In de klas met … Bart Peeters

In de klas met …

Bart Peeters

Bart Peeters blaast binnenkort zestig kaarsjes uit. Samen met ons blikt hij nog eens terug op zijn schooltijd. Een tijd waar jongens en meisjes nog apart van elkaar op de schoolbanken zaten. En wist je dat hij als drummer in het schoolkoor zat en niet als zanger?

Waar heb je op school gezeten?

Bart: Eerst in de kleuterschool in Duffel, daarna in de lagere school in Boechout, gevolgd door het Pius X-instituut in Antwerpen. Als student ging ik naar de Universiteit van Antwerpen.

Was je een goede leerling?

Bart: Dat hing ervan af. Als het een inspirerende leerkracht was, een bevlogen lesgever laat ons zeggen, dan vond ik het superinteressant. Ik heb altijd het gevoel gehad dat er een verband was tussen lesgeven en performance: als iemand een slechte performance neerzette als lesgever, dan verloor ik mijn aandacht.

Kon je goed stilzitten?

Bart: In de muziekles niet, maar het is voor alle duidelijkheid een misverstand dat ik ADHD heb. Toen ik jong was, bestond dat woord niet eens. Ik ben dan wel energiek op een podium, maar als ik met boeken, mijn computer of mijn gezin bezig ben dan ben ik de rust zelve.

Ging je graag naar school?

Bart: Ja, want daar waren mijn vrienden. Op de secundaire school, vond ik het een beetje vreemd dat jongens en meisjes gescheiden waren van elkaar. Ik vond dat heel onlogisch en niet zo leuk. Toen ik in Antwerpen naar school ging, vond ik het plezant dat ik met de fiets naar school kon. Eerst ging ik met de trein en tram, maar dat was vrij tijdrovend. Toen ik ontdekte dat ik er sneller geraakte met de fiets, vond ik het geweldig.

Wat was je favoriete vak en van welk vak kreeg je de kriebels?

Bart: Ik weet dat ik ooit de kriebels kreeg van het vak technologie. Ik was wel geïnteresseerd, maar die leraar was gewoon heel erg saai. Het leek wel of we een half jaar deden over het bestuderen van een fietspomp. En voor de rest weer hetzelfde: als het gemotiveerde leerkrachten waren, dan was ik blij. Zo waren er bijvoorbeeld hele goede leerkrachten Engels, Frans, Duits en zelfs wiskunde. Wiskunde was nu niet meteen mijn lievelingsvak, maar dat jaar wel want de leerkracht zorgde ervoor dat het superinteressant was. En in alle eerlijkheid, tijdens de les Nederlands als ik moest opstellen, had ik altijd goede punten. Ik bleek dus op jonge leeftijd al een soort schrijver te zijn, zonder dat te beseffen.

Je zat als kleuter al op de schoot van Tante Terry, hoe gingen je klasgenoten daar mee om?

Bart: Ik was toen nog echt jong en ik herinner me het alleszins niet meer dat kleutertjes de link legden tussen mij en

de Bart die ze misschien zagen op televisie. Wat ik wel nog weet, is dat het een live-uitzending was en ik creatief mocht zijn met vingerverf. Ik had het als kleuter echter verkeerd begrepen en ik dacht dat ik bloemetjes moest schilderen op de jurk van Tante Terry. Dus zo goed heb ik me daar niet gedragen. Dat weet ik zeker. ;-)

Heb je leuke herinneringen aan de tijd die je doorbracht op de schoolbanken?

Bart: Ik vond alle sportactiviteiten heel leuk, maar op de secundaire school kregen we ook de kans om in contact te komen met andere sporten. Ik herinner me een ping pong-competitie. Dat was toen niet zo vanzelfsprekend. We speelden zelfs interprovinciaal. We kregen ook een zeilopleiding, boksen, krachttraining en speerwerpen. Dus niet het voorspelbare turnen, voetballen of volleyballen. We hadden kortom een bevlogen turnleraar.

Vanuit Pelckmans ondersteunen we het project van Rode Neuzen Dag. Welzijn op school leeft en het belang ervan neemt toe. Vind je dat er veel veranderd is als je je schooltijd vergelijkt met die van je kinderen?

Bart: Ja, mijn kinderen zijn er gelukkig van gespaard gebleven, maar ik denk dat de tijden harder geworden zijn. Ik heb wel eens conflicten opgemerkt op school en ik ben eens getuige geweest van pestgedrag. Toen kon je nog zeggen ‘Komaan, stop daarmee’, je kon nog ingrijpen. Nu kan pestgedrag door sociale media, zonder te overdrijven, een soort van wereldproportie aannemen. Er wordt gepest via internet, dat wereldwijd te ontvangen is. Dus alle kleine conflictjes kunnen ongelooflijk opgeblazen worden hierdoor. Zouden we sociale media niet beter gebruiken om mensen met elkaar te verbinden in plaats van om mensen te scheiden? Dit probleem rond cyberpesten stelde zich niet in mijn tijd.

Zouden we sociale media niet beter gebruiken om mensen met elkaar te verbinden in plaats van om mensen te scheiden?

