Uit het hart

Zou ik Levi nog kunnen leren klokkijken, of de communicatie met Noa uitbreiden? Of kan ik beter al wat afstand nemen nu de organisatie waar ik werk de aanbesteding heeft verloren? Wie heeft marktwerking voor de zorg bedacht? Het voelt niet eerlijk.

perking en hun ouders op z’n kop zet?

De volgende ochtend ga ik naar de vijfjarige Mats. Ik neem de zorg even over van zijn moeder, zodat zij haar handen vrij heeft. Hij staat al achter het raam te wachten en rent gelijk naar de achterdeur als hij me aan ziet komen. Zodra ik de deur opendoe, springt hij enthousiast op me af en vraagt: “Mee? Mee?”

Zijn moeder vraagt of er al meer bekend is over de gevolgen van de aanbesteding. Ik schud mijn hoofd en voel de onzekerheid. “Mag jij wel blijven?” vraagt ze vervolgens. Ik haal mijn schouders op en zeg dat ik het niet weet.

Mats heeft een grote lach op zijn gezicht en probeert zijn jas aan te trekken. Ik neem hem mee naar buiten. Hij mag eerst even spelen, voordat we gaan wandelen. De trampoli- ne is favoriet. Mats kan in kleermakerszit blijven springen en ik ben er nog steeds niet achter hoe hij dat doet. Ik ben gewoon nog niet klaar met dit werk.

Vanavond is de informatiebijeenkomst. Dan zullen we op de hoogte worden gesteld. Veel respect heb ik voor de manier waarop het management dit proces leidt. Open en eerlijk spreken ze hun zorgen uit én hartverwarmend is hun waardering. Maar ze moeten ook de knoop doorhakken.

Met een brok in zijn keel neemt de bestuurder het woord. De spanning is voelbaar en het hoge woord is eruit. De ambulante begeleiding kan voortgezet worden, dankzij onderaanneming bij een andere organisatie tegen een haalbare prijs. Er zijn nog meer mensen met het hart op de goede plek! En mijn hart maakt een sprongetje. | Anne-Marie Klaassen