Εμπνέομαι από την Αρχαία Ιστορία Δημιουργική γραφή και εικαστική δημιουργία
Οι μαθητές της Α΄ τάξης του Γυμνασίου Πλατανιά αφού συγκέντρωσαν πληροφορίες για την Αρχαία Ιστορία (Περσικοί πόλεμοι, Πελοποννησιακός πόλεμος, Μινωικός πολιτισμός, Μυκηναϊκός πολιτισμός, Μέγας Αλέξανδρος κ.ά.) δημιούργησαν κείμενο (διήγημα, παραμύθι) και ζωγράφισαν εμπνεόμενοι από τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα ή την ανάπτυξη πολιτισμών.
Υπ. Εκπαιδευτικός : Μαγουλά Μαρία (Φιλόλογος)
Γυμνάσιο Πλατανιά 2013-2014
Η ΠΑΛΑΙΟΛΙΘΙΚΗ ΚΑΙ Η ΜΕΣΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ
Πριν δισεκατομμύρια χρόνια υπήρξε για πρώτη φορά ζωή στη Γη. Υπήρξε ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Στην αρχή έμοιαζε πολύ με τον πίθηκο, αλλά με τα χρόνια ο σωματότυπός του άλλαζε και άρχισε να μοιάζει πιο πολύ με τον σημερινό άνθρωπο. Είχε πιο πολλή εξυπνάδα, ευρηματικότητα και βρήκε τους πρώτους τρόπους για να συνομιλεί με τους συνανθρώπους του. Αυτοί οι πρώτοι τρόποι ήταν οι χειρονομίες και οι γκριμάτσες και μ’ αυτόν τον τρόπο είχαν δημιουργήσει τη δική τους γλώσσα. Ο Ταν ήταν ένα αγόρι που έζησε εκείνα τα πολύ παλιά χρόνια. Στον λίγο ελεύθερο χρόνο του ζωγράφιζε στη σπηλιά όπου έμενε παλάμες ή κυνηγετικές σκηνές. Τον περισσότερο χρόνο ο Ταν βοηθούσε τον πατέρα του στο κυνήγι, επίσης τον βοηθούσε να φτιάχνει εργαλεία όπως τσεκούρια, θρυμματισμένους λίθους, κοφτερές λεπίδες κ.ά. Έπειτα άρχισαν να ανακαλύπτουν τα ρούχα. Τα έφτιαχναν μόνοι τους από δέρματα ζώων και δεν είχαν παπούτσια. Αυτή η εποχή ονομάστηκε Παλαιολιθική. Οι απόγονοι του Ταν εξελίχθηκαν πιο πολύ. Έτσι, το τσεκούρι άρχισε να μοιάζει με αυτό της σημερινής εποχής, οι μικρολεπίδες έγιναν πιο μυτερές και λείες και άρχισαν να εξημερώνουν τα ζώα. Τα ρούχα τους έμοιαζαν περισσότερο με τα σημερινά. Αυτή η εποχή ονομάστηκε Μεσολιθική. Μετά από 10.000 χρόνια περίπου οι άνθρωποι εξελίχθηκαν πιο πολύ. Άρχισαν να επεξεργάζονται τα ρούχα τους. Τα έφτιαχναν από μαλλί, βαμβάκι, λινάρι. Τα εργαλεία τους εξελίσσονται. Έφτιαξαν τα δρεπάνια, τα σφυριά, οι μικρολεπίδες έγιναν μαχαίρια. Επίσης, κάποιοι δουλεύουν ως γεωργοί ή ως κτηνοτρόφοι. Τα σπίτια τους παίρνουν τη σημερινή μορφή, ζουν με μεγαλύτερη άνεση, δεν αναγκάζονται να αλλάζουν τόπο κατοικίας. Φτιάχνουν τα πρώτα μικρά αγάλματα, τα ειδώλια και αγγεία τα οποία διακοσμούν με γεωμετρικές γραμμές. Πρόκειται για τη Νεολιθική εποχή.
Τμήμα Α1 : Κατερίνα Γωνιωτάκη, Αντωνία Κατζουράκη, Θοδώρα Ιβάνοβα, Όλγα Δερμιτζάκη
Η εξέλιξη του ανθρώπου
ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Στη μέση του αστραφτερού γιαλού ένα νησί είναι η Κρήτη, όμορφη και πολύκαρπη και θαλασσοζωσμένη. Κατοίκους έχει αρίθμητους και πόλεις ενενήντα. Πόλη μεγάλη είναι η Κνωσός και βασιλιάς της ο Μίνωας που κάθε εννέα χρόνια συνομιλούσε με τον Δία. Εκείνα τα χρόνια τα παλιά και ξακουσμένα στη μινωική Κρήτη, την εποχή του βασιλιά Μίνωα ζούσε σε ένα όμορφο ανάκτορο, ψηλά στον λόφο, μια πεντάμορφη αρχοντοπούλα, η Οινόη που ήταν γύρω στα 10 έτη. Στο όμορφο σπίτι δούλευαν πολλοί δούλοι, εργάτες, εργάτριες για να εργάζονται στα αμπέλια, στους ελαιώνες, στα εργαστήρια, όπως στους αργαλειούς, αγγειοπλαστική, αργυροχρυσοχοΐα. Ο πατέρας της Οινόης ήταν έμπορος και συχνά πήγαινε μακρινά ταξίδια. Τον έστελνε ο βασιλιάς για να πουλήσει τα προϊόντα της γης, όπως λάδι, κρασί, μέλι, όσπρια κ.