Ichtys 14

Miesięcznik Parafii Wniebowzięcia NMP w Łebie

KWIECIEŃ 2004 (nr 14)

Piotr Paweł Rubens - Niewierny Tomasz

Chodź z nami ku radości!

To właśnie teraz nastąpił czas odnowy i nadziei dla naszej duszy i serca.

Odnów się, oczyść swoje serce, obojętność, grzech.

Zapomnij wszystko, co było nieudane i złe w twoim Ŝyciu i zacznij od nowa.

Powstań ku Światłu!

Obudź się z zimowego snu, ze swojej bezradosnej egzystencji do nowej wiary, pełnej światła i miłości.

Idź przez Ŝycie wierząc w Boga, który jest Miłością, który poprzez Zmartwychwstanie Jezusa zapowiedział takŜe nasze zmartwychwstanie.

Wówczas spotkasz tyle światła, tyle Ŝycia i radości, ile w najgłębszym swoim wnętrzu poczujesz.

Jezus potrzebuje ludzi, którzy będą silni wiarą, nadzieją i miłością.

W imieniu redakcji Ichtys Ŝyczenia świąteczne składa Czytelnikom - Krystyna Rutkowska Do Ŝyczeń dołączają się Misjonarze Oblaci M.N. Rys.. Michał Anioł - Zmartwychwstanie

Szukając prawdy radosnej...

Wszyscy, którzy obejrzeli Pasję Gibsona, są pod wraŜeniem realizmu, z jakim film został nakręcony. Jedną z częściej słyszanych opinii o filmie jest ta, Ŝe przedstawia on po prostu prawdę, czyli pokazuje to, co było i jak było. Robi zatem wraŜenie nie tyle film, ile ukazana w nim prawda, choć jej ukazanie jest niewątpliwą zasługą twórcy. Z pewnością Gibsonowi zaleŜało jednak nie na tym, by wzruszać się jego Pasją, ile Pasją Chrystusa, tzn. przeŜywać nie tyle ilustrację, co rzeczywistość.

Wkrótce po wyjściu z kina pojawiła się propozycja dla pana Mela Gibsona, by spróbował nakręcić jeszcze jeden film, mam juŜ nawet tytuł, zresztą podobnie brzmiący – Pascha.

Ciekawe, czy równie realistycznie i przekonywująco udałoby mu się ukazać godziny i dni następujące po zmartwychwstaniu Chrystusa?

Pascha mogłaby się zaczynać od sceny kończącej Pasję, tzn. od pustoszejącego grobu. To niezwykły moment w dziejach ludzkości, jedyny i przełomowy. Chrystus – MąŜ Boleści, zmiaŜdŜony naszymi grzechami, nieludzko oszpecony, nie mający wdzięku ni blasku, wzgardzony i odepchnięty przez ludzi do tego stopnia, iŜ mieli Go za nic, chłostany, jak baranek na rzeź prowadzony, nawet nie otworzył ust swoich, zdeptany, zdruzgotany, zabity i złoŜony do grobu między przestępcami (por. Iz 52) – trzeciego dnia zmartwychwstał, a powstawszy z martwych juŜ więcej nie umiera... Film powinien być równie realistyczny i równie sugestywnie opowiadać o tym, Ŝe gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska. PrzecieŜ w tej dramatycznej walce zwycięŜyło Ŝycie; wskrzeszająca i Ŝyciodajna Miłość okazała się silniejsza od – wydawać by się mogło – wszechpotęŜnej śmierci. Triumf Chrystusa jest nieodwracalny i całkowity; wszyscy, którzy w Niego wierzą są równieŜ zwycięzcami! Choć znoszą cierpienia, lecz nie poddają się zwątpieniu; Ŝyją w niedostatku, lecz nie rozpaczają; znoszą prześladowania, lecz nie czują się osamotnieni; obalają ich na ziemię, lecz nie giną; chociaŜ

niszczeje to, co zewnętrzne, to, co wewnętrzne, odnawia się z dnia na dzień; to, co widzialne przemija, to, co niewidzialne – trwa wiecznie – jak uświadamiał Koryntian Paweł Apostoł. (zob. 2 Kor 4,8nn) O ile Pasja Gibsona epatuje nas niewyobraŜalnym cierpieniem Chrystusa, wyciska łzy współczucia i bólu, tak marzę sobie, by Pascha tryskała nieprawdopodobną radością i wyciskała z widzów łzy szczęścia i pokoju, jaki płynie z faktu, Ŝe Chrystus zmartwychwstał, bo przecieŜ to takŜe zdarzyło się naprawdę, a dla naszego zbawienia i wiary ma znacznie większe znaczenie niŜ Jego śmierć. Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, daremna jest nasza wiara i aŜ dotąd pozostajemy w grzechach. (1 Kor 15,17) JuŜ na samą myśl o scenie spotkania Zmartwychwstałego z Marią Magdaleną ulegam wzruszeniu i przeŜywam dziwną radość. Znowu widzę wczesny ranek, wschód Słońca, pusty grób obok którego stoi zapłakana kobieta w przekonaniu, Ŝe ktoś wykradł ciało ukochanego Jezusa. Nagle Ktoś ją o coś pyta. Zrazu nie rozpoznaje swego Nauczyciela, ale dopiero w chwili, gdy wypowiada jej imię, widocznie wcześniej musiał do niej często tak się zwracać. Chwile szczęścia... Uradowana chce Go zatrzymać, ale Jezus odchodzi od niej prosząc, by opowiedziała o tym wydarzeniu Uczniom. Biegnie z dobrą nowiną. Apostołka Apostołów.

Chciałbym zobaczyć jak zmieniały się twarze Uczniów zamkniętych z obawy przed śydami w momencie, gdy którzy ujrzeli swego Mistrza. JakieŜ pole do popisu dla aktorów, którzy musieliby przejść całkowitą a jednocześnie natychmiastową metamorfozę - ze skrajnego strachu do krańcowej euforii...

Jedyny w swoim rodzaju koloryt ma teŜ spotkanie Zmartwychwstałego z Piotrem. Najpierw cudowny połów ryb, rzucenie się do jeziora i wspólny posiłek na brzegu. Następnie osobista rozmowa Zdradzonego ze zdrajcą, bo wyparcie się, to przecieŜ takŜe rodzaj zdrady. Tylko on wyparł się swego Mi-

strza wprost i tylko on jest refleksje zapytany o miłość. To prawda, Ŝe niemal w kaŜdym filmie ktoś komuś miłość wyznaje, ale wyznanie Szymona nie miałoby sobie równych, gdyŜ jedyna w swoim rodzaju jest łącząca ich historia. Tak osobliwych przeŜyć nie wymyślił do tej pory Ŝaden dramatopisarz ni autor scenariuszy. Najpierw zapewnia o wierności i gotowości oddania za Niego Ŝycia, a za kilka godzin trzykrotne wyparcie się i wstydliwa nieobecność obok krzyŜa. Napięcie sięga zenitu, gdy pada pytanie – Czy miłujesz Mnie więcej aniŜeli ci? Chwila znaczącej ciszy i pokorna odpowiedź – Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, Ŝe Cię kocham...

A co powiedzieć o spotkaniu Chrystusa z Tomaszem? IluŜ współczesnych ludzi mogłoby utoŜsamić się z tym wątpiącym człowiekiem, który uwierzył dopiero wtedy, kiedy zobaczył i dotknął. Pan nie ma mu tego za złe, przychodzi przecieŜ specjalnie dla niego, by uleczyć go z niepewności, ale przy okazji pochwala tych wszystkich, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

Prawdziwym wyzwaniem dla producentów filmu byłaby jednak ewangelijna droga do Emaus. Jeśli zwykłe czytanie tego opisu przyprawia o dreszcz, to o ileŜ bardziej poruszający mógłby być film? Dwaj uczniowie idą i w rozmowie przelewają swą gorycz na pewnego Nieznajomego, który przyłączył się do wędrówki. Chcą odreagować poczucie klęski, mówią o zawiedzionych nadziejach i uŜalają się na swego Mistrza wobec... Mistrza. Chciałbym zobaczyć na szerokim ekranie uwalniające się z łusek oczy Apostołów i usłyszeć w kwadrofoniczych głośnikach bicie ich pałających serc...

