Diamanta by Perikli Shuli

PRANVERA BINJAKE

DIMANTA ZALTA NIKOLAOU

PRAN VERA BIN JAKE Poezi

Diamanta Zalta Nikolaou

Au tor: Dim anta Zalta N ikolaou

Titu lli : PRAN VERA BIN JAKE Red aktor: Gjergj N ikolla

Ky libër u botua nën kujdesin e lidhjes Pegasi Albania.

Libri është shtypur në shtypshkronjën e Shtëpisë Botuese Marin Barleti Tiranë, 2013 2

PRANVERA BINJAKE

Ky libër i kushtohet miqve të mi të zemrës Isabela A , dhe Aranit K . Poezitë, shkruar sipas kërkesës së Isabelës në vetë të parë, mbështeten në historinë e tyre përsonale. I falenderoj për besimin. Shpresoj t ia kem arritur qëllimit, për të skalitur në këto vargje atë ndjenjë sublime, të pashtershme që vjen papritur, pa pyetur, as kohë, as vend, as mosh, as situatë. Vjen rrallë, për të të tjetërsuar, për të të hyjëzuar si një stinë të pestë që lum ai që e ka rrisk për ta jetuar. Fatkeqësisht, e ndjekur nga vetë fisnikëria e përsonazheve të mi, nga dinjiteti i lartë dhe llogjika e fortë që anullonte në të gjitha shtigjet ndjenjën, për të mirën e njerëzve të dashur përreth, duke sakrifikuar veten, kjo dashuri e jetuar aq sa zgjat një ëndërr, mbeti pa gojë, pa krahë, e pa thënë, e pa prekur, e pa parë . . . në cicërimën e një zogu, në ndriçimin e një Hëne vilanoze, e tulatur në dy zemra fisnike, e gdhendur në rreshtat e këtij libri me poezi. Ju falenderoj ju miqtë e mi të zemrës që më besuat mua, për t u bërë heronjtë e poezise sime. Respekt për të dy miqtë e mi të mrekullueshëm.

Diamanta Zalta Nikolaou

PRANVERA BINJAKE

Poetja Diamanta Zalta vjen me këtë vëllim poetik me plot d injitet. N jë p enë e selitu r, një m end im i stisu r d he një varg p ranveror i m bu shu r m e lëng p oetik e lim fë artistike. Është rezultat i një angazhimi me përkushtim dhe punë të palodhur për të pasuruar idetë dhe përfeksionuar mjeshtrinë artistike. Tep ër i bu ku r titu lli, ku n ë fakt ësh të d h e zan afilla e krijim it. Binjake në lind je, m e d estine të ku nd ërta! Pranvera në natyrë e lind u r në fu nd m ars, e d estinu ar të shp ërthejë, të arrijë në behar, të udhëtojë në gjithë harkun stinor. Pranverë në shp irtin e heroinës, sythët e p açelu r këp u ten, trënd afili vyshket d he Poetja ka d itur bukur që përm es trinomit fëmijë -dashuri -poezi, të fantazojë, për të eksploruar në të fshehtat d he të p ap ritu rat në fatin e njeriu t. N jë segm ent i këp u tu r, (d ashu ria) ka bërë që të fillojnë ravgim et e heroinës të cilat p oetja i ka d erd hu r në vargje! N ë m ënyrë të thjeshtë d he figu rative shkru an: Brend a m eje fryn erë... - p ër të shp rehu r zbrazëtinë shpirtërore të shkaktuar prej humbjes së dashurisë. Kjo zem ër e m betu r vetëm p ërp laset n ga era n ë m u ret e heshtjes dhe lëndohet së tepërmi. Pikërisht këtë zemër mavi, të d regosu r e të cop ëtu ar e m err p oetja nën m brojtje, bëhet një m jeke e zonja, e ëm bël, e d ashu r, d u ke e m jeku ar m e nobiltetin e shp irtit të saj! E gjithë qënia m err jetë d he jeta m err ku p tim in e saj p ërm es vargjeve, d u ke na shp alosu r një rilindje të bukur shpirtërore. Bu tësia e ëm bëlsia e një nëne të gjithçkaje në fam ilje e femrës, është karakteristika kryesore që nxjerr në pah poetja. Këtë e shpreh në qëndrimet me prindërit, të afërmit, të njohurit e, mbi të gjitha me fëmijët. Këtyre u dedikon gjithçka dhe bëhet burim force e motiv jete për vetë protagonisten. Të bukura e p rekëse janë m om entet e trajtim it të m arrëd hënieve në m es 5

Diamanta Zalta Nikolaou

të b a sh k ësh or tëv e, a p o të ish - ba sh k ësh or tëv e si d h e q ën d r im i tep ër ser ioz e k or r ek t n ë r r eth a n a e r ole të ndryshme. Konceptet shumë të drejta dhe kuptimi e qëndrimi em ancip u es që ka p oetja, i vë në d u kje p ërm es stu atash në m ënyrë të qetë, të natyrshm e, d u ke i m otivu ar e shp rehu r bu ku r, ku nxjerr në d u kje ed he p ërm asat gjigante të shp irtit në shp rehjen e d ashu risë, jo vetëm si një m arrëd hënie m id is bashkëshortëve, p or ed he m e p ërsonat që e rrethojnë, d u ke p ërcjellë m esazhe m irësie, d u ke u vënë ne rolin e një bije, nëne, bashëshortje, reje, m ikje, p atriotje...! Shu m ë janë cilësitë e vetitë e larta njerëzore që p oetja i trajton në vargje d he vlerësim i i tyre na sillet si një m esazh i drejtpërdrejtë që depërton vetvetiu tek lexuesi. Cilësia e parë që zë vend në vargje është sinqeriteti. Mes të tjerave, trajton edhe veset që shihen në jetën e përditshme, ku hipokrizia është m aska m ë e u rryer që nu k e d u ron d ot, sep se bota e p oetit nu k e d u ron të shëm tu arën. N ë p ërgjithësi, vargu i p oetes Diam anta Zalta është është i qetë, ku rrjed h natyrshëm d he bën një m bështjellje të kënd shm e figu rave artistike. Eshtë m jesh t r e e t r a jt im it t ë em o cio n it , n d jen jës, g jen d jev e shpirtërore në gjithë tematikën e vëllimit, si dashuria (në gjithë gam ën e saj), em igracioni, m alli etj. Përcep tim i i realitetit, përjetimi dhe përcjellja e tij nëpërmjet vargjeve, i japin poezisë së saj bukuri dhe vlera të veçanta. Vargu na vjen thjeshtë , por me shumë ngjyra të ndezura, porse marrin shumë ngjyrë dhe nerv në ndërtimin e strofave dhe gjithë poezisë. Duke lexuar këtë vëllim p oetik ku p tojm ë se sa p asion, nd jenjë d he m e sa mjeshtri na i përcjell kredon e saj artistike, se poeziia i krijon një arkitekturë të bukur shpirtit! Ndue Shabaku

PRANVERA BINJAKE

PELIKAN I BARDHË N u k e d i si nd od h, nu k e d i p se nd od h Por mbrëmjeve, gjithmonë më troket një portë. Dikush qan pas saj, sa muzikë e gjetheve bëhet vaj... Vjen me një prekje, vjen një fllad , p or s e d i, a vjen p ër t m ë m arrë... *** Në pasqyrë një nga një, si hije njerëzish fytyra. Diell m e shp irt, erë e dlirë m i p rekin flokët, ma djegin trupin si pishë me rrëshirë. Këta udhëtarë nëp ër d u ar d isqe d ielli m bajnë

Diamanta Zalta Nikolaou

Këta zogj, m bi bu zë vajzash, tingu jt lagen m bi refrene! Mbyll sytë një çast, të vdes e vetme... Pelikan i vrarë në pellg dënese.

VJESHTË DHE EKSPRESION Dielli, shtëllungë gjaku në bark të vjeshtës. Vjeshta kirurge, merr bisturin dhe gërryen ngjyrën, nga trungjet, gjethet... E hedh kudo, të kuqërremtën. Bien gjethe, gjethe Të portokallta, të verdha, gjysëm të jeshilta. Gjethe dhe vjeshtë, vjeshtë dhe gjethe. Nata paska ethe...

PRANVERA BINJAKE

TË GJETA MUZA IME Të gjeta O Zot, ishe akoma gjallë! Gu rët, m u bënë fjalë... Të mblodha me gjoksin, ngroha m e frym ën Të laga me mallin, të ndeza me zjarrin. Nën rrënojat kishte ar! Ah...e përgjumura ime, si munde të jesh akoma gjallë! 2 Do të të zgjoj nga gjumi. Do të të bëj krijesë, me sy, me gojë, me fytyrë të bukur, dhe mbi buzë do të të ulem. E mban mend, si dikur, flutur. Tani që të gjeta, do të të mbaj në krahë.

Diamanta Zalta Nikolaou

A d ëgjon Mbi gjoks, m bi ball Deri sa të të shëroi, moj e rrallë, nga i im i m all... 3. Ti, je limfa ime, që po më pikon në shpirt, p ikë-p ikë E ia ke filluar me diamantet e dashurisë...

PRANVERA BINJAKE

N D RYSHIM Marr zvarrë këm bët e m ia, drejt lagjes, por koha, më çon aty ku do ajo, drejt të sajës. Marr zvarrë këmbët, dua të arrij atje ku dua. Në shkallët e mermerta të një fakulteti, në një rrugë me bar shtruar... Në një sallë kinemaje, në rrugicën që të çon tek një derë e hekurt, gjimnazi. Të ul kokën e sytë që do më mbushen, lotë malli... Por paskan ndryshuar të gjitha. Në trotuarin e mesit, paskan mbjellë kumbulla. Rrugës së Kavajës, diku aty, shtëp ia e babait Tani ka një emër tjetër: Shtëpia e vëllait... Edhe pisha, tek cep i i p allatit, p aska nd ryshu ar. 11

Diamanta Zalta Nikolaou

Zogjtë, p ërsëri e p referokan p ër të m bështetu r aty syrin, sqep in e cicërim të, të d ashu risë, ballin... Ajo që s d o të nd ryshoi ku rrë, p ërqafim i im p ër të gjitha këto që i m arr m e vete në trajtë im azhi. Sa të brishtë, aq ed he të vrazhd ë, p ër rru gët që p askan nd ryshu ar shu m ë Për ku m bu llat e ku qe, Pishën, Dajtin ... Iki p rap ë. N ë valixhe m e vete, kam një im azh...

PRANVERA BINJAKE

KËSHTU N D OD HI...ME N E Si m u nd e aq shp ejt të m jekosh p lagën, të shkaktuar nga gishtat e mi të pakujdesisë. Ato, të gjakosën, fytyrën, syrin, emrin, p ër p ak p ërsonalitetin, si ?! Me fjalë, - atë fjalën e mirë, p ërhershm ërisht në bu zën tënd e m birë Apo me zemrën ar, që përmasat, veç nga një det, d o t i ketë m arrë sigurisht! Ishte faj, nga ana im e, gabim E që në të vërtetë nuk më përshtatej, kurrësesi, e megjithatë ndodhi. U mblodha grusht, u bëra shuk. Ndërsa ti, edhe ashtu i gjakosur, më pikoje musht... Eh... Nga dritarja papritur, u fut një vals, që më mori në krahë. Eja vallëzo, je e falur, partner të solla një pelikan. 13

Diamanta Zalta Nikolaou

Hapa të bukur...ishte kohë e artë... Një pëshpërimë në buzën time, nuk pushonte të shfaqej. Më fal...nuk desha, më fal...më fal...

ATO LOTË Pa vetëd ije, më rrëshqisnin lotë. Një nga një...të bukur, më mblidheshin në gushë. I mora, bëra me to një buqetë, m e gonxhe të kristalta... që e p u tha... ta fala...

PRANVERA BINJAKE

KAM N JË KËRKESË Më d u het të të them d içka, që vetja të jem. Pa prekjen, bëj e s bëj. S e d i a bëj p a nd jenjë. Po ta dish, s bëj d ot, pa nder! Pra duamë më pak e respektomë, thellë...

Diamanta Zalta Nikolaou

SILUETË E THYER Silu etë e thyer në kap akët e d im rit që zhgënjim i dashurisë, e përkul si hark. Ed he p ak...ed he p ak Mos u largo durimi im nga unë, edhe pak... Trokthet, d i t i kap në ajër, si fjalët. Derën po ia mbyll zemrës o harresë e çm end u r Me llozin e llogjikës së hekurt. E po më kërrus graviteti. Të përgjysmuara kam ëndrrat, mbi supet e vetmisë. Të desha, kulm të piramidës sime, të desha të parë të shtëpisë. Po ku je Veç ajër, hapësirë pa emër, m u ngesë 16

PRANVERA BINJAKE

Mes së kuqës sime të ndezur, pikë e zezë... Ke marrë një laps ngjyrë vjollcë po shkarravit mbi buzët e mia. N is të m ë u rrejë vetja Qan nd jenjë e bu ku r, - si fëm ija. Dashurisë sime të mëndafshtë, nën sqetulla, po i mbijnë krahët, - kthetra. Kohë të mbrapshta, kuçedrash, ku burri po e humb burrërinë. Plluskë e kuqe gjaku, femra mbi dashurinë... E thyer nga kapakët e dimrit, gatuar me mbeturina hiri. Më mëkatar se kurrë ndaj vetes, qan me lot, siluetash...

Diamanta Zalta Nikolaou

D UKE MOS TË TË PRITUR Me ty d u a të jem e sinqertë, afrohem, të të flas, të të prek me një fjalë, një m all Për njeriun e parë... Tek i cili...veten dhashë. Me një vështrim, një dallgë, me një të qarë, psherëtimë. Por ti, d i vetëm të ikësh. Të ikësh...p rej m eje larg, pa u shpjeguar, një grimë... Heshtja jote, më mek shpirtin. Ikja, ma zbraz. Në fillim vyshkem, bëhem m u zg, natë e gjatë... Du ke m os të të p ritu r m ë...

PRANVERA BINJAKE

DËGJOJE Dëgjoje zërin tim , kur të këndoj, kapu pas tij. Dëgjoje zërin tim, ku r të qaj. Fshija lotët, kanë shp irt... Veç ta d ish: Ku r të d ëgjosh një klithm ë, do të thotë shqiponjës, i p rekën krenarinë. E aty... më mirë ik!

Diamanta Zalta Nikolaou

THELLËSIVE TË MIA N ë fu nd in e thellësive të m ia, unë të kam koral. Fundi asnjëherë nuk trazohet, edhe nëse lart ka dallgë. Aty të kam... Herë ngjyrë rozë, herë të artë. Mbështjellë me një cipë - mall... Në të cicërimtat...fjalë! Bëj roje...për ty, të p ëshp ëris ngad alë Në thellësitë e mia, je mirë aty. Mos harro, unë të dua si sytë...

PRANVERA BINJAKE

KAM DY SY TË MENDUAR Kam d y sy të m end u ar, me emrin tënd shkruar. Tru të bllokuar, me pranverë mbuluar. Ti aty, sqep - zog, me cicërrima plot. Zërin tënd ka era, shegë e çarë, zemra. Ka marrë flakë pena, nga të tuat të thëna... Sa e çuditshme, por e praruar një grua e dashuruar... Ku rrësesi, s jam u në jam e tjetërsu ar, (në ty e d yzu ar!) Bebe dashurinë, me pelenat e shpirtit kam mbështjellë. Herë qesh si ëngjëll, herë qanë pa prerë.

Diamanta Zalta Nikolaou

Më thuaj, ku ta vë të flejë në parajsë, apo humnerë! Bëj kujdes me të, të lutem, zemrën...e ka të qelqtë...

NJË KËSHILLË Nëse ju ndodh, t ju m jaftojë, të jetoni vetëm, me ujë, ajër, një em ër Do të thotë, keni mbetur pa zemër. E keni falë tek një tjetër...

PRANVERA BINJAKE

BISEDË ME BABANË A e sheh aty nga lart, Baba, si të është katandisur, Bija... E ka thërrmuar dashuria, që i erdhi tek pjekuria. Dhe që të mos përmbytet, po kapet pas këshillave të tua, të urta. Po qan a po qesh, apo prapë po thua... Edhe i vdekur, do të të dua! Po ti jepmë një këshillë, baba nga t ia m baj, të mos plagosem prej saj. Nxirrma gjysmën e buzës tek retë, filloje vetëm m e një fjalë, të dytën, do ta gjej vetë... E m os u bëj xheloz që i them p rinc,

Diamanta Zalta Nikolaou

ashtu siç të thoja ed he ty. Ti je princi im i parë, që më shihje tek sytë... Vetëm dil, të lutem tek retë të më japësh një këshillë. Baba... s jam m irë.....

MËDYSHJA PËR TË MË EMËRTUAR Ndërsa dua të të dua, patjetër me çdo kusht, me një mënyrë të re e të vjetër. Ti nuk vjen të ma emërtosh shpresën... Të lutem, mos e lejo kohën, të na ikë përsëri. Është koha për të vlerësuar dashurinë...

PRANVERA BINJAKE

DASHURIA IME Dashuria ime, krenarinë e kishte prej shqiponje. Kurorën prej xixëllonjash, Buklet prej ajri. Buzën me dhomëza shege. Nëse qante, lot kishte yjet, nëse qeshte, ngjante me qindra fyej. I këndonin koraleve te ndjenjës, thellësive... Ajo, klithmë e heshtjes, si krisje drurësh, ngjante me gjinj prej guri, që rridhnin...e rridhnin dhimbjen, qumësht...

Diamanta Zalta Nikolaou

SI TA TRILLOJ VETEN Lëku rë e ashp ërsu ar d u arsh nga kafshim et e p rillit që edhe pak do të kthehen në guackë. Unë jam gaforrja që fsheh nën këmbët e urave shpirtin. Në trokthe përpëlitjesh, godas kështjellën e zemrës, kalbet një mendim, peta - peta... Në majat e gishtave akoma qëndron e tkurrur, prekja... Avull i nxehtë fryma. Këngë e tejdukshme vështrimi yt, mbi mua... Prej trokthit të zemrës, ngrihet pluhur i kuq, ndjenjash... Deri sa më merr mbi shpinë, një kalë i bardhë, pa një patkua. Si ta trilloj veten, aq sa të dua: Duamë edhe mua! 26

PRANVERA BINJAKE

PARKOJ KOHËN Parkoj kohën d iku , larg m eje i them mos u mërzit! Më prit do të vij patjetër një ditë... Hapat nxitoj në ditët që më shfaqen me një ngjyrë tjetër. Aromë gjethesh të njoma, po me atë diell të vjetër. Era ka mbledhur buzët, po fryn mbi mua një puhizë. O Zot, si ndodhka mbi zemrat Aisberg Të çelin luleshtrydhet, me aq nur... Fashëza të bardha. Lëshon d ritë e një m ëngjesi, zgjim i Dielli prapë i skuqur, ka dalë sy qielli. Mbi mua, pikon lëngëzimi i një ylli. Parkoj kohën... moshën... Këtu , ku m ë p ru ri...