α. αλλά και αντικείμενα, όπως υφαντά, αγγεία, εργαλεία κοσμήματα κ.α. Η μητέρα της, μια όμορφη και έξυπνη γυναίκα διοικούσε το σπίτι, διοργάνωνε γιορτές - τελετές και η μικρή Οινόη ήταν πάντα κοντά για να παρακολουθεί, να μαθαίνει και να προετοιμάζεται κι αυτή για την μελλοντική της ζωή. Από το σπίτι τους έβλεπαν το βουνό που γεννήθηκε ο ξακουστός Δίας, ατένιζαν τους απέραντους αμπελώνες και βαθιά στη θάλασσα τα εμπορικά καράβια που πηγαινοέρχονταν φορτωμένα εμπορεύματα . Η αρχοντοπούλα πέρναγε πολλές ώρες στα εργαστήρια που δούλευαν οι τεχνίτες για να δει πως δημιουργούσαν τον πηλό, πώς έπλαθαν δοχεία που τους έδιναν σχήμα, πώς τα ζωγράφιζαν και πώς τα έψηναν στους φούρνους. Πώς χάραζαν τις σφραγίδες και πώς σκάλιζαν τα κοσμήματα. Πολλές φορές σχεδίαζε κοσμήματα όπως δακτυλίδια και βραχιόλια και οι τεχνίτες τα υλοποιούσαν. Η Οινόη καθόταν στην αίθουσα με τους αργαλειούς, άκουγε το τακ-τακ του αργαλειού και το τραγούδι της υφάντρας. Οι πιο παλιές υφάντρες είχαν μαζί τους τα μικρά κορίτσια για να τα διδάξουν την τέχνη της υφαντικής, αφού άλλωστε κάθε νεαρή κοπέλα ύφαινε μόνη της την προίκα της και τα φορέματα της. Η μητέρα της βαφόταν με όμορφα χρώματα που έφτιαχνε μόνη της από βότανα και χρησιμοποιούσε και καλλυντικά με βάση το μέλι και το γάλα. Έβγαιναν μαζί για να διοργανώσουν τελετές ή να παρακολουθήσουν εκδηλώσεις π.χ. τη γιορτή για να ευχαριστήσουν τη Μεγάλη Μητέρα, Μητέρα Φύση προσφέροντας μικρά αγαλματάκια ανθρώπων ή ζωών, διπλούς πελέκεις και καρπούς της γης. Πολλές φορές παρακολουθούσαν τους νέους και νέες να κάνουν ακροβατικά, ασκήσεις πάνω σε ταύρους. Η Οινόη ανυπομονούσε να μεγαλώσει ώστε να πάρει μέρος στα ταυροκαθάψια.
Τμήμα Α1 - Στρατιάννα Βλάχου, Ενρίκο Ισουφάι
«Τα όνειρα της Οινόης»
ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Η αρχόντισσα μάνα μάθαινε στην κόρη τη διοίκηση του σπιτιού, πιο συγκεκριμένα την κουζίνα και τη διαχείριση της, πώς να ετοιμάζουν ένα σωρό νόστιμες λιχουδιές γλυκά και φαγητά. Στο τέλος αυτού του καλοκαιριού θα γινόταν ο γάμος της ξαδέλφης Γαλάτειας, η Οινόη ανυπομονούσε να ζήσει τις ετοιμασίες και το γλέντι που κρατούσε μερόνυχτα. Προς το παρόν η Οινόη διασκέδαζε με τα άλλα παιδιά παίζοντας παιχνίδια όπως το κυνηγητό, βόλους, διάφορα επιτραπέζια όπως το ζατρίκιο όπου σχεδόν πάντα νικούσε. Αρχές του φθινοπώρου είχαν τον τρύγο, όμορφα κατακόκκινα τσαμπιά από σταφύλια στοιβάζονταν στα πανέρια και κατέληγαν στο πατητήρι όπου εκεί τα πατάγανε για να γίνουν κρασί και να γεμίσουν τα πιθάρια. Άρχισαν οι ετοιμασίες για τον γάμο. Η Γαλάτεια έκανε πρόβες το νυφικό της. Οι γυναίκες ετοίμαζαν τα γλυκά, μελωμένες συκοπιταρίδες, παστέλια και αμυγδαλωτά. Το βράδυ όμως ήρθε το μεγάλο κακό. Έντρομοι όλοι πετάχτηκαν από τα κρεβάτια τους. Βουητό μεγάλο λες και ένα μεγάλο τέρας είχε αρπάξει το νησί στα δόντια του και εκείνο σπαρτάραγε πέρα δώθε, σειότανε η γη ολόκληρη, κύματα βουνά. Σεισμός ξύπνησε το θηρίο της Θήρας. Το ηφαίστειο ξέρναγε καυτή μαύρη λαβα που έφτασε μέχρι την Κρήτη. Ο σεισμός στο πέρασμα του μόνο ερείπια άφησε. Σβήσανε τα όνειρα και οι κόποι των ανθρώπων. Όμως η ζωή ποτέ δεν σταμάτησε και ο πολιτισμός δεν χάθηκε ποτέ, ακόμα τον καμαρώνουμε. Σποράκια ζωής φύτρωσαν και άνθισαν πάνω στα ερείπια. Και συνεχίστηκε η ζωή.
