά είπαν «όχι, ευχαριστώ». Από την ιστορία της Κάντυ τι σας έχει μείνει; Έχουν περάσει τόσα χρόνια και έχω κάνει τόσα πολλά πράγματα που τα έχω ξεχάσει. Θυμάμαι μόνο μια πολύ γλυκιά ανάμνηση ενός πλάσματος από τα πιο υπέροχα πράγματα που μπορεί να έχει γεννήσει η φύση: καλό, γλυκό, τρυφερό, ερωτικό που το κατατρέχανε, του έβαζαν τρικλοποδιές. Και ότι ερωτεύτηκε. Αυτό ήταν πολύ όμορφο. Τι σας άρεσε περισσότερο από όσα έχετε κάνει; Τα κλασσικά του Disney. Η Χιονάτη, η Εσμεράλδα στην Παναγία των Παρισίων, η Πεντάμορφη και το Τέρας. Τα έχω κάνει όλα. Τα μόνα που δεν μου άρεσαν πολύ ήταν κάτι τύπου Dragonball, όταν η βία μπήκε πια πολύ έντονα στο σκίτσο. Το τελευταίο πράγμα που έκανα πριν σταματήσω και για το οποίο είμαι περήφανη, είναι τα παραμύθια του Όσκαρ Ουάιλντ στις εκδόσεις Άγκυρα. Στον γιο σας διαβάζατε ποτέ ιστορίες και παραμύθια; Επειδή δεν ήμουν ποτέ στο σπίτι, παρά μόνο έναν χρόνο όταν τον γέννησα και τον μεγάλωσε η γιαγιά του, όχι. Η μαμά μου του διάβαζε τα παραμύθια.

M.Hulot

Mofu: vintage έπιπλα με ιστορίες Μνήμες από περασμένες δεκαετίες σε ένα μαγαζάκι με υψηλής αισθητικής έπιπλα και μικροαντικείμενα στην καρδιά του Ψυρρή. Περπατώντας στην οδό Σαρρή στου Ψυρρή και λίγο πριν βγεις στο Θησείο, είναι δύσκολο να μην προσέξεις τη βιτρίνα του Mofu. Συνήθως έχει όλα αυτά τα έπιπλα και τα μικροπράγματα που θα ήθελες να έχεις στο σπίτι σου, αλλά το σκέφτεσαι, κυρίως επειδή είναι ακριβά (σε σχέση με το βιομηχανικό έπιπλο που μετατρέπει τα σπίτια σε κάθε γωνιά του κόσμου σε αντίγραφα από εικόνες του καταλόγου συγκεκριμένης εταιρίας). Τα vintage έπιπλα είναι μοναδικά, έχουν πίσω τους ιστορία και μία αισθητική που έλειπε σε μεγάλο βαθμό από τα ελληνικά σπίτια την εποχή που κατασκευάζονταν. Ακόμα και όταν πέρασαν από τα ελληνικά σπίτια, εξαφανίστηκαν μερικές δεκαετίες αργότερα που ο άθλιος νεοπλουτισμός των '80s επέβαλλε αλλαγές κάθε τύπου. Τα όμορφα κομμάτια των '50s και των '60s βρέθηκαν στα σκουπίδια, -κανείς δεν σκέφτηκε ότι η καρέκλα και το τραπέζι από φορμάικα ή ο παλιός καναπές θα θεωρούνταν ως vintage μερικά χρόνια αργότερα και θα υπήρχαν άνθρωποι που θα πλήρωναν αρκετά ευρώ για να τα αποκτήσουν. Το Mofu δεν έχει μόνο παλιά κομμάτια, έχει και σύγχρονα υψηλής αισθητικής, κυρίως από Αμερική και από Ευρώπη, μικροσυσκευές και διακοσμητικά επωνύμων και αγνώστων σχεδιαστών που κάνουν το σπίτι σου πιο όμορφο. «Για να θεωρείται κάτι ως vintage πρέπει να είναι τουλάχιστον 30 χρόνων», διευκρινίζει ο Δημήτρης Δημητρίου, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, λίγο πριν ξεκινήσει η συζήτησή μας. Το ροζ φωτιστικό από πάνω μας και ο πορτοκαλί πίνακας στο βάθος μου θύμιζαν σκηνικό από ελληνική ταινία -και συγκεκριμένα το σπίτι της Πάστα Φλώρας… Γιατί άρχισες να ασχολείσαι με έπιπλα; Από χόμπι. Όταν ξεκίνησα πολλά ήταν εκτός παραγωγής, αλλά μπορούσα να αγοράσω. Ένα αντίστοιχο κομμάτι του ’40 ήταν τότε πολύ πιο οικονομικό, γιατί δεν υπήρχε αυτή η ζήτηση. Γενικά μου άρεσε σαν τάση το μοντέρνο έπιπλο. Και γιατί παλιά έπιπλα; Δεν θα έλεγα παλιά έπιπλα, γενικά. Μου αρέσουν αποκλειστικά τα μοντέρνα έπιπλα και αντικείμενα τα οποία παρουσιάστικαν στο Bauhaus και επηρέασαν μετά ολόκληρο το design παγκοσμίως. Ειδικεύομαι στο Vintage. Για να είναι κάτι Vintage, πρέπει να είναι μεταξύ 30 και 100 χρόνων, άρα για να αγοράσω κάτι πρέπει να είναι τουλάχιστον τριάντα χρόνων -σε μοντέρνα πάντα γραμμή. Πού τα βρίσκεις τα έπιπλα; Το μαγαζί λειτουργεί εδώ και δέκα χρόνια περίπου. Ξεκινήσαμε 100% με Αμερική επειδή ήμουν εκεί και οι πηγές μου ήταν στην Αμερική. Παραμένει η καλύτερη χώρα στον κόσμο αν θες να αγοράσεις μοντέρνα έπιπλα. Μετά το κάναμε γύρω στο 60-40.

40% Ευρώπη και 60% Αμερική. Πώς τα βρίσκεις; Συνεργάζομαι πάντα με κάποιους που κάνουν αυτή τη δουλειά, βρίσκονται ανάμεσα σε αυτόν που πουλάει το έπιπλο και σε εμένα. Ποιοι τα αγοράζουν; Είναι συλλέκτες; Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που αγοράζει κάποιος ένα παλιό έπιπλο. Υπάρχουν διάφοροι που το έχουν χόμπι, τους αρέσει, αγοράζουν ένα κομμάτι, μετά προσθέτουν ακόμα ένα άλλο. Υπάρχει και η κατηγορία των ανθρώπων που θέλει λίγο να διαφοροποιείται, να μην αγοράζει πάλι από 3-4 εταιρίες και να είναι όλα τα ίδια. Υπάρχουν κάποιοι που είναι συλλέκτες και υπάρχει και άλλη μια μικρή κατηγορία που τα βλέπουν σαν ανάμνηση. Κάτι που είχες παλιά πριν 30 χρόνια και το έχασες και τώρα το ξανάδες. Ποια είναι η αγαπημένη σου δεκαετία; Το πενήντα νομίζω. Υπήρχε πολύ δουλειά στο χέρι, το έπιπλο δεν ήταν τόσο βιομηχανοποιημένο. Υπάρχουν ξύλα που μέχρι τη δεκαετία του εξήντα τα έβρισκες και μετά

απαγορεύτηκαν. Τα πιο ωραία ξύλα είναι σήμερα απαγορευμένα: από Αμαζόνιο και λίγα από Αφρική. Ήταν όντως πάρα πολύ ωραία ξύλα, που τώρα δεν υπάρχουν ή υπάρχουν σε πάρα πολύ υψηλές τιμές. Μπορούσες τότε να αγοράσεις μια ωραία πολυθρόνα με ένα πάρα πολύ ωραίο ξύλο και ωραία δουλειά στο χέρι, ενώ τώρα δεν μπορείς. Οι ιστορίες που κουβαλάνε παίζει κάποιο ρόλο για τους ανθρώπους που τα ψάχνουν; Κάποτε είναι ωραίο να ξέρεις την ιστορία. Κάποιους δεν τους ενδιαφέρει. Άλλοι το βλέπουν ενεργειακά. Ότι το αντικείμενο κουβαλάει μια ενέργεια και το παίρνεις στον χώρο σου. Κάποια έχουν κάποιες ωραίες ιστορίες σαν αντικείμενα. Ποιο είναι το πιο περίεργο αντικείμενο που έχει πέσει στα χέρια σου; Κάποτε είχα δύο πολυθρόνες που ήταν από το λόμπι του JFK. Είχα και κάποιες πολυθρόνες, δύο του Ιμς, που είναι ένας αμερικάνος που τον εκτιμώ πολύ, πρώτης-πρώτης παραγωγής, από ένα εργοστάσιο που τώρα έχει κλείσει. Περίεργο μπορεί να είναι ένα ρομπότ. Οι τιμές από πού ξεκινάνε και πού φτάνουν; Εξαρτάται από το αν το αντικείμενο θεωρείται συλλεκτικό. Το πιο οικονομικό πράγμα εδώ είναι των 15 ευρώ και το πιο ακριβό είναι των 2.500. Επειδή δεν απευθύνομαι σε συλλέκτες, προσπαθώ οι τιμές μου να είναι λογικές. Είναι δύσκολο, γιατί υπάρχει παγκόσμιο ενδιαφέρον και αγοράζω από τον ίδιο άνθρωπο που αγοράζει κι ένας Άγγλος, ένας Ιάπωνας ή ένας Γερμανός, οι οποίοι συνήθως μπορούν να διαθέσουν περισσότερα. Πώς ξεκίνησες το μαγαζί; Ξεκίνησα με έναν πολύ καλό μου φίλο που ήμασταν μαζί Αμερική. Έπρεπε να αποφασίσω αν θα έμενα Αμερική. Η καταγωγή μου είναι από Κύπρο και δεν ήθελα να γυρίσω εκεί. Σκέφτηκα, αφού μ’ αρέσει αυτό και έχω κάποιες γνώσεις να ανοίξω ένα μαγαζί με έπιπλα. Δεν είχα έρθει στην Ελλάδα ποτέ, αλλά είχα ένα αβαντάζ, μιλάω τα ελληνικά. Δεν ήθελα λοιπόν να μείνω στην Αμερική, ήθελα να επιστρέψω στην Ευρώπη. Η Ελλάδα μου άρεσε αμέσως από τη πρώτη μέρα που ήρθα. Έπεσα σε λαϊκή

www.mofu.gr

και το θεώρησα σουρεάλ. Έκανα βόλτες στην Αθήνα για να δω τι πόλη είναι. Περπατούσα γύρω στις δέκα ώρες την ημέρα. Οι δουλειές πώς πάνε σε σχέση με τότε; Σήμερα είναι αυτό που λένε όλοι, υπάρχει ένα θέμα. Είμαι λίγο πιο ανεκτικός γιατί κάνω κάτι που μου αρέσει, ζω σε μια πόλη που είναι επιλογή μου. Ήξερα από την αρχή ότι δεν θα γίνω εκατομμυριούχος με αυτό που κάνω. Υπάρχει πρόβλημα, αλλά είμαι ΟΚ μέχρι τώρα, γιατί ξέρω πού είναι τα στάνταρντ μου. Είναι θέμα τιμής το καλό γούστο; Μπορείς να το αγοράσεις αν έχεις πολλά λεφτά; Καλό γούστο δεν μπορείς να αγοράσεις, επομένως όχι! Θεωρείς ότι ο Έλληνας έχει καλό γούστο; Υποθέτω ότι είναι όπως και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Δεν έχουν όλοι καλό γούστο, αλλά μία μικρή μερίδα Ελλήνων που έχω γνωρίσει έχει πολύ καλό γούστο. Εξαιρετικό, θα έλεγα. Έχεις πετύχει αξιόλογα παλιά έπιπλα στην Ελλάδα; Σπανίως αγοράζω έπιπλα από την Ελλάδα για διάφορους λόγους. Θα έλεγα ότι μόνο το 1 με 2% των πραγμάτων που πουλάω είναι ντόπια. Είμαι σίγουρος πάντως ότι μπορείς να βρεις ενδιαφέροντα κομμάτια και στην Ελλάδα. Ποια είναι η γνώμη σου για το βιομηχανοποιημένο έπιπλο που κάνει τα σπίτια των ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο να μοιάζουν ίδια; Το πρόβλημα δεν είναι το βιομηχανικό σχέδιο που είναι όμορφο, αλλά η τάση των ανθρώπων να μοιάζουν το ίδιο. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη προσωπικότητας και ιδιάιτερου χαρακτήρα. Τι είναι αυτό που κάνει την Αθήνα μοναδική; Οι άνθρωποι είναι φιλικοί, έξυπνοι, όμορφοι και εξωστρεφείς. Η πόλη δεν είναι μια όμορφη βιτρίνα όπως το Παρίσι ούτε οι άνθρωποι ακολουθούν αυστηρά τους κανόνες της ζωής στη μητρόπολη όπως στη Νέα Υόρκη. Είναι άσχημη και χαοτική, αλλά είναι στο χέρι σου να ανακαλύψεις την κρυμμένη ομορφιά της. Αυτό για μένα είναι πιο ενδιαφέρον και ιντριγκαδόρικο. Τι προσβάλλει την αισθητική σου; Το μη αυθεντικό, το τεχνητό και το πρόχειρο.

