in gesprek Tekst: Hille Takken & Jolanda Konings Foto: Stephanie Driessen
Katrien Zuininga
werkte zestien jaar in het basisonderwijs. Ze is onderwijswetenschappen gaan studeren en werkt nu ruim twee jaar als onderwijskundige en opleidingsadviseur voor Inholland Academy.
Monique Veelenturf
werkt als interne cultuurcoördinator en ambulante leerkracht voor OBS de Zonnewijzer in Haarlem en wordt ingezet in de verschillende groepen op school. Daarnaast is ze professioneel verhalenverteller.
Corona heeft ons veel zekerheden ontnomen. Toch bleven wij én onze kinderen zich ontwikkelen. Wat leren mensen van onzekerheid? En hoe heeft dit effect gehad op ons onderwijs? Een leerkracht en onderwijskundige praten over wat onbekend terrein vraagt én wat het biedt.
Groeien in een andere wereld Monique: “Over onbekend terrein kan ik meepraten! Mijn man en ik zijn afgelopen zomer drie maanden op reis geweest. We wilden een rondje Oostzee doen, de prachtige natuur in Lapland zien en het bijzondere licht. Maar door de reisbeperkingen kwamen we ineens in Rome terecht! We hadden ons ingesteld op kou en natuur, maar kwamen uit in een hete stad. Wat cultuur betreft natuurlijk een cadeautje, maar voor ons op dat moment onbekend terrein…”
Katrien: “Ook ik ken dat gevoel. Mijn man en ik hebben het afgelopen jaar een huis uit 1911 gekocht en alles gestript. Ik keek rond en zag van het oude huis alleen nog maar de muren en een houten latjesplafond. Toen voelde ik in mijn hele lijf: waar zijn we aan begonnen?”
Leren is durven Katrien: ““De slogan van Inholland is: ‘leren = durven’. Dat was dit jaar zonder meer van toepassing.
14 prikkels
Voor ons allemaal persoonlijk en zeker in het onderwijs. Wij hebben ons huis stapje voor stapje weer moeten opbouwen. Ik leerde daar veel van en heb ervaren dat gedurende het proces ons huis steeds meer ‘eigen’ werd. Het onderwijs is, doordat er noodgedwongen op afstand les werd gegeven, versneld gaan digitaliseren. Leerkrachten hebben zich snel aangepast. Dat vergde lef.” Monique: “We kunnen niet alles aanbieden wat we zouden willen, maar we hebben geleerd te focussen op wat wél mogelijk is. Mijn klas was ingeloot voor een cultureel project van Het Teylersmuseum, maar we konden er niet met hele groepen naar toe. Het Teylersmuseum zorgde toen voor vouchers. Daarmee konden kinderen met hun ouders een tijdslot reserveren. We kwamen erachter dat alleen al samen erover praten enthousiasme genereerde. En dat juist doordat er zo weinig gebeurt, dit project meer betekenis kreeg. Het komt meer uit de verf. Dit gaf ook de onderwijzers een boost.”
