TEMAT NUMERU
Metody wytwarzania przyrostowego Nieustanny rozwój techno * * %
# > * * ; % * ;= 3 ;
wytwarzania stosowane w prze% 1 %# B 4 B * G * % G * * * # #
* % *
* ? # 1* ? = ) *
> * A % % *
1 * >B ;
* > % =
H % * *
%# B 4 * * ; # > ;= Agnieszka Staniszewska
30
T
echniki wytwarzania można podzielić na dwie grupy – addytywne i subtraktywne. W ostatnim czasie coraz większą popularnością i wysoką dynamiką rozwoju charakteryzują się techniki addytywne. Przyrostowe techniki produkcji wymagają przygotowania komputerowego modelu i przetworzenia go w listę komend zrozumiałych dla urządzenia wykonawczego. Zasadnicza część produkcji opiera się na nakładaniu i łączeniu kolejnych warstw materiału, w wyniku czego powstają pożądane przedmioty. Na koniec należy poddać je obróbce wykończeniowej.
Zalety i wady technik addytywnych Techniki addytywne znajdują zastosowanie w przypadku przedmiotów o bardzo dużym stopniu skomplikowania geometrycznego, podczas projektowania prototypowych konstrukcji oraz w przypadku produkcji małoseryjnej.
Wytwarzanie przyrostowe zapewnia dużo mniejsze straty materiałowe niż jakakolwiek technika subtraktywna na etapie projektowania i jest niezwykle przydatne w pracach działów badań i rozwoju różnych przedsiębiorstw. Sprawdza się również w przypadku zastosowań amatorskich. Niezwykłą zaletą wytwarzania przyrostowego jest brak kosztów początkowych poza kosztem zakupu urządzenia oraz niski koszt produkcji jednostkowego przedmiotu. Techniki addytywne wspierają rozwój i pozwalają optymalizować procesy produkcyjne, umożliwiają również sprawną weryfikację założeń projektowych. Doskonale sprawdzają się w przypadku konieczności awaryjnego zastąpienia nietypowych elementów urządzeń, na które w normalnych warunkach czas oczekiwania byłby znacznie dłuższy. O ile techniki addytywne sprawdzają się w produkcji małoseryjnej, o tyle nie AUTOMATYKA
