Flora kelmendi by Perikli Shuli

Flora Kelmendi

KurrĂŤ mos hesht... poezi

Never remain silent... poems

Non voglio tacere mai... poesia

Flora Kelmendi

Flora Kelmendi “Kurrë mos hesht...” poezi “Never remain silent...” poems “ Non voglio tacere mai... “poesia Redaktor letrar: Kristaq F. Shabani I.W.A, W.P.S Recesente: Shefqete Gosalci Përkthyer në anglisht: Dritan Kardhashi W.P.S Përkthyer në Italisht: Aleksandra Shabani (Majlinda) U.P.L.I. W.P.S Tradutto da: Aleksandra Shabani (Majlinda) U.P.L.I , W.P.S Translator: Dritan D. Kardhashi W.P.S Art grafik dhe kopertina: Dashamir Vraniçi

Libri u botua nën kujdesin e Lidhjes Ndërkombëtare të Poetëve, Shkrimtarëve dhe Artistëve “PEGASI” ALBANIA

Libri u shtyp në Shtypshkronjën e Shtëpisë Botuese “Marin Barleti” Tiranë, 2012

Kurrë mos hesht...

Esencë dhimbjeje dhe një qëndrim kritik i botës femërore në antilogjikën e arsyetimit të protagonistit tjetër në kundërtimin e jetës ... Libri poetik “Kurrë mos hesht” i autores Flora Kelmendi vjen te lexuesit me një dritëzim aktiv, pas një “fshehje” të bukur, pas një tundimi vetjak për të dalë, apo të mos dalë në ajri, në arenë. Por një dalje e tillë është e arsyetuar, pasi substrati i këtij vëllimi përmbledh një esencë dhimbjeje të pamatë, nxjerr një mllef të përmbledhur dhe të përplotuar ndër vite me një delikatesë, me një qëndrim kritik të një bote të pasur të shpirtë, të brishtë femërore, e cila hidhet në një sulm të arsyetuar e dinamik për të rrëfyer të drejtën dhe pasojat e prejardhura nga mosarsyetimi, nga lëkundja e tejskajshme, nga mendjelehtësia dhe fluturimi pa krahë fluturues dhe dëshirimi momental. Një titullim intrigues, i cili jep mesazh të fuqishëm në dy palët krijuese të jetës dhe të ardhmërisë. Poezitë e vëllimit janë një tërësi përmbledhëse, ku protagonistojnë dy personazhe rregullatorë të jetës, ku njëra çrregullon prish ekuilibrin në maksimum dhe privon keqësisht tjetrën, duke e shndërruar lidhësinë në mos funksionuese dhe nxjerr në aktrim dhimbjen, pikëllimin, lotimin, ndarësinë, rritjen pa dy krahë pushtues dhe kujdesiv... Drama luhet mbi kurrizin e një dashurie të prerë në mes, e cila humbet funksionet totalisht dhe, këtë humbje, protagonistja e përballon me vështirësinë e ndodhisë, me thyerjen e ndjenjës së madhe, kupton që çiltërsisë, zemërbardhësisë, flakëzimit të dashurimit të saj i përgjigjet një intrigë totale, një dashurim kallaj, sa për të kaluar kohën, pa patuar një synim..., veç një ironi kalimtare, e cila skenon në një delir... Po çfarë faj ka krijesa lindëse, e ardhur në jetë, e cila, qysh në fillesë, humb përkëdhelinë e një ane të nevojshme dhe prezente? Vëtëkuptohet asnjë faj...

Flora Kelmendi

Erotizmi thyhet, dashuria çflakohet, por flakërohet dashuria e nënës, e cila përndrit dhe një qëndrim stoik ndaj kësaj madhështie, duke e figuruar atë me lulesën shpirtërore, duke i vënë në pah madhësitë e kësaj dashurie të paarritur nga qenia tjetër... Një rrëfim, i cili të zjarrmon edhe figurativisht në krahasimshmërinë e përdorur, por edhe të detyron lirisht të mendosh se futja në këtë rol jetësor është një obligim madhor dhe i patjetërsueshëm, një rol, të cilin duhet ta lozësh me pasion dhe dashuri të madhe jetësore, aspak imponuese. Dashuria ndaj nënës, dashuria ndaj bijës, dashuria ndaj mbesës jep një ekzaltim yllëzues, e cila shëndërrohet në një planet të vogël, të bukur dashurie. Në vëllimin e Flutura Kelmendit gjen jetën tek lëviz, gjen reagimin dhe kontrastin, dashurinë në kryefjalë njerëzore, besimin jetësor, ngritjen nga rrëzimi dhe kryengritjen për të ecur fuqishëm në jetën që kërkuan botës fëmërore t’ia kthenin përmbys... Po kështu përndritet dashuria ndaj vendlindjes, ndaj Kosovës, ndaj vendit të emigrimit, ndaj bashkëshortimit dhe lutësisë për të ecur ndryshe..., larg mentalitetit dhe dogmës, por në një bashkëkohësi të fluturt... Mesazhet, të cilat merren nga ky vëllim poetik janë të rëndësishme dhe të ndihmojnë në ecurinë jetësore dhe në krijimin me ide të lidhësisë njerëzore. Në këtë kontekst duhet thënë që përvoja individuale është e nevojshme dhe efektprurërëse, ndihmuese në përvojat e individëve të tjerë ... “Kurrë, mos hesht...” vjen edhe si një mezazh emigrues dhe integrues... Kristaq F. Shabani , I.W.A, W.P.S Nëntor 2011

Kurrë mos hesht...

Fjala e autores…

Fëmijët janë ëngjëjt e mi Jam vajza i një prizrenasi me origjinë nga malet e Sharrit, bashkëshortja e një pejani me origjinë Rugovani, Nusja e Kelmendëve malsorë në ato vende, nëna e çdo kujt… Dashurinë ua dhuroj njëlloj si nënë, jo si e huaj… Jam gjyshja e një ëngjëlli e “tezushja” e gjithë popullit tim… .Jam bijë kosovare, se aty e kam lënë Babën dhe Nanën. Loti më rrjedh për çdo njeri, se zemra ime është plot e përplot me dashuri. Mundohem Botën ta ndryshoj si Nënë Tereza, dhimbjet t’ju lehtësoj dhe nga varfëria t’i shpëtoj, dashuri t’ju dhuroj fëmijëvë të mos të ndihen të vetmuar, se dikush ata i harroi. Jam nënë e gjithë fëmijëve të braktisur! Pse qenka kjo botë aq e krisur?!… Lotin askush atyre s’ju sheh, një përqafim të ngrohtw kurkush s’jua jep… Dëgjoni ju, o njerëz, shikoni si dy duar të vogla më përqafojnë, loti i tyre zemrën ma shkrumon; fjala në fyt nga lotët më gulçon,… S’di nga t’ia mbaj e nga të shkoj! Mbetem e hutuar, duke i shikuar, kur largohem nga ata. Më thonë: “Nanush, ne shumë të duam!” Kjo fjalë tërë kohën në vesh më tingëllon, si një zile, e cila nga gjumi të zgjon…”Nanush,… ti…., mos na harro!” O ju, Engjëj, ju qofsha falë, ju kam bij e më keni Nënë! Deri sa të vdes për ju do të kujdesem me shpirt e zemër. Ju jap fjalën e nderit të Nënës deri në frymën e fundit do të luftoj për ju! Autorja

Flora Kelmendi

Kurrë mos hesht...

Pse hesht? Pse nuk shkruajnë gishtrinjtë, kur të rrëmbejnë ndjenjat? Rri e strukur në një qoshe me frikësimin e ndjerë. Pse buzët s’lëvizin, vallë shkrumbimi i ka mbuluar? Sytë e kaltër me lot, sikundër liqen i turbulluar. Jam e shndërruar në një lis, era ia shkund gjethet. E zhveshur si pemët në këtë stinim vjeshte. S’ka bukuri sikur më parë, çdo gjë ka filluar të venitet, si një trëndafil i madh i bardhë me petalet e tij fantazimi fanitet. Në mesin e natës së pagjumë, si do ta kaloj të nesërmen. Pse rri e heshtur? Më pllakos misteri. Ah, këtë zemër, ma paskan mbyllur me dryn!

Zbrastësia e shikimit Sikundër e djeshmja dhe e sotmja, asgjë tjetër, sadopak, s’ndryshoka. Edhe e nesërmja do të shfanitet e njëjtë.... A mund të kurohemi nga dhimbjet e zemrës së plaguar në këtë gjysmëkohë? Flaka e vakët s’ma ngroh shpirtin... Vjen dhe ikën, si trimërosh acar i dimrit. Shikimi i zbrazët, tashmë më i hutuar, kërkon e kërkon, kot e më kot; lodhet së tepërmi... A mund ta kuptojmë si rrëshqet ky shikimi në sy..? Për ty kërkoj, shpreh diçka të thellë, Diçka të bukur prej vitesh mbaj,

Flora Kelmendi

ndryshove ti , ndryshova unë, gjithçka e shuar, gjithçka pa faj..., si ky vështrim i zbrazur krejt... Dashuria e dikurshme e largët, e largët, si anije në horizont zhduket përpjetë. Ti i tretur nga ëndrra e vrazhdët, Unë gjithë dhimbje mbetem më tej.... Kjo anije me shikim të zbrazët, a do të ankorohet ndonjëherë në breg?!...

Ah, Dashuri , ti Mbretëreshë ! Mbretëri pa kështjellë zemrat na i le në pranga, të burgosura, të ganxhuara për vuajtje dashurie,.. Kush të ka urdhëruar të na shkaktoje këtë peng? Nga lotët jastëku laget e laget, mezi e mbaj gjysmëdhimbjen. Oh, mos shfreno, zemër, në vaj, ti qëkur linde je krijesë e pafaj! Nëse qenka mëkat dashuria, atëherë je ti mëkati më i madh,.. Pse u dashurova në ty..., kur e kishe humbur dhe një pikë mëshire në të errtën natë? Dashuri, moj Mbretëreshë, urdhëra të shumta ti dhe, krejt botën e sundoke, me qeshje dhe vajlotimi na ngjyrose ne. Si një portret dashurie pa lulesë kam mbetur, e kuptoj s’ishte kjo dashuria e vërtetë. Më dënove mua të shkretën në vetmi, ngjasoj si e burgosur në qelinë - rreth tani.

Kurrë mos hesht...

Ti dhe Unë Unë jam Libri, Ti je Rrëfimi; Une jam Fleta, Ti je Shkrimi: Unë jam Pena, Ti je Ngjyra; Unë jam Shkronja, Ti je Leximi; Unë jam Syri, Ti je Drita; Unë jam Fjala, Ti je Shqiptimi; Unë jam Dielli, Ti je Rrezja; Unë jam Hëna, Ti je Ylli; Unë jam Zemra, Ti je Shpirti: Unë jam Jeta, Ti je Ajri që thith; Unë jam Etja, Ti je Uji që e shuan; Unë dhe Ti jemi një Dy trupa, një shpirt.... Ti je dashuri e pambarimtë.

Rikujtimi i të madhërishmes Eci këmbëzbathur mbi gjelbërim, rikujtoj momentet e para me dëshpërim, kur ishim te rinj dhe u takuam sy më sy, por tashmë çdo gjë është tjetërsuar. Shikoja atë rrugë gjarpërore, ku barisnim të dy dorë për dorë, ku puthjen e parë ti ma dhurove, dhe ramë të dy në përqafim të ngrohtë. Aty, ku filloi dashuria të shfaqet, Zemrën përgjithmonë ta fala... “Të dua !” më the , “Të dua!” të thashë ...

