GIANNIKOPOULOS

Η Γεωργία Λιάπη είναι επιμελήτρια εκθέσεων σύγχρονης τέχνης, συντονίστρια πολιτιστικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων και είναι συνεργάτιδα επιμελήτρια και υπεύθυνη δημόσιου προγράμματος στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Ο Πάνος Γιαννικόπουλος είναι επιμελητής και ερευνητής και εργάζεται στο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, της ARTWORKS. Ο Γεωργία και ο Πάνος είναι οι επιμελητές της συναρπαστικής έκθεσης “The Current Between Us” που από τον περασμένο Δεκέμβριο δίνει μια νέα διαφορετική ζωή στον πρώτο ατμοηλεκτρικό σταθμό της ΔΕΗ που άρχισε να λειτουργεί το 1903 στο Φάληρο. Georgia Liapi is a curator of contemporary art exhibitions, coordinator of cultural educational programs, and associate curator and public program manager at the Zoumboulakis Gallery. Panos Giannikopoulos is a curator and researcher and works in the Stavros Niarchos Foundation Artist Support Program of ARTWORKS. Georgia and Panos are the curators of the exciting exhibition “The Current Between Us" which, since last December, has been giving a new and different life to the first steam power station that started operating in 1903 in Faliro.

Πως να δουλεύεις από κοινού ή το πως να είσαι δύο. Γνωριστήκαμε πριν πέντε χρόνια και δουλέψαμε για πρώτη φορά μαζί φέτος. Η επιστροφή και των δύο στην Ελλάδα από Καναδά και από σύντομη παραμονή στο Λονδίνο αντίστοιχα οδήγησε σε παρόμοια βήματα – εργασία σε γκαλερί, σκέψεις πάνω στη λειτουργία της αγοράς της τέχνης και αναδιαπραγμάτευση της θέσης μας μέσα σε αυτή, κοινούς στόχους, κοινές αντιστάσεις. Ήταν η απόφαση να το παλέψουμε εδώ, παρά τα προβλήματα, τις λάθος συνθήκες και να διεκδικήσουμε έναν άλλο τρόπο να δουλεύουμε. Η τυχαία φιλοξενία του επιμελητή Shaun Dacey από τον Καναδά στο σπίτι του Πάνου ήταν που μας ένωσε, ο οποίος μου έγραψε τη δεύτερη μέρα της παραμονής του εκεί - πρέπει να γνωριστείτε! Χρειάστηκε μια υπερατλαντική διαμεσολάβηση, ένα “ραντεβού στα τυφλά” και “it was love at first sight!” Είχαμε κάνει ήδη την προετοιμασία για την επιμελητική συνάντησή μας, που μας βοήθησε να ανταπεξέλθουμε σε όλες τις συνθήκες. Τα όρια του εγώ διαταράσσονται σε ένα ομαδικό πλαίσιο και έτσι διαμορφώνονται οι βάσεις για να μπορείς να σκεφτείς όχι μόνο σε πιο μεγάλη κλίμακα, αλλά να διαχειριστείς αυτό που ως μονάδα είναι απλά όνειρο. Όταν μας έγινε η πρόταση για μία έκθεση μεγάλης κλίμακας, εν μέσω καλοκαιριού, ανάμεσα στα αλάτια βγήκε βιβλιογραφία, ξεκίνησαν τα τηλέφωνα και η επικοινωνία με τους καλλιτέχνες– κάναμε τις σκηνές και τις πετσέτες στην άμμο γραφείο. Θέλαμε να κρατήσουμε αυτή τη παιγνιώδη διάθεση έρευνας και οργάνωσης και στην έκθεση – να μην ξεχάσουμε τις συνθήκες που τη δημιούργησαν και να κατασκευάσουμε ένα πλαίσιο που με κάποιο θράσος διαταράσσει τους κανόνες του παιχνιδιού. Με το This Current Between Us σκεφτόμασταν το μοντέλο των μεγάλων εκθέσεων, τις εργασιακές συνθήκες, τι θέλουμε να αλλάξει για να έχει νόημα αυτό που κάνουμε. Ονειρευτήκαμε να συν-δημιουργήσουμε μαζί με τους καλλιτέχνες τις κατάλληλες υποδομές και να σκεφτούμε αυτό που δεν είναι ακόμα εδώ, μιας δυνατότητας όμως που δεν παραμένει σε ένα αόριστο μέλλον.