Diamanta Zalta Nikolaou

E MË D UKET SHEKULL Dhe jo rastësisht kafka ngjan m e gu rin. Poezia, i krijoi një arkitekturë të bukur shpirtit. Rozafë e durimit, ushqente me qumësht gjaku, ditët... Po varrin e shpresës, a do ta mbulonte ndonjëherë blerimi?! Janë mëngjeset gërmuqe, m e shp inat kërru su r brigjeve të së p aktës Era shp ërnd an m os - qënien egër, vetëm e vetëm që buza të digjet... Shqiponja ka zënë pritë, Zeu sit të hirit t i hajë m ëlçinë. Në dyshekët e beharit, tharë bari Ka kohë, mendimeve shkel vetëm i marri... E megjithatë, jam akom a nën çad ër. Dëgjoi shiu n. 28

PRANVERA BINJAKE

Dhëmbët e fatit kërcasin, veç kërcasin Qan loti për një unazë në gisht, si e harruar shpresë. Era shpërndan gjethet e kuqe, të përgjakta hapsirash, si zarfe të vegjël, pa adresë. Të shkuara, të harruara, - më tha era, zgjohu, kanë ardhur kohë të tjera! M u duk se kish kaluar një shekull. E harru ar Strukur mes resh, e bukur dukej hëna. Ia dëgjoja shpështjelljen e varakut, kur filloi të hidhte pluhur mbi dhimbjet e mia të ëmbla, akoma të njoma... Kish kalu ar nd oshta një sheku ll. Mend ova S d i nëse m bi një silu etë bu rri, u zgjova... 29

Diamanta Zalta Nikolaou

KALEN D AR Kalen d ar, tani kam muret e dhomës, ku shkruaj mendimet e mia errësirës. Mike e ngushtë m ë është bërë nata. Ën gjëjt, më mbrojnë për të mos shkruar, fjalët e përgjakta. Një varg i pashkruar, mbi historinë tënde hijenë e bukur e mashtruar. Je Itakë Për një çast mbulohem nga një turp i zi, për këta njerëz të veshur mirë ...me hipokrizi. Kush deshi ta shohë të gjunjëzuar këtë popull. Ku sh p rej nesh s iu nënshtru a, bind jes së gënjeshtrës Asgjë që u nis, s m u nd të asgjësohet, Ju...ju që e çnderuat Itakën, vendin e shqipeve, jeni më të pandershmit.

PRANVERA BINJAKE

Si s na p ërm bysin p erënd itë e Olim p it Në tradhëtinë e Judës, si në kohë të ngjizjes. Mbuloj me grushtet e duarve tëmthat, rrjedh lëng, i përvëluar qershish. Në damarët e tua Itakë, nga qërshori im i lindjes . SHQIPËRI, - flijim babëloku SHQIPËRI, - shpirt zogu...

KAM MBETUR SHTATZANË Kam mbetur shtatzanë, me një rezonancë... E bebja fjalë... E bukur, delikate, e rrallë... Shtatzanë me ty, je Unë, jam Ti...

Diamanta Zalta Nikolaou

LAKURIQËSI SHPIRTËRORE Laku ru qësia im e e tradhëtuar nga e verdha e hënës. Trishtuar nga gishtat e zinj të natës që kërkojnë të nxjerrin nga shpirti, të vërtetën. Bëhet prag injë mundimi, hapësirë boshe, veshur në të bardha, ku Parthena Artemis, del nga pylli me një buqetë në dorë, lulesh të thara. Dhurata është kashta. Lakuriqësia e shpirtit, ndonjëherë tremb më shumë, se transparenca e një aktinografie, që flet diagnozën... Unë gjithm onë, si ndodh mbi dashurinë të murosem...

PRANVERA BINJAKE

HIJE Vështrimi yt, me mungesën e përkëdheljes, i ngjan tashmë, hijes. E hijet, i dashur, janë të çu d itshm e S kanë bu zë, as p rekje, as zë, as fytyrë, Janë vizion, figurë sureale, errësirë... Harron... S të d esha hije, të desha trung. Të desha rrënjë, të isha degë, me frutet rëndë... plot lëng. Më ke humbur, je zhd u ku r Tek mbetja, a tek vetja... A s m ë sheh, o vështrim hije të jam ulur mbi ije. Të më shohësh kokën ngrije, para se të bëhem, ikje... 33

Diamanta Zalta Nikolaou

RRËKEZË poetes S. Z . Rrëkezë e hollë e një mendimi të bukur, rrëshqet nën pemët e larta të xhunglës sime. Gjen vend, futet me zor, nga hapësira të ngusha drite. Rrëkezë e hollë, rrëkezë Ti, aty një manushaqe, nën gjethet e mia të thata. Mbirë diku mbi shkarpa, dhimbjeve të gjata... E paqtë, e bukur, tejet e mirë, e s e d i se si vend ose, në rrugën time me baltë, të arriije. E ngjyrtë Ti E mënxyrtë unë, e hekurt... Bëhet gri, syri yt ulli, me retë e mia të pashpjegueshme, pezull.

PRANVERA BINJAKE

Lëshoj një vështrim mbi pëlhurën e tëndit shpirt. Të gjej tek qëndis margaritat e tua të bard ha m bi p oezi. Gjej ç silu etë ka d rita, mbi gjethet e mia, p se hu m bi e klorofilta E nëse vazhdoj më tej, prapë më shfaqesh tek mirësia... Kërpudhë e bardhë, mbi trung të ashpër, mjekon një plagë të athët... Fjalët shp esh janë shkënd ia, si ato të syve Zjarri, m atu ria e tyre. Më pas, je rrëkezë, frymë e butë, mos je mëngjes, që ngjyrën e mori nga i yti det... Më thuaj ti, m ike ç je... Jam larg, e largësia më rrek. Aaaaa m ë d u ket se e gjeta, po, po e di, e di... Je lu lja im e d elikate e shp irtit,

Diamanta Zalta Nikolaou

që kam frikë ta p yes, ta shoh, ta prek... Aq delikate je, aq e brishtë! Unë të dua të painfluencuar nga dashuria ime. Kështu siç je... Edhe të rreptë, edhe shpirt!

VARGU Vargu është karboni im, fotografohem I bëj aktinografi shpirtit qesh, qaj Dhe kurrë nuk mbulohem, aty...

PRANVERA BINJAKE

KUR PIVA NJË NATË VETEN E p iva një natë veten në një gotë Brusko. Dafinë e Zezë qe (S e m baj m end , ap o të p iva Ty?!) Qante p ranvera, m e sythë m anaferrash. H ëna, m ë kish zverd hu r si kininë Ku e gjete kaq tërbim d ashu ria im e, e m ore arratinë... Gëlltisja, vetëm trisht. Si vd ekja, shpirt... Deri sa hu m ba, u zhd u ka, në qind ra silu etat e tu a...

Diamanta Zalta Nikolaou

PEISAZH MBI AKROPOLIN Gu ackë e nxjerrë në breg m em orja, dhe përplasja e valëve të trurit krëhër që kreh, amnisinë. Rëshqet puhizë e pambuktë, mbi siluetën time femër, e m i p ëshp ërit gjethet... Kokrriza rëre shpërndahen, fletëve të një libri në rrugë pa emër, si zarfe të vegjël. Përballë meje Parthenona, shfaqet, hijerëndë. Nuhas jodio, gëlltis fosfor. E përhumbur, në magjinë e Akropolit, bëhem pjesë e kësaj lashtësie. E d ashu ru ar p iktu roi d iellin, shtëllungë bronxi, në shkrirje.

PRANVERA BINJAKE

EJA Eja, të m ë zgjid hesh nyjet. Jam e lumtur që më ndodh diçka e tillë, Mos më thuaj që mundesh të më kuptosh, të më kuptosh duhet ta jetosh... Ti tani je vetëm pranues i dallgës sime të fuqishme që s p o d i si ta kontrollosh Të më marrësh në krahë, apo më tej, t m ë largosh. Kaq e papritur, kaq e pashpjegueshme ishte... Se di, nëse edhe për ty, kaq e mrekullueshme... Dallgë me copa zemre. Frymëmarrje të çrregullta, mosnjohje të vetes. Stërkala përsonalitetesh, që flijohen aty, në u jërat e tu a Bëhen shkumë e prapë në mua derdhen.

Diamanta Zalta Nikolaou

Eja p ra, të m ë zgjid hësh nyjet e mos e dhëntë Zoti të më provojë, me zhgënjimet. Unë të kam lart, shumë lart tek yjet...

ZËRI Kam d allu ar shp esh se në një dialog, zëri im m bytet nga m ëd yshja. Dyshimi e ndryshon. Mirësia e dikujt i jep një tingull të ri si nata yllit, ndriçimin ashtu si ti S kam ç i bëj tu nd im it, apo mohimit... Aty zëri më shurdhohet. nga dëgjimi...

PRANVERA BINJAKE

SHSHSHTT Kam braktisu r të gjitha shqisat, për ditët e humbura viteve të hekurt. Në krahët e një ëngjëlli kam varur emrin, për një të ardhme me diell me përmasa qiellin... Çështja është, se jeta, paska vendosur të jetë bujare me mua. Unë e kënaqura gjithmonë më pak, i them asaj, ta d ish Ty të kam dashur gjithmonë... Të dua... Tani kam fytyrë të re mbi mendimin, fytyre të re më ka poezia. Ti eja, veç pa dallgë, pa shkumë, tek brigjet e mia. Shshtt..... Mos bëj zhurmë, fle bebe dashuria!

Diamanta Zalta Nikolaou

U RA G A N Kam zjarr, ...dhe temperaturë ...dielli. Rrekem të përpijë kohën që mpihet, ndërsa dua të nxjerr nga vetja e shpirtit, dyshimet, përpëlitjet... Më bëhesh gungë, unë një sumbull. Më bëhesh urë, unë një kurrë... ...që kërkon të të mbajë me çdo kusht, brenda shpirtit, deri sa të ketë frymë. A e duron kaq uragan sepse kur dashuroj, veç me të ngjaj ajo jam Mbahu pra. Mos u bëj kurrë erë, jepi kësaj dashurie të papritur vlerë!

PRANVERA BINJAKE

KUSH TË THA Ku sh të tha, se s të ku p toj, kush të tha se nuk vështirësohesh, për ta quajtur disi, p ër t i vënë një em ër, asaj që në d erë të trokiti Aq p am ëshirshëm , p a bu jë, të tha...(!) E di çfarë: Ti për mua je shpirti! Një Zot e di përse po më merr, por të lutem, mos thuaj asnjë fjalë! Vetëm hesht, rri larg, më bën nder... Unë dua thjeshtë të të kujtoj, vetëm dashuria vjen kështu, p a trokitu r Pa pyetur as kohë, as moshë, pa shpjeguar nga llogjika më e fortë, as nga një tru filozof. Thjeshtë vjen, p ër t u fu tu r në të sajën strofë...

Diamanta Zalta Nikolaou

Banka e ndjenjave, qënka e jetës me ekspensive, Trust. Ç thu a tani si s të ku p toj S e kam hu m bu r i m iri im , megjithëse dashuroj...

SË KËRKUARI Më kanë humbur ditët, iku r çastet Më janë djegur imazhet, fiku r shp resa Qetësia për të të krijuar si të desha, imazheve të reja. E vetmja që ku rrë s m ë trad htove je ti p oezi Vetëm Ti më ke mbetur!

PRANVERA BINJAKE

RRËN QETHUR N GA N JË IMAZH

Ishte errësirë e binte shi, atë natë kur më the të dua. Unë u habita...fjala mbeti pezull. S e d i p se ku jtova, s e kishe ftohtë E thjeshtë deshe të ngroheshe me mirësi, në m u a. Pastaj jeta, tregoi s e kisha të d rejtë. Kishin akull, kallëpet e ndjenjave të tua, atëherë pak zjarr, kërkoje, jo mua. Nuk mundi ta shkrijë vetëm një fjalë, atë det të pafund ngrice që kishe ti, o d jalë Grumbulluar në vite, sado e rrallë të ishte...

Diamanta Zalta Nikolaou

ME PIKATORE M i je ngjeshu r tru p it të ajërt të shp irtit, p o m ë p lu hu ros m e hirin. Ndiej, llavën tënd e që ngu tet, i shmangem, me frikën mos digjem. Flas me heshjen, bëhem ligjëratë, një natë. Fjala, bëhet pikë djerse, p ap ritu r m bi ball... Por e di, ti për mua do të mbetesh vetëm një imazh që zëri i brendshëm i ndërgjegjes e shtyn larg, gjithnjë e m ë larg E dhemb shpirti. Ikë...ç m erresh m e m u a... Më ka humbur buzëqeshja e shpresës ka kohë... Reve të pluhurit a durimit. që kur jeta, m e p ikatore m i d ha gëzim et

PRANVERA BINJAKE

Sa shumë, mohimin! Ikë, ikëëë... Mos më thuaj më, as ëngjëll, as shpirt. Përderisa kaq të helmova, d u ke t i shu ar, pa i ndezur akoma, qirinjtë. Unë ...qirinjtë e mi i kam fiku r.

Diamanta Zalta Nikolaou

MORA N JË D ITË Mora një d itë një thes p ritje, ia ngarkova ku rrizit m e m llef! O Zot, sa i rëndë qënka, - thashë Si u grumbullua kështu, gjithë kjo peshë. Një thes, vetëm një thes! Mora një grusht heshtje e hodha në fytyrë. U kthye në lot Sytë shkruanin gërma të çuditshme, papritur formuan emrin tënd . Jetoj ëndërra të shqyera nga dashuria. Nderi ku mbeti, ku është d injiteti Marr gjilpërën, të qep të çarat e zemrës, mos të më arratiset prej aty, shpirti.

PRANVERA BINJAKE

DY FISNIKË ...U m ah nita... u m reku llova... u m elankolova Nga ai përshkrim burri, për gruan e tij: Të bukur, të ndershme, të devotshme, pranë në të mirë e në të keq, nënë e m irë E mbi të gjitha, e pashoqe bashkëshorte. ...Duhet të dish...kjo deklaratë, të ngriti njëqindfish në sytë e mi, të bëri njëqindfish më fisnik. Megjithatë, për mua qe thikë që stërkala gjaku spërkati mbi mua. Më shem bi e m i verboi sytë. Pelikan i vrarë, apo lepur frikacak, që m bi fatin e jetës, p rap u kërru s... ...Dashurisë sapo i vure kufi!!! Kjo qe zgjedhja jote, e drejtë sigurisht E të duartrokas...ia vlen... Sinqerisht...

Diamanta Zalta Nikolaou

N ga ana tjetër...p as këtij p ozicionim i, kam d he u në p ër të të thënë O i mirësisë dhe sinqeritetit gurrë, d o të jem gru aja që s d o të lejojë, të thithësh në dy nëna, o qingj i butë... Para emrit tim, Vendos Digë! Për ta mbrojtur nga dashuria imja dhe e jotja, p ër të m brojtu r nd erin d he d injitetin Fëmijët e mi. Emrin.

PRANVERA BINJAKE

RIGOROZISHT MIQ Me shp irt nd ër d hëm bë, i them dashurisë ikë! Jo më pak se ty, i miri im, Jam dhe unë njeri fisnik. S d o të p ranoja ku rrë në një d ashu ri të jem e dytë. Megjithëse të dua si jetën, si sytë. Fakti është se nd oshta s ia ku p tu am vlerën, aq sa e kishte, që të dy dashurisë. Vetëm kështu mund të jemi të respektueshëm, në rad hë të p arë p ër njëri tjetrin, pastaj për shokë e miq... Këtej e tutje, do të të kem të fshehur thellë zemrës, p sherëtim ë ap o thjeshtë, shp irt... E këtë ku rrë s d o të kem të d rejtë, as ta shp reh, as ta p ëshp ëris Deri këtu, le të mësojmë të jetojmë me një gjëmb në shpirt: E rigorozisht, m iq

Diamanta Zalta Nikolaou

PRAN VERË BIN JAKE Është fundmars. Paska pranverë të papritur një lis, çuditërisht, të njëjtën pranverë, kam dhe unë, në shpirt. Veç me një ndryshim, vetëm një . Sepse të gjitha të tjerat, janë magji... Kush e solli këtë pranverë nga larg, në sqep të dallëndyshes së vrarë. Gjithçka më e bukur se kurrë, m ë tep ër se e rrallë ?! Si e humbka kështu njeriu rrugën, mes dy pranverash, ed he veten Ato më grishin, më prishin, më qëndisin. Unë ngutem, ah...sa ngutem, t i p rek... 52

PRANVERA BINJAKE

Sepse kanë buzë, duar, sy Por se të d yja m e një nd ryshim : N jëra p ër behar d o të vazhd oi, tjetra d o të m betet aty... Gd hend u r nga gishtat e d hem bjes, pa njohur vdekje, vetëm përjetësi... Është fundmars, 2012 - të Dy pranvera binjake, një silu etë Ma lexojnë shpirtin fletë- fletë...

Diamanta Zalta Nikolaou

14 PRILL, 2012 N ga u m blod hën gjithë këta shkëm binj, të zinj tek ndërgjegja e po më rëndojnë keq, tek zemra. (Sa rënd ë. H ije në këm bë që ecën e dielli i bie në fytyrë!) Një vajzë e urtë e Tiranës. Milingonë, kurrë me këmbë shkelur, arriti të godasë në fytyrë një burrë, se dashurinë ia quajti, të ndyrë... U zverdha, u zvogëlova... Frut i rrudhur në degë, Dashurinë, s ka Zot të m a p rekë!!! Ç tu rp ... Si ndryshova kështu për dy muaj, u bëra tjetër, për veten, e huaj... Jam ulur në një buzë të trëndafiltë qielli, .....ed he qaj... 54

PRANVERA BINJAKE

.....vetë cop tohem .... ...vuaj...

MBI N JË PRILL E MBI N JË MARS Çd o lind je m ëngjesi p ër m u a, në mungesën tënde, kthyer në një vdekje të vogël, në një lak... Një zog i rrallë, i një pranvere të prapë, vdes, ashtu...pak e nga pak. Ti aty lejohesh të jesh vetëm varg. Qesh, qaj..., Çdo lindjeje të diellit, përflak... Mantele gri, shikimet e mi. Mbi një mars, e mbi një prill, që je ti.

Diamanta Zalta Nikolaou

ME SIGURI Me sigu ri, Çdo të premte, syrin do ta kesh të trishte, Është dita, kur njëri - tjetrit i thamë: Të dua! E unë mbeta pa frymë. Ti, u bëre i fildishtë... Me siguri, çdo të premte, do të dalësh i vetëm, të ecësh në breg. Hapat, do të jenë të avashtë, të lehtë. Në kujtesën tënde, një vajzë e thjeshtë tiranse, p oeteshë me krahët e dashurisë varur tek Ty, si shelg... Çdo e premte, do të jetë për të dy, një...imazh, ku ka mbetur pa sy dashuria. Për një djalë...për një vajzë... të p a fjalë...