Τμήμα Α1 - Στρατιάννα Βλάχου, Ενρίκο Ισουφάι
«Τα όνειρα της Οινόης»
ΑΡΧΑΙΑ ΣΠΑΡΤΗ
Κάποτε στην αρχαία Σπάρτη ζούσε ο Πολύκλειτος. Αυτός λοιπόν διηγείται τη ζωή του από τότε που γεννήθηκε έως τον Αρχιδάμειο πόλεμο. «Γεννήθηκα στη Σπάρτη, το 465 π.Χ. και είμαι Όμοιος Σπαρτιάτης. Η ζωή μου ήταν φυσιολογική, όπως κάθε μικρού παιδιού, ώσπου έγινα επτά ετών. Αμέσως, την επόμενη μέρα των γενεθλίων μου, η μητέρα μου, με έβλεπε σαν ξένο. Έτσι με πήγαν στον στρατώνα όπου άρχισα την εκπαίδευσή μου. Η προσαρμογή στον στρατώνα ήταν πολύ δύσκολη. Δεν έπαιζα, δεν τρεφόμουν όπως στο σπίτι μου, δεν είχα ρούχα ζεστά και έκανα συνέχεια δύσκολες πολεμικές ασκήσεις. Μετά από έναν χρόνο όμως ήμουν «πολεμική μηχανή», δε με ένοιαζε τίποτα, δεν πονούσα, δε φοβόμουν, δεν είχα αισθήματα, δεν ήμουν άνθρωπος. Απλώς πολεμούσα συνέχεια και υπάκουα τυφλά στις εντολές των ανωτέρων μου. Δύο χρόνια μετά, όταν έγινα δέκα ετών, με πήγαν στον Βωμό της Ορθίας Αρτέμιδας για ευάλκη. Δείλιασα γιατί ήξερα πολλά παιδιά τα οποία είχαν πεθάνει εκεί με αυτόν τον τρόπο. Με πήραν δύο φρουροί, με έβαλαν πάνω στο βωμό και με έδεσαν. Μετά σάλπισαν με τις σάλπιγγες τους και άρχισε να μαζεύεται κόσμος. Μόλις γέμισε η αίθουσα, έκλεισαν τις πόρτες της και ένας άντρας ήρθε με ένα μαστίγιο πάνω στο βωμό, και άρχισε να με μαστιγώνει. Αυτό το μαρτύριο κράτησε όλη μέρα. Πονούσα φρικτά, ο βωμός είχε γεμίσει από το αίμα μου. Αλλά δεν έκανα τίποτα γιατί όλος ο κόσμος που ήταν εκεί θα με κορόιδευε. Έτσι τέλειωσε αυτή η μέρα και συνέχισα την εκπαίδευση μου. Μόλις έγινα δεκατεσσάρων με πήραν και με πήγαν σε ένα δάσος μαζί με άλλους Σπαρτιάτες για να σκοτώσουμε μερικούς είλωτες. Σκότωσα αρκετούς και έτσι απέκτησα πολιτικά δικαιώματα και έγινα άντρας. Η ζωή μου συνεχιζόταν φυσιολογικά μέσα στον στρατώνα. Απέκτησα και τρία παιδιά, από διαφορετική γυναίκα το καθένα. Ώσπου πάρθηκε η απόφαση να γίνει πόλεμος εναντίον των Αθηναίων το 431 π.Χ. Εγώ πήγα σε αυτόν τον πόλεμο, αγωνίστηκα γενναία αλλά τραυματίστηκα σοβαρά». Ο Πολύκλειτος πρέπει να είναι πολύ περήφανος για τον εαυτό του, που υπερασπίστηκε την πατρίδα του και που τελικά πέθανε για αυτόν τον λόγο.
Τμήμα Α1 - Αλέξανδρος Καλλιπολίτης, Αργυρώ Κατσανεβάκη, Ανδρέας Ζωφάκης, Σήφης Δουρουντουδάκης
«Πολεμική μηχανή»
Τμήμα Α1 - Γιωργαντρέας Δανιήλ
Όταν ξεκίνησε ο Αλέξανδρος την εκστρατεία κατά των Περσών συγκέντρωσε 40.000 στρατιώτες και 300 υποζύγια. Στη Ζέλεια 50 υποζύγια έπεσαν στον γκρεμό μετά από μία επίθεση κλεφτών το βράδυ. Μετά τη μάχη στο Γρανικό ποταμό, όταν νίκησε σκέφτηκε να αναπληρώσει τα υποζύγια που έχασε λεηλατώντας την Καππαδοκία. Ο Αλέξανδρος κατέβηκε στην Αίγυπτο αλλά δεν πολέμησε. Οι Αιγύπτιοι τον δέχτηκαν σαν Φαραώ. Ο Αλέξανδρος διάβασε διάφορα έγγραφα της Αιγύπτου και έμαθε τον τρόπο διοίκησης των Φαραώ και όταν τέλειωσε η εκστρατεία αποφάσισε να εφαρμόσει αυτόν τον τρόπο διοίκησης. Ο Αλέξανδρος έκανε άλλες τρεις μεγάλες μάχες: στην πεδιάδα της Ισσού, στα Γαυγάμηλα και κοντά στον Ινδό ποταμό. Είχε βάλει στόχο να φτάσει ως τον Γάγγη, όμως στο μυαλό ενός στρατιώτη μπήκε η ιδέα ότι θα τους έριχνε στην άλλη άκρη της γης και γι’ αυτό είπε ότι έχουν κουραστεί και δεν μπορούν να συνεχίσουν. Έτσι, ο Αλέξανδρος δεν έφτασε στον Γάγγη. Όταν ο Αλέξανδρος γύρισε στα Σούσα σκέφτηκε να παντρέψει αρκετούς Έλληνες στρατηγούς με περσίδες για να μη γίνει κάποια επανάσταση. Αποφάσισε να κάνει ένα τεράστιο άγαλμα όπως κάνανε οι Αιγύπτιοι Φαραώ. Στα εγκαίνια του αγάλματος ζήτησε από όλους να υποκλιθούν, όμως κάποιοι παλιοί φίλοι του δεν υπάκουσαν. Αυτός δεν δίστασε να τους σκοτώσει. Ο Αλέξανδρος το είχε βάρος στη συνείδηση του πολύ καιρό. Μετά από ένα χρόνο πέθανε. Το έργο του Αλέξανδρου ήταν πολύ σημαντικό. Έφτιαξε νέες πόλεις από τις οποίες αρκετές τις ονόμασε Αλεξάνδρειες. Επίσης κατάφερε να διαδώσει τον ελληνικό πολιτισμό. Έτσι ονομάστηκε Μέγας.