How is it to be working together or to be two of you? We met each other five years ago and we worked together this year for the first time. Coming back to Greece from Canada and after a short stay in London led both of us to similar steps - working in galleries, thinking about the function of the art market, and renegotiating our position in it, common goals, and common resistances. It was the decision to fight here, problems aside, dealing with the wrong conditions, and conquer another way to work. The curator Shaun Dacey randomly staying at Panos’ home was what brought us together. He was the one who wrote to me on the second day of his stay there “you have to meet each other!” It took a transatlantic mediation, a “blind date” and an “it was love at first sight!” We already had the preparation for our curatorial meeting done, which helped us cope with all those conditions. The limits of the “self” are disturbed in a group frame and this is how the basis is formed so that you can think not only on a big scale but be able to manage the one thing which if you were alone it would be just a dream. When we got the proposal for a bigger scale gallery in the middle of summer, while in the salty water, we got the bibliography ready, and the calls started along with the communication with the artists - we turned our tents and beach towels on the sand into desks. We wanted to keep this playful mood of research and organization in the gallery as well - not to forget the conditions which created it and to construct a framework that will disturb the game’s rules with audacity. With “This Current Between Us” we were thinking of the big galleries’ model, the working conditions, and what we wanted to change in order for what we were creating to be meaningful. We dreamed of co-creating the proper infrastructures with the artists, and of thinking of what is still not here, a possibility that does not stay in an indefinite future.

Πώς βιώνει κάποιος την αλλαγή και τη μετάβαση από τη μουσική και τον ήχο στο visual κομμάτι της τέχνης και της δημιουργίας; Τι γίνεται αν αναγκαστείς, βιαίως ή σταδιακά, να σταματήσεις να κάνεις αυτό που αγαπάς; «Έγραφα για χρόνια μουσική αλλά μετά από ένα περιστατικό με την ακοή μου έπρεπε να σταματήσω. Απέκτησα δυνατές εμβοές και υπερακουσία, που δυστυχώς με ταλαιπωρούν μέχρι και τώρα. Δεν μπορούσα να μη συνεχίσω όμως να φτιάχνω πράγματα. Τη θέση της μουσικής πήρε αυτό που κάνω σήμερα». How does one experience the change and the transition from music and sound to the visual part of art and creation? What happens if you have to, violently or gradually, stop doing what you love to do? “I was composing music for years and then after an incident with my hearing I had to stop. I got loud tinnitus and hyperacusis, and I unfortunately still suffer to this day. I could not just stop creating though. Music’s place took what I do nowadays”.

Γραφίστας, visual artist, μουσικός, παιδί της Αθήνας, ο Craves δεν αποκαλύπτει πολλά για τον εαυτό του, αφήνει το έργο του να μιλά από μόνο του, όταν έχει κάτι να πει, χωρίς deadlines και πίεση. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, άρχισαν να εμφανίζονται στη σελίδα του στο Instagram διάφορες αιθέριες και liquid φιγούρες γυναικών, digital έργα με τίτλους και ονόματα όπως «Τρικέρτα», «Σημάδι», «Ιεροφάντισσα», «Έκπτωτη», «Πέρασμα». Τι συμβολίζουν αυτά τα digital έργα με τις γυναικείες φιγούρες;

Ποια είναι η έμπνευση ή ιστορία πίσω από τη δημιουργία τους;

«Μάλλον ούτε εγώ ξέρω ακριβώς. Θέλω να φτιάχνω χωρίς να ξέρω ακριβώς τι κάνω, να μην καταλαβαίνω πράγματα απλά να νιώθω. Ίσως δεν συμβολίζουν κάτι συγκεκριμένο. Κάποιες φορές είναι μια λέξη και προσπαθώ να την ερμηνεύσω με τον τρόπο μου μέσα από μια εικόνα. Βρίσκω μεγάλη ομορφιά στις λέξεις. Μπορεί κάποιες άλλες φορές να είναι κάποιο παλιό έργο που θαυμάζω, μια ταινία ή ένα τραγούδι, οτιδήποτε. Ακούγεται βαρετό και με εκνευρίζει σαν απάντηση αλλά έτσι είναι. Το βρίσκω όμορφο να παραδέχεσαι ότι εμπνέεσαι από άλλα έργα. Πολλοί καλλιτέχνες προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι αυθεντικοί ενώ πιθανότατα δεν είναι. Η αυθεντικότητα για μένα έχει να κάνει με την ειλικρίνεια.