PRANVERA BINJAKE

NESËR ËSHTË E PREMTE N esër,është e p rem te. Për herë të parë në telefon, ...do të flasim. N jëri - tjetrit d o t i them i, sa i përkasim... Unë d o të jem rrethi i Aristotelit. Ti, qend ra, dielli. Dhe d o të të ku p toj se sa m ë çm on, vetëm nga tingëllim i i zërit... Përsëri d o të vërtetohesh Pitagorën, m bi teorinë e kënd eve su p lem entare. Tre p ika të bashku ara në m bështetje, Kënd esh 60 - grad ë, form ojnë trekënd ësh, m e brinjë të barabartë. N esër është e p rem te. Do të flasim p ër herë të p arë, d u ke ta d ëgju ar zerin, p ër d ashu rinë. Është i 2012 -ës, Prill. 57

Diamanta Zalta Nikolaou

D ITA E PESTË E JAVËS 4 maj 2012 E d o të them Ishte ditë e gjakosur për shpirtin, dita kur vdiq ajo dashuri. Foshnjë ishte, akom a m e p elena nëna e kish Det i errët situ ate, d allgët p rej rrëshire. Vend osën p ër t ia p rerë kokën, çd o shp rese d he sigu rie Un ë...aty... Dashu risë, ia bëja m e d orë për sy e faqe, dukesha e qetë, e pa shqetësuar . Në fakt, një trup pa shpirt, një hije, në zemër e shqyer nga miliona duar. 4 m aj Një e premte e zezë, e pamëshirë përballë një tjetre, të trëndafiltë. Kur më the, të dua shpirt...

PRANVERA BINJAKE

Ndjehesha, e p a m eritu eshm e, shkëm b i bërë thërrim e. Isha e d ashu risë sim e...jetime. Frynte erë brend a m eje, frynë d he tani shu m ë erë... Si gjethe të thara, të p avlefshm e, ed he sot m ë m err... Eh... Paç fat aty ku je, Jupiter!

Diamanta Zalta Nikolaou

D ITËT E JAVËS Si d o të ishte vallë, një javë p o t i m u ngonte një d itë-bijë e saj?! E hëna, e marta, apo dita e premte... Zogjtë, do të këndonin si zhabat, zhabat do të ishin, më e bukura qënie!!! Ajo... Vuri në kokë një kurorë me gjemba, si Krishti, e përqafuar me diellin, përdhunoi shpirtin. Tik -tak, tik - tak, Kaq p ak, lu m tu ria Zgjat ?! Kështu është... Nëse kërkon të ndërtohet, mbi një mëkat. Thjeshtë, bën një stacion tek zemra, si çd o gjë e bu ku r,

PRANVERA BINJAKE

aq sa rri m bi një lu le, një flutur! Tik - tak, tik - tak... Zemra... Nëse një ditë i mungon javës, dashuria ka fytyë të ngratë...

TRETEM Tretem thellësive të tua, ...akoma të pa emërtuara nga ty. Bëhem Penelopë, Zanë, Zhuljetë, bëhem edhe diell që ndrit... Bërtas ekzistencën femër, mbi të bukurin, tëndin emër... ...e nis e qaj ...ëmbël!

Diamanta Zalta Nikolaou

D EVIJIM D Y MUJOR N GA VETJA Mjaftojnë...vetëm d y m u aj... Dy muaj, iu ngjitën trupit tim të shpirtit, si placentë. Zemrën, pasi e praruan në fillim... (s kish gjë m ë të rrallë!) E kthyen në eshkë... Dy muaj, mjaftojnë të të zhubrosin dinjitetin, të ta shtrembërojnë emrin. O Zot...të rrezikosh edhe nderin. Ku rrë s d o të nd od hte d içka e tillë... Kurrë! Kurrë! Më quajnë Dimantë...e jo e shëmtuar... Dy muaj, a mjaftojnë për jetën, të mos ndihesh e denjë... E megjithatë...unë prapë të dua jetë! Shqiponjë e plagosur, shp ateve të vetvetes. H arru ar origjinën, në portën...e jetës.

PRANVERA BINJAKE

N ë gjoks p ërqafim in tim , tani pranoj vetëm fëmijët, edhe Ty poezi, që të kam quajtur frymë edhe shpirt. Vajza, djali dhe poezia. Do të jenë tri mrekullitë e mia. Dashuri të paprekshme, damarëve të gjakut tim, pa devijim... Kërkoj të falur, fëmijë të mi! Të falenderoj që më mbështete, poezi. Para meje, me ju përqafuar... Veç me ju dashuruar, do të hap një horizont të ri... Na daltë p ër të m irë!

Diamanta Zalta Nikolaou

DRAGOJ... Paska vend osu r jeta, të sillet p rap ë keq m e m u a Por u në . Do ta p ërballoj, në shp irt kam dragoj... Paska vendosur jeta, p rap ë të m irat të m i jap ë, m e p ikatore N d oshta s e d i Ajo mëkatare, unë ëngjëllore! Paska vendosur jeta, të m ë jap ë p rap ë shtysë Unë kam mësuar, të m irat t ia thith, të këqiat, t ia m bys... S them jam bërë gru sht... Kam dhembje, shumë dhembje... Por kokën, e mbaj lart, si lis...

PRANVERA BINJAKE

GUACKË E BUKUR E DASHURISË Prej një kohë të gjatë, të d ashu roj. Thyerjen e parë, të guackës së bukur të dashurisë, m end s e m baj. Kam mbushur jetë, plot një gjysmë shekulli. Dashuria, në dorë më mbeti... Tani thërmoj gërmallat e mia, të gjej arkeologjinë e shpirtit. Në ketë eter të jetës, gjithçka transparente e zhyer. N otoj si p eshk i ku q Dallgët, mbi kurrizin e vogël përplasen, me krahët e pakët shtyj, tonelata masash gjigande, me uji... Amazonë e plagosur, martire kafshimeve të thellësisë. Sepse më pëlqen drita. Jam edhe klithma, ed he flu tu r Mbi fjalëzën Të d u a copëtuar honeve të tua.

Diamanta Zalta Nikolaou

Eh Me krahë të prerë a mundet një zog të marrë prapë fluturimin, viseve të origjinës... Ja pra, unë munda... Viseve të reja shkoj... Me krahë të prerë përqafoj, dashuroj prapë jetën të bukur...si një pallua p lot ngjyra...

E D UA E d u a qërshorin tim , por dua dhe një mars që po më djeg si kashtë... E nëse do të ndodhë të mbetet vetëm hi, do të kërkoj në fund për një diamant, që zem rës, t ia vë u nazë. E ku rrë Kurrë më për të, të mos flas... Është zonë e ndaluar, Dashuroj gabuar... 66

PRANVERA BINJAKE

TË DUA PA TË PATUR Unë të dua pa të patur. Të kërkoj në një mitologji, sepse përrallë, më je ti. Promethe i bukur, Alexandër. I kështjellës sime që po bie... E gjithnjë e më shumë anohet nga ti. Më dukesh zë i degjuar prej kohësh, Tek m i hed h p oezisë ato gërm a... Ndjej një dorë që më futet tek shpirti, e bëhem hëna. Ndriçohem, zverdhem, lumturohem, pikëllohem e prehem, në buzë të përfytyruara. Ngjan me marrëzi, p orse është p rag Metamorfozë me vërtetësi të pamatur, ndryshe si shpjegohet të të dua kaq shumë: Edhe kështu... pa të patur! 67

Diamanta Zalta Nikolaou

UN Ë D UA A e nd jen nd op ak d ashu rinë tim e, kështu siç është, m ë se e d lirë Pa zë, pa buzë, pa prekje, pa... Unë d u a t ia thith m u shtin, Ajo vetëm e ashkët, Mbërrin, sa... E mbështetur në kangjella mëdyshjesh, makthesh, pritjesh, gjakoset horizontesh... Ti aty, p ëllu m b i bard hë që s e d i nëse i dashuruar je, m e tim en p u lëbard hë Si mundem vërtetë ta di! Ku rrë s d o të të p yesja, i miri im, pres të ma thuash ti.

PRANVERA BINJAKE

Ky shp end i bu ku r që jeton m e d iell, folenë e bëri brenda syrit tim. Është tulatur aty. Pret, agimin, atë të vërtetin, të sinqertin, të pa gënjeshtërtin, edhe vetëm hesht...Ai. Haraq i madh paske qenë, o djalë, që zemrën po ma qëndis me plagë... Po më gjakos ëndërrash, shpresash, se vetëm rend për tek ty, akom a sytë p a t i p arë... Sa e çuditshme kjo pranverë, që kaq befas tek unë u fut! E zem rën si shegë ma ka çarë...

Diamanta Zalta Nikolaou

N JË GRUAJE Po jo m oj e bu ku r, s jam u në m oj e m irë, ti, je flu tu ra e tij Po jo moj e dlirë, as mos të të shkojë mendja, s bëhet fjalë p ër frikë As për grenxë të verdhë, që i vjen qark, tëndes lumturi. Gjithçka kontrollohet nga unë, p ate fat. Re në gru a të m irë. Vetëm të më falësh, aty ku kam pallatin tim, Mbreterinë që qu het p oezi Gjithmonë do të jetë, Ai. E s d o të m u nd ta zhvend os p rej aty, asnjë njeri! Kurrë të mos kesh frikë, kam kaq fisnikëri...

PRANVERA BINJAKE

Princ tek u në, do të jetë vetëm në poezi. Qetësohu besomë, m irë

BIE NJË FYELL Bie një fyell i m em orjes, bie. Të m bështjell ty m e hire. Unë aty, e shëmtuar, e bluar... Apo gur, diamant i coptuar?! Nuk arrita mirë, as të të njoh. Një fyell i memorjes bie ka zërin tënd... Vetëm atë m baj m end , d ije... Herë mirësi, herë çiltërsi. E pakta, e vogla, e padëshifruara, në Ty. Jam e çnjerëzuar, e destinuar... Ku rrë m ë p ër t u d ashu ru ar!

Diamanta Zalta Nikolaou

ED HE PAK ATY Mbyll sytë e bisedoj me ty, Vetëm udhëve të mendjes, Të përkëdhel me gishtat e pëshpërimës, përtej dhembjes... Mbyll sytë dhe hesht... Një buzëqeshje e pakuptimtë, më prishet në buzë. Ti më bëhesh, penë e prapë, llavë mbi muzë. Ndëshkoj, vrapoj, kërcënoj... E asgjëku nd i s të gjej. Ti fshihesh në mua, fshihem në ty. Përfytyroj si do të ishte, të ishim Dy. Mbyll sytë e mbështetem, e përlotur edhe pak aty...

PRANVERA BINJAKE

LULE TË EGRA Kam m arrë zem rën, që m u shku l sonte të trokas m e të në p ortën tënd e. Mos bliri aty pranë folesë së përbashkët, d o të t i fëshfërijë gjethet e tu a të shp irtit, si kënga ime, e pakët... I kam të gjakosura duart, si sheh?! Trokas mureve të tua, në mënyrë të tërthortë, që të lag si ky shi, që s bie d rejt... Kthehem nga erdha, nga rruga me gjemba. Vetëm flijohem si Krisht, mbi një shpresë të cilën e dija të përbashkët, për të dy...

Diamanta Zalta Nikolaou

KJO N ATË E ngu rtësu ar kjo natë... Ka veshur petkun e Djallit. Me qindra siluetat e tua të buta, flokët, sytë, ballin. Buzën, jo! Është gurrë e tjetër kujt, që jeta ia dhuroi...asaj, ...Musht... Largohem... E çarë më dysh, plluskë e kuqe gjaku. Merr po deshe edhe etalonin e Luvrit, për ta matur, s të ka d ashu r ku rrë si u në njeri: Përveç shamizezës që të tha, - bir, dhe mua, që të thashë, - dashuri... Unë jam Hëna për ty, Ëngjëlli i saj, - je ti!

PRANVERA BINJAKE

FRIKË Rrekem, përtej kufijsh të tejdukshëm, dy botësh që kohën duan ta mbulojnë me shoshë. Ftohtë... Ftohtë... Më dukesh gjethe e kuqe vjeshte, E destinuar të bjerë... E unë, të vesh me jeshilen time, shpresë. S e d i bëj m irë, a keq! Frymë të jap prej times buzë. Ti më hyjëzon me një iso të rrallë, më hedh yje në kokë, flokë, e trup... Në vend që të të shikoj të vdekur, ti gjethe më pikon prapë musht... Prit më thua, jam thjeshtë e lënduar, e gjakosur,

Diamanta Zalta Nikolaou

p or ti m os ikë... Të lutem më jep pak kohë, pritmë... Pres...duke besuar, se në fund të tunelit, gjithmonë, ka dritë. Të mbështjell me durim... Mos vallë ke ardhur, vetëm për pak. E gjora, çm end em në frikë...

E PRUSHTË... Lu le të egra, m ë m bijnë në lëku rë. Farat, ia ke hedhur, Ti. Lotë të sinqertë, të bukur, formojnë gjerdane të kristaltë, rreth qafës së dashurisë. Si ndodhka të jetosh, vetëm p ër një njeri! Më çahen buzët, ...më çahen gjinjtë, ...së shtrëngu ari fort, Mbajtur ngrohtë, dashurinë... që je ti. 76

PRANVERA BINJAKE

VËLLAIT E d i, ti po shqetësohesh për motrën e vetme, p o m ë thu a, - sonte d o të u d hëtoi, Tiranë- Athinë. Për të të qetësuar, e jo për të të gjykuar... Vetëm unë që të njoh e di, se sa po e vuan këtë edhe ti. Do të të mbështjell me shpirt vëllai, e d o të t i zbu s brengat, një nga një... Të kam thënë se për motrën time, jam egoist... Gjithë mbasditen më lëmoje flokët, nd ërsa u në s d ija ku të fshihja, tu rp in e p afajshëm , kokën. Deri sa mu mbyllën sytë, në një përqafim të butë... Për një moment, brofa në këmbë, A, s të thashë si e qu ajnë. Shshshshtttttttttt..... Jo, dua ta them, pa tjetër. Shshshshstttttttt... Fli tani, ma thuaj nesër... 77

Diamanta Zalta Nikolaou

TI JE PYLLI Ti je p ylli i nd jenjave të m ia që gjelbërohet prej fjalës. Në sumbullën e gojës tënde të bukur, me musht lyer është se di, apo mjaltë si rrallë njeri tjetër.... Të prek, vetëm me gishta fëshfërimash. Udhëve të pashkelura, të hed hësh farën e d iellit... Ti m bi m u a nis, më bëhesh gjah i rrallë, unë Artemis. E nëse në ënd ërr nd od h t m ë afrohesh, me një zjarr, s e d i në çfarë tjetërsohem : Shqiponjë e dashuruar, a...ujvarë... Në kodrën e mendjes, bie borë fjalësh... Bashkë m e një m all të p am bu ktë, të bard hë...

PRANVERA BINJAKE

GJASHTËMBËDHJETË Gjashtëm bëd hjetë m inu ta, më mjaftuan të zbërthej një fjalë. Gjashtëmbëdhjetë minuta, m ë m jaftu an të zbu loj ç është e rrallë, të em ërtoj d ikë, inteligjencë, e të dashurohem me të, një jetë... Gjashtëmbëdhjetë gërma, vënë në rrallë, më ulen një pranverë binjake, në prag. Gjashtëmbëdhjetë... Unë... Vulë..... Të kam në lëku rë. Çd o d itë ngjajm ë gjithnjë e m ë shu m ë, u në -ti, e ti -unë!

Diamanta Zalta Nikolaou

JAM D Y N OCION E BASHKË Jam d y nocione bashkë, poezi - njeri, njeri - poezi. Qetësi - u ragan, furtunë- thjeshtësi. E kurrë mos më ngatërroni, të jem vetëm një... Në jetë kam kufi, kodin tim. Ku s lejoj p a leje, të hyjë njeri. Doni të shihni si flakem, para penës së një poeti të madh, si më varet koka për respekt, nëse pranë vetes një vend më bën?! Pyeta gjithashtu një ditë dashurinë: Më d i të u rtë...?! Jo, - m ë tha, sep se...të lexoj. U bëra prush, - ajo gaboi! N ë jetë, s jam fare ashtu ...

PRANVERA BINJAKE

N ë p oezi jam valë, sh trën gatë, zjarr... Varkë e p ërm bytu r m bi d ashu rinë. Prek ku fijtë e vajzës së p ërd alë nëse e p ërm bytu r është, nga një m all... Aty d al nga vetja, jam vetëm p oetja. S e njoh u nin tim as vetë, s d o d esha ku rrë kështu , të isha në jetë. Thjesh të, në p oezi, flet shp irti p oet... Ja p ra, p se jam d y nocione bashkë. Që veç e veç, njëri - tjetrin, e lënë jashtë... Më thonë se jam m irësi, ju them , jam u ragan. Jam fu rtu në, thjeshtësi, d y qënie bashkë: N jeri, p oezi. Ju lu tem , ku rrë m os m ë m errni, p ër një.....

Diamanta Zalta Nikolaou

ZBËRTHIM Ia zbërthej kop sat këm ishës së shp irtit, shpërthen zjarr. As vetë s e d i si nd od h të të d u a, gjithnjë e më shumë, akoma pa ardhë. Ia zbërthej kopsat e këmishës, natës më gëlojnë në flokë yje. Rend si kometë e dashuruar, qiejve të tu, me shpejtësi drite... Yje, yje, ...vetëm yje... Qesh e qaj pa vetëdije! Më fal! Më fal! (ku r qan një bu rrë është fisnikëri!) Të kam p u shtu ar të tërin në gjoks, m e krahët e erës e si ku rrë... Të qarët, p o ta shu aj m e bu zë...

PRANVERA BINJAKE

Ti p aske fisnikëri p rike, O bir...i asaj të mire. Të ndjeva, të dua më shumë se kurrë, O pjellë labërie! Dhe sigurisht, Burrë... Më fal që shkrova për një shtojzavalle që të mëkoi mjaltë dhe diamante. Që të ishe ai që je sot, burri më fisnik në botë... ...I imi, mbi të gjitha: Këtë, ta kish fshehur tek prika. Më fal që edhe atë e dua.

Diamanta Zalta Nikolaou

ELEKTROLIZË Më ke fu tu r në një gjend je elektrolizë, po më vesh me jonet e tua... Mua trupin e zhveshur. Kudo që të jem, rrugë, shtëpi, mësim... Syrin, e kam të nd riçu ar zërin, të m eku r... Unë të ndiej kudo qofsh, tek m ë afrohesh... Të p ërku shtohem ... Më je e jetës suprizë Elektrolizë... E vënë përhershmërisht, në prizë!