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Ο Αλέξανδρος στην Ανατολή
ΜΥΚΗΝΑΪΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ο Άρης είναι ένα δωδεκάχρονο αγόρι που ζει μαζί με τους γονείς του στο κέντρο της Αθήνας. Την περασμένη εβδομάδα στο σχολειό του έκαναν στο μάθημα της Ιστορίας τον Μυκηναϊκό Πολιτισμό. Την ώρα του μαθήματος σκεπτόταν πώς θα ήταν η ζωή στις τότε Μυκήνες χωρίς gadgets, χωρίς ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά είδη που υπάρχουν σήμερα και οτιδήποτε άλλο που μας προσφέρει η τεχνολογία. Όταν πήγε τελικά στο σπίτι τον ρώτησε η μητέρα του αν πέρασε καλά στο σχολειό. Εκείνος της είπε πως πέρασε τέλεια και ειδικά στο μάθημα της Ιστορίας. Η μητέρα του έμεινε κατάπληκτη γιατί ο Άρης δεν τα συνήθιζε αυτά και δείπνησαν μαζί για μεσημέρι. Μετά ο Άρης πήγε στο δωμάτιο και ξάπλωσε να κοιμηθεί. Ο Άρης ονειρεύτηκε ένα πολύ περίεργο όνειρο. Ονειρεύτηκε πως ήταν ένα δωδεκάχρονο αγόρι που το έλεγαν Αίαντα. Ο Αίας ήταν βοηθός στο μαγαζί του πατέρα του Αλκιβιάδη τα πρωινά. Τα απογεύματα όμως έπαιζε ξέγνοιαστα με τους φίλους του στην πλατεία του χωριού του. Επίσης έπαιζε μέχρι τόσο αργά που η μαμά του, η Θάλεια, έπρεπε αυτή να τον φέρνει στο σπίτι. Ζούσαν όλοι μονιασμένοι, δηλαδή όλοι στο χωριό τους δεν είχαν έχθρες ούτε παραπόνα ο ένας για τον άλλο. Μοιράζονταν τα πάντα και ας μην είχαν τόσα πολλά αγαθά. Ζούσαν τόσο ωραία που μόλις πέρασαν τα χρόνια βρήκαν ένα γαλήνιο θάνατο. Τότε ξύπνησε και ο Άρης και συνέβη κάτι περίεργο: δεν θυμόταν τίποτα από ό,τι είχε δει στο όνειρο του, μετά από ώρα όμως θυμήθηκε ότι είχε ονειρευτεί ένα παιδί που ζούσε στα χρόνια του μυκηναϊκού πολιτισμού. Την άλλη μέρα πήρε άριστα στην εξέταση από τον φιλόλογο τους.
Τμήμα Α3 - Νίκη Περβολιανάκη, Όλγα Πεντάρη, Σπυριδούλα Χαζίρη, Μαρία Πασκάλεβα, Δήμητρα Νικόλοβα
Το όνειρο του Άρη
Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΩΝ ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
Η Μαρία είναι ένα δεκατριάχρονο κορίτσι που ζει στην Αθήνα και της αρέσει να ασχολείται με τους ναούs της κλασικής εποχής. Επίσης, της αρέσει να τους επισκέπτεται και να τους καμαρώνει για ώρες. Ένας από τους αγαπημένους της ναούς είναι ο Παρθενώνας γιατί της αρέσει πολύ η ιστορία του. Η ιστορία του λέει ότι η κατασκευή του ξεκίνησε το 448/7 π.Χ. και τα εγκαίνια έγιναν το 438 π.Χ. στα μεγάλα Παναθήναια. Επιπλέον, οι αρχιτέκτονες που εργάστηκαν ήταν ο Ικτίνος, ο Καλλικράτης και πιθανόν ο Φειδίας που είχε την ευθύνη του γλυπτού διάκοσμου. Στη Μαρία αρέσει γιατί είναι ο μόνος δωρικός ναός με ανάγλυφες όλες τις μετόπες, δηλαδή είχε ζωφόρους με ιωνικά στοιχεία. Η Μαρία όταν σκέφτεται ή βλέπει τον Παρθενώνα νιώθει θαυμασμό, συγκίνηση και δέος, καθώς όμως σκέφτεται ότι στη σύγχρονη εποχή οι άνθρωποι έχουν άλλα ενδιαφέροντα αισθάνεται απογοήτευση και στενοχώρια. Οι περισσότεροι νέοι δεν ενδιαφέρονται για την παράδοση και τον αρχαίο πολιτισμό, προτιμούν να ασχολούνται με τα σύγχρονα μοντέλα της τεχνολογίας. Τέλος, της αρέσει ένα συγκεκριμένο σημείο του Παρθενώνα το οποίο είναι η απεικόνιση της πομπής των Παναθηναίων, της γιορτής της θεάς Αθηνάς.