Παίρνεις πάντα κάτι από πράγματα που βλέπεις, δεν χρειάζεται να κάνεις ότι δεν ισχύει».

Ποια είναι τα αγαπημένα θέματα που εξερευνά μέσα από την τέχνη του ο Craves; «Μου αρέσει να δουλεύω beauty shots αλλά να έχουν μια περίεργη διάθεση.

Μια διαφορετικότητα. Υπάρχει ένα hype με τις ψηφιακές τέχνες τα τελευταία χρόνια και είναι απόλυτα λογικό γι’ αυτό όμως σιγά σιγά μετατρέπονται όλα σε μανιέρες, γίνονται βαρετά και όλα μοιάζουν μεταξύ τους. Προσπαθώ να κρατάω τη σκέψη μου σε μια διαρκή ταραχή για να βγαίνει κάτι αλλόκοτο σε κάθε έργο, δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό. Μου αρέσει να δουλεύω εικόνες που να λένε ακαταλαβίστικες ιστορίες και να έχουν μια κινηματογραφική αίσθηση». Τα πάντα κινούνται σε υπερηχητικές ταχύτητες, καταναλώνουμε σκρολάροντας, βιώνουμε τις τέχνες αποσπασματικά, χιλιάδες εικόνες, ειδήσεις και ερεθίσματα περνάνε από μπροστά μας καθημερινά. Πολλοί visual artists έχουν στραφεί στη δημιουργία NFTs σαν ένα μέσο «εκδημοκρατισμού» των τεχνών και της άμεσης χρηματοδότησης, χωρίς τη διαμεσολάβηση τρίτων, από τους ίδιους τους αγοραστές.

Στην ουσία, ένα digital έργο λογίζεται ως original. «Δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τα NFTs μέχρι στιγμής. Μου φαίνεται σίγουρα γενναίος κόσμος αλλά όχι ιδανικά φτιαγμένος. Ακόμα. Λογικά τα επόμενα χρόνια θα δούμε καλύτερα αποτελέσματα από τον τρόπο που διαχειριζόμαστε το blockchain».

Τι φέρνει στον Craves η νέα χρονιά και ποιες είναι μουσικές του επιρροές, καλλιτέχνες και ακούσματα που τον έχουν επηρεάσει; «Είμαι στη φάση που θα ήθελα να κάνω πιο πολύ κινούμενο. Είναι πολύ πιο απαιτητικό και λιγότερο διαχειρίσιμο, με βάζει διαρκώς σε διαδικασία να μαθαίνω να λύνω νέα προβλήματα και να μελετάω καινούργιες τεχνικές. Ίσως το συνδυάσω με μουσική που έχω αρχίσει πρόσφατα να ξαναγράφω» και συνεχίζει «Ακούω τα πάντα αλλά λίγα με επηρεάζουν δημιουργικά. Συνήθως soundtracks. Κάποια αγαπημένα που ακούω συχνά είναι το “The Witch” ή το “Midsommar”.

Graphic designer, visual artist, musician, Athens’ child, Craves does not reveal a lot about himself. He allows his work to speak by itself, when it has something to say, without deadlines, without pressure. During the last year and a half, different ethereal and liquid female figures started to pop up on his Instagram profile, digital projects titled or named like “Triquerta”, “Simadi (Sign)”, “Ierophantissa (Hierophant)”, “Ekptoti (Fallen)”, “Perasma (Passage)”. What do those digital art pieces with these female figures symbolise? What is the inspiration or the story behind their creation? “I probably don’t even exactly know. I want to create without knowing what I precisely do, not to understand things, but just feel. Maybe they don’t symbolise something in specific. Sometimes it is just a word and I try to interpret it in my own way through a picture. I find great beauty in words. Sometimes, it might even be some old art piece that I admire, a movie or a song, anything. It sound boring and it pisses me off as an answer but that is the way it is. I find it beautiful to admit that you find inspiration in other pieces of art. Many artists try to prove that they are authentic while probably they are not. Authenticity has to do, for me, with honesty. You always take something from what you see and hear, you don’t have to act as if that is not true”.