PRANVERA BINJAKE

DHELPËR Më thu a jam i d yzu ar, Unë të p yes, tek u në?! Lu an kokën, bëhem shp u zë.

Jam d help ër... Ah, jo! s e besoj, jam femër. Në një skutë të errët të trurit, gjithmonë fshihet pak nga dyshimi. Të shkruaj një të dua, shpejt... Të mas, sa është i vërtetë tek ty, dyzimi... Jam dhelpër... Ah, jo! S e besoj! Jam femër.

Diamanta Zalta Nikolaou

ËSHTË N JË VEN D Pas një ngarkese të madhe emocionale Është një vend, ku shirat bien të butë, i përhershëm, i pranishëm gjelbërimi. Dëgjoj hapa të vetmuar, bregut të ngushtë e mblidhem shuk nga mallëngjimi. Dashnore e nostalgjisë, një jetë me shpirtin ngjitur tek retë... Hapat pranverës binjake, kuptova. Du het t ia shoh, të shterpë... ...klithmë e fortë... si i plagosuri, zhdukem në qiejtë! ...Zog! Ajo përqasje e ëmbël drejt një supi. Lis i anuar në një siluetë tjetër, më bën veten, ta shoh dhelpër... E u në s jam ... Prap m ë bëre gru sht, O jetë, prosti... e gënjeshtërt.

PRANVERA BINJAKE

Është një vend ku shirat bien bu të. Lagin... Një hije nëne me frymë kamomili, mua dhe një burrë. Ne të tre, s d o të jem i bashkë kurrë... Paska ethe nata, ky prill qënka i sëmurë! Pranverë binjake, më dhemb shumë, por... Rri aty ku je. Unë po i them qiellit, të më marrë tek retë... Ah, kometë e dashuruar gabim, Kometë!

Diamanta Zalta Nikolaou

N D JEHEM MIRË N d jehem m irë, me krahët e një ëngjëlli mbuluar. Ai d i, t m ë m bu loi shp esh, nga sinqeriteti im, i tepruar... Falmë pak durim o Zot deri sa tek unë të mbrrijë, jo përfytyrim...por, i plotë, sa të mundem ta shtrëngoj në gjoks. A m os nu k është d ashu ri... Ad hu rim , flijim i nd erit, d injitetit, em rit... Unë kam m betu r p a shp irt, ia kam falu r të gjithin atij... Zoti, t m ë ru aj! N ga kjo d ashu ri. Jashtë ka fillu ar të bjerë shi, ka rënë terri. Unë, që s jam m ë u në, tu latem gjithnjë e m ë shu m ë, në id iom ën...e një bu rri...

PRANVERA BINJAKE

KA ARD HUR KOHA Ka ard hu r koha të jem i seriozë, T i them i zem rës p u sho! Jo, kurrë më mos cicëro! ...Të jemi seriozë, për të qënë të respektuar, bile të na japin një medalje, për një dashuri kufomë... Të shkelim mbi sytë tanë. Të një diell i artë. Brenda damarëve. Llavë... Ka ardhur koha të jemi seriozë... Të mos, të mos...në poezi e prozë! mbi varr dashurie, luleborë... Me gjygj Rozenbergësh, të na gjykojnë. Ta djegim dashurinë... Po a digjet e gjora, ajo është Diell! Diagnoza: Tumor, në llogjikë... Kura: Metrikë!

Diamanta Zalta Nikolaou

Ka ardhur koha të jemi seriozë... T i them i d ashu risë që vjen e vërtetë. Rrallë në jetë... Aaa...Je e destinuar të vdesësh, sepse je e padrejtë... Ka ardhur koha...

PO ZBARD H Po zbard h, Dhe kjo ënd ërr m e ty s p o m baron. e mbytur në drithërimë, dele e bardhë, apo Kësulkuqe e dashurisë, drejt gojës së ujkut shkoi. Kërcu nj njerëzish d jeg në flakë. H ëna jashtë bëhet d rap ër... Ua p ret kokat d allënd ysheve të nd jenjës, m u a, m a shnd ërron em rin nga diamant, në bakër...

PRANVERA BINJAKE

PA LIMAN Unë d u a aq shu m ë, të bëj atë që duhet, por besomëni, s m u nd em ... Provova të marr një vrull, të kthehem mbrapa, këm bët m u bënë shkarp a. M u p renë gju njët. U këp u tën kërcenjtë. Rashë në të zemrës, kalldrëm, pa ndjenjë... Ma çani zemrën, pa anestezi. Aty do të gjeni, dy sytë e tij... Pulebardhë e vrarë, në det të marrë... I thashë furtunës, t m ë vrasë... U bëra, plluskë gjaku m bi atë që d u het . Me veten, gjithnjë e më shumë, të shqyhet... 91

Diamanta Zalta Nikolaou

Jam një varkë pa vela, pa drejtim pa busull, pa timon, pa liman... Veç një zemër, me një emër të bukur, brenda vetes kam... Unë dua shumë, të bëj atë që duhet, por besomëni, - s m u nd em !

JO Jo! S d o të ketë m ë hare në këtë acar As pranverat që do të vijnë më pas, s d o të kenë as lu led ele, as bar. Pranverë e shurdhër do të jem unë. Ngrirë në janar! Dashurisë duke i thënë, kështu e zbrazur, duarbosh kurrë më mos ardhsh... Dhe do të bie mbi të, të shembem, duke ia idealizuar brengën... Pranverat s d o të kenë m ë bar, këtej e tu tje tek u në Dhe unë pa ty, vetëm acar... 92

PRANVERA BINJAKE

KJO VLERË E PADEPËRTUESHME M i jep d u art, të mbaj me to zemrën, të mund të mbështetem . Po të d ërgoj m ëd yshjet, që ti, nu k m i em ërton. M i bën herë gri, herë të verdha, kur unë i dua të trëndafilta... M i jep sytë, të lexoj ç ka aty brend a. E ku ta dijë njeriu i shkretë, ç fsheh një glob i vogël, tek gjoksi, zemra. Ka njerëz, që jetën ma mbushin pa më prekur fare. Të tjerë që me prekjen ma zbrazin. Them, nesër a do të jetojë kjo që kemi sot?! Një heshtje, në cep in e bu zës që s e njoh,

Diamanta Zalta Nikolaou

çu d itërisht m ë bën të nd jehem u në. Një grimcë, emërtim i shëmtuar i dashurisë, mund...t m ë hu m bë... Hieroglif, ngulur në cipën e trurit, mbi vatrën e mos njohjeve, çuditërisht ka përmasat e tua. E dua kaq... Megjithse akoma, pa gojë, pa sy... M i jep d u art! Zemrën kurrë me dhelpër, mos ma ngatërro! Dua të bëj një fole të bukur, për të dy, me to... Folenë, do ta var në një degë shelgu, sepse vetëm kjo pemë, degët i mban poshtë, si unë...para vlerës tënde të pa depërtueshme, a do të deshe të ishe, aty zog...

PRANVERA BINJAKE

GJITHËSESI

ËSHTË STACION JETE

Më shkallm on frym ëm arrja e çrregu llt e një gru aje, që më duket se po i shket tek sytë. E dini kush jam unë... Ju laj e ju lyej m e p oezi. Hëmmm... Jam ajo që po i vë flakën një lumturie, për të ngritur të sajën. Një gruaje të mirë që akoma nuk di... Mu nd t i bëhem tenjë në zem ër, t ia helm ojë tru rin, me mendimin se po ia rrëmbej atë siluetë prej burri. Po të lutem o zot, me gjithë shpirt, sille një xhelat nga lart, t m ë m arrë sa m ë p arë. Themelet e shtëpisë së saj, akoma pa i shkarë... Do të jem më mirë tek qiejt, edhe unë... Sigurisht më e mirë, më e urtë... Sille Zot...ngutu...bëje tani mos të vdes, pros... 95

Diamanta Zalta Nikolaou

PËR N JË SHAMIZEZË Takova një d itë u d hëve të m end jes një shamizezë. I lante duart e rreshkura, me ujë kristali e vese, në çezme. U afrova. T ia lexoja d esha ata sy thëngjinj, se brend a shkru hej, emri i tij... Në gjoks e shtrëngova, sa shumë u zvogëlova... Më fal, - i thashë, që kështu, të vura në dilemë të zgjedhësh midis jetës së gjatë, asaj plotës. Me gëzime të përbashkëta, (hare dhe fëmijë) dhe të voglës sime, që veç një lule ka aty, dashurinë. Ia lidha shaminë në gushë me sytë. Habinë, ia shojta me buzë, zëri i saj fildish... Ah, sa hua të kam, ta dish... 96

PRANVERA BINJAKE

Një fjalëz e vogël pezull mbeti. Jam ajo që s tu fu ta nga p orta, shamizeza ime, por nga shpirti... Dy nëna, gjatë të përqafuara mbeten për të njëjtin djalë. Mund të jepnin jetën...

E PËRMBYTUR E p ërm bytu r jam sonte i d ashu r, si tabletë e ëmbël sheqeri. Në përkëdheljet e tua të vakta, që era deri këtu i solli, së tejmi. Ëngjëll ku rrë m os m ë thu aj, përderisa dashuroj gabuar... S jam as zog, as erë, - siç më thua... Jam thjeshtë një penë zevzeke, që ndizet e shkruan, mbi buzët e tua... E përmbytur jam sonte, i dashur... Imazheve platonike, të ngadalta. Në çarçafë ylberesh fle e përpëlitem, përkëdheljeve të tua, të vakta.

Diamanta Zalta Nikolaou

D EZILUZION Shp ërtheu një d itë m arsi në një vend plot lule, një burim i kristaltë... Lulet duartrokisnin petalet. Oh, thanë, - sa i bukur qënke... Mirë se na ke ardhë, këtu, është Parajsë! Këtu jeton vetëm sinqeriteti, përqafuar, me gjithë ndjenjat e tjera të bukura. Respekti është Mbreti... Mbretërive të srukura! Por në tokë, rrënjë të egra u futën, çdo ditë e helmonin të bukurin. Dalëngadalë ai po turbullohej, humbte gurgullimën... Kënga iu bë psherëtimë, zëri i mekur, pa violinën... Lulet përplasnin petalet rreth tij, se mos ia sillnin freskinë. 98

PRANVERA BINJAKE

Pa gurgulluar akoma, i d estinu ar të shterroi ai bu rim , mbi një ëndërr, një dritë, një shpresë... Një shtojzavalle, erdhi të mbushë uji, një ditë e pa të tharë, u kthye me kovën bosh... Burim i kristaltë, Jeton në shpirtin e saj, m e ç ka të bu ku r brend a.... Në të sajën Parajsë të paktën aty... Ku rrë s d o të vd esë ndjenja.

Diamanta Zalta Nikolaou

MBI N JË FJALË Mbi një qiell të trishtë... Formova një Hënë të bukur, të brishtë. Pikturova pastaj një qiell lumturie, shkruajta me buzët e mia... Gjak pikonin mbi shtresat e reve, fjalët e përvëluara, a i ndjeve... Nga një sqep zogu, dëgjova të cicërimtën: Të dua... Dallëndyshen e pranverës binjake me lotët e kristaltë, e gostita, me krahët e prerë, e përqafova, se një jetë, do ta dua njëlloj: I premtova... Ku p tova ç d o të thotë, jeta të të p ërm bytet nga m agjia, se si të jesh vetë, nuri... Pëllumbeshë e një shprese të bardhë, mbështetur mbi dy buzë të flakta burri... Unë isha Afërditë, Ti, Jupiteri... 100

PRANVERA BINJAKE

MANUSHAQJA Manushaqe e bukur, fshehur nën ferrë Zymbylin kërkon, synë të ta nxjerrë. Manushaqe e bukur, pret e vetëm hesht. Zymbyli i bukur, rri larg në një kreshtë. Manushaqe e gjorë, s bën ti p ër ku rorë... Vesa ç të m bu loi, akull e dëborë. Manushaqe e brishtë, fshehur nën ferrë... Fati yt i shkruar, dashuri dhe vrerë. Një ditë zymbyli të troket në derë...

101

Diamanta Zalta Nikolaou

IKJA E KOHËS N jë gru sht brend a gjoksit, si mbi një xham që kriset, në dritaren ku shohim, se e vërteta vetëm rend. Mbetur në të përbrendshmen e vetes, e harruar, me krahët varur ëndrrash që plaken, si mbi një shelg. E kërrusur në mosardhje, mbuluar përherë me një cipë malli. Fytyrë gënjyer, mbi një pranverë, ku lulet të menduara, se u çelën në qiell të gënjyer... Një trung i bukur ftoi, pjell vetëm një, po të njëjtin ftua. Derën ia hapi...ah, fati... O kohë e ikjes, mos më hidh andej - këndej, Unë vij e rropatur, e mavijosur, tek shtëp izë e vogël... 102

PRANVERA BINJAKE

Vetëm fjala, ushqen bishtat e ndjenjës sime kometë, me qumësht yjesh, shprese... Përshkoj fillin e shpirtit në një gjilpërë të vogël, të qep gropat, që koha të mos rrëzohet sërish, ku r m bi m u a, të ecë...

D O TË JEM Ku r d o të jem një d itë tep ër e p laku r, të të kem veç si një përshkrim. Si një përrallë me mbretin më të bukur në botë, që do ta pëshpëris ngadalë, tek një nip. ku r t m ë p yesë, ç u bë p rinci Do t i them , shtëp inë e ka këtu tek shpirti... Mu nd t m ë lagen sytë. Përshkrimi yt poetik, si dikur m u nd t m ë p ërm bysë...

103

Diamanta Zalta Nikolaou

SHPIRT I BRYMTË Shp irti im i brym të, shtëllungë reje gri që sa vjen e ngjishet. Zëri yt i bukur... Vjen e futet papritur, aty si krisje. Mirë që ta d ëgjova, zërin . Arom ë jasem inesh... Dallënd yshet e m ia, cicëronin mbi të tuat cicërima, aq bukur, si zanat brigjesh... Unë përpara, Ti, pas shpinës... Kalërova, një mëngjes të çmendur, pa ditur si është...pa ditur gjë... Pulëbardhë lëshuar krahëve të tu, e tëra, e trembur... Gjysëm e vrarë, vdekur jam, a gjallë

104

PRANVERA BINJAKE

Ç jam vërtetë p ër ty...s e ke ku p tu ar! Jam dashuria...ujvarë... Apo ndjenja e vrarë...

KUR DASHUROHET POETI Det mirësie me shkumë të artë që pret të shpërthejë shpirtin. E përpëlitur POEZIA Mbi të bukurin varg. Hapat, cicërima të lehta spurgjiti. Poezia, peng mbi letër, mbi një emër. Ofshamë e gjatë, mbi të bukurën, nd jenjën Gjithmonë, penë e një poeti.

105

Diamanta Zalta Nikolaou

KAM FRIKË Gjithm onë frikë d o të kem , nga melodia e bukur e fytyrës tënde, se m os aty m bytem , (s d u a ta jap veten!) Gjithm onë d o të shu hem në m agnetin e syve, d o të vd es aty, në heshtje. Do të të d u a, gjithmonë m e p ërku jd esje. Ashtu si H ëna, që ka d obësi një yll d o të të d u a si fëm ijë, jo si bu rrë... Ju p iter im , kam frikë!

106

PRANVERA BINJAKE

SËN D UKU Bijë e heshtjes, si p erd e e m byllu r në erë e d ritë Kush e dinte atëherë, se ekranet e jetës ishin bardhë e zi... Të pa përshkueshëm, të pakapërcyeshëm, me ndryshimin e tyre të madh nga e vërteta, si dimri me pranverën, si nata me ditën! Jam një trup sënduk që e hap vetëm për vete, të shoh ato që kam mbledhur nëpër vite. Të largëta, të afërta, të plogëta, të lumtura... Një trup, me një sënduk brenda. Deri sa të bëhem gjyshe, botën ta shoh nën balluket gri. Do ta mbaj me vete, Më p as am anet d o t ia lë tokës, në gjoks ta shkrijë! Jam një zemër e butë që kur zgjohet, kërkon veten tek një lule. Jam syth i mbirë me zor nga gjembi që d ritën kërkon tek një ag N ënë, m e një p aliçetë në d orë, 107

Diamanta Zalta Nikolaou

erëm irë Mbështjellë tek zem ra e m ëm ësisë dashurinë. Këtë trokth të vjetër, gjithm onë e gjeta m bi një varg akom a të p a hed hu r në letër... E m arr, ta vë në p ërvaz të bu zës, të shohë qiell, njëlloj si bari, si lu lja, si p lep i i vjetër. Më d u ket se m ë ngjajnë aq shu m ë p ër nga zem ra d he shp irti. Jam një tru p -sënduk, m e zem ër të bu të poeti!

108

PRANVERA BINJAKE

O N JERI O njeri Sapo të ngrihesh me syrin e përgjumur, mbaje në duart e tua mëngjesin. Bëhu skulptor, gd hend e siç d o ti Zmadhoje, pasuroje me gëzim, që më pas dita të të rrjedhë, pikë e zhuritur vape, mbi dashurinë... Kur të vijë mbrëmja, dita të të kërkojë të ikë, jepi një të puthur yjesh, thuaji, lam tu m irë Do të flasim prapë nesër, moj e mirë! Ndaj të gdhirë, Natën e mirë...

109

Diamanta Zalta Nikolaou

UNË... Unë hu m bas, hep ohem , zvoglohem Para fuqisë së syve të tu. Ato më ngulen në lëkurë, zemrën ma shqyejnë, më ndezin, më ngrohin, edhe me mungesën... Jo! S d o të m ëkatoj m ë m e veten, S d o t i m ohoj asgjë që i p ërket. Kam përshtypjen se je në mua, që atëherë kur të ndieva si ortek! Ç thotë p ër m u a, I Mad hi Ku rrë s ke m ëkatu ar m bi d ashu rinë, mëkatar është...fati, fati që luan me njeriun!

110

PRANVERA BINJAKE

MALI DO TË KRISEJ Edhe një mal do të krisej. Ti, akoma mban. Pse.... Të infektova me pluhur nerajdhash, i d ashu r E tani, kërkon të mbahesh e të më mbash. Ç faj ke ti, i vogli im i rritur, që të bëra thëllim, p or besom ë as s e thirra, as e përgatita, vetë ndodhi... S e d i ç kish p ër qëllim . Të më hyjëzoje, ap o t m ë tu rp ëroje. Unë thjeshtë e pranova. Gabimi që ta servira, aty ku kish çelur lulebora... Pa shumë fjalë, me shumë të vërtetë, ashtu siç di unë, ta them...