24 OUGH! www.retromaniax.gr Μαρία Παππά

Λατρεία για το παρελθόν Μια κιβωτός αναμνήσεων σε ένα ελληνικό πόρταλ-εγκυκλοπαίδεια του παρελθόντος. Ένα νοσταλγικό ηλεκτρονικό πόρταλ που αρχειοθετεί αναμνήσεις από την Ελλάδα του παρελθόντος. Αναμνήσεις που αφορούν από παιχνίδια και τσιχλόφουσκες περασμένων δεκαετιών, μέχρι ηλεκτρονικούς υπολογιστές, βιντεοπαιχνίδια, τηλεοπτικές σειρές και παιδικές εκπομπές από τα ’60s μέχρι και σήμερα. Παράλληλα, όμως, είναι πραγματικά ένας θησαυρός πληροφοριών. Ειδικά το Retro DB λειτουργεί σαν μια online εγκυκλοπαίδεια για ελληνικές παραγωγές της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, που εμπλουτίζεται συνέχεια με προσωπική έρευνα από τα μέλη του και εξελίσσεται συνέχεια με νέες λειτουργίες. Δύο από τους βασικούς διαχειριστές του site ο Πάνος και ο Αντώνης μας λύνουν όποια απορία είχαμε για τη δημιουργία και λειτουργία του. Πότε ξεκινήσατε αυτό που κάνετε; Πάνος: Το 2006 ξεκίνησε η προσπάθεια μετά από μια συζήτηση που έγινε σε ένα forum. Είχαμε μαζευτεί κάποιοι άνθρωποι που ασχολιόμασταν με παλαιούς υπολογιστές. Θέλαμε να ψηφιοποιήσουμε το περιοδικό «Pixel», ένα παλιό ελληνικό περιοδικό πληροφορικής. Ένα από τα παιδιά που μιλούσαμε, ο Χρήστος, έστησε σε ένα domain που είχε ένα forum, και έτσι ξεκίνησε πολύ hardcore το Retromaniax. Ήταν κυρίως για υπολογιστές, αλλά το παιδί είχε την πρόνοια, την καλή ιδέα, να μην το περιχαρακώσει εκεί. Δηλαδή μαζί με όλη αυτή την χαρντκορίλα έβαλε και το ’80s culture, έβαλε και λίγο μουσική, έβαλε και λίγο ταινίες, έβαλε λίγο τηλεόραση κτλ. Μια πρωτόλεια εντελώς θεματολογία, αλλά για τα 12 άτομα που ήμασταν εκεί μέσα ήταν υπεραρκετή. Για πολύ καιρό ήμασταν μόνο αυτή η μικρή παρέα, αλλά σιγά-σιγά η προσπάθεια αυτή άρχισε να μεγαλώνει. Στην αρχή είχε την στενή έννοια της παρέας, με χαλαρό moderation. Αργότερα, όταν ξεκίνησε η ανάπτυξη της κοινότητας, τα πράγματα έφτασαν σε ένα “critical mass” και έπρεπε να πάρουμε σοβαρές αποφάσεις. Έτσι το retromaniax πήγε σε δικό του μηχάνημα, άλλαξε τεχνολογία, άλλαξε ύφος, moderation, διάρθρωση θεματολογίας, έγιναν αλλαγές στην διαχειριστική ομάδα και από τότε τρέχει με ένα δικό του ύφος-ήθος. Στην αρχή ήταν forum, αλλά όταν ο αριθμός των μελών αυξήθηκε, σκεφτήκαμε ότι πρέπει να γίνει ένα «’80s portal». Το πράγμα άρχισε να γίνεται σοβαρό και το moderation πιο αυστηρό. Ακόμα “τα ακούμε” γι’ αυτό. Το παραπάνω γεγονός μπορεί να ξένισε αυτούς που ήθελαν το εντελώς παρεΐστικο στυλάκι, αλλά παράλληλα συγκέντρωσε experts σε κομμάτια της θεματολογίας. Έτσι μπόρεσαν και χτίστηκαν πράγματα πάνω στο Retromaniax που το “πορταλοποίησαν”. Ένα από αυτά ήταν η Retro DB, το Phoenix (το περιοδικό), η Ark. Έτσι χτίστηκε αυτό το πράγμα. Αντώνης: Το βασικότερο είναι ότι όλο αυτό είναι “ζωντανό”, μεγαλώνει και αύριο μπορεί να έχει και κάτι ακόμα, ανάλογα με το τι ζητάνε και το τι μπορούν να προσφέρουν θεματολογικά τα μέλη της κοινότητας. Επικεντρώνεται μόνο στα 80s; Α.: Όχι, η θεματολογία έχει διευρυνθεί. Ό, τι συνέβη στον κόσμο πριν το ’95 έχει θέση. Έχουμε στο Retro DB εγγραφής από το 1918, έχουμε ό, τι σειρά και ό, τι έχει παιχτεί στην τηλεόραση και κινηματογράφο. Που σημαίνει τα πάντα, όλα, και πριν το ‘80. Π.: Η Retro DB ήταν μια εξαιρετική προσπάθεια. Έγινε και λίγο από σπόντα. Το όλο ύφος του forum έκανε τον κύριο Νάσο Κόλλια να επικοινωνήσει μαζί μας. Ο άνθρωπος αυτός κράταγε, ηλεκτρονικά και χειρόγραφα, αρχεία ταινιών, θεατρικών παραστάσεων, ηθοποιών και ήθελε να βρει έναν τρόπο να τα διαφυλάξει ηλεκτρονικά. Εκεί ο Αντώνης έστησε ένα wiki και πέσαμε αρκετά μέλη με τα μούτρα κι αρχίσαμε να βάζουμε τις σημειώσεις του κυρίου Νάσου. Ευτυχώς, μετά από αυτό, δημιουργήθηκε

community και ήρθε πολύς κόσμος και συμπλήρωνε το Retro DB και συνεχίζει να το συμπληρώνει καθημερινά. Κάθε μέρα θα δεις 30-40 καινούρια λήμματα. Το μόνο λίγο άδικο με την όλη φάση είναι ότι, ενώ έχουμε μια πολύ χαλαρή άδεια χρήσης, (creative commons) που σου επιτρέπει να πάρεις ό, τι θες, να σε βοηθήσει για τη διπλωματική σου, για την εργασία σου, για τη δουλειά σου, αρκεί να γράψεις την πηγή, υπάρχουν 30 σάιτ αυτή τη στιγμή που παίρνουν υλικό από τη Retro DB -και μιλάμε για εμπορικά site με διαφημίσεις-, χωρίς κανένα credit. Αφήνουμε καμιά φορά για πλάκα ορθογραφικά για να γελάσουμε και αντιγράφουν και αυτά. Στέλνουμε κανένα email, αλλά οι περισσότεροι δεν απαντάνε. Αυτό μας ρίχνει λίγο το ηθικό, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε ότι η Retro DB υπάρχει, ταΐζεται. Τώρα προσπαθούμε να κάνουμε τη Retro DB2. Α.: Για την Ελλάδα θα είναι κάτι πολύ προχωρημένο. Στη νέα πλατφόρμα θα μπορείς να κάνεις αναζήτηση «πόσες γυναίκες ηθοποιοί έπαιξαν σε κωμωδίες μεταξύ του ’50 και του ’60 και σκηνοθέτης ήταν ο Σακελάριος» για παράδειγμα και να έχεις στοιχεία. Υπάρχουν μέλη μας που πάνε στα γραφεία της Ραδιοτηλεόρασης, στα γραφεία της ΕΡΤ και ψάχνουν τα αρχεία. Άλλες φορές με φωτογραφικές μηχανές, άλλες φορές χειρόγραφα. Π.: Υπάρχουν άτομα που μάζευαν τεύχη της Ραδιοτηλεόρασης, που τα έχουν όλα και κάνουν cross check με αυτά. Κάποια στιγμή θέλουμε να ψηφιοποιήσουμε, να βάλουμε σε μια βάση δεδομένων όλο το πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης, από την αρχή της. Αφού έχουμε τα data θα κάνουμε μια φόρμα και θα πέσουμε 30-40 άτομα πάνω, ώστε να έχουμε όλο το πρόγραμμα μέχρι το ’85. Από εκεί και μετά δεν μας πολύ-ενδιαφερει προς στιγμήν Οι πληροφορίες πως βρίσκονται; Είναι καθαρά από έρευνα μελών; Α.: Ναι. Έχουμε και πάρα πολύ κόσμο που μας στέλνει email πλέον. Στέλνει ο ηθοποιός και λέει έχω παίξει σ αυτές τις δουλειές και δεν με έχετε βάλει. Αυτή τη στιγμή, όχι να το περηφανευτούμε, αλλά είναι καταγεγραμμένοι όλοι: ηθοποιοί, σκηνοθέτες, αυτοί που κάνουν τα σκηνικά, τη μουσική. Λάθη γίνονται βέβαια. Π.χ. θυμάμαι την περίπτωση δύο γυναικών ηθοποιών με το ίδιο όνομα, η μία ήταν του σοβαρού θεάτρου και άλλη έπαιζε σε τσόντες. Εμείς κατά λάθος, λόγω του ονόματός της, περάσαμε εκτός από τα θεατρικά της, και ένα κάρο ταινίες απ’ τις “καλές”. Εντάξει, η γυναίκα ήταν έξαλλη, αλλά καταλαβαίνεις ότι με τόσο όγκο συμβαίνουν αυτά. Η ΕΡΤ σας βοηθάει καθόλου; Π.: Η ΕΡΤ έκανε κάτι πολύ καλό. Την κυνηγούσαμε ένα χρόνο να μας δώσει μια λίστα με το τι έχει διασωθεί. Πριν ένα μήνα μας έστειλαν μια λίστα με το τι υπάρχει καταγεγραμμένο στην αποθήκη της ΕΡΤ και τώρα περιμένουν την ψηφιοποίησή του. Αυτό μας χαροποίησε ιδιαίτερα. Άλλαξε ένα attitude που υπήρχε στην ΕΡΤ που ήταν

OUGH! 25

Retromaniax.gr

λίγο κάπως απόμακρο. Α.: Έχουμε άτομο που μένει Λονδίνο και έρχεται εδώ πέρα μόνο για να πηγαίνει στην ΕΡΤ, να ψάχνει τα αρχεία, να κάνει την έρευνά του. Π.: Έχουν ανέβει εξαιρετικά πράγματα στο Ψηφιακό Αρχείο. Πχ τα δύο τελευταία επεισόδια του Μεθοριακού Σταθμού. Ένα άλλο καλό που έχουμε στο Retromaniax είναι ότι κάνουμε κάποιες στοχευμένες συνεντεύξεις με μόνο σκοπό οι ερωτήσεις να μην έχουν ξαναγίνει. Μπορεί να πιάσουμε έναν cult ή έναν mainstream τύπο, αλλά θα τον ρωτήσουμε πράγματα που δεν τον έχει ρωτήσει άλλος. Και πιστεύω πως αξίζει να τις διαβάσει κανείς. Εκτός από τηλεόραση τι άλλα υπάρχουν. Π.χ. τι είναι το Ark με τις φωτογραφίες; Α.: Η κιβωτός του Ark πιστεύουμε ότι θα είναι μια αποθήκη αναμνήσεων. Ο καθένας μας βάζει εκεί ό, τι μας ενδιέφερε από τα παιδικά μας χρόνια. Π.χ. τα παιδικά μας παιχνίδια. Ένας τύπος είχε όλη τη συλλογή της Lyra, που η ίδια η Lyra μπορεί να μην την έχει. Δίσκους, κασέτες, περιοδικά.

με 12.000 μέλη. Τις τελευταίες 30 μέρες έχουμε περίπου 1000 άτομα ενεργά που ποστάρουν. Πρόπερσι ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε και ένα περιοδικό πληροφορικής. Βγαίνει μια φορά το εξάμηνο, ασχολείται με υπολογιστές και παιχνίδια, ρετρό. Λέγεται Phoenix και οι απανταχού ρετρο-κομπιουτεράδες αξίζει να του ρίξουν μια ματιά. Π.: Και τα πράγματα έχουν αγριέψει πολύ. Τελευταία είμαστε πάρα πολύ ευαίσθητοι στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων. Επικοινωνούμε με κόσμο και συνεννοούμαστε πρώτα με τους κατόχους του copyright. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός. Και οι δημιουργοί δεν είναι αρνητικοί. Αν του πάρεις το πόνημά του και το ανεβάσεις φόρα παρτίδα, χωρίς να τον ρωτήσεις, φυσικά θα νευριάσει.