Flora Kelmendi

Puthe pareshur...Puthja ishte vetëm fjala... Loti nga syri rrjedh ujëvarë... Te foleja jonë tashmë kam ardhur për ty, këtu që në agim jam... Mallkuar qofshim ata që na ndanë ! Suedi, 2010

Kur bie viktimë e dashurisë E prisja verën me padurim, e prisja ditën, kur do të shfaqeshe ti, të të kisha aty në përqafim , të loznim të dy sinfoninë e dashurisë... Kundroja nga dritarja e pritjes njerëzit në park, çiftet të zëna dorë për dorë dhe më vinte të them, të drejtën, zili, pasi kujtoja historinë tonë , o njeri... Eh, bari i njomë plot gjelbërim, e hijeshonin lulet e bukura,... shihja njerëz të qeshur, tek u ndriste fytyra... E ndjeja botën e tyre të dashuruar... Shikimin e tyre depertues te njëri - tjetri që shpërndante mirësi dashurie,... Sa Romeo dhe Zhuljeta në park në atë çast kishte!... kishin mbirë si bari dashuritë... Më shiko sy më sy, o dashuri. Eh, ç’lakmim ky imi!... Syri më rroku një djalë të ri tek shihte një fotografi, patjetër e të dashurës së tij,... E shihte, e shtrëngonte pastaj në gji,

Kurrë mos hesht... dukej ishte i plaguar nga dashuria e mallkuar.. një çift formoja me të.... M’u duk ishim viktima të dashurisë... Të prita, të përfytyroja, çasti shtynte çastin, mbyllja dhe hapja qepallat, prisja, vetëm prisja dhe loti nuk ndalej kurrsesi, se shpirtin e kisha në lëndim ... Hodha sytë në park, m’u duk i boshatisur, si zemra ime dhe shpirti im... Maj, 2008

Ëndërrimi im : Sikur të isha Qiri... Qaj me zë e vajtoj ta kuroj zemrën e plaguar, Klith me gjithë fuqinë e shpirtit tim , dhimbjen e madhe s’e mbaj dot në duar në këtë kohë të vonuar... Dita vështirëson ditën , ... Si mund të mbahet e përballohet kjo dhimtë tek më ther? Ah, moj botë kalimtare dhimbjen time askush s’e ndien!... Pse kjo jetë në mallkim, s’pati të më ofronte kurfarë, U tregua e pamëshirë, e marrë, vetëm për mua ruajti rrënimin... Ah, sikur të isha qiri e di, do të më vendosnin mbi tavolinë, të ndrija me atë ndriçim qiriri, por do të më shihnin si digjesha, me ngadalësi si do të shkrihesha

Flora Kelmendi

dhe në fund do të më mbetej vetëm dylli... Shkrirja ime do t’i ngjante vuajtjes, do të kuptohej vajtimi, do të ndriste në sy njerëzish pse unë përpiqesha dhe luftoja, duke kërkuar të drejtën. Do të largonte paragjykimin ndaj meje, ndaj të tjerëve, shkatërrimin e jetës njerëzit do të kuptonin te ndriçimi i fjalës së qiririt dhe do të kuptonin paskëtaj më mirë se kësaj bote nga i vjen lëndimi, se kësaj bote të tymtë nga i vjen shkatërrimi dhe i vë peng ardhëmrisë... Ah, sikur të isha qiri dhe të më vinin të ndriçoja mbi tavolinë dhe njerëzit të mençur e të pamençur me ndriçimin e dobët do të kuptonin vetë njerinë!... Suedi 2007

Buzëqeshja jote më ngrohtë si një rreze dielli,... Nënës sime Nënë, ti më e shtrenjta në botë, sesi më duket sot... Më është shtuar më shumë dashuria, të t’i puth me ngrohtësi ato duar, që vetëm ëmbëlsi kanë prodhuar; dua të të përqafoj më ngrohtë se kurrë dhe përsëri këtë e di mirë, nuk do ta shpreh dot mallin tim të përvëluar...

Kurrë mos hesht... Sjell ndërmend, si tani, atë të dikurshme të bukur: Flokët në prehër m’i ke ledhatuar, me shpirt me ke puthur, ti më e madhërishma ime e pakrahasuar... Në çaste dhimbjeje me dashurin tënde shpirtin ma ke qetësuar. Eh, kur kam qarë, me përkëdheljet e tua më ke ngushëlluar. Natën ma bëje Ditë, errësirën ma ktheje në Diell edhe kur e kishe vështirë, buzëqeshja jote më ngrohtë, si një rreze dielli, dalë nga një tjetër i fuqishëm diell... Dhe ndjeja ngrohjen shpirtërore në çdo çast... S’di ku t’i marr fjalët të përshkruaj përpjekjet e një nëne të madhe si ti, o nënë! A mund ta shpreh dot gjithë atë dashuri, të të tregoj sesa të dua, se ç’vend të madh ke në shpirtin e sat bije... Në rrudhat e ballit tënd që më ngjajnë si një hartë, shoh dhe mundimet e rritjes time, shoh përpjekjet për të më bërë vajzë të mirë... Ah, flokët e tu atë thinjura, flokët e tu fisnikë e tregojnë jetën tënde plot sakrifica dhe mundime të mëdha ... E ç’mund të bëjë shpirti im për ty, ç’ mund të shprehë zemra ime veç një falenderim të madh për ty!... Më solle deri këtu, në këtë moshë me bekim dhe urti... Qofsh e bekuar, o nënë, që edhe sot shqetësohesh për mua, sikur ende jam e vogël dhe nuk di udhën... Në sytë e tu shikoj si vëzhgon rritjen time ... Sa më mungon, moj nënë! Pak vargje për ty ndritin shpirtrat dhe perndezim dashurinë... e një vajze për nënën e saj, e një nëne për një Nënëmadhe ...

Flora Kelmendi

Mos u dorëzo kurrë shpejt Jetë me: brenga, vuajtje, zemra të thyera, dhimbje. Të kaplon djersa, kur mendon ndarjen,... Si do të përballohet ai helm dashurie i lënë peng?... Shfaqen në këtë botë natyrore dy kahjet e kundërta: dashuria që kërkon shijimin dhe ndarjen që plagos... O zemër, bëhu e fortë dhe dy kundërshtive bëju ballë, mos u dorëzo kurrë shpejt se natyra me jetën, do s’do ti, atë që ka nisur e bën...

Ngjan me pëllumbeshë tërë nur Kushtuar vajzës sime Sarandës Kam një pëllumbeshë, sa fort unë e dua, sa fort, Saranda emri i saj i bukur, pret të shkojë në shkollë. Me mua kurrë nuk ndahet, sa bukur na kalon koha e lirë. Të gjitha brengat i lë në harrim, kur në çdo çast më jep dashurinë.... Shpesh më thotë se ka dëshirë të mësojë gjuhën e bukur shqipe, Ndaj qysh tre vjeçe në duart e saj, abetarja e dashur i vërtitet... E çuditshme është vajza ime dhe gjithmonë më sheh në sy,

Kurrë mos hesht... ngjan me pëllumbeshë tërë nur, ngrë gishtat lart, thotë: “ Jemi dy”... Pejë, 1987

E pat kjo dashuri S’dua të dëgjoj veshët i kam mbyllë... S’dua të shoh, sytë i kam si të verbuar, s’dua, jo s’dua të di çfarë ndodh në këtë botë... S’dua të derdh më lot. Me gënjeshtra e mashtrime jam mbushur deri në grykë... Asqë mundem të të duroj dot, o shpirt i larguar nga shpirti... Shko nga erdhe, më ler të qetë , se vetëm kështu jetën time mund ta vijoj, më mirë në vetmi, sesa në praninë tënde, tani për mua të fikur... Pa ty, vrastar i një dashurie, që u shndërrua në hi.. Më kalojnë si në një paradë veprimesh premtime e tua dhe fjalët e kota, Kujtoj se dikur më the më doje të m’i ngulitje në mendje se unë do të isha më e lumtura e botës , në shpirtin tim ti do të jesh princeshë e për tjetër në shpirtin tim s’do të ketë më vend... Se unë kisha ardhur në jetën tënde si ëngjëll Ku vajtën fjalët e thëna si në ajër... Kush e pati fajin, unë apo ti? Të gjitha ç’pata t’i dhashë me shumë ngrohtësi, por ti zemër nuk kishe... Tashti shko ku të duash, nuk më intereson aspak,

Flora Kelmendi

se ti nuk dije të dashuroje një shpirt të pastër, ne nuk jemi më për njëri tjetrin.... Dashuria nuk është lozonjare dhe mund të merret e të përdoret e pastaj të flaket ... Jo, jo s’mund të luash më me ndjenjat e mia ... Kur ti të mësosh se çfarë është dashuria, unë kam ikur larg shumë larg, dhe ti për mua s’je më i gjallë... Suedi 2010

“Laj” me lotin tim të rënë nga sytë e mi të skuqur... Mijëra “xhama” me ngjyrime më therën, më copëtuan pjesësh, Për dashurinë e një trëndafili u shndërrova në një kopshtar skllav i përgjakur nga mijëra gjemba nëpër duar. Dëshiroja t’i merrja erë trëndafilit, por çfarë arome kishte, s’e ndieja ... Vështroja e vështroja syzgurdhulluar të përcaktoja ngjyrën që kishte humbur bukurinë trëndafili i kuq , ishte venitur, zverdhur, vyshkur, por unë prapë se prapë skllave e tij mbeta. Afrova instiktivisht buzët ta puth dhe njëherë trëndafilin... Trëndafili im, dikur i kuq, me lotin tim të vadis që të ngjall prapë, po kot se ne vetmi të lanë, petalet e tua i lan loti që të thahen.

Kurrë mos hesht... Me duart e mia të shtrëngoj gjëmbat e tua, më shpojnë në shpirt, si shpatë më copëtojnë zemrën, por, afër teje dua të qëndroj, trëndafil, nga dora të mos të lëshoj kurrë. Dashurinë që kam për ty Zoti ma dënoi dhe sot petalet, dikur të bukura, i laj me lotin tim të rënë nga sytë e mi të skuqur... Suedi, 2009

Dhimbje e madhe në shpirt A thua pse po më pyet, kur e di se “ajo “ më humbi...., Gonxhes së venitur a mund t’ia kthejë ngjyrën? Por edhe ti do të vyshkesh si unë, një ditë do të të bëhet natë, Kur të këputin nga kopshti dhe pa ujë në një vazo, ja të lanë. Atëherë unë do të pyes, sesi është të jesh në vetmi, dhe si e ndien dhimbjen kur të therin gjëmbat tërësisht në shpirt? Të pata dashur pa masë, por ti fare s’më kuptove, Dashurinë ta dhashë dhuratë, por ti, paturpësisht, më tradhtove.... Prizren, 1981

Flora Kelmendi

Gjykim për dashurinë e tradhtuar Ma more gëzimin edhe lumturinë, ma theve zemrën sikur di ti, More buzëqeshjen, më le lotin në sy, Sa i pashpirtë paskishe qenë, sa i pamëshirë! Loti në sy s’do të ndalet kurrë, e bëra, s’ia fal vetes këtë gabim, Ty të besova në këtë jetë, Ta dhashë zemrën ta ruaje me besim. Pse, o shpirt, pse, o zemër, a do ta kujtosh këtë pranverë, se një vit mua më ke lënë tashmë nuse tjetër me duvak të rëndë ke marrë. Fjalët e tua i rikujtoj sot, se pa mua asqë mund të jetoje po fjala “të dua” jotja s’pati kurfarë vlere gënjeshtra thure në jetë dhe me gënjeshtra gënjeve.... Shpirti natë e ditë i shqetësuar, s’kam fuqi më të për të të mallkuar E di dhe e besoj, Perëndia ka për të të gjykuar, Për këto të zeza që më shkaktove mua.. Suedi, 2009

Kurrë mos hesht...

Dashuri e Ndaluar Mesazhi i madh Isha e re e s’mendova shumë, dashuria sytë m’i kishte verbuar. Nuk dëgjova këshillën e Nënës, por pranova mendimin shoqes... Eca nëpër shina duke fluturuar, vetëm e vetëm dashurinë ta kisha pranë. E mora ndërmend e në sy dhe vdekjen, vetëm e vetëm këtë dashuri ta jetoja. S’ doja të dija për askënd në botë, u largova nga shtëpia të jetoja me të. Unë e dashuruara me njeri të gabuar, nuk e mendoja se kisha shkatërruar jetën... U pendova , kur e kuptova veprimin, Kërkova falje, por ishte tepër vonë... Kjo na qenkej dashuri e gabuar, Prej saj mbeti fruti që mbartej tek unë... Dashurisë i thënçin , se s’ishte e tillë, Dashuri që mua më kishte zënë sytë, Ai në një tjetër dashuri ishte nisur, Unë të lindja dhe të rritja ëngjëllushin tim... Oh!....miq të dashur, unë kam gabuar, po këtë gabim shtrenjtë e kam paguar. Dhe ju po vepruat kështu si unë Jeta juaj, përfundimisht, është e shkatërruar... pasi kjo për të gjithë quhet: Dashuri e Ndaluar ...