Z pewnością czterej ewangeliści nie dostaną od filmowców z Hollywood Oskara za scenariusz do Pasji, nie dostaliby go takŜe za ewentualną Paschę, ale ponad wszelką wątpliwość nikt nie wymyślił i juŜ nie wymyśli wspanialszego scenariusza, niŜ ten, który został napisany przez Prawdę i śycie. o. Marek Michalik OMI - proboszcz

3

refleksje

NIE BÓJ SIĘ! WYPŁYŃ NA GŁĘBIĘ! JEST Z TOBĄ CHRYSTUS „abyście w dzień zły zdołali się przeciwstawić i ostać, zwalczywszy wszystko. Stańcie więc do walki”. (Ef 6,13-14a)

W dobie jednoczenia się Europy, w dobie szeroko pojętej wolności, w obliczu wielu recept, wielu przepisów i sposobów na Ŝycie – ile w nas siły, by wstać i dać świadectwo, Ŝe jestem ŚWIADKIEM CHRYSTUSA, tego, który jest, który był i który przychodzi?

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się Drogi Czytelniku, jakbyś postąpił, jakie byłoby Twoje właśnie zachowanie, gdyby ktoś szydził z Chrystusa? Czy obrałbyś postawę tego Piotra, który mówił do Jezusa: śycie moje oddam za Ciebie? Czy teŜ tego Piotra, który na pytanie: Czy moŜe i ty jesteś jednym spośród uczniów tego człowieka? (Jezusa) - odpowiedział: Nie jestem? Czy jestem świadkiem Chrystusa w Ŝyciu, a konkretnie w moim codziennym Ŝyciu? Tak waŜna kwestia u progu WSPÓLNEJ EUROPY, jednak róŜnej pod względem toŜsamości religijnej! Jaka jest moja prawda – prawda o mnie samym?

Czy moŜe na nowo, w tym szczególnym okresie warto oddać się kontemplacji, by na nowo odkryć ze świeŜością uczuć prawdę o sobie i moich relacjach z Bogiem? Ja równieŜ takie pytania sobie zadaję. Prośmy Boga, byśmy stawali się na co dzień ludźmi ośmiu błogosławieństw. Pamiętajmy, Ŝe miłość, tak potrzebna w naszym codziennym Ŝyciu, jest owocem modlitwy oraz, Ŝe miłość bliźniego jest znakiem naszej prawdziwej miłości do Boga i prawdziwego z Nim zjednoczenia. Jesteśmy tylko ludźmi – tak się mówi, tłumacząc sobie naszą słabość, nasze grzechy. MoŜe warto sobie uświadomić, Ŝe jesteśmy LUDŹMI – czyli w hierarchii stworzenia wyŜej są tylko od nas aniołowie. To zaszczyt być człowiekiem. Tylko my sami wybieramy czy jesteśmy LUDŹMI czy tylko ludźmi! Brzmi jak w reklamie, prawda?!!!

Wielu z nas odczuwa pewną dozę niepokoju, jakieś obawy, Ŝe moglibyśmy utracić naszą kościelną, katolicką toŜsamość, gdybyśmy bezkrytycznie oddali się wpływom współczesnego pluralistycznego „targowiska idei”. Obserwując sytuację, jaka rozwija się w kręgach społeczności katolickich, a zresztą i w ogóle, dojść moŜna do wniosku, Ŝe prawie powszechnie uległy osłabieniu światopoglądowe i kulturowe podstawy wiary chrześcijańskiej. W dobie szeroko pojętej wolności światopoglądowej i kulturowej wyrastają niemalŜe jak grzyby po deszczu nowe idee, nowe tezy, subkultury, nowe 4

sposoby na Ŝycie itd., itp. Uogólniając światopogląd wielu z nas sięga tak dalece, Ŝe wiara nasza nie ma prawie nic wspólnego z tą, z którą mieć powinna.

Tworzymy własne interpretacje dotyczące wiary, nauki Kościoła. I w taki sposób, bardzo upraszczając, staje na tym, Ŝe wiemy tylko, Ŝe istnieje Bóg. Z kilku moich osobistych obserwacji (a obiektem tych obserwacji byli dorośli katolicy praktykujący) wynika, iŜ wielu praktykujących, wierzących np. nie zna części mszy św., a w Wielki Piątek nie idzie do kościoła na Ceremonie Wielkopiątkowe lecz na: „pocałowanie KrzyŜa”. Są to przykłady i nie chciałabym nikogo w tym momencie ani obrazić ani urazić, ale znam takie osoby. Nie piętnuję tych osób, ale ich zachowanie. Wiedza w zakresie naszej wiary nawet w tym minimalnym stopniu jest po prostu niekiedy wątpliwa, a wykorzystują to przede wszystkim przedstawiciele niektórych sekt religijnych. Myślę sobie, Ŝe ten nasz katolicyzm sprowadza się głównie chyba do schematycznego, bezmyślnego wykonywania czynności, które do katolika naleŜą. MoŜe warto się zastanowić nad pogłębieniem wiedzy i wiary?! Pozwolę sobie na odrobinę bardzo prywatnej refleksji. W niedzielę 21. marca wraz z zespołem postanowiliśmy zagrać na mszy dziecięcej i dla dzieci właśnie opracowaliśmy piosenki. Niemile, muszę przyznać, zaskoczyła mnie sytuacja na mszy św. jak i tuŜ przed nią.

Dzieci było niewiele, ale głównie zdziwił mnie fakt uczestnictwa tych dzieci we wspólnym uczestnictwie – śpiewie, a właściwie totalny brak zaangaŜowania.

MoŜliwe, Ŝe zbyt surowym okiem spojrzałam na tę kwestię, bo wprawdzie rzadko się wychodzi do dzieci, by śpiewały i klaskały wspólnie, ale te obecne wówczas były wyjątkowo obojętne. Mało tego, bezpośrednio po mszy szybko popędziły gdzieś nie bacząc na piosenkę, którą dobrze znali i którą wypadałoby na koniec mszy zaśpiewać wspólnie. Szkoda! Mam nadzieję, Ŝe to tylko moje błędne odczucie!!!? Brakowało mi w nich iskry radości dziecka BoŜego, a co będzie później?

Mamy okres Wielkiego Postu. Okres, kiedy człowiek powinien usiąść i stwierdzić, wśród wszystkich powątpiewań, wahań, pytań, tak jak Piotr powiedział do Jezusa: Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny. (Łk 5,8). To jest właśnie ten czas, czas pojednania, czas, gdy kaŜdy z nas powinien usłyszeć słowa

Chrystusa: Nie lękaj się – słowa tak głęboko zakorzenione w Ewangelii. Jan Paweł II w odpowiedzi na jedno z pytań Vittoria Messoriego (”Przekroczyć próg nadziei”) mówi: Ile razy Chrystus wzywa: „Nie lękajcie się”, ma na myśli zawsze i Boga, i człowieka. Chce powiedzieć: „Nie lękajcie się Boga, który, według filozofów jest transcendentnym Absolutem.[...] i dalej: Chrystus jest sakramentem niewidzialnego Boga. Sakrament oznacza obecność. Bóg jest z nami. Bóg nieskończenie doskonały, nie tylko jest z człowiekiem, ale sam stał się człowiekiem w Jezusie Chrystusie. Nie lękajcie się Boga, który stał się człowiekiem. [...] Nie lękajcie się tajemnicy Boga, nie lękajcie się Jego miłości i nie lękajcie się słabości człowieka, ani teŜ jego wielkości! Człowiek nie przestaje być wielkim nawet w swojej słabości. Nie lękajcie się być świadkami godności kaŜdej ludzkiej osoby – od chwili poczęcia aŜ do chwili śmierci” NIE BÓJ SIĘ WYPŁYŃ NA GŁĘBIĘ – JEST PRZY TOBIE CHRYSTUS! JeŜeli chodzi o słabość, to aby odczuć swoją moc Dziecka BoŜego, aby poczuć miłosierdzie BoŜe chyba naleŜałoby do tej słabości z ręką na sercu się przyznać i uświadomić sobie, Ŝe to, czy to jest moim problemem. NaleŜy zdać sobie sprawę z własnych słabości i niewierności i zrozumieć, Ŝe ponad tym wszystkim jest dobry i miłosierny Bóg, który oczekuje naszego powrotu. („Przy stole Słowa BoŜego” bp Jan Bernard Szlaga) Niekoniecznie to przekonanie, Ŝe ja sam wiem najlepiej, co jest dla mnie dobre, a nauka Kościoła, Słowo Chrystusa to niech sobie stanowi niejako „archiwum”, jest dla mnie najlepszym rozwiązaniem. A mój upór? Ta bezsensowna niekiedy stanowczość mojej racji? Ile daję z siebie, by zrozumieć innych, moŜe to moja racja mija się właśnie z PRAWDĄ?! Wszyscy jesteśmy pielgrzymami z dala od Pana. Nasze drogi muszą się jednak w końcu zejść z BoŜymi drogami. Musimy na nie ponownie wstąpić, aŜeby okazało się, do kogo właściwie mamy naleŜeć, czyimi jesteśmy dziećmi. Syn marnotrawny odzyskał nie tylko swoją godność, ale takŜe wiarę w siebie wtedy, kiedy na nowo zrozumiał, Ŝe ojciec nigdy o nim nie zapomniał, nigdy z niego nie zrezygnował.(„Przy stole Słowa BoŜego” bp Jan Bernard Szlaga) Eliza Jackowska