Ποιο είναι το πιο αστείο πράγμα που έχετε δει να συλλέγουν; Π.: Είναι υποκειμενικό αυτό. Και η γυναίκα μου αυτά που συλλέγω εγώ τα θεωρεί αστεία και παλιατζούρες. Θέλει να τα ξεφορτωθεί. Δεν μπορείς να κρίνεις μια συλλογή, το κόλλημα και την αγάπη του Τους συλλέκτες τους βρίσκετε εσείς ή σας καθενός. Α.: Αστείο σαν γεγονός είναι ότι κάποτε βρίσκουν; Π.: Μας βρίσκουν. Στα forum έχω καταλή- έγινε μια μήνυση ότι ανεβάζουμε ταινίες κάποιας γνωστής ηθοποιού και τρέχαμε ξει ότι υπάρχουν δύο κανόνες. Πρώτον να στην ΓΑΔΑ να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε σπας τη θεματολογία στο ειδικότερο μόνο όταν υπάρχει ύλη ικανή να το υποστηρίξει. ελέφαντες. Επειδή απλά είχαμε την αναφορά στην ταινία στο site τρέχαμε. Πολλοί δεν Και δεύτερον, όσο και να είναι κακό γι’ καταλαβαίνουν τι είναι το site και μπαίνουν αυτόν που τρέχει το forum, να έχεις αυνα ψάξουν ταινίες, νομίζουν ότι είμαστε στηρό και δίκαιο moderation. Να μένει η κουβέντα στα πλαίσια της θεματολογίας. Γι’ κανένα torrent. αυτό έρχεται και ο κόσμος, επειδή το κλίμα ΈΤο μέλλον πως το βλέπετε; είναι σοβαρό. Α.: Ανάλογα με τον κόσμο, την δυναμική του και το τι ζητάει. Θέλουμε να φτιαχτεί Ασχολείστε μόνο με αυτό; Α.: Αυτό τρώει πάρα πολύ χρόνο. Δεν μπο- η Αρκ όσο γίνεται πιο καλά και να βγει επιτέλους η RetroDB2. Πριν λίγες μέρες ρείτε να φανταστείτε πόσο πολύ. Είμαστε κυκλοφόρησε και τo έβδομο τεύχος του τρεις administrators. Στα περισσότερα περιοδικό μας, του Phoenix. site είναι ένας, οπότε φαντάσου. Έχου-

26 OUGH!

Η ταινία Η Μαρία Της Σιωπής προβλήθηκε στις αίθουσες Αθηνών - Πειραιώς - προαστίων το 1973 και έκοψε 202.403 εισιτήρια. Η τελευταία ταινία της Αλίκης στη Φίνος Φιλμ θυμίζει έντονα το χολιγουντιανό φιλμ "Τζόνι Μπελίνα", με το οποίο πήρε Όσκαρ Α Γυναικείου Ρόλου η Τζέιν Γουάινμαν το 1948. Την ταινία Η Μαρία Της Σιωπής άρχισε να γυρίζει ένας Ελληνοαμερικάνος σκηνοθέτης, αλλά μετά τα πρώτα γυρίσματα κλήθηκε να τον αντικαταστήσει ο Γιάννης Δαλιανίδης. Μετά από αυτή την ταινία τελείωσαν και οι σχέσεις της Αλίκης με την Φίνος Φιλμ.

OUGH! 27

28 OUGH!

OUGH! 29

30 OUGH!

OUGH! 31

32 OUGH!

M.Hulot

Ku: Φτερά και πούπ Οι μεγαλύτερες εκπλήξεις έρχονται συνήθως από ανθρώπους που γνωρίζεις. Από ανθρώπους που σε ξαφνιάζουν ευχάριστα και με μία κίνηση σου κάνουν τη ζωή λίγο πιο όμορφη.

To Feathers κυκλοφορεί σε βινύλιο και CD από την Inner Ear.

Τον KU τον γνωρίζω χρόνια [ή νόμιζα ότι τον γνωρίζω], το ίδιο και τη μουσική που έγραφε κατά καιρούς, συνήθως πειραματική και απρόσιτη για τους «αμύητους», κυρίως instrumental. To Feathers ήταν μια τεράστια έκπληξη, όχι μόνο επειδή είναι ένα βαθιά συναισθηματικό άλμπουμ που απολαμβάνεις από την αρχή μέχρι την τελευταία νότα, αλλά επειδή ο KU τραγουδάει με μία φωνή που χρειάστηκαν αρκετές ακροάσεις για να χωνέψω ότι είναι η δική του [και είναι κατά δική του, δεν ωφελεί να ψάχνεις για αναφορές]. Το Feathers είναι ένα άλμπουμ που παρόλο που στην αρχή φαίνεται σκοτεινό είναι αισιόδοξο, έχει χιούμορ επιμελώς κρυμμένο, είναι ερωτικό, ταξιδιάρικο, ποπ, όσο με τον ίδιο τρόπο που ήταν ποπ κι οι spacemen 3 και οι spiritualized, με υπέροχες συνθέσεις και ένα τραγούδι στο φινάλε που αν είχε γραφτεί πριν από χρόνια σήμερα θα ήταν κλασικό. Η παρακάτω συζήτηση έγινε στη βεράντα του σπιτιού του με τσάι γιασεμί και σοκολατόπιτα. Πες μου μερικά πράγματα για σένα. Πού έχεις γεννηθεί, ποιο είναι το background σου; Γεννήθηκα στην Αμερική και μεγάλωσα στην Ελλάδα. Το παρελθόν μου είναι μια σκοτεινή τρύπα γεμάτη ασάφειες και μυστικά. Οι γονείς σου είχαν σχέση με κάτι καλλιτεχνικό; Όχι απ’ όσο ξέρω. Η μητέρα μου σχεδίαζε λίγο μικρότερη και ο πατέρας μου άκουγε μουσική πάντα, οι αγαπημένοι του είναι οι The Who. Με τι ήθελες να ασχοληθείς όταν ήσουν μικρός; Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Είμαι αυτοδίδακτος στα πάντα. Πιστεύεις ότι οι γνώσεις σε κάνουν πιο καλό άνθρωπο; Πιστεύω ότι οι γνώσεις είναι χρήσιμες. Δεν ξέρω αν σε κάνουν πιο καλό άνθρωπο, σε προετοιμάζουν όμως να μπορείς να αναγνωρίσεις κάποιον καλό άνθρωπο όταν τον συναντήσεις. Τι είδους γνώσεις; Πιστεύω ότι πρέπει να έχεις σφαιρικές γνώσεις. Οι μουσικές γνώσεις είναι πάντα ένα ενδιαφέρον στοιχείο. Πιο έξυπνο σε κάνουν; Πιο έξυπνο; Δεν νομίζω. Έξυπνος ή είσαι ή δεν είσαι. Αν είσαι μπορείς να απορροφήσεις, να προωθήσεις τις γνώσεις καλύτερα. Αν δεν είσαι, οι γνώσεις κάνουν γκελ. Προσωπικά με ενοχλούν οι κάθε είδους «αποψάκηδες» που δεν έχουν κάνει και τίποτα στη

ζωή τους, εκτός από το να παρατηρούν και να κρίνουν. Το μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι δεν ισχύει; Ναι, βέβαια, αν και δεν έχω γνωρίσει κανέναν χαζό που να είναι πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Γιατί "Feathers"; Το αρχικό working title για μένα ήταν «girlfriends», το «feathers» προέκυψε αφού κάναμε το «pieces» με τα παιδιά (baby guru), γιατί ήθελα να είναι ο τρίτος δίσκος στην τριλογία «Stiches, pieces, feathers». Είναι κάτι σαν inside joke μεταξύ του Δημάκη, του Μελίδη και εμού.

«Feathers» γιατί είναι πούπουλα, σαν αυτά που έχει ένα πουλάκι στη γέννησή του, πριν μάθει να πετάει Έχεις πει ότι το «action painting» σου ανακατεύει το στομάχι; Νιώθω κοντά σε όλα τα καλλιτεχνικά κινήματα εκτός από το action painting γιατί μου θυμίζει χαλασμένη πίτσα, ένας Pollock δεν με συγκίνησε ποτέ. Θεωρείς τον εαυτό σου καλλιτέχνη; Ναι. Τι θεωρείς ότι είναι αυτό που κάνει κάποιον καλλιτέχνη; Νομίζω ότι πρέπει να έχει την ικανότητα να ενσωματώσει τις εμπειρίες του σε ένα καλλιτεχνικό προϊόν, είτε αυτό είναι ένας δίσκος, είτε ένας πίνακας ή ένας ουρητήρας και να μεταφέρει ένα μήνυμα στους ανθρώπους που μπορεί να μην μιλάνε την ίδια γλώσσα με αυτόν. Για να είσαι καλλιτέχνης χρειάζεται δουλειά, ταλέντο, αποφασιστικότητα, υπομονή και μόρφωση. Πες μου μερικούς μεγάλους καλλιτέχνες.

Robert Smithson, Felix Gonzales Torres, Gordon Matta Clark, Jack Smith, Gerhard Richter, Brian Eno, Kraftwerk. Το ταλέντο τι είναι; Το ταλέντο είναι η διαφοροποίηση που έχεις από κάποιον που κάνει το ίδιο πράγμα με εσένα χειρότερα. Ποιο είναι το πιο μεγάλο ταλέντο που έχεις; Η απομνημόνευση. Υπάρχουν άνθρωποι που σε έχουν καθορίσει με οποιονδήποτε τρόπο; Ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, η Κορίνα, η καθηγήτρια καλλιτεχνικών στο σχολείο, η πρώτη μου ξαδέρφη, ο Γιώργος, ο Ηλίας, ο Γεώργιος, ο Μελίδης και ο Μάνος. Πώς φτιάχτηκε αυτός ο δίσκος; Η απόφαση πάρθηκε όταν με τον Γιώργο είχαμε φτιάξει την Χλόη, το duo που έχουμε

και κάναμε πρόβες στο σπίτι και στην ουσία μέσα στις πρόβες μας είχαμε πολλά στοιχεία από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν και μετά στο Feathers, όπως συγκεκριμένες μελωδικές γραμμές. Το Babygirl πχ. Ξεκίνησε από κομμάτι της Χλόης, το οποίο το γράψαμε μισό μισό στην πρόβα με τον Γιώργο και έγινε μετά κομμάτι στο Feathers. Γενικά, πολύ καιρό προσπαθούσε να με πείσει ο Γιώργος να προχωρήσουμε σε αυτό το βήμα γιατί εγώ είχα ενδοιασμούς στην αρχή. Γιατί; Δεν έβρισκα λόγο να δισκογραφήσω αυτή τη στιγμή. Αισθανόμουν ότι ίσως δεν θα κατάφερνα να πω αυτά που θέλω με τον τρόπο που θέλω. Ήμουν σε μία πολύ περίεργη κατάσταση μετάβασης και αλλαγής τρόπου ζωής. Κατάφερε και με έπεισε να του δώσω έναν τεράστιο όγκο ηχογραφήσεων που είχα κάνει από το 2010 έως και το 2012 και μετά από πολλές ακροάσεις βγάλαμε έναν βασικό πυρήνα 50 κομματιών και μετά από αυτόν τον βασικό πυρήνα προέκυψαν τα κομμάτια του Feathers». Ο δίσκος με την μορφή που έχει τώρα φτιάχτηκε αυτοσχεδιαστικά μέσα στο στούντιο υπό την εποπτεία του Γιώργου και την δική μου, με τις μίξεις του Γιάννη, με μουσικούς τους Βaby Guru και την Χριστίνα. Όταν έγραφες τα κομμάτια ποιους είχες στο μυαλό σου; Υπάρχει αναφορά σε κάποιον ήχο; Δεν είχα κάποια συγκεκριμένη αναφορά στο μυαλό μου, ο ήχος μάλλον προέκυψε από

το gear που χρησιμοποιήσαμε. Ηχητικά οι περιοχές που με ενδιαφέρει να εξερευνήσω είναι πολλές και πολυποίκιλες. Φωνητικά, υπάρχουν αναφορές; Δεν υπάρχουν αναφορές. Αυτή είναι η φωνή μου, είναι η φωνή που έχω και δεν την είχα χρησιμοποιήσει ποτέ. Ποιοι ήχοι σε διαμόρφωσαν ως άνθρωπο και μουσικό; Οι δύο πρώτοι δίσκοι των Silver Apples, οι τέσσερις πρώτοι δίσκοι των Black Sabbath, οι τέσσερις πρώτοι δίσκοι του Brian Eno. Για τι μιλάει το «Babygirl»; Oι στίχοι είναι για μια κοπέλα που θέλει να κάνει καριέρα και για έναν τύπο που είναι πολύ ερωτευμένος μαζί της και δεν μπορεί να καταλάβει για ποιο λόγο δεν του δίνει σημασία και δίνει πιο πολλή σημασία στον δικό της χρόνο και τρελαίνεται. Είναι σαν ένα μάντρα για τις σύγχρονες σχέσεις. Είναι αρκετά συναισθηματικό το άλμπουμ. Πες μας για το «The New Grey Whistle Test». Στην ουσία απευθύνεται στην προηγούμενη γενιά από τη δική μου, 45-55, που ξεκίνησαν με πολλές περγαμηνές, σπουδές και τρομερή ορμή και κατέληξαν να είναι χειρότεροι από τους γονείς τους. Βλέπε τη γενιά των μαγαζατόρων, των bookers, των διευθυντών στα έντυπα, όλη αυτή τη σάπια γενιά των πρώην πάνκηδων/γκοθάδων/ καταραμένων ποιητών εκ του προχείρου που πρέπει να εξαλειφτεί σύντομα και με

πουλα

συνοπτικές διαδικασίες πλήν μερικών εξαιρέσεων. Το «The Swindler»; Η ιδέα για το «The Swindler» μου ήρθε μια Μεγάλη Παρασκευή. Ήμουν στο φαρμακείο του Γιώργου και είχε εφημερία και κάθε δέκα λεπτά έβγαινε έξω και κάπνιζε. Ο αρχικός τίτλος ήταν «drugstore outdoor smoking» και μου θύμισε τον εαυτό μου, όταν δούλευα σαν πωλητής όπου το κάπνισμα ήταν η μόνη μου διέξοδος από την βαρεμάρα της δουλειάς. Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι έχουν πεθάνει από καρκίνο μόνο και μόνο από τις βαρετές τους δουλειές. Την ίδια μέρα, λοιπόν, πιο πριν, είχα πάει στο πάρκο με την Daria και την είχα λύσει, η οποία είναι πάρα πολύ παιχνιδιάρα, καθόλου επιθετική και συνάντησα κάποιες κυρίες που άρχισαν κατευθείαν να μου φωνάζουν να την δέσω φοβούμενες και θα τους ορμούσε. Μου είπαν «ε, δεν ξέρεις και ποτέ» και έτσι προέκυψε και το «ladies in the dog park cannot specify the crime» και έχει να κάνει με το πόσο ανελεύθερη είναι η ελληνική κοινωνία στην ρίζα της.