111

Diamanta Zalta Nikolaou

Tani, je i infektuar... Kokuluri im, i gabuar... Lufton me ndërgjegjen, me sytë e mi, s je m ë Ti. Të largohesh më thua, është vonë. Edhe një mal do të krisej, vetëm Ti, akom a m ban. Më fal që të d u a kaq shumë, më fal.

112

PRANVERA BINJAKE

MË JE E FITUAR MOJ E MIRË Po erren rru gët e m ia. Numërimi i ditëve, i ngatërron... Një grua tërheq m ënjanë d ritën, si perde të mëndafshtë, përtej murit tim të bardhë... Ka marrë në dorë veten, ç d o gjë i p ërket asaj... Më pikon në shpirt i akullt një varg... Përhumbur, si gjethe që era e çon ku të dojë. Në botën time të vogël strukem, tek dëgjoj një të qarë të mekur burri... Diku shumë larg... Përkulem si hark... Brenda meje je e fituar, m oj e m irë Ke qenë kështu që më parë, veç tani lejomë të lutem, lejomë

113

Diamanta Zalta Nikolaou

pak...të qaj...mbi supin e tij, për atë që të dyja, e quajtëm, dashuri... Qofsh e nderuar, moj e mirë, gjithmonë pranë tij!

U NGUTA U nguta dashuria ime, të jem kaq e sinqertë. Mund të të kisha fshehur, me një peple të roztë gënjeshtre, se vetëm kur gënjen, sinqeriteti nuk merret për naivitet... Kam ftohtë Po ma ngrinë zemrën, ky varg. Një mendim i trazuar si dragua, klith mbi ty dashuri, vdes...diku larg...

114

PRANVERA BINJAKE

JAM NË GJENDJE Jam në gjendje të kuptoj, ç d o të thotë m ëd yshje. Jam në gjendje të nuhas, çdo të thotë për dashurinë mos përqasje. Çdo të thotë të dish të respektosh nenet, për vlerën, çmimin, vetë të qënët... Pa ç ka se p ërm asat, i ka gjer tek qiejt, kur është e destinuar të jetë e pafat! Gjithmonë e dytë, asnjëherë e parë... Akoma jam në gjendje të kuptoj, si figura ime vazhdon të të thërmojë, se ti e ke kuptuar fort mirë, që si unë, askush tjetër veten kështu s e m ohoi. Jam në gjendje të kuptoj shumë gjëra në ty, m e ty e p a ty

115

Diamanta Zalta Nikolaou

PLAGA D ILKA PREJ MIRËSISË N u k e d ija që p laga d ilka p rej m irësisë. Unë kujtoja, se vetëm mirë do të gjesh, nëse me lulet, njerëzit, kafshët je e ndershme... Prej mirësisë rridhka gjak i pistë, d hem bje Mirësinë kur e helmojnë, e tradhtojnë, e coptojnë bëhesh ulkonjë. Plaga, dilka prej mirësisë, moj e mirë. Prandaj mos vazhdo të jesh më me njerëzit, kaq e sinqertë, kaq dlirë... Çudi! Si ndodhka, kështu Plaga dilka edhe mbi mirësinë!

116

PRANVERA BINJAKE

NËSE JU... Nëse ju njerëz të çnderuar, vratë një hije milimetrike si hije tuberkulozi në m u a Po ju them se hijet, me përmasa gjigande njohjesh, enciklopedie, nuk vriten. Do të vazhdoj, deri sa të vdes pa më parë e më ndjerë ju, t i d u a. Nëse sytë e botës, më qorruan, a rrugëve të mendjes eci me shkop. Ah, e keni gabim nëse vetja ju duket më me vlerë se unë. Ju, thellësinë e ndjenjës, s e arrini d ot...

117

Diamanta Zalta Nikolaou

D ERI KËTU Deri këtu ... Përtej mureve të frikës, pabesisë ndaj një gruaje që në fakt e quaj krim, do të jem tufë zogjsh në qiell, i përkas lirisë... Do të rroj, në të vërtetë do të ushqehem me jetë. Të thith ajër të pastër, p a rreziku ar t m ë qu ajnë, p a nd er! Përtej llogjikës, ndjenjës ekziston ngazëllimi, për atë që je në fakt, formulën e gjakut D. N. A.- it tënd. I vetmi i pandryshuari njohës, trashëguar nga dashuria e dy njerëzve, që unë fatmirësisht i quajta prindër, në fakt, janë Nobël. Kështu ndodhka... Përtej mureve të ndëshkimit, vijnë ato të lirisë... E merr frymë lirisht...

118

PRANVERA BINJAKE

DUA TË DEHEM Sonte dua të dehem, duke pirë gëzimin e të tjerëve, që u kënaqën aq shumë. Pasi dashurinë ma therën, ma çorrën, e ropën, deri sa klithi si një vetëtimë. Dua të dehem me mallëngjim. Fund kënge të bëhem, iso e gjatë labe Të mos jem më qënie mbi tokë, por vetëm ndjenjë edhe shpirt. Djegia të jesh ti. Mos u inatos Të dehurit nuk kuptojnë, janë utopi... Midis po-së, dhe jo- së, si ti. Të betohem, kjo do të jetë hera e fundit, që pi... Kaq zhgënjim nga sinqeriteti. 119

Diamanta Zalta Nikolaou

SHFAQEM Dhe ja ku shfaqem p ërsëri, në të njëjtin peisazh. Dashuri me dhëmbë të rënë, guacka të thyera bregut, d u nave të zhgënjim it, m bu lu ar m e rërë. Akoma çuditërisht më thonë, - je e bukur. Aspak e shëmtuar, të shëmtuar, janë të tjerë... Por, ja që veten tani e shoh të plakur, të tjetërsuar, derisa jam mishërim i siluetës tënde të humbur, prej mishi dhe gjaku të infektuar. Edhe kështu... Zemra do të vazhdojë të të dashurojë gjithmonë si e re, folenë e ndërtuar për të dy, në degët e atij shelgu. përherë...

120

PRANVERA BINJAKE

VARG I LOD HUR Ky varg i lod hu r që p o m ë lod h d he m u a, ky akth i dëmbeltë që po më zbardh. Kjo puhizë boheme zemrës së zhveshur, më ka mekur çdo të qeshur... Kam mbetur ditëve tek dy muaj të pabesë, që jetes sime në bark iu ngjitën, si placentë... Mars e p rill bashkë, pranverë e rreme! Lindje dashurie pa bebe... Ky varg i lodhur, sa shumë po më lodh! Diell i stinës më ngroh... A do të dalësh ndonjëherë për mua, ku je, s p o të shoh!

121

Diamanta Zalta Nikolaou

D UEL ME FËMIJËT U d ashu rova... Qëllomëni, thermëni vdismëni po deshët! Kam dalë në arenë, me dashurinë me të madhe në botë, të nënës për fëmijët... U dashurova... Më erdhi papritur, e krijuar nga një dhunë e pamëshirshme p sikologjike Ju e dini më mirë se gjithë të tjerët, dëshmitarët e mi të vegjël, gjysma e qënies sime. Si të doni gjykomëni, bëni m e m u a ç të d oni: Vritmëni, thermëni po deshët... Çdo gjë që të bëni, keni të drejtë! Për mua prapë do të mbeteni, të shtrenjtë, sa njëqind jetë! 122

PRANVERA BINJAKE

MREKULLI E SHPIRTËRAVE JE POEZI Ti p oezi, je rinia ime e përhershme. Kohë pa largësi, dëshirë për të jetuar, në periferi të ngushta. E vrullshmja, e përflakura, krejt e p ru shta Një kujtim i përhumbur tek ty ngjallet, bëhet femër. Pjell frymën që dikur kish vdekur... Krijesa të reja prej balte, nisin vallen e shpirtërave, përtej Atlantidës së humbur... Melodi fyejsh i shkrihen çudisë. Aty, ku më e bukura jam unë, që vdes e ringjallem, në emër të dashurisë. Pleqëria ime tek ty do të nisë kur të jem kthyer në legjendë, përtej frymës sime.

123

Diamanta Zalta Nikolaou

Dashuria do të jetojë përsëri, tek një zog, një lis, një shelg mbi një copë letër... Foleja, do të jesh Ti. Do të vish?! E ndërtuar qindra vjet më parë në kohët pa sinorë të pafajsisë, ku r p aqja Perëndeshë kishte të virgjërën Artemis, pyjet jetonin partheninë e tyre, rininë e brymës. Atëherë sythët, hapnin gojën e tyre të vogël që unë t i u shqeja m e lëngu n e jetës: Limfën dhe frymën... Poezia ime, ti tani p o kërkon të hed hësh hap at e të rritu rës, ke veshu r d he taka, m oj vajzë serioze. Për të të bërë më të bukur, kam marrë në dorë një krehër të vogël, e p o t i kreh flokët vargje. Mendimin, po ta pjek mbi zjarre përvoje, me mjaltë po ta mbush gojën,

124

PRANVERA BINJAKE

po ta shpleks gërshetin e vargjeve të vështirë, me një krehër. Por ti mban akoma erë të mirë bebe, e vogla ime, më je strukur aq bukur, qumështore në prehër... Rritu, rritu pa u nxituar... Mbi abetaren shqiptare, mrekulli e shpirtrave të bukur, magjistare...

125

Diamanta Zalta Nikolaou

S E D I SE SI VAZHD OJ .....e m egjithatë, unë vazhdoj të të dua po aq! S jam m ë njeri, s kam as tru p , as gojë, as buzë, as flokë. Jam vetëm shpirt. Që zgjat gishtërinjtë e ajërt larg, shumë larg për të të prekur Ty, E pa të parë, ashtu qorrazi, të pyes me zë fjale: A je aty?! Sepse ekziston vetëm gërma, prej saj kapem, mbahem. Tek ajo tretem. d he interesant! Vazhd oj të të d u a p o m e aq forcë... Gjithçka është m u ngesë. Distancë e tm errshm e çnjerëzore, një gu ngë... Me një shp irt të qelqtë, bohem

126

PRANVERA BINJAKE

vazhd oj të të d u a, m artirisht, m ë shu m ë... E pra, s jam njeri, Jam vetëm një shpirt.

ATO POEZI Ca p oezi, të shkru ara një fu nd m ars i kam altar. Aty, d ëgjoj hap a, p ëshp ëritje, një zë s është m ë... sa m ë d hem b... më dhemb sa... Ndërtoj udhëve të imagjinatës, një histori. Një mitologji, me kuaj të bardhë dhe ëngjëj, që vdesin brengash, mbyten lotësh. aty, ku më i bukuri, je ti... Çdo fundmars, do kërkoj të vuaj si për ty, ...d ashu ri. 127

Diamanta Zalta Nikolaou

Ç MË KAP N JË MALLËN GJIM Ah, ti valë e m allëngjim it, bashkë shkojmë dorë për dorë. Këpus lulet ëndrrave të mia, ti vjen, m i bën ku rorë. Kërcëll - holla manushaqet, luledelet, borë e bardhë. Jam e humbur tek një mars, tek një mall...shumë larg. Deti këm bët ç p o m i lag me një valë mallëngjimi. Era zem rën ç m a m bështjell me një iso kënge labi. Mirësi e gjak bashkë, folenë nëzem ër ç e kanë. Një vajzë e thjeshtë, një djalë i prapë, që ku rrë s d o të jenë m ë bashkë. Kërcell - holla manushaqet, karafil mban dorë e bardhë... Jam e trembur, lepur pylli, nga një zë që vjen nga larg...

128

PRANVERA BINJAKE

TAN I TË THON Ë Të thonë: Ah, moj e mira poeteshë, që fjalën e shpirtit bukur e the! Mos u ndje fajtore, - të lutem janë të tjerë ti, nu k je Ti i dhe të zhuriturit dritë, i dhe të verbërit sytë. Atyre që çirren për kohën e re, ua mbylle gojën, me dry. Ti e spërkate fjalën me vesë, agun e puthe me të dashurisë buzë, pastaj u the, të gjitha grave të botës: Mirëmëngjes, ju dua të gjithave, shumë! Mos kërko, të lutem falje poeteshë, si të tha dikur, një mik: Kujdes! Se trimat vriten të parët, e ti, si ata je, sokoleshë. Por të vrau ai vetë. I frikësuar se mos humbte. Zemrën ta bëri hi,

129

Diamanta Zalta Nikolaou

ta dogji folenë e bukur mbi shelg, që e ndërtove për të dy... Ti vazhd oje t i thoje, a do deshe zog të ishe aty?! Pra mos kërko falje të lutem, d ashu ria jote ishte e d iam and të Për të sfiduar të tillë dashuri, të tjerë duhet të të thonë: Më fal...

N Ë BREN D ËSI N ë brend ësi të nd jenjës, aty ku qënd ron braktisja, po kalben gërmat e fjalës, të dua. Ajo d itë m e d iell, ku r s p ip ëtinin re, shpirt kur më the, pastaj dashurinë... Retë u shtuan, vetëtima nisën, pika shiu varën në sy! ...I butë bie, mbi vetminë. Thu a se jem i në Lond ër e jo në Athinë. Brenda e jashtë, vetëm shi...

130

PRANVERA BINJAKE

MORALI Aty ku lind , vd es, harrohet m end im i... Ekziston m orali, shtypja intelektuale e ndërgjegjes, një gruaje si unë... Mund të bëhet, i dashurisë, varri. Çdo njohje, nis me një term, një ide. Por kuptim jetës, pse harrojmë gjithmonë, e s ia jap im , vetë ne... Bota, strehuar është nga siguria, ti s m ë d he sigu ri shp irti im . Ishe rendje me vrap brenda meje, frikë... Ç forcë vallë m u nd të ketë m orali, vendosur mbi ndjenjat e një qënieje, kuturu... Çdo gjë që lind, destinuar të vdesë, por jo, jo, kështu... Të kesh moral të fortë, do të thotë ta mbrosh dashurinë. I dashur, është mjeshtri të cilën njëri nga ne të dy,

131

Diamanta Zalta Nikolaou

s e d isp onoi, sigu risht... Ku sh ish vërtetë, s e d i! Mu nd të jem u në Mu nd të jesh ti Unë, që s të bind a se sa të d u a në fakt! Ti, që më deshe, kaq pak!

KËNDON NJË KITARË Vajzë topshe me kordele, një të roztë e një jeshile. Pse ndërrove rrugë kur pe, atë d jalë, m oj ku p o vete Një kitarë seç po këndon, aq e lirë, e aq me gas. Të ndoqa pas, të ndoqa pas, rrugës kur shkoje për në gjimnaz. Ah, p ap ritu r...ç u rrëzu a, shkau këmba përmbi bar. Dy trupa rrokullisen të dy bashkuar, një vajzë e thjeshtë e një djalë... Vajza s d inte ku të fshihej, desh të ngrihej...të ngrihej prapë. Dorën seç ja zgjati kënga, bashkë m e të d he një kitarë 132

PRANVERA BINJAKE

E D I SI E di si është puna i dashur, jemi njerëz dhe kemi lindur, p ër t u d ashu r. Ti, nëse s m ë p ërket për mua do të jesh ai ylli polar që çdo natë mbi kodrën e mendimit tim, zbret, shkëlqimin e largët ta falë. Ne si njerëz, kemi lindur të dashurojmë një njeri. jo një yll. Unë u dashurova me Ty... të quajta, Jupiter. Për t u vrarë, p ër t u bërë p lagë. Të jesh njeri duhet të kultivosh bindje, mbi dashurinë moral, Veçanërisht për ata që të duan të vërtetës, pa i bërë spiral...

133

Diamanta Zalta Nikolaou

Por e di, s kam të d rejtë të të gjykoj, s m ë the ti, të d u a Të thashë për herë të parë, nd aj vetes d u het t i them , më fal... Të iki nga ty e zhgënjyer, pa fjalë...

KËSHTU DO TË VDES Deri sa të mbërrijë mëngjesi, do të fle me ty. Pastaj kur të nxjerrë syrin dita, nga sytë do të të flak... Të të përqafoj për të fundit herë, mos të kesh ftohtë, kur të mos jem. Të të mbështjell me përkujdesje si fëmijë, me më të bukurin e jetës time, ag... Dhe aty do të vdes, sigurisht mbi dy fjalë... Ringjallur në varg!

134

PRANVERA BINJAKE

KALËROJ Kalërova ca shtigje një natë, me qiell ku kishte hënë të plotë. Magjistaret, lidhnin e ngatërronin penjtë, thurnin e shshthurnin, dashurinë e shkretë. Se ku p ton Kam mbetur aty. E këtë, asnjeriu s d u het t ia them ! Është pranverë, bën vapë, por unë ftohtë paskam prapë. Nostalgjia më kthehet, më mbështjellë si natë e gjatë... Eh moj dashuri nerajdhe Moj e shkretë... Dy buzët mia mallkojnë erën që bashkë me zërin tënd vjen. ...dhemb... sa dhemb...

135

Diamanta Zalta Nikolaou

JASHTË ÇD O LLOGJIKE Them, ç qe kjo që ekzistoi jashtë çd o llogjike Dashuri pa zë nuk ka, pa sy, pa prekje, p a...p a Ndoshta adhurim, për një person të huaj. Diçka e bukur është dhe kjo, por jo dashuri...s m u nd ta qu aj... Ishte valë, magji, diçka e rrallë, që s e besoj të ketë ekzistu ar në Galaksi, më parë... E trembur për të veçantën, thërm u ar zhd u kem si p u lëbard hë Qiejve të vdekjes dhe të të qënurit gjallë! Ti që më je brymë: Do të jetosh tek unë, sa të kem frymë...

136

PRANVERA BINJAKE

KËRCIM Kam hyrë në dinastinë e dashurisë dhe sodis ngjyrat. Në lëng magjie zhytur frutat e saj. Disqe dielli fytyrat. Kërcehet një vals diku. Diku një blu z p ërqafu ar Një kërcim modern, diku më i ri, si trokth ky ritëm Hard- Rock, i shfrenuar... Vetëm unë jam e zbathur. Borëbardhë që i kanë humbur këpucët. Ëndërroj shëmbëlltyrën time në sup, të princit që vjen, nga mjegulla mbytur. I përhumbur dhe ai, deri në halucinacion arrinë vegimi. Drams po luajnë Dashuria dhe Djalli. Kërcim të mbarë u them, ju vazhdoni! Ngjis shkallët e brengës, aty ku filloi...