Τμήμα Α3 - Λυδία Περογιάννη, Ειρήνη Πρώιμου, Λευτέρης Παγωνάκης, Νίκος Ντόμπρεβ
Ο Παρθενώνας με τα μάτια ενός σύγχρονου κοριτσιού
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Ο Καλλίνικος γεννήθηκε στην Αθήνα το 440 π.Χ. Από μικρός δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο φιλόδοξοι. Στην Αθήνα επικρατούσε ηρεμία, όμως η ζωή του άλλαξε ξαφνικά. Ενώ η ζωή τους ήταν άνετη με πολλά αγαθά και ζούσαν ευτυχισμένοι, οι Αθηναίοι αποφασίζουν να κυριαρχήσουν στη Δύση, στο Ιόνιο και στην Αδριατική θάλασσα. Ήταν η βασική αιτία για την οποία ξεσπά ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Αθήνας-Σπάρτης. Σε ηλικία δέκα χρονών ο Καλλίνικος ζει έναν εφιάλτη. Μια μολυσματική ασθένεια, που εμφανίζεται στην Αθήνα, σκοτώνει πολλούς Αθηναίους, μαζί τον παππού και τη γιαγιά του. Ο πατέρας του πολεμάει και η μητέρα του αναγκάζεται να τον μεγαλώσει μόνη της. Ευτυχώς που ο πατέρας του είχε φροντίσει να τους αφήσει πολλά τρόφιμα. Όσο στην Αθήνα επικρατούσε ειρήνη, ο μικρός Καλλίνικος μάθαινε γραφή, ανάγνωση, μουσική και γυμναστική. Τώρα ζει έναν εφιάλτη. Ο πατέρας του είναι μακριά, καταστροφή και φωτιές παντού, νεκροί και φόβος παντού. Το σπίτι του καίγεται και ζει σε σπηλιές μαζί με άλλους. Θυμάται τότε που περνούσε καλά και αναρωτιέται γιατί οι άνθρωποι πολεμάνε. Εύχεται όλα να τελειώσουν και η Αθήνα με τη Σπάρτη να αποκτήσουν φιλικές σχέσεις για πάντα. Μετά από χρόνια, όταν έχει μεγαλώσει πια, το 421 π.Χ., οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες υπογράφουν συνθήκη ειρήνης. Όμως η ειρήνη ήταν προσωρινή. Έξι χρόνια αργότερα, το 415 π.Χ., ο πόλεμος συνεχίζεται στη Σικελία. Ο Καλλίνικος συμμετέχει στην εκστρατεία των Αθηναίων. Είναι εικοσιπέντε χρονών και αποφασίζει να πάει στον πόλεμο για να εκδικηθεί εκείνους που του στέρησαν τον πατέρα του όταν ήταν παιδί. Ήταν πολύ ενθουσιασμένος που θα έπαιρνε μέρος σ’ αυτόν τον πόλεμο, όπως και οι περισσότεροι Αθηναίοι επηρεασμένοι από τον φιλόδοξο Αλκιβιάδη. Όμως το καράβι του δέχεται επίθεση από εχθρικό καράβι. Ο Καλλίνικος σκοτώνεται και η εκδίκησή του μένει στη μέση.
Τμήμα Α3 - Πέτρος Οικονόμου, Χρήστος Πρωιμάκης, Δημήτρης Νικόλοβ, Ντιμιτάρ Ράντεβ
Ένας καταστροφικός πόλεμος
ΑΡΧΑΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Πριν πολλούς αιώνες, στην αρχαία Ρόδο, ζούσε μια κοπέλα που την έλεγαν Καλλιπάτειρα. Η Καλλιπάτειρα ήταν ακόμα έφηβη, όταν ο πατέρας της, ο Διαγόρας ετοιμαζόταν και εξασκούνταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της εποχής εκείνης όπου θα έπαιρνε μέρος .Η μητέρα της, ήταν πολύ ευτυχισμένη που ο άντρας της θα έπαιρνε μέρος σε κάτι τόσο σημαντικό. Η Καλλιπάτειρα όμως ήταν δυστυχισμένη, γιατί δε θα μπορούσε ούτε εκείνη ούτε καμία άλλη γυναίκα της οικογένειας να παρακολουθήσει τον πατέρα της να αγωνίζεται. Η μητέρα της Καλλιπάτειρας και εκείνη έκαναν πολλές ετοιμασίες για εκείνη την ημέρα, επειδή ο Διαγόρας θα γύριζε στο σπίτι μετά από μια τόσο σημαντική εμπειρία. Η μητέρα της τον έντυσε με τον καλό του μανδύα και τα πιο βολικά του σανδάλια. Μερικές ώρες μετά ο πατέρας της γύρισε στο σπίτι χαρούμενος, ενθουσιασμένος και φορούσε στο κεφάλι του στεφάνι ελιάς. Η Καλλιπάτειρα και η μητέρα της δεν ήξεραν ότι όταν κάποιος φοράει στεφάνι ελιάς σημαίνει ότι έχει νικήσει στους αγώνες, έτσι όταν το έμαθαν ενθουσιάστηκαν και άρχισαν να τον επαινούν. Μετά από λίγα χρόνια το γεγονός αυτό επαναλήφθηκε με τον μεγάλο της αδερφό, αλλά και με τα δύο δίδυμα αδέρφια της που πήραν ίσο αξίωμα. Όταν μεγάλωσε και είχε έρθει η ώρα να παντρευτεί, τότε αποφάσισε ο πατέρας της να την παντρέψει με τον Καλλιάνακτα. Λίγο καιρό αργότερα ο άντρας της σκέφτηκε να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, όπως και οι υπόλοιποι άντρες της οικογένειας της γυναίκας του. Οι ετοιμασίες που έκανε η Καλλιπάτειρα ήταν ίδιες με αυτές που είχε κάνει για τα αδέρφια και τον πατέρα της. Όταν ο Καλλιάνακτας γύρισε στο σπίτι με το στεφάνι ελιάς στο κεφάλι του, η γυναίκα του σχεδόν πετούσε στα σύννεφα διότι ήταν ο πέμπτος ολυμπιονίκης άνδρας της οικογένειάς της που ερχόταν στο σπίτι περήφανος και με το στεφάνι ελιάς στο κεφάλι του.