η performance με τους VIRILIO στα περσινά yuria, το αναλόγιο της ανάγνωσης της Ραψωδίας Μ που επένδυσα ηχητικά με την Καριοφυλλιά Καραμπέτη για το Εθνικό Θέατρο, όλα τα online concerts των MT DU, η performance στη Μπιενάλε της Αθήνας μέσα σε ένα φουτουριστικό τροχόσπιτο στην άκρη της παραλίας. Και ξεχνάω πολλά. Τι σε ενοχλεί πιο πολύ γύρω σου; Τι σου την σπάει; Με ενοχλεί η έλλειψη ψυχραιμίας που οδηγεί στη θεοποίηση κάποιων και τον κανιβαλισμό άλλων καλλιτεχνικών προϊόντων. Με ενοχλεί ο ναζισμός, ο κωλοπαιδισμός και η ανοησία. Πες μου μερικά πράγματα που σου αρέσει πολύ να κάνεις. Τι σου δίνει χαρά; Χαίρομαι όταν γράφω μουσική, όταν κάνω βόλτες τη Ντάρια κι όταν ξαπλώνω με την γυναίκα μου στον καναπέ για ώρες κάνοντας απολύτως τίποτα Υπάρχει Θεός; Πού μπορείς να τον βρεις; Υπάρχει θεός και όπως ο διάβολος και αυτός βρίσκεται στις λεπτομέρειες.

Τι ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη ζωή σου; Καθοριστικό. Με έχει καταστρέψει και με έχει σώσει πολλές φορές.

Έχεις κάποιο credo / φιλοσοφία που θέλεις να μοιραστείς; «Κάθε μέρα είναι ένας Ρουβικών στον οποίο φιλοδοξώ να πνιγώ» E.M Cioran.

Πες μου μερικές στιγμές που θεωρείς σταθμό στην πορεία σου μέχρι τώρα. Η πρώτη συναυλία SUKU στο VM to 2006,

Να σου κάνω τελευταία την ερώτηση που μισείς; Γιατί σε λένε KU; Google it :P

34 OUGH!

Συλλέκτης παιδικών Τα παλιά παιχνίδια της Lyra και της El Greco είναι περιζήτητα στους συλλέκτες όλου του κόσμου. Ένας φανατικός συλλέκτης ανέμελων στιγμών των ’80s, εξηγεί τι απέγιναν οι δύο εταιρίες κολοσσοί που τα κατασκεύαζαν και γιατί χάθηκαν τα γελαστά παιχνίδια.

Αυτές ήταν οι δύο μεγαλύτερες εταιρίες την δεκαετία του ’80. Τη δεκαετία του ’90 έκλεισαν και οι δύο. Η El Greco πουλήθηκε στην Hasbro, γιατί από τις αρχές του ’90 άρχισε η εισαγωγή ξένων παιχνιδιών, ενώ μέχρι και το ’86 ό ,τι παραγόταν από παιχνίδια από την Ελλάδα ήταν μόνο ελληνικά, δεν υπήρχαν ξένα. Έχω διαβάσει ότι το 98% ήταν ελληνική παραγωγή και το άλλο 2% ερχόταν από το εξωτερικό. Όταν έξω γινόταν χαμός με την Barbie, στην Ελλάδα δεν είχε καμία σημασία. Τότε τι υπήρχε στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα υπήρχε αντίστοιχα η Bibi-bo. Εκείνη ήταν καθαρά ελληνικής παραγωγής και ήταν η πιο δημοφιλής κούκλα. Η πρώτη παραγωγή της πιθανότατα βγήκε γύρω στο ’80 με ’81. Η Barbie άργησε πολύ να έρθει. Κάπου στο ’88 ήρθε στην Ελλάδα και πάλι την είχε βάλει κάτω για ένα διάστημα η Bibi-bo. Μετά τέλος. Τι καθορίζει το πόσο συλλεκτικό είναι ένα παιχνίδι; Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Αυτή τη στιγμή υπάρχει πολύ μεγάλη ζήτηση για την Bibi-bo και πολύ μικρή προσφορά, γιατί δεν υπάρχουν τα παλιά παιχνιδοπωλεία που την είχαν. Αυτή την στιγμή οι Bibi-bo πιάνουν γύρω στα 300 με 400 ευρώ.

M.Hulot | Φωτο: Manteau Stam.

Το σπίτι του Γεράσιμου Τζωρτζάτου είναι ο παράδεισος του παιδιού. Ίσως όχι του παιδιού του 2013 που ζητάει απ' τον Αι Βασίλη iphone και παιχνίδια με φιγούρες φρίκης απ’ αυτά που διαφημίζει η τηλεόραση. Είναι ο παράδεισος για ένα παιδί του ’80 και του ’90 που μεγάλωσε με playmobil, φωτεινούληδες και τη μάγια τη μέλισσα, τον παταπούφα, το μικρό μου πόνι και την Bibi Bo. Οι εποχές άλλαξαν, η ανεμελιά και η αθωότητα εξαφανίστηκαν, τα παιχνίδια έγιναν πιο βίαια για να ταιριάζουν με τα σημεία των καιρών, κι η παραγωγή ελληνικών παιχνιδιών έχει φτάσει στο ναδίρ. Οι δύο μεγαλύτερες εταιρίες που κατασκεύαζαν ελληνικά παιχνίδια, η Lyra και η El Greco, δεν υπάρχουν από τη δεκαετία του 90, όσα από τα παιχνίδια τους όμως κατάφεραν να διασωθούν έχουν γίνει συλλεκτικά αντικείμενα για φανατικούς των παιχνιδιών σε ολόκληρο τον κόσμο και αλλάζουν χέρια για εκατοντάδες ευρώ. Ο Γεράσιμος έχει μια πολύ σημαντική συλλογή από τα συγκεκριμένα παιχνίδια, άθικτα, στα κουτιά τους, σε ένα δωμάτιο-κιβωτό παιδικών αναμνήσεων. Για όσους τα έζησαν και πρόλαβαν να παίξουν μαζί τους είναι πολύτιμες στιγμές χαμόγελων και αθωότητας, για τους νεότερους πολύ πιθανόν να είναι μια σειρά από βαρετά κι αδιάφορα παιχνίδια… Τι ακριβώς μαζεύεις; Παιχνίδια. Συγκεκριμένα της δεκαετίας του ’80 και ακόμα πιο συγκεκριμένα, παιχνίδια δύο εταιριών, της El Greco και της Lyra.

Υπάρχει ζήτηση για τα ελληνικά παιχνίδια από συλλέκτες εκτός Ελλάδας; Υπάρχει και μεγάλη. Μάλιστα η El Greco έκανε μεγάλες εξαγωγές τότε, σε πολλές χώρες, μέχρι και στην Αφρική. Στο Μικρό μου Πόνι, που το είχε κλέψει η El Greco από την Hasbro, έκανε μια καλύτερη παρτίδα η El Greco, στην οποία χρησιμοποίησε ένα αρωματικό υλικό με αποτέλεσμα το ξένο μικρό μου πόνι να στοιχίζει 10 ευρώ και της El Greco να πιάνει τα 300 ευρώ. Τρελαίνονται οι ξένοι, κυρίως οι Αμερικάνοι. Στο Μοναστηράκι γίνεται απίστευτος χαμός. Οι συλλέκτες είναι εκεί από τις δύο τα ξημερώματα της Κυριακής για να προλάβουνε αυτά που έχουν μαζέψει απ’ τα σκουπίδια. Υπάρχουν και κάποιοι που τα εμπορεύονται, εγώ δεν τα εμπορεύομαι, γι’ αυτό και έχω ένα από κάθε είδος. Αλλά τα εμπορεύονται γιατί τα αγοράζουν με ένα δύο ευρώ από το Μοναστηράκι και ακόμα και τα μεταχειρισμένα πωλούνται και 100120 ευρώ. Τα ξεμαλλιασμένα, όλα αυτά. Πώς ξεκίνησες να μαζεύεις; Ασχολούμαι με τα παιχνίδια τα τελευταία πέντε χρόνια. Περνώντας έξω από ένα παλαιοπωλείο είχα δει έναν Φωτεινούλη, τον οποίο τον είχα μικρός. Έτσι ξεκίνησα. Από δικά μου παλιά παιχνίδια παλιά δεν έχω ούτε ένα. Πολλές φορές σκέφτομαι μήπως ξεκίνησα να μαζεύω γι’ αυτόν τον λόγο. Επειδή δεν μου άφησαν κανέναν παιχνίδι, ούτε ένα κομματάκι να λέω αυτό το είχα παιδί, τίποτα, τα πέταξε η μάνα μου όλα. Οι περισσότεροι έχουν έστω και ένα, δεν υπάρχει παιδί που να μην έχει κρατήσει έστω και ένα κομματάκι από τα παιχνίδια του. Μετά συνάντησα τα παιδιά στο Retromaniax. Ό, τι υπάρχει από retro, όλες οι αναμνήσεις της Ελλάδας είναι εκεί μέσα. Γνώρισα πολλά ρετροφιλαράκια εκεί και είναι να μην κολλήσεις το ρετρομικρόβιο, γίνεται μετά η πάθηση χρόνια. Πώς τα βρίσκεις τα παιχνίδια; Αυτά που συλλέγω εγώ είναι παιχνίδια στη συσκευασία τους, άθικτα, αχρησιμοποίητα. Βέβαια υπάρχουν όπως είπαμε πριν και παιχνίδια πολύ σπάνια, που επειδή βρίσκονται δύσκολα σε κουτιά, τα δέχεσαι μεταχειρισμένα. Πιο πολύ όμως συλλέγω παιχνίδια σε κουτιά και μπορώ να πω ότι είμαι και φαν των κουτιών, πιο πολύ από τα παιχνίδια που έχουν μέσα! Ό, τι γράφει El Greco με ενδιαφέρει πιο πολύ από το εσωτερικό του. Οι Σπιρτούληδες είναι El Greco;

Οι Σπιρτούληδες, που δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω σε κουτί, είναι της El Greco και έκαναν τρελές πωλήσεις στο εξωτερικό. Σε όποιο site του εξωτερικού να μπεις Γερμανία, Ιταλία, Αμερική θα δεις να πωλούνται Σπιρτούληδες αλλά χωρίς κουτιά, γιατί τα κουτιά δύσκολα διασώζονται. Ο Τυχερούλης και ο Σπιρτούλης αυτά τα δύο παιχνίδια από το ’70 είχαν κάνει μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό. Αυτά ήταν και ωραίες ιδέες. Ξέρουμε ποιος τα σχεδίαζε; Γιατί δεν γίνονται πια τέτοια; Κάποια παιχνίδια από αυτά ήταν ελληνικά. Η Bibi-bo, ο Τυχερούλης και ο Σπιρτούλης είναι ελληνικά. Τα περισσότερα απ’ τα άλλα ήταν από το εξωτερικό. Δεν τα έπαιρναν από το εξωτερικό όμως. Έφτιαχναν καλούπια εδώ, τα παρασκεύαζαν εδώ, προσέθεταν και άλλα υλικά και τα έκαναν ακόμα καλύτερα. H El Greco το είχε πετύχει αυτό, έφτιαξε καλύτερα παιχνίδια από του εξωτερικού. Η Hasbro την τσάκωσε, -έτσι έχουμε καταλάβει, επίσημα δεν θα το βρεις πουθενά, ότι της έκλεβε τα παιχνίδια χωρίς να έχει πάρει τα δικαιώματα-, έτσι υπολογίζουμε ότι έγινε ξαφνικά μια πυρκαγιά το 1989 και κάηκε το ένα εργοστάσιο. Και τον επόμενο χρόνο έκλεισε η εταιρία. Η πορεία της El Greco είναι λίγο μυστήρια. Είχε δύο εργοστάσια, το ένα στην Ζάκυνθο, το άλλο στην Αθήνα. Κάηκε το εργοστάσιο που ήταν εδώ και δούλευε μόνο με την μία μονάδα στην Ζάκυνθο. Και αυτό ήταν και το τέλος της. Θυμάμαι ότι δεν ήταν φτηνά αυτά τα παιχνίδια. Ήταν πανάκριβα. Βλέπουμε ακόμα τιμές πάνω στα κουτιά. Η Bibi-bo, το 1980 έκανε 5000 δραχμές. Γι’ αυτό και με το που μπήκαν τα κινέζικα και το αντίστοιχό της έκανε 300 δραχμές, φαλίρισαν. Αυτό το θυμάμαι και εμπειρικά, που κάπου το ’91 που πρέπει να ήμουν Τρίτη δημοτικού και είχα ζητήσει παιχνίδι El Greco δεν μου το έπαιρνε με τίποτα η μάνα μου. Μού έπαιρνε μόνο ότι είχαν τα κινέζικα. Ήταν τότε που έβρισκες και τα ελληνικά, υπήρχε κάποιο διάστημα που υπήρχαν στα μαγαζιά και τα δύο. Ήταν πολύ ακριβή και γι’ αυτό και έκλεισε. Εδώ έπρεπε να πληρώνει εργάτριες, εργοστάσια ενώ στην Κίνα… Ποιος την είχε την El Greco; Την El Greco την είχε ο Βακάκης μέχρι το ’85. Μετά την ανέλαβε ο γιός του ο Απόστολος, ο σημερινός ιδρυτής των Jumbo. Δηλαδή η οικογένειά το είχε το παιχνίδι στο αίμα της. Τα Jumbo αργότερα ήταν αυτά που έκλεισαν τα παιχνιδάδικα που υπήρχαν σε κάθε γειτονιά. Μπορεί να βγάλει δηλαδή κάποιος λεφτά από τα παλιά παιχνίδια; Υπάρχουν συλλέκτες που εμπορεύονται τα παλιά παιχνίδια και βγάζουν τρελά λεφτά. Αυτοί κάνουν ταξίδια κανονικά, λένε αύριο πάω Καλαμάτα και ψάχνουν όλη την Καλαμάτα, είναι επάγγελμα κανονικό. Εγώ δεν το κάνω. Από την άλλη κρίση υπάρχει, δεν ξέρεις ποτέ. Θα πούλαγες κάποιο από αυτά που έχεις μαζέψει; Στην αρχή δεν σου κρύβω ότι με δελέασε το γεγονός ότι έχουν αξία, ότι δεν το ξέρουν και πολλοί κτλ. Αλλά είναι μην σου κολλήσει. Κόλλησα και δεν μπορώ τώρα να τα πουλήσω με τίποτα. Και γι’ αυτό παίρνω και ένα από κάθε είδος. Με την κρίση όμως όλα μπορείς να τα περιμένεις. Έχω σκεφτεί ότι αν τα βαρεθώ θα τα δωρίσω σε κάποιο μουσείο. Που σίγουρα θα ανοίξει. Αυτά τα παιχνίδια έχουν περάσει την τριακονταετία, μετά τα τριάντα χρόνια ισχύει ο ορισμός αντίκα για οτιδήποτε. Έχω ακούσει ότι θα ανοίξει μουσείο για παιχνίδια το Μουσείο Μπενάκη μέσα στα επόμενα χρόνια. Η γενιά μας, αυτή, που κλείνουν τώρα τα

τριάντα, είναι η γενιά που τώρα παντρεύονται ή ετοιμάζονται να γίνουν γονείς κτλ. Βλέπω πολύ έντονα γονείς να θέλουν για τα παιδιά τους τα συγκεκριμένα παιχνίδια. Μπαίνουν στο ebay και χαλάνε διακόσια ευρώ για να πάρουν το συγκεκριμένο παιχνίδι και να μην παίρνουν απ’ το jumbo.

