Δειγμα Εργασιων
Παναγιωτα Μαυριδου
In-Movement: Spatiotextual Inscriptions
Ιουλιοσ 2016
Abstract In-Movement derives from an impulse to bring together personal interests as diverse as writing, translation and the mystery of language(s), dance and performing arts, architecture and the city, as well as ongoing academic research on the embodied perception of place and aspects of space in literature. It draws upon the author’s experience of writing in order to reflect on the way movement builds connections between writing and spaces. This experience involves composing mental texts while walking (in movement), which are afterwards distilled into written texts (in-movement). Essentially, a question poses itself: could movement emerge as a tool for investigation both on writing and spaces? In-Movement constitutes an open-ended experiment designed to explore, register, expose and comprehend the creative process(es) of writing in relation to spaces. The proposal is deployed in three stages, leading up to and building forth on the conference. During the first, rather ludic phase, primary material is created; for 10 consecutive weeks, one walk a week gives birth to a text, hence A walk, a text, a week. In parallel, a detailed monitoring of this exercise takes place, mapping and registering relevant spatial, temporal, psychological and physical information. The second, contemplative phase, implies revising and reflecting upon the material and the process. A draft paper is developed in the form of a Post-Scriptum to the spatiotextual dérives, addressing issues like: How does the writing performed in a space modify this very space? How are spaces inscribed in writing? Is this still-to-be-written text I compose inside me already a text? Where in my body does writing occur? The third phase, Exposure, opens the experiment up to the conference participants. Any dialogue, reaction and discussion produced during or after the conference, shall keep this project moving and exploring anew.
Conference Paper Writing As Spaces | interntional conference | Inter-Disciplinary. net | Oxford
*Το πλήρες άρθρο συμπεριλαμβάνεται σε ένα ebook της Inter-Disciplinary Press, που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2017.
Οκτωβριοσ 2015
Cartografías del Encuentro en la Ilíada / Χαρτογραφιεσ της Συναντησης στην Ιλιαδα
Μεταπτυχιακη Διπλωματικη Εργασια Máster Universitario de Teoría e Historia de la Arquitectura | UPC
Στους ιλιαδικούς στίχους ο χώρος δεν περιγράφεται με τρόπο άμεσο και αντικειμενικό. Αναδύεται, κάθε φορά, μέσα από την αφηγούμενη δράση. Η περιγραφή της δράσης, αντίθετα, παρακολουθεί ενδελεχώς χειρονομίες, κινήσεις, αντικείμενα, λέξεις, λόγους, διαλόγους και σιωπές, παράγοντας με αυτόν τον τρόπο χωρικές δυναμικές άρρηκτα συνδεδεμένες με το σώμα. Παράλληλα, η αλληλεπίδραση των προσώπων οργανώνεται κυρίως μέσα από συναντήσεις μεταξύ δύο ατόμων· η εισαγωγή ενός τρίτου προσώπου στη σκηνή αναιρεί και μετασχηματίζει τη συνάντηση, μετατοπίζοντας το κέντρο, εστιάζοντας εκ νέου την προσοχή, κάνοντας την αφήγηση να προχωρήσει. Διακριτικά και έμμεσα, ο αφηγηματικός χώρος ορίζεται διαμέσου αυτής της αλληλεπίδρασης. Η συνάντηση είναι μια διμερής ύπαρξη που μας επιτρέπει να ξεκινήσουμε το μέτρημα από το δύο. Δύο. Ένα, Ένα. Έτσι αποκτά το νόημά του καθένα από τα μέρη της. Το ίδιο το ποίημα, η αφηγηματική ροή, μπορεί να θεωρηθεί ως σώμα, με τους παλμούς και τις ενέργειές του, τις εσωτερικές και εξωτερικές κινήσεις του, τους εγγενείς ρυθμούς, τις ισορροπίες, τις συμμετρίες και τις εντάσεις του. Στο σώμα του ποιήματος, η συνάντηση λειτουργεί ως άρθρωση, που υποστηρίζει και παράγει τη δομική του κίνηση. Με τον τρόπο αυτόν, το ποίημα αποκτά μια δική του χωρικότητα, που πηγάζει από τις κινήσεις, τους ρυθμούς και τις ταχύτητές του και δεν συμπίπτει με τη χωρικότητα που περιγράφεται από αυτό. Το ποίημα εκτείνεται στο χρόνο και καταλαμβάνει το χώρο: το χώρο της σελίδας, το χώρο της ανάγνωσης, το χώρο της προφορικής του εκφώνησης, το χώρο των συσχετίσεών του. Συνεπώς, η λέξη χαρτογραφία λαμβάνει διπλή σημασία, αναφερόμενη τόσο στον κόσμο όσο και στην αφήγηση, ενώ και στις δύο περιπτώσεις είναι η συνάντηση που καθιστά δυνατή τη χαρτογραφία. Προτείνεται μια μελέτη της δομής και συγχρόνως του περιεχομένου της Ιλιάδας, με τρόπο αξεχώριστο.