Τμήμα Α3- Αμαλία Ορνεράκη, Άρτεμις Παπαζαχαρή-Φελεσάκη, Μαίρη Νικολιουδάκη, Μαρία-Τριανταφυλλιά Ποντικάκη
Η … μοναδική Καλλιπάτειρα
ΑΡΧΑΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Ύστερα από μερικά χρόνια η Καλλιπάτειρα έμεινε έγκυος. Όταν γέννησε το παιδί της και είδε ότι είναι αγόρι το ονόμασε μαζί με τον άντρα της Πεισίροδο, όπως τον πατέρα του άνδρα της. Όταν ο Πεισίροδος μεγάλωσε τον έστειλαν και εκείνον στους Ολυμπιακούς αγώνες. Βέβαια η μητέρα του φρόντισε να είναι όλα όσο πιο τέλεια γίνεται. Όταν όμως ο Πεισίροδος έφυγε μαζί με τον πατέρα του από το σπίτι, η Καλλιπάτειρα έβαλε μαύρα ρούχα και τους ακολούθησε. Όταν έφτασαν στο στάδιο των Ολυμπιακών αγώνων και η Καλλιπάτειρα είδε τον άντρα και τον γιο της συγκινήθηκε. Μπήκε και εκείνη στο στάδιο χωρίς στην αρχή να την καταλάβουν, στάθηκε σε μια γωνία και παρατηρούσε τον αγώνα. Όμως όταν ο γιος της μπήκε στην αρένα για να αγωνιστεί στο άθλημα της πάλης, η κουκούλα της Καλλιπάτειρας έπεσε και οι Ελλανοδίκες της έκαναν παρατηρήσεις, γιατί τόλμησε να μπει στο στάδιο. Εκείνη τότε τους απάντησε: «σε ποια άλλη γυναίκα ο θεός, που λατρεύεται εδώ, έδωσε τέτοια ευκαιρία να καυχιέται πως έχει πατέρα, τρία αδέρφια ολυμπιονίκες και τώρα τον γιο της έτοιμο να αγωνιστεί;» Από τότε και άλλες γυναίκες άρχισαν να μπαίνουν στους Ολυμπιακούς αγώνες και γενικά να έχουν περισσότερα δικαιώματα από ότι πριν
Τμήμα Α3- Αμαλία Ορνεράκη, Άρτεμις Παπαζαχαρή-Φελεσάκη, Μαίρη Νικολιουδάκη, Μαρία-Τριανταφυλλιά Ποντικάκη
Η … μοναδική Καλλιπάτειρα
ΕΛΛΗΝΟΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ
«Είμαι εβδομήντα ετών, έχω πια γεράσει όμως έχω συμμετάσχει σε πολλές μάχες. Η κυριότερη ήταν η ναυμαχία της Σαλαμίνας. Η ιστορία μου αρχίζει κάπως έτσι... Η μάχη των Θερμοπυλών Ήμασταν δέκα χρόνια μετά τη μάχη του Μαραθώνα. Αυτή η σύγκρουση με τους Πέρσες υπήρξε καθοριστική για τους Έλληνες. Ύστερα από την πτώση των Θερμοπυλών είχαμε χαμηλό ηθικό, ο καθένας νοιαζόταν για τον εαυτό του και μόνο! Ακόμα θυμάμαι τις σκηνές όταν το περσικό ιππικό άρχισε να λεηλατεί τις πόλεις μας. Στα λιμάνια διαδραματίζονταν σπαρακτικές σκηνές! Όλοι οι Αθηναίοι επιβίβαζαν τις οικογένεις τους σε πλοία για να απομακρυνθούν.Κάποιοι άλλοι Αθηναίοι βρίσκονταν στην Ακρόπολη και προσπαθούσαν να κατανοήσουν τον χρησμό σχετικά με τα ξύλινα τείχη που θα έσωζαν τους Έλληνες. Ωστόσο ο ελληνικός στόλος βρισκόταν στη Σαλαμίνα, το ηθικό χαμηλό, το εφόδια λιγοστά! Είχε προηγηθεί η διαφωνία του Θεμιστικλή με τον Σπαρτιάτη ναύαρχο Ευρυβιάδη, για τον τόπο διεξαγωγής της ναυμαχίας. Τότε, ο Θεμιστοκλής, πιο έξυπνος και πονηρός, έστειλε ψεύτικο μήνυμα στους Πέρσες ότι πρόκειται να αποχωρήσουν από τη περιοχή. Οι Πέρσες λοιπόν, πιστεύοντας αυτήν την ψεύτικη πληροφορία ακολούθησαν πορεία παράλληλη προς την ακτή. Πλησίαζαν όλο και πιο πολύ τους Έλληνες. Ο στόλος των Περσών ξαφνιάστηκε που είδε τους Έλληνες και γρήγορα παρατάχθηκαν στις θέσεις τους. Έπειτα οι Έλληνες παρατάχθηκαν σε δύο σειρές. Ο Θεμιστοκλής είχε φροντίσει, ώστε να τεντωθούν τα δέρματα ανάμεσα στα διάκενα των κωπηλατών για προστασία από τα εχθρικά βλήματα. Οι Πέρσες άρχισαν να κάνουν τις πρώτες κινήσεις. Ο ελληνικός στόλος άρχισε να κωπηλατεί προς τα πίσω. Όλοι πίστευαν ότι οι Έλληνες θα οπισθοχωρούσαν, όμως ο Θεμιστοκλής απλώς τους ευθυγράμμιζε περιμένοντας τους κατάλληλους ανέμους. Έπειτα ο Αθηναίος τριήραρχος Αμεινίας έδωσε εντολή στον κελευστή να χτυπήσει τα κρόταλα. Με έναν φρικτό κρότο, χάλκινο έμβολο διέλυσε τα πλοία των Περσών, οι περισσότεροι σκοτώθηκαν, κάποιοι κατάφεραν να επιβιώσουν αλλά κι αυτούς οι Έλληνες όρμησαν και τους έσφαξαν. Η μάχη αυτή ήταν καθοριστική για όλους τους Έλληνες. Οι Πέρσες απεβίωσαν,οι Έλληνες είχαν την απόλυτη κυριαρχία επάνω τους. Επιτέλους οι Πέρσες είχαν ηττηθεί. Ο ελληνικός στόλος έπλεε σε μια θάλασσα σκεπασμένη με πτώματα και ξύλα! Οι Έλληνες πήγαν μέχρι τα ζεμένα φορτηγά πλοία στην εξέδρα όπου ετοίμαζε έφοδο ο Ξέρξης. Τότε μόνο κατάλαβαν την τεράστια νίκη που είχαν πετύχει! Όλοι θα πρέπει να είμαστε περήφανοι γι αυτούς τους ανθρώπους που πολέμησαν και έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα τους!»