To ’80 περιμέναμε Χριστούγεννα και Πάσχα για να πάρουμε παιχνίδια, δεν έμπαινες στο jumbo και με πέντε ευρώ έβγαινες φορτωμένος με σακούλες. Πόσο έχουν αλλάξει τα παιχνίδια σήμερα; Τα παιχνίδια τώρα δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά μας τότε. Τα δικά μας ήταν μέσα στη αθωότητα, αρκουδάκια, χαρούμενα προσωπάκια, Μάγια η μέλισσα, Κάντυ Κάντυ, τέτοια πράγματα. Τώρα βλέπεις Sailor Moon, αστρομαχητές, όπλα, βία. Το playmobil ήταν ελληνικό; Tα playmobil στην Ελλάδα τα παρήγαγε η Lyra. Τα είχε πάρει, νόμιμα αυτή τη φορά, από το εξωτερικό και τα παρήγαγε εδώ. Και έγινε πάλι το ίδιο πράγμα. Παρήγαγε καλύτερα προϊόντα, με αποτέλεσμα η Ελλάδα, η Lyra δηλαδή, να κάνει εξαγωγές. Της επέτρεπε η μητρική εταιρία να κάνει εξαγωγές σε άλλες χώρες. Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν. Είναι μάλλον η πρώτη φορά που βλέπεις Έλληνες να κάνουν καλύτερα πράγματα από το εξωτερικό. Και είχαν και πολύ καλό πλαστικό απ’ ό, τι έχω ακούσει. Αναλυτές, δηλαδή, που το έχουνε κοιτάξει λένε πως ήταν ό ,τι πρέπει για τα παιδιά. Γερό, ανθεκτικό, πολύ καλό. Η Lyra τι απέγινε; Για τη Lyra έχουμε χάσει εντελώς τα ίχνη. Από το ’89 και μετά ούτε ξέρουμε τι έγινε. Σαν να μην άνοιξε ποτέ αυτή η εταιρία. Η εταιρία φάντασμα. Και ήταν τεράστια. Η El Greco και η Lyra ήταν κολοσσοί. Με εργοστάσια και εκατοντάδες προσωπικό. Κάποια στιγμή βγήκε στο retromaniax η κόρη του Λύρα, η Μαρκέλλα, η οποία και αυτή είπε ήταν μικρή και δεν θυμάται. Εξακριβώσαμε ότι όντως ήταν αυτή, αλλά δεν μας έδωσε σημαντικές πληροφορίες. Απεβίωσε νωρίς ο πατέρας της, όπως μας είπε, λίγο μετά το κλείσιμο της εταιρίας, από τη στενοχώρια του. Με το που ήρθαν τα κινέζικα χάθηκαν σωρηδόν όχι μόνο αυτές οι δύο, αλλά δεκάδες εταιρίες παιχνιδιών. Ήταν 30-40 και έκλεισαν όλες, αυτόματα. Τώρα δεν υπάρχει καμία ελληνική εταιρία που να φτιάχνει παιχνίδια; Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα, αλλά μέχρι πολύ πρόσφατα υπήρχε μία, η εταιρία Απέργης, που έφτιαχνε τα πλαστικά τα καραβάκια που παίρναμε για την θάλασσα. Και λειτουργεί και η ΕΠΑ. Ποιο είναι το αγαπημένο σου από αυτά που έχεις; Αυτό με το οποίο ξεκίνησα, ο Φωτεινούλης. Με αυτό ξεκίνησα, με αυτό θα κλείσω τη καριέρα μου (γέλια). Οι φωτεινούληδες ήταν 8. Μέχρι να τους βρω είδα και έπαθα. Την ολοκλήρωσα όμως την οχτάδα. Οι δύο τελευταίοι μου ήρθαν από Κύπρο. Πώς αντιδρούν οι δικοί σου; Κι όσοι βλέπουν τη συλλογή; Με τον ανιψιό μου έχω πρόβλημα μεγάλο. Βλέπει τα παιχνίδια και τρελαίνεται, θέλει να μπει μέσα να τα πάρει. Τσακωμούς να δεις. Κι η κοπέλα μου θέλει να πάρει τη Bibi-bo νύφη. Τα μικρά παιδιά πάντως τα βλέπουν και θέλουν να φύγουν. Τους φαίνονται αδιάφορα. Τα χαμογελαστά πράγματα χωρίς βία, χωρίς αίμα δεν τους κάνουν καμιά εντύπωση. Δεν τους ενδιαφέρουν γιατί έχουν συνηθίσει σε άλλο τρόπο ζωής και σε άλλου είδους παιχνίδια. www.elgrecoandlyratoys.org

αναμνήσεων

36 OUGH!

Ούγκ Μπούμ 2! Report!

To Σάββατο 30 Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε το δεύτερο mini – festival του Ough! με τον χαρακτηριστικό τίτλο Boom.

To event έγινε στον ολοκαίνουργιο χώρο του πολιτιστικού οργανισμού Bios, το Ρομάντσο. Όπως και την πρώτη φορά, το Ough! Boom συμπεριέλαβε ονόματα που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο κοινό από το site και την έντυπη έκδοση του Ough! ή μίλησαν και φωτογραφήθηκαν αποκλειστικά. Απο το live stage του Ρομάντσο πέρασαν διαδοχικά οι Kid Flicks, Dozen draft, Σtella, Mahakala και The revenge of the giant face, ενώ το υπόγειο club stage του χώρου δόνησαν οι No!, We Sink, Laternative και Mr. Bios.

OM! BOOM!

2

2

Το Cutty Sark ήταν εκεί, με απολαυστικά cocktails, ανεβάζοντας τη διάθεση στο κοινό που γέμισε το Ρομάντσο.

Όλοι οι μουσικοί φίλοι του περιοδικού, όχι μόνο πια στις σελίδες του εντύπου μας αλλα και ζωντανά σε μια νύχτα γεμάτη μουσική.

Mahakala

Dozen draft

Kid flicks

Σtella

Revenge of the giant face

Oldskool vs Newskool : 1-1 H απόβαση του ough στην παλιά έδρα του περιοδικού Ρομάντσο

We sink

Laternative

NΟ!

OUGH! 37

Κρεοπωλείο

Παναγιώτης Μέλλος Γεωργία Παπαστάμου

Καλλιδρομίου 91

Ο Παναγιώτης Μέλλος, κρεοπώλης στην Καλλιδρομίου 91 υπήρξε κτηνοτρόφος από δεκαπέντε χρονών. Ανήκε σε κτηνοτροφική οικογένεια «σχεδόν νομάς», όπως σχολιάζει. «Την θερινή περίοδο ήμασταν στα ορεινά της Αρκαδίας, τη χειμερινή στα πεδινά της Αργολίδας. Όταν είδε ότι η δουλειά δεν είχε μέλλον, πήρε απόφαση και άνοιξε το κρεοπωλείο. Ο Παναγιώτης ετοιμάζει τα κρέατα ώστε να μπορεί κανείς να τα μαγειρέψει κατευθείαν. Μαρινάρει, φτιάχνει κεμπάπ, μπιφτέκια, λουκάνικο με πράσο, με πορτοκάλι, πικάντικο, απλό και παραδοσιακό, «Το λουκάνικο είναι με άπαχο, φρέσκο χοιρινό κρέας, φυσικό έντερο

και φυσικά μπαχαρικά, χωρίς προσθετικά γευστικά». Ένα γεγονός που ξενίζει στο κρεοπωλείο, είναι ότι το 90% του εμπορεύματος είναι εισαγωγής. Δεν είναι, όμως, ότι απαξιώνει την ελληνική παραγωγή. «Δεν υπάρχει ελληνική παραγωγή για να την στηρίξω. Δεν καταδέχομαι να ‘βαφτίσω’ τα κρέατά μου ελληνικά, προτιμώ να φέρνω τα καλύτερα κρέατα από εξωτερικό και καλά ελληνικά κοτόπουλα. Ο γαλλικός μόσχος μέχρι δώδεκα μηνών είναι το καλύτερο κομμάτι του καταστήματος», εξηγεί, «πρέπει να τελειώσει το παραμύθι με τα ντόπια κρέατα. Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες παραγωγοί και δεν φτάνουν για κατανάλωση».

ΦΤΙΑΞΕ λουκάνικα Υλικά: χοιρινό κρέας από λαιμό ή πανσέτα (επειδή έχει περισσότερο λίπος και το χρειαζόμαστε για το λουκάνικο), πράσα, μπαχαρικά (: αποξηραμένο πράσο, αποξηραμένο κρεμμύδι, αλάτι, κόκκινο πιπέρι)

Κόβουμε το κρέας σε χοντρό μαχαίρι στη μηχανή. Κάνουμε το ίδιο και με τα πράσα. Διαλύουμε τα μπαχαρικά σε λίγο νερό και κρασί (γιατί έχει και αντισηπτική δράση) και ζυμώνουμε όλα τα υλικά μαζί. Γεμίζουμε σε φυσικό έντερο. Τα δένουμε στο μέγεθος που θέλουμε να είναι το λουκάνικο. Τα αφήνουμε 24-48 ώρες εκτός ψυγείου για να στεγνώσουν.

38 OUGH!

OUGH! 39

Στοιχειωμένα σπίτια των Αθηνών Οδός Πύρωνος και Προαιρεσίας - Παγκράτι. Το σπίτι του πολιτευτή Μπακόπουλου, από την Αρκαδία. Οδός Άργας 22, Καλλιμάρμαρο Νεοκλασσικό κτίριο, κτήμα ενός πρώην σταυλάρχη του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Πλατεία Βάθης Η οδός Αλκιβιάδου, ο αποκατεστημένος πύργος, και ο μονόχειρας εγκληματίας. Οδός Λασκαρίδου, Καλλιθέα, στα 1900 Η ιστορία πάθους και έρωτα της ζωγράφου Σοφίας Λασκαρίδου, και του ποιητή Παναγιώτη Γιαννόπουλου. Πύργος Αθανασόπουλου, νότια προάστεια, στα 1935 Ο μεγαλοεργολάβος Αθανασόπουλος, που εκλιπαρεί τη γυναίκα και τη πεθερά του, να του χαρίσουν τη ζωή. Οδός Ελευθερίου Βενιζέλου, Ν. Φάληρο Στον πύργο του πρωθυπουργού, Αλεξάνδρου Κορυζή που θεώρεισαι υπεύθυνο τον ίδιο για τη Γερμανική κατοχή. Τρελάθηκε και αυτοκτόνησε. Οδός Σμολένσκι 4, Ν. Φάληρο Εκεί ζούσε ο ζάμπλουτος έμπορος υφασμάτων, Κουρτάλης. Άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στην περιουσία του, δεν γινόταν να αποχωριστεί τον πύργο του, τον "πύργο των ονείρων", όπως λεγόταν... Οδός Προφήτη Ηλία, Χαλάνδρι Το σπίτι της πιανίστριας Τζίνα Μπαχάουερ. Πέθανε το 1976. Ανάκτορο της Ροδοδάφνης και η Δούκισσα της Πλακεντίας Η αγάπη της για τη κόρη της, τη Καρολίνα - Ελίζα, την έκανε να τη ταριχεύσει και να της φέρεται σα ζωντανή.Μια πυρκαγιά όμως, αποτέφρωσε το πτώμα της μικρής Βίλα Καζούλη, Κηφισιά Φυλακές και δωμάτια βασανιστηρίων, κατά την κατοχή. πηγή: http://www.phorum.gr/