Je bent een bekend persoon, dus je kinderen komen ook in contact met de media. Hoe gaan jullie hier met z’n allen mee om?

Bart: Heel voorzichtig. Enerzijds hebben mijn zoon en dochters totaal geen podiumambities, op geen enkele manier en daar ben ik niet rouwig om. Anderzijds is het ook een beetje belachelijk om je vrouw en kinderen te verstoppen tegenover de wereld want je gezin is een realiteit. De laatste jaren hebben we daar een geweldige oplossing voor, namelijk de smartphone. In plaats van journalisten de kans te geven om ons te fotograferen als we op een première zijn of van een vliegtuig stappen, nemen we gewoon zelf foto’s. Ook op vakantie nemen we foto’s en als de vijf gezinsleden, want onze hond heeft geen stemrecht, samen stemmen dat de foto op Instagram mag, dan plaatsen we het kiekje erop en mag die overgenomen worden door de media. Geen gedoe of discussie. Heel gemakkelijk!

Sociale media is niet meer weg te denken uit het leven van kinderen/jongeren. Hoe ga je hier mee om?

Bart: Ik hoor over ouders die heel standvastig zijn en die beslissen dat hun kinderen maar één uur op sociale media mogen. Wij gaan ervan uit dat onze kinderen verstandig genoeg zijn om dat zelf te bepalen. Ik moet zeggen, bij ons zijn er geen problemen. Onze meisjes hebben elk een Instagram-pagina, maar die staan vol met grappen en niet van die narcistische selfies. Want als je je leven wilt voorstellen als een prinsessenleven, dan kom je in de problemen terecht. Want sprookjes bestaan eigenlijk niet.

Wilde je als jonge kerel altijd al zanger worden?

Bart: Ik droomde ervan, maar de eerlijkheid gebiedt mij, ik ben niet als zanger geboren. Vroeger bij het schoolkoor werden de kinderen met de nachtegalenstemmetjes altijd geselecteerd. En daar was ik niet bij want ik klonk als kind ook al een beetje verkouden, waardoor ik noodgedwongen de drummer van het schoolkoor werd. Achteraf begreep ik dat al zo veel mensen een nachtegalenstemmetje hebben. Je moet proberen je eigen geluid te creëren. En nu ik een beetje een hese stem heb, ben ik daar blij mee.

Je schreef al bijzonder veel nummers. Waar blijf je de inspiratie halen?

Bart: In tegenstelling tot mensen die inspiratie halen uit grote dingen, de allesomvattende liefde, de wereldpolitiek of noem maar op, gaat het bij mij vaak over de kleine dingen. Bijvoorbeeld ik ben op een concert en mijn vrouw stuurt me een bericht: ‘Bart vergeet straks niet een brood te halen uit

de broodautomaat’. Vervolgens rijd ik naar huis en ben ik het brood natuurlijk helemaal vergeten. Mijn vrouw is me al voor en stuurt me een extra sms’je: ‘Bart, vergeet dat brood niet.’ Dan haal ik dat brood uit de automaat en denk ik ‘wat wonderbaarlijk toch dat je om twee uur ’s nachts nog een brood uit de automaat kan halen. En dat is het begin van een liedje, bijvoorbeeld ‘Brood voor morgenvroeg’.

Binnenkort word je 60 jaar. Als je achterom kijkt, zijn er dan dingen die je anders aangepakt had?

Bart: Zoals ik het heb aangepakt, zo werkt het in deze tijd absoluut niet meer. Er zijn bijvoorbeeld periodes geweest in mijn leven dat ik alles deed en dat was raar. Ik was én drummer én gitarist én zanger én presentator van wetenschappelijke programma’s, van muziekprogramma’s, van de Droomfabriek, van Eurosong. Ik was dat dan ook nog eens in Nederland waar ik alle grote gala-programma’s presenteerde. Het was gewoon teveel en op dat vlak ben ik nu kieskeuriger geworden en tot rust gekomen. Dus ‘doe alles’ is zeker geen raad die ik zou meegeven aan mijn opvolgers.

Welke wishes staan er nog op jouw bucketlist?

Bart: Ik zou graag nog het ultieme televisieprogramma maken, maar dat zeg ik nu. We zijn nu augustus 2019, misschien is ondertussen ‘Merci Voor de Muziek’ dan al een feit. En dan zeg ik voor het gemak dat dat wel al dicht bij het ultieme TV-programma komt. Ik zou ook graag fantastische concerten geven en daar zelfs nog in groeien. Daarom zijn de concerten in de Lotto-Arena heel belangrijk. En in alle eerlijkheid heb ik in mijn hoofd mijn nieuwe plaat al klaar. Maar ik mag pas beginnen opnemen na de Lotto Arena-concerten. En verder is mijn belangrijkste wens op mijn bucketlist: gewoon gelukkig zijn, samen met mijn vrouw, gezin, vrienden en familie.

Mijn belangrijkste wens: gewoon gelukkig zijn, samen met mijn vrouw, gezin, vrienden en familie.

Bart Peeters & De Ideale Mannen 20002020

€ 29,50 ca. 240 blz. ISBN 978-94-6383-115-4 Beschikbaar vanaf half oktober

Bestel via vanhalewyck.be