LEDNICA CORAZ BLIśEJ 29 maja br. w Wigilię Zesłania Ducha Świętego juŜ po raz ósmy odbędzie się modlitewne spotkanie młodzieŜy w Lednicy. Oparte ono będzie na 21. rozdziale Ewangelii św. Jana, który mówi o ukazaniu się Zmartwychwstałego Jego uczniom nad Morzem Tyberiadzkim. To właśnie wtedy zmęczeni po całonocnym, bezskutecznym połowie rybacy na słowo Pana ponownie zarzucili sieci. I jak się okazało, złowili ogromne ilości ryb. Potem Jezus po trzykroć spytał Piotra: „Czy kochasz Mnie?” My równieŜ będziemy mieli okazję przystąpić do takiego egzaminu z miłości na Polach Lednickich. Przeprowadzi go sam Ojciec Święty Jan Paweł II. Myślę, Ŝe juŜ teraz moŜemy się nad tymi pytaniami zastanowić. śyczę kaŜdemu, by potrafił odpowiedzieć tak jak Piotr, z ufnością, wiarą i prostym sercem: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, Ŝe Cię kocham”. Nie chodzi tu jednak o jakieś pojedyncze „tak”, o którym zapomnimy po tygodniu, ale o ciągłe Ŝycie tym wyznaniem. Powinniśmy kaŜdego dnia, w kaŜdej sytuacji i w kaŜdej chwili wybierać Chrystusa. Wiem, iŜ nie jest to rzeczą prostą. Bo przecieŜ niekiedy tak cięŜko jest przyznać się, Ŝe wierzę. Nie przychodzi nam z trudnością wyraŜanie swoich niektórych przekonań, np. tej muzyki słucham, a tej nie znoszę, ten aktor grał wspaniale, a tamten okropnie. Przykładów jest całe mnóstwo. A dlaczego nie powiemy: „Wierzę w Boga i bardzo Go kocham! Chcę ze wszystkimi dzielić się swoją radością!”? MoŜe czuwanie w Lednicy pozwoli zmienić nasze przyzwyczajenia, pomoŜe przełamać pewne bariery.

W zeszłym roku 140 tysięcy młodych

ludzi wybrało Jezusa Chrystusa na Jedynego Pana i Zbawiciela swego Ŝycia.

Dlatego nie powinniśmy czuć się samotni w wierze. Gdy patrzy się na zebraną tam młodzieŜ, która chwali Boga cichą modlitwą, tańcem i śpiewem, moŜna odnieść wraŜenie, Ŝe Chrystus jest Kimś, kto potrafi odmienić wszystko, kochając niewymowną miłością jest w stanie obrócić Ŝycie „do góry nogami”.

Wiemy, jak czasami niełatwo jest nam zrozumieć się nawzajem, nawet w małym gronie. A co dopiero w grupie 140 000 młodych osób, mieszaninie charakterów, poglądów, sytuacji Ŝyciowych. Wydawałoby się niemoŜliwe, Ŝeby nagle tak ogromna liczba ludzi mogła zrobić coś wspólnie. A jednak! Pamiętam moment, kiedy w procesji wnoszono Monstrancję.

Było wtedy jeszcze widno, przed przesłaniem Ojca Świętego, niektórzy chodzili, rozmawiali, coś załatwiali. Ale gdy O. Jan Góra (inicjator Lednicy) zapowiedział, Ŝe zaraz zostanie wniesiona Monstrancja, zaczęły ustawać wszelkie rozmowy tak, Ŝe po chwili Pole spowiła zupełna cisza.

Coś wspaniałego – tysiące młodych z róŜnych stron kraju (a nawet świata) klęczało w milczeniu adorując Chrystusa.

Dzieląc się wraŜeniami ze znajomymi po powrocie do domu, bardzo duŜo osób przyznało, iŜ odczuło wtedy tą rzeczywistą bliskość Boga, tak jakby Jezus stał obok nich. Bo tylko On potrafi czynić równie piękne rzeczy i połączyć wszystkie serca.

Ta jedność młodych widoczna jest teŜ szczególnie podczas przesłań PapieŜa i w śpiewie z uniesionymi w dłoniach świecami (w zeszłym roku zamiast świec

refleksje

otrzymaliśmy kaganki jako symbol czuwania). WraŜenia są niesamowite.

Z Lednicy wywozi się naprawdę duŜo. Kiedy wybierałam się tam po raz pierwszy, koleŜanka powiedziała mi, Ŝe na Lednicę jeździ od trzech lat i będzie jeździć co roku. Na początku trochę mnie to zdziwiło, bo nie wiedziałam, co moŜe być tam takiego wspaniałego. Ale kiedy juŜ wracaliśmy, powiedziałam to samo – za rok muszę jechać! I tak teŜ zrobiłam.

KaŜde czuwanie w Lednicy ma inny charakter, odnosi się do róŜnych wydarzeń z Ŝycia Jezusa. Dostajemy pamiątki, np. w zeszłym roku otrzymalismy 2 talenty lednickie i kaganek. Wiązało się to z przypowieścią o talentach i naboŜeństwem panien mądrych, które zabrały w drogę oliwę wraz z lampami. W tym roku upominkami mają być pierścienie. W planie spotkania jest m.in. przesłanie Jana Pawła II (wcześniej niŜ zwykle, bo ok. godz.

17.30, a nie jak to bywało do tej pory o ok. 21), Msza św. (bardzo uroczysta i piękna), zawiązanie ogromnej sieci z przywiezionych przez nas sznurków, dzielenie się chlebem przy ogniskach, egzamin z miłości, naboŜeństwo Dobrego Pasterza (kapłani otrzymają „laski pasterskie”, wszyscy ubierzemy się w białe szaty), wybór Chrystusa i na koniec przejście przez Bramę III Tysiąclecia.

NaboŜeństwo trwać będzie przez całą noc. Czeka na nas wiele wraŜeń i wielu ludzi, ale przede wszystkim czeka Chrystus. Nie moŜe cię tam zabraknąć. ,,Nie bój się, wypłyń na głębię, jest przy tobie Chrystus”. Odwagi! Nie lękaj się cieszyć wiarą, tańczyć, śpiewać czy moŜe nawet płakać z radości tak bliskiego spotkania z Bogiem.

Na koniec pragnę na moment odbiec od tematu Lednicy. OtóŜ jakiś czas temu ponad stuosobowa grupa z Łeby wybrała się na film „Pasja”. Z pewnością dostarczył on kaŜdemu z nas wiele przeŜyć i powodów do zastanowienia się nad tym, co zobaczył. Chcę podziękować naszej młodzieŜowej wspólnocie, a w jej imieniu wszystkim, którzy z nami pojechali. Szczególne słowa wdzięczności kieruję do naszego opiekuna O. Waldka za organizację wyjazdu, Bóg zapłać!

Monika Jakszta

5

opowiadanie

złą siłę monstrualnego zwierzęcia, bezmiar prymitywnego lęku i zarazem niewysławialne cierpienie umierania.