40 OUGH!

Τζούλη Αγοράκη

Ο «Φτου μην σε ματιάσω» είναι τραγουδιστής. Όταν λέω τραγουδιστής δεν εννοώ σκύλος της εθνικής οδού. Είναι του έντεχνου. Παίζει κιθάρα και κάτι ακόμα όργανα που τώρα δεν τα θυμάμαι. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι μόνος του είχε γράψει τους στίχους και τη μουσική σε ένα σουξέ της εποχής. Το ρεφρέν ειδικά είχε γίνει σλόγκαν και το σιγοτραγουδούσαν ακόμα και αυτοί που λένε ότι δεν ακούνε ελληνικά. Τον συνάντησα στο Φίλιον. Με έστειλε ο αρχισυντάκτης μου να του κάνω μια «γουστόζικη» συνέντευξη. Ο «Φτου μην σε ματιάσω» μου έριχνε δέκα, δεκαπέντε χρόνια, αλλά τι σημασία έχει, αφού δεν ήταν καθόλου του γούστου μου. Ξανθός, κοντούλης, με σχεδόν λευκόξανθα φρύδια και καθόλου ματοτσίνορα. Και όμως, πέθαιναν στο όνομά του ακόμα και οι θηλυκές γάτες. Κάτι σαν χλωμός Ρουβάς. Σε εκείνον άρεσα με το καλημέρα. Μου το είπε, μάλιστα, πάνω στη συνέντευξη. Ανάμεσα στις επιρροές Νταλάρα και Χατζηδάκι μου δήλωσε ότι ανέκαθεν είχε μια αδυναμία στις μινιόν και μου έκλεισε με νόημα το μάτι. Το μινιόν, βέβαια, μου φέρνει πάντα σύγχυση γιατί μου θυμίζει το πολυκατάστημα Μινιόν, τότε, που είχα χαθεί όταν είχα αφήσει απερίσκεπτα το χέρι της μανούλας. Τέλος πάντων, ο τροβαδούρος βρήκε ότι είχα και χιούμορ, μου έλεγε ότι δεν κατάλαβε πώς πέρασε μαζί μου η ώρα και κάτι τέτοια και εγώ σκεφτόμουν, μα καλά πέφτουν οι γκόμενες με τέτοιες ατάκες; Και όπου φύγει-φύγει. Γλυκό παιδί, δεν λέω, αλλά τη σιροπιάζει πολύ την τουλούμπα. Η συνέντευξή του τελικά μπήκε γραμματόσημο και ας του είχαμε υποσχεθεί κεντρικό σαλόνι, γιατί εκείνες τις μέρες η ειδησεογραφία ήταν στα πάνω της και είχαμε πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε. Όμως, ο τραγουδιστής είχε τσιμπήσει το δόλωμα. Όχι μόνο την χάρηκε τη συνέντευξη, αλλά μου έστειλε και μια ανθοδέσμη από αυτές που έχεις ξοδέψει μισό μηνιάτικο και είσαι η χαρά του ανθοπώλη, ήθελε μάλιστα να μου κάνει και το τραπέζι για να μου δείξει πόσο εκτιμάει τις 25 αράδες που του έγραψα, αλλά και τα πολύ λαμπερά μου τότε 25 χρόνια. Τον απέφευγα με τακτ. Έχω και τρόπους. Αλλά παρόλο που δεν μου άρεσε, με κολάκευε. Δεν με χαλούσε, δηλαδή, που είχα μια διάσημη καβαντζούλα και όλες

μου οι φίλες έσκαγαν από τη ζήλια τους. Φευ, κανείς δεν γνώριζε τι θα επακολουθούσε. Η ζωή φέρνει εκπλήξεις. Απρόοπτα και κυρίως ευτράπελα. Μια μέρα που καλή δεν την λες και όλα πάνε στραβά και ανάποδα, εγώ και ο τότε δεσμός μου, άνθρωπός μου, μισό μου πορτοκάλι, γίναμε μπίλιες. Ο «φτου μην σε ματιάσω» ήταν τυχερός, σαν να με μυρίστηκε και με πήρε τηλέφωνο ακριβώς το λεπτό που είχα κλείσει το ακουστικό σιχτιρίζοντας και μου πρότεινε να βρεθούμε. Το «ναι» νομίζω το είπα μηχανικά. Ένα αντιδραστικό «ναι» που μέσα του έκρυβε θυμό και μια light απόγνωση. Τώρα θα δεις, είπα στο μισό μου πορτοκάλι, θα σε κάνω γλυκό του κουταλιού. Ο σουξε (διάρης) είχε όρεξη να μου μαγειρέψει, σπίτι του, γιατί πέρα από πολύ καλός τραγουδιστής, στιχουργός, ερωτύλος ήταν όπως χαρακτηριστικά είπε και καλός μάγειρας. Ας είναι. Το πράγμα είχε κατρακυλήσει και ήταν αργά να το μαζέψω. Εγώ και η απερισκεψία μου πήγαμε κατ' εκεί.

συλλογή του και δεν είχε ούτε ένα ούτε δυο αλλά περίπου πενήντα τέτοια σεξουλιάρικα-γουρούνια. Ο καναπές και αυτός σε τόνους του ευκαλύπτου, συνδυασμένος με πολύχρωμα κόκκινα και κίτρινα και μπλε μαξιλαράκια-βαρκάκια. Η αισθητική είχε αρχίσει να μου ψιθυρίζει ότι θα ήταν ένα δύσκολο βράδυ.

Έμενε σε μια μονοκατοικία στο Χαλάνδρι. Από αυτές τις πολύ παλιές, τις ετοιμόρροπες που δεν έχει γίνει ακόμα ανακαίνιση, και μυρίζεσαι κληρονομική διαμάχη για να δοθεί για αντιπαροχή. Όταν με είδε είπε: «Φτου μην σε ματιάσω». Και ήταν προφητικός ο λόγος του για ό,τι θα ακολουθούσε, μα δεν έδωσα βάση στον χρησμό, ίσως γιατί με παρέσυρε η διακοσμητική παραζάλη. Τη διακόσμηση την είχε κάνει μόνος του και ήταν περήφανος για αυτό το παλατάκι του κιτς. Μου έδειχνε όλες τις γωνιές του σπιτιού και την είχε δει ξεναγός και μου εξηγούσε κουραστικά το κάθε τι, σαν να μου έδειχνε τον διάκοσμο της Καπέλα Σιστίνα. Το hit ήταν ένα παλιό σκρίνιο της συγχωρεμένης του γιαγιάς που το είχε βάψει σε μια κρίση διακοσμητικού παροξυσμού με πράσινη λαδομπογιά. Εντός του σκρίνιου υπήρχε μια συλλογή με πήλινα γουρουνάκια που έκαναν σεξ σε διαφορετικές στάσεις. Ένα γουρουνό-Κάμα Σούτρα δίχως προηγούμενο. Τα εν λόγω τερατουργήματα, τα είχε αγοράσει από τα ταξίδια του στα νησιά. Ήταν περήφανος για τη

Το ρομαντικό δείπνο ξεκίνησε υπό το φως μεν των κεριών, αλλά αντί για λινή πετσέτα, είχαμε χαρτί τουαλέτας μαζί με το ρολό πάνω στο τραπέζι γιατί ο τραγουδιστής, είχε ξεχάσει να πάρει χαρτοπετσέτες, και έτσι και αλλιώς μ' αυτή την κίνηση είπε ότι θα έσπαγε ο πάγος γιατί ως γνωστόν το χαρτί υγείας είναι παγοθραυστικό. Το φαγητό ας το αφήσουμε καλύτερα: Δεν ήξερε ότι ζυμώνουμε τον κύμα με λίγο ψωμάκι ή έστω λίγη φρυγανιά και βάζουμε και κανένα κρεμμύδι μέσα να νοστιμέψει. Το μπιφτέκι ήταν σκέτος κιμάς, τσιμέντο. Όμως, με το ρολό τουαλέτας το βήμα είχε γίνει και είχαμε έρθει πιο κοντά. Γελούσαμε, μιλούσαμε, εντάξει ξανθός κοντός, αλλά τις είχε τις ατάκες του. Και αφού τελείωσε το τσιμεντένιο δείπνο, πήρε την κιθάρα και άρχισε να σολάρει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όποιος μου τραγουδάει στο πριβέ με κάνει και ντρέπομαι, για λογαριασμό του. Σαν να τραγουδάω εγώ ένα πράγμα. Τα είπε όλα. Και τις επιτυχίες του, και παλιά και καινούργια και αγαπημένα

κομμάτια ανθρώπων που τον επηρέασαν. Θα έπαιζε καμιά ώρα non stop, και όταν τελείωσε το ελληνικό ρεπερτόριο έπιασε τα ιταλικά. Στο A Casa d ' Irene είχα ήδη μετανιώσει που τον συνάντησα, και ήθελε να γυρίσω μετανιωμένη στο «αίσθημα». Στο lasciate mi cantare σκεφτόμουν -ας τον σταματήσει επιτέλους κάποιος- και όντως, τον σταμάτησε η έξαψη. Ακουμπάει με μπρίο την κιθάρα σε μια πολυθρόνα, με τραβάει αποφασιστικά πάνω του, πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής το πρόσωπο μου, και με φτύνει, τύπου «ροχάλα». Τότε ήταν νομίζω που ψέλλισε και το πρώτο ακατάληπτο: «φτύσε με», προσταγή σε απόχρωση αηδίας. Ένα τόσο δα «φτύσε με», που χωρούσε μέσα όλη τη διατροφική λαγνεία, αυτού του παράξενου κόσμου. «Φτύσε με στο πρόσωπο», ψιθύριζε ο πόθος του, και έφτυνε και εκείνος ανεξέλεγκτα το δικό μου. Πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται, και πώς να βρω την έξοδο κινδύνου, ή, τέλος πάντων, να βάλω τα μπρατσάκια μου, ήρθε ένα νέο κύμα από σάλια και αηδία, και με έπνιξε. Οι σιελογόνοι αδένες του παρήγαγαν ανεξέλεγκτα σάλιο με τους κουβάδες. Ένα γιγάντιο εργοστάσιο παραγωγής αηδίας. Κάτι που μπορείς να το πεις και γλώσσα, ή αλλιώς ένα βιονικό σαλιγκάρι άρχισε να μου καθαρίζει σχολαστικά το πρόσωπο. Μπλιαξ. Η έμφαση ήταν στη λεπτομέρεια. Η γλώσσα είχε γίνει μπατονέτα και εισχωρούσε και μέσα στα βλέφαρα, και

OUGH! 41

στα ρουθούνια και στα αυτιά και παντού. Φυσικά, η βελόνα είχε κολλήσει στο «φτύσε με», που το επαναλάμβανε σαν μυσταγωγικό μάντρα και υπνώτιζε τις αισθήσεις. Αυτό δεν ήταν φυσικά γαλλικό φιλί, αλλά η αφρικανική τελετή των Μασάι για να ανοίξουν οι ουρανοί και να βρέξει. Η συνείδησή μου είχε μουλιάσει μέσα στη συσσωρευμένη του αηδία και τότε ξεκίνησε η πιο κωμικοτραγική στιγμή: Το αυτοφτύσιμο. Επειδή εγώ δεν ανταποκρινόμουν στις προσταγές τους και στα «φτύσε με» και ό,τι είχα να δώσω ήταν κάτι μικρά και ντροπαλά «πτου», σχεδόν δίχως σάλιο. Σοκαρισμένη και λοβοτομημένη από την παράξενη ερωτική κατάσταση, κι επειδή δεν του έβγαζα γούστα, ο Σαλιέρι ή αλλιώς ο βασιλιάς της αηδίας, άρχισε να φτύνει μόνος του τις παλάμες του και έκανε σαν να πλένει-νίβει το πρόσωπό του (σαν γάτα) με το ίδιο πάντα του το σάλιο, που καθώς φαίνεται του περίσσευε. Τόση αηδία σε ποιο αστείο να χωρέσει; Αυτό το μπιφτέκι το αζύμωτο, πού να πρωτοξεράσεις; Όλο αυτό δεν ξέρω φυσικά πόσο διήρκεσε. Κάτι περισσότερο νομίζω από την ίδια τη ζωή μου. Ήμουν ναυαγός στο πιο κατεστραμμένο ερωτικό ναυάγιο, βυθισμένη μέσα στη υγρή του πραγματικότητα. Καθόμουν στη φοβική καρέκλα του οδοντιάτρου, μόνο που ο γιατρός είχε βγάλει αυτό το πλαστικό πραγματάκι τον αναρροφητήρα σάλιου και τον είχε κά-

νει σιντριβάνι. Γιατί δεν έφυγα, με ρωτάτε όλοι. Μα όταν έρχεται το τσουνάμι, πού να πας; Με είχε πλακώσει η βαριά του διαστροφή. Είναι κάτι ώρες που δεν μπορείς να πας ούτε μπροστά ούτε πίσω. Όταν δεν έχω πού να πάω με φοβάμαι, αλλά εκείνη την ώρα δεν είχε φιλοσοφία. Βασίλευε η έκκριση του στόματος. Την τελευταία σκηνή, τραγωδία, θα τη ζήλευε και ο Αισχύλος. Μόνο που στο δικό μας δραματάκι, την κάθαρση την έφερνε το φτύμα. Οι Ερινύες είχαν αρχίσει τον φοβικό του χορό και μου ψιθύριζαν το αποκρουστικό φινάλε. Στην κρίση πάνω της λαγνείας του, ή τέλος πάντων του πράγματος που εκείνος ονόμαζε λαγνεία, με τράβηξε αποφασιστικά μέχρι το σκρίνιο της συγχωρεμένης γιαγιάς όπου υπήρχε ένας καθρέφτης, λίγο πασαλειμμένος στις άκρες με πράσινη λαδομπογιά. Έφτυσε και τον δόλιο καθρέφτη, έπιασε αποφασιστικά το κεφάλι μου και ακούμπησε το μάγουλό μου στη... σιχαμένη επιφάνεια. Εκεί κάπου πρέπει η ψυχή να βγήκε από το σώμα μου. Άλλη τα έζησε. Άλλη και τα διηγείται. Ο Θεός όμως, που εκείνη τη στιγμή άρχισα να πιστεύω την ύπαρξη Του, έβαλε το χέρι του και του πέρασε το ντελίριο σεξιστικής σιχαμάρας, μέσα από μια δική του ερωτική εκτόνωση, που ήρθε από το πουθενά. Αφού του βγήκε από μέσα του ο γλοιώδης «έξω από εδώ», μου είπε έλα να κάνουμε

ένα τσιγάρο, μην ντρέπεσαι, φτάνει να εξοικειωθείς με το... σάλιο. Το μόνο που μπόρεσα να πω ήταν ότι έχω τη γιαγιά μου με εγκεφαλικό στον Ευαγγελισμό και έπρεπε να φύγω άρον-άρον, γιατί πήρα μήνυμα ότι είχε επιδείνωση. Άνοιξα την πόρτα του και έκανα ότι δεν ακούω, όταν είπε: «ένα ακόμα φιλάκι για καληνύχτα;». Στις ταινίες έχω δει όλες τις βιασμένες που τρίβονται μέσα σε ένα μπάνιο, να βγάλουν σχεδόν το δέρμα τους. Εγώ ήθελα να μουλιάσω σε μια μπανιέρα με Detol. Πέρασε καιρός, φυσικά δεν απαντούσα στα επίμονα τηλέφωνά του, και τότε ο θεός μου έστειλε το ασύλληπτο sms «Βρε μωράκι, γιατί με έχεις φτύσει»; Ουδέν σχόλιο. Η ιστορία τελειώνει κάπως έτσι. Δεν τον είδα ποτέ ξανά. Ούτε καν τυχαία. Αλλά μετά από ένα χρόνο έβγαλα φρονιμίτες, και ο ένας ήταν έγκλειστος και με παίδεψε πολύ γιατί έκανε οίδημα και δεν μπορούσα να καταπιώ από την φλεγμονή το σάλιο μου. Και τότε το ομολογώ, για μια στιγμή τον σκέφτηκα. Ήθελα να του τηλεφωνήσω και να του πω: «βάλε τα καλά σου έρχομαι και έχουμε πάρτυ». Θα έφτυνα και θα έφτυνα δίχως τελειωμό. Είμαι σίγουρη ότι θα ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής. Κοιτώντας πίσω λέω: Το 'ζησα και αυτό. Και μεταξύ μας, πάντα γελάω.