*Ολόκληρη η εργασία στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου: http://upcommons.upc.edu/handle/2117/89518
Ιουνιοσ 2014
L’Architecture d’Aujourd’hui y el Usuario / L’Architecture d’Aujourd’hui και ο Χρηστησ (1958-1971)
Τι αποτύπωμα αφήνει η κατοίκηση στον χώρο; Πώς παρουσιάζεται η οπτική του χρήστη στα μεγάλα αρχιτεκτονικά περιοδικά; * Για περισσότερες πληροφορίες: https://issuu.com/panagiotamav/docs/el_usuario_expo
2_FRAGNOS ACRCA DL USUARIO Μεταπτυχιακη Εργασια: ερευνα σε Αρχειο Αρχιτεκτονικων Περιοδικων Máster Universitario de Teoría e Historia de la Arquitectura | UPC
n.144, 1969
n.153, 1971
n.138, 1968
n.145, 1969
n.145, 1969
n.131, 1967
n.87, 1960
n.91, 1960
n.143, 1969
n.143, 1969
13
Ιουνιοσ 2014
Trazos / Ιχνη video-performance σε συνεργασία με τους: Mónica Aubán Borrell Mariana Del Río Martín Pablo Rivero Vallado
* https://www.youtube.com/watch?v=LYr3mcwLXqg
Μεταπτυχιακη Εργασια: Αρχιτεκτονικη και Πολη στον Κινηματογραφο Máster Universitario de Teoría e Historia de la Arquitectura | UPC
ΕΠ! Ελα να Παιξουμε! Επεμβαση Στο Λοφο Ελικωνοσ.
Μαρτιοσ 2013
σε συνεργασία με την Ειρήνη Ψαλτάκη
Το γεγονός ακριβώς πως το παιχνίδι έχει ένα νόημα συνεπάγεται κάτι το μη υλιστικό στην ίδια τη φύση του πράγματος. Johan Huizinga, Homo Ludens
* Για περισσότερες πληροφορίες: https://issuu.com/panagiotamav/docs/___________________________________
Διπλωματικη Εργασια Σχολη Αρχιτεκτονων Μηχανικών | ΕΜΠ
Τι είναι ένας τόπος για το παιχνίδι; Πώς μπορεί να λειτουργήσει ένας λόφος μέσα στην πόλη; Σε ποιόν ανήκει ο λόφος; Μπορούμε να έρθουμε ξανά σε επαφή με τη φύση; Μπορούμε, στη φύση, να έρθουμε σε επαφή ο ένας με τον άλλον; Μαθαίνουμε παίζοντας; Τι σημαίνει ελεύθερος χρόνος για τον κάτοικο της πόλης; Το παιχνίδι είναι μόνο για παιδιά; Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε το φυσικό και το ανθρωπογενές ανάγλυφο; Το πάρκο πρέπει να σχεδιάζεται ως κλειστό σύστημα; Τι θα γίνει αν οι άνθρωποι δεν επισκέπτονται το πάρκο αλλά φτιάχνουν το πάρκο; Το πάρκο κλειδώνει το βράδυ; Τι μπορούμε να χτίσουμε με χώμα; Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που απασχόλησαν αυτή τη διπλωματική, το θέμα της οποίας είναι η μετατροπή ενός απομονωμένου και εγκλωβισμένου από τον αστικό ιστό λόφου σε τόπο παιχνιδιού.