Tak jak konie, które kilka Dawno ucichły straszne godzin temu wytonęły jako ostatnie do krzyki, prośby i złorzeczenia tych, których pełnej przeraźliwego kwiku śmierci nie Pan przeznaczył na zatracenie. Tych, przestały towarzyszyć Arce – tak owe którzy przez lata drwili z Noego i pracy bestie niezwykłe, których istnienia Noe synów jego. Tych, którzy pokusami kusili nawet nie przeczuwał, posuwały się za cnotę Ŝony jego i Ŝon synów jego. Tych, Arką na nogach grubszych od najpotęŜco omotani Ŝądzą swych ciał, nie słuchali niejszych pni drzewnych. Z szyjami, które ostrzeŜeń Pana. Ucichły teŜ głosy giną- przybór gwałtowny wody zmuszał do cych trzód bydła i owiec. Lament ptactwa coraz większego unoszenia się nad faloprzeszywający powietrze, z którego wy- wanie, szły wpatrując się w Noego świmiatały ich bicze wody. Rozpaczliwe drującym wzrokiem. Kadłuby ich były rŜenie – konie w stadach płynące za Arką niemal tak wielkie, jak Arka. Paszcze w jedynej nadziei, jaka pozostawała, tak rozwarte przeraŜeniem większe od wrót długo, zanim nie przysłoniły jej fale i mrok jej, przez które wszakŜe bez trudu wchodziło do Arki wnętrza wszystko, co Ŝyło zatracenia.

Niespodzianie, gdy Arka sunęła juŜ na Ziemi. Nie było Ŝadnej wątpliwości, Ŝe statecznie po topieli prowadzona łaską oba potwory nie dają za wygraną i nie Pana, gdy modły trwoŜne jej ośmioosobo- zamierzają ustąpić z dostania się do Arki. wej obsady przemieniły się w dziękczy- Noe zrozumiał to z przeraŜającą jasnonienie, zamajaczyło coś Noemu wśród ścią, która nie pozwoliła odejść mu od ciemności dnia, w jaką gniew BoŜy za- okna, by podzielić się tym, co zobaczył, z mienił jasność słoneczną. ZbliŜyła się Semem, Jafetem i Chamem.

Deszcz grzmiał równymi strugami po więc lękliwie brodata głowa patriarchy, prowadzona ciekawością pod prąd lęku, smołowanym sklepieniu, fale huczały ku oknu Arki wyciętemu na łokieć szeroko coraz potęŜniejszym głosem o burty, a on w cedrowych balach. Balach tak grubych, wsparty mocnymi rękami drwala o fragŜe nieraz w trudzie budowy wieloletniej ment okna, pasował się z myślami, chłozdumienie budzących, Ŝe aŜ tak niezwy- nąc widok, jaki nie zjawia się nawet w kle masywne być mają. I zobaczył Noe, snach ludzi nawiedzonych. Po pierwsze który był męŜem błogosławionym, w bla- starzec nie mógł jakoś dopuścić do swej dej poświacie błyskawic dwa niezwykłe świadomości istnienia takich potworów. potwory. Potwory tak ogromne, Ŝe tylko MoŜe było tak z powodu jego wieku, któdo kolan nóg swoich zanurzające się w rego dziesięciolecia zasklepiły juŜ komowody, które niosły bezpiecznie Arkę. ry, w jakich w młodości i wieku dojrzałym Cielska ich, gigantycznej miary, zakoń- składa człowiek skarby doświadczenia. czone z jednej strony biegnącymi w ciem- Po drugie, nie mógł pojąć, jak się to stało, ność ogonami pełnymi ostrych narośli, Ŝe NajwyŜszy nie znalazł dla ginących miały szyje przepotęŜne, łby groźne – miejsca w spisie wszelkiego zwierza, pełne ogromnych zębów i straszliwsze od choćby najnieczystszego – bowiem nie zębów oczy. Oczy te zawierały w sobie było wątpliwości, Ŝe do takiego generis

Niezbadane i straszne są wyroki Pana... c.d.

naleŜały potwory. Powinien znaleźć – zgrzeszył Noe myślą, patrząc na coraz bardziej zatapiany wodą ogrom kształtu brodzących za Arką monstrów. – Powinien, bo większe są one w pojedynkę, niŜ wszystko, co niesie woda we wnętrzu Arki. Powinien – zgrzeszył raz jeszcze – bowiem jest w nich coś tak niezwykłego, Ŝe nie moŜe się nim równać nic, co Ŝyje na Ziemi.

Ale zaraz teŜ przyszły myśli inne: Jak ogromnej potrzebowałby Arki, by móc zabrać owe nierealne wprost kształty?

Jakiej potęŜności zapasów, których taką nieprawdopodobną ilość musiał wraz z Chamem, Jafetem i Semem przez tyle lat gromadzić? Zrozumiał to i zaczął w głos przepraszać Pana słowami pełnymi wiary i pokory, jakie, gdy prosty człowiek doznaje daru zrozumienia, nie mają sobie nigdy wyŜszych u innych ludzi. (ciąg dalszy w następnym numerze) Andrzej Urbańczyk

Łeba jak Wyspa Wielkanocna...

Kiedy juŜ będę w niebie, za Łebą będę tęsknił tak, jak za Wyspą Wielkanocną, Tahiti czy Jokohamą... Małe rybackie domki – zabawki, zielona woda wiosennego Bałtyku, rozgrzany piasek wydm, tysiące półnagich dziewcząt na plaŜy o krok od lasu...

Tak to przynajmniej wyglądało w czasach mojej młodości, kiedy Łeba nie obraŜała się jeszcze za „miasteczko”, gdy nie było ekologii – bo zastępowała ją naturalna czystość przyrody, przestępczości – bo nie wymyślono jeszcze „tolerancji”... – tak rozpoczyna jeden z łebskich rozdziałów swojej najnowszej ksiąŜki nasz zaprzyjaźniony Autor zza oceanu. Zapraszając do lektury „Alfabetu Urbańczyka” – to właśnie ta ksiąŜka - podaję - na „zanętę” – jeszcze jeden jej fragment: Rok 1999, Mistrzostwa Świata w Windsurfingu: honorowy patron Leszek Miller, błogosławieństwo: miejscowy proboszcz Jan Jop. Rezultat – oczywiście zgodnie z kanonami algebry, dotyczącymi znaków przeciwnych – absolutny brak wiatru, no i koniec zabawy...

Andrzej Urbańczyk: „Alfabet Urbańczyka”, Gdańsk 2004, opr. Maria Konkol

6

wspomnienia

SZCZĘŚCIE CZY ŁASKA, c.d. ś.p. Bolesław Wawer

Gdy ucichły juŜ grzmoty wojny obronnej 1939 roku, gdy rozdarto ojczyznę między dwóch okupantów, nastał czas obozów, poniŜenia, łapanek i donosicielstwa. Na twarzach tych, co wracali nie widać było radości z powrotu, lecz smutek i bezsilność, ci, co przeŜyli musieli przyzwyczaić się do nowej rzeczywistości.

Po wyjściu ze szpitala wróciłem do rodzinnej wsi, byłem szczęśliwy, gdyŜ Ŝaden z moich braci, którzy byli na wojnie nie zginął, wszyscy szczęśliwie wrócili do domu.

Nie zaleczone rany dawały mi się we znaki, szczególnie noga, która parę razy dziennie wyskakiwała mi ze stawu kolanowego. Lekarz, który mnie badał orzekł, iŜ będę inwalidą do końca Ŝycia, w drodze powrotnej

będąc w Białej Podlaskiej wstąpiłem do kościoła pod wezwaniem św. Anny gdzie bardzo gorąco modliłem się o zdrowie. I tak pogodzony z losem, z dwójką dzieci i Ŝoną zwalczaliśmy przeciwności losu.

Wydawać by się mogło, Ŝe wojna ich juŜ nie dotyczy, Dziadek przedstawił ten okres, jako czas pracy na roli, czas spokojnego Ŝycia na wsi. Nawet niedawne wydarzenia wojenne odeszły w niepamięć, szczęście czy łaska BoŜa - przestał się nad tym zastanawiać.

W czerwcu 1941 roku Niemcy zebrali większość gospodarzy wraz z furmankami i pogonili wszystkich pod eskortą w stronę sowieckiej granicy. Nie czekając na dalszy przebieg wypadków Dziadek wraz z dwójką gospodarzy porzucając konia i wóz uciekł z miejsca postoju. W następnym dniu Niemcy napadły na ZSRR. Tych, co wrócili Rosjanie w 1945 roku aresztowali za kolaborację z Niemcami, los ich był przesądzony.