What are the favorite subjects that Craves explores through his art? “I like to work on beauty shots, but in a way that they will have a strange mood. A difference. There is a hype about digital arts in the recent years and it is absolutely reasonable and that is why everything gradually turns into mannerisms, they become boring and they all look alike. I try to keep my thinking constantly agitated so that something peculiar will derive in every project, if that makes any sense. I like working on images that tell incomprehensible stories and to give off a cinematographic feeling”. Everything moves in supersonic speeds, we consume scrolling, we experience arts in parts, thousands of images, news and stimuli pass by everyday. Many visual artists have turned into NFT creating as a means of “democratisation” of arts and instant funding, without any third party interfering from the fans/ buyers themselves. Essentially, a digital project is perceived as an original. “I haven’t really worked on NFTs yet. It sure is a brave world but it is not ideally made. Yet. Probably, in the next years we will witness the results of the way we use blockchain”.

What will the new year brings to Craves, and what are his music influences, artist and sounds that have affected him? “I am in place that I would like to create something that moves more. It is more demanding and less manageable, it constantly puts me in a learning procedure in order to be able to solve new problems and study new techniques. I might combine it with music, that I recently started to compose once more” and he goes on “I listen to everything but only a few of them affect me artistically. Usually soundtracks. Some of my favorites that I usually listen to are ‘The Witch’ and ‘Midsommar’.

The project “the by Døcumatism, coordinated by filmmaker Menelaos Karamaghiolis, started in 2015 with actions that led to a public discussion in Kypseli, in 2019, about the African community in Athens, a first installation in the library for immigrants “We Need Books” and in the Catholic Church along with parallel events by the African community. The term was made openly known mainly through Instagram by the project and was adopted by young people of African descent who approached the project curious to learn what it was about.

We are Grace and Alex, and many others, and we are getting even more. And we are Afro-Greeks, dreamers, heroes of the collective project in progress “the AfroGreeks”, which started in the neighborhood of Kypseli, which many of us consider our true homeland. We work together with a group from Kypseli, which is called “Døcumatism”, which they try - through artistic events- to make this neighborhood change, and stop being considered a ghetto. I am afraid they have been calling that because of us.

Words

Grace Nowke

Alexandros Loggovitis

Photography

Menelaos Karamaghiolis

Ο ρατσισμός λόγω χρώματος, οι προκαταλήψεις και οι φυλετικοί διαχωρισμοί, μας έχουν δυσκολέψει πολύ ώστε να μπορέσουμε να ορίσουμε την ταυτότητα μας, την πατρίδα μας και να νιώσουμε Έλληνες χωρίς να μας εμποδίζουν σ’ αυτό η καταγωγή και το χρώμα μας παρόλο που γεννηθήκαμε εδώ οι περισσότεροι από μας. Κυρίως μας δυσκολεύουν να βρούμε το δρόμο μας χωρίς συνεχή εμπόδια καθημερινά.

Οι πιο πολλοί είμαστε καλλιτέχνες που δεν βρίσκουμε εύκολα χώρο και χρόνο για να εκφραστούμε και να δείξουμε την δουλειά μας. Μέσα από το έργο «the AfroGreeks», τα τελευταία χρόνια προσπαθούμε να βρούμε τρόπους για να διαχειριστούμε όλα τα παραπάνω και να γίνουμε ορατοί. Πιστεύουμε πως η τέχνη δεν πρέπει να φοβάται τα άγνωστα σημεία της πόλης -σαν κι αυτά που ζούμε- και μας αρέσει που μας ζητήσατε να σας δείξουμε ποιοι είμαστε και να σας πούμε τι ονειρευόμαστε.