Flora Kelmendi

Dashuria në lojë meskine Ma more gëzimin, lumturinë, që më dhe fillimisht, ma ktheve në vuajtje prapë,... Ma more buzëqeshjen time të bukur më hape në zemër një plagë. Loti Sot, Nesër, s’do të ndalet kurrë fajin e bërë s’ia fal vetes... Vuajtjet javë e vite nga një njeri fare pa vlerë... Shpirti im ditë e natë është i shqetësuar, m’u rrënuan Ëndrrat m’u rrënua Ardhmëria... Këtë gjëmë ma shkaktoi TRADHTIA... Dashurinë si lojë e mendove dhe ti në lojë u fute si kryelojtar Të gjithë të zezat në “fushë” i lëshove s’i veprove kështu, o tradhtar, dhe pastaj pa turp u fshehe dhe më le foshnjën tënde në bark?!... Martesa jonë ishte veç lojë dhe unë e drejta s’e kuptova dhe vetes i vure të madhen damkë: Ti , ti je fajtori i kësaj ...

Ngazëllim nëne Dhe ky rrëfimi im për ty ka mijëra të vërteta dhe me dashuri nëne është mbushur: “Para njëzetë e shtatë vitesh u luta për ty me një lutësi nëne:

Kurrë mos hesht... “O Perëndi më plotëso një dëshirë të kem dhe unë, si të gjithë, të ndaj gëzimin dhe dashurinë. Çdo gjë do ta pranoj edhe jetën sikur ta kem në rrezikim vetëm, të lutem, o Perëndia ime, dëshirën time nise në realizim. Të betohem, do t’i kaloj netët pa gjumë, kurrë s’do të ankohem, kurrë, se do të rri e zgjuar... Të lutem , o Perëndi e madhe, ma plotëso këtë dëshirë !” Kërkova dhuratën më të shtrenjtë në botë, Dhe Perëndia u mendua , siç mendohet Perëndia, të krijoi dhe të dërgoi te unë. Kur kuptova se ti do të vije në këtë botë, s’kishte kush të m’i ndalte këto lot... S’ ishin lotët e dëshpërimit, jo, rridhnin lotët e gëzimit, po... Kur në duart e mia ty të dorëzuan të shikoja syndritur me kënaqësinë e një nëne të re që i gëzohej pjellës së saj... S’i kurseva qysh në fillim ledhatimet; të putha ngadalë, ngadalë në ballë dhe të urova me fjalorin e nënës së re : “Më paç fat, bija ime, shumë fat!” E mbaj mend, si sot, të shtrëngova dorën e vockël, të ndjeje dashurinë e nënës e pastaj të vura në gjirin tim, duke të dëshiruar një jetë të mirë e të bukur... Dashuria ndaj teje e ndjeva në deje i kishte hapur kufijtë... Ishe e kërkuar nga Perëndia, ishe e kërkuar nga ëndrrat e mia... Ishe gëzimi im më i madh... E ndieja veten time Mbretëreshë që kishte lindur Princeshën... Si ta përshkruaj këtë ndjenjë unë nëna poete, kur njëzetë e gjashtë vite kanë kaluar qysh atëherë...

Flora Kelmendi

Por freskinë e tyre këto vite e ruajnë dhe më duket, sikur ka ndodhur sot kjo dhuratë qiellore... Fjalën e dhënë e mbajta, o Perëndi, ashtu sikundër t’u betova, me dashuri,... Zhgënjimin dhe suksesin me të e ndaj. Sidoqë të ndodhë me të jam dhe do të jem, në çdo hap të jetës do ta përkrah... Ishe bebëza e syve të mi që dritën e shikova... Je loti mbi buzën time edhe kur qesh. Ti je zemra, në gjoksin tim që rreh, je shpirti që më mban në jetë,... Te kam dashur, o bijë, dhe të dua, për ty sakrifikohem dhe, po të jetë nevoja, dhe vdes edhe vuaj, dashurinë për ty, s’mundem ta shpreh për një natë dhe me këto vargje që thura... E dashura ime, të uroj jetë të gjatë... paç shendet, dhe lumturi në çdo hap të jetës. Engjëllushja ime e kërkuar, Perëndia ty të ka dhuruar në këtë datë, sot njëzetë e gjashtë vite solle lumturinë ne shpirtin tim. Dhurata ime për ty janë këto ndjenja të pastra dhe të thella nëne që kanë dhe falin jetëgjatësinë.. 16 maj 2010

Kurrë mos hesht...

Më vrave shpirtin pas shpine E zgjuar rri në këtë natë , kur të tjetër si qengja flenë, unë qaj dhe sjell ndërmend një dashuri q ë më tradhtoi... Të kërkoj çdokund si e marrë, Telefonin tënd e ke të mbyllur, Pyes njerëzit, mos vallë, të kanë parë... Askush s’më tregon, s’më thotë një fjalë. Dashuria për ty s’paska asnjë vlerë Se në kish, s’do të ikje sikur erë... Në stuhi e furtunë ike e më le më plagose, më vrave shpirtin pas shpine, o i pafe! Një mijë herë gabimet t’i fala për hir të dashurisë por ti s’ kuptove, e s’je njeri, Zemrën e paske pasur gur.. Dije se një ditë për mua ka për të vrarë me dorën e tij vetë Zoti... Çfarë mallkim tjetër të gjej, kur ti këtë jetë ma shkatërrove, Ti asqë mund ta dish se ç’është dashuria s’ke nerv, s’ke as puls... Ti asqë mund ta marrësh me mend se çka sjell vetmia, pasi në krahët e një tjetre më pak të bukur se unë je ... dhe ty të duket se je i lumtur... mbi këtë dhe ...

Flora Kelmendi

Pabesia e dashurisë Më the se më doje, dashurinë s’mund ta fsheh, Mendova se s’do të ketë tjetër, që mund të na ndajë. Por tashmë lamtumirë, o i pabesë i pabesisë, ndaj meje Dashuria ime po të gjykon... Dashurinë time ia dhurove tjetrës dhe lidhe besnikërinë... Por e dhe për mua do të jetë e lehtë, një jetë pa pabesi po përgatit, do të shkoj në përjetësi me qetësi atje ku vuajtje s’ka... Mbi përjetësinë time eja, s’të ndaloj Dheun mbi mua puthe, puthe pareshtur... Fytyrën mbi gur mermeri lësho... Do të dëgjosh fjalët e mia të urrejtjes të ngrohta, të prushta, ashtu të paharruara ... fjalët e mia të plumbta: “Pse më tradhtove, o i pabesë,dhe kështu unë trajtë tjerër mora... Dashurinë që aq doja, tashmë e kam mbuluar nën dhe... Dije, dhe e tretur hak për të marrë nga unë ke...”.

Odise lotësh në orvajtje bashkimi I bashkojmë lotët, ndoshta dashuria jonë do të jetë reale dhe e pastër. Le t’i bashkojmë lotët e ndoshta dhimbja jonë, do të jetë e njëjtë.

Kurrë mos hesht... I bashkojmë lotët e ndoshta lotët tanë i falin gabimet dhe pranohen pendimet. I bashkojmë lotët e ndoshta ty s’ do të shoh më, se një gabim na shkatërroi jetën. Le t’i bashkojmë lotët e ndoshta duart s’ do të lidhen më në perqafim si kurorë.

Pse...? “Pse unë linda, kur nuk kam fat?” e pyes nanën, por përgjigje s’marr. Pse të jetoj ? Oh, në këtë jetë pashpresë... Si s’pate pak mëshirë për një vajzë të re? E tërë kjo vuajtje për një dashuri?! Ishte si gjaku rrjedhës nëpër damarë. Mallkoj tokë dhe qiell, mallkoj hënë dhe diell, mallkoj mëmë dhe atë, më lindën të pafat. Ma morën lumturinë, të vetmen shpresë... Pse s’ma morën dhe shpirtin por me lanë në jetë?!... Prizren 1980

Flora Kelmendi

Skica e akullt e dashurisë sime Derisa unë mërzitesha dhe qaja për, Ty Zemër, s’ kishte lotin kush të ma fshijë, ti me tjetrën, atje larg, diku larg, argëtohesh.... Të kërkova në rrugët e qytetit, aty ku shëtisje, të kërkova buzëdetit, ku dielli perëndonte dhe sakaq m’u shfaqe me tjetrën para syve të mi, m’u shfaqe me tjetrën që kishte zënë vendin tim… Pres më kot rrugës sime ti të kalosh, lulet e bukura në kopsht me thonë:”Mos prit kot, se me një femër tjetër ai ty të ndërroi!... Të vuash për të është mëkat… Zemrës thuaji të mos plasë!” Me shiun lotët i bëra bashkë, hija ime me shoqëroi rrugëve të errta, ku as dritën hëna s’më dha… Agoi dhe një ditë pa ty. Unë eci rrugëve si një lypsar. Duart i zgjat sikur kërkoj lëmoshë. I lutem qiellit të lartë me kaltërsinë të më mbulojë. Diellit e tungjatjetoj , i them “Mirëmëngjes!” dhe dëshiroj të më përkëdhelë ngadalë me rrezet e ngrohta, të strukem me duar nën sqetull e të mos kem acar…Dashuria ime ishte ngrirë në shpirt. Doja ta shkrija atë akull që kishte kapluar zemrën time të pafaj,… Dielli të më puthte buzën time të shkrumuar… Dridhem si një gjethe, që, kur fryn era , në çdo çast e ndien se do ta shkundë nga degët dhe do ta përplasë mbi bar të thatë, ku do të perfundojë dhe këmbët e të tjerëve do të shkelin mbi të..., mbi dashurinë time të shkruar me lotin në sy dhe pritjen e kotë në shpirt dhe në zemër në këtë kohë të acartë.

Kurrë mos hesht...

Dua çfarë, nuk dua Dua të flatroj në qiellin e lart, si shqiponja krahët t’i hap… S’dua të jem e mbyllur si në kafaz dua të cicëroj për dashurinë që mbart … Dua si bleta në lule nektarin të mbledh, si flutura me ngjyrat e bukura të stolis vetveten Ah, sa ja kam zili këtë bukuri që përsillet rreth e rreth mbi këtë natyrë. Dua e çfare nuk dua nga kjo botë… me zemrën që më pikon lot… Ta shkruaj një copë letër e ta bëj copë t’u hedh dallgëve të detit që dikund t’i çojë.

Pa ty kam frikë “Monolog” me dhe për Bashkëshortit tim Të shikoj me sy të zgurdhulluar… Kam frikë se do të të humbas… Vështrimin kujdesës nga ti nuk e largoj, të shtrëgoj fort dorën dhe e puth lehtë buzën teënde të mos të tremb e nga gjumi të të zgjoj. Zemra rreh si tik- taku i orës, sa vjen dhe shpeshtohet, Une qëndroj pranë teje, ku dridhem e tëra, ngjaj si thupër, nga frika se do të humbas një ditë. Hidhem në përqafimin tënd, të shtrëngoj fort, sjo s’dua, kurrë të marrë fund kjo dashuri jonë;

Flora Kelmendi

të ledhatoj me gishtrinj flokët tua, vendos kokën mbi gjoksin tënd, heshtaz qaj…. me lotët në sy pëshpëris: “Mos më lër kurrë, i dashuri im… Kam frikë pa ty… S’mundem të jetoj vetminë. Të dua shumë, o shpirti im! Pa ty kam frikë në këtë natë tërë errësirë”.