42 OUGH!

Οδηγίες επιβίωσης από το θόρυβο • Φυτέψτε στον κήπο ή σε μεγάλες γλάστρες στο μπαλκόνι σας φυτά με πυκνές φυλλωσιές που φτάνουν έως και το 1,5 μ., δηλαδή βιβούρνα, ελαίαγνο, φωτίνια, γιατί λειτουργούν ως ηχομονωτικά φράγματα και μειώνουν το θόρυβο κατά 40-50 db.

• Χαμηλώστε την ένταση των MP3 players, αν ακούτε πολλές ώρες την ημέρα μουσική. Συνιστάται, όταν ακούτε επί 40΄ μουσική μέτριας έντασης με ακουστικά «ψείρες», να κάνετε ένα διάλειμμα 30΄ για να προλαβαίνει το αυτί σας να «ξεκουράζεται».

• Μην παραμένετε σε κλαμπ και άλλα θορυβώδη μέρη πάνω από 2 ώρες.

• Προτιμάτε τις ηλεκτρικές συσκευές νέας τεχνολογίας, που είναι πιο αθόρυβες.

• Αν μένετε σε περιοχή με δρόμο μεγάλης κυκλοφορίας, μονώστε το σπίτι σας από το θόρυβο με διπλά τζάμια.

• Αν εργάζεστε σε χώρους που αναπτύσσονται υψηλά επίπεδα θορύβου (άνω των 90 db), προμηθευτείτε ειδικά ακουστικά προστασίας από το θόρυβο και προσπαθήστε να κάνετε ανά μισή ώρα ένα 10λεπτο διάλειμμα.

• Αποφεύγετε να αγοράζετε στα παιδιά σας παιχνίδια που κάνουν δυνατούς θορύβους, γιατί μπορεί να βλάψουν την ακοή τους.

• Τα παιδιά που συμμετέχουν σε δυνατές μπάντες θα πρέπει να προφυλάσσουν τα αυτιά τους με ειδικά ακουστικά.

• Μην παραμελείτε να υποβάλλεστε σε τακτικές προληπτικές εξετάσεις από ωτορινολαρυγγολόγο. πηγή: Vita.gr

OUGH! 43

Το παστίτσιο του Βαγγέλη Ένα κλασικό ελληνικό οικογενειακό πιάτο, από συνταγή του παππού, δοκιμασμένη και με σίγουρη επιτυχία. Κιμάς, 3/4 κιλού κιμά μοσχαρίσιο 2 μέτρια κρεμμύδια λιωμένα στο multi 1 ποτηράκι λάδι και ένα ποτηράκι κρασί 1 κουτάκι ντοματάκια αλάτι, πιπέρι, λίγη ζάχαρη 1 ξυλάκι κανέλας για άρωμα Μακαρόνια 1 πακέτο μακαρόνια χοντρά βούτυρο

4 αυγά τριμμένη γραβιέρα Μπεσαμέλ 8 κουτ.σούπας αλεύρι 4 κουτ.σούπας βούτυρο 1 λίτρο γάλα φρέσκο 3 αυγά αλάτι πιπέρι μοσχοκάρυδο 1 φλυτ. τσαγιού τυρί τριμμένο [φέτα ή γραβιέρα]

Σωτάρουμε σε μία κατσαρόλα τα κρεμμύδια, μετά προσθέτουμε τον κιμά και το λάδι, αφήνουμε για λίγο να καβουρδιστεί, σβήνουμε με το κρασί και ρίχνουμε την ντομάτα, τη ζάχαρη, αλάτι, πιπέρι και την κανέλα. Αφήνουμε να βράσει μέχρι να πιει λίγο τα υγρά. Βράζουμε τα μακαρόνια [όχι πολύ], τα σουρώνουμε, βουτυρώνουμε και προσθέτουμε τα αυγά καλά χτυπημένα. Ανακατεύουμε. Ανάβουμε το φούρνο στους 200 βαθμούς. Βάζουμε όλα τα υλικά της μπεσαμέλ εκτός απο το τυρί, το αλατοπίπερο και το μοσχοκάρυδο σε μία κατσαρόλα και μετά ανάβουμε το μάτι της κουζίνας. Μέ έναν αυγοδάρτη ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να χυλώσει. Στο τέλος ρίχνουμε το αλατοπίπερο, το μοσχοκάρυδο και το τριμμένο τυρί. Βουτυρώνουμεένα ταψί, πασπαλίζουμε με τριμμένη φρυγανιά, ρίχνουμε τα μισά μακαρόνια, τον κιμά, απλώνουμε και μετά ρίχνουμε τα υπόλοιπα μακαρόνια και την μπεσαμέλ. Ψήνουμε για 30 με 40 λεπτά στους 180-200 βαθμούς.

44 OUGH!

Της ρουκέτας το κάγκελο Το βράδυ της Ανάστασης, στο Βροντάδο της Χίου χιλιάδες ρουκέτες εκτοξεύονται ανάμεσα στους ενορίτες δύο εκκλησιών. Το ough! συνάντησε ένα νεαρό ρουκετατζή και του ζήτησε να μοιραστεί με τους αναγνώστες μας την δεκαετή εμπειρία του με τα στοκώματα και τη φωτιά. Μαρία Παππά

κάνει την πιο μεγάλη ποσότητα και ποιανού οι ρουκέτες θα φανούνε περισσότερο. Εκείνη τη μέρα μόνο, την επόμενη πίνουμε όλοι μαζί καφέ. Δεν υπάρχει έχθρα εσύ είσαι από δω ή εσύ από κει, τέτοια πράγματα. Προς Θεού!

Ο ρουκετοπόλεμος είναι αρκετά παλιό έθιμο. Υπάρχει από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας –πάνω από 300 χρόνια δηλαδήκαι γίνεται κάθε Πάσχα, την ημέρα της Λαμπρής στην περιοχή Βροντάδο της Χίου. Είναι ένας γιορτινός «πόλεμος» ανάμεσα στις ενορίες του Αγίου Μάρκου και της Παναγιάς της Ερειθιανής. Στόχοι των αντίπαλων ομάδων είναι από τη μία μεριά το ρολόι της Παναγιάς της Ερειθιανής και από την άλλη ο τρούλος, το Λιονταράκι του Αγίου Μάρκου και τα καμπαναριά. Στην αρχή τα παιδιά που σύχναζαν στις εκκλησίες την βραδιά της Ανάστασης έπαιζαν πετροπόλεμο με σφεντόνες. Αργότερα «χόντρυνε» το παιχνίδι, οι σφεντόνες αντικαταστάθηκαν από κανονάκια και οι πέτρες από μπαρούτι τα οποία προμηθεύονταν από τα πλοία που προσάραζαν στο νησί. Κάποια στιγμή, οι εκκλησίες άρχισαν να έχουν μεγάλες υλικές ζημιές από τις κανονιές, ενώ στους Τούρκους κατακτητές δεν πολυάρεσε το γεγονός –προφανείς οι λόγοι- ότι οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν κανονάκια, έτσι τους τα κατάσχεσαν. Οι ενορίτες όμως, απτόητοι, βρήκαν άλλον τρόπο να συνεχίσουν το αγαπημένο τους έθιμο, έτσι οι ρουκέτες μπήκαν στο σκηνικό. Μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλά, το έθιμο εξακολουθεί να θεωρείται επικίνδυνο και οι κατασκευαστές ρουκετών διώκονται από τις αρχές. Το θέαμα όμως είναι μοναδικό και αξίζει τον κόπο να πας έστω και μια φορά στη ζωή σου για να το δεις. Αρκεί να προσέχεις, όπως συμβουλεύει ο Αριστείδης που φτιάχνει ρουκέτες από τα 10 του και ανήκει σε ένα από τα συνεργεία που τις κατασκευάζουν. Τώρα ο Αριστείδης είναι 20 και έμπειρος ρουκετοκατασκευστής, έτσι δίνει στο ough! ό, τι πληροφορίες χρειάζε-

ται να ξέρει όποιος θαρραλέος σκοπεύει να επισκεφτεί τον «ρουκετοπόλεμο».

Τα υλικά πού τα βρίσκετε; Τα υλικά είναι χειροποίητα, δικά μας. Ένα υλικό της ρουκέτας έχει νίτρο μέσα το οποίο το βρίσκουμε σαν λίπασμα, σαν νιτρικό λίπασμα. Είναι κάρβουνο πεύκου, το οποίο καίμε, το κάνουμε κάρβουνο και το κοσκινίζουμε, και θειάφι πάλι από γεωργικά είδη.

Πόσοι ασχολείστε με αυτό; Το συνεργείο το δικό μας είναι από την πλευρά του Αγίου Μάρκου. Ένα από τα συνεργεία του Αγ. Μάρκου. Είμαστε γύρω στα 8 άτομα και ασχολούμαστε πολύ συχνά με την κατασκευή της ρουκέτα. Χρειάζεται πάρα πολύ χρόνος για να φτιαχτεί μια ρουκέτα από την αρχή μέχρι το τέλος.

Υπάρχει και μυστικό στη συνταγή; Το κάθε συνεργείο χρησιμοποιεί πάνω-κάτω τα ίδια υλικά, αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Δηλαδή, άλλος μπορεί να βάλει πιο πολύ νίτρο, άλλος πιο πολύ θειάφι και εντάξει, μυστικά δεν υπάρχουν, απλά το κάθε συνεργείο μπορεί να έχει ένα διαφορετικό υλικό. Οι διαφορές είναι ελάχιστες.

Τι ηλικίες έχει το συνεργείο σας; Είμαστε από 17 μέχρι 20-22 χρονών. Ασχολούνται και μεγάλοι, γύρω στα 30-35, αλλά εντάξει, οι ηλικίες οι δικές μας είναι συμβατικές με τον ρουκετοπόλεμο, γιατί αν φανταστείς ότι ξεκινήσαμε από το 2002 που ήμασταν πιτσιρικάδες σχετικά, είμαστε μεγάλοι τώρα.

Στην αντίπαλη εκκλησία πόσα άτομα ασχολούνται; Ασχολούνται γύρω στα 80 με 100 άτομα που είναι από εκεί. Εμείς είμαστε λίγο παραπάνω σε αριθμό.