Τμήμα Α4 - Αλεξάνδρα Σμυρλάκη, Δημήτρης Σκουμπάκης, Ανδρονίκη Τουπάι, Στέλιος Σαρρής
Μια … έξυπνη νίκη
ΤΑ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Ήταν μια εποχή κατά την οποία οι πλούσιοι είχαν δύναμη, μα οι γυναίκες ακόμα και οι πλούσιες δεν έλεγαν τη γνώμη τους ούτε έπαιρναν αποφάσεις. Στην περίοδο λοιπόν της αριστοκρατίας στην Ελλάδα, ένα ζευγάρι αρίστων, δηλαδή πλουσίων γαιοκτημόνων εκείνης της εποχής, δεν μπορούσαν να κάνουν παιδί. Λίγο καιρό αργότερα η Λυδία, η γυναίκα του πλούσιου Πλούτωνα, έμεινε μετά από πολλές προσπάθειες έγκυος και αποφάσισε να μην του το αποκαλύψει και να μεγαλώσει μόνη της το παιδί, στην πόλη όπου γεννήθηκε, τα Άβδηρα μαζί με τους γονείς της που επίσης ήταν πλούσιοι γαιοκτήμονες. Ο πατέρας της Λυδίας ποτέ δεν συμπάθησε τον Πλούτωνα, αντιθέτως τον μισούσε για διάφορους λόγους. Την Λυδία το μόνο που την προβλημάτιζε ήταν το πώς θα αποκάλυπτε στον πατέρα της για την εγκυμοσύνη της. Τελικά μετά από πολλή σκέψη αποφάσισε να του το αποκαλύψει, μόλις του το είπε ο πατέρας της για μια στιγμή έμεινε άναυδος, δεν ήξερε τι να κάνει, τελικά τιμώρησε τη Λυδία βάζοντας την στο κελάρι. Αυτή του φώναζε λέγοντας του ότι ήταν λάθος και ζητώντας του συγγνώμη και αυτός την απειλούσε ότι σύντομα θα ερχόταν μία μαία να της διακόψει την εγκυμοσύνη. Αυτή για τρεις μέρες ούτε έτρωγε ούτε κοιμόταν. Από το πρωί μέχρι το βράδυ έκλαιγε μέχρι που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Από τότε ο πατέρας της αποδέχτηκε το μωρό, της βρήκε έναν άντρα και την πάντρεψε. Εφτά μήνες αργότερα γέννησε ένα αγοράκι και το ονόμασε όπως τον δεύτερο σύζυγο της, τον Ξενοφώντα. Μετά από δύο χρόνια ο άντρας της, ο Ξενοφών της πρότεινε να μείνουν στην πατρίδα του στη Μικρά Ασία. Στη διαδρομή σταμάτησαν να κοιμηθούν γιατί είχε νυχτώσει. Ένας λύκος μυρίστηκε τους ανθρώπους και πήγε να τους βρει, βρήκε το μωρό, το πήρε και έφυγε, εκεί κοντά τον συνάντησε ένας άνθρωπος. Χτύπησε τον λύκο και πήρε το μωρό, το είχε στο σπίτι του δύο εβδομάδες, ο άνθρωπος συμπάθησε το μωρό και το κράτησε, το ονόμασε Διόδωρο, το μεγάλωσε μέχρι που έγινε εφτά χρονών και μετά άρχισε να το μαθαίνει ανάγνωση και γραφή. Άρχισε επίσης να το μαθαίνει σιγά - σιγά να δουλεύει. Όσο μεγάλωνε τόσο πιο έξυπνος και σοφός γινόταν ο μικρός. Κέρδιζε πάντα την εμπιστοσύνη όσων γνώριζε χάρη στη σοφία και την εξυπνάδα του. Έγινε σοφιστής και πολύ πλούσιος. Μετά από ένα χρόνο ο βασιλιάς έκανε ένα συμπόσιο για να βρει ένα σύζυγο για την κόρη του. Πήγε ο βασιλιάς, κοίταξε με προσοχή τους υποψήφιους γαμπρούς έναν- έναν μέχρι που αποφάσισε να γίνει ο Διόδωρος ο σύζυγος της κόρης του. Λίγο αργότερα παντρεύτηκαν, έκαναν δύο παιδιά, ο βασιλιάς πέθανε και στον θρόνο ανέβηκε ο Διόδωρος. Η βιολογική μητέρα του μετά από πολύχρονη έρευνα τον εντόπισε και τον αναγνώρισε. Στην αρχή την θεώρησαν παράλογη, όμως στη συνέχεια πείστηκαν λόγω της ομοιότητας που είχαν. Από εκείνη την ημέρα δεν έπαψαν να αγαπιούνται ποτέ και έμαθαν ότι ο βιολογικός πατέρας του Διόδωρου είχε ξαναπαντρευτεί και έκανε άλλο ένα παιδί και ότι πέθανε πριν από τρία χρόνια από μια αρρώστια. Έτσι, η μητέρα του έμεινε στο παλάτι μαζί με το παιδί και τα εγγόνια της και αποκάλυψε στον Διόδωρο πως το όνομα που του είχε δώσει εκείνη ήταν Ξενοφών
Τμήμα Α4 - Χρήστος Σφακιανάκης, Πέτρος Φουσκιτάκης, Τάσος Χαζιράκης