Wracaliśmy do domu opłotkami, baliśmy się pokazywać mieszkańcom osiedli, przez które przechodziliśmy. Gdy dotarłem do rodzinnej wsi, zdecydowałem się przenocować u znajomych nieopodal lasu. Nazajutrz rano, mimo usilnych próśb ze strony gospodarzy o pozostanie w celu bezpiecznego przeczekania udałem się do domu. Decyzja ta ura-

towała mu Ŝycie, w krótkim czasie po odejściu na podwórko zajechali Niemcy. Wywleczono dwóch synów gospodarza i na oczach ich matki rozstrzelano za pomoc partyzantom.

Dziadek, jeśli jeszcze miał wątpliwości czy jest to szczęście czy łaska BoŜa zsyłana na niego tak obficie, to po tych wydarzeniach nie miał Ŝadnych złudzeń. Za takie dowody opieki boskiej mógł zrewanŜować się tylko jednym- gorącą modlitwą i codziennym odmawianiem róŜańca.

KaŜdy następny dzień Ŝycia w tych trudnych czasach wojennych, powojennych czasach budowy PRLowskiej Polski, czy w czasie cięŜkiej pracy na roli, był przypieczętowany modlitwą róŜańcową. Przez swoje długie Ŝycie doświadczony przez los przedwczesną śmiercią syna, długoletnim kalectwem swojej córki, śmiercią Ŝony, która miast cieszyć się wnukami odeszła w jesieni Ŝycia, nigdy nie stracił wiary, pełen ufności w Boga, codziennie odmawiał swoje modlitwy. A noga, po wyjściu z kościoła św. Anny nigdy mu juŜ nie wyskoczyła ze stawu, zawsze powtarzał, Ŝe to cud.

Piotr Pawlak

„Memento vitae” Dlaczego Pan taki zadowolony? – zapytała kierowcy autobusu pasaŜerka wsiadająca na trasie Łeba – Lębork. A co mi tam – odpowiedział kierowca. – Słońce świeci, radio gra, kobieta wsiada... Czy to mało?

Często ta właśnie scenka, którą sama widziałam, wraca do mnie uśmiechem w chwilach przygnębienia. Trochę z obawą – wobec powaŜnego ładunku treści naszych współredaktorów – ją przywołuję, ale... „A co mi tam”, przywołam jeszcze dwie, teŜ pekaesowskie.

Jesienią: autobus, prowadzony przez młodego kierowcę, zatrzymał się nagle w polu pomiędzy Sarbskiem a Szczenurzą.

My, pasaŜerowie, siedzimy, czekamy, nie wiedząc, o co chodzi. Kierowca teŜ siedzi, nic nie mówi. Po kilku minutach zakłada grubą rękawicę i wysiada. Okazało się, Ŝe drogą przechodził jeŜ, ale skulił się przed pojazdem i kierowca poszedł go przenieść.

Wiosenna niedziela, początek rekolekcji w naszej parafii: po porannej mszy poszłam na swój autobus 10.55, który przyjeŜdŜa do Łeby z trasy o 9.50. Minutę przed planowym odjazdem kierowca przybiegł z kościoła, otrzepał kolana, zmienił kurtkę i – w trasę. „Modlić się, pracować, starszych szanować i cieszyć się, cieszyć się... Memento vitae”

7

parafia

Droga KrzyŜowa po Kalwarii Wejherowskiej

Pamiętaj człowiecze, Ŝe na tej ziemi jesteś tylko przechodniem - powiedział na zakończenie Drogi KrzyŜowej po Kalwarii Wejherowskiej, prowadzący o. franciszkanin.

Dnia 12 marca w piątek, grupa kilkudziesięciu pielgrzymów z Łeby, na czele z Ojcem Waldemarem udała się do Wejherowa, aby tutaj właśnie wziąć udział w Drodze KrzyŜowej. Po przyjeździe do kościoła i modlitwie udaliśmy się do podziemi, gdzie w kryptach spoczywają doczesne szczątki rodziny Wejherów, Przebendowskich oraz zakonnicy i niektórzy proboszczowie wejherowscy.

Wejherowska Kalwaria naleŜy do trzech najstarszych kalwarii w Polsce (po Kalwarii Zebrzydowskiej i Wambierzyckiej). Jest jedną z najcenniejszych pereł kultu pasyjnego w Polsce, zaliczaną do zabytków pierwszej klasy. Opiekę nad nią – z woli fundatora - sprawują franciszkanie.

ZałoŜycielem Kalwarii Wejherowskiej był wojewoda malborski Jakub Wejher (1609 –1657), który będąc cięŜko ranny w 1634r. pod Białą Smoleńską ślubował, Ŝe jeśli ocaleje, wybuduje w swoich dobrach kościół na cześć Świętej Trójcy i św. Franciszka, i będzie szerzył chwałę BoŜą.

W 1643r. zakłada nową osadę – Wejherowo i przystępuje do budowy kościoła wotywnego. Po czterech latach sprowadza do osady reformatów i buduje dla nich kościół i klasztor. Następnym etapem była budowa kalwarii – kaplic kalwaryjskich, połoŜonych na rozległym obszarze przypominającym krajobraz Jerozolimy. Kaplice budowano w latach 1649-1666 (25 kaplic), natomiast 26. kaplicę – Bramę Oliwską wybudował J.P. Przebendowski w XVIII w.

PapieŜ Innocenty XI wydał specjalne breve, w którym rozciąga po wie-

czyste czasy waŜność uzyskiwania odpustów zupełnych dla wszystkich, którzy tutaj będą się modlić i przeŜywać mękę Pana Jezusa.

Kalwaria Wejherowska stała się celem pielgrzymek i uroczystości religijnych juŜ w XVII wieku. Opiekę nad Sanktuarium Męki Pańskiej objęli franciszkanie. Znajduje się tu takŜe kościół klasztorny p.w. św. Anny przy ul. Reformatów, w którym rozpoczynają się naboŜeństwa kalwaryjskie.

W centrum ołtarza usytuowana jest rzeźba UkrzyŜowanego Chrystusa, natomiast po prawej stronie łaskami słynący obraz Matki BoŜej z Dzieciątkiem.

Po krótkiej modlitwie i przyjętej przez pielgrzymów Eucharystii wraz z innymi pielgrzymami wyruszamy na dróŜki kalwaryjskie, rozpoczynając Drogę KrzyŜową. Idziemy przez miasto, a następnie wchodzimy w Trójmiejski Park Krajobrazowy i tuŜ przed nami w lesie widzimy pierwsze kaplice Kalwarii. Zaczynamy od stacji I – pałacu Piłata. Droga jest trudna, wysoko pod górę, jest ślisko ale świeci słońce i to dodaje nam energii.

Pątnicy niosą cięŜki, drewniany krzyŜ, ale wszyscy idą w skupieniu rozwaŜając mękę Pana Jezusa.

Jest bardzo duŜo ludzi, moŜe nawet ze dwa tysiące, ale dobre nagłośnienie pozwala wszystkim słyszeć głos prowadzącego Drogę KrzyŜową. Wspaniały męski chór jest słyszalny wszędzie.

Trasa jest bardzo trudna, chwilami niebezpieczna, szczególnie dla starszych ludzi, których jest tu zdecydowana większość. KrzyŜ jest przekazywany przy następnych stacjach kolejnym grupom – męŜczyznom, kobietom, młodzieŜy. Od stacji IV do stacji V pomagają nieść krzyŜ takŜe przedstawicielki naszej parafii.

Przez całą trasę ludzie wzajemnie sobie

Po obejrzeniu „Pasji” Mela Gibsona Jakie śmieszne okazały się moje postne wyrzeczenia... Jak egzaltowana wydaje mi się teraz prawie cała ukochana poezja, zwłaszcza ta „religijna”. JakŜe prawdziwy stał się nagle poraŜający obraz „Martwego Chrystusa” Hansa Holbeina.

A jakie piękne nazwanie „niedzieli” przez niezbyt lubianych sąsiadów: Niemców - „Słoneczny Dzień” i Rosjan – po prostu „Zmartwychwstanie”.

I jak pełne nadziei sobotnie oczekiwanie: Obudź się – szepnął – nagle się zbudziłam.

Jeśli chcesz Mario – jutro będzie Zmartwychwstanie.

Maria Konkol

pomagają przy podejściu do następnych kaplic. Niektóre kaplice są bardzo okazałe, inne mniejsze ale kaŜda z nich to dzieło ludzi, którzy poświęcili swój czas i pieniądze na ich wybudowanie, aby słuŜyły wielu pokoleniom.