Μαρτιοσ 2012
η πόλη και ο ουρανός δε μένουν ποτέ ίδια
πολη τησ μνημησ μια ανάγνωση της πόλης με όχημα τη μνήμη και ενδιάμεσους σταθμούς Le Città Invisibilli, Les Cités Obscures
Διαλεξη: ερευνητικη εργασία Σχολη Αρχιτεκτονων Μηχανικών | ΕΜΠ
Η πόλη της μνήμης είναι διαφορετική από την πόλη του χάρτη. Σε αντίθεση με την κοινώς αποδεκτή, ουδέτερη και συχνά ψυχρή πληροφορία του χάρτη, η μνήμη χρωματίζει την πόλη, την εμπλουτίζει με πληροφορίες αντικειμενικές ή υποκειμενικές. Η μνήμη είναι καθοριστική για τον τρόπο που η εικόνα, η εντύπωση, η αίσθηση και το πνεύμα της πόλης αποθηκεύονται, ερμηνεύονται και ανακατασκευάζονται από τον ανθρώπινο νου. Ο όρος μνήμη αναφέρεται τόσο στην ιστορική όσο και στη βιωματική μνήμη. Στην αντίληψη της πόλης, τα δύο επίπεδα μνήμης συνυπάρχουν, αντιτίθενται και συντίθενται διαρκώς και αξεχώριστα. Ωστόσο, επιχειρείται εδώ μια ανάγνωση της πόλης, που ακροβατεί ανάμεσα στην ψυχρή, αναλυτική θεώρηση της ιστορικής μνήμης και τη συναισθηματική, αυθόρμητη εντύπωση της βιωματικής μνήμης. Δίνεται έμφαση πότε στη μία και πότε στην άλλη, με στόχο την κατανόηση των σχέσεων, των όρων και των πιέσεων της συνύπαρξης. Η διπλή αυτή φύση της ανάγνωσης δίνει τη δυνατότητα ταυτόχρονης παρατήρησης από τη σκοπιά της αρχιτεκτονικής και από τη σκοπιά της καθημερινότητας. Με όχημα τη μνήμη, το ταξίδι στην πόλη δεν τελειώνει ποτέ. Τυλιγμένες η μία μέσα στην άλλη, πόλεις πραγματικές, πόλεις φανταστικές, πόλεις του μέλλοντος, πόλεις του παρελθόντος, πόλεις μακρινές, πόλεις του μυαλού, πόλεις του ονείρου και πόλεις του εφιάλτη, αποκαλύπτονται σταδιακά, μέτρο το μέτρο, λεπτό το λεπτό. Κάθε φορά, η συλλογική, ιστορική μνήμη συνυπάρχει με την ατομική, βιωματική μνήμη. Και κάθε φορά, η συνύπαρξη προκαλεί μια σύγκρουση, λιγότερο ή περισσότερο βίαιη, από την οποία προκύπτουν αναρίθμητες πόλεις της μνήμης μέσα στη μία και μοναδική πόλη. Κατά κάποιον τρόπο, κατά την αναμέτρηση της ιστορικής με τη βιωματική μνήμη συντελείται μια αναμέτρηση μεταξύ της ιστορίας και της ζωής. Ο αγώνας για την επικράτηση του ισχυρότερου ξεκινά κάθε φορά που βιώνουμε την πόλη και τελειώνει κάθε φορά που κατασκευάζουμε νοερά τη (δική μας) πόλη. Τα δεδομένα αναπροσαρμόζονται κάθε στιγμή και η σύγκρουση συνεχίζεται επ’ αόριστον.