Si dikur... Lidhjes së Prizrenit Qyteti im i bukur me histori të mëdha... Të dua Prizren, o djepi im i fëmijërisë çapkëne. Në gjirin tënd u rrita, kurrë s’të hoqa nga kujtesa, kurrë edhe kur mora rrugën e mërgimit... Te ty Prizren, te lidhja jote unike, e zilishme ishte rinia, te Marashi i vjetër kaloja ditët e ulur nën hijen e lisit të moçëm të legjendës...... Ah, sa pak rreshta për ty!... Tani si vizitore te ty vij e mallëngjyer; dua të prek kudo ndryshimin tënd: Kalaja e njëjtë, si kronikane historie, më sjell shëtitjet e bukura ndërmend ... Këtu i mësova shkronjat e para dhe të shkruaj vjersha... Redaktori im i parë mësuesi, Xhafer Kabashi, më dha impulsin se unë dija ta shfaqja botën time... Eh, Prizren vendlindja ime, në këtë përvjetor të 131 të Lidhjes të uroj ....nga larg, por dije një ditë fëmijët e tu të mërguar Lidhja e Prizrenit do t’i mbledh si dikur...

Kurrë mos hesht...

Vikamat e mia ... poemth 1. Derisa luaj me lodrat e mia të kërkoj ty, të më bashkëngjitesh në lojrat, të bëhen më të bukura... Më mungon, natyrisht, dhe të thërras të vish këtu pranë meje, si dikur; të thërras fort me zërin tim: “Baba , pse ke kaq kohë që më ke humbur? Ku je tani?” 2. Shpalos mallin, duke parë fotografitë me ty dhe lotët më rrjedhin pa u ndalur, sado që kam qejf të rrjedhin, se kjo është e vetmja mënyrë për të nxjerrë mallin e madh për ty ... 3. Përfytyroj, kur me duart e mia të vockëla, i fshije lotët e mi, kur qaja... dhe pastaj, oh, pastaj pushoja të qarët... 4. Po të kërkoj, baba, premtimin që më dhe se kurrë, jo kurrë, në vetmi mua nuk do të më lësh ... Ku e ke betimin mbi Zotin , kaq shpejt e harrove, baba?... Pyes mamanë, përditshëm se kur do të vish, por fatkeqësisht përgjigje s’marr... Na ike dhe na le e s’kthehesh më, baba, pse, mos ndoshta, dashuria ndaj nesh paska qenë e kotë?! Pse me gënjeshtra vrave zemrën time të vogël, mashtrove shpirtin tim të njomë, pse baba?

Flora Kelmendi

5. Mora, si dikur një fletë aty të shkruaj, fjalën që ti më ke mësuar... Si më ndodhi dhe na ndodhi kështu, baba?! Duke pritur ty me gëzim na pushtoi totalisht hidhërimi.... Si s’mendove, kur ike dhe s’do të ktheheshe, se çfarë do të bënte vajza jetime? Së paku mua të më kishe mendiuar në atë ikje të beftë, fjalën “ju dua” q ë më fanitet, shpesh tani, e ke harruar, baba... 6. Hyre në jetën tonë, të të dyjave, pa menduar, por i gëzuar, tani dashurinë na e more, më lë të lënduar. Dhe unë jam krijesë Perëndie,... pse nuk pate pak mëshirë prindi? A nuk mendove se unë jam një fëmijë që ka nevojë të të thërrasë çdo ditë me emër , o babai im i munguar? 7. Nëse të bie në dorë ndonjë ditë ky vëllim me një titull “Kurrë mos hesht...” dije se këtu është shkruar se ke thyer një zemër, ke helmuar një shpirt..., sepse ende s’di të shkruaj mirë poetikisht, por këto fjalë dhimbjeje i nxora prej zemrës sime të helmuar... 8. Të thërras e e zgjuar: “Baba, ku je?” Të thërras në ëndërr : “Baba, baba, ç’bën , pse s’vjen? Por përgjigje s’ka, s’ka e s’ka,... Thërras më kot... 9. Me krahëhapur të prita dhe shpresova shumë, Po ti ike dhe nuk le gjurmë dhe në internet të shkruaj , por, më kot, përgjigje zemre nga ty nuk marr.

Kurrë mos hesht... Përgjigje s’ka, s’ka, s’ka,... pavarësisht se unë përgjigjen e dua, e kërkoj me ngulm... 10. Kam arritur deri atje sa çdo njeri, që e shoh në pamjen tënde më ngjason se je ti... Të paramendoj ty dhe të thërras, por zhgënjehem, zhgënjehem, baba... 11. Eh, gjyshja ime e mirë, të falënderoj për të dhënat e tua që më dhanë shkas të shkruaj, të vuaj, të zbrazem në zemër dhe në shpirt për babanë ... 12. Baba, ku je? Përgjigje s’ka, s’ka dhe siç duket , s’do të ketë...

Më prit Mos ik pa mua, më prit… Më prit te horizontet, ku ikin anijet, deri sa të vijë ai moment, një çast do të vonohem… Më prit aty, ku dielli perëndon, ku hëna me yjet shfaqet, Më prit, do të vij, sigurisht, pas teje, të ma zgjatësh dorën, si dikur, të më marrësh në përqafim, ku bashkohen zemrat deri neë amëshim. Më prit, aty tek lëndina me gjelbërim, më prit te lulet e përjetësisë… Hapi portat e dashurisë, më lejo dhe mua me ty të vij.

Flora Kelmendi

Kurrë mos hesht...

Essence of pain and a critical stand of the feminine world in the anthology of reason of the other protagonist in the contradiction of life... The book “Never remain silent” of the author Flora Kelmendi comes to the reader with an active illumination, after a beautiful “concealment”, after a self temptation to come out or not the air, in the arena. But such an appearance is reasoned, because the substrate of this volume collects an immeasurable essence of pain, releases a rancor accumulated through the years, with a delicacy, with a critical stand of a rich feminine spiritual world, which attacks reasonably and dynamically to disbosom the righteousness and the consequences from the lack of reasoning, from the extreme hesitation, from the giddiness and flight without flying wings and the desire of the moment. An intriguing title, which delivers a powerful message in the two creative pair of love and future. The poems are a summary, where as protagonists are two characters, regulators of life, where one breaks the balance maximally and deprives the other badly by transforming the connection into nonfunctioning and sets into acting the pain, grief, tearing, separation, growing up without two caring and occupying arms... the drama is played on the back of a broken love, which loses all the functions and the protagonist faces this loss with the difficulty of the event, with the break of the great feeling; she understands that a total intrigue, aimless tinny love to pass the time, respond to her sincerity, generosity and the flame of her love..., only a passing irony which plays on a delirium... but what is the fault of the born creature, who since its first days loses the caress of a necessary and present side? None... Eroticism is broken to pieces, love loses its flame, but the

Flora Kelmendi

moon of love which brightens is aflame, and a stoical stand towards this grandeur, figuring it with the soulâ&#x20AC;&#x2122;s flower, highlighting the grandeur of this love unreached by the other being... A confession which heats and figuratively with the comparison used, but it also compels you freely to think that the insertion in this vital role is a great and inalienable obligation, a role which you should play passionately and a great vital love, not at all commanding. Love towards mother, love towards daughter, love towards niece emits a starry exhalation, which is transformed into a small beautiful planet of love. In the volume of Flutura Kelmendi we find life as it moves, we find the reaction and contrast, love in human subject, faith in life, rising from falling and the uprising to walk powerfully on the life of the female which they sought to pull it over... In the same way love towards the birthplace, Kosovo, towards the country of emigration, towards married life and prayer to live a different life..., far from the mentality and dogma, but in a contemporary living, is emphasized... The messages, delivered by this poetic volume are significant and will assist in the continuity of life and in creating ideas of human ties. In this context it should be said that the individual experience is necessary and effective assisting the experiences of other individuals... â&#x20AC;&#x153;Never remain silent...â&#x20AC;? comes as a message of emigration and integration... Kristaq F. Shabani I.W.A, W.P.S, A.O.A November 2011

Kurrë mos hesht...

Why do you remain silent? Why don’t the fingers write, When feelings grab you? You stand hiding in a corner Feeling frightened. Why don’t the lips move, Has perhaps incineration covered them The tearful blue eyes, Like a turbulent lake. I am transformed into an oak, The wind shakes off its leaves. Naked like the trees In this season of autumn. There is no beauty like before, Everything has begun to fade, Like a big white rose With its petals the reverie haunts. In the middle of the sleepless night, How will I pass the next day? Why do I remain silent? The mystery visits me. Ah, they have closed This heart with a key!

Flora Kelmendi

Emptiness of the eyesight The past and the present Nothing else seems to change though. And the future appears the same… Can we be cured From the wounded heart pains In this half time? The warmish flame does not warm my soul… The winter’s frost comes and goes like a brave. The empty look, already more distracted Is seeking and seeking, in vain; Excessively exhausted …. Can we understand how this look slips in the eye..? I am looking for you, Expressing something deep, For years I keep something beautiful, You changed, I changed, Everything extinguished everything faultless… Like this completely emptied look…. The remote old-time love, Like a ship in the horizon disappears upwards. You melted by the harsh dream, I remain full of pain… This ship with empty look, Will it ever be anchored at the shore?!

Kurrë mos hesht...

Ah, Love, you Queen! A kingdom without a castle You left our hearts in chains Imprisoned, hooked For suffers of love,… Who has ordered you To cause us this feeling of regret? The pillow is wetted with tears, I can hardly contain the half pain. Oh, you heart don’t you burst in lament, Since you were born you were a faultless creature! If love is a sin, Then you are the greatest of sins,… Why did I fall in love with you…, When you had lost the mercy In the darkness? Love, o you Queen, Numerous orders you gave, You rule the entire world With laughter and tears of lament You colored us. Like a portrait of love Flowerless I have remained, I understand This is not the true love. You punished me, The wretched, in loneliness, I resemble a prisoner In the circled cell now.

Flora Kelmendi

You and I I am the Book You are the Narration I am the Leaf, You are the Writing: I am the Pen, You are the Color; I am the Letter, You are the Reading; I am the Eye, You are the Light; I am the Word, You are the Pronunciation; I am the Sun, You are the Ray; I am the Moon You are the Star; I am the Heart, You are the Soul: I am the Life, You are the Air I breath; I am the Thirst, You are the Water that quenches it; You and I are one Two bodies, one soulâ&#x20AC;Ś You are an endless love.

Remembering the grandiosity I walk barefoot Onto the green, I remember the first moments With despair, When we were young And we met eye to eye But now Everything is transformed. I looked at that twisting road, When we were wandering holding each otherâ&#x20AC;&#x2122;s hands When you gave me the first kiss, And we fell together Into a warm hug.