Modląc się i śpiewając pieśni wielkopostne dochodzimy do stacji XII – UkrzyŜowania. Znajduje się tu kościół Trzech KrzyŜy. W dniu 30 maja 1654 roku w wigilię uroczystości św. Trójcy ustawiono w tym kościele trzy krzyŜe: Chrystusowego i dwóch łotrów. Na uwagę zasługuje teŜ widoczne od zewnątrz i wewnątrz, celowo wykonane pęknięcie ściany. Ma ono symboliczne znaczenie, właściwe dla baroku, nawiązuje do rozerwanej zasłony w świątyni jerozolimskiej.

W stacji XIII – w kaplicy Matki Boskiej Bolesnej znajduje się półkolista wnęka z figurą Piety. Schodami w dół schodzimy do kaplicy Grobu Chrystusa – stacji XIV Drogi KrzyŜowej. Znajduje się tu figura Chrystusa leŜąca na kamiennej ławie. Natomiast nad dachem wznosi się oryginalna wieŜa - latarnia, we wnętrzu której stoi figura Chrystusa Zmartwychwstałego. I tu kończymy Drogę KrzyŜową wracając wraz z procesją do kościoła.

Myślę, Ŝe kaŜdy z pielgrzymów po swojemu przeŜył naboŜeństwo i wrócił ubogacony o kolejne głęboko religijne przeŜycia Polecam wszystkim, którzy nie mieli jeszcze okazji, by odwiedzić Kalwarię Wejherowską – aby przeszli dróŜkami Jezusa i Matki BoŜej, by w skupieniu i osobistej refleksji przeŜyli symbolikę tego niezwykłego miejsca.

Danuta Świerk

8

KOCHAJ BLIŹNIEGO JAK SIEBIE SAMEGO Jako ludzie wierzący i praktykujący, staramy się uczestniczyć we mszy świętej, aby przy wspólnej modlitwie upraszać nam wszystkim potrzebne łaski. Po modlitwie Ojcze nasz, przed Komunią świętą przy znaku pokoju, podajemy sobie rękę, uśmiechamy się Ŝyczliwie, jesteśmy jedną rodziną, stajemy się bratem i siostrą dla wszystkich…

KaŜdy z nas jest innym człowiekiem, chociaŜ jako zwykli ludzie jesteśmy podobni do siebie zewnętrznie. Czy to właśnie ta „inność”, zachęca nas do mówienia źle o bliźnich? Sąsiedzi, znajomi, przyjaciele, synowe, zięciowie, teściowie - kaŜdy temat jest dobry, byle duŜo, byle czego. Wynika w końcu, Ŝe to właśnie ci obmawiani są zawsze inni - ja jestem „w porządku”. Wszyscy są „be”- tylko ja jestem „cacy”. Szukamy sprawiedliwości, co nie przeszkadza nam w rozgłaszaniu plotek, posądzaniu o złe czyny i mówieniu o cudzych błędach. Zawsze lepiej widać cudze pod lasem, niŜ swoje pod nosem. Tyle w nas zaciekłości, pogardy, uprzedzeń pretensji do drugiego człowieka, a jak mało chęci porozumienia, wzajemnej Ŝyczliwości i przebaczenia!

W społeczeństwie, w którym Ŝyjemy, jesteśmy sobie wzajemnie potrzebni, dzisiaj Ty mnie, jutro ja Tobie, więc pilnujmy zgody w rodzinach, sąsiedztwie, pracy, bo człowiek z człowiekiem moŜe się porozumieć. Czy umiemy łagodzić spory, usuwać nieporozumienia, postępować tak, aby innym było ze mną dobrze? Dzisiaj, gdy kaŜdy z nas ma wiele trosk, kłopotów, cięŜkich sytuacji Ŝyciowych, utrudnień, brak szczerości, niedomówienia, komplikują jeszcze bardziej i tak juŜ cięŜkie Ŝycie.

KaŜdy z nas zna swoje braki i niedociągnięcia, więc róbmy tak, aby więcej nas łączyło, a mniej dzieliło. Budujmy jedną rodzinę - wspólnotę, bądźmy dla siebie bardziej szczerzy.

Musimy się nauczyć sztuki wybaczania i miłości do bliźniego. Na pewno jest to trudne, ale najwaŜniejsze będzie, co Pan Bóg o nas pomyśli.

Na Święta Wielkiej Nocy Ŝyczmy sobie nawzajem radosnego nastroju, miłych spotkań w gronie rodziny i przyjaciół, obfitych łask i błogosławieństwa z rąk Chrystusa Zmartwychwstałego oraz pełnych pokoju i nadziei Świąt z wesołym Alleluja!

DZIEŃ WIELKIEJ NOCY

rodzina

W naszych nowoczesnych rodzinach utrzymują się pradawne zwyczaje domowe związane z tradycyjnymi świętami oraz z takimi wydarzeniami Ŝyciu człowieka jak - narodziny, zawarcie małŜeństwa i zgon. Obyczaje naszych domów to siła tradycji. Obyczaje te naleŜy podtrzymywać, nie wolno nam zaprzepaścić tradycji, bo to siła rodziny i wyzwalacz dobra.

Sądzę, Ŝe wiele ludzi wraca obyczajami do domów swych ojców. Podczas rozmowy w gronie rodzinnym doszliśmy do wspólnych wniosków, Ŝe uboŜsze tradycje reprezentuje duŜe miasto. Tak się po prostu dzieje. Szybkie tempo Ŝycia, uprzemysłowienie i wygodnictwo.

Zarówno na wsiach jak i w mieście zanikła tradycja np. pieczenia chleba. Jest wiele wyrobów gotowych i dlatego znikają te elementy związane ze zwyczajami domowymi świątecznymi. Poruszyłam ten temat w związku ze zbliŜającą się Wielkanocą. Święta te kojarzą mi się z malowaniem jajek i gałązkami bazi. Przygotowanie do Wielkanocy odbywa się podobnie, jak do BoŜego Narodzenia. W Wielki Piątek przestrzegany jest post. W Wielką Sobotę najczęściej najmłodszy członek rodziny idzie do kościoła ze święconką. Do koszyka, wyłoŜonego białą serwetką, wkłada się jajka, wędlinę, kawałek ciasta, sól i przybiera się zielonymi listkami. Jest to zawsze bardzo przyjemne, wszyscy planują kolejne dwa dni.

Zwyczajem mi obcym jest to, Ŝe babcia przynosi z kościoła koronę cierniową i zakłada na krzyŜ wiszący w pokoju, przynosi takŜe wodę święconą, którą skrapia mieszkanie „Ŝeby wygnać złe duchy”.

Natomiast w Środę Popielcową babcia sypie kaŜdemu „proch” (popiół ze spalonej palmy) na głowę, powtarzając: z prochu powstałeś i w proch się obrócisz. My przyjmujemy to jako stary zwyczaj i ograniczamy się jedynie do uczestnictwa w tym dniu we mszy świętej, która jest uroczysta.

Dalszy przebieg Wielkanocy - rano wszyscy idą na Rezurekcję. Wspólne śniadanie, dzielenie się święconką i składanie sobie Ŝyczeń, dla dzieci prezenty od zajączka.

Dawniej w Palmową Niedzielę szło się do kościoła poświęcić palmy - tak jest i teraz, zaś w czwartek w gospodarstwie palono Judasza, było wielkie ognisko, kaŜdy musiał dorzucić gałązkę. W tym miejscu na polu siano, potem nowalijki, kapustę. Piątek był dniem ścisłego postu, nie wolno teŜ było się myć i czesać. W sobotę post obowiązywał do godziny 18. W niedzielę rano uroczyste śniadanie, ale pierwszą potrawą musiała być laseczka chrzanu jako symbol goryczy, na pamiątkę tego, Ŝe Jezusowi dawano Ŝółć do picia. Zaraz po tym jadło się jajko na twardo. W śmigus-dyngus młodzieŜ kiedyś wyprawiała róŜne psikusy.

Nam się to obecnie kojarzy z polewaniem wodą czy teŜ perfumami.

Doświadczyłam równieŜ ostrych gałązek na nogach i wiader wody ze studni. Niektórzy smarowali błotem okna domów, w których były panny na wydaniu (ale tylko nielubiane), zatykano kominy.