Ονειρευόμαστε να νιώθουμε πατρίδα τη χώρα που ζούμε και γεννηθήκαμε, να μη μας εμποδίζει το χρώμα να διεκδικούμε τα όνειρά μας και την ζωή που θέλουμε να ζήσουμε, ούτε να μας παραμερίζουν ή να μας αγνοούν και να μας φοβούνται, πάντα λόγω χρώματος. Ονειρευόμαστε να μην εκπλήσσονται οι γύρω όταν μιλάμε ελληνικά και να μη μας απαντάνε στα αγγλικά· να μη φοβούνται να μας νοικιάσουν τα σπίτια τους και να μας πάρουν στις δουλειές τους· ονειρευόμαστε να ερωτευόμαστε και να μας ερωτεύονται ελεύθερα. Δηλαδή ονειρευόμαστε όσα για άλλους είναι αυτονόητα και δεδομένα. Αλλά για μας δεν είναι. Και θέλουμε αυτά να γίνουν η βάση για να μπορούμε να ονειρευτούμε να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας να είμαστε καλλιτέχνες, γιατροί, επιστήμονες, επιχειρηματίες κι ό,τι άλλο ονειρευόμαστε χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μόνο υπηρετικές ή δύσκολες ακροβατικές δουλειές. Ονειρευόμαστε να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες στις σπουδές, στη δουλειά, στον έρωτα, στα νοσοκομεία κι όπου διεξάγεται η ανθρώπινη ζωή κάθε μέρα περιπετειώδης. Κι όταν μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε ίση πρόσβαση σε αυτά τα στοιχειώδη, μάλλον πιά δε θα χρειάζεται να ονειρευτούμε άλλο. Τότε θα γίνει εφικτό όσα κάνουμε κάθε μέρα να μας φέρουν όσα μας έλειψαν: και σε εμάς και στους γονείς μας και σε όσους θεωρούνται ξένοι σε μια χώρα που για αιώνες δε φοβούνταν ποτέ τον ξένο αλλά αντίθετα τον καλοδεχόταν και του έστηνε λατρευτικούς βωμούς.

Όλα αυτά τα λέμε -με κάθε τρόπο- στο έργο «the AfroGreeks», που ετοιμάζουμε από το 2015 για να εκτεθεί ως

Racism because of color, prejudices and racial discrimination has made it hard for us to be able to define our identity and our homeland, to feel Greek without our origin or color being a burden, even though most of us were born here. We mostly find it difficult to pave our own way, without facing obstacles all the time.

Most of us are artists that cannot easily find the place or the time to express ourselves and show our work. During the last few years, through “the AfroGreeks” project, we’ve been trying to find ways to deal with all this and become visible. We believe that art should not be afraid of the unknown parts of the city, like the ones that we live in, and we like that you asked us to introduce ourselves and tell you what we dream about.

We dream of considering our home the country that we were born and live in, of our color not to be an obstacle in pursuing our dreams and the life that we want to live, nor being put aside nor ignored, and not to be afraid of us, only because of our color. We dream of people not being surprised when we speak Greek and not responding in English to us; not being afraid to let us rent their houses or hire us; we dream of falling in love and being loved freely.

In other words, we dream of everything anyone else takes for granted. But for us, it is not. And we want all these to become the basis so that we can dream to conquer our right to be artists, doctors, scientists, business people, and anything else we dream of without having to do only service or difficult body straining jobs. We dream of getting the same opportunities in studying, working, in love, in the hospitals, and anywhere where human life is, adventurously every day. And when we are able to secure equal access to those fundamentals, then, probably, we won’t have to dream any longer. Then everything that we lacked will be brought to us through what we do every day: that is for us, our parents, and for anyone else that is considered a foreigner in a country that never has been afraid of foreigners. On the contrary, they were welcomed and worship altars were set up for them.