There where love began to appear,

Kurrë mos hesht... I gave you my heart forever… “I love you!” You said, “I love you, too!” I said… You kissed me without stopping… the kiss was just the word… The tears run from the eye like a waterfall To our nest I have already Come for you, Here since dawn I am… Cursed be those Who separated us! Sweden, 2010

When you fall a victim of love I waited for the summer impatiently I waited for the day, Of your appearance, To have you there hugging Together to play the symphony of love… I observed from the window of expectation the people in the park, The couples holding each-other’s hands And to tell the truth I envied them,, As I remembered our story, o man … Ah, the tender green grass, The grace of beautiful flowers,… I saw smiling people, As their face shone… I felt their amorous world Their penetrating look to each – other Which spread warmth of love…, I saw Romeo and Juliet Present at the park at that moment …

Flora Kelmendi Loves had sprouted like the grass… Look at me eye to eye, o love. Ah, what of a greed, this greed of mine!... My eye caught a young man As he was looking at a photo, Of his beloved, without fail,… He looked at it and held it tightly in his bosom, He seemed to be hurt By the cursed love… He and I made a couple… It seemed to me we were victims of love… I waited for you, I imagined you, The moment pushed the moment I opened and closed my eyelids, I waited, only waited And the tear could not stop, Because my soul was hurt… I looked at the park, It seemed to me emptied, Like my heart and my soul… May, 2008

My dream: I wish I were a Candle I cry loudly and lament curing the wounded heart, I scream with all the power of my soul, I cannot hold the great pain in my hands In this belated time. The day makes the other day difficult,… How can this pain be Kept and endured As it stabs me? Ah, you passing world

Kurrë mos hesht... No one feels my pain … Why this cursed life, Had nothing to offer me It showed to be unmerciful, Lunatic, It kept the ruin only for me … Ah I wish I were a candle I know they would put me on the table, To shine with the shining of a candle, But they would watch me burning, Melting slowly And in the end, only the wax would remain … My melting would resemble the suffer, The lament would be understood, Would shine in the peoples’ eyes Why I was trying to fight, Searching for the right. Would push away the prejudices against me, Against the others, The ruin of life The people would understand At the shining of the candle’s word And after that they would understand better From where does the hurt of this world come, To this smoky world Where does the destruction come from And makes a hostage of the future … Ah, I wish I were a candle And they put me to shine on the table And the wise and unwise people With the faint glow Would understand the man himself… Sweden 2007

Flora Kelmendi

Your warm smile, Like a sunray,… To my mother Mother, you are the dearest person in the world, I don’t know how I feel today … I feel warmer than ever And still I know it well, I cannot express My burning longing… I bring into my mind, like now, The beautiful past: You have caressed my hair in your lap, With your soul you kissed me, You, my most magnificent person… In moments of pain with your love You have pacified my soul. Ah, when I cried, With your caresses you have consoled me. You transformed the Night for me into a Day The darkness into a Sun Even when it was difficult to you, Your smile warmed me Like a sunray, Emerging from a powerful sun… And I felt your spiritual warmth in every moment… I don’t know where to find the words To describe the efforts of A good mother like you, o mother! Can I express all that love, To show you how much I love you,

Kurrë mos hesht... What place you have in the soul of your daughter In the wrinkles of your forehead Which resemble a map, I watch the efforts of bringing me up, I watch your efforts To make me a decent daughter… Ah, your grey hair, Your noble hair Show your life filled with sacrifices, To kiss those hands with warmth, Which have produced only sweetness; I want to embrace you more And great efforts …. What can my soul do for you, What can my heart express Just big thanks for you… You brought me this far, To this age with blessing and wisdom … Blessed be, o you mother, That even today you are concerned about me, As if I were still a little girl And do not know the way… In your eyes I see how you watch my growth… How much I miss you mother! A few verses for you The souls shine And we light The love of a daughter for her mother, Of a mother for a great mother…

Flora Kelmendi

My cries … 1. As I am playing with my games I am looking for you, To join me in the games, In order they become more beautiful… I miss you, naturally, And I call you to come here Close to me, like once; I call you loudly with my voice: “Father, why all this time You have been lost? Where are you now?” 2. I unfold the longing Looking at the photos taken with you And the tears run unceasingly, Though I like them to run, Because this is the only way To satisfy the great longing for you… 3. I remember, when with my small hands, You wiped my tears when I cried… And then, oh, I stopped crying … 4. I need you father the promise you gave to me That you will never Let me alone… You swore to God, where is your promise, You forgot it so soon father…

Kurrë mos hesht... I ask my mother, daily When will you return, But unfortunately I get no answer… You left us and you will not come back anymore father, Why, perhaps, love for us Has been a vain thing?! Why with your lies You murdered my little heart, Cheated my tender soul, Why father? 5. Like once, I took a piece of paper, To write there the word you have taught me… What happened to me and what happened to us all, father? Waiting for you with joy The grief overwhelmed us completely… How did you not think, when you left and you would not return, That what would the orphan girl do? At least you should have thought about me In that dramatic leaving, The word “I love you” That often haunts my thoughts now, You have forgotten it, father… 6. You entered into our lives, The lives of us both, without thinking, But happier, You took our love away, You left hurting me. I am a creature of God,… Why did you not have the mercy of a parent? Did you not think that I am a child Who feels the need to call you Every day in name, O my absent father?

Flora Kelmendi 7. If someday a volume titled “Never remain silent...” falls into your hands Know that here it is written That you have broken a heart, You have poisoned a soul … Because I still Don’t know how to write well in a poetical way, But these words of pain Come from my poisoned heart… 8. Awakened I call: “Father, where are you? I call you in the dream: “Father, father, what are you doing, why don’t you come? But there’s not answer,… I call in vain … 9. With open arms I welcomed you And I expected much, But you left without trace And in the internet I write for you, But, in vain, There’s no a heart’s answer from you. There’s no answer, no answer, no answer,… Despite the fact that I want an answer, I demand it insistently… 10. I have gone that far That every single man I see In your stature… resembles me to you I think about you and I call you, But I get disappointed, I get disappointed, father…

Kurrë mos hesht... 11. Oh, my good grandmother, I thank you for your information Which triggered me to write, To suffer, feel in my heart And soul About my father… 12. Father, where are you? There is no answer, and as it seems, There will never be…

Don’t you ever give up quickly Life with sorrows Suffers Broken hearts Pain. The sweat covers you, When you think of break,… How will that hostage poison of love Be withstood?... In this natural world The two opposite sides appear: Love that demands the tasting And the break that hurts… O heart, be strong And withstand the two opposites, Never give up quickly Because nature with life, Whether you want it or not, Does what it intends to do…

Flora Kelmendi

She resembles a hen pigeon full of grace Dedicated to my daughter Saranda I have a hen pigeon, How much I love her, How much, Her beautiful name is Saranda, She is expected to go to school. She never leaves me, How beautifully our free time passes. All the sorrows I forget, When in every moment she gives me love... She often says that she desires To learn the beautiful Albanian language That is why since she has been three year old, The ABC book moves about her hands... My daughter is strange And she always looks at me in the eye She resembles a hen pigeon full of grace She raises her fingers up saying we are two.... Pejë, 1987

I wash” with my fallen tears From my reddened eyes… A thousand of “glasses” stabbed me with colorations, They fragmented me to pieces, for the love of a rose I was transformed into a slave gardener Blooded from thousands of thorns in my hands.

Kurrë mos hesht... I wanted to smell the rose, But I couldn’t feel the scent … I looked and looked with goggle eyes To determine the color, The color that the red rose had lost, Had faded, grown pale, withered, But I still remained his slave. Instinctively, I drew my lips close To kiss the rose again … My rose that once was red With my tears I water you To bring you to life again, But in vain as they left you solitary The tears wash your petals in order to die away. With my hands I hold tight your thorns They bite me in my soul Like a sword they stab my heart, But, close to you I want to stay, Rose, Never release you from my hand. The love I have for you God punished it And today the petals once beautiful I wash them with my fallen tears From my reddened eyes… Sweden, 2009

Flora Kelmendi

A great pain in the soul Would you say why do you ask me, When you know “she” is lost from me…, Can it bring again the color of The faded bud? But you will wither like me, One day will be transformed into a night for you, When they pluck you from the garden And without water in a vase they left you. Then I shall ask, How is it to be alone, And how do you feel the pain When the thorns stab fully in the soul? I had loved you immensely, But you did not understand me at all, I gave you my love as a gift, But you, shamefully, betrayed me…. Prizren, year 1981.

Judgment for the betrayed love You took away from me the joy and happiness, You broke my heart the way you know, You took away my smile How much heartless you were, How much merciless. The tears in the eye will never stop, I made this mistake and I’ll never forgive myself,

Kurrë mos hesht... I trusted you in this life, I gave you my heart To protect it with faith. Why, o you my sweetheart, Will you ever remember this spring, As you have already one year that you left me Another bride you have taken With a heavy veil. Today I recall your words, That you couldn’t live without me But your word “I love you” had not value Lies you weaved in life And with lies you lied…. My soul worried night and day, I have not power left to curse you I know and I believe, God will judge you, For the troubles You caused to me …. Sweden, 2009

Forbidden love Great message I was young and I didn’t think deeply, Love had blinded my eyes. I didn’t listen to my Mother’s advice, but I accepted my friend’s judgment… I walked through the railroads flying, Just to have love close to me. I considered death and pictured it, Just to experience this love.

Flora Kelmendi I didn’t want to care about anyone in this world, I left my house to live with him. I fell in love with the wrong person, I did not think that I was destroying my life… I repented when I understood the mistake I apologized but it was too late This seemed to be a wrong love From that remained the fruit that was carried to me … Let us call it love, but it was not such Love that had closed my eyes, He had started another love, And I should give birth to and bring up My angel … Oh!... Dear friends, I have made a mistake, But I have paid Dearly for this mistake. And if you act this way Your life Will be ruined forever… Because this is called: A Forbidden Love…

Love in a small-minded game You took the joy from me, The happiness you gave me in the beginning, You transformed it to suffers again You took my beautiful smile You opened a wound into my heart The tears Today, Tomorrow, will never stop I’ll never forgive myself for the mistake I made… Suffers for weeks and years Caused by a valueless person

Kurrë mos hesht... My soul day and night Is worried, My Dreams were ruined My Future was ruined THE BETRAYAL Caused me this calamity… You took love as a game And in this game you were the main player All the troubles you released in the “field” How could you do all this, you betrayer And then shamelessly you were hidden Leaving me pregnant with your baby Our marriage was but a game And I, the downright person, did not understand And you put to yourself the great mark: You are the guilty one of all this ….

Exultation of a mother And this narration of mine For you has many truths And with a mother’s love Is filled: “Before twenty seven years I prayed for you With a mother’s prayer: “O God, fulfill me one wish which I like all the others might have Someone to share my joy and love with. Everything I shall accept even my life at risk just, please, My God Fulfill my wish I swear to you, I shall pass sleepless nights, I will never complain, never That I shall stay awake…

Flora Kelmendi Please Almighty God Fulfill this wish!” I sought the greatest Gift in the world, and God thought, Like God thinks, He created you and sent you to me. When I understood that you Would come to this world, No one could stop These tears of mine… They weren’t the tears of despair No; The tears of joy ran, Yes… When they handed you In my hands I looked at you with shiny eyes With the delight Of a new mother Who enjoyed her offspring… I did not spare the caresses since the beginning; I kissed you slowly, Slowly in the forehead And I wished you With the language of the new mother: “May you be fortunate, my daughter, Very fortunate!” I remember, like today, I held your small hand tightly, That you might feel your mother’s love Then I placed you on my bosom, Wishing for you A better and beautiful life… Love for you I felt in my veins Had opened the boundaries… Sought by God, Sought in my dreams…

Kurrë mos hesht... It was my greatest joy… I felt myself a Queen Who had given birth to the Princess… How to describe this feeling I, the poet mother When twenty six years Have passed since then… But these years Still keep their freshness And it seems to me, As if this heavenly gift Has happened today. I kept my given word, O God, The way I swore to you, With love,… The disappointment and the success I shall share them with her. Whatever happens With her I am and will be In every step of my life I shall support her … You were the pupil of my eyes By the means of which I saw light … You are the teardrop on my lip Even when you laugh. You are the heart, Which beats in my chest, You are the soul That keeps me alive,… I have loved you, my daughter, And I still do, For you I make sacrifices And if needed, I would die. And I suffer

Flora Kelmendi Can’t express My love for you In a single night And with these verses I wrote … My love, I wish you a long life… health and happiness In every step of your life. My sought angel, God has given you In this date, Twenty six years today You brought happiness In my soul. My gift for you These are pure And deep feelings of a mother Which have and bestow Long life … May 16, 2010

Like once… To the League of Prizren My beautiful town with great history… I love you Prizren, the cradle of my naughty childhood. I grew up in your lap, I never pushed you away from my memory, even when I took the road of immigration… To you Prizren, at your unique league was youth, at the old Marash I passed the days sitting under the shadow of the old oak of the legend… Ah, a very few lines for you… Now I come as a longing visitor;

Kurrë mos hesht... I want to touch your change everywhere the castle the same like a historian Brings to my mind the beautiful walks… Here I learned the first letters and to write poems… My fist editor the teacher Xhafer Kabashi Gave me the pulse as I knew to unfold my world… Eh, Prizren my birthplace, in this 131th anniversary Of the league I send my wishes…. from far, But know that the League of Prizren will assemble One day your emigrated children like once…

Flora Kelmendi

Flora Kelmendi was born in the year 1964 in the distinguished historical town of Prizren, Kosovo where, after she performed her elementary studies, she attended the professional high school in Sweden, health profile, by managing to shape her profile and practise her profession up to present days. Flora, owing to her talent, since her childhood, at the age of ten, wrote many poems for children and her first publishing was materialized in the “Pionieri” magazine. From that time she never stopped writing and she manifested dedication and love towards Literature and Art. Her poems are published during all this period, continuously, in many literary magazines and newspapers. In her webpage in internet www.poezit.net using the Alias: ‘Tezushja’, she has frequently published her creations, by so becoming distinguished in the field of writing. The poetry book “Never Remain Silent…” in three languages : Albanian, English and Italian is her first book, a book where the rich themes catch the eye and great vital messages are being delivered through a very active and distinguished life. Flora is a member of IAPWA”PEGASI” ALBANIA and “PEGASI” KOSOVO. Since from the year 1991 she lives in Sweden with her family, where she is very active in her literary creativity.