W niektórych domach, na dwa tygodnie przed Wielkanocą, matka bieliła wapnem chatę. Ponadto w kaŜdej religijnej rodzinie Wielkanoc poprzedzały zwyczaje Wielkiego Tygodnia. Obyczaje, święta kościelne, a zarazem rodzinne, mają chyba dla nas wszystkich największe znaczenie. Nie moŜna sobie wyobrazić, jakby wyglądał bez nich rok. Tych radosnych chwil, które nam w ciągu roku towarzyszą jest jeszcze bardzo wiele. c.d.n.

Zachęcam do pisania na ten temat, chętnie opublikujemy w naszej gazetce. Wesołego Alleluja!

Małgosia Krzywulicz 9

rodzina

NARODZINY I CHRZEST

Urodzenie się dziecka to bardzo radosna i oczekiwana chwila. W dniu, w którym na świat przyszedł syn i równieŜ pierwszy wnuk, mój mąŜ przyniósł mi do szpitala piękny bukiet kwiatów. W domu juŜ nie mogli się mnie doczekać wraz z moim synkiem. Euforia towarzyszyła przy urodzeniu, kaŜdego moich synów - Michała, Krzysia i Jakuba. Zawiadomieniem całej rodziny zajęli się nasi rodzice.

Do szpitala przyjechał po nas mój mąŜ ze swoją mamą.

Wyprawkę przygotowałam sobie wcześniej. Następnie przygotowaliśmy małe przyjęcie dla przyjaciół. Zastanawiające jest to Ŝe we współczesnych rodzinach nie ma Ŝadnych zwyczajów związanych z narodzinami dziecka. Słyszałam np. o symbolicznym przekazaniu dziecka ojcu, przekroczeniu progu domu przez dziecko, właśnie na rękach ojca.

Za czasów babci porody odbywały się w domu, uczestniczyła przy nich akuszerka. Badała je i jeśli było słabe, chrzciła wodą. Chrzest odbywał się po kilku tygodniach. Ubranie i becik dla noworodka przygotowywała matka chrzestna. Niebieski dla chłopca, róŜowy dla dziewczynki - dawniej było odwrotnie.

W dniu chrztu takŜe ubierałam dziecko. U niektórych jest tradycją, Ŝeby kaftanik załoŜyć najpierw na prawą rękę, co chroni dziecko przed zostaniem mańkutem. Jako chrzestna połoŜyłam pod główkę pieniądze. Kiedyś po powrocie z kościoła odwijało się dziecko z becika, Ŝeby w przyszłości szybko biegało. Potem odbywało się przyjęcie - zupełnie jak u nas. Były równieŜ prezenty, ale w naturze. Krewni i sąsiedzi przynosili mąkę, kurę, jajka, sery itp., Ŝeby w przyszłości dziecko nigdy nie zaznało głodu.

Zarówno dawniej jak i dzisiaj chrzciny miały podobną oprawę z wyjątkiem, Ŝe kiedyś prosiło się do domu księdza, obecnie nie jest to częstym zwyczajem. Kiedyś dziecko przebywało razem z gośćmi, a teraz przewaŜnie ma swój pokoik.

Kiedyś na chrzestnych brało się dziadków dziecka, a

teraz bliskich przyjaciół lub kogoś z rodzeństwa, przewaŜnie szuka się wśród młodszego pokolenia.

Bardzo miło wspominam tę uroczystość. Eleganckie ubrania, świece, uroczystość w kościele, te elementy miały wpływ na szczęśliwy nastrój, była miła atmosfera i było wesoło. Teraz mamy to uwiecznione na kasetach wideo i zdjęciach.

Małgosia Krzywulicz

Dwa noworodki rozmawiają na sali: - Ej, jestesteś dziewczynką czy chłopakiem?

- Nie wiem!

- To sprawdzę i powiem ci, tylko odkryj kołderkę.

- Jesteś dziewczynką!

- Skąd wiesz?

- Masz... róŜowe buciki.

Jak naprawić telewizor?

Daleko mi do feministki i do wygłaszania drapieŜnych poglądów w obronie własnej płci.

I tak bez haseł i transparentów wiem, Ŝe kobietom Ŝyje się po prostu cięŜej, jak pracują to i tak na dwa etaty bo i w pracy i w domu, a w domu praca bardzo niewdzięczna, bo niewidoczna, codzienna i schematyczna, ale takŜe wszyscy wiemy, Ŝe nie tylko kobiety na tym świecie są pokrzywdzone, ale…

W pewnym porankowym programie dla najmłodszych obejrzałam taką scenkę: grupa dzieci (trzy dziewczynki i jeden chłopiec) chce obejrzeć jakiś program w telewizji, ale telewizor jest zepsuty. Jedna dziewczynka proponuje, aby zajrzeć do instrukcji obsługi, druga namawia, aby zawołać jej tatusia a on na pewno coś zaradzi, w końcu trzecia mówi, Ŝe trzeba wziąć oszczędności ze skarbonki i iść do sklepu po nowy telewizor… Na to poirytowany chłopiec: „dlaczego wy dziewczyny jesteście takie nielogiczne! Czy ty wiesz ile kosztuje nowy telewizor?”

Ciekawa jestem, dlaczego ten młody mądrala uŜył liczby mnogiej „wy dziewczyny”, a przecieŜ tylko jedna dziewczynka miała niezbyt mądry pomysł. MoŜe tak kazał mu reŜyser tego programu, a moŜe ten kilkulatek juŜ sam ma wyrobione zdanie i niestety ulega bardzo uproszczonym sądom.

Bardzo nie lubię uogólnień, bo choć wiem Ŝe kobiety mają cięŜej w Ŝyciu, to przecieŜ kaŜdy zna kobiety - wampirki, które swoim zachowaniem, bardzo uciąŜliwym i męczącym charakterkiem, zatruwają Ŝycie nie tylko męŜczyznom, ale teŜ są męŜczyźni-dranie.

Płeć nie jest tu najwaŜniejsza.

Myślę, Ŝe naprawdę nie warto szarpać się o to, kto jest lepszy, mądrzejszy, bardziej lub mniej pokrzywdzony. Jestem - Ŝe tak powiem - za równouprawnieniem człowieka w ogóle. Dobrze byłoby, aby kaŜdy, czy to kobieta, czy męŜczyzna mógł Ŝyć tak, jak chce, czuł się docenianym i kochanym, spełnionym i szczęśliwym w tym miejscu, gdzie jest i kim jest.

A swoją drogą to i tak nasi górą! PrzecieŜ to i tak kobiety dźwigają świat na swoich „umięśnionych barkach”• lektorzy w naszym kościele - kobiety • miejscowa władza - kobiety • dyrektor gimnazjum i liceum - kobiety • trójki klasowe – kobiety • kto czasami wiele miesięcy karmi dzidziusia mlekiem własnej produkcji? - kobiety Nic dodać, nic ująć...

Serdecznie pozdrawiam Dorota Reszke

10

TRZEŹWO śYJESZ – SZCZĘŚLIWIE śYJESZ Mało kto wie, Ŝe od lat sześciu odwiedzają nasze miasto Rodziny Abstynenckie województwa katowickiego. Jaka to struktura i jakie w ramach niej prowadzone są działania opowie nam Pani Barbara Wiórkowska – psychoterapeuta, członkini Klubu Abstynenta „Nadzieja” w Lublińcu.

Rodziny Abstynenckie, tzn. jakie?

MoŜe przybliŜyłaby nam Pani, jacy ludzie wchodzą w struktury Stowarzyszenia Klub Abstynencki?

Kluby takie działają od Mysłowic aŜ po Częstochowę. Do pręŜnych grup tego typu naleŜą: • „Piątka” – Piekary Śląskie, gdzie znajduje się bardzo znane z pielgrzymek męskich sanktuarium Maryjne • „Wytrwałość” – Częstochowa • „Nadzieja” – Lubliniec; jeden z najstarszych klubów na Śląsku. Klub, który postawił na rehabilitację i rekonwalescencję całych rodzin.

Na całym Górnym Śląsku jest ok. 60 pręŜnie działających Klubów Abstynenckich. KaŜdy klub zrzesza co najmniej 60 członków czynnych, czyli ludzi uzaleŜnionych – alkoholików. Ponadto w ich skład wchodzą równieŜ całe rodziny, a takŜe osoby, które nie są uzaleŜnione, ale są sympatykami takich klubów. To ludzie, którzy nie piją całe Ŝycie, odczuwają potrzebę przebywania z ludźmi trzeźwymi, a tworzą grupę tzw. członków honorowych.

Na czym polega działalność takich klubów, jakie przybierają formy działania?