Πότε ξεκινάει η διαδικασία της κατασκευής της ρουκέτας; Ξεκινάμε από Χριστούγεννα ή μετά την Πρωτοχρονιά. Εξαρτάται την ποσότητα που θα φτιάξουμε. Τελειώνουμε πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα. Πόσες φτιάχνετε περίπου; Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των ρουκετών έχει αυξηθεί, διότι από παλιά υπήρχε η κόντρα της Παναγιάς της Ερειθιανής και του Αγ. Μάρκου, αλλά τώρα με τα δεδομένα τα δικά μας έχει ξεφύγει λίγο το θέμα αυτό και οι ποσότητες γίνονται κάθε χρόνο όλο και περισσότερες. Φέτος, το πιο μικρό συνεργείο πιστεύω ότι θα έχει γύρω στις 5000 ρουκέτες. Η αντιπαλότητα που έχετε είναι αληθινή; Δεν είναι αντιπαλότητα–έχθρα. Είναι αντιπαλότητα εκείνης της μέρας, δηλαδή το ποιος θα περάσει ποιόνε και το ποιος θα

Το έθιμο πότε ξεκίνησε; Πολύ παλιά. Επί τουρκοκρατίας με τα κανονάκια. Είχαν κανόνια η μία εκκλησία προς την άλλη και μετά υιοθέτησαν τη ρουκέτα, η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει. Δεν σταμάτησε ούτε και επί χούντας. Ακόμη και σήμερα αυτό το έθιμο υπάρχει και θα υπάρχει πιστεύω και για πολλά χρόνια ακόμη. Συμβολίζει κάτι συγκεκριμένο; Δεν συμβολίζει κάτι συγκεκριμένο. Είναι ένα έθιμο από παλιά, το οποίο το είχανε κρατήσει οι παππούδες μας και οι προ-παππούδες μας και σιγά-σιγά το μάθαμε κι εμείς, η νέα γενιά, μετά θα το μάθει η επόμενη γενιά και πάει έτσι. Για πες μου λίγα πράγματα για τα ατυχήματα. Γιατί είναι ένα πρόβλημα, έτσι; Κοίταξε να δεις, ατυχήματα με την έννοια που λέμε ατυχήματα, υπάρχουν. Αν ξέρεις πώς φτιάχνεται η ρουκέτα και με το πόσο προσοχή πρέπει να τη φτιάχνεις , δεν

πρόκειται να πάθεις τίποτα. Το ατύχημα θα συμβεί το Μεγάλο Σάββατο, την ημέρα της Ανάστασης που θα έρθει ο κόσμος. Ο κόσμος δεν ξέρει ότι η ρουκέτα είναι επικίνδυνη και μπορεί να τον χτυπήσει. Σε αυτό δεν φταίμε εμείς, φταίει ο δήμος της Βροντάδου. Ο δήμος της Χίου δηλαδή πρέπει να αποτρέψει τους τουρίστες και όλους όσους αυτούς που έρχονται να δουν το έθιμο, να μην κατεβαίνουν εκεί που τραβάμε τις ρουκέτες. O τουρίστας δεν ξέρει ότι μπορεί να σκάσει μια ρουκέτα κατά τη ρίψη και να τον χτυπήσει. Ένας άλλος λόγος που γίνονται ατυχήματα είναι ότι η αστυνομία μας καταδιώκει κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα εμείς να κρυβόμαστε όσο πιο καλά γίνεται για να μην μας βρουν. Έτσι κρυβόμαστε πάνω στα βουνά σε σπιτάκια για να στοκώνουμε και να φτιάχνουμε τις ρουκέτες από εδώ και από εκεί, οπότε, άμα γίνει ένα ατύχημα θα πάρουμε φωτιά και θα καούμε. Αν δεν κυνηγούσαν το έθιμο και έλεγαν ότι «παιδιά δεν πρόκειται να σας κάνουμε τίποτα», δεν θα χτυπούσε κανένας, η άποψη μου είναι αυτή. Γιατί ο καθένας θα στόκωνε και θα έφτιαχνε τις ρουκέτες σε ασφαλές μέρος χωρίς να έχει το φόβο ότι θα έρθει η αστυνομία ή η ασφάλεια για να τον πάει μέσα. Εσύ έχεις τύχει σε κάποιο επικίνδυνο περιστατικό; Έχω τύχει να στοκώνουμε μέσα στο σπιτάκι -γιατί οι ρουκέτες στοκώνονται, δεν γεμίζονται απλά!- και να παίρνουν φωτιά εκείνη την ώρα τα υλικά και να καίγεται το σύμπαν μέσα, να καίγονται οι ρουκέτες, να καίγονται τα υλικά, όλα! Το υλικό της ρουκέτας είναι πάρα πολύ εύφλεκτο, με την παραμικρή σπίθα παίρνει φωτιά και οι θερμοκρασίες είναι πολύ υψηλές. Ευτυχώς, εμείς δύο φορές που έχουμε τύχει να πάρουμε φωτιά, είχαμε προλάβει και είχαμε βγει έξω και δεν έπαθε κανείς τίποτα. Ξέρω ότι το ’97 είχαν καεί δύο παιδιά και είχαν εγκαύματα πρώτου βαθμού επειδή δεν πρόλαβαν να βγουν έξω και ο ένας έζησε 3 μέρες και ο άλλος μια βδομάδα. Αυτά είναι τα δυσάρεστα. Δεν φοβάσαι; Όχι. Να σου πω την αλήθεια όλοι φοβούνται, αλλά για να το κάνεις αυτό το πράγμα πρέπει να σ’ αρέσει, να το αγαπάς, γιατί

OUGH! 45

διαφορετικά δεν έρχεται κανείς άσχετος να κάτσει να στοκώσει ρουκέτα γιατί για να στοκωθούν οι ρουκέτες χρειάζονται πολλές ώρες. Για να κάνεις 10 ρουκέτες πρέπει να περάσει μιάμιση ώρα. Να χτυπάς μιάμιση ώρα για να κάνεις 10 ρουκέτες. Δεν είναι κάτι το απλό, το γρήγορο, που θα το κάνει ο καθένας. Αν δεν το αγαπάς και δεν σου αρέσει, δεν πρόκειται να το κάνεις αυτό το πράγμα. Γι’ αυτό και εμείς φοβόμαστε, αλλά συνεχίζουμε να κάνουμε ρουκέτες. Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι; Εγώ ξεκίνησα από ένα θείο μου, το 2002. Ήμουνα πολύ μικρός και με πήρε και μου έδειξε τα πρώτα στάδια της ρουκέτας, το καλούπι της και μετά με προσοχή έπιανα κι εγώ και έφτιαχνα ρουκέτες. Και έτσι έμαθα. Ήμουν 10. Μικρός πάντως. Και ξεκίνησα έτσι από το 2002, με 800 ρουκέτες δικές μου, στοκωμένες. Τώρα πόσες φτιάχνεις δηλαδή; Ένα άτομο πόσες μπορεί να φτιάξει τη χρονιά; Τη χρονιά; Εξαρτάται από την ποσότητα που πάει το συνεργείο. Ένα συνεργείο που έχει 8 άτομα. Αν πηγαίνουν για 1000 ρουκέτες, θα στοκώσει ο καθένας 150 ρουκέτες, όλες κι όλες. Αλλά επειδή τώρα τα πιο πολλά συνεργεία πάνε για μεγάλη ποσότητα, μπορεί να στοκώσει και 1000 και 1500 ο καθένας στη γωνία μόνος του. Συλλήψεις έχουν κάνει; Συλλήψεις τα δύο τελευταία χρόνια δεν έχουν κάνει. Έχουν κάνει βέβαια ενέργειες για να πιάσουν συνεργείο, αλλά από ό,τι μας έχει πει ο αντιδήμαρχος του Βροντάδου ο κ. Μούνδρος, έχει παρέμβει εκείνος για να μην μας πιάνουν τα δύο τελευταία χρόνια. Είναι εκείνος μπροστά, γι’ αυτό το λόγο δεν μας πιάνουν. Τώρα, αλήθεια-ψέματα, κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Πρόπερσι είχαν πιάσει ένα συνεργείο, τους πήραν τις ρουκέτες όλες με εισαγγελέα και είχαν φάει αναστολή. Πόσο σκληρή είναι η ποινή; Σου μαυρίζουν το ποινικό σου μητρώο και τρως και φυλακή. Δεν σκαμπάζουν αυτοί οι εισαγγελείς και οι δικαστές, δεν σκαμπάζουν από αυτά. Εντωμεταξύ, υπάρχουν και γείτονες από τις δύο εκκλησίες και κάθε χρόνο η δημαρχεία μας περιφράζει με σύρματα ώστε να μην πάθουν ζημιά. Έχουμε

και ένα πρόβλημα τα τελευταία χρόνια με αυτό. Οι τουρίστες πώς αντιδρούν σε αυτό; Τουρίστες έχει, Κινέζους, Τούρκους, έχει από όπου φανταστείς, αλλά αυτοί δεν έχουν την αίσθηση του φόβου. Δεν ξέρουν ότι άμα γίνει κάτι θα χτυπήσουν και θα καούνε και έρχονται πάνω κατά τη ρήψη των ρουκετών και τους βλέπεις να τραβάνε φωτογραφίες. Δεν έχουν την αίσθηση ότι θα χτυπήσουν και κάποια στιγμή γίνεται ένα λάθος, σκάει μια ρουκέτα, και εμείς ξέρουμε από χρόνια τι να κάνουμε άμα σκάσει μια ρουκέτα, το πώς να μην χτυπήσουμε, ενώ εκείνοι χτυπάνε με το παραμικρό. Και σου λέει μετά έγινε ατύχημα. Μα ποιος φταίει αν γίνει ατύχημα, εμείς φταίμε; Φταίνε αυτοί που αφήνουν τους τουρίστες να κατεβαίνουν εκεί κάτω κάθε χρόνο. Να πηγαίνουν σε ένα πιο ψηλό μέρος του Βροντάδου. Στο Αίπος που φαίνονται οι δυο ενορίες για να δουν το θέαμα. Οι πιο πολλοί θέλουν να έρθουν εκεί που γίνεται η ρήψη, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι είναι επικίνδυνο. Πώς είναι τα πράγματα εκείνη τη μέρα; Τι κατάσταση επικρατεί; Για μας, τους ρουκετατζήδες, εκείνη η ημέρα δεν περιγράφεται. Η αίσθηση που έχουμε κατά τη ρήψη της ρουκέτας δεν περιγράφεται. Στους τουρίστες αρέσει όταν πάνε οι ρουκέτες και σκεπάζουν μεταφορικά την κάθε εκκλησία. Εμάς μας αρέσει το κάθε συνεργείο να τραβάει τις δικές του ρουκέτες και να χτυπάνε το καμπαναριό της εκκλησίας, πάνω στην εκκλησία και στη σκεπή. Είναι κάτι το οποίο δεν περιγράφεται. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πώς αισθάνομαι εκείνη τη μέρα. Έχετε και στόχο δηλαδή; Υπάρχει στόχος που είναι το καμπαναριό της εκκλησίας. Γενικά ο κύριος στόχος είναι η εκκλησία, αλλά εκεί που θέλουμε να δώσουμε βάση είναι το καμπαναριό. Και πώς βγάζετε το νικητή; Νικητής είναι ο θεατής που θα δει την ποσότητα, που θα δει τα λεγόμενα ντου όπως τα λέμε εμείς, και θα δει τα κανέματα της κάθε ενορίας και με αυτό το συμπέρασμα βγάζεις το νικητή. Βλέπουμε τα χτυπήματα των ρουκετών και με την ποσότητα υπολογίζουμε το νικητή.

Κείμενο και σκίτσα: Μάριος Περράκης

Ποιο κομμάτι από την πίτα θέλετε ακριβώς; Θα είχε περάσει ένα τέταρτο από την ώρα που τελείωσε η παρουσίαση του βιβλίου του Ν. και φυσικά θα πηγαίναμε για ποτό και να αναλύσουν τις λεπτομέρειες όπως μόνο αυτοί ξέρουν τόσο και τόσο καιρό. «Δεν είχε πλάκα το πώς διαχειρίστηκε την αμηχανία του; Και πρόσεξες ότι κάπνισε μόνο δύο τσιγάρα μέσα σε μια ώρα;» ρώτησε ο Γ. προσπαθώντας παράλληλα να ισιώσει το χρόνια ατίθασο τσουλούφι του. Ο Ζ. δεν απάντησε, απλά έτριψε με τον αντίχειρα το κάτω χείλος του και του ‘ρθε να γελάσει γιατί η λεπτομέρεια με το τσιγάρο του είχε ξεφύγει. Πράγμα περίεργο γιατί όλοι ξέρουν πλέον πως ο ευφάνταστος Ν. καπνίζει το ένα μετά το άλλο. «Και ξέρεις τι άλλο πρόσεξα; Πως χαμογέλασε διακριτικά και μάλλον σίγουρος πως δεν θα το καταλάβαινε κανείς, στην ανανεωμένη Λ.», είπε ο Γ. χωρίς να κοιτάξει τον ακροατή του. Ο Ζ. ούτε τώρα θα απαντούσε γιατί η περίπτωση της Λ. παραμένει επίπονο θέμα. Χαμένοι και οι δύο σε τελείως διαφορετικούς συνειρμούς, βρέθηκαν μπροστά στην πόρτα του προορισμού τους. «Πάρε ό,τι θες! Αναλαμβάνω εγώ τα έξοδα του γούστου σου» είπε ο Γ. γελώντας και χτυπώντας φιλικά αλλά δυνατά την πλάτη του Ζ., ο οποίος κοιτούσε την πτέρυγα με τα malt, χωρίς ενοχές. «Κάτι μου λέει πως όπου να 'ναι θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι η Λ. σε ένταση και θα θέλει να έρθει να μας βρει. Και ξέρεις ε; Με το που πατήσει το πόδι της θα το μετανιώσει και θα γίνει γι’ άλλη μια φορά φαρμακερά επικριτική. Και άσε που δεν θα γλιτώσουμε τις συγκρίσεις με τον Ν.» είπε αφού είχαν πάρει τα ποτά στα χέρια τους και αφού είχαν ανάψει τσιγάρο. «Να σου πω το όνειρο που είδα χθες;» ρώτησε επιτέλους ο Ζ., ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού τους είχε κρατήσει την φοβία του φίλου του για το πιθανό ξέσπασμα της κυκλοθυμικής Λ. Ο Γ. γύρισε το κεφάλι προς το μέρος του Ζ. και του είπε πως είναι όλος αυτιά, έκφραση που δεν έχει ξαναχρησιμοποιήσει (όσο κάνουν παρέα τουλάχιστον). « Ένας λαγός, σε μέγεθος μπασκετμπολίστα με είχε συνοδηγό και μου ανέλυε με επιχειρήματα το γιατί προτιμάει τα δισδιάστατα κινούμενα σχέδια από τα τρισδιάστατα. Τι έχεις να πεις;» ρώτησε ο Ζ. ανησυχητικά ανέκφραστος. «Πω! Πω! Από εσένα κλέβει τις ιδέες του ο Ν. ε;» ρώτησε ο Γ. σχεδόν ενθουσιασμένος και ο Ζ είδε το κεφάλι της λατρεμένης Λ. να βαδίζει προς την πόρτα.