Kurrë mos hesht...

Essenza di dolore ed un’attinenza critica del mondo femminile nell’antilogica del ragionamento dell’altra protagonista nella contraddizione della vita… Il libro poetico “ Non tacere mai “ dell’atrice Flora Kelmendi giunge verso i lettori con una lucidita attiva, dopo una “ segretezza “ bella, dopo una tentazione individuale per uscire oppure per non uscire nell’aria, per scendere oppure per non scendere nell’arena. Ma una uscita di tal genere sembra ragionevole, perchè il soggetto di questo volume riassume un’essenza di dolore infinito, tira fuori un rancore raccolto ed anche completato da tanti anni con delicatezza, con un’attinenza critica di un mondo ricco dello spirito, fragile femminile, il quale si butta in un’assalto ragionevole e dinamico per confessare il giusto e le conseguenze derivate dal non ragionamento, dalla scossa oltra l’apparenza, dalla frivolezza ed il volo senza braccia volanti ed il desiderio del momento. Un titolo intrigante, il quale dá il messaggio potente nei due aspetti creativi della vita e del futuro. Le poesie del volume sono un’integrita riassuntiva, dove ci sono presenti protagonisti due personaggi moderatori della vita, dove una coppia disordina, distrugge l’equilibrio nella massima posizione ed anche priva in una sbagliata maniera, l’altra coppia, trasformandolo il legame in non funzionante, ed tira fuori negli atti il dolore, l’affanno, l’annaffiatura, la separazione, la crescita senza due bracci conquistatori ed solleciti… La dramma si fa realizzare sulla schiena di un’amore rotto alla meta, il quale perde i funzioni totalmente, e questa perdita, la protagonista l’affronta con la difficolta dell’avvenimento, con il spezzamento del grande sentimento, capisce che alla sincerita, alla generosita, alla fiamma del suo amore le risponde un’intriga totale, un’amore di stagno, e

Flora Kelmendi

come per passare il tempo libero, senza avere uno scopo…, ma soltanto un’ironia passeggera che realizza delle scene in un vanto… Ma che colpa c’ha la creatura nata, venuta nella vita, il quale sin dalla sua origina perde l’accarezza di un lato bisognoso e presente? Ma si capisce da sola che nessuna colpa… L’erotismo si spezza, l’amore perde la fiamma, ma si fiamegga l’amore della madre, il quale splende ed un’attinenza stoica verso questa grandezza, figurandola quella con la fioratura spirituale, mettendole in evidenza le grande dimensioni di questo amore inaccessibile dall’altra esistenza… Una confessione, la quale ti fiamegga ed anche in modo figurativo nel paragono usato, ma ed anche ti obbliga liberamente a pensare che la entrata in questo ruolo è un obbligo grande e non inalienabile, un ruolo che lo devi giocare con passione, e con un grande amore vivente, per niente indispensabile. L’amore verso la madre, l’amore verso la figlia, l’amore verso la nipote da un’esaltazione di stella, il quale si trasforma in un piccolo pianeta, bello d’amore. Nel volume di Flora Kelmendi trovi la vita mentre muove, trovi la reazione ed il contrasto, l’amore nella capo parola di umanita, la fiducia vitale, l’alzata dal cadere, e la rivolta per camminare potente nella vita che hanno cercato al mondo femminile che gliela invertissero… Ma cosi si splende l’amore verso il luogo di nascita, verso Cossovo, verso il luogo dell’emigrazione, verso il coniugo, e la preghiera per camminare diversamente… lontana alla mentalita ed alla dogma, ma in una contemporaneita volante… I messaggi, i quali si prendono da questo volume poetico sono importanti e ti aiutano nell’andamento vitale e nella creazione con delle idee del legame umana. In questo contesto si deve dire che l’esperienza individuale è necessaria e con effetto portante, aiutante nelle esperienze degli altri individi… “Non voglio tacere…” arriva ed anche come un messaggio di emigrante e di integrita… Kristaq F. Shabani I.W.A, W.P.S Novembre, 2011

Kurrë mos hesht...

Perchè taci.... Perchè non scrivono le dita, quando ti rubano i sentimenti ? Rimango accovacciata in un angolo con la paura sentita. Perchè le labbra non si muovono, forse mai l’incererimento gli ha coperto ? Gli occhi azzurri con le lacrime come il lago turbato. Sono trasformata in una quercia il vento gliele scuota le foglie. Svestita come gli alberi in questa stagione d’autunno. Non ha bellezza come prima ogni cosa è cominciata di appassirsi, come una rosa bianca, con i suoi petali oltre la fantasia si infesta. Nel cuore della notte insonne Come la superò l’indomani perchè rimango taciuta ? mi affligge l’isteria... Ah, questo cuore me l’hanno chiuso con chiave.

Flora Kelmendi

Il vuoto dello sguardo Come il passato ed anche il futuro nessun’altra cosa, anche se per un’po non cambia. Ed anche il futuro si apparira lo stesso ma si possono curare i dolori del cuore ferito in questi semi-tempi ? La fiamma tiepida non me la riscalda l’anima... Viene e se ne va come ardente la brina dell’inverno. Lo sguardo vuoto adesso ed anche molto di più disperso cerca, e cerca inutilmente; ma si stanca troppo... Forse mai lo possiamo capire come scivola questo sguardo tra gli occhi ? Per te cerco, essprimo qualcosa di profondo. Qualcosa bella da tanti anni mantengo dentro sei cambiato tu, sono cambiata io, tutto spento, tutto senza colpa... Come questo sguardo vuoto interamente... L’amore di un tempo distante, e distante come nave nell’orizzonte si sparisce all’insu... Tu fuso dal sogno

Kurrë mos hesht... ruvido con tutto dolore ci siamo rimasti di più... questa nave con lo sguardo vuoto ma forse mai si ancorerá qualche volta verso la costa ?!!.

Ah, amore, tu sovrano ! Regno senza castello i cuori ce li hai lasciati nelle manette prigionate, pendenti... per le sofferenze d’amore chi ti ha ordinato che ci causi questo pegno ? Dalle lacrime il cuscinetto si bagna e si bagna, a stento lo mantengo a meta di dolore. Oh, non sfrenare cuore con lamento, tu che da quanto sei nata, sei una creatura innocente! Se è peccato l’amore, allora sei tu il più grande peccato,... Perchè mi sono innamorata di te, quando l’avevi perso ed anche una goccia di pieta nel buio della notte ? Amore, tu sovrano, tanti ordini tu hai datto, tutto il mondo hai conquistato con delle rise e con lamento di lacrime ci hai colorato...

Flora Kelmendi Come un ritratto ormai senza fioritura ci sono rimasta, lo capisco che cosa era questo amore vero, Mi hai condannata, la poverina nella solitudine, mi assomiglio ad una prigionera all’intorno la cella.

Tu ed io Io sono il libro, tu sei la confessione; Io sono il foglio, tu sei la scrittura; Io sono la pena, tu sei il colore; Io sono la lettera, tu sei la lettura; Io sono l’occhio, tu sei la luce; Io sono la parola tu sei la pronuncia; Io sono il sole, tu sei il raggio; Io sono la luna tu sei la stella; Io sono il cuore, tu sei l’anima; Io sono la vita, tu sei l’aria che respiro; Io sono la sete tu sei l’acqua che la spegni.. Io e tu siamo uno, due corpi, un’anima tu sei Amore infinito!

Riporto nella mente della grandezza Cammino a piedi nudi sul verde, riporto nella mente i primi momenti con disperazione, quando c’eravamo giovani e ci siamo incontrati a quattro occhi ma adesso

Kurrë mos hesht... ogni cosa è alienata. Guardavo quella strada di curve dove passeggiavamo tutti e due a mano a mano, dove il primo bacio tu me l’hai regalato, e ci siamo rovesciati tutti e due in un’abbraccio amabile. Lá dove è iniziato l’amore che apparisca, il cuore per sempre te l’ho regalato... “ Ti amo ! “ mi hai detto, “ Ti amo ! “ ti ho detto... Hai baciato senza fermarsi... Il bacio era soltanto la parola... La lacrima dall’occhio si è versato come cateratta verso il nostro nido ormai sono venuta per te qua all’alba mi trovo... Maledetti che siano quelli che ci hanno separato ! Svezia, 2010

Quando cadi vittima dell’amore L’aspettavo l’estate con impazienza, l’aspettavo il giorno, quando ti appariscevi tu, che ti avessi lá nell’abbraccio e che giocavassimo tutti e due la sinfonia dell’amore...

Flora Kelmendi Guardavo dalla finestra dell’attesa la gente nel parco, le coppie darsi dalle mani, e sentivo dire la giusta l’invidia, dopo che ricordavo la nostra storia, uomo... Eh, l’erba umida pieno di verde, ed adornavano i bei fiori,... guardavo gente ridente mentre le brillava la faccia... Lo sentivo il loro mondo, innamorato... Il loro sguardo amante dall’uno all’altro che spargeva bonta d’amore,... Quanto Romeo e Giulieta nel parco in quel momento aveva.... erano germinato come l’erba gli amori.... guardami negli occhi, amore. Eh, che avidita questo mio !.... l’occhio mi ha afferrato un ragazzo giovane mentre guardava una fotografia, senz’altro della sua ragazza,... La guardava, la stringeva poi nel petto, sembrava che era ferito dall’amore maledetto... una coppia formavo in lui... Mi è sembrato che c’eravamo vittime dell’amore... Ti ho aspettato, ti immaginavo, l’attimo seguivava l’attimo chiudevo ed aprivo le ciglie, aspettavo e solo aspettavo e la lacrima non si fermava in nessun modo,

che l’anima l’avevo

Kurrë mos hesht... nella sofferenza... Ho gettato gli occhi nel parco mi è sembrato vuoto, come il mio cuore e come la mia anima... Maggio, 2008

Il mio sogno: Se fossi Candela... Piango a voce e mi lamento, che lo curi il cuore ferito, grido con tutta la forza della mia anima, il grande dolore non lo tengo nelle mani, in questo tempo tardato. Il giorno lo rende difficile il giorno, Ma come si puo mantenere dentro e come si puo fronteggiare questo dolore mentre mi duole ? Ah, mondo passeggero il mio dolore nessuno non lo sente... Perchè questa vita nella maledizione, non ha avuto coraggio di offrirmi niente si è dimostrata spietata, pazza, solo per me ha custodito la rovina... Ah, se fossi candela, lo so che mi metterebbero a tavola, che splendessi con quella splendezza di candela, ma mi guarderebbero come mi brucerei, pian piano

Flora Kelmendi come mi spegnerei, ed alla fine mi rimanerebbe soltanto la cera... Il mio spegnimento gli assomiglierebbe alla sofferenza si comprenderebbe il lamento, e splenderebbe nell’occhio della gente perchè mi sforzavo e lottavo cercando il giusto. Allontanarebbe il pregiudizio verso di me verso gli altri, la rovina della vita la gente la capirebbe verso la splendezza della parola della candela e l’avrebbero capita dopo di questa più essatamente, che a questo mondo da dove gli viene la sofferenza, che a questo mondo affumicato da dove gli viene la rovina e che gli calibra il futuro... Ah, se fossi candela, e che mi mettessero che illuminassi a tavola e la gente saggia e non saggia con la pallida lucentezza l’avrebbe capita da sola l’uomo... Svezia, 2007