* Για περισσότερες πληροφορίες: https://issuu.com/panagiotamav/docs/cityofmemory
Ιουλιοσ 2010
η ακούσια ή/και εκούσια οριοθέτηση και κατάλυση ο μηχανισμός της επικοινωνίας
Ειδικά Θεματα Θεωριασ τησ Αρχιτεκτονικήσ | τα Ορια τησ Ελευθεριασ: το Σπιτι Σχολη Αρχιτεκτονων Μηχανικών | ΕΜΠ
Οι αισθήσεις μας παραβιάζουν τα όρια, καλώς ή κακώς, και επεκτείνουν τη σφαίρα επιρροής μας πέρα από αυτά, μέχρι να συναντηθεί με τις σφαίρες των άλλων και, έμμεσα, με τους άλλους. Έτσι, φτάνουμε σε ένα είδος (άτυπης) επικοινωνίας, που οριοθετείται από εξίσου άτυπους κανόνες.
η κατασκοπεία των ήχων ή τα όρια της απομόνωσης Οι ήχοι διαπερνούν τους τοίχους, τα πατώματα, τον αέρα, τις πόρτες, τα παράθυρα. Μας προσανατολίζουν στην καθημερινότητα, μας καθησυχάζουν ότι όλα βαίνουν ομαλά ή μας προειδοποιούν όταν κάτι όχι καλό συμβαίνει. Κατασκοπεύοντας τους άλλους, εισβάλλοντας στη φούσκα της πραγματικότητάς τους, παραβιάζοντας την ελευθερία τους, ξέρουμε πώς να φερθούμε για να είμαστε διακριτικοί απέναντί τους, δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση μιας μεγαλύτερης φούσκας. Έτσι κι εμείς, προσπαθώντας να μην εκτεθούμε παραπάνω απ’ όσο θα θέλαμε, ανοίγουμε μικρές ή μεγάλες κοιλότητες διείσδυσης στη δική μας φούσκα. Και η ζωή συνεχίζεται…
η λαγνεία των βλεμμάτων ή το (αποτυχημένο) κρυφτό Το βλέμμα δεν είναι μόνο ό, τι κυριολεκτικά βλέπουμε, είναι και ό, τι μπορούμε να συμπεράνουμε απ’ αυτό που βλέπουμε, οι υποθέσεις που κάνουμε για αυτό που κρύβεται πίσω από το κλειστό παράθυρο, την κλειστή πόρτα, τον περιποιημένο άνθρωπο, το λερωμένο μπαλκόνι. Κρίνουμε τους άλλους και κρινόμαστε από αυτούς. Στην προσπάθεια να κρυφτούμε δίνουμε τροφή στις εικασίες, εκθέτουμε τη ζωή μας. Στην προσπάθεια να αποκρυπτογραφήσουμε αφήνουμε ίχνη, κομμάτια του εαυτού μας, είναι το τίμημα.
η εισβολή των οσμών ή η ανασύνθεση της καθημερινότητας Οι μυρωδιές κουβαλούν μνήμες, μαρτυρούν τι κάνουμε πριν βγούμε απ’ το σπίτι ή πριν μπούμε σε αυτό. Μας φέρνουν στο νου αναμνήσεις, γεννούν εικόνες από την παιδική μας ηλικία, συνδέονται μαγικά με άλλους τόπους. Είναι άμεσες, διασκορπίζουν στον αέρα αυτό που κάνουμε. Και αφήνουν περιθώρια στη φαντασία των άλλων να λειτουργήσει, να ανασυνθέσει τη ζωή μας. Οι μυρωδιές συντηρούν μια διαρκή σχέση φαντασιώσεων με τους γύρω μας, χαρακτηρίζουν, έλκουν ή απωθούν. Χωρίς λόγια, χωρίς συστάσεις. Είναι οι συστάσεις.