We say all that - in every wayaudiovisually in “the AfroGreeks” project, which we prepare since 2015 in order for it to be exhibited as a video installment that will include many videos, our videos, from our lives, our habits, our reflections, and our dreams. This is where we narrate our dreams and we disagree with each other on whether we want it to be called Afro-Greeks or not. As artists in live τις ασχολίες μας, τους προβληματισμούς μας και τα όνειρα μας. Εκεί θα διηγιόμαστε τα όνειρά μας και θα διαφωνούμε μεταξύ μας αν θέλουμε να μας λένε Αφροέλληνες ή όχι. Ως καλλιτέχνες σε live events -που στήνουμε ειδικά για την έκθεση- θα τραγουδάμε, θα χορεύουμε, θα συζητάμε θα διαφωνούμε, θα επαναπροσδιορίζουμε και θα επαναπροσδιοριζόμαστε. Γιατί ονειρευόμαστε πως η τέχνη μπορεί να γίνει ένα ουσιαστικό «όπλο» που ίσως βοηθήσει να αλλάξουμε τον κόσμο και τις ζωές μας καθοριστικά. Ήδη το έργο μας -μέχρι τώρα- έχει 200 πρωταγωνιστές και συνεχίζεται. Στο τέλος της βιντεοεγκατάστασης θα υπάρχει ένα αρχείο-εργαστήριο με την έρευνα που κάνουμε τόσα χρόνια για την Αφρικανική Διασπορά κι εκεί το έργο θα συνεχίσει να γυρίζεται και να μοντάρεται μπροστά στους θεατές με τη ενεργή συμμετοχή τους. Ώστε στο τέλος της έκθεσης να υπάρχει ένα μεγάλο αρχείο με συνεντεύξεις μας και δράσεις που θα ανήκουν στις κοινότητές μας και θα σημάνουν την πρώτη απόπειρα αποτύπωσης της ιστορίας μας, της ιστορίας των Αφρικανών διασποράς στην Ελλάδα στον 20ο και 21ο αιώνα. Μιας ιστορίας που είναι μέρος της εθνικής ιστορίας της Ελλάδας.

Γιατί εδώ ζούμε κι εδώ ανήκουμε. Γιατί πιστεύουμε πως αν ζήσετε λίγο μαζί μας, αν ακούσετε τα όνειρά μας κι αν γίνετε αυτόπτες της τέχνης μας θα στήσουμε μαζί μια κοινωνία που δε φοβάται, δεν έχει προκαταλήψεις και τολμάει μέσω της τέχνης να διαχειρίζεται κρίσεις, προκαταλήψεις, πολέμους και καθετί απειλεί τη ζωή μας και τα δικαιώματά μας καθημερινά.

To έργο “the AfroGreeks” είναι ένα συλλογικό έργο σε εξέλιξη που θα παρουσιαστεί ως βίντεο εγκατάσταση μαζί με ζωντανές εκδηλώσεις, εργαστήρια, δημόσιους διαλόγους, κινηματογραφικές προβολές, ραδιοφωνικές παρεμβάσεις και podcasts, συνεργασίες με τις κοινότητες κι άλλες δράσεις με στόχο να δώσει φωνή και βήμα έκφρασης στους “αόρατους" της Αθήνας που διεκδικούν να είναι Έλληνες Αφρικανικής καταγωγής.

Το έργο ξεκίνησε το 2015 από την ομάδα Døcumatism και τον κινηματογραφιστή Μενέλαο Καραμαγγιώλη με δράσεις που οδήγησαν το 2019 σε ένα δηµόσιο διάλογο, στην Κυψέλη, για την Αφρικανική κοινότητα στην Αθήνα και μια αρχική εγκατάσταση που εκτέθηκε στη βιβλιοθήκη για μετανάστες «We Need Books» και στην Καθολική εκκλησία με παράλληλες εκδηλώσεις από την Αφρικανική Κοινότητα. Λόγω του έργου, η λέξη Αφροέλληνας, μέσω των κοινωνικών δικτύων, άρχισε να υιοθετείται από νεαρούς αφρικανικής καταγωγής που προσεγγίζουν το έργο ψάχνοντας τρόπους να εκφραστούν.