137

Diamanta Zalta Nikolaou

HA RRUA R Më je bërë p sherëtim ë, unë, drithërimë. Bisht vargu i kapur, tek një vetëtimë. Qielli i ngrysur jam unë. Përqafim i Zeusit, Ti Përhershmërisht je zjarri, një prekje,veç e përfytyruar. Vjen gjithmonë si dorë, të fshijë mallin... Sqep dallëndysheje unë, me pranverën time të kaltër. Me një manushaqe të vetme diku, që kokën e mbanë ulur... Turpi jam unë. Me të kuqtë e lules dashuri, zhkarravitur buzëve. Lot i përvëluar që rrjedh, në sy të lumturuara shpezë... 138

PRANVERA BINJAKE

Ti pëshpërimë, u në d rithërim ë Në qiej ndjenjash të bardha, harruar... Deri kur kështu, në mungesë, në heshtje, vetëm për vete. Do të të d u a e d o të m ë d u ash

139

Diamanta Zalta Nikolaou

E VËRTETË APO MË D UKET Mu a m ë d u ket siku r sikur të kam patur shok gjimnazi. Sepse flasim të njëjtën gjuhë, si atëherë. Kemi te njëjtin kod, jemi të çiltër, pikërisht si atëherë, E të shkërmoqur andej - këndej... Zemër shpërthyer ti, Unë, i dashurisë e bukuri lot. Me kapriçiot e mia, për të bukurin, të gjimnazit tim, shok. Më tepër se sa duhet e lirshme unë, më i përmbajtur ti. Unë hënëz që lot me yjet, p oezinë Ti gojë e mbushur me xhevahirë. Ka shumë mundësi, të jesh vërtetë, shok gjimnazi, ti. Sid oqoftë s p aska ad oleshencë të d ytë, i vogli im i rritur, që të duhemi, kaq shumë...

140

PRANVERA BINJAKE

VEN D IM I HEKURT Ti tani, e kupton se diçka ndodhi. Më vjen vërdallë, t m ë nxjerrësh një fjalë... Më kap nga shpatullat, më sheh gjatë në sy, më jep një të puthur të fortë, duke më thënë: Ke ndryshuar, s p o të njoh, m e ty ç p o nd od h?! Po unë desha ato shpatulla, të m i ngohje që m ë p arë, t m ë p ërqafoje gjithm onë, që të mos mbërrinim gjer këtu... Habitem, si ndodh ujku të bëhet qingj, ai e ka ngrënë delen, të gjithën... E deles mall, për ujkun, asnjë çikë... N gu rroj t i afrohem , jam shqerrka që dashurinë, blegëroj... Eja, më thua, të shkojmë për një shampanjë. Fruktozë, të roztë, ashtu siç të pëlqen.

141

Diamanta Zalta Nikolaou

Do të thithim dhe nga e njëjta puro bashkë, eja, ç të ka gjetu r që m ë le jashtë... Me vete them, - si s m ë njohe, p ërshtyp je s m ë bëjnë, as purot, as shampanjat e tua. Akom a s e ke ku p tu ar?! Kam kaq kohë që e therras, Unë jam nd jenjaaaaaa Dhe hesht, Është radha ime të hesht, si ajo heshtja jote e gjatë. 25 - vjeçare, pothuajse plakë! Por me një ndryshim i dashur, heshtja jote digjte, përmbyste, thërrm onte Kjo imja është e butë, ka ndjenjë të vërtetë brenda, atë që ti s e p ate ku rrë. Heshtja ime është llavë që ka ard hë p ër t m ë m arrë... Gjithësesi, mëso, s jam m ë tek ti, i dashur... Jam banore e saj.

142

PRANVERA BINJAKE

ALUCINACION Me d el gju m i e trem bu r, e shembur, e sfilitur... Pap ritu r m u d u k se m a rrëzu an, po ma gjykojnë, të voglin tim të rritu r. Ulur mbi një pëshpërimë, gjethja e zverdhur, unë... Ulërasë keq, shaj Më fal, që po të bëj pis, moj fjalë, kur qaj! Më del për pak si dritë, unë të them, ikë, ikë Mos të të shohin me mua, në fakt më dhemb në shpirt... Të jem e ikur, jam e destinuar. Rrugë pa rrugë, kjo dashuri e mallkuar... Rrugëve të mendjes ka dallgë. Unë aty, prej letre, varkë... 143

Diamanta Zalta Nikolaou

Pres thjeshtë Odisenë të më përmbyse. Ap o një xhelat, t m ë m arrë, d u ke p ëshp ëritu r p rap : I dashur ikë, m os u shfaq! Largohem dhe unë si lepur i trembur me një thes në kurriz, mbushur plot! Shkoj aty, ku s ka m ë d ritë...s ka d ritë! Kam frikë...sa frikë... Qaj, si minjtë.

144

PRANVERA BINJAKE

ORGJI Zgjohem...bërë u ji në d jersë... Mbahem prej errësirës...në mesnatë Dal e trem bu r jashtë, të m arr frym ë, sa d u a të thërras... S p aska qënë kjo, dashuri, një lojë e bukur fjalësh, jo zemrash p ër t u bërë çm end u ri E pa më shemb pa mëshirë. Thërras p a zë em rin tënd , pikë loti deri mbi buzë rend. Fryn një puhizë, lotin ma fshin me buzë d u ke bërë p ikërisht atë që ti s e bëre ku rrë. Yjet lart, më grishin, më thonë: Jepi fund...eja këtu..... Shpirti kështu mos të të dhembë. Këtu lart, të duam të gjithë, ...e ne të kemi bërë vend.

145

Diamanta Zalta Nikolaou

U QETËSUAT N u k e d i në u qetësu at nd op ak, të vegjlit e mi... Nga ky i imi, më i vështiri përjetim. S e d i në ç p ërqind je jam tek ju e keqe ap o e m irë Di të them se ju prapë erdhët tek unë, njëra luaneshë, tjetri pëllumb... Porse në prehrin tim, përsëri, kjo ka rëndësi... Gëzon e qanë me shkulme, shpirti im, për ju të dy... Akoma ulëras veten, qiejsh të acartë. Dimrave të shpirtit, si ulkonjat, netëve me hënë të plotë. Por jam gjallë Më mjafton, vetëm që ju kam!

146

PRANVERA BINJAKE

THE END Ishte aq e bukur, kjo, që e quajta dashuri. E kur e martova me poezinë, akoma më magji... Por kam vendosur të largohem, prej saj... Ndonëse më dysh po çahem, apo në qindra pjesë, si algë. Jam shqiponjë e dashuruar me qiejtë. Të vërtetën dua ta thërras, t m ë m bajë e të m bahem p rej saj. Të entuziazmohem...ashtu shpejt, si fëmijë i pafajshëm, pa shkak... E s jam hiç aktore, veçanërisht m e d ashu rinë s d i të lu aj. Gënjeshtra, dyfytyrësia, më janë krejt të huaja. Një mik më tha: Duhet të ruhesh, një çikë të fshihesh, sepse trimat janë të parët, që vriten... 147

Diamanta Zalta Nikolaou

Dua dashurinë ta këndoj, t m ë p ërqafojë, e t m ë p ërqafojë... Mos ndoshta ishte aq e artë ajo, unë e bakërta, s m u nd a ta m eritoj! Po largohem... as vete s d i se ku . Mezi pres verën të shkoj në vendlindje, se mos gjej aty një shtrat, m ë ka m u ngu ar gju m i Do të fle dhjetë ditë me rallë... Të kristalohem, tej helmit, që mora prej saj... Do t i zhytem nënës në p rehër, si njëzet e shtatë vjet më parë, d u ke qarë d o t i them : N ënë, gabova p rap E më fal që ke një vajzë të tillë, që zemrën plagë po ta plas! Do të fle pastaj përqafuar me një siluetë, fort, fort shtrënguar...në gjoks, deri sa ta mbys...me përqafimin tim. E bashkë me të dhe unë të vdes... Do ta bëj zhur brenda shpirtit, do ta djeg, të mos ketë ajo bebedashuri,

148

PRANVERA BINJAKE

më jetë... Oh,...ta dinit, kjo sa dhemb! Më fal,i d ashu r që p o iki kështu Kësaj radhe përfundimisht, pa të thënë, si hajdut. Ti s ke asnjë faj, por faj, ta d ish s kam as u në! Fajin e ka dashuria, që erdhi e më hodhi, si një thes me ndjenjë, tek Ti. Ti më fale katër muaj dritë, sa p ër shu m ë e shu m ë vite Dhe të faleminderit për gojën e bukur që të nxori vetëm xhevahire... E di, dashuria ime të lumturoi, të tjetërsoi... Por s m u nd e ta m bash, me sa duket këtë pranverë hyjnore, ti veshur me kaq poezi. Të gjitha...për ty i dashur, të gjitha, shkruar...për ty. Ti mbete aty, ku i përket, në familjen e bukur që ke, ku ishe që vite m ë p are Aty, ku të janë të gjitha të mirat, 149

Diamanta Zalta Nikolaou

ku është bukuria e jetës, fëmijët. Ad io, p ra! Të u roj të kesh fat Por për këndej të lutem, asnjë hap nëse më ke dashur, pak... Ta dish, Ishe plaga e një shpirti të qelqtë e të dlirë, i vogli im i m ire Mos m u m ërzit, zemër: Lamtumirë!

150

PRANVERA BINJAKE

SHKEL Shkel gjurmëve të hijes, me forcën e dëshpërimit, ndeshem me thashetheme njerëzish. I marr, i djeg, si kërcunj në zjarr (fshehur fëmijëve!) Përshkoj në hell zemrën, lagur me mall, të mos digjet... Sa frikë kisha, më kujtohet kur thoja: A do të jetosh moj e bukur deri nesër. Të perëndimta linjat e pranverës, në fakt të diellta më dukeshin, zemrës. Nuk do të bie peng, rrugëve të hakmarrjes, se mbi gjak dashurie nuk shkelim kurrë! Veç më mblidhet në grykë një lemsh i kripur sa kthehem në plagë të pashëruar. Me sa duket, më duhet të mësohem të jetoj, me një gjemb në zemër, të shpuar...

151

Diamanta Zalta Nikolaou

RRËZOHEM Kam p ërfytyru ar nd onjëherë si është të rrëzohet një hije. Unë p ashë d he nd jeva se m u fu t, në brinjë një thikë dashurie. Rrymë elektrike, qymyr ma bëri zemrën, pastaj përshkoi kujtesën. Kaloi mbi fjalën, Të Dua, ma shembi besën. Tani e bindur jam, se vetem unë u dashurova. U gjunjëzova para fatit për të dytën herë, dalë nga një dhunë psikologjike e gjatë, dashurinë e pashë si pranverë. Tani, të gjitha hijet që kam në zemër, m ë rrëzohen Paskam lindur për të qënë Rozafë, në mua dashuria muroset.

152

PRANVERA BINJAKE

BESOJ Unë besoj, se brenda vetes diku më ke, e thellë, në një psherëtimë shpirti, më fsheh... Rri aty... N u k e d i nëse s të m eritova, a s m ë m eriton. Asnjë hap të lutem mos bëj, për këndej... Është tepër vonë. Këtë s e vend osa u në, e vendose me heshtjen vetë. Çfarë Po të d hem b ?! Po unë që u bëra shpend, ç të të them ?! Po shkoj të strukem në një prehër nëne, të mbështillem aty, të qaj hall. Ta përkëdhel, t i nd ërroj d he një çarçaf, për flokëbardhën time, gjithmonë do të kem mall, sepse ajo më kupton si nënë, dhe jo si i saji, d jalë 153

Diamanta Zalta Nikolaou

BISED Ë ME PLAN ETIN ERMIS Jam e p aftu ar në këtë lojë ndjenjash. ... Postieri Ermis, shpërndan zarfet e erës, me fjalët e zemrës. Orator i bukur, më je Ermis Elokuent, fjalë ar, puhizë. Fllad sysh... Që mua...më gjunjëzojnë çdo ditë, ku fijve që ku rrë s i kisha njohu r m ë p arë atyre.....të p aqënd ru eshm ërisë... Çahem si shegë e rrjedh të kuqtë e saj. Farmak, mbi të miat, të vjetrat plagë. Mbi nd erinqë s d o ta lë ku rrë të rrëzikojë, mbi dinjitetin që po më zhubroset, më thuaj Ermis; vetja nga kjo dashuri, si mund të soset... 154

PRANVERA BINJAKE

Sytë e miliona grave më duket se më shohin shtrembër, asku sh s m a llogarit, se është herë e parë, që dal në dritë, përsëri e dashuruar në jetë. S ka m ë të keqe se një d hu në p sikologjike... Të të këtë në përqafimin e saj të pështirë mbështjellë. S kam ard hu r në jetë të zbarkoj vetëm d etyrim et, kam edhe të drejtat e mia. Por...ah, eshtrat me vargoj pendimesh, p o m i lid h kjo m artire, dashuria. Paska njerëz, që vendosin kufijë të pakuptimtë ashtu me heshtjen, të pa pozicionuar, edhe pse i ke, tek yjet... Vyshkem honeve të ndërgjegjes, tulatem pa përgjigje, pa emërtim. Rru gëve të m end jes filloi të bjerë breshër Rrugicat e zemrës, i mbuloi shi i imët...

155

Diamanta Zalta Nikolaou

I RREMË PUSHTETI I QËN IES Erd he të shkelesh, mbi vullkanin tim që fle. Behem unë e egra ulkonjë e ndërgjegjes, e vetvetes. N d ërsa Ti, shi i rrëm byer, re... Sytë e tu , m ë bind in p ër ta d ashu r p ërsëri jetën. Zëri yt, m ë është i rehatshëm aty. Të shtrij m end im in, fjalët e tu a të m ençu ra, më gëlltisin. Id e, nocion, p ërku fizim , id iom ë... Më je m ë se i m jaftu eshëm , p ër t m ë bind u r, se bota është e rru m bu llakët... Kënga e një d ëshire të p rap ë, shnd ërrohet në eter... Dhe u në, ia zbres notat...ia zbres një nga një...ia zbres.

156

PRANVERA BINJAKE

Shtrëngoj d u art e p u shtetit të qënies, me një frymë të çrregull. Dihatje e lim ontë, e trënd afiltë, që shuhet, mureve të lagura të dashurisë, Tears . . . tears . . . tears. S je as i d ehu r Ti, as u në fitim tare jemi symbol i dhimbshëm i një dashurie fatkeqe. Eh... Sikur gjithë ujërat e botës mbi mu atë kenë shkarë, u në s kam p ër të m u nd u r ku rrë p ër ta larë, këtë mëkat... E d i, s kam vend në p arajsë, Porse të paktën, jam e vertetë S jam e rrem e, E dashurisë sime, asaj më të vështirë, i jam e d o t i m betem , Boheme.

157

Diamanta Zalta Nikolaou

KUSH JE... Jo! Mos trokit në p ortën e heshtjes. Tek vjen me një dritë të mekur, mbi një varg, nëpër natë. Unë që tek nata shpesh mbështes shpirtin, ia ndiej limfën çdo muze, tek lëviz. Por kokën m ë s d o ta ngre, këtë ta dish jam betuar të jem pëshpërimë. S jam as Unë...as Ti, Jam ëngjëll i zi. Pikërisht ai më i plagosuri, ai mbi dashurinë. Rrëshqas m bi letër p enën, një p ikë loti. Vazhdoj me dy vargje...dy gërma. Poezia më rrëmben në bedenat e saj, si të jem Kleop atra Më kap për dore, më thotë, - eja. Më tërheq...mos shiko aty, - eja! Dergjem në krahët e saj, vetëm...në të saj, - erdha, erdha! 158

PRANVERA BINJAKE

Shkruaj dy vargje, edhe dy gërma. Vetëm dy, dhe vë një pikë, në fund, aty...

TË FSHEH Unë ty të fsheh m e brend a gjoksit, mos të mundet të të prekë askush. E më dhemb gjithnjë e më shumë, kjo trembje në shpirt, thellë... S jam fajtore që të d u a, s jam as naive. Thjeshtë jam deti ku Ti, derdhesh në mua, si më i rrëmbyeri lumë. Vazhdoj të të fsheh brenda gjoksit e trembur, mos më pëson gjë. Gjthmonë thellë e më thellë, sepse më je i shtrenjtë, si jetë... si...

159

Diamanta Zalta Nikolaou

KJO...N D OD HI SON TE PEGA SI. 13maj. 2012 Më shpërbleve sonte poezi, p o të gostis m e gllënka shp irti Të marr në krahë, si të të kem bebe, ti më belbëzon, në vargje fildishi. Më se i ëmbël ai stërmundim, ajo d allgë p ërp ëlitje Mbi ball, ajo bu lëz e lagët... Në buzë pëshpërimë e mekët. Poeti, nuk jeton më për vete, jeton e fal shpirtin për të tjerët... Të kam thënë, që kur u fute në mua, jam tjetër njeri. Në çdo qelizë, nën lëkurë në palcë e në vërtebër, ekziston ti, njeri-poezi. Sonte, vargu më shperbleu me vlerë, duke më thënë si një princ, të dua.

160

PRANVERA BINJAKE

Po i premtoj, të rrallë do të të kemë! Sa frym ë, të kesh në m u a Pa ty, s kam as bu zë, as sy, as jetë S m ë rrjed h gjak, por gërma ndër dej. Herë pranverë, herë stuhi, në të vërtetë më je, dashuri. Si mundem të prek qiellin, me ty e provova. Kuptova, si vetes të mos i përkas, hyjëzoj gjysmën time me muzë, ta...tjetërsoj...pa dashtë. Eh, m oj e m irë Emrin dashuri, - ta dhashë. Më je frymë, ndjenjë e thellë,në asht. E lumtur që brenda vetes të kam!

161

Diamanta Zalta Nikolaou

STREHA IME POEZIA Ti ankohesh, bezd isesh që u në zgjohem pesë- gjashtë herë në natë, për të hedhur në letër një ide të çastit, një varg... Kush do të të duronte ty, - më thua! ... Bëhem grusht, m bi një zem ër të p a nd jenjë. Ndjehem shpirt i pavlerësuar, krijesë e mallkuar, dështim i prushtë. Kush...kush...kush do të më kuptojë mua, që jam ndjenjë, jam varg, që për strehë, nuk kam shtëpinë, por shpirtin, poezinë... Var zemrën në degën e një dashurie, marr vrapin...e qorruar nga drita, Pa ditur ku shkoj... (E mbyllur dhe aty është rruga!) Duke mërmeritur, qëndis fjalën... Me sytë qiejve shkruaj... 162

PRANVERA BINJAKE

Poezia...më hyjzon Fati...më mallkon. Ej, poeteshë, mes natës, kështu me shpirtin zhveshur, ku shkon... Midis jetës dhe poezisë, jam d iap azon!