Il tuo sorriso più amabile che un raggio di sole,... A mia madre Madre, tu che sei la più preziosa, nel mondo, come mi sembra oggi... Mi è cresciuto di più il caldo che mai e di nuovo questo lo so bene,

Kurrë mos hesht... non te lo posso spiegare la mia nostalgia fervente... Porto nella mia mente, come adesso quel passato bello: I capelli nel petto me li hai accarezzati, con l’anima tu mi hai baciato, tu sei la mia grandezza incomparabile... Negli attimi di dolore con il tuo amore l’anima me l’hai tranquillizzata. Eh, quanto ho pianto, con le tue carezze come mi hai consolato. La notte me la diventavi Giorno il buio me lo trasformavi nel Sole ed anche quando ce l’avevi difficile, il tuo sorriso mi riscaldava come un raggio di sole, uscito da un’altro sole potente... E sentivo il caldo spirituale in ogni attimo... Non lo so dove le trovo le parole a descrivere le tentazioni di una grande madre come te, madre! Forse mai posso essprimerlo tutto quell’amore, che ti dimostri quanto ti amo, che posto che hai occupato nell’anima della tua figlia... Nei rughe della tua fronte che mi assomigliano con una mapa vedo ed anche gli sforzi della mia crescita, vedo le tentazioni per diventarmi una brava ragazza... Ah, i tuoi capelli bianchi, i tuoi capelli nobili

Flora Kelmendi la dimostrano la tua vita pieno di sacrifici d’amore che te li baci con fervore quelle mani, che solo dolcezza hanno prodotto; voglio abbracciarti e con degli sforzi grandi... E che cosa puo fare la mia anima per te, che cosa puo essprimere il mio cuore, solo un ringraziamento grande per te... Mi hai portato fino qua in questa eta con benedizione e saggezza... Che tu sia benedetta, madre, che ed anche oggi ti preoccupi per me, e come se tuttora mi trovo piccola e non lo conosco la strada ... Negli tuoi occhi vedo come la osservi la mia crescita... Ma come mi manchi, madre! Pochi versi per te splendono le anime ed accendono l’amore... di una ragazza per la sua madre di una madre per una nonna...

Mai non ti arrendere cosi presto Vita con degli affani e con le sofferenze cuori spezzati di dolore. Ti tocca il sudore, quando pensi alla separazione,... Come si affronterá quel veleno d’amore lasciato pegno ?... Si appariscono in questo mondo naturale le due direzioni contrari:

Kurrë mos hesht... l’amore che cerca il godimento e la separazione che ferisce... Cuore, devi essere forte, e le due contraddizioni le devi fronteggiare mai non ti arrendere cosi presto perchè la natura con la vita vuoi o non vuoi tu quel che ha cominciato lo termina...

Somigli ad una colomba pieno di grazia Dedicato a mia figlia, Saranda Ho un colomba quanto lo amo, ma quanto, Saranda il suo bel nome aspetta andare a scuola. Da me mai non si separa, quanto bello ci passa insieme il tempo libero. Tutti gli affanni li lascio nella dimenticanza, quando in ogni momento mi da l’amore... Spesso mi dice che ha tanta voglia di imparare la bella lingua albanese. Quindi da quando era tre anni nelle sue mani, il caro abbecedario gli gira... Strana è la mia figlia, e sempre mi guarda negli occhi,

Flora Kelmendi somigli ad una colomba pieno di grazia, alza le dita dice che ci siamo in due... Peja, 1987

E finito ed anche questo amore Non voglio ascoltare, le orecchie le ho chiuse... Non voglio vedere, gli occhi gli ho accecati non voglio, no non voglio sapere, che accade in questo mondo... Non voglio versare piĂš delle lacrime. Con le menzogne e con gli inganni mi sono riempita fino al collo quanto non posso sopportarti, anima allontanata dallo spirito... Te ne vai lĂĄ da dove ti sei venuto lasciami tranquilla, perchĂ¨ solo cosi in questo modo la mia vita posso seguirla, meglio nella solitudine, che nella tua presenza, ormai per me spenta... Senza te omicida di un amore che si Ă¨ trasformato nel cenere.. Mi oltrepassano come se mi trovo in una parata di azioni le tue promesse e le parole inutile... Ricordo che un tempo mi hai detto che mi amavi

Kurrë mos hesht... che mi ficcassi nella mente che io sarei la più felice del mondo... “ Tu sei dentro la mia lacrima tu sarai principessa e per altra nella mia anima non ci sara più posto... “ Che io sono venuta nella tua vita come un angello. Dove sono andate le parole dette, disperse nell’aria ... Chi l’ha avuto la colpa, io oppure tu? Tutto che ho avuto te l’ho datto con molto calore ma tu cuore non l’avevi... Adesso te ne vai dove vuoi, non mi interessa niente affatto, che tu non sapevi amare un’anima pura... noi non ci siamo più per l’uno l’altro. L’amore non è incostante e non si puo prendere e si puo usare e poi si puo buttare via... No, non puoi giocare più con i miei sentimenti... Quando tu imparerai che cosa è l’amore, io me ne saro andata troppo lontano, e tu per me non sei più vivo.... Svezia, 2010

Flora Kelmendi

“ Piango “ con la mia lacrima A migliaio di “ vetri “ di colori mi hanno trafitto, mi hanno spezzatto a pezzi, Per l’amore di una rosa mi sono trasformata in uno schiavo giardiniere insanguinato dalle migliaie spine nelle mani. Desideravo che la sentissi l’odore della rosa, ma che aroma aveva non la sentivo... Guardavo e guardavo con gli occhi in fuori che definissi il colore che aveva perso la bellezza la rosa rossa, era sfiorita, ingiallita, avvizzita ma io di nuovo la sua schiava sono rimasta. Ho avvicinato con istinto le labbra che le baci anche una volta la rosa... La mia rosa una volta rossa, con la mia lacrima ti annaffio che ti rianimi un’altra volta, ma inutilmente perchè nella solitudine ti hanno lasciata i tuoi petali gli bagna la lacrima che si asciugino. Con le mie mani ti stringo le tue spine mi perforano nell’anima come spada mi spezzano il cuore, ma, accanto a te voglio rimanere, rosa, dal mano che non ti lasci mai più. L’amore che sento per te Il dio me l’ha condannato ed oggi i petali una volta belli li bagno con la mia lacrima versata dai miei occhi arrossati...

Kurrë mos hesht...

Il grande dolore nell’anima Ma tu dici perchè mi stai domandando, quando lo sai che “ lei “ mi ha perso..., Alla gemma sfiorita puo tornargliela di nuovo il colore?! Ma ed anche quando tu ti avvizzirai come me, un giorno ti diventerá notte quando ti troncheranno dal giardino e senza acqua in un vasoio, ecco dove ti hanno lasciato. Allora io ti domanderò, come è trovarsi nella solitudine, come lo senti il dolore quando ti traffigono le spine interamente nell’anima? Ti ho amata senza limite, ma tu mai non mi hai capita, L’amore te l’ho datto come regalo, ma tu, con sfrontatezza, mi hai tradita... Prizren, 1981

Giudizio per l’amore tradito Me l’hai rubato la gioia ed anche la felicita, me l’hai spezzato il cuore come sai solo tu, Me l’hai rubato il sorriso,e me l’hai lasciato la lacrima nell’occhio, Ma quanto spietato sei stato tu,

Flora Kelmendi ma quanto spietato. La lacrima nell’occhio non si fermerá mai, l’ho fatto, non gliela perdonerò a me stessa questo sbaglio, A te che ti ho creduto in questa vita, a te che ti ho regalato il cuore che la custodessi con tanta fiducia. Perchè anima, perchè cuore ma la ricorderai questa primavera, che da un anno me mi hai lasciata ormai, ed altra sposa con dote pesante hai preso. Le tue parole le ricordo di nuovo oggi, perchè senza di me non potevi vivere ma la tua parola “ Ti amo “ non ha avuto nessun valore le menzogne hai intrecciato nella vita e con le menzogne hai mentito... L’anima giorno e notte turbata, non ne ho più forza per maledirti Lo so e lo credo, che il dio ti giudicherá per queste disgrazie che mi hai causato... Svezia, 2009

Kurrë mos hesht...

Amore proibito Il grande messaggio Ero giovane e non mi sono pensata troppo, l’amore gli occhi me li aveva accecato. Non ho sentito il consiglio della Madre ma ho accetato l’opinione dell’amica... Ho camminato tra le rotaie volando, soltanto e soltanto l’amore che l’avessi accanto. L’ho portato nella mente e negli occhi ed anche la morte, soltanto e soltanto che questo amore la vivessi. Non volevo sapere niente di nessuno nel mondo, mi sono allontanata dalla casa che vivessi con lui. Io l’innamorata con uomo sbagliato, ma non lo pensavo che avevo rovinato la mia vita... Mi sono pentita, quando l’ho capito l’atto Ho chiesto perdono, ma era troppo tardi Questo è stato amore sbagliato ma da egli è rimasto il frutto che si portava da me... L’amore che gli diccano, perchè non era di tal genere Amore che a me mi aveva bloccato gli occhi..... Lui in un’altro amore se ne era partito, ed io che nascessi e che crescessi il mio angelo... Oh!... cari amici, io ho sbagliato,

Flora Kelmendi ma questo sbaglio troppo caro, l’ho pagato. E se voi ti comportate cosi come me La vostra vita definitamente sara rovinata... Perchè questo per tutti si chiama: Amore Proibito...

L’amore nel gioco meschino Me l’hai rubato la gioia, la felicita, che mi hai regalato all’inizio me l’hai tornato nelle sofferenze di nuovo, me l’hai rubato il mio bel sorriso mi hai aperto nel cuore una ferita. La lacrima Oggi, Domani non si fermerá mai la colpa fatta non gliela perdonerò a me stessa... Le sofferenze per settimane ed anni da un uomo senza valori... La mia anima giorno e notte è turbata, mi sono rovinati i Sogni mi è rovinato il Futuro Questa disgrazia me l’ha causata IL TRADIMENTO... L’amore come gioco l’hai pensato e tu nel gioco ti sei entrato come dirigente del gioco Tutte le disgrazie nel “ campo “ le hai lasciato come hai provenito cosi traditore e poi senza vergogna ti sei nascosto e mi hai lasciato con la tua bimba nella pancia... Il nostro matrimonio era soltanto un gioco ed io la giusta non l’ho capita ed a me stessa le ho messa la grande marca: Tu, tu sei colpevole di tutto questo ...

Kurrë mos hesht...