Ιουλιοσ 2010
Εκθεση - Διαλογοσ
Η επικοινωνία δεν έρχεται χωρίς τίμημα. Ξεκινάω εγώ. Η έκθεση είναι μπροστά σου. Ουδέτερη (;) όσο η πόλη που περπατάς, άχρωμη (;) όσο η ζωή της. Προσωπική (;) όσο τα βήματά σου. Ένα δίκτυο σημείων στην πόλη. Σημεία για προβληματισμό και σκέψεις. Τί κάνεις εσύ; Τί κάνω εγώ; Ποιά είναι η σχέση μας; Ποιά είναι η σχέση μας με τον κόσμο;
Θόρυβος. Πολυφωνία; H πόλη είναι γεμάτη ερεθίσματα, τόσο που να μη σε συγκινούν πια. Κοιτάζεις μα δε βλέπεις. Δεν αντιδράς. Συνηθίζεις. Και περπατάς… Μ’ ακούς μόνο όταν θέλεις να μιλήσεις. Και με σταματάς… Η σχέση μας; Επικοινωνούμε; Με καταλαβαίνεις; Ίσως να είμαι εσύ. Ίσως να είσαι εγώ.
Ειδικά Θεματα Αρχιτεκτονικου Χωρου και Επικοινωνιασ | η Αφισα Σχολη Αρχιτεκτονων Μηχανικών | ΕΜΠ
Νοεμβριοσ 2009
το Κενο στη Μνημη
Μνήμη. Κενό. Πληροφορίες μεταδίδονται. Μικρά φωτάκια που ανάβουν, κινούνται, δυναμώνουν, τρεμοπαίζουν και σβήνουν. Χάνονται… Για πάντα; Βρίσκονται ίσως σε καταστολή, ως ότου ανάψουν ξανά, από μια μακρινή σπίθα. Κενό μνήμης;
Η μνήμη κάνει χώρο για να υποδεχτεί τα νέα παιδιά της, στο κενό… Και αν το κενό στη μνήμη δημιουργείται από κάτι που προϋπήρξε στη θέση του, τότε τι σημαίνει κενό;
Ειδικά Θεματα Αρχιτεκτονικου Χωρου και Επικοινωνιασ | το Κενο Σχολη Αρχιτεκτονων Μηχανικών | ΕΜΠ
σε συνεργασία με τη Χριστίνα Χαραμουντάνη
Νοεμβριοσ 2009
η θεωρία Ο αρχιτεκτονικός χώρος και η εμπειρία του, μαζί με την ανταλλαγή πληροφοριών, ιδεών, συναισθημάτων, σχέσεων, κουλτούρας, αστικής ζωής, ιστορίας και (συλλογικών) αναμνήσεων, ορίζουν τον κατά Heidegger τόπο της αγοράς, που παραπέμπει στην Αγορά των αρχαιοελληνικών χρόνων.
το σύστημα
χωρική έκφραση αλληλεπιδράσεων;
Ένας κύβος μπορεί να ξεδιπλωθεί με έντεκα διαφορετικούς τρόπους και να ξαναδιπλωθεί σχηματίζοντας εκατοντάδες στιγμιότυπα, ο συνδυασμός των οποίων παράγει το χωρικό υπόβαθρο για την ανάπτυξη της αγοράς. Οικείο και ανοίκειο ταυτόχρονα, ορισμένο και ακανόνιστο, ισορροπώντας ανάμεσα στην τάξη και το χάος, το απρόσμενο οπτικό αποτέλεσμα μπορεί να λειτουργήσει θετικά, εμπλουτίζοντας την εμπειρία του επισκέπτη με χωρικά ερεθίσματα. Η μικροκλίμακα των κύβων συμπληρώνεται από μια μεγαδομή, που επαναφέρει την κλίμακα της πόλης.
τι είναι το κτήριο;
σύνολο αλληλεπιδράσεων;
σε συνεργασία με τον Γιώργο Αναγνωστόπουλο
Συνθετικο Θεμα 7-8 | Αγορα Σχολη Αρχιτεκτονων Μηχανικών | ΕΜΠ