163

Diamanta Zalta Nikolaou

LËN D IN AVE TË MIA N ë lënd inat e ënd rrave, je karafili që mbaj në dorë. Ai që ma dhurove një ditë prilli, m ë the, - d ashu risë t ia vë m bi flokë, ku rorë. Është sizmike ecja jote mbi timen lëndinë. Tani bari aty u tha, s ka m ë d iell. Në folenë e një shelgu të ndërtuar për dy, poezia ka mbetur jetime, pa frymë. Kundroj se si heshtin, ëngjëjt e bardhë, aty dashurinë. Është tronditëse ecja jote mbi mendimet e mia. Vetëm mirë dua të jesh, le të me mllaçisin nofullat nga vetmia..... Por mos rri gjatë mendim sizmik, mbi mua, më bën dëm... Ikë, më mirë...jo kaq gjatë, ...sepse...dhemb... Grim cohem Imazhi yt më harkoi, Pa ty...kërkoj të mbijetoj. 164

PRANVERA BINJAKE

MBAHU VETË, UN Ë TË D UA. Për herë të p arë, p o të m broj vetë, po të marr në përqafim. Ç p o nd od h kështu , kaq egër sonte, me ty, moj e mirë... Po jo moj e gjorë... jo, moj e dlirë, tek yjet...mos shih! Si harron Ke dy ëngjëj, S ia vlen të u lin kokën, për një tënden dashuri, për një vendim tëndin, aq gabim... Të bëhesh erë...lot, thëllim S është asp ak m irë për dy fëmijë... Jo...kurrësesi! Tek yjet p ra, që të shkosh aty, m os shih Eja...eja në timin përqafim. Këtej e tutje të jap fjalën,vetë do të të dua më shumë... Vetë, Kemi mbetur vetëm, ti dije unë po sodis yjet. Ti, merr penën më mirë, nis e shkruaj... Unë tani e tutje, shumë do të të dua. 165

Diamanta Zalta Nikolaou

UN Ë D UA T I N GJYROS D ITËT Unë d u a t i ngjyros d itët, me nuancat e zërit tënd. Vetëm atë njoh, spektri...gabon. Filloj t i vesh çastet m e p ërfytyrim , vetëm i ajërt më je. Ndjenja, i nënshtrohet flijimit, shembet, kokën ulur gjer më dhe... E vetmuar shkel mbi gjurmët e tua, trotuarëve të heshtjes, buzë bregut. Era ia shuan zërin, hapave, jam notë besnike e trishtimit. Dua tek unë e tek ti, dashuri. Kam filluar të të dua me përkëdhelje, s d u a ku rrë të m ërzitesh. Më dhemb zemra nëse pëson gjë... Filloj të të dua si fëmijën...një nënë.

166

PRANVERA BINJAKE

Të mbaj ngrohtë më frymën, cipën e shpirtit, të mbuloj vazhdimisht me përkëdhelje. Ulem në stolin e mungesës tënde, të flas për ty...me detin. Ndjej papritur një dorë të lehtë, të më qarkoi belin... Më mbushen sytë, më laget pamja. Më se e pasigurtë, e ardhmja. Besomë, kam shumë nevojë, t i kem të ngjyrta d itët e m ia. S e p askam në d orë u në, e ka...dashuria. Coptohem si algë në mijëra! Si ndodhi, mbinjerëzoren, kaq shumë, të derdhë mbi mua dashuria!

167

Diamanta Zalta Nikolaou

N UK BESOJ... Të m ë falin të gjithë të d ashu ru arit e botës, fatkeqësisht, nuk besoj më në dashurinë! S besoj m ë në njerinë... Ndoshta dy pëllumba, dy pelikanë, d y lep u ru shë Do të besonin më shumë në të, ap o d o t ia çm onin m ë shu m ë, d hu ntinë. Për dashurinë, investova shu m ë shp irtë U habita kur dëgjova, në këtë m oshë, d ashu ria s ka rënd ësi. Rëndësi ka të mbetemi, miq... Për ç m oshë p o bëni fjalë Ç vlerë ka p ër ju një shp irtë?! A ka moshë dashuria, m oshë lu m tu ria Është dhuratë, në periudha jete, të tilla... Gabimi nuk qëndron tek mosha, mik... Tek mosvlerësimi, mospërfillja... Më vjen keq, por kam humbur çdo nocion për lidhjen dashuri -njeri! Ndjehem e pakët, e padëshifrueshme,

168

PRANVERA BINJAKE

p ërballë m ënyrës së m ohim it të saj, s p o u besoj as veshëve... Nga ana tjetër, jam krejtësisht e pa zonja, penën e shpirtit ta ndryshoj, d o të vazhd oj Dashurinë, me ngjyrat e arta, të vargut ta mbuloj. Më shumë se llogjikë, ndodhi të jem ndjenjë. Më shumë se matematikë, të jem varg e buqetë... Do të vazhdoj atë ta këndoj...pa zë, si tingull i mekur fyelli. Do tvazhdoj të shkruaj për dashurinë, me gjak...prilli. Vetëm njerinë m ë s d o ta d ëgjojë, d o t m ë ku p tojnë tani e tu tje vetëm zogjtë. Atyre d o t u a shp reh nd jenjat. Do t m ë ku p tojnë m ë m irë bilbilat, frymën e fundit do ta jepja, për dashurinë...dhe trimat. Tani, e tutje do të flas me plepat, luleshqerrat, barin, vjollcat ...lisat E d i... është fatkeqësi, por më fal...më e pafajshmja, dashuri. 169

Diamanta Zalta Nikolaou

MOS MEN D O KURRË... Mos m end o ku rrë se m ë vjen m irë, kur të shoh...ashtu, të shpërndarë... Të kapërdish me mua aq shumë, thënë me sinqeritetin më të plotë, fjalë p ër fjalë E di... Ti tani po ndëshkohesh nga vetja, me veprimet gabim nga koha. Kokën ta kanë ulur...megjithatë, ...këtë s p o e d u roj, të ndodhë tek një burrë dy metra bojë! Shkak mes të tjerash jam dhe unë, sigurisht që po e vuajmë njëlloj... Tani, më thua se më dashuron, ashtu si të ishte herë e parë. S d o të gu xojë njeri nga ty të m ë m arrë. Të thashë, i dashur, s m ë m ori njeri, pa kuptuar, u drejtova tek një princ. Ia prisha qetësinë, atë që s e gjeta tek ti. Pa ia njohur familjes bukurinë, u ktheva në gru a d jall

170

PRANVERA BINJAKE

Ku sh u në ?! E çmoj qëndrimin tënd të heshtur, d u rim in p ër t m ë qetësu ar nga ky u ragan. Vjen t m ë p ërqafosh, por në është e vështirë, të hipokrizoj... Largohem...ngadalë...zë qaj... Sepse në të vërtetë, jam akoma tek ai djalë. Më fal! Të them...pa zë...më fal! S e d i as vetë, ku të qetësohem , e ulur në një cep të moshës. Një nga një shfletoj fletët e ditarit, faktet më japin të drejtë, që d ashu ria Ti je zot i zgjuarsisë, të gjithë e d inë Përsa i përket ndjenjës, je një hiç Ajo që mua më shkallmon, më rrudh si stafidhe pa lëng! Në fortësinë e kësaj jete shkëmb,, më bën bishë, më tjetërson, deri sa më mohon, më shemb... Ulëras si pasthirrmë, mes vargjesh... 171

Diamanta Zalta Nikolaou

Thërras një emër... Eja të më marrësh! Mos ki frikë, s kanë p ër të të qu ajtu r të p abesë, për një përqafim... Të një zemre që dhemb... Eja, do të jem e para që do të të them, ikë s është këtu vend i yt, e di, o dritë Familjes, vetëm asaj i p ërket Ikë...do të të them...e falë me shendet... Sa për ty që vuan vuajtjen time, po të marr në përqafim, je ai, që dikur më bëre Nënë, je babai i fëmijëve të mi. Po të mbuloj me mirësinë e dhimbjes sime, Moj kohë 25 -vjeçare, martire, e di... Kjo dashuri platonike, m ë ka p ërlyer Jam gruaja që fatin, e paskësh, të shqyer.

172

PRANVERA BINJAKE

PAS CA VITESH Pas ca vitesh, kur të marr nga ty një telefonatë. N ga telefoni që ku rrë s d o ta nd ryshoi do të të them me shpirt në gojë... Të kam humbur?! Më kërkon e s p o m ë gjen... Kërkove në ndonjë bibliotekë! Kam shkruar shumë për ty, një fund - mars, tek rendja me këmbët e zemrës, livadheve të tua me bar... Të kisha muzë, të kisha shend... H ap e librin, hap e. Aty d o t m ë gjesh. Me zemrën prush, zjarre të ndezë. Veç m os u p ërp iq t i shu ash, as me kalim sysh, as me lot. Megjithëse të shkruara janë për ty, për mua më e bukura botë. Të kam humbur... S p o m ë gjen... Shkruaje emrin tim në një skedë, Mbiemrin nuk po e mban mend! Pranverë binjake...pranverë!

173

Diamanta Zalta Nikolaou

PËRÇARTJE... ...Le të vijë d iku sh, Të më mbajë zemrën që po më bie përtokë, ...Le të vijë dikush, Të ndalojë thikat, që zemrën po e bëjnë copë, ...Le të vijë dikush, Të më mbuloje sytë, nga kjo dritë e fortë. Le ta ndalojë dikush erën, që sjell deri këtu zërin e tij, që thotë...thotë...thotë... Jooooo!... Stop! Ku r d o të nisë...të bjerë borë e bu të d itësh, ...d he gjithçka ta m bu lojë. Tyl i bardhë vellosh, qumësht i bardhë drite, ujëvarë e një isoje të rrallë labërie. Limfë jete, pëshpërimë gjetheje, musht i dashurisë së pjekur, ekstazë lumturie, ...pikon e vdes mbi qënien time... Të vërtetën...unë them vetëm të vërtetën, Unë......të desha më shumë se veten! Por të përgjysmuar, s d o të të d esha ku rrë, Bëra mirë që ika,.....E ti paç uratën. 174

PRANVERA BINJAKE

HORIZON T QË D JEG N u k p u shove, të më jesh dem, o jetë! Dhe unë shami e kuqe e dashurisë, që të nxit, të vish të më godasësh, përsëri... Të kam kapur për brirësh. Ti në erë më shkund, për të mos më lënë në trup, As kockë, as frymë. O jetë... ç të kam bërë! Si të jem një rit i egër spanjoll, po më gjakos në arenë. Dashuria, shpirti që del... S jam m ë njeri...jam legjendë, i më martires jetë, përtej horizonti, djeg. Flakë...shumë flakë gatuar me prush. Mall i llavtë që zemrën e ka mbledhur grusht. Le të vijë dikush...

175

Diamanta Zalta Nikolaou

Ta marrë këtë trup të mpirë, ta shkrijë demi e bëri punën e tij... Jetë...e mbetur, pa limfë... Oh... Nuk rridhka gjak nëpër plagë. Rridhka poezi...

TIK - TAK, TIK- TAK Tik- tak, tik- tak Zem ra s p aska gjak. Tik- tak, tik - tak, Afrohu edhe pak... Tik- tak, tik - tak, i dashurisë xhelat. Tik- tak, tik - tak, Të pres në parajsë... Nëse do të jem bërë yll, ëdhë Hëna, sy..... Është, sepse nuk munda, të jetoj paty!

176

PRANVERA BINJAKE

PËRKUJDESJE Kush je ti, që më përshkon dorën flokësh. I padukshëm, i ajërt, i pafajshëm si fllad maji. Nga cili yll zbrite, nga Mërkuri, Ylli Polar E di, dashuri më je, përkëdhelje më thuaj...mos je ti... Baba Po kush je ti që më mbulon me ngrohtësi, këto netë që shpirtin e kam në acar. Me frymëmarrjen më ngroh, zërin, mirësinë. Si të jesh shpirt që zjarrin shpushpurit, Je ti, fu nd m ars Kush je ti që nga e keqja kërkon të më mbrosh, m e një fjalë, një id iom e, e m u u l m bi varg! Bulëz djerse po më bëhesh në ball, Bëhem syth poezie, që çel nëpër fletë, E trembur iki me vrap. Kush të jesh, vallë... Em ër ke, Art Poezi, m u zë

177

Diamanta Zalta Nikolaou

Vjen nga larg, për pak! Më përqafon, më merr në krahë që të vdes, të ringjallem, në një përrallë. Ah, zbres, m arr lap sin Në heshtje vazhdoj të shkruaj, kruspull... Për dhelprën jetë, për jetën...ndrikull! Ç të jetë vallë, m ë blu an sid oqoftë Kam njerëz që më duan... Por mos më lini më gjatë në shi. Bën ftohtë, shumë ftohtë për mua këtu...

178

PRANVERA BINJAKE

KAM FRIKË Kam frikë të kthehem aty p rap ë, qoftë dhe për pak. A do të ketë mbetur ndonjë lule, vallë... Po zëra, po rrokje, po fjalë?! Një fshesaxhi... Po mbledh me fshesë, të fundit varg. Një pikëçuditëse qan! Bëhem d yll e verd hë, nd jej nevojën të m bështetem tek ty p oezi. Tek një rrokje, varg, ap o tjetër p oet. Dikush paska shkruar: Si vlerësojmë dallëndyshet kur vijnë, i kërkojmë pastaj, në flu tu rim Një tjetër, shkruan rrugës... N jë varg m e flakë, s e d i ku sh... Zoti, apo unë...po qaj. Ka ethe ky varg. Unë trembem, iki me vrap... Fshesaxhiu, hedh në kosh Të fundit varg... E pra... Le të mos mohojmë aspak! 179

Diamanta Zalta Nikolaou

N JËSIA MATËSE E BUZËQESHJES N ë p ashp irtësinë e kohës që vetëm rend , në sy çiklopësh të mendjes e koshiencës... Në bark të brendësisë së të panjohurës, shpirtërore dhe mendore, qëndron sekreti i buzëqeshjes... Ed he nëse s m u nd em i t i largojm ë shkurret prej saj, duhet ta krijojmë... Është e vyer. Ka për të na shpërblyer... Ta ruajmë me kujdes, ka pjesë me shpirtin. E shpirti...ah shpirti, na është bërë, prej vetes e të tjerëve...qelq. Një shpikje fizike, apo matematike, e ka burimin tek njeriu. Buzëqeshja...ah, buzëqeshja, e ka tek...shpirti. Ç reform ë e p ad rejtë tek njeriu ! Të shpërbëjë fitoret në porcione segmentale, aty ku fillon ligësia,

180

PRANVERA BINJAKE

ku fillon mirësia... Pothuajse...fatale. Plazmat molekulare... Vendosur mbi dhimbjen e palexueshme, mbi një lamtumirë të gjakosur zemre, të padiskutueshme. Ç reform ë e p ad rejtë p ër njerinë, të ndash kohën siç ndan segmentet, midis së mirës...dhe të keqes. Besomëni, më se i pashpirt pushteti i heshtjes... Pres të lindë pak diell, pak... Por i vërtetë! Të ngjyros me buzëqeshjen time, jetën - jetë!

181

Diamanta Zalta Nikolaou

KAM D Y YJE UN Ë Fëmijëve të mi të mrekullueshëm, që dinë të jenë një hap përpara, në përgjithesi me jetën.) Deri këtu... Nuk do të lëshoj në ajër, asnjë intuitë. Jam e gjitha mëshirë, dashuri, jam... pafajshmëri. Tek ju, dihatje e jetës sime, fëmijë. Ju jeni caku, ku çdo përrallë më kthehet në vërtetësi. Jeni fryma që syrin tim të qelqtë e vesh me lumturi edhe kur fytyrën ma vesh bryma. Dhu ntinë e natyrës p ër t u bërë N ënë. Nëntë muaj e mbajta, bashkë me ju, d o t ju ru aj nga anom alitë e shp irtit tim p oet... Si jetën, si buzëqeshjen, por mos harroni...unë jam brymë. Pozicioni juaj në zemrën time s ka p ër të nd ryshu ar ku rrë, sepsei vetmi fat i jetës sime, jeni, Ju! Të më falësh Poezi, edhe Ti... Unë ju dua që të tre, sepse jeni origjinalët e mi... 182

PRANVERA BINJAKE

JETA SI KRYEFJALA Ashtu si ky fllad, që pa ditur ku shkon, hedh vështrimin tim në kohë. Përgjon...dëbon...shtyn...përqafon, psherëtimat. Mbledh...gufon...venon...hyjëzon, shpirtrat. Banditë të ligjit kërcënuan me nenet, d ashu risë si t ia p risnin këm bët. Ajo vendosi të mbijetojë, në një guackë. Peshkaqenët e ndershëm, i tregonin dhëmbët... E ja ku shfaqem, në një peisazh, ku blegërijnë ca qingja të butë... Naimi i bukur më je Ti, apo Çajupi i mençur, që gratë i donte shumë... Bu rrat nën hije, lozin kuvendojnë, Pika që s u bie, që nga gratë rrojnë. Ua fal shpirtin e femrës, këtyre gjigandëve të fjalës. 183

Diamanta Zalta Nikolaou

Vendosur veten e jetës, në vend të kryefjalës. Si ky fllad që paditur ku shkon, hedh vështrimin tim në kohë... E vetme...vazhdoj jetën ta dua. Herë-herë, as vete se di ku shkoj...