Οι 200 Αφροέλληνες που πρωταγωνιστούν (ως τώρα) στα βίντεο της εγκατάστασης του έργου ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα, είναι περήφανοι για την καταγωγή τους, διεκδικούν το δικαίωµα να είναι καλλιτέχνες και πασχίζουν µε κάθε τρόπο να εκφραστούν. Η δημιουργική συμμετοχή τους στο συλλογικό έργο "the AfroGreeks” τους δίνει ένα βήµα έκφρασης με στόχο να γίνουν ορατοί, να δηλώσουν πως είναι καλλιτέχνες σχηματοποιώντας μια ηχηρή αντίδραση εναντίον κάθε ρατσισμού μέσα από ένα έργο τέχνης στο οποίο συμμετέχουν δημιουργικά με κάθε τρόπο. events - that we set up especially for the exhibition - we will be singing, dancing, discussing, argue, redefine and be redefined

Στόχος του έργου είναι να δημιουργηθεί ένα αρχείο και μια πρώτη αποτύπωση της ιστορίας της Αφρικανικής κοινότητας στην Ελλάδα στον 20ο και 21ο αιώνα ως αναπόσπαστο μέρος του εθνικού αφηγήματος και της Ελληνικής ιστορίας. Το έργο είναι ιδιαίτερης σημασίας για τους ήρωές του και για τους καλλιτέχνες που το δημιουργούν καθώς “αναγνωρίζονται” με καλλιτεχνικές διαδικασίες ως Έλληνες και ως καλλιτέχνες, παρουσιάζουν τη δουλειά τους και συμμετέχουν σε ένα εργαστήριο που τους φέρνει σε επαφή με την ιστορία και το παρελθόν τους. Ως δράση του έργου λειτουργεί μια oμάδα “κρούσης” που σε συνεργασία με κοινότητες και οργανώσεις μεσολαβεί σε καίρια προβλήματα των ηρώων του έργου και ασχολείται με διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά: γραφειοκρατικά και διαδικαστικά.

Because we dream of art being an essential “tool” that may help us to change the world and our lives definitely.

Our project -up until now- has already 200 protagonists and is still in progress. Next to the installation, there will be a workshop comprising all the research that has been carried out for the project all those years for the African diaspora. The project will continue to be filmed and edited in front of the audience and with its active participation. And we hope that they will take part in it. Therefore, once the exhibition ends, there will be a big archive with our interviews and actions that will belong to our communities and will be the first attempt of recording our history, the history of the Afro-Greek diaspora in Greece during the 20th and 21st centuries. A history that is an integral part of the national history of Greece. Because we live here, we belong here.

Because we believe that if you live with us for a little while, and listen to our dreams, if you witness our art, we, together, will set up a society that is not afraid, does not have any prejudice, and dares to manage crises, prejudices, wars, and everything that threatens our daily life and rights through art.

“The AfroGreeks” is a collective community project in progress that will be presented as a video installation, accompanied by live events, workshops, open discussions, film screenings, co-operations with the communities, and other actions, with the aim to give a voice and a means of expression to the “invisible” ones of Athens who stand up for being Greeks of African origin.

The project “the AfroGreeks” by Døcumatism, coordinated by filmmaker Menelaos Karamaghiolis, started in 2015 with actions that led to a public discussion in Kypseli, in 2019, about the African community in Athens, a first installation in the library for immigrants “We Need Books” and in the Catholic Church along with parallel events by the African community. The term was made openly known mainly through Instagram by the project and was adopted by young people of African descent who approached the project curious to learn what it was about.

The 200 Afro-Greeks, that star (up until now) in the project’s video installation, live and work in Greece, are proud of their origin, claim their right to be artists, and strive to express themselves in every possible way. Their creative participation in the collective project “the AfroGreeks” offers them a chance to express themselves in order to become visible, to declare that they are artists giving form to a loud reaction against any type of racism, through a work of art they take part in creatively in any possible way.

The aim of the project is to create an archive and the first record of the history of the African community in Greece in the 20th and 21st centuries, as an integral part of the national narrative and Greek history.

The project is of particular importance both for its heroes and the artists that create it, since they are “recognized” as Greeks through artistic procedures, and as artists, they create their work and take part in a workshop that puts them in contact with their history and their past.

A “task force” operates as part of the project, and in cooperation with communities and organizations, it intervenes in crucial questions of its heroes and is occupied with different problems that we come across every day: bureaucratic and procedural.