Η… άριστη Λυδία
Β' ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΣ
Μία ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα, τα παιδιά έπαιζαν στην αυλή μέχρι που κουράστηκαν και πήγαν να κάτσουν με τον παππού τους, ο οποίος είναι έμπειρος στη ζωή και σοφός. Αντάλλαξαν πολλές κουβέντες και στο τέλος κατέληξαν να μιλούν για το παρελθόν του παππού. Λυσίμαχος: Που λέτε παιδιά, εγώ δεν γεννήθηκα εδώ στις Συρακούσες σαν εσάς … Αρχικά ζούσα στην Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα στη Σπάρτη. Ήμουν γνήσιος Σπαρτιάτης, από το 781 που γεννήθηκα μέχρι το 742 που αναγκάστηκα να φύγω. Τα παιδιά σάστισαν. Πολύδωρος: Γιατί έφυγες από την πατρίδα παππού; Δεν ήταν ωραία; Λυσίμαχος: Ήταν ωραία η ζωή μου, αλλά δεν υπήρχε ζήτηση για τα αγαθά μου ως έμπορος και κατάλαβα ότι αργά ή γρήγορα θα κατέληγα στους πέντε δρόμους. Γι’ αυτό ήρθα εδώ στις Συρακούσες, και για τα 25 χρόνια που συνέχισα να δουλεύω δεν μου έλειψε τίποτα από τη στιγμή που οι συνθήκες ζωής εδώ είναι καλύτερες. Αρετή: Από την στιγμή που εγκατασταθήκατε, τι συνέβη; Λυσίμαχος: Γεννήθηκε ο πατέρας σας και πήρε αυτός το πλοίο και τη δουλειά μου. Κάποτε θα περάσουν και στα δικά σας χέρια! Τα παιδιά γέλασαν πνιχτά. Αγησίλαος: Και, έτσι απλά, εγκατέλειψες την Ελλάδα; Λυσίμαχος: Δεν είχα και πολλές επιλογές …Εκείνη την εποχή ήταν και η γιαγιά σας έγκυος και χρειαζόμουν πραγματικά εμπορεύσιμα αγαθά. Αρετή: Ήταν το ταξίδι σου εύκολο; Λυσίμαχος: Καθόλου. Παρόλο που είχα περάσει τη μισή μου ζωή πάνω σε πλοίο, σε εκείνο το ταξίδι διάφορες σκέψεις με βασάνιζαν. Μήπως πάθει κάτι η Θεανώ; Μήπως δεν βρω δουλειά ούτε στις Συρακούσες; Μήπως δεν ξαναγυρίσω; Δεν ήθελα να φύγω, αλλά με πίεζε η ανάγκη, και για αυτό το ταξίδι δεν ήταν ευχάριστο. Πολύδωρος: Και όταν έφτασες; Λυσίμαχος: Είχα μαζί μου όλη την περιουσία μου και με μερικές καλές ανταλλαγές αγαθών συγκέντρωσα τα υλικά για να χτίσω σπίτι. Περίπου ένα μήνα μετά γεννήθηκε ο πατέρας σας που ήταν υγιέστατος και η δουλειά πήγαινε καλά. Όμως νοσταλγούσαμε την Ελλάδα και θέλαμε να γυρίσουμε, αλλά ο πατέρας σας ερωτεύτηκε μια ντόπια και μετά από ένα χρόνο περίπου έκαναν εσάς. Τώρα πια δεν είμαι για ταξίδια, αλλά εάν επισκεφθείτε ποτέ την Ελλάδα, υπόσχεστε να μου πείτε πώς είναι; Αγησίλαος, Πολύδωρος, Αρετή: ΝΑΙ ΠΑΠΠΟΥ! Φώναξαν τα παιδιά με ενθουσιασμό. Πολλά χρόνια μετά, η Αρετή πήγε στην Ελλάδα για ένα χρόνο, αλλά όταν γύρισε χαρούμενη για να πει στον παππού τις εμπειρίες τις, έμαθε ότι ο παππούς είχε ξεψυχήσει
Τμήμα Α4 - Αμαλία Τερεζάκη, Γιώργος Σεργάκης, Κατερίνα Τρουλάκη, Μαρία Χατζημανωλάκη
Το ταξίδι και η ζωή του παππού
Η εξέλιξη του ανθρώπου (Παλαιολιθική, Μεσολιθική, Νεολιθική Εποχή), Α1 Τα όνειρα της Οινόης (Μινωικός πολιτισμός), Α1 Πολεμική μηχανή (Αρχαία Σπάρτη), Α1 Ο Αλέξανδρος στην Ανατολή (Μέγας Αλέξανδρος), Α1 Το όνειρο του Άρη (Μυκηναϊκός πολιτισμός), Α3 Ο Παρθενώνας με τα μάτια ενός σύγχρονου κοριτσιού (Ακρόπολη), Α3 Ένας καταστροφικός πόλεμος (Πελοποννησιακός πόλεμος), Α3 Η … μοναδική Καλλιπάτειρα (Ολυμπιακοί αγώνες), Α3 Μια … έξυπνη νίκη (Περσικοί πόλεμοι), Α4 Η … άριστη Λυδία (Τα πολιτεύματα στην αρχαία Ελλάδα), Α4 Το ταξίδι και η ζωή του παππού (Β΄ αποικισμός), Α4
Βιβλιογραφία • Αρχαία Ιστορία Β΄ Γυμνασίου • Internet • Η … φαντασία των μαθητών