184

PRANVERA BINJAKE

SI PËR TY Aty...në vijën e parë të nisjes, të mbërritjes, do të jem gjithmonë. Për gabimet...flet ti. Për dashurinë do të flas, unë. Në fakt...jam udhë, për tek ju pa kthim. Çfarëdo të mendoj, të vogël a të madhe, deri tek ju, arrinë. Jam në vijën e parë, duke dashur të zgjidh çdo mos mirëkuptim. Arma ime, e dini mirë, mbështetet në sinqeritet, në durim. Unë jam ndëshkimi, urimi, urtësia, ballafaqimi, e vërteta, përvoja... Aty do te jem gjithmonë plumbi dhe gëzhoja. E prapë për gabimet do të flasësh Ti. Unë për dashurinë, përsëri. Mbështes shpirtin për pak, tek Ty Lermontov, se mos bëhem e bukur, si ti. Siku r një jetë të d ytë t m ë jep nin, përsëri, do të kërkoja si për ty të vuaj, dashuri. 185

Diamanta Zalta Nikolaou

FYELLI I fshehur qëndron një fyell, në brendësi të zemrës. Herë zgjohet me një tingull të ëmbël, herë, kriset në ëndërr. I këndon zemrës për ata që e deshën, ata që e braktisën... Sidoqoftë, këndon magjishëm. Fyelli im, ka rënë për të fundit herë, në një pranverë. Dhe po aty...mbeti, pa jetë. Tani shpesh e ngatërroj, me një britmë, s e d i ç është, njeri ap o shp end ... Fyej të tjerë bien diku larg, i dëgjoj... Këndim të vazhdueshëm, u them... Me gjithë shpirt i uroj, të mos ndalen kurrë... Dashu risë t i bëhen gu rrë... Ç fyej të bu ku r! Ç nu r! 186

PRANVERA BINJAKE

VLERA E NJË GREMISJE Ç vlerë ka një grem isje, tek një njeri i pafajshëm. Gëzohen intrigat, injoranca, vd es sinqeriteti, si trim at. Kush ishte njeriu që tha, për herë të parë... Të parën...të vërtetë. Unë, vetë... Atëherë?! Ç vlerë ka një grem isje pa fajtorë... I gremisur është ai që mohon në të vërtetë, akoma dashuron! Imagjinojmë, imagjinojmë, imagjinojmë, E kurrë...aty...nuk shkojmë. Dëgjohet në shpirt, frymëmarrja e një luleje, pastaj kërcitja e kërcellit të njomë, që thotë po unë të desha, s të bëra keq, pse më bën tani...të rënkoj... Ah, dashuri... Ty me dhimbje gjithmonë të shpërblejnë. 187

Diamanta Zalta Nikolaou

RRUGËVE TË

ATHIN ËS

Erëmirë, ky kundërmim limonash, në këto rrugë, jashtë qarkullimit të makinës. Lëvozhga bajamesh mbetur nëpër xhepa, thyej Parkoj...e me këmbë, marr rrugët e Athinës. Një rruzull i shqetësuar mëështë mbledhur në grykë. S e d i ç është, ankth ap o tiroid ... Më pengon të shijoj dhe këtë akullore, që po më duket dhe ajo e idhtë... Eh... bëj, be, Je...d he s je! Por nuk e lëshoj veten të bjerë, as mendimet të zihen si deshtë. I hedh akullores sime dhe shpirtit, pikë- pikë shurup shegësh, buzëqesh... Mirëmbrëma Athinë! Baladë e mrekullueshme më je sonte, Poezi Homeriane, rimë... Unë jam një vajzë nga Shqipëria e Ilirëve, që dhe ty, të dua shumë. 188

PRANVERA BINJAKE

MUA Mua, gaforren e mbledhur në frikë poshtë këmbës së urës... Gjithmonë do të më gjejnë sytë e trishtuar, të një vajzë të rrëzuar... Mua, lëndinën e luleve, që fytyrën kanë kthyer nga lulekumbullat, do të më gjejnë gjithmonë buzë lumit të fjalës, pëllumbat... Përtej shkëmbinjve të mohimit e durimit, ku ka mbirë një lulegjëmb i egër! Një mendim i bukur i rinisë së hershme, hidhet i shkujdesur, herë kalë, herë ketër. Do të më gjejnë edhe në statusin e harruar, së dashurisë së papërfunduar... N d ërsa bota d o të thote: Aaaaaa, ne rrojtëm ! Ne,do të themi: Mundem, zjarrin...e shojtëm ! Kalendare hipotezash, ditët vendosur rrudhash me radhë... Ç është ky yll që rrëshqiti p ap ritu r, E para këmbëve të mia, ra...

189

Diamanta Zalta Nikolaou

N u m ëron thinjat e m ia... Hëëëmm... Qënka femër, me sa duket, dashuria...

GISHTAT Gishtat, janë pjesa më me frymë e trupit. Aty e ka strehimin prekja, aty fillojnë sinjalet e trurit. Brenda prekjes ka zëra, të bukur, të shëmtuar. Mund të ndezin ditë pa emër, të thërrasin më të strukurën, më të zhdukurën pasthirrmë mbi ndjenjën. Gishtat, mund të jenë edhe tradhtarë, edhe fisnikë... Të ndershëm...me dëshmitarë, ose të pandershëm...dhe fitimtarë. Nuk i gjendet ndjesisë së prekjes fundi, pose është provuar tek njeriu, se gishtat... Janë pjesa më më frymë e trupit...

190

PRANVERA BINJAKE

KUR AGIMI PUTHET ME TERRIN Gjunjëzohen ndjenjat e mia përpara qetësisë tënde... Bëhet zemërimi qengj! Përballë rrezikut të lumturisë, para vë llogjikën... Pak me tej, lind një mbresë, çel një lule në një lëngështim! Sythi i trishtimit merr limfë, se d i ç është, shp resë ap o nostalgji... Vetëm shija e puthjes së agut me terrin, në thellësitë... Do t ia shp jegonte arsyen rrëzim it, humbjes pa kthim! Tashmë e kam kuptuar, midis së mirës dhe të keqes së njeriut, gjithmonë, qëndron një krim. Çdo mëngjes tek zgjohem, për pak më shumë drejtësi në këtë botë, jam e uritur... Nga një ëndërr po e njëjtë, gjithmonë dal e përgjakur... Pasion...E klips... Ç të jetë vallë?! Ndoshta për veten e dikurshme... Mall! 191

Diamanta Zalta Nikolaou

REVOLTË E N JË QYTETËRIMI Lojë e bukur, kur bie të flesh me dëshirën për të parë të nesërmen si një ëndërr të bukur. Zëra të njohur e të panjohur, bëhen arkitektë të simfonisë më të përkryer orkestrale, mbi shpirtin e pa mbrojtur, gjysmë humbur... thyhemi në një zenkë, ngrihemi në një këngë, rrëzohemi prapë në një brengë, Pa ç ka se të d ashu ru ar m e jetën, përherë... Në autostradën 2012-të, garë sintetike shtetesh... Ku kënga...kthyer në revoltë! Balli...në më të shpuarën tabelë, pushtetari...bën sikur... qesh e shkel! Na oksidohet fryma, gabon mendimi... Na pështjell dyshimi, më dysh na çan... 192

PRANVERA BINJAKE

S m jaftu an ato vite të heku rt, ku lu hejnë Pokër d injiteti, sed ra e një bu rri, karakteri... Së zhubrosuri nderin, kuri thanë...Hesht! Sepse...kështu dua unë, thjeshtë! Tkurrem... Eja, ku je të ta përqafoj dhimbjen... S është fjala p ër trillet e lu ftës, ç p ërberje njërëzore! Po grimcohemi, vëllezër, për të mbijetuar përsëri në kurthe Troje... Lojë e bukur kur bie të flesh me dëshirën Për ta parë të nesërmen të bukur, Është koha të ngrihemi të gjithë, popuj...

193

Diamanta Zalta Nikolaou

THELLËSIVE TË N JË MEN D IMI Aty, në thellësitë e një ndjenjë të hershme, ku një lot...ngjan me një gonxhe kristal do të të shoh me sytë e Diellit, dhe zëri, gjithmonë do të më dridhet, e do të derdhet...mall, shumë mall! Mendimet do të jenë shpezë me krahë ëngjëjsh të stërmëdhenj që mirësinë e mbajnë përherë të bardhë, pa frikë, qiejsh... Lëndimi dhe durimi, do të jenë varka, mbi një det të gjaktë përralle... Unë...mes zanave dasmore, do të jem e vdekura, shtojzavalle... Nëse u përplasëm mendimeve të pakuptimta, të njerëzve, neneve, s d o të thotë se d u hej të hu m bisnim për fare... Respektoj çdo vendim, të them kudo qofsh... Dua të jesh vetëm mirë! 194

PRANVERA BINJAKE

BRITMË ËN GJËLLI Ashtu si të gjitha të m brap shtat e jetës i mbulon po i njëjti vaj. Unë jam britma e një ëngjëlli, që e zunë në faj... Desha të arrijë qiellin e shpirtit, me dorë ta kap, p o ai s është fllad ... Syri i këngës u gropos në përrallë një iso e gjatë, u bë lak... Lot i bukur rrëshqiti nën buzë, i nxehtë, si mbi brinjët e jetës, nën hark... Me një shtazë të shëmtuar ngjan heshtja, s e d i në ç lloj m ëshire i p ërket jeta, p o d ashu ria... Rrijnë e ngërd heshen p ranë e p ranë, si të jenë mike, gënjeshtra dhe e vërteta, të dyja. Kështu humbasin ëndrrat, si jeta që m ë s kthehet... 195

Diamanta Zalta Nikolaou

Treten vargjet poetike lëndinash, mbështjellë me cipë shpirti dhimbjesh! Gjithçka aq e shkurtër... e shkurtër... Sa një përrallë... Unë jam britma e një ëngjëlli, që e zunë në faj...

196

PRANVERA BINJAKE

UN Ë TY JETË Unë ty jetë...të dua butësisht, pa interes, ëmbëlsisht... As se m i helm on leu kocid et, ku gjithmonë çel një trëndafil. Të shoh me sy të dashuruar, se dua për ty të jem një dëshirë... Po ti sillesh si të jesh për mua njerkë, unë bijë e më të bukurës nimfë! Të puth me lotin lozonjar, përmes shikimit tim të thellë e të zjarrtë, Ti nu k harron arenën e p rovave, t m ë hed hësh...larg! Dua të duhemi...jetë. Bëhu fytyrë e pastër, bëhu ajri... Që të ndihem shqiponjë në bjeshkë. Sillu mirë me mua, të lutem E m os m u bëj barrë... E d i ç farë... Dua të bëhem për ty, shtatzani e mbarë... Një nënë, për pjellën e saj, ku rrë s është e p rap ë.

197

Diamanta Zalta Nikolaou

Lindmë sërish... Lind m ë p rap e p rap ! Jam muza që shpirtin mora nga një dashuri përrallë...

E VETME N Ë ISHULL Kjo lakuriqësi e pafundme ndjenjë, magji e këtij ishulli me kreshta, po më merr ëmbëlsisht me vete, hapësirash të reja... Lëkurë e njëlmët në dallgë sysh, p ër t m u bërë m ëi p a zëvend ësu eshëm , se kurrë... Unë luaj me Diellin, deri sa, buzët e tij më gjakosin, lëkurën dhe shpirtin. Largësi dhe afërsi bashkë, një kod... i mbrapshtë! Unë, - Hije në ishull... Ti, - Robinson i prapë...

198

PRANVERA BINJAKE

Përshtypje të lexuesve Vjollca Gaba Sa bukur shkruani! Un copo - lavoro! Dhe kryeveprat nuk kom en toh en , n u k e tep roj m e këtë që th em ...ato, vetëm ad m irohen. Por m eqenëse s m u nd të rri p a e faktu ar, p o ju tregoj se kush jeni ju poete, me një mënyrë timen, me diçka që kam lexuar : Njëherë e një kohë, një i ri i shqetësuar, shkon tek një p lak i m otshëm , d he e p yet: Mësu ses,është një p yetje që më torturon ditë e natë. Pyes veten vazhdimisht: Kush je ti?! ...Por nuk arrijë të marr përgjigjen e sigurtë.Çfarë mendoni ju m ësu es? Mësu esi p ërgjigjet : Ësh të n jë p yetje sh u m ë e rënd ësishm e, d he nu k është p a p ërgjigje. Ku r zgjohesh në m ëngjes, si e p ërballon jetën? Zgjohesh nga gju m i vetëm p ër të p u nu ar? Atëherë, je skllav. Zgjohesh, në p ërgjithësi p ër të dashuruar? Atëherë, je fëmijë i Zotit, i lirë dhe i krijuar nga e m ira. Dhe ju jeni e tillë, sa d o p ika t i vini një d ashu rie, ju jeni një fëm ijë i p ërkëd helu r i Zotit, caktu ar nga ai p ër të dhuruar bukuri shpirtërore...Ju faleminderit poete Diamanta Zalta që n d ani shp irtin m e n e, d he n a e p asu roni atë m e cop a nga shp irti ju aj i m reku llu eshëm . B. Smokthina, publicist Të dish të shkruash kaq bukur e me dinjitet, duhet të kesh fisnikëri, e ju e keni m arrë m e sa d u ket p rej fam iljes, m oj e m irë. N jë fjalë e p op u llit thotë: Fisniku , ed he ku r nu k bën djalën, thotë fjalën. Ndërsa ju z Diamantai keni realizuar që të dyja. Respekte mirënjohje për karakterin dhe penën tuaj. 199

Diamanta Zalta Nikolaou

PERMBAJTJA PELIKAN I BARDHË ....................................................................... VJESHTË DHE EKSPRESION ....................................................... TË GJETA MUZA IME .................................................................... NDRYSHIM ....................................................................................... KËSHTU NDODHI...ME NE ......................................................... ATO LOTË ......................................................................................... KAM NJË KËRKESË ....................................................................... SILUETË E THYER ......................................................................... DUKE MOS TË TË PRITUR ........................................................ DËGJOJE ............................................................................................ THELLËSIVE TË MIA ................................................................... KAM DY SY TË MENDUAR ....................................................... NJË KËSHILLË ................................................................................. BISEDË ME BABANË .................................................................... MËDYSHJA PËR TË MË EMËRTUAR ...................................... DASHURIA IME ............................................................................... SI TA TRILLOJ VETEN .................................................................... PARKOJ KOHËN ............................................................................. E MË DUKET SHEKULL .............................................................. KALENDAR ...................................................................................... KAM MBETUR SHTATZANË ...................................................... LAKURIQËSI SHPIRTËRORE ......................................................... HIJE ..................................................................................................... RRËKEZË ........................................................................................... VARGU .............................................................................................. KUR PIVA NJË NATË VETEN ................................................... PEISAZH MBI AKROPOLIN ........................................................ EJA ...................................................................................................... ZËRI .................................................................................................... SH SH SH TT ....................................................................................

200

7 8 9 11 13 14 15 16 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 30 31 32 33 34 36 37 38 39 40 41

PRANVERA BINJAKE

URAGAN ........................................................................................... KUSH TË THA ............................................................................... SË KËRKUARI .................................................................................. E RRËNQETHUR NGA NJË IMAZH ........................................ ME PIKATORE ................................................................................. MORA NJË DITË ............................................................................ DY FISNIKË ...................................................................................... RIGOROZISHT MIQ ....................................................................... PRANVERË BINJAKE .................................................................... 14 PRILL, 2012 .................................................................................. MBI NJË PRILL E MBI NJË MARS ........................................... ME SIGURI ....................................................................................... NESËR ËSHTË E PREMTE ........................................................... DITA E PESTË E JAVËS ............................................................... DITËT E JAVËS ............................................................................... TRETEM ............................................................................................. DEVIJIM DY MUJOR NGA VETJA ............................................... DRAGOJ... .......................................................................................... GUACKË E BUKUR E DASHURISË .......................................... E DUA ................................................................................................ TË DUA PA TË PATUR ............................................................... UNË DUA ......................................................................................... NJË GRUAJE .................................................................................... BIE NJË FYELL ................................................................................ EDHE PAK ATY ............................................................................. LULE TË EGRA ............................................................................... KJO NATË .......................................................................................... FRIKË .................................................................................................. E PRUSHTË... .................................................................................... VËLLAIT ............................................................................................ TI JE PYLLI ...................................................................................... GJASHTËMBËDHJETË .................................................................... JAM DY NOCIONE BASHKË ......................................................

42 43 44 45 46 48 49 51 52 54 55 56 57 58 60 61 62 64 65 66 67 68 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80

201

Diamanta Zalta Nikolaou ZBËRTHIM ...................................................................................... 82 ELEKTROLIZË ................................................................................ 84 ËSHTË NJË VEND ........................................................................ 86 NDJEHEM MIRË ........................................................................... 88 KA ARDHUR KOHA ..................................................................... 89 PO ZBARDH ................................................................................... 90 PA LIMAN ...................................................................................... 91 JO ...................................................................................................... 92 KJO VLERË E PADEPËRTUESHME .......................................... 93 GJITHËSESI ËSHTË STACION JETE ........................................ 95 PËR NJË SHAMIZEZË ................................................................. 96 E PËRMBYTUR .............................................................................. 97 DEZILUZION ................................................................................. 98 MBI NJË FJALË ............................................................................. 100 MANUSHAQJA ............................................................................ 101 IKJA E KOHËS .............................................................................. 102 DO TË JEM .................................................................................... 103 SHPIRT I BRYMTË ....................................................................... 104 KUR DASHUROHET POETI ..................................................... 105 KAM FRIKË .................................................................................. 106 SËNDUKU ..................................................................................... 107 O NJERI .......................................................................................... 109 UNË... ............................................................................................. 110 MALI DO TË KRISEJ .................................................................. 111 MË JE E FITUAR MOJ E MIRË ............................................... 113 U NGUTA ..................................................................................... 114 JAM NË GJENDJE ........................................................................ 115 PLAGA DILKA PREJ MIRËSISË ............................................... 116 NËSE JU... ..................................................................................... 117 DERI KËTU .................................................................................... 118 DUA TË DEHEM ......................................................................... 119 SHFAQEM ..................................................................................... 120 VARG I LODHUR ......................................................................... 121

202

PRANVERA BINJAKE

DUEL ME FËMIJËT ..................................................................... MREKULLI E SHPIRTËRAVE JE POEZI ................................. S E DI SE SI VAZH DOJ............................................................. ATO POEZI .................................................................................. Ç MË KAP NJË MALLËNGJIM ................................................... TANI TË THONË ......................................................................... NË BRENDËSI .............................................................................. MORALI ........................................................................................ KËNDON NJË KITARË .............................................................. E DI SI ....................................................................................... KËSHTU DO TË VDES .............................................................. KALËROJ ....................................................................................... JASHTË ÇDO LLOGJIKE ........................................................... KËRCIM ......................................................................................... HARRUAR .................................................................................... E VËRTETË APO MË DUKET .................................................. VENDIM I HEKURT ..................................................................... ALUCINACION ............................................................................ ORGJI ............................................................................................. U QETËSUAT ............................................................................... THE END ...................................................................................... SHKEL ........................................................................................... RRËZOHEM ................................................................................. BESOJ ............................................................................................. BISEDË ME PLANETIN ERMIS .................................................. I RREMË PUSHTETI I QËNIES ................................................ KUSH JE... ...................................................................................... TË FSHEH .................................................................................... KJO...NDODHI SONTE ................................................................ STREHA IME POEZIA ............................................................... LËNDINAVE TË MIA .................................................................. MBAHU VETË, UNË TË DUA. .................................................. UN Ë DUA T I N GJYROS DITËT ..............................................

122 123 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 140 141 143 145 146 147 151 152 153 154 156 158 159 160 162 164 165 166

203

Diamanta Zalta Nikolaou NUK BESOJ... ................................................................................. MOS MENDO KURRË... ............................................................. PAS CA VITESH ........................................................................... PËRÇARTJE... ................................................................................ HORIZONT QË DJEG .................................................................. TIK - TAK, TIK- TAK ..................................................................... PËRKUJDESJE ............................................................................... KAM FRIKË .................................................................................. NJËSIA MATËSE E BUZËQESHJES ......................................... KAM DY YJE UNË ........................................................................ JETA SI KRYEFJALA .................................................................. SI PËR TY ..................................................................................... FYELLI ........................................................................................... VLERA E NJË GREMISJE .......................................................... RRUGËVE TË ATHINËS ........................................................... MUA ............................................................................................... GISHTAT ....................................................................................... KUR AGIMI PUTHET ME TERRIN ......................................... REVOLTË E NJË QYTETËRIMI ............................................. THELLËSIVE TË NJË MENDIMI ............................................. BRITMË ËNGJËLLI ...................................................................... UNË TY JETË ................................................................................ E VETME NË ISHULL ...............................................................

204

168 170 173 174 175 176 177 179 180 182 183 185 186 187 188 189 190 191 192 194 195 197 198