W ogóle pierwszym etapem rehabilitacji antyalkoholowej jest leczenie odwykowe w oddziałach szpitalnych, które trwa 8-10 tygodni. Następnym etapem jest właśnie pełne uczestnictwo w Klubie Abstynenta. Na spotkania klubowe uzaleŜniony przychodzi z całą swoją rodziną, poniewaŜ cała rodzina jest współuzaleŜniona od alkoholu. Alkoholik dzieli się swoją chorobą z wszystkimi najbliŜszymi członkami rodziny. Oznacza to, Ŝe rodzina nie Ŝyje własnym Ŝyciem, ale przez cały czas Ŝyje Ŝyciem alkoholika. Działalność klubów generalnie opiera się na: • integracji alkoholika z rodziną, z grupą;

• umiejętności Ŝycia w społeczeństwie; • nauce odnalezienia i zaakceptowania samego siebie.

Organizujemy „obozy terapeutyczne” zarówno dla całych rodzin jak i dla samych uzaleŜnionych. Ponadto w programie naszych działań są; wycieczki, rajdy, do takich naleŜą np.: • Coroczna Wielka Pielgrzymka śywej Wody do Lourdes, gdzie z całego świata spotykają się ludzie, którzy nie uŜywają alkoholu (tradycja dziesięcioletnia) • Piętnastoletnią tradycją z kolei cieszą się organizowane zjazdy Rodzin Abstynenckich – Tatry – Małe Ciche; • Sześcioletnią tradycją są równieŜ rajdy integracyjne Rodzin Abstynenckich województwa katowickiego właśnie do Łeby (patrz informacja na końcu artykułu) • Ponadto organizujemy imprezy okolicznościowe i róŜnego typu imprezy dla dzieci.

Wszystkie w/w imprezy i inne są organizowane w duchu trzeźwości – BEZ ALKOHOLU! Z jakimi głównie problemami przychodzą alkoholicy i ich rodziny?

Głównym problemem kaŜdego z nich jest brak komunikacji, brak akceptacji siebie, problemy małŜeńskie. Alkoholicy mają poczucie niŜszych wartości oraz wielkie poczucie winy. To te problemy, z którymi najtrudniej jest im walczyć.

Cały czas dotykamy problemu alkoholizmu, jak moŜna pokrótce scharakteryzować etapy, fazy tego uzaleŜnienia?

MoŜna wyodrębnić trzy fazy alkoholizmu. Pierwsza charakteryzuje się tym, Ŝe picie alkoholu przebiega niejako okazjonalnie, towarzysko i występuje poranny „kac”. W drugiej natomiast występuje choroba na drugi dzień, idzie się na chorobowe, nie zaś do pracy, a „kaca” leczy się alkoholem nie kawą czy herbatą. Zaczynają się tzw. ciągi dwu-, trzydniowe.

Trzecią fazę natomiast scharakteryzować moŜna następująco: występują tzw. ciągi tygodniowe, opuszczanie pracy, kombinowanie, załatwianie zwolnień lekarskich, utrata więzi emocjonalnych z rodziną,

parafia ciągi dwu-, trzytygodniowe, niechęć do pracy, niechęć do samego siebie, szukanie: aby się napić duŜo i się upić. W tej fazie osiąga się dno alkoholowe, z którego są tylko dwie drogi; picie albo Ŝycie.

Czy w ramach tych struktur Klubów Abstynenckich działają jeszcze inne wyodrębnione grupy, czy struktury?

W klubach abstynenckich lub przy parafiach działają równieŜ grupy dla alkoholików czyli „AA”. Ponadto grupy dla współmałŜonków – AL ANON – czyli współuzaleŜnieni. Grupa dla dzieci alkoholików to AL-ATIN. Działają równieŜ grupy dla dorosłych dzieci alkoholików w przedziale wiekowym 18-40 lat – DDA. Istnieją równieŜ grupy terapeutyczne dla małŜeństw oraz całych rodzin. Odbywają się cotygodniowe spotkania społeczności klubowych, na których są rozwiązywane problemy przeŜytego tygodnia. Prowadzone są takŜe spotkania z psychologami oraz lekarzami specjalistami. W tej działalności klubowej kładziemy nacisk na sport i rekreację i tu naleŜy wymienić, chociaŜby: BIEG TRZEŹWOŚCIOWY OD MATKI BOSKIEJ PIEKARSKIEJ DO MATKI BOSKIEJ CZĘSTOCHOWSKIEJ, w którym bierze udział ok. 300-400 osób – całe rodziny abstynenckie. Trasa tego biegu: Piekary – Częstochowa – 70 km.

Trwanie w trzeźwości osadzone jest bardzo na wierze w samego siebie, w Boga oraz w siłę wyŜszą – według osobistego pojęcia. Wszystkie większe imprezy rozpoczynają się mszą św.

Czy miałaby Pani kilka słów dla osób z uzaleŜnieniem alkoholowym z naszego kręgu?

Na trzeźwych alkoholikach moŜna bardzo polegać, są bardzo obowiązkowi, lojalni i poboŜni, są dobrymi współmałŜonkami i rodzicami. Dzięki takiemu postępowaniu odzyskują własne poczucie wartości, pomagając innym – pomagam sobie. Trzeźwi alkoholicy to wspaniali ludzie, tylko trzeba im pozwolić Ŝyć i nauczyć się z nimi Ŝyć.

PAMIĘTAJ: WIELKI PONIEDZIAŁEK JEST OGÓLNOPOLSKIM DNIEM TRZEŹWOŚCI! Z Brabarą Wiórkowską rozmawiała Eliza Jackowska

OSOBY, KTÓRE CHCIAŁYBY POZNAĆ PROBLEM ALKOHOLIZMU W RODZINIE I Z BLISKA PRZYJRZEĆ SIĘ DZIAŁALNOŚCI KLUBU ZAPRASZAMY NA SPOTKANIE W DNIACH: 29.05 – 04.06 oraz 28.08 – 03.09 o godz. 20.00 w salce katechetycznej WSZYSTKIE KONTAKTY SĄ ANONIMOWE, INFORMACJE POD NUMEREM TEL. 866 24 12 11

Wydział Katechetyczny w Centrum Edukacji Nauczycieli, Szkoła Podstawowa Nr 8 w Gdańsku, zorganizował konkurs pt.: „śYĆ EUCHARYSTIĄ” WOJEWÓDZKI KONKURS DLA UCZNIÓW SZKÓŁ PODSTAWOWYCH I GIMNAZJÓW. Pod honorowym patronatem:

Ks. Arcybiskupa Tadeusza Gocłwskiego

Pomorskiego Kuratora Oświaty Jerzego Kortasa

Dyrektora Centrum Edukacji Nauczycieli Ewę Jurkowską Do tego konkursu katechetki: I. Ignatiuk i M. Lueck zgłosiły uczniów Szkoły Podstawowej im. A. Mickiewicza w Łebie.

Konkurs ten ma trzy etapy. I etap szkolny, który odbył się 16 stycznia 2004roku. Uczniowie mieli rozwiązać test przygotowany przez szkolną komisję konkursową. Udział w konkursie wzięło 15 uczniów, z których pięcioro zakwalifikowało się do II etapu rejonowego.

4. marca 2004r uczniowie ci z katechetką Magdaleną Lueck, wyjechali do Lęborka i czwórka z nich tj.: Łukasz Kotkowski, Kamil Bullmann, Tomasz Laskowicz i Marta Demartin przeszła do następnego etapu, który odbędzie się w Gdańsku. 7. maja 2004r przystąpią do III finałowego etapu. Nagroda główna to: I Pielgrzymka do Rzymu, II obóz wakacyjny, III obóz wakacyjny.

Magdalena Lueck

Oto słowo BoŜe: Przestań się lękać!

Jam jest Pierwszy i Ostatni, i Ŝyjący.

Byłem umarły, a oto jestem Ŝyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i Otchłani.

(Ap 1, 17n)

redakcja

E. Jackowska M. Jakszta M. Konkol (red. naczelna) B. Kunkel M. Krzywulicz J. Labuda B. Labuda - Leśniak J. Lechończak o. M. Michalik A. Olszewska D. Reszke K. Rutkowska D. Świerk

ul. Powstańców Warszawy 28 84 - 360 Łeba; tel. 59/ 866 14 64 e-mail: leba@omi.org.pl Konto: BS Łeba 93240008-26912-27006-0