Esultanza di madre E questa la mia confessione per te che ha delle migliaie vere e con amore di madre è riempita: “ Venti sette anni prima mi sono pregata per te con una pregiera di madre: “ O Dio mi compi un desiderio che abbia anche io, come tutti che la divida la gioia e l’amore. Ogni cosa l’acceterò ed anche se la mia vita che l’abbia nel rischio solo, ti prego Il mio Dio compilo il mio desiderio. Te lo giuro, che le passerò le notti senza sonno, mai non mi lamenterò mai, che rimanerò sveglia... Ti prego, grande Dio, me lo compi questo desiderio !” Ho cercato il regalo il più prezioso del mondo, ed Il dio si è pensato, come si pensa soltanto il Dio ti ha creato e ti ha portato da me. Quando ho capito che tu arriveresti in questo mondo non aveva chi me gli fermava queste lacrime... Non erano le lacrime della disperazione no; si versavano le lacrime della gioia, si... Quando nelle mie mani a te ti hanno consegnata ti guardavo agli occhi splendenti con il piacere di una nuova madre che si rallegrava alla sua figliata... Non le ho risparmiato sin dall’inizio le carezze; ti ho baciato lentamente, lentamente in fronte e ti ho augurato con il vocabolario della nuova madre, “ Buona fortuna, mia figlia, buona fortuna! “ Lo ricordo, come oggi, ti ho stritto la piccola mano che la sentissi l’amore della madre e poi ti ho appoggiato nel mio petto

Flora Kelmendi desiderandoti una vita buona e bella... L’amore verso di te l’ho sentita fino alle vene le aveva aperte i confini... Eri ricercata dal Signore era ricercata dai miei sogni... Eri la più grande gioia... La sentivo me stessa Regina che aveva nato la Principessa... Come lo descrivi questo sentimento io madre poetessa, a ventisei anni prima che sono passati ormai fin dall’allora... Ma la loro freschezza questi anni la custodino e mi sembra che e come se é accaduto oggi questo regalo celestiale. La parola detta l’ho mantenuta Dio, cosi come ti sono giurata con amore,... La delusione ed il successo con lei lo divido. Qualunque cosa che accada con lei sono e ci sarò in ogni passo della vita la confronterò, Eri la pupilla dei miei occhi che la luce l’ho guardato.. Sei la lacrima sulla mia labbra, ed anche quando rido... Tu sei il cuore, nel mio petto che batte, sei l’anima che mi mantiene viva nella vita,... Ti ho amata figlia, e ti amo, per te mi sacrificio, e se sara bisogno, ed anche muoro, ed anche ci soffro l’amore per te non posso essprimerlo per una notte e con questi versi che ho intrecciato... Mia amata, ti auguro una lunga vita che abbia salute, e felicita in ogni passo della vita. Il mio angelo cercato a te il Dio ti ha regalato in questa data come oggi venti sei anni prima hai portato la felicita nella mia anima. Il mio regalo per te sono questi sentimenti puri e profondi di madre che hanno e regalano la longevita...

Kurrë mos hesht...

Odissea di lacrime nelle tentazioni di unione Le uniremo le lacrime forse il nostro amore sara reale e puro. Le uniremo le lacrime e forse il nostro dolore sara lo stesso. Le uniremo le lacrime e forse le nostre lacrime li perdono gli sbagli e si accetterano i pentimenti. Le uniremo le lacrime e forse te non ti vedrò mai perchè uno sbaglio ci ha rovinato la vita. Le uniremo le lacrime e forse le mani non si legerano più nell’abbraccio come corona.

Alla Unione di Prizreni Come un tempo... La mia bella citta con delle storie grandi Ti amo Prizren, la mia culla dell’infanzia di monella Nel tuo petto mi sono cresciuta, mai non ti ho perso dalla memoria, mai ed anche quando mi sono partita verso la strada dell’emigrazione... in te Prizren, verso la tua unione unica, invidiosa sembrava la gioventu, verso il vecchio Marash passavo i giorni seduta nella ombra della quercia antica della legenda...... ah quanti pochi versi per te... Adesso come visitatore vengo da te commosa; voglio toccare ovunque il tuo cambio

Flora Kelmendi il Castello lo stesso come cronaca della storia, mi porto nella mente le belle passeggiate.. Qui le ho imparate le prime lettere ed a scrivere delle poesie... Il mio primo redattore l’insegnante, Xhafer Kabashi mi ha datto l’impulso che io l’aparissi il mio mondo... eh, Prizren il mio luogo di nascita, in questo anniversario della 131ssima della Unione ti auguro... da lontano, ma sappi che un giorno i tuoi figli allontanati L’unione di Prizreni li unirá come un tempo...

I miei strilli... Fino a quando gioco con i miei giocatoli ti cerco te, che mi acclusa nei giochi, che si diventino più belli... Mi manchi, naturalmente, e ti chiamo di venire qua accanto a me, come una volta; ti chiamo forte con la mia voce: “ Padre, perchè hai tanto tempo che mi sei perso? Dove ti trovi adesso? “ Dispiego la nostalgia, guardando delle fotografie insieme con te e le lacrime che mi versano senza fermarsi, nonostante che ho voglia che mi versino, perchè questa e l’unica maniera per tirare fuori la grande nostalgia sentita per te... Immagino, quando con le mie piccole mani, le asciugavi le mie lacrime quando piangevo... e poi, oh, poi fermavo il pianto... Ti sto cercando, padre, la promessa che mi hai datto che mai, no mai nella solitudine non mi lascierai... Dove ce l’hai il giuramento su dio.... cosi presto l’hai dimenticato, padre...

Kurrë mos hesht... Domando la madre, ogni giorno quando verrai, ma disgraziamente risposta non ha... Te ne sei andato e c’hai lasciato e non ritorni più padre, perchè, forse mai, l’amore verso di noi è stata inutile?! Perchè con le menzogne hai ferito il mio piccolo cuore hai fregato la mia anima umida, perchè padre? Ho preso, come una volta, un foglio lá per scrivere, la parola che tu mi hai imparato... Come mi è accaduto cosi e ci ha accaduto cosi, padre ? Aspettando te con gioia ci ha conquistato interamente il dolore... Come non l’hai pensato, quanto te ne sei andato e non volevi ritornare più, che cosa avrebbe fatto la ragazza resa orfana ? Almeno che avessi pensato di me in quella fuga affrettata, la parola “ Vi amo “ che mi infesta, spesso adesso, l’hai dimenticato padre... Ti sei entrato nella nostra vita delle tutte e due, senza pensarci ma felice, ormai l’amore ci hai rubato e mi hai lasciata nella sofferenza. Ed anche io sono creatura di Dio,... perchè non hai avuto un’po di pieta di genitore ? Ma non l’hai pensato che io sono una bambina che ha bisogno di chiamarti ogni giorno nel nome, o mio padre mancato ? Se qualche giorno ti accade nelle mani questo volume con il titolo “ Non tacere mai... “ sappi che qua è scritto che hai spezzato un cuore, hai velenato un’anima... perchè ancora non so scrivere bene in modo poetico,

Flora Kelmendi ma queste parole di dolore le ho uscite fuori dal mio cuore velenato... Ti chiamo sveglia: “ Padre, dove ti trovi ? Ti chiamo nel sogno: “ Padre, padre cosa stai facendo perchè non vieni ? Ma risposta non ha, non ha e non ha,... Chiamo inutilmente... A braccia aperte ti ho aspettato e ho sperato molto, ma tu te ne sei andato e non hai lasciato delle traccie ed all’internet ti scrivo, ma è inutile risposte di cuore da te non ha. Risposta non ha, non ha, non ha,... indipendentemente che io la risposta la voglio la cerco con insistenza... Ho giunto fino lá, che ogni uomo, quanto lo vedo, nel suo volto mi assomiglia che trovo te... Ti faccio premeditare e ti chiamo ma mi faccio deludere mi faccio deludere, padre... Eh, la mia buona nonna, ti ringrazio per i tuoi datti, che mi hanno datto motivo di scrivere che ci soffri, che mi vuoti nel cuore, e nell’anima per il padre... Padre, dove sei ? Risposta non ha, non ha, e sembra, che non avra mai...

Kurrë mos hesht... Flora Kelmendi è nata nell’anno 1964 nella citta storica e conosciuta di Prizren, in Cossova dove ha terminato l’educazione elementare, e poi ha seguito gli studi mediani in Svezia, nel profile iginieco, cercando a profilizarsi ed esercitare la sua proffessione che esercita ed anche attualmente. Flora, grazie al suo talento, sin d’infanzia , da dieci anni ha scritto abbastanza bene delle poesie per bambini e la sua prima pubblicazione è stata realizzata nella rivista per i bambini ’’ Il Pioniere ’’. Sin dall’allora Flora non si è fermata a scrivere e ha manifestato l’amore e per la dedicazione verso la Letteratura e l’Arte. Le sue poesie sono pubblicate durante tutto questo periodo, senza fermarsi, in molte riviste letterari e giornali. Ma cosi nella sua pagina, nel suo website all’internet www.poezit.net con il nome Alias: La Zia, che a volte ha pubblicato le sue creazioni, diventandosi cosi famosa nel movimento scritto. Il libro poetico “ Non tacere mai… “ pubblicato a tre lingue: in albanese, in inglese, ed in italiano è il suo primo libro, un libro dove spicca delle problematiche in varieta e si danno delle grandi messaggi vitali attraverso ad una vita troppo attiva e spiccata. Flora è membre di Unione Internazionale Pegasi degli scrittori ed artisti ALBANIA, E PEGASI, COSSOVA. Fin da 1991 abita in Svezia con la sua famiglia, dove si presenta troppo attiva nella sua creazione letteraria.

Flora Kelmendi

Kurrë mos hesht... PËRMBAJTJA Pse hesht? ............................................................................................... 7 Zbrastësia e shikimit ............................................................................. 7 Ah, Dashuri , ti Mbretëreshë ! .............................................................. 8 Ti dhe Unë .............................................................................................. 9 Rikujtimi i të madhërishmes ................................................................ 9 Kur bie viktimë e dashurisë ............................................................... 10 Ëndërrimi im : Sikur të isha Qiri... .................................................... 11 Buzëqeshja jote më ngrohtë ............................................................... 12 si një rreze dielli,... ............................................................................... 12 Mos u dorëzo kurrë shpejt ................................................................. 14 Ngjan me pëllumbeshë tërë nur ........................................................ 14 E pat kjo dashuri .................................................................................. 15 “Laj” me lotin tim të rënë .................................................................. 16 nga sytë e mi të skuqur... .................................................................... 16 Dhimbje e madhe në shpirt ................................................................ 17 Gjykim për dashurinë e tradhtuar .................................................... 18 Dashuri e Ndaluar ............................................................................... 19 Dashuria në lojë meskine .................................................................. 20 Ngazëllim nëne .................................................................................... 20 Më vrave shpirtin pas shpine ............................................................ 23 Pabesia e dashurisë ............................................................................ 24 Odise lotësh në orvajtje bashkimi ..................................................... 24 Pse...? ..................................................................................................... 25 Skica e akullt e dashurisë sime .......................................................... 26 Dua çfarë, nuk dua .............................................................................. 27 Pa ty kam frikë ..................................................................................... 27 Si dikur... ............................................................................................... 28 Vikamat e mia ... ................................................................................. 29 Më prit ................................................................................................... 31 Why do you remain silent? ................................................................ 35 Emptiness of the eyesight ................................................................... 36 Ah, Love, you Queen! ......................................................................... 37 You and I ............................................................................................... 38 Remembering the grandiosity ........................................................... 38 When you fall a victim of love ........................................................... 39

Flora Kelmendi My dream: I wish I were a Candle .................................................... 40 Your warm smile, ................................................................................ 42 Like a sunray,… ................................................................................... 42 My cries … ............................................................................................ 44 Don’t you ever give up quickly ......................................................... 47 She resembles a hen pigeon full of grace ......................................... 48 I wash” with my fallen tears .............................................................. 48 From my reddened eyes… ................................................................. 48 A great pain in the soul ...................................................................... 50 Judgment for the betrayed love ......................................................... 50 Forbidden love ..................................................................................... 51 Love in a small-minded game ........................................................... 52 Exultation of a mother ........................................................................ 53 Like once… ........................................................................................... 56 Perchè taci.... ......................................................................................... 61 Il vuoto dello sguardo ......................................................................... 62 Ah, amore, tu sovrano ! ...................................................................... 63 Tu ed io.................................................................................................. 64 Riporto nella mente della grandezza ................................................ 64 Quando cadi vittima dell’amore ....................................................... 65 Il mio sogno: Se fossi Candela... ........................................................ 67 Il tuo sorriso più amabile che un raggio di sole,... .......................... 68 Mai non ti arrendere cosi presto ........................................................ 70 Somigli ad una colomba pieno di grazia .......................................... 71 E finito ed anche questo amore ......................................................... 72 “ Piango “ con la mia lacrima ............................................................ 74 Il grande dolore nell’anima ................................................................ 75 Giudizio per l’amore tradito .............................................................. 75 Amore proibito ..................................................................................... 77 L’amore nel gioco meschino .............................................................. 78 Esultanza di madre .............................................................................. 79 Odissea di lacrime nelle tentazioni di unione ................................. 81 Alla Unione di Prizreni ....................................................................... 81 I miei strilli... ......................................................................................... 82